กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม1

ที่น่ีอาหารน่าทาน รสชาติอร่อย เป็ นของช้นั เลิศท้งั น้นั แน่นอนวา่ ไมใ่ ช่ราคาที่คนธรรมดาจะ จ่ายไหว หลินซินเหยยี นมากินขา้ วในที่แบบน้ีไดด้ ว้ ยเหรอ เสิ่นซิ่วฉิงยมิ้ เยน็ ๆ ” แต่งงานกบั คนในตระกลู จง ถึงแมจ้ ะเป็ นไอพ้ กิ ารนนั่ แตฐ่ านะทางสงั คมก็ ไม่ใช่เรื่องโกหกน่ีมนั จะลอยหนา้ ลอยตาในที่แบบน้ี กค็ งไมใ่ ช่เร่ืองแปลกอะไร ” หลินซินเหยยี นไมอ่ ยากยงุ่ วรุ วานกบั พวกหล่อน ก็เลยพยายามจะกา้ วเทา้ เพ่อื ออกไป แตก่ ็ถกู หลินหยหู่ านขวางเอาไว้ ” ถึงแกแตง่ งานกบั ไอข้ าเป๋ นน่ั มาเชิดหนา้ ชูตาที่นี่ แกกย็ งั เป็ นไอพ้ วกบา้ นนอกอยวู่ นั ยงั ค่าํ ” พดู จบก็กวาดสายตาสาํ รวจชุดของเธอ ก่อนจะหวั เราะอยา่ งเยย้ หยนั ” หลีกไป!” หลินซินเหยยี นพดู ดว้ ยเสียงต่าํ หลินหยหู่ านไมห่ ลบ ” แกจะรีบไปไหนละ่ แคพ่ ดู วา่ แตง่ งานกบั คนพกิ ารตอ้ งอบั อายพาลโมโห กนั ขนาดน้ีเลยเหรอ ” กวนจิ้งเลิกคิ้ว กาํ ลงั จะเขา้ ไปหา้ มพฤติกรรมของผหู้ ญิงปากคอเราะรายอยา่ งหลินหยหู่ าน กเ็ ห็น จงจ่ิงหา้ วที่กาํ ลงั เดินเขา้ มาพอดี ก็เลยทาํ ใหต้ อ้ งเก็บมือท่ีกาํ ลงั จะยกข้ึนมาหา้ มเหตุการณ์ตรงหนา้ เมื่อก้ี ” หลินซินเหยยี น แกแต่งงานกบั คนตระกลู จงที่ร่าํ รวยโออ่ ่าขนาดน้นั แตไ่ หงยงั ใชช้ ีวติ ซอมซ่อ อยแู่ บบน้ีล่ะ หรือวา่ แมแ้ ตไ่ อค้ นพิการนนั่ มนั ยงั ไม่เอาแกเลยเหรอ ” พดู จบหลินหยหู่ านกห็ วั เราะเยาะพลางพดู เหน็บแนม ” แกอยา่ เป็ นแบบแม่แกเลยนะ แมแ้ ต่พอ่ ก็ ยงั ร้ังไวไ้ ม่ไดน้ ่ะ ” ตอนน้ีหลินซินเหยยี นก็เห็นวา่ จงจิ่งหา้ วกาํ ลงั เดินตรงมาทางน้ี ก็เลยตะลึงจนตาคา้ ง

หลินหยหู่ านเมื่อเห็นสีหนา้ ท่ีดูผิดปกติของหลินซินเหยยี น ก็คิดวา่ เธอโกรธมาก ก็เลยยง่ิ พดู จา ไม่เกรงอกเกรงใจหนกั กวา่ เก่า ” หลินซินเหยยี นชีวติ แกมนั ก็แค่น้ีแหละ ก่อนหนา้ น้ีก็โดนพอ่ ทอดทิ้ง แลว้ ยงั โดนส่งตวั ไปอยตู่ ่างประเทศอีก ชีวติ น้ีแกคงจะเกิดมาแลว้ ตายเพราะทาํ ลาย ตวั เองไปดว้ ยละม้งั ชีวติ ที่เหลือก็ยงั ตอ้ งปรนนิบตั ิคนขาเป๋ ขาพกิ ารอีกชีวติ มนั ช่างจืดชืดและขม ข่ืนเสียเหลือเกิน… ” ” เกรงวา่ คุณคงจะตอ้ งผดิ หวงั แลว้ ละ่ ครับ ” เสียงทุม้ ต่าํ ของชายผหู้ น่ึงดงั ข้ึนมาในอากาศ เสียงดูทุม้ ลึก อยา่ งวา่ ไมไ่ ด้ ” แกเป็ น…. ” หลินหยหู่ านหนั ตวั ไป เม่ือก้ีกาํ ลงั จะพดู วา่ แกเป็ นใคร แตพ่ อเห็นผชู้ ายท่ียนื อยไู่ ม่ ไกลตรงน้นั ชุดสูทท่ีเขาใส่ ร่างท่ีดูสูงโปร่งน้นั โดยเฉพาะขาคู่น้นั ที่ยาวราวกบั ทาํ ลายกฎทุก อยา่ งของธรรมชาติ มนั ถกู ห่อหุม้ ดว้ ยกางเกงสแลค็ ตวั งาม จมกู ของเขาดูเรียวโด่ง ริมฝี ปากท่ีดูเซ็กซ่ี องคป์ ระกอบของใบหนา้ ท่ีดูกระจ่างและเขา้ กนั กบั ดวงตาท่ีดาํ ขลบั แสดงถึงความเยอื กเยน็ ในน้นั กา้ วเดินของเขาดูแขง็ แกร่งมน่ั คง ทุกกา้ วท่ีใกลเ้ ขา้ มา ทาํ ใหค้ นรอบขา้ งเกิดความรู้สึกอึดอดั อยา่ งบอกไม่ถกู เยน็ ชา ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมาใหเ้ ห็น และท่าทางของเขาที่ดูสูงส่ง นี่เป็ นเทพบุตรกค็ งไม่ ปาน ดึงดูดสายตาผคู้ นยงิ่ นกั โดยเฉพาะหลินหยหู่ าน อีกนิดคางคงไปกองอยทู่ ่ีพ้นื เขา เขา้ ไม่ไดพ้ กิ ารเหรอ บา้ จริง เป็ นไปไมไ่ ด้

เป็ นไปไดย้ งั ไง ในขณะท่ีสายตาของหลินหยหู่ านกบั เสิ่นซิ่วฉิงกาํ ลงั จดจ่ออยตู่ รงน้นั เขากเ็ ขา้ มาโอบไหลข่ อง หลินซินเหยยี น ” เราไปกนั เถอะ” หลินซินเหยยี นสตน๊ั ไปสองวิ ก่อนจะเงยหนา้ ” คุณ…. ” สายตาของเขาน่ิงไปอึดใจ ก่อนจะมองเธออยา่ งลึกซ้ึงราวกบั รักเธอปานจะกลืนกิน ” เป็ นอะไร ไป มึนหรือไง ” หลินหยหู่ านจอ้ งเขมง็ ไปท่ีขาของเขา ลูกตากลอกไปมา ” คุณไมไ่ ดข้ าพิการหรอกเหรอ ” พดู จบกเ็ อามือปิ ดปาก ตกใจเหมือนตวั เองพดู อะไรผิดไป เสิ่นซิ่วฉิงกอ็ ้ึงกิมก่ีจนยงั ดึงสติกลบั มาไมไ่ ด้ ไม่น่าเช่ือเลยจริง ๆ จงจ่ิงหา้ วรู้สึกขยะแขยง จึงพาหลินซินเหยยี นออกไป กวนจิ้งยมิ้ เบา ๆ แลว้ พดู ดว้ ยน้าํ เสียงเยน็ ๆ ” คิดอะไรต้ืน ๆ ” จากน้นั ก็ไม่รอดูรีเเอคของพวกเธอเลยเดินจากไป ตอนน้ีใบหนา้ ของพวกเธอ ตกใจจนบิดเบ้ียว อปั ลกั ษณ์ ไมไ่ ดร้ ูปเลยดว้ ยซ้าํ เสิ่นซิ่วฉิงเบิกตาโต พดู กบั ตวั เองไปมาซ้าํ ๆ ท้งั ตกใจท้งั กลวั ขาท้งั สองขา้ งสนั่ ผลบั ๆ ” จะ เป็ นไปไดย้ งั ไง จงจิ่งหา้ วไมพ่ ิการจริง ๆ น่ะเหรอ ” ” มนั จะเป็ นไปไดย้ งั ไง ” หลินหยหู่ านกจ็ บั มือของเสิ่นซิ่วฉิงอยา่ งเสียศูนย์” ทาํ ไมขาของจงจ่ิง หา้ วถึงไม่เป๋ ล่ะ ” ผา่ นไปสกั พกั ใหญส่ ติของเส่ินซิ่วฉิงจึงกลบั มา

ไม่ใช่วา่ รักษาไมห่ ายหรอกเหรอ ” แม…่ . ” ” พอไดแ้ ลว้ !” เสิ่นซิ่วฉิงรู้สึกวา่ ในหวั มีเสียงดงั น่ารําคาญตีกนั ไปหมด ” ไมร่ ู้วา่ เรื่องน้ีพอ่ แกจะรู้รึยงั ” ขาของจงจิ่งหา้ วไมไ่ ดพ้ ิการ เป็ นเร่ืองไม่น่าเชื่อเลย ใครจะเอากะจิตกะใจไปกินขา้ ว ก่อนจะลาก ลกู สาวไปหลินซื่อกรุ๊ป ตอนน้ีหลินกว๋ั อนั กาํ ลงั โมโห หลินซื่อกรุ๊ปลงทุนสร้างตึก แตก่ ลบั เกิดอบุ ตั ิเหตุถลม่ ลงมา จึงทาํ ใหต้ อนน้ีบริษทั ถูกฟ้ องร้อง หลินกว๋ั อนั โกรธจนไม่รู้จะทาํ ยงั ไง ตึกตึก…. หลินกว๋ั อนั กาํ ลงั โมโหมาก ใครที่มากวนเขา คงโดนด่าไปฉากใหญ่ ประตหู อ้ งทาํ งานถกู ผลกั เขา้ มา เสิ่นซิ่วฉิงเห็นสีหนา้ ของหลินกวั๋ อนั ก็ถามข้ึนมา ” คุณเป็ นอะไรคะ ” หลินกว๋ั อนั อารมณ์ไมด่ ี ทิ้งตวั ลงบนเกา้ อ้ี ” พวกคุณมาทาํ อะไร ” เสิ่นซิ่วฉิงไมม่ ีเวลามาสนใจวา่ อารมณ์ของหลินกว๋ั อนั ทาํ ไมถึงไม่ดี แตท่ ่ีมากเ็ พื่อ ” คุณรู้ไหม วา่ จงจ่ิงหา้ วกลบั มาเดินไดแ้ ลว้ ” หลินกว๋ั อนั ตกตะลึง คิว้ เลิกข้ึนแลว้ มองไปที่เสิ่นซิ่วฉิง ” งูชนิดน้นั มนั เป็ นงูพิษ ไม่ใช่วา่ รักษา ไมห่ ายหรือเหรอ จะเดินไดย้ งั ไง ” สุดทา้ ย หลินกว๋ั อนั ก็ไม่รู้เร่ืองน้ี สีหนา้ ของเสิ่นซิ่วฉิงก็ตึงเครียดลงระดบั หน่ึง ” เขายนื ได้ แลว้ …. ”

” ไปฟังใครพดู มาอีก ” เสิ่นซิ่วฉิงยงั ไม่ทนั ไดพ้ ดู ออกมา ก็โดนหลินกว๋ั อนั พดู ขดั เสียก่อน ” พวกเราเห็นเองกบั ตา ” หลินหยหู่ านแยง่ ตอบ เมื่อช่วงเวลาปะทะคารมคล่ีคลายลง เธอกใ็ จเยน็ ข้ึน ก่อนจะเดินตรงไปที่โตะ๊ ทาํ งานแลว้ มองไป ยงั หลินกวั๋ อนั ” พอ่ พวกเราตอ้ งโดนหลอกแน่ ๆ เลย ” ก่อนหนา้ น้ีบอกวา่ รักษาไมห่ าย แตต่ อนน้ีกลบั มายนื เดินไดเ้ ป็ นปกติเสียอยา่ งน้นั ! หลินกวั๋ อนั เลิกคิว้ เรื่องน้ีทาํ ใหเ้ ขาตกใจมาก แลว้ กส็ บั สนในเวลาเดียวกนั ” แลว้ ทาํ ไมเขาตอ้ ง ปลอ่ ยข่าวที่ตวั เองเดินไมไ่ ดด้ ว้ ยละ่ ” เสิ่นซิ่วฉิงกต็ อบไม่ไดว้ า่ ทาํ ไมเขาถึงปลอ่ ยขา่ วลือน้ีออกมา ก่อนจะเดาวา่ ” เป็ นไปไดไ้ หม วา่ เขาไมย่ อมทาํ ตามขอ้ ตกลงแต่งงานกบั คนตระกลู หลิน แตต่ วั เองไมอ่ ยากฉีกสญั ญา ก็เลยปลอ่ ย ข่าวใหเ้ ราเปล่ียนใจ ” หอ้ งทาํ งานเงียบลง เงียบจนไมม่ ีเสียงใด ๆ ” ตอ้ งเป็ นแบบน้นั แน่ ๆ ไมง่ ้นั จะมีเหตุผลอะไรเสียอีก ” หลินหยหู่ านเห็นดว้ ยกบั คาํ คาดเดา ของเสิ่นซิ่วฉิง เธอนงั่ ลงบนโซฟาอยา่ งหงุดหงิด ” ถา้ ตอนน้นั หนูคิดได้ คงไมร่ ับพวกหลินซิน เหยยี นกลบั มากหรอก ” เธอกจ็ ะไดแ้ ต่งงานกบั จงจิ่งหา้ ว หลินกวั๋ อนั กป็ วดหวั ไมแ่ พก้ นั เรื่องน้ีทาํ ใหเ้ ขาคิดอะไรข้ึนมาไดห้ ลายอยา่ ง ตอนแรกจะจบั ใหล้ กู สาวแตง่ งานกบั คนตระกลู จง ถา้ เป็ นอยา่ งท่ีเสิ่นซิ่วฉิงพดู จริง ถา้ ง้นั ใหล้ ูก สาวแต่งงานกบั จงจ่ิงหา้ ว ไมใ่ ช่แคไ่ มป่ ระจบประแจงอยา่ งเดียว แตก่ ลบั ยว่ั โมโหเขาไปดว้ ย

ตอนน้ีบริษทั อยใู่ นช่วงยากลาํ บาก เขากะวา่ จะไปขอความช่วยเหลือจากจงจิ่งหา้ ว แต่ตอนน้ี เหมือนจะเป็ นไปไมไ่ ดเ้ สียแลว้ หลินกวั๋ อนั นิ่งไป มิน่าล่ะ คร้ังท่ีแลว้ เขาไปท่ีวา่ นเยวก่ รุ๊ป จงจิ่งหา้ วกไ็ ม่เห็นเขา ” แม่ ” หลินหยหู่ านบีบมือของเส่ินซิ่วฉิงแน่น ” แมค่ ะ ทาํ ไมคนท่ีแตง่ งานกบั จงจิ่งหา้ วถึงไม่ เป็ นหนู ” เธอชอบผชู้ ายคนน้นั เธอชอบเขาคนเดียวมาโดยตลอด ตอนน้นั เธอมีโอกาสไดแ้ ต่งงานกบั เขา แต่เธอกพ็ ลาดมนั ไปแลว้ เธอเสียใจ เสียใจจนไม่รู้จะทาํ เช่นไร ถา้ ตอนน้นั เธอไม่สนวา่ จงจ่ิงหา้ วจะพิการหรือไม่ บางทีจง จิ่งหา้ วที่พกิ ารท่ีเห็นวา่ เธอไม่รังเกียจเขา เขาอาจจะหนั มาชอบเธอกไ็ ด้ แตท่ ้งั หมดกต็ กไปอยใู่ นมือของนงั หลินซินเหยยี นนน่ั ใจเธอไมม่ ีทางท่ีจะสงบลงได!้ ” เร่ืองมนั เป็ นแบบน้ีไปแลว้ คงตอ้ งดูสถานการณ์กนั ไปก่อนนะลูก ” เสิ่นซิ่วฉิงกไ็ ม่ยอมเสีย ทีเดียว ตอนแรกกก็ ะจะดองกบั ตระกลู จงเช่นกนั แตก่ ็ดนั พลาดไปได้ หลินกว๋ั อนั รู้สึกปวดหวั มาก เรื่องมาถึงข้นั น้ีแลว้ เขา้ ไมร่ ู้จะจดั การมนั ยงั ไง จงจ่ิงหา้ วจะแกลง้ พิการเพ่อื หลอกคนอ่ืนไดย้ งั ไงกนั อีกฝ่ังหน่ึง หลินซินเหยยี นก็นงั่ รถไปกบั จงจิ่งหา้ ว นงั่ อยอู่ ีกฝ่ังนิ่ง ๆ จงจ่ิงหา้ วดูเหมือนกาํ ลงั ง่วนอยกู่ บั เอกสารบนตกั สายตามองลง มือกด็ ึงปกคอเส้ือท้งั ท่ีไม่ไดด้ ู แน่นอะไรขนาดน้นั หลินซินเหยยี นนงั่ เงียบเพอ่ื ไมใ่ หม้ ีเสียงรบกวนขณะเขากาํ ลงั ทาํ งาน

เมื่อกวนจิ้งรีบขบั รถมาถึงตึกวา่ นเยว่ หลินซินเหยยี นจึงบอกใหเ้ ขาจอดรถ ” คุณมีอะไรเหรอ ” ” ฉนั กบั คุณมาดว้ ยกนั คนอ่ืนคงจะมองไมด่ ีเท่าไหร่ ” จริง ๆ แลว้ การแตง่ งานกบั จงจ่ิงหา้ ว ไม่ ควรเอามาเปิ ดเผยอาจจะทาํ ใหเ้ กิดความเขา้ ใจผดิ ท่ีไมจ่ าํ เป็ นข้ึนได้ คร้ังน้ีกวนจิ้งไมค่ อ่ ยเขา้ ใจในส่ิงที่เธอทาํ ก่อนหนา้ น้ีก็เห็นวา่ ปล่อยขา่ วทาํ ลายช่ือเสียงของจงจิ่งหา้ วอยแู่ หมบ ๆ แต่ตอนน้ีดนั ….. หลินซินเหยยี นลงจากรถ กวนจิ้งจึงรีบขบั รถไปจอดในโรงรถ จงจ่ิงหา้ วลงมาจากรถ จึงตรงดิ่งไปยงั ลิฟต์ กวนจิ้งท่ีเดินตามเขาขา้ งหลงั กแ็ ปลกใจกบั ท่าทีที่จง จิ่งหา้ วมีตอ่ หลินซินเหยยี นเลยลองถามลองเชิงดู ” ประธานจง ท่านชอบคุณหลินหรือคุณไป๋ มากกวา่ กนั “ ตอนที่ 26 หญิงสาวทเี่ ตม็ ไปด้วยความย้อนแย้ง จงจ่ิงหา้ วเหลือบมองเขาไปทีหน่ึง “เรื่องของฉนั อยา่ ถามเยอะ” กวนจิ้งส้นั ขาแลว้ ยมิ้ “ก็ผมสงสยั ไง คุณไป๋ คบกบั นายเป็ นเวลานาน ผมวา่ คุณไป๋ จะเหมาะสม กวา่ ” “กวนจิ้ง” น้าํ เสียงของจงจ่ิงหา้ วพดู ชา้ ๆ ให้ ความรู้สึกกดดนั แปลกๆกวนจิ้งตวั สนั่ กาํ ลงั จะ อธิบาย กส็ บตาเขา้ กบั ดวงตาเหมือนจะยมิ้ แตก่ ็ไมค่ ู่น้นั “กบั เร่ืองส่วนตวั ของผมแลว้ สนใจมาก เลยเหรอ จะนงั่ ลง พวกเรามาคุยกนั สกั หน่อยไหม?” สน่ั หลงั ของกวนจิ้งเหง่ือออก ยมิ้ แหยๆ “ไม่กลา้ ครับ”

ขณะน้ีลิฟตห์ ยดุ ลง กวนจิ้งรีบถอยหลงั ไปหน่ึงกา้ ว ดึงระยะห่างกบั เขาออก จงจ่ิงหา้ วมองเขาอยา่ งเรียบเฉยไปทีหน่ึง สาวเทา้ เดินลงลิฟต์ ราวกบั รู้วา่ จงจ่ิงหา้ วจะกลบั มาเวลาน้ี ไป๋ จวเู่ วยถือเอกสารรออยทู่ ่ีหนา้ ประตู เม่ือเห็นจงจิ่งหา้ ว เดินลงมา เธอรีบเดินเขา้ ไป “เอกสารน้ีตอ้ งการลายเซ็นของนาย” สาํ หรับเรื่องเม่ือวาน เธอไมไ่ ดพ้ ดู ถึงเลย ยง่ิ โวยวายอยา่ งไมม่ ีเหตุผลก็จะยง่ิ ทาํ ใหเ้ ขาไม่ชอบเท่าน้นั น่ารักรู้เหตรุ ู้ผล ถึงเป็ นจุดออ่ นที่ปักอยใู่ นใจของผชู้ าย จงจ่ิงหา้ วรับเอกสารมา เซ็นบนเอกสาร ในตอนที่ยนื่ เอกสารไปใหเ้ ธอ พลางพดู “คืนน้ีพวกเรา ทานขา้ วดว้ ยกนั ” เป็ นการชดเชยเหรอ? ไป๋ จวเู่ วยยมิ้ ตอบ “โอเค” “คุณจองที่นงั่ นะ เอาที่คุณชอบ”สาํ หรับผหู้ ญิงคนน้ี เขาตอ้ งรับผดิ ชอบ ไป๋ จวเู่ วยเดินตามหลงั เขาพลางเดินพลางรายงานตารางงานต่อไป เมื่อเดินถึงหนา้ ประตหู อ้ งทาํ งาน ไป๋ จวเู่ วยปิ ดตารางงาน ถามข้ึนวา่ “นายจะด่ืมอะไรหน่อย ไหม?” “ผมขอกาแฟแกว้ หน่ึง”พดู เสร็จเขากเ็ ดินเขา้ ไปในหอ้ งทาํ งาน ไป๋ จวเู่ วยไปหอ้ งน้าํ ชาชงกาแฟมองผา่ นกระจกกเ็ ห็น ผจู้ ดั การคนใหมข่ องแผนกบุคคล พาหลิน ซินเหยยี นเดินมาทางน้ี สีหนา้ เธอตึง หลินซินเหยยี นอยทู่ ่ีน่ีไดย้ งั ไง?

เธอวางหมอ้ กรองกาแฟลงแลว้ เดินออกมา ขวางทางไปของผจู้ ดั การ มองหลินซินเหยยี น “เธอ มาที่นี่ทาํ ไม?” สายตาเธอท้งั ระแวง และตกใจ ราวกบั คิดไมถ่ ึงวา่ หลินซินเหยยี นจะโผล่มาถึงที่บริษทั หลินซินเหยยี นยมิ้ “ฉนั เป็ นลา่ ม” มือของไป๋ จวเู่ วยกาํ แน่น จอ้ งเขมง็ ไปที่เธอ หลงั จากท่ีเธอจากไปในวนั น้นั หลินซินเหยยี นออ่ ย จงจิ่งหา้ วเหรอ? ไม่ง้นั เธอจะเขา้ มาในบริษทั ไดอ้ ยา่ งไร? หลินซินเหยยี นโนม้ ตวั เขา้ มา กระซิบขา้ งเธอ “สามีฉนั คิดถึงฉนั ตลอดเวลา ดงั น้นั จึงใหฉ้ นั มา ทาํ งาน แบบน้ีเขากส็ ามารถเจอฉนั บ่อยๆได”้ “เธออยา่ สาํ คญั ตวั เองผิดไปเลย!” ไป๋ จวเู่ วยมองเธออยา่ งโมโห “เธอคิดวา่ เธอเป็ นอะไร? อ๋า—— จะชอบเธอ? เธอก็ไมส่ ่องกระจกดูบา้ ง!” แมว้ า่ เธอจะโกรธแคไ่ หน แต่สติท่ีหลงเหลืออยเู่ ตือนเธอ หา้ มพดู ความสมั พนั ธข์ องเธอและจง จิ่งหา้ วออกมา ตอนน้ีท้งั บริษทั รู้วา่ เธอเท่าน้นั เป็ นผหู้ ญิงที่จงจิ่งหา้ วจะแตง่ งานดว้ ย เมื่อเห็นไป๋ จวเู่ วยโมโหกระทืบเทา้ หลินซินเหยยี นยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา ต้งั แต่ท่ีเธอกระตุน้ จวงจื่อจ่ินกลายเป็ นโรคประสาท ก็ลิขิตไวแ้ ลว้ วา่ พวกเขาไมส่ ามารถอยู่ ร่วมกนั อยา่ งสนั ติ! ไมน่ านสติของไป๋ จวเู่ วยก็ดึงกลบั มา ท่ีนี่เป็ นพ้ืนที่ของเธอ จะเล่นงานเธอ? คงไม่ตอ้ งเสียแรง เยอะ? สายตาของไป๋ จวเู่ วยเหลือบผา่ นทอ้ งเธออยา่ งไมต่ ้งั ใจ เดก็ คนน้ีเธอคลอดไม่ไดเ้ ดด็ ขาด

“เลขาไป๋ รู้จกั คุณหลินอยเู่ หรอ?” ผจู้ ดั การของแผนกบุคคล ดูออกวา่ ท้งั สองเหมือนมีบุญคุณ ความแคน้ กนั แต่ไม่ไดพ้ ดู โพลง่ อะไรออกไป กลบั ทาํ เป็ นเหมือนไมร่ ู้ ทาํ งานในกรุ๊ปแบบน้ี ทุกคนลว้ นฉลาดท้งั น้นั ไม่มีคนโง่ ใบหนา้ ของไป๋ จวเู่ วยเผยรอยยมิ้ ตามปกติ พดู อยา่ งเรียบเฉยวา่ “เคยเห็น ถา้ เป็ นลา่ มมาใหมล่ ะ่ ก็ ส่งคนมาใหฉ้ นั เดี๋ยวฉนั จดั การเอง” “ง้นั กด็ ี” ผจู้ ดั การยมิ้ ตอบ หลงั จากผจู้ ดั การไป ไป๋ จวเู่ วยจงใจละเลยหลินซินเหยยี น กลบั ไปหอ้ งน้าํ ชาชงกาแฟตอ่ หลินซินเหยยี นขมวดคิว้ ทาํ ไมผหู้ ญิงคนน้ีไร้สาระขนาดน้?ี ทาํ แบบน้ีกจ็ ะทาํ อะไรเธอไดเ้ หรอ? “คุณไป๋ ถา้ หากเธอยงุ่ ละ่ ก็ ฉนั จะไปหาสามีฉนั ท่ีหอ้ งทาํ งาน ใหเ้ ขา——” “หุบปาก!” กวา่ ไป๋ จวเู่ วยจะปรับอารมณ์ได้ ก็โมโหข้ึนเพราะคาํ วา่ สามีของเธอ ทาํ ไมผหู้ ญิงคนน้ีไม่ไปตายซะ! หลินซินเหยยี นยมิ้ “ถา้ ไมอ่ ยากใหค้ นอื่นรู้ก็นอกจากวา่ ตวั เองไม่ไดท้ าํ คุณไป๋ เธอหาเรื่องฉนั ก่อนนะ!” ธะ เธอรู้แลว้ เหรอ? รู้มากแค่ไหน? ไม่ ไม่ เป็ นไปไม่ไดท้ ่ีเธอจะรู้ ผหู้ ญิงคนเดียวท่ีรู้น้นั ตายแลว้ เธอจะรู้ไดอ้ ยา่ งไร? เธอพยายามสงบความวติ กกงั วลในใจ พดู อยา่ งใจนิ่งวา่ “ฉนั ไม่รู้วา่ คุณหลินกาํ ลงั พดู ถึงอะไร”

“หมู่บา้ นคอนโดหมิงเยวยี่ น คุณไป๋ ไมเ่ คยไปเหรอ?” หลินซินเหยยี นจอ้ งหนา้ เธอแลว้ ถาม ไป๋ จวเู่ วยอ้ึงไปครู่หน่ึง ท่ีแทเ้ ธอหมายถึงเร่ืองน้ีน่ีเอง ไม่คิดเลยวา่ เธอจะรู้เร็วขนาดน้ี ขอแคไ่ ม่ใช่เร่ืองน้นั กพ็ อ แมจ้ ะเป็ นแบบน้ี เธอกไ็ มย่ อมรับ แสร้งทาํ เป็ นไมร่ ู้ “หม่บู า้ นคอนโดหมิงเยวย่ี น ท่ีอยขู่ องคุณ หลินเหรอ?” หลินซินเหยยี นยมิ้ อยา่ งเยน็ ชาไปทีหน่ึง ไม่ไดพ้ ดู กบั เธอ ทุกคนรู้อยแู่ ก่ใจ “ฉนั อยตู่ าํ แหน่ง ไหน?” ไป๋ จวเู่ วยช้ีไปที่ตาํ แหน่งขา้ งในสุด “ตรงน้นั ” หลินซินเหยยี นจงใจยวั่ โมโหเธอ “แมว้ า่ จะใหฉ้ นั อยใู่ นซอกในมุม พวกเรากอ็ ยใู่ ตห้ ลงั คา เดียวกนั ” พดู เสร็จกเ็ ดินไปทางตาํ แหน่งน้นั โปรเจกตใ์ หมท่ ี่วา่ นเยวก่ รุ๊ปเปิ ดในประเทศA เอกสารท่ีส่งไปมาภายในประเทศมีจาํ นวนมาก ในตอนท่ียงั ไมม่ ีล่าม ตุนกองเอาไว้ ไป๋ จวเู่ วยเอาใหเ้ ธอหมด ไมใ่ หเ้ วลาเธอพกั หายใจ ตอ้ งการใหเ้ ธอแปลเสร็จภายใจสองวนั ถึงเวลาเลิกงาน หลินซินเหยยี นยงั คงหมกอยใู่ นกองเอกสารที่ตอ้ งแปลเยอะแยะมากมาย จงจ่ิงหา้ วเดินออกจากหอ้ งทาํ งาน ไป๋ จวเู่ วยไดเ้ ปลี่ยนชุดทางการ ท่ีใส่ตอนทาํ งาน เป็ นเดรสสี ขาวยาว ผมสีน้าํ ตาลแดง การแต่งหนา้ ที่สวยหหรู สง่างาม

เธอเดินเขา้ มา ควงแขนของจงจิ่งหา้ ว “ฉนั จองท่ีนง่ั ท‘ี่ เงียบสงดั ’ ฉนั จาํ ไดว้ า่ นายชอบทาน อาหารที่นนั่ ” จงจ่ิงหา้ วอืมเสียงหน่ึง ดูไมไ่ ดส้ นใจสกั เท่าไหร่ สายตาเหลือบไปเห็นหลินซินเหยยี นที่อยใู่ นมุมอยา่ งไมต่ ้งั ใจ เลิกคิ้วข้ึน ไป๋ จวเู่ วยรีบอธิบาย “มีแคต่ าํ แหน่งน้นั ที่วา่ ง กเ็ ลยตอ้ งลาํ บากเธออยทู่ ี่นนั่ ” พดู จบ เธอกเ็ สริมอีก วา่ “ฉนั มีความเห็นส่วนตวั ” แมว้ า่ เธอไมพ่ ดู จงจิ่งหา้ วกด็ ูความต้งั ใจของเธอออก ไม่ง้นั กย็ อมรับไปเลย ตวั เองไม่ชอบเธอ เธอกม้ หวั “ฉนั ใจแคบไปใช่ไหม?” เธอใจเยน็ ยอมรับแมนๆง้ีแลว้ เขาจะพดู อะไรไดอ้ ีก? “ไปกนั เถอะ” เขาพดู อยา่ งใจน่ิง ไม่แสดงท่าทีใดๆ อยา่ วา่ กวนจิ้งเดาใจเขาไมอ่ อกเลย เขาเองก็ไมร่ ู้ใจตวั เองท่ีมีตอ่ หลินซินเหยยี น เกลียดเธอ เห็น อกเห็นใจเธอ อยากจะรู้เกี่ยวกบั เธอ ไมว่ า่ จะทุกข์ จะสุข ในน้ียงั มีความลบั อะไรท่ีเขาไมร่ ู้อีก? กเ็ พราะเป็ นผหู้ ญิงท่ียอ้ นแยง้ แบบน้ี เลยดึงดูดความสนใจของเขา จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดโ้ กรธ และไม่ไดพ้ ดู แทนนาง ในใจของไป๋ จวเู่ วยสบายข้ึนเยอะ คิดวา่ หลินซินเห ยยี นคงไมม่ ีตาํ แหน่งอะไรในใจของจงจิ่งหา้ ว เขาอาจจะแคเ่ ห็นแก่คุณแม่เขาที่เสียไปแลว้

เพราะงานแตง่ น้ี คุณแมเ่ ขาเป็ นกาํ หนดใหเ้ ขาเอง พอคิดแบบน้ีในใจของไป๋ จวเู่ วยรู้สึกดีข้ึนเยอะ หลินซินเหยยี นเห็นไป๋ จวเู่ วยควงจงจิ่งหา้ วออกไป แต่แค่ทาํ เป็ นมองไม่เห็นเท่าน้นั จนกวา่ ประตลู ิฟตจ์ ะปิ ดลง หลินซินเหยยี นถึงจะเงยหนา้ พวกเขาน่ีรักกนั ดีจริงๆ เธอไมเ่ ขา้ ใจวา่ จงจ่ิงหา้ วชอบอะไรในไป๋ จวเู่ วย ดูเหมือนจะง่าย ที่แทแ้ ลว้ จิตใจลึกซ้ึง แตเ่ รื่องพวกน้ีเกี่ยวอะไรกบั เธอล่ะ? เธอกม้ หนา้ ยมิ้ อยา่ งเจื่อนๆ เกือบจะเที่ยงคืน หลินซินเหยยี นถึงเลิกงานกลบั บา้ น ในช่วงเวลาน้ี ท้งั ตึกแทบจะไม่มีคน แมแ้ ตร่ ถบนถนนก็นอ้ ยกวา่ ตอนกลางวนั เยอะเลย เสียง อึกทึกในตอนกลางวนั หายไป ดูสงบเงียบข้ึน เธอยนื รอรถอยขู่ า้ งทาง ไม่นานกม็ ีรถแทก็ ซี่ขบั มา เธอโบกมือ รถจอดขา้ งๆเธอ เธอเปิ ดประตูเบาะหลงั พดู กบั คนขบั วา่ “ถนนถงฟ๋ ู ซอย138” คนขบั สตาร์ทรถ หลินซินเหยยี นมองดูทิวทศั นท์ ี่ผา่ นไปอยา่ งความเร็วนอกหนา้ ตา่ ง เปลือกตาเปิ ดไวแ้ คค่ ร่ึงหน่ึง ง่วงเลก็ นอ้ ย เธอส่ายหวั เพื่อใหต้ วั เองมีสติ ผา่ นไปสกั พกั เธอพบวา่ ทิศทางที่รถขบั แปลกไป “พ่ีคะ ฉนั ไปถนนถงฟ๋ ู ซอย138นะคะ” คนขบั หนั มามองเธอทีหน่ึง ยมิ้ แลว้ พดู “ผมขบั รถแทก็ ซี่ตลอดท้งั ปี รู้วา่ มีทางใกล”้

หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ เพราะยงั ไงแลว้ เธอไม่ค่อยรู้จกั เสน้ ทางน้นั จริงๆๆ ผา่ นไปประมาณสิบนาที รถยงั ไปไม่ถึง ถา้ ตามเสน้ ทางปกติแลว้ ถึงแลว้ คนขบั ยงั ขบั ไปเสน้ ทาง ท่ีใกลอ้ ีก หลินซินเหยยี นเริ่มพบวา่ มีบางอยา่ งผิดปกติไป…… ตอนที่ 27 ลูกต้องเข้มแข็งหน่อยนะ หลินซินเหยยี นต้งั สติ “พ่คี ะ รบกวนวนรถกลบั ไปหน่อยคะ่ ฉนั มีของลืมไวท้ ี่บริษทั ที่ตอ้ งเอา” คนขบั ทาํ เหมือนไมไ่ ดย้ นิ หลินซินเหยยี นเสียงสูงข้ึน “รบกวนพีจ่ อดหน่อยคะ่ !” คนขบั เร่งความเร็ว ความออ่ นโยนก่อนหนา้ น้ีเปลี่ยนไป พดู อยา่ งเยน็ ชาวา่ “ยงั ไม่ถึงที่” จงั หวะน้นั ลมหายใจของหลินซินเหยยี นเร็วอยา่ งควบคุมไมไ่ ด!้ สติท่ีหลงเหลืออยบู่ อกเธอ ตอนน้ีหา้ มลนลาน มือของเธอคอ่ ยๆขยบั ไปที่ขา พยายามหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาเพ่ือขอความ ช่วยเหลือ คนขบั ดูวตั ถุประสงคเ์ ธอออก ก็เหยยี บเบรก ในสถานการณ์ที่ไม่ทนั ต้งั ตวั โทรศพั ทท์ ่ีหลินซิน เหยยี นเพิ่งหยบิ ออกมาก็หลุดออกจากมือ “นะ นายเป็ นใคร จะทาํ อะไร? ” หลินซินเหยยี นพยายามกดความหวาดกลวั และความตื่น ตระหนกั ในใจลง คนขบั เหยยี บคนั เร่งเกือบมิด มองเธอจากกระจกหลงั “คุณไดไ้ ปผิดใจกบั ใครหรือเปล่าครับ? ผมแค่รับเงินเขาช่วยเขาทาํ งานเท่าน้นั ” หวั ใจเธอเตน้ รัวๆ มือท้งั สองสนั่ เทา ใครจะทาํ ร้ายเธอกนั แน?่

ไป๋ จวเู่ วยเหรอ? “ฉนั ก็ใหเ้ งินนาย! ” หลินซินเหยยี นพยายามเสนอเง่ือนไขกบั เขา คนขบั ชาํ เลืองมองเธอ เส้ือผา้ ท่ีราคาถกู ไม่เหมือนคนมีเงิน คนขบั ไมเ่ ช่ือเธอ เมื่อเห็นวา่ สถานที่น่ียงิ่ อยยู่ ง่ิ เปลี่ยว หลินซินเหยยี นตดั สินใจคร้ันไมส่ นใจชว่ั ดี ถา้ หากเธอ กระโดดลงรถยงั พอมีโอกาสรอด แตถ่ า้ ถกู เขาพาไป ไมก่ ลา้ ท่ีจะคิดผลที่ตามมาเลย เธอจบั มือของเธอซ้าํ แลว้ ซ้าํ เล่า ในท่ีสุดกต็ ดั สินใจดึงตวั ลอ็ คนิรภยั เปิ ดประตูรถออกมา! คนขบั เหลือบมองเธอไปทีหน่ึง “โดดลงไป ไมต่ ายก็หนงั ถลอก คุณหนีไมพ่ น้ หรอก!” แมจ้ ะหนีไม่พน้ เธอก็นงั่ ในรถน่ี ใหค้ นขบั พาตวั เองไปไม่ได้ แบบน้นั สิถึงตายอยา่ งเดียว! เธอก็กลวั แต่เธอไม่มีทางเลือก เธอยนื่ มือออกมาลบู หนา้ ทอ้ ง “ลูกตอ้ งเขม้ แขง็ หน่อยนะ” ลมพดั มาแรง จนผมเธอยงุ่ เหยงิ แต่จิตใจแน่วแน่ เธอรวบรวมความกลา้ กระโดดลงไป ความเร็วของรถเร็วเกินไป เม่ือเธอโดดลงเข่าท้งั คูก่ ระแทกพ้ืน นอนราบกบั พ้นื ทนั ใดน้นั ความ เจ็บปวดที่หนกั หน่วงกเ็ ขา้ มาแทนที่หวั เข่าของเธอ ราวกบั เลือดจะไหลออกมาดว้ ยความ เจบ็ ปวด เธอไม่มีเวลาดู ลกุ ข้ึนก็วง่ิ เลย คนขบั คิดไม่ถึงเลยวา่ เธอจะกลา้ กระโดดลงไปจริงๆ จึงจอดรถแลว้ ลงจากรถวงิ่ ตามเธอ

หลินซินเหยยี นวงิ่ ขาลากไดไ้ มเ่ ร็ว ทุกคร้ังท่ีกา้ ว ก็ตอ้ งแบกรับความเจบ็ ปวดที่สาหสั เธออดกล้นั ไว้ เพราะเธอรู้วา่ ถา้ เธอหยดุ ก็ตายแน่! “หยดุ !” คนขบั ใกลจ้ ะตามทนั แลว้ เธอพยายามวง่ิ สุดแรงความสามารถ วง่ิ สุดชีวติ ในป่ าที่ไมไ่ กล มีแสงไฟ อาจจะมีคน ตอนน้ีเธอตอ้ งขอความช่วยเหลือจากคนอื่นถึงจะมีโอกาส รอด เธอวง่ิ เขา้ ไปในป่ า ไปตามทิศทางของแสงไฟ พลางวงิ่ พลางตะโกนช่วยดว้ ย หวงั วา่ จะสามารถ ดึงดูดความสนใจของคนอื่น คนขบั แขง็ แรงดี หลินซินเหยยี นไดร้ ับบาดเจบ็ จึงถกู คนขบั จบั ไวไ้ ด้“อยา่ คิดจะหนี!” คนขบั ลากเธอเดินกลบั ไปทางเดิม พยายามจะยดั เธอเขา้ ไปในรถอีกคร้ัง หลินซินเหยยี นพลิกตวั กลบั กดั แขนของเขา คนขบั ร้องเสียงเจ็บปวด ตบเขา้ ไปหนา้ เธอ“อี กะหร่ี กลา้ กดั ก!ู ” หลินซินเหยยี นไมป่ ล่อย ในปากมีกล่ินคาวเลือด จนกวา่ คนขบั จะปล่อยแรงกดในมือ เธอถือ โอกาสหนี วงิ่ เร็วกวา่ ก่อนหนา้ น้ี “หยดุ !” คนขบั วงิ่ ตามอีกคร้ัง เหมือนขาไปสะดุดอะไรจึงลม้ ลง หลินซินเหยยี นมีเวลาหนี เม่ือวงิ่ ไปใกล้ เธอถึงพบวา่ แสงสวา่ งน้นั เป็ นวลิ ล่า เธอวง่ิ ไปเคาะประตูอยา่ งแรง “มีคนไหม ช่วยฉนั ที——”

ประตถู กู เธอเคาะจนเสียงดงั ปังๆ ในขณะน้ีคนขบั วง่ิ ตามมา จอ้ งมองหลินซินเหยยี นท่ีไม่มีทางหนี “วง่ิ สิ คุณยงั จะวงิ่ อีก ผมจะดู วา่ คุณจะวงิ่ ไปไหนไดอ้ ีก!” หลินซินเหยยี นไม่สน เพ่มิ แรงมากข้ึน “มีคนไหม——” คร้ังน้ีเสียงขอความช่วยเหลือของเธอยงั ไมท่ นั ไดพ้ ดู ออกมา เปิ ดตูกค็ อ่ ยๆเปิ ดออก ร่างบางกเ็ ดิน ออกมา เขายอ้ นแสง หลินซินเหยยี นถกู ที่แสงที่เปล่งประกาย สะทอ้ นจนลืมตาไม่ข้ึน หร่ีตาลง “ช่วยฉนั ดว้ ย” เธอเพิง่ พดู จบ ขาท้งั สองก็ไม่สามารถพยงุ ไดอ้ ีก ลม้ ลงไป ในความมึนงง เธอเห็นร่างบางเดินเขา้ มารับเธอไว้ “เหยยี นเหยยี น” เหอรุ่ยเจ๋อเรียกเธออยา่ งกงั วล หลินซินเหยยี นยมิ้ อยา่ งลาํ บาก นึกไม่ถึงเลยวา่ จะเป็ นเหอรุ่ยเจ๋อ “พี่——” คนขบั เห็นวา่ ไม่ปกติ ชดั เลยวา่ รู้จกั กนั หนั หลงั แลว้ วงิ่ หนีเลย เหอรุ่ยเจ๋อเหลือบมองคนขบั ท่ีวง่ิ หนีไป ไมไ่ ดว้ งิ่ ตามไป ตอนน้ีหลินซินเหยยี นสาํ คญั สุด เขาอมุ้ หลินซินเหยยี นเขา้ ไปในบา้ น ภายใตแ้ สงสวา่ ง ถึงเห็นชดั วา่ เน้ือหนงั บนเขา่ ของเธอ เตม็ ไปดว้ ยเลือด “ไปโดนมาอยา่ งไร?”เขาถามอยา่ งเป็ นห่วง หลินซินเหยยี นพดู ไมอ่ อก คราวน้ีโล่งอกข้ึนมา ความเจบ็ ปวดทาํ ใหเ้ ธอหมดเร่ียวแรง เหอรุ่ยเจ๋อวางเธอลงบนโซฟา “พีไ่ ปเอากล่องปฐมพยาบาล ทาํ ความสะอาดแผลใหเ้ ธอ ดูวา่ มนั สาหสั หรือไม่”

“รุ่ยเจ๋อ เธอเป็ นใคร?” ผหู้ ญิงทาํ ทรงผมสูงใหญ่ สวมชุดเซ็ท และแหวนมรกตขนาดใหญท่ ่ีนิ้ว ของเธอ สง่างามและหรูหรา กาํ ลงั ใชส้ ายตา มองหลินซินเหยยี นท่ีนงั่ บนโซฟา หลินซินเหยยี นมองไปท่ีผหู้ ญิงคนน้นั ดว้ ย แตง่ กายดูสง่า ไมน่ ่าจะเป็ นครอบครัวท่ีธรรมดา ท่ีนี่—— การตกแตง่ สไตลย์ โุ รปในบา้ น โคมระยา้ คริสตลั บนเพดาน เรืองแสงดว้ ยแสงสีขาว ส่องสวา่ ง ทวั่ ท้งั หอ้ งนง่ั เลน่ ไม่มีท่ีไหนไม่หรูหราเลย ที่นี่เป็ นท่ีอยอู่ าศยั ของเหอรุ่ยเจ๋อ? ขะ เขาเป็ นคนมีเงิน? เหอรุ่ยเจ๋อไม่ไดต้ อบผหู้ ญิง กลบั ไปเอากล่องปฐมพยาบาลที่ตู้ วางบนโตะ๊ เปิ ดออก แลว้ นงั่ ตรงหนา้ หลินซินเหยยี น “ยาฆ่าเช้ือโดนแผล อาจจะเจบ็ เธอกล้นั ไวห่ น่อยนะ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ ผหู้ ญิงราวกบั ไมพ่ อใจท่าทีของเหอรุ่ยเจ๋อ “หลินหลินหายไปแลว้ ผา่ นไปหลายปี แลว้ ลูกจะ โทษตวั เองอีกนานแค่ไหนกนั ?” เหอรุ่ยเจ๋อไมอ่ ยากฟังเธอพดู เร่ืองพวกน้ี “แม่กลบั ไปเถอะ” “รุ่ยเจ๋อ——” “แม”่ เหอรุ่ยเจ๋อเนน้ เสียงหนกั เขามองดูผหู้ ญิงคนน้นั “เรื่องที่ผา่ นไปแลว้ ผมไม่อยากพดู ถึง กลบั มาคร้ังน้ี ผมจะไม่กลบั ไปอีก”

เซี่ยเจินหยู ดีใจกบั ข่าวน้ี หลายปี น้ี เขาอยทู่ ่ีต่างประเทศคนเดียว ไมบ่ อกกบั ทางบา้ นวา่ เขาอยู่ ประเทศไหน แตเ่ ขาจะส่งจดหมายกลบั มาที่บา้ นเป็ นประจาํ ทุกปี เพอ่ื เป็ นการแสดงวา่ เขายงั มี ชีวติ อยู่ ยงั ปลอดภยั หลายปี ที่เป็ นห่วง เพียงเพอ่ื เขากลบั มา ตอนน้ีเขาออกจากเรื่องจริงท่ีหลินหลินหายไปสกั ที ยอมกลบั ประเทศ เธอรู้สึกดีใจมาก เซ่ียเจินหยกู งั วลวา่ เขาจะไปอีก หวงั วา่ เขาจะสามารถอยใู่ นประเทศไปนานๆ เธอหวงั วา่ ทางท่ีดีลกู ชายจะสามารถแตง่ งานในประเทศ เมื่อมีคนเขา้ มาผกู มดั เกี่ยวพนั เธอถึงจะ โลง่ ใจวา่ เขาจะไม่ไปไหน แตเ่ หอรุ่ยเจ๋อไมต่ ่อตา้ นมาก และไม่กลา้ บงั คบั เขาเกินไป “โอเค แม่ไมร่ บกวนลกู แลว้ นะ” เซ่ียเจินหยถู ือกระเป๋ า เดินไปทางประตู ในตอนท่ีเดินไปถึงประตู เธอหยดุ ฝี เทา้ ลง หนั มามอง หลินซินเหยยี นที่นง่ั บนโซฟาอีกที เหอรุ่ยเจ๋อลา้ งแผลใหเ้ ธออยา่ งระมดั ระวงั เธอกม้ หนา้ มีอารมณ์ท่ีไมส่ ามารถอธิบายไดใ้ น สายตา หลายปี น้ี เขาโทษตวั เองเร่ืองหลินหลินมาตลอด คราวน้ีจู่ๆกก็ ลบั มา—— สายตาเธอหยดุ บนหนา้ ของหลินซินเหยยี นสองวิ คงจะเกี่ยวขอ้ งกบั หญิงสาวคนน้ีสินะ เธอสูดลมหายใจเขา้ ลึกๆ ท่ามกลางคนรวยเหลา่ น้ี เธอไม่เคยเห็นหนา้ ผหู้ ญิงคนน้ี หลินซินเหยยี นราวกบั รู้สึกไดถ้ ึงสายตาท่ีจอ้ งมองน้นั หนั ไปกเ็ ห็นเซ่ียเจินหยกู าํ ลงั มองตวั เอง จึงยมิ้ ออกมา “คุณป้ า” ในสนทนาของเธอและเหอรุ่ยเจ๋อ หลินซินเหยยี นรู้ตวั ตนของเธอ คุณแมข่ องเหอรุ่ยเจ๋อ

เซี่ยเจินหยพู ยกั หนา้ เบาๆ เพ่อื เป็ นการตอบ หนั หนา้ แลว้ เดินออกไปขา้ งนอก หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ มองดูเหอรุ่ยเจ๋อท่ีเชด็ คราบเลือดใหต้ วั เอง“พ่ีคะ คิดไมถ่ ึงเลยวา่ พีจ่ ะ เป็ นคนรวย——” ตอนที่ 28 อย่าทาํ ดกี บั หนูแบบนี้ มือของเหอรุ่ยเจ๋อหยดุ ชะงกั ไปเลก็ นอ้ ย เงินไม่ไดท้ าํ ใหเ้ ขามีความสุข หลินซินเหยยี นอา้ ปากจะพดู กพ็ ดู อึกๆอกั ๆหลายคร้ัง ไม่ไดถ้ ามออกมาสกั ที หลินหลินท่ีคุณแม่ เขาพดู ถึง เป็ นเพอ่ื นผหู้ ญิงของเขาเหรอ? แตเ่ หอรุ่ยเจ๋อราวกบั วา่ ไม่ชอบใหค้ นอ่ืนพดู ถึงเร่ืองน้ี ดงั น้นั เลยไม่ไดถ้ ามออกมา เหอรุ่ยเจ๋อเงยหนา้ พบวา่ ใบหนา้ ของเธอมีรอยหา้ นิ้ว ขมวดคิว้ ข้ึน ถามอยา่ งเอน็ ดูวา่ “คร้ังน้ีเป็ น ใครอีก?” หลินซินเหยยี นไมร่ ู้ แต่เธอเดาวา่ น่าจะเป็ นไป๋ จวเู่ วย เพราะวา่ เหมือนตวั เองจะเหมือนจะเป็ นภยั คุกคามท่ียงิ่ ใหญท่ ่ีสุดสาํ หรับนาง นางกลวั ตวั เองจะ เขา้ ใกลก้ บั จงจ่ิงหา้ วมากเกินไป “แตห่ นูไมม่ ีหลกั ฐาน” การคาดเดาอยา่ งเดียว ไม่ใช่คาํ ตอบ เหอรุ่ยเจ๋อยน่ื มือออกมาลูบแกม้ เธอ หลินซินเหยยี นหลบอยา่ งสญั ชาตญาณ มือเขาสมั ผสั ไม่โดน รู้สึกจิตตกในใจเลก็ นอ้ ย ใบหนา้ กลบั แกลง้ ทาํ เป็ นโกรธ “ทาํ ไม พี่จบั หน่อยก็ไม่ไดเ้ หรอ?”

แต่จริงๆแลว้ หลินซินเหยยี นไมไ่ ดต้ ้งั ใจจะหลบ แคต่ ่อตา้ นโดยสญั ชาตญาณกบั การสมั ผสั กบั เพศตรงขา้ ม เหอรุ่ยเจ๋อเสยผมของเธอ “เหยยี นเหยยี นข้ีอาย” จากน้นั สีหนา้ ของเขากเ็ คร่งขรึมข้ึน “แผลบน เขา่ ของเธอ——” แมว้ า่ จะไม่กระทบโดนกระดูก แต่แผลถลอกไม่เบาเลย “เธออดทนหน่อยนะ” เม่ือก้ีเขาแค่ทาํ ความสะอาดแผล ตอนน้ีตอ้ งทาํ แผล ใส่ยาอาจจะเจ็บ หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ ตอนที่เหอรุ่ยเจ๋อทาํ ความสะอาดแผลใหเ้ ธอกเ็ จ็บมากแลว้ เธอแค่กดั ฟันอดทนเอาไว้ เพราะเธอรู้มาต้งั นานแลว้ วา่ ความเจ็บปวดบางอยา่ งไม่มีใครสามารถแทนได้ ไมม่ ีใครเอน็ ดูสงสาร! เธอทาํ ไดเ้ พียงเขม้ แขง็ ดว้ ยตวั เองเท่าน้นั ! “อืม”เธอเมม้ ปาก เหอรุ่ยเจ๋อมองเธอสองวิ จงใจหยอกใหเ้ ธอหวั เราะ “ถา้ ทนไม่ไหว พใ่ี หย้ มื นิ้วไปกดั ” หลินซินเหยยี นหวั เราะอยา่ งใหค้ วามร่วมมือ แต่ในใจกลบั หนกั ใจอยา่ งผดิ ปกติ คร้ังน้ีไป๋ จวเู่ วย ไมส่ าํ เร็จ จะมีแผนการอ่ืนอีกไหมนะ? ทนั ใดน้นั เธอพบวา่ ตวั เองไมม่ ีอะไรเลย จะตอ่ ตา้ นยงั ไง? เหอรุ่ยเจ๋อกม้ หนา้ ทาํ แผลใหเ้ ธอ ไมไ่ ดส้ งั เกตสีหนา้ บนใบหนา้ เธอ กลวั วา่ เธอจะเจ็บ จึงชวนเธอ คุย “ยาน้ี ไมม่ ีผลกระทบต่อลูกในทอ้ งของเธอ ไม่ตอ้ งห่วง”

หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ เหอรุ่ยเจ๋อคิดไดร้ อบคอบมาก มือของเธอลูบทอ้ งนอ้ ย น่ีคงเป็ นเรื่องท่ีเธอโล่งใจที่สุดแลว้ เด็กไมเ่ ป็ นอะไร เธอไมม่ ีอาการปวดทอ้ ง หรือไม่สบายตวั ลูกของเธอกเ็ ป็ นเด็กที่กลา้ หาญ เขม้ แขง็ เหมือนกนั “คืนน้ีพกั ท่ีน่ีเถอะ” เหอรุ่ยเจ๋อทาํ แผลใหเ้ ธอเสร็จ เงยหนา้ ข้ึน เพ่งิ พบวา่ หนา้ ผากเธอมีเหงื่อ ออกมามาก “ตอ้ งการใหพ้ ท่ี าํ ไร กบ็ อกนะ ผมเป็ น——พขี่ องเธอ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ ตอนน้ีเธอตอ้ งสืบใหช้ ดั เจนก่อนวา่ เป็ นไป๋ จวเู่ วยหรือเปล่า เธอทาํ งานท่ีบริษทั ใกลช้ ิดกบั ไป๋ จวเู่ วยพอดี สะดวกตอ่ เธอสืบไดง้ ่าย เหอรุ่ยเจ๋อยนื ข้ึน ไปเอาน้าํ เยน็ มา เชด็ เหงื่อใหเ้ ธอ ประคบเยน็ บนใบหนา้ ของเธอ “เธอไปผิดใจกบั คนอะไร?” ถึงไดล้ งมือหนกั แบบน้ี หลินซินเหยยี นคิดสกั พกั ยงั คงพดู “หนูไมม่ ีหลกั ฐาน แต่หนูคาดเดาวา่ น่าจะเป็ นไป๋ จวเู่ วย แฟน สาวของจงจิ่งหา้ ว ราวกบั เป็ นเพราะวา่ หนูแต่งงานกบั จงจ่ิงหา้ ว จึงเกลียดแคน้ หนูในใจ” พอเหอรุ่ยเจ๋อนึกข้ึนไดว้ า่ เธอและจงจิ่งหา้ วเป็ นความสมั พนั ธ์สามีภรรยากนั กร็ ู้สึกไมส่ บายใจ ยงั ดีมีแคห่ น่ึงเดือน “อนาคตพี่ดูแลเธอเอง” รอใหเ้ ธอและจงจ่ิงหา้ วยตุ ิความสมั พนั ธ์การแต่งงาน เขาก็จะไดส้ ารภาพความในใจ

อนาคตใหเ้ ขาดูแลเธอ ไม่ใหเ้ ธอถูกทาํ ร้ายอีก หลินซินเหยยี นไดย้ นิ ไม่ชดั อืมเสียงเรียบเสียงหน่ึง คืนน้ีหลินซินเหยยี นไมไ่ ดก้ ลบั ไป คืนที่อยทู่ ่ีน่ี หน่ึงคือไม่คุน้ เคยกบั ที่น่ี สองคือเพราะส่ิงท่ีตื่น ตกใจในวนั น้ี ทาํ ใหไ้ ม่สามารถนอนหลบั อยา่ งสบายใจได้ จึงตื่นต้งั แตเ่ ชา้ เหอรุ่ยเจ๋อใส่ใจมาก ซ้ือชุดใหมใ่ หเ้ ธอ เส้ือบนตวั เธอไมส่ ามารถใส่ไดแ้ ลว้ “เป็ นกระโปรง ขาเธอไม่เหมาะกบั การใส่กางเกง” เหอรุ่ยเจ๋อยน่ื เส้ือมาใหเ้ ธอ ใส่กางเกงจะเสียดสีกบั แผล กระโปรงเป็ นแบบยาว คลุมถึงเข่าพอดี นอกจากแมแ่ ลว้ คงมีเพียงเหอรุ่ยเจ๋อท่ีดีกบั เธอ ความดีแบบน้ี ทาํ ใหเ้ ธอกดดนั เธอไมร่ ู้จะตอบ แทนยงั ไง “อยา่ ทาํ ดีกบั หนูแบบน้ีไดไ้ หม?”น้าํ เสียงเธอแหบ เหอรุ่ยเจ๋อแกลง้ ทาํ เป็ นยมิ้ อยา่ งสบายๆ “ยยั บอ๊ ง เธอเรียกผมวา่ พ่ี พดี่ ูแลเธอมนั สมควรอยแู่ ลว้ ไมใ่ ช่เหรอ? เกรงใจทาํ ไม?” พลางพดู ก็ยน่ื มือไปแตะจมกู ของเธอทีหน่ึง “จะเป็ นแมค่ นอยลู่ ะ ยงั จะร้องไหใ้ หพ้ ดี่ ูอยเู่ หรอ?” หลินซินเหยยี นสูดจมกู ยมิ้ ใหเ้ ขา หยบิ เส้ือแลว้ เดินเขา้ ไปหอ้ ง ถอดเส้ือคลมุ อาบน้าํ แลว้ เปล่ียน ชุด หลงั จากทานขา้ วเชา้ เสร็จเหอรุ่ยเจ๋อส่งเธอกลบั ไป

“ไปหมูบ่ า้ นคอนโดจินเซ่อก่างวาน” ยงั มีเวลา เธอตอ้ งไปตระกลู หลินสกั แปป ตอนน้ีในมือเธอ มีที่ดินของอา่ วรีพลั ส์เบยท์ ่ีจงจิ่งหา้ วให้ มีเบ้ียตอ่ รองเพ่ือแลกเปลี่ยนกบั หลินกวั๋ อนั เธอตอ้ งเอาของพวกน้นั คืนมาก่อน มีเพยี ง เธอมีเงินถึงจะสามารถตอ่ รองและต่อตา้ นกบั คนที่จะ ทาํ ร้ายเธอได้ แมจ้ ะไมเ่ ยอะ แตก่ ็สามารถแกป้ ัญหาด่วนของเธอ และเงินที่ติดคา้ งเหอรุ่ยเจ๋อ แมว้ า่ เขาจะบอกไม่ตอ้ งคืน แตเ่ ธอก็ไม่คืนไม่ได้ เหอรุ่ยเจ๋อยอ้ นรถกลบั ขบั ไปทางหมบู่ า้ นคอนโดจินเซ่อก่างวาน ไมน่ านรถกจ็ อดลง หลินซินเหยยี นลงรถ แมว้ า่ จะเดินได้ แต่เวลาเดินก็จะเจบ็ เขา่ เธอกล้นั ความเจบ็ ปวดไว้ เดินไป ทางลานบา้ นขา้ งใน ภายในบา้ น คนใชก้ าํ ลงั ทาํ อาหารเชา้ พวกเขาเหมือนจะยงั ไมต่ ื่น “ตอ้ งการใหด้ ิฉนั ไปเรียก——” “ไมต่ อ้ ง” หลินซินเหยยี นขดั จงั หวะคนใช้ เม่ือก่อนเธออาศยั อยทู่ ่ีนี่ คร้ังท่ีแลว้ มาอยา่ งรีบร้อน ไม่ทนั ไดไ้ ปดูหอ้ งนอนของตวั เองใน เมื่อก่อน แมว้ า่ ความทรงจาํ ในที่นี่จะไม่ดี แต่ยงั ไงแลว้ ก็เป็ นท่ีที่เธออยอู่ าศยั ในตอนเดก็ มีความรู้สึกอยบู่ า้ ง เธอข้ึนไปช้นั สอง กาํ ลงั จะเขา้ ไปในหอ้ งท่ีตวั เองเคยอยู่ แตก่ ลบั พบวา่ ขา้ งในมีเสียง เธอผลกั ประตอู อกเบาๆ พบวา่ ที่น่ีถกู หลินหยหู่ านครอบครองไปแลว้

หลินหยหู่ านนอนบนเตียง เส่ินซิ่วฉิงนงั่ อยขู่ า้ งๆเตียงราวกบั ผดิ หวงั เลก็ นอ้ ย “ไมค่ ิดวา่ นางจะ หนีไปได”้ “อะไรนะ?” หลินหยหู่ านเดง้ ข้ึนจากเตียงทนั ที “ทาํ ไมนางถึงหนีไปได?้ ” เสิ่นซิ่วฉิงทาํ หนา้ ตึง “แมป่ ระมาทเกินไป คิดวา่ นางแคผ่ หู้ ญิงคนหน่ึงหาผชู้ ายคนหน่ึงก็สามารถ จดั การได้ แตใ่ ครจะไปรู้วา่ ผชู้ ายคนน้นั ไม่ไดเ้ ร่ืองเลย แมแ้ ต่ผหู้ ญิงคนหน่ึงกจ็ บั ไมไ่ ด!้ ” หลินหยหู่ านตะโกนอยา่ งโมโห “ถา้ ไม่ทาํ ลายนาง จะทาํ ใหจ้ งจิ่งหา้ วเกลียดนาง หยา่ กบั นางได้ อยา่ งไร? ถา้ ไมห่ ยา่ กนั หนูจะมีดอกาสไดไ้ ง?” เสิ่นซิ่วฉิงปิ ดปากของลูกสาว “ลูกพดู เบาหน่อย อยา่ ใหพ้ อ่ ลูกไดย้ นิ ” หลินหยหู่ านลดเสียงเบาลง “หนูโมโห——” “แลว้ แม่ไม่โมโหหรือไง?” สีหนา้ ของเส่ินซิ่วฉิงดูน่ากลวั “เธอไดร้ ับความชอบจากจงจิ่งหา้ ว เธออาศยั อาํ นาจของตระกลู จงมาชาํ ระแคน้ เร่ืองเก่า ถึงเวลาน้นั พวกเราซวยแน”่ “ดงั น้นั ตอนน้ีพวกเราตอ้ งรีบกาํ จดั นาง!” หลินหยหู่ านพดู อยา่ งโหด เสิ่นซิ่วฉิงระวงั กวา่ เยอะ “คร้ังน้ีไม่สาํ เร็จ เธอจะระแวงมากข้ึน ถา้ จะเล่นงานเธออีก คงจะยาก เลก็ นอ้ ย——” “แก——” หลินหยหู่ านเห็นคนท่ียนื อยตู่ รงประตู เดง้ ลงจากเตียง ช้ีหลินซินเหยยี นที่ยนื อยหู่ นา้ ประตู แลว้ ตะคอก “กะ แกมาอยทู่ ี่นี่ไดย้ งั ไง?” หลินซินเหยยี นนึกวา่ คนที่จะทาํ ร้ายตวั เองคือไป๋ จวเู่ วย แต่กลบั คิดไม่ถึงวา่ จะเป็ นเส่ินซิ่วฉิงและ หลินหยหู่ าน เม่ือเสิ่นซิ่วฉิงเห็นเธอกต็ กใจ “แกข้ึนมาต้งั แต่เมื่อ? ไดย้ นิ อะไรไปบา้ ง?!”

หลินซินเหยยี นยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา นางแยง่ สามีของแม่ไป ครอบครองพอ่ ของเธอ ใชส้ ินสอดทอง หม้นั ของแมเ่ ธอ เธอแคอ่ ยากไดข้ องของแมเ่ ธอและเธอคืน กลบั คิดไม่ถึงเลยวา่ นางจะทาํ ร้ายเธอ! เหอะๆ กลวั วา่ เธอจะไดอ้ าํ นาจของตระกลู จงเหรอ? “ไดย้ นิ อะไรไปบา้ ง? ” หลินซินเหยยี นจอ้ งมองเสิ่นซิ่วฉิง ยมิ้ เสียงเยน็ ชาไปสองสามเสียง “สิ่งท่ี ควรรู้ ไดย้ นิ ทุกอยา่ งไมห่ ลดุ แมแ้ ต่คาํ เดียว” ตอนท่ี 29 สุนัขจงิ้ จอกแอบอ้างบารมเี สือ หลินซินเหยยี นคิดไมถ่ ึงเลยวา่ เหตุผลที่พวกเขาทาํ ร้ายตวั เอง มีขอ้ หน่ึงคือกลวั วา่ ตวั เองจะใช้ อาํ นาจจากจงจิ่งหา้ วมาจดั การพวกเขา เมื่อก่อนเธอคิดไมถ่ ึงกจ็ ริง แตต่ อนน้ีไม่เหมือนเดิมแลว้ สิ่งท่ีพวกเขาทาํ ร้ายไม่เพยี งแต่ตวั เอง ยงั คุกคามถึงเด็กในทอ้ งของเธอดว้ ย! การยอมของเธอ เป็ นความอ่อนแอรังแกง่ายในสายตาพวกเขา? “แกไดย้ นิ แลว้ ทาํ อะไรได?้ ”ไหนๆก็ซ่อนไมไ่ ดแ้ ลว้ เส่ินซิ่วฉิงกไ็ ม่เสแสร้งอีกตอ่ ไป “ใช่ แกคิดวา่ แกเป็ นใคร กแ็ ค่คนถกู พอ่ ทอดทิ้ง——” “เสียงดงั แต่เชา้ เลยพวกคุณ——ลูกมาท่ีนี่ทาํ ไม?” เดิมทีหลินกวั๋ อนั จะดุด่า แตพ่ อเห็นหลินซิน เหยยี นก็อยู่ น้าํ เสียงเปล่ียนไปทนั ที

หลินซินเหยยี นมองเส่ินซิ่วฉิงและหลินหยหู่ านไปทีหน่ึง สุดทา้ ยสายตาไปตกบนตวั หลินกวั๋ อนั “พอ่ อยากไดท้ ่ีดินของอา่ วรีพลั ส์เบยไ์ มใ่ ช่เหรอ?” หลินกว๋ั อนั ชะงกั “ลูกไดม้ าแลว้ เหรอ?” ในเวลาเดียวกนั เส่ินซิ่วฉิงและหลินหยหู่ านจอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาเปล่งประกาย เหมือนตกตะลึง จงจิ่งหา้ วดีกบั เธอจริงๆ ไมง่ ้นั คงไม่ใหส้ ญั ญาท่ีดินของอ่าวรีพลั ส์เบยก์ บั เธอหมด หลินซินเหยยี นเกบ็ ทุกรายละเอียดสีหนา้ ของพวกเขาหมด เปลือกเสือของจงจิ่งหา้ วน้ี วนั น้ีเธอ คงตอ้ งยมื ใชส้ กั หน่อยแลว้ แหละ สุนขั จิ้งจอกแอบอา้ งบารมีเสือคร้ังหน่ึง เธอทาํ เหมือนสบายๆ ใบหนา้ เตม็ ไปดว้ ยความเขินอายและความสุขของผหู้ ญิงที่มีความรัก “พวกเราเป็ นสามีภรรยากนั เขาจะใหอ้ ะไรฉนั สกั หน่อยไมถ่ กู เหรอ?” “เป็ นไปไม่ได!้ ” หลินหยหู่ านไมอ่ ยากจะเช่ือ เธอลา้ งสมองตวั เองมาตลอดวา่ ส่ิงที่เห็นก่อน หนา้ น้ีเป็ นเพียงภาพลวงตา ไม่มีทางที่จงจิ่งหา้ วจะชอบเธอ! เสิ่นซิ่วฉิงจบั หลินหยหู่ าน ส่ายหวั กบั เธอ ใหเ้ ธออยา่ รีบร้อนเกินไป ถา้ หลินซินเหยยี นไดท้ ่ีดินของอ่าวรีพลั ส์เบยม์ าจริงๆ ท่าทีที่หลินกว๋ั อนั มีต่อเธอคงตอ้ ง เปลี่ยนไปแน่ๆ หลินกว๋ั อนั จะรีบประจบแน่นอน อีกอยา่ งตอนน้ีบริษทั กม็ ีปัญหา

เป็ นไปตามคาด พอหลินกว๋ั อนั ฟังคาํ พดู ของหลินซินเหยยี นจบ รอยยมิ้ ท่ีหายไปนานก็คืบคลาน มาท่ีแกม้ ของเขา “ทานขา้ วเชา้ หรือยงั ? ถา้ ยงั ก็อยทู่ านที่น่ีก่อนค่อยกลบั ” ไม่ใช่วา่ หลินกว๋ั อนั ยมิ้ ไมเ่ ป็ น แตไ่ มเ่ คยยมิ้ ใหก้ บั หลินซินเหยยี นเลย หลินซินเหยยี นมองหลินกวั๋ อนั ในใจขมข่ืน เพราะเห็นวา่ ตวั เองมีคุณค่าต่อการประโยชน์ ดงั น้นั ท่าทีเลยเปล่ียนไปนะเหรอ? ในใจของเขา ตวั เองมีคุณคา่ เพียงใชป้ ระโยชน?์ น่ีกค็ ือคุณพอ่ ผใู้ หก้ าํ เนิดเธอ น่าเศร้าแคไ่ หน? “หนูทานมาแลว้ หนูแค่มาวา่ พอ่ วา่ ช่วยเก็บของสินสอดทองหม้นั ของแม่ และของของหนูให้ เรียบร้อย พรุ่งน้ีหนูจะเอามาให”้ พดู เสร็จเธอกห็ นั หลงั เดินลงตึก อาจเป็ นเพราะความเจบ็ ปวดในใจ ทาํ ใหเ้ ธอมองขา้ มความ เจบ็ ปวดบนหวั เข่า หลินกว๋ั อนั ตามหลงั มา “ลูกกลบั มา ยงั ไม่ไดท้ านขา้ วท่ีบา้ น ทานขา้ วเสร็จคอ่ ยไป” หลินซินเหยยี นหนั มามองหลินกว๋ั อนั “พอ่ จะตอ้ งการอะไรอีก?” ตามสไตลข์ องหลินกว๋ั อนั แลว้ ถา้ ไมม่ ีเรื่องที่ตอ้ งการใชเ้ ธอ คงไม่รักและเอาใจใส่แบบน้ีกบั เธอ ที่เป็ นลกู สาวคนน้ีหรอก? เม่ือถูกดูความคิดออก หลินกว๋ั อนั กไ็ ม่ปิ ดบงั อะไรอีก น้าํ เสียงอ่อนโยนลง “เหยยี นเหยยี น บริษทั มีปัญหาเลก็ นอ้ ย ลกู ใหจ้ งจิ่งหา้ วช่วยออกหนา้ จดั การใหพ้ อ่ หน่อยไดไ้ หม?” หลินซินเหยยี นจบั ราวบนั ไดแลว้ เดินลงมา ไม่มองเขาอีก ถามเสียงเรียบวา่ “บริษทั เกิดปัญหา อะไร?” “การลงทุนดา้ นอสงั หาริมทรัพย์ เกิดเหตกุ ารณ์ถลม่ ทลาย——”

บริษทั กาํ ลงั ถูกฟ้ องร้อง อีกอยา่ งชื่อเสียงของบริษทั ไดร้ ับผลกระทบอยา่ งมาก ทาํ ใหอ้ ตุ สาหกรรมการผลิตที่ทางบริษทั ลงทุน ถูกต่อตา้ น ตอนน้ีเงินทุนแทบไม่สามารถเอากลบั คืนมาได้ ถึงแมว้ า่ หลินซินเหยยี นจะใหท้ ่ีดินของอ่าวรีพลั ส์เบยก์ บั เขา เขาก็ไมม่ ีเงินทุนท่ีจะลงทุนพฒั นา อีกแลว้ เวลาล่าชา้ ในตอนน้ี คือจดั การเรื่องถล่มทลายคร้ังน้ี ถา้ หากจงจิ่งหา้ วออกหนา้ ระงบั มติมหาชน ดา้ นการฟ้ องร้องช่วยเขาหาคนหน่อย วกิ ฤตคร้ังน้ีถึง จะผา่ นพน้ ไปได้ หลินซินเหยยี นมองข้ึนไปทางบนตึก “หนูจะช่วยพอ่ เปล่าๆไมไ่ ด้ หนูมีเง่ือนไข” หลินกวั๋ อนั สีหนา้ ตึง ราวกบั คิดไมถ่ ึงวา่ เธอจะเสนอเงื่อนไขอีก คร้ังน้ีเธอตอ้ งการอะไร? สีหนา้ ตึงเครียดอยา่ งลืมตวั “วางใจไดเ้ ลย เงินของพอ่ หนูไมเ่ อาหรอก สิ่งที่เป็ นของหนูและแม่ พอ่ เอากลบั คืนมาเหมือนเดิม กพ็ อ ถา้ หากจะใหห้ นูช่วย กไ็ ม่ใช่วา่ ไมไ่ ด้ แต—่ —” “แต่อะไร? ” หลินกวั๋ อนั ถาม “หยา่ กบั เสิ่นซิ่วฉิง หนูจะตกลงช่วยพอ่ ” หลินกวั๋ อนั อยใู่ นภาวะที่กลืนไมเ่ ขา้ คายไมอ่ อก หลินซินเหยยี นไม่ไดพ้ ดู อะไรมาก เธอจะรอดูวา่ คุณพอ่ ของเธอตอ้ งการผหู้ ญิงคนน้ีไดถ้ ึงขนาด ไหน

สาํ คญั กวา่ การอยรู่ อดของบริษทั ? “เหยยี นเหยยี น——” “หนูมีแคเ่ ง่ือนไขน้ีเท่าน้นั ถา้ พอ่ ไม่ยอม หนูก็ไมบ่ งั คบั ” หลินซินเหยยี นพดู อยา่ งเรียบๆ หลินกวั๋ อนั ยงั มีความจริงใจ? หลินกวั๋ อนั ลาํ บากใจ “เหยยี นเหยยี น พอ่ รู้วา่ ลูกแคร์เรื่องท่ีส่งลูกไปท่ีอ่ืน แต่ตอนน้นั เส่ินซิ่วฉิง ทอ้ ง ผลตรวจเป็ นผชู้ าย ดงั น้นั จึง——จึง——” “ดงั น้นั จึงส่งหนูและแมไ่ ปที่อ่ืน แลว้ นางไดใ้ หก้ าํ เนิดลกู ชายใหพ้ อ่ ไหมล่ะ? ”หลินซินเหยยี น กาํ มือแน่นท้งั สองขา้ ง เขาจะรู้ไหมวา่ แม่ที่เขาส่งไปท่ีอ่ืนก็ทอ้ งเหมือนกนั ? แต่เป็ นเพราะผลกระทบของการหยา่ ทาํ ใหแ้ มเ่ ธอทุกขใ์ จระหวา่ งทอ้ ง จึงทาํ ใหล้ ูกที่คลอด ออกมาเป็ นออทิสติก ราวกบั พดู ถึงเรื่องน้ี หลินกวั๋ อนั ก็เสียใจเช่นกนั “แทง้ โดยไม่ไดต้ ้งั ใจ ดงั น้นั ถา้ ตอนน้ีพอ่ ทิ้งนาง มนั ไมย่ ตุ ิธรรมต่อนางจริงๆ——” “บริษทั และเส่ินซิ่วฉิง เลือกอนั ใดอนั หน่ึง!” หลินซินเหยยี นไมอ่ ยากฟังเขาพดู เพราะวา่ เสิ่นซิ่ วฉิงเคยทอ้ งลกู ชายใหเ้ ขา การหยา่ จึงไม่ยตุ ิธรรม แลว้ แม่เธอละ่ ? สมควรถกู ทอดทิ้งเหรอ?! ลูกชายที่เกิดมาสมควรเป็ นเด็กออทิสติกเหรอ? ตอนน้ีขอแค่เขาหยา่ กบั เสิ่นซิ่วฉิงเท่าน้นั นึกถึงวนั วานเหรอ?

ตอนน้ีส่งแม่และเธอไปที่อ่ืนล่ะ ไดน้ ึกถึงความรักระหวา่ งสามีภรรยา และความสมั พนั ธท์ าง สายเลือดบา้ งไหม? หลินซินเหยยี นทนความปวดใจ เดินออกจากวลิ ลา่ ตระกลู หลิน ทางนอกประตูเหอรุ่ยเจ๋อพงิ ขา้ งๆรถ แสงอรุณท่ีอบอุ่น ส่องบนตวั เขาอยา่ งนุ่มนวล ทาํ ใหเ้ ขาดู อบอุน่ และเลือนราง ฝี เทา้ ของหลินซินเหยยี นหยดุ ชะงกั เหอรุ่ยเจ๋อเห็นวา่ เธอเดินออกมา เปิ ดประตูหลงั “อยา่ ยนื สิ รีบข้ึนรถเร็ว” หลินซินเหยยี นเดินเขา้ ไป กม้ ตวั นงั่ เขา้ ไปในรถ เหอรุ่ยเจ๋อปิ ดประตู เขา้ ไปนงั่ ท่ีคนขบั หนั มามองเธอ“เธอจะไปไหน?” “วา่ นเยวก่ รุ๊ป” หลินซินเหยยี นพงิ หนา้ ต่าง “หนูทาํ งานที่นนั่ ” เหอรุ่ยเจ๋อขมวดคิว้ “ถา้ พม่ี ีงานท่ีดีกวา่ น้ี——” “หนูทาํ งานที่นน่ั เพราะมีขอ้ แลกเปล่ียนกบั จงจ่ิงหา้ ว” ดงั น้นั เธอไปไหนไมไ่ ด้ เหอรุ่ยเจ๋อสตาร์ทรถ ในใจกลบั ไม่ค่อยสบายใจ รู้สึกวา่ เธอและจงจิ่งหา้ วพวั พนั มากไป ผา่ นไปประมาณยส่ี ิบนาที รถจอดที่ใตต้ ึกวา่ นเยวก่ รุ๊ป เหอรุ่ยเจ๋อลงรถเปิ ดประตใู หเ้ ธอ หลินซินเหยยี นเปิ ดประตรู ถแลว้ เห็นวา่ เขาเดินมา ยมิ้ แลว้ พดู “หนูเปิ ดเองได”้ เหอรุ่ยเจ๋อพยงุ เธอ “ตวั เองมีแผลไมร่ ู้หรือไง? ดูแลตวั เองดีๆ มีเรื่องอะไรโทรหาพ่ีนะ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ กา้ วลงจากรถ

ขณะน้ี รถอีกคนั จอดอยทู่ ่ีหนา้ ประตู ร่างที่แขง็ แกร่งกา้ วลงมา หลินซินเหยยี นมองไป จงจ่ิงหา้ วยนื อยขู่ า้ งๆรถ สายตาที่มองเธอราวกบั วา่ เป็ นแสงจนั ทร์ท่ีเยน็ ยะเยอื กและโดดเด่ียว ท่ีสุดในโลก สาดส่องเบาๆ กเ็ หน็บหนาวจนทาํ ใหค้ นตวั สน่ั สายตาของจงจิ่งหา้ วไมเ่ ป็ นมิตรมาก แมแ้ ตเ่ หอรุ่ยเจ๋อก็เห็นเขา้ จึงบงั ขา้ งหนา้ หลินซินเหยยี น เดิมทีจงจิ่งหา้ วกโ็ กรธที่หลินซินเหยยี นไมไ่ ดก้ ลบั ไปท้งั คืน ตอนน้ี เหอรุ่ยเจ๋อปกป้ องผหู้ ญิงคน น้นั ต่อหนา้ เขา เขารู้สึกเพยี งไฟท่ีอดั อ้นั ในใจ ร้อนรนจนแทบจะเผาคนตาย! เธอไม่ไดก้ ลบั ไปท้งั คืน เพราะอยกู่ บั ผชู้ ายคนน้ีเหรอ? พอยง่ิ คิดไฟน้นั กย็ ง่ิ แผดเผา…… ตอนที่ 30 เมอ่ื คนื จะเมามนั ส์ขนาดไหน พอยง่ิ คิดไฟน้นั กย็ ง่ิ แผดเผา จนแทบจะกลืนกินคนเขา้ ไป! เขากดเสียงต่าํ ยกมุมปากข้ึนขา้ งหน่ึง ฟังไม่ออกวา่ ดีใจหรือโกรธ แตเ่ ป็ นความเยน็ ชาท่ีไร้ ขอบเขต “สิ่งท่ีผมบอกคุณ มนั ไม่มีประโยชน์ใช่ไหม?” หลินซินเหยยี นสน่ั สะทา้ นโดยสญั ชาตญาณ “พวกคุณแตง่ งานกนั แบบมีขอ้ แลกเปล่ียน นายไม่มีสิทธ์ิไปร้องขออะไรกบั เธอ ” เหอรุ่ยเจ๋อพดู ดว้ ยเสียงเยน็ ชาเช่นกนั

“ผมไม่มีสิทธ์ินายยงิ่ ไมม่ ีสิทธ์ิ ไม่วา่ จะเป็ นการทาํ ขอ้ ตกลงหรือไม่ นายอยากไดภ้ รรยาของคน อื่น ไมใ่ ช่สิ่งที่สุภาพบุรุษทาํ กนั ” พดู จบเขาก็ไมม่ องเหอรุ่ยเจ๋อเลย แตเ่ หลือบมองไปท่ีหลินซิน เหยยี นที่อยขู่ า้ งหลงั “ผมใหเ้ วลาคุณหน่ึงนาท”ี พดู เสร็จก็เดินเขา้ ไปในอาคาร เหอรุ่ยเจ๋อหนั มามองหลินซินเหยยี น “เธอไม่ตอ้ งกลวั มีพนี่ ะ เด๋ียวพเ่ี ขา้ ไปกบั เธออธิบายใหเ้ ขา ชดั เจน” หลินซินเหยยี นส่ายหวั เร่ืองน้ี เป็ นความผดิ ของเธอ คร้ังท่ีแลว้ เธอเป็ นคนตกลง สุดทา้ ยกลบั ผิดสญั ญา “ไมเ่ ป็ นไร พี่ พ่กี ลบั ไปก่อนเลย เดี๋ยวหนูยงั ตอ้ งทาํ งานอีก ” หลินซินเหยยี นยา่ งเทา้ เขา้ ไปใน อาคาร จงจ่ิงหา้ วข้ึนไปแลว้ หลินซินเหยยี นกข็ ้ึนลิฟตเ์ ช่นกนั ยนื อยหู่ นา้ ประตหู อ้ งทาํ งานของจงจิ่งหา้ ว เธอพยายามระงบั ความกระวนกระวาย ยกมือข้ึนเคาะ ประตู “เขา้ มา” เธอผลกั ประตูเขา้ มา กาํ ลงั จะอธิบายเร่ืองที่ตวั เองไมไ่ ดก้ ลบั ไปในเมื่อคืน จงจิ่งหา้ วพดู ข้ึนก่อน “พวกเรายตุ ิความสมั พนั ธใ์ นการแตง่ งานเถอะ” เขาเงยหนา้ ข้ึน “หน่ึงเดือนนานไป ยตุ ิตอนน้ีเลย” หลินซินเหยยี นปากสน่ั อยา่ งหา้ มไมไ่ ด้ เธอนึกวา่ เธอเขม้ แขง็ และกลา้ หาญ แตก่ ลบั ไมไ่ ดเ้ ป็ น อยา่ งน้นั เหล่าน้นั ยงั ไมพ่ อ

ในยามพบเจออนั ตราย เธอไม่สามารถปกป้ องตวั เองได้ ถา้ หากไม่ไดพ้ บเจอเหอรุ่ยเจ๋อโดยบงั เอิญ เธอไม่อาจรอดพน้ มาได้ บางทีเธออาจถกู เสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยหู่ านทาํ ร้ายไปต้งั นานแลว้ จงจ่ิงหา้ วไม่อยากพวั พนั กบั เธออีก หยบิ โทรศพั ทข์ ้ึนมา “ทนายหลี่ ช่วยผมเตรียมเอกสารการ หยา่ หน่อย——” “ไมไ่ ด!้ ”หลินซินเหยยี นเขา้ มากดโทรศพั ทเ์ ขาไว้ ส่ายหวั กบั เขา “ฉนั ไม่ไดต้ ้งั ใจจะไม่กลบั ไป จริงๆ เมื่อคืนฉนั เจอปัญหานิดหน่อย ถึง——” เหอะๆ สายตาของจงจิ่งหา้ วกวาดไปที่กระโปรงบนตวั เธอ ยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา รังสีอาํ มหิตราวกบั จะทะลุ เลือดเน้ือของเธอ “ผมใหค้ ุณไปไมด่ ีเหรอ?” เมื่อวานเป็ นกางเกงยนี ส์เส้ือเชิ้ตแทๆ้ คืนเดียวกลายเป็ นกระโปรงเลย เม่ือคืนตอ้ งเมามนั ส์ขนาดไหน ถึงทาํ ใหเ้ ส้ือใส่ไมไ่ ดแ้ ลว้ ? บางทีเธออาจจะมีจุดท่ีดึงดูดคน แตค่ ะนองของเธอกเ็ ป็ นเรื่องจริง ผหู้ ญิงแบบน้ี ไม่คุม้ ค่าท่ีจะใหเ้ ขาใส่ใจ “ไมด่ ี” ถึงแมจ้ ะหยา่ แต่ก็ไม่ใช่ตอนน้ี ถา้ หากเธอเสียจงจ่ิงหา้ วที่พ่งึ พงิ น้ีไป เธอก็คงเหมือนแปดปี ก่อน ปลอ่ ยใหค้ นอื่นรังแก ไมม่ ีกาํ ลงั ที่จะสูก้ ลบั

จงจ่ิงหา้ วจอ้ งมองเธอ เธอน้นั ตกใจ ลนลาน ทาํ อะไรไมถ่ ูก เหมือนกบั กวางเอลกท์ ี่สบั สน ทิศทาง ไร้ความช่วยเหลือ หวั ใจของเขาเตน้ แรง ไม่ทนั ต้งั ตวั จากน้นั ก็ยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา ดา้ นหน่ึง ออกไปสนุกกบั ผชู้ าย อีกดา้ นมารักษาการแตง่ งานกบั เขา? บา้ บอคอแตก ไร้สาระ! เขายงั คงเยน็ ชา ออกห่าง “ผมใหค้ ุณและผชู้ ายคนน้นั อยคู่ ู่เคียงขา้ งกนั คุณกลบั มาบอกผมวา่ ไม่ ดี?” หลินซินเหยยี นกระวนกระวายมาก และหวาดกลวั มากเช่นกนั กลวั วา่ จงจ่ิงหา้ วจะหยา่ กบั เธอ จริงๆ ในชวั่ พริบตา หลินซินเหยยี นนึกถึงจูบของเขาท่ีไม่ทนั ต้งั ตวั ไม่ไดค้ ิดอะไรเยอะ โนม้ ตวั เขา้ ไป จูบเขา ทนั ใดน้นั บรรยากาศรอบขา้ งกเ็ กือบจะตึงไปหมด จงจ่ิงหา้ วอ้ึงสกั พกั กม้ หนา้ มองผหู้ ญิงที่จูบปากเขา กลบั ลืมตอบสนอง ชีวติ ส่วนตวั ของเธอน้นั คะนอง แตท่ กั ษะการจูบของเธอกลบั ไมล่ ่ืน กลบั มีความไม่ชินแปลกๆ จึงทาํ ใหเ้ ขาไม่ไดผ้ ลกั เธอออกในทนั ที พอดึงสติกลบั มา จงจิ่งหา้ ว ผลกั เธอออกอยา่ งไมเ่ กรงใจ ไม่ทนั ไดต้ ้งั ตวั หลินซินเหยยี นถูกเขาผลกั จนถอยหลงั ไปสองสามกา้ ว เข่าออ่ น จึงลม้ ลงไป กระโปรงถูกพดั ข้ึน ขาท้งั สองโผล่ออกมา แผลท่ีทาํ เสร็จ ฉีกออก ผา้ ก๊อซท่ีหวั เข่า มีเลือดซึม สะดุดตาเป็ นพิเศษ ความเจบ็ ปวด เขา้ มาจากหวั เขา่ ร่างกายของเธอสนั่ เบาๆ

จงจิ่งหา้ วกลบั ตกตะลึง ขาของเธอ—— หลินซินเหยยี นไมส่ นความเจ็บบนหวั เขา่ ลกุ ข้ึนจากพ้นื ออ้ นวอนเขาไมใ่ หห้ ยา่ กบั ตวั เองตอ่ มองเขาอยา่ งวงิ วอน “อยา่ หยา่ กบั ฉนั เลย” เธอกลวั กลวั วา่ ตวั เองจะไม่เหลืออะไรเลย กวา่ จะไดใ้ ชป้ ระโยชนใ์ นฐานะภรรยาของจงจ่ิงหา้ ว ถกู หลินกวั๋ อนั เห็นคา่ ข้ึนมาบา้ ง ก็กลายเป็ นฟองสลายไป ตกใจจนทาํ อะไรไม่ถกู ทาํ ใหเ้ ธอน้าํ ตาไหลนองหนา้ จงจ่ิงหา้ วเดินเขา้ มา กม้ ตวั เปิ ดกระโปรงเธอข้ึน เข่าท้งั สองท่ีพนั ดว้ ยผา้ พนั แผล เลือดสีแดงสด บนน้นั ท่ีสะดุดตาเป็ นพเิ ศษ เธอไดร้ ับบาดเจ็บ? น้าํ เสียงของเขาปะปนกบั ความเอน็ ดูสงสารซ่ึงสงั เกตไดไ้ ม่ง่าย บางทีตวั เขาเองกไ็ ม่สงั เกต เหมือนกนั พอเห็นวา่ เธอบาดเจบ็ ก็เอน็ ดูเธอ “ไปโดนมายงั ไง?” หลินซินเหยยี นเชด็ น้าํ ตาบนหนา้ ใชโ้ อกาสน้ีอธิบาย “เมื่อคืนฉนั เลิกงาน กน็ งั่ แทก็ ซ่ีกลบั แตร่ ถ แทก็ ซ่ีน้นั มีคนจดั เตรียมไวแ้ ลว้ ใหพ้ ยายามทาํ ร้ายฉนั เพ่ือหนีรอด ฉนั กระโดดลงจากรถ กเ็ ลย เป็ นแบบน้ี ฉนั ไม่ไดต้ ้งั ใจไม่กลบั ไป ที่ฉนั อยกู่ บั เหอรุ่ยเจ๋อ เป็ นเร่ืองบงั เอิญท่ีผดิ พลาด เขาช่วย ฉนั ไว”้ จงจ่ิงหา้ วไม่อยากยอมรับ แต่พอเห็นแผลบนขาเธอ ก็ใจอ่อน เขาลกุ ข้ึน ยงั คงท่าทีเยน็ ชา “รู้ไหมวา่ ใครจะทาํ ร้ายคุณ?”

“เสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยหู่ าน เพราะวา่ ฉนั แต่งงานกบั นาย พวกเขากลวั วา่ ฉนั จะใชอ้ าํ นาจของ นาย จดั การพวกเขา ดงั น้นั จึงลงมือกบั ฉนั ก่อน” เร่ืองน้ีไมม่ ีอะไรตอ้ งปิ ดบงั ตอนน้ีตอ้ งเกล้ีย กล่อมจงจ่ิงหา้ วไมห่ ยา่ กบั เธอ ถึงสาํ คญั ที่สุด ท่ีแทเ้ ธอไมย่ อมหยา่ ไมไ่ ดเ้ ป็ นเพราะวา่ คิดอะไรกบั เขา แตก่ ลวั วา่ จะถูกคนอื่นขม่ เหงทาํ ร้าย จู่ๆ เขากลบั มีความรู้สึกใจคอห่อเห่ียวแปลกๆ เขาหนั ตวั ไปทางหนา้ ต่าง เหลือเพยี งแผน่ หลงั ที่โดดเดี่ยวใหเ้ ธอ“น่ีเป็ นเหตผุ ลที่คุณไมอ่ ยาก หยา่ กบั ผมใช่ไหม?” หลินซินเหยยี นไม่ไดป้ ฏิเสธ “ขอ้ แลกเปลี่ยนของพวกเราคือหน่ึงเดือน ดงั น้นั รอถึงเลา ได้ ไหม?” จงจ่ิงหา้ วหลบั ตา ขมวดคิว้ ดูออกไดช้ ดั วา่ ไม่อยากคุยต่อ ไม่ไดต้ กลง แต่ก็ไม่ไดป้ ฏิเสธ กลบั พดู เสียงเยน็ ชา “ออกไป!” “คราวหนา้ จะไมม่ ีเร่ืองไม่กลบั บา้ นท้งั คืนเกิดข้ึนอีกเดด็ ขาด ในระหวา่ งท่ีอยใู่ นความสมั พนั ธ์ สามีภรรยากบั คุณจง ฉนั จะทาํ ในสิ่งท่ีภรรยาควรทาํ อยา่ งแน่นอนคุณจงวางใจได้” หลินซินเห ยยี นสญั ญา จงจ่ิงหา้ วหมดความอดทน น้าํ เสียงเยน็ ชา “ออกไป!” หลินซินเหยยี นชะงกั คร่ึงวิ เดินออกไปดว้ ยขาง่อย ประตหู อ้ งทาํ งานปิ ดลง จงจิ่งหา้ วจบั หนา้ ผากหวั เราะใหก้ บั ตวั เอง หวั เราะอยา่ งประชด หวั เราะ ตวั เอง เขากลบั ควบคุมตวั เองไมไ่ ดเ้ พราะผหู้ ญิงท่ีไมส่ าํ คญั คนน้ี เขาไม่เคยเป็ นแบบน้ีมาก่อน

ท้งั ท่ีรู้อยแู่ ลว้ วา่ เธอไม่บริสุทธ์ิ ไม่ใส แต่ก็อดไม่ได้ เป็ นเพราะเธอซ้าํ แลว้ ซ้าํ เล่า ทาํ ใหต้ วั เองไม่ เหมือนตวั เอง หลินซินเหยยี นกลบั ไปท่ีตาํ แหน่งเดิม แกะผา้ กอ๊ ซท่ีพนั แผลออก แผลฉีกออกเลือดไหลออกมา เธอเอายาท่ีเหอรุ่ยเจ๋อใหม้ า โรยลงบนแผลอีกคร้ัง ไม่พนั แผลอีก พอถึงเวลาทาํ งาน ทุกคนตา่ งเขา้ สู่ตาํ แหน่งทาํ งานทีละคน เธอแปลเอกสารอยา่ งเงียบๆ เธอเงียบ เกินไป ราวกบั ไม่มีตวั ตน แมแ้ ตไ่ ป๋ จวเู่ วยกไ็ มไ่ ดโ้ ผลม่ ากลน่ั แกลง้ เธอ ตอนกลางวนั ทุกคนต่างออกไปทานขา้ ว หลินซินเหยยี นไม่ไดไ้ ปกบั พวกเขา แตซ่ ้ือขา้ วกลอ่ งมากินที่ตาํ แหน่งทาํ งาน ทานไปดว้ ยดู เอกสารไปดว้ ย ไป๋ จวเู่ วยขอใหเ้ ธอแปลเสร็จภายในสองวนั เม่ือวานแปลไปแคห่ น่ึงส่วนสอง ยงั เหลืออีกคร่ึงหน่ึง วนั น้ีเธอจึงยงุ่ มาก เพอ่ื ไม่ใหไ้ ป๋ จวเู่ วยหาเร่ืองเธอ เธอตอ้ งแปลเสร็จภายในเวลาท่ีกาํ หนด พกั ทานอาหารเที่ยงไป๋ จวเู่ วยและจงจิ่งหา้ วไปท่ีร้านอาหารของบริษทั แน่นอนวา่ ตอ้ งกลบั มา ดว้ ยกนั สาํ หรับการมีอยขู่ องหลินซินเหยยี นแลว้ จงจิ่งหา้ วไม่ไดถ้ ามอะไรเลย ทาํ ใหไ้ ป๋ จวเู่ วยสบายข้ึนมาเยอะ เมื่อก่อนท่ีตื่นเตน้ เกินไปเพราะวา่ หลินซินเหยยี นเป็ นผหู้ ญิงในคืนน้นั และทอ้ งกบั จงจ่ิงหา้ ว เครียดเกินไปจึงอารมณ์เสียสติหลุด ตอนน้ีลองคิดดูอยา่ งนิ่งๆแลว้ ผหู้ ญิงคนเดียวท่ีรู้เร่ืองในคืนน้นั ไดต้ ายไปแลว้ ไม่มีทางท่ีจงจิ่ง หา้ วจะรู้ความจริงในคืนน้นั อีกต่อไป

ขอแค่เธอมดั ใจจงจ่ิงหา้ วใหด้ ี ส่วนหลินซินเหยยี นแลว้ เธอคิดวา่ คงมีคนจดั การแทนเธอ แต่ ทวา่ —— ตอนที่ 31 แน่จริงกฟ็ ้ องให้ชนะฉันสิ ความสมั พนั ธข์ องไป๋ จวเู่ วยและจงจิ่งหา้ วน้นั ผคู้ นแทบจะรู้กนั ทว่ั บริษทั แลว้ ไป๋ จวเู่ วยต้งั ใจจะป่ าวประกาศ จงจิ่งหา้ วกไ็ มไ่ ดม้ ีท่าทีหา้ มปรามหรือปฏิเสธ เลยเป็ นการถือวา่ ยอมรับแบบนยั ๆไปแลว้ ตอนน้ีไป๋ จวเู่ วยไม่ไดเ้ ป็ นเพียงแค่เลขา อาจจะกลายเป็ นนายหญิงของคนตระกลู จง มีคนให้ ความเคารพไมน่ อ้ ยเลยทาํ ใหเ้ ธอพอมีหนา้ มีตาในบริษทั อยบู่ า้ ง พอจงจิ่งหา้ วเดินเขา้ ไปในหอ้ งทาํ งาน กจ็ ะมีคนมาประจบเธอทนั ท“ี พ่ีเวยคะ พี่กบั ท่านประธาน ออกไปทานอะไรมาเหรอคะ? พวกเราอิจฉาไปหมดแลว้ นะเน่ีย” ไป๋ จวเู่ วยเหลือบมองหลินซินเหยยี น ท่ีอยตู่ รงมมุ ยมิ้ ตอบไปวา่ “กไ็ มม่ ีอะไร กเ็ ป็ นอาหารปกติ ธรรมดานน่ั แหละ นกพิราบหนงั กรอบ ไก่สบั ผดั กงุ้ แกว้ ” “โห เป็ นของที่พ่ชี อบทานหมดเลยน”่ี สีหนา้ ของชิวหยเี ตม็ ไปดว้ ยความอิจฉา “ท่านประธานน่ี ดีกบั พ่ีจงั เลย” ไป๋ จวเู่ วย ยมิ้ ออ่ น นงั่ มองเลบ็ อนั งดงามของเธอท่ีดูก็รู้วา่ แพงหูฉี่ ท้งั ๆที่กไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไร แตใ่ น สายตาของคนอ่ืนถือวา่ ยอมรับไปในตวั แลว้ ชิวหยี ขยบั เขา้ มา“พี่เวยคะ พ่ีกบั ท่านประธานจะแตง่ งานกนั เม่ือไหร่เอ่ย?” มือของไป๋ จวเู่ วยท่ีกาํ ลงั ขยบั ไปมาน้นั กช็ ะงกั ไป พอเธอนึกถึงเรื่องน้ีทีไรก็รู้สึกอดั อ้นั ในใจเป็ น อยา่ งมาก เพราะถา้ ไม่ใช่หลินซินเหยยี นตอนน้ีเธอคงกลายเป็ นนายหญิงของตระกลู จงไปแลว้

กเ็ พราะเธอเป็ นคนขวางทางฉนั ไว!้ ต่อหนา้ ของจงจิ่งหา้ วแลว้ เธอตอ้ งวางตวั เป็ นคนดี จึงไม่ไดล้ งมือจดั การหลินซินเหยยี น แตเ่ ธอ สามารถใชค้ นอ่ืนทาํ แทนได้ ยมื มือคนอื่นทาํ ใหเ้ ธอน้นั ไมส่ ามารถที่จะอยใู่ นบริษทั ไดอ้ ยา่ งสงบ สุข เธอยมิ้ อยา่ งเป็ นมิตร“ชิวหย”ี “พีเ่ วยคะ” ชิวหยพี ดู ดว้ ยท่าทางเอาใจ “ลา่ มคนใหมท่ ี่มาน่ีไมร่ ู้เร่ืองอะไรเอาซะเลย” ไป๋ จวเู่ วยแสร้งทาํ เป็ นไมพ่ อใจ “นางทาํ อะไรใหพ้ ี่ไมพ่ อใจง้นั เหรอ?” “กไ็ ม่เชิงหรอก เอาเถอะๆ ตอ้ งทาํ งานแลว้ ” ไป๋ จวเู่ วยต้งั ใจไม่พดู ใหจ้ บ เธอรู้วา่ ชิวหยรี ู้ถึงสิ่งท่ี เธอตอ้ งการจะสื่อแลว้ ชิวหยมี องไปทางหลินซินเหยยี น และคิดในใจวา่ ผหู้ ญิงคนน้ีไมร่ ู้ความสมั พนั ธ์ของไป๋ จวเู่ วยกบั ท่านประธานจงหรือไงกนั ถึงไดไ้ ปสร้างความไมพ่ อใจใหก้ บั นาง? แน่นอนเลย นางพ่ึงเขา้ มาใหม่ หลายๆเร่ืองในบริษทั นางกค็ งจะยงั ไมร่ ู้ ทาํ อะไรใหไ้ ป๋ จวเู่ วยไม่ พอใจก็เป็ นไปได้ เธอเดินกลบั ไปนง่ั ที่ของตวั เอง ในใจกค็ ิดไปดว้ ยวา่ คงตอ้ งหาโอกาสสงั่ สอนหลินซินเหยยี นสกั หน่อย หลินซินเหยยี นทานขา้ วเสร็จก็ทิ้งขา้ วกลอ่ งลงถงั ขยะ แลว้ เดินไปเติมน้าํ ท่ีหอ้ งน้าํ ชา ชิวหยเี ห็นดงั น้นั กร็ ู้สึกวา่ เป็ นโอกาสดีจึงเดินตามเขา้ ไป ต้งั ใจไปยนื อยขู่ า้ งหลงั ของหลินซินเหยยี น รอเธอเทน้าํ เสร็จแลว้ หนั กลบั มา แลว้ เธอน้นั จะต้งั ใจ เดินเขา้ ไปใกลอ้ ีกคร่ึงกา้ ว หลินซินเหยยี น

ไม่ทนั สงั เกตวา่ มีคนยนื อยขู่ า้ งหลงั และชนเขา้ กบั เธอในที่สุด น้าํ ในแกว้ เลยหกใส่กระโปรง ของชิวหยี “น่ีเธอเดินไมด่ ูตามา้ ตาเรือเลยหรือไง? ” ชิวหยตี ่อวา่ เธอ ทาํ น้าํ หกใส่คนอ่ืน เป็ นความผดิ ของเธอจริงๆ เลยรีบพดู ขอโทษ“ขอโทษคะ่ ขอโทษจริงๆ ฉนั ไมไ่ ดต้ ้งั ใจ” “ไม่ไดต้ ้งั ใจ เลยสาดน้าํ ใส่ฉนั ไดง้ ้นั เหรอ?” หลินซินเหยยี นชะงกั ไม่คิดวา่ เธอจะพดู ยากขนาดน้ี “ฉนั กพ็ ดู ขอโทษไปแลว้ ฉนั ไม่ไดต้ ้งั ใจจริงๆ ” หลินซินเหยยี นพดู อยา่ งใจเยน็ “พดู ขอโทษแลว้ มนั จะมีประโยชน์อะไร?ถา้ อยา่ งน้นั ฉนั ตบหนา้ เธอแลว้ พดู วา่ ขอโทษเธอกจ็ ะ ไมเ่ อาเร่ืองใช่หรือเปลา่ ?” ชิวหยไี มย่ อมลดละ ชดั เลยวา่ ไม่อยากใหเ้ ร่ืองจบไปง่ายๆ หลินซินเหยยี นขมวดคิ้วแน่น แบบน้ีมนั เถียงแบบไมม่ ีเหตผุ ลใช่ไหม? การท่ีเอาการไมไ่ ดต้ ้งั ใจทาํ น้าํ หกใส่ มาเทียบกบั ตบหนา้ ง้นั เหรอ? “แลว้ เธอจะเอายงั ไง?” น้าํ เสียงของหลินซินเหยยี นกดต่าํ ลง ชดั เลยวา่ เธอไมย่ อมจบง่ายๆแน่ ขนาดขอโทษยงั ไมม่ ีประโยขชน์เลย ชิวหยรี ับแกว้ มา แลว้ มองไปที่หลินซินเหยยี น “เธอสาดใส่ฉนั แลว้ ฉนั กส็ าดคืน แบบน้ีกถ็ ือวา่ หายกนั ” หลินซินเหยยี นมองแกว้ ในมือเธอท่ีมีควนั ลอยจากแกว้ น้นั ก็รู้สึกอ้ึง นางใช่แคพ่ ดู ยากสะท่ีไหน กนั ท่ีมนั จะทาํ ร้ายเธอชดั ๆ ถา้ เอาน้าํ ร้อนขนาดน้นั สาด ไม่ลวกเธอเหรอ?

เพราะเธอน้นั รีบดื่ม น้าํ ในแกว้ ของเธอเลยผสมน้าํ เยน็ ไว้ ไมไ่ ดร้ ้อนเลย ถึงจะหกใส่กระโปรง เธอมนั กแ็ คจ่ ะเปี ยก ไม่ไดท้ าํ ใหเ้ ธอเป็ นอะไร เธอกาํ มือแน่น จอ้ งชิวหยเี ขมง็ “มนั จะหายกนั ไดย้ งั ไง ถา้ ฉนั โดนลวก เธอกต็ อ้ งรับผดิ ชอบ!” ชิวหยมี องแกว้ ในมือ ในใจกค็ ิดวา่ ไปดว้ ยวา่ ถา้ สาดน้าํ แกว้ น้ีใส่หลินซินเหยยี นจะเกิดอะไรข้ึน ผา่ นมาตอนน้ีอุณภูมิก็ถือวา่ ลดไปบา้ งแลว้ ความร้อนไม่ถึงร้อนองศาหรอก มากสุดกแ็ ค่ลวก เป็ นต่มุ เลก็ ๆ ในเมื่อจะประจบไป๋ จวเู่ วย ก็ตอ้ งลงแรงนิดหน่อย เธอเลยหวั เราะเยาะเลก็ นอ้ ย“มีปัญญาฟ้ องร้อง ชนะฉนั คอ่ ยมาพดู เถอะ!” เธอยงั พดู ไม่ทนั จบ น้าํ กส็ าดไปที่หลินซินเหยยี นทนั ที หลินซินเหยยี นก็ใช่วา่ จะโง่ยนื ใหเ้ ธอสาดน้าํ ใส่ ดว้ ยความที่วา่ เธอขยบั ตวั เร็ว เลยทาํ ใหก้ ระทบ ใส่แผลที่อยตู่ รงหวั เข่าของเธอ ทาํ ใหเ้ ธอน้นั ลม้ ลงกบั พ้นื น้าํ ท่ีสาดมาตกอยตู่ รงเทา้ ของเธอ ทาํ ใหป้ ลายกระโปรงเปี ยกไปเลก็ นอ้ ย ดีท่ีไมโ่ ดนใส่ตวั “เกิดอะไรข้ึน? ”น้าํ เสียงน่ิงเรียบดงั ข้ึน ทาํ ใหค้ นที่มุงดูอยนู่ ้นั ถอยไปอยดู่ า้ นขา้ ง ไป๋ จวเู่ วยยนื อยขู่ า้ งจงจ่ิงหา้ วมองไปที่ชิวหยแี วบหน่ึง ไม่ไดพ้ ดู อะไร ความสมั พนั ธข์ องหลินซินเหยยี นกบั จงจ่ิงหา้ วน้นั คนอ่ืนไม่รู้ดว้ ย แตต่ วั เขารู้ จะช่วยฝ่ ายไหนก็ไมด่ ี ทาํ ตวั เป็ นคนนอกเหตกุ ารณ์ดีท่ีสุด ชิวหยมี องไปที่ไป๋ จวเู่ วย ในใจกค็ ิดวา่ มีนางใหท้ า้ ยก็ไม่กลวั อะไร อีกอยา่ งหลินซินเหยยี นกเ็ ป็ น ลา่ มที่พ่ึงเขา้ มาทาํ งาน “นางต้งั ใจสาดน้าํ ใส่ฉนั แลว้ ไม่กล่าวขอโทษ ฉนั โกรธ เลย——เลยสาดคืนคะ่ ”

จงจ่ิงหา้ วมองผหู้ ญิงท่ีนง่ั อยบู่ นพ้นื ดว้ ยสภาพน่าเวทนา ในตาของเขามีความรู้สึกไมร่ ู้วา่ คือ อะไรข้ึนซ่อนไวใ้ นดวงตาคมนน่ั “เป็ นแบบน้นั เหรอ?” หลินซินเหยยี นลุกยนื ข้ึน อาจเป็ นเพราะเจบ็ แผลตรงหวั เขา่ เกิน ไปเลยทาํ ใหข้ าอ่อนตอนที่ลกุ ยนื ทาํ ใหล้ ม้ ลงไปอีกคร้ัง ในตอนที่เธอคิดวา่ ตวั เองจะลม้ น้นั กม็ ือแขง็ แกร่งคู่หน่ึง ดึงแขนเธอ ไว้ ทาํ ใหเ้ ธอน้นั ตกไปอยใู่ นออ้ มกอดท่ีแสนอบอุ่นนน่ั จงจ่ิงหา้ วกอดเอวของเธอไว้ เอวของเธอนุ่มมาก เหมือนกบั เถาวลั ยเ์ ลย กลวั วา่ ถา้ เขาออกแรงอีก นิดคงจะหกั ไปแลว้ ไม่อยากปล่อยมือออกเลย หลินซินเหยยี นรู้สึกเหมือนรอดชีวติ จากความตาย ถอนหายใจออกยาวเหยยี ด เธอตอ้ งดวงซวย ขนาดไหนกนั ? ก่อนหนา้ น้นั ก็โดนจงจ่ิงหา้ วผลกั ลม้ ไปแลว้ ตอนน้ีกม็ าลม้ อีก “ยนื ไดห้ รือเปลา่ ?” จงจ่ิงหา้ วถาม หลินซินเหยยี นลองท่ีจะขยบั ขาตวั เองแลว้ พยกั หนา้ ตอบ“ได”้ ไมว่ า่ จะเป็ นคนท่ีมุงดูอยู่ หรือจะเป็ นชิวหยี กต็ ่างชะงกั ตามหลกั นิสยั ของจงจ่ิงหา้ ว แลว้ ไม่มีทางออกมือช่วยแน่ ตามดว้ ยสายตาของทุกคนก็มองไปทางไป๋ จวเู่ วย เหมือนเป็ นการถามวา่ ผหู้ ญิงคนน้ีคือใคร? ดูกไ็ ม่ไดโ้ ดดเด่นอะไร ทาํ ไมถึงทาํ ใหท้ ่านประธานจงสนใจได้ “ในเมื่อไมเ่ ป็ นอะไร ทุกคนก็แยกยา้ ยกนั เถอะ” ไป๋ จวเู่ วยอยากใหจ้ บไวๆ เพราะการกระทาํ ของ จงจ่ิงหา้ วน้นั เกินที่เธอคาดหมายไว้

ท้งั ๆที่ บอกแลว้ วา่ จะไมเ่ ปิ ดเผยตวั ตนของเธอ แต่มาโอบนางตอ่ หนา้ ผคู้ นแบบน้ี จะใหค้ นอื่น คิดยงั ไง? ไป๋ จวเู่ วยจอ้ งเขมง็ ไปที่ชิวหยี ทาํ อะไรไมไ่ ดเ้ รื่อง! “ท่านประธานจงคะ ถึงเวลาเขา้ หอ้ งประชุมแลว้ คะ่ ” ไป๋ จวเู่ วยเอย่ เสียงเบา จงจ่ิงหา้ วปลอ่ ยมือออกจากตวั ของหลินซินเหยยี น ยนื ที่หนา้ ประตหู อ้ งดื่มน้าํ ชา มองสภาพของ หอ้ งดว้ ยสายตาเยน็ ยะเยอื ก พดู ข้ึนวา่ “กวนจิ้ง!” กวนจิ้งตอบรับ “ตอ่ กลอ้ งวงจรไปที่หอ้ งของผม” พดู จบกห็ นั กลบั มา แลว้ มองไปที่ไป๋ จวเู่ วย“การประชุมเล่ือน ออกไปคร่ึงชวั่ โมง” ชิวหยที ี่ไดย้ นิ ดงั น้นั กก็ ลวั ข้ึนมา“เลขาไป๋ คะ——” สายตาที่เยน็ ชาของไป๋ จวเู่ วยมองมาน้นั กท็ าํ ใหช้ ิวหยเี งียบปากลง จากน้นั ไป๋ จวเู่ วยก็เดินเขา้ ไปใกลจ้ งจิ่งหา้ ว “ท่านประธานคะ การประชุมไดเ้ ริ่มข้ึนแลว้ และทุก คนกก็ าํ ลงั รอท่านอยู่ ถา้ เล่ือนเวลา——” สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วน้นั เรียบเฉย แลว้ มองไปที่เธอ ก็เพราะสีหนา้ น้ีทาํ ใหไ้ ป๋ จวเู่ วยไมก่ ลา้ ท่ีจะพดู อะไรอีก“ฉนั จะไปเด๋ียวน้ีค่ะ” แตช่ ิวหยนี ้นั นิ่งไมไ่ ดแ้ ลว้ ถา้ ตรวจดูกลอ้ งวงจรละก็ เร่ืองทุกอยา่ งกจ็ ะถกู เปิ ดโปง เป็ นเธอท่ี ต้งั ใจทาํ ใหห้ ลินซินเหยยี นทาํ น้าํ หกใส่เธอ แลว้ เธอกต็ ้งั ใจที่จะหาเร่ืองนาง “พ่ีเวยคะ——” ตอนที่ 32 ความสัมพนั ธ์ในคนื น้นั

“หุบปาก!” ชิวหยที ่ีกาํ ลงั จะพดู น้นั ก็ถกู ไป๋ จวเู่ วยขดั ข้ึน“ทุกคนทาํ งานในบริษทั เดียวกนั กค็ วรท่ี จะอยดู่ ว้ ยกนั แบบสมานฉนั ท์ แคไ่ มไ่ ดต้ ้งั ใจทาํ น้าํ หกใส่เธอหน่อย กไ็ ม่ยอมลดละแบบน้ี มนั ถกู แลว้ เหรอ?” ชิวหยอี า้ ปากไมร่ ู้จะพดู อะไร เธอกลวั กลวั วา่ เรื่องจะถกู เปิ ดโปง แต่เธอกไ็ ม่กลา้ ที่จะต่อตา้ น ไป๋ จวเู่ วยในเม่ือสถานะของนางก็อยอู่ ยา่ งน้นั การท่ีเธอใจเยน็ ลงตอนน้ีอาจจะช่วยตวั เธอได้ หลินซินเหยยี นมองการสนทนาระหวา่ งชิวหยกี บั ไป๋ จวเู่ วยอยา่ งไม่ทิ้งร่องรอยแลว้ รู้สึกหนาว ใช่วา่ หนาวตวั แตเ่ ป็ นหนาวเหน็บใจ เพราะการท่ีเธอแต่งงานกบั จงจ่ิงหา้ ว ทาํ ใหม้ ีคนเกลียดชงั เธอมากขนาดน้ี เดิมที่คิดวา่ เป็ นผลประโยชน์ทางธุรกิจ มาตอนน้ีกลบั กลายมาเป็ นปัญหามากมายขนาดน้ี เธอไม่รู้ และคิดไม่ตก ท้งั ท่ีรู้วา่ การแต่งงานของเธอกบั จงจ่ิงหา้ วน้นั เป็ นธุรกิจอยา่ งหน่ึง แลว้ ทาํ ไมถึงยงั เกลียดเธอขนาดน้ี ชิวหยจี อ้ งหลินซินเหยยี นเขมง็ เธอทาํ เป็ นมองไมเ่ ห็น สงสยั มีแคน่ างนน่ั แหละท่ีไม่รู้วา่ กาํ ลงั โดนคนอ่ืนหลอกใชอ้ ยู่ จากน้นั กวนจิ้งเดินเขา้ มา แลว้ มองไปที่ชิวหยี “คุณถูกไลอ่ อกแลว้ ” ชิวหยนี ิ่งไปชว่ั ขณะ “ฉนั ไม่ไดต้ ้งั ใจนะคะ”

“คุณทาํ อะไรไว้ ยอ่ มรู้ตวั เอง” กวนจิ้งหนั ไปมองไปรอบๆ คนที่มุงอยนู่ ้นั กย็ ดื หนา้ เขา้ มาใกล้ อยากฟังใหช้ ดั วา่ กวนจิ้งน้นั พดู อะไร “อยากรู้ก็ไปดูกลอ้ งวงจรปิ ดที่หอ้ งควบคุม ที่นี่คือบริษทั ไมใ่ ช่ตลาดนดั เราไม่ตอ้ งการพนกั งาน ท่ีไม่เป็ นน้าํ หน่ึงใจเดียวกนั หวงั วา่ ทุกคนจะไมท่ าํ ตาม”พดู จบกวนจิ้งกบ็ อกใหท้ ุกคนแยกยา้ ย“มี อะไรทาํ ก็ไปทาํ ซะ” ทุกคนกลบั ไปท่ีตาํ แหน่งของตวั เอง หลินซินเหยยี นก็เช่นเดียวกนั จงจิ่งหา้ วเดินออกมาจากหอ้ ง ทาํ งานแลว้ ไปเดินไปท่ีหอ้ งประชุม ชิวหยที ่ีเห็นจงจ่ิงหา้ วน้นั ก็วงิ่ ไปหา “ท่านประธานจงคะ ฉนั ไมไ่ ดต้ ้งั ใจนะคะ” จงจิ่งหา้ วไม่อยากที่จะฟังในสิ่งท่ีเธอพดู จึงเดินผา่ นเธอไป มุง่ ไปทางหอ้ งประชุม ชิวหยยี งั คงจะเขา้ ไปหา แตก่ ถ็ ูกกวนจิ้งดึงไว“้ ทาํ อะไรไวก้ ร็ ู้อยแู่ ก่ใจ นิสยั ของท่านประธานจง เธอก็รู้อยวู่ า่ เป็ นยงั ไง” “แต—่ —” ชิวหยอี า้ ปากอยากที่จะอธิบาย กลบั พบวา่ ไมส่ ามารถที่จะโตเ้ ถียงอะไรไดอ้ ีก กวนจิ้งปรามเธอผา่ นทางสายตาแลว้ เดินไปทางหอ้ งประชุม ชิวหยไี ม่อยากทิ้งงานน้ีไป เธอตอ้ งไปขอใหไ้ ป๋ จวเู่ วย ดว้ ยความสมั พนั ธข์ องไป๋ จวเู่ วยกบั จงจ่ิง หา้ วแลว้ แค่นางช่วยพดู ให้ อาจจะพลิกแพลงสถานการณ์ได้ เธอจึงรออยหู่ นา้ หอ้ งประชุม เวลาผา่ นไปหน่ึงชวั่ โมงการประชุมกไ็ ดจ้ บลง ประตูหอ้ งประชุมเปิ ดออกมา ร่างสูงใหญข่ องจง จิ่งหา้ วยนื อยตู่ รงที่ประตู ขา้ งหลงั ก็เป็ นกวนจิ้งกบั ไป๋ จวเู่ วย พอเห็นเธอแลว้ กข็ มวดคิว้ แน่น

ชิวหยวี งิ่ เขา้ ไปดึงแขนของไป๋ จวเู่ วยไว้“พ่ีเวยคะ พ่ชี ่วยพดู ใหฉ้ นั หน่อยสิคะ ที่ฉนั แกลง้ หลิน ซินเหยยี นก็เพือ่ พ่ีนะคะ——” “เธอพดู บา้ อะไรเน่ีย?” ไป๋ จวเู่ วยหนา้ เครียด ผลกั เธอออกทนั ที “แต่พี่เป็ นคนบอกเองนะคะวา่ ไมช่ อบนาง” ชิวหยคี ิดไม่ถึงวา่ เธอจะเปลี่ยนสีไดไ้ วขนาดน้ี “ฉนั ไม่ชอบนาง แลว้ ฉนั ไดบ้ อกใหเ้ ธอแกลง้ นางหรือเปลา่ ?” ไป๋ จวเู่ วยถาม เธอไมช่ อบหนา้ หลินซินเหยยี น เรื่องน้ีจงจ่ิงหา้ วรู้อยแู่ ลว้ เธอไมส่ ามารถปฏิเสธได้ ไป๋ จวเู่ วยไมไ่ ดพ้ ดู ใหแ้ น่ชดั กจ็ ริง แต่สิ่งท่ีเธอพดู ก็เหมือนเป็ นการบอกนยั ๆไปแลว้ “แตว่ า่ ——” “ทาํ เองก็ตอ้ งรับผลที่ตามมาเอง” ไป๋ จวเู่ วยเรียกเจา้ หนา้ ที่รักษาความปลอดภยั เขา้ มา “ลากเธอ ออกไป” “พ่ีเวยคะ ช่วยพดู ใหฉ้ นั หน่อยนะคะ ฉนั เสียงานน้ีไปไมไ่ ดจ้ ริงๆ!” ไป๋ จวเู่ วยไม่ยอมพดู อะไรออกมา การท่ีนางพดู โดยไม่รู้ถึงความรุนแรงน้นั จะทาํ ใหจ้ งจิ่งหา้ วคิด ยงั ไงกบั เธอ? ไมม่ ีทางซะหรอก พอไม่เห็นถึงความหวงั ชิวหยกี ็ตะโกนใส่ไป๋ จวเู่ วยวา่ “ไป๋ จวเู่ วยนี่เธอไดด้ ีแลว้ ถีบหวั ส่งเลยนะ เธอมนั เสแสร้งทาํ มาเป็ นดี เธอทาํ ใหฉ้ นั ตอ้ งตกงาน เธอจะไมไ่ ดต้ ายดีแน—่ —” “ยงั ไม่ลากออกไปอีก จะใหเ้ ธออยกู่ ่อกวนตอ่ หรือไง?” กวนจิ้งตะโกนด่า พนกั งานรักษาความ ปลอดภยั ก็ออกแรงดึงเธอออกไป และเสียงของเธอก็เงียบหายไปในทางเดินอยา่ งรวดเร็ว จงจ่ิงหา้ วรู้สึกราํ คาญเร่ืองที่เกิดข้ึนน้ีมากเลยเดินออกไปอยา่ งรวดเร็ว

ไป๋ จวเู่ วยกต็ ามไปดว้ ย หลงั จากที่เขา้ ไปในหอ้ งทาํ งาน ไป๋ จวเู่ วยก็กอดเอวของเขาไวจ้ ากดา้ นหลงั “อะหา้ ว นายฟังฉนั นะ——”เธอเอาหนา้ ของตวั เองแนบไปที่แผน่ หลงั กวา้ งน้นั “ฉนั แคบ่ อกไมช่ อบนาง แตฉ่ นั ไมไ่ ดใ้ หใ้ ครไปแกลง้ นางหรอกนะ——” จงจ่ิงหา้ วกม้ มองมือของเธอที่กอดเอวตวั เองไว“้ ผมเคยบอกคุณแลว้ วา่ จะใหส้ ถานะกบั คุณ ทาํ ไมตอ้ งรีบร้อนขนาดน้ีดว้ ยล่ะ?” พดู แลว้ ก็ดึงมือของเธอออก“ผมแตะตอ้ งคุณไปแลว้ ไม่วา่ จะดว้ ยเพราะสถานการณ์เป็ นอยา่ งไร ผมกจ็ ะรับผิดชอบคุณเอง หลงั จากน้ีกไ็ ม่ตอ้ งไปแกลง้ อะไรเธออีก” ไป๋ จวเู่ วยไมย่ อมปล่อยมือ แต่แรงของจงจ่ิงหา้ วน้นั มากเกินไป เธอไม่สามารถที่จะตา้ นทานไหว จึงไดแ้ คป่ ลอ่ ยมือ “อะหา้ ว ฉนั ไมไ่ ดท้ าํ จริงๆนะ ถึงฉนั จะทาํ อะไรผดิ มนั ก็มนั ก็เพ่ือคุณนะ ฉนั รักคุณ มนั ผิดเหรอ? อยกู่ บั คุณมานานขนาดน้ีแลว้ คุณยงั ไมร่ ู้นิสยั ของฉนั อีกเหรอ? ” ไป๋ จวเู่ วยพดู ดว้ ยท้งั น้าํ ตา “เพ่อื คุณแลว้ อยา่ พดู แคว่ า่ ใหค้ ุณท้งั ตวั เลย บอกใหต้ ายเพอ่ื คุณฉนั กย็ อม ฉนั ชอบคุณ รักคุณ ฉนั กลวั จะเสียคุณไป!” สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วไมไ่ ดอ้ ่อนลงเลยสกั นิด ไม่ใช่เพราะความจริงใจของเธอ ทุกอยา่ งลว้ นเป็ น แค่ความสมั พนั ธใ์ นคืนน้นั เท่าน้นั จงจิ่งหา้ วยนื มือไปเชด็ น้าํ ตาตรงหางตาเธอ “ผมไม่ไดด้ ่าคุณสกั หน่อย ร้องไหท้ าํ ไม เพอื่ ใหผ้ ม ใจออ่ นเหรอ?” น้าํ ตาท่ีคลออยใู่ นตาน้นั ไหลรินออกมา เธอพดู ดว้ ยเสียงสะอ้ืนวา่ “ฉนั กลวั คุณจะไม่เอาฉนั แลว้ ต้งั แตเ่ ลก็ จนโตฉนั ไมม่ ีพอ่ แมห่ รือญาติ เติบโตในสถานเด็กกาํ พร้า ฉนั ต้งั ใจเรียน สูก้ บั ชีวติ เพอื่ ที่จะออกจากที่นนั่ และแลว้ สวรรคก์ เ็ ห็นใจ ทาํ ใหฉ้ นั ไดเ้ จอกบั คุณ คุณเป็ นญาติคนเดียวที่ ฉนั มีในตอนน้ี เป็ นคนที่ฉนั รัก ฉนั ไม่สามารถเสียคุณไปได—้ —”

“ไมห่ รอก สิ่งที่ผมเคยพดู ไว้ จะทาํ ใหเ้ ธอทุกอยา่ ง”เขาเก็บมือลง หนั กลบั ไปไมม่ องเธออีก“ไป ทาํ งานเถอะ” ไป๋ จวเู่ วยยงิ่ มองยงิ่ ไม่เขา้ ใจผชู้ ายคนน้ี “อะหา้ ว——” “ไปเถอะ”สีหนา้ ของเขามีความราํ คาญปนอยเู่ ลก็ นอ้ ย เห็นไดช้ ดั วา่ ไมอ่ ยากพดู เรื่องน้ีอีก ไป๋ จวเู่ วยจึงไดแ้ ต่เดินออกจากหอ้ งทาํ งานไปก่อน การกระทาํ ของจงจิ่งหา้ วยง่ิ มองยงิ่ ทาํ ใหเ้ ธอน้นั ดูไมเ่ ขา้ ใจ กเ็ พราะความไมม่ น่ั ใจน้ีท่ีทาํ ใหใ้ จ ของเธอท่ีเคยสงบน้นั เร่ิมหวนั่ ข้ึนมา เธอเดินเขา้ ไปในหอ้ งน้าํ แลว้ กดสายหน่ึงโทรออกไป “เธอบอกวา่ ลงมือจดั การแลว้ ไมใ่ ช่เหรอ?ทาํ ไมนางนน่ั ยงั อยดู่ ีในบริษทั น้ีอีกละ่ ?” “พลาดนิดหน่อยน่ะ” หลินหยหู่ านกห็ วั ร้อนเช่นกนั ไป๋ จวเู่ วยโกรธจนอยากด่าคน แต่ตอนน้ียงั ตอ้ งใหเ้ ธอช่วยอยู่ ไดแ้ ค่เกบ็ อารมณ์ตวั เองลง“ทาํ ไม ถึงพลาดได?้ ” “ฉนั กบั แม่ชะลา่ ใจเกินไปหาแค่ผชู้ ายแคค่ นเดียว สุดทา้ ยทาํ ใหเ้ ธอหนีไปจนได!้ ” ไป๋ จวเู่ วยอยากจะด่าวา่ พวกโง่จริงๆ! “แลว้ เธอกป็ ลอ่ ยนางนน่ั ไปแบบน้ีนะเหรอ?” “แม่ฉนั บอกวา่ นางนนั่ ตอ้ งระวงั ตวั ข้ึนแน่ ช่วงน้ีเลยหยดุ ท่ีจะทาํ อะไรก่อน”อีกอยา่ งที่บริษทั ก็ เกิดเร่ือง หลินกวั๋ อนั กไ็ ม่ไดด้ ีกบั แม่ของเธอเหมือนแต่ก่อน

ตอนน้ีพวกเธอตอ้ งจบั หลินกวั๋ อนั ไวก้ ่อน ถา้ เกิดเป็ นอยา่ งแปดปี ก่อน ท่ีส่งตวั พวกเธอไปที่อื่นอยา่ งแมล่ กู จวงจื่อจิ่นนน่ั ละ่ ก็ ตอนน้นั แหละคือจบกนั จริงๆ ไป๋ จวเู่ วยร้อนรนไปหมด แตเ่ ธอจะลงมือเองไมไ่ ด้ ไดแ้ คอ่ ดทนไว“้ ถา้ อยา่ งน้นั กเ็ ร่งมือหน่อยก็ แลว้ กนั ” “ทาํ ไมเธอถึงร้อนรนกวา่ ฉนั อีกหละ่ ?” ไป๋ จวเู่ วยชะงกั พ่ึงนึกไดว้ า่ เมื่อสกั ครู่เธอน้นั ร้อนรนเกินไป “ไม่หนิ ฉนั ก็ใจร้อนแทนเธอไม่ใช่ หรือไง? นางหลินซินเหยยี นนนั่ ไมเ่ หมาะสมกบั จงจ่ิงหา้ วไดย้ งั ไงกนั เธอวา่ ใช่ไหม?” “แน่นอน แทจ้ ริงแลว้ ตอ้ งเป็ นฉนั สิที่ไดแ้ ตง่ งานกบั จงจ่ิงหา้ ว หลินซินเหยยี น แพศยานน่ั ไม่มี สิทธ์ิ!” ไป๋ จวเู่ วยยมิ้ เยาะ หลินซินเหยยี นไม่มีสิทธ์ิ แลว้ คิดวา่ นางจะมีหรือไง? ถา้ ไม่ใช่วา่ ตอ้ งใชน้ างละก็ ไป๋ จวเู่ วยไม่คิดอยากจะเสวนากบั เธอเลยสกั นิด “คราวหนา้ หา้ มพลาดอีกนะ”พดู จบไป๋ จวเู่ วยก็กดวางสายไป สองวนั ก่อน—— ตอนที่ 33 แผนการของเสิ่นซิ่วฉิง สองวนั ก่อนเธอไปท่ีด่ืมเหลา้ คนเดียวท่ีผบั แลว้ เจอกบั หลินหยหู่ านท่ีนน่ั โตะ๊ ของท้งั สองอยขู่ า้ งๆกนั ตอนน้นั หลินหยหู่ านกด็ ื่มไปเยอะพอสมควรแลว้ เพราะเห็นวา่ จง จิ่งหา้ วไม่ไดพ้ ิการ และพลาดโอกาสที่จะแต่งงานเขา้ ตระกลู จง