แสนชัง 4 จบ-1-500

แ ส น ชั ง | 4 5 2 “ฮองเฮาทรงไตรต่ รองดว้ ย” “วนั นีทหารรกั ษาเมอื งจะปิดจวนสกุลหยู พวกกบฏ แผน่ ดนิ จะถกู พาไปขงั ทกี รมอาญา หลงั จากนนั จะเป็น หน้าทขี องท่านทจี ะไตส่ วน ขา้ กลวั วา่ ทหารของกรมอาญา จะลาํ บากจงึ ใหท้ หารรกั ษาเมอื งเขา้ มาชว่ ยจบั พวกมนั ทา่ นเจา้ กรมไมต่ อ้ งเกรงใจ” เจา้ กรมอาญากลนื นําลายฝืดคอเมอื เหน็ วา่ เหลยี วฮองเฮา ไมใ่ ชค่ นทจี ะคุยดว้ ยงา่ ยๆ “แตห่ ลกั ฐานความผดิ นันไมม่ ี นําหนกั เพยี งพอ กระหมอ่ มไมก่ ลา้ ผลผี ลามจดั การ” ปัง! เหลยี วฮองเฮาตบโต๊ะจนเจา้ กรมอาญาสะดุง้ เฮอื ก “ไมม่ กี ท็ าํ ใหม้ ี คนสกลุ หยทู งั บนลา่ งจะตอ้ งอยใู่ นคุก จนกว่าจะถงึ วนั ประหาร ถา้ เจา้ ทาํ ไมไ่ ดข้ า้ จะใหค้ นอนื มา ทาํ แทน!” เจา้ กรมอาญาซอ่ นหมดั ทกี าํ แน่นของตน เขารงั เกยี จการ ถกู ผหู้ ญงิ มาวางอํานาจเหนอื ตนเชน่ นีทสี ุด หากฝ่าบาท อยทู่ นี ีเขาไมม่ ที างยอมรบั และอาจจะเดนิ ออกไปแลว้ แต่ ขา่ วลอื ไปทวั ว่าฝ่าบาททรงพระประชวรหนัก ยามนีคนทมี ี อาํ นาจสงู สดุ ในวงั คอื เหลยี วฮองเฮา ดงั นนั จนกว่าจะได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 3 เฝ้าฮอ่ งเตอ้ กี ครงั เขาไมค่ วรเป็นปรปักษก์ บั นาง เพราะใน ระหวา่ งนีอาจถูกนางเลน่ งานจนไดไ้ มค่ ุม้ เสยี “ทา่ นเจา้ กรมเขา้ ใจทขี า้ พดู หรอื ไม?่ ” เหลยี วฮองเฮา มองเหน็ ความไมย่ อมจํานนบนใบหน้าของเจา้ กรมอาญา แต่นางไมใ่ สใ่ จ ตราบใดทนี างสามารถเหยยี บตระกลู หยู ลงไปได้ นางกไ็ มก่ ลวั วา่ ขนุ นางพวกนีจะลอบกดั ภายหลงั “กระหมอ่ มเขา้ ใจแลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ ” “ดี ขา้ จะรอด”ู เหลยี วฮองเฮานึกถงึ ความล่มจมของสกลุ ห ยแู ลว้ กเ็ หยยี ดยมิ เยน็ ชา * หลวิ จา้ วเว่ยอยใู่ นรถมา้ ดว้ ยทา่ ทางทไี มส่ บายนกั เวลา ผา่ นไปหลายชวั ยามแมแ้ ตใ่ นตอนกลางคนื รถมา้ กไ็ มห่ ยดุ วงิ มนั ตะบงึ ไปตามทางอยา่ งไมล่ ดละ กระทงั ฟ้าสว่างอกี ครงั พวกมนั ถงึ แวะเปลยี นมา้ ตอนนีเองทพี วกมนั เอานํา กบั อาหารมาใหน้ างโดยปิดตานางไว้ หลวิ จา้ วเว่ยไมด่ อื ดา้ น เมอื เหน็ ว่าอาหารพอจะกลนื ได้ นางกย็ อมกลนื เพราะตอ้ งการทจี ะมแี รงสเู้ พอื หนีใน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 4 อนาคต นางทาํ ตามอยา่ งว่างา่ ยจนแมแ้ ตค่ นพวกนนั ยงั แปลกใจ พกั อยไู่ มถ่ งึ หนึงชวั ยามรถมา้ กอ็ อกวงิ อกี ครงั หลวิ จา้ ว เว่ยรสู้ กึ พะอดื พะอมและอ่อนเพลยี เพราะพนื ทโี คลงเคลง ตลอดทางจนฟ้ามดื มาเยอื นอกี ครงั หากแตค่ ราวนีรถมา้ กลบั ชะลอตวั หลวิ จา้ วเว่ยเรมิ ระวงั ตวั และจดจอ่ กบั ความ เคลอื นไหวรอบตวั ไมน่ านรถมา้ กน็ งิ สนทิ มคี นมาอุม้ นาง ลงจากรถ หญงิ สาวกลนั หายใจเมอื ถกู วางลงบนพนื กระเบอื งเยน็ ๆ “เปิดผา้ คลมุ หน้าใหน้ าง” เสยี งแปรง่ ๆ สงั ไมน่ านดวงตา ของนางกไ็ ดเ้ หน็ แสงสวา่ งอกี ครงั นางนงั อยหู่ น้ากองไฟ โดยรอบคลา้ ยจะเป็นวดั รา้ งทที ุก อยา่ งหกั พงั ไปแลว้ หญงิ สาวหรตี าเพอื ปรบั สายตาเมอื มองผ่านกองไฟ ครหู่ นึงนางถงึ ไดเ้ หน็ ว่าใครทนี งั อยอู่ กี ฝัง ของกองไฟ “คุณหนูหลวิ ” “ไท่ จอื ฮู เจยี เลอ่ ” หลวิ จา้ วเวย่ เอ่ยทลี ะคาํ โดยไมป่ ิดบงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 5 จติ สงั หารเลยแมแ้ ตน่ ้อย นางแสยะยมิ หยนั ออกมาทนั ที เมอื เหน็ หน้าเขา “ดูเหมอื นเจา้ จะรฐู้ านะขา้ แลว้ ” ฮูเจยี เลอ่ เอย่ อยา่ งแปลกใจ กอ่ นจะหนั ไปบอกทหาร “คลายเชอื กใหน้ าง” หลวิ จา้ วเวย่ ไมไ่ ดร้ สู้ กึ ขอบคณุ นางจอ้ งเขาไมว่ างตา ขณะทลี บู ขอ้ มอื ทเี พงิ เป็นอสิ ระ “เจา้ ไมค่ ดิ จะถามหรอื ?” ฮเู จยี เลอ่ เหน็ วา่ นางไมพ่ ดู อะไร เลย “มอี ะไรตอ้ งถาม?” หลวิ จา้ วเว่ยกม้ ลงมองกองไฟตรงหน้า จอ้ งลกึ ลงไปกค็ ลา้ ยจะเหน็ เปลวไฟทโี ถมทว่ มอารามและ เสยี งรอ้ งอยา่ งทุกขท์ รมานของนักบวชและชใี นชาตทิ แี ลว้ “ขา้ เสยี ใจทตี อ้ งพาเจา้ มาแบบนี แต่ขา้ สญั ญาวา่ จะชดเชย ให”้ หลวิ จา้ วเวย่ หวั เราะ “เสยี ใจ? อยา่ พดู อะไรทไี มไ่ ดม้ าจาก ใจจรงิ หน่อยเลย เจา้ จะโกหกตอ่ หน้าใครกไ็ ด้ แต่ไมใ่ ช่ตอ่ หน้าขา้ ทรี ธู้ าตุแทข้ องคนอยา่ งเจา้ อกี อยา่ งขา้ ไมเ่ คย ตอ้ งการอะไรจากเจา้ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 6 “เจา้ ไมเ่ ขา้ ใจ” ฮเู จยี เลอ่ คดิ ว่าเขาตอ้ งอธบิ าย “เจา้ ไดร้ บั ของขวญั จากขา้ แลว้ เจา้ ควรจะรแู้ ลว้ ว่าทาํ ไมตอนนนั ขา้ ถงึ ตอ้ งทาํ อะไรแบบนนั สงิ ทนี างทาํ ทาํ ใหข้ า้ ธาตุไฟเขา้ แทรก ไมอ่ าจควบคุมสติ มแี ตค่ วามบา้ คลงั ลว้ นเป็น เพราะฮอ่ งเตข้ องเจา้ ทวี างแผนสกปรกพวกน”ี “เจา้ กาํ ลงั บอกวา่ เจา้ บรสิ ทุ ธงิ นั ส?ิ ” ดา้ นนอกฟ้ากาํ ลงั คาํ รามบอกเคา้ ฝน “ขา้ ไมไ่ ดบ้ อกว่าขา้ บรสิ ทุ ธิ เพยี งแตต่ อ้ งการอธบิ ายวา่ มนั มเี หตุถงึ มผี ลตามมา ขา้ ไมไ่ ดต้ อ้ งการทาํ แบบนนั กบั เจา้ ขา้ ไมร่ วู้ า่ เจา้ ไมใ่ ชน่ าง ขา้ อยากขออภยั เจา้ จากใจจรงิ ” หลวิ จา้ วเว่ยมองดทู หารทยี นื เฝ้าอยรู่ อบๆ กบั สภาพวดั รา้ งแลว้ แคน่ เสยี ง “วธิ ขี ออภยั ของเจา้ ทาํ ใหข้ า้ เปิดหเู ปิด ตาแลว้ จรงิ ๆ” นางเหยยี ดหยามก่อนจะลกุ ไปหยบิ ขวดเหลา้ ใกลก้ บั กองไฟมาดม เขา้ ใจวา่ ไมม่ กี ลนิ สงิ ผดิ ปกตกิ ย็ กขนึ กรอกลงคอ การเผชญิ หน้ากบั ฮเู จยี เลอ่ ทาํ ใหน้ างเป็นทุกขแ์ ละรสู้ กึ วา่ ตนจมอยกู่ บั ฝันรา้ ย ไมง่ า่ ยทจี ะมองหน้าเขาตรงๆ แลว้ ไม่ อยากลงมอื ฆา่ ทงิ แต่ยามนีนางอยใู่ นวงลอ้ มคนของซอื ฟัง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 7 การลงมอื ในเวลานีมแี ต่จะทาํ ใหต้ วั เองตาย นางยงั ตายตอนนีไมไ่ ด้ นางยงั ไมเ่ หน็ ความยอ่ ยยบั ของ หลวิ จา้ วอวี อนั อ๋อง กบั อเู่ หอตี ดงั นนั นางตอ้ งมคี วามอดทนมากกวา่ นนั ฮเู จยี เล่อเหน็ สายตาเหยยี ดหยามของนางกโ็ บกมอื สงั ให้ ทหารทอี ยใู่ นวดั รา้ งออกไปขา้ งนอก หลวิ จา้ วเว่ยเดนิ ไป หยบิ อาหารมากนิ อยา่ งไมเ่ กรงใจ กนิ คาํ หนงึ กย็ กเหลา้ ขนึ ดมื เสรจ็ สรรพกใ็ ชแ้ ขนเสอื เชด็ ปาก ทาํ ตวั ราวกบั ไมม่ ี ฮูเจยี เลอ่ อยทู่ นี ี ในทสี ดุ ดา้ นนอกกฝ็ นตกอยา่ งหนกั เสยี งฟ้ารอ้ งดงั สนนั กองไฟถกู ลมพดั วูบ แสงไฟในอารามดไู มม่ นั คงเลยแมแ้ ต่ น้อย หลวิ จา้ วเวย่ โยนฟางลงในกองไฟพลางคดิ วา่ นางจะทาํ เชน่ ไรตอ่ ไป เสยี งฝนครอบครองพนื ทอี ยนู่ าน ในทสี ดุ ฮู เจยี เล่อกท็ าํ ลายความเงยี บอกี ครงั “ขา้ รวู้ า่ สงิ ทขี า้ เคยทาํ ไมน่ ่าใหอ้ ภยั ---” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 8 “ในเมอื รอู้ ยแู่ ลว้ จะพดู ขนึ มาอกี ทําไม” หลวิ จา้ วเวย่ ตดั บท “ในเมอื รวู้ ่ามนั ไมน่ ่าใหอ้ ภยั แตเ่ จา้ ทาํ อะไรอยู่ บงั คบั ใหข้ า้ ใหอ้ ภยั งนั ร?ึ ” ฮเู จยี เล่อรบี ปฏเิ สธ “ไมใ่ ชแ่ บบนนั ขา้ เพยี งตงั ใจจะแกไ้ ข สงิ ทผี ดิ พลาด มะรนื นีเราจะออกจากต้าถง ขา้ จะใหเ้ จา้ เป็นฮองเฮาของซอื ฟัง จะไมม่ ใี ครในแผน่ ดนิ นีกลา้ รงั แก เจา้ ไดอ้ กี ” หลวิ จา้ วเว่ยมองเขาอยา่ งพดู ไมอ่ อกอยนู่ านกอ่ นจะแหงน หน้าหวั เราะ “ฮองเฮา ฮองเฮา นคี อื ความจรงิ ใจของเจา้ งนั ร?ึ ” “ในชาตกิ อ่ นขา้ ไปชว่ ยเจา้ ไมท่ นั ขา้ ไดแ้ ต่งตงั เจา้ เป็น ฮองเฮาและไดส้ รา้ งศาลใหค้ นกราบไหวเ้ จา้ แต่ในชาตนิ ี ในเมอื เจา้ ยงั มชี วี ติ อยู่ ขา้ จะทาํ ใหเ้ จา้ ไดต้ ําแหน่งนนั จรงิ ๆ ขา้ จะทาํ ใหเ้ จา้ อยสู่ งู เหนือใคร แมแ้ ต่ตา้ ถงทงั แผน่ ดนิ กจ็ ะ สยบอยแู่ ทบเทา้ เจา้ ” ฮเู จยี เล่อเอ่ยอยา่ งแน่วแน่ แต่หลวิ จา้ วเวย่ จอ้ งนิงเขา้ ไปในกองไฟ ดวงตานางแดงขนึ ไมแ่ น่ ว่าเพราะฤทธเิ หลา้ หรอื เพราะความโกรธทสี มุ ในอก เพลง้ ! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 5 9 หญงิ สาวปาขวดเหลา้ ใสผ่ นงั จนแตกกระจาย แมแ้ ต่ฮเู จยี เลอ่ ทคี ดิ วา่ นางจะพอใจกย็ งั ตะลงึ “เจา้ รหู้ รอื ไมว่ า่ ตวั เจา้ น่ารงั เกยี จแคไ่ หน?” หลวิ จา้ วเว่ ยเอยี งคอมองเขาแลว้ ถามอยา่ งสงสยั จรงิ ๆ “เจา้ เคยส่อง กระจกมองเงาตวั เองหรอื ไม่ เคยสงสยั ไหมว่าทําไมเจา้ ถงึ โตมาเป็นคนตําชา้ น่ารงั เกยี จไมม่ สี นิ สุดขนาดนี” “หลวิ จา้ วเวย่ ...” “รสู้ กึ ผดิ งนั ร?ึ รสู้ กึ ผดิ กบั ขา้ หรอื รสู้ กึ ผดิ กบั ตวั เองเลา่ เพราะทขี า้ เหน็ อยู่ เจา้ ไมไ่ ดท้ าํ เพอื ตวั ขา้ แมแ้ ต่น้อย ทุก อยา่ งลว้ นทาํ เพอื ความสบายใจของตวั เองเทา่ นัน เจา้ แสดงความรสู้ กึ ผดิ ตอ่ ขา้ ดว้ ยการลกั พาตวั ขา้ ท่ามกลาง สายตาคนทงั เมอื ง ตดั สนิ ชวี ติ ขา้ คดิ จะยกขา้ ใหเ้ หนือคน ทงั ใตห้ ลา้ งนั ร?ึ นีไมใ่ ชก่ ารชดใช้ นคี อื ความเหน็ แก่ตวั สงิ ทเี จา้ อยากไดไ้ มใ่ ชต่ อ้ งการใหข้ า้ ใหอ้ ภยั แตต่ อ้ งการให้ ตวั เองสบายใจ ใหต้ วั เองรสู้ กึ ดวี า่ เจา้ ไดล้ งมอื ทาํ เรอื ง ยงิ ใหญ่มากมายพอทจี ะตอบตวั เองว่าไดช้ ดใชแ้ ลว้ เลกิ ใช้ ขา้ เป็นเครอื งมอื เพอื สรา้ งภาพความสบายใจจอมปลอม ของเจา้ สกั ที ขา้ ไมเ่ คยต้องการการชดใชย้ งิ ใหญ่อะไร ทงั นนั ไมต่ อ้ งการแมแ้ ต่คาํ ขอโทษตลบตะแลงจากเจา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 0 เรอื งเดยี วทขี า้ ตอ้ งการคอื ใหเ้ จา้ หายไปจากชวี ติ ของขา้ ทงั ต่อหน้า และในฝันรา้ ย ทุกความหวาดกลวั ทุก จนิ ตนาการทที าํ ใหข้ า้ ทุกขท์ รมานจนเกลยี ดแมแ้ ตเ่ ดก็ ใน ทอ้ งตวั เอง นนั ตา่ งหากสงิ ทขี า้ ตอ้ งการ” หลวิ จา้ วเว่ยต บอกตวั เองพรอ้ มนําตาแหง่ ความแคน้ ใจทไี หลลงมาอยา่ ง ไมร่ ตู้ วั “เจา้ รหู้ รอื ไมว่ ่าทกุ ครงั ตอนทหี ลบั ตา ขา้ มองเหน็ อะไร ... เจา้ รหู้ รอื ไมว่ ่าหลงั จากหนอี อกจากถํา ขา้ ไมเ่ หลอื ความ เป็นคนแลว้ ดว้ ยซาํ สงิ เดยี วทคี ดิ คอื อยากจะตาย แตว่ นั นี เจา้ มานงั บอกขา้ วา่ เจา้ ไมต่ งั ใจ เจา้ บอกขา้ ว่าเจา้ ลงมอื ผดิ คน เจา้ วา่ มนั ไมน่ ่าขนั หรอื ?” หลวิ จา้ วเว่ยหวั เราะทงั นําตา “คาํ วา่ ตงั ใจหรอื ไมต่ งั ใจของเจา้ มนั ตา่ งอะไรกนั นอกจาก ทาํ ใหเ้ จา้ รสู้ กึ ผดิ น้อยลง แตผ่ ลทมี นั ตกกบั ขา้ ” นางตบอก ตวั เองซาํ ๆ “สงิ ทขี า้ ถูกทาํ มนั ต่างกนั ตรงไหน แคค่ ําวา่ ไม่ ตงั ใจ เฮอะ นีเป็นคําอธบิ ายทมี กั งา่ ยจรงิ ๆ” ฮูเจยี เล่อพดู ไมอ่ อกเมอื เหน็ หลวิ จา้ วเวย่ ยมิ ทงั ทนี ําตายงั ไหล เขาเหน็ แลว้ ว่าความอาฆาตของนางไมล่ ดลงเลย อกี ทงั ยงั เหยยี ดหยามเขา ดวงตาทจี อ้ งเขาตลอดเวลาตอนที พูดนนั ไมต่ ่างจากดวงตาในฝันรา้ ยของเขา ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 1 ฟ้าผา่ ไกลออกไป แต่แสงของมนั ทาํ ใหท้ งั หอ้ งสว่างวาบ “เจา้ จะไมใ่ หโ้ อกาสขา้ ไดแ้ กไ้ ขเรอื งในอดตี จรงิ ๆ หรอื ?” “เจา้ จะถามไปทาํ ไม?” หลวิ จา้ วเว่ยเอ่ยหยนั “ยามนีมใิ ช่ เจา้ จบั ตวั ขา้ มาแลว้ รึ จะแกไ้ ขอะไรกท็ าํ ไดต้ ามสบายอยู่ แลว้ หรอื จะขงั ขา้ ขม่ ขนื ขา้ ฆา่ ขา้ ทกุ อยา่ งลว้ นไมม่ ที ใี ห้ ขา้ ตดั สนิ ใจอยแู่ ลว้ เจา้ จะสนองความใคร่ประเภทไหนใน ใจเจา้ กจ็ งลงมอื ทาํ เสยี อยา่ เสแสรง้ แกลง้ ถามเหมอื นรสู้ กึ ผดิ เตม็ ประดา แตท่ าํ ลายขา้ ครงั แลว้ ครงั เลา่ มนั น่า คลนื ไส”้ “ขา้ ไมไ่ ดต้ อ้ งการใหเ้ ป็นแบบนนั ” “แลว้ ตอ้ งการแบบไหน สง่ คนไปจบั ขา้ กลางเมอื ง จงใจ ทาํ ลายชอื เสยี งไมใ่ หข้ า้ กลบั ถงเยยี นไดอ้ กี เหลอื แค่ตอ้ ง ไปซอื ฟังกบั เจา้ หรอื ตอ้ งผกู คอตายพสิ จู น์ความบรสิ ทุ ธิ นี คอื คาํ ขอโทษอยา่ งจรงิ ใจของเจา้ งนั ร?ึ ” ฮูเจยี เล่อยกเหลา้ ขนึ ดมื เพราะไมร่ จู้ ะตอบนางเชน่ ไร หลวิ จา้ วเว่ยมองเขาอยา่ งดแู คลน “ใชท้ ่าทางคลา้ ยมนี ําใจแต่จรงิ ๆ ลอบบบี คนั ใหไ้ ดด้ งั ใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 2 ตวั เอง เจา้ อยา่ พดู เลยว่าชาตทิ แี ลว้ เจา้ ไมไ่ ดต้ งั ใจ ต่อให้ ไมใ่ ชข่ า้ คนอยา่ งเจา้ กต็ อ้ งก่อเรอื งแบบนีอยดู่ ี เพราะมนั เป็นสนั ดานเหน็ แกต่ วั เอาแตใ่ จ ชอบควบคุม และรงั แก คนทอี อ่ นแอกวา่ ตายไปชาตหิ นงึ เจา้ ยงั ไมเ่ รยี นรูอ้ ะไร แมแ้ ต่น้อย คนทกี ราํ สงครามฆา่ คนบรสิ ทุ ธมิ ากมายอยา่ ง เจา้ บอกว่าสรา้ งศาลใหข้ า้ ถา้ ใหข้ า้ เดาขา้ ว่าเจา้ สรา้ ง เพราะกลวั วญิ ญาณแคน้ นับหมนื นบั แสนทกี องทพั ของเจา้ ฆา่ จะมาเอาชวี ติ เจา้ มากกว่า” “หลวิ จา้ วเวย่ !” “หรอื ขา้ พดู ไมจ่ รงิ เจา้ อา้ งชอื ขา้ เพอื สรา้ งศาล แตค่ วาม จรงิ ไดป้ ระโยชน์สองต่อ ขอ้ แรกคอื ทาํ ใหเ้ จา้ สบายใจทไี ด้ เสแสรง้ ชดเชยใหข้ า้ ขอ้ ทสี องคอื เพอื สงั สมบุญหลงั จากที เหยยี บยาํ อยบู่ นกองซากศพ” “หุบปาก!” ฮูเจยี เลอ่ ตวาด หลวิ จา้ วเว่ยไมก่ ลวั เขาเลย กลบั หวั เราะทา่ ทางบนั ดาล โทสะของเขา ฮเู จอี เล่อมสี หี น้าออ่ นลงเมอื เหน็ สหี น้าเขา้ ใจราวกบั คาดไว้ แลว้ ว่าเขาจะเป็นเชน่ นี ชายหนุ่มกดั ฟันกอ่ นจะเอย่ เสยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 3 เบา “ขา้ ไมใ่ ชค่ นแบบนัน” หลวิ จา้ วเว่ยไมต่ อบเขาแต่สหี น้าแสดงออกชดั เจนวา่ ไม่ เชอื ฮเู จยี เล่อมองนางแลว้ รสู้ กึ หมดแรง ราวกบั บงั คบั มา้ วงิ ไกลนบั พนั หลแี ต่กลบั มาพบความพ่ายแพ้ และมา่ น บางๆ ทปี ิดบงั จติ ใจกถ็ กู กระชากออกครงั แลว้ ครงั เลา่ อยา่ งไรค้ วามปรานี * “เจา้ ว่าอะไรนะ นงั จา้ วเว่ยถูกฉุดไปงนั ร?ึ ” หลวิ จา้ วอวที ี เพงิ วางตะเกยี บถามเสยี วชงิ อยา่ งตนื เตน้ “ใชเ่ พคะ จรงิ ๆ ขา่ วนลี อื ไปทวั ตงั แต่เมอื วานแลว้ กรม อาญายงั สง่ คนชว่ ยออกตามหาไปทงั เมอื ง” “สวรรคม์ ตี าแลว้ สวรรคม์ ตี าจรงิ ๆ คนอยา่ งมนั ควรจะเป็น เมยี โจรไปซะ” “โดนฉุดไปเชน่ นี กลบั มาชอื เสยี งกค็ งไมเ่ หมอื นเดมิ อกี ” เสยี วชงิ ลอบถอนหายใจ “ลกู ขา้ คนนีนบั วา่ เป็นคนนําโชคจรงิ ๆ พอเขามาอยใู่ นทอ้ ง ขา้ กม็ เี รอื งดๆี เกดิ ขนึ ทนั ท”ี หลวิ จา้ วอวลี บู ทอ้ งตวั เอง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 4 พลางเอ่ยชม “พระชายาบ่าวไปพบนกั พรตคนนนั มา เขามอบเครอื งราง มาให้ บอกวา่ เป็นเครอื งรางทใี ชป้ กป้องเดก็ ในครรภใ์ ห้ ปลอดภยั ” เสยี วชงิ พดู ยมิ ๆ พรอ้ มกบั ลว้ งเอาถุงหอม ขนึ มาสง่ ใหห้ ลวิ จา้ วอวี หลวิ จา้ วอวมี องเสยี วชงิ แลว้ ปรายตามองเครอื งรางนนั กอ่ นจะรบั มา “ฝากขอบคณุ ทา่ นนกั พรตใหข้ า้ ดว้ ย บอก เขาวา่ เพราะตดิ ทมี คี รรภจ์ งึ ไมไ่ ดไ้ ปคารวะ คราวหน้าถ้า เจา้ ไปพบเขาตอ้ งเอาสนิ นําใจไปใหเ้ หมาะสม ยากนักจะ เจอคนมวี ชิ าน่านับถอื ควรจะผกู สมั พนั ธไ์ วใ้ หด้ ”ี “เพคะพระชายา” นอกจวนสกุลหยใู นยามวกิ าลถูกทหารเขา้ ลอ้ ม คนเฝ้าเวร ยามรบี ไปปลุกหยเู ยวฟ่ างดว้ ยความตนื ตระหนก นอกจากนีเจา้ นายกว่าครงึ ในจวนกถ็ ูกปลกุ ขนึ มาดว้ ย หยู เยวฟ่ างควา้ ตะเกยี งแลว้ เดนิ นําคนในจวนออกมาเปิด ประตู “พวกเจา้ กลา้ ดยี งั ไงมาลอ้ มทนี ี รูห้ รอื ไมว่ า่ นคี อื จวน เสนาบดี เรอื งนีขา้ จะตอ้ งทลู ฝ่าบาทแน่” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 5 “เนืองจากคนสกลุ หยสู มคบกบั สกลุ เจนิ คา้ เกลอื และแอบ ทาํ เหมอื ง มโี ทษเทา่ กบั การกอ่ กบฏ จบั คนสกุลหยู ทงั หมดเขา้ คุกรอการตดั สนิ ” เจา้ หน้าทผี หู้ นึงเดนิ หน้า ขนึ มาประกาศ ทําใหค้ นตระกลู หยทู ยี นื ออกนั อยกู่ รดี รอ้ ง ทนั ที “สามหาว กลา้ ใสร่ า้ ยป้ายสขี นุ นางภกั ดี ขา้ จะไปเขา้ เฝ้า ฝ่าบาท!” หยเู ยวฟ่ างตวาดขนึ “ลกี ยุ้ เฟยทราบเรอื งนหี รอื ไม่ รบี สง่ คนไปแจง้ นางเดยี วนี” หยฮู หู ยนิ รบี พูดขนึ แต่กอ่ นจะมใี ครไดอ้ อกจากจวนกม็ ี ทหารเขา้ มาขวาง “จบั คนตระกลู หยทู งั หมดอยา่ ใหใ้ ครรอดไปได”้ “ขอรบั !” “พวกเจา้ !” หยเู ยว่ฟางคดิ จะคา้ นแตก่ ลบั ถกู ทหารเขา้ คมุ ตวั ทนั ที พวกผหู้ ญงิ สง่ เสยี งดว้ ยความตกใจ ทุกคนถูกมดั มอื ไพลห่ ลงั แลว้ จงู ใหเ้ ดนิ ไปทคี ุกของกรมอาญา ตลอดทงั ถนนในตรอกสว่างขนึ เพราะทุกบา้ นในแถบนนั ตา่ งตนื ขนึ มาดูความเคลอื นไหวแสนอุกอาจนี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 6 “ถูกจบั ? ใครถูกจบั !?” อนั อ๋องทยี งั อยบู่ นเตยี งกบั หลาน ไฉ่ซนิ เอ่ยทวนเมอื ไดย้ นิ รายงาน หลานไฉ่ซนิ เองกร็ บี ลกุ ขนึ เพอื จดั เสอื ผา้ “สกุลหยถู กู จบั ไปพ่ะยะ่ ค่ะ ยามนีถกู ขงั อยใู่ นคุกของกรม อาญา” “ใครมนั กลา้ ทาํ เรอื งอุกอาจเชน่ นี! ไมเ่ หน็ หวั ขา้ กบั เสดจ็ แมแ่ ลว้ หรอื อยา่ งไร” อนั อ๋องรบี แต่งตวั ก่อนจะเดนิ ตงึ ตงั ออกจากหอ้ ง “ไดย้ นิ วา่ ใชท้ หารรกั ษาเมอื งมาคุมตวั น่าจะเป็นคาํ สงั จาก ในวงั พ่ะยะ่ คะ่ ” อนั อ๋องไดย้ นิ เชน่ นนั กห็ ยดุ เทา้ “เป็นเสดจ็ พอ่ งนั ร?ึ ” หรอื ว่าทรงคดิ จะปราบปรามเขาแลว้ ? “กระหมอ่ มไมแ่ น่ใจ” “ไปเตรยี มมา้ ขา้ จะไปกรมอาญา” “พะ่ ยะ่ คะ่ ท่านอ๋อง” ขนั ทผี นู้ นั คอ้ มกายแลว้ วงิ ออกไป หลานไฉ่ซนิ จงึ ขยบั มาชว่ ยจดั ชุดใหเ้ ขาแลว้ เอ่ยปาก “ขา้ ไดข้ า่ วว่ายามนีฝ่าบาทประชวร คนทมี อี าํ นาจสงั การไมน่ ่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 7 ใชฝ่ ่าบาทนะเพคะ” “เจา้ จะบอกว่าเป็นฝีมอื ฮองเฮา?” “ทา่ นคดิ วา่ ใครทมี คี วามแคน้ กบั สกลุ หยู กบั ทา่ น กบั เสดจ็ แม่ มากทสี ดุ เลา่ เหน็ ไดช้ ดั วา่ นางกาํ ลงั ใชอ้ าํ นาจแกแ้ คน้ เรอื งสว่ นตวั ” “เสดจ็ พอ่ จะยอมใหเ้ ป็นเชน่ นีไดอ้ ยา่ งไร ไมม่ ที าง” “เชน่ นนั กแ็ ปลว่านางอาจจะทาํ โดยทฝี ่าบาทไมย่ นิ ยอม” “บงั อาจ!” “ทา่ นอ๋องจะทาํ อะไรกต็ อ้ งระวงั ใหม้ าก นางกลา้ ลงมอื เช่นนีตอ้ งมคี วามมนั ใจอยไู่ มน่ ้อย” “ขา้ จะไปดทู ่านตากอ่ น” “เพคะ” ฝนตกกระหนําอยนู่ าน หลวิ จา้ วเวย่ กอดตวั เองหลบั ตาพงิ ผนังผๆุ ของอารามรา้ ง ฮเู จยี เล่อจมอยกู่ บั ความคดิ ที สบั สนวุน่ วายและไมร่ จู้ ะเรมิ พูดเชน่ ไรดี ดงั นันบรรยากาศ จงึ กลบั มาเงยี บสงดั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 8 หลวิ จา้ วเว่ยหลบั ไปพกั หนึงกต็ นื ขนึ มาเพราะอากาศเยน็ เฉยี บขนึ แมก้ องไฟยงั คงลุกโหม ฝนหยดุ ไปแลว้ แต่อากาศ ยงั คงเยน็ มาก หลวิ จา้ วเวย่ เดาวา่ อกี ไมน่ านหมิ ะจะตก อากาศแปรปรวนเชน่ นีเป็นลกั ษณะหนึงของฝังตะวนั ออก “รอฟ้าสว่างเราจะออกเดนิ ทางอกี ครงั ” ฮูเจยี เล่อบอกนาง ดว้ ยนําเสยี งสงบ “ยามนีเจา้ ไมอ่ าจกลบั เขา้ ถงเยยี นได้ แลว้ การไปซอื ฟังกบั ขา้ ดกี บั เจา้ มากกวา่ ” หลวิ จา้ วเว่ยไมต่ อบอะไรนางเพยี งแคย่ มิ หยนั คาํ พดู เขา “ขา้ รวู้ า่ ขา้ ผดิ แตเ่ รอื งมาถงึ ขนาดนีแลว้ เจา้ เป็นคนฉลาด ยอ่ มรวู้ า่ ถา้ กลบั ไปถงเยยี นเจา้ จะตอ้ งเจอกบั อะไร ขอแค่ เจา้ เตม็ ใจ ขา้ จะดแู ลเจา้ อยา่ งด”ี หญงิ สาวมองเขาแลว้ ถม่ นําลายเขา้ ไปในกองไฟอยา่ ง เหยยี ดหยาม “เจา้ คดิ วา่ ขา้ จะกลวั การกลบั ไปเผชญิ หน้า กบั คนในถงเยยี นงนั รึ เจา้ ลมื ไปรเึ ปลา่ ว่าขา้ เคยเป็นสตรี วปิ รติ ทโี ดนคนทงั เมอื งขบั ไล่ ไหนจะเป็นมารศาสนาที ตงั ครรภก์ บั นกั บวช แคถ่ กู ฉุดเทา่ นนั นับเป็นอะไรได”้ “เจา้ ไมจ่ าํ เป็นตอ้ งทาํ แบบนี” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 6 9 “ขา้ ไมต่ อ้ งการเศษความเมตตาจากเจา้ !” หลวิ จา้ วเว่ย ตะคอก “ชอื เสยี งขา้ ทพี งั พนิ าศในครงั นีกเ็ ป็นฝีมอื เจา้ อยา่ มาทําเหมอื นยนื ความเมตตาใหข้ า้ ทงั ทเี ป็นคนแทงขา้ อยา่ งเลอื ดเยน็ ” นางมองเขาอยา่ งรงั เกยี จ “เจา้ ทําใหข้ า้ นึกถงึ ใครบางคนจรงิ ๆ” ในชาตขิ องออี ี คณุ ชายใหญ่สกลุ อ่ทู นี างเคยไวใ้ จ เคยคดิ วา่ เขาเป็นมนุษยท์ า่ มกลางฝงู สตั วน์ รก เป็นคนทคี อยยนื ความเมตตาเหน็ ใจใหน้ าง แตส่ ดุ ทา้ ยกข็ ม่ เหงนางแลว้ อา้ งถงึ ความรกั ความหลงใหลจนไมอ่ าจควบคุม เป็นเหตุ ใหน้ างถกู ฮหู ยนิ ของเขาทรมานเป็นประจาํ แต่คนทอี า้ งว่า รกั นางนนั กลบั ไมเ่ คยหา้ มฮูหยนิ ตวั เองไดเ้ ลยสกั ครงั มแี ต่ ทงิ หายนะเอาไวใ้ หน้ าง ฮเู จยี เล่อแมจ้ ะหน้าตารปู รา่ งไมเ่ หมอื น แต่สนั ดานกลบั ไม่ ต่างกนั ทาํ ตวั คลา้ ยวา่ มเี มตตาตอ่ นาง แตท่ กุ อยา่ งลว้ นไม่ เคยฟังเสยี งนาง เอาความสบายใจของตวั เองเทา่ นนั หาก เป็นอะไรทเี สยี ผลประโยชน์กจ็ ะปลอ่ ยใหน้ างทนทกุ ขแ์ ละ กลอ่ มใหน้ างอดทนหรอื บบี ใหน้ างตอ้ งทนแบบตอนนี นางรสู้ กึ ขยะแขยงผชู้ ายคนนีจนอยากจะอว้ ก ทจี รงิ พวก เขาแทบจะเป็นคนแปลกหน้าทแี มแ้ ตค่ นผา่ นทางยงั ไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 0 ใกลเ้ คยี ง แต่เพราะเหตุการณ์เลวรา้ ยพวกนนั ทาํ ใหน้ าง ตอ้ งมาพวั พนั กบั เศษสวะเชน่ นี หลวิ จา้ วเว่ยจดความ พยาบาทต่อฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตลี งในใจอกี ครงั ยงิ นางตอ้ งทน หายใจรว่ มกบั ฮเู จยี เลอ่ เทา่ ไหร่ นางกย็ งิ เกลยี ดพวกมนั “ขา้ รวู้ า่ ยามนีเจา้ ยงั คงโกรธเคอื งแตข่ า้ อยากใหเ้ จา้ คดิ ดๆี ” “....” “แต่งงานกบั ขา้ ขา้ ยนิ ดจี ะรบั ผดิ ชอบเจา้ ไปชวั ชวี ติ ” หลวิ จา้ วเวย่ ไมต่ อบอะไร นางลกุ ขนึ เดนิ ไปหาฮูเจยี เลอ่ แลว้ ชกั ดาบของเขาออก ฮเู จยี เลอ่ คดิ ว่านางจะแทงเขาอกี ครงั แต่หลวิ จา้ วเวย่ กลบั ยกดาบขนึ ทาบคอตวั เองแลว้ หวั เราะอยา่ งบา้ คลงั “ฮ่าๆ แต่งงานงนั รึ ขา้ ยนิ ดตี ายอกี ชาติ ดกี ว่าหายใจรว่ ม แผน่ ดนิ กบั เจา้ อยา่ พดู ถงึ ตอ้ งร่วมผกู ผมเขา้ หอกบั ขยะ อยา่ งเจา้ ขา้ ยอมใหว้ ญิ ญาณแหลกสลาย ยอมไมอ่ ยดู่ ู พวกสารเลวนนั พงั พนิ าศยอ่ ยยบั แตข่ า้ จะไมแ่ ตง่ กบั คน ชาตชิ วั อยา่ งเจา้ ทแี ค่เหน็ หน้าขา้ กส็ ะอดิ สะเอยี นเตม็ ทน” “หยดุ นะ!” เขาพยายามจะควา้ ดาบคนื แต่นางถอยหลงั จน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 1 ตดิ ผนงั “อยากไดต้ วั ขา้ งนั รึ อยากชดใชใ้ หข้ า้ งนั รึ เอารา่ งขา้ ไป แลว้ กนั !” นางเอย่ อยา่ งบา้ คลงั ฮูเจยี เลอ่ เขา้ มาแยง่ ดาบ จากมอื นางแต่ไมก่ ลา้ ลงมอื รนุ แรงนกั แต่หลวิ จา้ วเว่ยมอง เขาออกทะลุปรโุ ปรง่ ดาบในมอื นางไมอ่ าจผา่ นมอื แมท่ พั อยา่ งเขาไปได้ แตม่ ดี สนั ทนี างเรมิ พกไวต้ งั แต่ทฝี ันถงึ ชาตอิ อี กี แ็ ทงทะลเุ ขา้ ทชี อ่ งทอ้ งของฮเู จยี เล่อทนั ที ฮเู จยี เลอ่ ดถู กู กําลงั นางจงึ ไมไ่ ดป้ ้องกนั ตวั ทาํ ใหเ้ ปิดช่องโหว่ ครงั ใหญ่ “เจา้ !” “ขา้ อยากทําเชน่ นีมาตลอดตงั แตท่ เี หน็ หน้าเจา้ ” “ฝ่าบาท!” พวกทหารรบี เขา้ มาแยกนางออก พวกมนั กด นางลงกบั พนื อยา่ งรุนแรง อกี พวกกพ็ ยุงฮูเจยี เล่อไปนงั แลว้ กดแผลเอาไว้ หลวิ จา้ วเว่ยไมส่ นสภาพทถี กู เหยยี บ เอาไวแ้ ละดวงตาโกรธจดั ของพวกทหารซอื ฟัง นาง หวั เราะสะใจเมอื เหน็ เลอื ดของฮูเจยี เล่อไหลเป็นทาง “นงั สารเลวยงั กลา้ หวั เราะอกี งนั ร?ึ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 2 เพยี ะ! ทหารคนสนทิ ของฮูเจยี เลอ่ สุดทนจงึ ตบนางจนไดล้ มิ รส เลอื ดในโพรงปาก หลวิ จา้ วเว่ยยมิ หยนั มองเขาอยา่ งไม่ เกรงกลวั “ฮูเจยี เล่อเจา้ เหน็ หรอื ไม่ นีคอื สงิ ทเี จา้ บอกวา่ จะ ชดใชใ้ หข้ า้ ฮา่ ๆ” “ปลอ่ ยนาง” ฮูเจยี เล่อกดั ฟันสงั “แตฝ่ ่าบาท---” “ขา้ บอกใหป้ ลอ่ ยนาง!” เขาสงั ยาํ เลอื ดทะลกั ออกจากปาก แผลไมห่ ยุด พวกทหารทจี บั หลวิ จา้ วเวย่ อยจู่ าํ ใจปลอ่ ย นางอยา่ งไมเ่ ตม็ ใจ “ดา้ นนอกมคี นมา” “พวกเจา้ ออกไปด”ู หญงิ สาวเชด็ ปากทเี ปือนเลอื ดของตวั เองแลว้ พดู “ดู เหมอื นจะมคี นมารบั ขา้ แลว้ ” “ฝ่าบาทเป็นคนของตา้ ถง” ทหารวงิ เขา้ มารายงาน ฮเู จยี เลอ่ ขมวดควิ มองหลวิ จา้ วเวย่ อยา่ งชงั ใจกอ่ นจะเหยยี ดยมิ “ใหม้ นั เขา้ มา” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 3 ไมน่ านรา่ งสงู ของเฉนิ เฟยฉกี เ็ ดนิ เขา้ มาดา้ นใน เขามอง หาหลวิ จา้ วเว่ยกอ่ น เมอื เหน็ กร็ บี เขา้ ไปดนู าง “เจา้ บาดเจบ็ ตรงไหน?” หลวิ จา้ วเวย่ สา่ ยหน้า “ทา่ นชว่ ยพาขา้ กลบั บา้ นได้ หรอื ไม?่ ” “อมื ” เขาพยกั หน้า แลว้ พยงุ หลวิ จา้ วเว่ยใหล้ ุกขนึ “เจา้ ทํารา้ ยฝ่าบาทแลว้ คดิ วา่ จะออกไปจากทนี ีไดง้ า่ ยๆ งนั ร?ึ ” ทหารคนทตี บหลวิ จา้ วเว่ยเขา้ มาขวางพวกเขา หญงิ สาวเหลอื บตามองฮเู จยี เลอ่ ทกี ดแผลหา้ มเลอื ดอยู่ อยา่ งเยน็ ชา “หากว่าเจา้ รอดไปได้ ใหน้ บั วา่ ไมม่ อี ะไรตดิ คา้ งกนั อกี ถา้ เจา้ อยากชดใชจ้ รงิ ๆ นับจากนีไมว่ า่ จะบน โลกมนุษย์ ในปรโลก หรอื บนสวรรค์ ขออยา่ มาใหข้ า้ เหน็ หน้าอกี กพ็ อ ใหถ้ อื วา่ ไมม่ สี งิ ใดเกยี วขอ้ งกนั อกี ทกุ ภพทุก ชาตไิ มต่ ดิ คา้ งตอ่ กนั ” นางจอ้ งเขานิง “ถา้ เจา้ ยงั มสี าํ นึก และอยากชดใชใ้ หข้ า้ จรงิ ๆ นนั เป็นคาํ ขอเดยี วของขา้ ” ฮเู จยี เล่อรสู้ กึ ผดิ อยา่ งทว่ มทน้ เขาอบั อายจนกลายเป็น โกรธ “หากเจา้ อภยั ใหข้ า้ ไมไ่ ด้ เหตุใดจงึ อภยั ใหเ้ ขาได”้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 4 คาํ พดู ของเขาทาํ ใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ ทกี าํ ลงั จะจากไปชะงกั นางเงยหน้ามองเฉนิ หรงปัวดว้ ยความไมเ่ ขา้ ใจ ดวงตา กลมหนั กลบั ไปมองฮเู จยี เลอ่ อกี ครงั “เจา้ หมายความวา่ ยงั ไง?” “ฮา่ ๆ หลวิ จา้ วเว่ยเจา้ ช่างไรเ้ ดยี งสา เจา้ โกรธแคน้ ขา้ กบั อู่ เหอตเี สยี มากมาย แต่กลบั ไมร่ วู้ า่ เฉนิ หรงปัวเป็นพวก หน้าเนือใจเสอื แค่ไหน” ฮเู จยี เล่อเอ่ยเสยี งตดิ ขดั เพราะ บาดแผล แตก่ ก็ ดั ฟันพดู ต่อไป “เป็นมนั ทสี ง่ เซยี โหลว มาถงึ เตยี งขา้ สายลบั หญงิ ทสี วมใบหน้าเจา้ คนนนั กม็ า จากตระกลู เฉนิ ตวั มนั เองเป็นคนทอี อกคาํ สงั วา่ วนั วนั หนงึ นางตอ้ งใชใ้ บหน้าของเจา้ ยวั ยวนขา้ อยา่ งไรบา้ ง?” หลวิ จา้ วเวย่ ตะลงึ จนนงิ คา้ ง นางมองมอื เฉนิ หรงปัวทจี บั แขนตนอยกู่ ข็ นื ดงึ มนั ออก เฉนิ หรงปัวเองกร็ สู้ กึ เหมอื นถูก ฟ้าผา่ เพราะคาํ พูดของฮเู จยี เลอ่ เมอื เหน็ สหี น้าหลวิ จา้ ว เวย่ กร็ สู้ กึ ว่าตนเพงิ สญู เสยี ครงั ใหญ่ หญงิ สาวเหน็ สหี น้าเขากร็ วู้ า่ เรอื งทฮี เู จยี เล่อพดู เป็นเรอื ง จรงิ “ไมว่ า่ จะชาตกิ อ่ นหรอื ชาตนิ ีมนั กย็ งั ทาํ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 5 เหมอื นเดมิ ...ชาตกิ อ่ นมนั ถกู จบั ขงั คกุ เพราะกองทพั เอยี นเหอขาดเสบยี งจนตอ้ งปลน้ สะดมชาวบา้ นรายทาง อู่ เหอตสี งั ขงั สกุลเฉนิ ทงั หมด แต่เพราะแผนชวั ๆ แบบนนั หาคนทาํ ยาก เฉนิ เฟยฉเี ลยยอมรบั ภารกจิ เพอื หาทาง รอดใหส้ กลุ เฉนิ ชาตกิ อ่ นเขาใชเ้ ซยี โหลวไมต่ ่างจากหญงิ งามเมอื ง หลอกลอ่ ขา้ เสยี ตดิ กบั เปิดโอกาสใหน้ างสงั หาร เสดจ็ พอ่ จนได้ สว่ นมนั ไดก้ ลบั ตา้ ถงมาเสวยสขุ ... สว่ น ชาตนิ ีมนั ไมไ่ ดเ้ ขา้ คุก จวนสกุล เฉนิ กย็ งั อยดู่ ี แตม่ นั กย็ งั ใชห้ น้าของเจา้ และเป็นคนพาเซยี โหลวไปซอื ฟังอยดู่ ี ทงั ๆ ทดี แู ลว้ เจา้ กบั ทา่ นแมท่ พั ผนู้ จี ะ มคี วามสมั พนั ธด์ ๆี กนั ไมน่ ้อย เขาเคยเตอื นเจา้ เรอื งนีบา้ ง หรอื ไม?่ ” “จา้ วเวย่ ” “อยา่ แตะ ตอ้ ง ตวั ขา้ !” หญงิ สาวสะบดั มอื เฉนิ หรงปัวที เออื มมาจบั นาง นางถอยหลงั หนีเขาราวกบั ปีศาจรา้ ย “ที เขาพูดเป็นเรอื งจรงิ หรอื ไม?่ ” “นนั มนั ...” “เจา้ กเ็ หน็ หวั เซยี โหลวทขี า้ สง่ ไปใหแ้ ลว้ ” ฮูเจยี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 6 เล่อรสู้ กึ ว่าตนพา่ ยแพแ้ ลว้ เฉนิ หรงปัวกไ็ มค่ วรมโี อกาส นนั “ความจรงิ คอื ถา้ แมท่ พั คนนีของเจา้ กลา้ เสยี สละ ตวั เอง ผหู้ ญงิ คนนนั กจ็ ะรอดไปได้ แต่ไอข้ ขี ลาดนีกลบั รบี หนกี ลบั ตา้ ถงเหมอื นหมาทโี ดนนํารอ้ นสาด มนั ขขี ลาด ขนาดทยี อมใหผ้ หู้ ญงิ ตายแทนตวั เอง เจา้ ยงั คดิ วา่ ไมจ่ รงิ อกี ร?ึ ” “มนั ไมใ่ ชแ่ บบนนั !” เฉนิ หรงปัวตะโกน “จา้ วเว่ยเจา้ ตอ้ ง เขา้ ใจ ถา้ ขา้ ไมท่ าํ ทหารนับหมนื นบั แสนจะตอ้ งตาย ตา้ ถง จะตกอยใู่ นอนั ตราย ขา้ ไมม่ ที างเลอื ก” หลวิ จา้ วเว่ยเบกิ ตาโพลงมองเฉนิ หรงปัวกบั ฮเู จยี เล่อ สลบั กนั กอ่ นจะหวั เราะอยา่ งขมขนื “พวกเจา้ น่ากลวั จรงิ ๆ” “จา้ วเวย่ ...” “เจา้ อยากดวู า่ เขาจรงิ ใจกบั เจา้ หรอื ไม่ กบ็ อกใหเ้ ขาลงมอื ฆา่ ขา้ ทนี ีดสู ”ิ ฮเู จยี เลอ่ หวั เราะ “เขาไมม่ คี วามกลา้ ดว้ ย ซํา” หลวิ จา้ วเวย่ ไดย้ นิ กห็ นั ไปจอ้ งเฉนิ หรงปัวทนี ิงองึ ไป นานกอ่ นจะสา่ ยหน้า “เขาตายบนแผน่ ดนิ ตา้ ถงไมไ่ ด”้ เฉนิ หรงปัววา่ แต่ เสยี งหวั เราะของฮเู จยี เลอ่ กลบั ดงั บาดใจราวกบั มองเรอื ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 7 ตลกนําตาหยดหนึงไหลลงจากดวงตาหงส์ “พวกเจา้ ไมว่ า่ คนไหนกล็ ว้ นมเี หตุผลใหท้ าํ รา้ ยขา้ ทงั สนิ เหตุผลหนกั แน่นดงั ขนุ เขา เหตผุ ลทสี มเหตุสมผล เหลอื เกนิ ลว้ นเหมาะสมทจี ะฉกี ทงึ ขา้ จนถงึ วญิ ญาณ... แตค่ วามจรงิ แลว้ มนั เกยี วอะไรกบั ขา้ ! เหตุผลของพวก เจา้ มนั เกยี วอะไรกบั ขา้ ! พ่อของเจา้ ตายแลว้ มนั เกยี วอะไร กบั ขา้ ทหารนับลา้ นจะตายแลว้ มนั เกยี วอะไรกบั ขา้ คนตา้ ถงจะตายมนั เกยี วอะไรกบั ขา้ เจา้ ใชข้ า้ เสยี สละให้ พวกมนั แตพ่ วกมนั ขบั ขา้ ออกจากเมอื ง เอาหนิ ปาขา้ ราว กบั สตั ว์ เผาผมู้ พี ระคุณของขา้ ฆา่ เดก็ ในทอ้ งขา้ ทรมาน ขา้ เหตุผลของเจา้ มนั ทุเรศสนิ ด”ี “....” หญงิ สาวกอดตวั เอง นางคดิ ว่าเฉนิ หรงปัวเป็นเพอื น แม้ ไมส่ รา้ งประโยชน์กไ็ มน่ ่าจะทาํ รา้ ยกนั จนถงึ กระดกู ขนาด นี ในชาตกิ อ่ นไมร่ จู้ กั นาง เขาไมเ่ มตตานางกแ็ ลว้ ไป แต่ ในชาตนิ ที งั ๆ ทเี หน็ ความขมขนื ในชวี ติ นางถงึ ขนาดนนั ก็ ยงั ลงมอื ทาํ ทงั ยงั ไมเ่ คยเตอื นอะไรนางแมแ้ ตน่ ้อย หากฮู เจยี เลอ่ ไมไ่ ดเ้ กดิ ใหม่ นางจะยอ่ ยยบั แคไ่ หนในมอื ชาวซอื ฟัง หลวิ จา้ วเวย่ ไมก่ ลา้ จนิ ตนาการ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 8 นางถงึ กบั เคยคดิ ว่าควรแตง่ งานกบั เขา... ดวงตากลมสนั ระรกิ มองเฉนิ หรงปัวกบั ฮเู จยี เลอ่ อกี ครงั “พวกเจา้ ไมต่ ่างกนั เลย” หญงิ สาวเดนิ ออกจากดา้ นในอารามกเ็ หน็ เนยี เถยี นชงิ ยนื พงิ ผนงั รออยดู่ า้ นนอก ชายหนุ่มไมค่ ดิ จะเขา้ ไปยงุ่ กบั เรอื งดา้ นใน และคดิ วา่ จะยอมจาํ นนหากนางยงั เลอื กจะไป กบั เฉนิ เฟยฉี จงึ เพยี งยนื รอเงยี บๆ ตรงนีเทา่ นนั แต่ผดิ คาดทเี รอื งราวเลยเถดิ มาเป็นเช่นนี นางมองเขาเลก็ น้อย กอ่ นจะเดนิ เลยไป เนียเถยี นชงิ เดนิ ตามไปคดิ จะชว่ ย ประคองแต่หลวิ จา้ วเวย่ ขนื ตวั หนี “ทา่ นทาํ อะไรทผี ดิ ต่อขา้ หรอื ไม?่ ” นางอดไมไ่ ดท้ จี ะถาม ผชู้ ายทุกคนในชวี ติ นางลว้ นแลว้ แตเ่ ป็นพวกสวะ “รกั เจา้ มากเกนิ ไปนับเป็นการทาํ ผดิ หรอื ไม?่ ” เขาตอบ นิงๆ พลางเชด็ นําตาใหน้ าง “ขนึ มา้ เถอะ ขา้ จะพาเจา้ กลบั บา้ น” “ไม”่ หญงิ สาวสา่ ยหน้าแลว้ พยงุ ตวั เองเดนิ ออกไป เนีย เถยี นชงิ กลบั ไปจงู มา้ ตวั เองเพอื ตามหลวิ จา้ วเว่ยไป สว่ น ดา้ นเฉนิ หรงปัวเขาตอ้ งจดั การใหแ้ น่ใจกอ่ นวา่ ฮเู จยี เลอ่ จะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 7 9 ไมส่ รา้ งปัญหาบนแผน่ ดนิ ต้าถงอกี “ขนึ มา้ เราตอ้ งไปหาทพี กั ก่อนฟ้าสวา่ ง” เนียเถยี นชงิ ไล่ ตามมาเรยี กนาง หลวิ จา้ วเวย่ สา่ ยหน้า นางดงึ คบเพลงิ มาถอื ไวแ้ ลว้ เดนิ ต่อไป “ขา้ จะไมไ่ ปกบั ทา่ น” “ทาํ ไม? เจา้ ไมเ่ หน็ หรอื ว่าฟ้ามดื แค่ไหน เจา้ จะเดนิ เทา้ ไป คนเดยี วไดย้ งั ไง” “อกี ไมน่ านกเ็ ชา้ ” หลวิ จา้ วเวย่ ยงั คงเดนิ หน้าต่อไปไมย่ อม มองเขา เนียเถยี นชงิ จงึ ดงึ นางไวจ้ นหญงิ สาวเซเขา้ มาชนอกี ฝ่าย เขาอยากจะดนุ างแตเ่ มอื เหน็ ว่านางมนี ําตานองหน้าและ พยายามกลนั สะอนื อยกู่ ท็ าํ อะไรไมถ่ ูก หลวิ จา้ วเวย่ ยนื อยแู่ บบนนั แลว้ รอ้ งไหอ้ อกมาอยา่ งอบั จน หนทาง นางรสู้ กึ วา่ ถกู โลกบบี คนั ทกุ ทาง ไมว่ า่ จะเดนิ ไป ทางไหนกจ็ ะมหี ลมุ พรางหบุ เหวแหง่ ความทกุ ขท์ รมานที เฝ้ารอตนเองอยู่ นบั ตงั แตฝ่ ันขา้ มภพขา้ มชาติ นางไมร่ วู้ า่ ควรจะจดั การอารมณ์ตวั เองเชน่ ไร ในชะตาชวี ติ ทหี ดหนู่ ่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 0 สมเพชจนนางไมก่ ลา้ รอ้ งไหเ้ พราะสงสารตวั เองดว้ ยซํา นางไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทาํ ไมถงึ เป็นแบบนี ทาํ ไมถงึ เป็นนางครงั แลว้ ครงั เลา่ ทาํ ไมชวี ติ นางถงึ หอ้ มลอ้ มไปดว้ ยอสรพษิ ที พรอ้ มจะทาํ รา้ ยนางอยา่ งไมล่ ดละ จนกวา่ นางจะยอ่ ยยบั พวกมนั จะไมร่ ามอื ทําไมถงึ เป็นแบบนี... เนียเถยี นชงิ โยนคบไฟทงิ ไป เขาดงึ หวั นางมาพงิ กบั อก ตนแลว้ ลบู หวั นางเบาๆ ปล่อยใหน้ างรอ้ งอยแู่ บบนนั จน พอใจ นานทเี ดยี วกวา่ หญงิ สาวจะเงยหน้าขนึ เชด็ หน้าอยา่ ง ลวกๆ แลว้ กม้ ไปหยบิ คบไฟมาหมายจะเดนิ ตอ่ ไปอกี ครงั “เจา้ ควรไปพกั รบี ขนึ มา้ เถอะ” พอเหน็ วา่ นางยงั ลงั เลเขา จงึ เอ่ยเสรมิ “เราจะไปหาทพี กั กนั กอ่ น อยา่ ดอื นกั กวา่ ขา้ จะขมี า้ ไลต่ ามมาทนั ตอ้ งเปียกมาตลอดทาง ยามนีไมม่ ี แรงจะสกู้ บั เจา้ แลว้ ” “ทา่ นไมส่ บายหรอื ?” หลวิ จา้ วเว่ยถามอยา่ งกงั วล เนียเถยี นชงิ ลอบยมิ ทนั ทเี มอื เหน็ วา่ สหี น้าของนางออ่ นลงเมอื รวู้ า่ เขาไมส่ บาย เขาอุม้ นางขนึ มา้ หญงิ สาวนิงงนั ไมอ่ ยาก สรา้ งปัญหาใหเ้ ขาเหนอื ยเพมิ จงึ ยอมตามเขาไปจนถงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 1 หมบู่ า้ นแหง่ หนึงตอนเชา้ มดื เฉนิ หรงปัวเดนิ ตามหลวิ จา้ วเวย่ ออกมา แต่เมอื เหน็ ว่าเนีย เถยี นชงิ อมุ้ นางขนึ มา้ เขากห็ ยดุ ฝีเทา้ และยนื มองอยตู่ รง นนั ไมค่ ดิ เขา้ ไปขวางคนทงั สอง แมท่ พั หนุ่มมองคนทงั คู่ จากไปกย็ อ้ นเขา้ มาในอาราม “พระองคค์ วรรบี ออกจากตา้ ถงใหเ้ รว็ ทสี ดุ ก่อนทเี ราจะไม่ เกรงใจอกี ” เขาเตอื นกบั ฮูเจยี เล่อเสยี งเยน็ กอ่ นจะออกไป ทนั ที ฮูเจยี เลอ่ หวั เราะแหง้ อยา่ งขมขนื ความเจบ็ ทบี าดแผลยงั น้อยกว่าความรสู้ กึ หมน่ หมองในอกยามนี เขาสงสยั ว่าหากจะไมอ่ าจไดร้ บั การใหอ้ ภยั ฟ้าดนิ จะสง่ เขามาเกดิ ใหมอ่ กี ครงั ทาํ ไม หรอื ความจรงิ แลว้ นีเป็นการ ลงโทษตอ่ บาปกรรมของเขา อกี ชาตทิ ตี อ้ งจมอยกู่ บั ความรสู้ กึ ผดิ ไปจนตาย... “ฝ่าบาท! ฝ่าบาทอยา่ เพงิ หลบั นะพะ่ ยะ่ คะ่ ตามหมอมา เดยี วนี เรว็ เขา้ !” * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 2 เนียเถยี นชงิ ลงไปสาํ รวจว่าปลอดภยั เสรจ็ กไ็ ปสอบถาม กบั หวั หน้าหมบู่ า้ น จงึ ไดเ้ ชา่ บา้ นของลกู ชายหวั หน้า หมบู่ า้ นทยี ามนียา้ ยเขา้ ไปคา้ ขายในเมอื งพกั คา้ งแรม ฮู หยนิ ของหวั หน้าหมบู่ า้ นเหน็ เงนิ แลว้ กย็ นิ ดที าํ ทกุ อยา่ ง นางกบั ลูกสะใภช้ ว่ ยทาํ ความสะอาดหอ้ งนอนและใหพ้ วก เขายมื เครอื งนอนชวั คราว ฟ้าเรมิ สวา่ งแลว้ แตฝ่ นกลบั ตก ลงมาอกี ครงั “เชด็ ตวั ใหแ้ หง้ กอ่ นจะนอน” เนียเถยี นชงิ ปลดเสอื ชนั นอก ตวั เองออกขณะทบี อกนาง หลวิ จา้ วเวย่ นงั อยบู่ นเตยี ง หลงั จากอาบนําทชี าวบา้ นชว่ ยยกมาให้ นางเชด็ ผมลวกๆ ขณะมองชายหนุ่มถอดเสอื ทลี ะชนั แลว้ รสู้ กึ ใบหน้ารอ้ น ผา่ วขนึ มา “ทนี ีไมด่ นี กั เจา้ ทนสกั หน่อย” “ไมเ่ ป็นไร แคน่ อนไดก้ พ็ อแลว้ ” นางนอนหลบั ไมด่ มี า หลายวนั ทาํ ใหร้ า่ งกายอ่อนเพลยี มาก “เช่นนนั กน็ อนกนั เถอะ” เนียเถยี นชงิ กา้ วขนึ เตยี ง หลวิ จา้ วเว่ยมองเขาแลว้ ถอนหายใจ นางไมใ่ ช่คนไมม่ เี หตุผล เหตุการณ์ไมป่ กตเิ ชน่ นี นางจะไมโ่ วยวายเรอื งแยกทนี อน หญงิ ชาย แต่ครนั ตอ้ งนอนรว่ มเตยี งกบั เขาจรงิ ๆ กอ็ ด รสู้ กึ กระอกั กระอว่ นไมไ่ ด้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 3 ทงั สองเอนกายลงนอนคนละดา้ นของเตยี ง แตอ่ าจจะ เพราะฟ้ายงั สวา่ ง หรอื อาจจะเพราะเสยี งฝนดา้ นนอกทที าํ ใหท้ งั คยู่ งั นอนไมห่ ลบั ตา่ งคนตา่ งกพ็ ลกิ ตวั ไปมาอยนู่ าน หลวิ จา้ วเว่ยจงึ เลอื กจะทาํ ลายความเงยี บ “เมอื ออกจาก ทนี ี ขา้ จะไมไ่ ปกบั ทา่ นต่อ พรงุ่ นีฝนคงไมต่ กหนกั เชน่ นี แลว้ ถงึ ตอนนนั น่าจะหาคนช่วยเหลอื ไดไ้ มย่ าก” “ในเมอื ขา้ อยทู่ นี ีแลว้ เจา้ จะหาคนอนื ไปทาํ ไม?” หลวิ จา้ วเว่ยไมย่ อมตอบ นางนิงเงยี บกอ่ นจะตะแคงหนั หลงั ใหเ้ ขาแต่เนียเถยี นชงิ ดงึ นางกลบั มาจนชดิ ตวั “จา้ วเวย่ ถา้ เจา้ จะทาํ แบบนีกค็ วรมเี หตุผลใหข้ า้ หรอื วา่ เจา้ รงั เกยี จกนั จนไมย่ อมรบั แมก้ ระทงั ความชว่ ยเหลอื จาก ขา้ ” “ไมใ่ ชแ่ บบนนั ” “ไมใ่ ชแ่ บบนนั แลว้ เป็นแบบไหน เจา้ รหู้ รอื ไมว่ า่ ขา้ หว่ งเจา้ แค่ไหนพอรวู้ า่ เจา้ หายไป เจา้ รไู้ หมวา่ ขา้ ทรมานใจแค่ ไหนตลอดทางมาทนี ี ในเมอื เจา้ อยทู่ นี ีแลว้ ทาํ ไมยงั คง ทรมานใจขา้ ต่อไปอกี ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 4 “ขา้ ไปกบั ทา่ นไมไ่ ด”้ นยั น์ตาของนางไหวระรกิ “ขา้ ใหค้ น อนื เหน็ วา่ เราอยดู่ ว้ ยกนั ไมไ่ ด”้ “คนอนื เหน็ แลว้ มนั ทาํ ไม?” “เพราะในสายตาคนอนื ขา้ ไมบ่ รสิ ทุ ธอิ กี ต่อไปแลว้ หากมี คนเหน็ ท่านอยกู่ บั ขา้ ทา่ นจะแปดเปือนไปดว้ ย! ทา่ นไม่ เขา้ ใจหรอื ไมใ่ ชว่ า่ รงั เกยี จ ไมใ่ ชไ่ มอ่ ยากยอมรบั ท่าน แต่ ขา้ ไมเ่ หมาะสม” นางตะโกนใสเ่ ขา ดที ฝี นตกหนกั ทาํ ให้ บา้ นใกลๆ้ ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งทะเลาะกนั ดา้ นใน “ชา่ งสายตาคนอนื หากเจา้ กลวั เรอื งชอื เสยี ง ทนั ทที ี กลบั ถงเยยี นเราจะแตง่ งานกนั ” “ไม”่ “ทาํ ไม? ถา้ เพราะเหตุผลทวี า่ เจา้ ไมเ่ หมาะกบั ขา้ กลวั ขา้ จะแปดเปือนบา้ บออะไรทเี จา้ อา้ ง ขา้ ไมต่ อ้ งการ บอกขา้ มา ทาํ ไมเจา้ ถงึ ไมย่ อมแต่งกบั ขา้ ในเมอื มนั ชดั เจนวา่ เจา้ รสู้ กึ กบั ขา้ มากกว่าใคร” เนียเถยี นชงิ เอ่ยอยา่ งมนั ใจ หญงิ สาวอาจจะไมถ่ งึ ขนั รกั ปักใจกบั เขา แต่เทยี บกบั ผชู้ าย รอบตวั นางเขามนั ใจวา่ เขามสี ทิ ธมิ ากกวา่ คนอนื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 5 หลวิ จา้ วเว่ยมองทา่ ทางเดอื ดดาลของเขาแลว้ เบนสายตา หนี นางเมม้ ปากจนเกอื บจะเป็นเสน้ ตรง “บอกขา้ หรอื วา่ เจา้ ไมไ่ ดม้ ใี จใหข้ า้ กบ็ อกมาคาํ เดยี ว หรอื วา่ ขา้ คดิ ไปเอง หากเจา้ ไมไ่ ดช้ อบขา้ อยา่ งทขี า้ ชอบเจา้ ถา้ เจา้ ไมไ่ ดค้ ดิ เหมอื นกนั กบั ขา้ กบ็ อกมา” หญงิ สาวหยดั ตวั ลกุ ขนึ นงั กลางเตยี ง นางกาํ หมดั แน่นจน มอื สนั ขณะทจี อ้ งเขาคา้ งอยนู่ านแต่ไมย่ อมพดู อะไร ออกไป “ได”้ เขาพยกั หน้ารบั ความเงยี บของนาง กอ่ นจะหนั หลงั ลกุ ออกไป แต่หญงิ สาวรสู้ กึ ทนไมไ่ ดท้ จี ะมองแผน่ หลงั ของเขาจากไปอกี ครงั “ทา่ นคดิ ผดิ แลว้ ละ่ ” นางเอย่ เสยี งเบาอยา่ งยอมจาํ นน “ตรงกนั ขา้ มเลยต่างหาก” “เจา้ หมายความวา่ อยา่ งไร?” “ทา่ นคดิ วา่ ขา้ ไมม่ ใี จใหท้ ่านงนั ร?ึ ไมใ่ ชเ่ ลย ขา้ มใี หท้ า่ น มากกว่าใครทงั นนั แตข่ า้ รดู้ วี า่ ขา้ ไมเ่ หมาะสม สกุลเนีย เหลอื แค่ท่านคนเดยี ว ทา่ นควรจะมที ายาทใหม้ ากเพอื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 6 ความมนั คงและเพอื กตญั ตู ่อบรรพบรุ ษุ ...แต่ขา้ ไม่ ตอ้ งการมลี กู ชวั ชวี ติ นีขา้ ไมต่ อ้ งการตงั ครรภ์ ไมว่ า่ จะกบั ใครหน้าไหนทงั นนั ” นางกม้ ลงมองปลายเทา้ ตวั เองพรอ้ มนําตาทหี ยดลงมา จากความกดดนั นีเป็นความลบั เป็นความรสู้ กึ ทนี างซอ่ น เอาไวต้ ลอดมา นบั ตงั แต่ถกู ฮเู จยี เลอ่ หยามเกยี รติ ภาพ ของการตงั ครรภเ์ หมอื นเป็นฝันรา้ ยสาํ หรบั นาง นาง หวาดกลวั และรงั เกยี จ นางไมต่ อ้ งการใหก้ าํ เนิด เลอื ดเนือเชอื ไขใดๆ มาเผชญิ กบั โลกโสมมเชน่ นีอกี ! -------------------------------------- ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 7 แสนชงั # 63. ส่ขู อ นางไมต่ อ้ งการตงั ครรภ์ กลบั กนั คอื สกุลเนยี จาํ เป็นอยา่ ง ยงิ ทตี อ้ งมที ายาท สงิ นีทาํ ใหน้ างไมอ่ าจตกลงปลงใจกบั เขาได้ “หากขา้ แต่งใหท้ ่าน ขา้ กต็ อ้ งแบ่งทา่ นกบั สตรอี นื เพอื ให้ ทา่ นไดม้ ที ายาท ...แตข่ า้ เหน็ แกต่ วั กว่านนั เพราะว่าขา้ ชอบทา่ นขา้ ถงึ ไมต่ อ้ งการแบง่ ทา่ นกบั ใคร ดงั นนั ขา้ ยนิ ดี จะไมแ่ ต่งกบั ทา่ นดกี วา่ ทจี ะตอ้ งทนดทู า่ นรบั อนุมากมาย มาคลอดลกู ใหท้ า่ น อยา่ งน้อยถา้ ขา้ แตง่ กบั คนทไี มม่ ใี จ ขา้ กส็ ามารถดแู ลจวนกบั อนุของเขาไดโ้ ดยไมต่ อ้ งมี ความรสู้ กึ ” นางถงึ คดิ วา่ การแต่งกบั เฉนิ หรงปัวเป็นเรอื งดี ถงึ นางจะไมไ่ ดร้ กั เขาแต่นางกส็ ามารถชว่ ยเขาหาผหู้ ญงิ ดๆี มาคอยดแู ลเขาและใหก้ าํ เนิดลกู ได้ เนียเถยี นชงิ ชะงกั เพ่งมองหญงิ สาวทพี รงั พรคู วามในใจจน ลมื หายใจ เขามองเหน็ ความสนิ หวงั และความรสู้ กึ ผดิ ใน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 8 ใจนาง นางไมต่ อ้ งการมลี กู และหงึ หวงเกนิ กว่าจะยอม แบ่งเขากบั สตรอี นื นนั จงึ เป็นเหตผุ ลทนี างทาํ เมนิ คําขอ ของเขาครงั แลว้ ครงั เลา่ “เจา้ ยนิ ดจี ะแต่งกบั คนทไี มไ่ ดร้ กั งนั ร?ึ ” “อยา่ งน้อยเมอื ไมไ่ ดร้ กั ขา้ กส็ ามารถจดั หาอนุใหเ้ ขาได้ อยา่ งเหมาะสมและไมท่ กุ ขใ์ จ” หลวิ จา้ วเว่ยตอบอยา่ งเป็น ธรรมชาตแิ ตเ่ นียเถยี นชงิ รสู้ กึ โกรธจนเลอื ดขนึ หน้า “อยา่ ฝันเลยวา่ ชาตนิ เี จา้ จะไดแ้ ตง่ กบั คนอนื ” เขากา้ ว ขนึ มาบนเตยี งพรอ้ มรงั ใบหน้าของนางเขา้ มาจบู อยา่ ง รุนแรงและเนินนาน ครหู่ นึงคลา้ ยจะผละออกแตเ่ ขากลบั ทาบรอยจบู ซาํ ลงมาคลา้ ยตอ้ งการมอมเมานางใหย้ อม จาํ นน หลวิ จา้ วเวย่ ถูกปลุกดว้ ยสญั ชาตญาณทหี ลบซอ่ น อยใู่ นเบอื งลกึ ความโหยหาและคาํ นงึ แสนประหลาดทเี คย ทงิ เป็นตะกอนนิงอยใู่ นอกยามนีกลบั ปรากฏชดั ในแววตา นางผลกั เขาออกแลว้ จอ้ งมองใบหน้างดงามของชายหนุ่ม อยา่ งยา่ มใจ “ทา่ นจะมาเสยี ใจทหี ลงั ไมไ่ ด”้ นางจบั คอเขาไวเ้ พอื เตอื น เสยี งเขม้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 8 9 เนียเถยี นชงิ ยมิ รบั ขณะชว่ ยนางปลดสายคาดเอว “ขา้ ไมม่ ี วนั เสยี ใจภายหลงั ” “ถา้ วนั หน้าท่านคดิ จะพาอนุเขา้ จวน ขา้ จะฆา่ ทงั ทา่ นทงั มนั ทงิ ” นางพดู ในขณะทเี รมิ ปลดเสอื ชนั สุดทา้ ยของเขา ออก มอื เรยี วลบู ไปบนเนินอกเปลอื ยเปล่าของเขากอ่ นจะ ใชเ้ ลบ็ กรดี กลางอกเป็นคาํ เตอื น “ถา้ ขา้ ทรยศเจา้ ขา้ ยนิ ดใี หเ้ จา้ ฆา่ ตามใจชอบไดเ้ ลย” ผวิ กายเปลอื ยเปลา่ ของหลวิ จา้ วเวย่ รอ้ นรมุ่ ขนึ มาตามแรง สมั ผสั ของชายหนุ่ม ยามทมี อื หยาบนนั เลอื นผา่ นเรอื นร่าง พรอ้ มลงแรงราวกบั แสดงความเป็นเจา้ ของทาํ ใหห้ ญงิ สาว รสู้ กึ ยากจะอธบิ าย หยาดฝนดา้ นนอกไมไ่ ดช้ ว่ ยบรรเทา ความเรา่ รอ้ นดา้ นในหอ้ งเลยแมแ้ ตน่ ้อย ชายหนุ่มจบู หน้า ไลร้ มิ ฝีปากอนุ่ ลงมาตามลาํ คอกอ่ นจะ มาถงึ เนินเนือทชี วนใหผ้ ชู้ ายทงั ถงเยยี นตอ้ งอจิ ฉาเขาทไี ด้ สมั ผสั เขามองใบหน้าแดงกาํ ของนางขณะคอ่ ยๆ ลมิ รส มนั อยา่ งทะนุถนอม หญงิ สาวหลบั ตาพรมิ สลดั ความหวาดกลวั ในฝันรา้ ยทงิ ไป จนสนิ นางมองความนุ่มนวลทวา่ รอ้ นแรงของเนียเถยี นชงิ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 0 ดว้ ยดวงตาพรา่ มวั หยดนําตาเกาะพราวบนแพขนตาดว้ ย แรงอารมณ์ทพี ุง่ สงู ขนึ ทุกขณะ ค่อยๆ ซมึ ซบั ความรสู้ กึ พงึ พอใจจากการถกู สมั ผสั อยา่ งไมร่ บี รอ้ น ชายหนุ่มทงิ จมุ พติ เบาบางไปทวั รา่ งของนางจนหญงิ สาว สนั สะทา้ น นางรสู้ กึ เขนิ อายเมอื มอื หยาบนนั พบกบั ความ ปรารถนาทเี อ่อลน้ ของนาง ชายหนุ่มเลา้ โลมนางจนไดย้ นิ เสยี งเบาหววิ ประกาศความพอใจของหญงิ สาว หลวิ จา้ วเวย่ ไมย่ อมเป็นฝ่ายเสยี เปรยี บฝ่ายเดยี ว นางดงึ เขาขนึ มารบั จมุ พติ ลกึ ลาํ ทแี ฝงไปดว้ ยอารมณ์ทคี ุกรนุ่ มอื เรยี วของนางบบี เคน้ ไปบนบา่ กวา้ ง แผน่ อกหนา ไลไ่ ป จนถงึ หน้าทอ้ งเป็นคลนื บางๆ แมเ้ นียเถยี นชงิ ไมไ่ ดฝ้ ึก ยทุ ธแ์ ตเ่ ขาไมไ่ ดอ้ อ่ นปวกเปียกจนฆา่ ไกไ่ มไ่ ด้ รปู รา่ งใน รม่ ผา้ จงึ นบั วา่ เป็นทพี อใจไมต่ า่ งจากรปู โฉม สองกายแนบชดิ พวั พนั เสยี งหายใจของทงั คแู่ จม่ ชดั กว่า เสยี งฝนกระหนําดา้ นนอก ยามทสี องกายเชอื มประสาน เป็นหนึง รมิ ฝีปากอมิ งบั เบาๆ ทใี บหขู องชายหนุ่มอยา่ ง ยวั เยา้ ผลคอื จงั หวะหนกั แน่นทที าํ ใหห้ ญงิ สาวตอ้ งขม่ เสยี งตวั เองเอาไว้ ชายหนุ่มเปลยี นทาํ นองรกั ชา้ เรว็ อยา่ ง ชาํ ชอง ยามทเี หน็ ว่าหญงิ สาวกาํ ลงั ไต่อารมณ์จนใกลส้ ม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 1 ปรารถนาเขากจ็ ะทรมานนางอยา่ งเนิบนาบทาํ ใหไ้ ดร้ อย ฟันคมๆ บนบ่ามาเป็นรางวลั ต่างฝ่ายต่างตกั ตวงเสพสมจากเรอื นรา่ งของกนั และกนั อยา่ งพงึ พอใจ หลวิ จา้ วเวย่ ฝากรอ่ งรอยแสดงความเป็น เจา้ ของเอาไวบ้ นตวั ชายหนุ่มไมน่ ้อย นางสง่ สายตาชนื ชม เมอื มองตามรอยเหลา่ นนั และขณะเดยี วกนั เนียเถยี นชงิ ไมก่ ลา้ ทงิ รอยไวบ้ นตวั นางเพราะรวู้ า่ จะสง่ ผลต่อชอื เสยี ง ของนางเมอื กลบั ถงเยยี น ดงั นนั เขาจงึ ทาํ ไดแ้ คช่ มิ รสและ ฝากฝังรอยรกั เอาไวใ้ นสว่ นลกึ ทสี ุดแทน ถงึ ตอนสายสอง หนุ่มสาวกผ็ ลอ็ ยหลบั ไปในออ้ มกอดของกนั และกนั เนียเถยี นชงิ ตนื ขนึ มาอกี ทตี อนบ่ายแกข่ องวนั เขาลกุ จาก เตยี งโดยไมป่ ลุกหญงิ สาวทนี อนหลบั สนทิ ฮหู ยนิ ของ หวั หน้าหมบู่ า้ นตม้ โจก๊ มาให้ “แมห่ นูคนนนั ยงั ไมต่ นื ร?ึ ” “นางเดนิ ทางมาทงั คนื ทําใหเ้ หนือยมาก ขา้ อยากปล่อยให้ นางนอนอกี สกั หน่อย” เนียเถยี นชงิ ตอบและขอบคณุ หญงิ ชราสาํ หรบั อาหาร “พอ่ หนุ่มนีชา่ งเอาใจเมยี เป็นตาแกท่ บี า้ นขา้ หน่อยไมไ่ ด้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 2 ถา้ ขา้ ไมล่ ุกมาชว่ ยงานคงถูกตจี นตาย” นางเอ่ยกลวั หวั เราะ “ถว้ ยนีเอาไวเ้ ผอื แมห่ นูนนั ถา้ มอี ะไรใหช้ ว่ ยกไ็ ป เรยี กทบี า้ นนู้นนะ” “ขอบคุณมากขอรบั ” เนียเถยี นชงิ ประสานมอื คาํ นบั สง่ นางแลว้ ยกถว้ ยโจ๊กเขา้ ไปในหอ้ งนอน โฉมสะคราญยงั คงหลบั ตาพรมิ อยบู่ นเตยี ง ชายหนุ่มวาง โจก๊ ไวบ้ นโต๊ะแลว้ เดนิ ไปนังลงขา้ งเตยี ง เขาลูบหวั นาง เบาๆ แตห่ ลวิ จา้ วเวย่ ความรสู้ กึ ไวจงึ ตนื ขนึ มา นางควา้ จบั มอื เขามาแนบใบหน้าแต่ไมย่ อมลมื ตาดว้ ยความรสู้ กึ เกยี จครา้ น “หวิ หรอื ไม?่ ” “ออื ” นางไมแ่ น่ใจวา่ ตนหวิ หรอื ไม่ แตใ่ นเวลานนี างยงั ไม่ อยากลุกจากทนี อน เนยี เถยี นชงิ มองท่าทางเหมอื นแมวขี เซาของหญงิ สาวแลว้ กร็ สู้ กึ เอน็ ดจู นกม้ ลงจบู หน้าผากนาง เบาๆ “ฮหู ยนิ ของหวั หน้าหมบู่ า้ นทาํ โจ๊กมาให้ ถา้ หวิ กล็ กุ ขนึ มา กนิ หน่อย” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 3 “ทา่ นป้อนขา้ ” นางเอย่ เหนือยๆ “ทา่ นทาํ ขา้ หมดแรง ควร จะชดเชยใหข้ า้ บา้ ง” ไดย้ นิ เชน่ นนั เนียเถยี นชงิ กห็ วั เราะ ชอบใจแต่ถูกหญงิ สาวตอี ยา่ งหมนั ไส้ “เช่นนนั ทา่ นหญงิ กล็ กุ ขนึ มานังดๆี บ่าวจะรบั ใชเ้ อง” เนีย เถยี นชงิ พูดยมิ ๆ แลว้ ประคองนางใหล้ กุ ขนึ นงั พงิ หวั เตยี ง หลวิ จา้ วเวย่ ยอมทาํ ตามอยา่ งวา่ งา่ ยเพราะรสู้ กึ หวิ ขนึ มา เมอื ไดก้ ลนิ อาหาร “พวกเขาคงไมไ่ ดว้ างยาพษิ เราใช่ หรอื ไม?่ ” ดว้ ยนิสยั ขรี ะแวงนางอดไมไ่ ดท้ จี ะคดิ ในแงร่ า้ ย “เจา้ กลวั อาหารมพี ษิ ทงั ทอี ยกู่ บั ขา้ หรอื ?” เขาเลกิ ควิ ถาม อยา่ งสงสยั หลวิ จา้ วเวย่ ชอ้ นตาขนึ มองชายหนุ่มแลว้ แคน่ เสยี งอยา่ งราํ คาญใจ เนียเถยี นชงิ จงึ ถอื โอกาสป้อนโจก๊ คาํ โตใหน้ าง หญงิ สาวเหน็ สหี น้ามี ความสขุ ของเนียเถยี นชงิ แลว้ อดหมนั ไสไ้ มไ่ ด้ “ทา่ นอยา่ ลาํ พองไปหน่อยเลย ขา้ แคช่ อบท่านเลก็ น้อย เท่านนั หากหลงั จากนีทา่ นทําตวั ไมด่ ี กไ็ มแ่ น่วา่ ขา้ จะรกั ทา่ น บางทขี า้ อาจจะทงิ ทา่ นไปเลยกไ็ ด”้ “ไมม่ ที าง ขา้ มนั ใจวา่ ขา้ จะทาํ ใหเ้ จา้ ชอบขา้ มากขนึ ทกุ วนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 4 จนสุดทา้ ยเจา้ จะรกั ขา้ จนโงหวั ไมข่ นึ ” “ขา้ จะรอด”ู หลวิ จา้ วเวย่ ยมิ กวา้ งเมอื เหน็ แววตาแน่วแน่ มนั คงของเขา หญงิ สาวคดิ วา่ ฟ้าอาจจะยตุ ธิ รรมอยบู่ า้ ง ทา่ มกลางโชครา้ ยรอบดา้ น นางกลบั โชคดที ไี ดพ้ บผชู้ ายที ดถี งึ เพยี งนี หญงิ สาวอารมณ์ดมี าก นางสลดั ความทรงจาํ ของเมอื วานทงิ อยา่ งหมดจด นางลมื ฮเู จยี เลอ่ กบั เฉนิ หรงปัวไปจากความคดิ “อกี ไมน่ านคนของขา้ คงตามมาเจอเรา หากเรง่ เดนิ ทาง เราคงถงึ ถงเยยี นตอนบา่ ยพรุง่ นี” “อมื ” หญงิ สาวพยกั หน้ารบั และครนุ่ คดิ วา่ ตนจะทาํ อยา่ งไร ตอ่ ไป แตม่ อื ของนางกลบั ถูกเนียเถยี นชงิ ดงึ ไปกมุ เอาไว้ เขาเหน็ ทา่ ทางจมกบั ความคดิ แบบโดดเดยี วของนางแลว้ อดไมไ่ ดท้ จี ะเอย่ เตอื น “จา้ วเว่ย เจา้ ไมไ่ ดต้ วั คนเดยี วอกี แลว้ ต่อไปนเี จา้ มขี า้ อยู่ ไมว่ า่ อะไรเจา้ ปรกึ ษาขา้ ไดท้ งั นนั ” หญงิ สาวมองเนียเถยี นชงิ แลว้ รสู้ กึ อบอุน่ ใจอยา่ ง ประหลาด นางวางหวั พงิ ไหล่ของชายหนุ่มใหค้ วามรสู้ กึ ใกลช้ ดิ ชว่ ยบรรเทาความกงั วลในใจ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 5 * “บงั อาจนกั ! กลา้ ดยี งั ไงมาขวางทา่ นอ๋อง” ขนั ทคี นสนิท ของอนั อ๋องตวาดทหี นา้ ประตูคกุ “ขออภยั แตท่ หารรกั ษาเมอื งของเราไมร่ บั คาํ สงั จากคน อนื ดงั นนั ขา้ คงทาํ ตามรบั สงั ของทา่ นอ๋องไมไ่ ด”้ หวั หน้า ทหารทคี วบคมุ ตวั สกุลหยเู อย่ ดว้ ยทา่ ทางสงบ พวกเขา เป็นทหารทรี บั คาํ สงั จากฮอ่ งเตโ้ ดยตรง สาํ หรบั เชอื พระ วงศค์ นอนื พวกเขาไมเ่ คยลว่ งเกนิ แต่กไ็ มค่ ดิ จะไวห้ น้า เช่นกนั “รงั แกกนั เกนิ ไปแลว้ พวกเจา้ กร็ วู้ า่ นีไมใ่ ชค่ าํ สงั ของเสดจ็ พ่อ” อนั อ๋องใบหน้าแดงเถอื กดว้ ยความอบั อายทไี มอ่ าจ ผา่ นไปได้ “ตราบใดทมี ปี ้ายกเิ ลนในมอื กถ็ อื เป็นพระบญั ชา พวกเรา ทาํ ตามกฎอยา่ งเขม้ งวด ขอทา่ นอ๋องอยา่ ทาํ ใหเ้ ราต้อง ลาํ บากใจเลยพะ่ ยะ่ คะ่ ” “สามหาว!” “ดี แลว้ เราจะไดเ้ หน็ ดกี นั ” อนั อ๋องชหี น้าพวกทหารอยา่ ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 6 คาดโทษกอ่ นสะบดั ชายเสอื เดนิ จากไป “เขา้ วงั ขา้ จะไป หาเสดจ็ แม”่ อนั อ๋องมาถงึ ประตวู งั หลวงกลบั เหน็ วา่ ประตปู ิดสนิท พวก เขาผา่ นไปไมไ่ ดเ้ ชน่ กนั “นีหมายความวา่ ยงั ไง?” “ทลู ทา่ นอ๋อง เนอื งจากฝ่าบาททรงพระประชวรจงึ งดวา่ ราชการ และหา้ มไมใ่ หค้ นนอกเขา้ ออกวงั หลวงพะ่ ยะ่ คะ่ ” “เสดจ็ พอ่ ทรงพระประชวรงนั ร?ึ ” กอ่ นหน้านมี ขี า่ วลอื แต่ วนั นีกลบั มรี าชโองการประกาศออกมาอยา่ งชดั เจน นีไม่ เท่ากบั จงใจใชเ้ รอื งนีเพอื ป้องกนั เขาหรอกหรอื !? “ถอยไป ขา้ จะไปเขา้ เฝ้าเสดจ็ แม”่ “ลกี ุย้ เฟยเองกท็ รงพระประชวร ฝ่าบาทเหน็ วา่ ควร พกั ผอ่ นใหม้ ากจงึ ไมใ่ หใ้ ครเขา้ ไปรบกวนพะ่ ยะ่ ค่ะ” นีเป็น คาํ สงั ของฮ่องเตจ้ รงิ ๆ นบั ตงั แตท่ สี งั กกั บรเิ วณลกี ุย้ เฟย พวกเขาลว้ นไดร้ บั ขา่ วเช่นนี แตอ่ นั อ๋องทะเลาะกบั ลกี ยุ้ เฟยไปกอ่ นและไมไ่ ดม้ าเยยี มนางอกี เลยไมท่ ราบว่าพระ มารดาถูกกกั บรเิ วณอยใู่ นวงั “รงั แกกนั เกนิ ไปแลว้ ขา้ จะไปทลู ถามเสดจ็ พ่อใหร้ เู้ รอื ง” เขาทาํ ทา่ จะเดนิ เขา้ ไปแตถ่ ูกทหารยามใชท้ วนไขวก้ นั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 7 ขวางเอาไว้ “ยามนีวงั หลวงหา้ มผทู้ ไี มไ่ ดร้ บั อนุญาตเขา้ ออก ทา่ นอ๋อง เสดจ็ กลบั ไปกอ่ นเถอะพะ่ ยะ่ คะ่ ” “แตข่ า้ เป็นพระโอรสของเสดจ็ พอ่ ” อนั อ๋องตะเบง็ เสยี ง อยา่ งเดอื ดดาล “ขอเพยี งฝ่าบาทมรี บั สงั ลงมาวา่ ตอ้ งการใหพ้ ระองคเ์ ขา้ เฝ้า เรากพ็ รอ้ มจะเปิดทางทนั ท”ี “พวกเจา้ !” อนั อ๋องพูดไมอ่ อกไดแ้ ตถ่ ลงึ ตาชหี น้าทหาร หน้าประตูวงั ยามนีไรส้ กุลหยู ทงั ยงั ไมไ่ ดพ้ บลกี ยุ้ เฟย ลาํ พงั ตวั เขาไมก่ ลา้ เคลอื นไหวอะไรใหญ่ “กลบั ตาํ หนกั เรยี กเจาฉุนเซวยี นมาหาขา้ ” เวลาเชน่ นีเขา ตอ้ งการคนทมี หี วั คดิ มาชว่ ยแกป้ ัญหาอยา่ งเรง่ ดว่ น ดงั นนั เหมนิ เคอ่ ขาเป๋ อยา่ งเจาฉุนเซวยี นจงึ มคี า่ อยา่ งยงิ หลานไฉ่ซนิ รออนั อ๋องกลบั มาอยา่ งใจจดใจจอ่ เมอื เหน็ สี หน้าถมงึ ทงึ ของอนั อ๋องนางกไ็ มพ่ ดู อะไรเพยี งแค่เดนิ ตาม ไปเงยี บๆ แตก่ อ่ นทจี ะเขา้ หอ้ งทรงพระอกั ษร อนั อ๋องได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 8 หนั มากาํ ชบั ขนั ที “พระชายาหลวิ กําลงั ตงั ครรภ์ อยา่ ให้ นางรขู้ า่ วสกุลหยจู ะกลายเป็นกงั วล ใหน้ างดแู ลครรภใ์ หด้ ี กพ็ อ” “พ่ะยะ่ คะ่ ท่านอ๋อง” * “ทา่ นหมอผลเป็นอยา่ งไรบา้ ง?” ซุนกงกงเอ่ยถามอยา่ งรบี รอ้ น เขาลอบมองไปทางประตูอยา่ งหวาดระแวงดว้ ยกลวั ว่าฮองเฮาจะเสดจ็ เขา้ มาในหอ้ งบรรทมในเวลานี “ขา้ กเ็ หมอื นกบั หมอหลวงพวกนัน ไมพ่ บทงั พษิ ทงั ราก ของโรค” หมอชราทแี ต่งตวั อยา่ งซอมซอ่ ตอบเขา “แต่คนเราจะสลบไปเฉยๆ เชน่ นีไดอ้ ยา่ งไร ทา่ นหมอหาก มที างไหนชว่ ยไดก้ ข็ อใหช้ ว่ ยฝ่าบาทดว้ ยเถอะขอรบั ” “ไมใ่ ชข่ า้ ไมอ่ ยากชว่ ย แต่วชิ าความรขู้ า้ ไมก่ วา้ งขวางพอ การแพทยม์ ศี าสตรล์ บั นบั พนั ไมใ่ ชว่ ่าเป็นหมอแลว้ จะ สามารถรกั ษาไดท้ ุกโรค” “เชน่ นีจะทาํ อยา่ งไรด”ี ซุนกงกงสหี น้าหมองลง เขามอง หวั หน้าองครกั ษ์เงาอยา่ งขอความเหน็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 4 9 9 “ถา้ บอกไดว้ า่ เกดิ จากโรคธรรมชาตหิ รอื เพราะอยา่ งอนื กด็ ี ส”ิ หมอชราถอนหายใจ “อยา่ งอนื หรอื ขอรบั ?” “ใช่ คนเรารบั สงิ สกปรกเขา้ รา่ งกายไดห้ ลากหลายทาง กนิ กลนิ หรอื แตะตอ้ งถูกมนั บางอยา่ งกไ็ มไ่ ดเ้ หน็ ผลใน คราวเดยี ว ต้องสะสมนานๆ ถงึ จะออกอาการ ดงั นันจงึ ยากจะวนิ จิ ฉยั ใหแ้ น่ชดั อกี อยา่ งของบางสงิ อยขู่ า้ งนอก ไมไ่ ดเ้ ป็นพษิ แต่หากใชร้ ว่ มกนั อาจจะเป็นพษิ ขนึ มา” ซุนกงกงกบั หวั หน้าองครกั ษเ์ งาสบตากนั ทนั ทที ไี ดย้ นิ เช่นนนั “ของทใี ชร้ ว่ มกนั หรอื ขอรบั ?” “ใช่ งา่ ยทสี ดุ กค็ อื พวกอาหาร ผกั ผลไมบ้ างชนดิ ใชด้ ว้ ยกนั ไมไ่ ดจ้ ะทาํ ใหป้ ่วย เหลา้ บางชนิดกเ็ อามากนิ พรอ้ มของ บางอยา่ งไมไ่ ดอ้ าจทาํ ใหต้ ายไดท้ เี ดยี ว แต่เรอื งพวกนีมี น้อยคนนกั ทจี ะรู้ เพราะแมแ้ ตพ่ วกหมอยงั ไมร่ ู้ พวก พอ่ ครวั กไ็ มแ่ น่ว่าจะรูล้ กึ ซงึ ” “นี...” ซุนกงกงคดิ หนกั กอ่ นจะประสานมอื เอย่ ขออยา่ ง นอบน้อม “ทา่ นหมอ ทา่ นชว่ ยดบู นั ทกึ เครอื งเสวยของฝ่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 0 บาทไดห้ รอื ไม่ อาจมขี องทไี มค่ วรใชด้ ว้ ยกนั อยา่ งทที า่ น วา่ ” “ถา้ ชว่ ยได”้ “ดี เจา้ พาทา่ นหมอออกไปกอ่ น ขา้ จะสง่ บนั ทกึ เครอื ง เสวยไปใหท้ หี ลงั ” ซุนกงกงพดู กบั หวั หน้าองครกั ษ์เงา อกี ฝ่ายกย็ อมรบั คาํ ทนั ที เขาผายมอื เชญิ หมอชราออกไป “ทา่ นหมอตามขา้ มาทางนี” ซุนกงกงลบู อกตวั เองเพอื สงบสตอิ ารมณ์ เขามองฮ่องเตท้ ี บรรทมนิงอยบู่ นเตยี งดว้ ยแววตาหมายมาด ตงั ใจจะชว่ ย ฝ่าบาทใหไ้ ด้ คดิ แลว้ กห็ นั กายออกไปจากหอ้ ง แตก่ ลบั พบเหลยี วฮองเฮาทยี นื อยหู่ น้าประตู ซนุ กงกงขม่ ความ ตระหนกในใจกอ่ นจะถวายบงั คมทนั ที “ถวายพระพรฮองเฮาพะ่ ยะ่ คะ่ ” เหลยี วฮองเฮามองซุนกงกงทคี กุ เขา่ อยกู่ อ่ นจะไลส่ ายตา ไปบนแทน่ บรรทมแลว้ เลอื นสายตากลบั มามองขนั ที ตรงหน้า “วนั นีฝ่าบาทเป็นอยา่ งไรบา้ ง?” “ยงั คงเหมอื นเดมิ พะ่ ยะ่ คะ่ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 5 0 1 “งนั ร”ึ นางรบั คาํ อยา่ งสงบแต่กลบั ทําใหซ้ นุ กงกงรสู้ กึ กลวั ในใจ “ขา้ ประกาศเรอื งการประชวรออกไปแลว้ จะไดไ้ มม่ ี คนอนื มารบกวนฝ่าบาทอกี ใหเ้ จา้ ตงั ใจดแู ลรกั ษาฝ่าบาท ใหด้ ”ี “พะ... พ่ะยะ่ คะ่ ฮองเฮา” ซุนกงกงรบั คาํ “ขา้ จะอยใู่ นหอ้ งทรงพระอกั ษร ถา้ มอี ะไรกไ็ ปทนี นั ” เหลยี วฮองเฮามองฮ่องเตท้ นี อนนิงไมไ่ หวตงิ อกี ครงั กอ่ น จะกา้ วออกจากหอ้ งบรรทมชา้ ๆ “น้อมสง่ ฮองเฮา” ตราบจนแผน่ หลงั ของเหลยี วฮองเฮาพน้ สายตาซนุ กงกงถงึ รสู้ กึ โลง่ อก เนียเถยี นชงิ ใหห้ วงั เซยี วเตรยี มรถมา้ มาให้ ดงั นนั หลวิ จา้ วเวย่ เลยนงั ในรถมา้ กลบั โดยรอบรถมา้ มคี นของเนีย เถยี นชงิ คอยขมี า้ คมุ้ กนั ไปตลอดทาง หญงิ สาวเอนกายพงิ อกเนยี เถยี นชงิ อยา่ งเบอื หน่าย หลงั จากตนื ขนึ มาอกี ครงั เนยี เถยี นชงิ เหน็ นางทาํ ทา่ จะ นอนอกี กช็ วนคุย “เจา้ คดิ อะไรอย?ู่ ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น