ผลาญ เล่ม 5

โดยพลัน เขามิใชค่ นโง่ เขาไม่เคยเหน็ หรว่ นเหนียงจ่อื แสดงสหี น้าผ่อนคลายลดความ ระมัดระวังตนเองเชน่ น้มี าก่อน ต้องเปน็ เพราะชายชดุ ดำผู้น้ีอย่างไมต่ ้องสงสยั จน่ิ เอ้อตบไหล่ต้าซานเบาๆ “น้องชายออกไปกอ่ นเถิด ฮูหยินน้อยกับนายทา่ น ของเราไมไ่ ด้เจอกันนานแล้ว ให้สามภี รรยาเขาพลอดรกั กันเถิดนะ” เจย่ี งซน่ิ จอื ได้ยนิ ก็นึกขำองครกั ษ์ของเซยี วเสาทป่ี กป้องนายเหลอื เกนิ ตัวเขา เองหลังจากท่ีพบวา่ น้องสาวสบายดีก็รสู้ กึ คลายใจจึงเดินตามออกมาด้านนอกด้วย สัมพันธฝ์ รา่ ะยหฉวีเา่ ฟงิเงจกย่ี ็คงอหยรทว่ นำตกัวับเปเซน็ ยี ทวูตเสปารใะหจ้พำจววกนชอา๋อวบง้เาชนน่ ฟเังคอยยา่ งสเดุขคาควอามยสอาธมิบาารยถถึงคเดวิมามที เขานกึ แปลกใจวา่ เหตุใดชาวบ้านถึงมที ่าทีแปลกๆ ต่อพวกเขาเชน่ น้ี ตอ่ มาก็เข้าใจใน ที่สดุ วา่ เจ่ียงหรว่ นโกหกชาวบ้านเกี่ยวกับเซยี วเสาไว้นัน่ เอง หลิวเมิ่งเมงิ่ หลังจากร้วู ่าหรว่ นเหนียงจอ่ื โกหกพวกตนกร็ ้สู กึ โมโหย่ิงนัก สงอาากี มวดผน้วู้้นอยั้นยนไมึก่ใไชมคแ่ถ่ มนงึ ้ววรา่่า้าฉยหรเี ฟว่ นงิ ตจเะหรองนกธียันิบงาขจย้ือา่ ใมจหกะ้ฟรลั้างับยวเกา่ปหาน็ รจสวถ่ านงึ มเเพหที แี่นยี สงียนนงั้จนจอ่ืะรจซักำ้ำเใยปคังน็ นรตใ่ ึกน้อไตมงัโวถ่ กหงึ หรวกว่า่ ชเนพาเยอืห่ หนปนกยี ุ่มปงจ้รออ่ปืูง ตัวเองและลูกในท้อง แตส่ าวน้อยกย็ ังโกรธอยู่ดี ทวา่ …พอได้เหน็ ต้าซานมสี หี น้าเลื่อนลอยก็ค่อยคลายโกรธลง หรว่ นเหนยี งจือ่ มี สามหี น้าตาดีและเอาใจใสข่ นาดนั้นคงไม่มที างเหลียวมองเดก็ หนมุ่ ยังไมโ่ ตอย่างต้าซาน หรอก คดิ ดูแล้วกร็ ้สู กึ ว่าโลกน้พี อยตุ ิธรรมอยู่บ้าง และสถราาน่ งทกพี่ายักเฟจ่ย้ีนื งทหม่ี รอี ว่ านกฟา้ศืนบตรัวสิ เรทุ ว็ ธก์ ทิ วำ่าใทหี่ค้นาาดงไดวีว้เัพนรดาคี ะืนการใเนอทาใ่ีสจดุ ใหสนจ่ ึ่งากเดบือคุ นคตล่อรอมาบกดถ็ ้านึงวัน ที่นางต้องกลา่ วลาครอบครวั ของซ้อกุ้ยแล้ว พวกท่าเนจนย่ี ้งันหขร้าว่ มนไิ ดย้ืนเตอม็ ยใเู่จบเ้ือลยงหน้าขซ้า้อจกำ้เุยปแ็นลตะ้อสงอทงำพเพี่นอื้่อปงตก้าปซ้อางนตเัสวเยี่ อวงซแาลนะลกู น“้อทยขี่ ใ้านโกทห้อกง ขอซ้อก้ยุ ต้าซาน เสย่ี วซานและผู้มีพระคณุ ทุกท่านให้อภัยข้าด้วย บุญคุณทท่ี ่าน

ท้ังหลายชว่ ยเหลอื น้ัน ข้ารสู้ กึ ขอบคณุ ย่ิงนัก...” “ภายภาคหน้าหากมีเรอ่ื งเดือดร้อนต้องการความชว่ ยเหลือกเ็ ชญิ เอ่ยปากได้เลย” เซยี วเสารบี กลา่ วตอ่ ประโยคขอบคณุ ของภรรยา เปน็ เชน่สนอ้ตีงค้าซนานน้ีเกข้็ราสกู้ ักนึ ขไดม้ดฝี..า.ดจในนนใา่ จหนมักั่นไสห้นภมุ่ รนร้อยยากอลด่าไวมเไ่ปหิดวสจาึงมเอีปย่ิดปท้าากยอปอระกโมยาค..“.ตเอ่ หไ็นป หากเจ้า... มเี รอื่ งทกุ ข์ ร้อนอันใดกม็ าอาศยั อย่ทู บ่ี ้านข้าได้ทกุ เม่ือ ไมต่ ้องเกรงใจ” เซยี วเสาย้ิมกว้างตอบกลับความมีน้ำใจของหนมุ่ น้อยเสยี งดังฟังชดั “ภรรยา- ของ-ข้ามีบ้านของนางเอง คงไมต่ ้องรบกวนเจ้าหรอก แต่กข็ อบใจมากนะเจ้าหนู” พดู จบก็ประสานมอื ทันที “ได้เวลาออกเดนิ ทางแล้ว” เจย่ี งหรว่ นสะกิดสขี ้างสามีกัดฟันปรามเสยี งเข้ม “อาเสา!” จากนั้นนางก็รบี กลา่ ว ลาสองพน่ี ้องต้าซาน เสย่ี วซานและซอ้ ก้ยุ กอ่ นจะเดินตามหลังกลมุ่ ของเซยี วเสาออกไป ต้าซานยังคงจ้องมองทศิ ทางที่พวกเขาจากไป ซอ้ ก้ยุ ทอดถอนใจออกมาคิดวา่ ลูกชายหน้าโงข่ องตนผู้น้ีคงจะต้องเศร้าเสยี ใจไปอกี พักใหญ่เสยี แล้ว ระหว่างทเี่ จี่ยงหรว่ นนั่งรถม้ากลับเมืองหลวง นางอุ้มลูกเอาไว้ในอ้อมแขนเอน รคา่รงจู่ พึงงิกกราะยเซแา้กวร่าง่ ข“ทอ่างนเซกยี ลวาเยสเาปน็ เคหนน็ ปวาา่ กสรหี ้านย้พาขูดอจงาเจขกิ าดกัูกดเรชะหน่ ยนม่ิ้ตี ย้ัง้มแิ ตยเ่่อมง่อื จใาดก”เหตกุ ารณ์ เมื่อ เซยี วเสายักค้ิว...ไม่ตอบ เจี่ยงหรว่ นสา่ ยหน้าอยา่ งระอาพลางยนื่ ลูกสง่ ให้สามี “ท่านยังไมบ่ อกเลยวา่ จะตั้ง ชอ่ื ใดให้พวกเขา” สหี น้าเซยี วเสาออ่ นโยนลง “หมงิ เซงิ หนานซว่ี” “แล้ว…“ชออ่ื มื ใ…ดเเปปน็็นชชออ่ืื่ ทพ่ีไช่ี พาเยราะชนอ่ื ักใดทเ่ีแปท็น้ทช่าอนื่ นก้ค็อิดงสเอาวาไ?ว”้แล้วนีเ่ อง” เจ่ยี งหรว่ นย้มิ กว้าง คนเปน็ พอ่ “ได้ท้ังนั้นไว้โตข้นึ ก็ให้พวกเขาตบตีแยง่ ชงิ กันเอง” คนเป็นแม่ “………….…….”

ข่าวทเี่ จ่ยี งหรว่ นกลับมาอยา่ งปลอดภัยแพรส่ ะพัดไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเรว็ กเ็ ปน็ ถเึงจพี่ยส่ี งาหวรขว่ อนงเฮคอ่ยงดเำตร้องตงคำแ์ ปหัจนจุ่บงอันงคค์ หณุ ญชงิ าหยงนอ้อานยแหลาะกคเุณรยี หงนลำูนด้อับยนแับหญง่ จาวตนิกอัน๋อแงลจ้วนิ่ นอาิงง ทีเ่ พ่ิงคลอดออกมานั้นจงึ เน้ือหอมยง่ิ นัก หลังจากเจ่ียงหรว่ นกลับมาถึงจวนอ๋องจน่ิ อิง ครอบครวั ของจ้าวกวงและ ครอบครวั เจ้าจิน่ รวมท้ังกลุม่ สหายรกั ของนางตา่ งก็พากันเดินทางมาเย่ยี มเยยี นอย่าง ชนื่ มื่น ทกุ คนที่มาล้วนอยากยลโฉมคู่แฝดหน้าหยกสกั ยกหนง่ึ พ่อบ้านหลนิ นั้นย้ิม กว้างจนหุบไม่ลง โล่วจู--เหลียนเชยี่ ว--และเทียนจู๋กด็ ใี จตามไปด้วย ทกุ คนตา่ งมี ความสขุ กันถ้วนหน้า เรอ่ื งดีๆ มิได้มีเพียงเรอ่ื งน้เี รอื่ งเดียว กบฏเซวียนหลีที่พา่ ยแพ้จนต้องหนตี ายออกจากเมอื งหลวงกเ็ ปน็ อกี เรอื่ งท่ที ำให้ ผู้คนล้วนยนิ ดี แม้เซวยี นหลจี ะมีกำลังคนมากแต่กก็ ระจัดกระจายกันอย่นู อกแคว้นเสยี สว่ น ใหญ่ เทยี บกับเซวียนเพย่ ทม่ี ีกองกำลังจิ่นอีเวย่ และกลมุ่ พอ่ ค้าทุนหนาคอยหนุนหลัง แล้วชา่ งแตกตา่ งกันมากเหลอื เกิน ไม่มปี ัญขหณาเะรทอ่ื ค่ี งนเสขบอยี งงเแซมว้แียตน่นห้อลยีกำลังอดอยากเพราะเสบยี งทัพไมพ่ อ เซวียนเพ่ยกลับ หจับนก้าเุมปกลคล่ียนมุ่ นทกฝอ่ี บยา่ ฏยู่ฝขหา่ อายยงเเซไซปววียียนนกหหำลลลกี ทีังม็ ้ังขิไหอดมง้ภดเัซกจวดงึ ียีเเสปนยนี็ หทเลรั้งจีอ่ืหึงงมนงด่า้อยย..ล.ขพง้ึนอทอเุกหยว็นันูก่ สับถเวาลนเมากเือ่ ทาเร่าปณน็น้ั์นเเรชม่ิ น่ ไมน่ด้กี กีาร็หจันะ เนือ่ งจากรา่ งกายเจย่ี งหรว่ นยังไมห่ ายดจี งึ ต้องพักฟ้ืนอีกสกั ระยะ สว่ นเซวี ยนเพ่ยก็ยุง่ อยกู่ ับภารกจิ มากมายไมอ่ าจปลีกตัวออกจากวังมาเย่ียมนางได้ ทั้งสองจึงยัง มิได้พบหน้ากัน ทวา่ …การกลับมาของเจย่ี งหรว่ นกท็ ำให้เกดิ คล่นื ลมในหมรู่ าษฎรอย่ไู ม่น้อย ลือ กันว่าเจ่ียงหรว่ นถกู ลักพาตัวแล้วหนอี อกมาได้เพราะมคี นดีชว่ ยเหลือค้มุ ครอง ไม่เพียง

แตน่ างสามารถรักษาชวี ติ ตนเอาไว้ได้นางยังสามารถปกปักรักษาเลือดเน้อื เชอ้ื ไขของ อ๋องจ่ินอิงไว้ได้อีกด้วย ตา่ งพากันลอื วา่ เจีย่ งหรว่ นน้ันบุญหนักวาสนามากคนดียอ่ มได้ ดี จวนอ๋องจ่ินองิ ทเ่ี คยแบกชอื่ เสยี งเสยี หายในนามขนุ นางกบฏกเ็ รม่ิ เปลี่ยนแปลงไปใน สายตาของประชาราษฎร์ เพราะการเข้าไปชว่ ยเหลอื ปราบปรามกบฏเซวยี นหลีในครง้ั น้ี พรบิ ตาเดียวก็ผา่ นไปสามเดือน ระหว่างสามเดอื นน้เี รอื่ งราวเกี่ยวกับกบฏใน คเมนอื ขงอหงลเวซงวกีย็คนอ่ หยลๆซี งึ่ เหลลืองนเหราลงอื จอางยหู่ตาายมจทาต่ีกา่คงวๆามสกนเ็ ปใน็ จดขังอลงกูคศนรตท้า่หีจ่นิมดแชรางวขหับนเาคนลเ่ือจนยี งแถลกู ะ จับได้ไม่เว้นวัน ทวา่ …ฉมี ่านกับเซวียนหลกี ย็ ังไม่ปรากฏ จวนอ๋องจ่นิ องิ วันน้เี จ่ียงหรว่ นกำลังปลอบลูกอยใู่ นเรอื นหลังน้อย ลกู ชายมีนามวา่ หมงิ เซงิ สว่ นน้องสาวของเขานามวา่ หนานซว่ี ทารกแรเซกยีเกวิดหมงิ คเซ่องิย-ๆ-เซยเี ตวิบหโนตาขน้นึ ซมวา.่ี เ..ปฝน็ าแเดฝก็ ดนเพ้องย่ิ จนะา่ หรากั ยอจวาบกอส้วภนาพจ้ผำมวิ ำยน่ คหนนพ้ายีม่ ับใี ขบอหงน้า งดงามสมสว่ นเชน่ เดียวกับเจย่ี งหรว่ นผู้มารดา สองตาของเขาแฝงประกายออดอ้อน ชวนให้ลุงป้าน้าอาตา่ งพากันหวัน่ ไหว เหน็ แล้วอดจะย่ืนมอื เข้าไปอ้มุ มิได้ สว่ นน้องสาวกลับมีใบหน้าละม้ายคล้ายคลงึ กับเซยี วเสาผ้เู ป็นบดิ า เดก็ หญงิ มี นิสยั รา่ เรงิ กวา่ พ่ชี ายมากนัก เห็นใครกช็ อบยื่นมือขอให้อ้มุ ไปทัว่ เซยี วเสาจึงเอ็นดูบตุ ร สาวมากกวา่ บุตรชาย เดนิ ไปมาในจวนก็มักจะอ้มุ นางติดมอื ไปด้วยเสมอ เรอื่ งสนกุ ท่ี สเขอมงง็ พใอ่คลรนูก้ำชตอาบไหเลล่นกกอ่ ค็ นือเปก็นารฝน่าัง่ ยจพ้อ่างยตแาพกั้นบนเตียง หน่งึ เดก็ หน่งึ ผู้ใหญน่ ั่งจ้องตากัน ตกกลางดึกเจ่ียงหรว่ นเพง่ิ จะกล่อมลกู เข้านอนเรยี บรอ้ ยกเ็ ห็นเซยี วเสากลับมา จรมาิ กฝดปี ้าานกนขออกงเพขอาจด่โู ี จมเข้ามาเจี่ยงหรว่ นลกุ ข้นึ ยังไม่ทันเอ่ยปากก็ถกู สามดี ันรา่ งตดิ กำแพง “ลกู ...” เจยี่ งหรว่ นเตือนเสยี งเบา เหล่ตามองไปยังเตียงน้อยด้านข้าง

“พวกเขาหลับแล้วน่า” น้ำเสยี งเซยี วเสาฟังดูน้อยใจเหลือเกนิ “เจ้าสนใจแตล่ ูก ข้าถกู แย่งสมั ปทานที่ดนิ นะไมเ่ ห็นใจบ้างเลยร”ึ กล่าวจบเขากต็ วัดสายตามองหน้าอก นาง เจ้าของสัมปทานท่ดี ินถงึ กับตาโต “อาเสา!!” นางร้สู กึ หัวเราะไม่ได้รอ้ งไห้ไม่ออก “กทลา่ านงโอตกปอ่ากี นฝนา่ ้ีแยล้วย“พังมรงุ่านเร้เียีปก็นรงอ้ างนคเลว้ายี มงรคักรแบขรง่อกบับรเอ้ ดยก็ วเันล็กขออกีงเหดรก็ อื ๆ” เจ่ียงหรว่ นใชน้ ้วิ จ้มิ ด้วย” ท่านก็เตรยี มตัวให้ดี ลกู ท้ังสองเปน็ แก้วตาดวงใจของทกุ คนในจวนอ๋องเมื่อครบรอบร้อยวันก็ต้องจัด เล้ยี งสกั หน่อย มฉิ ะนั้นพ่อบ้านหลินจะบน่ ไม่หยดุ เอาได้ จนา้อกยหก้อับเงชเข้าวาพดันอ่ ้วถบยัด้านมทาหา่เลนจิยนี่ ปงทู่หหีย่ลราินว่มขนนออ้ีเ้งปุมเน็เดซถ็กยี งึๆวขหุนอมนตุ งิ สาเงซา่ ใงหิ ห์แไญปลสะใ่ เนัง่ซรรยี้าานวชเหสสนำานอานั้กมุ เเกฟซแ็ งิยี บฟวง่ ั่นหเวนใลหาาน้มมซาาววดัด่ีอแู ตลอัวกสตอมัดางชลดุิง ให้ลงิ ฝาแฝด หนง่ึ ชมพูหนึ่งฟ้า... ไมร่ ้วู ่าจงใจหรอื ไม่ สฟี ้านั้นให้หนานซวผ่ี ้เู ป็นน้องสาว แตส่ ชี มพกู ลับมอบให้หมิงเซงิ พชี่ าย! หนานซวน่ี ั้นเป็นเด็กเชอ่ื ฟังผ้ใู หญ่ เดก็ หญิงใสช่ ดุ ใดก็ได้ไม่เรอื่ งมาก กลับเปน็ หมงิ เซงิ ทที่ ำหน้าบู้เพราะถกู จับสวมเส้อื สชี มพดู เู หมือนรปู สลักนาจาหยกท้ังอ้วนท้วน และเปลง่ ปลัง่ มีแตค่ นวิง่ เข้ามาบบี แก้มย้ยุ จนเขารสู้ กึ เจบ็ ไปหมด เจ่ยี งหรว่ นเห็นดังนั้นก็หัวเราะออกมา ร้สู กึ เหมือนได้เหน็ เซยี วเสาน้อยๆ ทีก่ ำลัง ไมพ่ อใจอยา่ งยิ่ง ตอนเชา้ ท่เี ซยี วเสามาหานั้นหมงิ เซงิ ก็ชอบปั้นหน้าไมส่ นใจท่านพอ่ ผดิ กับหนาน กซว็เบ่ที อื ร่ี นบี ยหนน่ื ้ามมอื ามมาอขงอทใ่าหน้อแ้มุ ม่บเ้าซงยี วเเสจี่ยาอง้มุหบรว่ตุ นรสเขา้าวใอจยรา่บี งกรู้ศักักใคด์ริศ่ รหใี มห้งิบเุตซรงิ ชมาอยงดป้วรยาดกหารนอ่งึ ุ้มแเลข้วา ข้ึนมา นางหัวเราะพลางหันไปกล่าวกับสามี “ออกไปรอข้างนอกกันเถิด อกี สักครแู่ ขก

เหรอ่ื ก็คงใกล้จะมาถึงแล้ว” เซยี วเสาอุ้มหนานซว่เี ดนิ ออกมาพรอ้ มกับเจยี่ งหรว่ นทีอ่ ุ้มหมงิ เซงิ พอมาถงึ โถง ใหญข่ องจวนก็พบวา่ มคี นใจรอ้ นมาถงึ แล้วจรงิ ๆ เสยี ด้วย สถยังอืวเาเปมป็นภนิ็ งอักงาางดนนค์ ติ เ์ ชชล่อา้า้ียเยงซงสวคบิยี เรหสนบลารเมพอ่าขบย่ ุนร้อนยางวรันกู้ กขันาอรเองผคงกู ภณุ สาัมชยพใายนันนวธ้อา่ ไฮมยอ่ ตแงลรเกีะตัคบ้โปณุจรวหดนนจอ่นินู๋อ้อองงกิยอ็เแท๋อหา่ งง่กเจฟับวอยนอผอกู้น๋อห้ตี งนั้งจแ้น่ิาวตอา่ ค่ งติ รนัง้ เชน่ น้ีแล้ว... บรรดาของขวัญท้ังหลายจงึ ถกู สง่ มายังจวนอ๋องจ่ินองิ อย่างไม่ขาด สาย พ่อบ้านหลินได้แตเ่ ท้าคางคดิ อย่างกลัดกล้มุ วา่ จะเก็บของขวัญกองใหญ่ตรงหน้าไว้ ท่ใี ดดี คนของจวนแม่ทัพจ้าวมาถึงก่อนใคร จ้าวกวงกับฮหู ยินซซู อ่ื รบั ขวัญเหลนของ ตรทู้นันดท้วีวยา่ ขเปอน็งขววัตัญถดุทิบหี่ ชาคน้ั า่ ดมสี ิไดำห้ รบั ฝจึก้าววรกยวทุ งธหัวเตรอ่ าะไลปั่นตนบจอะกเวป่า็นหผมู้ฝิงเกึ ซสงิ อน้ันนอมบอรงมปเรหาลดเนดคยี นวนก้็ี เอง หลนิ จ้ือเซยี งหันมากระซบิ กับเจี่ยงหรว่ นวา่ “คนพ่ีหน้าตาเหมือนเจ้าแต่นสิ ยั กลับ ได้สามเี จ้ามาเตม็ ๆ สายตาดหู ย่ิงทระนงตั้งแตอ่ ายยุ ังน้อย โตข้ึนคงจะเล้ียงยากน่าดู” เจย่ี งหรว่ นหัวเราะตาม “ใช่ น้องสาวของเขานิสัยดีกวา่ มาก” หญิงมีใหบนหานน้าซนว่านี่ รักสิ ผยั วิดขีจราวงิ ๆผ่องยามนส้เี อดงก็ ตหาญคลงิ ้กายำลกัังบมดุดวเงขด้าาอรกาถเสอ้อืดฉแเีบฟบงิ ผอู้เยปา่ ็นงเพรอ่งิ รมา่ าไมเผ่ด็ิดก เยพง่ิ ้ยีฉนีเฟงิ อผีกู้เทปั้ง็นยบังิดฉาลบาญุ ดธร้จรู ัรกมทำตัวน่ารักกวา่ หมงิ เซงิ อีกด้วย ใครเหน็ กร็ ักโดยเฉพาะอยา่ ง ซวเ่ี ปน็ แไปขอกยเห่ารงสอ่ื นทยกุ อสยนกาันนมแาจมน้หคมริงบเซงิ งจาะนวเาลง้ยหี นงร้า้อเปย็นวัคนณุขอชงาเยซยยี ้ิมวยหามกิงแเซตงกิ่ กไ็ ัมบไเ่ ซด้ยีสวง่ หผนลใานห้ เขาถูกหยิกแก้มน้อยลงเลย ตรงกันข้ามบรรดาท่านน้าท่านป้าทั้งหลายยิ่งมันเข้ยี วรมุ ท้ึง เขาเข้าไปใหญ่

เจ่ยี งหรว่ นในวันน้ีได้แตป่ ระสานมือคำนับคอยต้อนรับแขกเหรอ่ื ทมี่ ารว่ มยินดไี ม่ ขาดสาย ตั้งแตท่ นี่ างมีบตุ รกริ ยิ าท่วงทา่ ดูออ่ นโยนกวา่ เดมิ โดยไมร่ ้ตู ัว หน้แี ค้นบัญชี เลือดและอดีตอันขมขื่นคล้ายถูกปลอ่ ยวางเพราะรอยย้ิมของสองแฝด เจยี่ งหรว่ นดมู ี ความสขุ มากข้นึ บางคร้ังถงึ กับหลงลืมชอื่ เซวยี นหลีไปแล้ว รอ่ื ทุกคงนานต่าเลง้เยี หงน็ รอ้พ้ยอวงันต้อจัดงกจันนวค่าำคมรดื อ..บ. ครจัววขนออง๋อทงา่ จนนิ่ ออ๋องิ งมจไิ ่นิ ดอ้คงิ ึกเปคั็กนเคชรน่ อนบ้ีมคารนัวทานี่น่าอแิจขฉกาเห ยงิ่ นัก ก่อนท่งี านเล้ยี งจะเลกิ ราสองสามีภรรยาฝา่ ยเจ้าภาพกย็ ืนคอยสง่ แขกท่ีหน้าประตู ใหญ่ ทันใดนั้นเองทกุ คนก็ได้ยินเสยี งแมน่ มที่รับหน้าทีด่ ูแลสองแฝดอยูก่ รดี รอ้ งเสยี ง ดังลัน่ จวน!! หัวใจของเจยี่ งหรว่ นตกลงสพู่ ้นื เซยี วเสาเองกต็ ะลงึ งัน ยังไม่ทันมีใครได้ขยับตัว รา่ งสงู ใหญ่ของทา่ นอ๋องเซยี วก็พุ่งไปหาต้นเสยี งแล้ว เจี่ยงหรว่ นตะลึงอย่กู ับที่หลังจากคืนสตแิ ล้วก็ออกวง่ิ ไลต่ ามหลังเซยี วเสาไปอย่าง ร้อนรน เม่อื สองสามีภรรยามาถึงกเ็ หน็ แม่นมล้มอย่กู ับพ้นื อกี ฝั่งน้ันมรี า่ งงดงามของฉี มา่ นยืนโวยวายกรดี ร้องดังหญิงเสยี สติ และผู้ท่ีล้มอยู่บนพ้นื อกี คนหนึง่ ... เปน็ เซวยี นหลี! เซยี วเสารบี ว่ิงตรงไปคว้าสองแฝดข้นึ มาอ้มุ เจ่ียงหรว่ นเองกว็ ิง่ ตามเข้าไปอย่าง รวดเรว็ เชน่ กัน นางไมส่ นใจใครอ่นื ท้ังน้ัน ย่ืนมือเข้าไปชว่ ยสามีอ้มุ ลกู ชาย โชคดที ่ี หมิงเซงิ กับหนานซว่ีมิได้รับบาดเจบ็ หนานซวี่กะพรบิ ตาปรบิ ๆ มองท่านพ่อท่านแม่อย่าง งุนงง เยเ่ ฟงิ ที่มาถึงก่อนผ้ใู ดเล่าเรอื่ งราวเสยี งเข้ม “ฉมี า่ นปรากฏกายกะทันหัน นาง ขลวงมางอื แรลว้วดรเับรวด็ นาบักแหทมนาย” จะเสยังเ่ หฟาิงรพคูดณุ มหาถนงึ ทู ตั้งรสงอนง้กี ็ถแูกตค…่ วคามาดรส้ไู มกึ ถ่ สงึ งวสา่ ยั เซบวบี ยี คน้ันหจลนีจหะนเอ้าาเปตัลวี่ยเขน้า

สี ใครๆ ต่างก็ร้ดู ีว่าเซวียนหลกี ับจวนอ๋องจิ่นอิงน้ันเป็นศัตรคู อู่ าฆาตกัน เหตุใด อกี ฝ่ายถงึ กระโดดเข้ามาปกป้องสองแฝดได้? เซยี วเสาเองก็คิดเชน่ เดียวกัน เหลา่ องครกั ษ์จน่ิ อเี วย่ วิ่งเข้ามาโอบล้อมฉีมา่ น แตฉ่ ีม่านมไิ ด้ใสใ่ จนางเอาแตก่ รดี ร้องช้หี น้าเซวียนหลอี ยา่ งอาฆาตแค้น “เพราะเหตุใดกัน!! เพราะเหตุใดเจ้าถึงทำลาย แผนการของข้า... เพราะเหตุใดเจ้าถึงไมท่ ำตามทเ่ี ราตกลงกันไว้!” ฉับพลันฉมี ่านกอ็ อก อาการคล้มุ คลั่งราวกับคนเสยี สติ “ฟ้าไม่มีตา...ฟ้าไมม่ ตี า... ข้าเกอื บทำสำเรจ็ แล้วแท้ๆ” จพนวฝกมังัลนทึกเำปถไ็นมึงกกบัรนตุ ะร.ด.ข.ูกอนงาเงตซสอ่ยี ้อูใวตุหเส้สสาาง่ เหคท์ ลรา่ ากอมับบทเปปี่ผะ็น่าปนหนมลเขาาห้นาในขนาอนจงวเเจซนียยอี่ ง๋งอจเงสะวแย่ี ันพวน้พห้กียา่ ยเ็วพในหื่อ้ตจ้ะาสจฆตน่ิ า่ รเจที ้าน่แี เตดางก็่หเาแกกฝลนดยี านดง่ี สามารถสังหารเดก็ แฝดได้สง่ิ ท่ีนางทำมาท้ังหมดก็ไมส่ ญู เปลา่ แล้ว นางสอู้ ุตสา่ ห์ เดมิ พันหมดหน้าตักกวา่ จะลอบเข้ามาในงานได้ นางจา่ ยไปไม่น้อย แต่แผนการท้ังหมดกลับถกู เซวยี นหลที ี่อย่ตู รงหน้าทำลายเสยี สน้ิ ทำไมชายผู้น้ันถึงพุ่ง รา่ งออกมารบั ดาบแทนเด็กๆ เล่า ทำไมกัน... ทำไมกัน! อยา่ งผเดิ จห่ยี ผู งหดิ รตว่ านหมทดอดภาสพายคตวาามมอเปง็นราบ่ งุรขษุ อทงีห่เซลว่อียเนหลหาลเทีป็ี่นฟบุหอนย่งึ ขู่บอนงพต้นื ้าจ่ินราไ่ งปนเส้ันยี ผสา่ ้นิยผอมเซลวงี ยนหลใี นยามน้ีดนู ่าเวทนายิง่ นัก ปลายดาบแทงเข้าตำแหน่งหัวใจของเขาพอดี เซวียนหลีเงยหน้าข้นึ มองเจยี่ งหรว่ น แววตาของเจ่ียงหรว่ นเรมิ่ จากระแวดระวังตามด้วยความสงสัยและในทีส่ ดุ ก็ โล่งใจ แววตาของนางเต็มไปด้วยความร้สู กึ หลากหลาย ขาดเพยี งอย่างเดียวก็คือความ รมสู้อกึงหมาว่ ทงใกุ ยคอรย้งั ก่าง็ยแังทแ้จฝรงงิ ไว้ดก้วลยา่ คววไดาม้วเา่ ป..็น. อไรมเิ ฉ่วก่าเเขชาน่ จนะทายำอทยัพ่าจง้อไรงแมวอวงตศาัตขรอคู งูอ่ สาตฆราผี ตู้น้ีที่ทอด

เซวียนหลีกระอักเลือดออกมากองโต หัวเราะเสยี งแหบห้าวฟังแล้วสะเทอื นใจ ย่ิงนัก “ทแ่ี ท้เจ้ากเ็ กลยี ดข้าจรงิ ๆ” หางตาเจ่ียงหรว่ นกระตุกวูบ คำพดู น้หี มายความว่าอยา่ งไรกัน นางจ้องหน้าเซวี ยนหลีนิง่ ความคดิ หนึ่งทไี่ ม่น่าเชอ่ื ผุดข้ึนมาในใจ เทกำดิไมขท้ึนกุ“เเลอจยย้าเา่ กงเลจหยีงึ ตไดมุใขดเ่ ้ปาถจ็นึงรเไงิปปๆน็ต”เาซมวแเซียผวนนียเทพนีข่ ย่ห้าลวาีพบงัดูดไวนเส้ ้ีขยเี ้หางเตขแใุ้ผาดใ่วจสแดุ ลท“้วเ้าดยิมขเปท้า็นขีจ้ึงาเจไแม้าพ.่เ.้พข.เ้จาา่ ใย้าจเปเรน็ อื่ไคมงนน่เขเ้ไีป้ามลใ่คจี่ยววนรา่ เรอ่ื งราวท้ังหมดน้”ี คำพดู ของเซวียนหลนี ้ไี มม่ ใี ครเข้าใจ แต่เจย่ี งหรว่ นเข้าใจทกุ คำ...ท้ังหมด ในทส่ี ดุ เซวียนหลีก็ล่วงรคู้ วามลับของนาง การย้อนกลับมาเกดิ ใหม!่ เจย่ี งหรว่ นจ้องเซวียนหลเี ขมง็ ไม่พดู โต้ตอบ ฉมี า่ นทภี่ ารกิจล้มเหลวทำทา่ จะพงุ่ เข้าหาฝาแฝดอีกครงั้ ทา่ ทางของนางเหมอื น คนคลุ้มคลัง่ ลำคอคอ่ ยๆ แดงกำข้ึนอย่างน่ากลัว หมอเทวดาเซยี่ ท่ีอยู่ด้วยเห็นดังน้ัน จึงรบี ตะโกนเตอื นทกุ คน “ระวัง…นางกลืนแมลงพิษหนานเจียงเข้าไป” ทกุ คนได้ยนิ ดังนั้นก็ถึงกับผงะทันที “หากข้าดูไมผ่ ิด นางกลนื นางพญาแมลงพิษลงไปและดาบท่ใี ช-้ --” หมอเทวดา หันไปมองเซวียนหลีที่นอนอย่บู นพ้นื ทันที “มีลูกๆ ของมันแฝงอยู่ท้ังฝงู ... เด็กๆ โชค ดียง่ิ นัก” เพียงคำพดู สน้ั ๆ ไมก่ ี่ประโยคทกุ คนก็เข้าใจโดยพลัน ฉีมา่ นคิดจะฝังแมลงพษิ ตัวลกู เข้าสรู่ า่ งของเดก็ ๆ “มันเปน็ พษิ เชน่ ไร?” ฉเี ฟงิ เอ่ยถาม “พษิ ฉกี หัวใจ” เซย่ี ชงิ ตอบปากสนั่ “หากนางทำสำเรจ็ พวกเรากจ็ ำต้องไว้ชวี ติ นาง มร้าิฉยะกนา้ันจยหงิ่ านกักนคางนตทาถี่ยกูคฝนังทพ่มี ิษแี มจะลเงจพ็บิษปตวัวดลราูกวแกฝับงถอูกยแ่ใู มนลกงานยับกหจ็ มะตนื่ ารยมุ ตกาัดมไปด้วแยละทพรี่ ้ิาษยตกัวานจ้ี

ทส่ี ดุ ก็คอื จะถกู ผ้ปู ลอ่ ยพิษควบคุมโดยส้นิ เชงิ ...” หากถกู ควบคุมแล้วท้ังหมงิ เซงิ และ หนานซวีก่ จ็ ะต้องตกอย่ใู นกำมอื ของฉีมา่ น “เปน็ หญงิ ท่ีอำมหติ ย่ิงนัก” พ่อบ้านหลนิ กลา่ วอย่างโมโห “เหมือนในอดตี ไม่มี ผดิ ” เซยี วเสากอดลกู แนน่ หนานซว่ีนั้นไม่รวู้ า่ เกดิ เรอื่ งใดข้ึนจึงสง่ เสยี งหัวเราะรา่ อย่างสนุกสนาน เสยี งหัวเราะน้ที ำเอาฉมี ่านโมโหหนักนางจ้องหนานซวเี่ ขมง็ ทันใดน้ัน ก็หัวเราะข้ึนบ้าง “เซยี่ งเสยี่ วหยวนสาแก่ใจเจ้าแล้วสนิ ะ” ทุกคนล้วนรจู้ ักชอ่ื เซย่ี งเสย่ี วหยวนดี แต่น้อยคนนักจะรชู้ าตกิ ำเนดิ เซยี วเสาจงึ แปลกใจทีฉ่ มี า่ นเรยี กหนานซว่ีวา่ เซยี่ งเสยี่ วหยวน เซยี วเสาหรต่ี าลง สักวันท“ขข่ี ้้าาจจะะไแมย่ใกหเ้เขจา้าอไดอ้สกมจาหกวเังจเ้าดใด็ห้ขจงาดไดไ้ม่วต่าอเขนานจ้ีเะปชน็ ออบยเจา่ ง้าไเพรเยี ลงา่ ใ..ด. ข้าบอกแล้วต้องมี ถงึ ยังมชี วี ติ อยู่?” ฉีม่านพรำพูดเหมอื นคนไร้สติ เขาตายแล้วทำไมเจ้า “พษิ ฉีกหัวใจเรม่ิ ออกฤทธ์ ิแล้ว” เซย่ี ชงิ อธิบาย “ยิ่งนางมคี วามเคยี ดแค้นในใจก็ จะยงิ่ เจ็บปวด” ทุกคนไม่ร้วู ่าฉมี า่ นเคยี ดแค้นเรอื่ งใดแตเ่ จ่ยี งหรว่ นรดู้ ี วันน้ที ่ฉี มี ่านแฝงกายเข้า มาท่ีนใ่ี จของนางย่อมพร้อมตายอยแู่ ล้ว คาดไม่ถึงว่าเมอื่ ใกล้จะทำภารกิจสำเรจ็ นางกลับ ถูกเซวียนหลขี ัดขวางเอาไว้ในก้าวสดุ ท้าย เมอื่ เหน็ ว่าตนเองลงทุนแลกด้วยชวี ติ แต่ กลับไม่ได้สง่ิ ใดคนื มา สตรที ม่ี ีนิสัยแขง็ กรา้ วอย่างฉีมา่ นจะยอมรบั ได้อย่างไร แล้วยัง ต้องทนมองหนานซว่อี ย่ใู นอ้อมกอดของเซยี วเสาอย่างปลอดภัย นางคงเคยี ดแค้นจน แทบกระอัก เหลา่ องครกั ษ์เข้าล้อมฉมี า่ นเอาไว้ ยามน้ีนางดูไมต่ า่ งจากหญิงเสยี สตผิ ู้หนึ่ง “เจ้าคิดทำร้ายลกู ข้าก็ต้องถามเสยี ก่อนวา่ ข้าอนญุ าตหรอื ไม”่ เจย่ี งหรว่ นกลา่ ว เสยี งเย็นชา... กับคนทคี่ ิดทำรา้ ยลูกของนาง เจยี่ งหรว่ นไมย่ อมย้ังมอื ให้เดด็ ขาด ฉมี า่ นเหมือนจะค่อยๆ ได้สตขิ ้นึ มา นางกวาดตามองเจยี่ งหรว่ นต้ังแตห่ ัวจรดเท้า

พลางหัวเราะรา่ “นึกว่าใครทแ่ี ท้กน็ ังเดก็ บ้านแตก... นา่ เสยี ดายตอนทอ่ี ย่จู วนเจ่ียงเจ้า ไม่ตายไปพรอ้ มนังแม่หน้าโงข่ องเจ้า” “เจ้าวา่ อย่างไรนะ?” เจย่ี งหรว่ นถามเสยี งกร้าว “อาหรว่ น” เซยี วเสากมุ มอื หญิงสาวไว้สง่ สญั ญาณให้นางใจเย็น มารดาหเสนยี้าโงงห่ขัวอเรงาเะจข้าดอม่ื งลฉงมี ไา่ ปนเปดัน็งลยั่นาวอเิ ยศ่าษงทชอ่ขี ้าบปใรจงุ ให“้โเดซยย่ี เเฉหพยียาะนมเไิ ดดิม้บทอียกาเนจั้้านรควึ วา่ ยรจาพะคิษรทา่ ่ี ชวี ิตเจ้าไปด้วย คาดไม่ถงึ วา่ เจ้าจะหัวแขง็ กวา่ มารดามากนัก คงเพราะเจ้าดวงดมี ฉิ ะนั้น แล้วแม้แต่วญิ ญาณตอนน้ีกค็ งไม่เหลือ พูดไปแล้วเจ้าควรจะขอบคณุ ข้านะ หากมใิ ช่ เพราะยาของข้าแมเ่ จ้าจะได้ตายสบายเชน่ นั้นหรอื ” คนได้อ“ยเจ่า้งา-ไร-้ร-อ่ -ง-ร”อยเจสย่ี ตงหรอีรยว่ นา่ งเเยซน็ ย่ี วเหาบยใยี นนใจจะไปนมาีงปเัญคยญสางหสาัยมมาจาาตกลทอี่ใดดวไา่ดย้ าพิษท่ีสงั หาร บัดน้ีทุกอย่างกระจ่างแล้ว อยากได“ท้ทำ่ีเไงมยี เบจๆ้าถไึงวต้ห้อลงทบซำเอ่ชนน่ ตนัว้ี?”คนฉขมี อ่างนจปวิดนบเจัง่ยีชอง่ื มแิไซดเ่ ้เขป้าน็มศาอตั ยรู่ใกู นับจนวานงมเจใิ ย่ี ชงห่ กรเ็ อืพยี งเพื่อ ฉีม่านหัวเราะข้นึ มาอีกหน “ทำไมนะ่ หรอื ? ไม่ได้มเี หตผุ ลใดเลย ข้ากแ็ ค่คิดวา่ ชวี ิตของตนน้ันน่าเบอ่ื ไรส้ สี นั จนเกินไป หากมีเรอ่ื งฆาตกรรมข้นึ มาบ้าง ข้าจะได้มลี ะคร ฉากหน่ึงเก็บเอาไว้ให้ตดิ ตามทุกวันคนื ข้าเกลยี ดนัก! พเปวกน็ ผเม้หู ยี ญหิงลทวโ่ี งงแง่ ลม้วใอนยรัก่างแไทร้ เกลียดพวกฮหู ยินเอกทว่ี างทา่ วา่ ตนเหนือกวา่ ฮหู ยนิ รอง เล่า? สดุ ท้ายกม็ จี ดุ จบทไี่ ม่น่าดไู ด้เชน่ เดียวกัน” สงั หารม“เาจร้าดมาันขอ...งนนาังงแพเปศ็นยฆา”าตกเจร่ียทงส่ี หังรหว่ านรฟบัิดงแามล้าวรใดหา้แขคอ้นงเนซักยี วฉเสีมาา่ นอมีกสี ทว้่ังนยัใงตนั้งกใาจรทวำารงา้ยยา ลกู ของนางด้วย คนเชน่ น้ไี มค่ คู่ วรแม้แตค่ วามเวทนา คดิ ได้ดังน้ันเจีย่ งหรว่ นจงึ ไม่รอ ช้าทจ่ี ะเลน่ งานจดุ ออ่ นของอีกฝ่าย “มนิ ่าเลา่ องค์ รชั ทายาทหงซจี งึ ไม่เคยรักเจ้าเลย เขา-ไม-่ เคย-ชาย-ตา-แล-เจ้า” “นังสารเลว!” คำพูดของเจี่ยงหรว่ นเหมอื นดังคมมดี ท่ปี ักเข้ากลางใจฉมี ่าน นาง

พสเเจจงุ่ง้าบ็ ่าตมงใัวาจากมเฝขมัง้าาลมยไากึมหต่ ม้อเาจง“ย้าเใไจจชม้ะาป้ไ่เขคมัญ่วย่มนญตีวหั้นอานคงเ้ขดิาทเ้าเรุจรในยี่ อจ่ื ทงงหรุใาดรยเว่จจน้าามเกพีคแคยี ตนวงถ่ราแกัูกมคคจผก่ ิน่อิดรยเะหอดดว้อกิัูแงรใลน้ังนเ้วเิ ออรกากัาม็ใไจวีค้ในดสฉพัง่มี นร่าอ้้ันนใมเชตจบ้ชะ้าุกโไวี กนมติ น้่มำอลกีสยยุ้อทิา่ ไงงธฟ์สอมิ เงยูาพสดา่ ื่องง่า่ ข้า” “ใครวา่ ข้าไมเ่ คย” เจย่ี งหรว่ นกลับตอบอย่างสงบ “ข้าเคยใชช้ วี ิตเดียวดาย ทา่ มกลางความมดื มิด เคยถกู ทรยศหักหลัง เคยผา่ นชว่ งที่มองไมเ่ ห็นหนทางข้างหน้า ไมอ่ าจเชอ่ื ใจใครได้ท้ังน้ัน” เซยี วเสากุมมือเจี่ยงหรว่ นแน่นเขาร้ดู วี ่าภรรยาหมายความวา่ อยา่ งไร เปน็ ฉีมา่ นทีไ่ มเ่ ข้าใจนางเอาแต่หัวเราะเสยี งแหลม จูๆ่ ก็ยกสองมอื กุมหัวใจตน แนน่ นางพญาแมลงพษิ เคลอ่ื นท่จี ากลำคอเข้าสหู่ ัวใจเสยี แล้ว ขณะเดยี วกันเซวยี นหลที ่ีนอนอยู่บนพ้นื ก็เรมิ่ มอี าการพิษกำเรบิ เชน่ กัน เขา อาเจียนโลหิตออกมากองโต ใบหน้าช้นื เหง่ือ นางพญาแมลงพิษและฝูงของมันเรมิ่ ออกฤทธ์ ขิ ้นึ พรอ้ มกัน ฉมี ่านเบิกตาโตทำท่า เหมอื นจะรอ้ งไห้แต่สองตากลับแห้งผากไมม่ ีน้ำตาไหลออกมาสักหยด ฉีม่านปดิ บังชอ่ื แซแ่ ฝงตัวอยใู่ นเมืองหลวงมานานหลายปีเพยี งเพอ่ื แก้แค้น เกทล่าานยั้นเปน็ ใตน้นอเดหีตต.ุใ..หรชั้หทนาายนาเทจหียงงซสไีน้ิ มชเ่ พาตียิ งแต่สนรา้างงคต้วอางมกอาัรปทยวศงใคหนื ้แศกกั่นดา์งศิ รทีเขี่เสายยี ังไทปำขใอหง้นตานง กลับคนื มา ต้ังแต่วันแรกท่ีนางรว่ มมือกับเซวยี นหลี นางกร็ ้แู ล้ววา่ พันธมิตรของนางเชอ่ื ใจ ไมไ่ ด้ เซวยี นหลเี จ้าเลห่ ์ ซำ้ ยังข้ีระแวง ท้ังสองเพียงใช้ประโยชน์ จากอีกฝา่ ยกเ็ ท่านั้น และแม้วา่ แคว้นหนานเจยี งจะฟ้ืนคืนอำนาจข้นึ มาได้บางสว่ นแต่กย็ ังยากที่จะต่อกรกับ แคว้นต้าจิ่น รทู้ ั้งรวู้ า่ ไมอ่ าจกระทำการใหญ่ได้ฉมี า่ นกย็ ังทำ

ท้ังๆ ทน่ี างมคี วามคิดและสติปัญญาทก่ี ว้างไกลกวา่ ตันเจิน แตน่ างกย็ ังถกู แรง แค้นครอบงำจนโง่เขลาอยดู่ ี นางรวู้ ่าแม้จะชว่ ยเซวยี นหลชี งิ บัลลังก์ ได้สำเรจ็ สงิ่ แรกทเี่ ซวยี นหลีจะทำก็คอื ‘ร้อื สะพานหลังข้ามแม่น้ำ’ แตฉ่ มี ่านก็ยังคิดวา่ อย่างไรเสยี เซวยี นหลกี ับนางกม็ ีศตั รคู น เดียวกัน สดุ ท้ายแล้วนางกลับคิดผดิ ทุกอยา่ ง การที่เซวียนหลยี อมเอาชวี ิตตัวเองเข้าแลก เพือ่ ปกป้องลกู ๆ ของศัตร.ู ..นี่คอื สง่ิ ทฉ่ี มี า่ นนกึ ไมถ่ ึงจรงิ ๆ เหตใุ ดคนเห็นแกต่ ัวทีส่ ดุ อย่างเซวยี นหลี คนทสี่ ญู สน้ิ ทกุ อย่างเพราะเจี่ยงหรว่ น ถึงได้กระโดดเข้ามาปกป้องลกู ของศตั รเู อาไว้ ฉีมา่ นคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจและไม่อยาก จะเข้าใจ พิษท่นี างกลืนลงไปน้ันไรย้ าแก้ นางรวู้ ่าหากตนไม่ตายกจ็ ะต้องทนรบั ความเจ็บ ปวดตอ่ ไปเชน่ น้ที ุกคนื วัน นางหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ชาตนิ ้ีนางทำสง่ิ ใดลงไปบ้างหนอ? นางเกดิ มาเพยี บพรอ้ มทั้งรปู โฉมและฐานันดรศักด์ ไิ มเ่ ป็นรองผ้ใู ด ทว่า…ตั้งแต่ นางหลงรกั รชั ทายาทหงซี ชวี ติ นางกว็ างหมากผิดพลาดทุกยา่ งก้าว นางไม่อาจหวนกลับ ได้แล้วถึงจะร้วู า่ ตนนั้นคดิ ผิดเสมอมา...แตท่ ำอยา่ งไรได้ ถงึ จะเรม่ิ ใหม่สักกค่ี รง้ั นางก็ยังคงรักบุรษุ แล้งน้ำใจผู้น้ัน... ฉมี ่านกรดี ร้องออกมาสดุ เสยี งแล้วล้วงมือควักผงหมอกพษิ ออกมาจากอกเสอ้ื เซย่ี ชงิ รอ้ งเตือนเสยี งดังทันที “ระวังควันพษิ ” ก็พากันคปนิดหปนากานปเิดจจยี มงูกนโ้ันดเยชเย่ีรวว็ ชาญการใช้พษิ หลังจากจบคำเตือนของเซย่ี ชงิ ทุกคนตา่ ง เซยี วเสาก้าวมาขวางอยู่เบ้อื งหน้าเจ่ียงหรว่ นกดศรี ษะนางกับลกู เข้าอ้อมอก ตนเอง พอหมอกควันจางหายกไ็ มม่ ีรอ่ งรอยของฉมี ่านแล้ว “หนไี ปแล้วนายท่านจะให้ไลต่ ามหรอื ไม?่ ” จน่ิ อีถาม “ไม่ต้อง นางต้องพษิ ของแมลงร้ายไม่ชา้ ก็เรว็ ต้องส้นิ ใจอย่างทรมานอยูด่ ี”

เซยี่ ชงิ ตอบแทนแล้วมองดูคนบนพ้นื “รวมถงึ เซวียนหลผี ู้น้ีด้วย” ไไอดดย้้ยมา่ ีงแากสผยเงนซสิ่งรวัย้าเยี ยซนแ“วหนอยี ลใ่ีบนชใีแหนเ่ฝซลยงวีไาอมยี มยใ่ นนชู่หห้ีดคร่ ลอูเนจตี กทบ็ ัวน่ีมปจะจีวร?ิตงดิ ”หใปจกราดองืาตรงี ทาาเมย่ีเหซอตวีกฉใุ ยี ดทเี นฟั้งอหเงิยดมลู่ๆก็ อียแงอฝถปมงึดรชกะกวล่เย็มยาังินยเเดเปอป็กกน็ี ็นแฝบฝคุตา่ นดยรเดตขปั้งีขอน็ แ้ึนงเตศรมห่อื่ัตาัวงไรดทจู ้รเี่ ขดค้าเงทใมจ้าิ เจีย่ งหรว่ นมองเซวียนหลที ่นี อนกัดฟันนงิ่ อยบู่ นพ้ืนด้วยสายตาใครค่ รวญ เขาลว่ งร้เู หตกุ ารณ์ ในชวี ิตกอ่ นของนาง…เป็นไปได้อย่างไร? สงิ่ ที่เขาทำในวันน้ีเพื่อต้องการไถ่บาปตอ่ นางหรอื ? ชรนุว่ แยรปงกยป่ิงน้อคางิดงลเนกูกาลนงีย้กอด็ยยเ่งิทซสั้งวงสยี สอนยั งหลคีจวทนาั้งมฝครังว้สูแากนึ มผ่นแสคใน้มนผกแรเลสะะดปคูกนวเาปมแจรตนสู้ ่อกึไกี มขใ่ออจาบกจคน็เอุณกึ ้ือขหนอ้ำเหบอั่นคย่ กุณอันอสกใวนมรใารจเคปอ์ ท็นยเี่ คขา่ งำา พดู ได้ เจี่ยงหรว่ นหลับตาลงนิง่ นาน เม่ือลืมตาข้นึ อกี ครั้งกก็ ล่าวเพยี งว่า “ขอบคณุ องค์ ชายแปดที่ชว่ ยเดก็ ๆ เอาไว้” เซวียนหลีจ้องมองใบหน้าเจ่ยี งหรว่ น สหี น้าเต็มไปด้วยอารมณ์ หลากหลาย ใน ที่สดุ เขาก็ย้ิมออกมาอย่างขมขืน่ “หรว่ นเอ๋อ” เจีย่ งหรว่ นถอยหลังหนึ่งก้าว เซยี วเสาก้าวเข้ามาประชดิ อยา่ งปกป้อง คนเปลห่ยี รนว่ ไนปเอแ๋อม..้แ. ตเ่ฉพีเยีฟงิงคยำังเมดอยี งวอทกี ี่หฝล่าุดยอดอ้วกยมสาาจยาตกาปปารกะเหซลวาียดนใหจลคที ำำใเรหยี ้ปกฏนกิ ้ชี ริ าย่ิ งาสขนอทิ งชทุดกิ เชอ้ื ยิ่งนัก เซวยี นหลีทำเชน่ น้หี มายความวา่ อยา่ งไรกัน “หรว่ นเอ๋อ” เซวยี นหลีหัวเราะออกมาเบาๆ “เจ้า…แค้นข้ามากเลยสนิ ะ” นางย่อมต้องแค้นเขามาก แค้นทีช่ วี ติ กอ่ นเขาปฏิบัติตอ่ นางอยา่ งเห้ยี มโหด ใช้ ประโยชน์ จากนาง ทำรา้ ยนาง สดุ ท้ายก็ทำให้นางต้องตายอยา่ งทกุ ข์ ทรมาน ในท่ีสดุ เซวี ยนหลกี ็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดเจ่ยี งหรว่ นจงึ มองเขาด้วยสายตาเคียดแค้นอยเู่ สมอ

ทีแ่ ท้แล้วเขามไิ ด้รสู้ กึ ไปเอง... ความเปหน็ ลอังยจาอู่ กันทสี่กขุ อสงบทัาพยขขอองงเอขงาพค์ ชา่ ยายแพแป้ตด้อผงถ้มู อากยบรนา่ รหมนีกีตลาายยเปน็ กเบซฏวแียผนน่หลดนจิี ำทต่ตี ้อ้องงลอะดท้งิ ยม้อืามกคินำมค้ือืนก็ต้อคงอนยอหนลฝบันหนรา้ หี ยัวทซา่ กมุ หกัวลซางนุ กออยง่ตู ขา่ ยงะแทคี่เวห้นม็นเนซา่ ำ้ ยังถกู ผู้คนสาปแชง่ ไมเ่ ว้นวัน เขาฝันเหน็ ตัวเอง... เหน็ ชวี ิตท่ตี ่างออกไป ฝันน้ันงดงามยง่ิ นัก... เขาเป็นฮ่องเต้ที่บันดาลได้แม้กระทัง่ ฝนฟ้า ใต้ฝ่าเท้าของเขาคอื หญงิ งามผู้หนงึ่ ซงึ่ รักเขาอยา่ งแท้จรงิ ด้วยหัวใจ นางมรี อยย้ิมที่อบอนุ่ อ่อนหวาน มีสองตาที่มองเขา เพียงผู้เดียว นางทอดกายลงต่างบันไดเลือดเพือ่ ให้เขาเหยียบยำข้ามผา่ นข้นึ สจู่ ุดสงู สดุ ในชวี ิตได้มาซง่ึ ทกุ สงิ่ นางก็คอื เจ่ียงหรว่ นนั่นเอง! เซวยี นหลีทนทกุ ข์ ทรมานกับความฝันน้ที ุกคืน คืนแล้วคืนเลา่ เขาต้องตื่นข้นึ มา พรอ้ มกับเสยี งร้องไห้ครำ่ ครวญของนาง เสยี งสาปแชง่ และดวงตาอาฆาตแค้นของนาง แสมาป้แแตช่ยง่าเมขกาลราาวงกวัันบเทสง่ี ยี บี งหปลีศับาจเขจาากกย็ นังรไกดก้ย็ไนิ มเ่ผสดิยี งนางหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสยี งนางกน่ ดา่ ท้ายทีส่ ดุ ...คืนหนง่ึ ความฝันของเขาก็จบลง ในฝันสดุ ท้ายนั้นเขาทำการใหญส่ ำเรจ็ แตก่ ย็ ังร้สู กึ โดดเดยี่ ว แม้เขาจะชนะแตก่ เ็ ปน็ ความชนะที่ไรซ้ ง่ึ แกน่ สารใดๆ หมดใจเเจชย่ี น่ งเหจรี่ยว่ งนหใรนว่ นฝใันนขฝอันงเขขอาตงเาขยาแอลกี ้วแลใ้วนโลกน้ีไม่เหลอื ใครทีร่ ักเขาอย่างเขาหมดจิต ทุกครัง้ เทขีเ่ าจคอิดเจวยี่า่ นงัห่นรคว่ งนไมมัใ่กชจค่ะอวาดมรฝ้สู ันกึ ไมมัน่ไอดา้วจ่าเนปา็นงเสปัญน็ ญขอาณงตบนางอยทา่ แง่ี ท้เจเขยี่ างรห้แู รลว่ ้วนวเ่าคเหยตเปใุ น็ด ของเขาจรงิ ๆ

แต่นั่นเปน็ อดีตไปเสยี แล้ว... เขารดู้ วี ตา่ ้ังฉแมี ต่าฝ่นันต้รอา้ งยลจงบมลืองกเับซวลยีูกนทั้หงสลอีกง็มขุง่ อมงัน่ เจตีย่ ามงหหราฉว่ นมี เา่ ปนน็ แนเข่ าลชอวั่ บขตณิดะตทา่ฉีมีนม่าานงมลางถมงึ อื ทเน่ีซ่ี วียนหลีไมค่ ดิ เรอื่ งใดทั้งส้นิ รบี เอารา่ งเข้าไปรบั คมดาบแทน เขาเองกไ็ ม่ร้วู า่ เพราะเหตใุ ด ตนเองถึงต้องทำเชน่ น้ี ตอนท่ลี ้มลงไปนั้นเขากย็ ังสงสัยในการกระทำของตนเชน่ กัน ตัวเขาเองทำเชน่ นั้นไปเพอื่ สงิ่ ใดกัน? เพื่อชดเชยให้กับความรักท่ีเจย่ี งหรว่ นเคยมีให้ตน หรอื เพอ่ื บรรเทาความร้สู กึ ผิด ต่อภาพของหญิงไร้แขนขา... ทน่ี อนน่ิงอยู่ในอา่ งไม้ ร้สู กึ จิตจใะจดเบ้วายสเหบาตยุใดเกซ็ไวมียส่ นำหคัลญรี แดู้ ลีว้วา่ ตนตจอะนไนม้่ฝเี ขันารรส้าู้ ยกึ อดีกีจแรลงิ ๆ้ว ที่ได้ทำเชน่ น้ี อย่างน้อยก็ เซวียนหลีหัวเราะออกมาคราวน้ีกระอักโลหติ รนุ แรงย่งิ ข้ึน “ตอบมาสหิ รว่ นเอ๋อ เจ้าเคอื งแค้นข้ามากใชห่ รอื ไม่?” ทุกคนกลั้นหายใจ... รอฟังคำตอบตามไปด้วย เจี่ยงหรว่ นจ้องใบหน้าของอดีตคนรัก ภาพหลายภาพทับซอ้ นกันไปมา ท้ังรักทั้งชงั รนุ แรงจนนางไมส่ ามารถกลั่นออกมาเปน็ คำพูดได้ “หรว่ นเอ๋อ ข้าขอโทษ...” เซวยี นหลอี ยากจะพดู อีกหลายอยา่ ง อยากบอกว่าไม่ ได้ต้ังใจจะใชป้ ระโยชน์ จากนาง แตพ่ อเอย่ ขอโทษแล้ว เขากลับพบว่าตนอับจนถ้อยคำ ในฝันน้ันเขารดู้ วี า่ ทกุ ครั้งท่เี ห็นเจย่ี งหรว่ นจิตใจเขาม่งุ คิดแตจ่ ะใชป้ ระโยชน์ จาก ความงามของนาง ใช้นางเพ่อื ให้ได้มาซง่ึ ชอ่ื เสยี ง ให้ได้มาซงึ่ ตำแหนง่ หนึง่ เดียวในปฐพี แต่พอได้มา แล้วกลับพบว่าทั้งหมดท้ังปวงมิได้ทำให้ตนมีความสขุ อยา่ งทีเ่ คยคิด เขาหวนนึกเสยี ใจ ได้แตก่ ลนื ความขมข่นื ลงไปในอก “หรว่ นเอ๋อ ข้า...” “เซวยี นหลเี จ้าไม่ต้องพดู อีกแล้ว” เจ่ยี งหรว่ นตัดบท “บญุ คณุ ความแค้นท้ังหลาย

ทกัเ่ีนรคาสนอลงะคเสนน้ ตทิดาคง้างตห่าอกกตัน้อใงหพ้ถบอื กเสันยีใหวา่มจใ่ บนลยงมตโรลงกนก้ี ใ็ ตห้่อถไือปเเปจ็น้ากคับนขจ้ารอไมยเู่่กคันยคเกนีย่ ลวะขโล้อกงใเดดนิๆ ตอ่ กันทั้งสน้ิ ” แม้แต่เศคษวาเสมย้อี อ่วทน่นี โยางนมอออ่ บนใหหว้เซานยี วแลเสะาความทร้ังักๆทั้งหทมีน่ ดาทง่ีนเคางยเเคปย็นมขใี อหง้เเขขาาแลบัะดเนป้ีเน็ ทเยี พบยี ไงมคไ่ นด้ แปลกหน้าสำหรบั เซยี วเสาเท่าน้ันเอง โลกน้ีโหดรา้ ยยง่ิ นัก... เซวยี นหลหี ัวเราะออกมาอย่างขมขืน่ “ไม่ข้องเก่ยี ว กัน...เราสองไม่ข้องเก่ียวกันแล้วฮ่าๆๆ” เสยี งหัวเราะของเขาดังข้นึ เรอื่ ยๆ ราวกับคน คลุ้มคลั่ง “เจ้าโหดร้ายมาก... กล่าวเชน่ น้ใี นวันท่ีข้ารักเจ้าเข้าให้แล้ว” ชงิ กับฉเีเซฟยี งิ วนเัส้นาหสนหี ้านเซ้าเอ่ ปไลป่ียเลนยทันนที่เจีเข้าเาซยวักียไหนลหแ่ ลลกี ้วรเะหอลัก่สโาลยหติตาจขนุ่นเเพค้ียือนงใไสปภแ่ รลร้วยราึ สว่ นเซยี่ กล้าบอกรกั ซอ้ สามต่อหน้าคนข้ีหงึ อย่างศษิ ย์ พี่สามได้ เหตุใดจึง ไม่กลัวโดนสามผี ้ไู ร้เมตตาธรรมของนางสัง่ เกบ็ ร?ึ พหาลกัดมพโี รอเจากก่ยี าจงสาหไกดรนว่้พนาบงยเอ้จิมันอบเหาปงร็นๆอื ทรร่ี้วู ักา่ นหตารงอือเเปบพ็นกคใละคับรเซวหนียมนา่ อ่ เสหมลยฉี อีดันยาจยา่ ะงทบอหี่ อ่อมกนอ่ นหมาวฉงาใันนหไ้วม่า่รอ้จู งักค“น์อชางางคยผ์ ชแ้นู ปายั้นดแทเลปรยดง คิดถงึ กแ็ ล้วกันนะเพคะ” นา่ เสยี ดายท่ีหมอ่ มฉันไมร่ จู้ ักนางผ้นู ั้นเลย ไม่มนี างผู้น้ันอกี ตอ่ ไปแล้ว... เซวยี นหลมี องตามรา่ งบอบบางของสตรตี รงหน้าทีห่ มุนกายเดนิ จากไปพรอ้ มกับ บุตรชายในอ้อมแขน ใช…่ ความรักของเขาเก่ียวอันใดกับนางด้วย ต่างคนต่างไมเ่ กี่ยวข้องกันอกี ! เซวียนหลีหัวเราะเยาะตนเอง แล้วอยูด่ ีๆ กม็ ีน้ำตาไหลออกมา เขากย็ ังไม่ร้วู ่า ตนเองยนิ ดหี รอื วา่ เศรา้ ใจกันแน่

ชนะเปน็ ฮ่องเต้...แพ้เป็นกบฏ เขาแพ้... และให้ตาย... เขากย็ ังไมร่ วู้ า่ ตนเองแพ้เพราะเหตใุ ด หยดุ ไม“อ่ เซยย่ีู “วขเส้าเาซ..ว.เยีจ้านปหรละหีผลู้หาลดอ่ ใเจหหลราอื ไทม้ัง่.ย..ัขงป้าสัญเู้ จญ้าาไเมปไ่ น็ด้เฮล่าศิๆแๆต”ส่ ้เู จเซ้าไวมียไ่ นด้หฮลา่ ๆีหๆัว.เ.ร. าขะอ้าสยไู้่ามง่ ได้ฮ่าๆๆ” “เอาตัวไป!” เซยี วเสาสา่ ยหน้าแล้วหมนุ กายเดนิ ตามภรรยาพร้อมบุตรสาวใน อ้อมแขนด้วยหัวใจพองโต อ๋อ…แนน่ อน เมียข้ากย็ อ่ มต้องเลอื กข้าอยู่แล้ว... ฮ่าๆๆ ไม่เห็นนา่ ประหลาดใจสักนิด... ลองไม่เลือกส!ิ สามวันตอ่ มา... ฉีมา่ นอดีตองค์ หญงิ แห่งหนานเจยี งท่หี นหี ายไปในทสี่ ดุ กถ็ ูกค้นพบ ซากศพของนางยนื นงิ่ พงิ รา่ งอยูก่ ับกำแพงเมืองในสภาพสวมชดุ วิวาห์ นางถกู แมลงพษิ กัดกนิ หัวใจ หน้าตาเปลี่ยนไปจนแทบจำไม่ได้ สภาพศพของนางดูคล้ายหญงิ ชราผ้มู รี า่ งกายอ่อนล้าทรดุ โทรม ดแู ล้วชวนขนลกุ อย่างยง่ิ เนอ่ื งจากนางทำชวั่ ไว้มาก ถงึ ตายแล้วกย็ ังถูกกน่ ดา่ สาปแชง่ ตามหลัง สว่ นเซวยี นหลที ่ีถูกขังอยใู่ นคกุ น้ันก็ตายไปพรอ้ มกันกับนางด้วย เพราะในรา่ ง เขามีฝูงแมลงพิษทสี่ อ่ื สมั พันธ์ กับนางพญาแมลงพษิ ในรา่ งของฉีมา่ น ยังมีชอื่ ตวาา่ มเปก็นฎผมู้ลนอเทบียปรลบงาพลรเซะชวียนนม์ หฮ่อลงไี มเต่ม้รสี ชั ทิ กธา์ ิไลดก้เขอ่ ้นาสสุ านหลวง เนื่องจากเป็นกบฏซำ้ แตต่ อนทฝวัง่านฮ้่อันงฮเ่ตอ้งอเงตค้ไ์ ปดั้จเชจญบุิ ันซมนิ ีจแติ สใผจ้เู เกมรตยี ตงาไจกงึ รอคนนญุ หานตง่ึ ใมหา้เปขราะไกด้อฝบังพในธิ สี ไสุ มาร่นวู้ ห่าลด้ววงยเจเพตยนี งา

อันใดแต่มีคนคาดเดาว่าฮอ่ งเต้ต้องการปดิ ผนึกวิญญาณขององค์ ชายแปดไม่ให้เขาได้ ไปผดุ ไปเกิดจึงทำเชน่ น้ี กับกบฏบแาผงคน่ นดคนิ ิดทว่กี า่ รกะาทรกำปรติะทุฆำาขตองทเซวว่าีสยวน่ นเพใ่ยหโญห่คดดิ รว้ายา่ เทปา็นรณขุ า่ วบลาอื งทค่ไีนรคส้ ิดารวะ่าเหไมมาใ่ ะหส้ไมปแเกล้ดิว ใหมใ่ ดกันชา่ งนา่ ขันยงิ่ นัก ตา่ งคนตา่ งพูดกันไป ในทส่ี ดุ เรอื่ งราวของเซวยี นหลีก็ คอ่ ยๆ เลือนหายไปจากความคดิ ของชาวประชา ไมม่ ใี ครนกึ อยากจะจดจำเขาอกี ... มอบสทิ จธา์ กิในนกั้นาไรมส่นบื าทนอฮด่อรงาเชตบ้กัล็แลตังง่ กต์ แ้ังกจ่ท่ินาอยงิ าอท๋อขงอเฟงจยวขน้นึ อเ๋อปง็นจฮน่ิ ูหอยงิ ินอขกี ้ันด้ทวยห่ี น่ึง ความประหลาดใจให้แก่เหล่าขนุ นางย่ิงนัก อกี ท้ังยัง เรอ่ื งน้ีสร้าง เซยี วหมิงเซงิ และเซยี วหนานซวีจ่ งึ มีสถานะที่ชาวต้าจิน่ ไม่กล้าละเมดิ ย่งิ กว่าเช้อื พระวงศ์เสยี อีก เหล่าขนุ นางใหญ่ท่ตี ดิ ตามโอรสสวรรค์ หนมุ่ น้อยต้ังแต่แรกกล็ ้วนมีอนาคตยาว ไกลทั้งน้ัน หลวิ หม่นิ และมั่วชงกลายเปน็ ขุนนางรนุ่ ใหมไ่ ฟแรงแห่งราชสำนัก สว่ นหลินเหวย่ หลังจากค้ำชฮู อ่ งเต้ข้นึ ครองบัลลังก์ อยา่ งมัน่ คงแล้ว เขากค็ ่อยๆ ถขออนงจตวัวนอออ๋อกงไปทอกุ ีกคคนรค้ังิดว่าบเขอากควง่าสจนะกใุ ชสช้ นว่ างนเกวลับากใานรเยปาน็มแพกอ่ ่เบฒ้านา่ กมับากกากรวเล่าจ้ยี งึ งมหไิ ลดา้คนัดฝคา้าแนฝด งานววิ าห์ ของเจย่ี งซนิ่ จือกับเจ้าจ่นิ ดำเนินไปอย่างเรง่ รบี และราบรนื่ ตรงกันข้าม กับความรกั ของเซย่ี ชงิ และหลนิ จ้ือเซยี งทีม่ ไิ ด้ราบรนื่ เท่าใดนัก หลินจ้ือเซยี งไม่ค่อย พอใจกับนิสยั เดก็ ๆ ของเซยี่ ชงิ หนทางแตง่ ภรรยาของเซย่ี ชงิ จงึ ยังอกี ยาวไกล เรยี กไดส้วว่ ่านบรงารนยาวกวิ าาศห์ขขอองงงโาลน่วมจงูแคลละเอหบลอียวนลเไชปยี่ ทวัว่ กทก็ ั้งำจลวังนตระเตรแยี ตม่ทกีน่ ันา่ อดยีใจา่ งทเอี่สดกิุ เนกา่ รจกิ ะเป็น เจ้าตัวร้ายสองแฝด เซยี วหมงิ เซงิ และเซยี วหนานซว่เี ติบใหญ่รวดเรว็ นัก ทั้งสองมีใบหน้านา่ รักนา่ ชัง

เซยี วหมงิ เซงิ ปกติกม็ ักจะตสี หี น้าเยน็ ชาเหมือนท่านพ่อ เด็กชายคิดว่ามันทำให้เขาดู ‘มี อะไรในกอไผ’่ ทำให้ผู้อน่ื หวาดกลัวได้ ดังน้ัน... นอกจากมารดาแล้วไม่ว่าใครจะหยอก เลน่ เขาก็เอาแตท่ ำหน้าบู้ใส่ พ่อบ้านหลนิ บอกว่าเขามีนสิ ยั เหมือนนายน้อยครัง้ เยาว์ วัย สว่ นเซยี วหนานซวน่ี ้ันมักจะย้มิ แย้มอยตู่ ลอดเวลา ทว่าภายใต้รอยย้ิมของนาง มักแฝงไว้ด้วยแผนการเจ้าเลห่ ์ ร้ายกาจ สองแก้วตาดวงใจของจวนอ๋องมักจะทำป่วนให้คนท้ังจวนว่นุ วายไปทัว่ ทำเอา หัวเราะไมไ่ ด้รอ้ งไห้ไม่ออก เจีย่ งหรว่ นเองกย็ งุ่ ไม่หยดุ เพยี งพรบิ ตากถ็ งึ ต้นฤดวู สันต์ อกี แล้ว ทำลายเวปันน็ นช้ีเน้ิจยี่ๆงหเดรก็ว่ นน้ออยยู่กในำลเรังอืโตนแกลำละเังรเม่ิกเ็บรยกี นวารด้ทู เ่ีจศะษหกยรบิ ะจดับาษสงท่ิ ขห่ี อมงิงเเซศงิ ษกกับรหะนดาานษซจวงึ ีเฉ่ ตกี ม็ เรอื นไปหมด ขณะเจ่ยี งหรว่ นกำลังเกบ็ กวาดอย่ๆู กถ็ ูกมือค่หู นึ่งโอบเอวแน่นจากด้านหลัง “ทำสง่ิ ใดอยหู่ รอื ภรรยา” เจี่ยงหรว่ นหันกลับมาพบว่าเซยี วเสากำลังเอาคางสากๆ ถคู อนางเลน่ อย่างหยอก ล้อ ระยะน้ีเซยี วเสากลับบ้านเรว็ ข้ึนและติดหนึบนางเสยี ย่งิ กวา่ โคลนติดรองเท้า โดย เเฉด่นพกาะันรอะยยะ่าหงโลจัง่งเแขจา้งมักจดะ้วรยบี ตก้อลงับกบา้ารนจมะราใ้หู หา้เไรดอื่ ้วง่างใัดคขร้กอันกับแหนม่ทงิ่เี ปเซ็นงิ ใหสญอ่ทงพี่สด่อุ ใลนกู บน้า้ันนชงิ ดใีคชงริ กันแน่ทีค่ นในบ้านรกั และเอ็นดทู ่สี ดุ เจี่ยงหรว่ นรสู้ กึ เหนื่อยใจ... นางต้องปลอบคนตัวโตแล้วกย็ ังต้องมาปลอบเจ้าตัว เลก็ อกี ชา่ งน่าปวดหัวยงิ่ นัก “ภรรยาไปเที่ยวหนานเจียงกับสามีดีหรอื ไม่?” เซยี วเสาสง่ เสยี งถามอ้อู ้ีอยูข่ ้างลำ คเทอี่ยวเล“ฮน่ ่องเเตซ้มวียรี บันสเพัง่ ใย่ หอ้ขตุ ้าสไปา่ หล์ ทาดำตตัวรเะปเว็นนพ”อ่ สอ่ื ปพากอ่ บชอักกจัวดา่ฉไปากลใาหด้เตซรยี ะวเวเสนาแแตล่แะทเจ้จีย่ รงงิ หครอื ว่ ไนป ปลีกตัวจากสองแสบในบ้านแอบหนีไปพลอดรกั กันสองต่อสอง เซยี วเสาเองก็น้อมรับ





โปรดคนยาก ยกยอกันว่าฝมี อื การแพทย์ ของนางนั้นสะเทือนฟ้ากระเทือนดนิ แทบจะ ปลกุ คนตายให้ฟ้นื คนื ชพี ได้ ทุกสงิ่ บนโลกมักลือกันอย่างใสส่ ตี ีไข่จนเกนิ จรงิ อยู่แล้ว รัชทายาทหงซไี มเ่ คย เชอ่ื แต่ในเมอื่ ต้นตอข่าวลอื อยู่ตรงหน้า ก็ควรจะดูให้เหน็ กับตาสกั หน่อย เขาพบวา่ ในโรงหมออันคึกคักนั้นมสี าวน้อยเยาว์ วัยผ้หู นึ่งนัง่ อยหู่ น้าโต๊ะตรวจ ผู้ปว่ ย นางก้มหน้าอย่จู งึ มองเหน็ ใบหน้าได้ไม่ชัด หญิงสาวสวมเส้อื ผ้าสขี าวทั้งชดุ ลักษณะตัวเส้อื กต็ ัดเย็บอย่างประหลาดนัก ดคู ล้ายกับเสอ้ื คลมุ ตัวยาวทม่ี ีกระเป๋าเต็มไป หมด มไดา้เลปอดิ งโ“ทปรดนงุ่ สนจอาืองบจเคสะวเยี ขาเ้มาลไสยปาดมอูสายรักา่ถหปขนลอ่อ่องยยหหใมหรอ้อืนเไทามงวห่?ด”ลาผอเสกู้นยีล่้กี ววันเงกดปาีกรจะวอื่ ช่านาั้ชนนหมตานี ก่อิสวไัยา่ปเรป”ักน็ สพนวกุ กกลวว่างใโคลรกก“เจ็ ระา จะมาเปดิ โปงคนน้ันคนน้ตี ามใจชอบได้อยา่ งไร เขาเองยังลอบหนีออกจากวังมา เทีย่ วสนุกจะให้คนรสู้ ถานะรชั ทายาทของตนไมไ่ ด้ หลินเหว่ยได้ยนิ ก็พยักหน้าสนับสนนุ “เหมอื นจะเปน็ คนงามแต่วางทา่ หยง่ิ ยโส ไมน่ ้อย รนุ่ จือเข้าไปดสู ักหนอ่ ยเถดิ ข้าเองกน็ กึ อยากรวู้ า่ นางมีดอี ยา่ งทลี่ อื หรอื ไม”่ รชั ทายาทหงซเี กิดนกึ สนกุ ข้นึ มาบ้าง กางพัดในมอื เสยี งดังฟึบ่ มมุ ปากฉกี ย้ิมเจ้า เล่ห์ “ได้ เราเข้าไปดูกัน” รัชทายาทหงซผี ู้อ่อนโยนสงา่ งามเมื่อออกไปเที่ยวเล่นก็มักปลอมตนเปน็ คณุ ชาย เจ้าสำราญ ทว่ งทา่ และรอยย้มิ ของเขาดรู มุ่ รวยสมจรงิ ยิ่งนัก พอเดินเข้าโรงหมอได้เขาก็ ตรงเข้าไปเคาะพัดในมือกับโต๊ะท่นี างนั่งอยู่พลางเอย่ ปากเรยี ก “น่ที า่ นหมอ...” “ไปตอ่ แถว” หญิงสาวไลเ่ ขาอย่างไมไ่ ว้หน้า “ข้าเพียง...” “ตอ่ แถว!” “อยากจะถามว่า...”

“ไป-ตอ่ -แถว!” “………….……” รชั ทายาทหงซอี ยจู่ นโตถงึ ป่านน้ไี มเ่ คยมีใครบอกให้เขา ‘ไปตอ่ แถว’ มากอ่ น เขา สง่ สายตาตกใจให้เสย่ี วเกาจือ่ คนถูกมองรหู้ น้าท่ีจึงรบี หยิบก้อนทองคำออกจากกระบอกแขนเส้อื วางลงตรง หน้าหญงิ สาว “หากคุณชายของเรามเี จ้าสง่ิ น้ีเล่า...” หญิงสาวจ้องทองคำก้อนโตกอ่ นจะเงยหน้าสบตาผู้พดู นางหยบิ ก้อนทองคำข้ึน มาโยนเล่นในมือครหู่ นง่ึ จากนั้นก็ยัดคืนลงกลางฝา่ มือของเสยี่ วเกาจอ่ื กล่าวตอบ ด้วยน้ำเสยี งเรม่ิ รำคาญ “กใ็ ห้ถอื เจ้าสง่ิ น้เี อาไว้...แล้วไปตอ่ แถว” เสยี่ วเกาจือ่ หันไปมองรชั ทายาทหงซอี ยา่ งทำตัวไม่ถูก หลนิ เหวย่ กระแอมไอแล้วก้าวข้ึนหน้ามา “น่ีหมอเทวดา พวกเรามาท่ีนเ่ี พราะ ได้ยินชอ่ื เสยี ง...” หญิงสาวไมเ่ งยหน้าข้นึ มาเลย “อ้อ พวกชอบมุงดูเอาสนกุ ” “เรามไิ ด้...” หลนิ เหวย่ พยายามอ้าปากเถยี ง...แตไ่ ม่ทัน “ปว่ ยหรอื ไม?่ ถ้าไม่ป่วยก็อย่ามาเกะกะ” “……………” หลินเหวย่ เองกท็ ำตัวไมถ่ ูกเหมือนเสย่ี วเกาจื่อ กลับเปน็ ท่านป้าทีย่ นื ข้างๆ พอเห็นบุรษุ ทั้งสามคนตรงหน้าไม่อยากต่อแถวกเ็ อ่ย กับรชั ทายาทหงซอี ยา่ งใจดีวา่ “คุณชายท่านน้ี หากพวกท่านรบี ก็เชญิ ก่อนได้เลย ข้า ยินดีสละทขี่ องตนให้พวกท่านกอ่ นแล้วกัน” รชั ทายาทหงซหี ันไปขอบคุณแล้วตอบปฏิเสธท่านป้าผ้อู ารี เขาเบือนหน้ากลับมา มองสาวน้อยท่สี วมชดุ คลุมสขี าวตัวโตอีกคร้งั สาวน้อยผู้นั้นมไิ ด้สนใจเลยวา่ เขาตอบ รับหรอื ปฏเิ สธความใจดขี องทา่ นป้า นางเอาแต่ถามไถ่อาการผู้ป่วยตรงหน้าอย่างเอาใจ ใสไ่ ม่ได้กวาดตามองมายังพวกเขาเลยแม้แตน่ ้อย

ท้ังสามไมเ่ คยถูกใครหมางเมินใสเ่ ชน่ น้ีมาก่อน หลังจากผ่านไปหนง่ึ ชวั่ ยาม คน ที่มางานเทศกาลลอยโคมไฟบนท้องถนนกค็ ่อยๆ แยกย้ายกลับบ้าน ในโรงหมอเหลอื เพียงพวกเขาสามคนที่ยืนจบิ ชารออยู่ ใ“นพวทกส่ี เดุ จท้าป่านว่ หยมเปอ็นสโารวคนใ้อดยมปอีระากหาลราอดยล่า้ำงผไ้รูนบั้น้ากง?ย็ ”นื ข้นึ บดิ ข้ีเกยี จหันมาเอ่ยกับเขาบ้างแล้ว “เออ่ ...” องค์ รัชทายาทไม่เคยเจอสตรที ี่พดู จาห้วนๆ กับตนเชน่ น้ีมากอ่ นให้ร้สู กึ แปลกใจยิ่งนัก เขาวางถ้วยชาลง ก่อนเอ่ยถาม “พอจะบอกชอื่ เสยี งเรยี งนามของแม่ นางได้หรอื ไม่?” หญิงสาวชะงักไปจากน้ันกย็ ้ิมออกมา นางเงยหน้าสบตาเขาตรงๆ “ที่แท้ก็มาจบี สาว เอาเลย…ข้าชอ่ื เซย่ี งเสยี่ วหยวนแล้วเจ้าเลา่ ?” รชั ทายาทหงซเี หน็ รอยย้ิมของนางแล้วกน็ ง่ิ อ้งึ เดมิ ทเี ขาไมเ่ คยเชอื่ วา่ ใต้หล้าน้ีจะ มคี ำว่า ‘รักแรกพบ’ แต่เมือ่ เขาได้พบเซย่ี งเสย่ี วหยวน ขณะที่สบตากับนางกพ็ ลันร้สู กึ ใจเต้นรัวเรว็ พดู ไม่ออกเลยทเี ดียว “หม่ืนบุปผาโปรยปราย หนึง่ เดยี วดายแตก่ ลับเจิดจ้าท่ามกลางแสงจันทร์…เซย่ี ง เสย่ี วหยวนทแ่ี ปลวา่ ‘สวนบุปผาเล็กๆ’ ใชห่ รอื ไม”่ เขาได้ยินหลนิ เหวย่ เอ่ยถามข้ึนมา เสยี งเบา สวนบุปผาเล็กๆ... ผ่านไปนานนักเขาจงึ ได้ร้วู า่ ชอ่ื น้ีตราตรงึ ลงกลางใจของตนแล้ว เขากล่าวเสยี ง ขณะน้ันมอื ขององค์ รชั ทายาทหงซที ี่โบกพัดอยูพ่ ลันหยุดชะงัก เบา “ข้าชอื่ เซวียนรนุ่ จือ” “เซวียนรนุ่ จอื เจ้าปว่ ยร?ึ ” “ปว่ ย…ใช…่ ข้า...ข้าปว่ ย” “อาการเป็นอย่างไร?” หญิงสาวจ้องมองอยา่ งแปลกใจที่เหน็ บุรษุ ตรงหน้าคอ่ ย หทรรดอืุ วตา่ัวเลปง็นนโัร่งสคหหี นอ้บาเ?ห”มหือญนคงิ สนาทว่ีคถาาดมไตม่อถ่ งึ เขายกมือข้างหนง่ึ แปะตรงตำแหนง่ อก “ไอร?ึ “ข้าเป็นโรค...” รชั ทายาทหงซกี ลา่ วด้วยสหี น้าจรงิ จัง “หัวใจ”