กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม2

จินจ่ิงหา้ วเงียบ หลินซินเหยยี นยง่ิ อยไู่ ม่เป็ นสุข “เป็ นเพราะเสี่ยวลยุ่ ใช่ไหมคะ? เธอไม่มีพอ่ ต้งั แต่ยงั เลก็ เป็ นไป ไดท้ ี่จะจาํ คุณผดิ ไป คุณอยา่ ถือสาเลยนะคะ ตอ่ ไปฉนั …” “คืนน้นั เธอไม่ไดเ้ สียตวั ?” คาํ พดู ที่จู่ ๆ ก็พดู ออกมา ทาํ ใหเ้ ธอไมเ่ ขา้ ใจ เธอมองเขาอยา่ งวา่ งเปลา่ อยหู่ ลายวนิ าที “คุณกาํ ลงั พดู ถึง…” สมองของเธอเกิดความตึงเครียดและดูเหมือนเธอจะเขา้ ใจส่ิงที่เขากาํ ลงั พดู ถึงแลว้ ตอนที่เธอหมดสติไปแลว้ ต่ืนข้ึนมา เส้ือของเธอถกู ถอดออกกระดุมกางเกงกถ็ กู ปลด สิ่งเดียวที่เธอแน่ใจกค็ ือเธอยงั ไม่ไดเ้ สียตวั แตต่ อนที่เธอหมดสติอยนู่ ้นั เหอรุ่ยเจ๋อทาํ อะไรเธอ เธอไม่รู้เลย เธอมองไปท่ีดวงตาของจงจิ่งหา้ วโดยไม่หลบเลี่ยงหรือซ่อน และพดู อยา่ งใจเยน็ “ฉนั ไมร่ ู้วา่ เขา ทาํ อะไรฉนั บา้ ง แตส่ ิ่งเดียวท่ีฉนั มนั่ ใจก็คือ เขาไมไ่ ดท้ าํ อะไรฉนั ” จะพดู ใหถ้ กู คือไม่ใช่ไมท่ าํ แตต่ อนท่ีเหอรุ่ยเจ๋อกาํ ลงั จะทาํ เธอต่ืนข้ึนมาพอดี ถา้ หากเธอต่ืนข้ึนมาชา้ กวา่ น้ีสกั หน่อย เธอก็ไม่รู้เหมือนกนั วา่ ผลจะเป็ นอยา่ งไร เธอหลุบสายตาเบาๆ และมีน้าํ ตาผดุ ข้ึนที่ขอบตา “ขอโทษคะ่ ” จงจ่ิงหา้ วคิดถึงคลิปที่เธอถูกถอดเส้ือผา้ ออก เลือดกพ็ งุ่ ไหลไปท่ีจิตใจของเขา “ขอโทษทาํ ไม?”

“ฉนั ไม่รู้” เธอไมร่ ู้จริงๆ ในหวั เธอสบั สนไปหมด เธอไม่รู้วา่ ทาํ ไมตวั เองจะตอ้ งพดู คาํ น้ีออกไป ทาํ ไมจะตอ้ งขอโทษเขา เธอยน่ื มือไปผลกั เขา จงจิ่งหา้ วนอกจากจะไมป่ ลอ่ ยแลว้ เขากลบั ควา้ หวั เธอไวแ้ ลว้ จูบเธอที่ริม ฝี ปาก เมื่อริมฝี ปากของเธออยใู่ นปาก สมองของหลินซินเหยยี นกเ็ หมือนถูกระเบิดและกลบั ตาลปัตร เธอใชแ้ รงผลกั จงจิ่งหา้ ว “ทาํ ไมจู่ ๆ คุณกถ็ ามเร่ืองน้ี?” เขารู้อยา่ งน้นั เหรอวา่ คืนน้นั เกิดอะไรข้ึน? ซ่ึงแมแ้ ตเ่ ธอยงั ไม่รู้เลยวา่ เกิดอะไรข้ึน? จงจ่ิงหา้ วไมต่ อบเธอแต่จบั หวั เธอไวอ้ ีกคร้ังแลว้ ประกบปากจูบริมฝี ปากเธอ หลินซินเหยยี น อยากจะถามวา่ เกิดอะไรข้ึน เธอใชม้ ือท้งั สองขา้ งดนั ร่างแกร่งของเขา “อือ …คุณบอกฉนั สิ อือ….คุณ คุณรู้อะไรใช่ไหม?” การต่อตา้ นของเธอนาํ ไปสู่การจูบท่ีรุนแรงมากข้ึนจากเขา เขากดริมฝี ปากของเธออยา่ งด้ือร้ัน โดยไม่เวน้ ช่องวา่ งใหเ้ ธอไดร้ ับอากาศหายใจและบงั คบั ใหเ้ ธอสูญเสียความสามารถในการพดู ดงั น้นั เขาจึงทาํ ไดเ้ พยี งใหอ้ ากาศเขา้ ไปจากในปากของเขาเท่าน้นั พ้ืนที่แคบ ๆ แพชชนั่ ที่แผก่ ระจาย เขาเขยบิ ฝี เทา้ เขา้ มาใกล้ หลินซินเหยยี นถอยหลงั อยา่ งช่วยไม่ได้ และกระแทกกบั ประตูหอ้ งน้าํ และส่งเสียงดงั ป้ าหยแู ละจวงจ่ือจิ่นที่อยกู่ บั หลินลุ่ยซีในหอ้ งรับแขกไปท่ีหอ้ งน้าํ พร้อมกนั เพื่อไปดูพวกเขา และแทบจะทุกคนท่ีไปดูเขา้ ใจวา่ เกิดอะไรข้ึนขา้ งในน้นั

ป้ าหยหู วั เราะ “คนหนุ่มสาว” จวงจ่ือจิ่นกลบั ไมไ่ ดด้ ีใจเหมือนป้ าหยแู บบน้นั ไดแ้ ต่รู้สึกเศร้าใจ เธอหยบิ คสั ตาร์ดไขห่ น่ึงชอ้ นแลว้ ป้ อนเขา้ ไปในปากของหลินลุ่ยซี “หยา่ แลว้ ทาํ แบบน้ีไมค่ ่อย เหมาะเลย” “หยา่ ได้ กแ็ ต่งใหม่ไดน้ ะ” ป้ าหยรู ู้สึกแค่วา่ พวกเขาเหมาะสมกนั เธอไม่เคยเห็นจงจ่ิงหา้ วอดทนกบั ผหู้ ญิงคนไหนเท่าเธอมาก่อน โดยเฉพาะหลงั จากท่ีหลินซินเหยยี นไปแลว้ อารมณ์ของเขาในช่วงน้นั เหมือนกบั ฟ้ าฝนที่เอาแน่ เอานอนไม่ได้ คิดจะโกรธก็โกรธข้ึนมา เธอไม่เคยเห็นจงจ่ิงหา้ วระเบิดอารมณ์แบบน้ี จวงจ่ือจิ่นพดู อยา่ งเรียบเฉย “มนั ง่ายแบบน้นั ท่ีไหนกนั ” เดก็ สองคนน้ีคืออปุ สรรคที่ใหญ่ที่สุด เขาไมเ่ ชื่อวา่ คนอยา่ งจงจ่ิงหา้ วจะสามารถยอมรับเด็กสองคนน้ีได้ ไมใ่ ช่แคจ่ งจ่ิงหา้ ว แต่ผชู้ ายส่วนมากคงรับไม่ไดห้ รอก? ไมใ่ ช่วา่ ผหู้ ญิงจะสูญพนั ธุ์เสียหน่อยถึงจะตอ้ งหนั มาหาผหู้ ญิงที่มีลูกแลว้ ถึงสองคน ถา้ ใหพ้ ดู ตามจริง ถา้ หากวา่ ลูกชายของเธอยงั อยแู่ ลว้ ไปคบกบั ผหู้ ญิงท่ีมีลกู แลว้ ถึงสองคน เธอก็ คงไม่ไดส้ บายใจนกั แลว้ ไหนเลยกบั ครอบครัวอยา่ งตระกลู จงดว้ ยแลว้ มีแตจ่ ะยง่ิ ไม่เห็นดว้ ย ธุรกิจในครอบครัวพวกเขา ทรัพยส์ ินมากมาย จะยอมใหค้ นอื่นเขา้ มาไดอ้ ยา่ งไร

ความคิดท่ีไมเ่ ห็นดว้ ยของจวงจ่ือจ่ินอยใู่ นสายตาของป้ าหยู จากความไม่พอใจที่ตอนแรกจงจิ่ง หา้ วหยา่ กบั หลินซินเหยยี น กลายเป็ นอปุ สรรคในใจ “อยา่ กงั วลไปเลย สมยั น้ีไม่เป็ นไรแลว้ ” ป้ าหยคู ิดในใจวา่ รอใหห้ ลินซีเฉินดีข้ึนกวา่ น้ีก่อน เธอ จะพาเขาไปหาจงฉีเฟิ งและใหเ้ ขาดู และคิดดูวา่ เดก็ สองคนน้ีเป็ นของจงจิ่งหา้ วหรือไม่ ป้ าหยยู งั คงคิดวา่ เด็กสองคนน้ีเป็ นลกู ของจงจิ่งหา้ ว เห็นชดั ๆ วา่ หนา้ ตาเหมือนกบั จงจ่ิงหา้ ว ตอนเด็กๆ อยา่ งกบั แกะ เด๋ียวน้ีก็มี DNA อะไรนนั่ ไม่ใช่เหรอ ไปตรวจทีกไ็ ดผ้ ลท่ีชดั แจง้ แลว้ เธอไดย้ นิ มาวา่ สมยั น้ีใชเ้ พยี งเสน้ ผมกต็ รวจไดแ้ ลว้ ป้ าหยมู องไปทางหอ้ งน้าํ “คุณนายจดั การเร่ืองการแต่งงานของคุณชาย มนั ตอ้ งดีอยแู่ ลว้ ” จวงจื่อจิ่นไดย้ นิ เธอพดู แลว้ หนั ไปมองป้ าหยู ไม่พดู อะไรตอ่ และถอนหายใจเลก็ นอ้ ย ไม่ อยากจะพดู ถึงมนั อีก เธอกม้ หนา้ แลว้ ป้ อนไขใ่ หห้ ลินลุย่ ซีกินต่อ ในหอ้ งน้าํ หลินซินเหยยี นหายใจหอบ ใบหนา้ แดงก่าํ เธอแทบจะขาดอากาศหายใจตาย เธอทุบ ชายป่ าเถื่อนคนน้ีไมหยดุ แตด่ ูเหมือนเขาแทบจะไมข่ ยบั เลย หลินซินเหยยี นตดั สินใจอา้ ปากแลว้ กดั เขา จงจ่ิงหา้ วเจ็บและส่งเสียงฮึดฮดั ออกมาดว้ ยความเจ็บปวด เขาผอ่ นแรงลง หลินซินเหยยี นฉวย โอกาสผลกั ตวั เขาออก “น่ีอยใู่ นบา้ นนะคะ” และดา้ นนอกกม็ ีคนอยเู่ ตม็ ไปหมด หากใครรู้เขา้ ยงิ่ จะรู้สึกลาํ บากใจ จงจ่ิงหา้ วไม่ไดโ้ กรธที่โดนผลกั แต่กลบั มองมาที่เธอแลว้ ถาม “ถา้ ไม่ใช่ท่ีบา้ นกไ็ มเ่ ป็ นไรใช่ ไหม?” หลินซินเหยยี น “…”

“คุณ…” เธอพดู ไมอ่ อกอยนู่ านแลว้ จึงพดู ออกมา “น่าเกลียด” จงจ่ิงหา้ วยมิ้ เลก็ นอ้ ยแลว้ ยนื่ มือออกไปลบู ริมฝี ปากท่ีบวมแดงของเธอ “เธอรังเกียจมนั ท่ีไหน กนั ?” หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ผชู้ ายคนน้ีหนา้ ไม่อายขนาดน้นั ? หนา้ ตาล่ะ? หนา้ ตา? หนา้ น่ะไมต่ อ้ งรักษาหนา้ แลว้ เหรอ? เป็ นกยุ๊ รึไง? “ไม่เอาแลว้ ” หลินซินเหยยี น “…” เธอมองเขาดว้ ยความประหลาดใจ เขารู้ไดย้ งั ไงวา่ เธอคิดอะไรอย?ู่ เป็ นไปไดไ้ หมวา่ เขาเป็ นพยาธิตวั กลมในทอ้ งของเธอ? จงจิ่งหา้ วกระแอมและพดู จริงจงั “บนหนา้ เธอ มีคาํ สามคาํ โผล่ข้ึนมาชดั เจน” “อะไรนะ?” หลินซินเหยยี นถาม “อีตาบา้ ” เป็ นคร้ังแรกท่ีเธอเห็นเขาพดู คาํ หยาบออกมา หลินซินเหยยี นหลบตาและไมก่ ลา้ สบตาเขาตรงๆและปฏิเสธ “เปลา่ นะ”

เสียงของเธอเบามากและดูเหมือนเธอขาดความมน่ั ใจ เมื่อครู่เธอด่าเขาในใจแบบน้ีจริงๆ ตอนน้ีเองท่ีโทรศพั ทม์ ือถือขอจงจิ่งหา้ วที่อยใู่ นกระเป๋ าดงั ข้ึน ไมด่ ูจงจิ่งหา้ วก็พอเดาไดว้ า่ ใครโทรเขา้ มา คนที่ส่งคลิปวดิ ีโอมาแลว้ เขาไม่เป็ นฝ่ ายโทรกลบั ไป หาก่อน ตอนน้ีคงจะโกรธจนทนไมไ่ หวและตอ้ งโทรหาเขาเอง หลินซินเหยยี นเห็นเขาไม่รับสายจึงถาม “โทรศพั ทค์ ุณดงั อยไู่ มร่ ับสายเหรอคะ?” จงจ่ิงหา้ วค่อยๆ ยกมือข้ึนลูบใหป้ กคอเส้ือของเธอเรียบ “คุณออกไปก่อนนะ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ แลว้ หนั หลงั ดึงประตูแลว้ เปิ ดเพอื่ เดินออกไป นาทีที่ประตูหอ้ งน้าํ ถกู ปิ ดลงสีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วกเ็ คร่งขรึมทนั ที ไม่มีรอยยมิ้ หลงเหลืออยมู่ ี เพยี งความเยน็ ชาไมส่ ิ้นสุด ตอนที่ 127 ทาํ เรื่องเลวร้ายเกนิ ให้อภยั บา้ นตระกลู เหอ เหอรุ่ยหลินกล่ิงตวั ไปมาอยบู่ นเตียง นอนไม่หลบั เอาแต่จอ้ งมองโทรศพั ทเ์ ป็ นพกั ๆ เด๋ียวก็มอง อีกๆ แต่กย็ งั ไมม่ ีสายเรียกเขา้ หรือวา่ ขอ้ ความเขา้ มาเสียที สุดทา้ ยเธอกท็ นไม่ไหวลุกข้ึนมานง่ั แลว้ หยบิ โทรศพั ทม์ ือถือออกมา คิดไปคิดมาแลว้ กท็ นไมไ่ ด้ จึงกดโทรออก เธอกาํ โทรศพั ทแ์ ละมือสนั่ ไมห่ ยดุ ท้งั ประหม่าและต่ืนเตน้

วนั น้นั เธอติดกลอ้ งวงจรปิ ดไวใ้ นหอ้ งรับรองซ่ึงไม่มีใครรู้แมแ้ ตเ่ หอรุ่ยเจ๋อ ตอนน้ีสิ่งน้ีคือจุดออ่ นเดียวท่ีเธอจะเอามาขจู่ งจ่ิงหา้ วได้ ถา้ หากแคร์หลินซินเหยยี นก็คงไมส่ ามารถทนดูหลินซินเหยยี นถูกถอดเส้ือผา้ และกลายเป็ น คลิปโด่งดงั บนโลกอินเทอร์เน็ตแบบน้นั ได้ จงจ่ิงหา้ วจอ้ งไปที่โทรศพั ท์ ใชน้ ิ้วถูหนา้ จอและเมื่อกาํ ลงั จะตดั การเชื่อมตอ่ เขากก็ ดป่ ุมตอบรับ “อะหา้ ว” เหอรุ่ยหลินพดู ข้ึนดว้ ยความดีใจ เธอคิดวา่ จงจ่ิงหา้ วจะไมร่ ับสายเธอแลว้ จงจ่ิงหา้ วไม่ตอบสนองใดๆ อารมณ์ของเธอไมส่ ามารถกระตุน้ อารมณ์ของเขาไดเ้ ลย เหอรุ่ยหลินค่อยๆ เงียบลงไป มือของเธอจบั ผา้ ห่มกาํ แน่นและคลายออกซ้าํ ๆ หลายคร้ังก่อนที่ เธอจะพดู “คุณไดร้ ับคลิปวดิ ีโอแลว้ ใช่ไหม? เยย่ี มใช่ไหม?” จงจิ่งหา้ วหรี่ตาลงและพายทุ ้งั หมดก็เงียบ “เรามาเจอกนั ดีกวา่ ฉนั จองหอ้ งไวท้ ี่โรงแรมซ่างหวงฉนั จะรอคุณอยทู่ ี่หอ้ งเบอร์ 108 คุณจะไม่ มากไ็ ด้ แตฉ่ นั รับรองไดว้ า่ คลิปที่หลินซินเหยยี นถูกถอดเส้ือผา้ จะกระจายวอ่ นอินเทอร์เน็ต ตก เป็ นเป้ าลามกอนาจารของผชู้ ายทุกหวั ระแหง” พดู จบเธอกว็ างสายและใจเตน้ ตบุ ๆ ไมห่ ยดุ เธอประหมา่ มาก แต่เม่ือคิดวา่ อยากจะเจอเขาก็ยง่ิ ตื่นเตน้ มาก เธอลุกข้ึนจากเตียงใหญ่รกๆ วงิ่ ไปท่ีตเู้ ส้ือผา้ ดว้ ยเทา้ เปล่า และเริ่มมองหาเส้ือผา้ ท่ีจะใส่ในคืนน้ี

กระโปรงและชุดสูทราคาแพงเตม็ ตู้ ตอนน้ีไม่มีชุดไหนที่เหมาะกบั เธอเลย และไมม่ ีความรู้สึก วา่ มนั สวยพอ แต่จะไปซ้ือตอนน้ีกไ็ มท่ นั แลว้ จึงทาํ ไดเ้ พียงหยบิ พวกมนั ออกมาแลว้ ลองทีละชุด เธอดูต่ืนเตน้ ในตอนน้ี ราวกบั เดก็ สาวท่ีกาํ ลงั มีความรัก เพราะเธอตอ้ งการพบชายท่ีเธอชื่นชมมา นาน อยากสวยข้ึน และนาํ เสนอรูปลกั ษณ์ท่ีสวยงามท่ีสุดของเธอต่อหนา้ เขา ทาํ ใหเ้ ขาท่ึงและทาํ ใหเ้ ขาตกหลุมรักตวั เอง เธอเฝ้ าปรารถนาวา่ จงจ่ิงหา้ วจะรักเธอ หลินซินเหยยี นออกมาจากหอ้ งน้าํ แลว้ ป้ าหยทู กั เธออยา่ งกระตือรือร้นดว้ ยสีหนา้ แบบฉนั รู้นะ วา่ เมื่อก้ีพวกเธอไปทาํ อะไรกนั น่ะ แบบน้นั หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ดว้ ยความเขินอายแลว้ แกต้ วั “ฉนั ไปดูเส่ียวซีค่ะ” พดู จบก็เดินเขา้ หอ้ งไป เธอทนไม่ไดก้ บั สายตาที่ร้อนแรงแบบน้นั ของป้ าหยู “ไดเ้ วลากินขา้ วแลว้ นะ” ป้ าหยเู รียกเธอ หลินซินเหยยี นแกลง้ ทาํ เป็ นไมไ่ ดย้ นิ แลว้ เดินเขา้ หอ้ งไป ถึงเวลากินขา้ วเธอจึงเดินออกมา มี‘แด๊ดด้ี’แลว้ แมแ้ ตห่ ลินซินเหยยี นเธอก็ไมต่ อ้ งการแลว้ ตอนกินขา้ ว ตวั เองเป็ นคนวง่ิ ไปนงั่ ขา้ งจงจิ่งหา้ ว “หนูจะนง่ั กบั แด๊ดด้ีค่ะ” จวงจื่อจิ่นเขา้ ไปอุม้ เธอ “หนูนง่ั กบั ยายนะจ๊ะ”

เธอกลวั วา่ นานไป ยยั เด็กนอ้ ยจะยงิ่ แยกกบั จงจ่ิงหา้ ว น่ีไม่ใช่เรื่องที่ดี ที่สุดแลว้ จงจิ่งหา้ วไม่ใช่พอ่ ของเธอ “ไม่เอา หนูจะนงั่ กบั แด๊ดด้”ี พดู แลว้ เธอก็เธอจบั แขนของจงจิ่งหา้ วและกอดไวแ้ น่น ใครกม็ าพรากเธอไปจากพอ่ ไมไ่ ด้ “เส่ียวลยุ่ …” “ใหเ้ ธอนงั่ กบั ผมเถอะครับ” จงจ่ิงหา้ วพดู อยา่ งเรียบเฉย จวงจ่ือจิ่นลงั เลครู่หน่ึง “เด็กคนน้ียงั ไม่รู้เร่ืองรู้ราว คุณอยา่ ถือสาเลยนะคะ” “ผมไมถ่ ือ” จงจิ่งหา้ วใหเ้ ธอนง่ั “อยทู่ ่ีน่ีไม่ตอ้ งเกรงใจ ทาํ ตวั เหมือนอยบู่ า้ น เร่ืองก่อนหนา้ ที่หยา่ กบั หลินซินเหยยี น คงทาํ ใหค้ ุณไมพ่ อใจใช่ไหมครับ?” จวงจื่อจิ่นมีทศั นคติแบบกลางๆ ต่อเขาอยแู่ ลว้ เรื่องน้ีจงจ่ิงหา้ วก็รู้สึกได้ จวงจื่อจิ่นไมไ่ ดป้ ิ ดบงั ทุกคนรู้ดี “คุณกบั เหยยี นเหยยี นหยา่ กนั แลว้ ตามหลกั แลว้ กไ็ ม่ควรจะมา รบกวนคุณอีก…” “เก่ียวกบั เร่ืองหยา่ ผมคิดวา่ คุณคงเขา้ ใจผดิ ” จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดร้ ีบร้อนท่ีจะอธิบาย เขาเปิ ดปากโดย ไมร่ ีบร้อนใด ๆ “ผมกบั …” สายตาเขามองไปทางหลินซินเหยยี น “ผมกบั หลินซินเหยยี นไม่ไดจ้ ดทะเบียนกนั ดงั น้นั จึงยงั ไม่ไดถ้ ือวา่ หยา่ ” “อะไรนะ?” จวงจื่อจิ่นหนั ไปมองลูกสาวดว้ ยความประหลาดใจแลว้ ถาม “จริงหรือเปล่า?” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ อยา่ งจริงใจ

จวงจ่ือจิ่นรู้สึกวา่ ไมน่ ่าเช่ือ เธอเขา้ ใจมาตลอดวา่ หลินซินเหยยี นกบั จงจ่ิงหา้ วไมเ่ กี่ยวขอ้ งกนั แลว้ “ดงั น้นั ในนามเรายงั เป็ นสามีภรรยากนั อย”ู่ ขอ้ ความนยั กาํ ลงั บอกจวงจ่ือจ่ินวา่ มนั ถกู ตอ้ ง สมเหตุสมผล และถกู กฎหมายสาํ หรับหลินซินเหยยี นท่ีจะอยทู่ ี่น่ีตอนน้ี “หยู คืนน้ีป้ าจดั การใหด้ ว้ ย ผมจะธุระตอ้ งออกไปขา้ งนอก” หมายความวา่ เขาจะไมอ่ ยกู่ ินขา้ ว เยน็ ท่ีบา้ น เพยี งแคไ่ มอ่ ยากจะใหจ้ วงจื่อจิ่นอยทู่ ่ีบา้ นน้ีอยา่ งร้อนใจ ดงั น้นั จึงไดบ้ อกเธอเร่ืองน้ี “คุณไม่อยกู่ ินขา้ วเหรอคะ?” หลินซินเหยยี นเป็ นคนถาม สามเสร็จเธอกร็ ู้สึกเสียใจภายหลงั เห็นชดั ๆ วา่ ยงุ่ ไมเ่ ขา้ เร่ือง เขายมิ้ เลก็ นอ้ ยและตอบรับ อือ เบาๆ “มีธุระตอ้ งจดั การ เธออยหู่ อ้ งเดิมท่ีเธอเคยอยู่ เส่ียวซีอยใู่ น น้นั พอดี แบบน้ีเธอจะไดด้ ูแลเขาไดส้ ะดวก” เขาจดั การไดด้ ีมาก หลินซินเหยยี นรู้สึกซาบซ้ึงใจมาก เธอพยกั หนา้ แลว้ พดู อีกคร้ัง “ขอบคุณ คะ่ ” “เราเป็ นสามีภรรยากนั ไม่ตอ้ งเกรงใจฉนั ขนาดน้นั หรอก” คาํ พดู ที่พดู ออกมาน้นั เขาเนน้ น้าํ เสียง เหมือนกบั การพดู กบั หลินซินเหยยี นกเ็ ท่ากบั การพดู กบั จวงจื่อจิ่น ใหพ้ วกเธอเขา้ ใจวา่ ตอนน้ีเขากบั หลินซินเหยยี นเป็ นอะไรกนั จงจ่ิงหา้ วลกุ ข้ึน หลินลุย่ ซีกอดแขนของเขาไมป่ ล่อย “แดด๊ ด้ีจะไปไหนคะ หนูไปดว้ ยไดไ้ หม?” เธอกะพริบตาและแหงนหนา้ จงจ่ิงหา้ วบีบจมกู เลก็ ๆ ของเธอและปฏิเสธ “ไมไ่ ดจ้ ะ้ ” “ทาํ ไมคะ?” หลินล่ยุ ซีถามดว้ ยความผดิ หวงั เธออยากไปกบั พอ่ ดว้ ย หากเขาออกไปแลว้ ไม่กลบั มาอีกจะทาํ ยงั ไง?

แบบน้นั เธอกไ็ มม่ ีพอ่ แลว้ สิ ไม่ได้ เธอจะปล่อยพอ่ ไปง่ายๆ ไม่ได้ จงจ่ิงหา้ วเกล้ียกล่อมเธออยา่ งอดทน “หนูอยากใหฉ้ นั ชอบหนูไหม?” หลินล่ยุ ซีพยกั หนา้ อยา่ งไม่ลงั เล “อยากค่ะ” “อยา่ งน้นั กต็ อ้ งเชื่อฟังท่ีฉนั พดู ฉนั ถึงจะชอบหนู ถูกไหมจ๊ะ?” “ถูกคะ่ ” “ดงั น้นั ตอนน้ีหนูตอ้ งเป็ นเด็กดีและรอฉนั อยทู่ ่ีบา้ น” หลินล่ยุ ซีไม่เตม็ ใจอยบู่ า้ งแต่กย็ งั พยกั หนา้ “ไดค้ ะ่ ง้นั แด๊ดด้ีก็กลบั เร็วหน่อยนะคะ” หากเธอไม่เชื่อฟัง เธอกลวั วา่ พอ่ จะไมช่ อบเธอ จงจ่ิงหา้ วข้ึนไปเปลี่ยนเส้ือผา้ เส้ือผา้ ท่ีเขาใส่อยถู่ ูกหลินล่ยุ ซีทาํ เปี ยกไปท้งั ตวั แลว้ ตอนที่ไปลา้ ง หนา้ ในหอ้ งน้าํ มนั เหนอะหนะไม่สบายตวั เขาสวมสูทสีดาํ ท้งั ตวั และทาํ ผมดูกระฉบั กระเฉง ภายใตแ้ สงไฟ เขาเป็ นคนกลา้ หาญ หลอ่ เหลา และสะดุดตามาก เพียงแตด่ ว้ ยท่าทางเยน็ ชาของเขาทาํ ใหร้ ู้สึกไมน่ ่าเขา้ ใกล้ หลินลยุ่ ซีตกตะลึงเม่ือเห็นชายคนน้นั เดินลงบนั ไดมา จวงจ่ือจิ่นป้ อนขา้ วเธอ แต่เธอลืมท่ีจะอา้ ปาก และเธอกจ็ อ้ งไปท่ีเขาดว้ ยดวงตาท่ีมีเป็ นประกาย “เสี่ยวล่ยุ ” จวงจื่อจิ่นเตือนเธอ หลินลุย่ ซีที่ไดส้ ติแลว้ อุทานออกมา “แดด๊ ด้ีหล่อจงั ”

พอ่ ของเธอหลอ่ ท่ีสุด จวงจื่อจิ่นเรียกไดว้ า่ ตกใจกลวั กบั เด็กคนน้ีมาก ตวั แค่น้ีกก็ ลายเป็ นพวกบา้ ผชู้ ายแลว้ ? จงจ่ิงหา้ วเดินไปที่ทางเขา้ หลินลุ่ยซีกเ็ ล่ือนเกา้ อ้ีและวง่ิ ไปยนื อยไู่ มไ่ กลจากเขามองที่เขาและ ถาม “แด๊ดด้ีคะ แด๊ดด้ีจะกลบั มาไหมคะ? จะทิ้งพวกเราไปไหม ไม่ตอ้ งการพวกเราแลว้ รึเปล่า?” เพราะหลินซีเฉินบอกเธอวา่ พอ่ ไม่ตอ้ งการพวกเธอแลว้ เธอกลวั พอ่ เดินออกจากประตนู ้ีไปแลว้ จะไม่กลบั มาอีก ทิ้งเธอและพ่ชี ายและแมเ่ ธออีกคร้ัง ขอบตาเธอแดงน้าํ เสียงแหบพร่า “อยา่ ทิ้งพวกเรานะ” เธอกลวั กลวั ที่สุด เธอไมอ่ ยากจากแด๊ดด้ีไป เม่ือสบตาเลก็ ๆ ท่ีไมส่ บายใจของเธอจงจิ่งหา้ วเดินไปแตะหวั เธอแลว้ พดู อยา่ งหนกั แน่น“ไมท่ ิ้ง หรอก”ตอนท่ี เด็กนอ้ ยดีใจและยมิ้ แฉ่ง “จุ๊บๆ” เธอเขยง่ เทา้ และเหยยี ดมือออกเพอ่ื โอบกอดเขาเพอื่ หอม จงจ่ิงหา้ วใหค้ วามร่วมมือดว้ ยการกม้ ตวั ลง และหลินล่ยุ ซีกอดคอและหอมเขา น้าํ ลายสมั ผสั ใบหนา้ ของเขา และเมลด็ ขา้ วท่ีเธอไม่ไดก้ ลืนเขา้ ไป จงจิ่งหา้ ว “…” เขาคิดในใจวา่ ชาติที่แลว้ เขาตอ้ งทาํ เรื่องท่ีมนั ร้ายแรงเกินใหอ้ ภยั มาแน่นอน ดงั น้นั ในชาติน้ีพระ เจา้ จึงไดส้ ่งหลินซินเหยยี นมาอยขู่ า้ งกายเขาพร้อมกบั เด็กผสี องคนน้ี เพ่อื ลงโทษเขาโดยเฉพาะ

ตอนท่ี 128 ของขวญั ชิ้นใหญ่ หลินซินเหยยี นเอาทิชชู่เปี ยกแลว้ ยน่ื ใหเ้ ขา จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดร้ ับไป แตจ่ อ้ งที่เธออยา่ งแผว่ เบา ลกู สาวเธอเป็ นคนทาํ ร้ายเขา เธอไมค่ วรจะชดใชง้ ้นั เหรอ? หลินซินเหยยี นอ่านแววตาเขาออก ตอนที่เธอยนื่ มือออกไปเช็ดหนา้ ใหเ้ ขา หลินลุย่ ซีดึงชุดของ เธอ “หมา่ มี๊คะ ใหห้ นู หนูจะเช็ดใหแ้ ด๊ดด้”ี จงจิ่งหา้ ว “…” หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ มองดูลูกสาว ดวงตาเลก็ ๆ ของเธอเตม็ ไปดว้ ยความปรารถนาและร้อง ขอ หลินลุ่ยซีควา้ เส้ือผา้ ของเธอและทาํ ตวั เหมือนเดก็ นอ้ ย “แดด๊ ด้ีใหห้ นู หนูเช็ดใหแ้ ด๊ดด้ีไดไ้ หม?” หลินซินเหยยี นไม่สามารถปฏิเสธได้ ในระหวา่ งที่หลินซินเหยยี นจะส่งทิชชูใหล้ กู สาวเธอ จง จิ่งหา้ วก็แยง่ ไปก่อนแลว้ เช็ดหนา้ ตวั เอง หลินซินเหยยี น “…” เธอแอบบ่น “ลกู สาวช้นั ไม่ใช่ปี ศาจนะ” “กเ็ กือบแลว้ ละ่ ” จงจ่ิงหา้ วเช็ดหนา้ แลว้ ส่งทิชชูใหห้ ลินซินเหยยี น “ฉนั ไปนะ” หลินลยุ่ ซีขมวดคิ้วในใจคิดวา่ ท่ีพวกเขาคุยกนั หมายความวา่ ยงั ไง จนประตูบา้ นปิ ดไปเธอก็ยงั ไมเ่ ขา้ ใจ แลว้ แหงนหนา้ ข้ึนมองหลินซินเหยยี น “หมา่ ม๊ีคะ ใครคือปี ศาจคะ?”

“ไมม่ ีใครจะ้ ไปกินขา้ วกนั ” หลินซินเหยยี นอุม้ เธอไปท่ีเกา้ อ้ีใหม่ “เป็ นเด็กดีแลว้ เช่ือฟังคุณยาย ดว้ ยนะ” หลินลุ่ยซีหนั ศีรษะและเหลือบมองไปยงั ประตูท่ีปิ ดอยู่ คิดวา่ เมื่อไรพอ่ จะกลบั มา จวงจ่ือจิ่นป้ อนขา้ วเธอ แต่เธอก็ไมส่ นใจที่จะกิน ใจของเธอเอาแตค่ ิดถึงจงจ่ิงหา้ ว หลินซินเหยยี นมองดูลกู สาวเป็ นแบบน้ีแลว้ ไดแ้ ตถ่ อนหายใจยาว จะทาํ ยงั ไงกบั เด็กคนน้ีด?ี เฮอ้ ในช่วงน้ีเธอก็ไมส่ ามารถจะพาหลินลุ่ยซีออกไปไมใ่ หต้ ิดต่อกบั จงจ่ิงหา้ วได้ ความปลอดภยั ของพวกเขาสาํ คญั ท่ีสุด ทาํ ไดเ้ พยี งทาํ ไปคิดไปทีละข้นั หลินซินเหยยี นตกั อาหารไปใหล้ กู ชาย เธอใชม้ ือหน่ึงถือถาดส่วนอีกมือเอ้ือมไปผลกั ประตู หลินซีเฉินยนื อยทู่ ี่หนา้ ตา่ งจบั ผา้ มา่ นยนื ดูจงจิ่งหา้ วขบั รถออกไป “ลูกดูอะไรอย?ู่ ” หลินซินเหยยี นเดินเขา้ ไป หลินซีเฉินรีบปิ ดผา้ ม่านแลว้ ส่ายหนา้ “ไมไ่ ดด้ ูอะไรครับ แค่อยใู่ นหอ้ งจนเบื่อเลยดูขา้ งนอกแค่ น้นั ” “อยากออกกอ็ อกไปสิจะ๊ หนา้ หายบวมเยอะแลว้ ไม่มีใครดูออกแลว้ ” พดู แลว้ เธอกน็ าํ อาหาร วางไวบ้ นโตะ๊ หลินซีเฉินเดินเขา้ มา ปี นข้ึนเกา้ อ้ีแลว้ นง่ั ลง “ไมไ่ ด้ น่าเกลียดมาก ใหใ้ ครเห็นไมไ่ ด”้ หลินซีเฉินยงั เด็กและรักษาหนา้ ตาเป็ นท่ีสุด หลินซินเหยยี นวางนมไวต้ รงหนา้ เขา “อยากกินอะไร พรุ่งน้ี แมจ่ ะทาํ ใหก้ ินนะ” หลินซีเฉินส่ายหนา้ แลว้ หลุบสายตา และยดั ขา้ วเขา้ ปากของเขา ดูหดหู่เลก็ นอ้ ย

หลินซินเหยยี นเขา้ ไปกอดเขา้ แลว้ พดู อยา่ งเจบ็ ปวด “เส่ียวซี เป็ นอะไรไป? เจ็บแผลที่หวั เหรอ ลูก?” “ไมใ่ ช่” เขาอารมณ์ไม่ดีไมใ่ ช่เพราะเจ็บ แตเ่ ป็ นเพราะหลินลุ่ยซีเรียกคนไร้หวั ใจคนน้นั วา่ พอ่ เขาไมไ่ ดเ้ ล้ียงพวกเขามา ทาํ ไมถึงไปเรียกเขาวา่ พอ่ ? เขากาํ ลงั ถือตะเกียบ แต่เม่ือหลินลุ่ยซีเรียกจงจิ่งหา้ ววา่ พอ่ เขากร็ ู้สึกอึดอดั เลก็ นอ้ ย “ง้นั เป็ นอะไรลกู ?” หลินซินเหยยี นกม้ ลงดูลูกชาย “ไมเ่ ป็ นไรครับ ก็แคเ่ จ็บแผลแลว้ อารมณ์เสีย” หลินซินเหยยี นกม้ ลงจูบหวั ของเขา “ขอโทษนะลูก แม่ไมไ่ ดป้ กป้ องลูกใหด้ ”ี “เร่ืองน้ีไม่เก่ียวกบั แม”่ เพอ่ื ป้ องกนั ไมใ่ หห้ ลินซินเหยยี นเป็ นกงั วลหลินซีเฉินไดร้ ะงบั อารมณ์ และเริ่มกินขา้ วคาํ โต รถของจงจ่ิงหา้ วจอดที่หนา้ โรงแรมซ่างหวง เขานง่ั อยใู่ นรถและดูคลิปที่หลินซินเหยยี นถูกถอดเส้ือ เป็ นคลิปท่ีไมม่ ีเสียงมีแตภ่ าพ เห็นได้ ชดั เจนวา่ ระหวา่ งท่ีเหอรุ่ยเจ๋อสมั ผสั เธอ เขาพดู อะไรบางอยา่ ง แต่เขาไม่ทนั ไดส้ งั เกตสิ่งน้นั เขา มวั แต่สนใจมือของเหอรุ่ยเจ๋อและมุมหางตาเขาก็กระตกุ ภาพมาถึงตอนที่เหอรุ่ยเจ๋อเร่ิมปลดกระดุมกางเกงของหลินซินเหยยี นก็จบลงพอดี เขาปิ ดคลิปน้นั แลว้ โทรหากวนจิ้ง เม่ือรับสายกวนจิ้งรีบพดู ข้ึน “เหอรุ่ยสิงโทรหาผมแลว้ คาดวา่ อยากจะเจอคุณ ผมไม่ไดร้ ับ ผม คิดวา่ เขาคงไมย่ อมแพ”้

หากเร่ืองน้ีไม่ถูกจดั การใหด้ ี ชื่อเสียงของตระกลู เหอคงป่ นป้ี รากฐานเก่าแก่กวา่ ศตวรรษของ ครอบครัวตอ้ งพงั ทลายลงดว้ ยเหตุน้ี ไมร่ ้อนใจสิแปลก “นายหาผชู้ ายคนหน่ึงส่งมาท่ีโรงแรมซ่างหวง” ดว้ ยคาํ พดู ท่ีจบั ตน้ ชนปลายไม่ถกู ทาํ ใหก้ วนจิ้งสบั สน กวนจิ้ง “…” อะไรกนั เน่ีย? เขานิ่งอยนู่ าน “อะ…เอาผชู้ ายแบบไหนครับ?” หล่อหรือตลก? สูงหรืออว้ น? สาํ คญั คือเขาจะเอาผชู้ ายไปทาํ อะไร? ไม่ไดม้ ีรสนิยมพิเศษเสียหน่อย จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดอ้ ธิบาย แค่ทิ้งทา้ ย “ใหเ้ วลานายคร่ึงชวั่ โมง” พดู จบจงจ่ิงหา้ วก็วางสายแลว้ เปิ ดประตูลงจากรถแลว้ เดินเขา้ ไปในโรงแรม เหอรุ่ยหลินถึงก่อนนานแลว้ เหอเหวนิ หวยไม่ใหเ้ ธอออกจากบา้ น เธอฉวยโอกาสช่วงที่ไม่มี ใครอยใู่ นหอ้ งรับแขกแอบหนีออกมา เธอไม่เพยี งแตจ่ ะอยากเจอจงจ่ิงหา้ ว ยงั อยากจะไดค้ วามเช่ือมนั่ จากเหอเหวนิ หวย โอกาสคร้ังน้ี จะตอ้ งจบั ใหอ้ ยหู่ มดั บางทีเธออาจจะมีโอกาสทาํ ใหเ้ หอเหวนิ หวยไดต้ าสวา่ งวา่ เธอกม็ ี ความสามารถ ตระกลู เหอไมไ่ ดม้ ีแคเ่ หอรุ่ยสิงคนเดียวที่มีความสามารถ

เธอดื่มเหลา้ ยอ้ มใจเพื่อใหเ้ ธอใจเยน็ จึงหนา้ แดงเลก็ นอ้ ย ต๊ิงต่อง… เสียงออดประตูหอ้ งดงั ข้ึน เหอรุ่ยหลินต่ืนเตน้ เธอรีบลกุ ข้ึนแลว้ เดินไปส่องกระจกดูความ เรียบร้อยวา่ เส้ือผา้ ที่เธอใชใ้ จเลือกมาน้นั เรียบร้อยดีหรือไม่ หนา้ ท่ีต้งั ใจแตง่ มีเลอะอะไรหรือ เปลา่ เธอยมิ้ ใหต้ วั เองในกระจก ปากแดงฟันขาว เธอดูมีเสน่ห์และสวยสมบูรณ์แบบ ไม่มีอะไรท่ีไม่เขา้ ที่เขา้ ทางเธอจึงเดินไปเปิ ดประตู ผชู้ ายท่ียนื อยทู่ ่ีหนา้ ประตู สูงและหลอ่ เหลา นยั นต์ าเยน็ ชาในขณะน้นั มองเธอราวกบั กาํ ลงั มอง คนแปลกหนา้ โดยไมม่ ีความอบอนุ่ เลย หวั ใจของเหอรุ่ยหลินเหมือนถูกเขม็ ทิ่มแทงและรู้สึกเจบ็ แปลบ เธอเกบ็ อารมณ์แลว้ หนั ขา้ ง “เขา้ มาสิ” จงจ่ิงหา้ วลว้ งกระเป๋ าของเขาดว้ ยมือท้งั สองและดูไมเ่ กะกะ เขาเดินเขา้ ไปขา้ งใน เหอรุ่ยหลินปิ ด ประตู หนั กลบั มามองที่ร่างท่ีดึงดูดใจเธอ สมองของเธอวา่ งเปล่าครู่หน่ึง เธอรีบไปขา้ งหนา้ และ กอดเขาจากดา้ นหลงั “อะหา้ ว” หนา้ ของเธอแนบลงไปกบั แผน่ หลงั กวา้ งของเขา มนั แขง็ แรงและเร่าร้อน ลมหายใจของเขาติดอยทู่ ่ีปลายจมูก มนั หอมและเยน็ ยะเยอื ก จงจ่ิงหา้ วแกะมือของเธอออกอยา่ งไม่ไยดีแลว้ พดู อยา่ งเยน็ ชา “มีอะไรกพ็ ดู มา ฉนั ไม่ชอบ ผหู้ ญิงท่ีถวายตวั แบบน้ี” เหอรุ่ยหลินไม่มีกาํ ลงั พอท่ีจะมอง จงจิ่งหา้ วจึงปัดมือเธอออกอยา่ งง่ายดาย

เธอยนื ตวั สน่ั เมื่อมองไปที่จงจิ่งหา้ ว “ง้นั หลินซินเหยยี นล่ะ? เธอบริสุทธ์ิกวา่ ฉนั สูงส่งกวา่ ฉนั เหรอ?” เธอนงั่ บนเตียงแลว้ หวั เราะออกมา “อยา่ งน้นั ฉนั ก็ยกความบริสุทธ์ิใหค้ ุณ เธอล่ะมีอะไรใหค้ ุณ? ลกู ที่ไมไ่ ดม้ ีความเก่ียวขอ้ งกบั คุณทางสายเลือดง้นั เหรอ?” เธอหวั เราะค่อนแคะ “ทาํ ไม คุณเตรียมจะเป็ นพอ่ เล้ียงใหล้ กู คนอื่นง้นั เหรอ?” จงจ่ิงหา้ วไม่ไดโ้ กรธ เร่ืองพวกน้ีเขารู้ก่อนแลว้ เขายน่ื มือไปหยบิ แกว้ ไวนบ์ นโตะ๊ แลว้ แกวง่ มนั ไปมา ของเหลวสีเลือดในแกว้ แกวง่ ไปมาตาม การเคลื่อนไหวของเขา เขาวางมนั ไวท้ ่ีปลายจมูกแลว้ ดมเบาๆ มีกล่ินหอมออ่ นๆ และสง่างาม ไมม่ ีกลิ่นแอลกอฮอลแ์ รง “ไวนน์ ่ีไม่เหมาะกบั เธอ” เหอรุ่ยหลินเดินเขา้ มาและวางแขยบนไหล่เขา “แลว้ ฉนั เหมาะกบั อะไรล่ะ?” จงจ่ิงหา้ วไมต่ อบเธอเพียงแคย่ มิ้ เบา ๆ บงั เอิญมากที่เวลาน้ีเองที่เสียงเคาะประตูดงั ข้ึน เธอเงยหนา้ มองจงจิ่งหา้ ว“น่ีอะไร?” “ใหเ้ ธอ ไปดูกร็ ู้เอง” เหอรุ่ยหลินปล้ืมปี ติ “คุณใหข้ องขวญั ฉนั เหรอ?” จงจ่ิงหา้ วเอ้ือมมือไปจบั ผมของเธอและยมิ้ เบา ๆ “เธอมีของขวญั ใหฉ้ นั ฉนั ก็ควรจะมีตอบแทน เธอไมใ่ ช่เหรอ?” เหอรุ่ยหลินสีหนา้ ซีดเผอื ดทนั ใด “คุณ คุณหมายความวา่ ไง?” จงจ่ิงหา้ วทดั ผมที่ดา้ นหลงั หูของเธอ ดึงมือของเขาแลว้ ยมิ้ “กลวั อะไรกนั เธอยมิ้ สิถึงจะดูดี”

ตอนที่ 129 ส่งให้ตระกลู เหอชุดหนึง่ เห็นไดช้ ดั วา่ เขากาํ ลงั ยมิ้ แต่ในสายตาของเขา มนั ทาํ ใหค้ นรู้สึกขนลุก เหอรุ่ยหลินถอยหลงั และออกห่างจากเขา น่ีเป็ นคร้ังแรกที่เธออยากถอยห่างจากเขา ในเวลาน้ีเสียงเคาะประตหู อ้ งก็ดงั ข้ึนอีกคร้ังพร้อมกบั เสียงบริกร “มีใครอยไู่ หมครับ? ผมนาํ ไวนม์ าส่งครับ” เม่ือไดย้ นิ วา่ เขานาํ ไวนม์ าส่ง เหอรุ่ยหลินกถ็ อนหายใจโดยไมร่ ู้ตวั เธอมองไปท่ีประตู “ไวน์ท่ี ฉนั ตอ้ งการมาแลว้ …” “ฉนั สง่ั เอง” จงจิ่งหา้ วพงิ ตู้ คีบแกว้ ไวนใ์ นมือเอียงเลก็ นอ้ ยและของเหลวสีแดงไหลลงบนโตะ๊ หยดลงจากขอบโตะ๊ เป็ นหยดติ๋งๆ เขาขมวดคิ้วราวกบั วา่ เป็ นเพราะไวน์แยเ่ กินกวา่ ความ ปรารถนาของเขา เขาคอ่ ย ๆ ลืมตาข้ึน “ฉนั รู้สึกวา่ มนั มีไวนท์ ี่เหมาะกบั เธอมากกวา่ น้ี เธอคิดวา่ ไง?” “ไวนท์ ี่เหมาะ…เหมาะสมกบั เรา?” เหอรุ่ยหลินไมค่ ่อยจะทนั เขาอยากจะด่ืมไวนก์ บั ตนเองง้นั เหรอ? เขารังเกียจเธอแลว้ ไมใ่ ช่เหรอ? หรือวา่ เขาคิดไดแ้ ลว้ ? เห็นความดีของเธอแลว้ เหรอ? เหอรุ่ยหลินเก็บความดีใจไว้“ฉนั จะไปเปิ ดประต”ู

ฝี เทา้ ของเธอเร็วมาก และเธอก็ดูร้อนรนเลก็ นอ้ ย ประตหู อ้ งถูกเปิ ดออกและมีบริกรยนื อยทู่ ี่หนา้ ประตูในมือมีไวนข์ าวสองขวด เหอรุ่ยหลินตะลึงไปครู่หน่ึงแลว้ กล่าววา่ “เอาเขา้ มาสิ” “ครับ” บริกรถือไวนเ์ ขา้ ไปและวางไวบ้ นโตะ๊ แลว้ เปิ ดจุกขวดไวน์ แลว้ เทไวน์ลงในแกว้ ไวน์ท่ี เขานาํ มาดว้ ย เม่ือเทไวนแ์ ลว้ บริกรกย็ นื ข้ึน “หากตอ้ งการอะไร เรียกใชผ้ มไดต้ ลอด ขอใหม้ ีความสุขในการ เขา้ พกั ครับ” พดู จบบริกรก็ออกจากหอ้ งไปแลว้ ปิ ดประตู เหอรุ่ยหลินยนิ อยหู่ นา้ โตะ๊ มองดูไวน์ท่ีอยบู่ นน้นั และกลืนน้าํ ลาย “ไวนข์ าวแรงไป ฉนั รู้สึกวา่ ไวนแ์ ดงไดอ้ ารมณ์กวา่ ” “ฉนั ชอบอะไรแรงๆ เธอกลา้ ดื่มเป็ นเพอื่ นฉนั ไหม?” คิ้วของเขาคลายออกและรูปลกั ษณ์ของเขาดูไร้ความปรานีเลก็ นอ้ ย หางตาของเขายกข้ึนและ ดวงตาสีดาํ ของเขาก็ส่องแสงวจิ ิตรและมีสมั ผสั ของฤดูใบไมผ้ ลิและเขาเป็ นดงั่ เทพที่เยา้ ยวน หวั ใจของเหอรุ่ยหลินแทบจะหยดุ เตน้ สมองควบคุมตวั เองไมไ่ ดโ้ ดยสิ้นเชิง ราวกบั วา่ เธอพยกั หนา้ โดยท่ีไม่รู้ตวั “ฉนั กลา้ ” จงจ่ิงหา้ วกม้ ลงแลว้ หยบิ แกว้ ไวน์ข้ึนมาส่งใหเ้ ธอ เหอรุ่ยหลินยนื่ มือไปรับไว้ เขาแหงนหนา้ ดื่มมนั จนหมด เหอรุ่ยหลินกด็ ื่มไวนต์ ามจนหมดแกว้

ไวนข์ าวไม่ไดร้ สนุ่มเหมือนไวน์แดง เม่ือมนั วง่ิ ผา่ นคอจะมาพร้อมกบั ความร้อนผา่ ว พงุ่ ทะลกั เขา้ กระเพาะอาหารไปตามหลอดอาหาร เธอกมุ จมกู และพดู อยา่ งนอ้ ยใจ “แรงมาก” จงจ่ิงหา้ วรินอีก วา่ กนั วา่ แอลกอฮอลท์ าํ ใหค้ นใจกลา้ ซ่ึงอาจมีเหตุผล แอลกอฮอลช์ ่วยกระตนุ้ สมองของมนุษย์ และทาํ ใหร้ ู้สึกต่ืนเตน้ สาํ หรับคนคออ่อน เพยี งดื่มไวนข์ าวท่ีดีกรีแรงเพยี งแกว้ เดียว กเ็ มาจนไมร่ ู้เรื่องแลว้ เหอรุ่ยหลินอาศยั ความเมาเขา้ สู่ออ้ มอกของเขา หนา้ เธอแนบกบั หนา้ อกของเขาจนไดย้ นิ เสียง หวั ใจท่ีเตน้ ดว้ ยความแขง็ แกร่งมีพลงั จงจ่ิงหา้ วไม่ไดผ้ ลกั เธอออก เธอจึงไดม้ ีความหวงั ดว้ ยความดีใจแลว้ กอดคอเขาไว้“อะหา้ ว ฉนั รักคุณ” “ง้นั เหรอ?” จงจิ่งหา้ วส่งเหลา้ ใหเ้ ธอ “พิสูจน์ใหฉ้ นั เห็นสิ” เหอรุ่ยหลินมองดูเหลา้ ที่อยตู่ รงหนา้ แลว้ ยนื่ มือไปรับมนั แต่ยงั ไม่ดื่ม แตโ่ ยนทิ้งลงพ้นื กลิ่น แอลกอฮอลล์ ามไปทวั่ หอ้ ง เธอช้ีไปท่ีหวั ใจ “คุณอยากใหฉ้ นั พสิ ูจน์เหรอ?” เธอหวั เราะหึ ๆ “ฉนั จะพิสูจนใ์ หค้ ุณด”ู เธอหยบิ ขวดเหลา้ บนโตะ๊ จอ้ งไปที่จงจิ่งหา้ วดว้ ยดวงตาที่พร่ามวั เมม้ ริมฝี ปากของเธออยา่ งมี เสน่ห์ และคอ่ ยๆ ดึงสายรัดของกระโปรงออกทีละนอ้ ย กระโปรงสลิปเดรสสีแดงและเน้ือของ เธอ สวมชุดช้นั ในเซ็กซ่ีสีดาํ ดา้ นใน เธอเงยหนา้ และเปิ ดปากขวดเพอื่ เทลง

เหลา้ แรงบาดคอแตเ่ ธออดทน จงจิ่งหา้ วคงจะกาํ ลงั ทดสอบเธอ ถา้ เธอดื่มไวน์หมด เธอจะได้ พสิ ูจน์ความรักท่ีเธอมีตอ่ เขา เขาจะตอ้ งรักเธอ จะตอ้ งรักเธอแน่นอน! จงจ่ิงหา้ วหนั หนีเลก็ นอ้ ยเพอื่ หลีกหนีจากเธอที่สวมเพียงชุดช้นั ใน เพลงั ! ขวดไวนล์ ่ืนหล่นจากมือเธอหลน่ ลงพ้นื ไวน์ที่เหลืออยใู่ นขวดกระเดน็ เลอะกระจกและทว่ั ไปหมด เหอรุ่ยหลินหนา้ แดงก่าํ และลม้ ตวั ลงบนเตียง “ฉนั ไม่ไหวแลว้ …” เธอโบกมือ “ฉนั ดื่มไม่ไหวแลว้ ” จงจ่ิงหา้ ววางแกว้ ลและหลบั ตา แลว้ ใชม้ ือกมุ ขมบั อ๊ืด ๆ… เสียงโทรศพั ทม์ ือถือของเขาสนั่ เขาค่อยๆ ลืมตาและหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา หนา้ จอเป็ นเบอร์ของกวนจิ้ง เขากดรับสาย เสียงของกวนจิ้งดงั ข้ึนทนั ที “ผมพาคนมาแลว้ ครับ” “108” เขาพดู จบกว็ างสายไป กวนจิ้งอยใู่ นลอ็ บบ้ีโรงแรมมองดูโทรศพั ทท์ ี่เพิง่ วางสายไปแลว้ ขมวดคิ้ว แลว้ มองดูผชู้ ายสอง คนท่ีอยขู่ า้ งๆ “มากบั ผม” เพราะจงจ่ิงหา้ วไม่ไดพ้ ดู วา่ ตอ้ งการแบบไหน

เขากงั วลวา่ จงจ่ิงหา้ วจะไมพ่ อใจ จึงหามาใหส้ องคน แลว้ พาคนไปท่ีหอ้ ง 108 เม่ือเห็นสภาพในหอ้ ง กวนจิ้งงงไปหมด พ้นื รกเลอะเทะ กลิ่นแอลกอฮอลอ์ บอวลไปหมด นี่ยงั ไมเ่ ท่าไหร่ สาํ คญั คือหลินรุ่ยเหอท่ีนอนอยู่ บนเตียงโดยไมใ่ ส่เส้ือผา้ มนั เรื่องอะไรกนั ? “น่ี…” กวนจิ้งมองไปท่ีจงจิ่งหา้ วอยา่ งระมดั ระวงั “นี่มนั เกิดอะไรข้ึน?” ยง่ิ กวา่ น้นั เขาตอ้ งการผชู้ าย… กวนจิ้งเหมือนจะคิดออกแลว้ ความหมายของจงจิ่งหา้ ว เขาอดไมไ่ ดท้ ี่จะเบิกตาโพลง“ต่อให้ คุณไม่ไดช้ อบเธอ แต่อยา่ งไรเสียเธอก็เคยคบคุณ ทาํ แบบน้ีกบั เธอ…” จงจ่ิงหา้ วมองแรงใส่เขา กวนจิ้งรีบหุบปากทนั ที เหอรุ่ยหลินนอนดิ้นอยบู่ นเตียง ทรมาน เธอทรมานมาก ในกระเพาะเธอเหมือนถูกไฟแผดเผา ทรมานจนอยากจะอาเจียน และไม่รู้เลยวา่ มีใครอยใู่ นหอ้ งบา้ ง ผชู้ ายสองคนน้นั กม้ หนา้ และแอบมองบนเตียงเป็ นคร้ังคราว จงจ่ิงหา้ วเดินออกไปดา้ นนอก ตอนท่ีเดินผา่ นกวนจิ้งเขาไดส้ งั่ “ถ่ายเสร็จแลว้ ส่งใหต้ ระกลู เห อชุดหน่ึง นายเอาไปส่งดว้ ยตวั เองนะ” พดู จบเขาก็ออกจากหอ้ งและไม่หนั กลบั มามองความเละเทะหอ้ งน้นั และผชู้ ายสองคนที่สายตา ดง่ั หมาป่ า กวนจิ้งไม่สามารถจะสงบจิตใจไดแ้ ละเดินตามออกมา “แบบน้ีไมค่ ่อยดีม้งั ครับ?”

ทาํ ลายความไร้เดียงสาของผหู้ ญิง? กวนจิ้งไมเ่ ขา้ ใจเขาจริงๆ ในเวทีธุรกิจเขาจะรุนแรงแค่ไหนกไ็ ม่เป็ นไร เวทีธุรกิจน้นั เหมือนสนามรบ แกไม่ตายฉนั กม็ ว้ ย แต่ทาํ แบบน้ีกบั ผหู้ ญิงที่เขาเคยคบ มนั ไร้มนุษยธรรมเกินไป จงจ่ิงหา้ วหนั กลบั มามองเขาแลว้ พดู กลางๆ “นายมีความคิดเห็น?” กวนจิ้งรีบโบกมือ “ไม่ใช่ครับ แค่รู้สึกวา่ ทาํ แบบน้ีมนั ไม่สมศกั ด์ิศรี จงจ่ิงหา้ วหวั เราะเยน็ ชา “พวกเขาไม่ตอ้ งการช่ือเสียงที่สง่ั สมมาเป็ นร้อยปี แลว้ ทาํ เร่ืองเลว ๆ แลว้ ยงั จะไม่ใหฉ้ นั ตาต่อตาฟันต่อฟันง้นั เหรอ?” กวนจิ้งอา้ ปากคา้ ง “เธอทาํ อะไรเหรอครับ?” จงจ่ิงหา้ วไมอ่ ยากจะใหค้ นอ่ืนไดเ้ ห็นคลิปที่หลินซินเหยยี นถกู ถอดเส้ือผา้ “ทาํ เรื่องของนายใหด้ ”ี พดู จบเขาก็เดินต่อไป กวนจิ้งยนื อยตู่ รงน้นั อยพู่ กั หน่ึงแลว้ จึงตามจงจิ่งหา้ วท่ีเดินไปท่ีประตแู ลว้ ถาม“จดั เตม็ เลยเหรอ ครับ?” แคท่ าํ ไปง้นั ๆ หรือจะใหผ้ ชู้ ายสองคนน้นั จดั การกบั เหอรุ่ยหลินจริงๆ? จงจ่ิงหา้ วสะดุดกึกเลก็ นอ้ ยและแทบจะไมไ่ ดห้ ยดุ เดิน เขาไมไ่ ดต้ อบกวนจิ้ง แตก่ วนจิ้งกลบั รู้คาํ ตอบแลว้ น่ีเขาเอาจริง

เขาถอนหายใจแลว้ หนั กลบั ไปจดั การเร่ืองในหอ้ งต่อ จงจ่ิงหา้ วข้ึนรถและยงั ไม่ไดอ้ อกรถในทนั ทีแต่นงั่ เงียบๆ อยหู่ ลงั พวงมาลยั ขนตาสน่ั สะทา้ น เม่ือท่ีเขาคิดวา่ หลินซินเหยยี นเกือบจะถกู ข่มขืน เขากไ็ มอ่ าจสงบลงได้ ความวนุ่ วายใจแบบน้ีน้นั เขาไมเ่ คยเป็ นแบบน้ีมาก่อน เขาไมก่ ลา้ จะจินตนาการ หากเหอรุ่ยเจ๋อลงมือจริงๆ เขาจะเป็ นยงั ไง เป็ นเหอรุ่ยหลินท่ีล้าํ เสน้ เขาก่อน! เขาสตาร์ทรถแลว้ ขบั ออกไปจากโรงแรม ตอนที่ 130 คณุ คอื คนทแี่ ต่งงานแล้ว กลางดึกท่ีเงียบสงบ จงจ่ิงหา้ วจอดรถภายในวลิ ลา่ และลดไฟลง เขาเปิ ดประตรู ถแลว้ ลงจากรถ เดินผา่ นสวนดา้ นหนา้ ถึงประตูวลิ ลา่ เขาผลกั ประตูท่ีสูงใหญ่ ไฟเหลืองนวลเปิ ดอยภู่ ายใน หอ้ งรับแขก เงียบสงบ เหมือนกบั ทุกสรรพสิ่งเขา้ สู่นิทราและไม่มีการเคล่ือนไหวใดๆ เธอถอดเส้ือนอกแลว้ ทิ้งลงโซฟา ดึงคอเส้ือแลว้ เดินไปยงั หอ้ งที่หลินซีเฉินนอนหลบั อยู่ เขาเปิ ดประตูและไฟในหอ้ งยงั เปิ ดอยู่ เขาเห็นหลินซินเหยยี นกอดหลินล่ยุ ซี นงั่ หลบั อยขู่ า้ งเตียง ดวงตาของหลินล่ยุ ซีแดงก่าํ เหมือนเพิ่งร้องไหม้ า ตอนน้ีหลบั แลว้ อาจจะร้องไหเ้ พราะนอ้ ยใจ จงจ่ิงหา้ วไม่ไดก้ ลบั มา เธอนง่ั อยทู่ ี่โซฟาในหอ้ งรับแขกไม่ยอมเขา้ นอนและบอกวา่ จะรอพอ่

หลินซินเหยยี นจะเกล้ียกลอ่ มยงั ไงกไ็ มย่ อม จนเกือบเท่ียงคืน เธอง่วงจนตาแทบปิ ดกย็ งั ฝื นทนและไม่ยอมเขา้ นอน หลินซินเหยยี นจึงใจแขง็ อุม้ เธอเขา้ หอ้ ง เธอร้องไหอ้ ยพู่ กั หน่ึงแลว้ ถามหลินซินเหยยี นวา่ พอ่ ไมต่ อ้ งการเธอแลว้ ใช่รึเปลา่ หลินซินเหยยี นกอดเธอและหอมแกม้ เธอแลว้ บอกวา่ ไม่ใช่ แตเ่ ธอไม่เชื่อ เด็กท่ีโตมาในครอบครัวเล้ียงเด่ียวมกั ขาดความรู้สึกปลอดภยั หลินล่ยุ ซีก็เป็ นอยา่ ง น้นั เธออยใู่ นออ้ มกอดของหลินซินเหยยี นและพดู อยหู่ น่ึงคาํ วา่ เธอเป็ นเด็กไมม่ ีพอ่ เธอร้องไห้ หลินซินเหยยี นกร็ ้องไปกบั เธอดว้ ย จนเธอร้องไหจ้ นเหนื่อยแลว้ หลบั ไปในออ้ มกอดของหลินซินเหยยี น หลินซินเหยยี นเองกไ็ ม่ปล่อยเธอ กอดเธอจนหลบั ไป หลินซีเฉินหลบั อยดู่ า้ นในสุดบนเตียงกวา้ ง ต่อใหพ้ วกเขานอนดว้ ยกนั สามคนกย็ งั ไม่รู้สึกวา่ เตียงน้นั คบั แคบ จงจิ่งหา้ วเดินไปท่ีขา้ งเตียง เขาดึงมือของหลินซินเหยยี นที่กอดหลินลุ่ยซีออก อยา่ งเบามือ โอบแขนของเธอรอบคอเขา แลว้ โอบแขนรอบเอวของเธอและโอบกอดเธอ หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ มีคนมาขยบั ตวั เธอ เธอจึงลืมตาข้ึนแลว้ เห็นจงจิ่งหา้ ว เธอก็หายง่วงทนั ที “คุณ…” “ชู่!” เขาส่งสายตาปราม หลินซินเหยยี นเกบ็ คาํ พดู ท่ีติดอยทู่ ี่มมุ ปากแลว้ ปลอ่ ยใหเ้ ขาอุม้ เธอออกจากหอ้ งไป จงจ่ิงหา้ วอุม้ เธอข้ึนไปช้นั บน

“คุณดื่มเหลา้ มาเหรอคะ?” หลินซินเหยยี นถาม ตวั เขามีกล่ินแอลกอฮอลแ์ รงมากและผสมรวมกบั กลิ่นน้าํ หอม “อือ” หลินซินเหยยี นชอ้ นตาลง “ไปดื่มกบั ใครมาคะ?” จงจ่ิงหา้ วไม่อยากจะพดู ถึงเหอรุ่ยหลินจึงพดู ออกไปวา่ “คนไมส่ าํ คญั ” หลินซินเหยยี นยมิ้ แต่กลบั ไมพ่ ดู อะไร จงจิ่งหา้ วสงั เกตเห็นเธอยมิ้ อยา่ งไมจ่ ริงจงั จึงถาม “ยมิ้ อะไร?” หลินซินเหยยี นพดู ทีเล่นทีจริง “คุณเป็ นคนมีครอบครัว จะไปเที่ยวเลน่ นอกบา้ นไม่ไดน้ ะคะ” จงจ่ิงหา้ วหวั เราะเบาๆ แลว้ ดีดหนา้ ผากเธอ “ไมอ่ ยากใหฉ้ นั ไปเที่ยวนอกบา้ นก็ใหฉ้ นั กินใหอ้ ิ่ม สิ” ในขณะที่พดู เขากใ็ ชเ้ ทา้ เตะประตหู อ้ งท่ีช้นั สองใหเ้ ปิ ดออก หลินซินเหยยี นไม่เคยเขา้ มาในหอ้ งน้ีเลย ไฟในหอ้ งสลวั กวา่ ปกติ เงาหลากหลายกระจายไปทุก มุม เทียบกบั หอ้ งที่ช้นั ล่าง หอ้ งน้ีตกแต่งดว้ ยสีท่ีเขม้ กวา่ สีหลกั คือสีดาํ สีเทา เตม็ ไปดว้ ยความ แขง็ แกร่งและกดดนั เขาวางหลินซินเหยยี นลงบนเตียงกวา้ งและนุ่ม ตวั เธอฝังลงไปและเขากเ็ อนตวั ลงมาคร่ึงหน่ึง แขนของเขาแนบอยขู่ า้ งลาํ ตวั เธอ เขาอยใู่ นท่าคร่อมและมองเธอลงมา หลินซินเหยยี นถกู มองทว่ั จนอึดอดั และหนั หนา้ หนีเลก็ นอ้ ย

จงจ่ิงหา้ วหนั หนา้ เธอกลบั มาไม่ใหเ้ ธอหลบไดอ้ ีก “มองฉนั ” เขาพดู ดว้ ยน้าํ เสียงสง่ั การ เขาจบั มือเธอวางไวท้ ี่หวั ใจของเขาโดยมีเส้ือคน่ั กลางระหวา่ งผวิ หนงั ของเขา แลว้ พดู ดว้ ยน้าํ เสีย ต่าํ และแหบพร่า “เธอจะตอบแทนฉนั ยงั ไง?” “ตอบแทน…อะไรคุณ?” หลินซินเหยยี นตวั แขง็ ทื่อไปหมดไมก่ ลา้ แมแ้ ตจ่ ะขยบั กลวั วา่ เขาจะทาํ เรื่องท่ีไมส่ ามารถจะควบคุมได้ เขาลดแขนลงและตวั ท้งั ตวั กท็ าบทบั ลงแนบสนิทกบั ตวั เธอ หวั ของเขาฝังงลงท่ีซอกคอ ไล่จูบ อยา่ งห่ืนกระหายไปตามผมหอมของเธอ ซอกคอ ติ่งห…ู ลมหายใจของเขาร้อนผะผา่ ว หลอมรวมเธอเขา้ เกี่ยวพนั ใหเ้ ธอสบั สนและจกั๊ จ้ี เธอตวั แขง็ ท่ือ เขายงั อดกล้นั “ฉนั ทาํ เพ่ือเธอ เสน่ห์ความเป็ นชายก็ใชแ้ ลว้ เธอไมค่ วรจะตอบแทนฉนั เหรอ?” “ฉนํ ไมร่ ู้วา่ คุณกาํ ลงั พดู เร่ืองอะไร” หลินซินเหยยี นพยามแกลง้ ทาํ เป็ นสงบน่ิงแตม่ ือบนผา้ ห่มกาํ แน่นแลว้ และผา้ ห่มเรียบก็มีรอยยน่ เขาใชป้ ากกบั ต่ิงหูของเธอ ใชแ้ รงเพอื่ ครอบครองมนั หลินซินเหยยี นใชแ้ รงผลกั เขา“คุณเมา แลว้ …” “ฉนั ไม่เมา ฉนั รู้ตวั ดีวา่ ตวั เองกาํ ลงั ทาํ อะไรอย”ู่ เขาพดู ทุกคาํ หนกั แน่นโดยเฉพาะคาํ วา่ ฉนั ปลายลิ้นของเขาสาละวนอยทู่ ี่ต่ิงหูเธอ “ฉนั ใหเ้ ธอเอาลูกๆ มาเล้ียงที่น่ีได้ ส่วนเธอกท็ าํ ใหฉ้ นั พอใจ วา่ ไง?” หลินซินเหยยี นใจสน่ั และตวั สน่ั ไปหมด

หลินลยุ่ ซีดูเหมือนจะชอบเขามาก ใชเ้ วลาเพยี งไมน่ านกลบั ติดเขามากแลว้ ลกู สาวโตขนาดน้ีแลว้ เธอไมเ่ คยเห็นเธอร้องไหอ้ ยา่ งเจบ็ ปวดเท่าน้ีมาก่อน โดยเฉพาะกบั คาํ พดู น้นั “หนูเป็ นลกู ไม่มีพอ่ ” มนั บาดลึกในจิตใจเธอ หยดน้าํ ตาผดุ ข้ึนที่หางตาเธอและซ่อนอยใู่ นผมเธอ เธอพดู เสียงแหบพร่า “คุณพดู จริงทาํ จริง” “จริง” เขาไดก้ ล่ินของหลินซินเหยยี นและปลอ่ ยมือ ปลายนิ้วของเขาดึงเส้ือผา้ ของเธอออกอยา่ ง คล่องแคล่ว หลินซินเหยยี นตวั สน่ั จงจ่ิงหา้ วกอดเธอไว้ ดึงเธอเขา้ ไปกอดและปลอบเธอ “อยา่ กลวั ” ดว้ ยคาํ พดู น้ีไดฉ้ ีกความกลวั ในใจของหลินซินเหยยี นที่เกบ็ ซ่อนไว้ เธอตวั สนั่ ไม่หยดุ อยา่ งท่ีไม่สามารถจะควบคุมได้ น้าํ ตาอาบเส้ือของเขา จงจ่ิงหา้ วมองลงไปที่ใบหนา้ ที่น้าํ ตาไหลของเธอ ดวงตาของเธอมืดมน “ฉนั ไม่ใช่หมาป่ าดุร้ายจะมากินเธอ เธอจะร้องไหท้ าํ ไม?” หลินซินเหยยี นสูดน้าํ มกู แลว้ ทาํ ปากแขง็ “ฉนั ไมไ่ ดร้ ้อง” จงจิ่งหา้ ว “…” เส้ือเขาเปี ยกหมดแลว้ ยงั จะปากแขง็ อีก?

จงจ่ิงหา้ วเช็ดน้าํ ตาบนหนา้ เธอแลว้ พดู ดว้ ยน้าํ เสียงอ่อนโยน “หากเธอไมเ่ ตม็ ใจ ฉนั กไ็ ม่ บงั คบั …” เขายงั พดู ไม่ทนั จบคาํ ทนั ใดน้นั กถ็ กู จูบที่ริมฝี ปาก หลินซินเหยยี นเป็ นฝ่ ายจูบเขาก่อน เป็ นคร้ังแรก จงจิ่งหา้ วอ้ึงไป เบิกตาโพลงจอ้ งมองหญิงสาวที่จูบเขา หวั ใจของเขาเตน้ ลิงโลดจนควบคุมไม่ได้ จงจ่ิงหา้ วไดส้ ติกลบั มาอยา่ งรวดเร็ว พร้อมตอบสนองอยา่ งเร่าร้อน เขาจบั ศีรษะเธอแน่นแลว้ จูบ ดูดดื่มกวา่ เดิม บรรยากาศโดยรอบเพ่มิ สูงข้ึนเร่ือย ๆ มนั ร้อนแรงข้ึนเรื่อย ๆ เมื่อจงจิ่งหา้ วคิดจะไปข้นั ต่อไป ทนั ใดน้นั เสียงเคาะประตกู ด็ งั ข้ึน เขาหยดุ การกระทาํ แลว้ มองดูเธอ หนา้ เธอแดงก่าํ เหมือนถกู ไฟแผดเผา มนั ดูร้อนแรง กอ๊ กๆ… เสียงเคาะประตดู งั ใครมาเคาะประตตู อนน้?ี

จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ ดูเหมือนจะถกู ขดั จงั หวะโดยฉบั พลนั เขาไมเ่ ตม็ ใจ ตอ้ งเขา้ ใจวา่ ไม่ง่ายเลย กวา่ หลินซินเหยยี นจะยนิ ยอม เขาเป็ นผชู้ ายปกติคนหน่ึง มีความกระหายในตวั ผหู้ ญิง แลว้ มารบกวนเขาแบบน้ี? ก๊อกๆ… หลินซินเหยยี นผลกั เขา “อาจจะเป็ นเสี่ยวลุย่ …” “เธออยา่ ขยบั ” หากไม่ยอมข้ึนมาอีก แตเ่ ม่ือโดนรบกวนเร่ือย ๆ แบบน้ี เขากท็ าํ ต่อไม่ไดแ้ ลว้ เขา ลกุ ข้ึนและดึงผา้ ห่มห่มตวั ของหลินซินเหยยี นไว้ จากน้นั กไ็ ปเปิ ดประตู หลินลุย่ ซียนื อยหู่ นา้ ประตพู ร้อมกบั ลืมตาและตายงั คงแดง เธอเงยหนา้ ข้ึน เมื่อเห็นวา่ เป็ นจงจิ่ง หา้ วน้าํ ตาของเธอกไ็ หลลงมาในทนั ใดแลว้ พดู ข้ึนดว้ ยความนอ้ ยใจ “แด๊ดด้ีคะ” เธอสะอ้ืนเบาๆ “หนูคิดวา่ แด๊ดด้ีไมต่ อ้ งการหนูแลว้ ” จงจ่ิงหา้ วกม้ ตวั คุกเขา่ ลงแลว้ มองเธอในระดบั เดียวกนั “ฉนั ไมไ่ ดไ้ ม่ตอ้ งการหนูนะ” หลินลุย่ ซีรีบเขา้ ไปในออ้ มแขนของเขาและกอดคอของเขาแน่น ผวิ เปี ยกและเหนียวเหนอะหนะ นนั่ คือน้าํ ตาของเธอ จงจ่ิงหา้ วเงยหนา้ มองฟ้ าเงียบ ๆ “หนูชอบร้องไหข้ นาดน้ี ไดจ้ ากหมา่ มี๊มารึเปล่านะ?” หลินซินเหยยี นขดตวั อยใู่ ตผ้ า้ ห่มและฟังเสียงท่ีหนา้ ประตเู งียบๆ จงจ่ิงหา้ วมีความอดทนในการปลอบหลินลยุ่ ซีขนาดน้ี หลินซินเหยยี นยกมมุ ปากข้ึนเลก็ นอ้ ย เป็ นยมิ้ ท่ีขมข่ืน

เขายนิ ยอมจะใหค้ วามอบอ่นุ กบั ลกู สาวเธอเพียงนอ้ ยนิด ก็คุม้ แลว้ ตอนท่ี 131จะโทษกต็ ้องโทษทคี่ วามสามารถไม่เท่าคนอน่ื เหอรุ่ยหลินต่ืนข้ึนมาพร้อมกบั ร่างกายเปลือยเปลา่ ท่ามกลางเตียงขนาดใหญท่ ี่รกรุงรัง เบ้ืองหนา้ สายตาของเธอไม่เห็นเงาร่างคนแมแ้ ต่คนเดียว เธอลกุ ข้ึนนง่ั แลว้ คอ่ ยๆใชผ้ า้ ห่มห่อร่างท่ีเปลือยเปล่าของตน และนึกยอ้ นถึงเหตุการณ์ที่เกิดข้ึน เม่ือคืนน้ี เธอใชค้ ลิบวดิ ีโอเปลือยกายของหลินซินเหยยี นเป็ นเคร่ืองมือในการล่อจงจ่ิงหา้ วใหม้ า ที่น่ี เดิมทีคิดท่ีจะใชค้ ลิบวดิ ีโอเป็ นหมากในการแลกกบั การใหเ้ ขาละเวน้ ตระกลู เหอ แตว่ า่ เธอ ยงั ไม่ทนั ไดพ้ ดู คุยเร่ืองน้ีกบั เขาเลย ท้งั สองกด็ ื่มเหลา้ กนั เสียก่อน ต่อมาเม่ือเธอด่ืมจนเมา เธอจาํ ไดว้ า่ เธอเป็ นคนถอดเส้ือผา้ ออกเอง ตอนน้นั ในหอ้ งมีเพียงเธอกบั จงจิ่งหา้ วสองคน หรือวา่ เมื่อคืนน้ีเธอกบั จงจ่ิงหา้ วร่วมรักกนั ？ เธอไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา เธอรับรู้ไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ เกิดอะไรข้ึนกบั ร่างกายของเธอ ใบหนา้ ของเธอเร่ิมแดง จงจ่ิงหา้ วกลบั ใจแลว้ จริงๆเหรอ？ เธอตื่นเตน้ จนแทบจะกระโดด เธอรู้สึกวา่ มนั จะตอ้ งเป็ นแบบที่เธอคิดแน่ จงจ่ิงหา้ วตอ้ งการเธอเม่ือคืนน้ี

เธอกพ็ อจะเขา้ ใจจงจิ่งหา้ วอยบู่ า้ ง ในช่วงเวลาน้นั เม่ือเขารู้วา่ เธอก็คือผหู้ ญิงในค่าํ คืนน้นั เขาก็ดี กบั เธอมาก และหากต่อมาเขาไมร่ ู้เรื่องที่เธอโกหกวา่ ทอ้ งและประสบอุบตั ิเหตุ เขาก็คงจะไม่เกลียดเธอมาก ขนาดน้ี ตอนน้ีเขาตอ้ งการเธอแลว้ น้นั ก็หมายความวา่ เขายอมที่จะคืนดีกบั เธอแลว้ เธอดึงผา้ ห่มออกดว้ ยความดีอกดีใจ แลว้ รีบใส่เส้ือผา้ เธอจะตอ้ งรีบบอกเร่ืองน้ีใหก้ บั เหอเหวนิ หวยรู้ใหเ้ ร็วท่ีสุด จงจิ่งหา้ วยอมที่จะคืนดีกบั เธอแลว้ แลว้ จะยงั ไม่ยอมปล่อยเรื่องขา่ วน้นั อีกเหรอ？ เม่ือใส่เส้ือผา้ เสร็จเรียบร้อยแลว้ เธอก็รีบออกไปจากโรงแรมอยา่ งรวดเร็ว รถจอดอยทู่ ี่บริเวณดา้ นหนา้ ประตตู ระกลู เหอ ขณะท่ีเธอลงจากรถ กเ็ ห็นรถของกวนจิ้งจอดอยู่ ไม่ไกล กวนจิ้งมาตระกลู เหอเหรอ？ กวนจิ้งเป็ นคนท่ีอยขู่ า้ งกายของจงจ่ิงหา้ ว และเป็ นคนที่เขาไวใ้ จมาก หรือวา่ เขาจะมาบอกคนในตระกลู น้ีเก่ียวกบั เร่ืองที่เธอกบั จงจ่ิงหา้ วคืนดีกนั ？ ยง่ิ คิดกย็ ง่ิ ตื่นเตน้ เธอเร่งฝี เทา้ ข้ึนเรื่อยๆ เมื่อผลกั ประตูใหญอ่ อก คนของตระกลู เหอตา่ งอยกู่ นั พร้อมหนา้ เหอเหวนิ หวยนงั่ อยดู่ า้ นหนา้ สุดดว้ ยสีหนา้ เขียวคล้าํ สีหนา้ ของเหอ รุ่ยสิงและเหอรุ่ยเจ๋อก็ไมค่ ่อยดีนกั เซี่ยเจินหยทู ี่นงั่ อยู่ ขา้ งๆกร็ ้องไหส้ ะอึกสะอ้ืนเบาๆ ไม่กลา้ ร้องเสียงดงั

เหอรุ่ยหลินไม่ไดร้ ับรู้เลยวา่ บรรยากาศท่ีเคร่งเครียดและกดดนั น้ีมีสาเหตเุ พราะเธอ เธอเหลือบมองกวนจิ้งครู่หน่ึง ยมิ้ พลางถามข้ึนวา่ “อะหา้ วสงั่ ใหค้ ุณมาท่ีนี่ใช่ไหม？” กวนจิ้งมองขา้ มแววตาของเธอและพดู ข้ึนอยา่ งราบเรียบวา่ “ใช่” เขากบั เหอรุ่ยหลินเคยทาํ งานดว้ ยกนั อีกท้งั เมื่อก่อนกย็ งั รู้สึกดีต่อกนั ต่อมาเมื่อเธอกลายเป็ นคน ของตระกลู เหอ มีสถานะสูงข้ึน เธอกเ็ ปล่ียนไป เขาไม่รู้วา่ เธอทาํ อะไรไวบ้ า้ ง แตว่ า่ เขารู้วา่ การท่ีจงจิ่งหา้ วไม่เหลือเยอื่ ใยใหก้ บั เธอแสดงวา่ เธอ คงทาํ เกินกวา่ เหตเุ ป็ นแน่ เหอรุ่ยหลินเกือบที่จะหวั เราะออกมา เธอเดินมาอยเู่ บ้ืองหนา้ ของเหอเหวนิ หวย“พอ่ ……” เพยี ะ！ เหอรุ่ยหลินถกู ตบหนา้ จนตวั สน่ั และลม้ ลงไป เธอนงั่ คุกเข่าอยทู่ ่ีพ้นื ไมอ่ ยากจะเช่ือวา่ จู่ๆเหอเห วนิ หวยจะตบเธอ มือของเธอกมุ ใบหนา้ ท่ีเจ็บจนรู้สึกชา“พอ่ ตบหนูทาํ ไมคะ？” “ทาํ ไมน่ะเหรอ？”เหอเหวนิ หวยที่ถูกถาโถมดว้ ยเรื่องน่าอบั อายเร่ืองแลว้ เรื่องเล่าโมโหจน เดือดพล่าน เร่ืองขา่ วนนั่ ยงั ไม่ทนั ไดแ้ กไ้ ข ตอนน้ีกข็ า่ วฉาวข้ึนมาอีกแลว้ เขาโมโหจนเกือบจะ บา้ ตายอยแู่ ลว้ ยงั จะมาถามเขาอีกวา่ ตบเธอทาํ ไม？ เขาตวั สน่ั ไปท้งั ตวั พลางช้ีไปที่เธอ“ลกู ยงั จะมีหนา้ มาถามวา่ เพราะอะไรอีกเหรอ？”

“พอ่ ตบหนูพอ่ กต็ อ้ งมีเหตผุ ล ไมอ่ ยา่ งน้นั แลว้ หนูจะไม่ใหอ้ ภยั พอ่ คุณเดด็ ขาด！”เหอรุ่ยหลิน น้าํ ตาไหลพรากพลางมองไปยงั แม่สามี เซี่ยเจินหยู เซี่ยเจินหยกู ็ไมก่ ลา้ ท่ีจะเอย่ ปากขอร้องแทนเธอ สายตาของเธอมองไปยงั เหอรุ่ยเจ๋อ ดวงตาของเหอรุ่ยเจ๋อแดงก่าํ และเขากไ็ ม่ไดอ้ อกหนา้ แทน เธอเช่นกนั หลงั จากที่เธอกลบั มาท่ีตระกลู เหอ กม็ ีเพียงเซ่ียเจินหยแู ละเหอรุ่ยเจ๋อเท่าน้นั ท่ีดีกบั เธอ ตอนน้ีพวกเขาท้งั สองคนไม่มีใครออกหนา้ แทนเธอเลย เธอรับรู้ไดถ้ ึงความร้ายแรงน้ี “เหอะๆ” น้าํ เสียงของเหอเหวนิ หวยทุม้ ต่าํ ราวกบั เสียงฟ้ าผา่ “พอ่ เสียใจท่ีตอนท่ีลูกเกิดมาไม่ฆ่าลกู ใหต้ าย ลูกไม่ใหอ้ ภยั พอ่ เหรอ？” เขาพดู ดว้ ยแววตาแดงก่าํ “พอ่ ไมจ่ าํ เป็ นตอ้ งใหอ้ ภยั ลกู ？！” เหอรุ่ยหลินพดู ข้ึนอยา่ งอวดดี น่ีเป็ นคร้ังแรกท่ีเธอเห็นเหอเหวนิ หวยดุร้ายน่ากลวั เช่นน้ี เธอพงุ่ เขา้ ไปขา้ งกายของกวนจิ้ง และควา้ แขวนของเขา “คุณรีบบอกพอ่ ฉนั เร็ว วา่ คุณมาท่ีน่ี ทาํ ไม” กวนจิ้งไม่สะทกสะทา้ นพลางพดู ข้ึนอยา่ งราบเรียบวา่ “ผมพดู ไปแลว้ ” “ถา้ พอ่ ของฉนั รู้วา่ ฉนั คืนดีกบั จงจ่ิงหา้ วแลว้ แตท่ าํ ไมเขาถึงไดโ้ กรธขนาดน้ีล่ะ？” “คุณคืนดีกบั ประธานจงต้งั แตเ่ ม่ือไหร่？”กวนจิ้งถามข้ึนอยา่ งเยน็ ชา

บางทีคนตระกลู เหออาจจะไม่รู้วา่ ทาํ ไมเหอรุ่ยหลินถึงพดู แบบน้ี แตเ่ ขาทราบดี เพราะวา่ เม่ือคืนน้ีเธอร้องครางชื่อของจงจิ่งหา้ วหลายตอ่ หลายคร้ัง เธอคิดวา่ ผชู้ ายคนน้นั คนน้นั คือจงจิ่งหา้ ว “เม่ือคืนน้ีฉนั กบั อะหา้ วอยดู่ ว้ ยกนั ท้งั คืน เขายงั เขายงั …” “ผมคิดวา่ คุณน่าจะเขา้ ใจผดิ แลว้ ”กวนจิ้งขดั จงั หวะของเธอ อีกท้งั ยงั ทาํ ใหเ้ ธอขายหนา้ “เม่ือคืน น้ีประธานจงไมไ่ ดอ้ ยกู่ บั เธอ” “คุณพดู จาเหลวไหล คุณพดู จาเหลวไหล！”เหอรุ่ยหลินพดู ข้ึนเสียงแหลม เธอลุกข้ึนยนื จาก พ้นื แลว้ ช้ีไปท่ีกวนจิ้ง“คุณจะไปรู้อะไร？” เธอยอ้ นกลบั ไปคิดเร่ืองที่เมื่อคืนน้ีเธออยใู่ นออ้ มกอดของจงจิ่งหา้ ว เขาไมไ่ ดผ้ ลกั เธอไปไหน จนลืมความเจบ็ ปวดจากรอยตบเม่ือสกั ครู่น้ี ยมิ้ พลางพดู ข้ึนวา่ “เขารักฉนั เมื่อวานพวกเรายงั อยู่ ดว้ ยกนั อยเู่ ลย” “พอไดแ้ ลว้ ！”เหอรุ่ยเจ๋อทนฟังต่อไปแลว้ ไมไ่ หวจริงๆ และไม่สามารถทนเห็นเธอหลอก ตนเองและหลอกคนอ่ืนไดแ้ ลว้ เขากา้ วขาเขา้ มาตบไหล่ของเธอพลางพดู เตือนสติวา่ “ต่ืนไดแ้ ลว้ คุณติดกบั ดกั แลว้ ！” เธอมองเหอรุ่ยเจ๋ออยา่ งตะลึงงนั พลางถามข้ึนวา่ “ฉนั ติดกบั ดกั แลว้ ？ฉนั ติดกบั ดกั อะไรเหรอ ？” “ทาํ ไมผมถึงมีลูกโง่ๆแบบน้ีนะ？” แตไ่ หนแต่ไรเหอเหวนิ หวยก็ไมเ่ คยรู้สึกเสียใจภายหลงั มา ก่อน แต่ตอนน้นั ทาํ ไมเขาตอ้ งยอมรับเธอเป็ นลกู ดว้ ยนะ？ ถา้ รู้ต้งั แต่แรกวา่ เธอจะกลายเป็ นบ่อเกิดแห่งความหายนะของตระกลู เหอ เขาคงจะยอมใหเ้ ธอ ตายอยขู่ า้ งนอก จะไม่ยอมใหเ้ ธอเขา้ บา้ นตระกลู เหออยา่ งเดด็ ขาด

การที่กวนจิ้งมาดว้ ยตนเอง กเ็ ป็ นการแสดงใหเ้ ห็นถึงท่าทีของจงจ่ิงหา้ วอยา่ งชดั เจน เหอเหวนิ หวยรู้ดีวา่ เร่ืองท้งั สองเมื่อผนวกเขา้ ดว้ ยกนั ถือเป็ นหายนะท่ีร้ายแรงท่ีสุดของตระกลู เหอ หากไมห่ าทางแกไ้ ขใหด้ ี เร่ืองราวจะตอ้ งร้ายแรงเป็ นแน่ เขาลกุ ข้ึนยนื อยา่ งไม่เหลือมาด “สาํ หรับเรื่องๆน้ี คุณบอกกบั จงจ่ิงหา้ วแลว้ กนั วา่ ผมจะตอ้ งให้ คาํ ตอบท่ีเขาพงึ พอใจอยา่ งแน่นอน” กวนจิ้งพยกั หนา้ “ครับ ผมตอ้ งรายงานใหเ้ ขาทราบอยา่ งแน่นอน” เหอเหวนิ หวยไปส่งเขาท่ีหนา้ ประตู กวนจิ้งโบกมือ“ประธานกรรมการเหอ ชา้ ก่อน” กวนจิ้งรีบมายงั ตระกลู เหอ ในช่วงเวลาอนั ส้นั น้ี เหอรุ่ยหลินก็พอจะเขา้ ใจอะไรบางอยา่ งอยบู่ า้ ง“เม่ือคืนน้ีจงจ่ิงหา้ วไม่ได้ อยกู่ บั ฉนั ？” เธอโง่เอง “เขาหลอกฉนั ใหต้ ิดกบั ดกั ？” เหอรุ่ยเจ๋อหลบั ตาลง“นอ้ งทาํ อะไรกนั แน?่ ถึงทาํ ใหเ้ ขาเกลียดขนาดน้ี เกลียดจนอยากท่ีจะ ทาํ ลายนอ้ ง？！” “ฉนั …ฉนั …”เธอร้องไหอ้ อกมา “วนั น้นั ตอนที่นอ้ งจดั ฉากของหลินซินเหยยี น นอ้ งแอบติด กลอ้ งวงจรปิ ดไวใ้ นหอ้ งวไี อพี แลว้ ยงั อดั คลิปวดิ ีโอไวด้ ว้ ย…” “ถึงวา่ จงจิ่งหา้ วถึงไดส้ งั่ ใหค้ นอดั คลิปวดิ ีโอของนอ้ งส่งมาใหด้ ว้ ย ที่แทก้ เ็ พราะเหตุผลน้ีนี่เอง” “คลิปวดิ ีโออะไร？”จู่ๆสมองของเหอรุ่ยหลินก็แทบจะแตกเป็ นเสี่ยงๆดงั ห่ึงๆอยใู่ นหวั

คลิปวดิ ีโออะไร？ หรือวา่ เมื่อคืนน้ีเธอ… “คลิปวดิ ีโออะไร？”เหอรุ่ยสิงช้ีไปยงั USBท่ีวางอยบู่ นโตะ๊ “ดูเอาเองเถอะ พอ่ ใหน้ อ้ งอยทู่ ่ีบา้ น เพ่ือคิดทบทวน แตน่ อ้ งไม่สาํ นึกผิดยงั ไมพ่ อ ยงั แอบออกไปขา้ งนอก แอบออกไปไมว่ า่ ยงั ไป ก่อความวนุ่ วายใหก้ บั จงจ่ิงหา้ วอีก” เขายมิ้ อยา่ งเยน้ หยนั พลางพดู ข้ึนวา่ “หากสามารถข่มข่เู ขาไดง้ ่ายๆ หรือแคใ่ ชค้ ลิปวดิ ีโอคลิป เดียวกส็ ามารถลม้ เขาได้ เขาจะมาถึงวนั น้ีไดง้ ้นั เหรอ？” สีหนา้ ของเหอรุ่ยหลินซีดขาว เหอเหวนิ หวยโกรธจนพดู ไมอ่ อก เห็นไดช้ ดั วา่ เหอรุ่ยหลินตอ้ งการท่ีจะข่มข่จู งจ่ิงหา้ ว แต่กลบั ถูกเขาตอกกลบั หนา้ หงาย จะโทษใครไดล้ ะ่ ？ จะโทษกต็ อ้ งโทษท่ีความสามารถของเธอสูเ้ ขาไมไ่ ด้ “พรุ่งน้ีพวกลกู ท้งั สองไปพบเขากบั พอ่ ”บางทีข่าวก่อนหนา้ น้ียงั พอมีช่องวา่ งที่สามารถเจรจากนั ได้ เขานง่ั ลงบนเก็าอ้ี ดวงตาท้งั สองขา้ งเศร้าหมอง “รุ่ยเจ๋อ รุ่ยหลิน พวกลกู ท้งั สองเป็ นคนก่อเร่ือง เป็ นไปไมไ่ ดท้ ่ีพอ่ จะยอมละทิ้งชื่อเสียงกวา่ ร้อยปี ของตระกลู เพอื่ ลกู ลกู ๆก็อยา่ โทษพอ่ แลว้ กนั ถา้ จะโทษก็ตอ้ งโทษท่ีตวั ลกู เองเถอะท่ีไม่เอาไหน” “พอ่ พอ่ หมายความวา่ ยงั ไงคะ พอ่ จะทิ้งพวกเราเหรอ？”เหอรุ่ยหลินถามอยา่ งไม่อยากจะเชื่อ

“พอ่ ไมไ่ ดท้ ิ้งพวกนอ้ ง แตพ่ วกนอ้ งเองต่างหากท่ีหาเรื่องตาย”เหอรุ่ยสิงพดู แทรกข้ึนวา่ “พวก นอ้ งไม่เคยทาํ อะไรเพอื่ วงศต์ ระกลู เลย แตก่ ลบั ไดด้ ่ืมด่าํ กบั ความรุ่งโรจน์ของตระกลู พวกเรา ตอนน้ีพวกนอ้ งกค็ วรทาํ อะไรเพ่ือวงศต์ ระกลู ของพวกเราบา้ งถึงจะถกู อีกอยา่ งเรื่องน้ีก็เกิดข้ึน เพราะพวกนอ้ งเอง” ตอนที่ 132ความมทุ ะลคุ อื ปี ศาจร้าย เหอรุ่ยหลินหนั ศีรษะมาจอ้ งมองเหอรุ่ยสิง พลางยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา“พ่ีอยากใหฉ้ นั กบั พส่ี องตายแลว้ พก่ี ไ็ ดฮ้ บุ สมบตั ิของตระกลู คนเดียวใช่ไหม？” “ถึงเวลาน้ีแลว้ ยงั ไม่รู้จกั สาํ นึก ยงั จะทะเลาะกนั เองอีก？”เดิมทีเหอเหวนิ หวยไม่อยากจะ โกรธไปกวา่ น้ีแลว้ แตเ่ มื่อไดย้ นิ คาํ พดู ของเธอกอ็ ดไมไ่ ดท้ ี่จะโมโห เขาใชม้ ือตบที่โตะ๊ อยา่ งแรงเสียงดงั เพ้ียะเพ้ียะจนโตะ๊ สนั่ เขาจอ้ งมองไปท่ีลกู สาวพลางหายใจ ลึก “เรื่องน้ีลูกเป็ นคนก่อก็ตอ้ งเป็ นคนจบมนั ดว้ ยตนเอง” เมื่อถึงเวลาน้ีเหอเหวนิ หวยก็ตดั สินใจ “มีสิทธ์ิอะไรถึงทาํ แบบน้ี？”เหอรุ่ยหลินไมย่ อมแพ้ เธอหวงั ดีกบั วงศต์ ระกลู ดว้ ยใจจริง เพียงแตเ่ รื่องที่เธอทาํ น้นั ไมส่ าํ เร็จ กส็ มควรตายง้นั เหรอ？ “พอ่ ตอนน้นั ที่พอ่ ยอมรับฉนั เป็ นเพราะวา่ ฉนั เป็ นคนท่ีอยขู่ า้ งกายจงจิ่งหา้ วใช่ไหม ตอนน้ีเห็น วา่ ฉนั ไมม่ ีประโยชน์แลว้ กค็ ิดท่ีจะขา้ มแมน่ ้าํ ทุบสะพานง้นั เหรอ？” เม่ือถกู พดู แทงใจ สีหนา้ ของเหอเหวนิ หวยกเ็ ปลี่ยนไป“ลูกมีคุณค่าอะไรใหต้ อ้ งหลอกใชด้ ว้ ย เหรอ？” ตอนแรกที่เหอรุ่ยหลินอา้ งวา่ ตนน้นั เป็ นลูกสาวของตระกลู เหอท่ีถูกพลดั พราก เขากร็ ู้สึกลงั เลวา่ จะยอมรับเธอดีไหม เพราะวา่ เธอเติบโตมาจากท่ีอื่น และไม่ไดร้ ู้สึกผกู พนั กนั กบั เธอดว้ ย

เพราะในตระกลู ใหญจ่ ะมีการแบ่งการถือครองทรัพยส์ มบตั ิ ตอ่ มาเมื่อรู้วา่ เธออยขู่ า้ งกายของจงจ่ิงหา้ ว อีกท้งั จงจ่ิงหา้ วกช็ อบเธอมาก เขาจึงเตม็ ใจที่จะ ยอมรับเธอ และเปิ ดเผยสถานะของเธอสู่สาธารณะ ใครจะไปรู้วา่ เธอไม่เพียงแต่ไมไ่ ดช้ ่วยวงศต์ ระกลู เลยแมแ้ ต่นอ้ ย แตก่ ลบั นาํ หายนะเขา้ มาสู่วงศ์ ตระกลู แต่ก่อนแมว้ า่ เหอรุ่ยเจ๋อจะไม่สนใจเร่ืองภายในบา้ น แต่ก็ไมเ่ คยก่อเรื่องวนุ่ วายมาก่อน แต่ตอนน้ีกลบั ก่อเรื่องวนุ่ วายตามเธอไปดว้ ย และกาํ ลงั จะทาํ ใหต้ ระกลู เหอตกอยใู่ นสถานการณ์ ยากลาํ บาก “มีหรือไม่ในใจเธอน่าจะรู้ด！ี ”เหอรุ่ยหลินรู้สึกเพียงวา่ หวั ใจของตนแตกเป็ นเส่ียงๆ และไม่ สามารถที่จะต่อไดเ้ หมือนเดิมแลว้ “เม่ือกลบั มายงั ตระกลู เหอ ฉนั คิดวา่ ฉนั มีบา้ น มีครอบครัว มี ที่หลบภยั แตว่ า่ ฉนั กไ็ มเ่ คยรับรู้ถึงความอบอ่นุ ที่พอ่ มอบกบั ฉนั ตอนท่ีคิดจะใชป้ ระโยชน์จาก ฉนั กท็ าํ ดีกบั ฉนั พอไม่คิดจะใชป้ ระโยชน์ก็เขี่ยฉนั ทิ้ง เห็นฉนั เป็ นตวั อะไรๆ ทาํ จากเหลก็ ไม่ รู้สึกถึงความเจบ็ ปวดง้นั เหรอ？” หรือวา่ โลกของคนรวย เป็ นโลกท่ีไร้ความรู้สึก มีเพียงผลประโยชนเ์ ท่าน้นั ？ “ฉนั ไม่อยากปรารถนาดีกบั ครอบครัวง้นั เหรอ？”เธอถามข้ึนเสียงแขง็ “ฉนั รู้วา่ ความสามารถของฉนั สูค้ นอื่นไมไ่ ด้ ทาํ ใหค้ รอบครัวตอ้ งตกอยใู่ นสถานการณ์ความ ยากลาํ บากน้ี แตว่ า่ …พวกคุณไมร่ ู้สึกอาลยั อาวรณ์ฉนั บา้ งเลยเหรอ？” “พอ่ ไม่ไดใ้ หน้ อ้ งไปตายสกั หน่อย ความผดิ ที่นอ้ งทาํ กไ็ ม่ไดม้ ีโทษถึงตาย ก็แคร่ ับผิดชอบในสิ่ง ที่นอ้ งทาํ ลงไป แลว้ ทาํ ไมนอ้ งจะตอ้ งมาพดู จาร่ายยาวอะไรขนาดน้ีดว้ ย？”เหอรุ่ยสิงยมิ้ อยา่ ง เยน็ ชา“นอ้ งพดู เสียงแขง็ วา่ พ่ีตอ้ งการยดึ อาํ นาจของวงศต์ ระกลู แต่วา่ ในครอบครัวพวกเราน้ี

นอกจากพ่แี ลว้ มีใครบา้ งที่ทุ่มเทกายใจเท่าพ่ีบา้ ง？มีแคพ่ ค่ี นเดียวที่กตญั �ูกบั พอ่ แมอ่ ยา่ งสุด จิตสุดใจ และดูแลบริษทั ดว้ ย” “พดู ไดน้ ่าฟังจริงๆ…” “เลิกทะเลาะกนั ไดแ้ ลว้ ！”เหอรุ่ยเจ๋อพดู ขดั จงั หวะของเหอรุ่ยหลิน แลว้ เดินมายงั เบ้ืองหนา้ ของเหอเหวนิ หวยแลว้ คุกเข่าลงดงั ก๊อก เขามองไปยงั พอ่ และแม่ มือท้งั สองขา้ งยนั อยทู่ ี่พ้นื คาํ นบั พอ่ แม่ ไมย่ อมลกุ ข้ึน“พอ่ แมค่ รับ เร่ือง น้ีเป็ นความผิดของผมเอง ผมขอรับผิดชอบเพียงคนเดียวครับ” ไม่นาน ทว่ั ท้งั หอ้ งโถงกเ็ งียบสงดั เซ่ียเจินหยเู ชด็ คราบน้าํ ตาบนใบหนา้ จนหมด ยน่ื มือออกไปควา้ ลูกชาย พลางพดู อยา่ งสะอ้ืน“ใต้ เข่าลกู ผชู้ ายมีทองคาํ จะมาคุกเขา่ ง่ายๆไดย้ งั ไงกนั ” โตเป็ นผใู้ หญข่ นาดน้ีแลว้ “พวกคุณเป็ นพอ่ เป็ นแม่ของผม ทาํ ไมจะคุกเขา่ ใหไ้ ม่ไดล้ ่ะครับ พวกคุณใหก้ าํ เนิดผม ผมไม่เคย กตญั �ูตอ่ พวกคุณ แต่กลบั ทาํ ใหค้ รอบครัวตอ้ งมาเจอกบั หายนะ เป็ นความผดิ ของผมเอง”เหอรุ่ ยเจ๋อไมค่ ุกเข่ากค็ งจะรู้สึกผิด “พวกคุณยอมใหผ้ มใชช้ ีวติ อยตู่ ่างประเทศ เพอื่ ทาํ ในส่ิงที่ผมชอบ ใหเ้ งินในการสนบั สนุนผม ผมรู้วา่ น้นั คือความรักที่พวกคุณมอบใหก้ บั ผม แตว่ า่ ผมกลบั …ทาํ ใหพ้ วกคุณตอ้ งผิดหวงั ” เขาเงยหนา้ ข้ึนมามองไปยงั เหอรุ่ยหลิน“สาํ หรับนอ้ งสาวของผม ผมรู้สึกละอายใจ ตอนเธอยงั เลก็ ผมเป็ นคนทาํ ใหเ้ ธอตอ้ งหายตวั ไป ทาํ ใหเ้ ธอตอ้ งไปลาํ บากอยขู่ า้ งนอก ความผดิ ของเธอ ผม ขอเป็ นคนรับผดิ ชอบแทนเธอเองครับ” “ลูกแน่ใจนะ？”ยงั ไมท่ นั รอใหเ้ หอเหวนิ หวยพดู จบ เหอรุ่ยสิงก็พดู ข้ึนอยา่ งร้อนอกร้อนใจวา่ “ นอ้ งรับผิดชอบแทน？จงจิ่งหา้ วจะเห็นดว้ ยเหรอ？”

“เร่ืองน้ีพ่ไี ม่ตอ้ งเป็ นกงั วลหรอก”ไม่ใช่วา่ เหอรุ่ยเจ๋อจะไม่รู้วา่ เหอรุ่ยสิงเป็ นคนทะเยอทะยาน อยากรวบอาํ นาจไวใ้ นมือเพียงคนเดียว แตว่ า่ เขาเป็ นลกู คนโตของครอบครัว ซ่ึงแน่นอนวา่ เขามี สิทธ์ิท่ีจะทาํ ได้ เขาไม่ตอ้ งการท่ีจะแยง่ ชิงอะไรกบั ใคร เขามองไปยงั เหอรุ่ยสิง“ถึงยงั ไงหลินหลินกเ็ ป็ นนอ้ งของผม พ่นี อ้ งแม่เดียวกนั สายเลือด เดียวกนั พี่กท็ าํ ดีกบั เธอหน่อย อยา่ ทาํ อะไรรุนแรงเกินไป เรื่องที่พี่ทาํ เพื่อครอบครัว ทุกคนต่าง รับรู้ ไม่มีใครแทนที่พีไ่ ดห้ รอกครับ” “ไม่ตอ้ งทาํ เป็ นซาบซ้ึงไป”เหอรุ่ยสิงเอียงศีรษะ“แน่นอนวา่ เร่ืองที่นอ้ งก่อนอ้ งกต็ อ้ งรับผดิ ชอบ ส่วนเรื่องของการปฏิบตั ิดีต่อนอ้ งสาวน้นั ไมต่ อ้ งมาพดู หรอก ขอเพยี งแค่เธอทาํ ตวั เหมือน นอ้ งสาว ผมจะตอ้ งดูแลเธออยา่ งดีแน่นอน” “พี่ไมจ่ าํ เป็ นตอ้ งมาดูแลฉนั ”เหอรุ่ยหลินเงยหนา้ ข้ึน แมว้ า่ ตอนน้ีเธอกย็ งั เอาตวั ไม่รอดกต็ าม เหอเหวนิ หวยหลบั ตาลง ภายในหน่ึงคืนเขาแก่ไปไม่นอ้ ย เขามองไปยงั ลกู ชายนง่ั คุกเขา่ อยใู่ ตฝ้ ่ า เทา้ ของเขา “เร่ืองๆน้ี ไม่ใช่วา่ ลูกเป็ นคนรับผิดชอบคนเดียวแลว้ จะสามารถแกไ้ ขปัญหาได…้ ” “ผมมีวธิ ี ผมขอรับผิดชอบเพียงคนเดียวนะครับ”เหอรุ่ยเจ๋อคิดอบุ ายไดเ้ ป็ นท่ีเรียบร้อยแลว้ ตอนน้ีเขาตอ้ งการเพียงคาํ พดู รับปากประโยคเดียวของเหอเหวนิ หวยเท่าน้นั ตอ่ ใหโ้ มโหแคไ่ หน สุดทา้ ยเขากเ็ ป็ นลกู ชายของตนเอง หากจะผลกั เขาออกไปจริงๆในใจของ ตนกค็ งรู้สึกทุกขท์ รมานไม่นอ้ ย “น่ีมนั เคราะห์กรรมอะไรกนั ！”เหอเหวนิ หวยโกรธจนทุกหนา้ อกของตนเอง เซ่ียเจินหยเู ชด็ น้าํ ตาพลางลบู หลงั ของสาม“ี ระวงั สุขภาพดว้ ย เป็ นเพราะฉนั ไม่ดีเอง ท่ีไมไ่ ดใ้ ห้ กาํ เนิดลกู ชายที่ดีใหก้ บั คุณ”

กลิ่นอายของความโกรธอบอวลไปทวั่ บา้ น ในที่สุดเหอเหวนิ หวยกค็ ลายลมหายใจลง เรื่องน้ีจาํ เป็ นตอ้ งหาทางแกไ้ ขและจะตอ้ งมีคน รับผดิ ชอบ เขาก็ยงั ไมว่ างใจ จึงถามเหอรุ่ยเจ๋อข้ึนวา่ “ลูกมีวธิ ีแลว้ จริงๆเหรอ？” “ครับ”เหอรุ่ยเจ๋อเมม้ ริมฝี ปาก เซ่ียเจินหยพู ยงุ เขาใหล้ กุ ข้ึน“ลกู ลุกข้ึนเถอะ” คร้ังน้ีเหอรุ่ยเจ๋อลุกข้ึนตามคาํ ขอของแม่ “พี่”เหอรุ่ยหลินรู้วา่ เหอรุ่ยเจ๋อดีกบั เธอจริงๆ เธอรู้สึกเสียใจมากที่ตอนแรกบีบบงั คบั เขาให้ รับมือกบั หลินซินเหยยี น ทาํ ใหเ้ ขาไมม่ ีสิทธ์ิท่ีจะไดเ้ ธอกลบั คืนมาอีกตอ่ ไป “นอ้ งขอโทษนะ คะ” “ครอบครัวเดียวกนั จะขอโทษทาํ ไม”เหอรุ่ยเจ๋อไมไ่ ดร้ ู้สึกเสียใจภายหลงั ที่เขาตดั สินใจทาํ เช่นน้นั ในเมื่อหลินซินเหยยี นไม่รักเขา ฉะน้นั ไมว่ า่ เมื่อไหร่เธอกค็ งจะไมร่ ัก ความพยายามในคร้ังน้ี แมว้ า่ จะไมไ่ ดห้ วั ใจของเธอ แต่ก็อาจจะไดต้ วั ของเธอ ก็คงจะดีกวา่ ไม่ไดอ้ ะไรเลย เขาหนั ตวั แลว้ เดินข้ึนไปบนตึก เหอเหวนิ หวยรู้สึกเหน่ือย “แยกยา้ ยกนั เถอะ” คฤหาสน์

เมื่อคืนน้ีขณะท่ีหลินซินเหยยี นหนีไปไดไ้ ม่นานหลินล่ยุ ซีกต็ ื่นข้ึน เธอตามหาทุกหนทุกแห่งก็ หาไม่พบ กระทงั่ เดินมายงั หอ้ งโถงพบวา่ บนโซฟามีเส้ือผา้ ของจงจิ่งหา้ วอยู่ เม่ือตอนกลางวนั เธอไดย้ นิ แม่พดู วา่ หอ้ งของจงจิ่งหา้ วอยดู่ า้ นบน ดงั น้นั เธอจึงตดั สินใจไมต่ ามหาหลินซินเหยยี น แลว้ แต่กลบั วง่ิ ข้ึนไปดา้ นบนเพื่อเคาะประตูหอ้ งของเขา เธอยนื อยทู่ ี่หนา้ ประตู มองไปยงั ดา้ นในของหอ้ ง ดูเหมือนวา่ บนเตียงจะมีคนอยู่“แดด๊ ด้ีคะ ตอน กลางคืนหนูขอนอนดว้ ยไดไ้ หมคะ？” จงจิ่งหา้ ว“……” ขอบตาของเธอแดงก่าํ น้าํ ตาค่อยๆกลิง้ ไปกลิง้ มาที่บริเวณของนยั น์ตา ในท่ีสุดกไ็ หลลงมา ท่าทางดูน่าสงสารเป็ นอยา่ งมาก เขาหนั กลบั ไป เมื่อเห็นท่าทีของหลินซินเหยยี นท่ีหวงั วา่ เขาจะรับปากคาํ ขอของลกู สาว จงจ่ิงหา้ วจนปัญญา ทาํ ไดเ้ พียงรับปาก เขากลวั วา่ หากปฏิเสธเธอ ต่อไปหลินซินเหยยี นจะ ปฏิเสธเขา เขาอดทนตลอดท้งั คืน！ เขาอุม้ หลินลุ่ยซีพลางพดู ข้ึนวา่ “เด๋ียวแด๊ดด้ีจะกอดหนูนอนนะ” ดงั น้นั โลกของเราสองคนท่ีจงจิ่งหา้ วจินตนาการไว้ กลายเป็ นโลกของสามคน จดทะเบียนสมรสมาเจ็ดปี แลว้ ต้งั แต่เป็ นสามีภรรยากนั ตามกฎหมาย เขากไ็ ม่เคยไดแ้ ตะเน้ือ ตอ้ งตวั ภรรยาตามกฎหมายของเขาเลย เขาคิดวา่ เขาน้นั เป็ นสามีท่ีน่าสงสารท่ีสุดในโลก หลินซินเหยยี นลุกข้ึนแต่เชา้ ไมอ่ ยากใหจ้ วงจ่ือจ่ินเห็นวา่ เม่ือคืนน้ีเธอลงมานอนขา้ งลา่ ง

เธอเตรียมอาหารเชา้ อยใู่ นหอ้ งครัว เมื่อนึกถึงสภาพท่ีเม่ือคืนน้ีเธอเป็ นฝ่ ายจูบจงจิ่งหา้ วก่อน ใบ หูกเ็ ริ่มร้อนผา่ วและรู้สึกหงุดหงิด ทาํ ไมเธอถึงไดจ้ ูบเขาก่อนละ่ ？ “ความววู่ ามคือปี ศาจร้าย ความววู่ ามคือปี ศาจร้าย คุณใจร้อนเกินไป อยา่ คิดแต่จะใหค้ นอื่นมา รักลูกของคุณ จนยอมขายตวั เองซะง้นั ” “คุณบ่มพมึ พราํ อะไรกบั ตวั เองอยเู่ หรอคะ？” จู่ๆ ก็มีเสียงดงั มาจากทางดา้ นหลงั หลินซินเหยยี นตกใจ เธอจึงรีบหนั ตวั ไป ตอนท่ี 133 คดิ จะทาํ ร้ายผ้อู น่ื แต่ผลร้ายน้นั กลบั ย้อนมาหาตวั เอง ป้ าหยทู ี่สวมผา้ กนั เป้ื อนอยู่ ตอนเชา้ ตื่นข้ึนมาเตรียมท่ีจะทาํ อาหารเชา้ แตก่ ลบั เห็นหลินซินเห ยยี นทาํ อาหารไวเ้ รียบร้อยแลว้ อีกท้งั ยงั บ่นพมึ พาํ อยคู่ นเดียว ซ่ึงก็ไมร่ ู้วา่ กาํ ลงั บ่นอะไรอยู่ “ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ”หลินซินเหยยี นหนั ซา้ ยหนั ขวา ไม่กลา้ สบตาป้ าหย“ู ไข่ไก่อยทู่ ่ีไหนคะ？” “อยใู่ นตูเ้ ยน็ ค่ะ”ป้ าหยเู ปิ ดประตอู อกก็ไม่เจอไข่ไก่ แตพ่ บวา่ ไขไ่ ก่วางอยดู่ า้ นขา้ งอ่างลา้ งผกั “ไข่ ไก่อยขู่ า้ งๆมือของคุณไม่ใช่เหรอคะ？” “อา？”เม่ือหลินซินเหยยี นหนั ไปเห็นไขไ่ ก่ จู่ๆก็คิดข้ึนไดว้ า่ เธอหยบิ มนั ออกมาแลว้ เดิมที อยากจะเปลี่ยนเรื่องคุย แต่กลบั แสดงความโง่เขลาออกมา เธอยมิ้ เจื่อนๆ “ฉนั ลืมไปคะ่ ” ป้ าหยกู ย็ มิ้ ตาม ราวกบั รู้วา่ เขากาํ ลงั ปิ ดบงั อะไรอยู่ แต่ก็ไม่เปิ ดเผยออกมา หล่อนเดินเขา้ มา“ฉนั ช่วยคุณเองคะ่ คุณบอกฉนั ไดเ้ ลยนะคะวา่ เดก็ นอ้ ยสองคนน้นั ชอบทาน อะไร ฉนั จะทาํ ใหพ้ วกเขาเองคะ่ ”

“พวกเขาทานไดท้ ุกอยา่ งไมเ่ ลือกค่ะ”หลินซินเหยยี นตอกไข่ กาํ ลงั เตรียมจะทาํ ไข่ต๋นุ เธอพกั อาศยั อยทู่ ี่นี่หลายวนั แลว้ รู้ฝี มือของป้ าหยไู มเ่ ลวเลย อีกท้งั อาหารที่หล่อนทาํ น้นั ยงั อดุ มไปดว้ ย โภชนาการอีกดว้ ย ไม่จาํ เป็ นตอ้ งเตรียมอยา่ งอื่นเพ่มิ หรอกค่ะ “ไมเ่ ลือกอาหารกด็ ีแลว้ ค่ะ”ป้ าหยพู ดู ข้ึน เดก็ ที่เลือกอาหารมกั จะเป็ นเด็กท่ีขาดสารอาหาร “ใช่คะ่ ”หลินซินเหยยี นยมิ้ และรับคาํ ท้งั สองคนช่วยกนั เตรียมอาหารเชา้ แมว้ า่ จะเคยรู้จกั กนั มาก่อน แตก่ ็ไม่ไดร้ ู้สึกอึดอดั ต่าง สามารถเขา้ กนั ไดเ้ ป็ นอยา่ งดี เจด็ โมงเชา้ บรรยากาศท่ีเงียบเหงาของคฤหาสน์ กเ็ ริ่มมีชีวติ ชีวาข้ึน ไม่รู้เหมือนกนั วา่ ทาํ ไมหนา้ ของหลินซีเฉินถึงไดบ้ วมข้ึนมา อาจจะเป็ นเพราะวา่ อยแู่ ตใ่ นหอ้ ง หลงั จากท่ีจวงจ่ือจ่ินใส่เส้ือผา้ ใหเ้ ขาเป็ นท่ีเรียบร้อยแลว้ กล็ า้ งหนา้ ลา้ งตาและรีบมายงั หอ้ งโถง เพอื่ มาหานอ้ งสาว เม่ือคืนน้ีเขาหลบั ลึกมาก ไมร่ ู้เลยวา่ หม่าม๊ีออกไปต้งั แต่เมื่อไหร่ และกไ็ มร่ ู้วา่ นอ้ งสาวออกไป ต้งั แต่เม่ือไหร่ดว้ ย หอ้ งท้งั หอ้ งเหลือเพียงเขาแคค่ นเดียว เม่ือตื่นข้ึนมาเขาก็ผิดหวงั เป็ นอยา่ งมาก และรู้สึกนอ้ ยใจ เขายงั บาดเจบ็ อยเู่ ลย ทาํ ไมหม่าม๊ีไม่พาเขาไปดว้ ยล่ะ？ ใบหนา้ จิ้มลิ้มไมค่ อ่ ยสบอารมณ์นกั เขานงั่ ลงท่ีโซฟาดว้ ยความโกรธ เมื่อเห็นหลินซีเฉินไม่พอใจแต่หลินลุ่ยซีกลบั รู้สึกถูกอกถูกใจ

เธอโตขนาดน้ีแลว้ นี่เป็ นคร้ังแรกที่พอ่ ของเธอกอดเธอระหวา่ งนอน เธอดีใจอยา่ งท่ีสุด เธอแทบ ไมไ่ ดน้ อนตลอดท้งั คืน กระทงั่ รุ่งสางเธอรู้สึกง่วงจนทนไมไ่ หวจึงไดเ้ ผลอหลบั ไป แมต้ อนน้ีจะ ยงั หลบั ลึกอยู่ ใบหนา้ จิ้มลิม้ แดงระเร่ือนอนระนาบลงบนหมอน เผยใบหนา้ จิ้มลิม้ ออกมาเพียง คร่ึงเดียว ริมฝี ปากสีชมพอู ่อนผดุ น้าํ ลายออกมาเลก็ นอ้ ย จงจิ่งหา้ วนง่ั อยขู่ า้ งๆเตียง มองไปที่เธอพลางขมวดคิว้ “ยงั นอนน้าํ ลายยงั ไหลอยอู่ ีก” เด็กนอ้ ยไม่รู้เลยวา่ ตนถกู รังเกียจ ใบหนา้ ก็ยงั ยมิ้ ระรื่นอยู่ ราวกบั กาํ ลงั ฝันหวาน และเป็ นฝันดีเสียดว้ ย เธอเผยริมฝี ปากเลก็ ๆ ออกมายมิ้ หวานพลางละเมอข้ึนวา่ “แดด๊ ด้ี” สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วสงสยั เลก็ นอ้ ย ยนื่ มือออกไปลูบท่ีใบหนา้ ของเธอ อาจจะเป็ นเพราะเธอจกั๊ จ้ี เด็กนอ้ ยจึงเบนหนา้ หนี เขาเก็บมือกลบั มา ในใจคิดวา่ ถา้ เด็กนอ้ ยเป็ นลูกของเขาจริง ๆ กค็ งจะดี น่ีคงไม่ใช่หวั ขอ้ สนทนาท่ีดีนกั เขาลุกข้ึนแลว้ เดินไปยงั หอ้ งอาบน้าํ เม่ือวานกลบั คอ่ นขา้ งดึก แตก่ ลบั ถูกเด็กนอ้ ยคนน้ีก่อกวน เขายงั ไม่ทนั ไดอ้ าบน้าํ กต็ อ้ งเขา้ นอนเสียก่อน เส้ือเชิ้ตท่ีเขาใส่ อยยู่ งั คงอยบู่ นตวั เขาอยา่ งยบั ยยู่ ่ี เขาลกุ ข้ึนแลว้ เดินไปยงั หอ้ งอาบน้าํ ไม่นานหอ้ งอาบน้าํ ก็มีเสียงน้าํ ไหลซ่าๆ ดงั ข้ึน ไม่นานเขาก็ ใชผ้ า้ ขนหนูห่อหุม้ ท่อนล่างแลว้ เดินออกมา เดก็ นอ้ ยท่ีนอนอยบู่ นเตียงกย็ งั หลบั สนิทอยู่ เขาเหลือบมองดูครู่หน่ึง จากน้นั ก็ผลกั ประตูหอ้ งเกบ็ เส้ือผา้ ออกไป หอ้ งเกบ็ เส้ือผา้ ขนาดใหญ่ เส้ือสูท เส้ือเชิ้ต กระดุมเส้ือ เขม็ ขดั หนงั วางอยอู่ ยา่ งเป็ นระเบียบ ส่วนเส้ือผา้ ท่ีแขวนไวน้ ้นั ไมม่ ีสีฉูดฉาด มีเพียงสีที่ดูสุขมุ เท่าน้นั เสียงของประตูเล่ือน ทาํ ใหเ้ ดก็ นอ้ ยที่นอนอยบู่ นเตียงถกู รบกวนจนตื่น เธอขย้ที ่ีดวงตา พบวา่ พอ่ ของเธอไมอ่ ยแู่ ลว้ จึงปากเบะอยากจะร้องไห้

เม่ือเธอเห็นวา่ ประตูหอ้ งเส้ือผา้ เปิ ดอยู่ จึงค่อยๆลงมาจากเตียง เดินเทา้ เปลา่ ไปยงั หนา้ ประตหู อ้ ง เส้ือผา้ กเ็ ห็นพอ่ อยดู่ า้ นใน เธอคิดในใจวา่ ดีท่ีพอ่ ยงั ไม่ไดห้ ายไปไหน เธอคลานอยบู่ ริเวณขอบประตพู ลางแอบมองดู จงจ่ิงหา้ วกาํ ลงั ยนื ใส่เขม็ ขดั อยบู่ ริเวณหนา้ กระจก กางเกงขายาวห่อหุม้ ขาที่เรียวยาวของเขา ท่อนบนที่เปลือยเปล่า เผยกลา้ มเน้ือออกมาอยา่ งชดั เจน หยดน้าํ ถ่ียบิ คอ่ ยๆไหลออกมา เม่ือมอง จากมมุ ของเธอประจวบกบั แสงไฟท่ีสะทอ้ นกบั พ้นื ผิวของฝ้ าเพดาน ทาํ ใหจ้ งจิ่งหา้ วดูสง่างาม และเปล่งประกาย เขาหลบเขา้ ไปเช็ดศีรษะและร่างกายท่ีเปี ยกช้ืนของตน ซ่ึงสายตาของเด็กนอ้ ยคนน้ีไมอ่ าจจะ มองเห็นได้ หลินล่ยุ ซีกะพริบตาปริบๆ อดไม่ไดท้ ี่จะอุทานข้ึนวา่ แดด๊ ด้ีหล่อจงั เลย รูปร่างสมส่วนเป็ นอยา่ งมาก เมื่อนึกถึงเม่ือคืนท่ีตนนอนอยใู่ นออ้ มกอดของเขา ใบหนา้ กแ็ ดงก่าํ ริมฝี ปากถกู เผยออกทาํ ให้ เห็นฟันขาวสะอาดอยา่ งชดั เจน เธอค่อยๆหนั ตวั กลบั พลางปี นข้ึนเตียงแลว้ นอนตอ่ ง่วงจงั เลย นี่คือเตียงของแดด๊ ด้ี ดา้ นบนมีกลิ่นตวั ของแดด๊ ด้ี เธอตอ้ งการที่จะนอนอยบู่ นเตียงน้ีตอ่ อีกสกั หน่อย

หนา้ ของเธอมดุ เขา้ ไปในผา้ ห่ม กล่ินเหมน็ ของแด๊ดด้ีปะทุมาแตะจมูกของเธอ เธอหลบั ตาลง แลว้ นึกถึงความอบอุน่ จากออ้ มกอดของแด๊ดด้ีจากน้นั ค่อยๆเขา้ สู่ความฝัน เมื่อจงจิ่งหา้ วแต่งตวั เป็ นระเบียบเรียบร้อยแลว้ กอ็ อกมาแลว้ พบวา่ เด็กนอ้ ยยงั นง่ั อยบู่ นเตียง เพยี งแต่ผา้ ห่มท่ีเดิมทีห่มอยบู่ นร่างกายของเธอขยบั มาอยบู่ ริเวณดา้ นล่างของร่างกายเธอ เขาอุม้ เด็กนอ้ ยข้ึน แลว้ วางเธอลงในผา้ ห่ม เม่ือเห็นวา่ เธอยงั ไม่ตื่น จึงลงมาดา้ นล่าง ป้ าหยยู นื อยดู่ า้ นหนา้ บนั ได กาํ ลงั จะข้ึนไปเรียกเขามาทานอาหาร เม่ือเห็นเขาลงมาจึงพดู กบั หลินซินเหยยี นที่อยใู่ นครัววา่ “ไปกินขา้ วไดแ้ ลว้ คะ่ ” หลินซินเหยยี นรับคาํ และนาํ อาหารที่ทาํ เสร็จเรียบร้อยแลว้ ข้ึนโตะ๊ หลินซีเฉินมองไปยงั ชายที่กาํ ลงั ลงมาจากบนั ได ผชู้ ายคนน้ีเป็ นคนแยง่ หม่ามี๊ของเขาไป เขาโกรธมาก โกรธมากๆ！ จงจ่ิงหา้ วเหลือบมองเขาดว้ ยสายตาดูถูก ทาํ หนา้ บูดหนา้ เบ้ียวแตเ่ ชา้ ใหใ้ ครด？ู “ไมเ่ จบ็ หนา้ แลว้ เหรอ？” “ไมเ่ จบ็ ！”หลินซีเฉินพดู ดว้ ยน้าํ เสียงท่ีเยน็ ชา ลงจากโซฟาแลว้ เดินตามหลินซินเหยยี นไปที่ โตะ๊ อาหาร วนั น้ีเขาจะไม่ใหห้ มา่ มี๊คลาดสายตา จะไมย่ อมใหเ้ ขาเอาเปรียบไดอ้ ีก หลินซินเหยยี นมองดูลกู ชายท่ีทาํ ตวั ราวกบั หางของตวั เอง “นงั่ ลง จะไดก้ ินขา้ วนะครับ” “แม่ตอ้ งนงั่ กบั ผมดว้ ย”หลินซีเฉินกาํ ชบั “ไดส้ ิ”หลินซินเหยยี นยมิ้ ใหก้ บั ลกู ชาย และเมื่อพบวา่ เขาไมค่ ่อยสบอารมณ์สกั เท่าไหร่ จึงถาม ข้ึนวา่ “บาดแผลที่ศีรษะยงั เจบ็ อยไู่ หมลูก？”

เดิมทีหลินซีเฉินอยากจะพดู วา่ ไมเ่ จ็บแลว้ แตเ่ มื่อเห็นจงจิ่งหา้ วเดินมา เขากร็ ีบพงุ่ เขา้ ไปอยใู่ น ออ้ มกอดของหลินซินเหยยี นแลว้ ทาํ ทีออดออ้ น“ไมเ่ จ็บ ไมเ่ จ็บ” หลินซินเหยยี นอุม้ เขาข้ึนมา“ดูสิ” “ไม่ตอ้ งครับ แม่อุม้ ผมกพ็ อ”หลินซีเฉินกอดรัดที่คอของเธอแน่น จงจิ่งหา้ ว“……” ตอนกลางคืนมีหลินล่ยุ ซีคอยก่อกนั ตอนกลางกว็ นั มีหลินซีเฉินคอยก่อกวน เขาจะมีชีวติ อยู่ ต่อไปไดย้ งั ไงกนั ？ ขณะท่ีกินขา้ วหลินซีเฉินก็นงั่ อยบู่ นตกั ของหลินซินเหยยี น ใหห้ ลินซินเหยยี นป้ อนขา้ ว สมยั ก่อนเรื่องแบบน้ีเป็ นเรื่องท่ีเขารังเกียจที่สุด เร่ืองแบบน้ีมีเพยี งหลินลยุ่ ซีท่ีชอบทาํ แต่วา่ ตอนน้ีเขารู้สึกดื่มด่าํ เป็ นอยา่ งมาก ยงั ไงหมา่ มี๊ก็ดีที่สุดสาํ หรับเขา “เส่ียวลยุ่ ยงั ไมต่ ่ืนอีกเหรอ？”จวงจ่ือจิ่นถามข้ึน “เธอนอนดึก”หลินซินเหยยี นพดู ข้ึน จวงจื่อจิ่นพยกั หนา้ เม่ือคืนน้ีหลินลยุ่ ซีร้องหาจงจ่ิงหา้ ว เธอกท็ ราบดี จู่ๆโทรศพั ทท์ ี่หลินซินเหยยี นวางอยบู่ นโตะ๊ ก็ดงั ข้ึนฉินยาเป็ นคนโทรมาบอกเธอวา่ ร้านตกแตง่ เรียบร้อยแลว้ คาดวา่ วนั น้ีตอนกลางวนั คุณนายเวลเลี่ยนจะมาถึง “ฉนั จองโรงแรมไวเ้ รียบร้อยแลว้ คุณไปรับหล่อนสนามบินละ่ กนั เที่ยวบินรอบเกา้ โมง” “ฉนั ทราบแลว้ ”เมื่อพดู จบหลินซินเหยยี นกว็ างสายลง