แสนชัง 4 จบ-1-500

แ ส น ชั ง | 2 0 2 มนั มนั ถงึ ขนั ยอมเลยี เทา้ ขา้ เพอื ออ้ นวอนขอชวี ติ ของเจา้ ” “นงั สารเลว!” ฮ่องเตห้ นั กลบั ไปตบหยางไทเฮาจน เลอื ดกบปาก หยางไทเฮาเจบ็ จนนําตาไหลแต่ไมไ่ ดร้ อ้ งขอความเหน็ ใจ กลบั กนั นางมที า่ ทที เี ดด็ เดยี วมาก “วนั นีถงึ วนั ของขา้ บา้ ง ... แต่ขา้ ไมไ่ ดอ้ ่อนแอเหมอื นแมโ่ สโครกของเจา้ ขา้ จะไม่ ขอรอ้ งใหเ้ ดรจั ฉานอยา่ งเจา้ ไวช้ วี ติ ลูกขา้ ” หยางไทเฮาดงึ ดาบเลม่ หนึงออกจากใตฐ้ านกระถางธปู ฮอ่ งเตม้ องนาง อยา่ งสงสยั คดิ วา่ นางเป็นบา้ ไปแลว้ ถงึ ขนาดจะสงั หารเขา เพอื แกแ้ คน้ องครกั ษเ์ งากระโดดออกมาจากทกุ ทศิ ทางเพอื อารกั ขา ฮอ่ งเต้ หยางไทเฮากวาเสายตามองแลว้ ยมิ เยาะลกู เลยี งของตน นางดูแคลนเขามาทงั ชวี ติ แมแ้ ต่ในยามนี “อู่เหอต.ี .. ขา้ ชนะแมเ่ จา้ และครงั นี ขา้ กช็ นะเจา้ ดว้ ย” สวบ! ฮ่องเตอ้ ู่เหอตเี บกิ ตาแทบถลน เขารูส้ กึ ตวั ไวแตก่ ย็ งั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 3 เคลอื นไหวไมท่ นั หยางไทเฮาใชด้ าบของอดตี ฮ่องเตแ้ ทง ตวั เองจนทะลอุ ก “ไม่ เจา้ ทําบา้ อะไร ไมน่ ะ” ฮอ่ งเตค้ ดิ จะ ปัดมนั ออกแต่ทําไดแ้ คจ่ บั ดา้ มดาบเอาไวไ้ มใ่ หม้ นั แทงลกึ ลงไปอกี หยางไทเฮาหวั เราะอยขู่ ณะทเี ลอื ดกระอกั ออกมาไมห่ ยดุ “ไทเฮา ไมน่ ะ ไทเฮา!” จงิ มามาทกี าํ ลงั เดนิ นําคนสกุลห ยางมาเขา้ เฝ้าเพอื ปลอบโยนไทเฮา เมอื เปิดประตูเขา้ มา ในอารามกเ็ หน็ ภาพทฮี ่องเตก้ าํ ลงั จบั ทดี า้ มดาบทแี ทงทะลุ อกหยางไทเฮา คนสกุลหยางทงั หมดเบกิ ตาโพลง “นีมนั อะไรกนั ไทเฮา ไทเฮา!” “มนั แทงขา้ ” นิวทสี นั พรา่ ของหยางไทเฮายกขนึ ชไี ปทาง ฮอ่ งเตอ้ เู่ หอตี “มนั ฆา่ ขา้ ” !!!!!!!! หยางไทเฮาสนิ พระชนมล์ งทา่ มกลางเสยี งตะโกนและ ความวุน่ วาย ฮ่องเตอ้ ่เู หอตยี นื นงิ ไมย่ อมถอย เลอื ดจาก อกหยางไทเฮากระเซน็ เปรอะชดุ คลมุ มงั กร ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 4 พวกองครกั ษ์เงารอบขา้ งกค็ าดไมถ่ งึ เพราะพวกเขาคดิ วา่ ไทเฮาจะบา้ บนิ คดิ สงั หารฮอ่ งเต้ แตไ่ มม่ ใี ครคดิ วา่ นางจะ ฆา่ ตวั ตายทงิ โจวอ๋องทอี ยใู่ นยามวกิ ฤตเชน่ นี ฮอ่ งเตย้ งั ตระหนกและจบั ตน้ ชนปลายไมถ่ กู กบั สงิ ที เกดิ ขนึ ศตั รทู เี ขารจู้ กั มาตงั แตล่ มื ตา ยามนมี เี ลอื ดนองอยู่ บนพนื และตายลงตรงหน้าเขาอยา่ งไมท่ นั ตงั ตวั ฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตที าํ อะไรไมถ่ กู จนซนุ กงกงตอ้ งเป็นคนมา ประคองพาเขากลบั ตาํ หนกั เฉยี นชงิ ทา่ มกลางสายตา โกรธแคน้ ของคนสกลุ หยาง “ฮอ่ งเต้แทงไทเฮาตาย” เสยี งของใครสกั คนพดู ขนึ เบา เสยี จนเสยี งระฆงั ดา้ นนอกดงั กลบ แต่ใชเ้ วลาไมถ่ งึ ครงึ ชวั ยาม ตระกลู ขนุ นางทงั หมดในถงเยยี นกไ็ ดย้ นิ ประโยคนี ทกุ จวนตามไฟกนั ตลอดทงั คนื เพราะหวาดกลวั วา่ จะมี ความเปลยี แปลงกะทนั หนั ทกุ กลุม่ อํานาจตา่ งกข็ บคดิ วา่ จะทาํ อยา่ งไรกบั เรอื งนี ลกู ฆา่ แม.่ .. แผน่ ดนิ ตา้ ถงถอื หลกั กตญั สู าํ คญั เหนอื หลกั การอนื ใด แต่ฮอ่ งเตข้ องพวกเขากลายเป็นคนอกตญั ู ปัญญาชน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 5 ทงั หลายไมม่ ที างยอมรบั เรอื งนีอยา่ งแน่นอน! ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 6 แสนชงั # 57. ถาโถม คนของหยางไทเฮาเตรยี มการรออยแู่ ลว้ ทนั ทที ี ไดร้ บั สญั ญาณจากในวงั ขา่ วกแ็ พรส่ ะพดั ออกไปเหมอื น ไฟลามทุ่ง ไมใ่ ชแ่ คใ่ นถงเยยี น พอถงึ รุง่ เชา้ พวกเมอื ง รอบๆ กร็ ขู้ า่ วเช่นกนั ตระกลู หยางเป็นตระกลู เกา่ แก่ สบื เชอื สายจากปราชญ์เลอื งชอื ในอดตี เป็นทนี บั หน้าถอื ตา มาก แมใ้ นปัจจบุ นั พวกเขาจะไมท่ ํางานรบั ใชร้ าชสาํ นกั แลว้ แตย่ งั มคี นมากมายดนั ดน้ ไปฝากตวั เป็นศษิ ยข์ อง นายทา่ นสกลุ หยางทเี ป็นพชี ายของหยางไทเฮา พวกบณั ฑติ ทเี ป็นศษิ ยห์ รอื แมแ้ ตค่ นทเี คารพ นบั ถอื สกุลหยางไมม่ ใี ครยอมรบั เรอื งนีได้ ตงั แตเ่ ชา้ บณั ฑติ สวมชุดขาวหลายสบิ คนกไ็ ปรวมตวั กนั ประทว้ งที หน้าประตูวงั เรยี กรอ้ งใหฮ้ อ่ งเต้ใหค้ วามกระจ่างเรอื งการ ตายของหยางไทเฮา มดี วงตานับสบิ คขู่ องคนสกลุ หยางเป็นพยานว่า ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 7 เหน็ ฮอ่ งเตฆ้ า่ ไทเฮาตอ่ หน้าพระพุทธรปู ในอารามหลวง นอกจากฆา่ มารดาแลว้ ยงั ไมเ่ กรงกลวั ในบาป กลา้ ทาํ เรอื ง อุกอาจต่อหน้าพระโพธสิ ตั ว์ คนเชน่ นีจะปกครองผคู้ นได้ อยา่ งไร เสยี งวพิ ากษ์วจิ ารณ์รนุ แรงมาก ยงิ ตระกลู ชนั สงู ทยี ดึ มนั เรอื งสายเลอื ด สายตรงสายรอง ฮ่องเตอ้ ูเ่ หอตี เป็นลกู ของสนมผหู้ นึง ถงึ กบั ฆา่ แมเ่ ลยี งทเี ป็นฮองเฮา ตวั อยา่ งเชน่ นีจะไมท่ าํ ใหพ้ วกลกู เลยี งในจวนคดิ กบฎกบั ภรรยาเอกหรอื พวกฮหู ยนิ ใหญท่ งั หลายในจวนขนุ นาง พากนั สาปแชง่ กนั ไมห่ ยุด สถานการณ์ของเดก็ ทเี กดิ จาก อนุในจวนต่างๆ กย็ าํ แยจ่ นตอ้ งหลบเลยี งกนั จา้ ละหวนั เชา้ นอี าหนงิ ยกอ่างนํามาใหห้ ลวิ จา้ วเวย่ ลา้ ง หน้า ดา้ นขา้ งมอี าเจนิ ทที าํ ทา่ อําองึ ๆ คลา้ ยตอ้ งการจะพดู อะไรบางอยา่ ง “เจา้ มอี ะไรกพ็ ูดมาเถอะ จะอมพะนําอยู่ ทาํ ไม” หลวิ จา้ วเวย่ พดู พลางยกผา้ สะอาดขนึ ซบั หน้า “คุณหนู... ไทเฮาสนิ พระชนมแ์ ลว้ เจา้ ค่ะ” อา เจนิ เคยเหน็ ว่าความสมั พนั ธข์ องหลวิ จา้ วเวย่ กบั ฮ่องเตไ้ ม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 8 ธรรมดา นางกลวั เหลอื เกนิ วา่ เรอื งนีจะกระทบมาถงึ คุณหนูของนาง หลวิ จา้ วเว่ยเลกิ ควิ อยา่ งแปลกใจ “เรว็ ขนาดนี เชยี ว?” “ขา้ งนอกลอื กนั ว่าฮอ่ งเตเ้ ป็นคนปลงประชนม์ ไทเฮาเจา้ คะ่ ” อาเจนิ รอดสู หี น้าของหลวิ จา้ วเวย่ แตก่ ลบั ไมเ่ หน็ แมแ้ ตค่ วามแปลกใจจากผเู้ ป็นนาย คลา้ ยนางรอู้ ยู่ แลว้ “ขา้ รแู้ ลว้ พวกเจา้ ออกไปเถอะ”หลวิ จา้ วเว่ย ขมวดควิ นางตงั ใจจะใชก้ ารตายของหยางไทเฮาเพอื หลบ เลยี งการแตง่ เขา้ วงั กจ็ รงิ แตถ่ า้ หากเป็นไปตามชาตทิ แี ลว้ กว่าหยางไทเฮาจะตายกต็ อ้ งรอเวลาอกี อยา่ งน้อยครงึ ปี เหตุใดมนั ถงึ เกดิ เรว็ ขนึ หรอื เพราะนางเปลยี นแปลงหลาย อยา่ งในชาตนิ ี ทาํ ใหเ้ รอื งของหยางไทเฮากเ็ ปลยี นไปดว้ ย หรอื เพราะการบาดเจบ็ ของโจวอ๋อง... ชาตกิ อ่ นตอนทไี ทเฮาตายนางถูกขบั ออกจากถงเยยี นแลว้ จงึ ไมร่ วู้ า่ ภายในวงั เกดิ อะไรขนึ บา้ ง จนกระทงั ใกลต้ ายถงึ ไดร้ วู้ ่าฮอ่ งเตใ้ หค้ นกระพอื ขา่ วเรอื งของนางกบั ใตซ้ อื เลยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 0 9 เหลยี งเพอื กลบเกลอื นเรอื งทเี ขาทาํ หลานไฉ่ซนิ ทอ้ งทงั ที ประกาศไวอ้ าลยั เสยี ยงิ ใหญ่ ปฎเิ สธไมไ่ ดว้ า่ หลวิ จา้ วเว่ยกาํ ลงั รอความตายของหยาง ไทเฮาอยา่ งเงยี บๆ เพราะนนั จะเป็นหนทางทนี างสามารถ สลดั ฮ่องเตใ้ หห้ ลดุ ได้ หากเหตุการณ์เหมอื นชาตกิ อ่ น คน ทงั เมอื งสงสยั วา่ ฮอ่ งเตฆ้ า่ หยางไทเฮา ฮอ่ งเตจ้ ะถกู ประนามอยา่ งดเุ ดอื ดขนึ จนเขาตอ้ งออกมาแสดงความ กตญั อู ยา่ งถงึ ทสี ุดต่อหยางไทเฮาเพอื ลดทอนคาํ ครหา เขาจะเป็นผนู้ ําขบวนพระศพของไทเฮาเขา้ สสุ านหลวง ทุกสามกา้ วจะตอ้ งคุกเขา่ โขกหวั คาํ นบั ไปตลอดทางและ ประกาศไวท้ กุ ขส์ ามปี ชาตทิ แี ลว้ เขาทาํ แบบนีจงึ ลดทอนเสยี งของผคู้ นลงได้ ระยะหนึง แต่ตอนนนั หลานไฉ่ซนิ เขา้ ไปอยใู่ นวงั แลว้ ดงั นนั การเรยี กไปถวายงานอยา่ งลบั ๆ จงึ งา่ ยมาก สุดทา้ ยพวกเขาพลาด หลานไฉ่ซนิ ตงั ครรภ์ ศตั รขู องเขา ลว้ นออกมาโพทะนาความตลบตะแลงของเขา บอกวา่ เขา ไมม่ คี วามจรงิ ใจและอกตญั ู บรรยากาศในราชสาํ นกั จงึ รนุ แรงขนึ ยงิ กวา่ ตอนทหี ยางไทเฮาเพงิ ตายเสยี อกี ในครงั นีเรอื งการตายของหยางไทเฮาวนกลบั มาอกี ครงั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 0 คลา้ ยกบั ชาตกิ อ่ น แตช่ าตนิ ีตา่ งกนั นางทมี าแทนหลาน ไฉ่ซนิ ยงั ไมไ่ ดเ้ ขา้ วงั และนางยนื ยนั ไวแ้ ตแ่ รกว่ามารดาใน ปรโลกของนางตอ้ งการใหต้ นแต่งงานอยา่ งมเี กยี รติ ยาม นีนางกําลงั จะอายุครบสบิ แปดปี เกอื บจะเลยชว่ งที เหมาะสมสาํ หรบั การแต่งงานอยแู่ ลว้ ดงั นนั ไมม่ ที างทนี าง จะรอเขาสามปีไดแ้ ละในสามปีนเี ขาไมม่ ที างบงั คบั รบั นาง เขา้ วงั ไดเ้ ชน่ กนั หลานไฉ่ซนิ เป็นสนมแลว้ เขา้ ถวายงานยงั มขี อ้ อา้ งเรอื ง ความใกลช้ ดิ แตห่ ากเขากลา้ ทจี ะรบั สนมใหมเ่ ขา้ วงั ในชว่ งไวอ้ าลยั นถี อื เป็นการทา้ ทายทงั ปัญญาชนและ ประชาชนทงั หลายทจี บั ตามองอยมู่ าก หลวิ จา้ วเว่ยหวั เราะจนนําตาไหล นางรสู้ กึ สะใจยงิ นกั อยากจะเหน็ วา่ ยามนฮี อ่ งเตจ้ ะเดอื ดดาลแคไ่ หน แลว้ ตอน ทเี ขาคดิ ไดว้ ่าตลอดชวี ติ นีจะมสี ทิ ธแิ ตะตอ้ งนาง สหี น้าเขา จะเป็นอยา่ งไร ทงั ทลี งแรงถงึ ขนั ทาํ รา้ ยพระโอรสของ ตวั เองเพอื ใหน้ างไดถ้ อนหมนั แต่ทุกอยา่ งทลี งมอื ไปกลบั ว่างเปล่า เชา้ นเี ป็นครงั แรกทหี ลวิ จา้ วเวย่ เรยี กใหพ้ วกบ่าวยกเหลา้ เขา้ มาดมื ฉลองพรอ้ มกบั อาหารมอื เชา้ ราวกบั มเี รอื งรนื ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 1 เรงิ จนไมอ่ าจระงบั ความสขุ ในใจ อาเจนิ กงั วลเหลอื เกนิ วา่ คนนอกเรอื นจะรูแ้ ลว้ นินทาทเี จา้ นายของนางดมื เหลา้ ฉลองในวนั ทไี ทเฮาสนิ พระชนมเ์ ชน่ นี หลวิ จา้ วเว่ยดมื เหลา้ แลว้ นังอา่ นนยิ ายประโลมโลกอยใู่ น หอ้ งนอน วบู หนึงกฉ็ ุดคดิ ถงึ แผน่ หลงั ของเนยี เถยี นชงิ นางไพลน่ กึ ถงึ การตายอยา่ งอุกอาจและกะทนั หนั ของห ยางไทเฮา ...หรอื วา่ เรอื งนีจะเกยี วกบั เขา * “พวกมนั เป็นใครถงึ คดิ จะมาสงั สอนเรา” สภาพในหอ้ งทรง พระอกั ษรเละเทะไปหมดตงั แตเ่ มอื คนื จนถงึ ตอนนี ไมว่ า่ นางกํานลั หรอื ขนั ทหี ลวงตา่ งกค็ อ้ มกายหอตวั อยดู่ า้ นนอก หอ้ ง ไมม่ ใี ครกลา้ เขา้ ไปเผชญิ หน้ากบั อารมณ์ของฮ่องเต้ อ่เู หอตี “ฝ่าบาท ตอ้ งมรี บั สงั เรอื งพธิ นี ะพะ่ ยะ่ คะ่ ” ซนุ กงกงเป็นคน เดยี วทเี สยี งเขา้ มาเตอื น “พธิ งี นั รึ เราไมโ่ ยนศพนางใหก้ ากนิ กถ็ อื ว่าเรามนี ําใจมาก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 2 แลว้ ทําไมเราตอ้ งทาํ พธิ ใี หค้ นทฆี า่ แมแ่ ทๆ้ ของตวั เอง ดว้ ย” ฮอ่ งเตต้ ะคอกใสอ่ กี ฝ่ายเสยี งดงั “ฝ่าบาทหากลา่ ชา้ ไปกว่านีจะยงิ ทาํ ใหค้ นขา้ งนอกไม่ พอใจ ยามนีขา่ วลอื แพรไ่ ปไกลเกนิ กวา่ ทจี ะสยบไดแ้ ลว้ หากพระองคย์ งั ไมจ่ ดั การเรอื งพธิ อี กี คนพวกนนั กจ็ ะมี ขอ้ อา้ งเลน่ งานพระองค”์ ปัง! หยกขาวทใี ชท้ บั กระดาษถูกปาจนแตกเป็นเสยี งๆ ฉลองพระองคท์ สี วมอยยู่ งั ปรากฏคราบเลอื ดของหยาง ไทเฮาทกี ระเซน็ ตดิ เป็นคราบ ฮ่องเตป้ าสงิ ของแลว้ กย็ นื สดู หายใจนงิ เพอื รวบรวมสติ เขายนื ปรบั ลมปราณอยสู่ กั พกั แลว้ จงึ ตรสั สงั “ใหก้ รมพธิ ี การจดั การอยา่ งสมเกยี รติ เราจะฝังพระนางขา้ งอดตี ฮ่องเต้ ขา้ วของเครอื งใชท้ กุ อยา่ งต้องใชข้ องชนั หนึง ให้ โหรหลวง ตําหนกั ดารา และเจา้ อาวาสอารามหยง่ เห อชว่ ยกนั ดฤู กษร์ วมถงึ เถลงิ นามใหมใ่ หพ้ ระนาง สงั ใหเ้ ชอื พระวงศท์ ุกคนถวายงานครงั สุดทา้ ยตามธรรมเนียม ใคร ตอ้ งเฝ้าศพ ใครตอ้ งถวายคาํ นบั อยา่ ใหข้ าดตกบกพรอ่ ง อนุญาตใหพ้ วกอ๋องทอี อกไปกนิ เมอื งกลบั มาเคารพศพ... นางเป็นอดตี ฮองเฮาและเป็นไทเฮาของแผน่ ดนิ ตา้ ถง จะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 3 ทาํ ใหน้ างเสอื มเกยี รตไิ มไ่ ดเ้ ดด็ ขาด” ซุนกงกงมองแผลทมี อื ของฮอ่ งเตเ้ งยี บๆ แลว้ คอ้ มกายรบั พระบญั ชา “พะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” “ฝ่าบาทพะ่ ยะ่ คะ่ พวกราชทตู สามแควน้ มาขอเขา้ เฝ้าอยทู่ ี ประตูวงั พ่ะยะ่ คะ่ ” ขนั ทหี นุ่มผหู้ นึงวงิ เขา้ มาทูลรายงาน อยา่ งตนื ตระหนก “พวกหมาป่าลา่ เนือ ไดก้ ลนิ ไวจรงิ ๆ” ทรงทบุ กําปันลงบน โต๊ะอยา่ งหงุดหงดิ พระทยั “รหู้ รอื ไมว่ า่ พวกมนั มาทาํ ไม?” “คนสกลุ หยาง---” เพลง้ ! “พวกเลยี งไมเ่ ชอื ง ถงึ กบั กลา้ เอาต่างแควน้ มากดดนั เรา” “ฝ่าบาทถา้ สามแควน้ นนั เขา้ มาแทรกแซงเรอื งนี ไมด่ แี น่ พ่ะยะ่ คะ่ ” ซุนกงกงทลู อยา่ งเป็นกงั วล “ไปบอกพวกมนั วา่ เราไมพ่ บ เรากาํ ลงั โศกเศรา้ กบั การ จากไปของพระมารดา ไมต่ อ้ งการพบใครทงั นนั ” ฮ่องเต้ เน้นเสยี งอยา่ งประชดประชนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 4 “พวกขนุ นางทดั ทานรว่ มกนั ลงชอื ถวายฎกี ากลา่ วโทษ...” “ออกไปใหพ้ น้ ไป!” * เนืองจากการตายของหยางไทเฮาเหลา่ เชอื พระวงศ์ ทงั หลายจงึ ตอ้ งไปรวมตวั กนั ทวี งั หลวงเพอื ไวอ้ าลยั และดู สถานการณ์ หลายวนั มานีอนั ออ๋ งกบั หลวิ จา้ วอวสี นิทสนม กลมเกลยี ว กลบั ไปรกั ใครก่ นั เหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ อนั อ๋องคา้ งทเี รอื นหลวิ จา้ วอวที กุ วนั เหน็ ไดว้ า่ ทรงโปรด ปรานพระชายาผนู้ ีมาก วนั นีเป็นพธิ กี ารภายในราชวงศ์ อนั อ๋องตอ้ งพาพระชายาทงั สองไปรว่ มดว้ ย แตห่ ลานไฉ่ ซนิ อา้ งว่าไมส่ บาย ปฎเิ สธจะเขา้ ไปถวายคาํ นับหยางไท เฮา เรอื งนีถอื ว่าเสยี มารยาทมาก แต่เพราะสถานการณ์ในวงั อยใู่ นชว่ งไมแ่ น่นอน เขาจงึ ไมใ่ สใ่ จว่าหลานไฉ่ซนิ จะไป ดว้ ยหรอื ไม่ ส่วนหลวิ จา้ วอวกี ลบั ดใี จเสยี อกี ทไี ดอ้ อกงาน อยา่ งเป็นทางการตามลําพงั กบั อนั อ๋อง หลงั ขบวนรถมา้ แลน่ ออกจากตําหนกั อ๋อง พระชายา หลานทแี สรง้ ว่าป่วยกผ็ ดุ ลกุ จากเตยี ง นางแอบเดนิ เลยี ง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 5 พวกทหารไปทางหอ้ งหนังสอื ใหญอ่ กี ดา้ น คนละทกี บั หอ้ ง หนังสอื ทนี างเคยเกดิ เรอื งคราวกอ่ น หอ้ งหนังสอื นซี อ้ น อยใู่ นเรอื นของอนั อ๋องเองโดยเฉพาะ มกี ารคุม้ กนั แน่น หนา และมกั มคี นสาํ คญั ทมี าตดิ ตอ่ กบั อนั อ๋องเขา้ ออกทนี ี เป็นประจาํ หลานไฉ่ซนิ ใชแ้ ผนลอ่ เสอื ออกจากถํา ใหป้ ีเสยี นโวยวาย อยดู่ า้ นหน้า ทนั ทที พี วกทหารหนั ไปสนใจทางนนั นางก็ แอบเขา้ ไปดา้ นใน หอ้ งหนงั สอื จดั ผงั ตา่ งจากหอ้ งหนังสอื อนื ในตําหนัก จาํ นวนหนงั สอื กม็ มี ากกว่าทกุ ที หลานไฉ่ ซนิ กวาดสายตาไปทวั เหน็ วา่ นอกจากหนงั สอื ยงั มขี า้ ว ของแปลกหายากทอี นั อ๋องสะสมวางไวบ้ นชนั ของหลาย ชนิ นางไมเ่ คยเหน็ มากอ่ นคาดวา่ น่าจะมาจากต่างแควน้ หญงิ สาวเดนิ ออ้ มมาทโี ตะ๊ เขยี นหนงั สอื ของอนั อ๋อง นาง ลอบดงึ พวกลนิ ชกั เบาๆ อยา่ งระแวดระวงั กลไก แตพ่ บว่า ลนิ ชกั เหลา่ นนั ไมไ่ ดล้ งสลกั ไว้ ดแู ลว้ อนั อ๋องคงไมไ่ ดเ้ กบ็ ของสาํ คญั ไวท้ นี ี หลานไฉ่ซนิ เปิดพวกลนิ ชกั ออกดู เหน็ แต่ทที บั กระดาษกบั อปุ กรณ์สาํ หรบั เขยี นหนงั สอื และของ เลก็ ๆ น้อยๆ ไมส่ าํ คญั นางเกอื บจะปิดลงดว้ ยความเบอื หน่าย หากสายตาไมป่ ะทะกบั ลกู ธนูดอกหนึง ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 6 ลกู ธนูธรรมดา หากถูกจดั วางไวท้ อี นื กค็ งไมแ่ ปลกอะไร แต่นีมนั ถูกวางลกึ ลงไปในลนิ ชกั โต๊ะของอนั อ๋อง ทดี า้ น นอกมที หารยามเฝ้าเอาไวอ้ กี ชนั คนอยา่ งอนั อ๋องจะเกบ็ ลกู ธนูไวเ้ ป็นทรี ะลกึ หรอื ? หลานไฉ่ซนิ ไมเ่ ชอื เชน่ นนั นาง หยบิ ลกู ธนูขนึ มาดู กเ็ หน็ วา่ หวั ของมนั คอ่ นขา้ งมี เอกลกั ษณ์ แมน้ างจะไมส่ นั ทดั เรอื งอาวุธกด็ อู อกวา่ ของสงิ นีไมใ่ ชส่ งิ ทพี ลทหารระดบั ลา่ งจะใชไ้ ด้ นางลบู ขนึ มาถงึ ปลาย นิวของนางกส็ มั ผสั เขากบั รอ่ งลกึ ทถี ูกสลกั ไวท้ ี ปลายดา้ ม หลานไฉซนิ พลกิ ขนึ มาดกู พ็ บคาํ วา่ ‘เฉนิ ’ อยู่ ตรงนนั เอง ลกู ธนูของสกุลเฉนิ ... หลานไฉ่ซนิ ตาเป็นประกายเมอื คาด เดาบางอยา่ งขนึ มาในใจ นางสอดลกู ธนูกลบั เขา้ ไปใน ลนิ ชกั แลว้ กลบั ออกมาเงยี บๆ ดา้ นหน้าปีเสยี นยงั กอ่ เรอื ง เสยี งดงั พวกทหารเอาแตจ่ บั ตาดนู างไมไ่ ดส้ งั เกตเหน็ หลานไฉ่ซนิ หญงิ สาวแสรง้ เดนิ ออ้ มเลก็ น้อยกอ่ นจะตรง เขา้ ไปดุบ่าวของนางไมใ่ หส้ รา้ งเรอื งทาํ ใหน้ างขายหน้า ปี เสยี นรบี ขอโทษแลว้ ตามนางกลบั เรอื นทนั ที * เมอื ขา่ วทฮี อ่ งเตฆ้ า่ ไทเฮาสะพดั ออกไป ทงั เมอื งกเ็ อาแต่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 7 โจษจนั เรอื งนี ทาํ ใหค้ นสกุลป๋ ายมองเหน็ โอกาสทจี ะ หลบหนี เมอื คนในเมอื งเลกิ มองมาทจี วนพวกเขา อะไรๆ กง็ า่ ยขนึ คนสกลุ ป๋ ายเรมิ วางแผนกนั อยา่ งเงยี บๆ ใน ระหวา่ งทเี หตุการณ์หน้าประตวู งั ทวคี วามตรงึ เครยี ดมาก ขนึ คนตระกลู หยางทุกรนุ่ พากนั มานังหน้าประตวู งั เพอื ประทว้ งฮอ่ งเต้ พวกขนุ นางทดั ทานกพ็ ากนั มานงั ถอด หมวกประทว้ ง แมแ้ ตบ่ ณั ทติ ทยี ามนีเพมิ จาํ นวนเป็นรอ้ ย คนกน็ งั ปักหลกั อยทู่ นี นั ราชทตู สามแควน้ พากนั ฉวยโอกาสกวนนําใหข้ นุ่ คดิ จะ บบี ฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตี แมจ้ ะเปลยี นเขาออกไมไ่ ด้ แตก่ ค็ ดิ จะใช้ โอกาสนีลดอาํ นาจเขาและกมุ เขาไวบ้ นฝ่ามอื ตา่ งฝ่ายต่าง ตดิ ตอ่ กบั กลมุ่ อาํ นาจต่างๆ ในตา้ ถงเพอื แทรกแซงกดดนั ใหฮ้ อ่ งเตส้ ารภาพผดิ แมแ้ ตซ่ ่งซอื อ๋องทถี กู ขงั เอาไวใ้ น ตาํ หนกั ยงั ไดร้ บั การตดิ ตอ่ เพราะความวุน่ วายในราช สาํ นกั นีเอง ดา้ นนอกวงั และราชสาํ นักมแี ตค่ วามโกลาหล กดดนั และ ตงึ เครยี ด ฮอ่ งเตม้ สี พี ระพกั ตรไ์ มด่ ตี ลอดทงั วนั ยงิ ถูก พวกราชทตู กดดนั เพมิ ยงิ สรา้ งแรงกระเพอื มรุนแรงเป็น ทวคี ูณ บางคนถงึ กบั กลา้ อกุ อาจเสนอใหเ้ ขาสละบลั ลงั ก์ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 8 เพอื รบั ผดิ ชอบตอ่ ความตายของหยางไทเฮา หากมแี คพ่ วกตา้ ถงเขายงั สามารถควบคมุ สถานการณ์อยู่ ได้ แต่พอมสี ามแควน้ เขา้ มาแซงแทรก ประตทู คี วรจะออก ไดก้ ถ็ กู ปิดลงตรงหน้า ยงิ เสยี งรอ้ งตะโกนดงั ขนึ เทา่ ไหร่ ฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตกี ย็ งิ รสู้ กึ มดื แปดดา้ น อยา่ พดู ถงึ หลวิ จา้ วเวย่ เขาไมม่ เี วลาแมแ้ ต่จะเสวยอาหารเลยดว้ ยซําเมอื ตอ้ ง รบั มอื กบั กระแสคาํ กน่ ด่ารนุ แรงทวั ทุกสารทศิ ฮ่องเตอ้ เู่ หอตกี าํ ลงั ดนิ รนเพอื กนั พวกราชทตู ใหอ้ อกหา่ ง จากปัญหาภายในของตา้ ถงแตไ่ มว่ ่าดว้ ยการเจรจาหรอื ขู่ บงั คบั คนพวกนนั กด็ จู ะไมส่ ะทกสะทา้ นทงั ยงั กลา้ ทา้ ทาย เขา สงิ นียงิ ทาํ ใหเ้ รอื งทุกอยา่ งวนุ่ วายยงิ ขนึ ไปอกี ในวนั คนื เดอื นมดื พวกเจา้ นายในสกลุ ป๋ ายลอบหอบขา้ ว ของเดนิ เทา้ ออกทางดา้ นหลงั ของจวนอยา่ งเงยี บๆ พวก เขาไมใ่ ชร้ ถมา้ เพราะกลวั จะสะดุดตามากเกนิ ไป พวกเขา ตงั ใจออกจากจวนเพอื ไปกบดานยงั บา้ นในตรอกดา้ น ตะวนั ออก หลงั จากฟ้าสว่างจะมคี นมาชว่ ยพาพวกเขา ออกจากเมอื งดว้ ยเสน้ ทางลบั คนสกุลป๋ ายเดนิ ดว้ ยใจระทกึ บา้ งหกลม้ หวั คะมาํ เพราะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 1 9 ความมดื พวกเขาไมก่ ลา้ จดุ ไฟมากเกนิ ไป ดงั นนั จงึ มแี ค่ ตะเกยี งเลก็ ๆ สาํ หรบั คนนําทางเทา่ นนั เมอื ไปถงึ บา้ นเลก็ ในตรอกรหู นู พวกผหู้ ญงิ กบั เดก็ ถูกสงั ใหล้ งไปซอ่ นทหี อ้ งใตด้ นิ ดา้ นลา่ ง สว่ นพวกผชู้ ายปิด ประตเู ฝ้ายามอยใู่ นความมดื ดา้ นบน แมเ้ วลาเพยี งครงึ กา้ นธปู หวั ใจของคนสกุลป๋ ายกร็ สู้ กึ เหมนื ผา่ นมาแลว้ คอ่ น คนื พวกเขานงั สบตากนั อยใู่ นความเงยี บ นานเทา่ ไหรไ่ ม่ มใี ครบอกได้ แตพ่ อกลนิ หอมของดอกไมโ้ ชยมาเตะจมกู คนทงั หมดกง็ ว่ งจนไมอ่ าจลมื ตาตนื ขนึ มาอกี เชา้ นนั ดา้ นหน้ากรมอาญามเี กวยี นววั มาจอดทงิ ไว้ ดา้ นบนเป็นคนชายหญงิ ทถี กู มดั มอื มนั เทา้ นอนทบั กนั อยู่ นบั สบิ เมอื เพ่งมองดดู ๆี ถงึ รวู้ า่ เป็นคนของสกลุ ป๋ าย เจา้ หน้าทกี รมอาญาตรวจดสู มั ภาระทถี ูกวางทงิ ไวก้ เ็ หน็ วา่ คนพวกนคี งตงั ใจหนี แตไ่ มร่ วู้ า่ ไปเจอกบั เทพพระเจา้ องคไ์ หนเขา้ นอกจากหนีไมร่ อดแลว้ ยงั ถูกประเคนมาถงึ หน้าคุก... * เมอื กลบั จากวงั หลวง คนื นอี นั อ๋องยงั คงคา้ งทเี รอื นหลวิ จา้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 0 วอวี ความเสน่หาของอนั อ๋องคลา้ ยจะมากกว่าแต่กอ่ นเสยี อกี ยามทหี ลวิ จา้ วอวอี าบนํา นางอดไมไ่ ดจ้ ะนําเครอื งลาง ทไี ดร้ บั จากนักพรตมาพศิ ดอู กี ครงั ตงั แตต่ นไดเ้ ครอื งลาง มากด็ เู หมอื นจะโชคดขี นึ มาก โชคดแี มก้ ระทงั นงั หลานไฉ่ ซนิ ป่วยจนไมส่ ามารถออกไปแขง่ รศั มกี บั ตนได้ ทงั หมดนี หากบอกว่าเป็นเรอื งบงั เอญิ ใครจะเชอื “พระชายาเรยี กบา่ วมอี ะไรหรอื เพคะ?” เสยี วชงิ เขา้ มาหา นางพรอ้ มผา้ สะอาดสาํ หรบั เชด็ ตวั “เจา้ นดั นกั พรตนันใหข้ า้ ขา้ อยากลองพบเขาด”ู เสยี วชงิ ตาโตในใจนางนกึ ยนิ ดี จงึ รบี ตกลงอยา่ ง กระตอื รอื รน้ ในชว่ งนีพระศพของหยางไทเฮาถูกตงั ไวใ้ นวงั หลวง เชอื พระวงศจ์ ากทวั ทกุ สารทศิ มุง่ หน้าเขา้ ถงเยยี นเพอื ถวาย อาลยั พวกออ๋ งทงั หลายทถี ูกแต่งตงั ไปอยหู่ า่ งไกลกไ็ ด้ โอกาสกลบั มารวมตวั กนั ในครงั นี ออ๋ งเหลา่ นีสว่ นใหญ่ เป็นพระอนุชาของฮ่องเตอ้ ูเ่ หอตี ซงึ พระมารดาเป็นสนมที ตาํ แหน่งไมส่ าํ คญั นกั เมอื อายคุ รบสวมกวนกไ็ ดร้ บั ตาํ แหน่งอ๋องและทดี นิ ศกั ดนิ าใหไ้ ปปกครอง บางสว่ นก็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 1 พอใจทตี นไดร้ บั ตาํ แหน่งเหมาะสม แต่บางสว่ นกเ็ หมอื น โจวอ๋อง ไมพ่ อใจทถี ูกสง่ ไปทที ุรกนั ดารหา่ งไกล จงึ แสดง ความเป็นปรปักษก์ บั ฮ่องเตอ้ ยา่ งชดั เจน มบี างคนแสดง ความกลา้ หลงั จากไปคํานบั ศพไทเฮา ทลู วา่ จะขอไปเยยี ม โจวอ๋องทบี าดเจบ็ อยู่ ฮ่องเตก้ รวิ มากทถี ูกทา้ ทายเชน่ นี แตเ่ ขาไมอ่ าจตอบโต้ อยา่ งโจง่ แจง้ ไดแ้ มแ้ ต่น้อย ยามนีเองทฮี ่องเตอ้ เู่ หอตี เขา้ ใจสงิ ทหี ยางไทเฮาหมายถงึ อะไรคอื นางชนะ กค็ อื พอ นางสนิ ลมหายใจ อํานาจของเขากถ็ ูกทา้ ทายจากทกุ ทศิ ทางจนตงั ตวั ไมต่ ดิ “ฝ่าบาททพี ระองคส์ งั ใหต้ รวจสอบคนของเรา กระหมอ่ ม ไดต้ รวจสอบดแู ลว้ ไมพ่ บสงิ ปกต”ิ องครกั ษค์ กุ เขา่ รายงาน ดา้ นหน้าโต๊ะทรงอกั ษร “แต่กระหมอ่ มรสู้ กึ ว่าทุกอยา่ งมนั ปกตเิ กนิ ไป” “เจา้ หมายความวา่ อะไร” “กระหมอ่ มไมม่ หี ลกั ฐาน แต่สญั ชาตญาณของหมอ่ มฉนั บอกว่ามคี นพยายามกลบเกลอื นบางอยา่ งเอาไว้ ทกุ อยา่ ง เรยี บรอ้ ยจนไมพ่ บชอ่ งโหว”่ เพราะทกุ อยา่ งปกตเิ กนิ ไป ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 2 ในฐานะทที าํ งานเป็นองครกั ษ์เงามาครงึ ชวี ติ เขาชดั เจน ว่ามนุษยท์ กุ คนมขี อ้ บกพรอ่ งและมจี ุดออ่ น แต่ความ เรยี บรอ้ ยและว่างเปลา่ ทเี ขาจบั ไดน้ ีถอื เป็นสงิ ไมป่ กติ อยา่ งหนึง ฮ่องเตข้ มวดขนงอยา่ งไมพ่ อพระทยั นกั แตย่ ามนีเขามี ปัญหามากเกนิ กวา่ จะขดุ คุย้ ความปกตเิ กนิ ไปนี “ชา่ งเรอื ง นนั ไปก่อน สง่ คนของเราไปจบั ตาพวกอ๋องทกี าํ ลงั จะเขา้ มาในถงเยยี น ไมว่ า่ พบกบั ใคร คยุ อะไรกนั เราตอ้ งรทู้ ุก เรอื ง” อ๋องพวกนีถอื เป็นคลนื ใตน้ ําทตี อ้ งระวงั อกี พวกหนึง แมจ้ ะดเู จยี มเนอื เจยี มตวั กนั ดี แตห่ ากไมร่ ะวงั กอ็ าจถูก แวง้ กดั เอาได้ “พ่ะยะ่ คะ่ ฝ่าบาท” ตอนนีเองซุนกงกงคอ้ มกายเขา้ มารายงาน “ฝ่าบาทใตเ้ ทา้ เนียมาขอเขา้ เฝ้าพ่ะยะ่ คะ่ ” “เขามเี รอื งอะไร?” “ใตเ้ ทา้ เนียบอกวา่ เป็นเรอื งเกยี วกบั พวกราชทตู พะ่ ยะ่ คะ่ ” “ใหเ้ ขาเขา้ มา” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 3 เนียเถยี นชงิ กา้ วเขา้ มาในหอ้ งดว้ ยทา่ ทางสงบ เขาถวาย บงั คมตามพธิ กี ารแลว้ ประคองมอื กราบทลู ฮอ่ งเตอ้ ่เู หอตี “ฝ่าบาทขอทรงโปรดแตง่ ตงั กระหมอ่ มเป็นผเู้ จรจากบั ราชทตู ทงั สามแควน้ ดว้ ยพะ่ ยะ่ คะ่ ” ฮ่องเตเ้ ลกิ ควิ สงู อยา่ งแปลกใจ ในยามนพี วกราชทตู กลายเป็นทรายในตาเขาทปี ัดอยา่ งไรกไ็ มพ่ น้ เขารอให้ พวกสภาขนุ นางหาทางออกมานานกไ็ มม่ วี แี วว “เจา้ คดิ หาทางไดแ้ ลว้ หรอื ?” “พะ่ ยะ่ คะ่ หากฝ่าบาทเชอื ใจกระหมอ่ มขออาสาเป็นคน จดั การเรอื งนีเอง” ฮ่องเตห้ รพี ระเนตรมองเนียเถยี นชงิ ความคลางแคลงผุด ขนึ ในจติ ใจยงั ไมไ่ ดช้ าํ ระ หากบอกวา่ เขายงั ไวใ้ จเนียเถยี นชงิ กค็ งโกหก ฮอ่ งเต้ขบคดิ อยคู่ รหู่ นึงกอ่ นจะบอกปัด “ใหเ้ ราคดิ ดกู อ่ น” เนียเถยี นชงิ กม้ หน้าลงคลา้ ยผดิ หวงั แต่เขาไมค่ ดั คา้ นการ ตดั สนิ ใจของนายเหนอื หวั “กระหมอ่ มทราบแลว้ ” * ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 4 เหลยี วฮองเฮาวุน่ วายกบั การดแู ลพธิ ศี พของหยางไทเฮา และตอ้ งคอยจบั ตาดูสถานการณ์ในราชสาํ นกั ยามนีคลนื ลมพดั ตกี นั ยงุ่ เหยงิ จนนางยงั รสู้ กึ ไมม่ นั คง “เสดจ็ แมเ่ พคะ” องคห์ ญงิ ใหญ่เขา้ ไปประคองฮองเฮาเพอื พานางออกไปนงั พกั ทหี อ้ งขา้ ง ขณะทอี ยเู่ ฝ้าศพหยาง ไทเฮาตามประเพณี เมอื พน้ สายตาคนอนื เหลยี วฮองเฮากก็ ระซบิ ถามพระธดิ า “ดา้ นนอกเป็นอยา่ งไร?” “พวกตระกลู หยางปลกุ ระดมคนมานงั ประทว้ งมากขนึ เรอื ยๆ ขา่ วแพรก่ ระจายออกไปไมห่ ยดุ แต่ทนี ่ากงั วลกว่า นนั คอื พวกราชทตู จากสามแควน้ ทยี งั ไมก่ ลบั ไป” องค์ หญงิ เหมยเจยี วกดเสยี งเบาลง “พวกเขากําลงั คาํ นวณกนั วา่ ใครควรมสี ทิ ธใิ นบลั ลงั กส์ ดุ หากปลดเสดจ็ พ่อลง” “อะไรนะ!” องคห์ ญงิ เหมยเจยี วรบี บบี แขนฮองเฮาใหเ้ บาเสยี งลง “คน พวกนนั คดิ จะหนุนหลงั คนของตวั เองใหข้ นึ ครองบลั ลงั ก์ ต่อไป พวกเขาคดิ วา่ จะสามารถแบ่งปันผลประโยชน์ได”้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 5 “แลว้ ตอนนีใครทไี ดร้ บั การสนบั สนุนแลว้ บา้ ง” “ทจี รงิ คนทสี าํ คญั ทสี ดุ คอื น้องชายกบั อนั อ๋อง ขา้ ไดข้ า่ ว จากทา่ นตาวา่ ทตู จากฮุยไดส้ ง่ คนไปพบเขาอยา่ งลบั ๆ เพอื แสดงท่าทเี กยี วกบั เรอื งนี สว่ นพวกไป๋ หลนั ดเู หมอื น จะเขา้ ทางสกลุ หยู ...ทจี รงิ มคี นเผอื ไปสนบั สนุนตระกลู ห ยางดว้ ย หากโจวอ๋องรอดขนึ มาพวกเขาจะไดม้ ตี วั เลอื ก แตส่ ภาพเชน่ นนั หากรอดไปไดก้ ค็ งไมม่ ที างหายเป็นปกติ ดงั นนั ยามนีถอื วา่ น้องชายกบั โจวอ๋องกลายเป็นตวั เลอื ก สาํ คญั ” องคห์ ญงิ เหมยเจยี วเอ่ยเบาๆ “ทา่ นตาฝากมา บอกเสดจ็ แมใ่ หค้ ดิ ใหด้ ี ยามนีถอื เป็นประโยชน์มาก สาํ หรบั ทพี วกเราจะรวบรวมอาํ นาจและเสน้ สาย กอ่ นหน้า นีเสดจ็ พอ่ ขม่ สกุลเหลยี วเอาไวต้ ลอด เราไมม่ ชี อ่ งทาง มากนัก แต่ยามนีแมแ้ ตเ่ รอื งของตวั เองเสดจ็ พอ่ กย็ งั จดั การไมไ่ ด้ คงไมส่ ามารถมาขวางพวกเรา กวา่ ทุกอยา่ ง จะผา่ นไปกลมุ่ ตา่ งๆ ในถงเยยี นคงขยายอทิ ธพิ ลของ ตวั เองไดม้ ากขนึ ... แมแ้ ตพ่ วกสนมชนั ตําทมี โี อรสยามนีก็ เรมิ มกี ารตดิ ต่อกบั พวกคนนอกวงั อยา่ งลบั ๆ แลว้ ” ฮองเฮาฟังแลว้ เงยี บอยนู่ านกอ่ นจะหวั เราะ “ความ จงรกั ภกั ดงี นั หรอื ... กแ็ ค่เทา่ นี” เวลานีเพยี งแคฮ่ ่องเตถ้ ูก ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 6 สนั คลอนทา้ ทายอํานาจ พวกสนมทรี กั ฝ่าบาทนกั หนาก็ เรมิ มองหาชอ่ งทางรอดและหนทางกอบโกยของตวั เอง แลว้ ทําราวกบั ว่าฮอ่ งเตก้ าํ ลงั จะตายในอกี ไมน่ าน นาง เหน็ แลว่ รสู้ กึ ว่าน่าสมเพชจรงิ ๆ บรุ ษุ ทคี รองใตห้ ลา้ ทวา่ ความจรงิ กลบั เป็นแคต่ ุ๊กตาสาํ หรบั ใหค้ นทงั หลายใช้ แสวงหาความกา้ วหนา้ เท่านนั เมอื หมดประโยชน์ผคู้ นก็ พรอ้ มสละเรอื “พวกราชทตู คดิ จะตงั ฮ่องเตห้ ุน่ เชดิ หรอื อยา่ งไร?” “เรอื งนนั ลกู ว่าไมจ่ าํ เป็นตอ้ งกงั วลเลยเพคะ ตราบใดทเี รา ยมื มอื พวกมนั สนับสนุนน้องชายใหข้ นึ ครองบลั ลงั กไ์ ด้ เมอื ถงึ เวลาตอนนนั คอ่ ยสลดั พวกมนั ทงิ กย็ งั ไมส่ าย แตใ่ น เวลานีกาํ ลงั ของเรากบั อนั อ๋องใกลเ้ คยี งกนั เกนิ ไป อกี ทงั เสดจ็ พอ่ กไ็ มช่ ดั เจนสกั ทวี า่ จะตงั ใครเป็นรชั ทายาท หาก ปลอ่ ยไวเ้ ชน่ นตี อ่ ไป...” “เชน่ นนั นีกเ็ ป็นโอกาสดที สี ดุ ทจี ะสรา้ งฐานอํานาจให้ น้องชายเจา้ บางทเี ราตอ้ งทาํ ใหพ้ วกทไี ปหาอนั อ๋อง เปลยี นขา้ ง” “แลว้ เราจะทาํ เชน่ ไรดเี พคะเสดจ็ แม”่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 7 “ขา้ จาํ ไดว้ ่าอนั อ๋องบาดเจบ็ ตอนนีหายดแี ลว้ หรอื ยงั ?” ไดย้ นิ คาํ ถามนนั ดวงตาขององคห์ ญงิ เหมยเจยี วกส็ วา่ ง วาบ “ทเี หน็ ตอนมาเคารพศพเสดจ็ ยา่ แขนขา้ งนนั กย็ งั ใช้ ไมด้ ามอย”ู่ ฮองเฮาหยบิ ชาขนึ มาจบิ สหี น้าของนางเหยยี บเยน็ “หลาย เดอื นแลว้ ยงั ไมห่ ายอกี หรอื ” “เสดจ็ แม่ หรอื วา่ ...” “ทา่ นตาเจา้ รดู้ วี ่าตอ้ งทาํ อะไร แคบ่ อกเขากพ็ อ” “หมอ่ มฉนั เขา้ ใจแลว้ เพคะ แตถ่ า้ รวบรวมคนมาไดม้ าก เสดจ็ พอ่ อาจจะไมพ่ อใจ” “ฝ่าบาทเคยพอใจกบั สงิ ใดดว้ ยหรอื เรอื งนีมแี ต่ทนหรอื ไม่ ทนเทา่ นนั ตราบใดทอี กี ฝ่ายมอี าํ นาจมากกวา่ เขากจ็ ะ ยอมทนเอง ขอแคเ่ ราดงึ คนมาไดม้ ากพอและหนักแน่นพอ ต่อใหฮ้ อ่ งเต้ไมพ่ อใจแตจ่ ะเคลอื นไหวสงิ ใดกต็ อ้ งคดิ ใหด้ ”ี นางวนเวยี นอยใู่ นวงั วนของอํานาจมาครงึ ชวี ติ มองออก ว่ากฎเกณฑข์ องอาํ นาจเป็นเชน่ ไร ตราบใดทไี มแ่ น่ใจว่า จะกาํ จดั ศตั รูไดใ้ นดาบเดยี ว กต็ อ้ งทนกลาํ กลนื ความไม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 8 พอใจเอาไว้ ต่อใหเ้ ป็นฮ่องเตก้ ย็ งั อยภู่ ายใตก้ ฎนีเช่นกนั “อกี อยา่ งภายในพรุง่ นพี วกอ๋องขา้ งนอกจะเขา้ มาเคารพ ศพไทเฮา เจา้ เตอื นน้องชายเจา้ ใหร้ ะวงั ตวั อยา่ ไปยงุ่ กบั พวกนนั เดด็ ขาด หากมอี ะไรใหท้ างบา้ นทา่ นตาเจา้ เป็น คนจดั การ” “เพคะเสดจ็ แม”่ ฮองเฮาเรยี กนางกาํ นลั เขา้ มาแลว้ สงั “ไปเรยี กคนของกรม พธิ กี ารมาดว้ ย วนั ฝังศพคงตอ้ งกาํ ชบั ใหจ้ ดั ทสี าํ หรบั พวก ราชทตู ดว้ ย จะเสยี มารยาทไมไ่ ด”้ และในวนั นันน่าจะ ชดั เจนวา่ พวกราชทตู เหลา่ นนั เขา้ ขา้ งฝ่ายไหน * หน้าประตูวงั มผี คู้ นนังประทว้ งเพมิ จาํ นวนมากขนึ ขบวน เสดจ็ ของพวกอ๋องไมอ่ าจเขา้ วงั ไดจ้ นตอ้ งลงมาเดนิ เทา้ เพอื เขา้ สวู่ งั หลวง บรรยากาศเลวรา้ ยเป็นอยา่ งมาก จาํ นวนคนทลี งชอื ทดั ทานฮอ่ งเตเ้ พมิ ขนึ เรอื ยๆ “วนั นีราชทตู ไป๋ หลนั แอบพบกบั นายทา่ นสกลุ หยอู ยา่ ง ลบั ๆ คาดวา่ พวกเขาเจรจาเรอื งความรว่ มมอื ทจี ะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 2 9 สนบั สนุนอนั อ๋องเป็นรชั ทายาทพะ่ ยะ่ คะ่ ” ซนุ กงกงถวาย รายงาน “นอกจากนรี าชทตู ฮยุ กไ็ ดส้ ง่ คนไปพบกบั อคั ร ราชครเู หลยี วเชน่ กนั ” “เรายงั ไมท่ นั ตายพวกเขากเ็ ตรยี มเลอื กฮ่องเตค้ นใหมแ่ ลว้ หรอื ?” ฮ่องเตบ้ บี จอกเหลา้ ในมอื จนแหลกเป็นเสยี งๆ “ฝ่าบาทกระหมอ่ มขอบงั อาจทลู ใหท้ รงลดเสยี ง วพิ ากษว์ จิ ารณ์ดา้ นนอก ยามนีขา่ วเรอื งการสงั หารไทเฮา รุนแรงมากเกนิ ไป พวกราชทตู ถงึ ไดแ้ ทรกแซงเรอื ง ภายในของเราไดง้ า่ ยเพราะความระสาํ ระสายในราช สาํ นกั ” “ลดเสยี ง ลดเสยี ง... เจา้ คดิ วา่ เราไมอ่ ยากลดหรอื แตจ่ ะ ใหล้ ดลงอยา่ งไร?” ฮอ่ งเตข้ บฟันแน่น “ทรงแสดงความกตญั ตู ่อหยางไทเฮาดหี รอื ไมพ่ ะ่ ยะ่ คะ่ ” เพลง้ ! “กตญั กู บั นงั สารเลวนนั เจา้ บอกใหเ้ รากตญั กู บั มนั งนั หรอื !” ซุนกงกงรบี คุกเขา่ ลงอยา่ งลุแกโ่ ทษ “ฝ่าบาทเพยี งแตท่ าํ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 0 ใหค้ นอนื ดเู ทา่ นนั ยามนีดา้ นนอกเสยี งวพิ ากษว์ จิ ารณ์ เรอื งความกตญั ขู องฮอ่ งเตร้ ุนแรงมาก ยงั ลามไปถงึ อดตี ฮ่องเต้ หากฝ่าบาทตอ้ งการสยบเรอื งพวกนนั กระหมอ่ ม คดิ วา่ พระองคต์ อ้ งฝืนพระทยั ขอเพยี งใหเ้ รอื งซาลงก่อน ...” ไมใ่ ชฮ่ อ่ งเตอ้ ู่เหอตคี ดิ เรอื งนีไมอ่ อก แตเ่ ขารูส้ กึ อยากจะ อาเจยี นทุกครงั ทคี ดิ วา่ ตนตอ้ งแสดงความกตญั กู บั ผหู้ ญงิ สารเลวทฆี า่ มารดาเขา แถมมนั ยงั มชี วี ติ อยอู่ ยา่ ง สุขสบายมาจนถงึ วนั ตาย หากเขาใหเ้ กยี รตนิ างมากกว่านี เกยี รตยิ ศนนั จะลาํ หน้าพระมารดาแทๆ้ ของเขา แบบนีไม่ เทา่ กบั เหยยี บยาํ ศกั ดศิ รขี องพวกเขาสองแมล่ กู หรอกหรอื แมแ้ ตห่ ลงั ตาย แมเ่ ขากย็ งั พา่ ยแพใ้ หก้ บั คนสารเลว เช่นนนั อกี เขาจะยอมไดอ้ ยา่ งไร ซุนกงกงเขา้ ใจฮอ่ งเตด้ ี แต่เขาอยากใหฝ้ ่าบาทจดั การ เรอื งตรงหน้าก่อน “ฝ่าบาท สาํ คญั ทสี ดุ คอื ความมนั คง ของพระองค์ ตราบใดทพี ระองคย์ งั อยู่ วนั หน้ายอ่ ม สามารถแกไ้ ขทุกอยา่ งได”้ ฮ่องเตอ้ ูเ่ หอตดี วงเนตรแดงกาํ ดว้ ยความคบั ขอ้ งใจ เรอื ง ของพระมารดาเป็นกาํ แพงเดยี วทเี ขาไมอ่ าจขา้ มไปได้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 1 เขาตอ้ งการเกยี รตยิ ศสงู สดุ ใหพ้ ระมารดา แต่ตอนทหี ยาง ไทเฮาอยู่ นางคอยยบั ยงั การแต่งตงั เหลา่ นนั และใชค้ วาม กตญั เู ตอื นถงึ ความเหมาะสมในลาํ ดบั ศกั ดอิ ยเู่ สมอ พระ มารดาเขาถงึ แมจ้ ะไดร้ บั การแต่งตงั เป็นไทเฮาแต่กถ็ อื วา่ ตาํ กวา่ หยางไทเฮาครงึ ขนั เขาปรารถนาทจี ะยกยอ่ งพระ นางสกั วนั แต่ในวนั นีเขากลบั ตอ้ งยอมจาํ นนใหห้ ยาง ไทเฮาอกี ครงั และในครงั นีคลา้ ยวา่ เขากําลงั เป็นคน เหยยี บยาํ ศกั ดศิ รขี องพระมารดาเอง ในพระทยั เขามี ความไมย่ นิ ยอมอยมู่ ากทําใหเ้ รอื งทกุ อยา่ งยดื เยอื ตอ่ ไป ทา่ มกลางความเงยี บมขี นั ทมี าขอเขา้ เฝ้า ฮ่องเต้ไม่ ตอบสนองแต่ซนุ กงกงพยกั หน้าใหฝ้ ่ายนนั เขา้ มา “ฝ่าบาทกระหมอ่ มมารายงานขา่ วพ่ะยะ่ คะ่ ” “มอี ะไรกพ็ ดู มา” “คอื — คอื วา่ ยามนีดา้ นนอกมขี า่ วลอื ใหม่ พวกนนั พดู กนั วา่ ฝ่าบาทกาํ ลงั จะฆา่ โจวอ๋องพะ่ ยะ่ คะ่ ” “อะไรนะ?” ซุนกงกงเอด็ “พวกเขาบอกวา่ ฝ่าบาทกําลงั จะฆา่ โจวอ๋อง ทรงเตรยี มใส่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 2 ความวา่ โจวอ๋องกอ่ กบฏ จะไดส้ งั ประหารโจวอ๋องกาํ จดั ทงั แมท่ งั ลกู พะ่ ยะ่ คะ่ ทรงหวาดระแวงวา่ จะถกู แยง่ บลั ลงั ก์ แต่ไทเฮาทรงไมย่ นิ ยอมรบั การใสร่ า้ ยฝ่าบาทถงึ บบี คนั พระนาง... บางคนกบ็ อกวา่ ฝ่าบาทสตฟิ ันเฟือนไปแลว้ พ่ะ ยะ่ คะ่ ” เขารายงานรวดเดยี วเพราะถูกสงั ใหจ้ บั ตามอง คาํ พดู ของพวกคนดา้ นนอก หากมอี ะไรกใ็ หม้ ารายงาน ทนั ที ซุนกงกงอา้ ปากคา้ งเมอื ไดย้ นิ เชน่ นี “สามหาว!” เขาหนั ไป มองฮ่องเต้ “นีตอ้ งเป็นแผนใสค่ วามของคนชวั ฝ่าบาท...” พวกนนั ปลอ่ ยขา่ วลอื นีออกมาในเวลานีกเ็ พอื ทาํ ลาย หลกั ฐานเอาผดิ โจวอ๋องในมอื เขา ตอ่ ใหเ้ ขาเอาออกมาใชก้ ็ จะถูกกงั ขา จะสกั กคี นทเี ชอื กลายเป็นเขาวางแผนใสร่ า้ ย สองแมล่ กู แทน ฮอ่ งเตส้ ดู หายใจลกึ เพอื สงบอารมณ์ “ออกไปซะเรารแู้ ลว้ ” ฮอ่ งเตโ้ บกมอื ใหข้ นั ทนี ้อยผนู้ นั ออกไป ในหอ้ งจงึ เหลอื แคซ่ นุ กงกง “ฝ่าบาทจะทาํ เชน่ ไรดพี ะ่ ยะ่ คะ่ นีอาจจะเป็นฝีมอื พวก ราชทตู ถา้ ชาวบา้ นเชอื ...” “สง่ หมอไปเพมิ ตอ้ งดแู ลหา้ มใหโ้ จวอ๋องตายชว่ งนี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 3 เดด็ ขาด พวกสกลุ หยางตอ้ งขอเฝ้าเขาแน่” ฮอ่ งเต้ตรสั อยา่ งอดึ อดั ชายหนุ่มกดขมบั ตวั เองอยพู่ กั หนึงกอ่ นจะตดั สนิ ใจ “ให้ คนไปบอกเนียเถยี นชงิ ถา้ เขาสามารถจดั การพวกราชทตู ไดจ้ รงิ ๆ เราจะตงั เขาเป็นรองราชเลขาธกิ าร เลอื นเป็นขนุ นางขนั สี เทยี บชนั เจา้ กรม” “ฝ่าบาทนมี นั ...” การแต่งตงั นีกา้ วกระโดดและรุนแรง เกนิ ไป “ยามนีมแี ตต่ อ้ งกาํ จดั พวกราชทตู ไมใ่ หแ้ ทรกแซงเรอื ง ภายในของเรากอ่ น สว่ นเรอื งอนื ... มาเปลยี นชุดใหเ้ รา เราจะไปเฝ้าศพเสดจ็ แม”่ ซุนกงกงมองฮ่องเตด้ ว้ ยความรสู้ กึ สงสาร คนทมี ดื แปด ดา้ นเป็นเชน่ นีเอง สดุ ทา้ ยแลว้ เขากต็ อ้ งยอมเสยี งใชค้ นที คลางแคลงใจ และฝืนใจทาํ เรอื งทไี มต่ อ้ งการทาํ “พะ่ ยะ่ คะ่ ฝ่าบาท * ถงเยยี นประกาศไวอ้ าลยั ทวั ทงั เมอื งหนึงเดอื น ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 4 ทกุ จวนประดบั ผา้ ขาว หลวิ จา้ วเวย่ มองทวิ ผา้ ขาวทสี ะบดั อยดู่ ว้ ยความรสู้ กึ บอกไมถ่ ูก ยามนีราชสาํ นกั วุน่ วายมาก แมแ้ ตห่ ลวิ เฉยี นกย็ งุ่ จนแทบไมไ่ ดก้ ลบั จวน ชว่ งนีหลวิ จา้ วเว่ยคอยดแู ลหลวิ หานอยเู่ นืองๆ เรอื งเดยี วทนี างสงั การระยะนีคอื เรอื งสกลุ ป๋ าย คนสกุลป๋ า ยถูกจบั ขงั ในคกุ เรยี บรอ้ ยแลว้ หลกั ฐานปลอมทโี ยน ความผดิ ใหพ้ วกสกลุ เจนิ ถกู พบเป็นจาํ นวนมาก แตก่ าร สบื สวนทกุ อยา่ งลา่ ชา้ เพราะเหตุการณ์ในราชสํานกั ทาํ ให้ การเอาผดิ สกุลเจนิ ไมม่ คี วามคบื หน้า หลงั พวกเชอื พระวงศเ์ คารพศพกนั แลว้ กถ็ งึ คราวผมู้ ี บรรดาศกั ดิ ขนุ นางชนั สงู และฮหู ยนิ ตราตงั หลวิ จา้ วเว่ ยแตง่ ตวั ตามธรรมเนียม นางออกจากจวนพรอ้ มหลวิ เฉยี นกบั ฮูหยนิ ผเู้ ฒา่ ตงั แตเ่ ชา้ พอเขา้ วงั กไ็ ปรวมตวั กนั ที โถงขา้ งก่อนทจี ะเขา้ ไปเคารพศพ แตไ่ มท่ นั ทจี ะไดเ้ รมิ ก็ ไดย้ นิ ขา่ ววา่ ฮ่องเตท้ รงเป็นลม “ฝ่าบาทเป็นลมงนั ร”ึ “ใช่ ไดย้ นิ ขา่ ววา่ ทรงอยเู่ ฝ้าพระศพขา้ มคนื จนถงึ เชา้ ไม่ กนิ ไมน่ อน ทรงกรรแสงไมห่ ยุด จนลม้ ลงไปเมอื ครู่ หมอ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 5 หลวงบอกวา่ ทรงสะเทอื นพระทยั มากเกนิ ไป” หลวิ จา้ วเวย่ ฟังคนรอบตวั นางกระซบิ กระซาบกน็ ึกชนื ชม ฮอ่ งเตอ้ ยใู่ นใจ งวิ เช่นนีเขากก็ ลา้ เลน่ ออกมาใหค้ นดู หาก หน้าไมห่ นาจรงิ คงทาํ ไมไ่ ดง้ า่ ยๆ เสยี งกลุม่ คนในโถงนนั ออื องึ ไปชวั ขณะ หญงิ สาวเชอื เลย วา่ ไมใ่ ชแ่ คใ่ นหอ้ งนี ยามนีแมแ้ ต่ชาวบา้ นในถงเยยี นคงได้ ยนิ ขา่ วฮอ่ งเตเ้ สยี พระทยั จนเป็นลมกนั แลว้ เขาพยายาม ลบลา้ งเรอื งอกตญั ใู ครบา้ งดเู จตนาไมอ่ อก ไมน่ านผคู้ นกท็ ยอยเขา้ แถวไปเคารพศพ หลวิ จา้ วเว่ยถกู จดั ใหเ้ ขา้ ไปพรอ้ มพวกทา่ นหญงิ คนอนื นางจงึ ไดเ้ คารพ ศพกอ่ นคนสกลุ หลวิ เสรจ็ สรรพนางจงึ ออกมายนื รอบดิ า กบั ฮหู ยนิ ผเู้ ฒา่ ทดี า้ นนอกตําหนกั แต่ไมค่ ดิ ว่าตนจะมา สวนเขา้ กบั พวกราชทตู พอดี แผน่ หลงั ของหลวิ จา้ วเวย่ แขง็ ทอื ขนึ กะทนั หนั เมอื มองขา้ มฝังไปเหน็ ฮเู จยี เล่อ ดเู หมอื นวา่ เขาจะถอนพษิ ได้ แลว้ ในดวงตานางมแี ต่ความขยะแขยงอยา่ งไมป่ ิดบงั การไดเ้ หน็ เขาอกี ครงั ไมไ่ ดท้ าํ ใหค้ วามเกลยี ดกลวั ในใจ นางเปลยี นไปเลย หญงิ สาวตอ้ งจบั แขนตนเองไวเ้ พอื ขม่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 6 ใจไมใ่ หม้ อื สนั นางไมอ่ าจสรา้ งปัญหาในวงั และไมอ่ าจให้ คนอนื เหน็ ความผดิ ปกติ หญงิ สาวเมม้ ปากแน่นพยายาม ควบคมุ จติ สงั หารของตนอยตู่ รงนนั แต่กอ่ นทนี างจะคมุ ตวั เองไมอ่ ยู่ รา่ งกายสงู ใหญข่ องใครบางคนกเ็ ขา้ มาบงั สายตาของนางเอาไว้ “ทา่ นหญงิ ” หลวิ จา้ วเวย่ ไลส่ ายตาจากอกขนึ ไปถงึ ใบหน้า ทมี หี นวดเคราของเขา “ทา่ นแมท่ พั ” นางคอ้ มหวั เลก็ น้อยเป็นการทกั ทาย “ตรงนรี อ้ น ทา่ นหญงิ น่าจะยนื ในรม่ ดกี ว่า” “ขอบคุณทา่ นแมท่ พั ทแี นะนํา” หลวิ จา้ วเวย่ มองผา่ นไหล่ เฉนิ หรงปัวกเ็ หน็ ว่าฮเู จยี เล่อและชาวซอื ฟังกาํ ลงั ตอ่ แถว เพอื เขา้ ไปในโถงตงั ศพ ฮเู จยี เลอ่ เองกจ็ อ้ งมาทเี ฉนิ หรงปัว กบั หลวิ จา้ วเวย่ อยา่ งไมล่ ะสายตา “เจา้ มปี ัญหาอะไรกบั เขากนั แน่?” เฉนิ หรงปัวอดไมไ่ ดท้ จี ะ ถาม หลวิ จา้ วเวย่ มองเขาอยา่ งวา่ งเปลา่ เสยี งตอบเยยี บเยน็ ไร้ วญิ ญาณ “หนเี ลอื ด” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 7 “เขาไมใ่ ชค่ นทเี จา้ จะสรา้ งปัญหาได”้ “ขา้ ร”ู้ ฮอ่ งเตอ้ ู่เหอตมี อี าํ นาจมากในตา้ ถง แต่ถา้ เทยี บ กบั ฮเู จยี เลอ่ กย็ งั เทยี บไมต่ ดิ ดงั นันหากไมใ่ ชฮ่ ูเจยี เลอ่ ยอมตายเอง ชาตนิ นี างคงไมม่ ที างเออื มไปถงึ เขา เฉนิ หรงปัวมองทา่ ทสี งบและยอมรบั ความจรงิ ของหลวิ จา้ วเว่ยแลว้ รสู้ กึ หดหใู่ จลกึ ๆ หากนางมแี คน้ ยงิ ใหญ่กบั ฮู เจยี เล่อแต่สอู้ ยา่ งไรกแ็ พ้ ในใจคงรสู้ กึ ไมย่ ุตธิ รรมจรงิ ๆ “เจา้ จะทาํ อยา่ งไรต่อไป?” “ทา่ นหมายถงึ เรอื งอะไร?” “หมายถงึ เจา้ กบั ฮอ่ งเต”้ เฉนิ หรงปัวทอดสายตาไปไกล “ยามนีเจา้ ใชฮ้ ่องเตเ้ พอื ถอนหมนั สาํ เรจ็ แลว้ และยามนี ฮอ่ งเตก้ าํ ลงั ตดิ พนั กบั เรอื งหยางไทเฮาไปอกี สกั พกั เจา้ ไมค่ ดิ จะฉวยโอกาสนีเพอื ออกเรอื นหนีเขาหรอื ?” “ขา้ ควรทาํ เชน่ นนั หรอื ?” “นีเป็นวธิ ที งี า่ ยและตรงไปตรงมาทสี ดุ ฮ่องเตต้ าํ หนิเจา้ ไมไ่ ด้ และไมก่ ลา้ บบี บงั คบั เอากบั เจา้ ใหช้ อื เสยี งแยล่ งอกี ดงั นนั ขา้ คดิ วา่ เจา้ ควรฉวยโอกาสนีเอาไว”้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 8 “ทา่ นตอ้ งการจะพดู อะไรกนั แน่” หลวิ จา้ วเวย่ เหลอื บขนึ มองสหี น้าขรมึ ของคนทแี นะนําอยา่ งเป็นจรงิ เป็นจงั “เจา้ ไมค่ ดิ ว่าขา้ เป็นตวั เลอื กทดี ที สี ดุ หรอื ... อยา่ งน้อยๆ ถา้ เจา้ แตง่ เขา้ สกุลเฉนิ ฮอ่ งเตค้ งไมต่ อ้ งการเหน็ หน้าเจา้ อกี เลย นบั วา่ เจา้ หนีไดส้ าํ เรจ็ ” ไดย้ นิ เชน่ นนั หลวิ จา้ วเวย่ ก็ ตกใจ แมแ้ ต่อาเจนิ กต็ กใจจนอา้ ปากคา้ ง “นีทา่ น...” “ถา้ เจา้ คดิ ว่าขา้ ลอ้ เลน่ ขา้ กจ็ ะบอกว่าขา้ พดู จรงิ ๆ ขอเพยี ง แค่เจา้ ยนิ ยอมหลงั จากไวอ้ าลยั ทงั เมอื งจบลงขา้ จะใหแ้ ม่ สอื ไปทาบทาม เรอื งบดิ าเจา้ ขา้ จะหาทางใหเ้ ขายอมรบั เอง” เขาคดิ ไวแ้ ลว้ ว่าจะปกป้องนางใหด้ ี การปกป้องทดี ี ทสี ดุ มกิ ารวางนางเอาไวข้ า้ งกายตนหรอกหรอื “ทา่ นทาํ แบบนีทาํ ไม?” หลวิ จา้ วเว่ยกงั ขา เฉนิ หรงปัวหยุดคดิ ครหู่ นึงกอ่ นจะนกึ ถงึ คําแนะนําของ เฉนิ ซุย่ ผหู้ ญงิ ชอบคาํ พูดหวานๆ “คงเพราะขา้ อยาก ปกป้องเจา้ ไปชวั ชวี ติ กระมงั ” “ทา่ นแมท่ พั มนี ําใจแลว้ ” หลวิ จา้ วเวย่ สดู หายใจ นางเหน็ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 3 9 คนสกลุ หลวิ ออกมาจากตําหนกั จงึ ถอื โอกาสขอตวั “ขา้ คง ตอ้ งไปกอ่ น ขอบคณุ นําใจของทา่ นแมท่ พั อกี ครงั ” “เกบ็ เอาไปคดิ ดูเถอะ ขา้ จะรอ” หลวิ จา้ วเวย่ เดนิ ออกไปโดยไมเ่ หลยี วหลงั แต่นางไดย้ นิ คาํ พดู ของเขาชดั เจน หญงิ สาวรสู้ กึ ตกใจและสบั สนจน แมแ้ ตต่ อนนงั รถมา้ ออกไปยงั รสู้ กึ ถงึ หวั ใจทเี ต้นไมป่ กติ แมแ้ ต่อาเจนิ กย็ งั ทาํ สหี น้าไมถ่ ูก “คุณหนู” “เจา้ อยากจะพูดอะไร?” “เรอื งทที า่ นปัวพดู เมอื ครูจ่ รงิ จงั หรอื ไมเ่ จา้ คะ” อาเจนิ ยงั ตกใจไมห่ าย หลวิ จา้ วเวย่ ไมไ่ ดต้ อบ แต่อาเจนิ กไ็ มไ่ ดร้ อนางตอบ “หาก เรอื งนีเป็นเรอื งจรงิ คุณหนูจะลองคดิ ดหู รอื ไมเ่ จา้ คะ” “เจา้ อยากใหข้ า้ แตง่ กบั เขาหรอื ?” หลวิ จา้ วเวย่ ถามอยา่ ง แปลกใจ “ถา้ ถามความชอบบา่ ว บ่าวคงอยากใหค้ ุณหนูแตง่ กบั ทา่ นจว้ งหยวนรปู งามมากกวา่ แต่ถา้ ดคู วามเหมาะสม ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 0 สกุลเนยี ยามนีไรร้ ากฐาน ทา่ นจว้ งหยวนกต็ วั คนเดยี ว คน แบบนีจะปกป้องคณุ หนูจากฮ่องเต้ไดอ้ ยา่ งไร” แมจ้ ะเป็น ความจรงิ ทนี ่าตกใจ แต่อาเจนิ กงั วลกบั การทหี ลวิ จา้ วเว่ย พวั พนั กบั ฮอ่ งเตม้ ากกวา่ หากจะหนีใหพ้ น้ กค็ งตอ้ งเลอื ก คนทมี อี าํ นาจมากหรอื ไมก่ ต็ อ้ งหนแี บบหวั ซกุ หวั ซุนไปชวั ชวี ติ “สกุลเฉนิ แมจ้ ะถกู ขม่ อยบู่ า้ งแต่อํานาจทหารในมอื มนั คง ทงั ยงั เป็นตระกลู เกา่ แก่ คนในตระกลู มมี าก ที พงึ พงิ กม็ าก อกี อยา่ งดูแลว้ พวกเชอื พระวงศเ์ กรงใจ ตระกลู เฉนิ อยไู่ มน่ ้อย ถา้ ไมน่ บั เรอื งบุ๋นไมแ่ ตง่ บู๊ ท่านปัว กถ็ อื เป็นตวั เลอื กทดี นี ะเจา้ คะ” หลวิ จา้ วเวย่ ฟังอาเจนิ แลว้ เงยี บ นางไมป่ ฎเิ สธว่าเฉนิ หรงปัวเป็นตวั เลอื กทดี มี าก จรงิ ๆ “จรงิ ๆเรอื งบ๊บู ุ๋นนีคุณหนูคงไมใ่ สใ่ จ อกี ทงั คงจะ สะใจเสยี ดว้ ยซําหากทาํ ใหน้ ายทา่ นอารมณ์เสยี ได”้ “นบั วนั เจา้ จะยงิ รใู้ จขา้ มาขนึ ทุกท”ี หลวิ จา้ วเว่ยหวั เราะ คดิ ถงึ หน้าหลวิ เฉยี นหากวา่ นางแตง่ เขา้ ตระกลู แมท่ พั เขา คงแทบคลงั ทเี ดยี ว อาเจนิ ยมิ แต่ไมไ่ ดอ้ อกความเหน็ ตอ่ เพราะรวู้ า่ เจา้ นาย ตวั เองมคี วามคดิ เป็นของตนเอง ถา้ นางพดู มากไปสุดทา้ ย อาจจะทาํ ใหเ้ สยี เรอื งแทน ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 1 หลวิ จา้ วเวย่ มองออกไปไกลแต่ไมม่ จี ุดหมาย เชน่ เดยี วกบั ทนี างมองอนาคตของตนหลงั จบการแกแ้ คน้ ไมอ่ อกแมแ้ ต่น้อย * “ทาํ ไมป่านนียงั ไมม่ ใี ครมาอกี ไหนว่าพวกราชทตู พวกนนั คดิ จะหนุนหลงั ขา้ ” อนั อ๋องกระแทกจอกเหลา้ ดว้ ยความ หงดุ หงดิ เขามองหยเู ยว่ฟางผเู้ ป็นตาอยา่ งไมพ่ อใจ “ไมใ่ ชแ่ คพ่ วกราชทตู แมแ้ ต่คนของขนุ นางหรอื พวกเสดจ็ อาของเจา้ กย็ งั ไมม่ า” เสนาบดหี ยรู สู้ กึ ว่าเรอื งนีผดิ ปกติ “สง่ คนออกไปดสู ิ ทาํ ไมคนพวกนนั ยงั ไมม่ าอกี ” ขนั ทผี หู้ นึงรบั หน้าทหี ายออกไปพกั ใหญ่ อนั อ๋องดมื เหลา้ จนพรอ่ งไปกวา่ ครงึ กไ็ มเ่ หน็ วแี ววของกลมุ่ ขนุ นางทตี น นดั เอาไว้ เขารูส้ กึ เหมอื นถกู หยามเกยี รตแิ ละอารมณ์เสยี มากขนึ เรอื ยๆ “ทลู ทา่ นอ๋อง ทา่ นเสนาบดี ดเู หมอื นคนทเี รานดั ไวจ้ ะ เปลยี นไปตระกลู เหลยี วแทนแลว้ พะ่ ยะ่ คะ่ ” “อะไร! เกดิ อะไรขนึ ทาํ ไมจๆู่ พวกมนั ถงึ ไปหาองคช์ ายส”ี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 2 หยเู ยวฟ่ างตบโต๊ะดงั ปัง เขาผดุ ลกุ ขนึ อยา่ งไมพ่ อใจ ขนั ทผี นู้ นั หดคออยา่ งหวดกลวั อนั อ๋องดวงตาวาวโรจน์ใน ใจมแี ต่โทสะ “นีมนั เกดิ อะไรขนึ หา๊ !” “ทลู ทา่ นอ๋อง ยามนีในหมขู่ นุ นางมขี า่ วลอื ว่าทรง.. ทรง...” “ทรงอะไรกพ็ ดู มา อําๆ องึ ๆ อยไู่ ด”้ หยเู ยว่ฟางเรง่ ขนั ทสี ะดุง้ จงึ ตะโกนพรวดออกไป “ทรงแขนพกิ ารพะ่ ยะ่ คะ่ พวกทเี คยคดิ จะเขา้ กบั เราเลยเปลยี นใจ คดิ ว่าองค์ ชายสมี แี นวโน้มมากกวา่ ” “บดั ซบ!” “ขา่ วนีมาจากไหน ใครมนั เป็นคนพดู วา่ ขา้ แขนพกิ าร” “กระหมอ่ มไมท่ ราบพะ่ ยะ่ คะ่ แตพ่ วกราชทตู กร็ เู้ รอื งนี เมอื ครขู่ า้ สง่ คนไปถามพวกเขาเรอื งนดั หมาย พวกชาวฮุย ไมย่ อมตอ้ นรบั คนของเรา...” “สารเลว อเู่ หวนิ เจา! เจา้ เกดิ มาเพอื เป็นมารขวางทางขา้ จรงิ ๆ” อนั อ๋องโกรธจนตวั สนั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 3 “ไปสบื มาวา่ ใครปล่อยขา่ วเชน่ นี” หยเู ยวฟ่ างหน้าเครยี ด เวลานีเป็นช่วงทดี ที สี ดุ ของการรวบรวมฐานอาํ นาจ แตท่ กุ อยา่ งกลบั ถูกพงั ลงเพราะขา่ วโงๆ่ นี อนั อ๋องในตาสวา่ งวาบขนึ มา นึกถงึ คนขององคห์ ญงิ เหมย เจยี วทเี คยเขา้ มาวางยาเขาตอนทไี ดร้ บั บาดเจบ็ “จะเป็น ใครอกี ถา้ ไมใ่ ช่นงั เหมยเจยี วกบั คนตาํ หนกั คนุ หนิง พวก มนั ทาํ รา้ ยขา้ แลว้ ยงั คดิ จะเหยยี บซํา แยง่ คนของเราไปอกี ทา่ นตา ทา่ นตอ้ งชว่ ยขา้ จดั การเรอื งนีใหเ้ ดด็ ขาด ขา้ จะไม่ ยอมใหพ้ วกมนั เหยยี บหวั ขา้ ครงั แลว้ ครงั เล่าแบบนีอกี ” หยเู ยวฟ่ างหน้าครมึ ลง “เรอื งนีตอ้ งคุยกบั พระสนมกอ่ น ทา่ นอ๋องอยา่ เพงิ ใจรอ้ น” “ใจรอ้ นงนั ร?ึ เสดจ็ แมใ่ หข้ า้ รอครงั แลว้ ครงั เลา่ คราวกอ่ น กใ็ หข้ า้ ใจเยน็ เกบ็ ความแคน้ เอาไว้ จนแขนขา้ งนีของขา้ เกอื บจะแหง้ อยแู่ ลว้ ขา้ ยงั ไมเ่ หน็ เสดจ็ แมแ่ กแ้ คน้ ใหข้ า้ ได้ วนั นีทา่ นยงั จะใหข้ า้ รออกี ร?ึ ” “ทา่ นอ๋อง เรอื งนีเรอื งใหญ่เราจะววู่ ามไมไ่ ด”้ “ทา่ นตา เสดจ็ แมเ่ ป็นสตรมี คี วามโลเลไมแ่ น่นอนเดด็ ขาด ทา่ นเป็นผชู้ ายแทๆ้ ทาํ ไมตอ้ งฟังนางดว้ ย” อนั อ๋องรสู้ กึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 4 ราํ คาญใจยงิ นกั “ยามนีถา้ พวกมนั เจรจาสาํ เรจ็ กจ็ ะกุมฐาน อาํ นาจไวม้ ากทสี ดุ ในบรรดาองคช์ าย ตําแหน่งรชั ทายาท กเ็ หมอื นวางอยใู่ นมอื มนั แลว้ ถา้ เรายงั ต้องรออกี ขา้ ไม่ ตอ้ งรอถงึ ตอนอู่เหวนิ เจาเป็นฮอ่ งเตไ้ ปแลว้ หรอื ” “อยา่ งไรเรอื งนีกต็ อ้ งปรกึ ษาพระสนมกอ่ น ยามนีพระองค์ อยา่ เพงิ เคลอื นไหวจะดที สี ดุ ” หยเู ยวฟ่ างไมอ่ ยากฟัง คาํ พดู พลา่ มของอนั อ๋องจงึ ตดั สนิ ใจลา อนั อ๋องหงุดหงดิ ใจ แต่ไมม่ ที รี ะบายออกทาํ ใหส้ หี น้าเลวรา้ ยมาก เขาเดนิ มงุ่ หน้ากลบั ไปทางหอ้ งหนงั สอื ของตนโดยไมไ่ ดแ้ วะไปเรอื น หลวิ จา้ วอวเี หมอื นวนั อนื ๆ แต่เมอื ไปถงึ กเ็ หน็ หลานไฉ่ซนิ ยนื อยหู่ น้าประตูหอ้ ง “เจา้ มาทําอะไรทนี ?ี ” นางยมิ เผลเ่ อยี งคอมองเขาอยา่ งยยี วน “สหี นา้ แบบนี ดู เหมอื นวา่ ท่านเพงิ แพก้ ลบั มา” “หุบปากซะ ถา้ ไมม่ ธี ุระอะไรอยา่ มาเหยยี บทนี ี ทนี ีไมใ่ ชท่ ี ของสตรอี ยา่ งเจา้ ” “บรุ ุษอยา่ งท่านไมใ่ ชเ่ พงิ ซมซานกลบั มาหรอกหรอื ทา่ น เองยงั สคู้ นอนื ไมไ่ ดแ้ ลว้ ยงั จะแบ่งแยกบรุ ษุ สตรที ําไมกนั ” ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 5 หลานไฉ่ซนิ หวั เราะ นางถอื วสิ าสะเปิดประตหู อ้ งหนงั สอื พวกองครกั ษ์เหน็ ว่าอนั อ๋องไมห่ า้ มนางพวกเขาเลยไม่ ขวาง “ขา้ ไมม่ อี ารมณ์ต่อลอ้ ต่อเถยี งกบั เจา้ ถา้ ไมม่ อี ะไรก็ กลบั ไปซะ” “ขา้ ไดย้ นิ ว่าพวกราชทตู เลอื กขา้ งองคช์ ายสไี มใ่ ชท่ ่าน” นางพดู ขนึ มาทาํ ใหอ้ นั ออ๋ งแปลกใจ เพราะไมน่ กึ ว่านางจะ ไดข้ า่ วไวเชน่ นี หลานไฉ่ซนิ คลา้ ยอ่านใจเขาออก “ทา่ น อยา่ ลมื ว่าขา้ เป็นญาตกิ บั สกุลเหลยี ว ตอนนีพวกเขาแทบ จะฉลองรบั ตําแหน่งรชั ทายาทกนั อยแู่ ลว้ ” “เขา้ มาเพอื เยาะเยย้ ขา้ หรอื ไร?” “เปลา่ ขา้ มาเพอื เตอื นทา่ น ในฐานะสามี ถา้ ในอนาคต ทา่ นถกู สงั ใหอ้ อกไปเป็นอ๋องปกครองเมอื งชายแดน หรอื พวกเมอื งในทกี นั ดาร ขา้ กต็ อ้ งตามไปดว้ ย ดงั นนั บอก ตรงๆ วา่ ขา้ ไมช่ อบอยใู่ นทแี บบนนั แต่ถา้ ฮอ่ งเตอ้ งค์ ตอ่ ไปเป็นองคช์ ายสี ทา่ นกค็ งไมม่ ที างเลอื ก” หลานไฉ่ซนิ แสรง้ ถอนหายใจยาว “ทา่ นเองกค็ งไมอ่ ยากมชี วี ติ แบบนนั ใชห่ รอื ไมเ่ ล่า... ดงั นันถงึ เวลาทที า่ นควรจะทาํ อะไรให้ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 6 เดด็ ขาด ก่อนทอี ทิ ธพิ ลของพวกมนั จะหยงั รากลกึ ” อนั อ๋องฟังนางแลว้ หรตี าลง “แลว้ การทาํ อะไรใหเ้ ดด็ ขาดที เจา้ วา่ คอื อะไร?” หลานไฉ่ซนิ ยมิ “อยา่ งแสรง้ ทาํ เป็นไมเ่ ขา้ ใจความหมาย ของขา้ หน่อยเลย ในเวลานีมสี กั กวี ธิ ที จี ะยบั ยงั พวกมนั ได้ อยา่ งราบคาบ” “หากทําเช่นนนั ขา้ หรอื แมแ้ ตต่ ําหนกั ออ๋ งกจ็ ะถูกลง ทณั ฑ”์ “เรอื งนีจะไปยากอะไร แคโ่ ยนใหค้ นอนื รบั โทษแทนกไ็ ด้ แลว้ ” หลานไฉ่ซนิ ยงั จาํ ลกู ธนูในลนิ ชกั โต๊ะของอนั อ๋องได้ “โยนวา่ คนอนื เป็นคนทาํ สว่ นเรากแ็ คน่ งั อยบู่ นภูเขารอดู เสอื กดั กนั ท่านทาํ เป็นอยแู่ ลว้ ” ดวงตาอนั ออ๋ งทอประกาย หลานไฉ่ซนิ พดู ตรงกบั ใจเขา พอดี “แต่เสยี งเกนิ ไป” “วนั เคลอื นพระศพหยางไทเฮา ตลอดเสน้ ทางยาวไกล จนถงึ สุสานราชวงศ์ มจี ุดหละหลวมไมน่ ้อย ต่อใหเ้ พมิ ทหารตลอดแนวถนนกย็ งั ไมอ่ าจดแู ลไดท้ วั ถงึ ทา่ นวา่ ถา้ มี ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 7 คนคดิ รา้ ยขนึ มา ในวนั นันจะถอื เป็นโอกาสดหี รอื ไม?่ ” หลานไฉ่ซนิ แนะนําอยา่ งออ้ มคอ้ ม อนั อ๋องเงยี บไปครหู่ นึงกอ่ นจะหวั เราะ “ลงมอื ในวนั พธิ ี โทษจะยงิ รนุ แรงขนึ อกี ” “แต่ไดผ้ ลดที สี ดุ ต่อหน้าอ๋องทุกเมอื งและพวกราชทตู ฝ่า บาทจะตอ้ งรบี เรง่ สบื สวนและลงโทษคนรา้ ยเพอื รกั ษา หน้าของพระองคเ์ อง” อนั อ๋องคน้ พบวา่ หลานไฉ่ซนิ ฉลาดมาก เขามองนางดว้ ย ความชนื ชมอยวู่ บู หนึง “ขา้ เขา้ ใจแลว้ ” “เช่นนนั ขา้ จะรอ หวงั วา่ ทา่ นอ๋องจะไมท่ าํ ใหข้ า้ ผดิ หวงั ” หลานไฉ่ซนิ เอ่ยสง่ ทา้ ยก่อนจะหมุนตวั ออกจากหอ้ ง หนงั สอื ไป อนั อ๋องเคาะนิวกบั ขอบโต๊ะอยา่ งใชค้ วามคดิ ครหู่ นึงเขาก็ เรยี กองครกั ษเ์ งาของตนมาสงั การ * ในหอ้ งประชุมทสี าํ นกั ฮนั หลนิ พวกราชทตู ตา่ งนงั รออยู่ นานจนเกอื บครบชวั ยามชายหนุ่มในชุดสขี าวกป็ รากฏตวั ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 8 ขนึ “คนตา้ ถงไมร่ กั ษามารยาทขนาดนีไดอ้ ยา่ งไร ในวนั เจรจาสาํ คญั เชน่ นีกลบั ใหพ้ วกเรารออยไู่ ด้ พวกเราถอื เป็นตวั แทนฮอ่ งเตข้ องเราเหมอื นกนั กลบั ไปขา้ จะตอ้ งทลู เรอื งนีใหอ้ งคเ์ หนอื หวั ทราบ” เสยี งบ่นระงมจงใจใหเ้ นียเถยี นชงิ ทเี พงิ มาถงึ ไดย้ นิ แต่ เนียเถยี นชงิ กลบั ไมส่ ะทกสะทา้ น เขาใหห้ วงั เซยี วสง่ หอ่ ผา้ ใหท้ ตู แตล่ ะแควน้ ครบ ทตู บางคนทําทา่ จะแกะเลยแต่ เขายกมอื ขนึ หา้ ม “ทา่ นราชทตู ทงั หลาย ของในหอ่ ผา้ นนั ขา้ คดิ ว่าพวกทา่ นเอาไปแกะตามลําพงั ดกี ว่า เมอื เหน็ แลว้ ถา้ ใครยนิ ดจี ะเจรจากบั ตา้ ถงเรากใ็ หก้ ลบั มา ขา้ จะอยทู่ นี ี เพอื เจรจากบั ราชทตู แตล่ ะแควน้ เป็นการสว่ นตวั แตถ่ า้ ทา่ นจะไมเ่ จรจากส็ ามารถกลบั ไดเ้ ลย” “นีเจา้ !” “อยา่ เอะอะเสยี งดงั ไป สาํ นักฮนั หลนิ เป็นสถานทที รง เกยี รติ มคี นมากมายเทา่ ใดทพี ยายามฝ่าฟันเพอื ใหเ้ ขา้ มา เป็นขนุ นางทนี ี พวกทา่ นเป็นแขกบา้ นแขกเมอื ง มา ถงึ ตา้ ถงทงั ทกี ค็ วรใหเ้ กยี รตสิ ถานทบี า้ ง” เนยี เถยี นชงิ จุ๊ ปากเตอื นพวกเขาไมม่ ที ่าทเี กรงใจ พดู เสรจ็ เขากโ็ บกมอื ใหข้ นุ นางชนั ผนู้ ้อยทยี นื รออยู่ “พวกเจา้ พาทา่ นทตู ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 4 9 ทงั หลายไปหาทเี งยี บๆ เพอื ดขู องในหอ่ ผา้ เถอะ” “ขอรบั ใตเ้ ทา้ เนีย” พวกราชทตู ทาํ สหี น้าไมพ่ อใจ แต่กท็ ยอยเดนิ ตามขนุ นาง เหลา่ นนั ออกไปในทสี ดุ แต่ในฝังของซอื ฟัง ชายหนุ่มผู้ สวมหน้ากากทไี มม่ ชี อื ในฐานะราชทตู กลบั จอ้ งมาทางเนีย เถยี นชงิ อยา่ งสบั สน เขามองเนียเถยี นชงิ จนลบั สายตา จนออกมาจากหอ้ งแลว้ เขากย็ งั ไมแ่ น่ใจสงิ ทตี นมองเหน็ “ฝ่าบาททรงมองอะไรหรอื พะ่ ยะ่ คะ่ ?” “เปล่า ไปกนั เถอะ” ฮเู จยี เล่อสา่ ยหน้า ดภู ายนอกคลา้ ยว่า สขุ ภาพของเขาหายเป็นปกตแิ ลว้ แตเ่ ขารดู้ วี า่ ตนเหนือย งา่ ยกวา่ ทเี คย และไมอ่ าจเดนิ พลงั ลมปราณหรอื ใชว้ รยทุ ธ์ ได้ เขาตามกล่มุ ราชทตู ซอื ฟังเขา้ ไปยงั หอ้ งวา่ งหอ้ งหนึง หวั หน้าราชทตู แกะหอ่ ผา้ ออกกต็ กตะลงึ กบั สงิ ทปี รากฏอยู่ ตรงหน้าเขา “ไมๆ่ อยา่ นะ” เขารบี รวบกระดาษชนิ บนสดุ ทเี ป็นรายงานการรบั สนิ บนกบั การคา้ เกลอื ของตระกลู ตน เอาไว้ คดิ จะฉวยใหพ้ น้ สายตาคนอนื แตก่ ลบั ปัดโดนของ ทวี างอยขู่ า้ งลา่ งจนกระจายไปหมด คนอนื ในคณะรบี หยบิ ขนึ มาดู กพ็ บว่าเป็นเรอื งความลบั ดาํ มดื ทซี ุกอยขู่ องแตล่ ะ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 0 คน หนกั ไปกว่านนั คอื เรอื งราวลบั ๆ ของฮ่องเตฮ้ เู ตยี พระ บดิ าของไทจ่ อื ฮเู จยี เลอ่ รชั ทายาทหนุ่มกวาดสายตามองจดหมายและหลกั ฐานก็ สดู หายใจลกึ การรวมชนเผา่ จาํ นวนมากไวใ้ นแควน้ ไมใ่ ช่ เรอื งงา่ ย และอาํ นาจไมใ่ ชส่ ถานทสี าํ หรบั คนใสสะอาด แต่ หากหวั หน้าเผา่ อนื ๆ เหน็ สงิ นี ซอื ฟังทเี ป็นปึกแผน่ และน่า เกรงขามจะตอ้ งแตกเป็นเสยี งๆ และอาจจะมสี งคราม ภายใน เสดจ็ พอ่ ของเขา... เหตุใดไมช่ าํ ระสงิ ทเี คยทาํ ในอดตี ให้ หมดจด ชายหนุ่มถอนหายใจยาว นึกถงึ พระบดิ าทยี ามนี อายมุ ากกวา่ หกสบิ ปี และกาํ ลงั มงุ่ มนั ในการบําเพญ็ เพยี ร หาทางเป็นอมตะและหายาอายวุ ฒั นะ เขากไ็ มร่ วู้ า่ ควรจะ พูดคาํ ไหน เหตุการณ์วนุ่ วายในชนเผา่ ต่างๆ ในตอนนนั เป็นฝีมอื ของพระบดิ าเขาเองทลี อบทาํ เรอื งเลวรา้ ยพวกนนั อยา่ ง ลบั ๆ เพอื ใหช้ นเผา่ พวกนนั บาดหมางและอ่อนแอ เขาใช้ ชวี ติ คนมากมายเพอื จดุ ฉนวนสงคราม แลว้ สดุ ทา้ ยฮอ่ งเต้ ฮูเตยี กแ็ สรง้ แสดงนําใจรบั เอาทุกชนเผา่ เขา้ มาอยภู่ ายใน ซอื ฟัง ชนเผา่ พวกนนั รสู้ กึ เหมอื นไดร้ บั การชว่ ยชวี ติ จงึ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น

แ ส น ชั ง | 2 5 1 ยอมสยบให้ แตถ่ า้ พวกเขารคู้ วามจรงิ ในปีนนั ... ไทจ่ อื ฮเู จยี เลอ่ ขยาํ กระดาษในมอื จนแหลกกอ่ นจะใชไ้ ฟ ชว่ ยเผามนั จนไมเ่ หลอื ซาก เขาไมต่ อ้ งการใหพ้ วกราชทตู ทมี าจากการรวมหลายเผา่ เหน็ สงิ นี ดที พี วกทตู กาํ ลงั ตระหนกและหาวธิ ซี อ่ นความผดิ ของตนทปี รากฏบน กระดาษจนเหงอื แตกพลกั “พวกตา้ ถง... พวกตา้ ถง...” หวั หน้าราชทตู พูดไมอ่ อก เขารสู้ กึ เหมอื นกาํ ลงั ถกู บบี คอ ฮูเจยี เล่อลอบเกบ็ สรอ้ ยงาชา้ งเปือนเลอื ดของอดตี หวั หน้า ชนเผา่ หนึงเอาไวอ้ ยา่ งลบั ๆ ของสงิ นีเป็นหลกั ฐานชนิ หนงึ ทจี ะใชช้ ตี วั ผกู้ ระทาํ การในปีนัน “พวกเราจะทาํ อยา่ งไรด?ี ” ทุกคนในคณะทตู ต่างหน้าซดี ทงั ความลบั เรอื งสว่ นตวั และความลบั ระดบั แควน้ ถูกจบั เอาไวใ้ นมอื พวกตา้ ถง เชน่ นีพวกเขาจะยงั กลา้ ชคู อบบี เคน้ ใหต้ า้ ถงลงนามในขอ้ ตกลงใหมไ่ ดอ้ ยา่ งไร “ฝ่าบาท...” พวกเขาหนั ไปมองฮเู จยี เลอ่ เพราะหวงั ใหเ้ ขา ชว่ ยตดั สนิ ใจ พวกทูตไมร่ วู้ า่ ความลบั ขอ้ ไหนทฮี เู จยี เล่อ รบี ทาํ ลายทงิ แตด่ จู ากสหี น้าแลว้ ตอ้ งไมใ่ ชเ่ รอื งเลก็ ๆ แน่ ผู้ แ ต่ ง : ห า น ห นี ว์ , ป ล า ย ฝั น