กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม1

จวงจ่ือจิ่นมือสนั่ ใช่ ลกู สาวของเธอทอ้ ง “หนา้ ไม่อายจริงๆ ！” “ใช่ อายยุ งั นอ้ ยกไ็ ปคบผชู้ าย ท่าทางดูเหมือนสาวนอ้ ยบริสุทธ์ิ แตค่ วามจริงแรด!” “ใช่ ใช่ ท่าทางใสซื่อบริสุทธ์ิ มนั เป็ นแค่การเสแสร้งใหค้ นอื่นเห็นเท่าน้นั แหละ เบ้ืองหลงั ก็ สกปรกโสมม——” “พวกเธอหุบปากเดี๋ยวน้ีเลยนะ ใครใหพ้ วกเธอพดู ? ” จวงจ่ือจิ่นโมโห ใบหนา้ ท่ีเคยอ่อนโยน น้นั บิดเบ้ียวไปหมด “กลา้ ทาํ กอ็ ยา่ กลวั คนอ่ืนเอาไปพดู สิ!” จวงจื่อจิ่นกาํ หนา้ อกท่ีข้ึนลงอยา่ งรวดเร็ว แลว้ กช็ ้ีแจงขอ้ เท็จจริงแทนลกู สาวของตวั เอง“ลูกสาว ฉนั ไมใ่ ช่คนแบบที่พวกเธอพดู !” เธอรู้สึกวา่ หวั ใจของเธอกาํ ลงั จะแหลกสลาย ลูกสาวของเธอไม่ใช่คนแบบน้นั ทาํ ไมตอ้ งใส่ร้ายเธอขนาดน้นั ดว้ ย? “ไมใ่ ช่ง้นั เหรอ? แลว้ ทาํ ไมในทอ้ งของเดก็ อาย1ุ 8ปี ถึงไดม้ ีลูกท่ีไม่มีพอ่ อยใู่ นน้นั ละ่ ? ” จวงจื่อจิ่นไมร่ ู้จะพดู อะไร ความจริงที่หลินซินเหยยี นต้งั ครรภน์ ้นั เป็ นเรื่องจริง เธอรู้ดี วา่ การท่ีทอ้ งก่อนแตง่ น้นั ตอ้ งถูกคนช้ีหนา้ ต่อวา่ แต่ไมค่ ิดเลยวา่ พวกเธอจะ วพิ ากษว์ จิ ารณ์และเยย้ หยนั ไดร้ ุนแรงขนาดน้ี “ถอยไป!” จวงจ่ือจิ่นผลกั พวกเธอออก แลว้ กเ็ ดินเขา้ ไปในคอนโดอยา่ งรวดเร็ว ถึงแมว้ า่ ในใจจะราํ คาญกบั คาํ พดู ของพวกเธอ แต่วา่ พอคิดวา่ ลกู สาวยงั อยทู่ ี่โรงพยาบาล กก็ ด ความไม่สบายใจของตวั เองเอาไว้ แลว้ ก็ทาํ กบั ขา้ วไปใหล้ กู สาว

เธอนึกวา่ ตวั เองปกปิ ดไดด้ ีมากแลว้ แตว่ า่ ตอนท่ีเอาขา้ วไปใหล้ กู สาวที่โรงพยาบาลน้นั เธอก็ มองออกในทนั ที “แม่ สีหนา้ แม่——” “แม่ไม่เป็ นไร” จวงจื่อจิ่นไม่อยากใหล้ กู สาวของเธอรับรู้ส่ิงที่เธอไดย้ นิ ในวนั น้ี หลินซินเหยยี นจอ้ งใบหนา้ ท่ีจวงจ่ือจ่ินพยายามซ่อนเอาไว้ เธอโกหกไมไ่ ด้ ถา้ เกิดวา่ โกหก เม่ือไหร่จะไม่กลา้ มองตาคนอื่น เห็นไดช้ ดั วา่ เธอกาํ ลงั โกหกอยู่ หลินซินเหยยี นไมไ่ ดเ้ ปิ ดโปง ก็รับขา้ วเหนียวคลุกโป๊ ยเซียนท่ีเธอเอามาใหไ้ ป ท้งั ๆ ที่มนั หวานขนาดน้นั แตว่ า่ เธอไม่รู้สึกถึงมนั เลย รู้สึกถึงความขมเท่าน้นั เธอกม้ หนา้ ลง “แม่ พรุ่งน้ีหนูกอ็ อกจากโรงพยาบาลไดแ้ ลว้ หนูจะกลบั บา้ นไปอยกู่ บั แม่สกั สอง สามวนั นะ” เธอนึกวา่ ท่ีจวงจื่อจิ่นหนา้ ซีด เพราะวา่ คิดถึงนอ้ งชาย นี่คือความทุกขข์ องแม่ของเธอ จวงจ่ือจิ่นตกใจ แลว้ กป็ ฏิเสธอยา่ งเด็ดขาด “ไมไ่ ด”้ ถา้ เกิดวา่ ใหเ้ ธอไดย้ นิ คาํ พดู พวกน้นั เธอจะเจบ็ ปวดหวั ใจแคไ่ หนกนั ? หลินซินเหยยี นขมวดคิ้ว“แม—่ —” “ฟังแม่” จวงจ่ือจิ่นแกลง้ ทาํ เป็ นจริงจงั “ไมว่ า่ จะเป็ นการทาํ ธุรกิจ หรือวา่ อะไร แตว่ า่ ตอนน้ีลูก แต่งงานเขา้ ตระกลู จงไปแลว้ ลูกกค็ วรจะอยทู่ ่ีนนั่ ”

ปฏิกิริยาของจวงจื่อจิ่นน้นั ผิดปกติเกินไป ถึงแมว้ า่ หลินซินเหยยี นไมอ่ ยากจะคิดมากก็ไม่ได้ แลว้ เธอไม่ไดพ้ ดู อะไร ปากของเธอไมร่ ับรู้รสชาติแลว้ ก็แคก่ ลืนอาหารเขา้ ทอ้ งไปเพอ่ื ลูกในทอ้ ง เท่าน้นั ตอนกลางคืนก็พลิกตวั ไปมา นอนไมห่ ลบั ต่อมาตอนท่ีฟ้ าใกลจ้ ะสวา่ ง เธอกค็ ่อยๆ หลบั ไป แต่วา่ ผา่ นไปแป๊ บเดียวเท่าน้นั กต็ ่ืนข้ึนมาอยา่ ง รวดเร็ว ตอนเชา้ เหอรุ่ยเจ๋อมาท่ีน่ี จวงจื่อจ่ินก็กลบั ไปทาํ อาหารใหห้ ลินซินเหยยี น พอจวงจื่อจิ่นออกจากหอ้ งผปู้ ่ วยไป หลินซินเหยยี นก็ลกุ ข้ึนจากเตียง เหอรุ่ยเจ๋อก็เขา้ มาพยงุ เธอ เธอเงยหนา้ ข้ึนมองเหอรุ่ยเจ๋อ “ฉนั รู้สึกวา่ แมม่ ีเรื่องปิ ดบงั ฉนั อย”ู่ “เร่ืองอะไรเหรอ？”เหอรุ่ยเจ๋อถาม “ฉนั ไมร่ ู้ เพราะฉะน้นั ฉนั ก็เลยอยากรู้ใหเ้ คลียร์”เธอใชเ้ วลาครู่หน่ึง “ฉนั อยากใหน้ ายช่วยอะไร หน่อย” “วา่ มาเลย” “ฉนั อยากตามแม่ไป” อยากรู้วา่ สรุปแลว้ มนั เป็ นเพราะอะไรกนั แน่แม่ถึงไมอ่ ยากใหเ้ ธอกลบั ไปที่คอนโด ท้งั ๆ ท่ีก่อนหนา้ น้ีจวงจ่ือจิ่นพดู วา่ อยากใหเ้ ธออยทู่ ี่บา้ น จะไดด้ ูแลเธอไดส้ ะดวก แต่วา่ ปฏิกิริยาของเธอเมื่อวานน้ี มนั รุนแรงมาก

เห็นไดช้ ดั วา่ ไมป่ กติ ตอนน้ีเธอมีแม่เป็ นคนในครอบครัวเพยี งคนเดียวแลว้ เธอปลอ่ ยใหแ้ มข่ องเธอตอ้ งทนทุกขก์ บั สิ่งท่ีเธอไมร่ ู้ไมไ่ ด้ พอเหอรุ่ยเจ๋อแน่ใจวา่ เธอสามารถไปได้ ถึงไดต้ กลง ระหวา่ งทางน้นั เงียบสงบมาก จวงจื่อจิ่นมาถึงคอนโดกล็ งจากรถแลว้ เขา้ ไปในหอ้ ง หลินซินเหยยี นตามทา้ ยมา พอออกมาจากลิฟต์ หลินซินเหยยี นก็เห็นวา่ หอ้ งที่พวกเธออยู่ ประตู กาํ แพง ต่างเขียนวา่ หนาั ไม่ อาย ทอ้ งก่อนแตง่ คาํ หยาบคายทุกชนิด แถมยงั ถูกสาดสีอีกดว้ ย จวงจื่อจิ่นยนื อยหู่ นา้ ประตูและตวั สน่ั ดว้ ยความโกรธ ร่างกายของเธอเซและลม้ ลง “แม—่ —” เหอรุ่ยเจ๋อกา้ วเขา้ ไป แลว้ กจ็ บั จวงจื่อจิ่นที่ลม้ ลงไปไว้“ไปส่งเธอที่โรงพยาบาลก่อน” เห็นไดช้ ดั วา่ ถูกกระตุน้ ดว้ ยส่ิงท่ีอยบู่ นผนงั หลินซินเหยยี นสะอ้ืนแลว้ พดู วา่ โอเค แม่ของเธอน้นั ต้งั แตท่ ี่นอ้ งชายเสียชีวติ ไป บวกกบั ผลขา้ งเคียงของอบุ ตั ิเหตทุ างรถยนต์ สุขภาพ กไ็ มค่ ่อยดี พอเห็นอะไรพวกน้ีก็ตอ้ งโมโหอยา่ งแน่นอน จู่ๆ กเ็ ป็ นลมไป หลินซินเหยยี นเป็ นกงั วลอยา่ งมาก จวงจื่อจิ่นถกู ส่งไปท่ีหอ้ งฉุกเฉิน

หลินซินเหยยี นยนื อยหู่ นา้ ประตู เหมือนกบั สูญเสียจิตวญิ ญาณไป เหอรุ่ยเจ๋อเดินเขา้ มากอดไหล่ เธอเพ่อื ปลอบใจ “ไมต่ อ้ งเป็ นห่วงไปหรอก” จงจ่ิงหา้ วกลบั มาท่ีบา้ นก็พบวา่ หลินซินเหยยี นยงั ไม่ไดก้ ลบั มา พอคิดวา่ เธออยทู่ ่ีโรงพยาบาล ก็ ขบั รถไปทนั ที อาจจะเป็ นเพราะวา่ รู้วา่ อดีตของหลินซินเหยยี นค่อนขา้ งโชคร้าย หรือบางทีอาจเป็ นเพราะวา่ เธอเป็ นภรรยาของตวั เอง ก็เลยรู้สึกเห็นอกเห็นใจเธอเลก็ นอ้ ย มาถึงโรงพยาบาลแตก่ ็ไม่เจอเธอ แตว่ า่ ตอนที่เดินออกมาที่ทางเดินเตรียมตวั จะกลบั น้นั กเ็ ห็น ภาพที่เธอกาํ ลงั กอดอยกู่ บั เหอรุ่ยเจ๋อ ในใจก็เริ่มมีไฟลกุ โชน …… ตอนท่ี 18 โชว์ความรักตรงนี้ ในใจกเ็ ริ่มมีไฟลกุ โชน ไฟน้ีมนั เกิดข้ึนอยา่ งแปลกประหลาด แมแ้ ต่ตวั เขาเองก็ยงั ไมค่ อ่ ยเขา้ ใจ เท่าไหร่ เสียงของเขาเยอื กเยน็ “พวกเธอมาโชวค์ วามรักอะไรกนั ที่นี่?!” เสียงน้ี—— ถึงแมว้ า่ จะไมไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั มานาน แต่วา่ หลินซินเหยยี นแค่ฟังดูกร็ ู้แลว้ วา่ เสียงน้ีเป็ นของใคร ร่างกายก็แขง็ ทื่อข้ึนทนั ที เธอหนั หนา้ ไป แลว้ ก็เป็ นแบบน้นั จริงๆ เขายนื อยไู่ ม่ไกล สีหนา้ ดูน่ากลวั “สิ่งท่ีฉนั พดู ไปคร้ังท่ีแลว้ เธอหูทวนลมรึยงั ไงกนั ? ” หลินซินเหยยี นถอนตวั ออกจากออ้ มแขนของเหอรุ่ยเจ๋อทนั ที เมื่อก้ีเพราะวา่ เป็ นกงั วลกบั จวงจื่อ จิ่น กเ็ ลยไม่ทนั สงั เกตเรื่องการสมั ผสั กบั เหอรุ่ยเจ๋อ

“ฉนั ——” หลินซินเหยยี นกาํ ลงั อยากจะอธิบาย แต่วา่ ก็ถูกเหอรุ่ยเจ๋อจบั ขอ้ มือเอาไว้ เขามองจงจิ่งหา้ ว “พวกนายจะแต่งงานกนั แค่เดือนหน่ึง ทาํ ธุรกิจท่ีตา่ งคนก็ตา่ งไดส้ ิ่งที่ตวั เองตอ้ งการ มีเหตุผล อะไรที่ตอ้ งเขา้ มายงุ่ เรื่องส่วนตวั ของเธอดว้ ย? ” พอรู้เร่ืองราวของหลินซินเหยยี นท้งั หมด เหอรุ่ยเจ๋อกป็ วดใจ สงสารเธอ ดงั น้นั ตอนน้ีก็เลย อยากจะทะนุถนอมเธอ ดูแลเธอ สายตาของจงจิ่งหา้ วจอ้ งไปท่ีขอ้ มือของหลินซินเหยยี นท่ีเหอรุ่ยเจ๋อจบั เอาไว้ เพยี งชวั่ ครู่ กม็ ี เสียงหวั เราะเยาะท่ีเตม็ ไปดว้ ยการเหน็บแนมดงั ข้ึน “นายปล่อยใหผ้ หู้ ญิงท่ีต้งั ทอ้ งลูกของตวั เอง แต่งงานกบั คนอื่น ตอนน้ีจะมาแสดงความเป็ นเจา้ ขา้ วเจา้ ของยงั ง้นั เหรอ? ” รอยยมิ้ ที่เยย้ หยนั ท่ีอยทู่ ่ีริมฝี ปากของเขา กห็ ุบไปในทนั ที ดวงตาคมดุจดาบคม พงั ทลายเกราะ ป้ องกนั ของเหอรุ่ยเจ๋อจนสิ้น “นายถือเป็ นผชู้ ายประสาอะไร? ” หวั ใจของหลินซินเหยยี นสูบฉีดอยา่ งรุนแรง รู้สึกอบั อายและทาํ อะไรไมถ่ กู น่ีเขานึกวา่ ลูกในทอ้ งของเธอคือลกู ของเหอรุ่ยเจ๋อ เธอมีความรู้สึกขอบคุณ และเคารพต่อเหอรุ่ ยเจ๋อมาโดยตลอด จะกลา้ เอาความสกปรกของตวั เองไปแปดเป้ื อนเขาไดย้ งั ไงกนั ? เธอสะบดั มือที่เหอรุ่ยเจ๋อจบั ไวอ้ อก แลว้ กม็ องไปที่จงจ่ิงหา้ ว “ถา้ คุณอยากจะวา่ ฉนั ก็วา่ ฉนั ขอร้องอยา่ เอาคนอ่ืนเขา้ มาเก่ียวขอ้ งดว้ ย” การปกป้ องของหลินซินเหยยี น อยนู่ อกเหนือความคาดหมายของจงจ่ิงหา้ ว! รักกนั จริงๆ ！ แตว่ า่ ในสายตาของเขาน้นั มีท้งั ความรู้สึกตลอดและโมโห ตอนน้ีเธอเป็ นภรรยาของเขา แตเ่ ธอแสดงความรักตอ่ ผชู้ ายคนอื่นตอ่ หนา้ เขา!

ความโกรธที่อธิบายไม่ถกู เกิดข้ึนในอกของเขา! แตว่ า่ สิ่งท่ีเหอรุ่ยเจ๋อพดู น้นั ก็ถูกตอ้ ง การแต่งงานของพวกเขาเป็ นเพียงแค่การทาํ ธุรกิจเท่าน้นั เขาไม่มีคุณสมบตั ิอะไรไปตาํ หนิ เพยี งแตว่ า่ เขาไมอ่ ยากเห็นพวกเขาสองคนอยดู่ ว้ ยกนั เท่า น้นั เอง “ท่ีดินที่อา่ วรีพลั ส์เบย์ ถา้ เกิดวา่ เธอยงั ตอ้ งการ กม็ าหาฉนั ” พดู จบเขากห็ นั หลงั แลว้ ก็เดิน ออกไป หลินซินเหยยี นเหม่อลอยไปหลายวนิ าที ไม่คิดเลยวา่ ที่เธอทิ้งโอกาสน้ีไปแลว้ เขากลบั มาใหเ้ ธอ อีกคร้ัง เรื่องน้ีสาํ หรับเธอแลว้ เป็ นส่ิงล่อใจท่ีใหญม่ ากๆ ถา้ เกิดวา่ ไดส้ ิทธิในการซ้ือขายที่ดินผืนน้นั เธอก็มีแตม้ ตอ่ เพอ่ื จะเจรจาต่อรองกบั หลินกวั๋ อนั ไมใ่ ช่ถกู หลินกว๋ั อนั กดข่ีอยแู่ ต่เพียงฝ่ ายเดียว “เหยยี นเหยยี น” เหอรุ่ยเจ๋อรู้สึกเป็ นกงั วล ดูเหมือนวา่ คาํ พดู ของจงจ่ิงหา้ วจะทาํ ใหเ้ ธอเอาไปใส่ ใจ หลินซินเหยยี นส่ายหนา้ “ฉนั ไมไ่ ดเ้ ป็ นไร” หลงั จากผา่ นไป20นาที จวงจ่ือจิ่นกถ็ ูกเขน็ ออกมาจากหอ้ งผา่ ตดั จวงจ่ือจิ่นเป็ นลมไปเพราะ ความโกรธ ตอนน้ีเธอเหลือลูกสาวเพยี งแค่คนเดียวเท่าน้นั พอไดย้ นิ คนอื่นดูถกู ลูกสาวของตวั เองแบบน้นั จวงจื่อจิ่นกร็ ู้สึกรับไม่ไหว บวกกบั สิ่งท่ีอยหู่ นา้ ประตูน้นั ทาํ ใหเ้ ธอรับไม่ได้ “ผปู้ ่ วยไดร้ ับการกระทบกระเทือนทางจิตใจ ไมส่ ามารถรับการกระตุน้ ได้ พยายามอยา่ ปล่อยให้ เธอมีอารมณ์แปรปรวน” หลงั จากส่งเธอเขา้ ไปในหอ้ งผปู้ ่ วยแลว้ หมอกอ็ ธิบาย

หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ “ขอบคุณค่ะคุณหมอ” หลินซินเหยยี นรู้วา่ การตายของนอ้ งชายน้นั กระทบเธออยา่ งมาก ถา้ เกิดวา่ ยงั ไมม่ ีเธออยู่ เกรงวา่ ตอนน้นั แม่อาจจะตามนอ้ งชายไปแลว้ ก็ได้ เธอนึกวา่ ใหแ้ มอ่ ยไู่ กลสถานที่ที่ทาํ ใหป้ วดใจแบบน้นั แลว้ จะดีข้ึน แต่ไมเ่ คยคิดเลยวา่ เธอจะไดร้ ับการกระตนุ้ จากเร่ืองของตวั เอง เพียงแค่ คนท่ีรู้วา่ เธอต้งั ทอ้ งน้นั มีไม่เยอะ แลว้ ใครเป็ นคนทาํ กนั ? แลว้ อีกอยา่ งทาํ ไมถึงตอ้ งทาํ แบบน้นั ? เป้ าหมายคืออะไร？ เหอรุ่ยเจ๋ออ่านความคิดของเธอออก กเ็ ดินเขา้ มา “ท่ีนนั่ อยไู่ มไ่ ดแ้ ลว้ ฉนั จะหาท่ีอยใู่ หเ้ ธอใหม่ แลว้ กนั ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ สถานท่ีน้นั มนั อยตู่ ่อไปไมไ่ ดแ้ ลว้ จริงๆ เพ่ือท่ีจะไม่ใหแ้ มข่ องเธอ อารมณ์แปรปรวน “ฉนั อยากจะรู้ใหไ้ ด้ วา่ พวกน้นั ใครเป็ นคนทาํ ” หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ เรื่องน้ีมนั ไม่ใช่เรื่อง บงั เอิญ แตว่ า่ มีคนจงใจทาํ “ใหฉ้ นั จดั การเถอะ” เหอรุ่ยเจ๋อยมิ้ “ฉนั เป็ นพี่ชายของเธอ แน่นอนวา่ ก็เป็ นญาติของเธอคน หน่ึง” หลินซินเหยยี นมองเหอรุ่ยเจ๋อ จู่ๆ กร็ ู้สึกแสบจมูก เขาดีกบั เธอเกินไป เธอไมร่ ู้วา่ จะตอบแทน ยงั ไง เธอคอ่ ยๆ กม้ หนา้ ลง ไม่ไดพ้ ดู อะไร เธอตดั สินใจอยใู่ นใจวา่ เมื่อไหร่ท่ีเธอมีความสามารถ ตอ้ ง ตอบแทนเขาใหไ้ ด้

ตอนน้ีเธอตอ้ งการใครสกั คนท่ีช่วยใหเ้ ธอรู้เรื่องน้ีจริงๆ ไม่ยงั ง้นั เธอจะไมส่ บายใจ ตอ่ ใหย้ า้ ยออกไปอยทู่ ี่อยใู่ หม่ ใครจะไปรู้วา่ จะมีคนทาํ เรื่องแบบน้ีอีก รึเปลา่ จะจงใจกระตนุ้ จวงจื่อจิ่นหรือไม?่ พอนึกถึงประโยคท่ีจงจิ่งหา้ วพดู ก่อนท่ีจะไปน้นั จงจิ่งหา้ วกก็ ลุม้ ใจ เหอรุ่ยเจ๋อนึกวา่ เธอเหนื่อย กเ็ ลยพดู วา่ “เธอกลบั ไปพกั ผอ่ นก่อนเถอะ ตรงน้ีเด๋ียวฉนั ดูใหเ้ อง” “แต—่ —” “ฉนั ทาํ งานอยทู่ ่ีโรงพยาบาลน้ีอยแู่ ลว้ มีหอ้ งทาํ งานและหอ้ งพกั ผอ่ นของตวั เอง แลว้ กส็ ามารถ ดูแลแมข่ องเธอไดด้ ว้ ย” หลินซินเหยยี นมองดูจวงจื่อจ่ินท่ียงั ไม่ไดส้ ติ ก็ลงั เลอยคู่ รู่หน่ึงแลว้ กพ็ ดู วา่ “ง้นั ถา้ เกิดวา่ มีอะไร กโ็ ทรหาฉนั นะ” หลินซินเหยยี นทิ้งเบอร์โทรศพั ทไ์ วใ้ หเ้ หอรุ่ยเจ๋อแลว้ ก็ออกจากโรงพยาบาลมา พอกลบั มาถึงคฤหาสน์ ในบา้ นก็มีแค่ป้ าหยู เธอกข็ มวดคิ้ว “เขาไม่อยเู่ หรอคะ? ” สายตาของป้ าหยมู องไปท่ีหอ้ งทาํ งาน “อยดู่ า้ นในคะ่ ” หลินซินเหยยี นเปล่ียนรองเทา้ แลว้ ก็เดินเขา้ ไป แลว้ ก็เดินเขา้ ไปในหอ้ งทาํ งาน ยนื อยหู่ นา้ ประตู เธอยนื น่ิงอยคู่ รู่หน่ึง แลว้ ก็ยกมือข้ึนเคาะประตู เธอเคาะอยหู่ ลายคร้ังกไ็ มม่ ีเสียงตอบรับ คิว้ ของเธอกข็ มวดเขา้ หากนั อยา่ งอดไม่ได้ บิดท่ีจบั แลว้ ก็คอ่ ยๆ เปิ ดประตเู ขา้ ไป ก็เห็นวา่ จงจิ่งหา้ วเอนหลงั พงิ เกา้ อ้ี หลบั ตา ไม่รู้วา่ แคง่ ีบหรือวา่ หลบั จริงๆ หลินซินเหยยี นคอ่ ยๆ เดินเขา้ ไป ยนื อยตู่ รงหนา้ โตะ๊ แลว้ กเ็ อย่ เรียกดว้ ยเสียงเบา“คุณจง？”

จงจิ่งหา้ วค่อยๆ ลืมตาข้ึน จอ้ งมองผหู้ ญิงท่ีอยตู่ รงหนา้ ตวั เอง คนอ่ืนจะเรียกเขาวา่ ประธานจง คุณชายจง น่ีเป็ นคร้ังแรกที่มีคนเรียกเขาวา่ คุณ หลินซินเหยยี นเอามือกมุ ไวด้ ว้ ยกนั เหง่ือออกไปที่ฝ่ ามือจนเปี ยก “ที่คุณพดู จะใหท้ ่ีดินท่ีอา่ วรี พลั ส์เบยก์ บั ฉนั เหรอคะ? ” จงจ่ิงหา้ วหรี่ตา มุมปากคลี่ยมิ้ อยา่ งมีแผนการ “ฉนั เป็ นนกั ธุรกิจ ไมท่ าํ ธุรกิจที่ขาดทุนหรอกนะ” อารมณ์ของหลินซินเหยยี นน้นั จมด่ิงลงทนั ที ใช่ เธอคิดเพอ้ เจอ้ ไปเอง ผชู้ ายคนน้ีจะช่วยเธอโดยไม่มีเง่ือนไขไดอ้ ยา่ งไร? เธอไม่มีอะไรเลย แลว้ เธอจะเอาอะไรไปแลกเปลี่ยนกบั ท่ีดินกนั ล่ะ? “ฉนั คิดวา่ ท่ีกินผนื น้ีน่าจะมีประโยชนส์ าํ หรับเธอมาก”จงจิ่งหา้ วสงั เกตเห็นวา่ เธอผงะไป หลินกวั๋ อนั ส่งเธอกบั แมไ่ ปอยทู่ ี่ประเทศน้นั มีความเป็ นอยทู่ ี่ไมด่ ี นอ้ งชายก็มาตายอีก เธอคง ตอ้ งเกลียดหลินกวั๋ อนั อยา่ งแน่นอน ก่อนหนา้ น้ีคิดวา่ ท่ีหลินซินเหยยี นตอ้ งการท่ีดินผนื น้นั เพราะวา่ จะมอบใหห้ ลินกวั๋ อนั แต่วา่ ตอนน้ีดูเหมือนวา่ จะไมใ่ ช่ “แต่วา่ ฉนั ไม่มีอะไรท่ีจะแลกกบั คุณได”้ ความจริงแลว้ หลินซินเหยยี นอยากจะไดท้ ่ีดินผนื น้นั จริงๆ จงจ่ิงหา้ วเปิ ดตาข้ึน มมุ ตาของเขามีรสชาติของความเป็ นชายท่ีเป็ นผใู้ หญ่“เธอมี” “อะไรเหรอ？” “เธอไง”

หลินซินเหยยี นน่ิงไปหลายวนิ าทีถึงจะตอบสนอง “ฉนั เหรอ? ” จงจ่ิงหา้ วยนื ข้ึน แลว้ ก็เดินเขา้ มา เขาขยบั เขา้ มาใกล้ หลินซินเหยยี นก็ถอยหลงั ไปตาม สญั ชาตญาณ จงจิ่งหา้ วจบั ไหลข่ องเธอไว้“เธอจะถอยทาํ ไม ฉนั ไม่ไดก้ ินคนซะหน่อย” หลินซินเหยยี นไม่รู้วา่ ทาํ ไมตวั เองถึงไดก้ ลวั เขา แค่รู้สึกวา่ เขาไมไ่ ดส้ งบเงียบเหมือนกบั ที่ แสดงออกอยา่ งแน่นอน ทนั ใดน้นั มุมปากของเขาก็มีรอยยมิ้ ที่เหมือนจะยมิ้ แตก่ ไ็ ม่ยมิ้ “ทาํ ไม หรือวา่ ไปทาํ เร่ืองอะไรผิด มา ไม่กลา้ เผชิญหนา้ กบั ฉนั ขาดความมนั่ ใจเหรอ? ” เธอทาํ เร่ืองอะไรผดิ กนั ？ หลินซินเหยยี นเงยหนา้ ข้ึนมา “ฉนั มีเร่ืองอะไรใหต้ อ้ งขาดความมน่ั ใจ? ” เธอเชิดหนา้ ข้ึน ความร้อนจากลมหายใจของเธอกระทบกบั ปลายจมกู ของจงจ่ิงหา้ ว ลมหายใจน้ี มนั เป็ นความรู้สึกคุน้ การแสดงออกของเขาหยดุ ไปชวั่ ขณะ วนิ าทีตอ่ มากบ็ ีบแกม้ ของเธอ ลมหายใจที่อนั ตรายก็ลอย ออกมา “เธอเป็ นผหู้ ญิงท่ีแต่งงานแลว้ มาพลอดรักกบั ผชู้ ายคนอื่น มนั ไม่งาม!” ตอนที่ 19 ท้งั ๆ ทไ่ี ร้สาระแต่ยงั อาลยั อาวรณ์ หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ เขาแปลกประหลาด เขาคบกบั ไป๋ จวเู่ วยไมใ่ ช่เหรอ? แลว้ อีกอยา่ งเธอกบั เหอรุ่ยเจ๋อ กไ็ มใ่ ช่ความสมั พนั ธแ์ บบท่ีเขาคิด ทาํ ไมเขาตอ้ งเขา้ มากา้ วก่าย ดว้ ย?

“ฉนั ไม่ไดย้ งุ่ กบั คุณ ถา้ ยงั ง้นั กข็ อรบกวนใหค้ ุณไมเ่ ขา้ มากา้ วก่ายเรื่องส่วน——” เธอยงั ไมท่ นั จะพดู จบ จู่ๆ ริมฝี ปากของเธอกถ็ ูกปิ ดก้นั ทุกถอ้ ยคาํ อยทู่ ่ีปลายลิน้ แตว่ า่ กลบั พดู ไม่ออก “อ้ือ——” หลินซินเหยยี นตอบสนอง แลว้ ก็ผลกั เขาออก จงจ่ิงหา้ วท่ีไดส้ ติกลบั มาอีกคร้ัง ก็ถอยไปดา้ นหลงั เขามองผหู้ ญิงตรงหนา้ อยา่ งไมอ่ ยากจะเช่ือ! เมื่อก้ีเขาทาํ อะไรลงไป？ ไป๋ จวเู่ วยเป็ นคนริเร่ิมเอง เขายงั ไมไ่ ดม้ ีความปรารถนาท่ีอยากจะอยใู่ กลเ้ ธอเลย พอเห็นผหู้ ญิงคนน้ีปิ ดริมฝี ปากสีชมพขู องตวั เองไมห่ ยดุ สมองของเขาก็วา่ งเปลา่ ไปชว่ั ขณะ เขา สูญเสียการควบคุมของตวั เองแลว้ ทาํ สิ่งที่ทาํ ใหเ้ ขาเองประหลาดใจ! หลินซินเหยยี นน้นั นอกจากคืนน้นั แลว้ ไม่เคยมีพฤติกรรมใกลช้ ิดกบั ผชู้ ายคนไหนเลย เธอเขิน อาย และชอ็ ก “คุณ คุณมีสิทธิอะไร? ” หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ ตวั เองถูกลว่ งละเมิด เธอขายตวั เอง แตว่ า่ ไมใ่ ช่ผหู้ ญิงที่สามารถทาํ อะไรกไ็ ด้ เขามีสิทธิอะไร？ จงจ่ิงหา้ วหนั หนา้ ไป หนั หลงั ใหก้ บั เธอ “เธอคือภรรยาของฉนั ” เพราะฉะน้นั ทาํ แบบน้ีมนั กไ็ มเ่ กินไปหรอก！

หลินซินเหยยี นเบิกตาโพลง น่ี น่ีมนั เป็ นการเถียงแบบขา้ งๆ คูๆ! “พวกเราไม่ใช่สามีภรรยากนั เป็ นเพียงแคก่ ารทาํ ธุรกิจเท่าน้นั !” เสียงของหลินซินเหยยี นสนั่ เธอกลวั การสมั ผสั ใกลช้ ิดสนิทสนมกบั ผชู้ าย คืนน้นั ก็เป็ นฝันร้ายของเธอพอแลว้ ! เธอปฏิเสธความสนิทสนมระหวา่ งชายและหญิง หลินซินเหยยี นโมโหมากเกินไป กเ็ ลยไมท่ นั สงั เกตเห็นความผดิ ปกติของจงจิ่งหา้ ว ความสงบ และใจเยน็ ของเขาน้นั มนั กเ็ ป็ นแค่การเสแสร้งใหเ้ ธอเห็นแค่น้นั เอง ถา้ เกิดวา่ หลินซินเหยยี นใจเยน็ พอ แลว้ มองอยา่ งละเอียดก็จะพบวา่ หูของจงจ่ิงหา้ วน้นั แดง “ตอ่ ใหม้ นั เป็ นการทาํ ธุรกิจร่วมกนั แตว่ า่ เธอกไ็ ม่ไดบ้ อกวา่ ในช่วงเวลาของการเป็ นสามีภรรยา กนั น้นั หา้ มทาํ ในเร่ืองที่สามีภรรยาทาํ กนั ” เขาค่อยๆ หนั หนา้ มา แลว้ กม็ องไปที่หลินซินเหยยี น ที่เกือบจะพงั ทลาย เขาขมวดคิ้วเขา้ หากนั จูบของเขามีพษิ ถึงขนาดทาํ ใหพ้ งั ทลายขนาดน้ีเลยเหรอ? หรือวา่ เธอเก็บความบริสุทธ์ิไวใ้ หผ้ ชู้ ายคนน้นั ยงั ง้นั เหรอ? เขาค่อยๆ เดินเขา้ ไปใกลเ้ ธอ “ผชู้ ายคนเดียว แมแ้ ตผ่ หู้ ญิงท่ีตวั เองชอบยงั ปกป้ องไมด่ ี เขาเป็ น ผชู้ ายประสาอะไรกนั ? มีอะไรควรค่าใหเ้ ธอรัก? มีอะไรใหเ้ ธอตอ้ งปกป้ องความบริสุทธ์ิไวเ้ พอ่ื เขา? ” หลินซินเหยยี นไมเ่ ขา้ ใจเหตุผล คาํ พดู พวกน้ีของเขามนั หมายความวา่ ยงั ไงกนั ? หรือวา่ เขากาํ ลงั พดู ถึงเหอรุ่ยเจ๋ออย?ู่

ตอนท่ีหลินซินเหยยี นกาํ ลงั อยากจะอธิบายน้นั จงจิ่งหา้ วที่กลบั มาสงบเหมือนเดิม กเ็ ดินไปท่ี โตะ๊ ทาํ งานแลว้ กน็ งั่ ลง เอนหลงั อยา่ งเกียจคร้าน แลว้ ก็วางมือขา้ งหน่ึงลงบนโตะ๊ สีหนา้ ดูเฉย เมยเป็ นอยา่ งมาก เหมือนกบั วา่ การกระทาํ ที่ใกลช้ ิดเมื่อก้ีน้ีไมเ่ คยเกิดข้ึนมาก่อน “ที่ดินท่ีอา่ วรีพลั ส์เบยฉ์ นั สามารถใหเ้ ธอได้ แต่วา่ ——”เขาหยดุ อยคู่ รู่หน่ึง “ไม่ใช่ใหเ้ ปล่านะ” หลินซินเหยยี นกาํ มือแน่น ควบคุมไม่ใหม้ นั สนั่ ไมไ่ ด้ ความคิดนบั พนั อยใู่ นใจ ทา้ ยท่ีสุดเธอก็ พยายามกดความรู้สึกต่อพฤติกรรมเจา้ ชูข้ องจงจิ่งหา้ วไว้ เธอพดู อยา่ งสงบวา่ “คุณตอ้ งการอะไร? ” จงจ่ิงหา้ วหรี่ตา เสียงดูส่าย “ตอนน้ียงั คิดไม่ออก เด๋ียวพอคิดออกแลว้ จะบอก” เกรงวา่ นี่จะเป็ นเรื่องท่ีหุนหนั พลนั แลน่ ที่สุดที่เขาเคยทาํ ต้งั แตเ่ กิดมา เกิดข้ึนอยา่ งไมค่ าดคิด! ไม่อยภู่ ายใตก้ ารควบคุมของเขา！ หลินซินเหยยี นเมม้ ปาก เธอแค่อยากแยง่ ส่ิงพวกน้นั คืนมาจากหลินกวั๋ อนั แตว่ า่ มนั ไม่ง่ายเลย ถา้ เกิดวา่ สามารถมีแตม้ ตอ่ เพ่ือมาตอ่ รองกบั หลินกว๋ั อนั ได้ กค็ งจะดี แตว่ า่ —— “ฉนั ไม่ไดใ้ หเ้ ธอฆาตกรรมหรือวา่ ลอบวางเพลิง และก็ไม่ไดใ้ หท้ าํ อะไรที่มนั ผิดศีลธรรม” ราว กบั วา่ จงจ่ิงหา้ วมองความกงั วลของเธอออก ก็เลยพดู ยว่ั ยวน เธอลงั เลอยคู่ รู่หน่ึง “โอเค” ตอนน้ีเธอไม่มีอะไรท้งั น้นั แลว้ จะกลวั อะไรกนั ?

ถา้ เกิดวา่ แยง่ ส่ิงต่างๆ เหล่าน้นั กลบั คืนมาได้ เธอกส็ ามารถพาแม่ไปจากท่ีน่ี และหาสถานท่ี สงบๆ และใชช้ ีวติ อยทู่ ี่นนั่ “ฉนั จะย้าํ อีกคร้ังวา่ ตอนที่ยงั อยใู่ นความสมั พนั ธส์ ามีภรรยากบั ฉนั หา้ มมีผชู้ ายคนอ่ืน!”พอนึก ถึงภาพท่ีเธอกอดอยกู่ บั เหอรุ่ยเจ๋อ ในใจเขากม็ ีกองไฟเกิดข้ึนอยา่ งไมส่ ามารถอธิบายได้ “ฉนั กบั ——” “เธอออกไปไดแ้ ลว้ !”เธอยงั ไมท่ นั จะไดพ้ ดู ออกมา ก็ถกู จงจ่ิงหา้ วตดั บทไปซะก่อน เขาไม่อยากไดย้ นิ หลินซินเหยยี นพดู เก่ียวกบั เร่ืองของตวั เองกบั ผชู้ ายคนน้นั ไดย้ นิ แลว้ ราํ คาญ! หลินซินเหยยี นขยบั ริมฝี ปาก สุดทา้ ยก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร หนั หลงั แลว้ เดินออกมา วนิ าทีที่ประตูหอ้ งทาํ งานถกู ปิ ดลง ความสงบและใจเยน็ ของจงจิ่งหา้ วเม่ือก้ีน้ีก็ไดห้ ายไป ในทนั ที เขาขมวดคิ้ว เม่ือก้ีเขาหุนหนั พลนั แล่นเกินไป คิดถึงจูบส้นั ๆ แต่กลบั ฝังความประทบั ใจที่ลึกซ้ึงน้นั นิ้วมือของเขาก็มาแตะที่ริมฝี ปาก ตรงน้นั เหมือนกบั วา่ จะยงั มีกลิ่นของเธออยู่ โดยที่ไมร่ ู้ตวั รอยยมิ้ จางๆ กผ็ ดุ ข้ึนจากมมุ ปากของเขา แมแ้ ตต่ วั เขาเองยงั ไมร่ ู้ตวั วา่ ตวั เองกาํ ลงั ยมิ้ อยู่ ท้งั ๆ ท่ีมนั ไร้สาระ แตก่ อ็ าลยั อาวรณ์ ริมฝี ปากของเธอ มนั นุ่มมากจริงๆ เหมือนกบั ไป๋ จวเู่ วยมาก

แต่วา่ หลงั จากผา่ นคืนน้นั ไป กลบั ไม่เจอสิ่งน้นั บนร่างกายของไป๋ จวเู่ วยอีกแลว้ รสชาติที่ทาํ ให้ เขาหลงใหล หรือวา่ เป็ นเพราะร่างกายของเขาในตอนน้นั เลยทาํ ใหเ้ ป็ นแบบน้นั รึเปล่า? ความรู้สึกแบบน้ีมนั แปลกประหลาดมากจริงๆ พอออกมาจากหอ้ งทาํ งานหลินซินเหยยี นกไ็ ม่อยทู่ ่ีบา้ น แม่ยงั อยทู่ ี่โรงพยาบาล เธอจาํ เป็ นตอ้ ง ไปดูแล พ่ึงจะออกจากบา้ น ก็บงั เอิญเจอไป๋ จวเู่ วยที่หนา้ ประตู ทุกคร้ังท่ีเจอเธอ เธอจะแตง่ หนา้ อยา่ งงดงามและละเอียดออ่ น เส้ือผา้ เขา้ รูป ท้งั สวยและสง่างาม “คุณจะออกไปขา้ งนอกเหรอ? ” ไป๋ จวเู่ วยยมิ้ พร้อมกบั เอย่ ถาม “อืม” หลินซินเหยยี นตอบอยา่ งเรียบง่าย สาํ หรับผหู้ ญิงคนน้ี เธอไมอ่ ยากจะสนิทชิดเช้ืออะไร มากมาย ดูก็ใสซื่อนะ แต่วา่ ไมจ่ าํ เป็ นหรอก “คุณหลิน คุณต้งั ทอ้ งลูกของคนอ่ืน แลว้ มาแตง่ งานกบั อะหา้ ว ที่เขาแตง่ งานกบั คุณ ก็เพราะวา่ สญั ญาการแตง่ งานที่แมข่ องเขาทาํ ไวใ้ ห้ ฉนั หวงั วา่ คุณจะไม่คิดอะไรเลยเถิด ยงั ไงคนที่เขารักก็ คือฉนั ” ความหมายของสิ่งท่ีไป๋ จวเู่ วยพดู น้นั ชดั เจนอยแู่ ลว้ หลินซินเหยยี นจะฟังไม่ออกไดย้ งั ไงกนั จงจ่ิงหา้ วรักเธอ หลินซินเหยยี นรู้ดีอยแู่ ลว้ แลว้ มีความจาํ เป็ นอะไรตอ้ งมาเนน้ ย้าํ ต่อหนา้ เธอ ดว้ ย? ไมร่ ู้สึกวา่ มนั เป็ นการเกทบั กนั เหรอ? หลินซินเหยยี นยมิ้ “ฉนั รู้สถานะของตวั เองดี คุณไป๋ ไม่จาํ เป็ นตอ้ งเอาแต่คอยเตือนฉนั หรอกคะ่ ” ไป๋ จวเู่ วยพดู ไมอ่ อกไปชวั่ ขณะหน่ึง เธอถกู บลอ็ กจนไม่รู้จะพดู อะไร คิ้วของเธอก็ขมวดเขา้ หา กนั ผหู้ ญิงคนน้ีอายยุ งั ไมเ่ ยอะ แตว่ า่ สติปัญญากลบั เหมือนผใู้ หญ่

ตอนน้ีเอง เธอกส็ งั เกตไดว้ า่ ประตูหอ้ งทาํ งานถกู เปิ ดออก มีเงาของคนหน่ึง ไป๋ จวเู่ วยกต็ ดั สินได้ เลยวา่ นนั่ คือจงจ่ิงหา้ ว เธอกลอกตา แลว้ ก็ยนื่ มือไปผลกั หลินซินเหยยี น หลินซินเหยยี นกาํ ลงั ต้งั ทอ้ งอยู่ ในฐานะแม่ เธอยงิ่ กระตือรือร้นท่ีจะปกป้ องลกู ตอนที่ไป๋ จวเู่ วย จะผลกั เธอน้นั ราวกบั วา่ เป็ นปฏิกิริยาตอบโต้ เธอผลกั กลบั ไปในทนั ที “โอย๊ ——” ไป๋ จวเู่ วยสวมรองเทา้ สน้ สูง พอถูกผลกั น้นั กแ็ ทบจะลม้ ลงทนั ที และภาพเหตุการณ์น้ีกอ็ ยใู่ นสายตาของจงจ่ิงหา้ วที่พ่งึ ออกมาจากหอ้ งทาํ งาน เขารีบเขา้ ไปจบั ไป๋ จวเู่ วยที่กาํ ลงั จะลม้ ลง พอถกู จงจิ่งหา้ วกอดไวใ้ นออ้ มแขนแบบน้ี หวั ใจของไป๋ จวเู่ วยก็เตน้ แรง เธออาศยั โอกาสน้ียนื่ แขนไปกอดคอของเขาไว้ แลว้ ก็พดู ดว้ ยเสียงแหบหลงั จากตกใจ “อะหา้ ว——” เธอไม่ไดพ้ ดู อะไรต่อ มีแค่ท่าทางที่ดูต่ืนตกใจเพยี งเท่าน้นั หลินซินเหยยี นที่ต้งั สติกลบั มาได้ เงยหนา้ ข้ึนมากพ็ บกบั สายตาที่ประหลาดใจคูน่ ้นั จงจิ่งหา้ ว จอ้ งหนา้ เธอเขมง็ “ทาํ ไมตอ้ งทาํ แบบน้ี? ” หลินซินเหยยี นกาํ ลงั อยากจะอธิบาย แตว่ า่ ไป๋ จวเู่ วยก็แยง่ เธอก่อน เธอส่ายหนา้ ใหก้ บั จงจ่ิงหา้ ว “ไม่เป็ นไร มนั ไม่เกี่ยวกบั คุณหลินหรอก” ถา้ เกิดวา่ ก่อนหนา้ น้ีหลินซินเหยยี นยงั ไมร่ ู้เก่ียวกบั แผนของไป๋ จวเู่ วย แลว้ ตอนน้ียงั ไม่รู้อีกเธอก็ โง่แลว้ เธอกร็ ู้อยแู่ ลว้ วา่ การแต่งงานระหวา่ งเธอกบั จงจ่ิงหา้ วน้นั มนั เป็ นแคก่ ารแต่งงานตามสญั ญา แลว้ ทาํ ไมตอ้ งใส่ร้ายเธอดว้ ย? เธอกลวั อะไรกนั ？

หลินซินเหยยี นเพกิ เฉยตอ่ คาํ ถามของจงจ่ิงหา้ ว แลว้ ก็พดู อยา่ งสบายๆ วา่ “ฉนั ไม่ไดท้ าํ คุณจะ เช่ือไม่เชื่อก็แลว้ แต”่ พอพดู จบเธอกห็ นั หลงั เตรียมจะเดินออกไปดา้ นนอก เรื่องท่ีเธอไมไ่ ดท้ าํ เธอไมม่ ีทางยอมรับหรอก แลว้ ก็ยง่ิ ไมอ่ นุญาตใหใ้ ครหนา้ ไหน มาทาํ ร้ายลกู ของเธอได้ ถา้ เกิดวา่ ยอ้ นเวลากลบั ไป เธอกจ็ ะยงั คงทาํ แบบเดิม “หยดุ อยตู่ รงน้นั ！” ตอนที่ 20 โลกใบนีจ้ ะมคี วามรักได้อย่างไร หลินซินเหยยี นหยดุ เดินและหนั มา กเ็ ห็นวา่ จงจ่ิงหา้ วปลอ่ ยไป๋ จวเู่ วยแลว้ แลว้ ก็กา้ วอยา่ งมน่ั คง เดินตรงมาท่ีเธอ ความเยอื กเยน็ ของริมฝี ปากควบแน่นเป็ นแนวโคง้ มีมีดคมซ่อนอยู่ โจมตีเธออยา่ งไร้ความ ปรานี “ขอโทษจวเู่ วย!” หลินซินเหยยี นไม่ขยบั หนั หนา้ กลบั ไปมองเขาอยา่ งด้ือร้ัน “ฉนั ไม่มีทางขอโทษเธอ!” แมก้ ระทงั่ ตอนน้ี เธอก็ยงั คงกลวั เขา เธอไม่ไดท้ าํ อะไรผดิ ไป๋ จวเู่ วยเป็ นคนจะผลกั เธอก่อน เธอกแ็ ค่ปกป้ องตวั เอง มนั เป็ นเพียงปฏิกิริยาตามสญั ชาตญาณ! แลว้ ทาํ ไมเธอตอ้ งขอโทษดว้ ย？！

สายตาของจงจิ่งหา้ วจบั จอ้ งไปที่ใบหนา้ ท่ีด้ือร้ันของเธอ คิ้วก็ขมวดเขา้ หากนั จนเป็ นปม เขาไม่ เคยมองดูผหู้ ญิงคนน้ีอยา่ งละเอียดเลย แมแ้ ตต่ อนท่ีฉนั เสียสติและจูบเธอ ก็ไม่ไดม้ องเธออยา่ ง ละเอียด เธอคอ่ นขา้ งผอม ใบหนา้ เลก็ เท่าฝ่ ามือ งดงามและละเอียดออ่ นมาก เผยใหเ้ ห็นความบริสุทธ์ิ นยั น์ตาคูน่ ้นั กาํ ลงั จอ้ งมองมาที่เขา ด้ือร้ันและแน่วแน่ ดวงตาท้งั สองสบกนั ไมม่ ีใครยอมถอย “เธอผลกั เธอ เธอกต็ อ้ งขอโทษ!” เสียงของเขายงั คงเยน็ ชาเหมือนเดิม แต่ดุนอ้ ยกวา่ เดิม ราวกบั วา่ ตกใจกบั การแสดงออกของเธอ “อะหา้ ว ฉนั ไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไรจริงๆ มนั เป็ นเพราะวา่ ฉนั ไม่ทนั ระวงั มนั ไม่เกี่ยวอะไรกบั คุณหลิน เลยจริงๆ ” ไป๋ จวเู่ วยรีบเดินเขา้ มา ตดั การเผชิญหนา้ ระหวา่ งท้งั สองคน เธอกอดแขนของจงจิ่งหา้ ว“อะหา้ ว” เธอส่ายหนา้ ใหจ้ งจ่ิงหา้ ว ดวงตามีหมอกจากๆ ดูรู้สึกเสียใจเพราะไมไ่ ดร้ ับความเป็ นธรรม แตว่ า่ กอ็ ดกล้นั เอาไว้ “อะหา้ ว เมื่อก้ีฉนั ยนื ไมน่ ิ่ง น่าจะเพราะวา่ ฉนั สวมรองเทา้ สน้ สูงเกินไป มนั ไม่ เก่ียวอะไรกบั คุณหลินจริงๆ นะ” เธอพยายามอยา่ งเตม็ ที่เพ่ือแกต้ วั แทนหลินซินเหยยี น จงจิ่งหา้ วหรี่ตาลง แลว้ กม็ องดูรองเทา้ สน้ สูงของมนั มนั ก็ค่อนขา้ งจะสูงจริงๆ แต่วา่ เขากเ็ ห็นอยู่ วา่ เม่ือก้ีหลินซินเหยยี นเป็ นคนผลกั เธอ สรุปแลว้ เรื่องน้ีมนั เป็ นยงั ไงกนั แน?่ “อะหา้ ว เม่ือก้ีขอ้ เทา้ ฉนั น่าจะพลิกนะ เจ็บมากเลย”ใบหนา้ ท่ีสวยงามของไป๋ จวเู่ วยมีรอยยน่ ไม่เหมือนกบั ปกติที่จะดูสง่างาม ดูน่ารักมากข้ึน

จงจ่ิงหา้ วเอ้ือมมือไปเอาผมทดั หูใหเ้ ธอ ผหู้ ญิงคนน้ีคอยตามเขาเงียบๆ ไม่ขออะไรตอบแทน ไม่ ร้องไหห้ รือสร้างปัญหา ตอนที่เขาโดนวางยาและตอ้ งการผหู้ ญิงน้นั เธอก็มอบตวั เองใหเ้ ขา อยา่ งไม่ลงั เล แมว้ า่ เขาจะไดเ้ ธอไปแลว้ เธอก็ไมไ่ ดข้ อสถานะ ยงั คงอยขู่ า้ งกายเขาเงียบๆ และในขณะน้นั จงจิ่งหา้ วกอ็ ยากจะใหส้ ถานะแก่เธอ เขาไมร่ ักเธอ เขาไม่เคยรักผหู้ ญิงคนไหนมาก่อน และก็ไม่เช่ือเร่ืองความรักดว้ ย แม่ของเขาจากโลกน้ีไปยงั ไมท่ นั ถึงเดือน พอ่ ของเขากแ็ ตง่ งานกบั คนอื่น โลกใบน้ีจะมีอะไรท่ีเรียกวา่ ความรักอยไู่ ดย้ งั ไงกนั ? ไร้สาระและน่าขาํ ! “โง่ไมโ่ ง่？” ไป๋ จวเู่ วยอิงแอบในออ้ มแขนของเขา “ขอแคไ่ ดอ้ ยกู่ บั นาย ใหฉ้ นั ทาํ อะไรฉนั ก็ยอมท้งั น้นั ฉนั ไม่ไดค้ ิดวา่ ฉนั โง่ ฉนั แคค่ ิดวา่ ฉนั มีความสุขมาก” หลินซินเหยยี นไม่ไดม้ ีอารมณ์อยากจะมองพวกเขาท้งั สองคน หนั หนา้ ออกมาแลว้ ก็เดินออกไป ที่ประตู ไป๋ จวเู่ วยมองแผน่ หลงั ของหลินซินเหยยี นดว้ ยหางตา พร้อมกบั คลี่ยมิ้ มมุ ปาก คิดวา่ เธอตอนน้ีน่าจะไมม่ ีเวลาไดอ้ ยกู่ บั จงจ่ิงหา้ วในคฤหาสนแ์ ห่งน้ีแลว้ สินะ? เธอคิดวา่ เธอซ่อนสีหนา้ ไดด้ ีมากแลว้ แต่วา่ มนั ไมร่ อดพน้ สายตาของจงจิ่งหา้ ว แตว่ า่ เขากลบั ไม่ไดพ้ ดู อะไร ไมไ่ ดถ้ ามอะไร แต่วา่ หนั หลงั แลว้ ก็เดินกลบั หอ้ งไป

ไป๋ จวเู่ วยรีบตามไป“อะหา้ ว——” จงจ่ิงหา้ วหนั หนา้ กลบั มา แลว้ กม็ องเธอน่ิงๆ สายตาของเขามองไปท่ีรองเทา้ สน้ สูงของเธอ แลว้ กพ็ ดู อยา่ งมีความหมายลึกซ้ึง “ต่อไปอยา่ ใส่รองเทา้ ท่ีสน้ มนั สูงเกินไปนะ ถา้ ลม้ ลงไปจริงๆ จะ ไม่ดีเอา” พอพดู จบ เขากเ็ ดินเขา้ ไปในหอ้ งทาํ งาน ตอนท่ีเดินมาถึงหนา้ ประตูน้นั เขากห็ ยดุ “วนั น้ีฉนั มี ธุระ เธอกลบั ไปก่อนเถอะ” ไป๋ จวเู่ วยยงั ไม่ทนั จะโตต้ อบอะไร ประตูหอ้ งทาํ งานกถ็ กู ปิ ดลงแลว้ เธอยนื อยตู่ รงน้นั กม้ หนา้ มองดูรองเทา้ สน้ สูงของตวั เอง เขาหมายความวา่ ยงั ไง เป็ นห่วงเธอง้นั เหรอ? แต่เหมือนกบั วา่ มนั มีความหมายอยา่ งอ่ืนนะ ไป๋ จวเู่ วยกา้ วไปดา้ นหนา้ อยากจะเคาะประตู แตว่ า่ ป้ าหยกู ็ขวางเธอไว้“คุณชายบอกแลว้ ไมใ่ ช่ เหรอคะวา่ ใหค้ ุณกลบั ไปก่อน? ” ป้ าหยไู มช่ อบเธอ ไป๋ จวเู่ วยรับรู้มาโดยตลอด เธอพยายามอยา่ งหนกั เพ่ือเอาใจ แต่วา่ ผลลพั ธม์ นั กไ็ ม่เคยดีเลย ป้ าหยไู มใ่ ช่แค่คนรับใชท้ ว่ั ไป เธอคือคนท่ีดูแลจงจิ่งหา้ วมาต้งั แต่เด็กจนโต เธอมีหนา้ มีตาต่อหนา้ จงจิ่งหา้ ว “ป้ าหยู ฉนั ก็เห็นวา่ เหมือนอารมณ์เขาจะไม่ค่อยดี กเ็ ลยอยากจะอยเู่ ป็ นเพื่อนเขา——” “เรื่องอยเู่ ป็ นเพือ่ นเขา ใหเ้ ป็ นหนา้ ที่ของคุณผหู้ ญิงเถอะค่ะ ตอ่ ไปคุณไป๋ ไม่ตอ้ งมาบ่อยกไ็ ดน้ ะ คะ เพ่ือหลีกเลี่ยงไมใ่ หค้ นอื่นเรียกวา่ เป็ นชูอ้ ะไรแบบน้นั แบบน้นั มนั จะไม่ดีตอ่ ชื่อเสียงของคุณ

ไป๋ เอานะคะ” เมื่อก่อนตอนที่จงจ่ิงหา้ วยงั ไม่ไดแ้ ตง่ งานกบั หลินซินเหยยี นน้นั ป้ าหยกู ไ็ ม่ชอบ ไป๋ จวเู่ วย แต่วา่ ต้งั แต่ที่จงจ่ิงหา้ วแตง่ งานกบั หลินซินเหยยี นแลว้ ไป๋ จวเู่ วยมาท่ีนี่อีก พยายามเขา้ ใกลจ้ งจิ่งหา้ ว กเ็ หมือนกบั เป็ นมือท่ีสาม ไม่มีใครชอบสิ่งมีชีวติ ท่ีเรียกวา่ มือที่สามหรอก! แลว้ ยง่ิ คนท่ีคอ่ นขา้ งมีอายอุ ยา่ งป้ าหยแู ลว้ กย็ ง่ิ รังเกียจเขา้ ไปใหญ่ “คนท่ีอะหา้ วชอบกค็ ือฉนั การที่ตอ้ งแตง่ งานกบั คนของตระกลู หลิน มนั ไม่ใช่สิ่งท่ีเขายนิ ยอม คุณคือคนท่ีดูแลเขามาต้งั แต่เดก็ จนโต หรือวา่ ไม่อยากเห็นเขามีความสุขยงั ง้นั เหรอคะ? ” ไป๋ จวู่ เวยพยายามอดทนอยา่ งมาก ถึงไม่ไดต้ ะคอกออกมา เธอเป็ นแคค่ นรับใช้ อาศยั วา่ ตนเองอายเุ ยอะแลว้ มาเท่ียวดูถูกคนอ่ืน เกลียดจริงๆ เลย! “ฉนั คิดวา่ ตอนน้นั ที่คุณนายเตรียมเร่ืองงานแตง่ งานไวใ้ หค้ ุณผชู้ าย คงจะมีเหตุผลของเธอนะคะ คุณผชู้ ายก็แต่งงานแลว้ หรือวา่ คุณไป๋ อยากจะกา้ วเขา้ มาในชีวติ แต่งงานของคนอ่ืน แลว้ ทาํ ลาย ชีวติ แต่งงานของคนอื่นอยา่ งที่คนอื่นเรียกกนั วา่ ชูย้ งั ง้นั เหรอคะ? ” คาํ พดู ของป้ าหยนู ้นั เดด็ ขาด แต่วา่ ก็ยงั คงมีมารยาทอยู่ เธอหนั ไปทางไป๋ จวเู่ วยแลว้ ทาํ มือเป็ น สญั ลกั ษณ์วา่ เชิญ “คุณไป๋ เชิญคะ่ ” มองท่ีอยขู่ า้ งลาํ ตวั ท้งั สองขา้ งของไป๋ จวเู่ วยน้นั กาํ แน่น เธอโกรธจนสนั่ แต่วา่ กไ็ ม่สามารถ ระเบิดได้ ทาํ ไดแ้ ค่ตอ้ งกลบั ก่อน พอไป๋ จวเู่ วยออกจากบา้ นไป ป้ าหยกู ็ปิ ดประตทู นั ที ร่างกายของเธอแขง็ ท่ือ ค่อยๆ หนั กลบั ไปมองประตทู ่ีปิ ดอยู่ สีหนา้ ก็เปล่ียนไป ดูดุร้ายข้ึนมาก ดู แยม่ าก

จงจ่ิงหา้ วยนื อยตู่ รงริมหนา้ ตา่ ง มองไปท่ีสีหนา้ ของไป๋ จวเู่ วยท่ีเขาไมเ่ คยเห็นมาก่อน เขาหร่ีตาลง “คุณผชู้ าย คุณหลินจะกลบั มาทานขา้ วเท่ียงไหมคะ? ” เม่ือคืนเธอก็ไมไ่ ดก้ ลบั วนั น้ีกลบั มาแป๊ บ เดียวก็ไปอีกแลว้ ป้ าหยไู ม่ชอบใจเท่าไหร่นกั เธอแตง่ งานเขา้ ตระกลู จงมาแลว้ กลายเป็ นภรรยาของจงจิ่งหา้ ว ก็ควรจะมีท่าทีของคนเป็ น ภรรยา ยง่ิ ไปกวา่ น้นั พ่ึงจะแตง่ งานกนั แทๆ้ ก็ไมก่ ลบั บา้ นซะแลว้ มนั ไมด่ ีเท่าไหร่นกั จงจ่ิงหา้ วนึกถึงเรื่องที่เธอเขา้ โรงพยาบาลก่อนหนา้ น้ี แลว้ กห็ นั หนา้ ไป “เธอไม่คอ่ ยสบาย ม้ือ เที่ยง——” อืม จงจ่ิงหา้ วเองก็ไม่รู้เหมือนกนั วา่ ตอนเท่ียงเธอจะกลบั มาหรือไม่ เขาพ่งึ จะมารู้ตวั ตอนน้ี วา่ ตวั เองไมม่ ีแมแ้ ตช่ ่องทางการติดตอ่ ของเธอเลย ป้ าหยถู อนหายใจ เกิดอะไรข้ึนกบั คนสมยั น้ีกนั นะ? สามีภรรยาก็ไมเ่ หมือนสามีภรรยา ท้งั ๆ ท่ีแต่งงานกนั แลว้ ไม่นอนดว้ ยกนั ไม่รู้วา่ อีกฝ่ ายอยทู่ ่ีไหน เป็ นสามีภรรยากนั จริงไหม? “ไม่รู้เหมือนกนั วา่ ทาํ ไมตอนแรกคุณนายถึงไดก้ าํ หนดการแต่งงานน้ีไว”้ ป้ าหยถู อนหายใจยาว ต้งั แต่คุณนายจากโลกน้ีไป จงจ่ิงหา้ วยา้ ยออกไป ก็กลบั มานอ้ ยมาก เธอนึกวา่ งานแต่งงานที่คุณนายเตรียมไวใ้ ห้ เธอตอ้ งมีเหตุผลอยา่ งแน่นอน ตอนน้ีกแ็ ต่งแลว้

แตไ่ มค่ ิดเลยวา่ —— สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วมืดมนลงหลายเท่า “ผมจะไปหาเธอ” ป้ าหย“ู ……” ป้ าหยกู ลดั กลุม้ มากกวา่ เดิม น่ีมนั เป็ นสามีภรรยาที่ไหนกนั นี่มนั คนแปลกหนา้ ชดั ๆ จงจ่ิงหา้ วหยบิ เส้ือคลุมจากโซฟาข้ึนมาใส่ แลว้ ก็หยบิ กญุ แจออกจากบา้ นไป ระหวา่ งทางท่ีไปโรงพยาบาลน้นั จงจิ่งหา้ วก็นึกถึงเร่ืองหน่ึงข้ึนมาได้ แลว้ กโ็ ทรหากวนจิ้ง “สญั ญาที่ดินท่ีอ่าวรีพลั ส์เบยน์ น่ั นายจดั การใหเ้ รียบร้อยแลว้ ส่งมาใหฉ้ นั ” ตอนท่ี 21 จงใจล่อลวง เม่ือหลินซินเหยยี น มาถึงโรงพยาบาล เหอรุ่ยเจ๋อกาํ ลงั นง่ั อยทู่ ่ีระเบียงทางเดินนอกหอ้ งผปู้ ่ วย มือท้งั สองค้าํ ลงบนหวั เข่าคอ้ มตวั ลงเลก็ นอ้ ยเหมือนกาํ ลงั คิดอะไรบางอยา่ งอยู่ ขนาดที่วา่ แม้ หลินซินเหยยี นยนื อยตู่ รงหนา้ เขากย็ งั ไม่รู้ตวั ” ทาํ อะไรอยเู่ หรอ ” เหอรุ่ยเจ๋อเงยหนา้ ข้ึนมา เม่ือเห็นวา่ เป็ นหลินซินเหยยี นจึงเกบ็ รีบเกบ็ อาการ ก่อนจะเดินเขา้ ไปดู อาการในหอ้ ง ” สภาวะอารมณ์ของเเมค่ ุณ ไมค่ ่อยมีเท่าไหร่ ” หลินซินเหยยี นกพ็ อจะเตรียมใจมาบา้ งแลว้ ” อ้ืม คุณกลบั ไปพกั ผอ่ นเถอะ เดี๋ยวตรงน้ีฉนั ดูแล เอง ” สายตาของเหอรุ่ยเจ๋อมองแฉลบไปท่ีทอ้ งของเธอ ” คุณกต็ อ้ งพกั ผอ่ นบา้ งนะ ”

” วางใจเถอะค่ะ ฉนั จะดูแลตวั เองอยา่ งดีเลย ” พดู จบหลินซินเหยยี นกย็ มิ้ ใหเ้ ขาบาง ๆ เหอรุ่ยเจ๋อเงียบไปชว่ั ขณะ ก่อนจะพยกั หนา้ ” ถา้ มีเรื่องอะไรกเ็ รียกผมแลว้ กนั นะ ” หลินซินเหยยี นตอบรับ เหอรุ่ยเจ๋อก็ยนื ข้ึนแลว้ เดินออกไปนอกหอ้ ง เม่ือมองตามแผน่ หลงั ท่ีไกล ออกไปของเขา หลินซินเหยยี นกเ็ มม้ ปาก ถึงแมเ้ ธอจะรู้จกั กนั เขามานานแลว้ แต่สาํ หรับเร่ืองท่ี เกี่ยวกบั ตวั เขา เธอไมร่ ู้เร่ืองใด ๆ เลยสกั นิด ภมู ิหลงั ครอบครัวของเขา หรือคนที่ใกลช้ ิดสนิท สนมกบั เขา เธอไม่รู้อะไรเลยแมแ้ ต่นอ้ ย เม่ือก้ีก็ดูเหมือนเขาจะมีเร่ืองในใจ ถึงไดค้ ิดจนใจลอยไปแบบน้นั ทนั ใดน้นั เหอรุ่ยเจ๋อหยดุ เทา้ ที่กาํ ลงั กา้ วเดินอยู่ แลว้ หนั ตวั กลบั มามองหลินซินเหยยี น” ผมไป ถามคุณหญิงที่อยทู่ ี่นนั่ แลว้ ไดร้ ู้เร่ืองบางอยา่ งมานิดหน่อย วา่ มีคนใหเ้ งินพวกเธอ แลว้ ใหพ้ วก เธอไปพดู อะไรบางอยา่ ง แมก้ ระทง่ั สาดเสียเทสีใส่บา้ นของเธอ ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ รับ ” อ้ืม พี่คะ ถา้ มีเรื่องอะไรกบ็ อกฉนั ไดต้ ลอดเลยนะ ” หลินซินเหยยี นมองไปท่ีเขา เหอรุ่ยเจ๋อยมิ้ บาง ” ยงั ไหวอยนู่ ะ ” หลินซินเหยยี นไมไ่ ดย้ ้อื ถามตอ่ ใคร ๆ กค็ งมีเร่ืองท่ีไมอ่ ยากใหค้ นอื่นรู้กนั ท้งั น้นั เม่ือเหอรุ่ยเจ๋อเดินจากไป เธอกไ็ ม่ไดเ้ ขา้ หอ้ งไปทนั ที แตใ่ นใจยงั คิดอยวู่ า่ ใครเป็ นคนซ้ือตวั เพ่ือนบา้ นพวกน้นั กนั นะ หลินหยหู่ านเหรอ หรือเสิ่นซิ่วฉิง แตพ่ วกหลอ่ นกไ็ มร่ ู้วา่ เธอกาํ ลงั ทอ้ งอยู่ ถา้ ง้นั ….

เพลง้ ! จู่ๆ ก็มีเสียงของบางอยา่ งแตกดงั ออกมาจากในหอ้ ง หลินซินเหยยี นตกใจก่อนจะผลกั ประตูเขา้ ไป ก็เห็นเทา้ ของจวงจ่ือจ่ินเห็นอยบู่ นเศษแกว้ เธอรีบพงุ่ เขา้ ไป กม้ ลงเกบ็ เศษแกว้ ท่ีอยบู่ นพ้นื ” แม่ แม่อยากกินน้าํ เหรอคะ แม่นงั่ ก่อนนะเด๋ียวหนูเกบ็ กวาดใหก้ ่อน แลว้ จะเทน้าํ ใหแ้ ม…่ ” เธอยงั ไมท่ นั ไดพ้ ดู จบ ก็โดนจวงจื่อจิ่นควา้ มือของเธอไปกมุ ไว้ อารมณ์เธอดูเลื่อนลอย ” เหยยี น เหยยี น ” หลินซินเหยยี นเงยหนา้ มองไปท่ีแม่ของเธอ ” วา่ ไงคะ ” จวงจื่อจิ่นดูเหมือนจิตใจวา้ วนุ่ แลว้ บีบมือของหลินซินเหยยี นท่ีกมุ ไวแ้ รงข้ึน” ลกู ในทอ้ งของ แก เอาออกไปเลยไดไ้ หม ” ตอนน้ีเพิง่ จะเป็ นเพยี งการเริ่มตน้ ถา้ ตอ่ ไป ไมม่ ีพอ่ แถมเกิดมาผมทองตาฟ้ าอีก คนอื่นจะมอง พวกเธอยงั ไง หลินซินเหยยี นรู้วา่ จวงจื่อจิ่นไดร้ ับความกระทบกระเทือนทางจิตใจแคไ่ หน แตก่ ็ไมค่ ิดวา่ เธอ จะพดู ออกมาแบบน้นั ” แม่…. ” จวงจ่ือจิ่นคลายมือจากเธอ ก่อนจะพดู ประโยคเดิม ๆ ซ้าํ ไปซ้าํ มาเหมือนคนไม่มีสติอยกู่ บั เน้ือ กบั ตวั ” แกไม่ยอมฉนั รู้อยแู่ ลว้ วา่ แกตอ้ งไม่ยอม ” เธอนงั่ ลงบนเตียง ก่อนจะถอยกรูดไปติดหวั เตียง ประหน่ึงโดนผสี ิง” ซินฉีไมอ่ ยแู่ ลว้ ไมอ่ ยู่ แลว้ … ” หลินซินเหยยี นตกตะลึง เหมือนไมเ่ ขา้ ใจบางอยา่ ง เธอ เธอเป็ นอะไรกนั แน่

หลินซินเหยยี นรีบเรียกพยาบาล จวงจ่ือจิ่นก็ไมว่ าย ยงั ไม่หยดุ ทาํ ร้ายตวั เอง พยาบาลจึงตอ้ งฉีด ยาระงบั ประสาทใหเ้ ธอ ” จากการวนิ ิจฉยั เริ่มตน้ คนไขอ้ าจเป็ นโรคจิตเภทครับ ” หมอพดู หลงั จากการตรวจดูข้นั ตน้ เม่ือไดย้ นิ ร่างกายของหลินซินเหยยี นกเ็ ซไปมา มือท้งั สองค้าํ ลองท่ีตเู้ พอื่ พยงุ ร่างกายของตวั เอง เอาไว้ ” ทาํ ไมมนั ถึงไดร้ ้ายแรงขนาดน้ีล่ะคะ ” ” แมข่ องคุณไดร้ ับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมาก่อนหรือเปล่า จริง ๆแลว้ มนั คงไม่ได้ เกิดข้ึนแค่คร้ังเดียวตอ้ งมีความกดดนั ภายในใจมาเป็ นเวลานาน เม่ือระเบิดอารมณ์แลว้ จึงเกิด เป็ นอาการแบบน้ีข้ึนครับ ” หลินซินเหยยี นไดฟ้ ังท่ีหมอพดู กป็ ากสนั่ หลงั จากท่ีแม่ถกู หลินกวั๋ อนั ส่งไปอยตู่ ่างประเทศ เธอ ก็ไมเ่ คยยมิ้ อีกเลย ใจของเธอคงมีบาดแผล ไหนจะนอ้ งท่ีเกิดมา ตอ้ งกลายเป็ นโรคออทิซึมแลว้ จากไป รวมท้งั เร่ืองท่ีเธอทอ้ งอีก ไม่วา่ เร่ืองไหนก็ทาํ ร้ายจิตใจแม่ไม่นอ้ ยเลย พอมาเจอเร่ืองท่ีสะเทือนจิตใจคร้ังน้ี กก็ ดลึกลงไปจนฟางในใจเสน้ สุดทา้ ยของเธอขาดลง การรองรับอารมณ์ของเธอ คงถึงขีดจาํ กดั ไปเสียแลว้ แคม่ ีอะไรไปกระทบจิตใจอนั บอบช้าํ ของ เธอเพียงเลก็ นอ้ ยก็ทาํ ใหเ้ ธอสูญเสียการควบคุมไดใ้ นที่สุด ” ตอ้ ง..ตอ้ งรักษายงั ไงคะ ” หลินซินเหยยี นพดู ดว้ ยท่าทีตะกกุ ตะกกั ฝื นพดู ออกไปเท่าที่จะพดู ไหว หมอถอนหายใจออกมา “โรคจิตเวทไม่ใช่อาการที่จะรักษาไดง้ ่าย ๆ คุณไม่ไดร้ ู้จกั กบั หมอเห อหรอกเหรอ เขาเป็ นจิตแพทย์ ผมคิดวา่ เขาคงช่วยคุณได้” หลินซินเหยยี นนึกถึงท่าทีของเหอรุ่ยเจ๋อก่อนหนา้ หรือจริง ๆ เขาจะรู้อะไรบางอยา่ ง แต่ไม่กลา้ เปิ ดปากบอกเธอ

” ผมแนะนาํ วา่ ใหย้ า้ ยแม่ของคุณไปแผนกจิตเวชนะครับ ” หลินซินเหยยี น พยกั หนา้ รับ เมื่อหมอออกไปแลว้ หลินซินเหยยี นถึงกบั ตอ้ งลงมากองกบั พ้นื มองไปทางจวงจ่ือจิ่นกร็ ู้สึกวา่ ตวั เองจิตใจกาํ ลงั จะแหลกสลาย ใจของเธอน้นั เจบ็ ปวดทรมานจนแทบหมดหนทางจะหายใจ ในหวั นึกยอ้ นกลบั ไปถึงตอนท่ีแมน่ ้นั ไร้สติ จนถึงข้นั ทาํ ร้ายตวั เองเช่นน้ี วนั น้นั จวงจ่ือจ่ินกย็ า้ ยไปอยแู่ ผนกจิตเวช เพราะผปู้ ่ วยจิตเวชน้นั อารมณ์ไม่คอ่ ยมน่ั คง นอกจาก จะทาํ ร้ายตวั เองไดแ้ ลว้ อาจไปทาํ ร้ายคนอ่ืนแบบไม่ไดต้ ้งั ใจ ท่ีน่ีแมจ้ ะเป็ นคนที่สนิทกบั ผปู้ ่ วย ก็ เยย่ี มไดแ้ คใ่ นเวลาที่แผนกกาํ หนด เรียกง่าย ๆ วา่ รักษาแบบแทบจะตดั ขาดจากโลกภายนอกก็วา่ ได้ เมื่อออกมาจากโรงพยาบาล หลินซินเหยยี นกเ็ ก็บขา้ วของของจวงจื่อจ่ินและตวั เธอเอง จากน้นั ก็ คืนหอ้ ง เป็ นเพราะของบนประตู เลยไม่ไดเ้ งินมดั จาํ หอ้ งคืน คา่ ยาและคา่ รักษาของจวงจ่ือจ่ิน เหอรุ่ยเจ๋อช่วยเธอจ่ายท้งั หมด ยง่ิ ทาํ ใหเ้ ธอรู้สึกวา่ เธอเริ่มติดหน้ีเหอรุ่ยเจ๋อมากข้ึนเรื่อย ๆ เมื่อเธอคิดอะไรไปเรื่อย รถก็มาจอดที่หนา้ คฤหาสน์พอดี เมื่อยนื อยหู่ นา้ คฤหาสน์ เธอยนื เหมอ่ อยชู่ ว่ั ครู่ ไม่รู้ตวั เลยวา่ ตวั เองตอ้ งยนื ต้งั หลกั อยตู่ รงน้ี ขณะที่เธอกาํ ลงั จะเขา้ ไป ก็มีรถคนั หน่ึงขบั เขา้ มา ถึงเธอจะอยทู่ ่ีน่ีไดไ้ มน่ าน ก็รู้ไดท้ นั ทีวา่ รถคนั น้ีคือรถของจงจิ่งหา้ ว จึงยนื อยกู่ บั ท่ีไม่ขยบั ไปไหน

จงจ่ิงหา้ วกล็ งมาจากรถ เม่ือเห็นวา่ คนที่ยนื อยตู่ รงน้นั คือ หลินซินเหยยี น ก็พดู ดว้ ยน้าํ เสียงท่ี เรียบเยน็ เลก็ นอ้ ย “เธอจะไปไหน” เขาไปที่โรงพยาบาล ไดข้ า่ ววา่ เธอทาํ เรื่องออกจากโรงพยาบาลแลว้ คร่ึงวนั ที่ผา่ นมาเธอทาํ อะไร ไปแลว้ บา้ งกไ็ ม่รู้ หลินซินเหยยี นไมไ่ ดอ้ ธิบายอะไร แค่เร่ืองของ จวงจื่อจ่ิน เธอก็เหน่ือยใจจนไมร่ ู้จะพดู ยงั ไงแลว้ เธอตอบส้นั ๆ แคว่ า่ “มีธุระน่ะ” จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ เธอเป็ นอะไรของเธอกนั แน่ เขาสาวเทา้ เขา้ มาใกล…้ … ในขณะที่สติไม่อยกู่ บั เน้ือกบั ตวั เหมือนสีหนา้ ของเขากาํ ลงั แสดงถึงความโกรธอยู่ จู่ ๆ กเ็ ห็นเงา คนซอ้ นไปมาการรับรู้ของหลินซินเหยยี นเริ่มพร่ามวั ข้ึนทุกที แลว้ ภาพตรงหนา้ ก็ตดั เป็ นสีดาํ ตอนน้ีเธอสูญเสียการรับรู้โดยสิ้นเชิง จงจ่ิงหา้ วรู้ตวั ไดไ้ ว วนิ าทีท่ีเธอกาํ ลงั ลม้ ลง เขา้ ไดค้ วา้ เอวของเธอไวท้ นั เอวของเธอบางเสียจนไมส่ ามารถรู้ไดเ้ ลยวา่ เป็ นผหู้ ญิงท่ีกาํ ลงั ต้งั ทอ้ งอยู่ ร่างกายของเธอนุ่มนิ่ม ไปหมด เมื่อไดใ้ กลช้ ิด ทาํ ใหร้ ู้สึกเหมือนคุน้ เคยอยา่ งบอกไม่ถูก เหมือนหวั ใจกาํ ลงั เตน้ จนจะ หลดุ ออกมา จงจ่ิงหา้ วขมวดคิ้ว ความรู้สึกลึกซ้ึงน้ีมนั คืออะไรกนั ไมร่ ู้วา่ มนั หมายความวา่ ยงั ไง ท้งั ๆ ท่ีรู้จกั กนั ไดไ้ มน่ าน แตท่ าํ ไมถึงเกิดความรู้สึกแปลก ๆ แบบน้ีข้ึนมาได้

ยงั ไม่ทนั ที่เขาจะไดโ้ ฟกสั กบั สิ่งตรงหนา้ ก็มีคนสองคนเดินออกมาจากประตทู างเขา้ คนแรกก็ คือ กวนจิ้ง ส่วนอีกคนก็คือ ไป๋ จวเู่ วย เม่ือเห็น จงจ่ิงหา้ วกาํ ลงั อมุ้ หลินซินเหยยี น สองคนกช็ ็อกกบั สิ่งท่ีเกิดข้ึนตรงหนา้ โดยเฉพาะ ไป๋ จวเู่ วย ถา้ ตรงหนา้ ไม่ใช่ จงจ่ิงหา้ ว เธอคงโกรธจนตวั กระเดน็ ไปถึงไหนต่อไหน แลว้ ในใจจะเป็ นบา้ ตายอยแู่ ลว้ ! “อะหา้ ว…นาย…..” จงจ่ิงหา้ วอุม้ เธอข้ึนมา ก่อนจะหนั ตวั เขา้ หอ้ งไป กวนจิ้งมองไปท่ีไป๋ จวเู่ วยท่ียงั ยนื อยทู่ ่ีเดิม” ประธานจง ถึงแมจ้ ะแต่งงานกบั คุณหลิน ก็ไม่ไดห้ มายความวา่ เขาจะรักหล่อน เป็ นถึงสามี ภรรยากนั คงเห็นเธอเป็ นลมแลว้ ไม่ไม่คิดดูแลก็คงไมไ่ ดห้ รอกจริงไหมละ่ ” ไป๋ จวเู่ วยยมิ้ อยา่ งเยน็ ยะเยอื ก ” อยดู่ ี ๆ จะเป็ นลมไดไ้ ง ไมใ่ ช่เพราะมนั จงใจหรอกเหรอ ” กวนจิ้งยงั ไม่ทนั ไดต้ อบโตอ้ ะไร ไป๋ จวเู่ วยก็ตอ่ บทอีกประโยค ” นงั นน่ั ไม่ไดป้ ่ วยหรือเป็ นอะไร เลย อยดู่ ี ๆ ก็เป็ นลมไม่คิดวา่ มนั แปลกหรือไง ” คาํ พดู พวกน้ีจะมีเหตุผลแคไ่ หนกนั เชียว ถา้ เทียบกบั หลินซินเหยยี นแลว้ กวนจิ้งเช่ือใจไป๋ จวเู่ วยมากกวา่ เพราะพวกเขารู้จกั กนั มานาน แลว้ อีกท้งั เร่ืองงานก็ยงั เป็ นเพ่อื นคู่คิดกนั อีก ถึงแม้ หลินซินเหยยี นจะเป็ นผหู้ ญิงที่โชคไมค่ ่อยดีนกั แตก่ ็ยงั มีคนสนิทชิดเช้ือท่ีรายลอ้ ม ต่าง จาก ไป๋ จวเู่ วยที่โดดเด่ียวเดียวดายอยคู่ นเดียว กี่ปี มาน้ีกข็ ลกุ อยกู่ บั แคจ่ งจ่ิงหา้ ว ยงั ไงก็ตอ้ งรู้สึก วา่ มีความลาํ เอียงเกิดข้ึนต่อเธออยแู่ ลว้

จงจ่ิงหา้ วที่อุม้ หลินซินเหยยี นเขา้ มาในหอ้ ง ก็วางเธอลงบนเตียง เมื่อกาํ ลงั จะลกุ ข้ึนมา จู่ ๆ ก็ โดนหลินซินเหยยี นดึงเขา้ ท่ีปกเส้ือ…. ตอนที่ 22 ไม่อยากจบั ผดิ ” แม่ หนูขอโทษ อยา่ ทิ้งหนูไป…. ” จงจ่ิงหา้ วจอ้ งเขมง็ มองไปท่ีมองเลก็ ๆ ของเธอที่กาํ ปกเส้ือของเขาแน่น สายตาของเขาคอ่ ย ๆ ไลม่ องลงบนใบหนา้ ของเธอ ท่าทางของเธอดูทุกขท์ รมานยงิ่ นกั ท่าทางเหมือนโรคฮิสทีเรีย ดูคลา้ ยคนท่ีขาดความรักเสียเหลือเกิน จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ ” หลินซินเหยยี น ” หลินซินเหยยี นไมไ่ ดย้ นิ ที่เขาเรียก เหมือนกาํ ลงั ตกอยใู่ นภวงั คแ์ ห่งความกงั วลอะไรบางอยา่ ง ท่าทางของเธอบ่งบอกถึงความไม่สบายใจ แตไ่ มน่ าน กก็ ลบั มาเป็ นเหมือนปกติ ก่อนจะปล่อย จงจ่ิงหา้ ว แลว้ ค่อย ๆ ผลอ็ ยหลบั ไป จงจ่ิงหา้ วคอ่ ย ๆ ลกุ ข้ึนมา มองไปที่เธอสกั พกั กห็ นั ตวั ออกจากหอ้ งไป ไป๋ จวเู่ วยที่นงั่ อยบู่ นโซฟา มือท้งั สองขา้ งนน่ั จบั แกว้ แน่น จงจ่ิงหา้ วอยใู่ นหอ้ งน้นั นานเกินไป ใจของเธอเร่ิมจะอยไู่ ม่สุขเสียแลว้ นงั ผหู้ ญิงนน่ั มนั ไมต่ อ้ งไปอยโู่ รงพยาบาลดูแลแม่ของมนั หรอกเหรอ ทาํ ไมมนั มีเวลาวา่ งถ่อมาถึงนี่ กวนจิ้งไปสืบดูเวลาของหลินซินเหยยี น กโ็ ดนไป๋ จวเู่ วยรู้เขา้ แลว้ ดงั น้นั ก่อนที่กวนจิ้งจะส่งคน ไปประเทศAเพ่อื สืบคน้ ขอ้ มลู ของหลินซินเหยยี น คนของไป๋ จวเู่ วยกล็ ว่ งหนา้ ไปก่อนหน่ึงกา้ ว

อีกท้งั ยงั ฆ่าคุณหญิงคนน้นั ท่ีแนะนาํ ธุรกิจใหห้ ลินซินเหยยี นตายอีก แลว้ สร้างเร่ืองวา่ ที่หลอ่ น ตกจากตึงท้งั หมดน้นั คือ’อบุ ตั ิเหต’ุ นี่ถึงเป็ นสาเหตวุ า่ ทาํ ไมกวนจิ้งถึงสืบไมร่ ู้เร่ืองสาํ คญั ที่เกิดข้ึนในคืนน้นั เธอคิดหาวธิ ีมากมาย เพราะกลวั วา่ จงจ่ิงหา้ วกบั หลินซินเหยยี นจะมีเวลาอยดู่ ว้ ยกนั มากเกินไป เธอจึงซ้ือตวั คนที่อยรู่ อบๆ บา้ นของแมห่ ลินซินเหยยี นท้งั หมด ใหพ้ ดู เรื่องท่ีแย่ ๆ กระตนุ้ ให้ จวงจื่อจิ่นเขา้ โรงพยาบาล กเ็ พ่ือใหห้ ลินซินเหยยี นไม่มีเวลามาสร้างความสมั พนั ธ์กนั จงจิ่งหา้ ว แต่คิดไมถ่ ึงเลยวา่ นงั ผหู้ ญิงคนน้ีจะไมอ่ ยทู่ ี่โรงพยาบาลนน่ั ยง่ิ คิดใจของไป๋ จวเู่ วยกย็ ง่ิ กระเจิดกระเจิงไปใหญ่ จนสีหนา้ ท่ีแสดงออกมาดูออกไดท้ นั ทีเธอกาํ ลงั จะควบคุมตวั เองไมไ่ ด้ เมื่อจงจ่ิงหา้ วออกมาจากหอ้ ง กเ็ ห็นสีหนา้ ของไป๋ จวเู่ วยท่ียงั ไม่ทนั จะไดเ้ ก็บอาการ เขาเดินเขา้ มาอยา่ งไม่ใหส้ ุม้ ใหเ้ สียง ไป๋ จวเู่ วยยนื ข้ึน เกือบจะหลดุ ปากถามกระโชกโฮกฮาก แต่ยงั ดีท่ีพอมีสติอยบู่ า้ ง ” คุณหลินไม่ สบายเหรอคะ ” จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดต้ อบทนั ที แต่นงั่ ลงบนโซฟา ก่อนขายาวนน่ั จะไขวห่ า้ ง แลว้ ค่อย ๆ ไล่สายตา ข้ึนมามองไปท่ีไป๋ จวเู่ วยแบบแปลก ๆ จนยากท่ีจะคาดเดาวา่ เขากาํ ลงั คิดอะไรอยู่ มนั ทาํ ใหไ้ ป๋ จวเู่ วยเริ่มรู้สึกอกสนั่ ขวญั แขวนอยา่ งบอกไมถ่ ูก จงจิ่งหา้ วท่ีเป็ นแบบน้ีทาํ ใหเ้ ธอ รู้สึกกลวั ก่อนจะพดู ออกมาค่อย ๆ ” อะหา้ ว…. ” ” อ้ืม ” เขาค่อย ๆ ฉีกยมิ้ เบา ๆ ” วา่ ไงครับ ” เมื่อเห็นแบบน้ีก็ทาํ ใหร้ ู้สึกวา่ เธอไมไ่ ดท้ าํ อะไรผิด ไป๋ จวเู่ วยคอ่ ยรู้สึกเบาใจลง ก่อนเธอจะลอง นงั่ ลงบนตวั ของชายหนุ่ม เขาไมไ่ ดข้ ดั ขืนใด ๆ

ความกงั วลในใจของเธอก็เริ่มเบาลง ” น่ีคือสญั ญาท่ีดินอ่าวรีพลั ส์เบย์ ” กวนจิ้งส่งเอกสารใหจ้ งจ่ิงหา้ ว เพราะไป๋ จวเู่ วยมากบั กวนจิ้ง จึงไดย้ นิ กวนจิ้งพดู วา่ จงจ่ิงหา้ วอยากไดส้ ญั ญาของที่ดินผืนน้ี ท่ีดินผนื น้ีอยใู่ นอา่ วรีพลั ส์เบย์ ใกลน้ ้าํ ใกลเ้ ขา เป็ นท่ีทาํ เลดีมาก เหมาะกบั การทาํ แผนพฒั นา สถานท่ีพกั ร้อนไดด้ ีเลยทีเดียว ทาํ ใหใ้ คร ๆ ก็อยากได้ เม่ือสองปี ก่อนที่ผนื น้ีไดร้ ับการแขง่ ประมูล เครือข่ายของวา่ นเยวก่ รุ๊ปไดร้ ับสิทธ์ิในการพฒั นา พ้นื ที่ตรงน้ี แตเ่ พราวา่ นเยวก่ รุ๊ปไมอ่ ยากทาํ จึงตดั สินใจขายทิ้ง แตจ่ ู่ ๆ จงจิ่งหา้ วท่ีตอ้ งการท่ีดินผืนน้ี มนั ทาํ ใหเ้ ธอรู้สึกกงั วลใจ จริง ๆ แลว้ หลินกว๋ั อนั ไปท่ีบริษทั เพ่อื แสดงความตอ้ งการที่ดินผืนน้ี ตอนน้นั จงจิ่งหา้ วก็ไมไ่ ว้ หนา้ ไมช่ ายตามองเขาสกั คร้ัง หลินซินเหยยี นเป็ นลูกสาวของหลินกวั๋ อนั เธอกลวั กลวั วา่ เป็ นเพราะหลินซินเหยยี น จงจิ่งหา้ ว เลยซ้ือท่ีดินผืนน้ีใหห้ ลินซื่อกรุ๊ป เธอไม่ไดต้ ิดใจอะไรกบั ที่ดินนี่ แตท่ ่ีติดใจคือท่าทีที่จงจ่ิงหา้ วมีตอ่ นงั หลินซินเหยยี นตา่ งหาก! ” ท่ีดินผนื น้ีไม่ไดจ้ ะขายทิ้งเหรอคะ ” ไป๋ จวเู่ วยถามโพลง่ ข้ึนมา ถึงท่าทางที่เธอถามจะดูธรรมชาติมาก แตจ่ งจ่ิงหา้ วจะไม่รู้การถามลองใจง่อย ๆ ของเธอเลยน่ะ เหรอ เขาไม่ไดแ้ สดงท่าทีใด ๆ กลบั ไป ไม่แมแ้ ต่จะอธิบายชดั เจน แตก่ ลบั เล่ือนมือข้ึนไปโอบไหล่ เธอเอาไว้ ” จวเู่ วยคุณเปลี่ยนไปต้งั แตเ่ มื่อไหร่กนั นะ ” ไป๋ จวเู่ วยชะงกั ไป นี่มนั หมายความวา่ อะไร

” ฉนั ฉนั เปล่ียนไปตรงไหนเหรอคะ ” ไป๋ จวเู่ วยไมร่ ู้วา่ เป็ นเพราะอะไร จงจ่ิงหา้ วบีบคางของเธอเบา ๆ ใหห้ นั มามองเขา ” เม่ือก่อนคุณคงไม่ถามคาํ ถามแบบน้ี ” เม่ือสบตาของเขา ไป๋ จวเู่ วยกช็ ะงกั ไป สายตาท่ีดูเยอื กเยน็ ของเขาเช่นน้ี เธอไมเ่ คยเห็นมาก่อน เลย ใจของเธอกอ็ ดที่จะตกใจกลวั ไมไ่ ด้ ” ฉนั …. ” ทนั ใดน้นั ท่าทีของหญิวท่ีเรียบร้อยและดูท่าทางวา่ นอนสอนง่ายของเธอ เหมือนจะสูญเสียการ ควบคุม ” ฉนั กลวั เป็ นเพราะฉนั กลวั นี่คะ!” เธอดิ้นออกจากออ้ มอกของเขา ก่อนจะเอามือท้งั สองปิ ดหนา้ ปิ ดตา ร้องไหส้ ะอึกสะอ้ืน ” ฉนั กลวั วา่ คุณจะเอาท่ีดินผนื น้ีใหค้ ุณหลิน ฉนั กลวั คุณใหเ้ ธอเพราะเธอเป็ นภรรยาคุณ แลว้ คุณก็รัก เธอ ฉนั กลวั กลวั วา่ คุณจะไมร่ ักฉนั แลว้ …. ” พดู จบไป๋ จวเู่ วยกร็ ้องไหอ้ ยา่ งเจ็บปวด นี่คือส่ิงท่ีจงจ่ิงหา้ วไมเ่ คยเห็นมาก่อน เขาหลบั ท้งั ตาลง คิว้ ท้งั สองขมวดปม อารมณ์บ่งบอกถึงความสบั สน สบั สนถึงข้นั ไมม่ ีใคร สามารถมองออกได้ ผา่ นไปครู่ใหญ่ ไป๋ จวเู่ วยก็ร้องไหเ้ บาลง เธอรู้วา่ เวลาไหนควรจะอดทน แตบ่ างคร้ังการออ่ นแอและร้องไหก้ ท็ าํ ใหผ้ ชู้ ายใจอ่อนได้ เหมือนกนั จงจ่ิงหา้ วลืมตาข้ึนมาพร้อมกบั อารมณ์ที่เยน็ ลง เขาเอาแขนโอบตวั เธอใหเ้ ขา้ มาอยใู่ นออ้ มอก” ตอ้ งนอ้ ยใจขนาดน้ีเลยเหรอ ”

ไป๋ จวเู่ วยแนบชิดลงไปในออ้ มอกของเขา แลว้ สะอ้ืนเบา ๆ ” ฉนั แค่กลวั วา่ จะเสียคุณไป ” จงจ่ิงหา้ วถอนหายใจเนิบ ๆ ” ไม่หรอกน่า ” เธอก็อาจจะเจา้ เล่ห์ เจา้ แผนการไปบา้ ง ภายนอกไม่ไดด้ ูใสซื่ออะไรขนาดน้นั แตเ่ ธออยกู่ บั เขามานานก็จริงใจมาโดยตลอด เขาจึงไม่อยากจะไปสืบหาหรือจบั ผดิ อะไร ในหอ้ ง หลินซินเหยยี นถกู เสียงเรียกที่ดงั จากโทรศพั ทป์ ลุกจนตื่น เป็ นขอ้ ความของเหอรุ่ยเจ๋อที่ส่งถึงเธอ เป็ นรูปถา่ ยรูปหน่ึง เป็ นภาพเพ่อื นบา้ นเธอ ดูจากในรูป แลว้ เหมือนกาํ ลงั คุยอยกู่ บั ผหู้ ญิงคนหน่ึง ฉากหลงั ในภาพน่ี….. เหมือนหลินซินเหยยี นจะรู้สึกคุน้ ๆ แต่ก็นึกไม่ออก เธอสบั สนวา่ คนในภาพน้ีเป็ นใครกนั แน่ จู่ ๆ ก็รู้สึกวา่ ทอ้ งไสป้ ่ันป่ วนอยขู่ า้ งใน ” อุก….. ” เธอลกุ ข้ึนแลว้ วง่ิ ออกจากหอ้ งนอน ดิ่งไปยงั หอ้ งน้าํ แลว้ กม้ ลงไปอว้ กตรงอ่างลา้ งมือ ในหอ้ งรับแขก กวนจิ้งตกใจที่หลินซินเหยยี นอยดู่ ี ๆ ก็พงุ่ ออกมา อีกอยา่ งเธอเขา้ หอ้ งน้าํ กไ็ มป่ ิ ดประตู เหมือนจะอว้ กใส่ตรงไหนสกั ที่อยา่ งทรมาน ” คุณหลินทอ้ งแน่ ๆ เลยคะ่ ” ไป๋ จวเู่ วยมองหลินซินเหยยี นท่ีกาํ ลงั คลื่นไสไ้ ม่หยดุ

เธอคิดวา่ จงจ่ิงหา้ วคงจะไมร่ ู้ เลยต้งั ใจพดู ออกมา ” น่าจะเป็ นคืนน้นั แน่ ๆ ที่เธอเดินโอบไปกบั ผชู้ ายคนหน่ึง” ไป๋ จวเู่ วยต้งั ใจหา’พอ่ ’ใหก้ บั ลูกใน ทอ้ งของหลินซินเหยยี นเรียบร้อย แบบน้ีจงจ่ิงหา้ วจะตอ้ งเกลียดเธอแน่ ๆ กวนจิ้ง ยนื อา้ ปากคา้ ง ผหู้ ญิงที่จงจิ่งหา้ วแตง่ งานดว้ ย ในทอ้ งกาํ ลงั อุม้ ทอ้ งลกู ของผชู้ ายคนอื่น อยเู่ นี่ยนะ ท่ีไหนได้ แต่งงานกบั เธอ บนหวั กลบั มีหญา้ งอกข้ึนมาซะง้นั เขาคอ่ ย ๆ เงยหนา้ มองปฏิกิริยาของจงจ่ิงหา้ ว ตอนแรกนึกวา่ จะโกรธ โมโหหนกั แต่กลบั ทาํ หนา้ นิ่งเฉยแทน แม่แต่ไป๋ จวเู่ วยกย็ งั ไม่รู้สึกวา่ แปลกใจอะไร เขาไมโ่ กรธ ไม่เกลียดเธอเลยเหรอ ” อะหา้ ว … ” จงจ่ิงหา้ วเอนกายพงิ ลงบนโซฟา สีหนา้ ชดั เจนวา่ ไมอ่ ยากฟังในสิ่งที่เธอพดู ไป๋ จวเู่ วยทาํ ไดแ้ คป่ ิ ดปากเงียบ ถึงแมจ้ ะอยากอว้ กแค่ไหน แตพ่ อไดอ้ ว้ กก็เหมือนจะอว้ กไม่ออก มนั เป็ นแค่อาการคล่ืนไส้ เท่าน้นั พอหมดอาการรู้สึกคล่ืนไสน้ นั่ หลินซินเหยยี นก็ค่อย ๆ บว้ นปาก แลว้ เดินออกมาจากหอ้ งน้าํ จึงเห็นวา่ มีคนนงั่ อยใู่ นหอ้ งรับแขก เมื่อเธอเห็นไป๋ จวเู่ วยที่กาํ ลงั พงิ อยใู่ นออ้ มอกของจงจิ่งหา้ ว ก็ไม่อยากรบกวน จึงถอยตวั จะหนั เขา้ หอ้ งแทน

แตเ่ หมือนในหวั จะนึกอะไรบางอยา่ งได้ ไป๋ จวเู่ วย.. เธอหนั ตวั กลบั มามองไป๋ จวเู่ วย ก่อนจะมองรูปในโทรศพั ท์ ผมหยกั ศกสีน้าํ ตาลแดงน่ีมนั ไหน จะส่วนสูงท่ีพอ ๆ กนั อีก ตาเธอเบิกโพลง คนที่ซ้ือตวั เพื่อนบา้ นของเธอท้งั หมด คือผหู้ ญิงคนน้ีเหรอ เมื่อเธอนึกถึงเร่ืองท่ีเกิดข้ึนกบั เธอท้งั หมด หลินซินเหยยี นกเ็ ขา้ ใจข้ึนมาแลว้ วา่ มนั เกิดอะไรข้ึน! เธอคงจะคิดวา่ ที่เราแต่งงานกบั จงจ่ิงหา้ ว เพอ่ื มาแยง่ ตาํ แหน่งของเธอ เลยเก็บความเกลียดน้ีไว้ ในใจ แลว้ ผหู้ ญิงคนน้ีกไ็ ปซ้ือคนท่ีอยแู่ ถวบา้ นของเธอ ต้งั ใจทาํ ร้ายเธอ ไมพ่ อเพราะเรื่องน้ีก็ทาํ ใหแ้ ม่ ของเธอ ป่ วยทางจิต! แค่คิด ก็ทาํ ใหห้ ลินซินเหยยี นปวดใจจนทนไมไ่ หว อาการปั่นป่ วนยงิ่ ทวคี วามรุนแรงมากข้ึน ตอนท่ี 23 ผมคงรู้จกั คณุ น้อยไป หลินซินเหยยี นยนื จงั กา้ อยตู่ รงประตู จอ้ งไปท่ีไป๋ จวเู่ วย ไป๋ จวเู่ วยเม่ือโดนมองดว้ ยสายตาแบบน้นั กข็ นลกุ ข้ึนมาทนั ที ก่อนจะพยายามเพง่ ไปที่หนา้ จอ โทรศพั ทข์ องนน่ั แตเ่ พราะอยไู่ กลเกินไป เลยมองไมค่ อ่ ยเห็นวา่ ในน้นั คืออะไร ถึงอยา่ งน้นั ตอนน้ีเธอกาํ ลงั อยตู่ อ่ หนา้ จงจิ่งหา้ ว จะทาํ ตวั ท่ามากก็คงไม่ได้ ทาํ ไดแ้ คถ่ ามข้ึนมาเบา ๆ ” คุณ หลิน ทาํ ไมมองฉนั อยา่ งน้นั ล่ะคะ ” หลินซินเหยยี นกถ็ ูกเสียงของไป๋ จวเู่ วยดึงออกมาจากภวงั ค์ มนั มีวบู หน่ึงท่ีเกือบควบคุมอารมณ์ ไมอ่ ยู่ เกือบจะหลุดถามต่อหนา้ จงจิ่งหา้ ว แต่เมื่ออารมณ์เยน็ ลงแลว้ เธอกไ็ ม่ไดท้ าํ แบบน้นั

ไป๋ จวเู่ วยเป็ นผหู้ ญิงที่จงจิ่งหา้ วรัก ไมว่ า่ จะทาํ อะไร จงจิ่งหา้ วคงไม่เขา้ ขา้ งภรรยาเพยี งในนาม อยา่ งเธอ เพอ่ื ลงโทษผหู้ ญิงที่เขารักหรอก เธอกาํ โทรศพั ทใ์ นมือแน่น ผา่ นไปพกั ใหญ่กวา่ อารมณ์จะกลบั มาปกติ ก่อนจะตอบไป๋ จวเู่ วยกลบั ไปดว้ ยสีหนา้ ยมิ้ แยม้ ” ฉนั แค่คิดวา่ คุณไป๋ หนา้ ตาสวยดีคะ่ กเ็ ลยจอ้ ง นานไปหน่อย คุณไป๋ คงไมว่ า่ อะไรใช่ไหมคะ ” พดู ไปหลินซินเหยยี นก็เดินตรงไปยงั พวกเขา สายตาเหลือบไปเห็นเอกสารบางอยา่ งบนโตะ๊ น้าํ ชา เธอยน่ื มีไปหยบิ มนั ข้ึนมาดู มนั คือสญั ญาของท่ีอา่ วรีพลั ส์เบย์ เธอเงยหนา้ ข้ึนมามองจงจิ่งหา้ ว แลว้ ถามตอ่ ดว้ ยรอยยมิ้ ” คุณใหฉ้ นั เหรอคะ ” คนที่เงียบไมส่ บอารมณ์ต้งั แตต่ น้ จนจบอยา่ งจงจ่ิงหา้ วกต็ อบรับไปเบา ๆ ไป๋ จวเู่ วยอดไม่ไดท้ ่ีจะคอ้ นสายตา น่ี น่ียกใหห้ ลินซินเหยยี นจริง ๆ น่ะเหรอ ทาํ ไมกนั ไป๋ จวเู่ วยไม่เขา้ ใจ! หลินซินเหยยี นเงยหนา้ ข้ึนมองไป๋ จวเู่ วยดูก็รู้วา่ โกรธจดั แตก่ ็ยงั ทาํ เป็ นอดทนอยไู่ ด้ เธอเลยอด ไมไ่ ดท้ ี่จะยมิ้ ” คุณไป๋ ฉนั เป็ นภรรยาของคุณจง ใหข้ องฉนั นิด ๆ หน่อย ๆ คุณคงไม่คิดเลก็ คิด นอ้ ยหรอกใช่ไหมคะ ” ไป๋ จวเู่ วยโกรธจนตวั สน่ั อีนงั ผหู้ ญิงตายดา้ นนี่ หนา้ ไมอ่ ายเสียจริง! กลา้ ดียงั ไงมาเรียกตวั เองวา่ เป็ นภรรยา หล่อนมีสิทธ์ิอะไรมิทราบ ถา้ ไมใ่ ช่เพราะอยตู่ อ่ หนา้ จงจิ่งหา้ ว ไป๋ จวเู่ วยคงตบเธอไปแลว้ หน่ึงฉาด!

” กแ็ น่นอนสิคะ ” ไป๋ จวเู่ วยกดหนา้ ต่าํ สายตามองไปขา้ งล่าง ก่อนจะพดู ความนอ้ ยเน้ือต่าํ ใจ ของตวั เอง ” คุณหลินคุณกเ็ ป็ นเจา้ ของโดยชอบธรรมอยแู่ ลว้ ฉนั มีสิทธ์ิมีเสียงอะไรไดล้ ่ะคะ ” ” คุณเป็ นผหู้ ญิงที่ประธานจงชอบ คุณอยกู่ บั เขามานาน ทาํ ไมตอ้ งพดู บนั่ ทอนตวั เองดว้ ยล่ะ” กวนจิ้งชายตามองไปที่หลินซินเหยยี น นึกไม่ถึงเลยวา่ ผหู้ ญิงคนน้ี นอกจากจะไมร่ ะวงั คาํ พดู แลว้ หนา้ ยงั หนาอีกต่างหาก ท้งั ๆ ท่ีเป็ นการแต่งงานเพราะธุรกิจแท้ ๆ ยงั กลา้ บอกวา่ ตวั เองเป็ นเจา้ ขา้ วเจา้ ของอยอู่ ีก แต่ถึงเธอจะเป็ นภรรยาของจงจ่ิงหา้ ว ถึงใจเราจะไมพ่ ึงใจเธอเท่าไหร่นกั ก็ไม่กลา้ แสดงความไม่ เคารพออกไปหรือต้งั ใจจะรวมหวั กบั ไป๋ จวเู่ วยเพอ่ื กลน่ั แกลง้ เธอ หลินซินเหยยี นยงั คงลอยหนา้ ลอยตาต่อไป เหมือนไมไ่ ดย้ นิ คาํ พดู เสียดสีถากถางของพวกเขา เธอกลบั ยมิ้ แลว้ พดู วา่ ” คุณไป๋ ถา้ ยอมรับสถานะของฉนั แลว้ ละ่ ก็ ช่วยหลบไปหน่อยไดไ้ หมคะ ” ไมก่ ี่วติ อ่ มา บรรยากาศก็น่าอึดอดั ลงเสียอยา่ งน้นั สายตามองด่ิงไปยงั จงจิ่งหา้ วที่นง่ั นิ่งไมไ่ หวติงมาโดยตลอด สถานะน้ี เขาจะยอมรับไหมนะ ถา้ ยอมรับ ไป๋ จวเู่ วยจะเป็ นยงั ไงละ่ สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ ว ในความพร่ามวั น้นั กไ็ มส่ ามารถรับรู้ไดเ้ ลยวา่ เกิดอะไรข้ึนกนั แน่ จากโคม ไฟเลก็ ๆ ท่ีแวววบั จบั ตา ไม่สามารถปกปิ ดใบหนา้ ท่ีดุดนั นนั่ ที่ปรากฏออกมาในชวั่ พริบตาได้” เธออยใู่ นฐานะอะไร ” ในบรรยากาศท่ีมาคุแบบน้ี หลินซินเหยยี นยงั คงสูต้ อ่ เธอจอ้ งเขมง็ เกลียวไปที่เขา” พวกเราเป็ น สามีภรรยากนั แมจ้ ะแค่หน่ึงชว่ั โมง กถ็ ือวา่ เป็ นสามีภรรยากนั อยดู่ ี ในระหวา่ งการแต่งงานคร้ัง น้ี ฉนั แค่อยากนงั่ อยขู่ า้ ง ๆ คุณมนั ยากนกั เหรอ ”

หลินซินเหยยี นเอาคาํ พดู ท่ีเขาพดู มาทา้ ทายเขา เธอถูกรังเเกมานานแลว้ ถา้ มีแค่ตวั เองที่ถกู ทาํ ร้ายอยฝู่ ่ ายเดียว ไมม่ ีทางเสียหรอก แต่ไป๋ จวเู่ วย จะใชจ้ วงจื่อจิ่นเป็ นเคร่ืองมือ ทาํ ใหป้ ่ วยเป็ นโรคทางจิต เร่ืองน้ีเธอยอมไมไ่ ด้ เด็ดขาด ถา้ ไป๋ จวเู่ วยกลวั วา่ เธอกบั จงจ่ิงหา้ วจะเขา้ มาใกลก้ นั ถา้ อยา่ งน้นั เธอก็จะยง่ิ ใกลเ้ ขาเขา้ ไปอีก แลว้ ตอ้ งทาํ ต่อหนา้ ตอ่ ตาเสียดว้ ย! จวงจื่อจิ่นเป็ นคนที่เธอรักมากท่ีสุด และเป็ นเสน้ ที่ไมย่ อมใหใ้ ครมาแตะตอ้ ง” คุณไป๋ ถึง ความสมั พนั ธ์ของคุณกบั สามีของฉนั จะไมธ่ รรมดาก็เถอะ แต่กน็ ะ ตอนน้ีเรายงั ไมไ่ ดห้ ยา่ กนั ดว้ ยซ้าํ ดงั น้นั คุณไป๋ ก็ช่วยระวงั การกระทาํ ของตวั เองดว้ ยนะคะ ” ไป๋ จวเู่ วยมองไปที่จงจ่ิงหา้ ว แตส่ ายตาของเขาของเขาก็กาํ ลงั มองไปที่นงั ผหู้ ญิงฟันคมปากคลอ่ ง นนั่ ! ผหู้ ญิงคนน้ี เปลี่ยนสีหนา้ ไดไ้ วเสียจริง เม่ือก่อนท้งั ๆ ที่เป็ นคนดูออ่ นแอขนาดน้นั แตต่ อนน้ีกลบั กลายเป็ นคนท่ีกลา้ หาญยนื เถียงได้ เป็ นฉอด ๆ เธอเป็ นผหู้ ญิงยงั ไงกนั แน่ ท่าทีของจงจ่ิงหา้ วทาํ ใหค้ นอ่ืนมองไม่ออก แมแ้ ต่ตวั กวนจิ้งกย็ งั ไมเ่ ขา้ ใจ แตเ่ ขารู้เพียงแคว่ า่ เวลาน้ีไม่ควรใหผ้ หู้ ญิงท้งั สองคนอยทู่ ่ีนี่พร้อมกนั กวนจิ้ง ถึงแมจ้ ะมองเรื่องราวไม่ออก แต่เขากเ็ ป็ นคนที่ฉลาดพอ เฉกเช่นตอนน้ี เขาลุกข้ึน แลว้ ตบบ่าของไป๋ จวเู่ วยเบา ๆ ” ไปเถอะ ”

ไป๋ จวเู่ วยไม่พอใจ เธออยากจะรู้วา่ ในใจของจงจิ่งหา้ วเธอสาํ คญั แคไ่ หน แต่ถา้ จงจ่ิงหา้ วเลือกหลินซินเหยยี น เธอคงจบเห่แน่ ๆ สิ่งท่ีทาํ มาท้งั หมดกไ็ ม่มีคา่ อะไรแลว้ จง จิ่งหา้ วไมไ่ ดร้ ักเธอ เธอรู้ดี จงจ่ิงหา้ วดีกบั เธอ เป็ นเพราะความรู้สึกดีต่อกนั ในคืนน้นั และหลายปี ท่ีอยดู่ ว้ ยกนั มา เขาไมไ่ ด้ ชอบหรือรักเธอเลย เธอไม่กลา้ เดิมพนั กบั เร่ืองน้ี เธอไม่ยอมแพเ้ ด็ดขาด! ” ฉนั ไมอ่ ยากทาํ ใหอ้ ะหา้ วลาํ บากใจ คุณชนะแลว้ ละ่ ” ไป๋ จวเู่ วยสุดทา้ ยกท็ าํ ตวั เป็ นคนดีก่อนท่ี จะไป เธอไมไ่ ดย้ อมแพ้ แต่แค่ไม่อยากสร้างความลาํ บากใจให้ จงจิ่งหา้ ว เธอเป็ นคนมีเมตตา เห็นแก่คนอื่น ไม่นาน หอ้ งกเ็ งียบลง เงียบขนาดที่วา่ แมเ้ สียงลมหายใจเบา ๆ ก็ยงั ไดย้ นิ อยา่ งชดั เจน บรรยากาศโดยรอบเงียบสงดั เช่นน้ีอยสู่ ามนาที เหงื่อที่หลงั ของหลินซินเหยยี นเริ่มแตกพลกั่ สกั พกั เธอกเ็ กริ่นข้ึนมา ” ฉนั ขอกลบั หอ้ งก่อนนะ ” เม่ือก้ีท่ีเธอเป็ นแบบน้นั กเ็ ป็ นเพราะไป๋ จวเู่ วย ตอนน้ีในเมื่อผหู้ ญิงคนน้นั ไปแลว้ เธอก็ไมม่ ีความจาํ เป็ นท่ีจะตอ้ งอยตู่ ่อ

ตอนที่เธอกาํ ลงั จะกา้ วเทา้ กลบั ถูกจงจิ่งหา้ วดึงที่ขอ้ มือ ดว้ ยแรงดึง ทาํ ใหร้ ่างกายของหลินซินเห ยยี นหมุนเป็ นวงอยบู่ นอากาศ ก่อนท่ีจะตกลงมาบนออ้ มอกของคนคนหน่ึง แรงท่ีเธอพยายามจะตอ่ ตา้ น ขอ้ มือกลบั ถกู พนั ธนาการเอาไว้ ทาํ ใหเ้ ธอขยบั ไปไหนไมไ่ ด้ ” คุณจะทาํ อะไร ” ใจของหลินซินเหยยี นป่ันป่ วนไปหมด หึ ๆ ” ทาํ อะไรน่ะเหรอ เมื่อก้ีคุณไมไ่ ดเ้ ลน่ หูเลน่ ตาอยสู่ ินะ ” จงจ่ิงหา้ วใชม้ ือบีบขากรรไกรของเธอ ไวแ้ น่น ” เหมือนฉนั จะรู้จกั เธอนอ้ ยเกินไป ” ถา้ ไม่ใช่เพราะไป๋ จวเู่ วย เธอจะยอมยวั่ เขาท่ีไหนล่ะ เธอเป็ นคนท่ีเจอแตค่ วามลาํ บากมาก่อน สิบปี ที่ผา่ นมา เธอไมไ่ ดเ้ ติบโตแค่อายุ แตจ่ ิตใจและ สติปัญญาก็โตตามไปดว้ ย ถา้ เธอออ่ นโอน คนอื่นก็จะคิดวา่ เธอถูกรังแกไดง้ ่าย ๆ เพราะฉะน้นั เธอจะไมย่ อมอ่อนแอตอ่ หนา้ คนที่คิดจะทาํ ร้ายเธอเดด็ ขาด เธอมีแมแ่ ละลกู ในทอ้ งที่ตอ้ งดูแลรักษา เธอตอ้ งเขม้ แขง็ และกลา้ หาญ จงจ่ิงหา้ วเม่ือโดนคนปฏิบตั ิใส่แบบน้ี ผหู้ ญิงคนน…้ี . ” หลิน….. ” หลินซินเหยยี นที่ใส่เส้ือเชิ้ตคอกลมสีขาว เวลาน้ีท่วงท่าท่ีเอียงกายอยใู่ นออ้ มอกของเขาน้นั ลมหายใจของเธอท่ีกระหืดกระหอบน้นั มีความยว่ั ยวนแฝงอยไู่ มน่ อ้ ย

ความเดือดดาลอยา่ งไร้เหตุผล เหมือนเลือดในตวั ของเขากาํ ลงั พลุ่งพล่านไม่หยดุ นิ่ง หลินซินเหยยี นไมร่ อใหจ้ งจ่ิงหา้ วพดู ขนตาอนั งอนยาวกบั เปลือกตาน้นั เบิกโพลง ก็เห็นสีหนา้ ของเขาเหมือนมีอะไรในใจแตก่ ลบั แสดงอารมณ์ออกมาอยา่ งไมส่ ะทกสะทา้ น สายตาของเขา…… หลินซินเหยยี นมองไปตามสายตาของเขาลงมา….. ดว้ ยความโกรธที่โดนแอบมองแบบน้ี ทาํ ใหเ้ ธอใชแ้ รงท้งั หมด ผลกั เขาออกไป จงจ่ิงหา้ วที่โดนผลกั อยา่ งไม่ทนั ต้งั ตวั จนลงไปก่ึงนงั่ ก่ึงนอนอยบู่ นโซฟา ท่าทางเหมือนไปต่อ ไม่ถูก ! หลินซินเหยยี นรีบเอามือปกปิ ดหนา้ อกตวั เองเอาไว้” ไอค้ นหยาบคาย ! ” เธอกลุ ีกจุ อลกุ ข้ึนจากโซฟา อยากท่ีจะหนีออกไปจากตรงน้ี แต่อาจเป็ นเพราะเธอรีบร้อนเกินไป ทาํ ให้ ไม่ไดร้ ะวงั จนสะดุดขาของจงจิ่งหา้ ว ท้งั ตวั ของเธอลม้ แหมะลงมาบนตวั ของจงจิ่งหา้ ว อีกคร้ัง ” อะ๊ …… ” แมแ้ ตต่ วั จงจ่ิงหา้ วก็ยงั หลบไมท่ นั ดว้ ยซ้าํ …… ตอนที่ 24 อยากให้เป็ นพ่อของลูก จงจ่ิงหา้ วหลบไม่ทนั ตาเบิกโพลงมองไปยงั หลินซินเหยยี นที่กาํ ลงั โผลงมาบนตวั เขา หนา้ ผากของเธอโขกเขา้ ท่ีคางของเขา เจ็บชะมดั แลว้ ริมฝี ปากของเธอกแ็ หมะลงไปส่วนเวา้ นูน แขง็ ๆ สกั ท่ีหน่ึงลมหายใจน้ีดูคุน้ เคยแต่กแ็ ปลกหนา้

หลินซินเหยยี นถลึงตา เมื่อสติกลบั มา เธอกร็ ีบลุกข้ึนอยา่ งรวดเร็ว จึงทาํ ใหไ้ ดร้ ู้วา่ เมื่อก้ีปากของ เธอไดไ้ ปแหมะอยบู่ นส่วนไหน มนั ก็คือลูกกระเดือกของเขายงั ไงล่ะ…. เธอกมุ ไปที่หนา้ ผากของตวั เอง แกม้ แดงจนดูไมไ่ ด้ ขายข้ีหนา้ จริง ๆ เลย ในขณะท่ีไดส้ มั ผสั กนั เม่ือก้ี ทาํ ใหจ้ งจิ่งหา้ วรู้สึกสบั สนไปชว่ั ครู่ ก่อนจะคอ่ ย ๆ มองไปที่เธอชา้ ๆ ” ถา้ ผมเป็ นคนหยาบคาย แลว้ คุณคืออะไรละ่ ” ไมร่ อใหห้ ลินซินเหยยี น เขาก็ค่อย ๆ ยนั ตวั ข้ึนมานง่ั ชา้ ๆ ก่อนจะต้งั ใจจดั ปกเส้ือ แลว้ ใชป้ ลาย นิ้วไลล่ งบนตาํ แหน่งที่หลินซินเหยยี นพ่ึงจูบเบา ๆ แลว้ ยมิ้ อยา่ งมีเลศนยั ” เราเป็ นสามีภรรยากนั คุณอยากจูบกข็ อผมดี ๆ สิ ผมไมใ่ ช่คนใจแคบ อะไรขนาดน้นั หรอกนะ ” หลินซินเหยยี นอดั อ้นั จนพดู ไม่ออก ใครอยากจูบเขามิทราบ เมื่อก้ีมนั คืออบุ ตั ิเหตตุ ่างหากเลา่ ! ” ฉนั ไมไ่ ดอ้ ยากจะจูบคุณสกั หน่อย!” หลินซินเหยยี นเดินหนา้ น่ิวไป อยากจะออกไปจาก หอ้ งรับแขกน้ีใหเ้ ร็วท่ีสุด จงจ่ิงหา้ วท่ีนง่ั อยบู่ นโซฟาไมไ่ ดข้ ยบั ตวั ไปไหน เมื่อไดย้ นิ คาํ ท่ีเธอพ่ึงพดู ออกมา ไม่อยากจูบง้นั เหรอ น่าโมโหสิ้นดีเลยพดู แทงใจดาํ ไป ” ง้นั คุณอยากจูบใครละ่ ” เขายมิ้ อยา่ งเยย้ หยนั ” คนท่ีทาํ ใหค้ ุณทอ้ งน่ะเหรอ ” ความกลวั ความอบั อาย ถูกใครบางคนฉีกเป็ นชิ้น ๆ ภายในชวั่ พริบตา เหมือนจะมีเลือดสด ๆ ไหลออกมา

เธอไม่ยอมใหพ้ าดพิงถึงลกู ในทอ้ งของเธอวา่ เกิดมาจากอะไร เมื่อจู่ ๆ ก็โดนจงจ่ิงหา้ วโพลง่ ข้ึนมาแบบน้ี เธอกร็ ู้สึกเหมือนใจเจ็บจนทนไมไ่ หว ถึงใจของเธอจะแตกสลายแลว้ แตก่ ็ยงั ตอ้ งทาํ เป็ นเขม้ แขง็ ” แน่สิ….ฉนั ก็ตอ้ งอยากใหเ้ ป็ นพอ่ ของลูกอยแู่ ลว้ ” ดีจริง ๆ เยยี่ มไปเลยสาํ หรับผหู้ ญิงคนน้ี! ” คุณหลินคงยงั ไมล่ ืมสินะ วา่ คุณติดหน้ีผมอยหู่ น่ึงเร่ือง ” จงจ่ิงหา้ วยนื ข้ึน ปัดชายเส้ือท้งั ๆ ที่ ไมไ่ ดม้ ีฝ่ นุ เลยสกั นิดแลว้ เงยหนา้ ข้ึนมาพดู อยา่ งไม่รีบร้อน มองไปยงั หลินซินเหยยี นที่ยนื ตวั แขง็ ทื่ออยตู่ รงประตหู อ้ งนอน ” ผมตอ้ งการลา่ มต้งั แต่พรุ่งน้ีเป็ นตน้ ไป มาทาํ งานที่บริษทั ดว้ ย ” เธอไดส้ ญั ญาท่ีดินฉบบั น้นั แสดงวา่ เขาตอ้ งการอะไรบางอยา่ งคืนแน่นอน ” ตกลง ” เธอตอบรับ ก่อนจะดบั ประตูแลว้ เขา้ หอ้ งไป พอคิดถึงเรื่องท่ีพ่งึ เกิดเมื่อก้ี หนา้ ของเธอกร็ ้อนผา่ วไปครู่ใหญ่ เธออยากหลบหนา้ จงจ่ิงหา้ ว จึงไมย่ อมออกมาจากหอ้ ง จนป้ าหยตู อ้ งมาเรียกเธอไปกินขา้ ว เธอ ถึงจะยอมเปิ ดประตูออกมา จงจ่ิงหา้ วอยทู่ ่ีหอ้ งอาหารแลว้ ป้ าหยจู ึงยกอาหารมาวางบนโตะ๊ หลินซินเหยยี นเดินมานง่ั สายตาไม่เลิกลกั หรือมองไปทางไหน บรรยากาศบนโตะ๊ แปลกเลก็ นอ้ ย ป้ าหยไู ม่คอ่ ยชินกบั ท่าทีของท้งั สองคน เป็ นสามีภรรยากนั แท้ ๆ แต่ทาํ อยา่ งกบั คนแปลกหนา้ อยา่ งไงอยา่ งน้นั หลอ่ นจึงยกผดั บลอ็ คโคลี่จานเลก็ มาวางไวข้ า้ งหนา้ ของหลินซินเหยยี น ” น่ี เป็ นของที่คุณชายชอบกินละ่ ”

จงจ่ิงหา้ วชอบกินอาหารรสชาติท่ีคอ่ นขา้ งจืด ชอบกินอาหารมงั สวริ ัติ คนท่ีดูแลเขามาตลอด อยา่ งป้ าหยจู ะรู้ดี หลินซินเหยยี นงงงงวย ไม่คอ่ ยเขา้ ใจวา่ ป้ าหยจู ะสื่ออะไร ในใจคิดวา่ ถา้ เขาชอบกิน กไ็ ปวางขา้ งหนา้ เขาสิ ป้ าหยขู ยบิ ตาใหเ้ ธอ เพือ่ ใหเ้ ธอคีบอาหารใหจ้ งจิ่งหา้ ว หลินซินเหยยี นมองพกั ใหญถ่ ึงจะเขา้ ใจ ในส่ิงที่ป้ าหยตู อ้ งการจะบอก กวา่ จะเขา้ ใจกผ็ า่ นไปนานมากจนตาของป้ าหยแู ทบจะเป็ นตะคริวไปเสียแลว้ หลินซินเหยยี นคีบบลอ็ คโคล่ีข้ึนมาอยา่ งจาํ ใจ แลว้ วางลงไปในจานของจงจ่ิงหา้ ว จงจ่ิงหา้ วชายตาข้ึนมามอง หลินซินเหยยี นก็ยมิ้ ให้ เพราะเธอไมม่ ีวธิ ีปฏิเสธน้าํ ใจจากคนที่มี จิตใจดีอยา่ งป้ าหยไู ดเ้ ลย พฤติกรรมการจบั คู่มนั ชดั เจนจริง ๆ จงจ่ิงหา้ วคอ่ ย ๆ คีบบลอ็ กโคล่ีข้ึนมาชา้ ๆ ผกั เขียวอ่อนที่ผดั ดว้ ยน้าํ มนั หอมแดง ทาํ ใหเ้ ขารู้สึก แสดงความกระตือรือร้นออกมา ” ป้ าหยเู ป็ นคนท่ีรู้รสชาติที่ผมชอบกินที่สุดแลว้ ครับ ” ป้ าหยยู มิ้ นอ้ ย ๆ ” เป็ นหลงั สะใภก้ ็คงจะรู้นน่ั แหละจะ้ เธอพ่ึงเขา้ มาอยทู่ ี่นี่ อาจจะยงั ไมค่ ุน้ เคย เท่าไหร่ ” ป้ าหยแู กต้ ่าง เม่ือก่อนน้ีหล่อนเรียกเธอวา่ คุณหลิน ถึงเมื่อก่อนเขาจะไมค่ ่อยพอใจในตวั เธอมาก นกั แตเ่ พราะเธอคือคนที่สามีเป็ นคนเลือกใหค้ ุณชายดว้ ยตวั เอง จึงอยากทาํ ใหพ้ วกเขาเขา้ กนั ได้ ไมท่ าํ ใหส้ ามีท่ีจากไปตอ้ งผดิ หวงั หลินซินเหยยี นโดนป้ าหยเู รียกวา่ เป็ นสะใภจ้ นแทบจะกระดากปาก เธอจึงกม้ หวั ต่าํ ลง รีบกวาด ขา้ วเขา้ ปาก ไมท่ นั ไดด้ ่ืมน้าํ

” ฉนั กินเสร็จแลว้ พวกคุณกินกนั ตามสบายเลยนะคะ ” ก่อนจะรีบวงิ่ กลบั หอ้ งไป ” เธอเป็ นอะไรรึเปลา่ ” ป้ าหยไู ม่รู้วา่ เกิดอะไรข้ึน จงจ่ิงหา้ วมองตามหลงั เงานน่ั ท่ีจากไปอยา่ งรีบร้อน ก่อนจะอมยมิ้ อดท่ีจะไมม่ องไม่ได้” คงจะ ยงั ไม่ค่อยชินกบั วธิ ีจบั คูข่ องป้ าหยลู ะท้งั ครับ ” ป้ าหยถู อนหายใจออกมา ” ทาํ ก็เพราะหวงั ดีตอ่ คุณ ๆ นนั่ แหละคะ่ ” พดู จบก็หนั ตวั เดินจากไป หอ้ งอาหารท่ีใหญโ่ ตตอนน้ีเหลือแค่จงจ่ิงหา้ ว ไฟจากแชนเดอเรียบนเพดาน มีไฟเลก็ ๆ แผป่ ก คลมุ ตวั เขา เขาค่อย ๆ คีบบลอ็ คโคลี่คาํ นึงเขา้ ปาก ก่อนจะค่อย ๆ เค้ียว ไมก่ ่ีวนั ต่อมา จงจ่ิงหา้ วไปที่บริษทั หลินซินเหยยี นกอ็ อกไปแลว้ รับปากวา่ จะไปทาํ งานที่บริษทั ถา้ อยา่ งน้นั งานท่ีร้านอาหารกค็ งตอ้ งลาออกเสียก่อน เธอไปท่ีร้านอาหาร ขณะท่ีกลวั อยทู่ ่ีช้นั เปล่ียนรองเทา้ ป้ าหยกู ็เดินเขา้ มา ” จะออกไปขา้ งนอกเหรอจ๊ะ ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ รับ ” รีบกลบั มานะ อยา่ ไปนอนคา้ งขา้ งนอกละ่ เธอแตง่ งานมีครอบครัวเป็ นตวั เป็ นตนแลว้ ” ป้ าหยู พดู เตือน ” อ้ืม ” หลินซินเหยยี นใส่รองเทา้ เสร็จก็เดินออกไป เธอเดินไปที่ริมถนนก่อนจะข้ึนรถแลว้ นงั่ ไปยงั ร้านอาหารที่เธอทาํ งาน

ที่น่ีไม่มีรถประจาํ ทางใหเ้ ธอนงั่ เลย หลินซินเหยยี นพ่ึงทาํ งานกล็ างานไปเสียแลว้ ตอนน้ียงั จะลาออกอีก ผจู้ ดั การรู้สึกไม่คอ่ ยชอบใจ นกั ” เธอไมอ่ ยากทาํ งาน แลว้ มาสมคั รงานทาํ ไมต้งั แตแ่ รกฮะ้ น่ีมนั ไมเ่ สียเวลาพวกเราไปหน่อย หรือไง ” หลินซินเหยยี นรู้สึกผิดอยา่ งมาก ” ขอโทษจริง ๆ คะ่ ขอโทษจริง ๆ ” ผจู้ ดั การพยายามสงบอารมณ์ จู่ ๆ หวั หนา้ งานก็เดินมาบอกวา่ ตอนน้ีงานยงุ่ มาก ๆ ผจู้ ดั การเลยบอกหลินซินเหยยี นวา่ ” ง้นั เธอไปช่วยงานสกั หน่อย ถา้ วา่ งแลว้ คอ่ ยไป ” ” ค่ะ ” ดว้ ยความรู้สึกผดิ ต่องานของเธอ จึงตกปากรับคาํ ไป หลินซินเหยยี นไปเปล่ียนชุดทาํ งาน วนั น้ีคงจะยงุ่ กนั น่าดูเลย ” อาหารพวกน้ีไปส่งท่ีหอ้ งวไี อพีเลขแปดแปดแปดนะ ” ขณะท่ีหลินซินเหยยี นยกอาหาร เชฟก็ เอย่ ข้ึนมา หลินซินเหยยี นตอบรับ ก่อนจะต้งั ใจนาํ อาหารที่หลากหลายสีสนั วางลงบนถาดรอง เพ่อื ที่จะไป เสิร์ฟในหอ้ งอาหาร มือของเธอขา้ งหน่ึงกาํ ลงั ประคองถาดไว้ อีกมือหน่ึงกผ็ ลกั ประตูเขา้ ไป หอ้ งที่กวา้ งขวาง ใหญโ่ ต และมีความเป็ นส่วนตวั มากเป็ นพิเศษ ในหอ้ งน้นั มีโตะ๊ ไมส้ ีแดง ตรงน้นั มีคนนง่ั อยแู่ ต่ สองคน มีเพียงคนเดียวที่เธอรู้จกั นนั่ ก็คือจงจ่ิงหา้ ว ต่างฝ่ ายตา่ งตกใจกบั ภาพตรงหนา้ ถงั เช่อผวู้ า่ การธนาคารของธนาคารฮ่ยุ เฟิ งเหมือนกาํ ลงั พดู อะไรกบั จงจ่ิงหา้ ว ก็มีคนเขา้ มา ขดั จงั หวะพอดี หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ หม้ ตา เดินถือถาดเขา้ มาแลว้ คอ่ ย ๆ วางอาหารลงบนโตะ๊

” พนกั งานหญิงของร้านหลนั กยุ้ เยวย่ี นนบั วนั ยง่ิ เด็กลงเร่ือย ๆสินะ ” ใบหนา้ ของถงั เช่อเตม็ ไป ดว้ ยรอยยมิ้ มองไปที่หลินซินเหยยี นดว้ ยสายตาแพรวพราว หลินซินเหยยี นรู้สึกราํ คาญจนไมร่ ู้จะวา่ ยงั ไง จึงหยบิ ถาดข้ึนมาแลว้ จะรีบออกไป แตก่ ลบั ถกู ถงั เช่อควา้ ขอ้ มือเอาไว้ มองไปที่จงจ่ิงหา้ วก่อนจะยมิ้ อยา่ ห่ืนกระหาย ” ใหเ้ ธออยเู่ ทเหลา้ ใหพ้ วกเราดีกวา่ ” จงจ่ิงหา้ วรอยยมิ้ คอ่ ยหายไป บ่งบอกถึงความไมส่ บอารมณ์ ” ผวู้ า่ การธนาคารถงั รู้ไหมวา่ พวก เรากาํ ลงั คุยเรื่องอะไรกนั อยู่ ” เขาชายตาข้ึนไป สายตาแฉลบไปที่ใบหนา้ ของหลินซินเหยยี น ” ที่น่ีไมต่ อ้ งการคุณ ” หลินซินเหยยี นรีบควา้ ถาดแลว้ เดินออกไป กวนจิ้งที่ยนื อยขู่ า้ ง ๆ จงจิ่งหา้ วก็ขมวดคิ้ว ไม่เขา้ ใจวา่ หลินซินเหยยี นมาทาํ อะไรท่ีน่ี หรืออยากใหค้ นรู้ความสมั พนั ธ์ของเธอกบั จงจ่ิงหา้ ว อยากใหค้ นอ่ืนเอาไปพล่ามไร้สาระ หรือ เอาขา่ วลือไปปล่อยกนั แน่ จะไม่ไวห้ นา้ ใหจ้ งจิ่งหา้ วเลยหรือไงกนั พอเจอแบบน้ีเขา้ ก็ทาํ ใหร้ ู้สึกไมช่ อบหลินซินเหยยี นเขา้ ไปใหญ่ ” ร้านหลนั กยุ้ เยวยี่ นนบั วนั ยง่ิ เขา้ ใจทาํ ธุรกิจเหมือนกนั นะเนี่ย อาหารอร่อย แมก้ ระทงั่ เลือก พนกั งานยงั เลือกที่ดูโดดเด่นอีก เม่ือก้ีคนท่ีผวิ ขาว ๆ ขาวอยา่ งกบั หยก เอวนี่บางจนผมแทบจะ โอบไดด้ ว้ ยมือขา้ งเดียวเลยนะเนี่ย… ” ” ผวู้ า่ การธนาคารถงั ผมรินเหลา้ ใหค้ รับ ” กวนจิ้งพดู ข้ึนมาขดั จงั หวะ ถงั เช่อจึงรู้ตวั วา่ ตอนน้ีสีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วไมค่ อ่ ยดีนกั ก่อนจะรีบพดู อยา่ งเหยเก” เมื่อก้ีนอก เรื่องไปหน่อย ”

หลินซินเหยยี นเดินออกมาจากหอ้ งวไี อพีแลว้ ถึงกบั ถอนหายใจเฮือกใหญ่ นึกไม่ถึงเลยวา่ พ่ึง แยกออกมาเมื่อเชา้ ตอนน้ีกเ็ จอหนา้ อีกแลว้ เหตกุ ารณ์ยงุ่ วนุ วายน้นั ไดผ้ า่ นไปแลว้ ผจู้ ดั การเลยอนุญาตใหเ้ ธอกลบั ได้ เธอเลยเปล่ียนเส้ือผา้ แลว้ เดินออกมากเ็ ห็นกวนจิ้งที่ยนื อยตู่ รงประตู สีหนา้ ของเขาดูไมค่ อ่ ยดีนกั เขาพดู ดว้ ยน้าํ เสียเยน็ ๆ และปรายตามองเธอ ” ประธานจงรอเธออยู่ ไปไดแ้ ลว้ ” หลินซินเหยยี นเดินตามเขาท่ีเดินนาํ ออกไป ” แม่คะ หนูชอบกระโปรงตวั หน่ึงของชาแนลละ่ ถา้ เรากินขา้ วเสร็จแลว้ แม่ไปซ้ือกบั หนูหน่อย ไดไ้ หมคะ ” หลินหยหู่ านจูงเสิ่นซิ่วฉิงเดินมาทางน้ี ” ไดส้ ิจะ๊ ลูกสาวของแม่ตอ้ งไดใ้ ส่ชุดที่ดีท่ีสุดอยแู่ ลว้ ” แมแ่ ละลูกสาวคุยไปยมิ้ ไปอยา่ งมี ความสุขแลว้ เดินเขา้ มาทางน้ี เหมือนจะมากินขา้ วที่ร้านหลนั กยุ้ เยวยี่ น หลินซินเหยยี นที่เห็นแมล่ กู คูน่ ้ี เทา้ ของเธอกห็ ยดุ ชะงกั ……. ตอนที่ 25 จริง ๆแล้วจงจง่ิ ห้าวไม่ได้พกิ าร หลินซินเหยยี นเม่ือเห็นแม่ลูกนนั่ เทา้ กห็ ยดุ ชะงกั ไป เสิ่นซิ่วฉิงเม่ือเห็นก็ขมวดคิ้วอยา่ งแปลกใจ ” แมค่ ะ นี่ไม่ใช่ หลินซินเหยยี นเหรอ ทาํ ไมมนั มาอยทู่ ่ีนี่ล่ะ “หลินหยหู่ านเก็บอาการไม่ได้ เหมือนเสิ่นซิ่วฉิงจึงโพลง่ ออกมา ” มนั มากินขา้ วที่น่ีเหรอ ”