กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม1

เพ่ิงเดินออกมาจากประตูใหญข่ องโรงพยาบาล หลินซินเหยยี นกค็ ุกเข่าลงมาที่ตรงหนา้ ของ จวงจ่ือจิ่น “แม่คะ หนูขอร้องแม่ละ่ เราเสียซินฉีไปแลว้ ใหห้ นูเกบ็ ลกู คนน้ีไวไ้ ดม้ ้ยั คะ?” เหอรุ่ยเจ๋อขมวดคิ้ว หมายความวา่ ยงั ไง? ไมน่ านเขากด็ ึงสติกลบั มา สายตาหยดุ อยทู่ ่ีหนา้ ทอ้ ง ของเธอ เห็นผลตรวจในมือของจวงจื่อจิ่นชดั แลว้ แทบจะรู้อยา่ งแจ่มแจง้ เลยวา่ เธอทอ้ ง ช็อก เหลือเช่ือ เขาอยากรู้จงั เลยวา่ เรื่องมนั เป็ นมายงั ไง แต่ตอนน้ีกลบั ไมใ่ ช่เวลาถาม นอ้ ยมากที่หลินซินเหยยี นจะร้องไหต้ ่อหนา้ จวงจื่อจิ่น ถึงตอนท่ีนอ้ งชายตาย เธอกแ็ คแ่ อบ ร้องไห้ ไมเ่ คยน้าํ ตาไหลตอ่ หนา้ จวงจ่ือจ่ินเลย ไม่ใช่วา่ จวงจื่อจิ่นบงั คบั เธอ แตว่ า่ เธอคลอดลูกคนน้ีออกมา ยงั จะมีอนาคตอีกเหรอ? ตา่ งก็บอกวา่ คนเป็ นแมเ่ ขม้ แขง็ ดูท่าทางเธอแลว้ อยากใหเ้ ธอทาํ แทง้ คงจะยากมาก จวงจ่ือจิ่นได้ ถอนหายใจยาวๆ “แลว้ แตล่ กู เถอะ” พดู จบเธอกไ็ ดห้ นั หลงั จากไปโดยตรง เธอเสียใจ ไมร่ ู้จะเผชิญหนา้ ลกู สาวยงั ไง หลินซินเหยยี นค่อยๆนงั่ ลง คนกาํ ลงั ฝื น น้าํ ตากลบั กาํ ลงั ยอมจาํ นน เธอไม่อยากร้องไห้ แตก่ ลบั ทนไมไ่ หว ความเจ็บปวดที่สะสมอยใู่ นใจกาํ ลงั กดั เซาะหวั ใจของเธอ ก่อนกลบั ประเทศเขาเคยไปหาพวกเธอ ถึงรู้วา่ พวกเธอกลบั ประเทศแลว้ นอ้ งชายเธอจากไป ดว้ ยอุบตั ิเหตุ ในระหวา่ งน้ีเกิดเรื่องอะไรข้ึน เขาไมส่ ามารถรู้ไดเ้ ลย เหอรุ่ยเจ๋อนงั่ ลงมาลบู หลงั เธอ ตอนท่ีเขารู้จกั เดก็ ผหู้ ญิงคนน้ี เธอเพิ่งจะอายสุ ิบกวา่ ปี เอง แต่กลบั มีความเป็ นผใู้ หญ่มากแลว้ คอยดูแลนอ้ งชายและแม่

มีอยคู่ ร้ังหน่ึง เขาเห็นกบั ตาวา่ เงินของเธอพอซ้ือขา้ วแค่สองชุด เธอเอาขา้ วใหแ้ มแ่ ละนอ้ งชาย กิน ท้งั ๆที่ตวั เองไมไ่ ดก้ ินขา้ วเลย แตก่ ลบั บอกจวงจ่ือจิ่นวา่ ตวั เองกินขา้ วเรียบร้อยแลว้ มีความเป็ นผใู้ หญจ่ นทาํ ใหค้ นสงสาร เหอรุ่ยเจ๋อยนื่ มืออยากจะลูบศีรษะเธอ ปลอบโยนเธอสกั หน่อย แต่มือยงั ไมไ่ ดห้ ล่นลงมา ทนั ใด น้นั หลินซินเหยยี นก็ไดเ้ งยหนา้ ข้ึนมามองเขา “ขอบคุณที่เมื่อก่อนคุณคอยช่วยเหลือฉนั นะคะ ตอ่ ไปถา้ ฉนั มีเงินแลว้ จะคืนใหค้ ุณแน่นอนคะ่ ” มือของเหอรุ่ยเจ๋อหยดุ อยทู่ ่ีบนศีรษะเธอ ฝ่ ามือคอ่ ยๆกมุ ไว้ เขาดึงมือกลบั แลว้ พดู ดว้ ยรอยยมิ้ “เด็กโง่ ผมสมคั รใจช่วยเหลือเอง ไม่ตอ้ งคืนผม” หลินซินเหยยี นส่ายหวั “คุณเป็ นคนจิตใจดีงาม แต่วา่ ฉนั จาํ ไดค้ ะ่ ” ถา้ มีปัญญาแลว้ จะคืนใหแ้ น่นอน เหอรุ่ยเจ๋อพยงุ เธอข้ึนมา “คุณพกั ท่ีไหนครับ ผมไปส่งคุณ” เวลาน้ีหลินซินเหยยี นเป็ นห่วงจวงจ่ือจ่ิน จึงไดพ้ ยกั หนา้ แลว้ บอกที่อยใู่ หก้ บั เขา มาถึงท่ีพกั หลินซินเหยยี นเปิ ดประตูลงจากรถ เหอรุ่ยเจ๋อถามเธอ “ตอ่ ไปยงั จะกลบั ไปอีกม้ยั ครับ?” หลินซินเหยยี นหนั มามองเขาแลว้ ส่ายหวั “ไมก่ ลบั แลว้ ค่ะ” กวา่ ไดก้ ลบั มาไม่ใช่ง่ายๆ หลินซินเหยยี นกลบั มาถึงที่พกั ก็เห็นจวงจื่อจ่ินนง่ั เช็ดน้าํ ตาอยบู่ นเกา้ อ้ี หวั ใจของเธอเหมือนถูก อะไรฉุดกระชากอยู่ จวงจ่ือจิ่นเช็ดน้าํ ตา ไมไ่ ดม้ องเธอ “แม่ไม่เป็ นไร ลูกกลบั ไปเถอะ”

“แม่คะ——” “แม่ดูแลลูกไมด่ ีเอง” จวงจ่ือจิ่นคอยเช็ดน้าํ ตา แตเ่ ชด็ ยงั ไงน้าํ ตาก็ไม่ยอมหมดเสียที หลินซินเหยยี นกระโจนมากอดเธอไว้ สองแม่ลกู กอดกนั ร้องไห้ ระบายความเจ็บปวดซ่ึงกนั และกนั ผา่ นไปต้งั นาน พวกเธอถึงสงบอารมณ์ลงมา หลินซินเหยยี นไดเ้ ล่าขอ้ ตกลงของตวั เองและจงจิ่ง หา้ วใหจ้ วงจื่อจิ่นฟัง ใหเ้ ธอไมต่ อ้ งเป็ นห่วงตวั เอง จวงจ่ือจิ่นชอ็ กสุดขีด เร่ืองแต่งงานจะทาํ เป็ นเลน่ ๆไดย้ งั ไง? ถึงแมเ้ ธอไมเ่ ห็นดว้ ยกบั การแตง่ งานท่ีทาํ ขอ้ ตกลง แต่ลูกสาวทอ้ งแลว้ ร่างกายไม่บริสุทธ์ิแลว้ ผชู้ ายของตระกลู จงคนน้นั ก็คงรับไมไ่ ดห้ รอก แบบน้ีก็ดีเหมือนกนั ตอ่ ไปเธอมาดูแลลกู สาวเอง ตกดึก หลินซินเหยยี นไดก้ ลบั มาท่ีวลิ ลา่ จงจิ่งหา้ วไมอ่ ยู่ หลงั จากทานขา้ วเยน็ เสร็จเธอไดเ้ ดิน ยอ่ ยอาหารอยใู่ นลานบา้ น และถือโอกาสดูสภาพแวดลอ้ มรอบวลิ ลา่ ตอ่ มาดึกแลว้ เธอไดก้ ลบั เขา้ ไปในหอ้ งนอน แต่รู้สึกวา่ กระหายน้าํ จึงไดไ้ ปรินน้าํ แกว้ หน่ึงท่ี หอ้ งครัว ดื่มไปคร่ึงแกว้ ตอนท่ีหลินซินเหยยี นเตรียมตวั กลบั ไปนอนท่ีหอ้ ง ประตูหอ้ งนอนมีเสียงลกู บิด ประตดู งั ข้ึน ตอ่ มาประตูหอ้ งนอนไดถ้ ูกผลกั ออก จากน้นั รูปร่างสูงใหญ่ไดเ้ ดินเขา้ มา และตามมาดว้ ยสาวรูปร่างสวยงาม เดินออกมาจากขา้ งหลงั เขา หลินซินเหยยี นอ้ึงไปครู่หน่ึง ยงั ไงก็คิดไมถ่ ึงวา่ ดึกป่ านน้ีแลว้ จงจิ่งหา้ วยงั พาผหู้ ญิงท่ีเขาชอบกลบั มาอีก

ไป๋ จวเู่ วยเห็นเธอก็อ้ึงเหมือนกนั ผหู้ ญิงคนน้ีเป็ นคนท่ีเจอในโรงพยาบาลวนั น้นั ไมใ่ ช่เหรอ? เธอ เงยหนา้ มองจงจ่ิงหา้ ว ใบหนา้ ดา้ นขา้ งของเขาดูเยน็ ชา วนั น้นั เขาโกรธอะไร? มีความเกี่ยวขอ้ งกบั ผหู้ ญิงคนน้?ี ความคิดของผหู้ ญิงมกั จะเซนซิทีฟเป็ นพเิ ศษ ความผิดปกติของจงจิ่งหา้ ว ทาํ ใหใ้ นใจของไป๋ จวู่ เวยเกิดความระแวดระวงั กบั หลินซินเหยยี น “เออ่ ฉนั ขอตวั กลบั หอ้ งก่อนนะคะ” หลินซินเหยยี นไมอ่ ยากเป็ นกา้ งขวางคอ และแหยใ่ หค้ น หงุดหงิด “เดี๋ยว” จงจ่ิงหา้ วมองเธอดว้ ยแววตาเซื่องซึม เธอใส่ชุดนอนที่มิดชิดมาก ชายกระโปรงสีขาว ยาวลงไปถึงขอ้ เทา้ เผยแขนเรียวขาวท้งั สองขา้ ง ดูแลว้ มีรสชาติของความใสบริสุทธ์ิ แตพ่ อนึกถึงการกระทาํ ของเธอแลว้ ในใจกม็ ีความขยะแขยงเพ่มิ ข้ึน “อยบู่ า้ นหลงั น้ี นอกจาก ผมแลว้ จวเู่ วยเป็ นเจา้ ของบา้ นอีกคน เขา้ ใจความหมายของผมหรือเปล่า?” หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ เขากาํ ลงั สอนจระเขว้ า่ น้าํ ชดั ๆ เธอไม่เคยเห็นวา่ ตวั เองเป็ นเจา้ ของบา้ น เลย ทาํ ไมตอ้ งมาย้าํ ดว้ ย? “ฉนั รู้คะ่ ฉนั ขอตวั ไปนอนก่อนนะคะ” หลินซินเหยยี นหนั หลงั เดินไปท่ีหอ้ งนอน “คุณหลิน” ไป๋ จวเู่ วยมองหนา้ เธอ “ขอโทษดว้ ยค่ะ” หลินซินเหยยี นมึนต๊ึบ มองเธออยา่ งประหลาดใจ ใบหนา้ เธอเตม็ ไปดว้ ยความรู้สึกผดิ “ถึงแมค้ ุณมีการหม้นั หมายกบั อะหา้ ว แตฉ่ นั กบั อะหา้ วรู้จกั กนั มานานกวา่ คุณ ถา้ ไม่ใช่คุณ วนั น้ีคนท่ีแตง่ เขา้ มาบา้ นหลงั น้ีก็คือฉนั พวกเรารักกนั เพราะฉะน้นั ——”

“เพราะฉะน้นั อะไรคะ?” หลินซินเหยยี นรู้สึกผหู้ ญิงคนน้ีน่ีแปลกจริงๆ เธอรู้ฐานะของตวั เองดี และไมไ่ ดข้ ดั ขวางพวกเขาเลย เธอพดู พวกน้ีทาํ ไม? “แคร่ ู้สึกวา่ คุณแต่งงานกบั อะหา้ ว แตอ่ ะหา้ วไม่รักคุณ สาเหตเุ ป็ นเพราะวา่ ฉนั ฉนั ก็เลยรู้สึก ละอายใจต่อคุณค่ะ” “ไมต่ อ้ งหรอกค่ะ” ตามความคิดของคนปกติ ความสมั พนั ธท์ ่ีอึดอดั แบบน้ี ไมค่ วรจะตา่ งฝ่ าย ต่างไม่รบกวนกนั เหรอ? ทาํ แบบน้ี เพือ่ แสดงใหจ้ งจิ่งหา้ วเห็นวา่ เธอมีจิตใจดีงาม? หลินซินเหยยี นรู้สึกไมป่ ระทบั ใจเธออยา่ งไร้สาเหตุ จงจิ่งหา้ วหรี่ตาจอ้ งหนา้ เธอไว้“นี่คุณหมายความวา่ ยงั ไง?” หลินซินเหยยี นเมม้ ปาก เธอหมายความวา่ ยงั ไงง้นั เหรอ เธอแคอ่ ยากผา่ นหน่ึงเดือนน้ีไปอยา่ ง สงบสุข เอาของท่ีเป็ นของเธอไดแ้ ลว้ กจ็ ะจากไป แต่ผหู้ ญิงคนน้ีแปลกจริงๆ มาพดู อะไรพวกน้ี เธอควรจะตอบยงั ไง? “คุณอยากใหฉ้ นั ตอบยงั ไงคะ?” คาํ พดู ของไป๋ จวเู่ วย ทาํ เธอพดู ตอ่ ไมไ่ ดเ้ ลยดว้ ยซ้าํ ตอนที่ 9 รับสมคั รล่าม “คุณอยากใหฉ้ นั ตอบยงั ไงคะ?” คาํ พดู ของไป๋ จวเู่ วย ทาํ เธอพดู ต่อไม่ไดเ้ ลยดว้ ยซ้าํ

หรือจะใหพ้ ดู วา่ ขอโทษค่ะ ฉนั ไมค่ วรมีการหม้นั หมายกบั จงจ่ิงหา้ ว และแยกพวกคุณออกจาก กนั ? แบบน้นั มนั เสแสร้งเกินไป อีกอยา่ งการหม้นั หมายคือแมข่ องท้งั สองตกลงกนั ไว้ จะใหเ้ ธอทาํ ยงั ไง? จงจ่ิงหา้ วหรี่ตาจอ้ งมองเธอไว้ กา้ วเทา้ อยา่ งไม่ชา้ ไม่เร็ว บรรยากาศมีความอึดอดั อบอวลอยโู่ ดย ท่ีไมร่ ู้ตวั หลินซินเหยยี นถอยหลงั ไปกา้ วหน่ึงอยา่ งควบคุมตวั เองไมไ่ ด้“ฉนั ไมไ่ ดแ้ ส่หาเร่ือง คุณม้งั คะ?” ไป๋ จวเู่ วยเดินมาควงแขนของเขาไว้“อะหา้ ว อยา่ โกรธเลยค่ะ ฉนั ไมด่ ีเอง ไม่ควรพดู คาํ พดู เหลา่ น้นั เธอเพิง่ แตง่ เขา้ มาไมน่ าน ที่จริงฉนั ไมค่ วรมาเลย คุณพกั ผอ่ นเชา้ ๆหน่อยนะคะ ฉนั กลบั ก่อนแลว้ คะ่ ” “คนที่ควรไปไม่ใช่คุณ” จงจ่ิงหา้ วยอ้ นกลบั มาดึงขอ้ มือเธอข้นั ช้นั บน ไป๋ จวเู่ วยแอบดีใจ ถึงแมจ้ งจิ่งหา้ วไดแ้ สดงใหเ้ ห็นอยา่ งชดั เจนแลว้ วา่ จะอยกู่ บั เธอ แตไ่ ม่เคยมี ความคิดดา้ นน้นั กบั เธอเลย พฤติกรรมของจงจ่ิงหา้ วในวนั น้ี ทาํ ใหเ้ ธอดีใจจนเน้ือเตน้ เพราะยงั ไงผหู้ ญิงในคืนน้นั ไมใ่ ช่เธอ มีแค่เกิดความสมั พนั ธก์ นั จริงๆ เธอถึงจะมดั ใจผชู้ ายคนน้ี ไดอ้ ยหู่ มดั หลินซินเหยยี นไมไ่ ดม้ องไปดา้ นบน แค่หนั กลบั เขา้ หอ้ งนอนอยา่ งเงียบๆ ไป๋ จวเู่ วยหนั กลบั ไปกเ็ ห็นรูปร่างผอมเพรียวของหลินซินเหยยี นเขา้ หอ้ งนอนพอดี จู่ๆเธอพบวา่ เหมือนเงาของผหู้ ญิงคืนน้นั มาก

คืนน้นั เธอควบคุมความริษยาและความเกลียดชงั ในใจไว้ หาสาวบริสุทธ์ิคนหน่ึงใหจ้ งจ่ิงหา้ ว ถือเป็ นขีดจาํ กดั สูงสุดของเธอแลว้ เธอไม่อยากไปดูผหู้ ญิงท่ีนวั เนียคลอเคลียกบั จงจ่ิงหา้ วคือ ผหู้ ญิงแบบไหน แต่วา่ ตอนท่ีผหู้ ญิงคนน้นั จากไป เธอเห็นเงาท่ีผอมเพรียวเงาน้นั อยแู่ วบ็ ๆ ถึงวา่ เธอถึงรู้สึกแปลกใจตลอด วา่ เห็นหลินซินเหยยี นแลว้ มีความรู้สึกคุน้ เคย ที่แทค้ วามคุน้ เคยแบบน้ี ไมไ่ ดอ้ ยดู่ ีๆก็โผลม่ าเอง พอนึกถึงผหู้ ญิงในคืนน้นั อาจจะเป็ นหลินซินเหยยี น ไป๋ จวเู่ วยกก็ ระวนกระวายอยา่ งแรง เธอจะปล่อยใหห้ ลินซินเหยยี นอยขู่ า้ งกายของจงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดอ้ ีกเด็ดขาด การสมั ผสั อยา่ งใกลช้ ิด จะทาํ ใหจ้ งจิ่งหา้ วพบพิรุธอยา่ งเลี่ยงไมไ่ ด้ เพราะยงั ไงซะกเ็ ป็ นผหู้ ญิงท่ีเคยกายแนบชิดกายกบั เขา ไป๋ จวเู่ วยเขา้ มาในหอ้ งนอนก็ไม่มีเวลามาแคร์วา่ เป็ นกลุ สตรีหรือเปล่า เธอกอดเอวบางของจงจิ่ง หา้ วไว้ ซบอยทู่ ี่ออ้ มอกเขาแลว้ พดู เสียงอ่อนโยน “อะหา้ ว ใหฉ้ นั เป็ นผหู้ ญิงของคุณอีกคร้ังนะ คะ” ระหวา่ งท่ีพดู เธอกไ็ ดจ้ ูบมา จงจิ่งหา้ วอ้ึง กบั การเสนอของไป๋ จวเู่ วย เขากลบั ไมม่ ีอารมณ์ท่ีผชู้ าย ปกติควรจะมีเลย นอกจากคืนน้นั เขาไม่มีความตอ้ งการกบั เธอเลยสกั นิด! ในขณะท่ีปากของไป๋ จวเู่ วยจะประกบมา เขาไดห้ นั หนา้ ไปอีกทาง ทาํ ใหไ้ ป๋ จวเู่ วยผิดหวงั “น่ีก็ดึกแลว้ คุณนอนเชา้ ๆนะครับ”จงจ่ิงหา้ วดึงคอเส้ือท่ีไม่ไดแ้ น่นเลย อารมณ์คอ่ นขา้ ง หงุดหงิด

ส่วนหงุดหงิดอะไรน้นั เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกนั หงุดหงิดตวั เอง หงุดหงิดท่ีตวั เองไม่มีอารมณ์ท่ี ผชู้ ายควรจะมีกบั เธอ น่ีทาํ ใหเ้ ขารู้สึกวา่ ตวั เองไมป่ กติ มือท้งั สองของไป๋ จวเู่ วยกมุ ไวแ้ น่น สีหนา้ คอ่ นขา้ งนอ้ ยใจ “อะหา้ ว คุณไมช่ อบฉนั หรือเปล่า คะ——” “คุณอยา่ คิดมากเลยนะ” จงจิ่งหา้ วกดเสียงไว้ และกอดไหล่ของเธอ“คืนน้ีนอนพกั ท่ีนี่นะ” ไป๋ จวเู่ วยเป็ นผหู้ ญิง เธอเขา้ ใจเป็ นอยา่ งดีวา่ ผชู้ ายคนหน่ึงไมม่ ีอารมณ์กบั เธอ มนั หมายความวา่ ยงั ไง เธอนอนลงบนเตียงอยา่ งเช่ือฟัง แต่วา่ เบา้ ตาแดงก่าํ น้าํ ตาหมุนอยใู่ นเบา้ ตา แตก่ ลบั ไม่ไหลลงมา เลย หนา้ ตาท่ีกล้าํ กลืนนอ้ ยใจแทๆ้ แต่กลบั อดทนปานน้นั จงจ่ิงหา้ วใจสนั่ เลก็ นอ้ ย คืนน้นั เธอก็อดทนปานน้ีแหละ ไม่วา่ เขาจะทรมานยงั ไง เธอกไ็ มเ่ คยส่ง เสียงออกมาเลย ใจอ่อนลงมามาก เขานง่ั อยทู่ ่ีขอบเตียงและห่มผา้ ใหเ้ ธอ “อยา่ คิดฟ้ งุ ซ่านเลยนะ รอผมใหฐ้ านะ ช่ือเสียงกบั คุณแลว้ ผม……เอาคุณแน่นอน” ไป๋ จวเู่ วยพยกั หนา้ เธออยขู่ า้ งกายจงจิ่งหา้ วมานาน รู้นิสยั ของเขาดีพอสมควร ถึงไมร่ ัก แต่ดว้ ย หนา้ ท่ีเขาจะตอ้ งรับผิดชอบเธอแน่นอน จงจ่ิงหา้ วถอดเส้ือสูทแลว้ เดินออกมาจากหอ้ งนอน เขาลงมาช้นั ล่าง โยนเส้ือสูทไปที่ที่บนโซฟา ตามมาดว้ ยทิ้งตวั ลงไปในโซฟา ขาที่เรียวยาวพาดอยบู่ นโตะ๊ น้าํ ชา แหงนหนา้ พิงอยบู่ นโซฟา ดู แลว้ ค่อนขา้ งเหน่ือยลา้ เชา้ วนั รุ่งข้ึน

ตอนที่หลินซินเหยยี นอาบน้าํ แต่งตวั เสร็จเดินออกมา จงจิ่งหา้ วกาํ ลงั นงั่ ดูขา่ วสารการเงินและ เศรษฐกิจวนั น้ีอยหู่ นา้ โตะ๊ ทานขา้ ว เหมือนไป๋ จวเู่ วยจะเขา้ ใจเขาเป็ นอยา่ งดี ไดต้ ม้ การแฟดาํ เขม้ ขน้ ใหเ้ ขาไวก้ าหน่ึง ป้ าหยไู ดเ้ ตรียมอาหารเชา้ เสร็จ หลินซินเหยยี นพยายามทาํ เหมือนไม่มีตวั ตน ไมส่ ่งเสียง นงั่ อยทู่ ี่ ปลายโตะ๊ เวน้ ระยะห่างกบั พวกเขา และกม้ หนา้ กม้ ตาทานโจ๊ก ป้ าหยยู กไขด่ าวมา เห็นหนา้ ตาที่ไมเ่ อาไหนของหลินซินเหยยี นแลว้ ขมวดคิ้วแน่น เธอตา่ งหากท่ี เป็ นคนมีฐานะชื่อเสียง ทาํ ไมอยตู่ ่อหนา้ เมียนอ้ ยตอ้ งต่าํ ตอ้ ยขนาดน้ีดว้ ย? ป้ าหยแู กลง้ ส่งเสียง “คุณผหู้ ญิงคะ คุณน่าจะนงั่ ใกลค้ ุณชายนะคะ” เออ่ ? หลินซินเหยยี นเงยหนา้ จงจิ่งหา้ วกแ็ กลง้ วางหนงั สือพิมพใ์ นมือลง ท้งั คูส่ บตากนั แลว้ ตา่ งก็อ้ึง หลินซินเหยยี นแคน่ ึกถึงเม่ือคืนผชู้ ายคนน้ีมองหนา้ ตวั เองอยา่ งเยน็ ชาขนาดน้นั เธอก็หนาวสนั่ ไปถึงทรวงอกแลว้ ตอนที่จงจิ่งหา้ วยงั เด็กอยกู่ เ็ สียแม่ไปแลว้ ป้ าหยเู ป็ นคนคอยดูแลเขามาโดยตลอด สาํ หรับคนแก่ท่ีดูแลเขาท่านน้ี เขาเคารพนบั ถือมาก ดงั น้นั ป้ าหยพู ดู จาก็เลยคอ่ นขา้ งตามสบาย แต่งงานกบั เขา พวกเขาตา่ งคนตา่ งเอาส่ิงท่ีตวั เองตอ้ งการ หลินซินเหยยี นรู้สึกไม่ควรรบกวน ชีวติ ส่วนตวั ของเขา กินโจ๊กคาํ สุดทา้ ยเสร็จ เธอไดพ้ ดู ดว้ ยรอยยมิ้ “ฉนั ทานอิ่มแลว้ พวกคุณ ค่อยๆทานนะคะ” หลงั จากเมื่อคืน หลินซินเหยยี นรู้สึกไดว้ า่ จงจ่ิงหา้ วแคร์ไป๋ จวเู่ วยมาก เพราะฉะน้นั เธออยเู่ ป็ น หน่อยจะดีกวา่

เหมือนขา้ งหลงั มีภยั พบิ ตั ิกาํ ลงั ไล่ตามเธออยู่ เธอเดินเร็วมาก จงจิ่งหา้ วมองเงาท่ีเร่งรีบของหลินซินเหยยี นแลว้ หร่ีตาลงมา ไป๋ จวเู่ วยเก็บความคิดไว้ พร้อมถามเสียงต่าํ “อาจจะเพราะมีฉนั อยู่ เธอไม่ค่อยคุน้ ชิน ตอ่ ไป— —” จงจิ่งหา้ วยกนมแกว้ หน่ึงมาวางที่ตรงหนา้ เธอ “อีกหน่ึงเดือน เธอกจ็ ะไปจากที่น่ีแลว้ ” ไป๋ จวเู่ วยหลบุ ตาลง สาํ หรับเธอแลว้ หน่ึงเดือนน้ีมนั ช่างยาวนาน หลินซินเหยยี นกลบั มาที่หอ้ งนอน เปิ ดดูขอ้ ความที่ฝากไวท้ 5ี่ 8.com ไดร้ ับการตอบรับแลว้ วา่ ให้ เธอไปสมั ภาษณ์งาน พอจงจ่ิงหา้ วกบั ไป๋ จวเู่ วยจากไป หลินซินเหยยี นเองก็ไดเ้ ดินออกมาจากวลิ ล่า และนงั่ รถไปสมั ภาษณ์งาน วา่ นเยวก่ รุ๊ป ตึกสูงระฟ้ า ใหญ่โตโออ่ ่า! หลินซินเหยยี นยนื อยหู่ นา้ ตึก สูดหายใจลึกๆทีนึง ถึงกา้ วเทา้ เดินเขา้ ไป เธอเรียนมหาลยั ไมจ่ บ สามารถหางานท่ีเหมาะสมไดม้ นั ไมง่ ่ายเลย เพราะฉะน้นั จึงอยากสมคั ร งานคร้ังน้ีสาํ เร็จ และมีโอกาสไดท้ าํ งาน โซนสมั ภาษณ์มีผคู้ นยนื เตม็ ไปหมด แต่ละคนใส่เส้ือผา้ ที่เป็ นทางการ ในมือถือเรซูเม่ไว้ เหมือน ทาํ การเตรียมตวั มาเป็ นอยา่ งดีกบั การสมั ภาษณ์งานคร้ังน้ี แต่หลินซินเหยยี นใส่เส้ือเชิ้ตสีขาวกบั กางเกงยนี ส์ ดูเหมือนไม่เขา้ กนั เลย ไมเ่ หมือนคนมาสมั ภาษณ์งานเลย เธอมองขา้ มสายตาแปลกๆที่มองมาเป็ นพกั ๆ นง่ั รออยขู่ า้ งๆอยา่ งเงียบๆ ผา่ นไปเกือบหน่ึงชว่ั โมง ถึงเรียกช่ือของหลินซินเหยยี น

งานลา้ งจานและส่งหนงั สือพมพแ์ บบน้ี กเ็ อามาเป็ นประสบการณ์การทาํ งานไม่ได้ เธอไม่มีวฒุ ิ การศึกษา เลยไม่ไดท้ าํ ประวตั ิยอ่ คนสมั ภาษณ์งานดูประวตั ิการทาํ งานที่เหมือนกระดาษขาวของเธอแลว้ ขมวดคิว้ เลก็ นอ้ ย “คุณ เป็ นภาษาของประเทศAไดย้ งั ไงคะ?” นี่ไม่ใช่ภาษาท่ีใชก้ นั โดยทว่ั ไป ป้ ายรับสมคั รงานน้ีโพสตอ์ ยนู่ านมาก ก็ไมม่ ีผสู้ มคั รงานเลย หลินซินเหยยี นนึกถึงทุกอยา่ งของอดีตแลว้ ก็ไดก้ าํ มือไวแ้ น่น “ฉนั เคยใชช้ ีวติ อยทู่ ่ีนนั่ เพอื่ สื่อสารกบั คนในทอ้ งถ่ินไดด้ ีกวา่ เป็ นภาษาและตวั หนงั สือที่ฉนั ต้งั ใจเรียนโดยเฉพาะค่ะ……” เสียงน้ี—— ในมือของไป๋ จวเู่ วยถือเอกสารอยู่ เดินผา่ นโซนสมั ภาษณ์งาน ไดย้ นิ เสียงที่คอ่ นขา้ งคุน้ เคยน้ี เธอ มองไปตามเสียงก็เห็นหลินซินเหยยี น หวั ใจเธอหยดุ เตน้ กะทนั หนั ตอนที่ 10 มคี นคอยขดั ขา ไม่นึกเลยวา่ เธอจะเป็ นภาษาประเทศA ถา้ ก่อนหนา้ น้ีเธอยงั ไมแ่ น่ใจวา่ หลินซินเหยยี นก็คือผหู้ ญิงในคืนน้นั ง้นั ตอนน้ีเธอสามารถแน่ใจ แลว้ ! “เลขาไป๋ ?” ลูกนอ้ งไม่รู้วา่ ทาํ ไมจู่ๆเธอถึงหยดุ ฝี เทา้ ลง จึงไดเ้ ตือนวา่ “งานประชุมกาํ ลงั จะเริ่ม แลว้ นะคะ” ไป๋ จวเู่ วยยนื่ เอกสารในมือใหล้ ูกนอ้ ง “เธอเอาเอกสารไปใหป้ ระธานจงก่อน เด๋ียวฉนั ตามไป”

“ง้นั คุณมาพรุ่งน้ีเถอะค่ะ” เพราะคนที่เป็ นภาษาประเทศน้ีนอ้ ยมากจริงๆ ถึงแมห้ ลินซินเหยยี น ไม่มีประสบการณ์การทาํ งาน แตเ่ ธอเป็ นภาษาประเทศAก็เพียงพอแลว้ หลินซินเหยยี นลุกข้ึนมาจากเกา้ อ้ีและโนม้ ตวั เลก็ นอ้ ย “ขอบคุณคะ่ ” เธอเดินออกจากหอ้ งสมั ภาษณ์งานอยา่ งมีความสุข ขา้ งหลงั เธอ ตอนที่เธอเพิง่ ออกมา ไป๋ จวเู่ วย กเ็ ดินเขา้ มาแลว้ “ผหู้ ญิงคนเมื่อก้ีไมต่ รงตามความตอ้ งการของการวา่ จา้ ง เอาไม่ได”้ “ถึงแมเ้ ธอไม่มีประสบการณ์ทาํ งาน แตว่ า่ เธอเป็ น——” “คาํ พดู ของฉนั มนั ไม่ไดผ้ ลใช่ม้ยั ?” ไป๋ จวเู่ วยพดู อยา่ งเคร่งขรึมและเฉียบขาด เธอเป็ นเลขาของจงจิ่งหา้ ว ยงิ่ เป็ นแฟนของจงจิ่งหา้ ว อาจจะไดเ้ ป็ นคุณผหู้ ญิงของตระกลู จงดว้ ย ใครกลา้ ขดั ใจ? แมว้ า่ คนสมั ภาษณ์งานรู้สึกเสียดาย แต่ก็ไดต้ อบตกลงวา่ “คะ่ ” หลินซินเหยยี นท่ีเดินออกมาจากในตึกดีอกดีใจ รู้สึกเห็นความหวงั ของชีวติ ชีวติ กาํ ลงั เร่ิมเขา้ ที่เขา้ ทางทีแลว้ เธอโบกรถจากขา้ งทางไปที่ตระกลู หลิน ไม่นานรถกไ็ ดจ้ อดลงท่ีหนา้ วลิ ลา่ ของตระกลู หลิน เธอจ่ายเงินแลว้ ลงจากรถ เธอกา้ วเทา้ เดินเขา้ ไปเบาๆ ในหอ้ งรับแขก เสิ่นซิ่วฉิงใส่ชุดนอน ผา้ ไหม รูปร่างยว่ั ยวนนงั่ อยบู่ นโซฟา

เห็นหลินซินเหยยี นแลว้ ไดย้ กั คิ้วสวยงามของเธอ “แหม นี่หลินซินเหยยี นไมใ่ ช่เหรอ” สายตาของหลินซินเหยยี นหล่นอยบู่ นกาํ ไลหยกท่ีตรงขอ้ มือของเสิ่นซิ่วฉิงแลว้ ขมวดคิว้ แน่น สมยั เธอเด็กๆเคยกาํ ไลหยกอนั น้นั จากกลอ่ งเคร่ืองประดบั ของแม่ แมบ่ อกวา่ นน่ั เป็ นของท่ีคุณ ยายเกบ็ ไวใ้ หท้ ่าน ตอนน้ีกลบั อยใู่ นมือของเสิ่นซิ่วฉิง หลินซินเหยยี นสะกดอารมณ์ท่ีพลิกไปมาของในใจไว้“ฉนั มาหาหลินกวั๋ อนั ” เสิ่นซิ่วฉิงเล่นเลบ็ ท่ีสวยงามของเธอ เธอก็ไมไ่ ดเ้ งยหนา้ ข้ึน “แตง่ งานกบั ง่อยคนหน่ึง ชีวติ กค็ ง ไมก่ ระชุ่มกระชวยนะ?” “อนั น้ี ไมต่ อ้ งลาํ บากคุณเป็ นห่วงค่ะ”หลินซินเหยยี นพดู อยา่ งเรียบเฉย จากน้นั ไดถ้ ามอีกรอบ หน่ึงวา่ “หลินกวั๋ อนั อยหู่ รือเปลา่ ?” เสิ่นซิ่วฉิงเงยหนา้ ข้ึนมาสาํ รวจหลินซินเหยยี นรอบนึง “หนา้ ตาอยา่ งกบั มะเขือแหง้ ไอง้ ่อยของ ตระกลู จงก็ไมช่ อบข้ีหนา้ แกหรอกม้งั ?” หลินซินเหยยี นหวั เราะเยน็ ชาอยา่ งควบคุมไม่ได้ นาทีน้ีรู้สึกขอบคุณท่ีจงจิ่งหา้ วแกลง้ เป็ นง่อย เธอถึงมีโอกาสกลบั มา ถา้ รู้วา่ จงจ่ิงหา้ วไม่ไดเ้ ป็ นง่อย เสิ่นซิ่วฉิงจะเสียใจหรือเปล่าที่ไมไ่ ดใ้ หล้ ูกสาวตวั เองแตง่ เขา้ ไป? สาํ หรับผชู้ าย จงจ่ิงหา้ วหลอ่ จริงๆ มีความสามารถและเงินทอง เป็ นคนรักที่ผหู้ ญิงมากมายหมายปอง หลินกว๋ั อนั ไม่อยู่ เธอไม่อยากพดู กบั เสิ่นซิ่วฉิงใหเ้ ปลืองน้าํ ลาย เธอหนั หลงั จากไป ตอนท่ีเดินมาถึงหนา้ ประตู ขา้ งถนนมีรถขบั มาคนั นึง รถไดห้ ยดุ ลงที่หนา้ ประตู หลินซินเหยยี นรู้วา่ รถคนั น้ีเป็ นรถของหลินกวั๋ อนั

ไมน่ านคนขบั รถกไ็ ดเ้ ปิ ดประตูรถ หลินกวั๋ อนั ลงมาจากรถ เห็นหลินซินเหยยี นยนื อยหู่ นา้ ประตู พอนึกข้ึนไดว้ า่ เธออาจจะมาทวงสินสอดของจวงจ่ือจิ่น เขากห็ นา้ บ้ึงตึงทนั ที ไม่รอใหเ้ ธอเปิ ด ปาก เขาก็ไดพ้ ดู ก่อน “อยากไดส้ ินสอดของแม่แกคืน ได้ ง้นั แกตอ้ งช่วยฉนั เร่ืองนึง” หลินซินเหยยี นขมวดคิว้ “คุณเป็ นคนบอกขอแคฉ่ นั แตง่ เขา้ ตระกลู จง คุณก็จะเอาของของแม่ฉนั คืนใหฉ้ นั !” หลินกวั๋ อนั ฮ้ืออยา่ งเยน็ ชาทีนึง “ทาํ ไมฉนั ถึงอยากใหแ้ กแต่งเขา้ ตระกลู จง? เพราะจะมีผลดีกบั ตระกลู หลิน โดยเฉพาะในเร่ืองงานไง!” หลินซินเหยยี นโมโหจนตวั สน่ั “คุณพดู จาไม่มีสจั จะไดย้ งั ไง คุณ——ยงั มีความเป็ นลูกผชู้ ายอยู่ หรือเปลา่ ? !” “เป็ นเดก็ ท่ีไม่มีคนสง่ั สอนจริงๆดว้ ย!” สีหนา้ ของหลินกว๋ั อนั ดูแย่ “ฉนั เป็ นพอ่ ของแกนะ แก พดู จาแบบน้ีกบั ฉนั ไดย้ งั ไง?” หลินซินเหยยี นรู้สึกหนาว หนาวกาย แต่หนาวใจกวา่ ! ไม่คิดเลยวา่ เขาจะกลบั คาํ ! “อยากไดข้ องคืน ง้นั ก็บอกจงจ่ิงหา้ วใหเ้ อาสิทธิในการบุกเบิกของรีอา่ วรีพลั ส์เบยใ์ หฉ้ นั ฉนั ก็ จะใหแ้ ก” หลินกว๋ั อนั พดู จบก็ไดเ้ ดินผา่ นเธอเขา้ ไปในลาน พอเดินห่างจากหลินซินเหยยี นไป หลายกา้ วกไ็ ดห้ ยดุ ลงมาอีก “ที่แปลงน้นั สาํ คญั กบั ฉนั มาก ขอแค่แกพดู โนม้ นา้ วใหจ้ งจิ่งหา้ วเอา ใหฉ้ นั ฉนั ก็จะคืนของท้งั หมดของแม่แกใหห้ มด รวมท้งั เปี ยโนเคร่ืองท่ีแม่ของแกซ้ือใหแ้ กตอน วนั เกิดดว้ ย” หลินซินเหยยี นคิดไม่ถึงเลยวา่ หลินกวั๋ อนั จะไร้ยางอายขนาดน้ี! เขาพดู จาไม่มีสจั จะขนาดน้ี หลินซินเหยยี นไมเ่ ชื่อเลยดว้ ยซ้าํ อยากเอาของพวกน้นั คืน เกรงวา่ คงตอ้ งคิดหาวธิ ีอื่นแลว้

หลินซินเหยยี นหรี่ตาลง ท่ีดินแปลงท่ีเขาอยากได้ อยใู่ นมือของจงจ่ิงหา้ ว…… ถา้ เธออยากจบั จุดออ่ นของหลินกวั๋ อนั ได้ ดูท่าเธอตอ้ งลงทุนลงแรงท่ีบนตวั ของ‘สามีท่ีเพ่งิ แตง่ งานใหม’่ คนน้ีแลว้ แตเ่ ธอจะลงมือยงั ไงล่ะ? ถึงแมท้ ้งั คู่คือฐานะสามีภรรยากนั แตก่ ลบั เหมือนคนแปลกหนา้ ยงิ่ กวา่ คนแปลกหนา้ เสียอีก หลินซินเหยยี นกลบั ถึงที่พกั กค็ ิดหาวธิ ีไม่ได้ แต่กลบั ไดร้ ับสายท่ีถกู ตดั สิทธ์ิเขา้ รับการทาํ งาน “ตอนน้นั คุณบอกวา่ ใหฉ้ นั ไปทาํ งานพรุ่งน้ีไม่ใช่เหรอคะ?” หลินซินเหยยี นร้อนรนใจ “ขอโทษดว้ ยค่ะ ทางเรารับคุณเขา้ มาทาํ งานไม่ได้ คุณไมต่ รงตามเงื่อนไขท่ีเราตอ้ งการคะ่ ” อีก ฝ่ ายพดู จบกไ็ ดว้ างสายทิ้ง หลินซินเหยยี นมองโทรศพั ทอ์ ยคู่ ร่ึงคอ่ นวนั ก็ดึงสติกลบั มาไม่ได้ ตอนท่ี 11 อย่าหลงกลด้วยรูปลกั ษณ์ภายนอก ตอนน้นั ยงั เห็นไดช้ ดั อยเู่ ลยวา่ พอใจในตวั เธอ หลินซินเหยยี นขมวดคิ้ว หรือวา่ เขาเจอคนท่ี เหมาะสมมากกวา่ แลว้ พอคิดแบบน้ี หลินซินเหยยี นก็ไม่ไดร้ ู้สึกวา่ ยากที่จะยอมรับขนาดน้นั ตอนเยน็ จงจิ่งหา้ วกลบั มากข็ งั ตวั เองไวใ้ นหอ้ งทาํ งาน ดูเหมือนวา่ จะเป็ นเรื่องงาน

เม่ือตอนบ่ายหลินซินเหยยี นไดถ้ ามเกี่ยวกบั อาหารที่จงจ่ิงหา้ วชอบจากป้ าหยู แลว้ ก็เตรียม อาหารเยน็ ดว้ ยตวั เอง ป้ าหยยู มิ้ แลว้ พดู วา่ “น่ีแหละคือส่ิงลกู สะใภค้ วรจะทาํ ” หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ แลว้ ยมิ้ ถา้ ไม่ใช่เพราะวา่ มีคนเรียกร้อง หนูกไ็ มไ่ ปเอาใจเขาก่อนหรอก คะ่ ป้ าหยถู อนหายใจ “คุณนายเสียชีวติ ไปเร็ว คุณชายใหญ่กไ็ ปแต่งงานกบั เ◌มี ียนอ้ ย ส่วนคุณชาย นอ้ ยก็กลบั มาไม่บ่อยเท่าไหร่ คนอ่ืนเห็นวา่ เขาเยน็ ชา แตว่ า่ ความจริงแลว้ เขาเป็ นคนท่ีให้ ความสาํ คญั กบั ความสมั พนั ธม์ ากเลย หลินซินเหยยี นเองก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ไดแ้ ต่ฟังเงียบๆ “คุณไป๋ ท่านน้นั ช่วยชีวติ คุณชายนอ้ ยไวต้ ้งั แตต่ อนเด็ก ต่อมาพอโตข้ึน กอ็ ยกู่ บั คุณชายนอ้ ย ตลอด เม่ือก่อนคุณชายนอ้ ยกไ็ มไ่ ดช้ อบเธอ ต้งั แต่กลบั มาจากการออกไปทาํ งานนอกสถานท่ี ท่าทีของเขากเ็ ปล่ียนไป แตว่ า่ คุณไมต่ อ้ งใส่ใจหรอกนะคะ ยงั ไงคุณก็คือเจา้ ของอยา่ งเป็ น ทางการ” ป้ าหยตู บไหล่เธอพร้อมกบั ปลอบใจ หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ แลว้ ยมิ้ อยา่ งขมขื่น ไม่วา่ เขาจะดีกบั ใคร เธอไม่สามารถพดู อะไรได้ จริงๆ ท้งั ที่มนั เป็ นความสมั พนั ธข์ องสามีภรรยา แตว่ า่ พวกเขาน้นั ตา่ งไม่คุน้ เคยต่อกนั มาก การแตง่ งานคร้ังน้ี เธอเขา้ ใจดี หลินซินเหยยี นมองไปท่ีหอ้ งทาํ งานทีหน่ึง นึกถึงเมลด็ กาแฟดาํ ท่ีไป๋ จวเู่ วยนาํ มาเมื่อเชา้ แลว้ ก็ เลยถามวา่ “ป้ าหยู เมลด็ กาแฟอยไู่ หนเหรอคะ ฉนั อยากชงกาแฟใหเ้ ขาหน่อย” ป้ าหยไู ดย้ นิ ดงั น้นั เธอกร็ ู้สึกห่วงใย ดงั น้นั กเ็ ลยหยบิ เมลด็ กาแฟส่งใหเ้ ธอ แลว้ กบ็ อกเธอวา่ “ไม่ ตอ้ งเติมนมและน้าํ ตาลนะคะ คุณชายนอ้ ยไม่ค่อยชอบของที่มีรสชาติหวาน”

หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ แลว้ กช็ งกาแฟเสร็จอยา่ งรวดเร็ว เทลงในแกว้ กาแฟอยา่ งประณีตและ ละเอียดอ่อน แลว้ กถ็ ือข้ึนไปดว้ ยตวั เอง จงจ่ิงหา้ วท่ีอยใู่ นหอ้ งทาํ งานกาํ ลงั คุยโทรศพั ทอ์ ยู่ สีหนา้ ดูฉุนเฉียว“ฝ่ ายบุคคลมนั ทาํ งานยงั ไง กนั ? แคห่ าลา่ มคนหน่ึงมนั ยากขนาดน้นั เลยเหรอ? ” เขาเขา้ ใจหลายภาษา แต่วา่ ภาษาของประเทศAน้นั เขาทาํ ไมไ่ ดจ้ ริงๆ เพราะวา่ ไม่คล่อง และ โครงการน้ีก็เป็ นโครงการท่ีพ่งึ ขยายใหม่ มีหลายเร่ืองใหต้ อ้ งจดั การ มีอุปสรรคดา้ นภาษา แลว้ จะใหเ้ ขาจดั การอยา่ งไรกนั ? “ไปบอกผจู้ ดั การแผนกบุคคล หน่ึงวนั ฉนั ใหเ้ วลาเขาหน่ึงวนั ถา้ เกิดวา่ หาคนไม่ได้ กใ็ หเ้ ขาเกบ็ ขา้ วเก็บของออกไปซะ!” กอ๊ กๆ —— ความโกรธของจงจ่ิงหา้ วน้นั อยเู่ ตม็ อก แลว้ จู่ๆ มีคนมาเคาะประตู น้าํ เสียงกไ็ มไ่ ดเ้ บาลง พดู อยา่ งเยน็ ชาวา่ “เขา้ มา!” หลินซินเหยยี นใจสน่ั ในทนั ที เขากาํ ลงั โกรธอยเู่ หรอ? แต่วา่ เธอเคาะประตูไปแลว้ ต่อใหเ้ ขากาํ ลงั โกรธ กต็ อ้ งกดั ฟันและเดินเขา้ ไป หลินซินเหยยี นพยายามฝื นยมิ้ “ฉนั ชงกาแฟมาให”้ สายตาของจงจิ่งหา้ วมองไลต่ ้งั แต่หนา้ ของเธอลงมาถึงกาแฟในมือของเธอ คอ่ ยๆ หร่ีตาลง เม่ือ เชา้ ยงั หลีกเลี่ยงกบั เขาอยา่ งกบั งูกบั แมงป่ อง แต่วา่ ตอนน้ี กลบั เอากาแฟมาใหเ้ ขาเองยงั ง้นั เหรอ? เหอะ ผหู้ ญิงคนน้ีช่างกะล่อนจริงๆ!

จงจ่ิงหา้ ววางโทรศพั ทแ์ ละนงั่ ลง แลว้ กม็ องการแสดงของเธอเงียบๆ เขาอยากจะดูหน่อยวา่ ผหู้ ญิงคนน้ีตอ้ งการทาํ อะไรกนั แน่! “ไมร่ ู้วา่ มนั เป็ นแบบท่ีคุณชอบกินรึเปลา่ ” หลินซินเหยยี นวางกาแฟไวต้ รงหนา้ โตะ๊ จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดข้ ยบั ร่างกายเริ่มผอ่ นคลาย พร้อมกบั เอนหลงั พิงเกา้ อ้ีอยา่ งข้ีเกียจ หลินซินเหยยี นพดู อยา่ งประจบวา่ “ลองดูไหม? ” จงจ่ิงหา้ วเลิกคิว้ ข้ึน เขาเขา้ ใจแลว้ วา่ ทาํ ไมเธอถึงเปล่ียนไป เขาพดู อยา่ งเยาะเยย้ วา่ “อยๆู่ ก็มาเอาอกเอาใจ เพราะวา่ อยากจะถามฉนั เกี่ยวกบั ที่ดินที่อ่าวรีพลั ส์ เบยใ์ ช่ไหม? ” หลินซินเหยยี นอ้ึงไป ไม่เคยคิดเลยวา่ เขาจะคิดโยงไปถึงเร่ืองน้นั ไดอ้ ยา่ งรวดเร็วขนาดน้ี ทนั ใดน้นั จงจ่ิงหา้ วก็ควา้ คางของหลินซินเหยยี นไว้“น่ีมนั คือเหตุผลของตระกลู หลิน ที่ส่งเธอ มาแต่งงานกบั ฉนั โดยไม่คาํ นึงถึงวา่ ฉนั ขาพกิ ารไม่ใช่เหรอ? ” มือเขาออกแรงหนกั มาก หลินซินเหยยี นรู้สึกเจบ็ ปวดอยา่ งมาก เธออา้ ปาก อยากจะอธิบาย แต่วา่ จะอธิบายยงั ไงกนั ล่ะ? บอกวา่ เธอคือคนท่ีถกู ทอดทิ้งยงั ง้นั เหรอ? เขาจะเชื่อไหม? “ฉนั ไม่ใช่——” “ออกไป！”จงจ่ิงหา้ วสะบดั เธอออก

หลินซินเหยยี นถกู สะบดั ออกมาอยา่ งรวดเร็ว แขนเผลอไปชนกาแฟอยา่ งไมท่ นั ระวงั ของเหลว สีดาํ ซึมใส่เอกสารบนโตะ๊ สีหนา้ ของจงจ่ิงหา้ วก็มืดมนลงในทนั ที หลินซินเหยยี นไมเ่ คยคิดอยากจะทาํ ใหม้ นั เป็ นแบบน้ี รีบเขา้ ไปเชด็ ทนั ที จงจ่ิงหา้ วหยบิ เอกสารออกมา แลว้ ก็ตาํ หนิอยา่ งรุนแรงวา่ “บอกใหอ้ อกไปไม่ไดย้ นิ รึไง?!” เขาไม่ชอบ หนา้ ตาของคนที่เกาะคนอื่นเพื่อผลประโยชน์หรอก! หลินซินเหยยี นใจจาํ ตอ้ งออกไป “เดี๋ยวก่อน เอาของพวกน้ีออกไปดว้ ย!”จงจ่ิงหา้ วมองแลว้ รู้สึกรําคาญ หลินซินเหยยี นเอากาแฟออกมา เวลาอาหารเยน็ จงจิ่งหา้ วกินขา้ วเสร็จแลว้ ก็กลบั ไปท่ีหอ้ ง หลินซินเหยยี นถอนหายใจอยา่ งเงียบๆ คนคนน้ีนิสยั แย่ อยากจะเขา้ ใกลก้ ค็ ่อนขา้ งจะยากหน่อย ยง่ิ ไม่ตอ้ งพดู ถึงเร่ืองไดท้ ่ีดิน หรือเร่ืองไดส้ ิทธิในการดาํ เนินการหลินกวั๋ อนั เลย หลินซินเหยยี นอาบน้าํ เสร็จแลว้ ก็นอนลงท่ีเตียง พลิกไปพลิกมาก็นอนไม่หลบั แลว้ ก็ลกุ ข้ึนมา จากเตียง พอนึกถึงเร่ืองตอนท่ีไปส่งกาแฟใหจ้ งจิ่งหา้ ว แลว้ ทาํ กาแฟหกใส่เอกสารของเขาน้นั ในใจของ เธอก็รู้สึกขอโทษ เลยอยากจะชดเชย ก็เลยไปท่ีหอ้ งทาํ งานของเขา เธอเปิ ดไฟ เอกสารที่เปี ยกชุ่มยงั คงวางอยบู่ นโตะ๊ ตอนน้นั เธอสงั เกตไดว้ า่ มนั เป็ นตวั อกั ษรของ ประเทศA

ตรงที่โดนกาแฟหกใส่น้นั มนั เกือบจะมองไม่ชดั เจนแลว้ เธอหากระดาษท่ียงั สะอาด แลว้ ก็คดั ลอกคาํ ในเอกสารลงไป หลินซินเหยยี นรู้จกั ตวั หนงั สือของ ประเทศน้ี การใชง้ านไมค่ ่อยแพร่หลายเท่าไหร่นกั ถือวา่ แทนคาํ ขอโทษ เขียนแปลภาษาออกมา ใหเ้ ขา ใหเ้ ขาอ่าน เน้ือหาของเอกสารท้งั หมดสิบฉบบั แปล พร้อมกบั เขียนลงในกระดาษไปเร่ือยๆ กถ็ ึงตีสามแลว้ เธอวางปากกาลง นวดขอ้ มือที่ปวดเม่ือยของตวั เอง จดั เรียงเอกสารใหเ้ รียงตามลาํ ดบั วางไวบ้ น โตะ๊ อ่านหนงั สือ หลงั จากน้นั ก็กลบั ไปนอนท่ีหอ้ ง ตอนท่ีจงจิ่งหา้ วต่ืนข้ึนมากินขา้ วเชา้ น้นั หลินซินเหยยี นยงั ไม่ตื่น เพราะวา่ เม่ือคืนนอนดึก บวก กบั อาการข้ีเซาตอนต้งั ครรภข์ องเธอ กเ็ ลยไมค่ ่อยต่ืนเชา้ เท่าไหร่ จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ “เธอยงั ไมต่ ื่นเหรอ？” ป้ าหยกู ม้ หนา้ “ยงั ค่ะ พวกคุณเป็ นสามีภรรยากนั แตก่ ลบั มาถามคนนอกอยา่ งป้ าเนี่ยนะ” จงจ่ิงหา้ วจะฟังความหมายของป้ าหยไู มเ่ ขา้ ใจไดอ้ ยา่ งไรกนั “ช่างเถอะ” จงจ่ิงหา้ วไม่คอ่ ยเก่งเร่ืองการอธิบายเท่าไหร่นกั แมแ้ ต่กบั ป้ าหยทู ี่ดูแลเขามาต้งั แต่ เด็กจนโตกเ็ หมือนกนั “คุณชาย ป้ ารู้วา่ คุณกบั คุณหลินไมไ่ ดม้ ีความรู้สึกตอ่ กนั แต่วา่ คุณนายน้นั ไดจ้ ดั เตรียมการ แตง่ งานไวใ้ หค้ ุณก่อนที่ท่านจะจากโลกน้ีไป แลว้ อีกอยา่ งป้ ากม็ องวา่ เธอกแ็ คร์คุณมากนะ เม่ือ วานตอนท่ีกลบั มาตอนเที่ยง ก็ถามวา่ คุณชอบกินอะไร อาหารเยน็ เมื่อวานกเ็ ป็ นฝี มือของเธอ ท้งั หมด แถมเธอยงั ชงกาแฟดว้ ยตวั เองอีกตา่ งหาก” จู่ๆ เธอกม็ าเอาอกเอาใจ ไมใ่ ช่เพราะวา่ เพื่อใหต้ ระกลู หลินไดท้ ี่ดินที่อา่ วรีพลั ส์เบย?์ แต่วา่ เป็ นห่วงเขายงั ง้นั เหรอ?

จงจ่ิงหา้ วรู้สึกวา่ น่าขาํ เขาหนั กลบั ไปมองป้ าหยู “อยา่ ไปหลงกลเพราะรูปลกั ษณ์ภายนอกของเธอ” ตอนที่ 12 ต่อไปเรียกฉันว่าพช่ี าย เธอเป็ นผหู้ ญิงแบบไหน เขายอ่ มรู้ดีท่ีสุด! พอนึกถึงเอกสารท่ีถกู กาแฟหกใส่เมื่อคืนน้ี เขาก็ไปที่หอ้ งทาํ งาน เอาไปที่บริษทั แลว้ กใ็ หค้ นป ริ้นทใ์ หใ้ หมอ่ ีกฉบบั พอเขา้ ประตูมา จงจิ่งหา้ วกพ็ บวา่ โตะ๊ หนงั สือน้นั ถกู แตะตอ้ ง สถานที่น้ีนอกจาก ป้ าหยู กวนจิ้ง แมแ้ ตไ่ ป๋ จวเู่ วยก็ยงั ไม่เคยเขา้ มาก่อน ใครกนั ？ ผหู้ ญิงคนน้นั แอบเขา้ มาในหอ้ งทาํ งานของเขายงั ง้นั เหรอ? เขาเดินไปที่โตะ๊ กพ็ บเอกสารท่ีถกู แปลดว้ ยลายมืออยฉู่ บบั หน่ึง เขายนื่ มือออกไปหยบิ มา ลายมือท่ีสวยงาม มนั ประณีตเรียบร้อยมาก เขาขมวดคิ้ว ผหู้ ญิงคนน้นั เขียนยงั ง้นั เหรอ? เธอรู้ภาษาประเทศA？ จงจ่ิงหา้ วรู้สึกไม่ค่อยอยากจะเช่ือ ตอนที่เขาวางเอกสารลง แลว้ จะไปหาผหู้ ญิงคนน้นั เพื่อถามใหช้ ดั เจนน้นั กม็ ีกระดาษโน๊ตหล่น ออกมาจากเอกสารน้นั บนน้นั เขียนเอาไวว้ า่ : ขอโทษที่เขา้ มาในหอ้ งทาํ งานของคุณโดยท่ีไม่ได้

ขออนุญาตก่อน แตว่ า่ เม่ือวานน้ีเอกสารของคุณตอ้ งมาเปี ยกเพราะวา่ ฉนั ดงั น้นั ฉนั ตอ้ งการทาํ สุดความสามารถเพ่ือแกไ้ ขมนั กลบั มาใหไ้ ด้ ภาษาของประเทศAน้นั ไมง่ ่ายที่จะเรียนรู้เลย ฉนั แปลเป็ นภาษาจีนโดยที่ไม่ไดร้ ับอนุญาต เพอ่ื ใหค้ ุณอ่านไดง้ ่าย ถือวา่ เป็ นการชดใชท้ ี่ทาํ เอกสาร ของคุณเปี ยก ——หลินซินเหยยี น จงจ่ิงหา้ วบีบกระดาษโน๊ตในมือ แลว้ กม็ องดูเน้ือหาในเอกสารที่ถูกแปลครบท้งั หมดสิบหนา้ ท้งั หมดถกู เขียนดว้ ยมือ ความโกรธท่ีเธอแอบเขา้ มาในหอ้ งทาํ งานของเขาโดยไมไ่ ดร้ ับอนุญาต กห็ ายไปเลก็ นอ้ ย เขาจอ้ งไปท่ีลายมือที่สวยงาม ทนั ใดน้นั กเ็ กิดความสงสยั เกี่ยวกบั ผหู้ ญิงคนน้ีข้ึนมาเลก็ นอ้ ย นี่เธอรู้ภาษาที่ไม่เป็ นท่ีนิยมดว้ ยยงั ง้นั เหรอ จงจ่ิงหา้ ววางกระดาษโน๊ตลง แลว้ ก็เอาเอกสารฉบบั น้นั ไปท่ีบริษทั ตอนท่ีหลินซินเหยยี นตื่นข้ึนมาน้นั กเ็ ท่ียงแลว้ ป้ าหยเู ตรียมอาหารไวใ้ หเ้ ธอเรียบร้อย เธอรู้สึก เกรงใจเลก็ นอ้ ยที่ตวั เองตื่นสายเกินไป ป้ าหยยู มิ้ “ที่น่ี ปกติมนั เงียบเหงามาก คุณผชู้ ายไม่นอนต่ืนสาย หลงั จากที่คุณเขา้ มาอยู่ ที่นี่กค็ ่อย มีความเป็ นคนธรรมดาข้ึนมาหน่อย” หลินซินเหยยี นยมิ้ “คุณไป๋ ท่านน้นั ไม่ไดม้ าที่นี่บ่อยเหรอคะ? ” สีหนา้ ของป้ าหยเู ปล่ียนไป น่ีเธอหึงง้นั เหรอ? หลินซินเหยยี นไม่ไดม้ ีความหมายอ่ืนจริงๆ กแ็ ค่ถามออกไปเฉยๆ เท่าน้นั เอง หลงั จากถามไป แลว้ ก็รู้สึกเสียใจ

“กไ็ ม่บ่อยเท่าไหร่หรอกคะ่ เมื่อก่อนคุณชายกเ็ ยน็ ชากบั เธอเหมือนกนั ——”ป้ าหยเู องก็ ประหลาดใจเหมือนกนั ความคิดท่ีมีตอ่ เธอน้นั เปลี่ยนไปแลว้ ยงั ง้นั เหรอ? หลายปี มาน้ีไม่ไดต้ กหลุมรักเธอ แลว้ มาตกหลุมรักเอาในไมก่ ี่วนั น้ีไดย้ งั ไง? ป้ าหยคู ิดยงั ไงกค็ ิดไม่ออก หลินซินเหยยี นคิด วา่ กนั วา่ ความคิดของผหู้ ญิงน้นั ยากแทห้ ยงั่ ถึง ผชู้ ายเองกเ็ หมือนกนั แหละ โดยเฉพาะผชู้ ายอยา่ งจงจ่ิงหา้ ว งานน้นั มนั ลม้ เหลวลงไปแลว้ หลินซินเหยยี นไม่อยากจะเออ้ ระเหยลอยชายแบบน้ีตอ่ ไป เธอ ตอ้ งมีอาชีพท่ีมน่ั คง ของของแมต่ อนน้ีแน่นอนวา่ ยงั เอากลบั มาไมไ่ ดอ้ ยา่ งแน่นอน เน้ือตวั น้นั กเ็ หลือเงินอยไู่ มเ่ ยอะเท่าไหร่ เธออยทู่ ่ีนี่ก็ไมไ่ ดจ้ าํ เป็ นตอ้ งใชเ้ งินอะไร แต่วา่ แม่ จาํ เป็ นตอ้ งใช้ พอกินขา้ วเสร็จ เธอก็ออกจากบา้ น คนที่ไม่มีวฒุ ิการศึกษา ไม่มีประวตั ิการทาํ งานแบบเธอ การหางานกถ็ ือวา่ เป็ นเรื่องยากมาก จริงๆ หลงั จากหลงั ชนฝา หลินซินเหยยี นก็หาไดแ้ ค่เพยี งงานระดบั ลา่ งเท่าน้นั ร้านอาหารสุดหรูร้านหน่ึง กาํ ลงั รับสมคั รพนกั งานเสิร์ฟ ที่นี่ไม่ไดจ้ าํ เป็ นตอ้ งมีวฒุ ิการศึกษา ขอแค่เธอมีเชาวน์ ตอบสนองอยา่ งรวดเร็วกพ็ อแลว้ ตอนน้ี เธอตอ้ งแน่ใจวา่ เธอมีเงินอยใู่ นมือ ดงั น้นั กเ็ ลยเขา้ ไปสมคั ร หลินซินเหยยี นน้นั นอกจากเร่ืองท่ีเธอไมม่ ีวฒุ ิการศึกษา แต่วา่ เธอเคยเขา้ เรียนท่ีมหาลยั มาก่อน การพดู และกิริยาท่าทางของเธอน้นั มีตรรกะมาก การตอบสนองกร็ วดเร็ว

ผจู้ ดั การร้านอาหารบอกใหเ้ ธอมาทาํ งานในวนั พรุ่งน้ี ไม่วา่ จะยงั ไงก็มีงานทาํ แลว้ หลินซินเหยยี นอารมณ์ดีข้ึนมาหน่อย ออกมาจากร้านอาหาร แลว้ ก็ เดินเลน่ ขา้ งทางอยคู่ นเดียว ขณะท่ีพระอาทิตยต์ กดิน พระอาทิตยก์ ็ทิ้งร่องรอยสีแดงไวท้ ่ีขอบฟ้ า แสงสีแดง สะทอ้ นลงมา บนถนน ร่างของหลินซินเหยยี นถกู ลากออกมาเป็ นเงายาวๆ เธออยคู่ นเดียว ดูอา้ งวา้ งเดียวดาย “ซินเหยยี น” หลงั จากไดย้ นิ เสียงน้นั หลินซินเหยยี นก็หนั หนา้ ไปมองท่ีมาของเสีย เหอรุ่ยเจ๋อกว็ งิ่ ขา้ มถนนมา จากทางฝั่งตรงขา้ ม “ฉนั นึกวา่ ฉนั ตาลายไปแลว้ ”เขายมิ้ “หมอเหอ”หลินซินเหยยี นเองก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกนั เจอเขาอีกคร้ังแลว้ “ทาํ ไมนายยงั อยใู่ น ประเทศน้ีอีกละ่ ? ” เขามองหลินซินเหยยี น ลงั เล “ฉนั กลบั มาทาํ งานแลว้ ” หลินซินเหยยี นนึกถึงเรื่องท่ีโรงพยาบาลวนั น้นั ท่ีคณบดีดนั เขาดว้ ยตวั เองเลย กเ็ ขา้ ใจในทนั ที “โรงพยาบาลน้นั ดูแลนายเป็ นอยา่ งดีใช่ไหมล่ะ? ” เพราะวา่ ตอ้ งดูแลแม่ เธอกเ็ ลยไมม่ ีใบปริญญา ตอนน้ีจะหางาน กเ็ ป็ นเรื่องที่ยากมากจริงๆ เหอรุ่ยเจ๋อยมิ้ อยา่ งอบอุ่น “ไมเ่ ลวเลย” ถา้ เกิดไม่ใช่เพราะวา่ เธอไมก่ ลบั ไป ไมว่ า่ จะดูแลดีขนาดไหนเขาก็ไมเ่ ลือกอยใู่ นประเทศน้ี หรอก

ในประเทศ มีหลายคนและหลายเร่ืองที่เขาไม่อยากจะนึกถึง หลินซินเหยยี นเงยหนา้ ข้ึนมองทอ้ งฟ้ า ฟ้ ากาํ ลงั จะมืดแลว้ เกือบสองเดือนแลว้ ที่เธอกลบั มา ตอนน้ี เธอยงั คงสบั สนและหมดหนทางอยเู่ ลย อยากจะแยง่ ของที่ถือวา่ เป็ นของพวกเธอคืนกลบั มา มนั พดู ง่ายกวา่ ทาํ ? เหอรุ่ยเจ๋อสมั ผสั ไดถ้ ึงอารมณ์ของเธอ กเ็ อ้ือมมือไปเอาผมทดั หูใหเ้ ธอ “ถา้ เกิดวา่ เธอมีเรื่อง ลาํ บากอะไร บอกฉนั ไดเ้ ลยนะ” ก่อนหนา้ น้ีเขาเคยช่วยอะไรเธอมากมายแลว้ หลินซินเหยยี นยมิ้ และส่ายหนา้ คบกบั เธอมาน้นั ก็นาน สาวนอ้ ยน้ีคิดยงั ไง เขาก็พอเขา้ ใจอยู่ ยอมที่จะใหต้ วั เองลาํ บาก ดีกวา่ ไป ติดหน้ีคนอื่น “เธอด้ือเกินไปแลว้ ” ด้ือจนทาํ ใหค้ นอ่ืนรู้สึกปวดใจ หลินซินเหยยี นเมม้ ปาก ไมใ่ ช่เพราะวา่ ไม่อยากติดหน้ี แต่กลวั วา่ ติดหน้ีไปแลว้ จะใชค้ ืนไมไ่ ด้ เธอยากจนและวา่ งเปล่า “ฟ้ ากาํ ลงั จะมืดแลว้ หมอเหอไม่กลบั บา้ นเหรอ? ”หลินซินเหยยี นถาม เม่ือก่อนซินเหยยี นก็เอาแตจ่ ะเรียกเขาแบบน้ี เรียกเขาวา่ หมอเหอ “เหยยี นเหยยี น”เหอรุ่ยเจ๋อมองเธอ“ตอ่ ไปไม่ตอ้ งเรียกฉนั วา่ หมอเหอแลว้ โอเคไหม？” เขามองหลินซินเหยยี นอยา่ งจริงจงั “เรียกช่ือ เรียกวา่ พกี่ ไ็ ด้ รู้จกั กนั มาก็ต้งั นาน แต่เธอเอาแต่ เรียกฉนั วา่ หมอเหอ ดูห่างเหินกนั มากเลย เธอคิดวา่ ไง? ”

หลินซินเหยยี นคิดอยคู่ รู่หน่ึง เขาแก่กวา่ ตวั เอง แลว้ เมื่อก่อนก็ดูแลเธอเหมือนกบั พี่ชาย “ถา้ ยงั ง้นั เรียกวา่ พดี่ ีไหม? ” “เอะ๊ ” เหอรุ่ยเจ๋อใชโ้ อกาสน้ี ไดใ้ กลช้ ิดกบั เธอ เขายน่ื มือออกมากอดเธอ แลว้ ก็หวั เราะแบบไม่มี เสียง “ต่อไปเรียกฉนั วา่ พแี่ ลว้ กนั ” “อะหา้ ว นนั่ คุณหลินใช่ไหม? ” จงจ่ิงหา้ วที่กาํ ลงั ขบั รถอยนู่ ้นั ไม่ไดส้ นใจคนท่ีอยรู่ ิมถนน พอไป๋ จวเู่ วยพดู ข้ึนมา สายตาของเขาก็ มองไปทางฝ่ังน้นั ตอนที่ 13 เธอรู้ภาษาประเทศA หลินซินเหยยี นแขง็ ทื่อไปท้งั ตวั เธอไม่คิดเลยวา่ จู่ๆ เหอรุ่ยเจ๋อจะกอดเธอ พอดึงสติกลบั มาไดแ้ ลว้ กข็ ดั ขืน จากมุมท่ีจงจ่ิงหา้ วมองอยตู่ อนน้ี มนั เป็ นการผลกั แบบออดออ้ น คิว้ ของเขาขมวดเขา้ หากนั อยา่ งไม่ทนั ต้งั ตวั ไป๋ จวเู่ วยพดู ดว้ ยท่าทางเหมือนไม่ไดต้ ้งั ใจ “ไมค่ ิดเลยวา่ เธอจะมีแฟนแลว้ นะ” จงจ่ิงหา้ วรู้สึกเบ่ือหน่ายอยา่ งบอกไมถ่ กู เหยยี บคนั เร่งจนสุด พงุ่ ออกไปดว้ ยความเร็ว ไป๋ จวเู่ วยเมม้ ปาก “นายโกรธเหรอ? ” จงจิ่งหา้ วหวั เราะเยาะ “ทาํ ไมฉนั ตอ้ งโกรธดว้ ย? ”

เธอเคยทอ้ งแลว้ ก็ตอ้ งมีแฟนอยแู่ ลว้ สิ! ความรู้สึกท่ีรับรู้วา่ เธอมีแฟนกบั เห็นกบั ตาน้นั ไมเ่ หมือนกนั มนั ก็แคร่ ู้สึกไม่สบายใจอยา่ งแปลก ประหลาดเท่าน้นั ! รถมาถึงยงั ที่พกั ของไป๋ จวเู่ วยอยา่ งรวดเร็ว เธอไม่ไดล้ งรถในทนั ที แตม่ องมาที่จงจ่ิงหา้ วแทน “นายจะไมข่ ้ึนไปนงั่ หน่อยเหรอ? ” เหมือนกบั วา่ กลวั เขาจะปฏิเสธ ไป๋ จวเู่ วยรีบพดู เสริมต่อวา่ “อะหา้ ว ฉนั เตรียมของที่นายชอบ กิน——” “จวเู่ วย”จงจ่ิงหา้ วตดั บทเธอ เขาเองกไ็ ม่รู้เหมือนกนั วา่ ตวั เองเป็ นอะไร จิตใจวา้ วนุ่ ยน่ื มือไปลบู ผมของเธอ “วนั น้ีฉนั ไมข่ ้ึนไปแลว้ เธอรีบพกั ผอ่ นเถอะ” “แต—่ —”ทา้ ยที่สุดไป๋ จวเู่ วยก็ไม่ไดพ้ ดู อะไร ลงจากรถอยา่ งเช่ือฟัง “นายก็ขบั รถชา้ ๆ นะ” จงจ่ิงหา้ วตอบรับเบาๆ แลว้ กข็ บั รถออกไป ราวกบั วา่ ใชค้ วามเร็วอยา่ งมากตลอดท้งั ทาง ตอนที่กลบั มาถึงบา้ นน้นั หลินซินเหยยี นยงั ไม่ กลบั มา เขาปลดกระดุมเส้ือของตวั เอง “เธอออกไปต้งั แต่เมื่อไหร่? ” “ตอนบ่าย” ป้ าหยรู ับเส้ือคลมุ ในมือของเขาไป “ตอนน้ีจะทานอาหารเยน็ ไหมคะ? ” “รออีกหน่อย”ตอนน้ีเขายงั ไม่อยากอาหาร กระดุมสองเมด็ บนเส้ือของเขาถกู ปลดออก ท้งั ๆ ท่ีมนั ไม่ไดแ้ น่นแลว้ แต่เขากย็ งั รู้สึกอึดอดั ความรู้สึกแปลกประหลาดแบบน้ี ทาํ ใหเ้ ขารู้สึกไมส่ บาย!

เขาเปิ ดประตูหอ้ งทาํ งาน โน๊ตท่ีหลินซินเหยยี นทิ้งไวใ้ หเ้ ขายงั วางอยบู่ นโตะ๊ เขาหยบิ ข้ึนมา แลว้ ก็หวั เราะออกมาหน่ึงคร้ังอยา่ งเยน็ ชา “อยตู่ อ่ นหนา้ ฉนั ก็เล่นบนทรมานตวั เอง แลว้ กไ็ ปเที่ยวกบั ผชู้ ายดว้ ยในเวลาเดียวกนั หลินซินเหยยี น เธอนี่เยยี่ มไปเลย! เขาขยาํ กระดาษน้นั จนเป็ นลูกบอล หลินซินเหยยี นเรียกรถกลบั มา เหอรุ่ยเจ๋อจะมาส่งเธอ แตว่ า่ เธอไม่อยากใหเ้ หอรุ่ยเจ๋อรู้เรื่อง ความสมั พนั ธข์ องเธอกบั จงจ่ิงหา้ ว ก็เลยปฏิเสธไป ที่บา้ นมีเพียงแค่ป้ าหยู หลินซินเหยยี นนึกวา่ จงจ่ิงหา้ วยงั ไมก่ ลบั มา ก็รู้สึกโล่งใจไปไมน่ อ้ ยเลย ป้ าหยเู ห็นวา่ หลินซินเหยยี นอารมณ์ดี กเ็ ลยถามวา่ “มีเร่ืองอะไรน่ายนิ ดีเหรอคะ? ” ที่จริงไม่มีหรอก หลินซินเหยยี นยมิ้ “แค่รู้วา่ พอเขาไม่อยู่ แลว้ ฉนั เป็ นอิสระข้ึนหน่อยค่ะ” ป้ าหย，ู “……” “ความหมายของเธอ คือฉนั เป็ นส่วนเกินใช่ไหม? ” หุ่นท่ีสูงยาวของเขา ยนื พงิ ประตหู อ้ งทาํ งาน อยา่ งเกียจคร้าน และเสียดสีอยา่ งไมส่ นใจไยดี เสียงน้ี—— หลินซินเหยยี นหนั ไปดว้ ยร่างกายที่แขง็ ท่ือ กเ็ ห็นผชู้ ายท่ีกาํ ลงั ยนื พงิ ประตอู ยู่ ท่าทางดูมืดมน ทาํ ทาํ ไมเขาถึงอยบู่ า้ นล่ะ? พอกลบั มาไม่เห็นเขา สญั ชาตญาณของหลินซินเหยยี นกน็ ึกวา่ เขาไม่อยู่ ดงั น้นั กพ็ ดู ออกไปโดย ที่ไมไ่ ดค้ ิดใหม้ ากมาย “ฉนั ——”หลินซินเหยยี นกาํ ลงั จะอธิบาย จงจิ่งหา้ วกเ็ ดินผา่ นเธอและตรงไปยงั หอ้ งอาหาร และ เรียกใหป้ ้ าหยเู สิร์ฟอาหาร

หลินซินเหยยี นนง่ั ลงท่ีโตะ๊ พยายามจะอธิบาย แตก่ ห็ าขอ้ แกต้ วั ไม่ได้ ต้งั แต่เริ่มตน้ จงจ่ิงหา้ วยงั ไม่มองเธอเลยแมแ้ ต่คร้ังเดียว แตว่ า่ ตอนท่ีกินขา้ วเสร็จแลว้ น้นั เขาก็ พดู วา่ “เธอเขา้ มากบั ฉนั หน่อย” หลินซินเหยยี นวางตะเกียบลง แลว้ ตามเขาเขา้ ไปในหอ้ งทาํ งาน จงจ่ิงหา้ วนง่ั อยหู่ นา้ โตะ๊ แลว้ กเ็ อาเอกสารท่ีแปลน้นั วางไวบ้ นโตะ๊ แลว้ กม็ องเธอดว้ ยหางตา “เธอรู้ภาษาประเทศ Aง้นั เหรอ? ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ อยา่ งสงบ นี่มนั ทาํ ใหจ้ งจ่ิงหา้ วประหลาดใจ “ทาํ ไมถึงเรียนภาษาน้ี มนั ไม่ไดแ้ พร่หลายในระหวา่ งประเทศ นี่” พอพดู ถึงสถานท่ีท่ีเธอใชช้ ีวติ มาแปดปี ในใจกร็ ู้สึกเจบ็ ปวดมากเกินไป แต่วา่ ความเจ็บปวดน้ี ไม่มีใครสามารถเขา้ ใจไดห้ รอก มีแตเ่ ธอเท่าน้นั ที่รับรู้ไดถ้ ึงการจนตรอก ท่ีแสนสาหสั ในช่วงเวลาเหล่าน้นั เธอไม่อยากแสดงออกตอ่ หนา้ คนนอก เธอคลี่รอยยมิ้ ที่ผอ่ นคลายบนใบหนา้ “ชอบก็เลยเรียนน่ะ” จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ เธอดูเหมือนวา่ จะปกปิ ดความรู้สึกของตวั เองไดด้ ีมาก แตว่ า่ ความเจบ็ ปวด ในดวงตาท่ีผดุ ออกมาอยา่ งรวดเร็วเม่ือก้ีน้ี มนั หนีจากสายตาของเขาไม่พน้ สรุปแลว้ เธอซ่อนและปกปิ ดอะไรไวก้ นั แน่? “เธอมาน้ี”เขาพดู ดว้ ยเสียงท่ีเคร่งขรึม

หลินซินเหยยี นขดั แยง้ ในใจ เธอไมค่ อ่ ยรู้ถึงนิสยั ใจคอของผชู้ ายคนน้ี แต่วา่ ตอนน้ีเธอก็ จาํ เป็ นตอ้ งตอ้ นรับขบั สูเ้ ขาไปก่อน เธอค่อยๆ เดินเขา้ ไป จงจ่ิงหา้ วยน่ื เอกสารฉบบั หน่ึงมาวางตรงหนา้ เธอ “ในเมื่อเธอรู้ภาษา เอกสารฉบบั น้ี เธอแปล เสร็จแลว้ ก็เอามาใหฉ้ นั ” หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ พบวา่ ดา้ นบนมุมขวาของซองเอกสาร มีการพมิ พช์ ื่อของวา่ นเยวก่ รุ๊ป เอาไว้ เม่ือคืนเธอเอาแตส่ นใจเร่ืองการแปลเอกสาร ไมไ่ ดม้ องดูหวั จดหมายตรงมมุ ขวาเลย เธอเงยหนา้ ข้ึนอยา่ งอดไม่ได้ “พวกคุณยงั หาล่ามไม่ไดเ้ หรอคะ? ” จงจ่ิงหา้ วเลิกคิว้ ข้ึนเลก็ นอ้ ย หลินซินเหยยี นหยบิ เอกสารน้นั ไป และพดู เบาๆ วา่ “ฉนั เคยไปสมคั รเป็ นลา่ มท่ีบริษทั ของคุณ ตอนแรกกพ็ อใจในตวั ฉนั มาก แตว่ า่ ไมร่ ู้เหมือนกนั วา่ ทาํ ไม จู่ๆ ก็บอกวา่ ฉนั ไม่เหมาะ” “มีเรื่องแบบน้ีดว้ ยเหรอ? ”ทุกคาํ พดู ทุกการแสดงออกของเขามนั ตา่ งชวนใหค้ ิด ซ่อน ความหมายลึกซ้ึงที่คนอื่นยากจะเขา้ ใจ หลินซินเหยยี นตอบเบาๆ เธอไม่ไดม้ ีความจาํ เป็ นตอ้ งโกหก “เอกสารน้ีฉนั ช่วยคุณแปลได้ แตว่ า่ ——”หลินซินเหยยี นไม่ไดโ้ ลภ ท่ีอยากจะไดป้ ระโยชน์จาก มนั แตว่ า่ ตอนน้ีเธอไม่มีอะไรเลย ทาํ ไดแ้ คท่ าํ เกินความสามารถเอาแลว้ กนั จงจ่ิงหา้ วมองเธออยา่ งแน่วแน่แมว้ า่ จะมีเรื่องวนุ่ วายก็ตาม ไมร่ อใหเ้ ธอพดู เขาเอย่ ปากเตือนเธอ ไวก้ ่อน “ถา้ เกิดวา่ เธอจะบอกวา่ ท่ีดินในอา่ วรีพลั ส์เบย์ ฉนั รับปากไม่ไดห้ รอกนะ หลินซ่ือกรุ๊ป ของพวกเธอไม่มีความสามารถพอท่ีจะไดม้ นั หรอก”

เมื่อก้ีหลินซินเหยยี นกาํ ลงั อยากจะพดู เรื่องน้ีอยพู่ อดี แต่วา่ ไมไ่ ดใ้ หห้ ลินกว๋ั อนั แตเ่ ป็ นการใหต้ วั เธอเอง แบบน้นั เธอจะไดม้ ีแตม้ ต่อ ในการไปตอ่ รองกบั หลินกวั๋ อนั แต่วา่ ตอนน้ีมนั ชดั เจนแลว้ วา่ เขาปฏิเสธ แคก่ ารแปลฉบบั เดียว แลกกบั ที่ดินมนั กเ็ ป็ นไปไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ “ถา้ ยงั ง้นั ใหเ้ งินฉนั แลว้ กนั ” เนื่องจากตอนน้ียงั ไม่สามารถเอาสินสอดทองหม้นั ของแม่กลบั มา ได้ ถา้ ยงั ง้นั กห็ าเงินก่อน เพ่ือรับรองชีวติ ของแม่ แลว้ ตอ่ ไปก็มีลกู นอ้ ย เธอตอ้ งหาเงินเยอะและ เยอะมาก เพอื่ รับรองชีวติ ของเธอ หลินซินเหยยี นพลิกเอกสารดู มี20กวา่ หนา้ “หนา้ ละร้อย ฉนั ก็ไมไ่ ดโ้ กงคุณนะ” จงจิ่งหา้ ว“……” ตระกลู หลินไมม่ ีเงินขนาดน้นั เลยเหรอ? การกระทาํ ของผหู้ ญิงคนน้ี ทาํ ไมยงิ่ นบั วนั ยง่ิ มองไมอ่ อก? จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดพ้ ดู อะไร หลินซินเหยยี นก็นึกวา่ เขาไม่ยอม “น่ีมนั ไม่แพงแลว้ นะ ถา้ เกิดวา่ คุณ คิดวา่ มนั แพงเกินไป ง้นั ฉนั ……ลดใหน้ ิดหน่อยเอาไหม? ” “ไม่ตอ้ ง ทาํ อยา่ งท่ีเธอพดู นน่ั แหละ” “ถา้ ยงั ง้นั กไ็ ด”้ หลินซินเหยยี นหยบิ เอกสาร และลุกข้ึนจากโตะ๊ “ฉนั คงตอ้ งใชเ้ วลาสกั พกั ฉนั เอากลบั หอ้ งก่อนนะ เด๋ียวแปลเสร็จแลว้ จะเอามาให”้ “เด๋ียวก่อน” “หืม？” หลินซินเหยยี นมองไปท่ีเขาอยา่ งสงสยั

สายตาของเขามืดมน เหมือนกบั เป็ นคาํ เตือน “ฉนั หวงั วา่ เธอจะเขา้ ใจเรื่องหน่ึง” ตอนที่ 14 ไม่เข้าใจเธอแล้ว “เรื่องอะไรเหรอ? ” หลินซินเหยยี นสบั สน จงจ่ิงหา้ วลุกข้ึนจากเกา้ อ้ี เดินตา้ นแสงไฟเขา้ มา ยา่ งกา้ วของเขาน้นั มนั่ คงและเช่ืองชา้ สุดทา้ ยก็ ยนื อยตู่ รงหนา้ ของหลินซินเหยยี น แลว้ กม็ องเธอจากมุมสูง “ตอนท่ีอยใู่ นสถานะความสมั พนั ธ์ สามีภรรยากบั ฉนั อยา่ ไปจู๋จ๋ีกบั ผชู้ ายคนอื่นมวั่ ซว่ั ” ไม่วา่ จะแตง่ งานกบั เพราะเหตผุ ลอะไร แตห่ า้ มสวมเขาใหเ้ ขาในระหวา่ งการแตง่ งาน! น่ีคือเสน้ ตายของเขา และก็เป็ นศกั ด์ิศรีของผชู้ าย! หลินซินเหยยี นไม่ตอบสนองเป็ นเวลานาน เธอไปจู๋จี๋กบั ใครกนั ? เธอตอบโตโ้ ดยสญั ชาตญาณ “แตว่ า่ คุณก็คา้ งคืนท่ีน่ีกบั ผหู้ ญิงคนอื่นไม่ใช่เหรอ? ถา้ ยงั ง้นั ฉนั ตอ้ งขอคุณเรื่องน้ีในฐานะภรรยาดว้ ยรึเปลา่ ? ” จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ แน่นกวา่ เดิม “ฉนั ไม่ไดน้ อนกบั เธอ” หลินซินเหยยี นอ้ึงไป กเ็ ห็นอยวู่ า่ เมื่อคืนไป๋ จวเู่ วยคา้ งคืนท่ีนี่ ไม่ไดน้ อนดว้ ยกนั แลว้ ใครจะเชื่อ? เด๋ียวก่อนนะ จะนอนหรือไม่นอน แลว้ มนั เกี่ยวอะไรกบั เธอดว้ ยล่ะ? สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วเปล่ียนไป น่ีเขากาํ ลงั ทาํ อะไรอย?ู่

หลินซินเหยยี นไม่อยากมีปัญหากบั เขา น้าํ เสียงกอ็ ่อนลง “ฉนั จะพยายามอยา่ งเตม็ ที่เพื่อทาํ ตามที่คุณบอก ถา้ ยงั ง้นั ฉนั ……” เธอเขยา่ เอกสารในมือ ความหมายน้นั ชดั เจนมาก จงจ่ิงหา้ วตอบรับอยา่ งน่ิงเรียบ ในน้าํ เสียงน้นั มีความขนุ่ เคืองอยู่ ไมใ่ ช่ขนุ่ เคืองหลินซินเหยยี น นะ แต่วา่ เป็ นตวั เองต่างหาก! ตวั เองเป็ นอะไร ทาํ ไมตอ้ งไปอธิบายใหเ้ ธอฟังดว้ ย!? บา้ ไปแลว้ ！ พฤติกรรมที่ผิดปกติน้ี ทาํ ใหเ้ ขารู้สึกอึดอดั มาก! รังเกียจเสียดว้ ยซ้าํ ！ เพราะวา่ หลินซินเหยยี นไดง้ านในร้านอาหาร ก็เลยอยากจะแปลเอกสารใหเ้ สร็จไวๆ จนถึงเที่ยงคืน เธอทาํ เสร็จไปคร่ึงหน่ึง ก็รู้สึกง่วงมากแลว้ เพอ่ื ท่ีจะใหต้ วั เองรู้สึกสดช่ืน เธอถือเอกสารไปที่หอ้ งนงั่ เล่น ในเวลาน้ีท้งั คฤหาสนน์ ้นั เงียบมาก จงจ่ิงหา้ วกบั ป้ าหยนู ่าจะหลบั ป๋ ุยไปแลว้ เธอวางเอกสารลงบนโตะ๊ กาแฟ ไปเทน้าํ อนุ่ หน่ึงแกว้ ในครัว วางแกว้ ลง กลบั ไปที่หอ้ งนงั่ เลน่ และนงั่ ลงบนพรม แลว้ กน็ งั่ ทาํ งานตอ่ ไป จงจ่ิงหา้ วหิวน้าํ ลงมาเทน้าํ จะดื่มกลางดึก ก็เห็นวา่ หลินซินเหยยี นยงั นง่ั แปลเอกสารอยู่ คิว้ ของ เขาก็เริ่มขมวดเขา้ หากนั แตว่ า่ ไม่ไดพ้ ดู อะไร หลินซินเหยยี นเห็นเขา ก็ไม่ไดท้ กั ทายก่อน จงจ่ิงหา้ วเคยชินกบั การไม่มีคนนอกอยทู่ ี่บา้ น พอเห็นวา่ มีน้าํ วางอยบู่ นโตะ๊ กย็ กข้ึนมาด่ืม

“นนั่ มนั ——” หลินซินเหยยี นอยากจะเตือน วา่ นนั่ คือแกว้ ที่เธอไดใ้ ชไ้ ปแลว้ แตย่ งั ไงกต็ าม จงจ่ิงหา้ วดื่มมนั ไปแลว้ เธอก็ไมร่ ู้วา่ จะพดู ต่อไปยงั ไงดี จงจ่ิงหา้ วมองเธอแวบ๊ หน่ึง เหมือนกบั เขา้ ใจวา่ เธอมีอะไรจะพดู แตว่ า่ สุดทา้ ยกไ็ ม่ไดพ้ ดู ออกมา จอ้ งไปท่ีใบหนา้ ของเธอสกั ครู่ แลว้ กก็ ม้ หนา้ ลง ภายใตแ้ สงไฟสีขาวสวา่ งวาบ เขาก็พบวา่ มีรอย ริมฝี ปากท่ีทบั ซอ้ นกนั อยู่ รอยคร่ึงหน่ึงน้นั เป็ นตาํ แหน่งที่เขาดื่มน้าํ เม่ือก้ีน้ี เห็นไดช้ ดั วา่ ตรงท่ีริมฝี ปากเขาแตะโดนเม่ือก้ีน้ี ถกู คนใชม้ าก่อนหนา้ น้ีแลว้ บวกกบั ปฏิกิริยา ของหลินซินเหยยี นเมื่อก้ีน้ี กแ็ น่ใจไดเ้ ลยวา่ เป็ นเธอ หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ทาํ เป็ นเหมือนไมเ่ ห็นอะไรท้งั น้นั และกไ็ ม่มีอะไรเกิดข้ึนท้งั น้นั แต่วา่ ใบหนา้ ของเขา กลบั รู้สึกร้อนข้ึนมาอยา่ งแปลกประหลาด พวกเขาเป็ นคนไมค่ ุน้ เคยกนั มาก มาใชแ้ กว้ เดียวกนั มนั คอ่ นขา้ งเป็ นการกระทาํ ที่ใกลช้ ิดกนั เกินไป ถึงแมจ้ ะบอกวา่ เขาไมไ่ ดเ้ จตนา แตว่ า่ หลินซินเหยยี นยงั คงรู้สึกเขินอาย จงจ่ิงหา้ วขยบั ริมฝี ปาก แลว้ กเ็ ลียริมฝี ปากล่างของตนเอง เขาไมร่ ู้วา่ ตวั เองกาํ ลงั คิดอะไรอยู่ ดื่ม น้าํ ท่ีเหลือในแกว้ ลงไป เขาวางแกว้ เปลา่ ในมือลง แลว้ กเ็ ดินไปมองนาฬิกา นี่มนั ตีหน่ึงแลว้ “ยงั ไมน่ อนเหรอ? ” หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ลง เธอไม่กลา้ แมแ้ ต่จะเงยหนา้ ข้ึนมา “ฉนั ยงั ไม่ง่วง” จงจ่ิงหา้ วเงียบและมองเธออยสู่ องวนิ าที หลงั จากน้นั ก็เดินข้ึนช้นั บนไป

พอเดินข้ึนไปถึงช้นั บนจู่ๆ ก็นึกถึงเรื่องที่เธอบอกวา่ เคยไปสมคั รงานท่ีบริษทั แต่วา่ ไมผ่ า่ น เรื่อง น้ีทาํ ใหเ้ ขารู้สึกแปลกใจมาก เขากลบั ไปท่ีหอ้ งแลว้ ก็หยบิ โทรศพั ทข์ ้ึนมา แลว้ ก็โทรไปหา กวนจิ้ง กวนจิ้งในกลางดึกแบบน้ีนอนสะลึมสะลืออยู่ ต่ืนข้ึนมาเพราะเสียงโทรศพั ท์ อารมณ์ของเขาไม่ ดีอยา่ งมาก ควา้ โทรศพั ทบ์ นโตะ๊ ขา้ งเตียงดว้ ยความโกรธ คาํ ด่าทอไดก้ ่อตวั ข้ึนในอกของเขา แลว้ แต่วา่ พอเห็นรายชื่อบนหนา้ จออยา่ งชดั เจนแลว้ น้นั กต็ ื่นตระหนกข้ึนมาทนั ที เขาขย้ตี าแลว้ รับสาย “ประธานจง” “นายไปสืบเก่ียวกบั แผนกบุคคลมาหน่อย วา่ ทาํ ไมตอ้ งปฏิเสธท่ีจะจา้ งล่าม” “หา? ”กวนจิ้งยงั ไม่เขา้ ใจวา่ เกิดอะไรข้ึน ปลายสายก็ไดว้ างสายไปแลว้ เขามองโทรศพั ท์ การโทรมากลางดึกขนาดน้ี ทาํ ไมถึงเป็ นเรื่องท่ีเลก็ แคน่ ้ีล่ะ? ใบหนา้ ของกวนจิ้งแทบจะบิดเบ้ียวแลว้ น่ีมนั เป็ นการรบกวนฝันดีของคนอ่ืนอยรู่ ึเปลา่ ? เขาบ่นกบั ตวั เอง แตก่ ็ไมก่ ลา้ เมินเฉย วนั รุ่งข้ึน ป้ าหยตู ื่นข้ึนมา กพ็ บวา่ หลินซินเหยยี นนอนฟบุ หลบั อยบู่ นโตะ๊ กองกระดาษท่ีวางอยู่ ตรงหนา้ เธอ เธอเองก็อ่านไม่เขา้ ใจ แตว่ า่ รู้วา่ มนั น่าจะเป็ นเร่ืองงาน ในใจกถ็ อนหายใจออกมา “ทาํ งานกไ็ ม่ตอ้ งพยายามสุดชีวติ แบบน้ีกไ็ ดม้ าก ไมห่ ลบั ไมน่ อน” ไม่เขา้ ใจจริงๆ ป้ าหยเู ขา้ ไปที่หอ้ งแลว้ เอาผา้ ห่มมาห่มใหเ้ ธอ ตอนน้ีเองจงจ่ิงหา้ วก็ลงมาจากช้นั บน เห็นวา่ ป้ าหยกู าํ ลงั ห่มผา้ ใหห้ ลินซินเหยยี นอยู่ ริ้วรอย เลก็ ๆ ที่มุมตาดูลึกข้ึน เยอะข้ึน ท่าทางของอายทุ ่ีเพิม่ ข้ึน

เขาเดินเขา้ ไป กม้ ตวั ไปหยบิ เอกสารที่เธอแปล เอกสารท้งั หมด 22หนา้ เธอเขียนแปลดว้ ยมือจน เสร็จหมด ทาํ ท้งั หมดน้ีจนเสร็จ เกรงวา่ น่าจะตอนรุ่งสางแลว้ ผหู้ ญิงคนน้ีไมไ่ ดน้ อนท้งั คืนเลยเหรอ? จงจิ่งหา้ วอดไม่ไดท้ ่ีจะมองเธอ ป้ าหยถู อนหายใจออกมา เธอเองกไ็ ม่รู้เหมือนกนั วา่ ควรจะพดู วา่ อะไรดี หนั หลงั เดินเขา้ หอ้ งครัวไปเตรียมอาหารเชา้ ตอนที่หลินซินเหยยี นตื่นข้ึนมาน้นั จงจิ่งหา้ วก็กาํ ลงั กินอาหารเชา้ อยู่ เธอขย้ตี าแลว้ เอามือค้าํ โตะ๊ เพ่อื ลกุ ข้ึน ก็พบวา่ ขาชาไปแลว้ เธอพกั อยคู่ รู่หน่ึง ถึงจะสามารถเดินได้ เธอเขา้ หอ้ งน้าํ ไปลา้ งหนา้ แปรงฟัน แลว้ ก็อาบน้าํ ไปดว้ ยเลย เพ่ือใหต้ วั เองมีชีวติ ชีวา หลินซินเหยยี นแต่งตวั เสร็จแลว้ เดินออกมา วางเอกสารไวต้ รงหนา้ จงจิ่งหา้ ว “เสร็จหมดแลว้ ” แลว้ เธอก็กลบั ไปนงั่ ท่ีเดิมและกินขา้ ว คิดอยคู่ รู่หน่ึงแลว้ พดู วา่ “ถา้ เกิดวา่ สะดวก กเ็ อาเงินใหฉ้ นั เลยกไ็ ดน้ ะ” หลินซินเหยยี นกลวั วา่ เขาจะลืม จงจ่ิงหา้ ววางแกว้ กาแฟในมือ แลว้ กม็ องเธออยสู่ องวนิ าที “ฉนั ไมค่ อ่ ยพกเงินสด ตอนเยน็ เธอ ไปหาฉนั ท่ีบริษทั นะ” เขาพดู จบแลว้ ก็ลกุ ข้ึน หลินซินเหยยี นด่ืมนม กไ็ มไ่ ดส้ บั สนอะไรมากมาย เขายอมรับกพ็ อแลว้

ท่ีหลินซินเหยยี นพยายามสุดชีวติ เพอื่ ใหง้ านเสร็จ ก็เพราะวา่ ไมอ่ ยากใหง้ านวนั น้ีล่าชา้ จงจ่ิงหา้ วออกจากบา้ นไปไดไ้ มน่ าน หลินซินเหยยี นเองกอ็ อกจากบา้ นมาเหมือนกนั ในร้านอาหารมีชุดยนู ิฟอร์ม หลินซินเหยยี นใส่เส้ือเชิ้ตสีขาว เส้ือกก๊ั สีดาํ มีโบวท์ ี่คอเส้ือ กระโปรงทรงเอ เผยใหเ้ ห็นขาเรียวยาวท้งั สองขา้ ง ตาํ แหน่งริมหนา้ ต่าง ไป๋ จวเู่ วยน้นั อารมณ์ดีเป็ นพเิ ศษ วนั น้ีจงจ่ิงหา้ วเป็ นคนนดั เธอใหอ้ อกมากิน ขา้ วดว้ ยกนั ถึงแมว้ า่ จงจ่ิงหา้ วจะยอมรับความสมั พนั ธ์ขอท้งั สองคน และยงั บอกอีกวา่ จะแตง่ งานกบั เธอ แต่ วา่ เขาไมเ่ คยนดั เธอมาก่อนเลย ดูเหมือนกบั วา่ เธอจะเป็ นคนเร่ิมในทุกคร้ัง “อะหา้ ว——” “ฉนั ไดย้ นิ มาวา่ หลินซินเหยยี นไปสมคั รเป็ นล่าม แตว่ า่ เธอไมใ่ หร้ ับเขา้ ทาํ งานง้นั เหรอ? ”ตอน ท่ีเขาเขา้ ไปบริษทั ตอนเชา้ กวนจิ้งก็รายงานเรื่องน้ีใหเ้ ขารู้ เร่ืองสมคั รงาน ไป๋ จวเู่ วยเป็ นคนขดั ขวาง มือของไป๋ จวเู่ วยกาํ แน่น เขารู้เร่ืองน้ีไดอ้ ยา่ งไร? จงจ่ิงหา้ วเอนหลงั พิงเกา้ อ้ี แดดขา้ งนอกอบอุน่ มาก สาดส่องมาท่ีร่างกายของเขา เขาเชิดคางข้ึน อยา่ งเกียจคร้าน ดวงตาของเขาลึกซ้ึงและเตม็ ไปดว้ ยการสอบถาม สาํ หรับผหู้ ญิงใจดีคนน้ีท่ีช่วยเขาต้งั แต่เดก็ และกลายเป็ นยาถอนพษิ ของเขา ตอนน้ี เขาไมเ่ ขา้ ใจ เธอแลว้ ตอนที่ 15 ถ้ายงั ง้นั เดก็ คนนคี้ อื ลูกของนายยงั ง้นั เหรอ

ไป๋ จวเู่ วยพยายามกดความต่ืนตระหนกของตวั เอง กม้ หนา้ ลงเลก็ นอ้ ย แววตาเป็ นประกาย “เธอ อยกู่ บั นายท้งั วนั ท้งั คืน ถา้ เกิดวา่ เขา้ มาเป็ นลา่ มที่บริษทั อีก ก็จะใกลช้ ิดกบั นายมากกวา่ เดิมอีก ฉนั กลวั กลวั วา่ พวกเธออยรู่ ่วมกนั นานเกินไป จะเกิดความรู้สึกตอ่ กนั ได”้ ในเม่ือไม่สามารถซ่อนไวไ้ ดแ้ ลว้ ก็ไม่ไปซ่อนมนั แลว้ แถมยงั พดู ออกมาอยา่ งไม่เสแสร้ง ทาํ ลายความสงสยั ของจงจ่ิงหา้ ว วา่ ท่ีเธอทาํ แบบน้ีก็เพราะวา่ กลวั จะเสียเขาไปแค่น้นั เอง เธอเบิกตาโพลง ในดวงตาน้นั ชุ่มไปดว้ ยน้าํ “นายรู้จกั ฉนั ไมใ่ ช่แคว่ นั สองคน นายรู้ความรู้สึกที่ ฉนั มีใหน้ ายด—ี —” ไป๋ จวเู่ วยพยายามกล้นั น้าํ ตาของตวั เอง “ฉนั กลวั วา่ จะเสียนายไป ดงั น้นั ——พอเห็นวา่ เธอมา สมคั รงานที่บริษทั กเ็ ลยคิดเอาเองแลว้ ทาํ ไปตามน้นั ” จงจ่ิงหา้ วขมวดคิ้ว “ฉนั เคยบอกเธอแลว้ ไง วา่ หลงั จากผา่ นไปหน่ึงเดือน พวกเราจะหยา่ กนั ” ไป๋ จวเู่ วยรู้ไง ถา้ เกิดไม่รู้วา่ หลินซินเหยยี นคือผหู้ ญิงในคืนน้นั เธอก็ยนิ ดีที่จะรอ รอมาหลายปี ขนาดน้ีแลว้ เธอไม่แคร์แค่เดือนเดียวน้ีหรอก แต่วา่ ตอนน้ีเธอรอไม่ไดอ้ ีกแลว้ เธอไม่มีทางปล่อยใหเ้ ธอใกลจ้ งจิ่งหา้ วมากเกินไป! ไมไ่ ด！้ “หลินซินเหยยี น น่ีของโตะ๊ สอง เธอถือเขา้ ไปเสิร์ฟนะ” หลินซินเหยยี นตอบรับ ไมร่ ู้วา่ เพราะวา่ เมื่อคืนไมไ่ ดน้ อนดีๆ รึเปลา่ วนั น้ีพอมาทาํ งาน กต็ อ้ งยนื ท้งั วนั เลยมีอาการเจ็บปวดท่ีทอ้ งนอ้ ย เธอถือถาดไปยงั ตาํ แหน่งโตะ๊ ที่สอง ยงั ไม่ทนั จะเดินไปถึง หลินซินเหยยี นกเ็ ห็นไป๋ จวเู่ วย ตรงหนา้ เธอ—— ไม่ตอ้ งคิดกร็ ู้วา่ เป็ นใคร

เธอลงั เลอยพู่ กั หน่ึง เป็ นเวลาส้นั มาก น่ีคืองานของเธอ หลบกห็ ลบไม่พน้ หรอก บนใบหนา้ ของเธอยงั คงรักษารอยยมิ้ อยา่ งมีมาตรฐาน “อาหารท่ีคุณสง่ั ไดร้ ับแลว้ ค่ะ” หลินซินเหยยี นโคง้ ตวั แลว้ ก็หยบิ อาหารในถาดออกมา ตอนท่ีเธอวางจานลงตรงหนา้ ของจงจิ่งหา้ ว ขอ้ มือของเธอก็ถูกจบั ไวท้ นั ที “เธอทาํ อะไร? ” เสียงของเขาเยน็ ชา และเตม็ ไปดว้ ยการต้งั คาํ ถาม สายตาจบั จอ้ งมาท่ีเธอ เส้ือเชิ้ตสีขาว เส้ือกก๊ั สีดาํ กระโปรงส้นั ที่พนั รอบสะโพกเท่าน้นั เผยให้ เห็นขาเรียวเลก็ สีขาวบางๆ สายตาจบั จอ้ งไปที่เรียวขาของเธอหลายวนิ าที แลว้ สีหนา้ ก็เริ่มมืดมน นี่เธอแตง่ ตวั อะไรของเธอ? เปิ ดใหใ้ ครดูกนั ? เธอคือผหู้ ญิงที่แต่งงานแลว้ แลว้ มาทาํ อะไรที่น?ี่ บนใบหนา้ ของหลินซินเหยยี นยงั คงรักษารอยยมิ้ ไว้“ฉนั ทาํ งานอย”ู่ จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ และโกรธเลก็ นอ้ ย ต้งั แตเ่ มื่อวานจะทาํ งานแปลก็เรียกเงินจากเขา ตอนน้ียงั มา ทาํ งานแบบน้ีอีก ตระกลู หลินตกต่าํ มาจนถึงข้นั น้ีแลว้ จริงเหรอ? “รบกวนคุณปลอ่ ยฉนั หน่อยไดไ้ หมคะ? ” หลินซินเหยยี นไม่คิดวา่ มีอะไร เธอหาเงินดว้ ยสอง มือของตวั เอง ไป๋ จวเู่ วยจบั มือของจงจ่ิงหา้ วไว้“อะหา้ ว หลายคนมองอยนู่ ะ มีเรื่องอะไร พวกเราออกไปคุยกนั ขา้ งนอกเถอะ” การแตง่ งานของจงจ่ิงหา้ วกบั หลินซินเหยยี น ไมม่ ีใครรู้ ไป๋ จวเู่ วยไม่อยากใหจ้ งจิ่งหา้ วทาํ ให้ เร่ืองน้ีกระจ่าง

จงจ่ิงหา้ วมองดูหลินซินเหยยี น ผา่ นไปนาน ถึงไดร้ ะงบั ความโกรธอยา่ งไมม่ ีสาเหตุได้ แลว้ ก็ ปล่อยเธอ “ฉนั ไม่อยากใหเ้ ธอทาํ งานที่น่ี” หลินซินเหยยี นรู้สึกเพียงวา่ ความเจ็บปวดในช่องทอ้ งส่วนลา่ งของเธอรุนแรงข้ึนเรื่อยๆ เหง่ือ หยดเลก็ ๆ ผดุ ออกมาจากหนา้ ผากโดยไม่รู้ตวั เธออยากจะอธิบาย แตว่ า่ เร่ียวแรงของร่างกายของ เธอน้นั ไมส่ ามารถอดทนได้ เธอหยบิ ถาดข้ึนมาและจากไปโดยท่ีไม่ไดพ้ ดู อะไร เธอวางถาดลงแลว้ ก็เดินไปเขา้ หอ้ งน้าํ ความรู้สึกน้ีทาํ ใหเ้ ธอหวาดกลวั ยงั ดีที่ไมไ่ ดม้ ีเลือดออก เธอออกมาจากหอ้ งน้าํ ยนื อยหู่ นา้ อ่างลา้ งมือ ลา้ งมือไปดว้ ยพร้อมกบกม้ หนา้ ลูบทอ้ งของตวั เอง “ลกู นอ้ ยเชื่อฟังหน่อย” หมา่ มี๊จาํ เป็ นตอ้ งหาเงิน ตอ้ งมีเงินถึงจะสามารถดูแลแมแ่ ละลูกในทอ้ งได้ ไป๋ จวเู่ วยเดินเขา้ มา แลว้ ก็ไดย้ นิ ประโยคน้นั ของเธอพอดี สายตาจบั จอ้ งไปท่ีทอ้ งของเธอ หนา้ ก็ ซีดลงอยา่ งช่วยไมไ่ ด้ หลินซินเหยยี นเห็นวา่ หนา้ เธอซีด กอ็ ธิบาย “นี่ไมใ่ ช่ลูกของจงจิ่งหา้ ว คุณไม่ตอ้ งทาํ สีหนา้ แย่ แบบน้นั หรอก” พอพดู จบหลินซินเหยยี นก็ทาํ ตวั เองใหส้ ดชื่นข้ึน เดินออ้ มเธอไป และออกจากหอ้ งน้าํ “ลกู ของเธอ สองเดือนแลว้ เหรอ? ” ไป๋ จวเู่ วยหนั หนา้ มา หลินซินเหยยี นหยดุ เดิน แลว้ กห็ นั หนา้ กลบั มา “เธอรู้ไดย้ งั ไง? ” “ฉนั ฉนั เห็นทอ้ งของเธอแลว้ กท็ ายเอา” ไป๋ จวเู่ วยพยายามฝื นไว้ เธอ เธอทอ้ งยงั ง้นั เหรอ? ลกู ของจงจิ่งหา้ ว?!

เป็ นอยา่ งท่ีคิดไวจ้ ริงๆ ผหู้ ญิงคนน้ีปลอ่ ยไวไ้ ม่ได!้ ตอนน้ีเอง ไป๋ จวเู่ วยเป็ นบา้ อยากจะกาํ จดั ผหู้ ญิงคนน้ี ทาํ ใหเ้ ธอหายไปจากโลกของจงจิ่งหา้ วจน หมดสิ้น! หลินซินเหยยี นเดินออกมาจากหอ้ งน้าํ ก็ถูกจงจ่ิงหา้ วจบั ขอ้ มือไว้ แลว้ ลากออกมาจาก ร้านอาหาร เดิมทีเธอก็รู้สึกไมค่ ่อยสบายอยแู่ ลว้ แลว้ ถูกจงจิ่งหา้ วดึงออกมาแบบน้ี เธอรู้สึกวา่ ความเจ็บปวด ท่ีบรรเทาลงน้นั รุนแรงข้ึนอีกคร้ัง “ปลอ่ ยฉนั นะ!”เดิมทีอยากจะตาํ หนิ แตว่ า่ แรงน้นั ไม่มากพอ ขาดพลงั ไป จงจ่ิงหา้ วลากเธอไปหยดุ อยขู่ า้ งถนน ถึงจะปลอ่ ยเธอ แลว้ กพ็ ดู ดว้ ยน้าํ เสียงและสีหนา้ ท่ีเคร่ง ขรึม “ถา้ เธอตอ้ งการเงินก็บอกฉนั ได้ ไมจ่ าํ เป็ นตอ้ งมาเสแสร้งทาํ เป็ นน่าสงสารตอ่ หนา้ ฉนั !” เขาไมเ่ ชื่อ วา่ ตระกลู หลินจะตกต่าํ จนถึงข้นั น้ี เม่ือสองวนั ก่อนหลินกว๋ั อนั พ่ึงพาภรรยาและลกู สาวไปจบั จ่ายใชส้ อยที่ร้านคา้ หรู ตอนน้ี เธอกลบั มาเป็ นพนกั งานเสิร์ฟท่ีร้านอาหารยงั ง้นั เหรอ? หลินซินเหยยี นยนื พิงป้ ายโฆษณาขา้ งถนน ไม่ยงั ง้นั เธอจะประคองตวั เองไวไ้ มไ่ หว เธอ พยายามอยา่ งมากเพื่อจะสงบสติอารมณ์ของตวั เอง “ถึงแมว้ า่ ฉนั กบั คุณจงจะเป็ นสามีภรรยากนั แตว่ า่ ท้งั คุณและฉนั ต่างกเ็ ขา้ ใจดีวา่ พวกเรากแ็ คท่ าํ ธุรกิจกนั เท่าน้นั ธุรกิจที่ต่างคนก็ไดใ้ นสิ่งท่ี ตวั เองตอ้ งการ ฉนั จะทาํ อะไร คุณจงก็ไม่จาํ เป็ นตอ้ งขนุ่ เคืองแบบน้ีกไ็ ดค้ ะ่ ” “ในเมื่อเธอเป็ นภรรยาของฉนั มาทาํ งานแบบน้ี มนั ทาํ ใหฉ้ นั ขายหนา้ !” กบั ผหู้ ญิงคนน้ีจงจิ่ง หา้ วคิดยงั ไงกค็ ิดไมอ่ อก การกระทาํ ของเธอ ทาํ ใหค้ นมองไม่ออกจริงๆ หลินซินเหยยี นเมม้ ปาก ทนทุกขท์ รมานอยเู่ งียบๆ ตอนท่ีเธอกาํ ลงั จะทนไม่ไหวแลว้ น้นั เหอรุ่ยเจ๋อก็วงิ่ เขา้ มาอยา่ งรวดเร็ว “เหยยี นเหยยี น ฉนั มาตามหาเธอที่น่ี ไมค่ ิดเลยวา่ จะเจอ——เธอไม่สบายเหรอ? ”

ในฐานะที่เป็ นจิตแพทย์ เขากจ็ ะคอ่ นขา้ งสงั เกตสภาพของร่างกายของมนุษยอ์ ยา่ งละเอียด ถึงแมว้ า่ หลินซินเหยยี นจะพยายามอดทนไว้ แต่เขากส็ งั เกตเห็นวา่ เธอรู้สึกไม่สบาย ต้งั แต่ที่แยกกบั เธอวนั น้นั เขาก็ไปท่ีบา้ นของเธอเพ่อื ตามหาจวงจ่ือจิ่น แลว้ ก็รู้เร่ืองราวของหลิน ซินเหยยี นท้งั หมดจากปากของจวงจื่อจิ่น รวมถึงเร่ืองเด็กในทอ้ งของเธอดว้ ยวา่ เธอต้งั ครรภไ์ ด้ ยงั ไง ในใจของเขามีความรู้สึกท่ีไมส่ ามารถอธิบายได้ แตส่ รุปก็คือมนั ยากที่จะรับไหว เธอตอ้ งพบเจอกบั ความยากลาํ บากแบบน้นั ทาํ ไมไมม่ าหาเขา!? เขาอยากจะมาหาเธอ แต่ก็ไม่รู้วา่ เธออยทู่ ี่ไหน กเ็ ลยมาท่ีท่ีเจอกนั เม่ือวานเพอ่ื เส่ียงโชค แต่ไม่คิด เลยวา่ จะหาเจอจริงๆ ตอนน้ีหลินซินเหยยี นไม่สนใจอะไรแลว้ ความเจบ็ ปวดท่ีทอ้ งนอ้ ยทาํ ใหเ้ ธอรู้สึกตื่นตระหนก เธอควา้ แขนของเหอรุ่ยเจ๋อเอาไว้“รบกวน พาฉนั ไปโรงพยาบาลหน่อย” เหอรุ่ยเจ๋อมองไปท่ีทอ้ งนอ้ ยของเธอ ตอนท่ีกาํ ลงั กม้ ตวั จะอมุ้ เธอข้ึนมาน้นั กม็ ีแรงหน่ึงวางตรง ไหลข่ องเขาอยา่ งรุนแรง เขาหนั หนา้ ไป แลว้ ก็เห็นวา่ สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วน้นั มืดมน “เธอคือภรรยาของฉนั ” น้าํ เสียงไม่หนกั ไมเ่ บา แตว่ า่ สามารถทาํ ใหต้ กใจกลวั ไดเ้ ป็ นอยา่ งมาก! ราวกบั วา่ เป็ นการเตือน วา่ เธอคือภรรยาของเขา คนอ่ืนหา้ มแตะตอ้ ง! เหอรุ่ยเจ๋อยมิ้ แลว้ ก็เหน็บแนมวา่ “พวกคุณคือสามีภรรยากนั ง้นั เหรอ? ” ไมร่ อใหจ้ งจิ่งหา้ วโตต้ อบ เขากพ็ ดู ตอ่ “พวกคุณกแ็ คท่ าํ ธุรกิจร่วมกนั คุณไมม่ ีทางแตง่ งานกบั ผหู้ ญิงที่มีลูกอยใู่ นทอ้ ง”

ดวงตาของจงจ่ิงหา้ วน้นั หรี่ลง ออร่าของความอนั ตรายเร่ิมแผอ่ อกมา “ถา้ ยงั ง้นั เด็กคนน้ีคือลูก ของนายยงั ง้นั เหรอ? ” ตอนท่ี 16 สืบเรียบร้อยแล้ว วนั น้นั หลินซินเหยยี นกอดอยกู่ บั เขา ไมใ่ ช่ลูกเขาแลว้ จะลูกใครกนั ? เหอรุ่ยเจ๋อรู้สึกเจบ็ หวั ใจ ถา้ เกิดเธอมาหาเขาในวนั ที่เกิดอบุ ตั ิเหตทุ างรถยนต์ ตอนน้ีเธอกค็ งไม่ ตอ้ งมาตกอยใู่ นท่ีนงั่ ลาํ บากแบบน้ีหรอก ในสายตาของจงจิ่งหา้ ว เหอรุ่ยเจ๋อน้นั กาํ ลงั ยอมรับอยู่ เขาหวั เราะเยาะแลว้ พดู วา่ “เธอยงั อายุ นอ้ ย——” “นายจะไปเขา้ ใจอะไร?!” เหอรุ่ยเจ๋อตะคอก ดวงตาของเขาเริ่มแดงก่าํ เขารู้วา่ จงจ่ิงหา้ วอยากจะ พดู อะไร ไมม่ ีอะไรมากไปกวา่ จะบอกวา่ หลินซินเหยยี นไมร่ ักตวั เองหรอก คาํ พดู ที่วา่ อายแุ คน่ ้ีกท็ อ้ งแลว้ ใชช้ ีวติ ไมร่ ะมดั ระวงั อะไรแบบน้นั ! แตเ่ ขารู้ส่ิงที่เธอตอ้ งผา่ นมาไหม? เหอรุ่ยเจ๋อมองจงจ่ิงหา้ วหวั จรดเทา้ สูทที่ดูมีราคานนั่ เกรงวา่ น่าจะราคาเท่าเงินเดือนหน่ึงปี ของ คนทวั่ ไปเลยสินะ “คุณชายผสู้ ูงศกั ด์ิอยา่ งนาย เคยผา่ นประสบการณ์ความทุกขย์ ากรึเปล่า? เคยสมั ผสั ถึงความรู้สึก ท่ีไมม่ ีอะไรจะกินรึเปลา่ ? รู้จกั การท่ีตอ้ งถกู บีบบงั คบั ใหจ้ นตรอกไม่มีทางเลี่ยงไหม? นายไมร่ ู้! นายไม่รู้เหรอกวา่ เธอมีชีวติ ยงั ไงจนมาถึงทุกวนั น้ี……”

หลินซินเหยยี นจบั เหอรุ่ยเจ๋อไว้ แลว้ กส็ ่ายหนา้ ใหเ้ ขา เธอไมต่ อ้ งการการเห็นใจ ไม่ตอ้ งการให้ ใครมาสงสาร เธอแค่อยากจะมีชีวติ อยู่ ดูแลแม่และลกู ในทอ้ งใหด้ ีก็พอแลว้ “นายพาฉนั ไปโรงพยาบาลหน่อย” ตอนน้ีเธอแทบจะยนื ไม่ไหวอีกแลว้ “โอเค” เหอรุ่ยเจ๋อกม้ ตวั ลงเพือ่ อมุ้ เธอ หลินซินเหยยี นมองไปท่ีจงจิ่งหา้ วท่ีกาํ ลงั งงงวย ราวกบั วา่ คาดไมถ่ ึงกบั คาํ พดู ของเหอรุ่ยเจ๋อ “ขอโทษดว้ ยนะ ฉนั ไมท่ าํ งานไม่ได้ แตว่ า่ คุณวางใจไดเ้ ลย ฉนั จะไมใ่ หค้ นอื่นรู้เกี่ยวกบั ความสมั พนั ธข์ องฉนั กบั คุณ ไมใ่ หค้ ุณตอ้ งเส่ือมเสีย” จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ แววตาดูคลมุ เครือ ทนั ทีหลงั จากน้นั สายตาของเขากจ็ อ้ งมองไปท่ีใบหนา้ ของเธอ ผหู้ ญิงคนน้ี—— คนนอกไม่รู้สถานการณ์ของหลินซินเหยยี นในตอนน้ี แตว่ า่ เหอรุ่ยเจ๋อท่ีกาํ ลงั อมุ้ เธออยนู่ ้นั รับรู้ ได้ ตอนน้ีร่างกายของเธอสนั่ ไมห่ ยดุ เหอรุ่ยเจ๋ออมุ้ เธอไปข้ึนรถ แลว้ ปลอบใจวา่ “ไม่ตอ้ งกลวั เลือดไม่ออก แสดงวา่ ไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไร” เหอรุ่ยเจ๋อกข็ ้ึนรถดว้ ยความเร็วสูงสุด พาเธอไปโรงพยาบาล จงจ่ิงหา้ วจอ้ งมองรถท่ีขบั ไปไกล หวั ของเขายงั ยอ้ นกลบั ไปคิดคาํ พดู ของเหอรุ่ยเจ๋อเมื่อก้ีน้ี หลินซินเหยยี นน้นั มีความลบั อะไรกนั แน?่ การกระทาํ หลายอยา่ งของเธอน้นั แปลกจริงๆ เพอ่ื ที่จะรู้ใหก้ ระจ่างวา่ มนั เกิดอะไรข้ึนกนั แน่ เขาก็หยบิ โทรศพั ทข์ ้ึนมาโทรหากวนจิ้ง “ไปสืบเก่ียวกบั หลินซินเหยยี นมาหน่อย” “สืบอะไรเหรอครับ？” “ท้งั หมด”

พอพดู จบจงจิ่งหา้ วก็วางสาย “อะหา้ ว”ไป๋ จวเู่ วยวง่ิ ออกมาจากร้านอาหาร แลว้ ก็ดึงแขนของเขา “นายยงั โกรธเรื่องท่ีฉนั ไม่ให้ หลินซินเหยยี นเขา้ มาทาํ งานท่ีบริษทั อยอู่ ีกเหรอ? ฉนั รู้แลว้ วา่ ฉนั ผดิ ฉนั แคร่ ักนายมากไป——” “เปลา่ พวกเรากลบั ไปกนั เถอะ”น้าํ เสียง สีหนา้ ของเขา เรียบเฉยไม่มีข้ึนมีลงเลย ไม่มีใครสามารถมองทะลุอารมณ์ท่ีถกู ซ่อนอยไู่ ด้ ไป๋ จวเู่ วยรู้สึกไมส่ บายใจ เมื่อก้ีเขาโทรหาใครกนั ？ ท่ีโรงพยาบาล หลินซินเหยยี นถูกส่งเขา้ หอ้ งผา่ ตดั เหอรุ่ยเจ๋อรออยดู่ า้ นนอก การรอคอยมกั ทรมานเสมอ เขามองเขา้ ไปที่หอ้ งผา่ ตดั เป็ นคร้ังคราว น่าจะผา่ นไปประมาณหน่ึงชว่ั โมง ประตูหอ้ งผา่ ตดั กเ็ ปิ ดออก หลินซินเหยยี นถูกเขน็ ออกมา เหอรุ่ยเจ๋อรีบเดินเขา้ ไปทนั ที “เธอเป็ นยงั ไงบา้ งครับ? ” หมอใส่หนา้ กากอนามยั “เพราะวา่ ทาํ งานหนกั เกินไป ร่างกายส่งสญั ญาณการแทง้ บุตร ตอนน้ี ไม่เป็ นอะไรแลว้ แต่วา่ ตอ้ งระวงั ตวั และพกั ผอ่ นใหเ้ พียงพอ ไมย่ งั ง้นั คร้ังหนา้ อาจจะไม่โชคดี แบบน้ี” “ผมเขา้ ใจแลว้ ครับ” เหอรุ่ยเจ๋อเขน็ เธอเขา้ ไปในหอ้ งผปู้ ่ วย หลินซินเหยยี นมองเหอรุ่ยเจ๋อ แลว้ กพ็ ดู ออกมาจากใจจริง “ขอบคุณนายจริงๆนะ ท่ีคอย ช่วยเหลือฉนั เสมอเลย” เขาคอยช่วยเหลือเธอเสมอทุกคร้ังท่ีเธอตอ้ งการ

“เธอไม่เป็ นอะไรก็ดีแลว้ ” เหอรุ่ยเจ๋อเผยใหเ้ ห็นรอยยมิ้ ท่ีอ่อนโยนแบบที่มีมาเสมอ “นายจ่ายเงินใหฉ้ นั แลว้ ใช่ไหม? ฉนั คงตอ้ งติดหน้ีนายไวก้ ่อนนะ” หลินซินเหยยี นยกริมฝี ปาก แหง้ ๆ ของตวั เองข้ึน “ตอนน้ียงั ไม่ตอ้ งพดู เร่ืองพวกน้ีหรอก เธอตอ้ งพกั ผอ่ น” เหอรุ่ยเจ๋อไม่ชอบใหเ้ ธอมองเขาเป็ น คนนอกแบบน้ี พอเขา้ มาท่ีหอ้ งผปู้ ่ วย หลินซินเหยยี นกม็ องเขา “เรียกแม่ฉนั มาเถอะ” เธอไมต่ อ้ งการสร้างปัญหาใหก้ บั เหอรุ่ยเจ๋อมากเกินไป เหอรุ่ยเจ๋อนึกวา่ เธอคิดถึงจวงจ่ือจิ่น ยงั ไงเวลาท่ีคนเราอ่อนแอน้นั กอ็ ยากจะใหญ้ าติอยเู่ คียงขา้ ง เสมออยแู่ ลว้ เขาหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาโทรหาจวงจื่อจิ่น บอกเธอวา่ หลินซินเหยยี นอยทู่ ่ีโรงพยาบาลใหเ้ ธอมา ท่ีน่ี จวงจื่อจิ่นไดย้ นิ ดงั น้นั กพ็ ดู อยา่ งต่ืนตกใจ “เหยยี นเหยยี นเป็ นอะไรไป? ” “ไม่เป็ นอะไรหรอกครับ แค่ตอ้ งการการพกั ผอ่ น เธออยากจะเจอคุณ” พอไดย้ นิ แบบน้ีจวงจ่ือจิ่นถึงไดถ้ อนหายใจออกมาดว้ ยความโลง่ อก แลว้ เธอกม็ าถึงโรงพยาบาลดว้ ยความเร็วสูงสุด พอจวงจื่อจ่ินมาแลว้ หลินซินเหยยี นก็ใหเ้ หอรุ่ยเจ๋อกลบั ไปก่อน “ใช่ สร้างปัญหาใหค้ ุณแลว้ ”จวงจื่อจิ่นขอโทษอยา่ งสุดซ้ึง “ไมเ่ ป็ นไรหรอก ถา้ ยงั ง้นั วนั น้ีฉนั กลบั ก่อนนะ พรุ่งน้ีจะมาเยย่ี มใหม”่ เหอรุ่ยเจ๋อมองเธอ “พกั ผอ่ นเยอะๆ นะ”

“อืม” พอเหอรุ่ยเจ๋อไป จวงจ่ือจิ่นก็นงั่ ลงขา้ งเตียง แลว้ ก็ห่มผา้ ใหก้ บั เธอ “อยากกินอะไรไหม? ” หลินซินเหยยี นส่ายหนา้ สีหนา้ ไม่ค่อยสูด้ ีเท่าไหร่นกั จวงจื่อจิ่นรู้สึกทุกขใ์ จ “เดิมทีลูกสามารถมีอนาคตที่ดีมากๆได้ แต่วา่ เพราะแมแ่ ลว้ ก็ไม่ไดเ้ รียนหนงั สือ แถมตอนน้ี— —” พอนึกถึงลูกในทอ้ งของเธอ จวงจ่ือจิ่นกร็ ู้สึกปวดใจ “ลูกบอกวา่ ลูกต้งั ทอ้ งตอนที่อยปู่ ระเทศA ถา้ เกิดวา่ เป็ นเด็กผมสีทองตาสีฟ้ าจะทาํ ยงั ไงละ่ ? ” จวงจื่อจิ่นกงั วลวา่ จะเป็ นคนในทอ้ งถ่ิน “ไม่วา่ เขาจะเป็ นยงั ไง เขากเ็ ป็ นลกู ของหนู และก็คือหลานของแม”่ หลินซินเหยยี นจะไมค่ ิดถึง เรื่องเมื่อคืนวนั น้นั เรื่องคืนน้นั ไม่ใช่เรื่องท่ีดีสาํ หรับเธอเลย “ประเทศAง้นั เหรอ? ” จงจ่ิงหา้ วมาหาหลินซินเหยยี นที่โรงพยาบาล เดิมทีอยากจะเคาะประตู แต่ก็พบวา่ จวงจื่อจิ่นกาํ ลงั คุยกบั เธออยดู่ า้ นใน กเ็ ลยไมอ่ ยากจะรบกวนพวกเธอ “อืม ไม่วา่ จะมีผิวขาวหรือผิวเหลือง ก็เป็ นหลานของแมท่ ้งั น้นั แหละ” จวงจ่ือจิ่นคิดไดแ้ ลว้ ขอ แค่ลกู สาวของเธอมีความสุข เธอก็ยนิ ดีท่ีจะทาํ ตามเธอ ดูแลเธอ บางทีเธอและเด็กคนน้ีอาจจะมีโชคชะตาตอ่ กนั ก็ได้ เพราะวา่ แค่คร้ังเดียวลกู ก็ติดเลย จวงจ่ือจิ่นลบู หนา้ ผากของเธอ อดไมไ่ ดท้ ่ีจะรู้สึกเศร้า “ลกู สาวของแม่ ตอ้ งมายากลาํ บากกบั แม่ แทๆ้ เลย”

“เธอยงั ไมไ่ ดเ้ อาลูกออกอีกเหรอ? ” จงจ่ิงหา้ วยง่ิ นบั วนั ยง่ิ รู้สึกวา่ เธอเป็ นปริศนามากข้ึนเรื่อยๆ วนั น้นั ที่โรงพยาบาล เธอเขา้ ไปในหอ้ งผา่ ตดั แลว้ นี่ พวกเธอกาํ ลงั คุยกนั อยู่ เขาไม่อยากจะเขา้ ไปรบกวน กห็ นั หลงั แลว้ กเ็ ดินออกไป พอเดินมาถึงหนา้ โรงพยาบาล โทรศพั ทใ์ นกระเป๋ าก็ดงั ข้ึน เขาหยบิ ข้ึนมา ก็เห็นวา่ เป็ นช่ือของ กวนจิ้ง เขารับสาย “สิ่งที่คุณใหผ้ มไปสืบ ผมสืบมาเรียบร้อยแลว้ ครับ” ตอนท่ี 17 อุ้มท้องเดก็ ไม่มพี ่อ จงจ่ิงหา้ วพยกั หนา้ เลก็ นอ้ ย เสน้ กรามท่ีสมบูรณ์แบบกระชบั ข้ึนเลก็ นอ้ ยในขณะน้ี แลว้ พดู ออกมาน่ิงๆ “พดู มา” “เมื่อแปดปี ก่อนหลินกวั๋ อนั หยา่ กบั จวงจื่อจิ่น แลว้ กส็ ่งพวกเธอสองคนแมล่ ูกไปใชช้ ีวติ ท่ี ประเทศA แปดปี มาน้ีไมเ่ คยไดก้ ลบั มาเลย จนมาถึงก่อนหนา้ น้ีไม่นาน ถึงไดถ้ ูกหลินกวั๋ อนั รับ กลบั มา” จงจ่ิงหา้ วขมวดคิ้ว นี่ก็คือเหตผุ ลที่เธอรู้ภาษาประเทศA ก็เพราะวา่ เธอเคยใชช้ ีวติ อยทู่ ่ีนนั่ ยงั ง้นั เหรอ? “แค่น้ีเหรอ? ” เห็นไดช้ ดั วา่ แคน่ ้ี ไมส่ ามารถทาํ ใหเ้ ขาพอใจได้ เสียงของกวนจิ้งดูลงั เลอยคู่ รู่หน่ึง แลว้ กพ็ ดู ตอ่ “หลงั จากที่จวงจ่ือจ่ินถูกส่งไปประเทศAน้นั กม็ ี ลกู ชายคนหน่ึง ตอ้ งทุกขท์ รมานจากโรคออทิสติก ชีวติ คอ่ นขา้ งอตั คดั ขดั สน แลว้ อีกอยา่ งลูก ชายคนน้ี กเ็ สียชีวติ เพราะอบุ ตั ิเหตุทางรถยนตก์ ่อนท่ีพวกเขาจะกลบั มา”

จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ สีหนา้ ดูลึกซ้ึงข้ึนเร่ือยๆ ความเศร้าในดวงตาคร้ังท่ีแลว้ ของเธอ ก็เพราะวา่ นอ้ งชายของเธอยงั ง้นั เหรอ? แลว้ เด็กในทอ้ งของเธอ “ไม่มีแลว้ เหรอ? ไม่มีผชู้ ายอยขู่ า้ งกายเธอเลยเหรอ? ” “ไม่มีนะครับ——มีแค่จิตแพทยค์ นหน่ึงที่คอ่ นขา้ งจะใกลช้ ิดกบั เธอหน่อย” กวนจิ้งมองดูขอ้ มลู ที่ไดร้ ับจากคนท่ีส่งไปสืบอยา่ งละเอียด “แลว้ ก็ไมม่ ีแลว้ ครับ ตอนเรียนกไ็ ม่เคยมีแฟน แลว้ กไ็ ม่ มีผชู้ ายคนไหนใกลช้ ิดกบั เธอเลย” ก็หมายความวา่ มีความเป็ นไปไดท้ ี่เด็กในทอ้ งของเธอจะเป็ นลูกของจิตแพทยค์ นน้นั ท่ีเธอถูกรับกลบั มา กเ็ พราะวา่ มีสญั ญาการแตง่ งานกบั เขา ใหเ้ ธอกลบั มาแตง่ งานยงั ง้นั เหรอ? ที่เธอรักเงินขนาดน้นั เพราะวา่ ชีวติ ในประเทศAคอ่ นขา้ งลาํ บาก ดงั น้นั เธอถึงแปลงานใหเ้ ขา แลว้ ขอค่าจา้ ง แลว้ ก็ทาํ งานในร้านอาหารเพราะตอ้ งการเงิน พอคิดไดแ้ บบน้ีแลว้ จงจิ่งหา้ วกเ็ ขา้ ใจถึงพฤติกรรมที่แปลกๆ ของหลินซินเหยยี นไดแ้ ลว้ และในขณะเดียวกนั กเ็ ขา้ ใจในส่ิงท่ีเหอรุ่ยเจ๋อพดู อารมณ์ของเขาซบั ซอ้ นข้ึนเลก็ นอ้ ย หนั กลบั ไปมองคร้ังหน่ึง กา้ วลงบนั ได แลว้ ก็ข้ึนรถออกจาก โรงพยาบาลไป ในโรงพยาบาล หลินซินเหยยี นยงั ไมไ่ ดก้ ินขา้ วเท่ียง ตอนน้ีก็เริ่มรู้สึกหิวแลว้ “แม่ หนูอยากกินขา้ วเหนียวคลกุ โป๊ ยเซียน”จู่ๆ หลินซินเหยยี นกอ็ ยากกินของหวาน จวงจ่ือจิ่นคือคนที่เคยอาบน้าํ ร้อนมาก่อน เขา้ ในจูจ้ ้ีจุกจิกเรื่องการกินของผหู้ ญิงท่ีกาํ ลงั ต้งั ครรภ์ วา่ จะชอบรสชาติอาหารบางอยา่ ง

ดงั คาํ โบราณกลา่ ววา่ ถา้ เกิดวา่ ตอนทอ้ งผหู้ ญิงชอบกินเปร้ียวจะเป็ นลกู ชาย ถา้ ชอบกินเผด็ จะ เป็ นลูกสาว ไม่รู้เหมือนกนั วา่ เธอทอ้ งลูกชายหรือลกู สาว “เดี๋ยวแม่กลบั ไปใหก้ ิน” จวงจ่ือจิ่นลกุ ข้ึน แต่กก็ ลวั วา่ จะไม่มีคนดูแลเธอตอนอยทู่ ่ีโรงพยาบาล ราวกบั วา่ หลินซินเหยยี นมองออกวา่ แม่ของเธอกาํ ลงั กงั วล แลว้ ยมิ้ “หนูไมเ่ ป็ นไร หมอบอกวา่ ใหพ้ กั ผอ่ นเยอะๆ ก็โอเคแลว้ ” ถา้ ไม่ใช่เพราะวา่ กงั วลวา่ ลูกในทอ้ งจะเป็ นภยั เธอจะไมอ่ ยโู่ รงพยาบาลเลย จวงจ่ือจิ่นพยกั หนา้ กาํ ชบั ใหเ้ ธอพกั ผอ่ นใหส้ บาย แลว้ กเ็ ดินออกจากหอ้ งผปู้ ่ วยไป เม่ือจวงจื่อจิ่นลงจากรถ แลว้ เดินเขา้ ไปในคอนโดน้นั จู่ๆ กถ็ กู ผหู้ ญิงสองสามคนขวางทาง ต่างเป็ นคนท่ีอยใู่ นคอนโดน้ีท้งั หมด ถึงแมว้ า่ จะพ่ึงมาอยทู่ ่ีนี่ไดไ้ ม่นาน แต่วา่ ก็ไม่ไดม้ ีความขดั แยง้ อะไร จวงจื่อจิ่นขมวดคิว้ “พวก เธอทาํ อะไรน่ะ? ” “ลูกสาวเธอทอ้ งก่อนแต่งยงั ง้นั เหรอ? ลกู ไม่มีพอ่ สินะ? ” คนแรกที่พดู คือหญิงวยั กลางคนที่ อวบอว้ น เพ่ือนขา้ งบา้ นจวงจื่อจิ่น “ปกติดูท่าทางพวกเธอ กไ็ มค่ ิดวา่ ลกู สาวเธอจะเป็ นขยะแบบน้ี คร้ังที่แลว้ เธอบอกวา่ ลูกสาวเธอ พ่ึงจะอาย1ุ 8ไม่ใช่เหรอ? ” ผหู้ ญิงอวบอว้ นคนน้นั เอามือเทา้ เอว ท่าทางกา้ วร้าว สีหนา้ ของจวงจ่ือจ่ินเตม็ ไปดว้ ยความโกรธ เสียงเธอสน่ั “พวก พวกเธอไปฟังใครพดู จาไร้สาระ มากนั ? ” “หรือวา่ พวกเราพดู ผดิ ไป ลูกสาวเธอไมไ่ ดท้ อ้ งยงั ง้นั เหรอ? ”