คุณหลงอย่าหยิ่งยโสเกินไป4

คณุ หลงอยา่ หยงิ่ ยโส เกนิ ไป 4



ลู่ซวงซวงลองดึงใหล้ ุกข้ึน แต่ฉู่ลว่ั หานปวดกระเพาะจน มีแรงแมแ้ ต่ นิด ไม่ถึงหน่ึงนาทีหลงั กเ็ ปี ยกท้งั หมดเพราะ ูืู่อ ปวดแบบน้ี ไม่ใช่ประจาเดือน ไม่ใช่แอลกอฮอลใ์ น ะเพาะ แต่เป็นเพราะ…. ฉู่ลว่ั หานตกใจมาก “ซวงซวง ส่งฉนั ….ไปโรงพยาบาล” เธออาจจะอาหารเป็ นพิษ “ได้ ไดๆ้ เธออยา่ กลวั ฉนั นง่ั รถส่งเธอไป!” เดินออกจากบาร์ คร่ึงวนั แลว้ ถนนเส้นน้ีไม่มีรถแทก็ ซี่ ลู่ ชวงผทู้ ่ีไม่ กลวั ฟ้ากลวั ดินตกใจและหวาดกลวั ท่าทางเจบ็ ดของฉู่ลว่ั หาน “ลว่ั ลวั่ เธออดทนไวน้ ะ อดทนไว้ เดี๋ยวพวกเรากถ็ ึงโรง “าบาล แลว้ ….” กวา่ จะมีรถ แต่วา่ ระยะทางไปโรงพยาบาลยงั อีกยาวไกล วหานรู้สึก วา่ เธอจะอยไู่ ม่ถึงโรงพยาบาล

มือท้งั สองกมุ ทอ้ งแน่น ชุดและกางเกงของฉู่ลวั่ หานเปี ยต ราะเหง่ือ หมดแลว้ เสน้ ผมติดบนใบหนา้ เจบ็ ปวดจนปากท่ี เวลาไม่ถึงยสี่ ิบ นาทีเธอความเจบ็ ปวดจนไม่มีเร่ียวแรง “ซวง ซวง…ถา้ ฉนั ตาย เธอ..” “ถุย้ เธออยา่ พดู มวั่ ! มือถือ เอามือถือใหฉ้ นั ! รองคณบดี ของพวกเธอเก่งมากไม่ใช่เหรอ? เขาตอ้ งมี ยเธอ ลว่ั ลว่ั เธออยา่ พดู อยา่ พดู !” ลู่ซวงซวงยน่ื มือไปจบั มือถือของ ฉู่ลวั่ หาน มือของเธอสั มือนตะแกรง หาคร่ึงวนั กวา่ จะเจอมือถือ นิ้ว มือจิ้มลงบน หลายท่ีถึงจะกดโทรออก “ถงั จิ้นเหยยี น! ลว่ั ลวั่ ….เธอเกิดเร่ืองแลว้ ! นายรีบช่วย .ฮือๆ” ถงั จิ้นเหยยี นเตรียมเขา้ นอนแลว้ บนตวั สวมชุดนอน รับ แลว้ ชะงกั ไปหน่ึงวิ “ฉู่ลวั่ หาน?” ไม่ผดิ คือเบอร์ของเธอ

“ฮือๆ ใช่เธอ! ตอนน้ีพวกเราไปโรงพยาบาลกลาง นายรี …เธอ ดู เหมือนเธอจะไม่ไหวแลว้ ” “ฉนั รีบไปเดี่ยวน้ี!” ถงั จิ้นเหยยี นไม่สนใจเรื่องการเปลี่ยนเส้ือผา้ ได้ สวนชุด นรองเทา้ แตะหยบิ กญุ แจรถรีบพงุ่ ลงช้นั ล่างเหมือนเป็น ร่างสูงข้ึนรถ สตาร์ทเครื่องยนตแ์ ลว้ เหยยี บคนั เร่งมิด ฟเฟกตข์ อง รถซุเปเปอร์คาร์เบนซ์ S600 ถูกเขาขบั ออก ของตน้ ไมส้ องขา้ งทาง ซอ้ นทบั กนั เป็นแสงสีดาไม่สามาร กแยะรูปทรงได้ ถงั จิ้นเหยยี นลืมแยกสญั ญาณไฟจราจร ในหวั เหลือเพีย ยงเดียว : ลว่ั หาน รอฉนั ! รอฉนั ช่วยเธอ!” หมอในโรงพยาบาลกลางต่างตกใจเม่ือเห็นในรูปทรงน้ี รองคณบดี ชุดสูทดูดีมาตลอด เส้ือกาวนท์ ี่รีดอยา่ งดีปรากฏตวั ในรูปทรงน้ี จู่ๆ กลางดึกเหมือนคนบา้ เดินวนไปะ องฉุกเฉิน น่ีเป็นการทา้ ทายความ อดทนทางจิตใจขอ กเขา



ตอนที่ 81 ชีวติ กใ็ ห้ได้ ตอนที่ถงั จิ้นเหยยี นมาถึงหอ้ งฉุกเฉินฉู่ลว่ั หานพวกเธอยงั มาไม่ถึง เขาไม่สนใจความประหลาดใจและคาทกั ทายของ หมอและว่งิ ออกไปนอกอาคารผปู้ ่ วยนอก กดโทรออกหาฉู่ล หวาน “อยทู่ ี่ไหน?” “จะถึงแลว้ จะถึง….” “บอกเลขทะเบียนรถใหฉ้ นั !” ลู่ซวงซวงตวั สนั่ และอ่านเลขทะเบียนรถ สองนาทีผา่ นไป รถแทก็ ซ่ี เพิง่ จอด ร่างสูงไวเหมือนบินมายนื นอกประตูรถ “ลวั่ ลว่ั ! ลว่ั ลวั่ เธอตื่นส….หมอถงั เธอสลบแลว้ !” “เปิ ดประตู!” ถงั จิ้นเหยยี นอุม้ ฉู่ลวั่ หานและเดินไปทางหอ้ งฉุกเฉินอยา่ ง เร็ว ขณะที่เขาว่งิ รองเทา้ แตะขา้ งหน่ึงบนเทา้ เขา “พร่ีบ” บิน แลว้ !

เดิมท่ีลู่ซวงซวงตกใจเพราะฉู่ ลว่ั หาน ตอนน้ีตกตะลึงกบั ท่าทางเมื่อ ก้ีที่ถงั จิ้นเหยยี นอุม้ หล่อนแลว้ วงิ่ .. บา้ จริง คนเม่ือก้ีน้ีเป็นซูเปอร์แมนเหรอ? แม่งเอย๊ ดา้ นหลงั หล่อเท่ ขนาดน้ีไดอ้ ยา่ งไร? คนบา้ ผชู้ ายแบบลู่ซวงซวงหนา้ ส่ิวหนา้ ขวานแลว้ ยงั ไมล่ ืม แสดง ความคิดเห็นถงั จิ้นเหยยี น หล่อและเก่งจริงๆ! แมว้ า่ เธอแทบจะไม่เห็นหนา้ ของถงั จิ้นเหยยี น เพราะแผน่ หลงั น้ีทา ใหเ้ ธอขีดฆ่าผชู้ ายที่เธอรู้จกั มาเกา้ สิบเกา้ เปอร์เซ็นต์ ส่วนหน่ึงเปอร์เซ็นตน์ ้นั …. “ลวั่ ลวั่ ” ลู่ซวงซวงที่เหม่ออยไู่ ดส้ ติทนั ที บา้ จริง คนล่ะ! ถงั จิ้นเหยยี นอุม้ ฉู่ลว่ั หานไว้ ดวงตาสองขา้ งเหมือน สามารถพน่ ไฟ ออกมาได้ “เปล! เตรียมช่วยเหลือ!” “หมู่ ตื่นสิ!”

ถงั จิ้นเหยยี นตบหนา้ เธอแรงๆ แต่วา่ ฉู่ลว่ั หานไม่มีการตอบ สนอง ใดๆ เดาจากสีหนา้ และสีปาก เธอถกู วางยาพษิ และเป็นพิษที่ รุนแรง ลู่ซวงซวงว่ิงมาถึงหนา้ หอ้ งฉุกเฉิน ประตูของหอ้ งฉุกเฉิน “ตึง” ถกู ปิ ดลงแลว้ เธอจอ้ งไปที่ประตูที่ถกู ปิ ดดว้ ยท่าทางมีนงง นงั่ ปวกเปี ยก กบั พ้นื ร้องไหจ้ นเคร่ืองสาอางจางหายไปคร่ึงหนา้ แลว้ อายไล เนอร์สีดา อายแชโดวย์ ดึ ติดกบั ดวงตาและแกม้ ใบหนา้ ดู เหมือนจานสี “ลวั่ ลวั่ ….เธอหา้ มเกิดเรื่องนะ….ฮือๆ ….ฉนั ขอโทษ ฉนั จะไม่ให้ เธอออกไปด่ืมเหลา้ อีก….ขอโทษ…. ลู่ซวงซวงพิงกาแพง ดวงตาท้งั สองมองไปที่ประตูหอ้ ง ฉุกเฉินไม่ กะพริบตา ถา้ ฉู่ลวั่ หานเกิดอะไรข้ึน เธอกไ็ ม่อยากมี ชีวติ อีกต่อไป แลว้ ในหอ้ งฉุกเฉิน

“ท่านรองคณบดี เหมือนวา่ หมอชู… “หุบปาก! ลา้ งทอ้ ง!” “ครับ!..ครับ!” ฉู่ลว่ั หานหายใจอ่อน การเตน้ ของหวั ใจอ่อนแอลงเรื่อย ๆ ถงั จิ้นเห ยยี นกดหวั ใจของเธออยา่ งหนกั “หมอฉู่ ต่ืนข้ึนมาสิ! หา้ มนอน! ตื่นข้ึนมา!” “แหวะ!” ส่ิงสกปรกอว้ กออกมาจากปากของฉู่ลว่ั หาน กระเพาะน้ี ป่ันป่ วนไป หมด แต่วา่ เธอไมไ่ ดส้ ติแลว้ น้าตาไหลออกมา “ฉีดยา! แกพ้ ิษ!” “ท่านรองคณบดีพษิ น้ีเป็นอนั ตรายมาก คุณสวมถุงมือ เถอะ.. “ฉีดยา!” “ครับ ครับ!”

มือสองขา้ งของถงั จิ้นเหยยี นจบั ฉู่ลว่ั หานท่ีใบหนา้ ซีดเซียวราวกบั หิมะ บนมือยงั มีส่ิงที่เธออว้ กออกมาเม่ือก้ี “ตื่น สิเธอเป็นผหู้ ญิงท่ี เขม้ แขง็ มาตลอด คุณเป็นผหู้ ญิงที่ต่อสูก้ บั ความตาย เธอหา้ มลม้ ลง ไดย้ นิ ไหม? ตื่นข้ึนมาเดี๋ยวน้ี!” หมอฉุกเฉินที่ยนื ขา้ งๆ เห็นท่าทางของถงั จิ้นเหยยี น ไม่ กลา้ พดู อีก ขา่ วลือ ความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งรองคณบดีถงั และหมอฉู่ไม่ ธรรมดา ขา่ วลือวา่ หมอจู่อ่อยรองคณบดีถงั …แต่วนั น้ีสิ่งที่ พวกเขาเห็นกลบั เป็ นอีกเรื่ องหน่ึง ความสมั พนั ธ์ที่รองคณบดีมีใหห้ มอน้นั จริงมาก! ลึกซ้ึง มาก! ไม่ เหมือนวา่ หมอฉู่อ่อยเขาสกั นิด…. และเม่ือก้ีรองคณบดีเครียดขนาดน้นั เหมือนวา่ ถา้ ไม่มี หมอฉู่ เขาจะ ตายได้ “ท่านรองคณบดี พษิ บนตวั ของหมอฉู่ไดเ้ ขา้ ไปในกระแส เลือดแลว้ การยาแกพ้ ษิ ตอ้ งทางานในร่างกายเป็นเวลาหลาย ชวั่ โมงเพ่อื ลา้ ง พษิ ….ตอนน้ีเธอยงั ไม่ตื่นครับ”

ถงั จิ้นเหยยี นท่ีท่าทางเหม่อลอยพยกั หนา้ ค่อยๆ ปล่อยฉ่ ลวั่ หาน เวลาสามชว่ั โมงเตม็ เขาจาไม่ไดว้ า่ ตวั เองผา่ นมาได้ อยา่ งไร ทุกคร้ัง ที่เธออว้ ก ทุกคร้ังท่ีอตั ราการเตน้ ของหวั ใจ ลดลง เหมือนจะตกลงมา จากขอบหนา้ ผา เขาอยากจบั มือเธอ และดึงมือเธอข้ึนมา! “โชคดีท่ีช่วยไดท้ นั เวลา มิฉะน้นั ผลท่ีตามมาไม่กลา้ แมแ้ ต่ จะคิด…. ทาไมหมอถึงอาหารเป็นพษิ ได…้ ” หมอสองคนผลกั ประตูหอ้ งฉุกเฉินออก ลู่ซวงซวงวงิ่ เขา้ ไปเหมือน ผผี หู้ ญิง จบั ชุดกาวน์ของพวกเขาแน่น “ท่ีรักฉนั ล่ะ! คนอยไู่ หน!” “ที่ ที่รัก?” หมอหนุ่มประจาหอ้ งฉุกเฉินคนหน่ึงท่ีมวั แต่ยนื ท่ีงเรี่ยวแรง ของลู่ซ วงซวงจึงไม่ไดจ้ บั ใจความที่เธอพดู ทาเอาลู่ซวงซวงโมโหข้ึนหนา้ “คุณพดู ถึงหมอนี่?” “ไร้สาระ! นอกจากเธอแลว้ ยงั จะเป็นใครไดอ้ ีก? เธอเป็น ยงั ไงบา้ ง? ดีข้ึนหรือยงั ?”

หมออีกคนมองใบหนา้ ของลู่ซวงซวงแลว้ แอบกลืนน้าลายเงียบๆ ปกติแลว้ พวกหมอมกั จะมีนิสยั รักความสะอาด แต่ สภาพของลู่ซ วงซวงน้นั ทาเอาเขาตอ้ งเปลี่ยนความคิด “ฤทธ์ิยาในร่างกายของหมอ ฉู่ยงั ระบายออกไม่หมด แต่ วา่ …” “ยงั ระบายออกไม่หมด? บา้ เอย๊ ! พวกคุณมนั หมอปลอม หรือเปล่า ต้งั ก่ีชวั่ โมงแลว้ คุณยงั จะบอกวา่ ระบายฤทธ์ิยาออก จากตวั เธอไม่ หมด?” หมอโดนเธอด่าไมไ่ วห้ นา้ ฟังจนเวียนหวั ไปหมด “นี่คุณผู้ หญิง พวก เรากท็ าเตม็ ที่แลว้ แต่วา่ ชนิดยาฤทธ์ิมนั แรงมาก ก็ เลย…” “ใหต้ ายสิ น่ีคุณอยา่ บอกนะ…วา่ ที่รักฉนั เธอไม่ไหวแลว้ ง้นั เหรอ” ร่างเพรียวของลู่ซวงซวงถลาเขา้ ไปควา้ คอเส้ือสองแพทย์ หนุ่มแน่น ก่อนท่ีเธอจะทนั ไดท้ าอะไรต่อ

หมอหนุ่มท้งั สองคนหนั มองหนา้ กนั “คุณผหู้ ญิง พวกเรา ไม่ได้ หมายความวา่ แบบน้นั คุณฟังพวกเราพดู ใหจ้ บก่อน เม่ือ รองคณบดี ของพวกเราไดท้ าการช่วยเหลือเธอดว้ ยตนเอง คุณวางใจไดเ้ ลยรอง คณบดีเป็นห่วงหมอฉู่มากกวา่ คุณอีก ตอนน้ีกาลงั ระบายฤทธ์ิยาออก จากร่างกายซ่ึงตอ้ งใชเ้ วลา คุณเขา้ ใจหรือยงั ?” ในที่สุดลู่ซวงซวงกย็ อมคลายมือออกจากคอเส้ือ เมื่อก้ี เธอโมโห มากเกินไปหน่อยเส้ือคลุมสีขาวน้นั จึงถกู เธอกระชาก จนกระดุม หลุดลุ่ยแขวนอยบู่ ริเวณปกเส้ือของเขา “ไม่เป็นไรกด็ ีแลว้ ไม่เป็นไรกด็ ีแลว้ ถา้ เกิดอะไรข้ึนกบั เธอ ละกฉ็ นั จะระเบิดโรงพยาบาลของพวกคุณซะ!” เห็นท่าดงั น้นั สองแพทยห์ นุ่มจึงรีบปลีกตวั ออกไปทนั ที ผหู้ ญิงท่ีส่วนสูงไม่ถึงหน่ึงเมตรหก โมโหไดน้ ่ากลวั เกินไป แลว้ ท่าทางเธอเม่ือสกั ครู่ไม่ต่างอะไรจากคิงคองในร่างบาร์บ้ี สกั พกั ต่อมา ฉู่ลว่ั หานถูกเขน็ ออกมาจากดา้ นใน ถงั จิ้นเห ยยี น ติดตามมาไม่ห่าง ดวงตาสีแดงก่าน้นั ทาใหร้ ู้วา่ เมื่อก้ีเขา พ่งึ ร้องไหม้ า

ลู่ซวงซวงเช็ดน้าตาและคราบดาบนใบหนา้ อยา่ งขอไปที เธอเงย ข้ึนมาเห็นถงั จิ้นเหยยี นพอดี หลงั จากวนุ่ วายไปหน่ึงคืน ใบหนา้ ของ เขาน้นั ยากท่ีจะซ่อนความอ่อนลา้ เอาไวไ้ ด้ ผมเผา้ ช้ีไปมาไม่เป็นทรง แต่ถึงอยา่ งน้นั กไ็ ม่ไดส้ ่งผลกระทบอะไร ต่อรูปลกั ษณ์ที่ไม่ธรรมดา ของเขาเลยแมแ้ ต่นอ้ ย คู่ซวงซวงมองแลว้ มองอีกอดไม่ไดท้ ่ีจะเอ่ยทกั “โอะ้ …ถงั จิ้นเหยยี น คุณคือถงั จิ้นเหยยี น?” ถงั จิ้นเหยยี นที่ตอนน้ีใจพะวงอยแู่ ต่กบั ฉู่ลว่ั หานต้งั ใจจะ ไม่สนทนา กบั เธอจึงครามรับอยา่ งขอไปที่ ลู่ซวงซวงกลืนน้าลายลงคอหลายอีกก่อนจะพดู ต่อ “คุณ….ชอบลวั่ ลว่ั ใช่ไหม?” ถงั จิ้นเหยยี นที่ถูกถามใบหนา้ พลนั เห่อร้อนข้ึนมาทนั ที เขาถึงหนั กลบั มามองลู่ซวงซวง “แลว้ ไม่ไดเ้ หรอ?” สู่ซวงซวงดีใจจนเกือบลืมไปแลว้ วา่ ฉู่ลวั่ หานยงั อยบู่ นเสน้

ความเป็นความตายอยลู่ ะล่าละลกั “ไดส้ ิ ตอ้ งไดอ้ ยแู่ ลว้ ระ..รบกวน หมอถึงแลว้ รบกวนแลว้ ” สีหนา้ และน้าเสียงน้ี เปลี่ยนไดเ้ ร็วเกินไป แลว้ ? ลู่ซวงซวงท่ีกาลงั อยเู่ ป็นเพื่อนฉู่ลวั่ หานสงั เกตอาการ ได้ แต่แอบมอง ถงั จิ้นเหยยี นตลอดทาง เคยแต่ไดย้ นิ ฉู่ลว่ั หานพศู ถึงเขา เธอนึกวา่ รองคณบดีจะหนา้ ตาเป็นอยา่ งไรกล็ ว้ นแต่ เป็นวยั กลางคนกนั หมดแลว้ ท้งั ยงั สบประมาทไวว้ า่ เป็นตาลุง หวั งูท่ีชอบมาหลีสาวๆ มนั บา้ ไปแลว้ แต่ใครจะคิดวา่ ท่ีจริงแลว้ ถงั จิ้นเหยยี นน้นั ยงั หนุ่ม แถมยงั ท้งั มีเสน่ห์ ท้งั หล่อเหลา! ลวั่ ลว่ั เธอโง่หรือเปล่า? ที่ไม่ควา้ เอาผชู้ ายท่ีมีคุณสมบตั ิ ดีๆ แบบน้ี ไปคิดถึงแต่คนเลือดเยน็ ไร้อารมณ์แถมหลายใจ อยา่ งหลงเซียวนน่ั ทาไม! แมว้ า่ ..แบบหลงเซียวน้นั กห็ าไดย้ ากกเ็ ถอะ….

เม่ือไปถึงหอ้ งพกั ผปู้ ่ วยถงั จิ้นเหยยี นรีบรุดไปอยขู่ า้ งๆ เตียงคู่ลวั่ หาน ผหู้ ญิงหา้ วแบบลู่ซวงซวงยงั มองออกเลยวา่ สายตาที่ถงั จิ้นเหยยี นใช้ มองฉู่ลว่ั หานน้นั ล้าลึกราวมหาสมุทร นุ่มนวลราวกบั ฟองน้า ถงั จิ้นเหยยี นไม่ไดย้ กมือของฉู่ลว่ั หานข้ึนมากมุ ไวเ้ พอ่ื รักษามารยาท แค่สายตาที่เขาใชม้ องกแ็ ทบจะเหมือนโอบ กอดเธอไวอ้ ยแู่ ลว้ ผหู้ ญิงร่างเลก็ ที่ใบหนา้ ซีดเซียวนอนหายใจอยา่ งสงบบน เตียง ลู่ซ วงซวงไลม้ ือตามกรอบหนา้ เธออยา่ งเบามือ พลาง เอ่ย “คนโง่ เธอ มนั โง่” ถงั จิ้นเหยยี นแมไ้ ม่เขา้ ใจที่เธอพดู แต่เขากไ็ ม่ชอบใหใ้ คร พดู กบั ฉ่ลว่ั หานไม่ดีต่อหนา้ เขา “ทาไมคุณถึงวา่ เธอโง่?” คูช่ งงชวงกม้ ลงมองจู่ลว่ั หานมุมปากขยบั ยกข้ึนเป็นรอย ยมิ้ บางเบา วางผา้ ขนหนูในมือลง ลู่ซวงซวงมองถงั จิ้นเหยยี นอยา่ ง จริงจงั พอดู แบบน้ีแลว้ เขากห็ ล่อมากจริงๆ แมช้ ุดนอนท่ีสวม อยไู่ ม่คอ่ ย เหมาะสมแต่ถงั จิ้นเหยยี นสวมเส้ือคลุมสีขาวทบั ไว้ ทาใหม้ องไม่ เห็นเส้ือผา้ ดา้ นใน ถา้ ไม่มองเทา้ แลว้ ละกเ็ ขา ช่าง….ดูงดงามสะอาด สะอา้ นซะจริง

“ฉนั พดู วา่ ลวั่ ลวั่ คนโง่ เรื่องของเธอ คุณทราบไหม? ฉนั แค.่ ” “เรื่องที่แต่งงานแลว้ ?” เขาตอบกลบั อยา่ งเป็นธรรมชาติ ถา้ อยา่ งน้นั พวกเราคง เป็นคน กนั เอง ลู่ซวงซวงเบิกตากวา้ ง “แม่ง…อืม เปล่าๆ ฉนั หมายถึงวา่ คุณรู้เรื่องที่ เธอแต่งงานแลว้ ? แลว้ คุณรู้ไหมวา่ สามีเธอคือ ใคร?” ถงั จิ้นเหยยี น พยกั หนา้ ลู่ซวงซวงกดั ฟัน เธอจะไม่ออ้ มคอ้ มอีกต่อไปแลว้ ต่อให้ ตอนแรก เธอกไ็ ม่ไดอ้ อ้ มอะไรนกั กเ็ ถอะ “หมอถงั ในเมื่อคุณรู้ เร่ืองท้งั หมด อยแู่ ลว้ ฉนั กจ็ ะไม่ปิ ดบงั อะไรแลว้ ฉนั รู้จกั กบั ลวั่ ลว่ั มานานหลายปี ชีวติ เธอ…ไม่ง่ายเลย” พอนึกถึงครอบครัวของเธอ พอ่ แม่ของเธอ แม่เล้ียงแลว้ ยงั มี นอ้ งสาวต่างแม่นนั่ อีก นึกถึงชีวิตแต่งงานสามปี ตลอดของ เธอ สู่ซ วงซวงกน็ ้าตาไหลอีกคร้ัง

สู่ซวงซวงสูดน้ามูกก่อนจะเอ่ยต่อ “ชีวิตลว่ั ลวั่ น้นั ไม่ง่าย เลย เธอทน ลาบากมามาก การแต่งงานของเธอกบั ไอน้ น่ั มนั ไม่ ต่างจากอะไรกบั คุก ราวกบั เป็นนกั โทษคนหน่ึง คุก ทรมาน เทพธิดาตวั นอ้ ยของฉนั ไม่ต่างจากอะไรจากสาวใช้ เพราะ ฉะน้นั ฉนั …ฉนั ขอร้องคุณได้ หรือไม่ ในคุณเม่ือชอบเธอแลว้ กข็ อใหค้ ุณชอบเธอไปเร่ือยๆ” “ลวั่ ลวั่ เธอเป็นคนฉลาด แต่เพราะความรักบงั ตา ดงั น้นั คุณตอ้ ง อดทนใหม้ ากๆ ฉนั ดูออกวา่ คุณแคร์เธอมาก ถา้ เป็น ไปไดค้ ุณช่วย เธอหน่อย พาเธอออกมาจากวงั วนน้นั ที่ได้ ไหม?” ลู่ซวงซวงเหมือนกบั ผปู้ กครองฝากฝังใหค้ นอื่นดูแลลูก ดว้ ยความ จริงใจและเป็นห่วงไม่มีผดิ เธอหวงั จากใจจริงอยาก ใหฉ้ ่ลว่ั หานมี ความสุข ตอ้ งไปจากหลงเชียวเท่าน้นั เธอถึงจะมี ความสุขได้ ถงั จิ้นเหยยี นฟังเธอพดู จนจบอยา่ งใจเยน็ พยกั หนา้ รับ อยา่ งสุขมุ “คุณวางใจเถอะ ผมทาแน่” ลู่ซวงซวงเชด็ น้าตาท่ีนองหนา้ “จริงเหรอ? ง้นั ฉนั ขอให้ พวกคุณมี ความสุข!”

ถงั จิ้นเหยยี นอดที่จะหลุดยมิ้ ไม่ได้ หูแดงราวกบั เดก็ ชาย เขินอาย “ขอบคุณ” กมั ลงมองอู่ลว่ั หานในใจของถงั จิ้นเหยยี นยงิ่ สบั สนมาก ข้ึน ถา้ เป็น อยา่ งที่ลู่ซวงซวงพดู ชีวติ ของฉู่ลวั่ หาน เกรงวา่ คง ไม่ไดล้ าบากแค่ เร่ืองที่แต่งงานกบั หลงเชียวเพียงเร่ืองเดียว แต่ไม่เป็นไร เขาไม่สามารถไปแกไ้ ขอดีตอนั วนุ่ วายของ เธอไดก้ จ็ ริง ถา้ อยา่ งน้นั แคท่ าใหใ้ นอนาคตเธอสดใสกพ็ อ “คุณลู่ คุณไปลา้ งหนา้ เถอะ ผมจะอยตู่ รงน้ีเอง” คูซ่ วงซวงกระวกี ระวาดรับคา “คะ่ ค่ะ ง้นั ฉนั ไปก่อนนะ” เธอรีบจ้า อา้ วกา้ วเขา้ หอ้ งน้าไป เม่ือลู่ซวงซวงเงยหนา้ ข้ึน เห็นเงาสะทอ้ นของ ตวั เองในกระจกแลว้ กต็ อ้ งสะอีก…อะไรเนีย! เมื่อก้ีเธอพยายาม โฆษณาฝากฝังฉู่ลวั่ หานดว้ ยใบหนา้ ท่ี เลอะเทอะน่ากลวั น้ีอยา่ งน้นั เหรอ? ขายหนา้ ขายไปถึงหนา้ บา้ นบรรพบุรุษเลยทีเดียว ถงั จิ้นเหยยี นนง่ั ลงบนเกา้ อ้ีขา้ งๆ หนา้ ต่าง หยบิ ผา้ ขนหนู

ท่ีลู่ซวงซวงวางไวเ้ ช็ดตามใบหนา้ และลาคอของฉู่ลวั่ หาน “คุณ วางใจเถอะ ผมจะไม่ยอมแพ้ ไม่วา่ คุณจะปฏิเสธหรือคอธ หลบหนา้ แค่ไหน ผมเลือกคุณแลว้ ผมไม่ยอมแพห้ รอก” ทอ้ งฟ้าขา้ งนอกค่อยๆ สวา่ ง ถงั จิ้นเหยยี นไม่ไดห้ ลบั ต ลอดท้งั คืน เขาคอยอยขู่ า้ งๆ ฉู่ลว่ั หานทุกวนิ าที ในใจของเขา คิดถึงแต่เธอคนเดียว คูซ่ วงซวงที่สุดทา้ ยทนง่วงไม่ไหวปื นข้ึนไป หลบั บนโซฟา ถงั จิ้นเหยยี นหนั ไปมองร่างท่ีนอนบนโซฟาจึงหลุดยมิ้ ออกมา ฉู่ลว่ั หานถือวา่ ยงั โชคดีท่ียงั มีเพือ่ นสนิทแบบลู่ซวงซวง ฉู่ลวั่ หานท่ีนอนไมไ่ ดส้ ติท้งั คืนในที่สุดกไ็ ดต้ ื่นมา ส่ิงแรกที่ เห็น หลงั จากลืมตาต่ืนข้ึนมาคือถงั จิ้นเหยยี นท่ีสีหนา้ ท้งั กงั วล ปนโล่งใจ โล่งใจ เขามอบยมิ้ ราวกบั แสงในฤดูร้อนใหเ้ ธอ “คุณฟ้ื นแลว้ ” น้าเสียงอบอุ่นราวกบั เมื่อคืนไม่ไดเ้ กิดเร่ืองวนุ่ วายอะไรข้ึน “รอง คณบดี? คุณมาอยทู่ ่ีน่ีไดย้ งั ไง? ฉนั …ทาไมถึงมาอยู่ ที่น่ี?”

ถงั จิ้นเหยยี นหวั เราะ เพอื่ นคุณพาคุณมาส่ง เม่ือวานคุณ โดนวางยา แต่ตอนน้ีไม่เป็นไรแลว้ ล่ะ” “ชวงซวงล่ะ เธอเป็นยงั ไงบา้ ง?” ฉ่ลว่ั หานขยบั ตวั พยายามจะลุกกลบั ถูกถงั จิ้นเหยยี นกดลงไปนอน บนเตียงตามเดิม “เธอไม่เป็นไร ตอนน้ีหลบั อย”ู่ พดู พลางช้ีไปทางร่างท่ีนอนขดตวั อยโู่ ซฟา ฉู่ลว่ั หานถอน หายใจ พร้อมกบั ยมิ้ “ตกใจหมดเลย” คุณต่างหาก ทาผะ….พวกเราตกใจหมดเลย” เขายมิ้ อยา่ งอบอุ่นและ ดูผอ่ นคลายข้ึนมาก “คุณคงไม่ไดอ้ ยเู่ ฝ้าฉนั ท้งั คืนหรอกใช่ไหม?” ดูจากสภาพ เขาแลว้ เหมือนคนไม่ไดน้ อนมาท้งั คืน ถงั จิ้นเหยยี นสอดมือขา้ งหน่ึงเซ็กดูหลอดใหก้ ลูโคสใน กระเป๋ าเส้ือ “นนั่ ไม่สาคญั หรอก คุณฟ้ื นกด็ ีแลว้ แต่ยงั ตอ้ ง ระบายฤทธ์ิยาออกอยู่ ผมทาเร่ืองนอนโรงพยาบาลไวใ้ ห้ เรียบร้อยแลว้ คุณพกั ผอ่ นเถอะ”

เธอพยกั หนา้ อยา่ งรู้สึกผดิ ก่อนหนา้ น้ีเธอคอยแต่ปฏิเสธ เขาซ้าแลว้ ซ้าเล่า เยน็ ชาไม่สนใจจนถึงทาตวั ไม่มีมารยาท ไม่ คิดเลยวา่ เขาจะยงั อ่อนโยนกบั เธอ ตอนน้ีเธอไม่รู้แลว้ จริงๆ วา่ ควรวางตวั อยา่ งไร “ขอบคุณนะคะ รองคณบดี” “คุณลา้ งทอ้ งมาตอนน้ียงั ทานอะไรไม่ได้ ในน้าเกลือมีสาร อาหารอยู่ แลว้ แต่ถา้ หิวจริงๆ ค่อยฉีดกลูโคสใหค้ ุณ รู้สึกไม่ สบายตรงไหนให้ บอกผมทนั ทีเขา้ ใจไหม?” ลวั่ หานพยกั หนา้ ตอบ “ค่ะ” หลงั จากท่ีถงั จิ้นเหยยี นออกไปแลว้ ลู่กต็ ่ืน ท้งั ท่ี จริงแลว้ เธอต่ืน ต้งั แต่ตอนท่ีท้งั สองคนกาลงั คุยกนั ปากหนกั ท้งั คู!่ มีความรู้สึกใหก้ นั แทๆ้ ยงั จะไวท้ ่า “ท่ีรัก เธอตื่นแลว้ เหรอ เธอทาหมอถงั ตกใจแทบแยแ่ หนะ คูล่ ว่ั หานยมิ้ อยา่ งอ่อนใจ “ฉนั วา่ เธอดูตกใจยงิ่ กวา่ ” “แน่ละสิ! ฉนั เตรียมตวั จะตายตามเธอไปแลว้ แต่เธอฟ้ื น แลว้ กแ็ ลว้ ดี เท่ากบั วา่ รักษาชีวิตนอ้ ยๆ ของฉนั ไวไ้ ด”้

ฉู่ลวั่ หานทาปากขมุบขมิบ “พดู อะไรไร้สาระ!” ลู่ซวงซวงฟ่ บุ ลงขา้ งเตียงก่อนจะเอ่ยดว้ ยน้าเสียงจริงจงั “ลวั่ ลว่ั ถา้ หมอถงั มาสารภาพรักกบั เธอ หรือขอเธอแต่งงาน เธอตอบตกลงไป นะ ฉนั วา่ ชีวติ น้ีเธอคงไม่ไดเ้ จอผชู้ ายที่ดีกบั เธอขนาดน้ีอีกแลว้ ” “หม?” อู่ซวงซวงเม่ือวานไม่วา่ เรื่องเลก็ เรื่องใหญ่เธอลว้ นเกบ็ มา คิดไม่วา่ เป็นติดต่อขอความช่วยเหลืออยา่ งไร สภาพถงั จิ้นเห ยยี นที่สวม รองเทา้ แตะรีบตะบึงออกมา พยายามอยา่ งสุดชีวิต ท่ีหอ้ งฉุกเฉินเพื่อ ช่วยฉู่ ลวั่ หาน รวมท้งั อยเู่ ฝ้าเธอตลอดท้งั คืน “เธอเป็นคนพดู เองนะวา่ ไมค่ วรทาร้ายความรู้สึกดีๆ ท่ีคน อื่นเขามี ให?้ ท้งั ชีวิตของผหู้ ญิงสาคญั ท่ีสุดคือแต่งงานกบั ใคร สักคนที่รักเรา คนท่ีปกป้องเราได้ หลงเซียวแมว้ า่ จะเป็นแบบ ที่ผหู้ ญิงช่ืนชอบเยอะ บา้ นรวย แต่เขาใหก้ บั อะไรเธอ? แต่ถงั จิ้นเหยยี นคนน้นั แมแ้ ต่ชีวติ ก็ ใหเ้ ธอได”้ ชีวติ กใ็ หไ้ ด.้

คาพดู ที่หนกั แน่นน้นั ทาใหม้ วลคลื่นมากมายเกิดข้ึนในใจ ของฉู่ ลวั่ หาน หรือเพราะเธอใหใ้ จกบั หลงเซียวไปหมดแลว้ ถึงไดม้ อง ขา้ มผชู้ าย ดีๆ ขา้ งกายไป สิ่งที่เตน้ อยรู่ ะหวา่ งอกเจบ็ แปลบทนั ทีที่นึกถึงหลงเซียวข้ึนมา หลงเซียว… เธอควรทาอยา่ งไรดี?

ตอนที่ 82 ท่ฉี ันต้องการ กแ็ ค่นี้ “ขอโทรศพั ทใ์ หฉ้ นั หน่อย” ฉู่ลว่ั หานแบมือขอโทรศพั ท์ เธออยากเช็กดูวา่ เธอหายไป ท้งั คืนแบบ น้ีหลงเซียวไดโ้ ทรหาหรือส่งขอ้ ความมาบา้ งไหม ลู่ซวงซวงพึมพารับก่อนจะยนื่ โทรศพั ทส์ ่งให้ ฉู่ลว่ั หานสูดลมหายใจ เขา้ ลึกแลว้ เปิ ดดู พบหนา้ จอวา่ ง เปล่า ไม่มีแจง้ เตือนสายโทรเขา้ หรือ ขอ้ ความใดๆ ท้งั สิ้น หน่วงลึกในใจ ชีวติ คู่เธอกบั หลงเซียวเดินมาถึงปลายทาง แลว้ ใช่ ไหมนะ แต่ทาไมเธอถึงยงั ทาใจยอมรับไม่ได?้ ต่อใหร้ ู้ดีวา่ ถา้ หากเดินกลบั ทางเดิมตอ้ งเจอกบั ความเยน็ ชาและ เจบ็ ปวดเหมือนแต่ก่อน เธอกย็ งั ตดั ใจไม่ไดอ้ ยดู่ ี “จริงสิลว่ั ลวั่ ทาไมเธอถึงถูกวางยาไดล้ ่ะ เมื่อคืนเคร่ืองดื่ม เรากด็ ่ืม เหมือนกนั พวกเราไม่เห็นเป็นอะไร ทาไมเธอถึงกลาย เป็นแบบน้ี ไปไดล้ ่ะ?”

ลู่ซวงซวงถามถึงประเดน็ สาคญั จริงสิ เธอถูกวางยาไดย้ งั ไง? เธอพยายามนึกถึงเรื่องราวเม่ือคืนอยา่ งละเอียด มนั เกิด อะไรข้ึนกนั แน่? ยานนั่ เขาไปในร่างกายเธอไดอ้ ยา่ งไร? แลว้ ใครเป็นคนทาเธอ? “ฉนั กไ็ ม่รู้ “เธอคงไม่ปล่อยไปท้งั แบบน้ีหรอกใช่ไหม? ต่อใหเ้ ธออยากปล่อย เลยตามเลยฉนั กไ็ ม่ยอมอยดู่ ี เธอตอ้ งลากคนท่ี ทากบั เธอแบบน้ีมา รับผดิ ชอบใหไ้ ด้ เธอพกั ผอ่ นเถอะ ฉนั จะ กลบั ไปเช็กดูกลอ้ งวงจร ปิ ดท่ีผบั ตอ้ งจดั การลา้ งแคน้ ให้ สาสม!” “เธออยา่ ใจร้อนสิ คนที่ผบั พวกน้นั ไม่น่ายงุ่ ดว้ ย ดีไม่ดีจะ สร้าง ปัญหาใหต้ วั เองเปล่าๆ เธอเองกเ็ ป็นผหู้ ญิงจะถูกรังแก เอาเปล่าๆ” “ถา้ อยา่ งน้นั ตอ้ งทายงั ไงล่ะ แจง้ ความ? ตารวจพวกน้นั ลว้ นไม่ได้ เรื่อง ทาอะไรไม่ไดส้ กั อยา่ ง…อีกอยา่ งเรื่องน้ีเธอ จะบอกหลงเซียว ไหม?” เขา

คู่ลวั่ หานส่ายหนา้ “ไม่ตอ้ งบอกหรอก ระหวา่ งเรามีเร่ืองให้ เก่ียวขอ้ งกนั นอ้ ยสุดจะดีกวา่ เธอไปหาอะไรกิน กลบั ไป เปลี่ยนชุด ก่อน แลว้ วานไปเอาเส้ือผา้ ฉนั ที่อพาร์ตเมนตส์ กั ชุด สองชุดให้ หน่อยสิ ลาบากเธอแลว้ นะที่รัก” “ที่รัก ตอ้ งไม่ลาบากอยแู่ ลว้ สิ แบบน้ีจะมอบใจใหฉ้ นั ได้ หรือยงั ?” “เอาสิ ไปจดทะเบียนกนั !” “แหวะ เธออยากจดทะเบียนซ้าซอ้ นหรือไง?” ใหต้ ายสิ! พูดผดิ ไปแลว้ ! คู่ซวงซวงออกจากหอ้ งไป ประโยคน้นั ของเธอประโยคเดียวเหมือนปลุกคนท่ียงั ติด อยใู่ นความ ฝันใหต้ ื่น จริงสิ ต่อใหเ้ ธอคิดอยากจะเริ่มตน้ ชีวิตใหม่ ยอมรับถงั จิ้นเหยยี น.. อยา่ งนอ้ ยเธอควรไดร้ ับอิสรภาพโดยไดร้ ับใบ ทะเบียนการหยา่ ร้าง มาก่อน

เกือบสี่ปี แลว้ สาหรับการแต่งงานคร้ังน้ีท่ีเธอเหมือนเดินบน- แผน่ น้าแขง็ บางๆ มาตลอดทาง ที่เธอตอ้ งสะกดอารมณ์ใน ทุกๆ วนั เธอ อยากใหต้ วั เองไดห้ ายใจหายคอไดอ้ ยา่ งสะดวก บา้ ง ไปจากหลงเซียว เธอถึงจะเริ่มตน้ ใหม่ได้ ในตอนน้นั เองโทรศพั ทใ์ น มือฉู่ลวั่ หานกส็ น่ั บนหนา้ จอแจง้ เตือนเป็นสายของหลงเซียว! ทาไมเขาถึงไดโ้ ทรมาในเวลาน้ี? ฉ่ลว่ั หานเมม้ ปาก พยายามจดั การหวั ใจและจงั หวะหายใจ ใหเ้ ป็น ปกติ แลว้ คิดหาคาพดู ก่อนจะกดรับสาย ทนั ทีท่ีเธอยกโทรศพั ทข์ ้ึนแนบหู กไ็ ดย้ นิ เสียงแขง็ ๆ ท่ีท้งั ทุม้ ต่าท้งั เยน็ ชาแทรกเขา้ มาทนั ที “คิดหาขอ้ อา้ งอะไรอีกล่ะสิ ถึงไดน้ านนกั ?” น้าเสียงแดกดนั ที่หากฟังดูดีๆ แลว้ ในน้าเสียงโมโหน้นั แสดงถึง ความรังเกียจอยา่ งชดั เจน เขาคงตอ้ งคิดวา่ เธอออก มาก่อเรื่องอะไร อีก? แต่จะวา่ ไปเร่ืองที่เกิดข้ึนท้งั หมดกเ็ พราะเธอ “แอบ” ออก

มา ทาไมแมว้ า่ เธอจะตกอยใู่ นสภาพน้ีแลว้ ในใจกลบั รู้สึกวา่ เธอเองท่ี เป็นคนผดิ ? ฉู่ลวั่ หานเกลียดตวั เองท่ีรู้สึกดอ้ ยกวา่ หลงเชียวอยเู่ สมอ ! เธอกดั ฟันตอบ “หลงเซียวท่ีคุณอยกู่ บั ผหู้ ญิงของคุณท่ีบา้ นท้งั คืน ฉนั จะมีธุระส่วนตวั ขา้ งนอกไม่ไดเ้ ลยหรืออยา่ งไร ฉนั เป็นภรรยาคุณ แคใ่ นนามไม่ไดห้ มายความวา่ คุณจะมีสิทธิ มาเจา้ ก้ีเจา้ การฉนั ยงั ไงก็ ได้ แลว้ กไ็ ม่ไดห้ มายความวา่ คุณจะ เอาสถานะของคุณมาสง่ั อยา่ งไร ฉนั ได”้ เหอะ! เขาถามไปแคป่ ระโยคเดียวเธอเถียงกลบั ยาวขนาดน้ี เทียบกบั เมื่อ สามปี ก่อนถือวา่ เธอพฒั นาข้ึนมากเลยทีเดียว! ยง่ิ เวลาผา่ นไปยงิ่ ปี กกลา้ ขาแขง็ ยงิ่ เวลาผา่ นไปในใจเธอ ยง่ิ ไม่ถือวา่ เขาคนน้ีเป็นสามี !

หลงเซียวไม่มีทางยอมใหฉ้ ู่ลว่ั หานทาท่าทางอวดดีต่อ หนา้ เขาแน่ๆ เขามองตน้ ไมต้ น้ ใหญ่ท่ีอยดู่ า้ นขา้ งนอกหนา้ ต่าง ของหอ้ งหนงั สือ พลางเคาะนิ้วมือลงบนโตะ๊ เป็นจงั หวะ บรรยากาศกดดนั แผก่ ระจายไปรอบๆ “ผมไม่สนวา่ ตอนน้ีคุณจะอยทู่ ี่ไหน รีบกลบั มาเดี่ยวน้ี แลว้ อยา่ คิดท่ี จะเอางานของคุณมาอา้ ง ถา้ คุณยงั บอกวา่ ติดงาน ผมจะทาใหค้ ุณ โดนไล่ออก ไม่สิ…ปิ ดโรงพยาบาลไปเลย” เขาไม่ไดก้ าลงั คุยกบั เธอแต่กาลงั หาเรื่องเธอตา่ งหาก นี่ เป็นคาข่ขู อง หลงเซียว ถา้ หากเธอยงั ไม่ยอมทาตามท่ีเขา ตอ้ งหาวิธีมาจดั การเธอ ไดแ้ น่ “หลงเซียว คุณอยา่ มาทาแบบน้ี คุณกาลงั ลอ้ เล่นกบั ชีวติ ของหลายๆ คน” ฉู่ลว่ั หานพดู เสียงแหบแหง้ รู้สึกถึงกลิ่นคาว เลือดที่ซึมอยใู่ น ลาคอ นิ้วเรียวของหลงเซียวยกข้ึนกมุ ขมบั ใบหนา้ คมคายมีร่อง รอยความ เหน่ือยลา้ ท่านเซียวจาไม่ไดแ้ ลว้ วา่ เมื่อคืนเขาเดิน เขา้ ออก

หอ้ งรับแขกกี่คร้ังและยงั นอนไม่หลบั ตลอดท้งั คืน ถา้ เป็นอยา่ งที่เธอ พูดจริง เขาที่สามารถตรวจสอบตารางเวรเธอ ไดแ้ ละเม่ือคืนเขากไ็ ด้ ทาเรื่องท่ีโง่ที่สุดในชีวิตลงไป เขาตรวจ ดูตารางเขา้ เวรของเธอจริงๆ แต่กลบั พบวา่ เมื่อวานเธอเลิก งานตามปกติ เธอไม่ไดอ้ ยทู่ ี่ โรงพยาบาลต้งั แต่แรก จะไม่ใหเ้ ขาหวั ร้อนไดอ้ ยา่ งไร? “หมอฉู่ในเมื่อคุณเป็นห่วงเป็นใยคนป่ วยขนาดน้นั กไ็ ปเจอ กนั ที่วิลล่าเด่ียวน้ี ไม่อยา่ งน้นั ละก…็ .” “หลงเซียว คุณตอ้ งการอะไร กนั แน่?” ฉู่ลวั่ หานไม่อยาก ทนฟังเขาพดู อะไรอีกต่อไปแลว้ หลง เซียวมีความสามารถ ทาร้ายความรู้สึกเธอไดท้ ุกคร้ังท่ีอา้ ปากพดู ใบหนา้ หล่อเหลาของหลงเซียวท่ีตอนน้ีสามารถเห็น เสน้ เลือด บริเวณหนา้ ผากของเขาไดอ้ ยา่ งชดั เจน เปิ ด หนา้ ต่างใหล้ มโกรกเขา้ มา ท้งั ท่ีตอนน้ีเป็นช่วงฤดูร้อนแต่กลบั รู้สึกถึงความเยน็ เยยี บ บางอยา่ งโรยรอบตวั เขา

“ผมตอ้ งการอะไร ผมจะบอกต่อหนา้ คุณเอง” เขาแค่ตอ้ งการจะให้ เธอกลบั ไปท่ีวลิ ล่าท่ีไม่มีทางหนีทีไล่ ฉู่ลว่ั หานหลบั ตาลง กดั ฟันเตรียมพร้อมจะตอบโตก้ ลบั ไดย้ นิ เสียง หวานแทรกเขา้ มาเสียก่อน ออดออ้ นอ่อนโยนเป็นเสียงของโม่หรูเฟย “พีเ่ ชียว งานวนั น้ีฉนั ใส่ชุดน้ีสวยไหม?” โม่หรูเฟยทาบชุด เดรสยาว บนร่างไม่แมแ้ ต่จะเคาะประตู โม่หรูเฟยทาบชุดเดรสยาวบนร่าง ไมแ่ มแ้ ต่จะเคาะประตู เดินเขา้ มา หมุนตวั เดรสบางท่ีดา้ นหนา้ แหวกลึกลงจนสามารถ เห็นร่องอกได้ อยา่ งไม่ตอ้ งพยายามมอง ถา้ เป็นผหู้ ญิงของตวั เองสวมชุดแบบน้ีออกไปขา้ งนอก กลวั วา่ พวก ผชู้ ายคนใดกจ็ ะถือสา ทวา่ หลงเชียวกลบั ตอบแค่ วา่ “สวยดี” แค่คา วา่ สวยคาเดียว โม่หรูเฟยดีใจยมิ้ หนา้ แดง “ฉนั เช่ือพ่ีเซียว ในงานมี นกั ข่าวมากมายถึงตอนน้นั ฉนั จะเลือก รูปท่ีสวยๆ กลบั มา” หลง เชียวถือโทรศพั ทไ์ วท้ ่าเดิมถือสาย คา้ งไวห้ นาซ้าไม่แมแ้ ต่จะปิ ดไมค์ “อึม”

เขาตอบโม่หรูเฟยแค่สามคา ในใจฉู่ลว่ั หานเหมือนเกิดมวลคล่ืนข้ึนมากมาย สวยดี สองคาน้ีหลงเชียวไม่เคยพดู กบั เธอ เม่ือก่อนเธอยงั มีใจ แต่งตวั มีอยคู่ ร้ังหน่ึงที่เธอไปร่วมงานเล้ียงตระกลู หลง เธอ เลือกเด รสยาวท่ีเปิ ดแผน่ หลงั อยา่ งต้งั ใจมาชุดหน่ึง ยงั ไม่ทนั ที่จะไดข้ อ ความเห็นจากเขา หลงเซียวกป็ ฏิเสธเสียงเยน็ ชา “สวมชุดอะไรของ เธอ ไปเปล่ียนซะ!” หลงั จากน้นั เธอไม่เคยขอความคิดเห็นเรื่องการแต่งตวั จากเขาอีกเลย แน่นอนวา่ หลงั จากน้นั เส้ือผา้ ออกงานของเธอ เขาเป็นคน จดั การหมด เขาไม่เคยเห็นดีเห็นงามดว้ ยต้งั แต่แรก “ผมใหค้ ุณแคห่ น่ึงชว่ั โมงหวงั วา่ คงจะพอ” พดู จบหลงเซียวกต็ ดั สายไป คู่ลว่ั หานมองหนา้ จอมืดสนิท ก่อนจะ ยมิ้ เยน็ “หลงเซียว ชาติก่อนฉนั ติดหน้ีอะไรคุณไวเ้ ห

รอ” ตดั ฟ้อเสร็จฉู่ลว่ั หานดึงสายเติมน้าเกลือออกก่อนจะลุกลง จากเตียง “หมอฉู่ เกิดอะไรข้ึน?” ถงั จิ้นเหยยี นรีบกา้ วเขา้ มาหลงั จากท่ีไปเปลี่ยนท้งั เส้ือผา้ และรองเทา้ ลา้ งหนา้ เรียบร้อยแลว้ แต่รอยคล้าใตต้ ายงั คง ปรากฏชดั เจนบน ใบหนา้ “ฉนั ไม่เป็นไร แต่ตอ้ งออกจากโรงพยาบาลเด๋ียวน้ี” ฉู่ลั่ วหานกม้ ตวั ลงหยบิ รองเทา้ แต่พอเธอกม้ หนา้ กร็ ู้สึกวงิ เวียน หนา้ มืดแถมยงั ปวด หวั เหมือนจะแตกเป็นเส่ียงๆ ถงั จิ้นเหยยี นรีบควา้ เธอไว้ “เกิดอะไรข้ึน?” “เร่ืองท่ีบา้ นค่ะ หลงเซียวใหฉ้ นั รีบกลบั ไป” ฉู่ลวั่ หานไม่มีสติมากพอที่จะทนั ไดค้ ิดหลุดพดู ถึงเรื่อง บา้ นใหถ้ งั จิ้น เหยยี นฟัง พอพดู จบเธอกระอกั กระอ่วนรีบ เปลี่ยนเรื่อง “ฉนั ..ฉนั ขอ สวมรองเทา้ ”

ถงั จิ้นเหยยี นผละออกมาพยกั หนา้ มองเธอ “ใหผ้ มไปเป็น เพือ่ น ไหม?” เขาดีใจท่ีเธอระบายความอดั อ้นั ออกมาบา้ ง “ไม่เป็นไร ฉนั ไปเองได…้ เม่ือก้ีคุณทาเป็นเหมือนไม่ ไดย้ นิ กไ็ ด”้ สายน้าไม่หวนคืน! นิ้วขาวสะอาดของถงั จิ้นเหยยี นจิ้มลงระหวา่ งคิว้ ของเธอ “คุณทา เหมือนไม่เคยพดู กไ็ ด้ แต่ผมทาเหมือนไม่เคยไดย้ นิ มา ก่อนไม่ได้ ถา้ ตอ้ งการผมเมื่อไหร่ใหบ้ อกผมทนั ที อยา่ แบกไว้ คนเดียวโอเคไหม?” จู่บรรยากาศอบอุ่นปกคลุมท้งั สองคน ในใจฉู่ลวั่ หาน สบั สน คาพดู ของซวงซวงยอ้ นกลบั เขา้ มาในสมอง ผชู้ ายท่ีดีอยา่ งถงั จิ้นเหยยี น.. ไม่ไดส้ ิ ตอนน้ีเธอยงั คิดมากไม่ได้ “ผมไม่สนวา่ คุณมีธุระอะไร ตอ้ งกลบั มาภายในสามชวั่ โมง ฤทธ์ิยา ตกคา้ งในร่างกายของคุณยงั ระบายออกไม่หมด ถา้ เลยเวลาอาจจะ อนั ตรายถึงชีวิต” “ฉนั รู้คะ่ ”

อยา่ ลืมสิ เธอกเ็ ป็นหมอ มองตามหลงั ฉลูรั่วหานท่ีเดินออกไป ถงั จิ้นเหยยี นกลบั รู้สึกสับสน เธอ ยงั ไมเ่ ปิ ดใจใหเ้ ขา ร่างกายอ่อนแอเหมือนจะลม้ ลงไดต้ ลอดเวลา โชคดีท่ีเธอ เรียกรถได้ พอดี เม่ือถึงวลิ ล่าฉู่ลว่ั หานเปิ ดประตูเขา้ มายงั ไม่ทนั ไดเ้ ปลี่ยน รองเทา้ ให้ เรียบร้อยดี กม็ ีเงาดาของร่างร่างหน่ึงท่ีเคล่ือนตวั จากหอ้ งนง่ั เล่นมา ประชิดตวั เธอดว้ ยความเร็วอนั น่าที่ัง นิ้วแขง็ แรงราวกบั คีมเหลก็ ควา้ ขอมือของเธอแน่น ดึงเธอ ใหล้ ุก ข้ึนมา ร่างกายแขง็ แกร่งลากเธอเดินออ้ มหอ้ งนงั่ เล่นไปตามทาง เดินยาว ดว้ ยความเร็วที่เทา้ เธอแทบจะไม่ติดพ้นื หลงั เสียงดงั ปี ง เธอกถ็ ูกหลง เซียวเหวีย่ งลงบนที่นอน

แผน่ หลงั ของเธอถูกกระแทก เจบ็ จนคิว้ ขมวดเขา้ หากนั เกือบส่ง เสียงร้องออกมา “ท้งั คืนไม่กลบั บา้ น คุณลืมไปแลว้ เหรอวา่ ตวั เอง เป็ นใคร” ท่ีเขาเอ่ยไม่ใช่ตาหนิ แต่เป็นน้าเสียงตดั พอ้ อยา่ งจนใจ แต่ลวั่ หานไม่ มีสติมากพอจะพจิ ารณาน้าเสียงของเขา ดนั ตวั ลุกข้ึน “พดู มาเลยวา่ คุณตอ้ งการอะไรกนั แน่?” ร่างสูงใหญ่ของหลงเซียวยนื ตระหง่านหนั หลงั ใหห้ นา้ ต่าง แสง กระทบร่างเขาจากทางดา้ นหลงั ทาใหม้ องไม่เห็นสีหนา้ ของเขาที่จม อยใู่ นความมืด “บอกผมมาวา่ คุณตอ้ งการอะไรกนั แน่?” เขาไม่ไดต้ อบ คาถามเธอ แลว้ แต่ยอ้ นถามกลบั ฉ่ลว่ั หานขยาผา้ ปูที่นอน ลมตีข้ึนแน่นหนา้ อกจนตอ้ งสูด ลมหายใจ เขา้ ออกอยสู่ กั พกั “ท่านเซียว ที่ฉนั ตอ้ งการกแ็ คใ่ บ หยา่ ไม่ตอ้ งการ เงินของคุณสกั แดงเดียว สถานะของคุณ ช่ือ เสียง สมบตั ิ ฉนั ไม่ ตอ้ งการอะไรท้งั น้นั หยา่ ใหฉ้ นั ฉนั ตอ้ งการ แคน่ ้นั ” อยา่ งน้นั เหรอ!

“อยา่ ใหผ้ มไดย้ นิ คาวา่ หยา่ อีก อยากหยา่ ง้นั เหรอ….ชีวติ น้ี อยา่ หวงั เลย” หลงเซียวกาหมดั แน่น แววตาที่เยอื กเยน็ แสน เยน็ ชาคูน่ ้นั ฉาย แววความเจบ็ ปวดในความมืด แต่เธอมองไม่เห็น ลวั่ หานยมิ้ เยาะ “คุณแค่คิดวา่ ฉนั ตายไปแลว้ ไม่ไดเ้ ห หลงเซียว สาวเทา้ เขา้ มาใกลเ้ ธอทีละกา้ ว “ฉู่ลว่ั หาน เธอ รอ?” มนั ผหู้ ญิงไม่มีหวั ใจ!” ฉู่ลว่ั หานเงยหนา้ ข้ึนเผชิญหนา้ ยมิ้ เยาะโดยไม่เกรงกลวั ทว่ั ท้งั ร่าง รู้สึกไดถ้ ึงความเจบ็ ปวดที่คุน้ เคยและไม่เคยหนีพน้ เธอกดั ฟันจนทน ความเจบ็ ก่อนจะเอ่ย “คุณอยากผา่ ดูไหม ท่านเซียว” เขาใชน้ ิ้วเรียวยาวปี บคางเธอดว้ ยความโกรธ ไม่วา่ จะ โกรธจนอยาก บีบเธอใหต้ ายยงั ไง! แต่….นิ้วกลบั ชะงกั แรง สีหนา้ ของเธอซีดขาว ราวกบั หิมะ ริมฝีปากซีดแตกไม่มีสีเลือด ราวกบั หุ่นกระดาษ “คุณเป็ นอะไร?”

ตอนท่ี 83 จะเกดิ อะไรขนึ้ กบั เธอไม่ได้ สองชว่ั โมงผา่ นไป ระหวา่ งทางเดินหนา้ หอ้ งฉุกเฉินในโรง พยาบาล “คุณทาอะไรกบั เธอกนั แน่? ทาไมอยๆู่ เธอถึงกลายเป็น แบบน้ีไปได”้ ถงั จิ้นเหยยี นเดินออกจากหอ้ งฉุกเฉินมา สองมือควา้ เอา คอเส้ือของ หลงเซียว ท้งั คู่ท่ีส่วนสูงพอๆ กนั พร้อมระเบิด ความโมโหใส่อีก ฝ่ าย ทางเดินหนา้ หอ้ งฉุกเฉินแมม้ ีคนเดินผา่ น ไปผา่ นมา แต่ไม่มีใคร กลา้ พอที่จะเขา้ มาหา้ มหรือหยดุ มองถงั จิ้นเหยยี นกบั หลงเซียวแมแ้ ต่ คนท่ีตอ้ งเดินผา่ นบริเวณน้นั ยงั เลือกท่ีจะเดินออ้ มพวกเขาสองคน ไป ถงั จิ้นเหยยี นมีชื่อเป็นถึงลูกชายเจา้ ของโรงพยาบาล เขา ทะเลาะ ววิ าทกบั หลงเซียวประธานบริษทั MBKตรงทางเดินใน โรงพยาบาล ถา้ เรื่องน้ีคงเป็นข่าวท่ีน่าสนใจ

แต่ประธานบริษทั MBKอยา่ งหลงเซียวถูกรองคณบดีถงั ควา้ คอเส้ือ ที่ทางเดินในโรงพยาบาลน้นั ยง่ิ น่าสนใจกวา่ นยั น์ตาสีดาสนิทของ หลงเชียวลกุ โชนไปดว้ ยความโกรธ จอ้ งถงั จิ้นเหยยี นเขมง็ “ปล่อยซะ” ถงั จิ้นเหยยี นไม่เพียงไม่ยอมปล่อยมือกลบั ลงน้าหนกั มือ ดึงร้ังคอ เส้ือหนกั ข้ึน “ท่ีแทค้ ุณกไ็ ม่ไดใ้ ส่ใจเธอเลย! คุณรู้ไหม วา่ เธอถูก วางยา?” “ถกู วางยา? คุณจะบอกวา่ เธอถูกวางยา?” นยั น์ตาของ หลงเซียววบู ไหวยยั ผหู้ ญิงโง่น่ีถูกวางยา? เขาไม่รู้เลย กลบั มาเม่ือตอนเขา้ เธอไม่ไดพ้ ูดอะไรสักคา “แมแ้ ต่เร่ืองที่เธอถูกวางยาคุณกย็ งั ไม่รู้?!” ถงั จิ้นเหยยี นยง่ิ โกรธมากข้ึนไปอีกเขายกกาป้ันหมายจะ ชกไปท่ี หนา้ ของหลงเซียว แลว้ ชกไปอยา่ งแรง “บอกมาใหห้ มดวา่ เกิดอะไรข้ึน?” สายตาท่านเซียวตอนน้ี แทบจะ ฆ่าคนได้

ถงั จิ้นเหยยี นปล่อยมือจากคอเส้ือเขา “เธอถูกวางยาเม่ือ คืน ยาพิษ ชนิดรุนแรง แมจ้ ะช่วยทนั แต่วา่ ฤทธ์ิยายงั คงตกคา้ อยใู่ นร่างกายเลย ยงั ตอ้ งระบายออกอยา่ งต่อเน่ืองแต่เชา้ น้ี เธอกลบั ดนั ทุรังจะกลบั บา้ น… พอพดู ถึงตรงน้ี ถงั จิ้นเหยยี นใชส้ ายตาเยน็ เยอื กมองหลง เซียว ใบหนา้ สะอาดสง่างามพดู ออกมาดว้ ยความโกรธทุกคา “เธอบอกวา่ มีเร่ืองที่บา้ น!” ที่แทก้ เ็ ป็นความผดิ ของหลงเซียว ท่านเซียวไม่ปฏิเสธแต่อยา่ งใด เขายน่ื มือไปควา้ คอเส้ือ ของถงั จิ้นเห ยยี น แผร่ ังสีสงั หารโรยรอบตวั “เธอจะฟ้ื นเม่ือ ไหร่” “ผมกไ็ ม่ทราบ ตอ้ งดูอาการของคนป่ วย” เธออาการทรุดลงเป็นคร้ังท่ีสองแลว้ เขาเองกไ็ ม่แน่ใจนกั “หมอเก!้ ผมวา่ คุณควรลาออกจากโรงพยาบาลไปซะ!” ไม่ทราบ! ดีซะจริง!

ถงั จิ้นเหยยี นรู้สึกกลดั กลุม้ อยา่ งช่วยไม่ได้ “ใช่ ผมไม่ สามารถรักษา เธอไดท้ นั ที เพราะความรู้ผมมีไม่พอ แต่คุณ หลงเซียว เป็นถึงสามี เธอกลบั ไม่ใส่ใจไม่ใช่วา่ ควรไปจากเธอ ซะ?” เหอะ คุณถือสิทธ์่ิอะไรมาพดู กบั ผม? รองคณบดีถงั ” ถามอยา่ งเยน็ ชา สถานะของถงั จิ้นเหยยี นน้นั เป็นช่องวา่ งท่ีกระอกั กระอ่วน ของพวก เขา เป็นท้งั หวั หนา้ และเพ่อื นร่วมงาน “เห็นใจเพ่อื น มนุษยด์ ว้ ยกนั ตอ้ งใชส้ ถานะดว้ ย?” เป็นคนดีซะจริง! ท่านเซียวคลายมือออกจากเส้ือคลุมสี ขาว “บอกมา เกิดอะไรข้ึนกบั เธอ? ทาไมถึงถกู วางยา? แลว้ โดนท่ีไหน?” ถงั จิ้นเหยยี่ นสะกดความโกรธเอาไว้ เรื่องน้ีเขาไม่สามารถ ปิ ดบงั หลงเชียวได้ อีกท้งั ยงั ตอ้ งหาความจริงเก่ียวกบั เร่ืองน้ี และคนทา ยงั ไงซะหลงเซียวมีสิทธ์ิที่จะรู้ “เมื่อคืนเพื่อนสนิทของเธอโทรหาผม ตอนที่ผมมาถึงโรง พยาบาล เธอกไ็ ม่ไดส้ ติแลว้ เร่ืองน้ีคุณตอ้ งถามเพอ่ื นของเธอ หรือรอใหเ้ ธอ ฟ้ื นแลว้ คอ่ ยถามเธอ”

ใบหนา้ อ่อนโยนของถงั จิ้นเหยยี นฉายแววความเสียใจ ความคิดสองอยา่ งปรากฏข้ึนในใจของอยา่ ง แรกคือเธอโดนวางยา อยา่ งที่สองคือเม่ือถูกวางยาคนที่เธอ คิดถึงคนแรกกลบั ไม่ใช่เขาแต่ เป็นถงั จิ้นเหยยี น ท่านเซียวยง่ิ ร้อนรุ่ม “ลว่ั ลว่ั ” ซวงซวงที่เห็นฉู่ลว่ั หานถูกเขน็ ออกมาจากหอ้ งฉุกเฉินจึง รีบร้อน ถาม เธอพน้ ขีดอนั ตรายแลว้ ไม่ใช่เหรอ? ทาไมถึงได้ กลบั เขา้ ไป? คุณ” เบิกตาโพลง แม่ง หลงเซียวมาอยทู่ ่ีน่ีไดย้ งั ไง! บรรยากาศน่ากลวั แปลกๆ ถงั จิ้นเหยยี นมองดวงหนา้ ซีดเซียวของฉู่ลวั่ หานอยา่ งปวด ใจ “เกิด เรื่องข้ึนนิดหน่อย ฝากคุณดูแลเธอต่อดว้ ย รบกวน แลว้ ” ลู่ซวงซวงเห็นท่าทางของท้งั สองคนแลว้ ไม่กลา้ แยง้ อะไร รีบพยกั หนา้ แลว้ เดินตามผชู้ ่วยเขน็ เตียงผปู้ ่ วยไปที่หอ้ งพกั

หลงเซียวมองถงั จิ้นเหยยี นอยา่ งเยน็ ชา แลว้ หมุนตวั เดิน ตามมา “เม่ือคืนเกิดอะไรข้ึน?” หลงเซียวกดดนั จนลู่ซวงซวงตอ้ งหลบลงไม่กลา้ สบตา แต่ ในเม่ือ เธอเองกเ็ ป็นเหยอื่ ลู่ซวงซวงคิดวา่ ไมม่ ีอะไรที่เธอตอ้ ง กลวั จึงเล่า เรื่องที่เกิดข้ึนเมื่อคืนใหเ้ ขาฟังหน่ึงรอบ สายตาที่เยน็ ชาแต่แทบจะแผดเผาเธอของท่านเชียว ทาใหย้ งิ่ ไม่กลา้ เงยหนา้ แยแ่ ลว้ พดู ไปพดู มาเธอเองกม็ ีความ ผดิ “เพราะง้นั คุณลู่ ผมควรขอบคุณคุณจริงๆ ท่ีพาเธอออก ไปสนุกท้งั คืน” น้าเสียงน้นั เยน็ ชาเสียจนน่าขนลุก ลู่ซวงซวงกดั กรามกรอด “ฉนั ฉนั กไ็ ม่คิดวา่ จะกลายเป็น แบบน้ี” หลงเซียวมองลู่ซวงซวงท่ีส่วนสูงต่างจากตวั เองอยมู่ าก “เธอไม่ เป็นไรกแ็ ลว้ ไป ไม่อยา่ งน้นั คุณเดือดร้อนแน่”

หลงั จากคาดโทษ หลงเซียวไม่ไดอ้ ยใู่ นหอ้ งต่อเขาลว้ ง กระเป๋ า กางเกงแลว้ เดินจากไป ร่างที่เหมือนมีประกายไฟอยรู่ อบตวั ยนื อยบู่ ริเวณระเบียงเขาต่อสาย หาหมิง “ทุกคนท่ีอยใู่ นผบั เม่ือคืนน้ี ไม่วา่ ใครกไ็ ม่ยกเวน้ !” “ครับ จะเชก็ ใหเ้ ดี๋ยวน้ี” จ้ีตงหมิงไม่ไดถ้ ามต่อวา่ ตอ้ งการเชก็ อะไร แต่หลงเซียว โกรธขนาด น้ีแสดงวา่ ตอ้ งเกิดเรื่องอะไรข้ึนแน่ “ถา้ ผบั ไม่ใหค้ วามร่วมมือ คืนน้ีกท็ าใหม้ นั ปิ ดกิจการไป ซะ” “เจา้ นายวางใจได้ ผมจะจดั การให้ วางยา? ยาชนิดน้ีเธอคงไม่ไดด้ ่ืมมนั โดยบงั เอิญแน่ ตอ้ งมี คนแอบ พยายามทาร้ายเธอ

ถา้ เขารู้วา่ เป็นใคร มนั ตอ้ งตายสถานเดียว! มือเรียวเขว้ียงโทรศพั ท์ ลงอยา่ งแรงจนเกือบแตก ท่ีจริง ท่านเซียวอยากเขวย่ี งแบบน้ีไม่ใช่ โทรศพั ทแ์ ต่เป็นคนท่ีทา ร้ายลว่ั หานต่างหาก! เขาโกรธเป็นอยา่ งมาก คร้ังน้ีต่อใหเ้ จอเทพฆ่าเทพ เจอ พระฆ่าพระ พอจ้ีตงหมิงไปถึงผบั กโ็ ดนแจง้ วา่ เม่ือวานกลอ้ งวงจรปิ ดที่ คลบั มี ปัญหาจึงไม่มีวิดีโอเหตุการณ์ของเมื่อวาน “หาบนั ทึกใบเสร็จท้งั หมดใหฉ้ นั อยา่ ลืมวา่ ท้งั หมด” จ้ีตงหมิงน้นั เป็นตวั แทนของใครทุกคนทราบดี แต่วา่ ทาง ผบั เองกม็ ี มาตรการไม่เปิ ดเผยขอ้ มูลลูกคา้ โดยไม่ไดร้ ับ อนุญาต. “คุณจี เร่ืองน้ีมนั พวกเราเองกถ็ า้ ลูกคา้ รู้เขา้ วา่ พวกเราเปิ ดเผยขอ้ มูล พวกเขา เกรงวา่ …..ต่อไปคงทาธุรกิจ ยาก”

จ้ีตงหมิงกระตุกยมิ้ มองเขาอยา่ งไม่แยแส ยมิ้ เยน็ ท่ียงั เทียบไม่ไดก้ บั หลงเซียว แต่แค่น้นั กเ็ พียงพอแลว้ “ถา้ เป็นแบบ น้ี ผมวา่ พวกคุณไม่ จาเป็นตอ้ งคิดมากเรื่องธุรกิจอีกต่อไป แลว้ ” พดู พลางยกโทรศพั ทห์ มายจะโทรหาหลงเซียว เจา้ ของ ผบั รนหาที่ และเขาก็ไม่จาเป็นตอ้ งลงมือเอง “เด่ียวก่อนเด๋ียวก่อน คุณจ้ีเชิญดา้ นน้ี อยา่ ลืมเกบ็ เป็น ความลบั …” “พดู มาก” จ้ีตงหมิงขดั เสียงเยน็ เจา้ ของคลบั จึงไม่กลา้ เอ่ยต่ออะไร อีก บนั ทึกใบเสร็จทาใหร้ ู้วา่ มีผใู้ ชบ้ ริการไม่มาก แต่คนร้ายท่ี วางยากย็ งั ไม่แน่วา่ จะใชบ้ ริการดว้ ย เวลากย็ งั ไม่แน่ชดั จ้ีตงหมิงนาบนั ทึกการเขา้ ใชบ้ ริการส่งใหห้ ลงเซียว คนที่ นง่ั อยหู่ ลงั โตะ๊ เคาะนิ้วเบาๆ หลงั จากอ่านจบแลว้ กข็ มวดคิว้ “แผนน้ีหลวม เกินไป ความสาเร็จต่า” จ้ีตงหมิงถามต่ออยา่ งระมดั ระวงั “แลว้ ท่านเซียวจะทา อยา่ งไรต่อ?”

หลงเซียวปล่อยเอกสารทิ้ง ร่างสูงใหญ่ยนื อยหู่ นา้ หนา้ ต่างท่ีสูงจาก พ้นื จรดเพดานในหอ้ งท่างานของประธาน บริษทั MBK ตึกระฟ้าใน เมืองหลวงดา้ นหนา้ ราวกบั ถูกเขา เหยยี บไวใ้ ตเ้ ทา้ ชายน่าเกรงขาม กวาดตามองไปทวั่ คิด วางแผนหาคนลงมือ “รอ เดี๋ยวเขากต็ ิดกบั ” “นายครับ มนั กลา้ วางยาคุณหญิง เกรงวา่ ตอนน้ีคงหนีไป ไกลแลว้ เราจะหาตวั เจอไดอ้ ยา่ งไร?” ริมฝีปากบางของหลงเซียวยกข้ึนนิดๆ แววตาล้าลึกอยาก จะคาดเดา ไดฉ้ ายประกายวาววบั “ทาตามที่ฉนั บอกกพ็ อ ไม่ตอ้ งกลวั วา่ มนั จะไม่งบั เหยอื่ ” จ้ีตงหมิงที่ ต้งั ใจฟังแผนการของหลงเซียวพลนั ดวงตา สวา่ งวาบข้ึนในทนั ใด “แผนน้ีน่าจะไดผ้ ลผมจะไปจดั การเด่ียว น้ี” จ้ีตงหมิงออกไปเพยี งชว่ั ครู่หลงเชียวกโ็ ทรออกอีกสาย “เตรียมรถไปโรงพยาบาล”

คูล่ ว่ั หานที่สลบไปเกือบสามชว่ั โมงในที่สุดกฟ็ ้ื นลืมตาข้ึน ชา้ ๆ เธอเห็นเงาของร่างสูงใหญ่ที่ยนื หนั หลงั ใหเ้ ธอ สูทสีดาน้นั ถูกรีดมา อยา่ งดีแผน่ หลงั กวา้ งทวา่ ต้งั ตรง หลงเซียว? เขาคงไม่ไดอ้ ยทู่ ่ีน่ีตลอดหรอกใช่ไหม? ฉู่ลว่ั หานลาคอแหง้ ผากจึงกลืนน้าลาย “คุณมาไดย้ งั ไง?” เม่ือไดย้ นิ วา่ เธอฟ้ื นแลว้ หลงเชียวไม่ไดห้ นั กลบั มาใน ทนั ที พดู ให้ ถูกคือเขาไม่กลา้ มอง กลวั วา่ ถา้ เห็นท่าทาง ซีดเซียวของเธอแลว้ เขา จะทนปวดใจไม่ได้ “ผมจะไปเรียกหมอ” น้าเสียงเยน็ ชาท่ีไมแ่ สดงอารมณ์ ท่ีไมว่ า่ จะต้งั ใจฟังแคไ่ หนกไ็ ม่รู้สึก ถึงความห่วงใย เธอปวดแปลบในใจ “ขอบคุณค่ะ”