ผลาญ เล่ม 5

เพยี งเดียวดาย มือข้างหน่งึ ของฮอ่ งเต้วางพาดอย่บู นรปู สลักมังกรยักษ์ทก่ี ำลังอ้าปากคำ ราม มังกรยักษ์ตัวน้ีกำลังแยกเข้ยี วยิงฟัน เกล็ดทกุ เกล็ดบนตัวเปล่งประกายดจุ มี ชวี ิต ฮ่องเต้ไล้ปลายน้ิวย้อนไปตามเกลด็ แตล่ ะเกล็ดของรปู ป้ันมังกร เม่อื ลูบย้อน เกลด็ เชน่ น้ีแล้ว คมเกลด็ ก็บาดเข้ากับปลายน้วิ จนมเี ลือดซมึ ออกมา นี่สนิ ะท่เี ขาเรยี กวา่ ‘ย้อนเกลด็ มังกร’ หรอื คือการสัมผัสจดุ ออ่ นของผู้มอี ำนาจ หากผู้ใดกล้าย้อนเกลด็ มังกร...โทษทัณฑ์ กค็ ือต้องเลอื ดตกยางออก หรอื ไม่ก็ตายอยา่ ง ผีไรญ้ าติ พลันน้ันเองฮ่องเต้ก็หัวเราะข้นึ มา จากนั้นกห็ ยิบม้วนผ้าแพรไหมสเี หลืองอรา่ ม ม้วนหนง่ึ ออกมาจากใต้โต๊ะ นัน่ คอื ราชโองการ!! ฮ่องเต้จ้องมองม้วนผ้าแพรอยา่ งครนุ่ คดิ ครหู่ นงึ่ แล้วหยิบพูก่ ันข้ึนจุ่มหมกึ ลายมือท่ีเขยี นมีลายเสน้ หนักแน่นและชดั เจน ทุกตัวอักษรกดย้ำราวกับผู้เขียนจำต้อง ใชพ้ ละกำลังมหาศาลในการกระทำ ทว่าฮ่องเต้กย็ ังคงเขียนอย่างตอ่ เนือ่ งโดยมิได้หยุด พัก...เน้อื ความข้างในน้ันพระองค์ ได้ใครค่ รวญอยใู่ นใจมานับครั้งไมถ่ ้วนแล้ว หลังจากเขียนแผน่ แรกเสรจ็ กน็ ัง่ มองเน้อื ความน้ันอกี ครหู่ นง่ึ แล้วกห็ ยบิ ผ้าแพร ไหมสเี หลอื งอรา่ มอีกม้วนข้ึนมา พักเล็กน้อยแล้วกห็ ยบิ พ่กู ันเขยี นแผน่ ทสี่ องตอ่ เปลวเทยี นท่ีไหวระรกิ อย่บู นโต๊ะสอ่ งให้เห็นใบหน้าขาวซดี เพราะความป่วยไข้ ทว่าในยามทีเ่ ขยี นราชโองการทั้งสองฉบับน้ี ดวงตากลับดูแวววาวสว่างไสวราวกับ พระองค์ ฟ้ืนคนื สวู่ ัยหนมุ่ อีกคร้งั ในทส่ี ดุ ...กเ็ ขียนราชโองการท้ังสองฉบับเสรจ็ ส้นิ ฮ่องเต้คอ่ ยๆ เอ้อื มมือออกไปหยบิ ตราพระราชลัญจกรที่วางอยู่ข้างๆ มากดประทับลง บระนรรกิ าโชดโยอทงี่พการระฉอบงคับ์ ไหมน่รึ่ง้ตู กัวอ่ นสายจาตกานพ้ันรา่กมย็ัวกไปขช้นึ วั่พขลณางะหอรบมิ หฝาีปยาใกจสเลง่ เก็ สนยี ้องรยอ้ ..ง. เปพลลางยบนท้วิหสนัน่ ึง่ ออกมาเบาๆ

ร้องไปพลาง...กวาดตามองไปพลาง ภายในห้องน้ันว่างเปล่านัก ฮ่องเต้มองผา่ นความวา่ งเปล่าไปคล้ายกับจะเห็น สาวน้อยเยาว์ วัยนางหน่ึงกำลังเดินถือล่วมยาไปตามถนนสายเลก็ ๆ ในชนบท ใบหน้า ของนางทั้งงดงามและมชี วี ติ ชวี า จังหวะหนึง่ ... นางหันกลับมาสบตาพระองค์ ฮ่องเต้คอ่ ยๆ หลับตาลง รมิ ฝปี ากมีรอยย้มิ สนั่ ระรกิ แตง่ แต้มอยู่ในทส่ี ดุ พระองค์ กย็ กตราพระราชลัญจกรกดลงบนราชโองการฉบับที่สอง ตึง— ตอนทจ่ี ่นิ เอ้ อกลับมาถงึ จวนน้ัน ท้ องฟ้ าก็มืดเสยี แล้ ว เดินเข้าเมขาาหเพา.ง่ิ ..จะเปเดน็ ินโเลขว่ ้าจสนู วัน่นเกอเ็ งหน็ คนผู้หนง่ึ ยนื รออยู่ใต้ต้นไม้ คนผ้นู ั้นพอเหน็ เขาก็ โลว่ จูย้มิ กว้าง “ตอนเท่ยี งข้าหาตัวเจ้าไมพ่ บ ออกไปทำภารกจิ หรอื ?” จน่ิ เอ้ออ้ึงไปแล้วพยักหน้ารบั “คงไม่ได้ไปหานางโลมทีห่ อโคมเขยี วหรอกนะ?” โล่วจแู กล้งถาม จิ่นเอ้อเรม่ิ มีสหี น้าลำบากใจ “ข้า...” “ข้าล้อเจ้าเล่นหรอก” โลว่ จโู บกมือพลางหัวเราะเสยี งดัง “เหตใุ ดวันน้ีจึงปั้นหน้า ตงึ เครยี ดเชน่ น้ีเลา่ ข้าไมใ่ ชแ่ มเ่ สอื สักหนอ่ ย ดสู .ิ .. หมดสนกุ เลย ไม่แหย่เจ้าแล้วล่ะ” จิ่นเอ้ออดไม่ไหวหัวเราะออกมา ยกมอื ข้ึนขย้เี รอื นผมนาง “เจ้าเปน็ แมเ่ สอื จรงิ ๆ นัน่ แหละ” น่ิงไปพักหนงึ่ เขาก็ถาม “เจ้าอุตสา่ ห์ มารอข้าที่นม่ี เี รอื่ งใดหรอื ?” โลว่ จไู หวไหล่ตีสหี น้าทะเล้น “วันน้ีเจ้าดูแปลกไปจรงิ ๆ คงจะเหนอ่ื ยมากสนิ ะ กลับไปอาบน้ำพักผอ่ นเถิด ตัวข้าไมม่ ธี รุ ะอ่ืนใดหรอก ก็แคม่ าเยีย่ มเจ้าเทา่ น้ัน” คำว่าคิดถึงน้ันนางย้ังเอาไว้ทันจึงไม่ได้หลดุ ออกมา โลว่ จูเคยได้ยินเหลยี นเชยี่ วกับจน่ิ ซานบอกว่าสตรคี วรจะสงวนทา่ ทีสักหน่อย เพอื่ เพ่ิมคณุ คา่ ให้กับตนเอง ขนื นางพดู ความในใจออกมาหมด ต่อไปอาจถกู เขา

เอาเปรยี บได้ จิน่ เอ้อหัวเราะ เขาไมไ่ ด้พดู จาหยอกเย้านางเชน่ เคย เพยี งแคบ่ อกโลว่ จใู ห้กลับ ไปพักผอ่ นเชน่ กัน พอจิ่นเอ้อเดินจากไปไกลแล้ว โลว่ จูจึงยนื พดู กับตัวเองด้วยสหี น้า ครนุ่ คิด “วันน้ีเขาดไู มค่ อ่ ยรา่ เรงิ สกั เท่าใด หรอื วา่ ... ภารกิจล้มเหลว?” ตำหนักองค์ชายแปด เหลา่ องครักษ์ยืนมองเซวียนหลีดื่มสรุ าเพยี งลำพังอย่างมีความสขุ ตา่ งคนตา่ ง นึกสงสยั ว่าเกดิ เรอื่ งใดข้ึน พวกเขาไมไ่ ด้เหน็ เจ้านายของตนแสดงออกทางสหี น้าวา่ สบายอกสบายใจเชน่ น้ีมานานแล้ว งานใหญองท่ คี่วราักงแษผ์คนนไสวน้กิทับเรอา่ยชถทาตู มหอยยว่านงรชะวมนัดครงะรวาังบรน่ื“อเปงค็น์ ชแานย่ ทรราชงเทบตู ิกผบู้นาน้คี เงชเปน่ ็นนพ้ี ันคธามดิตวร่า ทด่ี ีของเรา” เป็นพันทธูตมแิตครวก้นับเคทนียลนักจษ้ินณผู้นะ้ัเนชปน่ ฏนิบ้ีนัตับิงวาน่าอไัดน้อตยรา่ายงรยวิ่งดนเักรว็ อีกท้ังเกแบ็ ลคะวกาามรลทับีห่ ดยเี วยนีย่ ชมวนกไามร่ ต้องการอำนาจหรอื ลาภยศสรรเสรญิ ย่งิ ทำให้นา่ ระแวงมากข้ึน พวกมันมจี ุดประสงค์ ใดกัน? การที่องค์ ชายแปดใช้หยวนชวนเพอ่ื ชว่ งชงิ บัลลังก์ นั่นกเ็ รอื่ งหนึ่ง แต่หยวนชวนเล่า...เขาคิดจะใช้เซวยี นหลีเพือ่ การใด? “พันธมิตรร?ึ ” เซวียนหลีหยบิ จอกสรุ าบนโต๊ะข้ึนมาจบิ แล้วกล่าวด้วยรอยย้ิม “เสใตม้หอื ลน้ามนีด้ไี คมมม่ ทคี ี่ขำว้าาใ่ พชัง้นาธนมไติดร้ แลมะีแยตัง่มเปดี ็นคมมีดหชรน้ัอื มดดีีเสทยี ตู่ ดา่ ้วงหยา”ก... หยวนชวนผู้นั้นก็เปรยี บ องครกั ษ์ย้มิ ตอบ “องค์ ชายคดิ จะใชง้ านมดี เล่มน้อี ยา่ งไรพ่ะยะ่ คะ่ ?” “ใช้ฟันต้นไม้ท่ีเกะกะขวางทางข้าให้ล้มไป” “กระหมอ่ มคดิ วา่ แผนการคร้ังน้อี าจจะสำเรจ็ ชา้ กวา่ ทีเ่ ราคาดไว้”มเู่ หลยี วเอย่ ตาม ตรง “หยวนชวนผ้นู ั้น เหมอื นจะไม่ได้ทำสงิ่ ใดเลยต้ังแต่ต้นจนจบ อาศัยเพยี งลมปาก

ของเขาเราจะมั่นใจได้อย่างไรพ่ะยะ่ ค่ะ?” “ข้าบอกแล้ว เจ้านั่นเปน็ มีดชัน้ ดี” เซวยี นหลยี ้ิมพลางยกสรุ าในมือด่มื รวดเดยี ว หมดจอก “ข้าหวังว่ามันจะถูกใช้ประโยชน์ อยา่ งเต็มที่” ขณะน้ันทดี่ ้านนอกก็มีองครักษ์นายหนึ่งรบี รดุ มาขอเข้าเฝ้า “องค์ ชาย ขา่ วลับ จากในวังพะ่ ยะ่ คะ่ ” เซวียนหลรี บั กระดาษมาอ่าน เน้ือความปรากฏคำเพียงคำเดียว ‘สำเรจ็ ’ เขาทอดถอนใจทีหน่ึง... ในท่ีสดุ เสดจ็ พอ่ ก็ป่วยหนักเสยี ที คืนเดยี วกันน้นั ด้วยทา่ เทราอื งนเศหรล้าังสหรอน้ ยึ่งทช่ี สานหี นเม้าอืขงอฝงัง่นบาูรงพเตา็มไปหด้ญวยงิ คสวาวามเยเจาวบ็ ์ วปัยวนดาทงี่มหอิ นาง่ึจกปำดิ ลบังังยืนพหงิญตงิ ้นชไรมา้ รปู รา่ งอ้วนเดนิ เข้ามาทัก “คุณหนูรบี พักผอ่ นเสยี เถิด ท่ีนี่ลมแรงนะเจ้าคะ” หญงิ สาวหัวเราะเสยี งแห้งออกมา “แมโ่ จว ข้าทรมานใจยิ่งนัก” “คณุ หนูอยา่ ได้เป็นกังวลไปเลยเจ้าค่ะ” แมโ่ จวกลา่ ว มาตรวจคณุ หนูก็เทา่ กับวา่ เขามใี จให้คณุ หนูอยูห่ ลายสว่ น “คอณุ กี ชไมาน่ยราอนงคเวชาญิ มเหปมน็ อคในห้ แปลกหน้าตอ่ กันก็จะค่อยๆ เจือจางลงเอง คุณหนูได้โปรดวางใจเถิด อยา่ งไรเสยี กย็ ัง มนี ายทา่ นและฮูหยนิ ใหญส่ กุลหวงคอยหนุนหลังคณุ หนอู ยู่ เรอ่ื งน้ีต้องจบลงด้วยดี แน”่ “แตข่ ้ากลับคดิ ว่า...” หญงิ สาวสา่ ยหน้า “ข้าทำแบบน้กี ็ไม่ต่างจากสตรไี ร้ยางอายที่ มาแย่งสามีชาวบ้าน” ชอบธร“รอมยข่าองไงรคคณุ อื ชสาตยรรไี อร้ยงางอกายาร?ห”ม้ันหมแมาย่โจควรก้งั นล้ัา่นวมปีสลญั อญบ าทำไว“ค้เปณุ ็นหลนายเู ปล็นักคษ่หู ณม์ อ้ันักโดษยร ชัดเจน เรอื่ งน้ไี มใ่ ชเ่ รอื่ งล้อเล่นนะเจ้าคะ หากคุณหนูไมใ่ ชค่ ูห่ ม้ันแต่เล็กแตน่ ้อยของ คคณุุณชชาายยรรอองงทมหีี่เมรอื อื งนหาลยวทง่านแลจะ่นิ ฮอูหิงยอนิ ๋อใงหเญฟยส่ ตก้อลุ งหเปวง็นจคะนผมลัเีกหดตันุผใลห้คณุ หหานกเู ดนนิางทไาดง้ทมราาหบาว่า

คุณชายรองมีคหู่ ม้ันตัวจรงิ อยูแ่ ล้ว นางไม่มีทางจัดงานวิวาห์ ให้สาวใช้ของตนเปน็ แน่ สว่ นคณุ ชายรอง...บ่าวขอกลา่ วล้ำเส้นสกั ประโยคหนึ่ง คุณหนทู ้ังงดงามและจติ ใจดี ซ้ำ ยังมาจากการหมั้นหมายท่ีถูกต้องตามธรรมเนยี ม คณุ หนูมีเรอื่ งใดท่สี ้สู าวใช้ไมไ่ ด้บ้าง หากคณุ ชายรองได้ใกล้ชดิ กับคณุ หนู เขาจะต้องเปล่ียนใจแน่ ข้นึ ชอ่ื วา่ บุรษุ จะไมช่ อบ สตรที ีผ่ ่านการอบรมมาอยา่ งดไี ด้อย่างไรกันเจ้าคะ คณุ หนอู ย่ากังวลไปเลย เข้านอน พักผ่อนแล้วรอคุณชายรองกลับมาอีกคร้งั เถดิ เจ้าคะ่ ” เองสนิ ะหญชิงา่สงาเถวคดิ ลาเรยอื่คงวนาม้นี เับคเรปง่ ็นเคเรรอย่ืี งดขบอนงใโบชหคนช้ะาลตงาหลในายเมสอ่ืว่ ขน้ามา“หคางเขเปา็นแลข้ว้าท่ีคกิดต็ ้มอางกกไาปร เพยี งซักถามเจตนาของเขาเท่าน้ัน ถ้าเขายังคงน่ิงเฉยข้ากไ็ มค่ ดิ จะตอแย ตดิ เพียงแตว่ า่ ขจ้ึงาจเอำงเปก็นส็ ตขุ ้อภงาพพัไกมตค่ ่ออ่ อยีกแหขล็งาแยรวงัน เดนิ ทางมาเมืองหลวงในครง้ั น้ีทำเอาเหนด็ เหน่ือยนัก พอหายเหน่ือยเราค่อยเดินทางกลับบ้านเรากัน” แมโ่ จวอ้าปากคล้ายจะพดู บางอย่าง แตเ่ ม่อื เห็นสหี น้าของหญิงสาวแล้ว นางก็ได้ แต่หุบปากลงพลางพยักหน้ารบั แตโ่ ดยดี หลายวันมาน้โี ลว่ จมู ัวยุ่งอยกู่ ับการปักชดุ วิวาห์ของตนเอง ร้วู ่าจ่ินเจอน่ิ ้อเมอ้ีธอุรเอะองักน็งใาดนยคงุ่าดนวักา่ ไคมง่อเปย่นูใ็ หภ้เาหร็นกติจัวททท่ี ้ังา่ วนันอ๋อโงลสว่ ัง่ จกสู าอรเบปถ็นาแมนจ่ิ่นซาน ฝา่ ยน้ันกไ็ ม่ วันน้โี ลว่ จูก็ยังคงได้คำตอบจากจิ่นซานวา่ จิน่ เอ้อไมอ่ ยู่จวน จึงจากไปอย่าง ผดิ หวัง หลังจากโล่วจูไปแล้ว จิ่นซานกระโจนข้นึ บนต้นไม้คยุ กับจิ่นซอื่ “ชว่ งน้ีทำไมจน่ิ เอ้อถงึ ไมค่ อ่ ยอย่จู วนเลยเล่า ไมเ่ คยเห็นเขายุง่ ขนาดน้ีมากอ่ น ถึงกับไม่อยู่คอยเอาใจ แม่สาวโล่วจขู องเขาเลยทเี ดียว” ก่อนหน้าน้ีแม้จิน่ เอ้อจะยุ่งแตก่ ย็ ังอยจู่ วนบ้าง สง่ิ ท่ีชอบทำทสี่ ดุ ก็คือเย้าแหย่โลว่ จูให้โมโห ทว่าตอนน้ีท้ังคใู่ กล้จะรว่ มหอลงโรงกันแล้ว จ่ินเอ้อกลับหายหน้าหายตาไป ชา่ งน่าประหลาดใจนัก จนิ่ ซอ่ื สา่ ยหน้า “ข้าเองกไ็ ม่รู้ แตว่ า่ หลายวันกอ่ นข้าเหน็ เขาไปแลกตั๋วเงนิ ท่ีโรง

รบั จำนำอยูน่ ะ” “แลกต๋ัวเงนิ ?” จิ่นซานสงสยั “เขาไม่เคยมีปัญหาเรอื่ งเงนิ ขาดมือมิใชห่ รอื จะ แลกตั๋วเงินไปทำไม?” คา่ เบ้ยี หวัดทเ่ี หลา่ องครักษ์จน่ิ อเี วย่ ได้รับนั้นไมน่ ้อยเลย เพียงพอทจ่ี ะใช้จา่ ยในชวี ิตประจำวันได้อย่างคลอ่ งมือ จนิ่ ซานครนุ่ คิดครหู่ นึง่ แล้วกต็ บ เขา่ ตนเองดังฉาด “ข้ารแู้ ล้ว เขาคงจะตื่นเต้นทตี่ นเองกำลังจะแตง่ ภรรยา เลยคิดจะไป หาซ้อื ของขวัญให้โล่วจแู น่ๆ” จน่ิ ซอื่ พยักหน้า “ท่ีเจ้าพูดมาก็มีเหตผุ ล ของขวัญท่ีให้ภรรยาตนเองน้ันก็ต้อง ลงแรงใจสกั หน่อย...” จน่ิ ซอื่ ทำท่าจะพูดตอ่ ทวา่ จน่ิ อีทกี่ อดกระบ่นี ่ิงเงียบมาตลอดกลับ พูดแทรกข้นึ เสยี กอ่ น “เขาไม่ได้หาซอ้ื ของขวัญหรอก” “เอ๊ะ!” จ่ินซานหันไปมองผ้พู ดู ด้วยความประหลาดใจ “ไม่หาซ้อื ของขวัญแล้ว หายตัวไปท่ีใดท้ังวัน... จ่ินอี เจ้ารเู้ รอ่ื งดๆี มาใชห่ รอื ไม่?” จน่ิ อีสา่ ยหน้าแล้วกระโดดลงจากต้นไม้จากไป... จ่ินซานกับจ่นิ ซอ่ื ชนิ เสยี แล้วกับ นิสยั ไมพ่ ูดไม่จาของจิ่นอี จงึ ยักไหลไ่ มใ่ สใ่ จ จิ่นอีเพิง่ จะเดนิ ไปไม่ก่กี ้าวเยเ่ ฟิงก็เดินสวนเข้ามา เย่เฟิงมองดูจิน่ อแี วบหนง่ึ กอ่ น จะถาม “เจ้าก็รเู้ รอ่ื งทจี่ น่ิ เอ้อไปตามหมอด้วยหรอื ?” จน่ิ อลี ังเลอยู่ครหู่ นึง่ แล้วจึงพยักหน้า “ร.ู้ ..ข้าตามไปด”ู ทั้งคู่ ใ“นขท้าก่สี ต็ดุ าเยมเ่ไฟปิงดจ”ู ึงกทลั้งา่ สวออองมกสีมหีาน“้าอลยำบา่ เาพกงิ่ใบจอกักบใปคัญรหาขห้านจะักรออกถามตจา่ ่นิ งนเอง่ิ ้อเงเียองบหดล้วังยจกาันก เขากลับจวนแล้ว” จิ่นอพี ยักหน้ารับ บ้ านพักชานเมือง หญงิ ชราผู้หนง่ึ ยนื รออย่หู น้าประตูเรอื นด้วยสหี น้ากระวนกระวาย ไมน่ านนัก ชายซง่ึ ถอื ลว่ มยาอยใู่ นมอื ก็เดนิ ออกมาคำนับนาง จากน้ันก็หันไปคำนับชายหนุ่มท่ยี ืน พงิ กำแพงนิง่ อยอู่ ีกฟาก “ท่านป้า... คณุ ชาย อาการปว่ ยของคุณหนูน้ันไมม่ ากเทา่ ใดนัก

ข้าจัดยาบำรงุ ไว้ให้แล้ว อาการทั้งหมดเกดิ จากรา่ งกายคุณหนทู ี่ออ่ นแออยแู่ ต่เดมิ พอ ต้องเดนิ ทางไกลจากตา่ งเมอื งเข้ามาในเมืองหลวงจงึ จับไข้ก็เท่าน้ัน” หลังจากได้ยินชายหนมุ่ กม็ สี หี น้าอดึ อัดใจ “ไม่ใชว่ า่ นาง...” จากนั้นกร็ บี กจะลตบ้อเกงลลำื่อบนาก“รชบา่กงวเถนิดทา่ ขนอหบมคอุณอกีทหา่ นนห”มพอูดมจากบกกห็ ลยัวบิ แกต้อ่วนา่ หเงาินกวอาางกใาสรมป่ ือ่วยทก่านำเหรมบิ อซำ้ ส“นอเี่งปค็นง คา่ รักษา ได้โปรดรบั ไว้ด้วย” ทา่ นหมอรับเงินแล้วกข็ อตัวจากไป พอลับรา่ งของท่านหมอแล้ว แม่โจวก็รบี เอ่ยทันที “คณุ ชายรอง จากคำกลา่ ว ของท่านหมอทางทด่ี คี ณุ ชายรองควรให้คณุ หนูของข้าพักอย่ใู นเมืองหลวงต่อไปนะเจ้า คะ จะได้...” “แม่โจว...” จนิ่ เอ้อได้ยนิ ก็หัวเราะ “ท่านคดิ ว่าข้าจะสง่ คณุ หนูเหลียวกลับทันที เลยหรอื ? ข้าไม่ใจรา้ ยเชน่ น้ันหรอก พวกท่านอาศัยอยู่ที่นชี่ วั่ คราวไปก่อนเถิด สว่ น ท่านแม่ของข้า ข้าจะสง่ จดหมายไปช้แี จงทา่ นเอง ขอให้แมโ่ จวดูแลคณุ หนูเหลียวให้ดี เถิด” “คณุ ชายรองอยา่ ได้กลา่ วเชน่ น้”ี แม่โจวย้ิมตอบอย่างยนิ ดี “บ่าวย่อมต้องดูแล คณุ หนูอยา่ งดที ่ีสดุ อย่แู ล้ว” ขณะที่ท้ังสองกำลังพดู คยุ กันอยกู่ ็ได้ยนิ เสยี งไอของสตรดี ังมาจากด้านในเรอื น ตามมาด้วยเสยี งร้องเรยี กอยา่ งออ่ นแรง “คุณชายรองโปรดรอสกั ครู่ เหลียวเม่งิ มเี รอ่ื ง จะปรกึ ษาท่าน” แม่โจวได้ยินดังนั้นจึงรบี เปดิ ทางให้สองหนุ่มสาว “บา่ วขอตัวกอ่ นนะเจ้าคะ เชญิ คุณชายรองเข้าไปคยุ กับคุณหนูเถิด” สองตอ่ จสิน่ อเงอน้อ้ันมไีทม่าส่ทมางคลวังรเลแไมต่น่พ้ออยค.ดิ..ว่าอเัหนลวยา่ี ชวาเยมหิง่ เนปุม่ ็นหคญนิงปสว่ ายวออยีก่รู วท่ มั้งหม้าอรงดใานสทอู้ ี่ลตุ ับสตา่ หาค์ สนง่ นางมาหาตนถึงเมอื งหลวง จึงยินยอมเดินเข้าด้านในไป ในห้องนั้นเกบ็ กวาดสะอาดเปน็ ระเบยี บเรยี บร้อย บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่น

หสตอรมสีอาอ่ วนเจๆ้าขขอองงหย้อางนรั้นมิ หเปน็น้าคตน่างเมรยีดี บองกา่ กยลแ้วลยะไสมงู ้วสาง่งอยกู่ ระถางหนึง่ มองปราดเดยี วก็รวู้ า่ หญงิ สาวทเ่ี อนกายอยูบ่ นท่ีนอนมีใบหน้าซดี ขาว ยิง่ ดยู ิ่งน่าสงสารนัก นางกลา่ ว ทักจนิ่ เอ้อทันที “คณุ ชายรอง” “รา่ งกายเจ้าอ่อนแออยู่ อย่าขยับเลยจะดีกว่า” “คุณชายรองจติ ใจงดงามเหลือเกิน” หญิงสาวย้มิ ตอบน้อยๆ “เหลยี วเมง่ิ รดู้ วี ่า ตัวเองไม่คคู่ วรกับคณุ ชายรอง คำสัญญาของครอบครัวเราท้ังสองนั้นชา่ งเถิด พอหายดี แขลอ้วบเคหุณลียควณุ เมชงิ่ าจยะรรอบี งกทลี่กับรเณุ จยี าเงปหน็ นธาุรนะเจรอืะ่ ไงมหอ่ มยอูร่ ใบหก้”วนคณุ ชายรองมากกว่าน้ี เมื่อครตู่ ้อง “เจ้าไม่ต้องขอบคณุ ข้าหรอก กลับเป็นข้าเสยี อกี ...” จิ่นเอ้อลังเลครหู่ นึ่งแล้ว กลา่ วว่า “เรอ่ื งสญั ญาของสองตระกูล ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย ข้า...” ของคุณ“คชณุ ายชราอยงรแอมง้แกตลน่ ่า้วอผยดิ ตไปอแนลท้วที่ ”ั้งสเอหงลคียรวอเมบิ่งครรบีวั ยพ้ิมดู ปคลยุ อกบันเร“อื่เรงอ่ืนง้ี นท้ัน่านไมกใ่ ับชขค่ ้าวยาังมเผปน็ิด เยดดึ ็กถนอื ้อเปยน็อจยรเู่ ลงิ เยป็นยจังาไมดน้อ้ีทยา่ า่นงพไรอ่ ทอ่ากี นอแยมา่ ่ขงคอณุงขช้าากย็ไมรออ่ งยเูอแ่ ลงก้ว็มีนสาญั งใญนาดใวนงตใอจแนลน้วั้นเจชะน่เอนา้ีมข้าา จะกล้าพรากครู่ ักได้อยา่ งไรกัน...” คำพดู นั้นแคฟ่ ังกร็ ้วู ่านางเปน็ คนใจกว้าง เข้าใจเรอื่ งราวอย่างมเี หตผุ ล หากเป็น ดสตวงรตอี า่นื ขออยง่าจง่ินนเ้ออย้อกฉต็ า้ยอแงแววสชดน่ืงอชอมกอทอากงมสาหี อนย้า่าบง้าไงมแ่ปลดิ ้วบัง แตเ่ หลยี วเมงิ่ ไมเ่ ลยสักนิด ท้ังสองจึงเปล่ียนหัวข้อสนทนาเปน็ เรอื่ งอนื่ จนกระทั่งตกเย็นแมโ่ จวทำกับข้าว เสรจ็ กเ็ ดินเข้ามาเรยี ก สองหนมุ่ สาวรบั ประทานอาหารรว่ มกันก่อนท่ีจนิ่ เอ้อจะขอตัว กลับจวนไป เพิง่ จะกลับเข้าจวนจิน่ เอ้อกเ็ จอกับโล่วจพู อดี โล่วจรู ้องเรยี กเขาเสยี งดัง จน่ิ เอ้อ จึงหยดุ เท้าอยู่กับทีม่ องนางวิ่งเอาขนมโบตั๋นสองช้นิ ออกจากตะกร้าย่นื สง่ ให้ “ขนม โบตั๋นทีเ่ พ่งิ ทำเสรจ็ จากครวั เล็ก คุณหนูแบง่ ให้ข้า ข้าเลยเก็บไว้ให้เจ้าด้วย”





คืนน้.ี .. จ่ินเอ้ อกลับจวนพร้อมกับโคมไฟในมือ โล่วจนู ั่งรออยูใ่ นสวนนานแล้ว จิ่นเอ้อเพง่ิ เหน็ นางยามท่ีเขาเดินผา่ นสวนพอดี เม่ือเห็นวา่ นางนั่งเงยี บๆ อยเู่ พียงลำพัง โคมไฟก็ไม่จุดจึงเอ่ยทัก “โลว่ จ.ู .. ดกึ แล้วไย ยังไม่นอน แล้วทำไมไม่จดุ ไฟ...” “จ่ินเอ้อ” โลว่ จูตัดบทคำพดู เขา “เจ้าไมอ่ ยากแตง่ กับข้าแล้วใชห่ รอื ไม?่ ” “ที่เจ้านัง่ รอก็เพ่อื หาเรอ่ื งทะเลาะกับข้าอยา่ งนั้นร?ึ ” “หลายวันมาน้ี เจ้าออกเชา้ กลับค่ำทุกวัน พอเจอหน้าข้าก็มสี หี น้าเบือ่ หน่าย...” เคียงข้า“งโเลจว่ ้าจไดู ้ตลขอ้าบดอเวกลแาล้ววกา่ ลชาว่งงวนัน้ีมขภี้าการเ็ กหจินมอ่ื ายกมมาากยพทอ่ีนแาลย้วท่านกสลงั่ าเงอคาไนื วย้ ังตข้อ้างไมม่อาฟาัจงอเจย้าู่ เซ้าซ้ไี ร้เหตุผลอกี ” จิน่ เอ้อตอบด้วยน้ำเสยี งทม่ี ิได้ออ่ นโยนเหมอื นเมือ่ ก่อน “ข้าเซ้าซไ้ี รเ้ หตุผลร?ึ ” โล่วจทู ำเสยี งสงู บ้าง “ข้าไม่อยากพูดแบบน้ีกับเจ้านัก หรอกแตข่ ้าเองก็ไม่ใชค่ นโง่ ท่านอ๋องไม่ได้ใชเ้ จ้าไปทำธรุ ะใดเลย ข้าถามจ่ินซานมา แล้ว” ในความมืดน้ันจนิ่ เอ้อใจหายวาบ ใบหน้าซดี ขาวโดยที่อกี ฝ่ายไม่ทันสงั เกต “ไมใ่ ชน่ ะ เจ้าฟังข้าพดู ก่อน...” ทว่าโล่วจตู ัดบทคำพดู ของเขาเสยี แล้ว “จิน่ เอ้อ เจ้ามีคนอน่ื ใชห่ รอื ไม?่ ” จนิ่ เอ้อตะลึง “พดู จาเหลวไหล!” “ข้ามไิ ด้พดู จาเหลวไหล ตัวเจ้าเองย่อมร้ดู ที สี่ ดุ ” โล่วจูได้แต่สา่ ยหน้าน้ำตารน้ื เต็ม หน่วยตา “เจ้าทำแบบน้กี ับข้าได้อย่างไร” เอ้อข้นึ “เขส้ายี บงอตกววาด่าไใมสใ่ โ่ ชลอ่ว่ ยจ่าูเปงไน็ รคเลร่า้ังแรเกจ้า..อ.เยขา่าตก้ังลหายนเ้าปต็น้ังตคานหลาะเรคอ่ื นงไทปะเเสลยีาะแไลด้ว้หรอื ไม!่ ” จนิ่ ของเล่นโลใ่วกจลูโ้มมอื โหเพนียักงเท“ข่าน้าตั้นั้งใหชนห่ ้ารตอื ้ังไตมา่ หาแเรมอ่ื้ขง้าทจะะเมลฐี าาะนกะรเะปน็น้ันบรา่ !ึวไจพ่นิ รเ่ อ้อแต่กเจ็จ้าะเไหมน็ ย่ ขอ้ามเปใน็ห้ เจ้ามาหยามเกียรติกันแบบน้ี ข้าจะร้องขอท่านอ๋องให้ยกเลิกงานวิวาห์ ของเรา ข้าโลว่ จู พูดแล้วไม่คนื คำ ข้าไมใ่ ชค่ นทจ่ี ะตามต๊อื ใครแบบไม่ยอมเลิกราอย่างท่เี จ้าคดิ !”

เหลอื เกจนิ ิน่ เอเห้อ็นเอข้งาเกปเ็ น็ต็มคไนปอดย้ว่ายงไไฟรกโทันส”ะท่ไี มอ่ าจสะกดกลั้น “ยกเลิกร!ึ เจ้าพดู ได้ง่ายดาย “ไสหัวไป!” โล่วจตู วาดไล่พลางยน่ื มือออกไปผลักไสเขา ทวา่ นางตัวเลก็ กวา่ มาก พอนางออกแรงผลักจึงทำให้ตัวเองแทบจะล้มลง จิ่นเอ้อสง่ เสยี ง ‘ฮ’ึ ออกมาอย่างกระฟัดกระเฟยี ดแล้วหันกายเดนิ จากไปอย่างไม่ แยแส ‘มอนิตง่าครรรักกั แสเษลรว่ ์จอ่ืะน่ิเนงปจทอิน่น็ ่จี เี เมวิ่นอ่ยิต้เออเร.ล้อ.’.อื ทจกะอนยเยรลนื ้อา่ างขงะไ้ไการหงับเฝ้ขโอั่งาลกโย่วล็เ่าจป่วงูน็ไนจ้ัรนกูบเสันรุ วษยุีหันเซมขถ้ำดายัดกังม็ผเาปิดกนเ็ เพร็ตทกู้ร็มหันาปะาทรนรั่วะสิ ตจกยั วู าโนรลทอ่ว๋ีเ่อจขงนู ารั้นทังทแั้งั้งกนนสา่ายารวบกั นา่ แว้อลยะเทหเป่ีทล็น้ังา่ ย้ิมแย้มทกุ คยนิ่งลเป้ว็นนเเชปน็น่ นห้่วีทงุกโคลนว่ กจูย็ ่ิงมทั่นวใา่ จหวญา่ นิงสางาตว้อกลงถับูกทจำิ่นตัวเอด้อังขเช่มน่ เหปงกนต้ำิ ใจอใยบ่าหงนห้นายักังจคนง เสยี สตไิ ปแล้วแนๆ่ แม้เจี่ยงหรว่ นจะไมช่ อบการกระทำของจิ่นเอ้อเชน่ กัน แต่ว่าเรอื่ งรกั ใครข่ องชาย หญงิ น้ันนางไม่สมควรยื่นมือไปยุง่ เก่ียว ตอนสายวันน้โี ลว่ จเู ข้ามาบอกกับเจ่ยี งหรว่ นว่าป้าจางท่ดี แู ลการซอ้ื หาอาหารใน จวนอ๋องนั้นลากลับบ้านดว่ น เน่ืองจากลกู สะใภ้ใกล้คลอดจึงต้องกลับไปดแู ล เรอ่ื งซอ้ื หาอาหารจงึ ยกให้โลว่ จูจัดการแทนชวั่ คราว เหลยี นเชยี่ วได้ยินกร็ บี เสรมิ “ถ้าเชน่ น้ันก็ดีเลย ชว่ งน้ีข้าเองก็นึกอยากจะหาซอ้ื ขนมมากินบ้าง ข้าจะไปกับเจ้าด้วย” เจีย่ งหรว่ นได้ยินดังนั้นจึงอนุญาต คล้อยหลังสองสาวใช้ เจี่ยงหรว่ นกห็ ันไป ถามเทยี นจู๋ที่ยนื อยดู่ ้านข้าง “ตกลงเกิดเรอ่ื งใดข้ึนกับจน่ิ เอ้อกันแน?่ ” เทียนจ๋ไู ด้แตถ่ อนหายใจ “ฮูหยนิ น้อย... ข้าเองก็ไมร่ จู้ รงิ ๆ” “แม้แตเ่ จ้าก็ไมร่ ้รู ?ึ ” เจย่ี งหรว่ นนกึ ประหลาดใจ ตลาดใหญ่กลางเมอื งหลวงคึกคักยิ่งนกั

กล่ินอายของปใี หมย่ ังไมจ่ างหาย รา้ นค้ารมิ ทางจึงฉวยจังหวะทบี่ รรยากาศยังคง คกึ คักรบี ขายของกันยกใหญ่ ข้าวของหน้าตาแปลกใหม่จากตา่ งแคว้นมีมากมายให้ เลอื กซอ้ื เหลยี นเชยี่ วกับโลว่ จูจูงมือกันเดินเลน่ อยา่ งไมร่ บี รอ้ น ต้ังแตท่ ี่โลว่ จูทะเลาะกับจน่ิ เอ้อ ท้ังสองกเ็ ป็นดั่งคนแปลกหน้าไม่ได้เอ่ยปากพดู คยุ กันอกี แจมงึ ้ปคาอกยโเลลว่ ่าจเรจู อื่ะงไมให่พมูดๆ่ แตใ่ใหน้นใาจงนฟั้นังทตกุลขอ์ ทดรทมางานแยตงิ่ โ่นลัก่วจูเหเหมลือยีนนจเะชไมยี่ ่สวทน่มีใจาซฟอ้ืัง ของด้วยกัน สกั เท่าใด ท่ีด้านหน้ามีรา้ นขายน้ำตาลป้ันตั้งอยสู่ องรา้ น เหลยี นเชยี่ วเห็นดังนั้นจึงเอย่ ด้วย น้ำเสยี งตื่นเต้น “ดูสิ มีน้ำตาลป้ันขายด้วย เราไปดกู ันเถดิ ” ปกตโิ ล่วจูนั้นชน่ื ชอบของหวาน ซ้ำยังชอบของเล่นหน้าตาแปลกใหม่ พอเหน็ น้ำตาลปั้นนางกเ็ ผยรอยย้ิมโดยไม่ร้ตู ัว เหลียนเชย่ี วเห็นแล้วคอ่ ยโล่งใจ รบี ลากตัวนาง เข้าไปในรา้ นพลางหยบิ เหรยี ญทองแดงออกจากแขนเสอ้ื แล้วพดู กับตาเฒ่าที่ปั้นน้ำตาล วา่ “ชว่ ยป้ันรปู กวนอใู ห้สักช้นิ เถิด” คนขายน้ำตาลป้ันพอได้รับเงินกเ็ รมิ่ ทำตามลูกค้าสงั่ เหลียนเชย่ี วมองดรู อบๆ ขณะที่มองไปยังร้านขายยาแหง่ หนึง่ ก็น่งิ อ้ึงโดยพลัน นางหลดุ ปากรอ้ งออกมาโดยไมท่ ันคดิ “นัน่ มัน---” โลว่ จไู ด้ยินจงึ หันไปถาม “มีอันใดร?ึ ” นางมองตามสายตาของเหลยี นเชยี่ ว...อีก ฝา่ ยพยายามจะห้ามกไ็ ม่ทันแล้ว เม่อื เหน็ ภาพตรงหน้าชดั เจนโล่วจูก็นงิ่ อ้งึ ไป สหี น้าซดี ขาวฉับพลัน ในร้านขายยารา้ นน้ัน มีแมเ่ ฒ่ารา่ งท้วมผ้หู นง่ึ กำลังยืนคุยอย่กู ับเจ้าของร้าน ด้าน หราลวังแแสมงเ่ จฒัน่าทมรีห์ ญตรงิ งงชามายนผาง้าหปนักลง่ึ ยายนื กอลย้วู่ ยหไญม้ ิงดสกู า็รวว้สู า่ วตม้อชงดุเปก็นระคโณุ ปรหงนยจูาวากมต้วนระชกาลู ยใสหขี ญาว่ นวล หญิงสาวกำลังพดู คุยอย่างสนุกสนานกับชายหน่มุ ทย่ี นื อยูด่ ้านข้าง ชายหนุ่มผู้ น้ันหน้าตาหลอ่ เหลา ใบหน้าเป้ือนย้ิม ทั้งสองดูทา่ ทางสนิทสนมกันย่งิ นัก ชายหนมุ่ ผู้นั้นกค็ ือจ่ินเอ้อ!

หญงิ ชรารา่ งอวบรับยามาถือไว้แล้วหันมาคุยกับจ่นิ เอ้อบ้าง จ่นิ เอ้อหัวเราะ...ทั้งสามออกจากร้านขายยาไปด้วยกัน เหลียนเชย่ี วร้องในใจว่าแย่แล้ว พอหันมองคนข้างกายก็เหน็ อกี ฝ่ายพุ่งตัวออก ไปแล้ว เหลยี วเม่งิ เพิง่ จะเดินออกจากรา้ นยากถ็ ูกโล่วจมู าขวางหน้าไว้ นางชะงักเท้าถาม ออกมาอย่างนึกแปลกใจ “เหตุใดแม่นางจงึ มาขวางหน้าพวกเรา?” โล่วจูไม่ตอบทำเพียงมองจ่นิ เอ้อด้วยสายตาเย็นชา “วันน้เี จ้าจะหาว่าข้าเซา้ ซ้ไี ร้ เหตุผลไมไ่ ด้อีกแล้วนะ” จิน่ เอ้อตะลึงงัน “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้ากับนาง...” “ข้าไมส่ นวา่ เจ้ากับนางจะมคี วามสมั พันธ์ กันอย่างไร” โลว่ จตู ัดบทคำพูดอกี ฝ่าย กสับดู ลเจม้าหนัา้นยเใปจน็ เขเพ้าลยี กึงเแรลอื่ ้วงกลล้อา่เวล่น“วเารนอ่ื เงจท้าั้งชหว่ มยดไปกพอ่ นดู กหับนท้าขา่ น้าจอะ๋อถงือดว้ว่ายไม่เเครอื่ยงเกงาิดนขแ้นึ ต”ง่ ของข้า “ข้าบอกแล้วอย่างไรเลา่ วา่ เจ้าเข้าใจผิด” จน่ิ เอ้อขมวดค้ิว หญิงสาวที่อยู่ข้างกายเขาเรม่ิ เข้าใจเรอื่ งราวทั้งหมด จงึ รบี กล่าวแย้งเสยี งเบาวา่ “แมน่ าง ทา่ นเข้าใจผิดแล้ว คุณชายรองเพยี งแต่...” “อย่าสอด... เรอื่ งของเราสองคนไมเ่ กย่ี วกับเจ้า!” โลว่ จูตัดบทคำพดู ของสาวงาม อย่างไมไ่ ว้หน้า เหลียวเม่ิงตกใจยงิ่ นัก...จนอาการไอกำเรบิ ข้ึนมา บ่าว...ไมแม่เป่โ็นจวไรเหนน็ ะเดจัง้านค้ันะ จึงโรถบี แรม้อ่คนณุ เข..้า.มารเบา่ งยี กดาโยลก่วอ็ จอ่ ูกนระแเอดน็ อเพอ่งิ กจไะปหายดขี ้ึน“มคาุบณ้าหงกนลขู ับอมงี เรอื่ งให้ต้องกังวลทำเอาอาการกำเรบิ อีกจนได้” จิ่นเอ้อเหน็ อาการของนางก็รบี ก้าวเข้ามาประคอง “แม่นางเหลยี ว ไมเ่ ปน็ ไรนะ” เหลยี วเมง่ิ สา่ ยหน้า “ไม่เป็นไร ข้าไม่ระวังตัวเอง” จนิ่ เอ้อได้ยนิ ดังนั้นจึงเรม่ิ มีท่าทีแข็งกรา้ วตอ่ โลว่ จู “รบี ขอโทษแม่นางเหลียวเสยี

ส”ิ “ขอโทษเรอื่ งใดกัน?” โล่วจูโมโหย่งิ นัก นางสง่ ย้มิ เยน็ ชาและถามกลับ “ข้าไม่รู้ ด้วยซ้ำวา่ ตนเองทำผิดเรอื่ งใด คนไม่ผิด...ยังต้องขอโทษด้วยหรอื ?” จิ่นเอ้อกล่าวอยา่ งโมโห “ไมผ่ ิดรึ เมื่อครเู่ จ้าพูดกับแม่นางเหลยี วว่าอยา่ งไรเลา่ ?” “ข้าว่านางสอด...ก็เพราะนางสอดไม่เข้าเรอ่ื งจรงิ ๆ น่ี” โล่วจูตะคอกกลับอย่างไม่ ยอมแพ้ “ชา่ งเถดิ ” เหลียวเมิ่งรบี ห้ามปราม “แม่นางโล่วจไู มไ่ ด้ต้ังใจ เปน็ ข้าเองท่ีอ่อนแอ จนเกินไป ข้าทำตัวเองให้อาการกำเรบิ คณุ ชายรองอย่าได้กล่าวโทษนางเลย” “แต่เจ้าเพ่ิงจะหายดีก็ต้องมาถกู ผู้อ่นื ข่มเหง อีกทั้งโลว่ จูกเ็ ปน็ ฝา่ ยเสยี มารยาท กอ่ น” จิ่นเอ้อแย้ง “ทำเจ้าตกใจจนกระทบกระเทอื นตอ่ สขุ ภาพ ข้าต้องขอโทษแทนนาง ด้วย” โลว่ จไู ด้ยินถงึ กับกลอกตามองฟ้า เปล่งเสยี งหัวเราะเย็นชา “ข้าน่เี ปน็ เซยี นมา เกิดเสยี จรงิ ๆ สามารถเสกให้คนอ่อนแรงล้มตายได้ภายในคำพดู เดียว เฮอะ!” พูดยังไม่ทันขาดคำกเ็ กดิ เสยี งดัง ‘เพยี ะ’ เหลียนเชยี่ วตกตะลึงแล้วรบี ก้าวข้ึนมาปกป้องโลว่ จไู ว้ด้านหลังก่อนจะตวาดออก มาอยา่ งโมโห “จน่ิ เอ้อ ผู้ชายสารเลว เจ้ากล้าลงมือกับโล่วจูเพราะหญงิ อืน่ อยา่ งนั้นร!ึ ” จน่ิ เอ้อมองมอื ตัวเองด้วยความตกใจ เหมอื นจะไม่เชอื่ วา่ ตนเองได้เหว่ียงมอื ตบ ออกไป เหลยี วเมิง่ เองก็ตกใจ “แม่นาง...คณุ ชายรอง พวกทา่ น...” เหลียนเชยี่ วร้สู กึ เสยี ใจยิ่งนัก วันน้นี างเพียงต้องการพาโลว่ จูออกมาเดนิ เล่นให้ สบายใจ นกึ ไมถ่ ึงว่าจะมาเจอเรอ่ื งน้เี ข้า ตอนน้โี ลว่ จคู งเจบ็ ปวดจนถึงกระดกู เหลียน เชยี่ วตั้งท่าจะเอ่ยวาจาด่าทอรนุ แรงอกี หน่อย นึกไม่ถึงวา่ โลว่ จกู ลับผลักนางให้พ้นทาง โลว่ จูจ้องจ่นิ เอ้อ “เจ้าตบหน้าข้า ดี! นับจากน้เี จ้ากับข้าไม่เกย่ี วข้องกันอีก!” พดู จบกห็ ันกายจากไปท้งิ ให้เหลยี นเชย่ี วต้องวิ่งตาม

พอโลว่ จกู ับเหลียนเชยี่ วจากไป จ่นิ เอ้อก็ตั้งท่าจะตามไป แตก่ ลับได้ยนิ แม่โจว คร้อณุ งหเสนยี เู งจด้าขังา.“..ตเปาย็นแอลย้วา่ .ง..ไรคบ้ณุาง?ห”นู ทำไมสหี น้าซดี ขาวเชน่ น้เี ล่า หรอื ว่าโรคเกา่ จะกำเรบิ จน่ิ เอ้อได้ยนิ ก็ลังเลอยูค่ รหู่ น่ึง สดุ ท้ายกเ็ ลอื กเดนิ ไปทีข่ ้างกายเหลียวเมิง่ แทน “สหี น้าเจ้าดไู มด่ เี ลย กลับไปพักผอ่ นกอ่ นเถดิ ข้าจะไปเชญิ ทา่ นหมอ” หลังจากโล่วจกู ลับมาทีจ่ วน นางกต็ รงเข้ าห้ องสว่ นตัวแล้ วลั่นดาลขังตัวเองไว้ ด้ านในทันที เจ่ยี งหรว่ นทีก่ ำลังสัง่ งานเทยี นจู๋เหน็ ดังนั้นจึงถามเหลียนเชย่ี วทีว่ ิ่ง กระหืดกระหอบไลต่ ามมาตดิ ๆ “ทำไมกลับมากันเรว็ ขนาดน้ี?” เหลยี นเชย่ี วยืนหอบหายใจ “แยแ่ ล้วเจ้าค่ะคุณหน”ู “เกดิ เรอ่ื งใดข้นึ ?” เหลียนเชย่ี วเล่าเรอื่ งท้ังหมดให้เจ้านายฟังทันทีและเสรมิ ปิดท้ายว่า “มนิ า่ เลา่ ชว่ งก่อนจิน่ เอ้อถงึ ได้ไมค่ อ่ ยอยจู่ วนทแี่ ท้ก็ซอ่ นหญิงงามไว้ภายนอก หลอกลวงโลว่ จู จนเสยี คนไปเลย” เจยี่ งหรว่ นฟังทเ่ี หลียนเชย่ี วเล่ามาแล้วกต็ กใจเล็กน้อย ขมวดค้ิวพลางกล่าว “แมน่ างเหลียวผ้นู ั้นมีลักษณะอย่างไร?” เหลียนเชย่ี วสา่ ยหน้า “ดูเปน็ คนมคี วามร้เู จ้าคะ่ ท่าทางเหมือนคุณหนทู เ่ี ตบิ โตมา จากตระกูลใหญ่ ไมร่ วู้ ่าเหตุใดจึงกล้าทำเรอื่ งบัดสี กล้าให้ท่าชายหนุม่ ทกี่ ำลังจะเข้าพธิ ี ววิ าห์ อย่างจน่ิ เอ้อได้... สว่ นเจ้าจ่นิ เอ้อ--” “จน่ิ เอ้อไม่ใชค่ นแบบน้ัน” เทียนจ๋กู ล่าวแทรกกะทันหัน “แม้จ่ินเอ้อจะมนี ิสัย อเกืน่ เรเปแต็น่ไแมน่ใ”่ ชค่ นมักง่าย ในเมอื่ เขาตั้งใจจะแต่งกับโล่วจูแล้วก็ไมม่ ที างไปทำเจ้าชกู้ ับหญิง เหลยี นเชยี่ วตีสหี น้าเบื่อหนา่ ย “หากว่าเป็นการเข้าใจผดิ จรงิ เหตใุ ดเขาถงึ ได้ตบ หน้าวา่ ท่ภี รรยาเพ่อื ผ้หู ญิงอน่ื เลา่ ” ตบหน้า!





จากน้ัน... จากนั้นเขากจ็ ำเรอ่ื งทเ่ี กิดข้นึ ไมไ่ ด้... จน่ิ เอ้อมองดูทนี่ อนท่ียับย่ยู ่ี ใจสัน่ วาบไปหมด พอมองเหน็ คราบโลหิตบนผ้าปู ทน่ี อนกพ็ อเดาเรอื่ งราวบางอยา่ งได้บ้างแล้ว “แม่นางเหลียว...” เขาเอ่ยปากอยา่ งยากลำบาก “ทา่ นไมต่ ้องพูด วันน้ขี ้าตั้งใจจะออกเดนิ ทางกลับเจียงหนาน ครง้ั น้ี... เหตกุ ารณ์ ครัง้ น้ีถือว่าไมเ่ คยเกิดข้นึ ก็แล้วกัน” เหลยี วเมง่ิ เอย่ ไปน้ำตาก็ไหลไม่หยดุ จิน่ เอ้อยังไมท่ ันได้ตอบก็มเี งาคนพ่งุ เข้ามาจากด้านนอก…เป็นแม่โจวนัน่ เอง นาง คกุ เขา่ ตรงหน้าเหลียวเมิ่งแล้วรำ่ ไห้เสยี งดัง “คุณหนูของบา่ วชา่ งนา่ เวทนายิ่งนัก บ่าวจะ ตอบคำถามของนายท่านกับฮูหยินที่เสยี ไปแล้วอย่างไรเล่า” จากนั้นกโ็ ขกหัวตอ่ หน้าจ่นิ เอ้ออีกหลายทีสะอึกสะอ้นื ไม่หยดุ “คณุ ชายรองเจ้าขา บา่ วขอรอ้ ง ได้โปรดสงสารคุณ หนขู องบา่ วด้วยเถิด เกิดเรอ่ื งแบบน้ีแล้วต่อไปคุณหนูจะแตง่ กับใครได้ บา่ วเคยรบั ปาก นายท่านและฮูหยินว่าจะเล้ยี งดคู ณุ หนใู ห้เตบิ โตมาอยา่ งดี เกดิ เรอ่ื งเชน่ น้ีบ่าวเองกไ็ ม่ อาจหลีกหนีความผดิ ไปได้ สคู้ ุณชายรองลงโทษบา่ วเสยี เลยจะดกี ว่า บา่ วยินยอมมอบ ชวี ติ ของตนเองแลกกับอนาคตของคุณหนู” ยงิ่ ไมเ่ ก“่ียแวมก่โจับวคอณุ ยาช่ พายดู รเชอน่ง นท้ี”ั้ง…เหทลั้งียหวมเดมนิ่งร้เี ปำ่ ไน็ หเ้พพลยี างงคกวลาา่มวเข“้าเใรจอ่ื ผงนิด้”ีไมเ่ กย่ี วกับแม่โจวและ เหลียวเ“มคิ่งุณเสหยี นอูเีจก้าข“าคุณชนาไ่ียมร่ใอชงเ่ รอ่ืบงา่ เวขข้าอใจรอ้ผงดิ นขะอเจท้าค่านะโ”ปรดเแปมิด่โทจวางรรอ้ องดไหใ้หเส้คยี ุณใจหยนง่ิ ูขกอวง่า บา่ วด้วย ทา่ นมสี ตรใี นดวงใจอยู่แล้วก็จรงิ แต่หญิงผู้น้ันก็หน้าตาไมเ่ ลว ซำ้ ยังเสวยสขุ อยู่ข้างกายจิ่นองิ อ๋องเฟย ตอ่ ให้นางขาดคุณชายรองไปก็ยังมโี อกาสได้แต่งกับบุรษุ ดๆี คนอื่นได้ แต่คุณหนขู องบ่าว...หากขาดท่านไปจะแต่งกับใครได้อกี เล่า” มา จสิ่นอเอง้อนฟายังบแาล่ ว้วครนสู้ หกึ ปนวง่ึ รดอ้ หงัวไไหป้คหนมหดนึ่งพทดูันจใาดไนมั่เ้นปปน็ ลภาายษนา้วิ แขยอ่งงกเขันาแกบ็สกัมรผบั ัสคถวกูามขผอิดงสไปงิ่ หน่งึ ที่ห้อยอยตู่ รงเอว...ถุงหอมของโลว่ จู เขานงิ่ ชะงักไปนานกอ่ นจะค่อยๆ แก้ถงุ หอมนั้นออกแล้วมองเหลียวเมงิ่ หลับ

ตาลงครหู่ นงึ่ จงึ กลา่ ว “เรอ่ื งน้ีเปน็ ความผิดของข้า ข้ายอ่ มต้องรับผิดชอบ ข้าจะบอก ท่านแม่...ให้ทำตามสญั ญาหม้ันหมาย” เทยี่ งวันถัดมา พรำ่ และใตนำทหี่สนดุ ิชจน่นิ ิดเอน้อ้ำไกหก็ ลลไับฟถดึงับจวนจน่ิ เพออ่้อบไ้ดาน้แหตล่ฟนิังเหไน็มเ่โขตา้ตกอ็รบบี สเดักินคมำาขฟวังาจงหบนก็เ้าดแนิล้ไวปกทบ็ าน่ ง เรอื นอักษร นะ โลว่พจ่อูเบป้าน็ นคหนลสนิ นยิทังขตอะโงกฮนูหไยลนิ ่หนล้อังย “เจ้าต้องไปขอโทษนางตอนน้ี อย่าได้ชักช้าเชยี ว เจ้าขม่ เหงนางกเ็ หมอื นตบหน้าฮหู ยินน้อย วันน้ี โล่วจูอาจจะไม่ยอมอภัยให้เจ้าโดยง่าย แตไ่ มว่ ่านางจะพูดอย่างไรเจ้ากต็ ้องน้อมรบั ...” มีหรอื จิน่ เอ้อทก่ี ำลังเครง่ เครยี ดอย่จู ะฟังคำแนะนำของพ่อบ้าน เจีย่ งหรว่ นกำลังเขยี นจดหมายอยใู่ นเรอื นอักษร พลันมเี สยี งเคาะประตดู ังข้นึ เทียนจ๋เู ดนิ ไปดูแล้วกลับเข้ามารายงานเสยี งเบา “ฮหู ยนิ น้อย จิน่ เอ้อมาขอพบเจ้าค่ะ” ชว่ งน้ีเจ่ยี งหรว่ นไมไ่ ด้ให้โลว่ จมู ารบั ใช้เพราะต้องการให้อีกฝา่ ยได้พักผ่อน ใน เรอื นจึงมเี พียงเทียนจ๋กู ับเหลียนเชย่ี ว เม่ือได้ยินวา่ จิน่ เอ้อมาหา เหลยี นเชย่ี วกม็ อง ค้อนประตูอย่างไมส่ บอารมณ์ เจี่ยงหรว่ นก้มหน้าเขยี นจดหมายตอ่ ทำทา่ เหมอื นไมไ่ ด้ยิน นางต้ังใจจะลงโทษ ให้จน่ิ เอ้อยนื ตากลมเสยี หนอ่ ย มิคาดวา่ จ่ินเอ้อจะผลักประตเู ข้ามาเอง...เหลยี นเชยี่ ว เห็นดังน้ันจึงแผดเสยี งลัน่ “บังอาจนัก คุณหนูยังไม่ทันอนญุ าตท่านกเ็ ดนิ เข้ามาแล้ว ชา่ งไม่ร้จู ักคำว่ามารยาทเอาเสยี เลย” จิน่ เอ้อไมส่ นใจเหลยี นเชย่ี ว เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ก้มหน้าแล้วเอย่ “ตัวข้ามี ความผดิ ขอฮหู ยินน้อยโปรดลงโทษ” ในเรอื นนง่ิ เงียบไร้เสยี ง ไม่มีใครพูดวาจาใดสักคำ จนกระทั่งธปู หอมเผาหมดไป ครงึ่ ก้าน เจ่ยี งหรว่ นจงึ วางพูก่ ันในมอื ลง สะบัดจดหมายให้แห้งแล้วเอาใสซ่ องจดหมาย วางไว้ด้านข้าง เม่ือเสรจ็ แล้วนางจึงหันมองจิ่นเอ้อ “เจ้าทำผิดเรอ่ื งใด?” จิ่นเอ้อยังคงอยใู่ นท่าคกุ เข่าข้างหนึ่ง เขาเอย่ เสยี งตำ “ฮูหยนิ น้อย ข้าทำผดิ

เรอ่ื งของโล่วจ”ู “เรอ่ื งของโล่วจขู ้าไมร่ ู้ มเี พยี งเหลยี นเชย่ี วเท่านั้นทร่ี ้”ู เจยี่ งหรว่ นกล่าวเสยี ง เรยี บ เหลียนเชยี่ วได้ยินดังนั้นจึงรบี รบั ชว่ งตอ่ ทันที “ท่านมาหาโลว่ จเู อาปา่ นน้ีจะมี ปสอรยาวะา่ นโทย้ำอชเยหนใม์ อสอื ันซนอใื่ คดบน?รอสิ ืน่ทุ หธเรป์ ิ อื็นทคทา่ นนา่ นโคงอิด่หยวน่า่า่อคพยิดูดเจเลพะยใียชง้วไแมิธมก่กี ้โีลค่าร่วำทกจีเ่ จ็จูคะะยทไรมำบั ใ่ใมหช้อืโค่ ลกุณว่ ับจหนูอนาภูสงัยโกลใลุ มหใ้หทหอ่าญนโค่ไดมแ้?เตข่กียทเ็วป่ามนน็ า ใช้กับโลว่ จเู ลย... ฮ”ึ จนิ่ เอ้อปลอ่ ยให้เหลียนเชย่ี วด่าโดยไมโ่ ต้ตอบสักคำ พ่อบ้านหลินทแ่ี อบฟังอยู่ ด้านนอกยืนย้มิ อยา่ งต่นื เต้น ‘ตมี าไม่ตีคืน ดา่ มาไม่ดา่ ตอบ อยา่ งน้ีผู้หญิงกจ็ ะใจอ่อน เจ้ามาถกู ทางแล้วจ่ินเอ้อ อาศยั โอกาสน้แี หละพดู จาดีๆ เอาใจเสยี หน่อย...’ พ่อบ้าน หลนิ ไมท่ ันได้คิดต่อ เสยี งจ่นิ เอ้อทดี่ ังข้นึ กด็ ับอารมณ์ ตืน่ เต้นพ่อบ้านหลินจนสน้ิ “ฮหู ยินน้อย ข้ามิอาจแต่งกับโล่วจูได้” เหลียนเชยี่ วถงึ กับตะลงึ “นี่ท่าน...” “ฮูหยินน้อย ข้ามิอาจแต่งกับโลว่ จไู ด้แล้ว” จนิ่ เอ้อพูดซ้ำอกี คร้ัง เสยี งของเขา ดังสะท้อนให้ทกุ คนได้ยนิ อย่างชดั เจน เจ่ียงหรว่ นหยบิ ถ้วยชาข้ึนมาจิบคำหนึ่ง ทา่ มกลางสหี น้าต่ืนตะลึงของคนอืน่ ๆ หญิงสาวกลับมีทว่ งท่าสงบนิ่งทส่ี ดุ นางมองจน่ิ เอ้ออยา่ งครนุ่ คิด “เหตผุ ล?” จิ่นเอ้อโขกศรี ษะให้เจยี่ งหรว่ น “ข้าทำผิดต่อโล่วจอู ย่างมอิ าจอภัยให้ได้ งานแตง่ ครง้ั น้ี ขอฮหู ยนิ น้อยได้โปรดยกเลิกให้ด้วย” สองตาเหลยี นเชยี่ วแดงกำ พลันสง่ เสยี งกรดี ร้องออกมาอยา่ งโกรธแค้น “ท่าน มันไร้หัวใจ...” “เรอ่ื งงานแต่งของเจ้ากับโล่วจู ก็ต้องให้พวกเจ้าสองคนคุยกันเองข้าไม่ขอยุ่ง เก่ียว แตเ่ จ้าทำเชน่ น้ีรใู้ ชห่ รอื ไมว่ า่ หากโล่วจรู ้เู ข้านางจะเสยี ใจยงิ่ นัก” น้ำเสยี งของเจ่ียง หรว่ นออ่ นโยนกจ็ รงิ แตแ่ ววตาคมกรบิ ยง่ิ กว่าคมกระบี่

ขณะท่ีทุกคนนิง่ เงยี บอยู่ กลับมเี สยี งกังวานใสเสยี งหนงึ่ ดังข้ึนจากด้านนอก “บ่าวไมเ่ สยี ใจหรอกเจ้าค่ะคุณหนู” สะอาดสสน้ะิ อเ้สานยี งโลสว่ อจงูกต็เาดขินอผงนลักางปถรกู ะปตกเู ขป้าิดมดา้วยวันผงนแ้นี ปา้งงสวแมตเส่กย็อ้ื ังผบ้าสวมที แึบดตงัดอเยย็บ่างเเรหยี ็นบไงดา่ ้ยชัดดู ทว่าตัวนางเองกลับมที า่ ทางสงบนงิ่ โล่วจคู กุ เขา่ ลงข้างกายจน่ิ เอ้อ โขกศรี ษะต่อหน้าเจ่ยี งหรว่ น “คณุ หนูเจ้าขา... บ่าวขอรอ้ งคณุ หนูได้โปรดยกเลกิ งานแตง่ ของบา่ วกับจิ่นเอ้อด้วย” เจ่ียงหรว่ นน่งิ เงยี บอยู่นานกอ่ นจะกลา่ ว “โลว่ จู อย่าพูดในสงิ่ ทจี่ ะทำให้เจ้า เสยี ใจในภายหลัง” “ข้าไมเ่ สยี ใจอกี แล้ว” โลว่ จูตอบกลับน้ำเสยี งจรงิ จัง “กอ่ นหน้าน้งี านแตง่ ของเรา เกิดข้นึ ได้ด้วยความเมตตาของท่านอ๋องและคุณหนู ในยามที่ความรกั จืดจางลง โลว่ จูก็ เขกอยี่ เวพกียับงจให่ิน้คเอณุ ้อหเนปูเ็นมขต้ตาเาอองกี ทสี่สกั น้ิ คไรร้ง้ัความไรดสู้้โกปึ อรดยจากบเเปรอื่็นงสทาั้งมหภี มรดรยแทากนับเรเขาดาแ้วลย้ว” เรอ่ื งน้ไี ม่ นางกลา่ วคำน้ีอย่างอ่อนโยนแตห่ นักแนน่ ทุกคำ ไมเ่ ปิดชอ่ งวา่ งให้ฝา่ ยชายได้คดิ เปลีย่ นใจเลยสักนดิ เจ่ียงหรว่ นหลุบสายตาลง “เถจ้้าาพท้ังวสกอเจง้ากส็ถออื งวค่านไรค้วุยากสันนเารทยี ีจ่ บะรเปอ้ ็นยสามขภี้ากรร็ไมยา่ทกัดันทอานกี เมอื่ ยกเลิกงานแตง่ ในวันน้ีแล้ว ในชาตนิ ้ีและมิอาจหวนคืนมารกั กันได้อีก มิเชน่ นั้นจะมีแต่คำครหาจากผู้คนภายนอก เรอื่ งน้พี วกเจ้าเข้าใจใชห่ รอื ไม?่ ” สองหนมุ่ สาวพยักหน้ารับ “ได้… ถ้าเชน่ นั้นจงคิดเสยี ว่าเรอ่ื งท้ังหมดที่ผ่านมาเป็นเพยี งภาพฝันต่นื หน่งึ จาก น้ีไปตา่ งคนต่างอยู่ ต่างคนตา่ งแยกย้ายไปมคี รอบครัวกับคนทต่ี นพอใจ มีลกู มหี ลาน ของตนเอง หากวันหน้ายามแกเ่ ฒา่ เผอญิ นกึ ถึงเรอ่ื งน้ีข้นึ มาได้กข็ อให้เจ้าท้ังสอง หัวเราะกับมันก็พอ อยา่ ได้อาฆาตแค้นต่อกัน” เจ่ียงหรว่ นหันไปเอ่ยกับจน่ิ เอ้อบ้าง “ข้า กลา่ วเชน่ น้ถี กู ต้องหรอื ไมจ่ น่ิ เอ้อ?”

คำพูดน้ีแฝงไปด้วยน้ำเสยี งตักเตอื นดงึ สติ นางเจตนาจะตอกย้ำวา่ หากวันน้ีจิ่น เอ้อตัดสนิ ใจยกเลิกงานแตง่ กับโลว่ จจู รงิ นับแต่น้ีไปเจย่ี งหรว่ นจะไม่ยอมให้โอกาสเขา ได้เข้าใกล้โล่วจูอีกแล้ว จน่ิ เอ้อได้ยินดังน้ันกพ็ ยักหน้า กอ่ นจะหยบิ ของสงิ่ หนงึ่ ออกจากชายแขนเส้อื ยน่ื ให้โล่วจู ออก ไดโล้แ่วตจโ่ รูขบั กมศารี..ษ. ะตมอ่ ันหเนป้็นาเถจยีุ่งหงหอรมว่ถนงุ เล“ขก็ อๆบคนณุ าคงหณุ ัวหเรนาะทู ท่ชี ั้งว่ นย้ำเตปาน็ ธรุเจะใ็บหป้”วดจนพดู ไม่ เจ่ยี งหรว่ นกัดฟันแน่น นางส้ยู อมให้โอกาสเขาเป็นครั้งสดุ ท้ายแต่เขากลับเลือก กทลี่จะา่ วเส‘ยีตงสี เรนุ ยีัขบตอ่ “หไดน้.้า..เใจน้าขเมออื่ งเ’จ้าตเัดจเี่ยยงื่อหขราว่ ดนใหยรกต่ี ับาโมลอ่วงจจถู ่ินึงเเอพ้อยี ดง้วนย้ี สกาข็ยอตใาหเย้ท็นุกชอายกา่ ่องนเปจน็ ะ ไปดังทเ่ี จ้าต้องการ หวังว่าเจ้าจะไม่เสยี ใจภายหลังก็แล้วกัน” ใบหน้าจิน่ เอ้อเปลย่ี นเปน็ ซดี ขาว สหี น้าราวกับสญู สน้ิ ทุกสง่ิ ในชวั่ พรบิ ตา หลังจากจิน่ เอ้อกับโล่วจอู อกไปแล้ว เหลยี นเชยี่ วกป็ าดน้ำตาเอ่ยเสยี งขุ่นเคือง ใจไมห่ าย “ข่มเหงกันเกินไปแล้ว คุณหนู ฮือๆ...” “หยดุ รอ้ งไห้เถดิ ” เจี่ยงหรว่ นเม้มปากแนน่ หันไปเอ่ยกับเทยี นจ๋ทู ีย่ นื น่งิ อยดู่ ้าน ข้างวา่ “ผู้หญงิ คนน้ันมีที่มาทไ่ี ปอยา่ งไร สบื ได้ความหรอื ไม?่ ” “เรยี นฮูหยนิ น้อย สบื ได้ความแล้ว แตว่ า่ ...” เทยี นจู๋ลังเลเล็กน้อย ฟว่าังเจรนอ่ื งห“ขมสอดบื งสไโดลน้ิ ้คว่ วจาูเมมออื่ ยคาร่ งทู่ ไำรใกหพ็ ้นูดางมไาม”่พนอ้อใยจยน่งัิกนทักจ่ี ะเหเทน็ ยี เจนี่ยจงู๋ไหมรก่ ว่ ลน้าเปกดิ บ็ บกังริ จยิ งึ าเไลม่า่อทยกุ ู่อชยัด่างเจในห้ หญงิ สาวทม่ี าหาจ่ินเอ้อทเ่ี มอื งหลวงน้ันชอ่ื เหลียวเม่ิง สว่ นจิ่นเอ้อ--ฐานะต้ังแต่ เเคดยมิ รขบั อรงาเชขกาการค็ ทือ่ตี ค้งิ ณุ ซแีชลายะเรคอยงมสวีกาลุ สหนวางผแูกหพ่งัเนมเอื ปง็นเจสยี หงาหยนสานนิทกมับีอนยาูช่ ยว่ทง่าหนนส่ึงก..ลุ .นเหายลทีย่าวนแหหว่งง ต้ ิงซ ี หลังจากฮหู ยนิ หวงให้กำเนิดจิ่นเอ้อได้ไม่นาน ฮูหยนิ เหลียวกใ็ ห้กำเนิดเหลียว

เมงิ่ เชน่ กัน นายทา่ นหวงกับนายท่านเหลียวด่ืมสรุ าเมามายจึงได้ทำสญั ญาหมั้นหมาย บตุ รของตนตอ่ กัน คตรั้น้ังแตต่อ่นม้ันานสาอยงทค่ารนอหบวคงรลวั ากอ็ไอมกไ่ ดจ้าไกปรมาาชหกาสารกู่ เัดนนิตทลาองดกยลีส่ับบิเจกียวงา่ หปนี าไนม่ จึงลมื เรอื่ งน้เี สยี สนทิ คาดคดิ ว่าเหลยี วเมง่ิ จะมาหาจ่ินเอ้อถึงเมืองหลวง “ท่ีนางมาหานอกจากเรอื่ งสัญญาหม้ันหมายแล้วมีเรอื่ งอนื่ อกี หรอื ไม?่ ” เจย่ี งห รว่ นเอ่ยถาม “มีเจ้าค่ะ” เทียนจ๋คู รนุ่ คดิ พลางเลา่ ตอ่ ทกุ อยา่ งเรมิ่ จากเกิดการเปลี่ยนแปลงในสกุลเหลยี ว หลังจากทนี่ ายทา่ นเหลียว กกัับนฮตหูาเยปิน็นเมหันลยี วกเอ่สนยี ฮชูหวี ิตยินญเหาลตียสิ วาสยน้ิตล่างมๆได้ขสงอ่ มงอสบกลุหนเหังลสยี อื วสกัญจ็ ้อญงาสหมมบั้นัตหขิ มอางยสฉกบุลับเนห้ันลียใหว้ บตุ รสาว บอกให้เหลียวเม่งิ มาอาศยั อยูก่ ับสกุลหวง นายท่านหวงน้ันให้ความสำคัญกับ สัจวาจา ยอ่ มต้องไมเ่ มนิ เฉยตอ่ บุตรสาวของนางแน่ ด้วยเหตนุ ้ีเหลียวเมิ่งจงึ เดนิ ทางไปหาฮหู ยินหวงทเี่ จียงหนาน ฮูหยนิ หวงจงึ สง่ นางมาหาจ่ินเอ้อยังเมอื งหลวงเพ่ือให้สองหนุม่ สาวได้คยุ กันให้ชัดเจน หากจ่นิ เอ้อไม่ ตอบรบั เรอ่ื งน้ีกจ็ บลง... สว่ นคนที่เรยี กตัวเองว่าแมโ่ จวน้ันกค็ ือแม่นมของเหลยี วเมิ่ง เทยี นจ๋กู ล่าว “เมอ่ื แรกทคี่ ุณหนสู กุลเหลยี วเพง่ิ มาถึงเมอื งหลวงน้ันกไ็ ด้พบกัน เกหับลจีย่ินวเกอด็้อเูแปล็น้วคนพจดู ่ินจเาอร้อ้เู รกอื่ ลง่าวมกเัีบหนตาุมงีผชลดั เจนนาวงา่กกลำ่าลวังวจ่าะหเขาก้าพรักิธษีวิวาตาหัว์ กจันบโแลข่วง็ จแูรงดคีกณุ ็จะหรนบี ู เดนิ ทางกลับเจยี งหนาน” “ฮึ มีหรอื ผู้หญิงทดี่ ้ันด้นมาต้ังไกลจะกลับไปมอื เปล่า” เหลยี นเชยี่ ววจิ ารณ์ “นางตั้งใจจะมาล้มงานแต่งของโลว่ จสู ไิ มว่ ่า คนเราร้หู น้าไมร่ ใู้ จ ไมร่ ้วู ่าจ่นิ เอ้อตาบอด ตั้งแต่เมอื่ ใด จึงถูกคนแบบน้ตี บตาเอาได้” แเวผย่ นกเาปเรท็นียมนือแจลเู๋ลปะังน็ เเพเลทรเ้ลาาะข็กน้านงิสก้อยั ายเยชทน่ ่านนน้ันอา๋องจรงึงจ้ทูเซักำยใีนหวิส้เ.ยข.ั .คาจไนิ่นดอเ้รอยับ้อา่กงดาจีร่นิ แตเอเ่งจ้อต้าจ้ังนะเัน่ปถท็นกู ้ังผหฉัวู้หลหญานดิง้าหทอลั้งงเอคจกร้ากเัไลดษ่ห้ง์จ์ า่ม่นิยาๆอกี เชยี วรึ ทุกการกระทำของหญงิ ผ้นู ้ันกไ็ ม่เห็นว่าจะเฉลียวฉลาดกว่าผู้หญงิ อน่ื ที่จน่ิ เอ้อ

เคยพบมา... แล้วเพราะเหตุใดถงึ กลายเป็นเชน่ น้ีได้? เทียนจ๋ยู ่อมดูไม่ออกเพราะว่านางก็เป็นองครักษ์จิ่นอเี วย่ นางไม่เคยเข้าไปย่งุ เกี่ยวกับเรอื่ งแก่งแยง่ แข่งขันในหมูส่ ตรี เหลยี วแเมตงิ่ เ่ คจย่ีนงนห้ันรนว่ นับดว่าูอคอมกในฝัแกมอ้แยต่าง่เหแลท้ยีจรนงิ เชนยี่ าวงกค็ย่อังยเๆหน็ ชคักวใายมวผาดิ งเปหกยต่ือินล้ี ่อจิน่ หเญอ้องิ ทท่ชี ีลอื่ะ กจู้กาวล..า.ยทเลี ปะ็นกค้าวนทพโ่ี วอยทว้าายยทกี่สลดุ านงตางลกา็วดกอกยลา่ งับไมรเ้าหเลตน่ ผุ งลาเนสโยี ลเ่วอจงู พลิกสถานการณ์ โยนให้โล่ว ทำให้โลว่ จกู ลายเปน็ คนแขง็ แรงทที่ ำรา้ ยคณุ หนผู ้อู อ่ นแอ ทำให้ตนเองสะอาดผุดผอ่ งจากเรอ่ื งไมด่ ที ้ังหมด ฉลาด! เจีย่ งหรว่ นย้ิมเห้ียม หึ… คดิ จะเลน่ งานบา่ วของข้าร!ึ เจีย่ งหรว่ นหันไปถามเทียนจู๋ “เมอ่ื คนื ต้องมีเรอื่ งบางอยา่ งเกดิ ข้ึนกับจิ่นเอ้อ เขา จึงดูแปลกไปเพยี งชวั่ ข้ามคืน เทียนจู๋ เจ้าจงไปสบื เรอ่ื งน้ีมาให้ละเอียด” เหลยี นเชย่ี วกล่าวแทรกอย่างดีใจ “คณุ หนจู ะเรยี กร้องความเป็นธรรมให้โลว่ จู หรอื เจ้าคะ?” เรยี บเฉ“ยคง“ตเ้อองาวงัดิธีสข้กอปกัรนกสมกั าตใัช้ง”ก้ ับคเนจย่ี ขงอหงรขว่ ้านชหา่ลงุบเปตน็ ามคอนงไแมข่กนลเัวสตอ้ื าตยนเสเอยี งจรงิ ๆส”หี น้ายังคง บ้ านพักแถบชานเมอื งฝั่งบรู พา หญงิ สาวรปู รา่ งสงู สงา่ นางหนงึ่ กำลังยนื อมย้มิ มองออกไปนอกหน้าตา่ ง แมโ่ จวเดนิ มาหยดุ อยดู่ ้านหลังเหลียวเมิ่ง ตั้งท่าจะพูดแตก่ ็หยดุ ลงหลายครัง้ ใน ท่ีสดุ กอ็ ดไมไ่ หวโพล่งข้ึนมา “คณุ หนทู ี่พวกเราทำอยู่น้จี ะดีหรอื เจ้าคะ?” “เจ้าคดิ วา่ ไม่ดอี ย่างไรหรอื ?” “บา่ วคิดวา่ ทเ่ี ราเอาชอื่ เสยี งของคุณหนูมาเดมิ พันด้วยนั้นเปน็ เรอื่ งไมส่ มควร วัน หน้าหากคุณชายรองรคู้ วามจรงิ เข้า คุณหนูจะแก้ต่างให้ตนเองอยา่ งไร...”

เหลียวเม่ิงหัวเราะ “เจ้ากังวลมากจนเกินไปแล้ว คุณชายรองหวงนั้นฉลาด หลักแหลม หากข้าไมท่ ่มุ สดุ ตัวด้วยชอื่ เสยี งของตนเอง เขาจะยอมตกปากรับคำในเรอ่ื ง คนทนัุ้ณง้ีอางหยชฟมา่ าังดงยดงเรปา่พู อย็นึงงดพแไาผมอยม่นใกจีทขรไาะอมงนงท่นั้นเำ้อรใรายหไึ ด้ข้อ้สา“ตยวก่ ้อา่นไ็ งมงเไลร่นรอ่ืำ่าบงจหาขะกลเอปใังเจ็นพจภาปยี กาัญงยงขหาห้านลาวแังาตงเปเต่งจ็นัรว้าะไเแปมหนน็ว่พ”่ ่าภดู งรขรเ้าสยขกยีา้าับทไงเมขีด่ขพ่อีา.ดูง.ผ.เ”ห้ชู ลแาียยลนว้ดว้ำเเเีๆมขส่ิงายี จดงอะังขยรขอว้าู่้ึนงงา่ เรอื่ ยๆ “บดิ ามารดาของข้ากไ็ ม่อยแู่ ล้ว ญาตแิ ต่ละคนกม็ องข้าประดุจเสอื มองเน้อื ข้า นต้อับงวจ่าับส้นขิ ้าไไรปห้ แนตทง่ าเงปน็ หอานกขขุ ้าอไงมพส่ อ่ าคม้าาขรถ้าวแแตนง่ ก่ ับคณุ เจช้าากยร็ ร้ดู อ.ี .ง.ขต้ารไะมก่อลู ยหาวกงเไปดน็ ้ ภนร้ารชยาายนน้อ้ายสขะอใภง้ ใคร” แม่โจวได้ยนิ ก็เหน็ ใจอกี ฝา่ ยนัก “โถ… แมค่ ณุ ของบา่ ว อยา่ ได้พดู เรอื่ งชวนเศร้า เชน่ น้อี กี เลย เฮ้อ… จะว่าไปแล้ว หากนายท่านและฮูหยนิ ยังอยูค่ งไมป่ ลอ่ ยให้คณุ หนู ใทตด้ัอกทงทจดี่้วะ้นิงมใรอนนงคเขอร้าาามแตไรัวปกรไอเดปด้็นดมเ้วพแี ยรตวา่จะธิ ะบีนไ่าล้ี วต่ คคาดิณุมมจหาับกนเไพูทปั้งอื่ เงอใดหงง้ไาดคม้มณุ แาลหเปะนมน็ ูไีคภดณุ้รโปรสยรมดาเบออัตยกิเ่าขพถอียืองบสตพาน”รเ้อสมยี เทไ่ามน่ม้ันีชาทย่ี เหลยี วเมง่ิ หัวเราะตอบ พดู หยอกล้อกับแม่โจวอกี หลายคำ จากนั้นแม่โจวก็เดนิ เข้าเรอื นไปต้มยา พอลับหลังแมโ่ จว สหี น้าเหลียวเม่ิงจึงคอ่ ยๆ เปล่ียนไป หญิงสาวย่นื มือไปลูบ กลีบกล้วยไม้ตรงหน้าตา่ งเบาๆ กล่ินหอมยวนใจของกล้วยไม้ในยามน้ีโดดเดน่ ยงิ่ กวา่ บปุ ผาดอกใด ไม่มวี ันท่ดี อกหญ้าเล็กๆ จะเผยอตัวจนทัดเทยี มกล้วยไม้ได้ เฉกเชน่ เดยี วกัน... สาวใชต้ ำต้อยนางหน่งึ จะเทียบศกั ด์ ิเทยี บวาสนากับคณุ หนู ตระกลู ใหญเ่ ชน่ นางได้อย่างไร แค่นางพลกิ วธิ เี ข้าหาจ่ินเอ้อเพียงเล็กน้อยสถานการณ์ ก็ ผันแปรเสยี แล้ว ยิง่ อีกฝา่ ยโวยวายแต่นางกลับทำตัวเข้าใจมเี หตุมผี ล คนรอบกายยิง่ มองว่านางออ่ นโยนกวา่ และน่าสงสารยง่ิ กวา่ แม้แตจ่ นิ่ เอ้อกย็ ังร้สู กึ ผดิ ต่อนาง แต่มันยังไมพ่ อ...อาศัยเพียงความรสู้ กึ ผดิ เท่าน้ียังไม่มากพอจะทำให้ท้ังสองคน





โล่วจเู องก็นึกไมถ่ งึ ว่าตนจะกลายเปน็ ผู้ท่มี คี นกลา่ วถงึ มากมายตั้งแต่หัวถนนจน ท้ายถนนและทุกตรอกซอกซอย ซ้ำเรอ่ื งท่ีพูดกไ็ ม่ใชเ่ รอื่ งดีอกี ด้วย กลา่ วกันวา่ จ่นิ องิ อฝ๋อีมงือเดฟผี ย้หูทั้นงแ่งึ ข็งเกดรมิ ้าทวีแเขลาะหโมห้ันดเหหม้ยี ามยกับสสาวตใรชที ข้ ี่บ้า้างนกเากยดิ กอไ็ มยตู่่แาล่ ง้วกันแตทส่ า่ านวอใ๋ชอคง้ เนซสยี นวมิทลีขูกอนงจ้อิน่ ง องิ อ๋องเฟยกลับมาต้องตาองครักษ์ผู้น้เี ข้า จงึ รอ้ งขอให้เจ้านายชว่ ยจับคู่ตนุ าหงันให้ บัดน้…ี คูห่ มั้นของเขามาทวงของรกั คนื ถงึ ท่ี องครักษ์ผู้น้ันก็ไม่ยอมให้จน่ิ องิ อ๋องเฟยบงการชวี ติ ของตนอกี ตอ่ ไป เขายนื กรานจะรักษาคำพดู ตั้งใจจะวิวาห์ กับสตรที ่ี บิดามารดาเลือกให้แต่แรก ผ้คู นกว็ ่าตามๆ กันไป ลอื ไปจนสดุ ท้าย...โลว่ จกู ็กลายเป็นหญงิ หน้าตาอัปลักษณ์ ใจหยาบ ตรงข้ามกับคุณหนูสกุลเหลียวผ้อู อ่ นโยนไร้ทางส้ทู งี่ ดงามและเข้าใจโลก เจ่ยี งหรว่ นได้ยินเชน่ น้ีก็ได้แต่นั่งน่งิ ออกคำสงั่ ให้เทยี นจู๋สงั เกตความ เคลอื่ นไหวของคณุ หนูสกุลเหลยี วผู้นั้นตอ่ ไป สว่ นโลว่ จ.ู ..หลังจากได้ยนิ กไ็ ด้แตห่ ัวเราะทั้งน้ำตา วันน้เี ป็นวันทรี่ ้านน้ำชาคึกคักท่ีสดุ ท้ังหมดเลส้วยี่ นวพเอดู ้อคใุยนถรงึ้านเรนอื่ ้ำงชทาเ่ี วป่งิ ็นวขนุ่ ่าตวลใหอญดท่ท้ัง่ีสวดุันในแเวขลกาทนี่ก้ี ินน้ำชากพ็ ากันสมุ หัวเป็นกลมุ่ ๆ “ได้ยินวา่ สาวใชข้ ้างกายจิน่ องิ อ๋องเฟยน้ันเอาเรอื่ งพอตัว องครักษ์ผู้นั้นกลา่ ว แล้ววา่ จะกลับไปแต่งกับคหู่ ม้ันที่บ้านเกิด แตน่ ังสาวใชย้ ังหาเรอ่ื งไมห่ ยุด ข้าว่าเรอื่ งน้ไี ม่ จบง่ายๆ แน”่ ชายรา่ งผอมทีส่ วมหมวกผ้าสักหลาดกลา่ วข้นึ มาอย่างมนี ัย เจ้าของอดีก้วคยนกตลอ่ ับใรหอ้ ้สงาเวฮใ้อชอ้ผอ้นู ก้ันมทาทำไีหมน่ถง่ึ กู เพ“เียจง้านใดไี่ ม่เนขา้างใกจเ็เปสน็ยี แคลน้วสนจทิ ะขตอีสงนุ จัข่นิ กอต็ งิ ้ออง๋อดงูหเฟนย้า เชยี วนะ ได้ยนิ มาวา่ คณุ หนูเหลียวทั้งออ่ นโยนและจิตใจดงี าม คนอย่างนางจะงัดข้อกับ บา่ วถ่อยนายเถ่อื นคนู่ ั้นไหวร?ึ ” ทั้งสองคยุ กันไปเรอื่ ย ไมไ่ ด้สงั เกตเหน็ วา่ คู่ชายหญิง ท่นี ัง่ อยูโ่ ต๊ะน้ำชาด้านข้างมที ่าทีแปลกไป ชายหน่มุ กำหมัดแน่นทั้งสองข้าง สหี น้า เครง่ เครยี ด สว่ นหญงิ สาวดลู ังเลกอ่ นจะผดุ ลุกข้นึ ยืน ชายหนุ่มรบี เอ้ือมมอื มาจับแขน

นางไว้ “แมน่ างเหลียว เจ้าคดิ จะทำสง่ิ ใด?” คณุ ชาย“ขร้อาตง้อจะงทอนธิบฟาังยแแมทน่ นางแโมล่น่วาจงถู โลูก่วพจวใู กหเ้กขราพะจดู า่ จง.า.ใ.”สร่เห้ายลปยี ้าวยเสมเงิ่ี ชมน่สี นหี ้หีนร้าอทื ?กุ ”ข์ รอ้ น “หรอื จนิ่ เอ้อถอนหายใจหนักหนว่ ง “เรอื่ งน้นี ้ำยังไม่ลดตอยังไมผ่ ุด อธบิ ายไปตอนน้ี ก็เหน่ือยเปล่า ชา่ งเถดิ รอให้ข้าหาตัวคนทีก่ ระพือข่าวให้พบเสยี กอ่ น ความจรงิ กจ็ ะ กระจ่างเอง” เหลยี วเมงิ่ ลังเลอยคู่ รหู่ น่ึงมองจิน่ เอ้อแล้วกลา่ วว่า “แต่ไม่ว่าอยา่ งไรเรอื่ งมันก็ เรม่ิ ข้ึนเพราะข้า ข้า…ข้าคิดไว้แล้ววา่ จะหาสกั วันหน่ึงเดินทางไปเยี่ยมแมน่ างโลว่ จูท่ีจวน ทา่ นอ๋อง ไปกล่าวขอโทษนางด้วยตนเอง การทพี่ วกท่านทะเลาะกันล้วนมีสาเหตุมาจาก ข้า” “เรอ่ื งน้ไี มเ่ กย่ี วกับเจ้า” จน่ิ เอ้อก้มหน้าลง “เป็นข้าเองทีไ่ ม่มีวาสนาจะเป็นคู่สามี ภรรยากับโล่วจู นางมีนสิ ัยมุทะลุ ขืนเจ้าไปจวนอ๋องไม่เพียงแตไ่ ม่สามารถแก้ไขเรอื่ งน้ี ได้ เกรงวา่ จะโดนนางตอกกลับอย่างไม่ไว้หน้าเสยี มากกวา่ ” เหลียวเม่ิงหลุบสายตาลง แล้วย่นื มอื ไปลบู แขนชายหนมุ่ กลา่ ววา่ “ไมเ่ ปน็ ไรนะ คุณชายรอง ไมน่ านเรอื่ งทั้งหมดกจ็ ะดขี ้นึ เอง” คืนน้นั ... หลังจากเซยี วเสาอาบน้ำเสรจ็ แล้วก็ไม่เหน็ เจ่ยี งหรว่ นนัง่ อา่ นหนังสอื อย่บู นเตียง ดังเชน่ ทกุ วัน นางได้แต่จ้องมองหน้าต่างอยา่ งใจลอย เขาจึงเดินไปนั่งลงข้างๆ แล้ว โอบกอดหญิงสาว พลางเอ่ยถามเสยี งเบา “ทำไมมสี หี น้าลำบากใจเชน่ น้ีเล่า?” เจ่ยี งหรว่ นแกะมอื เขาออก “หลายวันมาน้ที ่านยงุ่ หน้ายงุ่ หลังไม่เหน็ ตัวทั้งวัน คดิ ไมถ่ งึ ว่าวันน้จี ะยอมกลับมาดดู ำดดู ีคนท่บี ้าน” เซยี วเสาสังเกตได้ถึงความไม่พอใจในคำพูดของภรรยา จึงได้แต่ขมวดค้ิว “เกดิ เรอ่ื งใดข้นึ หรอื ?” ยอมยก“สกาล็ วกู ในช้อข้ งอตงัวตดนีขใอห้งเขทา่าดนแู อลย่างไเรขเลาก่า”ลับทเจำต่ียัวงไหมร่เว่ปนน็ ยโดืล้ตเปัวน็ นพัง่ หายลจังนตทรงะเลา“ะขเบ้าสาะ้ไู วแ้วใ้จง

กันถึงขั้นเลกิ รา หากมใิ ชเ่ พราะเขายังทำงานเป็นลกู น้องของทา่ นอยู่ ข้าไมม่ ีวันยอม ปลอ่ ยเขาไปแน่!” ประโยคน้ีทำเอาเซยี วเสามึนงงไปหมด “เจ้าหมายถงึ ใคร?” มาให้เซเจยี ีย่วเงสหารฟว่ ังนค“ท้อา่นนสคาิดมวีว่างเใรหาคญว่ รจจาะกทนำอ้ันยก่าเ็งลไรา่ เตรอ่อ่ื ไงปร?าว”ท่เี กิดข้นึ ตลอดหลายวันทผ่ี า่ น เซยี วเสาขมวดค้วิ แน่นยิ่งข้ึน เขาเองก็ไม่เคยยนื่ มอื ไปยงุ่ เรอ่ื งในครอบครวั ของ ลูกน้องมาก่อน จงึ ได้แตม่ องเจ่ยี งหรว่ นแล้วกล่าว “แล้วเจ้าอยากจะทำอยา่ งไรเล่า?” “ลูกน้องของท่าน ท่านก็สัง่ สอนบ้างส”ิ เจีย่ งหรว่ นเสยี งเข้มข้นึ “เขาขม่ เหงคน ของข้ากเ็ ปรยี บเสมือนขม่ เหงข้า ทางคณุ หนสู กลุ เหลียวผู้นั้นข้าจะจัดการเอง สว่ นจ่นิ เอ้อ ทา่ นก็ต้องจัดการด้วย ข้าจะไมย่ อมให้ฝา่ ยข้าขาดทุนแบบน้ีแน่” ตักเตอื เนซเยีขวาเสาอกาอหดรนว่ นาง..ไ.วจ้ใิ่นนเออ้อ้อทมำกงอานดกับข้าพมดู าหเอลาาอยกปเีอาใเจจ้าวอา่ ย่าเพ“ง่ิ ไผดล้…ีผขล้าจามะหลางโมอือกกาับส คุณหนสู กลุ เหลียวเลยนะ เรอื่ งน้นี ่าจะมกี ารเข้าใจผิด” เจ่ยี งหรว่ นครา้ นจะโต้เถียงกับเขาจึงเกบ็ งำความรสู้ กึ ไม่พอใจไว้ในอกแล้วกด็ ับ ไฟนอน วันถัดมา... โลว่ จสู ัง่ การครวั เล็กให้เพมิ่ ยาบำรงุ แกเ่ จ่ียงหรว่ น เสรจ็ เรยี บรอ้ ยนางกเ็ ตรยี มไป กวาดสวน เพิง่ จะเดินมาถงึ สวนเล็กด้านข้างกเ็ หน็ บ่าวรบั ใช้นางหน่ึงกำลังตรงมาหา “พ่ี โลว่ จู ด้านนอกมีหญงิ สาวผู้หน่ึงมาหาทา่ น” โล่วจชู ะงักฝเี ท้า “ผู้ใดกัน?” บอกว่าบเปา่ ว็นผส้นูห้ันายไขด้อแงตพ่ส่โีา่ ลย่วหจนู ้าพอ่ี “อข้กากไปไ็ มดร่ สู จู้ ักักหนดอ่ ูแยปเลถกิดห”น้ามิใชค่ นแถบน้แี น่ หญิงผู้น้ัน “ได้ ข้าจะไปดูสักหนอ่ ย” โลว่ จูจัดกระโปรงให้เรยี บร้อยแล้วเดนิ ตามไป ครัน้ มาถงึ หน้าประตูจวน โล่วจกู ็เห็นหญิงสาวในชดุ สฟี ้านางหน่ึงยนื รออย่ตู รง

ประตู หญิงผ้นู ั้นมเี รอื นรา่ งโปรง่ บางอ้อนแอ้น แขนขาเรยี วเลก็ ดุจต้นหลวิ กิง่ บาง... นางคือเหลยี วเมิ่งนั่นเอง! หลายวันท่ีผ่านมา แม้ภายนอกโลว่ จูจะดสู งบราบเรยี บไรอ้ ารมณ์ ทว่าในใจของ นางยังคงเกบ็ งำความน้อยเน้อื ตำใจเอาไว้มากมาย พอได้เหน็ เหลียวเม่งิ ในวันน้ี เพลงิ โทสะในใจก็โหมกระพอื ข้ึนมาแนน่ อก นางจ้องเหลียวเมงิ่ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสยี งเยน็ ชา “เจ้ามาทำไม?” “ข้า… ข้ามาเพอื่ ขอโทษแม่นางโล่วจู” เหลียวเมิง่ ยอบกายลงคำนับโล่วจูอย่าง เยชง่ิ อ่ืนงักช.า้..สเพง่ารงาาะมตัวข้าเป“็นหตล้นายเหวัตนุขทอ่ผี งา่ เนรอ่ืมงาขว้นุ่าไๆด้ยินทข้ังหา่ วมลดือขอจึงงกเรินาสไมาม่ไดค้นนอกน็ร้สไู มกึ ห่ ไมลั่สบบร้อายงไใหจ้ ทคุกุณคชำาคยืนรองกหย็ าังกคมงิใเชปเน็่ พครรู่าักะเทห่นี ล่าียอวิจเฉมง่ิาอเดยนิ ู่ ทเราอื่งงมทาั้เงมหือมงดหลล้ววนงเใปน็นคครว้ังนาม้ี ผิดแขมอ่นงาขง้าโทลั้งว่ นจั้นกู ”ับ “คารวะกันเชน่ น้ี ข้ามิกล้ารบั หรอก” โล่วจูตอบเสยี งเย็น หชนัว่ ช่ึงอวี ติอเนกห้ีขลม้ีายาจวนะเไมามง่งิ ใ่สเหอบ้อียตภงาคัโยลอต่วทัวจำเเูอทองา่ ย่คเลเรสยนุ่ ยี.ค.ง.ิดสตคะ๋ัวอรเหู้่ืนงนนิ ง่“ึ เขหแ้าลเลปา่ ้วน็นจ้เี คปึงลน็น้วทสงำงิ่ เลเขดา้ายียไงปวาทในน่ีขแ้ถาตพุง่งผอข้จาอหะงชยแิบดมตใน่ ชั๋วาใ้เงงหโิน้ลไดป่ว้.กึจ..ู แมน่ างโล่วจูได้โปรดรบั ไว้ด้วยเถดิ ” สปดอุ ขดลดี กอึ โอลวก่ จมแเู ารมมิ่้จจะสาโกกำหตรรธะบั ลแโตงึ ลง่ก่วันลจับแู กลค้ลวรน่าน้ัวีเ่ ตปฟอนั็งอบกกีดา้รวฝหยา่ ยยรอาพมยดู เยกจ้ิมียบ“รสแตหี กิกน้ปัน้าัญขชหอดั งาๆดน้วางยนกเงา็แนิงสส.ด.ด.ู ชงลอา่ มงาสรหมมายณกใับ์ โจเกเปขรน็ ธ้า คุณหนจู ากตระกลู ใหญ่เสยี จรงิ เอ…แตว่ า่ จะแสดงความจรงิ ใจออกมาท้ังที ใชเ้ งนิ ฟาด หัวคนเพยี งเทา่ น้ีเอง ไมข่ ้ีเหนียวไปหนอ่ ยหรอื ” เมอื งหลเหวลงใยี นวคเมร่งิ ้ังตนะ้กี ลเ็ ึงพบร้าางะวา่ บจ้าานกแนตั้นกกส็ปาแลหอ่ รยกโขฮาเสดยี งดนังเ่ีลปัน่ ็นเงนิ “ทแั้งมหน่ มาดงโทล่ีขว่ ้าจนู ำติดทตข่ี ัว้ามมาา หากแม่นางโลว่ จคู ดิ ว่ามันไม่พอ เชน่ น้ันแล้ว...ข้าจะ...ข้าจะ...” เหลยี วเม่งิ ค่อยๆ คกุ เข่า ลง ตั้งท่าจะโขกหัวคำนับอีกฝ่าย คณุ หนผู ู้งดงามใจกว้างนางหน่ึงถึงกับยอมคุกเข่าลงต่อหน้าสตรใี นชดุ สาวใช้

กลางถนนทีม่ ีผ้คู นพลกุ พลา่ น ผู้คนท่ียืนเมยี งมองอยูต่ ้ังแตเ่ มือ่ ครเู่ รม่ิ มสี หี น้าไม่พอใจ แล้ว แม้พวกเขาจะไม่ร้วู ่าทั้งสองพดู เรอ่ื งใดกัน แตด่ จู ากอากัปกิรยิ าทแี่ สดงออก คุณ หนูผ้อู ่อนโยนดูคล้ายจะถูกสาวรบั ใชท้ า่ ทางกักขฬะขม่ เหงรังแก พอเหน็ เชน่ น้กี ม็ ีคนด่าลัน่ ข้ึนมาทันที “เจ้าข้าเอ๊ย... สาวใช้จวนใดกันข้าไม่เคย เหน็ มากอ่ น เจ้านายคงจะใหญ่เทียมฟ้าเลยทีเดยี ว สาวใช้ถึงได้กล้าวางท่าข่มเหงผู้ อน่ื ...แม้แตค่ ณุ หนูผู้อ่อนโยนยังกล้ารังแกได้ ใต้หล้าน้ียังมีเรอ่ื งทอี่ ยตุ ธิ รรมเชน่ น้ีอยูอ่ กี หรอื !” “ใชๆ่ ๆ เม่ือครขู่ ้ายังเห็นคณุ หนูผู้น้ันมอบต๋ัวเงินให้นางด้วย รับเงนิ เขาแล้วยัง ให้เขาคุกเข่าโขกศรี ษะอีก... ชา่ งโหดร้ายเกินไปแล้ว” ตาเฒา่ ผู้หน่งึ กล่าวเสรมิ คุกเข่าอ“ดยูแู่กล็ค้วงกเป็คน็ ุ้นคต่หู านม้ันัก.ข..อองอ้องคนรสี่ ักนิ ษะ์ทสา่ านวอใช๋อค้งเนซสยี นวทิมขผิ อดิ งแจนน่ิ .่ .อ. งิ อ๋อทงแี่ เทฟ้สยาวสใว่ชนผ้ ค้นู ณุ ้ีมนีหนสิ ยทูั ่ี รา้ ยกาจชอบโวยวายไรเ้ หตผุ ล มนิ า่ เลา่ ผ้คู นถึงได้ลือกันสามวันเจด็ วันไม่หยุด สงสาร คณุ หนูผู้น้ันเหลือเกนิ โชคร้ายจรงิ ๆ ทตี่ ้องมาเจอหญิงหยาบคายเชน่ น้ี” เชยี่ วกับเหเตจ่ยีุกงาหรณรว่์ ทน้ังยหนื มมดอเกงดิอขย้ึนู่ไกดล้านๆ.น..เอหกลยี นห่เาชงปยี่ รวะเหต็นจู วสนถอานอกกไารปณหล์ เปายน็ สดบิังกน้้ากี วร็ บี รเหอ้ ลนยี น เอย่ ข้นึ มาอย่างอดไม่อยู่ “คณุ หนูเจ้าคะ เราจะรอถงึ เมอื่ ใดกัน คร้ังน้โี ล่วจูถกู รังแก หนักเกินไปแล้ว” โล่วจเู ปเจน็ ีย่ คงนหซรอว่ื่ นมนีไดสิ ้แยั ตโ่สผา่งยผหานงต้ารง“ไใปหต้นรางงมถาูกบบี เรคอื่้ันงเนส้ีจยี ะบท้าำงใจหะ้นไดา้รงเจู้ ขัก้าลใุจกโขล้นึ กสม้เู าพกอื่ ขต้ึนัวแเลองะ ร้จู ักระมัดระวังตน บนโลกใบน้มี นษุ ย์ มีหลากหลายวิธที ่จี ะทรมานจติ ใจผ้อู ื่น แต่ละวธิ ีก็ ล้วนโหดเห้ยี มทารณุ ยิ่งนัก ตัวข้าเองมอิ าจปกป้องโลว่ จไู ด้ตลอดเวลา ดที สี่ ดุ คือให้ โอกาสนางได้รบั มอื กับสถานการณ์ ตรงหน้าด้วยตัวเองแล้วคอ่ ยสอนทีหลัง” เหลยี นเชยี่ วได้ฟังคำพูดเจ้านายก็เข้าใจ จงึ ทำเพยี งยืนเอาใจชว่ ยอย่ไู กลๆ เหมือนฝน่าายงเโปล็นว่ จคูนนั้นชัว่ ชา้ นาหงาเพกเงิ่ ปเจ็นอเมเหอ่ื ตกุก่อานรณน์าแงบคบงยน้อเี ปมน็ กคลร้ำั้งกแลรืนกฝนื ทฝนงู ไชมน่คโดิดสยู้รอทบวมา่ วอันง น้สี ง่ิ ทเ่ี หลียวเมิ่งทำมันเกินไปจรงิ ๆ พอเหน็ อีกฝา่ ยเสแสรง้ ตีสหี น้าร้สู กึ ผดิ แล้ว พายุ

โทสะในใจโล่วจกู ็พลุง่ พล่าน คดิ เพียงว่าหากคณุ หนขู องนางเจอเหตุการณ์ เชน่ น้ี คุณ หนตู ้องไมย่ อมแพ้แน่! เอาส.ิ .. ในเมอื่ คนนอกต่างคดิ ว่านางใช้อำนาจเจ้านายข่มเหงผู้คน มองนางในแง่ ร้ายไปแล้ว นางจะแบกรบั ชอื่ เสยี เชน่ น้ีไปเปลา่ ๆ ปล้ีๆ ได้อยา่ งไร! ขณะที่ทกุ คนยังไมท่ ันได้มีปฏิกิรยิ าอันใด โลว่ จูกก็ ้าวอาดๆ มาหยุดตรงหน้า เหลยี วเมง่ิ ทค่ี ุกเข่าอยู่ นางยกมอื ข้ึนสดุ แขน จากน้ันกไ็ ด้ยนิ เสยี งดัง ‘เพียะๆๆ’ สามทรี วด เปน็ ลมป! รากฏรอยน้ิวมือทใี่ บหน้าเหลียวเม่งิ ชัดเจน เลน่ เอานางเอกง้ิวนอกเวทีถงึ กับจะ ทุกคนล้วนปากอ้าตาค้าง เหลียนเชย่ี วเองกต็ กตะลงึ ตาโต ร้สู กึ ถงึ อกถึงใจนัก สว่ นเจ่ยี งหรว่ นอดไมไ่ หวหัวเราะออกมา ประกายตาน้ันฉายแววชนื่ ชมสดุ หัวใจ เหลียวเมงิ่ คาดไม่ถึงว่าโล่วจจู ะกล้าลงมอื กับนาง จนถงึ กับลืมไปเลยว่าควรจะ แสดงกิรยิ าอยา่ งไรตอ่ โลว่ จูมองหญิงจอมมารยาตรงหน้าจากน้ันก็เท้าสะเอวแล้วยักค้ิว ไสมง่ ่เใคหย้ ค“เิดฮแอมะ้แ..ต. น่ ท้อแี ยรกวา่ขเ้จาส้าเ้อู ปตุ ็นสสา่ าหเ์ หนตกึ ขุว่าอชงาเยรอ่ืเจง้านช้ี ้โู ฉพดรชำ่ บวั่ เอจกอกหับญตงิ นงาเอมงกวเ็ าล่ เยจ้โาลอเาลจไไมมมใ่่ ชั่นค่ คนง เลวรา้ ย ก็แค่วาสนาชกั นำมาให้พบเจอกับจิน่ เอ้อกเ็ ทา่ นั้น ทวา่ วันน้ที ่ีเจ้าคกุ เข่าลงเมอื่ เคดรยี ู่ วข้าวจันงึ นร้วู้ีท่าี่ขต้านตเบอเงจเ้าข้านใจอผกดิจาไกปตไกบลเพื่อดตูทัว่าเคอนงแทลี่เจ้ว้าขขม่ ้าเยหังงตดบ้วเยพว่ือิธรนี ้อ้ีคงขงมอไิ คดว้มาเีมพเปียง็นขธ้ารครนม แทนผู้หญิงคนอื่นๆ ทเ่ี คยถกู เจ้าขม่ เหงรงั แกด้วยวิธีตำช้าเชน่ น้ีด้วย” “โลว่ จู!” จบคำของสาวใช้มอื ตบก็ได้ยินเสยี งจิ่นเอ้อดังข้ึน เขาเองกต็ กตะลงึ กับ ภาพเบ้อื งหน้าเชน่ กัน จึงรบี เดินไปหยดุ ข้างกายเหลียวเมิง่ ประคองนางข้นึ โดยไม่ลังเล พลางกล่าวอยา่ งโมโห “เหตใุ ดเจ้าถงึ ทำรา้ ยคนแบบน้ี เจ้าต้องขอโทษแม่นางเหลยี ว เด๋ยี วน้ี!” “ขอโทษกับผีน่ะส!ิ ” โล่วจูด่าลั่น “ผิดแรกข้าไม่ว่า แต่อยา่ มาผดิ ซำ้ สองซ้ำสามใน เรอื่ งเดิมๆ ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว...อย่าเห็นคนอน่ื เขาโงไ่ ปเสยี หมด วันน้ันเจ้าตบข้าฉาด

หน่งึ วันน้ีข้าตบนางสามฉาด ทบต้นทบดอกตัวข้าจะได้ไม่ขาดทุน” เหลียวเม่งิ ผลักมอื จ่นิ เอ้อออก สง่ ย้มิ สัน่ ๆ ให้กับโล่วจู กลา่ วเสยี งปนสะอ้ืน “แม่นางโลว่ จูมคี วามแค้นในใจกับข้า การทน่ี างเลือกปฏิบัติต่อข้าอยา่ งร้ายกาจนับวา่ สมควรแล้ว” “ข้าปฏบิ ัตติ อ่ เจ้าอยา่ งร้ายกาจหรอื ... ฮา่ ๆๆ” โลว่ จูท่ีเมอื่ แรกหันกายเตรยี มจากไป พพดูอเไชดน้่ยินน้เีเหหลมอยีื นวเขม้าิ่งเสปาน็ ดคโนคลบนังคไัมบ่หเจย้าุดเลกยห็ นันะก..ล. ับขม้าาบหัังวคเรับาใะหเย้เจน็ ้าชคาุกใเสขห่ า่ นกร้าะน“้ัแนมร่นึ าบงังเหคลับยีใหว้ ขเหแจลอร้าอ้วืคโทซควษำำั้กเทแเต่เีงบมิจนิ ้บาขดบน้า้วอแ้เี ยปทกร็นนว!ึ ่าคจระั้งมมแิใาโรขชอกอแ.่ เ..ชมโถทย่นี้าษเวาปงนน็นเั้นะหเ.ลช.ก.”ยีนเ็่ ปวน็นหั้นเรพจอื รียองิงยกคา่น็ ำงโ่าไปกร้ปทลดีพ่ัวเูดหเเพลอื่อืองวยเก่ากจนิ หะมางาตขนอขเข้าอเมพงาใง่ิ ลหเคา้สโยทงู กเษหวต็นา่ อ่เกดขาิม้รา “พอแล้ว” จ่ินเอ้อตัดบทคำพูดโลว่ จู เขาเดนิ เข้าไปบบี แขนโลว่ จแู ล้วกลา่ วเสยี ง เข้ม “เจ้าทำเกนิ ไปแล้ว หากโมโหก็ระบายใสข่ ้าสิ ทำไมต้องไประบายใสค่ นที่ไม่ เกยี่ วข้องด้วย ขอโทษนางเด๋ียวน้ีนะ” เพราะจิน่ เอ้อมีวรยุทธ โลว่ จถู ูกเขาบีบทอ่ นแขนจงึ เจ็บจนน้ำตาแทบรว่ ง แตย่ ัง แข็งขืนยนื ถลึงตาจ้องเขาโดยไมย่ อมขอโทษ ทันใดน้ันกม็ เี สยี งกลั้วหัวเราะดังออกมาจากประตูใหญข่ องจวนอ๋อง ตามด้วย เสยี งหวานปนดุ “ข้างนอกนีช่ า่ งคกึ คักเหลอื เกิน ไม่ร้วู ่าต้ังแตเ่ มอื่ ใดกันท่ีเหลา่ สนุ ัข จรจัดพากันมาเห่าหอนสง่ เสยี งนา่ รำคาญอยู่หน้าจวนของข้า” เหลียวเมิ่งเงยหน้าข้ึน พลันเหน็ สตรใี นชดุ แดงคนหน่ึงเดินออกมาจากประตจู วน ด้านหลังมบี า่ วรับใช้ตามมาขบวนใหญ่ หญงิ สาวผ้นู ้ีโฉมงามหยาดฟ้ามาดิน เพยี งแค่ ใบหน้าคลี่ย้มิ เล็กน้อยกท็ ำเอาสตรดี ้วยกันต้องต่นื ตะลงึ ด้วยความรษิ ยา เหลยี วเม่ิงได้ แตเ่ บง่ิ ตาโตค้างลืมทุกอย่างส้นิ นางคืนสติอีกครัง้ เมอ่ื สตรผี ้นู ั้นเดนิ มาหยุดตรงหน้าและ จ้องนางด้วยประกายตาเย็นเฉียบ เยือกเย็นจนชวนให้ขนลกุ !

จิน่ เอ้อกับโลว่ จูยังไม่ทันพูดกระไร เจยี่ งหรว่ นกเ็ อย่ ปากข้ึนก่อน “จนิ่ เอ้อ ข้าไม่ รหู้ รอกนะวา่ เจ้ามคี วามสมั พันธ์ อันใดกับแมน่ างผู้น้ี ไมร่ วู้ า่ มบี ุญคณุ ความแค้นใดตอ่ กัน แต่เมื่อครขู่ ้าได้ยินชาวบ้านร้านตลาดลอื กันวา่ สาวใช้ของข้าอาศัยอำนาจข้ามาข่มเหงผู้ อนื่ ... เรอื่ งน้จี รงิ เทจ็ อยา่ งไรข้าไม่สน แตห่ ญิงผู้น้กี ระทำการอุกอาจ สาวใช้ข้าอย่ใู น จวนดีๆ เกห็ลยายีกบนยางำขอ้าอกกเ็ มหามใอื หน้ผเู้คหนยเียหบยยียำบศยักำดด์ ิศแู รคจี ลวนน.อ..๋องเหจน่ิยยีอบงิ ยำโลเจว่ ้จาจกู ะ็เปหลมอ่ือยนใเหห้เยรยี อื่ บง ยำข้า สว่ นตัวของเจ้ามาทำให้ชอื่ เสยี งของจวนอ๋องต้องแปดเป้อื นไปด้วยเชน่ น้หี รอื ?” จิน่ เอ้อก้มหน้าลงอยา่ งละอายใจ “จิ่นเอ้อไมก่ ล้า” “ข้ารอู้ ย่วู ่าเจ้าเป็นคนรรู้ กั ษาระเบยี บวนิ ัยและชอื่ เสยี งของนาย คนเรา...หากไร้ ระเบียบก็ยอ่ มทำการใดไม่สำเรจ็ ” เจ่ียงหรว่ นโปรยย้ิมพฆิ าตออกมาอย่างน่ากลัว ตวัด สายตาฉับหนึ่งไปทางเหลียวเมิ่ง “หญิงผ้นู ้.ี ..โผลม่ าจากทีใ่ ดชว่ ยลากกลับไปเก็บทีเ่ ดิม ด้วย... เดก็ ๆ--” เจ่ยี งหรว่ นหันไปยังขบวนสาวรบั ใชท้ างด้านหลัง นางสะบัดชายเส้อื หมนุ กายเดนิ กลับเข้าไปในจวนพร้อมท้งิ ประโยคสดุ ท้าย “เอาน้ำร้อนมาราด กวาดหน้า จวนให้สะอาด อยา่ ให้เหลือแม้แตเ่ ศษเส้ยี วอาจม…ข้าเหมน็ ...หายใจไม่สะดวก!” “เจ้าคะ่ ฮูหยนิ น้อย” สองมอื ของเหลยี วเม่งิ สนั่ ระรกิ ได้แต่เงยหน้ามองเงารา่ งโปรง่ บางของโฉม สะคราญนางน้ัน ทีแ่ ท้นค่ี อื จิ่นองิ อ๋องเฟยผ้เู ลอ่ื งลือ… ร้ายแบบน้ี... แววตาเชน่ น้ี รับมือยากกวา่ โลว่ จมู ากจรงิ ๆ! หลังจากเข้ ามาในจวนแล้ ว โล่วจูก็เดนิ หน้ามอ่ ยตามเจีย่ งหรว่ นเข้ าไปในห้ อง อักษร นางยนื นิ่งไม่ขยับ เจยี่ งหรว่ นทำเพียงจ้องมองอยา่ งน่ิงเงยี บ ในทส่ี ดุ โล่วจูท่ีตา แดงกำกเ็ อย่ เสยี งตำออกมา “บา่ วผิดไปแล้ว ขอคุณหนูโปรดลงโทษ” “ผิดอย่างไรหรอื ?” เจยี่ งหรว่ นถาม “บ่าวไม่ควรทุม่ เถียงกับผ้อู น่ื หน้าประตจู วนอ๋อง ทำให้จวนอ๋องกลายเป็นท่ีครหา”





สนุ ัข เปน็ บ้าไปแล้วร?ึ ” จิ่นเอ้อบบี แขนนางไม่ยอมปล่อย “เรอื่ งน้ีสาเหตุมาจากข้า เปน็ ข้าที่ทำผิดตอ่ เจ้า เพราะเหตุใดเจ้าจึงใจรา้ ยนัก ถงึ กับสง่ คนไปทำเรอ่ื งแบบน้ันกับเหลียวเมิ่งได้?” “ปลอ่ ยข้านะ” โลว่ จูถกู บีบแขนจนเจ็บ พยายามสลัดเท่าใดกไ็ มห่ ลุดจึงก้มลงกัด แขนจนิ่ เอ้อเตม็ แรง ชายหนมุ่ เจ็บจนยอมคลายมอื ออก โล่วจฉู วยโอกาสสะบัดหลุด กอ่ นจะตวาดอย่างโมโห “เรอ่ื งแบบน้ันใดกัน? ข้าขอเตอื นเจ้านะ การสาดโคลนใสค่ น อนื่ เพียงครงั้ สองคร้งั กย็ ังพอทน แต่สาดบอ่ ยๆ ไมน่ ึกละอายใจตนเองบ้างเลยร?ึ ” “เจ้าให้คนไปทำร้ายนาง?” ใชแ่ คว่ ัโนลส่วอจงไู วมัน่โกรขธ้าแเปตน็ ่กคลนับหอัวยเ่ารงาไะรเจ“จ้าจิน่ ะเไอม้อ่ร้จู เรจงิ้าหลรออื งถโายมนใหจตินัวทเับอคงดนูนในะบเ่อจ้ามรดื จู้ ไักมข่ใ้าชมส่ างิ่ไทมี่่ อคกนี .อ..ย” า่ นงโาลงหว่ ัจวจูเระาทะำเยเดน็ ็ดชขาาด“เฮอกะลับตไัวปเถอางมเปคน็ ่หู โมจ้ันรยขัองกงลเจ้า้ารค้อนงนใหั้น้คดนกี ชวว่่ายวา่จนับาขงโโมปย้ป.ด..”เรอโื่ ลงใว่ ดจู หยดุ ประชดประชันเมือ่ เหน็ วา่ สองตาของจิ่นเอ้อแดงกำข้ึนมา นางจึงยอมอดทนถามเขา ออกไปด้วยน้ำเสยี งกระด้าง “เกดิ เรอื่ งใดข้นึ กับคหู่ ม้ันของเจ้าร?ึ ” “เมือ่ คืนมีคนบกุ เข้าสวนหลังบ้าน...หมายจะยำยีนาง โชคดที ี่มคี นเข้าไปชว่ ยได้ ทัน แต่...ชอื่ เสยี งของนางก็ถกู ทำลายป่นป้ีแล้ว” ตะคอกโถลา่วมจเไูสดยี ้ยงินเขก้มเ็ รม“่ิ เจจา้ากคตดิ กวใา่ ขจ้กาเ่อปนน็ คจนากบนงกั้นาไรฟร?โึ ท” สะในอกก็โหมกระหนำฉับพลัน จงึ “ไม่ใชเ่ จ้าจรงิ ๆ หรอื ?” จ่นิ เอ้อถามเสยี งแหบแห้ง โลว่ จเู งยหน้าข้นึ สบตาเขา แววตานางดดุ ันดจุ สงิ โต ตอบทลี ะคำเน้นย้ำชดั เจน “ไม-่ ใช-่ ข้า!” จนิ่ เอ้อมีท่าทเี หนอ่ื ยล้า โลว่ จูหมนุ กายจะเดนิ จากไป ทว่าเดนิ ไปได้เพียงสองก้าว ทกห็ี่สันดุ กก็ยลัอบมมเาดินเเหข้็นาไจปนิ่ ถเาอม้อย“เังพครงายะเนื หนตง่ิใุ อดยเจู่ก้าับจทึงค่ีไมิด่ไวหา่ วเปต็นิงฝีมนอื าขงอทงอขด้าถเลอา่ น?ใ”จยอมแพ้...ใน “คนปิดหน้าทจี่ ับได้นั้น” จ่นิ เอ้อถอนหายใจยาวกอ่ นจะกล่าวตอ่ “สารภาพวา่ คน

ทีใ่ ห้เงินเขาเดินออกมาจากจวนอ๋องจน่ิ อิง” เรอ่ื งที่เหลียวเมิ่งเกอื บจะถูกลว่ งเกินน้ัน ลอื สะพัดไปทั่วเมืองหลวงในวันถัดมา ยามน้เี รอื่ งราวของจ่นิ เอ้อ เหลียวเมิ่งและโลว่ จไู ด้กลายเปน็ หัวข้อทีช่ าวบ้านทั่ว จทฝั้ะงีมเเืปอม็ขนอื อเงชหงนน่ลนวางั้งนแพกนูด็ม่ ถแี งึ ตอ่ผยู้ค่านงเเผหด็ ็นรออ้ กนเหน็ชอืใ่ จเสตยีรงงขข้าอมงกเหับลโียล่ววจเมทู ง่ิ ม่ี ใีคนนชคาติดินว้าี่ถเอืรอวื่ ่งาจนบ้ีตล้องงเปทน็วา่ แม้ ในบ้านพักของเหลียวเมิ่ง แม่โจวเดนิ ถือถ้วยยามาให้ หลังจากแม่โจวออกไป แล้ว เหลียวเมิง่ กก็ ้าวลงจากเตยี งเดินมานั่งท่หี น้าโต๊ะเครอื่ งแป้งหยบิ ตลับเล็กอันหน่งึ ข้ึนมา ในตลับเลก็ นั้นมีกระดาษพับทบอยูห่ นง่ึ ช้นิ นางคลกี่ ระดาษออกอา่ นอยา่ ง รวดเรว็ จากนั้นก็ฉกี ทำลายท้ิงก่อนจะโยนเข้ากองเศษกระดาษ แล้วจงึ คอ่ ยๆ กลับมา นัง่ บนเตยี ง มองออกไปนอกหน้าตา่ งด้วยสหี น้ากระหยิ่มย้ิมยอ่ ง หากยังเปน็ มนุษย์ กย็ อ่ มต้องมีจดุ อ่อน ชว่ ยไม่ได้ที่นางต้องกระแทกเข้าจุดอ่อนของคนผู้นั้น จะวา่ นางก็ไมไ่ ด้... เพราะทุกคนล้วนทำเพอ่ื ผลประโยชน์ ตนเอง! เรอ่ื งของจน่ิ เอ้ อ ผ้ ไู ด้ รับผลกระทบไม่ใชเ่ พยี งโลว่ จูเทา่ น้ัน เสา กลยา่ าวมเสนยี้ีเจง่ียลงอหดรไว่รนฟักนก็ ดำ้วลยังคปวะาทมะโกมับโหเซยี“นวเท่ี ส่าานอสยง่าสงรยั นุ ขแ้ารรง?ึ เ”ชน่ กัน นางจ้องหน้าเซยี ว เซยี วเสาเอาแต่นงิ่ ... ไม่พดู สกั คำ เรอื่ งทจ่ี ิ่นเอ้อพงุ่ เข้ามากลา่ วโทษโล่วจอู ย่างอกุ อาจ ทำให้เจี่ยงหรว่ นท่รี จู้ ากปากผู้ อน่ื ทหี ลังไมอ่ าจสะกดเพลิงโทสะในใจได้ ผ้ชู ายเฮงซวย... ทำโล่วจเู สยี ใจแล้วยังคดิ จะ วกกลับมาเอาโคลนสาดหน้าอดตี คนรกั อกี ชา่ งไมน่ กึ ถึงวันเวลาท่ีเคยดีตอ่ กันเลย จ่นิ เอ้อตามตดิ รับใชเ้ ซยี วเสามานานหลายปี สำหรับเซยี วเสาแล้วจ่ินเอ้อก็เปรยี บ เสมอื นเหลียนเชยี่ วกับโลว่ จทู สี่ นิทสนมกับเจีย่ งหรว่ น ในองครักษ์จิน่ อเี ว่ยนั้นมีกฎ

ระเบียบที่ไม่เปน็ ลายลักษณ์ อักษรอยู่ข้อหน่งึ นั่นก็คอื ... เรอ่ื งภายในครอบครวั ของ ทหาร ไม่เก่ยี วข้องกับผู้บังคับบัญชาและงานท่เี ขารับผิดชอบ ดังนั้นปัญหาสว่ นตัวของจิ่นเอ้อย่อมไม่เก่ียวข้องกับเรอ่ื งงาน คจวนนเดอีย๋อสวงว่จน่นิคชอนางิผย้นูปแ้ัรนตศิ บเ่ นดอิมากทจว่ลี่นิ า่ งมเอมีค้ืออนตควอ่ิดา่ วเจห้่าาเลงปพยี ็นววโกเลมเ่วขง่ิ ใจานู คแเผตืนย่สนอา้ันวอใกชม้อชายาเพว่างบยี โ้างลนเ่วลชจ็กวู่จนยะ้อกเอัยนาวจเง่าับินเปตม็นัวาไคกดนข้เพขนยอีาดงง น้ันมาจากทีใ่ ด เพราะเชน่ น้ันหัวหอกแหง่ ความสงสยั จงึ ได้เบนไปยังเจย่ี งหรว่ นแทน… นายคงเดอื ดร้อนแทนบ่าว! เซยี วเสาร้ดู ีวา่ ภรรยาของตนยามลงมอื เดด็ ขาดเพยี งใด แต่ละครง้ั โหดเห้ียมไมไ่ ว้ ไมตรี โดยเฉพาะกับคนทที่ ำให้ตนเองไม่พอใจนางมักสนองคืนร้อยเท่าพันทวี การที่ เไหมล่ทียววงคเมืนิ่งขผม่ ู้ทเหสี่ งงั่ จคิตนใใจหโ้ไลปว่ รจังู คดว้วายนนเหสิ ลยั ียรวกั เพมวิ่งอกพาจ้อจงะขเปอน็ งเเจจี่ยี่ยงงหหรรว่ว่ นนมกหี็เปร็นอื ไคดน้ อยา่ งนางจะ เจย่ี งหรว่ นออกปากวา่ ต้องการให้ไลจ่ ิน่ เอ้อออก แต่เซยี วเสาไม่ทำตาม ถงึ ขนาด บอกว่าเจี่ยงหรว่ นไม่ควรย่นื มือมาสอดเรอ่ื งน้ี หญงิ สาวย่งิ โมโหหนัก “ท่านกำลังสงสยั ข้าร!ึ ” “ข้ามไิ ด้หมายความเชน่ นั้น” เซยี วเสากล่าว “แต่ว่าเรอื่ งน้เี ปน็ เรอ่ื งในครอบครวั ผ้อู นื่ เขา ไมม่ ีเหตผุ ลที่เจ้าจะย่นื มอื ไปสอด” “ลกู น้องของท่านเปน็ คนแล้วสาวใช้ของข้าไมใ่ ชค่ นร?ึ ” เจ่ียงหรว่ นมีสหี น้าไม่ อยากจะเชอื่ ย่งิ โมโหกย็ ่ิงตวาดเสยี งดัง “เซยี วเสา ข้าบอกท่านแล้วว่าเรอื่ งน้ีข้าไมไ่ ด้ทำ ในเมอ่ื ไมเ่ กย่ี วกับข้า ข้าก็จะไม่ยอมรบั ความผดิ น้ี ท่านคิดจะปกป้องพวกพ้องของตน ใชห่ รอื ไม่…ยอ่ มได้! ข้าก็จะปกป้องพวกพ้องของข้าเชน่ กัน ในเมือ่ ต่างคนตา่ งมีวิธีของ ตัวเองจะมามัวพดู กันทำไมให้มากความ” นางฟาดหนังสอื ลงบนโต๊ะเสยี งดัง ก่อนจะหัน กายเดินออกไป นี่เปน็ การทะเลาะกันคร้ังแรกของสองสามีภรรยานับแตแ่ ตง่ งานกันมา เซยี วเสาน้ันมีนสิ ยั แข็งกรา้ ว เจยี่ งหรว่ นเองกห็ ยง่ิ ในศักด์ ิศรี ทำเอาคนในจวน

ตา่ งพากันหนักอกหนักใจ บรรยากาศอมึ ครมึ ปกคลมุ ไปทั่วจวนตั้งแตน่ ้ันมา ด้วยความท่เี ซยี วเสางานยุง่ ความเข้าใจผิดที่ไม่ได้รบั การอธบิ ายยิง่ ทำให้กำแพง ระหวา่ งสองสามภี รรยาสงู ข้นึ เรอื่ ยๆ โลว่ จูเป็นกังวลแทนเจย่ี งหรว่ นยง่ิ นัก นางมองแผ่นหลังของเจ้านายที่นัง่ เหยียด แตสรงดองยอใู่อนกเวรา่อื ไนม่แอัยกแษสรสงก่ิ ใ่อดนจทะหวั่านขไ้าปกเลอับ่ยเเปสน็ยี งกตังำวกลับ..เ.กหลลัวียวนา่ เนชาย่ี งวจะเ“กห็บลเารยอื่ วงันตมา่ งาๆน้คี ุณไวห้ในนู ใจแล้วแสร้งเฉย อีกทั้งท่านอ๋องก็ไมค่ ่อยกลับจวนเสยี ด้วย เราควรทำอยา่ งไรดีเลา่ ?” เหลียนเชยี่ วได้แตส่ า่ ยหน้า ระหวา่ งท่ที ้ังสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้นสาวใช้นาง หนงึ่ กว็ ิง่ เข้ามาแจ้งเสยี งใส “ฮูหยินน้อยเจ้าคะ คณุ ชายฉีมาขอพบเจ้าค่ะ” สนทนาเกพันราอะยเซ่นู ยี าวนเสาโไดมย่อมยา่จูกวกน็เปน็ เรเอจ่ื ี่ยงอง้หอื รฉว่ านวทจึงเี่ กเดดิ นิ ขไ้ึนปกรับบั จฉวีเฟนิงอด๋อ้วงยระตยนะเนอ้ีง ทั้งสอง ฉีเฟงิ เองก็ ได้ยนิ ขา่ วเชน่ กัน เขาหัวเราะลัน่ หลังจากที่เจย่ี งหรว่ นเลา่ ว่ามคี นกล่าวหาว่านางรังแก เหลยี วเมิ่ง “ด้วยนิสัยของซอ้ สามแล้ว ข้าเกรงว่าหากลงมือจรงิ ๆ คุณหนูสกลุ เหลยี วผู้ น้ันคงไม่รอดมอื ไปได้แน่ แตน่ ่ีกลับประเหมาะเคราะห์ ดมี ีคนว่ิงเข้ามาชว่ ยได้ทัน ลงมอื มี ชอ่ งโหวเ่ ชน่ น้ี ให้คดิ อยา่ งไรกม็ ิใชซ่ อ้ สามหรอก” แล้วเชยคี วำพขูด้านไ้มีกม่ลสี่าวทิ ไธด์ ิเ้ดปีน็นักคนทดำีกเอับาเเขจา่ยี บง้าหงเรลว่ ยนหหรัวอื เร?า”ะตาม “เกือบจะคิดว่าคณุ ชายชมข้า “ไม่ถึงขนาดน้ัน…” ฉีเฟิงรบี โบกมือ “ว่าแต่ซ้อสามรตู้ ัวผ้บู งการเบ้ืองหลังเรอื่ งน้ี แล้วหรอื ไม?่ ” “ผู้บงการ?” เจี่ยงหรว่ นขมวดค้วิ มนุ่ “ทา่ นหมายความว่าเรอ่ื งน้มี ใิ ชเ่ รอ่ื งรกั ๆ ใครๆ่ ธรรมดาหรอกหรอื ...” “ข้าเพยี งคิดวา่ หากเปน็ เรอื่ งอ้ือฉาวรักสามเสา้ ธรรมดา เดือนเชน่ น้เี ล่า? ต้องมีคนคอยกระพอื ข่าวอยู่มผิ ดิ แน”่ ไยถึงได้รำลือกันข้าม “ถ้าเชน่ น้ัน คณุ หนเู หลยี วผ้นู ั้นก็กำลังเล่นง้ิวตบตาคนสนิ ะ” เจี่ยงหรว่ นอมย้มิ “ท่านหมายถงึ เรอ่ื งทผี่ ู้คนลอื กันวา่ นางถูกโจรรา้ ยหมายจะปลกุ ปล้ำนั่นหรอื ?”

“ใช”่ เจ่ียงหรว่ นรบั คำ “คนร้ายให้การว่ามีคนจากจวนอ๋องเปน็ ผู้วา่ จ้างเสยี ด้วย” “อมื … หมายจะทำร้ายชอ่ื เสยี งของจวนอ๋องนั่นเอง” ฉเี ฟิงน่งิ คดิ ชัว่ ครู่ กอ่ นพดู ตอ่ “แตจ่ ะมสี ตรใี ดกล้าทำการค้าขาดทุนเชน่ น้เี ลา่ ชอื่ เสยี งท้ังชวี ิตของตนเองเชยี วนะ” “การค้าขาดทนุ ?” เจ่ยี งหรว่ นหัวเราะ “คุณชายฉชี า่ งกล่าวล้อเล่นนัก ชอ่ื เสยี ง เนส้ันยี สสำลคะัญ” สเำจหยี่ รงบั หสรตว่ รนกี มจ็ อรงงิ หนแต้าฉเ่ พเี ฟอ่ื ิงให้ไ“ดข้ม้าเาคใยนใสหงิ่ ้เทที่ตยี ้อนงจกู๋ไาปรสแบลื ้มวากม่อันนกห็คนุ้ม้าคนา่ ้ีพไอดท้คจี่ วะายมอวมา่ เโหดลยียมวีญเมาติง่ ผิๆ้นู ้ันจก้อำงพตราา้ เปน็ มนันางหอวยังจู่ตะัวฮคุบนเเอดาียไปวพร้อสมงิ่ เกดับยี ทวรทพั พี่ ยอ์ สจมะบพัต่ึงิทพบ่ีิงไดิ ดา้ใมนารตดอานทน้งิ ไ้ีกวค็้ใหอื ้ ต้องแต่งกับจิ่นเอ้อนัน่ เอง” จะต้องเฉสีเยฟี สิงงพิ่ ใยดักไหปนบ้า้างรบั ขอ“เเชพน่ ียนง้สนี ดุี่เอทง้ายเไหดล้ดียังวหเวมังิง่ จกึงาอรยคา้ากนจ้กี ะไ็แมตข่ ่งากดับทจุนิน่ ”เอฉ้อเีใฟหงิ้ไยด้มิ้ กไมว่ว้าง่า กอ่ นจะเอ่ยประโยคถัดมา “ซอ้ สาม ในเมือ่ ทา่ นมองความคดิ ของนางออกอยา่ งปรโุ ปรง่ แล้วเหตใุ ดจึงไมบ่ อกเรอื่ งน้แี กพ่ ี่สามเล่า?” เจี่ยงหรว่ นหลุบตาลง “มหี รอื เขาจะเชอื่ ข้ามากกวา่ จิ่นเอ้อ...” “ซ้อสามกล่าวเชน่ น้ีไม่ถูกต้อง” ฉเี ฟิงตัดบทคำพดู นาง “ท่านก็รวู้ า่ พสี่ ามไม่ใชค่ น แบบนั้น” เจี่ยงหรว่ นพลันเอย่ ข้ึนอย่างโมโห “ทแี่ ท้วันน้ีท่านกม็ าพูดแก้ตัวแทนพสี่ ามของ ท่านนี่เอง หากท่านจะมาแก้ตัวแทนเขาก็เชญิ กลับไปได้เลย” “ช้ากอ่ น” ฉีเฟิงรบี ปรามเสยี งดัง เลย ดูของเลน่ ทข่ี ้านำมาให้ท่านวันน้ีส”ิ ฉ“ีเขฟ้างิจระบีทหำแยบบิ บกนล้ันอ่ งทไำมไ้มใบเลห่าน...่งึ ขซ้ึนอ้ มสาเาปมิดออยอา่ โกกรธ แกะสลเักจเี่ยปง็นหรรปูว่ คนนรบัตมัวาเลดก็กู ๆเ็ หน็ วฉ่าีเภฟางิยไใขนลกาลนอ่ทงี่ซนอ่ ้ันนมอฐี ยาู่นวงไมก่นลมานอกัน็มหีเนสยึง่ี งดนบตนรฐแีาผน่วไมพ้นลั้น้ิว ออกมา เมืองฝัฉ่งปเี ฟระิงจพิมูดยเร้ิมยี ๆกวา่ “กสลหอ่ างยดขนอตงขร้ีาทเพ่าน่ิงไชปอคบ้าขหารยอื ทไมาง?่ ท”ะเลกลับมา ของสงิ่ น้ีได้มาจาก

เจ่ยี งหรว่ นหัวเราะเสยี งใสอยา่ งพอใจ ฉีเฟิงโล่งใจจึงรบี เอย่ ชวน “หากว่าซ้อสาม ชอบกไ็ ปเลือกซ้อื ของอืน่ ด้วยตนเองสกั ครง้ั ดหี รอื ไม่” เขากลา่ ว “มขี องแปลกๆ ขาย มอยาก่างมไารยเสในยี รรา้า้ นนยยี่เเี่ ปปา่่ากเ็ ไปม็น่รข้วู อ่าซง้พอสี่สาามมเอคยยแู่ ไลป้วห”รอื ไม่ หากไม่เคยกไ็ ปดูด้วยกันตอนน้เี ลย เจี่ยงหรว่ นชะงักไป จรงิ ด้วย... รา้ นยเ่ี ปา่ เป็นหน่งึ ในกิจการของเซยี วเสา หญิง กสับาวรหาควนาสคงู ิดสยดุ ากมขู่ มอชี งวี สติ นิ คคร้างั้ ภกา่อยนในที่ตนน้ันเเคพยียเงขใ้าดไปในนรกึ า้ ไนมยถ่ เี่ ึงปว่าา่ บัดนนา้ง.ี .จ.รำ้าไนด้นว่ัา่นตกนลเับอกงตลกายตเะปลน็ ึง ของสามนี างเสยี ได้ “ก็ดี เราไปกันตอนน้เี ลย” หลังจากออกไปซ้อื ของกับฉเี ฟงิ เกือบท้ังวัน พอตะวันเรม่ิ เอนคล้อยไปทางฝัง่ ประจมิ เจี่ยงหรว่ นกก็ ลับจวนอ๋อง วันน้นี างซอ้ื ของจำนวนไม่น้อยและแวะกินอาหารมาจากโรงเต๊ยี มแล้วกลับถึงจวนกฟ็ ้ามดื พอดี เจ่ี ยงหรว่ นหันไปย้ิมให้ศษิ ย์ น้องของเซยี วเสา “ให้ข้าถือเองเถิด วันน้รี บกวนท่านมาก แล้ว” ฉเี ฟิงย้มิ “ไมล่ ำบากเลย ขอเพียงเปน็ คำสัง่ ของซอ้ สาม ให้เป็นวัวเปน็ ม้าข้าก็ไม่ ปฏิเสธ หากวา่ ไม่เอาใจอาซอ้ เสยี บ้างเกรงวา่ พีส่ ามอาจจะเขมน่ เอา” เจี่ยงหรว่ นได้แตห่ ัวเราะ นางยน่ื มอื ออกไปเพ่อื จะรบั ของจากมอื ฉีเฟงิ จ่ๆู เท้าก็เกดิ พลิกลน่ื ไถล ด้วยความตกใจฉีเฟงิ รบี ปราดเข้าประคองนางอย่างลืมตัว ข้าวของในมือรว่ ง กลาดเกล่ือนเตม็ พ้ืน เหตุการณ์ น้เี ปน็ ความพล้ังพลาดโดยไมม่ ีใครตั้งใจ แต่หากถกู ผู้อ่นื เหน็ เข้าก็อาจ เข้าใจผิดได้ และก็มผี ู้ท่ีเหน็ เหตกุ ารณ์ เข้าจรงิ ๆ เสยี งกระแอมของพ่อบ้านหลินดังข้ึนพร้อมกับเสยี งรอ้ งทักดังลัน่ ของเขา “นาย น้อยกลับมาแล้วหรอื ขอรบั ” เจย่ี งหรว่ นและฉเี ฟิงหันไปตามเสยี ง เหน็ เซยี วเสายืนพงิ กำแพงห่างออกไปไม่กี่

จ้ังและกำลังจ้องมองตรงมาอย่างดุดัน ท้องฟ้าในยามน้มี ืดครม้ึ โคมไฟเหนือประตูจวนสนั่ ไหวเบาๆ แสงไฟบางสว่ น ฉสาเี ฟดสงิ เอ่ หง็นไปดัยงันงรั้นา่ กงสใ็ จงู ทหะายมวนึ าขบองเซยีรบวี เรสอ้ านปล่อกยอ่ รใา่ งหข้เกอิดงเเจงาี่ยมงืดหทรว่ีท่ นำใแหล้ดะนู ก่า้ากวถลัอวอยยห่ไูลมังน่ ห้อนยึ่ง ก้าว พึมพำเสยี งเบา “ซ้อสาม เดินเหนิ ได้โปรดระวังด้วย ในเมอื่ พ่ีสามกลับมาแล้ว เชน่ น้ันข้าก็ขอตัวกอ่ น” “จะรบี ไปไหนเล่า--” น้ำเสยี งยียวนของเซยี วเสาดังแหวกแทรกผา่ นอากาศมา “ทา่ นอ๋อง!” เจ่ียงหรว่ นปรามสามเี สยี งเข้ม กอ่ นจะหันไปเอย่ กับฉีเฟงิ “วันน้ี ขอบคุณทา่ นมาก ไมส่ ง่ นะ” “ไม่เป็นไร” โค้งอำลาเรยี บร้อย ฉีเฟงิ ก็ก้มหน้าก้มตาเดินจากไป เมอ่ื เหลืออย่เู พียงลำพังสองคนแตล่ ะคนกส็ น้ิ ไร้คำพูด เจี่ยงหรว่ นมองดูเซยี วเสา แวบหนง่ึ จากนั้นกส็ ง่ เสยี งเรยี กพอ่ บ้านหลนิ “พอ่ บ้านหลิน รบกวนสัง่ ให้บา่ วเก็บ ข้าวของทีข่ ้าซ้อื มาวันน้ีเข้าเรอื นแล้วชว่ ยจัดอาหารเยน็ ให้ท่านอ๋องด้วย” “ไม่ได้เตรยี มไว้อยแู่ ล้วหรอื ?” เสยี งเซยี วเสาดังข้ึนทางด้านหลัง เจ่ียงหรว่ นเม้มปาก ตอบด้วยน้ำเสยี งเดยี วกันโดยไมม่ องหน้าเขาแม้แตน่ ้อย “ชว่ งน้เี ห็นท่านไม่คอ่ ยกลับบ้าน เตรยี มแล้วกต็ ้องท้งิ เลยไมเ่ ตรยี ม” “เพิ่งรวู้ า่ พอข้าไม่อยู่ คนบ้านน้กี ็อิม่ ทิพย์ ...ไม่ต้องกินข้าว” “คนบางคนเขาอาจจะข้ีเกยี จรอเก้อ เลยกินมาจากข้างนอกเสยี เลย” “อ้อ…” เสยี งหัวเราะท้มุ ตำดังไลห่ ลังนางมา “กนิ ไปเท่ยี วไป สะดวกด”ี เจยี่ งหรว่ นขบกรามแน่น ผลักประตูเข้าเรอื นไปอยา่ งไม่แยแส พอ่ บ้านหลนิ สัง่ อกาาหรเาดรก็ใดรับเปใน็ช้พใหิเ้ศเกษ็บหขรออื งไบมน่ ทพว้ืน่าท่านอก๋อำลงังกจละับเดเดินินเขผ้าา่ ไนปหหนาท้าเา่ ขนาอไ๋ปอโงดเพย่อืไมถท่ ามักวทา่ าตย้อสงักกคาำรกนิ พอ่ บ้านหลินตัวสัน่ วาบ อยากจะรอ้ งไห้แตไ่ รน้ ้ำตา วันน้เี ปน็ วันซวยซำ้ ซวยซอ้ นหรอื อยา่ งไร เหตใุ ดจึงได้บังเอิญถงึ เพียงน้ี!





อขัอกษงแรคปวร้นะหตล้าจาด่นิ หลเาพยยี บงรไรมทน่ ัดาเนขมยี ันนกอม็ยอู่ ดไหลมัก้กษลณายะเขปอ็นงเถอั้ากสษดี รำนเช้ันน่ ดเอู ดยยี ่าวงกไรับกส็ไว่มนใ่ อช่นือ่ ักขษองร กระดาษ ท้ายทีส่ ดุ ทกุ อย่างกก็ ลายเปน็ เพียงฝุ่นผงสดี ำ เหยาเนีย่ นเนีย่ นรำพึงกับตนเอง “ข้าอยากจะร้นู ัก หนิ แข็งสองก้อนอยูใ่ นถงุ เดียวกันจะไม่กระแทกกันจนแตกได้หรอื ? ฮ…ึ เซยี วเสาผ้ไู มเ่ คยไว้หน้าศตั ร.ู .. เจ่ยี งห รว่ นผู้ลว่ งรโู้ องการของฟ้าดิน ข้าวา่ เจ้าสองคนเลือกคคู่ รองผดิ เสยี แล้ว” เหยาเน่ยี นเนย่ี นยื่นมอื ข้างหนง่ึ ออกมาไล้ผา่ นสายพณิ เบาๆ ขณะทไ่ี ล้ผา่ นสาย พณิ สายสดุ ท้าย พลันออกแรงหนักกวา่ เดิมจนสายพณิ สง่ เสยี งแหลมสงู ... และขาด สะบ้ันลง เหยาเนี่ยนเนย่ี นเก็บสายพิณสายน้ันข้ึนมาอยา่ งไมร่ บี ไม่ชา้ ย้ิมจางๆ พลางวา่ “หยอ่ นเหยื่อตกกุ้งมานาน ถงึ เวลาเอามาย่างกนิ ได้แล้ว” เช้าวันถัดมา เจย่ี งหรว่ นเพง่ิ กินม้ือเชา้ เสรจ็ ยังไม่ได้ไปเรอื นอักษร ทหารที่ยืนเวรเฝ้าประตูจวน ก็เข้ามารายงานโดยทส่ี องมือของเขาถอื กล่องใบหนึ่งมาด้วย เขารายงานวา่ มคี นสง่ มา ให้ท่านอ๋อง เมื่อถามวา่ จากผ้ใู ด ทหารผ้นู ั้นกไ็ มส่ ามารถตอบได้ บอกเพยี งว่ารถม้าของ คนสง่ ของดูคล้ายรถม้าของจวนสกุลมั่ว สกลุ มัว่ ? เจี่ยงหรว่ นเลิกค้ิวสงู ... เปน็ ของมัว่ ชงหรอื ? น้อยรบี เเจป่ียดิ งเหถรดิ ว่ นอใาหจ้เจทะยี เปน็นจ๋ขูถออื งกสลำอ่ คงัญนก้ันไ็ ตดา้”มไปที่เรอื นอักษร เทียนจ๋เู อ่ยวา่ “ฮหู ยิน หหลยนิวงนห้อใรนยอื กคไมว็ค่กาวม็เรปคร็นบิีดเเขปรออื่ิดงงอเททอี่สยีกำนดคัูจญ๋หู มาหกาากวกา่ เเปปน็ช็นขว่เรงออนื่ งง้ทที เีม่่ารนัง่ว่ ดอชว่๋องนสงเงจ่ ซมะยีไาดใวห้ไมม้กัก่ช็ยจกั ่อะชกม้าลตจับ้อนดงเเกึสกยี ยี่ กวาเขชร้อน่ งนก้แีับลง้วานฮู เจ่ียงหรว่ นคิดแล้วกค็ ่อยๆ เปดิ กล่องตรงหน้า ในกล่องไม่มีสง่ิ ใดเลย มีเพียงเส้อื คลุมตัวนอกตัวหน่งึ เส้อื น้ันเป็นเสอ้ื คลุม