คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป1

หลงจื่อจงใจแกลง้ “พสี่ ะใภ้ ในเมื่อพือ่ ยกู่ บั พใี่ หญ่แลว้ รู้สึกไม่มี ความสุข อนั ท่ีจริงพ่กี ส็ ามารถคิดเร่ืองหยา่ ได้ ถึงแมว้ า่ จะไม่สามารถ แบ่งสมบตั ิคร่ึงหน่ึงของพี่ใหญ่ได้ แต่อยา่ งนอ้ ยกไ็ ดค้ ่าเล้ียงดูไม่ใช่ นอ้ ยๆ” เผชิญหนา้ กบั คาพดู ตรงๆและหยอกเยา้ แบบน้นั ฉู่ลั่ วหานหรี่ตาลง กดั ฟันขาวสะอาดดงั กรอด “ฉนั บอกวา่ หลบไป! ความโมโหของเธอทาใหห้ ลงจือยงิ่ รู้สึกอยากจะแกลง้ ใบหนา้ หล่อ เหลาน้นั ยมิ้ แขนผอมเรียวยาวก้นั อยตู่ รง ทางดา้ น มือหนากดผนงั ตรงหนา้ เอาไว้ ใชห้ วั เข่าและ แขนของตนกกั ขงั ทาใหต้ วั ของฉู่ลว่ั หานอยใู่ นพนั ธการดา้ นใน! “พ่ีสะใภค้ รับ พีว่ า่ ถา้ พี่ใหญ่เห็นพวกเรากาลงั ทาแบบน้ี จะรีบหยา่ เลยรึเปล่าครับ?” ดวงตากลมตาของฉู่ลว่ั หานเบิกกวา้ ง กาหมดั แน่น ความโมโห แปรเปล่ียนเป็นการแสยะยมิ้ แววตาเยน็ ชา น้นั เตม็ ไปดว้ ยความเยย้

หยนั “นอ้ งสามี ถา้ นายถูกพ่ี ใหญ่ของนายเห็นวา่ กาลงั ลามปามกบั ภรรยาของเขา นายวา่ เขาจะใชป้ ื นเป่ าหวั นายทนั ทีเลยไหม?” หลงจ้ือเบป้ าก วางแขนลง “เมื่อก้ียงั บอกวา่ พี่เป็นคน ตลก ตอนน้ี กลบั จริงจงั ข้ึนมา ไม่มีสนุกเลย” “คุณชายรองอยากจะสนุก ดูท่าวา่ จะหาผดิ คนแลว้ ค่ะ” หลงจื่อ ยมิ้ “พีส่ ะใภ้ พีค่ งไม่ไดย้ งั คงโกรธผมใช่ไหม? เรื่องเม่ือตอนกลางวนั ผม ไม่รู้จริงๆวา่ พเ่ี ป็นใคร” ฉู่ลว่ั หานข้ีคร้านท่ีจะสนใจเขา “หี! เร่ืองเม่ือตอน กลางวนั อะไร? ลืม แลว้ ” “ครับๆๆ พี่สะใภเ้ ป็นคนสูงส่งจึงมกั จะข้ีลืม ดีเหมือนกนั ดีเหมือนกนั ” คลายมือ หลงจ่ือลดเทา้ และแขนที่ขวางเอาไว้ ฉู่ลวั่ หา นจบั เดรสแลว้ กา้ วเทา้ เดินออกไป

หลงจื่อมองจนฉู่ลว่ั หานเดินออกไป จากน้นั หนั ไปมอง ตนเองใน กระจก กระตุกมุมปากคลายยมิ้ เลก็ นอ้ ย น่า สนใจ น่าสนใจมาก ! ดูท่าการกลบั ประเทศในคร้ังน้ี ไม่ไดก้ ลบั มาเสียเท่ียว ในที่สุดการกินเล้ียงในครอบครัวท่ีสุดแสนจะ กระอกั กระอ่วนกจ็ บ ลง ฉู่ลว่ั หานและหลงเซียวเองกไ็ ม่ไดส้ วที หวานเหมือน ตอนที่มา ท้งั สองคนออกไปจากบา้ นตระกลู หลง เวลาน้ี ดา้ นนอกหนาวเหมือน น้าเยน็ ในยามค่าคืน ฉู่ ลว่ั หาน ยกมือข้ึนกอดตนเอง ลูบแขนหลาย คร้ังเพอื่ เพิม่ ความ อบอุ่น คนขบั รถเปิ ดประตู ฉู่ลวั่ หานมองดูหลงเซียว เขาไม่ได้ มีปฏิกิริยา ตอบกลบั ใดๆ ฉู่ลว่ั หานหวั เราะแหง้ “ยงั ไงก็ ไม่ใช่ทางผา่ น คุณไป ก่อนเถอะ” เสียงทุม้ ต่าสุดเซ็กซ่ีของหลงเซียวดงั ข้ึนผา่ นสายลม ยามค่าคืน “ข้ึนรถ”

ลวั่ หานยมิ้ เลก็ นอ้ ย “กินขา้ วเสร็จแลว้ ไม่จาเป็นตอ้ ง แสดงละคร หรอกคะ่ ท่านเซียว” ทุกคร้ังที่เธอพดู คาวา่ ท่านเซียวสองพยางคน์ ้ี หลง เซียวอยากจะกด เธอเอาไว้ ฉีกเธอจากดา้ นในมาดา้ น นอกเป็นชิ้นๆ ! ผหู้ ญิงท่ีไมร่ ู้จกั ดีเลว! หลงเซียวจอ้ งมองไปที่เธอ นยั น์ตาสีนิลมองลึกลงไป อยา่ งเหลืออด “ข้ึนรถ อยา่ ใหผ้ มตอ้ งพดู เป็นรอบท่ีสาม” ร่างของท้งั สองคนอยหู่ ่างกนั เพียงแคป่ ระตูรถ ร่างสูงของหลงเซียว เหมือนเทพราตรี ฉู่ลวั่ หานรู้สึกวา่ ถา้ เธอยงั คงดึงดนั ไมย่ อมข้ึนรถ น้นั หลงเซียวคงใชว้ ธิ ีรุนแรงกบั เธอ ชาตรีไม่ยอมเสียเปรียบ หมอฉู่ ไม่ไดโ้ ง่ขนาดน้นั “ค่ะ” กม้ หวั ลง ฉู่ลวั่ หานเขา้ ไปนง่ั ตรงเบาะหลงั ความอบอุ่น ในรถทาให้ ร่างกายท่ีหนาวเยน็ ของเธอ ค่อยๆกลบั มา อบอุ่น หลงเซียวเดินไปอีกดา้ น และนงั่ ลงตรงเบาะหลงั เช่น เดียวกนั

ระยะห่างของท้งั สองคนใกลเ้ ขา้ มานงั่ ใกลก้ นั มากกวา่ เดิมเม่ือเทียบ กบั ตอนกินขา้ ว ในความมืด ฉู่ลวั่ หานไดย้ นิ เสียงหวั ใจตนเองเตน้ แรงอยา่ งชดั เจน กลิ่นเตกีล่าบนตวั เขาทาใหฮ้ อร์โมนในร่างกายของ ฉู่ลวั่ หานพลุ่งพล่าน ระยะเวลาส้นั ๆเพยี งไม่ก่ีนาทีทาใหฉ้ ู่ลวั่ หานเสีย การ ควบคุม สมควรตาย! ทาไมเธอถึงไม่สามารถหา้ มตนเองจาก หลงเซียวไดเ้ ลย “ไปรีสอร์ทหยจี ่ิง” อะไรนะ? รีสอร์ทหยจี ่ิง? ไปที่นน่ั ทาไม? บา้ นหลงั หน่ึงในรีสอร์ทหยจี ิ่ง เป็นเรือนหอของพวก เขาสองคน แต่ วา่ แทบจะไม่ไดอ้ ยู่ บา้ นวา่ งมานานเกือบจะสามปี แลว้ เดาวา่ คงมีฝ่ นุ เกาะ เป็นช้นั ๆ ฉู่ลวั่ หานพดู ข้ึนดว้ ยความเยน็ ชา “บา้ นตรงรีสอร์ทหยี จ่ิงคงข้ึนรา แลว้ ม้งั คะ?? ท่านเซียวอยๆู่ กค็ ิดอะไรข้ึนมา คะ?”

ขายาวของหลงเซียวไขวห่ า้ ง นอนพงิ อยตู่ รงเบาะ เขา กาลงั หลบั ตา เพอื่ พกั ผอ่ นสายตา ท่านเซียวพดู ดว้ ยเสียง ทุม้ ต่าเคลา้ ความเกียจ คร้าน “กลบั บา้ น” สองพยางค์ คลา้ ยกบั ฟ้าผา่ ลงมาตรงกลางใจของฉู่ลั่ วหาน เม่ือก้ีเขา บอกวา่ กลบั บา้ น? ในใจของหลงเซียว เห็นที่นน่ั เป็นบา้ นมาโดย ตลอด? ทนั ใดน้นั เอง ความรู้สึกดีใจกพ็ ลุ่งพล่านข้ึนมา การถูก ทาใหข้ ายหนา้ ท่ีเกิดข้ึนบนโต๊ะอาหาร ฉู่ลวั่ หานรู้สึกต้ืน ตนั ใจข้ึนมา หลงเซียวแคร์มากขนาดน้ีเลยหรอ? มือขยบั ถูกนั ไปมา ฉู่ลว่ั หานลอบมองไปท่ีผชู้ ายขา้ งๆ เขาหลบั ตา เอาไว้ ริมฝีปากปิ ดเอาไว้ มือสะอาดกาลงั กอดอก แลดูสง่างาม รถจอดลงตรงหนา้ ประตูบา้ นแห่งหน่ึง บา้ นตอนกลาง คืนเวลาหา้ ทุ่มน้นั เงียบสงดั พระจนั ทร์และโคมไฟขา้ ง ทางทาใหบ้ า้ นสไตล์

ยโุ รปน้ีส่องสวา่ ง ดอกไมใ้ บหญา้ ใน สวนโบกพดั เป็นการตอ้ นรับ ดู ไม่เหมือนตน้ ไมใ้ บหญา้ ท่ีไม่มีคนดูแลแมแ้ ต่นอ้ ย ท้งั สองคนเดินลงจากรถ ยนื อยตู่ รงหนา้ ประตู หลง เซียวพดู ดว้ ย น้าเสียงไม่สบอารมณ์ “ไม่ตอ้ งเสแสร้งแลว้ ” ลวั่ หานขมวดคิ้ว “ฉนั เสแสร้งอะไรคะ? %3. แปลกจริงๆ หลงเซียวกดรหสั ใชส้ องมือเปิ ดประตูเหลก็ เบาๆ โดยท่ีเขาไม่หนั หนา้ กลบั มา “ตอนน้นั ทาทุกวธิ ีทางเพอื่ ที่ จะไดแ้ ต่งงานเขา้ มาใน ตระกลู หลง ตอนน้ีมาแสร้งทาตวั สูงส่งกบั ผมทาไม” ฉู่ลว่ั หานใส่รองเทา้ สน้ สูงทาใหด้ ูเกเ้ กก้ งั กงั อีกท้งั ไม่ ไดม้ าท่ีน่ีนาน บนพ้ืนเตม็ ไปดว้ ยกอ้ นหินทรงไขห่ งส์เลก็ ๆ ต่อใหเ้ ดินเร็วกวา่ น้ีกช็ า้ กวา่ หลงเซียวหลายเมตร “คุณ หลงเซียว คุณอยา่ มาใส่ร้ายป้ายสีกนั ! ฉนั อยาก แต่งงานเพ่อื ที่จะเขา้ มาตระกลู หลง? ท่ีน้ี ฉนั อยาก จะ..” ฉนั อยากจะแต่งงานกบั คุณกเ็ ท่าน้นั ! ไม่ไดเ้ ก่ียวขอ้ ง กบั ตระกลู หลง!

เพยี งแต่แค่แลบลิ้นออกไปน้นั จู่ๆฉู่ลวั่ หานกห็ ยดุ พดู หลงเซียวพดู ดว้ ยน้าเสียงเยน็ ชา “อยากอะไร? ไม่ได้ แคอ่ ยากเขา้ มา ในตระกูลหลงใช่ไหม แต่ยงั อยากจะ ครองตาแหน่งคุณผหู้ ญิงใหญ่ ของตระกลู หลง อีกท้งั ยงิ่ อยากที่จะแบ่งสมบตั ิดว้ ย ใช่ไหม?” คอของฉู่ลวั่ หานเกร็ง คุณมนั บา้ ท่ีสุด! “ใช่คะ่ ! ส่ิงท่ีคุณพดู ไม่ผดิ ! ฉนั คิดแบบน้นั ! ” ในเม่ือ แกว้ มนั ร้าว แลว้ กป็ ล่อยใหม้ นั แตกไปเลย ยงั ไงเธอก็ ตดั สินใจจะหยา่ จะเป็นคน ยงั ไงต่อหนา้ หลงเซียว กช็ ่าง มนั หลงเซียวกวาดตามองมาท่ีเธอดว้ ยสายตาเยน็ ชา ริม ฝีปากบางของ เขาพดู ข้ึนดว้ ยน้าความเยอื กเยน็ “ในท่ีสุด กย็ อมรับ” ฉู่ลว่ั หานเมม้ ปากแน่น ปากสีแดงอมสม้ ถูกเธอเมม้ กดั จนขาวซีด ขาดหนา้ ข้ึน ฉู่ลว่ั หานเผชิญหนา้ มองไปยงั หลงเซียวอยา่ งไม่เกรง กลวั “ในเม่ือท่านเซียวรู้ทุกอยา่ ง แลว้ เรากม็ าเปิ ดอกคุยกนั เถอะค่ะ” หลงเซียวหวั เราะในลาคอ ปากบางขยบั ข้ึนสามสิบ องศา “เตรียมท่ี จะเสนอเงื่อนไขแลว้ หรอ?”

ฉ่ลวั่ หานเดินสาวเทา้ ไปดา้ นหนา้ สน้ แหลมของรองเทา้ ส้นสูง กระทบกบั กอ้ นหินไขห่ งส์ “ในเม่ือท่านเซียวอดรน ทนไม่ไหว ฉนั จะช่วยสงเคราะห์ใหค้ ่ะ เรื่องท่ีเกิดข้ึนใน วนั น้ี ฉนั เองกไ็ ม่อยากจะ แสดงละครอีกคร้ัง พอ่ แม่ของ คุณไม่ชอบฉนั รังเกียจที่ฉนั ไม่ สามารถมีลูกใหต้ ระกลู หลงได้ กจ็ ริงคะ่ เร่ืองแบบน้ีลาพงั แค่ฉนั เพยี งคนเดียว ไม่มีปัญญาทาไดห้ รอกคะ่ ” เวลาท่ีท้งั สองคนอยดู่ ว้ ยกนั นบั คร้ังได้ เธอจะทอ้ งได้ ยงั ไง? แลว้ จะ คลอดลกู ไดย้ งั ไง?! พดู ไปไดค้ ร่ึงหน่ึง ฉู่ลว่ั หานกระชบั เดรสข้ึนเพ่ือท่ีจะ ข้ึนบนั ได “คุณ ชอบโม่หรูเฟยใช่ไหมคะ? ฉนั จะ ส่งเคราะห์พวกคุณเอง พวกคุณก็ คงอยดู่ ว้ ยกนั ไม่นอ้ ย คร้ังใช่ไหม? แต่โม่หรูเฟยกลบั ไม่ทอ้ งสกั ที หีๆ คุมไดด้ ี เหมือนกนั หนิคะ แต่วา่ หลงั จากน้ีไม่ตอ้ งแลว้ คะ่ พวก คุณอยากจะทาอะไรกท็ า ทอ้ งไดก้ ย็ งิ่ ดีไม่ใช่หรอคะ? เธอจะได้ แต่งงานเขา้ ตระกลู หลงอยา่ งมีหนา้ มีตา”

หลงเซียวเชยคางของฉู่ลว่ั หานข้ึน แทบจะหกั กระดูก ของเธอ มอง ลึกเขา้ ไปในตาของเธอราวกบั เทพเจา้ แห่ง ความตาย “คุณพดู วา่ อะไรนะ! 11 ผหู้ ญิงคนน้ีกาลงั จะขอหยา่ ? เธอกลา้ ขนาดน้ี? ! ฉ่ลวั่ หานรู้สึกเจบ็ ตรงคาง จึงพดู ข้ึน “คุณหลงเซียว คุณเห็นฉนั เป็น อะไร? สาวรับใชท้ ่ีสามารถเรียกใชไ้ ปมา ไดต้ ามอาเภอใจหรอคะ?” ปากร้ายเหมือนเสือของหลงเซียว พน่ สุนขั ออกมา “คุณคูค่ วรที่จะ เป็นคนรับใชข้ องผมหรอ?” ฉ่ลว่ั หานทนเกบ็ ความเจบ็ ปวดเอาไวค้ ลายยมิ้ ดว้ ย ความเยย้ หยนั “แลว้ คุณคู่ควรที่จะเป็นเจา้ นายของฉนั หรอคะ?” หลงเซียวขยบั ตวั เขา้ มาใกลห้ นา้ ของเธอ ลมหายใจ ของท้งั สอง รินรดกนั “คูค่ วรหรือไม่น้นั คุณกร็ ู้มานาน แลว้ ไม่ใช่หรอ?” คุณหลงเซียว คุณมาคนสารเลว! “ปล่อยมือฉนั !

“ต้งั แต่วนั ที่คุณแต่งงานกบั ผมกค็ วรจะรู้ของๆ หลง เซียว ไม่มีวนั เปล่ียนเจา้ นายไปชว่ั ชีวติ ! ”

ตอนที่ 8 ผมต้องการให้คุณ ขอร้องผม ! ส่ิงของของหลงเซียว? ที! สิ่งของ? ในสายตาของหลงเซียว ฉนั ฉู่ลว่ั หานเป็น ไดเ้ พยี งแค่ ส่ิงของ? ฉู่ลวั่ หานแสยะยมิ้ เชิดหนา้ ข้ึนราวกบั หงส์ ท่าที หงุดหงิดของเขาไม่ ส่งผลต่อเธอแมแ้ ตน่ อ้ ย คิ้วสีหม่นยมิ้ เยอื กเยน็ “คุณหลงเซี่ยว คุณผดิ แลว้ ค่ะ ฉนั ฉูลว่ั หาน ไม่ใช่สิ่งของของคุณ ไม่ไดเ้ ป็นของใชข้ องคุณ ฉนั บอก ใหค้ ุณ ปล่อยมือ!” รวบรวมแรงท้งั หมดออกมา โตต้ อบความโมโหของเขา ในตอนน้ี คูล่ ว่ั หานรู้จกั คนอยา่ งหลงเซียวดี ผขู้ ายคนน้ี เป็นคนเยน็ ชา โหดเห้ียม เลือดเยน็ บนโลกใบน้ี ไม่มี อะไรที่เขาจะเห็นคุณคา่ จริงๆ แมแ้ ต่ตวั โม่หรูเฟยเอง กต็ าม สาหรับการมีอยขู่ องเธอน้นั ยงิ่ ไม่ตอ้ งเอ่ยถึง

หลงเซียวไม่เพยี งแต่ไม่ยอมปล่อยมือ แต่กลบั หมุนตวั เอาแผน่ หลงั ของฉู่ลวั่ หานแนบชิดกบั กาแพงท่ีเยน็ เฉียบ ลว่ั หานใส่ชุดบางราวกบั ปี กบาง โชวแ์ ผน่ หลงั เดิมทีก็ หนาวมากอยแู่ ลว้ เมื่อแนบชิดแบบน้ี ความหนาวเยน็ แผ่ ซ่านจากพ้ืนข้ึนมาหวั จรดเทา้ เกร็งไปท้งั ตวั “คุณเชื่อไหม ผมจะทาใหค้ ุณไม่สามารถเดินออกไป จากสวนน้ีได?้ ” แววตาลกุ โชนเป็นไฟของเขา คอ่ ยๆแผด เผาใบหนา้ ของเธอ หนา้ ของฉู่ลวั่ หานถูกเขาบีบจบั เอาไว้ ดวงตาท้งั สอง แทบจะปลิ้นตาขาวออกมา ยกมือข้ึน ตบท่ีแขนของเขา “ปล่อย..มือ” อารมณ์ของหลงเซียวยากท่ีเพลาลง บีบคางของเธอ แรงข้ึน “ขอร้อง ผมสิ!” ฉู่ลวั่ หานรู้สึกไม่พอใจเป็นอยา่ งมาก คุณหลงเซียวคุณ มนั ประสาท! อยากที่จะใหฉ้ นั ขอร้องคุณ ฝันไปเถอะ! หลงเซียวใชแ้ รงมาก กวา่ เดิม คร้ังน้ี เขาจะบีบเธอให้ ตายจริงๆ….

มองดูใบหนา้ ม่วงแดงของฉู่ ล้วั หาน หลงเซ่ียวหลบตา ลง แลว้ สะบดั ตวั เธอทิ้ง “ผละ!” เสียงดงั ข้ึน ฉู่ลว่ั หานถูกหลงเชียวทิ้งลงบนพ้ืน หวั เข่าเสียดสี กบั พ้นื ตรงนอกประตู วนิ าทีน้นั เธอเจบ็ ตน ตอ้ งกดั ฟันกรอด! หลงเซียว คนบา้ หลงเซียวเปิ ดประตูออก กดรีโมตไฟในบา้ น โคมไฟคริ สทลั บน เพดานส่องสวา่ งบา้ นท่ีมืดมิด หอ้ งรับแขกที่เตม็ ไปดว้ ยเฟอร์นิเจอร์ หรูหราราวกบั พระราชวงั ของกษตั ริย์ องั กฤษ ในหอ้ งน้ีแมแ้ ต่หมอน อิงเลก็ ๆ ยงั เป็นงานฝีมือจากแบรนดร์ ะดบั สูงของฝร่ังเศสท่ีจดั ทาลิมิ เตด็ เพื่อ บา้ นหลงั น้ี ตอนน้นั ท่านเซียวทุ่มเงินไปมาก ทวา่ กลบั คิดไม่ถึง จะแลกกลบั มาดว้ ยผหู้ ญิงหลายใจ ที่พดู เร่ืองหยา่ ออกมาไดอ้ ยา่ งง่ายดาย! มือของหลงเซียวขา้ งหน่ึงพาดอยบู่ นโซฟา เพราะ ความโมโหจึงทา ใหเ้ ส้นเลือดบนหนา้ ผากปูดออกมา จู่ๆก็ กระตุกข้ึน ฉูลวั่ หานพยายามเหยยี ดตวั ข้ึนมา

ซดั –” ตรงหวั เข่าน้นั มีแผลขนาดใหญ่ เลือดไหลเป้ื อนหวั เขา่ ขาวบาง เลือด ไหลลงมาจากหลงั เทา้ บนพ้ืน คลุกเคลา้ กบั รองเทา้ ส้นสูงสีแดง ส่วนท่ีลึกท่ีสุดของบาดแผลแทบจะเห็นกระดูกขาว สิง ท่ีเกิดข้ึนเมื่อ ก้ี หลงเซียวคงอยากจะสะบดั เธอทิ้งให้ ตายๆไปใช่ไหม? ลวั่ หานทนความเจบ็ ปวดเอาไว้ แมแ้ ตก่ ารทาร้าย ร่างกายในครอบครัวกเ็ กิดข้ึนแลว้ คุณหลงเซียว คุณยงั คิดอยากจะ ทาอะไรอีก?! หลงเซียวเม่ือเห็นแผลบนหวั เขา่ ของฉู่ลวั่ หานที่มีเลือด ไหลอาบ ทาใหค้ วามโมโหของเขาลดลงกวา่ คร่ึง คิ้วยน่ ลงมาอยา่ ง ไม่รู้ตวั “มาน่ีสิ” เสียงของเขาแน่นตึง เยน็ ชา ฉู่ลวั่ หานกดั ฟันกรอด ต่อใหต้ ายกไ็ ม่ยอม “ไม่ตาย หรอกคะ่ คุณไม่ ตอ้ งเป็นห่วง” นิ้วช้ีของหลงเซียวกาเป็นหมดั “ผมบอกใหค้ ุณมาน้ี”

ลอ้ เล่นอะไรกนั ? ไปหาเขา? ไปหาเขาเพ่อื รอใหเ้ ขาบีบ คอใหต้ าย หรือไง? เมื่อเห็นหญิงสาวยนื อยตู่ รงประตูไม่ขยบั หลงเซียว เดือดดาลข้ึนมา ทนั ที เดินไปสองถึงสามกา้ วกไ็ ปถึงตรง หนา้ ของเธอ แขนเรียวยาว ควา้ ตวั ฉู่ลวั่ หานข้ึนมาเหนือ อากาศ ฉ่ลวั่ หานเอียงตวั ถูกท่านเซียว อุม้ เอาไว้ ร่างกาย อยบู่ นอากาศ เพยี งชวั่ พริบตาร่างกายของเธอก็ แนบชิด อยใู่ นออ้ มกอดของเขา! ความโมโหของชายหนุ่มพน่ ออกมาทางจมูก โจมตีทุก อณูขมุ ขนและเส้นเลือดของเธอดว้ ยความไวแสง ยงั ไม่ทนั ไดส้ มั ผสั ถึงความอบอุ่น หลงเซียวโยนฉู่ล่ วหานทิ้งลงไปบนโซฟาท่ีนุ่ม ความนุ่มเดง้ น้นั ทาใหว้ นิ าที ท่ีเธอนงั่ ลงไปกถ็ ึงกบั กระเดง้ ตวั ข้ึนมา…. ยงั ไม่ทนั ไดน้ ง่ั นิ่ง มือหนากก็ ดทบั แขนเธอเอาไว้ ฉู่ล่ั วหานทาได้ เพยี งนงั่ น่ิงอยา่ งวา่ ง่าย

ความอบอุ่นท่ียงั ไม่ทนั ไดด้ ื่มด่า กล็ ่องลอยไปโผบินไป ความเป็น สาวนอ้ ยของฉู่ลวั่ หานท่ีพ่งึ กลบั มาน้นั ถูกหลง เซียวทาใหต้ ายไป ฉ่ลว่ั หานเจบ็ หวั เขา่ จนขมวดคิว้ หลงเซียวมองหวั เข่า ของเธอ เชด็ แผลใหเ้ ธอดว้ ยสีหนา้ ตึงเครียด “คุณพดู ไม่ผดิ ไม่ตายหรอก” นี่คือผลลพั ธจ์ ากการรักษาของท่านเซียว ฉู่ลวั่ หานกดั ฟันกรอด “หลงเซียว คุณคิดอยากจะทา อะไรกนั แน่ คุณ ตอ้ งเห็นฉนั เป็นอมั พาตก่อนใช่ไหมถึงจะ พอใจ! ” เผชิญหนา้ กบั ความโมโหและเดือดดาลของฉู่ ลวั่ หาน ท่าทีของหลง เซียวน้นั ดูสงบนิ่งมาก เขากวาดตามองดู เธอ ไม่สนใจไฟท่ีกาลงั ลุก โชนในดวงตาของเธอ “คุณ หมอฉู่มองไม่ออกหรอครับ นี่เป็นเพียง แค่แผลภายนอก ไม่มีวนั ทาใหก้ ลายเป็นอมั พาตไดห้ รอกคะ่ ถา้ แมแ้ ต่เร่ือง พ้นื ฐานแค่ไหนหมอฉู่ยงั วินิจฉยั ไม่ถูก ง้นั กอ็ ยา่ เป็นหมอ เลยครับ”

ถา้ อมั พาตข้ึนมาจริงๆ ความเป็นจริงกด็ ีเหมือนกนั ไม่ใช่หรอ? เธอ จะไดไ้ ม่ตอ้ งหนีออกไปจากครอบครัว ตระกลู หลง “คุณ หลงเซียว ถา้ วนั น้ีคุณมาเพื่อเยาะเยย้ ฉนั ตอ้ ง ขอโทษดว้ ย ฉนั ไม่มีเวลามาสนใจคุณ” ฉู่ลว่ั หานพดู ดว้ ย ถอ้ ยคารุนแรงจบกเ็ ดินจาก ไป มือใหญ่ของเขาจบั หวั เข่า ของเธอเอาไว้ กดเบาๆ- “อา! ความเจบ็ ปวดสุดข้วั หวั ใจน้นั ทาใหแ้ ผน่ หลงั ของฉูล่ั หวานมีเหง่ือ ไหลออกมา “หลงเซียว! ” 11 หลงเซียวพยกั หนา้ แลว้ ปล่อยเธอ จบั หวั เข่าของ ตนเองเอาไวแ้ ลว้ ยนื ข้ึน “คุณเองกร็ ู้จกั เจบ็ ดว้ ยหรอ? ผม นึกวา่ บนร่างกายของคุณจะ ไม่มีระบบประสาทท่ีทาให้ รู้จกั เจบ็ เสียอีก” ฉู่สว่ั หานไม่เพียงแคเ่ จบ็ ตอนน้ีเธอเกร็งไปหมดท้งั ตวั แต่วา่ สิ่งท่ี หลงเซียวพดู เม่ือก้ี หมายความวา่ ยงั ไง? “ในเมื่อรู้จกั เจบ็ ง้นั กน็ งั่ นิ่งๆ”

เลบ็ คริสทลั ของฉู่ลวั่ หานจิกลงบนโซฟา ใตต้ ามีความ ร้อนรุ่ม ร้อน จนทาใหเ้ ธอแทบจะหยดุ น้าตาไม่ใหไ้ หล ออกมาไม่ได้ ใชห้ ลงั มือ เชด็ หางตา ขบั ไล่น้าตากลบั ไป ร้องไหอ้ ะไร? หา้ มร้องไห!้ หลงเซียวถือกล่องยาเอาไว้ เห็นในส่ิงท่ีตนกาลงั ทา ท่านเซียวสบถ เสียงเบา”SHIT! ” เขากลบั กาลงั หยบิ กล่องยามาใหผ้ หู้ ญิงที่ไม่รู้จกั ดี ชวั่ ! เขาควรท่ีจะใหเ้ ธอไดล้ ิ้มรสความเจบ็ ปวด ควรจะมอง ดูน้าตาท่ีไหล ออกมาอยา่ งหมดทางช่วยเหลือ! ท่านเซียวทาหนา้ นิ่งแลว้ วางกล่องยาไวบ้ นโต๊ะกระจก เพ่ือใหเ้ ธอคนที่ไมส่ ะดวกกม้ ตวั ลงใชง้ านไดง้ ่ายข้ึน จาก น้นั ทิ้งเอาไวแ้ ลว้ เดินไปนง่ั ตรงโซฟาเดี่ยวยอ่ เขา่ แลว้ นงั่ ลงไป ฉู่ลวั่ หานมองดูกล่องยา แลว้ มองดูหลงเชียวท่ีทา เหมือนตนไม่มี ส่วนเก่ียวขอ้ ง หวั เราะเยาะใหก้ บั ตนเอง นี่ เธอกาลงั คาดหวงั กบั เขา

หรอ? หวงั วา่ เขาจะทาแผลให้ เธอดว้ ยตนเอง? ต่ืนเถอะ! เขาคือหลง เซียว! หลงเซียว คนท่ีอยากเห็นเธอรีบๆตาย! ไม่ทาแผลใหก้ ไ็ ม่เป็นไร หมอฉู่ไม่ตอ้ งการ ฉู่ลว่ั หานหยบิ แอลกอฮอลฆ์ ่าเช้ือออกมา เทลงบนกอ้ น สาลี เพือ่ ที่จะ ฆ่าเช้ือใหก้ บั แผลที่มีเลือดไหลตรงหวั เข่า กอ้ นสาลีอยไู่ กลจาก บาดแผลกวา่ หน่ึงเซนติเมตร สีหนา้ ของฉู่ลว่ั หานซีดขาว ข้นั ตอน การฆ่าเช้ือน้นั เจบ็ ปวดเกิน บรรยาย! หางตามองเห็นขาที่ไขวก้ นั เอาไวข้ องหลงเซียว ความ โมโหของ ฉู่ลวั่ หานน้นั แปลเปล่ียนเป็นการทาร้ายตนเอง วางนิ้วมือลง แอลกอฮอลก์ ดั ผวิ ราวกบั เป็นกรด ความเจบ็ ปวดน้นั ลึกเขา้ กระดูก เหมือนถูกเอามีดแทงเขา้ มาใน กลา้ มเน้ือ! เหงื่อเมด็ โตของฉู่ลวั่ หานไหลลงมาไม่หยดุ เทา้ เกร็ง เป็นพกั ๆ ความ สนั่ สะทา้ นน้นั ทาใหเ้ ธอไม่อาจหลีกหนี ความน่าเวทนา โคมไฟคริสทลั สะทอ้ นกบั พ้ืน ฉู่ลว่ั หานที่สวมชุดเดรส สีดากาลงั กม้ ตวั ลงจดั การบาดแผลของตนเอง ผมยาว ปลิวจากดา้ นหนา้ มา

ดา้ นหลงั ผมดา้ นหนา้ ตกลงมาบงั ตา เธอเอาไว้ นิ้วมือของท่านเซี่ยวกระตุก เขาอยากจะเกบ็ ผมใหก้ บั เธอ ฉ่ลวั่ หานโยนกอ้ นสาลีที่เป้ื อนเลือดแดงไวใ้ นโถใส่บุหร่ี ทีละกอ้ นๆ ใชไ้ ปท้งั หมดสิบสามกอ้ น ตลอดทุกข้นั ตอน ในการลา้ งแผลน้นั ฉู่ลว่ั หานไม่ส่งเสียงร้อง ดวงตาของหลงเซียว ค่อยๆหดหูลง กบั ตนเองยงั ใจร้ายไดข้ นาดน้ี กบั คนอื่น จะเป็นยงั ไง? ขณะท่ีกาลงั คิดอยนู่ ้นั หลงเซียวยงั ไม่ทนั ไดร้ ู้สึก สงสาร กเ็ กบ็ ความคิดน้นั กลบั ไป ฉูลว่ั หานทายาใหก้ บั ตนเอง เอาผา้ พนั แผลเอาไว้ ข้นั ตอนท่ีเหลือน้นั ทาเสร็จในอีกใจเดียว ขาเรียวยาวจู่ๆกม็ ีผา้ กอ๊ ซพนั เอาไว้ มองดูแลว้ น่า เกลียดมาก จบั โซฟาแลว้ พยงุ ตวั เองลุกข้ึนยนื ฉู่ลว่ั หานตอ้ ง ปกป้องศกั ด์ิศรี สุดทา้ ยของเธอเอาไว้ พดู ข้ึน “ฉนั ไปก่อน นะคะ”

แขนท้งั สองของหลงเซียวอา้ กวา้ ง คลา้ ยกบั เหยย่ี ว กางปี กนง่ั พิง โซฟาเอาไว้ เขาพดู ข้ึนดว้ ยความหงุดหงิด “ท่ีน่ีเป็นบา้ นของคุณ คุณ ยงั อยากจะไปที่ไหนอีก?” ฉู่ลว่ั หานยมิ้ เพื่อที่จะปกปิ ดความเจบ็ ปวดในใจ เธอ พยายามยมิ้ แต่ กลบั ไม่ไดท้ าใหด้ ูน่าสงสาร “ฉนั จาไม่ได้ วา่ ตนเองมีบา้ นอยทู่ ่ีน่ี คุณ หลงคะ ฉนั วา่ คุณคงจาผดิ แลว้ ” เธอจบั กระเป๋ าแนบตวั เสียงจากดา้ นหลงั ดงั ข้ึนอีกคร้ัง “อยา่ ทดสอบ กบั ความอดทนท่ีมีขีดจากดั ของผม คุณ เป็นผหู้ ญิงของผม ตาย ก็ ตอ้ งตายในท่ีของผม! ” ตอนที่ฉู่ลวั่ หานหนั หลงั ใหก้ บั เขาน้นั ความเจบ็ ปวดที่ เผยอยบู่ น ใบหนา้ คลา้ ยจะรวดร้าว ทวา่ หนั หนา้ กลบั ไป กลบั เหมือนไม่ไดร้ ู้สึก แบบน้นั “การท่ีคุณเกบ็ ฉนั เอาไว้ ก็ เพ่อื ตอบสนองความตอ้ งการเป็น เจา้ ของของผชู้ าย แสดงถึงความสามารถของตนเอง อีกท้งั ยงั ทาให้ ฉนั ตอ้ ง ตกที่นง่ั ลาบาก ใช่ไหมคะ?” คิว้ ของหลงเซียวขมวดเป็นปม ริมฝีปากราวกบั คมดาบ น้าเสียงเยน็ ยะเยอื กเหมือนน้าแขง็ พดู อยา่ งเชื่องชา้ “ไม่ เพยี งเท่าน้ี? ผมยงั อยาก

ใหค้ ุณรู้วา่ การถูกหกั หลงั มนั ตอ้ งเจอกบั อะไร อีกท้งั ความรู้สึกของ การถูกหกั หลงั ” ลวั่ หานหวั เราะในลาคอ เธอคาดหวงั ลมๆแร้งๆในตวั เขามานานกวา่ สามปี รู้สึกเหมือนระหวา่ งพวกเขาอยา่ ง นอ้ ยกย็ งั มีความอ่อนโยน ใหก้ นั บา้ ง ทวา่ ดูจากวนั น้ีแลว้ ความคาดหวงั ของเธอคงหมดอายไุ ป นาน ควรท่ีจะโยน ทิ้งไป ไม่รอใหฉ้ ู่ลวั่ หานพดู คาวา่ หยา่ ร้างสองพยางคน์ ้ี หลง เซียวลุกข้ึน เดินไปขา้ งๆเธอ ผา่ นไหล่ของเธอไปคร่ึง กา้ ว ยนื อยตู่ รงหนา้ เธอ “อีกอยา่ ง ทางท่ีดีที่สุดคุณควรจะหยดุ ความคิดในสมองของคุณสะ ของท่ีผมใชแ้ ลว้ เมื่อโยนทิ้งไป จุดจบ มีเพียงแค่หน่ึงเดียว- หมุนตวั ขยบั เขา้ มาใกล้ ดวงตาท้งั สี่สบตากนั ดว้ ย ความรวดเร็ว เหมาะเจาะ เห้ียมโหด “ทาลายทิ้ง” ปลายนิ้วของฉู่ลวั่ หานเยน็ เฉียบ เหมือนถูกฟ้าผา่ “คุณ หลงเซียว ใน เม่ือคุณเกลียดฉนั ขนาดน้ี ทาไมไม่ฆ่าฉนั ทิ้งไปเลยละคะ?”

หลงเซียวเปล้ืองเนคไทของเขา ร่างสูงบดบงั แสงสวา่ ง ทาใหฉ้ ูลวั่ หานซ่อนอยใู่ นเงาน้นั ท้งั ตวั ” คุณหมอฉูลอง คิดดูใหด้ ีสิครับ เวลา แบบไหนท่ีคนไขเ้ จบ็ ปวดทรมาน ที่สุด? คือความตาย? หรืออยาก ตาย แต่กลบั ไม่สามารถ ตายได?้ ” “คร้ืน! คาพดู ของหลงเซียวเหมือนฟ้าผา่ ลงมากลางใจของฉู่ลั่ วหาน เขา ตอ้ งการใหเ้ ธอตายท้งั เป็น?! ดวงตาไร้ความรู้สึกของฉู่ลวั่ หานกลายเป็นน้าแขง็ ข้ึน มา “ใครกนั แน่ท่ีจะตายท้งั เป็น ยงั ไม่แน่ใจเลยหนิคะ” หลงเซียวกระตุกยมิ้ เชย คางแหลมของเธอข้ึน แลว้ เอ้ือนเอ่ย “ดูท่าแลว้ คุณคงเตรียมพร้อมเรียบร้อย” “คนเป็นหมอรอรับฟังความตอ้ งการของคนไขย้ ส่ี ิบส่ี ชว่ั โมง อีกท้งั คุณหลงอยา่ ลืมนะคะ บนโลกใบน้ียงั มีส่ิงที่โหดร้ายกวา่ การตายท้งั เป็นอีกค่ะ นน่ั กค็ ือไม่อยาก ตาย แต่กลบั ตอ้ งตาย”

พดู จบ ฉู่ลว่ั หานสะบดั รองเทา้ ส้นสูง แลว้ เดินข้ึนบนั ได ไป กแ็ คใ่ ห้ นอนคืนนึงไม่ใช่หรอ? กไ็ ด!้ ฉูลว่ั หานเดินข้ึนไปช้นั สองดว้ ยความพยายาม เปิ ด ประตูหอ้ งนอน ภาพตรงหนา้ คือหอ้ งหอของพวกเขา เป็น สถานท่ีคร้ังแรกท่ีเธอได้ ร่วมหลบั นอนกบั เขา ทุกสิ่งทุก อยา่ ง เหมือนเดิม สะบดั หวั ขบั ไล่ความทรงจาออกไป ฉู่ลวั่ หานปิ ดประตู ลอ็ กเอาไว!้ กแ็ ค่นอนคา้ งคืน คิดวา่ เธอไม่กลา้ หรือไง? มองดูประตูหอ้ งนอนช้นั สองท่ีปิ ดประตูลงแลว้ ในท่ีสุด ใบหนา้ ของ หลงเซี่ยวกม็ ีความรู้สึก หลงั จากท่ีแลกฝีปากกนั แลว้ น้นั จู่ๆเขากพ็ ่งึ รู้ตวั วา่ แทจ้ ริงแลว้ ตวั เขา เองกม็ ีอารมณ์ผนั ผวนไปมาเหมือนกนั มีความรู้สึก อีกท้งั ยงั รู้จกั …. ปวดหวั ใจ หลายคร้ังท่ีเขาคิดวา่ ใจของตนเองตายไปแลว้

ตอนท่ี 9 นอนหลบั ไปหนึ่งต่ืน โมโหร้ายขนึ้ มา เสียงริงโทนโทรศพั ทก์ ระชากวญิ ญาณของฉู่ลวั่ หาน ใหต้ ่ืนจากฝัน เอ้ือมมือไปหยบิ โทรศพั ทด์ ว้ ยความสลึมสลือ ทนั ใด น้นั เอง ฉู่ลวั่ หานกต็ ื่นตกใจข้ึนในทนั ที! เธอ “เดง้ ตวั ” ข้ึนมานง่ั บนเตียง ทาใหก้ ระชากโดนแผล ท่ีหวั เขาจึง ปวดข้ึนมา หนา้ ของฉู่ลว่ั หานยน่ ไปหมด! ขณะท่ีความเจบ็ ปวดแผซ่ ่าน ดวงตาของฉู่ลวั่ หานกต็ ่ืน ข้ึน หนั หนา้ ไป พบวา่ ที่วา่ งขา้ งเตียงกลบั วา่ งเปล่า หลง เซียวไม่ไดอ้ ยขู่ า้ งๆ กจ็ ริง เขารังเกียจเธอขนาดน้นั จะยอมนอนกบั เธอได้ ยงั ไง? การต่ืนดว้ ยความตกใจเมื่อครู่น้นั เพียงครู่หน่ึงกก็ ลาย เป็นความ ผดิ หวงั เหมือนน้าเยน็ ในบึง ขย้ผี มอยา่ งแรง ฉู่ลวั่ หานหยบิ โทรศพั ทข์ ้ึนมา คนท่ี โทรมาน้นั คือ หมออายรุ แพทยท์ ี่เขา้ เวร

“หมอฉู่ คุณต่ืนยงั ? อตั ราการเตน้ ของหวั ใจของ คนไขเ้ ตียงท่ียส่ี ิบ สองไม่คงที่ คุณรีบมาดูเร็วเขา้ ” คนไขเ้ ตียงยสี่ ิบสองน้นั แอดมิทนอนท่ีโรงพยาบาลมา นานกวา่ สอง เดือนแลว้ คนไขเ้ ป็นโรคหลอดเลือดหวั ใจ ข้นั รุนแรง ถา้ หากหวั ใจ เกิดเตน้ ไม่เป็นจงั หวะข้ึนมา มีโอกาสที่หลอดเลือดหวั ใจจะอดุ ตนั ได้ อาการของป่ วย น้นั อนั ตรายมาก! “เพม่ิ ลิโดเคนหา้ มิลลิลิตร เพื่อควบคุมอารมณ์ของ คนไขเ้ อาไว้ ถา้ หากผา่ นไปอีกสิบนาทีแลว้ อาการของ คนไขย้ งั ไม่ดีข้ึนใหเ้ พม่ิ ลิโด เคนเขา้ ไปอีกหา้ มิลลิลิตร จาเอาไว้ ตอ้ งควบคมุ อารมณ์ของคนไข้ อยา่ ใหค้ นไข้ รู้สึกต่ืนกลวั หรือไม่ปลอดภยั ฉนั จะรีบไปเดี่ยวน้ี” “ค่ะ! ฉนั จะไปเตรียมความพร้อม! 11 หลงั จากที่ตดั สายไปน้นั ฉู่ลว่ั หานไม่สนใจความเจบ็ ปวดตรงหวั เขา่ ของตนเอง รีบใส่ลงจากเตียงแลว้ ใส่ รองเทา้ สลิปเปอร์ ขณะที่มือ กาลงั เปิ ดประตูหอ้ งนอน กม้ หนา้ ลงมองกเ็ ห็นหลงเซียวลม้ ตวั นอน อยบู่ นโซฟาตวั ยาว ในหอ้ งรับแขก

บริเวณหน่ึงตรงหนา้ อก รู้สึกเจบ็ ปวดข้ึนมา ใชข้ าขา้ งเดียวกระโดดลงบนั ไดทีละข้นั ฉู่ลว่ั หานมอง ดูหลงเซียวที่ นอนหลบั สนิทอยา่ งเงียบๆ หลงเซียวเวลา นอนหลบั น้นั ดูไม่ไดเ้ ยน็ ชาเหมือนปกติ นอนหลบั ตาพริ้ม ใบหนา้ ของเขาดูอ่อนโยนข้ึนมา ดู ดีมาก “ท้งั ๆท่ีหนา้ ตาออกจะหล่อ แต่กลบั ชอบทาหนา้ นิ่งเป็น ภูเขาน้าแขง็ ” ฉู่ลว่ั หานบ่นพมึ พา กาลงั จะไปหยบิ กระเป๋ าแลว้ ออกไป แต่เมื่อกม้ หนา้ มองดูเส้ือผา้ ท่ีตนใส่ อยนู่ ้นั ใหต้ ายสิ แต่งตวั แบบน้ีไปท่ีโรงพยาบาล ดูไม่เหมาะสมเท่าไหร่ ความฉลาดมีไม่พอใช้ ถา้ รู้ตวั แต่แรกน่าจะหยบิ เส้ือ สาหรับเปลี่ยน จากช้นั บนลงมาดว้ ย ทาใหต้ อนน้ีตอ้ งข้ึน ไปช้นั บนอีกคร้ัง ฉู่ลวั่ หานกระโดดข้ึนบนั ไดไป ถึงแมว้ า่ จะพยายาม ควบคุมการกา้ ว กระโดด แต่เสียงป้ังๆๆน้นั กท็ าใหห้ ลง เซียวต่ืน เขาขมวดคิว้ มองดู แผน่ หลงั ของหญิงสาวท่ี เหมือนกระต่าย แสงแดดส่องผา่ นหนา้ ตา กระทบลงบน ตวั ของเธอ ทาใหล้ ากเป็นเงายาว ไปยงั กาแพงสีขาว อีก ดา้ นหน่ึง

หลงเชียวกระตุกยมิ้ มุมปากข้ึนมา ฉู่ลว่ั หานหาเส้ือผา้ ดว้ ยความเร็วเธอเจอเส้ือผา้ ชุดหน่ึง ท่ีถูกเกบ็ เอาไว้ ที่นี่ต้งั แต่เม่ือสามปี ท่ีแลว้ แต่กลบั พอดีตวั รีบลา้ งหนา้ แปรงฟัน หลงั จากน้นั เตรียมตวั ที่จะกระโดด ลงจากข้นั บนั ได ขณะที่กาลงั จะกา้ วเทา้ แรกออกไปน้นั จู่ๆหลงเซียวก็ ยนื อยตู่ รงหอ้ ง โถงใหญ่อยา่ งไม่ใหส้ ุม้ ใหเ้ สียง มองดูเธอ ดว้ ยสีหนา้ จริงจงั เหมือน กาลงั มองดูบางอยา่ งดว้ ยความ ครึกคร้ืน ฉู่ลวั่ หานเมม้ ปาก ช้นั ต่า! ความชอบที่น่ารังเกียจ! หลงเซียวกลบั ไม่สนใจมองท่าทีกา้ วกระโดดของเธอ สายตาของเขา มองไปที่เส้ือผา้ บนตวั เดรสสีชมพนู มความยาวบงั หวั เขา่ พอดิบพอดี เปลี่ยนความรู้สึก เคร่งขรึมเยน็ ชาของคนเส้ือดา ผหู้ ญิงตรงหนา้ สวย มาก อีกท้งั เขาจาได้ ชุดน้ีในตอนน้นั เขาเป็นคนซ้ือใหเ้ ธอ ฉ่ลว่ั หานลงไป ช้นั ล่างดว้ ยความพยายาม เทา้ แตะพ้ืน หลงเซียวกลบั เอามือซุกเขา้ ไป ในกระเป๋ า มองดูเธอ อยา่ งใจเยน็

“คุณหลง รบกวนหลีกทางหน่อยคะ่ ” ผหู้ ญิงคนน้ี นอนหลบั ไปหน่ึงต่ืน โมโหร้ายข้ึนมา “ไปไหน?” “โรงพยาบาลค่ะ” หลงเซียวมองไปที่หวั เขา่ ของเธอ “ฉนั เป็นหมอ ฉนั ตอ้ งดูแลคนไข้ ดงั น้นั ตอนน้ีฉนั ตอ้ ง ไปทางานค่ะ” ฉู่ลว่ั หานไม่รอใหเ้ ขาตอบ เดินผา่ นไหล่ เขาไปยงั ประตูใหญ่ หลงเซียวพิจารณาคาวา่ ทางานสองพยางคท์ ี่เธอพดู ข้ึน คิ้วเลิกข้ึน “ที่นี่ไม่สามารถโบกรถได”้ ฉู่ลว่ั หานที่กาลงั ใส่รองเทา้ อยนู่ ้นั ถึงกบั หยดุ ลง ใหต้ าย สิ ทาไมเธอ ถึงลืมไปได้ พกั อยทู่ ่ีนี่ถา้ อยากจะโบกรถน้นั ตอ้ งเดินไปอีกพนั เมตร อีกท้งั ใช่วา่ คนน้ีตอ้ งโบกรถ? แต่สภาพเธอในตอนน้ีจะมีปัญญาเดินเป็นพนั เมตรได้ ยงั ไง? “ขอบคุณท่ีเตือนนะคะ” ฉ่ลว่ั หานสวมรองเทา้ แตะที่อยู่ ในตูร้ องเทา้

มานานกวา่ สามปี และเป็นรองเทา้ เพยี งคู่ เดียว เหยยี ดตวั ลุกข้ึนเปิ ด ประตู หลงเซียวเดือดดาลข้ึนมา “คุณอยากเป็นอมั พาตหรือ ไง! สิ่งท่ีตอบเขากลบั เป็นแผน่ หลงั ที่กาลงั กา้ วเทา้ ลง บนั ไดของฉู่ ลวั่ หาน ผหู้ ญิงโง่คนน้ี! หลงเซียวรีบสาวเทา้ ตามไป ฉู่ลว่ั หานทิ้งแรงใน ร่างกายท้งั หมดไป ยงั เทา้ ขา้ งเดียวแลว้ เดินออกไป ความ ด้ือดา้ นของเธอน้นั ทาใหค้ น รู้สึกเกลียดจริงๆ ! “ฉู่ลวั่ หาน! คุณคิดจะทาอะไร?! หลงเซียวควา้ แขนของเธอเอาไว้ มองดูเธอดว้ ยสายตา เยน็ ชา คลาย ยมิ้ อยา่ งมีมารยาทเป็นพิเศษ “คุณหลง เซียว ฉนั อยากจะถามคุณ ต่างหากค่ะ วา่ คุณคิดอยากจะ ทาอะไร? คนไขข้ องฉนั กาลงั รอฉนั ไป ช่วยที่โรง พยาบาล ฉนั ตอ้ งไปโรงพยาบาล!

กบั คนไข้ ฉู่ลว่ั หานไม่เคยทิ้งขา้ ง หลงเซียวทาหนา้ เคร่งขรึมข้ึนมา “ข้ึนรถ! ผมไปส่ง คุณ” คะ?! ไปส่งเธอ? “เหม่อลอยอะไรอย?ู่ ถา้ ไม่อยากใหเ้ กิดความคลาด เคลื่อนทางการ รักษากข็ ้ึนรถ อีกอยา่ ง อยา่ ใชส้ ีหนา้ แบบ น้นั มองผมอีก” หลงเซียว หนั กลบั ไปหยบิ กญุ แจรถ แลว้ สตาร์ทรถ ฉู่ลว่ั หานบ่นพมึ พาในใจ สีหนา้ แบบน้ี? สีหนา้ แบบ ไหน? รถของหลงเซียวจอดอยขู่ า้ งตวั ออกคาสงั่ อยา่ งเสีย ไม่ได้ “ข้ึนรถ! ” 11 11 คะ่ ข้ึนรถกข็ ้ึนรถ คนขบั รถฟรีไม่ใช่กส็ ูญเปล่า จู่ๆรถกพ็ งุ ตวั ออกไป ทาใหฉ้ ู่ลว่ั หานกระเดง้ ตวั ออกไป เกือบจะชน กบั หนา้ ต่าง ! “คุณหลงเซียว!

ฉู่ลวั่ หานสุดจะทน หวั เข่าเป็นแผลกช็ ่างปะไรแลว้ ยงั คิดอยากจะให้ หวั เธอบาดเจบ็ อีกหรอ? ความโมโหของเธอทาใหไ้ ดก้ ารเยย้ หยนั ของหลงเซียว เขาจอ้ งมอง มาที่เธอ วา่ งเปล่า ไม่ไดร้ ัดเขม็ ขดั นิรภยั “คุณอยากตายหรือไง ผมสงเคราะห์คุณไดน้ ะ” ฉู่ลว่ั หานรู้ดีแก่ใจวา่ คร้ังน้ีตนเองใจร้อนมากเกินไป กดั ฟันกรอดแลว้ รัดเขม็ ขดั นิรภยั สาบานวา่ จะไม่พดู อะไรกบั หลงเซียวอีกตลอดทาง รถขบั ไปตามถนน ขบั ไปถึงคร่ึงทาง เสียงริงโทน โทรศพั ทข์ องฉู่ลวั่ หานกด็ งั ข้ึนอีกคร้ัง “คนไขเ้ ป็นยงั ไงบา้ งคะ?” “หมอฉู่คะ คนไขอ้ าการดีข้ึนแลว้ คุณหมอไม่ตอ้ งรีบมา กไ็ ดค้ ่ะ” “ไม่เป็นอะไรดีแลว้ ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ฉู่ลวั่ หานโล่งใจไปเปลาะ หน่ึง โชคดีจริงๆ เมื่อไดย้ นิ วา่ คนไขไ้ ม่เป็นอะไรแลว้ หลงเซียวจึง ขบั รถ ชา้ ลงหน่ึงในสาม เขาปรายตามองดูปฏิกิริยาของฉู่ลวั หา

นอยา่ งไม่ใส่ใจ “ยงั จะไปโรงพยาบาลอีกไหม?” “คนไขค้ นหน่ึง อาการดีข้ึนแลว้ แตย่ งั มีคนไขค้ นอ่ืนๆ รอฉนั อยคู่ ่ะ ตอ้ งไปสิคะ” ลวั่ หานพดู ข้ึนดว้ ยคาพดู ไมด่ ีเท่าไหร น้าเสียงไม่เป็น มิตร เคลา้ ความ เอาแต่ใจของเดก็ การที่เธอโมโห เอาแต่ใจ อยา่ งนอ้ ยกย็ นื ยนั ไดว้ า่ เธอมี อารมณ์หลากหลาย ดีจริงๆ หลงเซียวใชม้ ือจบั พวงมาลยั เพียงขา้ งเดียวดว้ ยความ เกียจคร้าน ส่วนมืออีกขา้ งหน่ึงวางไวบ้ นหวั เข่าขวา อยู่ ห่างกบั หวั เข่าของฉู่ลว่ั หานแค่ไม่ก่ีเซนติเมตร ขอเพยี งรถกระตุกอีกคร้ัง มือของเขากจ็ ะเลื่อนไปบน ขาของเธอ สมั ผสั โดนผวิ เธอ “ดว้ ยความไม่ต้งั ใจ” น่าเสียดาย ระบบของรถน้นั ทาใหร้ ถขบั นิ่งมาก ถนน เองกเ็ รียบ จึง ไม่มีโอกาสแมแ้ ต่คร้ังเดียว ใหต้ ายสิ นี่มนั ความคิดบา้ อะไรกนั ! “ในเมื่อแคไ่ ปทางาน ถา้ ง้นั กก็ ินขา้ วเสร็จแลว้ คอ่ ยไป

เถอะ” ฉ่ลว่ั หานไม่ไดพ้ ดู อะไร หลงเซียวจึงเล้ียวรถขบั ไปทาง แยกหน่ึง หลงั จากน้นั อีกสองนาทีกจ็ อดรถตรงหนา้ ร้าน อาหาร “ฉนั ไม่หิว ไม่อยากกินค่ะ” ฉู่ลว่ั หานกดั ฟันกรอดดว้ ย ความโมโห หลงเซียวเอาแต่ใจตนเองจริงๆ เขามกั จะ ตดั สินใจโดยไม่ใหโ้ อกาส คนอ่ืนในการพดู และไม่เคย คิดที่จะปรึกษาคนอื่นมาก่อน “ไม่หิว? ผมบอกแลว้ หรอวา่ จะใหค้ ุณกิน? ในเม่ือไมห่ ิว กน็ ง่ั มองผม กินแลว้ กนั ” ขาเรียวยาวของหลงเซียวกา้ วเทา้ ลงจากรถ ทิ้งฉู่ลว่ั หา นใหเ้ ดินลงมา จากรถเพียงลาพงั ทุกคร้ังที่หวั เข่าไดร้ ับ การกระทบลว้ นปวดไปถึง หวั ใจ คุณหลงเซียว นี่คือวธิ ีการท่ีคุณทาใหฉ้ นั ตายท้งั เป็น หรอคะ?

สาหรับอาหารเชา้ น้นั อาหารมากมายที่วางอยตู่ รงหนา้ หลงเซียว เน้ือและผกั เขา้ กนั รสชาติพอดี อีกท้งั ยงั เป็นอาหารจีนท่ีบารุง ร่างกาย ท้งั สองคนมองหนา้ กนั หลง เซียวหยบิ ตะเกียบข้ึนมา กิน เหมือนไม่มีคนอยขู่ า้ งๆ ท่าทีในการกินของหลงเซียวน้นั ดูดีมาก เขาทาให้ อาหารธรรมดา กลายเป็นอาหารเลิศรถ ฉู่ลวั่ หานเร่ิมทน ไม่ไหวแลว้ เม่ือคืนตอนท่ีอยบู่ า้ นตระกูลหลงเธอแทบจะไม่ไดแ้ ตะ อะไรเลย จึง หิวขา้ วมานานแลว้ หลงเซียวไม่แมแ้ ต่จะปรายตามองดูดูเธอ กินอาหาร แลว้ ใชช้ อ้ นตกั น้าซุปทะเลข้ึนมาด่ืม ความหอมของ อาหารและท่าทีเอร็ดอร่อยของ หลงเซียว ทาใหฉ้ ู่ลวั่ หาน ใจเอนเอียงข้ึนมา หยบิ ตะเกียบแลว้ จงใจ น่ิงอยตู่ รงโตะ๊ อาหารครู่หน่ึง ฉู่ ลว่ั หานไม่สนใจคาพดู เม่ือก้ี หยบิ อาหารเขา้ ปาก รสชาติ ไม่เลวเลยจริงๆ!

ขณะที่กินอยนู่ ้นั ยงั ไม่ลืมที่จะใชห้ างตามองดูปฏิกิริยา ของหลงเซียว ในเวลาเดียวกนั กก็ าลงั ครุ่นคิดวา่ ถา้ เขา ไม่พอใจข้ึนมาเธอควรจะ ตอบยงั ไง แต่วา่ หลงเซียวกลบั กินดว้ ยความต้งั ใจ เหมือนเธอไม่มี ตวั ตน ตอนที่คีบตกั อาหารน้นั ฉู่ลว่ั หานพ่งึ สงั เกตเห็นวา่ เหมือนอาหารบน โตะ๊ กวา่ คร่ึงลว้ นเป็นอาหารท่ีเธอชอบ อีกท้งั อาหารท่ีเธอชอบน้นั ลว้ นวางอยตู่ รงหนา้ เธอ เพียง แคใ่ ชต้ ะเกียบกส็ ามารถตกั ไดแ้ ลว้ ดูท่าแลว้ รสชาติของร้านอาหารน้ีน่าจะเหมาะกบั เธอ มาก ไวห้ ลงั สามารถมากินที่น่ีบ่อยๆได้ เดาวา่ เธอน่าจะกินไปพอประมาณแลว้ หลงเซียว กระตุกยมิ้ มุมปาก ยนื ข้ึนแลว้ ออกไปจากโต๊ะอาหารโดย ไม่พดู อะไร ฉู่ลวั่ หานรีบวางตะเกียบลง เชด็ มุมปากดว้ ยความพงึ พอใจ รีบเดิน ตามหลงั เขาไป ในมุมที่ฉู่ลวั่ หานไม่เห็นน้นั ริมฝีปากของท่านเซียว คลายยมิ้ อีกคร้ัง ณ โรงพยาบาลในเมืองหลวง

รถของหลงเซียวจอดลง พดู ข้ึนดว้ ยเสียงเยน็ ชา “ลง จากรถ” ฉลูรั่วหานหยบิ กระเป๋ าถือ เปิ ดประตู ก่อนท่ีเทา้ จะแตะ ลงพ้ืน พดู เสียงแขง็ เบาๆ “ขอบคุณนะคะที่คุณส่งฉนั มา ทางาน” คร้ังแรกของแต่งงานกนั มาสามปี อีกท้งั ยงั อยใู่ น สถานการณ์แบบน้ี หลงเซียวไม่แสดงท่าทีใดๆ เพราะโทรศพั ทข์ องเขาดงั ข้ึน เพยี งชว่ั พริบตา ฉู่ลวั่ หานเห็นตวั อกั ษรท่ีโชวอ์ ยบู่ น หนา้ จอโทรศพั ท์ – โม่หรูเฟย สามพยางคท์ ่ีทาใหต้ าตื่น เหมือนเป็นอาวธุ ล่องหน ที่ เปิ ดสตาร์ทใน หวั ใจของเธอ ถา้ จะบอกวา่ ไม่สนใจน้นั เป็นเพยี งแคเ่ ร่ืองโกหก “อืม” %3D “ได้

“ผมไปตอนน้ี” คาพดู ง่ายๆเพยี งสามคา ทวา่ ในหวั ของฉู่ลวั่ หานกลบั เติมในส่ิงที่โม่ หรูเฟยพดู ในโทรศพั ทไ์ ดแ้ ลว้ “พีเ่ ซียว พี่ต่ืนรึยงั คะ?” “พีช่ ่วยมารับฉนั หน่อยไดไ้ หมคะ?” “จะมาเมื่อไหร่คะ?” ฉู่ลว่ั หานยงั สามารถจินตนาการท่าทีออ้ นแอน้ ของโม่ หรูเฟยตอน แสร้งอ่อนโยนขณะท่ีพดู ได้ น่ารังเกียจจน แทบจะอว้ กอาหารเชา้ ออกมา “ดูท่าแลว้ คุณจะมีนดั ง้นั ฉนั ไม่รบกวนเวลาของคุณ แลว้ คะ่ ” ผลกั ประตู ปิ ดประตู ท่าทีของฉู่ลว่ั หานน้นั สง่างาม รวดเร็ว

หลงเซียวหมุนโทรศพั ทเ์ ล่น มองดูเธอที่เดินไม่ถนดั ดว้ ยใบหนา้ คร่ึง ยมิ้ คร่ึงไม่ยมิ้ หญิงสาว คุณกลา้ พดู หรอ วา่ ในใจคุณไม่มีความรู้สึก อะไรแมแ้ ต่นอ้ ย? “คุณหมอ ในท่ีสุดคุณกม็ า พ่ีหนุ่มหล่อมารอคุณท่ี ออฟฟิ ศค่ะ แจง้ ช่ือวา่ จะใหค้ ุณรักษาเขาเท่าน้นั ” จา้ วเหมียนเหมียนท่ีเป็นหมอในออฟฟิ ศเดียวกนั ขวาง ทางฉู่ลวั่ หาน ดว้ ยสีหนา้ เคลิบเคลิ้มบา้ ผชู้ าย “ป่ วยเป็นอะไร? อนั ตรายไหม?” ฉู่ลวั่ หานยกเทา้ ข้ึนไม่ กลา้ ใชแ้ รง และไม่อยากใหเ้ พื่อนท่ีทางานเห็น จึงทาได้ เพียงยนื นิ่งไม่ขยบั จา้ วเหมียนเหมียนข้ึนช่ือเรื่องบา้ ผชู้ าย เห็นผชู้ ายคน ไหนกบ็ อกวา่ หล่อหมด หล่อสามคะแนนแต่กลบั ชมวา่ เตม็ สิบ หล่อหา้ คะแนนก็ สามารถล่องลอยโบยบินไดแ้ ลว้ คาพดู ของเธอน้นั น่าเช่ือถือนอ้ ย มาก “คนน้ี ….มองดูแลว้ เหมือนไม่ไดป้ ่ วยเป็นอะไร แต่วา่ เขาบอกวา่ เขาป่ วยหนกั มาก ตอ้ งใหค้ ุณรักษาเท่าน้นั แต่ วา่ คนไขค้ นน้ีหล่อ มากจริงๆ! อีกท้งั ยงั หนุ่มมากดว้ ย! คุณรีบไปดูสิ รีบไป”

“คุณหมอฉู่ เด๋ียวเจอสุดหล่อแลว้ คุณตอ้ งวินิจฉยั ออก มา บอกใหเ้ ขา นอนแอดมิทท่ีโรงพยาบาลสกั สิบวนั หรือ คร่ึงเดือนไปเลย! แฮะๆ”

ตอนที่ 10 เขาคือฮอร์โมน เขาคือโดปามีน “คุณหมอฉู่ครับ รอคุณมานานแลว้ ” ลวั่ หานเดินกา้ วเทา้ ไปยงั หนา้ ประตูหอ้ งทางาน เห็น หลงจ่ือนง่ั ไขว่ หา้ งอยบู่ นเกา้ อ้ีของเธอ ดวงตาท้งั สองขา้ ง มองมาที่เธออยา่ งยมิ้ ๆ เมื่อก้ีฉ่ลว่ั หานกาลงั เคร่งเครียด วนั น้ีไม่ใช่เวรเธอออก ตรวจ แต่ ทาไมถึงมีคนไขม้ าหาได้ เมื่อเห็นหลงจื่อ เธอก็ เขา้ ใจทุกอยา่ งในทนั ที ฉ่ลว่ั หานวางมือกดลงไปบนโตะ๊ ทางานเพื่อน้าหนกั ท่ี กดทบั ลงไป ตรงหวั เข่า จากน้นั กวาดตามองหลงจื่อ ต้งั แต่หวั จรดเทา้ “ไม่สบาย ตรงไหน?” หลงจื่อทาหนา้ เศร้า เบป้ ากน่าสงสารแลว้ ทาเสียงออ้ น “รู้สึกไม่ สบายเน้ือไม่สบายตวั ไปหมด ตื่นนอนมาตอน เชา้ กร็ ู้สึกปวดเมื่อย ไปท้งั ตวั หมอฉู่ครับ ผมไม่มีทางรอด แลว้ ใช่ไหมครับ?” ริมฝีปากแดงระเร่ือของฉู่ลว่ั หานคลายยมิ้ บางๆ “ถา้ หากฉนั บอกวา่ ใช่ละ? นายจะเลิกรักษารึเปล่า?”

“ไม่ๆๆ ไม่มีวนั เลิกรักษาหรอก ตายดีๆกย็ งั ดีกวา่ อยไู่ ป อยา่ งข้ีเกียจ หมอจู่มานี่ๆๆ ชีวิตนอ้ ยๆของผมฝากไวใ้ น มือของหมอแลว้ ” หลงจ้ือเดินข้ึนหนา้ จบั แขนของฉู่ลว่ั หานเอาไว้ ขณะที่เขา้ ใกลน้ ้นั ฉู่ลว่ั หานกดเสียงลงต่าแลว้ พดู ข้ึนดว้ ยความ เยน็ ชา “มาที่นี่ทาไม? ท่ีนี่คือโรงพยาบาล ไม่ใช่สถานที่ ใหน้ ายมาเที่ยวเล่น” หลงจื่อทาหนา้ จริงจงั “ผมจะป่ วยไมไ่ ดเ้ ลยหรือไง ครับ?” ฉู่ลว่ั หานปรายตามองดูหมอคนอื่นๆ ในหอ้ งทางาน ทา ที่เหมือน กาลงั ต้งั ใจอ่านประวตั ิการรักษา แต่ความเป็น จริงน้นั กลบั กาลงั แอบ ฟัง “อยา่ เหลวไหล มีธุระอะไรคอ่ ย %3D คุยกนั หลงั เลิกงาน” หลงจ้ือเป็นเดก็ หนุ่มหนา้ ตาดีเปล่งประกายความอบอุ่น เป็นบ่อเกิด ใหค้ วามมีชีวติ ชีวา “พี่สะใภค้ รับ ผมไม่สบาย จริงๆนะครับ ไม่เชื่อพี่ ลองฟังดูสิครับ หวั ใจเตน้ เร็วมาก”

ขณะที่พดู น้นั เขากค็ วา้ เอามือของฉู่ลวั่ หานไปวางไว้ ตรงหนา้ อกของ ตนเอง ฉู่ลวั่ หานรีบสะบดั มือออกอยา่ ง แรง พดู เตือนเสียงเบา “หลงจ้ือ อยา่ ลงไมล้ งมือ ทาตวั ดีๆหน่อย” ตอนอยทู่ ่ีบา้ นใหญ่น้นั เขากแ็ สดงความเอาแต่ใจของ ตนเองออกมา แลว้ วนั น้ีตามมาถึงโรงพยาบาล พวกลูก คนรวย วา่ งมากหรือไง! หลงจ้ือยกั ไหล่ ดูคุน้ ชินกบั วฒั นธรรมของคนอเมริกนั “พ่สี ะใภค้ รับ พ่ีวา่ ถา้ หากวา่ ผมไม่ไดป้ ่ วยจริงๆ ทาไม หวั ใจถึงเตน้ เร็วล่ะ?” ฉู่ลว่ั หานถลึงตามองดูเขา อดทนกบั ความเจบ็ ปวดตรง หวั เข่าแลว้ เดินไปตรงขา้ งๆท่ีนง่ั หยบิ ชุดกาวนส์ ีขาวที่ แขวนเอาไว้ ตอนท่ีหลงจ่ือเห็นเธอใส่ชุดกาวนส์ ีขาวน้นั มองนิ่งคา้ ง ไปเลย ชุดท่ีดูขาวสะอาดอยบู่ นเรือนร่างผอมบางของ เธอ ไม่มีทรวดทรงของเอว มองดูกระฉบั กระเฉงและเยน็

ชา เป็นเสน่ห์ที่ไมส่ ามารถบรรยายได้ ขณะท่ีเธอจุดกระดุมถึงเมด็ ท่ี สองน้นั หลงจ่ือกม้ หนา้ ลงมา “จบกนั พอดีๆ พ่ีสะใภค้ รับ ตอนน้ี หวั ใจของผมเตน้ เร็วมากกวา่ เดิมเสียอีก” ฉู่ลว่ั หานกดั ฟันกรอด “หลงจื่อ ขืนนายยงั พดู มากอีก คา ฉนั จะให้ คนเอาตวั นายออกไป! คาพดู ประโยคหลงั น้นั ดงั มาก หมอคนอ่ืนๆ ในหอ้ ง ทางานลว้ นได้ ยนิ อยา่ งชดั เจน คอ่ ยๆขยบั กน้ เพ่อื เปล่ียนท่านง่ั แลว้ แอบฟังกนั ต่อ หลงจื่อยกั ไหล่อีกคร้ัง จู่ๆกเ็ หยยี ดหลงั ใหต้ รง จากน้นั กไ็ ม่พดู เสียงเบาอีก “หมอฉู่ คุณจะเห็นคนเดือดร้อนแลว้ ไม่ช่วยไม่ได!้ หวั ใจของผมปวดมากเลยครับ โอย๊ ! เจบ็ ! ” 11 ฉ่ลว่ั หานหมนุ ตวั หน่ึงร้อยแปดสิบองศา เจา้ เดก็ หลงจ๋ือ คนน้ีอยากจะก่อ เรื่องวนุ่ วายอะไร?

จา้ วเหมียนเหมียนเงยหนา้ ข้ึนยมิ้ “คุณหมอฉู่คะ คุณช่วยตรวจอาการ ใหค้ นไขห้ น่อยสิคะ ถึงแมว้ า่ ที่น่ีจะ ไม่ใช่หอ้ งตรวจ แต่กส็ ามารถฟัง เสียงหวั ใจไดห้ นิคะ” จ้ีซ้ือหยกู่ ช็ ่วยพดู “จริงดว้ ยค่ะหมอฉู่ หนุ่มหล่อเขารอ หมอมานาน คร่ึงค่อนวนั แลว้ ถา้ ไม่ไดป้ ่ วยจริงๆ กค็ งไม่ รออยทู่ ี่โรงพยาบาลนาน แบบน้ีหรอกคะ่ ” หอ้ งทางานสาหรับส่ีคน นอกจากหมอจางไดจ้ ุนท่ีเป็น ผชู้ ายแลว้ อีก สองคนกาลงั บา้ ผชู้ าย ฉู่ลวั่ หานขี่หลงั เสือลงยาก ทาไดเ้ พียงพดู ข้ึนดว้ ยเสียง เยน็ ชา “นง่ั ลง” “ครับ! รบกวนหมอฉู่ดว้ ยนะครับ” ฉู่ลว้ หานหยบิ หูฟังแพทยอ์ อกมา แนบไปยงั หนา้ อก ของหลงจ้ือ “นง่ั ลง อยา่ ขยบั ” “ครับๆ คุณหมอฉู่เชิญเลยครับ อยากทาอะไรกท็ าเตม็ ที่เลย ผมจะไม่ ขดั ขืนเดด็ ขาด”

II คนอื่นๆในหอ้ งทางานเกือบจะหวั เราะพงุ่ คนไขว้ นั น้ี มาทาหนา้ ที่ เล่นตลกหรือไง? ตาของหลงจื่อมองตามือท่ีกาลงั เคลื่อนไหวของฉู่ลั่ วหาน รู้สึกดื่ม กบั เคร่ืองมือทางการแพทยท์ ่ีสมั ผสั กบั ร่างกาย กลิ่นน้ายาฆ่าเช้ือใน ตวั ของฉู่ลว่ั หานหอมอ่อนๆ ไม่ไดเ้ ป็นแบรนดแ์ พงอะไร แต่ความ หอมน้นั พเิ ศษมาก เหมือนกล่ินหอมของการ์ดิเนีย เปล่ียนไปหลายตาแหน่ง ฟังสามถึงสีคร้ัง แลว้ ถอดหู ฟังทาง การแพทยอ์ อกมา ฉู่ลว่ั หานวินิจฉยั ในทนั ที “เจา้ เดก็ หนุ่ม หวั ใจของ นายไม่มีปัญหา” หลงจ่ือไม่พอใจ “คุณหมอฉู่ คุณดูที่อื่นดูสิ? ร่างกาย ของผมตอ้ งมีท่ีไหนไม่ปกติอยา่ งแน่นอน ไมอ่ ยา่ งน้นั ทาไมช่วงน้ีผมถึงรู้สึกกระวนกระวายใจ? อีกท้งั ยงั กิน อะไรไม่คอ่ ยลง สายตาเองกไ็ ม่ดีดว้ ย”

ฉ่ลว่ั หานเปิ ดคอมพวิ เตอร์ พดู ข้ึนโดยไม่สนใจหลงจ้ือ “สายตาไม่ดีก็ ไปหาจกั ษุแพทย์ ฉนั ไม่สามารถดูอาการ ใหไ้ ด”้ “ตาไม่เป็นไรครับ หมอฉู่ตรวจดา้ นในของผมก่อนครับ” ลามปามข้ึนมาอีก ไดเ้ ลย ลวั่ หานเปิ ดดูประวตั ิอาการป่ วย ถามอยา่ งเป็น ทางการ “ชื่อ เพศอายุ มีโรคประจาตวั ไหม มีโรคทาง พนั ธุกรรมในครอบครัวรึเปล่า?” หลงจ่ือ : ลว่ั หานหยบิ ไฟฉายที่อยตู่ รงมุมโตะ๊ ออกมา “แลบลิ้น ออกมา” หลงจ่ือ: “เพดานปากขาวซีด กระเพาะไม่ดี….” หลงจ่ือรีบแยง่ พดู “ผมวา่ แลว้ ! ฉู่ลว้ หานถลึงตาขาวมองดูเขา “เด่ียวฉนั จะใหใ้ บสง่ั แลว้ เด๋ียวข้ึนไป ส่องกลอ้ งในกระเพาะอาหารตรงช้นั เจด็ นะ”

“หา? ตอ้ งส่องกลอ้ ง? อาการหนกั ขนาดน้นั เลยหรอ ครับ?” พส่ี ะใภเ้ ล่นจริงแลว้ หรอ? ฉู่ลว่ั หานไม่ลงั เลแมแ้ ต่นอ้ ย เขียนตวั หนงั สือลงบน กระดาษ ตวั หนงั สือของแพทยน์ ้นั คลา้ ยมงั กรบินหงส์ เตน้ ราเหมือน สญั ลกั ษณ์ภูตผี ผา่ นไม่ออกแมแ้ ต่นอ้ ย “ถา้ ไม่ส่องกลอ้ งแลว้ จะรู้ สาเหตุที่แทจ้ ริงของการป่ วยได้ ยงั ไง? ถา้ ไม่รู้สาเหตุของการป่ วย แลว้ จะใหย้ ารักษาได้ ยงั ไง? กระเพาะอกั เสบ แผลในกระเพาะ อาหาร หรือวา่ หลอดอาหารอกั เสบ ท้งั หมดน้ีจะรู้ทนั ทีเมื่อทาการ ส่อง กลอ้ ง” หลงจ่ือมองปากแดงระเร่ือของเธอท่ีพดู ไม่หยดุ ตาคา้ ง เด๋ียวปิ ดเด่ียว เปิ ด เสน่ห์แพรวพราว หลงจ่ือท่ีมองอยนู่ ้นั ไม่สามารถละสายตาได้

เธอพดู ร่ายยาว แลว้ เขียนใบสง่ั ออกมา “ชาระเงินท่ี หอ้ งโถง ช้นั หน่ึงง มีบตั รประกนั ไหม? ถา้ ไม่มีกไ็ ม่เป็นไร ขอแคม่ ีเงินก็ พอแลว้ ” หลงจ่ือน่ิงคา้ งไปพกั หน่ึง ใบสงั่ ในมือตอ้ งไม่ใช่เร่ืองลอ้ เล่นแน่นอน ดา้ นล่างเซนตช์ ่ือของฉู่ลวั่ หานเอาไว้ ตวั หนงั สือสบายตวั ปากกาลง น้าหนกั กาลงั ดี ไม่เหมือนตวั หนงั สือของผหู้ ญิงบอบบางแมแ้ ต่นอ้ ย ยงิ่ ดูกย็ งิ่ สวย “ลาบากหมอฉู่แลว้ ครับ! “หลงจ้ือลุกข้ึนมาจากเกา้ อ้ี เหมือนเดก็ นอ้ ย จากน้นั โคง้ ตวั เกา้ สิบองศา “ยงั ไม่ไปอีก?” ฉู่ลว้ หานกดเปิ ดปิ ดปากกา น้าเสียงน้นั เคร่งขรึมไม่มี ความลงั เล แมแ้ ต่นอ้ ย %3D “ครับๆ รีบไปเด๋ียวน้ีเลยครับ” ใบหนา้ ของหลงจ้ือเตม็ ไปดว้ ย รอยยมิ้ กอดใบสงั่ ท่ีเขียนประชดเขาเหมือนของ ล้าค่า นิสยั ของพีส่ ะใภน้ ้นั ถูกใจเขาจริงๆ