กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม2

“ผมจะไปเขา้ หอ้ งน้าํ ครับ”หลินซีเฉินอยากจะเขา้ หอ้ งน้าํ “เด๋ียวหม่าม๊ีพาไปครับ” “ไม่ตอ้ งครับ ไมต่ อ้ งครับ”หลินซีเฉินรีบโบกมือ เขาตอ้ งการถ่ายหนกั ไม่ตอ้ งใหห้ ม่าม๊ีดูแล หรอก เขาเช็ดตดู เองได้ หลงั จากท่ีหลินซีเฉินเดินออกไป หลินซินเหยยี นก็กม้ หนา้ กินโจ๊กตอ่ “วนั น้ีคุณจะออกไปขา้ งนอกเหรอครับ？”จงจ่ิงหา้ วพดู กบั เธอก่อน เขารับรู้ไดว้ า่ เธอกาํ ลงั หลบ เขาอยู่ ต้งั แต่ตื่นข้ึนมากระทง่ั ตอนน้ี เธอยงั ไมย่ อมพดู กบั เขาเลยสกั ประโยคเดียว เธออืมเบาๆ “ไปไหนเหรอ เด๋ียวผมไปส่ง” “ไมต่ อ้ งหรอกคะ่ คุณตอ้ งไปบริษทั ฉนั มีรถ”หลินซินเหยยี นปฏิเสธ เม่ือคิดถึงเมื่อคืนน้ีท่ีเธอเป็ นฝ่ ายรุก เธอกร็ ู้สึกเสียหนา้ มากๆ จนไม่กลา้ ท่ีจะเผชิญหนา้ กบั เขาตามลาํ พงั จงจ่ิงหา้ วขยบิ ตา รถของเธอ ก็คือรถคนั ที่เขาใหเ้ ธอไวใ้ ชค้ นั น้นั น่ะเหรอ？ คิดจะทาํ ร้ายคนอ่ืน แตผ่ ลร้ายน้นั กลบั ยอ้ นมาหาตวั เองซ่ะง้นั ？ เดิมทีอยากจะทาํ ดีกบั เธอสกั หน่อย แตท่ าํ ไมกลบั กลายเป็ นอุปสรรคของเขาละ่ ？ หลงั จากรับประทานอาหารเชา้ เรียบร้อยแลว้ หลินซินเหยยี นจงใจท่ีจะออกจากบา้ นชา้ กวา่ จงจ่ิง หา้ ว เพราะตอ้ งการท่ีจะสบั หลีกเวลา

ใครจะไปรู้วา่ พอเธอออกมากพ็ บวา่ จงจ่ิงหา้ วยงั ไมไ่ ดอ้ อกไปไหน ยงั คงยนื พงิ อยขู่ า้ งรถรอเธอ อยู่ เธอกดั ฟันเดินเขา้ ไป“ทาํ ไมคุณยงั ไมไ่ ปอีกคะ” จงจิ่งหา้ วถามข้ึนอยา่ งตรงไปตรงมาวา่ “คุณกาํ ลงั หลบหนา้ ผมอยเู่ หรอครับ？” หลินซินเหยยี นปฏิเสธ“เปลา่ ค่ะ” เขาเหลือบมองเธอสองวนิ าที “ถา้ เปล่าก็ข้ึนมา” เธอลบู ที่ศีรษะพลางพดู ข้ึนเบาๆวา่ “เหมือนวา่ พวกเราจะไปคนละทางกนั นะคะ…” จงจ่ิงหา้ วพบวา่ ใบหูของเธอแดงก่าํ เธอกาํ ลงั รู้สึกอาย？ อายอะไร？ มีอะไรน่าอึดอดั ？ จู่ๆเธอก็คิดถึงเร่ืองที่เมื่อคืนน้ีเธอเป็ นฝ่ ายรุกจูบเขาก่อน จงจ่ิงหา้ วควา้ เอวของเธอไว้ แลว้ โนม้ เธอมาอยใู่ นออ้ มกอดพลางยน่ื ริมฝี ปากออกไป“พอคุณได้ จูบผมหลายๆคร้ังหน่อย เด๋ียวก็ชินเอง กจ็ ะไม่รู้สึกอึดอดั ใจแลว้ ” หลินซินเหยยี น“……” คนๆน้ี… “รีบไปเถอะค่ะ”หลินซินเหยยี นรู้สึกเสียใจภายหลงั เป็ นอยา่ งมาก รู้อยา่ งน้ีเธอข้ึนรถอยา่ งเชื่อฟัง ต้งั แต่แรกจะดีกวา่ จะไดไ้ ม่ถูกเขากลนั่ แกลง้ จงจ่ิงหา้ วยมิ้ แลว้ ปลอ่ ยเธอ จากน้นั นง่ั ลงที่เบาะคนขบั

เม่ือรถขบั ออกไปจนถึงปากทาง จู่ๆก็มีรถสีดาํ คนั หน่ึงมาขวางดา้ นหนา้ ของรถ ตอนที่ 134อย่าทุ่มเทความจริงใจอย่างโง่ๆ จงจ่ิงหา้ วรีบเหยยี บเบรกกะทนั หนั ทาํ ใหไ้ มไ่ ดช้ นคนที่จู่ๆก็พงุ่ มา เหอรุ่ยเจ๋อยนื อยบู่ ริเวณหวั รถ สายตาจบั จอ้ งไปที่หลินซินเหยยี นอยา่ งไม่กะพริบ ท่ีแทเ้ ธอก็คืนดี กบั จงจ่ิงหา้ วแลว้ นี่เอง แมว้ า่ เขาจะสามารถเปิ ดเผยความจริงท่ีถกู ปิ ดบงั ในตอนน้นั แตก่ ็ไม่สามารถขวางไมใ่ หเ้ ธอกบั จงจ่ิงหา้ วอยดู่ ว้ ยกนั ได้ ท่าทีของเขาราบเรียบ“ผมขอคุยกบั คุณหน่อย” จู่ๆเขาปรากฏตวั ข้ึนมาโดยท่ีหลินซินเหยยี นยงั ไมไ่ ดเ้ ตรียมตวั เลยแมแ้ ต่นอ้ ย เรื่องราวผา่ นมากระทงั่ ตอนน้ี หลินซินเหยยี นหลบหลีกเร่ืองน้ีมาโดยตลอด ไม่คิดถึงมนั และไม่ ถามถึงมนั การปรากฏตวั ข้ึนของเขา กาํ ลงั จะบอกเธอวา่ เร่ืองท้งั หมดท่ีเกิดข้ึนลว้ นเป็ นความจริง พี่ชายคน น้นั ที่อยใู่ นใจของเธอไดเ้ ปล่ียนไปแลว้ เปล่ียนไปจนแมแ้ ต่เธอก็ไม่รู้จกั แมก้ ระทงั่ รู้สึกหวาดกลวั “ถอยไป”แววตาของจงจ่ิงหา้ วหม่นหมอง น้าํ เสียงเยน็ ชา ท่าทีมทุ ะลุราวกบั สามารถทาํ ให้ กระจกแตกออกเป็ นชิ้นๆได้

เหอรุ่ยเจ๋อยงั ไม่ยอมถอย สายตาก็ยงั คงจอ้ งมองไปท่ีหลินซินเหยยี น“เหยยี นเหยยี น พวกเรารู้จกั กนั มาก่ีปี แลว้ ？ผมยอมรับวา่ คร้ังน้ีผมทาํ ผดิ จริงๆ ผมทาํ ผิดตอ่ คุณจริงๆ แต่วา่ ลองคิดดูนะวา่ ก่อนหนา้ น้ีผมกด็ ีกบั คุณมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ？” “ตอนที่ผมรู้จกั คุณ คุณยงั เป็ นเพียงเดก็ ผหู้ ญิงที่อายสุ ิบกวา่ เพือ่ นอ้ งชาย เพ่อื แม่แลว้ คุณอดทน ต่อสู้ รู้ประสาทาํ ใหค้ นอดเอน็ ดูไมไ่ ด้ คุณยงั จาํ ไดไ้ หม？” สองมือของหลินซินเหยยี นประสานกนั แน่น พยายามถอนหายใจ ไม่ขยบั เขย้อื น สาํ หรับเร่ือง ของเมื่อก่อนมีเพยี งบาดแผลและความเจบ็ ปวด เธอไม่สามารถสมานบาดแผลเรื่องการตายของ นอ้ งชายเธอได้ “ตอ่ มาคุณกลบั ประเทศมาแต่งงาน รู้ไหมวา่ ทาํ ไมผมถึงกลบั มาดว้ ย？เพราะคุณไง”เขายมิ้ อยา่ งขมขื่น“ต่อมาคุณหยา่ ร้าง ประสบอุบตั ิเหตุ ผมเป็ นคนพาคุณจากมาเอง คุณยงั จาํ ช่วงเวลาท่ี มืดมนน้นั ไดไ้ หม？เพ่อื ท่ีจะปกป้ องเดก็ สองคนน้นั ช่วงเวลาที่ผา่ นความทุกขใ์ ครเป็ นคนอยู่ ขา้ งๆคุณ ช่วยดูแลแมข่ องคุณ ดูแลคุณ？” เขาบรรยายถึงเรื่องตา่ งๆนานาที่เกิดข้ึนระหวา่ งเขากบั เธอ เขาเคยทุ่มเทความจริงใจ ชอบเธอจาก ใจจริง รักแต่ไม่อาจครอบครอง สุดทา้ ยก็เหลือแต่ความเกลียดชงั “สาํ หรับคุณ ฉนั เหลือเพียงความเกลียดชงั ไม่มีความรักใคร่ต่อกนั ？” “เลิกพดู ไดแ้ ลว้ ”หลินซินเหยยี นหลบั ตาลง คาํ พดู ของเหอรุ่ยเจ๋อ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ เขาเคยทาํ ร้ายเธอ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธไดว้ า่ เขากเ็ คยดีกบั เธอ เธอไมส่ ามารถควบคุมอาการสนั่ ของร่างกายเธอได“้ คุณอยากจะพดู อะไร ก็พดู มาตรงๆเลย” เธอเดินมาขนาดน้ีแลว้ ไม่มีทางถอยกลบั ไปเป็ นเหมือนในอดีตอีกแน่

การที่เขาพดู สิ่งเหลา่ น้ี กเ็ พียงเพอื่ ตอ้ งการไดค้ นรักกลบั คืนเท่าน้นั ความปรารถนาดีที่เขาเคยมีต่อเธอ เธอรับรู้ เหอรุ่ยเจ๋อยมิ้ เขารู้วา่ ขอเพยี งหลินซินเหยยี นยอมรับขอ้ เสนอของเขา เร่ืองท้งั หมดระหวา่ งพวก เขาก็จะมลายหายไป แต่เขาไมม่ ีทางออกและไมม่ ีทางใหถ้ อยดว้ ย “ปล่อยตระกลู เหอไป” หลินซินเหยยี นขมวดคิ้ว ไม่รู้จะเร่ิมถามจากจุดไหน？ “คุณหมายความวา่ ยงั ไงคะ？”หลินซินเหยยี นรู้สึกสงสยั เหอรุ่ยเจ๋อมองไปยงั จงจ่ิงหา้ ว พลางยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา“คุณไม่รู้ แตเ่ ขารู้” จงจ่ิงหา้ วครุ่นคิดถึงคาํ พดู ของเหอรุ่ยเจ๋อ แมว้ า่ เขากบั หลินซินเหยยี นจะมีวาสนาตอ่ กนั แต่วา่ เรื่องในอดีตของเธอเขาก็แคเ่ คยไดย้ นิ มา ไมเ่ คยเห็นกบั ตา เขาพยายามหลบหลีกเร่ืองในอดีตของเธอมาโดยตลอด ไมว่ า่ จะเป็ นเธอเคยผา่ นอะไรมา และ เคยเคยมีความสมั พนั ธ์ที่ดีกบั ผชู้ ายคนไหน แตว่ นิ าทีน้ี เขากลบั อยากรู้ข้ึนมาดว้ ยความหุนหนั พลนั แล่น เขาถอยไปขา้ งหลงั พลางเงยหนา้ ข้ึน แขนวางไวท้ ี่หนา้ ต่างรถอยา่ งเป็ นธรรมชาติ และรู้สึกไม่ สบอารมณ์กบั พฤติกรรมของเหอรุ่ยเจ๋อสกั เท่าไหร่“ทาํ ไม กลา้ ทาํ ไมก่ ลา้ รับเหรอ ตอนน้ีก็เลยใช้ วธี ีน้ีเพือ่ เอาชีวติ รอด？”

“ผมเตม็ ใจที่จะรับผดิ ชอบทุกอยา่ งที่เกิดข้ึน ขอเพยี งปล่อยหลินหลิน ปลอ่ ยตระกลู เหอไป เพราะถึงยงั ไงหลินหลินกเ็ คยมีสมั พนั ธท์ ี่ดีกบั คุณ คุณทาํ กบั เธอแบบน้ี ไมร่ ู้สึกละอายใจบา้ ง เหรอ？” สองมือท่ีอยขู่ า้ งลาํ ตวั ของเหอรุ่ยเจ๋อกาํ หมดั แน่น จากการรับรู้ของเขา จงจิ่งหา้ วก็ไมใ่ ช่คนดีอะไรนกั ผหู้ ญิงที่เคยอยกู่ บั เขาเมื่อไมต่ อ้ งการแลว้ เขา กไ็ ม่เคยใจอ่อน หลินซินเหยยี นฟังแลว้ กร็ ู้สึกงุนงง เกิดเรื่องอะไรข้ึนกนั แน？่ ทาํ ไมเธอไม่รู้เร่ืองอะไรเลยล่ะ？ จงจ่ิงหา้ วยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา และยงั ไมไ่ ดต้ อบกลบั คาํ พดู ของเหอรุ่ยเจ๋อ ใจของคนยากแทห้ ยง่ั ถึง เธอทาํ ลายความรู้สึกท่ีเขามีตอ่ เธอซ้าํ แลว้ ซ้าํ เล่า คร้ังน้ีเธอไดเ้ หยยี บขีดความอดทนของเขาแลว้ เรื่องบางเรื่องสามารถอดทนได้ แตบ่ างเรื่องก็ไมส่ ามารถทาํ ได！้ หลินซินเหยยี นขมวดคิว้ อดไมไ่ ดท้ ี่จะถามข้ึนวา่ “เกิดเร่ืองอะไรข้ึนกนั แน？่ ” เหอรุ่ยเจ๋อใหเ้ ธอดูพาดหวั ข่าวของเมืองB หลินซินเหยยี นตอ้ งการไขขอ้ สงสยั จึงหยบิ โทรศพั ทข์ ้ึนมาเล่ือนดูข่าวสองสามวนั ที่ผา่ นมาน้ี ลว้ นเป็ นข่าวท่ีเกี่ยวกบั เร่ืองท่ีหลินซีเฉินถูกลกั พาตวั หวั หอกลว้ นช้ีไปที่ตระกลู เหอ ตา่ งบอกวา่ พวกเขาอาศยั อาํ นาจบาตรใหญข่ ม่ เหงคนอ่ืนไปทวั่ ไม่นานหลินซินเหยยี นก็เขา้ ใจท่ีมาท่ีไปของเร่ืองท้งั หมด

วนั น้นั หลินซีเฉินบอกวา่ จงจิ่งหา้ วจงใจใหพ้ วกเขาจบั ตวั เขาไป ที่แทก้ ็เป็ นการจดั ฉาก ตอนน้ีตระกลู เหอเส่ือมเสียชื่อเสียง ดงั น้นั เหอรุ่ยเจ๋อมาหาเธอกเ็ พราะตอ้ งการใหเ้ ธอช่วยขอร้อง จงจ่ิงหา้ วใหป้ ลอ่ ยตระกลู เหอไป พดู ตามตรง เธอคิดไม่ถึงเลยวา่ จงจิ่งหา้ วจะทาํ แบบน้ี ในใจของเธอสน่ั ไหวเลก็ นอ้ ย “เหยยี นเหยยี น…” หลินซินเหยยี นผลกั ประตูรถเตรียมที่จะลงมา จงจ่ิงหา้ วควา้ มือของเธอไว้ ราวกบั ไม่เห็นดว้ ยที่ เธอลงจากรถ หลินซินเหยยี นยมิ้ ใหก้ บั เขา“ฉนั จะขอพดู กบั เขาสกั สองสามประโยค” จงจ่ิงหา้ วมองไปที่เธอสองวนิ าที แลว้ คอ่ ยๆปลอ่ ยมือเธอ หลินซินเหยยี นผลกั ประตรู ถลงมา เดินมายงั ดา้ นหนา้ ของเธอ มองไปยงั ใบหนา้ ท่ีเธอคุน้ เคย แต่ กลบั รู้สึกแปลกหนา้ รู้จกั เขามาต้งั นานแลว้ แต่เธอกลบั เหมือนไม่รู้จกั เขาเลย “เป็ นเพราะคุณเปล่ียนไป หรือเป็ นเพราะฉนั ไมเ่ คยรู้จกั คุณจริงๆกนั แน？่ ”ไมน่ าน ดวงตาของ เธอก็แดงก่าํ “คุณคงคิดวา่ ฉนั ไม่มีหวั ใจ รู้จกั ฉนั มาต้งั นาน และดูแลฉนั มาต้งั มากมาย แตว่ า่ ฉนั กลบั ไมย่ อมรับคุณ…ท่ีจริงแลว้ ฉนั เคยคิดที่จะคืนดีกบั คุณ แตว่ า่ คุณไม่รู้หรอกวา่ พอ่ แมข่ องคุณ เคยมาหาฉนั พวกท่านท้งั สองคิดวา่ พวกเราไมเ่ หมาะสมกนั ไมอ่ ยากใหฉ้ นั กบั คุณอยดู่ ว้ ยกนั นอ้ งสาวของคุณทาํ กบั ฉนั ไวม้ าก ถึงแมว้ า่ ฉนั จะรับปากคุณ ความสมั พนั ธ์ระหวา่ งเรากค็ งไม่ สามารถกลบั มาเป็ นเหมือนเดิมได”้ ดวงตาของเธอพร่ามวั เหมือนดง่ั มีหมอกบางๆหลายช้นั ปกคลุมอยู่ เพราะรู้สึกผิดหวงั ในตวั เขา “ท่ีฉนั พดู เรื่องน้ีกบั คุณ ไม่ไดต้ อ้ งการอธิบาย เพยี งแตไ่ มต่ อ้ งการใหค้ ุณเขา้ ใจผิดวา่ ฉนั เป็ นคน

ไร้หวั ใจ ต่อไปเจอกนั ก็คงเป็ นแค่คนที่เดินผา่ นไปผา่ นมา ฉนั กต็ อ้ งการใหร้ ะหวา่ งเรายงั มี ความรู้สึกดีๆเหลืออยบู่ า้ ง เพราะถึงยงั ไงเราก็เคยมีกนั และกนั ” เหอรุ่ยเจ๋อขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกลนลาน แม่ของเขาเคยไปหาเธอ？ “ดงั น้นั ไม่ใช่วา่ คุณไมช่ อบผม เพยี งแต่ถกู กีดกนั จากแมแ่ ละนอ้ งสาวของผม…” “ไมใ่ ช่คะ่ ”หลินซินเหยยี นขดั จงั หวะการพดู ของเขา“ฉนั ไมไ่ ดช้ อบคุณ แตห่ ากไม่มีพวกเขา ฉนั จะลองคบหากบั คุณดู เพอ่ื ตอบแทนท่ีคุณดีกบั ฉนั มาโดยตลอด แตไ่ มไ่ ดช้ อบและยงิ่ ไมไ่ ดร้ ัก ดว้ ย” เธอไม่ไดช้ อบเขา เร่ืองน้ีค่อนขา้ งชดั เจน ความหวงั มลายหายไป เหอรุ่ยเจ๋อเศร้าสลด “ฉนั รับปากคุณ”หลินซินเหยยี นตดั สินใจ เม่ือพดู จบเธอกห็ นั ตวั เตรียมจากไป “รอก่อน…”เหอรุ่ยเจ๋อเรียกเธอ“คุณยงั จาํ ไดไ้ หม…” “ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ”หลินซินเหยยี นขดั จงั หวะ่ การพดู ของเขา เพราะวา่ เขาตอ้ งการที่จะพดู เรื่องใน อดีตอีก เธอไมอ่ ยากฟังแลว้ ทุกอยา่ งไดจ้ บลงแลว้ ก็ควรต่างคนต่างไป เดิมทีเหอรุ่ยเจ๋ออยากจะบอกความจริงกบั เธอ และเมื่อถกู ขวางเขาก็สงบลง สายตาจอ้ งมองไป ยงั จงจ่ิงหา้ ว เมม้ ริมฝี ปาก ราวกบั กาํ ลงั หวั เราะเยาะอยา่ งเยย้ หยนั “จงจ่ิงหา้ วคุณกไ็ ม่ไดม้ ีจุดจบดีไปกวา่ ผมสกั เท่าไหร่”เลือดเน้ือเช้ือไขของตวั เองอยตู่ รงหนา้ แต่ กลบั ไมร่ ู้ ช่างเป็ นเร่ืองท่ีน่าเศร้าจริงๆเลยใช่ไหม？

จงจิ่งหา้ วข้ีเกียจที่จะใส่ใจ จึงออกรถ ก่อนท่ีรถจะถกู ขบั มา เหอรุ่ยเจ๋อเอียงลาํ ตวั ขณะที่รถเคล่ือนตวั ผา่ นเขา เขาพดู ข้ึนวา่ “อยา่ ทุ่มเท ความจริงใจอยา่ งโง่ๆ และถกู ความสวยหรูท่ีอยขู่ า้ งหนา้ บดบงั สายตา” หลินซินเหยยี นหนั ไปมองเขา เขาหมายความวา่ ยงั ไง？ ตอนที่ 135ตดิ คุกหนงึ่ ปี หกเดอื น เธอยงั ไมท่ นั ไดค้ าํ ตอบ รถก็เคล่ือนตวั ออกไป คาํ พดู ของเหอรุ่ยเจ๋อ กลายเป็ นเมลด็ พนั ธุ์แห่งความสงสยั อยใู่ นใจของหลินซินเหยยี น อยา่ ทุ่มเทความจริงใจอยา่ งโง่ๆ และถกู ความสวยหรูที่อยขู่ า้ งหนา้ บดบงั สายตา คาํ พดู น้ีพดู ถึงจงจิ่งหา้ วอยา่ งเห็นไดช้ ดั จงจ่ิงหา้ วดูออกถึงความกงั วลของเธอ จึงยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา “คุณยมิ้ อะไร？”เธอขมวดคิว้ “เก็บมาคิดเหรอ？” หลินซินเหยยี นไมไ่ ดต้ อบกลบั ทาํ เพียงกะพริบตา ผา่ นไปไม่นานจึงพดู ข้ึนวา่ “เปลา่ คะ่ ” เธอไม่เชื่อแต่กไ็ ม่ไดไ้ ม่เชื่อเสียทีเดียว เธอรู้สึกไดว้ า่ คาํ พดู น้นั เหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่ เธอครุ่นคิดครู่หน่ึง“เรื่องข่าวๆน้นั ช่างเถอะ”

“คุณคิดดีแลว้ ใช่ไหม？” หลินซินเหยยี นหนั ศีรษะมองออกไปดา้ นนอกหนา้ ต่างรถ ทิวทศั นท์ ่ีเคลื่อนตวั ไปอยา่ งรวดเร็ว น้นั กเ็ หมือนกบั เรื่องที่ผา่ นมาแลว้ เร่ืองในอดีตไม่ควรที่จะไปร้ือฟ้ื น เธอพดู อยา่ งราบเรียบ“คิดดีแลว้ ” “อืม” เธอคิดดีแลว้ กแ็ ลว้ ไป เขาไม่กา้ วก่าย ท่ีจริงแลว้ เป็ นแบบน้ีก็ดีเหมือนกนั ชดเชยบุญคุณของเหอรุ่ยเจ๋อ และตดั ความสมั พนั ธ์ทุกอยา่ ง จนหมดสิ้น จู่ๆบรรยากาศในรถกเ็ งียบลง ท้งั สองไมไ่ ดพ้ ดู คุยกนั บรรยากาศเปล่ียนไปอยา่ งบอกไม่ถกู ระหวา่ งทางจงจิ่งหา้ วรับโทรศพั ทส์ ายหน่ึง กวนจิ้งเป็ นคนโทรมา บอกวา่ เหอเหวนิ หวยรอเขาอยทู่ ่ีบริษทั ในเม่ือหลินซินเหยยี นตดั สินใจแลว้ ลาํ ดบั ถดั ไปเขากจ็ ะตอ้ งเขา้ ไปแกไ้ ขในเรื่องท่ีเกิดข้ึน เรื่องขา่ วที่เกิดข้ึนคงไมข่ ดุ คุย้ แลว้ แตว่ า่ เร่ืองคลิปวดี ียงั ไม่ไดแ้ กไ้ ข เขาไมอ่ ยากใหค้ ลิปที่หลินซินเหยยี นถูกเปลือยกายแพร่ออกไป ไม่นานรถกม็ าจอดอยทู่ ่ีดา้ นหนา้ ตึกวา่ นเยวก่ รุ๊ป หลงั จากที่จงจิ่งหา้ วลงจากรถก็ยน่ื กญุ แจใหก้ บั หลินซินเหยยี น และพดู กาํ ชบั ข้ึนวา่ “รีบกลบั ไปเถอะ” หลินซินเหยยี นรับกญุ แจ พลางพยกั หนา้ “ค่ะ” มองดูเขาเดินเขา้ ไปในตึก หลินซินเหยยี นนงั่ ลงตาํ แหน่งคนขบั รถและสตาร์ทรถไปท่ีสนามบิน

เธอกม้ หนา้ ดูเวลายงั มีเวลาอีกกวา่ คร่ึงชว่ั โมง ยงั พอมีเวลาเหลืออยู่ ไม่ไกลจากสนามบิน สามารถมองเห็นเครื่องบินที่เพิง่ บินข้ึนสู่ทอ้ งฟ้ าราวกบั ฝงู นกท่ีบินข้ึนจาก พ้นื ผวิ ของทะเลอยา่ งรวดเร็วและทะยานข้ึนสู่ทอ้ งฟ้ า เธอจอดรถอยบู่ ริเวณลานจอดรถของสนามบิน และเดินไปยงั หอ้ งโถงของสนามบิน ไม่วา่ เม่ือไหร่ก็ตาม สนามบินก็มีผคู้ นขวกั ไขวไ่ ปมา เป็ นสถานที่แสดงถึงการพบเจอและจากลา มีท้งั รอยยมิ้ และคราบน้าํ ตาของการลาจาก สายตาของหลินซินเหยยี นมองไปยงั กล่มุ คน “หลิน”จู่ๆก็มีเสียงท่ีเธอคุน้ เคยดงั ออกมาจากขา้ งหลงั เม่ือเธอหนั ไปกพ็ บวา่ ไอรอนกาํ ลงั โบก มือใหก้ บั เธอ หลอ่ นสวมเส้ือผา้ สบายๆ รองเทา้ ผา้ ใบสีขาว แขนเส้ือยามถึงขอ้ มือ ดา้ นหลงั มี กระเป๋ าเดินทางวางอยู่ คุณนายเวลเลี่ยนยนื อยดู่ า้ นหลงั ทางฝั่งขวาของหลอ่ น สวมชุดสูทสีงาชา้ ง ประดบั ดว้ ยไพลิน ดู สง่างามถูกกาลเทศะ หลินซินเหยยี นยมิ้ พลางเดินเขา้ มา“ฉนั มาชา้ ไปหน่อย” “ใช่ไง พวกเรารอคุณต้งั นาน”ไอรอนบ่นพลางเหลือบมองดา้ นหลงั ของเธอ “คุณมาคนเดียว เหรอ？หลินซีเฉินไม่มารับฉนั เหรอ？” “เขาไดร้ ับบาดเจบ็ ไม่ยอมออกจากบา้ น อีกอยา่ งเขาก็ยงั ไมร่ ู้วา่ คุณมา”หลินซินเหยยี นก็ไม่ ทราบมาก่อนวา่ หลอ่ นจะมา ไอรอนแตะที่ไหลข่ องเธอเลก็ นอ้ ย“คิดไม่ถึงใช่ไหมวา่ ฉนั จะมาดว้ ย？” “อืม”หลินซินเหยยี นเอย่ ตามตรง

“กไ็ มใ่ ช่เพราะจะช่วยคุณเหรอ”หลอ่ นขยบิ ตาใหก้ บั หลินซินเหยยี น หลินซินเหยยี นกเ็ ขา้ ใจ ในทนั ที ท่ีหลอ่ นมากเ็ พราะคุณนายเวลเล่ียนกลวั วา่ เธอจะยงุ่ จึงสงั่ ใหห้ ล่อนมาช่วยเธออีกแรง แตถ่ ึงแมว้ า่ คุณนายเวลเล่ียนจะไมส่ ่งใครมาเลย หลินซินเหยยี นกไ็ ม่ถือโทษหล่อน เธอประสบความสาํ เร็จไดใ้ นทุกวนั น้ี กเ็ ป็ นเพราะคุณนายเวลเลี่ยนใหโ้ อกาส “คุณนาย”หลินซินเหยยี นเห็นผหู้ ญิงคนน้ีเป็ นเสมือนญาติสนิทของตนต้งั นานแลว้ คุณนายเวลเล่ียนยมิ้ อยา่ งสง่างาม“ไปเถอะ” หลินซินเหยยี นช่วยถือกระเป๋ าอยา่ งกระตือรือร้น “รถจอดอยดู่ า้ นนอกคะ่ ” หลินซินเหยยี นวางกระเป๋ าเดินทางลงไอรอนช่วยคุณนายเวลเล่ียนเปิ ดประตรู ถ “หลิน ทาํ ไมพอกลบั ประเทศแลว้ เธอถึงไดก้ ลายเป็ นคนใจกวา้ งขนาดน้ีล่ะ？”ไอรอนพนิ ิจ การตกแต่งรถอยา่ งละเอียดโดยใชข้ องอยา่ งดี หล่อนรู้ดีวา่ หลินซินเหยยี นเป็ นคนประหยดั ทาํ ไมถึงไดซ้ ้ือรถหรูขนาดน้ี？ “นี่ไม่ใช่รถของฉนั ”หลินซินเหยยี นพดู ข้ึน เธอไม่มีเงินเหลือพอที่จะซ้ือรถหรูแบบน้ีหรอก ไอรอนกร็ ู้สึกอยากรู้อยากเห็นข้ึนมา ขยบั เขา้ ไปใกล้ พลางพดู ข้ึนอยา่ งกาํ กวมวา่ “รถคนั น้นั เป็ น ของใครเหรอ？อยา่ เพิ่งบอกนะ ใหฉ้ นั ทายก่อน” ไอรอนครุ่นคิด “มีผชู้ ายใหเ้ ธอเหรอ แลว้ ยงั เป็ นผชู้ ายที่มีเงินดว้ ย？” การตกแตง่ และสีของรถคนั น้ีมีความเป็ นผชู้ าย คนที่ใหเ้ ธอยมื รถจะตอ้ งไมใ่ ช่ผหู้ ญิงแน่ๆ คนจนกค็ งจะไม่มีปัญญาซ้ือรถหรูขนาดน้ีไดแ้ น่

เพราะฉะน้นั จะตอ้ งเป็ นผชู้ ายร่าํ รวยแน่ๆ อีกท้งั ยงั มีความสมั พนั ธ์ที่ดีกบั หลินซินเหยยี นดว้ ย ถึง ยอมใหเ้ ธอใชร้ ถของเขา “ฉนั ทายถกู ไหม？”ไอรอนถามอยา่ งภาคภมู ิใจ หลินซินเหยยี นแกลง้ ทาํ เป็ นไม่ไดย้ นิ “คุณพดู วา่ อะไรเหรอ？” ไอรอนหวั แทบจะระเบิดชวั่ ขณะ “คุณจะเสแสร้งทาํ ไมกนั ？ เห็นไดช้ ดั วา่ คุณไดย้ นิ คุณจงใจ ใช่ไหม ทาํ ไมถึงไมอ่ ยากพดู ละ่ ？คุณคงไม่มีผชู้ ายคนใหม่เร็วขนาดน้ีหรอกใช่ไหม？” หลอ่ นเดา“หรือวา่ เป็ นพอ่ ของลกู ชายคุณ…” “ไอรอนคุณนงั่ เครื่องบินมาต้งั นาน ไม่เหนื่อยเหรอ？นงั่ เงียบๆสกั พกั หน่ึงไมไ่ ดเ้ หรอ？”คุณ นายเวลเล่ียนพดู ขดั จงั หวะของหลอ่ น ไอรอนไม่รู้วา่ คุณนายเวลเล่ียนพอจะเดาไดแ้ ลว้ วา่ เป็ นรถของใคร น่าจะเป็ นของชายท่ีบงั คบั เธอ กลบั ประเทศ ไอรอนเบป้ ากพลางตบไหลข่ องหลินซินเหยยี นครู่หน่ึง“ก็ได้ คร้ังน้ีเห็นแก่หนา้ ของคุณนาย ยอมปลอ่ ยเธอไปสกั คร้ัง” “ใช่แลว้ วนั น้ีมีแพลนไวย้ งั ไงบา้ ง？”ไอรอนไมไ่ ดเ้ หน็ดเหน่ือยจากการนง่ั เครื่องบินเลย และ กลบั รู้สึกตื่นเตน้ มากกวา่ “คุณไม่อยากพกั ผอ่ นสกั หน่อยเหรอคะ？”หลินซินเหยยี นมองเธอครู่หน่ึง “ฉนั ก็ไมไ่ ดเ้ หนื่อยนะ”ไอรอนยดื เอว“ฉินยาล่ะ?ทาํ ไมไมม่ ารับพวกเรากบั คุณ？” “หล่อนอยทู่ ี่ร้าน” “ออ่ ง้นั ฉนั ไปดว้ ย จะไดค้ ุน้ เคยกบั สิ่งแวดลอ้ มดว้ ย คุณพาคุณนายไปพกั ผอ่ นท่ีโรงแรมเถอะ”

“คุณแน่ใจนะ？”หลินซินเหยยี นถาม “ฉนั แน่ใจสิ” หลินซินเหยยี นกลบั รถบริเวณยเู ทิร์นดา้ นหนา้ เพื่อ เปล่ียนทิศทางของรถและขบั ตรงไปท่ีร้าน พาไอรอนไปส่งท่ีร้าน ส่วนเธอกบั คุณนายเวลเลี่ยนก็ถือโอกาสน้ีไดด้ ูการตกแตง่ ของร้านดว้ ย ครู่หน่ึง ตกแต่งตามสไตลท์ ี่เจา้ ชอบ ไม่มีปัญหาเลยแมแ้ ต่นอ้ ยคุณนายเวลเล่ียนพงึ พอใจเป็ น อยา่ งมาก ELOเป็ นเสมือนเสน้ เลือดในชีวติ น้ีของเธอ แมว้ า่ จะเป็ นสาขายอ่ ย เธอก็ไม่ยอมใหท้ าํ อยา่ งลวกๆ เม่ือสาํ รวจเสร็จ หลินซินเหยยี นก็พาหล่อนไปส่งยงั โรงแรมเพอื่ พกั ผอ่ น “ประเทศZเป็ นประเทศท่ีใหค้ วามพถิ ีพถิ นั กบั วนั สาํ คญั ไมใ่ ช่เหรอ？”คุณนายเวลเลี่ยนถามข้ึน หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ “ใช่คะ่ ” “ถา้ ง้นั พวกเรากต็ อ้ งเลือกฤกษด์ ีหน่อยเพื่อจดั งานวนั เปิ ดร้าน ทาํ ตามประเพณีของท่ีน่ี เพราะถึง ยงั ไงคุณก็เป็ นคนของประเทศZ ” “ฉนั ดูฤกษย์ ามไวเ้ รียบร้อยแลว้ วนั มะรืนเป็ นฤกษด์ ีสาํ หรับการยา้ ยบา้ น การเปิ ดกิจการและการ ทุบพ้นื กระทุง้ พ้นื ”ระหวา่ งท่ีร้านกาํ ลงั ตกแตง่ อยเู่ ธอกไ็ ดค้ าํ นวนเวลาไวเ้ รียบร้อยแลว้ เม่ือ ตกแต่งเสร็จกถ็ ึงวนั น้นั พอดี “คุณวางแผนไวแ้ ลว้ กด็ ี”คุณนายเวลเลี่ยนดูเหน่ือยลา้ เลก็ นอ้ ย หลินซินเหยยี นเปิ ดประตหู อ้ งของโรงแรม วางกระเป๋ าเดินทางลง แลว้ รินน้าํ ใหก้ บั คุณนายเวล เล่ียนหน่ึงแกว้ “คุณด่ืมน้าํ หน่อยนะคะ อาบน้าํ แลว้ ก็พกั ผอ่ น ไวต้ อนเยน็ พวกเราทานขา้ วดว้ ยกนั นะคะ”

“อืม คุณไปพกั ผอ่ นเถอะ” ตอนน้ีตอ้ งเตรียมตวั เร่ืองเปิ ดร้านใหม่ ยงั มีอีกหลายเร่ืองท่ีตอ้ งทาํ เวลาไม่มากแลว้ เธอจะตอ้ ง วางแผนก่อนท่ีจะเปิ ดร้านใหด้ ี หลงั จากท่ีออกจากโรงแรม หลินซินเหยยี นกไ็ ปที่ร้าน เลือกการ์ดเชิญและตกแตง่ สถานที่ ต้งั แตก่ ลบั ประเทศมากระทงั่ ตอนน้ี หลินซินเหยยี นเพง่ิ รับรู้ถึงความเป็ นจริงไดก้ ็ในคราวน้ีน่ีเอง หอ้ งรับแขกวา่ นเยวก่ รุ๊ป “เรื่องคลิปวดิ ีโอน้นั คุณวางใจได้ ผมจะไม่ยอมใหแ้ พร่งพรายออกไปอยา่ งเด็ดขาด ผมจะทาํ ลาย มนั ใหส้ ิ้นซาก”เหอเหวนิ หวยมาพดู คุยกบั จงจ่ิงหา้ วดว้ ยตนเอง เมื่อกลบั มาเหอรุ่ยเจ๋อกไ็ ดบ้ อกกบั ทุกคนวา่ เร่ืองคลิปวดิ ีโอไดแ้ กไ้ ขเรียบร้อยแลว้ ขอเพียงแค่ เปิ ดงานแถลงข่าว ทุกอยา่ งที่เกิดข้ึนเขาจะเป็ นคนรับผิดชอบเอง หากตอ้ งการท่ีจะลา้ งใหข้ าวสะอาดน้นั เป็ นไปไม่ได้ ในเม่ือเรื่องราวเลวร้ายขนาดน้ีแลว้ หากไม่ มีใครไดร้ ับโทษ กค็ งไมส่ ามารถรักษาช่ือเสียงของตระกลู เหอไวไ้ ด้ เขาออกตวั ยอมรับวา่ เขาเป็ นคนรังแกหลินซีเฉินและยนิ ดีท่ีจะรับโทษ ตาํ รวจตดั สินโทษไวค้ ่อนขา้ งหนกั โทษของการจงใจทาํ ร้ายบุคคลอื่นจะตอ้ งติดคุกหน่ึงปี หก เดือน หากดาํ เนินการตามข้นั ตอนปกติกไ็ มถ่ ือวา่ ยาวนานมาก เพราะถึงยงั ไงหลินซีเฉินกไ็ ม่ไดร้ ับ บาดเจ็บร้ายแรงงอะไร เป็ นเพราะมีกระแสทางอินเตอร์เน็ตท่ีค่อนขา้ งมาก ตาํ รวจจึงไดร้ ับความ กดดนั ตระกลู เหอกไ็ ม่อยากท่ีจะใหม้ ีปัญหาใหมเ่ ขา้ มาแทรก จึงยอมใหล้ งโทษหนกั หน่อย ให้ คนท่ีติดตามขา่ วน้ีคลายความโกรธลงบา้ ง

ชื่อเสียงของตระกลู เหอก็จะไดก้ ลบั คืนมา พวกเขาไม่ไดต้ ้งั ใจรังแกคนอ่ืน พวกเขาเป็ นพลเมือง ท่ีรักษากฎระเบียบ เมื่อทาํ ผิดก็ตอ้ งไดร้ ับโทษ อีกท้งั จะตอ้ งไดร้ ับโทษหนกั กวา่ คนธรรมดา เพือ่ ใหเ้ รื่องราวท้งั หมดสงบลง “ส่วนหลินหลิน…”เหอเหวนิ หวยลงั เล แต่ความหมายน้นั กลบั ชดั เจน “ผมดูที่ความจริงใจ”จงจ่ิงหา้ วพดู ข้ึนอยา่ งราบเรียบ จะใหเ้ ชื่อเพยี งลมปากง้นั เหรอ？ เห็นเขาเป็ นเดก็ สามขวบหรือไง？ ความจริงใจจะตอ้ งแสดงออกมาใหเ้ ห็นตรงหนา้ ไม่ใช่แคค่ าํ พดู เหอเหวนิ หวยนาํ คลิปวดิ ีโอวางไวบ้ นโตะ๊ “ไมม่ ีฉบบั กอ๊ ปป้ี และก็ไม่มีการบนั ทึกไวท้ ่ีไหน คุณ วางใจเถอะ แมว้ า่ คร้ังน้ีจะทะเลาะกนั จนทาํ ใหต้ า่ งฝ่ ายไม่สบายใจ แตค่ วามสมั พนั ธ์ของสอง ครอบครัวกย็ งั คงอยู่ ผมจะกลบั คาํ ไดย้ งั ไงกนั ” จงจ่ิงหา้ วหยบิ ข้ึนมาดูสองวนิ าท“ี คุณวางใจเถอะ ขอเพยี งไม่มีคลิปวดิ ีโอแพร่ออกมา ลูกสาว ของคุณก็จะไมถ่ กู แพร่ออกไป” “นี่…” “ทาํ ไม ไม่เช่ือผมเหรอ？” เหอเหวนิ หวยอึดอดั ใจ ของสิ่งน้ียงั อยใู่ นมือเขา น้นั ก็หมายความวา่ เขาสามารถนาํ มาใชข้ ่ไู ดท้ ุก เวลา？ ในเวลาน้ีความรู้สึกเวลามีคนมาข่มขนู่ ้นั ไมด่ ีเลยจริงๆ

“เช่ือสิ แต่วา่ ในเม่ือเก่ียวพนั กบั ชื่อเสียงของลกู สาวผม ผมกต็ อ้ งใส่ใจเป็ นพิเศษ”เหอเหวนิ หวย แสดงท่าทีของพอ่ ผมู้ ีเมตตาออกมา ตอนที่ 136 ตกส้วมไปแล้วเหรอ ในครอบครัวของตระกลู ใหญท่ ี่ร่าํ รวย ความสมั พนั ธ์น้นั เตม็ ไปดว้ ยผลประโยชน์ การท่ีเขาพดู วา่ เป็ นห่วงชื่อเสียงของลูกสาวน้นั แทท้ ่ีจริงเป็ นห่วงชื่อเสียงของตระกลู เหอมากกวา่ “เห็นแก่ความสมั พนั ธข์ องสองครอบครัว อีกอยา่ งหลินหลินก็เคยคบหากบั คุณ กใ็ หโ้ อกาสเธอ ไดป้ รับปรุงตวั สกั คร้ังเถอะ เพราะถึงยงั ไง…” คาํ พดู ท่ีเหลือเหอเหวนิ หวยไมไ่ ดพ้ ดู ออกมา เพราะถึงยงั ไงเขากเ็ ป็ นคนทาํ ลายเหอรุ่ยหลิน เมื่อคิดถึงเรื่องที่จงจ่ิงหา้ วไมเ่ หลือพ้ืนที่ใหก้ บั ตน บีบบงั คบั พวกเขาถึงขนาดน้ี เลือดในลาํ ตวั ของเหอเหวนิ หวยกพ็ ลุง่ พล่าน อดไมไ่ ดท้ ่ีอยากจะบีบคอเขาใหต้ าย แตว่ า่ เขารู้วา่ มนั เป็ นไป ไม่ได้ ไม่ใช่วา่ เป็ นไปไมไ่ ด้ แตค่ วามสามารถไม่มากพอ ขโมยไก่ไมไ่ ด้ เสียขา้ วสารอีกกาํ มือ ทาํ ไดเ้ พยี งโทษลูกของตนที่ไมเ่ อาไหน อายขุ นาดน้ีแลว้ ยงั ตอ้ งมาทาํ ตวั นอบนอ้ มใหก้ บั คนรุ่นหลานอีก ขายหนา้ จริงๆ ใบหนา้ ของจงจิ่งหา้ วไร้ความรู้สึก สองตาของเขาเบิกกวา้ งอยา่ งเยน็ ชา“ต่อไปผมไมอ่ ยากไดย้ นิ คาํ พดู น้ีอีก” “คาํ พดู อะไรเหรอครับ？” “ความสมั พนั ธ์ระหวา่ งผมกบั ลกู สาวของคุณไง？”

เหอเหวนิ หวยไม่รับปากก็คงจะไม่ได้ พดู ข้ึนดว้ ยน้าํ เสียงเยน็ ชาวา่ “ตอ่ ไปผมจะไมพ่ ดู เร่ืองน้ีอีก คุณวางใจเถอะ ผมเป็ นคนมีเหตุผล เป็ นเพราะเดก็ สองคนน้นั ไมเ่ ขาไหน คงจะโทษใครไม่ได”้ กอ๊ กกอ๊ ก… ในเวลาน้ี มีเสียงเคาะประตูหอ้ งรับแขกดงั ข้ึน กวนจิ้งผลกั ประตูแลว้ เดินเขา้ มา กระซิบที่ขา้ งหู ของเขา “ซูจา้ นกบั หยโู ตว้ โตว้ มาแลว้ ครับ” จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดม้ องมาที่เหอเหวนิ หวยทาํ เพียงกระซิบกบั กวนจิ้งวา่ “คุณเอาคลิปวดิ ีโอตน้ ฉบบั ใหก้ บั เขา” เมื่อพดู จบกล็ ุกข้ึนและลุกออกจากหอ้ งรับแขก เหอเหวนิ หวยดีอกดีใจ ในที่สุดเร่ืองน้ีก็สามารถแกไ้ ขไดแ้ ลว้ หลายวนั มาน้ีเขากินไม่ได้ นอนไมห่ ลบั เหน่ือยลา้ ท้งั กายใจ ในที่สุดความกงั วลที่คา้ งคาอยใู่ นใจ กค็ ลายลง “รอสกั ครู่”ท่าทางของเหอเหวนิ หวยไมไ่ ดด้ ูวา่ นอนสอนง่ายเหมือนเมื่อสกั ครู่น้ี แต่วา่ กไ็ มไ่ ดด้ ู แขง็ กร้าวเกินไป เพยี งแต่ตอ้ งการสื่อใหเ้ ห็นวา่ เขาไมพ่ อใจกบั เร่ืองๆน้“ี ครอบครัวของพวกเรา ไม่เคยมีความขดั แยง้ กนั หลินหลินมีความผดิ แต่คุณกท็ าํ เกินไป โลกน้ีไมม่ ีอะไรแน่นอน มีใคร รับรองไดว้ า่ ใครจะรุ่งโรจน์ไดต้ ลอดไป？” จงจ่ิงหา้ วคอ่ ยๆหนั ลาํ ตวั กลบั มา สายตาไม่ขยบั เขย้อื นเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย อวยั วะท้งั หา้ ยงั คงสง่างาม เยอื กเยน็ และหนกั แน่น รังสีแห่งความเยอื กเยน็ แผซ่ ่านไปทว่ั บริเวณรอบๆทาํ ใหค้ นรอบขา้ งอด ท่ีจะตวั สนั่ ไม่ได้ เหอะ เขาหวั เราะเบาๆ“ผมจะคอยด”ู

เมื่อพดู จบกก็ า้ วเทา้ แลว้ เดินออกไปจากหอ้ งรับแขก บรรยากาศสงบลงสองวนิ าที กวนจิ้งนาํ คลิปวดิ ีโอตน้ ฉบบั วางไวบ้ นโตะ๊ เงยหนา้ เหลือบมอง เหอเหวนิ หวย“ประธานกรรมการเหออะไรบนโลกน้ีก็ไม่แน่นอน คุณไมม่ ีทางรู้ไดเ้ ลยวา่ พรุ่งน้ี จะเกิดอะไรข้ึน ไม่รู้ดว้ ยวา่ ศตั รูมีไพต่ ายอยใู่ นมือเท่าไหร่” เหอเหวนิ หวยขมวดคิว้ “คุณหมายความวา่ ยงั ไง？” กวนจิ้งยมิ้ “ผมกแ็ ค่รู้สึกวา่ คาํ พดู ของประธานกรรมการเหอเม่ือสกั ครู่น้ีดูเขาไม่ค่อยสบอารมณ์ สกั เท่าไหร่” “หรือวา่ สิ่งท่ีผมพดู ไม่ถูกเหรอครับ？”เหอเหวนิ หวยถามกลบั ไม่ใช่เพราะจงจ่ิงหา้ วบีบบงั คบั คนอื่นก่อนหรอกเหรอ？ “เปล่า”กวนจิ้งไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ กบั เขา เขายน่ื มือออกไปทาํ เพียงท่าเชิญ“เดี๋ยวผมไปส่งประธาน กรรมการเหอเองครับ” สีหนา้ ของเหอเหวนิ หวยเคร่งขรึมสะบดั แขนเส้ือแลว้ ลกุ ข้ึน กวนจิ้งทาํ เป็ นไม่เห็นเขาโกรธ ในใจคิดเพยี งวา่ การที่ตระกลู เหอเขา้ สู่ช่วงขาลง ไม่ใช่วา่ จะไม่มี เหตผุ ล ลกู ชายท้งั สองคนของเขาไม่มีพรสวรรคใ์ นการทาํ ธุรกิจ ส่วนเขาเองก็ไมไ่ ดด้ ีกวา่ กนั สกั เท่าไหร่ หอ้ งทาํ งานประธานกรรมการบริหารซูจา้ นนงั่ ไขวห่ า้ งอยา่ งสบายใจอยขู่ า้ งๆโตะ๊ ทาํ งานของจง จิ่งหา้ ว พลางหมุนลูกโลกท่ีอยบู่ นโตะ๊ ไปมาหลายรอบ เม่ือทาํ ซ้าํ ไปซ้าํ มาหลายคร้ังกร็ ู้สึกวา่ น่า เบ่ือ จึงขมวดคิว้ พลางตะโกนเรียกกวนจิ้งท่ีหนา้ ประตู “จงจิ่งหา้ วเขาไปทาํ อะไรของเขา？ตก สว้ มไปแลว้ เหรอ？ใหผ้ มรอนานขนาดน้ี …” เขายงั ไมท่ นั พดู จบ ประตูหอ้ งกถ็ ูกผลกั ออก

เสียงของเขาดงั มาก แน่นอนวา่ จงจ่ิงหา้ วไดย้ นิ เขากระโดดลงจากโตะ๊ หวั เราะดว้ ยความคบั แคน้ ใจ“ผมไม่ไดพ้ ดู อะไรเลย คุณคงไม่จินตนาการ ไปเองหรอกนะวา่ มีใครพดู ต่อวา่ คุณ？” จงจ่ิงหา้ วเหลือบมองเขาอยา่ งราบเรียบ“ไม่คิดรักษาหนา้ บา้ งเลยเหรอ？” ซูจา้ นลูบใบหนา้ ดา้ นขวาที่หลอ่ เหลาของตนเอง “หนา้ ก็ยงั อยหู่ นิ” หยโู ตว้ โตว้ ที่ยนื อยดู่ า้ นขา้ งไมก่ ลา้ พดู รู้สึกเพยี งวา่ ซูจา้ นทาํ ใหเ้ ขาไดเ้ ห็นอีกมุมหน่ึงของ ทนายความ เขาไม่เคยเห็นทนายท่ีชอบทาํ อะไรประหลาดๆแบบน้ีมาก่อน ซูจา้ นทาํ หนา้ จริงจงั แกลง้ เปล่ียนหวั ขอ้ เรื่อง เพอ่ื หาทางออกใหก้ บั ตวั เอง“ในส่วนของคดี อุบตั ิเหตุรถชน ผมไดเ้ ขียนคาํ ฟ้ องร้องไวเ้ รียบร้อยแลว้ จะใหย้ น่ื ฟ้ องเมื่อไหร่ครับ？” หยโู ตว้ โตว้ เบิกตากวา้ ง รอฟังคาํ ตอบของจงจิ่งหา้ ว เร่ืองน้ีเป็ นเรื่องที่เขาอยากทาํ มาโดยตลอด ในท่ีสุดตอนน้ีเขากจ็ ะไดเ้ รียกร้องความยตุ ิธรรม ใหก้ บั พชี่ ายท่ีตายไปไดเ้ สียที คนท่ีทาํ ร้ายเขาจะตอ้ งไดร้ ับบทลงโทษ ในใจรู้สึกดีใจจนเน้ือเตน้ จงจิ่งหา้ วนง่ั ลงบริเวณดา้ นหนา้ ของโตะ๊ ทาํ งานแลว้ พดู ข้ึนอยา่ งราบเรียบวา่ “ไมร่ ีบ” เม่ือเห็นวา่ เหอเหวนิ หวยคอ่ นขา้ งโกรธ ไม่รู้วา่ วนั ไหนจะทาํ เร่ืองท่ีน่ารังเกียจกบั เขา ละเวน้ ไว้ ก่อนกแ็ ลว้ กนั อ่า？

“จะไม่รีบไดย้ งั ไง ผา่ นมาต้งั หกปี แลว้ เวลายงิ่ นานก็ยง่ิ ทาํ ใหค้ ดียากท่ีจะฟ้ื นได้ อีกอยา่ งตอนน้นั หลอ่ นก็ยงั ทาํ ร้ายคุณหลินดว้ ย”ทนั ใดน้นั หยโู ตว้ โตว้ จึงรู้สึกร้อนใจข้ึนมา ไมร่ ีบ หมายความวา่ ยงั ไง？ หรือวา่ เขาเกิดเสียใจภายหลงั ข้ึนมาท่ีช่วยเขา？ ซูจา้ นกบั จงจ่ิงหา้ วเป็ นเพ่ือนสนิทกนั คอ่ นขา้ งเขา้ ใจเขาเป็ นอยา่ งดี การที่เขาพดู วา่ ไม่รีบไม่ได้ หมายความวา่ เรื่องน้ีไม่ทาํ แลว้ เขาสะกิดหยโู ตว้ โตว้ หน่ึงท“ี ทาํ ไมถึงไม่รู้จกั ระงบั อารมณ์เลย หากอยใู่ นศาลคนอ่ืนพดู แค่สอง สามประโยคกจ็ ะทาํ ใหค้ ุณโกรธไดแ้ ลว้ ง้นั เหรอ？ทาํ แบบน้ีไมเ่ ป็ นประโยชนต์ ่อคุณเลยนะ” หยโู ตว้ โตว้ ทาํ คอแขง็ ดว้ ยความโกรธ“ผมรู้ ผมกแ็ ค…่ ” “ก็แคไ่ ม่อยากรอแลว้ ”ซูจา้ นพดู ความในใจของเขาออกมา พลางตบท่ีไหลข่ องเขา“จิ่งหา้ วไม่ใช่ คนที่พดู จากลบั กลอก การท่ีเขาการที่เขาพดู วา่ ไม่ตอ้ งรีบน้นั หมายความวา่ ตอนน้ีไมใ่ ช่ช่วงเวลา ท่ีเหมาะที่จะเปิ ดเผย รอมาไดต้ ้งั หกปี แลว้ กค็ งไม่สนใจแลว้ วา่ จะตอ้ งรออีกนานเท่าไหร่ใช่ไหม ？” หยโู ตว้ โตว้ น่ิงเงียบ ไม่สามารถปฏิเสธไดว้ า่ สิ่งที่ซูจา้ นพดู น้นั ถูกตอ้ ง ฝี ปากของทนายความน้นั เก่งกลา้ เป็ นท่ีสุด “แต่วา่ เร่ืองน้ี…” “คุณไมเ่ ชื่อผม？”ซูจา้ นขดั จงั หวะ่ การพดู ของเขา “เปลา่ ครับ”หยโู ตว้ โตว้ ลบู ที่ศีรษะ ท่าทางหงอยเหงาเศร้าซึม “พอไดแ้ ลว้ ผมขอตวั กลบั ก่อน ยนื่ ฟ้ องเมื่อไหร่ผมจะแจง้ ใหค้ ุณทราบอีกท”ี

ความสามารถของเขาไมเ่ พียงพอ จาํ เป็ นตอ้ งพ่งึ พาพวกเขา ในเมื่ออาํ นาจอยใู่ นมือของคนอื่น แลว้ เขาจะทาํ อะไรไดล้ ะ่ ？ ไม่อยากรอกต็ อ้ งรอ หยโู ตว้ โตว้ ทาํ ไดเ้ พยี งขอตวั กลบั ก่อน รอจนกระทง่ั คนออกไปกนั หมดแลว้ ซูจา้ นก็เดินมาที่โตะ๊ ทาํ งานของจงจิ่งหา้ วพลางทาํ ทีท่า‘เลิก คิ้ว’“เป็ นยงั ไงสหาย ผมใชไ้ ดไ้ หม？” จงจ่ิงหา้ วไมแ่ มแ้ ตข่ ยบิ ตาใหก้ บั เขา แต่กลบั โยนเอกสารไวบ้ นโตะ๊ “เล่นพอแลว้ รีบกลบั ไปดูแล คุณยา่ ของคุณเถอะ” “คุณพดู คุยเร่ืองท่ีสบายอารมณ์หน่อยไดไ้ หม？”ซูจา้ นแทบระเบิด พอพดู ถึงคาํ วา่ คุณยา่ สองคาํ น้ี เขากไ็ ม่อาจอยเู่ ฉยได้ เขากบั จงจ่ิงหา้ วอายไุ ลเ่ ลี่ยกนั แต่นิสยั ร่าเริง กระทงั่ ตอนน้ีก็ยงั ไม่ไดแ้ ต่งงาน พอ่ แมข่ องเขาจาก ไปค่อนขา้ งเร็ว คุณยา่ เป็ นคนเล้ียงดูเขาจนเติบใหญ่ และหวงั เป็ นอยา่ งยงิ่ วา่ เขาจะรีบแต่งงาน และมีลูกในเร็ววนั แตส่ ุดทา้ ยเขากลบั ไม่อยากแตง่ งาน อยากจะเล่นไปวนั ๆ ไม่มีความสนใจในเรื่องความรัก “คราวที่แลว้ คุณเบ้ียวผม คุณตอ้ งชดเชยใหก้ บั ผม”ซูจา้ นหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา“เด๋ียวผมจะโทร หาซวนซวนผมจะเลือกสถานที่เอง แลว้ พวกเรามาด่ืมดว้ ยสกั แกว้ นานแลว้ ท่ีพวกเราไมไ่ ดม้ า รวมตวั กนั ” ขณะท่ีพดู เขาก็ไดโ้ ทรศพั ทข์ ้ึนมา “มีอะไรเหรอ？วนั น้ีจิ่งหา้ วมีธุระ พวกเรามารวมตวั กนั เถอะ？”

เสิ่นเผยซวนก็งานยงุ่ เหมือนกนั เขาไม่ใช่คนเมืองBแต่หลงั จากเรียนจบกอ็ าศยั อยทู่ ี่เมืองB สามารถต้งั รกรากอยทู่ ่ีเมืองBได้ และมีการงานที่มนั่ คง เห็นไดว้ า่ เขากเ็ พียรพยายามไมน่ อ้ ยเลย “วนั น้ีผมไมม่ ีธุระอะไรพอดี นดั มาไดเ้ ลยวา่ ท่ีไหน ผมจะไปหาพวกคุณเอง” ซูจา้ นเหลือบมองดูเวลาครู่หน่ึง“พวกเราไปกินขา้ วขา้ งนอกกนั ที่‘โฮมสเตยจ์ วเู้ สียน’เถอะ ที่น้นั บรรยากาศดีอาหารกอ็ ร่อย” “คุณจดั การไดเ้ ลยนะ” ทุกคร้ังเวลาท่ีพวกเขากจ็ ะไปยงั สถานที่ท่ีซูจา้ นจดั เตรียมไวใ้ ห้ ส่วนจงจ่ิงหา้ วจะเป็ นคนจ่ายเงิน ไม่มีทางเลือกอ่ืน เพราะจงจิ่งหา้ วเป็ นคนท่ีร่าํ รวยท่ีสุด เม่ือพระอาทิตยต์ กดินเสิ่นเผยซวนขบั รถมายงั วา่ นเยวก่ รุ๊ป เพือ่ มาหาซูจา้ นกบั จงจ่ิงหา้ ว พวกเขาแตล่ ะคนขบั รถท้งั สามคนั มายงั บริเวณดา้ นหนา้ ของโฮมสเตยจ์ วเู้ สียน รถขบั เขา้ มายงั บริเวณที่จอดรถ ขณะท่ีจงจิ่งหา้ วลงจากรถก็เห็นรถที่จอดอยบู่ ริเวณดา้ นขา้ งของ เขา เป็ นรถที่เขามอบใหก้ บั หลินซินเหยยี น “ เฮย้ เฮย้ จ่ิงหา้ ว นี่คือรถของคุณไมใ่ ช่เหรอ？ทาํ ไมถึงมาอยทู่ ี่นี่ได？้ ” ซูจา้ นเหลือบมองครู่เดียวก็จาํ รถได้ ตอนที่ 137มเี ซ็กส์ก่อนหรือว่ามคี วามรักก่อน จงจ่ิงหา้ วมองเขา้ ไปดา้ นในครู่หน่ึง ในใจรู้ดีวา่ หลินซินเหยยี นจะตอ้ งอยดู่ า้ นในแน่ๆ

ไฟแห่งความอยากรู้อยากเห็นในใจของ ซูจา้ นก็ข้ึนปะทุข้ึน จงจิ่งหา้ วใหค้ นอื่นยมื ใชร้ ถง้นั เหรอ ？ “ผหู้ ญิง หรือผชู้ าย？”ขณะที่ซูจา้ นเดินเขา้ มากข็ ยบิ ตาใหก้ บั จงจ่ิงหา้ วครู่หน่ึง“คุณกาํ ลงั ตามจีบ ภรรยาเก่าอยไู่ มใ่ ช่เหรอ？ทาํ ไมถึงไดเ้ ปล่ียนสเปคแลว้ ล่ะ？” “ไสหวั ไป！”จงจิ่งหา้ วจอ้ งเขมง็ เขาครู่หน่ึง เสิ่นเผยซวนยมิ้ “คุณนี่ข้ีโมจ้ ริงๆ อายขุ นาดน้ีแลว้ ยงั จะออ่ นตอ่ โลกอีก” “คุณต่างหากท่ีออ่ นต่อโลก”ซูจา้ นเขยบิ เขา้ มาขา้ งหนา้ สองกา้ ว กระโดดข้ึนมาบนบ่าของเสิ่น เผยซวน พลางเกาะท่ีคอของเขาแน่น “เฮ้ คุณเคยเห็นภรรยาเก่าของเขาไหม？” เสิ่นเผยซวนพยกั หนา้ ดว้ ยความสตั ยจ์ ริง“เคยเห็น” เมื่อหกปี ก่อน จงจิ่งหา้ วแต่งงาน เป็ นการแต่งงานสายฟ้ าแลบ อีกท้งั กไ็ มใ่ ช่วา่ จงจ่ิงหา้ วอยากจะ แตง่ งาน จึงไม่ไดแ้ นะนาํ เธอใหก้ บั เขา ตอนน้นั เขากาํ ลงั จะไดเ้ ล่ือนข้นั จึงค่อนขา้ งยงุ่ เป็ นพิเศษ ต่อมาไมน่ านก็หยา่ ร้าง ก็เลยไม่ไดม้ ีโอกาสไดเ้ จอกนั หากไมไ่ ดเ้ ป็ นเพราะกวนจิ้งขอใหเ้ ขาช่วย เขาก็คงจะไมม่ ีโอกาสไดเ้ จอ ไดย้ นิ กวนจิ้งพดู วา่ ตอนน้ีจงจ่ิงหา้ วเหมือนกาํ ลงั มีใจใหก้ บั แฟนเก่า แตว่ า่ เขาก็รู้ดีวา่ ทาํ ไมจงจิ่ง หา้ วถึงไดก้ ลบั ไปมีใจ น่าจะเป็ นเพราะลูก วนั น้นั เขาไดเ้ จอกบั หลินซีเฉินน่าจะสกั ประมาณหา้ หกขวบ คาํ นวณเวลาแลว้ พอดิบพอดี เม่ือเขา้ ไปดา้ นในโฮมสเตยจ์ วเู้ สียน รอบๆศาลาพลบั พลาท้งั ส่ีดา้ น มีระเบียงทางเดินลดเล้ียว ระหวา่ งทางมีโคมไฟสีแดงประดบั ตกแตง่ อยตู่ ลอดทางเดินกระทงั่ ถึงหอ้ งโถงใหญ่

เม่ือพวกเขาเดินเขา้ ไป ก็มีพนกั งานออกมาตอ้ นรับ “ไม่ทราบวา่ ใช่คุณซูไหมคะ？” “ใช่ครับ”ซูจา้ นใชช้ ่ือของเขาในการจองสถานที่ “เชิญตามฉนั มาคะ่ ”พนกั งานเดินนาํ อยดู่ า้ นหนา้ แลว้ พาพวกเขาเขา้ ไปยงั หอ้ งวไี อพี หอ้ งดูกวา้ งขวาง ใชต้ น้ จนั ทนใ์ นการแกะสลกั ลวดลายต่างๆอยา่ งประณีตลงบนโตะ๊ และเกา้ อ้ี บรรยากาศเตม็ ไปดว้ ยกลิ่นอายของความโบราณ ภายในหอ้ งวไี อพีและบริเวณดา้ นนอกตกแตง่ ไมเ่ หมือนกนั แต่ละหอ้ งไปไดถ้ ูกก้นั อยา่ งแน่น หนา แตเ่ ป็ นลกั ษณะของทางเดินขนาดยาวท่ีใชฉ้ ากก้นั รูปภาพท่ีตกแตง่ ฉากก้นั ในแตล่ ะดา้ นจะ แตกต่างกนั ไป เมื่อพนกั งานนาํ เมนูมายน่ื ให้ ซูจา้ นไม่แสดงทีท่าเก่ียงงอนเลยแมแ้ ต่นอ้ ย“อาหารเด๋ียวผมสงั่ เอง กินอาหารท่ีผมถนดั ก็แลว้ กนั ” เสิ่นเผยซวนยมิ้ ซูจา้ นเอียงสายตามองไปท่ีเขา“ยมิ้ หาอะไร” “ถึงยงั ไงกเ็ ป็ นคนที่มีการศึกษาสูง แลว้ กเ็ ป็ นถึงทนายความ พดู จามีอารยธรรมหน่อยไดไ้ หม ？” “เวลาทาํ งานกท็ าํ หนา้ อยา่ งกบั พระโพธิสตั วเ์ ฒ่า ตอนน้ีพอถึงเวลาส่วนตวั กย็ งั ไม่ยอมใหผ้ มผอ่ น คลายอีก？พวกคุณ พวกคุณมีใครเหน่ือยกวา่ ผมบา้ ง？” “ไสหวั ไป”เสิ่นเผยซวนข้ีเกียจพดู คุยกบั เขาแลว้ หลงั จากที่เปิ ดสาํ นกั งานทนายความ คดีตา่ ง ๆ กไ็ ดม้ อบหมายใหท้ นายความในสาํ นกั งานเป็ นคนจดั การ นานแลว้ ที่เขาไมไ่ ดไ้ ปศาลดว้ ยตนเอง ？

ยงั มีหนา้ มาพดู อีกวา่ เหนื่อยอีก？ ซูจา้ นกระแอม“คุณพดู จามีอารยธรรมหน่อย ไมเ่ ห็นเหรอวา่ มีคนอยทู่ ่ีน？ี่ ” เขาจงใจชกั สีหนา้ ใส่เสิ่นเผยซวน ใหเ้ ขามองไปยงั พนกั งานสาวที่มารับรอง “ประสาท”เสิ่นเผยซวนข้ีเกียจท่ีจะสนใจเขา ดูออกวา่ จงจ่ิงหา้ วคอ่ นขา้ งเงียบขรึม แมว้ า่ จะนงั่ อยตู่ รงกลางระหวา่ งเขาท้งั สอง แต่กลบั ทาํ เหมือนกบั ตนเองไมไ่ ดอ้ ยตู่ รงน้นั ในมือของเขาถือโทรศพั ทอ์ ยพู่ ลางเลื่อนหนา้ จอโทรศพั ทไ์ ป มา เขาอยากจะโทรศพั ทห์ าหลินซินเหยยี น ถามเธอวา่ เธอก็มากินขา้ วที่นี่ใช่ไหม แต่เม่ือเห็นเขา ท้งั สองที่อยขู่ า้ งๆก็ลม้ เลิกความคิดน้ีไป หลงั จากที่สง่ั อาหารเรียบร้อยแลว้ ซูจา้ นกย็ นื่ เมนูอาหารใหก้ บั พนกั งานท่ีมารับรอง พร้อมกาํ ชบั วา่ “รีบหน่อยนะครับ” “ไดค้ ะ่ ” อาหารของที่นี่เสิร์ฟข้ึนโตะ๊ ค่อนขา้ งเร็ว เพยี งคร่ึงชวั่ โมงอาหารก็มาเสิร์ฟจนครบทุกเมนู ซูจา้ นเปิ ดเหลา้ หน่ึงขวดแลว้ รินใหจ้ นครบทุนคน“พวกเรามากนั แคส่ ามคนน่าเบื่อจริงๆเลย” “พวกคุณยงั อยากจะเชิญใครมาอีกเหรอ？เฟยเฟย？” “อยา่ พดู ถึงเรื่องท่ีไม่ควรพดู เลย”ซูจา้ นเบิกตากวา้ งข้ึนทนั ใด เสิ่นเผยซวนยมิ้ “ยงั วางไมล่ งอีกเหรอ？” หลิวเฟยเฟยเป็ นรักแรกของซูจา้ น คบกนั สมยั เรียนมหาวทิ ยาลยั ซูจา้ นชอบหล่อนเป็ นอยา่ งมาก แต่ต่อมาก็ไดเ้ ลิกลากนั ไป กระทงั่ ตอนน้ีซูจา้ นกย็ งั ไมย่ อมเผยออกมาวา่ ทาํ ไมถึงไดเ้ ลิกกนั

รู้เพยี งแต่วา่ ผหู้ ญิงคนน้ีไดก้ ลายเป็ นช่ือตอ้ งหา้ มของเขา หา้ มใครพดู ถึงอยา่ งเด็ดขาด ส่วนตวั เขาเองก็ไมไ่ ดค้ บหากบั ใครอีกเลย ขา้ งกายเคยมีผหู้ ญิงสองสามคน แตก่ ็ไมเ่ คยจริงจงั มาก่อน ลว้ นแต่คบหาเลน่ ๆท้งั น้นั “คุณคิดวา่ ผชู้ ายคนน้ีมีความรักก่อน หรือวา่ มีเซ็กส์ก่อน？”ซูจา้ นดื่มเหลา้ เขา้ ไปหน่ึงอึก พลาง ขมวดคิ้วแน่น“โลง่ ” “เรื่องน้ีตอ้ งถามคุณไม่ใช่เหรอ？คุณมีประสบการณ์มากที่สุด”เสิ่นเผยซวนดื่มเป็ นเพอ่ื นเขา หน่ึงแกว้ ซูจา้ นจบั คางของจงจิ่งหา้ วเงยข้ึน“เร่ืองน้ีควรท่ีจะถามเขา ตอนน้นั ท่ีคบหากบั ไป๋ จวเู่ วย ไมใ่ ช่ เป็ นเพราะมีเซ็กส์กบั เธอ ก็เลยดีกบั เธอไม่ใช่เหรอ？” เพราะวา่ มีสมั พนั ธก์ บั เธอหน่ึงคืน กเ็ ลยตอ้ งรับผดิ ชอบยอมคบหากบั หลอ่ น ต่อมาเม่ือถกู หลอก แลว้ คร้ังหน่ึงก็เลยเลิกรากบั หลอ่ น น่ีเรียกวา่ มีความรัก？หรือไร้ความรู้สึก？ จงจ่ิงหา้ วเหลือบมองไปท่ีเขา“กินอ่ิมแลว้ ก็ยงุ่ เรื่องชาวบา้ นง้นั เหรอ？” “ที่น่ีกไ็ มไ่ ดม้ ีคนนอก เรื่องท่ีผมพดู ก็ลว้ นเป็ นความจริงท้งั น้นั คุณไดค้ ืนแรกของหล่อนไปแลว้ สุดทา้ ยกท็ ิ้งหล่อนไป คุณคิดวา่ ตวั คุณไม่ดูดอ้ ยค่าไปหน่อยเหรอ？”ซูจา้ นด่ืมเหลา้ ไปสองแกว้ เสียงที่พดู คุยกนั กเ็ ริ่มดงั ข้ึน ฉากก้นั ดา้ นขวามีผหู้ ญิงนง่ั อยสู่ องสามคน เมื่อไดย้ นิ เสียงท่ีเลด็ ลอดออกไปจากดา้ นน้ีก็งุนงง ไอรอนมีปฏิกิริยาตอบสนองมากที่สุด“ท่ีแทผ้ ชู้ ายก็ไมม่ ีดีเลย” สถานที่แห่งน้ีฉินยาเป็ นคนเลือกเอง เธอบอกวา่ การตอบรับทางอินเตอร์เน็ตค่อนขา้ งดี สภาพแวดลอ้ มดี อาหารอร่อย เพียงแตว่ า่ คิดไม่ถึงเลยวา่ หอ้ งวไี อพขี องท่ีน่ีจะใชแ้ ค่ฉากก้นั เท่าน้นั ซ่ึงไมส่ ามารถเกบ็ เสียงไดแ้ มแ้ ตน่ อ้ ย

หลินซินเหยยี นรู้สึกวา่ เสียงค่อนขา้ งคุน้ หู จึงคอ่ ยๆขยบั ไปขา้ งหลงั เหลือบมองผา่ นรอยแยกก็ มองเห็นกลมุ่ คนที่อยอู่ ีกฝ่ังหน่ึง เห็นเพยี งมือของซูจา้ นท่ีพาดอยบู่ นไหลข่ องจงจ่ิงหา้ ว“พดู ตามตรง คุณเคยชอบไป๋ จวเู่ วยบา้ ง ไหม หรือวา่ เป็ นเพราะคุณไดไ้ ปแตะตอ้ งเขาแลว้ ก็เลยตอ้ งรับผดิ ชอบ？” หลินซินเหยยี นถอนหายใจ น่าแปลกใจท่ีเธอก็อยากรู้คาํ ตอบเหมือนกนั นิ้วมือกดรูปภาพแกะสลกั บนเกา้ อ้ีจนแน่น จงจ่ิงหา้ วก็ด่ืมเหลา้ ไปหน่ึงอึก“ก็นิดหน่อย” เขาไม่เคยรู้สึกมีใจใหก้ บั ไป๋ จวเู่ วยเลย ต่อมาที่อยดู่ ว้ ยกนั กเ็ พราะความรู้สึกท่ีตอ้ งการรับผดิ ชอบ คืนน้นั แมว้ า่ เขาจะไมค่ อ่ ยไดส้ ตินกั แตค่ วามสุขที่หลอ่ นไดม้ อบใหก้ บั เธอน้นั กระทง่ั วนั น้ีเขาก็ยงั ลืมไมล่ ง หากบอกวา่ เขาไม่ไดร้ ัก แต่เขากลบั ไม่สามารถลืมความสุขของค่าํ คืนน้นั ได้ จึงพดู ไดเ้ พยี งวา่ มีใจใหเ้ ลก็ นอ้ ย ซูจา้ นเมม้ ริมฝี ปาก“ง้นั ก็หมายความวา่ การมีเพศสมั พนั ธก์ ่อนสามารถนาํ มาซ่ึงความรักได？้ ” ในเม่ือก่อนท่ีจงจิ่งหา้ วจะหลบั นอนกบั ไป๋ จวเู่ วย เขาไม่ไดช้ อบหล่อน แต่เมื่อนอนดว้ ยกนั แลว้ คร้ังหน่ึงกพ็ อจะชอบข้ึนมาบา้ ง หากไมใ่ ช่เพราะเซ็กส์จะสามารถกระชบั ความสมั พนั ธ์ไดเ้ หรอ ？ “ตรรกะของทนายความน้นั เจ๋งสุดๆ”เสิ่นเผยซวนยกนิ้วหวั แม่มือใหก้ บั ซูจา้ น ซูจา้ นเอียงสายตามองไปที่เขา“คุณคิดวา่ คนอ่ืนจะเป็ นแบบเดียวกบั คุณเหรอ อายสุ ามสิบกวา่ แลว้ ยงั เวอร์จิ้นอย？ู่ ”

เสิ่นเผยซวน“……” เขาอยากท่ีจะด่าเขาวา่ พอ่ มึงสิ สกั ประโยค！ อีกฝ่ังหน่ึงของฉากก้นั หลินซินเหยยี นรู้สึกกินไม่ค่อยลง เธอกไ็ มร่ ู้เหมือนกนั วา่ เธอเป็ นอะไร ไป แค่รู้สึกไม่ค่อยอยากอาหาร “อาหารท่ีน่ีไมถ่ กู ปากเหรอ？”ฉินยาถาม หลินซินเหยยี นตกั อาหารเขา้ ปากหน่ึงคาํ พดู ข้ึนวา่ เปล่า “อาหารท่ีน่ีอร่อยดี” “เป็ นคร้ังแรกที่ฉนั ไดท้ านอาหารจีนรสชาติด้งั เดิม”คุณนายเวลเลี่ยนพอใจในอาหารเยน็ ม้ือน้ี มาก“สภาพแวดลอ้ มกไ็ มเ่ ลว ไดบ้ รรยากาศของประเทศZเป็ นอยา่ งดี ฉนั ชอบที่น่ี” “คุณพอใจกด็ ีแลว้ คะ่ การมาท่องเท่ียวที่ประเทศZในคร้ังน้ี จะไมท่ าํ ใหค้ ุณผิดหวงั ค่ะ”ฉินยาริน เหลา้ ใหก้ บั คุณนายเวลเล่ียนหน่ึงแกว้ “ไมด่ ื่มแลว้ ฉนั อ่ิมแลว้ กลบั กนั เถอะ”แมว้ า่ คุณนายเวลเลี่ยนจะสามารถประคองท่าทีของตนได้ เป็ นอยา่ งดี แต่หลอ่ นก็อายมุ ากแลว้ แน่นอนวา่ มีเร่ียวแรงที่จาํ กดั “ฉนั กลบั พร้อมกบั คุณค่ะ”ไอรอนก็รู้สึกเหน่ือยเหมือนกนั พอลงจากเคร่ืองบินเธอกย็ งั ไม่ได้ พกั ผอ่ นกไ็ ปดูร้าน กระทงั่ ตอนน้ีรู้สึกเหนื่อยเป็ นอยา่ งมาก ตอ้ งการท่ีจะพกั ผอ่ นแลว้ “ฉนั ไปส่งพวกคุณเองค่ะ”หลินซินเหยยี นลกุ ข้ึน “ไม่ตอ้ ง ไม่ตอ้ งหรอก”ไอรอนโบกมือใหก้ บั เธอ“คุณกย็ งุ่ อยทู่ ี่ร้านมาท้งั วนั แลว้ ควรท่ีจะ กลบั ไปดูแลลูกๆแลว้ ” “ถา้ ง้นั คุณเอารถของฉนั ไปใชก้ แ็ ลว้ กนั ”ฉินยายนื่ กญุ แจรถของตนใหก้ บั ไอรอน

หลงั จากที่ไอรอนรับกญุ แจแลว้ กพ็ ยงุ คุณนายเวลเลี่ยนออกไปจากหอ้ งวไี อพี หลินซินเหยยี นนวดคลึงใบหนา้ ของตนเอง“ฉนั ไปจ่ายเงินก่อนนะคะ” ฉินยาไปพร้อมกบั เธอ“พี่หลิน ดูเหมือนคุณอารมณ์ไมค่ อ่ ยดีเลย” หลินซินเหยยี นปฏิเสธ“มีเหรอ？” “มีสิ วนั น้ีท้งั วนั คุณก็ดูอารมณ์ดีนะ แต่ทาํ ไมตอนกินขา้ ว สีหนา้ คุณถึงไดเ้ ปล่ียนไปล่ะ” “ฉนั ดีใจไง”หลินซินเหยยี นฝื นยมิ้ ใกลจ้ ะเปิ ดร้านแลว้ ฉนั ดีใจแทบแย่ ฉินยายมิ้ หลินซินเหยยี นลูบท่ีใบหนา้ “หนา้ ฉนั บอกเหรอวา่ ฉนั อารมณ์ไม่ดี？” ฉินยาพยกั หนา้ อยา่ งจริงจงั เธอครุ่นคิดวา่ ทาํ ไมจู่ๆตนถึงไดอ้ ารมณ์ไม่ด？ี เป็ นเพราะรู้วา่ จงจ่ิงหา้ วกบั เหอรุ่ยหลินเคยนอนดว้ ยกนั กเ็ ลยไม่พอใจง้นั เหรอ หรือเป็ นเพราะวา่ จงจ่ิงหา้ วเคยชอบเหอรุ่ยหลินกเ็ ลยไม่พอใจ？ เธอกไ็ ม่รู้เหมือนกนั แต่ท่ีแน่ๆเธอรู้สึกไมส่ บอารมณ์ หลินซินเหยยี นสูดหายใจลึก เพอื่ ใหต้ นเองรู้สึกกระปร้ีกระเปร่า แลว้ เดินมายงั เคาน์เตอร์เกบ็ เงิน “หอ้ งวไี อพีหานจ้ือหา้ ว คา่ ใชจ้ ่ายท้งั หมดหา้ พนั แปดร้อย” หลินซินเหยยี นหยบิ บตั รออกมา จู่ๆก็มีเงาดาํ จากขา้ งหลงั แลว้ ยน่ื บตั รตดั หนา้ ของเธอ“รูดบตั ร ใบน้ีไดเ้ ลยครับ”

ตอนที่ 138 ฉุดร้ังผ้หู ญงิ คนนไี้ ว้ เมื่อเธอหนั ไปเห็นจงจ่ิงหา้ วยนื อยดู่ า้ นหลงั เนื่องจากยอ้ นแสง เธอจึงเห็นสีหนา้ ของเขาไม่ ชดั เจนนกั เห็นเพยี งอวยั วะบนใบหนา้ ที่เลือนราง พนกั งานรับบตั รจากมือของจงจิ่งหา้ ว“รวมท้งั หมดหน่ึงหมื่นสองพนั แปดสิบคะ่ ” “โอย้ โอย้ ที่แทร้ ถก็ใหพ้ สี่ ะใภย้ มื ขบั มาน่ีเอง”ซูจา้ นที่อยขู่ า้ งๆพดู แซว หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ พลางเกบ็ บตั รลงกระเป๋ า และถามข้ึนดว้ ยเสียงเบาวา่ “คุณจะกลบั หรือยงั คะ？” จงจ่ิงหา้ วยงั ไมท่ นั ไดต้ อบซูจา้ นกร็ ีบพดู แทรกข้ึนวา่ “ตอนน้ีเพง่ิ จะก่ีโมงเอง？จะรีบกลบั บา้ น ไปทาํ ไม？อีกอยา่ ง…”เขาช้ีไปท่ีจงจิ่งหา้ วกบั หลินซินเหยยี น“พวกคุณติดคา้ งเหลา้ มงคลผมอยู่ แกว้ หน่ึงนะครับ ทุกอยา่ งราบรื่นกด็ ีแลว้ วนั น้ีกช็ ดเชยใหผ้ มล่ะกนั ” จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดป้ ฏิเสธ สายตาของเขาคลุมเครือ ทาํ ใหไ้ มม่ ีใครสามารถทายใจเขาได้ หลินซินเหยยี นแคร่ ู้สึกอึดอดั ใจ โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ สรรพนามเรียกแทนช่ือท่ีซูจา้ นเรียกเธอ ทาํ ไมฟังแลว้ ถึงไดร้ ู้สึกกระอกั กระอ่วนใจแบบน้ี “ฉนั คงไม่ไปหรอกคะ่ พวกคุณไปกนั เถอะ”หลินซินเหยยี นหนั หลงั กาํ ลงั จะจากไป แต่จงจ่ิงหา้ ว ก็ควา้ มือเธอไว้ “รอผมดว้ ย” หลินซินเหยยี นอยากท่ีจะสลดั มือของเขาออก แตน่ ่าเสียดายที่เขาจบั มือเธอไวแ้ น่น ทาํ ใหเ้ ธอ สลดั ไม่ออก ในเวลาน้ีเองพนกั งานกไ็ ดย้ น่ื บตั รและใบเสร็จใหก้ บั เขา“คา่ ใชจ้ ่ายของคุณผชู้ ายท้งั หมดคือ 12080” จงจิ่งหา้ วเก็บใส่กระเป๋ าสตางคแ์ ละพดู ข้ึนอยา่ งราบเรียบวา่ “ไปกนั เถอะ”

ซูจา้ นไม่ยอมปล่อยพวกเขาท้งั สองไป รีบเขา้ ขวางดา้ นหนา้ ของพวกเขา“หากวนั น้ีพวกคุณไม่ เชิญผมด่ืมสกั แกว้ ผมจะไม่ยอมปลอ่ ยพวกคุณไปแน่” ซูจา้ นแหงนหนา้ ข้ึน ทาํ ทีท่าราวกบั วา่ ถนนสายน้ีเขาเป็ นคนสร้าง ตน้ ไมต้ น้ น้ีเขาเป็ นคนปลกู ผืนดินผืนน้ีเขาเป็ นเจา้ ของยงั ไงยงั ง้นั ฉินยาที่ยนื อยขู่ า้ งหลงั คอ่ ยๆเดินถอยไป อยากที่จะออกไปจากที่น่ีซูจา้ นเห็นวา่ ผหู้ ญิงที่อยู่ ดา้ นหลงั ของเธอกาํ ลงั จะแอบเดินหนีไปผา่ นกระจก ซูจา้ นเห็นวา่ เม่ือสกั ครู่น้ีหลอ่ นกบั หลินซินเหยยี นเดินออกมาดว้ ยกนั ซ่ึงก็หมายความวา่ พวกเธอ ท้งั สองรู้จกั กนั จึงรีบหนั ไปควา้ หลอ่ นไว้“อยา่ เพิง่ ไปสิครับ” ฉินยาตกใจ มองเขาดว้ ยความหวาดกลวั “ไมต่ อ้ งกลวั ครับ คุณเป็ นเพ่ือนกบั พี่สะใภผ้ มเหรอครับ？”ซูจา้ นยมิ้ ระร่ืนจนฟันสีขาวกระทบ กบั แสงไฟ ระยบิ ระยบั เป็ นอยา่ งมาก ฉินยาเหลือบมองหลินซินเหยยี นครู่หน่ึงพลางพยกั หนา้ “ฉนั เป็ นผชู้ ่วยของพ่หี ลินค่ะ” “ออ่ แลว้ พวกคุณทาํ งานอะไรเหรอครับ？” “นกั ออกแบบเส้ือผา้ คะ่ ” “บงั เอิญจริงๆเลย ผมอยากจะตดั เส้ือผา้ สกั ชุดอยพู่ อดีเลย” “ถา้ อยา่ งน้นั กด็ ีคะ่ วนั มะรืนเราเปิ ดร้านวนั แรก เชิญคุณดว้ ยนะคะ”ฉินยาตอบคาํ ถามอยา่ ง คล่องแคล่วและชาญฉลาด อะไรนะ？ ซูจา้ นขยบิ ตา“พวกคุณเปิ ดร้านกนั แลว้ เหรอครับ วนั มะรืนน้ีเปิ ดร้านวนั แรก？”

ฉินยาพยกั หนา้ แขนขา้ งหน่ึงของซูจา้ นกอดคอของเส่ินเผยซวนที่อยขู่ า้ งๆแน่น“พี่สะใภเ้ ปิ ดร้านใหม่ ยงั ไงพวก เรากต็ อ้ งไปร่วมงาน พรุ่งน้ีคุณกต็ อ้ งหาเวลาไปร่วมงานใหไ้ ดน้ ะ” “อืม”เสิ่นเผยซวนรับปาก เขารู้สึกวา่ แมว้ า่ จงจ่ิงหา้ วกบั หลินซินเหยยี นจะหยา่ ร้างกนั แลว้ แตว่ า่ พวกเขากม็ ีลกู ดว้ ยกนั การ แตง่ งานกนั อีกคร้ังเป็ นเรื่องที่จะเกิดข้ึนไมช่ า้ กเ็ ร็ว เมื่อเห็นท่าทีของจงจิ่งหา้ วท่ีดูจะใส่ใจเธอเป็ น พิเศษ งานน้ีถึงจะไมม่ ีเวลายงั ไงกต็ อ้ งหาเวลาไปใหจ้ นได้ ซูจา้ นยมิ้ ริมฝี ปากแดงเผยฟันสีขาวสะอาดออกมา “พส่ี ะใภ้ หากวนั น้ีพี่ไมย่ อมชดเชยเหลา้ มงคลใหก้ บั พวกเรา ผมจะไม่ยอมปลอ่ ยพีไ่ ปแน่ๆ” เขาเล่นลกู ไมอ้ ยา่ งหนา้ ดา้ นๆ หลินซินเหยยี นขมวดคิว้ เธอมองไปยงั จงจ่ิงหา้ ว หวงั วา่ เขาจะช่วยจดั การเพ่อื นคนน้ีของเขาได้ อยา่ ทาํ ใหเ้ ธอตอ้ งลาํ บากใจเลย เหลา้ มงคลอะไรกนั ？ มีเหลา้ มงคลท่ีไหนกนั ？ จงจ่ิงหา้ วแกลง้ ทาํ เป็ นมองไมเ่ ห็น พลางกมุ มือของเธอไว้ เขาไมป่ ฏิเสธคาํ พดู เร่ืองเหลา้ มงคลของซูจา้ น

ตอนแรกที่แต่งงานกบั หลินซินเหยยี น ไมม่ ีอะไรเลยสกั อยา่ ง แมแ้ ตเ่ พื่อนที่สนิทที่สุดของเขาก็ ยงั ไมไ่ ดแ้ นะนาํ ทาํ ใหร้ ู้สึกชื่นชอบคาํ วา่ พส่ี ะใภอ้ ยา่ งบอกไม่ถกู เม่ือก่อนไม่อยากแนะนาํ เธอใหพ้ วกเขาท้งั สองคนรู้จกั ก็เพราะเขาไมไ่ ดส้ นใจในตวั ของหลินซิน เหยยี น การแตง่ งานในคร้ังน้นั กไ็ ม่ใช่สิ่งที่เขาตอ้ งการ แต่วา่ ตอนน้ีไมเ่ หมือนเดิมแลว้ เขาตอ้ งการท่ีจะรักษาการแต่งงานในคร้ังน้ีไว้ และฉุดร้ังผหู้ ญิง คนน้ีไว้ แต่ยนิ ดีท่ีจะเปิ ดเผยสถานะของเธอ ซูจา้ นและเส่ินเผยซวนตา่ งก็เป็ นเพื่อนสนิทของเขา ใหพ้ วกเรารู้ไวก้ ด็ ีเหมือนกนั “เอาแบบน้ีก็แลว้ กนั ครับ ถา้ พส่ี ะใภย้ งุ่ กลบั ไปก่อนก็ไดค้ รับ ส่วนผมกบั ซวนซวนขอดื่มสกั แกว้ สองแกว้ กบั คุณผหู้ ญิงคนน้ีก่อน”ซูจา้ นควา้ แขนของฉินยา และดึงเธอเดินไป “พี่หลิน”ฉินยาร้องเรียกหลินซินเหยยี นอยา่ งตื่นตระหนกตกใจจนทาํ อะไรไมถ่ ูก “รอก่อนค่ะ”หลินซินเหยยี นถกู บีบบงั คบจนไมม่ ีทางเลือกอ่ืน จึงทาํ ไดเ้ พยี งยอมรับปาก “คุณปลอ่ ยเธอก่อน” ซูจา้ นน้นั ต้งั ใจ คนท่ีจงจิ่งหา้ วมีใจใหน้ ิสยั คงไม่แย่ เธอคงไมย่ อมใหผ้ ชู้ ่วยของตนเองถูกลากไป ตอ่ หนา้ ต่อตา โดยไมช่ ่วยเหลือใดๆ ความเป็ นจริงแสดงใหเ้ ห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ เขาตดั สินใจถูกตอ้ ง

เขาปลอ่ ยมือของฉินยา ฉินยารีบถอยออกไปสองกา้ ว แลว้ เวน้ ระยะห่างจากเขา ราวกบั ซูจา้ นเป็ นสตั วป์ ระหลาดที่น่ากลวั “ไปก่อนเถอะ เดี๋ยวสถานท่ีผมจองเอง วนั น้ีผมเล้ียงเอง”ซูจา้ นอารมณ์ดีไมน่ อ้ ยเส่ินเผยซวนหกั หนา้ ของเขา “โธ่ ข้ีเหนียวเหมือนพอ่ ไก่ที่ขนเป็ นเหลก็ ท้งั ตวั ขนสกั เสน้ ก็ไม่ถอน？” ขอเพยี งมีจงจ่ิงหา้ ว เขาไม่เคยไม่จ่ายเงินเลยสกั คร้ัง ซูจา้ นจอ้ งมองเขา“อยา่ หกั หนา้ ผมตอ่ หนา้ สาวสวยสิ ผมกเ็ ป็ นคนใจกวา้ งนะ” เสิ่นเผยซวนยมิ้ จากน้นั ก็เดินข้ึนรถของตนเอง “คุณไปรถของผมเถอะ”ซูจา้ นมองไปท่ีฉินยาพลางโบกมือเรียก ฉินยารีบโบกปัด“ไม่ตอ้ ง ไมต่ อ้ ง พวกคุณไปเถอะ ฉนั ไมไ่ ปหรอกคะ่ ” “ผมไม่ไดก้ ินคนสกั หน่อย คุณจะกลวั อะไร？”ซูจา้ นยมิ้ ฉินยายงั คงปฏิเสธ“ฉนั ยงั มีธุระที่ตอ้ งทาํ ค่ะ” เธอหาขอ้ อา้ งอยา่ งลวกๆ เม่ือพดู จบก็หนั หลงั แลว้ เดินจากไป เธอพดู กบั หลินซินเหยยี นประโยคหน่ึงวา่ “พ่ีหลิน ฉนั ขอตวั ก่อนนะคะ” หลินซินเหยยี นรับคาํ พลางกาํ ชบั วา่ “คุณระวงั ตวั ดว้ ยล่ะ” ฉินยาพยกั หนา้ เมื่อเดินมาขา้ งๆทาง เธอถึงไดส้ งั เกตวา่ ที่น่ีค่อนขา้ งห่างไกล และไมม่ ีรถแท็กซี่ ขบั ผา่ นท่ีนี่ คนท่ีมากินขา้ วที่น่ีตา่ งขบั รถส่วนตวั มาดว้ ยตนเอง จากน้นั ก็ขบั กลบั ไป

เธอไดใ้ หร้ ถกบั ไอรอนยมื ใชไ้ ปแลว้ แลว้ ตอนน้ีเธอจะทาํ ยงั ไงล่ะ ？ “ไปกนั เถอะ ที่น่ีไมม่ ีรถแทก็ ซ่ีใหค้ ุณนง่ั กลบั ”ซูจา้ นจอดรถขา้ งๆเธอ ฉินยาอยากไปหาหลินซินเหยยี น แตใ่ นเวลาน้ีหลินซินเหยยี นไดน้ งั่ รถของจงจ่ิงหา้ วไปแลว้ “คุณคงไม่อยากจะไปรบกวนสองสามีภรรยาน้นั หรอกใช่ไหม？” “เปลา่ นะคะ “ถา้ ง้นั ก็ข้ึนรถเถอะ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง” ฉินยายนื อยอู่ ยา่ งลงั เล“อ่อ ไม่ตอ้ งหรอกค่ะ” “คุณแน่ใจนะครับ？” “ฉนั แน่ใจคะ่ ” ฉินยาพดู ข้ึนอยา่ งมน่ั ใจ เธอไมไ่ ดต้ าบอด เห็นไดช้ ดั วา่ พวกเขาเป็ นคนประเภทเดียวกนั ไมใ่ ช่คนธรรมดาแน่ คนพวกน้ี เธอไม่กลา้ ท่ีจะลว่ งเกินหรอก เสิ่นเผยซวนดูซ่ือๆน่าไวใ้ จ ส่วนซูจา้ นน้นั ใหค้ วามรู้สึกเหมือนชายเจา้ ชู้ พดู จาท้งั แถไถไหลล่ืน เธอไม่อยากเขา้ ไปยงุ่ เก่ียวกบั คนประเภทน้ี ซูจา้ นถกู ปฏิเสธคร้ังแลว้ คร้ังเล่า ความกระตือรือร้นเร่ิมดบั มอด เขาเลื่อนกระจกรถข้ึน พลางเหลือบมองฉินยาครู่หน่ึง ผหู้ ญิงคนน้ีน่าสนใจจริงๆ ช่างระแวดระวงั จริงๆ

เขาไม่ใช่คนร้ายสกั หน่อย ทาํ ไมถึงไดร้ ะวงั ตวั อยา่ งกบั เขาเป็ นขโมย？ หลงั จากที่รถของพวกเขาออกไปไกลแลว้ ฉินยากไ็ มม่ ีหนทางอ่ืน จึงทาํ ไดเ้ พียงโทรศพั ทห์ าไอ รอนใหไ้ อรอนมารับเธอ สถานท่ีน้ียงั คงเป็ นสถานที่ที่ซูจา้ นเป็ นคนเลือก เป็ นบาร์หรูแห่งหน่ึง ในช่วงเวลาน้ีเป็ นช่วงเวลาที่ครึกคร้ืน บรรยายแสงสีสถานบนั เทิงยามค่าํ คืน เป็ นส่ิงท่ีแสดงให้ เห็นวา่ ชีวติ ยามค่าํ คืนกาํ ลงั จะเริ่มข้ึน หอ้ งโถงช้นั สองกวา้ งขวาง มุมดี เมื่อยนื อยบู่ ริเวณช้นั สองสามารถมองเห็นบาร์ไดท้ ้งั หมด โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ บริเวณลานเตน้ ของช้นั หน่ึง ท้งั ผชู้ าย ผหู้ ญิง แสงไฟ เสียงเพลงจงั หวะปลกุ เร้า ซูจา้ นยนื อยบู่ ริเวณราวช้นั สอง ในมือถือแกว้ เหลา้ อยู่ แกวง่ ขาไปมา ทาํ ทีเออ้ ระเหยลอยชายเป็ น พอ่ พวงมาลยั เสิ่นเผยซวนคุน้ ชินกบั ท่าทีน้ีของเขาต้งั นานแลว้ เห็นส่ิงแปลกประหลาดจนชิน เลยเห็นวา่ ไม่ ประหลาดแลว้ “เกบ็ อาการหน่อย”เขาเตือนซูจา้ น วนั น้ีหลินซินเหยยี นอยทู่ ่ีน่ีดว้ ยนะ ซูจา้ นจึงไดเ้ ริ่มรู้สึกวา่ ตนเองโจ่งแจง้ เกินไป จึงรีบนงั่ ลง และเก็บทีท่าเออ้ ระเหยลอยชาเป็ นพอ่ พวงมาลยั “สวสั ดีพส่ี ะใภ้ คราวท่ีแลว้ ผมไดแ้ นะนาํ ตวั ไปแลว้ หวงั วา่ คงไดร้ ู้จกั ผมแลว้ ใช่ไหม ครับ？”

หลินซินเหยยี นใชม้ ือปัดเสน้ ผมท่ีบดบงั บริเวณใบหู เพ่ือปกปิ ดความอึดอดั ที่เขาเรียกตนวา่ พส่ี ะใภ้ “รู้จกั ” “คนน้ีคือเสิ่นเผยซวน”ยมิ้ ไหลพ่ งิ ไหล่ของเสิ่นเผยซวน“มีความสมั พนั ธ์กบั จิ่งหา้ วเช่นเดียวกบั ผม” เสิ่นเผยซวนใชข้ อ้ ศอกกระแทกซ่ีโครงของเขา“ผมไมม่ ีปากเหรอ？คุณถึงตอ้ งมาพดู แทนผม ？” “ผมกแ็ ค่กลวั วา่ คุณจะพดู ไมร่ ู้เรื่อง？ตอนคุณเรียนมหาวทิ ยาลยั แคค่ ุยกบั ผหู้ ญิงคุณกห็ นา้ แดง แลว้ …เจ็บ…” “เจ็บเหรอ ผมวา่ ไม่น่านะ”เสิ่นเผยซวนบีบเน้ือของเขาอยา่ งแรง เขาผา่ นการฝึ กฝนมาอยา่ งต้งั ใจ จะทนแรงมือของเขาไดย้ งั ไง เจบ็ จนดวงตากบั จมูกยน่ เขา้ หากนั หลินซินเหยยี นดูออกวา่ แมว้ า่ พวกเขาจะทะเลาะกนั ขนาดน้ี แต่ความสมั พนั ธ์ดีไมน่ อ้ ย เธอขเยบิ เขา้ ใกลจ้ งจิ่งหา้ วพลางพดู ข้ึนเบาๆวา่ “ฉนั ขอตวั เขา้ หอ้ งน้าํ สกั ครู่นะคะ” จงจ่ิงหา้ วปล่อยมือของเธอ และรับคาํ อยา่ งราบเรียบ หลินซินเหยยี นลุกข้ึนแลว้ จากไป และเดินมาตามทางกระทงั่ หาหอ้ งน้าํ เจอ สิ่งที่บงั เอิญก็คือ ขณะที่เธอเขา้ ไป ก็มีคนออกมา และจนกนั ที่หนา้ ประตพู อดี ตอนที่ 139 คนใจร้าย

ใบหนา้ ของเหอรุ่ยหลินแดงก่าํ ลมหายใจเตม็ ไปดว้ ยกล่ินแอลกอฮอล์ และเห็นไดช้ ดั เจนวา่ ด่ืม มาอยา่ งหนกั เม่ือเห็นวา่ คนที่ชนคือหลินซินเหยยี น เธอตกตะลึงอยสู่ องวนิ าที แลว้ หวั เราะออกมา “โลกกลม จริง ๆ เลย” หลินซินเหยยี นไมอ่ ยากจะเก่ียวขอ้ งกบั เธอ จึงจะเอ้ียวตวั หลบเธอ แตเ่ ธอกลบั ไม่ยอม “หลินซิน เหยยี น ตอนน้ีคุณมีความสุขไหมล่ะ? พ่ีชายฉนั ก็เขา้ คุก คนที่ปกป้ องคุณมาสิบปี อยใู่ นคุกแลว้ ” การแสดงออกของหลินซินเหยยี นเฉยเมยมาก สาํ หรับเร่ืองน้ีแลว้ ก็ไม่อยากจะคิดเรื่องบุญคุณ ความแคน้ เหตุผลตอ้ งมาก่อนเสมอ ถา้ เหอรุ่ยเจ๋อไม่ทาํ อยา่ งน้นั กบั หลินซีเฉินเขาคงไมม่ ีวนั น้ี เธอไม่ไดร้ ู้สึกถึงความสุขของการแกแ้ คน้ เธอแคเ่ ตม็ ไปดว้ ยความเศร้าโศก “คุณมีความสุขมากเลยละ่ สิ? ” เหอรุ่ยหลินพงิ ประตู หรี่ตามองดูแสงไฟสีขาวบนหลงั คา “คุณ คิดวา่ อะไรคือสิ่งที่เรียกวา่ ไร้หวั ใจ?” “ขอโทษนะ พวกเราไมไ่ ดส้ นิทกนั ” หลินซินเหยยี นเอียงลาํ ตวั เดินเขา้ หอ้ งน้าํ ไป คร้ังน้ีเหอรุ่ยหลินไม่ขวางเธอ เม่ือหลินซินเหยยี นเขา้ หอ้ งน้าํ เสร็จ เธอเดินไปท่ีอา่ งลา้ งมือ ลา้ ง มือและเช็ดจนแหง้ เหอรุ่ยหลินกย็ งั คงยนื อยตู่ รงน้นั เธอแสร้งทาํ เป็ นไมเ่ ห็นและเดินจากไป “ฉนั ถูกข่มขืน” เม่ือหลินซินเหยยี นเดินไปเพียงสองกา้ ว เหอรุ่ยหลินหนั กลบั มามองเธอแลว้ พดู ข้ึน ฝี เทา้ ของหลินซินเหยยี นไม่ไดห้ ยดุ ลงแมแ้ ต่วนิ าทีเดียว

“จงจิ่งหา้ วสงั่ ใหค้ นทาํ ” เธอยมิ้ “ฉนั อยกู่ บั เขามานานแลว้ เขาเคยทาํ ใหฉ้ นั เจ็บปวดและเคยรัก ฉนั แต่เขากลบั กลายเป็ นคนโหดเห้ียม แมว้ า่ จะเป็ นผหู้ ญิงของเขา เขากไ็ ร้ความปราน”ี เธอรู้วา่ หลินชินเหยยี นฟังอยู่ เธอเมม้ ริมฝี ปากและพดู ตอ่ “คุณคิดวา่ เขาปฏิบตั ิต่อคุณดีง้นั เหรอ?” หลินซินเหยยี นชะงกั ฝี เทา้ โดยพลนั พลางกาํ มือแน่นทนั ที จริง ๆ แลว้ ในตอนน้ีเขาปฏิบตั ิตอ่ เธอเป็ นอยา่ งดี “อยา่ หลงกลรูปลกั ษณ์ของเขา แต่แทจ้ ริงแลว้ เขาเป็ นคนไร้หวั ใจ เขาแค่แสร้งทาํ เป็ นเป็ นคนดี ถา้ คุณเช่ือเขา ฉนั กจ็ ะคิดวา่ เป็ นชะตากรรมของคุณ แน่นอนวา่ จะมีผหู้ ญิงคนอ่ืนมาแทนที่คุณ เช่นเดียวกบั ท่ีคุณมาแทนฉนั ” “คุณคิดวา่ ฉนั จะเชื่อคุณ แตค่ ุณกแ็ ค่รับไมไ่ ดแ้ ละพยายามยว่ั ยคุ วามสมั พนั ธ์ระหวา่ งฉนั กบั เขา” “คุณคิดวา่ ทาํ ไมพีช่ ายของฉนั จะตอ้ งแบกรับทุกอยา่ ง? ก็เป็ นเพราะฉนั ” เหอรุ่ยหลินเจ็บปวด เหอรุ่ยเจ๋อดีตอ่ เธอจริงๆ เซ่ียเจินหยกู ็ดีสาํ หรับเธอเช่นกนั แต่เธอกลบั รักลูกชายมากกวา่ “จงจ่ิงหา้ วถา่ ยวดิ ีโอตอนฉนั ถูกขม่ ขืน ถา้ พี่ชายฉนั ไมเ่ ขา้ คุก มนั ก็จะถกู เผยแพร่ออกไป แลว้ ฉนั จะถกู ทาํ ลาย” เหอรุ่ยหลินจงใจพดู ใหห้ ลินซินเหยยี นฟัง หลินซินเหยยี นจาํ ไดว้ า่ วนั น้นั เหอรุ่ยเจ๋อรีบวงิ่ ไปที่หนา้ รถทนั ที เขาตอ้ งทนทุกอยา่ งที่จริงแลว้ เป็ นเพราะเหอรุ่ยหลิน？ เม่ือคิดถึงความห่วงใยที่เหอรุ่ยเจ๋อมีต่อเหอรุ่ยหลิน เธอเชื่อแลว้ แมว้ า่ จะมีการตอบสนองทางจิตใจบา้ ง แตอ่ ยตู่ อ่ หนา้ เหอรุ่ยหลินเธอจึงไมแ่ สดงออกมา “นี่ไมใ่ ช่เร่ืองของฉนั ”

ภายใตร้ ูปลกั ษณ์ท่ีสงบนิ่งของเธอ แต่จิตใจกลบั ไมอ่ าจจะสงบลงได้ เธอคิดไมถ่ ึงวา่ จงจิ่งหา้ วจะ ทาํ สิ่งน้ีได้ ทาํ ไมเหอรุ่ยหลินพดู ท้งั หมดน้ีกบั เขาได้ เขาทาํ แบบน้ีไดอ้ ยา่ งไร？！ เธอรู้สึกเจบ็ ปวดใจอยา่ งรุนแรง ความโหดร้ายของจงจิ่งหา้ วเกินจินตนาการ เขาจะทาํ ลายความไร้เดียงสาของหญิงสาวไดอ้ ยา่ งไร? เขาทาํ แบบน้ี แลว้ จะต่างกบั เหอรุ่ยเจ๋อตรงไหนกนั ? ท่ีจริงมนั ร้ายแรงกวา่ การกระทาํ ของเหอรุ่ยเจ๋อเสียอีก เหอรุ่ยหลินไม่คิดวา่ เธอจะสงบลงไดข้ นาดน้ี “ได้ ฉนั หวงั วา่ จะไดเ้ ห็นจุดจบของเธอ” หลินซินเหยยี นไมร่ อชา้ และกา้ วเทา้ เดินตอ่ ไป “หกปี ท่ีแลว้ คุณขอใหพ้ ี่ชายของฉนั ไปท่ีประเทศ A เพือ่ ตรวจสอบบางอยา่ ง คุณจาํ ไดไ้ หม?” แน่นอนวา่ หลินซินเหยยี นรู้ เธอสงสยั วา่ คนๆน้นั คือจงจ่ิงหา้ ว แต่ผลการสอบสวนตอ่ มากลบั ไมใ่ ช่ เมื่อเขาเสนอความตอ้ งการหยา่ เธอก็จึงยอมแพ้ “พี่ชายของฉนั โกหกคุณ ผชู้ ายในคืนน้นั ไมไ่ ดม้ าจากประเทศ A” หลินซินเหยยี นก็ไมไ่ ดห้ ยดุ เดิน เห็นไดช้ ดั วา่ เธอจงใจพดู เรื่องน้ีข้ึนมา ในส่วนของวตั ถุประสงคน์ ้นั …..

เธอเองกไ็ ม่รู้ แตส่ ิ่งเดียวที่เธอมน่ั ใจไดก้ ค็ ือ เหอรุ่ยหลินไมใ่ ช่คนใจดีที่จะบอกความจริงกบั เธอ แบบน้นั บางทีเธออาจป้ันเร่ืองโกหกในตอนแรก เพือ่ ใชเ้ ป็ นเหยอ่ื ในการหลอกล่อเธอ เธอค่อยๆ หนั ไปมองเหอรุ่ยหลิน “เลิกพยายามไดแ้ ลว้ ฉนั ไมย่ อมโดนหลอกและจะไม่เช่ือเธอ แน่” เหอรุ่ยหลินไม่ไดโ้ กรธที่หลินซินเหยยี นพดู แตห่ วั เราะอยา่ งมีความสุข “ฉนั โง่มาหลายคร้ังแลว้ ลม้ เหลวมากม็ ากมาย แตฉ่ นั จะไม่ยอมลม้ เหลวตลอดหรอก ฉนั จะตอ้ งสาํ เร็จสกั คร้ัง” หลินซินเหยยี นกล่าวอยา่ งเยน็ ชาวา่ “ผทู้ ่ีกาํ ลงั ทาํ ส่ิงท่ีขดั ต่อมโนธรรม ไมม่ ีวนั ประสบ ความสาํ เร็จหรอกนะ” “ฉนั กบั คุณมีความแคน้ อะไรกนั หรือเปล่า?” เหอรุ่ยหลินยมิ้ อยา่ งเยน็ ชา “แต่คุณกาํ ลงั จะออกไป จบั ผชู้ ายของฉนั ฉนั จะไมเ่ กลียดคุณไดย้ งั ไงล่ะ” หลินซินเหยยี นไม่มีอะไรจะพดู ชะตากรรมท้งั หมดกบั จงจิ่งหา้ วเป็ นเพียงสญั ญาแต่งงานเม่ือ ตอนท่ีเธอยงั เป็ นเดก็ และต่อมาเธอจะแต่งงานกบั จงจ่ิงหา้ วในภายหลงั แตเ่ ธอก็ไมเ่ คยคิดท่ีจะทาํ ลายความสมั พนั ธ์ ระหวา่ งหลอ่ นกบั จงจิ่งหา้ ว แต่หลอ่ นใส่ร้ายเธอคร้ังแลว้ คร้ังเลา่ “แตเ่ ป็ นคุณเองต่างหากท่ีทาํ ใหต้ วั เองตกอยใู่ นสภาพน้ี ถา้ คุณเช่ือในความสมั พนั ธ์ระหวา่ งคุณ มากพอ จะไปสนใจการมีอยขู่ องฉนั ทาํ ไม” คาํ พดู ของหลินซินเหยยี นไดก้ ระตุน้ ความเจ็บปวดของเหอรุ่ยหลิน พวกเขาไม่มีความรู้สึก ระหวา่ งกนั แลว้ จะไปเอาความเช่ือมาจากไหน?

จงจ่ิงหา้ วยอมรับเธอ นนั่ ไมใ่ ช่เพราะการมีเซ็กส์ในคืนน้นั เหรอ? และในคืนน้นั กค็ ือผหู้ ญิงคนน้ีนนั่ เอง! “หลินซินเหยยี น พวกเรามารอดูกนั ตราบใดที่ฉนั ยงั มีชีวติ อยู่ จะไมม่ ีวนั ใหค้ ุณอยอู่ ยา่ งเป็ นสุข หรอก!” ในที่สุดเหอรุ่ยหลินกย็ มิ้ ไม่ออก ใบหนา้ ดูน่ากลวั หลินซินเหยยี นยมิ้ ออกมา ไมใ่ ช่วา่ เหอรุ่ยหลินจะเพ่งิ มีความคิดน้ี ต้งั แต่จงจ่ิงหา้ วแต่งงานกบั เธอ เธอกอ็ ยากใหห้ ลอ่ นตาย มาโดยตลอด กลบั ไปยงั หอ้ งวไี อพี บนโตะ๊ มีขวดไวน์เปล่า 2 ขวดวางอยู่ เธอไปเขา้ หอ้ งน้าํ ไม่นาน ก็พบวา่ ท้งั สามคนน้นั เมามากแลว้ “พี่สะใภ้ มาสิ เดี๋ยวผมรินให”้ เม่ือเห็นหลินซินเหยยี นเดินเขา้ มา ซูจา้ นกย็ นื ข้ึนพร้อมกบั ไวน์ เขาอาจจะดูไม่ไดเ้ มาสกั เท่าไหร่ ใบหนา้ ไม่แดง แตเ่ ขาเมาแลว้ พดู มาก \"คุณเมาแลว้ \" หลินซินเหยยี นนง่ั ลง คราวน้ีเธอไม่ไดเ้ ขา้ ไปนงั่ ท่ีขา้ งกายของจงจิ่งหา้ ว ตอนท่ีเดินมา มือของเธอก็ถกู ร้ังไวโ้ ดยจงจ่ิงหา้ ว เธอจึงทาํ ไดเ้ พยี งอยขู่ า้ งเขาเท่าน้นั แต่หลงั จากฟังคาํ พดู ของเหอรุ่ยหลิน เธอก็ตกใจมาก เหอรุ่ยหลินเคยคบหากบั เขา ตอ่ ใหท้ าํ ผดิ ร้ายแรงแค่ไหน ก็ไมค่ วรใชว้ ธิ ีที่โหดร้ายเช่นน้ีจดั การ กบั เธอ?

ความบริสุทธ์ิของผหู้ ญิงสาํ คญั มากกวา่ สิ่งใด ตอนน้ีเขาปฏิบตั ิตอ่ เธออยา่ งดี แลว้ ความดีน้ีจะคงอยไู่ ดน้ านแคไ่ หน? จะเกิดอะไรข้ึนถา้ เกิดเขาเบ่ือเธอ ไมไ่ ดร้ ู้สึกถึงความสดใหมข่ องเธอน้ีอีกตอ่ ไป? มนั จะเป็ นแบบเดียวกบั หลอ่ นดว้ ยหรือเปลา่ ? หลินซินเหยยี นไมก่ ลา้ คิดมากเกินไป แต่รู้สึกวา่ เลือดในกายของเธอน้นั เยน็ เฉียบไปหมด ทาํ ไมจิตใจคนถึงโหดร้ายเช่นน้ี ซูจา้ นรู้สึกประหลาดใจ รู้สึกวา่ บรรยากาศเปลี่ยนไปทนั ที เม่ือหลินซินเหยยี นไดเ้ ดินเขา้ มา ไม่นานเขากพ็ บวา่ มีบางอยา่ งผิดปกติ แมว้ า่ หลินซินเหยยี นจะไม่มีความสุขตอนที่มา แต่ยงั คงมี ความสมั พนั ธใ์ กลช้ ิดกบั จงจ่ิงหา้ ว แต่สิ่งตา่ ง ๆ เปลี่ยนต้งั แตห่ ลินซินเหยยี นกลบั มา กลบั ไม่นงั่ ขา้ งจงจ่ิงหา้ วและสีหนา้ ก็ไมค่ อ่ ยดี มีบางอยา่ งผดิ พลาดข้ึนใช่ไหม？ ซูจา้ น สบั สน จงจ่ิงหา้ วมีดวงตาแขง็ กร้าว โดยธรรมชาติแลว้ รู้สึกไดว้ า่ หลินซินเหยยี นมีความรู้สึกห่างเหินได้ ในทนั ที ซูจา้ นไมก่ ลา้ พดู จาเหลวไหล เพราะบรรยากาศเริ่มตึงเครียด เขานง่ั ลงอยา่ งเงียบ ๆ ในที่นงั่ ของตน คิดถึงการเกล้ียกลอ่ มใหจ้ งจิ่งหา้ วและหลินซินเหยยี นดื่ม ไวนส์ กั แกว้ แต่ตอนน้ีเขาไม่กลา้ พดู อะไร ทาํ ไดเ้ พียงซ่อนตวั อยขู่ า้ งๆ เสิ่นเผยซวน

จงจ่ิงหา้ วหยบิ แกว้ ไวน์มาตรงหนา้ อา้ ปากพร้อมกบั แกว้ ที่ถืออยู่ ระลอกคลื่นบา้ งก็แผก่ ระจาย ไปทวั่ ลิน้ และบา้ งกเ็ คลือบท่ีผิวฟัน ริมฝี ปากของเขากลายเป็ นสีแดงมากข้ึนเร่ือยๆ ฟันของเขา ขาวข้ึน และท่าทางของเขาสง่างาม \"วนั น้ี แยกยา้ ยกนั เถอะ\" เขาวางแกว้ ไวนล์ งบนโตะ๊ แลว้ ยนื ข้ึน เม่ือเขาเดินผา่ นหลินซินเหยยี น เขากเ็ อ้ือมมือออกไปหา เธอและพดู วา่ \"เราควรกลบั บา้ นไดแ้ ลว้ \" หลินซินเหยยี นยนื ข้ึนโดยไมไ่ ดจ้ บั มือของเขา ซูจา้ น ยกนิ้วโป้ งใหห้ ลินซินเหยยี นจากทางดา้ นหลงั แมแ้ ตห่ นา้ ของจงจิ่งหา้ วกไ็ มย่ อมใหเ้ กียรติ สุดยอด! เขาจาํ เป็ นตอ้ งช่ืนชมผหู้ ญิงคนน้ีที่กลา้ แสดงสีหนา้ ใส่จงจ่ิงหา้ ว ยกนิ้วให!้ จงจ่ิงหา้ วหนั กลบั มามองซูจา้ นท่ีกาํ ลงั จอ้ งเขมง็ ซูจา้ น ตกใจมากจนอธิบายอยา่ งเร่งรีบ “ผมไม่เห็นอะไรเลย ผมตาบอด” เขาปิ ดตาของตวั เอง มุขของจงจิ่งหา้ วไมต่ ลกเอาซะเลย หลงั จากจงจิ่งหา้ ว และ หลินซินเหยยี นออกไปจากหอ้ งวไี อพีซูจา้ นจึงกลา้ ที่จะปล่อยมือ “ไม่เอาไหน” เสิ่นเผยซวนชวนจิบไวน์แลว้ ลุกข้ึน “คุณกลบั ไปไดแ้ ลว้ ” ซูจา้ นพยกั หนา้ อยา่ งรวดเร็ว “พวกเขาทะเลาะกนั เหรอ? ตอนน้ีไม่ใช่วา่ กาํ ลงั ดีๆกนั อยหู่ รือ? ทาํ ไมเปล่ียนไปแบบน้ีละ่ ?” “ใครจะไปรู”้ เสิ่นเผยซวนคิดไมอ่ อกเช่นกนั ดา้ นนอก

“คุณเมาแลว้ ใหฉ้ นั ขบั เถอะ” หลินซินเหยยี นพดู จงจิ่งหา้ วไมไ่ ดใ้ หก้ ญุ แจรถกบั เธอ แตเ่ ดินตรงไปยงั ตาํ แหน่งคนขบั และสตาร์ทรถ หลินซินเหยยี นยนื ขา้ งรถยอมไมข่ ้ึน เขาหนั ไปมองหลินซินเหยยี น “ทาํ ไม กลวั รถท่ีผมขบั ไม่ปลอดภยั อยา่ งง้นั เหรอ?” “เปล่าคะ่ ” “แลว้ ทาํ ไมไมข่ ้ึนมา” หลินซินเหยยี นลงั เล แต่ก็เปิ ดประตูรถแลว้ เขา้ ไปนง่ั จงจ่ิงหา้ วขบั รถออกไป เขาขบั เร็วและทิศทางไมใ่ ช่เสน้ ทางกลบั ไปท่ีบา้ น หลินซินเหยยี นขมวดคิว้ \"จะพาฉนั ไปไหน\" ตอนที่ 140 โชคชะตากาํ หนดไว้ จงจิ่งหา้ วไมต่ อบเธอ หลินซินเหยยี นทาํ ไดเ้ พยี งสงบสติอารมณ์ นง่ั น่ิงไมพ่ ดู จา ไมน่ าน รถกจ็ อดท่ีโรงแรมท่ีเธอเคยไปคร้ังล่าสุด หลินซินเหยยี นนง่ั น่ิง \"คุณพาฉนั มาท่ีน่ีเพื่ออะไร\" จงจ่ิงหา้ วเปิ ดประตูแลว้ เขาจบั ขอ้ มือเธอพร้อมดึงเธอลงจากรถแลว้ กา้ วเทา้ เขา้ ไปในหอ้ งโถง

“คุณกาํ ลงั จะทาํ อะไร?” หลินซินเหยยี นพยายามแกะมือออก แตม่ ือของเขาน้นั แขง็ แรงพอๆ กบั คีมเหลก็ เดินผา่ นหอ้ งโถงแลว้ ข้ึนลิฟต์ จงจ่ิงหา้ วพาเธอไปท่ีหนา้ ประตหู อ้ ง เสียงบ๊ีบดงั ข้ึนเพอ่ื ปลดลอ็ ค “คุณทาํ บา้ อะไรเน่ีย ฉนั ควรกลบั ไปไดแ้ ลว้ อาการบาดเจ็บของเส่ียวซียงั ไม่หายดี ฉนั ตอ้ ง กลบั ไปหาเขา…” ปัง! ก่อนที่เธอจะพดู จบ กถ็ กู จงจ่ิงหา้ วดึงเขา้ ไปในหอ้ งและปิ ดประตขู งั เธอไว้ หวั ใจของหลินซินเหยยี นสน่ั หวั ใจเตน้ ระส่าํ เธอเห็นวา่ เขาโกรธ แตเ่ ธอไมเ่ คยเห็นเขาโกรธมาก ขนาดน้ี ความกดอากาศต่าํ เปรียบเสมือนความมืดคร้ึมก่อนเกิดพายรุ ุนแรง เหมือนกบั เสียงท่ีออกมาจาก อกของเขา \"พดู มา เกิดอะไรข้ึนกบั คุณ\" หลินซินเหยยี นเอนหลงั พงิ ประตู เหงื่อเยน็ เฉียบไหลออกมาบนฝ่ ามือ เธอไมพ่ ดู แตจ่ อ้ งตรงมาท่ีเขา พยายามมองหวั ใจเขาใหช้ ดั เจน หวั ใจแบบไหนกนั ที่ซ่อนอยใู่ ต้ ใบหนา้ หล่อเหลาน้ี? “ทาํ ไมไม่พดู ” น้าํ เสียงของเขายงั คงเยน็ ชา “ฉนั เจอเหอรุ่ยหลิน” มือท้งั สองที่ขนาบขา้ งลาํ ตวั ของเธอ กาํ เขา้ หากนั แน่น ฝ่ ามือเปี ยกชุ่มไป ดว้ ยเหงื่อ จงจ่ิงหา้ วเลิกคิว้ เลก็ นอ้ ย “แลว้ ยงั ไง?”

น่ีคือสาเหตทุ ี่จู่ๆ เธอกโ็ กรธข้ึนมาเหรอ? “เธอพดู บางอยา่ งกบั ฉนั ” จงจ่ิงหา้ วเงียบ เพ่อื รอฟังเธอพดู ตอ่ หลินซินเหยยี นรวบรวมความกลา้ แลว้ พดู วา่ \"เธอบอกวา่ คุณใหค้ นไปขม่ ขืนเธอ\" เธอมองมาที่เขา “เร่ืองจริงรึเปลา่ ?” เธอคิดวา่ เขาตอ้ งตอบวา่ ไม่ เขาไมไ่ ดเ้ ป็ นคนโหดเห้ียมแบบน้นั เขาไมไ่ ดใ้ หใ้ ครมาข่มขืนเหอรุ่ยหลิน จิตใจของเขาไม่ไดเ้ ลือดเยน็ ขนาดน้นั แต่ทวา่ คาํ ตอบของจงจิ่งหา้ ว กลบั ทาํ ใหใ้ จเธอเยน็ เฉียบ “ใช่” หูของเธอดบั ไปชว่ั ขณะ และลาํ คอของเธอกด็ ูเหมือนจะเตม็ ไปดว้ ยสาํ ลีกอ้ นใหญ่ทาํ ใหเ้ ธอไม่ สามารถพดู อะไรออกมาได้ ผา่ นไปพกั ใหญ่ เธอพดู ออกมาวา่ “ทาํ ไม?” “ทาํ ไมคุณทาํ แบบน้ี คุณกเ็ คยรักเธอมาก่อนไม่ใช่เหรอ? ทาํ ไมตอ้ งทาํ แบบน้ีดว้ ย?” หลินซินเห ยยี นไมเ่ ขา้ ใจเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย เธอไมส่ ามารถรับไดเ้ ลยวา่ เขาจะเป็ นคนแบบน้ี เธอคุน้ เคยกบั ความดีของเขา และมีช่องวา่ งในหวั ใจท่ีไม่เคยเปิ ดมาก่อน ก็เพียงเพราะผชู้ ายคนน้ี

แต่สิ่งที่เขาทาํ กลบั ทาํ ใหเ้ ธอไมร่ ู้วา่ ควรตอ้ งจะทาํ อยา่ งไร “โกรธผมเพราะเรื่องน้ีเหรอ?” ความโกรธในสายตาท่ีแสนสบั สนของจงจิ่งหา้ ว คอ่ ย ๆ สงบลง “นี่เป็ นเร่ืองเลก็ นอ้ ยเหรอ? หวั ใจของคุณทาํ ดว้ ยหินหรือยงั ไง?” จงจ่ิงหา้ วเอ้ือมมือไปปัดผมที่ปรกหนา้ ผากของเธอออก แต่หลินซินเหยยี นไมย่ อมใหแ้ ตะตอ้ ง และหนั ศีรษะหนี \"อยา่ แตะตอ้ งฉนั \" “โกรธขนาดน้นั เลยเหรอ?” จงจ่ิงหา้ วยกมือข้ึนจากหนา้ ผากแลว้ เกาจมูกเบาๆ “ทาํ ไมตอ้ งโกรธ ขนาดน้นั ” “ฉนั ไม่คิดวา่ คุณจะเป็ นคนโหดเห้ียมแบบน้นั ” คาํ พดู ในใจถูกโพลง่ ออกมาแทบจะทนั ที หลงั จากพดู จบ เธอถึงไดร้ ู้วา่ เธอประหมา่ แคไ่ หน รับไม่ไดเ้ ลยที่เขาเป็ นคนแบบน้ี เมื่อไดเ้ ห็นใบหนา้ ที่เตม็ ไปดว้ ยความโกรธของเธอ จงจิ่งหา้ วกเ็ พียงแคร่ ู้สึกมีชีวติ ชีวาข้ึน แมว้ า่ เธอจะไมป่ ฏิเสธความสนิทสนมของเขาในตอนน้ี แต่เธอกไ็ มเ่ คยเปิ ดใจต่อหนา้ เขาแบบน้ี มกั จะเก็บเอาไวเ้ สมอ เขาสมั ผสั ใบหนา้ ของเธอโดยหยดุ นิ้วมือไวท้ ี่ระหวา่ งคิ้วสกั พกั ใหญ่ จากรอยยมิ้ จางๆ ก็ กลายเป็ นรอยยมิ้ ท่ีชดั เจน \"ทาํ ไมคุณถึงไมอ่ ยากใหผ้ มเป็ นคนโหดเห้ียมละ่ \" หลินซินเหยยี นหลบสายตาดว้ ยความตื่นตระหนก ราวกบั วา่ หวั ใจเธอถกู โยนลงไปในทะเลสาบ ท่ีแสนป่ันป่ วนซ้าํ แลว้ ซ้าํ เลา่ ไม่สามารถทาํ ใหม้ นั สงบลงไดเ้ ลย

ทาํ ไมฉนั หวงั วา่ เขาจะไม่ใช่คนโหดเห้ียมกนั นะ? เพราะดูเหมือนเธอจะสนใจเขาเขา้ แลว้ น่ะสิ จงจิ่งหา้ วยมิ้ ไม่หยดุ ดวงตาคมกริบจอ้ งมองหลอ่ นอยา่ งไม่ลดละ “เธอกลวั วา่ ผมจะทาํ กบั เธอ แบบเดียวกนั อยา่ งน้นั ใช่ไหม?” หลินซินเหยยี นปิ ดปากเงียบ ราวกบั วา่ กาํ ลงั ยอมรับสิ่งที่เขาพดู ใช่แลว้ เธอกลวั วา่ วนั หน่ึงเขาจะปฏิบตั ิต่อเธออยา่ งโหดเห้ียม “ผมจะไม่ทาํ อยา่ งน้นั กบั คุณแน”่ จงจ่ิงหา้ วดึงเธอเขา้ ไปในออ้ มแขนของเขา หลินซินเหยยี นแทบอยากจะหนีจากเขาโดยสญั ชาตญาณแต่เธอเพิ่งจะตอบสนอง จึงถูกจงจิ่ง หา้ วจบั มือท่ีสนั่ เทาของเธอเอาไว้ เขาใชค้ วามแขง็ แกร่งเพยี งเลก็ นอ้ ยเพื่อจบั เธอไวแ้ น่น “ผมจะไม่ทาํ อยา่ งน้นั กบั คุณ!” “ฉนั จะรู้ไดย้ งั ไง?” หลินซินเหยยี นไมเ่ คยอยเู่ หนือการควบคุมตอ่ หนา้ เขาเลย เธอหวาดกลวั จงจ่ิงหา้ วโอบเอวใหร้ ่างของเธอชิดกบั เขา พร้อมปลอ่ ยมือใหก้ าํ ป้ันของเธออยทู่ ่ีหนา้ อกของเขา เธอต่ืนตระหนกอยา่ งมาก จงจิ่งหา้ วกลวั จะทาํ ร้ายตวั เองจึงควา้ มือเธอไวอ้ ีกคร้ัง “ปล่อยนะ–” ก่อนที่เธอจะพดู จบ เขาควา้ เธอไวแ้ ละจูบเธอ ทุกคาํ พดู ถูกปิ ดก้นั อยใู่ นลาํ งคอ จูบของเขาแรง และครอบงาํ เธอไว้ ทาํ ใหเ้ ธอไม่มีช่องวา่ งที่จะหายใจ การจูบอยา่ งกะทนั หนั เป็ นเหมือนฝนที่ตกลงมาอยา่ งหนกั โดยผคู้ นไมท่ นั ต้งั ตวั สมั ผสั ไดถ้ ึง ความหอมหวานและลื่นไหลของลิ้นท่ีเก่ียวกนั พนั การต่อตา้ นของเธอน้นั ไม่มีความสลกั สาํ คญั อะไรตอ่ เขา