คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป1

ไฟหนา้ รถ โรลส์-รอยซ์ สีดาสวา่ งข้ึนมาท่ามกลางรถ หลายๆคน้ คู่ลวั่ หานบอกลาลู่หวซู่ วงก่อนจะเดินออกไป โนม้ ตวั ลงกา้ วเขา้ ไป นงั่ ท่ีท่ีนง่ั ขา้ งคนขบั ภายในพ้นื ท่ีๆท้งั แคบและเลก็ บรรยากาศหนาวเหน็บ บนรถเห็นท่ี จะมาจากหลงเซียวไม่มีผดิ ฉูลว่ั หานทาใจ ใหส้ งบ ก่อนจะเอ่ยปาก พดู ออกไปก่อน”นายมาหาฉนั เพือ่ หลอ่ นใช่ม้ยั ” ไม่ตอ้ งพดู อะไรกร็ ู้วา่ ตอ้ งเป็นเรื่องของโม่หรูเฟย สายตาของหลง เซียวเหลือบไปเห็นเธอ”นง่ั รถไม่คาด เขม็ ขดั นิรภยั เธอไปเรียนกบั ใครมา” หะ้ ? ลว่ั หานชะงกั ไป พลางส่งสายเขม็ ขดั ขา้ งๆตวั ใช้ สายตาตรวจสอบสี หนา้ ของหลงเซียว หนา้ ของเขายงั คง เยน็ ชาเหมือนเดิม ไม่มีอะไร ผดิ แปลก คลิ้ก คาดเขม็ ขดั

หลงเซียวสตาร์ทรถ ตวั รถสีดาทะยานตวั ออกไปจากลานจอดรถสู่ ถนนใหญ่ ต้งั แต่รถออกหลงเซียวกไ็ ม่พดู อะไรสกั คา “นายจะพาฉนั ไปไหน”ฉู่ลว่ั หานหนั ไปถามหนา้ ของเขา ที่น่ิงราวกบั รูปป้ันแกะสลกั ส่ิงท่ีตอบเธอ มีแต่ความเงียบที่มาพร้อมความหนาว เหน็บของท่าน เซียว ฉู่ลว้ หานกดั ฟันกรอด”หลงเซียว นายจะทาอะไรของ นายกนั แน่” ดวงตาท้งั สองขา้ งของท่านเซียวจบั จอ้ งที่ทอ้ งถนน ดา้ นหนา้ นิ้วเรียว ยาวจบั อยทู่ ี่พวงมาลยั ”เธอทาเร่ืองดีๆ ของฉนั พงั หมด เธอคิดวา่ ฉนั จะทาอะไรดีล่ะ”