กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม2

“เหอ้ อยา่ ทาํ แบบน้ี กาํ ลงั จะเช่ือสมั พนั ธส์ กั หน่อย คุณตดั สะพานเชื่อมไปหมดแลว้ แถมยงั ไมใ่ หฉ้ นั ทาํ แทนคุณอีกเหรอ？” ซูจา้ นถกู จงจิ่งหา้ วดึงจนเซไปดา้ นหลงั เม่ือถูกมอง หลินซินเหยยี นก็เอาผมทดั หูดว้ ยความทาํ ตวั ไมถ่ กู เพอื่ ปกปิ ดความอึดอดั ในใจ หยโู ตว้ โตว้ อยขู่ า้ งๆ ตาเบิกโพลง ใหต้ ายเถอะ ประธานของวา่ นเยวก่ รุ๊ปเป็ นสามีเก่าของหลิน ซินเหยยี นง้นั เหรอ？ “จิ่งหา้ ว คนเขาไม่ทาํ กนั แบบน้ีหรอก ฉนั ตอ้ งคุยกบั คุณสกั หน่อย เป็ นคนน่ะ อยา่ …” “ฉนั ไดย้ นิ มาวา่ ยา่ ของคุณหาคุณไปทว่ั หรือไม่ ฉนั ใหค้ ุณอยทู่ ่ีนี่ แลว้ บอกเธอไปดีไหม？” จง จิ่งหา้ วปลดกระดุมคอของเขา ก่อนจะพดู เบาๆ ซูจา้ น “……” ขม่ ขู่ ขม่ ข่กู นั ชดั ๆ “อือ？” “ใหต้ ายเถอะ ใหฉ้ นั ไปก็ยงั ไมไ่ ดเ้ หรอ？” ซูจา้ นอยากจะตบตวั เองสกั หน่อย ทาํ ไมมาเป็ น เพ่ือนกบั เขาไดล้ ่ะ？ ซูจา้ นมองไปทางหยโู ตว้ โตว้ ก่อนจะถาม “ฮลั โหล คุณช่ืออะไรเหรอ？” “หยโู ตว้ โตว้ ” หยโู ตว้ โตว้ ยมิ้ ออกมาเลก็ นอ้ ย “พรวด——ฮ่าๆ ……” ซูจา้ นหวั เราะข้ึนมา “คุณเป็ นชายใหญ่ ทาํ ไมช่ือโตว้ โตว้ ล่ะ？”

หยโู ตว้ โตว้ “……” มนั เป็ นช่ือที่พอ่ แม่ต้งั ให้ เขาจะทาํ อะไรไดล้ ะ่ ？ “ไปกนั เถอะๆ พดู ดีๆ กบั ฉนั ” ซูจา้ นมีความเป็ นผใู้ หญ่ และนิสยั ไม่แขง็ ท่ือจนเกินไป กบั จงจ่ิงหา้ วเหมือนตา่ งกนั ราวฟ้ ากบั เหว คนแบบน้ีสองคนจะเป็ นเพือ่ นกนั ไดอ้ ยา่ งไร？ หยโู ตว้ โตว้ ขมวดคิว้ เลก็ นอ้ ย หลงั จากที่ซูจา้ นเดินไป ในหอ้ งทาํ งานก็เงียบลง …… “คนน้นั คือเพือ่ นคุณง้นั เหรอ？” หลินซินเหยยี นทลายความเงียบลง “อือ” “เขาเป็ นทนายง้นั เหรอ？” หลินซินเหยยี นไม่คิดวา่ เขาเหมือนทนายเลย เพราะวา่ ทนายท่ีเธอเห็น จริงจงั ไม่ขบขนั และขึงขงั ตลอด แต่ซูจา้ นกลบั ดูร่าเริงกวา่ คนปกติ คนแบบน้ี จะเป็ นทนายง้นั เหรอ？ “ทาํ ไมพวกคุณถึงมาเป็ นเพ่ือนกนั ได？้ ” หลินซินเหยยี นเองกส็ งสยั จงจ่ิงหา้ วเดินเขา้ มา ตอนที่กาํ ลงั จะพดู กบั เธอ โทรศพั ทท์ ่ีวางอยบู่ นโตะ๊ ทาํ งานกด็ งั ข้ึนมา

“ฉนั รับสายก่อนนะ” เขาเดินไปดา้ นหนา้ โตะ๊ ทาํ งาน จากน้นั ก็หยบิ โทรศพั ทท์ ี่ดงั ข้ึนมา กเ็ ห็นวา่ มีช่ือ ของเดก็ บา้ คนน้นั เดก็ นอ้ ยคนน้ี เพิง่ เคยเจอเขาท้งั หมดสามคร้ัง แตก่ ลบั ทาํ ใหเ้ ขา‘เซอร์ไพรส์’ ถึงสองคร้ัง เขารู้จกั เป็ นอยา่ งลึกซ้ึง จดชื่อของเขาเอาไวโ้ ดยเฉพาะ แววตาของเขาหดลง ก่อนจะจบั จอ้ งไป พลางรับสายข้ึนมา ก่อนจะมองไปทางหลินซินเหยยี น “ฮลั โหล？” “ฉนั เองนะ ไปเลวคนน้นั มาท่ีบา้ นฉนั แลว้ อยากจะเชิญพวกเราออกไปกินขา้ ว ฉนั คิดวา่ เขา อยากจบั พวกเรา แลว้ มาขหู่ ม่ามี๊ของฉนั ” ตอนที่ 111 เอาตวั เข้าไปเส่ียง จงจ่ิงหา้ วยกนาฬิกาขอ้ มือข้ึนดู เร่ืองผา่ นไปประมาณ40ชว่ั โมงแลว้ ถือวา่ เขาเคลื่อนไหวเร็ว นี่ก็รู้แลว้ วา่ หลินซินเหยยี นทาํ ไมส่ าํ เร็จ แถมยงั เบนไปฝั่งคนที่เธอแคร์มากที่สุดอีก เขาค่อยๆเก็บมือท่ีจบั โทรศพั ทอ์ ยลู่ งไป ไมไ่ ดย้ นิ จงจ่ิงหา้ วพดู หลินซีเฉินกร็ ้อนรน เพราะยงั ไงตอนน้ีเหอรุ่ยเจ๋ออยใู่ นบา้ น เธอไมก่ ลา้ พดู กบั จวงจื่อจิ่นอยา่ งสะเพร่า ถา้ เกิดเธอเกบ็ อารมณ์ไมอ่ ยู่ แหวกหญา้ ใหง้ ูต่ืน ทาํ ใหเ้ หอรุ่ยเจ๋อรู้ เขา้ แลว้ จะแยเ่ อา “ฉนั ตอ้ งแจง้ ความไหม？”หลินซีเฉินถาม

จงจ่ิงหา้ วมองหลินซินเหยยี นพลางครุ่นคิดครู่หน่ึง“แจง้ ความ จะแจง้ ขอ้ หาอะไร？” หลินซีเฉินพดู ไมอ่ อก ตอนน้ีไม่มีหลกั ฐาน วดิ ีโอนน่ั ก็เผยแพร่ไม่ได้ มีแค่ส่วนเลก็ ๆแสดงความชดั เจนอะไรไมไ่ ด้ “ง้นั จะทาํ ยงั ไง？”หลินซีเฉินถามอยา่ งร้อนใจ จงจ่ิงหา้ วพิงโตะ๊ ทาํ งาน ใชน้ ิ้วถขู อบโตะ๊ พลางครุ่นคิดคาํ ถามอยคู่ รู่หน่ึง“อยากแกแ้ คน้ ใหแ้ ม่ เธอไหม？” “อยาก”หลินซีเฉินพดู อยา่ งไมต่ อ้ งคิด “เธอกลา้ เอาตวั เขา้ ไปเส่ียงไหม？” หลินซีเฉินชะงกั ไปครู่หน่ึง แลว้ เขา้ ใจความหมายของจงจิ่งหา้ วอยา่ งรวดเร็ว“คุณอยากใหฉ้ นั ตามน้าํ เหอรุ่ยเจ๋อ รอจนเขาขพู่ วกเราจริงๆ พวกเรากจ็ ะสามารถหาหลกั ฐานท่ีเอาผิดเขาได้ อีก ท้งั ยงั ไมข่ อ้ งเก่ียวกบั แมด่ ว้ ย ” แมจ้ ะพดู วา่ เหอรุ่ยเจ๋อไร้ยางอาย แตใ่ หเ้ ร่ืองแบบน้ีเผยแพร่ออกไป ช่ือเสียงของหลินซินเหยยี นก็ จะเสียหายไปดว้ ย สายตาท่ีจงจิ่งหา้ วมองหลินซินเหยยี นยงิ่ ลึกซ้ึงเขา้ ไปอีก เจา้ เดก็ คนน้ีสมองเฉียบแหลมจริงๆ เขา้ ใจส่ิงที่เขาจะสื่ออยา่ งรวดเร็ว “ผมกลา้ ”หลินซีเฉิน พดู อยา่ กลา้ หาญ“แตว่ า่ …” หลินซีเฉินสายตาล่อกแล่ก และเมม้ ปาก ถา้ แม่รู้เขา้ วา่ จงจ่ิงหา้ วใชพ้ วกเขาเป็ นเหยอื่ ลอ่ คงโกรธแน่ๆ？

“แต่อะไร？”จงจ่ิงหา้ วถาม “ไมม่ ีอะไร”หลินซีเฉินพดู “เธอตอ้ งแสร้งทาํ เป็ นไมร่ ู้อะไรท้งั น้นั และทาํ ตวั สงบ อยา่ ทาํ ใหเ้ ขาสงสยั โทรศพั ทเ์ ธอเปิ ดจีพี เอสไว้ ส่วนท่ีเหลือผมจดั การเอง” “OK” หลินซีเฉินรู้วา่ ตอ้ งทาํ ยงั ไง พอวางสายจงจิ่งหา้ วก็กดโทรหาผสู้ ืบข่าวภายใน บอกใหก้ วนจิ้งเขา้ มา ไมน่ านนกั เขากเ็ คาะประตหู อ้ งทาํ งาน จงจ่ิงหา้ วบอกใหเ้ ขา้ มา เขาจึงผลกั ประตเู ดินเขา้ มาตรงหนา้ จงจิ่งหา้ ว จงจิ่งหา้ วกระซิบพดู กบั เขาไปสองสามประโยค พอฟังที่จงจิ่งหา้ วพดู จบสายตาของกวนจิ้งกห็ นั ไปมองหลินซินเหยยี น ถา้ เธอรู้เรื่องน้ีเขา้ จะโกรธไหมนะ？ เพราะพาลกู ของเธอไปเส่ียง “ผมเขา้ ใจแลว้ ครับ” “อยา่ ใหเ้ กิดความผิดพลาดอะไรเดด็ ขาด นายไปดว้ ยตวั เอง” “ครับ” หลินซินเหยยี นหยบิ นิตยสารการเงินข้ึนมาเปิ ดอา่ น เธอไม่ไดส้ นใจจะอ่าน แคเ่ บื่อๆอ่านฆ่าเวลา เฉยๆ เหมือนจงจิ่งหา้ วกบั กวนจิ้งจะจดั การอะไรบางอยา่ ง เธอไมอ่ ยากรบกวน

กวนจิ้งออกไป จงจิ่งหา้ วกถ็ ามข้ึน“อยากไปดูไหมวา่ พวกเขาคุยกนั เสร็จรึยงั ？” เขาหมายถึงซูจา้ นกบั หยโู ตว้ โตว้ “เอาสิ”หลินซินเหยยี นยนื ข้ึนพลางถอดสูทออก ชุดของเธอบาง แถมในหอ้ งทาํ งานก็เปิ ดแอร์อีก จึงเป่ าจนแหง้ หมดแลว้ จงจ่ิงหา้ วจะโอบมือไปท่ีไหลข่ องเธอ แตห่ ลินซินเหยยี นกลบั หลบ“ถา้ คุณยงั ทาํ แบบน้ีอีก ฉนั จะ โกรธแลว้ นะ？” หลินซินเหยยี นชกั สีหนา้ แลว้ จริงๆ ความสมั พนั ธใ์ นตอนน้ีไมช่ ดั เจนและไม่เปิ ดเผย ถา้ ใครเห็นเขา้ ไม่รู้วา่ จะเดากนั ไปยงั ไง จงจ่ิงหา้ วไม่บงั คบั เขาไม่รีบ ยงั มีเวลาอีกเยอะ ซูจา้ นกบั หยโู ตว้ โตว้ อยใู่ นหอ้ งรับแขก อยไู่ ม่ห่างกบั หอ้ งทาํ งานจงจ่ิงหา้ วนกั แค่เดินผา่ น บริเวณสาํ นกั งานก็ถึงแลว้ เมื่อเปิ ดประตหู อ้ งรับแขก หลินซินเหยยี นกต็ กตะลึงกบั ววิ มุมกวา้ งของหอ้ งรับแขก ท่ีน่ีตกแตก ไมเ่ หมือนหอ้ งทาํ งานของจงจ่ิงหา้ ว โตะ๊ และเกา้ อ้ีทาํ งานสีเขม้ ทาํ ใหด้ ุสุขมุ ดา้ นขวาเจาะรู เป็ น ผนงั กระจกท้งั แถบ รับแสงไดด้ ีมาก เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดูโออ่ ่ามาก แมแ้ ต่แกว้ ท่ีใชด้ ื่มน้าํ ยงั ดูมี ราคาสุดๆ หลินซินเหยยี นพอจะเขา้ ใจแลว้ วา่ หอ้ งรับแขกไวส้ าํ หรับรับรองแขก คุยธุระในน้ีแสดงวา่ เป็ น บริษทั เม่ือเห็นหลินซินเหยยี น หยโู ตว้ โตว้ รีบยนื ข้ึนทนั ที เขาดูเกๆ้ กงั ๆ

หลินซินเหยยี นบอกเป็ นนยั ๆใหเ้ ขาวา่ ไมต่ อ้ งตื่นเตน้ “คุยกนั เป็ นไงบา้ ง？”จงจ่ิงหา้ วดึงเกา้ อ้ีออกมานงั่ ซูจา้ นเทา้ คางพลางจอ้ งหลินซินเหยยี นโดยไมส่ นใจเขา มองต้งั แต่หวั จรดเทา้ และเทา้ จรดหวั เขาพดู “ท่ีแทค้ ุณชอบแบบน้ี？เม่ือก่อนชอบแบบอวบๆไมใ่ ช่เหรอ？เปล่ียนรสนิยมแลว้ ？” ซูจา้ นรู้จกั ไป๋ จวเู่ วย รู้ความสมั พนั ธข์ องเธอกบั จงจ่ิงหา้ วเมื่อก่อน และยงั รู้วา่ ตอนน้ีเธอเป็ นลกู ผู้ ร่าํ รวยจากตระกลู เหอ รู้วา่ เธอเปลี่ยนช่ือ แตเ่ ธอไมช่ อบการเปล่ียนช่ือเรียก จึงเรียกใชช้ ่ือเรียก เมื่อก่อนเรียกเธอ “ตา่ งกนั คอ่ นขา้ งเยอะ”เห็นไดช้ ดั วา่ หลินซินเหยยี นกบั ไป๋ จวเู่ วยเป็ นคนละแบบกนั จงจ่ิงหา้ วเงียบ มองเขาท่ีพดู อยคู่ นเดียวดว้ ยสายตาเยอื กเยน็ ซูจา้ นรู้สึกไม่น่าสนใจ จึงเก็บท่าทางเลน่ ๆไวแ้ ลว้ พดู อยา่ งจริงจงั “เรื่องน้ีตอ้ งใหค้ ุณช่วย” ถา้ อีกฝ่ ายเป็ นคนปกติธรรมดากค็ งเป็ นเร่ืองง่าย แตอ่ ีกฝ่ ายมีคนอยหู่ นุนหลงั เป็ นคนท่ีมีหนา้ มีตา ดงั น้นั จึงไมง่ ่ายนกั อยากมีหลกั ฐานท่ีแน่ชดั ก็ตอ้ งใชอ้ ุบายกนั หน่อย จงจ่ิงหา้ ววางแผนรับมือไวแ้ ลว้ เขาเอนหลงั พิงเกา้ อ้ี เคาะนิ้วเบาๆ บนโตะ๊ เป็ นจงั หวะ เหมือนกาํ ลงั คิดอะไรอยู่

ซูจา้ นรู้ส่ิงที่เขาคิด ไมพ่ ดู อะไรมาก หนั เกา้ อ้ีเลก็ นอ้ ยแลว้ ยนื ข้ึน จากน้นั เดินยมิ้ ๆไปขา้ งๆหลิน ซินเหยยี น แลว้ แนะนาํ ตวั เอง“ผมขอแนะนาํ ตวั สกั หน่อย ผมช่ือซูจา้ น เป็ นเจา้ ของสาํ นกั งาน กฎหมายตา้ เฉิง คุณจะเรียกผมวา่ จา้ นจา้ น เส่ียวจา้ น ซูซู หรือวา่ เส่ียวซูกไ็ ดท้ ้งั หมด” หลินซินเหยยี น“……” หยโู ตว้ โตว้ อา้ ปากเป็ นรูปตวั o “คุณ คุณเป็ นเจา้ ของสาํ นกั งานกฎหมายตา้ เฉิง？”หยโู ตว้ โตว้ คุยกบั เขามาต้งั นาน ไมร่ ู้เลยสกั นิดวา่ เขาเป็ นเจา้ ของสาํ นกั งานกฎหมายตา้ เฉิง แถมยงั เป็ นทนายซูผมู้ ีชื่อเสียงท่ีไม่เคยแพค้ ดีมา ก่อน เขาแค่เคยไดย้ นิ ช่ือแต่ไม่เคยเจอ “วนั น้ีไดเ้ จอตวั เป็ นๆแลว้ ”หยโู ตว้ โตว้ พดู ดว้ ยความต่ืนเตน้ คิดในใจ คร้ังน้ีสามารถแกแ้ คน้ ใหพ้ ช่ี ายไดแ้ ลว้ “คุณเห็นฉนั เป็ นลิงง้นั เหรอ？หรือวา่ ？คุณเคยเจอตวั ปลอม？”ซูจา้ นถากถางเขา หยโู ตว้ โตว้ รีบส่ายมือไปมาพลางอธิบาย“ผม ผมเลื่อมใสคุณตา่ งหาก” ซูจา้ นยนื ตวั ตรงพลางจดั คอปกเส้ือดา้ นหลงั คอปกไมม่ ีรอบยบั แลว้ พดู อยา่ งสง่า“คอ่ ยดูดีข้ึนมา หน่อย” หยโู ตว้ โตว้ หวั เราะออกมา หลินซินเหยยี นกา้ วถอยหลงั อยา่ งเงียบๆ จะออกจากบทสนทนาไร้สาระของพวกเขาสองคน ซูจา้ นหนั ไปเห็น กก็ า้ วไปทางซา้ ยดกั ทางเธอ“ง้นั ผมควรเรียกคุณวา่ อะไร？ถา้ คุณไม่ไดห้ ยา่ กบั จิ่งหา้ ว ผมคงเรียกคุณวา่ พีส่ ะใภ”้

เขาใชน้ ิ้วถูคางพลางมองจงจิ่งหา้ ว แลว้ พดู อยา่ งมีความหมายลึกซ้ึง“ท่ีจริงยงั คงเรียกแบบน้ี ก็ น่าจะได…้ ” “เรียกฉนั วา่ หลินซินเหยยี นกพ็ อ”หลินซินเหยยี นพดู ขดั เขา ซูจา้ นยกยมิ้ “ไมค่ ่อยเหมาะม้งั ？” “ไม่เหมาะยงั ไง”หลินซินเหยยี นพดู เธอไม่อยากถูกเรียกแบบสถานะแปลกๆ “ง้นั ผมเรียกคุณวา่ เหยยี นเหยยี น？” แป๊ ะ ปากกาดาํ บนโตะ๊ ตกลงแตกบนพ้ืนเสียงดงั แป๊ ะ ปากกาดา้ มน้นั เป็ นของซูจา้ น เม่ือครู่ตอนคุยเรื่องคดีกบั หยโู ตว้ โตว้ เขาใชม้ นั จด ซูจา้ น“……” จงจ่ิงหา้ วเดินมา เขาเดินอยา่ งสุขมุ ขณะผา่ นซูจา้ นกพ็ ดู อยา่ งเนิบๆ“ขอโทษที ไมท่ นั ระวงั จนทาํ ใหป้ ากกาคุณหลน่ ” ซูจา้ น“……” มนั เป็ นปากกาที่แฟนเก่าเขาใหม้ า ‘มีคุณค่า’มากๆ จงจ่ิงหา้ วจบั มือหลินซินเหยยี น“เราควรไปกนั ไดแ้ ลว้ ” “ไปไหน？”หลินซินเหยยี นทาํ ตวั แปลกๆ “ถึงแลว้ คุณจะรู้เอง” ซูจา้ นยนื นิ่งอยทู่ ่ีเดิมไปครู่หน่ึง

หลงั จากไดส้ ติ ก็ตะโกนไปไลห่ ลงั จงจิ่งหา้ ว“คุณเป็ นเดก็ รึไง？ถึงไดท้ าํ เร่ืองเป็ นเด็กๆแบบน้ี ？” จงจ่ิงหา้ วไมส่ นใจแมแ้ ต่นอ้ ย เหยยี นเหยยี น？ เขาไมเ่ คยเรียกแบบน้ีมาก่อน ซูจา้ นกระตกุ มมุ ปาก “จะไปหาหม่ามี๊เหรอคะ？”หลินลุ่ยซีอยใู่ นออ้ มแขนจวงจ่ือจ่ิน แต่สายตาเอาแต่มองออกไป นอกหนา้ ต่างรถ อยากรู้อยากเห็นทิวทศั น์ท่ีเคล่ือนไหวอยา่ งรวดเร็วดา้ นนอก เหอรุ่ยเจ๋อท่ีขบั รถอยกู่ ก็ นั มาพดู ปลอบเธอ“ใช่จ่ะ หมา่ ม๊ีหนูจะมาค่าํ ๆหน่อย นา้ โทรหาเธอแลว้ ” หลินซีเฉินเหลือมมองเหอรุ่ยเจ๋อ พดู ในใจ หลอกเด็กอีกแลว้ “จริงเหรอคะ?”หลินลยุ่ ซีดีใจมากที่จะไดเ้ จอหม่าม๊ี ตอนที่ 112 ผมจะตายแล้วใช่ไหม หลินล่ยุ ซียมิ้ กวา้ ง เผยใหเ้ ห็นฟันขาวเรียงเป็ นแถว “จริงสิจะ้ ” เหอรุ่ยเจ๋อเหลือบมองหลินซีเฉินท่ีไม่พดู ไมจ่ า พลางถาม“เสี่ยวซี ทาํ ไมไม่พดู อะไรเลยล่ะ？”

หลินซีเฉินดูกลดั กลุม้ ใจ“อารมณ์ไมด่ ี” “เป็ นเดก็ เป็ นเลก็ ทาํ ไมถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ？”ประโยคน้ีจวงจื่อจิ่นเป็ นคนพดู “แม่ซ้ือนาฬิกา โทรศพั ทใ์ หแ้ ลว้ ไมใ่ ช่เหรอ？ยงั มีอะไรไม่พอใจอีกละ่ ？เธอดึงเส้ือฉนั ทาํ ไม？” หลินซีเฉินจะใหจ้ วงจ่ือจ่ินหยดุ พดู แตไ่ ม่ทนั “คุณ คุณไมต่ อ้ งพดู แลว้ ทาํ ใหน้ า้ ตลกแลว้ ”หลินซีเฉินจดั เรียงคาํ พดู อยา่ งรวดเร็ว แต่พอพดู วา่ ลุง คาํ น้ี ทาํ เอาเขาสะอิดสะเอียนสุดๆ คนหนา้ เน้ือใจเสือแบบน้ีไมเ่ หมาะสมใหเ้ ขาเรียกวา่ นา้ “เส่ียวซี เอานาฬิกามาใหฉ้ นั ดูหน่อย ฉนั ลืมไปแลว้ วา่ นาฬิกาโทรศพั ทเ์ ธอเป็ นยงั ไง” ตอนจวงจื่อจ่ินเอาโทรศพั ทอ์ อกมา เหอรุ่ยเจ๋อต้งั ใจทาํ แกว้ ชาหกใส่ จนทาํ ใหโ้ ทรศพั ทน์ ้าํ เขา้ เปิ ดไม่ติด เธอจึงไมไ่ ดพ้ กมา เขาจงใจมองขอ้ มือหลินซีเฉินแต่กลบั ไมเ่ ห็นอะไร เขาไม่อนุญาตใหห้ ลินซีเฉินติดตอ่ หลินซินเหยยี น หลินซีเฉินตาเป็ นประกาย“คือผมลืมเอามา” เหอรุ่ยเจ๋อรู้วา่ เดก็ คนน้ีฉลาด เห็นๆอยวู่ า่ เม่ือครู่ดูหวาดผวา เขาหวาดผวาอะไร？ เหอรุ่ยเจ๋อหร่ีตา ปฏิกิริยาของจวงจื่อจิ่นดูปกติมาก ไม่ไดร้ ะวงั เขา แสดงวา่ หลินซินเหยยี นไม่ได้ บอกเธอ ไมบ่ อกจวงจ่ือจิ่น หลินซินเหยยี นคงยงิ่ ไม่บอกเร่ืองอยา่ งน้นั กบั เดก็ 5ขวบสองคนหรอก

เขาหยบิ โทรศพั ทท์ ่ีอยใู่ นกระเป๋ ากางเกงออกมา แลว้ โทรหาเบอร์หลินซีเฉิน ทนั ใดน้นั เสียงกระด่ิงเขา้ กด็ งั ข้ึนในรถ เสียงน้ีเหอรุ่ยเจ๋อจาํ ไดแ้ ม่น เป็ นเสียงนาฬิกาโทรศพั ทข์ องหลินซีเฉิน หลินซีเฉินหยบิ โทรศพั ทใ์ นกระเป๋ าอยา่ งตกใจ แตก่ ส็ ายไปแลว้ “เสี่ยวซี ทาํ ไมตอ้ งโกหกนา้ ？เธอลืมไปแลว้ เหรอวา่ นาฬิกาโทรศพั ทน์ ้ีลงุ เป็ นคนซ้ือให้ เบอร์ ของลุงและเบอร์แมเ่ ธอลุงต้งั ค่าแบบพิเศษ เพราะง้นั ตอ่ ใหเ้ ธอปิ ดเสียงนาฬิกาโทรศพั ท์ เวลา พวกเราโทรกจ็ ะยงั เตือน” หลงั จากเสียงนาฬิกาดงั หลินซีเฉินกเ็ พงิ่ นึกข้ึนไดเ้ ช่นกนั เรื่องสาํ คญั ขนาดน้ีเขาลืมไดย้ งั ไงกนั ？ หลินซีเฉินกม้ หนา้ อยา่ งหงุดหงิด“ผม…ผมแค่ไม่อยากใหน้ า้ ด”ู เขากม้ หนา้ เหอรุ่ยเจ๋อจึงไม่เห็นสีหนา้ เขา “ลุงจาํ ไดว้ า่ นาฬิกาโทรศพั ทร์ ุ่นน้ีมีจีพเี อสดว้ ย ตอนน้นั กลวั เธอหายไป” “มีครับ”หลินซีเฉินเห็นท่าไมด่ ี เขาจึงลองโทรหาจงจิ่งหา้ ว ทนั ใดน้นั เหอรุ่ยเจ๋อก็จอดรถลงขา้ งทาง แลว้ หนั มามองหลินซีเฉิน“เธอจะโทรหาใคร？” “ผมไม่ไดโ้ ทรหาใคร”เขาตกใจจนนาฬิกาโทรศพั ทต์ ก หนา้ จอแสดงคาํ วา่ ผชู้ ายชอบเล่น ความรู้สึกผหู้ ญิง นี่เป็ นชื่อเรียกที่หลินซีเฉินต้งั ใหจ้ งจ่ิงหา้ ว

สาํ หรับเด็กคนน้ี เขาเป็ นคนทอดทิ้งแมแ่ ละพวกเขา เขากค็ ือผชู้ ายท่ีชอบเล่นความรู้สึกผหู้ ญิง แมต้ อนน้ีพวกเขาจะเป็ นหุน้ ส่วนกนั แตก่ ็ไมไ่ ดห้ มายความวา่ เขาจะใหอ้ ภยั เขา เหอรุ่ยเจ๋อกม้ ลงไปเก็บ จอ้ งชื่อท่ีแสดงบนจอพลางถาม“นี่คือใคร？” หลินซีเฉินตกใจจนเหงื่อไหลเตม็ หนา้ ผาก“ครูของผม เขาชอบยงุ่ กบั ผม ผมเลยต้งั ฉายาใหเ้ ขา” เม่ือก่อนหลินซีเฉินเรียนทA่ี C รู้วา่ เขามีครูกเ็ ลยไมส่ งสยั “นาฬิกาเรือนน้ีใชม้ านานแลว้ ควรเปล่ียนไดแ้ ลว้ ”ขณะพดู เขากถ็ อดแผงวงจรไฟฟ้ าดา้ นในออก หนา้ ปัดนาฬิกาดบั ลงทนั ที “ไม่ ผมไมอ่ ยากเปลี่ยน”หลินซีเฉินยน่ื มือไปแยง่ เหอรุ่ยเจ๋อก็หลบอยา่ งสบายๆ จวงจื่อจิ่นสงั เกตเห็นไดว้ า่ เหอรุ่ยเจ๋อทาํ ตวั แปลกๆ“นาฬิกาเรือนน้นั ยงั ใชไ้ ดอ้ ยเู่ ลย” เหอรุ่ยเจ๋อโยนนาฬิกาลงไปในแม่น้าํ เลก็ ๆใกลๆ้ เขาขบั รถออกนอกเมือง จนมาถึงชานเมือง จวงจื่อจิ่นถามเขาวา่ ทาํ ไมไกลลบั ตาคนแบบน้ี เหอรุ่ยเจ๋อบอกววา่ ที่ที่เขาจองไวเ้ ป็ นบา้ นนอกกเ็ ลยไกลหน่อย เขากาํ จดั ความสงสยั ของจวงจื่อจ่ิน “กินขา้ วเสร็จ พอกลบั ไปในเมืองนา้ จะซ้ือใหใ้ หม่ อนั น้ีเก่าจนมีหลายอยา่ งใชไ้ ม่ไดแ้ ลว้ ” “ผมวา่ ยงั ดีอยเู่ ลย อีกท้งั เมื่อก้ีตอนคุณโทรมาก็ยงั ดงั ยงั ใชไ้ ด”้ จวงจื่อจิ่นสงั เกตเห็นถึงความ ผดิ ปกติของเหอรุ่ยเจ๋อ “ผมจะซ้ือใหม่ใหเ้ ขาอีกอนั ”เหอรุ่ยเจ๋อสตาร์ทรถแลว้ ขบั เขา้ ถนนอีกคร้ัง

ทนั ใดน้นั หลินซีเฉินก็ควา้ เส้ือเหอรุ่ยเจ๋อ“ผมอยากกลบั บา้ น” “ใกลถ้ ึงแลว้ จะกลบั บา้ นไปทาํ ไม？”เหอรุ่ยเจ๋อไม่มีทีท่าวา่ จะหยดุ แมแ้ ตน่ อ้ ย “ผม ผม…”สมองหลินซีเฉินทาํ งานอยา่ งรวดเร็ว เขาตอ้ งหาเหตุผล แสงแวบผา่ นสมองของเขา เขาคิดข้ึนไดท้ นั ทีจึงกมุ ทอ้ ง“ผมปวดทอ้ ง ผมอยากเขา้ หอ้ งน้าํ ” “ท่ีน่ีไมม่ ีหอ้ งน้าํ อดทนหน่อย” “ไม่ไดค้ รับ ผมไมไ่ หวแลว้ ”หลินซีเฉินนง่ั ขดอยตู่ รงเบาะหลงั อยา่ งเจ็บปวด “หมอเหอ คุณหยดุ รถก่อนเถอะ เสี่ยวซีรู้สึกไม่ดี”จวงจ่ือจิ่นวางหลินลุ่ยซีลงบนเบาะรถ แลว้ ไป กอดหลินซีเฉินพลางลูบทอ้ งเขา “ตกใจจนปวดทอ้ งเลยใช่ไหม？” จวงจื่อจิ่นเป็ นห่วงมากๆ “น่าจะใช่ครับ”หลินซีเฉินปวดจนตวั สน่ั ดูเหมือนเจ็บปวดสุดๆ“ผมปวดจะตายอยแู่ ลว้ ผมตอ้ ง เขา้ หอ้ งน้าํ ” อีกดา้ นหน่ึง หลินซินเหยยี นข้ึนรถจงจิ่งหา้ ว รู้สึกเขาดูท่าทางแปลกๆ จึงถามข้ึน“ตกลงคุณจะพา ฉนั ไปไหน？” “เมื่อก้ีตอนอยใู่ นหอ้ งทาํ งานลกู ชายคุณโทรมาหาผม……” ครืดๆ… ทนั ใดน้นั โทรศพั ทเ์ ขาก็สน่ั ขดั บทสนทนาของพวกเขา เขาหนั ไปมองโชวเ์ บอร์เป็ นกวนจิ้งจึง รับสาย เสียงของกวนจิ้งดงั ข้ึนทนั ท“ี ขอ้ มูลระบุตาํ แหน่งจู่ๆกข็ าดไปครับ”

เสน้ ประสาทจงจ่ิงหา้ วควบแน่นทนั ที เป็ นแบบน้ีไดย้ งั ไง？ เดก็ นน่ั โดนจบั ไดแ้ ลว้ ? “ตาํ แหน่งหายไปตรงไหน？” “แถวๆติงเฉียว” “ตอนน้ีพวกนายอยทู่ ี่ไหน” “กาํ ลงั รีบตามไปทางน้นั ครับ” จงจ่ิงหา้ วสงบใจครุ่นคิดครู่หน่ึง เขาใหก้ วนจิ้งแยกกนั ไปตรวจสอบบริเวณแถวๆน้นั ติงเฉียวไกลจากตวั เมืองไปแลว้ ท่ีนนั่ ค่อนขา้ งลบั ตาคน เขาเดาวา่ ที่ที่เหอรุ่ยเจ๋อจะไปคงไม่ไกล นกั น่าจะอยแู่ ถวๆน้นั “ไปตรวจดูวา่ มีที่ท่ีจะซ่อนคนไดไ้ หม” วางสายป๊ ุบหลินซินเหยยี นถามข้ึนป๊ับ“เส่ียวซีโทรหาคุณง้นั เหรอ？” ตอนแรกจงจิ่งหา้ วจะบอก แต่ตอนน้ีเกิดความผดิ พลาดข้ึน กลวั เธอจะเป็ นห่วงเลยไม่บอก เพียง แคต่ อบอืมไปอยา่ งเรียบๆ “เขามีเบอร์คุณไดย้ งั ไง？”หลินซินเหยยี นขมวดคิ้ว เด็กคนน้นั เกลียดเขามาก จะเป็ นคนติดต่อ เขาก่อนเองไดย้ งั ไง？ ตกลงมนั มีเร่ืองอะไรที่เธอไม่รู้กนั แน？่ จู่ๆเธอกร็ ู้สึกร้อนใจแปลกๆ

“ตอนกินขา้ วกนั คร้ังที่แลว้ ผมใหเ้ ขาไวเ้ อง ตอนน้ีเราเป็ นเพ่ือนกนั ไม่ใช่ศตั รูกนั สกั หน่อย เขา ไม่ไดอ้ คติกบั ผมแลว้ ”จงจ่ิงหา้ วอธิบายอยา่ งใจเยน็ หลินซินเหยยี นยงั คงรู้สึกไมส่ บายใจ “จริงเหรอ？” “จริงสิ” แต่ทางดา้ นจวงจื่อจ่ินร้อนรนสุดๆ“คุณรีบจอดรถสิ เส่ียวซีไมส่ บาย！” เหอรุ่ยเจ๋อดูตาํ แหน่ง มนั ไมไ่ กลจากท่ีท่ีเขาจะไปแลว้ หยดุ รถแป๊ บเดียวคงไม่เสียเวลาเท่าไหร่ อีกอยา่ งเขาเอาเคร่ืองมือส่ือสารของหลินซีเฉินออกแลว้ เขาติดต่อคนภายนอกไมไ่ ดแ้ ลว้ ดงั น้นั เขาจึงหยดุ รถ เขาเปิ ดประตูรถ เดินไปยงั เบาะดา้ นหลงั แลว้ พดู กบั จวงจื่อจิ่น“ผมพาเสี่ยวซีไปเอง คุณอยดู่ ูแล เสี่ยวลยุ่ ในรถ ท่ีนี่ห่างไกลผคู้ น อยา่ เจอพวกคนไมด่ ีเขา้ ” “โอเค”จวงจ่ือจิ่นตอบรับ “นา้ อุม้ ผมหน่อย ผมปวดทอ้ งจนเดินไมไ่ หวแลว้ ครับ”หลินซีเฉินกอดเอวหอรุ่ยเจ๋ออยา่ งไร้ กาํ ลงั เหอรุ่ยเจ๋อมองเขา“นายปวดจริงๆเหรอ？” “จริงครับ ผมจะโกหกนา้ ทาํ ไม？”หลินซีเฉินออ้ นในออ้ มอกเขา กอดเขาแน่น เหมือนเขาเป็ น คนที่สนิทมากๆอยา่ งไรอยา่ งน้นั ตอนน้ีไม่สบาย คนกอ็ ่อนแอลง เหอรุ่ยเจ๋อเห็นเดก็ คนน้ีต้งั แตเ่ ลก็ จนโต รู้สึกผกู พนั

เห็นเขาเจบ็ ปวดขนาดน้ีจึงใจออ่ น“นา้ อุม้ ไปเอง” ตอนหลินซีเฉินอยใู่ นออ้ มแขนเขา มือแอบลว้ งเขาไปในกระเป๋ าเขา แลว้ จงใจคุยกบั เขา“คุณนา้ ผมจะตายแลว้ ใช่ไหม？” “พดู อะไร ไมต่ ายแน่นอน แคป่ วดทอ้ งเฉยๆไม่ใช่โรคท่ีรักษาไม่หาย”เหอรุ่ยเจ๋อพดู ปลอบใจ “ง้นั ทาํ ไมผมถึงปวดขนาดน้ี ปวดมากๆ ผมปวดจะตายแลว้ ” เขาจงใจดิ้นขยบั ไปมาในออ้ มแขนเขา เพื่ออาํ พรางการหยบิ โทรศพั ทข์ องเขา “จะตายง่ายๆไดย้ งั ไง ถา้ นายตาย แมเ่ ธอกอ็ ยตู่ อ่ ไปไม่ไดห้ รอก……” พดู ถึงหลินซินเหยยี น ดวงตาเขากม็ ืดมนลงทนั ที หลินซีเฉินหยบิ โทรศพั ทเ์ หอรุ่ยเจ๋อไดส้ าํ เร็จ เขาแอบเอาใส่กระเป๋ าตวั เอง “ตรงน้ีแหละ”เหอรุ่ยเจ๋อพาเขามาในป่ า หลินซีเฉินยนื ลงบนพ้นื พลางถอดกางเกงลง ตอนท่ี 113 ใช้ตวั เธอเองมาแลกกบั แก หลินซีเฉินยนื ลงบนพ้นื พลางถอดกางเกงลง เหอรุ่ยเจ๋อก็หนั ไปอีกดา้ นโดยสญั ชาตญาณ หลินซีเฉินค่อยๆแอบหยบิ โทรศพั ทเ์ หอรุ่ยเจ๋อออกมา มองดูความเคล่ือนไหวเขาพลางกดเบอร์ จงจิ่งหา้ ว เขาความจาํ ดี อยา่ งพวกเรื่องตวั เลขจะจาํ ไดด้ ีมาก ดงั น้นั เมื่อเขาเห็นแลว้ ก็จาํ ไดท้ นั ที

เขาเพง่ิ กดเลขไปไดส้ องตวั จู่ๆเหอรุ่ยเจ๋อก็พดู ข้ึน“เร็วๆหน่อย” “ครับ”หลินซีเฉินกดเบอร์โทรดว้ ยความเร็ว ทนั ใดน้นั เหอรุ่ยเจ๋อกห็ นั มา ดีที่หลินซีเฉินเคลื่อนไหวเร็วเกบ็ โทรศพั ทท์ นั แสร้งกมุ ทอ้ งอยา่ ง เจบ็ ปวดต่อ “เสี่ยวซี” “ครับ…”หลินซีเฉินกมุ ทอ้ งพลางร้องอยา่ งเจบ็ ปวด “ถา้ นา้ แต่งงานกบั แม่เธอ นายคิดวา่ ดีไหม？”เหอรุ่ยเจ๋อถามลองเชิง ดีกบั ผนี ะสิ！ เขาไมอ่ ยากใหเ้ ขาแต่งงานกบั แม่ เขายอมใหแ้ มค่ บกบั เจา้ คนชอบเล่นความรู้สึกผหู้ ญิง ดีกวา่ ให้ คบกบั เขาซะอีก แต่วา่ พดู แบบน้นั ไมไ่ ด้ หลินซีเฉินขยบิ ตา“ดี…มากๆเลยครับ” พดู ส่ิงท่ีฝื นใจ หลินซีเฉินรู้สึกรังเกียจ “จริงเหรอ？”เหอรุ่ยเจ๋อยงั หวงั การยอมรับของเขาและหลินลุย่ ซีท้งั สองคน ถา้ ไม่ใช่เพราะกดดนั ขนาดน้ี เขาคงไมใ่ ชว้ ธิ ีเลวทรามแบบน้ี เขาไม่เคยคิดจะทาํ ร้ายพวกเขา แค่จะซ่อนพวกเขาไว้ ขใู่ หห้ ลินซินเหยยี นแต่งงานกบั เขา เมื่อ พวกเขาแตง่ งานกนั อยา่ งราบร่ืนแลว้ ก็จะรับพวกเขากลบั ไปอยา่ งปลอดภยั “แหวะ…”หลินซีเฉินรู้สึกเหมือนจะอว้ ก

เหอรุ่ยเจ๋อทาํ ใหเ้ ขาสะอิดสะเอียนสุดๆ ยงั จะมาถามเขาอีกวา่ จริงไหม จริงสิแปลก！ “เป็ นอะไรไป？”เหอรุ่ยเจ๋อเดินเขา้ มา หลินซีเฉินรีบโบกมือไปมาทนั ท“ี ลงุ อยา่ เขา้ มา ผมถ่าย ไม่ออก อ้นั ไวเ้ ลยรู้สึกไมด่ ี” “ง้นั ท่ีนายปวดทอ้ งน่าจะไมใ่ ช่เพราะอยากถ่าย”เหอรุ่ยเจ๋อเดินเขา้ มา“เรากลบั กนั เถอะ เราไปหา ที่แลว้ ตรวจดูกนั ” “ท่ี ท่ีไหน？”หลินซีเฉินกลืนน้าํ ลาย เห็นไดช้ ดั วา่ เขาไม่ไดใ้ หต้ นกลบั ไป ไมง่ ้นั คงกลบั เขา้ ไปในเมือง แตเ่ ขากลบั พดู วา่ หาที่อื่น？ หลินซีเฉินใจเตน้ รัว เมื่อก้ีเขายงั ไมม่ ีโอกาสโทรไปขอความช่วยเหลือเลย ทาํ ไงดี？ ทาํ ไงดี？ ยายกบั นอ้ งสาวเจอเร่ืองอนั ตรายข้ึนจริงๆจะทาํ ยงั ไง？ เขาร้อนใจจนเหง่ือไหล คลา้ ยๆเหง่ือที่ไหลออกมาเพราะความเจบ็ ปวด “มะ ไม่มีอะไร”เหอรุ่ยเจ๋ออธิบายอยา่ งติดขดั ๆ“พอเรากลบั เขา้ เมืองกนั แลว้ นา้ จะพานายไป โรงพยาบาล” “ไปกนั เถอะ”เหอรุ่ยเจ๋อยนื มือไปดึงเขา หลินซีเฉินปฏิเสธทนั ท“ี ผม ผมถอดกางเกงอยู่ ลงุ อยา่ มองผม”

เขาแสร้งทาํ เป็ นอาย เหอรุ่ยเจ๋อยมิ้ ออกมา“นา้ ก็เป็ นผชู้ ายเหมือนกนั อีกอยา่ งไมใ่ ช่วา่ นา้ ไม่เคยเห็นสกั หน่อย ตอน นายเดก็ ๆลุงยงั เคยเปลี่ยนผา้ ออ้ มใหเ้ ธอเลย” “แต่ตอนน้ีผมโตแลว้ ”หลินซีเฉินกอดขาแน่น โทรศพั ทย์ งั ซ่อนอยใู่ นออ้ มแขนเขา ถา้ เหอรุ่ยเจ๋อ เขา้ มาใกลเ้ กินไปเขาตอ้ งรู้แน่ๆ “โอเค เร็วๆหน่อย”เหอรุ่ยเจ๋อหนั กลบั ไปไมเ่ ดินเขา้ มาใกลต้ ่อ หลินซีเฉินหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาจะกดเบอร์ต่อ ทนั ใดน้นั โทรศพั ทก์ ด็ งั ข้ึน เขาจะกดวางแตก่ ล็ น ลานจนโทรศพั ทห์ ล่นลงไปบนพ้ืน ใจเตน้ รัว ตื่นตระหนกจนแทบจะระเบิดออกมาแลว้ จะใหเ้ กบ็ ก็เก็บไมท่ นั แลว้ เหอรุ่ยเจ๋อหนั มาพลางจอ้ งไปที่โทรศพั ทท์ ่ีอยบู่ นพ้นื หรี่ตาลง โทรศพั ทเ์ ขามาอยกู่ บั เขาไดย้ งั ไง ？ “ผม……ผม……”หลินซีเฉินจะอธิบายแตห่ าเหตุผลไม่ได้ โทรศพั ทห์ ลน่ มาจากมือเขา เป็ น หลกั ฐานช้นั ยอด เขาอธิบายไมไ่ ดเ้ ลย “นายหลอกฉนั มาตลอด นายไม่ไดป้ วดทอ้ งเลยสกั นิด ท่ีนายกอดฉนั ไม่ใช่เพราะนายรู้สึกดีกบั ฉนั แต่นายต้งั ใจจะขโมยโทรศพั ทฉ์ นั ตา่ งหาก”เหอรุ่ยเจ๋อเดินเขา้ มาทีละกา้ วๆ หลินซีเฉินไมเ่ คยเห็นเหอรุ่ยเจ๋อโหดแบบน้ีมาก่อน เขาจบั กางเกงพลางถอยไปดา้ นหลงั “คุณ คุณอยา่ เขา้ มานะ” เหอรุ่ยเจ๋อหยบิ โทรศพั ทข์ ้ึนมา หลินซีเฉินอาศยั จงั หวะตอนเขากม้ ลงจึงวง่ิ หนีไป

ที่นี่เป็ นป่ า ไมม่ ีถนน เขาวงิ่ ไดไ้ ม่กี่กา้ วกโ็ ดนเหอรุ่ยเจ๋อจบั ได้ เขากอดเอวเขา“ฉนั ดีกบั นายและแม่นายขนาดน้ี ทาํ ไม ตอ้ งเนรคุณฉนั ดว้ ย？ฉนั เชื่อใจเธอขนาดน้ี แตเ่ ธอกลบั หลอกฉนั ？！” สีหนา้ เขาน่ากลวั มาก หลินซีเฉินพยายามดิ้น“ปล่อยผมนะ รีบปลอ่ ยผมเด๋ียวน้”ี ขณะน้นั เองโทรศพั ทใ์ นกระเป๋ าเหอรุ่ยเจ๋อกด็ งั ข้ึน เขาหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา แสดงช่ือวา่ นอ้ งสาวสองพยางค์ เขารับสาย เสียงเหอรุ่ยหลินพดู เสียงเร่งมาจากทางฝั่งน้นั “ทาํ ไมยงั ไมถ่ ึงอีก？น่ีมนั กี่โมงก่ียามแลว้ แลว้ ทาํ ไมเม่ือก้ีไม่รับสายฉนั ？” “ทางดา้ นน้ีเกิดเร่ืองข้ึนนิดหน่อย….” หลินซีเฉินกดั มือเหอรุ่ยเจ๋อ เขาเจบ็ จนร้องออกมา “ปล่อย！”เหอรุ่ยเจ๋อตวาด หลินซีเฉินใชพ้ ลงั จากการกินนมแมก่ ดั เตม็ แรง อยากกดั เน้ือที่แขนเขาใหข้ าดรู้แลว้ รู้รอดไป เหอรุ่ยเจ๋อเจ็บสุดๆจึงตบเขาไปท่ีหนา้ หน่ึงที หนา้ หลินซีเฉินแดงทนั ที นิ้วมือท้งั หา้ เป็ นรอยบน หนา้ ขาวเลก็ ๆของเขาอยา่ งชดั เจน และมีรอยบวมเลก็ นอ้ ย เหอรุ่ยเจ๋อจอ้ งหลินซีเฉินอยา่ งโมโห พลางจบั คอเส้ือเขา“กลา้ กดั ฉนั เหรอ？” “คุณรังแกแม่ผม ผมอยากกดั คุณใหต้ ายไปซะ！”หลินซีเฉินจอ้ งเขาเช่นกนั

เห็นๆอยวู่ า่ ตรงหนา้ เหอรุ่ยเจ๋ออ่อนแอขนาดน้ี แต่กลบั ไม่ยอมแพเ้ ลยแมแ้ ตน่ อ้ ย มือเหอรุ่ยเจ๋อท่ีจบั คอเส้ือ ส่งเสียงเลก็ นอ้ ยเพราะจบั แรงเกินไป“แมน่ ายบอกนายง้นั เหรอ？” “คุณไมต่ อ้ งยงุ่ ！”หลินซีเฉินจอ้ งตาเขมง็ พลางตะโกนใส่เขา “ได้ ได้ หลินซีเฉิน ฉนั มองเธอต่าํ ไป”เหอรุ่ยเจ๋อควา้ คอเส้ือเขาแลว้ ลากไปตามถนนขา้ งถนน หลินซีเฉินกดั ริมฝี ปากแน่น ไมย่ อมส่งเสียงร้องออกมาแมแ้ ต่นอ้ ย เห็นไดช้ ดั วา่ เทา้ ที่ลากไปกบั พ้นื น้นั ดูเจ็บมาก จวงจื่อจิ่นท่ีอยใู่ นรถม่ือเห็นภาพน้ี ในใจก็รู้สึกเหมือนแทง เจ็บจนหายใจไม่ออก เธออมุ้ หลินล่ยุ ซีลงจากรถ แลว้ ตวาดข้ึน“หมอเหอคุณทาํ อะไร？” เหอรุ่ยเจ๋อเงยหนา้ ข้ึน เห็นจวงจ่ือจ่ินยนื อยขู่ า้ งรถ จอ้ งดว้ ยสายตาเดือดดาลเหมือนจะลุกเป็ นไฟ อยา่ งไรอยา่ งน้นั “คุณยาย ไม่ตอ้ งสนใจผม รีบพาเสี่ยวล่ยุ หนีไป เขาจะจบั ตวั เราเพื่อขใู่ หแ้ มแ่ ตง่ งานกบั เขา”หลิน ซีเฉินพดู ตะโกนไปทางจวงจ่ือจิ่น วา่ ไงนะ？ เรื่องเปลี่ยนไปเร็วเกินไป จวงจื่อจ่ินยงั ไมไ่ ดส้ ติกลบั มา“หลาน หลานวา่ ไงนะ？” หลินซีเฉินไม่มีเวลาอธิบายใหเ้ ธอฟังแลว้ “รีบหนีไปสิครับ！” “คุณป้ า อยา่ ไปฟังคาํ พดู ไร้สาระของเขา ท้งั หมดเป็ นเร่ืองเขา้ ใจผิด….” เขา้ ใจผดิ ？

จวงจื่อจิ่นตาแดงก่าํ ตวั สนั่ เทา“คุณทาํ ร้ายเส่ียวซี ฉนั นเห็นกบั ตา เป็ นเรื่องเขา้ ใจผดิ ง้นั เหรอ？” ทนั ใดน้นั ตาเธอก็จอ้ งเขมง็ อยา่ งเดือดดาล เลือดสีแดงคอ่ ยๆมารวมกนั ตรงกลาง เธอรู้สึกเหอรุ่ยเจ๋อแปลก เป็ นอยา่ งท่ีคิดไว้ เขาเปลี่ยนไปแลว้ “รีบหนีเร็ว！” หลินซีเฉินร้อนใจแทบบา้ อยแู่ ลว้ จวงจื่อจิ่นอมุ้ หลินล่ยุ ซีไมข่ ยบั ไปไหน เธอไมส่ นหลินซีเฉินไม่ได้ “หมอเหอ เราคอ่ ยๆพดู ค่อยๆจากนั ดีกวา่ ”เธอตวั สนั่ อยา่ งหยดุ ไมไ่ ด้ ในใจรู้สึกตื่นตระหนกมาก “ไมม่ ีโอกาสแลว้ ”ต้งั แต่คืนน้นั ที่หลินซินเหยยี นรู้จุดประสงคข์ องเขา เขาก็เปล่ียนแผน มีแค่ทาง น้ีเท่าน้นั เพ่อื ความสุขของนอ้ งสาว เพอ่ื ผลประโยชนข์ องตระกลู และเพอ่ื ตวั เขาเอง เขาทาํ ไดเ้ พียงเดินทางน้ีต่อไป ไมม่ ีทางถอย！ “ไม่ตอ้ งเป็ นห่วงผม ยายอยากใหเ้ ขาจบั พวกเราไปเพอ่ื ขแู่ ม่ง้นั เหรอ！”หลินซีเฉินตะโกนเสียง ดงั จวงจื่อจิ่นร้องไหอ้ อกมา เธอจะทิ้งเด็กคนหน่ึงไปไดย้ งั ไงกนั ？ หลินลุ่ยซีไม่รู้เลยวา่ เกิดอะไรข้ึน กะพริบตาปริบๆ“คุณยาย พเี่ ป็ นอะไรเหรอคะ？”

จวงจ่ือจิ่นมองหลินลุ่ยซีที่อยใู่ นออ้ มกอด คิดในใจจะใหโ้ ดนจบั กนั หมดไมไ่ ด้ อยา่ งนอ้ ยเธอตอ้ งปกป้ องใหไ้ ดห้ น่ึงคน จากน้นั ค่อยมาช่วยอีกคน เธออมุ้ หลินลยุ่ ซีวงิ่ หนี เหอรุ่ยเจ๋อยดั หลินซีเฉินไวใ้ นรถ จะไปตามจบั จวงจื่อจ่ิน แตก่ ลบั โดนหลินซีเฉินจบั แขนไว้ “ปล่อย！” หลินซีเฉินสาบานใหต้ ายก็ไมป่ ล่อย โดนเห็นดา้ นมืดของตนแลว้ เหอรุ่ยเจ๋อปราศจากความอ่อนโยนที่เคยมีไปโดยสิ้นเชิง เขา กระชากผม“ต่อใหพ้ วกเขาหนีไปฉนั ก็ยงั มีแก แมแ่ กยงั ยอมแลกตวั เธอเองกบั แกแน่นอน！” ตอนที่ 114 เผยธาตแุ ท้ หลินซีเฉินหนา้ บวม เหมือนโกรธจนป่ องออกมา มนั ตา่ งกบั ดา้ นซา้ ยอยา่ งชดั เจน ตอนน้ีเขาคิดอะไรไมไ่ ดเ้ ยอะ คิดแค่อยากใหย้ ายพานอ้ งสาวหนีไปก่อน เขาโดนควบคุมคนเดียว ดีกวา่ โดนควบคุมท้งั ครอบครัวอยแู่ ลว้ ตอนน้ีจวงจ่ือจิ่นหนีไปไดไ้ กลแลว้ เหอรุ่ยหลินกโ็ ทรตามมาเร่งอีก“เกิดอะไรข้ึน？นานแลว้ นะยงั ไมม่ าอีก เมื่อก้ีเกิดเรื่องอะไรข้ึน ？” เหอรุ่ยเจ๋อที่อยใู่ นสายกพ็ ดู อยา่ งไมช่ ดั เจน แค่บอกวา่ ใกลถ้ ึงแลว้ จากน้นั กว็ างสายไป

เขาวา่ จะไมต่ ามจวงจ่ือจ่ิน เพราะเสียเวลามามากแลว้ มีอยใู่ นกาํ มือคนเดียวก็สามารถขหู่ ลินซิน เหยยี นได้ เขากงั วลวา่ หลินซีเฉินวา่ จะมีลูกไมอ้ ะไรอีก จึงรวบผมเขาแลว้ กระแทกไปท่ีประตรู ถ หลินซี เฉินรู้สึกเจ็บปวดมาก หนา้ ผากมีของเหลวอุน่ ๆไหลลงมา ตรงหนา้ เขามืดลง สติกค็ ่อยๆหายไป เขาเป็ นลมหมดสติไป เหอรุ่ยเจ๋อโยนเขาไปไวเ้ บาะหลงั ไปนง่ั ท่ีนงั่ คนขบั แลว้ สตาร์ทรถ เหอรุ่ยเจ๋อขบั ออกมาไดค้ รู่หน่ึงกม็ ีรถอีกคนั ขบั มา ผลสรุปท่ีเขาใหก้ วนจิ้งตรวจสอบเมื่อครู่ บอกวา่ แถวๆติงเฉียวมีหมบู่ า้ นอยหู่ ม่บู า้ นหน่ึง เขาจึงลอ็ คเป้ าหมายไวท้ ี่หมบู่ า้ นน้ี นอกจากสถานที่น้ีก็ไมม่ ีที่อื่นซ่อนคนไดแ้ ลว้ กวนจิ้งพาคนตามไป “ไมต่ อ้ งเป็ นห่วง ลูกชายคุณฉลาดขนาดน้นั ไมเ่ ป็ นอะไรแน”่ ตอนกวนจิ้งโทรมา หลินซินเหยยี นกก็ ดเปิ ดลาํ โพง จึงรู้แลว้ วา่ เหอรุ่ยเจ๋อจะลกั พาตวั จวงจ่ือจิ่น และเด็กท้งั สองคน หลงั จากรู้เรื่องเธอกต็ ่ืนตระหนกตลอดทาง ไมพ่ ดู กบั จงจิ่งหา้ วสกั คาํ “ฉลาด？”หลินซินเหยยี นตาแดงก่าํ “เขาเป็ นแคเ่ ดก็ 5ขวบ จะรับมือกบั ผใู้ หญ่คนหน่ึงไดย้ งั ไง ？” เธอรู้วา่ ตอนน้ีเธอโกรธแลว้ พาลใส่คนอ่ืน แต่เธอทนไมไ่ หว ถา้ เกิดเร่ืองอะไรข้ึนจะทาํ ยงั ไง？

“เป็ นความผดิ ฉนั ท้งั หมด ฉนั ไม่ควรไม่อยบู่ า้ น ไมค่ วรปลอ่ ยพวกเขาไวท้ ่ีบา้ นอยา่ งไม่สนใจ มนั จึงเกิดเร่ืองแบบน้ีข้ึน”เธอโทษตวั เองเตม็ ๆ เธอไมเ่ คยคิดเลยวา่ จู่ๆเหอรุ่ยเจ๋อจะเปลี่ยนไปเป็ นแบบน้ี เธอรู้จกั เหอรุ่ยเจ๋อมา10ปี แลว้ เขาลกั พาตวั ลกู ฉนั ไดย้ งั ไง？ จิตใจของคนเปล่ียนไปขนาดน้ีไดจ้ ริงๆเหรอ？ เธอเจบ็ ปวดหวั ใจมาก เหมือนถูกคนเฉือนหวั ใจเธอดว้ ยเลื่อย จงจ่ิงหา้ วรู้วา่ เธอกงั วล จึงยน่ื มือไปจบั มือเธอ แลว้ จบั มือเธอไวแ้ น่น ไม่ไดพ้ ดู ปลอบใจเธอ เกรงวา่ ตอนน้ีเธอคงไม่ฟังคาํ ปลอบใจ จวงจ่ือจิ่นไมไ่ ดว้ งิ่ ตลอด เธออมุ้ หลินลยุ่ ซีแลว้ ซ่อนตวั เมื่อเห็นมีรถผา่ นมาเธอจึงวงิ่ ออกไปโบกมือ กวนจิ้งขบั รถเห็นคนต้งั แต่ไกลๆ เมื่อขบั เขา้ ไปไกลเขากเ็ ห็นชดั วา่ คนที่ยนื อยขู่ า้ งถนนเป็ นใคร เขาเร่งความเร็วขบั ไปจอดขา้ งๆจวงจื่อจิ่น “ช่วยฉนั หน่อย ฉนั เจอคนร้าย ช่วย…”จวงจ่ือจ่ินพดู ขอความช่วยเหลือยงั ไม่ทนั จบ ก็เห็น หนา้ ตาเขาชดั ๆ แมเ้ คยเจอไม่กี่คร้ัง แต่จวงจื่อจิ่นก็รู้จกั เขา คุณชายตระกลู จงคนที่อยขู่ า้ งๆ กวนจิ้งลงจากรถแลว้ เปิ ดประตูดา้ นหลงั “รีบข้ึนรถเถอะ” “ขอบคุณ”จวงจื่อจิ่นอุม้ หลินลยุ่ ซีข้ึนรถ

เธอเช่ือฟังมาก จวงจ่ือจิ่นบอกเธอวา่ มีคนร้ายจะจบั ตวั พวกเราหา้ มพดู ดงั น้นั ตอนซ่อนตวั จึงปิ ดปากสนิทไม่พดู อะไรสกั คาํ เป็ นเดก็ ดีมาก “เสี่ยวซีโดนจบั ไปแลว้ ช่วยแจง้ ความใหฉ้ นั ไดไ้ หม？”จวงจื่อจิ่นมนั่ ใจวา่ ตวั เองปลอดภยั จึง หนั ไปถามกวนจิ้ง “ไมต่ อ้ งห่วง เราพาคนมาแลว้ ” กวนจิ้งบอกเป็ นนยั นยั ใหเ้ ธอมองดา้ นหลงั เธอตื่นตระหนกเกินไปจึงไมท่ นั สงั เกตมองดา้ นหลงั ตอนน้ีมีรถหลายคนั จอดอยดู่ า้ นหลงั รถคนั น้ี และมีรถตาํ รวจดว้ ย จวงจื่อจิ่นไม่มีเวลาคิดวา่ กวนจิ้งรู้ไดย้ งั ไงวา่ พวกเขามีอนั ตราย คิดแตว่ า่ อยากใหเ้ ขาไปช่วยหลิน ซีเฉินเร็วๆ เขาเป็ นแคเ่ ด็กอาย5ุ ขวบ ยงั เดก็ มาก แมบ้ างคร้ังดูฉลาด แต่ตอนน้ีในสายตาเขาก็เป็ นแคเ่ ดก็ ตวั เลก็ ๆ “ไมต่ อ้ งห่วง ประธานจงกบั คุณหลินนาํ ไปก่อนแลว้ ตอ้ งช่วยเส่ียวซีออกมาไดแ้ น่นอน ตอนน้ี ผมจะพาคุณไปที่ท่ีปลอดภยั ก่อน”กวนจิ้งเล้ียวหวั รถ ขบั ไปจอดขา้ งๆรถหวั หนา้ เสิ่น ลดกระจก รถลง แลว้ พดู กบั หวั หนา้ เสิ่นท่ีนงั่ ดูแผนท่ีอยตู่ รงเบาะขา้ งคนขบั “พวกนายไปกนั ก่อน ฉนั มีธุระ นิดหน่อย” หวั หนา้ เสิ่นมองเขา“คุณไปเถอะ ทางน้ีผมจดั การเอง” เขา้ ไดส้ ถานที่แลว้ “อืม”กวนจิ้งขบั รถออกไปแลว้ โทรหาจงจิ่งหา้ ว จุดประสงคเ์ พื่อบอกหลินซินเหยยี น วา่ แมแ่ ละ ลกู สาวของเธอปลอดภยั แลว้ เพือ่ ใหเ้ ธอรู้สึกดีข้ึนมาหน่อย ไม่ตอ้ งเป็ นกงั วลเกินไป

“แลว้ เส่ียวซีละ่ ？”พวกเขาหนีออกมา แลว้ เสี่ยวซีล่ะ？ “เขาโดนเหอรุ่ยเจ๋อจบั ตวั ไปแลว้ ตอนน้ีแมค่ ุณน่าจะรู้จุดประสงคข์ องเหอรุ่ยเจ๋อแลว้ ตอนน้นั คงเอาตวั ไปท้งั สองคนไม่ได”้ น่ีคือส่ิงท่ีกวนจิ้งคาดเดา ยงั ไงเดก็ 5ขวบสองคนคงวงิ่ ไดไ้ ม่เร็ว เหอรุ่ยเจ๋อยงั หนุ่มยงั แน่นแถมพลงั เยอะ คงจบั พวกเขาไดอ้ ยา่ งง่ายดาย？ จวงจื่อจิ่นหนีออกมาไดก้ ็ทาํ ใหเ้ ขาเหลือเชื่อแลว้ ถึงแมจ้ วงจื่อจิ่นยงั ไมใ่ ช่วยั ชรา แต่เม่ือเทียบกบั สมรรถภาพร่างกายแลว้ ก็สูเ้ หอรุ่ยเจ๋อไมไ่ ด้ แถม เธอยงั อุม้ เด็กอีกคนหน่ึงดว้ ย มนั ไม่ง่ายเลยที่จะหนีออกมา “รบกวนคุณดูแลพวกเธอดว้ ย”หลินซินเหยยี นกาํ โทรศพั ท์ ไม่รู้สึกสบายข้ึนแมแ้ ตน่ อ้ ย “พาพวกเขาไปคฤหาสนเ์ ถอะ”จงจ่ิงหา้ วเป็ นคนพดู ที่ที่เธออาศยั อยไู่ ม่ปลอดภยั ท่ีคฤหาสน์ของเขาไมม่ ีใครกลา้ บุกมา อีกท้งั ระบบรักษาความปลอดภยั และระบบกนั ขโมยลว้ นเป็ นระบบอยา่ งดี เมื่อถึงตอนน้นั เขา สามารถจดั คนใหด้ ูแลความปลอดภยั ของพวกเธอที่คฤหาสน์ได้ หลินซินเหยยี นครุ่นคิด ตอนน้ีแตกหกั กบั เหอรุ่ยเจ๋อแลว้ ตระกลู เหอกไ็ มใ่ ช่คนธรรมดาทว่ั ไป ตอนน้ีใหก้ ลบั ไปอยทู่ ี่ที่เคยอยเู่ ดิมเธอไม่วางใจ “ไปส่งพวกเขาที่คฤหาสน์เถอะ”หลินซินเหยยี นพดู “ครับ”กวนจิ้งตอบรับ

ขณะน้ีรถของพวกเขาขบั เขา้ ไปในหม่บู า้ นแลว้ หลินซินเหยยี นวางสายแลว้ แต่ก็ไม่ปลอ่ ย โทรศพั ท์ กลบั กาํ ไวใ้ นมือแน่น เหมือนกบั วา่ แค่ในมืออะไรใหจ้ บั หน่อย ถึงจะไม่กงั วลนกั รถขบั ผา่ นหมบู่ า้ น ถนนไมเ่ รียบเป็ นหลมุ เป็ นบ่อสนั่ สะเทือนไปหมด ทนั ใดน้นั หลินซินเหยยี นก็เห็นรถที่คุน้ ตาคนั หน่ึง เธอพดู อยา่ งตื่นเตน้ “นนั่ รถของเหอรุ่ยเจ๋อ” พดู เร่ง“เร็วๆหน่อย” “อืม”จงจ่ิงหา้ วใจเยน็ มาก รู้วา่ เธอร้อนใจ ท่ีจริงน่ีก็ขบั เร็วท่ีสุดแลว้ แต่ยงั คงพดู ตอบรับ รถของเหอรุ่ยเจ๋อจอดอยใู่ นลานบา้ นหลงั หน่ึง หนา้ บา้ นช้นั เดียวใชก้ าํ แพงอิฐสีเขียวที่ต่าํ มาก และดูทรุดโทรมอยา่ งเห็นไดช้ ดั เพราะไม่ไดร้ ับ การดูแลตลอดท้งั ปี ในบา้ น เหอรุ่ยเจ๋อพามาคค่ นเดียว เหอรุ่ยหลินโกรธมาก“พ่สี นิทกบั พวกเขาไม่ใช่เหรอ？ทาํ ไมพามา แคค่ นเดียว？” “โดนพวกเขาจบั ได”้ “โดนจบั ไดไ้ ดย้ งั ไง？”เหอรุ่ยหลินตวาด“ฉนั ไม่อนุญาตใหเ้ กิดความผดิ พลาด แตพ่ ่ที าํ หลุดมือ ซ้าํ แลว้ ซ้าํ เล่า ถา้ คร้ังก่อนพี่ทาํ สาํ เร็จพวกเราตอ้ งทาํ แบบน้ีง้นั เหรอ？” เธอเหลืออดแลว้ “พี่ พี่ทาํ พลาดจริงๆหรือทาํ กบั พวกเขาไมล่ งกนั แน่？”

ตอนน้ีเหอรุ่ยหลินสงสยั อยา่ งมากวา่ เขาไม่มีความต้งั ใจเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย “พี่พยายามสุดๆแลว้ ！”เป็ นคร้ังแรกท่ีเหอรุ่ยเจ๋อพดู เสียงดงั ใส่นอ้ งสาว“เพราะเร่ืองน้ี พก่ี บั เห ยยี นเหยยี นถึงตอ้ งจบเห่กนั ” ตอ่ ใหเ้ อาเด็กมาขใู่ หเ้ ธอแต่งงานกบั ตน เธอกค็ งไมป่ ฏิบตั ิกบั เขาเหมือนเมื่อก่อน แมเ้ ม่ือก่อนเธอ ไม่รักเขา แต่อยา่ งนอ้ ยกย็ อมใกลช้ ิดเขา เห็นเขาเป็ นคนสนิท ตอนน้ีเกรงวา่ กลายเป็ นไดแ้ คศ่ ตั รู “พี่อยา่ คิดวา่ ตวั เองเสียสละ ภายในจิตใจพก่ี ็เห็นแก่ตวั อยา่ ลืมสิ เม่ือก่อนที่ยงั ไมร่ ู้วา่ ฉนั เป็ นนอ้ ง ของพ่ี พก่ี ซ็ ่อนความจริงท่ีพี่คน้ พบกบั เธอ！”เหอรุ่ยหลินเห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจน วา่ จริงๆแลว้ เหอรุ่ยเจ๋อก็เป็ นคนประเภทเดียวกบั เธอ เขาแค่เสแสร้งงเก่ง แตต่ อนน้ีเขาเผยธาตุแทข้ องเขาออกมาแลว้ ตอนท่ี 115 โขกหัวให้ฉัน “เธอเหลวไหลอะไร？”เหอรุ่ยเจ๋อไมย่ อมโดนแฉ แมเ้ ธอพดู ถกู ก็ตาม “เอาเถอะ พค่ี ิดวา่ ฉนั พดู เหลวไหลก็ได”้ เหอรุ่ยหลินไม่อยากเถียงกบั เขา ตอนน้ีไมใ่ ช่เวลามา ถกเถียงเร่ืองพวกน้ี

ท่ีสาํ คญั ท่ีสุดคือคิดหาวธิ ีรับมือกบั สถานการณ์ตอนน้ี จวงจื่อจ่ินหนีไปได้ ไม่นานหลินซินเห ยยี นตอ้ งรู้แน่ๆ “จวงจื่อจิ่นรู้ความจริงแลว้ หนีไปตอนอยทู่ ่ีไหน”เหอรุ่ยหลินถาม “ริมแมน่ ้าํ ก่อนเขา้ หม่บู า้ น” ตรงน้นั ใกลก้ บั ที่นี่มาก ถา้ เธอใหเ้ บาะแส อีกไม่นานหลินซินเหยยี นคงหาท่ีนี่เจอแน่ๆ ตอนน้ี เกรงวา่ ท่ีน่ีไมป่ ลอดภยั แลว้ ซ่อนหลินซีเฉินไวท้ ่ีนี่ไมไ่ ดแ้ ลว้ “พวกเราตอ้ งหนี แลว้ กห็ าท่ีอื่นซ่อนไอเ้ ด็กนี่”เหอรุ่ยหลินหร่ีตา“ตอนน้ียง่ิ พาไปไกลเท่าไหร่ยง่ิ ดี ทางที่ดีที่สุดคือใหห้ ลินซินเหยยี นหาไมเ่ จออีกเลย” นี่เป็ นลูกชายของเธอ ถา้ รู้วา่ ลูกหายหรือตายไปคงเป็ นบา้ ไปแน่ๆ？ “แผนของเราคือแค่ลกั พาตวั เขา พอเหยยี นเหยยี นตอบตกลงแตง่ งานกบั พ่ี กจ็ ะปลอ่ ยเขา…” “หลงั จากน้นั ล่ะ？”เหอรุ่ยหลินพดู ขดั เขา“หลินซินเหยยี นจะยอมเป็ นเมียพ่ีอยา่ งวา่ ง่าย？พี่ อยา่ ฝันไปหน่อยเลย มีเพียงแค่ใหเ้ จา้ เด็กนี่อยใู่ นกาํ มือพี่ตลอดไป เธอถึงจะอยกู่ บั พ่ี เขา้ ใจไหม ？” เรื่องมาถึงข้นั น้ี เขาไมอ่ าจถอยหลงั กลบั เหอรุ่ยเจ๋อจบั หลินซีเฉินท่ีเป็ นลมไปวางตรงเบาะหลงั อีกรอบ “หาท่ีอ่ืนอีกท่ี ตอนน้ีพวกเราตอ้ งไปจากที่นี่ก่อน”เหอรุ่ยหลินข้ึนรถตวั เอง ขณะกาํ ลงั จะสตาร์ท รถกเ็ ห็นรถออฟโรดสีดาํ ขบั มา สีดาํ เจท็ แบลก็ สีมนั วาวห่อหุม้ ผวิ เหลก็ ท่ีแขง็ แรง เคา้ โครง แขง็ แรง นี่เป็ นรถจงจิ่งหา้ ว

เธอเคยเห็น เหอรุ่ยหลินสีหนา้ เปลี่ยนทนั ที พลางตะโกนบอกเหอรุ่ยเจ๋อ“รีบไปเร็ว” แตไ่ ม่ทนั เสียแลว้ จงจ่ิงหา้ วเหยยี บคนั เร่งพร้อมหมนุ พวงมาลยั หกสิบองศาเคลื่อนไปในโคลน แลว้ ไปจอดหนา้ ประตูเพื่อขวางไมใ่ หม้ ีทางออก รถเหอรุ่ยเจ๋อออกไมไ่ ด้ หลินซินเหยยี นรีบลงจากรถแลว้ ไปหาลกู ชายในรถเหอรุ่ยเจ๋อทนั ที เหอรุ่ยเจ๋อไดส้ ติกลบั มาท่ามกลางการเปล่ียนแปลงอยา่ งกะทนั หนั น้ี เขาอยใู่ กลห้ ลินซีเฉินจึงหนั ไปดา้ นหลงั แลว้ ลากหลินซีเฉินมาอุม้ ไวใ้ นออ้ มแขนตน หลินซินเหยยี นชา้ ไปกา้ วหน่ึง “คืนเสี่ยวซีมาใหฉ้ นั ！” เธอเดินไปเปิ ดประตฝู ่ังคนขบั เหอรุ่ยเจ๋อจึงลอ็ กประตูรถ ทาํ ใหห้ ลิน ซินเหยยี นเปิ ดไมไ่ ด้ ทาํ ไดเ้ พยี งมองลกู ชายผา่ นทางกระจกสีดาํ เธอมองไมเ่ ห็นวา่ เขาไดร้ ับ บาดเจ็บหรือไม่ เห็นแค่หนา้ ท่ีดูบวมๆ เธอทุบตีกระจกรถอยา่ งบา้ คลง่ั ทุบจนกระจกสนั่ “เหอรุ่ยเจ๋อคุณลงมาเดี๋ยวน้ี คืนเสี่ยวซีใหฉ้ นั ！” เหอรุ่ยเจ๋อไม่กลา้ เผชิญหนา้ เธอ จึงหนั หนา้ ไปทางอ่ืนไมม่ องเธอ “เหอรุ่ยเจ๋อคุณลงมา เรามาคุยกนั ดีๆ คืนเส่ียวซีใหฉ้ นั ไดไ้ หม？”หลินซินเหยยี นวงิ วอน “อยากไดล้ กู ชายใช่ไหม ได”้ ขณะน้งั เองเหอรุ่ยหลินกเ็ ดินมา“แกคุกเขา่ โขกหวั ใหฉ้ นั สิ แลว้ ฉนั จะใหพ้ ีฉ่ นั คืนลกู ใหแ้ ก เป็ นไง？” หลินซินเหยยี นสน่ั ไปท้งั ตวั

“ลืมบอกแกไป ลกู แกด้ือมาก ฉนั เลยใชอ้ บุ ายเลก็ ๆนอ้ ยๆกบั เขา…” เพีย๊ ะ！ เธอพดู ไม่ทนั จบ หลินซินเหยยี นกต็ บหนา้ เธอ เหอรุ่ยหลินท่ีแต่งหนา้ มาสวยหยดโดนหลินซินเหยยี นตบจน‘ผิดรูปผดิ ร่าง’ ขนตาปลอมพบั ลงมา ผมยงุ่ เหยงิ แป้ งที่โปะบนหนา้ กร็ ่วง ไมเ่ หลือความสวยอยา่ งก่อนหนา้ น้ีแลว้ “แกกลา้ ตบฉนั ง้นั เหรอ？！”เหอรุ่ยหลินจอ้ งเขมง็ สายตาเตม็ ไปดว้ ยความไม่อยากจะเช่ือ หลินซินเหยยี นโกรธจนตวั สนั่ อยากบีบคอเธอใหต้ าย แค่ตบยงั นอ้ ยไป ต้งั แต่เขา้ ร่วมตระกลู เหอ เหอรุ่ยหลินกร็ ู้สึกหยง่ิ ในศกั ด์ิศรีมาก จะยอมรับการโดนคนตบหนา้ ได้ ยงั ไงกนั เธอยกมือข้ึนจะตบกลบั แต่มือฟาดลงมาไดแ้ คก่ ลางอากาศก็โดนร้ังเอาไว้ เธอเงยหนา้ ข้ึนก็เห็นจงจ่ิงหา้ วยนื อยขู่ า้ งๆเธอ เขายนื ยอ้ นแสง โครงหนา้ โดนสะทอ้ นเป็ นเงา ยง่ิ สะทอ้ นยง่ิ เห็นชดั เจนข้ึนเร่ือยๆ เขาสะบดั เธอออก เหอรุ่ยหลินถูกสะบดั ออกอยา่ งกะทนั หนั จนถอยหลงั ไปหลายกา้ ว เธอยกมือข้ึนลบู แกม้ ซา้ ย ลูบจนสน่ั ไปหมด ตบน้ีไม่เจบ็ ปวดเท่าท่ีจงจ่ิงหา้ วสะบดั เธอออกอยา่ ง ไร้ความปราณี

นี่เป็ นผชู้ ายที่เธอรักมาก เป็ นผชู้ ายท่ีเธอใชแ้ ผนอุบายมากมายเพ่ือไดค้ รอบครอง ตอนน้ีกลบั มีแตค่ วามเยน็ ชาไร้ความรู้สึกแก่เธอ “อะหา้ ว…” สายตาจงจิ่งหา้ วไม่มองเธอแมแ้ ตน่ อ้ ย แมแ้ ต่ชายตามองกไ็ ม่ เขาเอ้ือมมือไปโอบผหู้ ญิงที่กาํ ลงั ตวั สนั่ เพราะความโกรธ หลินซินเหยยี นดูเหมือนจะลม้ ลงไดท้ ุกเม่ือ เธอมองเหอรุ่ยเจ๋อท่ีอยใู่ นรถพลางวงิ วอน“คืนเสี่ยวซีมาใหฉ้ นั ไดไ้ หม ขอร้อง ฉนั ขอร้องคุณ แลว้ คุณกร็ ู้วา่ เขาสาํ คญั กบั ฉนั มากแคไ่ หน คุณเห็นเขามาต้งั แตเ่ ลก็ จนโต ทาํ ร้ายเขาลงไดย้ งั ไง?” เธอเจ็บปวดหวั ใจมาก เจบ็ ปวดมากๆ เหมือนท่ีพวกเธอแมล่ กู โดนส่งตวั ไป เพราะหลินกว๋ั อนั หกั หลงั จวงจ่ือจิ่นในปี น้นั เธอเห็นเหอรุ่ยเจ๋อเป็ นญาติพนี่ อ้ งมาโดยตลอด แมต้ อนเขาจะทาํ เรื่องอยา่ งวา่ กบั เธอ เธอก็คิดซะวา่ เขาแค่ววู่ ามไปชว่ั ขณะ เขาไมใ่ ช่คนไมด่ ี ทวา่ วนั น้ีเธอเพิง่ พบวา่ ตวั เองอาจผดิ ไป

เธอไม่เขา้ ใจผชู้ ายคนน้ี ไม่เขา้ ใจจิตใจของเขา “ปลอ่ ยใหฉ้ นั ไปก่อน”เหอรุ่ยเจ๋อกดั ไมป่ ล่อย ตอนน้ีตอ้ งพาหลินซีเฉินไปก่อน เร่ืองอื่นค่อยวา่ กนั แต่เหอรุ่ยหลินรอไม่ไหวแลว้ เธอทนมองจงจ่ิงหา้ วอยกู่ บั หลินซินเหยยี นไมไ่ ด้ โดยเฉพาะท่าทางท่ีเขาโอบหลินซินเหยยี นอยา่ งออ่ นโยนนนั่ ความอ่ออนโยนน้ีเธอกเ็ คยไดร้ ับ แตโ่ ดนหลินซินเหยยี นแยง่ ไป！ “อยากช่วยลกู ชายแก ได้ แตง่ งานกบั พ่ีชายฉนั สิ”เหอรุ่ยหลินยมิ้ สีหนา้ โหดร้ายน่ากลวั “จะใหด้ ี ท่ีสุดคือเขา้ หอ้ งหอตอนน้ีเลย ทาํ เรื่องคร้ังก่อนที่ทาํ ไม่เสร็จใหเ้ สร็จซะ” จงจิ่งหา้ วหนา้ เคร่งขรึมข้ึนทนั ท“ี คุณมีชีวติ อยจู่ นเบ่ือง้นั เหรอ？” “ใช่ฉนั อยจู่ นเบ่ือแลว้ ต้งั แต่โดนคุณถอนหม้นั ทาํ ใหค้ นท้งั เมืองBรู้กนั หมด วา่ ฉนั เป็ นผหู้ ญิงท่ี โดนทอดทิ้ง ฉนั ก็มีชีวติ อยจู่ นพอแลว้ ！”เธอมองจงจ่ิงหา้ วอยากไมอ่ าจยอมรับได“้ คุณมนั คน ไร้ความเมตตา！” เธอหนั ไปมองหลินซินเหยยี น“แกก็อยา่ ไดใ้ จไป คิดวา่ เขาชอบแก เขาทิ้งฉนั ไดเ้ ขาก็ทิ้งแกได้ เหมือนกนั ！” “จิตใจเขามนั เป็ นคนไร้ความเมตตา ฉนั อยกู่ บั เขามาต้งั หลายปี…”พดู ถึงประโยคหลงั เธอก็ ร้องไหอ้ อกมา ร้องเสียงดงั มาก

และในขณะที่พวกเขาคุมเชิงกนั อยู่ ทนั ใดน้นั เกิดเสียงดงั ปัง ประตูรถท่ีนงั่ ขา้ งคนขบั ของรถ เหอรุ่ยเจ๋อระเบิดออกมาอยา่ งรุนแรง เหอรุ่ยเจ๋อยงั ไม่ทนั ต้งั ตวั ก็โดนแยง่ เดก็ ที่อยใู่ นออ้ มแขนไป ทุกอยา่ งเกิดอยา่ งกะทนั หนั มาก ไม่มีใครทนั สงั เกตวา่ มีคนแอบเขา้ มาต้งั แตต่ อนไหน อีกท้งั ยงั ระเบิดประตรู ถจนหลุด “เส่ียวซี” หลินซินเหยยี นวงิ่ ไปอยา่ งรวดเร็ว เห็นลกู หนา้ เตม็ ไปดว้ ยเลือด หลินซินเหยยี นก็แทบบา้ แลว้ ฝี เทา้ เธอลงั เลอยคู่ รู่หน่ึง จากน้นั ก็วงิ่ พงุ่ เขา้ ไปกอดลูกดว้ ยความเร็ว “เสี่ยวซี เส่ียวซี”หลินซินเหยยี นยน่ื มือไปลบู ศีรษะและแกม้ ของเขา พลางกอดศีรษะเขา“ลูกมอง หม่ามี๊สิ เส่ียวซี” เมื่อครู่หวั หนา้ เสิ่นลงสนามดว้ ยตวั เอง แน่นอนวา่ เป็ นเรื่องกลว้ ยๆ เขากบั ซูจา้ นและจงจิ่งหา้ วยงั เคยมีช่วงเวลาที่อยหู่ อเดียวกนั ตอนมหาลยั และเป็ นเพอ่ื นเพียงสองคนของจงจิ่งหา้ ว ตอนน้ีพวกเขาตา่ งมีกิจการเป็ นของตวั เอง กิจการราบร่ืนดี ซูจา้ นเป็ นทนายที่มีชื่อเสียงเสิ่นเผยซวนก็เป็ นหวั หนา้ กองบงั คบั การตาํ รวจนคร บาล สิ่งเดียวที่เหมือนกนั คือความรักของพวกเขาลว้ นไมร่ าบร่ืน

ซูจา้ นเป็ นเพลยบ์ อย แฟนเก่าท่ีจริงจงั ดว้ ยมีแคไ่ มก่ ี่คน ส่วนเสิ่นเผยซวนไม่เคยมีแฟน เสิ่นเผยซวนเดินไปหาจงจิ่งหา้ ว“ท่ีนี่ใหฉ้ นั จดั การเถอะ นายพาเธอกลบั ไปก่อน” สถานการณ์ในนีกวนจิ้งบอกเขาชดั เจนแลว้ ส่วนจะทาํ ยงั ไงเขาก็จดั เตรียมไวแ้ ลว้ ตอนน้ีจดั การกบั ปัญหาท่ีอาจเกิดข้ึนภายหลงั ไดด้ ี “ง้นั ฝากดว้ ย”จงจ่ิงหา้ วตบไหลเ่ ขาเบาๆ “ไมต่ อ้ งห่วง เตรียมการไวเ้ รียบร้อยแลว้ ”เสิ่นเผยซวนพดู จงจ่ิงหา้ วเดินไปขา้ งๆหลินซินเหยยี น จะอุม้ หลินซีเฉินเธอ แต่หลินซินเหยยี นกลบั หลบ“ไม่ ตอ้ ง” ทนั ทีที่เอย่ ปากพดู ก็รับรู้วา่ ตอนน้ีเสียงเธอสนั่ เธอไมต่ อ้ งการใหค้ นอื่นมาอมุ้ ลูกชายแทนเธอ เธออุม้ เองได้ “ผมจะพาพวกคุณไปโรงพยาบาล” ตอนที่ 116 สะเทอื นอารมณ์ เมื่อถึงโรงพยาบาลหลินซีเฉินก็ถูกส่งไปยงั หอ้ งตรวจ เพราะอารมณ์หลินซินเหยยี นไมค่ ่อยแน่นอน หมอจึงไม่ใหเ้ ธอเขา้ ไป

เธอยนื พงิ ผนงั ตรงทางเดิน ถา้ ไมม่ ีผนงั ค้าํ ไวเ้ ธอคงลม้ ไปแลว้ จงจ่ิงหา้ วนง่ั ตรงเกา้ อ้ีแถวอีกดา้ น ไมไ่ ดไ้ ปพดู โนม้ นา้ วหรือพดู ปลอบใจเธอ เธอเห็นหลินซีเฉินเลือดเตม็ หนา้ ก็แตกสลายไปแลว้ ตอนน้ีตอ่ ใหจ้ ะเป็ นเรื่องเลก็ ๆกอ็ าจทาํ ให้ เธอแตกสลายได้ ทนั ใดน้นั ประตูหอ้ งตรวจเปิ ดออก หมอเดินออกมา เขาถอดหนา้ กากอนามยั แลว้ ถามข้ึน“ใคร เป็ นสมาชิกในครอบครัว？” “ฉนั คะ่ ” หลินซินเหยยี นรีบเดินไป แลว้ ถามอยา่ งร้อนใจ“เขาไมเ่ ป็ นอะไรใช่ไหมคะ？” “ผิวหนงั ไดร้ ับบาดเจ็บ ศีรษะไดร้ ับการกระทบกระเทือนจึงทาํ ใหเ้ ลือดออก ตอนน้ีทาํ ความ สะอาดแลว้ ส่วนที่หนา้ กลบั ไปประคบน้าํ แขง็ สกั หน่อย ผมสงั่ ยาใหแ้ ลว้ อีกสกั ครู่คุณไปรับยา ที่ช้นั 1ก็โอเคแลว้ ตอนน้ีเด็กอยดู่ า้ นใน คุณสามารถพาเขากลบั ไปไดแ้ ลว้ ครับ” “ขอบคุณ ขอบคุณค่ะ”หลินซินเหยยี นพดู คาํ วา่ ขอบคุณติดต่อกนั ขอบคุณคุณหมอ ขอบคุณพระ เจา้ เสี่ยวซีไมเ่ ป็ นอะไรแลว้ เธอวงิ่ เขา้ ไปในหอ้ งตรวจ หลินซีเฉินยงั นอนอยบู่ นเตียง ส่วนเลือด บนหนา้ ถกู เช็ดออกจนสะอาดแลว้ แต่หนา้ ยงั บวมอยู่ เห็นเป็ นรอยนิ้วมือท้งั 5อยา่ งชดั เจน หนา้ ผากแปะผา้ พนั แผลไว้ เขาฟ้ื นแลว้ เม่ือเห็นหลินซินเหยยี นกต็ ะโกน“แม่ครับ” “เส่ียวซี”หลินซินเหยยี นพงุ่ เขา้ ไปจบั มือเขา ยงั ดี ยงั ดีที่เขาไมเ่ ป็ นอะไร เธอน้าํ ตาซึม ยน่ื มือลบู หนา้ เขาเบาๆ ใชน้ ิ้วโป้ งลบู แกม้ เขาดว้ ยความเจ็บปวด“ยงั ดีที่ลูกไมเ่ ป็ น อะไร”

“ผมไมเ่ ป็ นอะไรหรอกครับ”หลินซีเฉินยนื มือไปเช็ดน้าํ ตาหลินซินเหยยี นท่ีไหลออกมา“แมไ่ ม่ ร้องนะครับ เสี่ยวซีไม่เป็ นไร” หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ฝังหนา้ ลงไปในออ้ มแขนของเขา ไหลส่ น่ั ไหวเบาๆ เสียงร้องไหอ้ อู้ ้ี จงจิ่งหา้ วยนื มองพวกเขาตรงประตูหอ้ งตรวจ เขาไมเ่ คยเห็นหลินซินเหยยี นร้องไหเ้ สียงสะอ้ืนแบบน้ี น้าํ ตาไหลลงมา เธอไมก่ ลา้ ร้องไหอ้ อกเสียง กลวั จะส่งผลกระทบกบั หลินซีเฉิน จู่ๆเสน้ หน่ึงในหวั ใจของเขาถูกสะเทือน(สะเทือนอารมณ์) เม่ือมองท่าทีของพวกเขา สายตาก็ลึกซ้ึง หลินซีเฉินหนั ไปทาํ มือOKใหจ้ งจิ่งหา้ วท่ียนื อยตู่ รงประตู เขายมิ้ จงจ่ิงหา้ วก็ยมิ้ พลางทาํ มือOKใหเ้ ขา เขาเดินเขา้ มา“พวกเรากลบั กนั ไดแ้ ลว้ ” หลินซินเหยยี นกม้ เชด็ หนา้ แลว้ อุม้ หลินซีเฉิน“หม่าม๊ีจะพาลกู กลบั บา้ นนะครับ” หลินซีเฉินกอดคอเธอ ออ้ มกอดของแม่อบอนุ่ มาก เมื่อมาถึงช้นั 1จงจ่ิงหา้ วกไ็ ปรับยา ทนั ใดน้นั โทรศพั ทใ์ นกระเป๋ ากางเกงก็ดงั ข้ึนเส่ินเผยซวนส่ง ขอ้ ความมา เขาเปิ ดขอ้ ความ；【คุณดูข่าวสิ】

แลว้ ก็มีลิงคข์ ่าว เขากดเปิ ด ภาพท่ีสะดุดตาขนาดใหญ่คือภาพท่ีช่วยหลินซีเฉินในหมูบ่ า้ นแห่งน้นั พาดหวั ขา่ ววา่ ；เจา้ พอ่ วงการอญั มณีแห่งเมืองB สองพน่ี อ้ งตระกลู เหอใชอ้ ิทธิพลรังแกผอู้ ื่น ลงมือจดั การกบั เด็ก5ขวบ ！ สมยั น้ีอินเทอร์เน็ตไปเร็ว เพยี งแค่มีเร่ืองอะไรนิดหน่อยแลว้ ถกู โพสตล์ งบนอินเทอร์เน็ต กจ็ ะ ถกู เผยแพร่ออกไปอยา่ งรวดเร็ว โดยเฉพาะเก่ียวกบั คนรวยคนมีอาํ นาจ รังแกประชาชนธรรมดา ข่าวแบบน้ีตกเป็ นท่ีสนใจไดอ้ ยา่ งง่ายดาย อีกท้งั คนท่ีโดนรังแกยงั เป็ นเด็ก5ขวบอีก ในรูปหลินซีเฉินหนา้ เตม็ ไปดว้ ยเลือด นี่ทาํ ใหผ้ คู้ นเกิดความสงสารเวทนา บวกกบั คนท่ีกวนจิ้งเตรียมไว้ ตอนน้ีในคอมเมนตเ์ ทมาฝ่ ายเดียว ตระกลู เหอใชอ้ ิทธิพลรังแกคน คิดไมถ่ ึงวา่ จะรังแกเด็กคนหน่ึง ความรู้สึกผดิ ชอบชวั่ ดีโดนหมา กินไปแลว้ เหรอ ตอนน้ีเป็ นสงั คมคนมีเงินมีอาํ นาจในมือมีเงินสกปรก แมแ้ ตเ่ ด็กตวั เลก็ ๆยงั รังแก ทาํ ไมไมต่ าย ไปซะ คนแบบน้ีเวลาออกมาขา้ งนอกสมควรโดนรถชนตาย ตอ้ งถกู ลงโทษอยา่ งรุนแรง อยา่ จดั การง่ายๆเพยี งเพราะพวกเขารวย ผใู้ หญส่ องคนรังแกเด็ก ควรยงิ ประหารชีวติ บลาๆๆ……คาํ พดู ดุเดือดรุนแรง มีคนจงใจช้ีนาํ พวกเขามองขา้ มทาํ ไมคนตระกลู เหอถึงรังแกเด็ก เห็นแตพ่ วกเขารังแกเดก็ เตม็ ไปหมด เด็กเป็ นผอู้ ่อนแอ แน่นอนวา่ คนเอียงไปฝ่ังผอู้ อ่ นแอ

เขายกยมิ้ เบาๆ ตอนน้ีตระกลู เหอกน็ ่าจะเห็นแลว้ ？ ตระกลู เหอ ปัง！ปัง！ปัง！ ในหอ้ งรับแขกนอกจากเสียงพงั ขา้ วของแลว้ ก็ไม่ไดย้ นิ เสียงอะไรอีก ทุกคนในหอ้ งรับแขกนงั่ เงียบกริบ เหอเหวนิ หวยพงั ของทุกชิ้นในหอ้ งรับแขก ระเกะระกะเตม็ พ้ืน เหอรุ่ยเจ๋อและเหอรุ่ยหลินยนื สนั่ อยตู่ รงประตู พวกเขาไม่เคยเห็นเหอเหวนิ หวยโกรธขนาดน้ีมาก่อน เขาโกรธจนสนั่ ไปท้งั ตวั ช้ีนิ้วไปทางสองพีน่ อ้ งที่ยนื อยตู่ รงประต“ู แก แก พวกแกนี่เก่งจริงๆ ทาํ เรื่องไมส่ าํ เร็จ แต่ก่อเร่ืองน่ีเก่งจริงๆ！” เหอรุ่ยสิงจบั เซ่ียเจินหยอู ยขู่ า้ งๆ ไม่ใหเ้ ธอเขา้ ไป ตอนน้ีเห็นไดช้ ดั วา่ เหอเหวนิ หวยกาํ ลงั โกรธ มาก ใครเขา้ ไปก็เป็ นตวั รับกระสุน เขาผิดหวงั กบั นอ้ งชายและนอ้ งสาวจริงๆ ไมช่ ่วยแบ่งเบาภาระครอบครัว ดีแตก่ ่อเร่ือง คร้ังน้ีทาํ เอาชื่อเสียงตระกลู เหอเส่ือมเสียหมดแลว้ เหอเหวนิ หวยไม่โกรธสิแปลก！

“พวกแกไสหวั ไป！ตระกลู เหอไม่มีพวกทาํ งานไม่ไดเ้ ร่ืองแต่เก่งแตก่ ่อเรื่องอยากพวกแก！” เหอเหวนิ หวยโกรธจนหายใจรัวๆ “พวกเราทาํ เพ่อื ครอบครัวไงถึง…” “ปัง！” เหอเหวนิ หวยควา้ โทรศพั ทบ์ นโตะ๊ ปาไปยงั เหอรุ่ยหลินท่ีพดู อยู่ “หุบปาก！” “ทาํ เพอื่ ครอบครัวง้นั เหรอ？”เหอเหวนิ หวยโกรธจนสนั่ ไปท้งั ตวั “ตอนแรกจะไดเ้ ก่ียวดองกบั ตระกลู จง แต่เพราะแกไม่ไดเ้ รื่องจนถูกเขาถอนหม้นั ตอนน้ีก็เป็ นเพราะพวกแกอีก ที่ทาํ ให้ ตระกลู เหอถูกทุกคนด่าทอ แกยงั มีหนา้ มาพดู วา่ เพื่อครอบครัวง้นั เหรอ？！” เหอรุ่ยหลินไมห่ ลบ โทรศพั ทป์ ามาโดนแขนเธอ เธอกมุ แขนขวาดว้ ยความเจ็บปวด“พวกเราทาํ เพ่อื ครอบครัวจริงนะคะ” “ได้ ได้ ได้ แกพดู มาสิวา่ เพื่อครอบครัวยงั ไง”เหอเหวนิ หวยนง่ั ลงบนเกา้ อ้ี โมโหใหญ่โตขนาดน้ีเขากเ็ หนื่อยเหมือนกนั “พวกเราลกั พาตวั เด็กนนั่ เพราะแมข่ องเดก็ นนั่ เป็ นผหู้ ญิงท่ีจงจ่ิงหา้ วชอบ ถา้ จบั เดก็ นนั่ มาข่ใู ห้ ผหู้ ญิงคนน้นั แตง่ งานกบั พ่ี แบบน้นั หนูกย็ งั ไดค้ บกบั จงจิ่งหา้ ว ยงั ไดแ้ ตง่ งานกนั นี่ไม่ใช่หวงั ดี กบั ตระกลู เหอของเราหรอกเหรอ？” “ดี？”คาํ น้ีเหอรุ่ยสิงเป็ นคนพดู เขาหนา้ แดงก่าํ น้าํ เสียงเยน็ ชาเยย้ หยนั เหมือนอากาศเดือน12 “แกเห็นจงจิ่งหา้ วเป็ นคนยงั ไง？เพราะผหู้ ญิงคนน้นั แตง่ งานแลว้ เขาจึงจะกลบั มาแตง่ งานกบั แกง้นั เหรอ？” เขาอยา่ ผา่ สมองเธอออกมาดูซะจริงๆ ดูวา่ ในสมองเธอมีอะไรบา้ ง

“จนถึงตอนน้ีแลว้ แกยงั ไม่ต่ืนอีกเหรอ？ตอ่ ใหผ้ หู้ ญิงบนโลกน้ีตายไปหมด เขากไ็ มม่ ีทาง แต่งงานกบั แก ความไร้เยอื่ ใยที่เขาถอนหม้นั แกท่ีน่ีในวนั น้นั แกเห็นรึยงั ？แทงมีดเขา้ ไปที่ หวั ใจตวั เอง ถา้ เขาชอบแกสกั นิดเขาคงไม่ไร้เยอื่ ใยขนาดน้นั ” “ไม่ใช่ ไม่ใช่…”เหอรุ่ยหลินไม่ยอมรับ“แคผ่ หู้ ญิงคนน้นั แตง่ งานไป จงจิ่งหา้ วยงั คงหม้นั กบั ฉนั แน่นอน” “แกต่ืนไดแ้ ลว้ เลิกเพอ้ ฝันไดแ้ ลว้ ยงั มองไมอ่ อกอีกเหรอ？พวกแกทาํ ใหเ้ ขาโกรธ”เหอรุ่ยสิง แฝงตวั ในหา้ งสรรพสินคา้ จึงคุน้ เคยกบั จงจ่ิงหา้ วบา้ ง คนอยา่ งเขาไมค่ วรหาเร่ือง ลงมือกบั คนขา้ งกายเขา？ เท่ากบั รนหาที่ตาย！ “พ่ีจะบอกวา่ ขา่ วน้ีเป็ นเพราะเขาง้นั เหรอ？”เหอรุ่ยเจ๋อท่ีเงียบมาตลอด เหมือนจะเขา้ ใจ ความหมายของพีช่ ายแลว้ ตอนในหมู่บา้ นเส่ินเผยซวนก็ปลอ่ ยพวกเขาออกมาง่ายๆ ที่แทก้ ม็ ีแผนสาํ รอง เหอรุ่ยสิงทาํ เสียงหึ“แกคิดวา่ ไงละ่ ไม่ง้นั คนในคอมเมนตจ์ ะเยอะมืดฟ้ ามวั ดินไดใ้ นเวลาแค2่ -3 ชว่ั โมงเหรอ อีกท้งั ยงั เอียงไปฝั่งเดียวกนั หมด แกคิดวา่ ถา้ ไม่มีใครแอบคุมเรื่อง เร่ืองจะถึงข้นั น้ี ไหมละ่ ？” เขาช้ีไปที่พาดหวั ขา่ ว“ดูสิ พดู ถึงตระกลู เหอทุกถอ้ ยทุกคาํ ” เหอเหวนิ หวยใจเยน็ ลงบา้ งแลว้ เขารู้อยแู่ ลว้ วา่ มีคนวางแผนไว้ ไม่ง้นั ข่าวน้ีไม่แพร่สะพดั ไปเร็ว ขนาดน้ีหรอก

เขาตอ้ งไปตระกลู จงหน่อยแลว้ เห็นลกู ชายลูกสาวไม่ไดเ้ รื่องคูน่ ้ี เขากเ็ ดือดข้ึนมาทนั ท“ี ฉนั เกิดพวกแกมาทาํ ไมกนั ？ถา้ พวก แกไดส้ กั เศษเส้ียวของรุ่ยสิงฉนั กเ็ บาใจแลว้ วนั ๆเอาแต่ก่อเร่ืองใหฉ้ นั ！” ตอนที่ 117 ทะเลาะกนั เอง “พอ่ ผมไปดว้ ย”เหอรุ่ยสิงเดินไป เหอเหวนิ หวยพยกั หนา้ “แกไปกบั ฉนั ก็ดีเหมือนกนั ” ในบรรดาลูกท้งั 3คน เขาชอบลกู คนโตมากท่ีสุด แมไ้ มม่ ีพรสวรรคด์ า้ นธุรกิจแต่หนกั แน่น ไม่ เคยสร้างปัญหาใหค้ รอบครัว กิจการครอบครัวในตอนน้ีเขาก็ดูแลอยู่ แลว้ ดูอีกสองคนนนั่ แค่เห็นก็โมโหแลว้ “ยงั จดั การเร่ืองน้ีไมเ่ สร็จพวกแกกห็ า้ มออกไปไหน อยบู่ า้ นสาํ นึกผดิ ไปซะ！”เหอเหวนิ หวย พดู อยา่ งเยน็ ชา “พอ่ …” เหอรุ่ยหลินอยากอธิบาย แมเ้ ธอมีความเห็นแก่ตวั แต่กห็ วงั ดีกบั ครอบครัว แต่กจ็ ริง ถา้ ไม่เกิด เร่ืองข้ึนคงไมท่ าํ กบั พวกเขาแบบน้ี เธออา้ ปากจะพดู ก็โดนเหอรุ่ยเจ๋อที่ยนื อยขู่ า้ งๆดึงไว“้ ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” “ทาํ ไมฉนั จะพดู ไมไ่ ด？้ ”เหอรุ่ยหลินไมย่ อม“ความต้งั ใจของฉนั แคอ่ ยากทาํ อะไรให้ ครอบครัว เพยี งแตไ่ ม่สาํ เร็จกแ็ ค่น้นั แตก่ ็ไม่ควรถึงกบั ไมใ่ หอ้ ภยั ทาํ แบบน้ีกบั พวกเรามนั ไม่ ยตุ ิธรรม！”

เหอเหวนิ หวยจบั หนา้ อก โมโหสุดๆ ตอนน้ีไมเ่ พียงไมย่ อมรับความผิด แมแ้ ต่คาํ พดู ของเขาก็ไมฟ่ ังแลว้ ใช่ไหม？ “พอเถอะ แกไมต่ อ้ งพดู แลว้ ไม่เห็นเหรอวา่ พอ่ โกรธแลว้ ？”เหอรุ่ยสิงตาํ หนิ “พี่อยา่ แสร้งทาํ เป็ นคนดีต่อหนา้ พอ่ หน่อยเลย พ่กี ลวั ฉนั กบั พ่ีรองแยกสมบตั ิตระกลู แยง่ ตาํ แหน่งในบริษทั ของพี่ พีถ่ ึงไดป้ ระจบพอ่ ขนาดน้…ี ” “พอไดแ้ ลว้ ！”เหอเหวนิ หวยตบโตะ๊ ดูเหมือนโมโหหนกั เกินไปจึงไอออกมา เขาไอเร็ว เกินไปหนา้ จึงแดงไปหมด เหอรุ่ยสิงลบู หลงั ใหเ้ ขา “เป็ นแบบน้ีมาต้งั แต่แรก อยขู่ า้ งนอกพีใ่ หญป่ ระจบคนอื่น อยใู่ นบา้ นพ่ีกป็ ระจบพอ่ ” กิจการในตระกลู มีเหอรุ่ยสิงเป็ นคนจดั การ เธอกลบั ตระกลู เหอมาต้งั หลายปี แลว้ ทุกคร้ังท่ีเธอ พดู วา่ จะไปทาํ งานท่ีบริษทั เหอรุ่ยสิงก็หาขอ้ อา้ งสารพดั เพื่อไมใ่ หเ้ ธอไป จะไมใ่ ช่เพราะเขากลวั เธอจะไปแยง่ สมบตั ิตระกลู ไดไ้ ง？ “พอไดแ้ ลว้ พวกแกกลบั เขา้ หอ้ งกนั ไปซะ！”เซ่ียเจินหยทู นฟังไม่ไหว ลว้ นเป็ นลูกของตวั เอง ท้งั น้นั คนน้นั กล็ ูกคนน้ีก็ลกู “ใหเ้ ธอพดู ！”เหอเหวนิ หวยอา้ ปากสูดหายใจเขา้ ลึกๆ ราวกบั วา่ จะหายใจไม่ออกแลว้ เป็ นลม ไปไดต้ ลอดเวลา “พอ่ บริษทั ใหพ้ คี่ ุมคนเดียวแบบน้ีมนั ยตุ ิธรรมเหรอ？”เหอรุ่ยหลินไมพ่ อใจนานแลว้ ที่พดู ตอนน้ีเพ่ืออยากอาศยั โอกาสน้ีพดู ออกมากเ็ ท่าน้นั เหอรุ่ยสิงมองเธอ ไม่พดู อะไร เหอเหวนิ หวยเงยหนา้ มอง“แกพดู เร่ืองความยตุ ิธรรมกบั ฉนั ？”

เขาไมไ่ ดเ้ พอ้ เจอ้ ท่ีใชง้ านลูกชายคนโตก็เพราะเขารู้จกั เขาดีก็เท่าน้นั ตอนที่เขาไม่เห็นดว้ ย เหอรุ่ยเจ๋อกไ็ ปเรียนจิตวทิ ยาอะไรนนั่ แลว้ ไปเป็ นจิตแพทย์ ตอนน้ีกลบั มาแลว้ ไมเ่ ขา้ ใจเร่ืองเกี่ยวกบั หา้ งสรรพสินคา้ เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ยง่ิ ไปกวา่ น้นั นี่เป็ นยคุ ของการ แขง่ ขนั ยง่ิ ยากเขา้ ไปอีก ใหเ้ ขาเรียนรู้ตอนน้ียงั ทนั ง้นั เหรอ？อีกอยา่ งการทาํ ธุรกิจมนั เรียนกนั ไดเ้ หรอ？ มนั ตอ้ งมีความสามารถ ความกลา้ หาญเด็ดเดี่ยว และสายตาที่แหลมคม เหอรุ่ยเจ๋อไมม่ ีสกั อยา่ ง แลว้ หนั มาดูเหอรุ่ยหลิน เธอเป็ นผหู้ ญิง ตอนน้นั ที่ไดอ้ ยกู่ บั จงจ่ิงหา้ วไม่ใช่เพราะเธอมี ความสามารถ แตเ่ ป็ นแค่เพราะตอนเดก็ ๆเขาสงสารหรือเวทนาเธอ จึงใหเ้ ธออยขู่ า้ งกายเป็ น เลขา ปกติแค่เสิร์ฟน้าํ เสิร์ฟชา จดั แผนการเดินทางในแตล่ ะวนั และสิ่งท่ีสาํ คญั อีกอยา่ งคือเธอเป็ นผหู้ ญิง อนาคตกต็ อ้ งแต่งงาน ใหห้ ุน้ เธอ เพื่อใหเ้ ธอเอาไปใหค้ นอ่ืนง้นั เหรอ? แบบน้นั ไม่ไดห้ รอก แลว้ มาพดู ถึงเหอรุ่ยสิง เขาเรียนธุรกิจ พอเรียนจบกเ็ รียนรู้กบั เขา ตอ่ มากเ็ ขา้ รับช่วงต่อบริษทั แมเ้ ขาจะไมโ่ ดดเด่น แตเ่ ขาคลกุ คลีในหา้ งสรรพสินคา้ มาหลายปี แลว้ ไมม่ ีความสามารถทาํ ให้ ตระกลู ยง่ิ ใหญ่ แต่มีประสบการณ์ท่ีสงั่ สมมา สามารถประคองบริษทั ได้ ดงั น้นั ลูกชายคนโตมีอาํ นาจที่แสดงใหเ้ ห็น เขาจึงทาํ เป็ นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่

“เหวนิ หวย คุณใจเยน็ ๆ ยงั เป็ นเด็กท้งั น้นั ไม่รู้ประสา”เซี่ยเจินหยเู ดินมาลบู หลงั ใหเ้ ขาพลางพดู ปลอบ “เหอะ”เหอเหวนิ หวยยมิ้ เยาะ“อายปุ าไป30กวา่ กนั แลว้ ยงั เดก็ อยอู่ ีก？” เหอเหวนิ หวยมองภรรยา“ไม่ไดร้ ับอนุญาตของฉนั หา้ มออกไปไหนท้งั น้นั ” “ค่ะ”เซ่ียเจินหยตู อบรับอยา่ งระแวดระวงั กลวั จะทาํ ใหเ้ ขาโกรธอีก เหอรุ่ยสิงพยงุ เขายนื “พอ่ ครับ พวกเราไปกนั ก่อนเถอะ ผมกลวั เรื่องมนั ยง่ิ บานปลายไปกนั ใหญ”่ ตอนน้ีรูปการณ์เอนไปฝ่ังเดียว แตย่ งั ไมน่ านนกั คนยงั รู้ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ ถา้ ข่าวแบบน้ี แพร่กระจายออกไปตอ่ อีก1-2วนั คงจดั การไม่ไดแ้ ลว้ จริงๆ เหอเหวนิ หวยก็รู้ถึงความรุนแรงของเร่ือง ยนื ข้ึนตามแรงพยงุ ของลูกชาย“บอกใหค้ นขบั รถ เตรียมรถ” “ผมขบั เอง”เหอรุ่ยสิงพดู “กด็ ีเหมือนกนั ” เหอรุ่ยสิงพยงุ พอ่ ออกจากบา้ น เหอรุ่ยหลินมองเซี่ยเจินหย“ู แม่ แม่ดูสิพอ่ ลาํ เอียงขนาดไหน เชื่อใจแคพ่ ีใ่ หญ่ มีอะไรก็ใหเ้ ขา จดั การหมด” ความคิดของสามี เธอจะไม่รู้ไดย้ งั ไง？ ถา้ ลูกคนรองมีความสามารถเขาก็คงใหท้ าํ งานสาํ คญั ส่วนเหอรุ่ยหลินเป็ นผหู้ ญิง อีกท้งั ตอนเด็ก ยงั หายตวั ไปอีก ไม่ค่อยสนิทกนั

เมื่อเทียบกบั การทาํ งานหนกั และความเอาใจใส่ของเหอรุ่ยสิง แน่นอนวา่ ตอ้ งโอนเอียงไปทาง เขา “พวกแกก่อเร่ืองใหญข่ นาดน้ี ตอนน้ีไม่สาํ นึกผิดแถมยงั มาทะเลาะกนั เอง พอ่ แกจะพอใจได้ ยงั ไงกนั ？”เซี่ยเจินหยมู องลูกสาว“แกเป็ นผหู้ ญิงต่อไปตอ้ งแตง่ งาน จะเขา้ หรือไมเ่ ขา้ บริษทั ก็ ไมเ่ ป็ นไร” “หนูเป็ นผหู้ ญิง แลว้ ไม่ไดเ้ ป็ นคนตระกลู เหอเหรอ？”เหอรุ่ยหลินคิดไมถ่ ึงวา่ เธอจะพดู แบบน้ี นี่มนั สมยั ไหนแลว้ ？ ยงั แบ่งแยกชายหญิงอยอู่ ีก “ตอนน้นั พวกแมร่ ังเกียจที่หนูเป็ นผหู้ ญิง ทาํ ไมต่ อนเกิดออกมาแลว้ ไมบ่ ีบคอหนูใหต้ ายไปเลย ละ่ ไมช่ อบท่ีหนูเป็ นผหู้ ญิงทาํ ไมยงั ยอมรับหนู ไม่ยอมรับหนูต้งั แตแ่ รกก็สิ้นเร่ือง？！” เหอรุ่ยหลินร้องไห้ พดู จบกว็ งิ่ ไปดา้ นบน เซ่ียเจินหยตู วั เอนไปมาเกือบลม้ เหอรุ่ยเจ๋อเดินมาพยงุ เธอ“แม่ แมอ่ ยา่ โกรธไปเลย นอ้ งไม่ไดต้ ้งั ใจ” เซ่ียเจินหยโู บกมือ“ถา้ ฉนั โกรธตอ่ อีกคงโกรธจนตาย พยงุ แมก่ ลบั หอ้ ง” “พอ่ แกบอกวา่ ไม่ใหพ้ วกแกออกไปดา้ นนอก ง้นั 2-3วนั น้ีก็ไมต่ อ้ งออกไปเถอะ เดี๋ยวเขาโกรธ อีก”เธอกาํ ชบั ลูกชาย “ครับ”เหอรุ่ยเจ๋อเมม้ ปากแลว้ พดู ข้ึน“แมค้ ร้ังน้ีจะทาํ ใหเ้ ป็ นเร่ืองใหญ่ แตพ่ วกเรากท็ าํ เพอื่ ครอบครัวต้งั แตแ่ รกนะครับ เพยี งแคไ่ มส่ าํ เร็จกเ็ ท่าน้นั ผมรู้ที่พอ่ ใหพ้ ี่ใหญท่ าํ งานสาํ คญั น้นั มี เหตุผล ผมไม่เคยอิจฉา และไม่เคยคิดจะยดึ อาํ นาจ” ไมใ่ ช่เพราะเขาไม่มีความปรารถนาอะไร แตค่ วามปรารถนาของเขาไมใ่ ช่อาํ นาจ

ถา้ มนั เป็ นสิ่งที่เขาตอ้ งการจริงๆ เขาจะทาํ ทุกอยา่ ง เช่นหลินซินเหยยี น เขาต้งั ใจโกหกเธอในคืนน้นั วา่ เป็ นคนประเทศAเพราะความเห็นแก่ตวั ดง่ั ท่ีเหอรุ่ยหลิน ท่ีจริงแลว้ เขาเห็นแก่ตวั เพียงแตเ่ สแสร้งเก่ง ตระกลู จง จงฉีเฟิ งฝึ กเขียนพกู่ นั อยใู่ นหอ้ งหนงั สือ ต้งั แตย่ กบริษทั ใหล้ ูกชาย เขาก็ไมเ่ ขา้ ไปยงุ่ เลย การ เขียนพกู่ นั คืองานอดิเรกของเขา ทุกบ่ายเขาจะขลุกอยใู่ นหอ้ งหนงั สือ3ชว่ั โมง ยซู่ ่ิวจะคอยฝนหมึกใหเ้ ขาขา้ งๆ ถึงพวกเขาจะอายมุ ากแลว้ แต่ภาพท่ีวาดออกมาน้นั ดูสวยมาก “คิดอะไรอย？ู่ ”จงฉีเฟิ งมองยซู่ ่ิวท่ีกาํ ลงั มองเหมอ่ ออกไปนอกหนา้ ตา่ ง เธอไดส้ ติกลบั มา แลว้ ฝนหมึกต่อ“ไมม่ ีอะไร แคค่ ิดถึงลูก” จงฉีเฟิ งจบั ไหล่เธอ“เสียใจภายหลงั แลว้ ？” ยซู่ ่ิวกาํ ลงั จะพดู กม็ ีคนเคาะประตู แลว้ เสียงลุงเฟิ๋ งดงั เขามา“มีคนตระกลู เหอมาหา” “เรื่องตระกลู เหอจดั การไปแลว้ ไมใ่ ช่เหรอ？”ยซู่ ่ิวหยดุ ฝนหมึกไปครู่หน่ึง น้าํ เสียงค่อนขา้ ง เยน็ ชา“เขามาทาํ ไม？” ยซู่ ่ิวคิดวา่ เป็ นเพราะเร่ืองถอนหม้นั คร้ังก่อน วนั น้ีพวกเขาไมไ่ ดด้ ูข่าว จึงไม่รู้วา่ เกิดอะไรข้ึน

จงฉีเฟิ งเขียนเสน้ สุดทา้ ยเสร็จ กว็ างพกู่ นั บนที่วางพกู่ นั พลางพดู “ไป เราออกไปดูกนั ” ตอนที่ 118 ผ้หู ญงิ คนนเี้ ป็ นใคร ประตหู อ้ งหลงั สือเปิ ดออก ลุงเฟิ๋ งยนื อยหู่ นา้ ประต“ู ผมใหเ้ ขารอท่ีหอ้ งรับแขกแลว้ ครับ” จงฉีเฟิ งพยกั หนา้ “ไม่ตอ้ งกงั วล เร่ืองมนั จบไปแลว้ เขาพดู อะไรไม่ได”้ จงฉีเฟิ งเห็นยซู่ ่ิวท่าทางเป็ นกงั วล เขาจึง พดู ปลอบ ยซู่ ่ิวขมวดคิว้ “ฉนั ไมไ่ ดก้ งั วล” “ปากแขง็ ”จงฉีเฟิ งจบั มือเธอ“ไปกนั เถอะ” เหอเหวนิ หวยนง่ั บนโซฟาไมแ้ ดงในหอ้ งรับแขก และมีคนเสิร์ฟน้าํ ชาแลว้ ส่วนเหอรุ่ยสิงยนื อยู่ ดา้ นหลงั เขา เมื่อเห็นจงฉีเฟิ งเดินมา เหอเหวนิ หวยกย็ นื ข้ึน“ฉีเฟิ งความเสียหายคร้ังน้ี ผมตอ้ งมาขอร้องคุณ แลว้ ” “ขอร้องผม？”จงฉีเฟิ งยมิ้ ๆ“คุณอยา่ มาลอ้ ผมเลน่ นะ คุณมีอะไรตอ้ งมาขอร้องผม？” “เหอ้ ”เหอเหวนิ หวยถอนหายใจ“กเ็ ร่ืองที่ลูกไม่ไดเ้ ร่ืองท้งั สองของผมก่อข้ึนไง” “เร่ืองอะไร？”จงฉีเฟิ งจูงมือยซู่ ่ิวใหน้ งั่ ลงบนโซฟาตรงขา้ มกบั ตน คนรับใชม้ าเสิร์ฟน้าํ อีก2แกว้ “วนั น้ีคุณไม่ไดด้ ูขา่ วใช่ไหม？”เหอเหวนิ หวยถาม