กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม1

หลินเซียนเหยยี นอา้ ปาก เธอหมายความวา่ อยา่ งไรที่ใหต้ วั เองดูเอง? เธอกาํ ลงั จะซกั ถามประตูลิฟตก์ เ็ ปิ ดออก คุณกวนจิ้งเดินเขา้ ไปก่อน หลินเซียนเหยยี นรูสึกไม่ สบายใจ และเดินชา้ ลงเลก็ นอ้ ย กวนจิ้งกเ็ ร่งเธอ “เร็วเขา้ ” หลินเซียนเหยยี นเดินเขา้ ไป “มนั เกี่ยวขอ้ งกบั พอ่ ของฉนั เหรอ?” หลินเซียนเหยยี นยงั ไมย่ อมแพ้ พยายามถาม เธอเพิง่ กลบั มาจากที่จวงจื่อจ่ิน ตอ้ งไม่ใช่จวงจ่ือจิ่นแน่นอน ดงั น้นั คงจะเป็ นหลินกวั๋ อนั ในตอนน้ีมีเพียงสองคนน้ีเท่าน้นั ที่เกี่ยวขอ้ งกบั เธอ คราวน้ี กวนจิ้งส่งเสียงอืม ก่อนที่เสียงเขาจะเลือนหาย กม็ ีเสียงลิฟตห์ ยดุ ลง และประตลู ิฟตก์ ็ ค่อยๆเปิ ดออก กวนจิ้งเดินออกไป และเดินไปที่หอ้ งทาํ งานของจงจิ่งหา้ ว หลินเซียนเหยยี นเดินตามเขาไป เมื่อไปถึงประตู เขากย็ กมือข้ึนเคาะประตู เสียงเคร่งขรึมดงั มาจากขา้ งใน “เขา้ มา” กวนจิ้งเปิ ดประต…ู … ตอนที่ 50 คุณกบั ฉันเป็ นสามภี รรยากนั กวนจิ้งเปิ ดประตู หลินเซียนเหยยี นเดินตามเขาเขา้ ไป จงจิ่งหา้ วกาํ ลงั คุยโทรศพั ท์ เมื่อเห็นพวก เธอเขา้ มาและทาํ ท่าทางใหพ้ วกเขาเงียบ

หลินเซียนเหยยี นอยากรู้อยา่ งยงิ่ วา่ เกิดอะไรข้ึน วติ กกงั วลมาก แต่ตอนน้ีทาํ ไดเ้ พยี งรอ หลงั จากผา่ นไปไม่ก่ีนาที จงจิ่งหา้ วก็วางสาย และโบกมือใหห้ ลินเซียนเหยยี น “เธอมานี่สิ” หลินเซียนเหยยี นเดินไป และยนื อยทู่ ่ีหนา้ โตะ๊ ทาํ งาน “เอาโทรศพั ทม์ ือถือมาใหฉ้ นั ” จงจ่ิงหา้ วยน่ื มือออกไปหาเธอ อะ๊ ? หลินเซียนเหยยี นเบิกตากวา้ ง ไหนบอกจะเลา่ วา่ เกิดเร่ืองอะไรข้ึนไม่ใช่เหรอ? ทาํ ไมถึงตอ้ งการ โทรศพั ทม์ ือถือของเธอ? เกิดอะไรข้ึนกนั แน?่ กวนจิ้งยนื มองทอ้ งฟ้ าเงียบๆ ออ้ นวอนไป่ จวเู่ วยใหก้ ลบั มาโดยเร็ว ถา้ ยงั ไมก่ ลบั มา เกรงวา่ ประธานจงอาจถูกคนอ่ืนแยง่ ไป จงจ่ิงหา้ วเลิกคิว้ ข้ึน ดว้ ยความไมพ่ อใจเลก็ นอ้ ย “ไม่อยากใหฉ้ นั เหรอ?” “ไม่ใช่” หลินเซียนเหยยี นรีบหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาแลว้ ยนื่ ใหเ้ ขา“ไมม่ ีรหสั ผา่ น” จงจ่ิงหา้ วรับมา เล่ือนเปิ ดหนา้ จอ คลิกที่สมดุ โทรศพั ท์ และกดหมายเลขโทรศพั ทข์ องเขาเขา้ ไป เขาจอ้ งที่หนา้ จอโทรศพั ท์ ทนั ใดน้นั เขาขยบั นิ้ว พมิ พช์ ่ือลงในบรรทดั ชื่อวา่ คุณจง ช่ือน้ีมีเพยี งหลินเซียนเหยยี นเท่าน้นั ท่ีเรียกเขา เขากดหมายเลขท่ีเขาจดั เกบ็ แลว้ กดโทรออก ไม่นานโทรศพั ทท์ ี่วางอยบู่ นโตะ๊ ของเขา ก็สน่ั หลินเซียนเหยยี นมองไปท่ีกวนจิ้ง และมองจงจิ่งหา้ ว พวกเขากาํ ลงั ทาํ อะไรอย?ู่

“น่ีมนั เกิดอะไรข้ึน พวกคุณพดู อะไรหน่อยไดไ้ หม?” ไมส่ นใจเธอเช่นน้ี ทาํ ใหเ้ ธอกงั วลใจมนั ไมส่ นุกเลย จงจ่ิงหา้ วยน่ื โทรศพั ทค์ ืนเธอ “ต่อไปอยา่ ใหฉ้ นั หาตวั เธอไม่เจออีก” เมื่อตอนท่ีเขาตอ้ งการติดต่อหลินเซียนเหยยี น ปรากฏวา่ เขาไม่มีแมแ้ ต่หมายเลขโทรศพั ทข์ อง เธอ ไมพ่ อใจอยา่ งอธิบายไม่ถกู และไม่พอใจมาก! หลินเซียนเหยยี นไมต่ อบ จอ้ งไปท่ีเขา ราวกบั กาํ ลงั ต้งั คาํ ถาม ท่าทางร้อนรนท่ีกวนจิ้งตามหาเธอ กเ็ พอ่ื บนั ทึกหมายเลขโทรศพั ทข์ องเธอไวเ้ หรอ? จงจ่ิงหา้ ววางโทรศพั ทล์ งบนโตะ๊ แลว้ ถอนหายใจ “เธอรู้อยแู่ ก่ใจ” หลินเซียนเหยยี นยงั คิดไม่ทนั คาํ พดู ของจงจ่ิงหา้ วหมายถึงอะไร จู่ๆ หนา้ จอขนาดใหญท่ ่ีอยู่ ขา้ งหนา้ เขามีไวส้ าํ หรับการประชุม ทนั ใดน้นั ก็เปิ ดออก และก็มีภาพปรากฏข้ึนอยา่ งรวดเร็ว บนตึกของบริษทั หลินซ่ือกรุ๊ป มีหญิงต้งั ครรภย์ นื อยู่ ดูเหมือนวา่ กาํ ลงั จะกระโดดตึก ช้นั ลา่ งรถตาํ รวจ นกั ขา่ ว ดูต่ืนเตน้ รายลอ้ มไปดว้ ยผคู้ นมากมาย เสียงอทุ าน เสียงร้องไห้ ไมม่ ีที่สิ้นสุด ดูผา่ นหนา้ จอ หลินเซียนเหยยี นสามารถสมั ผสั ไดถ้ ึงความโกลาหลในท่ีเกิดเหตุ เธอมองไปท่ีกวนจิ้งอยา่ งแขง็ ทื่อ “นี่ นี่มนั เกิดอะไรข้ึน?” “ผหู้ ญิงคนน้ีซ้ืออสงั หาริมทรัพยท์ ่ีพอ่ ของคุณลงทุนและสร้าง และตอนน้ีมีการถล่มลงมา แน่นอนเธอไม่ตอ้ งการบา้ นน้นั แลว้ แตต่ ามสญั ญา เธอไม่สามารถถอนตวั ได้ เธอยนื อยบู่ น ดาดฟ้ าจะฆ่าตวั ตาย เพ่ือบีบบงั คบั พอ่ ของเธอใหค้ ืนเงินให”้

หลินเซียนเหยยี นสูดลมหายใจเขา้ ลึกๆ วงิ เวยี นทรงตวั ไมไ่ ด้“เธอ เธอคงไมไ่ ดจ้ ะกระโดดลง จากตึกจริงๆใช่ไหม?” แมว้ า่ เงินจะมีความสาํ คญั แตช่ ีวติ สาํ คญั มากกวา่ นบั ประสาอะไรกบั ที่เธอยงั ทอ้ งอยู่ เธอไมไ่ ดม้ ีแค่ชีวติ เดียว “ใครจะไปรู้ บางทีอาจเป็ นแค่วธิ ีบงั คบั พอ่ คุณใหค้ ืนเงิน แตพ่ อ่ ของคุณกร็ ู้ดว้ ยวา่ ถา้ เขาใหเ้ งินน้ี ก็จะตอ้ งมีคนอีกมากมายมาข่เู ขาดว้ ยการกระโดดตึก จากสถานการณ์ปัจจุบนั ของบริษทั เขา อาจจะมีเงินใหไ้ มไ่ ดก้ ่ีคน” กวนจิ้งพดู อยา่ งเยน็ ชา ดว้ ยท่าทีที่ไมเ่ ก่ียวอะไรกบั ตวั เอง จิตใจของหลินเซียนเหยยี นวา้ วนุ่ “เรื่องน้ี ยงั สามารถกคู้ ืนไดห้ รือไม?่ ” กวนจิ้งพดู อยา่ งเยน็ ชาใหเ้ ธอ “ไม่ได!้ ” เมื่อเรื่องน้ีมาถึงจุดน้ี บริษทั หลินซื่อกรุ๊ปจบแน่ อสงั หาริมทรัพยท์ ี่ถล่มลง จะไมม่ ีใครมารับช่วง ต่อง่ายๆ ไม่สามารถคืนเงินทุนได้ หลินซื่อกรุ๊ปจะถกู ประกาศลม้ ละลาย และฝ่ ายตุลาการจะเขา้ ไปแทรกแซงในทรัพยส์ ินเพอื่ ประมูล น้ีเรื่องน้ีกาํ หนดไวแ้ ลว้ แกไ้ ขไมไ่ ด้ หลินเซียนเหยยี นจอ้ งไปท่ีหนา้ จอ ความคิดเดียวของเธอคือ การหยดุ หญิงต้งั ครรภไ์ มใ่ ห้ กระโดดตึก “ฉนั จะไปท่ีเกิดเหต”ุ ก่อนท่ีเสียงของเธอจะขาดหายไป เธอกว็ ง่ิ ออกไปแลว้ จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ ลุกข้ึนและเดินตามออกไป “กวนจิ้ง นายพาคนไปดว้ ย” สถานท่ีน้นั ตอ้ งวนุ่ วายมาก เธอวง่ิ ไปเช่นน้ี เดี๋ยวเธอจะไดร้ ับบาดเจบ็ ก่อนที่กวนจิ้งจะตอบรับ จงจ่ิงหา้ วกอ็ อกไปแลว้ ปลอ่ ยใหก้ วนจิ้งอยคู่ นเดียว ทาํ ใหเ้ ขายงุ่ เหยงิ ไปหมด น้ียงั คงเป็ น จงจิ่งหา้ วคนที่สูงส่ง และเยอ่ หยงิ่ หรือเปลา่ ?

แมจ้ ะอยกู่ บั ไป๋ จวเู่ วย เขากไ็ ม่เคยแคร์อะไรขนาดน้?ี กวนจิ้งรู้สึกไม่สบายใจ หลินเซียนเหยยี นไม่คูค่ วรกบั จงจ่ิงหา้ วเลย เขาคิดวา่ เขาตอ้ งเตือนจงจิ่งหา้ วแลว้ กลวั วา่ ในอนาคตจะเกิดเรื่องท่ีแกไ้ ขไมไ่ ด้ นอกตึกวา่ นเยว่ หลินเซียนเหยยี นรอรถอยขู่ า้ งถนนดว้ ยความกระวนกระวายใจ จงจ่ิงหา้ วขบั รถออกมา “ฉนั ไปส่งเธอ” หลินเซียนเหยยี นชาํ เลืองมองเขา ไมร่ ีรอรีบเปิ ดประตูรถ และเขา้ ไปนงั่ “ฉนั จะไปที่ธนาคาร ก่อน” เธอตอ้ งการถอนเงินบางส่วน เดิมทีเธอวางแผนท่ีจะใชเ้ งินน้ีเพ่อื ซ้ือบา้ น แต่ตอนน้ีชีวติ คน สาํ คญั กวา่ เธอไม่อยากสนใจมากขนาดน้นั “คุณสามารถช่วยไดก้ ี่คน? ถา้ คนๆหน่ึงไดเ้ งิน กต็ อ้ งมีคนมากมาย ใชว้ ธิ ีน้ีขอเงิน คุณมีเงินมาก พอท่ีจะจ่ายไดห้ รือเปลา่ ?” ในสายตาของจงจ่ิงหา้ ว นี่เป็ นการกระทาํ ที่ไร้เหตุผล ตอนน้ีมีเจา้ หนา้ ท่ีตาํ รวจอยใู่ นที่เกิดเหตุ และดูเหมือนวา่ ผหู้ ญิงคนน้นั กไ็ ม่ใช่วา่ อยากกระโดด ลงจากตึก เธอแค่ตอ้ งการใชว้ ธิ ีน้ีบงั คบั หลินกว๋ั อนั ใหจ้ ่ายเงิน “ในสายตาของนกั ธุรกิจอยา่ งพวกคุณ ชีวติ คนไมส่ าํ คญั เท่ากบั เงินหรือ? ผหู้ ญิงคนน้นั ต้งั ครรภ์ ดว้ ย หน่ึงศพแต่มีสองชีวติ นี่คือบาปของหลินกวั๋ อนั ฉนั คือลูกสาวของเขา……” หลินเซียนเห ยยี นตวั สน่ั และยมิ้ แหยๆ่ อยา่ งจนปัญญา “ฉนั รู้ ฉนั ช่วยเขาไมไ่ ด้ แต่ฉนั ไมอ่ ยากใหเ้ ขาทาํ ชวั่ มากเกินไป” จงจ่ิงหา้ วจอ้ งท่ีใบหนา้ ดา้ นขา้ งของเธอ อยา่ งไรก็ตาม เธอก็ใจอ่อนใหก้ บั หลินกว๋ั อนั แลว้ แมว้ า่ แต่ก่อนจะทอดทิ้งเธอ และทาํ ร้ายเธอ เธอกย็ งั ตอ้ งการช่วยเหลือเขา

เห็นไดช้ ดั เป็ นการกระทาํ ที่โง่เขลา แต่ใจของเขา ถูกกระตนุ้ ดว้ ยพฤติกรรมท่ีโง่เขลาเช่นน้ี “เดี๋ยวผมใหเ้ หยยี นจิ้นพาไป” เขาสตาร์ทรถ และกดเช่ือมต่อบลูทูธ และโทรหากวนจิ้ง ใหเ้ ขานาํ เงินสดมาหน่ึงลา้ นมาดว้ ย หลินเซียนเหยยี นคาดไมถ่ ึงวา่ เขาจะทาํ เช่นน้ี “ขอบคุณมาก สาํ หรับเงินน้นั แลว้ ฉนั กลบั มาค่อย ไปถอนใหค้ ุณ” จงจิ่งหา้ วสายตาเคร่งขรึม “คุณกบั ผมเป็ นสามีภรรยากนั กบั ฉนั ไม่จาํ เป็ นตอ้ งคาํ นวณใหม้ นั ชดั เจนขนาดน้นั ” หลินเซียนเหยยี นหนั ไปมองเขา อารมณ์ของเขาเกบ็ ซ่อนไวไ้ ดด้ ี เธอไม่สามารถสงั เกต ความรู้สึกใดๆได้ เธอค่อยๆละสายตากลบั มา เพง่ มองไปขา้ งหนา้ เวลาผา่ นไปประมาณยสี่ ิบนาที รถท่ีขบั มาบริษทั หลินซ่ือกรุ๊ป ยงั ห่างออกไปพอสมควร หลิน เซียนเหยยี นก็มองเห็นฝงู ชนและเสียงอึกทึกอยขู่ า้ งหนา้ แลว้ จงจิ่งหา้ วหยดุ รถขา้ งถนน “ถา้ ไมค่ ืนเงินฉนั จะไมล่ งไป” หญิงมีครรภย์ นื อยขู่ อบตึกบนดาดฟ้ า ถือธงทวงหน้ีอยใู่ นมือ และ เผชิญหนา้ กบั หน่วยกภู้ ยั อารมณ์รุนแรงมาก “เพื่อตอ้ งการซ้ือบา้ นน้ี ฉนั ใชเ้ งินที่พอ่ แม่หามา ดว้ ยหยาดเหงื่อ แตส่ ุดทา้ ยกลบั กลายเป็ นบา้ นที่ทรุดพงั ฉนั จะไม่ยอมรับมนั คืนเงินท่ีหามาดว้ ย หยาดเหงื่อ คืนเงินท่ีหามาดว้ ยหยาดเหง่ือ” หญิงมีครรภต์ ะโกนอยชู่ ้นั บน ผคู้ นช้นั ลา่ งกส็ ่งเสียงดงั แมย่ ายของหญิงต้งั ครรภน์ งั่ อยทู่ ี่หนา้ ประตบู ริษทั หลินซ่ือกรุ๊ปร้องไหแ้ ละพดู วา่ “เงินหมดแลว้ พวกเราคอ่ ยหาใหมก่ ็ไดเ้ ธอรีบลงมา” แมย่ ายคนน้ียงั หวงแหนเด็กที่อยใู่ นทอ้ งของหญิงมีครรภ์ และร้องไหจ้ นเสียงแหบ

หญิงมีครรภท์ ่ีอยชู่ ้นั บนไม่ยอมฟังเลย อาศยั ที่เธอเป็ นหญิงมีครรภ์ เพอ่ื บงั คบั ใหห้ ลินกว๋ั อนั เงิน คืน หลินเซียนเหยยี นเดินเบียดเขา้ ไปในฝงู ชน จงจิ่งหา้ วขมวดคิ้ว มองดูร่างท่ีเลก็ ของเธอ เคล่ือนไหวผา่ นฝงู ชน กดั ฟันและเดินตาม ปกป้ องเธอเดินไปขา้ งหนา้ เจา้ หนา้ ท่ีกภู้ ยั หยบิ โทรโขง่ ข้ึนมาแลว้ พดู วา่ “คุณลงมาก่อน พวกเรามาคุยกนั ดีๆ เร่ืองเงินกไ็ ม่ใช่ วา่ พดู คุยกนั ไม่ได”้ ตาํ แหน่งท่ีเธอยนื ไมเ่ หมาะท่ีหน่วยกภู้ ยั จะลงมือช่วย ในขณะที่อีกดา้ นกาํ ลงั ย้อื เวลา ผคู้ นอีกดา้ นพยายามหาทางออก หลินเซียนเหยยี นเดินไปที่หน่วยกภู้ ยั ที่ถือโทรโข่ง “ใหฉ้ นั คุยกบั เธอไดไ้ หม?” เจา้ หนา้ ที่กภู้ ยั ไมก่ ลา้ เอาโทรโข่งใหเ้ ธอง่ายๆ กลวั วา่ จะไปกระตนุ้ หญิงต้งั ครรภ์ และเกิด อุบตั ิเหตุ กระโดดลงมาใครจะรับผดิ ชอบ? “ถา้ ไม่ใหเ้ งิน พดู อะไรก็ไมม่ ีประโยชน์!” ท่าทีของหญิงมีครรภห์ นกั แน่นมาก ดึงดนั กนั เกือบสองชวั่ โมง หญิงมีครรภต์ ากแดดจนเหงื่อท่วมหวั ก็ไมย่ อมละความพยายาม “ไดโ้ ปรดเช่ือฉนั เถอะ ฉนั จะไม่ไปกระตนุ้ เธอ” หลินเซียนเหยยี นขอร้อง เจา้ หนา้ ท่ีลงั เลสกั ครู่ และยน่ื โทรโขง่ ใหเ้ ธอ เมื่อหลินเซียนเหยยี นรับโทรโข่งมา และตอ้ งการบอกหญิงมีครรภว์ า่ จะใหเ้ งินเธอ ทนั ใดน้นั กม็ ี เสียงกรีดร้อง……

ตอนที่ 51 หาเบาะแส ผหู้ ญิงทอ้ งคนน้นั ไมท่ นั ระวงั จึงลื่นลม้ เธอเกือบตกลงไป เสียงผคู้ นร้องกรี๊ดจากดา้ นล่างดงั กระห่ึมข้ึนมาทนั ที ช่างเป็ นวนิ าทีแห่งความเป็ นความตายจริงๆ คุณยายของผหู้ ญิงทอ้ งคนน้นั นง่ั ร้องห่มร้องไหด้ ว้ ยความตกใจ ในหวั ของหลินซินเหยยี นขาวโพลนโล่งไปหมด เลือดในร่างแทบจะหยดุ จบั ตวั กนั เป็ นกอ้ นกนั เลยทีเดียว ผา่ นไปครู่หน่ึง เธอถึงพดู ตอบกลบั ไป “ขอแค่คุณยอมลงมา ฉนั จะคืนเงินท่ีคุณเอามาซ้ือบา้ น ให”้ เห็นไดช้ ดั วา่ ผหู้ ญิงทอ้ งคนน้นั ไมเ่ ชื่อเธอ “อยา่ มาโกหก ฉนั ไมเ่ ช่ือแกหรอก！” “ฉนั ไม่ไดโ้ กหก ฉนั จะคืนใหจ้ ริงๆ ถา้ ไมค่ ิดถึงตวั เองก็คิดถึงลูกในทอ้ งเถอะนะ？” หลินซินเหยยี นพดู โนม้ นา้ วต่อ ผหู้ ญิงทอ้ งคนน้นั เหมือนโดนจ้ีใจดาํ อารมณ์ของเธอพลุง่ พลา่ นข้ึนมากกวา่ เดิม “ฉนั กค็ ิดถึงลูก ในทอ้ งฉนั น่ีไงถึงไดย้ นื อยตู่ รงน้ี แกคิดวา่ การท่ีพวกเราจะซ้ือบา้ นซกั หลงั หน่ึงมนั ง่ายมากนกั หรอ？ฉนั ใชเ้ งินที่เก็บสะสมมาท้งั ชีวติ เพราะแค่อยากจะมีบา้ นท่ีมนั่ คงปลอดภยั แกคิดวา่ ฉนั อยากใหล้ กู อยใู่ นบา้ นท่ีอนั ตรายหรอ？ฉนั กงั วลอยตู่ ลอดเวลาวา่ มนั จะถลม่ ลงมาทบั เราตายใน น้นั ！”

หลินซินเหยยี นรู้ดีวา่ หล่อนกาํ ลงั ห่วงอะไร กงั วลอะไรหรือกาํ ลงั กลวั อะไร ใจเขาใจเรา “ฉนั รู้ คุณก็แค่ตอ้ งการใหล้ กู ๆของคุณมีบา้ นอยู่ ฉนั เขา้ ใจดี แตข่ อแคค่ ุณยอมลงมาเท่าน้นั เงินท่ีฉนั บอกวา่ จะคืนให้ ฉนั จะคืนใหค้ ุณแน่ๆ ” “ทาํ ไมฉนั ตอ้ งเช่ือแกดว้ ย？ถา้ เกิดฉนั ลงไปแลว้ แกไม่ใหล้ ะ่ ฉนั จะทาํ ยงั ไง？” ผหู้ ญิงทอ้ ง คนน้นั ยงั คงมีท่าทีไมย่ อม หลินซินเหยยี นเมม้ ริมฝี ปากท่ีแหง้ ผากไวแ้ น่น “ฉนั ไมโ่ กหกคุณหรอก ฉนั เป็ นลกู สาวของหลิน กว๋ั อนั ฉนั ไม่โกหกคุณแน่” “นี่แกเป็ นลูกสาวของไอห้ ลินกว๋ั อนั พอ่ คา้ หนา้ เลือดคนน้นั หรอกเหรอ？” “พอ่ แกเป็ นหน้ีฉนั แกตอ้ งชดใช้ คืนเงินใหฉ้ นั ” “คืนเงินใหพ้ วกเราซะ！” เพียงชว่ั พริบตาเดียวหลินซินเหยยี นก็ถกู ลอ้ มไปดว้ ยฝงู ชน “คืนเงินใหพ้ วกเรา คืนเงินใหพ้ วก เรา！” มีผชู้ ายคนหน่ึงยนื่ มือออกมาทาํ ทีจะควา้ ตวั หลินซินเหยยี นไวท้ ่ามกลางความวนุ่ วาย แต่ดีที่จงจิ่ง หา้ วมือไวตาไว เพียงแคเ่ ขายน่ื แขนออกไปก็โอบท้งั ร่างของหลินซินเหยยี นไวไ้ ดแ้ ลว้ เขากอด เธอไวใ้ นอกพร้อมกบั มองผชู้ ายคนน้นั ที่ยนื่ ทาํ ท่ามือออกมาดว้ ยสายตาเยน็ ชา ผชู้ ายคนน้นั ถกู จอ้ งเขมง็ ความอวดดีในตวั ลดลงทนั ที แตท่ วา่ เขาก็ยงั ใจแขง็ พดู ออกไป“มนั ก็ ถูกแลว้ หนิ เป็ นหน้ีตอ้ งชดใชด้ ว้ ยเงิน พอ่ ของแกเอาเงินท่ีพวกเราหามาอยา่ งยากลาํ บากไป เพราะง้นั ถา้ พอ่ แกไมอ่ อกมา แกก็ตอ้ งเป็ นคนใชห้ น้ีใหเ้ ขา！ ” “ใช่ ใช่ พอ่ แกติดหน้ีพวกเรา เพราะง้นั แกเป็ นลูกกต็ อ้ งชดใช้ ถา้ พอ่ แกไม่ออกมา แกนนั่ แหละท่ี จะตอ้ งคืนเงินใหก้ บั พวกเรา” มีคนพดู เสริมข้ึน

ไม่นานทุกคนต่างก็เห็นดว้ ยกบั ประโยคน้ี ทุกคนรวมกลุ่มทยอยตรงเขา้ มา สถานการณ์เริ่ม ควบคุมไม่อยแู่ ลว้ หน่วยกภู้ ยั จึงถือโอกาสตอนที่หล่อนไม่ทนั ระวงั พงุ่ ตวั เขา้ ไปช่วยผหู้ ญิงท่ีกาํ ลงั ต้งั ทอ้ งที่ยนื อยู่ บนตึกลงมา พอกวนจิ้งพาลกู นอ้ งมาถึง จงจิ่งหา้ วกบั หลินซินเหยยี นก็ถกู ลอ้ มไปดว้ ยฝงู ชนแลว้ พวกเขา ออกมาไม่ได้ นอกเสียจากวา่ จะมดุ แผน่ ดินหนี แต่โชคดีที่เขาพาลูกนอ้ งมา บวกกบั ความช่วยเหลือจากเจา้ หนา้ ท่ีของหน่วยกภู้ ยั กวนจิ้งจึงพา ลูกนอ้ งฝ่ าฝงู ชนเขา้ ไปเพือ่ เปิ ดทางใหจ้ งจ่ิงหา้ วพาหลินซินเหยยี นออกมาจากฝงู ชนได้ จากน้นั พวกเขากต็ รงไปยงั หลินซื่อกรุ๊ป พวกคนทวงน้ีต่างกถ็ กู ก้นั ไวข้ า้ งนอก ผหู้ ญิงทอ้ งคนน้นั ท่ีพ่ึงถูกช่วยลงมาถูกเจา้ หนา้ ที่กภู้ ยั พยงุ ไว้ เมื่อเดินผา่ นหอ้ งโถง หล่อน มองเห็นหลินซินเหยยี นผา่ นกระจกใส ทนั ใดน้นั หล่อนกส็ ะบดั มือเจา้ หนา้ ท่ีกภู้ ยั ออกแลว้ วง่ิ เขา้ มา “แกบอกวา่ แกจะคืนเงินใหฉ้ นั ” กวนจิ้งและเจา้ หนา้ ที่รักษาความปลอดภยั สกดั หล่อนไวข้ า้ งนอก หล่อนเขา้ มาไมไ่ ด้ หลอ่ นทาํ ไดเ้ พยี งแต่ตะโกนใส่หลินซินเหยยี นอยา่ งบา้ คลง่ั “แกบอกวา่ จะคืน เงินใหฉ้ นั ถา้ แกโกหกละ่ ก็ แกจะตอ้ งไม่ตายดีแน่ๆ และแมจ้ ะหาเงินไดอ้ ยา่ งสุจริต แกก็จะตก นรกหมกไหมไ้ ปถึงช้นั ท่ีสิบแปด！” จงจ่ิงหา้ วขมวดคิ้วข้ึนแลว้ พดู ออกไปอยา่ งเยน็ ชา “ลากมนั ออกไป” ทนั ทีท่ีกวนจิ้งกาํ ลงั จะลงมือ หลินซินเหยยี นกลบั ตะโกนหา้ มออกไป “เด๋ียวก่อน” เธอหนั ไปมองจงจิ่งหา้ ว “ฉนั รู้วา่ คุณอาจจะคิดวา่ ฉนั โง่ เพราะถา้ เกิดใหเ้ งินกอ้ นน้ีไปมนั จะตอ้ ง มีปัญหาไมจ่ บไม่สิ้นแน่ แตว่ า่ ถา้ ไมห่ มดปัญญาแลว้ จริงๆใครมนั จะไปยอมเอาชีวติ มาเลน่ แบบ น้ีละ่ หล่อนก็แคอ่ ยากจะมีบา้ นซกั หลงั ใหก้ บั ลกู ๆ แต่โชคร้ายท่ีดนั มาเจอพอ่ ของฉนั อีกอยา่ งก็

เหมือนที่หลอ่ นพดู ถา้ ฉนั ไมท่ าํ ตามสญั ญาท่ีใหไ้ วก้ บั หล่อน ฉนั คงอยไู่ ม่สุขแน่ เพราะฉนั เขา้ ใจ ความรู้สึกของเธอดี——” เขา้ ใจความรู้สึกท่ีหลอ่ นอยากจะมีบา้ นซกั หลงั ใหก้ บั ลกู ๆของหลอ่ นเป็ นอยา่ งดี เพราะเธอก็เคยคิดวา่ อยากจะมีบา้ นดีๆใหก้ บั ลกู ๆของตวั เองซกั หลงั เหมือนกนั ถึงแมจ้ ะรู้วา่ มนั อยไู่ กลเกินเอ้ือม และเกรงวา่ ในชีวติ น้ีมนั อาจจะไมเ่ กิดข้ึนเลยก็ตาม เธออ่อนแอมาก แถมยงั ผอมจนแทบจะปลิวไปกบั ลมที่พดั มาไดเ้ ลย ทวา่ ดวงตาที่เปลง่ ประกายสวา่ งสดใสคูน่ ้ี ณ เวลาน้ีมนั กลบั เตม็ ไปดว้ ยความเดด็ ขาดแน่วแน่ เป็ นความแน่วแน่ที่เขาไมเ่ คยเห็นมาก่อนเลย เขาอ้ึงไปพกั หน่ึง แลว้ จอ้ งไปที่หลินซินเหยยี น แตก่ ลบั พดู กบั กวนจิ้งข้ึน “เอาเงินใหห้ ลอ่ นไป” เหยยี นจิ้นเขา้ ใจทนั ที เขาเหลือบมองผหู้ ญิงทอ้ งคนน้นั แวบหน่ึง“ตามผมมา” ทนั ใดน้นั เองหลินกวั๋ อนั กเ็ ดินปรี่เขา้ มาดว้ ยท่าทางรีบร้อน เขาหลบอยใู่ นหอ้ งทาํ งานมาตลอด แต่พอรู้วา่ จงจ่ิงหา้ วกบั หลินซินเหยยี นมา เขาถึงไดก้ ลา้ ออกมา เม่ือเห็นลูกสาวกเ็ หมือนเห็นความหวงั “เหยยี นเหยยี น” เขารู้สึกตื่นเตน้ เลก็ นอ้ ย “ลกู มาช่วยพอ่ แลว้ ” หลินซินเหยยี นสีหนา้ เรียบเฉย “คุณเหลือเงินอยเู่ ท่าไหร่” หลินกวั๋ อนั ไดแ้ ตอ่ ้ึง ไมน่ ึกเลยวา่ เธอจะเอ่ยปากถามวา่ ตนเองเหลือเงินอยเู่ ท่าไหร่ ถา้ เขามีเงินล่ะ ก็ เขาคงไมต่ กอยใู่ นสภาพแบบน้ีหรอก “พอ่ ไมม่ ีเงินแลว้ ” หลินกวั๋ อนั พดู ตามความจริง

“อะไรนะ？”หลินซินเหยยี นทาํ หนา้ ไมอ่ ยากจะเชื่อ ถึงแมห้ ลินกวั๋ อนั จะถกู คนตามทวงหน้ีอยู่ แตม่ นั เป็ นไปไมไ่ ดท้ ่ีเขาจะไม่มีเงินเหลือเลยแมแ้ ต่แดงเดียว “ถา้ คุณไม่พดู ความจริง แลว้ ใครจะช่วยคุณได？้ ” หลินกวั๋ อนั สีหนา้ ย่าํ แยล่ งทนั ที แถมยงั ไม่ยอมเปิ ดปากพดู อะไรออกมา หลินซินเหยยี นไม่อยากเสียเวลากบั เขา “ในเมื่อคุณไมอ่ ยากพดู ฉนั กไ็ ม่อยากบงั คบั ” เธอมองไปที่จงจ่ิงหา้ ว “พวกเราไปกนั เถอะ” จงจ่ิงหา้ วยน่ื แขนไปโอบไหลเ่ ธอไวพ้ ร้อมกบั พยกั หนา้ เลก็ นอ้ ย จากน้นั กเ็ ตรียมเดินออกไปจาก บริเวณสาํ นกั งานโดยมีเจา้ หนา้ ที่ดูแลรักษาความปลอดภยั คอยคุม้ กนั ให้ หลินกว๋ั อนั ท่าทางลุกล้ีลกุ ลนข้ึนมาทนั ทีเมื่อเห็นหลินซินเหยยี นทาํ ท่าจะจากไปแลว้ จริงๆ เขาจึง กดั ฟันพดู ความจริงออกไป “พอ่ เหลือเงินไม่มากแลว้ นอกจากบา้ นก็มีเงินสดอีกประมาณสอง ลา้ นกวา่ แต่มนั ถูกหลินหยหู่ านขโมยไปแลว้ พอ่ ไปแจง้ ตาํ รวจแลว้ แตก่ ็ยงั ตามหาตวั หล่อน ไม่ไดเ้ ลย” หลินกว๋ั อนั ไมอ่ ยากพดู เรื่องน้ีกบั หลินซินเหยยี น หล่อนเป็ นลูกสาวสุดที่รักของเขาทวา่ กลบั ขโมยเงินของเขาไปในตอนท่ีเขาตกท่ีนงั่ ลาํ บาก ส่วนตอนน้ีลกู สาวท่ีถูกเขาทอดทิ้งไปกลบั มายนื อยตู่ รงหนา้ น้ีแทน เขาตาแดงก่าํ “เหยยี นเหยยี นพอ่ มนั ตาบอดเอง ก็เลย——” “ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” หลินซินเหยยี นไมอ่ ยากฟัง ยงิ่ รู้มากก็ยง่ิ เจบ็ มาก “ขายบา้ นซะ ขายไดเ้ ท่าไหร่ ก็เอาเท่าน้นั จากน้นั ก็เอาเงินไปจ่ายคืนใหค้ นพวกน้นั ——” “แตน่ นั่ เป็ นทรัพยส์ ินเดียวที่พอ่ เหลืออยนู่ ะ พอ่ ——”เขาไม่อยากเสียมนั ไป

“แลว้ คุณมีเงินหรอ？！” หลินซินเหยยี นตะโกนลน่ั ดว้ ยความโมโห “ถา้ คุณไม่คืนเงินให้ พวกเขาเพือ่ กอบกชู้ ื่อเสียงของตวั เองไวล้ ่ะก็ เห็นทีแมแ้ ต่พระเจา้ กค็ งจะช่วยคุณไม่ไดแ้ ลว้ คิด เอาเองแลว้ กนั ！” หลินซินเหยยี นพดู อยา่ งไร้เยอ่ื ใย จงจ่ิงหา้ วมองเธอดว้ ยความชื่นชมที่เอ่อลน้ ข้ึนมาเตม็ อก ไมน่ ึกเลยวา่ เธอจะคิดไดถ้ ึงข้นั น้ี ถา้ หลินกวั๋ อนั ฉลาดพอล่ะก็ อนั ดบั แรกเขาจะตอ้ งปลอบขวญั คนที่มาทวงเงินพวกน้ีก่อน เพอ่ื ที่ เรื่องจะไดไ้ มใ่ หญโ่ ตไปมากกวา่ น้ี แลว้ จากน้นั กค็ ่อยวางแผนหาเงิน บางทีหลินซ่ือกรุ๊ปอาจจะ รอดกไ็ ด้ พอกลบั จากหลินซ่ือกรุ๊ป จงจิ่งหา้ วก็ตรงไปท่ีบริษทั ส่วนหลินซินเหยยี นก็กลบั ไปท่ีคฤหาสน์ เพราะวนั น้ีไม่มีงาน จงจ่ิงหา้ วบอกใหเ้ ธอกลบั ไปพกั ผอ่ น เน่ืองจากสีหนา้ ของเธอดูไมค่ อ่ ยดีนกั หลินซินเหยยี นรู้สึกเหน่ือย แตพ่ อไปนอนบนเตียงเธอกลบั นอนไมห่ ลบั เธอมีเร่ืองใหค้ ิด มากมายในหวั เตม็ ไปหมดอยา่ งไม่มีสาเหตุ เธอจึงลกุ ข้ึนมา พอเห็นป้ าหยกู าํ ลงั ทาํ ความสะอาด หนา้ ต่างอยู่ เธอจึงเดินเขา้ ไป “ใหห้ นูช่วยนะคะ” ป้ าหยโู บกมือปัด “ไม่ตอ้ งหรอกค่ะ เด๋ียวก็มีคนมาช่วยแลว้ ” ทุกอาทิตยจ์ ะมีคนมาทาํ ควาสะอาดเป็ นประจาํ ท้งั สนามหญา้ และดอกไมใ้ นสวนลว้ นจะตอ้ งถกู ตดั แตง่ กิ่งใหส้ วยงาม ส่วนภายในบา้ นบริเวณท่ีปกติทาํ ความสะอาดไมถ่ ึงก็จะมีคนทาํ ความ สะอาดมาจดั การให้ คฤหาสนห์ ลงั ใหญข่ นาดน้ี เธอทาํ ความสะอาดคนเดียวไมไ่ หวหรอก

เธอเป็ นคนขยนั แตแ่ ค่ไม่มีเวลาวา่ ง หนา้ ตา่ งบานน้ีจะมีผทู้ ่ีเชี่ยวชาญมาเชด็ ใหโ้ ดยเฉพาะ เนื่องจากมีหลายที่ท่ีเธอเช็ดไมถ่ ึง แตผ่ ทู้ ี่เชี่ยวชาญลว้ นเชด็ ไดอ้ ยา่ งสะอาดหมดจด ป้ าหยพู าหลินซินเหยยี นมานงั่ ท่ีโซฟา จากน้นั เธอกล็ ุกไปลา้ งมือ “คุณหนูอยากกินผลไมอ้ ะไร ไหมคะ？เด๋ียวป้ าลา้ งให”้ “แอปเปิ้ ลค่ะ” หลินซินเหยยี นพดู โดยไมค่ ิดอะไรมาก “ไดค้ ่ะ” ป้ าหยเู ดินเขา้ ไปในหอ้ งครัว หลินซินเหยยี นนง่ั อยบู่ นโซฟาในหอ้ งนง่ั เลน่ พลางมองจอ้ งไปยงั หนา้ ตา่ งบานที่สูงยาวจรดพ้นื ขา้ งบนมีฟองสบู่สีขาวท่ีป้ าหยเู ชด็ ไปเมื่อก้ีเหลืออยู่ มนั ไหลลงมาตามแนวกระจก เธอมองมนั อยา่ งใจลอย ทนั ใดน้นั ในกระเป๋ ากางเกงกม็ ีเสียงโทรศพั ทด์ งั ข้ึน พอหยบิ ออกมากเ็ ห็นวา่ เป็ นเบอร์ของเหอรุ่ ยเจ๋อ เธอรู้สึกตื่นเตน้ ข้ึนมาทนั ที รึวา่ เขาจะหาเจอแลว้ ？ เธอกดรับสายอยา่ งไมร่ ู้ตวั ดว้ ยมือที่สน่ั ระริก“ฮลั โหล” ตอนที่ 52 ความหวงั ทสี่ ูญเปล่า ไม่นานเสียงของเหอรุ่ยเจ๋อก็ดงั ข้ึน “เหยยี นเหยยี น น่ีพ่เี อง” หลินซินเหยยี นพยายามข่มเสียงใหน้ ่ิงไว้“อ้ืม” ปลายสายเงียบไปครู่หน่ึงก่อนจะพดู ข้ึน“ผหู้ ญิงทอ้ งท่ีเธอพดู ถึงคนน้นั ตายแลว้ ——” “อะไรนะ？” เหอรุ่ยเจ๋อยงั ไม่ทนั พดู จบกถ็ กู หลินซินเหยยี นพดู ขดั ออกมา

จะตายไดย้ งั ไง？ หล่อนดูแขง็ แรงดีออก แถมอายยุ งั นอ้ ยดว้ ย ทาํ ไมอยๆู่ ถึงตายไดล้ ่ะ？ “เหยยี นเหยยี น”เหอรุ่ยเจ๋อเรียกเธอดว้ ยน้าํ เสียงออ่ นโยน เพือ่ เป็ นการปลอบเธอ “อยา่ งกงั วลไป เลย เรื่องน้ีไมจ่ าํ เป็ นตอ้ งสืบหาจากผหู้ ญิงคนน้นั สกั หน่อย——” หลินซินเหยยี นกาํ โทรศพั ทแ์ น่น ไม่มีทีท่าที่จะสงบลง ตวั เธอเองก็ไม่รู้วา่ ทาํ ไมถึงรู้สึกกระวน กระวายขนาดน้ี มนั เป็ นเพราะความหวงั ที่สูญเปลา่ หรือเพราะอยา่ งอ่ืนกนั เธอไมเ่ ขา้ ใจเลย เธอรู้แคว่ า่ เธอกาํ ลงั สบั สนนิดหน่อย เธอขม่ ตาลง “ไมม่ ีเบาะแสอื่นเลยหรอ？” น่ีเธอคิดมากไปรึเปล่า？ เหอรุ่ยเจ๋อเงียบไปครู่หน่ึง ท้งั คู่ต่างกไ็ ม่วางสาย และไมพ่ ดู ไมจ่ า บรรยากาศเงียบมาก เงียบซะจนไดย้ นิ เสียงหายใจของปลายสายเลยทีเดียว ผา่ นไปครู่หน่ึง ในท่ีสุดเหอรุ่ยเจ๋อก็เอย่ ปากข้ึน “เหยยี นเหยยี น——” เขาหยดุ พดู อีกคร้ัง “เธออยากรู้จริงๆหรอ หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ลงมองจอ้ งไปที่เทา้ ของตวั เอง แสงจากขา้ งนอกสาดส่องเขา้ มาเกิดเป็ น เงามืดพดั ผา่ นตวั เธอ เธอไดแ้ ต่ถามตวั เองในใจวา่ อยากจะรู้จริงๆหรอวา่ พอ่ ของเด็กเป็ นใคร？ หลินซินเหยยี นถามตวั เองในใจ เธอเริ่มมีความคิดน่ีต้งั แต่เมื่อไหร่กนั นะ？

ต้งั แต่ที่เจอเบาะแสในตวั จงจ่ิงหา้ วเหรอ เธอถึงไดอ้ ยากจะรู้ข้ึนมา “ถา้ เกิดวา่ คาํ ตอบมนั ทาํ ใหเ้ ธอผิดหวงั ละ่ ถา้ ไม่ใช่คนที่เธอคิดไว้ เธอจะยงั อยากรู้อยไู่ หม？” เหอรุ่ยเจ๋อถามต่อ มีคาํ ถามผดุ ออกมาเรื่อยๆ หลินซินเหยยี นไม่รู้วา่ จะตอบยงั ไงดี บางทีในใจของเธอมนั กข็ ดั แยง้ กนั “ทาํ ไมไม่พดู ละ่ ？”เหอรุ่ยเจ๋อถามกดดนั เธอเลก็ นอ้ ย บนโลกน้ีมีความรู้สึกหลายแบบ แต่มีแบบหน่ึงที่เรียกวา่ อยดู่ ว้ ยกนั มานานจนเกิดความรู้สึกต่อกนั เธอกบั จงจ่ิงหา้ วอาศยั อยดู่ ว้ ยกนั มนั จะเกิดความรู้สึกดีๆต่อกนั ไดไ้ หมนะ？ นี่เป็ นเหตุผลท่ีเหอรุ่ยเจ๋อถามกดดนั เธอ “เหยยี นเหยยี น——” “ฉนั ฟังอย”ู่ หลินซินเหยยี นพดู ขดั ข้ึน เพราะกลวั วา่ เขาจะถามอะไรท่ีเธอตอบไมไ่ ดอ้ ีก ตอนน้ีที่ประเทศAเป็ นเวลากลางคืน เหอรุ่ยเจ๋อยนื อยบู่ นถนนตา่ งบา้ นต่างเมือง แสงไฟขา้ งทาง สาดกระทบมาท่ีตวั เขาเกิดเป็ นเงาสูงใหญ—่ — เขากม้ มองเงาของตวั เอง ท่ีจริงเขากอ็ ยากรู้เหมือนกนั วา่ ผชู้ ายในคืนน้นั ใช่จงจ่ิงหา้ วท่ีหลินซินเห ยยี นสงสยั รึเปล่า ผหู้ ญิงคนน้นั ตายแลว้ แถมกลอ้ งวงจรปิ ดท่ีโรงแรมกโ็ ดนลบทิ้งหมด

ทวา่ เขากย็ งั สืบหาจนเจออยดู่ ี เขาใชร้ ูปของหลินซินเหยยี นไปสอบถามท่ีโรงแรม ซ่ึงมีพนกั งาน คนหน่ึงจาํ หลินซินเหยยี นได้ และยงั เห็นเหตกุ ารณ์ในคืนวนั น้นั ดว้ ย แถมยงั เล่าใหเ้ ขาฟังได้ อยา่ งชดั เจนอีก ใช่ คนคนน้นั กค็ ือจงจ่ิงหา้ ว เขาไมอ่ ยากยอมรับ และก็ไม่อยากใหห้ ลินซินเหยยี นรู้ มีลูกก็เหมือนมีสายสมั พนั ธ์ต่อกนั ถึงแมจ้ งจิ่งหา้ วจะไม่ชอบหลอ่ น หรือวา่ จะเป็ นเพราะเด็ก ก็ เลย—— เขาไม่อยากจะคิด และไม่อยากใหห้ ลินซินเหยยี นรู้ เขาชอบเธอ และอยากจะดูแลเธอ เขาเจอเธอก่อนแทๆ้ เจอเธอมาต้งั แต่ตอนเธอยงั เดก็ “เหยยี นเหยยี น ผมรู้ตวั ผชู้ ายในคืนน้นั แลว้ ……”เหอรุ่ยเจ๋อกาํ โทรศพั ทแ์ น่น หวั ใจของหลินซินเหยยี นกระตุกวาบข้ึนมาทนั ที มนั รู้สึกจุกอยใู่ นอก ทนั ใดน้นั เองกม็ ีเงามืดเขา้ ปรากฏข้ึนดา้ นหลงั เธอ เธอหนั หลงั ไป มีคนยนื บงั แสงอยู่ ใบหนา้ ของ เขาถกู ซ่อนไวภ้ ายใตแ้ สงสวา่ งนนั่ บวกกบั ฝ่ นุ ที่ลอยคลงุ้ ในอากาศที่ปะทะกบั แสง พอมองดีๆ แลว้ เห็นวา่ คนท่ีอยตู่ รงน้นั เป็ นใคร สายตาของเธอก็ดูต่ืนตระหนกและกระวนกระวายใจทนั ที แต่ก็ยงั มีความคาดหวงั บางอยา่ งที่อธิบายไม่ถูกแฝงอยู่

เธอหวงั วา่ เหอรุ่ยเจ๋อจะพดู สิ่งท่ีเธอคาดเดาเอาไวอ้ อกมา “เป็ นคนในพ้นื ที่น่ะ” เสียงของเหอรุ่ยเจอดงั ลอดออกมา เปร้ียง คาํ ตอบน้ีราวกบั ฟ้ าผา่ ลงกลางอกหลินซินเหยยี น คนในพ้นื ท่ีง้นั หรอ？ ง้นั ก็หมายความวา่ สิ่งที่เธอเห็นบนตวั จงจิ่งหา้ วเป็ นเรื่องบงั เอิญ นี่เธอเดาผดิ ง้นั เหรอ？ “เหยยี นเหยยี นฟังอยไู่ หม？” “ฉนั มีธุระ ขอตวั ก่อนนะ”หลินซินเหยยี นวางสายอยา่ งรีบร้อน และเน่ืองจากเธอรีบร้อน จนเกินไป เธอเลยทาํ โทรศพั ทร์ ่วง เพลง้ เมื่อกาํ ลงั จะกม้ ลงไปเกบ็ จงจ่ิงหา้ วกลบั เกบ็ ข้ึนมาก่อนแลว้ เขามองเบอร์ท่ีข้ึนอยบู่ นหนา้ จอ พร้อมกบั หรี่ตาลง“คุยกบั ใครอยหู่ รอ ทาํ ไมเห็นผมแลว้ ดูรีบร้อนขนาดน้นั ？” หลินซินเหยยี นทาํ เป็ นน่ิง “ฉนั ไม่ไดร้ ีบร้อนอะไรสกั หน่อย กค็ ุณเลน่ มาไม่ใหส้ ุม้ ใหเ้ สียง ฉนั ก็ เลยตกใจ” จงจ่ิงหา้ วยมิ้ ออกมา เขาโนม้ ตวั ลงมาแลว้ มองจอ้ งไปยงั หญิงสาวตรงหนา้ ที่กาํ ลงั แสร้งทาํ เป็ นไม่ สะทกสะทา้ น “จริงหรอ？” หลินซินเหยยี นถูกจอ้ งจนตวั แขง็ ทื่อ เธอพดู อะไรไม่ออก ทนั ใดน้นั เองป้ าหยยู กแอปเปิ้ ลที่ปอก เสร็จแลว้ ออกมาพอดี บรรยากาศความตึงเครียดจึงไดส้ ลายไป

“น่ีเป็ นแอปเปิ้ ลซีเซ๋ียแทเ้ ลยนะคะ ท้งั หวานท้งั กรอบ ลองชิมดูสิคะ” ป้ าหยวู างแอปเปิ้ ลลงบน โตะ๊ หลินซินเหยยี นรีบละสายตาจากจงจ่ิงหา้ ว แลว้ ตรงไปหยบิ แอปเปิ้ ลกิน มนั ท้งั กรอบและหวาน ฉ่าํ อยใู่ นปาก เธอหยบิ ข้ึนมาชิ้นหน่ึงแลว้ ยนื่ ใหจ้ งจ่ิงหา้ ว “คุณลองดูสิ？” จงจ่ิงหา้ วละสายตาลง ไม่ขยบั เขย้อื น เอาแต่จอ้ งมือของเธอท่ีกาํ ลงั ถือแอปเปิ้ ลไว้ หลินซินเหยยี นยนื่ ไปตรงริมฝี ปากของเขา น้าํ จากแอปเปิ้ ลเลอะปากของเขา มนั ท้งั เยน็ และ หวานมาก หลินซินเหยยี นกระพริบตาปริบๆ “หวานมากจริงๆนะ” จงจิ่งหา้ วกดั ไปคาํ หน่ึงพร้องกบั มองไปที่เธอ “เห็นแก่ท่ีคุณเอาใจเก่ง คร้ังน้ีผมจะปลอ่ ยคุณไป” อยา่ คิดวา่ เขาไม่รู้วา่ เธอต้งั ใจจะเปลี่ยนเร่ือง ป้ าหยยู มิ้ ร่าแลว้ เดินออกจากหอ้ งไปดูคนงานขา้ งนอกอยา่ งรู้งาน หลินซินเหยยี นเมม้ ปากลงไมก่ ลา้ เถียง เขาเค้ียวแอปเปิ้ ลพลางปลดกระดุมเส้ือออกแลว้ โยนไปที่ โซฟา จาน้นั ก็นงั่ ลง พอเหลือบไปเห็นวา่ มีเปี ยโนวางอยตู่ รงน้นั กเ็ ลยถามข้ึน “คุณเล่นเปี ยโนได้ ดว้ ยหรอ？” หลินซินเหยยี นหนั ไปดูเปี ยโนเคร่ืองน้นั แลว้ พยกั หนา้ รับ “เมื่อก่อนเคยเล่นน่ะ แตน่ านมากแลว้ เหมือนกนั ท่ีไม่ไดเ้ ลน่ นิ้วคงจะแขง็ ไปหมดแลว้ ” เธอพดู ไปพลางกม้ มองที่นิ้วมือของตนเอง จงจ่ิงหา้ วลดสายตาลงมา นิ้วมือของเธอเรียวยาว ขาวใสนวลละเอียด แต่ทวา่ ฝ่ ามือกลบั มีหนงั ดา้ น เขาขมวดคิ้วข้ึน กาํ ลงั คิดวา่ จะยนื่ มือไปจบั มือของเธอไว้ แตเ่ ธอกลบั ลกุ ข้ึนแลว้ เดินไปที่ เปี ยโน

เธอนงั่ ตรงหนา้ เปี ยโนโดยหนั หลงั รับกบั แสง เธอวางนิ้วลงบนเปี ยโนเบาๆ ทนั ใดน้นั เสียงใส กงั วานกด็ งั ข้ึนมาจากเปี ยโน ช่างไพเราะน่าฟังเหลือเกิน เธอกาํ มือแบมือไปมาเพอื่ หาความรู้สึกเก่าๆ แมว้ า่ จะไมไ่ ดเ้ ล่นมานานมากแลว้ แตถ่ ึงยงั ไงก็ เรียนมาต้งั หลายปี ฉะน้นั เธอจึงเลยกลา้ ที่จะเล่นโชว์ เธอหลบั ตาลงพร้อมกบั สูดหายใจเขา้ ลึก นิ้วมือค่อยๆกรีดกรายลงบนแป้ นเปี ยโน เมื่อเธอเริ่มลงมือบรรเลงเพลง ท่วงทาํ นองอนั ไพเราะกค็ อ่ ยๆดงั ข้ึน 《ความโศกเศร้าและ ความสุขสรรค》์ นี่เป็ นเพลงแรกที่เธอเรียน และเป็ นเพลงโปรดของเธอ ภาพในอดีตทยอยปรากฏข้ึนมาในหวั ของเธอทีละฉาก ท้งั ทุกข์ ท้งั สุข—— เวลาชีวติ ของเธอน้นั แสนส้นั แต่ทวา่ กลบั ผา่ นอะไรมามากมายเหลือเกิน จงจ่ิงหา้ วจอ้ งไปท่ีแผน่ หลงั ของเธอเหมือนกบั กาํ ลงั คิดอะไรอยู่ เธอมีหนงั ดา้ นในมือต้งั แตต่ อนท่ีอยปู่ ระเทศAรึเปลา่ นะ？ ความรู้สึกที่ถูกพอ่ ทิ้งมนั เจ็บปวดมากรึเปลา่ ？ เขากาํ ลงั จมอยใู่ นความคิด ทวา่ จู่ๆก็มีเสียงโทรศพั ทด์ งั ข้ึนมาขดั เขารู้สึกไมพ่ อใจเลก็ นอ้ ยกบั เสียงเรียกเขา้ ที่มาขดั จงั หวะ เขาขมวดคิ้วแน่น หลินซินเหยยี นเหมือนจะไดย้ นิ เสียงอะไร บางอยา่ งเธอเลยหยดุ เล่นทนั ที จู่ๆทุกอยา่ งกเ็ งียบลง เสียงโทรศพั ทด์ งั ข้ึนชดั เจนมากกวา่ เดิม

หลินซินเหยยี นลุกข้ึนเดินตรงมาดว้ ยความสงสยั วา่ ทาํ ไมเขาไมร่ ับโทรศพั ท์ เมื่อเดินมาถึงก็เห็นสายเรียกเขา้ บนหนา้ จอข้ึนวา่ ไป๋ จวเู่ วย หลินซินเหยยี นนง่ั ลงตรงขา้ มเขา “คุณไป๋ นี่คะ ทาํ ไมไมร่ ับล่ะ？” จงจ่ิงเหยยี นเหลือบมองเธอราวกบั วา่ เขาไมช่ อบท่ีเธอพดู มาก แน่นอนวา่ เพราะไม่อยากรับไงถึงไม่รับ แต่ทวา่ คนท่ีโทรมากลบั มีความอดทนมาก แมเ้ ขาไม่กดรับแตเ่ สียงมนั ยงั คงดงั อยู่ มนั ดงั ต่อไป เรื่อยๆเหมือนกาํ ลงั รอจนกวา่ เขาจะรับสาย หลินซินเหยยี นยมิ้ “กลวั วา่ ฉนั จะไดย้ นิ พวกคุณคุยกนั หรอ？ง้นั ฉนั ไม่กวนละ——” พดู จบเธอกย็ นื ข้ึน ทนั ทีที่เธอกาํ ลงั จะเดินจากไป จงจิ่งหา้ วก็ควา้ มือเธอไว้ จากน้นั ก็ดึงเขา้ มา อยา่ งแรง หลินซินเหยยี นเซลม้ ลงบนขาของเขา พอจะขยบั ตวั กถ็ กู จงจ่ิงหา้ วควา้ เอวไวแ้ น่น ส่วนอีกมือกก็ ดรับสาย—— ตอนที่ 53 แท้งแล้ว หลินซินเหยยี นขมวดคิว้ ข้ึน เขาจะรับสายไป๋ จวเู่ วยแลว้ จะร้ังเธอไวท้ าํ ไม?หรือวา่ อยากจะใหเ้ ธอ เป็ นพยานความรักของพวกเขา? เธอแอบคิดเงียบๆอยใู่ นใจพลางทาํ ท่าขดั ขืน ทวา่ ยง่ิ เธอขดั ขืนมากเท่าไหร่จงจ่ิงหา้ วก็ยง่ิ กอดเธอ แน่นมากข้ึนเท่าน้นั เขาพดู ออกมาเสียงขรึม “อยา่ ดิ้น” หลินซินเหยยี นท่ีกาํ ลงั พยายามจะขดั ขืนตอ่ กลบั ถูกจงจิ่งหา้ วโนม้ ตวั เขา้ ไปกระซิบที่ขา้ งหูเพ่อื เป็ นการเตือน “อยนู่ ิ่งๆ ผมขอรับโทรศพั ทแ์ ปบนึง？”

หลินซินเหยยี นไมก่ ลา้ ขดั ขืน เธอนิ่งลงเพราะเสียงอนั สุขมุ ของเขา จงจ่ิงหา้ วยมิ้ มมุ ปากออกมาเลก็ นอ้ ย ราวกบั วา่ กาํ ลงั พอใจที่หลินซินเหยยี นไม่ทาํ ท่าขดั ขืน นิ้วหวั แม่มือของเขาเสียดสีไปมากบั เน้ือผา้ บางตรงบริเวณเอวของเธอ ทนั ทีท่ีกดรับสาย ชายคนหน่ึงกพ็ ดู ข้ึนดว้ ยน้าํ เสียงรีบร้อน “ประธานจงครับ คุณไป๋ ประสบ อบุ ตั ิเหตทุ างรถยนต์ ตอนน้ีอยโู่ รงพยาบาลครับ” อะไรนะ？ ไป๋ จวเู่ วยประสบอุบตั ิเหตทุ างรถยนตง์ ้นั หรอ？ เนื่องจากอยใู่ กลม้ าก หลินซินเหยยี นจึงไดย้ นิ ท้งั หมด เธอหนั หนา้ มองจงจิ่งหา้ ว ในขณะเดียวกนั เขาก็หนั มามองเธอดว้ ยความรู้สึกประหลาดใจกบั สถานการณ์น้ี “เกิดเร่ืองข้ึนเม่ือไหร่？” “หน่ึงชว่ั โมงก่อนครับ” จงจ่ิงหา้ วผละจากหลินซินเหยยี น แลว้ ลกุ ข้ึนหยบิ เส้ือคลุมไป แต่พอเดินออกไปไดส้ องสามเกา้ ก็นึกข้ึนไดว้ า่ หลินซินเหยยี นยงั อยู่ เขามองไปที่เธอ “ผมไปดูแปบนึงนะ” หลินซินเหยยี นก็กาํ ลงั มองไปที่เขาเหมือนกนั “ไปเถอะค่ะ” นนั่ คือแฟนของเขา คือผหู้ ญิงท่ีเขาชอบ อีกท้งั ตอนน้ีกาํ ลงั ตกอยใู่ นอนั ตราย เขาไปน่ะถูกแลว้ เขาเมน้ ริมฝี ปากลง ทาํ ท่าเหมือนจะพดู อะไรแต่กไ็ ม่พดู ออกมา จากน้นั ก็สวมเส้ือคลมุ แลว้ รีบจ้าํ อา้ วออกไปพลางโทรศพั ทไ์ ปดว้ ย “จองตว๋ั ไปประเทศAโดยเร็วที่สุดใหฉ้ นั ” หลินซินเหยยี นมองแผน่ หลงั ของเขาที่ค่อยๆหายลบั ไปจากประตู จากน้นั ก็ยมิ้ ออกมาอยา่ งขม ขื่น

นี่กค็ งกลบั มาอีหรอบเดิบสินะ เธอกค็ ือเธอ ส่วน‘พวกเขา’ก็คือ‘พวกเขา’ เธอเป็ นส่วนที่เกินออกมา ส่วนพวกเขาเป็ นคนรักกนั แตก่ ลบั ถูกเธอทาํ ลายลง “คุณผชู้ ายรีบไปไหนหรอคะ？”ป้ าหยเู ดินเขา้ มาถาม นอ้ ยคร้ังท่ีจะไดก้ ลบั บา้ นเร็ว ท้งั สองควรอยสู่ านสมั พนั ธก์ นั ใหน้ านกวา่ น้ีไม่ใช่เหรอ？งานยงุ่ ขนาดน้นั เลยเชียว？ ป้ าหยไู ม่เขา้ ใจ ไม่เขา้ ใจเลยจริงๆ แถมยงั ไม่พอใจมากๆดว้ ย เงินที่มีอยยู่ งั ไม่มากพออีกหรอ？ หรือวา่ เรื่องคู่ชีวติ มนั ยงั ไม่สาํ คญั พอ？ หลินซินเหยยี นเมม้ ปากแน่นแลว้ หวั เราะออกมา“คุณไป๋ ประสบอุบตั ิเหตทุ างรถยนตน์ ่ะ เขาก็ เลยไปดู” ป้ าหยสู ีหนา้ เปล่ียนทนั ที พ่งึ จะสงบลงไดไ้ มก่ ่ีวนั ผหู้ ญิงคนน้ีกอ็ อกมาทาํ มารยาอีกแลว้ หรอ？ “หล่อนประสบอุบตั ิเหตุก็ตอ้ งไปหาหมอสิถึงจะถูก คุณผชู้ ายไมใ่ ช่หมอสกั หน่อย จะรักษา หล่อนไดย้ งั ไง？ ”ป้ าหยรู ู้สึกไม่พอใจมาก บนหนา้ นี่แทบจะมีคาํ วา่ ไม่พอใจติดอยเู่ ลย หลินซินเหยยี นเดินเขา้ ไปหยบิ ใบไมท้ ่ีติดอยบู่ นบ่าของเธอออก แลว้ มองดูคนงานที่กาํ ลงั ตดั แตง่ ก่ิงตน้ ไมอ้ ยไู่ กลๆ “ป้ าหยดู ูไมอ่ อกหรอวา่ ฉนั น่ะเป็ นส่วนท่ีเกินออกมา？พวกเขาต่างหากท่ี เป็ นคนรักกนั ” คุณผชู้ ายกบั ยยั เมียนอ้ ยนนั่ รักกนั

ป้ าหยรู ู้สึกไมพ่ อใจเอามากๆ พดู วา่ สามีของตวั เองไปรักคนอื่นไดย้ งั ไง น่ีเธอบา้ ไปแลว้ หรอ？ “คุณหนูเป็ นภรรยาท่ีคุณนายเลือกใหเ้ ขา เป็ นคนที่พอ่ กบั แม่หม้นั หมายไว้ หล่อนตา่ งหากเป็ น ส่วนเกิน？ ”ป้ าหยเู บิกตาโพลงใส่หลินซินเหยยี นดว้ ยความโมโห “เขาจะ ไปคุณหนูกป็ ล่อย เขาไปง่ายๆเลยหรอ ทาํ ไมไมร่ ้ังไวห้ น่อยละ่ คะ？” หลินซินเหยยี นไดแ้ ตย่ มิ้ อยา่ งขมข่ืนอยใู่ นใจ เธอยนื่ มือไปโอบจบั หญิงชราที่น่ารักคนน้ีไว้ หลิน ซินเหยยี นรู้วา่ วา่ หลอ่ นหวงั ดีกบั เธอ หลอ่ นอยากใหเ้ ธอกบั จงจ่ิงหา้ วอยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งมีความสุข แตท่ วา่ หลอ่ นไม่เขา้ ใจความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งเธอกบั จงจ่ิงหา้ ว “ป้ าหยู ป้ าดีกบั หนูขนาดน้ี ถา้ หนูไมอ่ ยากไปไหนแลว้ จะทาํ ไงด？ี ” ป้ าหยเู งยหนา้ มองหลินซินเหยยี น“คุณหนูจะไปไหนคะ？” โบราณกลา่ วไวว้ า่ หลงั จากที่ผหู้ ญิงแตง่ งานแลว้ ไมว่ า่ สามีจะดีหรือร้าย ผหู้ ญิงกจ็ ะตอ้ งอยกู่ บั เขา เธอแตง่ กบั จงจิ่งหา้ วก็ถือเป็ นคนของตระกลู จง แลว้ เธอจะไปไหนละ่ ？ ในสายตาของป้ าหยู ลกู สะใภท้ ่ีคุณนายเลือกถึงจะถือวา่ เป็ นภรรยาที่แทจ้ ริงของจงจิ่งหา้ ว คน อื่นๆเธอไม่นบั หรอก เหลืออีกสิบวนั กจ็ ะครบรอบวนั แต่งงานหน่ึงเดือนของเธอกบั จงจ่ิงหา้ วแลว้ ถึงตอนน้นั เธอกค็ ง จะตอ้ งไปแลว้ หลินซินเหยยี นเกาะป้ าหยไู ว้“หนูอยากออกไปเดินขา้ งนอก” “ไดค้ ่ะ เดี๋ยวป้ าไปเป็ นเพอื่ นเอง” ป้ าหยคู ุน้ เคยกบั ที่นี่ ดีซะอีกจะไดถ้ ือโอกาสน้ีคุยกบั เธอไป ดว้ ย หลินซินเหยยี นทานขา้ วเยน็ เสร็จกข็ ้ึนไปนอนท่ีหอ้ ง แตท่ วา่ กลบั นอนไม่หลบั เธอนอนพลิกตวั ไปมาอยสู่ กั พกั จนดึก จากน้นั กค็ อ่ ยๆผลอ็ ยหลบั ไปในท่ีสุด

ณ ประเทศA ทนั ทีที่จงจิ่งหา้ วลงเครื่อง เฉินหา้ วลูกนอ้ งท่ีตามไป๋ จวเู่ วยกไ็ ดย้ นื รออยทู่ ่ีประตูทางออก สนามบินแลว้ เม่ือเห็นจงจ่ิงหา้ วเดินออกมาจึงรีบวง่ิ หนา้ ต้งั เขา้ ไป “ประธานจงครับ” “เธออาการเป็ นยงั ไงบา้ ง？” จงจ่ิงหา้ วเดินไปดว้ ยถามไปดว้ ย “พน้ ขีดอนั ตรายแลว้ ครับ ตอนน้ีพกั อยใู่ นหอ้ งพกั ฟ้ื น แตว่ า่ ——”เฉินหา้ วหยดุ ไปครู่หน่ึง ทาํ ท่า อึกอกั เหมือนไมร่ ู้จะพดู ยงั ไงดี จงจ่ิงหา้ วพดู อยา่ งเยน็ ชา“มีอะไรกพ็ ดู มาตรงๆเลิกอ้าํ อ้ึงไดแ้ ลว้ ” เฉินหา้ วเงยหนา้ มองจงจ่ิงหา้ วแวบหน่ึง จากน้นั ก็รีบหลบสายตา“คุณไป๋ แทง้ แลว้ ครับ——” จงจ่ิงหา้ วหยดุ กึกพร้อมกบั หร่ีตาลง “นายวา่ อะไรนะ？” เขาแผอ่ าํ นาจความน่าเกรงขามออกมา มนั อึดอนั จนแทบหายใจไม่ออกเลยทีเดียว เฉินหา้ วกลืนน้าํ ลายไปอึกหน่ึง “คุณ คุณไป๋ แทง้ แลว้ ครับ คุณหมอบอกวา่ เธอทอ้ งไดเ้ กือบสาม เดือนแลว้ แตเ่ พราะประสบอบุ ตั ิเหตุทางรถยนตเ์ ธอเลยแทง้ ” เหมือนฟ้ าผา่ ลงกลางอกจงจ่ิงหา้ ว เขากาํ มดั แน่นดว้ ยความโกรธ แตไ่ ม่รู้วา่ โกรธอะไร เขาสาวเทา้ กา้ วไปขา้ งหนา้ อยา่ งรวดเร็ว เฉินหา้ วตอ้ งวง่ิ ตามถึงจะทนั หลงั จากที่ข้ึนรถไป เฉินหา้ วกข็ บั รถไปอยา่ งเงียบๆ เงียบซะจนแมแ้ ต่หายใจยงั ไม่กลา้ หายใจ แรงเลย เพราะกลวั วา่ มนั จะทาํ ใหผ้ ชู้ ายท่ีนงั่ อยตู่ รงเบาะหลงั โมโห

ไม่นานรถกห็ ยดุ ลงท่ีหนา้ โรงพยาบาล เมื่อรถหยดุ เฉินหา้ วกร็ ีบวงิ่ ไปที่ประตูหลงั แลว้ ยน่ื มือไปเปิ ดประตู ทวา่ จงจ่ิงหา้ วกลบั เปิ ดประตู รถออกมาก่อนแลว้ เขาเลยรีบถอยมาอยดู่ า้ นขา้ ง จงจ่ิงหา้ วกา้ วลงจากรถพร้อมกบั กม้ มองดูนาฬิกาขอ้ มือ เวลาน้ีที่นี่เป็ นช่วงกลางวนั แต่ที่จีนเป็ น เวลาดึกแลว้ เขาละสายตาออกแลว้ หนั ไปหาเฉินหา้ ว “นาํ ไปสิ” เฉินหา้ วรีบเดินไปขา้ งหนา้ เพอื่ นาํ ทางทนั ที “ทางน้ีครับประธานจง” เดินผา่ นระเบียงน้ีไปกเ็ ป็ นหอ้ งท่ีไป๋ จวเู่ วยพกั ฟ้ื นอยู่“คุณไป๋ อยขู่ า้ งในครับ” จงจิ่งหา้ วยนื นิ่งอยหู่ นา้ หอ้ งสกั พกั ถึงไดเ้ ปิ ดประตูเขา้ ไป กลิ่นยาฆ่าเช้ือจางๆลอยอบอวลอยใู่ นหอ้ ง ไป๋ จวเู่ วยนอนอยบู่ นเตียงดว้ ยสีหนา้ ท่ีออ่ นโรยรา แต่ เม่ือเห็นจงจิ่งหา้ วเธอจึงพยายามลุกข้ึนนง่ั “อะหา้ ว คุณ คุณมาไดย้ งั ไง？” จงจ่ิงหา้ วรีบเดินเขา้ ไปพยงุ เธอ“คุณยงั ไม่หายดี อยา่ พ่งึ ขยบั ” ไป๋ จวเู่ วยซบลงในอกเขา“คุณรู้ไดไ้ งวา่ ฉนั ไดร้ ับบาดเจบ็ ？” เฉินหา้ วท่ียนื อยหู่ นา้ ประตูกม้ หนา้ ลง ดูเหมือนวา่ ไป๋ จวเู่ วยจะรู้แลว้ เธอช้ีไปท่ีเฉินหา้ ว“นายเอง หรอที่ไปบอกอะหา้ ว？” “คุณหมอบอกวา่ คุณอยใู่ นอนั ตราย ผม ผมกเ็ ลยถือวสิ าสะโทรไปแจง้ ประธานจง——” “ใครใชใ้ หน้ ายมายงุ่ มิทราบ？！”ไป๋ จวเู่ วยหยบิ หมอนข้ึนมาแลว้ เขว้ยี งไปท่ีเขาดว้ ยความ โมโห

“เฉินหา้ วนายออกไปก่อน”จงจ่ิงหา้ วกอดไป๋ จวเู่ วยท่ีกาํ ลงั อารมณ์เดือดดาลไว้ แลว้ ลูบหลงั ปลอบเธออยา่ งอ่อนโยน “ทาํ ไมถึงปิ ดบงั ผม？” จงจ่ิงหา้ วรู้สึกสบั สนมาก ไป๋ จวเู่ วยมดุ หนา้ ลง น้าํ ตาเร่ิมไหลลงมาทีละเมด็ “ฉนั จะพดู อะไรไดล้ ่ะ？ตอนท่ีฉนั รู้ตวั ฉนั ก็ ทอ้ งไดส้ องเดือนแลว้ แลว้ ตอนน้นั คุณก็แตง่ งานกบั คุณหลินไปแลว้ ดว้ ย ตอนแรกฉนั คิดวา่ จะ รอใหค้ ุณกบั คุณหลินจบความสมั พนั ธ์กนั ก่อน แลว้ ฉนั ค่อยเซอร์ไพรส์คุณเรื่องน้ี แตไ่ ม่นึก เลย——” ไป๋ จวเู่ วยพดู ไปพลางร้องห่มร้องไหไ้ ป เธอกอดจงจิ่งหา้ วไวแ้ น่น “อะหา้ ว ลกู เราไม่อยแู่ ลว้ ” เธอร้องไหป้ านจะขาดใจตาย “อะหา้ ว ฉนั ผดิ เอง ฉนั ขอโทษท่ีรักษาลูกของเราไวไ้ ม่ได—้ —” จงจ่ิงหา้ วสีหนา้ เคร่งขรึมข้ึนมาทนั ที เขารู้สึกพดู ไมอ่ อกอธิบายไมถ่ ูกวา่ ความรู้สึกตอนน้ีคือ อะไร พอรู้วา่ ตวั เองเคยมีลกู เขากร็ ู้สึกสะเทือนใจ ผชู้ ายทุกคนลว้ นปรารถนาที่จะไดเ้ ป็ นพอ่ คน ผหู้ ญิงคนน้ีต้งั ทอ้ งลูกของเขา แตเ่ ขากลบั พาเธอมาอยทู่ ี่น่ี ถา้ เกิดวา่ เขาไมพ่ าเธอมา มนั ก็คงไมเ่ กิดอุบตั ิเหตุข้ึนกบั เธอ ลกู ก็คงยงั อยู่ เขาหลบั ตาลง “นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก” มนั เป็ นความผิดของเขา เขามนั บา้ ไปแลว้ ท่ีอยากจะตามหาความรู้สึกที่คุน้ เคยในตวั หลินซินเห ยยี น

ตอนท่ี 54 เราหย่ากนั เถอะ ต้งั แตว่ นั น้นั ที่จงจิ่งหา้ วจากไป มนั กเ็ ป็ นอาทิตยแ์ ลว้ ท่ีเขาไม่กลบั มา หลินซินเหยยี นค่อยๆ กลบั มาสู่ท่าทีนิ่งสงบเหมือนเดิม เธอออกไปทาํ งานและกลบั บา้ นตามปกติ “ฉนั ไดย้ นิ มาวา่ ประธานจงไปดูแลเลขาไป๋ ท่ีประเทศA” ในช่วงพกั กลางวนั ทุกคนตา่ งกม็ า รวมตวั พดู คุยซุบซิบกนั “ประธานจงยอมรับต้งั แตแ่ รกแลว้ วา่ เลขาไป๋ เป็ นแฟนเขา เพราะง้นั มนั ก็เป็ นเร่ืองปกติที่เขาจะ ไปดูแลเธอ เพียงแตว่ า่ ——”ผหู้ ญิงคนน้นั ส่องกระจกไปพลางจดั ผมตวั เองไป เธอมองตวั เองใน กระจก ริมฝี ปากสีแดงสดค่อยยมิ้ ออกมาเบาๆ ตวั เธอเองคงคิดวา่ ผหู้ ญิงท่ีอยใู่ นกระจกน้นั สวยท่ีสุดในโลกแลว้ ทุกคนลว้ นชินกบั ท่าทางหลงตวั เองของเธอ ต่างก็คิดวา่ มนั ธรรมดา ไมน่ ่าแปลกใจแลว้ เพยี งแต่วา่ คาํ พดู ของเธอมนั น่าสนใจ ทุกคนต่างก็ลอ้ มวงกนั เขา้ มา “เพียงแต่วา่ อะไร？” หญิงสาวหรี่ตามองไปที่ทุกคน “ถา้ ประธานจงรักและหวงหล่อนจริงๆ เขาจะส่งหล่อนไปที่ ประเทศAทาํ ไม？คนในบริษทั มีต้งั เยอะแยะ ส่งคนอ่ืนไปก็ไดน้ ่ีนา？” ทุกคนต่างกค็ ิดวา่ ท่ีเธอพดู มีเหตุผล แต่กม็ ีบางส่วนที่ไมเ่ ห็นดว้ ย “ถา้ เป็ นอยา่ งท่ีเธอพดู ประธานจงไมไ่ ดช้ อบเลขาไป๋ แลว้ ท่ีไปดูแลหล่อนเป็ นอาทิตย์ ไมก่ ลบั มา ทาํ งานที่บริษทั เลยมนั แปลวา่ อะไรละ่ เม่ือก่อนไม่เห็นเคยเป็ นแบบน้”ี

ที่พวกเธอท้งั สองพดู ก็มีเหตุผล แต่เนื่องจากความคิดแตกตา่ งกนั เลยตอ้ งมีการโตแ้ ยง้ กนั เป็ น ธรรมดา บางคนก็พดู วา่ จงจ่ิงหา้ วรักไป๋ จวเู่ วย บางคนกบ็ อกวา่ ไมไ่ ดร้ ัก ต่างคนต่างแยง้ กนั ไปมา “เฮ้ ซินเหยยี นแกวา่ ประธานจงรักเลขาไป๋ รึเปล่า？” มีเพ่ือนร่วมงานคนหน่ึงดึงหลินซินเหยยี น ท่ีนงั่ อยเู่ งียบๆเขา้ มาร่วมวง “ทาํ ไมแกไมม่ ารวมตวั คุยกนั ล่ะ？” หลินซินเหยยี นยนิ้ อยา่ งขมขื่นอยใู่ นใจ คุยเร่ือง‘สามี’ของตวั เองรักไม่รักผหู้ ญิงคนอื่นง้นั เหรอ ตลกมากนกั หรอ？ เพื่อนร่วมงานเขยา่ ตวั หลินซินเหยยี นเบาๆ “แกพดู ออกมาสิ” หลินซินเหยยี นจาํ ใจพดู ความคิดของตวั เองออกมา “ฉนั ไม่รู้ ฉนั เขา้ มาทาํ งานที่บริษทั ทีหลงั เลย ไม่ค่อยรู่เรื่องพวกเขามากเท่าไหร่ ฉนั คิดวา่ ——คงจะชอบแหละ ถา้ ไม่ชอบจะยอมรับสถานะ ของเธอไดย้ งั ไง？” ท้งั หอ้ งเงียบไปครู่หน่ึงเหมือนกบั วา่ ที่เธอพดู มาก็มีเหตผุ ล ถา้ จงจิ่งหา้ วไม่รักไป๋ จวเู่ วย เขาจะ ยอมรับสถานะของเธอไดย้ งั ไง？ “เห็นไหมล่ะ ฉนั วา่ จงจ่ิงหา้ วรักไป๋ จวเู่ วยจริงๆ” พวกเขายงั คงซุบซิบนินทากนั ไม่หยดุ หลินซินเหยยี นจึงหาขอ้ อา้ งวา่ จะไปเอาน้าํ เพ่อื หลีกเล่ียง พวกเขา พอเวลาพกั หมดลงทุกคนกแ็ ยกยา้ ยกนั ถึงตอนน้นั หลินซินเหยยี นจึงกลบั ไปนง่ั ทาํ งาน ที่เดิม วนั น้ีจงจิ่งหา้ วยงั คงไม่กลบั มาเหมือนเดิม หลงั จากท่ีฟังเร่ืองซุบซิบนินทาจากเพื่อนร่วมงานมา หลินซินเหยยี นก็อยากจะอยเู่ งียบๆ แต่ใคร จะรู้พอกลบั มาถึงบา้ นป้ าหยกู ลบั บ่นไม่หยดุ

“นานขนาดน้ีแลว้ ทาํ ไมคุณชายถึงยงั ไมก่ ลบั มาอีกนะ？” หลินซินเหยยี นรู้สึกปวดหวั มาก เธอไดแ้ ต่นวดขมบั เพื่อบรรเทาอาการ ป้ าหยคู ิดวา่ เธอไมส่ บาย ก็เลยถามข้ึน“ไม่สบายหรอคะ？” หลินซินเหยยี นส่ายหนา้ ปฏิเสธ “เปลา่ คะ่ ” “หรือวา่ คุณ——” “อึก——” จู่ๆหลินซินเหยยี นก็ไดก้ ล่ินคาว เธอขมวดคิ้วมองไปที่ป้ าหย“ู ป้ าซ้ือปลามาหรอคะ ？” ป้ าหยพู ยกั หนา้ แลว้ ช้ีไปที่อาหารบนโตะ๊ “ป้ าพ่งึ ไปตลาดมา คิดวา่ ตอนเยน็ จะทาํ ปลาใหค้ ุณหนู ทาน——” ยงั ไมท่ นั พดู จบ หลินซินเหยยี นก็ยกมือข้ึนมาปิ ดปากแลว้ รีบวง่ิ ไปอว้ กในหอ้ งน้าํ ป้ าหยรู ีบวงิ่ ตามมา เธอยนื อยตู่ รงหนา้ ประตมู องหลินซินเหยยี น “คุณ——คุณหนูทอ้ งหรอคะ ？” ถึงแมห้ ลินซินเหยยี นจะแยกหอ้ งนอนกบั จงจ่ิงหา้ วมาตลอด แต่วา่ คืนแต่งงานวนั น้นั พวกเขา นอนดว้ ยกนั หรือวา่ แค่คร้ังเด๋ียวก็ทอ้ งเลยหรอ？ ป้ าหยรู ู้สึกต่ืนเตน้ นิดหน่อย“ไปค่ะ พวกเราไปโรงพยาบาลกนั ” ขอแคม่ ีลูก ไม่วา่ จะเมียคนที่สามหรือสี่ก็คงตอ้ งหลบไปใหห้ มดแลว้ ล่ะ หลินซินเหยยี นส่ายหนา้ “ไม่ตอ้ งหรอกค่ะ หนู——แค่ทอ้ งไสป้ ั่นป่ วน” “ง้นั กต็ อ้ งไปค่ะ” ป้ าหยดู ูท่าเอาจริงเอาจงั เธอจะเช่ือแต่หมอเท่าน้นั

“ป้ าหย”ู หลินซินเหยยี นพยายามขดั ขืน ทวา่ ป้ าหยกู ไ็ ม่ยอมปลอ่ ย “ท่ีป้ าทาํ ก็เพื่อคุณหนูนะคะ” “รีบเปล่ียนรองเทา้ เร็วเขา้ ” ป้ าหยลู ากหลินซินเหยยี นเดินออกไป หลินซินเหยยี นไมก่ ลา้ ขดั ขืนมาก หน่ึงกเ็ พราะกลวั วา่ จะทาํ ใหป้ ้ าหยบู าดเจ็บ สองกเ็ พราะกลวั วา่ มนั จะไปกระทบกระเทือนลกู ในทอ้ ง ตึง！ ในขณะท่ีหลินซินเหยยี นกาํ ลงั คิดวา่ จะอธิบายใหป้ ้ าหยฟู ังน้นั จู่ๆประตูก็ถกู เปิ ดออก หลินซินเหยยี นกบั ป้ าหยมู องตรงไปท่ีประตพู ร้อมกนั จงจ่ิงหา้ วเดินเขา้ มา เขาเอาเส้ือสูทพาดไวท้ ี่แขน คอเส้ือหลดุ รุ่ยเผยใหเ้ ห็นกระดูกไหปลาร้าท่ี เรียงเป็ นเสน้ ตรง ใตค้ างมีหนวดงอกออกมาจนเห็นเป็ นสีเขียวจางๆ ส่วนใตต้ ากด็ าํ คล้าํ เหมือน คนไม่ไดพ้ กั ผอ่ น เขาดูแตกต่างจากปกติอยา่ งชดั เจน และดูเหน่ือยอยา่ งเห็นไดช้ ดั เห็นทีคร้ังน้ีไปดูแลไป๋ จวเู่ วยคงไมไ่ ดพ้ กั ผอ่ นอยา่ งเตม็ ที่สินะ หลินซินเหยยี นแอบคิดในใจ เมื่อเห็นจงจิ่งหา้ ว ป้ าหยกู ็ดีใจยกใหญ่ “คุณผชู้ ายคะเหมือนวา่ คุณหนูจะทอ้ งแลว้ คะ่ ” สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วไมเ่ ปลี่ยนไปแมแ้ ต่นอ้ ย หลินซินเหยยี นรู้สึกกลืนไม่เขา้ คายไมอ่ อก ท้งั สองสบตากนั ตา่ งกเ็ ขา้ ใจทนั ที มีเพยี งแต่ป้ าหยทู ี่ไมเ่ ขา้ ใจ เลยเอาแตจ่ อ้ งจงจ่ิงหา้ ว “ภรรยาของคุณทอ้ งแลว้ นะคะ คุณไม่ดีใจ หน่อยเหรอ？” ใบหนา้ ของจงจิ่งหา้ วเชิดต้งั ตรง ลูกกระเดือกกระดกตามการกลืนน้าํ ลาย เขาเอย่ ปากพดู ข้ึนดว้ ย ท่าทีสงบนิ่ง “พวกเราหยา่ กนั เถอะ”

เธอรู้วา่ ไม่ชา้ ก็เร็วยงั ไงเร่ืองน้ีมนั กต็ อ้ งเกิดข้ึน เพยี งแตไ่ ม่นึกเลยวา่ มนั จะกะทนั หนั แบบน้ี ที่จริงน่ีมนั กเ็ ป็ นความสมั พนั ธ์ที่ผดิ พลาดมาต้งั แต่แรกแลว้ สมควรแลว้ ที่ตอ้ งจบลง ไม่ใช่วา่ ทาํ ใจไมไ่ ด้ เพยี งแตว่ า่ จู่ๆก็รู้สึกวา่ งเปลา่ ทุกอยา่ งมนั วา่ งเปล่าไปหมด เธอยมิ้ ออกมา“คะ่ ” เธอเด็ดขาดมาก มากเสียจนจงจิ่งหา้ วไมร่ ู้วา่ จะมีปฏิกิริยาตอบกลบั ยงั ไง และมากจนเขารู้สึกรับ ไม่ไดก้ บั ท่าทางแบบน้ีของเธอ หลินซินเหยยี นเอ่ยข้ึนเบาๆ “พรุ่งน้ีพวกเราไปจดั การเอกสารก็แลว้ กนั ” พดู จบเธอกห็ นั หลงั กลบั เขา้ หอ้ งไป ป้ าหยเู หมือนฟ้ าผา่ ลงกลางอก พวกเขาจะหยา่ กนั ง้นั หรอ？ นี่เห็นการแต่งงานเป็ นเร่ืองเล่นๆกนั หรอ？ “คุณผชู้ ายคะ คุณ คุณอยากจะหยา่ หรอคะ？” ป้ าหยรู ู้สึกเหมือนตวั เองหูฝาดไป อยๆู่ ดีทาํ ไมถึงพดู วา่ จะหยา่ กนั ล่ะ แถมท้งั สองยงั มีท่าทีที่นิ่งมากๆดว้ ย？ “ฉนั เหน่ือยแลว้ ” จงจ่ิงหา้ วไมอ่ ยากคุยเรื่องน้ีมากนกั พดู จบเขาจึงเดินข้ึนไปช้นั บนทนั ที ป้ าหยตู ะลึงไปครู่หน่ึง พอรู้สึกตวั ก็มองตามแผน่ หลงั จงจิ่งหา้ วไป “น่ีเป็ นงานแตง่ งานที่คุณนาย สง่ั เสียไวเ้ ชียวนะคะ”

จงจ่ิงหา้ วหยดุ กึก จากน้นั กเ็ ดินตอ่ ไปอยา่ งรวดเร็วพร้อมกบั ยา่ํ เทา้ ข้ึนบนั ไดไปอยา่ งแรง ป้ าหยยู งั คงไมย่ อมแพ้ “คุณหนูทอ้ งแลว้ คุณก็ไมส่ นใจเลยหรอคะ？” ปัง！เสียงประตูหอ้ งปิ ดดงั ลน่ั เป็ นสญั ญาณบ่งบอกวา่ จงจ่ิงหา้ วกาํ ลงั ไม่พอใจเอามากๆ！ ในทอ้ งของหลินซินเหยยี นนน่ั ไมใ่ ช่ลกู เขา ไมใ่ ช่！ ถา้ ใช่ บางทีเขาคงไมโ่ กรธขนาดน้ี ลกู ของเขาตายไปแลว้ ！ ตายไปแลว้ ！ ป้ าหยสู ะดุง้ โหยง นอ้ ยมากท่ีเขาจะแสดงอารมณ์โกรธออกมาเมื่ออยทู่ ี่บา้ น คืนน้ีหลินซินเหยยี นแทบไม่ไดน้ อน เธอนง่ั อยทู่ ี่โซฟาคนเดียว ขา้ งๆโตะ๊ มีกระเป๋ าเดินทางที่เกบ็ ของใส่เรียบร้อยแลว้ เธอไมม่ ีของอะไรมาก มีเพยี งแค่เส้ือไมก่ ี่ตวั และของใชส้ ่วนตวั นิดหน่อย รุ่งเชา้ เธอเปลี่ยนเส้ือผา้ เสร็จก็เดินออกจากหอ้ งไป จงจิ่งหา้ วพ่งึ ต่ืนพอดี พอเขาแต่งตวั เสร็จก็ เดินลงมา มนั แตกต่างกบั เม่ือวานอยา่ งชิ้นเชิง ชุดสูทห่อหุม้ ร่างสูงใหญ่ของเขาไดเ้ ขา้ รูปพอดี ราวกบั เจา้ ชายขี่มา้ ที่หลุดออกมาจากหนงั สือนิทานเลย เขาดูหรูหรา หล่อเหลา และมีเสน่ห์เหลือนลน้ ท้งั คูส่ บตากนั ทวา่ กบั นิ่งมาก

หลินซินเหยยี นเป็ นฝ่ ายเร่ิมพดู ก่อน “ตอนน้ียงั เชา้ อยู่ สาํ นกั ทะเบียนคงยงั ไม่เปิ ด ฉนั มีธุระตอ้ ง ไปทาํ ก่อน” เธอพดู ไปพลางเหลือบมองเวลา “เด๋ียว9โมงฉนั กลบั มา คุณมีเวลาไหม?” เธอจะออกไปหาที่พกั ก่อน เน่ืองจากจู่ๆจงจ่ิงหา้ วก็พดู เรื่องหยา่ ข้ึนมา เธอเลยไมไ่ ดเ้ ตรียมการ อะไรไว้ เร่ืองน้ีมนั คอ่ นขา้ งกะทนั หนั ตอนน้ีเธอเลยตอ้ งจดั การหาทางออกก่อน จงจิ่งหา้ วเดินลงมา “เรื่องท่ีสาํ นกั ทะเบียน ผมจะใหก้ วนจิ้งไปจดั การแทน” พดู จบก็เดินจากไป หลินซินเหยยี นหวั เราะเยาะใหก้ บั ตวั เอง เธอลืมไปไดย้ งั ไง ตอนที่จดทะเบียนสมรสกวนจิ้งก็ เป็ นคนพาไปนี่นา จงจิ่งหา้ วแทบจะไมโ่ ผล่หนา้ มาเลย เพราะง้นั เรื่องหยา่ ทาํ ไมเขาจะตอ้ งไปเอง ดว้ ยล่ะ？ การแตง่ งานของพวกเขาดูเหมือนจะถกู ฟ้ ากาํ หนดไวแ้ ลว้ พวกเขาถกู หม้นั หมายกนั ไวต้ ้งั แตเ่ ดก็ นี่มนั เป็ นโชคชะตาแบบไหนกนั นะ？ ทวา่ วนั น้ีการแตง่ งานอนั แสนส้นั น้ีกลบั กลายเป็ นเหมือนเร่ืองตลกซะง้นั หลินซินเหยยี นสูดหายใจเขา้ ลึก มนั ควรจะจบแลว้ จริงๆ จงจ่ิงหา้ วนง่ั ลงที่โตะ๊ เพ่ือทานอาหารเชา้ หลินซินเหยยี นเดินเขา้ มานงั่ ตรงขา้ มเขา “คุณไป๋ สบายดีไหมคะ？” หลงั จากที่เขาไปดูแลเธอไดพ้ กั เขาก็คงจะตดั สินใจไดแ้ ลว้ วา่ ควรจะขอหลอ่ นแต่งงานสินะ？ แตผ่ หู้ ญิงคนน้นั มีแผนอยใู่ นใจ เขาดูไมอ่ อกหรอ？ ตอนที่ 55 แฝด

จงจ่ิงหา้ วไม่ใช่ไมร่ ู้วา่ ไป๋ จวเู่ วยมีแผนอยใู่ นใจ เพยี งแต่วา่ ข่าวการแทง้ ของเธอมนั กระทบกระเทือนต่อจิตใจเขามาก ผหู้ ญิงท่ีอยกู่ บั เขามานาน มอบตวั เองใหก้ บั เขา ทวา่ กลบั มาแทง้ ลูก แมจ้ ะมีแผนในใจแลว้ จะให้ ทาํ ยงั ไงไดล้ ่ะ？ จงจิ่งหา้ วหลบสายตาลงแลว้ ตอบอืมเบาๆ เหมือนกบั วา่ ไมอ่ ยากคุยเรื่องไป๋ จวเู่ วย หลินซินเหยยี นก็ไม่รู้วา่ ตวั เองคิดอะไรอยู่ เพียงแตว่ า่ เธออยากไดย้ นิ จากปากของเขาเอง “พอ หยา่ แลว้ พวกคุณจะแต่งงานกนั ไหม？” มือของจงจ่ิงหา้ วท่ีถือแกว้ กาแฟอยสู่ น่ั ระริกเลก็ นอ้ ย จากน้นั เขาก็วางมนั ลงดว้ ยท่าทีสงบนิ่ง เขา หยบิ ผา้ ข้ึนมาเช็ดปากชา้ ๆแลว้ วางลงพร้อมกบั เงยหนา้ ข้ึนมา “ผมจะแตง่ งานกบั หลอ่ น” พดู จบเขาก็ลุกข้ึนแลว้ เดินออกไปจากคฤหาสน์ เขารักไป๋ จวเู่ วยจริงๆสินะ หลินซินเหยยี นไม่หิว แตเ่ พือ่ เดก็ ในทอ้ ง เธอดื่นนมท่ีป้ าหยเู ตรียมมาใหจ้ นหมดและกินไขเ่ จียว เขา้ ไปดว้ ย พอทานอาหารเชา้ เสร็จ เธอกอ็ อกไปจากคฤหาสน์ ตอนน้ีเธอตอ้ งหาที่พกั ใหไ้ ดซ้ ะก่อน โชคดีท่ีเธอใช่เวลาหาไมน่ านมาก เธอไดห้ อ้ งพกั แบบสองหอ้ งนอน ซ่ึงท้งั ราคาหรืออะไรต่างๆ มนั เหมาะสมและพอดีกบั เธอมาก เธอจ่ายเงินมดั จาํ ไวแ้ ละตดั สินใจเช่าหอ้ งน้นั พอเซ็นสญั ญาเสร็จเธอก็เดินออกมารอรถท่ีขา้ งทาง

เธอหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาดูเวลา ตอนน้ี8โมง50นาทีแลว้ เหลืออีกสิบนาทีกจ็ ะถึงเกา้ โมง เธอ กลวั วา่ จะไปไม่ทนั จึงรู้สึกร้อนใจข้ึนมานิดหน่อย อีกอยา่ งท่ีนี่เรียกรถค่อนขา้ งยาก เกือบถึงเกา้ โมงหลินซินเหยยี นถึงเรียกรถแท็กซี่ไดค้ นั หน่ึง พอข้ึนรถเธอกโ็ ทรไปที่คฤหาสน์ทนั ที ป้ าหยเู ป็ นคนรับสาย “ถา้ ผชู้ ่วยกวนไปถึงบา้ นแลว้ ป้ า บอกใหเ้ ขารอแปบนึงนะคะ อีกเดี๋ยวหนูก็ถึงแลว้ ” เธอไมอ่ ยากใหเ้ ขาเขา้ ใจผิดวา่ เธอไมอ่ ยากหยา่ หรือวา่ เธอกาํ ลงั ย้อื เวลาอยู่ ป้ าหยตู อบรับ จากน้นั หลินซินเหยยี นกว็ างสาย ขณะท่ีเธอกาํ ลงั จะเก็บโทรศพั ทเ์ ขา้ กระเป๋ า เสียง เรียกเขา้ กด็ งั ข้ึนอีก เหอรุ่ยเจ๋อโทรมานน่ั เอง เธอกดรับสาย ไม่นานเสียงท่ีคุน้ เคยกด็ งั ข้ึน “เหยยี นเหยยี น คุณอยไู่ หนเดี๋ยวผมไปหา ผม กลบั มาแลว้ ” หลินซินเหยยี นมองออกไปนอกหนา้ ตา่ ง เธออยขู่ า้ งนอก และกาํ ลงั รอใหก้ วนจิ้งพาไปสาํ นกั ทะเบียน ตอนน้ีไม่มีเวลาไปเจอกบั เขา เธอก็เลยพดู ออกไป “เดี๋ยวฉนั โทรกลบั นะ——” ยงั ไม่ทนั พดู จบ ขณะที่คนขบั รถกาํ ลงั หมุนพวงมาลยั ขบั ผา่ นส่ีแยก จู่ๆก็มีรถบรรทุกขนาดใหญ่ ท่ีเหมือนจะหลดุ การควบคุมพงุ่ ตรงมาที่รถของพวกเขา！ หลินซินเหยยี นเบิกตาโพลง นยั น์ตาสะทอ้ นภาพใบหนา้ ที่กาํ ลงั หวาดกลวั ของคนขบั รถบรรทุก—— “เหยยี นเหยยี น——” ตมู ！ เสียงรถสองคนั ปะทะกนั ดงั สนน่ั เนื่องจากรถบรรทุกมาดว้ ยความเร็วสูง รถแท็กซี่จึงถกู ชน พลิกควา่ํ ไปหลายตลบสุดทา้ ยรถก็ไปพาดอยตู่ รงเกาะกลางถนน

ส่วนรถบรรทุกขนาดใหญ่พงุ่ ถลาไปไกลหลายสิบเมตร แลว้ ก็ชนเขา้ ไปท่ีป้ ายโฆษณาขนาด ยกั ษ์ จากน้นั ถึงไดห้ ยดุ ลง “เหยยี นเหยยี น——” โทรศพั ทท์ ่ีกระเดน็ ออกไปนอกรถยงั คงมีเสียงดงั เลด็ ลอดออกมา น้าํ เสียงของเหอรุ่ยเจ๋อดูร้อนใจเป็ นพิเศษเพราะเสียงท่ีดงั สนนั่ เม่ือก้ีบ่งบอกไดว้ า่ มีเร่ืองบางอยา่ ง เกิดข้ึน ใบหนา้ ของหลินซินเหยยี นเตม็ ไปดว้ ยเลือด ทุกสิ่งรอบตวั ดูเลือนรางไปหมด เจบ็ เจบ็ มาก เจ็บ ไปท้งั ตวั ไม่ เธอจะหมดสติไปไม่ได้ เธอยงั มีลูก เธอตอ้ งไมต่ าย เธอกดั ฟันทนเจ็บแลว้ ตะโกนข้ึน “มีใครอยไู่ หม ช่วยฉนั ดว้ ย——” เสียงของเธอฟังดูไร้เร่ียวแรงมาก มีคนใจดีคนหน่ึงช่วยโทรแจง้ ตาํ รวจ เรียกรถพยาบาลให้ แลว้ เขา้ มาช่วยคนในรถ “ช่วยฉนั ดว้ ย——” หลินซินเหยยี นค่อยๆหมดสติ เสียงของเธอเบาลงไปเรื่อยๆ เบาจนแทบไม่มี ใครไดย้ นิ สุดทา้ ยเธอกส็ ลบไป พอฟ้ื นข้ึน กลิ่นยาฆ่าเช้ือก็โชยเตะจมกู เขา้ มาอยา่ งจงั พอเหอรุ่ยเจ๋อเห็นเธอฟ้ื นแลว้ เขากร็ ีบเขา้ ไปจบั มือเธอไวด้ ว้ ยความดีใจ “คุณฟ้ื นแลว้ ” หลินซินเหยยี นกลอกตาไปมา พอเห็นทุกอยา่ งชดั เจนแลว้ ก็รู้ทนั ทีเลยวา่ ที่น่ีคือหอ้ งพกั ฟ้ื นใน โรงพยาบาล

“คุณประสบอบุ ตั ิเหตทุ างรถยนต์ ตน้ เหตมุ าจากรถบรรทุกขนาดใหญ่คนั หน่ึงเบรคแตก ตอนท่ี ผมไปถึง คุณกถ็ กู ช่วยออกมาแลว้ ” ตอนน้นั ท้งั ตวั เธอเตม็ ไปดว้ ยเลือด มีท้งั เลือดตวั เองและเลือดของคนขบั รถ เขากาํ มือเธอไวแ้ น่น “คุณรู้ไหมวา่ ตอนน้นั ผมกลวั มากแค่ไหน ผมกลวั วา่ คุณจะไปจากผม แลว้ ——” เขาพดู ไปพลางตีปากตวั เองไปคร้ังหน่ึง “น่ีผมพดู เร่ืองอปั มงคลอะไรออกไปเน่ีย” หลินซินเหยยี นขยบั ตวั ไปมาพยายามท่ีจะลกุ ข้ึนนง่ั ทวา่ เหอรุ่ยเจ๋อก็กดเธอไว้ ไม่ใหเ้ ธอขยบั ตวั “คุณยงั ขยบั ตวั ไมไ่ ด้ คุณพ่งึ บาดเจบ็ มานะ” หลินซินเหยยี นขมวดคิว้ ข้ึน เธอรู้วา่ เธอพ่งึ บาดเจ็บมา เพราะตอนน้ีเธอยงั จาํ ความรู้สึกเจ็บปวดในตอนน้นั ไดอ้ ยเู่ ลย เหอรุ่ยเจ๋อทาํ หนา้ จริงจงั พร้อมกบั จบั มือหลินซินเหยยี นไวแ้ ลว้ จูบลงเบาๆ เขาพดู เสียงขรึม“ผม มีข่าวดีและขา่ วร้ายมาบอกคุณ คุณอยากฟังอนั ไหนก่อน？” หลินซินเหยยี นอา้ ปากพดู ดว้ ยเสียงแหบพร่า “ข่าวร้าย” ตอ้ งเจ็บปวดก่อนถึงจะมีความสุขไดน้ ่ีนา “มีโลหะชิ้นเลก็ ๆชิ้นหน่ึงเสียบเขา้ ไปที่หลงั ของคุณ จาํ เป็ นตอ้ งผา่ ตดั เอาออก ไมง่ ้นั มนั จะไปกด ทบั เสน้ ประสาท ซ่ึงมนั อาจจะทาํ ใหค้ ุณเดินไมไ่ ด”้ หลินซินเหยยี นถอนหายใจอยา่ งโล่งอก ยงั ดีที่ไม่ใช่เร่ืองลกู เรื่องน้ีไม่นบั วา่ เป็ นข่าวร้ายสาํ หรับเธอ เป็ นเพียงแคบ่ าดแผลจากอบุ ตั ิเหตเุ ท่าน้นั “แลว้ ขา่ วดีล่ะ？”เธอหนั หนา้ มามองเหอรุ่ยเจ๋อ ใบหนา้ ของเธอซีดเผือดราวกบั กระดาษสีขาว

ไมม่ ีแมแ้ ต่เสน้ เลือด เหอรุ่ยเจ๋อกาํ มือเธอแน่นข้ึน “คุณทอ้ งลูกแฝด” อะไรนะ？ เป็ นไปไดย้ งั ไง？ “คุณ คุณวา่ อะไรนะ？ฉนั ไปอลั ตราซาวดม์ าแลว้ มีแคค่ นเดียว——” “มีสองคน อีกคนหน่ึงอยดู่ า้ นหลงั ผนงั มดลูก เขาโดนคนขา้ งหนา้ บงั ไวก้ เ็ ลยมองไม่เห็น” เป็ น เพราะคร้ังน้ีเธอไดร้ ับบาดเจบ็ สาหสั เธอเลยถูกตรวจอยา่ ละเอียดโดนการอลั ตราซาวดส์ ่ีมิติ ซ่ึงมี ความแม่นยาํ กวา่ การทาํ อลั ตราซาวดแ์ บบธรรมดาเยอะมาก เป็ นความจริง เธอกาํ ลงั ทอ้ งลกู แฝด เหอรุ่ยเจ๋อไมร่ ู้วา่ ตวั เองคิดอะไรอยู่ มนั ท้งั รู้สึกขดั แยง้ และดีใจ แตเ่ ดี๋ยวก็ไมด่ ีใจอีก หลินซินเหยยี นเงยหนา้ มองเพดานอยา่ งเงียบๆ ทวา่ ในใจเธอกลบั ป่ันป่ วนมาก แถมไมม่ ีท่าทีวา่ จะสงบเลย เธอยมิ้ อยแู่ ทๆ้ แต่น้าํ ตากลบั ไหลเออ่ หยดลงท่ีหมอนใบขาว น่ีสวรรคก์ าํ ลงั แกลง้ เธออยรู่ ึเปลา่ ？ เป็ นเพราะเธอโดดเด่ียวเกินไป ดงั น้นั ก็เลยส่งเทวดาตวั นอ้ ยต้งั สองคนลงมาอยเู่ ป็ นเพือ่ นเธอเลย หรอ？ ทวา่ ในความโชคร้ายของเธอก็ยงั มีความโชคดีอยู่

“เหยยี นเหยยี น——” เหอรุ่ยเจ๋อกาํ มือเธอแน่น จากน้นั กห็ ยดุ พดู ไปครู่หน่ึง เขาคิดอยนู่ านถึงได้ ตดั สินใจเอ่ยปากพดู ออกมา “ไม่เอาเดก็ ไวแ้ ลว้ ดีไหม？” หลินซินเหยยี นเบิกตาโพลงดว้ ยความประหลาดใจ เขาพดู บา้ อะไรออกมา？ เขารู้วา่ ตวั เองกาํ ลงั พดู อะไรอย？ู่ เธอพยายามสะบดั มือเขาออก เพอื่ เป็ นการตอ่ ตา้ นอยา่ งเงียบๆ “เหยยี นเหยยี น——” “ฉนั ไมอ่ ยากฟังที่พพี่ ดู ถึงแมพ้ อ่ ของพวกเขาจะเป็ นชาวตา่ วชาติแลว้ ยงั ไง？พวกเขาอยใู่ นตวั ฉนั เพราะง้นั พวกเขาถือวา่ เป็ นชีวติ อีกคร่ึงหน่ึงของฉนั ฉนั จะสละชีวติ ตวั เองง้นั หรอ？” เธอไมย่ อมแน่ สามเดือนแลว้ เลือดเน้ือและชีวติ จิตวญิ ญาณของพวกเขาลว้ นรวมเป็ นหน่ึงกบั ตวั เธอ เหอรุ่ยเจ๋อรู้ดีวา่ ลกู สาํ คญั กบั เธอเพยี งใด？ เขายงั จาํ ฉากท่ีเธอคุกเขา่ ต่อหนา้ จวงจ่ือจ่ินเพอ่ื ขอร้องใหเ้ ก็บเดก็ ไวไ้ ดอ้ ยา่ งชดั เจน เขาจะไม่รู้ไดย้ งั ไงวา่ เธอรู้สึกเจบ็ ปวดและเสียใจมากขนาดไหน？ เหอรุ่ยเจ๋อยน่ื มือออกไปลบู ใบหนา้ ที่ขาวซีดของเธอดว้ ยความรู้สึกอบอุน่ อ่อนโยนและสงสาร “คุณตอ้ งจาํ เป็ นตอ้ งใชย้ าชาในการผา่ ตดั เพราะง้นั จึงไมอ่ าจเก็บเดก็ ไวไ้ ด—้ —” เธอชะงกั ไปเลก็ นอ้ ย “ง้นั ฉนั แค่ไม่ตอ้ งฉีดยาชาก็ไดน้ ี่นา？” “คุณทนไม่ไดห้ รอก！”เหอรุ่ยเจ๋อแทบจะดีดตวั ลุกข้ึนเพือ่ ตาํ หนิเธอทนั ที

การผา่ ตดั เอาส่ิงของแปลกปลอมออกมาโดยไมใ่ ชย้ าชาง้นั หรอ มนั อาจทาํ ใหเ้ ธอเจ็บเจียนตาย ไดเ้ ลยนะ！ “เหยยี นเหยยี นฟังนะ” เหอรุ่ยเจ๋อพยายามพดู โนม้ นา้ วเธอ “พวกเขาพ่ึงไดส้ ามเดือนเองวนั ขา้ งหนา้ คุณก็ยงั มีไดอ้ ีก——” “สามเดือนนนั่ ไม่มีชีวติ หรอ？” ท่าทางของหลินซินเหยยี นเดด็ ขาดมาก “ฉนั ไมย่ อมแพ้ หรอก” ตอนที่ 56 หลนิ ซีเฉินกบั หลนิ ลุ่ยซี หกปี ต่อมา ณ ประเทศA แสงสีนวลจากหลอดไฟส่องสวา่ งไปทวั่ ท้งั หอ้ ง ร่างที่บอบบางร่างหน่ึงกาํ ลงั ยงุ่ อยกู่ บั การเตรียมอาหารเยน็ ใหก้ บั ครอบครัวอยใู่ นครัว เหอรุ่ยเจ๋อนงั่ อยบู่ นโซฟาในหอ้ งนง่ั เล่นพร้อมกบั มองหลินซินเหยยี นที่กาํ ลงั ยงุ่ อยใู่ นครัวหลิน ลยุ่ ซีปี นข้ึนมาบนตวั เขา“คุณลงุ คุณลุงชอบหม่าม๊ีหนูหรอคะ？” เหอรุ่ยเจ๋อเลิกคิว้ ข้ึน เขาแทบคลงั่ ทุกคร้ังเมื่อถูกเรียกแบบน้ี หลินซินเหยยี นไม่ยอมรับความรู้สึก ดีๆของเขาที่มีตอ่ เธอ เธอเอาแต่พดู วา่ เขาเป็ นเพียงพ่ชี ายเท่าน้นั เดก็ ท้งั สองก็เลยเรียกเขาวา่ คุณลุง ทวา่ เดก็ สองคนน้ีน่ารักมากจริงๆ ผวิ พรรณขาวนวล ดวงตากลมโตใสแป๋ วราวกบั แอง่ น้าํ แร่ ส่วนขนตากง็ อนเดง้ สวยงาม ตอน กระพริบตาน่ีเหมือนกบั ตกุ๊ ตาเซรามิกเลย

เหอรุ่ยเจ๋อยนื่ มือออกไปอุม้ เดก็ นอ้ ยข้ึนมาแลว้ เดินไปท่ีหอ้ งครัว เขายนื อยหู่ นา้ ประตหู อ้ งครัว “เหยยี นเหยยี น” หลินซินเหยยี นหนั หลงั ไปมองพวกเขาพร้อมกบั ฉีกยมิ้ ร่า “หิวแลว้ หรอคะ？เดี๋ยวกเ็ สร็จแลว้ ค่ะ” เหอรุ่ยเจ๋อเอาแตจ่ อ้ งแผน่ หลงั ที่กาํ ลงั ทาํ นู่นทาํ น่ีของเธอโดยไม่พดู อะไรออกมา หกปี ก่อน หลินซินเหยยี นยนื กรานวา่ จะไม่ฉีดยาชาเพอื่ เกบ็ เด็กเอาไว้ เหอรุ่ยเจ๋อจึงตอบตกลง ออกไปอยา่ งจนปัญญา แตเ่ ขามีเง่ือนไขก็คือตอ้ งออกไปจากประเทศ และกลบั ไปใชช้ ีวติ ท่ีประเทศA หลินซินเหยยี นตอบตกลง และภายใตก้ ารช่วยเหลือของเหอรุ่ยเจ๋อ จวงจ่ือจิ่นจึงไดม้ าที่นี่ดว้ ย น่ีมนั ก็ผา่ นมาหกปี แลว้ “อีกสองวนั พ่ีจะกลบั ไปประเทศนะ” หลินซินเหยยี นท่ีกาํ ลงั ใชช้ อ้ นคนซุปหยดุ กึกลงครู่หน่ึง ราวกบั วา่ ความเจ็บปวดเมื่อหกปี ท่ีแลว้ มนั ยงั คงหลอกหลอนอยใู่ นใจเธอ เธอแสร้งทาํ เป็ นไม่สะทกสะทา้ น จากน้นั ก็พดู ข้ึนโดยไม่หนั ไปมอง “ไปทาํ ธุระหรอคะ？” “อ้ืม นอ้ งสาวของพีก่ าํ ลงั จะหม้นั น่ะ”เหอรุ่ยเจ๋อจอ้ งไปที่แผน่ หลงั ของหลินซินเหยยี น หลินซินเหยยี นหนั กลบั มา ตอนที่เธอคลอดหลินซีเฉินกบั หลินลุย่ ซี เหอรุ่ยเจ๋อบอกวา่ เขาเจอตวั นอ้ งสาวท่ีหายตวั ไปแลว้ เธอดีใจกบั เขามาโดยตลอด

“นี่เป็ นงานมงคลนี่นา พก่ี ลบั ไปน่ะถูกแลว้ ”หลินซินเหยยี นพดู ออกมาจากใจจริง เหอรุ่ยเจ๋อมองเธอไม่ละสายตา“คู่หม้นั กค็ ือจงจิ่งหา้ ว” เพลง้ ！ ชอ้ นในมือร่วงลงบนพ้นื แตกกระจายเป็ นเส่ียงๆทนั ที เธอรีบกม้ ลงไปเก็บพลางหลบสายตา “ฉนั ไมม่ ีอะไรเกี่ยวขอ้ งกบั เขาแลว้ ” เวลาหกปี มนั นานมาก เธอจาํ ไมไ่ ดแ้ ลว้ วา่ เคยมีผชู้ ายอยา่ งเขาเขา้ มาในชีวติ ตอนน้ีเธออยากจะดูแลเด็กสองคนน้ีใหด้ ีเท่าน้นั แต่เธอก็ไมเ่ ขา้ ใจ เขาควรจะแต่งงานกบั ไป๋ จวเู่ วยต้งั แต่หกปี ท่ีแลว้ ไมใ่ ช่หรอ？ ทาํ ไมถึงเป็ นนอ้ งสาวของเหอรุ่ยเจ๋อไดล้ ะ่ ？ เธอมองไปท่ีเหอรุ่ยเจ๋อเหมือนกบั จะถามอะไรบางอยา่ ง เหอรุ่ยเจ๋อหนั มาสบตาพร้อมกบั เมม้ ปากลง “พี่ขอโทษท่ีปิ ดบงั เธอ” หลินซินเหยยี นขมวดคิ้วข้ึน “พีป่ ิ ดบงั อะไรฉนั หรอ？” ทนั ทีที่พดู ออกไป เธอกเ็ หมือนจะคิดอะไรออก เธอเบิกตาโพลงและพดู สิ่งท่ีเดาไวอ้ อกมา “ไป๋ จวเู่ วยคือนอ้ งสาวของพ่หี รอ？” “อ้ืม” ในปี น้นั ตอนท่ีเขาไปสืบเร่ืองคืนน้นั ใหห้ ลินซินเหยยี น เขาไดฟ้ ังเรื่องราวของคืนน้นั จาก ปากของพนกั งานที่โรงแรม เขาจึงสืบลึกเขา้ ไปและขดุ คุย้ ประวตั ิของผหู้ ญิงที่ชื่อไป๋ จวเู่ วยออก มาดว้ ย

หลอ่ นเป็ นผหู้ ญิงเจา้ เลห่ ์ แน่นอนวา่ เขาเกลียดจนเขา้ กระดูกดาํ เลยเชียว แตบ่ งั เอิญตอนน้นั ไป๋ จวู่ เวยอยทู่ ่ีประเทศA ท้งั สองจึงไดเ้ จอกนั พอดี ความจริงก็ไม่ไดค้ ุยอะไรกนั หรอก แตว่ นั น้นั ไป๋ จวเู่ วยสวมเดรสสายเดี่ยว รอยปานสีเขียวบน ไหลข่ องเธอดึงดูดสายตาเขาไว้ เนื่องจากที่ไหลข่ องนอ้ งสาวที่หายตวั กม็ ีรอยปานสีเขียวน้ีเหมือนกนั ดงั น้นั เพอื่ ใหไ้ ดค้ าํ ตอบท่ีแน่ชดั เขาจึงสืบเร่ืองไป๋ จวเู่ วยลึกเขา้ ไปอีก หลอ่ นโตมาในสถานเล้ียง เดก็ กาํ พร้า ไม่มีพอ่ แม่ ตอนแรกเขาก็แค่สงสยั วา่ ทาํ ไมไป๋ จวเู่ วยผหู้ ญิงคนน้ีถึงมีรอยปาน เหมือนกบั นอ้ งสาวของเขา เขาเลยอยากจะรู้จกั หล่อนมากข้ึน แต่พอสืบเจอวา่ หลอ่ นอยบู่ า้ นเด็กกาํ พร้า เหอรุ่ยเจ๋อก็ผดุ คิดข้ึนมาวา่ หรือหลอ่ นจะเป็ นนอ้ งสาว ท่ีหายตวั ไปของเขา เพราะง้นั เขาก็เลยสะกดรอยตามไป๋ จวเู่ วย แลว้ เก็บตวั อยา่ งผมและน้าํ ลาย ของหลอ่ นมาตรวจดีเอน็ เอ สุดทา้ ยผลออกมา หล่อนเป็ นนอ้ งสาวของเขาจริงๆดว้ ย เขารู้ความลบั ของนอ้ งสาว รู้วา่ หลอ่ นชอบจงจ่ิงหา้ ว เพราะง้นั เขากเ็ ลยไมเ่ คยพดู เรื่องน้ีกบั หลินซินเหยยี น เหอรุ่ยเจ๋อปลอ่ ยหลินลุย่ ซีลง แลว้ ใหเ้ ธอไปเล่นที่หอ้ งนงั่ เล่น หลินลุ่ยซีพยกั หนา้ รับพลางวงิ่ ตว้ มเต้ียมไปที่หอ้ งนงั่ เล่น “เด๋ียวรอพช่ี ายกลบั มา หนูจะไดเ้ ล่น กบั พี่ชาย” “วงิ่ ชา้ ๆหน่อยระวงั ชนนู่นนน่ั นี่นะ”เหอรุ่ยเจ๋อควา้ เธอไว“้ เดินชา้ ๆหน่อย” หลินลยุ่ ซีทาํ ปากจู๋แสดงสีหนา้ ท่าทางไม่พอใจ

เหอรุ่ยเจ๋อวางเธอลงพลางบีบจมูกของเธอเบาๆ “เป็ นเด็กดีนะ” พดู จบกห็ นั หลงั เดินไปท่ี หอ้ งครัว จากน้นั กน็ งั่ ยองๆลงขา้ งๆหลินซินเหยยี นแลว้ ยน่ื มือไปจบั มือเธอไว้“ใหพ้ ่ีดูแลเธอดี ไหม？” “ฉนั มีลูกต้งั สองคนแลว้ ——” “ผมไม่แคร์……” “แต่วา่ ฉนั แคร์”หลินซินเหยยี นเงยหนา้ มองเขา เธอไม่อยากใหล้ ูกไปอยกู่ บั คนอ่ืน เธอรู้จกั ครอบครัวของเหอรุ่ยเจ๋อดี ครอบครัวแบบน้ีรับผหู้ ญิงอยา่ งเธอไม่ไดห้ รอก อีกอยา่ งเธอก็เคยรับปากกบั คุณนายไวแ้ ลว้ วา่ จะไมอ่ ยกู่ บั เขาเดด็ ขาด เธอยมิ้ ตอบพลางดึงมือกลบั “พี่กลบั ไปท่ีหอ้ งนงั่ เล่นเถอะ เดี๋ยวอาหารเยน็ กเ็ สร็จแลว้ ” ในมือวา่ งเปล่า หวั ใจของเหอรุ่ยเจ๋อกว็ า่ งเปล่าเช่นกนั บางทีเม่ือก่อนอาจเป็ นเพราะเขามองหา เงาของนอ้ งสาวเขาในตวั ของเธอ แตพ่ อรู้จกั กนั มาหกปี เขากพ็ บวา่ ตวั เองไดห้ ลงรักผหู้ ญิงท่ีกลา้ หาญและหวั แขง็ คนน้ีไปแลว้ เหอรุ่ยเจ๋อไม่เขา้ ใจเธอจริงๆวา่ ทาํ ไมเธอถึงปฏิเสธเขา แถมยงั ปฏิเสธแบบไร้เยอื่ ใยดว้ ย “เธอมีคนท่ีชอบแลว้ ใช่ไหมถึงไดป้ ฏิเสธพ？่ี ”เหอรุ่ยเจ๋อถามสิ่งท่ีสงสยั อยใู่ นใจ “แลว้ คนคน น้นั กค็ ือจงจิ่งหา้ ว” ผชู้ ายที่เคยปรากฏตวั อยขู่ า้ งกายเธอกม็ ีอยเู่ พยี งคนเดียวเท่าน้นั “ไม่ใช่！” หลินซินเหยยี นตอบอยา่ งรวดเร็ว เพอ่ื เป็ นการแสดงออกวา่ ท่ีเธอพดู เป็ นความจริง “ถา้ พ่ีไมพ่ ดู ถึง ฉนั ก็คงไม่นึกถึงเขาข้ึนมาอีกหรอก” “ถา้ ง้นั เธอ……”

“แมค่ ะ”หลินล่ยุ ซีวงิ่ แจน้ เขา้ มากอดคอหลินซินเหยยี นไว“้ หม่ามี๊ เมื่อไหร่พี่ชายกบั คุณยายจะ กลบั มา？” การเขา้ มาของหลินลุย่ ซีไดข้ ดั บทสนทนาของเหอรุ่ยเจ๋อไป ดีเลยหลินซินเหยยี นก็ไม่อยากคุยเรื่องน้ีอยพู่ อดี เธอเงยหนา้ มองเวลาพลางอมุ้ หลินลุย่ ซีข้ึน“เลิกเรียนหกโมงคร่ึง ตอนน้ีหกโมงยสี่ ิบนาทีแลว้ อีกเดี๋ยวกก็ ลบั มาแลว้ ล่ะ” หลินซินเหยยี นวางเธอลง“เป็ นเดก็ ดีนะ ในหอ้ งครัวมนั อนั ตราย”เธอยน่ื มือใหห้ ลินลุย่ ซีด“ู ดูสิ มือแม่สกปรกไหม？” หลินลุ่ยซีกระพริบตาปริบๆ“สกปรกค่ะ” “หนูเช่ือฟังที่หม่ามี๊พดู ไหม？” “เชื่อคะ่ ” เด็กนอ้ ยทาํ หนา้ รู้สึกผดิ หลินซินเหยยี นถอนหายใจออกพร้อมกบั จูบลงเบาๆที่หนา้ ผากของเธอ “เด๋ียวคืนน้ีหมา่ ม๊ีอาบน้าํ ใหด้ ีไหม?” หลินล่ยุ ซีตาเป็ นประกายข้ึนมาทนั ที “ดีค่ะ ” เนื่องจากตอนกลางวนั หลินซินเหยยี นตอ้ งทาํ งาน ตอนกลางคืนก็ตอ้ งเรียนอีก เธอเลยไมค่ ่อยมี เวลาใหก้ บั พวกเขามากเท่าไหร่ ฉะน้นั เรื่องอาบน้าํ จวงจื่อจิ่นเลยเป็ นคนดูแลพวกเขาซะมากกวา่ อาการป่ วยของจวงจื่อจ่ินอยภู่ ายใตก้ ารรักษาอยา่ งพิถีพิถนั ของเหอรุ่ยเจ๋อ มนั สามารถควบคุมได้ แลว้ และถา้ ไม่มีอะไรมากระตุน้ หล่อนกจ็ ะดูเหมือนคนปกติทวั่ ไป

หล่อนช่วยหลินซินเหยยี นดูแลลกู ๆ แถมยงั ทาํ ใหห้ ลินซินเหยยี นไดม้ ีเวลาเรียนดว้ ย ซ่ึงสาขาที่ เธอเรียนก่อนหนา้ น้ีกค็ ือสาขาวชิ าการออกแบบเส้ือผา้ เธอพากเพยี รพยายามเรียนอยหู่ ลายปี จน สุดทา้ ยก็ไดร้ ับใบประกาศนียบตั ร และเขา้ ทาํ งานทLี่ EO เธอมีพรสวรรคด์ า้ นน้ีมาก ชุดที่เธอออกแบบไดร้ ับรางวลั มากมาย นอกจากน้ีเธอยงั เคย ออกแบบชุดแต่งงานใหก้ บั ลูกสาวของผนู้ าํ ประเทศAดว้ ย ตอนน้นั คนประหลาดใจกนั ท้งั เมือง และตอนน้ีเธอก็ไดเ้ ป็ นหวั หนา้ ฝ่ ายออกแบบใหก้ บั LEO แถมยงั เป็ นหุน้ ส่วนอีกดว้ ย เมื่อถึงเวลาทานอาหารค่าํ จวงจ่ือจิ่นกบั หลินซีเฉินถึงไดก้ ลบั มา หลินซีเฉินพ่ึงจะหา้ ขวบกวา่ แตก่ ลบั ความจาํ ดีมาก แถมยงั สามารถคาํ นวณตวั เลขไดอ้ ยา่ ง แม่นยาํ เขามีความสนใจในดา้ นตวั เลขเป็ นอยา่ งมาก เขามีพรสวรรค์ และแน่นอนวา่ หลินซินเห ยยี นกใ็ หก้ ารสนบั สนุนเขาเป็ นอยา่ งดี แตต่ วั เขาเองกม็ ีความพยายามมาก เขาสอบมหาวทิ ยาลยั ACผา่ นแลว้ ACเป็ นมหาวทิ ยาลยั ช้นั นาํ ระดบั โลกที่มีช่ือเสียงดา้ นการคาํ นวณและเคร่ืองคอมพวิ เตอร์ ที่น่ีมีการคน้ ควา้ และวจิ ยั ชิปอิเลก็ ทรอนิกส์ รวมไปถึงระบบประมวลผลต่างๆที่ไดร้ ับความนิยม ไปทวั่ โลก เม่ือเปรียบเทียบกบั หลินลุ่ยซีดูแลว้ เธอไมม่ ีพรสวรรคอ์ ะไรเลย เธอเหมือนกบั เด็กปกติทว่ั ไป ท่ี หนา้ ตาน่ารัก สดใสเป็ นที่รักของทุกคน เม่ือเห็นหลินซีเฉินกลบั มา หลินลุ่ยซีกว็ ง่ิ ตรงไปหาเขาดว้ ยความดีใจ“พี่ชายจ๋า——” ตอนที่ 57 ชอบแบบทผี่ ้ชู ายชอบผ้หู ญิง

หลินซีเฉินสวมเส้ือสเวตเตอร์ที่มีคอเส้ือเป็ นรูปหวั ใจสีกากี ส่วนดา้ นในเป็ นเส้ือเชิ้ตสีขาว ใส่คู่ กบั กางเกงสแลค็ และรองเทา้ ผา้ ใบสีขาว ร่างเลก็ ยนื ตวั ตรง คิว้ ของเขาโคง้ มนไดร้ ูป ริมฝี ปาก แดงระเรื่อ ฟันกข็ าวสะอาด แถมยงั มีแกม้ ตยุ้ นุย้ น่ารัก จมกู ก็โด่ง เขามีผมสีดาํ สนิทหยกิ เลก็ นอ้ ย รวมๆแลว้ ดูหล่อเหลาเอาการเลยทีเดียว เขาลูบหวั นอ้ งสาวเบาๆ“เสี่ยวล่ยุ เช่ือฟังท่ีหมา่ มี๊พดู รึเปล่า？” หลินล่ยุ ซีพยกั หนา้ รับอยา่ งแรง เธอชื่นชมพช่ี ายของเธอมาก ท้งั สองเกิดออกมาห่างกนั ไมก่ ี่นาที เอง แตว่ า่ หลินซีเฉินกลบั ดูเป็ นผใู้ หญแ่ ละมีเหตผุ ลเอามากๆ ส่วนหลินลุย่ ซีน้นั ดูเป็ นเดก็ สาวน่ารักไร้เดียงสาซะมากกวา่ หลินซินเหยยี นยกอาหารม้ือค่าํ มาท่ีโตะ๊ เรียบร้อยแลว้ “เอาละ่ ไปลา้ งมือแลว้ มาทานขา้ วกนั ” เหอรุ่ยเจ๋อเดินเขา้ มา แลว้ ยน่ื มือออกไปอมุ้ หลินลยุ่ ซี ทวา่ หลินซินเหยยี นกบั ดึงเขาไว้“พี่ไปทาน ขา้ วเถอะคะ่ เดี๋ยวฉนั พาพวกเขาไปลา้ งมือเอง” “ใหพ้ ี่ช่วยนะ” เหอรุ่ยเจ๋อไม่ไดค้ ิดวา่ จะมองหนา้ หลินซินเหยยี นไมต่ ิดเพราะเร่ืองท่ีพดู กนั เมื่อก้ี “คุณหมอเหอใหเ้ หยยี นเหยยี นไป แลว้ คุณมานง่ั เถอะค่ะ” จวงจื่อจิ่นเดินตรงเขา้ มาแลว้ พดู ดว้ ย ความเกรงใจ เหอรุ่ยเจ๋อจึงทาํ ไดเ้ พียงนง่ั ลงท่ีโตะ๊ อาหาร จวงจื่อจ่ินหยบิ ไวน์ออกมาหน่ึงขวดแลว้ เดินไปเล่ือน เกา้ อ้ีท่ีโตะ๊ อาหารออกมาจากน้นั ก็นงั่ ลง เธอเหลือบมองไปที่หอ้ งน้าํ แวบหน่ึง เพื่อเชค็ ดูวา่ หลินซินเหยยี นจะไม่ไดย้ นิ สิ่งท่ีเธอกาํ ลงั จะ พดู จากน้นั กห็ นั มาคุยกบั เหอรุ่ยเจ๋อ “หลายปี มาน้ี ฉนั ตอ้ งขอบคุณคุณแทนเหยยี นเหยยี นมาก เลย” เธอพดู ไปพลางรินไวน์ใหเ้ หอรุ่ยเจ๋อไปแกว้ หน่ึง และรินใหต้ วั เองแกว้ หน่ึง ไวนข์ อง ตา่ งประเทศไม่ค่อยแรงเท่าเหลา้ ขาว พอด่ืมลงไปจึงรู้สึกวา่ มนั นุ่มคอ พอยกแกว้ ของตวั เองดื่ม

เสร็จก็พดู ข้ึน “ฉนั ก็หวงั วา่ เธอจะอยกู่ บั คุณ แตอ่ ยา่ งวา่ เหยยี นเหยยี นเดก็ คนน้ีมนั หวั แขง็ แถม ตอนน้ียงั มีลกู อีกสองคน อีกอยา่ งตอนน้ีคุณกอ็ ายไุ มน่ อ้ ยแลว้ ถา้ เจอคนท่ีเหมาะสมกร็ ีบแตง่ งาน มีครอบครัวเถอะ” “คุณป้ าครับ ผมยงั อยากใหค้ ุณป้ าช่วยพดู โนม้ นา้ วใจเธอใหเ้ ลย”เหอรุ่ยเจ๋อกม้ มองไวน์ที่อยใู่ น แกว้ แต่ไมด่ ื่ม มีหรอท่ีจวงจ่ือจิ่นจะไมพ่ ดู ？ เธอพงึ พอใจในตวั เหอรุ่ยเจ๋อมาโดยตลอด ช่วงที่หลินซินเหยยี นตกอยใู่ นสถานการณ์ลาํ บากก็ เป็ นเขานี่แหละท่ีคอยดูแลเธอ พาเธอออกมา พดู ไดเ้ ลยวา่ ถา้ ไม่มีเหอรุ่ยเจ๋อคอยช่วย ก็คงไมม่ ีหลินซินเหยยี นในตอนน้ีหรอก เธอรู้สึกขอบคุณและพอใจในตวั เหอรุ่ยเจ๋อมาก แต่ทวา่ หลินซินเหยยี นกลบั ไม่ยอมรับความรู้สึกเขา เธอไมร่ ู้จะทาํ ยงั ไงแลว้ ？ จวงจ่ือจิ่นฝื นยมิ้ ออกมา“มีหรอที่ฉนั จะไม่เกล้ียกล่อมเธอ แตเ่ ธอไม่เคยฟังฉนั เลยต่างหากล่ะ” จวงจื่อจิ่นเขา้ ใจดีวา่ ทาํ ไมลูกสาวถึงเป็ นแบบน้ี เธอมีลูกต้งั สองคนแลว้ ครอบครัวชาติตระกลู ของเหอรุ่ยเจ๋อน้นั กด็ ี หนา้ ตาเขาก็หลอ่ เหลาเอาการ และถึงแมเ้ ขาจะไมถ่ ือเร่ืองน้ี แต่ในใจลูกสาวของเธอใช่วา่ จะไม่ถือนี่นา เธอรู้ดีวา่ ความบริสุทธ์ิของผหู้ ญิงคนหน่ึงสาํ คญั ต่อผเู้ ป็ นสามีมากขนาดไหน เหอรุ่ยเจ๋อยกแกว้ ไวน์ข้ึนกระดกรวดเดียวหมด จากน้นั กว็ างแกว้ ลง “ผมไม่ยอมแพห้ รอก” ผมจะรอจนกวา่ เธอจะยอมรับผม “ไม่จาํ เป็ นหรอก เธอเป็ นคนหวั แขง็ มนั ไมค่ ุม้ คา่ ท่ีจะรอ——”

ในขณะน้นั เองหลินซินเหยยี นกไ็ ดอ้ ุม้ หลินล่ยุ ซีกบั หลินซีเฉินเดินออกมา จวงจ่ือจิ่นหยดุ พดู แลว้ หนั ไปรับหลินล่ยุ ซีท่ีอยใู่ นอกหลินซินเหยยี น “มาหายายเร็ว” “หมา่ ม๊ีอุม้ ” หลินล่ยุ ซีกอดคอหลินซินเหยยี นไวแ้ น่น เธอคอ่ นขา้ งติดหลินซินเหยยี น เพราะวา่ ปกติหลินซินเหยยี นค่อนขา้ งยงุ่ จึงไมม่ ีเวลาดูแลเธอ คร้ังน้ีไดโ้ อกาสใหห้ ม่ามี๊อมุ้ ไป กินขา้ ว เธอจะยอมปลอ่ ยไปไดย้ งั ไง？ จวงจื่อจิ่นแกลง้ มองอยา่ งไมพ่ อใจแวบหน่ึง “ดูพชี่ ายของเธอสิ” หลินซีเฉินปี นข้ึนไปนง่ั บนเกา้ อ้ีดว้ ยตวั เอง แถมยงั กินขา้ วเองดว้ ย แต่พอไดย้ นิ จวงจื่อจ่ินพดู ถึง ตวั เอง เขากเ็ งยหนา้ ข้ึนมองนอ้ งสาวแลว้ พดู ออกมาดว้ ยสีหนา้ เคร่งขรึม“นอ้ งยงั เดก็ ” “……” จวงจื่อจิ่งไดแ้ ต่คิดในใจ นายกโ็ ตกวา่ เธอไม่ก่ีนาทีเท่าน้นั เองน่ีนา เจา้ เดก็ นี่มาทาํ ท่าทางเป็ นผใู้ หญ่ ช่างน่าขาํ เสียจริง หลินซินเหยยี นอุม้ หลินล่ยุ ซีนง่ั ลง เมื่อทานอาหารเยน็ เสร็จ เหอรุ่ยเจ๋อจาํ เป็ นตอ้ งกลบั ก่อน จวงจ่ือจิ่นจึงเขา้ ไปอุม้ เดก็ ในอกหลิน ซินเหยยี นออกมา“ไปส่งคุณหมอเหอสิ” หลินซินเหยยี นลุกข้ึนดว้ ยความเตม็ ใจพลางยมิ้ ร่า “เด๋ียวฉนั ไปส่งพ่เี อง” ถึงแมเ้ ธอจะไม่ยอมรับความรู้สึกของเหอรรุ่ยเจ๋อ แต่เธอกร็ ู้สึกขอบคุณเขา หลายปี มาน้ี เขาช่วยเธอไวม้ ากเลยทีเดียว “เอาสิ”เหอรุ่ยเจ๋อยมิ้ รับ