กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม2

จงจ่ิงหา้ วท่ีเอามือของหลินซินเหยยี นมาเป็ นของเลน่ ยงั คงกม้ หนา้ ลง ไดแ้ ตฟ่ ังที่หยโู ตว้ โตว้ พดู ตอนท่ีเขากบั หลินซินเหยยี นมีศตั รูร่วมกนั ขนตาก็สน่ั เลก็ นอ้ ย นิ้วหวั แม่มือลบู ไปที่หลงั มือของเธอไปมา เร่ืองน้ีจะบอกวา่ ไมซ่ บั ซอ้ นกไ็ ม่ซบั ซอ้ น จะบอกวา่ ซบั ซอ้ นก็ซบั ซอ้ น จะพดู ไปสกั ประโยค สองประโยคก็คงไม่ชดั เจน หยโู ตว้ โตว้ คิดเลก็ นอ้ ย“ผมเริ่มพดู แต่ตน้ ละกนั เจอกบั คุณหลินคร้ังแรก ผมมาทาํ ธุระ ปฏิกิริยาท่ี เธอเห็นหนา้ ตาผมน้นั สูงมาก เหมือนวา่ จะรู้จกั ผม แตผ่ มไมร่ ู้จกั เธอ……” หยโู ตว้ โตว้ พดู กระบวนการท่ีเขาเจอกบั หลินซินเหยยี นไปรอบหน่ึง“พ่ีชายผมตายเม่ือหกปี ก่อน ก่อนตายถกู คนเอาเงินจา้ งใหข้ บั รถไปชน พอชนแลว้ ก็ยงั จงใจทาํ เป็ นเรื่องอบุ ตั ิเหต…ุ ”พดู ถึง ตรงน้ี เขาก็เงยหนา้ มองไปท่ีหลินซินเหยยี น“คุณหลินคือคนท่ีถูกชนตอนน้นั เธอโชคดี แต่ คนขบั รถแท็กซ่ีคนน้นั ตาย ส่วนเธอบาดเจบ็ สาหสั ” นิ้วมือของหลินซินเหยยี นหดลงเลก็ นอ้ ย ฝ่ ามือมีเหงื่อเยน็ ๆไหลออก คาํ พดู ของหยโู ตว้ โตว้ ฉีก ความเจบ็ ปวดท่ีเธอไดร้ ับในตอนน้นั ออก ดา้ นหลงั ของเธอมีชิ้นส่วนแตกหกั อยใู่ นเน้ือ ตาํ แหน่งอยทู่ ี่กระดูกสนั หลงั ส่วนปลาย ไม่ผา่ ตดั ก็ จะกดทบั เสน้ ประสาท ทาํ ใหเ้ ป็ นอมั พาตเดินไมไ่ ด้ แต่วา่ การผา่ ตดั ตอ้ งฉีดยาชา เธอท่ีทอ้ งอยู่ ก็ ฉีดยาชาไมไ่ ด้ ถา้ ฉีดจะส่งผลกระทบตอ่ ลกู ในทอ้ ง เธออยากเก็บลูกไว้ ไม่อยากใชช้ ีวติ ที่เหลืออยบู่ นรถเขน็ อีกอยา่ ง เธอเป็ นอมั พาตไม่ได้ ถา้ คลอดลูก ใครจะดูแลล่ะ？ จวงจื่อจิ่นแก่แลว้ ใครจะดูแล？

เธอเป็ นอมั พาตไม่ได้ ไม่เอาลูกเธอก็ทาํ ไม่ได้ ที่จริงทาํ ใจไม่ไดอ้ ยแู่ ลว้ พอรู้วา่ เป็ นลูกแฝด ก็ยง่ิ ทาํ ใจไม่ไดไ้ ปอีก ตอนที่พวกเขาอยใู่ นทอ้ งของเธอ‘กด็ ูดซบั และเจริญเติบโตจากเธอ’พวกเขาเช่ือมโยงกนั ดว้ ย กระดูก เชื่อมโยงกนั ดว้ ยเลือดเน้ือ เธออยู่ พวกเขากต็ อ้ งอยดู่ ว้ ย จะทิ้งไมไ่ ดเ้ ด็ดขาด สุดทาย จึงเลือกที่จะผา่ ตดั โดยไม่ฉีดยาชา ความเจบ็ ปวดของการตดั เน้ือ ตอนน้ีเธอคิดข้ึนมาก็ชาไปท้งั ตวั เหมือนวา่ ไดผ้ า่ นความเจ็บปวด ข้นั สุดอีกคร้ังที่เจ็บจนไม่อาจจะบรรยาได้ เธอเจบ็ ปวดจนเป็ นลม แต่ทอ้ งอยจู่ ะเป็ นลมไมไ่ ด้ ตอ้ งมีสติตลอด ไมอ่ ยา่ งน้นั จะมีอนั ตรายกบั เด็กในทอ้ ง ถา้ เคยคลอดลกู โดยการผา่ คลอดจะรู้วา่ ยาชา ก็เป็ นยาชาแค่คร่ึงตวั ในหวั ยงั มีสติอยู่ เหตผุ ลเหมือนกบั ท่ีเธอตอ้ งรักษาสติไวเ้ หมือนกนั เธอไมอ่ ยากไปคิดถึง อยากจะลืม แต่วา่ ความเจบ็ ปวดน้นั กซ็ ่อนอยใู่ นความทรงจาํ ของเธอ ไม่ สามารถลบทิ้งได้ ถา้ มีคนพดู ถึง เธอกจ็ ะจาํ ไดด้ ี เช่นตอนน้ี ท้งั ที่ผา่ นไปแลว้ และกผ็ า่ นไปหกปี แลว้ แต่ความเจบ็ ปวดที่พวั พนั อยนู่ ้นั ก็เกิดข้ึน อยา่ งฉบั พลนั ราวกบั คลื่นซึนามิซดั เขา้ มาหาเธอ เป็ นระลอกๆ จู่ๆเธอกก็ าํ มือท้งั คูไ่ วแ้ น่น

จงจ่ิงหา้ วรู้สึกถึงความผิดปกติของเธออยา่ งชดั เจน ลืมตาข้ึน ก็เห็นผมท่ีหูและขมบั ของเธอ มี เหง่ือไหล เธอกาํ ลงั ประหมา่ กาํ ลงั กลวั เหมือนกบั พวั พนั กบั ความทรงจาํ บางอยา่ งท่ีน่ากลวั จึงตกอยใู่ นความหวาดกลวั เขายน่ื มือเอาเธอเขา้ มาในออ้ มแขน ฝ่ ามือที่ใหญ่ลูบไปท่ีหลงั ของเธอ“ไมต่ อ้ งกลวั ” หลินซินเหยยี นหลบั ตาลง เอาหนา้ ซุกไปท่ีอกของเขา ลมหายใจของเขา หนา้ อกของเขาท่ีแขง็ แรงเหมือนวา่ สามารถปลอบประโลมใจผคู้ นได้ หลิน ซินเหยยี นค่อยๆใจเยน็ ลง คร้ังแรก ที่เธอเผยใหเ้ ห็นความออ่ นแอแบบน้ีต่อหนา้ ของเขา จิตใจจงจ่ิงหา้ วเคล่ือนไหวเลก็ นอ้ ย กอดเธอแน่นข้ึน ริมฝี ปากแนบไปท่ีเสน้ ผมบนศีรษะของเธอ “เพราะวา่ คนท่ีทาํ ร้ายพชี่ ายผมและจา้ งพี่ชายผมใหช้ นคุณหลิน คือคนเดียวกนั ดงั น้นั พวกเรามี ศตั รูคนเดียวกนั วนั น้ีพวกเรามาทาํ ความร่วมมือกนั เป็ นเพียงความสมั พนั ธ์ที่ร่วมมือกนั ผมกบั คุณหลินเคยเจอกนั สามคร้ัง คร้ังน้ีเธอจะซ้ือรถ เธอเพ่งิ กลบั มาในประเทศยงั ไมค่ ่อยชินเท่าไหร่ กเ็ ลยใหผ้ มพาเธอไป กแ็ คน่ ้ี” กวนจิ้งลบู จมูก แอบเหลือบมองจงจิ่งหา้ ว ตอนน้ีเขากาํ ลงั ปลอบหลินซินเหยยี น จึงไม่ไดม้ องเขา เขาคอ่ ยๆโล่งอกออกมา แลว้ ถามวา่ “พวกคุณรู้วา่ คนน้นั คือใคร？” หยโู ตว้ โตว้ พยกั หนา้ อยา่ งซ่ือสตั ย“์ รู้ เป็ นผหู้ ญิง ของตระกลู เหอ มีภมู ิหลงั บางอยา่ งท่ีพวกเรา อยากพลิกคดี กไ็ ม่ง่าย” ตระกลู เหอ？

กวนจิ้งเลียริมฝี ปาก“ใช่ตระกลู เหอแห่งชาติตระกลู เคร่ืองประดบั เพชรพลอยไหม？” หยโู ตว้ โตว้ พยกั หนา้ “เหอรุ่ยหลิน” ไดย้ นิ หลินซินเหยยี นบอกวา่ เป็ นคนตระกลู เหอ หยโู ตว้ โตว้ กเ็ กือบจะรู้แลว้ วา่ ใคร ตระกลู เหอมีลกู ชายสองคน หลายปี ก่อนหาลูกสาวท่ีหายไปกลบั มาได้ ตอนน้นั เป็ นที่ฮือฮาอยา่ ง มาก แลว้ จู่ๆในหอ้ งกเ็ งียบลง มีแต่เสียงลมหายใจเบาๆ หยโู ตว้ โตว้ เหลือบมองกวนจิ้ง แลว้ ถามเสียงเบา“ทาํ ไมเขาถึงตอ่ ยผม？” กวนจิ้ง“……” เรื่องน้ีกย็ งั เป็ นเพราะวา่ เขา ถา้ ไม่ใช่วา่ เขาอยากเห็นเร่ืองตลกของจงจิ่งหา้ ว ส่งรูปใหเ้ ขาท้งั ที่ยงั ไมไ่ ดร้ ู้เร่ืองราวเป็ นอยา่ งดี หยโู ตว้ โตว้ ก็คงไม่ถูกตอ่ ย ก็แคห่ ยโู ตว้ โตว้ น้ีใช่คนโง่ไหม？ มองไมอ่ อกเหรอวา่ เพราะวา่ หึงไง เห็นชายคนอ่ืนอยใู่ กลห้ ลินซินเหยยี นไมไ่ ด้ มองอาการของกวนจิ้งแลว้ หยโู ตว้ โตว้ กเ็ หมือนจะเขา้ ใจทนั ที แตเ่ ขาโดนปรักปราํ มากไป แคพ่ าหลินซินเหยยี นไปดูรถ ก็ถูกตอ่ ยไปหน่ึงหมดั ฟรีๆแบบน้ี ในใจกน็ อ้ ยใจ บ่นเสียงเบาวา่ “รวยก็รังแกคนอื่นไดห้ รือไง？”

จงจ่ิงหา้ วยงั ดูชิล เหมือนไมเ่ ก่ียวกบั ตวั เอง แต่วา่ ทุกคาํ ท่ีหยโู ตว้ โตว้ พดู เขาไดย้ นิ ชดั ดี เหอรุ่ยหลิน “คุณอยากใหช้ ดเชยอะไร”จงจ่ิงหา้ วพดู เบาๆ เขาไม่ใช่คนท่ีอาศยั อาํ นาจขม่ คนอื่นไปทว่ั แค่เขาไม่ชอบท่ีผชู้ ายมาอยใู่ กลห้ ลินซินเหยยี นมาก ไป หลินซินเหยยี นพบวา่ ตวั เองมาอยใู่ นออ้ มแขนของจงจิ่งหา้ วต้งั แตเ่ ม่ือไหร่ไมร่ ู้ หนา้ กแ็ ดง รีบ ผละออกมาจากออ้ มแขนของเขา เธอจงใจทาํ เป็ นมองนาฬิกาขอ้ มือน่ิงๆ“สายมากแลว้ ฉนั ตอ้ งกลบั แลว้ ” หยโู ตว้ โตว้ ก็ยนื ข้ึนตาม“ง้นั ชดเชยเป็ นเงินใหผ้ มไหมล่ะ？” ยงั ไงเขากช็ กไปแลว้ สมควรที่จะชดเชยให้ พดู อีกอยา่ งจงจ่ิงหา้ วก็ไมไ่ ดจ้ น เขาคงจะเอาแตต่ อ่ ยฟรีๆไม่ไดห้ รอกนะ？ จงจ่ิงหา้ วโอบไหล่ของหลินซินเหยยี น“ผมส่งคุณเอง” หลินซินเหยยี นอยากจะปฏิเสธ จงจ่ิงหา้ วกโ็ อบไหล่ของเธอแน่นข้ึน“หนา้ อกผมกใ็ หค้ ุณยมื ซบ ไปแลว้ ทาํ ไม พอบรรลุเป้ าหมายกถ็ ีบส่งคนช่วยเลย？” หลินซินเหยยี นพบวา่ ตวั เองไมเ่ คยชนะเขา จึงถอนหายใจ ปล่อยใหเ้ ขาโอบกอดตวั เอง ตอนท่ีผา่ นตวั หยโู ตว้ โตว้ จงจ่ิงหา้ วไมแ่ มแ้ ต่แลมอง กลบั ตกั เตือนอยา่ งมีความหมายสุดๆ“เธอ เป็ นผหู้ ญิงที่มีสามีแลว้ อยไู่ กลจากเธอหน่อย ตอ้ งการเท่าไหร่ก็คุยกบั กวนจิ้ง”

พดู จบก็โอบกอดหลินซินเหยยี นออกไป นงั่ อยใู่ นรถ จงจ่ิงหา้ วก็คาดเขม็ ขดั นิรภยั ใหเ้ ธอ หลินซินเหยยี นละสายตาลงมองไปที่เขา“คุณไมค่ ิดเหรอวา่ คุณส่งผลกระทบตอ่ ชีวติ ของฉนั แลว้ น่ะ？” “ไม่คิด”คาํ พดู เขาน้นั ถกู ตอ้ งมีสจั ธรรม ไม่คิดวา่ ตวั เองผิดอะไร “ฉนั ไมใ่ ช่ของส่วนตวั ของคุณ ฉนั มีสงั คมชีวติ ของฉนั คุณทาํ แบบน้ีมนั ไมด่ ีเลย”หลินซินเหยยี น ไมอ่ ยากใหเ้ กิดเรื่องแบบน้ีข้ึนอีกคร้ัง “พวกเราคือสามีภรรยากนั คุณไม่ใช่ของส่วนตวั ของผมเหรอไง？” “พวกเราไม่ใช่สามีภรรยากนั ” “มีหลกั ฐาน” “……” ทนั ใดน้นั หลินซินเหยยี นกพ็ ดู ไมอ่ อก เพราะวา่ ตอนน้นั เธอไม่ไปทาํ ใบรับรอง ตอนน้ีก็เป็ นจุดอ่อนของเขา ท่ีจะเอามาส่งผลกระทบตอ่ ชีวติ ของเธอ “คุณกไ็ ปพดู กบั กวนจิ้งหน่อย ใหไ้ ปทาํ ใบรับรอง…. เธอยงั ไม่ทนั พดู จบ จู่ๆก็ถกู เขาลอ็ คคอเอาไว้ แลว้ ประกบที่ริมฝี ปากอยา่ งแรง… ตอนที่ 97 มลี ูกให้ผมอกี คนด้วย

เธอยงั พดู ไมท่ นั จบ กถ็ ูกเขาจบั ไปที่ดา้ นหลงั ศีรษะ แลว้ ประกบท่ีริมฝี ปากลงมาอยา่ งแรงโดยไม่ ทิ้งช่องวา่ ง พร้อมกบั ไม่ปลอ่ ยใหเ้ ธอตอ้ งพกั ความตอ้ งการน้นั มาพร้อมกบั ความรุกรานที่เขา้ มาอยา่ งท่วมทน้ เหมือนกบั จะกลืนกินเธอลงไปใหห้ มด “อ้ือ……” หวั ใจของหลินซินเหยยี นกระแทกไปกลางใจ เตน้ อยา่ งควบคุมไม่ได้ เพราะวา่ ผชู้ ายคนน้ีเตน้ อยา่ งรุนแรง เพยี งสติท่ีเหลืออยนู่ ้นั บอกเธอวา่ เขากาํ ลงั ทาํ อะไร รู้อยแู่ ลว้ วา่ เป็ นไปไมไ่ ด้ ทาํ ไมยงั ตอ้ งไปพวั พนั ？ เขาใชแ้ รงเพียงเลก็ นอ้ ยลอ็ กเธอไวไ้ มใ่ หข้ ยบั ไปไหนไม่ได้ หลินซินเหยยี นใชแ้ รงผลกั เขาออกไป เธอไมช่ อบแบบน้ี “รู้อยแู่ ลว้ วา่ ฉนั กบั คุณเป็ นไปไมไ่ ด้ ทาํ ไมถึงไม่มีความสุขกนั หน่อยล่ะ？”ในตาของเธอมี น้าํ ตาคลอเบาๆ เสียงกเ็ ปล่ียนไป“อยา่ ทาํ แบบน้ีอีก ไมด่ ีตอ่ ใครท้งั น้นั ” เธอหนั หนา้ ไปเช็ดท่ีขอบตา จงจ่ิงหา้ วยงั อยใู่ นท่าที่ถูกเธอผลกั ออก ไม่ขยบั มองเธออยา่ งเงียบๆ ผา่ นไปหลายวนิ าที เขาจึง กลบั ไปนงั่ ในตาํ แหน่งเดิม แลว้ เอนตวั ลง เขาลดกระจกรถลง อากาศท่ีบริสุทธ์ิที่เขา้ มาก็ลดความกาํ กวมเมื่อครู่ลง

แขนของเขาพาดอยทู่ ่ีหนา้ ต่างรถ สายตาจอ้ งไปท่ีตน้ อ๋ถู งขา้ งถนน ใบไมป้ ลิวไปตามลมอนั แผว่ เบา เขาหลบั ตาลง เขาเป็ นผใู้ หญ่ รู้วา่ ตวั เองทาํ ไมถึงแคร์หลินซินเหยยี นแบบน้ี “ผมแค่รับลูกของคุณไม่ได้ ผมไม่ไดใ้ จดี ไมใ่ จกวา้ งขนาดน้นั ที่จะไปเล้ียงลูกท่ีคุณคลอดกบั ชายอ่ืน ดูพวกเขาอยตู่ ่อหนา้ ผมท้งั วนั เกรงวา่ คงทาํ ตวั ผมบา้ แน”่ เขาหยบิ น้าํ แร่มาขวดหน่ึงท่ีวาง อยตู่ รงคอนโซลหนา้ รถ บิดฝาออก เขาเงยหนา้ ข้ึน คอเหยยี ดออกไปอยา่ งเสน้ โคง้ เรียวราว แมแ้ ตล่ กู กระเดือกท่ีเซ็กซ่ีก็ยกข้ึนดว้ ย ความแขง็ แกร่งเด็ดเด่ียวและเยอ่ หยงิ่ ท่ีไมอ่ าจบรรยายได้ “แต่วา่ ผมก็ไม่อยากปลอ่ ยคุณไป มองคุณอยกู่ บั ชายคนอื่น” หลินซินเหยยี นออกแรงเช็ดหนา้ รู้สึกถึงความหมดหวงั จงจ่ิงหา้ วดึงเธอไว้ จบั ใบหนา้ ของเธอ ใหเ้ ธอมองตวั เอง ตาของท้งั คูส่ บตากนั หลินซินเหยยี น เห็นตวั เองท่ีดูกระเซอะกระเซิงในดวงตาของเขา ส่วนจงจ่ิงหา้ วมองเห็นตวั เองในดวงตาของเธอ กลบั เป็ นความบา้ คลงั่ ความบา้ คลงั่ ที่ไม่เคยมีมา ก่อน เขาตอ้ งการผหู้ ญิงคนน้ี “พวกเราเป็ นสามีภรรยาท่ีถูกตอ้ ง ลกู ของคุณ ผมจะออกเงินหาคนมาช่วยคุณดูแล” “ไม่มีทาง！”หลินซินเหยยี นปฏิเสธอยา่ งไว ไมม่ ีอะไรใหต้ อ้ งเจรจากนั “พวกเราก็สามารถคลอดลกู ของพวกเราอีกคนได…้ ”

“เหลวไหล！”หลินซินเหยยี นผละออกจากเขา“คุณไม่เคยเป็ นพอ่ แมค่ นใหค้ นอื่น ไม่รู้ ความสาํ คญั ที่ลูกมีต่อแมห่ รอก พวกเขาสาํ หรับฉนั แลว้ น้นั กเ็ ป็ นชีวติ ของฉนั คุณจะใหฉ้ นั ทิ้ง ชีวติ ของฉนั ไม่รู้สึกน่าตลกหน่อยเหรอ？” ในดวงตาของจงจิ่งหา้ วก็มีคล่ืนออกมา“พวกเขาสาํ คญั กบั คุณขนาดน้นั เชียว？” “ใช่” หลินซินเหยยี นไม่ลงั เลสกั นิด เขาดึงคอเส้ือ หวั เราะอยา่ งร้ายกาจ เยอ่ หยงิ่ “คุณพดู ถกู ผมไม่เคยเป็ นพอ่ คุณกค็ ลอดอีกคนใหผ้ ม สิ ใหผ้ มเป็ นพอ่ สกั คร้ัง ใหผ้ มไดร้ ู้สึกสกั หน่อย วา่ เป็ นความรู้สึกอยา่ งไร” หลินซินเหยยี นไมร่ ู้วา่ จะใชค้ าํ ไหนมาอธิบายเขาดี เธอดึงเขม็ ขดั นิรภยั ออก แลว้ เปิ ดประตูลงมา คนๆน้ี ไม่สามารถพดู คุยสื่อสารไดเ้ ลย เธอลงจากรถเดินไปไมก่ ี่กา้ ว จู่ๆก็ถูกคนมาจบั เอวพาด ไปท่ีไหล่ เธอตกใจร้องเสียงดงั ตบไปที่แผน่ หลงั ของเขา“คุณทาํ อะไรน่ะ ปลอ่ ยฉนั เด๋ียวน้ี” จงจ่ิงหา้ วเปิ ดประตูหลงั รถ วางเธอเขา้ ไป แลว้ กเ็ อาตวั ทบั ตามลงมา เอามือท่ีอยไู่ ม่อยสู่ ุกของเธอ ยดึ ติดไวท้ ี่เหนือหวั ส่วนมืออีกขา้ งจบั คางของเธอ“คุณไมย่ อม แตค่ ุณเคยคิดไหม ถา้ ผมเอาลูก ของคุณไปซ่อนข้ึนมา ไม่ใหค้ ุณเห็นละ่ ？คุณรู้วา่ ผมมีหรือไม่มีความสามารถน้ี” “คุณมนั ไร้ยางอาย！”หลินซินเหยยี นจอ้ งเขาเขมง็ จงจ่ิงหา้ วไมโ่ กรธ กลบั หวั เราะ“ผมไม่ถือสาแต่จะยง่ิ ไร้ยางอายข้ึนหน่อย” พดู ไปมือที่เขาจบั คางของเธอน้นั ก็สมั ผสั ตามกรามลงมาผา่ นไปที่คอของเธอ แลว้ ลูบไลไ้ หปลา ร้าท่ีสวยงามของเธอ… หลินซินเหยยี นส่ายหวั “อยา่ …”

“บาํ รุงยงั ไงละ่ หือ？”เขากม้ หนา้ ลงไปท่ีริมฝี ปากของเธอ แลว้ พดู เบาๆ หนา้ ของหลินซินเหยยี นสีแดงจดั ไปยนั ต่ิงหู เธอรู้สึกละอายใจ เธอกาํ ลงั สน่ั ไปท้งั ตวั โกรธจดั “คิดดีแลว้ หรือยงั ？”เขาพดู เสริมไป ท่ีขา้ งหูเธอ “ที่คุณประสบอุบตั ิเหตเุ ป็ นเหอรุ่ยหลินท่ีทาํ ถา้ ผมไมใ่ หเ้ ธอเขา้ คุก คุณกท็ าํ อะไรไมไ่ ด”้ เขากดั หู ของเธอ พดู อยา่ งน่าหลงใหลต่อไป“แค่คุณตอบรับ ผมก็จะช่วยคุณ วา่ ไง？” หลินซินเหยยี นหลบั ตาลงอยา่ งหมดหวงั น้าํ ตาไหลออกมาจากขอบตาของเธอ คอ่ ยๆหายไป ตามจอนผม “ฉนั รับปากอยกู่ บั คุณได้ ไมพ่ ดู ถึงเรื่องหยา่ แต่วา่ ฉนั ตอ้ งอยกู่ บั ลูกๆของฉนั แลว้ ก็ คุณใหฉ้ นั มี ลูกใหค้ ุณ เกรงวา่ จะทาํ ใหค้ ุณผิดหวงั แลว้ ร่างกายฉนั บาดเจบ็ มีลูกตอ่ ไปไม่ไดอ้ ีกแลว้ คุณ รับปาก ฉนั ก็จะรับปากคุณ คุณไมร่ ับปาก” “ไมร่ ับปาก แลว้ คุณจะยงั ไง？”ในดวงตาของจงจิ่งหา้ วแดงก่าํ ข้ึนมา เธอมีลูกไม่ไดอ้ ีกเหรอ ？ นิ้วมือของเขาออกแรง หลินซินเหยยี นขมวดคิว้ ดว้ ยความเจบ็ กลบั เมม้ ปากแน่นๆ ไมส่ ่งเสียงใดๆ “โลกน้ีกวา้ งใหญ่มาก ฉนั ไม่เชื่อหรอก วา่ จะไมม่ ีที่สาํ หรับฉนั ถา้ ฉนั หนีเง้ือมมือคุณไมพ่ น้ จริงๆ ฉนั จะสละชีวติ น้ี แลว้ ยงั ไงละ่ ？” จงจ่ิงหา้ วมองเธอแป๊ บหน่ึง สุดทา้ ยก็คลายออก

ไม่กลา้ บงั คบั เธอมากไป เขาแค่ตอ้ งการผหู้ ญิงคนน้ี ถา้ บงั คบั เธอจนหมดหนทางจริงๆ แลว้ เขา จะไปหาหลินซินเหยยี นที่ไหนอีกล่ะ เขาเก็บเส้ือผา้ ของเธอเสร็จ“ต่อไปอยา่ อยใู่ กลผ้ ชู้ ายคนอื่นอีก ผมอยากเจอคุณ คุณกต็ อ้ งปรากฏ ตวั ในสายตาของผมทนั ท”ี “อือ” “ผมไปส่งคุณเอง”จงจ่ิงหา้ วลกุ ข้ึน จดั การเส้ือเชิ้ตของเธอท่ียงุ่ เหยงิ ใหเ้ รียบร้อย หลินซินเหยยี นไม่ขยบั จงจ่ิงหา้ วสตาร์ทรถออกไป ทิวทศั น์ดา้ นนอกถอยกลบั อยา่ งรวดเร็ว “คุณจะช่วยฉนั ไดจ้ ริงๆเหรอ？”หลินซินเหยยี นถาม กลวั เขาไมร่ ู้วา่ ตวั เองพดู อะไร จึงพดู เสริม “ช่วยฉนั พลิกคดี” ยงั ไงเขากบั เหอรุ่ยหลินกม็ ีความสมั พนั ธส์ ่วนน้นั กนั หลินซินเหยยี นไม่แน่ใจ “ไดส้ ิ”ง่ายๆชดั เจนไมต่ อ้ งอธิบายมากมาย เขาบอกวา่ ได้ กไ็ ด้ หลินซินเหยยี นเอนตวั ไปตรงหนา้ ต่างรถ และก็เป็ นแบบน้ี ผชู้ ายคนน้ีแขง็ แกร่งเกินไป เธอต่อตา้ นเขาไม่ไหว ตอนน้ีเขารับปากแลว้ จะช่วยตวั เอง แลว้ ก็ไมต่ อ้ งแยกกบั ลกู ๆดว้ ย มีอะไรไมด่ ีละ่

มีการคุม้ ครองของเขาในประเทศ มีประโยชนต์ ่อเธอ มือขา้ งหน่ึงจงจิ่งหา้ ววางไวท้ ่ีพวงมาลยั มืออีกขา้ งที่วา่ งกก็ มุ ไปที่มือของเธอ กมุ ไวใ้ นฝ่ ามือ “มือของคุณนุ่มมาก”เขายกมุมปากข้ึนมา นิ้วมือของเธอเรียว อ่อนนุ่มเหมือนไร้กระดูก นุ่มเหมือนกบั ร่างกายของเธอ กอดไวใ้ นออ้ มแขน ก็จะเกิดความเร่าร้อนที่ผชู้ ายควรจะมี หลินซินเหยยี นทาํ เป็ นไม่ไดย้ นิ ไม่นานรถก็ขบั มาถึงหมู่บา้ น ที่ขา้ งถนนจวงจ่ือจิ่นอยกู่ บั เด็กสองคน กาํ ลงั ถูกคนขวางทางไว้ ชายหนุ่มกาํ ลงั พดู อะไรกบั เธอ จวงจ่ือจิ่นไม่ยอมพดู กบั เขาเลย แต่วา่ เขามีความอดทนมาก ตอนท่ีหนา้ ของชายหนุ่มเขา้ มา หลินซินเหยยี นก็เห็นหนา้ ตาของเขาชดั เจน ตอนท่ี 98 จะตดิ สินบนแม่เหรอ หลินกวั๋ อนั ？ เขามาอยทู่ ี่น่ีไดไ้ ง？ หลินซินเหยยี นเปิ ดประตูรถออกอยา่ งรวดเร็ว ตอนลงจากรถกเ็ หมือนจะคิดอะไรได้ หนั ไปมอง จงจิ่งหา้ ว“คุณกลบั ไปเถอะ ฉนั กลวั แม่ฉนั เห็นคุณแลว้ จะไม่พอใจ”

จงจ่ิงหา้ วกม็ องเห็นคนตรงหนา้ ก่อนหนา้ น้ีเป็ นเขาท่ีขอหยา่ จวงจื่อจิ่นจึงไมช่ อบเขาและกไ็ ม่ คิดจะยกโทษให้ ยง่ิ ไปกวา่ น้นั ตอนน้ีหลินกว๋ั อนั กอ็ ยู่ เขาปรากฏตวั กน็ ่าจะไม่เหมาะสม เขาตอบไปเบาๆ สายตามองไปท่ีตวั เดก็ สาวในออ้ มแขนจวงจ่ือจ่ิน ผมสีดาํ สนิทน้นั มดั เป็ นเปี ย สองขา้ ง หนา้ เลก็ ๆที่ขาวสะอาด คิว้ ที่โคง้ นิดๆกบั ดวงตาคู่น้นั ที่ดูมีชีวติ ชีวา เหมือนกบั ตกุ๊ ตาที่ ถกู แกะสลกั อยา่ งประณีต ท่าทางน้นั น่ารักสุดๆ สายตาของเขายา้ ยไปที่หลินซินเหยยี น มือก็จบั พวงมาลยั ไวแ้ น่นอยา่ งไม่รู้ตวั ตอ้ งยอมรับวา่ ลกู สองคนของเธอน้นั คลอดออกมาไดด้ ีมาก ลกู ชายฉลาด ส่วนลูกสาวกน็ ่ารักอยา่ งน้ี “โชคชะตาของคุณก็ไม่แยเ่ กินไป”ถึงแมจ้ ะถูกพอ่ ทิ้ง แตก่ ย็ งั มีแม่ ตอนน้ีก็ยงั มีลูกสองคนที่ น่ารัก “อะไร？”หลินซินเหยยี นมองเขาอยา่ งงงงวย ไม่เขา้ ใจความหมายของคาํ พดู เขาในทนั ที จงจิ่งหา้ วยน่ื มือจบั เสน้ ผมท่ีบงั ตรงคิ้วของเธอ แลว้ ทดั ไวท้ ่ีหลงั หูของเธอ“ไม่มีอะไร ไปเถอะ” หลินซินเหยยี นตะลึงเลก็ นอ้ ย จากน้นั กพ็ ยกั หนา้ “ฉนั ไปแลว้ นะ” เธอปิ ดประตูรถแลว้ รีบเดินไปทางจวงจ่ือจ่ิน ดึงหลินกวั๋ อนั ท่ีกาํ ลงั พวั พนั กบั เธอออกมา แลว้ ขวางอยตู่ รงหนา้ เธอ จอ้ งหลินกวั๋ อนั ดว้ ยความโกรธ“คุณมาทาํ อะไร？” “เหยยี นเหยยี น”หลินกวั๋ อนั มองลกู สองมือท่ีอยขู่ า้ งลาํ ตวั รวบเขา้ มา“พอ่ ผิดไปแลว้ ”

หกปี ก่อนบริษทั เกิดเรื่อง หลินหยหู่ านหอบเงินหนีไป ส่วนเสิ่นซิ่วฉิงท่ีทาํ ร้ายคนอื่น ตอนน้ียงั ถูกขงั อยขู่ า้ งใน ตอนที่เขาเผชิญกบั ความยากลาํ บาก กม็ ีลูกสาวคนน้ีท่ีเขาไมส่ นใจมาตลอดช่วยเขา ถูกหรือผิดน้นั หลินซินเหยยี นไมอ่ ยากไปสืบหาความจริงจากเขาแลว้ อยอู่ ยา่ งสงบหลงั จาก ปลอ่ ยวาง“ต่อไปอยา่ มารบกวนพวกเราอีก” พดู จบเธอกอ็ ุม้ ลกู ชายข้ึนมา จวงจ่ือจ่ินกอ็ มุ้ หลินล่ยุ ซีไวใ้ นออ้ มแขน หลินกวั๋ อนั ตามข้ึนมา“เหยยี นเหยยี น” “ถา้ คุณยงั มายงุ่ กบั พวกเราอีก ฉนั จะแจง้ ความแลว้ ？”หลินซินเหยยี นมีใบหนา้ เยน็ ชา หลินกว๋ั อนั มองหลินซีเฉินท่ีอยใู่ นออ้ มแขนเธอ ตาแดงหน่อยๆ“น่ีลูกของลกู เหรอ？” “ใช่”หลินซินเหยยี นพดู อยา่ งทนไม่ไหว “หนา้ ตาดีมาก เหมือนลกู เลย”หลินกว๋ั อนั เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ “พอ่ ไมไ่ ดห้ มายความ อยา่ งอ่ืน แคว่ นั น้ีเห็นแม่ลกู …” พดู ไปเขากม็ องจวงจื่อจิ่น“พอ่ เพิง่ รู้วา่ พวกลกู กลบั มาแลว้ มีอะไรกห็ าพอ่ ไดต้ ลอดนะ” เขาหยบิ นามบตั รหน่ึงใบออกมาจากกระเป๋ า ยน่ื ใหห้ ลินซินเหยยี น หลินซินเหยยี นไมร่ ับ หลินกว๋ั อนั ดูอึดอดั ใจอยา่ งเห็นไดช้ ดั “เอ่อ ถือวา่ พอ่ เป็ นเพ่อื น ถา้ มีประโยชน์กไ็ ปหาพอ่ ถึงท่ีได้ ไง？” หลินซินเหยยี นมองเขา

หลายปี มาน้ีเขาแก่ข้ึนมาก จอนท้งั สองขา้ งเป็ นสีขาว ปี น้นั เธอไปอยา่ งกะทนั หนั และก็ไม่รู้วา่ ความลาํ บากในตอนน้นั เขาผา่ นไปไดอ้ ยา่ งไร หลินซินเหยยี นยนื่ มือไปรับมา หลินกว๋ั อนั ยมิ้ แลว้ ถอยไปอีกดา้ นเปิ ดทางใหห้ ลินซินเหยยี นออกไป การกระทาํ ของเขาดูต่าํ ตอ้ ยมาก เหมือนกบั เด็กท่ีทาํ ผดิ แคอ่ ยากจะกลบั คืนมาอยา่ งระมดั ระวงั ถา้ บอกวา่ ไมร่ ู้สึกเลย คงจะโกหก น่ีคือพอ่ ของเธอ พอ่ ท่ีใหก้ าํ เนิด ในร่างกายของเธอมีเลือดอนั เดียวกบั เขาไหลเวยี นอยู่ “เสแสร้ง”จวงจื่อจิ่นดึงหลินซินเหยยี นมา“ไปเถอะ อยา่ โดนการแสดงของเขาหลอกเลย” สาํ หรับหลินกว๋ั อนั จวงจ่ือจ่ินมีแต่ความแคน้ ไม่มีทางยกโทษให้ หลินซินเหยยี นหนั ไปอยา่ งเศร้าใจหน่อยๆ ตามจวงจื่อจิ่นกลบั ไป เขา้ ไปในตึก หลินซินเหยยี นถามวา่ “แมเ่ จอเขาไดอ้ ยา่ งไร？” “แม่พาเขาสองคนออกมาจากพพิ ิธภณั ฑส์ ตั วน์ ้าํ ตอนที่รอรถอยขู่ า้ งถนน ก็เจอ เขา้ มาพวั พนั คุย กบั แม่ ถามวา่ เดก็ สองคนน้ีใช่ของลูกไหม แม่ไมอ่ ยากสนเขา เลยเรียกรถกลบั มา คิดไมถ่ ึงวา่ เขา จะตามกลบั มาดว้ ย”ตอนที่จวงจื่อจิ่นพดู ถึงหลินกวั๋ อนั ใบหนา้ กไ็ ม่มีรอยยมิ้ เลยสกั นิด มีแต่ ความแคน้ หลินซินเหยยี นรู้วา่ หลินกว๋ั อนั ทาํ ร้ายจวงจ่ือจิ่นลึกบาดใจมากแคไ่ หน เลยไมพ่ ดู โนม้ นา้ ว เพราะวา่ ในใจของเธอเองกร็ ู้สึกขนลกุ

หลายปี มาน้ี ขา้ งกายมีลูกแลว้ ความคิดของเธอกไ็ ปอยทู่ ่ีเดก็ สองคนน้ี สาํ หรับเรื่องเม่ือก่อนน้นั เธอไม่ผกู ใจเจบ็ ไปเยอะมาก เสิ่นซิ่วฉิงเขา้ ไปแลว้ ลูกสาวที่เขารักและโอ๋หกั หลงั เขา เขากโ็ ดนกรรมตามทนั แลว้ “ตอ่ ไป ลกู หา้ มติดต่อเขานะ”จวงจ่ือจิ่นสงั่ กลวั วา่ หลินซินเหยยี นเห็นหลินกวั๋ อนั ในตอนน้ีแลว้ จะใจอ่อน “ตอนน้นั กท็ ิ้งพวกเราอยา่ งไร้ความเป็ นคน ใหล้ กู แต่งงาน…” “แม่ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ”หลินซินเหยยี นตดั บทเธอ ลูกสองคนฟังอยู่ จวงจ่ือจิ่นตะลึง รีบหุบปาก ลบู หวั ของหลินลุย่ ซ“ี เส่ียวล่ยุ ตกใจเพราะยายหรือเปล่า？” หลินล่ยุ ซีส่ายหนา้ เธอไมเ่ ขา้ ใจที่ยายพดู หมายถึงอะไร แค่รู้วา่ เหมือนวา่ ยายไม่ชอบคุณป่ ูคน น้นั หลินซีเฉินกบั รู้ เขาฟังเขา้ ใจอยา่ งดี นนั่ เป็ นสามีของยาย พอ่ ของแม่ ตาของเขา แตว่ า่ เขาทาํ เรื่องบางอยา่ ง ยายจึงไม่ยกโทษใหเ้ ขา “ดึกแลว้ พวกคุณคงหิวแลว้ สินะ？”หลินซินเหยยี นถาม หลินล่ยุ ซีออกแรงพยกั หนา้ “ฉนั อยากกินพซิ ซ่า” เดก็ ๆพวกน้ี มีความสุขที่สุด ไมค่ ิดอะไร แค่ตอ้ งการของอร่อยหรือไดส้ นุกกพ็ อแลว้

“โอเค วนั น้ีกินพซิ ซ่า”หลินซินเหยยี นยนื่ มือไปบีบแกม้ ของลกู สาวอยา่ งเอน็ ด“ู ครอบครัวเรา เสี่ยวล่ยุ เป็ นพใี่ หญ”่ “ง้นั ผมล่ะ？”หลินซีเฉินถาม “อือ เสี่ยวซีเป็ นพ่รี อง”หลินซินเหยยี นตอบจริงจงั หลินซีเฉินไม่พอใจ“ทาํ ไมล่ะ？ผมเป็ นพช่ี ายชดั ๆ” “ง้นั ลกู บอกแมม่ า ลูกสาํ นึกผดิ ยงั ？” “……” หลินซีเฉินรีบหุบปาก คิดในใจทาํ ไมเธอยงั ไมล่ ืมอีก？ ความรู้สึกผิดเลก็ ๆในใจ เมื่อก๊ีทาํ ไมเพ่งิ ถามเธอ หลินซีเฉินรู้สึกเหมือนกบั วา่ ทาํ ตวั เอง เขา้ ไปในบา้ นหลินซินเหยยี นเปลี่ยนรองเทา้ ใหพ้ วกเขาสองคน จวงจื่อจ่ินอารมณ์ไม่ดี เขา้ ไปใน หอ้ ง หลินซินเหยยี นมองแผน่ หลงั ของเธอ รู้วา่ จู่ๆจวงจ่ือจิ่นกอ็ ารมณ์หดหู่ลงแบบน้ี น่าจะคิดถึงซินฉี ต้งั แต่มีลกู สองคนน้ี เธอก็ช่วยเธอดูแลลูก ยงุ่ ทุกวนั ไมม่ ีเวลาไปคิดเรื่องเม่ือก่อนมากนกั วนั น้ี เห็นหลินกว๋ั อนั กก็ ลวั วา่ จะคิดถึงเรื่องเม่ือก่อนอีก หลินซินเหยยี นจูงเดก็ สองคนไปหอ้ งรับแขก หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา“ลูกจะกินรสอะไรกนั ？” “รสทุเรียน”หลินล่ยุ ซีควา้ แขนของหลินซินเหยยี น ออดออ้ น“ฉนั จะกินรสทุเรียน” “โอเค”หลินซินเหยยี นเพิม่ รายการ แลว้ มองไปที่หลินซีเฉิน“เสี่ยวซีล่ะ？”

“ชีส”หลินซีเฉินมองหลินซินเหยยี น“หมา่ มี๊ชอบกิน” หลินซินเหยยี นเงยหนา้ มองลูกชาย“ทาํ ไม คิดจะติดสินบนแมเ่ หรอ？อยา่ คิดวา่ เอาใจแมแ่ ลว้ แมจ่ ะไม่สืบหาความจริง ลูกไม่ยอมรับผิด ของก็จะไม่เอาคืนลกู ” หลินซีเฉินถอนหายใจ น่าเบื่อไปแลว้ ถูกมองออกหมดทนั ที หลินซินเหยยี นสง่ั พซิ ซ่าเสร็จ วางโทรศพั ทล์ ง“เสี่ยวซีพานอ้ งไปเลน่ ที่หอ้ งรับแขก แมไ่ ปดูยาย พวกลกู ท่ีหอ้ งก่อน” “โอเค” หลินซีเฉินเป็ นเด็กดีมาก คิดวา่ เม่ือไหร่หลินซินเหยยี นจะเอาของคืนเขา “หมา่ ม๊ี ผมด่ืมน้าํ ผลไมแ้ กว้ หน่ึงก่อนไดไ้ หม，？”เขากระหายหน่อยๆ “รอเด๋ียว”หลินซินเหยยี นเทน้าํ สองแกว้ ในครัว น้าํ ผลไมท้ ่ีบา้ นน้นั ตวั เองค้นั เองหมด ไม่ใส่สาร ปรุงแตง่ ด่ืมไดอ้ ยา่ งปลอดภยั เอาน้าํ ผลไมม้ าใหล้ ูกท้งั สองคน หลินซินเหยยี นกไ็ ปหอ้ งของจวงจ่ือจิ่น เธอจบั ที่จบั ไว้ บิดลง แลว้ ผลกั ประตหู อ้ งเบาๆ กม็ องเห็น… ตอนที่ 99 รู้สึกถึงความไม่ปลอดภยั เธอจบั ท่ีจบั ไว้ บิดลง แลว้ ผลกั ประตหู อ้ งเบาๆ กม็ องเห็นจวงจื่อจิ่นนงั่ ท่ีขา้ งเตียง สะอ้ืนเบาๆ

หลินซินเหยยี นเดินเขา้ มาปิ ดประตูหอ้ ง ไดย้ นิ เสียงเคลื่อนไหว จวงจื่อจ่ินรีบเช็ดหนา้ “ลกู ไม่ดู พวกเขาสองคนขา้ งนอกละ่ เขา้ มาทาํ อะไร？” “ฉนั มาดูแม่”หลินซินเหยยี นยนื่ มือไปกอดเธอ“แม่ เรื่องเมื่อก่อน พวกเราไม่ตอ้ งคิดแลว้ โอเค ไหม？” หนา้ ของเธอหนุนไปที่ไหลข่ องจวงจ่ือจิ่น“แม่แก่แลว้ ฉนั จะเล้ียงแม่ รอฉนั แก่แลว้ ใหห้ ลินซี เฉินเล้ียงฉนั ……” “พดู อะไรน่ะ？”จวงจื่อจิ่นตบหลงั ของหลินซินเหยยี น“ลกู ยงั สาวอยู่ หมอเหอน้นั ดีมากจริงๆ” หลินซินเหยยี นจบั ผมไว้ กลวั วา่ จวงจื่อจิ่นจะพดู คาํ แบบน้ี “เหยยี นเหยยี น……” “แม”่ หลินซินเหยยี นรู้วา่ จวงจื่อจิ่นจะพดู อะไร เดิมทีเธอกจ็ ะยอมรับเหอรุ่ยเจ๋อ แตว่ า่ ตอนน้ีกลวั วา่ จะ ไม่ไดแ้ ลว้ ถา้ เธอไปสืบหาความจริงของอุบตั ิเหตเุ มื่อปี น้นั กบั เหอรุ่ยเจ๋อกค็ งเป็ นไปไมไ่ ดแ้ ลว้ “แม่ แม่ของเหอรุ่ยเจ๋อมาหา” “อะไรนะ？”จวงจื่อจิ่นตกใจมาก จบั ไหลข่ องลกู สาวไว้ แลว้ มองเธอ“เธอมาหาลูกทาํ ไม？” หลินซินเหยยี นเมม้ ปาก อยากใหเ้ ธอหยดุ ความคิดลง แลว้ พดู ไปตามความจริง“กห็ กปี ก่อน แหละ เธอเห็นฉนั อยกู่ บั เหอรุ่ยเจ๋อ คิดวา่ พวกเราคบกนั เลยมาหาฉนั โดยเฉพาะ บอกวา่ ฉนั ไม่ เหมาะกบั เขา จากภมู ิหลงั ของเขาแลว้ น้นั ตอ้ งหาคนท่ีมีภูมิหลงั ท่ีเหมาะสมกนั ” จวงจ่ือจิ่นอา้ ปาก ไม่พดู ออกมาอยนู่ าน

สุดทา้ ย น้าํ ตาก็ไหลลงมาอีก “แม่ ทาํ ไมแมร่ ้องไหอ้ ีกแลว้ ”หลินซินเหยยี นยนื่ มือไปเช็ดน้าํ ตาใหเ้ ธอ ไมง่ ่ายเลยที่จะเปลี่ยนความสนใจของเธอ ทาํ ไมร้องไหอ้ ีกแลว้ “จะไมเ่ สียใจไดไ้ งละ่ ？”พอจวงจ่ือจิ่นคิดวา่ ลกู สาวถูกเขาหา ในใจก็เสียใจ“ถา้ หาก ตอนน้นั ลกู ไม่ทาํ เพอื่ แม…่ ” “แม่ เร่ืองเม่ือก่อน พวกเราไมต่ อ้ งพดู แลว้ โอเคไหม？”หลินซินเหยยี นรู้วา่ เธอห่วงอะไร อธิบายกบั เธออยา่ งอดทน“ฉนั ไม่ชอบเหอรุ่ยเจ๋อ ถึงฉนั คบกบั เขา ฉนั กไ็ ม่มีความสุข แม่ ……” หลินซินเหยยี นจบั มือของเธอ“แม่หวงั วา่ ฉนั จะมีความสุขใช่ไหม？” “แน่นอนสิ”จวงจื่อจิ่นฝันกย็ งั อยากใหล้ กู สาวมีความสุข เธอยงั สาวขนาดน้ี น่าจะมีผชู้ ายดีๆสกั คนมารักเธอ “แมเ่ ช่ือฉนั ไหม？” “เช่ือสิ”จวงจ่ือจิ่นมองลูกสาว“ลกู สุดยอดที่สุดแลว้ ในใจแม”่ เธอมองลกู สาว ที่คอ่ ยๆเดินมาจนถึงวนั น้ี ขา้ งในเธอเคยลาํ บาก เคยไดร้ ับความทุกขท์ รมาน ตอนน้ีมีธุรกิจของตวั เองแลว้ ในใจของเธอน้นั ลกู สาวของเธอคือคนที่สุดยอดท่ีสุด “ถา้ แม่เช่ือฉนั ก็ไม่ตอ้ งห่วงเรื่องแต่งงานของฉนั ปัญหาทุกอยา่ งมีทางออก”หลินซินเหยยี นถือ โอกาสพดู โนม้ นา้ วจวงจ่ือจิ่น

เธอไมอ่ ยากใหจ้ วงจื่อจิ่นเอาเรื่องแตง่ งานของตวั เองมาไวใ้ นใจ คิดถึงทุกวนั เธอมีความกดดนั จวงจ่ือจิ่นกม็ ีความกดดนั มกั จะรู้สึกวา่ ตอนน้ีตวั เองเป็ นแบบน้ีเพราะวา่ เธอ “แม่ ดูสิฉนั เพิ่ง24ปี ยงั สาวอยมู่ าก หนทางต่อไปยงั อีกยาวไกล บางทีฉนั อาจจะเจอ ผชู้ ายท่ีไม่ สนวา่ ฉนั เคยมีลูก ยอมดูแลเส่ียวซีกบั เส่ียวลยุ่ กบั ฉนั ” จวงจ่ือจิ่นไม่แน่ใจ“จะไดเ้ จอจริงๆไหม？” เร่ืองในอนาคตใครจะไปพดู ไดล้ ะ่ ？ “ไม่แน่น่ี？แมเ่ อาแตค่ ิด ในใจฉนั กม็ ีความกดดนั ฉนั ไมม่ ีทางหาใครสกั คนไปง้นั ๆ คนๆน้นั จะตอ้ งเสี่ยวซีกบั เส่ียวล่ยุ ได้ ไมง่ ้นั ฉนั ก็ไม่พิจารณาแน่”วนั น้ีหลินซินเหยยี นกอ็ ยากพดู ความใน ใจออกมาจากกน้ บ้ึงหวั ใจใหจ้ วงจื่อจ่ิน จวงจื่อจิ่นรู้ความสาํ คญั ของเด็กสองคนน้ีท่ีมีตอ่ เธอ ตอนน้นั เธอไมส่ นชีวติ ของตวั เอง ตอ้ งการ แคล่ ูก จะเห็นถึงความสาํ คญั ของสองคนน้ีท่ีมีต่อเธอ “โอเค ต่อไปแมไ่ ม่พดู แลว้ พรหมลิขิตมาแลว้ กค็ งจะมาเอง”จวงจื่อจิ่นลูบหวั ของลกู สาว“แม่ไม่ กดดนั ลูก” ผา่ นเร่ืองเหอรุ่ยเจ๋อน้ีไป เธอก็คิดดีแลว้ สถานการณ์อยา่ งหลินซินเหยยี นน้ี ถึงมีผชู้ ายชอบเธอ แต่ครอบครัวฝ่ ายตรงขา้ มก็สาํ คญั ใครจะยอมใหล้ ูกชายของตวั เองแต่งงานกบั ผหู้ ญิงท่ีมีลกู ติดสองคนล่ะ? เธอเขา้ ใจวา่ ทาํ ไมแมข่ องเหอรุ่ยเจ๋อไม่เห็นดว้ ย ตระกลู อยา่ งพวกเขาน้นั แน่นอนวา่ ตอ้ งหา ครอบครัวท่ีคูค่ วร

กแ็ คล่ ูกสาวของเธอ ไร้เดียงสาเหลือเกิน จวงจื่อจิ่นรับปากได้ หลินซินเหยยี นกร็ ู้สึกโลง่ อกไปเยอะ ท้งั วนั ถกู จวงจื่อจ่ินเอาแต่จบั จอ้ งเรื่อง น้นั เธอหดหู่จริงๆ ไม่กลา้ คุยกบั เธอ กลวั เธอพดู ถึงเร่ืองน้ี ตอนน้ีดีแลว้ เวลาน้ีกริ่งท่ีประตกู ็ดงั หลินซินเหยยี นลุกข้ึน“พซิ ซ่าที่ฉนั ซ้ือน่าจะมาแลว้ ” เปิ ดประตหู อ้ งออก ก็เป็ นพนกั งานส่งของที่สวมชุดสีเหลือง “ใช่หลินซินเหยยี นไหม？” “ใช่ค่ะ” “กรุณาเซ็นรับหน่อยครับ” หลินซินเหยยี นลงช่ือไปที่ใบเสร็จ เอาพซิ ซ่าสองถาดเขา้ มาในบา้ น วางไวท้ ่ีโตะ๊ อาหาร“เส่ียวซี เสี่ยวล่ยุ พวกลูกไปเรียกยายมากินขา้ ว แม่จะเทนมใหล้ กู ๆ” “โอเค”หลินซีเฉินตอบไป แลว้ จูงมือของนอ้ งสาวไปหอ้ งของจวงจื่อจิ่น หลินซินเหยยี นหนั ไปมองลูกชาย แลว้ หวั เราะ วนั น้ีอารมณ์ของจวงจ่ือจิ่นไม่ดี เธอไปเรียก จวงจื่อจิ่นอาจจะไม่ออกมากินขา้ ว ใหส้ องคนไป เรียก เธอไมป่ ฏิเสธเด็กสองคนน้ีแน่ หลินซินเหยยี นเทนม แลว้ เสิร์ฟไปท่ีโตะ๊ วางจานของพวกเขาใหเ้ รียบร้อย เปิ ดถาดพิซซ่าออก หลินซีเฉินกบั หลินล่ยุ ซี จูงมือของจวงจื่อจิ่นคนละขา้ งเดินออกมา

หลินซินเหยยี นช่วยพวกเขาดึงเกา้ อ้ีออก เธอรู้วา่ ใหเ้ ด็กสองคนไป จวงจ่ือจิ่นจะออกมากินขา้ ว แน่ “วนั น้ีเสี่ยวล่ยุ จะกินพิซซ่า ฉนั ไมไ่ ดห้ ุงขา้ ว” จวงจ่ือจิ่นมองไปท่ีโตะ๊ พิซซ่าสองถาดใหญข่ นาดน้ีกพ็ อแลว้ “เส่ียวลยุ่ ของพวกเราเป็ นเด็กชอบ กิน” หลินลยุ่ ซีไมร่ ู้วา่ น่ีคือคาํ พดู ที่ดีหรือไม่ดี กะพริบตา แลว้ ถาม“เด็กชอบกินคืออะไร？” “กค็ ือนอ้ งกินไดห้ มด กินไดเ้ ยอะ นอกจากกินแลว้ ก็ทาํ อะไรไมเ่ ป็ น”หลินซีเฉินอธิบายใหเ้ ธอ ฟัง หลินล่ยุ ซีกะพริบตา“นนั่ ใช่คาํ ชมฉนั ไหม？” “ใช่” หลินซีเฉินมองนอ้ งสาว แลว้ ถอนหายใจขา้ งในใจ เดก็ คนน้ี ชอบใหค้ นอื่นชมท้งั วนั “วา้ ว”หลินลยุ่ ซีร้องออกมาอยา่ งดีใจ“ง้นั พ่ีกเ็ ป็ นพที่ ่ีชอบกิน นอกจากกินแลว้ ก็ทาํ อะไรไม่เป็ น” หลินซีเฉิน“……” จวงจื่อจิ่นตลกเดก็ สองคนน้ี อารมณ์หดหู่ก็หายไปบา้ ง “ยายบอกวา่ นอ้ งเป็ นคนชอบกิน”หลินซีเฉินหยบิ พซิ ซ่ารสทุเรียนหน่ึงชิ้นใหใ้ นจานของ นอ้ งสาว “ใช่ พก่ี เ็ ป็ นคนชอบกิน ฉนั กาํ ลงั ชมพ”่ี หลินล่ยุ ซีหยบิ พซิ ซ่าท่ีพี่ชายยนื่ มาให้ อา้ ปากกดั ไปคาํ หน่ึง พดู อยา่ งดีใจ“อร่อย”

หลินซีเฉิน มองนอ้ งสาวอยา่ งทาํ อะไรไม่ได้ ถามหลินซินเหยยี น“หมา่ ม๊ี นอ้ งสาวเหมือนใคร ？” ทนั ใดน้นั บรรยากาศก็เงียบไปสามวนิ าที “พวกลกู น้นั แมค่ ลอดเอง แน่นอนวา่ ตอ้ งเหมือนแม่สิ”หลินซินเหยยี นเอานมววั ไวต้ รงหนา้ ลกู ชาย“ตอนกินขา้ วหา้ มพดู ” หลินซีเฉินเบะปาก กินขา้ วเสร็จหลินซินเหยยี นก็เกบ็ อาหารท่ีโตะ๊ หลินลุ่ยซีกย็ งุ่ กบั จวงจ่ือจิ่นใหพ้ าเธอไปเดินเล่น ส่วนหลินซีเฉินแอบเขา้ มาในครัว กอดขาของหลินซินเหยยี น แลว้ ออดออ้ น“หม่าม๊ี หมา่ ม๊ีเอา แทบ็ เลต็ กบั นาฬิกาโทรศพั ทใ์ หผ้ มไดไ้ หม？” “ง้นั ลกู บอกแม่ ลูกผิดไหม？”หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ลงมองลูกชาย หลินซีเฉินทอ้ แท“้ ไม่ใหก้ ็ช่างแลว้ ” ใหเ้ ขาละทิ้งความคิดท่ีจะแกแ้ คน้ ผชู้ ายท่ีชอบหกั อกผหู้ ญิงคนน้นั เป็ นไปไมไ่ ด้ อีกอยา่ งเทียบกบั ที่เขาทิ้งพวกเขาแลว้ เขากแ็ ค่ใหเ้ ขาเสียหนา้ นิดหน่อยเท่าน้นั เสียเปรียบก็จะเป็ นพวกเขา หลินซีเฉินปล่อยหลินซินเหยยี นแลว้ วงิ่ กลบั หอ้ ง นิสยั ของเดก็ คนน้ีไม่รู้วา่ ไดม้ าจากใคร หลินซินเหยยี นถอนหายใจ วางแกว้ น้าํ ในมือ เชด็ มือใหส้ ะอาด อยากจะไปคุยกบั หลินซีเฉิน ปม ในใจท่ีเขามีต่อจงจ่ิงหา้ วน้นั ฝังลึกเกินไป ทาํ ใหเ้ ธอไม่สบายใจหน่อยๆ

เธอเดินไปท่ีหนา้ หอ้ งของลกู ชาย จู่ๆโทรศพั ทใ์ นกระเป๋ ากด็ งั ข้ึน เธอหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา มอง ชื่อท่ีโชวด์ า้ นบน กส็ ูดหายใจลึกๆ ตอนที่ 100 แผนการ จากน้นั ก็กดป่ ุมฟัง “ผมเอง” “อือ” หลินซินเหยยี นละสายตาลง กลบั ไปที่หอ้ งรับแขก ไมไ่ ดพ้ ดู ก่อน ถือโทรศพั ทไ์ วร้ อเขาพดู “ผมอยชู่ ้นั ลา่ งที่บา้ นคุณ ตอนน้ีคุณวา่ งไหม ผมอยากเจอคุณ” ท้งั สองเงียบไปสกั ครู่ เหอรุ่ยเจ๋อจึงพดู หลินซินเหยยี นตอบอือเบาๆ วางสายลง ถอดผา้ กนั เป้ื อนท่ีตวั ออก เดินไปเคาะประตทู ี่หนา้ หอ้ ง ของหลินซีเฉิน“เส่ียวซี แม่มีธุระนิดหน่อยจะลงไปขา้ งล่าง เดี๋ยวยายกก็ ลบั มาแลว้ ลูกอยา่ ออกไปนะ” หลินซีเฉินยนื อยทู่ ี่หนา้ ต่าง กาํ ลงั มองดา้ นลา่ ง เหอรุ่ยเจ๋อกาํ ลงั คุยกบั จวงจ่ือจิ่น ไดย้ นิ เสียงของ หลินซินเหยยี น ก็ตอบไปวา่ “รู้แลว้ ครับ” หลินซินเหยยี นเปลี่ยนรองเทา้ ลงจากตึกลงมา ท่ีสวนสาธารณะ เหอรุ่ยเจ๋อกาํ ลงั คุยกบั จวงจ่ือจิ่น เหอรุ่ยเจ๋อจะอุม้ หลินลุ่ยซี แต่จวงจ่ือจิ่นไมใ่ ห“้ เดก็ คนน้ีด้ือ” เม่ือก่อนจวงจื่อจ่ินไม่เคยไลเ่ ขา คร้ังน้ีเหอรุ่ยเจ๋อรู้สึกถึงระยะห่างของจวงจ่ือจิ่นอยา่ งชดั เจน

รู้วา่ แม่เหอรุ่ยเจ๋อเคยไปหาหลินซินเหยยี น หลงั จากจวงจ่ือจิ่นรู้วา่ พวกเขาเป็ นไปไมไ่ ด้ กม็ า สนิทใจกบั เหอรุ่ยเจ๋อขนาดน้นั แลว้ ยงั ไงเม่ือก่อนเธอก็เห็นเหอรุ่ยเจ๋อเป็ นลกู เขยในอนาคต ตอนน้ีเลยจบั คูอ่ ยา่ งกระตือรือร้นแบบเมื่อก่อนไมไ่ ดแ้ ลว้ ก็ยง่ิ ไมจ่ าํ เป็ นตอ้ งใหล้ กู ใกลช้ ิดกบั เขาขนาดน้นั “คุณป้ าครับ ผมทาํ อะไรไม่ดีตรงไหนหรือครับ？”เหอรุ่ยเจ๋อถาม “เปล่าๆ”จวงจ่ือจิ่นรีบโบกมือ พยายามอธิบาย“สองสามวนั น้ีเด็กคนน้ีด้ือมาก ฉนั กลวั เธอจะ ร้องไหโ้ วยวาย” “ฉนั ดูเธอมาแตเ่ ดก็ จนโต จากความสนิทกบั ฉนั ฉนั อมุ้ เธอ เธอน่าจะไม่ร้องไหโ้ วยวาย” “พี่” หลินซินเหยยี นรีบเดินเขา้ ไป“แม่ ตอนน้ีอากาศคอ่ ยๆเยน็ แลว้ แมพ่ าเส่ียวล่ยุ กลบั ไปเถอะ” “โอเค”จวงจ่ือจิ่นอุม้ หลินล่ยุ ซีบอกลากบั เหอรุ่ยเจ๋อแลว้ ก็รีบเดินออกไป “กินขา้ วหรือยงั ？”หลินซินเหยยี นถาม เหอรุ่ยเจ๋อหวั เราะเบาๆ“ผมยงั ไมก่ ิน คุณจะทาํ ใหผ้ มไหมละ่ ？” “ไดส้ ิ” ท้งั สองสบตาหวั เราะกนั “พวกเราเไปเดินเล่นกนั หน่อยไหม？”

“อือ” ความสมั พนั ธข์ องท้งั สอง เปล่ียนไปอยา่ งชดั เจน ไมส่ นิทอยา่ งเมื่อก่อนแลว้ “คุณรู้แลว้ ”เหอรุ่ยเจ๋อมองทางตรงหนา้ “ถา้ ผมบอกวา่ ผมเองกเ็ พ่งิ รู้ไม่นาน คุณจะเชื่อผมไหม ？” “ไม่รู้”หลินซินเหยยี นใหค้ าํ ตอบที่ดูคลมุ เครือ “คุณยงั ไมเ่ ช่ือใจผม”เหอรุ่ยเจ๋อหวั เราะอยา่ งขมขื่น เขารู้ หลงั จากหลินซินเหยยี นรู้ความจริง ท่าทีท่ีมีต่อเขาตอ้ งเปลี่ยนไปแน่ อยา่ งท่ีคิดไวเ้ ลย “ฉนั กบั เหอรุ่ยหลิน เจออนั ตรายพร้อมกนั คุณจะช่วยใคร？”ทนั ใดน้นั หลินซินเหยยี นก็หยดุ ฝี เทา้ ลง มองเหอรุ่ยเจ๋อ“คาํ ถามน้ีตลกมากใช่ไหมละ่ ？แตค่ ุณตอ้ งคิดถึงเหอรุ่ยหลินก่อน จากน้นั ถึงค่อยคิดถึงฉนั ” “ทาํ ไมแน่ใจอยา่ งน้ีละ่ ？”เหอรุ่ยเจ๋อมองเธอ “บนโลกน้ีมีความรู้สึกมากมาย ครอบครัวท่ีเลือดขน้ กวา่ น้าํ น้นั น้นั มีคา่ ท่ีสุดสินะ เธอเป็ น นอ้ งสาวของคุณ ถา้ คุณไมแ่ มแ้ ตส่ นใจความเป็ นความตายของนอ้ งสาวของตวั เอง จะตอ้ ง เลือดเยน็ แค่ไหน มีความรักแลว้ ใครจะกลา้ เอาอีกล่ะ？” เหอรุ่ยเจ๋อไม่มีคาํ พดู จึงมองเธอเงียบๆอยา่ งน้ี เธอพดู ไมผ่ ดิ ระหวา่ งเหอรุ่ยหลินกบั เธอ เขาจะคิดถึงเหอรุ่ยหลินก่อน ไม่ใช่ครอบครัวท่ีเลือดขน้ กวา่ น้าํ แตเ่ ป็ นความรู้สึกผดิ ต่อเธอ ตอนน้นั ที่เธอหายไป เพราะวา่ ความประมาทของเขา

“น่ีไมไ่ ดห้ มายความวา่ ความรักของผมท่ีมีต่อคุณน้นั นอ้ ยไป” “แตว่ า่ ฉนั ยอมรับท่ีคุณเป็ นไม่ได้ ฉนั คิดวา่ ครอบครัวคุณก็ยอมรับฉนั ไมไ่ ด้ พวกเราเป็ น เหมือนเดิมดีกวา่ สถานการณ์ท่ีคุณเห็นฉนั เป็ นนอ้ งสาว” เหอรุ่ยเจ๋อขมวดคิว้ เขารู้นิสยั ของหลินซินเหยยี น จะตอ้ งรู้สึกถือสาเขาแน่ แตไ่ มค่ ิดวา่ เธอจะ เดด็ ขาดขนาดน้ี ที่เขาอยเู่ คียงขา้ งเธอ ทุ่มเทมาหลายปี น้ีกย็ งั ไมค่ ุม้ ค่าที่เธอจะคบกบั เขาเหรอ？ ถึงแมเ้ ขาจะมีอะไรปกปิ ด แต่ความชอบที่มีต่อเธอกไ็ มใ่ ช่ของปลอม เธอไมร่ ู้สึกเลยสกั นิดเลยเหรอ？ ในใจของเหอรุ่ยเจ๋อเตน้ แรงอยา่ งมาก ทนั ใดน้นั เขาก็หวั เราะข้ึนมา จอ้ งหลินซินเหยยี น“คุณไม่รู้สึกถึงความดีที่ผมมีต่อคุณเลยเหรอไง？” “ฉนั เปล่า ฉนั ยงั เห็นคุณเป็ นพ”่ี หลินซินเหยยี นพดู อยา่ งจริงใจ เธอรู้วา่ อบุ ตั ิเหตตุ อนน้นั เป็ นเหอรุ่ยหลินทาํ ไมไ่ ดส้ ืบหาความจริง กเ็ ป็ นเพราะวา่ เหอรุ่ยเจ๋อ ตอนน้ีหลินซินเหยยี นจะแสดงทศั นคติออกมา ก็คิดแทนเพือ่ ในอนาคต ถา้ มีวนั หน่ึง เธอถีบไสเหอรุ่ยหลินออกไปจริงๆ ในใจเหอรุ่ยเจ๋อก็จะรู้สึกไม่พอใจได้ “พ่ีเป็ นคนไดล้ ม้ เหลวมาก”เหอรุ่ยเจ๋อหวั เราะ นอ้ งสาวไม่เขา้ ใจ แมแ้ ตห่ ลินซินเหยยี นก็ไม่เชื่อเขา

หลินซินเหยยี นกา้ วเทา้ เขา้ มาใหม่ กา้ วเทา้ ท่ีเบาคอ่ ยๆเดินอยตู่ รงขา้ งถนน “บางทีโชคชะตาอาจจะกลน่ั แกลง้ ？”เธอก็หวั เราะ“ท่ีจริงฉนั คิดจะยอมรับคุณ พวกเรารู้จกั กนั เกือบสิบปี แลว้ ……” เพราะวา่ จวงจ่ือจิ่น เพราะวา่ การดูแลท่ีเขามีต่อตวั เอง ใครจะไปรู้วา่ ไป๋ จวเู่ วยกลายเป็ นเหอรุ่ยหลินนอ้ งสาวของเขาล่ะ？ เหอรุ่ยเจ๋อดึงมือของเธอไว้ เอาเธอเขา้ มาไวใ้ นออ้ มแขน กอดไวแ้ น่น“เธอก็คือเธอ ผมคือผม คุณ จะปฏิเสธผม เพราะวา่ เธอไมไ่ ด้ ไม่ยตุ ิธรรมต่อผมเลย” “แต่เธอคือนอ้ งสาวคุณแทๆ้ คุณคิดวา่ ไมเ่ ป็ นไรเหรอ？”เขาพดู แบบน้ี แตว่ า่ กาํ ลงั หลอกตวั เอง เท่าน้นั “เพราะวา่ เธอเคยทาํ ร้ายคุณ คุณก็เลยปฏิเสธความดีท่ีผมมีตอ่ คุณใช่ไหม？”เหอรุ่ยเจ๋อพดู ท่ีดู เหมือนจะเป็ นคาํ ถาม หลินซินเหยยี นไมอ่ ธิบาย เธอไม่เคยปฏิเสธ เธอแคร่ ู้ดีวา่ ในความสมั พนั ธ์แบบน้ี เธอกบั เหอรุ่ยเจ๋อเป็ นไปไมไ่ ด้ เป็ นเขาท่ีมองไม่ออก “ถา้ หาก ผมไม่อยากเป็ นพน่ี อ้ งกบั คุณล่ะ แคอ่ ยากเป็ นคนรักล่ะ？”เหอรุ่ยเจ๋อมองร่างของเธอ ถูกแสงไฟส่องกบั เงาของตน้ ไมพ้ วั พนั เขา้ มา ทาํ ใหเ้ ขาแยกไมอ่ อกวา่ ที่เห็นเป็ นตน้ ไมห้ รือเธอ สายตาของเขาลึกซ้ึงข้ึนเรื่อยๆ เหมือนวา่ ตดั สินใจอะไรบางอยา่ ง“ผมรับปาก แตว่ า่ วนั น้ีคุณตอ้ ง ไปด่ืมกบั พีห่ น่อย พอี่ ารมณ์ไมด่ ี”

“ดึกมากแลว้ ”หลินซินเหยยี นพยายามปฏิเสธ “แคค่ ุณไปดื่มกบั ผมหน่อย ไมไ่ ดเ้ หรอไง？คุณจะเวน้ ระยะกบั ผมขนาดน้ีเลย？”เหอรุ่ยเจ๋อ จบั หนา้ ของเธอ ที่ตาของเธอน้นั ใหเ้ ธอมองมาที่ตวั เอง ถา้ เขาปลอ่ ยวางได้ เธอกจ็ ะตกลง “โอเค” “ผมรู้จกั อยทู่ ่ีหน่ึง เงียบมาก”เหอรุ่ยเจ๋อดึงเธอของเธอ หลินซินเหยยี นแทบจะถูกเขาลากออกไป พอข้ึนรถไป เหอรุ่ยเจ๋อกย็ น่ื ขวดน้าํ ใหเ้ ธอ“ผมเห็นปากของคุณแหง้ มาก” เขาสตาร์ทรถออก หลินซินเหยยี นยานมือไปลูบริมฝี ปากของตวั เอง กย็ งั ดี เธอไมก่ ระหาย ส่วนน้าํ ก็เอาไวใ้ นมือแต่ ยงั ไมด่ ่ืม รถวง่ิ ไปบนถนนอยา่ งราบเรียบ เหอรุ่ยเจ๋อหนั หนา้ มองเธอ“ทาํ ไม ตอนน้ีแมแ้ ต่น้าํ ที่ผมใหค้ ุณก็ ไมด่ ่ืมแลว้ กลวั ผมวางยาเหรอ？” “คุณพดู อะไรน่ะ？ฉนั แค่ไมก่ ินเฉยๆ”หลินซินเหยยี นเปิ ดฝาออก แลว้ ด่ืมไป กร็ สชาติน้าํ แร่ ธรรมดา เธอปิ ดฝากลบั ไป“แบบน้ีโอเคยงั ？” เหอรุ่ยเจ๋อไมส่ ่งเสียงใดๆ กแ็ ค่ทาํ ท่าทางขบั รถอยา่ งต้งั ใจ ถา้ ดูอยา่ งละเอียดก็จะพบวา่ เสน้ เลือดที่ขมบั เขาเคล่ือนไหว

แป๊ บเดียวรถก็จอดลงท่ีคลบั ส่วนตวั แห่งหน่ึง เหอรุ่ยเจ๋อลงมาก่อน จากน้นั ก็เขา้ มาเปิ ดประตรู ถใหเ้ ธอ “ฉนั ลงเองก็ไดน้ ่ะ” เหอรุ่ยเจ๋อจูงมือของเธอ หลินซินเหยยี นอยากชกั กลบั เขากจ็ บั แน่นข้ึน“คร้ังน้ี ใหพ้ ่ีจูงมือของ คุณอีกคร้ัง ในฐานะแฟน ผา่ นคืนน้ีไป คุณยงั เห็นผมเป็ นพช่ี ายล่ะก็ คงจะดี ถา้ ไมย่ อม…” “พดู อะไรน่ะ？ทาํ ไมทาํ เหมือนวา่ คุณจะตดั ขาดกบั ฉนั ละ่ ？”หลินซินเหยยี นพบวา่ เหอรุ่ ยเจ๋อในวนั น้ีแปลกมาก ส่วนตรงไหนแปลกไปน้นั เธอเองกไ็ มอ่ าจพดู ได้ เหอรุ่ยเจ๋อหวั เราะ ถา้ เขาใชก้ าํ ลงั คุกคามเธอจริงๆล่ะก็ จากนิสยั ของเธอแลว้ จะตอ้ งตดั ขาดกบั เขาแน่ จะเหมือนกบั ที่เหอรุ่ยหลินพดู ไดไ้ งล่ะ กลายเป็ นผชู้ ายของเธอแลว้ กจ็ ะมีความรู้สึกตอ่ เขา ถา้ เป็ นแบบน้ี ง้นั ผชู้ ายที่เป็ นคนแรกน้นั เธอไมไ่ ดจ้ าํ ไปท้งั ชีวติ เลยหรือไง？ นึกถึงผชู้ ายคนแรกของหลินซินเหยยี น หวั ใจของเขากน็ ิ่งข้ึนมาทนั ที จบั มือของเธอ อยา่ โทษเขาเลย ตอนที่ 101 ทาํ ลายเธอ ท่ีนี่ไมเ่ หมือนบาร์ แลว้ ก็ไม่เหมือนร้านอาหารดว้ ย การตกแตง่ สวยงาม สะอาดสะอา้ น มีคนสอง คนเดินผา่ นมาบา้ ง

หลินซินเหยยี นงุนงง “นี่มนั คือที่ไหนกนั แน่นะ？” “บาร์” เหอรุ่ยเจ๋อดึงเธอ ก่อนจะเดินเขา้ ไปในหอ้ งรับรองท่ีอยลู่ ึกที่สุด หลินซินเหยยี นขมวดคิ้วเป็ นปม “มีบาร์ที่เงียบขนาดน้นั ดว้ ยเหรอ แทบไมเ่ คยเจอเลยนะ” “นี่เป็ นบาร์ส่วนตวั ไมไ่ ดเ้ ปิ ดใหใ้ ครเขา้ มากไ็ ด้ มนั สาํ หรับคนเพียงบางกลุ่มเท่าน้นั ” เหอรุ่ยเจ๋อ อธิบาย “ท่ีนี่มนั เงียบมาก” “อ๋อ” เพยี งไมน่ านก็มาถึงหอ้ งรับรอง เหอรุ่ยเจ๋อเปิ ดประตของหอ้ งรับรองออก กเ็ ห็นวา่ มีแสงสีเหลือง นวล ในหอ้ งรับรองมนั ใหญม่ าก ทางดา้ นหลงั น้นั เป็ นโซฟาหนงั สีดาํ ทางดา้ นหนา้ มีไวน์แดง และแกว้ ไวนส์ องขวด หลินซินเหยยี นมองไปทางเหอรุ่ยเจ๋อ “คุณจองเอาไวก้ ่อนแลว้ เหรอ？” สีหนา้ ท่าทีของเหอรุ่ยเจ๋อน้นั น่ิงไป เพยี งไม่นานกก็ ลบั มาพดู เหมือนเดิม“ฉนั เป็ นแขกVIPของ ที่นี่ น่ีเป็ นฉนั หอ้ งรับรองที่จดั เอาไวเ้ พือ่ ฉนั เหลา้ ขา้ งในน้ีเป็ นของที่ฉนั เก็บเอาไวเ้ อง” หลินซินเหยยี นเดินเขา้ มา “ฉนั จาํ ไดว้ า่ คุณไม่ชอบด่ืม” เหอรุ่ยเจ๋อยนื อยหู่ นา้ ประตู ก่อนจะมองเงาบางของเธอ ก่อนจะรู้สึกไขวเ้ ขวเลก็ นอ้ ย“คนเราจะ เปล่ียนไปอยแู่ ลว้ ไมใ่ ช่เหรอ？พ่กี เ็ ป็ นคน กม็ ีความรู้สึกมากมาย แลว้ กเ็ ศร้าใจเป็ น เพราะรักที่ ไมไ่ ดค้ รอบครอง” เขาพดู อยา่ งมีความหมายซ่อนอยู่ หลินซินเหยยี นฟังส่ิงท่ีอยากจะส่ือออกเหมือนกนั

เธอทาํ ท่าทีเหมือนไมม่ ีอะไร ก่อนจะมองหอ้ งรับรอง พลางยนื่ มือไปแตะโคมไฟ แลว้ ก็เคาะ ขวดเหลา้ ก่อนจะวางแกว้ ไวน์ลง “โลกน้ีมีคนมากมาย คนท่ีไดเ้ จอน้นั กน็ บั เป็ นพรหมลิขิต ท้งั น้นั สาํ หรับพรหมลิขิตน้นั มีคาํ โบราณวา่ ไว้ ส่ิงที่เป็ นของเรามนั ก็เป็ นของเราวนั ยงั ค่าํ แต่สิ่ง ท่ีมนั ไมใ่ ช่ของเรา ถึงจะแลกดว้ ยชีวติ ก็เอามนั มาไม่ได”้ เหอรุ่ยเจ๋อกม้ หนา้ ยมิ้ “คุณยงั คมคายเหมือนเดิม ไม่ยอมใหพ้ ี่ชายเลย ไม่รู้จกั เด็กรู้จกั ผใู้ หญแ่ ลว้ ใช่ไหม？” หลินซินเหยยี นหนั กลบั มา ก่อนจะยมิ้ ใหเ้ ขา “คุณยงั ไมแ่ ก่ ในสายตาฉนั คุณยงั คงเป็ นเดก็ ท่ีใส่ ชุดกาวน์ แลว้ ก็ใส่แวน่ พลางถามอาการคนไขด้ ว้ ยท่าทีออ่ นโยน ดูแลฉนั เหมือนพชี่ าย ฉนั จาํ ได้ ดี” เหอรุ่ยเจ๋อเปิ ดขวดออก ก่อนจะรินเหลา้ “เราเลิกพดู เรื่องในสมยั ก่อนกนั เถอะ” เขากลวั วา่ ตวั เองจะใจอ่อน แลว้ ลงมือไม่ลง แตว่ า่ ถา้ ไมท่ าํ ลายเธอ เหอรุ่ยหลินกบั จงจ่ิงหา้ วกค็ งทาํ ไมไ่ ด้ และก็ไม่สามารถใชก้ ารแตง่ งานมา ทาํ ใหต้ ระกลู มีอนาคตท่ีดี เขารินเหลา้ ลงแกว้ สองแกว้ “ไมต่ อ้ งดูแลว้ ละ่ มาด่ืมกบั พี่เถอะ” หลินซินเหยยี นนง่ั ลงบนโซฟา ก่อนจะหยบิ แกว้ ที่เหอรุ่ยเจ๋อรินใหข้ ้ึน มนั มีสีแดงสด กล่ินล้าํ ลึก มนั เป็ นไวนแ์ ดงระดบั สูง เหอรุ่ยเจ๋อยกแกว้ ข้ึนมาก่อนจะชนแกว้ กบั เธอ จนเกิดเสียงใสข้ึน “วนั น้ี ไมเ่ มาไม่กลบั กนั นะ” “ฉนั ด่ืมไม่ค่อยเก่ง คงจะอยดู่ ่ืมกบั คุณจนเมาไม่ไหว คงตอ้ งรีบกลบั ก่อนนะ เสี่ยวลุย่ อยหู่ ่างจาก ฉนั ไม่ไดห้ รอก” หลินลุย่ ซีนอนกเ็ พราะเธอมาตลอด ถา้ เกิดวา่ เธอไมอ่ ยคู่ ืนน้ี ไม่รู้วา่ จะทาํ ให้ จวงจื่อจิ่นวนุ่ วายหรือเปล่า เหอรุ่ยเจ๋อไม่ไดต้ อบอะไร แตย่ กด่ืมจนหมด

เขาถือแกว้ เปลา่ ใหห้ ลินซินเหยยี นดู “พ่ีกินหมดแลว้ ตาคุณแลว้ ล่ะ” หลินซินเหยยี นเลยตอ้ งด่ืมไปดว้ ย ไวน์แดงไมเ่ หมือนกบั ไวน์ขาว ที่เร่าร้อน ไวน์แดงน้นั อ่อนนุ่ม ไมม่ ีทางรู้สึกไม่เขา้ กนั อยา่ ง แน่นอน เหอรุ่ยเจ๋อรินใหเ้ ธออีก “น่ีเป็ นคร้ังแรกท่ีเราสองคนไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ในที่เงียบๆ แบบน้ีเลยนะ มีแต่ พวกเราสองคนที่ด่ืมดว้ ยกนั นะ” “อือ” หลินซินเหยยี นผลบุ ตาลง ก่อนจะจอ้ งท่าทีตอนที่เขารินไวน์ แววตาก็เริ่มเบลอ ก่อนจะมี เงาที่ทบั ซอ้ นกนั เธอกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะพดู “ใช่น่ะสิ แตถ่ ึงมนั จะออ่ นนุ่ม แต่กลบั ร้อนแรงไมเ่ บาเลยละ่ ” เหอรุ่ยเจ๋อมองเธอ พลางถาม “ง้นั เหรอ？” “ใช”้ หลินซินเหยยี นรู้สึกมึนเมาข้ึนมา “ไม่ใขเ่ พราะไมอ่ ยากจะด่ืมดว้ ยกนั เลยหาขอ้ อา้ งนะ？” เหอรุ่ยเจ๋อต้งั ใจพดู ออกมา “เปล่า เปล่าเลย” หลินซินเหยยี นนวดขมบั เลก็ นอ้ ย แต่อาการมึนน้นั กย็ งั ไมห่ ายไป แต่กลบั รู้สึก หนกั ข้ึนเร่ือยๆ เหอรุ่ยเจ๋อยนื่ แกว้ ท่ีเตม็ ไปดว้ ยเหลา้ ใหเ้ ธอ “อยา่ คิดจะอูน้ ะ คุณบอกเองวา่ จะดื่มเป็ นเพอ่ื นฉนั ” หลินซินเหยยี นกะพริบตาปริบๆ เพราะอยากจะมองเขาอยา่ งชดั เจน แต่วา่ ก็ยงั คงมองไมช่ ดั เจน เหมือนเดิม มนั เหมือนมีหมอกบงั อยดู่ า้ นหนา้ อยา่ งไรอยา่ งน้นั เลย เธอดื่มหมดแกว้ อีกคร้ังเพราะการเร่งเร้าของเหอรุ่ยเจ๋อ เหอรุ่ยเจ๋อรินใหเ้ ธอตอ่

“ฉนั ด่ืมตอ่ ไมไ่ ดแ้ ลว้ ฉนั เมาแลว้ ละ่ ฉนั อยากกลบั ไปแลว้ เสี่ยวซีกบั เส่ียวลยุ่ ยงั รอฉนั กลบั บา้ น อยนู่ ะ” พดู ไป เธอกล็ ุกข้ึนยนื ก่อนจะเดินโซเซไปไดเ้ ลก็ นอ้ ย ภาพกต็ ดั ทุกอยา่ งมืดดาํ ไปหมด ก่อนจะลม้ ลงกบั พ้นื ทนั ที ท้งั หมดน้ี เหอรุ่ยเจ๋อนงั่ อยทู่ ่ีโซฟาโดยไมไ่ ดข้ ยบั ไปไหนเลย เหมือนจะรู้วา่ เธอไม่มีทางเดินออก จากหอ้ งรับรองไดแ้ น่นอน เขาดื่มหมดก่อนจะวางแกว้ ลง จากน้นั กล็ กุ ข้ึนมา พลางอมุ้ หลินซินเหยยี นท่ีนอนไมไ่ ดส้ ติอยทู่ ่ี พ้ืนข้ึนมา วางบนโซฟา เธอผอม ตวั เบา เขาแทบจะไมต่ อ้ งใชแ้ รงเลย เขาวางหลินซินเหยยี นใหด้ ี จากน้นั กน็ งั่ ขา้ งเธอ แลว้ ลบู ผมของเธอ “คุณอยา่ โทษฉนั เลย คุณ บงั คบั ใหฉ้ นั ทาํ เองตา่ งหากล่ะ” ตอนมาก็ไดว้ างแผนทุกอยา่ งเสร็จหมดแลว้ เพียงแค่ในใจเขาไมแ่ น่วแน่มากพอ เลยถูกเหอรุ่ยหลินบงั คบั ต่ออีก หลงั จากท่ีไดย้ นิ เสียงของหลินซินเหยยี นพดู เขาก็ไม่ลงั เลแลว้ เขาลบู ใบหนา้ เธออยา่ งออ่ นโยน “คุณไม่สนใจฉนั เลย แลว้ ทาํ ไมฉนั ตอ้ งสนใจคุณอีกละ่ ？” หลินซินเหยยี นไม่รู้สึกอะไรท้งั น้นั และไม่ไดย้ นิ สิ่งท่ีเขาพดู ดว้ ย เขาค่อยๆ ปลดกระดุมเส้ือของเธอ ผิวของเธอน้นั ขาวผอ่ ง ละเอียดลออ เหมือนกบั เครื่องเคลือบ สีขาว มือของเขาลบู ใบหนา้ ของเธอ คอของเธอ… ลูกกระเดือกน้นั ขยบั ข้ึนลง

“ฉนั รู้วา่ เม่ือคุณตื่นข้ึนมาแลว้ จะตอ้ งเกลียดฉนั แตว่ า่ พ่ไี มม่ ีทางถอยแลว้ คุณด่ืมน้าํ เปล่าที่พ่ใี ส่ยา ลงไป กไ็ ม่มีทางใหถ้ อยแลว้ ในเม่ือคุณไม่มี ฉนั เองก็ไม่มีเหมือนกนั ” ในน้าํ เปล่าน้นั มียากระตุน้ ใส่เขา้ ไป ส่วนไวน์แดงเองกม็ ีแอลกอฮอลท์ ี่สูง เม่ือรวมกนั มนั ยงิ่ ทาํ ใหม้ ึนเมาเร็วข้ึน ถา้ ถกู จบั ไดก้ ต็ รวจสอบไม่ไดอ้ ยดู่ ี เพราะผลจะออกมาเพียงแค่วา่ เมาไปเท่าน้นั เอง เส้ือของเธอน้นั ถูกเหอรุ่ยเจ๋อถอดออก มีชุดช้นั ในสีดาํ ห่อหุม้ เอาไว้ และขยบั เลก็ นอ้ ยตามการ หายใจของเธอ มนั ทาํ ใหเ้ ร่าร้อนเสียเหลือเกิน หนา้ ทอ้ งของเธอน้นั ราบแบนมาก แถมรอยหนา้ ทอ้ งก็มีไม่มากดว้ ย มนั เป็ นรอยท่ีเหลือเอาไว้ จากตอนท่ีเธออุม้ ทอ้ งหลินซีเฉินกบั หลินลุ่ยซี ตอนที่เด็กสองคนน้นั คลอดออกมาน้นั ตวั ไม่ใหญเ่ ท่าไหร่ หนา้ ทอ้ งของเธอเลยมีลายไมเ่ ยอะ เท่าไหร่ไมเ่ หมือนกบั คนอ่ืนท่ีมีรอยจนน่ากลวั ของเธอน้นั เบาบาง ดูไมน่ ่าเกลียดเท่าไหร่ ออก จะเซ็กซ่ีดว้ ยซ้าํ มืใหญ่ของเขากมุ อยตู่ รงบริเวณหนา้ ทอ้ งของเธอ “หลินหลินบอกวา่ ผหู้ ญิงทุกคนต่างมีเซนส์ใน ตวั เองอยแู่ ลว้ ถา้ เกิดวา่ ไดพ้ บกบั ผชู้ ายคนแรกของตวั เองแลว้ จะตอ้ งมีเซนส์น้นั แน่นอน ถา้ คุณรู้ วา่ คนคนน้นั คือจงจ่ิงหา้ ว จะยงั รักเขาอยไู่ หม？” “ไมส่ ิ คุณหวนั่ ไหวไปแลว้ ใช่ไหม？” เหอรุ่ยเจ๋อกม้ หนา้ ยมิ้ ก่อนจะพดู เสียงต่าํ กวา่ เดิม “หลงั จากท่ีเขาเห็นคุณก็คงจะยกเลิกการหม้นั กบั หลินหลินแน่นอน ส่วนคุณไม่ยอมกลบั มาสกั ที แต่หลงั จากที่ไดเ้ จอเขา กก็ ลบั มา มนั เป็ นเพราะวา่ เขาใช่ไหม？” เขาจูบปากของเธอ “นี่เป็ นคร้ังแรก ท่ีคุณไม่ขดั ขืนฉนั แลว้ ใหฉ้ นั จูบคุณ” แต่ก่อนเขาก็เคยจูบเธอ แตท่ ุกคร้ังเธอจะปฏิเสธเขาทุกคร้ังทนั เวลาพอดี เขารู้วา่ กาํ ลงั กีดกนั ที่จะใหเ้ ขาสนิทมากข้ึน เพราะวา่ ไมช่ อบ ถึงปากจะตอบตกลง แต่ร่างกายน้นั ก็อดไม่ไดท้ ่ีจะปฏิเสธเขาอยดู่ ี

เขากระซิบขา้ งหูเธอ “บางทีหลินหลินอาจจะพดู ถกู ถึงแมว้ า่ คุณจะไม่รู้วา่ คนคนน้นั คือจงจ่ิงหา้ ว แตว่ า่ พวกคุณก็เคยมีสมั พนั ธ์กนั ก็คงจะรู้สึกอะไรกนั บา้ ง และคงเป็ นความรู้สึกใตจ้ ิตสาํ นึก” “ถา้ ฉนั รู้สึกกบั คุณ คุณจะรู้สึกอะไรกบั ฉนั บา้ งหรือเปล่า？เหยยี นเหยยี น…” เขาพดู ไป พลางแกะกระดุมกางเกงของเธอ ก่อนจะรูดซิปลงมา ตอนที่ 102 ไม่ได้แกล้งทาํ เป็ นใสซ่ืออะไรเสียหน่อย ขณะท่ีเหอรุ่ยเจ๋อกาํ ลงั จะถอดกางเกงของเธอ โทรศพั ทใ์ นกระเป๋ าของเธอจู่ๆ กด็ งั ข้ึนมา เหอรุ่ยเจ๋อรีบเอาโทรศพั ทข์ องเธอออกมาจากกระเป๋ า หนา้ จอข้ึนวา่ เป็ นชื่อของเส่ียวซี หลินซีเฉินเป็ นคนโทรมา เขาจอ้ งหนา้ จอ ก่อนจะใชน้ ิ้วถือเอาไวแ้ น่น พลางลงั เลอยสู่ กั พกั ก่อนจะกดรับสาย ถา้ ไมร่ ับสายเขากลวั วา่ จะทาํ ใหค้ นอ่ืนสงสยั ได้ “ฮลั โหล หมา่ ม๊ี ทาํ ไมยงั ไม่กลบั มาอีก? ” เสียงของหลินซีเฉินน้นั ดงั ข้ึนมา เขาใชเ้ สียงอ่อนๆ เพอ่ื ใหเ้ สียงของตวั เองน้นั น่ิงลง “หม่ามี๊หนูเขา้ หอ้ งน้าํ อยนู่ ่ะ เด๋ียวก็กลบั มาแลว้ ” “อ๋อ คุณอานี่เอง คุณบอกเธอใหเ้ ธอรีบกลบั มาเร็วๆ นะ นอ้ งอยากจะหาแต่เธอ ไม่ยอมนอนเลย ล่ะ”

“ฉนั รู้แลว้ ละ่ ” เมื่อพดู จบ เหอรุ่ยเจ๋อก็รีบตดั สายไป หลินซินเหยยี นที่นอนอยบู่ นโซฟาน้นั ขยบั เลก็ นอ้ ย เหมือนเธอจะไดย้ นิ เสียงคนคุยกนั แต่วา่ รู้สึกเปลือกตาหนกั มาก จนลืมตาไมข่ ้ึนเลยละ่ เหอรุ่ยเจ๋อเอาโทรศพั ทว์ างอยบู่ นโตะ๊ ก่อนจะรีบชกั มือกลบั เหมือนกบั วา่ โทรศพั ทเ์ ป็ นของร้อน อะไรแบบน้นั เลยละ่ กวา่ ที่เขาจะเตรียมการน้นั ไม่ง่ายเลย เม่ือตดั สินใจแลว้ กลบั ถูกหลินซีเฉินตดั บทไปเสียอยา่ งน้นั กลบั ไม่รู้วา่ จะเริ่มอยา่ งไรเสียได้ แววตาของเขาน้นั มองไปท่ีหลินซินเหยยี นอีกคร้ัง เม่ือเห็นเรือนร่างที่สวยงามน้นั ทาํ ใหเ้ ขา อยากจะทาํ อะไรโง่ๆ อีกคร้ัง เขาชอบผหู้ ญิงคนน้ี ชอบมาหลายปี แลว้ “พี่จะทะนุถนอมกบั คุณนะ” เขาจบั มือท้งั สองขา้ งแน่น พลางลงั เลไปมา ก่อนจะถอดกางเกง ของเธอออกมาดว้ ยอารมณ์ปกติ มือของเขาเยน็ มาก ตอนท่ีสมั ผสั กบั หนา้ ทอ้ งของเธอ เธอเหมือนจะรู้สึกตวั แลว้ เขารู้สึกถึงคงามเยน็ บนร่างกาย “อ้ือ…” เธอพยายามลืมตาข้ึนมา เม่ือไดย้ นิ แบบน้นั เหอรุ่ยเจ๋อกร็ ีบเอาเส้ือผา้ มาคลุมใหเ้ ธอ หลินซินเหยยี นฟ้ื นแลว้ “คุณกาํ ลงั ทาํ อะไร…”

เธอยงั ไมท่ นั พดู จบ ก็พบวา่ เส้ือผา้ ของเธอน้นั ถูกถอดออกหมดแลว้ เห็นผวิ ของเธอท้งั หมด ส่วน ชุดช้นั ใน ก็ถูกถอดออกท้งั หมด ผา่ ง！ เหมือนหวั จะระเบิดเลยล่ะ เธอรีบลุกข้ึนมา ก่อนจะกอดตวั เองเอาไว้ แววตาเบิกโพลง ดว้ ยความไม่อยากจะเชื่อ แลว้ จอ้ ง เหอรุ่ยเจ๋อไม่ห่าง “คุณ…” “ฉนั …” เหอรุ่ยเจ๋ออยากจะอธิบาย แต่วา่ หาคาํ อะไรไมเ่ จอเลย หลินซินเหยยี นใจเยน็ ลงสกั พกั เหมือนจะจดั การไดแ้ ลว้ วา่ มนั เกิดอะไรข้ึน เธอไมอ่ ยากจะเชื่อวา่ เหอรุ่ยเจ๋อจะทาํ กบั เธอแบบน้ี แต่วา่ เรื่องจริงมนั กอ็ ยตู่ รงหนา้ เธอเคารพ และรู้สึกผดิ เลก็ นอ้ ย กบั คนท่ีเธอไมอ่ ยากทาํ ร้าย แต่กลบั ทาํ กบั เธอ… “ไสหวั ไป！” หลินซินเหยยี นตะโกนสุดเสียง ในใจเจบ็ ปวด เจ็บใจสิ้นหวงั อยใู่ นใจของเธอเตม็ ไปหมด มนั เจบ็ ปวดจนหายใจไม่ออก “เธอฟังพ่กี ่อน…” เหอรุ่ยเจ๋อพยายามอธิบาย หลินซินเหยยี นยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา “เร่ืองมนั ก็เห็นชดั อยแู่ ลว้ คุณจะอธิบายอะไรอีกเหรอ？” “พี่…” เหอรุ่ยเจ๋อจอ้ งเธอท่ีมีท่าทีผิดหวงั ปากท่ีจะอธิบายกพ็ ดู อะไรไม่ออก แตก่ พ็ ดู ออกไปวา่ “ฉนั ปกป้ องเธอมาต้งั หลายปี ฉนั แค่อยากไดเ้ รือนร่างของเธอคร้ังเดียวเท่าน้นั เอง”

“คุณ คุณกาํ ลงั พดู อะไรง้นั เหรอ？” ใจของเธอเหมือนถกู หินทบั เลยดาํ ดิ่งลงไปมากกวา่ เดิม “คุณไมใ่ ช่หญิงบริสุทธ์ิแลว้ มีลูกแลว้ ดว้ ยซ้าํ ทาํ เป็ นใสซ่ืออะไรอีก” เหอรุ่ยเจ๋อเขา้ มาใกล้ ก่อน จะกอดเขา “ฉนั จะแตง่ งานกบั เธอ เส่ียวซี เส่ียวลยุ่ ฉนั เองจะเห็นพวกเขาเป็ นเหมือนลกู ของ ตวั เองเลยล่ะ…” “ออกไป” หลินซินเหยยี นหลกั เขาออกไป “คุณปล่อยฉนั ” “ไมท่ นั แลว้ ละ่ ” มาถึงตรงน้ีแลว้ ถึงเขาจะไมท่ าํ เธอก็เกลียดเขาอยดู่ ี ในเมื่อเป็ นแบบน้ี ทาํ ไปเลยเสียจะดีกวา่ “ปล่อยฉนั ปลอ่ ยฉนั นะ” หลินซินเหยยี นผลกั อยา่ งบา้ คลง่ั พยายามจะออกจากออ้ มกอดของเขา ผชู้ ายน้นั แรงมากกวา่ ผหู้ ญิง เหอรุ่ยเจ๋อเองก็ไม่ไดต้ วั ใหญ่ แต่วา่ พละกาํ ลงั น้นั มากกวา่ หลินซิน เหยยี นเป็ นอยา่ งมาก เธอผลกั เขาไม่ออกเลย เหอรุ่ยเจ๋อกดลงบนโซฟา ก่อนจะจูบใบหนา้ ของเธอ ผม และคอของเธอ หลินซินเหยยี นหนั หนา้ ไป เมื่อเห็นขวดไวนบ์ นโตะ๊ เลยยนื่ มือไปหยบิ มา ก่อนจะฟาดลงไปท่ี หวั ของเหอรุ่ยเจ๋อ… เสียงดงั เพลง๊ ข้ึน！ น้าํ สีแดงไหลออกมาจากผมของเขา บนตวั ของเธอเอง ก็มีกลิ่นเหลา้ ของไวน์แดงเตม็ ไปหมด เหอรุ่ยเจ๋อไม่อยากจะเชื่อเลย วา่ เธอจะทาํ ร้ายตวั เองแบบน้ี

ความเจบ็ ปวดบนหวั น้นั ถา้ ไม่มีไวน์แดงอยู่ ในตอนน้ีจะตอ้ งมีเลือดสีแดงไหลออกมาอยา่ ง แน่นอน และน่าจะมีกลิ่นเลือดคละคลงุ้ สีแดงสดเขา้ มาดว้ ย ขณะท่ีเหอรุ่ยเจ๋อไม่ไดใ้ ชแ้ รงมาก หลินซินเหยยี นกพ็ ยายามผลกั เขาออก เหอรุ่ยเจ๋อถูกผลกั จน เซลม้ ลงกบั พ้นื ไป หลินซินเหยยี นมีเพยี งความคิดเดียว เพือ่ หนี โดยไมม่ องเลยวา่ เขาเป็ นอยา่ งไร เธอรีบรูดซิป ข้ึนมา แลว้ เอามือท้งั สองกาํ เส้ือผา้ เอาไวแ้ น่น ก่อนจะวงิ่ ออกจากหอ้ งรับรอง เดินโซเซไปตามทาง โดยหนั กลบั มามองทางดา้ นหลงั บา้ ง กเ็ ห็นวา่ เหอรุ่ยเจ๋อไม่ไดต้ ามมา เหอรุ่ยเจ๋ออดทนความเจ็บปวดเอาไว้ ก่อนจะตามออกมา “เหยยี นเหยยี น…” หลินซินเหยยี นไดย้ นิ เสียงของเขา กร็ ู้สึกตื่นตวั จนตกใจข้ึนมาทนั ที เธอเลยยงิ่ วง่ิ เร็วข้ึนไปอีก โดยไมไ่ ดท้ างขา้ งหนา้ ก่อนจะชนเขา้ กบั คนตรงประตู เธอกอดตวั เอง “ขอโทษ ขอโทษนะ รบกวนหน่อยนะ” อีกฝ่ ายไม่ไดส้ นใจที่จะหลบทางให้ แต่ยน่ื มือมาเชยคางของเธอ เม่ือไดส้ บตากนั กต็ อ้ งตกใจ หลินซินเหยยี นอา้ ปากคา้ ง “ทาํ ไมถึงเป็ นคุณละ่ ？” จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดต้ อบอะไร แตจ่ อ้ งมองท่าทีของเธอ กระดุมท่ีเส้ือมนั ถกู แกะออกหมด ถา้ ไมใ่ ช่ เพราะเธอเอามือจบั เอาไวแ้ น่น ชุดช้นั ในคงจะออกมาใหไ้ ดเ้ ห็นหมด ผา้ สีขาว เตม็ ไปดว้ ยสีแดง เหมือนเลือด ผมเผา้ รุงรัง บนใบหนา้ ก็มีน้าํ ตา แลว้ กเ็ หลา้ รวมอยดู่ ว้ ย กางเกงน้นั ใส่ปกติ แต่ถดั ลงไป กลบั เป็ นเทา้ เปล่า

เธอใส่รองเทา้ สน้ สูง ไม่เหมาะกบั การวง่ิ ดงั น้นั ตอนท่ีเธอหนีออกมา เลยถอดรองเทา้ ออก จงจ่ิงหา้ วมองเธอ ดว้ ยความตกใจอยภู่ ายในแววตา เขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ก่อนจะถอดเส้ือของตวั เองแลว้ คลมุ ใหเ้ ธอ ก่อนจะอมุ้ เธอข้ึน พลางพาเขา้ ไป ในรถ หลินซินเหยยี นงอตวั อยตู่ รงท่ีนง่ั เหมือนกบั ตกใจเป็ นอยา่ งมาก จงจ่ิงหา้ วขบั รถออกไป ดว้ ยความรวดเร็ว ใบหนา้ ของเขาน้นั เยน็ ชาเป็ นอยา่ งมาก รอยเมม้ ของปากก็บางเฉียบจนดูคมกริบ ระเบิดพร้อมลงแลว้ ในตอนน้นั เอง โทรศพั ทข์ องเขากด็ งั ข้ึน เขาหยบิ ข้ึนมาโดยไม่ไดด้ ู ก่อนจะกดวางสายไป เขาเพิง่ จะวางไปโทรศพั ทก์ ด็ งั ข้ึนอีกคร้ัง เหมือนกบั วา่ ถา้ เขาไมร่ ับ คงจะโทรมาไม่หยดุ เขากดรับสาย จากน้นั กม็ ีเสียงของผชู้ ายดงั ข้ึนมา “มาหรือยงั ？ทุกคนกาํ ลงั รอคุณอยนู่ ะ” “ฉนั ไม่ไปแลว้ ” “กวา่ ทุกคนจะมารวมตวั กนั ไดม้ นั ไม่ง่ายเลย ทาํ ไมคุณไม่มาแลว้ ละ่ …” อีกฝ่ ายยงั ไมท่ นั พดู จบ จงจิ่งหา้ วกต็ ดั สายไป พลางทิ้งโทรศพั ทเ์ อาไวต้ รงคอนโซล เขาใชน้ ิ้วถูๆ ตอนท่ีกาํ ลงั จะถามวา่ เกิดอะไรข้ึนกบั หลินซินเหยยี น โทรศพั ทก์ ด็ งั ข้ึนอีกคร้ัง

สุดทา้ ยความโกรธท่ีเก็บเอาไวก้ ็ระเบิดออกมา เขาหยบิ โทรศพั ท์ ก่อนจะกดรับสาย “ฉนั บอก แลว้ ไงวา่ ฉนั ไม่ไป คุณหูหนวกหรือไง？ทาํ ไมฟังไม่รู้เร่ือง？！” กวนจิ้งถึงกบั ตกใจจนสน่ั ไปท้งั ทรวงขนาดน้นั แลว้ นี่เป็ นอะไรไปอีกนะ？ เขาไมไ่ ดห้ าเร่ืองยวั่ โมโหอะไรใชไ้ หม？ “ฉนั ฉนั แตอ่ ยากจะถามวา่ รถคนั น้นั ฉนั ซ้ือแลว้ นะ จะใหเ้ อากญุ แจไปใหเ้ ลยไหม？” กวนจิ้ง ถามอยา่ งระวงั คร้ังก่อนไดย้ นิ หยโู ตว้ โตว้ บอกวา่ หลินซินเหยยี นอยากซ้ือรถ เขาเลยใหก้ วนจิ้งไปสืบมาวา่ เธออยากไดร้ ถแบบไหน แลว้ ก็ไปซ้ือมา “จอดไวก้ ่อนเถอะ” จงจ่ิงหา้ ววางสายไป เพ่ือไม่ใหถ้ ูกคนรบกวน เขาเลยปิ ดโทรศพั ทก์ ่อนจะ โยนไปอีกทาง ในตอนน้นั รถกข็ บั มาถึงท่ีอยขู่ องเขาแลว้ มนั ไม่ใช่บา้ นพกั ตากอากาศอะไร แตเ่ ป็ นโรงแรมท่ีห่างจากท่ีทาํ งานไม่มาก เขาเลยเช่าเอาไว้ ระยะยาว ที่น่ีมนั ใกลก้ บั ที่ทาํ งงาน ถา้ เกิดยงุ่ มากก็จะพกั อยแู่ ถวน้ี ที่บา้ นมีป้ าหยอู ยู่ ถา้ จะพาหลินซินเหยยี นกลบั ไป เธอจะตอ้ งพดู อะไรไมจ่ บไม่สิ้นแน่นอน ตอนน้ีเขาอยากจะอยเู่ งียบๆ เท่าน้นั เอง และไมอ่ ยากถูกคนอื่นรบกวน เมื่อจอดรถเสร็จเขาก็อุม้ หลินซินเหยยี นลงมา

เม่ือเดินเขา้ ไปในโรงแรม ก็ข้ึนลิฟตไ์ ป หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ กม้ ตา และเงียบเป็ นอยา่ งมาก เหมือนยงั ไมม่ ีสติดีพอ เมื่อเดินเขา้ ไปในหอ้ ง จงจิ่งหา้ วกว็ างเธอลงบนเตียง ตอนที่ 103 เกดิ อะไรขนึ้ เม่ือเดินเขา้ ไปในหอ้ ง จงจ่ิงหา้ วก็วางเธอลงบนเตียง จากน้นั กไ็ ปเอาผา้ ชุบน้าํ มาเชด็ หนา้ เธอ ยงิ่ เห็นเธอกห็ งุดหงิดมากกวา่ เดิม เลยโยนผา้ ขนหนูลง ก่อนจะมาหยดุ อยหู่ นา้ เธอ พลางพดู ดว้ ยความตึงเครียด “เกิดอะไรข้ึน ทาํ ไมคุณถึงกลายเป็ น แบบน้ีได？้ ” เม่ือคิดถึงท่าทางท่ีเหอรุ่ยเจ๋อทาํ กบั ตวั เอง หลินซินเหยยี นก็ตวั สนั่ ข้ึนมา เธอไมร่ ู้จะพดู อยา่ งไร แลว้ จะพดู อะไรไดบ้ า้ ง “บอกมา” จู่ๆ เขาก็จบั ไหล่ของหลินซินเหยยี น พลางจอ้ งตาของเธอ “บอกฉนั มาก วา่ คุณโดน กระทาํ ชาํ เราอะไรหรือเปลา่ ？” จากน้นั ก็จอ้ งอยา่ งไมห่ ่าง หลินซินเหยยี นส่ายหวั ถา้ เธอไม่ฟ้ื นข้ึนมา เธอไม่อยากจะคิดต่อไปเลย ทาํ ไมเธอคิดไม่ถึงเลย วา่ เหอรุ่ยเจ๋อจะทาํ เรื่องแบบน้ีกบั เธอไดล้ ง

ความคลมุ้ คลงั่ ในตาของจงจิ่งหา้ วน้นั ยงั ไม่หายไปไหน ยงั คงอยใู่ นแววตาของเขาเหมือนเดิม “ใครทาํ อะไรกบั คุณแบบน้ี？” หลินซินเหยยี นเบป้ ากเลก็ นอ้ ย โดยที่ไม่พดู อะไร แต่กอดตวั เองเอาไวแ้ น่นดว้ ยความสน่ั เทา “ฉนั ถามคุณอยนู่ ะ！” เขากดั ฟันกรอด ก่อนจะควบคุมความโกรธเอาไวไ้ ม่ไหว หลินซินเหยยี นลืมตา ก่อนท่ีจะมีน้าํ ตาไหลออกมาไมห่ ยดุ เธอยงั คงไมย่ อมพดู อะไร มีเพยี งแตน่ ้าํ ตาแตล่ ะหยดๆ ไหลลงมาอาบแกม้ เธอไม่หยดุ จงจิ่งหา้ วกระสบั กระส่ายอยตู่ รงขา้ งเตียง เขาไม่เคยใจเยน็ ขนาดน้ีมาก่อนเลย หลินซินเหยยี นหลบั ตาลง ท่าทีของเขาก็หยดุ ลงทนั ที ในหอ้ งท่ีเงียบสงดั ขนาดน้นั ทาํ ใหไ้ ดย้ นิ แตเ่ สียงหายใจของเขา และเสียงสะอ้ืนของเธอ เงาเดาน้นั คอ่ ยๆ ขดั ขืนเลก็ นอ้ ย ก่อนจะกอดเธอที่ตวั สน่ั เพราะความไมส่ บายใจ ฝ่ ามืออุ่นๆ ของ เขาน้นั จบั ใบหนา้ ของเธอเบาๆ ดว้ ยความรักและเอน็ ดู สุดทา้ ยกจ็ ูบลงบนจมูกของเธอ ท้งั หมดน้ี หลินซินเหยยี นไม่ไดท้ าํ อะไรเลย เพราะความต่ืนตกใจ และเธอก็รู้สึกได้ วา่ จงจ่ิงหา้ ว ไม่เคยแสดงความรู้สึกอะไรเลย “ไปอาบน้าํ เถอะ” จงจ่ิงหา้ วอุม้ เธอ ก่อนจะเดินเขา้ ไปในหอ้ งอาบน้าํ เม่ือน้าํ อนุ่ เตม็ อ่างแลว้ กม็ ีควนั เตม็ ไปหมด หลินซินเหยยี นมองเขาก่อนจะอ้ึงไป

เธอไมเ่ คยคิดมาก่อน วา่ ชายที่ดูเยอ่ หยงิ่ คนน้ี จะทาํ เรื่องแบบน้ีใหเ้ ธอ จงจ่ิงหา้ วหนั มามองเธอ “อยากใหฉ้ นั อาบใหค้ ุณไหม？” อะไรนะ？ หลินซินเหยยี นรีบส่ายหวั ก่อนจะปฏิเสธอยา่ งรวดเร็ว “ไม่ตอ้ งๆ” “ฉนั รอคุณขา้ งนอกนะ ตอ้ งการอะไรก็บอกฉนั นะ” เขากาํ ชบั “โอเค” เมื่อประตูของหอ้ งอาบน้าํ ปิ ดลง หลินซินเหยยี นก็ลอ็ กจากดา้ นใน เมื่อมน่ั ใจแลว้ วา่ เปิ ดไม่ไดถ้ ึง จะกลา้ ถอดเส้ือผา้ ที่สกปรก ท่าทีของเหอรุ่ยเจ๋อ ทาํ ใหต้ อนน้ีเธอเศร้าใจเลก็ นอ้ ย เธอลงไปในน้าํ อณุ หภูมิกาํ ลงั ดี เธอจมลงไปจนแทบมิด ผมพลิ้วไสวในน้าํ ดง่ั สาหร่ายทะเล และ สามารถเห็นเรือนร่างท่ีสวยงามท่ีอยใู่ นน้าํ ไดอ้ ยา่ งดี เธอนวดผิวของตวั เอง เธอไม่กลา้ ออกไป เพราะตอนท่ีเธอสลบไปเหอรุ่ยเจ๋อทาํ อะไรกบั เธอ มากมาย เธออาบอยา่ งจริงจงั เพราะอยากจะอาบใหส้ ะอาด โดยเฉพาะผวิ ท่ีถกู สมั ผสั ดา้ นนอกของหอ้ งอาบน้าํ น้นั จงจิ่งหา้ วเห็นวา่ หลินซินเหยยี นไม่ไดพ้ ดู ความจริง เธอจะไม่รู้ได้ อยา่ งไรวา่ คือใคร？ เธอไมพ่ ดู แน่นอนวา่ ไม่อยากพดู จงจิ่งหา้ วหยบิ โทรศพั ทบ์ า้ นตรงหวั เตียง ก่อนจะโทรหากวนจิ้ง“คุณตรวจสอบหน่อย วา่ คืนน้ี หลินซินเหยยี นไปที่บาร์ส่วนตวั KSกบั ใคร”

“โอเค” กวนจิ้งตอบ จงจ่ิงหา้ ววางสายไป ก่อนจะนวดขมบั อยบู่ ริเวณหวั เตียง ผา่ นไปนาน หลินซินเหยยี นไม่ออกมาสกั ที เขาเลยไปเคาะประตู “ยงั อาบไม่เสร็จเหรอ？” “เสร็จแลว้ ” หลินซินเหยยี นกาํ ลงั ถูกผา้ เช็ดตวั ห่อหุม้ เอาไว้ ท่ีนี่ไมม่ ีเส้ือผา้ ที่เธอสามารถใส่ได้ เลย เมื่อแช่น้าํ ไปราวๆ หน่ึงชว่ั โมง เธอก็ต่ืนเตม็ ท่ี ก่อนจะใจเยน็ ลง เธอเปิ ดประตอู อกมา ก็เห็นวา่ จงจ่ิงหา้ วกาํ ลงั ยนื อยหู่ นา้ ประตู ใส่เส้ือเชิ้ต ปกคอเส้ือคลายออก เลก็ นอ้ ย กางเกงสีดาํ ห่อหุม้ ขาเรียวยาวท้งั สองขา้ ง โดยมองเธอเลก็ นอ้ ย ผมของเธอน้นั ยงั เปี ยกอยู่ ไหลย่ งั มีหยดน้าํ อยู่ ผิวขาวน้นั ก็ผอ่ งมากข้ึนอยา่ งชดั เจน มือสองขา้ งของหลินซินเหยยี นจบั ผา้ ขนหนูเอาไว้ เหมือนกลวั วา่ ผา้ มนั จะตกลงมา“คุณช่วย อะไรฉนั หน่อยไดไ้ หม？” “อือ” จงจิ่งหา้ วผลบุ ตาลงก่อนจะตอบเบาๆ “คุณช่วยเอาเส้ือผา้ มาใหฉ้ นั หน่อยไดไ้ หม เอาท่ีใส่ไดก้ ็พอ” จงจ่ิงหา้ วมองเธอสกั พกั “รู้ไหมวา่ น่ีก่ีโมงแลว้ ？” เธอส่ายหวั “น่ีมนั ตีหน่ึงกวา่ แลว้ กลางดึกแบบน้ีคุณอยากจะใหฉ้ นั ไปเองเส้ือผา้ ที่ไหนใหค้ ุณเหรอ？” ถึง จะเป็ นหา้ งก็คงจะปิ ดไปแลว้ เหมือนกนั จงจ่ิงหา้ วหาเส้ือเชิ้ตของตวั เองมาใหเ้ ธอ “คุณใส่ไปก่อนกแ็ ลว้ กนั พรุ่งน้ีเชา้ ฉนั จะซ้ือมาใหค้ ุณ”

หลินซินเหยยี นหยบิ มาแตย่ งั ไม่ไดใ้ ส่ ยงั คงลีลา “ฉนั อยากกลบั บา้ น” หนา้ ของจงจิ่งหา้ วค่อยๆ เยน็ ชาลง “จาํ ตวั ตนของตวั เองไมไ่ ดแ้ ลว้ เหรอไง？” คร้ังก่อนเธอตกลงแลว้ ทาํ ไมยงั มายดึ ย้อื อยอู่ ีก？ จงจ่ิงหา้ วโอบเอวของเธอ ดว้ ยแขนเรียวยาว เมื่อท้งั สองคนเขา้ มาแนบชิดกนั เธอที่พยายามขดั ขืน ก็ถูกจงจ่ิงหา้ วจบั มือ พลางมองตาของเธอ “คุณคุน้ เคยที่จะใหฉ้ นั แตะตอ้ งคุณแบบน้ีสินะ” หลินซินเหยยี นผลุบตาลง ก่อนจะอยนู่ ิ่งๆ ในออ้ มกอดของเขา “ฉนั ง่วงแลว้ ” “ใหฉ้ นั กอดคุณหลบั ไปเอง” เขาอมุ้ ข้ึนมา ก่อนจะวางลงบนผา้ ห่ม เขาเองก็เขา้ มาในผา้ ห่ม เหมือนกนั พลางกอดเธอจากดา้ นหลงั หลินซินเหยยี นไม่ชินกบั การโดนกอดแบบน้ี ก่อนจะขยบั ตวั ไปมา เพราะอยากจะออกจากออ้ มกอดของเขา จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ มาชนกนั พลางข่เู บาๆ “อยา่ ขยบั ” หลินซินเหยยี นน่ิงไปในทนั ที เหมือนกบั วา่ เธอจะรู้สึกไดถ้ ึงเรือนร่างที่แขง็ ท่ือของเขา กาํ ลงั ร้อนระอุ เธอไม่ใช่เด็กสาวท่ีไม่เคยมีประสบการณ์ กร็ ู้ไดท้ นั ทีวา่ มนั คืออะไร เธอไมก่ ลา้ ขยบั พลางหายใจเบาลง เพราะกลวั วา่ จะทาํ ใหช้ ายท่ีอยขู่ า้ งหลงั น้นั ต่ืนตวั มากข้ึนไป อีก ถึงแมว้ า่ เธอจะยนิ ดีที่จะเกบ็ ความสมั พนั ธส์ ามีภรรยากบั เขาเอาไว้ แตว่ า่ ยงั ไมท่ นั จะเตรียมตวั เตรียมใจ กเ็ ป็ นสามีภรรยากนั จริงๆ เสียได้

“ทาํ ตวั สบายๆ หน่อย คุณตวั แขง็ ทื่อขนาดน้ี เหมือนฉนั กาํ ลงั กอดกอ้ นหินอยเู่ ลย” จงจิ่งหา้ ว หลบั ตา ก่อนจะปกปิ ดความรุ่มร้อนในใจเอาไว้ ร่างกายของหลินซินเหยยี นน้นั ควบคุมไม่ไดเ้ ลย ไมม่ ีทางท่ีจะทาํ ตวั สบายๆ ไดเ้ ลย เธอไมไ่ ดใ้ ส่เส้ือผา้ แลว้ ถูกเขากอดแบบน้ี แลว้ เธอจะวางใจวา่ เขาจะไมท่ าํ อะไรไดอ้ ยา่ งไร อีกอยา่ ง เขามีปฏิกิริยาข้ึนมาแลว้ ดว้ ยซ้าํ แถมยงั เร่าร้อนอีกดว้ ย “เดก็ ดี” เขาจูบผมของเธอจากทางดา้ นหลงั หลินซินเหยยี นกลืนน้าํ ลาย “ถึงแมว้ า่ ฉนั จะตกลงกบั คุณแลว้ แต่วา่ แต่วา่ คุณก็ตอ้ งไดร้ ับการ อนุญาตจากฉนั ก่อน ถึงจะได…้ ” “ไดอ้ ะไร？” จู่ๆ เขากล็ ืมตาข้ึน ก่อนจะยมิ้ มมุ ปากเลก็ นอ้ ย หลินซินเหยยี นเอาหนา้ ซุกหมอน “คุณรู้อยแู่ ลว้ ” “ฉนั ไมร่ ู้” เขายมิ้ มากข้ึนกวา่ เดิม หลินซินเหยยี นแกลง้ ทาํ เป็ นหลบั โดยไมพ่ ดู อะไร มนั ชดั เจนวา่ จงจิ่งหา้ วน้นั ต้งั ใจ รู้ท้งั รู้ แตย่ งั ต้งั ใจถามอีก มนั ทาํ ใหเ้ ธออึดอดั จงจ่ิงหา้ วนอนนิ่ง ก่อนจะมองไปบนเพดาน พลางถาม “เม่ือไหร่คุณจะยนิ ยอมละ่ ？”

ยนิ ยอมเป็ นสามีภรรยาดว้ ยใจจริงสกั ท？ี หลินซินเหยยี นกะพริบตาปริบ เธอไม่รู้ อยา่ งนอ้ ยตอนน้ีเธอก็ไม่ยนิ ยอม เธอไม่อยากเอาตวั เองออกไปแบบน้ี คร้ังแรกน้นั ไมย่ นิ ยอม คร้ังน้ี เธอจะตอ้ งใหต้ วั เองเป็ นคนตดั สินใจ “รอฉนั รับเพศตรงขา้ มใหไ้ ดก้ ่อน” จงจิ่งหา้ ว： “……” เธอไมย่ อมรับท้งั ชีวติ เขากจ็ ะโดนตวั เธอไมไ่ ดไ้ ปตลอดเลยเหรอ？ มนั ไร้รสชาติเสียจริง！ หรืออยากจะใหเ้ ขาไปบวชเลยล่ะ？ หลินซินเหยยี นหลบั ตาลงอีกคร้ัง โดยท่ีไมพ่ ดู อะไร ทาํ เหมือนหลบั ไปแลว้ เธอตวั แขง็ ทื่อ ไม่ไดป้ ล่อยตวั ตามสบายเหมือนเวลานอน จงจ่ิงหา้ วหนั ไปมองเธอ ก่อนจะยมิ้ แลว้ นอนกอดเธอ หลินซินเหยยี นนอนกลบั อยา่ งสบาย จนต่ืนข้ึนมาตอนหกโมงกวา่ ๆ ผชู้ ายที่อยขู่ า้ งๆ น้นั ยงั นอนสบายอยู่ หลินซินเหยยี นพยายามเอาผา้ ห่มออกก่อนจะลงจากเตียง เพราะกลวั วา่ เขาจะต่ืนข้ึน ตอนที่เธอหลบั น้นั ผา้ เช็ดตวั มนั คลายออก และถกู จงจิ่งหา้ วทบั เอาไว้ เธอลุกข้ึน พลางรู้สึกหนาวข้ึนมา เธอถึงจะพบวา่ ผา้ ขนหนูมนั คลายออกหมดแลว้