กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม2

เหอรุ่ยหลินหยดุ ฝี เทา้ ต้งั แตเ่ ขา้ ตระกลู เหอ ยงั มีใครกลา้ สะกิดเธอ? ไดร้ ับการชมเชย ไดร้ ับการเอาใจ เคยเสียเปรียบแบบน้ีที่ไหนกนั ? เธอโกรธสุดๆ เพราะโกรธเกินไปทาํ ใหต้ วั สนั่ “เธอจอ้ งอะไร ไม่กลวั ลูกตาหลุดออกมาเหรอ?” ฉินยาควงไม้ ต้งั ใจทาํ ท่าจะตีลงไป เหอรุ่ยหลินตกใจมือกมุ หวั เธอแคต่ อบสนองตามสญั ชาตญาณ แตท่ ่าทางกลบั ตลกสุดๆ “ฮา่ ๆ” ฉินยาหวั เราะเยาะเธอ “หลินซินเหยยี น ฉนั ไมป่ ล่อยเธอไวแ้ น่!” เหอรุ่ยหลินโมโหสุดขีด แทบจะตะโกนออกมา ท้งั หมด เฮอะ หลินซินเหยยี นหวั เราะเสียงเยน็ ปลอ่ ย? เธอปล่อยเมื่อไร? “เหอรุ่ยหลิน เธอทาํ ใหแ้ ม่ของฉนั ป่ วยทางจิต ทาํ ใหฉ้ นั ประสบอบุ ตั ิเหตุ เกือบจะเอาชีวติ ฉนั ไป เธอออ่ นมือ เคยปลอ่ ยเหรอ?” เดิมทีเธอลงั เล เหอรุ่ยหลินเป็ นนอ้ งสาวของเหอรุ่ยเจ๋อ จะสูก้ บั เธอ จริงๆ ยงั รู้สึกผดิ ตอ่ เหอรุ่ยเจ๋อ

อยา่ งไรก็ตามเหอรุ่ยเจ๋อยงั แคร์นอ้ งสาวคนน้ี แต่ดูท่าทางของหลอ่ นยงั แคน้ เธอฝังหุ่น ไมม่ ีทางปลอ่ ยมือ เธอสามารถทาํ ร้ายตวั เองหน่ึงคร้ัง ก็ จะมีคร้ังที่สอง คร้ังท่ีสาม ตอนน้ีเธอไมเ่ หมือนเม่ือก่อนแลว้ ลูกสองคนคือจุดออ่ นของเธอ ใครรู้วา่ เหอรุ่ยหลินเป็ นบา้ ข้ึนมา จะทาํ ร้ายลกู ของเธอหรือไม?่ ขณะน้ี หลินซินเหยยี นจะร่วมมือกบั หยโู ตว้ โตว้ ในการพลิกคดีเร่ืองอุบตั ิเหตุของปี น้นั และการ ฆ่าตวั ตายของพ่ีชายของเขาอยา่ งจริงจงั เกรงวา่ มีเพยี งใหเ้ หอรุ่ยหลินถูกลงโทษตามกฎหมายเท่าน้นั โลกของเธอถึงจะสงบลงจริงๆ เหอรุ่ยหลินชะงกั หร่ีตา “เธอรู้วา่ อุบตั ิเหตปุ ี น้นั ฉนั เป็ นคนทาํ ?” ผา่ นไปหลายปี แลว้ ไม่มีใครรู้เรื่องเม่ือปี น้นั “ถา้ ไมต่ อ้ งการใหค้ นอื่นรู้ ตวั เองกอ็ ยา่ กระทาํ ” หลินซินเหยยี นพดู ทีละตวั “พี่ฉนั บอกเธอ?” เรื่องน้ี เธอเคยบอกเหอรุ่ยเจ๋อ หลอ่ นรู้สึกถกู ท้งั โลกหนั หลงั จงจิ่งหา้ วไมเ่ อาเธอแลว้ แมแ้ ต่พี่ชายท่ีรักหลอ่ น เพอ่ื ผหู้ ญิงคนน้ี บอกความลบั ของตวั เองใหเ้ ธอ หวั ใจของหลินซินเหยยี นกระตกุ อยา่ งแรง เหอ เหอรุ่ยเจ๋อรู้วา่ อบุ ตั ิเหตปุ ี น้นั หล่อนเป็ นคนทาํ ? แตเ่ ขาบอกวา่ เป็ นอุบตั ิเหตนุ ี่นา เขาต้งั ใจพดู แบบน้นั เพ่ือนอ้ งสาวเหรอ?

จู่ๆ เธอกน็ ึกถึงความผิดปกติของเหอรุ่ยเจ๋อในวนั น้นั เขาบอกวา่ หาก อนาคตเธอรู้ ฉนั ไม่ไดด้ ี ขนาดน้นั เธอจะเกลียดฉนั ไหม? หรือวา่ วนั น้นั เขามีเรื่องหนกั อกหนกั ใจ ก็คือเร่ืองน้?ี ความน่ิงของหลินซินเหยยี น มาถึงสายตาของเหอรุ่ยหลินกลายเป็ นยอมรับโดยปริยาย “เฮอะๆ เฮอะๆๆ ” เหอรุ่ยหลินหวั เราะเสียงดงั อยา่ งบา้ คลง่ั หวั เราะจนน้าํ ตาไหล “ความไม่ จริงใจ ไมจ่ ริงใจท้งั หมด” หล่อนคิดวา่ เหอรุ่ยเจ๋อดีกบั เธอจากใจจริงๆ ไมเ่ คยคิดมาก่อนวา่ หล่อนจะสูผ้ หู้ ญิงคนน้ีไม่ได้ เธอมีอะไรดีกนั แน่? ทาํ ไมทุกคนถึงชอบเธอกนั หมด? ฉินยาตกใจกบั ท่าทางของเหอรุ่ยหลิน พดู เสียงเบา “พ่ีหลินเธอเป็ นโรคบา้ คลงั่ หรือเปล่า?” หลินซินเหยยี นส่ายหนา้ “หลินซินเหยยี น” เหอรุ่ยหลินเก็บเสียงอยา่ งกะทนั หนั จอ้ งหลินซินเหยยี น ในดวงตาเหมือนใส่พษิ แค่มองเธอ ก็ สามารถทาํ ใหเ้ ธอตาย “หลินซินเหยยี น เราคอยดูแลว้ กนั !” ตอนน้ีเธอเป็ นคุณหนูของตระกลู เหอ ยงั กลวั ไมม่ ีโอกาสฆ่าเธอเหรอ? อดีตมี อนาคตยงิ่ มี

“ฉนั รออย”ู่ หลินซินเหยยี นหลงั ตรง บรรยากาศชนะเหอรุ่ยหลิน เหอรุ่ยหลินรู้วา่ ถา้ อยตู่ อ่ ไป เธอก็ไมม่ ีโอกาสไดก้ าํ ไร ทาํ ไดเ้ พยี งไปก่อน คอ่ ยวางแผนใหม่ เธอประมาทเอง ประเมินหลินซินเหยยี นต่าํ ไป ทาํ ใหต้ วั เองตอ้ งมาตกอยใู่ นสภาพที่น่าอบั อายเช่นน้ี เดินลงข้นั บนั ได เมื่อเธอกาํ ลงั จะเดินไปข้ึนรถ มองเห็นผชู้ ายที่กาํ ลงั เดินมาทางน้ี ดวงตาของเธอ เป็ นประกายทนั ที วงิ่ ไปทางเขา “อะหา้ ว” ตอนที่ 89 หมาทกี่ ดั คนเป็ น มองเห็นจงจิ่งหา้ ว เหอรุ่ยหลินแทบจะวงิ่ เขา้ ไป อา้ แขนจะกอดเขา จงจ่ิงหา้ วขยบั ตวั เธอเร็วมาก พงุ่ เขา้ กอดอากาศและไม่ไดห้ ยดุ ฝี เทา้ สะดุดสองสามกา้ ว ขอ้ เทา้ พลิก “อะ๊ ” เสียงดงั ขาอ่อน ลม้ ลงไป กวนจิ้งยนื อยขู่ า้ งๆ มีโอกาสรับเธอ แต่ไม่ยนื่ มือ เมื่อก่อนตอนที่ยงั ไม่ไดเ้ ป็ นคนของตระกลู เหอ เธอยงั เอาใจกวนจิ้งบา้ ง อยา่ งไรกต็ ามกวนจิ้ง เป็ นคนท่ีจงจิ่งหา้ วเช่ือใจที่สุด เธอกย็ อมเสียเวลาบนตวั กวนจิ้ง แตห่ ลงั จากที่เขา้ ตระกลู เหอ กลายเป็ นคุณหนูตระกลู เหอ ทาํ หนา้ ทาํ ตาตอ่ หนา้ กวนจิ้งซ้าํ แลว้ ซ้าํ เลา่ ในใจของกวนจิ้งก็ไมส่ บายใจ ไมช่ อบเธอเหมือนเม่ือก่อน

ตอนน้ีเธอเป็ นคุณหนูตระกลู ใหญแ่ ลว้ เขาเป็ นผชู้ ่วย ไม่ใช่คนในโลกเดียวกนั เหอรุ่ยหลินลม้ ลงบนพ้นื หวั เข่าถลอก ผมที่ต้งั ใจทาํ ก็ยงุ่ แลว้ ท่าทางดูแย่ เธอเงยหนา้ มองจงจ่ิงหา้ ว “อะหา้ ว” เธอรับไมไ่ ดก้ บั การเยน็ ชาและมองขา้ มของเขา เขาเคยรักเธอ ตอนน้ีท่าทางของเขา ทาํ ใหเ้ ธอมีความรู้สึกผิดหวงั เหมือนตกลงจากเมฆลงสู่นรก เธอรับไม่ได้ มองผชู้ ายท่ียนื อยตู่ รงหนา้ อยา่ งสนั่ เทา “อะหา้ ว” น้าํ ตาคลอในดวงตาของเธอ นอ้ ยใจ เอาใจ จงจ่ิงหา้ วเดินดา้ นหนา้ ของเธอ ยอ่ ลงมา ยน่ื มือไปปัดเสน้ ผมยงุ่ ท่ีบงั ใบหนา้ ของเธอ มองใบหนา้ ของเธอดีๆ เหมือนจะทะลุใบหนา้ ของเธอ เขา้ ไปดูหวั ใจของเธอ “อะหา้ ว” “อยา่ เรียกฉนั ” เขาขดั จงั หวะสิ่งท่ีเหอรุ่ยหลินเรียกเขา เหอรุ่ยหลินตะลึง รับความจริงไม่ไดเ้ ลก็ นอ้ ย “เธอปิ ดบงั ความลบั กบั ฉนั กี่เรื่องกนั แน?่ ” เสียงของเขาต่าํ มาก เหมือนกาํ ลงั ระงบั อะไร

สมองของเหอรุ่ยหลินกลบั ไปกลบั มา เหมือนหนงั กาํ ลงั เลน่ เฟรมตอ่ เฟรม กาํ ลงั คิดความหมาย ของจงจิ่งหา้ ว ทนั ใดน้นั รูมา่ นตาของเธอกห็ ดลงอยา่ งรวดเร็ว เขาไดย้ นิ การสนทนาของเธอกบั หลินซินเห ยยี น? “ฉนั เปล่า” เธอรีบปฏิเสธ “เปลา่ อะไร?” จงจิ่งหา้ วยมิ้ เยน็ เม่ือก่อนเธอเคยช่วยเขา มีความเชื่อใจเธอ พบความคิดเลก็ ๆ ของเธอกไ็ มไ่ ดไ้ ปสืบหา หลายเรื่อง เขากไ็ ม่อยากไปสืบหา มีความรู้สึกเลก็ นอ้ ย แต่เธอมกั จะฟ้ื นฟคู วามรู้ของเขาท่ีมีเกี่ยวกบั เธอไดเ้ สมอ กาํ กบั ดว้ ยตวั เองถา่ ยทาํ ดว้ ยตวั เอง แมแ้ ต่อบุ ตั ิเหตุของหลินซินเหยยี นเมื่อปี น้นั กเ็ ป็ นลายมือของ เธอ เม่ือก่อนเขาดูถกู เธอแลว้ คิดวา่ เธอมีเพยี งความคิดเลก็ ๆ คิดไม่ถึงวา่ ท่ีแทจ้ ิตใจโหดเห้ียมขนาดน้ี “ฉนั ไม่ ฉนั ไมเ่ คยทาํ ร้ายหลินซินเหยยี น เธอ เธอพดู จาเหลวไหล” น้าํ ตาของเหอรุ่ยหลินนอง หนา้ ยน่ื มือไปจบั แขนของจงจิ่งหา้ ว “อะหา้ ว นายตอ้ งเชื่อฉนั ” เขาแค่หยดุ สายตาไวบ้ นใบหนา้ ของเธอสองสามวนิ าที ริมฝี ปากหนาวเยน็ นอนเป็ นเสน้ ตรง ไม่ เปิ ดปากพดู แตแ่ กะมือของเธอออก เหอรุ่ยหลินไม่อยากคลายออก แตว่ า่ จงจ่ิงหา้ วแรงเยอะมาก เธอแทบจะไมม่ ีพ้นื ที่ใหด้ ิ้นรน ถกู แกะออกง่ายมาก

“อะหา้ ว” เหอรุ่ยหลินกอดขาของเขา “ฉนั เปล่าจริงๆ เช่ือฉนั สิ ถา้ ผิด ก็เพราะฉนั รักนาย รักนาย กผ็ ดิ เหรอ?” เฮอะๆ จงจ่ิงหา้ วหวั เราะเยน็ ชา เหมือนกาํ ลงั หวั เราะเยาะตวั เอง เสียงเบามาก “เธอไม่ผดิ ฉนั ผิดเอง” ไม่ควรทาํ หนา้ ที่เป็ นความรัก “ไม่ใช่ ไมใ่ ช่” เหอรุ่ยหลินส่ายหวั อยา่ งเอาเป็ นเอาตาย “นายไมผ่ ิด ฉนั ก็ไมผ่ ิด คนท่ีผิดคือ หล่อน!” เธอหนั หนา้ ดว้ ยความโกรธแลว้ ช้ีหลินซินเหยยี นท่ีกาํ ลงั เดินลงจากข้นั บนั ได “หล่อนนน่ั แหละ หล่อนเป็ นดอกทอง!” “เธอนนั่ แหละ……” ฉินยาจะเถียงกลบั ถกู หลินซินเหยยี นหา้ มไว้ ไม่จาํ เป็ นตอ้ งขดั แยง้ ทางวาจา ตอนน้ีท่ีหล่อนกลวั ท่ีสุดก็คือกลวั เสียจงจ่ิงหา้ วไป ตีงูตอ้ งตีท่ีเจ็ดนิ้ว จงจิ่งหา้ วเป็ นเจด็ นิ้วของหลอ่ น หลินซินเหยยี นสวมรองเทา้ สน้ สูง เดินลงจากข้นั บนั ได เดินไปทางจงจ่ิงหา้ วทีละกา้ ว เธอยน่ื มือ ไปปัดผมขา้ งหู ขยบิ ตา ยนื่ มือไปวางบนไหล่ของจงจ่ิงหา้ ว เรียกดว้ ยน้าํ เสียงอ่อนโยน“สามี” หลินซินเหยยี นรู้สึกอยากอว้ ก ชื่อเรียกน้ีไมน่ ่าฟังจริงๆ ยงั ไงกย็ งั ไมไ่ ดท้ าํ เอกสารการหยา่ เธอเรียกแบบน้ีก็ไม่ถือวา่ เรียกมวั่ ท่ีสาํ คญั คือสามารถทาํ ใหเ้ หอรุ่ยหลินโกรธ

ดูสิ เหอรุ่ยหลินโกรธจนหนา้ แดง เหมือนกงุ้ ท่ีสุกแลว้ จงจ่ิงหา้ วหลบุ ตาลงเลก็ นอ้ ย มองแขนของหลินซินเหยยี นที่วางอยบู่ นไหลข่ องตวั เอง แขนของ เธอเรียวยาว ผิวขาว ใกลเ้ กินไปเขาเห็นขนออ่ นๆ บนแขนเธอ เป็ นคร้ังแรก ท่ีหลินซินเหยยี นเป็ นคนที่เขา้ ใกลเ้ ขาก่อน และยงั เรียกอยา่ งใกลช้ ิดขนาดน้ี ในใจของเขากม็ ีความสุขไมน่ อ้ ย ไม่ปฏิเสธท่ีหลินซินเหยยี นเรียกเขาแบบน้ี เขารู้ วา่ เธอต้งั ใจ แตก่ ไ็ ม่ไดผ้ ลกั ออก ใหเ้ ธอพ่ึงพงิ ตวั เอง “แกปิ ดทองลงหนา้ ตวั เองใหน้ อ้ ยๆ หน่อย!” เหอรุ่ยหลินโกรธกบั คาํ วา่ สามีของหลินซินเหยยี น ลกุ ข้ึนจะไปตบหลินซินเหยยี น “แกมนั ผหู้ ญิงดอกทอง หา้ มแตะตวั อะหา้ ว” มือของเธอกาํ ลงั จะลง ก็ถูกจงจ่ิงหา้ วบีบขอ้ มือไว้ สบตากนั เหอรุ่ยหลินชะงกั กบั สายตาเยน็ ชาของเขา เธอไม่เคยเห็นอารมณ์ท่ีเยน็ ชาเช่นน้ีในสายตาของจงจิ่งหา้ วมาก่อน “ฉนั ……” “กวนจิ้ง” จงจ่ิงหา้ วสะบดั มือของเธอออก กวนจิ้งเขา้ ใจ เขา้ ไปดึงเธอไว้

เหอรุ่ยหลินยอมไดอ้ ยา่ งไรเมื่อถูกกวนจิ้งดึงไว้ มองหลินซินเหยยี นและจงจ่ิงหา้ วใกลช้ ิดกนั ขนาดน้ี “กวนจิ้ง นายปล่อยฉนั นะ!” เหอรุ่ยหลินไมส่ นอะไรแลว้ คิดแตจ่ ะแกะมือของกวนจิ้ง ไปดึง หลินซินเหยยี นออก หล่อนหา้ มแตะตวั เขา! จงจิ่งหา้ วเป็ นของเธอ ใครกแ็ ตะตอ้ งไมไ่ ด!้ “คุณเหอ ไมเ่ อาหนา้ แลว้ เหรอครับ?” กวนจิ้งขมวดคิว้ “กวนจิ้ง นายเป็ นใคร? ทาํ อะไรฉนั ได?้ ” เธอตะคอก จงจิ่งหา้ วไม่อยากไปยงุ่ เก่ียว สง่ั นิ่งๆ “นายจดั การ” แลว้ ดึงหลินซินเหยยี นเดินไป “อะหา้ ว” จงจ่ิงหา้ วยะไป เหอรุ่ยหลินกระวนกระวายแลว้ ตอ่ ยตีกวนจิ้ง “ปล่อยฉนั รีบปล่อยฉนั ” แรงในมือของกวนจิ้งไม่ออ่ นลงแมแ้ ตน่ ิด ไม่แมแ้ ตข่ ยบั “คุณเหอใจเยน็ ๆ ครับ คุณกบั ประธาน จงถอนหม้นั กนั ” “ความสมั พนั ธ์ของฉนั กบั จงจ่ิงหา้ ว นายรู้อะไร ต่อใหถ้ อนหม้นั เขาก็รักฉนั ” กวนจิ้งรู้วา่ เธอน่าขาํ รักเธอ? เขาเป็ นคนนอก ยงั ดูออกวา่ หลายปี น้ีจงจ่ิงหา้ วไม่เคยรักเธอ

กบั เธอก็แค่ความรับผิดชอบในคืนน้นั และความรู้สึกที่สมยั เด็กเธอเคยช่วยเขา รัก? อยา่ พดู ไร้สาระแลว้ “บา้ ” “นายนน่ั แหละบา้ นายเป็ นหมา หมาเฝ้ าประตทู ่ีร้องเป็ นที่อะหา้ วเล้ียงไวข้ า้ งตวั !” สีหนา้ ของกวนจิ้งหมองลง หวั เราะเสียงเยน็ “ใช่ จะสูงส่งเท่าเธอไดย้ งั ไง คุณหนูตระกลู เหอ!” กวนจิ้งเนน้ คาํ วา่ คุณหนูหนกั ๆ คนคนหน่ึง เพราะสถานะเปล่ียนไป แมแ้ ต่นิสยั ยงั เปล่ียนไดอ้ ยา่ งไร? ไม่ใช่ เธอเป็ นคนแบบน้ีอยแู่ ลว้ เพยี งแค่เม่ือก่อนปิ ดบงั ตวั ตนท่ีแทจ้ ริงของตวั เองเท่าน้นั ตอนน้ีก็แคเ่ ผยสนั ดาน ดงั สุภาษิตท่ีกล่าวไว้ สนั ดอนขดุ ง่าย สนั ดานแกย้ าก เห็นจงจิ่งหา้ วดึงหลินซินเหยยี นข้ึนรถ กวนจิ้งปล่อยเหอรุ่ยหลิน เหลือบมองเธออยา่ งเยอื กเยน็ “ประธานจงไม่มีทางชอบผหู้ ญิงแบบเธอ” เหอรุ่ยหลินโกรธจนตวั สน่ั เห็นวา่ กวนจิ้งจะไป พงุ่ เขา้ ไปกดั ลงบนมือของกวนจิ้ง กวนจิ้งทาํ เสียงเบ่ือหน่าย เจบ็

ยกขาเตะผหู้ ญิงบา้ คนน้ี “เธอนนั่ แหละหมาท่ีกดั คนเป็ น” กวนจิ้งมองหลงั มือที่ถูกกดั จนเลือดออก ถยุ น้าํ ลาย ผหู้ ญิงที่ถกู เขาเตะลงบนพ้ืน หมนุ ตวั เดินจากไป เหอรุ่ยหลินคลานอยบู่ นพ้นื กาํ หมดั แน่น คาํ ดูถูกวนั น้ี เธอตอ้ งไดม้ นั กลบั มา “ปล่อยฉนั นะ” หลินซินเหยยี นท่ีถกู ลากมากระวนกระวายแลว้ เมื่อก้ีเธอแค่จงใจกระตนุ้ เหอรุ่ย หลิน จงจ่ิงหา้ วไม่ตอบ แคพ่ ยายามยดั เธอเขา้ รถ หลินซินเหยยี นไม่สงบ จงจ่ิงหา้ วจบั มือที่ดิ้นไม่มาของเธอ “เงียบหน่อย” หลินซินเหยยี นขยบั ตวั อยากดิ้นออกจากการจบั กมุ ของเขา “นายจะพาฉนั ไปไหน?” ตอนที่ 90 เป็ นหนบี้ ุญคณุ ใช้ร่างกายคนื จงจ่ิงหา้ วขยบั ร่างเขา้ มา เธอขยบั ถอยโดยไมไ่ ดต้ ้งั ใจ ดา้ นหลงั เป็ นพิงเบาะไม่มีพ้นื ที่ใหเ้ ธอมาก ไม่นานอกท่ีแขง็ แกร่งของเขาก็กดลงบนตวั ของเธอ แทบจะแนบสนิท เธอสามารถรู้สึกถึง อุณหภมู ิร่างกายของเขา แขง็ ทื่อไปท้งั ตวั ไมก่ ลา้ ขยบั จงจ่ิงหา้ วลูบผมท่ีอยขู่ า้ งหูของเธอ ริมฝี ปากขยบั ชิดใบหนา้ ของเธอ น้าํ เสียงต่าํ พดู ลากเสียง“ใช้ ฉนั เสร็จ ก็จะไป ไมใ่ หค้ า่ ตอบแทนเหรอ?” “……”

ขณะน้ี หลินซินเหยยี นเสียใจเลก็ นอ้ ย ใชเ้ ขาเพ่ือแกแ้ คน้ เหอรุ่ยหลิน จงจ่ิงหา้ วขยบั ตวั ออกเลก็ นอ้ ย สวมเขม็ ขดั นิรภยั ใหเ้ ธอ กระบวนการท้งั หมด หลินซินเหยยี นไม่ กลา้ ต่อตา้ นอีก เพราะเธอใชเ้ ขาจริงๆ จงจ่ิงหา้ วขยบั ตวั กลบั สตาร์ทเครื่องยนต์ ขบั รถออกจากท่ีนี่ หลินซินเหยยี นพงิ กระจกรถ คิดในใจครู่หน่ึง ถึงจะเปิ ดปากพดู “เมื่อก้ี ปราศจากความยนิ ยอม ของนาย กใ็ ชน้ าย ฉนั ประมาทเอง นายตอ้ งการเท่าไร?” “……” จงจ่ิงหา้ วอยากตะคอกใส่เธอ เขาขาดเงินเหรอ? “ฉนั ไมต่ อ้ งการเงิน” หลินซินเหยยี นไม่สงบแลว้ “แลว้ นายอยากไดอ้ ะไรเป็ นค่าตอบแทน?” เขาหนั ไปจอ้ งเธอตรงๆ ดวงตนที่ทาํ มีความอ่อนโยน ยงั มีความข้ีเลน่ “หรือวา่ หน้ีบุญคุณ ใช้ ร่างกายคืน?” “……” ตอนน้ีหลินซินเหยยี นมีเพยี งความคิดเดียว รีบหนีจากเขา ทาํ ไมเม่ือก่อนเธอพบ วา่ เขาไร้ยางอายขนาดน้ี เป็ นอนั ธพาลเหรอ? จงจิ่งหา้ วยมิ้ สายตามองผา่ นดวงตาของเธอ “ด่าฉนั ในใจใช่ไหม?”

หลินซินเหยยี นทาํ หนา้ เครียดทนั ที เม่ือก้ีเธอพดู ความคิดในใจออกมาเหรอ? เขาไดย้ นิ ? เธออธิบายอยา่ งติดขดั “ไม่ ไม่ไดด้ ่านาย” จงจ่ิงหา้ วยกมมุ ปาก ไมพ่ ดู ตอ่ หลินซินเหยยี นไม่มน่ั ใจ เปลี่ยนเร่ืองคุยอยา่ งระมดั ระวงั “เราจะไปไหน?” “ฉนั หิว” เขาไมห่ ร่ีตา “……” หลินซินเหยยี นเหงื่อไหลไปท้งั ตวั ไมก่ ลา้ พดู อีก รู้สึกวา่ ตวั เองพดู อะไร จะถกู เขาบิดเบือนไปหมด “คิดอะไร?” จงจิ่งหา้ วหนั ไปมองเธอ รู้สึกวา่ สีหนา้ ของเธอไมป่ กติ จากน้นั เหมือนจะเขา้ ใจอะไร หวั เราะเบาๆ “ไมก่ ินเธอ กินขา้ ว” “……” หลินซินเหยยี นหนา้ แดงถึงหูทนั ที เม่ือก้ีเธอคิดลึกแลว้ คิดลึกก็ช่างเถอะ ยงั ถูกคนดูออก ขายหนา้ ถึงมหาสมุทรแปซิฟิ กแลว้ เธอกม้ หนา้ แทบจะแทรกแผน่ ดินหนี

สายตาของจงจิ่งหา้ วหยดุ ลงบนแกม้ แดงๆ ของเธอ ยกยมิ้ มมุ ปาก ไมน่ านเขาก็จอดรถที่หนา้ ร้านอาหารแห่งหน่ึง หลินซินเหยยี นมองผา่ นกระจกไปดา้ นนอก เป็ นร้านอาหารจีน เธอปลดเขม็ ขดั นิรภยั เปิ ดประตลู งรถ จงจ่ิงหา้ วยนื รอเธอหนา้ รถ“อาหารจีนร้านน้ีไมเ่ ลว” หลินซินเหยยี นอืมเบาๆ ไมก่ ลา้ มองไปที่เขา เหมือนคิดอะไรออก เธอเงยหนา้ อยา่ งแรง “ม้ือน้ี ฉนั เล้ียง” จงจ่ิงหา้ วเดินมา วางแขนไวบ้ นไหล่ของเธอ ทาํ ตามท่าทางของเธอ พดู อยา่ งคลุมเครือ “อาหาร ม้ือเดียวกค็ ิดจะส่งฉนั ได?้ ” ลมหายใจของเขา เป่ าผมที่อยขู่ า้ งหูของเธอ เหมือนลวนลาม หลินซินเหยยี นหนั หนา้ เลก็ นอ้ ย เสียใจในใจ ถา้ รู้ผลเร็วกวา่ น้ี เธอไม่มีทางยว่ั ยเุ ขาเพ่อื แกแ้ คน้ เหอรุ่ยหลิน เธอรู้สึกเหมือนหาเรื่องใส่ตวั ทาํ ใหเ้ หอรุ่ยหลินโกรธไม่นอ้ ยก็จริง แต่ตวั เธอเองล่ะ? อยใู่ นจุดท่ีถูกเขาลวนลาม “ยมื ช่ือนายเฉยๆ อาหารหน่ึงม้ือก็พอแลว้ ” หลินซินเหยยี นกดไหล่ลง ไมม่ ีที่เกาะ แขนของจงจิ่ง หา้ วไม่เอาลงไม่ได้

“ไปเถอะ” หลินซินเหยยี นเดินเขา้ ไปก่อน เธอพบวา่ ต่อหนา้ จงจิ่งหา้ ว ตวั เองมกั จะเป็ นฝ่ ายถกู กระทาํ เธอจะเป็ นแบบน้ีตลอดไมไ่ ด้ มิฉะน้นั ถูกเขาบงการเรื่องน้ี กจ็ ะไมจ่ บสิ้น เธอตอ้ งแยง่ สิทธ์ิน้นั กลบั มา “……” จงจ่ิงหา้ วจอ้ งแผน่ หลงั ที่ผอมเรียวนน่ั ลูบมมุ ปากแลว้ ยมิ้ เดินเขา้ ร้านอาหาร หลินซินเหยยี นเลือกที่ท่ีใกลห้ นา้ ตา่ ง นงั่ ลง จงจิ่งหา้ วเดินเขา้ มาอยา่ งไมร่ ีบ นงั่ ลงตรงขา้ มหลินซินเหยยี น พนกั งานถือเมนูเดินมา ยน่ื ให้ หลินซินเหยยี นรับมาแลว้ ส่งใหจ้ งจิ่งหา้ ว “ฉนั ไม่เคยมาท่ีน่ี ไมร่ ู้วา่ มีเมนูพเิ ศษอะไรบา้ ง นายสงั่ เถอะ” จงจ่ิงหา้ วมองเธอ รู้วา่ เธอกาํ ลงั คิดอะไร ไมเ่ ปิ ดโปง รับเมนูมา สงั่ เมนูพิเศษของที่น่ี ปิ ดเมนู “แค่ น้ีแหละ” พนกั งานรับเมนูมา “ไดค้ ่ะ รอสกั ครู่ จะมาเสิร์ฟใหค้ ุณโดยเร็วท่ีสุด” พนกั งานถอยกลบั ไป ตอ่ มารออาหารมาเสิร์ฟ จงจิ่งหา้ วใชม้ ือเทา้ คาง มองไปมาบนใบหนา้ ของหลินซินเหยยี น

หลินซินเหยยี นถกู มองจนทาํ ตวั ไมถ่ กู ยนื่ มือไปจบั หนา้ “หนา้ ของฉนั มีอะไรเหรอ?” “ไม่มี” “แลว้ นายมองอะไร?” “น่ามอง” “……” หลินซินเหยยี นหลบสายตาของเขา “น่าเบื่อ” ผา่ นไปไม่นาน พนกั งานยกอาหารมา เป็ นเมนูพิเศษจริงๆ อาหารที่หลินซินเหยยี นไม่เคยกิน ดูน่ากินมาก ไม่รู้วา่ อร่อยหรือเปล่า จงจ่ิงหา้ วตกั น้าํ ซุปใหเ้ ธอ “ชิมอนั น้ีด”ู ไมเ่ ห็นวา่ ในน้าํ ซุปมีส่วนผสมอะไรบา้ ง สีขาวขน้ ๆ ดมแลว้ มีกล่ินหอมๆ เดิมทีจะไปกินขา้ วกบั ฉินยา สุดทา้ ยเจอเหอรุ่ยหลิน เสียเวลาไปไม่นอ้ ย คร้ังน้ีเธอหิวแลว้ จริงๆ โดยเฉพาะไดก้ ลิ่นน้าํ ซุปหอมๆ น่ากินมาก เธอตกั หน่ึงชอ้ นใส่เขา้ ปาก สดมาก รสชาติกลมกล่อม “อร่อยไหม?” จงจิ่งหา้ วมองสีหนา้ ของเธอ หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ “อร่อย” รสชาติไม่เลวจริงๆ “ยงั มีอนั น้ี” จงจิ่งหา้ วคีบกงุ้ ยอหน่ึงชิ้น วางไวใ้ นจานของเธอ

หลินซินเหยยี นหลุบตาลง ด่ืมซุป เธอไมช่ ินกบั ความดีและความห่วงใยของจงจ่ิงหา้ ว เธอสูญเสียความอยากอาหาร ในใจลงั เล “ทาํ ไมตอ้ งถอนหม้นั ?” เหมือนท่ียซู่ ่ิวพดู เพราะเธอเหรอ? จงจ่ิงหา้ วดื่มน้าํ หน่ึงคาํ “ทาํ ไมจู่ๆ ถึงถาม?” หลินซินเหยยี นเงยหนา้ มองเขา “ฉนั อยากรู้” จงจ่ิงหา้ วค่อยๆ วางแกว้ น้าํ ลง มองเธอ “ไมเ่ หมาะสม ก็ถอน มีเหตุผลมากมายขนาดน้นั ทาํ ไม?” มีการคาดหวงั กม็ ีผิดหวงั จริงๆ จะเป็ นเพราะเธอไดย้ งั ไง? เธอหวั เราะเยาะตวั เอง ตลกตวั เองที่คิดเพอ้ ฝันจิตใจลุ่มหลง ตลก ท้งั ๆ ที่รู้วา่ เป็ นไปไมไ่ ด้ กย็ งั จะคาดหวงั “คุณเหอตามคุณจงนานขนาดน้ี บอกทิ้งก็ทิ้งเลย โหดร้ายจริงๆ” ในปากของจงจิ่งหา้ วเค้ียวกงุ้ ยอ สกั พกั เขาวางตะเกียบลง เหมือนกาํ ลงั คิดอะไร

ผา่ นไปสกั พกั เขาถึงจะค่อยๆ เปิ ดปากถาม “เมื่อก้ีเธอเรียกฉนั วา่ อะไร?” “คุณจงไง” หลินซินเหยยี นตอบโดยจิตใตส้ าํ นึก เขาวจิ ารณ์อยา่ งจริงจงั “ฉนั ไม่ชอบช่ือเรียกน้ี” “ง้นั ประธานจง?” หลินซินเหยยี นเปลี่ยน “กไ็ มด่ ี” “……” เขาคีบกงุ้ ยอท่ีขาวเหมือนหยกเขา้ ปากอีกหน่ึงชิ้น ค่อยๆ เค้ียว ริมฝี ปากขยบั เลก็ นอ้ ย“ฉนั รู้สึกวา่ เรียกวา่ สามี น่าฟังกวา่ ” ตอนที่ 91 หาผ้ชู ายทดี่ ใี ห้หม่ามี๊ “……” กินขา้ วแลว้ ท้งั สองคนกอ็ อกไปจากร้านอาหาร “คุณจะไปไหน เด๋ียวผมไปส่งคุณเอง” หลินซินเหยยี นคิดเลก็ นอ้ ย“กลบั บา้ น” ที่ร้านยงั ทาํ ไม่เสร็จ ตอนน้ีงานที่อยใู่ นมือของเธอ ก็ยงั ใหป้ ระเทศAรับไว้ เธอนดั กบั ลกู คา้ คนน้นั ที่สงั่ ตดั ชุดแตง่ งานเรียบร้อย วา่ จะดูภาพ จากน้นั ค่อยไปตดั ชุด ตามแบบ และวสั ดุที่เธอเลือกไว้

ไดย้ นิ หลินซินเหยยี นพดู วา่ บา้ น จงจ่ิงหา้ วกห็ นั ไปมองเธอ พดู เสียดสีเบาๆวา่ “ลูกของคุณไมม่ ี แมแ้ ต่พอ่ นบั วา่ เป็ นบา้ นไดด้ ว้ ยเหรอ？” หลินซินเหยยี นอยากจะตอบโตเ้ ขาไปสกั ประโยค แต่เธอยงั ไมไ่ ดท้ าํ พอคาํ พดู อยทู่ ่ีปากเธอก็ ตอ้ งกล้าํ กลืนลงไปอีกคร้ัง ถา้ เธอตอบโตล้ ่ะก็ ไม่รู้วา่ เขาจะพดู อะไรอีก จึงหนั หนา้ ไปจอ้ งเขา แลว้ ก็เอนตวั เขา้ ไปนง่ั ในรถ จงจิ่งหา้ วยมิ้ บางๆ ดา้ นในรถเงียบมาก ไม่พดู อะไรบรรยากาศกอ็ ึดอดั ใจแปลกๆ หลินซินเหยยี นพงิ ไปที่หนา้ ต่างรถ หลบั ตาลงแกลง้ ทาํ เป็ นหลบั เทคนิคการแสดงของเธอน้นั ไม่ยอดเยยี่ ม แค่มองจงจ่ิงหา้ วก็รู้ทนั แลว้ แตว่ า่ ไม่ไดเ้ ปิ ดเผยเธอ ผา่ นไปประมาณยส่ี ิบนาที หลินซินเหยยี นจึงแกลง้ ทาํ ท่าทางเพิง่ ต่ืนลืมตาข้ึนมา เธอนบั เวลาไว้ แลว้ แลว้ รถกม็ าถึงหมบู่ า้ นพอดี เธอขย้ตี า เปิ ดประตูรถออก แลว้ เดินลงไป“ขอบคุณนะ” ขอบคุณท่ีเขามาส่งเธอกลบั บา้ น จงจ่ิงหา้ วแหงนตวั ส่วนมือกว็ างไวท้ ี่พวงมาลยั “คาํ ขอบคุณของคุณไมจ่ ริงใจเลย” มือหลินซินเหยยี นท่ีปิ ดประตกู ็ชะงกั ไป“คุณหมายความวา่ อยา่ งไร？” “ถา้ อยากขอบคุณผม ไมใ่ ช่วา่ ควรเชิญผมเขา้ ไปด่ืมชาสกั แกว้ หน่อยเหรอ？”มมุ ปากของเขามี รอยยมิ้ เหมือนวา่ กาํ ลงั หยอกลอ้ หลินซินเหยยี นเป็ นเป้ าหมายท่ีเขาหยอกลอ้

หลินซินเหยยี นปิ ดประตรู ถเสียงดงั ปัง แลว้ พดู อยา่ งเยน็ ชา“เล้ียงขา้ วคุณไปแลว้ ก็แสดงความ จริงใจของฉนั แลว้ ไง” หลินซีเฉินมีความเป็ นศตั รูตอ่ เขาหนกั มาก ถา้ หากจวงจ่ือจิ่นเห็นเขา ก็จะไมพ่ อใจได้ เธอคงบา้ ไปแลว้ ถึงใหเ้ ขาไปท่ีบา้ นตวั เอง หลินลยุ่ ซีกดั นิ้วมือ ตากลมโตจอ้ งอยอู่ ยา่ งน้นั มองไปที่หลินซินเหยยี นที่ยนื อยขู่ า้ งถนน“นนั่ ใช่ หมา่ ม๊ีไหม？” หลินซีเฉินกาํ ลงั คิดอยวู่ า่ ทาํ อยา่ งไรถึงจะไดแ้ ท็บเลต็ และโทรศพั ทม์ ือถือจากในมือของหลิน ซินเหยยี นคืนมา พอไดย้ นิ เสียงของนอ้ งสาว ก็มองเธอ“หม่าม๊ีท่ีไหนกนั ล่ะ？” หลินลุย่ ซีช้ีไปที่หนา้ ประตหู มู่บา้ น หลินซีเฉินมองไป ก็มองเห็นหลินซินเหยยี นยนื พดู กบั ใครตรงขา้ งถนน ใบหนา้ ดา้ นขา้ งน้นั … ทาํ ไมถึงคุน้ ขนาดน้ีนะ？ แป๊ บเดียว เขาก็จาํ ได้ ผชู้ ายท่ีคุยกบั หลินซินเหยยี นน้นั ไม่ใช่ผชู้ ายท่ีชอบลอ้ เลน่ กบั ความรู้สึก ของผหู้ ญิงนนั่ เหรอ？ ทาํ ไมหม่าม๊ีถึงอยกู่ บั เขาล่ะ？ หลินซีเฉินชกั สีหนา้ แววตาน้นั จอ้ งเขมง็ อยา่ งหม่นหมอง หลินลยุ่ ซีดึงมือของเขา“พี่ พเี่ ป็ นอะไรเหรอ？” หลินซีเฉินทาํ เสียงฮึดฮดั “เส่ียวล่ยุ มองเห็นผชู้ ายคนน้นั ที่อยใู่ นรถไหม？” หลินล่ยุ ซีพยกั หนา้ อยา่ งซ่ือสตั ย“์ เห็นแลว้ ”

“เขา…คือแด๊ดด้ีของพวกเรา”หลินซีเฉินจบั มือเลก็ ๆน้นั ไว เขาคืออดีตสามีของหมา่ ม๊ี ซ่ึงก็คือพอ่ ของพวกเขานนั่ เอง หลินล่ยุ ซีกะพริบตา โลกของเธอน้นั ไมเ่ คยปรากฏในการเรียกช่ือวา่ พอ่ มาก่อน กแ็ ค่ไดย้ นิ เพอ่ื น คนอ่ืนเรียกแด๊ดด้ี แต่เธอไม่เคยเรียก จู่ๆก็ไดย้ นิ พ่ีชายพดู วา่ มีแดด๊ ด้ี ก็ต่ืนเตน้ สุดๆ จะวงิ่ ไปทางน้นั “แดด๊ ด้ี…” หลินซีเฉินมือไว จบั เธอไว้ แลว้ อุดปากของเธอ“ชู่ว！” หลินลุย่ ซีดิ้นไปมา“หนูจะไปหาแดด๊ ด้”ี เธอไม่ไดม้ ีความคิดที่ลึกซ้ึงพวกน้นั อยา่ งหลินซีเฉิน แค่รู้วา่ มีคนเป็ นพอ่ ของตวั เอง ก็อยากไปดูวา่ ยงั ไงกนั แน่ พอ่ ของเธอเป็ นอยา่ งไร “เขาไมใ่ ช่แด๊ดด้ีของพวกเรา”หลินซีเฉินพดู อยา่ งแน่วแน่ เอ๋？ ความคิดของหลินล่ยุ ซีจบสิ้นลง เด๋ียวกใ็ ช่ เด๋ียวก็ไมใ่ ช่ สรุปใช่หรือไม？่ ตาโตๆจอ้ งมองพ่ีชายอยา่ งมึนๆ เหมือนกาํ ลงั ถามอยู่ “เขาคือแดด๊ ด้ีของพวกเรา แต่วา่ เขาทิ้งหม่าม๊ีกบั พวกเรา พวกเราจะยอมรับเขาเป็ นแด๊ดด้ีไม่ได”้ หลินล่ยุ ซีไม่เขา้ ใจ ขนตายาวๆกะพริบไปมา พดู เสียงทุม้ ไมช่ ดั “ใช่แด๊ดด้ีหรือไม่ใช่ แตฉ่ นั อยาก ไดแ้ ด๊ดด้ี” หลินซีเฉินกอดนอ้ งสาว“พ่ีจะตอ้ งหาพอ่ ท่ีดีใหพ้ วกเรา หาผชู้ ายดีๆใหห้ มา่ ม”๊ี

หลินลุ่ยซี“……” เธอฟังไมเ่ ขา้ ใจ จอ้ งไปไมไ่ กล ก็มองเห็นแต่ชายหนุ่มที่หนา้ หนั ขา้ ง คิดในใจวา่ นนั่ คือแด๊ดด้ีเหรอ？ เขาหนา้ ตาอยา่ งไร？ “พ่เี คยเห็นแดด๊ ด้ีไหม？” หลินซีเฉินพยกั หนา้ “เคยเห็นสิ” “หนา้ ตาหล่อไหม？”หลินล่ยุ ซีถาม เหมือนวา่ อยากจะเขา้ ไปดู หลินซีเฉินไม่อยากยอมรับ แตว่ า่ จงจ่ิงหา้ วหนา้ ตาหล่อจริงๆ นี่ก็เป็ นจุดท่ีเขาเป็ นทุกข์ ไปหาผชู้ ายท่ีหล่อกวา่ เขาไดท้ ี่ไหนกนั นะ？ “หลอ่ ” หลินล่ยุ ซีก็ยง่ิ เฝ้ าปรารถนามากข้ึน “ยายเอามาแลว้ ”ในมือจวงจื่อจิ่นถือร่มพบั เดินเขา้ มา วนั น้ีจะพาพวกเขาสองคนไปพพิ ิธภณั ฑ์ สตั วน์ ้าํ พอถึงช้นั ลา่ งจึงนึกข้ึนไดว้ า่ บอกวา่ ตอนบ่ายสามฝนจะตก เธอจึงข้ึนขา้ งบนไปหยบิ ร่ม “คุณยาย”หลินล่ยุ ซีนอ้ ยใจเลก็ นอ้ ย พ่ีชายกเ็ คยเห็นพอ่ แลว้ เธอยงั ไม่เคยเห็น ในใจจึงรู้สึก นอ้ ยใจ ไมง่ ่ายเลยที่จะมีโอกาสไดเ้ ห็นวา่ แดด๊ ด้ีเป็ นยงั ไง แตพ่ ่ีชายกไ็ ม่ใหเ้ ธอดู

ไม่ชอบเลย “เป็ นอะไรไป？”จวงจื่อจิ่นอมุ้ เธอข้ึนมา “พ่ี……” หลินล่ยุ ซีเพง่ิ พดู ออกไป กไ็ ดย้ นิ หลินซีเฉินตะโกนวา่ “หมา่ มี๊” จากน้นั คาํ พดู ของเขากห็ ยดุ ลง หลินซินเหยยี นเดินเขา้ มา มองเห็นที่ตวั จวงจื่อจิ่นแบกกระเป๋ าไว้ ก็ถามวา่ “จะออกไปเหรอคะ ？” “ผมจะพาพวกเขาไปพิพิธภณั ฑส์ ตั วน์ ้าํ เอาแต่อยบู่ า้ นอยา่ งเดียวก็ไมด่ ี” หลินซินเหยยี นยน่ื มือไปรับลูกสาว“ไปยงั ไง นง่ั รถไฟใตด้ ินเหรอ？” ถา้ พาเดก็ สองคนนงั่ รถไฟใตด้ ินก็คงไมส่ ะดวกเท่าไหร่ จวงจื่อจิ่นพดู วา่ “นงั่ แท็กซ่ีเถอะ พาพวกเขาสองคนรถไฟใตด้ ินก็ตอ้ งเปลี่ยนสายอีกคงไม่ สะดวก” หลินซินเหยยี นเดินไปขา้ งถนน“ฉนั ไปกบั พวกแมไ่ มไ่ ดห้ รอก ฉนั ยงั มีงาน รอมีเวลา ฉนั จะไปดู รถ แลว้ ซ้ือสกั คนั แบบน้ีเดินทางจะไดส้ ะดวก” “ลกู ไปทาํ งานเถอะ แมจ่ ะดูแลพวกเขาสองคนเอง”จวงจ่ือจิ่นยนื่ มือไปอมุ้ หลินลุย่ ซี หลินลุ่ยซีไม่ใหจ้ วงจื่อจ่ินอุม้ และกไ็ ม่รู้วา่ ทาํ ไม ถึงนอ้ ยใจแปลกๆ โอบคอของหลินซินเหยยี น ไมย่ อมปล่อย ออดออ้ น ทาํ ตวั ติด“หม่ามี๊” “ทาํ ไมจะ๊ ？”หลินซินเหยยี นมองลูกสาว แลว้ ลูบหวั ของเธอ“อยากใหห้ มา่ มี๊พาลูกไปไหม？”

หลินลุ่ยซีส่ายหวั “ไมใ่ ช่ พ่ีบอกวา่ ——” “เส่ียวล่ยุ ไม่ใช่วา่ คุณอยากดูการแสดงปลาโลมาเหรอ？ถา้ ยงั ไม่ไปอีก พวกเรากจ็ ะไม่ไดเ้ ห็น นะ พร่ี ับปากคุณแลว้ วา่ จะใช้ เงินองั่ เปาซ้ือตกุ๊ ตาปลาโลมาใหค้ ุณ คุณยงั จะเอาอีกไหม？” หลินซีเฉินจงใจตดั บทของนอ้ งสาว เขาไม่อยากใหห้ ลินซินเหยยี นรู้วา่ เขารู้วา่ พอ่ ของพวกเขาคือใคร หมา่ มี๊ไม่พดู จะตอ้ งไม่อยากใหพ้ วกเขารู้แน่ หลินล่ยุ ซีจอ้ งไปท่ีพ่ชี าย“พีจ่ ะซ้ือใหฉ้ นั จริงๆเหรอ？” หลินลุย่ ซีน้นั ใสซื่อบริสุทธ์ิ แป๊ บเดียวก็ถูกหลินซีเฉินเบ่ียงเบนไป “ซ้ือใหส้ ิ”หลินซีเฉินพดู อยา่ งแน่วแน่ “ง้นั ฉนั กอ็ ยากไดอ้ มยมิ้ ดว้ ย”หลินลุ่ยซีหรี่ตาลงหวั เราะ หลินซีเฉินมองไปท่ีหลินซินเหยยี น“เออ่ คุณตอ้ งถามหมา่ มี๊วา่ ใหค้ ุณกินไหม” หลินล่ยุ ซีเบะปากเลก็ ๆน้นั หม่าม๊ีเอาแตบ่ อกวา่ กินลูกอมไม่ดีตอ่ ฟัน หม่าม๊ีไมใ่ หเ้ ธอกินแน่ สาวนอ้ ยก็ทาํ ท่าทางนอ้ ยใจอีกคร้ัง หลินซินเหยยี นจูบไปที่หนา้ ของลกู สาว“วนั น้ีใหล้ ูกกินอนั หน่ึงนะ” หลินล่ยุ ซีตาเป็ นประกายทนั ท“ี จริงเหรอ？” “จริง”หลินซินเหยยี นตอบอยา่ งแน่ใจ “หม่าม๊ี ผมกก็ ินอนั หน่ึงไดด้ ว้ ยใช่ไหม？”หลินซีเฉินเงยหนา้ ข้ึน

“ไดส้ ิ”หลินซินเหยยี นยอ่ ตวั ลงกอดลูกชาย มีลูกอมใหก้ ินเด็กสองคนน้ีก็เช่ือฟังมาก จวงจ่ือจิ่นพาพวกเขาไปพพิ ธิ ภณั ฑส์ ตั วน์ ้าํ ส่วนหลิน ซินเหยยี นกลบั ถึงบา้ นกไ็ ปทาํ งาน เหอรุ่ยหลินกลบั ถึงบา้ นดว้ ยใบหนา้ บ้ึงตึง เหอรุ่ยเจ๋อไม่ไดไ้ ปทาํ งานท่ีโรงพยาบาลแลว้ กาํ ลงั เรียนทาํ ธุรกิจกบั เหอรุ่ยสิง ไม่ใช่ธุรกิจครอบครัวท่ีมีรากฐานมน่ั คง เกรงวา่ จะลม้ เหลวน่ะสิ ตระกลู เหอมาถึงรุ่นเหอรุ่ยเจ๋อน้ี สองคนพ่นี อ้ งไมไ่ ดม้ ีหวั การคา้ งานอดิเรกของเหอรุ่ยเจ๋อก็คือ จิตแพทย์ เหอรุ่ยสิงยงั ดีหน่อย ผา่ นความยากลาํ บากในโลกธุรกิจมาหลายปี แลว้ มีความสามารถ เลก็ นอ้ ย แตถ่ า้ จะใหต้ ระกลู เหอมีความรุ่งโรจนอ์ ีกอยา่ งท่ีเคยมีกค็ งจะยากหน่อยๆ ไดแ้ ต่รักษาใหค้ งอยไู่ วต้ ่อไปอยา่ งไม่เตม็ ใจ มองเห็นตาท้งั คู่ท่ีแดงของนอ้ งสาว เหอรุ่ยเจ๋อวางเอกสารที่พ่ีชายใหเ้ ขา แลว้ ยนื ข้ึนมาจากโซฟา “คุณ เป็ นอะไรไป？” ตอนท่ี 92 มคี วามสัมพนั ธ์กนั พอคิดวา่ เขาหกั หลงั ตวั เอง เหอรุ่ยหลินกร็ ู้สึกเกลียดชงั ความรักที่เขามีตอ่ เธอน้นั ไมจ่ ริงเหรอ？ ทาํ ไม ตอ้ งหกั หลงั เธอละ่ ？ เหอรุ่ยหลินยนื อยหู่ นา้ ประตู สนั่ ไปมา“พ่ี”

เหอรุ่ยเจ๋อเดินเขา้ มา จึงมองเห็นวา่ ที่เขา่ เธอมีแผล แลว้ คิว้ กข็ มวดเขา้ หากนั แน่น“คุณไปทะเลาะ กบั คนอื่นมาเหรอ？” ไมอ่ ยา่ งน้นั ทาํ ไมถึงกลายเป็ นสภาพแบบน้ี？ เหอรุ่ยหลินส่ายหนา้ เธอมองไปท่ีเหอรุ่ยเจ๋อ“พี่ ความรักท่ีพมี่ ีตอ่ ฉนั ไมเ่ ป็ นจริงเหรอ？” “จะเป็ นไปไดไ้ ง”เหอรุ่ยเจ๋อรักและโอ๋เธอจริงๆ ตอนน้นั ท่ีเธอหายตวั ไป โดยเกี่ยวขอ้ งกบั เขา หลายปี มาน้ีเขากอ็ ยกู่ บั การตาํ หนิตวั เองมาตลอด ไมง่ ่ายเลยท่ีจะหาเธอกลบั มาได้ ความละอายใจที่มีตอ่ เธอ ความรักสุดหวั ใจที่มีตอ่ เธอ ไม่เคยเจือปน “เหอะเหอะ”เหอรุ่ยหลินหวั เราะเสียงดงั จากน้นั แป๊ บเดียวรอยยมิ้ ก็หายไป เหลือเพยี งแต่ความ ควบคุมตวั เองไมอ่ ย“ู่ ถา้ พ่โี อ๋ฉนั รักฉนั ทาํ ไมถึงหกั หลงั ฉนั ละ่ หกั หลงั ฉนั เพือ่ ผหู้ ญิงคนหน่ึง เหรอ？！” “คุณพดู อะไรน่ะ？”เหอรุ่ยเจ๋อฟังก็รู้สึกสบั สนคลุมเครือ“รีบเขา้ บา้ นมา” เขาดึงนอ้ งสาวที่ใกลจ้ ะเสียการควบคุม เพราะวา่ เร่ืองท่ีเธอถกู ถอนหม้นั เหอเหวนิ หวยไม่พอใจ เท่าไหร่นกั บรรยากาศในบา้ นกอ็ ึมครึมหดหู่เป็ นพเิ ศษ ถา้ เหอเหวนิ หวยไดย้ นิ เธอเสียงดงั ก็จะโกรธได้ เหอรุ่ยหลินแทบจะถูกเหอรุ่ยเจ๋อผลกั เขา้ ไปในบา้ นอยา่ งแรง “คุณนง่ั ลงก่อน เดี๋ยวผมไปเอายามาใหค้ ุณ ลดการอกั เสบท่ีหวั เข่า ไม่อยา่ งน้นั จะติดเช้ือได”้ เหอรุ่ยหลินเหมือนกบั ไมเ่ ขา้ ใจ นง่ั ไม่ขยบั สายตาท้งั คูจ่ อ้ งมองไปอยา่ งไร้โฟกสั

เธอคิดวา่ เธอกลายเป็ นลกู สาวของตระกลู เหอแลว้ กส็ ามารถคบกบั จงจ่ิงหา้ วได้ มีตวั ตนที่สูงส่ง คนรักท่ีทาํ ใหค้ นอิจฉา พ่ีชายท่ีรักและโอ๋เธอ ชีวติ ของเธอก็จะไมม่ ีความเสียใจแลว้ แต่วา่ มนั ไม่ใช่เลย ทุกอยา่ งเปลี่ยนไปแลว้ เธอมีสถานะท่ีสูงส่งแลว้ แตก่ ลบั ไม่ไดเ้ ป็ นเจา้ ของจงจ่ิงหา้ ว แมแ้ ต่ความ รักและโอ๋ท่ีเหอรุ่ยเจ๋อมีต่อเธอ ก็ยงั ถกู ผหู้ ญิงคนน้นั แบ่งไป ความรัก ครอบครัวของเธอลว้ นแต่ถูกหลินซินเหยยี นทาํ ลาย มือของเธอจิกเขา้ ไปในท่ีนอน ตึงแน่นทีละนิดๆ เสน้ เลือดที่หลงั มือปูดข้ึนมา จะเห็นไดว้ า่ เธอ โกรธแค่ไหน เหอรุ่ยเจ๋อถือกล่องยาเขา้ มา คุกเขา่ ลงตรงหนา้ เธอแลว้ ทาํ ความสะอาดแผลที่เขา่ ใหเ้ ธอ กลวั เธอ จะเจบ็ เบามาก อ่อนโยนมาก “พี่”เหอรุ่ยหลินกม้ ตาลงต่าํ “พี่ปฏิบตั ิตอ่ หลินซินเหยยี นกอ็ อ่ นโยนแบบน้ีเช่นกนั ใช่ไหม？” เหอรุ่ยหลินในวนั น้ีผดิ ปกติอยา่ งน่าประหลาด “คุณอยากพดู อะไรกนั แน่？”เหอรุ่ยเจ๋อวางยาน้าํ ลดการอกั เสบในมือลง ตดั สินใจคุยกบั เธอดีๆ “หลินหลิน บนโลกน้ีไมไ่ ดม้ ีแค่ผชู้ ายอยา่ งจงจ่ิงหา้ วคนเดียว คุณไมจ่ าํ เป็ นเลย ท่ีจะยดึ ติดอยกู่ บั คนๆหน่ึง จากสถานะสภาพของคุณแลว้ สามารถหาคนท…่ี .” “บนโลกน้ีไมไ่ ดม้ ีแค่ผหู้ ญิงอยา่ งหลินซินเหยยี นคนเดียว แลว้ ทาํ ไมพ่ีตอ้ งชอบเธอละ่ ？”คาํ พดู ของเขายงั ไมท่ นั พดู จบ ก็ถูกเหอรุ่ยหลินตดั บท เหอรุ่ยเจ๋อก็ยงั หาขอ้ แกต้ วั ท่ีจะโตก้ ลบั ไม่ได้

ใช่ ตอนท่ีเขาโนม้ นา้ วนอ้ งสาว กลบั ลืมความยนื กรานมนั่ คงของตวั เอง “พ่ี พี่สามารถหกั หลงั นอ้ งสาวของตวั เองได้ เพื่อผหู้ ญิงคนหน่ึง ความรักของพี่ ยงิ่ ใหญเ่ สียจริง” ประโยคน้ี เหอรุ่ยหลินพดู ข้ึนมาอีกคร้ัง เขาจาํ เป็ นตอ้ งใหค้ วามสาํ คญั แลว้ “หลินหลิน คุณเห็น เธอแลว้ ？” “ใช่”เหอรุ่ยหลินไมป่ ฏิเสธ เหอรุ่ยเจ๋อขมวดคิว้ “คุณเพิง่ บอกวา่ ผมหกั หลงั คุณ หมายความวา่ อยา่ งไรกนั แน？่ ” หรือวา่ เก่ียวขอ้ งกบั หลินซินเหยยี น？ “พี่ถามฉนั เหรอ？”เหอรุ่ยหลินหวั เราะอยา่ งเยย้ หยนั สุดๆ“เรื่องท่ีพ่ีทาํ เองกบั ตวั ตวั พี่ไมร่ ู้หรือ ไง？” “ผมไม่เขา้ ใจ กบั คุณแลว้ ผมไมเ่ คยทาํ ร้ายแมแ้ ต่นิดเดียว”เขาไมร่ ู้สึกละอายใจในการตรวจสอบ ตวั เองตอ่ นอ้ งสาวคนน้ี ตอนน้นั ท่ีสืบไดว้ า่ จงจ่ิงหา้ วคือผชู้ ายในคืนน้นั เขาก็เห็นแก่ตวั ไมอ่ ยากใหห้ ลินซินเหยยี นรู้ ตอ่ มารู้วา่ เธอคือนอ้ งสาวของตวั เอง ชอบจงจิ่งหา้ ว เขาก็ยง่ิ เอาความลบั น้ีเกบ็ ไวใ้ นกน้ บ้ึงของ หวั ใจอยา่ งลึกซ้ึงมากข้ึน ถึงแมต้ อ้ งเห็นลูกท้งั สองคนของหลินซินเหยยี นไม่มีพอ่ เขาก็ไม่พดู ตอนน้ีเธอกลา่ วหาวา่ เขา หกั หลงั เธอ เหอรุ่ยเจ๋อรู้สึกผิดหวงั เสียใจ คาํ พดู ของเหอรุ่ยหลินทาํ ร้ายเขามากไปแลว้

“ไมเ่ คยทาํ ร้ายเลยสกั นิด พีบ่ อกมาสิหลินซินเหยยี นรู้ไดอ้ ยา่ งไร อุบตั ิเหตุทางรถยนตเ์ ม่ือหกปี ก่อนนน่ั วา่ ฉนั เป็ นคนทาํ ？”เหอรุ่ยหลินไมเ่ ช่ือเขา “เธอ เธอรู้วา่ อบุ ตั ิเหตทุ างรถยนตเ์ ม่ือหกปี ก่อนเป็ นคุณทาํ เหรอ？”เหอรุ่ยเจ๋อไม่อยากจะเชื่อ หลินซินเหยยี นรู้เร่ืองน้ีแลว้ ท่ีเขาไมอ่ ยากใหเ้ ธอรู้ ยงั ไงคนน้นั ทาํ ร้ายเธอก็คือนอ้ งสาวของเขา ถา้ เธอรู้จะตอ้ งส่งผลกระทบตอ่ ความสมั พนั ธ์ของเขากบั เธอแน่ เหอรุ่ยหลินหวั เราะอยา่ งเยอื กเยน็ “ไม่ตอ้ งแสร้งทาํ ท่าทางไมอ่ ยากจะเชื่อหรอก เรื่องน้ี หกปี แลว้ ตอนน้นั คนท่ีรู้เร่ืองน้ีตายแลว้ มีแค่พ่ีกบั ฉนั ที่รู้ หรือวา่ ตอ้ งเป็ นฉนั เองหรือไงท่ีไปบอกเธอน่ะ ？” เหอรุ่ยเจ๋อนิ่งไปสกั พกั แลว้ พึมพาํ ไปวา่ “ผมไม่ไดบ้ อกเธอจริงๆ” ที่เขาต่ืนตระหนกกค็ ือหลินซินเหยยี นรู้แลว้ จะโกรธเขาหรือไม？่ เขาลม้ ลงนงั่ ท่ีโซฟา เธอเพิง่ จะแสดงใหเ้ ห็นวา่ ยอมรับเขา แตใ่ นเวลาสาํ คญั น้ีกลบั รู้เรื่องอบุ ตั ิเหตรุ ถ เขาไม่กลา้ จะคิดตอ่ ไป เหอรุ่ยหลินเห็นท่าทางหมดสภาพของเขา กข็ มวดคิว้ เลก็ นอ้ ย“ไม่ใช่พี่บอกจริงๆเหรอ？” เหอรุ่ยเจ๋อหวั เราะดว้ ยเสียงขมขื่น“ทาํ ไมผมตอ้ งหลอกคุณละ่ ？” “ง้นั เธอรู้ไดอ้ ยา่ งไร？”เหอรุ่ยหลินคิดไม่ออก ยงั ไงคนที่รู้เรื่องน้ีกไ็ ม่เยอะ คนที่รู้เพยี งคนเดียว กต็ ายแลว้

ตอนน้ีคนท่ีรู้ก็มีเธอกบั เหอรุ่ยเจ๋อ ไมใ่ ช่เหอรุ่ยเจ๋อ เธอเองกไ็ ม่ไดพ้ ดู ง้นั หลินซินเหยยี นรู้เร่ือง อุบตั ิเหตุรถยนตไ์ ดอ้ ยา่ งไรล่ะ？ “คุณพกั ผอ่ นเยอะๆเถอะ”เหอรุ่ยเจ๋อยนื ข้ึนมา เขาตอ้ งการอยเู่ งียบๆ ถา้ เจอหลินซินเหยยี นเขาจะ ทาํ อยา่ งไร จะไปอธิบายเรื่องน้ีอยา่ งไร “พ่ี”เหอรุ่ยหลินกอดเขาจากดา้ นหลงั หนา้ แนบไปท่ีแผน่ หลงั ของเขา“พี่ พอี่ ายไุ มใ่ ช่นอ้ ยๆแลว้ ฉนั กไ็ มใ่ ช่เดก็ สาวสิบเจด็ สิบแปดแลว้ พวกเราตา่ งโตกนั แลว้ พี่ช่วยฉนั ก็เพือ่ …” เธอชอบจงจ่ิงหา้ ว ส่วนเขาขอบหลินซินเหยยี น แค่เขาแต่งงานกบั หลินซินเหยยี น เธอกส็ ามารถ คบกบั จงจ่ิงหา้ วไดแ้ ลว้ “พ่ีช่วยเธออยา่ งไร？”เหอรุ่ยเจ๋อหวั เราะอยา่ งขมขื่น เขาเองยงั เอาตวั เองไมร่ อด จะไปช่วยเธอ อยา่ งไร？ “คร้ังที่แลว้ ฉนั บอกไปแลว้ พค่ี ิดดีๆหน่อย” กลวั เขาจะปฏิเสธ เหอรุ่ยหลินจึงรีบพดู “พ่ีอยา่ เพิง่ รีบปฏิเสธฉนั คิดดูดีๆก่อน พ่ีอยากใหห้ ลิน ซินเหยยี นรักพ่อี ยา่ งหมดจดเป็ นไปไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ ตวั พีเ่ องก็น่าจะรู้ หนทางเดียวก็คือพต่ี อ้ งมี อะไรกบั เธอ ใหเ้ ธอตอ้ งคบกบั พี่ ผหู้ ญิงเป็ นสตั วท์ ี่ใชอ้ ารมณ์ พอร่างกายเป็ นของพ่ีแลว้ ในใจก็ จะตอ้ งมีความรู้สึกกบั พแ่ี น่นอน ถึงตอนน้นั พแี่ ต่งงานกบั เธอ ฉนั ก็จะไดค้ บกบั จงจ่ิงหา้ ว ฉนั แต่งงานกบั จงจ่ิงหา้ ว ก็เท่ากบั วา่ สองตระกลู ไดเ้ ชื่อมสมั พนั ธไมตรีกนั พอ่ ก็จะมีความสุข พวก เราก็จะยงิ ปื นนดั เดียวไดน้ กสามตวั เลย ดีแบบน้ีแลว้ ทาํ ไมเราถึงไม่ลองทาํ ดูละ่ ？” เหอรุ่ยเจ๋อยงั ไม่อ่อนขอ้ เขาชอบหลินซินเหยยี นจริงๆ รู้จกั เธอ ไม่ใช่แค่ปี สองปี แตเ่ ป็ นมิตรภาพที่เกือบสิบปี จะไปใชว้ ธิ ีสกปรกอยา่ งน้ีทาํ ใหเ้ ธอเป็ น มลทิน ทาํ ความรู้สึกหลายสิบปี ที่ผา่ นมาน้ีใหแ้ ปดเป้ื อนไดอ้ ยา่ งไร

“สถานการณ์ท่ีบา้ นพี่กเ็ ห็นแลว้ นี่ พ่ีกบั พใ่ี หญ่ทาํ ธุรกิจไมไ่ ดเ้ ป็ นมากนกั อายพุ อ่ กม็ ากแลว้ คร้ัง น้ีพอ่ อยากใหฉ้ นั แต่งงานกบั จงจ่ิงหา้ วมากขนาดน้ี ไม่ใช่คิดเพือ่ ตระกลู เหอในอนาคตเหรอ？ พ่ีอยากใหต้ ระกลู เหอค่อยๆลม้ ตายไปจริงๆเหรอ？”เหอรุ่ยหลินพดู โนม้ นา้ วต่อ “นนั่ กไ็ มไ่ ด”้ เขายงั คงไมร่ ับปาก ถึงแมเ้ ขาจะอายมุ ากกวา่ หลินซินเหยยี นหน่อย แตว่ า่ หลินซินเหยยี นคือผหู้ ญิงคนแรกที่เขาชอบ เขาไมอ่ ยากทาํ ลายความทรงจาํ ท่ีสวยงามน้ีไป เหอรุ่ยหลินปลอ่ ยเขา ถอยหลงั ไปหน่ึงกา้ ว แสดงออกวา่ ผิดหวงั ต่อเขา “ความสุขของฉนั อนาคตของตระกลู เทียบกบั ความสาํ คญั ที่ผหู้ ญิงคนน้นั มีตอ่ พ่ีไม่ไดเ้ หรอ？ ”น้าํ เสียงของเธอมาพร้อมกบั การถามเคน้ “พี่เพลิดเพลินกบั เกียรติยศที่ตระกลู เอามาให้ แตว่ า่ พ่กี ็ ไม่เคยทาํ อะไรเลย หลายปี มาน้ี พใ่ี ชช้ ีวติ อยแู่ ต่ต่างประเทศ ทาํ เร่ืองที่ตวั เองอยากทาํ พอ่ แม่ก็ ตามใจแตพ่ ี่ แลว้ พ่ีละ่ เคยทาํ อะไรใหพ้ วกเขาบา้ ง？” ร่างกายของเหอรุ่ยเจ๋อนิ่งไป เธอพดู ถกู ทุกอยา่ ง เขาไม่เคยทาํ อะไรเลย “พี่——” ตอนที่ 93 ดูถูกคน “ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ”เหอรุ่ยเจ๋อตดั บทเธอ ในใจของเขาขดั แยง้ กนั อยา่ งมาก ตอ้ งบอกวา่ คาํ พดู เหอรุ่ยหลินพวกน้ีสะกิดจุดที่นุ่มนวลที่สุด ในใจของเขา ธุรกิจตระกลู เขาไม่เคยไดอ้ ุทิศตนทาํ ใหเ้ ลยสกั นิด ทุกอยา่ งลว้ นแตใ่ หเ้ หอรุ่ยสิงทาํ

เขาเพลิดเพลินกบั ตาํ แหน่งสงั คมที่ตระกลู เอามาใหเ้ ขา แต่ไมเ่ คยทาํ อะไรใหต้ ระกลู “ใหผ้ มคิดก่อน”เหอรุ่ยเจ๋อกม้ หนา้ ลง “โอเค ง้นั ฉนั จะรอข่าวดีจากพ”่ี เหอรุ่ยหลินไม่ไดบ้ ีบบงั คบั เขา เพราะวา่ เขารับปากวา่ จะคิดดูก่อน ก็มีเคา้ ลางแลว้ ยงั ไงคร้ังท่ีแลว้ เขาก็ปฏิเสธอยา่ งชดั เจน “แต่วา่ อยา่ นานละ่ แบบน้นั จะไมด่ ีตอ่ พี่ และฉนั ” เหอรุ่ยเจ๋อไมพ่ ดู อะไร กก็ า้ วเทา้ ออกไป หลินซินเหยยี นปิ ดโปรแกรมแชท จดั การเร่ืองรูปแบบกบั วสั ดุของเน้ือผา้ กบั ลูกคา้ เสร็จ ก็ให้ ทางประเทศAทาํ เพราะวา่ ชุดหรือชุดแต่งงานท่ีสง่ั ตดั เองลว้ นแต่ทาํ ดว้ ยมือ ร้านทางน้ียงั ทาํ ไมเ่ สร็จ จึงไดแ้ ตใ่ หท้ างประเทศAทาํ เขาปิ ดคอมพิวเตอร์ ขย้คี ิ้ว นึกถึงท่ีจวงจื่อจิ่นพาเด็กสองคนเดินทางไมส่ ะดวก กอ็ ยากซ้ือรถสกั คนั คิดไปกห็ ยบิ เบอร์โทรในกระเป๋ าท่ีหยโู ตว้ โตว้ ทิ้งไวใ้ หเ้ ธอ เธอโทรออกไปตามเบอร์ แป๊ บเดียวกโ็ ทรติด “ฮลั โหล？” ที่ปลายสายมีเสียงของหยโู ตว้ โตว้ ออกมา “สวสั ดีคะ่ ฉนั ชื่อหลินซินเหยยี น” “ออ้ ออ้ ผมจาํ ไดแ้ ลว้ ” “คุณมีเวลาไหม？”

“มีสิ” “ฉนั อยากไปดูรถหน่อย แต่วา่ ไม่อยใู่ นประเทศมาหลายปี แลว้ เลยไมค่ ่อยคุน้ เคย ถา้ คุณวา่ งละ่ ก็ รบกวนคุณพาฉนั ไปหน่อยไดไ้ หม” “ได้ ขอเวลาสกั คร่ึงชวั่ โมง ผมจะไปถึงหมู่บา้ นคุณ” “โอเค ฉนั จะรอคุณ” พอวางสาย หลินซินเหยยี นก็เซฟเบอร์โทรของเขา คร่ึงชว่ั โมง ยงั พอมีเวลา เธอเลยไปอาบน้าํ เปล่ียนกระโปรงที่ตวั แลว้ สวมกางเกงกบั เส้ือยดื เด๋ียวตอ้ งไปดูรถ ข้ึนรถลงรถไปมา สวมกระโปรงจึงไม่สะดวก เธอเก็บเสร็จ หยโู ตว้ โตว้ ก็มาถึงแลว้ เธอลอ็ กประตแู ลว้ ลงจากตึกลงมา หยโู ตว้ โตว้ รออยหู่ นา้ ประตูหมบู่ า้ น มองเห็นเธอออกมา ก็ช่วยเธอเปิ ดประตหู ลงั รถ “ขอบคุณค่ะ”หลินซินเหยยี นหวั เราะ“คุณเกรงใจไปแลว้ ฉนั เปิ ดเองกไ็ ด”้ “ไม่เป็ นไรครับ”หยโู ตว้ โตว้ หวั เราะ แลว้ เดินไปดา้ นหนา้ เขา้ ไปนงั่ ท่ีนงั่ คนขบั เขาหนั ไปมอง หลินซินเหยยี นขา้ งหลงั “คุณจะซ้ือรถราคาประมาณไหน？” หลินซินเหยยี นคิดเลก็ นอ้ ย“มีความปลอดภยั ดี ส่วนราคากป็ ระมาณ 3 ถึง 5 แสนก็พอ” หยโู ตว้ โตว้ ส่งเสียงออกมาจากปาก“คุณน่ีรวยจริงๆเลย” หลินซินเหยยี นไอเบาๆ“ก็พอมีน่ะ” หลายปี มาน้ีเธอเกบ็ เงินไดส้ ่วนหน่ึง มีบา้ นที่ตา่ งประเทศ รถที่ต่างประเทศเธอก็ขายทิ้งแลว้

หยโู ตว้ โตว้ อยากถามเธอวา่ คิดดีหรือยงั แต่กไ็ ม่ไดถ้ ามออกมา ถา้ เธอคิดดีแลว้ จะตอ้ งบอก ตวั เองแน่ เอาแตถ่ าม กลวั เธอจะราํ คาญ หลินซินเหยยี นมองความอึกอกั ลงั เลของเขาออก ตอนท่ียงั ไมเ่ ห็นเหอรุ่ยหลิน เธอคิดจะไมเ่ สาะหาความจริงเพราะเห็นแก่หนา้ ของเหอรุ่ยเจ๋อ แต่ หลงั จากเห็นเหอรุ่ยหลินแลว้ เธอกร็ ู้วา่ ถึงเธอจะไม่เสาะหาความจริง กเ็ กรงวา่ เหอรุ่ยหลินคงจะ ไมย่ อมปล่อยเธอ ปมแคน้ ของพวกเธอเกิดข้ึนมานานแลว้ อยากจะเปลี่ยนจากสงครามเป็ นสนั ติภาพ เป็ นไปไมไ่ ดแ้ ลว้ อยา่ งแน่นอน “โตว้ โตว้ ฉนั เรียกคุณแบบน้ีไดไ้ หม？”หลินซินเหยยี นถาม “ไดส้ ิ”น่ีคือชื่อของเขา ถา้ มีคนไดย้ นิ วา่ เขาชื่อโตว้ โตว้ กม็ กั จะมองเขา จากน้นั ก็บอก“คุณเป็ นผชู้ าย ช่ือโตว้ โตว้ อะไร ละ่ ？” ไมม่ ีทางน่ี กพ็ อ่ แมต่ ้งั ช่ือใหเ้ ขา “คุณรู้พ้นื เพของผหู้ ญิงคนน้นั ที่ทาํ ร้ายพี่ชายคุณไหม？” หยโู ตว้ โตว้ ส่ายหวั “ตระกลู เหอแห่งเมืองB คุณเคยไดย้ นิ แลว้ สินะ？” หยโู ตว้ โตว้ พยกั หนา้ “รู้ ตน้ ตระกลู ของเครื่องประดบั พวกเพชรพลอยไขม่ กุ มีประวตั ิมายาวนาน ถึงร้อยปี และกถ็ ือวา่ เป็ นตระกลู ไฮโซที่เมืองB”

“ถา้ ฉนั บอกวา่ คนท่ีทาํ ร้ายพ่ีชายคุณ คือคนตระกลู เหอ คุณยงั คิดจะลบลา้ งความผิดใหพ้ ีช่ ายคุณ ไหม？”ถา้ เป็ นคนทวั่ ไป คิดจะลบลา้ งคดีเก่าเมื่อหลายปี มาแลว้ ก็ยงั ไม่ง่าย แลว้ นบั ประสา อะไรกบั คนที่มีเบ้ืองหลงั ดี อยากจะลบลา้ งความผิดกย็ ากมากข้ึน ถา้ หลินซินเหยยี นตดั สินใจจะร่วมมือกบั เขา กจ็ าํ เป็ นตอ้ งรู้วา่ เขามีใจท่ีมงุ่ มน่ั แคไ่ หน ยงั ไง น่ีกไ็ มใ่ ช่เสน้ ทางธรรมดาๆ หยโู ตว้ โตว้ ตะลึงหน่อยๆ เหมือนวา่ จะคิดไมถ่ ึงวา่ ผหู้ ญิงคนน้นั จะมีเบ้ืองหลงั ดีขนาดน้ี มือของเขาจบั พวงมาลยั แน่น“จะถอย แคเ่ พราะวา่ เธอเป็ นไฮโซไม่ได้ ชีวติ ตอ้ งชดใชด้ ว้ ยชีวติ ” เขาพดู อยา่ งเด็ดเด่ียว พ่ีชายเขามีความผดิ แต่วา่ จะเป็ นหรือตาย ควรใหก้ ฎหมายตดั สิน “โอเค พวกเราร่วมมือกนั ”เรื่องที่อยใู่ นความคาดหวงั เขาสามารถยดึ มน่ั กบั คดีน้ีมาหลายปี ได้ ก็ดูออกแลว้ วา่ เขามีความต้งั ใจที่แน่วแน่ หยโู ตว้ โตว้ หวั เราะอยา่ งขมข่ืน“คนในครอบครัวของตวั เอง ถา้ ไม่แคร์ กไ็ มส่ มควรเป็ นคนแลว้ ” ระหวา่ งที่พวกเขาคุยกนั รถกม็ าจอดอยทู่ ี่ร้านขายรถโดยเฉพาะ “ขายรถอยยู่ า่ นน้ีหมด คุณตอ้ งการยห่ี อ้ ไหนก็มีหมด” หลินซินเหยยี นเปิ ดประตรู ถลงไป ช้ีไปที่ร้านแรก “ฉนั เขา้ ไปดูร้านน้ีละกนั ” “โอเค คนไม่มีปัญญาซ้ือรถอยา่ งผม ก็ดูอยา่ งเดียวก็ได”้ หยโู ตว้ โตว้ เยาะเยย้ ตวั เอง หลินซินเหยยี นมองเขา“ท่ีคุณขบั ไมใ่ ช่รถเหรอ？”

“กใ็ ช่ไง ผมขบั รถทุกวนั ”ถึงแมจ้ ะเป็ นรถแทก็ ซ่ีที่โดยสารคน แตก่ ็เป็ นรถไมใ่ ช่หรือไง ประตูกระจกเป็ นแบบเซนเซอร์ มีคนเดินเขา้ มา ก็เล่ือนเปิ ดอตั โนมตั ิ แลว้ พนกั งานขายก็เขา้ มา ตอ้ นรับ“คุณอยากดูรถรูปแบบไหน？ช่วงน้ีพวกเราขายรถสปอร์ตดีมาก คุณจะดูหน่อยไหม ？” หลินซินเหยยี นส่ายหนา้ “ฉนั อยากดูเจ็ดท่ีนง่ั ” พ้นื ที่เยอะนง่ั ขา้ งในกจ็ ะสบาย ถา้ พาลกู สองคนไปเที่ยว กว็ างของได้ “รุ่นน้ีละกนั ”พนกั งานขายนาํ หลินซินเหยยี นไปท่ี SUVเจด็ ท่ีนง่ั แบบธุรกิจคนั หน่ึง “รุ่นน้ีพ้นื ท่ี เยอะมาก และตอนน้ีก็จดั โปรโมชน่ั ประหยดั ไปหลายหม่ืน กวา่ ซ้ือตอนปกติ คุม้ คา่ มาก” หยโู ตว้ โตว้ แอบเขา้ ใกลห้ ลินซินเหยยี น เอนไปที่ขา้ งหูเธอ“รถยหี่ อ้ น้ี มีเรื่องน้าํ มนั รั่วบ่อยๆ ชื่อเสียงไมค่ ่อยดี ไปดูตวั อ่ืนดีกวา่ ไหม” หลินซินเหยยี นหนั หนา้ มองเขา เขาพยกั หนา้ อยา่ งแน่นอน หลินซินเหยยี นเขา้ ใจทนั ที จึงหวั เราะแลว้ พดู กบั พนกั งานขายวา่ “ขอโทษนะคะ ฉนั ไม่ค่อยชอบ สไตลร์ ถคนั น้ี” ไดย้ นิ หลินซินเหยยี นไมพ่ อใจ ไมอ่ ยากซ้ือ สีหนา้ ของพนกั งานขายกเ็ ยน็ ชาทนั ท“ี ซ้ือไม่ไหวก็ ไมไ่ หวสิ พดู ทาํ ไมวา่ ไม่ชอบสไตลน์ ้ี ไมใ่ ช่วา่ แพงหรือไงละ่ ？” พดู ไปกม็ องสาํ รวจการแตง่ ตวั ของหลินซินเหยยี นหวั จรดเทา้ กางเกงยนี กบั เส้ือยดื ทาํ ไมสวม ชุดเชยไดข้ นาดน้ี “คุณนี่ ทาํ ไมพดู แบบน้ี？”หยโู ตว้ โตว้ โกรธมาก

ทาํ ไมไปที่ไหนก็มีแตค่ นต่าํ ทรามแบบน้？ี ดูถกู คนมาก หลินซินเหยยี นดึงเขาไว้ แลว้ ส่ายหนา้ ใหเ้ ขา ไมจ่ าํ เป็ นตอ้ งปะทะกบั เธอดว้ ยเรื่องเลก็ ๆแบบน้ี ไปร้านอื่นก็ได้ ออกจากร้านไป หยโู ตว้ โตว้ กย็ งั ไมห่ ายโกรธ“สมยั น้ีแลว้ กย็ งั มีคนต่าํ ทรามท่ีดูถกู คนอ่ืนอีก” หลินซินเหยยี นมองเขา“รู้วา่ เป็ นคนต่าํ ทราม แลว้ ทาํ ไมตอ้ งโกรธล่ะ？” หยโู ตว้ โตว้ คิด“ก็ใช่” “เอ่อ ยห่ี อ้ น้นั มีชื่อเสียงดี ความปลอดภยั ก็ผา่ นการทดสอบแลว้ แต่ราคาสูงข้ึนมาหน่อย”หยโู ตว้ โตว้ ช้ีไปท่ีร้านรถยห่ี อ้ ตา่ งประเทศตรงขา้ มร้านน้นั หลินซินเหยยี นคิดเลก็ นอ้ ย“สูงกส็ ูงกวา่ หน่อยแหละ ซ้ือที่ตวั เองถูกใจไดก้ พ็ อแลว้ ” รถของเธอกไ็ ม่ใช่คนอื่น ลว้ นแตเ่ ป็ นคนท่ีสาํ คญั ที่สุดในชีวติ ของเธอ ความปลอดภยั เป็ นส่ิงที่ เธอใหค้ วามสาํ คญั ที่สุด ท้งั สองคนเดินเขา้ ไปในร้าน ร้านน้ีไม่เหมือนกบั ร้านที่แลว้ แลว้ ก็มีคนรับลูกคา้ ร้านน้ี เห็นเธอ กบั หยโู ตว้ โตว้ เดินเขา้ มา พนกั งานขายท่ีเดิมทีจะลุกข้ึนมาตอ้ นรับลูกคา้ กน็ งั่ กลบั ไป คิดวา่ หลินซินเหยยี นกบั หยโู ตว้ โตว้ คือคนจาํ พวกน้นั ที่ซ้ือรถไมไ่ หว หลินซินเหยยี นเลิกคิว้ หยโู ตว้ โตว้ เบะปาก“นี่สูร้ ้านท่ีแลว้ ไมไ่ ดเ้ ลย”

หลินซินเหยยี นหวั เราะ“อาจจะเพราะวา่ รถเขาดีอยแู่ ลว้ ไม่กงั วลเรื่องขาย ท่าทีเยน็ ชาข้ึนมา หน่อย ก็ไม่เป็ นไร” หยโู ตว้ โตว้ ยอมรับ“รถยห่ี อ้ น้ีดีจริง แต่ราคากส็ ูง” แค่คนั หน่ึง กห็ น่ึงลา้ นข้ึนไปแลว้ ประตหู อ้ งทาํ งานเปิ ดออก กวนจิ้งเดินอยดู่ า้ นนอก ผจู้ ดั การตามอยดู่ า้ นขา้ งเขา“ผมจะให้ คนขบั รถของคุณไปให”้ ตอนท่ี 94 เร่ืองตลกของจงจงิ่ ห้าว “อือ”กวนจิ้งตอบอืมไปเบาๆ รถของเขาเอามาบาํ รุงรักษา วนั น้ีเขามาทาํ ธุระที่น่ี ตวั เองก็เลยแวะขบั มาที่นี่เลย กวนจิ้งเป็ นลูกคา้ เก่า ออฟโรดคนั หน่ึง รถสปอร์ตคนั หน่ึงของเขา ลว้ นแตซ่ ้ือจากร้านน้ี สาํ หรับลกู คา้ เก่าแลว้ แลว้ ก็ลกู คา้ ท่ีรวย ผจู้ ดั การใหค้ วามเคารพมาก หลินซินเหยยี นถูกใจรถธุรกิจเจ็ดท่ีนง่ั คนั หน่ึง ไมว่ า่ จะเป็ นสไตลห์ รือวา่ ตกแต่งภายใน โดยเฉพาะดชั นีความปลอดภยั กส็ อดคลอ้ งกบั ความตอ้ งการของเธอมาก “ถามหน่อยคะ่ รถคนั น้ีมีใหล้ องขบั ไหม？”หลินซินเหยยี นถามไป พวกพนกั งานขาย นงั่ เล่นโทรศพั ทท์ ี่โซฟา มีที่คุยโทรศพั ท์ ไดย้ นิ คาํ ถามของหลินซินเหยยี น พนกั งานขายผหู้ ญิงคนหน่ึงพดู อยา่ งเยน็ ชา“ไมม่ ี” “นี่ซ้ือรถท่ีไหนกนั กาํ ลงั ซ้ือความโมโหชดั ๆ”หยโู ตว้ โตว้ พดู เสียงเบา

หลินซินเหยยี นกห็ วั เราะอยา่ งไมม่ ีทางเลือก อยากจะใชเ้ งินกย็ งั ใชเ้ งินไม่ได้ ไมเ่ คยเจอเลยแบบน้ี “นี่รถของคุณ”ผจู้ ดั การยนื่ กญุ แจให“้ รถจอดอยหู่ นา้ ประต”ู กวนจิ้งรีบกญุ แจมา ตอนท่ีเดินไปหนา้ ประตู ก็เห็นเงาสะทอ้ นตรงประตกู ระจกที่เหมือนกบั ร่าง ของหลินซินเหยยี น หนั หนา้ ไป ก็เห็นหลินซินเหยยี นกาํ ลงั คุยกบั หยโู ตว้ โตว้ ผชู้ ายคนน้ีไม่ใช่คนที่คุกคามเธอวนั น้นั เหรอ？ ทาํ ไมวนั น้ีดูความสมั พนั ธข์ องท้งั สองน้นั ดีจงั ? “ไม่ง้นั พวกเราไปกนั ดีกวา่ ไปดูร้านอื่นเถอะ ที่ขายรถกไ็ มใ่ ช่ร้านเขาแคร่ ้านเดียวสกั หน่อย”หยู โตว้ โตว้ โนม้ เขา้ หาเธอ แลว้ พดู เสียงเบา “ฉนั ชอบรถคนั น้ีมาก”หลินซินเหยยี นถูกใจรุ่นน้ี พฤติกรรมของหยโู ตว้ โตว้ จากมุมมองของกวนจิ้งแลว้ น้นั ดูสนิทสนมกนั เลก็ นอ้ ย คิ้วของเขาขมวดเขา้ หากนั อยากจะเขา้ ไปดึงหยโู ตว้ โตว้ ออก แตพ่ อคิดๆดูแลว้ ก็ไม่ไดท้ าํ แตเ่ อาโทรศพั ทอ์ อกมาถ่ายรูป หน่ึงใบแลว้ ส่งใหจ้ งจิ่งหา้ ว ถา้ เป็ นเม่ือก่อนเขายงั ไม่เขา้ ใจหวั ใจของจงจิ่งหา้ ว ง้นั คร้ังน้ีเขาก็จะถอนงานหม้นั กบั เหอรุ่ยหลิน อยา่ งแขง็ กร้าว มองออกวา่ เขาแคร์หลินซินเหยยี น ถา้ เขาเห็นหลินซินเหยยี นสนิทสนมกบั ผชู้ ายคนอ่ืนแบบน้ี จะโกรธไหมนะ？ กวนจิ้งยงิ่ คิดกย็ ง่ิ รู้สึกต่ืนเตน้

เร่ืองตลกของจงจิ่งหา้ วไมไ่ ดเ้ จอง่ายๆ นี่คือโอกาส คิดไปเขาก็กดป่ ุมส่งไป จากน้นั กเ็ พม่ิ ประโยคไปวา่ ผมอยทู่ ่ีร้านขายรถ4S เห็นหลินซินเหยยี นซ้ือรถอยใู่ นร้านกบั ผชู้ าย อีกคน ท่าทางสนิทสนมกนั มาก ส่งเสร็จกวนจิ้งกห็ มุนกญุ แจรถในมือไปมาแลว้ เดินออกจากประตรู ้าน หนั ไปมองหลินซินเหยยี นกบั หยโู ตว้ โตว้ ก็หวั เราะ คิดในใจวา่ ถา้ จงจิ่งหา้ วเห็นรูปจะมีอาการ อยา่ งไร？ รอคอยอยา่ งมาก อารมณ์ของกวนจิ้งน้นั ดีมาก ฮมั เพลงนงั่ อยใู่ นรถ สตาร์ทรถ กาํ ลงั จะออกไป โทรศพั ทก์ ด็ งั เขาหยบิ ออกมาดู ดนั เป็ นเบอร์โทรของจงจิ่งหา้ ว “เร็วขนาดน้ีเชียว？”แป๊ บเดียวกโ็ ทรมาหาเลย? กวนจิ้งกระแอมคอ แลว้ รับสาย“ประธานจง” “นายอยไู่ หน？”น้าํ เสียงของเขามาพร้อมความโมโห เห็นพฤติกรรมของเธอกบั ชายอื่นสนิทสนมกนั ในใจเขาก็รู้สึกอึดอดั อดั อ้นั อยขู่ า้ งใน เสียใจ อยา่ งหดหู่ “ร้านBC4Sครับ”กวนจิ้งพดู ไปตามความจริง “นายจบั ตาดูใหฉ้ นั ท”ี พดู จบกว็ างสาย กวนจิ้งถอนหายใจ มองโทรศพั ทท์ ี่ถูกตดั สาย“น่ีโกรธแลว้ ？”

เขาทาํ เป็ นหยบิ โทรศพั ทข์ ้ึนมา ตอนท่ีจะลงจากรถ ก็เห็นหลินซินเหยยี นกบั หยโู ตว้ โตว้ กาํ ลงั เดินออกมาจากประตู ดูท่าแลว้ จะเดินออกมา เขาจึงกลบั ไปนงั่ ในรถอีก จงจิ่งหา้ วใหเ้ ขาดูท้งั สองคน เขาสองคนไปแลว้ เขาจะอธิบายอยา่ งไรล่ะ？ ไม่ได้ เขาจะใหพ้ วกเขาไปแบบน้ีไม่ได้ เห็นหลินซินเหยยี นกบั หยโู ตว้ โตว้ เดินออกมา เขาก็ลงจากรถแลว้ เขา้ ไปทางประตูดา้ นซา้ ย ไปท่ี หอ้ งผจู้ ดั การ ผจู้ ดั การเห็นกวนจิ้งก็รีบยนื ข้ึน เดินเขา้ มา“รถมีปัญหาเหรอครับ？” “เปลา่ ” กวนจิ้งยนื่ มือออกไปทางเขา“คุณมาน่ีหน่อย” ผจู้ ดั การรีบเขา้ มา “คุณเห็นสองคนน้นั ที่อยดู่ า้ นนอกไหม”กวนจิ้งช้ีไปท่ีหลินซินเหยยี นกบั หยโู ตว้ โตว้ ที่นอก หนา้ ต่าง ผจู้ ดั การพยกั หนา้ “เห็นแลว้ ครับ” “พวกเขาเพิง่ ดูรถที่ร้านพวกคุณ ตอนน้ี คุณไปเรียกใหพ้ วกเขาอยทู่ ี่ร้านตอ่ หน่อย” เอ๋？ ผจู้ ดั การไมเ่ ขา้ ใจ พอมองก็เห็นไปไกลแลว้ กวนจิ้งมีใบหนา้ เยน็ ชา“ทาํ ไม ทาํ ไมไ่ ดเ้ หรอ？” “ไดค้ รับ”ผจู้ ดั การกจ็ ากตาํ แหน่งพนกั งานขายทวั่ ไปข้ึนมาเป็ นผจู้ ดั การฝ่ ายขาย

กวนจิ้งไม่ใช่แค่มีเงิน แตย่ งั เป็ นคนสนิทขา้ งกายของจงจิ่งหา้ ว ถึงไดใ้ หเ้ กียรติเขาอยา่ งน้ี ขดั ใจคนแบบน้ีไมไ่ ดเ้ ลย ผจู้ ดั การมีไหวพริบดี เดินออกจากหอ้ งทาํ งาน แทบจะวงิ่ เหยาะตามหลินซินเหยยี นกบั หยโู ตว้ โตว้ ไป “พวกคุณ เดี๋ยวก่อน”ผจู้ ดั การเรียกพวกเขา หลินซินเหยยี นไดย้ นิ วา่ มีคนเรียกจึงหยดุ ฝี เทา้ ลง หนั หนา้ ไป ก็เห็นผชู้ ายสวมสูทสีดาํ คนหน่ึง ดู แลว้ น่าจะ 40กวา่ ปี ได้ ลกั ษณะอว้ นลงพงุ รอยยมิ้ ที่ใบหนา้ ดูเป็ นมิตร “คุณเพิ่งดูรถท่ีร้านพวกเราใช่ไหม？” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ “มีท่ีถูกใจไหมครับ？” “มีค่ะ”หลินซินเหยยี นตอบไปอยา่ งซื่อสตั ย์ ผจู้ ดั การโลง่ อก มีที่ถูกใจ ก็มีโอกาสเชิญเธอกลบั ไปในร้านอีกคร้ังได้ จึงถามดว้ ยรอยยมิ้ “ง้นั ซ้ือ หรือยงั ครับ？” “พวกเราอยากซ้ือ แต่พวกคุณไมข่ ายเองนี่”หยโู ตว้ โตว้ พดู อยา่ งไม่พอใจ “คุณพดู อะไรตลก พวกเขาขายรถ คุณซ้ือ พวกเราจะไม่ขายไดอ้ ยา่ งไรกนั ครับ”ท่ีใบหนา้ ผจู้ ดั การมีรอยยมิ้ ถึงแมร้ ูปร่างจะอว้ นเผละ แต่วา่ พดู จา ไดน้ ่าฟังมาก “พนกั งานขายของร้านพวกคุณ ดูถูกพวกเรา”หยโู ตว้ โตว้ ช้ีท่ีตวั เองกบั หลินซินเหยยี น“เห็นพวก เราเป็ นคนท่ีซ้ือรถไม่ได้ เลยไมต่ อ้ นรับ พวกเราอยากจะรู้จกั รถหน่อย กไ็ ม่มีใครสนใจพวกเรา

เลย เม่ือก่อนไดย้ นิ บ่อยๆวา่ ลกู คา้ คือพระเจา้ วนั น้ีผมถึงไดร้ ู้วา่ คาํ น้ีผดิ ไป ไมใ่ ช่วา่ ลกู คา้ ทุกคน คือพระเจา้ ตอ้ งอยทู่ ี่คนดว้ ย พวกเราไม่ใช่พระเจา้ ที่มีเงิน ดงั น้นั จึงไม่ทกั ทายพวกเรา” ในใจหยโู ตว้ โตว้ อดั อ้นั ความโกรธไว้ ไดโ้ อกาสกพ็ ดู ออกมา “เจอคร้ังแรก อยากจะซ้ือรถ ท่ีขายรถดนั ไมข่ าย คุณวา่ แปลกไหมล่ะ？” “มีเรื่องแบบน้ีดว้ ยเหรอ？”ผจู้ ดั การสีหนา้ หม่นลง ไมพ่ อใจสุดๆ“เดี๋ยวผมตอ้ งสง่ั สอนพวกเขา หน่อย” ผจู้ ดั การกเ็ ปลี่ยนเป็ นใบหนา้ ท่ีมีรอยยมิ้ ไปให“้ คุณถูกใจคนั ไหน บอกผมมา ผมจะบริการคุณเอง กบั ตวั ผมคือผจู้ ดั การของร้านน้ี ไดบ้ ริการไมด่ ีไป ก็เป็ นความรับผดิ ชอบของผม ถา้ วนั น้ีคุณซ้ือ รถในร้านสาํ เร็จ ผมจะใหโ้ ปรโมชน่ั คุณหนกั ๆเลย” “โอเค”หลินซินเหยยี นคิดเลก็ นอ้ ย มองผจู้ ดั การที่ดูจริงใจสุดๆ ผจู้ ดั การตามาอยดู่ า้ นขา้ งหลินซินเหยยี น แนะนาํ รถของร้านตวั เอง“รถของร้านพวกเรา คุณภาพ รับรองแน่นอน มีช่ือเสียง คุณไปดูในเน็ตได้ ยอดขายทุกปี อยอู่ นั ดบั ตน้ ๆ” หลินซินเหยยี นหวั เราะ ผจู้ ดั การผลกั ประตูแลว้ ทาํ มือเช้ือเชิญหลินซินเหยยี น“เส่ียวจาง ไปเอากาแฟสองแกว้ มาหน่อย” ไดย้ นิ เสียงของผจู้ ดั การ พนกั งานขายผหู้ ญิงคนน้นั ท่ีเลน่ โทรศพั ท์ ก็เงยหนา้ ข้ึนมา มองเห็น ลูกคา้ ที่สภาพดูจนๆสองคนที่เพิ่งออกไป จึงขมวดคิ้ว “ผจู้ ดั การทาํ อะไรน่ะ？” มีพนกั งานขายคนอื่นก็เงยหนา้ มามอง“บางทีผจู้ ดั การอาจจะคิดวา่ มีกาํ ลงั จ่าย” พนกั งานขายคนน้ีมีลูกคา้ อยใู่ นมือแลว้ เพิ่งพดู คุยกนั ทางโทรศพั ทเ์ มื่อครู่ เปรียบเทียบตดั สิน เสร็จแลว้ กบั ลกู คา้ ใหม่แลว้ ดูแลว้ ไมใ่ ช่คนรวยนกั ความกระตือรือร้นก็ตอ้ งเอียงไปทางลกู คา้ ในมือแน่นอน

“หึ พวกเขาเหมือนคนที่ซ้ือ BC ไดต้ รงไหนเหรอ？”พนกั งานขายผหู้ ญิงเบะปาก“ไมแ่ น่ ผจู้ ดั การอาจจะเห็นผหู้ ญิงคนน้นั สวย ก็เลยเอาใจหรอก” “นงั่ ลงครับ”ผจู้ ดั การช่วยดึงเกา้ อ้ีออกมา เสี่ยวจางเสิร์ฟกาแฟ “คุณถูกใจรุ่นไหน？”ผจู้ ดั การถาม “คนั น้นั ”หยโู ตว้ โตว้ ช้ีไปที่คนั น้นั ที่เป็ นรถธุรกิจเจ็ดที่นง่ั ท่ีอยใู่ กลห้ นา้ ประตู “ที่น่ีมีใหล้ องขบั คุณลองไดค้ รับ รถรุ่นน้ีความปลอดภยั ดีท่ีสุด ทุกที่นงั่ มีถงุ ลมนิรภยั หมด หลายรุ่นจะเป็ นถุงลมนิรภยั ตรงหนา้ แต่รุ่นน้ีมีหมดหนา้ หลงั ซา้ ยขวา อีกท้งั ยงั มีฟังกช์ นั เบรก อตั โนมตั ิ ถา้ เกิดการทาํ งานผิดปกติ สภาพถนนอื่น มนั ก็จะลอ็ กลอ้ ท้งั สี่โดยอตั โนมตั ิ และบงั คบั ใหร้ ถหยดุ ลง” หยโู ตว้ โตว้ จอ้ งเขมง็ “ไมไ่ ดบ้ อกเหรอวา่ ไม่มีใหท้ ดลองขบั ？” ตอนท่ี 95 ความสัมพนั ธ์ทรี่ ่วมมอื กนั ผจู้ ดั การมองไปทางพนกั งานขายพวกน้นั ตรงโซนพกั ผอ่ นที่ไมไ่ ดอ้ อกไป คิว้ กข็ มวดแน่น มี ลกู คา้ แตไ่ ม่บริการ ไม่อยากทาํ ผลงานหรือไง？ สมองมีแตข่ ้ีเลื่อยหรือไง？ โดนผจู้ ดั การมอง พนกั งานขายพวกน้นั ก็กม้ หนา้ ลงทาํ เป็ นไมเ่ ห็น

“พวกเขาน่าจะมีลูกคา้ อยแู่ ลว้ น่ะครับ เลยไม่มีเวลา ไมไ่ ดบ้ ริการทวั่ ถึง ปกติก็เป็ นผมผจู้ ดั การน่ี แหละที่สงั่ สอนลกู นอ้ ง โปรดยกโทษใหผ้ มดว้ ย ผมจะชดเชยใหอ้ ยา่ งดีเลยโอเคไหม？” ผจู้ ดั การมีรอยยมิ้ ท่ีใบหนา้ หยโู ตว้ โตว้ ยงั อยากพดู อีก หลินซินเหยยี นก็ดึงเขาไว้ ผจู้ ดั การนิสยั ดี จะกดั เขาไมป่ ล่อยไมไ่ ด้ “แคก่ ”หยโู ตว้ โตว้ ก็คิดวา่ ตวั เองใจร้อนเกินไป พดู มากไปหน่อย “ผมโทรถามรถลองขบั ใหว้ า่ กลบั จะกลบั มาเม่ือไหร่ รถรุ่นน้ีขายดีมาตลอด”ผจู้ ดั การหยบิ โทรศพั ทม์ าโทรออกไป ทางน้นั ไม่รู้วา่ พดู อะไร ผจู้ ดั การก็ระเบิดออกมา “ทาํ ไมคุณไม่ขบั ไปต่างประเทศเลยล่ะ？ไมร่ ู้เหรอวา่ รถท่ีขบั ทดลองขบั ไปไกลไมไ่ ดม้ ากนกั ？คา่ น้าํ มนั คุณออกเหรอ？” ตวั ทดลองขบั ไปท่ีชานเมืองแลว้ กลบั มาอยา่ งนอ้ ยก็หน่ึงชว่ั โมง ทางน้ีกวนจิ้งก็ใหเ้ ขาร้ังคนไว้ เขาทาํ สุดหนทางแลว้ ตอนน้ีไม่มีรถใหล้ องขบั เขาจะทาํ ไง？ “แบบน้ีละกนั ฉนั ค่อยมาคร้ังหนา้ ”หลินซินเหยยี นยนื ข้ึนมา ตอนน้ีสี่โมงกวา่ แลว้ จวงจ่ือจิ่ นพาพวกเขาไปก็น่าจะกลบั มาแลว้ ออกไปเท่ียวตอ้ งเหนื่อยแน่ๆ เธอตอ้ งกลบั ไปทาํ อาหาร จะ เสียเวลาอยทู่ ่ีนี่ไม่ได้ เหง่ือออกท่ีหวั ผจู้ ดั การ แลว้ จะทาํ ยงั ไง เขามองไปทางหอ้ งทาํ งาน กวนจิ้งนงั่ ไขวห่ า้ งบนเกา้ อ้ี มองมาทางน้ีผา่ นหนา้ ตา่ ง ผจู้ ดั การรู้สึกหมดหนทาง ตอนแรกบริการไม่ทวั่ ถึง ตอนน้ีไมม่ ีใหล้ องขบั เขายงั จะพดู อะไรได้ อีก？ ผจู้ ดั การยนื่ นามบตั ร“ง้นั ต่อไปคุณมา โทรหาผมเลย ผมจะรับใชค้ ุณเอง”

หลินซินเหยยี นรับมา“โอเค” ผจู้ ดั การส่งพวกเขาออกไป ไปถึงจุดจอดรถหยโู ตว้ โตว้ จึงเปิ ดประตรู ถใหห้ ลินซินเหยยี น“คิดไมถ่ ึงวา่ ผจู้ ดั การของร้านน้ีจะ ‘ออ่ นโยนน่านบั ถือน่าเขา้ ใกล’้ ขนาดน้ี” เทียบกบั พนกั งานขายพวกน้นั แลว้ ดีไมน่ อ้ ยเลยทีเดียว ใบหนา้ หลินซินเหยยี นไมม่ ีอาการใดๆ คิดวา่ ผจู้ ดั การคนน้นั มีความกระตือรือร้นมากไปหน่อย ตอนน้ีเอง ขา้ งรถของพวกเขากม็ ีรถอีกคนั มาจอด หลินซินเหยยี นมองไปเฉยๆ สุดทา้ ย จึงเห็น ชายหนุ่มลงมาจากรถ เขายนื ตา้ นลมท่ีหนา้ รถ สูทสีดาํ โอบเรียวขายาวๆคู่หน่ึงไว้ เชิ้ตที่ตวั ดา้ นบนปลอ่ ยหลวมๆ ปรากฏตวั ท่ีนี่ตอนน้ี มีท่าทางปลีกตวั จากงานที่ยงุ่ เหยงิ สายตาเขาเยอื กเยน็ จอ้ งมองเธอแป๊ บหน่ึง หลินซินเหยยี นกลบั แปลกใจหน่อยๆ เขาปรากฏตวั ท่ีนี่ไดอ้ ยา่ งไร？ เขามีรถ โรงจอดรถในวลิ ล่าก็มีรถจอดอยหู่ ลายคนั ลว้ นแต่เป็ นรุ่นลิมิเตด็ ไม่เคยเห็นเขาขบั เท่าไหร่ บาง ทีอาจจะชอบรถ ถึงไม่ขบั กต็ อ้ งซ้ือ สายตาของจงจิ่งหา้ วมองขา้ มหยโู ตว้ โตว้ ท่ีเปิ ดประตูรถใหห้ ลินซินเหยยี น จากน้นั กล็ อ็ กไปที่ตวั ของเธอหลินซินเหยยี น จอ้ งเธอ รูม่านตามีคล่ืนที่โหมซดั อยา่ งบา้ คลง่ั เสน้ เลือดที่ถี่ยบิ จากขอบ ตาแผอ่ อกมา รวมไวต้ รงกลาง หลินซินเหยยี นหดตวั ลงแปลกๆ เธอไมเ่ คยเห็นเขาท่ีเยน็ ชาน่ิงเงียบและดุร้ายมากขนาดน้ีมาก่อน

“คุณ คุณอยทู่ ี่นี่ไดไ้ ง？”น้าํ เสียงก็ไม่รู้เป็ นอะไร เปลี่ยนไป พดู จาก็ไมร่ ู้เรื่อง “ลงมา”เขาดึงปากใส่ หลินซินเหยยี นนง่ั ไมข่ ยบั “คุณจะพดู อะไร ก็พดู ตรงน้ี” ท่าทางของเขาน้นั โกรธอยา่ งชดั เจน เธอจึงไมอ่ ยากสมั ผสั กบั เขาตอนน้ี จงจิ่งหา้ วหร่ีตาลง“คุณแน่ใจ？” “……” ข่มขู่ ขม่ ขอู่ ยา่ งเปิ ดเผย หลินซินเหยยี นจอ้ งเขา เธอไปทาํ ใหเ้ ขาไม่พอใจเหรอ？ พอเจอหนา้ กท็ าํ เหมือนกบั เธอติดเงินเขา？ หยโู ตว้ โตว้ รู้สึกถึงการต่อตา้ นของหลินซินเหยยี น จึงเดินเขา้ มา“ใหช้ ่วยไหม？” จงจ่ิงหา้ วกา้ วไปขา้ งหนา้ ดึงหยโู ตว้ โตว้ ออก แลว้ หลงั มือก็ตอ่ ยไปที่ใบหนา้ ของเขา ตอ่ หนา้ ของ เขา อยใู่ กลข้ นาดน้ีเชียว？ หยโู ตว้ โตว้ ถูกต่อยอยา่ งไม่ทนั ป้ องกนั ตวั จนถอยหลงั ไปหลายกา้ ว ในปากมีกลิ่นคาว เขาเชด็ ไปท่ีมมุ ปาก ที่หลงั มือก็มีเลือด เงยหนา้ มองผชู้ ายท่ีทาํ ร้ายตวั เอง ท่ีหวั มึนหน่อยๆ ความทรงจาํ เขาน้นั ไมเ่ คยรู้จกั คนน้ี แตด่ ูคุน้ ๆเหมือนเคยเจอท่ีไหน แลว้ จู่ๆหยู โตว้ โตว้ กค็ ิดข้ึนมาได้ วา่ เคยเจอเขาท่ีไหน

ท่ีขา่ วเศรษฐกิจ เขาลงขา่ วอยบู่ ่อยๆ เศรษฐีท่ีอายนุ อ้ ยที่สุด แตว่ า่ เขาไปทาํ อะไรขดั ใจเขาแลว้ หรือไง？ มีเงินก็รังแกคนอ่ืนไดเ้ หรอ？ หยโู ตว้ โตว้ กาํ มือท้งั คู่ไวแ้ น่น หลินซินเหยยี นคิดไมถ่ ึงเลย วา่ เขาจะลงมือ จึงรีบลงไปดูหยโู ตว้ โตว้ ที่มมุ ปากแตก มีเลือดไหล ซึม “คุณไมเ่ ป็ นไรนะ？”หลินซินเหยยี นถามอยา่ งเป็ นห่วง หยโู ตว้ โตว้ ส่ายหนา้ หลินซินเหยยี นหนั ไปจอ้ งจงจ่ิงหา้ ว“คุณบา้ หรือไง？ทาํ ไมถึงไมล้ งมืออยา่ งไร้เหตุผลละ่ ？” “พวกเรายงั ไมไ่ ดห้ ยา่ กนั นะ คุณยงั เป็ นภรรยาผมอยู่ โอบกอดกบั ชายอื่น เห็นผมตาบอดเหรอ ？” “คุณพดู อะไร？”หลินซินเหยยี นขมวดคิ้ว รู้สึกงงๆอยมู่ าก เธอโอบกอดกบั ใคร？ “คุณพดู ใหช้ ดั เจน”หลินซินเหยยี นก็มีสีหนา้ เยน็ ชา ขา้ งกายของเธอมีใครไม่ไดอ้ ีกแลว้ เขาเผดจ็ การเกินไปแลว้ กวนจิ้งท่ีแอบอยขู่ า้ งๆเดินเขา้ มา หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา เอาภาพน้นั ที่เขาถา่ ยไดย้ น่ื ใหห้ ลินซินเห ยยี น“รถผมเอามาบาํ รุงที่นี่ ทาํ ธุระผา่ นมา แลว้ ก็จะขบั รถออกไปเอง แต่ดนั เห็นคุณกบั ……”

เขาช้ีไปที่หยโู ตว้ โตว้ “ผมก็เลยถา่ ยไวส้ กั ใบ” หลินซินเหยยี นจอ้ งรูป สีหนา้ หม่นลงทนั ที เพราะวา่ ตอนน้นั เธอรู้วา่ หยโู ตว้ โตว้ กาํ ลงั คุยกบั เธอ แต่มมุ ที่กวนจิ้งถา่ ยไปน้นั เหมือนวา่ หยโู ตว้ โตว้ จูบไปที่หนา้ ของเธอ พดู เยย้ หยนั อยา่ งเยน็ ชา“มุมจบั ไดไ้ ม่เลวน่ี” กวนจิ้งก็หอบหนกั อะไรคือมุมจบั ไดไ้ มเ่ ลว ก็เขามองเห็นแบบน้ี การเคลื่อนไหวของพวกเขาเหมือนจะมากไปหน่อย ดึงดูดใหค้ นมาดูไม่นอ้ ย ตวั ตนของจงจิ่ง หา้ วทุกคนต่างรู้ดี เพือ่ ที่จะหลีกเล่ียงข่าวฉาว กวนจิ้งกเ็ สนอ ใหไ้ ปก่อน“ที่นี่ไมใ่ ช่ที่จะพดู คุย กนั ” หลินซินเหยยี นกไ็ ม่อยากจะมาพวั พนั ตอ่ หนา้ คนจาํ นวนมากขนาดน้ี “ผมรู้วา่ มีอยทู่ ่ีหน่ึง”กวนจิ้งพดู หลินซินเหยยี นจะข้ึนรถของหยโู ตว้ โตว้ กถ็ กู จงจ่ิงหา้ วจบั ขอ้ มือ แลว้ จบั เธอเขา้ ไปในรถของ ตวั เอง เธออยากจะขดั ขืน กลบั เห็นสายตาตกั เตือนของจงจิ่งหา้ ว“อยา่ ทาํ ตวั วนุ่ วายหน่อยไดไ้ หม จะมา ก่อกวนผมที่น่ีเหรอ？” หลินซินเหยยี นแทบจะชกั สีหนา้ อยแู่ ลว้ ไม่ใช่วา่ มีคน เธอจะทะเลาะกบั เขาอยแู่ ลว้ ใครก่อกวน？ เขาไมร่ ู้เรื่องเทจ็ จริงก็เขา้ มาตอ่ ยคน ยงั มีหนา้ มาบอกวา่ เธอก่อกวน？ เธอพยายามอดทนความโกรธในใจ นงั่ อยา่ งไม่ขยบั

สถานที่เป็ นอสงั หาริมทรัพยข์ องกวนจิ้ง ตกแตง่ แลว้ แต่เขาไม่ไดอ้ ยู่ มีคนมาทาํ ความสะอาด ประจาํ สถานท่ีจึงสะอาดมาก ที่สาํ คญั คือเงียบ เหมาะกบั การพดู คุย พวกเขาเขา้ ไปในหอ้ ง กวนจิ้งใหห้ ยโู ตว้ โตว้ นงั่ บนโซฟา“พดู เถอะ เกิดอะไรข้ึนกนั แน？่ ” จงจิ่งหา้ วจบั มือของหลินซินเหยยี น เอนไปท่ีตูเ้ ต้ียๆที่อยขู่ า้ งๆ กม้ หนา้ ลงมองอยา่ งระมดั ระวงั นวดอะไรที่อยใู่ นมือ เหมือนวา่ มือของเธอเป็ นของหายาก สามารถมองดอกไมอ้ อกมาได้ หลินซินเหยยี นอยากจะคลายออก พอเพิ่งขยบั ไป เขาก็จบั ไว“้ อยา่ ขยบั ” หยโู ตว้ โตว้ กะพริบตา จะใหเ้ ขาพดู อะไรละ่ ? เขามองไปท่ีหลินซินเหยยี นขอความช่วยเหลือ “บอกพวกเขาไปคุณกบั ฉนั เป็ นอะไรกนั ”หลินซินเหยยี นผลกั ออกจากการจบั กมุ ของจงจิ่งหา้ ว ไมไ่ ด้ ไดแ้ ตป่ ล่อยเขา แต่วา่ หนา้ กลบั มองไปท่ีนอกหนา้ ตา่ ง ไม่มองเขา หยโู ตว้ โตว้ พดู อยา่ งซื่อสตั ย“์ ผมกบั คุณหลินมีความร่วมมือกนั ” กวนจิ้งรู้สึกแปลก จึงถามไปวา่ “พวกคุณร่วมมืออะไรกนั ？” ตอนท่ี 96 เธอเป็ นผ้หู ญิงทมี่ สี ามแี ล้ว หยโู ตว้ โตว้ มองหลินซินเหยยี นที่ยนื อยขู่ า้ งหนา้ ต่าง จึงพดู “พวกเรามีศตั รูร่วมกนั ” “……” กวนจิ้งก็ยง่ิ รู้สึกสนุก โนม้ ตวั ลง เขา้ ไปใกลห้ ยโู ตว้ โตว้ “พดู ใหฟ้ ังหน่อยสิ”