ผลาญ เล่ม 5

เสยี มีชวี ติ อยูก่ ็ดีกวา่ ไมม่ ี ไมว่ า่ ด้วยเหตใุ ดก็ตาม ได้โปรดอย่ายอมละท้ิงชวี ิตตนเอง เลย” ตอนแรกเจ่ียงหรว่ นกไ็ มค่ ่อยเข้าใจความนัยทซ่ี อ้ ก้ยุ กลา่ ว จนกระทัง่ ซ้อกุ้ยย่ืน มแตอื ล่มกูาจกับบ็ ทร้อสิ งทุ ขธอ์ ไิ รงค้นวาางมผเจดิ ีย่ งเจห้ารเว่ปน็นจแงึ มเขต่ ้้าอใงจพย“าเจย้าายมังเลม้ยีีลงูกดูเขแมาใ้จหะ้เพตบบิ เใจหอญเรใ่ อื่ หง้ไรดา้ ้”ยเพียงใด เจ่ยี งหรว่ นเข้าใจในท่ีสดุ ว่าทำไมซอ้ ก้ยุ จงึ พดู เชน่ น้ี คงจะนึกวา่ นางเจอคนไม่ดี เขขอ้าบจึงอคกิดทกา่ นระอโยด่าดงเไหมว่ปฆดิ ่าบตังัวตมายันไมคใ่ วชาอ่มยค่าิดงหทญ่ีทา่ ิงนสคาวดิ หมทุนี่ซแอ้ ลก่น้ยุ แรล้เู ป้วน็ ย้เมิ พตยี องบแคส่ “ซว่ น้อกหุ้ยนง่ึ ข้า ท่ี ไมร่ กู้ อ็ กี สว่ น ตั้งแตพ่ อ่ แมข่ ้าตายไป ข้ากแ็ ต่งงานกับค่หู มั้นของตน หลังจากน้ันไม่นาน ข้าก็ต้ังครรภ์ แล้วกไ็ ด้พบความจรงิ วา่ สามหี วังจะฮุบสมบัติของครอบครัวข้า ถงึ ขนาดคดิ ฆา่ ข้าเพอ่ื ชงิ สมบัติ ข้าไหวตัวทันจึงหนมี ากลางดึก แตก่ ็ถกู พวกเขาไลล่ ่าบีบคั้นจนควบ ม้าตกเหว นึกไม่ถงึ วา่ จะมาฟ้ืนท่นี ่ี” ผสมเลเ็กจผยี่ สงหมรนว่ ้อนยปปั้น้ันเรเปอ่ื น็งโเกรอห่ื งกเหปน็น้ารตาวาย...พอเล่าจเบรอกื่ ท็งทำใเ่ี ลห่า้ซก้อเ็ อก้ยุามปาาจกาอก้าทคเ่ี ้าคงยจไาดก้ยนนิ ั้นไกด็พ้ฟูดัง ดแ้จว้งยคนว้ำาเมสกยี ันงโกโรลธกจนัด้ีจะ“ไมมมคี่ ีนควจาิตมใเจปโ็นหธดรเหรม้ยี เมลอยำเมชหยี ติวหเชรน่อื น?.้ดี..้วใยนรหึ มเจบู่ ้า้าอนยเรา่ ไามด้กีคลนัวรหู้ นเรังาสไอปื อยใู่ ห้เขาชว่ ยเขยี นคำรอ้ งแจ้งความไปยังใต้เท้าทเ่ี มืองหลวงกันเถดิ ” เจ่ยี งหรว่ นดูออกว่าทา่ ทโี กรธแค้นของซ้อก้ยุ น้ันเปน็ ของจรงิ นางจึงคอ่ ยคลาย ใชจว่ ลยงเหล“อื เปปกลปา่ ป้อรงะกโัยนชนพ์ วกสเาขมาขี ไม้ามม่ เี ีทสาน้ งสชาว่ ยยอขย้าเู่ใปน็นรแาชนส่ ำนตักอมนานก้ีขม้าายยังไมคอ่ นยพากวตกีหนญ้ัน้าลใ้วหน้งู ตืน่ อยากจะคลอดลูกอย่างสงบกอ่ น แตว่ ่าเขาคงไมย่ อมปล่อยข้าไปง่ายๆ ข้าจึงกลัวว่า จะสรา้ งความลำบากให้แกพ่ วกทา่ น...” “เจ้าไมต่ ้องกังวล” ซ้อกุ้ยสา่ ยหน้าแข็งขัน “หมู่บ้านของพวกเราลกึ ลับยิง่ นัก หลายคนที่มาอาศัยอยู่ทน่ี ี่แต่แรกกเ็ พราะว่าเบอ่ื ความวนุ่ วายจากด้านนอก คนภายนอก ไม่มีใครรจู้ ักทน่ี ี่ คนใจโฉดพวกนั้นไมม่ ีทางตามมาถึงที่น่ีแน”่ เจี่ยงหรว่ นได้ยินประโยคน้กี ค็ อ่ ยโล่งใจ ด้วยนสิ ัยของหยวนชวนคงจะสัง่ คนให้

ตถงาึ มทล่นี ง่ี มแานคช่ วดัานแหล้าวนวาา่ งทอแ่ี ยห่า่งงนแ้คี นงน่ จอะเนปน็ หแมตบู่ ถ่้านึงขทน่ปี าิดดตผา่ยานจไาปกสสาามยวตันาคสนามภคายืนนยอังตกาอมยหา่ างมทาซ่ี ไม้อ่ กุ้ยกลา่ ว นางย้ิมน้อยๆ ตอบ “เชน่ น้ันข้าคงต้องรบกวนซอ้ ก้ยุ แล้ว” “อย่าได้เกรงใจ” ซอ้ ก้ยุ ตอบ “ยังไม่ได้ถามชอื่ แซเ่ จ้าเลย” “ข้าชอื่ หรว่ นเหนยี งจอ่ื ” จากท่ว“งหทรา่ วก่ นิรยิเหาขนอียงงเจจอ่ื้าแ”ล้วซข้อ้ากค้ยุ ดิ ยว้ิมา่ นแย่าจ้มะอเปย็นา่ งคเปุณน็ หกนันูตเรอะงกลู “ใเปหน็ญชโ่ ตอื่ ทด่ี มี คี ขวอาเมพหยี มงาเยจ้าไมดู่ รังเกียจท่นี ่ี หมูบ่ ้านเรายนิ ดตี ้อนรบั ” เจยี่ งหรว่ นนัง่ สนทนากับซ้อกุ้ยอีกหลายคำ ซ้อกุ้ยก็ขอตัวจากไป เจย่ี งหรว่ นยังคงนั่งครนุ่ คดิ ตอ่ ไมร่ วู้ า่ สถานการณ์ ภายนอกเป็นอยา่ งไรบ้างแล้ว นางอยากจะสง่ ขา่ วให้เซยี วเสา แตก่ ็กลัววา่ คนของหยวนชวนจะลอบเฝ้าสงั เกตอยู่ แม้ จะยังหานางไมพ่ บแตโ่ ดยนิสัยนักฆ่าพวกน้มี ักใจเย็นรอให้นางด้นิ รนจนติดแหด้วย ตนเอง ไม่… เวลายังไมเ่ หมาะนัก ส้พู ักรักษาตัวอยทู่ น่ี ีร่ อให้ลกู คลอดแล้วคอ่ ยคิดหาวธิ ี ออกไป ถึงตอนน้ันเรอ่ื งของหยวนชวนก็อาจจะถูกแก้ไขเรยี บร้อยไปแล้ว กลัวแต่ว่าเซยี วเสาคงจะกังวล... หลังจากวันที่เจ่ยี งหรว่ นฟ้ นื ข้ ึนมา ไปข้างนเนอ่ือกงไจด้ากตร้อา่ งงอกาาศยยัยัซงค้องกอุ้ย่อในห้แนอำขอ้ายวมู่ ปาลกาอาเหจา่ยี รงมหารใวห่ น้กจนิ งึ ถยึงังบไนม่สเตายีมงารถซเอ้ ดกนิ ุ้ยเเหปนิ น็ อชอากว นา สว่ นบตุ รชายทั้งสองของนางชอ่ื ‘ต้าซาน’ และ ‘เสย่ี วซาน’ กเ็ ข้าปา่ ลา่ สัตว์ และมัก จะล่าได้ไกป่ า่ กระตา่ ยป่ากลับมาอยูเ่ นอื งๆ ซอ้ กุ้ยจึงนำวัตถดุ ิบเหล่านั้นมาปรงุ อาหารเพอ่ื บำรงุ รา่ งกายให้เจ่ยี งหรว่ น วันทส่ี าม...เจี่ยงหรว่ นจงึ ลกุ เดนิ ได้ ซ้อกุ้ยเย็บเสอ้ื ชดุ ใหมเ่ พอ่ื มอบให้เจีย่ งหรว่ น อันที่จรงิ ตั้งแต่มีครอบครัวซ้อกุ้ย นั้นอยากมลี กู สาวยิ่งนัก จ่ๆู มเี จยี่ งหรว่ นก้าวเข้ามา นางจึงร้สู กึ เหมือนฟ้าประทาน

ลกู สาวมาให้ “เหปล็นากยรปะกี โ่ปอรนงญผา้าตสิขแี อดงง ซอ้ กุ้ยนำเสอ้ื ชดุ ใหม่ทเ่ี ย็บเรยี บรอ้ ยแล้วมาให้เจย่ี งหรว่ น ไหถ่ าง แม้เน้ือผ้าจะมไิ ด้ดนี ักแตก่ ็สวมใสส่ บาย ซ้อกุ้ยกลา่ วว่า ข้าท่คี ้าขายอยนู่ อกเมืองสง่ มาให้ สผี ้าเชน่ น้หี ากข้าสวมเองคงขัดเขินยิ่งนัก ให้หญิง สาวอยา่ งเจ้าสวมดจู ะเหมาะกว่า” วันน้ีเจย่ี งหรว่ นทำผมทรงหางม้า นางย้ิมขอบคณุ ซอ้ ก้ยุ อยา่ งออ่ นหวานจรงิ ใจ ซ้อกุ้ยเห็นรอยย้ิมของหญงิ สาวกถ็ ึงกับตะลงึ ไปชวั่ ครู่ “หรว่ นเหนียงจ่ือ ร้หู รอื ไม่ วา่ เจ้ามีรปู โฉมที่งดงามประหลาดตายิ่งนัก” สวยสะปสกักตเพิเจียี่ยงงใหดรกว่ ็ดนไู อมย่มแู่ชี ตวี บ่ติ นชวเี ตายี งวทันุกนว้ีเันปน็ รวา่ันงกแรายกอท่อหี่ นญแิงรสงาวหใบายหปนว่้ายกจ็ซงึดี ดขูสาดวชนตื่ มอ่ นีให้ำ้ มนี วลข้นึ พอล้างหน้าจนสะอาดหมดจด สวมเสอ้ื ชดุ ใหม่ก็ดผู ิดตาจากคนทีน่ อนปว่ ย อยูท่ ุกวันอยา่ งชดั เจน ซอ้ ก้ยุ เห็นดังนั้นกร็ สู้ กึ ยินดี จึงชักชวนเจ่ียงหรว่ นให้ออกไปด้านนอก “ออกไป เดินเหินเสยี บ้าง อยู่แต่ในเรอื นท้ังวันจะอึดอัดเอาได้” ต้าซานกับเสย่ี วซานกำลังบ่มยาอยู่หน้าประตเู รอื น เสย่ี วซานโบกพัดพลางพรำ่ แบปน่ ลอกยห่างนโ้ามผโ้นหู ั้นไป“ชกว่วง่านค้ทีรง่ึา่ นพแมใี่ ห่ไมญ่ด่..แู .ลพพค่ีวิดกเเหรามเลือยนข้าหนร้ำอืแไกมงว่ไก่าน่ทาตี่ งุ๋นตเ้อมงื่อเปคน็ืนปกีศย็ ากจใจห้งิ ้หจญอกงิ แปลงกายมาล่อลวงให้ทา่ นแมห่ ลงใหลแน่ๆ” “เหลวไหล” ต้าซานท้ังขบขันท้ังโมโห “หากนางเปน็ ปศี าจจ้งิ จอกจรงิ ไยจงึ มา ล่อลวงสตรดี ้วยกันเลา่ ...เจ้าโง่น”ี่ เขากำลังคิดจะสงั่ สอนน้องชายตนเองเสยี หน่อย พลันเหลอื บเห็นมารดากำลังประคองหญิงสาวในชดุ แดงผู้หนง่ึ ออกมานอกเรอื น หญิงผู้นั้นมใี บหน้ารปู ไข่น่ารัก ทั้งปากคอค้วิ คางงดงามราวกับภาพวาด ดูสดใส เดจูดิดุจจก้ายล่บงิี กดวอ่ากแเสหงมตยะกวัลนางพส้นื แี หดมงิ ขะของาวผ้าเนมั้นือ่ ขเหับ็นเนเข้นาผจ้อิวพงมรอรณงหทญี่เปงิ ลสง่าวปกล็อัง่ ขม้ึนย้มิจานก้อเดยิมๆใหเป้แน็ล การทักทายตอบ...แค่นั้นกท็ ำเอาต้าซานถงึ กับใจเต้นรวั

“ต้าซาน นคี่ ือหรว่ นเหนยี งจอ่ื ... หรว่ นเหนยี งจ่ือ...นีต่ ้าซานกับเสยี่ วซาน ลูกชายจอมซนของข้า” ซอ้ ก้ยุ กลา่ วย้มิ ๆ เสยี่ วซาน... พอได้เหน็ เจยี่ งหรว่ นกถ็ งึ กับเหม่อไปเชน่ กัน เขาพดู ตะกกุ ตะกักข้นึ ทันใด “ท่านแม.่ .. น่ี…ใครกัน?” “อ้าว… กแ็ มน่ างน้อยทพ่ี วกเจ้าชว่ ยเหลือกลับมาอยา่ งไรเลา่ ” ซ้อก้ยุ กลา่ ว “ยัง ไม่รบี มาทำความรจู้ ักอีก” เจย่ี งหรว่ นก้าวเข้าไปหาประสานมอื ทำความเคารพสองพี่น้องจากใจจรงิ “ข้าต้อง ขอบคุณน้องชายผู้มพี ระคณุ ทั้งสองทีช่ ว่ ยชวี ิตเอาไว้” ปีน้ตี ้าซานเพงิ่ จะสบิ หก สว่ นเสย่ี วซานเพ่ิงจะสบิ สามยังสามารถเรยี กวา่ น้องชาย ท้ังสองได้ การที่มโี ฉมสะคราญมากล่าวขอบคณุ อยา่ งอ่อนหวานทำเอาสองพี่น้องวาง หน้าไมถ่ ูกเลยทีเดียว...เดิมทีก็คิดวา่ ‘หลิวเมงิ่ เมิ่ง’ ลูกสาวอาจารย์ หลวิ น้ันงดงามท่ีสดุ ทั้งนางยังท่องบทกลอนบทกวีต่างๆ ได้เก่งยงิ่ กวา่ ผ้ใู ดในหมู่บ้าน...ทว่าเม่อื เทียบกับ โฉมงามตรงหน้าก็คงต้องกล่าวหลวิ เมิง่ เมิ่งไม่มคี า่ อันใดให้ต้องพูดถงึ อกี สองพี่น้องยังคงจ้องมองเจี่ยงหรว่ นอยา่ งเหม่อลอย ซอ้ ก้ยุ รสู้ กึ ขบขันกับท่าที ของบตุ รชายจึงสง่ เสยี งดขุ ้นึ มา “หยุดมองได้แล้ว ไป…หรว่ นเหนยี งจ่อื ข้าจะพาเจ้าเดิน ชมรอบหม่บู ้านเอง” ข่าวท่ีสองพ่ีน้องต้าซาน--เสยี่ วซานชว่ ยเทพธดิ ากลับมาแพรส่ ะพัดไปทัว่ หมู่บ้าน มภาาดย้ใวนยเวพันอื่ นไั้นมใ่ทหัน้เทปีน็ ทกำาใรหเส้มยีผี มู้คานรยมาาทกมเาพยรเาดะินหทวัางงจมะไาดเย้ชย่ี มมโฉใมนงมามือขกอ็ตงิดเอทาพหธาิดรแาใลหะ้เยปา็นบบำรญุ งุ ตาเสยี หน่อย ทว่าเจย่ี งหรว่ นเองตา่ งหากท่ีร้สู กึ เก้อเขิน นางเดนิ ไปทางใดก็มแี ต่คนจ้อง มอง ผา่ นไปไมก่ ีว่ ันนางจึงเอาแตเ่ ก็บตัว ไม่ค่อยออกมาข้างนอก จะตามมตาอในนนเร้ีทว็ ้อวงันของแเตจเ่ย่ี วงลหารผว่ ่านนใไหปญกย็ ข่ ัง้นึ ไรม้วา่กแี ววเมขือ่ อแงรชกาทยกผุ ้คเู ปน็นลส้วานมคี ดิ ควน่าสทาี่ทมนีขเอกงบ็ นคาวงคามง เสคงยสแยั ตไ่งวใ้ใหน้ฟใจังไมพอ่ อยทู่กกุ็ตคัดนสไนิ ดใ้ฟจังถกามพ็ ซาก้อันก้ยเุ หตน็ รใงจๆเ.จ..่ยซี อ้งหกรุ้ยว่ กนเ็ ลแลา่ เะรออ่ื องรกาปวาตกาดม่าทว่ีเา่ จผีย่ ู้เงปหน็ รสว่ านมีวา่ มจี ิตใจโหดเห้ียมอำมหติ นัก

หญงิ สาวท่ีหน้าตาสะสวยซ้ำยังมนี สิ ัยออ่ นโยนขนาดน้ี เหตุใดจงึ ทำรา้ ยได้ลงคอ? บางคนถงึ กับเปรยออกมาว่าหญงิ สาวท่ีงามหยาดฟ้าถึงปานน้ี หากตนเองได้แตง่ เข้าบ้านสักคนกน็ ับวา่ ชวี ิตน้ไี ม่เสยี ชาติเกิดแล้ว พอคนอน่ื ได้ยินก็เหน็ พ้องต้องกัน ระยะหลังจงึ มหี นมุ่ ๆ มากหน้าหลายตาคอยแวะเวียนเอาขนมมาฝากให้บ้านของซ้อกุ้ย จนแทบจะล้นบ้าน ซ้อก้ยุ ดใี จย่งิ นัก นางรวู้ ่าในกลุ่มที่เทยี วไปเทยี วมาน้ีมีชายหนุม่ ดๆี ปะปนอยู่ไม่ น้อย หากหรว่ นเหนยี งจ่อื ได้แตง่ ไป เด็กในท้องก็จะได้มพี อ่ ด้วย เอาแตค่ เจดิ ีย่ ถงงึ หเซรยว่ี นวเรสถู้ าึงเไจมตร่ นวู้ า่าดตขีออนงนช้เี าขวาบเป้านน็ แอลยะ่าซงไ้อรกบ้ยุ้างกจ็ เรมงิ อื่ ไมท่ไดว้ขา่ หา่ ลวจายากวพันอ่ทขี่ผอ่านงลมกู านบ้าางง เลยใจของนางจงึ ไมค่ อ่ ยสงบนัก ท้ังตอนน้ีท้องกโ็ ตข้ึนทกุ วันอกี สองเดอื นกจ็ ะคลอด แล้ว ชว่ งหัวเล้ยี วหัวต่อเชน่ น้ีนางทำได้เพียงกบดานเพ่อื ให้ตนเองและลกู ในท้อง ปลอดภัย วันน้ีนางนัง่ อยหู่ น้าประตูเยบ็ เสอ้ื อย่กู ับซอ้ ก้ยุ อยๆู่ ซอ้ กุ้ยกก็ ลา่ วข้ึน “เสอ้ื ของ เดก็ ชายเดก็ หญิงกเ็ ย็บเสรจ็ หมดแล้ว ข้าชอบลูกสาว เจ้าล่ะ...ชอบลกู ชายหรอื ว่า ลูกสาว?” บตุ รชาเยจทย่ี หี่ งนห้ารตว่ นาเอห้งึมไอื ปนคเรซหู่ ยี นวึง่ เกสอ่ากน็นจ่าะจตะอเปบ็นเสเดยี ก็งเชบาายท“ีก่ ขร้าา่คงิดแลว่าะถห้ายไงิ่ดผ้ลยกู อชงานยก่าต็ดีอ”ี ยไู่ หมา่ กมี น้อย ดเี สยี อีกนางจะได้มคี นคอยทะเลาะด้วยในยามเหงา “ข้ากลับคดิ วา่ ลูกสาวนั้นดีนัก หากลูกสาวงดงามเหมือนเจ้า ยามเม่ือนางโตข้นึ คนที่มาสขู่ อคงจะมมี ากเสยี จนยำเอาธรณปี ระตูบ้านพังเลยทีเดยี ว” ซอ้ ก้ยุ กลา่ วพลาง หัวเราะชอบใจ เจีย่ งหรว่ นเองก็หัวเราะตามไปด้วย เซยี วเสาคงจะอยากได้ลูกสาวกระมัง แม้ ภายนอกเขาดเู ย็นชาขวางโลกแตภ่ ายในใจกลับออ่ นไหวออ่ นโยน หากยามแก่เฒา่ มี ลกู สาวคอยประคับประคองอย่ขู ้างกายเขาทกุ วันคงจะดีไมน่ ้อย เจ่ียงหรว่ นคดิ แล้วกอ็ ด ย้ิมกว้างออกมาไมไ่ ด้

ข้าว่าถ้าซเป้อน็ก้ยคุ รเหรภน็ ์ หนงาสงห์คัวู่มเังรกาะรกไดค็ ้กิด็ยวง่ิ่าดนีางหคนง่งึ นหึกญถงิ ึงหเรนอ่ื ึง่ งชเาบยกิ บคากึ นคใักจดไดี..้ .”จึงชวนคุยอีก “เอ๋ ขณะกำลังคยุ กันอยู่ต้าซานก็แบกฟนื กองโตกลับมา ซอ้ กุ้ยลกุ ไปรับฟืนจาก ลูกชายคนโตพลางเอย่ กับต้าซาน “เจ้าอยคู่ ุยกับหรว่ นเหนียงจ่ือไปก่อนแล้วกัน” พอต้าซานได้ยินคำสัง่ มารดาก็ถึงกับรบี ร้อนสา่ ยหน้าพลางจ้องมองเจย่ี งหรว่ น อยา่ งขัดเขนิ เขาคิดไมถ่ ึงวา่ ผ้หู ญงิ ทเี่ ขาชว่ ยชวี ิตไว้จะงดงามปานน้ี ผ้ชู ายทุกคนใน หมูบ่ ้านล้วนอจิ ฉาเขาด้วยกันทั้งนั้น คอยแต่ไหว้วานฝากให้เขาเอาของเล็กๆ น้อยๆ มมหรว่ิไามนใดู่บห้ทเ้า้หหา่นนมรยวา่ยี ังกนงชกเจนูหร่ือ้ะนวิ ตเวยี้งอ่า้างหงกจเรรปอื่ ว่ะ็นอนงคยอเหณุเู่ดสนเมหหียอนมงอตูืจต่รอืน้ะาเสซปกตาูล็นนรใหทีเหญจั่วญรไิงจปเ่เปากไน็ท่งมกุแเ่ นกนอ่งาย่ ง่ารแเงข้จูทมักา้แี่รจอวตึงักม่ชชษเาอปยรบน็ มทแนาี่ออกาา่ บงมนลมาห้ยวอนนงังนนดสาิสงี อืงาัยมมกเไาขก็อรทา้ อ่ทคี่ตนีส่ ิดิ ดุโวยใา่ นนห หกงดลนงั้บาาตมมาาแงตอลด้าีกะซงดจาา้มวนะตกยเปอ็เป็นบมน็ เแีเพเรทรอยื่ี นอ่ื งงงชเหปลานยา่กขมุ่หตานนขิ น้อ่มอุ เรยงผอเื่ทู้ชดงี่เว่ก็รหยมหิ่นชชนง่ึ วาีก่มุ ยติ ลตตา่ านวมไดอว้แว้วงลยา่เพ.้วก..หศานรญตาองรงิทุปงสศขิศี า้ตาาวมจัวกจเ็เ้ปิงปจ็น็นอกภคการนรภรททยูเขี่เตี่าขาใัวามหเถัก้อูกมงใชีใจบว่ ผยห้หู ชนญวี้าทิติงี่ ต้าซานรดู้ วี า่ หรว่ นเหนียงจือ่ ไมใ่ ชป่ ศี าจจ้งิ จอก นางมสี ามที ีโ่ หดรา้ ยแม้ขนาดต้ัง ครรภ์ ก็ยังถกู ไล่ฆา่ ชวี ิตชา่ งนา่ สงสารยิง่ นัก เขาสงสยั อยเู่ สมอว่าโลกน้มี คี นทอี่ ำมหติ เชน่ น้ีด้วยหรอื ตัวเขาน้ันพดู ไมเ่ ก่งจึงไมร่ จู้ ะผูกมิตรกับหรว่ นเหนียงจอ่ื อยา่ งไร เหมือน ในตอนน้ที ีท่ ำได้เพียงจ้องมองหญงิ สาวพลางย้มิ ซอื่ ๆ หลังผ่านวสันตฤดู อากาศกด็ ขี ้ ึนมาก ฮ่องเต้พระองค์ ใหม่จะทำพธิ ีข้ึนครองราชย์ ในวันน้ี ขนุ นางท้ังหมดเฝ้ารอรว่ ม พระราชพิธีราชาภิเษกอยู่ ณ แท่นบวงสรวงตั้งแตย่ ามจ่ือ เม่ือถงึ เวลามงคลฤกษ์ พิธจี ึงเรม่ิ ข้ึน การบวงสรวงเทพยดาฟ้าดนิ นั้นใช้พิธเี ดยี วกับการบวงสรวงเทพไท่อี ฝ่ายจัด เตรยี มงานจะต้องสร้างแท่นพธิ บี วงสรวงขนาดใหญท่ ้ังหมดสามชน้ั รอบแทน่ จะวางด้วย

เครอ่ื งสังเวยทั้งห้าอันประกอบด้วย ของเขยี ว ของแดง ของขาว ของเหลอื ง และของ ดำ วเผ๋มอื าสกามนฝาเร่าปวยน็มจัเตดปัวเ็นตแรเทคยี นรมเอ่ื งทงาพสนเงั ตจเ้้วอายงจดัด้วกยเมาร่อื แเสชลอาืะนตด้ขอก้นึงวใราชงปู เ้หเผรญยือี ้าบกคราอ้ สหยามมแปูลแ่า้กวจนะจซปางึ่มดิ นรผำเี มนผากึอื จทกาักบแดแถ้วลบยะเดกจินรียะหงบ้ไาฮอสื ี วางทับอีกชนั้ ด้วยของป่าหายากเพ่ือเสรมิ สริ มิ งคล เวลาน้ี... วงมโหรปี ระจำวังหลวงกำลังบรรเลงเพลงทว่ งทำนองฮกึ เหิมปลุกใจ หนุม่ น้อยในชดุ เสอ้ื คลมุ สที องอรา่ มตา แขนเสอ้ื ตลอดจนชายผ้าปักลายมังกร เลอ่ื มระยิบระยับ ยืนน่งิ อย่ทู า่ มกลางลมพัดแรง ยง่ิ สายลมโหมกระหนำชายผ้าของเขาก็ ยิง่ สะบัดพล้วิ ทำให้ดูคล้ายกับพญามังกรทีพ่ รอ้ มจะเหนิ สฟู่ ากฟ้า สหี น้าของเขาสงบน่ิง มอื หนึ่งถอื ราชโองการ อีกมือหน่งึ ไพล่หลัง สายตาคมกล้าสดุ จะหยัง่ เบ้ืองหน้าเขาคือขนุ นางใหญแ่ ห่งราชสำนักต้าจ่ิน บรุ ษุ ผู้น้ันอยู่ในชดุ ขุนนางเต็ม พิธกี าร ขุนนางใหญอ่ ่านประกาศสบื ราชสนั ตติวงศ์ด้วยน้ำเสยี งกังวานชดั เม่อื อา่ นจบ หนุ่มน้อยในชดุ สที องกข็ านรับแล้วกล่าวคำสาบานต่อหน้าขุนนางและประชาชน ทุก ถ้อยคำล้วนบง่ บอกความมงุ่ มั่นแน่วแนแ่ ละจรงิ จัง...คำสาบานประหนง่ึ ตะปูเหลก็ ขนาด ใหญ่ทต่ี อกลงกลางใจของทุกคน ณ ท่ีแห่งน้!ี หลังจากพธิ จี บสน้ิ ลง วงมโหรกี ็เรมิ่ บรรเลงเพลงอกี ครงั้ แคว้นตข้าุนจน่ินสางบู่ อัลาลวังุโสก์ผส้หทูี อนงึ่งททสี่ีร่ ับลัรกาเชปก็นารรปูมมานังกานรขนราดบั ใหหนญ้าทท่ ่ีเ่ีงชดญิ งาเสมดแล็จฮะเอ่ ปงย่ี เตม้อองำคน์ ใาจหมข่ อง ขณะท่กี ำลังก้าวข้นึ สบู่ ัลลังก์ มังกรนั้น เสยี งดนตรพี ลันหยดุ ลง เหลา่ ขุนนางและ ประชาราษฎร์ตา่ งพากันแซซ่ ้องสรรเสรญิ ฮ่องเต้องค์ ใหม่ด้วยการคุกเข่าลงถวายความ เเจครารญิ พหอมยื่น่างปพี...รห้อมมื่นเพๆรยปี ี-ง--แ”ละรว่ มกันเปลง่ เสยี งอวยพรจนกึกก้องกังวาน “ขอทรงพระ ภาพน้ชี า่ งเป่ยี มล้นด้วยพลังศรัทธายิ่งนัก

โอรสสวรรค์ องค์ ใหม่ประทับนง่ิ สง่างามบนบัลลังก์ มังกร พระองค์ กวาดสายตาผ่านขุนนางใหญ่นับรอ้ ยนับพันและไลส่ ายตาไปถงึ ประชาชนทยี่ นื ออกันอย่ดู ้านนอก ในทส่ี ดุ กเ็ อย่ ข้ึน “ทุกทา่ น ลุกข้นึ ได้----” บัดน้ผี ้ทู ข่ี ้นึ นั่งบัลลังก์ มังกรได้ก้าวข้ามจากความเยาว์ วัยกลายเป็นชายหนุม่ ท่ี ทระนงองอาจและทรงภมู ิ ทุกทว่ งท่าฉายชดั ถงึ ความมัน่ ใจเฉกเชน่ ผู้ท่พี ร้อมจะ รับผดิ ชอบภาระหน้าท่อี ันทรงเกียรติในฐานะ...ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าจน่ิ ! น่คี อื ทว่ งท่าของผ้ทู เ่ี ป็นใหญ่ในแผ่นดินเท่านั้นทจ่ี ะมไี ด้ ยามน้ี...ขุนนางบางคนทย่ี ังมีใจลังเลยากจะยอมรับฮอ่ งเต้พระองค์ น้ี กลับบังเกิด ความคดิ หน่ึงข้ึนพร้อมกัน... เซวยี นเพ่ยผู้น้เี กิดมาเพือ่ เปน็ ฮ่องเต้ อดตี องค์ ชายน้อยผู้น้ีท้ังเจ้าเลห่ ์ และ อข่ออนงผน้ทู ้อี่เมกิดมท้าังเโพห่อื ดเเปหน็้ยี ใมหแญละ่เหเมนตอื ตปาวงทปั้งรเะยช็นาชอยาแา่ ลงแะอท้จบรองิ ุ่นได้ในคราเดยี ว นค่ี ือลักษณะ ราชครหู นุ่มที่ยนื สงบนิ่งทางด้านขวาปรากฏอารมณ์ ซบั ซอ้ นข้นึ มาในสหี น้าและ คแวรวอตงแาควห้นมจารกงิ กแทระ้ดดังาทน่ตี นน้ีใคนาทดส่ี ดุเพกยีเ็ ดงนิแตมป่าถิดกู ซทอ่ านงแไวล้ล้วกึ เกหินนจมุ่ ะนห้ยอัง่ยผกู้นา้ีมรสีกนลับ่ินสอนายุนขฮอ่องงเจเต้า้ ผ้ปู รชี าให้ข้นึ ครองบัลลังก์ คอื เรอ่ื งทถ่ี กู ต้องท่สี ดุ ในชวี ติ ทบ่ี ัณฑิตอยา่ งเขาสมควรทำ หลังจากเสรจ็ ส้นิ พิธรี าชาภเิ ษก เพียงครเู่ ดยี ว...หัวหน้าหน่วยองครักษ์ประจำ วังหลวงกก็ ้าวข้นึ หน้ามาด้วยสหี น้าร้อนรนพลางกล่าวรายงานเสยี งเครง่ เครยี ด “ฝา่ บาท องค์ ชายแปดทรงนำขุนนางใหญก่ ลมุ่ หนงึ่ เข้าสเู่ มืองหลวงจากทิศประจมิ เพ่ือหวังกอ่ กบฏ พวกเขาเขน่ ฆ่าทหารและองครกั ษ์ล้มตายมากมาย ยามน้พี วกเขาล้อมเมอื งหลวง จากด้านนอกเอาไว้หมดแล้ว” โอรสสวรรค์ เพียงย้มิ น้อยๆ ดั่งวา่ มไิ ด้แปลกใจกับเรอ่ื งน้.ี ..การทเ่ี ซวยี นหลีไม่ ปรากฏตัวในพิธีราชาภเิ ษก แค่น้ีกแ็ สดงถึงความจรงิ ใจทเี่ ขามีต่อฮอ่ งเต้พระองค์ ใหม่ อย่างชดั เจน...ในฐานะผู้แพ้ เซวยี นหลไี มม่ ีทางทนมองดูเขาข้ึนครองราชย์ ได้หรอก ท่ี อกี ฝา่ ยเลือกลงมอื ในเวลาน้ี เพราะว่าเตรยี มการและเลือกชว่ งเวลามาอย่างดีแล้ว

“ขนุ นางและทหารทุกคนแห่งราชสำนักต้าจนิ่ พวกทา่ นยอมได้หรอื ที่มคี นมา หยามเกยี รติพวกเราในวันทมี่ ีงานสำคัญที่สดุ วันน้.ี .. ข้าไม่ยอม! และข้ากเ็ ชอ่ื ว่าชาว ต้าจิ่นทกุ คนก็ไมม่ ีวันยอมก้มหัวให้คนทที่ ำเหมอื นไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตาเชน่ กัน!” ได้ฟังลถ้ว้อนยร้สูคกำึ แฮลกึ ะเนห้ิมำเสยี งขอหงลฮายอ่ คงเนตถ้พงึ รกะับอสงคง่ ์เใสหยี มงแ่ โฝห่รงอ้คงวเาพม่อืดแุดสันดจงรองิ อจังกว่าเทหำ็นใดห้ว้ทยหแารลทะ่ี พรอ้ มสนับสนุน “โจรกบฏมอี ยูท่ กุ รัชสมัย... พวกมันจะออ่ นแอหรอื แข็งแกรง่ ข้ึนอยกู่ ับวา่ พวกเรา อจ๋ะอยงอเขม้าถมอารยาใวหี ้มอันงรคกุ ์ รหัชรทอื าสย้กูาทลหับงจซนที มรันงพออ่ายกแปพร้.า.บ. กใบนฏรดัช้วสยมพัยรเะสอดง็จคป์ เอูข่ งองขย้าามนม้ีขีก้าบซฏงึ่ แเปปน็ด หลานของพวกเขากก็ ำลังเจอเหตุการณ์ เดียวกับบรรพบรุ ษุ ในเมอื่ บูรพกษตั รยิ ์ ใน รยชั นกเพาล่ยกต่อัวนเลหก็ นแ้าตไมใ่ จน่ ไึกมหเ่ ลว็กาดกเลมัวือ่ ตผ่อา่ นควราาชมพตาิธยรี าชขา้าภเิเอษงกกแ็ไมล้ห่ววัน่ ขเ้ากกรค็ งอืเชฮน่ อ่ กงันเต.้.อ. งคข์ ป้า-ัจ-จเบุ ซันวี เปรยี บเสมอื นบิดาของไพรฟ่ ้าประชาชน ข้าจะรว่ มสศู้ กึ กับพวกเจ้าทกุ คนเพือ่ ปกป้อง บ้านเมืองและชวี ติ ผ้คู นของเรา” ท้ังขนุ นาง ขุนพลและทหารท้ังหมดพากันยืนข้ึนแล้วจ้องมองฮอ่ งเต้องค์ ใหม่ ด้วยแววตานับถือและเชอื่ มั่นอยา่ งสดุ ใจ “จงหยิบอาวุธในมือพวกเจ้าข้ึนมารว่ มกับข้าเพ่อื กำจัดกบฏของแผ่นดิน เราทกุ คนต้องทำเพื่อความมั่นคงและรงุ่ โรจน์ ของแคว้นต้าจ่นิ เพ่ือความผาสกุ ของลกู หลาน แแผผ่น่นดดินินขขอองงเเรราาจะพปวลก่อมยันใตห้อ้พงวกกลเดายนเปคน็นศมพาแใยต่ง้เชท้งิาขไปอไงมเรไ่ ดา้ ใครก็ตามท่หี มายปอง น้ีจารจำไว้วา่ ชาวต้าจิน่ ยง่ิ ใหญ่เกรยี งไกรทสี่ ดุ !” เราจะส้!ู ส้ใู ห้ทกุ ผ้ใู ต้แผน่ ฟ้า ความฮกึ เหมิ ของเซวียนเพ่ยเกินความคาดหมายของหลวิ หมน่ิ ย่ิงนัก เดก็ หนุ่ม ไมเ่ พียงมไิ ด้แปลกใจหรอื รอ้ นรนตกใจจนเสยี สติ ตรงกันข้าม เขาสามารถพดู จาปลกุ ขวัญกำลังใจของเหลา่ ขนุ นางให้ฮกึ เหมิ ได้ กล้าขนาดเปรยี บเทียบองค์ รชั ทายาทหงซกี ับ ตนเอง ทุกคำพูดล้วนแสดงถงึ ความห้าวหาญเด็ดขาดทำให้ฝูงชนร้สู กึ คล้อยตาม เพียงชัว่ ครกู่ ็มขี นุ พลนายหนงึ่ ตะโกนข้นึ วา่ “ปกป้องแผน่ ดินต้าจิ่นด้วยชวี ิต

ตดิ ตามฝ่าบาทชวั่ ชวี ิต” พอมคี นตะโกนคนแรกก็สง่ ผลกระทบให้อารมณ์ ของคนทเ่ี หลือพล่งุ พลา่ นไป ด้วย ขุนนางหลายคนตา่ งพากันยืนข้ึนขันอาสาออกปราบกบฏ เสยี งกู่รอ้ งตะโกนนั้น ดังมากข้นึ ไมม่ หี ยดุ ...ดั่งว่าจะดังให้ไปถงึ หูของพวกกบฏเลยทีเดยี ว “ตดิ ตามฝ่าบาทชัว่ ชวี ิต!” เซวยี นเพย่ พยักหน้ารับอย่างพอใจ คอ่ ยๆ ลกุ ข้ึนยืน มังกรทองทช่ี ายเสอ้ื คลุม น้ันสะบัดพล้ิวเตม็ ไปด้วยพละกำลัง ในทส่ี ดุ เขาก็ออกคำสัง่ ด้วยน้ำเสยี งห้าวหาญ หนักแน่น “รบ!” ความเรว็ ที่เซวียนเพย่ ใช้ในการเกล้ ียกล่อมใจคนน้นั เรว็ กวา่ ท่หี ลิวหมนิ่ คาดหมายไว้ มาก หนมุ่ น้อยผ้นู ้ีไม่เพียงแต่ได้รบั การปกป้องจากมวลหม่รู าษฎรเทา่ น้ัน เขายังสรา้ ง บารมีอันมั่นคงท่ามกลางเหล่าขุนนางได้อยา่ งรวดเรว็ เชน่ กัน หลังพิธีราชาภเิ ษกได้เพียงไมน่ าน อยๆู่ กม็ ีความลับหน่ึงแพรส่ ะพัดอยา่ งไร้ท่ีมา วอา่ยกู่นันาวน่าปที ่จี เรจงิ้าแขลอ้วงกรอ่้านนเหปน็น้าผน้ทู ้ีม่มี ีรีคา้ นวาคม้าเแมหต่งตหานกง่ึ รใณุ นาตอ้ายจนิ่า่ งททค่ี ี่สอดุ ยชบว่ัดยนเ้หผี ล้คู ือนรทาั้งษหฎลราทยุกเพข์ ่งยิ ไาดก้รู้ วา่ เบ้อื งหลังร้านค้าแห่งนั้นกค็ อื เซวยี นเพย่ เหลา่ ราษฎรเมื่อได้รับร้เู รอ่ื งน้กี ็ยิง่ ซาบซง้ึ และปลาบปล้ืมชนื่ ชมในความเมตตาของฮ่องเต้องค์ ใหมม่ ากย่ิงข้นึ แวน่ แคว้นทมี่ โี อรส สวรรค์ ผ้เู ป่ียมด้วยใจเมตตานั้นโชคดกี วา่ ขดุ เจอทองคำเสยี อีก ชว่ งที่ปราบกบฏ เซวี ยนเพย่ กอ็ อกคำสงั่ ให้ทหารนำข้าวของไปปลอบโยนราษฎรท่บี าดเจ็บ... การกระทำน้ี ทำให้เขาได้ใจและความภักดจี ากราษฎรมาไม่น้อยในชว่ งเวลาอันสั้น สว่ นสายตาของเหล่าขุนนางในราชสำนัก ยามน้ีกม็ องเซวียนเพ่ยเปน็ โอรส สวรรค์ ที่ฟ้าประทานมาอย่างแท้จรงิ แม้ว่ากบฏเซวยี นหลีจะลงมอื เชน่ ไร เซวยี นเพ่ยก็ สามารถพลกิ สถานการณ์ ได้ทันท่วงทที กุ ครั้งไป ทว่า… คนของเซวียนหลีกต็ ่อกรยากกว่าทค่ี าดไว้มาก เซวียนหลีซอ่ งสมุ ผู้คนไว้ กอ่ ความวุ่นวายจำนวนไมน่ ้อย หน่งึ ในนั้นมขี นุ นางอาวโุ สรว่ มอยูด่ ้วย ลือกันว่าใน

กองราชองครกั ษ์นั้นกม็ ีคนของเซวยี นหลอี ยูถ่ งึ ก่ึงหนงึ่ เขาจึงสามารถแข็งขืนคุมเชงิ กับเซวยี นเพ่ยได้นานขนาดน้ี ทหารของเซวียนหลที ่กี ระจายอย่ตู ามทต่ี ่างๆ กท็ ำงานประสานกันได้เปน็ อยา่ งดี ไมเ่ พยี งแต่ในเมอื งหลวง คนพวกน้ีเรม่ิ ปรากฏตัวในย่านชานเมืองบ้างแล้ว นี่ยังไมร่ วม กองทัพชาวหนานเจียงท่ีซมุ่ ตัวอยูต่ ามท่ตี ่างๆ อีกด้วย พวกมันทั้งหมดรวมตัวกันลงมือ อยา่ งพรอ้ มเพรยี ง กำลังทหารหนานเจียงกว่าครง่ึ ค่อยๆ แฝงตัวเข้ามาเรน้ กายใน เมอื งหลวงเพอื่ ทำงานประสานกับนักฆา่ ของเซวียนหล.ี .. เรยี กได้ว่าเซวยี นหลีทมุ่ หมด ตัวกับศกึ คร้ังน้จี รงิ ๆ เซวียนเพ่ยนั่งอยู่ในเรอื นอักษรหลวง ฎกี านับไม่ถ้วนกองอย่เู บ้อื งหน้า ในชว่ งท่กี ำลังวนุ่ วายเชน่ น้ี หนุ่มน้อยยังสอู้ ตุ สา่ ห์ เปิดฎีกาออกอ่านและพจิ ารณา ทที่เีลกะินฉคบวับบคเจมุ ีย่ ใงหห้เปรว่็นนไปเคตยาสมอคนรรเลขอาวงา่ขใอหง้ใมชันค้ บว้าามงสงบสยบความเคล่อื นไหว ปลอ่ ยบางสงิ่ เขาเป็นฮ่องเต้ หากกระทำการรอ้ นรนไม่ร้จู ักสงบจิตสงบใจ คนทั่วทั้งแผน่ ดนิ ก็ จะพากันรอ้ นรนตามไปด้วย เขาเชอ่ื วา่ จดุ จบของเซวียนหลีกำลังใกล้เข้ามาแล้ว หากจะมเี รอื่ งใดทเ่ี ซวียนเพ่ยกังวลเป็นท่ีสดุ กย็ อ่ มเป็นเรอ่ื งของเจ่ยี งหรว่ นเสยี มากกว่า จนบัดน้แี ล้วยังไมม่ ขี า่ วคราวของนางเลย เซวียนเพ่ยครนุ่ คดิ ไปมา ในใจพลันบังเกิดความร้สู กึ หงุดหงิดข้ึน จากน้ันก็โบก มอื เรยี กหมงิ เยวท่ ่ยี นื อยู่ข้างๆ “ชว่ งน้ที ่านอ๋องเซยี ว วันๆ เขาทำอันใดบ้าง?” “ท่านอ๋องกำลังไล่ลา่ หยวนชวนเพคะ” “หยวนชวน?” เซวียนเพย่ ขมวดค้วิ พลันนกึ ได้ว่าหยวนชวนก็คือคนหนานเจยี ง ทีใ่ ห้การสนับสนุนเซวยี นหลี “เขาไล่ตามหยวนชวนทำไมกัน มีข่าวจ่นิ อิงอ๋องเฟย แย้มพรายออกมาแล้วหรอื ?” “หามไิ ด้เพคะ” หมงิ เยว่เอ่ยตอบ “ชว่ งน้ีมีรายงานภายในกลุ่มองครักษ์จน่ิ อเี ว่ย วา่ คนของเซวียนหลกี ก็ ำลังตามฆา่ หยวนชวนเชน่ กัน หยวนชวนกำลังหนีตาย ท่าน





คพววบกไเขลาต่ กา็มคมอื มาอั่วีกชกงกลัมบุ่ ใฉหเี ฟญิง่ สองบรุ ษุ ทค่ี วบม้านำหน้ามไิ ด้อยูใ่ นชดุ องครกั ษ์จิน่ อเี ว่ย... มั่วชงในมอื ถอื คบเพลงิ กระโดดลงจากหลังม้าแล้วเดนิ เข้ามาหา เขาทำเสยี งจ๊จิ ๊ะ จสในะวมมลหี รำคนออย้าตเเมปาอ่รื็นาเรวหากน็ชับทใปบูตศีหขานอจ้างเขชเทอน่ ยี งนคน้ีเนจล้นิยท?ถ่”ี ูกกข้ราเชิ คจย่อเลหนำ็ คเอขาต“อพนส่ี สามวมหทนา่ ้นากแานกใ่ จกห็มรอืไิ ดว้ม่าเีเขคา้าคลอื างผวู้ทา่ ่ี ยุ่งเหยงิเสห้อืงิกผง้าอท่ชี ทาย่นี ผา่ ้กนู ล้สี ัววทมส่ีใสดุ แก่ สค็ นอื จใบะสหกนป้าทรกเี่ ปแ็นลแะขผาลดไวฟิ่นไหม้ ผมเผ้ากระเซอะกระเซงิ ผิวหนังยับยน่ จับจบี เมอ่ื กวาดตามองตลอดท้ังตัวกเ็ หน็ แตแ่ ผลไฟไหม้ในลักษณะเดยี วกัน เหมือนกับว่าชายผ้นู ้ี เพ่งิ ไปบุกฝ่าเปลวเพลงิ มาและบาดแผลมไิ ด้รับการรกั ษา แผลบางสว่ นตามแขนขาเรมิ่ มี น้ำหนองไหล พอเดินเข้าใกล้ก็ได้กลนิ่ เหมน็ ชวนคล่นื เหียน “นางอย่ทู ่ใี ด? แล้วทำไมเซวยี นหลตี ้องตามฆา่ เจ้า?” เซยี วเสาไมส่ นใจคำถาม ของมัว่ ชง กรชิ ในมือทจ่ี อ่ ลำคอของหยวนชวนเรม่ิ ลงน้ำหนักกดเพม่ิ ข้ึน สายสบื ของจิ่นอีเวย่ พบว่าคนของเซวียนหลกี ำลังไลล่ า่ ชายผู้หนึ่ง คนผู้นั้นชา่ งดู คล้ายกับอดตี ราชทูตแหง่ เทยี นจ้นิ ยง่ิ นัก หลังจากได้ข่าวเซยี วเสากเ็ รง่ รดุ ออกตามล่า ชายผู้น้ีด้วยตนเอง...ตอนน้เี ขาสังเกตวา่ หยวนชวนบาดเจบ็ ไมน่ ้อยจากการไล่ลา่ ของเซ วียนหลี หากมใิ ชเ่ พราะตัวเองบาดเจ็บ ด้วยนิสยั เจ้าเลห่ ์ เชน่ หยวนชวน เขากค็ งไม่ถูก เซยี วเสาจับตัวได้งา่ ยดายถงึ เพยี งน้ี เรอื่ งทเ่ี ซยี วเสาสงสัยและต้องการคำตอบกค็ อื ...หนานเจียงกับเซวยี นหลีนั้นเป็น พันธมติ รกันมาโดยตลอด จู่ๆ เหตุใดเซวียนหลจี งึ คดิ จะสงั หารหยวนชวนท้งิ เสยี มิ เพียงเทา่ นั้น...ทำไมเซวยี นหลีไม่คิดสงั หารฉีมา่ น และทำไมไมม่ ีผ้ใู ดพบเจอรอ่ งรอยของ ตันเจินมาสักพักหนึ่งแล้ว หยวนชวนต้องรแู้ น่ว่าเจย่ี งหรว่ นอยู่ที่ใด เพราะพวกหนานเจยี งเป็นคนลงมอื จับ เจย่ี งหรว่ นไปต้ังแตแ่ รกแทนเซวยี นหลที ไ่ี มส่ ามารถออกหน้าจัดการเองได้ บัดน้ีหยวน ชวนถกู ตามฆา่ เรอื่ งน้ีจะเก่ยี วข้องกับเจีย่ งหรว่ นหรอื ไมน่ ะ?

หยวนชวนได้ยินคำถามก็หัวเราะเสยี งเย็นชาออกมาทันที “ท่านอ๋องเซยี ว ทา่ น อยากรรู้ วึ า่ ทำไมเซวยี นหลตี ้องตามฆ่าข้า ท่านอยากรจู้ รงิ ๆ ร?ึ ...” “อยา่ มัวพลา่ ม” ไมร่ อให้หยวนชวนได้พดู จบมัว่ ชงกต็ ัดบทเอ่ยแทรกข้ึน “รบี บอกที่อยู่ของซ้อสามมา ข้ารับประกันเลยวา่ จะให้เจ้าได้ตายสบาย หาไมแ่ ล้ว...หหึ ”ึ “ข้ากไ็ ม่อยากจะมชี วี ิตอยู่ตอ่ ไปแล้ว” หยวนชวนจ้องมองเซยี วเสา ใต้แสงคบไฟ น้ันใบหน้าเซยี วเสาท้ังดุดันและดรู า้ ยกาจย่ิงกว่าผ้ใู ดทเี่ ขาเคยพบเจอ หยวนชวนอดคดิ ถึงความรักความห่วงหาทตี่ ันเจินมตี อ่ บรุ ษุ ผ้นู ้ีไมไ่ ด้ แตบ่ รุ ษุ ผู้น้ี... ในใจกลับมเี พยี งเจี่ยงหรว่ น คดิ จะใชเขจ้ า่นิ สอง่ ริงออ๋ยอยง้เิมฟยยัว่ เทป้า็นทตาัวยปร“ะทก่าันนเอพ๋อือ่ งทเำซขยี ้อวแลเกดเมิปทลที่ยี ่านนกอับ๋อทงา่ กน็ร.อ้.ู .แยตแู่ ข่ล้้าวไวด่า้ทเซำลวีายยนหลี แผนการเขาส้นิ แล้ว ท่านร้หู รอื ไม่วา่ ข้าทำได้อย่างไร?” เขาฉกี ปากย้ิมกว้าง ใบหน้าทม่ี ี รอยแผลไฟไหม้จนแทบมองหาเน้อื สว่ นดไี ม่ได้ พอย้ิมกว้างแบบน้ีกย็ ง่ิ ดเู หมอื นผรี า้ ย “เพราะข้าฆา่ นาง! นังหญงิ เจ้าเลห่ ์ คนน้ันตายไปแล้ว! ชา่ งสาสมกับท่ีนางทำให้ธิดาเทพ ต้องตาย เซวียนหลีสญู เสยี ตัวประกันท่จี ะใชต้ อ่ รองกับทา่ น เขาเลยคล้มุ คลัง่ ไล่ตามฆ่า ข้าอย่างไรเลา่ ฮา่ ๆๆๆๆ” เสยี งหัวเราะยังไมท่ ันจางหายกร็ สู้ กึ ได้ว่ากรชิ ท่จี ่อคอตนนั้นกดลกึ จนถงึ เน้ือด้าน ใน เลอื ดเรม่ิ ไหลรนิ ออกมา หยวนชวนหลับตาลงคล้ายรอคอย แตก่ รชิ น้ันกลับมิได้ คบื หน้าตอ่ มีเพียงน้ำเสยี งเย็นชาของเซยี วเสาดังข้ึนที่ข้างหู “เจ้า--โก--หก!” ฉีเฟงิ กับมั่วชงผ่อนลมหายใจออกมาพร้อมกัน เม่ือครพู่ วกเขากลัววา่ เซยี วเสา จะพล้ังมือฆ่าหยวนชวนด้วยโมโหจนขาดสติ หยวนชวนก็ชา่ งส้นิ คิดเสยี เหลอื เกิน พดู จาเชน่ น้ีชวี ติ จะส้นิ เอางา่ ยๆ ไรส้ มองยิ่งนักมาพดู ตอ่ หน้าศษิ ย์ พส่ี ามว่าลงมือฆา่ เมยี เขาไปแล้ว ย่งิ เป็นคนที่ทั้งรกั ทั้งหลงใหลภรรยาเหนือกวา่ ชายใดจนแทบจะยกข้นึ เป็นมารดา คนที่สองอยา่ งเซยี วเสา คำพูดน้ขี องหยวนชวนรบั ประกันได้เลยว่ายง่ิ เรง่ ให้ตัวเองถกู ถีบตกนรกเรว็ ข้นึ มัว่ ชงกล่าวอยา่ งเหยียดหยาม “เจ้าพดู เหลวไหลอันใดกัน คิดวา่ พ่ี สามจะเชอื่ คำพดู เจ้าร?ึ เจ้าไมม่ วี ันฉลาดไปกว่าซอ้ สามได้หรอก คดิ จะฆ่านาง...เพ้อเจ้อ

นัก...แคป่ ลายน้วิ ซอ้ สามเจ้ายังไมม่ ีวาสนาได้แตะเลยกระมัง พดู จาโอ้อวดคำโต นา่ ขัน!” หยวนชวนหัวเราะลั่น “ฮ่าๆๆ ข้ามไิ ด้โอ้อวดแม้แตค่ ำเดียว ข้าไมไ่ ด้ฆา่ แค่หญงิ เจ้าเล่ห์ คนนั้น แตข่ ้ายังฆา่ เช้อื ชัว่ ในท้องนางไปด้วย!” “วา่ อย่างไรนะ?” เซยี วเสากัดฟันถามเสยี งเห้ียม ประหล“าทดี่แใทจ้ท่าน“จอิ่น๋อองิกงอย็ ๋อังไงมเฟ่รห้ยู รปอกกปหดิ รเอรื อื่?”งทตี่ หัวยเอวงนทช้อวงนไมแย่สรอ้งมปบรอายกตแมาม้กอรงะเทซั่งยี สวาเมสีตาอนยเอ่างง ชา่ งยอดเย่ียมจรงิ ๆ จะวา่ ไปแล้วข้าก็นับถือนางอยู่... นางหวาดกลัววา่ ข้าจะจับได้ถงึ ขั้น อ้อนวอนขอเล้ยี งสนุ ัขไว้ตัวหนง่ึ เพ่ือตบตาข้าแล้วแย่งอาหารมันกินลับหลังข้า ได้ยิน ชดั เจนหรอื ไม่ทา่ นอ๋อง...ภรรยาทร่ี กั ของทา่ นแยง่ อาหารสนุ ัขกนิ เพ่อื หวังจะหล่อเล้ยี งลูก ในท้อง ฮา่ ๆๆ แต่สดุ ท้ายทั้งแมแ่ ละลูกกไ็ มร่ อดอย่ดู .ี ..” หยวนชวนพูดยังไมจ่ บกไ็ ด้ยินเสยี งกระดกู หัวไหลข่ องตนหักดังกรอ๊ บ เซยี วเสาไม่ฆ่าเขาแต่ก็ไม่ปลอ่ ยให้เขาได้หายใจอย่างมคี วามสขุ “พส่ี าม...” มั่วชงหวั่นเกรงวา่ ศษิ ย์ พข่ี องตนจะย้ังมอื ไมอ่ ยู่ แตเ่ ซยี วเสาทำเพียง เอ่ยเสยี งเยน็ ชา “ไอ้ข้ีปด...” หยวนชวนกัดฟันอดทนตอ่ ความเจบ็ ย้ิมปากสัน่ ออกมา “ท่านอ๋องอยา่ หลอก ตัวเองเลย หรอื วา่ ทา่ นทนรบั ความจรงิ ไมไ่ ด้ ชวี ติ ข้า...แลกกับจ่ินองิ อ๋องเฟยและทายาท น้อยๆ ของอ๋องจนิ่ อิงนับว่าคุ้มคา่ แล้ว ตายไปกไ็ ม่เสยี ดาย...จะฆ่าจะแกงกันก็เชญิ เลย” “เจ้าคิดจะยมื มือข้าฆา่ ตัวตาย โชคร้ายหนอ่ ยนะสหาย... ข้าไม่ชว่ ยให้เจ้าสมหวัง หรอก” เซยี วเสาสง่ ย้ิมเห้ียมเกรยี มตอบ “เจ้าภักดตี ่อตันเจิน พอตันเจินตาย ชวี ติ เจ้า จึงเหลือเพียงการแก้แค้นอย่างเดียว หากเจ้าแก้แค้นสำเรจ็ ดั่งคำโอ้อวดแล้ว ทำไมจงึ ยัง ไม่ฆา่ ตัวตายตามตันเจนิ ไปเล่า...ยังต้องคอยหลบหนีการตามลา่ ของเซวียนหลเี ชน่ น้ีอีก ทำไม... เหน็ ได้ชดั วา่ เมยี ข้ายังมชี วี ติ อยู่ สว่ นเจ้า ก็กำลังหาทซ่ี อ่ นของนางอยา่ งสนุ ัขจน ตรอก” คำพดู เซยี วเสาทำเอาหยวนชวนตะลึงวาบในใจ ใชแ่ ล้ว วันน้ันเขาเหน็ เจ่ยี งห รว่ นตกเหวไปต่อหน้าตอ่ ตา จากทีค่ ิดวา่ แผนการสำเรจ็ ลลุ ่วงแล้ว แตเ่ ม่อื สัง่ คนให้ปนี

เขาลงไปค้นหาศพกลับหาอยา่ งไรก็ไมพ่ บ จากนั้นไม่นานคนของเซวยี นหลกี พ็ บเบาะแสเรอื่ งที่เขาไล่ลา่ นางจนตกเหว เซวี ยนหลีนกึ วา่ เจยี่ งหรว่ นตายด้วยน้ำมือเขาจงึ ไลล่ า่ เขาอยา่ งไมล่ ดละ ตราบใดท่ยี ังหาศพ เจ่ียงหรว่ นไม่พบ เขาก็ยังไมส่ บายใจ ทั้งยังต้องคอยหลบหนกี ารตามฆ่าของเซวียนหลี เหมือนสนุ ัขไร้บ้าน แล้วต้องคอยสบื หาท่อี ยขู่ องเจี่ยงหรว่ นไปด้วย เหสัวาใมจชี เซวีพติยี ออวถเยสกู ่อู าเยซใ่ยาี งนวเเเจมสบ็ ่อืาปจหวับยดไวดน้กใช็ยหวอ่ ้รนม้สู ไหกึมมผ่อดดิาโจแอรลก้ไู ดะาโ้สวทา่รษเอจตด่ยี ัวงเหอรงว่ตสนลงิ่ เเอปดดน็ียชวหวีทรติ อ่ีเื ขตาาทกยำถ็ ไอดืถ้เ้กาปไค็ ดน็ ือ้ทกเำหาใรยหรยี้เะซบบยียายวำ แค้นแทนตันเจนิ แล้ว แตค่ ิดไมถ่ งึ ว่าเซยี วเสาจะมองทะลคุ วามคดิ ของเขาออกจนหมดส้นิ หยวนชวน ใจสนั่ วาบรบี เอ่ยปากต่ออย่างร้อนรน “ในเมอื่ ท่านไม่เชอื่ กล็ องไปถามองค์ หญิงฉมี ่าน เอาเองเถดิ เซวียนหลีเองยังเชอ่ื ข้าเลย ใครๆ ก็เหน็ กับตาวา่ นางตายในกองเพลงิ ไม่ เหลอื แม้แต่เถ้ากระดูก น่คี อื เหตผุ ลทเ่ี ซวียนหลีตามฆ่าข้าอยา่ งไรเลา่ ” เซยี วเสาไม่พดู ทำเพยี งจ้องมองอกี ฝ่ายด้วยสายตาดุดัน หยวนชวนรสู้ กึ ได้วา่ กรชิ ท่จี อ่ คอตนเองอย่นู ้ันกำลังสนั่ เท้มิ แม้จะเพยี งเลก็ น้อยแต่หยวนชวนกส็ มั ผัสได้ถึง ขมุ นรกอันหนาวเหนบ็ เซยี วเสากำลังกลัว ดทู า่ คำพูดของหยวนชวนก่อให้เกิดความกลัวข้นึ ในใจของเซยี วเสาเข้าให้แล้ว “พส่ี าม” ฉเี ฟิงก้าวเข้ามาปรายตามองดหู ยวนชวนแวบหนึ่ง ใจเขากบ็ ังเกิดร้วิ คฉลเี ฟน่ื งิ เ.พ..เรจา่ียะคงหำพรวู่ดนทมเ่ี กใิ ย่ีชวค่ โนยองก่อับนเแจอยี่ ขงนหราดว่ นน้ันเชน่ กหันากนแตาง่เตขั้งาคนร้ันรยภัง์ จพรองิ กมจ็ สี ะตยอิ ง่ิ ยพบู่ ย้าางยาสมำอหยรา่ ับง ทส่ี ดุ ที่จะมีชวี ิตอย่ตู ่อไป เขหาารกบีนเาอง่ยตเ้ังตคอื รนรภส์ จตริ งิ“เจ้าคนวีพ่ามูดเจปาน็ โปแ้ปมด่กมจ็ ะดทเทำใจ็ ห้นซ้าองสยา่งิ มแไขมง็ ่ใแชกค่ รนง่ ทจี่ ะตายด้วยลกู ไม้ต้ืนๆ กวา่ สตรคี นเดมิ ทีเ่ ราร้จู ัก คำพดู ของคนผ้นู ้ขี ้าคิดวา่ ....” “เอาตัวมันไป” เซยี วเสาชกั กรชิ กลับ “ทุกวิธีทอ่ี งครกั ษ์จ่นิ อเี ว่ยใช้สอบสวน

นักโทษ เอาออกมาใชก้ ับชายผู้น้ีให้หมด แต่อยา่ ปล่อยให้มันตาย” พูดจบกห็ ันกาย โจนข้นึ หลังม้าควบจากไปโดยไมส่ นใจใครอีกเลย “อ้าว...” มั่วชงกำลังจะไลต่ ามแต่ถูกฉเี ฟิงดึงรัง้ ไว้ ทั้งสองได้แตม่ องแผน่ หลังของ เซยี วเสาทจ่ี ากไปด้วยสายตาเหน็ ใจ “ให้ศษิ ย์ พี่สามอยูเ่ งยี บๆ คนเดยี วก่อนเถิด” “แล้วจะทำอย่างไรกับเจ้านด่ี ี?” มัว่ ชงถาม ฉเี ฟงิ เผยรอยย้ิมประหลาดบนใบหน้าจากนั้นก็ผวิ ปาก เหล่าองครกั ษ์จิน่ อีเวย่ เรยี งแถวกันเข้ามาทำลายวรยทุ ธหยวนชวนท้งิ กอ่ นจะหักแขนหักขาเขาเพอื่ ป้องกัน การฆ่าตัวตาย ค้นหายาพษิ ทซ่ี อ่ นอยบู่ นกายโดยละเอียด เรยี บร้อยดแี ล้วกโ็ ยนอกี ฝ่าย ข้ึนหลังม้าแบบตัวเปล่าเปลอื ย และออกเดินทางกลับจวนอ๋อง กวา่ เซยี วเสาจะกลับถงึ จวนกเ็ กือบรงุ่ สาง พอกลับมากไ็ ม่พดู ไม่จา ขังตนเองอยใู่ นเรอื นอักษร ไม่อนญุ าตให้ใครเข้าพบ หลนิ เหว่ยได้แต่ยืนมองอยูน่ อกประตูพลางทอดถอนใจไปมาอยหู่ ลายเฮอื ก ทีเ่ ค้นจหากลหังยจาวกนจชับวหนยมวานไดช้ วนคไดา่ ย้ นเ้อี ซยยี ่หู วา่เงสจากาก็พเมาอืองงคหรลกั วษง์จหน่ิ ลอายเี วรย่อ้ ไยปลต้ี รวอจดยีัตงคเปา่ ็ยนลวััดบแตหามง่ หนงึ่ ทถ่ี กู ปลอ่ ยท้งิ ร้าง เสน้ ทางยากลำบากแต่ไม่เกนิ ความสามารถของเซยี วเสาและ องครกั ษ์จนิ่ อีเวย่ หจนมดดแำเลปพ้ว็นอตเเซหอลยีตือวะเโเสพกายี ไปงศถพึงกทพ็หบารวทา่ ีถ่เปูก็นฝคัง่าลยงรด้านิง อยทา่ หงาลรวหกนๆานตเรจงยี กงลราบี งรคอ้ ่านยยม้าีจยุดคห่านยง่ึหทนถ่ี กี กู ันเผไปา ดจู ากสภาพโครงสร้างที่เหลืออยู่ คาดว่าคงเคยเปน็ เรอื นไม้มากอ่ น ครัน้ เซยี วเสาเหน็ เศษซากน้ี หัวใจเขาก็เกือบหยดุ เต้น เขาวิ่งตรงเข้าไปตรวจดู ดเค้ว้ายเดตมิ นเองบนมกอี ำแงพครงักไมษ้ย์จัง่นิ พออีเวมย่อตงเิดหต็นารมอ่ เขง้ราไอปยดก้วรยดี ลึกภายใดนูแเลร้อวื คนานด้ันวถ่าเูกปเน็ ผราอจนยเไลมบ็ ่เหขลออื ง ผข้าู้หวญของิ คงยรดัูงพเขอ้ากมับอแงอผอน่ กไวม่า้คเรลอื้ายนกแับหจง่ ะนห้ีเคนยตี เาปยน็ ทพ่ี ตักู้เตอียาศงลัย้วขนอถงสกู ตเผราี หมดสแ้นลิ ะยังกมาีโรซจเั่ดหวลาก็ ง

สำหรบั คล้องคอสนุ ัขอยอู่ กี ด้วย หยวนชวนเคยบอกว่าเจีย่ งหรว่ นเล้ยี งสนุ ัขเพ่อื ปกปดิ ความจรงิ เรอื่ งนางต้ังครรภ์ โซเ่ หล็กเส้นน้คี อื หลักฐานท่ชี ว่ ยตอกย้ำคำกลา่ วของหยวนชวน สว่ นเยเ่ ฟิงท่แี ยกย้ายไปค้นหาเบาะแสอย่างอ่ืน ก็พบกับยาบำรงุ ครรภ์ ซอ่ นอยูใ่ น อกี ห้องหน่งึ รอ่ งรอยหลักฐานตา่ งๆ ล้วนบ่งช้ไี ปในทิศทางเดยี วกันวา่ เจยี่ งหรว่ นน่าจะ เคราะห์ รา้ ยมากกว่าเคราะห์ ดี องครักษ์จิน่ อเี ว่ยท่อี ยดู่ ้วยล้วนล่วงรถู้ งึ ความจรงิ ในข้อน้ี แต่ไม่มใี ครกล้าพูดออกมา สดุ ท้ายกลับเปน็ เยเ่ ฟงิ ทเ่ี ดนิ เข้าไปยนื ข้างกายเซยี วเสา “นายทา่ น....” ฉีเฟงิ เหน็ ใจศษิ ย์ พยี่ ิ่งนัก ภรรยาถูกเผาเป็นเศษเถ้า แม้แต่กระดกู ยังสลายเปน็ ฝ่นุ ผง เซยี วเสาจะทำศพให้นางอย่างไร หรอื จะทำหลุมศพเล็กๆ โดยอาศัยวางข้าวของ เครอื่ งใชข้ องนางแทน เซยี วเสาไม่สนใจสายตาเวทนาของใคร เขามองเศษซากตรงหน้ากล่าวเสยี งเรยี บ วา่ “จนิ่ อิงอ๋องเฟยไมอ่ ย่ทู น่ี ี่ หาตอ่ ไป” เหจลย่ี ี งกหเ็ รปเวจ่ ็นน่ียเง.พ.หมรราีคว่ะวนนาไามมงเตอ่ปาย็นยทู่ ไไปี่นปไแี่แดลล้เ้้วพวจียะงไสปอองยอู่ทยใี่ า่ ดงอหีกาเลกา่ม?ใิ ชเ่ ถพ้ารเาซะวเจียย่ี นงหหลรีมว่ ินไดอ้สยัง่ ูใ่ คนนมใือหเ้ตซาวมยี หนา ใครเห็นแเตล่ถ่า้าเจยี่ ใงนหเรมว่ ือ่ นเอวยลใ่าู นน้เีมปือน็ เชซวว่ งียเนวลหาลที ดี่ ที เสี่ หดุ ตทใุ จ่ีดะเแซลวกียเนปหลลย่ี ถี นึงขเก้อบ็ ตซกอ่ลนงกนับางเซไวยี ้ไวมเใ่สหา้ เซวียนหลีมใิ ชค่ นโง่ ถ้าเขามีเจยี่ งหรว่ นไว้ในอ้งุ มือยอ่ มต้องรบี ติดตอ่ มาแน.่ .. เหลา่ องครักษ์จิ่นอีเวย่ ต่างคดิ ตรงกันวา่ ท่านอ๋องเซยี วกำลังหลอกตัวเอง นักรบผู้เฉลยี วฉลาดแข็งแกรง่ ถงึ ขั้นเผชญิ หน้าได้กับทุกสถานการณ์ ตอนน้ี กำลังหวาดกลัวทจี่ ะเผชญิ หน้ากับความจรงิ ในชวี ติ องครกั ษ์ทุกคนได้แต่มองสบตากัน นึกสงสารทา่ นอ๋องจนพูดไมอ่ อก ก็… แสร้งทำเปน็ ว่าจิ่นอิงอ๋องเฟยยังมชี วี ิตอยกู่ แ็ ล้วกัน อย่างไรเสยี ถ้าหากยังหา

ศพไมพ่ บ ก็ให้ถอื เสยี ว่าคนยังไมต่ าย ความช“ว่ คยณุ เหชลาือยจฉาีกทฉ่าเี นฟชงิ ว่ ยปลอบประโลมนายน้อยหน่อยเถิดนะ” หลินเหว่ยหันมาขอ “พ่อบ้านหลิน ข้าปลอบใจเขาไมไ่ ด้หรอก” ฉเี ฟิงหัวเราะเสยี งแห้งออกมา “ตอน น้ขี ้าเองก็นึกเสยี ใจกับสง่ิ ทขี่ ้าทำเชน่ กัน” ปลอบใจตนเองเขายังทำไมไ่ ด้เลย เขาตอบ ตพ้น่อบ...้าแนลหะยลัินงเเปง็นียคบนๆสนอัยบใู่สนนใุนจนาแงผอนีกดก้วารยทย้ังาหมมนด้เี ขขาอจงึงเปจี่ยวงดหใรจว่ยน่ิงนเขักามีสว่ นรับร้ดู ้วยต้ังแต่ ชวี ติ อยเซตู่ ้ยอี วงแเสบากไรมับอ่ คาจวใามห้เอจภ็บัยปตวนดเมอางกไกด้ว่าคเขนาทกี่ต็ไมายอ่ ไาปจนใหับ้อหภมัยน่ื ตเทนา่ เองเวไดล้าเชนน่้ีฉกีเฟันิงร้ดู คกี นวทา่ ผี่ม้ีู ใดท้ังสน้ิ ไปเสยี แพลอ่ ้วบ้านนาหยลนนิ ้อไยมจพ่ ะูดเหกมรอืะไนรกอับีกใคจารกไดน้ ั้นเขชาัว่ กค็เรหจู่ มงึ ือกนลกา่ วับพ“เ่อฮข้อองขเ้าขนาน่ะแั่นกแ่จหนลเละอเะปเน็ลคอื นน ทีม่ ชี วี ิตอยู่ด้วยการอาศยั ความรักหลอ่ เล้ยี งจิตใจ...” ในอดตี เหตุการณ์ คล้ายกันน้กี เ็ คย เกดิ ข้ึนมาแล้ว ครง้ั นั้น... องค์ รัชทายาทหงซกี ไ็ มอ่ ยากจะมีชวี ิตอยูต่ ่อไปหลังจากรวู้ ่าเซ่ี ยงเสยี่ วหยวนเสยี ชวี ติ แล้ว ท้ังพอ่ ทั้งลูกพอกันเลย! กลางดึกคืนน้นั เซยี วเสานัง่ อย่หู น้าโต๊ะกลมในเรอื นอักษร เขายังอยูใ่ นชดุ เดิมด้วยไม่มแี กใ่ จจะ เปล่ยี นเสอ้ื ผ้า เอาแต่นั่งเหม่ออยูห่ น้าโต๊ะ พู่กันด้ามน้ันภรรยาของเขาเคยหยบิ กระดาษม้วนน้ันนางก็เคยใช้ ถ้วยใบนั้น นางกเ็ คยด่ืม เก้าอ้นี ้ีนางเคยนั่ง ยามคำคืนนางมักจุดไฟอ่านหนังสอื รอเขากลับมา จะไม่มภี าพน้ันอีกแล้ว เซยี วเสามองดขู ้าวของรอบกายด้วยสายตาเลื่อนลอย นึกถึงท่หี ยวนชวนบอกวา่ ในท้องของเจ่ยี งหรว่ นยังมที ายาทของพวกเขาอย่ดู ้วย...พอคดิ ถึงเรอ่ื งน้เี ขากร็ ้สู กึ เจ็บ แปลบในใจ ภรรยาเขาชอบแสดงออกว่าแขง็ แกรง่ จนเขานกึ ไปวา่ นางแกรง่ เสยี ยิง่ กว่า

หนิ แสรง้ ทำเป็นเข้มแขง็ จนเขาลมื ไปเลยวา่ นางเปน็ เพียงหญงิ สาวตัวเลก็ ๆ ทแี่ สนจะ ธรรมดา...และบอบบาง สง่ิ ทเี่ จี่ยงหรว่ นเคยเผชญิ ในชวี ิตกอ่ นที่ผา่ นมา เขาเคยสาบานวา่ จะปกป้องนาง จากสงิ่ เหลา่ น้ัน แต่ว่า... เขากลับทำพลาด เซยี วเสายกมือข้นึ ลูบหน้าตนเอง รสู้ กึ อ้างว้างวา่ งเปลา่ จนหนาวเหนบ็ ไปตลอด ทั้งเรอื นรา่ ง เขาลดมือลงแล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากบนโต๊ะ หยิบพกู่ ันจากกล่อง ด้านข้าง บดหมึกจุม่ พู่กัน และเรมิ่ ลงมอื เขยี น ‘อาหรว่ น...’ เขาตั้งใจเขียนอยา่ งมงุ่ มั่น หลังจากท่เี ขยี นจบ เซยี วเสานัง่ มองกระดาษแผน่ นั้น ครหู่ น่ึง จากนั้นก็จัดการพับจดหมายแล้วม้วนใสก่ ระบอกขนาดเล็ก ผวิ ปากทีหนงึ่ นก พริ าบหมิ ะตัวใหญก่ ็บินเข้ามาทางหน้าตา่ ง หัวมันกเซอ่ ยนี วจเะสผาานยำมกือระอบออกกเปเล็น็กสๆัญญนา้ันณผูกติดเข้ากับขานกพริ าบหมิ ะ แล้วกย็ น่ื น้วิ ไปลบู พริ าบหิมะบนิ ออกหน้าต่างไป เขามองดูมันจากไปด้วยสายตาเหม่อลอย ด้านนอกเรอื นอักษร ฉีเฟิงกับหลินเหว่ยเหลียวมองพร้อมกัน...ท้ังสองมอง พิราบหมิ ะตัวโตทบี่ นิ ออกจากเรอื นหายลับไปกับความมดื ของราตรกี าล แล้วกท็ อดถอน ใจออกมาเบาๆ พิราบหมิ ะตัวน้ีจะสง่ จดหมายของคนในเรอื นไปยังท่ใี ดกัน? หากสง่ ไปหาคนท่เี จ้าของเรอื นเขาคดิ ถึง จะสง่ ไปถงึ หรอื ? คนของเซวียนหลีน้นั นบั วันจะยง่ิ โอหังมากข้ นึ ทกุ ที อาจเพราะเซวยี นหลพี บว่าการชว่ งชงิ บัลลังก์ นั้นไม่ใชเ่ รอ่ื งงา่ ย หรอื อาจเป็น

เพราะใจเขาคดิ ว่าตนหลังชนกำแพงไมม่ สี ง่ิ ใดต้องสญู เสยี อีกแล้ว หลายวันท่ีผ่านมาจงึ โหมบกุ หนักหน่วงมากยิ่งข้นึ เซวยี นหลนี ั้นเปรยี บเหมือนสนุ ัขป่าหวิ โหย ทฉ่ี กี กระชากหน้ากากความสภุ าพ จอมปลอมท้งิ ไปแล้วคอ่ ยๆ เผยโฉมหน้าที่แท้จรงิ ออกมา การลงมอื แตล่ ะครั้งชา่ ง โหดเห้ยี มทารณุ ทกุ หม่บู ้านรา้ นรวงทไี่ ปถงึ ก็ใชก้ ำลังบังคับราษฎรให้สง่ มอบเสบียงและ เครอ่ื งใช้ สว่ นชาวหนานเจียงท่ีก่อกบฏอย่ตู ามที่ตา่ งๆ นั้น พอมีเซวยี นหลีให้ท้ายกย็ ง่ิ ได้ใจมากข้ึน บางที่ถงึ กับฆา่ ล้างหมู่บ้าน แคว้นคกูอ่ ารรจิกงึ รจะะททำำตำช้าเเดชมิ น่ ทกีเรารอื่ ฆงก่าลา้รางชหว่ มงชบู่ ้งาิ นบัลลังปก์ เกปตน็ ิจเะรมอื่ เี งพขียองงกคอวงาทมหขาัดรแชยั้น้งเภลาวยทใี่บนกุ รราชกุ สขำนนาัดกตอ้อย่หงู ส่างญู ไกเสลยี จชากวี ติชวถี ติือรเปาษน็ ฎครรย้งั ่ิงแนรกักในปกราะรวทัตี่กิศลามุ่ สกตบรฏ์ขดองึ งรแาคษวฎ้นรตเข้า้าจมิ่นาเมลสี ยว่ทนีเดพยี ัววพันกถารงึ ก่อกบฏของเซวียนหลจี ึงทำให้ราษฎรกน่ ด่าและสาปแชง่ ทั่วทกุ สารทศิ “คดิ ไมถ่ ึงวา่ เซวียนหลจี ะเปน็ คนทจี่ ิตใจหยาบชา้ ได้ถงึ เพียงน้ี กล้าเข่นฆ่า ปฝรันะดชไี าดช้อนกี ขหอรงอื ต”นหเอมงิงทเั้ยงยวัง่กชลกั ่าวศกกึ ับเขห้านบมุ่้านน้อหยมใน่ออมาฉภันรอณย์ สาเกี หรล้จู อืรงิงๆเบ้อื วง่าหเขนา้ายังคงนอนหลับ โอรสสวรรค์ นั่งเอนกายอย่บู นบัลลังก์ มังกร สองแขนพาดอยูบ่ นทีเ่ ท้าแขน หทหวร่มองืนุ ทฝแา่ันหดวรคู า้นลยห้ายยกเกล็ ดข้วก็ นาเวกเทปเรีส่น็ วสมง่ิ โอทดย่เี ยซตู่ เวฉรียงพนนา้ิวหะชอล้เยเีี ลลา่ ่นงือยไกปิ่งเรอมองายพเยลจ้ม้ิาาจงแหะลเัวดะเแืรอวาดะวรรตอ้น่ื านเ..ร.ไงิปทฮำไอ่“มไงม?เตว”่ ้่าพจระะเอปงน็ คฝ์ ใันหดม่ี ยามน้ีฮ่องเต้ก็เหมือนสงิ โตน้อยทีจ่ ับหนูได้ เขากำลังใชก้ รงเลบ็ เล่นสนกุ อยูก่ ับ หนขู องเขา... ดูมันทรุ นทรุ ายอยกู่ ลางฝา่ มอื หมิงเยวก่ ้มหน้าลงอมย้มิ ยามน้นี างไมใ่ ชน่ างกำนัลคนสนทิ ขององค์ ชายอกี ตอ่ ไอปงแค์ลใ้หวม่กเข็ซายี ดวนเสางาไไมมไ่่คดิด้ จนะาขงอจตึงกัวนลาายงกเปลน็ ับหไปมยิงกังจูกวู นอ๋อง ข้างกายเซวียนเพย่ --ฮ่องเต้ คดิ ไม่ถคงึ นวา่ นเซอวกียไนด้แเพตย่พ่ จากะกันลอาจิ ยฉเปานน็ าผง้ชูทน่ีดะวงดเี ลือกนายถูกคน...ใช.่ ..แม้แตน่ างเองกย็ ัง

ยามน้คี นของเซวยี นหลกี ำลังถูกกดดันอย่างหนักจนต้องถอยรน่ ออกจาก เมืองหลวง หนตี ายจากกองทัพทหารต้าจิ่นไปจนถึงประตเู มือง สดุ ท้ายน้ำน้อยยอ่ มแพ้ ไฟ คนของเซวยี นเพ่ยนำทัพโดยสพ่ี อ่ ลกู ขนุ ศกึ ตระกลู จ้าวรว่ มกับเทพสงครามเจยี่ ง คซนนิ่ ขจืออผงเ้หู ซ้าววยี หนาญหลชจี าญนพศา่กึ ยแพรว้ถมอทยั้งรเนห่ ลไม่า่เอปงน็ คทรกัา่ ษ์จิน่ อีเว่ยนับแสนของเซยี วเสา ไล่ตอ่ ตี จกาากรไชลา่ลวย่บาิ่งเ้าขรนบ่นคฆนา่เเขจพย่ีอยี งงงซเซฝนิ่ วา่ จยยี ือเนดกหัียบลวเซกี ยเ็ยี พว่งิ รนเสา้อะาฝยนั่งล้ันเงซรบวไยี อดนา้ดหหุราล้ารยแีกยทาร่ิงบกนไนิมักเ่ไหมลพ่ ผืออา่ ทนถหไงึ าปขรไนมมาาน่ ดตาต่อน้อกกงรก็ออลอกี ากแยปลเ้ปวล้น็น เซยี วเสาเอานิสยั นักฆ่ามาใชใ้ นสนามรบ ศตั รนู ั้นกลายเปน็ เพยี งสตั ว์ ให้ องครักษ์จ่ินอีเว่ยออกล่า พวกเขาตามสงั หารอยา่ งไม่ลดละ ทกุ คนล้วนเข้าใจถงึ สาเหตุ ความคลุ้มคลั่งของเจีย่ งซน่ิ จอื กับเซยี วเสา เหตุเพราะเซวยี นหลลี ักพาตัวเจ่ยี งหรว่ นไป ทำให้นางต้องตายพร้อมลูกในท้องที่เซยี วเสาไมม่ ีโอกาสได้เหน็ หน้า เดิมทที เี่ ซวยี นหลีกล้าตัดสนิ ใจก่อกบฏกเ็ พราะคิดว่าตนมเี จีย่ งหรว่ นเปน็ ไพ่ตาย อยูใ่ นมือจงึ กล้ากระทำการบ้าบน่ิ ไม่กลัวตาย ขอเพยี งมีเจ่ียงหรว่ น...เจ่ยี งซน่ิ จือกับ ตระกูลจ้าวยอ่ มไม่กล้าลงมอื รนุ แรง องครักษ์จ่ินอีเว่ยก็ไมก่ ล้าออกหน้า เพยี งแคน่ ้เี ซวี ยชเสนวานไเพปกเย่ ลสกับยี ็ไยแม้อล่ส้นวามมาารเลถน่ทแำงลอานัะนแเใขนดา่นเขอยานาไมดว้นแา่ ค้ลเี ซน้ววทียีเ่ ปนน็หใลปคจฏี รึงปิ จไักดะคษ้กา์กลดับาคยอิดเงปวคน็่ารแคักผแู่ษนค์จก้นนิ่ าสอรดสุีเวอดุ ย่ าทยฆ้าอ่ายตมขขมออีชงงหวี เิยตซวอยี นยวู่ อย่างยากลำบาก เกอบ่ยี ฏมเซสวเวีย่หนนลใหา่ นขลนุรี านชาสฮงำฝ่อนั่งงักเเตซก้วหม็ ียนเี ซนุ่มวหนียล้อนลี ยเ้วพจนัดย่ ถกคกูาุมรฮหง่อมานงาเกทตกกุ้อรงงะาคนด์ ใาอหนยมน่า่จ้งีเัดพเปกือ่ น็ าปรรดิกะตำเบจาัยีดยบไทปกเุ กททบ็ลี ากงะรควอานดดสสขอะององคานด จชนดั เแจทนบไมห่เลหังลจอื าใกคเสรใรหจ็ ้เงลานน่ เงกา็บนกแวล้าวดกเ็เซปว็นียงนานเพตย่ กแรสางดวงัลอใอหก้ผซู้ทง่ึ ี่สพนระับเสดนชุแนลเขะาพระทคำณใุ หอ้เหยลา่ ง่า ขนุ นางรบั ร้วู ่าโอรสสวรรค์ หนุ่มน้อยผู้น้ีเฝ้ามองทกุ ๆ การกระทำของทุกคนในราชสำนัก

มานานแล้ว เพียงแต่เกบ็ ตัวนิง่ ไมเ่ คลื่อนไหวในชว่ งก่อนหน้ากเ็ ทา่ น้ัน ขนุ พลเแอมก้กไามร่วป่ารจาะบเกปน็บฏฮจอ่ ะงรเนตุ ้หแรนงุ่มเพนยี้องยใหดรอื วแ่าจมว้จนะมแีรมาท่ ยัพงจาน้าวคสวหีามนส้ากำเม็ ริจไ็ ดเข้ด้าชู มน่ื าทมกุื่นวขัน้นึ ..แต่ เลยสักนิด โดยเฉพาะเซยี วเสา เขาทำงานอย่างหนัก กินข้าวเพอื่ ให้ตนมีชวี ติ รอดไป วันๆ ทำราวกับสรรพสงิ่ ในใต้หล้าไมม่ ีเรอื่ งใดนา่ สนใจอีกต่อไป “ยังไมไ่ ด้ขา่ วอีกหรอื ?” หลนิ เหว่ยยังคงถามคำถามเดิมเหมือนทกุ วัน ฉีเฟงิ สา่ ยหน้า หลายวันท่ีผา่ นมาศษิ ย์ พส่ี ามของเขาไม่ยอมแพ้ในการตามหา เบาะแสของภรรยา แต่ก็คว้าน้ำเหลวกลับมาทุกคร้ัง มวี ันหนึ่งเหลา่ องครักษ์จ่นิ อีเวย่ นชว้่อยยกอันันลเปอน็ บทนร่ี ำักเศขษอเงถพ้าวในกเคข่าายลพับอทเ่ถีซกูยี ไวฟเสเผาเาหจน็ นเมขอ้า.ด..โนลั้นงมศาพปทรว่ีะกา่ จองึ บถพูกธิทีศำลพาใยหเ้ฮปูหน็ ยชิน้นิ เลก็ ชน้ิ น้อยแล้วสัง่ ลงโทษองครักษ์จิน่ อเี ว่ยพวกนั้นอย่างรนุ แรง ตั้งแตน่ ้ันมาก็ไม่มใี ครกล้า ยุ่งกับเรอ่ื งของฮหู ยินน้อยอีกเลย หลนิ เหว่ยทอดถอนใจ “ไปกันเถิด” พวกเขากำลังจะผละไปกเ็ หน็ จนิ่ เอ้อว่ิงตรง เข้ามาเสยี ก่อน หน้าตาทา่ ทางของหัวหน้าองครกั ษ์หนุม่ ต่ืนเต้นย่ิงนัก ในมือโบกสะบัด บางอยา่ งไปมาปากกร็ ้องตะโกนลัน่ “นายท่าน... มีเบาะแสแล้วขอรบั ” ฉีเฟงิ กับหลนิ เหวย่ ตกตะลึงไปพรอ้ มกัน เซยี วเสาหันขวับมาทันที จิน่ เอ้อตน่ื เต้นจนถึงกับละเลยมารยาทระหวา่ งนายและลกู น้อง ฉเี ฟงิ กับหลิน เ“หนวายย่ รทบี่านวง่ิ เมขีค้ามนาพสบมสทรบอ้ ยคจอนิ่ ขเออ้องรฮาูหยยงินานนเ้อสยยี ทงด่ีโรังงรับนจ้ำำเนสยำี ชงาตนนื่ เเมตอื ้นงยฝนิ ัง่ ทดัีกอยษา่ณิ งรขะองับรบั ไม!”่อยู่ เจยี่ งหรว่ นเยบ็ เส้อื ตัวน้อยเสรจ็ เรยี บร้อย หญงิ สาวใชฟ้ ันขบด้ายจนขาดแล้วผกู ปมอย่างชำ่ ชอง “แม้จะทำได้คล่อง แต่หรว่ นเหนยี งจ่อื กอ็ ย่าทำงานมากจนเกนิ ไปนัก ใกล้วัน คลอดเข้ามาทกุ ทแี ล้ว อย่าให้มสี งิ่ ใดผิดพลาดเกิดข้ึน ชว่ งน้กี ็พักผ่อนบำรงุ กายไปก่อน เรอ่ื งพวกน้ีให้ข้าจัดการเอง” ซ้อกุ้ยมองท้องของเจี่ยงหรว่ นพลางยื่นมือไปลูบอย่าง

รักใคร่ “ท้องโตขนาดน้ตี ้องเป็นเดก็ อ้วนท้วนสมบูรณ์ แน่” ทตห่ีน่างคไกวเจลาม่ียซเง้ำปหย็นรังวอ่ตนัยดกใู่ขน้มาดหหจมนาู่บ้ากม้าโนอลแงกทหภ้อ่งานงยข้ีขนออองงกตนนางไแมทลั้จ่ง้วผำใเอ่ปชนน็ม้ อืคต้ลลอูบางยขบแบ้าลงคะดิ สเรงคสู้ บรกึ สง่ ไเขุดค้วรา่อยี ลดาจูกวเนาพง้อรแยาผะกนอำยรลบัใู่ังนมถทือบี ี่ กับผู้ใด นับว่าเหมาะสำหรับพักผอ่ นเตรยี มคลอดบุตรยง่ิ นัก ขณะนั้นก็พลันได้ยินเสยี งสะอ้ืนไห้ดังมาจากด้านนอก เจ่ียงหรว่ นกับซอ้ กุ้ยต่าง พากันแปลกใจ พอมองออกไปก็เหน็ ต้าซานลากตัวเสย่ี วซานเดนิ เข้ามาหา เด็กน้อย พยายามซอ่ นตัวอยู่ด้านหลังพ่ชี าย ใบหน้ายังมคี ราบน้ำตาอยู่ “มีเรอื่ งใดกัน?” ซอ้ ก้ยุ ถาม “ต้าซาน น่เี จ้ารังแกน้องอกี แล้วร?ึ ” “แม่ ข้าไม่ได้รังแกเสย่ี วซานนะ” ใบหน้าต้าซานแฝงด้วยอารมณ์ โกรธหันมอง เสย่ี วซานแล้วกล่าว “เจ้าบอกแมก่ ับหรว่ นเหนยี งจ่ือเองว่าเจ้าทำสง่ิ ใดลงไป” ซอ้ กุ้ยกับเจ่ยี งหรว่ นมองตากันแวบหนึง่ เจย่ี งหรว่ นย้มิ น้อยๆ “ต้าซานใจเย็นๆ เสย่ี วซานอายยุ ังน้อย เจ้าทำแบบน้เี ขาจะตกใจได้” เสยี่ วซานได้ยนิ เข้ากร็ ้องไห้หนักข้นึ ทำให้เจี่ยงหรว่ นยิง่ แปลกใจ ต้าซานทอด ถอนใจออกมา ยนื ตสี หี น้าบดิ เบ้ยี วอยู่ตรงหน้าเจยี่ งหรว่ นในท่สี ดุ ก็ยอมกลา่ ว “ขอโทษ หรว่ นเหนียงจ่ือด้วย เจ้าหนนู ขี่ โมยสร้อยคอของท่านไปขาย” ซอ้ ก้ยุ ลกุ ข้นึ กลา่ วอยา่ งโมโห “เสย่ี วซาน ปกตขิ ้าสอนเจ้าอย่างไรฮ!ึ พวกเราถึง แม้จะขัดสนก็ไม่ลักกินขโมยกนิ ไม่ลักหมปู ล้นไก่ ทำไมเจ้าถงึ ทำตัวเหลวไหลเชน่ น้ี เจ้า ลูกไม่รกั ดี แล้วข้าจะมหี น้าไปพบบดิ าเจ้าได้อยา่ งไร” ซ้อก้ยุ ดไุ ปก็ตาแดงไปด้วย ยื่นมอื มาหมายจะตีเสยี่ วซานให้ได้ “ซ้อกุ้ยอย่าเพง่ิ โมโหเลย” เจยี่ งหรว่ นร้องห้าม “เสยี่ วซานคงไม่ได้ตั้งใจ ฟังเขา พดู ก่อนเถิด” เสยี่ วซานพดู เสยี งอู้อ้ี “ทา่ นยา่ ของฉงฮวาล้มปว่ ยต้องใชย้ าราคาแพงชว่ ยชวี ติ หมอหวังไมม่ ียาพวกน้ันต้องไปหาซอ้ื จากในเมืองหลวงเท่านั้น ครอบครวั ฉงฮวายากจน นักไมม่ ีเงนิ เลย ข้า… ข้าเห็นว่าสร้อยคอของหรว่ นเหนียงจอ่ื อาจมีคา่ กเ็ ลยขโมยไปขาย

แตข่ ้าแคจ่ ำนำไว้พอมเี งนิ แล้วจะไปไถม่ าคนื หรว่ นเหนียงจือ่ ทันที” วากับยเ่าจอ่ียยงู่กหันรสว่ นองอคยนทู่ ีน่ ่กีบ็ัเดคนย้คี ไดน้ยเปนิ ็นเรยอื่ า่ งอราายวมุ ขาอกงแคลร้วอบยคง่ริ ัแวกฉเ่งฒฮ่าวกาม็ยาิ่งพล้อมสหมมคอวนรน...อฉนงเฮสอ่ื งา่ ย เสย่ี วซานเองก็โตมากับฉงฮวา อาจเพราะเด็กชายคดิ วา่ ตนเองก็ไม่มเี งินเชน่ กัน และคงจำได้ว่าตอนทเี่ จยี่ งหรว่ นมาถงึ นั้นนางสวมสรอ้ ยคอตดิ ตัวมาด้วย ต่อมาก็ถอด ออกเกบ็ ไว้มไิ ด้สนใจมันอีก ซอ้ กุ้ยอ้งึ ไปด้วยคดิ ไม่ถึงวา่ จะเปน็ เพราะสาเหตุน้ี แต่ก็ยังกล่าวอยา่ งโมโห “แต่ เจ้าก็ไม่ควรขโมยสรอ้ ยคอของหรว่ นเหนยี งจื่อ” เสยี่ วซานร้องไห้ไม่หยุด “ท่านแมเ่ คยสอนว่าต่อให้มีบุญคณุ เพยี งหยดน้ำกใ็ ห้ ทดแทนคนื ด้วยน้ำตกทั้งสาย หลังจากท่านพอ่ ตายจากไป...พวกเราสามแมล่ ูกก็ลำบาก นัก ทา่ นย่าของฉงฮวาเคยชว่ ยเหลอื พวกเราไว้ไม่น้อย ตอนน้ีทา่ นย่ากำลังลำบาก พวก เราจะนงิ่ เฉยดูดายไมไ่ ด้ แต่ข้าไม่มีเงิน...สร้อยคอเสน้ น้ันให้ถือวา่ ข้าขอยืมหรว่ นเหนียง จ่อื ไมว่ ่าอยา่ งไรข้าต้องหาทางไถ่คืนมาให้แน่นอน” เจ่ยี งหรว่ นครนุ่ คดิ แล้วถาม “เสยี่ วซาน ทีน่ อี่ ยู่หา่ งจากภายนอกต้ังมาก เจ้าออก ไปได้อย่างไร?” เสย่ี วซานเชด็ น้ำตาแล้วตอบ “ข้าออกไปเอง เดนิ อยตู่ ั้งหลายวันกว่าจะออกไปได้ ชว่ งหลายวันกอ่ นที่ข้าบอกว่าไปเท่ยี วเล่นในป่าเอ้อกว่ิ จ่ือกค็ อื ลอบหนีออกไปนี่แหละ” ซอ้ กุ้ยตัวเยน็ วาบ อยา่ งไรเสยี เสย่ี วซานก็ยังเปน็ เด็ก เขาเดนิ เท้าอย่หู ลายวัน ต้องเผชญิ กับอันตรายไมน่ ้อยเลย แม่คนใดจะไมต่ กใจบ้าง ความโกรธในทีแรกจึง คอ่ ยๆ บรรเทาลง ทำเพียงบ่นเสยี งเบา “โงเ่ งา่ จรงิ ๆ ทำไมไมบ่ อกแม่กับพี่ชายเจ้าฮึ?” “ข้า… ข้ากลัวแมก่ ับพใี่ หญ่จะไมย่ อม ข้าคิดวา่ มเี พยี งสร้อยคอของหรว่ นเหนยี ง จื่อทจ่ี ะชว่ ยทา่ นยา่ ของฉงฮวาได้” เจีย่ งหรว่ นกลา่ วย้มิ ๆ “อย่าตำหนเิ สย่ี วซานเลยซ้อกุ้ย ชว่ ยชวี ติ คนนั้นได้บุญ หนักกวา่ สร้างเจดยี ์ เจด็ ชนั้ ...สรอ้ ยคอเสน้ น้ันก็มไิ ด้มรี าคาคา่ งวดมากมาย ตอนน้ีข้าท้อง จะสวมใสก่ ไ็ มส่ บายตัว ของนอกกายเชน่ น้แี ทนท่ีจะเกบ็ ไว้ให้สญู เปลา่ สเู้ อามา

แลกเปล่ยี นเปน็ เงินเพอ่ื ชว่ ยชวี ติ คนย่อมดีกว่า ต้าซานกับเสย่ี วซานเป็นคนชว่ ยชวี ิตข้า ซต้ออบกุ้แยทกน็มีน้ำใเดจใิมหท้ทีสี่พรัอ้กยพเิงสแ้นกนข่ ั้้นา ข้าก็คิดจพะวยกกทให่าน้พดวูแกลทข่า้นามตาั้งนแาตนแ่ ขรนกาอดยน่แู ้ขีล้า้วกไ็ มใ่มหีส้ถงิ่ ือใเดปจ็นะ สนิ น้ำใจจากข้าก็แล้วกัน... เสยี่ วซานยังเด็กนักสำคัญท่จี ิตใจดี ซ้อกุ้ยอยา่ ตำหนเิ ขาอีก เลย” เสยี่ วซานได้แต่มองเจยี่ งหรว่ นด้วยสายตาตืน่ ตะลึง สว่ นซ้อกุ้ยที่ซาบซง้ึ จนสอง ตชาว่ แยดเจง้กานำร้ันบี เรป้อ็นนเรกอื่ ลง่าสวมตคอวบรอแยลา่้วงเกอรยงา่ ใถจือเป“ไน็ ดเ้อรยอ่ื ่างงบไญุรกคันณุ เลทา่ ่ตี ห้อรงว่ ตนอเหบนแทียนงจเลือ่ ยทขลี่ อูกงๆช้นิ ขน้า้ี ข้ารบั ไว้ไม่ได้จรงิ ๆ ข้าจะรบี ไปไถม่ าคืนเจ้า” สำคัญเเลจย่ยี สงกัหรนว่ ดิ นสทา่า่ ยนหไนม้ต่า้องไ“ถอก่าซล้อับ.ม..าคืนสขร้า้อหยรคออกเสเน้ป็นน้ัเนสเยป่ี วน็ ซเพานียเงสแยี คอข่ กี อทงที่นำอขก้ากใจายหไามย่ นเขาางเกดังินวทลานง้ัจนาเกปทน็ ีน่ เรไ่ี อ่ืปงถอึง่นืเมเอืสงยี หมลากวกงเวพ่าียงลนำาพงังกไลดัว้พวบ่าคเจนอขคอนงไหมย่ดวบี น้างชหวรนอื จไะมยก่ ังไ็ คมง่รว?ู้ น” เวียนท่ี อยู่ด้านนอกจงึ ไม่กล้าออกไปปรากฏกาย เสย่ี วซานถือสร้อยคอของนางไปขายมริ ้วู ่าจะ ถูกเหล่านักฆ่าพบเห็นระหวา่ งทางบ้างหรอื ไม่ เสยี่ วซานสา่ ยหน้า “ข้าไมพ่ บใครเลย” “เสย่ี วซาน ชว่ งน้ใี นเมืองหลวงมีเรอ่ื งทนี่ ่าสนใจบ้างหรอื ไม?่ ”เจ่ียงหรว่ นลอง เลียบเคียงถามเด็กน้อย หมูบ่ ้านเขสอย่ี งวพซวานกสเขา่ ายปหิดนก้า้ันอตกี นหนเองจา“กในโลเมกอืภงายหนลวองกกำลจัึงงไรมบค่ก่อันยอเยขู่้าใจมเรที อ่ื หงากราเรตชม็ งิไบปัลหลมังดก”์ ในราชสำนักและยอ่ มไม่ร้จู ักเซวยี นหลี ซอ้ ก้ยุ ได้ยนิ กร็ ้อนใจ “เขารบกันอยเู่ จ้ายังจะวงิ่ ออกไป ไมค่ ิดบ้างหรอื ว่าหากเกิด เรอื่ งร้ายกับเจ้า แมก่ ับต้าซานจะอยอู่ ยา่ งไร นเี่ จ้าบาดเจบ็ ที่ใดหรอื ไม่?” ซอ้ ก้ยุ ยงิ่ คดิ ก็ ย่งิ ไมส่ บายใจ ดงึ หเู สย่ี วซานเดนิ เข้าด้านในไป “ไมไ่ ด้ แม่ต้องดใู ห้เห็นกับตา” นางหัน มากำชับต้าซาน “ต้าซาน เจ้าคอยดูแลหรว่ นเหนยี งจื่ออย่าปลอ่ ยให้นางถอื ของหนัก” พดู จบกด็ ึงหเู สยี่ วซานจากไป

พอซ้อก้ยุ กับเสย่ี วซานไปแล้ว กเ็ หลอื เพียงต้าซานกับเจีย่ งหรว่ น ต้าซานมอง เนปา็นงดเพ้วรยาคะวขา้ามสรอสู้ นกึ เผสย่ดิี วซเขาานรไวมบด่ รีเวอมงค”วามกล้ากล่าวออกมา “ขอโทษด้วยหรว่ นเหนยี งจือ่ เจย่ี งหรว่ นเพียงกล่าวย้มิ ๆ “ไมใ่ ชค่ วามผดิ ของเจ้า เสยี่ วซานเองกม็ ิได้ต้ังใจ เขาทำเพราะอยากชว่ ยชวี ิตคนเท่าน้ัน เจ้ากอ็ ยา่ ได้เก็บเรอื่ งน้ไี ปใสใ่ จอกี เลย” นางพดู พเดม้วลอื ยางง..หน.ลกึพวถวงงึกกสเำขถลาัางเนรปบกน็ กาอรันยณ่า์ ใงนไไรมเกมร่ ัน้วือู ่างบตห้าองลนนวะนงท้เี ซเ่ี สยี ย่ีววเสซาาเนปเ็นพอิ่งยจะา่ งเลไรา่ บ้าง เสย่ี วซานบอกว่าใน เพ่ยเอ๋อกับพ่ชี ายใหญ่ ซาน...สตต้ารซผี า้นูน้นมี กนึี วสิ า่ ยั หอญ่อิงนสโายวนเหอม่ออ่ นลหอวยานเพราะกกำลาัรงทนี่นึกาถงึงถสูกาสมาที มีข่ ีท่มอเหดงทน้งิ เาขงาจใงึ นรสู้ สกึ ายไมตเ่ าปต็น้า ธรรมแทนนาง เขาคิดวา่ นางคู่ควรกับคนทีด่ ีกวา่ น้ีจึงหลุดปากออกมาว่า “หรว่ นเหนยี ง จือ่ ... อันทีจ่ รงิ ...อันที่จรงิ เจ้าไม่ควรต้องคิดถึงเรอ่ื งในอดตี หรอกนะ ควรจะมองไปข้าง หน้า คนทไ่ี มเ่ หน็ คา่ เจ้าก็ปล่อยเขาไปเถดิ ” เขารวบรวมความกล้าพูดคำน้ีออกมา พูดจบใบหน้าก็แดงกำไปหมด เจีย่ งหรว่ น มองอกี ฝา่ ยด้วยสายตานงิ่ เฉย นางร้ดู วี ่าเด็กหนมุ่ ตรงหน้ารสู้ กึ อย่างไรกับตน “อันที่จรงิ หรว่ นเหนียงจอื่ จะอยบู่ ้านข้าตลอดไปกไ็ ด้นะ ข้า... เอ้อ... หมายถงึ เสย่ี วซานเอง เขากช็ อบเจ้ายง่ิ นัก เด็กในท้องของหรว่ นเหนยี งจื่อ ข้า…ข้ากส็ ามารถ ชว่ ยเจ้าดแู ลเขาได้ ข้าสามารถสอนเขาให้ยงิ ธนูได้...” เซรปังา็นเนกไคยี ริดจอกอหกี าอญเรหกสิงมามรือ่าภนยนากพ่ีเันปรกัน็ถเอึงคขหยราร้ัง่าอวง่แยคนรากลเกหทุมจนีเ่เะขคยีดารงูแพอืจลดูทอื่ หจำจญเาะหแเิงมคบสือยบานวนแผตโ้กี ย้่งนูับนง้จีผาหาน้หู กนิ มญใถาจิงแาจมลรท้วงิ ากสงไ็ำเมหช่เรน่ปบั นน็ เ้ีขเไปราน็...วเดธิมก็ีทีลหด่ี กู นที แุ่ีมส่ลไดุ้วมทกค่ ี่ตไ็ ดิม้า่ เจ่ยี งหรว่ นกล่าวตอบด้วยน้ำเสยี งทพี่ ยายามให้ออ่ นโยนทส่ี ดุ “ขอบคณุ เจ้ามาก นะต้าซาน แตข่ ้าอยากดูแลลูกด้วยตนเอง” น้ำเสยี งของนางราบเรยี บไร้รอ่ งรอยของอารมณ์ ชัดเจนวา่ ใจของนางมไิ ด้สัน่ ไหวกับข้อเสนอของอกี ฝา่ ยเลยสกั นิด

ต้าซานมองดนู างอยา่ งผิดหวัง “เปน็ เพราะว่า... หรว่ นเหนยี งจ่ือยังลมื พ่อของ เดก็ ไม่ได้ใชห่ รอื ไม?่ ” เจย่ี งหรว่ นย้ิมน้อยๆ กำลังจะตอบ ทันใดนั้นนางก็รสู้ กึ ปวดท้องน้อยอยา่ ง ครนุวแามรงเจบ็ นห้ันญกิงลสับาวมใาชก้มขอื้ึนลเรูบอ่ื ทย้อๆงตรนนุ เแอรงงเพจนราแะทคบิดจวะ่าฉวันีกรนา่้ีลงอูกอคกงจเปะถ็นบีสแอรงงสกว่ วน่าทเุกจวีย่ ันงหรว่แนต่ หลุดปากสง่ เสยี งร้องออกมาพร้อมกับจับโต๊ะไว้แนน่ เพ่อื ชว่ ยพยงุ ไม่ให้ตนล้มพับลง ว่ิงเข้าไ“ปหปรรว่ ะนคเอหงนย“ี หงรจว่่อื น!”เหนต้าียซงาจนือ่ มอเจง้าเเหปน็ ็นออายกา่ างรไขรอบ้งางน?า”งกต็ กใจจนทำตัวไม่ถูก เขารบี “เจบ็ …” เจีย่ งหรว่ นขมวดค้วิ ใบหน้าซดี ขาว เหง่ือผดุ ข้ึนเตม็ หน้า ต้าซานเห็นว่าผิดปกตจิ งึ รบี สง่ เสยี งร้อง “ทา่ นแม่ หรว่ นเหนียงจือ่ แยแ่ ล้ว” ซ้อก้ยุ กำลังสงั่ สอนเสยี่ วซานอยใู่ นห้อง ครัน้ ได้ยินเสยี งตะโกนของต้าซานกร็ บี วง่ิ ออกมา พอเหน็ ใบหน้าพราวเหงือ่ ของเจี่ยงหรว่ นก็ตกใจยกใหญ่ผลักต้าซานไปอีก ทางแล้วเข้าประคองเจ่ยี งหรว่ นแทน “ไม่ได้การละ นางคงจะคลอดแล้ว... ต้าซาน เจ้าไป ตามยายหวังทอ่ี ยทู่ ้ายตลาดมา บอกว่าหรว่ นเหนียงจอื่ จะคลอดแล้ว แม่จะพานางเข้าไป รอในห้อง” ต้าซานรับคำสัง่ แล้วว่ิงหายออกไปอย่างรวดเรว็ พยายาซมก้อัดก้ฟุยปันรเะพคอ่ื อไงมเ่ใจหีย่ ้ตงนหรเอว่ งนรเ้อขง้าอห้ออกงมาหญิงสาวเจ็บจนสองมอื ชมุ่ ไปด้วยเหงื่อ นาง ซอ้ ก้ยุ เหน็ ดังนั้นก็ดุใสท่ ันที “หรว่ นเหนยี งจ่ือ... ร้องออกมาอย่าทน! ตอนน้เี ด็ก เพิง่ เรม่ิ ขยับแขนขา ไมร่ วู้ ่าจะคลอดเม่ือใด อยา่ ใชแ้ รงท่มี กี ับการอดทนอดกลั้น ร้อง ออกมาให้สดุ เสยี งจะชว่ ยให้เจ้าดขี ้ึน ประเด๋ยี วข้าจะให้คนทำไข่ไก่ต้มน้ำตาลแดงมาให้ หรว่ นเหนียงจ่อื กนิ เสยี หน่อยจะได้มีแรงคลอดลกู อยา่ งราบรนื่ ” เก่งกาจนเ่ี ทปว็นา่ คชรา่ ัง้งแโงรเ่กขทลี่เาจใย่ี นงเหรรอื่ ว่งนง่าคยลๆอดขลอูกง..ผ.นู้หาญงสิงามยาารมถนวา้จี งึงกไลด้แยตุท่เธช์ ทอื่ ีซ่ ฟบั ังซซ้อ้อนกไุ้ยดอ้ ย่างว่า ง่าย “รบกวนทา่ นแล้ว”





นางทนทรมานจนวันแรกผา่ นไป... วันทส่ี อง... ความเจบ็ ปวดของนางยังคงอยู่เชน่ เดมิ เจย่ี งหรว่ นกัดฟันอดทนจน ผา่ นพ้นเท่ียงคืนไปแล้วก็เรม่ิ จับจังหวะหายใจได้ พอรวู้ า่ ควรหายใจเข้าออกอย่างไรเพือ่ ชว่ ยบรรเทาอาการปวดรนุ แรงน้ี เพราะต้องส้กู ับความเจ็บปวดมาท้ังวันในทสี่ ดุ นางก็ หลับไปเพราะความเหนด็ เหน่ือย พอ่ แก่แมเ่ ฒ่าในหมู่บ้านชงิ ผิงรวมถึงเหลา่ แม่บ้านที่มปี ระสบการณ์ คลอดลูกมา แเดลนิ ้วเตต่ารงด็พเาตกรันไ่ ปมมายาเืนพเอื่ ฝค้าอใหย้กฟำังลขังา่ ใวจขออยงูห่ นนา้งาป...รเะพตรูาะเจหีย่ า่ งงอหอรว่กนไปเปมน็ ชี โาฉยมหสนะุ่มคหรลาญากทหมี่ ลกี ารยิ ยิวาัย ออ่ นหวานน่าเอน็ ดู แต่โชครา้ ยต้ังครรภ์ เดยี วดายซำ้ ถูกสามที ำร้ายจงึ ชวนให้ผู้คนเวทนา สนไม้งอ่สสยนาๆรวา่ พมาอ่ชฝแายามกหท่ เน่บีส้มุ่มานเอหจละเตา่ พนะล้โีจกางึ นนพ้พี ดยวา่าตยกาาเมขมาหเขกล้า็อังมดทาเม่ีสปาา็นอนหยสวู่่เัมฝงพน้าัหนานงธไ์้กามบับ่ไ้าดนน้ าซงหอ้ ลกา้ยุ ยปทกค้ังนตวกิัแนม็อทักบำรอมาอขี วอกกมงับเาเลโปกด็ ็นยๆ พอ่ ของเดก็ เสยี เอง ท่านยายผ้หู นึง่ ที่อายุมากกว่าใครกลา่ วออกมาเสยี งดังวา่ “คืนน้ดี ูท่าจะไม่คลอด อีกแล้ว” คนผ้นู ้ีกค็ ือยายหวัง--หมอตำแยในหมู่บ้าน “ข้าวา่ ต้องภายในวันสองวันน้ลี ่ะ ท้องนางใหญ่มาก” ซ้อก้ยุ กังวลมากกว่าใคร “ท้องโตขนาดน้ีน่ากลัววา่ จะคลอดลำบากเสยี กระมัง” “ข้าตรวจดแู ล้ว... หรว่ นเหนียงจือ่ ค่อนข้างจะอ่อนแรงไปสักหน่อย” ยายหวัง กลา่ ว “อาจจะคลอดไม่งา่ ยนัก” “จะไมอ่ ่อนแรงได้อยา่ งไรเลา่ ” น้องสะใภ้บ้านข้างเคยี งแสดงความคดิ เหน็ บ้าง “นางตั้งท้องแต่ถูกสามตี ัวเองไลล่ ่าสังหารจนต้องกระโดดหน้าผาหนีตาย เฮ้อ ชา่ งน่า เวทนาย่งิ นัก” ได้ฟังกคค็ ำิดพอูดยนาก้ยี จ่อะมรเมุปตน็ คี กนารใดจ่ารสา้ ยามนีผัน่ ้ใู สจักดคำอรงั้ ำทมี่ขห่มติ เขหองงรเงั จแยี่ กงหหญรว่ิงนสาวหผน้อู ่่มุอนน้อโยยนหไนดุ่ม้ถใึงหญ่ที่ เพยี งน้ี

หมคนี วงึ่ ามหรก้มลู ่อาิวนกเมททง่ิ่ีส่เี จเดุม่ียใงิ่ งนเหปหร็นมว่ บน่บู ุต้าจนระขีมอาแองนอาศา่นจัยอาใรนนยห์หหลมลิวบู่วิ เ้ามนปิง่ นเนี ม้ี้ีเง่ิพเอง่ิหจงละกวิอ็นเามับย่ิงเุสเปมบิน็ ง่ิหหถ้าญอื อเิงปางนจ็ ามาสรผายวู้์ชหนาลญ้อวิ ยฉเปทลน็ีโ่ าดดคง่ คนดนทังี่ ทสี่ ดุ แตห่ ลังจากเจ่ยี งหรว่ นมาถึง บรรดาหนมุ่ น้อยหนมุ่ ใหญท่ ี่ชอบมาเอาอกเอาใจนาง ต่างกพ็ ากันหันไปชายตาให้เจีย่ งหรว่ นท้ังส้นิ ทำให้หลิวเม่งิ เม่งิ ขุน่ เคืองใจไม่น้อย วันน้ีนางตดิ ตามมารดามาด้วย สาวน้อยมองเหน็ สองพน่ี ้องต้าซาน--เสยี่ วซาน นัง่ อยูห่ น้าประตบู ้านจึงร้องทัก “ต้าซาน” หลิวเมิ่งเมิง่ เดินมาหยุดทข่ี ้างกายเขาแล้วยื่นถงุ กระดาษใบเลก็ สง่ ให้ “ขนมดอกชาข้าทำมาจากบ้าน เจ้าเฝ้าอย่ตู รงน้ีมาครง่ึ คนื แล้วกนิ รองท้องสกั หนอ่ ยเถิด” คนทั้งหหมนูบ่ ุม่ ้าๆนร้ดูรีวายา่ บรอุตบรสเบาวืออนาหจนาร้ายไ์ปหมลอิวงดสกี าับวตน้า้อซยานเหปล็นวิ พเมิเศ่งิ เษมิง่ ถเกูพจร้อาะงมจีคนรใง้ั บหหนนึง่ ้านแาดงงเขก้ำา จปเพงึา่ ไีนยปังบหแถาคือส่นตมับ้านุ ถซไาือพนหรเลแปิวลน็ เ้วมวบีริ่งังบเมเรุอิ่งษุ ญิ กข็เเอปจงอลตยเี่ ขนน้ากเปับอ็นกีเสหทอืล้ังดงตรา้ากัวซโตาช้นาคซกดา็เนปไี ดปน็ ้ตักห้าจนซิตาุ่มปนนักช้อใว่ ยจยหชนวี ้าติ ตไาวค้ มหคลายิวเมจ่ิงาเกมทิ่ง่ี นา่ เสยี ดายที่หลวิ เมง่ิ เมง่ิ ได้แต่ทอดสะพานอยฝู่ ่ายเดียว ต้าซานรบั ถุงกระดาษมาถอื ไว้ตอบเสยี งเบา “ขอบใจ แตข่ ้าไมห่ ิว เสยี่ วซาน เจ้า คงจะหวิ แล้วกินขนมน่ีสักหนอ่ ยเถดิ ” เสยี่ วซานหิวแล้วจรงิ ๆ จงึ รับมากัดคำโตจากนั้นกเ็ อ่ยปากพดู กับหลวิ เมิง่ เมง่ิ ว่า “อรอ่ ยเหลือเกิน ขอบคณุ พีส่ าวมาก” หนมุ่ ๆ ที่มองเห็นเหตุการณ์ พากันหัวเราะรว่ น ไมร่ ้วู ่าหัวเราะต้าซานทมี่ องข้าม เสมะ่งิ พเมานิง่ โขกอรงธสจานวตน้อ้องยขบหฟัรนอื กวล่า้ัหนัวอเารรามะทณี่ค์ วหาันมหปนรา้ารหถนนใี านดทีขี่สอดุงสกา็โวมนโห้อจยนนวั้นงิ่ สหญาู ยเลปับลไ่าป หลวิ คนท้ังหมู่บ้านตา่ งพากันรอฟังข่าวคลอดบุตรของหรว่ นเหนียงจ่ือ แตจ่ นกระทัง่ บ่ายวันถัดมากย็ ังไม่มวี ่ีแววใดๆ แต่ละคนต่างก็ผดิ หวังไปตามๆ กัน อีกฟากหนงึ่ ของปา่

เซยี วเสาและเจยี่ งซนิ่ จอื เรง่ รดุ เดนิ ทางโดยไมม่ ีใครยอมชะลอฝเี ท้าม้าเลยแม้แต่ น้อย หนึ่งวันหนง่ึ คืนผา่ นไปแล้ว ม้าท้ังสองตัวแม้จะนับวา่ เป็นยอดอาชาเรยี่ วแรงแข็งแกรง่ สกั ปานใด แตก่ ารต้อง วงิ่ ติดต่อกันโดยไมห่ ยดุ พักเลยก็ทำเอาเหนอื่ ยจนน้ำลายฟมู ปาก พอม้าไม่สามารถวงิ่ ต่อ ได้พวกเขาก็จะเปล่ยี นม้าตัวใหมจ่ ากโรงเต๊ยี มทอ่ี ยู่ใกล้ทีส่ ดุ แล้วควบตอ่ ไปโดยไมห่ ยดุ พัก เถ้าแก่โรงรบั จำนำเล่าว่ามีเดก็ น้อยคนหน่งึ ในชดุ พรานปา่ เอาสร้อยมาจำนำไว้แล้ว บอกว่าจะรบี มาไถค่ ืน เถ้าแก่จงึ คาดวา่ เจ้าของสร้อยตัวจรงิ น่าจะยังมีชวี ติ อยู่ มิเชน่ นั้น เดก็ น้อยก็คงขายท้ิงแล้ว หลังจากได้เบาะแสน้เี หลา่ องครกั ษ์จิ่นอเี ว่ยต่างก็แยกย้ายกันตามหา ‘เด็กน้อยใน ชดุ พรานปา่ ’ จนแทบจะพลิกพ้นื ดินกันทีเดยี ว ในทสี่ ดุ จึงได้ร้วู ่ามสี ถานทลี่ กึ ลับแหง่ หน่งึ หลบซอ่ นอยกู่ ลางปา่ ใต้ภผู าใหญ่ ตอนแรกทกุ คนคิดกันว่าจ่นิ อิงอ๋องเฟยคงจาก โเบลากะนแ้ีไสปเปแลน็ ้วสมรอ้ีเพยยี เสงท้น่านน้ันอป๋อรงาเกซฏยี ขว้ทนึ ี่ยกนืด็ ัห่งวย่าัดเปใน็ห้สปบรื ะหกาาขยา่ แวสคงราแวหข่งอคงวนามางหตวอ่ังไป พอมี รว่ มใจกันคว้าความหวังน้ไี ว้อยา่ งแน่นหนา ทกุ คนจึง ในทส่ี ดุ ขบวนเดินทางทนี่ ำโดยเซยี วเสาและเจ่ียงซน่ิ จือกเ็ ดินทางมาถึงตำแหนง่ ที่ องครักษ์จน่ิ อเี ว่ยค้นหาจนพบ มันคอื ปากเหวลกึ แห่งหน่ึง หลังจากเดนิ ทางมาถงึ ปากเหวก็เหน็ เถาวัลย์ เพียงไมก่ เี่ ส้นอยู่บรเิ วณปากเหว เซยี วเสากระโดดลงจากม้าแล้วสงั่ การให้ทหารบางสว่ นอยู่เฝ้าที่นี่ไว้ สว่ นตัวเองและเจี่ ยงซนิ่ จอื รบี คว้าเถาวัลย์ และพาตัวเองไต่ลงไปด้านล่างอย่างรวดเรว็ ฉเี ฟงิ ทีต่ ดิ ตามมาด้วยก็ไม่รอช้าไล่ตามหลังพวกเขาไปตดิ ๆ เชน่ กัน และ องครกั ษ์จ่นิ อีเวย่ อีกนับสบิ ก็ไต่ตามลงไปด้วย เมื่อทุกคนลงมาถึงด้านลา่ งอยา่ งปลอดภัยกเ็ รมิ่ สำรวจสภาพโดยรอบ ฉีเฟิงพบว่า

เ“บม้ือินงา่ หเลนา่ ้าถคงึ อื ไมป่มา่ กีผวู้ใ้าดงหมาีเทเจืออกเขหาลากูกตแ้อลง้วกลาูกรเหลาา่หทมอ่บู ด้าไนปสไกักลแหส่งดุ ใสนาทยปี่ติดากลอ็ับดขทน่ึงาไดมนน่ ้ี้อยถ้าไมม่ ี ผู้นำทางข้าเกรงวา่ คงจะหลงทางอดตายกันเสยี กอ่ น” “ทกุ คนแยกย้ายค้นหา” เซยี วเสาขบกรามแน่น “ไมว่ ่าอย่างไรกต็ ้องหานางให้ เจอ!” “ชา้ กอ่ น” เจ่ียงซน่ิ จอื รอ้ งข้ึน “ทกุ คนดนู ัน่ ” ในปา่ ...ทา่ มกลางหมอกขาวท่ลี อยอวลอยู่เตม็ พ้นื มสี าวน้อยคนหนง่ึ ในอาภรณ์ สสี ม้ ละมนุ ตากำลังห้ิวตะกร้าเดินไปเดนิ มาอยยู่ ากจะเดาได้ว่านางกำลังทำสงิ่ ใด เหลา่ องครกั ษ์ได้แตม่ องตามเรอื นรา่ งบอบบางของนางแล้วกระซบิ เสยี งเบา “หนานเจียงสง่ คนมาล่อเราให้ตดิ กับร?ึ ” เป็นคน“ใสนถหานมบู่ท้าเี่ ขน้าลถะงึ แไวดก้ยนา้กกี เเ็ ชปน่็นนได้หี ้ นลาอนงเเจขีย้างไปจถะรา้ไูมดด้อูสยกั า่ หงไนรอ่กยันด?ีห” รอฉื ไเี มฟ่”งิ เอย่ แย้ง “อาจ เซยี วเสากับเจ่ียงซน่ิ จือหันมองสบตาแล้วกล่าวออกมาพร้อมกัน “ดี” หลวิ เมงิ่ เมิง่ กำลังเก็บสมุนไพรอยู่กลางปา่ วันน้ีนางออกมาคนเดียว ใจหน่งึ ก็รดู้ ี วา่ ไม่ปลอดภัย แต่วันน้นี างไมใ่ สใ่ จข้อห้ามใดๆ แล้ว สาวน้อยเพียงนึกอยากจะระบาย อารมณ์ โกรธภายในใจของตนเองเสยี มากกว่า กับเรอ่ื งหรลักิวขเอม่งิงตเมนงิ่ เมอีใงจให้ตน้าซางารนดู้ มวี าา่นตานนเแปลน็ ้วหญหางิ กสเาปวน็ ทเี่งมด่ืองกาม่อทนีส่ นดุ าใงนไมห่เมคูบ่ย้าคนิดแกลังะวเลปเ็นกผยี่ ู้ทว่ี อ่านเขียนแตกฉานทส่ี ดุ ต้าซานจะต้องชอบนางแน่ แต่คาดไม่ถงึ วา่ จๆู่ วันหนงึ่ กม็ ีหญิง ทช่ี อ่ื หรว่ นเหนยี งจือ่ บ้าบอนั่นโผล่มา แล้วทุกอยา่ งก็เปลีย่ นไป แม้จะเปน็ ศตั รหู ัวใจกันแตส่ าวน้อยกจ็ ำต้องยอมรับว่าความสวยของหรว่ นเหนียง จ่ือเปรยี บเหมอื นแสงตะวันบนท้องฟ้า งดงามเจิดจ้า ทำให้คนทอี่ ยูร่ อบกายล้วนหม่น แสงอย่างมอิ าจหาญสู้ อีกทั้งหรว่ นเหนียงจ่อื ยังมีกริ ยิ าออ่ นโยนและเตม็ ไปด้วยสงา่ ราศี ท่ีนา่ แปลกทส่ี ดุ ก็คอื หญิงผ้นู ั้นกม็ คี วามรู้ หลายครงั้ นางจะเลา่ สง่ิ ท่ีหลิวเมง่ิ เมิง่ ไม่รจู้ ักให้

เจด่ือก็ นๆ้ันนในับหว่มาเบู่ป้า็นนผฟู้รังอบแรมคู้้แนตห่ทนา่ นง่ึ พเล่อยขทอเี ดงหียลววิ เมิ่งเมิ่งเองยังเอย่ ปากชนื่ ชมวา่ หรว่ นเหนยี ง หลิวเมิง่ เมง่ิ รษิ ยาหรว่ นเหนียงจ่อื มาก ทร่ี ษิ ยาที่สดุ ก็เรอ่ื งทต่ี ้าซานทำดีกับนางจน แทบจะคอยติดตามรับใช้ไมห่ า่ งกาย หลวิ เมิ่งเม่ิงข้นึ เขามาขดุ หาสมนุ ไพรต้ังแต่เชา้ นางคดิ อยา่ งเอาแต่ใจวา่ หาก ตนเองโชครา้ ยมาเจอเสอื ดาวเข้า ต้าซานจะมาชว่ ยเชน่ คราวท่ีแล้วหรอื ไม่? หากตน บาดเจ็บต้าซานจะคอยเฝ้าเหมอื นอยูเ่ ฝ้าหรว่ นเหนยี งจือ่ หรอื ไม่นะ วันน้สี าวน้อยไมม่ ีแกใ่ จจะเกบ็ สมุนไพรสกั เทา่ ใด ขณะกำลังเดินเรอื่ ยเปือ่ ยอยู่ นั้นก็ได้ยินเสยี งคนผ้หู นง่ึ สง่ เสยี งเรยี กจากด้านหลัง “แม่นางน้อย ได้โปรดหยดุ กอ่ น” หลวิ เมิ่งเมง่ิ ตกใจยกใหญร่ บี หมุนกายกลับไปมอง พลันเหน็ ชายหน่มุ หน้าตาดผี ู้ หนง่ึ ยนื อยูต่ รงหน้า เรอื นรา่ งของเขาสงู โปรง่ แข็งแกรง่ มกี ล่นิ อายของความห้าวหาญ ลอยวนรอบตัว เขามองนางพลางเอย่ ถามอยา่ งสภุ าพ “แม่นางน้อยรบกวนถามสัก ประโยค หมบู่ ้านชงิ ผงิ ไปทางใดร?ึ ” หลิวเมิ่งเมิ่งไม่เคยเดินทางออกไปนอกหมู่บ้านมากอ่ น อยๆู่ กม็ ีคนโผลม่ ากลุ่ม ใหญจ่ ึงรสู้ กึ ตกใจยิง่ นัก แล้วก็มีชายในอาภรณ์ สมี ่วงก้าวออกมาจากด้านหลังของชายคนแรก ชายคนที่ ใสชอค่งนน้ีกรา้ ย็ ยังหครงอหกนน้าะตาดรีทบั้งกนว้ำนเสถยี างมยสังักอหอ่ นน่อโยยวน่ามแมีมา่นรายงานท้ออยกี เดป้ว็นยคน“แหมม่นบู่ า้างนนช้องิ ยผิงพใวชกห่ เรรอื าไไมม่่ หากว่าใชพ่ อจะนำทางให้พวกเราได้หรอื ไม่?” หลิวเมิ่งเมง่ิ ถอยหลังก้าวหน่ึง คนกลมุ่ น้ลี ้วนสวมเสอ้ื ผ้าอาภรณ์ งดงาม เน้ือผ้าที่ ใช้ก็มองออกว่าไมธ่ รรมดา สง่ ให้แตล่ ะคนดภู มู ิฐานย่งิ นัก เหลา่ ชาหยลหวิ นเม่มุ ง่ิหเนม้ิ่งาตนาั้นดอที ย่วา่งงทไา่รดเสเู ปยี ็นกสเ็ ปภุ ็นาพเพบยี ุรงษุ สกาววา่นช้อายยหวัยนเุ่มยใานว์ หมู่บ้เามนอื่ จตึง้ใอจงอมอ่าเนจโอดเขย้าไกมับ่ รตู้ ัว “พวกทา่ นคิดจะไปหม่บู ้านน้ันเพราะเหตใุ ดร?ึ ” จบคำถามน้.ี .. ก็พลันปรากฏรา่ งของเสอื ดำตัวมหมึ าเหยาะย่างออกมาจากด้าน

หลังของชายหน่มุ รปู งามท้ังสอง หลิวเม่งิ เมิ่งแทบจะสง่ เสยี งกรดี ร้องออกมาด้วยความ ตกใจ นางขย้ีตาแล้วก็เพง่ มองอีกครั้งด้วยใจเต้นระทกึ ม…ไม่ใชเ่ สอื ดำแต่เป็นบุรษุ ผู้หน่ึง บท้ั่งงบหอมดกเขวข่าอาเเขงปเานข็ เปาชท็นาั้งยคโฉคนกรทงรีด่ หรดุ จน์ันท้าด่ทีไมีู่อเป่คงน็่ออเยาหจนลแา่ ขยี่ คมง็ บแมหกุมารสชง่ กััดกเเวทจา่ นา่ ชใราดยบั สกับอชคงาคย้ิวนกผรแู้นะร้ีพบกาแี่อรลยา่ ะง่าบรงมเิกึ ทฝบยี ีปึนบานไกมา่ บเต่ กาดิงรเงฉขยี าบม กภ้ารวรยมาาขยนืองอขย้า่เู อบา้ือศงยั หอนย้าูใ่ผนู้อหืน่ มเูอ่บ้ย่านถชามงิ ผนิงาจงดงึ ้ไวดย้เนด้นำิ เสทยาี งงมเขาต้มาลมึกหแาสนแจมะ่นกดางดนัน้อย“เขป้าน็ ไดค้ขน่าขวอวงา่ หมบู่ ้านชงิ ผิงใชห่ รอื ไม่ มสี ตรแี ปลกหน้ามาขออาศยั อย่ใู นหมบู่ ้านบ้างหรอื ไม่?” ฟังจบสมองหลิวเมง่ิ เมง่ิ กพ็ ลันหยุดน่งิ จากน้ันก็คืนสตริ บี เงยหน้ามองชายชดุ ดำ เบ้ืองหน้าเขม็ง นางนึกถึงหรว่ นเหนียงจ่อื ข้นึ มาทันที! ชายชดุ ดำผ้นู ้เี พง่ิ จะกลา่ วว่ามาตามหาภรรยา ก็หมายความว่าเขาคือสามีใจโหด โฉดชัว่ ทตี่ บตแี ละไล่ลา่ ฆา่ หรว่ นเหนยี งจื่อคนนั้น!! “แม่นางน้อย?” เหน็ อกี ฝ่ายไมพ่ ดู เอาแตจ่ ้องหน้าเซยี วเสาอยู่นาน ฉีเฟงิ อดไม่ ไหวจงึ ถามอีกครั้ง “วา่ อยา่ งไร?” หลิวเม่ิงเมิง่ เอาแต่จ้องเซยี วเสาไม่วางตา ใจหนึง่ กน็ กึ ชนื่ ชมความสงา่ งามของเขา แตอ่ ีกใจก็นึกแชง่ ชกั หักกระดกู ด่ากราดเซยี วเสาตั้งแต่หัวจรดเท้า นางไมเ่ คยเห็นผู้ชาย หน้าตาดีที่ตบตีภรรยาตัวเองเชน่ น้มี าก่อนเลย เห็นแล้วก็รสู้ กึ ปลงนัก คนเราดกู ันที่ ภายนอกเพียงอย่างเดยี วไมไ่ ด้จรงิ ๆ ไคมน่รหวู้ มา่ ทูบ่ สา้าางนวไนชป้หงิอผมยงิูบ่ช้าักนสชาใยงิ นผตภงิากเูเขปล็นาับลทจูกาานงกใ้ีมกดหี ารลรมาะอยยหงะเมนซู่้บกียี ้า็มวนเิไสดข้า้มาแเคีอสนงรกแง้ ็ทเปพำลิเง่ กปขหน็้นึ นโเงข้า่งมามมาทอาัเนาทศใย่ี ยัดวใเนปหน็ “มคขู่บ้รา้ง้ไัานมแ่รใขชก้า่ เลยสักคน พ่ชี ายทั้งหลายคงจะมาตามหาผิดทเ่ี สยี แล้วกระมัง” “จะเปน็ ไปได้อยา่ งไร?” จิ่นเอ้อแย้ง “เบาะแสของเราไมผ่ ิดแน”่ เขาโปรยคำหวาน

ตนอ่้องสาว“นอ้อยง่าไสดา้หวควานดงกามลัเวจ”้าคงไมกไ่วดา่ ้กจะำลหังาเหบลาอะแกสพนว้มีกาเไรดาห้ไมรอ่ง่ากยนดะายเลพยวกเรหาไามกใ่ เปชน็ค่ นเพรยีา้ ยง ขา่ วลือไม่ร้วู ่าท่านอ๋องจะเสยี ใจสกั เพยี งใด สาวที่หเาจย่ยี ไงปซนพิ่ จวอืกเเหราน็ ตเาหมตหกุ าานราณงม์ ตารนงาหนนม้าากกช็ ว่ แยมขน่ อารง้อนง้ออยกี ไแดร้โงปรด“อขย้า่าเปปิด็นบพังชี่ กาันยเขลอยงหหญากงิ เกิดเรอ่ื งร้ายใดข้ึนกับน้องสาว ข้าคงจะไมใ่ ห้อภัยตัวเองไปตลอดชวี ิต” หลวิ เมิ่งเมิ่งเบ้ปากอย่ใู นใจ นางจำได้วา่ หรว่ นเหนยี งจือ่ เคยเลา่ วา่ เปน็ ลูกคน เดยี วไมม่ ีพ่ีชายเสยี หน่อย นม่ี ันโกหกคำโตชัดๆ หลวิ เม่ิงเม่งิ กะพรบิ ตาปรบิ ๆ กอ่ นจะแสร้งตีสหี น้าเสยี ใจ “ขออภัยด้วย ข้าเองก็ เห็นใจพชี่ ายทุกคนแต่ไม่รจู้ รงิ ๆ วา่ หม่บู ้านชงิ ผงิ ไปทางใด ข้าขอตัวกอ่ นละ่ ” พูดจบก็ หมุนกายเดินจากไปทันที “ช้าก่อน---” ฉีเฟงิ ยนื่ มือจะดงึ นางไว้แตก่ ลับถกู เซยี วเสาห้าม ทุกคนมองเซยี วเสาอย่างไม่เข้าใจ ทา่ นอ๋องกล่าวเสยี งตำ “สะกดรอยตามไป เงียบๆ” มองปราดเดียวก็ร้แู ล้วว่าสาวน้อยผ้นู ั้นมไิ ด้เพง่ิ ข้นึ เขาเข้าปา่ เปน็ ครั้งแรก อกี ท้ัง เมบอางะเแซสยี ขวอเสงอาเงอคงรกัก็ชษา่ ์จงปนิ่ รอะีเหวล่ยากดไ็ ลม้ำเ่ คยผดิ พเลปาน็ ดสแาลยะตทาี่สทำ่ฉี คาัญยแสวายวตตกาขใอจรงสะคาวนนเห้อยยยี ทดี่ใหชย้ าม ดูแคลนทั้งท่ไี มเ่ คยรจู้ ักกันมากอ่ น เซยี วเสาคาดเดาเรอ่ื งราวทั้งหมดได้ทันที สาวน้อยเมอื่ ครตู่ ้องมีลับลมคมในแน่ ในเมอื่ เปน็ เชน่ น้ีแทนท่จี ะมัวเสยี เวลาถาม คำถามทน่ี างไมย่ อมตอบ มิส้แู อบตามหลังนางไปจะดกี วา่ ถ้าโชคดเี ขาก็จะได้พบภรรยา เสยี ที ไมเ่ หน็ กหลลมัุ่งจชาากยหแลปวิลเกมห่งิ นเม้าิ่งพเดวนิกนแยั้นกกต็คัว่อมยาคไดล้ราะยยใะจหลนงมง่ึ นาบา้างงก็หเปัน็นกอลยับา่ไงปทมท่ี อ่างนดพ้านอ่ หกลลัา่งวพเออา ไว้ไมม่ ีผดิ โลกภายนอกชา่ งซบั ซอ้ นนา่ กลัว นางคดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ ชายหนุ่มชดุ ดำทีด่ ู





ปวดร้าวต้ังแต่สะโพกลงไปถงึ ปลายขา เสยี งของเหล่าสตรที ่ีมาชว่ ยเบ่งยง่ิ โหร่ อ้ งดังเทา่ ไหรน่ างยงิ่ ร้สู กึ เจบ็ มากข้ึนเทา่ นั้น ปวดเปน็ จังหวะถี่ข้ึนเรอ่ื ยๆ ลมหายใจเรม่ิ ออ่ นแรง ซ้อก้ยุ ประคองอ่างน้ำชมุ่ เลือดออกมาอา่ งแล้วอ่างเล่าทำให้กลุ่มคนที่มามงุ รอฟัง ข่าวรสู้ กึ ใจสัน่ นัก ยิ่งเสยี งร้องของเจย่ี งหรว่ นแผดดังคนด้านนอกก็ย่ิงขวัญผวา “อ๊า------” เจย่ี งหรว่ นออกแรงเบง่ กำผ้าปเู ตยี งไว้แน่นจนแทบขาด ผ้หู ญงิ คยลายอหดวลังูกพทยุกาคยนามกปเ็ ปลน็อเบชโน่ยนน้ีแห“ลหะรว่อนยเา่ หกนลียัวงไปจ่อืเลอยย่าอเกอรกง็ แรงผเบ่อ่งนอคีกลทานี ยะห”น่อยเถดิ ขาวรมิ ฝ“เปีจา็บก…ส”ัน่ รหะนรก้ิาผากทขันอใงดเจน่ยี ั้นง.ห..หรว่ญนงิ เสตา็มวไรปสู้ ดกึ ้วถยงึ เสหางย่อื ตาเทส่ีเน้พผง่ มมอเปงนยี กางชจมุ่ากมใมุบหห้อนง้าอซันดี มืดมิด เพยี งแคส่ ายตาคูน่ ้ันมองมา รา่ งของนางก็ไหวสะท้านด้วยความหวาดกลัวเสยี แล้ว พญามัจจุราช! อบเตยี เงงทาน่ดี ำาทงนะมอนึ นเเคบลง่ คื่อลนอกดายออกสจอางกตมาจมุ ้อมงืดมโอดงยนทา่ีสงอองยเา่ทง้ารมอไิ คดอ้ขยยพับมึ พเขำเาสลยี องยเบวานฟไัปงมมไิ าดร้ ศัพท์ เจ่ียงหรว่ นสา่ ยหน้ารนุ แรง...ไม!่ ! อย่ามาตอนน้ี อยา่ เพ่ิงพานางไป นางอยากมชี วี ิตอยตู่ อ่ อยากคลอดลกู นางอยากเจอเซยี วเสาอีกสกั ครงั้ ! “ไม่--” เจ่ยี งหรว่ นกำหมัดแนน่ กรดี ร้องออกมาพร้อมแรงเบ่ง เสยี งของนางผลัก พญามัจจรุ าชให้ผงะถอยไปหลายก้าว เขาขบกรามแนน่ จ้องมองกลับมาด้วยสายตาดุดัน แกมเวทนา เจ่ยี งหรว่ นรอ้ งไห้ในใจอย่างรา้ วราน... ‘พญามัจจุราช ทา่ นมอบชวี ิตท่ีสองให้ข้าในวันทีข่ ้าส้นิ หวังทีส่ ดุ แล้วทำไมทา่ น ต้องมาเรยี กคนื ชวี ิตน้ีในวันท่ขี ้ากำลังจะสขุ สมหวังท่สี ดุ ...ข้าไม่ยอม! ข้าไมไ่ ป! หน้ีแค้น

บัญชเี ลือดของข้ายังไม่หมด ข้ายังต้องล้างแค้น!’ ตามกง‘เผกวิดยีแลน้วกเำจเย่ีกงวหยี รนว่ ขนองมเันจ้าเอสงะสหางากทจกุ ะออยยา่ ู่ตงจ่อนเพหรมาดะคสวน้ิ าแมลแ้วค้นกเร็ไอม่ื จ่งทำเ่ีเปหน็ ลออื ีกจะตเอ่ ปไ็นปไ’ป เจยี่ งหรว่ นเย็นวาบในใจ รา่ งของพญามัจจุราชเคลือ่ นมาใกล้เตยี งอกี ครง้ั แทรก กายอยู่ระหวา่ งยายหวังกับซอ้ กุ้ย รา่ งทะมนึ ยนื ตระหงา่ นเงียบกรบิ อยทู่ า่ มกลางเสยี งโห่ ร้องชว่ ยเบ่งของเหล่าผ้หู ญิงทมี่ าชว่ ยทำคลอด จากน้ันเขา... ก็ยื่นมือออกมา ‘ไปกับข้า ได้แล้วเจย่ี งหรว่ น ความแค้นของเจ้าหมดส้นิ แล้ว’ ไม่ๆๆๆๆ ลกู ของนางเล่า? สามีของนางเล่า? อาเสา... อาเสา... ข้ายังไม่เคยบอกรกั อาเสา ไมเ่ คยเลา่ ความในใจให้เขาฟังอย่างจรงิ จังเลยสกั คร้งั ... ชว่ งเวลาทีอ่ ย่ดู ้วยกันเป้าหมายของข้ามีเพยี งความแค้นเทา่ นั้น ‘ไปเถิดเจีย่ งหรว่ น หน้แี ค้นของเจ้าหมดสน้ิ แล้ว’ เสยี งแหบพรา่ ชวนขนลุกดังข้นึ อกี คร้ัง เจยี่ งหรว่ นหลับตาลง ใบหน้าของเซยี วเสาผดุ ข้นึ ในจิตใจ เซยี วเสาผ้ทู ระนง เซยี วเสาผ้บู ้าคลั่ง เซยี วเสาผู้องอาจ เซยี วเสาผ้แู สนเจ้าเล่ห์ เซยี วเสาผ้เู ปรยี บเสมือน เพอ่ื นตายสหายรัก... หากนางไม่อยเู่ ซยี วเสาจะเป็นเชน่ ไร หากนางไปแล้วลูกๆ จะเปน็ อย่างไร นางมิอาจจากไปเชน่ น้ีได้ นางมอิ าจยืนอยู่คนละภพกับเซยี วเสา นางรกั เซยี วเสา! ‘ไม่…ข้าไมไ่ ป! หน้แี ค้นหน้เี ลือดข้าไม่สนใจแล้ว ข้าจะอยูต่ อ่ เพือ่ ความรกั ของอา เสา ข้าจะมีชวี ิตเพือ่ ความรัก!!’ เจย่ี งหรว่ นท้ังกรดี ร้องและด้นิ ทรุ นทุรายจนยายหวังทมี่ าชว่ ยทำคลอดถงึ กับดึงตัว ซ้อกุ้ยมากระซบิ ให้ได้ยนิ กันเพยี งสองคน “ครรภ์ น้ขี องหรว่ นเหนยี งจ่อื อันตรายยงิ่ นัก

เดก็ ตัวใหญจ่ นเกนิ ไปจงึ ออกไม่ได้ นางเองก็รา่ งกายอ่อนแอกลัววา่ จะหมดแรงเบง่ กลางคัน...” ซอ้ ก้ยุ ได้ยนิ กร็ ้อนใจ “แล้วจะทำอยา่ งไรดี?” ใชว่ า่ ตัวนางจะไม่เคยเหน็ หญงิ คลอดบตุ ร สภาพของหรว่ นเหนยี งจื่อมองปราดเดยี วกร็ ้วู า่ ครรภ์ น้ไี ม่ปกติ ทวา่ หญงิ สาว อยูข่ ้างกายซ้อกุ้ยมาระยะหนึ่ง ความผูกพันทมี่ ีตอ่ กันเปรยี บดัง่ มารดาและบุตรสาวทซี่ อ้ กส้งุย่ิ ไไมม่คเ่ คาดยฝมันี ขน้ึนาซงนอ้ ึกก้เยุ อไน็มดก่ แูลล้าคะสดิ งเลสยาร…ห..ญิงสาวที่ต้องลำบากต้ังแต่อายุยังน้อย หากเกิด “ต้องลองดูอกี ท.ี ..” ยายหวังได้แตท่ อดถอนใจ เวลาผ่านไปเรอ่ื ยๆ เสยี งร้องในเรอื นคอ่ ยๆ ออ่ นแรงลง แม้แต่เสยี่ วซานทป่ี กติ ซกุ ซนก็ยังมสี หี น้าจรงิ จังข้ึนมาแล้วถามต้าซานอยา่ งกังวล “พใ่ี หญ่ หรว่ นเหนยี งจ่ือจะ ปลอดภัยหรอื ไม?่ ” “นางต้องปลอดภัย” คำตอบน้ีไม่รวู้ า่ ต้าซานกำลังปลอบน้องชายหรอื ว่าปลอบ ตนเอง อย่ๆู ด้านนอกก็มีเสยี งร้องดังลั่นมาแต่ไกล “แย่แล้ว! แย่แล้ว!” ทุกคนหันไปตามเสยี งกเ็ ห็นหลวิ เมงิ่ เมิ่งท่ีวิง่ ตรงเข้ามาด้วยหน้าตาตื่นตกใจ อาซ้อหลิวเห็นวา่ เปน็ บุตรสาวกเ็ ท้าสะเอวด่าลั่น “เจ้าเด็กบ้า! หายหัวไปเล่นสนกุ ที่ใดมากลับเสยี คำมดื เชน่ น้ี” “ท่านแม่...แยแ่ ล้ว” หลิวเมง่ิ เมงิ่ ตะโกนพลางหายใจหอบ “วันน้ีข้าข้ึนเขาไปเก็บ ของปา่ ระหว่างทางเจอเข้ากับสามีของหรว่ นเหนียงจอ่ื ด้วย เขาพาคนมามากมายคาดว่า น่าจะมาตามจับตัวหรว่ นเหนียงจือ่ ข้ากลัววา่ พวกเขาจะร้ทู ่ตี ้ังหมูบ่ ้านของเรากเ็ ลย หลอกพวกเขาไปอกี ทาง กว่าจะอ้อมกลับมาได้ก็เลน่ เอาเดนิ ข้ามเขาต้ังหลายลกู ” “สามีของหรว่ นเหนยี งจื่อ?” ต้าซานถาม “อมื ” หลิวเม่งิ เมิ่งเล่าพลางยกมอื ยกไม้เพ่ือบอกขนาดตัว “เขาตัวใหญม่ าก หน้าตากด็ มุ าก เขาสวมชดุ ดำ... ไอ้หยา-------” หลวิ เม่งิ เมิ่งกรดี เสยี งร้องออกมา แล้วชน้ี ้วิ ไปยังชายชดุ ดำทยี่ ืนกอดอกอยใู่ นมมุ มืด “ทำไมท่านถึงมาอยู่ทน่ี ี่ได้?”

คนทีย่ ืนอยใู่ นมมุ มืดใกล้กำแพงบ้านเป็นบรุ ษุ ผ้มู ใี บหน้าโดดเด่นคอ่ นไปทางดดุ ัน เขาสวมชดุ ดำท้ังชดุ ...นีค่ อื สามใี จโฉดของหรว่ นเหนยี งจื่อท่หี ลิวเมง่ิ เมง่ิ เพิ่งพูดถึง ด้าน หลังของบรุ ษุ ใจหยาบช้ายังมีคนอกี กลมุ่ หนง่ึ ด้วย ทุกคนยนื นง่ิ เงียบน่ากลัวมาก ชาวบ้านหมูบ่ ้านชงิ ผิงพากันตีวงล้อมชายแปลกหน้ากลุ่มน้ไี ว้ ทุกคนรดู้ ถี ึง เรอื่ งราวในภูมิหลังของหรว่ นเหนียงจื่อจงึ เกลยี ดชงั สนุ ัขปา่ ตาขาวใจคอชวั่ ช้าผ้นู ้ียิ่งนัก ต้าซานก้าวข้ึนมาอยตู่ รงหน้าบรุ ษุ ชดุ ดำทีส่ งู กวา่ เขาหลายคืบ เขาเงยหน้ามองสบตาอกี ฝ่ายแล้วตะคอกถามเสยี งดัง “เจ้ามาหมูบ่ ้านข้าทำไม!” ขหนมว้าดแคฉม้ิว้จีเมฟะุน่ ไงิ มทอร่ย่ยี ้ถู นาื่ งงึ อสสยงาเดูส่ ห้ยาั ตนแุ หตลฉ่ ังเเีพเฟซรงยิี ากวะ็เกเหส้าตาวรขุใสู้ด้ึนกึชมวาาว่าแสบกถ้า้ไนาขนจคกึงวมาารีใมณจตเ์ เงึปรเน็มิ่คไอรมยีรเ่ตดิ ป่อน็ พ“ใพวจี่นกเส้อเขยีงาทแจลกุ น้วทอ่าอนกนพเอวขกกา เรามิใชค่ นรา้ ย พวกเราเพียงเดินทางมาตามหาฮูหยนิ ของเรา พอพบแล้วก็จะรบี จากไป ทันทไี ม่อยูร่ บกวนพวกท่านและจะไม่แพรง่ พรายทีต่ ้ังของหมู่บ้านน้อี อกไป พวกทา่ น อยา่ ได้กังวล” ทีพ่ ดู จบ“พวกสฝนุ า่ ัขยปเซ่าตยี าวขเสาวาเเพสยีแสงตร้งวจัดอดมาปบคลรอง้ั มเไดสยี หวัวลไูกปธ!”นกู เห็ สักย่ี เวปซน็ าสนอยงิงทล่อกู นธนูเข้าใเขสาท่ เันอ่ยที ท่ามกลางสายตาตกตะลงึ ของผ้คู น “ต้อนรบั กันด้วยอาวธุ เชน่ น้ีหมายความวา่ อยา่ งไร?” ต้าซานรบี ผลักเสยี่ วซานให้หลบไปด้านหลัง จากทีป่ ระเมนิ กลุ่มคนตรงหน้าโดย อละงเออายีจมดมีเขาาดแคนวใ่ าจมวเ่ปาบน็ ุรผษุ ้นู ชำดุ จดนำเตขัวาในหึกญอ่คิจฉือสาามคขี าอดงไหมร่ถว่งึ นว่าเหจะนเยีปง็นจคือ่ นแหนน่ ้าบเนรุ ้ษือุ ใผจ้นู เส้ดี อืทู ระเนขงา ตอบเสยี งแข็ง “ทหี่ มู่บ้านพวกเราไม่มีฮูหยินของท่านหรอก มีแตค่ นในหมู่บ้านอาศยั อยู่ เทา่ นั้น พวกทา่ นคงจะมาผิดทแ่ี ล้ว” พดู ยังไม่ทันขาดคำก็ได้ยินเสยี งรอ้ งครวญครางดังมาจากในเรอื นที่แสงไฟสว่างจ้า “อ๊า----” เสยี งน้ีไม่ได้แปลกใหมส่ ำหรับกลุ่มผู้มาเยือนเลย ชดั เจนวา่ เป็นเสยี งของเจยี่ งห รว่ น! เซยี วเสากับเจีย่ งซนิ่ จือหน้าเปลีย่ นสี สง่ เสยี งเรยี กคนด้านในออกมาพรอ้ มกัน “อาหรว่ น---” แล้วกพ็ ยายามแทรกตัวเข้าไปในเรอื น

เสยี งของยายหวังดังมาจากด้านใน “หรว่ นเหนยี งจือ่ ใกล้จะไม่ไหวแล้ว นางไมม่ ี แรงแล้วจะทำอยา่ งไรด?ี ” ต้าซานเอาตัวขวางเซยี วเสาไว้กลา่ วอย่างโมโห “เจ้าอย่าคิดทำร้ายนางเด็ดขาด หากเจ้าทำรา้ ยนาง ข้าจะเอาชวี ติ เจ้า” เซยี วเสาสตขิ าดผงึ หมดความยับย้ังชัง่ ใจทันที เขาย่ืนมอื มาตบหัวต้าซานดัง ‘ผัวะ’ แล้วกระชากรา่ งอีกฝ่ายไปให้พ้นทาง พรบิ ตาเดียวรา่ งผอมบางของต้าซานกบ็ นิ ออกหา่ งประตเู รอื นราวกับนกน้อยผ้รู ักอสิ ระ ลใด้อจมงึ หเปนชน็้าาลเวช้อบน่ม้านนห้เลไี หดัง็น้เกลตล่า้าุม่ ซชานายปแลปวิ ลไกปหเชนน่ ้านไม้กี ่ใส็ หง่้เขเส้ายไี ปงใรนอ้ งเรขอื้นึ นโด...ยฉพีเฟลงิันรสู้ กึ ตปา่วงดพหาัวกยันิ่งกนรักเู ขเห้ามตาุ เซยี วเสาไม่มองใครทั้งนั้น กำจัดต้าซานแล้วเขาก็พุ่งเข้าเรอื นไลห่ าทุกห้อง ฝา่ ยเจ่ียงหรว่ นกเ็ หน็ดเหน่ือยหมดแรงแม้กระทั่งเสยี งร้องยังไม่เหลอื นางต่อสู้ กับมัจจรุ าชในใจของตนเองสดุ แรง ต่อส้เู พือ่ คว้าความหวังของการมีชวี ิตรอด นาง ตะโกนรำร้องแตค่ ำว่า ‘ไม่...ไมไ่ ป!’ ออกมาหลายครัง้ จนเสยี งแหบแห้ง ฉับพลันนั้น...ใน สตอิ ันพรา่ เลอื นก็เหมอื นจะได้ยนิ เสยี งของคนทีน่ างรอคอย “หรว่ นเอ๋อ...” เจ่ยี งหรว่ นรบี คว้าเสยี งนั้นเอาไว้ ยดึ มันไว้เปน็ ดังเชอื กชว่ ยชวี ติ จากน้ันนางก็ คลำทางอย่างสะเปะสะปะพยายามวิง่ ออกจากความมืดทีโ่ รยตัวอยรู่ อบกายให้จงได้ “หรว่ นเอ๋อ... เจ้าอยูท่ ใี่ ด?” “อาเสา!!” นางตะโกนออกมาสดุ เสยี ง ฝัง่ ซา้ ยเมซือยี วพเสอาถไดึง้ยแลนิ ้วเสกยีก็ งรขะแอทงภกรปรรยะาตกอู ็รย้ตู ่าำงแแหรนงง่ ใชนาวทบัน้าทนี พยเาขยาาวม่งิ จไปะหย้าังมหป้อรงาทม่ีออยยูล่ ่างกึ ไสรดกุ ็ ห้ามไม่อย่เู สยี แล้ว ต้าซานพยายามสะบัดหัวไลค่ วามมนึ งงแล้วลกุ ข้นึ ยนื หวังจะวิ่งเข้าไปหยุดยั้ง เซยี วเสา “เจ้าบ้าเอ๊ย...หยุดเด๋ยี วน้นี ะ!”

“เจ้านะ่ ส.ิ ..คดิ จะทำอันใด ไอ้เด็กบ้า” จนิ่ เอ้อตบเข้าบ้องหเู จ้าเดก็ ปัญญานิ่มจน ล้มลงไปอกี ครัง้ เขาร้สู กึ ไม่ถกู ชะตาเจ้าหน่มุ น้อยผ้นู ้ีตั้งแต่มันวางท่าสนทิ กับฮหู ยนิ น้อย แล้ว “เรอื่ งระหวา่ งสามีภรรยาเขาเกีย่ วอันใดกับเจ้าด้วย?” สตรใี นห้องทำคลอดเมือ่ เหน็ ว่ามีบรุ ษุ บุกเข้ามากะทันหันกพ็ ากันกรดี รอ้ ง ใครมี ข้าวของในมือก็ปาไปยังผ้บู ุกรกุ ด้วยความตกใจ เจย่ี งหรว่ นลืมตาข้นึ อย่างยากลำบาก พอเหน็ เซยี วเสาก็น้ำตาไหลรนิ ออกมาโดยไมร่ ้ตู ัว “อาเสา อาเสา... ทา่ นมาแล้ว...” “ใช…่ ข้ามาแล้ว” เซยี วเสายกมอื ปัดอา่ งน้ำและผ้าเปียกเป้อื นเลอื ดที่ลอยมาหา ตนอยา่ งไมย่ ่หี ระ เขารบี วง่ิ มาคุกเขา่ ข้างเตียงกมุ มือภรรยาไว้แน่น “มาช้าไปสักหน่อย ปล่อยให้เจ้ารอจนอ้วนท้วนเชยี ว ข้าผิดไปแล้ว” “ข้า…” เจยี่ งหรว่ นหัวเราะพรดื เจ็บท้องกเ็ จบ็ แตค่ วามขบขันมีมากกว่า “ข้ามิได้ อข้อวนงเแรตาด่ล้วกู ยข..อ.”งเรพาออ้วเหน็น...หนเ้าขสาาจมงึ ีเอทอ่านก้ัมนาคจวากามทต้องึ งเขคอรยีงขด้าทไั้งมหไ่ ลด้ายอพาลเัสนาส..ล. ายชหว่ ายย…เปช็นว่ ปยลลูกิด ท้งิ เซยี วเสากุมมือของนางไว้แน่นร้ดู ีว่าตนเองเป็นเชอื กเส้นโตทยี่ ดึ เหน่ยี วนางไว้ กับโลกใบน้ี เขาจะย้อื นางไว้สดุ กำลัง “หรว่ นเอ๋ออดทนไว้นะ เซวยี นหลียังไม่ตาย ความแค้นอีกหลายเรอ่ื งยังไมไ่ ด้ชำระ หากเจ้าอ่อนแอยอมพ่ายแพ้แล้ววางมือไปใครจะ บุกฟ้าถลม่ ดินเลา่ หน้แี ค้นทั้งหมดของเจ้าข้าไมไ่ ลต่ ามสะสางให้หรอกนะ ข้าไมว่ ่าง” เจยี่ งหรว่ นย้มิ ปากสนั่ “ทา่ นมัน...เหน็ แกต่ ัว น่ารงั เกยี จ” “ข้าจะทำตัวนา่ รังเกียจยง่ิ กวา่ น้ีอกี หากเจ้าไม่อยู่ชว่ ยปราม” เซยี วเสากุมมือ ภรรยาแน่นสองตาม่งุ มัน่ ฉายแววหวาดกลัวออกมาวูบหนง่ึ “อาหรว่ นอดทนไว้...อยูก่ ับ ขวอ้านอขยอ่กู อับยลา่ กูงจนระงิ ”จังกเปลน็ า่ วคจรบง้ั แเขรากหัน“อมาาซม้ออทง้ังเหหลลา่ าสยตไดร้ทโี ปางรดด้าชนว่ หยลภังรทร่กียำาลขั้งาดย้วืนยนเถิ่งอดิ ้ึง”เอย่ ปาก จากท่าทยาางยแหลว้วังชแาลยะทบ่ารทราดงาดอดุ าันซ้อผท้นู า้นี งด่าจ้าะนเปหลน็ ังสเาดมิมีขทอีกง็ตหกรวใ่ จนเเพหรนายีะองจยือ่ๆู่ ก็มีคนบกุ เข้ามา ดู แต่…สามขี องหรว่ นเหนียงจอื่ ต้องเป็นคนทีม่ จี ติ ใจอำมหติ ตำช้ามิใชห่ รอื แล้วเหตุ

ใดชายหนมุ่ ผู้น้ีจงึ ดรู ักใครล่ กึ ซง้ึ ต่อภรรยายิ่งนัก ทั้งสายตาและท่าทางทแี่ สดงออกก็ ล้วนแตอ่ อ่ นโยนทะนุถนอมภรรยาสดุ หัวใจ ย้ิมให้เหฝ็น่ายนหักรว่ นนเี่เหปนน็ ยีคงรจง้ั ือแ่ รเอกงทต่ซี ้ังอ้ แกต้ยุ ท่ ไม่ี ดา้เอหา็นศหัยญอยงิ ส่ใู นาวหยม้มิ ่บู แ้ายน้มชองิ อผกิงกมา็มอักยจ่าะงไยมินค่ ด่อียมนรี าองทยำ ราวกับว่าภาระหนักอกทีแ่ บกมาโดยตลอดนั้นถึงเวลาปลดแอกลงแล้ว เห็นได้ชดั วา่ ห รว่ นเหนยี งจอื่ เชอ่ื มั่นในบุรษุ ตรงหน้าอยา่ งท่ีสดุ เซยี วเสาก้มลงกระซบิ ข้างหู “อาหรว่ น เราสองคลาดกันมาแล้วชวี ติ หนึ่ง...หาก ต้องคลาดกันอกี ครงั้ เฒ่าจันทราคงต้องทำงานหนักน่าด”ู คำพูดของเขาทำให้เจี่ยงหรว่ นตาแดงข้ึนมา ใช…่ สง่ิ ทที่ ำให้นางตัดใจไมข่ าดกค็ ือ สามขี องนางน่ีเอง นางอาลัยเซยี วเสานัก เขาเปรยี บประดุจของขวัญทสี่ วรรค์ ประทาน มาให้ หากต้องแคล้วคลาดกันอกี ครง้ั ทั้งนางและเขาต่างกค็ งปวดใจท้ังคู่ ซอ้ ก้ยุ ทนไมไ่ หว... ตาแดงกำตามไปด้วย ยายหวังสังเกตว่าหญงิ สาวบนเตยี งเปลี่ยนไปท้ังสหี น้าทีแ่ ดงอย่างมเี ลอื ดฝาด มอื ข้างท่วี ่างกำผ้าห่มแนน่ หรว่ นเหนยี งจอื่ มีแรงทจ่ี ะฮดึ ส้แู ล้ว! ยายหวังรบี ตะโกนบอก “หรว่ นเหนียงจ่อื ดแี ล้ว ดีๆ... เชน่ น้แี หละ ออกแรง อกี ... อีก…” ยายหวังนั้นมือหนง่ึ ชว่ ยเจยี่ งหรว่ นทำคลอด อีกมือก็พยายามผลักเซยี ว เสาให้พ้นทางเพราะรสู้ กึ เกะกะ เซยี วเสากมุ มือเจี่ยงหรว่ นไว้แนน่ ใครผลักใครดันอยา่ งไรกไ็ ม่ขยับ ปักหลักให้ กำลังใจภรรยาอยา่ งมั่นคงดุจภผู า คร้งั เสยี คงืนทนาร้ีเหกมแรอื กนเจกะิดยกา็แวผนดานจ้ากดวังา่ ลทัน่ ุกไคปืนถงึ ขอเมบ่ือฟฝ้าั่งฟห้าฟมู่นากกบกูราพทาเี่ พสอง่ิ่ องแอสกงหสาวกา่ นิ งสข้ะึนบมัดาอปีกีก บินวนไปมาอย่างแตกตนื่ อีกท้ังคนในหม่บู ้านกพ็ ากันโลง่ ใจไปตามๆ กัน หรว่ นเหนยี งจอื่ คลอดแล้ว! ต้าซานกับชาวบ้านคนอนื่ ๆ ถูกกลมุ่ องครักษ์จ่นิ อีเว่ยล้อมไว้ทำให้เข้าไปวุน่ วาย





รสู้ กึ เจ็บปวดยามคลอดพลันสลายไปสน้ิ ทกุ ลมหายใจทน่ี างตอ่ ส.ู้ ..ค้มุ คา่ แล้ว “ข้ายังไม่ ได้ตั้งชอ่ื ให้พวกเขาเลย ได้แตร่ อท่านมาตั้งให้” เมือ่ ไมไ่ ด้ยนิ เซยี วเสาตอบกลับเจี่ยงห รว่ นกเ็ งยหน้าข้ึน เหน็ เซยี วเสากำลังจ้องนางอยดู่ ้วยสายตาสำนึกผิด “ทา่ นมองข้าเชน่ น้ีทำไม?” เจ่ยี งหรว่ นสงสัย “ขอโทษนะ” เซยี วเสากล่าวเสยี งเบา “ข้าให้เจ้ารอนานมากทีเดยี ว...” อีก นดิ เดยี วเขาก็จะสญู เสยี นางไปตลอดกาล ย่ิงคดิ เชน่ นั้นมอื ของเซยี วเสาที่ลบู ผมเจยี่ งห รว่ นอยกู่ ส็ ัน่ อยา่ งมิอาจควบคมุ หากสญู เสยี เจี่ยงหรว่ นไป... ไม…่ เขาไมอ่ ยากจะคิด บรสิ ทุ ธ์เิซจ้ำี่ยยงังหสรงว่ บนเยงยี้ิมบหวาขน้าปมลีคอวาบมใสจขุ ด“ี ไมแเ่ ตป.่็น..ไรแหตร่เอพกรอาะาเเสหาตใุ ดหขม้า่บูจ้ึงานรสู้นกึ้ดี วมี า่ าทกา่ นไอมาย่ กนิ าศดี เลยเล่า...ท่านไมช่ อบลกู ของเราหรอื ?” อากัปกริ ยิ าเรยี บเฉยท่เี ขาแสดงออกต่อลูกทั้ง สองทำเอานางวางหน้าไม่ถูก ทำไมเขาถงึ ได้มที า่ ทางเชน่ น้ี หรอื เขาไมช่ อบเดก็ ? เซยี วเสามองดูลงิ น้อยหน้าย่นทั้งสองท่ีขยับแขนขาไปมาอยใู่ นผ้าอ้อม ชายหนมุ่ เงียบไปพักใหญใ่ นทส่ี ดุ ก็ถอนหายใจดังพรดื ออกมาอยา่ งหนักหนว่ ง “อาหรว่ น ตอ่ ไป... ไมค่ ลอดอกี แล้วนะ” ชว่ งเวลาท่ีเฝ้ามองนางคลอดบุตรเปน็ ชว่ งเวลาที่เลวรา้ ยทีส่ ดุ ในชวี ติ ของเซยี ว เสา เรอื่ งเชน่ น้ีชวี ติ หนึ่งเจอเพียงคร้ังเดยี วกเ็ ขด็ ขยาดแล้ว ลกู เขากร็ ักอย่แู ต่ก็มิได้รกั ถึงขั้นยอมเอาทกุ อยา่ งมาแลก สำหรบั เซยี วเสาแล้วชวี ิตของภรรยามีคา่ เหนืออื่นใด เขา ไมย่ อมแลกนางกับการดำรงอยูข่ องใครทั้งน้ัน เจย่ี งหรว่ นคอ่ ยๆ ผ่อนลมหายใจ อ้อ...กลัวคลอด “ท่านอยา่ ทำตัว... งี่เง่า” เซยี วเสสาอเฝง้าสอายม่ขูภี ้ารงรกยาายถกเถตีย้าซงกานันทตี่อ่อยอู่หกี นค้ราปหู่ รนะ่ึงตพู เจอ่ยี เหงหน็ รสว่ ถนากนห็กมารดณแ์รใงนหหล้อับงใฝหีเลทไ้าปกโ็ชดะยงัมกี