กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม2

“ใช่” หลงั จากจงฉีเฟิ งไม่ทาํ งาน เขาก็ไม่ชอบดูข่าว วนั ๆเขียนแตพ่ กู่ นั ยซู่ ่ิวเดินเลน่ เป็ นเพ่อื นเขา เลน่ หมากรุกสากล เวลาหน่ึงวนั กผ็ า่ นไปแลว้ “คุณดูก่อนเถอะ”เหอเหวนิ หวยบอกใบใ้ หล้ ูกชายเอาขา่ วใหจ้ งฉีเฟิ งดู เหอรุ่ยสิงส่งโทรศพั ทใ์ ห“้ นี่ครับลุงจง” จงฉีเฟิ งอ่านก็รู้สึกแปลกใจ ไม่ใช่ตกใจท่ีข่าวน้ีมนั ดูไมม่ ีเหตุผล แตต่ กใจที่เกิดเรื่องข้ึนกบั ตระกลู เขา แลว้ ทาํ ไมถึงมาหาเขา？ เพราะจากเสน้ สายของตระกลู เหอ จะใหป้ ิ ดบงั เรื่องน้ีคงไม่ใช่เรื่องยาก “เหวนิ หวย นี่คือ？”จงฉีเฟิ งเงยหนา้ ข้ึนมองเหอเหวนิ หวยที่อยตู่ รงขา้ ม“หรือมนั เกี่ยวอะไรกบั ผม？” ไม่ง้นั จะมาหาเขาทาํ ไม？ “เหอ้ ”เหอเหวนิ หวยถอนหายใจอีกรอบ“ผมไมไ่ ดโ้ ชคดีเหมือนคุณที่มีลูกเก่งๆ ไดป้ ลดเกษียณ ก่อนเวลา สนุกกบั วยั ชรา ลูกไมไ่ ดเ้ รื่องพวกน้นั ทาํ เอาผมแทบจะเป็ นบา้ ตายแลว้ ” “เหวนิ หวย ที่พดู น้ีคุณไปเอามาจากไหนกนั ？” “นี่”เหอเหวนิ หวยช้ีเดก็ ที่หนา้ เตม็ ไปดว้ ยเลือดบนข่าว“เดก็ คนน้ี ไดย้ นิ มาวา่ เป็ นลูกของผหู้ ญิงที่ จิ่งหา้ วชอบ หลินหลินของเราคิดวา่ เพราะผหู้ ญิงคนน้นั ถึงทาํ ลายงานหม้นั ของเธอกบั จิ่งหา้ ว เลย….เหอ้ พดู แลว้ ก็ขายหนา้ พช่ี ายเขาโอ๋นอ้ งสาวมาก จึงววู่ ามไปลกั พาตวั ลูกเธอ เพอ่ื จะใชเ้ ด็ก ขผู่ หู้ ญิงคนน้นั ใหไ้ ปจากจิ่งหา้ ว” เหอเหวนิ หวยหลบเร่ืองหนกั รับเร่ืองเบา

ไม่ไดพ้ ดู วา่ ลูกสาวอยากแตง่ เขา้ ตระกลู จง อยากแยง่ ชิงเพ่ือตระกลู เหอไดแ้ ต่งงาน และไม่ไดพ้ ดู วา่ ลูกชายอยากแต่งงานกบั ผหู้ ญิงคนน้นั เรื่องที่ทาํ เขาเสียศกั ด์ิศรีพวกน้นั จงฉีเฟิ งกบั ยซู่ ่ิวสบตากนั ผหู้ ญิงคนน้ีเป็ นใครอีก？ เกิดอะไรข้ึนกบั ลกู ชาย？ ที่ถอนหม้นั คร้ังก่อนเพราะหลินซินเหยยี นไมใ่ ช่เหรอ？ ในขา่ วม่มีรูปหลินซินเหยยี น พวกเขาจึงไม่รู้วา่ ผหู้ ญิงคนน้ีคือหลินซินเหยยี น จงจ่ิงหา้ วกาํ ชบั วา่ หา้ มมีรูปหลินซินเหยยี น เขาไมอ่ ยากใหเ้ ธอมาเก่ียวขอ้ งกบั ขา่ วแบบน้ี “เรื่องน้ีคงทาํ ใหจ้ ิ่งหา้ วไมพ่ อใจ ผมถึงมาหาคุณนี่ไง”เหอเหวนิ หวยถอนหายใจอีกรอบ อายปุ ูน น้ีแลว้ ยงั ตอ้ งมาพดู ถอ่ มตนกบั คนตรงหนา้ ท่ีอายรุ ุ่นราวคราวเดียวกบั ตนเพราะเร่ืองลกู หงุดหงิดใจจริงๆ “พวกเราเป็ นคนมีหนา้ มีตา เป็ นคนคอ่ นขา้ งมีฐานะในสงั คม ข่าวออกไปผมคงไมร่ ู้เอาหนา้ ไวท้ ่ี ไหน ผมไมต่ อ้ งมาหาคุณก็ได้ แต่ถา้ เราสองตระกลู ววู่ ามกม็ ีแต่จะบอบช้าํ ท้งั สองฝ่ าย คุณวา่ จริง ไหม？” เหอเหวนิ หวยรู้จกั เจรจา ตอนน้ีเขาไมไ่ ดม้ าเพอ่ื ขอความเมตตา แตเ่ พราะไม่อยากใหท้ ้งั 2ฝ่ าย ทะเลาะกนั จนทาํ ลายไมตรี

“คุณก็รู้นิสยั ลกู ชายผมดี ถา้ ผมกา้ วก่ายเขาได้ ตอนน้นั คงไมไ่ ดถ้ อนหม้นั ”จงฉีเฟิ งไม่ใช่คนโง่ ตอนน้ีเขาจะฟังความขา้ งเดียวแลว้ รับปากหรือตอบรับอะไรไม่ได้ สีหนา้ เหอเหวนิ หวยดูไม่ค่อยดีนกั เขาไมย่ งุ่ แลว้ ง้นั เหรอ？ “จิ่งหา้ ว แมพ้ วกเราไม่ไดเ้ ป็ นครอบครัวเดียวกนั แตเ่ รากร็ ู้จกั กนั มานาน คุณจะนงั่ ดูเราสอง ตระกลู แตกคอกนั เพราะเรื่องเลก็ ๆแคน่ ้ีจริงๆน่ะเหรอ？” “จิ่งหา้ วของเราไม่ใช่คนท่ีก่อเรื่องแบบไร้เหตุผล ยงั ไงซะก็มีคนยว่ั โมโหเขาก่อน แน่นอนวา่ เรื่องน่ีเราจะปลอ่ ยเฉยไวไ้ มไ่ ด้ คุณก็รู้วา่ หลายปี มาน้ีเขาสองพอ่ ลกู ไม่ค่อยลงรอยกนั แตเ่ ราจะ พยายาม ตอนเยน็ ฉนั จะเรียกเขามาพดู เรื่องน้ีใหเ้ คลียร์ แลว้ กโ็ นม้ นา้ วเขา”ยซู่ ่ิวพดู ข้ึน ใชท้ ้งั ไม้ ออ่ นและไมแ้ ขง็ ประโยคแรกพดู ถึงพวกเขาหาเร่ืองจงจิ่งหา้ วก่อน พวกเขาผิด ประโยคหลงั แสดงใหเ้ ห็นวา่ ไมใ่ ช่พวกเขาจะปล่อยเฉย แต่จะเขา้ ไปยงุ่ ไดไ้ หมน้นั ก็อีกเร่ืองหน่ึง คาํ พดู น้ีทาํ เอาเหอเหวนิ หวยพดู ไมอ่ อก “พวกคุณรู้กด็ ีแลว้ ไม่ทาํ ลายไมตรีของท้งั สองฝ่ ายจะเป็ นการดีที่สุด”เหอเหวนิ หวยยนื ข้ึน “แน่นอน พวกเรากไ็ ม่ไดอ้ ยากทาํ ลายไมตรี”ยซู่ ่ิวพดู เหอเหวนิ หวยฝื นยมิ้ “ผมควรกลบั แลว้ ” “อยกู่ ินขา้ วเยน็ กนั ก่อนสิ”ยซู่ ่ิวยมิ้ อยา่ งสง่าและเหมาะสม “ไมด่ ีกวา่ ท่ีบา้ นรอพวกเราอย”ู่ เหอเหวนิ หวยปฏิเสธอยา่ งออ้ มๆ “ลุงเฟ๋ิ ง ออกไปส่งพวกเขา”ยซู่ ่ิวไมไ่ ดอ้ อกไปส่งดว้ ยตวั เอง หลงั จากน้ีไม่วา่ เร่ืองน้ีจะเป็ นยงั ไง ตอนน้ีพวกเขาตอ้ งอยขู่ า้ งจงจ่ิงหา้ ว เห็นไดช้ ดั วา่ เรื่องน้ีพวกเขาเป็ นฝ่ ายผิดก่อน

เธอพดู อยา่ งเหมาะสม ใหเ้ หอเหวนิ หวยรู้วา่ ถา้ เรื่องน้ีจงจ่ิงหา้ วไมร่ ามือ นนั่ ก็เป็ นเพราะพวกเขา ผิดก่อน พวกเขาเป็ นคนก่อเรื่องข้ึนมาเอง ถา้ ทาํ ลายไมตรีจริงๆ นนั่ เป็ นเพราะพวกเขาทาํ ตวั เอง “ไม่ตอ้ งส่งแลว้ ”เดินมาถึงประตูตระกลู จง เหอรุ่ยสิงกพ็ ดู กบั ลุงเฟ๋ิ ง ลงุ เฟ๋ิ งยมิ้ พลางเปิ ดประตูรถใหเ้ หอเหวนิ หวย“คุณหญิงใหผ้ มมาส่งแขก ผมจะไม่สุภาพไดย้ งั ไง ท่านป่ ูเหอ เชิญครับ” เหอเหวนิ หวยมองเขาแวบหน่ึงแลว้ ข้ึนรถไป เหอรุ่ยสิงนงั่ ตรงเบาะคนขบั รถขบั ออกไปอยา่ งรวดเร็ว เหอเหวนิ หวยมองคฤหาสน์ที่ยงิ่ ไกลออกมาเร่ือยๆผา่ นกระจกมองหลงั พลางถอนหายใจ“ท่ีจง จิ่งหา้ วเกิดมาฉลาดไม่ใช่ไม่มีเหตผุ ล ท้งั พอ่ และแม่ลว้ นไอคิวสูง ลูกจะโง่ไดย้ งั ไง” จงฉีเฟิ งเคยขอคาํ แนะนาํ เรื่องอบุ ายจากเขา ท่าทีของยซู่ ่ิวเมื่อครู่ทาํ ใหเ้ ขาคาดไมถ่ ึง “พอ่ พอ่ พดู อะไร？แมข่ องจงจิ่งหา้ วเป็ นภรรยาเก่าของจงฉีเฟิ ง” “ใช่ แกดูฉนั สิ แก่แลว้ จริงๆ”เหอเหวนิ หวยลูบหนา้ ผาก “พอ่ ถา้ จงฉีเฟิ งโนม้ นา้ วจงจิ่งหา้ วไมไ่ ดจ้ ะทาํ ยงั ไง？”เหอรุ่ยสิงพดู อยา่ งกงั วล เหอเหวนิ หวยครุ่นคิดพกั หน่ึง พินิจไตร่ตรอง แยกแยะขอ้ ดีขอ้ เสียก็แลว้ ก็ยงั คงรู้สึกวา่ ไมค่ วร แตกหกั กบั ตระกลู จง

ยงั ไงตอนน้ีพวกเขาก็ธุรกิจใหญโ่ ต ไมย่ อมรับไมไ่ ดเ้ ลยวา่ หาเร่ืองไม่ได้ ถา้ เผชิญหนา้ กนั จริงๆ คนท่ีเสียเปรียบคือพวกเขา “ใครก่อเร่ืองกใ็ หค้ นน้นั รับผิดชอบ”เหอเหวนิ หวยคอ่ ยๆหลบั ตาลงชา้ ๆ ไม่ใช่เขาไร้เมตตา แต่เพียงเพราะตอนน้ีเขาไม่อาจเห็นแก่ความรักในครอบครัวกบั เรื่องน้ีได้ ถา้ จงจ่ิงหา้ วไม่รามือ เรื่องน้ีตอ้ งปะทุข้ึนแน่นอน เม่ือถึงตอนน้นั ตระกลู เหอเสียชื่อเสียงแลว้ จะส่งผลกระทบกบั บริษทั พวกเขาทาํ ธุรกิจอญั มณี หากถูกควา่ํ บาตร เขาจะรับผลที่ตามมาไมไ่ ด้ ณ หอ้ งรับแขกตระกลู จง จงฉีเฟิ งพิงเบาะบนโซฟา พลางควา้ มือยซู่ ่ิวมาจบั นิ้วโป้ งถหู ลงั มือเธอไปมา หร่ีตาเหมือนกาํ ลงั คิดอะไรอยู่ “กาํ ลงั คิดวา่ ผหู้ ญิงคนน้นั เป็ นใคร？และเกิดอะไรข้ึนกบั เด็กคนน้นั ใช่ไหม？”ยซู่ ่ิวถาม ที่จริงเธอก็แปลกใจ เมื่อก่อนเธอคิดวา่ จงจ่ิงหา้ วชอบหลินซินเหยยี น แตต่ อนน้ีกลบั มีผหู้ ญิงลกู ติดอีกคนหน่ึงโผล่มาอีก นี่ทาํ ใหเ้ ธออดเป็ นกงั วลไม่ได้ จงฉีเฟิ งยน่ื มือออกมาปัดผมท่ีขา้ งหูของเธอ แลว้ ทดั หูให้ พลางพดู อยา่ งออ่ นโยน“ไม่ตอ้ งห่วง ผมจะหาเขาท่ีคฤหาสน”์ แลว้ ก็คุยเรื่องน้ีกบั เขาดว้ ย

ตอนท่ี 119 แกคงไม่ได้ชอบเขาใช่ไหม อีกดา้ นหน่ึง ระหวา่ งทางกลบั คฤหาสน์ หลินซีเฉินนอนหลบั ในออ้ มแขนหลินซินเหยยี น หนา้ ดา้ นหน่ึงบวมแดง หลินซินเหยยี นเป็ นห่วงอยากสมั ผสั แต่กก็ ลวั ทาํ เขาเจบ็ เธอไมพ่ ดู อะไรสกั คาํ เพยี งเช็ดน้าํ ตาอยา่ งเงียบๆ หลินซีเฉินโตมาถึงขนาดน้ีไม่เคยไดร้ ับบาดเจ็บ นี่เป็ นคร้ังแรก ดง่ั คาํ พงั เพยท่ีวา่ ลูกเจบ็ ท่ีตวั ส่วนแม่เจบ็ ปวดท่ีใจ จงจ่ิงหา้ วมองเธอผา่ นกระจกมองหลงั อยากพดู ปลอบใจเธอ ใหเ้ ธอไม่เสียใจนกั แตพ่ อเขาอา้ ปากก็ไมร่ ู้จะพดู อะไร เขาไมเ่ คยเป็ นพอ่ เป็ นแม่คนมาก่อน จึงไม่เขา้ ใจความรู้สึกของเธอ ไม่นานนกั รถก็มาจอดตรงหนา้ คฤหาสน์ จงจ่ิงหา้ วลงมาเปิ ดประตูรถใหเ้ ธอ เธออมุ้ หลินซีเฉินลงจากรถไม่สะดวก เขาจึงยนื่ มือออกไป รับ“ใหผ้ มช่วยคุณอุม้ เถอะ” “ไม่เป็ นไร ฉนั อมุ้ เองได”้ ต้งั แตช่ ่วยหลินซีเฉินออกมา เธอแทบไม่ห่างจากลูกเลย อมุ้ ไวต้ ลอด ไม่ใหใ้ ครอุม้ ท้งั น้นั จงจ่ิงหา้ วมองเขาครู่หน่ึง รับสภาพเธอแบบน้ีไมไ่ ด้ นี่เป็ นลกู ของเธอ เธอจะเป็ นห่วงจะรักก็ได้ แตเ่ อาแต่โทษตวั เอง คิดวา่ เป็ นความผดิ ตวั เองท้งั หมดแบบน้ี เขารับไมไ่ ดจ้ ริงๆ “ไมใ่ ช่ความผิดคุณ ไมต่ อ้ งโทษตวั เอง”เขาจะอุม้ เดก็ แต่หลินซินเหยยี นไม่ยอมปล่อย“คุณทาํ อะไร？”

“ถา้ คุณไมอ่ ยากใหล้ กู คุณต่ืนกเ็ งียบๆหน่อย” หลินซินเหยยี นเงียบ แลว้ พดู กระซิบ“ศีรษะเขาไดร้ ับบาดเจ็บ คุณเบาๆหน่อย” เธอกลวั จงจ่ิงหา้ วอมุ้ หลินซีเฉินจนเจ็บ เขาเป็ นผชู้ ายแขง็ แกร่ง ไมเ่ คยมีประสบการณ์การอุม้ เดก็ มาก่อน จงจิ่งหา้ วตอบอืมเบาๆ หลินซินเหยยี นเคยอยทู่ ่ีน่ี ค่อนขา้ งคุน้ เคย ท่ีนี่แทบไม่เปลี่ยนไปเลย ยงั คงเหมือนเม่ือก่อน ในหอ้ ง หลินล่ยุ ซีท่ีเผชิญกบั เรื่องเม่ือตอนกลางวนั ไม่รู้ตกใจหรือเพราะเหน่ือย ตอนกวนจิ้งมา ส่งท่ีหอ้ งก็หลบั ไปแลว้ จนถึงตอนน้ีกย็ งั ไม่ต่ืน ป้ าหยเู คยเจอจวงจ่ือจ่ินกบั หลินลุ่ยซีคร้ังหน่ึง ดงั น้นั ตอนกวนจิ้งพาพวกเขามาส่งที่น่ีเธอก็ตกใจ จากน้นั ก็เปล่ียนเป็ นคุน้ เคยกบั จวงจื่อจิ่นอยา่ งรวดเร็ว กวนจิ้งไมไ่ ดบ้ อกวา่ พาพวกเธอมาที่นี่ทาํ ไม ป้ าหยกู ็ไมไ่ ดถ้ าม กวนจิ้งเป็ นคนของจงจ่ิงหา้ ว จง จิ่งหา้ วคงสงั่ มา คร้ังก่อนหลงั จากที่ไดพ้ บกบั เดก็ ท้งั 2คน กร็ ู้สึกวา่ พวกเขาเหมือนจงจิ่งหา้ วตอนเดก็ ๆเลย เธอจึง ไปเดินซูเปอร์น้นั บ่อยๆเพอ่ื ใหไ้ ดเ้ จอพวกเขา หวงั วา่ จะไดเ้ จอพวกเขา ถามไถเ่ กี่ยวกบั พอ่ แม่ ของเดก็ 2คนน้ี ใครจะไปรู้วา่ ไปทุกวนั ๆกไ็ ม่ไดเ้ จอ แต่พวกเขากลบั มาส่งถึงท่ีดว้ ยตวั เอง พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกสนใจกลบั ไดม้ าง่ายๆซะง้นั ไดม้ าอยา่ งไม่ตอ้ งทาํ อะไร ป้ าหยอู าศยั โอกาสน้ีสืบเก่ียวกบั เด็กท้งั 2คน

จวงจ่ือจิ่นเหมือนพอเดาออกแลว้ วา่ ท่ีนี่คือท่ีไหน แตเ่ นื่องจากสถานการณ์ของลูกสาวเธอจึงไม่ อยากพดู อะไรมาก บอกแคว่ า่ เดก็ สองคนน้ีเป็ นลูกของลกู สาวเธอ ส่วนเรื่องอื่นไม่พดู ถึง ป้ าหยสู ืบไมไ่ ดส้ กั ที “คุณนง่ั ไปก่อนนะ”ป้ าหยยู นื ข้ึน กาํ ลงั จะไปหยบิ รูปของจงจิ่งหา้ วมาใหเ้ ธอดู ขณะน้นั เองประตู คฤหาสนก์ ถ็ กู เปิ ดออก จงจิ่งหา้ วเดินอมุ้ หลินซีเฉินเขา้ มา หลินซินเหยยี นเดินตามมาดา้ นหลงั เหมือนเป็ นความเคยชิน เธอเปิ ดตูร้ องเทา้ แลว้ หยบิ รองเทา้ แตะออกมาวางตรงหนา้ เขา หลินซินเหยยี นทาํ อยา่ งรวดเร็ว เธออยทู่ ่ีนี่แค1่ เดือน คิดไมถ่ ึงวา่ จะจาํ รองเทา้ แตะของเขาได้ เธอเงยหนา้ ข้ึนพดู อยา่ งเยน็ ชา“ทุกสิ่งที่เคยเห็นฉนั ลว้ นจาํ ได”้ จวงจื่อจิ่นลกุ จากโซฟา มองจงจิ่งหา้ วแวบหน่ึงแลว้ กห้ นั ไปมองลูกสาวจน ป้ าหยเู ห็นพวกเขาเดินเขา้ มา แถมจงจิ่งหา้ วยงั อุม้ หลินซีเฉินอยดู่ ว้ ย ขา้ งๆคือหลินซินเหยยี น เธอ อา้ ปากคา้ งพลางมองจวงจ่ือจิ่น“คนน้ีคือลูกสาวคุณง้นั เหรอ？” จวงจื่อจิ่นพยกั หนา้ ป้ าหยเู หมือนจะเขา้ ใจเรื่องทุกอยา่ งข้ึนมาทนั ที เธอกแ็ ปลกใจจวงจื่อจิ่น วา่ ทาํ ไมไมย่ อมพดู เร่ือง เดก็ ๆ เพราะลกู สาวเธอหยา่ แลว้ คลอดลูก เธอคงโกรธท่ีพอ่ ของเด็กหยา่ กบั ลกู สาว ดงั น้นั จึงไม่อยาก พดู ถึง สาํ หรับป้ าหยู ลกู ของหลินซินเหยยี นคือลูกของจงจิ่งหา้ ว จาํ ไดว้ า่ 6ปี ก่อน เธอต้งั ทอ้ ง

แมต้ อนแรกพวกเขาแยกกนั อยู่ แตค่ ืนแตง่ งานพวกเขานอนหอ้ งเดียวกนั อีกท้งั พอมานบั วนั ดูก็ใกลเ้ คียงกนั เดก็ 5ขวบ กบั ระยะเวลา6ปี มนั สอดคลอ้ งกนั ช้นั ลา่ งเป็ นหอ้ งจงจ่ิงหา้ ว หลงั จากหลินซินเหยยี นจากไป เขาก็ยงั คงอยหู่ อ้ งน้นั แตห่ ลงั หลินซิน เหยยี นออกไป เขาไมค่ อ่ ยกลบั มาคฤหาสน์ “ผมจะพาเขาไปนอนในหอ้ ง”จงจ่ิงหา้ วพดู หลินซินเหยยี นอืมตอบ “เหยยี นเหยยี น”จวงจื่อจิ่นมีเร่ืองอยากถามเธอมากมาย พอเห็นเธอกเ็ รียกเธออยา่ งทนรอไม่ไหว หลินซินเหยยี นยนื ตรงทางเดินไมไ่ ดเ้ ขา้ ไปในหอ้ ง“เราไปคุยกนั ดา้ นนอกเถอะค่ะ” “ดีเหมือนกนั ”ยงั ไงในหอ้ งน้ีก็มีคนอื่นอยดู่ ว้ ย ไม่ใช่ที่ของตวั เองไม่ค่อยสะดวก เธอเปล่ียนรองเทา้ ตรงหนา้ ประตู แลว้ เดินตามหลินซินเหยยี นออกไป ลานหนา้ คฤหาสนป์ ูดว้ ยสนามหญา้ อนั กวา้ งขวาง สีเขียวขจี เหยยี บแลว้ นิ่มๆ ขา้ งๆสนามมีภูเขา ปลอมลูกหน่ึง น้าํ ไหลลงมาไมข่ าดสาย ดา้ นล่างเป็ นสระน้าํ เล้ียงปลาสวยงามอยดู่ า้ นใน ดูแลว้ แปลกตามาก ลาํ ตวั เป็ นสีเขียว หางยาวๆ เหมือนเป็ นพนั ธุห์ ายาก คงราคาสูงมากแน่ๆ ดา้ นหนา้ มีโตะ๊ กลม เกา้ อ้ีหวาย4ตวั และร่มกนั แดด หลินซินเหยยี นดึงเกา้ อ้ีใหจ้ วงจ่ือจ่ิน จวงจื่อจิ่นนง่ั ลง “ตกลงเกิดอะไรข้ึนกนั แน่ ทาํ ไมจู่ๆหมอเหอถึงลกั พาตวั พวกเรา และทาํ ไมแกยงั อยกู่ บั เขา？ พวกแกหยา่ กนั แลว้ ไมไ่ ดเ้ ก่ียวขอ้ งกนั แลว้ หมอเหอรู้เรื่องท่ีแกอยกู่ บั เขาใช่ไหม เขาถึงจากรัก กลายเป็ นเกลียดชงั แลว้ ทาํ เรื่องแบบน้ี？”

จวงจ่ือจิ่นถามออกมารัวๆ แถมยงั พดู ส่ิงที่ตวั เองคิดออกมาดว้ ย หลินซินเหยยี นส่ายหนา้ “ไมใ่ ช่” ก่อนหนา้ น้ีเธอเคยบอกเหอรุ่ยเจ๋อแลว้ วา่ เธอยนิ ดียอมลองคบกบั เขา แต่หลงั จากน้นั เพราะเรื่อง ของนอ้ งสาวเขาทาํ ใหเ้ ธอกระจ่าง วา่ เธอกบั เหอรุ่ยเจ๋อเป็ นไปไมไ่ ด้ ไมเ่ พยี งไม่มีความรัก ระหวา่ งพวกเขาเท่าน้นั ยงั รวมถึงกาํ แพงของแมแ่ ละนอ้ งสาวของเขาดว้ ย “แลว้ มนั เพราะอะไร？”จู่ๆจวงจื่อจิ่นก็นึกอะไรข้ึนได“้ แกบอกเขาวา่ แมเ่ ขาหาเร่ืองแกง้นั เหรอ ？” “เปล่า”หลินซินเหยยี นกมุ มือ เธอไม่รู้จะพดู กบั จวงจ่ือจิ่นยงั ไง เก่ียวกบั เรื่องท่ีเหอรุ่ยเจ๋อทาํ กบั เธอ มนั พดู ยาก “แลว้ เพราะอะไร？”คนคนหน่ึงทาํ ไมจู่ๆเปลี่ยนไปไดม้ ากขนาดน้？ี ช่วงท่ีกลบั มาน้ีเธอก็คิดมาโดยตลอด แต่กไ็ มเ่ ขา้ ใจ เหตุผลที่เขาเปล่ียนเป็ นแบบน้ี “แม่กร็ ู้วา่ หนูไมไ่ ดช้ อบเขา”หลินซินเหยยี นกมุ มือตวั เองแน่นข้ึนเร่ือยๆ เหงื่อเตม็ มือไปหมด เธอกบั เหอรุ่ยเจ๋อมาถึงข้นั น้ี เธอทาํ ไดแ้ คพ่ ดู ตามความจริง เธอบอกเรื่องที่เหอรุ่ยเจ๋อทาํ กบั เธอใหจ้ วงจื่อจิ่นฟัง จวงจ่ือจิ่นลุกข้ึนพรวด“วา่ ไงนะ？” “เขาทาํ เร่ืองแบบน้ีไดย้ งั ไงกนั ？” หลินซินเหยยี นกไ็ มอ่ ยากจะเชื่อ แตค่ ิดดูดีๆเธอกค็ ิดออก

เขาชอบเธอ ส่วนเหอรุ่ยหลินชอบจงจิ่งหา้ ว ถา้ เขาทาํ ลายเธอ เหอรุ่ยหลินกย็ งั มีโอกาสคบกบั จงจ่ิงหา้ ว เพ่ือความสุขของนอ้ งสาว เขาจึงเตม็ ใจทาํ แบบน้ี จวงจ่ือจิ่นนงั่ ลง อ้ึงไปพกั หน่ึง“รู้หนา้ ไมร่ ู้ใจจริงๆ” ดง่ั คาํ พงั เพยที่วา่ ใจคนหนงั ทอ้ งก้นั คาํ น้ีไม่เกินจริงเลย “ง้นั แกกบั จงจิ่งหา้ วมนั ยงั ไงกนั แน？่ ”เม่ือสงบอารมณ์ไดจ้ วงจ่ือจ่ินกม็ องลกู สาวพลางถาม ข้ึนมาอีก“แกคงไมไ่ ดช้ อบเขาใช่ไหม？” ตอนท่ี 120 พวกเขาเป็ นลูกของคุณ “หนู…” ในใจเธอโตแ้ ยง้ กนั และซบั ซอ้ น เธอตอ้ งยอมรับเลยวา่ เธอไม่ไดไ้ มร่ ู้สึกกบั จงจ่ิงหา้ ว เพยี งแค่ไม่ กลา้ ยอมรับกเ็ ท่าน้นั แลว้ ก็ไม่อยากคิด ดูเหมือนใกลก้ ็ไมใ่ กล้ ไกลก็ไม่ไกล เธอไมอ่ ยากทาํ ลายความรู้สึกไม่คลุมเครือเช่นน้ี ไม่อยากหา คาํ ตอบ วา่ ตกลงแลว้ เป็ นความรักหรือไม่ใช่ความรัก คิดมากไปก็เจ็บ โดนจวงจื่อจิ่นถามแบบน้ีเธอไมร่ ู้จะตอบยงั ไง หวั ใจเหมือนถูกแช่อยใู่ นขวดโหลท่ีมีหลาย รสชาติ

“ทาํ ไมไมพ่ ดู ล่ะ？”จวงจื่อจิ่นตาแดงก่าํ “บางที่ตอนน้ีเขาอาจจะดีกบั แกมาก แต่ก็เคยคิดถึง อนาคตน้นั ไหม？เขาจะยอมรับเสี่ยวซีกบั เส่ียวลยุ่ ไดไ้ หม？ไปสนใจไปตลอดชีวติ ง้นั เหรอ ？” “แม่ หนูไม่อยากคิดตอนน้ี จริงสิ พวกเราอาจตอ้ งอยทู่ ่ีนี่สกั ระยะ ที่ท่ีพวกเราเคยอยหู่ นูกลวั วา่ จะไม่ปลอดภยั ”ประโยคหลงั เธอจงใจเปลี่ยนเรื่อง จวงจื่อจิ่นกลบั ไม่ยอมปลอ่ ยผา่ น“ตอนน้ีที่แกอยากกลบั จีนกเ็ ป็ นเพราะเขาใช่ไหม？” ถา้ ไมก่ ลบั มาก็อาจไม่เกิดเรื่องพวกน้ี หลินซินเหยยี นกม้ หนา้ ไม่พดู เห็นไดช้ ดั วา่ คือการยอมรับโดยปริยาย จวงจ่ือจิ่นอยากตอ่ วา่ เธอ จะใหค้ วามดีตรงหนา้ มาตบตาไมไ่ ด้ พดู ถึงตรงน้ี เธอก็เปลี่ยนความคิด“เร่ืองของแก แกจดั การเองก็แลว้ กนั ” เธอเป็ นผใู้ หญแ่ ลว้ มีความคิดและวธิ ีของตวั เอง กา้ วก่ายมากเกินไปจะกลายเป็ นกดดนั เธอเปลา่ ๆ จวงจ่ือจิ่นถอนหายใจ“อยกู่ ็อยู่ ความปลอดภยั ของเด็กๆสาํ คญั ที่สุด” เมื่อนึกถึงทุกสิ่งที่เหอรุ่ยเจ๋อทาํ เธอกย็ งั รู้สึกผวาอยู่ หลินซินเหยยี นรู้วา่ เธอกงั วลอะไร จึงพดู ข้ึน“แม่ไม่ตอ้ งห่วง หนูจะดูแลตวั เองดีๆ” ในคฤหาสน์ จงจ่ิงหา้ วพาหลินซีเฉินท่ีหลบั ไปแลว้ มานอนหอ้ งช้นั ลา่ ง

ป้ าหยยู นื มองอยตู่ รงประตู ต้งั แต่จงจ่ิงหา้ วเขา้ มา เธอกต็ ามติดตลอด เหมือนมีเร่ืองอยากพดู มากมาย “คุณรู้แลว้ ใช่ไหม？”ป้ าหยยู นื ถามตรงประตู จงจ่ิงหา้ วห่มผา้ ใหห้ ลินซีเฉินเสร็จก็หนั มามองเธอ“รู้อะไรครับ？” ป้ าหยรู ้อนใจ“ก็ท่ีพวกเขาเป็ นลกู ของคุณไง” จงจ่ิงหา้ วสายตาเคร่งขรึม ราวกบั สิ่งท่ีป้ าหยพู ดู กระทบเสน้ ตายของเขา หรือจะเป็ นส่ิงท่ีเขาต้งั ใจเพิกเฉย จู่ๆกม็ ีคนถามข้ึนมา กท็ าํ ใหอ้ ดไมไ่ ดท้ ่ีจะหนั ไปมองและไม่ พอใจ ป้ าหยขู มวดคิ้ว ท่าทีของจงจ่ิงหา้ วดูแปลกๆ หรือวา่ ไม่ใช？่ ทาํ ไมความกดอากาศรอบตวั เขาจึงลดลงเรื่อยๆ？ ป้ าหยถู อนหายใจ วงิ่ ไปหยบิ รูปน้นั มา แลว้ เดินไปขา้ งเตียง วางเทียบกบั หนา้ ของหลินซีเฉิน“ดู สิ…” หลินซีเฉินไดร้ ับบาดเจบ็ หนา้ บวม ไม่เหมือนที่เธอเห็นคร้ังก่อน ป้ าหย，ู “……” “เขาไดร้ ับบาดเจ็บไดย้ งั ไง？”ป้ าหยเู ป็ นห่วงมาก ตอนเจอกนั คร้ังก่อนท้งั น่ารักและฉลาดสุดๆ จงจ่ิงหา้ วไม่อยากคุยเรื่องน้ีกบั คนอื่น“ต่อไมอ่ ยา่ พดู เร่ืองสถานะของเขาอีก” “แต่…”

ป้ าหยไู ม่ตดั ใจ อยากพดู ต่อ “เธอทอ้ งก่อนจะแต่งงานกบั ผม เด็กคนน้ีไม่ใช่ลกู ผม”จงจ่ิงหา้ วพดู ขดั เธอทนั ที เขาเคยหรือไม่เคยทาํ อะไรเธอ เขาจะไม่รู้ง้นั เหรอ？ เรื่องเกี่ยวกบั อดีตของหลินซินเหยยี นเขาไมอ่ ยากรับรู้ พอนึกถึงเธอนอนเตียงเดียวกบั ผชู้ ายคนอื่น ในใจเขาก็อึดอดั จนหายใจไมอ่ อก ดงั น้นั อยา่ พดู ถึงสถานะของเด็กสองคนน้ีกบั เขา อยา่ พดู เร่ืองอดีตของหลินซินเหยยี นกบั เขา เรื่องพวกน้ีเขาไม่อยากรู้ท้งั น้นั ！ “คุณ คุณ คุณหมายความวา่ ไง？”ป้ าหยตู กใจจนอา้ ปากคา้ ง มือสนั่ ท้งั สองขา้ ง ใชเ้ วลาพกั หนา้ กวา่ จะพดู ออก ทอ้ งก่อนแต่งงานกบั จงจิ่งหา้ ว？ เป็ นไปไดย้ งั ไง？ “ฉนั วา่ เธอไม่ใช่ผหู้ ญิงไมร่ ะวงั ไมร่ ักตวั เองแบบน้นั เป็ นไปไดย้ งั ไง”ป้ าหยไู ม่อยากเชื่อวา่ หลิน ซินเหยยี นทอ้ งก่อนจะแต่งงานกบั จงจิ่งหา้ ว “เร่ืองน้ีผมเห็นเองกบั ตา แต่ผมไม่อยากไดย้ นิ คนอ่ืนพดู ถึง”พดู จบจงจิ่งหา้ วกเ็ ดินออกจากหอ้ ง ไป น่ีเป็ นป้ าหยู ถา้ เป็ นคนอื่นเขาคงไม่พดู เยอะขนาดน้ี

ป้ าหยรู ู้สึกสบั สนไปหมดเธอมองรูปในมือแลว้ มองหลินซีเฉินที่นอนอยบู่ นเตียง แมห้ ลินซีเฉิน หนา้ บวมอยู่ แตเ่ ธอยงั จาํ เคา้ โครงก่อนเขาไดร้ ับบาดเจบ็ ได้ หลินซินเหยยี นทอ้ งก่อนแตง่ งานไดย้ งั ไงกนั ？ เป็ นไปไดย้ งั ไง！ ดูคลา้ ยจงจิ่งหา้ วตอนเด็กๆแทๆ้ ป้ าหยเู หมือนคนโรคจิต ไมอ่ าจเรียกสติกลบั คืนจากเร่ืองน้ีได้ เธอไม่รู้วา่ เดินกลบั หอ้ งมาไดย้ งั ไง เหมอ่ ลอยตลอด หลินซินเหยยี นกบั จวงจ่ือจิ่นเขา้ บา้ น จวงจ่ือจิ่นเขา้ ไปหอ้ งนอนแขกเพื่อดูวา่ หลินลุ่ยซีตื่นรึยงั หลินซินเหยยี นเขา้ ไปหาน้าํ แขง็ ตเู้ ยน็ หอ้ งครัว ใชผ้ า้ ขนหนูพนั ไวแ้ ลว้ เอามาประคบหนา้ ใหห้ ลินซีเฉิน ทอ้ งฟ้ าคอ่ ยๆมืดลง พระอาทิตยต์ ก ทอ้ งฟ้ ากลายเป็ นสีแดง ป้ าหยจู ดั การอารณ์ไดแ้ ลว้ เขา้ ไปเตรียมมือเยน็ ในหอ้ งครัว หลินลยุ่ ซีต่ืนแลว้ ดูเหมือนอยใู่ นสภาพแวดลอ้ มที่ไมค่ ุน้ เคย จึงติดหนึบจวงจื่อจ่ินใหเ้ ธอกอด ตลอด จวงจื่อจิ่นไม่คุน้ เคยกบั ท่ีน่ี เธอกอดหลินลุย่ ซีอยใู่ นหอ้ งไมอ่ อกมาดา้ นนอก ในหอ้ งหนงั สือ จงจิ่งหา้ ววางสายจากกวนจิ้ง กม้ ลงไปมองนาฬิกา 5โมงเยน็ แลว้ เขาจึงลกุ ข้ึน แลว้ เดินออกจากหอ้ งหนงั สือ ในหอ้ งรับแขกเงียบมาก เสียงป้ าหยดู งั ออกมาจากหอ้ งครัวเป็ น คร้ังคราว

ดว้ ยเสียงน้ี จงจ่ิงหา้ วเปิ ดประตหู อ้ ง หลินซินเหยยี นนง่ั บนเกา้ อ้ีขา้ งเตียง มีผา้ ขนหนูวางอยบู่ น โตะ๊ หลินซีเฉินยงั ไมต่ ่ืน ดูเหมือนหลินซินเหยยี นเฝ้ าอยตู่ ลอดเวลา เขาเดินเขา้ ไป มองเดก็ นอ้ ยที่นอนอยบู่ นเตียง ขนตางอนเลก็ นอ้ ย เขาเอ้ือมมือไปจบั ศีรษะหลิน ซินเหยยี น ใหห้ นั มาซบในออ้ มกอดตนพลางพดู ปลอบใจ“ไม่ตอ้ งกงั วลนกั ” “อืม” จงจ่ิงหา้ วยนื หลินซินเหยยี นนงั่ เขาจบั ศีรษะหลินซินเหยยี น แลว้ หนา้ ของเธอแนบกบั ซิกแพค เขาพอดี แมจ้ ะมีผา้ ก้นั อยเู่ ธอกร็ ู้สึกได้ ซิกแพคแน่นๆของเขา ท้งั แขง็ แกร่งและเร่าร้อน “ขอบคุณ”หลินซินเหยยี นกอดเอวเขา พลางพดู อยา่ งจริงใจ คร้ังน้ีเร่ืองเกิดข้ึนอยา่ งกะทนั หนั ถา้ ไม่ไดจ้ งจิ่งหา้ วช่วยไว้ เธอไมร่ ู้วา่ เรื่องจะเป็ นยงั ไง โชคดีที่ตอนน้ีเดก็ ๆไม่เป็ นอะไร จงจ่ิงหา้ วตวั แขง็ ท่ือ ความคิดสบั สนไปครู่หน่ึง หลินซินเหยยี นไมค่ ่อยเป็ นฝ่ ายแตะตวั เขาก่อน น่ีแสดงวา่ เธอคอ่ ยๆเปิ ดใจใหเ้ ขาแลว้ ใช่ไหม？ มือเขาจบั ศีรษะเธอ นิ้วพลางลูบกบั หูของเธอ บา้ งก็ลบู บริเวณหลงั หู บา้ งก็นวดบริเวณติ่งหูอนั อ่อนนุ่มของเธอ เหมือนตรงน้ีค่อนขา้ งเซนซิทีฟ หลินซินเหยยี นตวั สน่ั เลก็ นอ้ ย จงจ่ิงหา้ วรุ้สึกถึงปฏิกิริยาของเธอ จึงกม้ ตวั ลงไปจูบผม หนา้ ผาก มมุ ตา แกม้ ……

“ฮือ~” มีเสียงเบา ๆ ตามดว้ ยเสียงแหบของหลินซีเฉิน“แมค่ รับ” หลินซินเหยยี นรวบรวมสติอยา่ งรวดเร็ว ผลกั จงจิ่งหา้ วที่หอมเธอออก แลว้ รีบไปดูลูก“ตื่นแลว้ เหรอ？” จงจิ่งหา้ ว“……” “ครับ”หลินซีเฉินมองจงจิ่งหา้ ว มือท่ีอยใู่ นผา้ ห่มกาํ ผา้ ปูท่ีนอนแน่น ท่ีจริงเขาตื่นต้งั แต่ตอนที่จง จิ่งหา้ วเขา้ มาแลว้ แตจ่ งใจไมส่ ่งเสียง อยากดูวา่ ปกติแลว้ เขาปฏิบตั ิกบั แม่ยงั ไง คิดไม่ถึงวา่ ขนาดหยา่ กนั แลว้ เขายงั จุบ๊ แมอ่ ีก น่าราํ คาญจริงๆ！ เขามองจงจ่ิงหา้ วพลางยมิ้ แฉ่ง ยมิ้ จนเจบ็ แผลที่มมุ ปากจนร้องออกมา“คร้ังน้ีขอบคุณคุณมาก จริงๆ” จงจ่ิงหา้ วขมวดคิว้ มองรอยยมิ้ ของเขาแตก่ ลบั ไดก้ ลิ่นวางแผนร้าย “เอาล่ะไม่ตอ้ งพดู แลว้ ปากเป็ นแผลอย”ู่ หลินซินเหยยี นเป็ นห่วงลูก เมื่อก้ีตอนพดู กเ็ จ็บ “หม่าม๊ีไมร่ ู้เหรอครับ？”หลินซีเฉินแสร้งทาํ เป็ นตกตะลึง “รู้อะไรครับ？”หลินซินเหยยี นมองลูกชายอยา่ งงุนงง จงจ่ิงหา้ ว มองเขาอยา่ งเตือนๆ

หลินซีเฉินทาํ เป็ นไม่เห็น แลว้ พดู กบั หลินซินเหยยี น“แมค่ รับ ท่ีผมโดนจบั ได้ ความจริงเป็ น เพราะผมต้งั ใจ” “วา่ ไงนะ？”หลินซินเหยยี นนง่ั ไมต่ ิดแลว้ เป็ นบา้ ไปแลว้ เหรอ ต้งั ใจใหโ้ ดนจบั ？ หลินซีเฉินแสร้งทาํ เป็ นไมม่ ีความผิดต่อ“ใช่ครับ เขาเป็ นคนคิด ต้งั ใจใหผ้ มโดนเหอรุ่ยเจ๋อจบั ” เขาช้ีไปที่จงจิ่งหา้ ว ตอนที่ 121 ผ้หู ญงิ ทมี่ ลี ูกแล้ว จงจิ่งหา้ ว “…” หลินซินเหยยี นเงยหนา้ ข้ึนมองเขาราวกบั วา่ กาํ ลงั ถามวา่ น่ีมนั เรื่องอะไรกนั ? เขาอายไุ มม่ าก ทาํ ไมถึงไดม้ ีความคิดลึกซ้ึงเช่นน้ี? “เดก็ นอ้ ย เธอทาํ แบบน้ีตวั จะไม่สูงเอานะ” “ผมสูงกวา่ คุณแน่ ๆ อยา่ งไรเสียคุณก็โตไปกวา่ น้ีไมไ่ ดแ้ ลว้ ” ราวกบั วา่ แมอ่ ยเู่ คียงขา้ งเขา เขามี ความมน่ั ใจพอท่ีจะพดู เจา้ เดก็ น่ีคิดจะถีบหวั ส่งกนั รึไง? “นี่มนั เรื่องอะไรกนั !” ทนั ใดน้นั หลินซินเหยยี นลุกข้ึนยนื ทนั ที ฟังดูเหมือนท้งั สองคนจะ ค่อนขา้ งคุน้ เคยกนั หลินซีเฉินเกลียดเขาไม่ใช่เหรอ?

ทาํ ไมถึงคุยกนั ได?้ จงจ่ิงหา้ วแอบติดต่อลูกชายของเธอในช่วงเวลาที่เธอไม่รู้อยา่ งน้นั เหรอ? เขามีจุดมงุ่ หมายอะไร? “พดู มาใหช้ ดั เจน” หลินซินเหยยี นชกั สีหนา้ และหากไม่คุยเร่ืองน้ีใหช้ ดั เจนเรื่องคงไมจ่ บง่ายๆ “ลกู พดู สิ!” หลินซินเหยยี นช้ีไปที่ลูกชาย หลินซีเฉินกะพริบตาและพดู ตามตรง “แม่ ผมรู้วา่ แม่ถกู เหอรุ่ยเจ๋อรังแก” หลินซินเหยยี นใจเตน้ แรงจนกระเดง้ ข้ึนมาอยทู่ ี่ลาํ คอ ขะ…เขารู้ไดย้ งั ไง? “เส่ียวซี” “เขาบอกผม” หลินซีเฉินช้ีไปท่ีจงจิ่งหา้ ว “ตอนน้นั เหอรุ่ยเจ๋อไปหาพวกเราท่ีบา้ นและจะพาเรา ไปกินขา้ ว ผมกร็ ู้สึกวา่ เขาเป็ นคนไม่ดี ตอนที่ผมโทรไปขอใหเ้ ขาช่วย เขาถามผมวา่ อยากใหแ้ ก้ แคน้ ใหไ้ หม ผมบอกวา่ อยาก จากน้นั เขากบ็ อกผมวา่ ใหผ้ มยอมใหเ้ หอรุ่ยเจ๋อจบั ตวั ไป แบบน้นั เขาถึงจะมีหลกั ฐานมาเอาผดิ เหอรุ่ยเจ๋อได”้ หลินซีเฉินรู้วา่ แม่ห่วงเขามาก ต่อใหเ้ หอรุ่ยเจ๋อรังแกเธอ แต่เธอก็ไมม่ ีทางจะเอาความปลอดภยั ของเขาเป็ นเดิมพนั เดิมทีเขาคิดจะบอกจงจ่ิงหา้ วเร่ืองน้ีในตอนน้นั แตเ่ มื่อคิดวา่ เม่ือก่อนเขารังแกแม่ จึงไม่ไดพ้ ดู ออกไปแมจ่ ะตอ้ งโกรธแน่ ๆ นนั่ คือส่ิงที่เขาคาดการณ์ไว้ “เป็ นอยา่ งน้นั เหรอ?” หลินซินเหยยี นถาม เธอจอ้ งจงจิ่งหา้ วพร้อมความหนาวเหน็บแผอ่ อกมา จากกน้ บ้ึงหวั ใจของเธอ

ปฏิเสธไมไ่ ดว้ า่ จงจ่ิงหา้ วไม่ใช่คนท่ีกลา้ ทาํ ไมก่ ลา้ รับ “ใช่” หลินซินเหยยี นโกรธมากแต่ไมแ่ สดงออกตอ่ หนา้ ลูกชายและใหล้ ูกชายของเธอพกั ผอ่ น “เสี่ยวซี ลูกนอนต่ออีกสกั หน่อย แม่จะกลบั ไปเอาเส้ือผา้ ท่ีบา้ นใหน้ ะ” หลินซีเฉินพยกั หนา้ อยา่ งวา่ ง่ายและดึงผา้ ห่มข้ึนมาอยา่ งเช่ือฟัง เขาแอบมองจงจ่ิงหา้ วดว้ ย รอยยมิ้ แห่งความสาํ เร็จยกข้ึนท่ีริมฝี ปากเขา พร้อมคิดในใจวา่ แม่ของเขาโกรธแลว้ ดูสิวา่ คุณจะจูบกบั เธอไดย้ งั ไง “คุณมากบั ฉนั ” หลินซินเหยยี นพดู แลว้ ก็เดินออกจากหอ้ งไป จงจิ่งหา้ วมองตาหลินซีเฉิน “เด็กนอ้ ยใส่ร้ายกนั เหรอ?” “ผมพดู ความจริง จะใส่ร้ายไดย้ งั ไง?” หลินซีเฉินดึงผา้ ห่มปิ ดหนา้ คร่ึงหน่ึงเหลือแตด่ วงตาที่ กะพริบปริบๆ “เดิมทีคุณเป็ นคนที่จงใจใหผ้ มถูกจบั ไป” ประโยคหลงั น้นั เขาพดู เสียงเบา ฟังดูไม่คอ่ ยดีเท่าไหร่ เป็ นเขาท่ีช่วยเอาผิดกบั คนเลว แต่เขาเองก็ผดิ นี่นา การคิดแบบน้ีทาํ ใหห้ ลินซีเฉินไม่ตอ้ งรู้ผิดตอ่ เขา “ได”้ จงจ่ิงหา้ วพดู ออกมาพร้อมกบั ยมิ้ เลก็ นอ้ ย “ฉนั ยอมรับ แต่วา่ …”

รอยยมิ้ มุมปากเขม้ ขน้ ข้ึนและพดู ข้ึนอยา่ งคาดเดาไม่ได้“เธอบอกวา่ ถา้ ฉนั งอ้ แม่เธอได้ จะเลิก โกรธฉนั ไหม?” “ไมม่ ีทาง” หลินซีเฉินมน่ั ใจมากวา่ แมร่ ักเขามาก “แม่ใหก้ าํ เนิดผม เธอรักผมมาก” หึ จงจ่ิงหา้ วหวั เราะออกมา ตรรกะน้ี จะตอ้ งคลอดออกมาถึงจะรักท่ีสุดง้นั เหรอ? เขากม้ ตวั ลงและใชม้ ือวางขา้ งลาํ ตวั เขาไวแ้ ลว้ สบตา “เดก็ นอ้ ย สิ่งที่ฉนั ใหแ้ มเ่ ธอได้ เธอไม่มีวนั ใหไ้ ด”้ “อะไรนะ?” หลินซีเฉินสบตาที่แน่วแน่ของเขาและตื่นตระหนก จงจ่ิงหา้ วยดื ตวั ข้ึน ราวกบั วา่ การจอ้ งตาเม่ือครู่ไม่เคยเกิดข้ึน และลูบปกคอเส้ือท่ีไมม่ ีแมแ้ ต่รอย ยบั อยา่ งเชื่องชา้ “แมเ่ ธอรอฉนั อย”ู่ “คุณพดู ใหช้ ดั เจน!” หลินซีเฉินลกุ ข้ึนนง่ั ในทนั ที โกรธแลว้ ? จงจิ่งหา้ วเดินออกจากหอ้ งอยา่ งสงบโดยไมส่ นใจเสียงตะโกนของหลินซีเฉิน หลินซินเหยยี นรอเขาอยดู่ า้ นนอกเมื่อเห็นเขาเพิง่ จะออกมาจึงถามข้ึน “ทาํ อะไรอยนู่ ่ะ? ทาํ ไม นานขนาดน้ี?” “คุยอะไรกบั ลกู ชายเธอนิดหน่อย” จงจ่ิงหา้ วถือกญุ แจไวใ้ นมือและกดเพื่อปลดลอ็ กรถท่ีจอดอยู่ ท่ีประตมู ีเสียงบ๊ีบและไดย้ นิ เสียงปลดลอ็ ก

“ไปกนั เถอะ” หลินซินเหยยี นข้ึนรถตามเขาไป หลงั จากขบั รถไปไดค้ รู่หน่ึง หลินซินเหยยี นจึงพดู ข้ึน “คุณหยดุ รถก่อน ฉนั มีเรื่องจะคุยกบั คุณ” จงจ่ิงหา้ วขบั รถเขา้ ขา้ งทางแลว้ จอด “คุณทาํ เกินไปคุณรู้บา้ งไหมคะ?” หลินซินเหยยี นหนั ไปมองนอกหนา้ ต่างและไมม่ ีความกลา้ แมแ้ ต่จะมองหนา้ เขา เธอรู้สึกผดิ หวงั ในใจ เธอไมข่ อใหเ้ ขารักลกู ๆ ของตนเองมากข้ึน และไม่ คาดหวงั ใหเ้ ขายอมรับลูกๆ ของเธอ แตก่ ลบั ไมส่ ามารถยอมรับเร่ืองที่เขาเอาความปลอดภยั ของลูกเธอไปเส่ียง “พวกเขาสาํ คญั กบั ฉนั มาก” หลินซินเหยยี นกมุ หนา้ อกของเธอไว้ หวั ใจของเธอดูเหมือนจะถูก เจาะรูและมีลมพดั ผา่ นหวั ใจจนรู้สึกหนาวสน่ั ไปท้งั ตวั “ทาํ ไมถึงกลา้ พอจะเอาชีวติ ของเขาไปเป็ นเหยอ่ื ล่อ หากเกิดเหตุไมค่ าดฝันข้ึนมา คุณเคยคิดบา้ ง ไหม?” เธอกม้ หนา้ “ฉนั ไมใ่ ช่คุณ คุณเล่นมากพอแลว้ มีผหู้ ญิงมากมายใหค้ ุณชอบ และสามารถ จะมีลูกมากมายใหค้ ุณได้ แต่ฉนั มีเพียงพวกเขา” การแสดงออกของจงจิ่งหา้ วหลงั จากไดย้ นิ คาํ พดู สุดทา้ ยของหลินซินเหยยี นน้นั เปลี่ยนไป มากมายในชว่ั พริบตา เมฆดาํ มว้ นข้ึนเหนือคิ้วอนั แหลมคมของเขา “หลินซินเหยยี น เธอพดู คาํ พดู ที่เธอพดู เม่ือก้ีอีกที สิ!” นอ้ ยคร้ังท่ีเขาจะเรียกช่ือเธอ และยงิ่ นอ้ ยคร้ังที่เขาจะเรียกท้งั ช่ือและแซ่แบบน้ี เขาจบั คางเธอแน่นและหนั หนา้ เธอเขา้ มาหาตนเองและพดู ย้าํ ชดั ถอ้ ยชดั คาํ “พดู แบบท่ีเธอพดู เมื่อก้ีใหฉ้ นั ฟังอีกทีสิ!”

ในตอนท่ีเผชิญหนา้ กบั แววตาท่ีผิดหวงั ของเขาน้นั หลินซินเหยยี นอ้ึงไปและหวั เราะประชด ประชนั ออกมา “คุณไม่ไดป้ ฏิบตั ิกบั ฉนั เพราะความแปลกใหมเ่ หรอ? ในโลกของคุณ มีผหู้ ญิง แบบไหนอีกท่ีคุณไมเ่ คยพบเจอ คนท่ีคู่ควรกค็ งมีไม่นอ้ ย คุณชอบฉนั ที่ตรงไหน?” คนอยา่ งเธอเหรอ? คนท่ีสวยกวา่ เธอมีอยดู่ าษดื่น “รอบตวั คุณ คงไม่มีผหู้ ญิงที่มีลูกแลว้ หรอกใช่ไหม?” เธอพดู ทุกคาํ พร้อมความประชดประชนั จงจ่ิงหา้ วถูกโกรธจนขาํ “ฉนั ดีกบั เธอเกินไปรึเปลา่ ถึงทาํ ใหเ้ ธอคิดวา่ ฉนั เป็ นคนพดู อะไรดว้ ยได้ ง่ายๆ? หือ? !” “เธอลืมเหรอ? เรื่องที่เธอรับปากฉนั ไว?้ ” เขาเขา้ มาใกลท้ ีละนิดๆ ดว้ ยลมหายใจของคาํ พดู และ คิว้ ท่ีแหลมคมอยใู่ กลแ้ ค่เอ้ือม หลินซินเหยยี นกล้นั หายใจ “แต่ คุณก็รับปากฉนั วา่ จะไม่ทาํ อะไรลกู ๆ ของฉนั ” “แลว้ ฉนั ทาํ อะไรพวกเขาล่ะ?” “แต่คุณใชป้ ระโยชน์จากพวกเขา” “ง้นั เธอจะเอายงั ไง?” หลินซินเหยยี นหลุบสายตาลง ใช่สิ เธอจะเอาอะไรกบั เขาได?้ เธอไมม่ ีกาํ ลงั จะต่อตา้ นเขา แตก่ าํ กล้าํ กลืนฝื นทน ถา้ หากเป็ นตวั เธอเองก็ช่างมนั แตเ่ มื่อมนั เก่ียวขอ้ งกบั ลูกๆ ของเธอ เธอไม่ มีทางประนีประนอม! “ถา้ คุณกลา้ ใชป้ ระโยชนจ์ ากพวเขาอีก ฉนั จะฆ่าคุณ” เธอพดู อยา่ งหนกั แน่นอยา่ งที่สุด

“ฆ่าฉนั ?” จงจ่ิงหา้ วไม่เคยเห็นใครหนา้ ไหนกลา้ พดู วา่ จะฆ่าเขาอยา่ งก๋ากนั่ ต่อหนา้ เขาเช่นน้ีมา ก่อน นอกจากผหู้ ญิงคนน้ี นอกจากเขาจะไม่โกรธแลว้ กลบั หวั เราะออกมา ชื่นชมความแขง็ แกร่งในตวั เธอ เห็นชดั ๆ วา่ เธอไม่มีอะไรเลย แตก่ ็ยงั กลา้ แบบน้ี “ได้ ถา้ เกิดข้ึนอีกคร้ัง เธอฆ่าฉนั ไดเ้ ลย” เขาปลอ่ ยมือจากคางเธอ ใชม้ ือพาดผา่ นแขนและกอด เอวเธอ มือใหญ่ของเขาออกแรงดึงเธอขา้ มคอลโซลกลางมา หลินซินเหยยี นอทุ านดว้ ยความตกใจ “คุณทาํ อะไรน่ะ?” “ชู่! เบาๆ หน่อย” ตอนที่ 122 ให้ฉันก่อนสักหน่อย หลินซินเหยยี นคิดวา่ มีคนมา จึงเงียบลง แตเ่ ธอก็พบวา่ รอบขา้ งไมม่ ีคนเลย กลบั มีแตค่ วามเงียบ “คุณทาํ อะไรน่ะ?” หลินซินเหยยี นถาม จงจ่ิงหา้ วชอ้ นตาลง ขนตาของเขาสนั่ เลก็ นอ้ ย ตอนน้ีเธออยใู่ นท่าที่แปลกประหลาดและนง่ั อยบู่ นตกั ของเขา

ดว้ ยท่าที่มนั หมิ่นเหมเ่ ป็ นท่ีสุด หนา้ ของเธอแดงจนถึงจุดที่คอของเธอกแ็ ดงข้ึนมาดว้ ยเหมือนกบั กงุ้ ตม้ “คะ…คุณ” หลินซินเหยยี นเอ้ือมมือออกไปเพื่อปิ ดมนั แต่จงจ่ิงหา้ วควา้ ขอ้ มือของเธอและจบั ไวด้ ว้ ยมือเขา ทาํ ใหเ้ ธอไมส่ ามารถเคล่ือนไหวได ลูกกระเดือกของจงจิ่งหา้ วกระดกข้ึนลง ดวงตาของเขามีแสงเปลง่ ประกายราวกบั น้าํ กลายเป็ น เมฆหมอก เขาหวั เราะออกมาดว้ ยเสียงแหบพร่า “ในเมื่อคิดจะฆ่าฉนั แลว้ จะปล่อยใหฉ้ นั ตายอยา่ งคา้ งคา ง้นั เหรอ?” สมองของหลินซินเหยยี นขาวโพลน ตอนน้ีเธอลืมท่ีจะตอบสนองและสูญเสียความสามารถในการคิดไปแลว้ “เมื่อไหร่จะยอมรับฉนั ละ่ ?” ริมฝี ปากของเขาเขยบิ มาใกลอ้ ยา่ งเช่ืองชา้ ลมหายใจทาํ ใหห้ ลินซิน เหยยี นสนั่ สะทา้ น กระแสไฟฟ้ าวงิ่ ผา่ นผวิ หนงั ของเธอกระจายไปตามแขนขาของเธอ ดวงตาของเธอปกคลมุ ไปดว้ ยหมอกบางและต้ืนเขิน “ฉนั ไม่รู้” “แต่ฉนั รอไม่ไหวแลว้ นะ” สายตาที่เร่าร้อนของเขาร้อนแรงดงั่ พระอาทิตยก์ ลางทะเลทรายกาํ ลงั แผดเผาเธอจนทาํ ใหเ้ ธอพดู ไมอ่ อกอยนู่ าน “เธอไมพ่ ดู ฉนั จะถือวา่ เธอยอมรับไปโดยปริยาย” มือขา้ งหน่ึงลบู หลงั เธอลงมาเอวเธอ…

แสงจา้ สะทอ้ นจากกระจกมองหลงั และกระทบกบั ดวงตาของหลินซินเหยยี นเธอเงียบในทนั ที และผลกั ชายคนน้นั ออกไป “ไมไ่ ดค้ ะ่ ฉนั ยงั ไมไ่ ดเ้ ตรียมตวั คุณรับปากวา่ ตอ้ งใหฉ้ นั ยนิ ยอม ก่อน” “เม่ือก้ีเธอก็ยอมรับแลว้ ” หลินซินเหยยี น “…” “ฉนั เปลา่ นะ” เธอปฏิเสธ “เหมือนจะมีคน” หลินซินเหยยี นมองจากกระจกดา้ นหลงั เห็นรถสีดาํ คนั หน่ึงจอดอยู่ จงจ่ิงหา้ วคิดวา่ เธอกาํ ลงั หาขอ้ อา้ งจึงไดก้ ดั ริมฝี ปากแลว้ พดู “อยา่ มาหลอกผม” หลินซินเหยยี นสีหนา้ จริงจงั “ฉนั ไม่ไดห้ ลอกนะคะ รถสีดาํ ทะเบียน ZQ6668” จงจ่ิงหา้ วอ้ึงไปแลว้ หนั กลบั ไปดู สีหนา้ ของเขาขรึมลงเลก็ นอ้ ย บรรยากาศที่เร่าร้อนกลบั กลายเป็ นเยน็ ชา “คุณรู้จกั เหรอคะ?” หลินซินเหยยี นดูออกวา่ สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วเปลี่ยนไป เขาอืมเบาๆ นนั่ มนั รถของพอ่ เขาเอง เขาจะไมร่ ู้จกั ไดย้ งั ไง? เขามาทาํ อะไรที่นี่ตอนน้ี? เขาติดกระดุมเส้ือใหห้ ลินซินเหยยี นแลว้ สง่ั “นงั่ อยใู่ นรถอยา่ ไปไหน” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้

เมื่อเขาจดั การกบั หลินซินเหยยี นเรียบร้อยแลว้ จึงเปิ ดประตรู ถลงไป เดินไปที่รถที่จอดอยขู่ า้ ง หลงั “เป็ นจ่ิงหา้ วจริงดว้ ยคะ่ ” ยซู่ ่ิวพดู กบั สามี จงฉีเฟิ ง สีหนา้ เคร่งขรึม “เขาออกมาทาํ อะไรที่นี่ตอนน้ี?” ทาํ ไมยง่ิ อยยู่ ง่ิ ไมค่ งเสน้ คงวานะ? เดิมทีจงฉีเฟิ งตอ้ งการจะมาหาจงจิ่งหา้ วดว้ ยตวั เองแต่ยซู่ ่ิวกลวั วา่ พวกเขาจะทะเลาะกนั ดงั น้นั จึง ตามมาดว้ ย ลุงเฟ๋ิ งลงจากรถแลว้ พดู กบั จงจ่ิงหา้ วดว้ ยความเคารพ “คุณชาย” จงจ่ิงหา้ วไมส่ นใจ แต่มองไปที่คนในรถ “วา่ งไหม?” จงฉีเฟิ งถาม จงจ่ิงหา้ วตอบเลี่ยงๆ ดว้ ยท่าทางไม่ทุกขร์ ้อน “มีอะไรครับ?” “ไมม่ ีอะไรแลว้ มาหาแกไม่ไดร้ ึไง?” จงฉีเฟิ งอยากจะคุยกบั เขาอยา่ งสนั ติ แตเ่ ขากม็ กั จะมีท่าทาง เยน็ ชาอยเู่ สมอ พอเห็นเขากโ็ กรธ ยซู่ ่ิวจบั มือเขาไวแ้ ละปลอบเขาอยา่ งเงียบ ๆ เพอ่ื ไมใ่ หเ้ ขาโกรธ จงจ่ิงหา้ วหวั เราะออกมา “พอ่ มีเวลาไหมละ่ ?” ตอนเขาอายยุ สี่ ิบปี จงฉีเฟิ งกส็ ละตาํ แหน่งแลว้ ยกบริษทั ใหก้ บั เขา

ต้งั แต่น้นั มา เขาก็เคยถามอะไรเก่ียวกบั บริษทั อีกเลย และอยแู่ ตบ่ า้ นเพอ่ื อี๋อ๋อกบั ผหู้ ญิงคนน้ี เท่าน้นั จงจ่ิงหา้ วคิดบ่อยๆ วา่ ถา้ หาเขากบั ผหู้ ญิงคนน้ีมีลกู ดว้ ยกนั บริษทั คงจะถูกส่งมอบใหก้ บั ลกู ของ พวกเขากระมงั ? เขาไม่ไดส้ นใจเร่ืองพวกน้ี แตเ่ ขารับไมไ่ ดถ้ ึงจิตใจท่ีเปล่ียนแปลงไปของจงฉีเฟิ ง แมข่ องเขาจากไปไม่ถึงเดือน เขาก็พาผหู้ ญิงคนน้ีเขา้ บา้ นแลว้ เป็ นที่ชดั เจนมากวา่ พวกเขาไมไ่ ดเ้ ร่ิมคบหากนั หลงั จากที่แม่เขาเสีย “นี่แกทาํ ท่าทาํ ทางอะไร?” จงฉีเฟิ งขมวดคิ้ว ดว้ ยท่าทางประชดประชนั อยา่ งเปิ ดเผยแบบน้นั จะใหเ้ ขาไมโ่ มโหคงยาก ยซู่ ่ิวมองดูสามีแลว้ อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ พอ่ ลูกคู่น้ีมกั จะเผชิญหนา้ กนั เสมอ เธอผลกั ประตูรถลงมาดว้ ยท่าทางถ่อมตน “เหอเหวนิ หวยไปหาพอ่ เธอที่บา้ น เพราะข่าวเรื่อง หน่ึง” จงจ่ิงหา้ วพดู ออกมา “เรื่องของผม คุณไมต่ อ้ งยงุ่ ” เมื่อพดู จบก็ไป “พวกเรากแ็ คเ่ ป็ นห่วงเธอนะ” ยซู่ ่ิวมองร่างสูงใหญข่ องเขาดว้ ยแววตาอบอุน่ เลก็ นอ้ ย “แม้ ตระกลู เหอจะตกต่าํ แตก่ ย็ งั มีชื่อเสียงและยงั คงมีเสน้ สาย การหกั หนา้ พวกเขา ฉนั กลวั วา่ จะไม่ เป็ นผลดีกบั เธอนะ” จงจิ่งหา้ วทาํ หูทวนลมและยงั คงกา้ วเดินตอ่ ไป “หยดุ นะ!” จงฉีเฟิ งตะโกน เขาพดู เสียงขรึม “ตอนน้ีแกคบอยกู่ บั ผหู้ ญิงแบบไหน?”

เทา้ ของจงจ่ิงหา้ วหยดุ กา้ วเดินและยนื อยตู่ รงน้นั ครู่หน่ึงจึงคอ่ ยๆ หนั มาแลว้ มองไปที่ชายผมขาว ที่ยนื อยใู่ ตไ้ ฟส่องถนน “แลว้ ผมเคยถามพอ่ สกั คาํ ไหมวา่ คบกบั ผหู้ ญิงแบบไหนอย?ู่ ” จงฉีเฟิ งโกรธจนตวั สนั่ “มนั ต้งั กี่ปี แลว้ แกควรจะปลอ่ ยวางไดแ้ ลว้ !” “ผมไม่ยงุ่ กบั พอ่ พอ่ กอ็ ยา่ มายงุ่ กบั ผม” คร้ังน้ีเขาไม่ไดพ้ ดู จารุนแรงอะไร มีเพียงน้าํ เสียงท่ีเยน็ ชา มากเสียจนไร้ความรู้สึกเหมือนกบั กาํ ลงั พดู อยกู่ บั คนแปลกหนา้ เม่ือพดู จบเขากห็ นั หลงั กลบั แลว้ เดินไปอีกสองกา้ วแลว้ หยดุ เขาไม่ไดห้ นั กลบั มากลบั พดู ข้ึนกบั คนท่ีอยดู่ า้ นหลงั “เรื่องข่าวนน่ั ผมเตรียมการไวแ้ ลว้ ” จงฉีเฟิ งหงุดหงิด “ไป กลบั บา้ น” ยซู่ ่ิวยนื อยขู่ า้ งทางไม่ไปไหน มองดูร่างสูงท่ีเดินห่างไกลออกไปทุกที “ไปเถอะ” จงฉีเฟิ งดึงมือของยซู่ ่ิว เขาเช่ือมนั่ ในความสามารถของจงจิ่งหา้ ว เช่ือวา่ เขาจะสามารถจดั การมนั ไดด้ ี เขารับช่วงตอ่ วา่ นเยวก่ รุ๊ปต้งั แตอ่ ายยุ ส่ี ิบ ต้งั แต่เพ่งิ เรียนจบมหาวทิ ยาลยั จนถึงตอนน้ี ความสาํ เร็จท่ีเขาทาํ มาท้งั หมดทาํ ใหเ้ ขาทะนงตนและหยง่ิ ยโส “ฉนั แคอ่ ยากจะเห็นเขา” ยซู่ ่ิวเชด็ ที่มมุ หางตา จงฉีเฟิ งยนื อยขู่ า้ งเธอกมุ มือเธอแน่นและมองดูเขาเช่นกนั “เธอคงจะมีความสุข” ยซู่ ่ิวรู้สึกเศร้าเลก็ นอ้ ย ใช่ เธอควรจะมีความสุข จงจ่ิงหา้ วกลบั เขา้ ไปในรถและขบั รถออกไปเงียบๆ หลินซินเหยยี นสงั เกตไดว้ า่ เขาอารมณ์ไมด่ ีจึงไม่ถามอะไรและนงั่ เงียบๆ อยขู่ า้ งๆ

เขาขบั รถไปอยา่ งไรจุดหมายเพยี งแคเ่ ตร็ดเตร่อยใู่ นเมือง หลินซินเหยยี นยน่ื มือออกไปกมุ หลงั มือเขา เธอเขา้ ใจความรู้สึกของเขา เมื่อก่อนเธอเคยไดย้ นิ เร่ืองของเขากบั จงฉีเฟิ งที่ไมล่ งรอยกนั มาบา้ งจากปากแมข่ องเธอ เมื่อครู่เธอเห็นคนที่ลงมาจากรถ ยซู่ ่ิวเคยมาพบเธอ ดงั น้นั เธอจึงรู้จกั ยซู่ ่ิวไม่ไดใ้ หค้ วามรู้สึกที่แยก่ บั เธอ ไมใ่ หค้ วามรู้สึกของคนที่เป็ นเมียนอ้ ยเลย แต่ที่สุดแลว้ กย็ งั ตกอยใู่ นฐานะเมียนอ้ ย “พอ่ ฉนั ทิ้งแมไ่ ป ฉนั เขา้ ใจความรู้สึกคุณนะ” จงจ่ิงหา้ วมองมือของเธอท่ีกมุ มือเขาไวแ้ ลว้ หนั พวงมาลยั เพอื่ นาํ รถจอดเทียบขา้ ง เขายน่ื มือ ออกไปกอดเธอ เมื่อร่างกายอบอุ่นและออ่ นนุ่มโอบกอดเขา เขารู้สึกวา่ จิตใจของเขาไม่วา่ งเปล่า ขนาดน้นั อีกต่อไป เขากม้ หนา้ ลงที่ซอกคอเธอฝังหนา้ ลงบนผมของเธอแลว้ พดู เบาๆ “ขอฉนั กอดเธอสกั พกั สกั พกั ก็พอ” ตอนที่ 123 เหน็ อกเห็นใจซ่ึงกนั และกนั เขาแสดงความอ่อนแอต่อหนา้ ผหู้ ญิงคนน้ีกลางคืนท่ีมืดมิดและไร้ผคู้ น มีคนเคยวา่ ไวว้ า่ ไมเ่ จอกบั ตวั คงไม่รู้สึก เธอเช่ือ ถา้ หากเธอไม่เคยถูกพอ่ ทิ้งไป ตอนน้ีเธอคงไม่มีทางเขา้ ใจความรู้สึกของเขาไดแ้ น่

หรือบางทีการมีประสบการณ์แบบเดียวกนั ทาํ ใหพ้ วกเขาต่างเห็นอกเห็นใจซ่ึงกนั และกนั หลินซินเหยยี นยน่ื มือออกไปตบหลงั เขาเบาๆ ไมม่ ีคาํ พดู ใด มีเพยี งคาํ ปลอบใจที่เงียบงนั จงจ่ิงหา้ วเองไม่ใช่พวกชอบดรามา่ หากคนตรงหนา้ ตอนน้ีไม่ใช่หลินซินเหยยี นเขากไ็ ม่มีทางจะ แสดงออกซ่ึงความออ่ นแอออกมา “กลบั กนั ไหม?” เขาถอนหนา้ จากซอกคอของหลินซินเหยยี นแลว้ พดู แบบเซ็งๆ “ฉนั บอกวา่ จะไปเอาเส้ือ ถา้ กลบั ไปแลว้ ไมม่ ีเส้ือผา้ ฉนั กลวั วา่ เสี่ยวซีจะคิดมาก เด็กคนน้นั ละเอียดออ่ นมาก” หลินซินเหยยี นคิดถึงลูกชายแลว้ น้าํ เสียงจริงจงั ข้ึน “ตอ่ ไป หา้ มเอาความ ปลอดภยั ของเสี่ยวซีมาลอ้ เลน่ อีกนะคะ ฉนั พดู จริง” “อือ” ในตอนน้นั เขาไมไ่ ดค้ ิดเลยจริงๆ วา่ หากเกิดเหตุไม่คาดฝันแลว้ จะทาํ อยา่ งไร เมื่ออารมณ์ดีข้ึน จงจ่ิงหา้ วกอ็ อกรถ ผา่ นไปไมน่ านรถก็จอดอยหู่ นา้ ที่อยขู่ องหลินซินเหยยี น เธอลงจากรถโดยมีจงจ่ิงหา้ วลงตามมา ดว้ ย หลินซินเหยยี นหนั กลบั มามองเขา “คุณจะไปดว้ ยเหรอคะ?” “ฉนั อยากเห็นที่ที่พวกเธออย”ู่ เขายงั ไม่เคยข้ึนมา หลินซินเหยยี นเดินนาํ หนา้ เม่ือถึงประตูเธอหยบิ กญุ แจออกมาเพอื่ เปิ ดประตู หอ้ งไมใ่ หญ่มากแตก่ ารตกแต่งน้นั อบอุน่ มาก ใหค้ วามรู้สึกถึงความเป็ นบา้ น หลินซินเหยยี นเขา้ ไปหยบิ เส้ือผา้ ท่ีหอ้ งของหลินซีเฉินเป็ นอนั ดบั แรก จากน้นั ก็ไปท่ีหอ้ งของ ตวั เองหยบิ เส้ือผา้ ของหลินลยุ่ ซี

ในขณะท่ีเธอกาํ ลงั เกบ็ เส้ือผา้ จงจิ่งหา้ วก็เดินดูในหอ้ งไปเรื่อยเปื่ อย ท่ีนี่ไมไ่ ดใ้ หญ่มาก ถึงจะมี เดก็ ถึงสองคนแต่กย็ งั ทาํ ความสะอาดไดอ้ ยา่ งเป็ นระเบียบมาก บนตขู้ า้ งเตียงมีรูปถา่ ยของหลินซี เฉินและหลินลุย่ ซี เขายนื่ มือไปหยบิ รูปข้ึนมา ในรูปมีพ้นื หลงั เป็ นสนามหญา้ และมีเด็กอายรุ าวสองขวบกาํ ลงั ถือท่ี เป่ าลกู โป่ งกาํ ลงั เป่ าลูกโป่ งอยู่ หลินซินเหยยี นเห็นรูปถา่ ยในมือเขาแลว้ ยมิ้ และพดู “นนั่ เป็ นตอนที่พวกเขากาํ ลงั หดั เดิน เห็น หลินซีเฉินฉลาดขนาดน้ี ขวบคร่ึงเพิง่ จะเดินได้ และสองขวบกวา่ กวา่ ขาจะแขง็ ” เมื่อพดู ถึงลูกๆ ของตนเอง แววตาของเธอก็เปลง่ ประกาย และมีรังสีความเป็ นแมแ่ ผอ่ อกมาทวั่ ตวั เธอ มนั ช่างอบอุ่นและนุ่มนวล จงจ่ิงหา้ วลางรูปลงแลว้ คิดในใจวา่ รอยยมิ้ ของเธอแบบน้ีคงจะมีใหเ้ พียงลูกๆ ของเธอเท่าน้นั สินะ? “คุณนง่ั ก่อนค่ะ ฉนั จะไปทางน้นั ” หอ้ งของจวงจื่อจิ่นอยขู่ า้ งๆ เธอตอ้ งเขา้ ไปหยบิ ของ จงจ่ิงหา้ วรับคาํ เบาๆ หลงั จากหลินซินเหยยี นเดินเขา้ ไปเขานง่ั ลงที่ขา้ งเตียง อาจเป็ นเพราะเธอดูแลลกู ๆ เตียงจึงปูดว้ ย ผา้ ปูที่นอนลายการ์ตูนซ่ึงเป็ นระเบียบเรียบร้อยมาก ลิ้นช้กั โตะ๊ ขา้ งหวั เตียงเปิ ดอยเู่ ลก็ นอ้ ย ภายในน้นั มีสมดุ ปกสีชมพวู างอยู่ เขาดึงลิ้นชกั ออกแลว้ เห็นวา่ มนั คืออลั บ้มั รูปถ่าย เขายน่ื มือออกไปหยบิ มนั ข้ึนมาและเปิ ดดู รูปภาพในน้นั เป็ นรูปเดก็ ทารกตวั นอ้ ยถกู ห่อดว้ ย ผา้ ขนหนูและสวมหมวกใบเลก็ สีชมพู แกม้ กลมน่ิมสีชมพรู ะเร่ือดูแลว้ น่ารักมากมาย

เขาพลิกดูตอ่ หนา้ น้ีเป็ นรูปของหลินซีเฉินสมยั เด็ก เขาถูกห่อดว้ ยผา้ ห่มและสวมหมวกสีฟ้ า แกม้ กย็ งั คงกลมน่ิมเหมือนกบั นอ้ งสาวไมม่ ีผิด ดูแลว้ คิดวา่ รูปเหล่าน้ีคงจะถูกถา่ ยไวห้ ลงั พวกเขาเกิดไดไ้ มน่ าน เพราะดูแลว้ พวกเขายงั เลก็ มาก จริงๆ หลินซินเหยยี นถา่ ยรูปของพวกเขาเกบ็ ไวท้ ุกปี ไมว่ า่ พวกเขาจะเริ่มเดินไดต้ อนไหน ฟันซี่แรก ข้ึนเม่ือไหร่ พดู คาํ แรกตอนไหนและพดู วา่ อะไร เธอบนั ทึกไวอ้ ยา่ งละเอียด พร่ึบ! รูปถา่ ยใบหน่ึงร่วงลงมาจากอลั บ้มั หลน่ ลงบนพ้นื จงจ่ิงหา้ วหยบิ มนั ข้ึนมา มนั เป็ นรูปท่ีหลินซินเหยยี นถา่ ยคูก่ บั เดก็ ท้งั สองคน เธอนงั่ อยบู่ นพรม และมีเด็กสองคนกาํ ลงั เลน่ บลอ็ กไม้ เธอมองดูลกู ๆ พร้อมรอยยมิ้ ท่ีแสนอบอุน่ เขาถือมนั ไวใ้ นมือแลว้ มองดูอยคู่ รู่หน่ึง เมื่อเขาตอ้ งการจะใส่มนั กลบั คืนท่ามกลางแสงไฟก็ พบวา่ มีรอยอกั ษรอยขู่ า้ งหลงั ภาพจึงหนั กลบั มาเห็นตวั หนงั สือประมาณยอ่ หนา้ หน่ึงเขียนดว้ ย ปากกาสีดาํ ที่ดา้ นหลงั ของภาพ 【ลูกรัก ลกู รักของแม่ ขอโทษดว้ ยจริงๆ ที่แม่ไม่สามารถมีครอบครัวท่ีสมบูรณ์ใหล้ ูกได้ ครอบครัวของเรามีเพียงแม่และคุณยาย แตแ่ มจ่ ะรักพวกหนูใหม้ ากๆ ขอบคุณลกู ๆ ท่ีเขา้ มาใน โลกของแม่ ใหโ้ ลกสีเทาของแมม่ ีแสงสวา่ ง ใหแ้ มไ่ มเ่ ดียวดายและกลวั อีกตอ่ ไป】 ดวงตาของเขาเบิกโพลงเขามองดูส่ิงท่ีหลินซินเหยยี นเขียนอยคู่ รู่หน่ึง เมื่อไดย้ นิ เสียง เขาก็วาง รูปน้นั กลบั ไปและปิ ดอลั บ้มั รูป วางมนั กลบั ไปท่ีเดิม หลินซินเหยยี นถือกระเป๋ าใบหน่ึงและยน่ื หนา้ มาท่ีหนา้ ประตู “เสร็จแลว้ คะ่ ”

จงจ่ิงหา้ วลกุ ข้ึน ร่างสูงของเขาปกคลุมเงาทนั ที เขามองไปที่คนท่ีประตแู ละถาม“เกบ็ ของเสร็จ แลว้ เหรอ?” “อือ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ “ไปกนั เถอะ” หลินซินเหยยี นพยกั หนา้ จงจิ่งหา้ วเดินเขา้ ไปขา้ งๆ เธอแลว้ ยนื่ มือไปรับกระเป๋ าในมือเธอ“ฉนั ถือให”้ “ไมต่ อ้ งค่ะ ไม่หนกั ” แค่เส้ือผา้ ไมก่ ่ีชุดกบั ของใชป้ ระจาํ วนั อีกนิดหน่อย “ใหฉ้ นั เถอะ” เขารับไป หลินซินเหยยี นหนั ไปมองเขา ค่อยๆ ลดเปลือกตาลงและไม่พดู อะไร และเดินขา้ งเขาออกไป จากหอ้ งแลว้ ลอ็ กประตูออกไปจากหมู่บา้ น บา้ นตระกลู เหอ สาวใชท้ ่ีออกไปจ่ายตลาดสุดทา้ ยกลบั บา้ นมาก็โดนคนปาไขใ่ ส่ “เกิดอะไรข้ึน?” เซ่ียเจินหยเู ห็นสภาพกระเซอะกระเซิงของสาวใชแ้ ลว้ ไดแ้ ตเ่ บิกตาโพลง สาวใชก้ ม้ หนา้ “ฉนั กลบั จากจ่ายตลาดและถกู คนปาไขใ่ ส่ท่ีหนา้ บา้ นคะ่ พวกเขายงั หาวา่ ฉนั ทาํ ตวั ไมด่ ี ยะ…ยงั จะทาํ งานเป็ นสาวใชใ้ หพ้ วกคุณอีก” อนั ที่จริงคาํ พดู น้นั แยก่ วา่ น้ีมาก โดยบอกวา่ เธอทาํ ไม่ดีและตอ้ งรับใชก้ ลุม่ สุนขั ท่ีรังแกเดก็ “คุณนายคะ ช่วงน้ีคุณอยา่ ออกไปขา้ งนอกเลยค่ะ หากไปเจอพวกคนสุดโต่งพวกน้นั มนั ทาํ อะไรคุณเขา้ จะไมด่ ีนะคะ” เซี่ยเจินหยถู อยหลงั ไปหน่ึงกา้ ว สาวใชร้ ีบเขา้ ไปพยงุ เธอ “ไม่เป็ นไรนะคะ?”

เธอส่ายหนา้ ถา้ ท่ีหนา้ ประตบู า้ นก็โดนปาไข่แลว้ แลว้ ท่ีบริษทั จะไมย่ ง่ิ แยห่ รือ? ถูกตอ้ ง ที่บริษทั ยงิ่ แยก่ วา่ ร้านคา้ หลายแห่งถูกควา่ํ บาตร พอไดย้ นิ วา่ เป็ นกรุ๊ปแนวหนา้ อยา่ ง บริษทั ตระกลู เหออยา่ วา่ แตใ่ ชจ้ ่ายเลยแมแ้ ตเ่ หยยี บกไ็ ม่เหยยี บเขา้ ร้าน ทุกหวั เมืองจะตอ้ งมีร้านคา้ ซ่ึงเป็ นกิจการของตระกลู เหอซ่ึงเรื่องมนั เริ่มแพร่สะพดั ออกไปทีละ นิดๆ ยอดขายลดลงถึงร้อยละยสี่ ิบในเวลาเพยี งวนั เดียว ซ่ึงรวดเร็วมาก เหอรุ่ยสิงขบั รถกลบั มาส่งเหอเหวนิ หวย “ผมจะไปหาจงจ่ิงหา้ วอีกรอบ เพอื่ คุยเรื่องเง่ือนไขกบั เขา จะปลอ่ ยใหเ้ รื่องน้ียดื เย้อื ต่อไปไม่ได”้ เหอเหวนิ หวยเองกร็ ้อนใจ การทาํ ธุรกิจชื่อเสียงความน่าเช่ือถือเป็ นส่ิงสาํ คญั เมื่อความน่าเชื่อถือ ตกอยใู่ นภาวะวกิ ฤติกไ็ มม่ ีใครอุดหนุนอีก “อือ ถา้ หากเขาไมย่ อมเปิ ดปาก แกกเ็ ตรียมพร้อมสาํ หรับแผนที่เลวร้ายที่สุดไดเ้ ลย” นี่เองก็เป็ น แผนที่เลวร้ายท่ีสุดสาํ หรับเขา เร่ืองน้ีเหอรุ่ยเจ๋อเป็ นคนทาํ ใหเ้ ร่ืองยงุ่ ยาก แทบจะไมเ่ หลือพ้ืนที่ไวใ้ หเ้ ขา แต่กเ็ ห็นไดว้ า่ เขาโกรธ มากจริงๆ เขาโกรธไดข้ นาดน้ี ไมม่ ีอะไรมากไปกวา่ การที่เหอรุ่ยหลินและเหอรุ่ยเจ๋อล้าํ เสน้ ของเขา ในเมื่อเขาตอ้ งการการลงโทษ เช่นน้นั เขาก็มอบตวั สองคนน้ี เมื่อโทษไมใ่ ช่โทษฆาตกรรม อยา่ ง มากพวกเขาก็โดนแค่สอบปากคาํ และถูกคุมตวั สองวนั รอใหจ้ งจ่ิงหา้ วคลายความโกรธลงแลว้ เร่ืองน้ีก็จะผา่ นไป “พอ่ ครับ ดูสิท่ีหนา้ ประตมู ีคนเตม็ เลย” เหอรุ่ยสิงขบั รถอยดู่ า้ นหนา้ จึงเห็นกล่มุ คนออกนั อยหู่ นา้ บา้ นของตนเองแตไ่ กล

พวกเขาตะโกนด่าทอซ่ึงส่วนมากกบ็ อกตระกลู เหอกลนั่ แกลง้ ผอู้ ่ืน รังแกผอู้ อ่ นแอ ผดิ มนุษยม์ นาและอื่นๆ อยา่ งไรเสีย ลว้ นแลว้ แตเ่ ป็ นคาํ พดู ที่ฟังดูแยเ่ สียยง่ิ กวา่ แย่ “เขา้ ประตูหลงั ” เหอเหวนิ หวยใบหนา้ บูดบ้ึงและโกรธจดั “จงจ่ิงหา้ วเขาบา้ มากเกินไปแลว้ !” ไมม่ ีการทกั ทายกนั สกั นิดมาถึงก็มาไมน้ ้ีเลย ไม่มีเวลาใหเ้ ขา ไดเ้ ตรียมตวั ก่อนเลย “สไตลข์ องเขากเ็ ป็ นแบบน้ีแหละ เป็ นที่เลื่องลือในวงการ” เหอรุ่ยสิงอยใู่ นวงการมานานยอ่ ม เคยไดย้ นิ กิตติศพั ทส์ ไตลก์ ารทาํ งานของเขามาบา้ ง เดด็ เด่ียว กลา้ หาญ และรวดเร็วเฉียบขาด! รถจอดแลว้ เหอเหวนิ หวยลงจากรถเขา้ บา้ นพร้อมความโมโห เซี่ยเจินหยกู าํ ลงั จะโทรหาเขา พอดีเพื่อบอกเขาวา่ ท่ีหนา้ บา้ นมีกล่มุ คนดกั อยใู่ หก้ ลบั มาทางประตหู ลงั เม่ือเห็นเขาเขา้ มาเซ่ียเจินหยกู ็วางโทรศพั ทแ์ ละเดินเขา้ มารับ“พวกคุณไมเ่ ป็ นไรนะ?” “ไมเ่ ป็ นไร พวกเขาเขา้ มาทางประตูหลงั ครับ” เหอรุ่ยสิงถอนหายใจ “เรื่องน้ีส่งผลกระทบกบั พวกเราเยอะมาก เยน็ น้ีผมไมอ่ ยกู่ ินขา้ วท่ีบา้ นนะครับ ผมจะออกไปขา้ งนอกหน่อย” “ลูกจะไปไหน?” เซียเจินหยถู าม “ผมจะไปคุยกบั เขา” เหอรุ่ยสิงเสียงเบาลงเพราะเขาเองกย็ งั ไม่มีความชดั เจนในใจ “เรื่องน้ีตอ้ งใหแ้ กจดั การแลว้ ” เหอเหวนิ หวยออกไปขา้ งนอกมาท้งั วนั ดูเหน่ือยลา้ อยา่ งเห็นได้ ชดั เซ่ียเจินหยจู ึงเขา้ ไปพยงุ เขาเขา้ หอ้ ง เมื่อเห็นเหอเหวนิ หวยเขา้ หอ้ งไปแลว้ เหอรุ่ยหลินจึงเดินลงมาจากช้นั สอง“พ่ีใหญ่ ฉนั ไปดว้ ย สิ”

“เธอจะไปทาํ ไม?” เหอรุ่ยสิงมองเธออยา่ งเยน็ ชา “ทาํ เร่ืองถึงขนาดน้ีแลว้ ก็เป็ นเพราะเธอท้งั น้นั เธอจะไปดว้ ย? กม็ ี แตจ่ ะทาํ ใหเ้ รื่องยง่ิ แย”่ เหอรุ่ยหลิน เคยชินกบั การถูกเขาปฏิเสธจึงไมร่ ู้สึกโกรธ แตก่ ลบั สวมรองเทา้ และเดินลงมาทีละ กา้ ว เธอมองไปท่ีเหอรุ่ยสิง “ฉนั มีของดีอยใู่ นมือที่จะทาํ ใหเ้ ขายอมคุยกบั เรา อยา่ งนอ้ ยยอมให้ เรากา้ วหน่ึง” “ของอะไร?” เหอรุ่ยสิงถามอยา่ งเชื่อคร่ึงไมเ่ ช่ือคร่ึง เหอรุ่ยหลินมนั่ ใจเตม็ เปี่ ยมและเชื่อมน่ั มาก “พ่ีพาฉนั ไป ฉนั จะใหพ้ ด่ี ู คิดวา่ ไง?” ตอนท่ี 124 หนูอยากให้แด๊ดดอี้ ุ้ม สีหนา้ ของเหอรุ่ยสิงยง่ิ เยน็ ชากวา่ เดิมและไมช่ อบท่ีเธอมีขอ้ แมก้ บั เขา “อยา่ ลืมล่ะ เรื่องน้ีเธอเป็ น คนก่อ เดิมเธอมีตอ้ งรับผดิ ชอบในการแกไ้ ขมนั แลว้ จู่ ๆ เธอกห็ าเรื่องมาตอ่ รองกบั พ?่ี ถา้ พอ่ รู้ เขา้ พอ่ จะตอ้ งโมโหแน”่ เหอรุ่ยหลินหวั เราะออกมา “พ่ีใหญ่ พี่กลวั วา่ ฉนั จะแยง่ ผลงานพเี่ หรอ?” “ตลก” เหอรุ่ยสิงเบ่ือท่ีจะสนใจเธอ “จงจ่ิงหา้ วมีจุดอ่อนที่จบั ง่ายขนาดน้นั เหรอ? ถา้ หากเธอมี จุดออ่ นของเขาจริง สูเ้ อาไปขเู่ ขาตรงๆ ใหเ้ ขามาขอเธอก็ได้ จะมาทาํ ใหม้ ากเร่ืองไปทาํ ไม? นอกจากเธอจะบา้ ?” เหอรุ่ยสิงใจเยน็ ลงแลว้ ในตอนน้ี แตไ่ มเ่ ชื่อวา่ เหอรุ่ยหลินจะมีจุดอ่อนของจงจิ่งหา้ วอยจู่ ริง ถา้ หากมีก็เอาไปข่เู ขาเลยตรงๆ แลว้ จะยงั ถอนหม้นั แลว้ ทาํ เร่ืองพวกน้ีทาํ ไม

“พส่ี ิบา้ !” เหอรุ่ยหลินรู้สึกโกรธทนั ใด “เดิมทีฉนั คิดจะช่วยพ่ี แตพ่ ี่ไม่ตอ้ งการ ง้นั ก็อยา่ มาโทษ ฉนั แลว้ กนั ” พดู จบเธอก็หนั หลงั เดินกลบั ข้ึนช้นั บน เหอรุ่ยสิงฮึดฮดั ออกมาอยา่ งเยน็ ชา “อยบู่ า้ นดีๆ ไปเถอะ อยา่ ทาํ ใหพ้ อ่ โมโหอีกกแ็ ลว้ กนั ” เซี่ยเจินหยอู อกมาจากหอ้ งและไดย้ นิ เหอรุ่ยสิงพดู เสียงดงั จึงตาํ หนิเบาๆ “สองวนั น้ีพอ่ ลูก อารมณ์ไมด่ ี อยา่ เอะอะโวยวายในบา้ นกนั เขาจะไดไ้ มโ่ มโห” ในที่สุดเธอก็สงบลงและเตม็ ใจที่จะพกั ผอ่ นในหอ้ ง “อือ” เหอรุ่ยสิงเดินเขา้ หอ้ งไปเพอ่ื เปลี่ยนเส้ือผา้ เขาหยบิ เส้ือออกมาแตไ่ ม่ไดเ้ ปล่ียนมนั ในทนั ที แต่กลบั นง่ั อยบู่ นโซฟา หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาหาเบอร์ของกวนจิ้งและโทรออก เขากระแอมในลาํ คอและคิดในใจวา่ จะพดู อะไร การติดต่อเขาในช่วงเวลาคบั ขนั แบบน้ีชดั เจน วา่ เพราะข่าวนนั่ กวนจิ้งอาจจะไม่ยอมรับสายหรืออาจจะปฏิเสธเขาต่อหนา้ ก็ได้ โทรศพั ทด์ งั จนสุดทา้ ยก็ไม่มีใครรับสาย เหอรุ่ยสิงกาํ โทรศพั ทแ์ น่นแต่ไม่ไดท้ อ้ ใจเพราะเหตุน้ี เขาวางโทรศพั ทก์ ระดุมชุดสูทและเดินเขา้ หอ้ งน้าํ อาบน้าํ และเปลี่ยนเส้ือผา้ และออกไป เหอรุ่ยหลินยนื อยหู่ นา้ บานหนา้ ต่างช้นั สอง มือหน่ึงจบั ผา้ ม่านมองดูเหอรุ่ยสิงขบั รถออกจาก ประตูหลงั ไม่วา่ จงจ่ิงหา้ วจะรักหรือไมร่ ักเธอ แตก่ ็ปฏิเสธไมไ่ ดว้ า่ เธออยกู่ บั เขามาเป็ นเวลาไมน่ อ้ ย พอ เขา้ ใจเขาอยบู่ า้ ง จงจิ่งหา้ วไม่มีทางจะเจอเขาแน่ เธอยกมุมปาก “พ่ีใหญ่ ฉนั ใหโ้ อกาสพี่แลว้ นะ พไ่ี ม่ควา้ ไวเ้ อง อยา่ โทษฉนั ละ่ ” เธอหยบิ โทรศพั ทม์ ือถือข้ึนมาแลว้ กดเบอร์โทรศพั ทม์ ือถือของจงจิ่งหา้ วและส่งอีเมลส่วนตวั ดว้ ยเผ่อื ในกรณีที่เขามองไม่เห็น

วลิ ลา่ ป้ าหยทู าํ อาหารเตม็ โตะ๊ ประหน่ึงเหมือนกบั งานปี ใหม่ จวงจื่อจิ่นช่วยถือจานชาม หลินล่ยุ ซีจึงเล่นคนเดียวในหอ้ งนง่ั เลน่ หลินซีเฉินยงั อยใู่ นหอ้ งไม่ ยอมออกมาบอกวา่ หนา้ ตาน่าเกลียดเกินไปไมอ่ ยากจะเจอใคร มีไฟสีขาวเขา้ มา และมีรถสีดาํ ขบั เขา้ มา ในไม่ชา้ หลินซินเหยยี นและจงจิ่งหา้ วก็ออกจากรถและ เดินเขา้ ไปในบา้ นดว้ ยกนั เม่ือประตเู ปิ ด หลินล่ยุ ซีไดย้ นิ เสียงกร็ ีบชะโงกหนา้ จากโซฟาหนั ไปมองที่ประตู เม่ือเห็นท่ีเขา้ มาแววตากส็ ่องเป็ นประกาย พี่ชายบอกวา่ นี่คือคุณพอ่ เธอเล่ือนลงจากโซฟาอยา่ งคลอ่ งแคลว่ และวงิ่ ไปท่ีประตูดว้ ยขาส้นั ของเธอ หลินซินเหยยี นคิด วา่ เธอมารับตนเอง เธอจึงนงั่ ลงและอา้ แขนทกั ทายเธอ “เสี่ยวลยุ่ ” หลินลุ่ยซีไม่ไดก้ ระโดดเขา้ ไปในออ้ มแขนของเธอ แตห่ ยดุ อยตู่ รงหนา้ จงจิ่งหา้ วเงยหนา้ ข้ึน กะพริบตาเป็ นประกายและมองไปที่ชายร่างสูงคนน้ี เขาสูงและหล่อมาก “แด๊ดด้ี” หลินซินเหยยี น “…” จงจิ่งหา้ ว “…” “แดด๊ ด้ี” หลินลยุ่ ซียน่ื มือออกไปกอดขาจงจิ่งหา้ ว “แด๊ดด้ี อุม้ ๆ” หลินซินเหยยี นเขา้ ไปปลอบเธอ “เสี่ยวลยุ่ เดก็ ดี มากบั แมน่ ะ” เธอส่ายหนา้ “หนูจะใหแ้ ด๊ดด้ีอมุ้ ”

หลินซินเหยยี นเกิดกระอกั กระอว่ นใจข้ึนทนั ทีและรู้สึกปวดใจ เดก็ คนน้ึถึงแมจ้ ะขาดความรัก จากพอ่ แต่เธอก็ไม่เคยเรียกคนอื่นมว่ั ซว่ั วา่ พอ่ “เส่ียวลยุ่ ลูกมากบั หมา่ มี๊ทางน้ีดีกวา่ นะ น่ี…ไมใ่ ช่แด๊ดด้ีนะจ๊ะ” “หนูจะเอาแด๊ดด้”ี หลินล่ยุ ซีไมร่ ับฟังคาํ พดู ของหลินซินเหยยี นเลย มือท้งั สองขา้ งกอดแน่นข้ึน ใบหนา้ เลก็ ๆ แนบติดกบั ขาของจงจิ่งหา้ วและเงยหนา้ ข้ึนกะพริบตาแป๋ วปริบๆ“คุณพอ่ อุม้ เสี่ยว ลุย่ ไดไ้ หมคะ?” จงจ่ิงหา้ วตวั แขง็ ทื่อไปแลว้ ในวนิ าทีที่ถกู เธอเขา้ มากอดขา เขากม้ ลงมองดวงตาคู่น้นั ของเธอท่ี จอ้ งมองเขา ดูเหมือนน้าํ ในทะเลสาบท่ีค่อย ๆ เคลื่อนไหว ส่องแสงสวา่ งไสวและเตม็ ไปดว้ ย ความคาดหวงั เขากม้ ลงไปอมุ้ เธอข้ึนมา เธอบริสุทธ์ิมาก อาจจะเป็ นเพราะเธอตวั เบา จงจ่ิงหา้ วแทบจะไมต่ อ้ ง ออกแรงอะไรเลย เธอมองดูชายหนุ่มดว้ ยความใกลใ้ นระดบั น้ี หลินลยุ่ ซีมองเขาอยา่ งละเอียด คุณพอ่ หลอ่ มากเลย! เธอยน่ื มือออกไปกอดคอเขาแน่นมาก ราวกบั กลวั วา่ เขาจะวางเธอลง หวั ของเธอฝังเขา้ ไปตรง ซอกแขนของเขา หลินซินเหยยี นอยากจะอุม้ เธอกลบั มา “เส่ียวล่ยุ …” “หมา่ ม๊ีคะ หนูอยากใหแ้ ดด๊ ด้ีอมุ้ ” น้าํ เสียงของเธอเหมือนจะร้องไห้ ในใจของเธอ เธอเฝ้ าหวงั วา่ จะมีพอ่ เฝ้ าหวงั อยากจะใหพ้ อ่ อุม้ เธอ เฝ้ าหวงั วา่ จะมีคนใหเ้ ธอเรียกเขาวา่ แด๊ดด้ี “ผมอุม้ เอง” ไมไ่ ดร้ ับการปฏิเสธอยา่ งท่ีจินตนาการไว้ สาวนอ้ ยท่ีอ่อนโยนและน่ารักเช่นน้ีไมม่ ี ใครปฏิเสธได้

หลินซินเหยยี นรู้สึกจนใจ “แต่ก่อนเธอไม่เคยเป็ นแบบน้”ี จงจ่ิงหา้ วมองเธออยา่ งเรียบเฉย เยาะเยย้ ท่ีมุมริมฝี ปากของเขา“ไม่มีแด๊ดด้ีต้งั แต่เดก็ ยอ่ มขาด ความรักเป็ นธรรมดา” หลินซินเหยยี นยนื อยตู่ รงน้นั สีหนา้ สงบน่ิงแตใ่ นใจกลบั เหมือนจะถกู กรงเลบ็ เหลก็ กาํ แน่น แน่นจนเธอหายใจไม่ออก มีเพยี งความรู้สึกเจบ็ ปวดตบุ ๆ เท่าน้นั เธอกม้ หนา้ แลว้ เดินเขา้ ไปวางของ จงจ่ิงหา้ วอุม้ หลินลุ่ยซีไปท่ีหอ้ งนงั่ เลน่ และใหเ้ ธอนง่ั บนตกั จากน้นั กม็ องหนา้ เธอ เธอหนา้ ตา เหมือนหลินซีเฉินมาก แต่เธอน่ารักน่าเขา้ ใกลก้ วา่ หลินซีเฉิน หนา้ ขาวเหมือนเครื่องลายครามไร้ที่ติ ละเอียดออ่ นและออ่ นนุ่มซ่ึงทาํ ใหค้ นอดไม่ไดอ้ ยากจะ เขา้ ไปหยกิ เม่ือคิดแบบน้ีจงจ่ิงหา้ วกท็ าํ แบบน้นั แกม้ มีความยดื หยนุ่ และเรียบเนียนมากเมื่อถูกหยกิ อยู่ ระหวา่ งนิ้ว “หนูช่ือเส่ียวลุย่ เหรอ?” หลินลยุ่ ซีพยกั หนา้ ยมิ้ ดว้ ยปากสีชมพเู ลก็ ๆ ของเธอ เผยใหเ้ ห็นฟันขาว “หม่าม๊ีบอกวา่ เส่ียวลุย่ ออ่ นหวาน แสงตะวนั ตะวนั ยามเชา้ บานสะพรั่ง ความหวงั ” หลินซินเหยยี นไมเ่ พียงแต่หวงั วา่ ลูกสาวของเธอจะมีความงามท่ีผหู้ ญิงควรมีเท่าน้นั แตย่ งั หวงั วา่ เธอจะเปล่งประกายราวกบั ดวงตะวนั อีกดว้ ย เพราะเธอลกู สาวของเธอ จึงหวงั ใหเ้ ธอไมม่ ีความมืดมน มีแต่เจิดจรัสตลอดไป เธอกะพริบตาแลว้ มองจงจ่ิงหา้ ว “เพราะไหมคะ?” “เพราะจะ้ ” ไมใ่ ช่พดู แบบขอไปที แต่มนั เพราะจริงๆ หลินซินเหยยี นต้งั ช่ือลูกไดด้ ีมากๆ

หลินลุย่ ซียมิ้ อยา่ งมีความสุขและเอนกายลงในออ้ มแขน ใบหนา้ เลก็ ๆ ของเธอกดทบั ท่ีหนา้ อก ของเขาและฟังเสียงหวั ใจของเขา “แดด๊ ด้ี” เสน้ ประสาทของจงจ่ิงหา้ วตึงข้ึนมาอีกคร้ัง สองคาํ น้ี เขาอายตุ ้งั สามสิบกวา่ ปี แลว้ เพิ่งจะเคยได้ ยนิ ทาํ ใหเ้ กิดความตื่นเตน้ ในใจอยา่ งบอกไม่ถูก เหมือนกบั น้าํ นิ่งที่สงบนิ่งถูกกอ้ นหินกอ้ นหน่ึงท่ีตกลงมาอยา่ งไมท่ นั ต้งั ตวั ก่อใหเ้ กิดคล่ืนเป็ น ช้นั ๆ กระทบหวั ใจของเขาเป็ นระลอกๆ ไม่สามารถจะสงบนิ่งไดอ้ ีก มือเลก็ ๆ ของหลินลุ่ยซีจบั ที่คอเส้ือของเขา และคลาํ ไปเรื่อยๆ จงจิ่งหา้ ว “…” เขาจบั มือของเธอ หลินลุย่ ซีควา้ ขอเส้ือของเขาแน่น “เส่ียวลยุ่ จะเอานมนม” จงจิ่งหา้ ว “…” เขาไมม่ ีของพวกน้นั หรอกนะ “หมา่ ม๊ีกม็ ี” เธอกะพริบตาปริบๆ ทาํ ไมแดด๊ ด้ีไม่ม?ี หลินลุ่ยซียงั คงขยบั มือเลก็ ๆ ของเธอต่อไปและสมั ผสั หนา้ อกของเขาอยา่ งสะเปะสะปะ มนั แบน ๆ และแขง็ มาก “ของแม่มนั นุ่ม ๆ ทาํ ไมคุณพอ่ ไมม่ ?ี ” หลินลยุ่ ซีรู้สึกนอ้ ยใจ จงจ่ิงหา้ วหนา้ นิ่วคิว้ ขมวดกวา่ เดิม

เขาแหงนหนา้ ข้ึนแลว้ ถอนหายใจแรง ไมใ่ ช่วา่ เป็ นฝาแฝดกบั หลินซีเฉินรึไง? ทาํ ไมถึงไดม้ ีบุคลิกตา่ งกนั ดงั่ ฟ้ ากบั เหวแบบน้?ี เห็นไดช้ ดั วา่ หลินซีเฉินเป็ นคนอิสระและเธอกเ็ ป็ นคนที่ติดคน ตอนน้ีเองที่โทรศพั ทม์ ือถือของเขาดงั ข้ึนแตเ่ ขากลบั ไมม่ ีแก่ใจจะดูอะไร หลินลุ่ยซีรู้สึกแปลกๆ เอ้ือมมือไปแตะกระเป๋ าของเขา และต้งั ใจเตือน “คุณพอ่ คะ โทรศพั ทม์ ือถือดงั ค่ะ” “อือ” “หนูหยบิ ใหน้ ะ” หลินล่ยุ ซีพดู เอาใจ เธออยากใหพ้ อ่ ชอบเธอ เธอจะตอ้ งทาํ ตวั ดีๆ หลินลยุ่ ซีหยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาและมีขอ้ ความวดิ ีโอปรากฏบนหนา้ จอ เธอกะพริบตา และ นิ้วกอ้ ยของเธอปัดไปเปิ ดโดยไมไ่ ดต้ ้งั ใจ ในไมช่ า้ ภาพภายในก็ปรากฏข้ึน “หม่ามี๊ นมนม” หลินลยุ่ ซีจาํ คนบนหนา้ จอได้ จงจ่ิงหา้ วขมวดคิ้ว เขากม้ ลงมองและเห็นภาพที่เลน่ ในวดิ ีโอ… ตอนที่ 125 เป็ นแด๊ดดจี้ าํ เป็ น

จงจ่ิงหา้ วขมวดคิ้ว เขากม้ ลงมองและเห็นภาพที่เล่นในวดิ ีโอ หลินซินเหยยี นนอนอยบู่ นโซฟาสี ดาํ เหอรุ่ยเจ๋อกาํ ลงั ปลดกระดุมเส้ือของเธอทีละนิด… เผยใหเ้ ห็นผิวของเธอและสิ่งที่กลมกลึงนนั่ “หมา่ ม๊ี นมนม” หลินลุ่ยซีไมเ่ ขา้ ใจวา่ มนั คืออะไร จึงร้องเรียกอีกเพราะเธอเห็นหลินซินเหยยี น และเห็นหนา้ อกแมข่ องเธอ จงจ่ิงหา้ วรีบกระชากโทรศพั ทม์ ือถือออกจากมือเลก็ ๆ ของเธอ หลินลุ่ยซีตะลึงงนั กะพริบตา และในไมช่ า้ ก็ปกคลุมช้นั ของหมอกท่ีไร้เดียงสา ราวกบั กวางนอ้ ยที่ทาํ อะไรไม่ถกู น่าสงสาร “คุณแด๊ดด้ีไม่ชอบหนูแลว้ เหรอคะ?” ทาํ ไมตอ้ งแยง่ ไปอยา่ งรุนแรงแบบน้นั ดว้ ย? สีหนา้ ของจงจิ่งหา้ วมืดมนจนถึงที่สุดและน่าเกลียดมาก เห็นไดช้ ดั วา่ คลิปวดิ ีโอน้นั ถกู ถ่ายโดย เหอรุ่ยเจ๋อเพื่อตอ้ งการจะใชข้ ม่ ข่หู ลินซินเหยยี นใหก้ ลวั เม่ือไมเ่ ชื่อฟัง คอและขมบั ของเขาตึงข้ึน เสน้ เลือดปูดโปนและกระตุกข้ึนทนั ที ถึงแมว้ า่ หลินล่ยุ ซีจะไร้เดียงสา แต่กแ็ ยกแยะสีหนา้ ดีร้ายได้ และเห็นไดช้ ดั วา่ แด๊ดด้ีอารมณ์ไมด่ ี ไม่ชอบเธออยา่ งน้นั เหรอ? เธอกม้ หนา้ แลว้ ประสานนิ้วมือแน่น และน้าํ ตาก็หยดลงบนหลงั มือของเธอเบาๆ ถามดว้ ยน้าํ เสียงท่ีนุ่มนิ่มแผว่ เบาและแหบพร่า “หนูไม่ไดต้ ้งั ใจจะทาํ ใหแ้ ด๊ดด้ีโกรธนะคะ” หลินลุ่ยซียกั ไหล่เลก็ นอ้ ยและสะอ้ืนไหเ้ บาๆ เดก็ หญิงตวั นอ้ ยน่าสงสารจบั ใจ เหมือนกบั เดก็ ท่ีโดนทอดทิ้งและร้องไหอ้ ยา่ งเจบ็ ปวด

จงจ่ิงหา้ วสูดหายใจลึกแลว้ ยน่ื มือออกไปใชน้ ิ้วโป้ งปาดน้าํ ตาของเธอ “ไม่ร้องนะ ฉนั ไมไ่ ด้ โกรธหนู” เมื่อไดย้ นิ เช่นน้ีหลินล่ยุ ซีกเ็ งยหนา้ ข้ึนมองเขาและถามอยา่ งมีความหวงั “จริงเหรอ?” จงจ่ิงหา้ วอดกล้นั “จริงจะ้ ” เขาไม่เคยตอ้ งใชค้ วามอดทนเพือ่ จะตอ้ งปลอบเดก็ มาก่อน น่ีเป็ นคร้ังแรก หลินลุย่ ซีดีใจมากเสียจนไม่ทนั ไดเ้ ชด็ น้าํ มกู กก็ อดคอของจงจิ่งหา้ วแลว้ หอมเขา ความเร็วของเด็กนอ้ ยน้นั เร็วเกินไป และจงจ่ิงหา้ วไม่แมแ้ ต่จะตอบสนอง ริมฝี ปากของเธอกด ลงบนใบหนา้ ของเขาและมีการสมั ผสั ที่เปี ยกและเหนียว เขาขมวดคิ้วแน่น น้าํ เหนียวๆ ของหลินลุ่ยซียงั ติดเป็ นทางยาวท่ีหนา้ เขาตอนท่ีหลินล่ยุ ซีเอาหนา้ ออกจากหนา้ ของ เขา เป็ นน้าํ มกู ของหลินล่ยุ ซี ถึงแมจ้ งจ่ิงหา้ วจะไมใ่ ช่พวกบา้ ความสะอาดจนเกินไป แต่กร็ ับไม่ไหวกบั การท่ีมีน้าํ มกู เลอะอยู่ บนหนา้ เขา เขามึนไปหมด ใบหนา้ เหนียวหนืดและเหมือนจะอ่นุ ๆ หลินล่ยุ ซีรู้สึกไดว้ า่ เหมือนพอ่ จะอารมณ์ไมด่ ีจึงรีบยน่ื มือออกไปเชด็ “หนูเช็ดใหแ้ ด๊ดด้ีนะคะ” เธอไม่เช็ดกย็ งั พอทน พอเชด็ แลว้ มนั ก็เหนียวไปท้งั หนา้

หลินซินเหยยี นวางของเสร็จและเดินเขา้ มาก็เห็นลกู สาวกาํ ลงั ถูหนา้ ของจงจ่ิงหา้ วไปมา ส่วนจง จิ่งหา้ วกห็ นา้ บ้ึงตึงและจอ้ งไปที่หลินลุย่ ซี หลินซินเหยยี นเป็ นกงั วลวา่ จงจ่ิงหา้ วจะอารมณ์เสียแลว้ จึงรีบเดินเขา้ ไปอมุ้ ลูกสาวออกมา แต่หลินลุ่ยซีไมย่ อมเธอยน่ื มือออกไปตอ้ งการจะใหจ้ งจิ่งหา้ วอมุ้ “หนูจะเอาแด๊ดด้”ี ไม่ง่ายเลยกวา่ จะมีพอ่ เธอจะไปไมไ่ ด้ เด๋ียวจะไม่มีพอ่ แลว้ “เส่ียวลยุ่ เด็กดี” หลินซินเหยยี นลองปลอบเธอ “ไมเ่ อา ไม่เอา หนูจะเอาแด๊ดด้ี” แขนท้งั สองขา้ งของหลินลุย่ ซีขยบั ไปมาตอ้ งการจะจบั จงจิ่ง หา้ วใหม้ นั่ “หนูจะเอาพอ่ ” หลินซินเหยยี นขมวดคิว้ หนกั กวา่ เดิม เดก็ ตนน้ีเป็ นอะไรไปนะ? จวงจื่อจิ่นวางซุปในมือลงแลว้ เช็ดมือ จากน้นั ก็ยนื่ มือเขา้ ไปอมุ้ หลินลุย่ ซี “วนั น้ีมีของอร่อยเยอะ เลยนะลกู ” ของอร่อยในวนั น้ีกเ็ อาไม่อยู่ วนั น้ีเด็กตะกละไมเ่ ห็นแก่กินแลว้ เรียกร้องจะเอาแต่พอ่ เธอจอ้ งมองหลินซินเหยยี นแลว้ ร้องไหเ้ ป็ นเผาเต่า “แดด๊ ด้ีไม่ชอบเส่ียวล่ยุ แลว้ เหรอคะ?” จงจิ่งหา้ วรู้สึกเหมือนโดนบีบบงั คบั โตขนาดน้ีแลว้ เขาเคยโดนใครบีบบงั คบั ท่ีไหน? ความเงียบขรึมของเขาเป็ นการยอมรับในสายตาของหลินล่ยุ ซี น้าํ ตาของเธอไหลในทนั ใดและ สะอ้ืนเสียงดงั เธอกอดหลินซินเหยยี นแน่นและนอ้ ยใจเป็ นท่ีสุดและเจบ็ ปวดท่ีสุดเช่นกนั “หมา่ ม๊ี แด๊ดด้ีไม่ชอบเสี่ยวล่ยุ ทาํ ยงั ไงดี? หนูเป็ นเด็กด้ือเหรอ ไม่น่ารัก แดด๊ ด้ีกเ็ ลยไม่ชอบหนู เหรอ?”

“ไม่ใช่จะ้ ” หลินซินเหยยี นสาวผมเธอและเอาใจ “ไมใ่ ช่นะ ไมใ่ ช่เลย เสี่ยวลุย่ น่ารักที่สุด เป็ น เด็กดีที่สุดเลย…” ยงั ไมท่ นั ที่คาํ ปลอบใจหลินล่ยุ ซีของเธอจะถูกพดู จนจบ จู่ ๆ เธอก็ถูกเงาสีดาํ ห่อหุม้ ไว้ ไม่รู้วา่ จง จิ่งหา้ วลกุ ข้ึนยนื ตอนไหนและเขาก็เอ้ือมมือไปอุม้ เดก็ หญิงตวั นอ้ ยท่ีกาํ ลงั ร้องไห้“ใหฉ้ นั เถอะ” หลินซินเหยยี นอ้ึงไปแลว้ ปฏิเสธในทนั ใด “ไมต่ อ้ งค่ะ ฉนั ปลอบแป๊ บเดียวกห็ ายแลว้ ” “หนูจะเอาแด๊ดด้”ี หลินลุย่ ซียงั คงร้องอยู่ เมื่อไดย้ นิ เสียงของจงจิ่งหา้ วก็รีบหนั หนา้ ไปและยน่ื มือไปทางเขาเพ่ือใหเ้ ขาอมุ้ ตนเอง หลินซินเหยยี น “…” จงจ่ิงหา้ วรับตวั เธอมา “ไมร่ ้องแลว้ ?” เขารู้สึกวา่ ความอดทนท้งั หมดในชีวติ ของเขาถกู ใชห้ มดไปแลว้ กบั เด็กหญิงตวั นอ้ ยคนน้ี หลินลุ่ยซีเงียบในทนั ที เหลือเพยี งเสียงสะอ้ืนเลก็ ๆ น้าํ มกู และใบหนา้ เป้ื อนคราบน้าํ ตา “เส่ียวลยุ่ เป็ นเดก็ ดี เสี่ยวลุ่ยไมร่ ้อง” หลินลุย่ ซีสะอ้ืนเลก็ ๆและน้าํ ตายงั คงเกาะอยบู่ นขนตาของ เธอ จงจ่ิงหา้ วถอนหายใจ “เราไปลา้ งหนา้ กนั ดีกวา่ ” เขาแทบจะบา้ อยแู่ ลว้ น้าํ มูกที่เป้ื อนหนา้ เขามนั ทาํ ใหร้ ู้สึกแยม่ ากจริงๆ หลินซินเหยยี นตวั แขง็ อยกู่ บั ที่ และรู้สึกวนุ่ วายใจเป็ นอยา่ งมาก หลินลุ่ยซีไมเ่ คยติดใครแบบน้ี เลย จวงจื่อจิ่นเองก็ไม่สบายใจ “เด็กสองคนน้ีไมม่ ีพอ่ ต้งั แตเ่ ลก็ ตอ้ งการพอ่ ก็เป็ นเรื่องปกติ เพียงแต…่ ”

เพยี งแตผ่ ชู้ ายคนน้ีไม่ใช่พอ่ ของพวกเขา จะอดทนกล่อมเธอไดน้ านแค่ไหน จะยงั เป็ นแบบน้ีไป อีกนานเท่าไหร่? “จะบอกเธอยงั ไงวา่ นี่ไม่ใช่พอ่ ของเธอนะ พอรู้แลว้ เธอจะผดิ หวงั และเจบ็ ปวดแค่ไหนนะ” จวงจื่อจิ่นพดู แลว้ ขอบตาแดง ไมม่ ีพอ่ ทา้ ยที่สุดก็คือความรู้สึกขาดอยา่ งหน่ึง พวกเขาจะคาดหวงั และตอ้ งการ หลินซินเหยยี นก็เป็ นกงั วลวา่ จะเป็ นแบบน้ี ก่อนหนา้ น้ีหลินลุย่ ซีไมเ่ คยเรียกผชู้ ายคนไหนวา่ พอ่ เลย คิดไมถ่ ึงเลยวา่ เพียงเจอจงจิ่งหา้ วคร้ังเดียวเธอกต็ ิดเขาแจแลว้ “หนูจะไปดูหน่อย” หลินซินเหยยี นเดินไปที่หอ้ งน้าํ ในหอ้ งน้าํ จงจิ่งหา้ วกาํ ลงั ลา้ งหนา้ และหลินลุย่ ซีจบั มือเขาแน่น “หนูช่วยพอ่ ลา้ ง” เม่ือพดู แลว้ ก็เขยง่ เทา้ เธอเอ้ือมมือออกไปจบั น้าํ เพราะเธอไม่สูงพอเธอจึงไม่สามารถจบั น้าํ ได้ เธอจึงตอ้ งเตะเทา้ ของเธอเพ่อื ไปใหถ้ ึง จู่ ๆ จงจิ่งหา้ วกห็ วั เราะออกมาอยา่ งช่วยไม่ได้ “แมเ่ ธอก็เป็ นนางมารทาํ ใหฉ้ นั ตอ้ งสบั สน ส่วน เธอกเ็ ป็ นนางมารนอ้ ยท่ีแมเ่ ธอส่งมาทรมานฉนั สินะ” เขาอุม้ เดก็ หญิงตวั นอ้ ยข้ึนมานง่ั ท่ีขา้ งอา่ งลา้ งหนา้ หลินลุย่ ซียมิ้ ออกมาดว้ ยความดีใจ เธอฉีกยมิ้ เผยใหเ้ ห็นฟันซี่เลก็ ขาว ตาหยๆี ดูแลว้ น่ารักเป็ นท่ีสุด เธอเอามือผา่ นน้าํ แลว้ ลูบหนา้ ของจงจิ่งหา้ ว เธอมองพอ่ อยา่ งจริงจงั นยั น์ตาลึก จมกู โด่ง ใบหนา้ เหลี่ยม ริมฝี ปากบางเซ็กซ่ี และการผสมผสานของใบหนา้ ที่โดดเด่นน้นั หล่อมาก “คุณพอ่ หลอ่ มากคะ่ ”

ในที่สุดจงจ่ิงหา้ วกโ็ ดนเดก็ คนน้ีทาํ ใหย้ มิ้ ไดแ้ ลว้ เขามองตนเองในกระจก ยงั คงเป็ นใบหนา้ ท่ี จริงจงั ของเขา สีหนา้ ของเขาคอ่ ยๆ คลายลดลง และเขาเอ้ือมมือไปหยกิ แกม้ หลินลยุ่ ซี “ใครบอกวา่ แมเ่ ธอมีชีวติ ที่ไม่ดีกนั นะ?” มีลูกที่น่ารักขนาดน้ีถือเป็ นบุญจากชาติปางก่อนแลว้ หลินลุ่ยซีไมเ่ ขา้ ใจความหมายที่เขาพดู เธอหยบิ ผา้ เช็ดหนา้ มาเช็ดหนา้ เขา หลินซินเหยยี นเดิน เขา้ มาและเห็นฉากน้ีเขา้ พอดี เธอเดินเขา้ ไปชา้ ๆ และยนื อยทู่ ี่หนา้ ประตูหอ้ งน้าํ มองดูจงจ่ิงหา้ ว“ขอโทษนะคะ เสี่ยวลยุ่ เธอ…” “ไมเ่ ป็ นไร” จงจิ่งหา้ วกม้ ตวั ลงและด่ืมด่าํ กบั ‘บริการ’ ของสาวนอ้ ยอยา่ งเพลิดเพลินอยา่ งน้นั แลว้ ลอ้ ตวั เอง “ฉนั ก็ไม่ไดข้ าดทุนนะ จู่ ๆ กไ็ ดล้ ูกสาวมาฟรี เป็ นคุณพอ่ จาํ เป็ นไปแลว้ ” ตอนที่ 126 เหน็บหนาวไม่สิ้นสุด เห็นไดช้ ดั วา่ เขาลอ้ เลน่ ยงั ดีที่เจาไมไ่ ดป้ ฏิเสธหลินลุย่ ซีในทนั ทีใหเ้ ธอตอ้ งเจ็บปวดใจ การลอ้ เล่นเลก็ นอ้ ยน้นั ไม่มีอะไร เลย หลินซินเหยยี นหวั หนา้ ไปและจมูกกร็ ้ืนอยา่ งแรง “ขอบคุณคะ่ ” เธอหนั หนา้ ไปและกาํ ลงั จะไปแตถ่ กู จงจ่ิงหา้ วควา้ ขอ้ มือไวก้ ่อน เขากม้ ลงสบตากบั หลินลุย่ ซี “พอ่ มีเรื่องจะคุยกบั แม่ หนูออกไปรอขา้ งนอกก่อนไดไ้ หมจ๊ะ?” หลินลยุ่ ซีน้นั เชื่อฟังเป็ นอยา่ งดี เธอพยกั หนา้ อยา่ งต้งั ใจแลว้ ปี นลงจากขา้ งอา่ งลา้ งหนา้ ไถลลง ดา้ นล่างดว้ ยตวั เอง หลินซินเหยยี นกลวั เธอจะลม้ จึงยนื่ มือออกไปรับแต่เธอไม่ยอม “หนูไม่ เป็ นไร ไม่ตอ้ งรับ หมา่ มี๊กบั แด๊ดด้ีคุยกนั เถอะค่ะ”

พดู จบกา้ วเทา้ เลก็ ๆ ส้นั ๆ เดินออกไป หลินซินเหยยี นมองไปท่ีร่างเลก็ ๆ ของลกู สาวของเธอ และความกงั วลภายในของเธอกเ็ พม่ิ มาก ข้ึน ถา้ เธอรู้วา่ พอ่ ที่เธอคิด ไม่ใช่พอ่ จะเป็ นอยา่ งไร? หลินซินเหยยี นไมก่ ลา้ จะคิดต่อ ทาํ ไมเธอถึงไดเ้ รียกจงจิ่งหา้ ววา่ พอ่ ไดน้ ะ? เรียกไดว้ า่ บา้ บอคอแตกเกินไปแลว้ ! ในขณะที่จิตใจของหลินซินเหยยี นกาํ ลงั ลอ่ งลอย จงจิ่งหา้ วใชม้ ือแขง็ แรงของเขาดึงเธอลม้ ไป ขา้ งหนา้ ในทนั ทีและพงุ่ เขา้ ไปในออ้ มกอดของจงจ่ิงหา้ ว จงจิ่งหา้ วจบั เอวเธอแน่นกวาดแขน และตวั เธอก็แนบกบั ตวั เขา หลินซินเหยยี นตกใจ “นี่บา้ นคุณนะคะ ดา้ นนอกมีคนอย”ู่ จงจิ่งหา้ วไม่สนใจคาํ พดู ของเธอและยน่ื มืออีกขา้ งหน่ึงเพอื่ ปิ ดประตูหอ้ งน้าํ หลินซินเหยยี นตกใจกบั เสียงปิ ดประตู “คะ…คุณจะทาํ อะไร?” จงจ่ิงหา้ วไมต่ อบเธอ แตม่ องลงไปท่ีเธอ หลินซินเหยยี นหลบสายตาของเขาที่จอ้ งตรงมาที่เธออยา่ งสบั สน “อาหารเสร็จหมดแลว้ ตอ้ ง กินขา้ วแลว้ คะ่ ” จงจ่ิงหา้ วจบั คางเธอแน่นแลว้ บงั คบั ใหเ้ ธอสบตาเขา ดวงตาของเขาดาํ ขลบั และเหมือนคล่ืนใหญ่ ซดั สาด หลินซินเหยยี นใจสน่ั และถามดว้ ยความระมดั ระวงั “คุณอารมณ์เสียใช่ไหมคะ