กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม1

จากน้าํ เสียงของเธอ สามารถฟังออกวา่ เหอรุ่ยเจ๋อเหมือนแคร์คนท่ีชื่อหลินหลินมาก หลินหลินตอ้ งเป็ นชื่อของผหู้ ญิงนี่นา แคไ่ ดย้ นิ ก็น่ารักมาก ไดย้ นิ ช่ือน้ี รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของเหอรุ่ยเจ๋อ คอ่ ยๆ หมองลง “เธอชื่อเหอรุ่ยหลิน เป็ นนอ้ งสาว ของฉนั หายไปต้งั แตเ่ ดก็ ถึงตอนน้ียงั ไมเ่ จอ” หลินซินเหยยี นเปิ ดปาก เธอคิดวา่ “หลินหลิน” เป็ นแฟนเก่าของเขา คิดไมถ่ ึงวา่ เปิ ดแผลของเขา “ขอโทษ—” “ไมเ่ ป็ นไร” เหอรุ่ยเจ๋อยมิ้ อีกคร้ัง หอ้ งโถงใหญอ่ นั งดงาม บรรยากาศการสงั สรรคท์ ี่ครึกคร้ืน ผชู้ ายสวมชุดสูทรองเทา้ หนงั ผหู้ ญิง แต่งหนา้ เตม็ สวมชุดเดรสที่สวยท่ีสุด เป็ นหนา้ เป็ นตาใหผ้ ชู้ ายขา้ งตวั ส่วนหลินซินเหยยี นเผยหนา้ กลางอรุณ ไมเ่ ขา้ กบั ท่ีน่ี “อะเจ๋อ” เซ่ียเจินหยเู ลือกคูส่ าวท่ีจะคูก่ บั เขาในคืนน้ี เป็ นลกู สาวของบริษทั วสั ดุก่อสร้าง แต่ถูกเหอรุ่ยเจ๋อปฏิเสธ และพาผหู้ ญิงคนน้ีมา “แม่ครับ เธอชื่อหลินซินเหยยี น” เหอรุ่ยเจ๋อแนะนาํ น่ีคืองานใหญ่ แมใ้ นใจของเซี่ยเจินหยไู ม่พอใจกบั ผหู้ ญิงที่เขาพามา กไ็ ม่ไดแ้ สดงออก ใบหนา้ มี รอยยมิ้ “ออ้ ไปเถอะ ไปทาํ ความรู้จกั กบั คนท่ีนนั่ ”

เหอรุ่ยเจ๋อไม่คอ่ ยอยใู่ นประเทศ ทุกคนแทบจะลืมแลว้ วา่ ในบา้ นยงั มีคุณชายรอง จาํ ไดเ้ พียงพ่ี ใหญเ่ หอรุ่ยสิง ตรงกลางของหอ้ งโถงใหญ่ โคมระยา้ คริสทลั ที่ยน่ื ออกมาจากช้นั สอง แสงไฟระยบิ ระยบั สวยงามและน่าดึงดูด ตรงกลางมีคนกลุ่มหน่ึงยนื อยู่ ท่ีดึงดูดสายตาที่สุดน่าจะเป็ นร่างสูงที่ถกู คนลอ้ มรอบอยตู่ รงกลาง ตอ่ ใหห้ ่างกนั มาก หลินซินเหยยี นกด็ ูออกวา่ ผชู้ ายคนน้นั คือใคร ใจของเธอเกร็งอยา่ งแปลกประหลาด เหอรุ่ยเจ๋อตบมือของเธอ “ไมพ่ ี่ชายอยไู่ มใ่ ช่หรือ?” “นายรู้วา่ เขาอย?ู่ ” หลินซินเหยยี นมองเขา “ฉนั แค่อยากใหเ้ ขารู้ เธอไมไ่ ดไ้ มม่ ีที่พ่งึ ” พดู จบเหอรุ่ยเจ๋อกด็ ึงเธอใหเ้ ดินไป “อนาคตกาลตลาดเป็ นของหนุ่มสาวอยา่ งพวกนายแลว้ ” ถงั เจิ้งประธานคนก่อนของธนาคารฮุย่ เฟิ ง หลงั จากเกษียณก็ออกงานนอ้ ยมาก ขณะพดู ก็ส่งเสียง หวั เราะร่า “รุ่นน้ีคนที่หนุ่มและมีอนาคตที่สุดก็คือจงจิ่งหา้ ว” “ประธานถงั ชมเกินไปแลว้ ครับ” มือขา้ งหน่ึงของจงจิ่งหา้ วสอดไวใ้ นกระเป๋ ากางเกง ไป๋ จวเู่ วยค วงแขนของเขา มือขา้ งขวาท่ีเรียวยาวจบั แกว้ ไวน์ ใตแ้ สงไฟ ดูรุ่งโรจน์ “ไดย้ นิ วา่ วา่ นเยวก่ รุ๊ปก่อต้งั ท่ีประเทศA—” คนที่พดู คือเหอรุ่ยสิง เห็นนอ้ งชายท่ีกาํ ลงั เดินมา ขา้ งๆ มีผหู้ ญิง ตกตะลึง “รุ่ยเจ๋อ เธอเป็ นใคร?” เหอรุ่ยสิงถาม เหอรุ่ยเจ๋อพาหลินซินเหยยี นมา “แฟนของผม”

ขณะท่ีเขาพดู ก็เหลือบไปมองจงจิ่งหา้ ว เหมือนกาํ ลงั สลบั แขกเป็ นเจา้ บา้ น ในเม่ือเขาไม่ยอมรับภรรยาคนน้ี ง้นั เขาก็ใหอ้ ยา่ งเปิ ดเผย หลินซินเหยยี นคิดยงั ไงกค็ ิดไมถ่ ึง เหอรุ่ยเจ๋อจะพดู แบบน้ี ยงั ตอ่ หนา้ ผคู้ นมากมาย เธออยากดึงมือท่ีถูกเขากมุ ออก เหอรุ่ยเจ๋อสงั เกตเห็น จบั แน่นกวา่ เดิม ไมใ่ หเ้ ธอหนี พดู ดว้ ยรอยยมิ้ “กลวั อะไร” หลินซินเหยยี นรู้สึกผดิ อยา่ งบอกไมถ่ ูก ไม่กลา้ เงยหนา้ ส่วนรู้สึกผดิ อะไร เธอกไ็ มร่ ู้ เหอรุ่ยสิงแนะนาํ ใหท้ ุกคนดว้ ยรอยยมิ้ “น่ีคือนอ้ งชายท่ีไม่คอ่ ยอยใู่ นประเทศของผม ตอนน้ีกลบั มาแลว้ ฝากเน้ือฝากตวั กบั ทุกท่านดว้ ยนะครับ” มือของไป๋ จวเู่ วยแน่น “คุณหลิน—” จงจ่ิงหา้ วคอ่ ยๆ เชยตา สายตาเหลือบมองใบหนา้ ของหลินซินเหยยี น หยดุ อยไู่ มถ่ ึงวนิ าที จากน้นั ก็ทาํ ท่าทางเยน็ ชาสุดๆ ตอ่ หวั ใจตมุ้ ๆ ตอ่ มๆ ของหลินซินเหยยี น ค่อยๆ สงบลงจากการมองขา้ มของจงจิ่งหา้ ว เธอรู้สึกตลกใหก้ บั การต่ืนเตน้ ของตวั เอง ตอนที่ 42 ไม่ยอมรับเธอเพราะลูก

สถานการณ์แบบน้ี ส่ิงท่ีคุยกนั มีแต่เรื่องธุรกิจ เหอรุ่ยเจ๋อกพ็ ยายามเขา้ สงั คม หลินซินเหยยี นดู ออก เขาไม่ชอบสถานการณ์แบบน้ี ดึงแขนของเหอรุ่ยเจ๋อ พดู เบาๆ “ฉนั อยากออกไปสูด อากาศ” เหอรุ่ยเจ๋อดึงมือของเธอ “ฉนั พาเธอไปดา้ นหลงั ” แสงไฟ เสียง พดู คุย ประจบ ค่อยๆ หายไปจากขา้ งหู เดินผา่ นระเบียง พวกเขามาถึงดา้ นหลงั กวา้ ง สวา่ ง เงียบกวา่ ดา้ นหนา้ มากๆ บางทีก็มีคนมา พดู คุยดา้ นหนา้ หนา้ ตา่ ง “เธอไมช่ อบฟังการพดู คุยแบบน้นั ใช่ไหม” เหอรุ่ยเจ๋อยมิ้ “จริงๆ แลว้ ฉนั ก็ไมช่ อบ” คร้ังน้ีเซ่ียเจินหยพู ยายามใหเ้ ขามา เขาก็ตอ้ งตกลงแลว้ มา เขาไม่ชอบเขา้ สงั คม ไม่ชอบวางอบุ าย ไมช่ อบคิดทุกวธิ ีเพื่อหาเงิน บางทีอาจจะเกี่ยวกบั การเกิดมาของเขา เกิดมากม็ ีทุกอยา่ งครบ ไมเ่ คยเครียดเพราะเรื่องเงิน “ฉนั ดูออกแลว้ ดงั น้นั นายตอ้ งขอบคุณฉนั หรือเปล่า พานายหนีออกมาจากความเลวร้าย?” “เธอจะใหพ้ ขี่ อบคุณยงั ไง?” เหอรุ่ยเจ๋อขยบั เขา้ ใกลเ้ ธอ หลินซินเหยยี นไดก้ ลิ่นความเป็ นชายบน ตวั ของเขา กอ้ งอยขู่ า้ งหู เธออดไมไ่ ดท้ ่ีอยากขยบั หนี แตก่ ลบั ถกู เหอรุ่ยเจ๋อลอ็ กเอวไว้ “เมื่อก่อนรู้สึกวา่ เธอเด็ก เวลาผา่ นไปไม่รู้ตวั เธอก็โตข้ึน” เมื่อก่อนคอยติดตามเธอ ไม่มีความคิด อ่ืน ความคิดแบบน้ีไม่รู้วา่ เกิดข้ึนกบั ตวั เองต้งั แตเ่ มื่อไร หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ ท่าทางเหอรุ่ยเจ๋อไม่เหมือนกบั ท่ีตวั เองรู้จกั เขาอบอ่นุ ใบหนา้ มกั จะมี รอยยมิ้ ที่อ่อนโยน ดูแลเธอ ใส่ใจเธอเหมือนพ่ีชาย แตว่ า่ ตอนน้ีเปลี่ยนไปแลว้ เขามกั จะ ‘ขืนใจ’ เธอ?

“นายเปลี่ยนไปแลว้ ” หลินซินเหยยี นหนั หนา้ มือสองขา้ งประสานกนั แน่น “เธอเป็ นผใู้ หญแ่ ลว้ แน่นอนวา่ ฉนั มองเธอเป็ นเด็กไม่ไดอ้ ีกตอ่ ไป เธอวา่ ถูกไหม?” เขายมิ้ หลินซินเหยยี นผลกั เขาออก “แตว่ า่ ฉนั เป็ นนอ้ งสาวของนาย” เหอรุ่ยเจ๋อถกู ผลกั อยา่ งไมท่ นั ต้งั ตวั ถอยหลงั ไปหน่ึงกา้ ว หลงั จากท่ีรู้ตวั มองเธอ “ไมใ่ ช่แทๆ้ ” หลินซินเหยยี นเดินไปดา้ นหนา้ หนา้ ตา่ ง เงยหนา้ มองทอ้ งฟ้ าท่ีเตม็ ไปดว้ ยดวงดาว“ฉนั อยากให้ นายเป็ นพช่ี าย” เหอรุ่ยเจ๋อมองแผน่ หลงั ของเธอ น่ีเธอปฏิเสธเขาแลว้ ? “ฉนั อาจจะรู้แลว้ วา่ พอ่ ของลกู ในทอ้ งคือใคร” น้าํ เสียงของเธอน่ิงๆ เหมือนกาํ ลงั พดู กบั ตวั เอง แตก่ ็เหมือนพดู กบั เหอรุ่ยเจ๋อ เหอรุ่ยเจ๋อเปลี่ยนสีหนา้ ยมิ้ แยม้ เมื่อก้ี ถามอยา่ งจริงจงั “ใคร?” “ฉนั ไม่แน่ใจ มีหลายเร่ืองที่ฉนั ยงั ไม่เขา้ ใจ” หลินซินเหยยี นสูดหายใจเขา้ ลึกๆ หมนุ ตวั มามอง เหอรุ่ยเจ๋อ “ฉนั อยใู่ นภาวะที่กลืนไม่เขา้ คายไม่ออก และไม่รู้จะทาํ ยงั ไง ฉนั ไม่รู—้ ” เธอไมส่ ามารถอธิบายอารมณ์ของตวั เองได้ “คนที่เธอสงสยั คือใคร?” เหอรุ่ยเจ๋อขมวดคิว้ “หรือวา่ เป็ นคนในประเทศ?” นึกถึงเร่ืองคืนน้นั เขาก็โมโห “ตอนน้นั ทาํ ไมไม่หาฉนั ?” หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ “ฉนั ไปหาแลว้ ไมเ่ จอนาย” เธอไม่อยากเป็ นหน้ีบุญคุณคนอื่น แต่มนั เกี่ยวขอ้ งกบั ความปลอดภยั ของนอ้ งชายและคุณแม่ เธอไมส่ นใจเร่ืองพวกน้นั เธอไปหาแลว้ แต่ไมเ่ จอคน หลงั จากน้นั เป็ นผหู้ ญิงคนน้นั ที่หาเธอ

ตอนน้นั ไมม่ ีทางเลือก เธอตอ้ งการเงินกอ้ นน้นั ช่วยคุณแมแ่ ละนอ้ งชาย เหอรุ่ยเจ๋อนึกถึงเรื่องคืนน้นั วนั น้นั คือวนั ที่เหอรุ่ยหลินหายไป เขาอารมณ์ไมด่ ี ดื่มเหลา้ ไปไม่ นอ้ ย อาจจะเป็ นตอนที่เธอเคาะประตู เขาหลบั แลว้ ไมไ่ ดย้ นิ เขาคิดวา่ หลินซินเหยยี นไมห่ าตวั เองมาตลอด ตอนน้ีอารมณ์ตึงเครียดกวา่ เดิม “ขอโทษ” ถา้ ตวั เองไมเ่ มา ไดย้ นิ เสียงเธอเคาะประตู ตอนน้ีอาจจะไม่เหมือนเดิมแลว้ เธอไมต่ อ้ งเป็ นภาระกบั ความโกลาหล ถูกตราไวว้ า่ ทอ้ งก่อนแตง่ และเขาสามารถดูแลเธออยา่ งสมบูรณ์ แต่ท้งั หมดน้ีเปลี่ยนไปเพราะเขาเมา “นายไมไ่ ดต้ ิดอะไรฉนั พดู แบบน้ี ฉนั กลบั รู้สึกละอายใจ” หลินซินเหยยี นพดู ดว้ ยน้าํ เสียงเยาะ เยย้ ตวั เอง เธอเลือกเอง และเป็ นชีวติ ของเธอ “ฉนั อยากกลบั ไปแลว้ ” “ฉนั ส่งเธอ” เหอรุ่ยเจ๋อเดินมา กมุ มือของเธอ จบั แน่นๆ “หลงั จากน้ีพี่จะไม่ใหเ้ ธอไม่เจอพ่อี ีก จะดูแลเธอดีๆ” หลินซินเหยยี นไม่ขยบั และไมผ่ ละออก ขณะน้ีเธอเขา้ ใจบางอยา่ ง เขาไมไ่ ดช้ อบตวั เอง แตเ่ ป็ น ความรู้สึกท่ีมีตอ่ นอ้ ง เพยี งแคเ่ ขาแยกไม่ออก

พวกเขาออกมาจากประตูหลงั ไฟนีออนนอกอาคารยงั คงกะพริบอยู่ แสงไฟสลวั สวา่ งไสว! ทาํ ใหก้ ลางคืนเหมือนกลางวนั เหอรุ่ยเจ๋อเปิ ดประตูใหเ้ ธอ หลินซินเหยยี นข้ึนรถ ตลอดทางท้งั สองไมค่ ุยกนั ต่างกม็ ีเร่ืองในใย หลินซินเหยยี นไม่ไดใ้ หเ้ ขาส่งถึงวลิ ล่า ถึงทางเขา้ ก็ใหเ้ ขาจอด “ฉนั ลงตรงน้ีก็พอแลว้ ” เธอปลดเขม็ ขดั นิรภยั เปิ ดประตูรถ “เหยยี นเหยยี น” เหอรุ่ยเจ๋อเรียกเธอไว้ “หืม?” หลินซินเหยยี นยนื อยหู่ นา้ กระจกรถ กม้ ลงมองเขา เหอรุ่ยเจ๋อเงียบไปสกั พกั “คนท่ีเธอสงสยั คือใคร?” หลินซินเหยยี นหลุบตาลง เธอไม่มีหลกั ฐานท่ีแน่นอน ยงั แคค่ าดเดา“ฉนั ไมแ่ น่ใจ” เหอรุ่ยเจ๋อเมม้ ปาก เงียบไปสกั ครู่ “ฉนั ช่วยเธอ” เขาหยดุ ลง “เธอบอกฉนั ก่อนวา่ เธอสงสยั ใคร” อารมณ์ของเขากลืนไม่เขา้ คายไม่ออก เกลียดท่ีรู้ แตก่ อ็ ยากรู้ หลินซินเหยยี นคิดสกั พกั พ่งึ ตวั เอง เธอหาความลบั ที่ซ่อนอยใู่ นน้นั ไม่ได้ “จงจิ่งหา้ ว” หลินซินเหยยี นพดู จบ อากาศรอบขา้ งถูกแช่แขง็ เหอรุ่ยเจ๋อก็ตะลึงไปนาน คิดไมถ่ ึงวา่ หลินซินเหยยี นสงสยั จงจิ่งหา้ ว

น่ี—เป็ นไปไดอ้ ยา่ งไร? หรือวา่ เป็ นขอ้ อา้ งที่เธอต้งั ใจปฏิเสธเขา? “นายรู้ท่ีอยปู่ ระเทศAของฉนั คนท่ีแนะนาํ ฉนั คือผหู้ ญิงท่ีชื่อ เหมยหลนั ถา้ หาเธอเจอ อาจจะรู้ เหตกุ ารณ์คืนน้นั —” “ทาํ ไมเธอถึงอยากหาผชู้ ายคนน้นั ใหเ้ จอ?” เหอรุ่ยเจ๋อตดั บทเธอ เริ่มแรกหลินซินเหยยี นไม่ไดอ้ ยากหา แค่บงั เอิญ พบเบาะแสบนร่างของจงจิ่งหา้ ว “นายบอกไมใ่ ช่เหรอ เด็กเติบโตข้ึนมาในครอบครัวที่มีพอ่ แมเ่ ล้ียงเดี่ยว จะมีขอ้ บกพร่องดา้ น บุคลิกภาพ—” “ฉนั เคยบอก ฉนั ดูแลเธอและลูกได”้ เหอรุ่ยเจ๋อตดั บทเธออีกคร้ัง หลินซินเหยยี นเมม้ ปาก มองเหอรุ่ยเจ๋อตรงๆ “แต่วา่ นายไมใ่ ช่พอ่ แทๆ้ ของลูก” เธอต้งั ใจ เธอและเหอรุ่ยเจ๋อเป็ นไปไม่ได้ อีกส่วนหน่ึงใหเ้ หอรุ่ยเจ๋อชดั เจนวา่ เธอกบั เขาไมม่ ีทางอยดู่ ว้ ยกนั อีกส่วนหน่ึงเพราะเธออยากร้ ความจริง กบั จงจ่ิงหา้ วกไ็ ม่ได้ ในใจของเธอรู้ดี เธอแค่อยากรู้วา่ พอ่ ของลูกใช่เขาหรือไม่ สถานการณ์ในตอนน้นั เป็ นอยา่ งไร อนาคตลูกเกิดออกมา อยา่ งนอ้ ยเธอสามารถบอกลูก พอ่ ของเขาเป็ นคนแบบไหน อาจเป็ นการเยยี วยาแบบหน่ึง

“ฉนั คิดวา่ ไม่รบกวนนายแลว้ ดึกมาแลว้ พรี่ ีบกลบั ไปพกั ผอ่ นเถอะ” หลินซินเหยยี นยนื ตรงแลว้ ยมิ้ “ขบั รถชา้ ๆ ฉนั กลบั ไปก่อนแลว้ นะ” พดู จบเธอก็หมุนตวั เดินไปทางวลิ ล่า หลจั ากเดินหลายกา้ ว เหอรุ่ยเจ๋อเรียกเธอไว้“ฉนั สญั ญากบั เธอแลว้ กจ็ ะทาํ ใหเ้ ธอ แตฉ่ นั หวงั วา่ ถึงเวลาแลว้ เธอก็ไปจากเขา” “พวกเธอไม่รู้จกั กนั เขาไมม่ ีทางรักเธอ และยงิ่ ไม่ยอมรับเธอเพราะลูก” หลินซินเหยยี นหยดุ ฝี เทา้ จากน้นั กเ็ ดินตอ่ เธอรู้ ไม่มีความคิดอื่น แคอ่ ยากรู้ความจริง เธอเดินริมถนน ไฟรามถนนส่องร่างของเธอ สะทอ้ นเงาที่ยาวๆ ไมไ่ กล มีรถสีดาํ จอดอยู่ ร่างสูงดูดียนื พิงรถ ไฟสีเหลืองออ่ น ส่องกระทบใบหนา้ ดา้ นขา้ งของ เขา ทาํ ใหเ้ ขาดูดีกวา่ เดิม ความแขง็ ลดลง ความอ่อนโยนเพิม่ มากข้ึน หลินซินเหยยี นหยดุ ฝี เทา้ คิดวา่ เขายงั ไมก่ ลบั มา คิดไมถ่ ึงวา่ กลบั มาก่อนตวั เอง ห่างไมไ่ กล ขาของเธอเหมือนจมลงในโคลน ไมส่ ามารถขยบั ได้ เขาหนั มาจอ้ งเธอสองวนิ าที น้าํ เสียงน่าฟัง “มานี่” ตอนที่ 43 การกระทาํ ที่ ใกล้ชิด หลินซินเหยยี นชะงกั เลก็ นอ้ ย แลว้ คอ่ ยๆ กา้ วขา เดินไปดา้ นหนา้ ของเขา

หลินซินเหยยี นไมเ่ คยมองเขาในระยะกลข้ นาดน้ีโดยปราศจากความคิดท่ีทาํ ใหเ้ สียสมาธิ ร่างกายของเขาเตม็ ไปดว้ ยความเป็ นผใู้ หญ่ที่สะสมมาหลายปี กวา้ งขวาง ร้อนแรง เวลาน้ีคิว้ ของเขา หนา้ ผากของเขา ขมบั ของเขา ลว้ นนิ่งสงบ ไม่มีอะไรมากวน ท่าทางน่ิงๆ แบบน้ี ในใจของเธอกลบั กระวนกระวาย บางทีอาจจะเพาะรู้วา่ เขาอาจจะเป็ นพอ่ ของลูกในทอ้ ง ใส่ใจความคิดของเขาท่ีมีต่อตวั เองโดยไม่ รู้ตวั ผหู้ ญิงมกั จะอยากรู้อยากเห็น และเป็ นช่วงที่เธอต้งั ครรภ์ กจ็ ะอ่อนไหวเป็ นพิเศษ “เขาช่วยฉนั เยอะมาก ฉนั ไม่รู้วา่ วนั น้ีเขาใหฉ้ นั ออกงานแบบน้ีเป็ นเพือ่ นเขา ยงิ่ ไม่รู้วา่ นายอยู่ ฉนั ไม่ไดต้ ้งั ใจ คิ้วของเขาขมวดแน่น สีหนา้ ยงุ่ เหยงิ มาก ยงุ่ เหยงิ จนไมม่ ีใครดูออก หลินซินเหยยี นคิดวา่ เขาไมเ่ ช่ือตวั เอง คิดวา่ เธอเป็ นผหู้ ญิงใจง่าย แต่เธอไม่ใช่! “ฉนั …..” “เธอกาํ ลงั อธิบาย?” ลูกกระเดือกของเขาขยบั “ฉนั ไม่อยากใหน้ ายเขา้ ใจฉนั ผดิ ” ถา้ เป็ นเมื่อก่อนเธอไมแ่ คร์ จงจ่ิงหา้ วจะมองเธอยงั ไง แต่วา่ ตอนน้ีไม่ได้ ถา้ คืนน้นั เป็ นเขาจริงๆ พวกเขามีลูกดว้ ยกนั อยา่ งนอ้ ยกต็ อ้ งมีความทรงจาํ ดีๆ

“เธอจริงใจขนาดน้ี ทาํ ใหฉ้ นั โกรธไม่ได้ บีบไม่ได้ ทาํ อะไรเธอไมไ่ ด”้ เห็นเธอและเหอรุ่ยเจ๋อ ปรากฏตวั พร้อมกนั เขาโกรธจริงๆ โกรธจนอยากฆ่าเธอใหต้ าย มกั จะไมส่ นใจคาํ พดู ของเขา “เขา้ บา้ น” เขายนื ตรง เดินเขา้ ไปในสวน หลินซินเหยยี นเดินตามหลงั เขาเขา้ บา้ น ป้ าหยพู กั ผอ่ นแลว้ หอ้ งนงั่ เล่นที่กวา้ ง เงียบสงบ ไม่มีคน เขาปลดกระดุมเส้ือสูท “ฉนั หิวแลว้ ” หลินซินเหยยี นรับเส้ือสูทจากเขา “ดึกขนาดน้ีแลว้ ฉนั ตม้ บะหม่ีใหน้ ายเถอะ” เขาอืมเบาๆ เดินไปนงั่ ลงบนโซฟา ท้งั ตวั เอนหลงั ในท่าท่ีผอ่ นคลาย เขาหลบั ตาลง มือเรียวยาว ปลดกระดุมเส้ือ ดึงเนคไทลง หลินซินเหยยี นแขนเส้ือสูทไวบ้ นราว ไปตม้ บะหม่ีในหอ้ งครัว เธอหาผกั และมะเขือเทศในตูเ้ ยน็ ไข่ผดั มะเขือเทศ น้าํ ใสตม้ บะหมี่ สกั พกั กเ็ รียบร้อยแลว้ ในหอ้ งนงั่ เลน่ จงจิ่งหา้ วมองแผน่ หลงั ที่กาํ ลงั ยงุ่ จู่ๆ ก็มีความรู้สึกของบา้ น หลินซินเหยยี นยกมาวางบนโตะ๊ อาหาร “เสร็จแลว้ ” เธอไปเทน้าํ สองแกว้ แลว้ เดินมา แกว้ หน่ึงวางไวด้ า้ นหนา้ จงจ่ิงหา้ ว ดึงเกา้ อ้ีออกนงั่ ลงตรงขา้ ม เขา คอเส้ือของเขาเปิ ดออกเลก็ นอ้ ย เผยไหปลาร้าท่ีเซ็กซ่ี แขนเส้ือพบั ข้ึนเผยแขนที่ยาว ไม่พดู ไมไ่ ด้ เป็ นผชู้ าย เขาเป็ นที่โปรดปรานของพระเจา้ แมแ้ ต่ท่าท่ีจบั ตะเกียบ ยงั น่ามอง เขาหนา้ คีบเสน้ บะหมี่เขา้ ปาก จากน้นั ขมวดคิว้ เพราะไมม่ ีรสชาติ

หลินซินเหยยี นอดไมไ่ ดท้ ี่จะหวั เราะ หยบิ ชอ้ นที่อยขู่ า้ งๆ ตดั ไข่ผดั มะเขือเทศวางบนบะหมี่ “บะหมี่มะเขือเทศผดั ไข่ ตอ้ งปรุงแบบน้ีถึงจะอร่อย” จงจ่ิงหา้ วเงยหนา้ เห็นตายมิ้ ของหลินซินเหยยี น ในความทรงจาํ เขาไมเ่ คยเห็นรอยยมิ้ ที่ปิ ดไม่มิดของหลินซินเหยยี น ดวงตาสดใสดุจแมกโนเลีย สีขาวบานสะพร่ัง ชดั เจนและบริสุทธ์ิ เห็นแลว้ ช่ืนใจ หลินซินเหยยี นเงยหนา้ มองเห็นผชู้ ายที่เหมอ่ ถามอยา่ งระมดั ระวงั “ไม่อร่อยเหรอ?” จงจ่ิงหา้ วดึงสติกลบั มา กระแอมเบาๆ ยดั บะหม่ีใส่ปาก พมึ พาํ “อร่อย” หลินซินเหยยี นดื่มน้าํ ไปสองคาํ มือเทา้ คางมองนอกหนา้ ต่าง “เธอไม่ไปนอน?” จงจ่ิงหา้ วเหลือบมองเธอ “รอนายกินเสร็จ ฉนั ลา้ งถว้ ยแลว้ คอ่ ยไปนอน วางไวท้ ่ีน่ีเชา้ มาป้ าหยยู งั ตอ้ งมาเกบ็ กวาด” เธอ เทา้ คาง จงจ่ิงหา้ วกม้ หนา้ กินบะหม่ีต่อ ทาํ ตามวธิ ีของหลินซินเหยยี น นาํ ไข่ผดั มะเขือเทศปรุงกบั บะหม่ี โครกคราก…… หลินซินเหยยี นหนา้ แดงทนั ที เธอกมุ ทอ้ ง เสียงทอ้ งร้องที่ไม่เหมาะสมน้ี ทาํ ใหเ้ ธอแทบจะแทรกแผน่ ดินหนี จงจ่ิงหา้ วเงยหนา้ มองเธอ “เธอก็หิวแลว้ ?”

หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ หนา้ ร้อนกวา่ เดิม มือจบั ชายเส้ือ หลบตา “กลางคืนไม่ไดก้ ินขา้ ว จริงๆ แลว้ เม่ือก้ีไมห่ ิว” เธอจึงไมไ่ ดต้ ม้ ของตวั เอง เธอลุกข้ึน “ฉนั ไปตม้ อีกนิด” “ของฉนั กินไมห่ มด แบ่งใหเ้ ธอ หยบิ ถว้ ยมากพ็ อ” จงจ่ิงหา้ วตระหนกั วา่ มีบางอยา่ งผิดปกติ หลงั จากพดู บะหม่ีน้ีเขากินแลว้ เขาทาํ เป็ นเยน็ ชา “ฉนั เคยจูบเธอ การกระทาํ ท่ีใกลช้ ิดขนาดยงั เคยทาํ กินบะหม่ีถว้ ยเดียวกนั ก็ไมม่ ีอะไร ถูกไหม?” หลินซินเหยยี นอา้ ปาก พดู ไม่ออกสกั คาํ คาํ วา่ แพงท่ีเคยพดู ไวล้ ะ่ ? คาํ วา่ เยน็ ชาที่เคยพดู ไวล้ ่ะ? ทาํ ไมตอนน้ีเหมือน “คนพาล”ละ่ ? “ฉนั ตม้ ใหต้ วั เองอีกถว้ ยด—ี ” “เธอรังเกียจฉนั ?” เขาเลิกคิ้ว ดูไร้ความปรานีนอ้ ยลง ยกั คิ้วขา้ งหน่ึง นยั น์ตาสีดาํ มีแสงของฤดู ใบไมผ้ ลิ ปี ศาจท่ีขโมยหวั ใจของมนุษย์ หวั ใจของหลินซินเหยยี นเตน้ ชา้ ลง “ฉนั —ฉนั ไปหยบิ ถว้ ย” หลินซินเหยยี นรีบออกจากหอ้ งอาหาร มองแผน่ หลงั ที่กระวนกระวายของเธอ จงจ่ิงหา้ วยกมมุ ปาก หลินซินเหยยี นหยบิ ถว้ ยมา จงจ่ิงหา้ วแบ่งส่วนที่ไม่เคยกินใหเ้ ธอ หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ไม่ กลา้ มองเขา มกั จะรู้สึกวา่ น่ีคือการกระทาํ ที่ใกลช้ ิด มีเพียงคนท่ีเป็ นสามีภรรยากนั มานาน ถึงจะทาํ แบบน้ี

สายตาของจงจิ่งหา้ วหยดุ อยบู่ นใบหนา้ ของเธอสกั พกั คิดไมถ่ ึงวา่ เธอกเ็ ขินเป็ น ยมิ้ โดยไม่ไดต้ ้งั ใจ ค่อยๆ เผยออกท่ีมุมปาก หลงั จากกินเสร็จ หลินซินเหยยี นก็เกบ็ กวาด จงจิ่งหา้ วข้ึนหอ้ งไปทาํ ธุระส่วนตวั ต้งั แตท่ ่ีหลินซินเหยยี นเขา้ มาอยู่ เป็ นคร้ังแรกที่อยกู่ บั จงจ่ิงหา้ วอยา่ งสงบ ตอนเชา้ หลินซินเหยยี นตื่นข้ึนมา จงจิ่งหา้ วกล็ งมาจากช้นั สอง สบตากนั ในอากาศ หลินซินเห ยยี นหลบก่อน จงจ่ิงหา้ วเดินลงมา เขา้ ไปในหอ้ งอาหาร ป้ าหยยู กอาหารมาวางบนโตะ๊ ขณะท่ีวางกาแฟไวด้ า้ นหนา้ ของจงจิ่งหา้ ว ต้งั ใจถาม “สมยั น้ีคู่ สามีภรรยาใหม่นิยมนอนแยกหอ้ งเหรอ?” ท่าทางของจงจิ่งหา้ วชะงกั เลิกคิว้ จอ้ งมองหลินซินเหยยี นท่ีอยตู่ รงขา้ ม ตรงๆ ทาํ ใหบ้ รรยากาศ คลุมเครือแปลกๆ เพราะหลินซินเหยยี นไดย้ นิ คาํ พดู ของป้ าหยู นมท่ีด่ืมเขา้ ไปเกือบจะพงุ่ ออกมา แกม้ ของเธอแดง โดยไม่ทนั ต้งั ตวั ปลายจมกู มีเหง่ือเมด็ เลก็ ๆ ผดุ ออกมา สมองโลง่ ทาํ อะไรไมถ่ ูกเลก็ นอ้ ย “ป้ าหยู ท่านทอดไข่เหรอ?” จงจ่ิงหา้ วเตือนพอดี ในอากาศมีกลิ่นไมอ้ อ่ นๆ ป้ าหยตู กใจ “ไข่ของฉนั ” รีบวงิ่ เขา้ ไปในหอ้ งครัว ไขด่ าวของเธอไหมแ้ ลว้ จงจ่ิงหา้ วยมิ้ บางๆ สายตาเผลอไปเห็นนมที่อยทู่ ี่มมุ ปากของเธอ เขายน่ื กระดาษทิชชูให้“ป้ าหยู เป็ นคนท่ีดูแลฉนั เป็ นห่วงเหตุการณ์สาํ คญั ชวั่ ชีวติ ของฉนั เป็ นพิเศษ

ป้ าหยชู ดั เจนขนาดน้ี เธอรู้ แตถ่ ูกเพยี งแตว่ า่ ป้ าหยทู าํ อยา่ งเปิ ดเผยขนาดน้ี รู้สึกอึดอดั เลก็ นอ้ ย เธอยนื่ มือไปรับกระดาษทิชชูที่จงจ่ิงหา้ วส่งมา นิ้วมือเผลอแตะโดนของเขา เหมือนมี กระแสไฟฟ้ าไหลออกมาจากระหวา่ งนิ้ว ไหลกลบั ลงมาตามกระแสเลือดของเธอ เติมเตม็ แกม้ ของเธอ แดงจนร้อน เธอรีบดึงมือกลบั “ฉนั —ฉนั หยบิ เอง” หลินซินเหยยี นยน่ื มือไปดึงหน่ึงแผน่ มาเชด็ ปาก จงจ่ิงหา้ วกไ็ มอ่ ึดอดั ดึงกลบั อยา่ งธรรมชาติ หลินซินเหยยี นไมร่ ู้รสชาติของอาหารเชา้ บรรยากาศท่ีแปลก ทาํ ใหเ้ ธอทาํ ตวั ไมถ่ ูก กินอาหารเสร็จ เธอกอ็ อกจากหอ้ งอาหารก่อน “พวกคุณค่อยๆ กิน ฉนั ไปก่อนแลว้ ” จงจ่ิงหา้ ววางแกว้ กาแฟที่อยใู่ นมือลงอยา่ งไมร่ ีบ เชยตาข้ึน “เด๋ียวก่อน—” ตอนท่ี 44 สตอิ ยู่เหนอื การควบคมุ ฮะ? หลินซินเหยยี นหนั หนา้ จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดอ้ ธิบาย แต่กลบั เช็ดมืออยา่ งไมร่ ีบ วางผา้ ไวบ้ นโตะ๊ ลกุ ข้ึน เดินไปทางเธอ “ไป บริษทั ดว้ ยกนั ” หลินซินเหยยี นอา้ ปากกวา้ ง ดว้ ยกนั ? เธอฟังผิดหรือเปลา่ ?

“พวกเราไปดว้ ยกนั —เหมาะสมไหม?” อยา่ งไรกต็ ามความสมั พนั ธข์ องพวกเขา ไมม่ ีคนรู้ ไป ดว้ ยกนั ทาํ ใหค้ นในบริษทั เห็น ไมร่ ู้วา่ จะมีขา่ วอะไรออกมา “ไม่เหมาะสมอะไร พวกเธอเป็ นสามีภรรยากนั ใครกลา้ พดู อะไร?” ป้ าหยพู ดู แทรก รู้สึกวา่ จงจ่ิง หา้ วริเริ่มไปบริษทั พร้อมหลินซินเหยยี น เป็ นเร่ืองดี เขายอมรับหลินซินเหยยี นแลว้ ใช่หรือไม?่ ยงั ไงกเ็ ป็ นสามีภรรยากนั ความสมั พนั ธค์ วรจะใกลช้ ิดกนั หลินซินเหยยี นยงั อยากพดู อะไร ป้ าหยกู เ็ ดินไปผลกั เธอ “รีบไปเปลี่ยนรองเทา้ ” หลินซินเหยยี นถกู บงั คบั ใหอ้ อกบา้ นกบั จงจ่ิงหา้ ว ป้ าหยเู หมือนเป็ นเจา้ หนา้ ที่เฝ้ าระวงั มองเธอข้ึนรถกบั จงจ่ิงหา้ วแลว้ ถึงจะเขา้ บา้ น หลินซินเหยยี นขาํ แหง้ “ป้ าหยู กระตือรือร้นจงั นะ” จงจ่ิงหา้ วไม่ไดต้ อบเธอ แต่กลบั ถาม “กลวั คนอ่ืนรู้ ความสมั พนั ธข์ องเราขนาดน้นั ?” หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ เขาแปลกประหลาด เธอกลวั อะไร? เปิ ดเผยสถานะ มีผลดีต่อเธอ ไมม่ ีผลเสีย “เรากาํ ลงั ซ้ือขาย การแต่งงานส้นั ๆ แบบน้ี ใหค้ นในบริษทั นายรู้ จะสร้างปัญหาใหน้ ายม้งั ” เธอ หลุบตาลงแลว้ พดู เบาๆ มีแผน ใจกโ็ ล่งและต่ืนตระหนก เธอไมร่ ู้วา่ คาํ ตอบท่ีเดาน้นั จริงปลอมมากแค่ไหน ถา้ ปลอมกช็ ่างมนั ทาํ เป็ นการปลอ่ ยไก่ ถา้ จริง ผชู้ ายคนน้ี–

สามารถรับลกู คนน้ีไดไ้ หม? “เธอคิดเผ่ือฉนั เหรอ?” มุมปากของเขาเผยรอยยมิ้ บางๆ ดูเหมือนวา่ คาํ ตอบน้ี ทาํ ใหเ้ ขาอารมณ์ดี ความคิดในหวั หมุนไปมา มือของเธอประสานกนั แน่น ลองถาม “ช่างเถอะ หลงั จากที่หยา่ กบั ฉนั คุณจงน่าจะรีบแตง่ งานกบั คุณไป๋ สินะ” พดู ถึงไป๋ จวเู่ วย สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วหมองลง หนั กลบั มา สายตาแหลมคาํ “แอบถามฉนั ?” จริงๆ หลินซินเหยยี นอยากลองถามวา่ เขาจะแต่งงานกบั ไป๋ จวเู่ วยหรือไม่ อยากรู้วา่ ความรู้สึกท่ี เขามีต่อไป๋ จวเู่ วยลึกซ้ึงไหม หลินซินเหยยี นทาํ เป็ นน่ิง “ฉนั ก็แค่สงสยั ความรักของคุณจงและคุณไป๋ เท่าน้นั แอบถาม? ฉนั ตอ้ งแอบถามเหรอ? มีผลดีอะไรต่อฉนั ?” แมห้ ลินซินเหยยี นจะอธิบายอยา่ งมีเหตผุ ล แต่จงจ่ิงหา้ วกลบั ไมเ่ ช่ือ มกั รู้สึกวา่ คาํ พดู น้ีของเธอ มีความหมายลึกซ้ึง แลว้ เป็ นอะไร เขาไม่รู้ เพียงแตว่ า่ ลางสงั หรณ์บอกเขา เธอมีเป้ าหมาย ขณะน้ีรถขบั มาถึงหนา้ อาคารของบริษทั แลว้ ปกติรถของจงจิ่งหา้ วจะจอดท่ีโรงจอดรถช้นั ใต้ ดิน คร้ังน้ี เขาจอดไวท้ ี่ที่จอดรถดา้ นบน หลินซินเหยยี นเปิ ดประตูลงจากรถ ยนื อยขู่ า้ งๆ รอจงจิ่งหา้ วไปก่อน เธอค่อยเขา้ ไป จงจ่ิงหา้ วเหลือบมองเธอ หลินซินเหยยี นบีบรอยยมิ้ “ไมก่ ลา้ สร้างปัญหาใหค้ ุณจง” “เธอรู้ไดย้ งั ไงวา่ ฉนั จะราํ คาญ?” เขาถามกลบั นิ่งๆ เคลื่อนสายตา “หรือวา่ เธอเป็ นพยาธิในทอ้ ง ฉนั ?”

หลินซินเหยยี น “……” เห็นวา่ มีรถขบั เขา้ มา เธอถอยหลงั ไปหน่ึงกา้ ว เวน้ ระยะห่างกบั เขาทนั ที จงจ่ิงหา้ วเหลือบมองเธอน่ิงๆ หมนุ ตวั เดินไปทางอาคาร ความเงียบของยามเชา้ คลายบรรยากาศการทาํ งานที่ตึงเครียดในวนั ธรรมดา แมแ้ ต่อาคารท้งั หลงั กย็ งั ดูผอ่ นคลายในตอนน้ี คนท่ีขบั รถเขา้ มาเมื่อก้ีคือพนกั งานของวา่ นเยวก่ รุ๊ปจากแผนกเทคโนโลยี เห็นหลินซินเหยยี น ยนื อยทู่ ี่นนั่ เดินเขา้ ไป “เธอก็ทาํ งานอยทู่ ่ีวา่ นเยวก่ รุ๊ปเหรอ?” หลินซินเหยยี นยมิ้ อยา่ งมีมารยาท “ใช่แลว้ ” “เขา้ ไปดว้ ยกนั ” ผชู้ ายสวมแวน่ ทรงกลม ผอมๆ สูงๆ ผวิ ขาว ดูอ่อนโยนมาก หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ “เธออยแู่ ผนกไหน?” ผชู้ ายถาม “ฉนั เป็ นนกั แปล” หลินซินเหยยี นตอบน่ิงๆ “ออ้ ” ผชู้ ายนิ่งไป “เธอน่าจะเพง่ิ มาใช่ไหม เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเธอ” “อ้ืม ฉนั เพิ่งมาไดไ้ มก่ ี่วนั ” ขณะท่ีเธอพดู เงยหนา้ มองจงจ่ิงหา้ วท่ีอยดู่ า้ นหนา้ เขาเดินข้ึนบนั ได หนา้ บริษทั เดินเขา้ หอ้ งโถงตอ้ นรับของบริษทั จู่ๆ มีเงาดาํ แทรกเขา้ มา พงุ่ เขา้ ไปทางจงจ่ิงหา้ ว– “แกไปตายซะ!” คนท่ีพงุ่ เขา้ ไปเป็ นผหู้ ญิงคนหน่ึง ในมือถือมีดแหลมคม เหมือนเตรียมตวั มา มีสะทอ้ นแสง วาดส่วนโคง้ ในอากาศ ไปทางดา้ นหลงั ของจงจิ่งหา้ ว

“ระวงั —” ช่วงเวลาวกิ ฤติสุดๆ หลินซินเหยยี นพงุ่ เขา้ ไป ตอนน้ีเธอคิดไมอ่ อก ไม่ใช่้เพราะเธอกลา้ ไมก่ ลวั ตาย เพียงแต่แค่คิดวา่ จงจิ่งหา้ วอาจจะเป็ นพอ่ ของลูกในทอ้ งของเธอ สติกอ็ ยเู่ หนือการควบคุม หรือบางทีผหู้ ญิงอาจมีความรู้สึกพเิ ศษ ต่อผชู้ ายคนแรกของเธอ อยา่ งไรก็ตาม เธอเสียสติคิดอยากป้ องกนั ความอนั ตรายใหจ้ งจ่ิงหา้ ว จงจิ่งหา้ วไดย้ นิ เสียง หมนุ ตวั กเ็ ห็นเธอพงุ่ เขา้ มาทางตวั เอง และเสิ่นซิ่วฉิงที่ถือมีด ปึ ก! หลินซินเหยยี นชนเขา้ กบั ออ้ มแขนของเขา มีดในมือของเสิ่นซิ่วฉิงก็ตามลงมา ตอนน้ีสติของเธอกลบั มา จะตายแบบน้ีเลยหรือไม?่ ยงั ไม่ทนั แน่ใจวา่ เขาใช่ผชู้ ายในคืนน้นั หรือไม่ ใช่พอ่ ของลกู หรือเปลา่ ในหวั ของเธอฉายภาพในอดีต มีหลายสิ่งหลายอยา่ งในอดีต แม่ นอ้ งชาย สุขและทุกข์ และลกู ท่ี อยใู่ นทอ้ ง เธอยงั ไมอ่ ยากตาย ไมอ่ ยาก ไมย่ อม ในหวั มีความคิด ร่างกายของเธอมีปฏิกิริยา มือสองขา้ งของเธอผละออก ลองดิ้น จากน้ยั มีแรงหนกั ๆ กอดรัดเอวของเธอ ร่างกายกระทบกบั อกท่ีแขง็ แรง แน่นๆ เธอขยบั ไมไ่ ด้ เธอเสียใจแลว้ แต่กลบั ไมม่ ีโอกาสเสียใจแลว้

เธอหลบั ตาอยา่ งยอมแพ้ หวงั วา่ ความเจบ็ ปวดอยา่ มาเร็วเกินไป มีชีวติ ตอ่ อีกหน่ึงวนิ าทีก็เป็ นหน่ึงวนิ าที ขา้ งหูมีเสียงกร๊ีด หน่ึงวนิ าที สองวนิ าที สามวนิ าที– ความเจ็บปวดไมไ่ ดม้ าเยอื น เธอคอ่ ยๆ ลืมตา ก็เห็นจงจิ่งหา้ วกาํ ลงั กม้ หนา้ มองเธอ สีหนา้ เหมือนเมฆท่ีคาดเดาไม่ได้ ตกใจ ประหลาดใจ ในดวงตามีความกลวั และต่ืนเตน้ เหมือนจะคิดไม่ถึง เม่ืออนั ตรายมาถึง เธอจะทิ้งทุกอยา่ งมากนั เขา ใบหนา้ ของเขามีรอยยมิ้ ผดุ ข้ึน “เธอรู้ไหมวา่ ตวั เองกาํ ลงั ทาํ อะไร?” ขณะน้ีหลินซินเหยยี นกาํ ลงั คิดวา่ ทาํ ไมบนตวั ของตวั เองถึงไมเ่ จบ็ ? เธอหนั หนา้ กเ็ ห็นจงจิ่งหา้ วใชม้ ือรับมีดที่จะแทงเขา้ มาในร่างกายของเธอ ปลายมีดหยดุ ตรงท่ี เธอไมถ่ ึงคร่ึงนิ้ว อีกนิดกจ็ ะโดนตวั เธอ เลือดสีแดงไหลลงตามซอกนิ้วของเขา ดวงตาของเสิ่นซิ่วฉิงแดงก่าํ จอ้ งมองจงจิ่งหา้ ว กาํ ลงั โมโหสุดๆ ทาํ ไมไมแ่ ทงเขาตาย? “ฉนั จะฆ่าพวกแก!” เสิ่นซิ่วฉิงเหมือนไดร้ ับแรงกระตนุ้ อยา่ งแรง ดึงมีดออก จะพงุ่ เขา้ มาอีกคร้ัง เหมือนวา่ ไม่ตายไมห่ ยดุ ! จงจ่ิงหา้ วขมวดคิ้วเลก็ นอ้ ย “พวกแกทาํ ใหฉ้ นั ไมเ่ หลืออะไร ฉนั จะฆ่าพวกแก!” ท่าทางของเสิ่นซิ่วฉิงบา้ ไปแลว้ พงุ่ เขา้ มา โดยไม่สนทุกอยา่ ง

จงจ่ิงหา้ วโอบเอวของหลินซินเหยยี น หมนุ คร่ึงตวั หลบมีดท่ีเสิ่นซิ่วฉิงพงุ่ เขา้ มา เขายน่ื ขายาวๆ ถีบคนออกไป เจา้ หนา้ ที่รักษาความปลอดภยั ของบริษทั ไดย้ นิ เสียง วงิ่ เขา้ มา จบั เสิ่นซิ่วฉิงที่นอนอยบู่ นพ้นื เธอ ดิ้นพล่าน ไมเ่ หลือภาพลกั ษณ์ของคุณนายหญิง โวยวาย “พวกแกปล่อยฉนั มิฉะน้นั ฉนั จะฟ้ อง พวกแก” เวลาน้ี คนทาํ งานค่อยๆ มา หนา้ ประตกู ็มีคนมากข้ึนเรื่อยๆ วนุ่ วาย เหมือนจะประหลาดใจกบั เรื่องน้ี ลว้ นหูต้งั อยากฟังใหเ้ ขา้ ใจ วา่ เกิดอะไรข้ึน– ตอนที่ 45 เธอหยดุ ความเจบ็ ให้ฉัน ต้งั แต่ตน้ จนจบ คิว้ ของจงจิ่งหา้ วไม่ขมวดแมแ้ ต่นิด วางมือที่บาดเจ็บไวด้ า้ นหลงั สีหนา้ เยน็ ชา แต่ก็ดูเหมือนไมใ่ จเยน็ เหมือนที่แสดงออก จอ้ งเส่ินซิ่วฉิงที่ตะโกนด่า ความเยน็ ชาท่ีมุมปากจากไมม่ ีกม็ ี ยงิ่ อยยู่ ง่ิ ชดั “ยงั รออะไรอย?ู่ ” เจา้ หนา้ ท่ีไดร้ ับคาํ สง่ั กร็ ีบจบั เส่ินซิ่วฉิง จะลากเธอไป เธอเป็ นบา้ ไปหมดแลว้ กลิง้ ไปมา กดั เจา้ หนา้ ท่ี “จงจ่ิงหา้ ว แกทาํ อนาจารลกู สาวฉนั ยงั ไม่รับผิดชอบ แกไม่ตายดีแน่ มีเงินกจ็ ะทาํ อะไรก็ได้ เหรอ? มีเงินกไ็ ม่รับผิดชอบไดเ้ หรอ? ไม่มีเงินไม่มีอาํ นาจแบบพวกเรากค็ วรถกู พวกแกรังแก เหรอ?!”

เสิ่นซิ่วฉิงตะโกนอยา่ งไมส่ ามารถควบคุมได้ ดูเหมือนสมองยงั ชดั เจน ทุกประโยคลว้ นบอกวา่ จงจ่ิงหา้ วรังแกกดข่ีเธอ เธอคือฝ่ ายถกู กระทาํ ทกั คนฟังแลว้ แปลก จงจ่ิงหา้ วทาํ อนาจารลกู สาวเธอ? น่ีเป็ นขา่ วท่ีใหญโ่ ตนะ อยา่ พดู ถึงพนกั งานในบริษทั แมแ้ ตเ่ จา้ หนา้ ท่ีที่จบั เส่ินซิ่วฉิง ก็อยากฟัง เสิ่นซิ่วฉิงกไ็ มเ่ อาหนา้ แลว้ นงั่ ลงบนพ้ืน ร้องไหอ้ ิดออด “ชีวติ ฉนั ลาํ บาก เล้ียงลกู สาว ถกู คน รังแก ยงั ไม่มีพ้นื ที่ใหพ้ ดู สมยั น้ี ยงั มีกฎหมายกษตั ริยไ์ หม คนจนกค็ วรถกู รังแกเหรอ? ควรตาย เหรอ—” หนา้ ประตมู ีคนเยอะข้ึนเร่ือยๆ สายตามองไปบนตวั จงจิ่งหา้ ว จงจ่ิงหา้ วหนา้ มืดทนั ที หลินซินเหยยี นหนั ไปมองเสน้ เลือดบนใบหนา้ ของเขา ในใจรู้วา่ เขา โกรธแลว้ และโกรธมากดว้ ย เขาเกลียดเส่ินซิ่วฉิง เธอตอ้ งดีใจเป็ นธรรมดา แตว่ า่ ตอนน้ีเห็นไดช้ ดั วา่ มีคนมาดูเร่ืองวนุ่ วายของ เขา คนที่มีหนา้ มีตา เกิดข่าวลือซุบซิบขนาดน้ี เป็ นกิจกรรมพดู คุยยามวา่ งของคนธรรมดาหลงั อาหารเยน็ “เธอเป็ นบา้ พวกนายยงั ไม่นาํ เธอออกไป อยทู่ ่ีนี่เพื่อก่อความวนุ่ วายเหรอ?” จู่ๆ หลินซินเหยยี น กพ็ ดู เสียงเยน็

“แกนนั่ แหละบา้ !” ดูเหมือนวา่ ประโยคน้ีของหลินซินเหยยี นทาํ ใหเ้ ส่ินซิ่วฉิงโกรธมาก ใช้ โอกาสที่เจา้ หนา้ ที่รักษาความปลอดภยั เผลอพงุ่ เขา้ หาเธอ ใบหนา้ ดุร้าย โกรธแคน้ “ฉนั จะฆ่า แก!” หลินซินเหยยี นตกใจถอยหลงั ไดย้ นิ เพยี งเสียงโกรธ “อยากตายรึ!” เสิ่นซิ่วฉิงถูกเตะออกไปอีกคร้ัง คร้ังน้ีแยก่ วา่ คร้ังท่ีแลว้ ท้งั ตวั ลม้ หนา้ ต้งั บนพ้ืน ดวงตาเฉียบคมของจงจ่ิงหา้ วกวาดมองไปท่ีเจา้ หนา้ ที่ท่ีไมจ่ บั ดีๆ“พวกนายทาํ อะไรกิน? ไม่ อยากทาํ งานแลว้ ใช่ไหม?” เจา้ หนา้ ท่ีรักษาความปลอดภยั เหง่ือตก เม่ือก้ีพวกเขาประมาทแลว้ ทาํ ใหเ้ สิ่นซิ่วฉิงมีโอกาสไป ทาํ ร้ายคน คร้ังน้ีพวกเขาไมก่ ลา้ ชา้ อีก ทาํ ไมด่ ีอาจจะไมม่ ีงานแลว้ “ส่งสถานีตาํ รวจ บอกวา่ พยายามฆ่าดว้ ยมีด” จงจ่ิงหา้ วโกรธแลว้ จริงๆ ไมเ่ หลือพ้ืนที่ ความผิด ของการทาํ ร้ายคนดว้ ยมีดและฆ่าคนดว้ ยมีดน้นั แตกตา่ งอยา่ งสิ้นเชิง เจา้ หนา้ ที่จบั เส่ินซิ่วฉิงที่เหมือนเป็ นบา้ ลากข้ึนรถ ส่งสถานีตาํ รวจ เสิ่นซิ่วฉิงตะโกนด่าเสียงดงั ถูกขงั ในรถ “แยก” จงจ่ิงหา้ วเสียงเยน็ ทุกคนค่อยๆ แยกไป ผชู้ ายท่ีเขา้ มาคุยกบั หลินซินเหยยี นคอ่ ยๆ เดินมาขา้ งเธอ เงียบๆ “คิดไม่ถึงวา่ เธอกลา้ ขนาดน้ี เมื่อก้ีไปบงั ประธานจงไว”้ เมื่อก้ีเขากเ็ ห็น มีความคิดที่จะสร้างความประทบั ใจท่ีดีตอ่ หนา้ จงจิ่งหา้ ว และเวลาน้ี หลินซินเห ยยี นพงุ่ เขา้ ไป “คราวน้ีตอ้ งประทบั ใจแน่เลย อนาคตประธานจงตอ้ งมองเธอมากข้ึนแน่ๆ เพราะเธอไม่สน อนั ตราย พงุ่ เขา้ ไปกนั มีด” ผชู้ ายพดู อยา่ งอิจฉา

ตอนน้ีหลินซินเหยยี นถึงจะรู้วา่ เขาหมายความวา่ อะไร คิดวา่ เธอต้งั ใจทาํ แบบน้นั ตอ่ หนา้ จงจิ่งหา้ ว? แตว่ า่ ตวั เธอเองรู้ เธอไม่ใช่ ขณะที่คิดสายตาเธอกเ็ หลือบไปมองมือท่ีไดร้ ับบาดเจ็บของจงจิ่งหา้ ว ไม่รู้วา่ เป็ นยงั ไงบา้ ง เธอคิดยงั ไงก็คิดไมถ่ ึง เขาจะใชม้ ือรับมีด ตอ้ งเจบ็ ขนาดไหน! “เธอช่ืออะไร?” จู่ๆ ผชู้ ายก็ถาม ความคิดของหลินซินเหยยี นไม่ไดอ้ ยทู่ ี่คาํ พดู ของผชู้ าย ตอบโดยไม่คิด “หลินซินเหยยี น” “กลางคืนวา่ งไหม? ไปกินขา้ วดว้ ยกนั เลิกงานแลว้ ฉนั รอเธอได”้ ฮะ? หลินซินเหยยี นหนั ไปมองผชู้ าย เขากาํ ลงั ชวนเธอเดทเหรอ? เขา้ ใจผิดหรือเปล่า พวกเขาเจอกนั คร้ังแรก หลินซินเหยยี นตกตะลึง “ฉนั —” “เธอ ตามฉนั มา!” สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วดูไม่ดีสุดๆ ยงั อยตู่ อ่ หนา้ ต่อตาเขา ก็ออ่ ยผชู้ ายแลว้ เหรอ? เธอรู้จกั คาํ วา่ อายไหม? หลินซินเหยยี นรีบตามไป

ผชู้ ายที่อยดู่ า้ นหลงั ยงั ไมต่ ายใจ “คุณหลิน ตอนเยน็ เลิกงานแลม้ ฉนั รอเธอท่ีหนา้ บริษทั กินม้ือ เยน็ ดว้ ยกนั ” ฝี เทา้ ของจงจ่ิงหา้ วชะงกั หนั กลบั มามองหลินซินเหยยี น เธอกาํ ลงั จะตอบ ก็สบตากบั ดวงตาท่ีกาํ ลงั เดือด ดูเหมือนวา่ เพียงแค่หลินซินเหยยี นตกลง เขาจะ ฆ่าเธอตายได!้ หลินซินเหยยี นสะดุง้ ถามอยา่ ง “นายโกรธเหรอ?” เขาไมพ่ ดู เพยี งแค่จอ้ งเธอ ถมึงทึง หลินซินเหยยี นกลืนน้าํ ลาย หนั ไปมองผชู้ าย “ขอโทษนะ ฉนั มีนดั แลว้ ” เธอหนั มาอีกคร้ัง สีหนา้ ของจงจ่ิงหา้ วดีข้ึนเลก็ นอ้ ย คาํ ตอบของหลินซินเหยยี นทาํ ใหเ้ ขาพอใจ เธอคิดสกั พกั แลว้ เปิ ดปากถาม “มือนายอาการหนกั หรือเปลา่ ไปโรงพยาบาลไหม?” จบั มีดดว้ ยมือเปลา่ หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ น่าจะบาดเจ็บหนกั จงจ่ิงหา้ วไม่ตอบ แตเ่ ดินเขา้ ลิฟต์ หลินซินเหยยี นตามเขา้ มา เธอเป็ นคนกดช้นั เอง ยนื ขา้ ง ๆ มองตวั เองบนผิวเหลก็ ของลิฟตท์ ่ีเงาสะทอ้ นออกมา เงียบสกั พกั “ตอนท่ีคุณไป๋ มาทาํ งาน ใหห้ ล่อนทาํ แผลใหน้ ายหน่อย” ไมม่ ีเกิดจากสาเหตุอะไร เขาก็บาดเจ็บเพราะเธอ กต็ อ้ งใส่ใจเลก็ นอ้ ย จงจ่ิงหา้ วมองเธอจากผนงั เดาอารมณ์ไมอ่ อก ตอบนิ่งๆ “หลอ่ นไปทาํ งานนอกพ้ืนที่ที่ประเทศA แลว้ ”

หลินซินเหยยี นเงยหนา้ อยา่ งแรง มองไปที่เขา เม่ือคืนยงั ออกงานกบั เขาไม่ใช่เหรอ? ทาํ ไมกะทนั หนั แบบน้ี จงจิ่งหา้ วสีหนา้ จริงจงั “เร่ืองงาน” เขาไม่มีทางบอก เขาต้งั ใจส่งไป๋ จวเู่ วยไป เขาไม่ใช่คนโง่ อารมณ์ที่ควบคุมไมไ่ ดข้ องเขาที่มีตอ่ หลินซินเหยยี น อาจจะเพราะชอบเธอนิด หน่อย? เขาไม่เคยรักใครชอบใคร ไมเ่ ขา้ ใจ ความรู้สึก อยา่ งไรก็ตามหลินซินเหยยี น มีเสน่ห์สาํ หรับเขา “อ่อ” หลินซินเหยยี นอ่อหน่ึงคาํ แลว้ ไมพ่ ดู ต่อ เสียงติง้ ลิฟตถ์ ึงช้นั ที่กด ประตคู ่อยๆ เปิ ดออก จงจ่ิงหา้ วกา้ วขาเดินออกมา หลินซินเหยยี นตามหลงั เห็นแผลบนมือเขา เตม็ ไปดว้ ยเลือก ส่วน แผล มองไมค่ อ่ ยเห็น เห็นจงจิ่งหา้ วจะเดินเขา้ หอ้ งทาํ งาน หลินซินเหยยี นเพม่ิ ฝี เทา้ ใหเ้ ร็วข้ึน ตามเขาใหท้ นั “ฉนั ทาํ แผลใหน้ าย เอาไหม?” จงจิ่งหา้ วไม่ตอบ แต่ยนื อยหู่ นา้ ประตูหอ้ งทาํ งานไม่ขยบั หลินซินเหยยี นเหมือนเขา้ ใจภาษากายของเขา รีบผลกั ประตหู อ้ งทาํ งาน นึกถึงยาในกรณีฉุกเฉิน ที่อยใู่ นตู้ จึงพดู “ฉนั ไปเอากล่องปฐมพยาบาล” จงจ่ิงหา้ วหนั ไปมองแผน่ หลงั ท่ีรีบของเธอ มุมปากเผยยมิ้ บางๆ

หลินซินเหยยี นถือกลอ่ งปฐมพยาบาลกลบั มา จงจิ่งหา้ วนง่ั อยบู่ นโซฟา มือที่บาดเจ็บวางไวบ้ น ตกั เลือดท่ีมือจบั เป็ นกอ้ น เธอถือกลอ่ งปฐมพยาบาลเดินมา เปิ ดกลอ่ งปฐมพยาบาลแลว้ วางไว้ บนโตะ๊ หยบิ ยาฆ่าเช้ือ ผา้ กอ็ ซ เธอกม้ หนา้ ลง “ยาของที่นี่มีจาํ กดั ถา้ อาการหนกั ก็ตอ้ งไป โรงพยาบาล” ขณะท่ีพดู เธอเตรียมเสร็จแลว้ ความคิดอยบู่ นมือของเขา ไม่คิดมากกวา่ น้นั จบั มือของเขา เธอ เห็นแผลบนฝ่ ามืออยา่ งชดั เจน เอียงฝ่ ามือ ถา้ ไมใ่ ช่เพราะเขากาํ หมดั กดแผล ไมร่ ู้วา่ เลือดจะไหลมากขนาดไหน มือของหลินซินเหยยี นสนั่ เลก็ นอ้ ย พดู เสียงต่าํ “อาจจะเจ็บนิดหน่อย นายอดทนนะ” เธอเอาสาํ ลีชุบแอลกอฮอลเ์ ชด็ เลือดบนมือเขา แมจ้ ะไมเ่ คยทาํ แต่กไ็ ม่ตื่นตระหนกจนทาํ อะไร ไมถ่ ูก แน่มาก ต้งั ใจ ระมดั ระวงั จงจ่ิงหา้ วเงยหนา้ จอ้ งมองผหู้ ญิงที่อยใู่ กลม้ ือคนน้ี เธอกม้ หนา้ ขนตางอน กะพริบๆ เหมือนขน นก ความนุ่มนวลเขา้ มาในหวั ใจ ซ๊ีด- “ฉนั ทาํ นายเจ็บเหรอ?” หลินซินเหยยี นเงยหนา้ สบตากบั เขา ใกลม้ าก แมแ้ ตล่ มหายใจของกนั และกนั ก็พวั พนั กนั จนแยกไม่ออก การหายใจของจงจิ่งหา้ ว คอ่ นขา้ งหนกั เป่ าลงบนผมท่ีอยทู่ ี่ไหปลาร้าเป็ นบางเวลา “เธอหยดุ ความเจบ็ ใหฉ้ นั ” ตอนที่ 46 ฉันช่วยคุณ

หลินเซียนเหยยี นมึนงง กล่องยาน้ีไมม่ ียาชา แมม้ ีเธอก็ใชไ้ ม่เป็ น ไมเ่ คยเรียนแพทย์ โดยเฉพาะ ยาชาไมใ่ ช่จะใชก้ นั ไดง้ ่ายๆ จะระงบั ความเจ็บปวดไดอ้ ยา่ งไร? “หรือคุณไปโรงพยาบาลจะดีกวา่ ไหม ฉนั คิดวา่ อาการบาดเจ็บไม่ใช่นอ้ ยๆ……” ลมหายใจท่ีอ่นุ ช้ืนเร่ิมอบลอ้ มมาทนั ที ในวนิ าทีต่อมา ริมฝี ปากของเธอถกู ประกบไว้ หลินเซียนเหยยี นไม่ทนั ระวงั ยกมือข้ึนเพือ่ ผลกั เขา แต่มือท้งั สองขา้ งถูกจบั ไวก้ ่อน ทาํ ใหเ้ ธอไม่สามารถเคล่ือนไหวได้ จูบของเขารุนแรงข้ึนกวา่ เดิม ลิน้ ของเขาบุกเขา้ ในปากของเธอ เลียไลไ้ ปทุกมุม การกระทาํ ของเขาอ่อนนุม้ แตแ่ รงกลบั แรงกาจ ร่างกายของหลินเซียนเหยยี นแขง็ ท่ือ แต่ก็หลบั ตาลงอีกคร้ัง ค่อยๆลิม้ รสมนั วา่ จะมีความ คลา้ ยคลึงกบั คืนน้นั ไหม ในช่วงเวลาหน่ึง ทนั ใดน้นั หวั ใจก็กระทบร่างกายของเธออยา่ งแรง ราวกบั จะทะลหุ นา้ อกของ เธอ เธออยากจะลืม แต่ก็จาํ และรับรู้ความรู้สึกน้นั ไดช้ ดั เจน เม่ือเทียบกบั จงจ่ิงหา้ ว ความรู้สึกของเธอน้นั ลึกซ้ึง แตต่ อนน้นั จงจิ่งหา้ วน้นั ไมไ่ ดส้ ติ ความคิดก็ วนุ่ วาย จึงจาํ รายละเอียดของคืนน้นั ไมไ่ ด้ แค่เขา้ ใจชดั เจนวา่ ตวั เองไดม้ ีความสมั พนั ธล์ ึกซ้ึงกบั ผหู้ ญิงคนหน่ึง และไดท้ าํ ลายความบริสุทธ์ิของผหู้ ญิงคนน้นั เขาตอ้ งรับผิดชอบ แรงกระตุน้ ที่หลินเซียนเหยยี นมีใหเ้ ขา เป็ นความรู้สึกที่งดงาม เป็ นส่ิงที่ไป่ จวเู่ วยไม่เคยมอบให้ มาก่อน

“ไมก่ ลวั เหรอ?” นยั นต์ าของเขางดงามเป็ นพเิ ศษ ราวกบั เตม็ ไปดว้ ยแอง่ น้าํ ใส สดใสและลึกซ้ึง ปะปนกบั ร่องรอยของอารมณ์ที่เขา้ ใจยาก มองมาท่ีเธอ “ไมร่ ู้เหรอวา่ ตอนน้นั มนั อนั ตรายมาก?” เขารู้สึกวา่ คาดไมถ่ ึงจริงๆ วา่ เธอจะพงุ่ เขา้ มา เสียงหายใจของหลินเซียนเหยยี นหยดุ ชะงกั กลวั ทาํ ไมจะไมก่ ลวั เพยี งแตว่ า่ สถานการณ์ใน ตอนน้นั ทาํ ใหเ้ ธอเสียสติสมั ปัชญะเลยกระทาํ เช่นน้นั หากเธอต้งั สติสกั สามวนิ าที บางทีอาจไมท่ าํ อยา่ งน้นั ตอนน้ีในสมองเธอคิดเพียงวา่ เส่ินซิ่วฉิงทาํ ไมถึงทาํ สิ่งท่ีไมค่ าํ นึงถึงผลกระทบที่จะตามมาออก เธอไดร้ ับความกดดนั อะไรเหรอ? เป็ นไปไดไ้ หมวา่ วนั ที่เธอและจงจ่ิงหา้ วไปบา้ นตระกลูหลิน เกิดอะไรข้ึนจริงๆ? จงจ่ิงหา้ วเหลือบมองริมฝี ปากท่ีเปี ยกชุ่มของเธอ ในคร้ังน้ีถึงแมว้ า่ เธอกย็ งั ต่อตา้ น แตม่ นั กไ็ ม่ รุนแรงเหมือนคร้ังก่อน หรือวา่ จะคุน้ เคยกบั การจูบของเขาแลว้ ? “คิดอะไรอยเู่ หรอ?” จงจ่ิงหา้ วหยบิ ผา้ กอ๊ ซมา และพนั แผลไว้ เมื่อสกั ครู่หลินเซียนเหยยี นใจลอย เห็นเขากาํ ลงั พนั แผล และพดู วา่ “ยงั ทาํ ความสะอาดไม่ เสร็จ……” “ไมเ่ ป็ นไร” เขาพดู เบาๆ หลินเซียนเหยยี นมองดูการเคล่ือนไหวของมือเขา และพดู ดว้ ยความสงสยั ในใจ “เสิ่นซิ่วฉิงบา้ ไปแลว้ หรือ? กลา้ มาก่อความวนุ่ วายท่ีน่ี วนั น้นั คุณไมไ่ ดแ้ ตะตอ้ ง……” สายตาของของจงจิ่งหา้ วเยน็ ชา เคร่งเครียดสุดๆ เธอหมายความวา่ อยา่ งไร?

สงสยั เขา? นี่เป็ นเรื่องปริศนา สาํ หรับหลินเซียนเหยยี นแลว้ เสิ่นซิ่วฉิงไมค่ ิดชีวติ มาหาเร่ืองถึงที่น่ี มนั ตอ้ ง เกิดเร่ืองใหญ่ข้ึนแน่ๆ มิเช่นน้นั เธอจะไมบ่ า้ คลง่ั ขนาดน้นั “ฉนั ไมไ่ ดท้ าํ !” เขาเกือบจะตะโกน คิดวา่ เขาเป็ นคนแบบไหน? แคเ่ พยี งเป็ นผหู้ ญิงกจ็ ะมีความสมั พนั ธ์ลึกซ้ึงไดห้ รือ? “แลว้ ทาํ ไมเธอถึงมาหาเรื่องท่ีน่ี ถึงขนาดตอ้ งการชีวติ ของคุณ? ถึงแมว้ า่ วธิ ีน้ีจะไร้สมอง แตถ่ า้ ไม่ถูกกดดนั ใหส้ ิ้นหวงั สุดๆ จะไมม่ ีวนั ทาํ เรื่องบา้ คลง่ั แบบน้ีอยา่ งแน่นอน” หลินเซียนเหยยี นไม่เขา้ ใจ แต่จงจ่ิงหา้ วกบั เขา้ ใจ อาจจะเก่ียวขอ้ งกบั หลินกว๋ั อนั ดวงตาของเขา มืดลง จงจ่ิงหา้ วไมพ่ ดู อะไร หลินเซียนเหยยี นคิดวา่ เขาก็คงไม่รู้เหมือนกนั “ไม่เป็ นไร ถา้ ง้นั ฉนั จะไปธุระก่อน” ในใจเธอแฝงดว้ ยความสงสยั จดั เก็บกล่องยาข้ึนมา จงจ่ิง หา้ วตอบวา่ อืม นึกอะไรข้ึนไดก้ เ็ ตือน “สองสามวนั น้ีหลินกวั๋ อนั คงจะมาหาคุณ” หลินเซียนเหยยี นหยดุ การเคล่ือนไหว หนั หวั กลบั มามอง “คุณรู้ไดอ้ ยา่ งไร?” หลงั จากถามเสร็จดูเหมือนฉนั จะสงั เกตเห็นบาง “มนั เกี่ยวขอ้ งกบั บริษทั หลินซื่อกรุ๊ป และ เกี่ยวขอ้ งกบั คุณดว้ ยหรอ?” เธอไม่รู้รายละเอียด แตต่ อ้ งเก่ียวพนั กบั จงจ่ิงหา้ วโดยตรง มิเช่นน้นั เส่ินซิ่วฉิงจะไมบ่ า้ คลง่ั ขนาดน้นั “ทาํ ไมคุณถึงทาํ เช่นน้ี?” หลินเซียนเหยยี นไมเ่ ห็นใจเส่ินซิ่วฉิง และไมเ่ ห็นใจหลินกว๋ั อนั แต่ไม่ เขา้ ใจวธิ ีการของจงจ่ิงหา้ ว

จงจ่ิงหา้ วยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา “ปล่อยใหเ้ ธอทาํ เร่ืองเลวได้ แต่ไม่ยอมใหฉ้ นั ใชก้ ลอบุ ายบางอยา่ งง้นั หรอ?” หลินเซียนเหยยี นสูดลมหายใจ น่ีโกรธแคน้ เร่ืองในคืนน้นั หรือ?” เธอคิดในใจเงียบๆ ตอ่ ไปจะไม่ไปลว่ งเกินผชู้ ายแบบบ้ีอีก ขณะท่ีหลินเซียนเหยยี นเก็บของเสร็จและกาํ ลงั จะออกไป กม็ ีเสียงเคาะประตอู อฟฟิ ต จงจ่ิงหา้ วลุกข้ึน เดินไปท่ีนงั่ ที่เกา้ อ้ีโตะ๊ ทาํ งาน และตอบเบาๆวา่ “เขา้ มา” ในมือของกวงจิ้งถือเอกสาร ผลกั ประตแู ละเดินเขา้ มา เม่ือเห็นหลินเซียนเหยยี นก็ตกตะลึง โดย ไม่คาดคิดวา่ เธอจะปรากฏตวั อยทู่ ่ีน่ี “นี่คือขอ้ มลู ท้งั หมดของหลินซื่อกรุ๊ป” กวนจิ้งส่งเอกสารขอ้ มลู ให้ เมื่อไดย้ นิ หลินซ่ือกรุ๊ป หลินเซียนเหยยี นกห็ ยดุ เดิน อยากรู้เกี่ยวกบั สิ่งที่เธอไม่รู้ “อยากดูไหม” จงจ่ิงหา้ วเดาความคิดของเธอถูก แลว้ ถาม หลินเซียนหา้ วพยกั หนา้ และตอบอยา่ งตรงไปตรงมา “อยาก” จงจ่ิงหา้ วไม่ไดเ้ อ้ือมมือออกไปรับเอกสาร แต่ยกปลายคางไปทางกวงจิ้ง “เอาใหเ้ ธอ” กวงจิ้งตกตะลึง ความสมั พนั ธ์ของหลินเซียนเหยยี นกบั ประธานจงสนิทกนั ขนาดน้นั เชียวเหรอ? มมุ ตาของเขากระตกุ และเขาไมเ่ ขา้ ใจความคิดของจงจิ่งหา้ ว “ผชู้ ่วยกวง?” หลินเซียนเหยยี นยนื่ มือออกมา กวงจิ้งไมไ่ ดใ้ หแ้ ฟ้ มกบั เธอ เธอเลยเตือนดว้ ยเสียง เบาๆ

“อะ๊ เอ่อ น่ีครับ” กวงจิ้งยนื่ เอกสารในมือให้ “นี่เป็ นกิจการของบริษทั หลินซื่อในช่วงไมก่ ี่ปี ที่ ผา่ นมา” เขาพดู ดูถูกเหยยี ดหยาม “แตล่ ะปี ยงิ่ แยข่ ้ึนเร่ือยๆ” กวงจิ้งไมไ่ ดด้ ูถูกหลินกว๋ั อนั แตเ่ ขาไมส่ ามารถทาํ ใหผ้ คู้ นใหเ้ กียรติเขาไดเ้ ลย หลินซื่อกรุ๊ปเป็ นธุรกิจท่ีสืบทอดจากตระกลู ก่อต้งั มาต้งั แต่รุ่นคุณป่ ูของหลินกวั๋ อนั แมว้ า่ จะยงั ไม่เจริญรุ่งโรจนม์ ากนกั แตก่ ารพฒั นาของบริษทั ก็ถือวา่ มีเสถียรภาพคงท่ี แตเ่ ม่ือมาถึงรุ่นหลินกวั๋ อนั เขารับตาํ แหน่งหนา้ ที่บริหารมา20กวา่ ปี และความวนุ่ วายคร้ังใหญก่ ็ เกิดข้ึน2 คร้ัง คร้ังแรกเมื่อ19ปี ทีแลว้ เกือบจะลม้ ละลาย และตอ่ มาไดแ้ ตง่ งานกบั จวงจื่อจิ่น ถึง ไดก้ อบกสู้ ถานการณ์การลม้ ละลาย คร้ังน้ีกเ็ ป็ นเพราะเขาทาํ ใหบ้ ริษทั ตกอยใู่ นภาวะวกิ ฤติ แมว้ า่ จงจ่ิงหา้ วจะไมเ่ ติมเช้ือไฟ ก็ใช่วา่ เขาจะสามารถรอดได้ ก่อนหนา้ น้ีหลินเซียนเหยยี นรู้ต้งั นานแลว้ วา่ บริษทั ของหลินกวั๋ อนั เกิดปัญหา แตไ่ มร่ ู้วา่ จะ ร้ายแรงขนาดน้ี ก่อนหนา้ น้ีเธอบอกใหห้ ลินกว๋ั อนั หยา่ กบั เสิ่นซิ่วฉิง เขายงั ลงั เลอยเู่ ลก็ นอ้ ย ตอนน้ีสามารถบีบ บงั คบั ใหเ้ ส่ินซิ่วฉิงเป็ นแบบน้ีได้ เกรงวา่ สถานการณ์ของเขาก็คงจะไม่ดี เธอไม่รู้สึกอยากการแกแ้ คน้ เป็ นเพยี งความเศร้าโศกอยา่ งสุดซ้ึง เธอวางเอกสาร และเดินออกไปพร้อมกบั กล่องยา เป็ นอยา่ งที่จงจ่ิงหา้ วคาดไว้ หลินเซียนเหยยี นกลบั มาท่ีวลิ ล่าหลงั เลิกงาน และพบหลินกว๋ั อนั อาจเป็ นเพราะตอ้ งการขออะไรบางอยา่ ง นาํ สิ่งของท่ีคร้ังก่อนยงั ไมไ่ ดม้ อบใหห้ ลินเซียนเหยยี น ส่งมาถึงที่ รวมท้งั เปี ยโนดว้ ย

ป้ าหยไู ดย้ นิ วา่ เขาเป็ นพอ่ ของหลินเซียนเหยยี น ดงั น้นั จึงตอ้ นรับอยา่ งอบอุน่ “พอ่ ของคุณรอคุณมานานแลว้ และยงั บอกวา่ ของพวกน้นั เป็ นของท่ีคุณเคยชอบมาก่อน กลวั วา่ คุณอยทู่ ี่นี่ยงั ไมค่ ุน้ เคย และใหค้ นส่งมาให”้ ป้ าหยยู งั คงชงชา เห็นหลินเซียนเหยยี นกลบั มาจึง พดู หลินเซียนเหยยยี นหนั ไปมองจงจิ่งหา้ ว ใบหนา้ ของเขาไม่แสดงอาการใดๆ เขาปลดกระดุมเส้ือ สูทดว้ ยมือขา้ งหน่ึง หลินเซียนเหยยี นยน่ื มือออกไป “มือของคุณบาดเจ็บ ฉนั จะช่วยคุณถอด” จงจ่ิงหา้ วตอบรับและปล่อยมือออก ใหห้ ลินเซียนเหยยี น “ปรนนิบตั ”ิ เขา ป้ าหยมู องไปท่ีท้งั สองคน ใบหนา้ มีรอยยมิ้ ประทบั ใจอยา่ งกล็ ึกซ้ึง รอยตีนกาท่ีมุมตาของเธอน้นั มีร่องลึกข้ึนเลก็ นอ้ ย และรอยยมิ้ มีสุข พวกเขาเหมือนสามีภรรยากนั มากข้ึนเรื่อยๆ หลินกวั๋ อนั ยนื ข้ึน รู้สึกทาํ อะไรไม่ถูก คาดไมถ่ ึงวา่ หลินเซียนเหยยี นกบั จงจ่ิงหา้ วจะมีความสมั พนั ธ์ที่ดีขนาดน้ี จนถึงตอนน้ีเขายงั รู้สึกวา่ หลินเซียนเหยยี นไมไ่ ดม้ ีหนา้ หนา้ ตาท่ีสะสวย จงจิ่งหา้ วตกหลมุ รัก เธอไดอ้ ยา่ งไร? หลินเซียนเหยยี นแขวนเส้ือคลมุ ของจงจิ่งหา้ ว แลว้ ค่อยเดินเขา้ มา ไม่แสดงสีหนา้ ใดๆแลว้ พดู วา่ “คุณมานี่มีธุระอะไรเหรอ?” ถึงตอนน้ีหลินกวั๋ อนั พ่ึงสงั เกตเห็นอะไรบางอยา่ ง ต้งั แตเ่ ธอกลบั มาถึงกไ็ มไ่ ดเ้ รียกเขาวา่ พอ่ เรียกเขาวา่ “คุณ”ตลอด น่ีคงโกรธแคน้ ที่ส่งเธอไปตา่ งประเทศ? “เหยยี นเหยยี น……” หลงั จากลงั เลสกั พกั ในที่สุดหลินกว๋ั อนั กพ็ ดู ออกมา เขากาํ ลงั จะกลายเป็ นยาจกแลว้ ไมแ่ น่บางทีเขาอาจจะตอ้ งติดคุก จะมีหนา้ ไปไวไ้ หน?

หลินเซียนเหยยี นนง่ั ลงขา้ งๆจงจ่ิงหา้ ว หรือตรงขา้ มหลินกว๋ั อนั ในความคิดของเธออยากจะ แสดงละครใหเ้ ขาดู ใหเ้ ขารู้สึกวา่ ความสมั พนั ธข์ องเธอกบั จงจ่ิงหา้ วน้นั ดีมาก “ของท่ีใหเ้ ธอคร้ังลา่ สุด ยงั ไมค่ รบ เปี ยโนน้ีเป็ นของขวญั วนั เกิดท่ีแมเ่ ธอมอบใหเ้ ธอ ฉนั ส่งมา ใหเ้ ธอโดยเฉพาะ……” “พดู มาสิ ฉนั คิดวา่ คุณกไ็ มใ่ ช่พอ่ ท่ีมีจิตใจเมตตา มาเยย่ี มเยอื นฉนั และส่งของมาใหฉ้ นั ” ตอนที่ 47 เขาคุกเข่าแล้ว เธอคิดวา่ ตวั เองสามารถสงบสติอารมณ์ได้ ตอนท่ีไดย้ นิ คาํ เตือนของจงจิ่งหา้ ว เธอกเ็ ตรียมใจไว้ แลว้ แตเ่ ม่ือเห็นเขา เรื่องราวในอดีตตา่ งๆที่ซ่อนไวใ้ นกน้ บ้ึงของหวั ใจ ความเจ็บปวดเหล่าน้นั ยงั คงมีอยเู่ สมอ เธอคิดวา่ เธอปลอ่ ยวางไดแ้ ลว้ แตไ่ ม่เลย ใบหนา้ ของหลินกวั๋ อนั คอ่ นขา้ งแย่ แตต่ อนน้ีเขามาขอความช่วยเหลือ ไมม่ ีหนา้ แลว้ จะเอา ศกั ด์ิศรีมาจากไหนอีก? เขาคุกเข่าลงกบั พ้ืนทนั ที และคุกเข่าลงขา้ งๆเทา้ ของหลินเซียนเหยยี น“เหยยี นเหยยี น บริษทั กาํ ลงั จะลม้ ละลายแลว้ โครงการก่อสร้างที่ถลม่ ลงมา และมีเร่ืองขดั แยง้ กบั ผซู้ ้ือโครงการ ซ่ึงถึง แก่ชีวติ และพอ่ กห็ มดหนทางแลว้ คราวน้ีเธอช่วยพอ่ สกั คร้ัง” เดิมทีเพราะเรื่องโครงการน้ี เขากาํ ลงั เผชิญคดีความ ซ่ึงรวมถึงเร่ืองถึงแก่ชีวติ โชคดีท่ีหลินเซียน เหยยี นใหส้ ญั ญาโครงการอ่าวรีพลั ส์เบยแ์ ก่เขา เขาขายทิ้งและไดเ้ งินมาบางส่วน เพ่ือปลอบโยน ญาติของผเู้ คราะห์ร้าย และชดเชยเงินจาํ นวนมาก ไกล่เกลี่ยเป็ นการส่วนตวั

เพยี งแตว่ า่ โครงการก่อสร้างท่ีถล่ม ทศั นคติของหน่วยงานที่เก่ียวขอ้ งน้นั เขม้ งวดมาก และเขา ตอ้ งรับผิดชอบอยา่ งหลีกเล่ียงไมไ่ ด้ เพราะวา่ บริษทั ไมส่ ามารถกคู้ ืนเงินทุนจาํ นวนมากท่ีลงทุนในโครงการน้ี เงินทุนของบริษทั ขดั ขอ้ ง และกาํ ลงั เผชิญกบั การลม้ ละลาย หลินเซียนเหยยี นมองชายท่ีคุกเขา่ ลงท่ีเทา้ ของเธอ กาํ มือไวแ้ น่น และตวั สนั่ เลก็ นอ้ ย ไม่อยาก ยอมรับความสมั พนั ธแ์ บบพอ่ -ลูกไมอ่ ยากยอมรับวา่ เธอถกู เคยถกู เขาอมุ้ ไม่อยากยอมรับเคย เรียกเขาวา่ พอ่ ก็เป็ นแค่ผชู้ ายแบบน้ี ในขณะน้ีเธอก็คุกเข่าลง ถา้ บอกวา่ ไม่มีความรู้สึกมนั คงเป็ นการโกหก เธอไม่ไดใ้ จแขง็ ขนาดน้นั หลินเซียนเหยยี นไม่ไดพ้ ดู อะไร หลินกวั๋ อนั คิดวา่ เธอไม่เตม็ ใจ เสน้ เลือดฝอยนยั น์ตาแดงก่าํ และแดงจนน่าตกใจ “คร้ังท่ีแลว้ ที่เธอพดู ฉนั ไดท้ าํ ตามที่เธอพดู แลว้ ฉนั ไดห้ ยา่ กบั เสิ่นซิ่วฉิงไป แลว้ เธอจากไปแต่โดยดี และฉนั ไมไ่ ดใ้ หอ้ ะไรเธอเลย” และน่ีคงเป็ นสาเหตหุ น่ึงท่ีเส่ินซิ่วฉิงควบคุมสติไม่ได้ เม่ือตอนท่ีเธอยงั ไม่ไดแ้ ต่งงานกบั หลิน กวั๋ อนั เธอเป็ นสาวนงั่ ดริ้งกไ์ มม่ ีเงินไม่มีอาํ นาจ หลงั จากที่เธอแต่งงานกบั หลินกวั๋ อนั กไ็ ม่เคย ออกไปทาํ งาน และใชช้ ีวติ เป็ นนายหญิงที่สุขสบาย หยา่ ร้างโดยไมไ่ ดท้ รัพยส์ ินอะไรเลย เธอจะอยรู่ อดไดอ้ ยา่ งไร? ก่อนหนา้ น้ีเธอไดค้ ลุกคลีกบั กลมุ่ สตรีชนช้นั สูงจนคุน้ เคย แลว้ จะใหเ้ ธอไปทาํ งานที่ระดบั ต่าํ เช่นน้นั อีก เธอคงรับไม่ไหว เธอคุน้ เคยกบั ชีวติ ที่สูงศกั ด์ิไปแลว้

นอกจากน้ีเกี่ยวกบั เร่ืองของบริษทั หลินกว๋ั อนั ไดโ้ ทษวา่ เป็ นเพราะเธอ โดยบอกวา่ บริษทั ตกอยู่ ในวกิ ฤตเช่นน้ี เน่ืองจากผลท่ีเธอไปทาํ ใหจ้ งจิ่งหา้ วข่นุ เคือง ไมเ่ พยี งช่วยอะไรไม่ได้ แตย่ งั ทาํ ร้ายเขาอีกดว้ ย ยงั บอกอีกวา่ หลินเซียนเหยยี นบอกวา่ ขอเพียงหยา่ ร้างกบั เธอ ก็จะช่วยเขาผา่ นวกิ ฤตของบริษทั ดงั น้นั เขาจึงบงั คบั เธอไปท่ีสาํ นกั งานอาํ เภอเพ่ือหยา่ ร้าง และเสิ่นซิ่วฉิงกโ็ ทษวา่ ท้งั หมดน้ีเกิดจากจงจิ่งหา้ ว ไม่ใช่วา่ เขาแสร้งทาํ เป็ นง่อย เธอจะยอม ปล่อยใหห้ ลินกวั๋ อนั รับหลินเซียนเหยยี นและแมก่ ลบั จากตา่ งประเทศไดอ้ ยา่ งไร? ถา้ เขาไมแ่ สร้งทาํ เป็ นง่อย กจ็ ะไมย่ อมใหห้ ลินเซียนเหยยี นแตง่ งานกบั เขา กจ็ ะไม่มีเร่ืองราวเหลา่ น้ีตามมา เธอจะไมก่ ลวั การแกแ้ คน้ ของหลินเซียนเหยยี น และความบา้ คลงั่ ท่ีตอ้ งการใหล้ ูกสาวของเธอจบั จงจิ่งหา้ ว และก็คงไม่ตกอยใู่ นชะตากรรมไมเ่ หลืออะไร และถูกหยา่ ร้างโดยไมไ่ ดอ้ ะไรเลย ท้งั หมดน้ีเป็ นความผิดของจงจิ่งหา้ ว ถา้ เขาไมไ่ ดแ้ สร้งทาํ เป็ นง่อย แผนการทุกอยา่ งคงเปล่ียนไป หลินเซียนเหยยี นตอ้ งการทาํ ใหต้ วั เองยมิ้ แต่ยมิ้ ไมอ่ อก ผชู้ ายคนน้ียงั คงไร้ความรักความผกู พนั เช่นเคย ในตอนน้นั เธอและแม่ ตอนน้ีคือเสิ่นซิ่วฉิง “เหยยี นเหยยี น พอ่ เสียใจจริงๆ อนั ท่ีจริง ไม่สมควรทอดทิ้งพวกเธอสองแม่ลูกเลย” หลินกวั๋ อนั นยั นต์ าแดงก่าํ เหลือแตน่ ้าํ ตาท่ียงั ไมไ่ หลออกมา “ถา้ ตอนน้นั ไม่ใช่วา่ เสิ่นซิ่วฉิงทอ้ งลกู ผชู้ ายให้ ฉนั ฉนั กค็ งไมท่ าํ ถึงขนาดน้นั เธอรู้ไหม ตอนน้นั เธออายสุ ิบขวบแลว้ แม่ของเธอกไ็ มท่ อ้ งอีก เลย ฉนั เป็ นผชู้ าย ฉนั ตอ้ งการลูกชายหน่ึงคน……”

“พอแลว้ !” หลินเซียนเหยยี นทนฟังตอ่ ไปไม่ได้ ลกู ชาย? ลูกชาย? เธอเกลียดจนเอาเลบ็ มือจิกฝ่ ามือของเธอ โดยไมร่ ู้ตวั เธอสนั่ ไปท้งั ตวั จงจ่ิงหา้ วท่ีนง่ั ใกลช้ ิดกบั เธอมากท่ีสุดสงั เกตเห็นอารมณ์ตื่นเตน้ ของเธอ ยน่ื มือที่ไมไ่ ดร้ ับ บาดเจบ็ เพ่ือจบั เธอ และกาํ ไวแ้ น่น ฝ่ ามือของเขากวา้ ง แขง็ แรง และอบอุ่น ทาํ ใหร้ ู้สึกผอ่ นคลายอยา่ งอธิบายไมถ่ กู อารมณ์ของหลินเซียนเหยยี นคอ่ ยๆสงบลง “คุณกลบั ไปก่อน” “เหยยี นเหยยี น” “ไม่ตอ้ งพดู แลว้ ถา้ คุณพดู อีกคาํ เดียว ฉนั จะไมแ่ มแ้ ต่จะคิดทบทวนเร่ืองน้ี!” หลินเซียนเหยยี น ตะโกนดว้ ยความโกรธ อารมณ์ของเธอค่อนขา้ งควบคุมไมไ่ ด้ และอารมณ์ร้อนไดต้ ลอดเวลา แตส่ ิ่งที่หลินกวั๋ อนั ทาํ ทาํ ใหอ้ ารมณ์เธอไมร่ ้อนไม่ได้ “ใจเยน็ ๆ” จงจิ่งหา้ วจบั ไหล่ของเธอไว้ หลินกว๋ั อนั อา้ ปากและตอ้ งการจะพดู อีก แตจ่ งจ่ิงหา้ วขดั จงั หวะเขา “ถา้ คุณตอ้ งการความ ช่วยเหลือ รีบออกไปทนั ที!” แมห้ ลินกวั๋ อนั ไมเ่ ตม็ ใจ แต่กไ็ มก่ ลา้ ท่ีจะอยอู่ ีกต่อไป

หอ้ งรับแขกเงียบลงสงบอยา่ งรวดเร็ว และป้ าหยทู ี่อยดู่ า้ นขา้ งกไ็ มก่ ลา้ พดู อะไร เดิมทีเธอคิดวา่ พอ่ มาเยยี่ มลูกสาว เป็ นสายสมั พนั ธ์ของเลือดเน้ือเช้ือไข ไมเ่ คยคิดวา่ พอ่ ลูกจะมีความโกรธแคน้ กนั เช่นน้ี ป้ าหยรู ู้สึกสงสารหลินเซียนเหยยี น เม่ือพอ่ แม่หยา่ ร้าง คนท่ีเสียใจมากที่สุดคือลูก หลินเซียนเหยยี นปาดน้าํ ตาออกจากใบหนา้ ของเธอ “ใหพ้ วกคุณไดเ้ ห็นฉากท่ีน่าอบั อาย” เธอกม้ ศีรษะลง ผมของเธอคลุมใบหนา้ เกือบท้งั หมด จงจ่ิงหา้ วขยบั ริมฝี ปาก ไม่พดู อะไรเพอ่ื หา้ มปราม เรื่องบางส่ิง ไมใ่ ช่วา่ คนอื่นพดู ปลอบใจไม่ก่ีคาํ กจ็ ะสามารถปล่อยวางได้ โดยเฉพาะเรื่องแบบน้ี ถึงเธอจะเกลียดหลินกว๋ั อนั แค่ไหน แตเ่ มื่อไดเ้ ห็นท่าทางที่จนตรอกของเขา ทาํ ใหเ้ ธอรู้สึกไม่ สบายใจเหมือนกนั “เออ่ คือวา่ คุณตอ้ งการทานอะไร? ฉนั จะไปทาํ ” ป้ าหยพู ดู ข้ึนมาก่อน พยายามทาํ ใหบ้ รรยากาศ ผอ่ นคลาย หลินเซียนเหยยี นเขา้ ใจความรักของป้ าหยู่ และพดู วา่ “ฉนั อยากกินของหวาน” หลงั จากต้งั ครรภแ์ ลว้ เธอไม่ชอบความเปร้ียว ไมช่ อบเผด็ แตช่ อบความหวาน “โอเค วนั น้ีฉนั เพิ่งซ้ือซ่ีโครงสดๆมา ฉนั จะทาํ ซ่ีโครงเปร้ียวหวาน และทาํ ซุปหวานให”้ ป้ าหยู่ หนั ตวั เดินไปท่ีหอ้ งครัว และเม่ือไปถึงประตู เธอหนั มามอง เห็นเขาท้งั สองคนบนโซฟา แลว้ ยมิ้ หลงั จากที่ป้ าหยไู ปแลว้ หอ้ งรับแขกกเ็ งียบไปครู่หน่ึง

“คุณเป็ นคนทาํ เหรอ” โดยไมร่ ู้ตวั น้าํ เสียงของเธอกาํ ลงั ซกั ถาม “อะไรเหรอ?” หลินเซียนเหยยี นเงยหนา้ ข้ึนและสบตากบั เขา วา่ กนั วา่ นกั ธุรกิจจิตใจไมซ่ ่ือ เขาเป็ นแบบน้ีดว้ ย เหรอ? เพื่อใหบ้ รรลเุ ป้ าหมาย ทาํ ไดท้ ุกอยา่ ง? แมแ้ ตท่ าํ ร้ายชีวติ มนุษย?์ “คุณหมายความวา่ ยงั ไง” รูมา่ นตาของจงจิ่งหา้ วมืดมน คิดวา่ ตวั เองใจเยน็ แลว้ แต่กไ็ มใ่ จเยน็ เลย พดู วา่ “คุณคิดวา่ คดีฆาตกรรมน้นั เก่ียวขอ้ งกบั ฉนั หรือ?” เงียบไปสามวนิ าที “ไมใ่ ช่เหรอ?” ทนั ใดนนั จงจิ่งหา้ วก็บีบคางของเธอ “ในสายตาของคุณ ฉนั เป็ นคนแบบไหน?” เขาไดท้ าํ อะไรบางอยา่ ง โดยมีจุดประสงคเ์ พ่ือทาํ ใหห้ ลินซื่อกรุ๊ปลม้ ละลาย และหายตวั ไป หลินซ่ือกรุ๊ปก็เหมือนตึกอนั ตรายภายใตพ้ ายทุ อร์นาโด เพียงแคผ่ ลกั เบาๆ มนั กจ็ ะถลม่ ลงมา ทนั ที ทาํ ไมเขาจะตอ้ งไปทุ่มเทแรงใจดว้ ยล่ะ และยงั เก่ียวขอ้ งกบั การฆาตกรรมอีก? เธอคิดวา่ เขาเป็ นคนทาํ วนั น้ีเธอสงสยั เขาถึงสองคร้ัง คร้ังแรกตอนที่เขาอยบู่ า้ นของตระกลู หลิน และไดล้ ว่ งเกินหลิน หยหู่ านหรือไม่ ตอนน้ีสงสยั วา่ เขาทาํ ร้ายชีวติ มนุษยเ์ พื่อบรรลเุ ป้ าหมาย เธอคิดวา่ เขาเป็ นคนยงั ไงกนั แน?่

เมื่อตอ้ งเผชิญกบั ดวงตาโกรธจดั หลินเซียนเหยยี นเตือนตวั เองวา่ คงเขา้ ใจผดิ “ขอโทษ ฉนั ไมไ่ ดต้ ้งั ใจท่ีจะสงสยั คุณ” จงจ่ิงหา้ วหายใจอยา่ งแรง แต่แรงในมือกไ็ ม่ผอ่ นคลาย ยงั คงอารมณ์เสียเพราะเธอสงสยั ในตวั เอง เจบ็ คางมาก เพราะนิ้วของเขาแขง็ แรงมาก เหมือนกรามกาํ ลงั จะหลุด เธอไมพ่ ดู อะไร ไม่ออ้ น วอน แต่แคอ่ ดทนไวเ้ งียบๆ ในความอดทนและสงบเงียบของเธอทาํ ใหค้ วามโกรธของจงจ่ิงหา้ ว คอ่ ยๆผอ่ นคลายลง ใบหนา้ ของเขาโนม้ ตวั เขา้ มาใกลเ้ ลก็ นอ้ ย “ต่อไปถา้ ยงั กลา้ ท่ีจะสงสยั ฉนั อยา่ งไร้สาระอยา่ งน้ี ฉนั จะ……” ตอนท่ี 48 วธิ ีการลงโทษ ใบหนา้ ของเขาอยใู่ กลเ้ พียงไมก่ ่ีนาที “ต่อไปถา้ ยงั กลา้ ที่จะสงสยั ฉนั อยา่ งไร้สาระอยา่ งน้ีอีกฉนั จะ……” ดวงตาคมลึกของเขา จอ้ งมองที่ริมฝี ปากของเธอ กม้ หวั และกดั ลงไป มีอาการปวดอยา่ งกะทนั หนั และมีกลิ่นเลือดกระจายอยใู่ นปาก เธอขมวดคิ้ว เจบ็ เจ็บจริงๆ ผชู้ ายคนน้ีกดั เธอจริงๆ “คราวหนา้ ถา้ เขา้ ใจฉนั ผิดหน่ึงคร้ัง ฉนั จะลงโทษดว้ ยวธิ ีน้ี ยตุ ิธรรมไหม?” หลินเซียนเหยยี นน่ิงอ้ึงและจอ้ งไปที่ชายตรงหนา้ เธอไมเ่ ขา้ ใจ และไมเ่ ขา้ ใจพฤติกรรมแปลกๆ แบบน้ีของเขา “คุณรู้ม้ยั วา่ กาํ ลงั ทาํ อะไรอย?ู่ ”

จงจ่ิงหา้ วถูกถามจนไมม่ ีอะไรจะพดู ผหู้ ญิงคนน้ี เร่ืองทุกอยา่ งท่ีเกิดข้ึนหลงั จากท่ีพบเจอเธอ แลว้ มนั กะทนั หนั จนทาํ ใหเ้ ขาต้งั ตวั ไมท่ นั ควบคุมตวั เองไมไ่ ด้ กลายเป็ นคนไม่เป็ นตวั ของ ตวั เอง ในใจชดั เจนวา่ ผหู้ ญิงคนน้ีไม่ดี เธอไมบ่ ริสุทธ์ิ ไม่รู้จกั รักตวั เอง แตเ่ ป็ นผหู้ ญิงที่เลวเช่นน้ี ทาํ ใหเ้ ขาสนใจ และทาํ ใหเ้ ขารู้สึกเหมือนเป็ นลูกผชู้ ายตวั จริง จะมีปฏิกิริยาทางสรีรวทิ ยาสาํ หรับผชู้ ายกบั ผหู้ ญิง อารมณ์ของเขาถูกซ่อนไวล้ ึก ท่าทางเหมือนไมแ่ คร์อะไร อมยมิ้ และถามวา่ “แลว้ คุณละ่ ? ไม่ห่วงชีวติ ตวั เองพงุ่ ไปขา้ งหนา้ รับมีดแทนฉนั หรือ……” เวลาท่ีเขาพดู ใบหนา้ ของเขาก็โนม้ ตวั ลงมา หลินเซียนเหยยี นกา้ วถอยหลงั เลก็ นอ้ ย และเขาก็ เดินหนา้ ตอ่ ท้งั สองอยใู่ กลแ้ ค่เอ้ือม รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของเขา เงียบ นุ่มนวล ละเอียดออ่ น และ อดไม่ไดท้ ี่จะไมม่ อง “ตกหลุมรักฉนั แลว้ หรือ?” ดงั น้นั เม่ือถึงคราวอนั ตรายมาถึง จึงพงุ่ เขา้ มาขา้ งหนา้ โดยไม่สนใจอะไร? อนั ท่ีจริงตอนที่เขาหนั กลบั มา เห็นเธอพงุ่ เขา้ มา ก็ตกใจมาก หลินเซียนเหยยี นหนั หวั มา และไมม่ องเขา “คุณจง พดู เลน่ เก่งจริงๆนะ ฉนั เพิ่งรู้จกั คุณไม่ก่ีวนั จะตกหลุมรักคุณไดย้ งั ไง?” ถา้ ไมใ่ ช่เพราะสงสยั วา่ เขาอาจเป็ นพอ่ ของลูกในทอ้ งของเธอ ในตอนน้นั เธอคงไมห่ ุนหนั พลนั แล่นอยา่ งแน่นอน เธอหวงแหนชีวติ ของเธอ เธอตอ้ งอยเู่ พือ่ แมแ่ ละลกู ของเธอ จงจ่ิงหา้ วกไ็ มโ่ กรธเช่นกนั เขาถอยออกมาเอนหลงั พิงโซฟา แลว้ ยมิ้ “ถา้ ง้นั รักฉนั ต้งั แต่แรก พบ? เรื่องของความรัก ไมม่ ีใครเขา้ ใจชดั เจน?”

คาํ พดู น้ีดูเหมือนจะพดู ใหห้ ลินเซียนเหยยี นฟัง แตก่ ็เหมือนพดู กบั ตวั เองดว้ ย ทนั ใดน้นั มือของหลินเซียนเหยยี นท่ีวางไวบ้ นตน้ ขา กาํ แน่น แตพ่ ดู อยา่ งใจเยน็ วา่ “ฉนั ไมเ่ ชื่อ ในรักแรกพบ” พดู เสร็จก็ลุกไปเทน้าํ ต้งั ใจจะเมินเฉยตอ่ ประเดน็ น้ี เดิมทีเป็ นคนแปลกหนา้ สองคน แตท่ ้งั คูต่ อ้ ง มาอาศยั อยใู่ ตห้ ลงั คาเดียวกนั มีสองคาํ บนโลกน้ีท่ีเขา้ ใจยาก “ความรัก” ช่างน่าขาํ และตลก? ขณะท่ีด่ืมน้าํ หลินเซียนเหยยี นมองทะลุผา่ นแกว้ น้าํ มองดูเปี ยโนที่วางอยบู่ นพ้นื ตรงหนา้ ต่าง สี หนา้ ดูมืดมน เชา้ วนั รุ่งข้ึน หลินเซียนเหยยี นไปเยยี่ มจวนจื่อจ่ินท่ีโรงพยาบาล แต่คราวน้ีเธอมีสติสมั ปชญั ญะข้ึนมาก จาํ เธอ ไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว และจบั มือเธอไมย่ อมปล่อย “เหยยี นเหยยี น เธอมาเยยี่ มฉนั แลว้ หรือ ฉนั มีความสุขมาก ช่วงเวลาน้ีฉนั คิดถึงเธอมาก” จวนจื่อ จิ่นจบั มือเธอไวแ้ น่น เหมือนกลวั วา่ เวลาปลอ่ ยมือเธอกจ็ ะจากไป จวนจื่อจ่ินมีสติเช่นน้ี หลินเซียนเหยยี นมีความสุขมาก “หนูไม่ไปไหนหรอก รอใหแ้ ม่หายดี แลว้ หนูจะมารับแม่ออกไป” หลงั จากเสร็จสิ้นขอ้ ตกลงกบั จงจ่ิงหา้ ว เธอจะซ้ือบา้ นหลงั เลก็ และอาศยั อยกู่ บั แมข่ องเธอ “ทาํ ไมช่วงน้ีไม่เห็นหมอเหอมาหาฉนั เลย พวกเธอโกรธอะไรกนั อยหู่ รือเปล่า?” จวงจื่อจิ่นรู้ บางอยา่ งเกี่ยวกบั ความคิดของเหอรุ่ยเจ๋อ เธอชอบเหอรุ่ยเจ๋อมาก และชอบนิสยั ของเหอรุ่ยเจ๋อ มีอาชีพเป็ นหมอดว้ ย ถา้ หลินเซียนเหยยี นสามารถคบกบั เหอรุ่ยเจ๋อ ก็เป็ นเรื่องที่ดี

เพยี งแต่วา่ หลินเซียนเหยยี นกาํ ลงั ต้งั ครรภโ์ ดยไม่รู้จกั พอ่ ของเดก็ เมื่อนึกถึงเดก็ คนน้ีจวงจ่ือจิ่นก็รู้สึกเบื่อเลก็ นอ้ ย “เขามีบางอยา่ งท่ีตอ้ งทาํ ช่วงน้ีเขาอาจจะไม่กลบั มา” หลินเซียนเหยยี นหรี่ตาลงเลก็ นอ้ ย เหอรุ่ ยเจ๋อสญั ญากบั เธอวา่ จะช่วยเธอสืบเรื่องวา่ เกิดอะไรข้ึนในคืนน้นั ตอนน้ีเขาน่าจะอยทู่ ี่ประเทศ A แลว้ “ถา้ เธอไมท่ อ้ ง ไดอ้ ยกู่ บั เขาก็คงจะดี ฉนั คิดวา่ เขาเป็ นคนดีมาก……” “แม”่ หลินเซียนเหยยี นรีบขดั จงั หวะเธออยา่ งรวดเร็ว และสวมกาํ ไรใหเ้ ธอ “แม่ยงั จาํ ไดไ้ หม?” จวงจื่อจิ่นกม้ หวั ลง “แน่นอน” น่ีคือสินสอดทองหม้นั ของเธอ แต่ก็รู้สึกเหลือเช่ือ เงยหนา้ ข้ึน มองหลินเซียนเหยยี น “เธอมีไดไ้ ง?” “หลินกวั๋ อนั ใหห้ น”ู ท่ีหลินเซียนเหยยี นมาในวนั น้ี มีจุดประสงค์ เธอสบั สนและไม่รู้วา่ จะทาํ อยา่ งไร “หลินกว๋ั อนั ประสบปัญหา เมื่อวานมาขอร้องหนู แตห่ นูไมร่ ู้วา่ จะทาํ ยงั ไง” หลินเซียนเหยยี นเกลียดเขา เกลียดจนอยากใหเ้ ขาตาย แตต่ ามหลกั ความจริง ถึงเขาจะเลวแคไ่ หน เขากย็ งั เป็ นพอ่ ของเธอ ในร่างกายของเธอก็ยงั มี เลือดของเขาไหลอยู่ จวงจื่อจิ่นหรี่ตาลง “แมไ่ ม่ตอ้ งการใหล้ กู นาํ มาใส่ใจ อยา่ ยดึ ติดกบั อดีต อยา่ ไปพวั พนั กบั คนใน อดีต อยา่ ไปทาํ ร้าย และอยา่ ใหอ้ ภยั ” เธอเขา้ ใจความหมายของจวงจื่อจ่ิน ไม่วา่ จะเกิดอะไรข้ึนกบั หลินกว๋ั อนั จะดี หรือร้าย เธอไม่ควรเขา้ ไปยงุ่ เก่ียวกบั เขา “ค่ะ”

ต่อมาท้งั สองคุยกนั สกั พกั และเวลาเยยี่ มหมดลงหลินเซียนเหยยี นกเ็ ดินออกจากหอ้ งไป เม่ือออกมาจากหอ้ ง หลินเซียนเหยยี นไปที่เคานเ์ ตอร์พยาบาลเพือ่ สอบถามเก่ียวกบั สถานการณ์ “แมฉ่ นั ดูมีชีวติ ชีวาเช่นน้ี แปลวา่ เคา้ หายดีแลว้ ใช่ไหม?” “ไม่ใช่ เธอเลือกลืมบางสิ่ง และจดจาํ ส่ิงปัจจุบนั แต่สถานการณ์น้ีคงอยไู่ ดไ้ มน่ าน แคช่ ว่ั คร้ัง ชว่ั คราวเท่าน้นั ” หลินเซียนเหยยี นรู้สึกผดิ หวงั เลก็ นอ้ ย คิดวา่ เธอหายดีแลว้ “ถา้ ง้นั กร็ บกวนพวกคุณช่วยดูแลเธอ ดว้ ยค่ะ” “แน่นอนค่ะ หมอเหอดูแลเป็ นพิเศษ คุณวางใจไดค้ ะ่ ” หลินเซียนเหยยี นกล่าวขอบคุณเสร็จและออกจากโรงพยาบาล ในเม่ือจวงจื่อจ่ินยงั กลา่ วเช่นน้นั ถา้ ง้นั เธอจะไม่ไปยงุ่ ความเกลียดแคน้ ท้งั หมดขอใหม้ นั จบลง เพียงเท่าน้ี และเธอก็นงั่ แท็กซ่ีไปท่ีบริษทั นงั่ อยใู่ นรถ สายตาเธอมองออกไปนอกหนา้ ตา่ งรถ มองดูเมืองท่ีคุน้ เคยและแปลกตาแห่งน้ี เมื่อรถผา่ นบริษทั หลินซ่ือกรุ๊ป มีคนมากมายอยตู่ รงหนา้ ประตู ถือป้ าย และเขียนอกั ษรตวั ใหญ่ คืนเงินท่ีฉนั หามาดว้ ยหยาดเหงื่อของฉนั “โชวเ์ ฟอร์หยดุ รถ” หลินเซียนเหยยี นลดหนา้ ตา่ งลง และมองดูสถานการณ์ภายนอก โชวเ์ ฟอร์เหลือบมองกลบั มา แลว้ พดู วา่ “คุณไดย้ นิ แลว้ ใช่ไหม? พวกนกั ธุรกิจเจา้ เลห่ ์เหล่าน้ี ประหยดั แรงงานและลดวสั ดุก่อสร้าง ตึกยงั สร้างไม่เสร็จกถ็ ลม่ ลงมาก่อน คนท่ีซ้ือโครงการน้ี จ่ายเงินไปแลว้ ถือไดว้ า่ โชคร้ายมาก บา้ นแบบน้ีใครยงั จะกลา้ ไปอาศยั ละ่ ? แต่ไม่เอา กไ็ มม่ ีการ คืนเงิน ในช่วงน้ีมีคนมาลอ้ มแถวน้ีทุกวนั ไมเ่ ห็นมีประโยชน์อะไรเลย คุณผหู้ ญิง คุณก็ซ้ือบา้ น ท่ีนี่ดว้ ยหรือเปล่า?”

หลินเซียนเหยยี นส่ายหวั “ไม่มี” “ถา้ ง้นั กด็ ีแลว้ หลายคนท้งั ชีวติ ไม่มีปัญญาซ้ือบา้ นไดห้ อ้ งหน่ึง บางคนซ้ือไดก้ ็ต่อเมื่อเอา ทรัพยส์ ินท้งั หมดท่ีมีออกมา ถึงสามารถซ้ือไดห้ น่ึงหอ้ ง เกิดปัญหาอยา่ งน้ี คิดวา่ คงกระอกั ตาย แน่นอน พดู ตามตรงกเ็ ป็ นเพราะพวกเจา้ ของกิจการเจา้ เล่ห์เกินไป ทาํ ร้ายคนไปมากมาย” โชว์ เฟอร์ยง่ิ พดู กย็ ง่ิ โมโห และดูเหมือนเขาก็ตกเป็ นเหยอ่ื ดว้ ย “คุณจะลงรถที่น่ีไหม?” โชวเ์ ฟอร์ถาม การจอดรถท่ีน่ีเสียเวลาของเขา และเขาตอ้ งทาํ งานต่อ “ไม่ ไปกนั เถอะ” หลินเซียนเหยยี นละสายตาจากสิ่งที่ไม่น่ามอง เร่ืองพวกน้ีมนั ไมเ่ ก่ียวกบั เธอ ไมน่ านรถก็หยดุ ที่หนา้ ตึกวา่ นเยว่ หลินเซียนเหยยี นจ่ายเงินและลงจากรถ กาํ ลงั จะกา้ วไป ขา้ งหนา้ ชายในชุดสูทสีดาํ กว็ ง่ิ เขา้ มาและพดู วา่ “ขอถามหน่อยครับใช่คุณหลินหรือเปล่าครับ?” หลินเซียนเหยยี นหนั หวั กลบั มา และชาํ เลืองมองเขา เป็ นคนแปลกหนา้ มาก เธอคน้ หาขอ้ มูล ของบุคคลน้ีในสมอง แน่ใจวา่ ไม่รู้จกั และไมเ่ คยเห็น คร้ังท่ีแลว้ ท่ีเธอถกู ปองร้าย เธอเลยระมดั ระวงั ตวั มาก และไม่ยอมรับตวั ตนของเธอ แตถ่ ามวา่ “คุณเป็ นใคร? ฉนั ไมร่ ู้จกั คุณ” โชวเ์ ฟอร์ก็ไม่ต่ืนตระหนก นิ่ง “ผมป็ นคนขบั รถของนายหญิง นายหญิงของผมตอ้ งการพบคุณ” “นายหญิงของคุณ?” หลินเซียนเหยยี นขมวดคิว้ มองดูรถหรูสีดาํ จอดอยขู่ า้ งถนน ดูเหมือนวา่ คนท่ีอยขู่ า้ งในรู้สึกถึงการจอ้ งมองของหลินเซียนเหยยี น และกค็ ่อยๆลดหนา้ ตา่ ง ลง…… โชวเ์ ฟอร์มองตามสายตาของหลินเซียนเหยยี น และพดู วา่ “ท่านน้นั คือนายหญิงของผม”

ตอนท่ี 49 เกยี่ วข้องกบั พ่อของฉันหรือไม่ ลดกระจกรถลง หลินเซียนเหยยี นมองเห็นรูปลกั ษณ์ของคุณผหู้ ญิงคนน้นั ก็ยงั สง่างามและสูง ศกั ด์ิเหมือนเดิม ถกู ตอ้ ง นายหญิงคนน้ีคือแม่ของเหอรุ่ยเจ๋อ เธอหาตวั เองเพอ่ื อะไร? หลินเซียนเหยยี นพยายามสอบถามสถานการณ์จากโชวเ์ ฟอร์ “นายหญิงของคุณหาฉนั มีธุระ อะไรเหรอ?” โชวเ์ ฟอร์ส่ายหวั “เร่ืองน้ีผมกไ็ มร่ ู้ครับ ผมแค่รับผดิ ชอบมาแจง้ บอกคุณครับ” เหอรุ่ยเจ๋อดีต่อเธอ ไม่วา่ ดว้ ยเหตผุ ลใดกต็ าม เธอควรจะตอบตกลง ดงั น้นั เธอจึงพดู วา่ “ไปกนั เถอะ” เมื่อเดินไปท่ีรถ หลินเซียนเหยยี นกล่าวทกั ทายอยา่ งสุภาพ “สวสั ดีคะ่ ” เซี่ยเจินหยนู งั่ ตวั ตรง อยา่ งสง่างามและยมิ้ “คุณหลินตอนน้ีวา่ งไหม? มีร้านกาแฟอยไู่ มไ่ กล พวกเราไปนงั่ กนั ไหม?” หลินเซียนเหยยี นลงั เลสกั ครู่ แลว้ พยกั หนา้ “ข้ึนมาสิ” โชวเ์ ฟอร์เดินมาเปิ ดประตใู หเ้ ธอ หลินเซียนเหยยี นก็กม้ ตวั เขา้ ไปนง่ั ไมน่ านรถกจ็ อดอยหู่ นา้ ร้านกาแฟ หลินเซียนเหยยี นเดินตามหลงั เซี่ยเจินหยเู ขา้ ไปในร้านกาแฟ เซ่ียเจินหยเู ลือกสถานท่ีท่ีคอ่ นขา้ งเงียบสงบเพ่อื นง่ั หลินเซียนเหยยี นนงั่ อยตู่ รงขา้ มเธอ และบริ กรก็เดินเขา้ มา “ขอโทษค่ะ ตอ้ งการด่ืมอะไรค่ะ?”

เซ่ียเจินหยวู างกระเป๋ าไวบ้ นโซฟาขา้ งตวั เขาและมองไปที่หลินเซียนเหยยี น แลว้ ถามวา่ “คุณ อยากดื่มอะไร?” “ขอน้าํ เปลา่ ใหฉ้ นั สกั แกว้ ” หลินเซียนเหยยี นตอบเบาๆ “เอาน้าํ เปลา่ มาใหฉ้ นั ดว้ ย ถา้ ตอ้ งการอะไรเด๋ียวจะเรียกคุณ” “ตกลงค่ะ” บริกรถอยกลบั และตรงน้ีกเ็ งียบสงบลง หลินเซียนเหยยี นนงั่ เงียบๆ รอใหเ้ ซี่ยเจินหยพู ดู ก่อน จู่ๆเธอกม็ าหาตวั เอง อาจจะไม่ใช่แคก่ ารมาดื่มกาแฟใช่ไหม? เซ่ียเจินหยดู ่ืมน้าํ ไปคร้ังหน่ึง และวางแกว้ ลง อา้ ปากข้ึน “คุณกบั รุ่ยเจ๋อรู้จกั กนั ไดไ้ ง?” “นอ้ งชายของฉนั ป่ วย เขาเป็ นคนรักษา และเวลานานไปก็รู้จกั กนั ” หลินเซียนเหยยี นตอบตาม ความจริง “โอ้ ถา้ อยา่ งน้นั พวกคุณคบกนั มานานแคไ่ หนแลว้ ?” ขณะพดู สายตาก็จอ้ งมองเธออยา่ งละเอียด “ฉนั คิดวา่ เธออายยุ งั ไม่มาก รุ่ยเจ๋อเป็ นรักแรกของคุณหรือเปลา่ ?” คาํ ถามแตล่ ะคาํ ถามถามจนหลินเซียนเหยยี นสบั สนไปหมด เธอคิดวา่ ตวั เองคบอยกู่ บั เหอรุ่ยเจ๋อ เหรอ? ทนั ใดน้นั หลินเซียนเหยยี นก็นึกถึงงานเล้ียงในวนั น้นั เหอรุ่ยเจ๋อแนะนาํ เธอใหค้ นอื่นรู้จกั วา่ เธอ เป็ น “แฟนสาว” ดงั น้นั เธอจึงมีคาํ ถามน้ี ขณะท่ีหลินเซียนเหยยี นอยากจะอธิบาย เซี่ยเจินหยกู ็พดู อีกคร้ัง “ฉนั ไมต่ อ้ งการใหพ้ วกคุณคบ กนั ?”

สีหนา้ เธอดูเคร่งขรึม “ฉนั คาดหวงั วา่ ภรรยาของเขา จะมีภมู ิหลงั ครอบครัวที่เหมาะสมกบั เขา ฉนั ไดย้ นิ มาวา่ ตอนน้ีครอบครัวของคุณเกิดปัญหา” หลินเซียนเหยยี นกดั ริมฝี ปากแน่น และในท่ีสุดกเ็ ขา้ ใจจุดประสงคใ์ นการมาหาตวั เอง “ดว้ ยสถานการณ์ครอบครัวในปัจจุบนั ของคุณ ฉนั ยงิ่ ไม่สามารถยอมรับคุณได้ คุณคงเขา้ ใจใช่ ไหม?” เซ่ียเจินหยลู ดเสียงของเธอลง หยบิ การ์ดออกจากกระเป๋ าของเธอ วางบนโตะ๊ แลว้ เล่ือน ไปที่หลินเซียนเหยยี น “ตรงน้ีมีเงิน แมว้ า่ จะไมส่ ามารถช่วยใหค้ รอบครัวของคุณฝ่ าวกิ ฤตน้ีได้ แตอ่ ยา่ งนอ้ ยกส็ ามารถรับประกนั การดาํ เนินชีวติ ประจาํ วนั ของคุณได”้ หลินเซียนเหยยี นเล่ือนการ์ดคืน และยมิ้ “คุณป้ า ฉนั มีมือและเทา้ ฉนั จะเอาเงินของคุณได้ อยา่ งไร” นี่เป็ นการเอาเงินฟาดหวั เธอเหรอ? เธอยมิ้ แหยๆ่ ในใจ ตอนอายสุ ิบขวบก็ถกู หลินกว๋ั อนั ส่งไปจากที่น่ี เธอสามารถกลบั มาไดเ้ พราะ จงจ่ิงหา้ ว คนที่ขาพกิ าร เธอจึงมีโอกาสกลบั มา เธอไมเ่ คยไดเ้ พลิดเพลินกบั ความมงั่ คง่ั ของตระกลู หลิน แต่ตอนน้ีเธอตอ้ งแบกรับผลกระทบ จากความพา่ ยแพข้ องตระกลู หลิน “ฉนั เขา้ ใจความหมายของคุณป้ า ฉนั ไม่คบกบั เขาแน่นอน ฉนั ปฏิบตั ิตอ่ เขาเหมือนพ่ชี ายเสมอ ถา้ ไม่มีอะไรแลว้ ฉนั ขอตวั กลบั ไปก่อน ฉนั ยงั ตอ้ งไปทาํ งาน” พดู เสร็จเธอกล็ ุกข้ึน “เด๋ียวก่อน” เซี่ยเจินหยเู รียกเธอไว้ เดิมทีเธอคิดคาํ มามากมาย แต่คาํ พดู เหลา่ น้นั จะพดู ก็ตอ่ เม่ือ หลินเซียนเหยยี นไม่เห็นดว้ ยกบั การกระทาํ ของเธอ แตเ่ ธอพดู ง่ายมาก แตก่ บั ดูเหมือนวา่ เธอแร้ง น้าํ ใจเกินไป “ฉนั ไมร่ ู้วา่ รุ่ยเจ๋อเคยบอกคุณหรือเปล่า เร่ืองของนอ้ งสาวเขา เหตุการณ์น้นั สะเทือนใจเขามาก หลายปี มาน้ีเขาอยตู่ า่ งประเทศมาตลอด และตอนน้ีเขาเตม็ ใจท่ีจะกลบั มา กลา้ เผชิญกบั อดีต ฉนั

รู้สึกยนิ ดีเป็ นอยา่ งยงิ่ คุณบอกวา่ คุณปฏิบตั ิต่อเขาเหมือนพ่ีชาย ฉนั คิดวา่ สาํ หรับเขา อาจมี ความรู้สึกอื่น บางทีอาจเป็ นเพราะคุณน่ารักเกินไป และเขาปฏิบตั ิตอ่ คุณเหมือนหลินหลิน” หลินเซียนเหยยี นรู้วา่ เหอรุ่ยเจ๋อมีนอ้ งสาวท่ีหายตวั ไป ก็เคยคิดเช่นน้ี ตอนที่เขาอยปู่ ระเทศ A เขาดูแลและห่วงใยตวั เองมาก หรือเขาปฏิบตั ิตอ่ เธอเหมือนนอ้ งสาว จริงๆ เซี่ยเจินหยพู ดู ถึงลูกสาวท่ีหายไป สีหนา้ ขมข่ืน ดูโศกเศร้ามาก ในชีวติ น้ีเธอใหก้ าํ เนิดลูกสามคน และลกู สาวคนเดียวของเธอที่หายไป แตใ่ นฐานะนายหญิงของตระกลู เหอ เธอไม่สามารถจมปลกั อยกู่ บั อดีต ไม่อาจเสียใจต่อหนา้ สามีได้ เรื่องเลก็ เรื่องใหญใ่ นตระกลู ตอ้ งมีเธอคอยดูแล ถา้ คุณตอ้ งการสวมมงกฎุ คุณตอ้ งแบกรับภาระที่หนกั หน่วง เธอเพลิดเพลินกบั สถานะท่ีตระกลู เหอมอบใหเ้ ธอ แน่นอนก็ตอ้ งทุ่มเทกลบั ไปเหมือนกนั “ฉนั กต็ อ้ งการใหล้ กู ชายของฉนั อยกู่ บั ผหู้ ญิงท่ีเขาชอบ แต่เขาเกิดมาในตระกลู น้ี และ เพลิดเพลินกบั ความรุ่งโรจน์ความหรูหราท้งั เรื่องกินเรื่องใชท้ ่ีตระกลู มอบให้ และเขาก็ตอ้ ง เสียสละเพ่อื ส่ิงน้ี” เซี่ยเจินหยรู ับการ์ดกลบั ไป และยน่ื นามบตั รให้ “คุณเป็ นคนท่ีพดู ง่าย และ ฉนั กไ็ มใ่ ช่คนแร้งน้าํ ใจขนาดน้นั หากในอนาคตคุณตอ้ งการความช่วยเหลือ มาหาฉนั ได”้ เป็ นการไม่สุภาพที่จะปฏิเสธตลอดเวลา หลินเซียนเหยยี นเลยรับนามบตั รไว้“ขอบคุณคะ่ คุณ ป้ า” หลินเซียนเหยยี นยนื ข้ึน “ถา้ ไมม่ ีธุระแลว้ ง้นั ฉนั ขอตวั กลบั ก่อนคะ่ ” “คือวา่ เร่ืองที่พวกเราสองคนเจอกนั อยา่ บอกรุ่ยเจ๋อนะ นิสยั ด้ือร้ันของเขา ถา้ เขารู้เรื่องน้ี ฉนั เกรงวา่ ……”

“คุณป้ าไม่ตอ้ งห่วง ฉนั ไมบ่ อกเขาหรอก” ปกติเธอก็ไมไ่ ดค้ ิดอะไรเป็ นพเิ ศษกบั เหอรุ่ยเจ๋อ คน อยา่ งเธอ ไมค่ ูค่ วรที่จะอยกู่ บั ใคร ไมว่ า่ เหตุผลใดกต็ าม เธอไมใ่ ช่ผหู้ ญิงที่บริสุทธ์ิ มีคุณสมบตั ิอะไรที่จะพดู ถึงเรื่องความรัก เม่ือเดินออกจากร้านกาแฟ เธอเอ้ือมมือไปแตะท่ีหนา้ ทอ้ ง “มีเธออยู่ แมก่ ็ไมไ่ ดโ้ ดดเดี่ยวไร้ที่ พ่ึงพาใจแลว้ ” เด็กคนน้ีคือความกลา้ หาญของเธอ และเป็ นอนาคตของเธอ เธอสูดลมหายใจเขา้ ลึกๆ แลว้ เดินจากไป เธอเดินไปตามขา้ งถนนเพือ่ กลบั ไปที่บริษทั ทนั เวลาท่ีกวนจิ้งกลบั มาจากขา้ งนอก “คุณไปไหนมา” กวนจิ้งปิ ดประตรู ถแลว้ เดินไปหาเธอ “ไหนบอกวา่ ไปโรงพยาบาลไม่ใช่ เหรอ? ฉนั ไปท่ีโรงพยาบาลทาํ ไมไม่พบคุณ?” ก่อนท่ีเธอจะไปโรงพยาบาล เธอไดบ้ อกจงจิ่งหา้ วไว้ เพราะวา่ เธอทาํ งานแลว้ และไมไ่ ดม้ ีชีวติ อิสระแลว้ “ฉนั กลบั มาเร็ว เจอใครคนหน่ึง แลว้ พดู คุยกนั นิดหน่อย ทาํ ไมเหรอ?” ดูท่าทางกวนจิ้งดูกงั วล เกิดอะไรข้ึนเหรอ? “เขา้ ไปก่อน” กวนจิ้งเดินเขา้ ไปในหอ้ งโถงอยา่ งรวดเร็ว หลินเซียนเหยยี นเดินตามเขา รู้สึกไม่ สบายใจเลก็ นอ้ ย “เกิดอะไรข้ึน เก่ียวขอ้ งกบั ฉนั หรือเปล่า?” กวนจิ้งยนื อยทู่ ี่ประตลู ิฟต์ กดป่ ุมสองสามป่ ุม แลว้ เหลือบมองดูเธอ “คุณดูเอาเองละกนั ”