ผลาญ เล่ม 5

หวาน “ตายจรงิ ความหวังของเจ้ากลายเป็นข้เี ถ้าไปเสยี แล้ว” เจีย่ งหรว่ นเอามือปิดหน้าสง่ เสยี งรำ่ ไห้ไมห่ ยุด ไมก่ ล้าตอ่ ปากต่อคำกับตันเจินอีก ตันเจินได้ทรี บี ทับถมซ้ำเติม “ในสายตาของข้า เจ้ากเ็ ป็นแค่มดปลวกตัวหนง่ึ สคาวมามทหีเ่ จว้าังปขกอปง้อเจง้าใไนมทค่ ี่สวดรุ คก่าจ็ ทะข่ีก้าลตา้อยงเปม็นาใเสถใ้า่ จถ่านแเหมม้แือตน่แรคาวช้นโอต้งาจกิ่นารขฉอบงับเจน้า้ห”ี รอื อเยงาคะ์ ชเยาย้ยสจบบิ แล้วตันเจินกส็ าวเท้าก้าวจากไป หลังจากได้ระบายแค้นทส่ี มุ อกออกไปแล้ว ในใจของธดิ าเทพให้ร้สู กึ โปรง่ โล่ง ยิ่งนัก นางจงึ รบี กลับเรอื นพักก่อนท่ีจะมคี นสงสัยวา่ ตนหายไป เพราะฉมี ่านมคี ำสัง่ เดด็ ขาดห้ามมใิ ห้นางแตะต้องเจ่ียงหรว่ นแม้ปลายเส้นผม สำหรบั ตันเจนิ แล้วเรอื่ งน้ชี า่ งนา่ โมโหนัก ไม่ให้ข้าแตะต้องเจยี่ งหรว่ นร?ึ ได้… ข้า ไม่แตะต้องกายนางแตจ่ ะทำให้ขวัญผวาเลยทเี ดียว ได้ถือเปต็นันกเจารินรยะ้มิบสายขุ แใคจ้นวันทนี่อ้ีกมี ฝีควา่ ยามแสยขงุ่ คเหนลรือักเขกอินงนางการที่นสาว่งขนเู่เจร่ียอื่ งงรหารชว่ โนอจงนกหารนฉ้าบถับอนด้ันสี สรว่ดุ นทเ้าสยยี เซสวตียคิ นล้หมุ ลคกีลตั็่ง้ไอมง่ดทกี ำลวาา่ หยอรอืยูด่ นี ับสเใู้ปหน็ ้นกาางรทชำว่ลยายเซมวันยี ตนอ่ หหลนีแ้ากเ้จแ่ียค้งนหอรีกว่ ทนางบหีบนใึ่งหด้เ้วจยยี่ งห หลังจากตันเจินจากไปแล้วบ่าวใบ้กก็ ลับเข้ามา นางมองกองข้เี ถ้าตรงหน้ากอ่ นจะ มองเจย่ี งหรว่ นด้วยสหี น้าหวาดกลัว เจย่ี งหรว่ นหยดุ เลน่ บทเจ้าน้ำตานานแล้ว ทว่ารอบขอบตายังคงแดงช้ำไมห่ าย อนาาจนกลพา่ อวกไดล้วับ่ามหาลแังสจดากงอเจีกย่ี คงรซ้ังซู่กตู่็เลายน่ นไดา้งไมก่ด็หเีา่ ทงเ่าหเดนิ มิ จาเกลกยาตร้แอสงดแสงบรง้ทยบกาทมผอื ้ปูถิดูกหกนระ้าทแลำไ้วปแอบ ท่ิมตาตัวเองให้น้ำตาไหล คิดแล้วกน็ ่าขัน เจี่ยงหรว่ นหันไปเอย่ กับบ่าวใบ้ด้วยสหี น้าไร้ อารมณ์ “เกบ็ กวาดข้ีเถ้าพวกน้ีให้ด้วย” สงั่ จบก็เดินไปล้มตัวลงนอนอยา่ งแสนสขุ ใจ อืม… ละครฉากเม่ือครนู่ ้ี นางออกแรงแสดงไปมาก ชว่ งน้ีนางต้องระมัดระวัง สขุ ภาพสกั หนอ่ ย ทุกครั้งทอ่ี อกแรงทำสงิ่ ใดมากจนเกนิ พอดีกม็ ักจะร้สู กึ เหนอ่ื ยกว่า ปกติ แต่ความพยายามคร้งั น้นี ับว่าไมส่ ญู เปล่า ผ้หู ญิงโงน่ ัน่ ทำตามแผนท่นี างคาดเอาไว้

ทุกประการ หผเปา้นู น็ก้มี วฮไิัน่อดรงน้เาเฉ้เีชตปล้โอ็นอียงงฉวคกฉ์มีตาลา่อ่รนทาไดป.่ตี..ดักนังต็คเเัจนชงนิรเน่ จบีทฉนิ มำีมเลอปา่าบ็นนยรชเาปชา็นวโรอหฉานงยบกนัาบนา้ันทรเใีฮ่เจปห่อยี ้น็เงงซคเจวตึงนีย้เไขอนมียด่รห้ตนทู ลัวนขีไอ้ปึนรักอแมลษา้วเรพขร่ืออ้จู แักงตแหง่คลตวบั้ง้นหเซตล้ายี ีกจวซิ่นเสอ่..น.าหใเญหร้้นงิ ถ้าเป็นเชน่ นั้น แผนของเจี่ยงหรว่ นกจ็ ะพังทลาย แตส่ ถาหนาะกขเอซงวเยี ซนยี หวเลสไี าดก้เ็หจะ็นถรกู าชเปโิดองโปกงารดฉ้วยบับน้เี ซวไมยี ่เนพหยี ลงแจี ะตท่ทำ้ังทหกุ มวดิถทที ีท่ าำงจเพะสอ่ื ญูสังเปหลาร่าเซยแี มว้ เสา หัวหอกทั้งหมดจะพุ่งตรงมายังจวนอ๋องจน่ิ องิ ดังนั้นกุญแจสำคัญจงึ อยู่ตรงน้ี... ราชโองการที่มีชอ่ื เซยี วเสาจะต้องถูกทำลาย กอ่ นท่ีเซวียนหลจี ะได้เหน็ ! ราชโองกกาารรททำีต่ ลนายตราามชหโาอถงกู กตารันจเะจตนิ ้อทงำทลำาโยดยคตวันามเจเปิน็นเทพา่ ันน้ัธนมิตเรพกร็จาะะขหาาดกสเซะบวั้ียนนลหง ลลี ่วงรวู้ า่ ที่ตันเจินไม่ร้กู ค็ ือ เซวยี นหลีหวังจะ ‘เปลย่ี นชอ่ื ’ ในราชโองการเท่าน้ันแต่มิได้ ต้องการจะทำลาย ในเม่ือราชโองการฉบับจรงิ ทมี่ ีลายมอื ของฮอ่ งเต้ถูกเผาไปเสยี แล้ว การข้นึ ครองราชย์ ของเซวยี นหลีกจ็ ะไมง่ ่ายดายอกี ตอ่ ไป แล้วคนอย่างเขามีหรอื จะ ละเว้นชวี ติ ของหมากโงๆ่ อยา่ งตันเจนิ ! เจีย่ งหรว่ นนอนนิ่งอยูค่ รหู่ นงึ่ จากน้ันกเ็ รยี กตัวบ่าวใบ้มาสัง่ “ข้าร้สู กึ เบอ่ื ยิ่งนัก เมจสี ้านชุ ัวข่ ยสหกั าตสัวนุ อัขยม่เู ปาใน็ หเ้ขพ้าือ่ เลน้ยี คงงเดลีไ่นมสน่ ัก้อตยัว”หน่ึง ที่แหง่ น้มี ขี ้าอาศยั อยูเ่ พยี งแค่คนเดียว หาก บ่าวใบ้รสู้ กึ แปลกใจแตก่ ไ็ ม่โต้แย้ง นางแสดงมอื ไม้สอื่ สารตอบกลับวา่ ตกลง เรยี บร้อยแล้วก็ถอยออกจากห้องไป เจี่ยงหรว่ นลบู หน้าผากตนเองอย่างหนักใจ ทกุ วันน้นี างกินมากข้ึนกวา่ เดมิ เดมิ ทีไมร่ วู้ ่าตั้งครรภ์ จงึ มิได้ดแู ลตัวเอง หากตอนน้รี แู้ ล้วยังไม่ใสใ่ จเรอ่ื งอาหารการกินให้ดี อีกกลัววา่ ลูกน้อยในท้องจะลำบากไปด้วย





เจ้าของนางกับสกุลต่งของสหายไมส่ นทิ สนมกันเชน่ เคย พอคิดถงึ เรอื่ งน้ใี บหน้าของ เจ้าจ่ินกฉ็ ายแววเจบ็ ปวดออกมา นางเดินมานั่งลงท่ขี ้างกายต่งอ๋ิงเอ๋อ จับจ้องใบหน้า สหายรักในอดีต ต่งอ๋งิ เอ๋อน้ันดูต่างจากเดมิ จนแทบจำไมไ่ ด้ ไมว่ า่ จะเป็นการแตง่ หน้า เสอ้ื ผ้าหรอื แม้แตแ่ ววตา ไม่มคี วามสดใสในแบบของสาวน้อยไรเ้ ดียงสานางด.ู .. เหมอื นคนนิ่งเฉย แทลส่ี ะดุ เนข้าา่ ใจจะเโปลน็กตง่ เอจ๋้างิ จเอิน่ ๋อทกอรดะถมัองนใจออกมาเบาๆ ในบรรดาสหายทั้งหมด คนทีโ่ ชคร้าย คิดมาถึงตรงน้ี เจ้าจ่นิ ก็บังเกดิ ความรสู้ กึ เหน็ อกเหน็ ใจสตรขี ้างกายไมน่ ้อย นาง ได้ยนิ เสยี งหัวเราะของต่งอ๋ิงเอ๋อดังข้นึ “นับต้ังแต่ท่ีข้าเข้าวังมากไ็ มค่ ่อยได้พบกับพวก เจ้าเลย วันน้ไี ด้มาเจอหน้าจึงรสู้ กึ เหน็ ด้วยกับบทกวีท่วี า่ ‘สรรพสงิ่ สคิ งทน แตใ่ จคนสิ เปลยี่ นไป’ ข้าวของรอบตัวของเราเหมอื นเดิมทุกอย่าง แม้แต่เส้อื ผ้าท่เี จ้าสวมมาในวัน น้ี ข้ากเ็ คยเห็นเจ้าสวมบอ่ ยจนจำได้ตดิ ตา แต่... ข้าร้สู กึ ว่าเจ้าดูแปลกตาไป ไมร่ วู้ ่าเจ้า รสู้ กึ อยา่ งเดยี วกันหรอื ไม่” มาเดือนหเลวัง้นจเาดกือทนตี่ เง่ ลอย๋งิ ทเอเี ด๋อยี เขว้าวังทวมา่ เิใปช็นว่ ตา่ เง่พอือ่ ๋งิ นเอๆ๋อเไอมง่เตค่ายงมหาาเกยที่ยี่ปมิดเยกั้ยีนนตันวเาองง ต่างสลับกัน แสดงท่าที เ‘พอฉีน่๋งิ ย้เออชง๋อาไคแมตง่คตน่ ่อัดายงสสเนิหนใน็ ใจจพแไวลยก้วดเวสีร่าาหจเปะายตน็ เตี เกพัว่าีอยงอคกนหอ่ากงื่นรจะาทกกัง่็สพหดุวลแกินทเรจ้แา้ือตเน่ ซาชยี งาง่เงถยเัิดถงอ’ดิ ดที่จพะวเอกย่เรปาาเหก็นตอ่นวาง่าเมปไิ น็ด้ ของอกี เฝจ้าา่ จยนิ่ บตอากมปมัดาทรดกุ าคเขรั้ง้าวังรอะยยู่หะลหาลยังคจรึงงั้มกไิ ดเ็ ค้ตยดิ มตาอ่หขาตอง่ เขอ้๋งิาพเอบ๋ออีกเลแยตก่ ลใับคถรจกู ะนอายงกากำนเอัลา หน้าอนุ่ ๆ ของตนไปซบก้นเย็นๆ ของผู้อืน่ อยตู่ ลอดเวลาเลา่ ตอนน้เีเจจ้้าาเจปิ่น็นไถด้ึงแพตร่ถะอสนนหมาคยนใจดังใ“นใชวังว่ ห่าขล้าวคงนเสเดยี ียแลว้ทว”่แี ปลกตา อ๋ิงเอ๋อ...เจ้าเองกเ็ ชน่ กัน ตง่ อ๋ิงเอ๋อได้ยนิ ก็มองเจ้าจิ่นด้วยสายตาแฝงนัยลึกซ้งึ แล้วสา่ ยหน้า “เวลานั้น ชเหว่ มยือขนัดกเกันลาผเปู้คน็ นพไดระ้จสรนงิ ๆมคนคดาดังมไมีด่ถีตึงรเงลทยใ่ี วด่า?คนไทมีเ่ ถ่แนรต่หรางกอวยัน่าหงเนจึง่้าฝก็ร่าบจู้ ักาทปเากกิดหจวาากนไกปับเขข้าา

เองก็อาจจะต้อง...” ใครแอบพฟอังกจลึงา่ ควอ่คยำนโล้อี ่งอใกจมหานเจ่อ้ายจ่นิ นกา็ตงะถลึงึงกโับดลยืมพสลถันานะนขาองงเหตลนยี ยวืน่ มมออื งไโปดเยคราอะหบัวเหต็นง่ อว๋า่งิ ไเมอ๋่มอี หน่ึงทีแล้วกล่าว “อยา่ พดู จาเหลวไหล อย่ใู นวังต้องพูดจาอย่างระมัดระวัง ประเด๋ยี วหัว กนห็างลกดุ ับจตา่กงอบ๋ิง่าเหอร๋ออกกเ็ ”ปน็ เจส้าหจาิ่นยเรตกั ือกนันสมหาากยอ่ ยนาวเหบยางียคดร้งั กก็อลด่าวหจลบุดตปัวาเกอพงกดู อ็จ้งึาอไปยา่ งอเยกา่ลงอไรเกเสา่ มยี ิ ได้ ต่งอ๋ิงเอ๋อฉายความร้สู กึ ซับซ้อนออกมาทางสายตาวบู หน่ึง ก่อนกลา่ วตอ่ อยา่ ง เกียจครา้ น “ก็ได้ๆ เชน่ น้ันกเ็ ปลี่ยนเรอ่ื งคุย ทข่ี ้าเชญิ เจ้าเข้าวังไม่ใชเ่ พราะเรอื่ งน้ีหรอก ข้าแคอ่ ยากจะเอย่ ปากขอโทษเจ้า” “ขอโทษ?” เจ้าจิ่นจ้องกลับตาโต “ขอโทษเรอ่ื งใด?” ทำให้มัน“เมเปื่อน็ กเ่อชนน่ .น..ั้เนจ้ารท้สู ข่ี กึ้าวท่าำขเพ้าเรหาิะนวหา่ า่ใงนจอากดเีตจข้า้าเคอยันโกทร่จี ธรเงจิ เ้าจ้านมกึิไดร้ษริ ้สูยกึาเไจป้าเจอึงงไมอ่ ขย้าาจกงพใบจ หน้า” เจ้าจิ่นฟังแล้วกย็ ง่ิ ไม่เข้าใจ “เหตใุ ดเจ้าถงึ ได้โกรธเคอื งและรษิ ยาข้าเล่า ข้าทำผดิ เรอ่ื งใดตอ่ เจ้าหรอื ?” “เรอื่ งงานแต่งของเจ้ากับแม่ทัพเจย่ี งคงกำหนดเรยี บร้อยแล้วสนิ ะ จะดมื่ สรุ า มงคลกันเมอ่ื ใดหรอื ?” ตง่ อ๋งิ เอ๋อหัวเราะเลย่ี งคำตอบด้วยการถามเจ้าจิน่ กลับ “ต้นวสนั ต์ ปีหน้า...” เจ้าจ่ินเขินเล็กน้อย “เรอ่ื งน้ียังไม่ลงตัวนัก ข้าว่า...” “ยังไมล่ งตัวใดกัน ข้าได้ยนิ มาว่าพวกเจ้าทั้งสองครอบครวั พดู คยุ กันเรยี บร้อย เตแป้ัลง็น้แวนต้ย่อกังงค็ หสงนาจมมุ่ะีขออีกเปงไเมน็ จน่้ขาานุ นนน”าางงตไอม่งนอม่ า๋ิงทีคเาตอง๋ไอปกหลลัวอ่ เยรหาใระหว่เ้พสนยช่ีีเองาย๋หอขวเอาอนงงหตลน“ังแขจม่มาท่ กเัหพเจงเ้จาเจแ่ยี ้าตงห่งไรแมอล่เลก้ววนเาลองยนกมา็จคีผะตกลขลงาอานยง เจ้านับวา่ สมบูรณ์ พรอ้ มนัก” เจ้าจนิ่ เจอคำพดู เชน่ น้ีของตง่ อ๋ิงเอ๋อจงึ ได้แตห่ ัวเราะแก้เขิน “เจ้ายังไม่ได้บอกเลย

ว่าทำไมถึงไม่พอใจข้า?” ต่งอ๋ิงเอ๋อย้มิ ประหลาด “พูดแล้วก็กลัววา่ เจ้าจะหัวเราะ...ข้ากม็ ใี จให้แม่ทัพเจีย่ ง เชน่ กัน” เพยี งประโยคเดยี ว ทุกคำถามล้วนได้คำตอบ การหลงรกั คนคนเดียวกันเป็นสงิ่ ทอี่ ันตรายตอ่ ทกุ มติ รภาพ อยู่ๆ เจ้าจน่ิ กไ็ มร่ จู้ ะเผชญิ หน้ากับต่งอ๋งิ เอ๋อด้วยสหี น้าอย่างไรดี ควรจะโกรธข้ึง หรอื ควรจะรสู้ กึ ผิดกันแน่ ล้วนเปตน็ ง่ เอรอื่๋ิงเงออ๋อดยตี ้ิมทน้ังน้อ้ันยๆ “เจ้าจะหาว่าข้าไร้ยางอายกด็ ี ละเมดิ ประเพณีกช็ า่ ง ทกุ อยา่ ง ตอนนั้นข้าเข้าวังโดยไม่เต็มใจจึงไม่ยอมรบั โชคชะตาที่ฟ้า ลขิ ติ มาให้ ข้าเห็นพวกเจ้ามชี วี ิตอสิ ระจงึ ได้แต่รษิ ยา คดิ วา่ มขี ้าท่ีโชครา้ ยอย่คู นเดยี ว แต่วา่ ตอนน้ีข้ายอมรบั ในโชคชะตาของตนแล้ว ความหลงใหลท่ีมีต่อแม่ทัพเจ่ยี งกค็ ่อย คลายลง” เจ้าจ่ินได้แตอ่ ้ำอ้ึง ได้ยินเสยี งตง่ อ๋ิงเอ๋อทย่ี ังคงพูดตอ่ “วันน้ที ี่ข้าเอย่ ปากเลา่ เรอ่ื ง น้ีกับเจ้าเพียงเพราะไมอ่ ยากให้รสู้ กึ ผิดตอ่ กัน ทุกคนล้วนต้องเกิดแก่เจ็บตาย ข้าไม่ อยากตายไปพร้อมความร้สู กึ ผิดและสญู เสยี มิตรภาพ ในวังหลวงน้ขี ้าไม่มใี ครเลย ข้า ไม่อยากให้ตนเองต้องตายไปอย่างเปลย่ี วเหงาเศรา้ สร้อย...จน่ิ เอ๋อ เจ้าจะอภัยให้ข้าได้ หรอื ไม?่ ” “ข้า...” เจ้าจ่นิ กะพรบิ ตาปรบิ ๆ มองหน้าต่งอ๋งิ เอ๋อก่อนจะเอย่ ปากตอบเสยี ง จเปร็นงิ จพัง่นี ้อ“งขข้าไอมง่โเทจ้าษไเปจต้าลอจดะชกอาลบ”ใครสกั คนมันไม่ใชเ่ รอื่ งผิด ข้าไมโ่ กรธเจ้าหรอก ข้าจะ ต่งอ๋งิ เอ๋อหัวเราะเบาๆ คว้ามือเจ้าจิ่นมากมุ ไว้ “ข้ารู้ ตลอดหลายปีมาน้ีคนทใ่ี จ อเจอ่ ้านเกกับดิ ขข้า้ามไปากหทลี่สงชดุ อกบ็คคอื นเจร้าักขคอนงจท้ือใ่ี เจซกยี วง้าเงขถ้าึงคขงนโดานดไนมาเ่งรดยี า่ กไมร้อ่เลงกิสรงิ่ าใเดปจน็ าแกนข้่าเจลรยงิ .ส..…กิ ็มจแี ่นิต่ เอ๋อ เจ้านำ ‘ของสง่ิ นั้น’ มาให้ข้าได้หรอื ไม”่ “นำมาแล้ว ข้าให้พ่ีชายไปขโมยมาให้ แต่เขาไม่รวู้ ่าข้าเอาของสง่ิ น้ีเข้าวัง” บ้าน

เกดิ ของเจ้าจ่ินเป็นแหล่งผลิตโสมท่ใี หญ่ทส่ี ดุ ในแคว้น หลายวันน้ีฮ่องเต้อาการทรดุ นหนานัก...โสเรมอื่ ใงนทวคี่ ังรถอกู บใคชร้หวั มเจด้าอจย่ินา่ มงรีโสวดมเอรยว็ า่ งกดาเี รกรบ็ วไบวร้สวอมงขหอัวงเหปน็ายเารกอ่ื เงชทน่ ่ีใคโสรมๆจำกต็โ้อจงษใจชันเ้ วกลันา ทั่ว ต่งอ๋ิงเอ๋อต้องการขอโสมจากครอบครัวของเจ้าจน่ิ เพอ่ื นำมาต้มรวมกับยาถวาย ฮอ่ งเต้ เจ้าจ่ินรับปากด้วยคิดว่าบดิ าของตนไมค่ อ่ ยใสใ่ จเรอื่ งของสะสมเชน่ โสมสกั เท่าไร จงึ ขอให้พ่ีชายขโมยมาให้ เจ้าจิน่ เพยี งบอกพช่ี ายวา่ จะเอามาให้สามีของเพื่อนรกั ทป่ี ว่ ยหนัก พ่ีชายของนางก็ไม่ว่ากระไรแล้ว “ขอบคณุ เจ้ามาก” ต่งอ๋งิ เอ๋อกลา่ วย้มิ ๆ “ระหวา่ งเจ้ากับข้า ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก” ท้ังสองเรมิ่ พดู คุยหัวรอ่ กันอกี คร้งั จนกระทั่งฟ้ามืดเจ้าจนิ่ จงึ ค่อยลาจาก เไคบรน้้ทือพตี่งหูดหิ ันจวพรห้าองสิ นเทงจิ่ ง่ึ ำข้าพจจอรลิน่ งงิันทไปปเี่ จแรแ้าลาจมก้วนิ่้โฏสนอมำยตนมู่ตำ้าจี รหใะงหนสห้ ักงูนคเห้ปา่าย.จด.ิ .ิงนตสมลยนุ่ ัอิบกี่คาไ็เือจมหปโ้ดลสร้าอื มะนเเขพใมนอิยีนงสงไสตดดุ ก้่งอุลออ๋เงิ แกจเ้ตอาอ๋่กอโยเส็คปา่ มนงน็ พแเเดทัพนยี้จปยี วรีเงงิสย้นาทสนเจี่ชาา้ายวง่ จเงยดนิ่ ดทินเงเุปลมาน็มาา อาการผู้ปว่ ย ไมส่ ามารถชว่ ยให้ใครฟ้นื จากความตายได้ ต่งอ๋ิงเอ๋อยื่นมือไปประคองโสมพันปีในตลับไม้ข้นึ มา นางแก้ถุงหอมถงุ เลก็ ๆ ท่ี หโส้อมยพอันยปู่ตีแรชงเล่องวไอปอตก้ังแตลโ่ ้วคงนขจวรดดบปรลราจยุผงรสอขี อายวู่คอรองึ่กชมัว่ ายามเทนผางงลจึงงยผกสโมสกมับขน้นึ ้ำจในากอนา่ ้งำเแกล็บ้วคนืนำ ที่เดิม ตง่ อ๋งิ เอ๋อเผยรอยย้มิ เย้ยหยันท่มี มุ ปาก มติ รภาพร.ึ ..มติ รภาพท่ีว่าไมม่ ีจรงิ หรอก มันเปน็ เพยี งการทรยศหักหลังเพ่ือนเพื่อ ให้ได้ในสงิ่ ท่ตี ัวเองต้องการตา่ งหากเล่า สว่ นคำว่าโชคชะตา... คำคำน้ีมักจะมาพร้อมกับ อำนาจวาสนาสงู เทยี มฟ้า หากใครไรอ้ ำนาจคนผู้นั้นกร็ ังแต่จะมโี ชคชะตาอาภัพอยูร่ ำ่ ไป ในเมอ่ื โลกน้ีไม่มีความยุตธิ รรม แล้วนางจะเล่นตามกฎไปทำไม? ตง่ อ๋ิงเอ๋อจิกเลบ็ ลงในฝา่ มอื ตนเอง รอยย้มิ บดิ เบ้ียวจนใบหน้างดงามดูไมต่ ่าง

จากหญิงอัปลักษณ์ “เจ้าจิน่ เจ้าเป็นหน้ีข้า เจ้าแย่งชงิ ชวี ติ และความสขุ ของข้าไป ถึง เวลาทข่ี ้าจะทวงคืนแล้ว” ตข่งออ๋งิงขเอ้า๋องใเรนยี คกอื นโสางมกแำกน่อัลาเยขนุ้ามับาพสันัง่ วป่าี “สง่ ของที่คณุ หนูเจ้านำมาให้ไปท่โี รงอาหาร หลวง ตกกลางคืนตอนต้มพระโอสถอย่าลมื กำชับ พอ่ ครัวให้หั่นโสมลงไปสักสองสามชน้ิ ด้วย” กลางดึก...ในห้ องบรรทมของฮอ่ งเต้ แห่งแคว้ นต้ าจิ่น แตไ่ มอ่ บาจรุ ปษุ กทปี่นดิ อรน้วิ อรอยยบู่ แนหเต่งคียวงาภมายตใายนทหีฉ่้อางยแชมัด้จบะสนวใมบอหานภ้ารไณด้์ งดงามเปลง่ ประกายเพยี งใด มอื คู่หน่ึงบรรจงหยบิ ผ้าสะอาดข้ึนมาเชด็ เหงอื่ บนหน้าผากให้กับพระองค์ อยา่ ง ระมัดระวัง หญงิ เจ้าของมือคงู่ ามมีใบหน้างดงามเชน่ กัน นางคอยสังเกตอาการของคนบน เตียงอยา่ งเอาใจใส่ มองไปก็หัวเราะไป จากน้ันจงึ คอ่ ยๆ เอ่ยปากออกมาอยา่ งเชอื่ งช้า “โถ…ฝ่าบาท ชา่ งน่าสงั เวชเหลือเกินเพคะ” หญงิ ผ้นู ้กี ค็ ือตง่ อ๋ิงเอ๋อ สว่ นข้ารบั ใช้หนึ่งเดียวท่ียนื เฝ้าอยใู่ นห้องก็มีเพียงเฉงิ ก งกงเทา่ นั้น ขันทีผ้นู ้ที ำเพียงยนื เงยี บๆ อยูท่ ีม่ ุมหน่งึ ในห้องบรรทม จ้องมองไปยังม่าน ไหมเหมือนว่าไม่ได้ยินสงิ่ ใดทั้งน้ัน ต่งอ๋ิงเอ๋อนั่งเท้าคางมองชายชราทคี่ ร้ังหนึ่งเคยอยสู่ งู เหนือผ้ใู ด เปน็ โอรสสวรรค์ แล้วอย่างไร พอใกล้ตายกน็ อนนงิ่ ไม่ไหวติงอย่บู นเตียง รอให้คนมาฆา่ อยู่ดี เป็นเชน่“กนล้ีแ่าลว้วกขัน้าวจา่ะเทปำ็นใจสลามงภมี รือรกยับาสกัานมหแี นกงึ่่ๆวันของตนนับไวดา่ ้อมียบ่ญุางไครณุ กันต่”อกตันง่ ถอ๋งงึิ รเออ้ ๋อยกวัลน่าวเสเมยี ื่อง แผ่ว “พระสนมเรง่ มือหน่อยเถิด” เฉิงกงกงสง่ เสยี งเตือนด้วยสหี น้าไร้อารมณ์ “ข้ายัง ต้องกลับไปรายงานเจ้านายอกี ”

ตง่ อ๋งิ เอ๋อฉายความรสู้ กึ รงั เกียจออกมาทางสายตา “เฉงิ กงกงน่ใี จรอ้ นเสยี จรงิ จอายกา่ ชเราง่ยขแ้าขนนักเสสิ้อื อเยปา่ ดิ งจไรุกเขสวยี ดขอ้ากอ็ไกมเ่ใอหา้มเจา้าเมขายเ่าสเยบี าเทๆ่ียทว่ปหี รลอายกจ”มูกนฮางอ่ หงยเติบ้-ข-ว-ดเลก็ ๆ ออก เพียงไมน่ านฮ่องเต้ก็ขยับตัว จากนั้นพระองค์ จึงค่อยๆ ลืมตาข้นึ “ฝ่าบาททรงฟ้นื แล้วหรอื เพคะ?” ต่งอ๋งิ เอ๋อถามเสยี งเบา ลลำำคคออออฮอยอ่ ูก่ งหมเาาตก้นไ“เมิง่ จไ่ต้าปั้งทชใำัวจ่ร้าฟขยัณงขใ้ะาหหจ้ดารีอกอื าน?จ”้ันฟแัทงวไวมว่าตร่น้เู้าำรเเอื่รสมงิ่ ยี วฉงา่ นาพย้อี รแ้อะู วอ้ีฟวงังรคบัไ์ มตร้่ชอู้ ังดกเจจาึงนรเพคปูดลลเ้งา่ รยเอ่ืสกงยีับใงดมแบี หาบงแอหย้งา่ ผงอา่ นดุ “แฝตา่ เ่บปา็นทบกุตลรา่ วชเาชยน่ขนอ้เงี ปฝ็น่าบกาาทรใตส่างร่ ้าหยากห”มอ่ มฉัน ตง่ อ๋ิงเอ๋อโน้มกายเข้าใกล้กลา่ วว่า นะเพคะ คนท่ีทำรา้ ยฝา่ บาทไม่ใชห่ ม่อมฉัน ตง่ อ๋ิงเอน๋อากงจย็ งิง่ ใพจอไมใจพ่ ดู “ฝวา่ า่ เบปาน็ ทบไมตุ ท่รชรงาเยดคานดูใหดนอ่ ยยหง่ิ รเอืหเน็ พใคบะหวน่าเ้าปฮ็น่อบงตุเตร้ฉชาายยแควนวใโดก?ร”ธเกร้ยี ว ฮ่องเต้สง่ เสยี งอทุ านผา่ นลำคอฟังไม่ได้ศพั ท์ แตก่ ็ยังฝืนรอ้ งเรยี กออกมาจนได้ “เดก็ ๆ...เด็กๆ” นาน “ฝเลา่ ยบไามทร่ยวู้ัง่าจสะถตาานมกใคารรณมา์ ขอ้ากี งน?”อกตต่งออน๋งิ นเอ้เี ป๋อ็นย้ิมอยน่้าองยไรๆแล้ว“ฝา่ บหาทม่ทอมรงฉพันรเะปปน็ ระคชนวดรูแมลา พระองค์ ด้วยตนเองทุกวัน คนอ่นื ๆ ล้วนไมก่ ล้าสอดมือเข้ามายุ่ง หมอ่ มฉันดแู ลสามีดี เชน่ น้ี ฝ่าบาทยังทรงคดิ ถึงคนอนื่ อกี ทำให้หม่อมฉันปวดใจย่งิ นัก” “นางปีศาจ...นางปศี าจ” เทียบกั“บหนมาอ่ งปมศีฉัานจเอปยน็ ่านงหางมปอ่ ีศมาฉจหันรไอืด้?เลยกส็อกั าคจนใ”ช่ เพราะไม่มีใครเลน่ ละครตบตาคนเก่ง ต่งอ๋ิงเอ๋อใช้สองมือประคองใบหน้า ของฮอ่ งเต้ บังคับให้พระองค์ มองนาง “ฝา่ บาททรงหวังให้ใครมาชว่ ยหรอื เพคะ...เกากง กง? ฝา่ บาทคงจะไมท่ รงทราบว่า หลังจากทพี่ ระองค์ ทรงพระประชวรได้ไมก่ ีว่ ัน เกากง กงกก็ ังวลหนักจนถงึ ข้ันฆา่ ตัวตาย...” ต่งอ๋ิงเอ๋อหัวเราะเสยี งพล้ิว “เจ้านัน่ กระโดดลง บ่อรา้ ง ตอนท่ถี ูกงมข้ึนมานั้น หน้าตาเละเทะดไู มไ่ ด้เลยเชยี ว”

ฮอ่ งเต้จ้องอกี ฝา่ ยตาถลน “เป็นเจ้า...” “ก็บอกแล้ววา่ ไม่ใชห่ มอ่ มฉัน” ตง่ อ๋งิ เอ๋อทอดถอนใจ “หมอ่ มฉันไมม่ ีความ สามารถถึงเพยี งน้ันหรอกเพคะ มีแต่บตุ รตัวดีของฝ่าบาทนั่นแหละ ฝา่ บาททรงทราบ หรอื ยังวา่ เปน็ บตุ รคนใด?” ฮอ่ งเต้ไมเ่ อ่ยวาจาใดเอาแต่จ้องตง่ อ๋ิงเอ๋อตาเขม็ง สหี น้าของพระองค์ ดูคล้ายกับ ปลาทห่ี มดแรงแหวกว่าย ใกล้ส้นิ ใจเตม็ ที “หากฝา่ บาทไมอ่ ยากฟังหม่อมฉันก็จะไม่พูดถึงกแ็ ล้วกัน หมอ่ มฉันเปน็ คนเข้า อกเข้าใจคนแก”่ ต่งอ๋ิงเอ๋อหัวเราะออกมา จากน้ันกห็ ันไปเอย่ กับเฉิงกงกงทอ่ี ยู่ข้างๆ วา่ “ไปเอาพระโอสถมาเถิด พระโอสถถ้วยสดุ ท้ายของฝา่ บาท ข้าจะปรนนิบัติให้ พระองค์ เสวยเอง” ฮอ่ งเต้ได้ฟังกล้ามเน้ือบนใบหน้าก็ขยับอยา่ งรวดเรว็ เอ่ยถามเสยี งแหบพรา่ “จะ…ทำ…” “หม่อมฉันจะป้อนพระโอสถถวายฝ่าบาทอยา่ งไรเล่าเพคะ” ต่งอ๋งิ เอ๋อแสร้งทำทา่ ประหลาดใจ “หม่อมฉันเหน็ แก่เยือ่ ใยในฐานะสามีภรรยาของเราสองท่มี ไี มม่ ากนัก ดังน้ันวันน้ีจงึ สอู้ ตุ สา่ ห์ มารว่ มสง่ ฝ่าบาทเสดจ็ ไปยังปรโลกด้วยตนเอง ไต้ซอื จ้ือเจว๋ียคน โปรดของฝ่าบาทเคยกล่าวเอาไว้วา่ โลกมนุษย์ นั้นเตม็ ไปด้วยความทกุ ข์ มแี ตร่ กั โลภ วโกา่ เรปธน็ หจลรงงิ ทตุก้อคงำนจิพงึ พไดา้นแตอย่ยนิา่ งดเดที ยีี่ฝวา่ บจึงาทจะจหะทลรดุ งพห้นลบุดว่พง้นกแรลรม้วไ”ด้... หม่อมฉันมาคิดดูกเ็ หน็ ฮ่องเต้พยายามยันตัวลกุ ข้ึนนั่ง แล้วรวบรวมแรงตะคอกออกมา“บังอาจ… เด็กๆ...” แตเ่ สยี งของพระองค์ แผ่วเบานักไม่สามารถดังไปถึงข้างนอก “ฝ่าบาทอยา่ ทรงกังวลไปเลย ในเม่อื พระองค์ จะเสดจ็ สวรรคตแล้ว วันน้ี หมอ่ มฉันกจ็ ะขอทูลตามตรงให้ทรงทราบจะได้ไม่ทรงกังวลใดๆ อกี ” นางจ้องตอบ สายตาของฮ่องเต้พดู จาเน้นย้ำชัดถ้อยชดั คำ “ราชโองการของฝา่ บาท องค์ ชายแปดได้ ไว้ในมอื นานแล้ว ดังน้ัน...สงิ่ ที่ฝา่ บาททรงดำรไิ ว้คงไม่อาจสำเรจ็ ได้ในชาตนิ ้ี แต่องค์ ชายแปดก็วานหม่อมฉันมาปลอบให้ฝา่ บาทวางพระทัย เขาจะข้นึ ครองราชย์ อย่างทรง ธรรม จะปกครองประชาราษฎร์ด้วยความรกั เพคะ”

หลังจากฮ่องเต้ได้ยนิ คำวา่ ‘ราชโองการ’ สหี น้ากเ็ ปล่ียนเป็นตกตะลึงเกินระงับ เค้นเสยี งดา่ ด้วยความแค้นหนักหนว่ ง “ลกู ทรพี...ลูกทรพ.ี ..” “ถอื กำเนดิ มาในราชวงศ์ หากอยากได้ดกี ็ต้องมมุ านะด้วยตนเอง” ตง่ อ๋ิงเอ๋อ กลา่ ว “เราไมพ่ ริ ้พี ิไรกันดกี วา่ เพคะ ดึกแล้วน้ำค้างลงหนักได้เวลาสง่ เสดจ็ แล้ว” พดู จบก็ หันไปพยักหน้ากับเฉงิ กงกง ฝา่ ยนั้นรบี ประคองถ้วยยามาสง่ ให้อยา่ งยินดี ตง่ อ๋ิงเอ๋อรบั ถ้วยยามาได้ก็ใชช้ ้อนตักยาข้นึ เปา่ แล้วจงึ บรรจงป้อนทีป่ ากของ ฮ่องเต้อย่างระมัดระวัง มหี รอื ท่ฮี อ่ งเต้จะยอมกินโดยง่าย แววตาน้ันฉายแววพโิ รธและสน้ิ หวัง ตง่ อ๋ิงเอ๋อทอดถอนใจออกมาทีหน่ึง ท่าทางเบ่ือหน่ายยิ่งนัก “ฝ่าบาททรงทำตัว เหมือนเดก็ เลก็ แคเ่ สวยพระโอสถกย็ ังต้องทะเลาะกันอกี ” พูดจบกป็ รายตามองเฉิงก งกง “เชญิ กงกงมาชว่ ยกันหน่อยดีกวา่ ” ฮ่องเต้มองเหน็ ขันทีแปลกหน้าคนน้ีต้ังแต่แรกแล้ว กลา่ วได้วา่ ยามน้ที ้ังนอกและ ในพระตำหนักล้วนเปลย่ี นคนดูแลไปเสยี สน้ิ ไมม่ คี นของพระองค์ เหลอื อยูเ่ ลยสกั คน ฮตลอ่ งอเดต้ทอใชดว่มา่ อพงรตะ่งออง๋ิงคเ์ จอะ๋อไม่รคู้ วามสคติดรเนี ลา็กงๆน้มี ักในจะใแจสขดองงกเหิรลยิ า่าสอตอ่ รนี โยแนตค่ตาอ่ ดพไรมะถ่ อึงงวคา่ ์ จมะาโเปด็นย นางที่ใจกล้าถงึ ขนาดลอบปลงพระชนม์ ได้ ชา่ งโงเ่ ขลานัก หรอื นางคิดว่าเมอ่ื ปลงพระชนม์ ฮอ่ งเต้ได้แล้วจะสามารถหนรี อด ไปได้อย่างลอยนวล เฉิงกงกงเดนิ มาหยดุ ข้างกายฮอ่ งเต้ เขาห้วิ รา่ งของฮอ่ งเต้ชราผู้ผ่ายผอมข้ึนมา ด้วยมอื ข้างเดียว ใชแ้ รงน้อยเสยี ยิ่งกว่าเปา่ ข้ีเถ้า ต่งอ๋งิ เอ๋อย้ิมกว้างจัดการป้อนยาเข้า ปากฮ่องเต้ทลี ะช้อน... ทลี ะช้อน พลางสง่ เสยี งออดอ้อนชวนคุย “พอฝ่าบาทเสวยพระ เโจอาสหถัวถเป้วน็ยทน้่ีสหี ดุมดแล้วดกัง็ไมน้ต่ัน้อองีกกไังมวน่ ลาวนา่ หวัมน่อหมนฉ้าจันะจเหะสงาง่ มูเ่ จหามห่อัวมตฉามันไรปวู้ รา่ บั ฝใ่าชบฝ้ าท่าบทารทงดเอ้ว็นยดนูมะู่ เพคะ” ป้อนจนหยดสดุ ท้าย รา่ งชรากส็ ้นิ ลมหายใจ





เศร้าสลด ขณะนั้นเองหมอเทวดาเซยี่ ชงิ กต็ รวจหาสาเหตุการตายเบ้อื งต้นของฮอ่ งเต้เสรจ็ สหี น้าของเขาดหู นักใจน้ำเสยี งที่พดู ก็หนักหน่วงตาม “ทลู ไทเฮา ฝ่าบาทเสดจ็ สวรรคต เพราะทรงต้องยาพษิ ตามทก่ี ระหมอ่ มเคยทลู พ่ะย่ะคะ่ ” ไทเฮาอ้เี ต๋อได้ฟังกใ็ จเย็นวาบ แววตาแข็งกรา้ วข้นึ มาทันที “ฮอ่ งเต้ทรงต้องพิษ ชนดิ ใดกันแน่?” “จากท่ีกระหม่อมตรวจพระวรกายน้ันพบว่าฝา่ บาททรงถกู กระตุ้นให้พษิ กำเรบิ หากให้หมอหลวงตรวจดูอย่างละเอยี ดจะต้องพบเบาะแสแนพ่ ะ่ ยะ่ ค่ะ” ไทเฮาอ้เี ต๋อกำหมัดแน่นเอ่ยเสยี งกรา้ ว เหลา่ หมอหลวงมองหน้ากันไปมา “ตรวจ!” เหล่าหมอหลวงรบี ปฏบิ ัตติ ามคำสัง่ ทันทเี พียงครเู่ ดียวก็ได้คำตอบ ทกุ คนมสี หี น้า ไฝมา่ ่สบ้ดาู ทนี ทักรงคตน้อทงยใี่ จาพกลิษ้าจทร่ีสงิ ดุ กแ้าลวะอพอิษกนม้เี าพร่งิายองอากนฤผทลธ์ ิ “ทลู ไทเฮา หมอเทวดาเซย่ี กลา่ วมผิ ดิ ของมันรา้ ยนัก” น่าจะเสวยเข้าไปได้ไมน่ าน ทวา่ ผล เเปอ๋น็อผค้รูนบัพแผอรกกิดชล่อาวตบค่งปำอรน๋งิน้อีเอนอ๋อบิ กตัตมกิจาัใดทจยกุ ราคบีถนรวอ้ลา้นยวนฮคอ่ตกุ กงเขเตต่าะ้ ลึง“ไเมมส.่อื่.า.ยไเกมติดใ่ าชปทหั่กุญมคห่อ่หู ามันขฉ้ึนมันทอเุงกพไคปคนยะยังร่อา่มพงนขระึกอโถงอตึงสง่นถอาท๋งงิ ี่ หมอ่ มฉันถวายฝ่าบาทล้วนต้มมาจากโรงอาหารหลวงนะเพคะ” “เสดจ็ ยา่ ...” เซวยี นหลีก้าวออกมาด้านหน้า “ในเม่ือเสด็จพอ่ ถกู วางยาพษิ เชน่ น้ี คนลงมือนับว่ามีความผิดใหญห่ ลวง ต่อให้ต้องพลกิ แผ่นดินเราก็ต้องหาตัวมันออกมา ให้ได้ จะปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด!” ไทเฮาอ้เี ต๋อไมพ่ ูดกระไรเพียงกวาดสายตาไลม่ องทกุ คนในห้อง ในที่สดุ ก็หยดุ ลง ทีร่ า่ งของเซวียนเพ่ย...เซวียนเพ่ยยังคงยืนสองมอื ไพล่หลัง กริ ยิ าสงบน่ิง ไทเฮาอ้เี ต๋อ ตอบรับคำด้วยน้ำเสยี งเดด็ ขาดจนทุกคนสนั่ สะท้าน “วางใจได้เจ้าแปด ข้าไมม่ ีทาง ปล่อยให้คนรา้ ยลอยนวลไปเด็ดขาด!!”

ขา่ วเรอ่ื งฮ่องเต้เสดจ็ สวรรคตน้ันมาถงึ จวนอ๋องจิ่นอิงอยา่ งรวดเรว็ พ่อบ้านหลนิ ไม่ร้วู ่าในใจของนายน้อยน้ันรสู้ กึ เสยี ใจหรอื ไม่ อาจจะมอี ยบู่ ้างกระมัง อย่างไรเสยี นาย น้อยกับฮอ่ งเต้กม็ คี วามสัมพันธ์ กันทางสายเลอื ด ฮอ่ งเต้เองก็พยายามหาวิธีชดเชยให้ เซยี วเสามาตลอด ไม่ว่าเซยี วเสาจะขยันสร้างเรอ่ื งให้กร้วิ โกรธเพยี งใด ฮอ่ งเต้กม็ ักจะ หลับตาลงข้างหนง่ึ เสมอ ควรจะเพป่อน็ บฝ้า่านยหบลกุ ินบค้างลแมุ ลเ้วส”้อื ให้เจ้านายเงยี บๆ เอ่ยเสยี งเบา “นายน้อย ถงึ เวลาท่ีเรา เซยี วเสาพยักหน้ารบั “ในทสี่ ดุ เซวียนหลีก็ลงมือ” หลังจากฮอ่ งเต้ สวรรคตได้ ไม่นานกเ็ รมิ่ มเี บาะแสของผ้ ลู อบปลงพระชนม์ เนื่องจากมกี ารตรวจพบวา่ ยาทีจ่ ัดถวายฮอ่ งเต้ถูกต้มพรอ้ มกับโสมพันปที ่ไี ด้รับมา จากคุณหนูเจ้าจนิ่ แห่งสกลุ เจ้า และในโสมแก่หัวนั้นก็ถกู บ่มไว้ด้วยยาพษิ ชนิดเดียวกับ ที่ตรวจพบในพระศพของฮ่องเต้ ท้ังหมดจกว็ถนูกตจรับะเกขลู ้าคเจุก้าจหงึลถวกู งสโทัง่ ษตฐรวานจคเป้น็นทกั้งบจฏวนของแผแ่นลดะินคุณหนเู จ้าจน่ิ ...ต้นตอของเรอ่ื ง ของตนใเนปคน็ ุกอใยต่า้ดงไนิ ร.บ..้าเจง้าจคิน่ นถพูกวขกังนอ้จียับู่ในนหาง้อแงยดก้าขนังใเนดสีย่ ดุว นางไมร่ ้วู า่ สถานการณ์ ในจวน โดนต่งอ๋งิ เอ๋อหักหลังเข้าให้อยา่ งจัง นางรเู้ พียงอย่างเดียวคอื ... ตน เจ้าจิ่นถูกขังไม่นานกลางดกึ วันถัดมาผ้คู ุมคนหนง่ึ กต็ ะโกนเสยี งก้องเข้ามาใน ห้องขัง “มีคนขอพบกบฏสกุลเจ้า” จากนั้นรา่ งของสตรนี างหน่งึ กผ็ ลุนผลันเข้ามา เจ้า ถจ่ินามเหด็้นวยผนู้ม้ำาเเสยยืีองนรเอ้ ตน็มรตนาก“ถ็ คงึ รกอับบเคกบ็รวั อขา้กาเาปร็นไมออ่ ยย่างู่ ไรนบา้างงร?บี ”เดนิ จนชดิ กรงห้องขังพลางเอ่ย หลินจ้ือเซยี งคือคนทแ่ี อบมาเยยี่ มสหายรักยามดกึ สหี น้าของนางดูเหนด็ เหนอ่ื ย รจาววนกเับจ้าเพถิกงู่ ผป่าดิ นตคาวยามโกลขา้หาอล้อยนกวใอหนญบม่ ิดาาข“้บาใดิ หา้ขเจอ้าเถขูก้าเสฝง่ ้าไอปงสคอ์ ไบทสเฮวานแทล่กี้วรแมตอ่กาไ็ ญรป้ าระตโอยนชนน์้ี ขอโทษด้วยนะจ่นิ เอ๋อ”

เจ้าจน่ิ เห็นสหี น้าของหลินจ้ือเซยี งก็พลอยรสู้ กึ ผดิ ทที่ ำให้อกี ฝ่ายต้องมาลำบากไป ด้วย นางรบี เอย่ ปลอบ “เรอ่ื งน้ไี ม่เกีย่ วกับเจ้าเลยจ้อื เซยี ง เหตุใดต้องขอโทษข้าเล่า โจสรงมิ สหจิัว้อื นเ้ันซยใี หง้บดิ บาดิข้าาขบ้าอวก่าอว่ายไา่มงร่ ไ้ไูรมบ่เ้าหง็น?เปเ็นจ้เารไอดื่ ้งบทอี่ขก้าบทิดำเาอขง้าหท้ัรงอหื ไมมด่ แตหเ่ าพกยี มงีคผำู้เถดาียมวเก”ีย่ วกับ เจ้าจิ่นเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ววา่ เรอื่ งทั้งหมดเกิดข้ึนเพราะความโง่เขลาและเชอ่ื คนงา่ ยของตนเอง ต้ังแตแ่ รกตง่ อ๋ิงเอ๋อก็มเี จตนาลอ่ ลวงให้นางขโมยโสมมาให้เพอ่ื ใสค่ วามอยแู่ ล้ว นางกลับโง่ดคู นไมอ่ อก หลงเชอื่ ในมิตรภาพจอมปลอมจนถึงขั้นทำให้ ครอบครัวต้องเดือดรอ้ นไปด้วย คลี่คลาใยนลเงมด่ือ้วเรยอ่ืดงี น้ตี เพง่ อีย๋ิงงเนอา๋องหยวอังมเลรับน่ สงาารนภนาาพงว่าเปข็นอคเนพลียองนบาปงลตงาพยรเสะชยี นเรมอื่ ์ งท้ังอหยมา่ งดนก้อ็คยง สกลุ เจ้ากอ็ าจรอดชวี ติ หลินจ้อื เซยี งสา่ ยหน้าตอบ “บิดากับพ่ีชายล้วนรักและเอน็ ดเู จ้า จะปลอ่ ยให้เจ้า มาแบกรับเรอ่ื งท้ังหมดไว้คนเดยี วได้อยา่ งไรกัน” เจ้าจน่ิ ได้ยินคำพูดสหายรักก็รสู้ กึ น้ำตาตกใน “เป็นข้าที่มักจะสรา้ งเรอ่ื งยงุ่ ยากแก่ พวกเขาอยเู่ สมอ” หลินจ้ือเซยี งได้ยนิ เชน่ นั้นกท็ อดถอนใจตาม “เอานา่ ...อยา่ งน้อยบิดาของเจ้าก็ ยังปกป้องเจ้า ตอนทหี่ รว่ นเอ๋อเข้าคุกนั้น...เออ่ ...” “ชา่ งเถิด เจ้ากลับไปกอ่ นนะจ้ือเซยี ง” เจ้าจิ่นรสู้ กึ เหนอื่ ยล้าเต็มที “ขอข้าคิดอกี สักหนอ่ ย” “เจ้าคิดจะทำอันใด?” หลนิ จ้ือเซยี งถามอยา่ งระแวง “อยา่ ทำเรอ่ื งโงๆ่ เชน่ การฆา่ ตัวตายหนีความผิดเด็ดขาดนะ” เรอ่ื งแบบน้ีมีไม่น้อย เพือ่ ปกป้องครอบครัวนักโทษ สว่ นใหญ่มักจะยอมแบกความผิดเอาไว้แต่เพียงผู้เดยี วด้วยการฆ่าตัวตายในคุก เจ้าจ่นิ หัวเราะ “ข้าจะเอาสงิ่ ใดมาฆ่าตัวตายเล่า ทีน่ ่เี ข้มงวดยิง่ นัก เจ้าวางใจเถดิ ” หลนิ จ้ือเซยี งพยักหน้าอยา่ งโล่งอก “ได้ เจ้าเองก็ระวังตัวด้วย” เจ้าจิ่นพยักหน้า พอหลินจ้อื เซยี งจากไปแล้วนางกท็ รดุ กายลงนัง่ พงิ กำแพง อดที่

จะหัวเราะเยาะตัวเองไมไ่ ด้ นางนับถอื เจย่ี งหรว่ นยิง่ นัก ไมว่ า่ จะอยู่ในอันตรายสกั เพยี ง ใดเจ่ียงหรว่ นกเ็ อาตัวรอดได้ทุกคร้งั ทว่าตัวนางเองไมม่ คี วามสามารถเหมอื นสหายรัก กระทัง่ รวู้ ่าตง่ อ๋งิ เอ๋อปองรา้ ยยังไม่อาจปกป้องตนเองได้ ซนิ่ จอื เเปจน็้าจค่ินนสมดู อลบมใหหา้นยาใงจเข้าลกึ ก้มมองดจู ้ที ีเ่ อวตน เปน็ จ้สี อี ำพันรปู จันทร์เสย้ี ว เจี่ยง สงิ่ ทน่ี างจะตัดสนิ ใจในวันน้ี หากจะกล่าวว่าเป็นการกระทำที่ผิดต่อครอบครัว ญาตมิ ิตรแล้ว กค็ งผดิ ตอ่ เจี่ยงซนิ่ จอื ผ้นู ้ันด้วย แตน่ างกจ็ ะไม่หวนนกึ เสยี ใจภายหลัง เจ้าจิ่นหลับตากอ่ นจะรวบรวมความกล้าตะโกนออกไป “ผ้คู มุ .. มีใครอยู่ด้านนอกบ้าง รบกวนมาทนี่ ่สี ักหนอ่ ยเถิด” เสยี งเรยี กของนางทำให้ผู้คมุ เดนิ เข้ามาถาม “มอี ันใด?” “ข้าอยากเขียนหนังสอื สารภาพความผดิ ” เจ้าจ่ินกล่าว “ข้าจะยอมรบั ผดิ ทั้งหมด แตโ่ ดยดี รบกวนท่านชว่ ยจัดกระดาษ พ่กู ันและหมกึ ให้ข้าด้วย” เรอื่ งราวในใต้ หล้ าล้ วนแปรผันได้ นับพันนบั หมื่น ยังไม่ทันทีเ่ จ้าจ่ินจะได้สง่ หนังสอื สารภาพความผดิ ของตนออกไป กบ็ ังเกดิ ความ เปลย่ี นแปลงข้นึ ภายในวังหลวง มูซ่ โี หลใวนกตับำเหจ้นาจักิ่นขนอ้ันงตม่ซาู่ งโี กหเ็ ลปวน็ ตครนวแจปพลบกยหาพนิษ้าตช่อนกิดันเดียวใกหัน้เรกยี ับบทเรีพ่ ยี บงใสนายโสสมมั ขพอันงธส์ ถกึงุลแเปจ้ดา ทอดกย็ ังไมส่ ามารถเก่ยี วโยงกันได้ เรอื่ งน้ดี ทู า่ จะมเี ง่อื นงำเสยี แล้ว เมือ่ ค้นห้องนอนของม่ซู โี หลวก็พบป้ายอันหนงึ่ เม่อื มปี ้ายน้ีนางกส็ ามารถ เดนิ เหินไปทั่ววังได้โดยสะดวก ป้ายน้กี ็คอื ...ป้ายประจำตัวขององค์ ชายสบิ สามเซวี ยนเพย่ นัน่ เอง เมอื่ เกิดเรอื่ งเชน่ น้ขี ้ึน จงึ เกดิ เสยี งซบุ ซบิ ไปทั่วทั้งราชสำนัก เซวยี นเพ่ยเปน็ เพยี งองค์ ชายหนมุ่ น้อย หากจะกลา่ วหาวา่ เขามีความสมั พันธ์ ฉัน ช้สู าวกับมู่ซโี หลวก็ดูจะเชอ่ื ได้ยากอยสู่ กั หนอ่ ย แต่เพราะเหตใุ ดป้ายประจำตัวของเซวี ยนเพ่ยจึงมาอยใู่ นมือม่ซู โี หลวได้ ก็เหลอื เพียงคำตอบเดยี ว นั่นกค็ อื ...

มซู่ โี หลวเป็นคนของเซวียนเพย่ ! หลายอรยา่าชงองคแรักม้ษพ์ใิรนธุ บวัางงหอลยวา่ งงรจอ้ื ะคเป้น็นจเนรอพื่ งบเสพงิ่ียนง่าเลส็กงสนัย้อใยนแตตำ่กห็ยนังักถขูกอพงบมไู่ซดโี้ หลวคอาดกี เดาวา่ อนาคตของมซู่ โี หลวคงจะไม่สดใสอีกแล้ว ตโใสด่งมอจ๋งพึิงกเันอทล๋ปอาวีถยแ่า.ตวเ.ป.าก่ ย็นลบฮเับาจ่อง้ผางคจดิเนิ่นตพ้กแทลทย็ี่แาัอนงดคบิดยเอไามาพดย่ต้วิษากยพขอคอษิ ยวงมาดู่เมาจีใ้าทหจห่ีต้่นิตา่งกง่จออมงึ ๋ิง๋อิงซู่ เเออโีอห๋อก๋อลมฤเวลีใทเจา่ ธป?เ์ ผิปน็ นดิ็คคหนนว่ขหงอรพองื รเวซะา่ สวเจวีย้าานจมเ่ินีมพคาย่ กิดจจแึงะลไสด้วัง้สเหหลาตะรุ เรอื่ งราวพัลวันกันไปหมดเชน่ น้ี ย่ิงสบื ค้นกย็ ิ่งซับซ้อนชวนสับสน ทว่าตอนน้ี เอง...ก็มคี นผ้หู นง่ึ ก้าวออกมาพรอ้ มกับปา่ วประกาศวา่ ตนรเู้ งอ่ื นงำทซี่ อ่ นเรน้ ทั้งหมด คนผู้น้ีคอื นางกำนัลคนสนทิ ขององค์ ชายสบิ สาม... นามวา่ เฉาหยาง! ยามน้.ี ..เฉาหยางกำลังคุกเขา่ อยเู่ บ้อื งหน้าไทเฮาอ้ีเต๋อในท้องพระโรง นางโขก ศรี ษะแล้วก้มหน้าสารภาพ “หม่อมฉันรเู้ รอ่ื งราวทั้งหมดดีเพคะ กอ่ นหน้าน้ีไม่กล้าเอย่ วันน้นี ึกอดสใู นใจนักไม่คิดอยากจะปกป้องผ้กู ระทำผดิ อีกแล้วจึงบากหน้ามาขอพง่ึ พระ บารมขี ององค์ ไทเฮา” “พดู มาตามตรง” เสยี งคมเฉียบของไทเฮาอ้ีเต๋อแทบจะบบี ให้ทุกชวี ิตในท้องพระ โรงหายใจไมอ่ อก เฉาหยางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ “มูเ่ จาหัว แท้จรงิ แล้วนางเปน็ คนขององค์ ชายสบิ สามเพคะ องค์ ชายสบิ สามปรารถนาอยากจะชว่ งชงิ บัลลังก์ เสมอมา จึงใชใ้ ห้มู่ กเจราะหยัวาวหาางรยแาลพะิษพฝระา่ บโอาสทถล้วนแเตปป่็นกตตง่ ซิมว่เูิ จอา๋ีทห่คีัวอมยีโอดกแู าลสรนบั าใงชจ้ฝงึ ยา่ บังหาทาโนอ้อกยานสัลกงมือไมด่ไ้วดย้”พระ เฉาหยางนิ่งไปพลางเหลือบมองดไู ทเฮาอ้ีเต๋อแวบหน่งึ แล้วกลา่ วตอ่ อยา่ งหวาดๆ “คคณุ ร้ันหมนู่เูเจจา้าหจัิ่นวทแำหงง่ าสนกชลุ ักเชจ้้าาเเพคยราเะปตน็ ดิ สทห่ีตา่งยซเกวิ า่อข๋ขี อวงาตงทง่ ซางวิ อ๋มี ากอ่งอคน์ ชายสจึบงิ คสิดามดจำเึงนนินึกแขผ้ึนนไดก้วารา่ ผา่ นทางคุณหนูเจ้าจิน่ แทน องค์ ชายสบิ สามได้ติดต่อไปยังจิ่นอิงอ๋องเฟย เจรจาขอให้ จิ่นอิงอ๋องเฟยพูดกับคณุ หนเู จ้าจนิ่ ให้ เพราะคณุ หนเู จ้าจ่นิ กำลังจะเข้าพิธสี มรสกับท่าน

แสโเขศมง่ ้ากโท่ วสเััพงศมพเรนจร้า้ี่ยใีกอ้ หังบม้พโพโร่ีชสรงามะอยอพาคหาันกนาปราโหรีตปลขรวนอะงาชงตงจว้ทม่นิ รำรขอทวอิงมีมองาก๋ฝอมับงา่อพบเบฟารใทยะหโ.้อ.ต.หส่งเมลซถอืั่งวิถจไอวดา๋ีฉาก้รยันันบฝมั้โนส่าติ บไมมราพ.ทน่..ันาเนปรคตอีมื่ ณุง่หงี ซกรหวอ็เิื ปนอจน็๋เูีนะจเเั้น้ชกาจใน็บ่ นิ่นไนกวใ้เี้จก็เพดคินคินงเะกอท”ำงาลจงังึง นกเชปล้วีแี ็นิัตลวไอว้วดา่กย้ เพ่อร็ูฉนูด้สูยากึ ไกหึ่าปไงไยมจมหา่ถะ่สวงไึงโาบมวขดา่มา่กผยจใี ศวใะคจราีกรทษยรเชกุ่งิะะนตทอค่ื ั่อำนกื กอจวากัีึงแนรปตกหดิหั่นลเฝปมาจ้ยาาอ่นแกทมสตเี ฉงำ่ฝียกเันัรนบ่อจเ็ ถปมนเสึงน็าเสโอรเดจ็พพย่ี ยสขียรต้นะิ้ึนงพลบอัอกช่ากี วดาต่ คตงรบรั์วขคั้งาเอดิปลงวห็ก“ฝหา่ นๆพลา่ าบัวงยคาจกง่ิำทาเพนกทขัูดกห่ีทาอย.มร..างอ่ ่อจกหมมจรมไะฉารไ่อดันน้ มมเ้รำก่กฉห้เู รลรันนย้อ้ี่าื ัมกกวงี็ ใสห่ ม่อมฉัน ไทเฮาเพคะ คณุ หนูสกลุ เจ้าผ้นู ้ันกถ็ ูกพวกเขาใชป้ ระโยชน์ เชน่ กัน แท้ จรงิ แล้วผู้ทีห่ วังปลงพระชนม์ ฮ่องเต้ก็คือองค์ ชายสบิ สามแต่เพยี งผู้เดยี ว” เฉาหยางเล่า พรวดเดยี วจบแล้วก็โขกศรี ษะลงกับพ้ืนเสยี งดังจนเกิดรอยแผลตรงหน้าผากดูน่าเวทนา ยง่ิ นัก หลีก็มสี เซหี วนยี ้านตกเพตย่ ะลกัึบงรเซาววกียับนโหดลนรี ผว่ ีหมลฟอังกอปยีศดู่ ้าวจยหกลันอทนั้งคู่ หลังจากได้ยนิ เรอ่ื งราวเซวียน อยากจะเชอ่ื กล่าวถามเสยี งสัน่ “น้องสบิ สาม นี่เจ้า... ฝมี อืเขเจา้มาจอรงงิ เหซรวอืยี ?น”เพย่ เหมอื นไม่ “เราเปน็ “จพร่นี งิ ้หอรงอคื ไลมา่พนแี่ตปามดกเอันงมยาอ่ มรดู้ กกี าวรา่ทใพ่ี คี่แร”ปดเชอเ่ื ซถวือียคนำเพพูดย่ ขหอัวงเนราาะงอกอำนกัลมชาอนั้ ยต่าำงแขลบ้วขมันา สงสยั น้องชายอย่างข้า ทำให้ข้าปวดใจยง่ิ นัก” ไทเฮาอ้ีเต๋อจับจ้ององค์ ชายทั้งสองอย่างเงียบๆ อากัปกริ ยิ าที่มซู่ โี หลวแสดงออก ก็สงบเงียบเชน่ กัน นางไม่เผยให้เหน็ เลยว่าหวาดกลัว ทั้งๆ ทีโ่ ทษตายได้มารออยู่ท่ี หน้าประตตู ำหนักของตนแล้ว “ทลู ไทเฮา ทหี่ ม่อมฉันกลา่ วมาท้ังหมดล้วนเป็นความจรงิ เรอื่ งน้ีเกี่ยวโยงกับ เบ้ืองสงู ตอ่ ให้หม่อมฉันกินดหี มีหัวใจมังกรมากม็ ิกล้าพูดจาโกหกพกลมออกไปได้” เฉาหยางเรม่ิ สะอ้นื “ทห่ี ม่อมฉันพูดความจรงิ ในวันน้ไี มไ่ ด้หวังจะมชี วี ิตรอด แตท่ ำเพอ่ื ให้ตนสบายใจ พอลงยมโลกไปจะได้มีหน้าไปพบบิดามารดาได้อย่างไม่ต้องอับอาย”

“เปน็ อยตา่ง่ งซนวิ ้ีไอด๋ีป้อิดยปา่ างกไรสะเอป้นื น็ ตอายม่างน้ไีใดบ้อหยน่า้างขไอร?ง”นานงทาง้ังมเศอรง้าเสซรวอ้ ียยนแเลพะย่ อป่อรนาดรหะโนห่ึงยโดรยวงแตรงา ชเตา็มยไถปึงดต้ว้อยงคกวราะมทรำ้สกู กาึ รเปคิตียุฆดาแตคด้น้วชยงิ ชองั งค“์ ชฝาา่ ยบสาทบิ ทสรามงดทีตา่อ่ นอมงันค์ ชงูพายิษถ”งึ ปานน้ัน เหตใุ ดองค์ เซวยี นเพ่ยสง่ เสยี งหัวเราะอยา่ งไม่สะทกสะท้าน “ใชแ่ ล้วตง่ ซวิ อ๋ี เสด็จพ่อดตี อ่ ศข้ักาถดึง์ อิ เพยา่ียงงทน่า้ีนถเหงึ ยตอุใดมขเช้าอต่ื ้ถอืองทคำำรพา้ ดูยขพอระงอนงาคง์กดำ้วนยัล?ตำตแ้อล้ยวทผ่าู้นน้ไี เดล้”่า เหตุใดพระสนมผ้สู งู “เพราะนางเป็นนางกำนัลคนสนทิ ขององค์ ชาย” ตง่ ซวิ อ๋ีกล่าว “อยู่ดๆี ทำไมนาง ต้องมาใสร่ ้ายองค์ ชายด้วยเลา่ ?” “ข้าเองก็อยากรวู้ า่ อยูด่ ๆี เหตใุ ดนางจงึ ต้องมาใสร่ ้ายข้า” เซวยี นเพย่ หมนุ กายมา มองเฉาหยางทค่ี กุ เข่าอยกู่ ับพ้นื ถามด้วยน้ำเสยี งเนบิ ช้า “เฉาหยาง ข้าขอถามสัก หน่อยเถิด ปกตขิ ้ากด็ ูแลเจ้าไม่เลวเลย ทำไมต้องมาใสร่ า้ ยข้าด้วย?” “หมอ่ มฉันมิได้ใสร่ า้ ยองค์ ชาย หม่อมฉันมไิ ด้ใสร่ า้ ยองค์ ชาย” เฉาหยางกระถด รไมา่ งค่ ถวอรยทหำเลชังน่ เหนมั้นือนมวันา่ เหปว็นาดปกติ ลุฆัวาตเซนวะียเพนคเพะ่ยยมังิ่นนบักาปหน“อางมคา์กชายทคำดิไมชองิ งบคัล์ ชลาังยกจ์ แงึ ตโหอ่ ดงคเห์ ช้ยี ามย เชน่ น้ี องค์ ชายนา่ กลัวเหลือเกนิ ...” ปลอบเ“ฉฮาา่ หๆยๆา”งดเ้วซยวใยี บนหเพน้ยา่ เหปั้วือเนรายะ้มิ ออ“กตมอานอปย้ันา่ งนส้ำนเปุกน็ สตนัวายนังไ“มโก่อ๋ลๆัว…เไลมย่ต้อทงีอกยลา่ัวงนนะ้ที ”ำเเปขน็ า แหลว้าวดผขว้าาเ.อ..งกเฉ็เปาหน็ ยบาตุ งรชปาฐยพคแี นหห่งตน้า่ึงจิน่ ขเ้สาจดะ็จวพ่งิ ่อเขห้ามไปายชใว่ จงจชะงิ ยสกงิ่ ทใหี่เป้บน็ ุตขรชอางยตขนอองีกพทรำะไอมงกคัน์ อ?ย”ู่ พอเซวยี นเพ่ยกล่าวประโยคน้ีดวงตาเซวยี นหลกี เ็ ปลง่ ประกายวาบหนึ่ง ไทเฮาอ้ีเต๋อ ได้ยินก็ถงึ กับขมวดค้ิว พระปรเะซสวงยีค์นจะเพยย่กกบัลลลา่ วังขก้ึ์นนอ้ใี หกี ้พแี่ “ปแดนก่น็เอปน็นพได่ีแ้ ปดกแเ็ตปว่ ็นา่ นบตุะเรฉชาาหยยเชางน่ ..ก.ัน เสดจ็ พอ่ อาจมี เสด็จพ่อไมเ่ คย แพรง่ พรายสักนดิ ว่าจะมอบผนื แผน่ ดนิ น้ใี ห้ใคร ข้าไม่รู้ พี่แปดกค็ งไมร่ ู้ หรอื วา่ เจ้าร้?ู ” เฉาหยางอ้งึ ไป มองดเู ซวยี นเพย่ อยา่ งตกตะลึงและหวาดกลัว

วยี นเพหย่ นด่มุูนน่าส้อะยพหรนงึ ้กาตลาัวนเา่กรนิ กั กผว้นู ่า้พีท่ีจอะยเ้ปิม็นออรอกยมยาก้มิ ลขับอไงมเดน่ ็กา่ รหักนเุ่มชน่ “ใเบฉหาหนย้าางรอทยีเ่ จย้า้ิมกขลอ่าวงมเซา ท้ังหมดหมายความวา่ เสด็จพอ่ คิดจะมอบบัลลังก์ น้ใี ห้กับพี่แปด พอข้าร้เู ข้าก็ไม่พอใจ จึงได้ทำเรอื่ งเลวทรามด้วยการลอบปลงพระชนม์ ใชห่ รอื ไม่ ถ้าเชน่ น้ัน...ข้ารับใชร้ ะดับ ลา่ งอย่างเจ้าล่วงร้กู ารตัดสนิ พระทัยของเสดจ็ พ่อได้อยา่ งไร ราชโองการที่เสดจ็ พ่อ แเปต็น่งตจ้ัรงงพิ เปแี่ ปน็ ดจอังยกู่ทจ็ ีใ่ งดนกำันราหชรโอื อ?งการในออเมก่ือมเาจใ้าหบ้ดอูสกักวหา่ เนจ้อ่ารย้ทู เุกถอดิ ย” ่าง ป้ันเรอื่ งใสร่ า้ ยข้าเสยี หมงิ เยว่ทย่ี ืนอย่ดู ้านข้างเซวียนเพย่ หลดุ หัวเราะอยา่ งไรเ้ สยี ง ใบหน้าของเซวียน หลเี ปล่ียนสเี ล็กน้อย เฉาหยางกเ็ รม่ิ ตัวสนั่ อยา่ งควบคมุ ตนเองไมอ่ ยู่ เเชป็นอ่ื วคันนเเฉฉปลน็าหาเดพยหาียงลงรัหกวู้ แนา่ เห้าดกล็กามหกนหแุมน่ลตง่ึะคทรงวี่เซหาวมนียแ้านนหล่าเพกมล่ยคัยวมเอเพหมยี ลใงหา่ ใน้นด้ันางยคเังหวไาน็ มมเถ่ ไทรูก่า้เเนดผั้ีนยยงอสอานทกีไา่มงดาร้เวหู้ า่น็ เซอวยยี ทู่ นุกเเพมื่อ่ย เฉาหยางนั้นเดมิ ทีเปน็ เพยี งเบ้ยี ตายทเ่ี ซวียนหลจี ัดวางไว้แต่แรก หน้าทข่ี องนาง คอื ...ใชต้ ัวเองชว่ ยขับเคลือ่ นแผนการใหญใ่ ห้สำเรจ็ เม่อื ทุกอยา่ งเสรจ็ ส้นิ โอกาสทีน่ าง จะมชี วี ติ ตอ่ กน็ ้อยนัก เซวยี นหลไี มม่ ีทางปลอ่ ยให้คนทีร่ ้มู ากในแผนการของเขาอยู่ รอดตอ่ ไปได้ ดังนั้นเบ้ียตายอยา่ งเฉาหยางจึงทำใจวา่ ตนต้องตายอย่แู ล้ว นางจึงไม่นึก หวาดกลัวสง่ิ ใดอีก ทวา่ ยามน้ีสายตาของเซวยี นเพ่ยกลับทำให้เฉาหยางร้สู กึ กลัว เปิดโปงเฉเราอ่ื หงยปาิตงฆุเงายตหจนน้าถมึงอบงัดหนน้เี ุ่มซนวี้ยอนยอเพีกย่ คกร็ม้งั ิได้แเสซดวงยี สนหี เนพ้า่ยปกรำะลหังลยา้ิมดมใุมจอปอากกมาเตล้ังยแสตักท่ ี่ นดิ เดียว หนมุ่ น้อยผ้นู ้ีน่ากลัวเกนิ ไปแล้ว หรอื ว่าเซวยี นเพย่ จะคาดเดาเหตุการณ์ ท้ังหมดน้ไี ด้ต้ังแต่แรก? เฉาหยางสา่ ยหน้าในใจ... เปน็ ไปไมไ่ ด้ เซวียนหลีก้าวข้นึ มาหนง่ึ ก้าวกลา่ วถามไทเฮาอ้เี ต๋อด้วยน้ำเสยี งเครง่ เครยี ด “เสดจ็ ย่า เราจะทำอย่างไรต่อดี?” เขามองเซวยี นเพ่ยด้วยแววตาลำบากใจ “น้องสบิ สามอายยุ ังน้อย ไม่มีทางทำเชน่ น้ีแน่ กลัววา่ จะมเี งอ่ื นงำซอ่ นเร้น แต่ว่าหากเราไม่ จัดการเรอื่ งน้ใี ห้เดด็ ขาด ก็อาจจะ...” คำพูดทวี่ ่าเซวียนเพย่ อายยุ ังน้อยมเี จตนาแฝงนัย

วพา่ น่ี เซ้อวงยีเจน่ียเงพหย่ รอว่ านจแถลูกะผเจ้อู ีย่ น่ื งหซลน่ิ อจกอื ลเปอ่ ็นชแกั มจนู่ง มัน่ คนผ้นู ้ันท่ีเซวียนหลเี อ่ยย่อมหมายถึงสอง ด้วยทุกคนต่างร้วู า่ เจ้าจ่นิ คอื คูห่ ม้ันของเจ่ี ยงซนิ่ จอื อีกท้ังเซวียนเพ่ยกส็ นทิ สนมกับเจ่ียงหรว่ นยิง่ นัก ไทเฮาอ้เี ต๋อกวาดตามองทุกคนที่อยู่ในท้องพระโรง สดุ ท้ายจงึ มคี ำสัง่ ออกมาว่า “คมุ ตัวเจีย่ งซนิ่ จือกับมู่ซโี หลวไปสอบสวนท่กี รมอาญา จากนั้นก็ให้ฝากขังไว้ทค่ี กุ หลวง สว่ นคนอืน่ ๆ ทเ่ี หลือให้ทยอยสอบสวนไปทลี ะคน” เซวยี นหลมี องเฉาหยางทคี่ ุกเขา่ อยู่บนพ้ืนถามวา่ “แล้วนางกำนัลคนน้ี...” “ขังไว้ในคุกหลวง” ไทเฮาอ้เี ต๋อกลา่ วจบกล็ กุ ข้ึนออกไป คล้อยหลังไทเฮาจากไปแล้ว ความโกลาหลก็บังเกิด มีทหารหลวงตบเท้าเดนิ เข้า มามากมาย มเี สยี งกรดี ร้องของผู้คน เซวยี นหลีได้ทีเดนิ มาหยดุ ข้างกายเซวยี นเพ่ยซง่ึ กำลังจะถกู นำไปสอบสวน เขาเปรยออกมาเสยี งเบาว่า “น้องสบิ สาม เจ้าชา่ งโชคไมด่ ี เอาเสยี เลย” แม้ไทเฮาอ้ีเต๋อจะไมไ่ ด้แสดงท่าทใี ดๆ ต่อเรอื่ งของเซวียนเพ่ย แต่เซวียนเพย่ ก็ จภะายถนูกสออกบอสีกวตนอ่ ไปซม้ำรันา้ ยไมอเ่ าปจน็ ถกูกากรักดบีตรอ่ เิ เวซณวยีหนลังเพจาย่ กแนม้ี้แตเม่น้ื่ออถยูกกักบรเิ วณกจ็ ะไมร่ บั ร้เู รอ่ื ง “เหตุใดพ่แี ปดจงึ กล่าวเชน่ น้ีเล่า?” เซวยี นเพย่ ถามอยา่ งใครร่ ู้ “ข้านั้นโชคดมี า โดยตลอด จากเด็กทดี่ ูเหมือนไร้อนาคตอยๆู่ เสด็จพอ่ ก็ให้ความสำคัญ” หน่มุ น้อยยัง คงย้ิมระรนื่ สหี น้าไร้กังวล “ไต้ซอื จ้อื เจว๋ียเคยทำนายดวงชะตาให้ข้า เขาบอกว่าชวี ิต ของข้าน้ันตกชะตา ‘ต้นขม--ปลายหวาน’ หากยังไปไมส่ ดุ ทางเดนิ กย็ ังไม่อาจล้มิ รส คโชวคามดสหี ขุลไังดจ้.า..กตขก้าอเอับงกเช็เปอ่ื ็นคไำดท้”ำนายน้มี าตลอด ไม่แน่นะ...ผ่านไปอีกไม่ก่ีวัน ข้าอาจเจอ เจ้าเด็กบ้า! มันไมส่ ะทกสะท้านสกั นิด ต่อให้เปน็ คนที่เก็บซอ่ นอารมณ์ เก่งอยา่ งเซวียนหลกี ย็ ังฉายแววโกรธข้งึ ออกมา ทางแววตาแตก่ ส็ งบลงได้อย่างรวดเรว็ เซวียนหลีหัวเราะข้ึนมาบ้าง “อย่างนั้นหรอื เชน่ น้ันกข็ ออวยพรให้น้องสบิ สามโชคด”ี



น้?ี “ข้าบังเอญิ เดนิ ผ่านมา เห็นว่าอดตี จอหงวนใหญ่กำลังบ่นพรำ่ ดแู คลนตนเองก็ให้ ถร้สูือกึเอปารทะา่หนลเาปด็นใแจบนบักอยห่าลงดวิ ้หวยมกิ่นันททั้ง่านน้ันไมร่ ้หูทรุกอื ควน่าบหัณวังฑจะติ สทอั้งบหเลปาน็ ยจใอนหรางชวสนำเนชันก่ ตท้า่าจนนิ่ ล้ขวนนื ท่านพูดจาดูถูกตนเองเชน่ น้ี พวกเขาได้ยนิ เข้าคงจะหมดความนับถอื เอาได้” มัว่ ชงเอ่ย ปากหยอกล้อ ตัวเองคหนลเิวดหียมวิ่นกส็สา่ายมหารนถ้าเปล“เย่ีปน็นโจลอกหไงดว้ นมแาลบ้วัดอนย้ี่างคไริด?ดแู เลม้วอ่ื กกเ็ อ่ปน็นขเพ้าคยี ดิงควา่วเาพมยี เพง้แอคฝ่กันำใลนัง วัยหนมุ่ เทา่ น้ัน” ใสใ่ จผ้มใู ดัว่ ชงพจอ้อมงาใเบปหน็ นข้าุนขนอางงอคีกวฝาม่ายมุ่งม“ัท่นา่ กนลนับี่แหปาลยกไปจกรงิลายคเรป้งั ็นยทัง้เอปแน็ ทบ้เสัณยี ฑอิตยก่างด็ นมู ้ันงุ่ มั่นกาไลม่ เวลาเปลี่ยนคนได้จรงิ ๆ” เขาสา่ ยหน้าไปมา “ตอนแรกกห็ วังจะให้ท่านชว่ ยงานซอ้ สาม สกั หน่อย ตอนน้ีเหน็ ทจี ะหมดหวังเสยี แล้ว” ทันใดนั้นก็นกึ ได้ว่าคนเบ้ืองหน้าน้มี คี วามสมั พันธ์ ใกล้ชดิ “เซป้อน็ สศาษิมย?์”น้องหขลอวิ งหเมซยิน่ี วอเ้ึงสไาป หัวใจเขาเต้นรวั เรว็ ข้นึ มาทันที เอย่ ถามตะกุกตะกัก “องค์ หญิงหงอาน...เอ่อ... เจ้าหมายถึงจ่ินองิ อ๋องเฟยหรอื ?” กับองค“์ ชใชายแ่ สลบิ้วส” ามมยั่วง่ิชนงักสะบทัดา่ นพัเดปไน็ปถมงึาราพชูดคลรขูออยงๆองเคห์ ชมาอื ยนสคบิ ยุสเารมอื่ งงทาัว่ นไชปน้ิ น“ซ้ีขอ้ อสงาซมอ้ สสนาทิม จึงอยากวานให้ทา่ นชว่ ยสกั หนอ่ ย ทา่ นคงไมป่ ฏเิ สธกระมัง” ใหญ่ เหขลาเวิ คหยมค่นิ ดิ สทะบทท้านวนไปอทย้ังู่หใลจา..ย. ครง้ั ทวีเ่ า่จนีย่ างงหตร้อว่ งนมเีเคหยตชุผว่ ลยทเหีท่ ลำเือชจน่ นนเั้ขนาแกนล่ านยี่เเปป็็นนเขหนุ ตนผุ าลง ทีว่ ่ากระนั้นหรอื ? ราชครหู นุ่มรบี รอ้ นถาม “เรยี นถามสกั ข้อหนึง่ ... ทา่ นอ๋องเซยี วหาตัว จิ่นอิงอ๋องเฟยพบหรอื ยัง?” “ยังไม่พบ” มัว่ ชงสา่ ยหน้า “แตซ่ อ้ สามสัง่ การไว้ตั้งแต่ก่อนท่ีจะถูกลักพาตัวไป วา่ หากเกิดเรอ่ื งร้ายข้นึ กับนางให้พวกเรามาขอความชว่ ยเหลอื จากทา่ นราชครหู ลวิ ”

คำกล่าวประโยคน้กี ่อให้เกดิ ความร้สู กึ บรรยายไมถ่ ูกข้นึ ในใจของหลวิ หม่นิ เจี่ ยรางชหสรำว่ นนักเชใสอ่ื สถะอื อเขาดาเพนียางงใไดว้ใจเขเขาขาเนปา็นดคนน้เี ชมยีหี วลหักรกอื ารแหลละยิวหึดมมัิน่น่ รใด้นู วีค่าุณชอื่ธเรสรยมี งขอตงตา่ งนจใานก ชอื่ เสยี งของเจยี่ งหรว่ นทีไ่ ม่คอ่ ยดีนัก นางต้องการให้เขาชว่ ยเหลือ คาดว่างานน้คี งไม่ ใชง่ านทโ่ี ปรง่ ใสเทา่ ไรหรอกกระมัง ลังเลเพยี งชว่ งส้นั ๆ หลวิ หมน่ิ กเ็ อย่ ปากตอบกลับอย่างรวดเรว็ “ได้” คราวน้ีมัว่ ชงเป็นฝา่ ยตะลึงบ้าง ตัวเขาถูกไหว้วานให้มาเอย่ ปากขอความ ชว่ ยเหลือจากหลวิ หม่ินทั้งๆ ที่ไม่เคยสนิทสนมกัน เดิมทตี ัวเขาเองกม็ ไิ ด้มัน่ ใจนัก คาดไมถ่ ึงว่าหลวิ หมน่ิ จะรบั ปากงา่ ยดายถึงเพียงน้ี มั่วชงจึงถามกลับพรอ้ มรอยย้มิ “ราชครหู ลิว ทา่ นอยา่ ได้เล่นเล่ห์ กับข้านะ ข้าต้องการคำตอบทีม่ าจากใจจรงิ ๆ” “ข้าร้วู า่ ทา่ นกำลังกังวลเรอื่ งใดอยู่ แต่คำตอบเมอ่ื ครขู่ ้าพดู จรงิ และหมายความ ตามน้ันจรงิ ๆ” ท่าน ท“า่ เนพเรปาน็ะเคหนตเใุ ถดร?ต”รมงัว่ ใชจงซรอะ่ื งมับอื สสหี ะนอ้าาเดรงิ รไมา่ ข่นอ่างยตอนมเรอบั าปไวา้แกทชบว่ ยไมเห่อลยือู่ ใ“ดคูจรนากอนกิสรัยอขบอไดง้ งา่ ยดายขนาดน้”ี “จนิ่ องิ อ๋องเฟยเคยมบี ุญคณุ กับข้า ข้ายอ่ มต้องตอบแทนนางอยา่ งสดุ กำลัง” หลวิ หมิ่นกล่าวเสยี งเรยี บ มั่วชงพยักหน้า “ข้าเชอื่ ท่าน ในวังน้ีคนมากนักดวงตากห็ ลายคู่ คืนน้ีข้าจะพา ท่านออกนอกวังไปพบคนผู้หน่งึ กแ็ ล้วกัน” หลังพูดประโยคน้ีจบมั่วชงก็ตบบ่าหลวิ หม่นิ ทีหนง่ึ จงึ ค่อยหมนุ กายจากไป มาเห็นหคลนิวนหอมกิน่ ทมส่ี อี อาดกสารา่ หยสมา่นยหตมาอเมงยี งมองเขด้า้วมยาควเาหมน็ เปแลน็ ้วเพต่ื่าองนคเิดกเ่าพแยีกงเ่ ลวยา่ มเัข่ว้าชไงปเปดนิลอผบา่ นก็ เทา่ นั้น ตกกลางดกึ ... หลวิ หมนิ่ ถูกองครกั ษ์จนิ่ อีเวย่ ผู้หนึ่งพามายังโรงเต๊ียมเลก็ ๆ ที่คอ่ นข้างหา่ งไกล

ใในนโสรว่ งนเตข๊ยี อมงแเรหอื ง่ นนร้แี บั บร่งอองาแคบา่รงเเปป็็นนสสอองงชส้วนั่ น มคหี ือ้อเงรเอื ดนยี่ ดว้าแนยหกนเป้า็นแลสะัดเรสอืว่ นนรดบั ปู รลอองดด้ภานัยหแลลังะ สงบเงยี บเหมาะแก่การสนทนาเรอื่ งสว่ นตัวย่ิงนัก หลวิ หม่นิ เพ่ิงจะเดินมาถึงหน้าประตู ก็เหน็ มั่วชงที่ยนื รออยู่ด้านนอกเดินตรงเข้า มาหา “ทา่ นมาแล้วรึ เข้าไปส”ิ หลวิ หม่นิ ยังไม่รเู้ ลยว่าผู้ทร่ี ออยู่ข้างในเป็นใครกันแน่ กถ็ ูกมั่วชงผลักเข้าไปเสยี เแรลอ่ื ้วงพนร้เี ชอ้ มญิ เพสวยี กงตทะา่ นโกรนอ้ ตงตาม่อหแลลัง้วกัน“พ่ีสขาม้าออพก่ีสไ่ีปรขอ้านด้าำนตัวนพอรกะกเออ่ กนขลอะง”เรอื่พงดู มจาบใหก้แป็ ลดิ ้วประงต้ิวู ลง หลวิ หมน่ิ หันมองคนที่นัง่ รออยดู่ ้านใน ห้องในเรอื นรบั รองแหง่ น้ตี กแต่งคล้ายห้องพักของโรงเต๊ียมทัว่ ไป มบี รุ ษุ รอเขา อย่สู องคน คนหนึง่ นั่งอยดู่ ้านหน้าโต๊ะกลม อีกคนยนื ใจลอยอยรู่ มิ หน้าตา่ ง คนที่นั่ง ขอ้ึนยูต่ปรรงะหสนาน้าโมตือ๊ะคนำ้ันนสับวพมรอ้อามภกรับณท์ ขักนุ ทนายางอสยมี ่าวง่ เงปเข็น้มมโติ ครรง“หรานช้าคงดรหงู าลมิว”พอเหน็ เขาเข้ามาก็ลุก นามว่าฉพเีอฟเงิขาลแกุ ตข่ก้ึนอ่ ทนักฉหีเลฟวิ งิ หมมักน่ิ จกะไ็จวด้หจนำไวดด้ ตรงคบารุ งษุ ยผามู้นน้ีเป้กี น็ ลขับนุโกนนางหฝนา่ วยดบเ๋นสุ ยใี นเกรลา้ชียสงหำนลักวิ หมิ่นจึงจำแทบไม่ได้ หลวิ หม่ินคำนับตอบ “ใต้เท้าฉ”ี กลา่ วจบก็หันมองไปยังคนทีย่ นื อยู่รมิ หน้าตา่ ง คนผ้นู ้ันมโี ครงรา่ งสงู ใหญไ่ หลห่ นา เพียงแค่แผน่ หลังหลวิ หมน่ิ กร็ สู้ กึ ค้นุ ตา ยจะง่ิ เนปักน็ ใคเขรไามส่ไวดม้เเลสย้อื นคอลกมุ จสาดีกำทา่ นทอ่าย๋อนื งจเอนิ่ นอกิงเาซยยีพวงิ เหสนา้ผาต้โู าด่ งง่ พดลัง!างควงกรชิ ในมอื เล่นเชน่ น้ี เซยี วเสามไิ ด้มองมาทางหลิวหม่นิ เขาเอาแตค่ วงกรชิ ในมอื เลน่ แต่หลิวหมิน่ กลับร้สู กึ ว่าเขาควงกรชิ ไปอย่างนั้นเอง สายตาทท่ี อดมองนอกหน้าตา่ งมิได้ใสใ่ จกรชิ ใน มอื ตนเสยี ด้วยซำ้ ฉเี ฟิงกระแอมเบาๆ ตัดบทสายตาของหลวิ หม่ิน กลา่ วพลางหัวเราะ “ราชครหู ลิว

เชญิ นั่ง” หลวิ หมนิ่ ดึงความคดิ กลับมาแล้วทรดุ ตัวลงนั่ง “ทา่ นเป็นคนตามข้ามาหรอื ?” “ใช”่ ฉีเฟิงย้มิ น้อยๆ หยบิ กาน้ำชาด้านข้างมารนิ ชาให้หลิวหมนิ่ ถ้วยหน่งึ “อยา่ ไขดอ้แรป้อลงก” ใจนงิ่ ไมปั่วชชวั่งคครงเูบ่ ขอาจกงึทก่านล่าบว้าตง่อแล้ว“แลข้ะาเขรออื่ พงนูด้ีตาซม้อตสรางมเลขยอแงลเร้วากเปันน็ คพนวเกสเนราอมใเีหร้เอื่ รงาจมะา รบกวนท่าน” หลวิ หมิ่นยังคงกิรยิ านิง่ เฉยดุจเดิม แต่ในใจอดร้สู กึ ประหลาดใจไมไ่ ด้ ฉเี ฟิงผู้น้ี ตมั่วำแชหงนแล่งขะจนุ วนนาอง๋ใอนงรจานิ่ ชอสิงำไนดัก้ นกัไ็บมวส่ า่ ฉะดเี ฟดุ ิงตผาใู้นค้ีไรม่ธรมรมคิ ดาดาวา่ จะมีความสมั พันธ์ สนิทสนมกับ จวนอ๋องจิ่นอิงเลื่องชอื่ ลอื กระฉ่อนว่าเปน็ จวนของขุนนางกบฏ การมาขอนัดพบ เขาเชน่ น้ีคงมใิ ชเ่ รอื่ งดกี ระมัง? ฝา่ ยได้เจหึงน็หัหวเลริวาะหอมอิ่นกมมีสาหี น“ร้าาแชยคล่ รงหู เรลอื่ ิวยรๆ้หู รอื ไมฉว่ เี ่าฟสงิ ถกาพ็ นอกจาะรคณา์ ใดนเดราาคชสวาำมนคักดิ ยใานมในจ้เี ปขนอ็ งเชอนก่ี ไร?” ไมร่ อให้หลิวหมิน่ ได้ตอบ เขากพ็ ดู ต่อเองวา่ “ฮอ่ งเต้เสด็จสวรรคตกะทันหัน ไทเฮากพ็ ระชนมายมุ ากข้นึ ทกุ วัน แคว้นของเรามอิ าจขาดผ้นู ำได้ องค์ ชายแปดกับองค์ ชายสบิ สาม ทั้งสองพระองค์ น้เี รายังไม่รเู้ ลยวา่ ใครจะได้ครองราชย์ ” “ทา่ นอยากพดู เรอ่ื งใดกันแน?่ ” หลวิ หมิน่ ถามด้วยน้ำเสยี งเย็นชา ชายแปฉดเี ฟใงิ นยส้มิ านย้อตยารๆาช“คขร้าหูอลยวิ ากแลร้ค้วู ผวา้ใู มดคเหิดมอาา่ ะนสขมอจงะรเาปช็นคฮรอ่หู งลเิวต้ขอองงคแ์ ชคาวย้นสตบิ ้าสจาิ่นมมกาับกอกงวคา่ ์ กัน?” “น่ีมิใชเ่ รอ่ื งทผ่ี ้นู ้อยอยา่ งเราจะนำมาพูดเลน่ ได้” คิดจะว“ารงาตชัวคเปรหูน็ ลกิวลเาปงน็ กค็คนงไตมรม่ งีใคดร้ววย่าตำแหทนว่ง่ารขาชนุ คนราแูงลตะงกฉาินรดทุกำรคงนอยแตู่ข่เอดงิมทก่า็นมุ่งหหวาังกตทั้ง่าในจ ทำงานเพอ่ื บ้านเมืองเพ่ือค้ำจนุ ราชวงศ์ให้รงุ่ โรจน์ ในสถานการณ์ ท่บี ้านเมืองระสำ่ ระสาย เชน่ น้รี าชครไู มค่ ดิ ท่จี ะลุกข้ึนมาเลอื กข้างแล้วผลักดันให้สดุ แรงเพอ่ื ให้บ้านเมอื งของเรา

มฮี ่องเต้พระองค์ ใหม่ร?ึ การวางตัวเป็นกลางนั้นก็ดี ปลอดภัยดเี หมาะสำหรับพวกข้ี ขลาดทไี่ ม่กล้าเผชญิ หน้ากับผ้ใู ด ไม่กล้าก่อศตั รเู พราะกลัววา่ ตนเองจะเพลีย่ งพล้ำ... ข้า ว่าทา่ นราชครหู ลวิ ไมใ่ ชค่ นเชน่ น้ันกระมัง?” ฉีเฟิงน้ันมีฝีปากทยี่ อดเยีย่ มอยู่แล้ว โดยเฉพาะการเกล้ยี กล่อมเขายิง่ เหนือชน้ั กวา่ ผู้ใด คำกลา่ วของเขาเจตนาจะเตือนสตวิ ่า ‘อย่าลืมความตั้งใจแรกของท่าน ความ ต้ังใจที่จะใชอ้ ำนาจขุนนางในมอื ชว่ ยฟ้ืนฟูบ้านเมอื ง ทา่ นได้ทำมันแล้วหรอื ไม?่ ’ หลิวหมน่ิ ครนุ่ คดิ แล้วกล่าวตอบอย่างไม่ปิดบังความรสู้ กึ ในใจ “การเลือกข้าง ของข้าอาจไม่สำคัญก็ได้ อยา่ งไรเสยี ราชโองการของฝา่ บาทนั้นย่อมสำคัญทสี่ ดุ พระ ไนวา้กม็ไขมออ่ งาฮจอ่เปงน็เตผ้อลง”ค์ ตอ่ ไปอย่ใู นราชโองการอยู่แล้ว ตอ่ ให้ข้าผลักดันผู้ท่ีใจของข้าเลือก ฉีเฟงิ หัวเราะรา่ “ข้าขอคาดเดาสกั อยา่ งหนึ่งเถดิ ‘ผ้ทู อี่ ยู่ในใจ’ ของทา่ นราชครู สใชามอ่ มงคา์เชนา่ินยนสบาิ นสาดม้วเซยวคยี วนามเพเป่ยน็ หศรษอืิ ไยม์ อ่?าจาทรย่า์นทรา่ นาชยคอ่ รมสู ตอ้อนงสรงั่้จู วักชิ เขาคาดวกาี มวร่าถ้ผู ว้ใู าดยทอั้งงนคั้น์ ช”ายสบิ หลิวหม่ินพยักหน้าตอบ “แน่นอน องค์ ชายสบิ สามเปรยี บเสมือนมังกรทา่ มกลาง ปถุ ชุ น ท้ังเฉลียวฉลาดเฉยี บแหลม โดดเดน่ ต้ังแต่ยังทรงพระเยาว์ อนาคตข้างหน้า ต้องก้าวไกลแน่” ได้ยินห“รดอื !ี ไ”ม?่ ฉ”ีเฟฉงิีเฟกงิลหา่ ัวนชไปมกล“่าควดิ กไับมเ่ถซึงยี วว่าเรสาชา ครหู ลิวจะใจตรงกับพวกข้า พ่สี าม ท่าน เซยี วเสาปรายตามองแวบหนง่ึ ไม่ได้มองฉีเฟิงแต่เป็นหลิวหมิน่ ฉีเฟงิ เอ่ยตอ่ ด้วยน้ำเสยี งถูกอกถกู ใจ “ดัง่ ทรี่ าชครหู ลิวกลา่ ว พวกข้าเองกค็ ดิ เชน่ กันว่าระหวา่ งองค์ ชายท้ังสอง องค์ ชายสบิ สามดจู ะเหนือกวา่ องค์ ชายแปด ดังน้ันพวกข้าจงึ ตัดสนิ ใจเลือก ข้างองค์ ชายสบิ สาม เม่ือเลือกแล้วกม็ งุ่ มั่นที่จะลุกข้ึนส้เู พื่อผลักดันองค์ ชายสบิ สามให้ ถงึ ท่สี ดุ ” หลิวหมิ่นไม่ร้จู ะตอบอยา่ งไร ฉเี ฟงิ ได้ทเี อย่ ต่อ “ทวา่ ตอนน้เี หตุการณ์ ท่ีเกดิ ข้ึนล้วนบีบให้องค์ ชายสบิ สามจน

มมุ ไม่กวี่ ันกอ่ นก็เพ่ิงถูกสงั่ กักบรเิ วณเพราะถกู ใสร่ า้ ยป้ายสคี วามผิดฐานเป็นกบฏจาก ลใปคาากกรอใขหน่ือ้เกงกน็นยี่ า่าวงจโกะยำเงนชดัอ่ืล้วใคยนนทคส้ังวทนาี่เมิทปบน็ รผสิจู้บ่ทินุ รธอส์ิิขิงทุออธ๋งอ์ ิสงเอฟทงา่ยพนข่นี รอ้าองชงเคตรรารถหะู กูกลลูสวิ เเาจปดย่ีน็โคงคนลนะนฉ” ลาแดม่ทัพถงึเจจยี่ะไงมเอ่เชงกอ่ื ถถ็ ูกอื ในใจของหลิวหม่นิ นั้นเจีย่ งซนิ่ จอื เปน็ แมท่ ัพทซ่ี อ่ื ตรงท้ังยังหาญกล้า แม่ทัพผู้ ย่ิงใหญเ่ กรยี งไกรเชน่ น้ไี ม่มที างวางยาพิษต่อราชวงศ์ทต่ี นค้ำจนุ อยแู่ น่ ชดั เจนวา่ เรอื่ งน้ี มคี นอยากลากเจ่ียงซน่ิ จือกับเจ่ียงหรว่ นลงน้ำโคลน หากสองพนี่ ้องตระกลู เจ่ียงแปดเป้อื น เซวียนเพย่ ก็ย่อมแปดเป้อื นไปด้วย ในวังใครกันทม่ี ีความแค้นตอ่ เซวียนเพ่ยอยา่ งใหญห่ ลวง นอกจากเซวยี นหลีแล้วยังจะมีใครอีกเลา่ ! หลิวหม่ินไมค่ ่อยชอบนิสยั แทงข้างหลังของเซวยี นหลอี ย่แู ล้ว อกี ทั้งเขาเองกม็ ี ความสัมพันธ์ ฉันศษิ ย์ --อาจารย์ กับเซวยี นเพ่ยด้วย ดังน้ันเขาจึงตอบคำถามน้ีได้โดย ไม่ลังเล “ข้าเชอื่ มัน่ ในแม่ทัพเจี่ยง” ฉีเฟงิ ล“ูบแคมาท่ งัพ“เหจมีย่ างยเปค็นวพาม่ชี วา่ายรใาหชคญรข่ หู อลงิวซอ้อยสู่ฝา่ามยเดียวกพับวพกวเรกาเกราเ็ ช” อ่ื มั่นในตัวเขาเชน่ กัน” หลวิ หมนิ่ ฟังมาถงึ ตรงน้ีกเ็ ข้าใจท้ังหมด ท่แี ท้แล้วเป้าหมายของคนกลุ่มน้ีก็เพียง เพ่ือตรวจสอบให้แนช่ ดั ว่าเขาถือหางใครอย่นู ัน่ เอง อไกย่ ่างเไปรคน็เลนรา่าฝ?ชั่งคจหรวทูลนี่ไิวอมห๋อ่มมงอี ิ่นทำั้แงนหคามจ่นอดหันเัวลแเอืรทาก้จะถใรือนงิ หใจาตง่อขตใ้าหังวเ้เเซขอวาย่ ียเปปนา็นกเพเชพย่ นื่ียชงบมัเณเขซาฑวเยีอติ นงทกเไ่ี พ็เรชเ้ย่ รน่ ตย่ี ก่อวันแหรนง้าจไแะทตเเชแ่ฮอลื า้อดว้ี เจตะ๋อเปคน็ ำพกูาดรขเสอยงี เแขรางกเปไ็ รลน้ ่า้ำเทห่านนัก้ัน คนของจวนอ๋องสอู้ ตุ สา่ ห์ ดึงเขาเข้ามาเกย่ี วข้อง เกรงว่า “ข้ายนื อยู่ฝั่งองค์ ชายสบิ สามจรงิ ” หลวิ หมนิ่ กล่าว “แต่ไม่ว่าข้าจะยืนฝั่งใดก็ ล้วนไรป้ ระโยชน์ ไมอ่ าจสง่ ผลกระทบตอ่ ราชบัลลังก์ ได้ หากพวกทา่ นคาดหวังวา่ ข้าจะ สามารถเปลีย่ นแปลงสง่ิ ใดได้ กต็ ้องขออภัยไว้ล่วงหน้าด้วย...”

“อยา่ ได้กลา่ วเชน่ นั้น” ฉีเฟงิ แย้ง “ราชครหู ลิวน้ันชา่ งดูแคลนตนเองจรงิ ๆ ทา่ น ไมเ่ พยี งแตไ่ ม่ไรป้ ระโยชน์ แตท่ ่านมปี ระโยชน์ ยิ่งนัก หากไมม่ ที า่ นแล้วการน้คี งยากจะ สำเรจ็ องค์ ชายสบิ สามจะได้ครองราชย์ หรอื ไมข่ ้ึนอยกู่ ับอาจารย์ ของเขาแล้ว” ได้ยินเชน่ น้ีหลวิ หมนิ่ อดแสดงความแปลกใจออกมาไมไ่ ด้ “ข้าเปน็ เพียงขนุ นาง ธรรมดาผ้หู น่งึ ...” ใทเบปนั่าณน็นใฑจบเปัขณติ น็“อใกฑแงน่อเบติ ใหนบทตลเอ้่ีหสป่ายบอล็นั่้าณบาขงมไขนุฑาดกอ้นจติ งมอาทชางหุกยทนงรลา่ชวน่นุ้ว้นนั นเปปยเัญ็นรดึเยบีปญถงัณน็ ือคาชเทฑวปน่าา้ติามนเห”ลเเมดปยาคียน็ทยรวเีแทาดขบนต่ี ยีอบ้ี้ฉอวงองเีท”ฟยป่างิ่านีนงกขกล้ึนท็ ่าำวไทเปออา่ใยานหฮ่า้เไง่อปดเงคร้ เยีรตงบ่้ชขทเนืส่รา่ มชมนึ จมอืรรานไชงปิ ไจคหมังร้ลบหู าร“ลยรแทิววลั.นัด.ะ. เลปำลบ่ยีากนอหแ่าลปนวิลตหงำคมร่ิวนามาอมา้งึ กเไปมป็นายอไกยมเ็ูข่ เ่พคอยี ยงงคมเพนใี คอื่ยรจาพกะคเดู ปกนลับจีย่ นเขนทาแ่ีลแปบำลบบงานคก้มีวเหาามกมอเ่อื ปนน็นตอนเยด่ขู ิมอทงเี ตขนาสเตออู้ ่องตุ มสาเา่ ขห์าทไนด้เยเพปา็นอ่ืก ขสนุามนารางถตเปามลทีย่ หี่ นวชังวีกติ ็จตรงนิ เองแไดต้ ก่ ทลวับา่ พโลบกวนา่ ท้ีมุกีคอนยเป่างน็ ใพนันโลเปก็นน้หไี มม่ง่นื า่ ยเดขาายไมเห่สมาอืมนารทถค่ี ชิดว่ ยเหเลขอื า คนจนทกุ คนได้ เขาไม่ใชเ่ ทพเซยี นสักหนอ่ ย แต่ฉเี ฟงิ ผู้น้ีกลับบอกว่าเขาเป็นไม้บรรทัดในใจเหล่าบัณฑติ ทัว่ หล้า คำกล่าวน้ีแทบจะเค้นน้ำตาออกจากหัวใจของหลิวหมนิ่ ได้ “ราชครหู ลวิ ทัว่ ทั้งราชสำนักต้าจ่นิ น้มี จี อหงวนต้ังเท่าไร มจี อหงวนผู้ใดบ้างที่ ไต่เต้าได้รวดเรว็ ดังเชน่ ท่าน มาจากครอบครัวยากจนแต่กลับอยู่เหนือผ้คู นมากมาย เท่า น้ีกเ็ พยี งพอทจี่ ะทำให้คนรษิ ยาแล้ว” หลิวหม่นิ ไมพ่ ูดกระไร ฉเี ฟิงลกุ ข้นึ กุมมือคำนับหลวิ หม่นิ แสดงออกซงึ่ ความ เคารพสงู สดุ “ทา่ นราชครหู ลวิ สง่ิ ที่ทา่ นจะทำต่อไปน้ีสามารถพลิกแผน่ ฟ้าฟ้ืนคนื ความ สขุ ให้แก่บ้านเมอื งของเราได้ สามารถชว่ ยเหลอื ประชาราษฎร์จำนวนนับไม่ถ้วนได้ ท่าน ได้โปรดใชก้ ำลังฝา่ ยบัณฑติ ของท่านมาชว่ ยแก้ไขกระดานหมากล้อมกระดานน้ดี ้วยเถดิ สง่ิ ทที่ า่ นจะทำนั้นยง่ิ ใหญแ่ ละสง่ ผลกระทบตอ่ แผน่ ดนิ น้ีมากกว่าทที่ า่ นคิดนัก ทา่ นกล้า

หรอื ไม่ ยนิ ยอมหรอื ไม่” คขฝเขัอวน้าางรวมตับัยฝนรเคันายทชำาขรี่พกวำ่อ์ ใูดเางรหรขยเเี้สขปอนำา็นงเมคฉรข่าอจ็เี นเุ ฟเยปสนิงๆลรเาย่ีจห็งมสนมใอห้นแิอื ดมปนเสลๆ่ลไงยีปงรทบสะ้ีามหักนหวผ็ เา่วัสมงังือถกวูงกาา่ ใรจบทหะา้เำมงปงอีสาน็ ยนกั ไ่าวปงยันใใานนทมทใ่ไี นดจา้้มีงขททโีำออตี่ถงกาหูกมาทลสอค่ีวิ แุดหวลมรม้วกิ่นาเเรขขณา้าจ์ เะปไตลดใช้วอทไ้คนำฟควทแวาีเ่ มหขามรง่าู้ ออกมาหพลริว้อหมมเพ่นิ รรยี้สู งกึ กวัน่าตเปัวน็ รอ้ปนระวโบู ยวคาเบดียวเลอื ดในกายพลงุ่ พล่านอยูใ่ ต้ผวิ หนัง ตะโกน “ข้ายินยอม!” หลวิ หมิ่นคอ่ ยๆ ลกุ ข้นึ ประสานสองมือคำนับตอบฉีเฟิง เซยี วเสาหมุนกายมาตั้งแตเ่ มอ่ื ไรไม่ทราบได้ เขาเกบ็ กรชิ แล้วยืนไพลห่ ลังจ้อง มองหลิวหมน่ิ อยา่ งเงียบๆ ฉีเฟิงล้วงมือเข้าอกเส้อื หยิบของช้นิ หน่ึงออกมายน่ื สง่ ให้หลิวหม่ินด้วยสองมอื ของตน หลวิ หม่ินจ้องมอง ‘สง่ิ ของ’ ตรงหน้า ขณะทเ่ี รม่ิ รับร้วู า่ มันเปน็ สงิ่ ใดก็สะเทือน ไปทั้งใจ ราชโองการ! เขาคอ่ ยๆ คล่ผี ืนผ้าไหมสเี หลืองอรา่ มในมอื ด้วยความร้สู กึ เหลอื เชอื่ มือเขาทั้ง สนั่ ทั้งเย็นเฉียบ พอคลอ่ี อกท้ังหมดก็ให้ตกตะลงึ ยงิ่ “ทำไมของสงิ่ น้ีถงึ ...” เขาพลันเข้าใจความนัยทฉี่ เี ฟิงต้องการจะสอ่ื ในทันใดและเข้าใจว่าเหตุใดฉเี ฟิง ถึงบอกวา่ เขากุมอำนาจใหญห่ ลวงอยูใ่ นมอื ถกู ต้องแล้ว ของสงิ่ น้ีไม่วา่ อยู่ในมอื ใครก็ ไม่อาจมีประโยชน์ ได้เทา่ อยใู่ นมือเขา แตว่ ่า...ทำไมถงึ ? เขาเงยหน้ามองฉีเฟงิ อย่างตื่นตระหนกและสงสัย ชายหนุ่มชดุ ดำท่ยี นื อยู่ด้าน

หลังฉเี ฟงิ จ้องเขาเขม็งและยังคงไมพ่ ดู ไมจ่ า ทกุ ชวี ติ ในห้องเงียบกรบิ เป็นฉีเฟงิ ทเี่ อย่ ข้ึนมากอ่ น “ท่านราชครหู ลิว รบกวนด้วย” ฉีเฟิงกลา่ วเสยี งเรยี บ เดียว เหรลอ่ื ิงวนห้ฝมี ิน่มี ืคอนื ‘นสตางมิ ’าใวนางทแ่ีสผดุ นใแชตห่ เ่รขอื าไยมัง?่ ค”้างคาใจหน่งึ เรอื่ ง “ข้าขอถามเพียงคำถาม ‘นาง’ ที่ว่าน้ยี ่อมหมายถงึ จิ่นอิงอ๋องเฟย เซยี วเสากับฉเี ฟิงล้วนเข้าใจใน ความหมาย เซยี วเสาไม่ตอบ ฉีเฟิงหัวเราะอย่างจนใจ “ใช”่ เรอื่ งใดหทลเ่ี ลิวดห็ มลิ่อนดหสลาับยตตาาลคงมกพรู่กบิันขเอทงพนขาองงไดเข้เลานยชี่ า่ งทใจีแ่ กทล้ท้า้ังเหหมนดอื นท้ีลกุ ้วผน้ใู เนปแน็ ผแ่นผดนินกาครทงไีน่ มาม่ งี วางเอาไว้แล้ว...เชน่ เดยี วกับตัวเขาและตำแหน่งขนุ นางของเขา ถ้าเชน่ นั้นการทน่ี างถูกลักพาตัว กค็ งเป็นการวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้วสนิ ะ หรอื ดงึ กเขา้ารมไดา้เรปเู้ ช็นน่เบน้ยี ้ที ใำนใกห้รเขะดาเาบนาใหจมไาปกโนข้ีขอหงเลจวิยี่ หงมหนริ่ ว่ ไนมไ่ ด้รเสู้ขกึาเโพกียรธงแเคตอื ่ทงอทดี่ตถนอถนกู ใใจชอ้งอานก มาอยา่ งโล่งอก...เพยี งแคไ่ ด้ร้วู ่านางสบายดใี จเขากย็ นิ ดนี ักแล้ว เดด็ ขาดเจแยี่ ลงะหมราว่กนปัเญปน็ญสาตนร่ทาี เเ่ีสขยี าพดาึงยใจทแถ่ี ตกู แ่ ผรู้อก่ืนพชบงิ ไปก่อเปนน็ แคล้นว!ทม่ี จี ิตใจห้าวหาญกล้าแกรง่ หลิวหมิ่นระงับความคดิ นั้นเสยี พยักหน้าพลางกลา่ วกับฉเี ฟงิ “ข้าจะทำสดุ ความ สามารถ” “ขอบคุณทา่ นราชคร”ู ฉเี ฟิงมองออกไปนอกหน้าตา่ ง “พวกเราจะอยู่ที่นี่นานนัก ไม่ได้ เชญิ ราชครหู ลิวกลับไปก่อน ของช้นิ น้ีจะเกบ็ ไว้ทนี่ ช่ี ัว่ คราว เมอ่ื เวลาประจวบ เหมาะทางเราจะนำไปสง่ ให้ท่านเองกับมือ” หลวิ หมน่ิ พยักหน้าอีกครัง้ ฉีเฟงิ เคาะโต๊ะ มั่วชงทแี่ อบฟังอยดู่ ้านนอกตั้งแต่ต้น เมอ่ื ได้รบั สญั ญาณกผ็ ลักประตูเข้ามา เขามองหลวิ หม่นิ พลางย้ิมแฉง่ “ข้าอาสาไปสง่ ราชครหู ลวิ กลับเอง แล้วกจ็ ะหาองครกั ษ์เงามาค้มุ ครองความปลอดภัยของราชครหู ลิว





หยวนชวนหัวเราะ “องค์ หญิงยังคงมีนสิ ยั เถรตรงเชน่ เคย ถกู ต้อง ท่ีข้ามาวันน้ี มิได้จะมารำลึกความหลังกับท่าน แท้จรงิ แล้วข้าเพยี งมาสง่ ขา่ วให้ท่าน” เจย่ี งหรว่ นจ้องอกี ฝา่ ยด้วยสหี น้าเฉื่อยเนือย “เชญิ ว่ามา” หยวนชวนย้ิมกว้าง “แม่ทัพเจย่ี งยามน้ถี กู คมุ ขังอย่ใู นคกุ หลวงเพอ่ื รอคำตัดสนิ สองดุ คท์ ช้ายาย...สคบิ ุณสหามนถสู ูกกไุลทเเจฮ้าาสอห้ีเตาย๋อรกกั ักแบลระเิ ววา่ณทีใพ่ ห่ีส้อะยใภู่แ้ตขอภ่ างยทใ่านนตถำกู หจนับักโทตษนฐเาอนงเปน็ กบฏลอแบละ ปลงพระชนม์ ฮ่องเต้ ดจู ากสถานการณ์ แล้ว เห็นทีวา่ นางคงยากทจี่ ะรอดจากโทษ ประหารไปได้” เจยี่ งหรว่ นนั่งฟังอย่างเงียบงัน ไมโ่ ต้ตอบ กระทั่งใบหน้าก็ยังไม่แสดงอารมณ์ ใดๆ สหายสคนนิทหนเึ่งพเปราน็ ะพเหี่ชตาใุยดแเทจ้ๆ่ยี งหครว่นนหจนงึ ึ่งไมเป่มน็ ีทฐีทา่านตอ่นื ำนตราจะหในนอกนตากคใตจขแมอ้แงตต่นน้อยอกี ชคา่นงเเปป็็นน สตรที มี่ ีจิตใจกล้าแข็งเกนิ ไปแล้ว หยวนชวนจงึ หงุดหงดิ ขัดใจเสยี เอง “ท่านราชทูต” ขณะทีห่ ยวนชวนกำลังครนุ่ คิดสงสัยทา่ ทางของเจยี่ งหรว่ น หญิง สาวก็พลันเอ่ยข้นึ “หรอื ข้าควรเรยี กเจ้าวา่ ไสศ้ กึ หนานเจยี งจงึ จะถกู ธดิ าเทพแหง่ หนาน คทเจวี่มียา่งุ งมหขฝมอันางยลพจมวะๆกยเดึ จค้แาเรลคอ้งยงๆมแาผพแ่นตบดใ่ขินน้าตทค้ีนา่วจาค่ี นิ่มรเง้ั ปห็นนจ่งึตรางิ มนมาเงาจรม้ายเาอบาทงอกแกล็รเ้ดู้วลวี.า่ ..ค่าขหว้านาไมมานห่คเววจังรยี ขกงอลขง่าอวชงวาเวา่ จนห้านเีเ่ ปปา็น็นนเเเพพจยยียีี งงง นแค้อวย้นเเลท็กียๆบกับตแอมน้ยนา้ทีมที่ทำห่ี ไนด้าเพนยีเจงยี ซงมุ่ รใงุ่ ชเรแ้ อื ผงนถลงึ ขอีดบสกดัุดกม็ยาหังมลใิายชปค่ ีู่ตขอ่ ้าสก้ขู ลอัวงวต่า้พาจว่ินกเเลจย้าจแะมฝ้แันต่ สลายเสยี เหลอื เกนิ ” หยวนชวนฟังแล้วกใ็ ห้ตกใจนัก จากน้ันก็เปลี่ยนเป็นโกรธเกร้ยี วเพราะไม่คดิ ว่า ดน้วางยจกะากรลห้ัาวเเอร่ยาะวอาอจากหมักาห“นน้าอ่ีตงนค์ หแญติง่เขกำาลรบีังเกปลน็ บหเกว่ งลห่ือนนาคนวเาจมียโงกขรอธงไขม้าใ่ อห้ยตูหั่วเรออื ง?เ”พลย่ี งพล้ำ “น่ีมิใชค่ วามเปน็ ห่วงเจ้าอยา่ ได้ตคี วามผดิ ไป ข้าเพียงเป็นคนข้สี งสาร...เวลาดงู ้ิว แล้วเหน็ พวกตัวรองออกมารา่ ยรำ ข้ามักจะคิดสงสารในวาสนาของพวกเขาอยเู่ สมอ”

เจยี่ งหรว่ นอมย้ิม “ข้าไมร่ หู้ รอกว่าแคว้นของเจ้าไปทำสัญญาใดกับองค์ ชายแปดไว้ แต่ ขอถามสักประโยคเถดิ การที่พวกเจ้ามุง่ มั่นล้มองค์ ชายสบิ สามเพอ่ื เชดิ ชอู งค์ ชายแปด ให้ได้ครองราชย์ มันต่างอันใดกับการเย็บเส้อื ผ้าให้ผ้อู น่ื สวมใส?่ อยา่ โกรธทข่ี ้าพูดมาก เเลป็นยนมะิตรสอหงาคย์ ชกาอ็ยันแปตดราขยอยงงิ่ แนคักว”้นเรากม็ ิใชค่ ่คู ้าทคี่ วรรว่ มลงทนุ ด้วย หรอื แม้แตจ่ ะคบหา “เรอ่ื งราวบนโลกน้มี ีได้ก็มีเสยี พวกเรายอมทำข้อตกลงกับองค์ ชายแปดก็ยอ่ ม ต้องมกี ารแลกเปล่ียนด้วยเงอื่ นไขทีเ่ ท่าเทยี ม” แล้วหยวนชวนกจ็ ้องมองสนุ ัขสขี าวตัว โเลต้ยีทงี่นไอว้นแกห้เลหบงาอแยลู่มะมุ เขหา้อเปง.็น..สคนุนัขอตนัวญุ นา้ีเตขารวหู้ ่าลเัจงจย่ี างกหนร้ัวน่ นเขสางั่กบส็ า่ งัว่ ใใหบ้ค้หนามเฝาใ้าหจั้เบพตราาสะังอเยกาตกเจ่ยี ง หรว่ นแตก่ ็ไมพ่ บเรอื่ งผดิ ปกติใดๆ ถึงแม้จะไม่พบเรอ่ื งผดิ สงั เกตแต่เขากย็ ังค้างคาในใจ สตรที มี่ ีจติ ใจเห้ียมหาญ เหนอื กว่าหญงิ อืน่ ผ้นู ้นี ะ่ หรอื ...จะเหงา อยากจหะเยลว้ียนงชสวนุ นัขจเปงึ เน็ อเย่ พถ่ือานมคล“าอยงเคห์ หงญาจงิรคงิ ๆงมิไไดย้กจำึงลไัมงเ่เลลน่้ียลงดกู มูไมัน้อใยหู้ห่ดรกี อวก่านน้ีเะลา่ หาขก้าววาา่่ นมันกึ ดผู า่ ยผอมลงกว่าเดมิ นะ” แนล่ ะ..ส. นุขั้ขาวตแัวตนล่ ั้นะผม้ืออทม่ีเลพงิ่มกวเา่ ปต็นอนนาทง่วีทงิ่ ี่สเลวม่นรออยยดู่ ก้านินแนทอนกเจจร้างสิ ๆนุ ัขตัวเจน่ยี ้ี งหรว่ นสะด้งุ ในใจ รปู รา่ งของสัตว์ น้ันมักจะแสดงออกมาให้เห็นอยา่ งชัดเจนภายในเวลาไม่ก่วี ัน หากกนิ อิ่มหนำสำราญก็จะอ้วนพี หากให้อดอาหารแม้เพียงเจด็ วันก็จะมสี ภาพผอมโซ ให้เห็นทันตา สนุ ัขตัวน้เี มื่อก่อนคงได้รับอาหารเต็มอิ่มจนเกนิ ไป เพยี งแคไ่ มก่ ี่วันทน่ี าง ลดจำนวนอาหารของมันลงกถ็ ึงกับผอมจนเหน็ กระดูกเลยเชยี ว เจีย่ งหรว่ นไมต่ อบคำ หยวนชวนเองก็ไม่ได้ใสใ่ จ เขาเย้ยหยันนางอกี ไม่ก่ี ประโยคกห็ ัวเราะรา่ แล้วเดนิ จากไป เแซสวดยี งนลพหะคอลรีคหไยงปจวตะนาเรมชม่ิควลนวงาไมมปือคแดิแลล้ขว้วองเจหเย่ีรยอ่ืงวหงนทรชั้วง่ หวนนมจดงึ หเปาย็นใไจปเไตขดาา้โมตลแ้อ่งผขงกน้ึนลกับาอรไกีทปฝน่ีเลา่า่ายงใวมหาที ้งเซ่าไทวว้ีเียชนวน่ ันหนนล้ีคฟ้ีีนาัดงางถวกึงา่ ็

ปฏกิ ิรยิ าของนางเปน็ แน่ จากน้ันเซวยี นหลีก็จะยิ่งได้ใจมากข้นึ สาวกังวทลุกวสา่ ง่ิลทูกกุ ใอนยท่า้องงลจ้วะนเปค็นาดอเันดตาไรดา้ ยจสงึ งิข่ เอดสยี นุวทัขไี่มมาไ่เดล้้ยีคงาดเพเอื่อาเไบว่ีย้กงค็ เบือนนคางวตาั้งมคสรนรใภจ์ ...หนญางิง ไม่รวู้ ่าจะตบตาฝา่ ยตรงข้ามไปได้นานเพียงใด ยามน้ีชวี ิตของนางและลูกชา่ งสมุ่ เสยี่ ง ยิ่งนัก ตอนที่หยวนชวนเดนิ ออกจากเรอื นกส็ วนกับบ่าวใบ้ท่ีมาเกบ็ ชามข้าวสนุ ัขไปล้าง หยวนชวนเห็นว่าในชามแทบไมม่ ีเศษอาหารตดิ ชามใหญโ่ ตแต่สนุ ัขกินจนเกล้ยี ง หยวนชวนนกึ ประหลาดใจจึงเอย่ ถาม “น่คี ือชามข้าวของสนุ ัขตัวน้ันหรอื ?” บ่าวใบ้อ้าปากร้องออื อาตอบ พยักหน้าให้หลายที หยวนชวนขมวดค้วิ “กินมากขนาดน้ี ทำไมถึงยังผอมแห้ง...” ยามเช้า ณ จวนอ๋องจิ่นองิ กเิ ลนปทักา่ ดน้วอย๋อดง้นิ จทิน่ อองงิ สเซอ่ ยีงวแเสสงาเใหนลวือันงนอ้รแี า่ตมง่ ดกนู าย่าเดก้วรยงขชาดุ มขยุนิ่งนนาักงเต็มยศ ชดุ เปน็ ลวดลาย สลักวมษชณดุ วะขันฝนุ นเี ยน้ีขบ็า้างแงสลกแี ะาดยกงขาดรอเัง่ งดเเลินซอื ลยี ดววนดเสลกาาปมยักีชเลปายาน็ ยแแดปบงลบบกเปุ กหผา่นทา้า่ไี ผมู้หค่ นอ่ ่งึยเไดชดนิดุ้เหขป็นอระใงกนเขบชาอดทุ ยขำไูจ่ นุ มากนห่ เาา่ นงง้สอื มผัย้ชางนาดย้ี งผาู้นม้ี ทว่าชายผู้น้ีสวมใสแ่ ล้วมไิ ด้ทำให้เขาดูล้าหลังแม้แตน่ ้อย กลับดูเรอื งรองเปล่งปลัง่ ฉาย แววแห่งอำนาจวาสนาอยู่เต็มเปี่ยม น่ีคือชายวัยกลางคนท่อี งคาพยพท้ังห้าสอดคล้องกันอยา่ งเหมาะเจาะ กลิน่ อาย ขอกอี สงมักหสาาบมัณสบิฑปิตี ลชอายยงวานมรทอัว่ บทร้ังา่ ใงตส้หงู โลป้ารคง่งปลรำาบดาเกปแรลยี ้วว กลา่ วได้ว่าหากบรุ ษุ ผู้น้ีหน่มุ กว่าน้ี น้ำเสยี งมุ่งมั่น “นายน้อย เราไปกันเถดิ ” เขาหันไปมองเซยี วเสาแล้วเอย่ ด้วย นอกจวนมอี าชาพ่วงพผี กู รอไว้สองตัว ตัวหนึง่ ดำทะมนึ อกี ตัวขาวดจุ หมิ ะ เซยี ว เสาโหนตัวข้นึ บนหลังอาชาสดี ำปลอด สว่ นบรุ ษุ ผ้นู ้ันกโ็ หนข้นึ หลังอาชาสขี าว ท้ังสอง ห้อม้าออกไปเตม็ เหยียด

เสยี งสงบู นต“้นคไามด้ดไม้านถ่ ึงหเลลังยปวรา่ ะพตอ่ จู บว้านนหลินจิน่จะซเาปนน็ พชน่ ายเศรษปู งหาญม้าจทรคงี่ิ เาสบยี เลด้น่วยออกตจาอกนปนา้ักนกขล้าย่าัวง บอกวา่ เขาพูดจาเหลวไหลอยู่เลย” จน่ิ ซอื่ สา่ ยหน้า “คนเราจะตัดสนิ จากภายนอกไม่ได้ พ่อบ้านหลนิ น่พี อวางสหี น้า ขึงขังจรงิ จังข้นึ มาก็ดูแปลกตาไปเลยนะ” หลายวันมาน้ีแทบทุกคนในจวนอ๋องจนิ่ องิ ล้วนสังเกตเหน็ ความเปลี่ยนแปลง ของพอ่ บ้านหลนิ ด้วยกันทั้งน้ัน เขาดูอ่อนวัยลงทกุ วันและยังหลอ่ เหลาข้ึนอีกด้วย ใต้ หล้าน้ีนอกจากการใชว้ ชิ าแปลงโฉมแล้วก็ไม่มีวธิ อี ่ืนจะทำให้คนดูดีข้ึนภายในระยะเวลา อันสน้ั แต่วชิ าแปลงโฉมคือการเปล่ียนให้ผู้แปลงโฉมงดงามภายในพรบิ ตา มิใชเ่ ชน่ พอ่ บ้านหลินที่ค่อยๆ ดดู ขี ้นึ วันละนดิ วันละหนอ่ ย เหลา่ องครักษ์จิน่ อเี ว่ยทอ่ งยทุ ธภพมานานหลายปี ทุกคนล้วนเคยเหน็ โลกกว้าง มกาายด้ว’ ยเกพันอื่ ทท้ังี่จนะ้ันทำใมหอ้ตงนปดราูอดัปเดลัยีกวษกณ็ส์ แามลาะรแถกเ่ลดงาออเขกาแเลจ้ตววน่าาพปอ่กบป้าดิ นใผบู้นห้นกี ้ลาขืนอง‘ยตานเมเอด็ งกำบมังา บัดน้ีพอกินยาแก้จึงค่อยคนื สใู่ บหน้าเดมิ “เอาละ... ทนี ้กี ไ็ ม่มีใครสงสยั เรอื่ งทเ่ี ขาเคยโอ้อวดว่าตนเองนั้นหล่อเหลาอกี แล้ว สนิ ะ” จิน่ ซอื่ สา่ ยหน้า “แตเ่ รอื่ งน้ีก็แปลกอยูน่ ะ พอ่ บ้านหลินดำรงตนเปน็ พอ่ บ้านมาตลอดหลายปี จู่ๆ ทำไมถงึ คดิ จะกลับคืนสรู่ ปู ลักษณ์ เดมิ เลา่ ?” จิ่นซานยังไม่ค่อยเข้าใจ จิ่นซอื่ ทอดถอนใจหนึ่งครงั้ “ข้าเดาว่าคงเกดิ เรอื่ งใหญ่บางอย่างบบี ให้เขาต้อง กลับคืนสสู่ ถานะเดมิ เพือ่ แก้ไขปัญหา เจ้าไมร่ ้สู กึ หรอื ว่าระยะหลังๆ พ่อบ้านหลินมนี สิ ยั ตา่ งไปจากพอ่ บ้านหลินคนเดมิ มากข้นึ ทุกท”ี จิ่นซอื่ เอาสองมอื รองท้ายทอยนอนเอนกาย แกว่งขา “น่าเสยี ดาย ตอ่ จากน้ีจะไม่มีพอ่ บ้านหลนิ แหง่ จวนอ๋องจ่ินองิ ให้พวกเราชวน ทะเลาะอีกแล้ว” จ่ินซานเงียบบ้าง นานนักจึงกลา่ ว “หวังว่าพวกเขาจะทำภารกจิ ทห่ี วังไว้สำเรจ็ นะ” ทันทีท่เี ข้ าวัง

เซยี วเสากับพอ่ บ้านหลนิ ก็แยกทางกันท่ีหน้าประตูใหญ่ ท้ังสองเดนิ กันไปคนละ ทในาง...พอ่เพบร้าานะหวา่ลเินป็นเดคินนไแปปตลามกรหะนเบ้ายี งยกาวลจมุ่ าขกัหนนท้นาี ป้อรยะตกัูบวังเหทละลา่ อุไปงคยัรงกัสษวน์ท่ียบปุืนผตรชวาตจตดิ ้รานาอยู่ บน้รเี ปเิ วน็ ณสนที ้ันีข่ ุนจงึนราบี งกค้านวสมนาขิทวหารงอืไวก้ ลพมุ่ วพกรเะขสาหทาอยดขสอางยอตงาคม์ เอหงนบือรุ หษุ ัวใเนทชา่ นดุ ้ันขนุทมี่นีสางทิ สธเ์ีิใลชือ้ ดนก สี เหล่าขันทีน้อยมองตากันแล้วสะกดิ องครกั ษ์ให้ขวางไว้ เขาดงึ ป้ายทองแดงทีเ่ อวข้ึนมาชตู อ่ หน้า พอ่ บ้านหลินไมใ่ สใ่ จผู้ใดทั้งนั้น อจะงรคบี รรกั อ้ ษน์ทต้ัง้ังหแมถดวเปเหน็ ลส่าอองงฟคารกกั ทษั้ง์มซอ้ายงแดลปู ้ะาขยใวนา มอื บหุรลษุ ังแจปาลกกพหอ่ นบ้้าาอนยห่าลงนิไมเดเ่ ชินอ่ื หสาายยลตับาตกา่อไนป แล้ว คนเบ้ืองหลังกย็ ังมองไปยังทศิ ที่เขาหายไปด้วยสายตาเบิกค้าง ใดให้ทข่านันดทหู นี ร้ออื ยผท้ำหู ไนมงึ่พส่ชี งาสยัยถจงึ งึ ปเลดิอน่ ยเขใ้าหม้เขาถาาผม่าอนงไคปรทักั้งษท์่ีหเปล็นวคงนแ“พปช่ีลากยหนค้านแทเม้ๆอ่ื ”ครเู่ อาสงิ่ ปอ้างยค์พรัชร“ะทเรจาาย้าชชาททา่ งานไมข่รอม้เู รงีสอ่ือทิงงเธคส์ ์ลิ รยี ัวช่ เงทลลาย้ำย”ไาปทไหดง้ทอซกุงีคทเร่ขีปกั อ็นษงส์รวง่ิบัีงทหล่บี ดลง่ วรบะงอดกกับระถเสทงึ ัยี่ตงหงำแ้ขอหองบนงตรง่ รพนทลรมะงขส“ใหอนางยมฮสอ่อื นเงขเทิ ตาข้เเปลอน็ยง เชยี ว ป้ายพระราชทานเชน่ น้ใี นใต้หล้ามีอยู่เพียงแคส่ องอันเทา่ น้ัน อันแรกอย่กู ับเกา ใมกหงา้ใกรช้สูง้อกขึ ีก้าปเเรคละยยหเลหนาน็ ดกึ เใขไจมาขถ่ถ้นึือึงวมไว่าาว้ ัหน“ลนวัง้จีา่ จแะาไตกด่คร้เนหัช็ทนผา้ปนู ย้า้ันายทเทปหี่ส็นงอซใงคสี ใรน้ิหกพ้เันปร?น็ ะชบนญุเหมตต์ าุใเ”กดาจพกึงดู งมถกีขึงงอตกงไร็ ลมง้ำนเ่ คค้อี ่ายงเเชคอน่รากันอษ้อใี ์นกก็ มือ และดเู หมอื นจะค้นุ เคยกับวังหลวงยิง่ นัก” ถึงแม้ทางเดนิ ในวังหลวงจะซับซอ้ นมาก ทว่าพ่อบ้านหลนิ กลับก้าวยา่ งได้อย่าง มั่นใจ ในที่สดุ วันน้ีเขาก็กลับมา...เพื่อทำตามคำสญั ญา ทางทีเ่ ขาเดนิ นั้นเปน็ ทางตรงไปสตู่ ำหนักฉือหนงิ ! ภายในตำหนักนั้น หยางมามากำลังทบุ ไหล่ให้ไทเฮาอ้ีเต๋ออยา่ งระมัดระวัง ลงแรง

แตล่ ะครงั้ ไม่หนักไมเ่ บาจนเกินไป แต่ไทเฮาอ้เี ต๋อกย็ ังขมวดค้วิ แน่นอยมู่ ิคลาย ปลงพรหะยชนางมม์ นามั้นาสทรอา้ ดงคถวอานมใกจดอดยัน่างแไกรไ่้เสทยเี ฮงาอเ้ีเรตอื่ ๋องเทปอ่ี น็ งอคย์ ชา่ างยยสิ่งบิ สามกเปารน็ ทผ่ยี ู้ตัง้อคงงสนงงิ่ สไมยั ่ยลออบม แสดงท่าทีใดๆ ต่อเรอ่ื งน้ที ำให้เหล่าขนุ นางในราชสำนักตา่ งกค็ ิดกันว่า ไทเฮาอยากจะ กมุ อำนาจทางการเมอื งไว้ในอ้งุ มอื ตน ใครเลยจะร้วู า่ หญิงชราอย่างไทเฮาอ้เี ต๋อ เหน็ดเหน่ือยเหลือเกิน คิดอยากจะสนับสนนุ เซวยี นเพย่ แตก่ ็ทำไมไ่ ด้ หลังจาก เคหนตฝุกั่งาเรซณว์ ียจับนกหมุ ลกีกล็เพุม่ ่ิมกมบาฏกทขผี่ ้ึนา่ เนรอม่ื ายๆขุนนางท่ตี ดิ ตามเซวยี นเพ่ยกส็ ลายไปบางสว่ น ฝ่าย ระลกึ อหยยู่เสางมมอาวม่าาผเ้ขูค้ารใอจงใบนัลนล้ำังใกจ์ มแังลกะรคแวลามะแคผิดน่ขอดงินไตท้าเจฮ่ินาอท้เี แ่ี ตท๋อ้จเรปงิ็นคอวยร่เาปงด็นี ทา่ นอผ๋อ้เู งปจ็น่นิ นอางิ ย เซยี วเสา แม้แต่ฝา่ บาทเองกค็ ดิ ไม่ตา่ งกัน พระองค์ มคี วามต้ังใจจะแตง่ ตั้งทา่ นอ๋องเซยี ว ใไทหเ้ขฮ้ึนาอส้เีตู่ ตำ๋อแทหีร่นสู้ ง่ กึรชัตดทิ คาย้างาทหเลราอ่ื นยชมาายอยตู่มิดอิ ทาจ่ีวห่าทัก่าหนาอญ๋อนง้ำปใฏจิเคสนธเหปน็นักหแลนานน่ เด็ดจขงึาไดม่กลท้าลำใากห้ เขาให้มาเกยี่ วข้องกับเรอ่ื งวนุ่ วายเชน่ น้ี เลอื กผทู้ใดางลเ้ลวือนกดจีกงึับเหตัลวเืออเงพทีย้ังงนอั้นงค์ ชเพายราแะปอดยแ่าลงะไรอเงสคยี ์ ชไทายเฮสาบิ อส้เี ตาม๋อก็มีศไมกั ่วดา่์ ิเไปทน็ เฮยาา่ อแ้เีทต้ๆ๋อกท็จ้ัะง เซวยี นเพย่ และเซวียนหลีไม่อาจแตะต้องนางได้ กลัวอย่างเดียว... หากเลอื กสนับสนนุ ผิดคน ไทเฮาอ้ีเต๋ออาจจะต้องตายเพราะคำสาปแชง่ ของปวงราษฎร์แทน ตจะรนงไง่ิ ปเงตดยี ร้วบงยมสปางรววะา่ นพสทบว่ากกทเาีขรณาแยต์ ทนื ่ก่ีผอลา่ ยับนู่ขเมป้าาง็นแฝจลั่งวะเนพซอ้วนื ๋ียอนนงิสจเัยพิน่ ท่ยอี่เิงปทน็ ่เี คคนลอื่รอนบไหควอชบดั เไจทนเฮาแอส้ีเตด๋องอจอึงเกลอือยกา่ ทง่ี ทา่ ทีของจวนอ๋องจน่ิ อิง ก็คือทา่ ทีของเซยี วเสา! “ไทเฮาเพคะ...” ในทสี่ ดุ หยางมามาก็ทนไมไ่ หวเอ่ยถามเรอ่ื งท่ีตนสงสยั “ทไ่ี ทเฮา ยังคงนงิ่ เฉยเชน่ น้ี กำลังรอสง่ิ ใดหรอื เพคะ?” “รอโอกาสพลิกผัน” ไทเฮาอ้เี ต๋อท่ีหลับตาอยตู่ อบกลับเบาๆ

“โอกาสพลกิ ผัน... ขององค์ ชายสบิ สามหรอื เพคะ?” หยางมามาซกั “ไม่ใช”่ ไทเฮาอ้เี ต๋อลืมตาข้นึ ในแววตาน้ันเหมอื นมอี ารมณ์ อื่นฉายผา่ นไปวูบ หนง่ึ ทวา่ หยางมามามองไม่เห็น หนึ่งถือทปัน้ายใดอนาญั้นกาส็มทิ เี สธ์ ยิมี งาขขัอนเทขนี้าเ้อฝย้าพดังะ่ เยขะ่ ้าคม่ะา-จ-าก-”ด้านนอก “ทลู ไทเฮา ด้านนอกมีคนผู้ ส้นิ เสยี ง...ขันทนี ้อยผ้นู ้ันกก็ ้าวเข้ามาพรอ้ มกับใชส้ องมือประคองป้ายสที องแดง ยืน่ ให้ หยางมามารบั มาแล้วสง่ ตอ่ ให้ไทเฮาอ้เี ต๋อ เม่อื ไทเฮาอ้ีเต๋อได้เหน็ ป้ายทองแดงอยา่ งชดั เจน...ความเรอื งรองของป้ายน้ัน เรปาชรยที บานดนัง่ แ้ี..ส.เปงส็นวไา่ปงไสดอ่้องยนา่ ำงทไรา!งให้หผวา่ นนคไปืนคสรคู่หู่ วนางึ่มกทวรา่งไจทำเคฮราัง้อเ้ีเกต่า๋อเมจอ่ืะคนนืานสมตาิ แลร้วมิ ฝปีป้าายกพสรัน่ ะ ระรกิ ขณะเอย่ “พาเขาเข้ามา” บรุ ษุ ในชดุ ขนุ นางสแี ดงเลือดนกก้าวเข้ามา เพราะอาภรณ์ ที่สวมสสี ันฉูดฉาด การมาถงึ ของเขาจงึ เหมอื นนำพาเอาความสดใสตามเข้ามาด้วย ทำให้ตำหนักท่ที ั้งใหญ่ โตและอมึ ครมึ บังเกิดความรสู้ กึ สว่างไสวเรอื งรอง พาให้ผ้คู นทมี่ องเขานึกถงึ แตเ่ รอ่ื งราว สนกุ สนานในอดตี กลา่ วด้บวุยรษุนผ้ำเ้นู สั้นยี งหรยา่ ดุเรลงิ งอเันบ้ืเอปงน็ หเนอ้ากไทลักเฮษาอณ้เี ์ ต๋อ“กระหสมะอ่ บมัดหเสล้อืนิ คเหลวุม่ยแลถ้วควากุ ยเบขั่งาลคงมพไทรอ้เฮมาก-ับ- -” ทั้งไทเฮาอ้เี ต๋อและหยางมามาตา่ งมสี หี น้าตกตะลงึ เสยี แตว่‘หา่ ลจินะเเปห็นวข่ยนุ’ นานงาทมี่เนพ้ีเิ่งปเข็น้าชใหอ่ื มทข่ี่ ุนนางบุ๋นบู๊นับร้อยในวังคุ้นเคยเปน็ อยา่ งดี เว้น และเปน็ หกลนุนิ ซเหอื วหย่ นค่มุ ือเอจ้าดเีตล่ห์ ท‘ที่มั่นักฮจวะาอ’ย่ขูผ้าู้สงงกา่ างยามองคค์ ราชั รทมาคยมาคทาหยงเซปเีน็ สเมลอิศ ท้ังเฉลียวฉลาด กติ ติศพั ท์ ของหลินเหวย่ ผ้นู ้ี แม้แตไ่ ทเฮาเองยามนกึ ถึงกอ็ ดจะสา่ ยหน้าพลาง หัวเราะออกมามิได้ เขาเคยแขง่ ขันโต้วาทถี กเถียงเรอ่ื งราชการบ้านเมอื งกับเหลา่ ขุนนาง

ผู้เฒา่ แห่งสวนฮัน่ หลนิ ยามน้ันเขาอายุยังน้อยแต่วาจาคมกรบิ ยง่ิ กว่าคมกระบี่ ตอบได้ ทกุ คำถามโดยไมเ่ พลีย่ งพล้ำเลยสกั นิด ทำเอาเหล่าผ้เู ฒา่ หัวด้อื แหง่ สวนฮัน่ หลินโมโห จนหนวดกระดิก องค์ รชั แทลายะทาทอ่ี หยงใู่ ซน.ี .ค.ทวั้งาสมทอรงเงปจน็ำขมอติ งรผแ้คูท้นสทห่าสี ยดุ รคักงทจี่สะเาปมน็ารเถรอตื่ งารยาแวทมนติ กรันภาไพด้รอะยห่าวงา่ไงมเล่ ขังาเกลับ องค์ รชั ทายาทหงซนี ้ันแตเ่ ดิมก็เคารพนับถือบัณฑติ มากความร้อู ยูแ่ ล้ว แต่เนอื่ งจาก ตำแหนง่ รชั ทายาทจงึ ไม่อาจใกล้ชดิ กับใครได้มากนัก คงมแี ต่ทั่นฮวาหลินเหว่ยผ้นู ้ีทไ่ี ด้ รบั การนับถือจากองค์ รัชทายาทหงซอี ยา่ งแท้จรงิ ถงึ ข้ันท่เี คยปรารภไว้ว่า ‘หากต้าจ่นิ มี คนอยา่ งหลินเหวย่ เพยี งคนเดียว แคว้นของเราคงเจรญิ รงุ่ เรอื งถึงขดี สดุ ’ เกง่ กล้ามากความสามารถถึงเพยี งน้ัน แตท่ ัน่ ฮวาอนาคตยาวไกลผู้น้กี ลับลาออก จเสาน้กรทาาชงกกาารรทเปัน็นทขีหุนลนังเากงิดเรอื่ งกแับตรใ่ ชั คทราทยีต่ าาทดหกี ง็ลซ้วี นดอู อแกมว้าจ่ ทะ่เใี ขหา้เตหัดตสผุ นิลใวจา่ เตชนน่ ไนม้ัเน่ หกม็เาพะรกาับะ รัชทายาทหงซสี ้นิ พระชนม์ หลังจากหลินเหวย่ ออกจากราชการและปลีกตัวไปแล้วก็ไมม่ ีข่าวคราวอีกเลย ฮอ่ งเต้เคยให้คนไปสบื หาข่าวของหลินเหว่ยท้ังทางแจ้งและทางลับ แตส่ ดุ ท้ายก็คว้าน้ำ เหลวกลับมา ทกุ คนต่างพากันกลา่ วว่าทัน่ ฮวาผู้นั้นอาจลาโลกไปแล้ว หากเขายัง อผ้ยูคู่.น..คกนลบทโ่ีกดลดนื เเดป่น็นรแานวก่ ับแสงเจิดจ้าของดวงตะวันเชน่ เขา ไมว่ ่าจะอยทู่ ใ่ี ดกไ็ ม่มที างถกู ยทเปกสุ น็ คอหบนรไลหอืด้วยต้ตนาาำงยเแคมมหยามินมมีผง่าใี ้จทูใจ้ดัอน่ ใงลฝฮม่วฝ่วองาันรง้บูถนนรุึงาษทาุ งงั่นตเกอรฮเ็ งงปวยห็นาังนผผเ้ปู้นาู้หด็น้ีดน้วเ้วงพ่ึยยทหยี กเ่ีัวงสันดใยี จทรนั้ทณงุ ้ำนีเ่ ตตีน้ัน้าน้ออแยยรใต่หูงนอลยนใานายทมอคี่ไนดดืนั้้นขตี ่าสนวา้ันวว่านเตข้ออายหนใาทนย่ีหวสัลงาหินบลสเหวญู วง่ คิดไม่ถึงวา่ เวลาผ่านมาเน่นิ นานหลายปี นางจะมีโอกาสได้เจอหน้าเขาอีกครง้ั คนตรงหน้ามิได้ดูข้เี ลน่ ชา่ งคุยเชน่ เหมอื นเม่อื ครั้งยังหนุ่ม กาลเวลาขัดเกลาให้หลินเหว่ ยสงบนิ่งข้ึนแต่ความเฉยี บคมยังคงฉายชัด หากจะบอกว่าหลินเหว่ยในอดีตกค็ ือไข่มุก เปล่งประกาย เขาในยามน้ีกเ็ ปรยี บได้กับหยกอุ่นล่นื ถูกวันคืนทผี่ ันผ่านขัดเกลาให้

เรยี บใสและ...แขง็ แกรง่ ไทเฮาอ้ีเต๋อเอย่ ข้ึนในทสี่ ดุ “เกอื บสามสบิ ปีแล้ว หลนิ เหวย่ ... เจ้ายังมชี วี ิตอยอู่ กี หรอื ?” หลนิ เหวย่ ย้มิ ตอบ “จากกันแรมปี หลนิ เหวย่ ได้เหน็ ไทเฮายังทรงมีพระพลานามัย สมบูรณ์ แข็งแรงให้รสู้ กึ ดใี จยิง่ นัก” หยางมามาหลบุ สายตาลงพลางทบุ ไหล่ให้ไทเฮาอ้ีเต๋ออยา่ งระมัดระวัง เพียงแต่ ดเม้ว่ือยใคจวเรามม่ิ อไมย่อายกู่กร้ัูบ“เหนล้อื ากยับปตมี ัวาน้ขี แ้ารไงมมเ่ คือยจึงไดไม้ยส่ นิ มขำ่าเวสคมรอาดวังขเอดงมิ เจ้าเไลทยเฮาเจอ้้าเี ไตป๋ออยยังูท่ค่ใีงดถมามารต?ึ อ่ ” คำถามปราศจากน้ำเสยี งกลา่ วโทษแตถ่ ามอยา่ งตรงไปตรงมาดังเชน่ เพื่อนเก่ากำลังรำลกึ ถงึ ความหลัง หลินเหวย่ ยังคงคุกเขา่ อยกู่ ับพ้ืน “กระหม่อมมิได้หายไปทีใ่ ด กระหม่อมอยูท่ ่ีนี่ ตลอดมาพะ่ ยะ่ ค่ะ” ไทเฮาอ้เี ต๋อชะงักลมหายใจ “เจ้าอยูใ่ นเมอื งหลวงร?ึ ” “พ่ะย่ะค่ะ” น้ำเสยี งตอบรับหนักแนน่ ไทเฮาอ้ีเต๋อถึงกับอ้ึงงันไปนาน จากนั้นกห็ ัวเราะข้ึนโดยพลัน “ทแี่ ท้กเ็ ป็นเชน่ น้ี มเขินาม่าเาลน่าฮาน่อหงลเตา้ถยึงปหี าดเจีจ้ราไงิ มๆพ่ หบลินเจเ้าหอวย่ยขู่ ้าเงจก้ากายล้าถ‘เงึขขาผน้นูาดั้นห’ลมอากตขล้าอไปดดเล้วยยสเลนิ ยะเชอยี ยวูป่” กป้อง “กระหมอ่ มเพียงต้องการอยากจะดูแลบุตรชายของสหายรักให้ดี ให้สมกับท่เี คย ลั่นวาจาไว้” หลนิ เหว่ยตอบ ภายในตำหนักปราศจากเสยี งอ่ืนใดนอกจากเสยี งทอดถอนใจของหญงิ ชราท่ี กในำลเมังอร่ื ำเลขึกาฝถางึ กคฝวัางมลหูกลชังายไวไท้กัเบฮเาจอ้า้เี ตก๋อ็หโมบากยมคือวอายมา่วง่าเเหขนาเ่ือชยอื่ ลถ้าือเจ“้าชดา้่วงยเถเชดิ น่ ขก้าเันชอ่ื ขค้าำคพงูดไเมจ่ม้าี สง่ิ ใดจะพดู อีก กลัวเพยี งว่าเรอื่ งทั้งหมดจะไมย่ ุตธิ รรมกับเจ้าสกั เท่าใด” “กระหมอ่ มไมเ่ คยร้สู กึ เชน่ น้ันเลยพะ่ ย่ะคะ่ ” หลนิ เหว่ยเผยรอยย้มิ ออกมา รอย ย้ิมน้ชี ว่ ยให้ทา่ ทีเครง่ ขรมึ ของเขาดอู ่อนโยนลงมาก ทำให้เขาดูเหมือนหลินเหวย่ คน

เนหทด้้อลีกิมุดง็กทถจล่ยี นนา่ าวนกมไรคดะ้ววทบา่“ั่งไกมเมรข้า่เะสาสหแะยี ตมบชง่่อัดาภมชตรไาิเรดยกย้เเดิ ฝสาแ้า้อื ลมกค้วอรระงากหนใรดมาะยบ่อหนรมมร้ไออ่ดดยมา้ทเสไตำมาใบิว่รนในสู้ สห้อกึ ง่ิญยวทา่ส่สี่ ไามหวเ่ไาใปดยห็น้เรญหักธ็นฝ่กรรนพ็ามกาาแยฝกตนัันง่อ้ไอสวยยง้่ทา่ ตสงกุ ั้งาใปยแดรตตพะาฟ่ กะ่ ใัยนาหระ่้ซทค้แังี่ เะ่ รท”ก่า คำพูดน้ีกล่าวออกมาอยา่ งจรงิ ใจและซอ่ื ตรง แม้แต่หยางมามาเมอื่ ได้ฟังกพ็ ลัน ซาบซง้ึ ยง่ิ นัก ไทเฮาอ้ีเต๋อนง่ิ ไปนานก่อนจะถามตรงไปตรงมา “แล้ววันน้ที เี่ จ้ายอมเข้า วัง เจ้าต้องการสง่ิ ใด?” ผา่ นไปหลายสบิ ปี ทัน่ ฮวาทปี่ ิดซอ่ นชอื่ แซก่ ลับยอมเปิดเผยตนเองตอ่ ผ้คู นอกี ลไคมาร่ไอ้ังดอ้ทเกหำจเตพาุผกอื่ รลเากใชดยี กทราตีท่รยิตำใัศ้งหแเ้งเตขนิ ห่ าทยลออายงมเปปลกี น็ะอ่ทแ้นงินช่ วี ติ หสางกบคสิดขุ หแวลัง้วเกกยีลัรบตเขยิ ้าศวเังงหนิ ลทวองง?จรหงิ ลินเเขหาวก่ยค็ ยง่อไมม่ เป้าหมายคือสงิ่ ใด อันทจ่ี รงิ ท้ังคูต่ ่างร้ดู ีอย่แู กใ่ จ “ทูลไทเฮา ท่กี ระหมอ่ มเข้ารับราชการในอดตี เพราะหวังจะค้ำชฮู ่องเต้ผ้ปู รชี าแหง่ แคว้นต้าจน่ิ หลังจากส้นิ องค์ รชั ทายาทหงซี ความหวังของกระหมอ่ มก็ดับสญู ตามไป ด้วย ทำให้กระหม่อมเลือกลาออกจากราชการและใช้ชวี ิตเย่ยี งสามัญชน ทว่ายามน้ี ฮอ่ งเต้ผู้ปรชี าได้ปรากฏตัวข้ึนอีกครัง้ กระหมอ่ มจงึ อยากจะทำงานถวายฮ่องเต้พระองค์ ใหม่พะ่ ย่ะค่ะ...” “หลินเหวย่ ...เจ้าร้ใู ชห่ รอื ไม่วา่ กล่าวคำพูดเชน่ น้ีออกมาถือเปน็ การลบหลู่ดหู ม่นิ ตอ้ยองา่ งกใาหรญบอ่หกลเวปง็น”นัยไมวา่ร่ ออดใหตี ้หฮลอ่ นิงเเตห้ทวเี่ย่ พไิง่ดเ้พสดูดจ็จสบวรไรทคเตฮาอม้ีเติใ๋ชอ่ก็เ‘อฮย่ อ่ เงตเือต้นผ้เูปสรยีชี งาเ’ข้มใชห“่ เรจอื้า ไม่?” หรักลปนิ รเชหี หาวสาย่ กามมคีสาำรบกิ ถหลมัว่าาวกกน็คก้ถีงวไูก่ามอน่พงำอไคป์ใชหบา้ยกอสุดกตา..ม.อ่หผเลม้เู นิปอื่ ็นเคหนรว้งั้อย่ ทงเอ่ีจดตตนดี ังฮานพอ่ ้ัูดนงเเเตปม้ยน็่อื ังอนมังยีพคว์รช่าะราชยชั นทสมาา์ยมชาขพี ท้ึนอหคยงรู่ซอสี งตหร่อาาชยใยห์้ หลินเหวย่ จึงไมป่ รารถนาจะทำงานรบั ใช้ ถงึ แม้น้ำเสยี งของไทเฮาอ้เี ต๋อจะทำให้ผู้ท่ไี ด้ยินต้องหนาวยะเยอื กในใจ แต่มิได้

มผี ลต่อหลินเหว่ย...อดีตทัน่ ฮวายังคงคกุ เขา่ หลังตรง สหี น้าแน่วแนไ่ ม่เปลยี่ นแปลง บรรยากาศภายในตำหนักฉือหนงิ พลันตงึ เครยี ดข้ึน หยางมามาถงึ กับเผลอกลั้น หายใจ ท้ังไทเฮาและอดีตทัน่ ฮวาผ้เู กรยี งไกรคมุ เชงิ กันอยู่นาน ในที่สดุ ไทเฮาอ้ีเต๋อก็ เใอคย่ รขไม้ึน่ไกด้่อนนอก“จเาจก้าคลอืกู หชลายนิ คเหนวโตย่ ขตัอวจงขรง้ิามเอผิ งิดที่แกขล็ง้ขากนื รดะึงทดัง่ ันเงจยะหรนับ้าคถน่มปนร้ำะลหาลยารดดเฟช้นา่ เจจ้าะเโปทน็ ษ สหาย” ราชครหู ลวิ หม่นิ เองก็มนี สิ ยั แขง็ ข้อไมเ่ กรงกลัวต่ออำนาจใดๆ เชน่ กัน แต่หาก จใบนะุตเรรทัชชยี สาบยมทคัย่านขนโอรตงาขชออคดงรตี ตหู ฮนลอ่ นวิ งหัเกตม้ผน่ิ แู้เกตปับก่น็ อลบดับดิ ตีชาขขนื่ อนุ ชงนมอาหงงลคห์ินรลัชเินหทเวหาย่ยวเาย่ปทแ็นหลอง้วซยน่าี ังบพยวร่งิา่ ะยอังทงหัน่คา่ ์ ฮมงชิวคนั้าอ่ หกยนัถน่มุ ูกมกชาลกะ้าตนพัากกอับท่ี แจหะแยห่ ยเห่ ขนานวดับเเสปอืน็ เจ้าแแหล่งะคมวีคาวมากมำสเราบิมเาสรบถิ สพาอนที่จะแปมร้หาลมาอยารคมรังณ้ จ์ หะเงผดุ ลหองิดไปขยอ้องนเสเอกื ทลดี็่เขมาังเพกิ่งร จนถูกพิโรธหนักหน่วง แตส่ ดุ ท้ายพระบดิ าขององค์ รัชทายาทหงซกี ไ็ ม่อาจตัดใจสัง่ ลงโทษหลินเหว่ยได้เลยสักคร้งั ยามน้ีหลนิ เหว่ยคนเดิมมาวจิ ารณ์ บตุ รชายคนเลก็ ตอ่ หน้าไทเฮาอ้เี ต๋อผู้เป็น มารดาว่ามใิ ชฮ่ อ่ งเต้ผู้ปรชี านับว่ากำเรบิ เสบิ สานยิ่ง แตไ่ ทเฮาอ้เี ต๋อกท็ ำได้เพียงหลับตา ลงข้างหนึง่ แล้วเอย่ ด้วยน้ำเสยี งเหน่อื ยใจ “ชา่ งเถิด ขนาดพระสวามขี องข้ายังไม่กล้า ถอื สาปากคมๆ ของเจ้า แล้วข้าจะถือสาได้อยา่ งไร” หลังจากจ้องมองหลินเหวย่ ด้วย ความระอาใจครหู่ น่งึ ก็เอ่ยถาม “ท่ีเจ้ามาพบข้าวันน้ีคงมใิ ชค่ ันปากอยากดา่ คนเล่น เทา่ น้ันหรอกกระมัง” “กระหม่อมมาในวันน้ีเพ่อื ขอพระราชทานพระอนญุ าตจากไทเฮาให้กระหมอ่ ม กลับเข้ารบั ราชการอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ” พอหลนิ เหว่ยกล่าวคำน้อี อกมา หยางมามากถ็ ึงกับหยดุ มอื มองดูหลินเหวย่ ด้วย สหี น้าต่ืนตะลึง “เมอ่ื ครั้งฮ่องเต้พระองค์ กอ่ นยังมพี ระชนม์ ชพี อยู่ ฝ่าบาทพระราชทาน ราชโองการให้กระหม่อมหนึ่งฉบับ ระบวุ า่ หากกระหมอ่ มนึกอยากทำงานรับใชช้ าติ

บ้านเมืองเมื่อใด กระหม่อมกจ็ ะได้ทำงานในราชสำนักต้าจนิ่ ไปชวั่ ชวี ิต จะมมิ ผี ู้ใด สามารถลิดรอนอำนาจหรอื ขับไลก่ ระหมอ่ มออกจากตำแหนง่ ขนุ นางได้โดยเด็ดขาด” ศตหล่ักอิมนด์ ิาสเกหทิ วรธะย่์ ิอหกยมลู่ อ่ า่ฮมวอ่ จจงบะเลกตา้ลต็ อ้รวอัสงกเแอจลาา้วผกไนืรมาผค่ ช้านื กไคาหรำมแสบลเ้ีัดวหซนลอ่้กีือนรงะผตหัวืนมเหปอ่ น็นมงึ่นขออาอนบกแังจตอา่รากาจชอทโกวอเงสงคกอ้ื ืนาแรตลนำ้วแ้ยี ยหัง่ืนนคใง่งหข้ นุ “นแามง้ ของตน ขอไทเฮาได้โปรดเมตตาด้วย” “เจ้าฟัน่ เฟอื นไปแล้วรหึ ลนิ เหวย่ ...” ไทเฮาอ้เี ต๋ออุทานออกมาอย่างไม่อยากจะ เชอ่ื ในสง่ิ ท่ไี ด้ยิน ดังเดิมขนุ นนางั่นทหีล่ มาาอยอคกวราามชวก่าาตรำไแปหเกนือ่งบขสอางมขสุนบิ นปาีงใอนยปๆู่ัจจบุ นันกึ จอะยถาูกกลจดะขกั้นลัลบงเขไ้ปารตบั ารมาลชำกดาับร เพือ่ คนื ตำแหน่งให้แก่หลินเหวย่ แตม่ ใิ ชเ่ พยี งตำแหน่งเท่านั้น ยังรวมถงึ อำนาจในมอื จวนทพ่ี ักและบรวิ ารก็ต้องผันแปรตามไปด้วย...เรอื่ งใหญ่เพียงน้ไี ม่วา่ ใครได้ยนิ ก็ต้อง รสู้ กึ ว่าเหลวไหลด้วยกันท้ังน้ัน “แม้จะมีราชโองการจากฮ่องเต้พระองค์ กอ่ น แตก่ ารกระทำน้กี ็ขัดต่อธรรมเนยี ม ของราชสำนักอยมู่ าก การกลับมาของเจ้าจะทำให้เกดิ เสยี งครหาได้ เจ้ากำลังสรา้ งเรอื่ ง วุน่ วายใหญโ่ ตนะหลินเหว่ย” สายตาทีไ่ ทเฮาอ้เี ต๋อใชม้ องหลนิ เหว่ยน้ันดูซับซอ้ น ราชโองการในมอื หลนิ เหวย่ เปน็ ของจรงิ แน่ ไทเฮาอ้ีเต๋อมัน่ ใจ ทวา่ ฮ่องเต้ พระองค์ กอ่ นจากลาโลกไปนานแล้ว และในยามน้ีความเคลื่อนไหวในราชสำนักแม้ เพียงเล็กน้อยล้วนเกย่ี วโยงถึงอนาคตแทบทั้งส้นิ หลินเหว่ยเลอื กท่จี ะกลับเข้าสรู่ าช สำนักในชว่ งเวลาน้กี ็เทา่ กับเจตนาจะแสดงให้คนเหน็ วา่ ตน ‘มาอย่างมีเป้าหมาย’ เรอื่ งน้ี จะเรยี กเสยี งนินทาตามมาอีกมากมาย ไทเฮาอ้ีเต๋อไม่กล้าจะคดิ ตอ่ หากข่าวเรอ่ื งหลินเหว่ยกลับเข้ารับราชการน้ัน แพรง่ พรายออกไปจะทำให้เกดิ ความเคล่ือนไหวสะท้านสะเทือนสักเพียงใด “กระหม่อมมิได้ฟัน่ เฟือน” หลินเหว่ยกลา่ ว “ฮอ่ งเต้ผ้ปู รชี าปรากฏตัวแล้ว กระหม่อมเพียงทำตามคำพูดเดิมของตนต้ังใจจะค้ำชฮู อ่ งเต้พระองค์ น้อี ยา่ งสดุ กำลัง หวังว่าไทเฮาจะทรงเข้าพระทัย”

ปรชี ากรไทะนเฮั้นาหอ้ีรเตอื ๋อ?ลขุก้าขเอ้นึ งเกดอ็นิ ยมาากหรย้นู ุดักเบว้อื่าฮงหอ่ งนเ้าตห้ผล้ปู ินรเชีหาวท่ยีว่ แา่ ลน้ว้ีเปก้น็มใหคนร้ากมันอ”งเขา “ฮอ่ งเต้ผู้ ฮ่องเต้ผู้ปรชี า...คือผู้ใด? หากชนะก็ได้เปน็ ฮอ่ งเต้ผู้ปรชี า หากแพ้กเ็ ป็นได้แค่คนในพงศาวดาร! “หากไทเฮาทรงคิดให้ถีถ่ ้วนคำนงึ ให้กว้างไกลก็จะทรงทราบเองว่าผ้ใู ดคอื ฮอ่ งเต้ ผู้ปรชี า” แล้วหลนิ เหว่ยกโ็ น้มตัวลงโขกศรี ษะตอ่ หน้าไทเฮาอ้ีเต๋อหน่ึงครั้ง “สำหรบั กระหมอ่ มไมม่ ีเรอ่ื งใดให้ต้องคิดอีก กระหม่อมสาบานไว้ว่าจะภักดตี อ่ ทา่ นอ๋องเซยี วเสา จใชะควั่ อชรย.วี..ู่ใติ นแผมอื่นคใดำสคินรงั่ นสข้กอีำห็จงทะรบเัา่ ปนห็นอลข๋อินองเงตหคอ่ วนใย่ หผแ้ต้ นู ล้อ้้นัวงก!ต”็ไามยต่ ก่ารงะกหันมอ่ มแกตต็ ห่ ้อางกททำ่ใานห้สอ๋อำเงรอจ็ ยแากผใ่นหด้ เนิปตน็ ้ าขจอน่ิ ง ไยดเป้ยน็ินขกหัุนบยนหาตูางงนมใาเจอมกงาลต้ากไไมใมจ่เ่กพจลนียัวงปตไามากยเ่ สชอัน่อื่ยคแา่ งตาทงย่ สส่ีังัน่ดอุ .ด..ขยนใาลนมกุ อนแดั้นทตี นนเคามงยไิไดมม้ ่เีเชสเยวอื่ี ลงเาลผบ่าา่ ลัดนอืนไหป้ที นห้ังไลาดหา้เูยวหา่ป็นหีแดลต้วินน่ ยเิสหตยัวา่ ของบุรษุ ที่คุกเขา่ อย่ตู รงหน้ามไิ ด้สงบเยือกเยน็ ข้นึ เลย เขาทำราวกับว่าย่งิ อายเุ พม่ิ ข้นึ ความใจกล้าไม่กลัวตายกย็ ่งิ เพมิ่ ตามไปด้วย นเ่ี ขาเอาความกล้ามาจากท่ีใดกัน? ไม่ใชแ่ ค่ความกล้าของหลินเหวย่ เพยี งเทา่ นั้น ยังมที ่าทีของไทเฮาอ้ีเต๋อด้วยที่ ชวนให้ประหลาดใจ ไทเฮาอ้ีเต๋อได้ยนิ ทุกคำพดู ของหลนิ เหวย่ แตก่ ลับนง่ิ เงยี บ หมุนกายเดนิ อย่าง เหนือ่ ยล้ากลับไปยังเก้าอ้โี ดยไมพ่ ดู วาจาใดออกมาสักคำ ปลอกเล็บที่ทำจากไพลินสนี ้ำ เงินเข้มของไทเฮากรดี ผา่ นลวดลายกลีบเมฆทีส่ ลักบนเก้าอ้ไี ปมา เสยี งปลอกเลบ็ ครดู กับไม้ชวนให้ใจสะท้าน ไมร่ วู้ า่ ผา่ นไปนานเท่าใด ในทีส่ ดุ ไทเฮาจงึ ทอดถอนใจออกมา เสยี งดัง “ฟ้าลิขิต ในทีส่ ดุ ฟ้ากล็ ิขิตให้มีวันน้”ี ไทเฮาอ้ีเต๋อจ้องหน้าหลินเหว่ย “ข้า อนุญาตให้เจ้ากลับเข้ารับราชการ” “ขอบพระทัยไทเฮา” หลินเหว่ยโขกศรี ษะต่อหน้าไทเฮาอีกครงั้ “หลินทัน่ ฮวา เจ้าจงจำการตัดสนิ ใจของเจ้าในวันน้ใี ห้ดี” ไทเฮาเอ่ยข้ึนคล้าย