กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม1

ไป๋ จวเู่ วยเลยทาํ ทีเขา้ ไปตีสนิทดว้ ย ละไดร้ ู้มาจากเธอวา่ นางก็เป็ นคนของตระกลู หลิน เหมือนกนั และเกลียดหลินซินเหยยี นเช่นกนั ไป๋ จวเู่ วยอยกู่ บั จงจ่ิงหา้ วทุกวนั ถา้ เธอลงมือจดั การกบั หลินซินเหยยี นเองกบั มือละก็ ตอ้ งโดน จบั ไดแ้ น่ๆ ดงั น้นั ในตอนน้นั เธอจึงตดั สินใจท่ีจะใชห้ ลินหยหู่ านเป็ นเครื่องมือ ถึงแมห้ ลินหยหู่ านน้นั ไดม้ ีหนา้ ตาเหมือนกบั เสิ่นซิ่วฉิง แต่กลบั ไมม่ ีสมอง สภาพจิตใจของเดก็ อายสุ ิบเจด็ น้นั ไม่ไดโ้ ตขนาดน้นั ไป๋ จวเู่ วยน้นั กา้ วเขา้ มาในสงั คมก่อนแลว้ ยงิ่ อยกู่ บั จงจ่ิงหา้ ว การพดู น้นั กถ็ ือวา่ ไมเ่ ลว เธอบอกกบั หลินหยหู่ านวา่ ตวั เธอน้นั ไดท้ าํ งานอยใู่ นวา่ นเซิ่งกรุ๊ป สามารถท่ีจะช่วยเธอจดั การ กบั หลินซินเหยยี นได้ หลินหยหู่ านที่ไดย้ นิ คาํ พดู โนม้ นา้ วของไป๋ จวเู่ วยแลว้ ก็ตกลงช่วยกนั และในตอนน้ีที่หลินหยหู่ านกลบั ไปแลว้ กไ็ ปพดู ความเห็นของตวั เองกบั เสิ่นซิ่วฉิง เสิ่นซิ่วฉิงกก็ ลวั วา่ หลินซินเหยยี นจะใชอ้ าํ นาจมาลา้ งแคน้ เหมือนกนั แปดปี ก่อน เธอไดต้ ้งั ครรภเ์ ดก็ ชายตวั เลก็ ๆเลยไดข้ ้ึนมายงั ตาํ แหน่ง แลว้ เพราะเดก็ คนน้ีทาํ ให้ เธอน้นั ถกู ตอ้ งตามกฎหมาย ทาํ ใหห้ ลินกว๋ั อนั ส่งสองแม่ลกู น้นั ออกไป ฉะน้นั หลินหยหู่ านท่ีเสนอข้ึน เสิ่นซิ่วฉิงกต็ อบตกลงทนั ที ท้งั สองไดจ้ า้ งผชู้ ายคนหน่ึง วางแผนเอาตวั หลินซินเหยยี นไปที่ที่ไม่มีคน ขม่ ขืนเธอแลว้ ถา่ ยรูป ไว้ ทาํ ลายเธอ ใหจ้ งจิ่งหา้ วน้นั เกลียดเธอ แต่คิดไม่ถึงวา่ เธอน้นั หนีพน้ ไปเสียได้

หลินหยหู่ านท่ีไดร้ ับสายจากไป๋ จวเู่ วยกว็ ง่ิ ลงตึก อยากท่ีจะคุยกบั เสิ่นซิ่วฉิงวา่ ข้นั ต่อไปจะทาํ อยา่ งไรกบั หลินซินเหยยี น แต่กลบั พบวา่ บรรยากาศในหอ้ งรับแขกน้นั ตึงเครียดไปหมด สีหนา้ ของหลินกว๋ั อนั และเส่ินซิ่วฉิงน้นั ไมค่ อ่ ยดีนกั เธอเดินเขา้ มา นงั่ ลงขา้ งๆเสิ่นซิ่วฉิง ควงแขนเธอไว้“แม่คะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เสิ่นซิ่วฉิงเรียบตึง ไม่พดู อะไร สีหนา้ ของหลินกว๋ั อนั น้นั กเ็ รียบตึงเช่นกนั เขาพดู ข้ึนดว้ ยน้าํ เสียงเยน็ ชาวา่ “ผมกไ็ ม่ไดใ้ หค้ ุณทาํ อะไร แคใ่ หค้ ุณขอโทษนาง ใหน้ างน้นั ไม่ถือสากบั เร่ืองราวในอดีตที่ผา่ นมา ตอนน้ีบริษทั กาํ ลงั ประสบปัญหา ตอ้ งการความช่วยเหลือจากนาง!” พดู ใหถ้ ูกกค็ ือตอ้ งการความช่วยเหลือจากจงจิ่งหา้ ว เหมือนวา่ หลินซินเหยยี นน้นั ไดร้ ับความช่ืนชอบจากจงจ่ิงหา้ ว เขาเลยตอ้ งใชห้ ลินซินเหยยี น เป็ นตวั ช่วย วนั น้นั ท่ีฟังน้าํ เสียงของหลินซินเหยยี นแลว้ รู้สึกวา่ เธอน้นั ยงั คงถือเรื่องในตอนน้นั อยู่ หลินกว๋ั อนั ยงั คงมีความรู้สึกกบั เสิ่นซิ่วฉิง ถา้ ไมถ่ ึงข้นั บานปลายก็ไมไ่ ดค้ ิดท่ีจะหยา่ กบั เธอ “พอ่ คะ พอ่ จะใหแ้ ม่ขอโทษใครเหรอคะ?” หลินหยหู่ านงงไปหมด “ลกู กด็ ว้ ย เหยยี นเหยยี นเป็ นพีส่ าวของลกู หลงั จากน้ีก็ดีกบั นางหน่อย” หลินกว๋ั อนั มองไปที่ เสิ่นซิ่วฉิง “คุณคิดใหด้ ีๆละกนั ฉนั จะโทรไปหานางเรียกมาทานขา้ วเยน็ ดว้ ยกนั ” หลินหยหู่ านนิ่งไมไ่ ดเ้ หมือนเสิ่นซิ่วฉิง พอไดย้ นิ วา่ ใหแ้ ม่ขอโทษหลินซินเหยยี นกล็ กุ พรวด ข้ึนมาจากโซฟาทนั ที “พอ่ คะ ทาํ ไมแมต่ อ้ งขอโทษเธอดว้ ยคะ?” ตาของหลินกว๋ั อนั กระตุกทนั ที ลกู สาวท่ีปกติจะทาํ ตวั น่ารักเช่ือฟังน้นั ตอนน้ีกลบั เถียงกลบั แบบน้ีทาํ ใหเ้ ขาชะงกั ไปเลก็ นอ้ ย

“ฉนั เป็ นพอ่ ของแก มนั สมควรแลว้ เหรอท่ีลูกพดู แบบน้ีกบั พอ่ น่ะ?” เธอทาํ ใหห้ ลินกวั๋ อนั โกรธ จนได้ “ฉนั จะบอกอะไรใหน้ ะ ถา้ คุณยอมพดู ขอโทษโดยดี เรากจ็ ะพดู กนั ง่ายหน่อย ถา้ ไม่ยอม พดู ละก็ ง้นั เรากห็ ยา่ กนั ซะ! ” ถา้ ใหเ้ ลือกระหวา่ งผหู้ ญิงกบั บริษทั เขาเลือกบริษทั อยแู่ ลว้ ถา้ มีฐานะในสงั คม อยากไดผ้ หู้ ญิงแบบไหนที่จะไมม่ ?ี ไมม่ ีเงิน ไมม่ ีฐานะในสงั คม แบบน้นั แหละท่ีเรียกวา่ ไมม่ ีอะไรเลย! “พอ่ คะ——” “หานหาน!” เสิ่นซิ่วฉิงพดู ขดั ลูกสาวตวั เองข้ึนมา เร่ืองน้ีแสดงใหเ้ ห็นชดั แลว้ วา่ หลินกวั๋ อนั เลือก บริษทั ยงั ไวห้ นา้ เธอที่ไหนกนั ? ถา้ เขาจริงจงั ข้ึนมากค็ งจะหยา่ กบั เธอจริงๆ เขากเ็ คยเป็ นสามีภรรยากบั จวงจื่อจิ่นมาต้งั หลายปี ยงั บอกวา่ หยา่ กห็ ยา่ เลย หลินหยหู่ านโกรธจนกระทืบเทา้ ลงพ้ืน“ทาํ ไมละ่ คะพอ่ ? หลินซินเหยยี นมนั คือใครกนั ทาํ ไม ตอ้ งขอโทษเธอดว้ ย?!” ปัง! เสียงดงั สนน่ั ไปทว่ั แกว้ น้าํ บนโตะ๊ ถกู หลินกวั๋ อนั ขวา้ งออกไป เขามองเสิ่นซิ่วฉิงดว้ ยดวงตาแดง ก่าํ “น่ีนะเหรอลกู สาวท่ีคุณสงั่ สอนออกมา?” เสิ่นซิ่วฉิงรีบลุกยนื ข้ึน“กว๋ั อนั หานหานคงไม่อยากใหฉ้ นั เสียหนา้ เธอไมไ่ ดต้ ้งั ใจหรอกค่ะ” พดู แลว้ ก็ดึงหลินหยหู่ าน “รีบขอโทษพอ่ เด๋ียวน้”ี หลินหยหู่ านไม่ยอม เธอไม่รู้สึกวา่ ตวั เองผิด

“เร็วเขา้ !” เสิ่นซิ่วฉิงพดู เสียงดุ ปกติยอมใหก้ ็แลว้ ไป ตอนน้ีมนั อยใู่ นสถานการณ์ไหนแลว้ ? เธอทาํ แบบน้ี ยงิ่ จะทาํ ใหห้ ลินกวั๋ อนั โกรธ พอถึงเวลาโดนไล่ออกจากบา้ นจริงๆตอนน้นั แหละ แยแ่ น่! หลินหยหู่ านหายใจฟึ ดฟัด ไม่ยอมพดู เสิ่นซิ่วฉิงโกรธจนตีเขา้ ที่แผน่ หลงั เธอทีหน่ึง “ปกติแมส่ อนลูกแบบน้ีเหรอ? รีบบอกพอ่ สะวา่ ลกู ผิดไปแลว้ ! ” ตอนที่เสิ่นซิ่วฉิงกาํ ลงั พดู น้นั ก็ส่งสายตาบอกเธอไปดว้ ย หลินหยหู่ านก็ยงั คงไมย่ อมอยดู่ ี แตพ่ อสงั เกตเห็นถึงความรุนแรงของเรื่องน้ีเขา้ “พอ่ คะ หนูผดิ ไปแลว้ ค่ะ” หลินกว๋ั อนั คร้านท่ีจะยดื เย้อื กบั ท้งั สอง“เตรียมอาหารเยน็ ใหห้ รูหราดว้ ย” เขาเดินออกจากบา้ นไป แลว้ ทิ้งคาํ พดู ไวแ้ คน่ ้นั ท่ีบริษทั ยงั มีเร่ืองมากมายรอใหเ้ ขาจดั การ พอเดินไปถึงตรงประตกู ็หนั กลบั มามองอีกรอบ“เรื่องในบริษทั พวกคุณช่วยอะไรผมไม่ได้ ได้ แต่ใชเ้ งินไปวนั ๆ ถา้ เรื่องแคน่ ้ีพวกคุณยงั ทาํ ไดไ้ ม่ดี แลว้ พวกคุณจะยงั มีประโยชน์อะไรอีก?” แทจ้ ริงแลว้ หลินกวั๋ อนั กย็ งั เป็ นคนท่ีโหดเห้ียมไร้ความปราณีอยดู่ ี แมจ้ ะชอบเส่ินซิ่วฉิงก็ตาม เมื่อยามอยหู่ นา้ ผลประโยชน์แลว้ ก็ยอ่ มท่ีจะสละได้ หลินหยหู่ านโกรธจนกดั ฟันดงั กรอด “น่ีพอ่ เป็ นบา้ ไปแลว้ เหรอ?!”

เสิ่นซิ่วฉิงทิ้งตวั นง่ั ลงบนโซฟา บอกอยา่ งเยาะเยย้ วา่ “เขาใช่เป็ นบา้ ท่ีไหนกนั ?พอ่ ของลูกฉลาด จะตายไป ตอนน้ีเขาเห็นวา่ หลินซินเหยยี นน้นั เป็ นที่ชื่นชอบของจงจ่ิงหา้ ว เลยอยากใชเ้ ธอเป็ น เคร่ืองมือในการท่ีจะใหจ้ งจ่ิงหา้ วช่วยบริษทั เขาพน้ จากช่วยวกิ ฤต” ไดย้ นิ ดงั น้นั แลว้ หลินหยหู่ านยง่ิ โกรธเขา้ ไปอีก“ถา้ หนูเป็ นคนแต่งงานกบั จงจิ่งหา้ วพอ่ ก็คงไม่ ทาํ แบบน้ีกบั เราหรอก!” เสิ่นซิ่วฉิงมองลูกสาวตวั เอง ลูกสาวเธอก็ไมไ่ ดแ้ ยก่ วา่ หลินซินเหยยี นสกั หน่อย เธอดึงหลินหยหู่ านมานง่ั ลงขา้ งตวั เอง“ตอนน้ีไมใ่ ช่เวลาที่จะมานง่ั โมโห”เธอหนั ไปหาลกู สาว ของเธอ“ลูกชอบจงจ่ิงหา้ วไหม?” น่ีมนั พดู เพอ้ เจอ้ ไม่ใช่เหรอ? หลินหยหู่ านท่ีพอนึกถึงจงจิ่งหา้ ว บนแกม้ ของเธอกแ็ ดงระเรื่อ เธอยงั อายนุ อ้ ย ยงั เกบ็ อารมณ์ ความรู้สึกไม่คอ่ ยเก่ง กม้ หนา้ ดว้ ยความเขินอาย พดู ยอมรับเสียงเบา เสิ่นซิ่วฉิงจบั มือลกู สาวของเธอไวแ้ น่น“ท่ีจริงแลว้ กใ็ ช่วา่ จะไมม่ ีโอกาส” “โอกาสอะไรเหรอคะ?” หลินหยหู่ านดีใจ ในใจของเส่ินซิ่วฉิงไดค้ ิดแผนการไวแ้ ลว้ เธอมองไปท่ีลกู สาว“โอกาสอะไรลูกไมต่ อ้ งสน หรอก ลกู แคม่ ีหนา้ ท่ีแตง่ ตวั สวยๆกพ็ อ ท่ีเหลือปลอ่ ยใหแ้ ม่เป็ นคนจดั การเอง” ก่อนเลิกงานหลินซินเหยยี นไดร้ ับสายจากหลินกวั๋ อนั วา่ ใหเ้ ธอกลบั ไปทานขา้ วเยน็ ดว้ ยกนั ที่ บา้ น บอกวา่ ใหพ้ าจงจิ่งหา้ วไปดว้ ย หลินซินเหยยี นไม่รู้วา่ หลินกว๋ั อนั เกิดความสงสยั หรือไม่ เลยจงใจสืบความสมั พนั ธข์ องเธอกบั จงจิ่งหา้ ว

ถา้ ใหห้ ลินกวั๋ อนั รู้เขา้ วา่ เธอน้นั ไม่ไดร้ ับความช่ืนชอบของจงจ่ิงหา้ วละก็ การท่ีจะแยง่ ของคืน และแกแ้ คน้ ที่เสิ่นซิ่วฉิงเคยทาํ ร้ายเธอน้นั ก็จะยากข้ึน แต่การที่จะใหจ้ งจิ่งหา้ วยอมตกลงกลบั ตระกลู หลินกบั เธอเหมือนวา่ เป็ นเรื่องที่เป็ นไปไม่ได้ เอกสารฉบบั สุดทา้ ยแปลเสร็จแลว้ หลินซินเหยยี นนงั่ อยทู่ ่ีโตะ๊ กาํ ลงั คิดวา่ จะพดู ยงั ไงใหจ้ งจ่ิง หา้ วยอมกลบั บา้ นกบั เธอ เธอนงั่ คิดไปนานมาก กค็ ิดวธิ ีอะไรไม่ออกอยดู่ ี ไป๋ จวเู่ วยเพราะมีหนา้ ที่ตอ้ งทาํ เลยไม่ไดอ้ ยตู่ าํ แหน่งทาํ งานของเธอ หลินซินเหยยี นใชโ้ อกาสท่ี เธอไม่อยนู่ ้ีเดินเขา้ ไปคุยกบั จงจ่ิงหา้ ว เธอลุกข้ึนจากท่ีนง่ั ตวั เอง รู้สึกวา่ เดินเขา้ ไปแบบน้ีกไ็ ม่มีเหตผุ ลอะไรเขา้ ไป สายตาของเธอเลย ไปตกอยทู่ ่ีเอกสารที่เธอแปลเสร็จ ถือข้ึนไวใ้ นมือ ปกติแลว้ ไป๋ จวเู่ วยกนั เพ่ือไมใ่ หเ้ ธอกบั จงจ่ิงหา้ วไดม้ ีปฏิสมั พนั ธ์อะไรกนั เอกสารที่เธอแปล เสร็จแลว้ ไป๋ จวเู่ วยจะเป็ นคนเอาเขา้ ไปใหจ้ งจิ่งหา้ วเอง ถึงหนา้ หอ้ งทาํ งาน เธอยนื สูดหายใจเขา้ ลึกๆ ถึงจะยกมือข้ึนเคาะประตู ไดย้ นิ คาํ อนุญาตแลว้ เธอถึงจะดนั ประตเู ขา้ ไป—— ตอนที่ 34 ไปให้ท้ายภรรยา หอ้ งทาํ งานของจงจิ่งหา้ วน้นั มีความทนั สมยั เป็ นอยา่ งมาก หอ้ งกวา้ งสะอาดตา ออกแบบเรียบ ง่าย เป็ นสีโทนเดียว ใหค้ วามรู้สึกใจเยน็ และน่าเกรงขาม ดา้ นขา้ งเป็ นกระจกบานใหญ่ แสง สวา่ งในหอ้ งดีมาก ยนื อยตู่ รงน้นั สามารถท่ีจะมองเห็นทิวทศั น์ทว่ั เมืองได้

จงจ่ิงหา้ วกาํ ลงั อา่ นเอกสารอยู่ ไม่ไดเ้ งยหนา้ ข้ึนมอง หลินซินเหยยี นถือเอกสารเดินไปตรงหนา้ แลว้ ยน่ื ออกไป จงจ่ิงหา้ วไม่ไดร้ ับ แตเ่ ป็ นการพดู บอกใหว้ า่ “วางบนโตะ๊ ” หลินซินเหยยี นวางเอกสารลง อา้ ปากที่จะพดู หลายคร้ังแต่กค็ ิดคาํ พดู ไม่ออก แบบน้ีมนั จะเริ่มยงั ไงด?ี พดู วา่ คุณจงนายสามารถกลบั บา้ นกบั ฉนั หน่อยไดไ้ หม? แคค่ ิดหลินซินเหยยี นก็รู้เลยวา่ ตอ้ งถกู ปฏิเสธแน่ๆ จงจ่ิงหา้ วคิดวา่ เป็ นไป๋ จวเู่ วย “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” เขาพลิกกระดาษไปอีกหน่ึงหนา้ ยงั คงไม่ละสายตาจากเอกสาร “ฉนั มีเรื่องอยากใหค้ ุณจงช่วย” หลินซินเหยยี นกล้นั หายใจพดู ออกไป เหมือนวา่ เสียงที่ไดย้ นิ น้นั ไม่ใช่ไป๋ จวเู่ วยเขาเลยเงยหนา้ ข้ึนมอง ก็เห็นหลินซินเหยยี นท่ียนื อยู่ ตรงหนา้ หลินซินเหยยี นส่งยมิ้ ไปใหท้ นั ท“ี คุณจง” วนิ าทีที่เห็นเธอน้นั ดวงตาของเขาแวบผา่ นความชอบใจข้ึน แตก่ ็หายไปอยา่ งรวดเร็ว เหมือนวา่ การท่ีเธอมายนื อยหู่ นา้ โตะ๊ ทาํ งานของเขาเป็ นเรื่องเหนือการคาดหมายมาก จงจ่ิงหา้ วปิ ดเอกสารท่ีดูอยลู่ ง นง่ั เอนตวั ไปพงิ เกา้ อ้ี สายตาจึงตกไปอยทู่ ่ีตวั ของเธอ การมอง พจิ ารณาที่ไม่คิดจะเกบ็ สกั นิด ใบหนา้ ลาํ คอ หนา้ อก เอวบางของเธอ ทุกที่ทุกตารางนิ้ว เขาไม่ คิดจะพลาดเลยสกั นิด

“มาหาผมมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” หลินซินเหยยี นหลบสายตาหยอกลอ้ ของเขา“คุณจง คุณรู้หรือเปลา่ วา่ เพราะคุณทาํ ใหฉ้ นั ตอ้ ง ลาํ บากขนาดไหน?” “หืม?” จงจ่ิงหา้ วแปลกใจไมน่ อ้ ย หลินซินเหยยี นกาํ มือตวั เอง พดู อยา่ งใจเยน็ วา่ “ไป๋ จวเู่ วยหาเรื่องฉนั ในบริษทั เรื่องน้ีคงไม่ตอ้ ง ใหฉ้ นั พดู คิดวา่ คุณจงคงรู้แลว้ มีอีกอยา่ งคือ เม่ือวานฉนั เกือบโดนคนลอบทาํ ร้าย กเ็ พราะ แต่งงานกบั นาย เพราะฉะน้นั แลว้ เพ่อื ความปลอดภยั ของฉนั คุณจงกลบั บา้ นพร้อมฉนั ได้ หรือไม?่ ” จงจ่ิงหา้ วใชม้ ือขา้ งหน่ึงค้าํ หนา้ ผากไว้ แลว้ ใชน้ ิ้วกดตรงขมบั ตวั เอง เหมือนวา่ เขาน้นั จะลา้ มาก แลว้ ไมย่ อมส่งเสียง หลินซินเหยยี นที่ยนื อยนู่ ้นั กท็ าํ อะไรไมถ่ ูก ไม่รู้วา่ เขาน้นั หมายความวา่ อยา่ งไร ผา่ นไปสกั พกั เขาก็ลืมตาข้ึน“เมื่อก้ีเธอพดู วา่ อะไรนะ?” “นายกลบั ตระกลู หลินพร้อมกบั ฉนั หน่อยไดไ้ หม” หลินซินเหยยี นพดู อีกคร้ัง เสียงของเขาต่าํ และนุ่มนวล“อ่อ” ไดห้ รือไมก่ ต็ อบหน่อยสิ ในใจของหลินซินเหยยี นทรมานไม่นอ้ ย อยากถาม แต่ก็รู้สึกวา่ ไมค่ อ่ ยดีสกั เท่าไหร่ คิดไปคิดมาแลว้ สายตาของเธอกต็ กไปอยทู่ ่ีเขาท่ี กาํ ลงั กดนวดตรงขมบั ของตวั เอง ในใจกค็ ิดวา่ ตอนน้ีเธอมาขอความช่วยเหลือหลินซินเหยยี นใจกลา้ เดินออ้ มโตะ๊ ทาํ งานเขา้ ไป พดู ดว้ ยท่าทีทาํ ตวั ไมถ่ กู วา่ “ใหฉ้ นั ช่วยนวดนะ”

เขาเกบ็ มือ แลว้ หลบั ตาลง เหมือนวา่ อนุญาตแลว้ หลินซินเหยยี นไม่มีประสบการณ์ดา้ นน้ีมาก่อน เลยลองที่จะกดท่ีขมบั เขาดู ในตอนท่ีผวิ ท้งั สองไดส้ มั ผสั กนั น้นั ทาํ ใหก้ ลา้ มเน้ือของเขาตึงข้ึนมาในทนั ที หลินซินเหยยี นคิดวา่ เขาไมส่ บาย เลยผอ่ นแรงลง“แบบน้ีพอไดห้ รือเปลา่ ?” เขาตอบรับดว้ ยน้าํ เสียงแหบพร่า หลินซินเหยยี นใชแ้ รงแบบน้ีนวดขมบั ท้งั สองขา้ งใหเ้ ขา กลา้ มเน้ือของเขาแน่นไปทุกส่วน มี ความยดื หยนุ่ ตรงมมุ ที่เธอยนื อยนู่ ้นั มองลงไป โครงหนา้ ดา้ นขา้ งของเขาไปถึงจนคอ ลูกกระเดือกท่ีนูนออกมา ทาํ ใหด้ ูเซ็กซี่เป็ นอยา่ งมาก หลินซินเหยยี นไมก่ ลา้ มองอีก หลบสายตาไปที่อื่น ลองถามข้ึนวา่ “ที่ใหน้ ายไปตระกลู หลินกบั ฉนั เน่ียไมไ่ ดม้ ีความหมายอะไรท้งั น้นั แคไ่ ปทานขา้ วธรรมดา ” เขามองดว้ ยสายตาท่ีไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพดู น้าํ เสียงน้นั มีความหยอกเล่นปนอยู่ “ใช่เหรอ?” ใจหลินซินเหยยี นกระตุก น่ีคิดจะปิ ดบงั เขาไมไ่ ดจ้ ริงๆ พดู ตามความจริง“ฉนั ก็แคอ่ ยากใหห้ ลินกวั๋ อนั เห็นวา่ นายน้นั ท่ีจริงก็ชอบฉนั อยู่ ในมือของเขามี ของของฉนั ฉนั อยากไดค้ ืนมา ฉะน้นั แลว้ คุณจง ตอบตกลงไดไ้ หม?” หลินซินเหยยี นกลวั วา่ เขาน้นั จะปฏิเสธ ก็พดู ข้ึนอีกวา่ “คุณจง วนั น้ีฉนั เกือบโดนน้าํ ร้อนสาดใส่ ถา้ ไมใ่ ช่เพราะผหู้ ญิงของนายเห็นวา่ ฉนั มีคา่ ขนาดน้นั ฉนั ก็คงไม่เจออะไรแบบน้ีหรอกใช่ ไหม?” เธอหยดุ ไปสกั พกั ก็พดู ตอ่ วา่ “เอกสารคร้ังท่ีแลว้ ที่ฉนั แปลใหท้ ่ีบา้ น ถึงจะคุยเร่ืองราคากนั แลว้ แต่นายก็ยงั ไม่ไดเ้ อาเงินใหฉ้ นั เลย นน่ั ฉนั ใชเ้ วลาท้งั คืนเลยนะ ตอนน้ีฉนั ไมเ่ อาแลว้ ขอแคค่ ุณ จงช่วยฉนั ”

ในที่สุดเขาก็ลืมตาข้ึน“เธอพดู ขนาดน้ีแลว้ ผมก็ไม่กลา้ ที่จะปฏิเสธแลว้ ล่ะ” “ขอบคุณค่ะคุณจง——” ก็อกๆ—— คาํ ขอบคุณของหลินซินเหยยี นยงั ไม่ทนั ไดพ้ ดู จบ เสียงเคาะประตหู อ้ งทาํ งานก็ดงั ข้ึน เสน้ ประสาทของหลินซินเหยยี นตึงข้ึนมา ละมือท่ีนวดใหจ้ งจ่ิงหา้ วอยนู่ ้นั อยา่ งรู้ตวั ถอยไปอยู่ ขา้ งๆ จงจ่ิงหา้ วมองเธอแวบนึงกไ็ มไ่ ดถ้ ามอะไร ใหเ้ ธอทาํ ไปอยา่ งน้นั หลินซินเหยยี นกม้ หวั ลง นวดนิ้วมือของตวั เองเบาๆ ฝ่ ามือท้งั สองขา้ งของเธอน้นั ช้ืนไปดว้ ย เหง่ือ ถา้ ไม่ใช่เพราะจะยมื เปลือกเสือน้ีของจงจ่ิงหา้ วละก็ เธอไม่กลา้ ท่ีจะมาทาํ ดีกบั เขาหรอก เธอไม่มีท่ีใหพ้ ่ึง ตอนน้ีใชไ้ ดแ้ คอ่ าํ นาจของ‘สามี’ มาเอาสิ่งท่ีเป็ นของของเธอคืน ไป๋ จวเู่ วยถือเอกสารเดินเขา้ มา เห็นหลินซินเหยยี นที่อยนู่ ้นั ก็ขมวดคิว้ ทนั ที กาํ ลงั จะถามวา่ ทาํ ไม เธอถึงอยทู่ ี่น่ี ตอนน้ีเองจงจิ่งหา้ วกพ็ ดู ข้ึนวา่ “มีอะไรหรือเปล่า?” “มีเอกสารตอ้ งใหค้ ุณเซ็นค่ะ” ไป๋ จวเู่ วยฝื นยมิ้ ออกมา เขายน่ื มือรับมา ตอนที่อ่านเอกสารกพ็ ดู ข้ึนวา่ “ตรงน้ีไม่มีอะไรใหเ้ ธอทาํ แลว้ ออกไปก่อน” หลินซินเหยยี นเดินกม้ หนา้ ออกจากหอ้ งไป ไป๋ จวเู่ วยหนั มองเธอเลก็ นอ้ ย อยากท่ีจะตบเขา้ หนา้ เธอเสียจริง น่ี คือฉวยโอกาสตอนท่ีเธอไมอ่ ยู่ มาออ่ ยจงจ่ิงหา้ วหรือไง?

น่ีมนั เขตของเธอ หลินซินเหยยี นเธออยา่ คิดท่ีจะล้าํ เสน้ เชียว! “อะหา้ ว เธอ——” “ผมบอกใหเ้ ธอเอาเอกสารท่ีแปลมา มีอะไรอยา่ งง้นั เหรอ?”ใบหนา้ เรียบเฉยของเขาน้นั ไดแ้ สดง สีหนา้ อะไรออกมา มองไม่เห็นร่องรอยการพดู โกหกของเขาเลยสกั นิด ในจิตใตส้ าํ นึกของเขาน้นั โยนความรับผดิ ชอบใหก้ บั ตวั เองแลว้ ไป๋ จวเู่ วยไมญ่ าติดีกบั เธอ ทาํ ไมเขาถึงจะดูไม่ออก แตก่ บั ไป๋ จวเู่ วยแลว้ เขาไมส่ ามารถทาํ อยา่ งน้นั ได้ เขามีส่ิงท่ีตอ้ งรับผดิ ชอบ “ไมม่ ีคะ่ ” ไป๋ จวเู่ วยเขา้ มานวดไหล่ใหเ้ ขา “หลงั จากน้ีเรื่องพวกน้ีใหฉ้ นั เป็ นคนทาํ กไ็ ดค้ ่ะ” จงจ่ิงหา้ วตอบรับเสียงเบา หลงั เลิกงาน หลินซินเหยยี นยนื อยตู่ รงถนนที่อยนู่ อกตึก เห็นรถสีดาํ ท่ีขบั ออกมาจากโรงจอดรถน้นั เธอกย็ ดื ตวั ข้ึน เพราะเธอรู้วา่ รถคนั น้นั เป็ นของใคร และแลว้ รถคนั น้นั ก็มาจอดตรงหนา้ เธออยา่ งรวดเร็ว วนั น้ีกวนจิ้ง ไมไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ย เขาเป็ น คนขบั รถเอง กระจกรถเล่ือนลง สายตาของจงจิ่งหา้ วตกมาอยทู่ ี่เธอ

หลินซินเหยยี นสวมใส่กระโปรงสีแดง เส้ือปาดไหล่เกบ็ เอว ชายกระโปรงจรดดว้ ยล่างหวั เขา่ เผยใหเ้ ห็นขาเรียวสวยของเธอ พอรู้สึกถึงสายตาที่เขามองมาแลว้ หลินซินเหยยี นก็อธิบายวา่ “ฉนั กลวั วา่ ถา้ ใส่เส้ือท่ีไม่ดูดีจะทาํ ใหค้ ุณเสียหนา้ ในเม่ือฉนั เป็ นถึง‘ภรรยา’ ของคุณ” เธอกลวั วา่ หลินกวั๋ อนั เขาจะดูออกวา่ เธอกบั จงจ่ิงหา้ วไมม่ ีความรักต่อกนั เธอใชโ้ อกาสตอนท่ีพกั กลางวนั กลบั บา้ นไปเปลี่ยนชุด นี่เป็ นของขวญั ที่เหอรุ่ยเจ๋อใหเ้ ธอตอน เธออายคุ รบสิบแปด เธอไม่มีโอกาสไดใ้ ส่เลย หลินซินเหยยี นขาวอยแู่ ลว้ สีแดงยง่ิ ทาํ ใหผ้ ิวของเธอน้นั ขาวอมชมพู ทรวดทรงไหปลาร้าท่ี สวยงาม ลาํ คอยาวระหง ทุกท่ีน้นั ชวนน่ามองไปหมด ทาํ ใหค้ นจาํ ไดอ้ ยา่ งข้ึนใจไปเลย สายตาของจงจิ่งหา้ ววบู ไหว พดู ดว้ ยน้าํ เสียงเรียบๆวา่ “ข้ึนรถ” เธอนงั่ อยตู่ าํ แหน่งขา้ งๆคนขบั เพราะนี่จะไปตระกลู หลิน ตอ้ งแสดงใหค้ รบชุด สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วน้นั น่ิงเกินไป หลินซินเหยยี นไมร่ ู้วา่ เขาหมายความวา่ ยงั ไงกนั แน่ หรือชุดที่เธอใส่ไม่เหมาะกบั เธอเหรอ? นอ้ ยมากที่เธอใส่ชุดท่ีมีสีสนั แบบน้ี ตอนน้นั เหอรุ่ยเจ๋อบอกวา่ เหมาะกบั เธอ ทิวทศั น์นอกกระจกรถนนั่ ภาพแสงซอ้ นกนั เหมือนกาํ ลงั ยอ้ นภาพ เสน้ แสงท่ีซอ้ นกนั ไปมาตก กระทบบนใบหนา้ อนั หล่อเหลาของจงจิ่งหา้ ว เหมือนเป็ นดงั่ ฝันอนั เลิศหรู ท่ีรู้สึกวา่ ไม่ใช่ความจริง เป็ นสิ่งท่ีห่างไกลเสียเหลือเกิน

เหมือนเป็ นระยะห่างของพวกเขาสองคน ดูเหมือนจะใกล้ แทจ้ ริงแลว้ คนั่ กลางดว้ ยภูเขา หลินซินเหยยี นน่ิงคิด ถามในส่ิงท่ีเธอสงสยั ออกไป “ชุดที่ฉนั ใส่ไมส่ วยอยา่ งง้นั เหรอ?” ตอนที่ 35 โอกาสดที ไี่ ม่ได้มาง่ายๆ นิ้วมือของจงจิ่งหา้ วท่ีจบั พวงมาลยั รถอยนู่ ้นั ขยบั เลก็ นอ้ ย เหลือบตามองเธอแลว้ พดู วา่ “ก็ พอใชไ้ ด”้ หลินซินเหยยี นผอ่ ยคลายลงไม่พดู อะไรอีก ท้งั สองไมม่ ีบทสนทนากนั เลย บรรยากาศในรถเงียบสงบ สายตาของหลินซินเหยยี นน้นั ไปหยดุ อยทู่ ี่มือท่ีจบั พวงมาลยั ของเขาอยา่ งไมไ่ ดต้ ้งั ใจ นิ้วมือเขา น้นั เรียวยาว สดั ส่วนขอ้ นิ้วชดั เจน เลบ็ มือตดั อยา่ งสะอาดเรียบร้อย ดูดีน่ามองเป็ นอยา่ งมาก ทาํ ใหค้ นท่ีมองน้นั สามารถที่จะจดจาํ ไดเ้ หมือนกบั เจา้ ตวั เลย “สวยไหม?” เขาพดู โดยที่ไมห่ นั มามอง ตอนน้ีหลินซินเหยยี นถึงจะรู้ตวั วา่ เมื่อสกั ครู่เธอมองตาคา้ งไปแลว้ จึงรีบหนั ออกไปมองนอก หนา้ ต่าง ทาํ เป็ นไม่ไดย้ นิ จงจ่ิงหา้ วหนั ไปมองเธอ มุมปากยกยมิ้ บางๆ “ใบหนา้ ของผมดูดีกวา่ นิ้วมือใช่ไหม?” หลินซินเหยยี นยงั คงทาํ เป็ นไม่ไดย้ นิ เลยหลบั ตาทาํ เป็ นวา่ นอนซะเลย ในใจกอ็ ดที่จะบ่นข้ึนมา ไหนละสง่าสุขมุ ท่ีวา่ ?

ทาํ ไมตอนน้ีถึงเหมือนเป็ นคนข้ีอวยตวั เองขนาดน้?ี ผา่ นไปประมาณยส่ี ิบนาที รถคนั หรูกจ็ อดที่หนา้ ตระกลู หลินแลว้ หลินกวั๋ อนั กลบั มานานแลว้ เสิ่นซิ่วฉิงเตรียมอาหารเยน็ อยา่ งหรูหราน่าทาน หลินกว๋ั อนั พอใจ เป็ นอยา่ งมาก ความโกรธเคืองก่อนหนา้ กห็ ายไปหมด “คุณหนูกลบั มาแลว้ คะ่ ” คนใชเ้ ดินเขา้ มาแจง้ หลินกว๋ั อนั มองไปท่ีเสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยหู่ าน พดู เตือนวา่ “เร่ืองคร้ังน้ีสาํ คญั กบั ผมมาก อยา่ ทาํ ใหเ้ สียงานก็แลว้ กนั !” เสิ่นซิ่วฉิงเกบ็ ความโกรธไว้ ส่งยมิ้ ใหเ้ ขาแลว้ จดั ชุดสูทให“้ คุณวางใจเถอะคะ่ ตีมาฉนั ไมต่ ีกลบั ด่ามาฉนั กจ็ ะไมด่ ่ากลบั กค็ ือจะทาํ ใหน้ างน้นั หายโกรธ ใหน้ างช่วยบริษทั ของเราผา่ นช่วงวกิ ฤต เรื่องทางบริษทั ฉนั ช่วยอะไรคุณไมไ่ ด้ เรื่องแค่น้ีฉนั กย็ งั พอทาํ ใหค้ ุณไดอ้ ย”ู่ หลินกวั๋ อนั รู้สึกไมเ่ สียแรงท่ีรักเธอ “รอจดั การเร่ืองของบริษทั ไดแ้ ลว้ ผมจะทดแทนใหค้ ุณเอง” พดู จบหลินกว๋ั อนั ก็เดินออกไปตอ้ นรับพวกเขาดว้ ยตวั เอง หลินซินเหยยี นยนื อยขู่ า้ งๆจงจ่ิงหา้ ว ในมือกถ็ ือเอกสารสญั ญาที่ดินอา่ วรีพลั ส์เบยท์ ี่อยตู่ รงอา่ วรี พลั ส์เบย์ จงจ่ิงหา้ วมองไปท่ีเธอแลว้ ยกแขนข้ึนมา “ควงแขนผมไว”้ หลินซินเหยยี นยกมือข้ึนควง แลว้ กา้ วเดินเขา้ ไปในบา้ นพร้อมกนั “ผมกาํ ลงั รออยเู่ ลย เขา้ มาเร็วเขา้ ” หลินกว๋ั อนั เดินเขา้ มาผายมือเป็ นการบอกใหเ้ ชิญเขา้ ไป ณ ตอนน้ีไมม่ ีการถือตวั แมแ้ ต่นอ้ ย เหมือนคนต่าํ ตอ้ ยที่เขา้ ประจบประแจงเอาใจ

กบั หลินกว๋ั อนั แลว้ จงจ่ิงหา้ วไมเ่ คยรู้สึกดีดว้ ยเลย มุมปากของเขาเบเ้ ลก็ นอ้ ย ใหค้ วามรู้สึกเยอื ก เยน็ ไปหมด เขาเพยี งพยกั หนา้ ตอบ หลินกว๋ั อนั หนา้ ตึง เดิมเขาคิดวา่ ตวั เองเป็ นถึงคุณพอ่ ของหลินซินเหยยี น เป็ นพอ่ ตาของเขา อยา่ งนอ้ ยก็คงไวห้ นา้ กนั หน่อย ใครจะคิด วา่ จงจ่ิงหา้ วน้นั ไมไ่ วห้ นา้ เขาเลยสกั นิด สีหนา้ เขาถึงกบั เอาไมอ่ ย!ู่ หลินซินเหยยี นยมิ้ ตอบวา่ “เขาก็เป็ นแบบน้ีแหละค่ะ” สีหนา้ ของหลินกว๋ั อนั ถึงจะดีข้ึนมาบา้ ง “รีบเขา้ มาเถอะ” เสิ่นซิ่วฉิงในวนั น้ีรับเป็ นศรีภรรยาที่ดี กาํ ลงั วนุ่ อยกู่ บั การจดั โตะ๊ ทานขา้ ว พอเห็นพวกเขาเดิน เขา้ มากส็ ่งยมิ้ ท่ีแสนฝื นใจออกไป“กลบั มากนั แลว้ เหรอคะ มานงั่ ทานขา้ วกนั เร็ว เหยยี นเหยยี น ลกู รู้ไหมวา่ ตอนท่ีพอ่ บอกวา่ ลูกจะกลบั มา ก็เรียกแม่เตรียมอาหารไวร้ อเลย บอกวา่ ตอ้ งหรูหรา ไม่รู้วา่ พวกเธอพอจะทานไดห้ รือเปล่า” รอยยมิ้ ยงั คงประดบั อยบู่ นใบหนา้ ของหลินซินเหยยี น แสดงละคร ใครจะทาํ ไมเ่ ป็ นกนั ? “หนูกไ็ มไ่ ดเ้ ป็ นคนนอก ไมต่ อ้ งเกรงใจขนาดน้ีกไ็ ดค้ ะ่ ” พดู แลว้ กก็ ระชบั มือที่ควงแขนจงจ่ิง หา้ วไวแ้ น่นข้ึน จงใจท่ีจะทาํ พวกเขาดู เสิ่นซิ่วฉิงมองการแต่งตวั ของหลินซินเหยยี นก็รู้สึกหงุดหงิดใจ แตส่ ีหนา้ ของเธอกย็ งั คงเตม็ ไป ดว้ ยความเอน็ ดู “ลกู พดู ถูก” หลินซินเหยยี นเดินควงจงจ่ิงหา้ วไปนง่ั ลง ตรงขา้ มเป็ นเสิ่นซิ่วฉิงกบั หลินหยหู่ าน วนั น้ีหลินหยหู่ านใส่กระโปรงสีแดง ใบหนา้ ถูกแต่งอยา่ งสวยงาม อายยุ งั นอ้ ยแต่กลบั แต่งตวั เซ็กซี่เกินวยั

หลินซินเหยยี นเหลือบมองเธอไม่ใหเ้ ธอน้นั รู้ตวั ยมิ้ เยาะในใจ นี่คือคิดจะอ่อยจงจ่ิงหา้ วเหรอ? ดูสายตาของนางสิ เธอพดู ข้ึนเล่นๆวา่ “นอ้ งมองหนา้ พี่เขยตวั เองขนาดน้นั ทาํ ไมเหรอ? บนหนา้ เขามีดอกไมบ้ านอยหู่ รือไง?” หางตาของจงจิ่งหา้ วกระตุกเลก็ นอ้ ย ผหู้ ญิงคนน้ีนี่มนั ผหู้ ญิงที่แต่งหนา้ แตง่ ตวั จดั จา้ นน้นั เขาพบเห็นมาเยอะแลว้ ชุดสีแดงเหมือนกนั แต่ หลินซินเห ยยี นที่ไมแ่ ตง่ หนา้ เลยน้นั สวยงามกวา่ มองแลว้ ดูสบายตา หลินหยหู่ านรีบกม้ หนา้ มือเสิ่นซิ่วฉิงที่อยใู่ ตโ้ ตะ๊ น้นั กมุ มือของหลินหยหู่ านไว้ บ่งบอกใหเ้ ธอกล้นั เอาไว้ “พอๆ นี่กค็ ่าํ แลว้ ก็คงหิวกนั แลว้ ” หลินกว๋ั อนั หาโอกาสท่ีจะคุยกบั จงจ่ิงหา้ ว แต่กลบั ไมม่ ีหวั ขอ้ ดีๆท่ีจะเริ่มพดู ต้งั แต่ท่ีจงจ่ิงหา้ วเดินเขา้ มา ทาํ ตวั เหมือนเป็ นคนนอกตลอดเวลา เวน้ แคบ่ างคร้ังจะคีบอาหารใหห้ ลินซินเหยยี นบา้ ง สวที ใหเ้ ห็นวา่ รักกนั หลินกว๋ั อนั คอยจบั ตาดูอยอู่ ยา่ งเงียบๆ ในใจกค็ ิดไปดว้ ยวา่ ลูกสาวที่ไม่ไดใ้ หเ้ ห็นดีคนน้ีกลบั ทาํ ใหจ้ งจิ่งหา้ วชอบได้ ทาํ ใหเ้ ขาน้นั มองลูกสาวคนน้ีเปลี่ยนไปทนั ที วนั น้ีหลินซินเหยยี นไมไ่ ดค้ ิดแคม่ าทานขา้ วหรอกนะ เธอหยบิ เอกสารสญั ญาที่ดินน้นั ข้ึนมาวาง บนโตะ๊ “นี่คือส่ิงท่ีพอ่ ขอ วนั น้ีหนูเอามาแลว้ ส่ิงที่ตกลงกบั หนูไวพ้ อ่ คงไม่ไดล้ ืมหรอกใช่ ไหม?”

ไมง่ ่ายเลยท่ีจะทาํ ใหจ้ งจ่ิงหา้ วยอมมาใหท้ า้ ยเธอได้ เธอก็ตอ้ งใชโ้ อกาสน้ีเอาสิ่งที่เป็ นของของ แม่กบั เธอน้นั กลบั มาใหไ้ ด้ รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของหลินกว๋ั อนั เหมือนจะยมิ้ ไมค่ อ่ ยออกแลว้ “เราเป็ นครอบครัวเดียวกนั ลกู อยากไดอ้ ะไรแค่ลกู พดู ออกมากพ็ อ” ตอนน้ีที่บริษทั น้นั เกิดเรื่อง ท่ีดินผนื น้ีใหเ้ ขากไ็ มไ่ ดอ้ ะไรข้ึนมา ณ ตอนน้ีตอ้ งจดั การปัญหา ภายในบริษทั ก่อน เขาพยายามส่งสายตาใหก้ บั หลินซินเหยยี น ใหเ้ ธอบอกใหจ้ งจ่ิงหา้ วเป็ นคนพดู หลินซินเหยยี น ท่ีเขา้ ใจความหมายน้นั กท็ าํ เป็ นไขสือ ถามไถ่ดว้ ยความเป็ นห่วงวา่ “ตาเป็ นตะคิวหรือเปลา่ คะ?” ถา้ ไมใ่ ช่เพราะจงจ่ิงหา้ วอยดู่ ว้ ย หลินกวั๋ อนั คงจะโกรธจนกระทืบเทา้ แน่ๆ จงจ่ิงหา้ วกม็ องไปท่ีผหู้ ญิงคนน้ีอีกคร้ัง ท่ีคือรู้แต่ทาํ เป็ นไขสือชดั ๆ กฉ็ ลาดอยไู่ มน่ อ้ ย——น่ารัก เสิ่นซิ่วฉิงออกมาพดู ไกลเ่ กล่ีย คีบผกั ใหห้ ลินซินเหยยี น “เหยยี นเหยยี น ที่บริษทั ของพอ่ เกิด ปัญหานิดหน่อย——” พดู แลว้ กม็ องไปทางจงจิ่งหา้ ว “ลกู กบั จิ่งหา้ ว เป็ นลกู เขยของเรา เร่ืองน้ี คงตอ้ งใหพ้ วกเธอมาช่วยหน่อย ก่อนหนา้ น้นั ที่แมเ่ คยทาํ อะไรไมพ่ อใจใหก้ ็อยา่ ถือสากนั นะ” หลินซินเหยยี นหนา้ ตึง จงจิ่งหา้ วเป็ นลกู เขยของเธอง้นั เหรอ กลา้ ที่จะเอาทองติดหนา้ ตวั เองซะ จริง “แลว้ คุณเป็ นคนคลอดฉนั หรือเป็ นคนเล้ียงดูฉนั กนั ล่ะ?” หลินซินเหยยี นเอนตวั ซบไปพงิ ท่ีอก ของจงจิ่งหา้ ว เธอเงยหนา้ มองไปที่จงจิ่งหา้ ว “สามีของฉนั ทาํ ไมถึงกลายเป็ นลูกเขยคุณได?้ ”

เสิ่นซิ่วฉิงกาํ มือสองขา้ งแน่น ใบหนา้ ยงั คงยมิ้ เขา้ ไว้“แม่รู้วา่ ลกู โกรธท่ีพอ่ กบั แม่ในตอนน้นั แต่ เราท้งั สองรักกนั ดว้ ยใจจริง——” “วนั น้ีที่หนูมาก็คือมาเอาสิ่งท่ีเป็ นของๆหนูคืน!” หลินซินเหยยี นพดู แทรกเส่ินซิ่วฉิงข้ึนมา รัก กนั อยา่ งจริงใจง้นั เหรอ? เธอกอ็ ยากรู้วา่ เมื่อผลประโยชน์อยตู่ รงหนา้ แลว้ หลินกวั๋ อนั จะเลือกเธอหรือผลประโยชน์! หลินกวั๋ อนั ท่ีเห็นวา่ ไม่สามารถคุยกนั ตอ่ ไดน้ ้นั กล็ กุ ยนื ข้ึน “ลกู ตามพอ่ มาสกั ครู่” หลินซินเหยยี นยนื ข้ึนแลว้ หนั กลบั ไปมองจงจ่ิงหา้ ว พดู ดว้ ยใบหนา้ แตม้ ยมิ้ วา่ “เดี๋ยวฉนั มานะ” “อืม” เขาตอบรับเบาๆ หลินซินเหยยี นตามหลินกว๋ั อนั เขา้ ไปในหอ้ งทาํ งาน หลินกวั๋ อนั เปล่ียนสีหนา้ แสนเป็ นมิตรที่หอ้ งทานขา้ วเป็ นสีหนา้ เคร่งเครียดทนั ที“ลกู ไดบ้ อกกบั จงจ่ิงหา้ วหรือยงั ?” หลินซินเหยยี นมองสีหนา้ ของหลินกวั๋ อนั แตก่ ไ็ ม่มีผลกระทบอะไรกบั เธอ เหมือนวา่ ถูกทาํ ร้าย มาเยอะแลว้ ก็เห็นเป็ นเรื่องปกติไปแลว้ “เอาของของหนูมาใหฉ้ นั ก่อน”โอกาสแบบน้ีไม่ไดม้ ีข้ึน ง่ายๆ เธอตอ้ งเอาสิ่งที่เป็ นของเธอคืนมาก่อน หลินกวั๋ อนั จอ้ งหนา้ เธอเขมง็ “ของสิ่งน้นั ใหล้ ูกไดแ้ น่นอน แต่ ลกู ตอ้ งใหจ้ งจิ่งหา้ วช่วยบริษทั ของพอ่ ผา่ นช่วงวกิ ฤตน้ีใหไ้ ด”้ “คราวน้นั พอ่ บอกวา่ ใหห้ นูเอาที่ดินผนื น้นั มาแลก ตอนน้ีหนูเอามาแลว้ ส่วนเร่ืองบริษทั ก็เป็ น ขอ้ แลกเปล่ียนอีกอนั หนูเคยบอกแลว้ วา่ จะใหค้ ุยกบั จงจ่ิงหา้ วใหช้ ่วยพอ่ น้นั ยอ่ มไดอ้ ยแู่ ลว้ แค่ พอ่ หยา่ กบั เสิ่นซิ่วฉิง หนูกจ็ ะช่วยพอ่ เอง”พดู ถึงตรงน้ีแลว้ หลินซินเหยยี นกห็ ยดุ ไปเลก็ นอ้ ย “พอ่ กเ็ ห็นแลว้ นิวา่ จงจ่ิงหา้ วนกช็ อบหนูคอ่ นขา้ งมากอยู่ แคห่ นูขอ เขากต็ กลงแน่นอน”

หลินกว๋ั อนั น่ิงคิด หลินซินเหยยี นพดู เขา้ ไปอีกวา่ “บริษทั สาํ คญั หรือเป็ นผหู้ ญิงท่ีไม่สามารถมีลูกชายสาํ คญั พอ่ พจิ ารณาเองแลว้ กนั ” พดู จบเธอกเ็ ดินออกจากหอ้ งไป ทนั ใดน้นั เองหลินกว๋ั อนั กเ็ รียกเธอไว้“พอ่ ตกลง” เป็ นไปตามคาด—— หลินซินเหยยี นหยดุ เดินหนั กลบั มามอง “ของของหนู หนูจะเอากลบั วนั น้”ี เพอื่ ไมใ่ หย้ ดื ยาวไปมากกวา่ น้ี ของชิ้นใหญเ่ อากลบั ไม่ไหวกเ็ อาไวก้ ่อน ของชิ้นเลก็ กบั เงิน สามารถเอากลบั ได้ และค่ารักษาพยาบาลของแม่ในเดือนน้ีกใ็ กลท้ ่ีจะตอ้ งจ่ายแลว้ หลินกว๋ั อนั กดั ฟันกรอด “เหยยี นเหยยี น พวกเราเป็ นครอบครัวเดียวกนั ” หลินซินเหยยี นยมิ้ “หนูรู้ แต่สิ่งท่ีเป็ นของหนูกบั แมก่ ต็ อ้ งเอาคืนใหพ้ วกเราไมใ่ ช่หรอ?” ครอบครัวเดียวกนั ? ตอนน้ีคิดไดแ้ ลว้ หรือไงวา่ เป็ นครอบครัวเดียวกนั ? ตอนที่ 36 แน่นอนว่าสนทิ กบั สามขี องฉัน หลินกวั๋ อนั เจบ็ ปวดมาก แตว่ า่ นึกถึงความสมั พนั ธ์ระหวา่ งหลินซินเหยยี นและจงจ่ิงหา้ วใน ปัจจุบนั นาํ มาออกมาเลก็ นอ้ ยอยา่ งไมย่ นิ ยอมนกั

ตอนน้นั จวงจ่ือจิ่นแตง่ งานนอกจากเครื่องใช้ เงินสดก็สูงถึงสองลา้ น และยงั มีของใชม้ ีค่า เลก็ นอ้ ย รวมกนั ก็ประมาณหา้ ลา้ น หลินกว๋ั อนั ใหเ้ ช็กเธอหน่ึงใบ เครื่องใชน้ อ้ ยลงเยอะมาก กาํ ไลที่คร้ังก่อนเธอเห็นเส่ินซิ่วฉิงสวม อยกู่ ไ็ มอ่ ยใู่ นน้นั เหมือนวา่ หลินกวั๋ อนั สงั เกตเห็นความสงสยั ของเธอ พดู อธิบาย “เวลานานมาก บางสิ่งก็เสียแลว้ หรือไมร่ ู้วา่ ไปไหน นี่คือท้งั หมดแลว้ ” ในใจของหลินซินเหยยี นรู้ ไมไ่ ดพ้ ดู ไดพ้ วกน้ีมากด็ ีมากแลว้ ที่เหลือค่อยๆ แยง่ กลบั มา เก็บเช็ก ใหด้ ี เธอยกกลอ่ งข้ึน วางไวห้ ลงั รถ จากน้นั กเ็ ดินเขา้ ร้านอาหารกบั หลินกว๋ั อนั อีกคร้ัง เพียงแต่บรรยากาศแปลกเลก็ นอ้ ย บนพ้นื คือแกว้ น้าํ ท่ีแตก บนกระโปรงของหลินหยหู่ านมีน้าํ เส้ือผา้ ขาด ดวงตาแดง ร้องไหเ้ บาๆ เห็นหลินกว๋ั อนั เขา้ มา ก็วง่ิ ไป “พอ่ —“ เหมือนถูกรังแกใหญ่ หลินซินเหยยี นมองเธอ เดินเขา้ มา ก็สงั เกตเห็นวา่ ใบหนา้ ของจงจิ่งหา้ ว แดงอยา่ งผิดปกติ เขาดื่มเหลา้ ? แตเ่ ห็นไดช้ ดั วา่ เหลา้ ของเขาไม่ลดแมแ้ ต่นิด หลินซินเหยยี นเขา้ ใกลเ้ ขา ถามเสียงต่าํ “นายเป็ นอะไร?” จงจิ่งหา้ วเชยตามอง ชดั บา้ งมวั บา้ ง เหมือนกาํ ลงั บงั คบั อะไร เขาฮ้ึมเยน็ ไปคาํ หน่ึง “พยงุ ฉนั ข้ึนมา” หลินซินเหยยี นนาํ แขนของเขามาพาดบนไหลข่ องตวั เอง โอบเอวของเขา“เรากลบั บา้ นกนั ”

“นายหา้ มไป!” ขณะที่หลินซินเหยยี นพยงุ จงจิ่งหา้ ว เสิ่นซิ่วฉิงลกุ ข้ึนอยา่ งแรง “นาย เม่ือก้ีนาย ทาํ แบบน้นั กบั หานหาน ไมร่ ับผิดชอบเหรอ?” “เกิดอะไรข้ึน?” หลินกว๋ั อนั ก็พบวา่ เกิดเรื่อง “พอ่ —“ หลินหยหู่ านร้องไหห้ นกั กวา่ เดิม “เมื่อก้ี……เมื่อก้ี……” “เมื่อก้ีทาํ ไม?” หลินกวั๋ อนั มองเส้ือผา้ บนตวั ลกู สาว คิว้ ขมวด มองไปที่จงจิ่งหา้ ว “คุณชายจง นายทาํ อะไรลกู สาวฉนั ?” ใบหนา้ ทาํ เป็ นถาม ในใจกลบั หวงั ใหเ้ ขาทาํ อะไรหลินหยหู่ านจริงๆ แบบน้ีก็จะไมโ่ ดนหลินซินเหยยี นบงั คบั หลินซินเหยยี นมองแกว้ น้าํ ท่ีแตกบนพ้ืน ในใจเยน็ ข้ึนมา และตกตะลึง เสิ่นซิ่วฉิงทาํ ทุกอยา่ ง จริงๆ กลา้ ใชว้ ธิ ีต่าํ ๆ แบบน้ี เธอมองหลินหยหู่ าน “อยากบอกวา่ สามีของฉนั ทาํ ไมเ่ หมาะสมกบั เธอ ทาํ ผิดกบั เธอใช่ไหม?” เธอหวั เราะเบาๆ “สินคา้ อยา่ งเธอ สามีฉนั ไม่ชอบหรอก” “หานหาน นอ้ งสาวเธอโดนรังแกนะ ทาํ ไมเธอช่วยคนนอกพดู ละ่ ?” หลินกว๋ั อนั เสียงเยน็ หลินซินเหยยี นพดู เสียงเยน็ “นอ้ งสาว? แมฉ่ นั คลอดฉนั คนเดียว ฉนั มีนอ้ งท่ีไหน? ยง่ิ กวา่ น้นั แน่นอนวา่ ฉนั ตอ้ งสนิทกบั สามีของฉนั ” จงจ่ิงหา้ วมองใบหนา้ ดา้ นขา้ งของเธอ วนั น้ีเธอเอาแตพ่ ดู วา่ สามีของฉนั ทาํ ใหเ้ ขารู้สึกแปลกๆ ตวั เองกค็ ือสามีของเธอ

พดู จบหลินซินเหยยี นพยงุ จงจ่ิงหา้ วออกไป เม่ือเดินผา่ นหลินกว๋ั อนั จงจิ่งหา้ วหยดุ ลง คิว้ ของ เขาคมและชดั เจนภายใตแ้ สงระยบิ ระยบั มีโมเมนตมั ที่แขง็ แกร่ง “วธิ ีตอ้ นรับแขกของตระกลู หลิน วนั น้ีฉนั ไดเ้ รียนรู้แลว้ อนาคตจะคืนแน่นอน!” ใบหนา้ ของหลินกว๋ั อนั ตึงมาก สายตายา้ ยไปท่ีเสิ่นซิ่วฉิง “เกิดอะไรข้ึน?” เรื่องไม่ไดด้ าํ เนินตามท่ีเธอคิด เสิ่นซิ่วฉิงก็กระวนกระวาย แต่เรื่องเป็ นแบบน้ีทาํ ไดเ้ พียงกดั ฟัน เธอนงั่ ลงบนเกา้ อ้ีแลว้ ร้องไหอ้ อกมา “ฉนั ไม่ไดเ้ รื่อง แมแ้ ตล่ ูกสาวของตวั เองยงั ปกป้ องไมด่ ”ี หลินหยหู่ านก็ร้องไหต้ าม เธอตกใจจนร้องไห้ เสิ่นซิ่วฉิงใส่ยาในน้าํ ในเหลา้ และจานชามที่จงจิ่งหา้ วใช้ เขาไมาแตะอะไรเลย เพยี งแค่ระหวา่ ง ท่ีรอหลินซินเหยยี น ดื่มน้าํ ไปหน่ึงคาํ หลงั จากที่เห็นเขาด่ืมน้าํ เสิ่นซิ่วฉิงใหห้ ลินหยหู่ านไป ลองพยงุ เขาไปท่ีหอ้ งน้าํ จากน้นั มี ความสมั พนั ธ์ แต่วา่ ขณะท่ีหลินหยหู่ านพยงุ เขา จงจิ่งหา้ วกข็ วา้ งแกว้ น้าํ ใส่เธอทนั ที ตอนน้ีหลินหยหู่ านยงั จาํ ท่าทางตอนน้นั ของจงจิ่งหา้ วได้ เพราะวา่ เขาโมโหเกิน กดั ฟันแน่น แกม้ ยบุ เตม็ ไปดว้ ยความดุร้าย มองเธอดว้ ยท่าทางแบบน้นั ถึงตอนน้ีในใจของหลินหยหู่ านยงั คงกระวนกระวาย หลินซินเหยยี นมองหลินหยหู่ านท่ียงั คงอยใู่ นออ้ มกอดของหลินกวั๋ อนั สองแม่ลกู คูน่ ้ี กลา้ จริงๆ! กลา้ ที่จะทาํ อยา่ งโจ่งแจง้ เช่นน้ี!

บนขาเธอมีแผล ร่างกายของจงจิ่งหา้ วสูงใหญ่ พยงุ เขากินแรงมากๆ แต่คิดถึงวา่ เขาเป็ นแบบน้ี เพราะตวั เอง ในใจรู้สึกผิด พยายามพยงุ เขาเดินออกจากตระกลู หลิน ไฟของคฤหาสนต์ ระกลู หลินยงั คงสวา่ งไสว หลินกวั๋ อนั ก็สงั เกตเห็นวา่ เรื่องน้ีไม่ปกติ โดยตวั ตนของจงจ่ิงหา้ ว ผหู้ ญิงแบบไหนที่ไมเ่ คยเจอ? ถึงข้นั ทาํ ไมด่ ีกบั หลินหยหู่ านบนโตะ๊ อาหาร? เขาผลกั หลินหยหู่ านออก ถามเสียงเขม้ “ตกลงเกิดอะไรข้ึน?” “ก็จงจ่ิงหา้ วชอบหานหานของ—“ เพ๊ียะ! เสิ่นซิ่วฉิงยงั พดู ไม่จบ กถ็ ูกหลินกว๋ั อนั ตบหนา้ จอ้ งมองเธอ “ยงั ไม่พดู ความจริง? ลกู สาวของ เธอเป็ นนางฟ้ าเหรอ? สามารถทาํ ใหบ้ ุคคลอยา่ งเขาทาํ เร่ืองแยๆ่ บนโตะ๊ อาหาร?!” เห็นวา่ ปิ ดไมม่ ิด เสิ่นซิ่วฉิงคุกเขา่ ลงบนพ้นื แลว้ กอดขาของหลินกวั๋ อนั “กว๋ั อนั ฉนั กท็ าํ เพอ่ื นาย นะ เห็นไดช้ ดั วา่ หลินซินเหยยี นไม่อยากช่วยเรา ฉนั จึงคิดวา่ ถา้ หานหานดีกบั เขา กิจการของ บริษทั อาจคล่ีคลายได้ ฉนั อาจจะทาํ โดยคิดไม่รอบคอบ แตก่ ารเริ่มตน้ ของฉนั ถือวา่ ดี ฉนั แค่ อยากช่วยนายทาํ อะไรหน่อย” เสิ่นซิ่วฉิงร้องไหฟ้ มู ฟาย ใบหนา้ แนบกบั กางเกงของหลินกว๋ั อนั “กว๋ั อนั เห็นบริษทั มีปัญหา ใน ใจของฉนั กก็ ลวั แตฉ่ นั เป็ นผหู้ ญิง ช่วยนายไดไ้ ม่มาก จึง—จึง—ฉนั สาํ นึกผิดแลว้ ” สีหนา้ ของหลินกว๋ั อนั ไมด่ ีข้ึน สมองของเขาตีกนั ยงุ่ เหยงิ หลินหยหู่ านอยขู่ า้ งๆ ร้องไหอ้ ยา่ งหนกั “หุบปากใหห้ มด!” หลินกวั๋ อนั ตะคอก เขามองเสิ่นซิ่วฉิงแรงๆ “ดูท่าทางขายหนา้ ของเธอ!”

ในบา้ นมีสาวใชม้ อง ตอนน้ีสาวใชอ้ ยใู่ นหอ้ งครัวไม่กลา้ ออกมา เรื่องตลกของเจา้ ภาพไม่กลา้ ดู หากเสียงานก็แยแ่ ลว้ เสิ่นซิ่วฉิงลุกข้ึนอยา่ งตวั สนั่ เชด็ น้าํ ตา “กว๋ั อนั ฉนั อยากช่วยนาย—“ “ช่งยหรือยงั ?!” เดิมทีหลินกว๋ั อนั กห็ งุดหงิดเร่ืองบริษทั แลว้ ถูกหลินซินเหยยี นขอเงินไปกอ้ น หน่ึง เขากาํ ลงั โมโห เส่ินซิ่วฉิงยงั ทาํ เรื่องโง่ๆ แบบน้ี เขาโมโหจนมีความคิดที่จะฆ่าคนแลว้ หลินหยหู่ านไมเ่ คยเห็นหลินกวั๋ อนั โกรธขนาดน้ี ตกใจจนร้องไหอ้ อกมา หลินกวั๋ อนั เตะเธอหน่ึงที “ร้องไหๆ้ ๆ รู้จกั แต่ร้องไห้ นอกจากร้องไหย้ งั ทาํ อะไรเป็ นอีก?!เล้ียง เธอมาไร้ประโยชนจ์ ริงๆ!” มีปัญญาวนั น้ีก็จบั จงจ่ิงหา้ วใหไ้ ดส้ ิ! ร้องไหท้ าํ ห่าอะไร! วนั น้ีหลินกวั๋ อนั โมโหจนขงั เสิ่นซิ่วฉิงและหลินหยหู่ านไวข้ า้ งนอกไมใ่ หเ้ ขา้ บา้ น นอกบา้ น หลินซินเหยยี นส่งจงจ่ิงหา้ วข้ึนรถ ท่าทางของจงจิ่งหา้ วเหมือนเมา ท่าทางไม่มีสติ เธอขบั รถไม่ เป็ น “ฉนั หาคนมาช่วยพวกเรา” เธอหยบิ โทรศพั ทม์ ือถือออกมา คนท่ีเธอรู้จกั ในประเทศมีไม่มาก คนท่ีสามารถช่วยเธอไดน้ ่าจะ มีแค่เหอรุ่ยเจ๋อแลว้

เธอหยบิ โทรศพั ทม์ ือถือออกมา หาเบอร์โทรศพั ทข์ องเหอรุ่ยเจ๋อ ขณะที่กาํ ลงั จะกดโทรออก จู่ๆ แขนก็ถกู คนจบั ไว้ เดิมทีคนท่ีไม่มีสติ ตอนน้ีกาํ ลงั จอ้ งมองเธอ “เธอกาํ ลงั โทรศพั ทห์ าใคร?” “ฉนั —“ จงจ่ิงหา้ วเห็นชื่อที่เผยบนหนา้ จอแลว้ คิว้ ของเขาเตม็ ไปดว้ ยความชว่ั ร้าย เหอรุ่ยเจ๋อท่ีเป็ นหมอ? หลินซินเหยยี นตกใจสองวนิ าที ต่อมาก็ยนื่ มือไปแตะหนา้ ผากของเขา กลบั ถูกจงจิ่งหา้ วลอ็ กเอว พลิกตวั ทีหน่ึง กดเธอไวบ้ นเบาะรถ ตอนที่ 37 อย่าจบั มวั่ สมองของหลินซินเหยยี นโลง่ ไปหลายวนิ าที ดวงตาของเขาสนั่ ไหว สกั พกั ถึงจะนิ่ง “นาย นาย ยงั สบายดีไหม?” การป้ องกนั ตามสญั ชาตญาณของเธอ ร่างกายแขง็ แกร่งของจงจ่ิงหา้ วอยดู่ า้ นบนของเธอ ดวงตาร้อนแรงเหมือนไฟ เหมือนจะลน้ ออกมา แต่กลบั กาํ ลงั บงั คบั อยา่ งหนกั “เธอคิดวา่ ฉนั มีไข?้ ” จบั หนา้ ผากของเขา? ไม่รู้วา่ ตอนน้ีเขาแตะไมไ่ ดเ้ หรอ? โดยเฉพาะผหู้ ญิง! น่ีเป็ นเพยี งสญั ชาตญาณ คนไม่สบายกจ็ ะจบั หนา้ ผาก อยา่ งไรก็ตามเขาไม่สบาย หลินซินเหยยี น กท็ าํ กบั เขาเหมือนเป็ นคนไม่สบาย

“นายไม่เป็ นอะไรกด็ ี” หลินซินเหยยี นรู้สึกไดถ้ ึงความอนั ตรายของตอนน้ี ลองหนีออกจากออ้ ม กอดของเขา จงจิ่งหา้ วกม้ ตวั ลงมา กดร่างของเธอที่กาํ ลงั จะหนี “ใชฉ้ นั เสร็จ กไ็ มใ่ หข้ องตอบแทนเหรอ?” ริมฝี ปากของเขาอยขู่ า้ งหูของเธอ เกือบแนบบนผวิ ของเธอ ลมหายใจร้อนๆ ที่ออกมาเม่ือเขาพดู สาดลงมา จกั๊ จ้ี ท่าทางท่ีคลุมเครือน้ี ฉีกฝันเก่าท่ีเธอซ่อนอยใู่ นกน้ บ้ึงหวั ใจ คืนน้นั ผชู้ ายคนน้นั กค็ ร่อมอยบู่ นตวั เธออยา่ งเอาแต่ใจ— เธอกาํ ลงั สนั่ เลก็ นอ้ ย เขายงิ่ รัดแน่น “คุณจง—ฉนั ฉนั พาคุณไปโรงพยาบาล” เธอพยายามใหต้ วั เองใจเยน็ “ฉนั เป็ นผหู้ ญิงท่ีเคยมี ผชู้ าย คุณไม่สนใจแน่นอน” หลินซินเหยยี นต้งั ใจเนน้ คาํ วา่ ฉนั มีผชู้ ายส่ีคาํ น้ี เหมือนเตือน และเหมือนต้งั ใจใหเ้ ขารังเกียจ มีความรังเกียจ ตอ่ ใหม้ ากกน็ ่าจะบงั คบั ได้ จริงๆ ไดย้ นิ หลินซินเหยยี นพดู วา่ ฉนั มีผชู้ ายสี่คาํ น้ี ดวงตาของจงจิ่งหา้ วถูกปกคลมุ ดว้ ยน้าํ คา้ ง ยงั ร้อนอยแู่ ตล่ ดความร้อนแรงลดลง นิ้วมือของเขาลบู ผา่ นใบหนา้ ของเธอ วนิ าทีต่อมาบีบคอของเธอ พดู ดว้ ยความโกรธ“เธอมี?” หลินซินเหยยี นส่ายหนา้ “ไมม่ ีๆ ฉนั ขดั แยง้ กบั พวกเขา จะร่วมมือกบั พวกเขาคิดร้ายกบั นายได้ ยงั ไง นายเป็ นที่พ่ึงของฉนั นะ ฉนั แยกออกวา่ สิ่งไหนสาํ คญั กวา่ ” มีเหง่ือไหลลงมา หยดลงบนใบหนา้ ของหลินซินเหยยี นพอดี ร่างกายของเธอแขง็ ทื่อ เขากาํ ลงั บงั คบั จริงๆ แสงนอกรถส่องเขา้ มา สามารถเห็นเหงื่อของเขาไดอ้ ยา่ งชดั เจน

หลินซินเหยยี นลองขยบั แขน จงจ่ิงหา้ วไม่ไดห้ า้ ม เธอกดป่ ุมเปิ ดหนา้ ต่างรถ อาการสดช่ืนเขา้ สู่ ในรถ บรรยากาศท่ีคลมุ เครือลดลงเลก็ นอ้ ย จงจิ่งหา้ วมีสติข้ึน เสียงของเขาแหบพร่า “โทรศพั ทห์ ากวนจิ้ง” พดู จบเขากน็ อนลง หลินซินเหยยี นดึงตวั ออกมา ไปจบั กระเป๋ าของเขา หลินซินเหยยี นไม่รู้วา่ โทรศพั ทม์ ือถือของเขาเกบ็ ไวใ้ นกระเป๋ าไหน จบั สองคร้ังก็หาไม่เจอ ขณะท่ีมือไปจบั กระเป๋ า กางเกงของเขา จงจิ่งหา้ วขมวดคิ้ว “อยา่ จบั มว่ั ” เขายบั ย้งั เสียงมาก ลืมตาเร็วๆ จอ้ งมองหลินซินเหยยี น “จบั อีก—“ เขากลบั ตวั เองยบั ย้งั ไม่ได้ เขาจบั มือของหลินซินเหยยี นมาวางไวท้ ี่กระเป๋ ากางเกงฝั่งขวา “ที่น่ี” พดู จบเขากป็ ลอ่ ยเขา แลว้ หลบั ตาอีกคร้ัง หลินซินเหยยี นหยบิ โทรศพั ทม์ ือถือของเขาออกมาจากกระเป๋ ากางเกง คน้ หาเบอร์โทรศพั ทข์ อง กวนจิ้ง กดโทรออก หลินซินเหยยี นลงจากเบาะหลงั รอขา้ งนอกใหก้ วนจิ้งมา อยใู่ นรถไม่ค่อยปลอดภยั ใครจะรู้ ความยบั ย้งั ของจงจิ่งหา้ วแรงไหม? กวนจิ้งยงั ถือวา่ เร็ว สิบกวา่ นาทีก็ถึงแลว้ พาจงจิ่งหา้ วกลบั วลิ ล่าอยา่ งราบรื่น เดิมทีหลินซินเหยยี นใหก้ วนจิ้งส่งไปโรงพยาบาล เธอกลวั จงจิ่งหา้ วไม่สบาย แตว่ า่ จงจ่ิงหา้ วใหก้ วนจิ้งกลบั วลิ ลา่

กลบั ถึงวลิ ล่าหลินซินเหยยี นไปหอ้ งน้าํ แลว้ เปิ ดน้าํ เยน็ ลงอา่ ง ลองใหเ้ ขามีสติมากข้ึน จริงๆ แลว้ เขามีสติ เพียงแต่ดูไม่มีสติ แช่ในน้าํ เยน็ หน่ึงชวั่ โมงกวา่ จงจิ่งหา้ วหลุดพน้ เกือบหมดแลว้ ใหก้ วนจิ้งและหลินซินเหยยี น พยงุ ออกมา วางคนไวบ้ นเตียง กวนจิ้งมองหลินซินเหยยี น “เกรงวา่ ต่อมาฉนั คงช่วยเธอไมไ่ ดแ้ ลว้ ฉนั รอ ดา้ นนอก เธอมีอะไรก็เรียกฉนั ” หลินซินเหยยี น “……” “เด๋ียวก่อน นายไปแลว้ เขา—” หลินซินเหยยี นช้ีผชู้ ายท่ีเปี ยกท้งั ตวั ทาํ ยงั ไง? กวนจิ้งยกั ไหล่ บ่งบอกวา่ ช่วยไมไ่ ด้ “งานเปล่ียนเส้ือ ฉนั ไม่ทาํ แน่นอน ดงั น้นั มีแคเ่ ธอแลว้ เธอ เป็ นภรรยาท่ีถูกกฎหมายของประธานจง ดูแลเขา มนั สมเหตุสมผลและถกู กฎหมายท่ีจะเปล่ียน เส้ือผา้ ใหเ้ ขา” หลินซินเหยยี น “……” ในนามสมเหตสุ มผลและถกู กฎหมาย แต่วา่ — “ฉนั อยดู่ า้ นนอก” พดู จบกวนจิ้งเดินออกไป และปิ ดประตู เขายนื อยหู่ นา้ ประตูและสน่ั ไปท้งั ตวั เปล่ียนเส้ือผา้ ใหจ้ งจ่ิงหา้ ว เห็นร่างกายของเขา? แค่คิด กวนจิ้งก็สามารถนึกถึงภาพที่จงจิ่งหา้ วโมโห ถา้ ไม่ดีอาจจะไล่เขาออก หลินซินเหยยี นยนื อยขู่ า้ งเตียง มองผชู้ ายท่ีอยบู่ นเตียงอยา่ งลาํ บากใจ เปี ยกท้งั ตวั แลว้ ไมเ่ ปล่ียน ชุด อาจจะเป็ นหวดั ได้

เปลี่ยน เธอมองดูโคมระยา้ คริสทลั บนเพดานอยา่ งช่วยไมไ่ ด้ สูดหายใจเขา้ ลึกๆ “เห็นแก่ที่วนั น้ี นายทาํ เพ่ือฉนั ฉนั ไม่สนใจนายไมไ่ ด”้ เธอกม้ ตวั ลง ยนื่ มือไปปลดกระดุมเส้ือเชิ้ตทีละเมด็ ยกแขนของเขา ถอดเส้ือออก จากน้นั ถอน เขม็ ขดั หนั หนา้ ไปแลว้ ถอดกางเกง เหมือนคนตาบอดจบั ผา้ ห่มแลว้ ห่มบนตวั เขา ทาํ ท้งั หมดเสร็จเรียบร้อย หลินซินเหยยี นถึงจะมองเขา เขาหลบั แลว้ ดูเหมือนจะหลบั ลึกดว้ ย เธอนาํ เส้ือผา้ ที่เปี ยกออกไป กวนจิ้งเห็นเธอออกมา ลกุ ข้ึนจากโซฟา “เปลี่ยนเสร็จแลว้ ?” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ นาํ เส้ือผา้ ใหป้ ้ าหยู “คืนน้ีประธานจงอาจจะตอ้ งมีคนอยดู่ ว้ ยตลอด เธอเฝ้ าไว้ มีอะไรก็โทรศพั ทห์ าฉนั ฉนั ก่อนไป ก่อน” กวนจิ้งพดู แลว้ หยบิ เส้ือโคต้ หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ อยา่ งยอมแพ้ หาผา้ ขนหนูแหง้ เช็ดผมใหจ้ งจิ่งหา้ ว เมื่อเชด็ ผมเสร็จเธองุกข้ึนจะไปวางผา้ ขนหนู จู่ๆ กถ็ กู จงจ่ิงหา้ วดึงขอ้ มือไว้ ออกแรงกระชากเธอ ลงบนเตียง เขาพลิกตวั ขายาวกดลงบนตวั ของเธอ หลินซินเหยยี นพยายามผลกั เขาออก แตย่ ง่ิ ผลกั เขากย็ ง่ิ กอดแน่น เขากอดร่างเพรียวของเธอ ซุกหนา้ ลงบนคอของเธอ เสียงพมึ พาํ “ไมต่ อ้ งกลวั —“ หลินซินเหยยี นไมก่ ลา้ ขยบั เสียงของเขาเบามาก เธอฟังไมช่ ดั ถามเสียงเบา “นายพดู วา่ อะไร นะ?” แต่วา่ ไมม่ ีคนตอบเธอ จากน้นั หลินซินเหยยี นง่วง นอนหลบั บนเตียงแลว้ แสงอาทิตยอ์ บอนุ่ ส่องเขา้ มาผา่ นช่องวา่ งในม่าน บนตาของจงจ่ิงหา้ วขยบั แลว้ ลืมตาข้ึน เหมือนวา่ การหลบั ลึกท้งั คืนไมค่ ุน้ กบั แสงสวา่ ง เขาหลบั ตา ผา่ นไปสกั พกั กล็ ืมตาอีกคร้ัง

กาํ ลงั จะขยบั ก็พบวา่ มีอะไรบางอยา่ งทบั แขนของตวั เองอยู่ เขาหนั หวั ก็พบวา่ มีผหู้ ญิงนอนอยู่ ในออ้ มแขนของตวั เอง ผมสีดาํ ของเธอเหมือนน้าํ ตก ขนตาหนางอนเดง้ เหมือนผีเส้ืออยบู่ นเปลือกตา ปากแดงเหมือน เชอร์รี่เมม้ เลก็ นอ้ ย ลมหายใจข้ึนๆ ลงๆ คนถูกรบกวนรู้สึกไม่สบายใจ เขาขยบั แขนเบาๆ แตเ่ พิ่ง ขยบั หลินซินเหยยี นก็พมึ พาํ ขยบั ตวั เลก็ นอ้ ย ขนตาสนั่ เบาๆ คอ่ ยๆ ลืมตา สิ่งท่ีดึงดูดสายตาคือใบหนา้ หลอ่ เหลาท่ีไร้ที่ติราว กบั ประติมากรรม ตอนน้ีกาํ ลงั นอนหลบั เธอชะงกั เลก็ นอ้ ย แต่ก็โลง่ อก ถา้ เขาต่ืนอยู่ จะเขินอายแคไ่ หน? เธอเปิ ดผา้ ห่ม ใชโ้ อกาสที่จงจิ่งหา้ วยงั ไม่ต่ืน ไปจากที่น่ี เธอเดินเทา้ เปล่า ขณะที่หมุนตวั ไปห่ม ผา้ ใหเ้ ขา สายตาเผลอไปมองที่ไหลข่ องเขา หยดุ หายใจชวั่ ขณะ ทาํ ไมบนไหล่ของเขาถึงมีรอยกดั ? หลินซินเหยยี นรู้สึกสมองยงุ่ เหยงิ แต่กช็ ดั เจน ความคิดท่ีน่าตกใจระเบิดในหวั ของเธอ ตอนที่ 38 ลูกเป็ นของเขา ช่วงน้ีเธอแปลเอกสารใหจ้ งจ่ิงหา้ วท่ีบริษทั รู้วา่ โครงการที่เขาเปิ ดใหมอ่ ยทู่ ่ีประเทศA และ โครงการน้นั ไดด้ าํ เนินการที่เมืองหยหี ลนั และแปดปี ท่ีเธออยู่ ต่างประเทศ กใ็ ชช้ ีวติ อยทู่ ี่เมือง หยหี ลนั น่ีไมใ่ ช่สิ่งท่ีสาํ คญั ที่สุด

ที่สาํ คญั คือ คืนท่ีเธอขายตวั เองเพ่อื แลกกบั เงินค่าผา่ ตดั ของแม่ และนอ้ งชาย เพราะวา่ คร้ังแรก เจบ็ เกินไป เธอกดั ผชู้ ายคนน้นั หน่ึงที ตามคาํ ขอท่ีผหู้ ญิงท่ีแนะนาํ งานใหเ้ ธอ ในหอ้ งหา้ มเปิ ดไฟ ดงั น้นั ต้งั แต่เธอเขา้ หอ้ ง หอ้ งก็มืดท้งั หมด เธอไมเ่ ห็นหนา้ ของอีกฝ่ าย แตต่ ามสถานการณ์ของตอนน้นั ตาํ แหน่งท่ีเธอกดั ผชู้ ายคนน้นั ก็คือ ไหล่ขวา น่ีคือความบงั เอิญเหรอ? เธออดไม่ไดท้ ่ีจะถอยหลงั ไปหน่ึงกา้ ว ถา้ เป็ นเร่ืองบงั เอิญ จะบงั เอิญขนาดน้ีเลยเหรอ? และมีเรื่องหน่ึงจากที่เธอรู้จากการแปลเอกสาร กค็ ือสองเดือนก่อนจงจิ่งหา้ วเคยไปประเทศA ถา้ เป็ นความจริง ง้นั — มือของเธออดไมไ่ ดท้ ่ีจะจบั ทอ้ งนอ้ ย ลกู ของตวั เองเป็ นของเขา? หลงั จากมีความคิดน้ี หลินซินเหยยี นกต็ กตะลึง จงจิ่งหา้ วรู้สึกไดว้ า่ มีคนกาํ ลงั จอ้ งมองตวั เอง ผหู้ ญิงคนน้ีทาํ อะไรอย?ู่ เขาทาํ เป็ นเพิง่ ตื่นนอน คอ่ ยๆ ลืมตา เขาคิดวา่ หลินซินเหยยี นกาํ ลงั แอบมองเขาขณะท่ีเขายงั นอน อยู่ อยา่ งไรกต็ าม สิ่งที่เขาเห็น คือดวงตาที่มีน้าํ ตาคลอ ใจของเขากระตุก เธอกาํ ลงั ร้องไห้ จงจ่ิงหา้ วตื่นอยา่ งกะทนั หนั หลินซินเหยยี นหลบไมท่ นั เธอรีบเบือนหนา้ หนี วงิ่ ออกจากหอ้ ง อยา่ งรวดเร็ว

ท่าทางของเธอเร็วเกินทาํ ใหก้ ระทบตอ่ แผลท่ีหวั เข่า เธอไมส่ นใจความเจบ็ วง่ิ เขา้ ไปในหอ้ ง แลว้ ลอ็ กประตู เธอพงิ ประตูอารมณ์ยงั อยใู่ นช่วงท่ีไมส่ งบ ผา่ นไปนาน เธอถึงจะใจเยน็ ลง แมห้ ลายๆ อยา่ งบ่งบอกไดว้ า่ คืนน้นั อาจจะเป็ นจงจ่ิงหา้ ว แต่กม็ ีความเป็ นไปไดท้ ี่จะเป็ นเรื่อง บงั เอิญ ตอ้ งเป็ นแบบน้ีแน่ๆ แคบ่ งั เอิญแน่ๆ ไม่ ไม่ใช่เรื่องจริง เธอคอ่ ยๆ ใจเยน็ ลง ไปอาบน้าํ เปล่ียนเส้ือในหอ้ งน้าํ ทาํ แผลบนหวั เข่าใหม่ ช้นั บน จงจิ่งหา้ วชะงกั ไปหลายวนิ าที สีหนา้ เมื่อก้ีของผหู้ ญิงคนน้นั กาํ ลงั —ร้องไห?้ เธอร้องไหท้ าํ ไม? วง่ิ ทาํ ไม? เขานง่ั ลงนวดขมบั แมว้ า่ เมื่อคืนจะหลงกล แตว่ า่ เขาไมไ่ ดท้ าํ อะไรเธอ ทาํ ไมสีหนา้ เป็ นแบบ น้นั ? นึกถึงเรื่องเม่ือคืน สายตาของเขามืดลง หยบิ โทรศพั ทม์ ือถือที่วางอยบู่ นโตะ๊ โทรศพั ทห์ า กวนจิ้ง “หลินซ่ือกรุ๊ป ฉนั ไมอ่ ยากเจออีก!” “รับทราบ” เรื่องท่ีเกิดข้ึนเมื่อคืนที่ตระกลู หลิน กวนจิ้งพอเดาได้ จงจิ่งหา้ วออกคาํ สงั่ น้ี ไมใ่ ช่ โดยบงั เอิญ แตโ่ ดยความต้งั ใจ วางสายโทรศพั ท์ เขาโยนโทรศพั ทม์ ือถือไปอีกฝั่ง เปิ ดผา้ ห่มลงจากเตียง ถึงจะพบวา่ ท้งั ตวั ของ ตวั เองมีเพียงกางเกงในหน่ึงตวั เม่ือคืน……เขาหลบั ตา

ในความสบั สนเหมือนวา่ หลินซินเหยยี นเป็ นคนถอดใหเ้ ขา ผหู้ ญิงคนน้นั — จงจ่ิงหา้ วมกั จะรู้สึกวา่ เธอเหมือนเป็ นปริศนา เปิ ดหน่ึงช้นั ยงั มีอีกหน่ึงช้นั กอ๊ กๆ – หลงั จากเสียงเคาะประตกู ม็ ีเสียงของป้ าหยตู ามมา “คุณชายคะ ท่านต่ืนหรือยงั อาหารเชา้ เสร็จ แลว้ คะ่ ” จงจ่ิงหา้ วตอบรับหน่ึงที ลงจากเตียงทาํ ธุระส่วนตวั สวมเส้ือผา้ สะอาดลงไปช้นั ล่าง หลินซินเหยยี นอยใู่ นหอ้ งอาหารแลว้ เส้ือผา้ บนตวั ถกู เปล่ียน สีหนา้ สงบเหมือนไมม่ ีอะไร เกิดข้ึน สิ่งท่ีเขาเห็นคือภาพลวงตา เขาเดินชา้ ๆ สวมรองเทา้ แตะเดินลงไปทีละกา้ ว หลินซินเหยยี นวางโจก๊ อ่อนๆ ไวต้ รงหนา้ ของเขา “ตอนเชา้ ทานออ่ นๆ ดีต่อกระเพาะ” จงจ่ิงหา้ วนง่ั ลง ตกั หน่ึงชอ้ นแลว้ กินเขา้ ไปอยา่ งใหห้ นา้ อ่อนจริงๆ ไม่มีรสชาติ หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ “เม่ือคืนฉนั ประมาท นึกไมถ่ ึงเส่ินซิ่วฉิง จะทาํ เรื่องแบบน้นั ” จงจ่ิงหา้ วเชยตา ยมิ้ เห็นฟัน ฟันขาวสะอาด “พวกไร้ยางอายพบไดม้ าก ไร้ยางอายอยา่ งตระกลู หลิน พบนอ้ ย” ประโยคน้ีด่าทุกคนที่นามสกลุ หลินไปหมดแลว้ หลินซินเหยยี นกม้ หวั ลง เธอก็นามสกลุ หลิน

“คือวา่ —ฉนั อยากลางาน” หลินซินเหยยี นเงยหนา้ เธอตอ้ งไปโรงพยาบาล หลายวนั น้ีไมไ่ ดไ้ ปดู คุณแมท่ ่ีโรงพยาบาลเลย แลว้ กเ็ ธอตอ้ งนาํ เช็คไปข้ึนเงินสดและฝากธนาคาร ฝั่งคุณแม่อาจจะตอ้ งใชเ้ งินมาก เงินพวกน้ี สาํ คญั มากสาํ หรับเธอ ยงั มีอีก คา่ รักษาที่เหอรุ่ยเจ๋อช่วยเธอจ่ายล่วงหนา้ บวกกบั ก่อนหนา้ น้ีก็ตอ้ งคืนใหเ้ ขา จงจ่ิงหา้ วกินโจก๊ ไม่เงยหนา้ ถามนิ่งๆ “มีธุระ?” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ “ฉนั ตอ้ งไปดูแมข่ องฉนั ” จงจ่ิงหา้ วอืมเบาๆ ถือวา่ อนุญาตแลว้ หบงั จากอาหารเชา้ จงจิ่งหา้ วไปบริษทั ตามปกติ หลินซินเหยยี นช่วยป้ าหยเู กบ็ กวาด ป้ าหยหู ยบิ ถว้ ยในมือของเธอ “ไม่ใชเ้ ธอ ไปพกั ผอ่ นเถอะ” ฮะ? พกั ผอ่ นตอนเชา้ ? ป้ าหยมู องเธอ พดู อยา่ งจริงใจ “เธอแตง่ งานเขา้ มาในตระกลู จงแลว้ เม่ือคืน—เธอเป็ นเจา้ นาย จริงจงั อยา่ ใหม้ ือท่ีสามมาแยง่ ตาํ แหน่ง” หลินซินเหยยี นหนา้ แดง ป้ าหยคู ิดอะไรอย?ู่ เม่ือคืนนอนหอ้ งเดียวกนั กบั จงจ่ิงหา้ ว แต่ไมม่ ีอะไรเกิดข้ึนน่ีนา ป้ าหยตู อ้ งไมเ่ ชื่อแน่ๆ หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ อยา่ งช่วยไมไ่ ด้

ป้ าหยยู งั ช่วยหลินซินเหยยี น แมก้ ่อนหนา้ น้ีจะไมพ่ อใจกบั การกระทาํ ของเธอ “ฉนั วา่ คุณชายไม่ไดช้ อบคุณไป๋ จริงๆ เธอตอ้ งสูๆ้ คุณชายตอ้ งชอบเธอแน่ๆ” หลินซินเหยยี นขมวดคิว้ “ท่านรู้ไดอ้ ยา่ งไรวา่ จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดช้ อบไป๋ จวเู่ วยจริงๆ?” “คุณไป๋ อยกู่ บั คุณชายไม่นอ้ ย แต่คุณชายกไ็ ม่ไดช้ อบเธอ สองเดือนก่อน หลงั จากกลบั มาจาก ตา่ งประเทศ จู่ๆ ก็ยอมรับสถานะของเธอ สิ่งน้ีจนถึงตอนน้ีฉนั กย็ งั ไมเ่ ขา้ ใจ ทาํ ไมจู่ๆ กร็ ักเธอ?” จนถึงตอนน้ีป้ าหยกู ็ยงั คิดไม่ออก หลินซินเหยยี นสน่ั ท้งั ตวั สองเดือนก่อน? เธอคงอารมณ์ ถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดข้ึน “ก่อนหนา้ น้ีจงจ่ิงหา้ วไม่ไดช้ อบไป๋ จวเู่ วย แตว่ า่ สองเดือนก่อน หลงั จากที่ไปทาํ ธุระที่ตา่ งประเทศกลบั มา จู่ๆ ก็ใหส้ ถานะแฟนสาวกบั เธอ?” ป้ าหยพู ยกั หนา้ “ใช่แลว้ คุณชายไมใ่ ช่คนที่สมองไม่ดี จู่ๆ กย็ อมรับ น่าจะมีเร่ืองอะไรเกิดข้ึน” หลินซินเหยยี นจมอยกู่ บั ความคิดหนกั ความเป็ นเกลียดชงั ของไป๋ จวเู่ วยท่ีมีต่อเธอ ดูเหมือนวา่ จะลึกมาก เพียงแคเ่ พราะเธอแตง่ งานกบั จงจ่ิงหา้ ว หรือวา่ ยงั มีอะไรซ่อนอย?ู่ เธอหาคาํ ตอบไมเ่ จอในเวลาทนั ที ทาํ ไดเ้ พยี งไปหาคุณแม่ท่ีโรงพยาบาลก่อน ก่อนไป โรงพยาบาลเธอนาํ เชก็ ไปเปลี่ยนเป็ นเงินสด แลว้ นาํ ส่วนที่จาํ เป็ นออกมา ที่เหลือก็ฝาก จากน้นั ค่อยไปโรงพยาบาล จ่ายค่ารักษาที่เหลือ ในการจดั การของพยาบาล เธอพบจวงจ่ือจิ่น จวงจ่ือจิ่นถูกขงั ไวใ้ นหอ้ งท่ีไมใ่ หญ่ ภายในไมม่ ีอะไรเลย มีเพยี งเตียงหน่ึงเตียง และโตะ๊ หน่ึงตวั ดา้ นบนมีแกว้ น้าํ พลาสติกในแกว้ น้าํ มีน้าํ คร่ึงแกว้ ผปู้ ่ วยโรคจิตเภท จะทาํ ร้ายตวั เองโดยไมร่ ู้ตวั ดงั น้นั ก่อนที่เธอจะเขา้ มา ก็ถูกพยาบาลตรวจ หา้ ม นาํ ของอนั ตรายเขา้ มา

จวงจื่อจิ่นสวมชุดผปู้ ่ วยสีน้าํ เงิน ขดตวั อยทู่ ี่หวั เตียง มีคาํ พดู ในปาก หลินซินเหยยี นไดย้ นิ ไมช่ ดั ผลกั ประตเู ขา้ มา เห็นหลินซินเหยยี นเขา้ มาเธอเงยหนา้ ข้ึน จอ้ งเขมง็ ไปสองวนิ าที “เหยยี นเหยยี น” เพียงประโยคเดียว หลินซินเหยยี นแสบจมูก ดวงตาแดง พงุ่ เขา้ ไปกอดเธอ “คุณแม่” จวงจื่อจิ่นยน่ื มือไปลบู ผมของเธอ “ทาํ ไมเธอมาคนเดียว ไม่พาซินฉีมาเยย่ี มฉนั ? ฉนั ไมเ่ จอเขา นานมากแลว้ ” ตอนที่ 39 ฉันไม่ใช่ผ้ชู ายเลว คาํ พดู ของหมอในวนั น้นั ยงั ดงั กอ้ งอยขู่ า้ งหู เตม็ ไปดว้ ยน้าํ เสียงที่ไร้หวั ใจ“นอ้ งชายของเธอไม่ รอดแลว้ —“ น้าํ ตาท่ีคลอ ไหลลงมา เธอกอดจวงจื่อจิ่นแน่น “นอ้ งเรียนอยู่ คร้ังหนา้ ฉนั พาเขามาหาท่าน” ความคิดของจวงจ่ือจ่ินคอ่ นขา้ งวนุ่ วาย พยกั หนา้ อยา่ งประหลาดใจ แลว้ ไม่พดู ต่อ หลินซินเหยยี นเชด็ น้าํ ตา พดู ดว้ ยรอยยมิ้ “คุณแม่ท่านอยากกินอะไรคะ? ฉนั ซ้ือมาใหท้ ่าน” จวงจื่อจิ่นไม่พดู มือกอดเขา่ เป็ นท่าทางที่รู้สึกไมป่ ลอดภยั หลินซินเหยยี นคุยกบั ดธอ เธอเพยี งแค่มองท่ีอ่ืนอยา่ งวา่ งเปลา่ สายตาไม่โฟกสั กระจายเลก็ นอ้ ย “คุณแม่—” หลินซินเหยยี นจบั ไหลข่ องเธอ แลว้ เขยา่ “ท่านพดู กบั ฉนั ดูฉนั ฉนั คือเหยยี นเหยยี น ไงคะ ลูกสาวของท่าน”

เม่ือก้ีเธอยงั รู้ ยงั เรียกช่ือของเธอ หลินซินเหยยี นไมส่ ามารถยอมรับความสบั สนในความทรงจาํ ของเธอได้ เดี๋ยวจาํ ได้ เดี๋ยวจาํ ไมไ่ ด้ “คุณอยา่ ทาํ แบบน้ี” พยาบาลท่ีมาตรวจเห็นหลินซินเหยยี นตื่นตระหนกเลก็ นอ้ ย เขา้ มาหา้ ม หลินซินเหยยี นมองพยาบาล “แม่ของฉนั อาการหนกั อีกแลว้ ใช่ไหม?” “ผปู้ ่ วยทางจิตเป็ นแบบน้”ี พยาบาลดูเวลา “ใกลจ้ ะหมดเวลาเยยี่ มแลว้ คุณอยา่ ตื่นตระหนกต่อ หนา้ ผปู้ ่ วย จะกระตุน้ ตอ่ ได”้ หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ “ฉนั ทราบแลว้ ” หลินซินเหยยี นพดู เรื่องเม่ือก่อนกบั เธอ ตกเขา้ ไปในความทรงจาํ พยาบาลเรียกเธอเมื่อถึงเวลา เธอถึงจะมีสติ มองจวงจ่ือจ่ินอยา่ งไมอ่ ยาก “คุณแม่ อีกสกั สองสาม วนั ฉนั มาเยยี่ มท่านอีก” “เหยยี นเหยยี น” ขณะที่หลินซินเหยยี นเดินถึงหนา้ ประตู จู่ๆ จวงจ่ือจ่ินกม็ ีเสียง หลินซินเหยยี น หมุนตวั พบวา่ จวงจ่ือจิ่นไม่ไดแ้ มต้ วั เอง จวงจ่ือจิ่นมองไปท่ีใดที่หน่ึงอยา่ งวา่ งเปล่า พดู คนเดียว “ลกู สาวของฉนั ต้งั ครรภแ์ ลว้ ลูกไมม่ ีพอ่ อนาคตเธอจะทาํ อยา่ งไร?” เธอพดู และร้องไห้ หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ หวั ใจถูกเผาไหมแ้ ลว้ เจบ็ มาก เธอกลวั ตวั เองยบั ย้งั อารมณ์ไมไ่ ด้ หมนุ ตวั เดินออกจากหอ้ ง นงั่ คนเดียวบนมา้ นง่ั ในทางเดิน

“เหยยี นเหยยี น” เหอรุ่ยเจ๋อสวมชุดกาวน์เดินมา หลินซินเหยยี นลุกข้ึน เหอรุ่ยเจ๋อเดินมาขา้ งหนา้ ของเธอ ตบบ่าของเธอ ใหเ้ ธอนงั่ ลง“ฉนั มีเร่ืองจะคุยกบั เธอ” หลินซินเหยยี นนงั่ ลง เหอรุ่ยเจ๋อนงั่ ลงขา้ งๆ เธอ “เธอเห็นแลว้ ใช่ไหม?” “อืม” มือของเธอประสานกนั ฝ่ ามือเตม็ ไปดว้ ยเหง่ือ “เธอตอ้ งทาํ ใจ ยากท่ีจะฟ้ื นตวั อยา่ งสมบูรณ์จากสถานการณ์ดงั กล่าว” เหอรุ่ยเจ๋อถอนหายใจ “เธอผลกระทบอยา่ งแรง ถา้ ระเบิดข้ึนมาจะรุนแรงมาก เธอเลือกท่ีจะลืมเร่ืองที่เจ็บปวด ความจาํ เกิดการสบั สน” หลินซินเหยยี นกดั ริมฝี ปาก “เธอลืมความจริงท่ีวา่ ซินฉีไม่อยแู่ ลว้ ถามฉนั ทาํ ไมไม่พาเขามาเยยี่ ม เธอ” เหอรุ่ยเจ๋อเอ้ือมมือไปโอบเธอ บีบแขนของเธอ “อยา่ ร้องไห้ มีพ่อี ยู่ เธอวางใจได้ แมเ่ ธอฉนั ดูแล ให”้ หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ แลว้ พดู “ขอบคุณ” “ยงั เกรงใจกบั ฉยั อีก?” เหอรุ่ยเจ๋อหลุบตาลง คิดดีๆ แลว้ พดู ความคิดของตวั เอง “เหยยี นเหยยี น รอสญั ญาระหวา่ งเธอกบั จงจ่ิงหา้ วสิ้นสุดลง ใหฉ้ นั ดูแลเธอดีไหม?” หลินซินเหยยี นมองเหอรุ่ยเจ๋ออยา่ งตะลึง “พ่ี—“ “ฉนั รู้วา่ เธออาจจะรับไดย้ ากในทนั ที เธอไม่ไดร้ ู้จกั แคว่ นั สองวนั ฉนั ไม่ใช่ผชู้ ายเลว ฉนั แค่ อยากดูแลเธอ เธอไมค่ ิดเผอ่ื ตวั เอง ก็ตอ้ งคิดเผื่อลูกในทอ้ ง ลูกตอ้ งการครอบครัวท่ีสมบูรณ์ ถึง จะดีตอ่ การเจริญเติบโต ฉนั มีความสามารถน้”ี เหอรุ่ยเจ๋อพดู ขนาดน้ี เธอไม่เขา้ ใจกโ็ ง่แลว้

สาํ หรับเหอรุ่ยเจ๋อ เธอกท็ าํ กบั เขาเหมือนครอบครัว “เธอวางใจได้ ฉนั จะดูแลเขาเหมือนลูกแทๆ้ ” เหอรุ่ยเจ๋อจริงจงั มาก หลินซินเหยยี นไมร่ ู้ควรตอบอยา่ งไร “พี่ ฉนั ฉนั ไม่เคยคิด—“ “อยา่ เพิ่งรีบปฏิเสธ” เหอรุ่ยเจ๋อมองเธอ “เคยคิดไหม หลงั จากท่ีลกู คลอดออกมา อนาคตถามถึง พอ่ เธอจะทาํ อยา่ งไร? ฉนั เป็ นหมอจิตแพทย์ ฉนั รู้วา่ เดก็ ท่ีโตมาในครอบครัวที่มีพอ่ หรือแม่เล้ียง เด่ียวมีขอ้ บกพร่องทางบุคลิกภาพ เพือ่ ลกู ของเธอ คิดดีๆ” ท่าทางของเหอรุ่ยเจ๋อจริงจงั มาก เปล่ียนความผอ่ นคลายก่อนหนา้ น้ี อาการป่ วยของจวงจื่อจิ่น เกรงวา่ จะหายยาก เธอไม่มีเงิน ถา้ คลอดลูกอีก ชีวติ ในอนาคตน้นั ยากท่ีจะจินตนาการ เขาอยากดูแลเธอจริงๆ หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ไม่ยอมรับไมไ่ ดว้ า่ ที่เหอรุ่ยเจ๋อพดู น้นั คือความจริง ลูกตอ้ งการ ครอบครัวที่สมบูรณ์ ถึงจะดีตอ่ การเจริญเติบโตของเขา แตว่ า่ — สาํ หรับเธอน้นั ยอมรับไดย้ าก ลกู คนน้ีไม่ใช่ของเขา และครอบครัวของเขาก็ไม่ธรรมดา “เหยยี นเหยยี น—” “พี่” หลินซินเหยยี นรีบตดั บทของเขา หยบิ เงินออกมาจากกระเป๋ า ยน่ื ใหเ้ ขา“คา่ รักษาคร้ัง ก่อนที่นายจ่ายใหฉ้ นั ก่อน คืนใหน้ าย”

เดิมทีเธอคิดวา่ เจอจวงจื่อจิ่น แลว้ ค่อยติดตอ่ เขา คิดไม่ถึงวา่ เจอก่อน เขา—ยงั พดู เรื่องที่เธอไม่ คาดคิด เหอรุ่ยเจ๋อมองเงินกอ้ นน้นั สีหนา้ หมองลง “เงินน้ี เขาใหเ้ ธอ?” หลินซินเหยยี นส่ายหนา้ “ไมใ่ ช่ หลินกวั๋ อนั ใหฉ้ นั ” เธอไมไ่ ดพ้ ดู เจาะจง เหอรุ่ยเจ๋อไมเ่ ช่ือ ผชู้ ายโหดเห้ียมขนาดน้นั จู่ๆ จะใหเ้ งินเธอ? “เหยยี นเหยยี น—” “พี่ ฉนั ยงั ตอ้ งไปทาํ งาน” หลินซินเหยยี นยนื ข้ึนยดั เงินใส่เหอรุ่ยเจ๋อ “ฉนั ติดนาย ก็ตอ้ งคืน” พดู จบกร็ ีบเดินออกไป เหอรุ่ยเจ๋อไม่ไดต้ ามไป เธออาจจะรับไมไ่ ดท้ นั ที เขาควรจะใหเ้ วลาเธอ หลินซินเหยยี นถึงบริษทั ก็ใกลจ้ ะถึงเวลาเท่ียง ขณะท่ีเดินไปที่นง่ั กถ็ กู คนกนั ไว้ คนที่กนั เธอคืออู๋เหมย่ เซี๋ย เพอ่ื นสนิทของชิวหยี ชิวหยถี ูกไล่ ออกเพราะหลินซินเหยยี น แมว้ า่ ชิวหยมี ีความผิด แตช่ ิวหยจี ะไมใ่ ส่ร้ายเธอโดยไม่มีเหตผุ ล ก่อนหนา้ น้ีเธอคงจะทาํ ผดิ “เธอมาสายหรือเปล่า?” อู๋เหม่ยเซ๋ียมองเธอ “ฉนั ลาแลว้ ” น้าํ เสียงของหลินซินเหยยี นนิ่งๆ เธอมาใหม่ คนในหอ้ งทาํ งานไมเ่ ป็ นมิตรกบั เธอ ดงั น้นั เธอกลบั ไมส่ นใจ เดินหนีอู๋เหมย่ เซี๋ย อู๋ เหมย่ เซี๋ยจบั แขนของเธอ “เธอโกหก!”

เธอถามจากไป๋ จวเู่ วยแลว้ หลินซินเหยยี นไม่ไดล้ ากบั หล่อน “ฉนั ลาแลว้ จริงๆ เธอหลีกหน่อยไดไ้ หม?” “ไม่ได!้ เธอกาํ ลงั โกหก!อยา่ คิดวา่ ไดร้ ับการปกป้ องจากประธานจงเม่ือคร้ังก่อนแลว้ จะทาํ อะไร ก็ได!้ ” เรื่องวนั น้นั พวกเธอไม่ไดค้ ิดดีๆ ทาํ เป็ นเหมือนจงจิ่งหา้ วโกรธ น้าํ เสียงของหลินซินเหยยี นเยน็ ลง “ตอนน้ีขอใหเ้ ธอหลีกทาง ไมเ่ ช่ือกไ็ ปถามประธานจงเอง” เธอไม่อยากเป็ นศตั รูกบั ใคร แคอ่ ยากทาํ งานของตวั เองเงียบๆ ทาํ ไมตอ้ งมาหาเรื่องเธอ? “ตอนบ่ายสองโมงคร่ึง พบปะกบั ประธานของ ธนาคารฮุย่ เฟิ ง แปดโมงกลางคืนมีงานเล้ียง—“ มือขา้ งหน่ึงของจงจ่ิงหา้ วซุกในกระเป๋ ากางเกง เดินเงียบๆ ฟังไป๋ จวเู่ วยท่ีอยดู่ า้ นหลงั รายงาน ตารางงาน “งานเล้ียงคืนน้ีใหก้ วนจิ้งไปแทนฉนั ” เขาค่อยๆ พดู “งานเล้ียงคร้ังน้ีคือค่าํ คืนร้อยปี ของติ่งเฟิ งกรุ๊ป ไม่ไปเกรงวา่ จะไม่เหมาะสม” บริษทั ที่ก่อต้งั โดย ต่ิงเฟิ งกรุ๊ปในศตวรรษที่ผา่ นมา อุตสาหกรรมเครื่องประดบั เร่ิมข้ึน ถึงตอนน้ีมีประวตั ิศาสตร์ร้อยปี— “ประธานจง เลขาไป๋ ” อ๋เู หม่ยเซี๋ยเหมือนเจอพยาน ดึงหลินซินเหยยี นมา “เลขาไป๋ เธอลากบั คุณ หรือยงั คะ?” ไป๋ จวเู่ วยเงยหนา้ จงจ่ิงหา้ ว ส่ายหวั “ยงั ทาํ ไมเหรอ?” “เธอมาสาย ยงั บอกวา่ ตวั เองลาแลว้ ” เสียงของอู๋เหมย่ เซี๋ยดงั ข้ึนสองเท่า “คนท่ีมาใหมก่ ไ็ ม่ตอ้ ง ทาํ ตามกฎระเบียบของบริษทั เหรอคะ?”

ตอนท่ี 40 เธอเป็ นคู่สาวของฉัน “เลขาไป๋ แบบน้ีตอ้ งหกั เงินเดือนใช่ไหมคะ?” อู๋เหม่ยเซี๋ยพดู ฉอดๆ ไป๋ จวเู่ วยน้าํ เสียงทาํ ตามหนา้ ท่ี “ตามกฎของบริษทั ใช่แบบน้ี” “จริงๆ เรื่องเลก็ แบบน้ี ฉนั ไมอ่ ยากใหเ้ กิดเร่ือง แตว่ า่ เธอสายจริงๆ ยงั บอกวา่ ตวั เองลาแลว้ คนที่ พดู โกหกแบบน้ี บุคลิกตอ้ ง—“ “เธอลาแลว้ ” ขณะที่อ๋เู หม่ยเซ๋ียวา่ หลินซินเหยยี นบุคลิกไมด่ ีอยา่ งไดใ้ จ มีเสียงต่าํ ดงั ข้ึนตดั บท เธอ อ๋เู หมย่ เซ๋ียชะงกั คิดวา่ ตวั เองฟังผิดแลว้ เรื่องแบบน้ีตอ้ งใหป้ ระธานจงจดั การดว้ ยตวั เองเหรอ? เห็นไดช้ ดั วา่ ไม่มีทาง “คนท่ีมาสายแลว้ โกหก บุคลิกตอ้ งมีปัญหาแน่ๆ คนแบบน้ีบริษทั ไมค่ วรเก็บไว”้ “ฉนั อนุญาตเอง เธอลาแลว้ ยงั ตอ้ งใหฉ้ นั พดู อีกคร้ังไหม?” น้าํ เสียงของจงจ่ิงหา้ วหนกั ข้ึน ชา้ และหนกั สิ่งที่มองไมเ่ ห็นใหค้ วามรู้สึกของการต้งั คาํ ถามที่กดดนั คร้ังน้ีอ๋เู หมย่ เซี๋ยไดย้ นิ ชดั แลว้ อาการหลอนหูคร้ังแรก คร้ังที่สองก็เป็ นไปไมไ่ ดแ้ ลว้ รู้สึกเหลือเช่ือเกินไป เรื่องแบบน้ีควรใหเ้ ลขาไป๋ จดั การ มีท่ีไหนใหเ้ จา้ นายจดั การเอง? ผหู้ ญิงคนน้ีมีความสมั พนั ธอ์ ะไรกบั ประธานจง? หน่ึงคร้ังสองคร้ัง— “พอแลว้ ไปทาํ งานเถอะ” ไป๋ จวเู่ วยทาํ เป็ นนิ่ง

ในใจกลบั อยไู่ มส่ ุข หลินซินเหยยี นกวาดสายตาไปทวั่ ใบหนา้ ที่สงบของ ไป๋ จวเู่ วยโดยไมไ่ ดต้ ้งั ใจ ความคิดไหลผา่ น เธออยากยนื ยนั คาํ พดู ของป้ าหยู จงจิ่งหา้ วไมร่ ักหลอ่ น แต่ดว้ ยเหตผุ ลบางอยา่ ง เหตุผลน้ีเก่ียวขอ้ งกบั การไปประเทศA เดิมทีเธออยากทาํ เป็ นเพยี งเรื่องบงั เอิญ แตว่ า่ วนั น้ีคาํ พดู ของจวงจ่ือจิ่นและเหอรุ่ยเจ๋อ ทาํ ใหเ้ ธอเปล่ียนใจ ลูกของเธอตอ้ งการพอ่ ไป๋ จวเู่ วยเดินเขา้ หอ้ งทาํ งานตามจงจิ่งหา้ ว รายงานตารางงานเสร็จ เธอปิ ดเอกสาร ลองถาม “งาน เล้ียงใหค้ ุณหลินไปกบั นายไหม?” จงจ่ิงหา้ วดูเหนื่อยเลก็ นอ้ ยและหลบั ตาลง นิ่งไปหลายวนิ าที “เธอไปกบั ฉนั ” ไป๋ จวเู่ วยโลง่ อก “ง้นั ฉนั ออกไปทาํ งานแลว้ ” ปิ ดประตูหอ้ งทาํ งาน ไป๋ จวเู่ วยหมุนตวั ก็เห็นหลินซินเหยยี นยนื อยดู่ า้ นหลงั เธอ ขาหยดุ เดิน “เลขาไป๋ ฉนั มีเรื่องอยากใหค้ ุณสอน ขอคุยดว้ ยหน่อยไดไ้ หม?” หลินซินเหยยี นถาม ไป๋ จวเู่ วยกป็ ระหลาดใจท่ีเธอมาหาตวั เองก่อน เธอก็อยากรู้วา่ หลอ่ นจะพดู อะไร “ไดส้ ิ ไปร้านกาแฟช้นั ลา่ ง” ลงลิฟต์ ท้งั สองไปที่ร้านกาแฟของช้นั หน่ึง หามุมที่เงียบแลว้ นง่ั ลง

ท้งั สองไม่มีใครพดู ก่อน กาแฟมาเสิร์ฟสกั พกั หลินซินเหยยี นพดู ถึงจะพดู “คุณไป๋ ดูจะเกลียด ชงั ฉนั มาก” “ฉนั คูก่ บั อะหา้ ว ถูกแยกออก เป็ นคุณหลิน คุณหลินจะทาํ อยา่ งไร?” ไป๋ จวเู่ วยถามกลบั หลินซินเหยยี นใชช้ อ้ นคอ่ ยๆ คนกาแฟ เธอไม่ร่ัวไหลจริงๆ “เธอรู้ ฉนั กบั คุณจงแคป่ ฏิบตั ิตามสญั ญาการแต่งงาน และระยะเวลาไมน่ าน ดูเหมือนวา่ คุณไป๋ จะรีบร้อนมาก และไมช่ อบฉนั ” เธอค่อยๆ เชยตา “ดูออกไดอ้ ยา่ งไร?” ไป๋ จวเู่ วยยมิ้ เบาๆ จิบกาแฟ “เธอและรู้ กระจายข่าวการต้งั ครรภข์ องฉนั ในที่ท่ีฉนั อาศยั อยู่ จา้ งคนมาทาํ ร้ายฉนั กระตุน้ แม่ ของฉนั ทาํ แบบน้ีเพราะอะไร ฉนั คิดวา่ ในใจของคุณไป๋ รู้ด”ี ไป๋ จวเู่ วยพรางตวั ไดด้ ี หลินซินเห ยยี นหนกั แน่นกวา่ เธอ เหมือนกบั วา่ ในมือถือเร่ืองหลายเร่ือง “ฉนั ไม่รู้วา่ คุณหลินหมายความวา่ อะไร ที่ฉนั ทาํ ก็แคไ่ มพ่ อใจที่เธอแตง่ งานกบั อะหา้ ว ถา้ คุณ หลินจะฟ้ อง ฉนั กไ็ ม่วา่ อะไร เพราะวา่ อะหา้ วเขา้ ใจฉนั ฉนั เป็ นแคผ่ หู้ ญิงคนหน่ึง ผหู้ ญิงท่ีมี ความรัก โดนคนแยง่ ท่ีที่ตอ้ งเป็ นของฉนั ทาํ เร่ืองที่เกินไปก็สามารถเขา้ ใจได”้ เธอยมิ้ บางๆ มอง หลินซินเหยยี น “แต่เป็ นคุณหลินที่นดั ฉนั เอง เห็นไดช้ ดั วา่ ทนไม่ไหว” หลินซินเหยยี นไมพ่ ดู แตย่ มิ้ บางๆ ท่าทางที่น่ิงและเดาไมไ่ ดน้ ้นั ทาํ ใหใ้ นใจของไป๋ จวเู่ วยไมส่ ุข น้าํ เสียงเยน็ ชา “เธอยมิ้ อะไร?” “ฉนั ไดย้ นิ เร่ืองสนุกหน่ึงเรื่อง คุณไป๋ สนใจไหม?” “อะไร?” “ฉนั ไดย้ นิ มาวา่ คุณไป๋ ตามคุณจงมานานแลว้ แตไ่ ม่รักคุณไป๋ จู่ๆ กใ็ หส้ ถานะแฟนสาวกบั คุณ ไป๋ เพราะวา่ —” หลินซินเหยยี นต้งั ใจหยดุ ลง สงั เกตสีหนา้ ของไป๋ จวเู่ วย

สีหนา้ ของเธอเปล่ียนจริงๆ แมก้ าํ ลงั อดทนมาก แตเ่ ธอยงั คงแสดงร่องรอย “เพราะอะไร?” ไป๋ จวเู่ วยไมน่ ิ่งเหมือนก่อนหนา้ น้ี “ฉนั แค่ไดย้ นิ เร่ืองซุบซิบ คุณไป๋ ไม่ตอ้ งสนใจหรอก” หลินซินเหยยี นพดู คร่ึงหน่ึงเหลือคร่ึงหน่ึง ใหไ้ ป๋ จวเู่ วยไม่รู้วา่ เธอรู้เท่าไร ต้งั ใจแขนเธอ “ฉนั และอะหา้ วรักกนั จริง กจ็ ะไม่ชอบเป็ นธรรมดา คนที่อิจฉาฉนั เค้ียวโคนลิน้ คุณหลินจะ จริงจงั ฉนั กช็ ่วยไม่ได”้ ไป๋ จวเู่ วยพดู แลว้ ลุกข้ึน “ยงั มีอีกคร่ึงเดือน ที่ที่ควรเป็ นของฉนั กจ็ ะเป็ น ของฉนั ” เธอมองหลินซินเหยยี นแลว้ หมนุ ตวั จากไป “คุณไป๋ รู้ไดอ้ ยา่ งไรวา่ ฉนั ต้งั ครรภส์ องเดือนแลว้ ?” หลินซินเหยยี นก็ลกุ ข้ึน “ฉนั บอกแลว้ ฉนั เดา” หลินซินเหยยี นเดินมา “ทอ้ งของฉนั ไม่เหมือนต้งั ครรภ์ ดูไมอ่ อกแมแ้ ต่นิดวา่ ต้งั ครรภน์ านเท่าไร แตว่ า่ คุณไป๋ เดาถูกทนั ที เกรงวา่ ตอ่ ใหเ้ ป็ นผหู้ ญิงที่เคยมีประสบการณ์คลอดลกู ก็ไมต่ าดีเหมือน คุณไป๋ ม้งั ?” “อาจจะบงั เอิญน่ี? ฉนั เดาถูก ไมม่ ีสิ่งมหศั จรรยใ์ นโลก ฉนั อาจจะมีความสามารถพิเศษน้ีล่ะ?” พดู จบไป๋ จวเู่ วยเดินไปท่ีลิฟต์ ประตูลิฟตค์ อ่ ยๆ ปิ ด ในช่องวา่ ง สบตากบั หลินซินเหยยี น แมว้ า่ บทสนทนาจะไมร่ ่ัวไหล แต่ไป๋ จวเู่ วยรู้ หลินซินเหยยี นตอ้ งรู้อะไรมาแน่นอน มิฉะน้นั จะไมม่ ีการหยง่ั เชิงในวนั น้ี เธอรู้มากแคไ่ หน ถึงข้นั ไหน ไป๋ จวเู่ วยไม่รู้

แรงบนตวั ของหลินซินเหยยี นถกู ดูออกทนั ทีท่ีประตูลิฟตป์ ิ ดลง ขอ้ เท็จจริงบอกเธอ ที่เธอเดามีความเป็ นไปไดท้ ่ีจะเป็ นความจริง แต่เธอไม่สามารถรู้รายละเอียดได้ ถา้ เป็ นจงจิ่งหา้ วจริงๆ ทาํ ไมผหู้ ญิงท่ีแนะนาํ เธอในวนั น้นั ตอ้ งใหเ้ งินเธอ? ทาํ ไมจงจ่ิงหา้ ว— เพียงเพ่ือระบาย? เธอไมร่ ู้ นี่กเ็ หมือนปริศนา การสมคบคิดที่ซ่อนอยใู่ นส่วนลึก แต่เธอยนื ยนั ไมไ่ ด้ หลงั เลิกงาน เธอกลบั บา้ นตามปกติ “เธอคนเดียว?” ป้ าหยมู องดา้ นหลงั ของหลินซินเหยยี น หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ ไม่คอ่ ยมีอารมณ์ ตอนเลิกงานเธอเห็นไป๋ จวเู่ วยที่แต่งตวั ดูดีข้ึนรถของ เขา เธอหวนั่ ไหวกบั การคาดเดาของตวั เอง หรือวา่ จงจ่ิงหา้ วรักไป๋ จวเู่ วยจริงๆ? ก่อนหนา้ น้ีไมร่ ัก เพียงแค่ไม่รู้ตวั เธอยงุ่ เหยงิ มาก “ทาํ ไมไมก่ ลบั มาพร้อมกบั คุณชาย?” ท้งั สองอยดู่ ว้ ยกนั บ่อยๆ สร้างความสมั พนั ธ์ “เขาออกไปกบั คุณไป๋ แลว้ ” ในใจของหลินซินเหยยี นรู้สึกเบ่ือ หลงั จากท่ีมีการคาดเดาน้นั ทศั นคติต่อจงจ่ิงหา้ วเปลี่ยนไป

ป้ าหยถู อนหายใจ “เธอตอ้ งพยายามนะ” หลินซินเหยยี นยมิ้ ไม่อยากคุยเรื่องน้ี ต้งั ใจพดู “ฉนั เหนื่อยนิดหน่อย อยากนอนสกั พกั ” ป้ าหยรู ู้สึกไดว้ า่ เธออารมณ์ไม่ดี “เธอพกั ผอ่ น ทาํ อาหารเยน็ เสร็จฉนั เรียกเธอ” หลินซินเหยยี นตอบรับ เดินเขา้ หอ้ ง เธอนอนบนเตียงรู้สึกเหนื่อยลา้ มาก เธอค่อยๆ หลบั ตา อยากนอนจริงๆ ขณะที่เธอสะลึมสะลือ จะหลบั โทรศพั ทม์ ือถือดงั ข้ึน เธอหยบิ โทรศพั ทม์ ือถือ กดรับสาย “เหยยี นเหยยี น ช่วยอะไรพหี่ น่อยไดไ้ หม?” เสียงน้ี— จู่ๆ หลินซินเหยยี นกห็ ายง่วง เธอนงั่ ลง “นายพดู ” “ฉนั ตอ้ งไปงานเล้ียง อยากใหเ้ ธอเป็ นคู่สาวของฉนั หลินซินเหยยี นน่ิงไปสกั พกั แลว้ พดู “ไดส้ ิ” “ส่งตาํ แหน่งของเธอใหฉ้ นั ฉนั ไปรับเธอ” ตอนที่ 41 สลบั แขกเป็ นเจ้าบ้าน หลินซินเหยยี นส่งตาํ แหน่งที่ต้งั ใหเ้ ขา จากน้นั ลุกจากเตียง ป้ าหยเู รียกเธอพอดี เห็นเธอลุกข้ึนจึง พดู “ฉนั เตรียมอาหารเสร็จแลว้ ”

“ฉนั ไม่กินที่บา้ นแลว้ มีธุระออกไปแป๊ บหน่ึง” หลินซินเหยยี นมดั ผมท่ียงุ่ เลก็ นอ้ ย เดินไปท่ีหนา้ ประตูแลว้ เปล่ียนรองเทา้ รีบออกจากบา้ น เธอไม่อยากใหเ้ หอรุ่ยเจ๋อมาท่ีน่ี ดงั น้นั เธอเดินไปรอท่ีส่ีแยก เหอรุ่ยเจ๋อมาเร็วมาก ไม่ใหห้ ลินซินเหยยี นรอนานเกิน เหอรุ่ยเจ๋อในวนั น้ีไม่เหมือนปกติ ต้งั แตห่ ลินซินเหยยี นรู้จกั เขา โดยปกติแลว้ เขาสวมเส้ือผา้ ลาํ ลอง หรือชุดกาวน์ ชุดสูทและ รองเทา้ หนงั แบบน้ี เธอเพง่ิ เคยเห็นคร้ังแรก เหอรุ่ยเจ๋อลงมาเปิ ดประตูใหเ้ ขา หลินซินเหยยี นไม่ไดข้ ้ึนไปทนั ที แต่ถาม “งานสาํ คญั เหรอ?” เขาใส่อยา่ งเป็ นทางการมาก “ไมน่ บั ” เพราะวา่ เขาไม่แคร์ หลินซินเหยยี นกา้ วข้ึนรถ บทสนทนาก่อนหนา้ น้ีท้งั สองไม่พดู ถึง เหอรุ่ยเจ๋อขบั รถ หลินซินเหยยี นกไ็ มพ่ ดู บรรยากาศในรถพดู ยากเลก็ นอ้ ย “เธอไมต่ อ้ งต่ืนเตน้ ถึงเวลาตามฉนั ก็พอ” เหอรุ่ยเจ๋อต้งั ใจหาเรื่องคุย บรรยากาศเงียบมาก กจ็ ะทาํ ใหอ้ ึดอดั โดยเฉพาะหลงั จากท่ีเขาแสดงออก หลินซินเหยยี นตกลง เพราะเขาดูแลตวั เอง ไม่เกี่ยวกบั ความสมั พนั ธ์

“อืม” เขาหนั ไปมองเธอ เธอมดั ผมหางมา้ ใบหนา้ ใหญเ่ ท่าฝ่ ามือ จมูกโด่ง ปากชมพู สวยทุกส่วน เธอ โตแลว้ จริงๆ ไม่ใช่เดก็ ผหู้ ญิงคนน้นั แลว้ “เหยยี นเหยยี นรังเกียจที่พแ่ี ก่หรือเปล่า?” เหอรุ่ยเจ๋อยกยมิ้ มมุ ปาก หลินซินเหยยี นยมิ้ เบาๆ “พี่ไม่แก่ แค่ยส่ี ิบกวา่ เอง” ยงั ไม่สามสิบเลย เขายน่ื มือไปลบู ผมของเธอ “วา่ กนั วา่ ผหู้ ญิงใส่ใจ ประโยคน้ีไม่ปลอม” หลินซินเหยยี นนาํ มือเขาออก “ทาํ ไมรู้สึกวา่ นายเอาเปรียบฉนั ?” “ใช่เหรอ?” เหอรุ่ยเจ๋อยมิ้ หลินซินเหยยี นแกลง้ ทาํ เป็ นโกรธไมส่ นใจเขา ขณะท่ีท่ีพวกเขาคุยกนั รถก็จอดลงท่ีหนา้ อาคารสูง จอแสดงผลขนาดใหญ่ เล่นประวตั ิศาสตร์ การพฒั นาของติ่งเฟิ งจิวเวอร์ร่ี หนา้ ประตเู ตม็ ไปดว้ ยรถหรู หลินซินเหยยี นต่ืนเตน้ แปลกๆ เหอรุ่ยเจ๋อเปิ ดประตูรถใหเ้ ธอ แลว้ ยนื่ มือใหเ้ ธอ “มีพอี่ ยู่ ไม่ตอ้ งต่ืนเตน้ ” หลินซินเหยยี นมองเขาสองวนิ าที เหอรุ่ยเจ๋อเคล่ือนมือไปดา้ นหนา้ อีก“เธอตอ้ งเขา้ ไปเป็ นเพ่อื น ฉนั วนั น้ีเธอเป็ นคู่สาวของฉนั นะ” หลินซินเหยยี นยน่ื มือออกมา พรมแดงทอดยาวไปถึงหอ้ งโถงใหญ่ ชายชุดสูทสองคนยนื อยขู่ า้ งประตทู ้งั สองขา้ ง ตรงกลางมี คนตอ้ นรับที่อายมุ ากเลก็ นอ้ ย เห็นเหอรุ่ยเจ๋อมา เดินเขา้ ไปตอ้ นรับ “คุณชายรอง”

หลินซินเหยยี นหนั ไปมองเขา รู้วา่ ตวั ตนของเขาไม่ธรรมดา แตค่ ิดไม่ถึงวา่ เป็ นคนของตระกลู เหอและติ่งเฟิ งกรุ๊ป เทียบกบั ตระกลู จงเป็ นหนุ่มสาวท่ีโดดเด่น แตว่ า่ คนมีความสามารถปรากฏตวั ข้ึนอยา่ งไม่ขาด สาย ถึงรุ่นของจงจิ่งหา้ ว เป็ นบริษทั ช้นั นาํ ใน เมืองBแลว้ ต่ิงเฟิ งกรุ๊ปแบรนดเ์ ก่าแก่นบั ร้อยปี ก็เทียบไมไ่ ด้ อตุ สาหกรรมท่ีหลากหลายภายใตเ้ ครือขา่ ยวา่ นเยวก่ รุ๊ป หลายสาขาที่เกี่ยวขอ้ ง วาณิชธนกิจที่ ยอดเยยี่ มร่วมลงทุนกบั ธนาคารฮุ่ยเฟิ ง มีช่ือเสียงในระดบั สากล เหอรุ่ยเจ๋อพยกั หนา้ ตอบรับเบาๆ “ไปเถอะ” เหอรุ่ยเจ๋อหนั ไปมองหลินซินเหยยี น “ไม่ชินใช่ไหม?” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ ยอมรับ “จริงๆ ฉนั ก็ไม่ชิน” เหอรุ่ยเจ๋อพดู เขาไม่สนใจการตลาด ธุรกิจที่บา้ นพ่ขี องเขาเป็ นคนดูแล “ทาํ ไมนายถึงอยปู่ ระเทศA? รักษาแผลใจเหรอ?” ตามพ้นื หลงั ครอบครัวของเหอรุ่ยเจ๋อ ไม่ น่าจะปรากฏตวั ที่นนั่ เป็ นหมอจิตแพทยใ์ นคลินิกเลก็ ๆ เหอรุ่ยเจ๋อชะงกั คิดไม่ถึงวา่ เธอจะถามแบบน้ีกะทนั หนั ถามอยา่ งตลก “ทาํ ไมเธอถึงคิดวา่ ฉนั รักษาแผลที่นนั่ ?” “หลินหลินไม่ใช่แฟนของนายเหรอ?” เธอจาํ ไดว้ า่ ตอนน้นั อยทู่ ่ีวลิ ลา่ ไดย้ นิ ช่ือคนน้ีจากปาก ของแมข่ องเขา