กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม2

ในที่สุด อารมณ์ท้งั หมดกจ็ มอยใู่ นจูบท่ีล่มุ ลึกราวกบั กระแสน้าํ ของเขา ร่างกายของเธอคอ่ ยๆ โอนออ่ นลงในออ้ มกอดของเขา เขาจุมพิตท่ีหนา้ ผาก คิว้ และหางตาของเธอ “ผมไม่รู้วา่ ผมชอบอะไรเก่ียวกบั เธอ ผมแค่ชอบ เธอ” ไม่มีเหตุผลเลย หากตอ้ งพดู อะไรสกั อยา่ ง นนั่ ก็คือเธอมีความคุน้ เคยที่อธิบายไมถ่ กู ซ่ึงดึงดูดเขาไวไ้ ดอ้ ยา่ ง ลึกซ้ึง น้าํ ตาไหลจากดวงตาของเธออยา่ งไม่มีปี่ ไมม่ ีขลุ่ย จงจ่ิงหา้ วปาดน้าํ ตาของเธอ “ร้องไหท้ าํ ไม” เธอไม่รู้ เธอไมร่ ู้วา่ ตวั เองเป็ นอะไร เธอรู้สึกไมด่ ี และใจของเธอก็ไมด่ ีเช่นกนั เม่ือซูจา้ นบอกวา่ เขานอนกบั เหอรุ่ยหลิน หวั ใจของเธอก็กลดั กลุม้ เธอไม่มีร่างกายท่ีบริสุทธ์ิ เธอไมค่ วรถามเขา แตห่ วั ใจน้นั กลบั สน่ั เทาอยา่ งรุนแรง ตอ่ มาก็ไดย้ นิ เหอรุ่ยหลินพดู วา่ จงจิ่งหา้ วทาํ ใหม้ ีคนมาข่มขืนเธอ ความกระทบกระเทือนทาง จิตใจน้ี ทาํ ใหเ้ ธอไมส่ ามารถปัดป้ องได้ จงจ่ิงหา้ วพยงุ หลงั ของเธอ คอ่ ยๆ ลูบหลงั เธอดว้ ยฝ่ ามือของเขา \"ผมมีบรรทดั ฐานของผม บางอยา่ งสมั ผสั ได้ บางอยา่ งสมั ผสั ไมไ่ ด้ หากแตะตอ้ งเพียงคร่ึงนิ้วกจ็ ะทาํ ใหค้ ุณตอ้ งชดใช\"้ หลินซินเหยยี นหลบั ตาลง ฝังความหลงระเริงและความกลวั ท้งั หมดไวใ้ นใจ เธอถามอยา่ งขมขื่นวา่ “คุณจะมาชอบอะไรฉนั ไมร่ ีบร้อนไปหน่อยหรือ?”

รูม่านตาของเขาลึกและมุมริมฝี ปากของเขายกข้ึนเลก็ นอ้ ยพร้อมกบั รอยยมิ้ “ผมไม่เคยแน่ใจใน ชีวติ มาก่อน บางคร้ังผมกส็ บั สนและหุนหนั พลนั แล่น ซ่ึงกน็ ่าสนใจมากเช่นกนั ” หลินซินเหยยี น ไมร่ ู้จะเอายงั ไงกบั เขาดี หนีไปง้นั เหรอ? ตอนน้ีทุกคนท่ีเธอใส่ใจ ลว้ นแตอ่ ยใู่ นความดูแลของเขา การจากไปอยา่ งลบั ๆ โดยท่ีเขาไม่ สงั เกตเห็นน้นั ไม่สมจริงเอาเสียเลย โชคชะตาของเธอถูกขดั ขวางจากการพบเขาอีกคร้ัง เธอไม่เคยคิดท่ีจะกลบั มา กลบั มายงั ท่ีนี่ ประเทศที่ไมเ่ คยมีความทรงจาํ ท่ีดี แต่ทุกอยา่ งเปลี่ยนไปเพราะเขา น่ีคือชะตากรรมของเธอง้นั เหรอ? ครืด ๆ … ทนั ใดน้นั โทรศพั ทใ์ นกระเป๋ าของเธอสนั่ เธอเชด็ หนา้ และหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา พบวา่ มนั คือ หมายเลขของ หลินซีเฉิน เธอจึงหยบิ ข้ึนมา “ฮลั โหล เส่ียวซี” “หม่ามี๊ หนูไมใ่ ช่พ่ีชายนะ หนูเส่ียวลุย่ เอง เม่ือไหร่หม่าม๊ีจะกลบั มา แด๊ดด้ีอยกู่ บั หมา่ ม๊ีใช่ไหม ？ แด๊ดด้ีจะกลบั มาเม่ือไหร่” เสียงนุ่มๆ ของหนุ่มนอ้ ยดงั ผา่ นโทรศพั ท์ หลินซินเหยยี น สามารถไดย้ นิ ความคาดหวงั ในน้าํ เสียงของเธอ “แดด๊ ด้ีไม่กลบั มาหน่ึงวนั แลว้ หนูคิดถึงเขา” หลินล่ยุ ซีนง่ั ไขวห่ า้ งบนโซฟา และในขณะที่หลิน ลยุ่ ซีไม่อยู่ เธอก็แอบใชน้ าฬิกามือถือของเขาโทรมา “หมา่ ม๊ี แด๊ดด้ีไม่ตอ้ งการเราแลว้ ใช่ไหม”

หลินซินเหยยี นถือโทรศพั ทไ์ วแ้ น่น เธอมองจงจิงหา้ วแลว้ ตอบวา่ \"…เปลา่ จะ้ \" เธอปลอบลูกสาวของเธอ “จริงเหรอ” น้าํ เสียงของ หลินล่ยุ ซีซ่อนความปิ ติไวไ้ ม่อยู่ “หมา่ มี๊ หนูดีใจมากเลย หนูไมใ่ ช่เด็ก ที่ไม่มีพอ่ แลว้ ตอ่ ไปหนูจะมีพอ่ หม่าม๊ี หนูดีใจมาก ๆ จริง ๆ เลย ต่อไปกจ็ ะไม่มีใครพดู วา่ หนู กบั พช่ี ายเป็ นเดก็ ป่ าท่ีไมม่ ีพอ่ แลว้ … เสี่ยวล่ยุ เธอกาํ ลงั โทรหาใครน่ะ…เปลา่ นะ…เอามาใหฉ้ นั ดูเดี๋ยวน้ี…” เสียงของ หลินซีเฉินมาท่ีนน่ั และตามมาดว้ ยเสียงสายก็ถูกตดั ไปในไมช่ า้ หลินซินเหยยี นถือโทรศพั ทเ์ ป็ นเวลานาน เธอถูกทิ่มแทงดว้ ยคาํ พดู ของ หลินลุย่ ซี เธอพาพวก เขาสองคนไปดว้ ยตวั คนเดียว และเธอกถ็ ูกนินทาเรื่องการต้งั ครรภค์ ร้ังแรกท่ียงั ไม่ไดแ้ ต่งงาน และชีวติ ส่วนตวั ของเธอสารพดั ยงั ไงมนั กฟ็ ังดูไม่ดี หลินล่ยุ ซีตอ้ งเคยไดย้ นิ เมื่อมีคนพดู ไมเ่ ช่นน้นั เธอคงจะไม่พดู อยา่ งน้นั เธอคิดวา่ เธอปกป้ องพวกเขาเป็ นอยา่ งดี แตเ่ ธอกย็ งั ทาํ ร้ายพวกเขา จงจ่ิงหา้ วจบั ไหล่ท่ีสน่ั เทา “พวกเรากลบั กนั เถอะ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ เพราะเห็นแก่ลูกสาวของเธอ ตอนน้ีเธอทิ้งเขาไม่ได้ หากมีสกั วนั หน่ึง มนั จะเป็ นชะตาชีวติ ของเธอ เธอก็คงไม่สามารถหลีกเลี่ยงมนั ได้ ตอนที่ 141 ต้องสัมผสั ด้วยมอื มองด้วยตาเปล่าเชื่อไม่ได้ พวกเขากลบั เขา้ ไปท่ีวลิ ลา่ หลินเซียนเหยยี นใหก้ ญุ แจรถแก่เขา “รถยงั อยใู่ นโรงแรม”

“ฉนั ใหก้ วนจิ้งไปขบั ” เม่ือไดย้ นิ เสียงการเคลื่อนไหว หลินลุย่ ซีที่นง่ั บนโซฟาก็หนั หวั มามอง เมื่อเห็นพวกเขากเ็ ล่ือน ตวั ลงมาจากโซฟาและรีบวง่ิ มา วง่ิ ไปใหจ้ งจิ่งหา้ วอมุ้ แต่ไม่ใช่ใหห้ ลินเซียนเหยยี นอมุ้ เธอเงย หนา้ ข้ึน “แดด๊ ด้ีแด๊ดด้ีทาํ ไมกลบั มาชา้ จงั ทานขา้ วหรือยงั ?” เดก็ ผหู้ ญิงตวั เลก็ ๆมีใบหนา้ ที่ขาวเนียนราวกบั หยก ไร้เดียงสาไม่มีพิษภยั ดวงตาที่สดใสเบิก กวา้ งข้ึน จอ้ งมองเขา เหมือนดงั่ นางฟ้ า จงจ่ิงหา้ วอุม้ เธอข้ึนมา และพดู อยา่ งอยา่ งใจเยน็ “ฉนั กบั หมา่ มี๊ของลูกทานขา้ วนอกบา้ นแลว้ ” วา้ ว ดวงตาของหลินลุย่ ซีสดใส คุณพอ่ กบั คุณแม่ความสมั พนั ธ์ดีขนาดน้ีเลยเหรอ? พวกเขาท้งั สองคนกาํ ลงั ออกเดทกนั หรือเปลา่ ? มีความสุขมาก “หม่ามี๊คะ ท่ีแด๊ดด้ีพดู จริงหรือเปลา่ คะ” หลินเซียนเหยยี นควบคุมอารมณ์ และพดู ดว้ ยรอยยมิ้ วา่ “จริงจะ้ ” “ถา้ อยา่ งน้นั ตอ่ ไปน้ี แด๊ดด้ีกบั หม่าม๊ีพาพชี่ ายกบั หนูออกไปทานขา้ วขา้ งนอกไดไ้ หม?” หลินลุย่ ซีจบั คอเส้ือของจงจ่ิงหา้ วไว้ จบั ไวแ้ น่น แลว้ จอ้ งมองเขาอยา่ งคาดหวงั จงจ่ิงหา้ วกม้ หวั ลงเหลือบมอง มือเลก็ ๆท่ีจบั คอเส้ือของเขา คอเส้ือท่ีเรียบเตม็ ไปดว้ ยรอยยบั แต่เขาไม่ไดโ้ กรธ แตก่ บั มีรอยยมิ้ บนใบหนา้ “ดูความประพฤติของหมา่ ม๊ีของลกู ” ……?

หมายความวา่ ไง? หลินลยุ่ ซีไมเ่ ขา้ ใจวา่ มนั หมายความวา่ อยา่ งไร ดวงตากลมโตของเธอ เหมือนกบั องุ่นดาํ และ ถามอยา่ งไร้เดียงสา “เร่ืองน้ีเกี่ยวอะไรกบั หมา่ มี๊ค่ะ?” สีหนา้ หลินเซียนเหยยี นดูไม่เป็ นธรรมชาติเลก็ นอ้ ย ลาํ บากใจเลก็ นอ้ ย เธอเอ้ือมมือไปกอดลกู สาว “หม่ามี๊จะพาหนูไปนอน” หลินลยุ่ ซีกอดคอของจงจิ่งหา้ วไวแ้ น่น และไม่เตม็ ใจทาํ ตามที่หลินเซียนเหยยี นพดู ป้ าหยยู นื อยทู่ ี่ประตหู อ้ ง “เดก็ คนน้ี บ่นท้งั วนั สกั พกั กถ็ ามแด๊ดด้ีจะกลบั มาเม่ือไหร่ ควรเขา้ นอน แลว้ กไ็ มย่ อมนอน นง่ั รออยบู นโซฟาในหอ้ งรับแขก” จงจ่ิงหา้ วพดู วา่ เด็กสองคนน้ีไม่ใช่ของเขา แตท่ าํ ไมพวกเขาถึงสนิทกนั จงั ? เธอเชื่อวา่ เลือดขน้ กวา่ น้าํ ถา้ เด็กสองคนน้ีไมม่ ีส่วนเกี่ยวขอ้ งกบั เขา ทาํ ไมถึงสนิทสนมกนั ไดเ้ ช่นน้?ี “จริงเหรอ?” จงจ่ิงหา้ วบีบแกม้ นอ้ ยๆของเธอ แกม้ ของเธอนุ่ม และก็รู้สึกดีมาก เด็กนอ้ ยราวกบั ข้ีอาย มดุ เขา้ ไปในออ้ มกอดของเขา ป้ าหยยู มิ้ ครุ่นคิดในใจ เห็นไดช้ ดั วา่ นี่คือภาพพอ่ และลกู สาว “ดึกแลว้ พวกคุณไปนอนก่อนเส่ียวซีหลบั ไปแลว้ อยใู่ นหอ้ งของหม่ามี๊คุณ” ป้ าหยพู ดู กบั หลิน เซียนเหยยี น หลินเซียนเหยยี นพยกั หนา้ “ฉนั ไปดูหน่อย” “โอเค” หลงั จากพดู จบป้ าหยกู ็เขา้ ไปในหอ้ ง

หลินเซียนเหยยี นกาํ ลงั จะผลกั ประตหู อ้ งของจวงจื่อจิ่น หลินลุ่ยซีก็พดู วา่ “คืนน้ี หนูจะนอน กบั แด๊ดด้ี” หลินเซียนเหยยี นขมวดคิว้ โดยไมร่ อคาํ ตอบจากเธอ จงจิ่งหา้ วกอ็ มุ้ เด็กนอ้ ยข้ึนไปช้นั บน พร้อมกบั บอกหลินเซียนเหยยี น “เดี๋ยวคุณคอ่ ยข้ึนมา” หลินเซียนเหยยี นกาํ ลงั จะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นหลินลยุ่ ซีอยใู่ นออ้ มกอดของเขา คาํ พดู ท่ีจะปฏิเสธ ก็กลืนลงลาํ คอ เธอเปิ ดประตเู บาๆ และโคมไฟบนหวั เตียงของหอ้ งยงั เปิ ดอยู่ จวงจ่ือจ่ินยงั ไมห่ ลบั หลินซีเฉิน กาํ ลงั นอนหลบั อยใู่ นออ้ มกอดของเธออยา่ งสบาย หลินเซียนเหยยี นเดินเขา้ ไป ดูแผลของลูกชาย อาการบวมบนใบหนา้ หายไปแลว้ แตอ่ าการ บาดเจ็บที่ศีรษะยงั ไม่หาย เธอเอ้ือมมือออกไปลบู ใบหนา้ ของลูกชายที่กาํ ลงั หลบั เบาๆ “อาการบาดเจ็บดีข้ึนมากแลว้ ” จวงจื่อจิ่นพดู เบาๆ “ไมต่ อ้ งห่วง” เธอเป็ นห่วงหลินเซียนเหยยี น “เธอตอ้ งคิดเรื่องของตวั เองบา้ ง” ไม่ใช่เร่ืองดีที่จะอยทู่ ่ีนี่ไปเรื่อยๆ “หนูรู้ค่ะ” หลินเซียนเหยยี นคิดทบทวนเก่ียวกบั เร่ืองน้ี น่ีไมใ่ ช่ที่พกั พิงระยะยาวของเธอ แต่ เหอรุ่ยหลินคิดกบั เธอเป็ นศตั รู ไมร่ ู้วา่ จะคิดแผนร้ายอะไรอีกหรือเปลา่ เพ่อื ความปลอดภยั ของ ลูกๆ คงตอ้ งอาศยั อยทู่ ่ีน่ีไปก่อนเท่าน้นั “รอเขา้ ที่เขา้ ทาง พวกเราคอ่ ยยา้ ยออปไป หรือไปหาบา้ นใหม”่ “เธอรู้ดีแก่ใจ ฉนั เห็นเส่ียวลุย่ ติดเขามาก เวลานานไปฉนั กลวั วา่ มนั จะ……”

หลินเซียนเหยยี นก็กงั วลเช่นกนั เธอเอ้ือมมือไปจบั มือของจวงจื่อจิ่น “คุณแม่ ฉนั ก็กงั วล แต่ ตอนน้ีถา้ แยกเสี่ยวลุ่ยออกจากเขา คงเป็ นไปไมไ่ ดอ้ ยา่ งแน่นอน ในขณะน้ีหลินล่ยุ ซีกาํ ลงั มีความสุข และจะใหเ้ ธอเลิกติดตอ่ กบั จงจ่ิงหา้ วน้นั เป็ นไปไมไ่ ด้ “ฉนั เขา้ ใจ” ตรงจุดน้ีจวงจ่ือจิ่นเขา้ ใจมากกวา่ หลินเซียนเหยยี น วนั น้ีท่าทีของหลินล่ยุ ซีผิดปกติ เหมือนโดนผีเขา้ สิง บ่นถึงพอ่ ตลอด เธอสูดลมหายใจเขา้ ลึกๆ “ดึกแลว้ รีบเขา้ นอนเร็ว” “อืม” หลินเซียนเหยยี นเหลือบมองลกู ชายของเธออีกคร้ัง “ไม่ตอ้ งเป็ นห่วง มีฉนั อย”ู่ หลินเซียนเหยยี นลูบผมของลูกชายแลว้ ออกจากหอ้ ง หอ้ งรับแขกท่ีกวา้ งใหญเ่ งียบสงบ เหมือนกบั วา่ เขม็ ตกลงพ้นื ยงั ไดย้ นิ นาฬิกาท่ีแขวนตรงผนงั อยนู่ ้นั เป็ นเวลาเที่ยงคืน เธอไป อาบน้าํ ในหอ้ งน้าํ และสวมชุดนอนเรียบร้อยมิดชิดก่อนจะข้ึนไปช้นั บน จงจ่ิงหา้ วกอ็ าบน้าํ เสร็จเรียบร้อย สวมชุดสีเบจเป็ นชุดใส่อยบู่ า้ น นอนอยบู่ นเตียง หลินลุ่ย ซีนอนขดตวั อยใู่ นออ้ มกอดของเขา มือเลก็ ๆที่ออ่ นนุ่มแตะท่ีหนา้ อกของเขา นี่คือความเคยชินของหลินล่ยุ ซี หลินเซียนเหยยี นเดินเขา้ มา “ฉนั อมุ้ เธอไปนอนดีกวา่ ” “ถา้ คุณอุม้ ไปได้ ก็ดี” จงจ่ิงหา้ วหมดคาํ จะพดู และเดก็ คนน้ีไมร่ ู้เคยชินอะไร ตอ้ งเอามือวาง ตรงหนา้ อก ไม่ใหว้ าง กไ็ ม่ยอมนอน พอเขาขยบั เธอกต็ ่ืนทนั ที

หลินเซียนเหยยี นคอ่ ยๆจบั มือเธอ พอขยบั ไดน้ ิดหน่ึง เดก็ นอ้ ยกต็ ื่นข้ึนทนั ที“หม่าม๊ี ทาํ อะไร?” “หมา่ ม๊ีอุม้ ลูกไปนอน” “หนูอยากใหแ้ ดด๊ ด้ีอุม้ เพียงแตว่ า่ ……” หลินเซียนเหยยี นไมเ่ ขา้ ใจ และถามวา่ “เพยี งแตว่ า่ อะไร?” หลินล่ยุ ซีทาํ ปากหมู รู้สึกอดั อ้นั ตนั ใจเลก็ นอ้ ย “ทาํ ไมนมของแด๊ดด้ีแบนๆ แตแ่ ขง็ ขนาดน้นั ?” ของคุณแมน่ ุ่มมาก จงจิ่งหา้ ว “……” หลินเซียนเหยยี น “……” เรื่องน้ีเธอจะอธิบายอยา่ งไร? “เส่ียวลยุ่ หนูมาน่ีใหห้ มา่ ม๊ีนอนกอดดีไหม?” หลินเซียนเหยยี นพยายามเกล้ียกลอ่ มใหเ้ ธอไป นอนกบั ตวั เอง มวั ติดแหง่กอยกู่ บั จงจ่ิงหา้ วแบบน้ีไมค่ ่อยดีนกั พดู ตามตรง นี่ไมใ่ ช่พอ่ แทๆ้ ของเธอ ไมช่ า้ หรือเร็วกต็ อ้ งพรากจากกนั ตอนน้ีถา้ สนิทใกลช้ ิดกนั เกินไป ตอนที่แยกจากกนั จะเจ็บปวด มาก หลินลุ่ยซีรู้สึกสบั สนเลก็ นอ้ ย อยากใหห้ ลินเซียนเหยยี นนอนกอด แตก่ ก็ ลวั วา่ พอ่ จะหายไป เธอทาํ หนา้ ท่าด้ือร้ัน คุณแมไ่ ม่มีวนั ทอดทิ้งเธอแน่นอน แตค่ ุณพอ่ เป็ นไปไดอ้ าจจะทอดทิ้งเธอ เธอตอ้ งกอดพอ่ ไวใ้ หแ้ น่นๆ

“หนูอยากใหแ้ ด๊ดด้ีกอดหนูนอน” หลินลุ่ยซีมุดเขา้ ไปในออ้ มกอดจงจ่ิงหา้ ว และวางมือบน หนา้ อกของเขาตอ่ ไป และบ่นพึมพาํ “ยงั ไงของหม่ามี๊ก็นุ่มกวา่ ” จงจ่ิงหา้ วไดย้ นิ ไม่ชดั เจน และถามวา่ “พดู อะไรนะ?” “หนูบอกวา่ นมของหม่ามี๊นุ่มมาก และกย็ งั มีน้าํ นม ตอนท่ีหนูยงั เด็กก็ดื่มนมของคุณแมจ่ นโต” ทนั ใดน้นั หลินเซียนเหยยี นก็หนา้ แดงลงทนั ที เดก็ คนน้ีพดู อะไร ถึงวา่ คาํ พดู ของเดก็ ๆไมม่ ีขอ้ จาํ กดั แต่ก็ตอ้ งดูวา่ พดู กบั ใคร จงจ่ิงหา้ วยมิ้ สายตาจอ้ งตรงไปท่ีหนา้ อกของเธออยา่ งเร่าร้อน น้าํ เสียงสมั ผสั ถึงความข้ีเล่น “จริง เหรอ?” หลินล่ยุ ซีรีบพยกั หนา้ ทนั ที “แน่นอนค่ะ” จงจ่ิงหา้ วยมิ้ ยกมมุ ปากข้ึน และแสงไฟท่ีส่องประกายสะทอ้ นมาท่ีดวงตาทรงเสน่ห์อยา่ งบา้ คลง่ั “เธอพดู ฉนั ไม่เช่ือ ตอ้ งสมั ผสั ดว้ ยมือของฉนั มองดว้ ยตาเปลา่ เชื่อไมไ่ ด”้ “หม่ามี๊คะ ใหแ้ ด๊ดด้ีสมั ผสั หน่อย……” “จงจิ่งหา้ ว!” เขาจะไร้ยางอายมากกวา่ น้ีอีกไหม? ต่อหนา้ เด็ก เขาเรียบร้อยหน่อยไม่ไดเ้ หรอ “คุณอยา่ ทาํ เกินไป!” หลินซินพดู อยา่ งเขินอายจนอยากจะหาที่มุดหวั เขา้ ไป “ลูกสาวของคุณพดู เอง” รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของเขายง่ิ ชดั เจนข้ึน “ระบายความโกรธใส่ฉนั ใช่ ไหม?”

หลินเซียนเหยยี นสนั่ ไปท้งั ตวั จอ้ งมองเขา “เธอยงั เดก็ จะรู้อะไร? ถา้ คุณไม่ชกั นาํ เธอจะพดู เหรอ?” จงจิ่งหา้ วกางมือท้งั สองขา้ งออก “นนั่ คือส่ิงที่ลูกสาวของคุณพดู เอง” หลินลุ่ยซีตวั สน่ั ดว้ ยความตกใจ นอ้ ยมากท่ีเธอจะเห็นหลินเซียนเหยยี นโกรธ สีหนา้ แยเ่ ช่นน้ี น่ี เป็ นคร้ังแรกที่เธอเห็น ตาของเธอแดง และน้าํ ตากไ็ หลลงมา “ฮือฮือ……” หลินเซียนเหยยี นรีบไปปลอบเธอ “เส่ียวล่ยุ ไม่ตอ้ งกลวั หม่ามี๊ไม่ไดต้ ะโกนใส่ลูก” “ฮือฮือ” หลินลุ่ยซีสะอ้ืนเบาๆ หลินเซียนเหยยี นกอดเธอไวใ้ นออ้ มกอด และลบู หลงั เธอ “เส่ียวลยุ่ ” หลินเซียนเหยยี นจูบใบหนา้ ของเธอ ผมของเธอ หนา้ ผากของเธอ“เส่ียวลยุ่ หมา่ ม๊ีไม่ไดต้ ้งั ใจ หมา่ ม๊ีไมไ่ ดต้ ะโกนใส่ลูก ทาํ ใหล้ กู ตกใจใช่หรือเปลา่ ?” หลินลยุ่ ซีพยกั หนา้ หลินเซียนเหยยี นยงั คงปลอบเธอตอ่ ไป “ไมต่ อ้ งกลวั ไมต่ อ้ งกลวั แมจ่ ะไมต่ ะโกนใส่เสี่ยวล่ยุ แน่นอน” หลินลุย่ ซีเช็ดน้าํ ตา และมองไปที่หลินเซียนเหยยี น “หนูง่วงแลว้ ” “หม่ามี๊โอบลูกนอน”

“ถา้ ง้นั กบั แด๊ดด้ีดว้ ยไดไ้ หมคะ?” หลินเซียนเหยยี น “……” หลินลุย่ ซีคิดวา่ เธอไมเ่ ตม็ ใจ ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็ นสีแดง และอยากจะร้องไหอ้ ีกคร้ัง “กไ็ ด”้ หลินเซียนเหยยี นเห็นดว้ ย เธอกอดลูกนอนลงบนเตียง โดยใหล้ ูกสาวอยขู่ า้ งใน เธอนอน ตะแคงขา้ งๆ หลินเซียนเหยยี นผอม หลินล่ยุ ซีตวั เลก็ ท้งั สองนอนกอดกนั ไม่ไดใ้ ชพ้ ้นื ท่ีมากนกั ดว้ ยเตียงที่กวา้ ง พ้นื ที่ที่เหลือเกือบท้งั หมดเหลือใหจ้ งจิ่งหา้ ว เขานอน มองทอ้ งฟ้ าอยา่ งเงียบๆ “เสี่ยวล่ยุ เธอไม่ตอ้ งการแด๊ดด้ีแลว้ หรือ?” ตอนที่ 142 ผ้ชู ายไม่มดี สี ักคน หลินลุย่ ซีดูเหมือนจะไดย้ นิ เสียงของเขาเลือนราง นอนอยใู่ นออ้ มกอดของหลินเซียนเหยยี น และพดู สะลึมสะลือ “ตอ้ งการ” เธอตอ้ งการพอ่ เดก็ นอ้ ยง่วงนอนเกินไป และไม่มาติดแหง่เขาอีก หลินเซียนเหยยี นปิ ดหูของเธอเพื่อไม่ใหเ้ ธอ ฟัง และตบหลงั เธอเบาๆเพือ่ กล่อมใหเ้ ธอหลบั หลินลุ่ยซีพดู เสียงงอแงออกมา และแนบในออ้ มกอดของหลินเซียนเหยยี น หลินเซียนเหยยี นกอดเธอไวแ้ น่น จงจ่ิงหา้ วเอียงตวั มา ดวงตาจอ้ งอยบู่ นมือของหลินลุ่ยซี มือของเดก็ นอ้ ยขาวนุ่ม จ้าํ ม่าํ และ สมั ผสั ที่หนา้ อกของหลินเซียนเหยยี น

เห็นไดช้ ดั วา่ เขาไมไ่ ดส้ มั ผสั มนั แต่ดว้ ยสายตาของเขารับรู้ความสึกแบบน้นั และหวั ใจกส็ น่ั หวนั่ ไหว เม่ือรู้สึกไดถ้ ึงการจอ้ งมองท่ีเร่าร้อนของจงจิ่งหา้ ว หลินเซียนเหยยี นรีบดึงผา้ ห่ม มาคลุมมือ เลก็ ๆของหลินลุ่ยซีจากน้นั ก็หลบั ตาและแกลง้ ทาํ เป็ นหลบั ตอนน้ีเธอไม่รู้สึกง่วง แต่ก็ไมอ่ ยากพวั พนั กบั จงจ่ิงหา้ ว ดงั น้นั จึงควรแกลง้ หลบั จะดีกวา่ จงจ่ิงหา้ วถอนหายใจยาว ทาํ ไมชะตาชีวติ ของเขา ถึงไดข้ มข่ืนขนาดน้?ี ! เห็นไดช้ ดั วา่ ของอยตู่ รงหนา้ แต่แตะตอ้ งไม่ไดเ้ ลย เขาพลิกตวั ยดื ขานอนหงาย มองโคมไฟคริสตลั บนเพดาน นยั น์ตาคมลึกๆ ซ่อนอาการต่ืนเตน้ ไมไ่ ด้ เดิมทีหลินเซียนเหยยี นแสร้งทาํ เป็ นหลบั แตแ่ ลว้ ก็เผลอหลบั ไปจริงๆ ในขณะท่ีจงจ่ิงหา้ วพลิก ตวั ไปมา แตก่ น็ อนไม่หลบั เลย ทนั ใดน้นั เขากล็ กุ ข้ึนนง่ั เอียงหวั จอ้ งมองไปที่แม่และลูกสาวท่ีนอนหลบั ใหล ความขมข่ืนในใจ ก็บ่นพมึ พาํ กบั ตวั เองวา่ “คุณท้งั สองคนมาที่น่ีเพอ่ื ทวงหน้ีใช่ไหม ชาติท่ีแลว้ ฉนั คงฆ่าคนในครอบครัวของคุณจนหมด ในชาติน้ี พวกคุณมาเพือ่ ทรมานฉนั ” เขาเป็ นผชู้ ายปกติ เขาไมไ่ ดแ้ ตะตอ้ งผหู้ ญิงเป็ นเวลานาน เมื่อเห็นหลินเซียนเหยยี นนอนอยตู่ รง น้ี กต็ อ้ งมีความรู้สึก เขาถอนหายใจยาว ลกุ ข้ึนจากเตียงไปอาบน้าํ พยายามจะดบั ไฟเสน่ห์หาน้นั คืนน้ี จนกระทงั่ รุ่งสางจงจิ่งหา้ วคอ่ ยหลบั ตอนท่ีเขาต่ืนหลินเซียนเหยยี นกล็ ุกไปแลว้ และไปที่ร้านเพ่ือเตรียมการข้นั ตอนสุดทา้ ย เพราะ พรุ่งน้ีเป็ นวนั เปิ ดร้าน

ป้ าหยเู ตรียมอาหารเชา้ ไวแ้ ลว้ จงจิ่งหา้ วไมท่ านกอ็ อกไป ป้ าหยบู อกวา่ อยากพาหลินซีเฉินไปท่ีซูเปอร์มาร์เกต็ และถามจวงจื่อจิ่นวา่ ไดไ้ หม “คุณวางใจได้ ปลอดภยั แน่นอน มีคนขบั รถตามไปดว้ ย” ไหนๆก็อาศยั อยดู่ ว้ ยกนั แลว้ จวงจ่ือจิ่นไม่สามารถปฏิเสธไดเ้ ลยตอบตกลง “หวั ของเสี่ยวซียงั บาดเจบ็ พวกคุณกลบั มาเร็วๆนะ” “ตกลง ตกลง พวกคุณมีอะไรตอ้ งการซ้ือไหม? ฉนั จะซ้ือมาให”้ ป้ าหยยู มิ้ อยา่ งมีความสุข “ไมม่ ีค่ะ” จวงจื่อจิ่นยมิ้ หลินซีเฉินกาํ ลงั นง่ั อยบู่ นโซฟา มองไปท่ีป้ าหยู ตาท่ีกลมโตของเขากลอกไปมา รู้ท้งั รู้วา่ เขา ไดร้ ับบาดเจ็บ ยงั ตอ้ งการพาเขาไปท่ีซูเปอร์มาร์เกต็ อีก? ทาํ ไมเขารู้สึกวา่ มีอะไรผดิ ปกติ? เมื่อคืนป้ าหยกู ค็ ิดไวแ้ ลว้ รอใหห้ ลินเซียนเหยยี นและจงจ่ิงหา้ วออกจากบา้ นไปแลว้ จะพาหลิน ซีเฉินไปท่ีบา้ นของจงฉีเฟิ ง ถา้ ไมต่ รวจสอบใหช้ ดั เจนวา่ เดก็ สองคนน้ีเป็ นของจงจิ่งหา้ วจริงหรือเปลา่ เธอไมว่ างใจ ก็เหมือนความในใจของเธอ อดั แน่นอยใู่ นใจตลอด ทานขา้ วไม่อร่อย นอนไม่หลบั “ฉนั เตรียมพร้อมแลว้ พวกเราไปกนั เถอะ” ป้ าหยยู มิ้ “ฉนั อุม้ เธอ เธอยงั บาดเจ็บท่ีศีรษะอย”ู่ “ไม่ตอ้ ง ผมเดินไปเองได”้ หลินซีเฉินกอ็ ยากรู้วา่ ป้ าหยจู ะทาํ อะไร เขาอาศยั อยทู่ ่ีนี่มาระยะหน่ึงแลว้ และมน่ั จไดว้ า่ เธอไมใ่ ช่คนเลว และคงจะไมต่ กอยใู่ นอนั ตราย “ก็ดี” ป้ าหยจู ูงมือ พาเขาไปท่ีทางเดินหอ้ งโถงเพื่อช่วยเขาเปล่ียนรองเทา้ และพาเขาออกไป

พอข้ึนรถโชวเ์ ฟอร์ถาม “ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตใช่ไหม?” “ไมใ่ ช่ ไปบา้ นเก่า” โชวเ์ ฟอร์หนั กลบั มามองเธอ แลว้ มองไปท่ีหลินซีเฉิน ซ่ึงดูเหมือนจะเขา้ ใจความต้งั ใจของเธอ หนั ตวั กลบั ไป และขบั รถไปอยา่ งเงียบๆ หลินซีเฉินจงใจถามวา่ “บา้ นเก่าอยทู่ ่ีไหน?” “มนั เป็ นบา้ นของคุณป่”ู ในสมองของป้ าหยู ก็ยอมรับแลว้ วา่ หลินซีเฉินและหลินลุ่ยซีเป็ นลูก ของจงจิ่งหา้ ว เธอรู้สึกวา่ หลินเซียนเหยยี นไม่ใช่ผหู้ ญิงใจง่ายแบบน้นั ถา้ เธอมีแฟนแลว้ ทาํ ไมยงั ตอ้ งมาพวั พนั กบั จงจ่ิงหา้ ว? หลินซีเฉินเขา้ ใจแลว้ เป็ นบา้ นของพอ่ ผไู้ ร้หวั ใจ ตอนน้ีเขารู้สึกสบายใจข้ึน “จริงสิ คุณยา่ หยู คุณรู้ไหมวา่ ทาํ ไมเดิมทีคุณแม่ของหนูถึงตอ้ งหยา่ กบั เขา?” หลินซีเฉินเรียกจง จิ่งหา้ ว ยงั ไงกค็ ือ “คุณ” และ “เขา” เสมอ เพราะในใจของเขา แมจ้ งจิ่งหา้ วจะเป็ นพอ่ ของเขา แต่เขาไดท้ อดทิ้งเขาและแมก่ บั นอ้ งสาวของ เขา เขาไมเ่ ตม็ ใจยอมรับเขา ดงั น้นั จึงใชค้ าํ วา่ “คุณ” “เขา” มาเรียก (สีหนา้ ป้ าหยนู ่ิง) เม่ือนึกถึงท่าทีของจงจ่ิงหา้ วในช่วงท่ีหยา่ ร้าง มนั พดู ยาก ยงั ไงก็ยงั เป็ นเดก็ ถา้ รู้แลว้ คงจะเสียใจมาก “คุณยา่ หยู บอกฉนั สิ” หลินซีเฉินดึงแขนเส้ือของเธอ ข้ีออ้ น “โอเคม้ยั ไดโ้ ปรดเถอะ ”

ป้ าหยจู นปัญญาจริงๆ “ในตอนน้นั พอ่ ของเธอมีแฟนคนหน่ึง ดงั น้นั ……” “เขาแตง่ งานแลว้ ยงั มีแฟนอีกเหรอ?” หลินซีเฉินรู้วา่ ในตอนน้นั มนั ตอ้ งมีเหตุผลอะไร แต่ไม่คิด วา่ มนั จะเป็ นการนอกใจ แฟนแบบไหน ตอ้ งเป็ นเมียนอ้ ยแน่นอน หลินซีเฉินพดู อยา่ งโกรธเคือง “ผชู้ ายไมม่ ีดีสกั คน!” ป้ าหยรู ู้สึกขบขนั กบั เดก็ และถามวา่ “เธอไม่ใช่ผชู้ ายเหรอ?” หลินซีเฉิน “……” “ผมยงั เดก็ แตผ่ มจะไมเ่ ป็ นเหมือนพอ่ อยา่ งแน่นอน เป็ นผชู้ ายที่ไร้ความรับผดิ ชอบ ทิ้งภรรยา และทิ้งลูก” ป้ าหยเู บิกตากวา้ ง เด็กคนน้ีรู้หรือวา่ จงจ่ิงหา้ วเป็ นพอ่ ของเขา? จริงหรือไมท่ ี่หลินเซียนเหยยี นและจวงจ่ือจิ่นปกปิ ดจงจ่ิงหา้ ว? แกแ้ คน้ ที่ตอนน้นั เขาขอหยา่ ฉะน้นั ลกู อยตู่ อ่ หนา้ แลว้ ยงั ไม่ยอมบอกเขา? “เธอ เธอรู้เหรอวา่ เขาเป็ นพอ่ ของเธอ?” “แน่นอน เขาเป็ นสามีเก่าของแมฉ่ นั เขาตอ้ งเป็ นพอ่ ของพวกเราแน่ๆ แมข่ องผมไมเ่ คยมีผชู้ าย อื่น” หลินซีเฉินใหค้ าํ มน่ั สญั ญา และพดู อยา่ งมน่ั ใจมาก ป้ าหยเู หยยี ดมือออกและแตะศีรษะของเขา “เส่ียวซีเป็ นเด็กดี ลาํ บากพวกเธอจริงๆ” ผหู้ ญิงคนหน่ึงเล้ียงดูลูกสองคน สามารถจินตนาการไดว้ า่ มนั ลาํ บากแคไ่ หน

“พวกเราไมไ่ ดล้ าํ บาก พวกเรามีแม่ และยงั มียาย” ใบหนา้ ของหลินซีเฉินหดหู่ลงชา้ ๆ เมื่อก่อน ยงั เคยมีลุง แต่ตอนน้ีไม่มีแลว้ ป้ าหยถู อนหายใจ “พอ่ ของเธอจะตอ้ งทนทุกขท์ รมานแน่นอน” ตอนแรกเขาเป็ นคนสร้างข้ึนมา แตต่ อนน้ีรู้วา่ ลกู เติบโตขนาดน้ีแลว้ กไ็ ม่รู้วา่ ในใจของเขาจะ รู้สึกอยา่ งไร ถือไดว้ า่ เป็ นกรรมของการละทิ้งพวกเขา ไม่นานรถก็จอดท่ีบา้ นเก่าของตระกลู จง และป้ าหยกู อ็ มุ้ หลินซีเฉินลงจากรถ ยนื อยหู่ นา้ บา้ น หลินซีเฉินกะพริบตา ตรงน้ีใหญม่ าก และวลิ ลา่ ที่พวกเขาอาศยั อยกู่ ใ็ หญ่เช่นกนั แต่มนั ก็คอ่ นขา้ งเงียบ เห็นไดช้ ดั วา่ ตรงน้ีมีสไตลม์ ากกวา่ ป้ าหยยู มิ้ “ฉนั จะพาเธอเขา้ ไป” หลินซีเฉินลงั เลอยพู่ กั หน่ึง แมไ่ ม่ยอมบอกเรื่องน้ีกบั พอ่ เพราะยงั โกรธพอ่ อยหู่ รือเปลา่ เขามาอยา่ งน้ี ถา้ แม่รู้จะโกรธไหม? “คิดอะไรอยู่ ป้ าหยเู ห็นท่าทางที่คิดไม่ตกของเขา และยมิ้ “ไมต่ อ้ งกลวั เธอเป็ นหลานชายของ พวกเขา พวกเขาจะตอ้ งชอบเธออยา่ งแน่นอน” “จริงเหรอ?” หลินซีเฉินรู้สึกคาดหวงั หวั ใจดวงนอ้ ยกเ็ ตน้ แรง เขาต้งั หนา้ ต้งั ตารอญาติๆมาตลอด แตท่ ุกอยา่ งก็เกิดข้ึนอยา่ งกะทนั หนั “จริงสิ” ป้ าหยจู บั มือเขา “ไปกนั เถอะ พวกเราเขา้ ไปกนั เถอะ”

ระหวา่ งทาง หลินซีเฉินเหมือนวญิ ญาณออกมาจากร่างของเขา เหมือนหุ่นเชิด เดินตามรอยเทา้ ของป้ าหยู กดกริ่งที่ประตูใหญ่ ลุงเฟิ๋ งกาํ ลงั รดน้าํ ดอกไม้ ไดย้ นิ เสียงกริ่งประตู และกดท่ีสญั ญาณประตู เห็นป้ าหยปู รากฏตวั ที่ประตู เขากต็ กตะลึง เพราะหลงั จากท่ีนายหญิงเสียชีวติ แลว้ ตอนน้นั จงจิ่ง หา้ วยงั เรียนอยมู่ ธั ยมตน้ ก็ยา้ ยออกจากที่นี่ เธอกต็ ิดตามไปดูแล จงจ่ิงหา้ วไม่ชอบกลบั มา ดงั น้นั เธอจึงไมค่ อ่ ยปรากฏตวั ท่ีนี่ ทาํ ไมจู่ๆเธอถึงมา? แลว้ เด็กนอ้ ยที่อยขู่ า้ งๆเธอเป็ นใคร? หนา้ ตาเดก็ คนน้ี…… ลงุ เฟ๋ิ งปลดลอ็ คประตูใหญ่ วางถงั น้าํ ลง และไปเรียกจงฉีเฟิ งที่หอ้ งหนงั สือ ตอนท่ี 143 ตรวจดเี อน็ เอ ปังปัง…… เมื่อมีเสียงเคาะประตู จงฉีเฟิ ง ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะเงยหนา้ ใชพ้ กู่ นั เขียนตวั หนงั สือต่อไป และพดู เบาๆ เขา้ มาได้ ลุงเฟ๋ิ งเปิ ดประตู “ป้ าหยมู า” ป้ าหย?ู จงฉีเฟิ งลืมไปเลยวา่ ยงั มีบุคคลน้ีอยู่ ลุงเฟ๋ิ งพดู วา่ “ตอนท่ีนายหญิงแต่งงานเขา้ มาในบา้ นน้ี เป็ นคนใชท้ ่ีพามาดว้ ย”

จงฉีเฟิ งนึกข้ึนมาไดท้ นั ที และถามอยา่ งเฉยเมย “เธอมาทาํ อะไรท่ีนี่?” “ไมร่ ู้ครับ ผมเห็นเธอจูงมือเดก็ ผชู้ ายคนหน่ึง” ลุงเฟ๋ิ งนึกถึงรูปลกั ษณ์ของเด็กผชู้ ายคนน้นั ใบหนา้ เคร่งขรึมข้ึนมาทนั ที “เดก็ คนน้นั อาจเป็ นลูกของคุณชาย” เขาเป็ นคนเก่าแก่ในตระกลู จง เคยเห็นรูปลกั ษณ์ตอนท่ีจงจิ่งหา้ วยงั เป็ นเดก็ รูปลกั ษณ์ของ เดก็ ผชู้ ายคนน้ี เหมือนกบั จงจ่ิงหา้ วในวยั เด็กทุกประการ “อะไรน?” จงฉีเฟิ งมองลงุ เฟิ๋ งดว้ ยความประหลาดใจ “เขามีลูกแลว้ เหรอ?” ทาํ ไมเขาถึงไม่รู้อะไรเลย? เขาวางพกู่ นั ลง แลว้ เดินออกจากหอ้ งหนงั สือ “ไปดูกนั เถอะ” ราวกบั คิดอะไรได้ และก็พดู วา่ “ข้ึนไปขา้ งบนแลว้ เรียกเธอลงมา” สองสามวนั มาน้ียซู่ ่ิวรู้สึกไมค่ ่อยสบาย จึงพกั ผอ่ นท่ีช้นั บน “ครับ” ลงุ เฟ๋ิ งหนั ตวั ข้ึนไปขา้ งบน จงฉีเฟิ งเขา้ ไปในหอ้ งรับแขกก่อน ป้ าหยแู ละหลินซีเฉินกาํ ลงั นงั่ อยบู่ นโซฟา ท่ีดา้ นหลงั โซฟา เขามองเห็นหวั เลก็ ๆ ฝี เทา้ ของเขาหยดุ อยคู่ รู่หน่ึง แลว้ กเ็ ดินอยา่ งรวดเร็ว อยากรีบเห็นรูปลกั ษณ์ของหลินซีเฉิน เม่ือเห็นจงฉีเฟิ งเดินมา ป้ าหยกู ็รีบลกุ ข้ึนยนื “คุณมาแลว้ เหรอ” จงฉีเฟิ งเป็ นกนั เองมาก ป้ าหยพู ยกั หนา้ “นานมากแลว้ ท่ีไม่ไดเ้ จอกนั ”

แมจ้ ะอยไู่ มไ่ กล แตโ่ อกาสนอ้ ยมากท่ีจะไดพ้ บกนั คร้ังสุดทา้ ยตอนที่จงจ่ิงหา้ วแต่งงาน จงฉีเฟิ ง เรียกเธอมาท่ีนี่เพอื่ สอบถาม จงฉีเฟิ งถอนหายใจ ใช่สิ ชวั่ พริบตาพวกเขาก็แก่แลว้ “เดก็ คนน้ี?” เขามองไปที่หลินซีเฉินผิวขาวละเอียด ดวงตาใสราวสายน้าํ ใส สวา่ งสดใส ใบหนา้ เลก็ ๆ ดวงตาคู่น้ี…… หลินซีเฉินกม็ องมาที่เขาเหมือนกนั ใบหนา้ ท่ีคมลึก ผมหงอกท่ีขมบั และรอยยน่ ที่มุมตาของเขา ซ่ึงเป็ นริ้วรอยของกาลเวลา เขาสวมชุดจีนผสมสากล แตด่ ูดีมาก หลินซีเฉินกะพริบลกู ตาท่ีดาํ สนิท มือเลก็ ๆจบั มมุ เส้ือผา้ ไวเ้ หมือนทาํ ตวั ไม่ถกู บุคคลน้ีคือคุณป่ ู เหรอ? เขากาํ ลงั ฝันอยหู่ รือเปลา่ ? ฝันดี ป้ าหยไู ม่รู้จะตอบอยา่ งไร เสียเวลาไปชว่ั ครู่ “คุณชายเคยแต่งงานแลว้ ไม่ใช่หรือคะ่ ……” ชีวติ คู่แตง่ งานของเขาส้นั นกั และตอนน้ีก็ผา่ นไปนานมาก ดงั น้นั ถา้ พดู ข้ึนมามนั ก็ค่อนขา้ ง กะทนั หนั “ใช่” จงฉีเฟิ งเขา้ ใจแลว้ แตเ่ ขากง็ ง ถา้ น่ีคือลกู ของจงจิ่งหา้ วจริงๆ ทาํ ไมโตขนาดน้ีแลว้ พ่ึงจะพามา? “เป็ นอยา่ งน้ีค่ะ ตอนน้นั คุณชายไดห้ ยา่ กบั คุณหลินไปแลว้ ไมใ่ ช่หรือ หลงั จากหยา่ ร้างแลว้ ถึงให้ กาํ เนิดลกู ” ป้ าหยกู ม้ มองไปท่ีศีรษะของหลินซีเฉินแลว้ ยนื่ มือไปลูบ “การหยา่ ร้างในคร้ังน้นั ของคุณหลิน อาจทาํ ใหม้ ีปมอยใู่ นใจ ดงั น้นั เลยไมไ่ ดบ้ อกคุณชายวา่ เด็กสองคนน้ีเป็ นของเขา ฉะน้นั ที่ฉนั มาคร้ังน้ีกเ็ พ่อื ตอ้ งการ……”

ต่อหนา้ หลินซีเฉิน เธอไม่สามารถพดู วา่ ใหเ้ ด็กสองคนและจงจ่ิงหา้ วไปตรวจดีเอน็ เอ? อยา่ งน้นั จะเป็ นการทาํ ร้ายหวั ใจของเขามาก? “สองคน?” จงฉีเฟิ งไม่เขา้ ใจ หรือวา่ ยงั มีอีกคนเหรอ? ป้ าหยอู ธิบายดว้ ยรอยยมิ้ “เส่ียวซียงั มีนอ้ งสาวอีกคน พวกเขาเป็ นฝาแฝด” “แฝดอะไร?” ยซู่ ่ิวเดินลงมาจากบนั ได เธอสวมเส้ือคลุมไหล่ หนา้ ซีดเซียว และดูเหมือนจะป่ วย หนกั “พวกเราไปคุยกนั ที่หอ้ งหนงั สือ” จงฉีเฟิ งสมั ผสั ไดถ้ ึงความกงั วลของป้ าหยแู ละใหค้ นใชด้ ูแล หลินซีเฉินในหอ้ งรับแขก “ไปหาอะไรใหเ้ ขาทาน” “ผมไมห่ ิว” หลินซีเฉินพดู จงฉีเฟิ งตอบรับ “ถา้ ง้นั กไ็ ด้ ใหค้ นใชพ้ าเธอไปเท่ียวชมรอบๆ” “ตกลง ขอบคุณครับ” หลินซีเฉินอยากเห็นท่ีนี่เหมือนกนั ที่นี่เป็ นท่ีพอ่ อาศยั อยตู่ อนยงั เป็ นเด็ก ใช่หรือเปล่า? เขาเดินตามคนใชด้ ว้ ยความคาดหวงั ยซู่ ่ิวเดินลงมา ใบหนา้ ที่ซีดเผือด “พวกคุณกาํ ลงั พดู ถึงอะไร?” จงฉีเฟิ งพยงุ ยซู่ ่ิวและถามดว้ ยความเป็ นห่วง “ดีข้ึนบา้ งไหม?” ยซู่ ่ิวยมิ้ อยา่ งออ่ นหวาน “ดีข้ึนมากแลว้ ไมใ่ ช่โรคร้ายแรงอะไร ไม่ตอ้ งกงั วล” “คุณคิดวา่ คุณยงั อายนุ อ้ ยเหรอ” จงฉีเฟิ งเหลือบมองเธอ “พวกเราทุกคนแก่แลว้ ”

ยซู่ ่ิวรู้สึกเศร้า “ฉนั คิดวา่ ฉนั ยงั อายนุ อ้ ย ตอนท่ีไดพ้ บคุณ มนั ก็เหมือนเมื่อวาน” เม่ือมาถึงที่หอ้ งหนงั สือ จงฉีเฟิ งพยงุ ยซู่ ่ิวใหน้ งั่ บนเกา้ อ้ี แลว้ จึงมองไปที่ป้ าหยู“คุณอยากพดู อะไรกพ็ ดู เลย” “เด๋ียวก่อน บอกฉนั มาก่อนวา่ ฝาแฝดอะไร” ยซู่ ่ิวพดู ขดั จงั หวะพวกเขา จงฉีเฟิ งเล่าเร่ืองน้ีอีกคร้ัง “อะไรนะ?” ยซู่ ่ิวตื่นเตน้ จนตวั สน่ั จงจ่ิงหา้ วมีลกู แลว้ เหรอ? “คุณยงั ป่ วยอยู่ อยา่ ต่ืนเตน้ มาก” จงฉีเฟิ งปลอบใจเธอ ปกติเธอจะใจเยน็ แตเ่ ม่ือไดย้ นิ วา่ จงจ่ิงหา้ วมีลูกแลว้ เธอไม่อาจใจเยน็ ได้ “เกิดอะไรข้ึนกนั แน่?” ยซู่ ่ิวจบั มือจงฉีเฟิ งไวแ้ น่น เลบ็ ของเธอจิกเน้ือของเขา แตไ่ มร่ ู้ตวั ป้ าหยอู ธิบายเร่ืองน้ีอีกคร้ัง “ฉนั คิดวา่ คุณหลินคงจะโกรธคุณชาย เลยไม่อยากบอกชาติกาํ เนิด ของเดก็ ใหเ้ ขาฟัง ฉนั แคค่ ิดวา่ พวกเราสามารถทาํ เหมือนในทีวี ตรวจดีเอน็ เอ ขอ้ แรกเพือ่ ใหค้ ุณ หลินปฏิเสธไม่ได้ ขอ้ ที่สองนี่เป็ นเลือดเน้ือเช้ือไขของตระกลู จงจะใหเ้ กิดขอ้ ผดิ พลาดใดๆ ไมไ่ ด”้ จงฉีเฟิ งกาํ ลงั ครุ่นคิด ทบทวนเกี่ยวกบั คาํ พดู ของป้ าหยู ยซู่ ่ิวนง่ั ไม่ติดแลว้ “ลกู อยทู่ ี่ไหน? ฉนั อยากเห็น” “เธออยา่ ต่ืนเตน้ ” จงฉีเฟิ งกดไหลข่ องยซู่ ่ิว

“ฉนั จะไมต่ ่ืนเตน้ ไดไ้ ง? เขาอายสุ ามสิบกวา่ แลว้ และตอนน้ีมีลูก ฉนั ไมต่ ื่นเตน้ ไดไ้ ง?” ในขณะ น้ียซู่ ่ิวลืมไปวา่ เธอมีฐานะเป็ นแมเ่ ล้ียง จงฉีเฟิ งนึกถึงความอดทนและความเจ็บปวดในใจของเธอมาหลายปี เลยบอกใหป้ ้ าหยไู ปอุม้ หลินซีเฉินมา บนั ไดอยดู่ า้ นขา้ งหอ้ งรับแขก เม่ือก้ีท่ีเธอลงมาไมไ่ ดส้ งั เกตวา่ มีเดก็ อยใู่ นหอ้ งรับแขก ไดย้ นิ แต่ พวกเขาพดู ถึงฝาแฝดเท่าน้นั ในไม่ชา้ ป้ าหยกู อ็ ุม้ หลินซีเฉินเขา้ มา ยซู่ ่ิวยนื ข้ึนจากเกา้ อ้ี ร่างกายของเธอวงิ เวยี นทรงตวั ไมไ่ ด้ แต่ดวงตาของเธอจอ้ งมองไปท่ี เด็กผชู้ ายท่ีอยใู่ นออ้ มแขนของป้ าหยู จมกู เลก็ โด่งของเขา หนา้ ผากเตม็ และดวงตาโตสดใส เห็นไดช้ ดั วา่ เป็ นรูปลกั ษณ์ตอนเด็กของ จงจิ่งหา้ ว เธอเดินโซเซไปตรงหนา้ ป้ าหยู มือสน่ั จบั หนา้ หลินซีเฉินเธอตอ้ งการจะพดู อะไรบางอยา่ ง แต่ อวยั วะภายในดูเหมือนจะถกู คนตดั ออกไป ทาํ ใหเ้ กิดความเจบ็ ปวด “เธอช่ืออะไร” น้าํ เสียงของเธอแหบแหง้ มาก “หลินซีเฉิน” “หลินซีเฉิน?” ยซู่ ่ิวหนั หวั มามองจงฉีเฟิ งนี่มนั เกิดอะไรข้ึน? ทาํ ไมนามสกลุ หลิน? “เด็กคนน้ีติดตามคุณหลินตลอดไม่ใช่เหรอ เธอหยา่ กบั คุณชายแลว้ ดงั น้นั เด็กคนน้ีน่าจะใช้ นามสกลุ ของเธอ” ป้ าหยอู ธิบาย ในท่ีสุดยซู่ ่ิวก็เขา้ ใจ

เพยี งแต่วา่ เมื่อสกั ครู่ท่ีบอกวา่ ตรวจดีเอน็ เอมนั ไมจ่ าํ เป็ น นี่คือลูกของจงจิ่งหา้ ว ดูท่ีโครงหนา้ นี่สิ และดวงตาน้ี “เรียกเธอกลบั มาสกั คร้ัง” ยซู่ ่ิวระงบั อารมณ์ที่ต่ืนเตน้ และเอ้ือมมือไปกอด หลินซีเฉิน “มานี่ให้ ฉนั กอดหน่อยสิ” หลินซีเฉินกะพริบตา และถามวา่ \"คุณเป็ นคุณยา่ ของผมใช่ไหม?” หวั ใจของยซู่ ่ิวดูเหมือนจะถูกมีดเฉือน และเธอกส็ น่ั ไปท้งั ตวั “ใช่ เธอเป็ นคุณยา่ ของหน”ู จงฉีเฟิ งตอบแทนเธอ เขาเดินไปพยงุ ร่างกายของยซู่ ่ิวท่ีสนั่ และทรงตวั ไม่ได้ และพดู อยา่ งหนกั แน่น “คุณเป็ นคุณยา่ ของเขา” ยซู่ ่ิวอยใู่ นออ้ มแขนของเขา สะอ้ืนร้องไห้ บางทีอาจเป็ นเพราะความเจ็บป่ วย จิตตานุภาพก็ออ่ นแอเช่นกนั “คุณบอกใหเ้ ขากลบั มา”ยซู่ ่ิวพึมพาํ ในออ้ มแขนของเขา จงฉีเฟิ งพจิ ารณาถึงสถานการณ์ในปัจจุบนั รู้สึกวา่ สิ่งที่ป้ าหยพู ดู น้นั สมเหตุสมผล หลินเซียนเห ยยี นมีปมในใจกบั จงจ่ิงหา้ ว ถา้ เธอไมย่ อมรับวา่ เด็กน้ีเป็ นของเขาจะทาํ ยงั ไง? ดงั น้นั ตอนน้ีตอ้ งหาหลกั ฐานก่อน ถึงเวลาเธอจะไดไ้ ม่มีการโตแ้ ยง้ ใดๆ” “อยา่ เพิง่ วติ กไป ฉนั คิดวา่ เขาอาจถกู ปิ ดบงั และไม่รู้เรื่องใดๆ” “ถา้ ง้นั ควรทาํ อยา่ งไร” ยซู่ ่ิวต่ืนตระหนก เห็นไดช้ ดั วา่ เดก็ คนน้ีเป็ นลูกของจงจิ่งหา้ ว สายเลือดของตระกลู จง

จงฉีเฟิ งถอนหายใจ และตบหลงั เธอ “มีวธิ ี ไมต่ อ้ งกงั วล” อารมณ์ของยซู่ ่ิวสงบลงเลก็ นอ้ ย “ถา้ ง้นั ใหเ้ ส่ียวซีอยทู่ ่ีนี่” “มนั คงไม่ได”้ ก่อนท่ีจงฉีเฟิ งจะตอบเธอ ป้ าหยกู พ็ ดู ก่อน เธอใชข้ อ้ อา้ งในการพาเดก็ ออกมา ปิ ดปังทุกคน ถา้ ไมม่ ีหลกั ฐานที่แน่ชดั เอาเด็กไวท้ ี่นี่ไม่ได้ “ป้ าหยกู ลบั ไปก่อน ค่าํ หน่อยฉนั จะใหล้ งุ เฟ๋ิ งไปท่ีวลิ ล่า” จงฉีเฟิ งมีแผนอยแู่ ลว้ อนั ดบั แรก ไปที่วลิ ล่าเพื่อเอาผมของจงจิ่งหา้ วและของเดก็ หรือแปรงสีฟันที่ท้งั คู่เคยใช้ เอาไป ตรวจดีเอน็ เอแลว้ คอ่ ยวา่ กนั ตอนน้นั ถา้ มีกหลกั ฐานแลว้ ไม่มีใครปฏิเสธความจริงได้ “ตกลงค่ะ” ป้ าหยพู ยกั หนา้ ตอนที่ 144 เป็ นคนหล่อท้งั น้นั เมื่อเดินออกจากตระกลู จง ป้ าหยมู องหลินซีเฉินที่อยใู่ นออ้ มแขนของเธอ “พวกเราไป ซูเปอร์มาร์เกต็ กนั เถอะ เรื่องท่ีมาท่ีน่ีในวนั น้ี อยา่ บอกแม่และยายของหนูไดไ้ หม?” เธอหาขอ้ อา้ งวา่ จะไปซูเปอร์มาร์เก็ตถึงออกมา ถา้ ไม่ซ้ืออะไรกลบั ไป กลวั วา่ จวงจื่อจิ่นจะสงสยั นอกจากน้ีเรื่องน้ียงั ไมม่ ีผลลพั ธ์ หากใหห้ ลินเซียนเหยยี นและจวงจื่อจิ่นรู้ และขดั ขวางการ ตรวจดีเอน็ เอ ก็ไม่รู้วา่ เมื่อไหร่ความจริงจะถกู เปิ ดเผย แมว้ า่ พวกเขาจะปิ ดบงั เรื่องการตรวจดีเอน็ เอ แต่หลินซีเฉินกส็ งั เกตเห็น ซ่ึงทาํ ใหเ้ ขารู้สึกไม่ สบายใจ

เขากดั ริมฝี ปากแน่น “พวกเขาสงสยั ผมเหรอ?” ป้ าหยรู ีบส่ายหวั อยา่ งรวดเร็ว “ไม่ใช่” หลินซีเฉินยมิ้ เห็นไดช้ ดั วา่ ไม่เช่ือ ป้ าหยอู ธิบายวา่ “หมา่ มี๊ของหนูไม่ไดบ้ อกแดด๊ ด้ีของหนูเรื่องชาติกาํ เนิดของหนู เป็ นเพราะ โกรธแด๊ดด้ีหนูแน่ๆ ดงั น้นั พวกเราตอ้ งแสดงหลกั ฐาน และโนม้ นา้ วเธอ ใช่ไหม?” ดูเหมือนจะเป็ นเหตผุ ลน้ี หลินซีเฉินแหงนหนา้ มองทอ้ งฟ้ า“ไมร่ ู้วา่ ถา้ หมา่ มี๊รู้ จะโกรธไหม” “แลว้ หนูตอ้ งการใหแ้ มก่ บั พอ่ คืนดีกนั ไหม ครอบครัวสี่คนอาศยั อยดู่ ว้ ยกนั ไง?” ป้ าหยถู ามเขา ตอ้ งการ หลายวนั มาน้ีรอยยมิ้ ของนอ้ งสาวมีมากกวา่ แตก่ ่อน เขาตอ้ งการครอบครัว ครอบครัวท่ีมีพอ่ กบั แม่ ป่ ูยา่ และเป็ นครอบครัวท่ีสมบูรณ์แบบ ป้ าหยยู มิ้ โดยรู้วา่ เขากาํ ลงั ซึมซบั เขา้ ไปในหวั ใจ อมุ้ เขาข้ึนรถแลว้ ไปท่ีซุปเปอร์มาร์เก็ต จากน้นั ก็กลบั ไปท่ีวลิ ล่า ในตอนบ่าย ขณะที่หลินเซียนเหยยี นและจงจิ่งหา้ วยงั ไม่กลบั มา จวงจ่ือจิ่นพาเดก็ สองคนไปเล่น ในหอ้ ง เธอเอาผมของหลินซีเฉินและไปเอาผมของจงจิ่งหา้ วในหอ้ งน้าํ และมอบใหล้ งุ เฟิ๋ ง พร้อมกนั “นายท่านสงั่ มา ใหค้ ุณดูแลเด็กสองคนน้นั ใหด้ ”ี ลุงเฟ๋ิ งพดู กบั ป้ าหยู ตอนน้ีผลยงั ไม่ออกมา ท่านก็ไม่อยากมาโดยพลการ ถา้ ไมร่ ะมดั ระวงั จะทาํ ใหอ้ ีกฝ่ ายรู้ตวั ก่อน รอผลออกมาก่อน คอ่ ยมา

“ใหน้ ายท่านวางใจเถิด ฉนั จะดูแลอยา่ งด”ี “ง้นั กด็ ี” ลุงเฟ๋ิ งเอาเสน้ ผมแลว้ จากไป ป้ าหยกู ลบั ไปท่ีวลิ ล่า การพบกนั ของพวกเขาดูเหมือนจะไม่เคยเกิดข้ึนมาก่อน เวลาผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว ในไม่ชา้ ก็เป็ นเวลาที่หลินเซียนเหยยี นเปิ ดร้าน LEOภายในประเทศซ่ึง ออกแบบสาํ หรับลูกคา้ แตล่ ะคน เปิ ดอยา่ งเป็ นทางการ เชา้ ตรู่ มีรถส่งดอกไมเ้ ขา้ มา และขนกระเชา้ ดอกไมห้ ลายสิบกระเชา้ ลงมาเรื่อยๆ วางไวท้ ี่ ทางเขา้ ประตู ฉินยาตกตะลึง ใครใหก้ ระเชา้ ดอกไมม้ ากมายขนาดน้ี? เธอวง่ิ ไปถามผทู้ ี่กาํ ลงั ขนดอกไม้ “ของพวกน้ีใครเป็ นคนส่งมาให?้ ” “พวกเรากแ็ ค่คนรับจา้ ง ใครเป็ นคนส่งพวกเราไมร่ ู้ คุณดูบนการ์ดสิวา่ มีเขียนช่ือไวไ้ หม” ก็เพราะวา่ ฉินยาไมเ่ ห็น ดงั น้นั จึงมาถามพวกเขา “ช่างมนั เถอะ” เธอสวมชุดเดรสสีม่วง และเดินเขา้ ไปในร้าน เด๋ียวจะมีแขกมาหาคุณนายเวลเลี่ยนเธอตอ้ งดูวา่ ยงั มีอะไรบา้ งที่ยงั ไม่ไดเ้ ตรียม จากน้นั เธอพ่งึ เดินไดเ้ พียงสองกา้ ว ก็มีรถอีกคนั หยดุ ท่ีหนา้ ประตู จากน้นั กล็ งมาขนดอกไม้ คร้ังน้ีก็ไมน่ อ้ ย ยงั คงเป็ นกระเชา้ ดอกไมท้ ่ีใหญท่ ่ีสุด ท้งั สีแดงและสีเหลือง สีชมพแู ละสีม่วง แข่งความงดงาม ละเอียดออ่ นและสดใส ไมน่ านหนา้ ประตูก็ไมม่ ีท่ีวาง และวางไปถึงบนถนน ฉินยาเดินไป คร้ังน้ีบนกระเชา้ ดอกไมม้ ีลงนามไว้ ช่ือเสิ่นเผยซวน

เสิ่นเผยซวนไม่เจา้ เล่ห์เหมือนซูจา้ นคนขายดอกไมถ้ ามช่ือผใู้ หด้ อกไม้ เขาก็พดู ออกมาทนั ที ฐานะของหลินเซียนเหยยี นกป็ รากฏอยแู่ ลว้ พวกเขาเป็ นเพอ่ื นซ้ีของจงจ่ิงหา้ ว จึงตอ้ งมา อดุ หนุน ทาํ ใหร้ ้านมีชีวติ ชีวา เพ่ือใหผ้ คู้ นรู้วา่ เจา้ ของร้านน้ีมีผสู้ นบั สนุน ฉินยาเขา้ ใจแลว้ วา่ ท้งั หมดน้ีใครเป็ นคนส่งมา เธอเหลือบมองกระเชา้ ดอกไมท้ ่ีเรียงรายไปถึง ถนน และถอนหายใจ “มนั ช่างงดงามจริงๆ” น่ียงั ไมเ่ ริ่มดว้ ยซ้าํ มนั ก็ ครึกคร้ืน แลว้ คุณนายเวลเลี่ยนวนั น้ีกส็ วมชุดหรูหราเป็ นทางการมาก สูทสีน้าํ เงินเขม้ มดั ผม คราวน้ีใส่ เครื่องประดบั เพชรมรกตชุดหน่ึง ซ่ึงดูสง่างาม หรูหราและสูงส่ง ในมือไอรอนถือถุงเส้ือผา้ แลว้ เดินตามเธอไปที่หอ้ งโถง หลินเซียนเหยยี นกาํ ลงั ตรวจสอบ แผนผงั ในหอ้ งโถง เพือ่ ดูวา่ มีท่ีใดบา้ งที่ไมเ่ ขา้ ที่ หอ้ งโถงตอ้ นรับขนาดใหญ่ ทางดา้ นขวามือมี ของวา่ งและเคร่ืองด่ืม ซา้ ยมือเป็ นโซนของเส้ือผา้ ท่ีจะจดั แสดงโชวใ์ นคร้ังน้ี ตรงกลางมีเวที ถึง เวลาจะมีแฟชนั่ โชว์ เพ่อื แสดงใหเ้ ห็นถึงศกั ยภาพของ LEO แมว้ า่ หลินเซียนเหยยี นอยใู่ นประเทศไม่ไดก้ วา้ งขวาง แตอ่ ยใู่ นวงการน้ีเธอกม็ ีชื่อเสียง ประกอบ กบั ความกวา้ งขวางของคุณนายเวลเลี่ยนช่ือเสียงของLEO ในวนั น้ีคงจะมีคนจาํ นวนมากมาที่น่ี “หลิน” ไอรอนเรียกเธอ หลินเซียนเหยยี นจดั เส้ือผา้ ให้ โมเดล หนั หวั กลบั มามองไอรอนและถามวา่ “มีเร่ืองอะไร?” เธอยน่ื กระเป๋ าในมือใหเ้ ธอ “ใหเ้ ธอ” หลินเซียนเหยยี นไม่ไดร้ ับมาแตถ่ ามวา่ “น่ีคืออะไร?” “คุณดูแลว้ จะรู้เอง” นี่คือคาํ พดู ของคุณนายเวลเล่ียน มมุ ปากของเธอโคง้ ข้ึนอยา่ งสง่างาม

หลินเซียนเหยยี นไมส่ งสยั เลยเขา จึงยนื่ มือไปรับมา วางบนโตะ๊ แลว้ เปิ ดออก ขา้ งในเป็ นชุดเด รส และมนั ก็คุน้ ตามาก เพราะเธอเป็ นคนออกแบบเอง นอกจากน้ียงั เป็ นผลงานที่ไดร้ ับรางวลั ของเธอ “คร้ังแรก” ตอนน้นั เหอรุ่ยหลินและจงจ่ิงหา้ วกาํ ลงั จะหม้นั กนั พวกเขาไดซ้ ้ือชุดน้ีไปแลว้ มาอยทู่ ่ีน่ีไดย้ งั ไง? เธอมองคุณหญิงคุณนายเวลเลี่ยนอยา่ งสบั สน “น่ีคือ?” “มีคนใหฉ้ นั นาํ มาใหค้ ุณ” เธอไม่ไดบ้ อกวา่ ใครใหเ้ ธอนาํ มามอบใหห้ ลินเซียนเหยยี น หลินเซียนเหยยี นยงั อยากซกั ถาม ไอรอนรู้วา่ คุณนายเวลเล่ียนไม่อยากพดู ดงั น้นั จึงขดั จงั หวะ เธอ “รีบไปใส่เถอะ ใกลจ้ ะถึงเวลาแลว้ เดี๋ยวมีคนมาแลว้ คุณจะไมม่ ีเวลาใส่” หลินเซียนเหยยี นลงั เล ไอรอนผลกั เธอเขา้ ไปในหอ้ งรับรอง “เร็วเขา้ อยา่ รอชา้ ” หลินเซียนเหยยี นถูกผลกั เขา้ ไปในหอ้ งรับรอง แตเ่ ธอไมต่ อ้ งการสวมใส่ ไอรอนรีบร้อนและ ถอดเส้ือผา้ ของเธอออก “อนั ท่ีจริง สวมใส่ชุดท่ีเป็ นผลงานของตวั เอง ถึงจะสามารถสะทอ้ นถึง คุณคา่ ได”้ หลินเซียนเหยยี นทนไม่ไดก้ บั “ความรุนแรง” ของไอรอน “ฉนั ใส่เอง คุณออกไปก่อน” ไอรอนไม่เช่ือใจ และสงั่ วา่ “เร็วๆหน่อย เดี๋ยวมีคนมา” “อืม” หลินเซียนเหยยี นตอบรับ ปิ ดประตแู ลว้ เธอหยบิ เส้ือผา้ ชุดน้นั รู้สึกใจลอยเลก็ นอ้ ย นี่เป็ นแคเ่ ส้ือชิ้นหน่ึง แตม่ นั แบกรับ ความฝันของเธอ เมื่อตอนที่เธอยงั เป็ นวยั รุ่นกม็ ีความฝัน อยากเป็ นดีไซน์เนอร์ท่ียอดเยยี่ ม ตอ่ มาเธอคิดวา่ เธอคงไมม่ ีโอกาสน้นั แลว้ บางทีพระเจา้ อาจจะไม่ไดโ้ หดร้ายกบั เธอเกินไป ให้ เธอมีส่ิงที่เป็ นอยทู่ ุกวนั น้ี

ปังปัง “หลิน คุณเสร็จหรือยงั ?” ไอรอนยงั รออยทู่ ่ีนอกประตู เม่ือไม่ไดย้ นิ เสียงเคล่ือนไหวขา้ งใน เลย เคาะประตูเพือ่ เร่งเธอ หลินเซียนเหยยี นพดู ใหม้ นั ผา่ นๆ “ใกลแ้ ลว้ ” “เธอเร็วหน่อย เริ่มมีคนมาแลว้ วนั น้ีคุณเป็ นบุคคลสาํ คญั ” ตอ่ ไปร้านน้ีเธอจะตอ้ งเป็ นคนดูแล วนั น้ีเธอเป็ นนางเอก แน่นอนควรผกู สมั พนั ธ์ที่ดีกบั ผคู้ นท่ีมาท่ีน่ีในวนั น้ี หลินเซียนเหยยี นเหลือบมองดูเวลา ไมม่ ีเวลาไปคิดมาก ถอดเส้ือผา้ ในร่างกายแลว้ สวมชุดเดรส เธอไมไ่ ดแ้ ตง่ หนา้ แต่ผวิ ดูสวยและละเอียดอ่อน เธอทาํ ผมเป็ นมวยแบบสบายๆ และปลอ่ ยผม เลก็ นอ้ ยท่ีใบหู เพม่ิ ความเป็ นผหู้ ญิง สีชมพเู ป็ นสีท่ีไร้เดียงสา ออ่ นโยนบริสุทธ์ิ เหมือนเดก็ ทารกท่ีเพิง่ มาถึงบนโลกน้ี ออ่ นตอ่ โลก อ่อนโยนและน่ารัก และน่ีก็เป็ นเหตผุ ลที่เธอใชส้ ีน้ีในการตดั เยบ็ “ชุดแรก” เป็ นเส้ือผา้ สาํ เร็จรูป มนั เป็ นตวั แทนของวยั หนุ่มสาว เธอไมเ่ คยคิดมาก่อนเลยวา่ ตวั เองจะสวมชุดน้ี เมื่อมองดูตวั เองในกระจก เธอก็ตกตะลึงอยคู่ รู่หน่ึง ปังปัง “หลินรีบออกมาเร็ว มีคนมาแลว้ ”

“โอเค” หลินเซียนเหยยี นเปิ ดประตู ไอรอนยนื รออยทู่ ี่ประตู เม่ือเห็นรูปลกั ษณ์ของหลินเซียนเห ยยี น เขาก็อดไม่ไดท้ ่ีจะพดู วา่ “ หลิน คุณสวยมาก” หลินเซียนเหยยี นเหลือบมองเธอ “แตก่ ่อนฉนั เคยน่าเกลียดเหรอ?” “ไม่นี่” ไอรอนมองเธอตลอดเวลา นยั น์ตาสีฟ้ าของเขาซ่อนความน่าท่ึง ไอรอนเป็ นคนประเทศA แตต่ อนเธอเขา้ เรียนก็ไดเ้ รียนรู้ภาษาประเทศ Z น่ีกค็ ือเหตผุ ลท่ี คุณนายเวลเล่ียนใหเ้ ธอมาช่วยเธอท่ีประเทศน้ี เธอพดู ภาษาในประเทศไดก้ ็สะดวกในการส่ือสาร ตอนน้ีในร้านถา้ รวมเธอแลว้ กม็ ีดีไซน์เนอร์ท้งั หมด3 คน ในตอนน้ีแมว้ า่ ฉินยาจะรับผิดชอบ คนเดียวได้ แตร่ ้านมีท้งั สามคนก็ยงุ่ อยนู่ ิดหน่อย ไดห้ าพนกั งานเคานเ์ ตอร์และพนกั งานแผนก ตอ้ นรับอยา่ งละหน่ึงคน และงานช่างเยบ็ ดว้ ยมือท้งั สองคน ต่อไปคงจะหาคนมาเพิ่ม หลินเซียนเหยยี นยอ้ นมาคิดถึงงานสาํ สญั “ไปกนั เถอะ” “โอเค” ไอรอนเดินตามหลินเซียนเหยยี น “เมื่อก้ีฉนั เพ่งิ เห็นคนท่ีมาที่นี่ เป็ นคนหลอ่ ท้งั หมด” ตอนท่ี 145 ความลบั ในตวั เธอ “อืม?” ไอรอนทาํ ปากหมู “อยา่ บอกนะวา่ เธอไมร่ ู้” หลินเซียนเหยยี นไม่รู้จริงๆ จนกระทงั่ เห็นผคู้ นในงาน หลินเซียนเหยยี นถึงรู้วา่ เป็ นใคร ซูจา้ นกบั เสิ่นเผยซวน

“น่ีใครเป็ นคนออกแบบ?” ซูจา้ นยนื อยตู่ รงหนา้ กระโปรงยาวชิ้นหน่ึง อนั ท่ีจริงมีชื่อเขียนไว้ ชดั เจน แตเ่ ขาแสร้งทาํ เป็ นไมเ่ ห็น และถามฉินยา “ฉนั ” ถา้ ไม่ใช่เพราะรู้วา่ บุคคลน้ีถึงแมจ้ ะไมร่ ่าํ รวยนกั แตม่ ีผสู้ นบั สนุนอยเู่ บ้ืองหลงั และลว่ งเกิน ไม่ได้ เธอคงด่าไปต้งั นานแลว้ เป็ นผชู้ ายเตม็ ร้อยคนหน่ึง กาํ ลงั ดูเส้ือผา้ ผหู้ ญิง กช็ ่างมนั แตน่ ่ีมา ถามซกั ไซอ้ ยนู่ นั่ แหละ “โอ”้ ซูจา้ นพดู ออกมา และจงใจลากเสียงยาวออกมา ทาํ ใหร้ ู้สึกอึดอดั อยา่ งอธิบายไมถ่ กู ฉินยา อดทน “คุณมีคาํ ถามอะไรอีกไหม? ถา้ ไมม่ ีเชิญคุณชมไปก่อน ฉนั ยงุ่ มาก” “มี” ซูจา้ นหยบิ สายเดี่ยวเสน้ เลก็ ๆของกระโปรงข้ึนมา “อะไรคือแรงบนั ดาลใจในการออกแบบ ของคุณ? ทาํ ไมสายเด่ียวน้ีถึงเสน้ เลก็ ขนาดน้ี เพือ่ ใหถ้ อดง่าย หรือเพื่อโชวเ์ น้ือหนงั ?” ฉินยาหนา้ แดงทนั ที และจอ้ งมองเขาอยา่ งไมล่ ะสายตา พดู อยา่ งเยน็ ชา คุณมาเพื่อก่อกวนสถานท่ีใช่ไหม!” “ไม่ ไม่ ผมแค่อยากรู้” ซูจา้ นยมิ้ กวา้ ง “ก่อกวนสถานท่ี ผมคงไม่ใช่คนที่ไมอ่ ยากมีชีวติ อยตู่ อ่ ไป?” นี่คือสถานที่ของหลินเซียนเหยยี น หลินเซียนเหยยี นคือใคร? ตอนน้ีเป็ นคนสาํ คญั ของจงจ่ิงหา้ ว เขาไม่มีความกลา้ เช่นน้นั “ถา้ คุณชอบกซ็ ้ือไปได้ ฉนั ขอบอกอีกคร้ัง ท่ีมาของแรงบนั ดาลใจ เป็ นไรเหรอ?” “ผมไม่มีแฟน ผมจะซ้ือไปทาํ ไม?” ซูจา้ นทาํ หนา้ มุ่ย ฉินยายมิ้ และมีรักยมิ้ ที่มุมปากท้งั สองขา้ งของเธอ ดูน่ารัก “ถา้ คุณสนใจ สามารถใส่เองได”้

ซูจา้ น “……” พฟั ! เสิ่นเผยซวนท่ีอยขู่ า้ งๆกล้นั ไมอ่ ยู่ และหวั เราะออกมา “อนั น้ีได้ ใหเ้ ขาสวมเองฉนั ขอบอกคุณ ผชู้ ายคนน้ีมีความชอบแบบน้ีเป็ นพเิ ศษ” เสิ่นเผยซวน ไดโ้ อกาสประชดเขา ซูจา้ นจอ้ งมองเขา “ถา้ นายไมพ่ ดู อะไรมนั จะตายเหรอ?” “……นายกาํ ลงั มองอะไร” เสิ่นเผยซวนสงั เกตเห็นใบหนา้ ของซูจา้ นเปลี่ยนไปอยา่ งกะทนั หนั เขามองตามสายตาของซูจา้ น และเห็นยซู่ ่ิวเดินเขา้ มาขา้ งใน ในฐานะเพ่อื นซ้ีของจงจ่ิงหา้ ว ซูจา้ นกบั เสิ่นเผยซวนต่างกร็ ู้จกั ยซู่ ่ิวคุณผหู้ ญิงท่านน้ี แมเ่ ล้ียงของ จงจิ่งหา้ ว เพราะผหู้ ญิงคนน้ี จงจ่ิงหา้ วตอ้ งยา้ ยออกจากบา้ น และอาศยั อยขู่ า้ งนอกคนเดียว เพราะเธอ ความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งจงจิ่งหา้ วและ จงฉีเฟิ งกต็ ึงเครียดมาก แน่นอนจะไม่มีความรู้สึกดีๆใหเ้ ธอ นี่เป็ นเพยี งความสมั พนั ธร์ ะหวา่ งเธอกบั จงจ่ิงหา้ วเท่านน้นั โดยความคิดส่วนตวั แลว้ แมว้ า่ ยซู่ ่ิวจะเป็ นมือที่สาม แตไ่ มม่ ีชุดที่หรูหราฉูดฉาดเหล่าน้นั ในตวั เธอ ทาํ ใหค้ นอื่นรับรู้ถึงความออ่ นโยน สงบสุข และไม่เคร่งครัด “เธอมาทาํ ไม?” ซูจา้ นเหลม่ อง

เสิ่นเผยซวนไมแ่ สดงความคิดเห็น แต่ในใจรู้สึกวา่ เธอมาที่น่ีตอ้ งไมใ่ ช่เร่ืองดีแน่ๆ ยซู่ ่ิวสุขภาพไมด่ ี สีหนา้ ซีดเซียว เพือ่ หลีกเล่ียงไม่ใหค้ นอ่ืนเห็นจึงแตง่ หนา้ บางๆ ฉินยาเดินมาตอ้ นรับแขก “สวสั ดีคะ่ ” “ฉนั มาหา……” ในเวลาน้ีหลินเซียนเหยยี นไดเ้ ดินมาทางน้ี คร้ังท่ีแลว้ ที่เจอกนั เธอบอกวา่ เปิ ดร้านวนั ไหนให้ เชิญเธอดว้ ย หลินเซียนเหยยี นจึงไดแ้ จกการ์ดเชิญ ไมน่ ึกวา่ เธอจะมาเร็วขนาดน้ี เพราะยงั ไม่ถึง เวลาท่ีกาํ หนด “คุณมาแลว้ เหรอ” หลินเซียนเหยยี นทกั ทายเขาดว้ ยรอยยมิ้ “แน่นอน” เธอไม่ไดค้ ิดวา่ จะอยนู่ านๆ เธอจงใจมาแต่เชา้ เพราะกลวั จะไดพ้ บจงจิ่งหา้ ว เพราะ ถา้ รู้วา่ เธอมาที่นี่ เกรงวา่ เขาจะไมพ่ อใจ “ฉนั ขอนง่ั คุยกบั คุณแค่สองคนไดไ้ หม?” ยงั มีเวลา หลินเซียนเหยยี นเลยตอบตกลง “ไดค้ ะ่ คุณตามฉนั มาทางน้ีคะ่ ” หลินเซียนเหยยี นเดินนาํ ทาง ยซู่ ่ิวจงใจเดินชา้ ๆ มองดูแผน่ หลงั ของหลินเซียนเหยยี น เธอดูผอมเพรียว สวมชุดสีชมพดู ูงดงาม มาก ไม่มีรูปร่างบวมเหมือนคนที่เคยมีลูกเลย ดูเดก็ มาก เธอคิดในใจวา่ ลกู ชายของเธอเก่ง และลกู สะใภค้ นน้ีกไ็ ม่ดอ้ ย โดยเฉพาะหลงั จากท่ีรู้วา่ เธอไดใ้ หก้ าํ เนิดลูกแฝดใหก้ บั ลกู ชายแลว้ ก็ยง่ิ ชอบมากข้ึนไปอีก

แมว้ า่ ผลการตรวจดีเอน็ เอยงั ไมอ่ อกมา แต่เธอกร็ ู้วา่ นนั่ เป็ นลูกของจงจิ่งหา้ วแน่นอน หลินเซียนเหยยี นผลกั ประตหู อ้ งรับรอง หนั กลบั มาพดู กบั ยซู่ ่ิว”ที่น่ีเงียบสงบมาก” “โอเค” ยซู่ ่ิวเดินเขา้ ไป และนง่ั ลงบนโซฟา หลินเซียนเหยยี นเทน้าํ หน่ึงแกว้ วางตรงหนา้ เธอ แลว้ นงั่ ลงบนโซฟาตรงขา้ มกบั เธอ ไมว่ า่ ยซู่ ่ิวจะมองยงั ไง กร็ ู้สึกวา่ เธอสวยมาก หลินเซียนเหยยี นถูกเธอจอ้ งมองจนรู้สึกเขินอายเลก็ นอ้ ยกบั เธอจึงเร่ิมพดู ก่อน “ช่วงน้ีคุณสบายดีไหม? ฉนั ดูสีหนา้ คุณไม่สูด้ ีนกั ” ยซู่ ่ิวต้งั สติได้ พดู ปิ ดบงั “เป็ นหวดั เลก็ นอ้ ย” เธอยกน้าํ บนโตะ๊ ข้ึนมาดื่ม เพือ่ ปกปิ ดอาการเหม่อลอยของเธอเมื่อสกั ครู่ ขณะที่วางแกว้ น้าํ เธอพดู วา่ “เรื่องที่ฉนั มาท่ีน่ี คุณไม่ตอ้ งบอกจงจิ่งหา้ ว” หลินเซียนเหยยี นยมิ้ และพดู วา่ “ตกลงคะ่ ฉนั จะทาํ ตามท่ีบอก” “ฉนั เชื่อใจคุณ” มีคาํ พดู เป็ นพนั เป็ นหมื่นคาํ ที่จะพดู กบั เธอ แตไ่ ม่รู้วา่ จะเริ่มตน้ จากตรงไหน เธอ หยบิ กลอ่ งไมอ้ อกจากกระเป๋ า แลว้ ยน่ื ไปตรงหนา้ หลินเซียนเหยยี น “อนั น้ี ใหค้ ุณ” หลินเซียนเหยยี นไมเ่ ตม็ ใจรับ และผลกั กลบั ไป “อนั น้ีฉนั รับไวไ้ ม่ได”้ เพราะยงั ไงพวกเขาไม่ไดส้ นิทกนั อีกอยา่ งสถานะของเธอ ถา้ จงจิ่งหา้ วรู้วา่ พวกเธอติดตอ่ กนั เกรงวา่ เขาจะไม่พอใจ “คุณยงั ไม่ไดด้ ูเลย ก็จะปฏิเสธฉนั เหรอ?” ยซู่ ่ิวมองมาที่เธอ “คุณกลวั วา่ ถา้ จงจ่ิงหา้ วรู้จะไม่ พอใจเหรอ?”

หลินเซียนเหยยี นเมม้ ริมฝี ปาก เธอพดู ถูก แตย่ งั มีอีกเหตผุ ลหน่ึง นี่เป็ นการพบกนั คร้ังท่ีสองเอง ไมส่ มควรรับของขวญั เพราะพวกเธอยงั ไมส่ นิทกนั ถึงข้นั น้นั และกจ็ ะไม่ใหม้ นั สนิทมากเกินไป เพราะยงั ไงสถานะของพวกเธอกร็ ู้ๆกนั อยู่ “ฉนั ตอ้ งคาํ นึงถึงความรู้สึกของเขา” หลินเซียนเหยยี นจงใจเอาจงจ่ิงหา้ วเป็ นเกราะกนั บงั อนั ท่ีจริงมนั กไ็ ม่เป็ นความจริงท้งั หมด ถา้ ยซู่ ่ิวกบั จงจ่ิงหา้ วไมใ่ ช่ความสมั พนั ธแ์ บบน้นั เธอคง จะไม่ปฏิเสธผหู้ ญิงคนน้ี เธอเป็ นเหมือนน้าํ ออ่ นโยนสง่างามและสงบ ยซู่ ่ิวเสียใจ แตม่ ีความสุข เสียใจที่หลินเซียนเหยยี นไม่ยอมรับความเมตตาของเธอ และมีความสุขท่ีเธอคิดแทนจงจ่ิงหา้ ว “ความสมั พนั ธ์ของพวกเราเธอไม่ตอ้ งคิดใหม้ นั ซบั ซอ้ นเกินไป เธอคือเธอ ฉนั คือฉนั ไมม่ ี ความสมั พนั ธอ์ ื่นใด วนั น้ีคุณเปิ ดร้านเป็ นวนั แรก ฉนั ตอ้ งแสดงน้าํ ใจเลก็ นอ้ ย ต่อใหเ้ ป็ นเพอื่ น ฉนั กไ็ ม่ยอมมามือเปลา่ ” เธอยน่ื กล่อง “ลองเปิ ดดูสิ” “น่ีมนั คงไม่เหมาะสม……” “เปิ ดดูสิ” ยซู่ ่ิวพดู ตอ่ ราวกบั วา่ ถา้ หลินเซียนเหยยี นปฏิเสธ เธอกจ็ ะรักษาท่วงท่าน้ี จนกวา่ เธอจะ ยอมรับไว้ หลินเซียนเหยยี นจาํ ใจตอ้ งยน่ื มือมาเปิ ดกลอ่ ง กาํ ไรขอ้ มือหยกสีเขียวมรกตวางอยใู่ นกล่องผา้ ไมม่ ีสิ่งเจือปน สีสนั หรูหรา ในแวบแรกกร็ ู้วา่ มีค่ามาก

หลินเซียนเหยยี นยงิ่ ลงั เลที่จะรับไว้“ของล้าํ คา่ ขนาดน้ี ฉนั รับไวไ้ มไ่ ดจ้ ริงๆ” เธอหมายความวา่ ไง? ใหข้ องล้าํ คา่ แก่เธอ เป็ นไปไดไ้ หมท่ีจะติดสินบนเธอ? หลินเซียนเหยยี นแอบคิดในใจ “ไม่มีอะไรท่ีไม่สามารถรับไวไ้ ด้ คุณเป็ นลูกสะใภข้ องตระกลู จง ดงั น้นั ตามหลกั แลว้ ตอ้ งรับไว้ ได”้ หลินเซียนเหยยี น “……” เธอไม่รู้ดว้ ยซ้าํ วา่ ความสมั พนั ธ์ของเธอกบั จงจ่ิงหา้ วเป็ นแบบไหนกนั แน่ สามีภรรยา? คู่รัก? เพอ่ื น? ไม่มีใครสามารถอธิบายความสมั พนั ธ์ระหวา่ งเธอกบั จงจ่ิงหา้ วได้ ยซู่ ่ิวหยบิ กาํ ไรขอ้ มือหยกออกมาสวมเขา้ ในมือหลินเซียนเหยยี น หลินเซียนเหยยี นรีบดึงมือ กลบั อยา่ งรวดเร็ว แต่ถกู ยซู่ ่ิวจบั ไว้ เธอจอ้ งมองเธออยา่ งลึกซ้ึง “อยา่ ปฏิเสธฉนั ” สาํ เนียงของเธอเหมือนแกมบงั คบั ราวกบั วา่ เธอกาํ ลงั อดทนกบั บางส่ิงท่ีไมส่ ามารถบรรยายได้ หลินเซียนเหยยี นตกตะลึงครู่หน่ึง “แต่วา่ ……” “ฉนั ชอบคุณมาก” ยซู่ ่ิวจบั มือไวแ้ น่น “ในอนาคตหากมีโอกาส ฉนั อยากเลา่ เร่ืองใหเ้ ธอฟัง” หลินเซียนเหยยี นเห็นความเศร้าในดวงตาของเธอ หยดุ การกระทาํ ที่ดิ้นรนของเธอ ยซู่ ่ิวสวม กาํ ไลหยกเขา้ ที่ขอ้ มือของเธอ “น่ีคือ แมย่ ายเป็ นคนใหฉ้ นั แลว้ ตอนน้ีฉนั จะใหค้ ุณ” แมย่ ายของเธอ? นนั่ ใช่ยา่ ของจงจิ่งหา้ วใช่หรือไม?่

แต่วา่ เธอเป็ นมือที่สามไมใ่ ช่หรือ? หลินเซียนเหยยี นรู้สึกสบั สน “วนั น้ีคุณน่าจะยงุ่ มาก ฉนั ควรไปแลว้ ” ขณะท่ีพดู เธอก็ยนื ข้ึน หลินเซียนเหยยี นก็ยนื ข้ึนเช่นกนั “ฉนั ไปส่งคุณ” “โอเค” ยซู่ ่ิวดีใจ หลินเซียนเหยยี นรู้สึกไม่สบายใจ ของสิ่งน้ีเธอรับไวก้ ล็ ะอายใจ รอมีโอกาสคอ่ ยคืนใหก้ บั เธอ รถของยซู่ ่ิวก็จอดอยขู่ า้ งถนน หลินเซียนเหยยี นช่วยเธอเปิ ดประตูรถ ยซู่ ่ิวกม้ ตวั เขา้ ไปในรถ นง่ั อยใู่ นรถ เธอลดกระจกรถลงและมองหลินเซียนเหยยี นดว้ ยรอยยมิ้ และชมวา่ “วนั น้ีคุณสวย มาก” หลินเซียนเหยยี นรู้สึกเขินอายเลก็ นอ้ ย “ขอบคุณค่ะ” ยซู่ ่ิวใหเ้ ธอเขา้ ไป แลว้ เลื่อนหนา้ ตา่ งข้ึน และพดู กบั คนขบั วา่ “ไปกนั เถอะ” หลินเซียนเหยยี นยนื อยขู่ า้ งถนน มองดูรถท่ีกาํ ลงั ขบั ออกไป และหรี่ตาลง เธอไมไ่ ดส้ นิทกบั ยซู่ ่ิ วเจอกนั ไมก่ ี่คร้ัง และกไ็ มไ่ ดต้ ิดต่อกนั แต่เธอรู้สึกไดว้ า่ เธอไม่ใช่คนเลว ในดวงตาของเธอ มีเร่ืองราวหลายอยา่ งท่ีซ่อนอยู่ แต่ก็ไมส่ ามารถพดู ออกมาได้ เก็บกดความรู้สึกแบบน้นั …… หลินเซียนเหยยี นไมร่ ู้จะหาคาํ อธิบายอยา่ งไง

เธอคิดวา่ ยซู่ ่ิวตอ้ งมีความลบั บางอยา่ งซ่อนไว้ เธอคิดจนเหม่อลอย ไมร่ ู้วา่ สถานท่ีที่อยไู่ ม่ไกลจากเธอ มีรถสีดาํ จอดอยขู่ า้ งถนน ชายสวมชุดสูทเขา้ รูปท่ีสง่ั ตดั ป็ นพิเศษ มีเน้ือผา้ เรียบ ไร้รอยยน่ ทาํ ใหเ้ ขาดูเรียวยาว สูงศกั ด์ิ ทอ้ ง ถนนเตม็ ไปดว้ ยแสงแดด และอากาศกไ็ มไ่ ดร้ ้อนแลว้ แดดแบบน้ีจะไม่ทาํ ใหแ้ สบตา และไม่ รู้สึกวา่ ร้อน เยน็ สบายพอดี สายตาของเขาจอ้ งมองไปท่ีปกคลมุ ดว้ ยแสง ตรงร่างกายที่บอบบางและผิวพรรณที่ละเอียดอ่อน ตอนท่ี 146 ผที วงหนมี้ าจากขมุ นรก เป็ นคร้ังแรกท่ีจงจ่ิงหา้ วเห็นเธอสวมชุดเดรส ผา้ ไหมสีชมพแู วววาวเผยใหเ้ ห็นหุ่นท่ีมีส่วนโคง้ เวา้ สง่างามและเซ็กซ่ี มนั ถูกตดั เยบ็ มาอยา่ งพอดีตวั เก็บรูปทรงท่ีเอว เอวคอดปรากฏข้ึนทนั ที ดู แลว้ อรชรออ้ นแอน้ ผมท่ีมว้ นข้ึนแบบสบายๆนุ่มสลวยมีเสน่ห์ และเปลง่ ประกายเสน่ห์ เฉพาะตวั ของผหู้ ญิง เมื่อเธอหนั กลบั มา เธอสงั เกตเห็นสายตาท่ีจอ้ งมองมาโดยตรง และเอียงหวั เลก็ นอ้ ยกจ็ ะเห็นชาย ท่ียนื อยขู่ า้ งรถ เธอกาํ ลงั จะทกั ทาย แต่จงจ่ิงหา้ วกก็ า้ วเทา้ เดินเขา้ ไปขา้ งในแลว้ และไมไ่ ดค้ ิดจะคุยกบั เธอ หลินเซียนเหยยี นดูเหมือนจะเขา้ ใจวา่ ทาํ ไมเขาถึงมีปฏิกิริยาเช่นน้ี เม่ือก้ีเขาน่าจะเห็นรถของยู่ ซ่ิวแลว้ ยซู่ ่ิวไปที่หอ้ งรับรองกบั หลินเซียนเหยยี น ซูจา้ นกร็ ีบโทรหาจงจิ่งหา้ วทนั ที เขาไม่แวะท่ีไหนเลยรีบมาทนั ที กงั วลวา่ ยซู่ ่ิวจะทาํ ใหเ้ ธอลาํ บากใจ หรือทาํ อะไรใหเ้ ธออบั อาย ใครจะไปรู้ ส่ิงที่เขาเห็นคือรอยยมิ้ และความสนิทสนมของท้งั สองคน

เธอน่ีร้ายกาจมากเลย หลินเซียนเหยยี นพ่งึ กลบั มาไมน่ าน พวกเธอเชื่อมสมั พนั ธก์ นั ไดย้ งั ไง และดูเหมือนมีความสมั พนั ธท์ ่ีดีมาก เม่ือเห็นวา่ คนท่ีเขา้ มาคือจงจิ่งหา้ ว ซูจา้ นกร็ ีบเดินไปทนั ที “เพง่ิ ไปเอง” “ฉนั เห็นแลว้ ” จงจ่ิงหา้ วเมม้ ริมฝี ปาก แต่ไมไ่ ดย้ มิ้ ซูจา้ นยกั ไหล่ “พวกเธอเขา้ ไปคุยในหอ้ ง พวกเราไมไ่ ดย้ นิ อะไรเลย ไมร่ ู้วา่ พวกเธอคุยอะไรกนั แต่ฉนั มน่ั ใจวา่ พวกเธอไมใ่ ช่เจอกนั คร้ังแรก” เพราะเม่ือไดเ้ จอกนั กลบั ไมร่ ู้สึกแปลกหนา้ “แต่ก่อนนายเคยพาเธอกลบั บา้ นเหรอ? เลยรู้จกั กนั ” ซูจา้ นคิดวา่ คงเป็ นไปไมไ่ ด้ ดว้ ยนิสยั ของ จงจ่ิงหา้ ว ในขณะน้นั คงจะไมพ่ าหลินเซียนเหยยี นกลบั บา้ นแน่นอน เรื่องของเขาไม่มีใครสามารถมีอิทธิพลตอ่ เขาได้ มีเฉพาะเรื่องแต่งงาน เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ เนื่องจากแมผ่ ลู้ ่วงลบั ของเขา เป็ นคนที่ทาํ สญั ญาแตง่ งานน้ีข้ึนมาเพื่อเขา เขาตอบอยา่ งเยน็ ชา “ไม่นี่” ซูจา้ นหยดุ พดู ทนั ทีเรื่องน้ีมนั ดูแปลก หลินเซียนเหยยี นติดตอ่ กบั ยซู่ ่ิวไดอ้ ยา่ งไร? ซูจา้ นตอ้ งการจะพดู อะไรมากกวา่ น้ี แต่ถูกเสิ่นเผยซวนดึงไว้ และเตือนเขาเสียงเบา “ไมเ่ ห็นวา่ อารมณ์ไมด่ ีเหรอ?” ซูจา้ นเมม้ ริมฝี ปากและไม่พดู ในเวลาน้ีมีคนทยอยมาเร่ือยๆ หลินเซียนเหยยี นกลบั ไปที่หอ้ งโถงแต่ไม่เห็นจงจิ่งหา้ ว คุณนาย เวลเล่ียนพาเธอไปแนะนาํ เพอ่ื นๆใหร้ ู้จกั หลินเซียนเหยยี นเลยตอ้ งรวบรวมสมาธิไปตอ้ นรับ แขก

“ตอ่ ไปชุดของฉนั คงจะตอ้ งรบกวนคุณแลว้ ล่ะ” ผหู้ ญิงคนน้นั ร่าํ รวยสง่างาม ดูแลว้ อายปุ ระมาณ หา้ สิบกวา่ ปี มีรูปร่างตุย้ นุย้ เลก็ นอ้ ย เธอสวมชุดกระโปรงสีดาํ และผา้ คลุมไหล่ ซ่ึงคอ่ นขา้ งดูดีมี ระดบั สามารถสวมใส่เส้ือผา้ ท่ีออกแบบโดยLEO ถา้ ไม่ใช่เศรษฐีก็คงจะเป็ นคนท่ีมีเศรษฐีหนุนหลงั เมืองBในฐานะเมืองหลวงของประเทศZ แน่นอนไดซ้ ่อนผมู้ ีความสามารถไว้ มีคนรวยมากมาย นบั ไมถ่ ว้ น “ตอ้ งขอบคุณท่ีไวว้ างใจ” หลินเซียนเหยยี นอมยมิ้ “แตก่ ่อนถา้ อยากใส่เส้ือผา้ ท่ีดีไซน์โดยLEO ตอ้ งไปถึงต่างประเทศ ตอนน้ีดีแลว้ ” เธอมองดู คุณนายเวลเล่ียนแลว้ บ่นเลก็ นอ้ ยวา่ “คุณควรจะเปิ ดสาขาในประเทศต้งั นานแลว้ ” ดูเหมือนนางจะสงสยั วา่ ทาํ ไมจู่ๆ คุณนายเวลเล่ียนถึงคิดได้ และคิดจะมาเปิ ดสาขา และประเทศ แรกคือประเทศ Z “คุณคิดยงั ไงถึงมาเปิ ดสาขา? ยงั เป็ นประเทศ Z ? มีเหตผุ ลหลกั อะไรไหม?” คุณนายเวลเล่ียนมีสีหนา้ ลาํ บากใจ เม่ือเอ่ยถึงเรื่องน้ี ก็คงตอ้ งเกี่ยวขอ้ งกบั เหตุการณ์ที่ผา่ นมาใน อดีต เธอไม่อยากจะพดู ออกมาเลย หลินเซียนเหยยี นกา้ วไปขา้ งหนา้ เพอื่ แกส้ ถานการณ์ “ฉนั เอง ฉนั ขอร้องใหค้ ุณนายเวลเล่ียนเปิ ดสาขาเอง ฉนั เป็ นคนในประเทศZ แน่นอนร้านก็ตอ้ งเปิ ดตรง น้ี” “อ๋อ ท่ีแทก้ เ็ ป็ นอยา่ งน้ี” มนั ก็ไม่ใช่เร่ืองใหญ่ ดงั น้นั ผหู้ ญิงคนน้นั จึงไม่สงสยั ในคาํ พดู ของหลิน เซียนเหยยี นวา่ จริงแคไ่ หน “สกั ครู่จะมีแฟชนั่ โชว์ เป็ นชุดที่LEO ออกแบบมาเป็ นพเิ ศษสาํ หรับงานเปิ ดร้านในวนั น้ี เป็ นชุด ไม่ซ้าํ กนั ถา้ ชอบสามารถสง่ั ซ้ือได”้ คุณนายเวลเลี่ยนสนทนากบั เธออีกคร้ัง

ในเวลาน้ี ที่หนา้ ประตกู าํ ลงั มีคนเขา้ มา คือเซ่ียเจินหยคู นขา้ งๆคือเหอรุ่ยหลิน เป็ นเพราะวา่ ช่วง น้ีครอบครัวของเซ่ียเจินหยเู กิดเร่ืองไม่ดีบ่อยคร้ัง ดูแลว้ สีหนา้ หดหู่ เป็ นเพราะเธอมี ความสมั พนั ธใ์ กลช้ ิดกบั คุณนายเวลเลี่ยนดงั น้นั จึงจาํ เป็ นตอ้ งมา ขา้ งๆคือเหอรุ่ยหลินที่คลอ้ งแขนเธออยู่ (ฐานะของคุณหนูใหญต่ ระกลู หลินน้นั สูงส่ง) เธอสวม ชุดเดรสสีดาํ ซ่ึงดีไซนโ์ ชวแ์ ผน่ หลงั ใหโ้ ดดเด่น ท้งั สองขา้ งของชุดจะเปิ ดแยก ข้ึนไปถึงแนว สะโพกค่อยเยบ็ ติดกนั แผน่ หลงั เปลือยเผยผิวขาวนวล ทาํ ใหร้ ู้สึกเยา้ ยวนใจ คิดวา่ คงตระหนกั ไดว้ า่ หลินเซียนเหยยี นอยทู่ ่ีน่ี ดงั น้นั จึงเห็นไดช้ ดั วา่ ไดแ้ ต่งตวั หรูหราเป็ น พเิ ศษ เธอไม่กา้ วร้าวเหมือนแต่ก่อน พอเห็นหลินเซียนเหยยี นทีไรกจ็ ะเขา้ ไปก่อกวน คร้ังน้ีเธอยนื เงียบๆอยขู่ า้ งๆเซี่ยเจินหยู เม่ือสกั ครู่ผหู้ ญิงคนน้นั เพิ่งทกั ทายเซ่ียเจินหยู พวกคุณนายท้งั หลายเหลา่ น้ีมกั จะไปออกงานกบั สามี แน่นอนพอนานไปพวกเธอกจ็ ะรู้จกั กนั เอง เมื่อเจอกนั ก็ตอ้ งถามไถ่ทกั ทายกนั เป็ นเร่ือง ธรรมดา พวกเขาไดร้ ู้จกั กบั คุณนายเวลเลี่ยนก็เพราะชุดแต่งกาย ในฐานะประธานหรือภรรยาของประธาน จะเนน้ เร่ืองเกี่ยวกบั การแต่งตวั มาก จะเนน้ เรื่อง เส้ือผา้ เป็ นพิเศษ ตอ้ งออกแบบตดั เยบ็ เป็ นของตวั เองโดยเฉพาะถึงจะพอใจ ไมต่ อ้ งกลวั วา่ ชุดจะ ไปซ้าํ ใครทาํ ใหอ้ บั อาย ยงั สามารถทาํ เส้ือคูร่ ัก เป็ นชุดคู่กบั ชุดสูทของสามีได้ เพราะวา่ มนั เป็ นสถานท่ีสาธารณะ และส่ิงที่เกิดข้ึนในครอบครัวเกี่ยวขอ้ งกบั หลินเซียนเหยยี น แต่อยขู่ า้ งนอก เซี่ยเจินหยไู ม่ไดแ้ สดงออกมา ยมิ้ และทกั ทายเธอ หลินเซียนเหยยี นไม่คุน้ เคยกบั เธอ เพยี งเพราะความสมั พนั ธ์ของเหอรุ่ยเจ๋อ ถึงไดร้ ู้จกั เธอ

เธอตอบสนองดว้ ยรอยยมิ้ แตไ่ มไ่ ดพ้ ดู ท่ีมมุ หอ้ ง เส่ินซิ่วฉิงในมือถือไมถ้ พู ้ืน และจอ้ งไปท่ีหลินเซียนเหยยี นอยา่ งดุเดือด ลูกสาวของ เธอหายตวั ไปอยา่ งไร้ร่องรอย เธอถกู ขงั อยใู่ นคุกและทนทุกขท์ รมาน แตเ่ ธอกลบั เสพสุขอยกู่ บั เกียรติยศชื่อเสียง ในเวลาน้ีท่ีประตกู ็มีคนเดินเขา้ มาอีกคร้ัง ชายในชุดสูทและรองเทา้ หนงั ท่าทางไมค่ ่อย กระฉบั กระเฉง (มีความเปล่ียนแปลง) ตวั ชุดไม่ไดป้ รับหลงั ท่ีโคง้ เลก็ นอ้ ยของเขาใหต้ รง เมื่อเห็นคนท่ีเขา้ มาเสิ่นซิ่วฉิงก็อา้ ปาก อยากเรียกเขาไว้ แตเ่ มื่อนึกถึงความโหดเห้ียมของเขา ก็ เลยหยดุ “เหยนี เหยยี น” เขาเดินไปทางหลินเซียนเหยยี น ใบหนา้ ของหลินเซียนเหยยี นเคร่งขรึม เขามาทาํ ไม? “คุณเปิ ดร้านแลว้ แน่นอนฉนั จะตอ้ งมาสนบั สนุน” เสียงของเขาเบาลง เพราะตอนท่ีเขามา เขา ไดเ้ ห็นรถที่จอดอยขู่ า้ งนอกแลว้ เป็ นของบุคคลมีหนา้ มีตามากนั มากมาย เขาคงเป็ นผสู้ นบั สนุนท่ีช่วยอะไรไม่ได้ “ไม่ตอ้ งหรอก ขอเชิญคุณกลบั ไปแลว้ ” หลินเซียนเหยยี นปฏิเสธความหวงั ดีของเขา ความโกรธแคน้ ในอดีต เธอไมต่ อ้ งการติดตาม แตอ่ ยา่ คิดวา่ เธอจะใหอ้ ภยั หลินกวั๋ อนั จะไม่จากไปเพราะคาํ พดู ของหลินเซียนเหยยี น หรือถดถอย หลงั จากไดผ้ า่ น ประสบการณ์วกิ ฤติเม่ือ6ปี ท่ีแลว้ เขาก็รู้ซ้ึงถึงใจคน ลูกสาวท่ีเขารักและตามใจ ในช่วงวกิ ฤติได้ หนีไปพร้อมกบั เงินบริจาค ทิ้งความยงุ่ เหยงิ ไวเ้ บ้ืองหลงั “เหยยี นเหยยี น พอ่ อยากจะขอบคุณเธอ” หลินเซียนเหยยี นขมวดคิว้ “ขอบคุณหนูเรื่องอะไร?”

“เม่ือหกปี ที่แลว้ เกิดวกิ ฤติกบั บริษทั หากไม่ไดร้ ับความช่วยเหลือจากจงจิ่งหา้ ว เธอคงไมไ่ ดเ้ ห็น ฉนั แลว้ ” อะไรนะ? เมื่อหกปี ท่ีแลว้ เรื่องของบริษทั จงจิ่งหา้ วเป็ นคนช่วยเขาแกไ้ ขปัญหาเหรอ? “ตอนน้นั ฉนั เองกแ็ ปลกใจมากวา่ ทาํ ไมเขาถึงช่วยฉนั เขาบอกวา่ เป็ นเพราะหน”ู หลินเซียนเหยยี นยงิ่ ไม่เขา้ ใจมากข้ึน ทาํ ไมจงจิ่งหา้ วตอ้ งทาํ เช่นน?้ี ดูเหมือนเธอจะจาํ ไดว้ า่ ตอนน้นั มีหญิงมีครรภค์ นหน่ึงกาํ ลงั จะกระโดดตึกลงมา เธอตอ้ งการ เกล้ียกลอ่ มหญิงมีครรภค์ นน้นั โดยจะเอาเงินของตวั เองใหเ้ ธอ ในสายตาของจงจ่ิงหา้ ว คงคิดวา่ เธอไม่ตอ้ งการใหห้ ลินกว๋ั อนั เจอปัญหา? เธอไมอ่ ยากใหห้ ญิงมี ครรภต์ กอยใู่ นอนั ตราย ขณะน้นั เธอก็ต้งั ครรภด์ ว้ ย จึงไมอ่ ยากเห็นหญิงมีครรภป์ ระสบอุบตั ิเหตุ ต่อมาจงจ่ิงหา้ วเป็ นคนจ่ายเงิน และต่อมาจงจ่ิงหา้ วกข็ อหยา่ เธอไปจากประเทศZ และตดั เรื่องราวทุกอยา่ งในประเทศ และเธอไม่รู้วา่ เร่ืองน้นั คล่ีคลายอยา่ งไร “ฉนั คิดวา่ เขาชอบเธอมาก ไมอ่ ยา่ งน้นั เขาจะไม่ช่วยฉนั เพราะเธอ” เพราะเร่ืองน้ีทาํ ใหห้ ลินกวั๋ อนั ขงั ตวั เองอยใู่ นบา้ นเป็ นเวลาหน่ึงวนั ไม่กินไมด่ ่ืม ไม่ใช่ตื่นเตน้ แตเ่ ครียด ถา้ ความสมั พนั ธ์ ของเขากบั หลินเซียนเหยยี นไมไ่ ดเ้ ลวร้ายขนาดน้นั ตอนน้ีตระกลู หลิน คงจะพฒั นาไปอีกระดบั หน่ึงแน่ คร้ังล่าสุดที่เขาไดพ้ บกบั จวงจื่อจิ่นกบั ดก็ สองคนโดยบงั เอิญ เขาตดั สินใจวา่ อยากจะคืนดีกบั จวงจื่อจิ่น เพ่อื ตอ้ งการใหห้ ลินเซียนเหยยี นใหอ้ ภยั เขา เพราะเขาคิดวา่ เด็กสองคนน้นั เป็ นของจงจ่ิงหา้ ว หลินเซียนเหยยี นใหก้ าํ เนิดลูกที่น่ารักสองคน กบั จงจ่ิงหา้ ว เขาคงดีกบั หลินเซียนเหยยี นมาก

ถึงตอนน้นั เขาก็คงมีผลพลอยได้ หากวา่ ในตอนน้ีหลินเซียนเหยยี นไม่มีอะไร เขาก็ไมจ่ าํ เป็ นตอ้ งกม้ หวั ประจบและเอาใจ ตามธรรมชาตินิสยั ของมนุษยไ์ ม่ใช่วา่ จะเปล่ียนแปลงไดง้ ่ายๆ หลินเซียนเหยยี นคาดไมถ่ ึงจริงๆ หลงั จากที่เธอจากไปแลว้ จงจิ่งหา้ วยงั จะมาสนใจหลินกวั๋ อนั ทาํ ไมเขาตอ้ งทาํ อยา่ งน้นั เป็ นเพราะเธอจริงๆเหรอ? “ฉนั ไมท่ าํ ใหเ้ ธอเสียงาน ฉนั จะหาที่นงั่ เงียบๆ ถา้ คนเยอะก็จะดูครึกคร้ืน เธอกค็ ิดซะวา่ เพิ่มฉนั คนหน่ึงเพ่ือใหด้ ูคนเยอะข้ึน” หลินกว๋ั อนั กลวั หลินเซียนเหยยี นไล่เขาไป เลยตอ้ งแยกตวั ก่อน หลบไปหามมุ ที่ไมส่ ะดุดตา หลินเซียนเหยยี นเพกิ เฉย เขาอยากอยกู่ อ็ ยู่ จะใหเ้ ธอใหอ้ ภยั น้นั มนั ไมง่ ่ายขนาดน้นั แผลใจท่ีเขาเคยทาํ กบั เธอ และแผลใจของจวงจื่อจิ่น เป็ นรอยแผลท่ีไมม่ ีวนั ลบเลือนได้ ทุกคร้ังที่ คิดถึงมนั รอยแผลน้นั ก็ยงั เจ็บอยู่ เสิ่นซิ่วฉิงโกรธมาก เดิมทีผวิ หนา้ ท่ีเคยดูแลมาอยา่ งดี อยใู่ นคุกถูกทรมาณจนไมเ่ หลือราศีใดๆ ดวงตาสองขา้ งของเธอจอ้ งมองจนลกู ตาจะถลนออกมา และดูน่ากลวั มาก เธอไมเ่ คยเห็นหลินกว๋ั อนั พดู เอาใจและยอมใครมาก่อน แตต่ อนน้ีเขาไดท้ าํ และทาํ ใหห้ ลินเซียนเหยยี น เธอไม่สามารถยอมรับการเปลี่ยนแปลงเช่นน้ีได้ ไมส่ ามารถยอมรับความหายนะของตวั เอง ท้งั หมดน้ีเปล่ียนไปต้งั แตห่ ลินเซียนเหยยี นกลบั ประเทศ ไปตาย ไปตายซะ!

เธอทิ้งไมถ้ พู ้ืน และเดินไปหาหลินเซียนเหยยี น และเมื่อใกลจ้ ะประชิดตวั หลินเซียนเหยยี น ก็ ลว้ งมีดคมออกจากร่างกายท่ีเตรียมไวล้ ว่ งหนา้ “หลินเซียนเหยยี นเธอไปตายซะ!” “ระวงั ” หลินเซียนเหยยี นหนั กลบั และส่ิงที่เห็นเหมือนผที วงหน้ีท่ีมาจากขมุ นรกใบหนา้ น่ากลวั มาก มีด คมในมือของเขาส่องแสงสะทอ้ น และกาํ ลงั พงุ่ มาแทงหวั ใจของเธอโดยตรง…… ตอนที่ 147 อยากรู้ไหมว่าคนื น้นั เป็ นใคร รูม่านตาของหลินเซียนเหยยี นหดลงอยา่ งรวดเร็ว สะทอ้ นถึงความคมของมีด ดูเหมือนเธอจะ นึกถึงความเจบ็ ปวดเวลาที่ใบมีดท่ีแหลมคมท่ิมแทงเขา้ ไปในร่างกายของเธอ…… ระยะใกลม้ าก ทาํ ใหเ้ ธอต่ืนเตน้ จนลืมโตต้ อบ ในช่วงเวลาท่ีอนั ตราย ก็มีเงาสีดาํ พงุ่ เขา้ มาหาเธอ ดึงแขนของเธออยา่ งแรง ร่างกายของเธอก็ กระแทกเขา้ กบั หนา้ อกท่ีแขง็ และอบอุ่น และหมุนตวั ไปมา และเธอกห็ มนุ ไปอีกทิศทางหน่ึง ไดย้ นิ แต่เสียงเคร่งขรึม “หาที่ตายเหรอ!” และเห็นร่างของเสิ่นซิ่วฉิ่งเหมือนรูปพาราโบลา พนั กนั ขดลงต่าํ กระแทกขาโตะ๊ อยา่ งจงั ทาํ ใหส้ ะเทือนถึงไวน์ท่ีอยบู่ นโตะ๊ หล่นลงมาและสาดลง บนพ้นื ดวงตาของจงจิ่งหา้ วคมลึก “เธอเขา้ มาไดอ้ ยา่ งไร?” ฉินยารีบอธิบาย “เม่ือวานฉนั เพง่ิ จา้ งเธอมาทาํ ความสะอาด” เมื่อสกั ครู่เธอก็ตกใจจนอ้ึง ไม่คาดคิดวา่ แค่คนทาํ ความสะอาดจะกลา้ ลอบสงั หาร

หลินเซียนเหยยี นต้งั สติได้ และออกจากออ้ มกอดของจงจิ่งหา้ ว และจดั การกบั เรื่องราวตอ่ ไป อยา่ งใจเยน็ เธอเรียกรปภ. และใหค้ นพาเสิ่นซิ่วฉิงออกไปก่อน ส่วนเร่ืองท่ีวา่ เธอปรากฏตวั ที่นี่ อยา่ งไร ค่อยตรวจสอบภายหลงั “เสี่ยวยาเธอไปเรียกคนมาสองคน มาทาํ ความสะอาดพ้ืน” “คะ่ ” “ขอโทษดว้ ยค่ะ เม่ือก้ีน้ีเกิดอุบตั ิเหตนุ ิดหน่อย ทาํ ใหท้ ุกคนตกใจ” หลงั จากจดั การเรียบร้อยเธอ ก็ดึงจงจ่ิงหา้ วเดินไปที่หอ้ งรับรอง เหอรุ่ยหลินยนื อยรู่ อบนอก จอ้ งมองเหตกุ ารณ์ท่ีเกิดข้ึนอยา่ งเยน็ ชา น่าเสียดายท่ีไมไ่ ดแ้ ทงหลินเซียนเหยยี นจนตาย แตว่ า่ …… ดวงตาของเธอดูเหมือนจะมีพิษ จงจ่ิงหา้ วเดินตามเธอไปท่ีหอ้ งรับรอง “ฉนั ดูท่ีแขนของคุณหน่อยซ”ิ หลินเซียนเหยยี นมองดูแขนซา้ ยของเขา เธอเห็นตอนท่ีเขาเตะ เสิ่นซิ่วฉิงออกไปน้นั มีดคมในมือของเสินซ่ิวฉิงก็กีดท่ีแขนของเขา โชคดีท่ีไมบ่ าดเจ็บ น่าจะเป็ นเพราะการเคลื่อนไหวของเขาวอ่ งไว เลยหลบทนั ดีมาก ดีมาก เขาไม่ไดร้ ับบาดเจบ็ “คุณเป็ นห่วงฉนั เหรอ” สีหนา้ ของเขาหวนั่ ไหวเลก็ นอ้ ย

“ฉนั ไมต่ อ้ งการใหค้ ุณไดร้ ับบาดเจบ็ เพราะฉนั ” หลินเซียนเหยยี นหรี่ตาลง เธอคิดวา่ ภยั พิบตั ิในวนั น้ีเธอคงหนีไมพ่ น้ แน่นอน โดยไม่คาดคิด จงจิ่งหา้ วจะปรากฏตวั ทนั เวลาพอดี และดึงเธอไวใ้ นออ้ มกอดของเขา ถา้ บอกวา่ ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยมนั ก็เป็ นการหลอกลวง เธอซาบซ้ึง และก็ใจหวน่ั ไหว เป็ นเฉพาะกบั ผชู้ ายคนน้ี “ในเม่ือคุณไมไ่ ดร้ ับบาดเจบ็ ฉนั จะออกไปดูวา่ ขา้ งนอกไดร้ ับผลกระทบอะไรหรือไม…่ …” “คุณไมม่ ีอะไรจะพดู กบั ฉนั เหรอ?” จงจิ่งหา้ วหรี่ตาลงแลว้ ขดั จงั หวะคาํ พดู ของเธอ “อะไรนะ?” หลินเซียนเหยยี นเงยหนา้ ข้ึน และมองมาที่เขา แตใ่ นเวลาอนั รวดเร็วกเ็ ขา้ ใจวา่ เขาหมายถึงอะไร “เมื่อไมน่ านมาน้ีพวกเราเคยเจอกนั และเธอบอกวา่ ถา้ เปิ ดร้านใหเ้ ชิญเธอดว้ ย……” “ดงั น้นั คุณเลยเชิญเธอมา?” น้าํ เสียงของเขาสลดหดหู่และมีอาํ นาจอยา่ งอธิบายไม่ถกู “คุณรู้ ไหมวา่ เธอเป็ นใคร? หลินเซียนเหยยี นหายใจติดขดั กาํ มือสองขา้ งไวแ้ น่น “รู้” “รู้แลว้ ยงั ติดต่อกบั เธอ?” คราวน้ีเขาไมป่ ิ ดบงั ความไม่พอใจของเขาอีกต่อไป ความไมพ่ อใจของ เขา และความผดิ หวงั ของเขา “เธอไม่ใช่คนไม่เลว……”

“คุณรู้จกั เธอมานานแคไ่ หน?” จงจ่ิงหา้ วยมิ้ เยาะเยย้ “เขาใหป้ ระโยชน์อะไรกบั คุณ? มาติด สินบนเธอ?” สายตาของเขาจอ้ งมองไปที่ขอ้ มือของเธอ เขาไมเ่ คยเห็นเธอใส่เคร่ืองประดบั มาก่อน อยา่ งมาก ก็แค่นาฬิกาขอ้ มือ เป็ นเครื่องประดบั เพียงชิ้นเดียวของเธอ กาํ ไลหยกน้ีมาจากไหน? “เธอใหค้ ุณเหรอ?” หลินเซียนเหยยี นเอามือไปขา้ งหลงั แตถ่ ูกจงจ่ิงหา้ วดึงแขน และจอ้ งไปท่ีกาํ ไลหยก“คุณชอบ ของแบบน้ีเหรอ?” หลินเซียนเหยยี นส่ายหวั “ฉนั ไมช่ อบ” “แลว้ ทาํ ไมถึงยงั รับไวล้ ่ะ?” “ปฏิเสธไม่ลง” ในดวงตาของเขาเหมือนมีไฟซ่อนอยู่ (มีพลงั อาํ นาจซ่อนอย)ู่ “เธอน่าสงสารมากเหรอ?” ปฏิเสธไม่ลง? “ไม่ใช่” บรรยากาศในขณะน้นั เห็นสายตาของยซู่ ่ิวเธอเลยปฏิเสธไม่ลง “บางที ในตอนน้นั เธออาจมีบางอยา่ งที่พดู ไม่ได”้ หลินเซียนเหยยี นพยายามอธิบายแทนยซู่ ่ิว จงจ่ิงหา้ วยมิ้ เยาะเยย้ “คุณรู้จกั เธอมานานแค่ไหนแลว้ ? ต่อหนา้ ฉนั ยงั กลา้ พดู แกต้ วั แทนเธอ” “พบกนั อยา่ งเป็ นทางการ เจอกนั สองคร้ัง และรู้จกั กนั ไมน่ าน แตฉ่ นั รู้สึกวา่ เธอไมใ่ ช่คนเลว” ไฟในดวงตาของจงจิ่งหา้ วเหมือนจะพงุ่ ออกมา เผาผหู้ ญิงท่ีอยขู่ า้ งหนา้ เขาจนตาย แต่ละคาํ พดู ของเธอยงั คงพดู แกต้ วั แทนยซู่ ่ิว

น้าํ เสียงของเขาเหมือนลมหนาว ทิ่มแทงหวั ใจ “สิ่งน้ีส่งคืนใหเ้ ธอ คุณชอบแบบไหน ฉนั จะซ้ือ ใหค้ ุณทุกอยา่ ง” “ก็ได”้ หลินเซียนเหยยี นตอบอยา่ งง่ายดาย อนั ที่จริงต้งั แต่แรกของสิ่งน้ีเธอกไ็ ม่อยากได้ เพราะ ราคาไมใ่ ช่ถูกๆ ในเวลาน้นั เธอแคป่ ฏิเสธไม่ลง ทศั นคติของหลินเซียนเหยยี น ทาํ ใหเ้ ขาหายโกรธเลก็ นอ้ ย “ตอ่ ไปน้ี หา้ มไปพบเธออีก” “โอเค” หลินเซียนเหยยี นตอบตกลงอยา่ งง่ายดายอีกคร้ัง เธอคิดวา่ ยซู่ ่ิวไมใ่ ช่คนเลว แต่รู้สึกวา่ เธอเป็ นคนดี แตเ่ นื่องจากความสมั พนั ธข์ องจงจ่ิงหา้ ว เธอ จึงไม่ตอ้ งการติดต่อกบั ยซู่ ่ิว อยา่ งนอ้ ยเธอกไ็ ม่ไดร้ ิเร่ิมที่จะพบเธอก่อน ความโกรธของจงจ่ิงหา้ วเลือนหายไปหมด และดึงเธอเขา้ ไปในออ้ มกอดของเขา มือท้งั สองขา้ ง ของเขาแขง็ เหมือนคีมคีบเหลก็ บีบรัดเธอไวใ้ นออ้ มกอด หลินเซียนเหยยี นถกู รัดจนแทบหายใจ ไมอ่ อก ผลกั เขา “คุณจะรัดฉนั จนตายเหรอ?” “อืม รัดเธอจนตายดีกวา่ ทาํ ใหฉ้ นั โมโหตลอด” แมว้ า่ เขาจะพดู อยา่ งน้นั แต่พละกาํ ลงั ของเขาก็ ผอ่ นคลายลง เมื่อลมหายใจกลบั มาปกติ หลินเซียนเหยยี นกร็ ู้สึกผอ่ นคลาย “เสิ่นซิ่วฉิงทาํ ไมจึงปรากฏตวั ท่ีนี่?” เธอรู้สึกวา่ มีบางอยา่ งผดิ ปกติ “มนั เกี่ยวขอ้ งกบั หลินกวั๋ อนั หรือเปลา่ ?” เพราะพอหลินกวั๋ อนั ปรากฏตวั เธอกป็ รากฏตวั

“เป็ นไปไมไ่ ด”้ จงจ่ิงหา้ วเมม้ ริมฝี ปาก หลินกวั๋ อนั เป็ นคนโหดเห้ียม ในตอนน้นั ไดท้ อดทิ้งเสิ่น ซ่ิวฉิง แลว้ เขาจะไปควา้ ส่ิงที่ไร้ประโยชนไ์ ดอ้ ยา่ งไร เมื่อโยนทิ้งไปแลว้ หลินกว๋ั อนั ไมม่ ีวนั เอามนั กลบั มาอีก ท้งั สองคนไมไ่ ดร้ ่วมมือกนั อยา่ งแน่นอน หลินเซียนเหยยี นนึกถึงฉากในปี น้นั และฉากในวนั น้ีที่เสิ่นซิ่วฉิงเคยทาํ และขมวดคิว้ “เธอไมใ่ ช่ อยขู่ า้ งในเหรอ? ทาํ ไมเธอถึงออกมาได?้ ” จงจ่ิงหา้ วยกมือข้ึน และมีรอยแผลเป็ นต้ืนๆบนฝ่ ามือ ซ่ึงเป็ นรอยแผลจากการบาดเจบ็ ในคราว น้นั ถึงตอนน้ีเขายงั จาํ ไดช้ ดั เจนวา่ ตอนน้นั เส่ินซิ่วฉิงกาํ ลงั จะลอบฆ่าเขา และท่าทางท่ีหลิน เซียนเหยยี นวงิ่ เขา้ มาขวางไว้ ความบา้ คลง่ั ที่คาดไมถ่ ึง จึงทาํ ใหเ้ ขาจาํ เธอไดอ้ ยา่ งลึกซ้ึง “ฉนั จะสืบใหช้ ดั เจน” นยั น์ตาของเขาคมลึก ในการลอบฆ่าคร้ังน้นั เขาใชว้ ธิ ี ตดั สินใหเ้ ธอไดจ้ าํ คุกตลอดชีวติ ถา้ ไมม่ ีคนช่วยเธอ เธอไม่ สามารถออกมาได้ สิ่งที่เกิดข้ึนวนั น้ี เห็นไดช้ ดั วา่ เป็ นแคก่ ารเริ่มตน้ เธอเป็ นกองหนา้ “สองคนน้ี อยา่ ใหอ้ อกไปแมแ้ ต่คนเดียว” “อืม” ปังปัง มีเสียงเคาะประตู ตามมาดว้ ยเสียงของฉินยา “พ่ีหลิน แฟชนั่ โชวเ์ ร่ิมแลว้ ถึงตาคุณข้ึนเวทีแลว้ ” ไมไ่ ดใ้ หเ้ ธอเดินแบบ แต่ใหข้ ้ึนปราศรัยในฐานะเจา้ ของงาน