กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม2

“โอเค” เธอมองท่ีจงจ่ิงหา้ ว“ฉนั จะออกไปขา้ งนอกแลว้ คุณคงไม่ชอบสถานที่แบบน้ี ถา้ มีธุระ คุณก็ไปทาํ ก่อน และถา้ ไม่มีอะไรกพ็ กั ผอ่ นท่ีน่ีได”้ จงจิ่งหา้ วตอบเสียงเบาๆ ขณะท่ีหลินเซียนเหยยี นกาํ ลงั จะกา้ วไปขา้ งหนา้ …… “เดี๋ยวก่อน” “ค่ะ?” หลินเซียนเหยยี นหนั หวั กลบั มา และมองมาท่ีเขา จงจ่ิงหา้ วยนื่ มือออกไปจบั ผมที่ปล่อยลงมา และหนีบไวท้ ่ีใบหูของเธอ ไมไ่ ดจ้ ากไปทนั ที แตท่ ่ี ขา้ งหลงั ใบหูของเธอ และตรงติ่งหูของเธอ ดวงตาของเขาคมลึก ปลายนิ้วท่ีร้อนถบู ริวณคอเธอ และพดู เบาๆ “คุณสวยมาก” หลินเซียนเหยยี นหลบสายตาของเขา กม้ หนา้ ลงเลก็ นอ้ ย ซ่อนใบหนา้ แดงเพราะคาํ พดู ของเขา “ฉนั ควรไปแลว้ หล่ะ” พดู จบเธอกร็ ีบออกไป ราวกบั วา่ ถา้ ชา้ ไปหน่ึงกา้ ว จงจิ่งหา้ วจะทาํ ในสิ่งที่เกินขอบเขต เมื่อก้ีดูเหมือนเธอจะเขินอาย ใบหนา้ ของจงจิ่งหา้ วมีรอยยมิ้ เลก็ นอ้ ย “โอ้ กาํ ลงั ทาํ อะไรอยใู่ นหอ้ ง? มีความสุขขนาดน้นั ?” ซูจา้ นกบั เสิ่นเผยซวนเดินเขา้ มา ตอนที่ หลินเซียนเหยยี นอยพู่ วกเขาไมก่ ลา้ เขา้ มารบกวน ตอนน้ีหลินเซียนเหยยี นออกไปแลว้ พวกเขา กเ็ ขา้ มาทนั ที

“นายไม่ไดบ้ าดเจบ็ ใช่ไหม เม่ือก้ีน้ีอนั ตรายมาก” เสิ่นเผยซวนถามดว้ ยความเป็ นห่วง “ไมเ่ ป็ นไร” เขาเกบ็ รอยยมิ้ ใบหนา้ คมลึก “นายไปช่วยตรวจสอบใหฉ้ นั หน่อย “ผหู้ ญิงคนน้นั ออกมาไดย้ งั ไง” “อืม” เสิ่นเผยซวนนงั่ ลง “ฉนั ใหค้ นพาเขากลบั ไปแลว้ ใหเ้ วลาฉนั หน่ึงวนั ซูจา้ น รู้สึกไร้สาระ นงั่ ลงบนโซฟา เกาะคอเสิ่นเผยซวนไว้ “คืนน้ีพวกเราไป “สถานบนั เทิง” กนั ดีไหม?” “คิดถึงผหู้ ญิง?” เสิ่นเผยซวนผลกั เขา “คิดถึงคุณ” “ผมทนนายไมไ่ หว” ซูจา้ นจงใจลอ้ เล่น เอ้ือมมือไปลูบหนา้ อกของเสิ่นเผยซวน “เคยลองแลว้ หรือ รู้ไดอ้ ยา่ งไรวา่ ทน ไม่ไหว?” “ไสหวั ไป!” เสิ่นเผยซวนผลกั เขาออกไป ร่างกายสนั่ ดว้ ยความตกใจ และขนลุกไปท้งั ตวั ซูจา้ นถูกผลกั จนนอนหงายอยบู่ นโซฟา เสิ่นเผยซวนแขง็ แรงมาก เขาลุกข้ึนนง่ั และจอ้ งไปเสิ่นเผยซวน “เชอะ น่าเบ่ือ ออกไปดูแฟชนั่ โชวด์ ีกวา่ ตอ้ งมีผหู้ ญิงสวย แน่ๆ” “ในสมองนายนอกจากผหู้ ญิงยงั มีอะไรอีกไหม?” เสิ่นเผยซวนมองเขา “ดูความไร้ประโยชน์ ของนายสิ” “คิดถึงหญิงก็ไร้ประโยชน์แลว้ เหรอ? น่ีคือธรรมชาติของผชู้ าย รู้ไหม?” ซูจา้ นข้ีเกียจพดู กบั เขา “ซ่ือบ้ือ ไมอ่ ยากพดู กบั นายแลว้ วา้ ว พส่ี ะใภน้ ี่”

ถึงเวลาหลินเซียนเหยยี นข้ึนเวที พวกเขาท้งั สามคนยนื อยรู่ อบนอกสุด มองขา้ มหวั ผคู้ น และไหล่ มองไปท่ีหลินเซียนเหยยี นท่ี ยนื อยบู่ นเวที ภายใตแ้ สงไฟ สีชมพมู ีความละเอียดอ่อนสวยงามเป็ นพเิ ศษ การออกแบบเปิ ดไหลท่ ี่งดงาม กระดูกไหปลาร้าที่เซ็กซ่ีมีเสน่ห์ ไมม่ ีการปรุงแต่งเพิม่ เติม เรียบง่ายและงดงาม ยนื อยทู่ ่ามกลางฝงู ชนน้นั ช่างงดงามสะดุดตาเป็ นพิเศษ ดวงตาของจงจิ่งหา้ วเตม็ ไปดว้ ยความรักใคร่และภาคภมู ิใจ ผหู้ ญิงคนน้ี ตอนน้ีเป็ นของเขาแลว้ “สวสั ดีค่ะทุกท่านฉนั ช่ือหลินเซียนเหยยี น เป็ นผรู้ ับผดิ ชอบLEO ฉนั มีความสุขมากที่ไดเ้ ปิ ด สาขาLEOในเมืองB ฉนั รู้สึกเป็ นเกียรติอยา่ งยงิ่ ที่ทุกท่านไดม้ าในงานน้ี ในอนาคตขอใหท้ ุก ท่านใหก้ ารสนบั สนุนดว้ ยคะ่ ” หลินเซียนเหยยี นเมม้ ริมฝี ปาก มีส่วนโคง้ ข้ึนมา สง่างามและ มนั่ ใจ เหอรุ่ยหลินนง่ั บนเกา้ อ้ี มองหลินเซียนเหยยี นบนเวทีอยา่ งเยน็ ชา และคอ่ ยๆเมม้ ริมฝี ปากของ เธอ ความร้ายกาจท้งั หมดซ่อนอยใู่ ตห้ นา้ กาก หลงั จากไดผ้ า่ นประสบคร้ังน้นั เธอกใ็ จเยน็ ข้ึน เธอหยบิ โทรศพั ทม์ ือถือออกมา แลว้ ส่งรูปเมื่อ6ปี ท่ีแลว้ ของหลินเซียนเหยยี นจากหอ้ ง 608 โรงแรม MOEN ในประเทศ A ไปยงั โทรศพั ทม์ ือถือของเธอ แลว้ แนบขอ้ ความวา่ (อยากรู้ไหม เม่ือ6ปี ที่แลว้ ในคืนน้นั ชายคนน้นั เป็ นใคร?”)

ตอนที่ 148 แต่งงานกบั ใคร หลงั จากส่งขอ้ ความเสร็จ เธอเก็บโทรศพั ท์ และมองหลินเซียนเหยยี นบนเวที เมม้ ริมฝี ปากของ เธอใหโ้ คง้ ข้ึนอยา่ งเยน็ ชา แสงไฟ เสียงเพลงดงั ข้ึน หลินเซียนเหยยี นพดู จบ และก็มาถึงรายการสุดทา้ ยของโมเดลที่พเิ ศษ ที่สุดของวนั น้ี รายการสุดทา้ ยเป็ นชุดแต่งงานที่ออกแบบโดยคุณนายเวลเลี่ยน คุณตอ้ งรู้วา่ คุณนายเวลเล่ียนไม่ไดอ้ อกแบบเส้ือผา้ เองมาเป็ นเวลานานแลว้ คร้ังน้ี ท่ีออกแบบชุด แตง่ งานน้ี สาํ หรับการเปิ ดตวั ร้าน LEO สีขาว สีท่ีขาวบริสุทธ์ิท่ีสุด ใหส้ ีขาวเจิดจา้ ดุจหิมะ ที่ทอเป็ นช้นั ๆของผา้ บางๆ ปกคลมุ ไปดว้ ย ดอกกหุ ลาบและอญั มณีที่ทอจากผา้ ซาติน ส่องประกายดว้ ยเสน่ห์ท้งั งดงามและสง่างาม ทาํ ให้ รู้สึกวา่ สุดยอดที่สุด หลินเซียนเหยยี นยนื อยดู่ า้ นลา่ งเวทีจอ้ งมองดว้ ยความเหมอ่ ลอย ชุดแตง่ งาน เป็ นสิ่งท่ีคาดหวงั จากความรัก และความปรารถนาแห่งความสุข และเธอแต่งงานแลว้ ไม่เคยสวมชุดแตง่ งาน ไมจ่ ดั งานแตง่ ไม่มีพิธีการ ไมม่ ีชุดแตง่ งาน และ แมแ้ ต่ทะเบียนสมรสเธอและสามีกไ็ มไ่ ดไ้ ปทาํ เรื่องที่สาํ นกั งานอาํ เภอเอง “พ่หี ลิน” ฉินยาเดินมา ยนื่ โทรศพั ทใ์ หเ้ ธอ “โทรศพั ทข์ องคุณ” เม่ือก้ีเธอข้ึนเวที ฉินยาช่วยเธอเก็บโทรศพั ทไ์ ว้ หลินเซียนเหยยี นรับมา ฉินยาพดู กบั เธอวา่ “ดูเหมือนวา่ เมื่อก้ีจะมีขอ้ ความเขา้ มา”

หลินเซียนเหยยี นเล่ือนหนา้ จอ และคลิกที่เน้ือหาในขอ้ ความ หลงั จากเห็นขอ้ ความแลว้ ใบหนา้ ของเธอก็ซีดเซียวทนั ที ไดย้ นิ ชดั วา่ เสียงหวั ใจกาํ ลงั เตน้ แรงมาก เหมือนเจบ็ ปวดกบั หวั ใจที่แตก สลาย มนั ทาํ ใหเ้ ธอสน่ั ไปท้งั ตวั อยา่ งควบคุมไม่ได้ “พี่หลิน คุณเป็ นอะไร?” ฉินยาสงั เกตวา่ มีบางอยา่ งผิดปกติกบั เธอ และรีบพยงุ ร่างกายท่ีสนั่ ของ เธอ “ไม่สบายหรือเปลา่ ?” หลินเซียนเหยยี นส่ายหวั “ฉนั ไม่เป็ นไร” พดู เสร็จเธอกจ็ บั โทรศพั ทไ์ วแ้ ละเดินออกจากฝงู ชน เม่ือเห็นเธอจากไปอยา่ งต่ืนตระหนก เหอรุ่ยหลินก็เมม้ ริมฝี ปาก และยมิ้ เยาะอยา่ งสะใจ มีสิ่งน้ี กต็ อ้ งขอบคุณหลินเซียนเหยยี น ในปี น้นั เธอใหเ้ หอรุ่ยเจ๋อไปประเทศA เพ่อื ตรวจสอบ เหตกุ ารณ์ในปี น้นั ในขณะน้นั เขาไดภ้ าพจากกลอ้ งวงจรในโรงแรม ก็เลยมีภาพในวนั น้ี เมื่อพดู ถึงเร่ืองน้ีก็ตอ้ งขอบคุณเธอ ถา้ หลินเซียนเหยยี นรู้วา่ เป็ นเพราะเธอ เขาจะตกใจหรือเปล่า? เหอรุ่ยหลินยมิ้ เยาะเยย้ หลินเซียนเหยยี นข้ึนไปท่ีช้นั สองเพยี งลาํ พงั ที่น่ีไมม่ ีเสียงรบกวนภายนอกเขา้ มา เงียบสงบ ดูเหมือนวา่ พลงั ในร่างกายของเธอหายไป เธอทรุดตวั ลงกบั พ้ืน ฉากในคืนน้นั ผดุ ข้ึนมาในสมองเธอโดยไม่ไดต้ ้งั ใจ ซ่ึงมีภาพมีเสียงเหมือนภาพยนตร์ ปรากฏ เป็ นภาพข้ึนมาในสมองของเธอเรื่อยๆ

เธอกม้ ศีรษะลง และคลิกท่ีภาพอีกคร้ัง ใบหนา้ ของเธอชดั เจนมาก เหมือนกบั ความโชคร้ายใน คืนน้นั ในสมองของเธอจาํ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน เธอเคยวาดฝันไว้ โดยหวงั วา่ จะมอบคืนแรกใหก้ บั ผชู้ ายท่ีเธอรัก แต่สุดทา้ ย…… เพีย๊ ะ! น้าํ ตาไหลลงบนหนา้ จอโทรศทั พ์ หวั ใจของเธอกต็ กลงไปในหว้ งเหวไมม่ ีท่ีสิ้นสุด ในเวลาน้ีเธอลืมคิด ลืมทุกอยา่ ง และตกอยใู่ นความตื่นตระหนกและความหวาดกลวั เธอไมต่ อ้ งการนึกถึงเร่ืองน้ี แต่ตอนน้ีมนั อยตู่ อ่ หนา้ เธอเพื่อย้าํ เตือนเธอ ย้าํ เตือนเธอวา่ น่ีคือ มลทินของเธอ เป็ นฝันร้ายท้งั ชีวติ ของเธอ เธอไม่ค่อยร้องไห้ หลงั จากมีลูกสองคน เธอก็ยง่ิ ไม่คอ่ ยร้องไห้ เพราะเธอคือแม่ คือลกู สาว เธอ ตอ้ งแบกภาระหนา้ ท่ีรับผิดชอบเล้ียงลูก และหนา้ ที่ดูแลแม่ เธอตอ้ งไม่ร้องไห้ หรืออ่อนแอ แตใ่ นตอนน้ีเธอทนไม่ไหว เจ็บหวั ใจ มนั เจบ็ มาก เจบ็ จนเธอแทบหายใจไมอ่ อก แสงแดดออ่ นๆคอ่ ยๆปกคลมุ และเธอกจ็ มอยใู่ ตเ้ งาสีดาํ “คุณกาํ ลงั ร้องไหเ้ หรอ?” หลินเซียนเหยยี นรีบเชด็ น้าํ ตาออกจากใบหนา้ ดว้ ยความตื่นตระหนก เอาโทรศพั ทว์ างลงกบั พ้นื “ไมน่ ี่ ฉนั ฉนั ไมไ่ ดร้ ้องไห”้ จงจ่ิงหา้ วมองดูเธออยา่ งไดเ้ ปรียบ ต้งั แต่วนิ าทีที่เธอถอยออกจากฝงู ชน เขารู้สึกวา่ เธอผิดปกติ รายการกด็ าํ เนินมาถึงสุดทา้ ยแลว้ ซู จา้ นกบั เสิ่นเผยซวนกลบั ไปแลว้ และเขาก็ข้ึนมา

จากน้นั กเ็ ห็นเธอร้องไห้ เห็นไดช้ ดั วา่ น้าํ ตาเตม็ หนา้ ยงั บอกวา่ ตวั เองไมไ่ ดร้ ้องไห้ คิดวา่ เขาตา บอดหรือไง? เขานง่ั ยองๆ จบั หนา้ เธอไว้ ใหเ้ ธอมองมาที่เขา “คุณเป็ นอะไรไป” หางตาเธอยงั เปี ยก คราบน้าํ ตายงั อยู่ และดูเหมือนยงั อุ่น ตรงหนา้ เธอมีช้นั ผา้ บางๆปิ ดอยู่ ซ่ึงทาํ ใหเ้ ธอมองไมช่ ดั เจนสีหนา้ ที่อยตู่ รงหนา้ เธอ เธออกสนั่ ขวญั หาย เลือดและผวิ หนงั ของเธอดูเหมือนจะถกู เขม็ แทงดูดเลือดออกไป เหมือนโครงกระดูก ท่ีไร้ชีวติ ชีวา จงจ่ิงหา้ วยนื่ มืออบอุน่ ของเขาเช็ดน้าํ ตาจากมมุ ตาของเธอ และแตะแกม้ ของเธออยา่ งอ่อนโยน และถนุถนอม รูปลกั ษณ์ของเธอ ทาํ ใหค้ นเป็ นห่วง “บอกฉนั สิ เกิดอะไรข้ึนกบั คุณ?” หลินเซียนเหยยี นกอดเขาไว้ และซุกใบหนา้ ไวใ้ นอกเขา “วนั น้ีฉนั เห็นหลินกวั๋ อนั และคิดถึง เร่ืองท่ีเขาทอดทิ้งฉนั กบั แม…่ …” เธอโกหก เพือ่ ซ่อนความสิ้นหวงั ของเธอ จงจ่ิงหา้ วตบหลงั เพอ่ื ปลอบโยนเธอ “เด็กดี ไม่ตอ้ งกลวั ต่อไปน้ีมีฉนั อย”ู่ เดิมทีหลินเซียนเหยยี นท่ีต้งั สติไดแ้ ลว้ แต่เมื่อไดฟ้ ังคาํ พดู ของเขา ทนั ใดน้นั น้าํ ตากไ็ หลลงมาอีก คร้ัง เม่ือก่อนเธอคอยดูแลนอ้ งชาย และดูแลแม่ ต่อมาเธอกม็ ีลูก และดูแลลูก ไม่เคยมีใครเคยพดู วา่ ไม่ตอ้ งกลวั ต่อไปน้ีมีฉนั อยู่ น่ีไม่ใช่คาํ พดู เร่ืองความรัก ไมห่ รูหรา ไม่ฝังใจ มนั บริสุทธ์ิ และซาบซ้ึงถึงหวั ใจท่ีอ่อนโยนของ เธอ

“พีห่ ลิน” เสียงของฉินยาดงั มาจากบนั ได คาดวา่ อาจเป็ นเพราะเธอข้ึนมานานเกินไป ดงั น้นั ฉิน ยาจึงข้ึนมาเพอื่ ตามหาเธอ เขาเช็ดน้าํ ตาใหห้ ลินเซียนเหยยี น และจดั ทรงผมที่ยงุ่ เหยงิ ของเธอ“อยา่ ร้องไห้ ถา้ คนอ่ืนเห็น มนั จะไม่ดี” “คะ่ ” เธอออกจากออ้ มกอดของจงจิ่งหา้ ว สะอ้ืนเลก็ นอ้ ย และมองดูเวลา “ตอนน้ีงานคงจะจบลง แลว้ คุณกลบั ไปก่อน วนั น้ีฉนั อาจจะยงุ่ มาก” “ตอนกลางคืน ฉนั จะมารับคุณ” “ค่ะ” “พ่ีหลิน” ฉินยาเดินข้ึนมา หลินเซียนเหยยี นแต่งตวั เรียบร้อยแลว้ เธอเห็นช้นั บนน้ีมีเพยี งหลิน เซียนเหยยี นและจงจ่ิงหา้ ว เลยคิดในใจ ตวั เองข้ึนมาไมถ่ ูกเวลาหรือเปล่า รบกวนพวกเขาแลว้ ม้งั ? “คือ คือวา่ คุณนายเวลเล่ียนกาํ ลงั จะไปแลว้ ” ฉินยา พดู ตะกกุ ตะกกั “เร็วจงั ? แขกขา้ งลา่ งไปหมดแลว้ เหรอ?” หลินเซียนเหยยี นเดินมา “พวกเราลงไปดูกนั ” เธอหนั กลบั มามองจงจ่ิงหา้ ว แต่เขากาํ ลงั รับโทรศพั ท์ และใบหนา้ ของเขาไม่ค่อยดีนกั “คุณเป็ นอะไรหรือเปลา่ ?” หลินเซียนเหยยี นถาม หลงั จากที่บอกวา่ ฉนั รู้แลว้ จงจิ่งหา้ วก็วางสายไป เขามองไปที่หลินเซียนเหยยี นดว้ ยสายตา ลึกซ้ึง…… เม่ือก้ีเสิ่นเผยซวนโทรมา บอกวา่ เสิ่นซิ่วฉิงเสียชีวติ แลว้ บอกวา่ เป็ นการฆ่าตวั ตาย เสิ่นเผยซวน กาํ ลงั สืบสวน เห็นไดช้ ดั วา่ เรื่องน้ีไม่ธรรมดา และยงั พงุ่ เป้ าไปที่หลินเซียนเหยยี น

เขาไมต่ อ้ งการใหห้ ลินเซียนเหยยี นเป็ นกงั วล เขาจะตรวจสอบใหช้ ดั เจน และแกไ้ ข “เร่ืองที่บริษทั ฉนั ไปก่อน” “ค่ะ” หลินเซียนเหยยี นไม่ไดค้ ิดมาก ฉินยาไม่ค่อยถามถึงเรื่องส่วนตวั ของหลินเซียนเหยยี น แตก่ ารปรากฏตวั ของจงจิ่งหา้ ว ทาํ ให้ เธอรู้สึกวา่ ความสมั พนั ธ์ระหวา่ งชายคนน้ีกบั หลินเซียนเหยยี นไมธ่ รรมดา เม่ือมองรูปร่างท่ีสูงโปร่งของจงจิ่งหา้ ว แผน่ หลงั ตรง เลยพดู วา่ “พห่ี ลิน เขาเป็ นพอ่ ของเสี่ยวซี กบั เสี่ยวล่ยุ เหรอ? ดูดีๆ พวกเขาคลา้ ยกนั มาก โดยเฉพาะดวงตาและหนา้ ผาก ไมน่ ่าแปลกใจเลย ท่ีพวกเขาดูดีขนาดน้ี ท่ีแทก้ ม็ ีพนั ธุกรรมด”ี ใบหนา้ ของหลินเซียนเหยยี นเปล่ียนไปทนั ที เธอไม่อยากพดู ถึงหวั ขอ้ น้ี เพราะเสี่ยวซีกบั เส่ียวลยุ่ และจงจ่ิงหา้ วไมม่ ีความสมั พนั ธอ์ ะไร “ขา้ งลา่ งยงั มีคนอยไู่ หม” เธอจงใจเปล่ียนเรื่อง “คุณนายเวลเลี่ยนไดส้ ่งแขกไปบางส่วนแลว้ แขกท่ีเหลือฉนั กส็ ่งออกไปแลว้ ตอนน้ีไม่มีใคร แลว้ คนดา้ นลา่ งกาํ ลงั ทาํ ความสะอาด คุณนายเวลเลี่ยนกาํ ลงั รอคุณอย”ู่ ฉินยาสงั เกตวา่ หลินเซียนเหยยี นปฏิเสธท่ีจะพดู ถึงเร่ืองน้นั และปฏิบตั ิตามคาํ พดู ของเธอ โดย ไมเ่ อย่ ถึงเร่ืองการสนทนาเมื่อก้ี “อืม” หลินเซียนเหยยี นตอบอยา่ งแผว่ เบา เม่ือเดินลงไปช้นั ล่าง คนไปหมดแลว้ เหลือแต่ความวา่ งเปล่า มีเพยี งความยงุ่ เหยงิ ในหอ้ งโถง อาหารวา่ งที่เหลือ เคร่ืองดื่มท่ีเหลือ วางเตม็ โตะ๊ ไปหมด “วนั น้ีเหนื่อยจริงๆ แตผ่ ลกาํ ไรก็ไมน่ อ้ ย เส้ือผา้ ท่ีพวกเราจดั แสดงโชวข์ ายหมดเกล้ียง และชุด แต่งงานของคุณนายเวลเล่ียนกข็ ายแลว้ คุณเดาสิวา่ ขายไดเ้ ท่าไหร่?”

“เท่าไหร?” หลินเซียนเหยยี นไม่อยากรู้ แต่เม่ือฉินยาถาม เธอไม่ตอบก็ไมด่ ี ฉินยาชูสามนิ้ว “สามลา้ น หลินเซียนเหยยี นไม่แปลกใจเลย การออกแบบของคุณนายเวลเล่ียน มีราคาสูงกวา่ น้ีอีก ชุด แตง่ งานน้ีราคาไม่สูง แค่เธอสงสยั ใครเป็ นคนซ้ือไป “ใครซ้ือ?” “เหอรุ่ยหลิน คุณเหอจากตระกลู เหอ บอกวา่ เธอซ้ือไวเ้ ผอ่ื สวมใส่ในตอนแต่งงาน” หลินเซียนเหยยี นหนั ไปมองฉินยา “เหอรุ่ยหลิน?” “ใช่” ฉินยาถามอยา่ งไม่เขา้ ใจ “มีอะไรเหรอ?” “ไม่มี” เธอเพียงแตร่ ู้สึกแปลกใจ เพราะเหอรุ่ยหลินและจงจิงห่าวเพิ่งถอนหม้นั กนั ไม่นาน และ ไม่เคยไดย้ นิ วา่ เธอจะแต่งงาน หรือมีแฟนใหม่ สวมใส่ในงานแตง่ งาน? แต่งงานกบั ใคร? ตอนท่ี 149 โชว์แบบนีใ้ ห้ใครดู แต่เม่ือลองคิดดูแลว้ เหอรุ่ยหลินอายกุ ็ไมน่ อ้ ยแลว้ ถา้ ไม่แตง่ งานกบั จงจ่ิงหา้ ว กค็ งมีผชู้ ายคน อื่นๆ ตระกลู เศรษฐีใหญ่ ความรักไม่สาํ คญั เท่าผลประโยชน์ จะแต่งงานกบั ตระกลู ไหนก็ได้ คิดแบบน้ี ก็ไมแ่ ปลกที่เหอรุ่ยหลินจะซ้ือชุดแตง่ งาน “หลิน”คุณนายเวลเลี่ยนเดินเขา้ มา

หลินเซียนเหยยี นขจดั ความคิดท่ียงุ่ เหยงิ ในใจออกไป และมองไปท่ีคุณนายเวลเล่ียน“คุณนาย” คุณนายเวลเลี่ยนจบั มือเธอแลว้ พดู วา่ “ฉนั จะกลบั แลว้ ต่อไปท่ีน่ีกฝ็ ากไวก้ บั เธอ แบรนด์ LEO คือสิ่งที่ฉนั ทุ่มเทแรงกายแรงใจมาท้งั ชีวติ คุณตอ้ งปกป้ องมนั แทนฉนั ” “ฉนั รู้” หลินเซียนเหยยี นรู้วา่ LEOมีความสาํ คญั ต่อคุณนายเวลเลี่ยนมากแค่ไหน ฉนั คิดวา่ น่ีเป็ น ธุรกิจท้งั ชีวติ ของฉนั จะปกป้ องและรักษามนั ไว”้ “ฉนั เช่ือใจคุณ” คุณนายเวลเล่ียนกอดเธอ และกลา่ วลาแบบแกม้ ชนแกม้ “ดูแลตวั เองดว้ ยนะ” “คุณอยตู่ อ่ อีกสกั สองสามวนั ไดไ้ หม?” หลินเซียนเหยยี นออ้ นวอน สาํ หรับผหู้ ญิงคนน้ี หลินเซียนเหยยี นไม่เพยี งแตม่ องวา่ เธอเป็ นเจา้ นายเท่าน้นั แต่ยงั ถือวา่ เธอ เป็ นสมาชิกในครอบครัวที่มีพระคุณต่อตวั เอง “ฉนั มีเร่ืองตอ้ งทาํ มาท่ีนี่ไดส้ กั พกั แลว้ ฉนั ควรกลบั ไปแลว้ ” “ฉนั ไปส่งคุณ หลินเซียนเหยยี นใหฉ้ ินยานาํ กญุ แจรถมาให้ คุณนายเวลเล่ียนหวั เราะ “คุณแตง่ ตวั แบบน้ีจะขบั รถไดไ้ ง?” หลินเซียนเหยยี นกม้ หวั มองดูชุดบนร่างกายของเธอ แลว้ ยมิ้ เธอเอ้ือมมือยกกระโปรงข้ึน ผกู ปม ท่ีดา้ นหนา้ โชวต์ น้ ขาที่ตรง “แบบน้ีกข็ บั รถไดแ้ ลว้ ?” คุณนายเวลเล่ียนยมิ้ ลบู ผมของเธออยา่ งเอน็ ดู หลินเซียนเหยยี นและคุณนายเวลเล่ียนออกไป ฉินยาและไอรอนส่งพวกเขาไปถึงหนา้ ประตู หลินเซียนเหยยี นหนั กลบั มาท่ีท้งั สองคน “ฉนั จะส่งคุณนายไปข้ึนเครื่องบินอยา่ งปลอดภยั งาน ตรงน้ีก็มอบหมายใหพ้ วกเธอสองคนจดั การนะ” “โอเค ไมต่ อ้ งห่วง” ไอรอนทาํ ท่าทางโอเค แลว้ โบกมือใหเ้ ธอ

หลงั จากส่งคุณนายเวลเล่ียนไปแลว้ หลินเซียนเหยยี นกก็ ลบั มาท่ีร้าน ฉินยากบั ไอรอนไดท้ าํ ความสะอาดทุกอยา่ งจนเรียบร้อย ที่โซฟาแผนกตอ้ นรับ มีผชู้ ายนงั่ อยคู่ นหน่ึง เม่ือหยโู ตว้ โตว้ เห็นหลินเซียนเหยยี นเขา้ มา เขายนื ข้ึน และบ่นเลก็ นอ้ ยวา่ “พวกเรายงั ถือวา่ เป็ น เพอื่ นกนั ไหม วนั น้ีเปิ ดร้านวนั แรกทาํ ไมคุณไมบ่ อกฉนั แมว้ า่ ฉนั จะไม่มีเงินมาก แต่ก็สามารถ เพม่ิ จาํ นวนคนข้ึนไดไ้ มใ่ ช่เหรอ” “ฉนั ไมไ่ ดต้ ้งั ใจ ฉนั ลืมไปจริงๆ” หลินเซีนนเหยนี นกล่าวขอโทษ หยโู ตว้ โตว้ รู้วา่ เธอไม่ใช่คนประเภทท่ีชอบดูถูกคน และไม่ไดโ้ กรธจริงๆ ท่ีมาในวนั น้ีไม่ใช่มา ตาํ หนิเธอ แตเ่ กี่ยวกบั การพลิกคดี ทางดา้ นจงจิ่งหา้ วไดเ้ ลื่อนคดีออกไป เขาไม่แน่ใจ เลยมาถาม เธอ “เกี่ยวกบั อบุ ตั ิเหตุทางรถยนตค์ ร้ังน้นั คุณคิดอยา่ งไร? ไมร่ ีบร้อนหรือ? จะเลื่อนออกไปทาํ ไม? ยง่ิ ผา่ นไปนานเท่าไหร่ คดีกอ็ าจเสียเปรียบมากข้ึนไม่ใช่เหรอ?” คร้ังสุดทา้ ยที่จงจิ่งหา้ วบอกวา่ เรื่องน้ีเขาจดั การเอง เธอก็ไม่เคยถาม วนั น้ีถา้ หยโู ตว้ โตว้ ไมถ่ าม เธอเกือบลืมเร่ืองน้ีไปเลย เธอนงั่ บนโซฟา และนวดคิว้ รู้สึกปวดที่ขมบั “คุณไม่สบายหรือเปลา่ ?” หยโู ตว้ โตว้ ถามดว้ ยความเป็ นห่วง “เป็ นเพราะฉนั ไมค่ วรถามคุณหรือ เปล่า?” “ไมใ่ ช่” หลินเซียนเหยยี นส่ายหวั “คืนน้ีถา้ ฉนั เจอเขา ฉนั จะถามวา่ เกิดอะไรข้ึน ทาํ ไมตอ้ งเลื่อน ออกไป” “โอเค” หยโู ตว้ โตว้ เห็นวา่ อารมณ์ของหลินเซียนเหยยี นไม่ค่อยดี “ง้นั ฉนั ไปก่อนนะ และหากมี ขา่ วอะไรติดต่อฉนั ไดต้ ลอด” “โอเคคะ่ ”

หลงั จากที่หยโู ตว้ โตว้ จากไป หลินเซียนเหยยี นและฉินยารีบจดั การใบสงั่ ซ้ือของวนั น้ี มีใบสง่ั ซ้ือท้งั หมดสองรายการ นี่ไมใ่ ช่ร้านขายเส้ือผา้ ขายชิ้นเดียวกจ็ บแบบน้นั น่ีเป็ นคาํ สงั่ ซ้ือ ตาม ความตอ้ งการของลกู คา้ เพือ่ ไปออกแบบ “เส้ือผา้ ” ใหเ้ หมาะสมกบั ลกู คา้ แน่นอนราคาของมนั เส้ือผา้ ธรรมดาไมส่ ามารถเทียบได้ คนธรรมดาไมม่ ีปัญญาใส่ ในตอนน้ีฉินยาตอ้ งการโอกาส ใบสง่ั ซ้ือสองใบหลินเซียนเหยยี นแบ่งใหเ้ ธอหน่ึงใบ อีกใบหน่ึงใหไ้ อรอน ไอรอนปฏิเสธ “ลูกคา้ ระบุวา่ ตอ้ งการการออกแบบของคุณ และมนั ไม่เหมาะสมท่ีใหฉ้ นั ทาํ นอกจากน้ี ฉนั ไมต่ อ้ งการใบสง่ั ซ้ือน้ี เพ่อื แสดงความสามารถ” เธอเงยหนา้ ข้ึนและพดู อยา่ งภาคภูมิใจ “ฉนั โด่งดงั แลว้ ไม่ตอ้ งการโอกาสน้ี” ฉินยาไมพ่ ดู อะไร เธอตอ้ งการโอกาสน้ี เธอรักการออกแบบ “ก็ได้ ถา้ ง้นั กใ็ หเ้ สี่ยวยา” หลินเซียนเหยยี นยมิ้ และนาํ ขอ้ มูลท้งั หมดของลูกคา้ ใหฉ้ ินยา“ทาํ ให้ เตม็ ท่ีนะ” “แตว่ า่ ……” ฉินยารู้สึกวา่ มนั ไม่คอ่ ยดี ที่ใหเ้ ธอเอามาทาํ คนเดียว เพราะวา่ หลินเซียนเหยยี นให้ โอกาสเธอมามากแลว้ “ไม่มีแต่วา่ ถึงตอนน้นั ฉนั จะใหล้ กู คา้ ดูก่อน ถา้ เขาพอใจฉนั จะบอกวา่ เธอเป็ นคนออกแบบเอง ถา้ ลกู คา้ พอใจทุกดา้ น จะไมม่ ีขอ้ โตแ้ ยง้ ใดๆ” หลินเซียนเหยยี นไดค้ ิดไวก้ ่อนแลว้ “แตว่ า่ ……”

“อยา่ กงั วลไปเลย” ไอรอนขดั จงั หวะเธอ “หลินไมจ่ าํ เป็ นตอ้ งพิสูจนต์ วั เองอีกต่อไป ตอนน้ีเธอ ตอ้ งการโอกาสเช่นน้ี เธออยกู่ บั หลินมานานแลว้ เธออยากใหเ้ ธอไดด้ ี ยอมรับโดยไมต่ อ้ งกงั วล ใจ” ฉินยารู้สึกซาบซ้ึงในใจ แตท่ าํ เป็ นใจแขง็ “ไมก่ ลวั วา่ ลกู ศิษยเ์ ก่งแลว้ อาจารยก์ ไ็ ร้ประโยชน์ เหรอ?” หลินเซียนเหยยี นลูบผมของเธอ “ฉนั หวงั วา่ เธอจะทาํ ได”้ ผหู้ ญิงคนน้ีติดตามเธอมานานมากแลว้ เธอจริงจงั กบั งาน และมีความรับผดิ ชอบ และเธอมี ความสามารถ ตอ้ งการโอกาสเพอื่ แสดงความสามารถของตวั เอง ฉินยากางแขนออกและกอดหลินเซียนเหยยี น “ขอบคุณพ่มี าก” “เธอเรียกฉนั วา่ พ่ีสาวแลว้ ยงั มาขอบคุณทาํ ไม” หลินเซียนเหยยี นตบหลงั เธอ “พวกคุณไม่ตอ้ งการฉนั แลว้ หรือ” ไอรอนยนื นอ้ ยใจอยขู่ า้ งๆ “ไมน่ ี่” หลินเซียนเหยยี นดึงเธอเขา้ มา ผหู้ ญิงท้งั สามคนกอดกนั หลินเซียนเหยยี นตบหลงั ท้งั สองคน แลว้ ปลอ่ ยพวกเขา “วนั น้ีกลบั ไปได้ เหนื่อยมาท้งั วนั แลว้ ” “รู้สึกเหน่ือยจริงๆ” ไอรอนพดู “นานแลว้ ท่ีไม่ไดท้ าํ งานแบบน้ี” “อืม ฉนั ก็ตอ้ งไปคิดดีๆความตอ้ งการของลกู คา้ สองคนน้”ี ฉินยาพดู “อืม ถา้ ง้นั พวกเธอไปก่อน เด๋ียวฉนั คอ่ ยไป” “ง้นั คุณก็อยา่ อยดู่ ึกมากล่ะ” “หรือฉนั ปิ ดประตดู ีกวา่ เส่ียวซีกบั เส่ียวล่ยุ ยงั อยทู่ ่ีบา้ น” ฉินยารู้สึกวา่ หลินเซียนเหยยี นคงยงุ่ กวา่ เธอ และยงั มีเร่ืองใหต้ อ้ งกงั วลอีกมาก

“ไมเ่ ป็ นไร ฉนั อยากอยตู่ อ่ อีกสกั พกั พวกเธอไปเถอะ” ถึงตอนน้ีในสมองของหลินเซียนเหยยี น ยงั คงสบั สนเลก็ นอ้ ย ช่วงน้ีเกิดเรื่องข้ึนมากมาย เธอตอ้ งการอยเู่ งียบๆคนเดียว “ไปกนั เถอะ” ไอรอนโอบไหล่ฉินยาเห็นไดช้ ดั วา่ หลินเซียนเหยยี นมีความในใจ และตอ้ งการอยู่ เงียบๆ เธอเขา้ ใจเป็ นอยา่ งดี ฉินยาถกู ไอรอนลากออกมา พวกเธอสองคนอาศยั อยดู่ ว้ ยกนั ฉินยามีรถยนต์ และไปทาํ งาน ดว้ ยกนั สะดวกมาก หลงั จากที่พวกเขาจากไป บรรยากาศรอบๆก็ดูเหมือนจะสงบลง หลินเซียนเหยยี นนงั่ บนโซฟา จบั ใบหนา้ ตวั เอง หวนคิดถึงทุกสิ่งท่ีเกิดข้ึนในวนั น้ี ต้งั แตเ่ ม่ือไหร่ที่รู้สึกวา่ บรรยากาศแปลกๆ? เรื่องของเส่ินซิ่วฉิงกบั รูปภาพท่ีเธอไดร้ ับเก่ียวขอ้ งกนั หรือไม?่ เร่ืองราวเหล่าน้ีเช่ือมตอ่ กนั ก็ เหมือนความยงุ่ เหยงิ ที่หาความจริงไม่เจอ ใครกนั แน่ที่เป็ นคนส่งรูปน้นั มาใหเ้ ธอ? ขอ้ ความดงั กลา่ วที่เปิ ดเผยตอ่ เธอ บุคคลท่ีส่งสิ่งเหล่าน้ีมาใหเ้ ธอ คงจะรู้ชดั เจนเกี่ยวกบั สิ่งที่ เกิดข้ึนในตอนน้นั และยงั คุน้ เคยกบั เธอมาก ซ่ึงทาํ ใหเ้ ธอไม่สบายใจอยา่ งมาก เธอหยบิ มือถือออกมา แลว้ โทรหา (คุณเป็ นใคร ส่งขอ้ ความหาฉนั ทาํ ไม?)ขอ้ ความยงั อยใู่ นช่อง พิมพ์ ยงั ไมถ่ ูกส่ง เพราะเธอเขา้ ใจดีวา่ อีกฝ่ ายตอ้ งการจะใชส้ ิ่งน้ีดึงดูดเธอ จุดประสงคอ์ ะไร เธอไมร่ ู้ ในเวลาน้ี โทรศพั ทม์ ือถือของเธอกด็ งั ข้ึน ขดั จงั หวะความคิดของเธอ ขอ้ ความในช่องพิมพบ์ น หนา้ จอถกู ปิ ด และมีสายเรียกเขา้ ปรากฏข้ึน

คือจงจิ่งหา้ ว หลินเซียนเหยยี นมองออกไปขา้ งนอก และไมร่ ู้วา่ ขา้ งนอกมืดลงเม่ือไร เธอรับสาย ในเวลา อนั รวดเร็วก็มีเสียงเคร่งขรึมของผชู้ ายดงั ข้ึน “ฉนั อยขู่ า้ งนอก” “ฉนั รู้แลว้ ค่ะ” หลินเซียนเหยยี นยนื ข้ึน ตบหนา้ ตวั เอง ใหก้ าํ ลงั ใจตวั เอง ปิ ดไฟ ปิ ดประตรู ้าน เธอหนั กลบั มาก็ เห็นรถจอดอยขู่ า้ งถนน ทอ้ งฟ้ ามืดสนิทแลว้ และถนนสายยาวก็สวา่ งไสว จงจิ่งหา้ วถอดชุดสูทออกและสวมเส้ือเชิ้ต บางๆ พงิ ท่ีประตรู ถและดูโทรศพั ท์ เสิ่นเผยซวนส่งขอ้ ความมา เขาพบสาเหตกุ ารเสียชีวติ ของเสิ่นซิ่วฉิง เป็ นการฆ่าตวั ตายจริงๆ พาเธอกลบั ไปและขงั เธอไว้ ไมเ่ คยพบใคร และไมม่ ีเครื่องมือสื่อสารใดๆ การตายของเธอ แสดงวา่ ไดว้ างแผนไวล้ ว่ งหนา้ แลว้ สิ่งที่ทาํ ใหเ้ ขาสงสยั เสิ่นซิ่วฉิงฆ่าตวั ตายทาํ ไม? (ตอ้ งมีใครเป็ นผบู้ งการอยขู่ า้ งหลงั เธอแน่ๆ) เสิ่นเผยซวนส่งขอ้ ความมาอีก “กาํ ลงั ดูอะไร” หลินเซียนเหยนี นเดินมาถึง “ไม่มีอะไร” จงจ่ิงหา้ วเกบ็ โทรศพั ท์ และพบการผกู ปมในกระโปรงของเธอ บริเวณตน้ ขา โชว์ ตน้ ขาขาว ตรง เรียวยาว เขากระพริบตาเลก็ นอ้ ย น่ีมนั ชุดอะไร? เปิ ดออกมาอยา่ งน้ีเพ่อื โชวใ์ หใ้ ครด?ู

ตอนท่ี 150 อณุ หภูมริ ่างกายของเขายงั คงอยู่ (เขาเมม้ ริมฝี ปาก)“ร้อนมาก” หลินเซียนเหยยี นมองตามสายตาของเขา และพบวา่ เพื่อความสะดวกของตวั เอง ตอนท่ีขบั รถได้ ดึงกระโปรงข้ึนมาผกู ปมและยงั ไมไ่ ดด้ ึงลงมา เธอกาํ ลงั จะอธิบาย แต่จงจ่ิงหา้ วก็เปิ ดประตูรถ หยบิ เส้ือสูทของเขาออกมา แลว้ พาดไวท้ ี่ตวั เธอ “ข้ึนรถ” ไม่รู้วา่ เส้ือสูทถอดออกมาเม่ือไหร่ ดูเหมือนวา่ อณุ หภูมิในร่างกายของเขายงั คงอยู่ และออร่าท่ี เป็ นเอกลกั ษณ์ของเขา มีกลิ่นที่น่าดม และไมน่ ่ารังเกียจเลย หลินเซียนเหยยี นกม้ ตวั เขา้ ไปในรถ นึกถึงเรื่องที่หยโู ตว้ โตว้ มาท่ีร้าน และถามอยา่ งเป็ นกนั เอง วา่ “ฉนั ไดย้ นิ หยโู ตว้ โตว้ พดู วา่ เก่ียวกบั การพลิกคดี คุณไมค่ ิดจะทาํ ตอนน้ีเหรอ?” จงจ่ิงหา้ วเหลือบมองเธอ “เขามาหาคุณหรือ?” หลินเซียนเหยยี นพยกั หนา้ อยา่ งจริงใจ “ใช่” “มนั ไมค่ อ่ ยเหมาะ” เพราะเหอรุ่ยเจ๋อเพง่ิ เขา้ ไป และตอนน้ีถา้ ยงั เปิ ดเผยคดีฆาตกรรมของเหอรุ่ย หลิน ความแคน้ กบั ตระกลู เหอก็ก่อข้ึนอยา่ งสมบูรณ์ ไม่ใช่วา่ กลวั ตระกลู เหอ พวกเขามีกฎเกณฑข์ องตวั เอง แต่คร้ังที่แลว้ ดูท่าทีของเหอเหวนิ หวยรู้สึกไมพ่ อใจเขามาก และไม่รู้วา่ ลบั หลงั จะสร้างปัญหา อะไรไหม “อยา่ กงั วลไป เร่ืองน้ีไมท่ าํ ใหต้ วั เองเดือดร้อน ยงั ไมถ่ ึงเวลา” หลินเซียนเหยยี นโลง่ ใจ แมว้ า่ เร่ืองน้ีจะเก่ียวขอ้ งกบั เธอ แตก่ ็ไมส่ าํ คญั เท่าหยโู ตว้ โตว้ ทา้ ยท่ีสุด เร่ืองน้ี พีช่ ายของเขาเสียชีวติ แลว้ แมว้ า่ พี่ชายของเขาจะเป็ นฝ่ ายผดิ แต่โทษกไ็ ม่ถึงตาย

จงจ่ิงหา้ วจบั มือของเธอมากาํ ไวใ้ นมือของเขา ฝ่ ามือที่หนาใหญด่ ูมีพลงั วเิ ศษทาํ ใหผ้ อ่ นคลาย และอารมณ์ของหลินเซียนเหยยี นก็คอ่ ยๆสงบลง “ในตอนน้นั เธอไมต่ อ้ งออกหนา้ ” จงจ่ิงหา้ วคิดเร่ืองน้ีไวแ้ ลว้ ถึงตอนน้นั ใหห้ ยโู ตว้ โตว้ ออกมา จดั การคนเดียวกพ็ อ ตระกลู เหอมีลูกชายเขา้ ไปแลว้ หน่ึงคน และถา้ ลูกสาวเขา้ ไปอีกคน มนั จะอบั อายขายหนา้ อยา่ ง แทจ้ ริง พวกเขาจะไมท่ นกบั สิ่งน้ี ใครก็ตามที่ออกหนา้ คือเป้ าหมายการแกแ้ คน้ ของตระกลู เหอ เขาจะไม่ผลกั หลินเซียนเหยยี นไดร้ ับอนั ตราย “ใช่” หลินเซียนเหยยี นไม่ไดค้ ิดมากเหมือนเขา ความแคน้ ระหวา่ งเหอรุ่ยหลินมีต้งั นานแลว้ เธอเหน่ือยเลก็ นอ้ ย เอนหลงั พิงเกา้ อ้ีแลว้ หลบั ตา ในรถคอ่ ยๆสงบลง พวกเขาท้งั สองไม่ไดพ้ ดู คุยกนั แตล่ ะคนกม็ ีความคิดของตวั เอง ทนั ใดน้นั หลินเซียนเหยยี นคิดอะไรบางอยา่ ง และหนั มาหมองจงจิ่งหา้ ว“เสิ่นซิ่วฉิงเป็ นอยา่ งไร บา้ ง? ตรวจพบอะไรไหม? ทาํ ไมเธอถึงปรากฏตวั ข้ึนมา?ใครสงั่ เธอมาหรือเปล่า?” จงจ่ิงหา้ วกะพริบตา และไม่ไดม้ องเธอ และพดู อยา่ งแผว่ เบา “ยงั สืบสวนอย”ู่ สาํ หรับการตายของเส่ินซิ่วฉิง เขาไม่ไดพ้ ดู เกรงวา่ เธอจะคิดมากเกินไป เขาจะตรวจสอบสาเหตุการตายของเธอ และใครเป็ นคนเอาเธอออกมา หลินเซียนเหยยี นพยกั หนา้ และเอนหลงั พงิ เกา้ อ้ีเพอ่ื พกั ผอ่ นต่อ ในขณะน้ี โทรศพั ทม์ ือถือใน มือของเธอสนั่ และมือของเธอก็เหมือนไฟฟ้ าชอ๊ ต ตวั สนั่ เธอกม้ ศีรษะลงและเล่ือนหนา้ จอ โทรศพั ทม์ ือถือ เป็ นรูปภาพหน่ึงภาพ เป็ นฉากท่ีเธอรับเงินจากผหู้ ญิงคนน้นั

แลว้ ก็มีขอ้ ความอีกขอ้ ความวา่ (คุณรับเงิน ขายร่างกายตวั เอง และต้งั ครรภโ์ ดยไมไ่ ดต้ ้งั ใจ คุณ ไมอ่ ยากรู้เหรอวา่ ใครเป็ นพอ่ ของลกู เธอ?) มือของเธอยงั คงสนั่ ความกงั วลผดุ ข้ึนในใจ และเธอกพ็ ิมพค์ าํ ถามออกไปอยา่ งรวดเร็ว (คุณเป็ น ใคร มีจุดประสงคอ์ ะไร รู้เรื่องน้ีไดอ้ ยา่ งไร?) คราวน้ีเธอแทบไม่ลงั เล และกดป่ ุมส่งออกไป “คุณเป็ นอะไรไป?” จงจ่ิงหา้ วรู้สึกถึงความผิดปกติของเธอ หลินเซียนเหยยี นหายใจถี่ อยา่ งควบคุมไมไ่ ด้ และเธอก็หาคาํ โกหกออกมา “เส่ียวยาส่งขอ้ ความ มาถามเรื่องงาน” จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดส้ งสยั จอ้ งมองไปท่ีใบหนา้ ของเธอ “ถา้ มีอะไรใหช้ ่วยก็บอกฉนั ” “คะ่ ” หลินเซียนเหยยี นกม้ หวั เหตกุ ารณ์แบบน้ีจะใหเ้ ธอพดู กบั เขาอยา่ งไร? บอกวา่ ตวั เองไดข้ ายตวั เองเหรอ? ทรยศร่างกายของตวั เอง เธอไมร่ ู้วา่ อีกฝ่ ายยงั มีสิ่งของอะไรอีก และเธอกลวั วา่ เร่ืองเลวร้ายในตอนน้นั จะถูกเปิ ดเผยต่อ หนา้ ผอู้ ื่น โดยเฉพาะตอ่ หนา้ เขา พดู ตามตรง เธอไม่แน่ใจ และไม่ไวว้ างใจจงจิ่งหา้ ว จงจ่ิงหา้ วกบั เธอเหมือนมีช่องวา่ งก้นั กลาง

เขาไมแ่ คร์จริงๆเหรอวา่ เธอบริสุทธ์ิหรือไม?่ ไม่แคร์จริงๆเหรอวา่ เธอเคยมีลกู ? เขาแค่ไมพ่ ดู ถึงมนั ไมใ่ ช่วา่ ไม่แคร์ เพยี งแคจ่ งใจเพกิ เฉยตอ่ สิ่งเหล่าน้นั ไม่นานก็มีขอ้ ความเขา้ มาอีกคร้ัง หลินเซียนเหยยี นคลิกดู (เจา้ ของเรื่อง) สามคาํ ง่ายๆ ราวกบั สายฟ้ าฟาด ฟาดลงบนหวั ของเธอ เจา้ ของเรื่อง? ผชู้ ายในคืนน้นั ? หลินเซียนเหยยี นตื่นตระหนก ในขณะน้ี เหอรุ่ยหลินกาํ ลงั นง่ั ในบาร์ บนโตะ๊ ยงั มีเหลา้ ที่ยงั ดื่มไมห่ มด เธอเมม้ ริมฝี ปาก และส่งขอ้ ความอีกคร้ัง (เมื่อใดกต็ ามท่ีคุณตอ้ งการพบฉนั ติดตอ่ ฉนั ได้ ตลอดเวลา ไดย้ นิ มาวา่ วนั น้ีคุณเปิ ดร้านใหม่ ขอแสดงความยนิ ดีดว้ ย) อารมณ์กระสบั กระส่ายรุนแรงข้ึนเรื่อยๆ (ปะทะใส่ร่างกายของเธอ) เธอไมร่ ู้ขอ้ มูลของอีกฝ่ าย เลย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ ายจะรู้เรื่องทุกอยา่ งเกี่ยวกบั เธอ และรู้ทุกสิ่งรอบตวั เธอ เธอรู้สึกเหมือนถกู จบั ตามอง ความรู้สึกน้ีซ่ึงแยม่ าก

กลา่ วอีกนยั หน่ึงคือมีบุคคลเช่นน้ีอยู่ และจะออกมาไดท้ ุกเวลา ยนื ตรงหนา้ เธอ และทาํ ลายการ ดาํ เนินชีวติ ปัจจุบนั ของเธอ ขณะที่เธอกาํ ลงั เหมอ่ ลอย รถก็จอดที่วลิ ลา่ มีรถท่ีไมใ่ ช่ของจงจ่ิงหา้ วจอดอยขู่ า้ งๆ และไม่ใช่ของหลินเซียนเหยยี น เมื่อจงจ่ิงหา้ วลงจากรถ และเห็นรถท่ีจอดอยู่ ก็ขมวดคิ้ว และใบหนา้ ก็เคร่งขรึมข้ึนเร่ือยๆ “คุณชาย” ลงุ เฟ๋ิ งยงั ไม่ไดเ้ ขา้ ไปในบา้ น ยนื รออยทู่ ี่หนา้ ประตู ราวกบั วา่ กาํ ลงั รอพวกเขากลบั มา เมื่อเห็นพวกเขากลบั มาก็รีบมาทกั ทายทนั ที “พวกเขามาที่น่ีมีธุระอะไร?” น้าํ เสียงของเขาเยน็ ชาเลก็ นอ้ ย พวกเขาไมค่ อ่ ยมาที่นี่ คร้ังน้ีมาท่ีน่ีทาํ ใหจ้ งจ่ิงหา้ วไมค่ ่อยพอใจ ลุงเฟ๋ิ งยมิ้ “มีธุระ” ขณะท่ีเขาพดู สายตาของเขามองไปที่หลินเซียนเหยยี น “น่ีคือนายหญิงใช่ไหม” หลินเซียนเหยยี น “……” เธอไม่รู้วา่ จะตอบสนองตอ่ การเรียกเช่นน้ีอยา่ งไร “รีบเขา้ ไปขา้ งในเถอะ ทุกคนกาํ ลงั รอพวกคุณอยขู่ า้ งใน” ลงุ เฟ๋ิ งยมิ้ และเดินไปดา้ นหนา้ เพื่อเปิ ด ประตู หลินเซียนเหยยี นยนื น่ิงอยทู่ ่ีเดิม และมองไปที่จงจ่ิงหา้ ว“พอ่ แม่ของคุณมาเหรอ?” จงจ่ิงหา้ วไมต่ อบ เห็นไดช้ ดั วา่ พวกเขามา

“พวกเขาไม่คอ่ ยไดม้ าที่น่ี” น้าํ เสียงของเขาเคร่งขรึม ทาํ ใหส้ งั เกตไม่เห็นถึงความรู้สึกรังเกียจ ของเขา หลินเซียนเหยยี นรู้สึกสบั สนอยา่ งอธิบายไม่ถูก แมว้ า่ เธอจะเคยพบกบั ยซู่ ่ิว แตพ่ อ่ ของจงจิ่งหา้ ว เธอยงั ไมเ่ คยเจออยา่ งเป็ นทางการ มีความรู้สึกเหมือน “ลกู สะใภท้ ี่น่าเกลียด” กาํ ลงั ต่ืนเตน้ ท่ีจะไดเ้ จอพอ่ ตาแมย่ าย เม่ือเห็นเธอลงั เล จงจิ่งหา้ วก็เขา้ มาจบั มือเธอไว้“มีฉนั อยนู่ ี่ คุณกลวั อะไร?” “ใครกนั ท่ีกลวั ?” หลินเซียนเหยยี นปากแขง็ ที่จริงใจสน่ั อยา่ งเห็นไดช้ ดั ไมร่ ู้วา่ พวกเขามาทาํ ไม บาร์ เหอรุ่ยหลินด่ืมเหลา้ รู้สึกเบ่ือหน่ายท่ีอยคู่ นเดียว หยบิ โทรศพั ทข์ ้ึนมาและส่งรูปถา่ ยสองรูปให้ หลินเซียนเหยยี น คราวน้ีไมเ่ กี่ยวกบั เธอ แตเ่ ป็ นรูปของหลินซีเฉินกบั หลินลุ่ยซี และก็ถูกถา่ ยในสองสามวนั ที่ผา่ นมา คราวน้ีเธอพร้อมเตม็ ที่ เธอรู้วา่ สิ่งที่หลินเซียนเหยยี นแคร์ที่สุดคือลกู สองคนน้ี ตอนน้ีเดก็ อาศยั อยใู่ นบา้ นของจงจ่ิงหา้ ว ออกไปขา้ งนอกกจ็ ะมีคนติดตาม เธอไม่มีโอกาสทาํ อะไรเลย แต่แอบถ่ายรูปสองรูปก็คงได้ เธอเทเหลา้ ลงในแกว้ เสร็จ แลว้ พดู คาํ หน่ึง

(ลกู ของคุณน่ารักมาก ดูเหมือนคุณมาก และกเ็ หมือนพอ่ ของพวกเขามาก) โทรศพั ทใ์ นมือของหลินเซียนเหยยี นกส็ น่ั อีกคร้ัง เธอคลิกท่ีขอ้ ความ และหลงั จากท่ีอา่ นเน้ือหา แลว้ เธอกต็ ่ืนตระหนก เขามีรูปของหลินซีเฉินกบั หลินลุย่ ซีไดอ้ ยา่ งไร? เขากาํ ลงั จบั ตาดูเธออยเู่ หรอ? การดาํ เนินชีวติ ของเธอไดเ้ ปิ ดเผยกบั คนแปลกหนา้ ซ่ึงทาํ ใหเ้ ธอรู้สึกสยดสยอง โดยเฉพาะอยา่ งยงิ่ เร่ืองความปลอดภยั ของเด็กท้งั สอง เธอไม่สามารถใจเยน็ ได้ “เกิดอะไรข้ึนกบั คุณ?” ทนั ใดน้นั หลินเซียนเหยยี นก็หยดุ เดิน จงจ่ินหา้ วหนั กลบั มามองเธอ เธอมองไปท่ีจงจ่ิงหา้ ว และเงียบไปสองวนิ าที “ฉนั ลืมของบางอยา่ งไวใ้ นร้าน ฉนั ตอ้ งกลบั ไป เอา” พดู เสร็จเธอกด็ ึงมือเธอออกจากมือของจงจิ่งหา้ ว “สาํ คญั มากเลยเหรอ?” จงจ่ิงหา้ วก่ึงเช่ือก่ึงสงสยั หนั มามองมือของเธอที่ถือโทรศพั ท์ ตอนที่ 151 ความคล้ายคลงึ กนั 99.99 เปอร์เซ็นต์ หลินซินเหยยี นแทบจะเอามือไปไวข้ า้ งหลงั เพราะจิตใตส้ าํ นึกแลว้ สาํ หรับเธอแลว้ เรื่องน้ีสาํ คญั มาก เธอจะไม่ยอมถกู คนคอยข่แู บบน้ีตลอด โดยเฉพาะอาจจะคุกคามไปถึงลูกท้งั สองของเธอไดต้ ลอดเวลา น้ีทาํ ใหเ้ ธอไม่สามารถน่ิงเฉยได้

“ใช่ สาํ หรับฉนั แลว้ สาํ คญั มาก” ท่าทางของเธอแน่วแน่มาก “นายเขา้ ไปก่อน เดี๋ยวฉนั ก็กลบั มาแลว้ ” พดู เสร็จหลินซินเหยยี นกห็ นั หลงั เดินไปตรงทางออกทนั ที จงจ่ิงหา้ วจอ้ งแผน่ หลงั ท่ีจากไปอยา่ งเร่งรีบของเธอ แลว้ หรี่ตา รู้สึกวา่ วนั น้ีเธอผิดปกติมาก เหมือนวา่ มีเร่ืองปิ ดบงั เขาอยู่ ลงุ เฟ๋ิ งเห็นวา่ หลินซินเหยยี นเดินออกไปแลว้ ก็เลยวงิ่ มา “ทาํ ไมคุณนายนอ้ ยถึงไปแลว้ ละครับ ？คุณท่านกบั นายหญิงยงั รออยขู่ า้ งในอยเู่ ลยนะครับ” สายตาท่ีเยน็ ชาและโหดของจงจ่ิงหา้ ว สามารถแช่แขง็ คนไดเ้ ลย สบตาเขา้ กบั เขา ลุงเฟ๋ิ งรีบเงียบลงทนั ที รู้วา่ ความสมั พนั ธข์ องเขากบั จงฉีเฟิ งและยซู่ ่ิวไมด่ ี น่าจะเป็ นเพราะวา่ ไมไ่ ดแ้ จง้ เขาก่อนแลว้ คน มาก็เลยไมช่ อบใจ พอคิดแบบน้ีลงุ เฟ๋ิ งก็อยากช่วยพวกเขาอธิบายใหจ้ งจิ่งหา้ วเขา้ ใจวา่ “คร้ังน้ีที่คุณท่านและนาย หญิงมา น้นั หวงั ดีตอ่ คุณนะครับ” จงจิ่งหา้ วไมม่ ีจิตใจท่ีจะไปฟัง หวงั ดีตอ่ เขา？ เขาหวั เราะในใจทีหน่ึงแลว้ กา้ วขาเดินเขา้ ไป อณุ หภูมิรอบตวั ต่าํ ลงอยา่ งมาก ทาํ ใหค้ นรู้สึก หนาว ลุงเฟ๋ิ งไมก่ ลา้ ออกเสียงอีก ไดแ้ ต่ตามเขา้ ไป

ในหอ้ งรับแขก เหมือนจะไม่เคยมีคนมารวมตวั กนั เยอะขนาดน้ีมาก่อน หอ้ งรับแขกท่ีใหญโ่ ต ในที่สุดก็มีกลิ่นอายของคนข้ึนมาแลว้ ไมไ่ ดโ้ ล่งเหมือนทุกคร้ัง จงฉีเฟิ งนงั่ อยทู่ ี่หวั โตะ๊ ขา้ งๆ เป็ นยซู่ ่ิว จวงจื่อจิ่นพาเด็กสองคนนงั่ อยตู่ รงทางขวา ป้ าหยยู นื อยหู่ ลงั ยซู่ ่ิว เห็นวา่ เขาเขา้ มา สายตาของทุก คนกม็ องทางเขาหมด “ทาํ ไมมีแคน่ ายคนเดียว？” จงฉีเฟิ งเริ่มพดู ก่อน ความตื่นเตน้ ท่ีปิ ดไมอ่ ยใู่ นน้าํ เสียง จงจิ่งหา้ วยมิ้ เยาะ “คุณยงั อยากเห็นใครอีก？” เป็ นพอ่ ลูกกนั แทๆ้ แต่ทุกคร้ังท่ีเจอหนา้ กนั กลบั เหมือนคู่แคน้ ที่เจอหนา้ กนั ‘ไมช่ อบใจกนั เป็ น พเิ ศษ’ มือของจงฉีเฟิ งประสานกนั อยา่ งกะทนั หนั ไดจ้ บั ตรงวางมือโซฟาหนงั ไวอ้ ยา่ งแน่น เขา พยายามหา้ มอารมณ์ไว้ “ฉนั เป็ นพอ่ ของนายใช่ไหม？” “ฉนั เลือกไมไ่ ด”้ จงจิ่งหา้ วนง่ั ลงไปบนโซฟา หลินลุ่ยซีไดแ้ ต่มองจงจ่ิงหา้ วไว้ ถา้ ไมใ่ ช่จวงจื่อจิ่นดึงไวไ้ มใ่ หเ้ ธอขยบั ทนั ทีที่จงจิ่งหา้ วเขา้ มาก็ กระโจนเขา้ ไปนานแลว้ ตรงขา้ งกนั หลินซีเฉินกลบั น่ิงสงบมาก เหมือนรู้วา่ วนั น้ีท้งั สองคนมาเพราะอะไร และยงิ่ รู้ดว้ ยวา่ ของท่ีวางไวบ้ นโตะ๊ คืออะไร “แก……..” จงฉีเฟิ งไม่อยากโกรธ แตว่ า่ ทุกคร้ังท่ีเผชิญหนา้ กบั การประชดของเขาก็ไมส่ ามารถ สงบตลอด ยซู่ ่ิวจบั มือที่สงั่ ของเขาไว้ ปลอบเขา “ใจเยน็ ๆ คุณมีเรื่องสาํ คญั กวา่ ”

“ถา้ จะโชวค์ วามรัก อยา่ อยใู่ นพ้ืนที่ของฉนั ฉนั ไมไ่ ดว้ า่ งขนาดน้นั ” เขาพดู อยา่ งไมม่ ีความ อดทน ตอนที่พดู สายตาไดม้ องไปทางหลินลุ่ยซี เจา้ หนูนอ้ ยไม่มาเกาะติดเขา เขากลบั รู้สึกไม่ ชิน เขาเหมือนจะชินแลว้ พอกลบั มาก็จะมีซาลาเปานุ่มๆ กระโจนเขา้ ออ้ มกอดของเขาเพอ่ื ใหเ้ ขาอมุ้ “พวกฉนั มีเร่ืองสาํ คญั ” ยซู่ ่ิวจบั มือของเขาไวแ้ น่น ไม่ใหเ้ ขาอารมณ์ข้ึนเพราะคาํ พดู ของจงจิ่ง หา้ ว จงฉีเฟิ งหายใจเขา้ ลึกๆ ทาํ แบบน้ีซ้าํ หลายรอบถึงจะสงบไฟในใจลง ช้ีไปท่ีซองเอกสารบนโตะ๊ “นายดูเองเถอะ ดูเสร็จแลว้ ใหค้ าํ อธิบายกบั ฉนั อยา่ คิดจะคดั คา้ นฉนั เพราะหลกั ฐานวางอยตู่ รง น้ีแลว้ และอยา่ คิดท่ีจะปิ ดบงั ฉนั ” จงจ่ิงหา้ วไมไ่ ดข้ ยบั สองพอ่ ลูกสบตากนั เผชิญหนา้ กนั อยา่ งไม่มีเสียง สงครามที่ไร้หมอกควนั ก็ไดเ้ ปิ ดฉากข้ึนทนั ที …….. บรรยากาศตึงเครียดข้ึนมาทนั ที “พอ่ ” เป็ นเสียงท่ีอ่อนนุ่มของหลินลุย่ ซีท่ีเรียกวา่ ‘แดด๊ ด้ี’ ไดท้ าํ ลายบรรยากาศท่ีตึงเครียดน้นั “เงียบหน่อย” จวงจ่ือจิ่นพดู เบาๆ แลว้ ตบท่ีไหลข่ องเธอ ยซู่ ่ิวท่ีตาแดงไปหมด ยน่ื มือไปทางหลินลุย่ ซี “มาทางน้ีมา” หลินล่ยุ ซีลืมตาท่ีท้งั หลมและโต มองจวงจ่ิงหา้ วแลว้ มองยซู่ ่ิว สุดทา้ ยกไ็ หลล่ งมาจากโซฟาแลว้ กระโดดเขา้ ออ้ มกอดของจงจ่ิงหา้ วส่งเสียงออู้ ้ีในออ้ มกอดของเขา “แดด๊ ด้ีจ๋า หมา่ ม๊ีไมไ่ ด้ กลบั มาพร้อมแด๊ดด้ีหรอ？”

ความโกรธ ความไม่พอใจ ความเยน็ ชาทุกอยา่ งไดจ้ มหายไปในคาํ วา่ พอ่ เพียงคาํ เดียวของหลิน ล่ยุ ซี จงจ่ิงหา้ วไดเ้ ก็บอารมณ์ทุกอยา่ ง แลว้ ขย้หี วั ของเธออยา่ งออ่ นโยน “เดี๋ยวหม่าม๊ีก็กลบั มาแลว้ ” “ไอบ้ ดั ซบ！” จงฉีเฟิ งโกรธจนตบไปท่ีวางมือแลว้ ลกุ ข้ึนมาทนั ที ก่อนหนา้ น้ีป้ าหยบู อกวา่ จงจ่ิงหา้ วไมร่ ู้วา่ เดก็ สองคนน้ีเป็ นลกู ของเขา กเ็ ลยไมไ่ ดบ้ อกเขา จงจิ่ง หา้ วเองก็ไม่รู้ ไม่ไดบ้ อกเขาไมใ่ ช่เรื่องใหญ่อะไร แตว่ า่ ตอนน้ีเด็กเรียกเขาวา่ พอ่ แลว้ เห็นได้ ชดั เจนวา่ เขารู้แลว้ น้ีมนั เป็ นการไมเ่ อาเขาอยใู่ นสายตาเลยสินะ ยงั ยอมรับวา่ พอ่ คนน้ีอยไู่ หม？ หลินลยุ่ ซีตกใจจนหดตวั ลงแลว้ มุดเขา้ ไปในออ้ มกอดของจงจ่ิงหา้ ฝ่ ามือท่ีใหญ่และหนาของจงจิ่งหา้ ว ไดล้ ูปตรงหลงั ของเธอ ปลอบวา่ “ไมต่ อ้ งกลวั ” หลินลุ่ยซีไมพ่ ดู อะไร เอาแต่กะพริบตา ป้ าหยรู ู้วา่ จงฉีเฟิ งเขา้ ใจผิดไปแลว้ แน่ๆ กเ็ ลยรีบออกมาช่วยไว้ เธอเดินไปอยตู่ รงหนา้ ดว้ ยตวั เอง เอาเอกสารออกมาแลว้ ยนื่ ไปใหจ้ งจิ่งหา้ ว “คุณชาย คุณดูหน่อยเถอะ” จงจ่ิงหา้ วรับมาแตไ่ ม่คิดท่ีจะดูเลย ตอนท่ีเขากาํ ลงั จะโยนทิ้ง คาํ วา่ DNA กไ็ ดด้ ึงสายตาของเขา ไว้ DNA？ ของใครกบั ใคร？

“ฉนั ไดเ้ ก็บผมของคุณกบั เส่ียวซีเส่ียวล่ยุ ” จงจิ่งหา้ วเงยตาข้ึนมองป้ าหยู ป้ าหยพู ดู แบบน้ีหมายความวา่ ยงั ไง หลินลยุ่ ซีกะพริบตาอยา่ งมึนงง ถามอยา่ งไม่เขา้ ใจวา่ “ยา่ หยู เก็บผมของหนูกบั พท่ี าํ ไมหรอ？” ป้ าหยยู มิ้ แลว้ ยน่ื มือไปลปู หวั ของเธอ “ไม่มีอะไร แตอ่ ยากใหพ้ อ่ ของพวกเธอมองเรื่องบางเร่ือง ใหช้ ดั เจนเท่าน้นั เอง” สายตาของจงจิ่งหา้ วไดก้ ลบั ไปอยบู่ นกระดาษในมือ ผลการตรวจDNA ตวั หนงั สือสีดาํ เพยี งไม่กี่คาํ เด่นชดั มาก ขา้ งบนเป็ นคาํ ศพั ทเ์ ฉพาะทาง จงจิ่งหา้ วไมเ่ คยเรียนแพทยม์ าก่อนกเ็ ลยดูไม่รู้เรื่อง สายตาของเขา คอ่ ยๆ เลื่อนลงไปขา้ งล่าง เขารู้สึกเหมือนกบั วา่ หวั ใจของเขาเตน้ แรงจนจะหลดุ ออกมาแลว้ เขา ไม่สามารถสงบลงได้ ความรู้สึกตื่นเตน้ ท่ีเออ่ ลน้ ออกมา แทบจะกลืนกินตวั ของเขาท้งั หมดเลย ผลลพั ธ์ ความคลา้ ยคลึงกนั 99.99 สายตาของเขาหยดุ อยทู่ ี่ตวั หนงั สือตบทา้ ยไมก่ ี่ตวั น้นั ทนั ใดน้นั ตวั ของเขาแขง็ ทื่อ นิ้วกระดิกเลก็ นอ้ ย เป็ นความต่ืนเตน้ ท่ีหา้ มไวไ้ มอ่ ยู่ เป็ นความรู้สึก ท่ีไมเ่ คยมีมาก่อน หลินลุ่ยซีและหลินซีเฉินเป็ นลกู ของเขา？ แตว่ า่ จะเป็ นไปไดย้ งั ไง？ อากาศแขง็ ตวั ไปไม่กี่วิ เขาทิ้งกระดาษใบน้นั แลว้ ลกุ ข้ึนยนื กะทนั หนั มองไปทางป้ าหยแู ลว้ มอง ไปทางจงฉีเฟิ ง

น้าํ เสียงประชดวา่ “พวกคุณคิดจะทาํ อะไร？” ทาํ ของแบบน้ีออกมา พยายามจะบอกอะไรเขา？ “แกจะปฏิเสธ？” จงฉีเฟิ งโกรธจนตวั สนั่ “ถึงแมว้ า่ ฉนั จะเคยทาํ ผดิ ตอ่ แก ทาํ ผดิ ตอ่ ………แมท่ ่ีตายไปของแก แต่ฉนั ยงั เป็ นพอ่ แกอยไู่ หม ？” เขาตบไปที่อกแลว้ พดู “ท่ีไหลอยบู่ นตวั แกมีเลือดของฉนั ไหม？” คร้ังน้ียซู่ ่ิวไม่ไดห้ า้ มจงฉีเฟิ ง เธอเองกม็ ีใจแตไ่ ม่มีแรงแลว้ ป้ าหยอู ยขู่ า้ งๆ กงั วลใหญ่นี่มนั เกิดอะไรข้ึน ความจริงอยตู่ รงหนา้ แลว้ ทาํ ไมเขายงั ไม่เชื่ออีก？ เธิวง่ิ ไปเอารูปถ่ายออกมา วางไวข้ า้ งๆ หนา้ ของหลินซีเฉินเพือ่ เปรียบเทียบ ใหท้ ุกคนดู “ดู ใบหนา้ น้ี ตา แลว้ กห็ นา้ ผาก……..” จงจ่ิงหา้ วกวาดมองไปทีหน่ึงแลว้ รีบดึงสายตากลบั ทนั ที เขาไม่เคยเตะตอ้ งหลินซินเหยยี น เรื่องน้ีเขารู้ตวั ดีกวา่ ใคร เขามีชีวติ มาจนถึงวนั น้ี ตลอด30กวา่ ปี เคยเตะตอ้ งผหู้ ญิงเพยี งคนเดียว น้นั ก็คือเม่ือ 6 ปี ท่ีแลว้ คร้ังน้นั คร้ังเดียว ถา้ พวกเขาเป็ นลูกของเขา…… ถา้ อยา่ งน้นั เม่ือ 6 ปี ก่อน…… ตรงหวา่ งคิว้ ของเขา ไดม้ ีเร่ืองราวมากมายเกิดข้ึน จากการคิดทบทวนมากมาย เขาเหมือนจะเขา้ ใจแลว้ ความเกลียดชงั ของเหอรุ่ยหลินท่ีมีต่อหลิน ซินเหยยี นมาจากไหน

เพราะ6 ปี ก่อน คืนน้นั ไมใ่ ช่เธอ กลบั เป็ นหลินซินเหยยี น น่ีก็เพราะวา่ ทาํ ไมเขาถึงมีความคุน้ เคยต่อหลินซินเหยยี นอยา่ งแปลกๆ คืนน้นั เกิดอะไรข้ึนกนั แน？่ ทาํ ไมหลินซินเหยยี นถึงไปอยใู่ นหอ้ งของเขา？ เพราะการเงียบของเขา ในตาหลินซีเฉิน กลบั กลายเป็ นการปฏิเสธ เขาไม่อยากยอมรับพวกเขาหรอ？ เขาจะเป็ นผชู้ ายที่ทิ้งลูกเมียใหถ้ ึงท่ีสุดใช่ไหม？ ดี！ ดีมาก！ เขาเองกไ็ มต่ อ้ งการพอ่ แบบน้ี！ คนท่ีไร้ความรู้สึกแบบน้ี ไม่คู่ควรท่ีจะเป็ นพอ่ ของเขา！ หลินซีเฉินหลบป้ าหยแู ลว้ ลงมาจากโซฟา เก็บผลตรวจDNAบนโตะ๊ ข้ึนมา เสียงดงั แขวก ถกู เขา ฉีกเป็ นคร่ึง เหมือนวา่ แบบน้ียงั ไมพ่ อ กเ็ ลยฉีกต่อ จนสุดทา้ ยไมส่ ามารถตอ่ คืนได้“น่ีกแ็ คก่ าร เขา้ ใจผดิ กนั เท่าน้นั ผมจะเป็ นลูกชายของเขาไดย้ งั ไง？” “แม่ของผมทอ้ ง 10 เดือนแลว้ คลอดผมกบั นอ้ ง ปี น้ีผมอายุ 6 ขวบแลว้ ผมไม่เคยเจอพอ่ ของผม ผมไม่กลา้ ถาม เพราะวา่ แมจ่ ะเสียใจ ผมเคยเห็นแม่ตื่นมาจากฝันร้าย แลว้ แอบไปร้องไหค้ นเดียว

ผมไม่รู้วา่ แมฝ่ ันถึงอะไร ไมร่ ู้วา่ ในฝันของแมม่ ีใคร ไม่รู้วา่ เป็ นเพราะตกดึกเลยทาํ ใหแ้ มน่ ึกถึง เรื่องที่ทาํ ใหเ้ ธอเสียใจรึเปลา่ ” หลินซีเฉินสูดข้ีมกู แลว้ พดู วา่ “แต่วา่ แม่จะรอใหผ้ มหลบั ก่อนแลว้ พดู กบั ผมอยา่ งรู้สึกผิดบ่อยๆ วา่ ‘ขอโทษนะ แม่ไม่สามารถมีบา้ นที่สมบูรณ์ใหล้ ูก’ แต่ที่แม่ไม่รู้คือผมยงั ไมไ่ ดห้ ลบั เพราะ ตอนท่ีผมตื่นอยู่ แมจ่ ะไมพ่ ดู แม่กลวั วา่ ผมจะถามวา่ ทาํ ไมผมถึงไมม่ ีพอ่ ” เขามองไปทางจงจิ่งหา้ วอยา่ งผิดหวงั “แมข่ องผมดีขนาดน้ี จะไปชอบคุณไดย้ งั ไง？” ตอนที่ 152 ไม่ต้องสงสารพวกเรา หลินซีเฉินจบั มือของนอ้ งสาวข้ึนมา “ไปเถอะ พวกเราไปหาหมา่ มี๊กนั ที่น่ีไม่ใช่บา้ นของพวก เรา เขายงิ่ ไม่ใช่แดด๊ ด้ีของพวกเรา” หลินลยุ่ ซีไมย่ อม เธอไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทาํ ไมอยๆู่ พีถ่ ึงโกรธ “แด๊ดด้ีอยนู่ ี่ไง…..” “ไม่ใช่！” หลินซีเฉินไม่เคยดุนอ้ งแบบน้ีมาก่อน คร้ังน้ีเขาโกรธจริงๆแลว้ ไมเ่ ห็นหรอวา่ เขา ไม่ยอมยอมรับพวกเขา？ ยงั จะอยทู่ ่ีน่ีอยา่ งหนา้ ดา้ นอยอู่ ีกหรอ？ หลินลยุ่ ซีถกู ดุจนร้องไห้ ขอบตาแดงๆ ในตาคลอเตม็ ไปดว้ ยน้าํ ตา ไหล่สน่ั เลก็ นอ้ ย กลบั ไมก่ ลา้ ออกเสียง พีช่ ายเหมือนจะโกรธแลว้ เธอยน่ื มือไปจบั มือของหลินซีเฉินอยา่ งระวงั “พี่……” “อยา่ เรียกฉนั เธอไปหาพอ่ ที่ทิ้งลกู ท้งั เมียของเธอเถอะ ไมต่ อ้ งเอาฉนั แลว้ ไมต่ อ้ งเอาหมา่ ม๊ีดว้ ย” “โฮ………”

น้าํ ตาไหลออกมาทนั ที หลินลุย่ ซีโฮทีหน่ึงร้องไหอ้ อกมา รีบไปจบั มือของพชี่ ายไว้ กลวั วา่ พชี่ าย จะไมเ่ อาตวั เองแลว้ ถึงจะอยากไดพ้ อ่ มาก แตว่ า่ สนิทกบั พชี่ ายมากกวา่ ไม่วา่ ยงั ไงกเ็ ป็ นแม่คนเดียวกนั ใชช้ ีวติ มาดว้ ยกนั 6 ปี ความสมั พนั ธ์น้ีเก่ียวพนั กบั เลือดและเน้ือ อยา่ งลึก ไมใ่ ช่พอ่ ที่พ่ึงรู้จกั กนั ไม่ก่ีวนั จะมาเทียบได้ “พี่ชาย เส่ียวลุ่ยผิดไปแลว้ ไม่เอาพอ่ แลว้ อยา่ ไมเ่ อาเส่ียวล่ยุ นะ ฮึกฮือ…..” “ไมใ่ ช่เด็กที่ไมม่ ีแมซ่ ะหน่อย ร้องไหท้ าํ ไม！” หลินซีเฉินเชด็ น้าํ ตาใหน้ อ้ งสาว ตาของเขาเอง กแ็ ดงไปหมด ในตามีน้าํ ตาคลอเหมือนจะไหล แตก่ ลบั ไม่ปล่อยใหไ้ หลออกมา เขาจูงมือของนอ้ งสาวไว้ “ไป พวกเราไปหาหม่ามี๊กนั ” “ดึกขนาดน้ีแลว้ พวกเธอจะไปไหน？” จวงจ่ือจิ่นรีบไปดึงพวกเขาไว้ ตอนท่ียซู่ ่ิวและจงฉีเฟิ งมา ไดค้ ุยกบั เธอตวั ตอ่ ตวั แลว้ เธอรู้วา่ วนั น้ีพวกเขามาทาํ ไม เรื่องราวระหวา่ งน้ีเธอเองก็ไมร่ ู้วา่ เป็ นยงั ไง เดก็ สองคนน้ีจะไปเป็ นลูกของจงจิ่งหา้ วไดย้ งั ไง แต่วา่ DNAหลอกคนไม่ได้ อีกอยา่ งจงฉีเฟิ งก็ไมไ่ ดโ้ ง่ ที่จะยอมรับเด็กสองคนท่ีไมม่ ี ความสมั พนั ธท์ างสายเลือดมาเป็ นหลาน ตระกลู จงเป็ นตระกลู มง่ั มีร่ํารวย ไมม่ ีทางเอาเร่ืองแบบน้ีมาลอ้ เล่นแน่นอน เห็นความสาํ คญั ของเช้ือสายเป็ นอยา่ งมาก หลินซีเฉินเงยหนา้ มองจวงจื่อจิ่นไว้ ตาท่ีเบิกโตพดู วา่ “ผมจะไปหาหม่าม”๊ี เขาพยายามเบิกตาโตเพ่ือไมใ่ หน้ ้าํ ตาไหลลงมา

เขาไมอ่ ยากร้องไหต้ ่อหนา้ ผชู้ ายที่ทิ้งลูกทิ้งเมียคนน้ี ไม่อยากใหเ้ ขาเห็นความออ่ นแอของตวั เอง จวงจ่ือจิ่นพยายามจะปลอบใจหลินซีเฉิน “ฉนั ไปโทรใหห้ มา่ ม๊ีนายก่อนดีไหม？พวกเรา ออกไปแบบน้ีกไ็ ม่รู้วา่ แมข่ องพวกนายอยไู่ หนดว้ ย นายรอฉนั แป๊ บหน่ึงนะ ฉนั ไปเอาโทรศพั ท”์ “ไม่เอา ผมจะไปหาหม่าม๊ีเด๋ียวน้ีเลย” หลินซีเฉินไมอ่ ยากรอแมแ้ ต่วนิ าทีเดียว “เส่ียวซี……” ป้ าหยกู ็มาปลอบ เห็นเดก็ ท้งั สองคนเป็ นแบบน้ี เธอเองกต็ าแดงไปหมด ยซู่ ่ิวหนั หนา้ ขา้ ง แลว้ แอบเช็ดน้าํ ตาอยา่ งไมใ่ หใ้ ครจบั ได้ เด็กสองคนน้ีน่าสงสารเกินไปแลว้ ใครกป็ ลอบไม่ได้ หลินซีเฉินจะออกจากบา้ นอยา่ งเดียวเลย “พวกคุณไมต่ อ้ งหา้ มผม และไม่ตอ้ งร้องไห้ รู้สึกวา่ ผมกบั นอ้ งสาวน่าสงสารมาก พวกผมไมน่ ่า สงสารเลยแมน้ อ้ ย พวกผมมีหมา่ ม๊ี มีหมา่ มี๊รักพวกผม เป็ นห่วงพวกผม อาบน้าํ ใหพ้ วกผม กอด พวกนอน อ่านนิทานใหพ้ วกผมฟัง สอนพวกผมรู้จกั ตวั หนงั สือ สอนเหตุผลการเป็ นคนใหพ้ วก ผม มีหมา่ ม๊ีก็พอแลว้ พวกผมไม่ไดน้ ่าสงสารเลยแมแ้ ต่นอ้ ย” พดู จบหลินซีเฉินกจ็ ูงนอ้ งไปแลว้ “ฉนั ไปกบั นาย” จวงจื่อจิ่นรีบตามข้ึนไป และแลว้ กม็ ีคนที่เร็วกวา่ เธอ แทบจะเห็นแคเ่ งาวง่ิ ผา่ นไป จงจิ่งหา้ วท่ีไม่พดู อะไรเลย ไดบ้ งั อยู่ ดา้ นหนา้ ของหลินซีเฉินและหลินลุ่ยซี เสียงที่แหบต่าํ “ฟ้ าจะมืดแลว้ พวกเธอจะไปไหน？”

“เชิญคุณหลีก พวกผมจะไปหาหมา่ มี๊ของพวกผม” หลินซีเฉินเงยหนา้ ไว้ ท้งั ๆ ที่ร้องไหแ้ ลว้ ยงั จะทาํ เป็ นไมเ่ ป็ นอะไร สบตากบั ตาท่ีด้ือร้ันของหลินซีเฉิน ใจของเขาอึดอดั จนเจ็บ รู้สึกหายใจไม่ออก เขากม้ ตวั ลง เหมือนวา่ จะมีแตท่ ่าน้ีเท่าน้นั ที่จะบรรเทาความเจ็บที่ไมส่ ามารถใชค้ าํ พดู พดู ออกมาได้ เขาคุกเขา่ ขา้ งหน่ึงอยตู่ รงหนา้ ของพวกเขา มองไปท่ีหวา่ งคิ้วของพวกเขา หนา้ ของพวกเขา จมูก ของพวกเขา ปากของพวกเขา ทุกส่วน ไม่ไดม้ องผา่ น มือที่สนั่ ของเขาอยากจะยน่ื มือไปจบั หนา้ ของพวกเขา แตว่ า่ มือหยดุ อยกู่ ลางอากาศ กลบั ไมก่ ลา้ ไปจบั ไมม่ ีความกลา้ แลว้ ชาติน้ี เขาไมเ่ คยน่าสมเพชขนาดน้ีมาก่อน ความจริงคร้ังน้ีไดท้ าํ ใหเ้ ขาชอ็ กหนกั มาก เพียงคืนเดียว เขามีลูกชาย มีลูกสาวแลว้ ยงั เป็ นผหู้ ญิงท่ีเขาชอบมาตลอด คลอดใหเ้ ขา จะไมต่ ื่นเตน้ ไดย้ งั ไง จะไม่พลุ่งพล่านไดย้ งั ไง เดก็ สองคนน้ี เขาไมเ่ คยแบกรับหนา้ ที่อะไรมาก่อน จะไมร่ ู้สึกผดิ ไดย้ งั ไง？ จะใหไ้ มป่ วดใจไดย้ งั ไง ใหพ้ วกเขาใชช้ ีวติ ท่ีมีแค่แม่มาตลอด 6 ปี แตเ่ ขากลบั ไม่รู้เร่ืองเลย “รบกวนคุณหลบหน่อย พวกผมจะไปหาหม่าม๊ีของพวกผมแลว้ ” หลินซีเฉินอยากจะผลกั ภเู ขาท่ี ขวางอยตู่ รงหนา้ ออก “ฉนั พาพวกนายไปหา ไดไ้ หม？” เสียงของเขาสน่ั ไม่หยดุ แตก่ ็ระมดั ระวงั “ไม่จาํ เป็ น” หลินซีเฉินกย็ งั ปฏิเสธเหมือนเดิม

“ผมจะโทรหาหมา่ ม๊ี ใหห้ มา่ ม๊ีมารับพวกผม” พดู เสร็จเขากเ็ อานาฬิกาโทรศพั ทอ์ อกมากดเบอร์ ของหลินซินเหยยี นอยา่ งแม่นยาํ แลว้ โทรออก สิ่งที่ตอบรับเขาคือ “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไมส่ ามารถติดต่อไดใ้ นขณะน้ี รบกวน ติดต่อใหม่ภายหลงั ……” หลินซีเฉินไม่ยอม โทรออกไปอีกคร้ัง ส่ิงที่ตอบรับเขากย็ งั เป็ น “ขอโทษคะ่ หมายเลขท่ีท่าน เรียกไม่สามารถติดตอ่ ไดใ้ นขณะน้ี รบกวนติดต่อใหมภ่ ายหลงั …..” หลินซีเฉินขมวดคิว้ หม่าม๊ีไม่เคยใหต้ วั เองและยายติดต่อโทรศพั ทห์ าหมา่ มี๊ไมไ่ ด้ นี่มนั เกิด อะไรข้ึน？ “ฉนั รู้วา่ เธออยไู่ หน ฉนั พาพวกนายไป” จงจิ่งหา้ วยงั คงประจบ ชีวติ น้ีของเขาไม่เคยประจบใคร มาก่อน แต่วา่ วนั น้ีเขาทาํ แลว้ และทาํ ดว้ ยความเตม็ ใจ หลินซีเฉินกย็ งั ไม่ยอม เพราะวาํ หรับเขาแลว้ ท่ีจงจ่ิงหา้ วเงียบเม่ือก้ีกค็ ือไมอ่ ยากยอมรับพวกเขา เขาเลยเสียใจ หมดหวงั ตอ่ จงจ่ิงหา้ วแลว้ หลินลุ่ยซีเองก็ไมก่ ลา้ ตอบรับ แต่วา่ เธออยากตอบรับมาก แอบไปจบั มือของพี่แลว้ พดู วา่ “ก็ให้ พอ่ พาพวกเราไปหาหม่ามี๊เถอะ” “เขาไม่ใช่พอ่ ！” หลินซีเฉินท่ีสงบอารมณ์ลงแลว้ กถ็ กู คาํ พดู พอ่ คาํ น้ีของนอ้ งสาวทาํ ใหร้ ะเบิด อีกคร้ัง หลินล่ยุ ซีตกใจจนหดตวั ไป ไมก่ ลา้ พดู อะไรอีกเลย พยายามกล้นั น้าํ ตา ไมร่ ้องไห้ “หนู…..หนู ไม่เรียกแลว้ ไม่……” เธอสะอึกไปทีหน่ึง “ไมท่ าํ ใหพ้ ่โี กรธ” หลินซีเฉินรู้วา่ ตวั เองอารมณ์เสีย ไมค่ วรดุนอ้ งสาว กอดนอ้ งอยา่ งเป็ นห่วง “พี่ไม่ไดต้ ้งั ใจ ขอ โทษนะเสี่ยวลยุ่ ”

“หนูไม่โทษพี่ หนูรู้วา่ พีก่ บั แม่ต่างรักเสี่ยวลุ่ยมาก” หลินลุ่ยซีกอดตวั ของพชี่ ายไวอ้ ยา่ งแน่น “พี่ หนูคิดถึงแม่แลว้ ” หลินซีเฉินมองไปทางจงจ่ิงหา้ ว คิดทบทวนอยสู่ กั พกั สุดทา้ ยกย็ อม “คุณรู้วา่ หม่ามี๊ผมอยไู่ หน จริงๆ หรอ？” จงจ่ิงหา้ วพยกั หนา้ “ใช่” หลินซีเฉินคิดอะไรสกั อยา่ ง “ก็ได้ ขอบคุณครับ” เกรงใจและห่างเหิน แมแ้ ต่ความสนิทท่ีมีก่อนหนา้ น้ีกไ็ ม่มีแลว้ สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วแขง็ ทื่อ แตว่ า่ แป๊ บเดียวกเ็ ป็ นปกติแลว้ รู้วา่ หลินซีเฉินกาํ ลงั โกรธเขา เขายน่ื มือจไั ปอุม้ หลินลยุ่ ซี เพราะลูกคนเลก็ คนน้ีติดเขาที่สุดแลว้ นี่เป็ นคร้ังแรก หลินลุย่ ซีถอยหลงั ไปกา้ วหน่ึง แลว้ มองสีหนา้ ของพี่ชายอยา่ งระวงั เธออยากให้ พอ่ อุม้ แต่วา่ กลวั พ่ชี ายจะโกรธ หลินซีเฉินจบั มือของนอ้ งสาวไว้“พ่ีจูงเธอเอง ไม่นานเรากจ็ ะไดเ้ จอหมา่ ม๊ีแลว้ ” มือที่หยดุ อยกู่ ลางอากาศของจงจิ่งหา้ ว ก็ไดด้ ึงกลบั ไปอยา่ งผิดหวงั พยายามเก็บอาการ ทาํ ให้ เสียงของตวั เองปกติที่สุด “ไปเถอะ” เขาต้งั ใจเดินชา้ ๆ เพ่ือรอเด็กท้งั สองคน หลินซีเฉินดูแลนอ้ งอยา่ งดี เปิ ดประตรู ถแลว้ ใหน้ อ้ งข้ึนไปก่อน แลว้ ตวั เองค่อยตามข้ึนไป ปิ ด ประตู ช่วยนอ้ งคาดเขม็ ขดั นิรภยั แลว้ ถึงจะคาดเขม็ ขดั ตวั เอง ไมใ่ หจ้ งจิ่งหา้ วช่วยเลย

จงจ่ิงหา้ วมองพวกเขาจากกระจก หนา้ ที่อ่อนนุ่มน่ารัก เมื่อก่อนทาํ ไมไมร่ ู้สึก ตอนน้ีรู้สึกวา่ ไม่ วา่ ส่วนไหนของพวกเขาเหมือนเขาซะทุกอยา่ ง เขาจบั พวงมาลยั ไวอ้ ยา่ งแน่น เสน้ เลือดหลงั ฝ่ ามือกระตุกอยา่ งเห็นไดช้ ดั ดูออกไดเ้ ลยวา่ เขาออก แรงแคไ่ หน ในใจมีสึนามิหลายลกู กาํ ลงั ซดั ไม่หยดุ เวลาผา่ นไปนาน เขาถึงจะสงบอารมณ์อารมณ์แลว้ สตาร์จรถ หลินซินเหยยี นบอกวา่ เธอจะ กลบั ไปเอาของท่ีร้าน เพราะฉะน้นั ทางท่ีเขาตอ้ งไปคือ LEO ตอนท่ี 153 ต้องตาหาหม่าหมผี๋ มให้เจออย่างปลอดภัย วลิ ล่า เหอ้ เสียงถอนหายใจ ยซู่ ่ิวสะอ้ืน แลว้ ก็ใชม้ ือเพอ่ื จะปกปิ ดความเจ็บของเธอ จากการร้องไหเ้ ป็ นช่วงๆ ไดก้ ลายเป็ น ร้องไหต้ ่อเนื่องอยา่ งเกบ็ เสียงของเธอ เธอหลบั ตาไวแ้ น่น ใชฟ้ ันกดั หมดั ของตวั เอง เพราะ พยายามที่จะหา้ มไมใ่ หต้ วั เองร้องไห้ จงฉีเฟิ งเป็ นผชู้ าย มีจิตใจที่แกร่งกวา่ ก็เลยทนได้ พยงุ ยซู่ ่ิวลกุ ข้ึน “พวกเราไปเถอะ คุณสุขภาพ ไมแ่ ขง็ แรง” เธอเงยหนา้ ไว้ พยายามทนใหน้ ้าํ ตาไหล “ฉนั อยากอยทู่ ่ีนี่……” ยงั ไมท่ นั พดู จบ เธอก็รู้สึกไดว้ า่ ตวั เองววู่ ามเกินไปแลว้ ตามนิสยั ของจงจิ่งหา้ วจะใหเ้ ธออยทู่ ี่นี่ ไดย้ งั ไงกนั จงฉีเฟิ งรู้วา่ เธอคิดอะไร “ตอ่ ไปพวกเรามาเยยี่ มหลานท้งั สองคนบ่อยๆ ก็ได”้

ยซู่ ่ิวไมว่ างใจเลย อารมณ์แปรปรวนหนกั มาก “ทาํ ไมเขาถึงไดท้ ่ือขนาดน้ีนะ เร่ืองท่ีตวั เองทาํ ลง ไปตวั เองยงั ไมร่ ู้หรอ？” ปฏิกิริยาของจงจ่ิงหา้ วบ่งบอกวา่ เดก็ สองคนน้นั ไมใ่ ช่ลูกของเขา เม่ือก้ีเธอดูออกวา่ จงจิ่งหา้ วรู้สึกอึดอดั กวา่ พวกเขาทุกคน “คุณลองพดู สิ จะใหฉ้ นั วางใจไดย้ งั ไง？” ยซู่ ่ิวถอนหายใจ “เขาไม่ใช่คนท่ีสติไม่ดี ทาํ ไมถึงไป ทาํ เร่ืองผดิ ๆ แบบน้ีกนั แน？่ ” จงฉีเฟิ งตบท่ีไหลข่ องเธอ “ผมวา่ เขาน่าจะสืบเองแหละ คุณฟังท่ีผมพดู นะ กลบั ไปก่อน พรุ่งน้ี ถา้ คุณอยากเยยี่ มเดก็ ท้งั สองคน ผมคอ่ ยพาคุณมา” เพอ่ื ใหย้ ซู่ ่ิวยอมกลบั บา้ นไปกบั ตวั เอง จงฉีเฟิ งพดู ตอ่ วา่ “ตอนท่ีจ่ิงหา้ วไม่อยู่ พวกเราก็รับพวก เขาไปนอนที่บา้ นคืนหน่ึงก็ไมใ่ ช่เรื่องท่ีทาํ ไมไ่ ดน้ ิ ตอนน้ีคุณกบั ผมมีหลานท่ีน่ารักท้งั สองคน ตอ้ งดีใจสิ คุณจะร้องไหท้ าํ ไม ไมด่ ีต่อสุขภาพดว้ ย” ยซู่ ่ิวรู้วา่ ตวั เองดีใจ เชด็ น้าํ ตาแลว้ พดู วา่ “ก็ฉนั รู้สึกวา่ เดก็ สองคนน้นั น่าสงสารเกินไปแลว้ หลิน ซินเหยยี นเองกไ็ ม่ใช่ง่ายๆ เป็ นแมค่ นเดียวที่เล้ียงลกู สองคน…….” “ทุกอยา่ งจะดีข้ึนเอง” จงฉีเฟิ งถอนหายใจ “คุณเป็ นห่วงมากเกินไปแลว้ กลบั บา้ นก่อนเถอะ” จงฉีเฟิ งพยงุ เธอไว้ ยซู่ ่ิวรู้วา่ ตวั เองไมส่ ามารถอยทู่ ่ีน้ีได้ จงฉีเฟิ งพดู กถ็ ูก สามารถมาเยยี่ มหรือรับ ไปอยดู่ ว้ ยหลงั จากที่จงจิ่งหา้ วไมอ่ ยู่ ลุงเฟ๋ิ งวง่ิ ไปขา้ งหนา้ เพอื่ เปิ ดประตู ป้ าหยนู งั่ ลงไปบนโซฟา มองจวงจ่ือจิ่น “เธอๆ มค่ วรปิ ดบงั ไวเ้ ลย ควรจะพดู ออกมา จะไมพ่ อใจ ยงั ไง กไ็ ม่ควรจะปกปิ ดลกู นานขนาดน้”ี ป้ าหยบู ่น

จวงจื่อจิ่งตาตก ถา้ เธอรู้มีหรอท่ีเธอจะไมบ่ อก เธอกอ็ ยากใหเ้ ดก็ มีพอ่ แต่หลินซินเหยยี นบอกวา่ คืนน้นั เป็ นคนในพ้นื ที่ ผา่ นไปนานขนาดน้ีแลว้ ใครก็ไมเ่ อ่ยถึง และยง่ิ ไมไ่ ดค้ ิดไปบนตวั จงจิ่งหา้ วเลย แตว่ า่ เธอไม่ไดอ้ ธิบายใหป้ ้ าหยฟู ัง น้นั เป็ นความลบั ของลูกสาว พดู ออกมาไม่ดี เขา้ ใจผิดก็เขา้ ใจผิดไปเถอะ ป้ าหยดู ูออกวา่ จวงจ่ือจิ่นเองกเ็ สียใจ ก็เลยไม่ไดพ้ ดู ต่อ สายลมพดั อ่อนๆ แสงจนั ทร์คลมุ เครือ หลินซีเฉินนง่ั อยใู่ นรถอยา่ งเงียบๆ มองบรรยากาศจากหนา้ ตา่ งที่ผา่ นไปอยา่ งเร็ว บางคร้ังก็ดึง เส้ือใหน้ อ้ งแลว้ ปลอบวา่ “อีกไม่นานพวกเราก็จะไดเ้ จอหม่าม๊ีแลว้ ” จงจ่ิงหา้ วมองท่าทางของหลินซีเฉินจากกระจกมองหลงั กลืนน้าํ ลาย มีความร้อนไหลเขา้ ใน ช่องคอ ไม่วา่ จะฉลาดยงั ไง กย็ งั เป็ นแคเ่ ด็กอายุ 5 ขวบเท่าน้นั ดูแลนอ้ งสาวเก่งขนาดน้ี เป็ นเด็กดีขนาดน้ี จนเขาปวดใจ ยงั จาํ ไดเ้ ด็กคนน้ีเพือ่ จะแกแ้ คน้ ใหห้ ลินซินเหยยี น ไม่สนวา่ ตวั เองตกอยใู่ นอนั ตราย จนถึง ตอนน้ีแผลบนหวั ยงั ไม่สมานดีเลย เดก็ คนน้ี…….. มีคาํ พดู สามารถกลา่ วถึงความรู้สึกของเขาในตอนน้ีได้

เขาที่เป็ นผใู้ หญ่ เขาท่ีมน่ั คงและใจเยน็ ตอนน้ีกลบั ยงุ่ เหยงิ ไปหมด ไมน่ านรถก็ขบั มาถึง LEO ประตปู ิ ดสนิท ไม่มีแสงไฟเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย หลินซินเหยยี นไม่อยู่ เขา กม้ หนา้ มองดูเวลา ห่างจากเวลาที่หลินซินเหยยี นบอกมาจะมาร้าน กผ็ า่ นไป 2 ชว่ั โมงแลว้ แต่ เธอกลบั ไมอ่ ยใู่ นร้าน ไปไหนแลว้ ？ เขาเอาโทรศพั ทอ์ อกมาโทรไปท่ีเบอร์ของหลินซินเหยยี น แต่เสียงตอบรับกย็ งั เป็ น“ขอโทษคะ่ หมายเลขท่ีท่านเรียกไมส่ ามารถติดตอ่ ไดข้ นาดน้ี รบกวนติดตอ่ ใหม่อีกคร้ังภายหลงั …..” เขาขมวดคิว้ ต้งั ใจนึกยอ้ นคาํ พดู และท่าทางท้งั หมดของหลินซินเหยยี นในตอนน้นั แตกตา่ งจาก เธอในปกติมาก วนั น้ีตอนเท่ียงเธอแอบไปร้องไหค้ นเดียว ตกลงเกิดเรื่องอะไรข้ึนกนั แน？่ ยง่ิ คิด ลางสงั หรณ์ท่ีไม่ดีก็ยง่ิ รุนแรง เขารีบเลื่อนหาเบอร์ของกวนจิ้ง ไมน่ านเขากห็ ยดุ ลง เปลี่ยนเป็ นโทรไปหาเสิ่นเผยซวน วนั น้ี อยๆู่ เสิ่นซิ่วฉิงกป็ รากฏตวั ตอนน้ีติดต่อหลินซินเหยยี นไมไ่ ดอ้ ีก รู้สึกวา่ ระหวา่ งน้ีจะมีอะไร เกี่ยวพนั กนั เสิ่นเผยซวนมีหนา้ ท่ีสืบหาเรื่องของเสิ่นซิ่วฉิง ยงิ่ ไดเ้ ปรียบถา้ จะสืบเร่ืองที่หลินซินเหยยี นขาด การติดต่อ วา่ เกี่ยวกบั เร่ืองน้ีรึเปลา่ ไมน่ านกม็ ีคนรับสาย “ตอนน้ีนายอยไู่ หน？” เสิ่นเผยซวนอ้ึงไปสกั พกั น้าํ เสียงของจงจ่ิงหา้ วทาํ ใหเ้ ขาแปลกใจ เหมือนรีบมาก รู้สึกไดผ้ า่ น โทรศพั ทเ์ ลย กเ็ ลยรู้สึกไมช่ ิน

เขาหนั ไปมองหมอชนั สูตรศพ่กี าํ ลงั ตรวจสอบศพ แลว้ บอกกบั จงจ่ิงหา้ ววา่ “ฉนั อยใู่ นหอ้ ง ชนั สูตร สืบเหตุการณ์เสียชีวติ ของเสิ่นซิ่วฉิง” จงจิ่งหา้ วตดั สาย ตอนท่ีเตรียมจะไป กเ็ ห็นเด็กสองคนท่ีอยขู่ า้ งหลงั เขาจะพาพวกเขาไปในพ้ืนที่แบบน้นั ไม่ได้ “หม่ามี๊ผมล่ะ？” หลินซีเฉินกะพริบตา ประตทู ี่นี่ปิ ดสนิท ไม่มีแมแ้ ตเ่ งาหมา่ มี๊เลย จงจิ่งหา้ วไมร่ ู้จะอธิบายยงั ไง “ฉนั ส่งพวกเธอกลบั บา้ นก่อน แลว้ ไปหาหมา่ มี๊พวกเธอกลบั มา ดี ไหม？” หลินซีเฉินขมวดคิว้ เหมือนกบั จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ เมื่อก้ี ถามข้ึนมาอีกคร้ัง “หมา่ ม๊ีผมละ่ ？” เธอโตขนาดน้นั แลว้ มีทางท่ีจะเดินหลงไดแ้ น่ หรือวา่ จะเจอกบั อนั ตราย? พอคิดแบบน้ี หลินซีเฉินก็รู้สึกใจไมด่ ี “หมา่ มี๊ หายไปตวั ใช่ไหม？คุณเองกห็ าหม่าม๊ีไม่เจอ？ ” เดก็ คนน้ีอ่อนไหวเกินไปแลว้ แทบจะปิ ดบงั อะไรไม่ไดเ้ ลย จงจ่ิงหา้ วมองเขาอยา่ งแน่วแน่ “หาเจอได”้ มือเลก็ ๆ ของหลินซีเฉินกาํ หมดั อยา่ งแน่น ขอบตาเร่ิมแดงข้ึนมา “คุณอาจจะไมช่ อบหม่ามี๊ผม แต่เห็นแก่ที่หมา่ มี๊คลอดพวกผม คุณตอ้ งหาหมา่ มี๊ใหเ้ จอนะครับ และตอ้ งรับรองความปลอดภยั ของหมา่ ม๊ีดว้ ย คุณอาจจะไม่อยากยอมรับผมกบั นอ้ งสาว แต่วา่ บนตวั ของพวกผมมีเลือดของ คุณไหลอยู่ เห็นแก่ความสมั พนั ธน์ ้ี ตอ้ งหาหม่ามี๊ผมใหเ้ จออยา่ งปลอดภยั ดว้ ยนะครับ” จงจ่ิงหา้ วหนั ขา้ ง ใชม้ ือหน่ึงประคองหนา้ ผากไว้ เงาของมือไดป้ กปิ ดสีหนา้ แทบหมด เสียงของ เขาแหบมาก “ทาํ ไมถึงรู้สึกวา่ ฉนั ไมช่ อบหมา่ มี๊ของนาย แลว้ ไมอ่ ยากยอมรับนาย？”

“ถา้ คุณชอบหมา่ มี๊ รักหมา่ มี๊ คุณกค็ งไมม่ ีทางท่ีจะหยา่ กบั หม่ามี๊แลว้ ” พดู ไปหลินซีเฉินก็กม้ หวั ลง มองปลายเทา้ ของตวั เองไว้“ขา้ งหายของหมา่ มี๊ไมเ่ คยมีผชู้ ายคนไหนเลย แตว่ า่ ที่เมื่อก้ีคุณดู ผลตรวจDNAเสร็จ ไมเ่ ช่ือวา่ พวกผมเป็ นลกู ของคุณ คุณไดท้ าํ ร้ายพวกผม และไดท้ าํ ร้ายหม่ามี๊ แลว้ ” เสียงของหลินซีเฉินหยดุ ลง ในรถท้งั คนั ก็เงียบลงไปทนั ที ไดย้ นิ เสียงหายใจที่ไมม่ นั่ คงอยา่ งชดั เจน เงียบไปสกั พกั จงจ่ิงหา้ วถึงหาเสียงของตวั เองเจอ เขาพดู ข้ึนมาดว้ ยเสียงที่แหบวา่ “ไม่ใช่ ฉนั ไมไ่ ดไ้ ม่อยากยอมรับนาย ส่วนเรื่องการหยา่ …..” เขาไม่สามารถอธิบายได้ เขาเป็ นคนพดู วา่ จะหยา่ น้นั ไม่ผิด ไม่มีคาํ อธิบาย “ผมเขา้ ใจครับ” หลินซีเฉินพดู อยา่ งรู้เร่ืองวา่ “ผชู้ ายชอบใหมเ่ กลียดเก่าเป็ นธรรมดา เดิมทีผม อยากจะหาผชู้ ายท่ีหล่อกวา่ คุณ รวยกวา่ คุณใหห้ มา่ ม๊ี แต่วา่ กห็ าไมเ่ จอสกั ที ไม่วา่ ยงั ไงผมกจ็ ะ พยายามต่อไป” จงจิ่งหา้ ว “………..” นี่เป็ นลกู ชายของเขาจริงๆ ？ เป็ นลูกชายที่ดีจริงๆ เขาหนั กลบั ไปมองหลินซีเฉิน “ฉนั เป็ นพอ่ ของนาย” “แค่ทางสายเลือด” จงจิ่งหา้ ว “………”

“คุณไดห้ ยา่ กบั หมา่ มี๊แลว้ หม่ามี๊มีสิทธ์ิท่ีจะหาใหม”่ ไอเ้ ด็กนี่ เขาเบะปากแลว้ พดู วา่ “หมา่ มี๊นายไม่ไดบ้ อกนายหรอ？พวกเรายงั ไม่ไดจ้ ดทะเบียนหยา่ ตาม หลกั แลว้ พวกเรายงั เป็ นคูค่ รองอย”ู่ อะไรน่ะ？ หลินซีเฉินเบิกตาโต หม่าม๊ียงั ไมไ่ ดจ้ ดทะเบียนหยา่ กบั เขา？ แลว้ ตอนน้นั หยา่ กนั ยงั ไง？ “พวกผใู้ หญท่ าํ งานไมล่ ะเอียดขนาดน้ีเลยหรอ？” หลินซีเฉินปวดหวั หนกั ถา้ ยงั มีทะเบียน สมรสอยู่ ก็แปลวา่ พวกเขายงั เป็ นคู่ครองท่ีถกู กฎหมาย แลว้ เขาจะหาคนท่ีดีกวา่ ใหห้ มา่ ม๊ียงั ไง ละเน่ีย？ “พ่ีจ๋า หมา่ ม๊ีละ่ ？” หลินลุ่ยซีดึงปลายเส้ือของหลินซีเฉิน หนงั ตากาํ ลงั สูก้ นั อยู่ “หนูง่วงแลว้ อยากใหห้ มา่ มี๊กอดหนูนอน” หลินซีเฉินเอานอ้ งมาไวใ้ นอกแลว้ พดู วา่ “เธอนอนก่อนแลว้ พ่ีกอดเธอนอนเอง” “ฉนั ส่งพวกเธอกลบั ไปก่อน” จงจ่ิงหา้ วสตาร์ทรถใหมแ่ ลว้ ขบั กลบั ทางเดิม ไมน่ านก็ถึงวลิ ล่าแลว้ หลินลุ่ยซีไดห้ ลบั ลงไปในออ้ มกอดของพชี่ ายในระหวา่ งทางกลบั มาแลว้ จงจ่ิงหา้ วเปิ ดประตูลงมา แลว้ เปิ ดประตูขา้ งหลงั กม้ ตวั เขา้ มาอมุ้ หลินลยุ่ ซี นี่ไมใ่ ช่คร้ังแรกที่อมุ้ แตว่ า่ ความรู้สึกการอุม้ คร้ังน้ีแตกตา่ งจากทุกคร้ังมาก หวั ใจเตน้ แรงอยา่ งหา้ มไม่อยู่ นิ้วมือกส็ น่ั ตามไปดว้ ย นี่เป็ นลูกสาวของเขา ในตวั มีเลือดของเขา ไหลอยู่

หลินซินเหยยี นเป็ นคนคลอดใหเ้ ขา ร่างของตวั เลก็ ออ่ นนุ่มมาก หวั ใจเขาเองกอ็ ่อนไปทนั ที หลินซีเฉินไมอ่ ยากใหจ้ งจ่ิงหา้ วอุม้ แต่วา่ ตวั เองก็อุม้ ไม่ได้ กเ็ ลยตอ้ งปล่อยใหเ้ ขาอุม้ เขาตามจงจ่ิงหา้ วไวไ้ ม่ห่าง กลวั วา่ เขาจะอมุ้ นอ้ งไปเลย “ส่งเธอไปในหอ้ งของผมเถอะ” หลินซีเฉินพดู จงจ่ิงหา้ วหนั กลบั มามองขา้ งลา่ ง มองเด็กที่ตวั เลก็ ๆ ตอนน้ีกาํ ลงั เงยหนา้ ไว้ ทาํ หนา้ เหมือนเขา จะแยง่ นอ้ งสาวของตวั เองไปเลย เพราะวา่ เดี๋ยวเขาจะออกไปตามหาหลินซินเหยยี นและไม่ไดค้ ิดที่จะเอาอุม้ เธอไปวางช้นั บน ไม่ สะดวกแก่การดูแล เขาเขา้ ไปในหอ้ งหลินซีเฉิน คอ่ ยๆ วางหลินลยุ่ ซีลงบนเตียง จากน้นั ห่มผา้ ห่มใหเ้ ธอดีๆ จงจ่ิงหา้ วมองหนา้ ของเธอไว้ อาจจะเป็ นเพราะนอนในรถแลว้ อบั เกินไป หนา้ เลก็ ๆ น้นั แดงไป หมด ขนตาไดก้ ระจายอยบู่ นตาอยา่ งสม่าํ เสมอ ท้งั งอนและหนา เหมือนผีเส้ือมาหยดุ ลงและจูบ บนตาของเธอเลย ปากเลก็ ๆ น้นั ทาํ ปากจู๋ไว้ นอนหลบั สบายมาก เขาลปู หนา้ ของเธอ ผิวนุ่มล่ืนมาก กม้ ตวั ลงเพ่ือจะหอมหนา้ ผากของเธอ แต่กลบั ถกู หลินซีเฉิน ผลกั ออก “นอ้ งสาวผม” เหมือนกาํ ลงั แสดงตวั เป็ นเจา้ ของวา่ หลินล่ยุ ซีเป็ นขงั ตวั เอง เขาหา้ ม หอม “เป็ นลกู สาวฉนั เหมือนกนั ” “คุณไม่เคยเล้ียงด”ู

เป็ นอีกคร้ังที่จงจ่ิงหา้ วพา่ ยแพต้ อ่ หลินซีเฉิน พอนึกถึงวา่ หลินซินเหยยี นหายตวั ไป ก็เลยบอกวา่ “ดูแลนอ้ งดีๆ” “ผมทาํ อยแู่ ลว้ ” จงจ่ิงหา้ วอยากจะจบั หวั ของเขา แตไ่ ม่ไดย้ น่ื มือออกไป มองพวกเขาทีหน่ึงแลว้ หนั หลงั เดินออก จากหอ้ ง ทุกคนยงั ไมไ่ ดก้ ินมือเยน็ ป้ าหยกู เ็ ลยเตรียมใหม่ไวเ้ ลก็ นอ้ ย เห็นจงจ่ิงหา้ วเดินออกมา“กิน หน่อยเถอะ” “พวกเขาอยใู่ นหอ้ ง ฝากดูแลพวกเขาดีๆ ดว้ ย” จงจิ่งหา้ วสง่ั ตอนน้ีเขาจะมีอารมณ์กินอะไรล่ะ “ได”้ ป้ าหยตู อบตกลงอยา่ งเตม็ ใจ “วางใจไดเ้ ลย ฉนั จะดูแลพวกเขาอยา่ งดีเลย” จงจ่ิงหา้ วหนั กลบั ไปมองประตหู อ้ งที่ปิ ดไวส้ นิทอีกที จากน้นั ก็กา้ วออกมาจากวลิ ลา่ เขาเดินไปดว้ ยโทรหากวนจิ้งไปดว้ ย ไม่นานกต็ ิดตอ่ ได้ “เตรียมบอด้ีการ์ดที่ฝี มือดี และน่าเช่ือถือมาที่วลิ ลา่ ” อยๆู่ หลินซินเหยยี นก็หายตวั ไป เขารู้สึกวา่ เรื่องน้ีไมธ่ รรมดา เดก็ ท้งั สองคนอยใู่ นวลิ ลา่ ถา้ ไม่มี คนคอยรับรองความปลอดภยั ท่ีนี่ เขาไมว่ างใจ “ได้ ตอนไหน？” “คืนน้ี” เร็วขนาดน้ีเลย กวนจิ้งเบะปาก น่ีจะเร่งไปแลว้ “ทาํ ไม ทาํ ไมไ่ ด？้ ” น้าํ เสียงของจงจิ้งหา้ วเยน็ ลงทนั ที

“……..1ชว่ั โมง จะเตรียมคนใหเ้ สร็จ” กวนจิ้งรีบต้งั สมาธิข้ึนมาทนั ที จงจ่ิงหา้ วตดั สายแลว้ ข้ึนรถ ขบั ไปที่เรือนจาํ ในเมืองB ตอนที่ 154 เขาชอบผ้หู ญิงคนน้นั ค่าํ คืนท่ีมีสีสนั ภายใตแ้ สงไปนีออนหลายสีสนั ทิวทศั นผ์ า่ นกระจกรถไปอยา่ งเร็ว ไมท่ ิ้งไว้ แมแ้ ตร่ ่องรอย ไมน่ านรถของจงจ่ิงหา้ วกจ็ อดอยทู่ ี่หนา้ เรือนจาํ เสิ่นเผยซวนรู้วา่ เขาจะมา ก็เลยไดส้ ง่ั ใหค้ นรอเขาอยทู่ ี่หนา้ ประตู พอเขาลงจากรถก็มีคนมา ตอ้ นรับอยา่ งเร็ว “หวั หนา้ เสิ่นอยทู่ ่ีหอ้ งชนั สูตรครับ” จงจ่ิงหา้ วพยกั หนา้ สะกิดใหเ้ ขานาํ ทางไป หอ้ งชนั สูตรปกติจะอยใู่ นที่เปล่ียว ตอ้ งเล้ียวไปเล้ียวมา ผา่ นทางเดินไปหลายทางเดินถึงจะมาถึง หนา้ ประตบู านหน่ึง ประตูหอ้ งถกู ผลกั ออก กลิ่นอายที่อาบช้ืนและเยน็ ไดพ้ งุ่ เขา้ หนา้ เพอ่ื ไม่ให้ ศพเน่าและส่งกล่ินเหมน็ ในหอ้ งชนั สูตรไดต้ ิดต้งั เคร่ืองทาํ ความเยน็ ที่ทาํ งานตลอด24 ชว่ั โมง ไว้ เขา้ ไปในประตูก็รู้สึกไดว้ า่ อุณหภูมิลดลงอยา่ งเห็นไดช้ ดั จงจ่ิงหา้ วสีหนา้ เฉยๆ ไม่ไดม้ ีความรู้สึกอะไรเพยี งเพราะที่น่ีเป็ นหอ้ งชนั สูตร ตอนท่ีเขาเขา้ มาหมอชนั สูตรพ่งึ เอาผา้ มาคลมุ ที่ศพของเสิ่นซิ่วฉิง ขา้ งโตะ๊ ชนั สูตรยงั วางมีด ผา่ ตดั ไว้ เห็นไดอ้ ยา่ งชดั วา่ ไดท้ าํ การชนั สูตรเสร็จเรียบร้อยแลว้ เสิ่นเผยซวนเอาผลชนั สูตรศพเดินมา “สามารถมนั่ ใจไดเ้ ลยวา่ เธอฆ่าตวั ตาย และเป็ นการฆ่าตวั ตายท่ีมีการวางแผนไวอ้ ยา่ งดี”

เสิ่นเผยซวนมองผลตรวจชนั สูตรแลว้ อธิบายอยา่ งละเอียด “เธอไดก้ ินยาชนิดหน่ึง หลงั จากท่ี LEOเกิดเร่ือง เวลาท่ีพาเธอมาอยใู่ นหอ้ งขงั เธอกไ็ ดก้ ินยาอีกชนิดหน่ึง ยาท้งั สองชนิดน้ีเขา้ กนั ไม่ได้ ก็เลยจะเกิดการต่อตา้ น มีผลถึงแก่ตาย เธอรู้แน่นอน ถึงไดก้ ินยาท้งั สองก่อนและหลงั ” “มีแคน่ ้ี？” จงจ่ิงหา้ วไม่พอใจตอ่ คาํ ตอบนี่เป็ นอยา่ งมาก สาํ หรับเขาแลว้ มนั ไม่พอ “ก่อนที่เส่ินซิ่วฉิงจะออกไปไดเ้ จอกนั คนคนหน่ึง” ในใจของจงจ่ิงหา้ วมีคาํ ตอบอยแู่ ลว้ “ใคร？” “เหอรุ่ยหลิน ฉนั ตรวจสอบกลอ้ งวงจร แสดงวา่ เม่ือสองวนั ก่อนเหอรุ่ยหลินไดม้ าเจอเธอ และ จ่ายเงินใหผ้ คู้ ุม้ ปล่อยเธอออกมา” ตอนท่ีพดู เสิ่นเผยซวนมองจงจิ่งหา้ วอยา่ งระมดั ระวงั เพราะ รู้ความสมั พนั ธข์ องเขาและเหอรุ่ยหลิน “มีกลอ้ งวงจรปิ ดของตอนน้นั นายจะดูไหม？ถึงแมว้ า่ ตอนน้นั เธอจะใส่ผา้ ปิ ดปาก แตว่ า่ ไดผ้ า่ นการวเิ คราะห์ทางเทคนิคแลว้ เป็ นเธอไมม่ ีผิดแน”่ เป็ นอยา่ งที่เขาคิดจริงๆ ดว้ ย เมื่อก่อนเขาคิดวา่ เหอรุ่นหลินอคติต่อหลินซินหยยี น เพียงเพราะหลินซิงเหยยี นแตง่ งานกบั เขา ตอนน้ีเขาถึงไดเ้ ขา้ ใจวา่ ความเกลียดชงั ที่เหอรุ่ยหลินมีต่อหลินซินเหยยี น ไม่ใช่เพียงเพราะ แต่งงานกบั เขาง่ายๆ แค่น้ี ยง่ิ เป็ นเพราะ เม่ือ 6 ปี ก่อน สีหนา้ ของเขาที่อยใู่ นบรรยากาศท่ีเยน็ ขนาดน้ี ตึงจนเหมือนกบั เทียน น่ากลวั มาก “นายมีเบาะแสของเธอไหม？” ตอนน้ีเขาแทบจะมนั่ ใจไดเ้ ลย การหายตวั ไปของหลินซินเห ยยี นตอ้ งเก่ียวขอ้ งกบั เธอโดยตรงแน่ๆ “หลงั จากที่รู้ผลแลว้ ฉนั ก็ใหค้ นคอยติดตามเธอ แตว่ า่ ตอนน้ีก็ยงั หาตวั เธอไมเ่ จอ” เสิ่นเผยซวน พดู

“รีบหาคนใหเ้ จอ” มือท้งั สองของเขากาํ แน่นจนไดย้ งิ่ กระดูกดงั “ฉนั ดูถกู จิตใจของมนั เกินไป แลว้ ” เสิ่นเผยซวนมองสีหนา้ ท่ีมืดคร้ึมของเขาแลว้ รู้สึกกลวั มาก “ฉนั จะรีบเพม่ิ กาํ ลงั คนไปหา” เสิ่นเผยซวนโทรใหล้ กู นอ้ ง เพ่ือเพิ่มกาํ ลงั คนในการตามหาร่องรอยของเหอรุ่ยหลิน “นายใจเยน็ ก่อน ลองคิดดีๆ สิไม่วา่ ยงั ไงตระกลู เหอก็เป็ นคนในพ้นื ที่ ถึงแมว้ า่ พวกมนั จะหนีไป ไดร้ ะยะหน่ึง แต่กไ็ ม่สามารถหนีไปไหนไดไ้ กลหรอก” เสิ่นเผยซวนพดู จงจ่ิงหา้ วกลืนน้าํ ลายแลว้ พดู วา่ “หลินซินเหยยี นหายตวั ไป” “อะไรนะ？” เสิ่นเผยซวนสบั สน “ตอนเที่ยงยงั อยไู่ มใ่ ช่หรอ？” “ตกดึกก็ติดตอ่ ไมไ่ ดเ้ ลย” น้าํ เสียงของเขาเบามาก เหมือนกบั วา่ พอมีลมก็จะพดั กระจาย เสิ่นเผยซวนเป็ นคนจิตใจละเอียดออ่ น ไมว่ า่ ยงั ไงตวั เองกเ็ ป็ นคนสืบคดี แป๊ บเดียวก็เชื่อมโยน ประเด็นสาํ คญั ของเรื่องไดท้ นั ที “เกี่ยวกบั เหอรุ่ยหลิน？” น่ียงั ไม่ชดั เจนพออีกหรอ？ จงจ่ิงหา้ วมองศพของเส่ินซิ่วฉิงท่ีถูกคลมุ ไวด้ ว้ ยผา้ สีขาว “นายวา่ การที่เธอตายน้นั เพื่ออะไร？ ” เสิ่นเผยซวนคิดไปสกั พกั ” เป็ นแผนบงั ตาเพือ่ ย้อื เวลาหรือเปลา่ ？” ใชก้ ารตายของเสิ่นเผยซวนเพอื่ มาปั่นปวนสายตาของพวกเขา เพอ่ื ย้อื เวลา รอใหพ้ วกเขารู้วา่ เกิด อะไรข้ึน หลินซินเหยยี นกถ็ ูกพวกเขาลกั พาตวั ไปแลว้ และเป้ าหมายหลกั ของพวกเขากค็ ือหลินซินเหยยี น เสิ่นซิ่วฉิงเป็ นแคห่ มากตายตวั เดียวเท่าน้นั

เสิ่นซิ่วฉิงถกู ตดั สินจาํ คุกตลอดชีวติ ถึงจะไมต่ าย ก็ตอ้ งใชช้ ีวติ อยใู่ นน้นั ท้งั ชีวติ จาํ กดั อิสระ ถา้ ใหผ้ ลดีท่ีมากพอเธออาจจะยอมก็ได้ แตว่ า่ เธอตายแลว้ มีผลดีแลว้ จะทาํ อะไรไดล้ ะ่ ？ มีแค่น้ีท่ีเสิ่นเผยซวนคิดไมอ่ อก “พวกเราออกไปก่อน คอ่ ยคุยกนั ขา้ งนอก” เสิ่นเผยซวนอยขู่ า้ งในนานเกินไป ตอนน้ีกเ็ ลยรู้สึก หนาวข้ึนมา ไปในเรือนจาํ ปิ ดหมดแลว้ มืดไปหมด ดูแลว้ น่ากลวั อยา่ งอธิบายไม่ถกู กลบั ไปถึงในอาคาร เสิ่นเผยซวนผลกั ประตหู อ้ งทาํ งานแลว้ ถามวา่ “จะดื่มอะไรหน่อยไหม？” จงจื่อหา้ ไม่ไดส้ นใจ ท้งั ตวั ลงบนโซฟา พดู ดว้ ยน้าํ เสียงท่ีอึมครึม “รีบๆ หา” เสิ่นเผยซวนรู้สึกไดว้ า่ เขาอารมณ์ไม่ดี และเป็ นแบบท่ีอารมณ์ไม่ดีมากดว้ ย เหมือนกาํ ลงั เกบ็ กด อะไรสกั อยา่ ง อาจจะระเบิดออกมาไดต้ ลอดเวลา ไม่กลา้ เถียงเขาเลย เอาโทรศพั ทอ์ อกมาแลว้ โทรไปใหล้ ูกนอ้ งอีกคน ทางน้นั ไดร้ ับสายของเขาแลว้ รีบพดู ข้ึนม “ผมกาํ ลงั จะโทรหาคุณพอดี มีเบาะแสแลว้ เหอรุ่ย หลินเคยปรากฏตวั ทS่ี oulmate bar ตอนน้ีผมกาํ ลงั ตามหาตวั ของเธออย”ู่ “ฉนั รู้แลว้ ” เสิ่นเผยซวนตดั สาย มองไปทางจงจ่ิงหา้ วแลว้ พดู วา่ “มีเบาะแสแลว้ อยทู่ ่ีSoulmate bar” จงจ่ิงหา้ วลกุ ข้ึนทนั ที ไมพ่ ดู อะไรท้งั น้นั แลว้ เดินออกไปขา้ งนอกอยา่ งเร็ว เสิ่นเผยซวนตามข้ึนไป เดินไปสองกา้ วแลว้ วง่ิ กลบั มาเอาขวดน้าํ เกบ็ อณุ หภมู ิท่ีอยบู่ นโตะ๊ จากน้นั รีบตามจงจ่ิงหา้ วไปดว้ ย ด่ืมชาไปดว้ ย

Soulmate bar เวลาน้ีเป็ นช่วงคึกคกั รอบดึกพ่ึงเริ่มตอนน้ี เพราะวา่ จะสืบคดี พวกคนที่มาเลน่ ถกู ตาํ รวจเรียกไปอยใู่ นหอ้ งโถงหมด เรียงกนั เป็ นแถว สอบถามทีละคน เพราะตอนท่ีพวกเขามาถึง เหอรุ่ยหลินไดจ้ ากไปแลว้ แทบจะไมท่ ิ้งร่องรอยอะไรไวเ้ ลย แคม่ า นงั่ ด่ืมเบียร์บนโตะ๊ แห่งหน่ึง หลงั จากน้นั รับโทรศพั ทเ์ สร็จกอ็ อกไปเลย ตอนน้ีเบาะแสท่ีมีถึงSoulmate barกข็ าดไปอีกแลว้ จงจ่ิงหา้ วและเสิ่นเผยซวนมาถึง พวกเขาก็ไดส้ อบสวนจนเสร็จหมดแลว้ “เธอแคม่ าด่ืมที่เฉยๆ จากน้นั ก็รับโทรศพั ทแ์ ลว้ กอ็ อกไปเลย คนของพวกเราไดไ้ ปดูกลอ้ งวงจร ปิ ดแถวน้ีแลว้ ดูวา่ จะสามารถหาร่องรอยของเธอเจอไดไ้ หม” เสิ่นเผยซวนมองไปทางผชู้ ายที่ยนื อยใู่ นที่มืดอยา่ งระมดั ระวงั รอบตวั ของเขามีกระจายไปดว้ ยอุณหภูมิต่าํ ทาํ ใหค้ นอยากถอยหลงั ไปอยา่ งหา้ มไมไ่ ด้ จู่ๆ จงจิ่งหา้ วหนั หลงั แลว้ รีบเดินออกไปทางประตู เสิ่นเผยซวนรีบตามข้ึนไป“นายจะไปไหน ？” จงจ่ิงหา้ วไม่ไดพ้ ดู อะไร แคข่ ้ึนไปนง่ั ในรถ เส่ินเผยซวนสงั่ ลกู นอ้ งวา่ “พวกนายสืบต่อไป ใช้ เวลาใหเ้ ร็วท่ีสุดในการหาคนใหเ้ จอ” จากน้นั ก็ข้ึนรถของจงจิ่งหา้ วตามไป เห็นไดช้ ดั วา่ เป็ นกลางเมือง ความเร็วของรถถูกจงจิ่งหา้ วเหยยี บจน 110 ดีท่ีเวลาน้ีบนถนนรถ นอ้ ย ไมอ่ ยา่ งน้นั ตอ้ งเกิดอบุ ตั ิเหตแุ น่ เสิ่นเผยซวนจบั เขม็ ขดั นิรภยั ไว้ แอบมองจงจ่ิงหา้ ว ไม่เคยเห็นเขากระสบั กระส่ายแบบน้ีมาก่อน ทาํ เร่ืองอะไรไมเ่ คยไม่มีกฎแบบน้ี