ผลาญ เล่ม 5

พอเซวยี นหลีรับร้เู รอ่ื งราชโองการและสบื ได้ว่าชอื่ ในราชโองการน้ันไม่ใชเ่ ขา เขาก็เรมิ่ สังหารคนทร่ี เู้ รอื่ งน้ที ีละคน เพอ่ื กันไมใ่ ห้ชอื่ ของผ้สู บื ทอดบัลลังก์ ทีแ่ ท้จรงิ หลุดออกไป คไดง้.จ..ะคนนกึ แวร่ากชทอื่ เี่ ใขนาจรัดาชกโาอรกงก็คาอื รเนกั้นากเปง็นกงเซ” วเยี จนย่ี เงพห่ยรว่ นจแ้อตงท่ม่าอนงกดับวงขต้าตาเ่าซงยกี วร็ ้วเู สา่ าไม“ใ่ เชซ่วียนทห่านลี ตา่ งหากคือผู้ท่ีสบื ทอดราชบัลลังก์ ตามสายเลือดโดยแท้จรงิ !” มเี พียงเจย่ี งหรว่ นกับเซยี วเสาทร่ี วู้ า่ ฮอ่ งเต้องค์ ปัจจุบันเปน็ เพยี งผู้สำเรจ็ ราชการ แทนหลานชายเทา่ น้ัน พระองค์ ไมเ่ คยมคี วามคิดทจ่ี ะมอบผนื แผน่ ดินน้ีไว้ในมือเซวียน หเไปทลน็เหีฮผรา้อทูอื ้แเม่ีี ตมสี ๋อ้แทิ ผตธ้์ูเ่บิสปุตบื็นรทมชอาารดยดรคาานชว่าใบจดัละขลสอังำงกเร์ตตจ็ นารมาชสกายเาซรเลแยี อืทวนดเสโบาดตคุ ยอรื ตขบรอตุ งงรพคี่ชนฮาอ่เยดงเียเพตว่อ้ือขรงออคง์วปอันัจงจใคหบุ์ ร้เััชนซทเยีคาวยยเราสทับาหเปตงาบิกซี ใหญ่เพยี งเทา่ น้ัน “ข้าไม่สนใจเรอ่ื งพวกน้ัน” เซยี วเสาโอบกอดนางแน่น “แตก่ ็จะไม่ปล่อยให้เซวี ยนหลไี ด้สมหวังหรอก” “ข้าร”ู้ เจี่ยงหรว่ นเอนรา่ งซบอกเซยี วเสา รา่ งกายของเขาอบอนุ่ ชวนให้ใจรสู้ กึ สงบตามไปด้วย “แตร่ าชโองการน้ันก็ได้ถกู เขียนข้นึ มาแล้ว” นานหลชาวยี ิตปกแี ่อลน้ว..ม.นขี า่างวจหำไลดดุ ้วอ่าอฮกอ่ มงเาตจ้กาก็ใชปาว้ กธิ เนี ก้ี ากงพกรงวะอ่าชงคอื่ ์ รในา่ งรราาชชโโอองงกกาารรนเอ้ันามไวิใ้กชอ่ช่ นอื่ หขอน้งา เซวยี นหลีหรอื องค์ ชายคนใด...ด้วยเหตุน้ีเอง เซวียนหลีจงึ ไม่รอให้ราชโองการท่แี ท้จรงิ ถสบูกื ปทรอะดกทาีแ่ศท้จเรขงิ าลกงอ่ มนือจชะว่ปง่าชวงปิ รราะชกโาอศงวก่าาชรอื่อใยน่างรโาหชดโอเหง้กยี ามรเปเ็นขช่นอื่ฆข่าขอนุงตนนางทุกคนท่รี ้ชู อื่ ผู้ บัดน้.ี ..เรอ่ื งราวเลวร้ายดังกลา่ วกำลังจะเวยี นวนซำ้ อีกรอบ เจีย่ งหรว่ นมั่นใจว่า คนของเซวยี นหลรี ้ขู า่ วน้แี ล้วเกากงกงจงึ ต้องตายกะทันหันและศพต่อไป...หากคาดไม่ ผิดก็คือฮอ่ งเต้! เซวยี นหลจี ะปลงพระชนม์ ฮ่องเต้จากนั้นกก็ ้าวข้ึนสตู่ ำแหน่ง เปน็ ไปตามข้ันตอน ทมเเ่ีี ซขาวไียดน้วเาพงแ่ยผเปนน็ เออาปุ ไสว้รรเพคยีขงวแากตหค่ นร้งั ากม่ออนยน่อู ้ัีกนคไมนม่ ีอปุ สรรคอันใดขวางหน้า ทวา่ วันน้ีกลับ





เศรา้ ใจนัก เขาตัดสนิ ใจลาออกจากตำแหนง่ ขุนนางมาเป็นพ่อบ้านเพ่ือเฝ้าฟมู ฟักรกั ษา แเเลพผอื่อื น่ ดเปดเนนิน็ ้อืฐเกาเนชิด้อถืใหไือข้รเปาหช็นนว่ึงองเีกศด์ทเียหาวยงขหยี อนบงึง่ยสทำหจี่ใาชะยตง้ ราอักนบเแยที่ยสนงว่ วมนัวติ เคสรวภย่ี าวายพเกขาออจีกงือ่ สฝกหา่ลยาับยกเรลลกั ือ่าอวกวยทา่่า่ีจกงระาอชัรไยทดูา่ใ้ทยนำาวงทัางหนตงเ่อซพไปือี่ เชน่ กัน สว่ นเสหยี่ ลวเากยาปจีผือ่ า่ ดน้วไยปไเหขวากพลรบาิ ยแเลปะ็นสพตอ่ ปิ บัญ้านญตาขัวอจรงงติ นเเอขงาทุ่มเทใสนมทาส่ี ธดุทิ ก้ังห็กมลดายไปเปท็น่ีนขาันยนท้ีคอนย สนทิ ข้างกายฮ่องเต้... เกากงกง พวกเขาไม่เคยติดตอ่ กันอีกเลยแต่กร็ วู้ ่าต่างฝา่ ยต่างสขุ สบายดี ตา่ งคนต่างมีชวี ติ ที่ตนได้เลือกแล้ว พ่อบ้านหลินแหงนหน้าข้ึนมองฟ้า เทสรุ าในจอกลงพ้นื เพ่อื แสดง ความเคารพผู้จากไป “ระหว่างพวกเราท้ังสาม เจ้ากับองค์ รัชทายาทหงซคี งได้เจอกันแล้ว แต่ข้ายังไม่ เสรจ็ ภารกิจ ข้าต้องคอยดูแลนายน้อยให้ดี คอยดูแลฮหู ยินน้อยให้กำเนดิ ทายาทอีก มากๆ ไอ้หยา...งานของข้าไม่ร้จู ะเสรจ็ เมื่อใด เจ้ากับองค์ รชั ทายาทก็รอข้าหนอ่ ย แล้วกัน” “แม้ฮหู ยนิ น้อยจะไมใ่ ชส่ ตรที อ่ี ่อนโยนอ่อนหวาน แตข่ ้าเชอื่ วา่ นางรักนายน้อย ด้วยใจจรงิ ...รัชทายาทหงซี ท่านดใี จหรอื ไม่ ลูกสะใภ้ผ้นู ้ที ั้งงดงามและเฉลียวฉลาดนัก หเไปมาน็กอ่ ทยถา่ึงานกขัเยนปังท็นออี ยันไ่กูยดค็ตับง้อหจงนะดช่งึ ึงอกดบลันันบใไ่าหมด้เ่ขสู” าามเเปขาน็ราถยฮกกอ่ ลไงหอ่เตสม้ดรุฮ้าว่อขย้งนึ เเลจต่าบิ้ใ”หอ้ลกึ ะหเนว้น่งึ น“าเยจน้าเ้อกยานได่ีก้ จ็ รเฮงิ ๆ้อ…เคลนยเนขะา ไมม่ ใี ครตอบพอ่ บ้านหลนิ เขาพดู พรำ่ อย่กู ับตนเองเหมือนเชน่ คนบ้า “ท้องฟ้า นเแหมตรแี่ ืออข่ืหงไ้าลหมกะลว่็ตจว่าิดะบงปต้จากานะมปเขปน้ออลางงยี่ยบขนน้า้าน้อมสนยีคอี ้ีสมนกี ดาุคมอชารากั้งวีศแมติ ัยลา”ท้ยวีน่จ้จอีห่ วงลเนตขาอยาาเเ๋อปปทดีง็นขจดีอม่ินักังนอสหิงง่ิ มขหรักาอนยทงึง่ จเี่นลระงรี่าโแบาควมนน่ ก้จฝลับะ้ม่าไบมมเ้ารือใ่นาชตใเกวหน่ ัง้ดิไ..หด.เ้ลปวเน็ จง้เาอแมเักนต็ดาใว่ยหันาญกนเจล้ขโ่ี้ามต้ราู้ เกล้ียงเมด็ หนึง่

พ่อบ้านหลนิ กลา่ วเนอื ยๆ ต่อเปลวไฟเบ้ืองหน้า “แม้จะผา่ นไปหลายปี ตัวข้าก็ ยังทรงเสน่ห์ นะจะบอกให้” กลา่ วจบเขาก็โยนเมด็ ยาเข้าปากกลืนลงในคำเดยี ว นานนัก จึงหยบิ ไหสรุ าเบ้อื งหน้ามาซดอกี อกึ หนึ่ง “ควรจะเจอผู้คนด้วยโฉมหน้าท่ีแท้จรงิ ได้แล้ว” พอ่ บ้านหลินโยนกระดาษเงนิ ปกึ หนึ่งลงในอ่างเหล็กที่ยังมีเปลวไฟคอุ ยู่ “ครั้งน้ีข้าจะปกป้องนายน้อยให้ได้...องค์ รัชทายาทหงซี โปรดวางใจเถดิ ” เช้าวันถัดมา หลังจากที่เจี่ยงหรว่ นล้างหน้าแต่งตัวเปลี่ยนชดุ เรยี บร้อยแล้ว เหลียนเชย่ี วก็ สงั เกตว่าคุณหนขู องนางเตรยี มตัวเหมือนจะออกไปข้างนอก จึงกลา่ วทักอยา่ ง ประหลาดใจ “คณุ หนูจะออกไปท่ใี ดหรอื เจ้าคะ?” เจยี่ งหรว่ นย้ิมน้อยๆ “ไปเยย่ี มเพอ่ื นบ้านสกั หน่อย” เพือ่ นบ้าน? ไม้รับแขเหกลหียลนังเเชล็ยกี่ วเงผยี ้ทู บอ่ี ไปาศนยั าอนยกู่ ค็ครอืนุ่ เคซดิ ยี่ สชกั งิ พกับักฉจึงเี ฟเขิง้าใจยาไมมนไ่ ้ีกมีลข่จาวากครจาววนเกอย๋ี่อวงกเปับ็นอเารกอื านร ป่วยของฮ่องเต้ออกมาหลายกระแส บ้างกว็ า่ เล็กน้อย บ้างก็วา่ หนักหนา คนที่ร้ถู ึง อาการของฮ่องเต้ลึกซง้ึ ท่สี ดุ คงหนไี มพ่ ้นทา่ นหมอเทวดาเซย่ี คณุ หนคู งไปหาท่านหมอเซยี่ เพอื่ สอบถามเกี่ยวกับอาการฮอ่ งเต้กระมัง เพยี งฉเีเมฟอ่ื งิ เทจเ่ี ่ยีดงินหอรอว่ กนมเดาติน้อทนางรไับปถึง เพือ่ นบ้านอย่างเซย่ี ชงิ กลับไมอ่ ยูใ่ นเรอื นรบั รอง มี หรอื ?” “เจ้าห้าเข้าวังไปแล้ว ซอ้ สามมาหาเขาด้วยเรอ่ื งใด เจี่ยงหรว่ นสา่ ยหน้า “ข้าไมไ่ ด้มาหาเขา ข้ามาหาท่าน” ฉีเฟิงได้ยนิ กอ็ ้งึ ไป “ได้ เข้ามาคุยกันก่อนส”ิ เจี่ยงหรว่ นตามเขาเข้าไปนั่งในเรอื น ฉีเฟิงรนิ น้ำชาให้นางถ้วยหนงึ่ กล่าวพลาง หัวเราะ “น่คี ือชาเขม็ เงนิ จากหุบเขาราชา ซ้อสามคงเคยด่มื ชาช้ันดมี ามากแล้ว น้ำชาจาก ปา่ เขาของข้าถ้วยน้คี งไม่อาจเทียบได้...”

“เกรงใจกันเกินไปแล้ว” เจ่ียงหรว่ นดูออกวา่ ฉเี ฟงิ จงใจกลา่ วถอ่ มตนเพ่อื ผ่อนคลายบรรยากาศตึงเครยี ด นางรบั ถ้วยน้ำชาข้นึ จบิ คำหนึง่ แล้วเออออคุยเลน่ ตาม เขา “ได้ยนิ ชอื่ ชาเข็มเงินมานานแล้ว ไม่เคยได้ลองสกั ที กล่ินหอมนัก” “ซ้อสามยอจนเกินเลย ข้าเรมิ่ ย้ิมไม่หบุ เสยี แล้วส”ิ ฉีเฟิงหัวเราะกอ่ นถามตรงไป ตรงมา “ซ้อสามมาหาข้าวันน้ี คงไมไ่ ด้มาเพ่อื ดืม่ ชาอยา่ งเดียวกระมัง มีเรอื่ งอืน่ หรอื ไม่?” เจีย่ งหรว่ นได้โอกาสจึงกลา่ วตามตรง “มี ข้ามีเรอ่ื งอยากให้ทา่ นชว่ ยเหลอื ” คำวา่ ‘ชว่ ยเหลือ’ ทำให้ฉีเฟิงนกึ สะดดุ ใจ “ซอ้ สาม เรอ่ื งท่ีท่านจะขอให้ข้าชว่ ย พส่ี ามไม่ร้ใู ชห่ รอื ไม่?” ฉีเฟิงไมโ่ ง่ เขาร้ดู วี า่ สตรตี รงหน้าคอื แก้วตาดวงใจของศษิ ย์ พี่สาม ไม่วา่ นาง ต้องการสงิ่ ใด หากมใิ ชด่ าวเดือนพีส่ ามย่อมสามารถหามากองไว้ตรงหน้าภรรยาได้อยู่ แล้ว การทเ่ี จ่ียงหรว่ นมาหาเขาแล้วเอย่ ปากขอความชว่ ยเหลือ เรอื่ งน้ีย่อมไมธ่ รรมดา สงิ่ ท่ีฉีเฟิงทำได้ มีหรอื คนอยา่ งเซยี วเสาจะทำไม่ได้ ทีน่ างมาหาเขา...เปน็ เพราะนางต้องการทำสงิ่ น้โี ดยไม่บอกสามี! แล้วเพราะเหตุใดจึงไม่บอกกลา่ วสามีเลา่ ? ใจของฉีเฟิงใจไหววูบ “ซอ้ สามคดิ จะปิดบังพส่ี ามจรงิ ๆ หรอื ? มีเรอื่ งใดทพี่ สี่ าม ไเปมน็เ่ หไน็ปไดด้ว้มยเี กพับียทง่าหนน?ึง่ ”เดยี สวตกรค็เี ฉือลตยี้อวงฉเปล็นาดเรออื่ ยงาท่ งเี่ เซจยี่ยี วงเหสราว่ไนม่เเหล็นือดก้ทวย้งิ ใกล้มาหาไกล ความ เจีย่ งหรว่ นไมป่ ฏิเสธ “ใช่ เรอื่ งน้ที า่ นอ๋องไมร่ ู้ ท่านเองกไ็ ม่จำเป็นต้องบอกเขา” ปัญหาใ“ดซขอ้ ้ึนสราะมห!”วา่ งฉท่ีาเฟนงิทเั้งรสม่ิ อจะงนแั่งตไมข่ ้ต่าขดิ อกลเข่าาวกสลกั ่าปวรอะอโยกคมเาถอดิยา่ พงจ่ีสรางิ มจขังองข“ข้า้ราไกั มใร่ ค้วู ร่าท่เก่านดิ มาก เขาปฏิบัตติ อ่ ท่านอยา่ งจรงิ ใจในทุกเรอ่ื ง การทท่ี า่ นไมย่ อมให้พ่สี ามได้รใู้ นสง่ิ ท่ี ทา่ นกำลังจะทำ หากมีอันตรายใดๆ เกิดข้นึ แล้วสายเกินแก้ พ่สี ามคงเอาข้าตายแน่ ถ้า เชน่ น้ันข้าคงชว่ ยไมไ่ ด้” แม้ฉีเฟงิ จะอ้างชอ่ื เซยี วเสาแตใ่ จของเขานั้นร้ดู กี ว่าน้ัน...ตัวเขาเองกไ็ ม่อาจทน

เหน็ เจี่ยงหรว่ นเอาตัวไปเสยี่ งอันตรายได้เชน่ กัน เหมือนวา่ นางจะคาดเดาคำตอบเอาไว้กอ่ นหน้าแล้วจึงได้แตท่ อดถอนใจ ภ“คาุณยใชนาวยังฉเกี ดิ คลท่นื า่ ในตร้น้ถู ้ำงึ เสพถื่อาแนยก่งาชรงิ ณบ์ัลบล้านังกเม์ ือสงว่ ในนภยาายมนนอ้ดี กีมกใิ ม็ ชีปห่ ัญรอื ห..า.รฮะ่อหงวเตา่ ง้ปแรวะน่ ชแวครวห้นน”ัก “แตเ่ รอ่ื งท้ังหมดน้ีล้วนไม่เกีย่ วกับซอ้ สามเลย...” ฉเี ฟงิ ยังปฏเิ สธเสยี งแขง็ “แท้จรงิ ล้วนเก่ียวกับข้า” เจี่ยงหรว่ นเอย่ ตัดบทข้ึนมาทำให้ฉเี ฟิงถึงกับชะงัก “ต้ังแตท่ เ่ี ราสองคนได้รจู้ ักกัน คนฉลาดอย่างทา่ นกค็ งจะดอู อกว่าข้านั้นมคี วามแค้นต่อ เซวียนหลถี งึ ขนาดไมอ่ าจอยรู่ ว่ มฟ้าเดยี วกันได้ ตอนที่ท่านอ๋องเซยี วไปรบชายแดน ทา่ นก็ได้เห็นแล้ววา่ ข้าตอ่ กรกับเซวยี นหลีชนิดไมต่ ายไมเ่ ลิกรา ทั้งหมดน้ีข้าไม่ได้ทำเพื่อ จยวนนหอล๋อีมงอิ จา่ินจอองิยเ่รู พว่ ียมงโอลยกา่ งไเมดเ่ ยีปว็นแขต้า่ททำี่ตไาปยเกพ็ตร้าอะงคเวปา็นมเแขคา้ทน่มี ส้วว่ ยน!ต”ัวด้วย หรอื ก็คอื ข้ากับเซวี ฉเี ฟงิ ฟังแล้วรสู้ กึ ไม่แปลกใจเท่าใดนัก เจีย่ งหรว่ นแสดงออกอยา่ งชัดเจนมาโดย ตอยลา่องดจทรั้งงิ วจังาจจานแนล่าะกกลารัวกระททำำราวกับทวาุก่ กเรารอื่ ขงัดที่ขเกาีย่เซววขีย้อนงหกับลเเี ปซวน็ ยี สนงิ่ ทห่นีลีนางาจงำมตัก้อจงะทแำสใดห้สงอำเอรกจ็ ในชาตนิ ้ี สองไปเเจป่ยี็นงศหัตรรว่ กู นันขมัดาขแวตาช่ งางตานิปาใงหไญหนข่ อรง้เูเพซยีวีงยแนตหว่ ล่าหเี ปลน็ าคยวคารมัง้ แคฉ้นเี ฟเขงิ ้เมอขง้นกดค็ ุจิดทไมะเอ่ ลอคกลวั่งา่ ทั้ง “ยามน้.ี ..กลา่ วได้วา่ ในราชสำนักเหลอื องค์ ชายที่อาจเอ้ือมถงึ บัลลังก์ มังกรเพยี ง แในคสเ่ มอ่ืองขค้านจะเขค้านขแวรางกไคมอื ใ่ อห้งเซค์วชยี ายนสหบิลสไี ดาม้ตเำซแวหียนนง่ เฮพ่อ่ยงเต้กอย็ีกอ่คมนตค้อืองอเงปค็น์ ชพาันยแธมปตดิ เรซกวับยี เซนวหี ลี ยวานงเเพดมย่ิ โพดันยหปมรดยิ หายน้าตดักังแนลั้น้ว...หขม้ากากต็ ก้อรงะทดำาบนางนอ้ีขย้าาจ่ งึงเวพา่ืองเเดปิม็นพกันารไสวน้ทั่อบี งสคน์ ชนุ าเยขสาบ.ิ ..สากมอ็ ยเา่ มงื่อท่ี พวกเราได้ขา่ วจากวังหลวงเม่อื วาน เกากงกงคนสนิทของฝ่าบาทเสยี ชวี ิตแล้ว” “เขาฆ่าตัวตาย” ฉเี ฟิงพมึ พำเสยี งเบา เจี่ยงหรว่ นหัวเราะ “จะเปน็ ไปได้หรอื ?... คนเฉลยี วฉลาดอยา่ งทา่ นมีหรอื จะดูไม่

ออกวา่ เกากงกงตายด้วยน้ำมอื ของเซวยี นหลี เขาเรม่ิ ลงมือแล้ว สงิ่ ทเ่ี ขาอาจจะทำต่อ ไปก็คอื ฉวยโอกาสขณะทฮ่ี ่องเต้ยังไมเ่ สดจ็ สวรรคต ปลอมแปลงราชโองการออกมา ฉบับหนงึ่ หรอื ไมก่ ็เรง่ ให้ฮอ่ งเต้เสด็จสวรรคตโดยเรว็ แล้วลอบทำลายราชโองการเดมิ ที่ ฮ่องเต้คดิ จะตั้งผู้อ่นื ท้ิง จากน้ันก็สวมชอื่ ตนเองเข้าไปแทน” “ชา้ กอ่ น” ฉีเฟงิ เบกิ ตาโต “ซ้อสาม... ทา่ นกลา่ วเชน่ น้ีทำข้าสับสนยงิ่ นัก ท่าน บอกวา่ ราชโองการเดมิ ฮอ่ งเต้หมายจะแต่งตั้ง ‘ผ้อู น่ื ’ ข้นึ ครองบัลลังก์ น่ีมันน่าขัน ยง่ิ นัก...ทา่ นลว่ งรไู้ ด้อยา่ งไรว่าฮ่องเต้จะมอบบัลลังก์ มังกรไว้ในมือผ้ใู ด?” เจย่ี งหรว่ นย้ิมน้อยๆ “ข้าร้นู านแล้ว ทีเ่ ซวยี นหลีรบี เรง่ ลงมอื เชน่ น้กี ็หมายความ วจาะ่ เแขตาง่ตต้อั้งงเมซวีวธิียีลน้วหงลคเี วปา็นมรลัชับทจาายกาเทกากเขงากจงะจฆน่าปร้คูดิ วปาามกจเกรงิาใกนงรกางชทโำอไมงกกาันร หากฮ่องเต้หมาย แตเ่ พราะวา่ คนคน นั้นไม่ใชเ่ ขา เขาจึงพยายามจัดการให้เหลือคนที่ลว่ งร้เู รอ่ื งลับน้นี ้อยทส่ี ดุ ” เจี่ยงหรว่ นยังจดจำได้ ครากอ่ นน้ันฮ่องเต้เก็บราชโองการลับซอ่ นไว้ไมม่ ใี ครหา เจอ สดุ ท้ายกไ็ ร้ค่าเพราะว่าเซวยี นหลีลอบปลงพระชนม์ พระองค์ แล้วก้าวข้นึ ครอง เบปัลน็ ลไังดก้ ์ แเมทอื่นไมไ่มมีรแ่ านชว่ โอา่ คงนกทาร่เี ขกอบ็ งรจาชรงิโอเงซกวาียรขนอหงลฮจี ่องึ ขงเ้ึนตค้ไวร้กออ็งบาจัลถลกู ังเกซ์ ไวดยี ้โนดยหงล่าฆี ยา่ดตาายยแล้วก็ มือขนุ นเจา่ยีงใงหหญรว่ ่สนกั ดคงึ นคเวปา็นมแคนดิ ข่ องเตซนวกียลนับหมลาจี สะปู่ตัจ้อจงบุ ใัชน้ทุก“วริถาีชทโางอเงพกอื่ าตรขามอสงจงั หรงิาตร้ขอุนงอนยางใู่ ผนู้ น้ัน เป้าหมายคอื ทำลายราชโองการ!” “ซ้อสาม” ฉเี ฟิงร้สู กึ หนักใจข้นึ บ้างแล้ว “ในเม่อื ฮ่องเต้ทรงเตรยี มราชโองการไว้ แล้ว เหตใุ ดจงึ ไม่มอบให้จวนอ๋องจิ่นอิงเกบ็ รักษาเล่า ในแคว้นต้าจิ่นของเราผู้ทม่ี ี เอปำน็นผาจู้บมังาคกับพบอัญทช่จี ะากงัดอขง้ทอหกาับรเอซงวคียรนักหษล์จีไิ่นดอ้คีเงวม่ยีเพยีกงาศรเษิกย็บ์ พราส่ี ชาโมอขงอกงาขรเ้าอเทาไ่าวน้ใั้นนจศวษนิ อย์๋พอง่สี จานิ่ม อิงย่อมปลอดภัยทีส่ ดุ ไมม่ ีทางทฝี่ ่าบาทจะไมค่ ิดถึงเรอ่ื งน้ี” ราชโองเกจยา่ี รงไหว้รใวห่ น้จวย้นิมอ...๋อนงาจงหิน่ รออื ิงจเปะน็ไมผต่ ้เู รกะบ็ หรนกั ักษถาึงคกว็เาปม็นคเดิพขราอะงใฮนอ่ รงาเชตโ้ องทกีพ่ ารระนอั้นงมค์ชีไมอ่ื ม่ ขออบง เซยี วเสานะ่ ส!ิ

เซยี วเสาปฏเิ สธบัลลังก์ มังกรชัดเจนหนักแนน่ หากพระองค์ มอบราชโองการ ฉบับน้ันไว้ในมอื เซยี วเสา กเ็ ท่ากับมอบแผน่ กระดาษไรค้ า่ ให้เขาฉกี เล่น คนอยา่ งเซยี ว เสามีหรอื จะยอมให้ใครมาบงการชวี ิตของตนได้ เกรงว่าทันทีท่ีรเู้ น้ือความในราชโองการ เขาจะรบี เผาท้งิ ทันทีสไิ มว่ า่ เจีย่ งหรว่ นไม่อาจบอกเหตผุ ลน้แี กฉ่ เี ฟิงได้ จงึ เลี่ยงคำตอบด้วยการย้อนถาม “ท่านลมื ไปแล้วหรอื ว่าจวนอ๋องจ่ินองิ น้ันมีชอ่ื เสยี งอยา่ งไร?” ฉเี ฟิงเลิกค้ิว... เจีย่ งหรว่ นจึงกล่าวตอ่ “พี่สามของทา่ นได้ชอ่ื วา่ เป็นบุตรขุนนางกบฏ ฮอ่ งเต้จะ มเหอลบา่ รขาุนชนโอางงกนัาบรรไอ้ว้ยในกมไ็ มอื ่มเขีวัานไดเช้ออื่ ยวา่ า่ งมไันร เปน็ ตขอ่ อใงหจ้พรงิระอมงคีแ์ ตมอ่จะบคริดาชวโ่าอเซงยกี วารเสใหาป้เขลาอดมแู แลปจลรงงิ เพอื่ หมายปองในราชบัลลังก์ ” พอประโยคน้ถี กู กลา่ วออกมา ฉเี ฟงิ ก็กระจ่างแจ้งทันใด “จรงิ สิ ข้าลืมเรอ่ื งน้เี สยี สนิท” การทฮ่ี ่องเต้เชอ่ื ถือพ่ีสามของเขามไิ ด้หมายความว่าพระองค์ จะลมื เรอื่ งราวใน อดตี จวนอ๋องจ่นิ องิ มชี อื่ เสยี งในทางลบมาโดยตลอด อยา่ งไรเสยี พระองค์ คงไมล่ ากพ่ี สามมาเกี่ยวข้องกับเรอ่ื งราวของราชวงศ์หรอก “ว่าแตซ่ อ้ สามคิดจะทำสงิ่ ใดกันร?ึ ” ของจรเงิ จแยี่ นง่ หเรรว่านจะปปรระะสมาานทมเขอื าวไามง่ไบดน้ โตห๊ละาย“ไปมที ่ชผี่ า้ ก่านเ็ รมว็ าเเซซววียยี นนหหลลีตีซ้อมุ่ งวลางงมแอผื ชนงิเรพาื่อชกโอารงณก์านร้ี มาโดยตลอด เขาเพียรสานสัมพันธ์ กับผ้คู น เข้าออกแคว้นอืน่ เพื่อสร้างฐานอำนาจให้ กับตน บัดน้ีเสน้ สายของเซวยี นหลกี ว้างไกลจนท่านกับข้ามิอาจคาดได้” เจย่ี งหรว่ น เกมค็ ้มือปราากชแโนอง่นกใานรแทต่ีสง่ดุ ตกั้ง็ยผอู้สมบื เทผอยดครวาาชมบใันลลใจังขก์ อขงอตงฮน่อองอเกตม้อางตคีแ์ ปผัจ่จุบ“ันยามน้ีสง่ิ ทเ่ี ขในาตเ้มออง่ื กเขารา ต้องการ... ข้ากจ็ ะให้เขา” “วา่ อย่างไรนะ!” ฉีเฟงิ ตกใจจนเผลอเสยี งดัง “ข้าจะสรา้ งสถานการณ์ หลอกล่อให้เซวียนหลคี ดิ ว่าเขาหาราชโองการฉบับจรงิ เจอแล้ว”

“ซอ้ สามท่านทำเชน่ น้ีหมายความว่า---” “ข้าทำเพราะต้องการประวงิ เวลาให้องค์ ชายสบิ สามได้เตรยี มการรับมอื กับเซวียน หลี ในเม่อื ข้าตั้งใจจะสนับสนุนเซวียนเพย่ ข้ากจ็ ะชว่ ยเหลอื เขาเต็มท่ีในทุกวิถที าง” ฉเี ฟงิ ฟังจนปากอ้าตาค้าง นิง่ เงยี บนานนักจงึ เอ่ยปาก “ทา่ นหมายความวา่ ท่าน จะทำราชโองการปลอมข้นึ มาเพอื่ หลอกลอ่ ให้เซวียนหลีสบั สน เมอ่ื เขาคิดวา่ ตนมี ราชโองการจรงิ อยู่ในมือจะต้องรบี ทำลายมันเสยี แต่แท้จรงิ แล้วฉบับที่เขาทำลายคือ ของปลอม สว่ นของจรงิ นั้นอย่กู ับอกี ผ้หู นง่ึ ข้าเข้าใจเชน่ น้ีถูกต้องหรอื ไม่?” “คนอย่างเซวยี นหลีน้ันเจ้าเล่ห์ ย่งิ นัก ราชโองการปลอมไมม่ ที างหลอกเขาได้” “เชน่ น้ันแล้ว ทา่ นจะ...” “ข้ามีวธิ ขี องข้า แล้วข้าจะบอกทา่ นในภายหลัง” เจ่ียงหรว่ นกลา่ วเสยี ง เรยี บ...ความทรงจำจากชวี ิตกอ่ นผดุ ข้ึนมาซ้อนกันหลายภาพจนหญงิ สาวร้สู กึ ปวดศรี ษะ นางยกปลายน้ิวข้ึนกดนวดตรงหวา่ งค้วิ ทันใดน้ัน...ภาพภาพหน่ึงก็แวบเข้ามาในหัว สองราชโองการ! คราก่อน...ฝ่าบาทเขียนราชโองการแต่งตั้งไว้ทั้งหมดสองฉบับ ฉบับหนง่ึ แต่งตั้งองค์ รัชทายาทข้ึนเป็นฮอ่ งเต้ สว่ นอีกฉบับแตง่ ต้ังเซยี วเสาข้ึนเป็นฮ่องเต้ นางจำเรอื่ งน้ไี ด้แมน่ ยำเพราะครานั้นมีข่าวลือหนาหวู ่าฝ่าบาทรา่ งราชโองการ ฝแนต้ัานกง่ ตไว้ัง้ททลั้ี่เงูกกทกาขี่ กบุนงฏกน-ง-างเใซคจยนี ควสวเนสามิทาขดข้ึน้าอนคงใพรนอรรงะะบอบัลงุใคลห์ ยัง้อกืนง์ ยคั์นรทชัววท่าม่าากยีจลราทงัิบเไปม็นส่เคผว่ ยู้นขม้นึอใี ีกคครฉรอเบหงับนร็ เารปชาน็ ยช์รลโาอำชดงโักบอาตงรกอ่ ฉาไบปรัทบี่ ด้วยสาเหตุน้.ี ..องค์ รัชทายาทจงึ ถูกใสร่ า้ ยป้ายสี ถกู จับขังคุกจนส้นิ พระชนม์ อยู่ ฉในบนับ้ันเปน็ เสพว่ียนงแเซคยี ่ขว่าเวสลาือกลับไมม่ ีผ้ใู ดแตะต้องเพราะเซวียนหลีคิดว่าเรอื่ งราชโองการสอง แล้วตอนน้ีเลา่ จะเป็นอยา่ งไร?

หมายใจหไาวก้?ฮ่อองงเคต์ ร้รชั า่ งทราายชาโทอตงัดกอารอไกว้สไปอไงดฉ้เพบับราเะหเมวอลื านนเด้ีกิมล.า..ยใเคปร็นคคือนสทอุพงคพนลทภฝ่ี าพา่ บไปาทแล้ว นับต้ังแต่นางหวนคืนกลับมา นางก็มสี ว่ นทำให้หลายอยา่ งเปลยี่ นแปลงไป บัดน้ี นเจาย่ี งงทหำรไดว่ ้เนพมยี ิองาเจตมรัน่ยี มใจตไัวดใ้อหีก้พแรล้อ้วมวเาท่ เ่าหนต้ันกุ ารณ์ ทเ่ี คหยญเกงิ สิดาขว้ึนตจวะัดยสังาซยำ้ ตราอจย้อเดงมิมอองกี ฉหเี รฟอื ิงไอมย่ ่าง เอาจรงิ เอาจัง “ข้าร้วู ่าตัวทา่ นเองกห็ วาดระแวงในเรอ่ื งน้ีอยู่เชน่ กัน ได้ยนิ มาวา่ ทา่ น เตรยี มจัดวางกำลังคนกระจายไว้ทั่วราชสำนักแล้ว” ฉเี ฟิงสะดุ้ง “ใครบอกทา่ น?” เขจ้าย่ี องยหารกว่ ขนอยร้ิมอ้ ง“ใกหา้ทรท่านีท่ ช่านว่ ยมเกี ปำ็นลธังรุคะนกมราะกจมายายขแ่าวทใรหก้สซกั มึ หอนยอู่่ในย “บ้านมีหปู ระตูมีตา” วังหลวงนับวา่ เหมาะยิ่งนัก ได้หรอื ไม่” “ข่าวเรอื่ งใด?” “ข้าอยากให้ท่านชว่ ยสรา้ งขา่ วลือว่าราชโองการฉบับจรงิ บัดน้ตี กอยูใ่ นมือข้า แล้ว” ท่ีแท้นางก็คดิ จะใช้ตัวเองเป็นเหยอื่ ล่อ! ถงึ ขั้นน้แี ล้วฉเี ฟงิ ก็ไม่สามารถระงับ อาการได้อกี เขาแทบจะคำรามใสห่ น้าหญงิ สาว “ท่านจะทำเชน่ น้ีไม่ได้! มันอันตรายเกนิ ไป ท่านรหู้ รอื ไมว่ า่ เซวยี นหลจี ะทำอย่างไรหลังจากร้ขู า่ วน้ี มันจะไล่ตามจับทา่ นราวกับ เสอื ล่าเน้ือ แล้วหากว่ามันจับท่านได้แต่กลับพบวา่ ทา่ นหลอกลวง พวกมันจะฆ่าทา่ นท้ิง ทันที” “ไม่มที างเป็นเชน่ นั้นหรอก” “ทา่ นแนใ่ จได้อย่างไร...” เจ่ียงหรว่ นตัดบทคำพูดของ นางจงึ เกลยี ดข้าเข้ากระดูก ฉเี ฟงิ “เพราะว่า ‘ธดิ าเทพแหง่ หนานเจยี ง’ เกลียดข้า” “ธดิ าเทพแหง่ หนานเจยี งมใี จให้ศษิ ย์ พ่ีสามของทา่ น ดำ ด้วยใจที่รษิ ยาของสตรี นางไม่ยอมให้ข้าตายอย่างรวดเรว็ แน.่ ..” “เรอ่ื งน้เี กย่ี วอันใดกับนาง?”

“ข้าเพิง่ สบื ร้มู าวา่ ธดิ าเทพแห่งหนานเจยี งเพงิ่ ตกลงเปน็ พันธมติ รทางการทหารกับ เวซ่าวฉียีเฟนิงหใลจีเยศน็ ตั ลรงรู มว่ มากขแอลง้วพจวงึ กกเลข่าาวกต็คอ่ อื จวนอ๋อง“จทน่ิ ่าอนงิ อแ๋อลงะนตั้ันวขอ้ายนาันก่ จเอะงถ”ลม่ เหจี่ยนงาหนรเวจ่ นียงเหท็นกุ ลมหายใจเข้าออก ท้ังชวี ิตน้ีเป้าหมายของท่านอ๋องก็คือกำจัดหนานเจียงให้สน้ิ ซาก สว่ นข้าเอง... กอ็ ยากกุดหัวเซวยี นหลีใจแทบขาดเชน่ กัน การท่ีเราสองสามภี รรยามีศัตรู กผลดิ มุ่แเตดว่ ียา่ ว...กทัน่านนอับ๋อวง่าดมยีภี ิ่างรนะักหน้าทเปีแ่ รลยี ะบคเวสามมอืเปน็นฆขา่ นุหนน่งึางไดท้ี่ตถ้ึองสงแอบงไกมร่ตบั ้องเไปมล่คอื ลงอ่ แงรตงมัวเาชกนม่ ขาย้า การท่ขี ้าออกหน้ามาล่อพวกมันเองจงึ นับวา่ ดที ีส่ ดุ ” “อยา่ งไรคอื ดที ีส่ ดุ ...” ฉเี ฟงิ เอ่ยประโยคน้ีออกมาอยา่ งลำบาก “ข้าจะทำให้เซวียนหลคี ดิ ว่าสงิ่ ทอี่ ยใู่ นมือข้าเป็นราชโองการฉบับจรงิ หากข้าทำ สำเรจ็ เขาจะเลกิ ไล่กวดเซวยี นเพย่ แล้วหันมากวดข้าแทน พวกท่านรวมท้ังเซวยี นเพ่ยก็ จะมเี วลาตามหาราชโองการฉบับจรงิ อย่างไรเลา่ ” “แล้วท่านเล่า ทา่ นไม่กลัวเซวียนหลจี ะฆ่าทา่ นจรงิ ๆ หรอื ?” ทผา่ลนปอร๋อะ“โงคยกนชเ็ ปอนน็์ยม่ไาาดงกเ้”กซววาย่ี ฆนา่ หทล้ิง.ีข..้าร้จู ักเขข้าาคดาีกดวว่า่าใเคขราอาเจขจาชะใอชบ้ตใัวชข้ต้าัวแปลรกะกกัับนกใานรมสือวแามลภิกักเปดล์ ขิ ี่ยอนง และควฉามเี ฟคดิงิ กขลอนื งผนู้้คำลนาไยดล้เกงคง่ กอาจยยองิ่ มกรวับา่ วตา่ัวซเขอ้ าสเาสมยี นอ่เี กียย่ี “มถย้าพุทธ่สี ์ เาหมลสือวเากมนิ ภิ ักนดา์ ติ ง่อคเาซดวเดยี านทห่าลทีี นจรางงิ เปเซ็นวคยี นนนหิสลัยีกด็จุระา้ แยตกนคางอคกงับไชมา่ปวลหอ่ นยาเนซเวจียียนงหขล้าีแเนค”่ยพบธดิ าเทพแห่งหนานเจยี งมาแล้ว ฉีเฟิงไม่อาจปฏิเสธได้วา่ แผนการของเจี่ยงหรว่ นนั้นไร้ท่ตี ิ เสขดุาไทม้า่มยีเทห่าตนุผจละทเปีจ่ น็ ะ ปฏเิ สธนางได้เลย แผนการน้ันฉลาดล้ำ แตว่ า่ ... “แล้วท่านเล่า อย่างไร” จะให้เรอื่ งราวดำเนนิ ไปตามแผนการท่วี างไว้ เหน็ ทีเจย่ี งหรว่ นคงต้องเอาตัว เข้าเสย่ี งมใิ ชน่ ้อย คนท่ีเขาห่วงใยไม่อยากให้ตกอยูใ่ นอันตรายทีส่ ดุ ก็คอื นาง!





อขแต้าากก้มาเ็ ชคศายดเเอขปยาน็ กา่ บังดุรทฟษุ ีเ่ ันจผ้าตู้มวอ่าาไกบมเกสจ่ ลนำับเปห่ เ์ส็นยีสมงำสี เหยารวน็ ับนข้อ“้าเยหจ้สราเอาดวก็กใหบข้าญ้าน่ทพั้นอูดหดจลสาเ่อะหพเลหาวลนไาใหตหล้ัง้ขไแ้ราตม้แอ่ กากยน่ ูม่ใสนาายทร้อตงไแออม้ทนแ่าหแลนป้วมุ่้ง” โลว่ จไู ด้ยินถึงกับกลอกตา เจีย่ งหรว่ นเองก็พลอยย้ิมตามไปด้วย ทว่า… หลังจากได้ยนิ โลว่ จเู อย่ นางก็ลอบ มองพอ่ บ้านหลินอย่างพเิ คราะห์ รอบหน่งึ ... จรงิ เสยี ด้วย วันน้ีพ่อบ้านหลนิ ดหู นุ่มกวา่ ทกุ วัน สายตาครนุ่ คิดของนางทอดลงบนรา่ งพอ่ บ้านหลนิ จนเขาถงึ กับขนลุก จงึ พูดต่อ อกี ไม่กีค่ ำก็รบี รอ้ นจากไป เจยี่ งหรว่ นแวะตำหนักฉอื หนงิ เพ่ือเย่ียมคารวะไทเฮาอ้ ีเต๋อเป็นอันดับแรก หลังจากน้ันกต็ รงไปตำหนักหนานฮวาเพือ่ เยีย่ มองค์ ชายสบิ สาม การมาหาเซวี ยนเพย่ ในคร้ังน้ีคาดวา่ มีสายตาหลายคู่จับจ้องนางอยทู่ ั้งในท่ีลับและท่แี จ้ง แต่เจย่ี งห รว่ นมีหรอื จะหวั่นเกรง การปรากฏตัวต่อหน้าฝงู ชนคอื เป้าหมายที่นางต้องการ พอมาถงึ ตำหนักหนานฮวานางก็พบวา่ เซวียนเพย่ กำลังฝกึ เขียนอักษรอยู่ เมอ่ื อีกฝ่ายเงยหน้าข้ึนเหน็ เจี่ยงหรว่ นก็รสู้ กึ แปลกใจเล็กน้อย ทวา่ ความยินดนี ้ันมีมากกวา่ เซวียนเพย่ วางพกู่ ันในมอื แล้วเดินตรงเข้ามาหาเจ่ียงหรว่ นอย่างยนิ ดี “ท่าน...เอ้อ... จนิ่ อิงอ๋องเฟย” เจี่ยงหรว่ นย้ิมน้อยๆ เซวียนเพย่ โบกมอื ให้ผู้คนโดยรอบถอยห่างออกไปนอก ตำหนัก สว่ นเจีย่ งหรว่ นเองกใ็ ห้เหลียนเชย่ี ว เทียนจู๋ และโล่วจยู ืนเฝ้าอย่ทู ่หี น้าประตู ตัวนางเองกุมมอื เซวียนเพย่ แล้วนัง่ ลง เมื่อปราศจากสายตาซอกแซก เซวยี นเพ่ยจึงเผยสหี น้ายนิ ดอี อกมาเตม็ ท่ี “ทา่ น แม่ ชว่ งน้ที า่ นไม่ค่อยมาเยย่ี มข้าเลย ร้หู รอื ไม่ว่าในวังคกึ คักยิง่ นัก ข้าคดิ อยู่แล้วว่าทา่ น ต้องอาศัยชว่ งจังหวะทีผ่ ้คู นวุน่ วายมาเย่ยี มข้า แตว่ า่ รออยู่หลายวันก็ไมเ่ หน็ แม้แต่เงา ของทา่ น มีเพยี งทา่ นอ๋องจิ่นองิ ท่มี าหาโดยไม่ได้เชญิ ” เจี่ยงหรว่ นกลา่ วย้ิมๆ “เพ่ยเอ๋อ ตอนน้เี จ้ามคี นคอยจับจ้องอยู่ แล้วจะให้แม่

เดนิ เข้านอกออกในบอ่ ยครง้ั ได้อยา่ งไร วันน้กี ็เชน่ กัน แมม่ าเยยี่ มเจ้าแบบน้เี กรงวา่ ผู้คนจะเก็บไปนนิ ทาสร้างความเดอื ดรอ้ นให้แก่เจ้าได้ ระยะน้ีฮอ่ งเต้ประชวรอยู่ คาดวา่ เจ้าเองก็คงไมค่ อ่ ยสบายใจนัก เขาผู้น้ันไมไ่ ด้มาหาเรอ่ื งเจ้าใชห่ รอื ไม?่ ” ‘เขาผู้น้ัน’ ย่อมหมายถึงเซวยี นหลอี ยแู่ ล้ว สองแม่ลูกร้ดู ีแกใ่ จ เซวยี นเพ่ยยักค้วิ กลา่ วอย่างโอหัง “เขาน่ะหรอื จะกล้าหาเรอื่ งข้า เดมิ ทกี ็ถนัดแต่ จำศลี ราวกับเตา่ หดหัว ชว่ งน้ียิ่งมีคดคี วามในวังหลวง เขายิ่งทำตัวเงียบเชยี บราวกับคน ตายเลยทีเดียว” แมลากะกมั่วนเ่าอจเซีกย่ วงมยีหั่นนรใว่ เจนพโดยไ่ ดยค้แทนต่ีเเขย่ดา้ิมมิ เอตของอกบง็ไนมานร่ ง้ตูางัวสงัเซเเมกว่ตือียวเนหา่ เน็กพาเย่ ขรพใานพูดตยกอาายรนจานมาข้ีเทตอำบิ ตงโเัวซตเวเปปีย็น็นนผหเู้ใพนห่ยุ่มญฟน่กั้งอท็ดยำกู ใ้าอหวา้นรย้าาุกวง็ ร้สู กึ แปลกใจเลก็ น้อย แต่ท่ีเซวยี นเพ่ยพูดมากม็ ผิ ดิ เซวยี นหลมี นี ิสัยรอบคอบ หากจะลงมือจรงิ ก็ไม่ กล้ากระทำการอยา่ งโจง่ แจ้งแน่ เซวยี นเพ่ยมองเจ่ยี งหรว่ น ทันใดน้ันเขากท็ ำสหี น้าเหมอื นนกึ บางอยา่ งข้นึ มาได้ “ท่านแม.่ ..ทา่ นมาหาข้าในวันน้ี เกดิ เรอ่ื งไมด่ ีข้นึ หรอื ?” “เพ่ยเอ๋อ” เจยี่ งหรว่ นจ้องตาเขาอยา่ งจรงิ จัง “แม่ถามคำถามสกั ข้อได้หรอื ไม?่ ” “สักหลายข้อก็ได้” เซวยี นเพย่ หัวเราะเสยี งก้อง ฟังแล้วทรงเสน่ห์ ยิ่งนัก “เจ้ าอยากเป็นฮอ่ งเต้ หรอื ไม?่ ” “อยาก…หลขัง้จาอากยฟากังเคปำน็ ถฮามอ่ จงบเตเ้ซ” วียนเพย่ ก็ถึงกับตะลงึ นานทเี ดยี วกว่าเขาจะตอบ “ดี!” ตรงดี...เขากล้าหาญมากทีย่ อมรบั กับนางตามตรง “เพราะเหตุใด?” ประวัต“ิศชาสวี ิตตทร์ซแ่ี ลำ้ ร้วอขย้าอ่อทน่านแอแมส.่ ..้นขิ ้ใาจจะตเาปยน็ รฮาว่อกงับเตส้ในุ หัข้ไดข้้างขท้าาจงะแชขวี ง็ติ แนก้ขี ร้าง่ จยะ่งิ ไกมวม่ า่ วี เซันวยยี อนมหใลห้ี แข็งแกรง่ จนใครก็มิอาจเทียบ มเี พียงวธิ ีน้ีวิธเี ดยี วทข่ี ้าจะปกป้องคนท่ขี ้ารกั ได้” เขาจบ ประโยคด้วยการมองสบตาเจย่ี งหรว่ น “ข้าจะปกป้องท่าน”

“ถ้าเชน่ นั้นเจ้าก็จะได้เป็น” เจีย่ งหรว่ นตอบรบั เสยี งเข้ม ทะเยอทเซะวยยี านนเพฝัย่กเใงฝียใ่ บนไปลาจภ้อยงศมสอรงเรจเสยี่ รงญหิ ร?ว่”นอยา่ งสับสน “ทา่ นแม่ไม่โกรธหรอื ท่ีข้า กเขใ็ าหอ้แยย่า“่งงขชลองึกิ งซทข้ง้ึังอห“เลหพาายี ยกงทแเ้ัจงย้ปา่งสชวมงงิ ใปไมนรไ่าโดรลถ้ กทนนำา้ีชสวั่แงิ่ไมใมไ่ดเ่ มปทม่น็เี่ จีป้าัญบออหยกาาแกแมมได้แ่..้ก.ตแจ็น่มง้อจ่ ไะยปท”คำวใเ้าหจม้ี่ยาแงมหส่จรง่ิ ะว่ใตนดกทสนี่คบวรต้กาาไแตมทอ่ไนดบ้ เจ้าเอง!” เซวยี นเพ่ยตาร้อนวาบ แทบจะมีหยดน้ำตารว่ งรนิ แตเ่ ขารวู้ า่ ตนจะร้องไห้ไม่ได้ อกี แล้ว ยามน้เี ขามิใชเ่ ด็กน้อย ในวังหลวงแหง่ น้กี ็มใิ ชท่ ุ่งหญ้าหรอื สวนดอกไม้ที่มีไว้ ให้เดก็ เลก็ เข้ามาเดนิ เลน่ เขาต้องแข็งแกรง่ ในเม่ือท่านแม่สนับสนนุ เตม็ ท่เี ขาย่งิ ต้องทำให้สำเรจ็ ต้องชว่ งชงิ ราชบัลลังก์ มาไว้ในมือให้ได้! ทา่ นแม.่ ..สง่ิ ท่ที ่านอยากได้ ข้ากจ็ ะชว่ งชงิ มาให้ท่านเชน่ กัน เซวยี นเพ่ยกล่าวอยู่ ในใจ ไม่นานเขากไ็ ด้ยนิ เสยี งของเจยี่ งหรว่ นดังข้นึ อกี คร้งั “เพ่ยเอ๋อ เจ้าพอจะบอกแม่ ได้หรอื ไม่วา่ เจ้าเอาราชโองการไปซอ่ นไว้ท่ีใด?” เซวียนเพ่ยตกตะลึง มองเจยี่ งหรว่ นน่งิ งัน “ทา่ นแม่ร้ไู ด้อย่างไร?” คงมไิ ด้“มแนี ติส่กยั อ่ สนภุ เจาพ้าเขป้ึน็นใฝน่าชยว่รกงุ เวลทาวอา่ ชันว่สงั้นนเ้ีกปลน็ ับแเนก่”็บตัวเจเง่ยี ยี งบหซรงว่ึ่ มนิในชง่ิ น่ ไปิสจัยังขหอวงะเหจ้นาเลงึ่ แยล้วเจจึ้งา แกมล่ค่าวิดตว่อา่ หาก“หชลอื่ าใยนวรันาชกโอ่ อนงเกซาวรยีขนองหฮลอ่ ีสงัง่ เฆต้เ่าปเกน็ าชกอืง่ กเพงย่ เอส๋อาเขหอตงตุ แ้อมง่ มาจเจา้ากกเ็รคอื่งไงมราน่ ชัง่ โเอกงบ็ กตาัวร เงยี บเหมอื นวันน้หี รอก คงปา่ วประกาศไปนานแล้ว” เซวยี นเพ่ยกลืนน้ำลาย คดิ ไม่ถงึ วา่ การหวนกลับมาครัง้ น้ี ทา่ นแม่ของเขาจะ เก่งกาจข้ึนหลายเทา่ นัก พิรธุ เพียงเล็กน้อยนางกจ็ ับได้ “เพ่ยเอ๋อ ในราชโองการนั้นไม่ใชช่ อื่ เจ้า แต่เซวยี นหลีเองกไ็ ม่รู้ ใชห่ รอื ไม?่ ” เจี่ ยงหรว่ นถามเสยี งเรยี บ

เซวยี นเพย่ มองเจี่ยงหรว่ น เขาไม่อาจโกหกนางได้จงึ พยักหน้ารบั “ใชแ่ ล้ว แต่ เทขา่ ยีนนแมไว่พ้อูดยถ่าูกงชเพัดียเจงนควรงา่ึ่ ทเดรยีงแวต” ง่ ต้ังเขซ้าวเปียน็นรเพชั ย่ทกายลาา่ ทวเสแตยี ่วงตา่ .ำ..” เซ“วรายี ชนโเอพงย่กการัดขฟอันงเส“ทดรจ็ งพทอ่ ำ ราชโองการไว้สองฉบับ” สองฉบับ! เจี่ยงหรว่ นหลับตาลงพึมพำในใจ... ฮ่องเต้กย็ ังคงคิดอ่านเหมือนเดิมทกุ ประการ ทฉนัร้บนงับเทปเำป็นรน็ ใาชคใคโรอรงกกันา?ร”จรงิ คไวำถ้ถาึงมสนอ้ตี งอ่ฉใบหับ้เดซังวทยี ีน่ นาเงพค่ยาไดมไ่ตว้ไอมบผ่ ิดนางก“พ็ แลอ้ควชาดอ่ื เใดนารไดาช้แโลอ้วงวก่าาครนอผีกู้ แต่เซวยี นเพย่ กลับตอบตามตรง “ท่านอ๋องเจ็ดจิ่นอิงเซยี วเสา” เจีย่ งหรว่ นพยักหน้า...ทกุ อย่างกระจ่างแจ้งแกใ่ จนางแล้ว แผนการของฮ่องเต้ คาดเดาได้ไม่ยากนัก พระองค์ เขยี นราชโองการข้นึ มาสองฉบับ ฉบับหน่ึงเขียนชอ่ื เซวี ขย้นึนเคพรย่องราอชีกยฉ์ บพับรเะขอยี งนคช์ กอื่ย็ เังซมยี ีเวซเวสียานเพห่ยากเปวน็่าเตซัวยี สวำเสรอาดง้แือทดน้านไทมว่ย่าอ…มรราัชบโรอาชงกโอารงฉกาบรับแทล้ม่ีวี ชอ่ื ของเซวียนเพย่ นั้นหากไม่คับขันอย่างที่สดุ ก็ไม่มีทางปรากฏให้ใครเห็นแน่ เซวียนเพย่ น่งิ เงียบไปชัว่ ครจู่ ึงกลา่ ว “ทา่ นแม่... ข้ามไิ ด้จงใจจะปิดบังท่าน แตว่ า่ ... แตว่ า่ ไมร่ จู้ ะทำเชน่ ไรด”ี เซวียนเพ่ยร้สู กึ ลำบากใจย่ิงนัก การที่ทา่ นอ๋องเซยี วจะได้ข้ึนเป็นฮอ่ งเต้ สว่ นทา่ นแมข่ องเขากไ็ ด้เปน็ ถึงฮองเฮา มันกด็ ีอยหู่ รอก ทว่าเซวยี นเพย่ กลับบังเกิดความร้สู กึ ไมส่ าแก่ใจตนนัก เขาทสี่ าบานว่า จะปกป้องเจี่ยงหรว่ น สดุ ท้ายก็ได้แต่มองดเู จยี่ งหรว่ นถกู ปกป้องโดยเซยี วเสาไปเสยี อยา่ งนั้น เดมิ ทเี ซวยี นเพย่ เองก็ไมค่ อ่ ยชอบทา่ ทียียวนของเซยี วเสาสกั เทา่ ใด หากวา่ ท่าน อ๋องเซยี วได้กุมอำนาจไว้ในมือ มสี งิ่ ใดจะรับประกันว่าทา่ นอ๋องจะไม่มสี นมเตม็ วังแล้ว ทอดท้ิงทา่ นแมข่ องเขาเล่า “เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก” เจี่ยงหรว่ นลูบหัวอกี ฝ่าย “ท่านอ๋องไมเ่ คยคิดจะเป็น

ฮ่องเต้ ตำแหน่งน้ีอย่างไรก็ต้องเปน็ ของลกู แม่ แมจ่ ะชว่ ยเจ้า จวนอ๋องจน่ิ องิ จะ หนนุ หลังเจ้าเต็มท่!ี ” แม้ในใจจะพอคาดเดาถงึ คำตอบเชน่ น้ีอยู่กอ่ นหน้า แตเ่ ม่อื เจีย่ งหรว่ นกล่าวคำ พูดน้อี อกมาจรงิ ๆ เซวยี นเพ่ยกร็ สู้ กึ ต้นื ตันจนมิอาจอดกล้ันได้ เขาคกุ เขา่ ลงโขกศรี ษะ คารวะนางอยา่ งเชน่ บุตรคารวะมารดาบังเกิดเกล้า “ขอบคณุ ทา่ นแม่” เจแีย่ ลง้วหครนว่ ทน่เียจืน่้าจมัดอื วเาขง้าใปหร้คะอคยอเงปแน็ล้หวเูเอป่ยน็ ถตาามอยขู่“ท้างีแ่ กมา่ตย้อฮง่อกงาเรตจ้นะั้นร้กู เป็คน็อื “ลกุ ข้ึนเถิด” ราชโองการอยู่ที่ใด ใครกัน?” สายสบื เคซอวยยี กนรเพะซย่ บิ มบักอขกา่ เวปส็นารแไนว่เสมตออนเรแอ่ืรกงรเจาชยี่ โงอหงรกว่ านรนน้ึกีเขวา่ากเซร็ ้กวู ียอ่ นนเใพคย่รไดเข้เกาายกอ่ งมกตง้อเปง็นมี พไมวใ่ กชเ่ กแาตก่เกงกากงแงกล้งวกเปล็นับผเส้ใู ยีดชวี ติ กะทันหันโดยทีเ่ ซวียนเพ่ยยังคงมสี หี น้าไม่ร้เู รอื่ ง... หาก “เปน็ มู่ซโี หลว” เซวียนเพย่ ตอบเสยี งใส “แล้วนางยังรทู้ ซี่ อ่ นราชโองการอีกด้วย เสด็จพอ่ ทรงไว้ใจนางยงิ่ นัก” “มซู่ โี หลว?” เจ่ียงหรว่ นตกใจเล็กน้อย มูซ่ โี หลวเปน็ คนของเซวียนเพย่ อยา่ งน้ันหรอื ! ไมร่ อให้เจี่ยงหรว่ นได้เอย่ ถาม เซวยี นเพ่ยก็พดู ข้นึ ก่อน “ใต้เท้าม่ใู ห้มซู่ โี หลวเข้า วังโดยทใ่ี จจรงิ ของนางไม่ยินยอม ข้ามีวาสนาได้พบหน้านางครง้ั หนงึ่ เมอื่ รับรเู้ รอื่ งน้ี เข้าจงึ รับปากสญั ญาว่าจะให้อสิ ระแก่นาง หากนางคอยชว่ ยเหลอื ข้าจนได้ข้นึ ครอง ราชย์ ” เขเพปอ็นรงาอทะงุกเห“คคน์ตชนาใุางเยดซเคชนวนออ่ืียเกอนจยส้าเพอ่าางย่ยยมตเ่าปู่ซงาแง็นโี หา่ลเยลพะดไวียราถงอย้ งึอำเไลงนดคยา้ย์ จชหินารยยอื ผอ?้”มูถพอืเซกรเวจ้อำยียี่เมนนงใิดหเจพจรเปวา่ย่ กนน็ เนพรแส้า่งิูขงจกึนใะแนขมปตาาลใมัวหกีอเ้กลใำัจนกบ็ ๆเาขจาเเดมไดิมอ่ื เ้?พทไมียใี ่นกงเ่ีปสทีนา่าย้ีเนอต้ันงา “คนเรามักจะมีจดุ ออ่ น นางเองกเ็ ชน่ กัน” เซวยี นเพ่ยเอ่ยเสยี งเรยี บ “ขอเพียง

เข้าถึงจดุ ออ่ นนั้นได้ ก็มชี ยั ไปกว่าครง่ึ ” เจยี่ งหรว่ นถอนหายใจอีกคร้งั เซวยี นเพย่ กล่าวเชน่ น้ียอ่ มหมายความวา่ ตัวเขา เองก็ได้เตรยี มการเพอ่ื ชงิ บัลลังก์ เอาไว้นานแล้ว ยามน้ีบุตรชายของนางมิใชเ่ ด็กน้อยผู้ ออ่ นตอ่ โลกอกี ตอ่ ไป ความแค้นจากชวี ิตก่อนไม่เคยจางหายไปจากใจเขาเลยสกั วัน แม้จะไม่ร้วู า่ เซวยี นเพย่ กลอ่ มมซู่ โี หลวให้ยอมทำงานให้เขาได้อย่างไร แต่เจ่ียงห รว่ นกม็ ไิ ด้คิดจะถามต่อ เซวยี นเพย่ ไมใ่ ชเ่ ด็กน้อยท่ีต้องให้นางมาชว่ ยวางแผนอีกแล้ว เขาเรยี นร้ทู ่ีจะยืนหยัดด้วยตนเอง นางยอ่ มต้องยินดี “ดี! เพ่ยเอ๋อ... วันน้แี มจ่ ะขอให้เจ้ามอบราชโองการให้แมฉ่ บับหน่ึง” “ทา่ นแม่จะเอาราชโองการไปทำอันใด?” ทั้งสองล้วนร้ดู วี ่าเจยี่ งหรว่ นหมายถึง ราชโองการทม่ี ชี อื่ เซยี วเสา สา่ ยหน“้าราช“โสอถงากนาะรขฉอบงับเซนยัี้นวหเาสกาถปอืลเ่อปย็นใคหว้อายมใู่ ลนับวังตหอ่ ากไปเรคอื่ งงไนม้ี่ปแพลอรง่ดพภรัยา”ยออกเไจปยี่ คงงหจระว่ยนุ่ง วเปุ่นน็ วราัชยทกาันยทาัท่วทั้งกร็คาชงมสอิ ำนาจักทำใถหงึ้ทตุกอคนนนเ้ชันอ่ืตถอ่ อื ใเหจ้เ้าจไ้าดม้ รี กาชลโับอกงลกาายรอเปีกน็ ฉโบอับกทาสีเ่ ขทียี่เซนวแียตนง่ ตหั้งลเีจจะ้า ฉกฉวยเอาผลประโยชน์ ไป” “แล้วทา่ นแม่คดิ อา่ นเชน่ ไร?” “ราชโองการฉบับนั้น... แม่จะเอาไปทำลายเอง” “แต่วา่ ...” เซวียนเพ่ยรสู้ กึ ว่ามันแปลกๆ แตก่ ็ไม่รวู้ ่าแปลกตรงที่ใด ขณะลังเลอยู่ ก็ได้ยนิ เจีย่ งหรว่ นกลา่ วต่อ “จวนอ๋องจนิ่ อิงมิใชส่ ถานทีท่ ่ีใครจะเข้าออกได้ดังใจ องครักษ์จ่นิ อีเวย่ ท้ังภักดี และรา้ ยกาจยิ่งกวา่ องครกั ษ์ในวังหลวงเสยี อีก การทแี่ ม่มรี าชโองการอยู่ในมือ พอคน แขลอะงถเซกู วเีกยนบ็ อหยลูใ่ีรน้เู รวอ่ื ังงหนล้ีเวข้งากก็จ็จะะหยัิ่นงปหลัวอหดอภกัยใสกวจ่ ่วาเนดอิม๋องจ่นิ หอากิงเป็นรเาชชน่โอนง้ีกกพ็ ารอฉจบะับชวท่ ยี่มปชี รอ่ื ะเวจิ้งา เวลาให้เจ้าได้วางแผนการรับมอื เซวยี นหลอี กี ด้วย” เจี่ยงหรว่ นไมใ่ ห้เวลาเซวียนเพ่ยได้คิด รวบรดั ตัดความว่า “เจ้าจงพาแมไ่ ปเอา

ราชโองการตอนน้ีเลย” “ตอนน้เี ลยร?ึ ” เซวียนเพ่ยให้รสู้ กึ น้อยใจนัก “ทา่ นแมไ่ ม่นัง่ คยุ กับข้าต่ออีกสัก หน่อย ได้ราชโองการแล้วกจ็ ะกลับเลยใชห่ รอื ไม่?” “แม่ยังมีธรุ ะอกี มากนะเพย่ เอ๋อ” เจีย่ งหรว่ นลบู หัวเขา “ยามน้ีในมือเจ้ามี ราชโองการถงึ สองฉบับ เราต้องอาศัยจังหวะท่ฟี ้ายังไมม่ ดื รบี นำฉบับทม่ี ีชอื่ ของเซยี วเสา วก่วูลาับมไเปปยน็ ังเจดวด็ นขอา๋ดองกไ่อมนว่ ่าจจะะเกไดิด้ไเมรอ่่เื กงิดใดเรจอื่ งงวนางา่ เปฉวยดไหวัว้กขอ่ ้ึนน...ชเอว่ างลนะ่้ีเจ้าไอปยเอา่ ไาดร้ทาชำกโอารงบกมุ่ารบกา่ ันม เถดิ ” ฮอ่ งเต้เก็บราชโองการไว้ทใี่ ดม่ซู โี หลวร้ดู ที ี่สดุ ในท่สี ดุ ราชโองการหนึง่ ในสอง ฉบับกอ็ ยใู่ นมอื ของเจย่ี งหรว่ น หลังจากทเี่ ซวยี นเพย่ สง่ มูซ่ โี หลวจากไปแล้ว เจย่ี งหรว่ นกค็ ล่รี าชโองการออก อชดัา่ นเจจนากวนา่ เั้นซกยี ท็วเอสดาเถปอ็นนบใตุ จร..ข. องฮออ่ งงคเ์ตรชั้แทตา่งยตาั้งทเซหยีงซวเผี ส้วู าาจยรชงิ เนสมยี ์ .ด..้พวยลันเถจยี่ึงขงนหราวด่ นเขกยี ็ฉนกุ อคยดิ ่าง บางอยา่ งข้ึนมาได้ “เพ่ยเอ๋อ นอกจากเจ้าแล้วมีผ้ใู ดได้อ่านราชโองการฉบับน้ีอกี หรอื ไม่?” เซวยี นเพ่ยหลุบตาลงพลางตอบ “เพยี งข้าคนเดียว...” เขาหยดุ น่งิ ครหู่ นึ่งก่อน เอย่ ถามอยา่ งลังเล “ท่านแม่ ราชโองการฉบับน้จี ะนำความยุ่งยากมาสจู่ วนอ๋องจนิ่ อิง หรอื ไม?่ ” แม่ของเเดขิมาดทำเี รขงาตไมำแ่นหึกนใ่งสจใ่ ่ินจหอรงิ ออก๋อวงาเ่ ฟจวยนหอ๋าอกงเจกน่ิ ดิ อปงิัญจหะตารั้งา้อยยแหู่ รรงอืขด้นึ ับกสับญูจวนอแ๋อตง่ตอทน่านน้แีทม่าน่ก็ จะถกู เกยี่ วโยงไปด้วย ยังไม่นับถงึ เรอื่ งลับทเี่ ขาได้ร้ตู อนอ่านราชโองการนัน่ อกี “เจ้าไมต่ ้องกังวลหรอกเพ่ยเอ๋อ ปลอ่ ยให้เปน็ ธุระของแมเ่ อง” เจยี่ งหรว่ นปลอบ ลูกชาย พลางจัดแจงเกบ็ ราชโองการลงกระบอกไม้อันหนึ่งแล้วใสไ่ ว้ในลังไม้รวมกับข้าว ของทไ่ี ทเฮาพระราชทาน ก่อนจะลกุ ข้นึ เตรยี มบอกลา เซวียนเพย่ นึกแปลกใจท่ีนางเก็บราชโองการอยา่ งลวกๆ จงึ เอย่ เตอื นอยา่ งไม่





ไรใครเลา่ จะไม่ร้.ู .. มันมิใชท่ ท่ี ีใ่ ครนกึ อยากจะเข้าก็เข้าไปได้โดยง่าย สายสบื ยังกลา่ วอกี วา่ “เมอื่ ครู่ ตอนจ่ินองิ อ๋องเฟยเข้าไปเยี่ยมองค์ ชายสบิ สาม นางได้นำขนมพระราชทานจากองค์ ไทเฮาเข้าไปด้วย” คำพดู ของสายสบื ทำให้เซวยี นหลีสะกดิ ใจข้นึ ทันใด นจี่ ะใช.่ ..วธิ กี ารปกปดิ ซอ่ นเรน้ หรอื ไม?่ เก็บที่จวแนท้จอร๋องิ งแล้วแต่คเจนีย่ เจง้หาเรลว่ ห่ น์ อนยัด่างกนับาเงซกวังยี วนลเวพา่ ่ยใคเพรื่อจะมมารารับ้เูรหาน็ชเโขอ้างการจขงึ อแงสฮรง่อ้ ทงำเตเป้นน็ ำไไปป เยี่ยมไทเฮาก่อนและนำขนมของไทเฮาถือติดมอื ไปด้วยเพื่อหาข้ออ้างเข้าเยี่ยมเซวี ยนเพ่ยและฮ่องเต้ ราชโองไกตารรต่ จรรองิ งคกร็ไหู่ มนค่ งึ่ วเรซเวปยี น็ นเจหย่ี ลงกี ห็สรา่ว่ ยนหทน่ีม้าาลำจพะังเปน็ นไาปงไเดป้อ็นยเพา่ งียไงรสตหรอีากอ่ จนะแใอหค้คงนไมมา่กเอล้าา ทำการใหญ่ถึงเพยี งน้ีหรอก แตห่ ากนางกล้า... เซวียนหลีหลบุ สายตาลง ตกอยใู่ นภวังค์ ความคดิ ของตนเอง ครนุ่ คิดอยูน่ าน นักในทส่ี ดุ ก็ตัดสนิ ใจหันไปกล่าวกับองครักษ์ข้างกาย “สง่ จดหมายไปให้ตันเจนิ บอก วา่ ตอนน้ีมโี อกาสหนง่ึ อยู่ตรงหน้า... เจีย่ งหรว่ นเข้าวังและกำลังจะเดินทางกลับ หาก ต้องการแก้แค้นนางต้องรบี จับตัวเจยี่ งหรว่ นเอาไว้ให้ได้ก่อนท่รี ถม้าจะกลับถงึ จวนอ๋อง” องครักษ์รบั คำสัง่ แล้วจากไป เซวยี นหลียังคงยนื เอาสองมอื ไพล่หลัง ผา่ นไปครหู่ น่ึงก็เผยรอยย้ิมเยน็ ชาออก มา ถึงแม้เขาไม่อาจบมุ่ บ่ามลงมือเองได้ แต่ก็ยังมีมือเท้ารอรับใชอ้ ยนู่ ี่ บนรถม้ าขณะกลับจวน เหลยี นเชยี่ วกับโล่วจนู ัง่ อยทู่ างขวาของเจ่ียงหรว่ น สว่ นเทียนจู๋นั่งอยู่ทางซ้าย รถม้าขับเคล่ือนไปอยา่ งเชอื่ งชา้ ตลอดทางไมม่ ีสงิ่ ใดผดิ สงั เกต ขณะท่ีโลว่ จูกับ

เเสหยลี ยีงนนั้นเชใย่กี วลก้เขำล้ามังคาเยุรอเื่ ลยน่ ๆกันนใ้ำนเสรยีถงมน้า้ันนัฟ่นัเงอดงูแตกตก่ืน็พลลนันลบานังเจกนดิ คเสนยี ใงนเอรถะหอัะนจไาปกมดอ้างนสนบอตกา กัน เทียนจ๋เู อย่ ข้นึ วา่ “ฮูหยนิ น้อย พลขับตะโกนว่ามศี พคนผ้หู น่ึงนอนขวางทางรถ ของเราอย”ู่ จบคำของเทยี นจ๋รู ถม้าพลันสัน่ ไหวรนุ แรง โล่วจูรอ้ งเสยี งสงู ด้วยความตกใจ แล้วรบี แหวกม่านหน้าต่างออกกวาดสายตามองเหตุการณ์ ภายนอก ภาพท่ีเหน็ ก็คอื ฝูง ชนมากมายกำลังวงิ่ พลา่ นไปทั่วคล้ายมจี ลาจลเกดิ ข้นึ อยา่ งกะทันหัน ทา่ มกลางชาวบ้าน นั้นมีกลุม่ คนทีน่ า่ กลัวปะปนอยู่ ขวางหนค้านกเห็ตลรง่าเนขั้น้าฟแาตดง่ ฟตััวนไหม้ำ่ตห่าั่นงจอายก่าชงบาว้าเบล้าือนดทั่วดไ้ปานนแตอใ่กนจมงึ มอื ีทมั้งีมเีดสเยี ลงม่ รใ้อหงญโห่ ยพหบวเนหป็นะใปคนร ไปกับเสยี งตะโกนดังอ้อื องึ บนพ้ืนมรี า่ งของผ้คู นล้มตายบาดเจบ็ กันระเนระนาด คราบ โลหิตเจง่ิ นอง เหน็ แล้วนา่ สะพรงึ กลัวยิ่งนัก คลัง่ เอา“มแีดย่แวลง่ิ ไ้วล..ฆ่ . า่ ฟคันุณชหาวนบู!”้านไโปลท่วั่วจเตู ละยโเกจน้าคข่ะ้นึ ”อย่างหวาดผวา “ด้านนอกมีกลมุ่ คนบ้า เสยี งใบมีดแทรกลงในเน้ือปะปนกับ เสยี งกรฝดี ูงรช้อนงแโหยยกหย้วายนหฟนังีตแลาย้วรเขาวยกา่ ับขวผัญ้ึงแยตง่ิ กนรักวง ทำเอาคนทใ่ี จกล้าท่ีสดุ อยา่ งเทยี นจู๋ถึง กับใจสัน่ เจ่ยี งหรว่ นขมวดค้วิ เทยี นจู๋รบี ชกั กระบี่ออกมาป้องกันอยดู่ ้านหน้านายหญงิ ของ ตน เหลียนเชย่ี วสง่ เสยี งเรง่ คนขับรถม้า “พลขับ เจ้ารบี หักรถหลบออกทางด้านข้าง อย่าตรงไปทางนั้น” หากจะลงจากรถในตอนน้ยี ่อมไม่ใชเ่ รอื่ งฉลาด พวกนางไมร่ ้วู ่าคนร้ายที่ปะปน อยู่ในฝูงชนนั้นมีจำนวนเท่าใด นั่งรวมตัวกันบนรถนา่ จะปลอดภัยกวา่ เหลยี นเชย่ี ว รสู้ กึ หงุดหงิดตนเองเล็กน้อย เหตุใดก่อนออกเดินทางในวันน้นี างถงึ ไม่รจู้ ักเตอื นคุณ หนูให้พาองครกั ษ์มามากกวา่ น้ีเสยี หนอ่ ย ยามน้ีมเี พยี งเทียนจู๋คนเดยี วคงไมพ่ อรบั มอื

ขณะกำลังคิดอยู่ทันใดนั้นกร็ สู้ กึ วา่ รถม้าสัน่ ไหวอีกครง้ั โลหิตสายหนึง่ สาด กระเซน็ ถกู ผ้าคลมุ รถ รถม้าเหมอื นถกู กระแทกอยา่ งรนุ แรง ม้าสองตัวด้านหน้าเรม่ิ ออก อาการคลุ้มคลั่ง “พลขับ พลขับ!” เหลียนเชย่ี วได้แต่กอดคณุ หนูของตนไว้ ปกป้องไม่ให้รา่ ง บอบบางของคุณหนกู ระแทกกับรถม้า นางพยายามตะโกนสดุ แรงเกดิ แต่กไ็ ร้สมุ้ เสยี ง ใดๆ ตอบกลับ เหลียนเชย่ี วจงึ แหวกมา่ นออกภาพทเ่ี ห็นทำให้ใจเย็นวาบโดยพลัน ดาบรปู จันทร์เสย้ี วเล่มหนงึ่ เสยี บทะลุอกของพลขับ พลขับสน้ิ ใจอยบู่ นหลังม้า แผน่ หลังของม้าก็มกี รชิ เล่มเล็กปักอยูห่ ลายเล่ม ม้า ทั้งสองตัวทั้งตกใจและบาดเจ็บจนควบคุมสติไมอ่ ยู่วิ่งพลา่ นไปทัว่ เทียนจ๋ตู ้ังทา่ หมายจะปกป้องเจ่ยี งหรว่ นด้วยชวี ิต ทันใดนั้นรถม้ากว็ ่งิ ไปชนเข้า กับบางอยา่ ง ม้ากู่รอ้ งเสยี งยาว ตัวรถสะบัดอย่างแรงไปทางด้านหน้า พรบิ ตาก็บดิ และ หักกลางทันที! “อ๊า-----” โลว่ จูร้องเสยี งสงู นางนัง่ อยดู่ ้านนอกสดุ จึงถูกสะบัดออกนอกรถม้า กอ่ นใคร สว่ นเจ่ยี งหรว่ น เทยี นจู๋และเหลยี นเชย่ี วนั้นถกู แรงสะบัดของรถชนเข้ากับ ผนังรถจนมึนงงตาลายชวั่ ครู่ ในที่สดุ รถกห็ ยุดลง เจีย่ งหรว่ นได้ยนิ เสยี งรอ้ งของโล่วจู จงึ รบี แหวกม่านออก ไปดู เหน็ โล่วจทู ่ถี กู สะบัดกระเดน็ ไปนอนกุมท้องอยูก่ ลางฝงู ชน กลมุ่ คนทว่ี ุ่นวายกำลัง แตกตนื่ ว่งิ พลา่ น บางคนถึงกับเหยียบรา่ งของโล่วจูด้วยซ้ำ เปน็ ใคสรองนตาางคเหมกน็ รชบิ ายขอผ้งหู เนจ่ียงึ่ แงหหรววก่ นเสถ้อื งึ คกลับมุแขขงอ็ คง้ตางนแทล้่วามดกึงลมาีดงสคน้ั วทามี่เออวลอหอมก่ามนาไม่รด้วู ว่าใงคตรา ดรุ ้ายจับจ้องท่ีแผ่นหลังของโล่วจู “โลว่ จู!” เหลยี นเชย่ี วเองกเ็ หน็ เหตุการณ์ ตรงหน้าด้วยเชน่ กัน นางสง่ เสยี งรอ้ ง ด้วยความต่ืนตระหนกสดุ ขีด โล่วจถู ูกแทงท่ีหลัง เจบ็ จนร้องไมอ่ อก ชายผ้นู ้ันยังคิดจะลงมอื ตอ่ เจ่ยี งหรว่ น หันไปสัง่ เทยี นจู๋ทันที “เทียนจู๋... เรว็ เข้า รบี ไปชว่ ยโล่วจ”ู

อย่ใู นร“ถแมต้า…่ กฮับูหเหยลินียนน้อเยช.ยี่..”วเลเท่าียจะนทจำู๋ลอังยเลา่ งไหรา?กนพาวงกตนรงางไปไมปเ่ กปปน็ ้อวงรโยลทุ ว่ ธจเูลแยลส้วักเจนี่ยิดงหใรคว่ รนจทะ่ี ปกป้อง? “ไป!” เจี่ยงหรว่ นตะโกนสงั่ เสยี งดัง เทียนจู๋ตัดสนิ ใจยอมพงุ่ ออกจากรถม้าอย่างรวดเรว็ เหาะผ่านผู้คนตรงไปทางโล่ วจูทันที หลบไมโ่พล้นว่ จูเหจน็ ึงมกัือดมฟดีันผแู้นนั้นน่ ตข้ังม่ ใคจวจาะมฟเันจบ็ มปาทว่ีอดกแลข้วอใงชน้สาอง งมอื รควิดบวข่าาหมนอื นม้ดีีอยแลา่ ง้วไแรผเสดยี เสกคย็ี งง ลัน่ “คุณหนหู นีไปเรว็ ...ที่น่อี ันตราย คุณหนูรบี หนีเรว็ !” ชวี ิตของนางในชาติน้.ี ..หาก พลีชพี ของตนเองแล้วแลกกับความปลอดภัยของคุณหนูได้ นางกย็ ินดี คมมีดใกล้เข้ามาทกุ ขณะ สะท้อนแสงไฟดนู ่าขนลุก ขณะกำลังหวาดผวาสดุ ๆ โล่วจูพลันเห็นเทียนจู๋สอดกระบ่มี ารบั คมมดี ท่ฟี ันมายัง อนกางตกนลับเไทมยี ่สนนจใ๋บู จิดคกวรามะบเจี่ใ็บนทม่ีแือผแน่ทหงเลขัง้ากคัดอฟชันายพผดู ู้น้ัน“ไจปนไลป้มค้มุ แคมร้ใอจงโคลุณ่วจหูยนังหกู วอ่ านดเผรว็ว.า..”ทว่า เชยี่ วล้มพอูดยยู่บังไนมพ่ท้นืันจบปโลระหโติยกคองใหญทัก่้งสอองหงกน็เึง่ หอ็นยวขู่ ่า้าเงบๆ้อื งหนไ้ามข่รอวู้ ง่าโรลถหมติ้ามกรีอา่ งงนข้ันอเงปเหน็ ลขียอนง เหลยี นเชย่ี วหรอื ของเจย่ี งหรว่ นกันแน่ ท้ังโล่วจูและเทยี นจู๋ได้แตก่ วาดตามองโดยรอบ แตไ่ ม่เหน็ เงาของเจ่ียงหรว่ นแล้ว “แยแ่ ล้ว!” เทยี นจ๋รู อ้ งลั่น โล่วจพู ยายามตะโกนเรยี กชอ่ื เจ่ียงหรว่ นด้วยน้ำเสยี งแหบแห้งแตถ่ ูกเทียนจู๋ห้าม ไว้ “หยุดตะโกนก่อน พวกเราหลงกลแล้ว” ต้ังแต่แโรลกว่ ..จ. ไู มทโ่ ง่า่คมรกนุ่ ลคางิดฝแูงคช่แนวบจ่ๆูเดยี วกก็ม็เีคข้นาใรจ้าทยกุวอง่ิ ไยล่าฟ่งโาดดยฟพันลชันาวบ้านททีไ่ รุก้ออายว่าุธงมันรแวปมลถกึง เจตนาจะทำรา้ ยรา่ งกายนางด้วย เหตกุ ารณ์ ดังกล่าวน้ีบบี บังคับให้คณุ หนูต้องสัง่ เทียนจู๋ ให้มาปกป้องนาง ทำให้ตัวคณุ หนูไรผ้ ้ปู กป้อง นีค่ ือแผนโห่รอ้ งบรู พาตฝี ่าประจมิ ที่เยยี่ ม

ยทุ ธ์ ทส่ี ดุ เป้าหมายคอื ลักพาตัวคณุ หนนู ั่นเอง! โล่วจหู น้าซดี ขาว รา่ งของนางโอนเอียงจนล้มฟบุ ไปกับพ้นื “คุณหนูตกอยูใ่ น อันตราย...เทยี นจู๋ ทำอย่างไรด?ี ” เทียนจ๋เู หลียวมองโดยรอบ ผ้คู นยังคงวงิ่ พล่านกันไปทั่ว นางเห็นว่าลังไม้ลังเล็ก ทีไ่ ทเฮาอ้เี ต๋อพระราชทานมาให้เจีย่ งหรว่ นถูกร้อื ค้น “ทีแ่ ขท้า้กวข็เปอ็นงแในผนน้ัซน้ออันนแตผรธนาทนค่ี หณุ ายหไนปู ด้วยเชน่ กัน เทียนจ๋พู ลันเข้าใจเรอ่ื งราวท้ังหมด จงใจให้เกดิ ข้ึน…” “เจ้าวา่ อยา่ งไรนะ?” เสยี งของโล่วจแู ผว่ ลงเรอ่ื ยๆ เทยี นจ๋เู ห็นวา่ อาการของอกี ฝา่ ยเรม่ิ ยำแยก่ ไ็ ม่สนใจสง่ิ อนื่ ใดอกี บ่าวรบั ใชส้ อง คนน้ีฮูหยินน้อยรกั มาก... ทวา่ ยามน้คี นหน่ึงสลบไปแล้ว อีกคนบาดเจ็บสาหัส หากวา่ เกิดอันตรายข้ึนกับโล่วจูและเหลียนเชยี่ ว ท่ฮี ูหยนิ น้อยส้อู ตุ สา่ ห์ ลำบากลงแรงไปก็ เสยี เปล่าน่ะสิ ในเม่ือฮูหยนิ น้อยคดิ แผนจัดฉากน้ีข้ึนมา นางย่อมมีวธิ รี ับมือแน่ คิดได้ดังน้ันเทียนจ๋กู ็ประคองสองสาวใชแ้ ล้วใชก้ ำลังภายในรบี พาพวกนางกลับ จวน จวนอ๋องจ่ินองิ พอ่ บ้านหลนิ กำลังคำนวณคา่ ใช้จา่ ยเดอื นน้อี ย่ใู นจวน จูๆ่ ก็ได้ยินเสยี งตะโกน ร้องอยา่ งลนลาน “พ่อบ้านหลนิ แย่แล้ว!” แย่แล้ว...แยแ่ ล้ว...แย่อย่ทู ุกวัน ชว่ งน้มี ีแต่คนตะโกนคำน้!ี พอ่ บ้านหลนิ เงยหน้าข้ึนมอง เหน็ วา่ คนตะโกนเปน็ เดก็ รบั ใช้ทเ่ี พงิ่ รบั หน้าทย่ี ืน ยามหน้าประตใู หญ่ จึงกลา่ วตอบเสยี งเนอื ย “ลนลานเรอื่ งใดกันถงึ เพยี งนั้น ข้าเคย บอกพวกเจ้าว่าอยา่ งไร การยืนเฝ้ายามหน้าจวนอ๋องเจ้าต้องวางตัวให้ภูมิฐานสักหน่อย ไมใ่ ชเ่ อะอะก็หน้าถอดสี วง่ิ มอื เท้าสนั่ เข้ามาราวกับเห็นผี อยา่ ทำให้เสยี หน้านายน้อย มากไปกวา่ น้.ี ..”

“แยแ่ ล้ว...พ่อบ้านหลิน ฮูหยินน้อยถูกคนลักพาตัวไป พีเ่ หลยี นเชย่ี วกับโล่วจู บาดเจ็บสาหัส เมือ่ ครพู่ เ่ี ทียนจ๋เู พิ่งประคองพวกนางกลับมา และกำลังตามหมอเทวดา เซยี่ มาดอู าการให้อย่.ู ..” พดู ยังไม่ทันจบพอ่ บ้านหลินทเี่ มื่อครยู่ ังนั่งเอ่อื ยเฉื่อยอยู่หน้าโต๊ะพลันดีดตัวข้นึ จากเก้าอ้ี “พวกนางอย่ทู ่ีใดรบี พาข้าไปดูเรว็ !” เสายังไเมรก่อื่ ลงัทบเ่ีมจา่ียงเหยรเ่ ว่ฟนงิ ถจงึกู รลบั ักหพนา้าตทัวี่แไทปนนั้นเถขกู าสถง่า่ ยสทญั อญดาไณปทลั่วับทใั้งหจ้กวลนุ่มออ๋องงคจริ่นักอษิง์จิ่นอเเี ซว่ยยี ทวี่ แฝงตัวอย่ตู ามท่ตี ่างๆ ในเมืองหลวงให้สบื หาที่อย่ขู องเจ่ยี งหรว่ นกันสดุ กำลัง ค่ายทหารใหญ่ มพี ลทหารนายหนง่ึ วิง่ มารายงานขา่ ว “แม่ทัพเจี่ยง เม่อื ครทู่ หารสว่ นหน้าได้รับ แนจ้อ้งงขสา่ าววดเปว่ ็นนมทา่สี ขดุ อรหบั า.ก..ไ”ด้ยคนิ ำขพ่าูดวนพ้เีลขันาหจะยมดุ ที ชา่ ะทงาักงน่าทกั้งลกัวอสงักทเัพพลยี ้งวในดรวู้ ่าแมท่ ัพหนุ่มผ้นู ้รี ัก เจีย่ งซน่ิ จอื ชายตามองอีกฝ่าย ผอ่ นลมหายใจ “เรอื่ งอันใด?” พลทหารตัวสนั่ ปากสนั่ แต่กไ็ มก่ ล้าชกั ช้ารบี เอย่ ตอบ “วันน้ีตอนพลบคำท่ีถนน แถวชานเมอื ง จ่ินองิ อ๋องเฟยถกู ลักพาตัวไปท่ามกลางเหตกุ ารณ์ กลมุ่ คนร้ายไลฆ่ ่าผ้คู น ตอนน้ยี ังไม่ร้แู น่ชัดว่านางอยู่ทใ่ี ดขอรับ” พูดจบก็เห็นแม่ทัพหนมุ่ ลุกข้นึ ทันที หน้าพลันเปลีย่ นสี “เจ้าวา่ อย่างไรนะ?” พลทหารยังลังเลอยวู่ ่าจะพดู ทวนอีกรอบดหี รอื ไม่ ยังไม่ทันกลา่ วต่อก็ร้สู กึ ได้ถึง สายลมวูบหนึ่งพัดผ่านใบหน้า เมอื่ ลมื ตามองอีกทีรา่ งทา่ นแมท่ ัพกห็ ายไปเสยี แล้ว เจี่ยง ซนิ่ จอื ก้าวพรวดๆ ออกจากค่ายใหญ่ไปโดยไมส่ นใจสายตาตกตะลงึ ของกลุม่ ทหารใหม่ ทางด้านหลัง เขาโจนตัวข้ึนหลังม้า ควบม้าจากไปอย่างรวดเรว็ อย่างใคเหรลร่ ู้า่ “พทลา่ ทนหแามรท่ มัพอเงปดน็ อู อยัน่างใตดกไปตะไลยงึ จึงรบีทรหอ้ านรใถหึงมเพท่ ยีอี่ งยนขู่ ้ี”้างๆ เข้ามาถามผู้แจ้งข่าว “น้องสาวของท่านแมท่ ัพถกู ลักพาตัว!”

ตำหนักหนานฮวา เซวียนเพย่ ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ไม่รเู้ พราะเหตใุ ดนับต้ังแตเ่ จย่ี งหรว่ นจากไปใจ ขจะอเงกเดิขเารมอ่ื ิเพงรยี ้างยแต่ไคมดิ ่สมงาบคิดกไปลกับค็ยาิง่ ดรอ้วา่นครงนเปไมน็ ส่ เพบราายะใพจฤมตากกิ ยร่งิรมข้ทนึ า่ นเหแมมใ่ือนนวมันลี นา้งีทส่ีดังูผหดิ รณปก์ วต่าิ จากเดมิ เซวียนเพย่ ไตรต่ รองทบทวน คำพูดของทา่ นแม่ทำให้เขานกึ สะกดิ ใจ ‘เพย่ เอ๋อ หากเจ้ามีเรอ่ื งใดก็ให้หารอื กับท่านอ๋องเซยี วกอ่ นตัดสนิ ใจนะ’ ทำไมถงึ ต้องหารอื กับเซยี วเสา...ไยจงึ ไมใ่ ห้หารอื กับทา่ นแม่? ทผ่ี ่านมาเขาปฏเิ สธ ทจ่ี ะผกู สมั พันธ์ ฉันญาติมิตรกับท่านอ๋องเซยี ว แล้วจู่ๆ... เหตใุ ดทา่ นแม่จงึ สัง่ ให้เขา ‘มี เรอ่ื งใดกใ็ ห้หารอื กับทา่ นอ๋อง’ เล่า? ทา่ นแม่จะไปทใี่ ดหรอื ? ขเปอ็นงสเซถวยาียนามนทนหี่ท้ีรลจ่ี าีเะชพรโกัอ่ื อษเงปกาดิราาโรชอฉโกบอาับงสกหใานหร้เง่ึไขดอา้ยดไดทใู่ี ้นเี่สตมดุ รือยี ขมอตงัวแทตล่าอะนบเแพโมตีย่ ้งพนอาจงะบดอึงดกูดเขคาววาา่ มจวสนนอใ๋จอทงั้จงหน่ิ มอดิง ดงึ ดดู ความสนใจจากเซวยี นหลนี ั่นก็ดอี ยหู่ รอก... แตว่ ่า ชา้ กอ่ น! ดึงดูดความสนใจจากเซวียนหลีร!ึ ราชโองการน้ันอยใู่ นมอื ของเจีย่ งหรว่ น! เซวียนเพย่ เบิกตาโตโดยพลัน ไมๆ่ ๆ อยา่ ให้เป็นอยา่ งที่คิดเลย เซวียนเพย่ กำหมัดแน่น... เขาเปน็ แม่ลกู กับเจ่ยี งหรว่ นมาสองชวี ติ แม้จะไม่มี สายสมั พันธ์ กันทางสายเลอื ด แต่กพ็ อจะเดาความคิดของนางได้ เมือ่ ได้มีโอกาส หคนรนุ่้าตค่าดิ งลอึกยซา่ งง้ึ แรงเซ“เวปยี น็ นเรเพอ่ื ่ยงแกล็อ้ว่า!น”แผนการของเจีย่ งหรว่ นออก เขาตบมือลงกับขอบ ขณะเดียวกัน หมงิ เยว่ก็วง่ิ เข้ามาจากด้านนอก รายงานข่าวหนงึ่ ด้วยน้ำเสยี ง ร้อนรน “องค์ ชายสบิ สาม ขณะทีจ่ ิ่นอิงอ๋องเฟยเดินทางกลับจวนเผอญิ พบเข้ากับเหตุ





เซยี วเสานั่งอยหู่ น้าโต๊ะหนังสอื แสงไฟอันอบอนุ่ กไ็ ม่อาจสลายก้อนน้ำแขง็ เยน็ เฉียบที่เกาะกุมหัวใจเขาได้ คดิ ไมถ่ ทงึ ั้งวห่าผม้ทูดบ่ีนง้ีเกป็นารแเรผอื่ นงรท้า้ังยหขมอดงนศ้จีตั ะรกทู ลีโ่ หาย่ร้อเปงน็ บภรู พรรายเพาข่อื อหงมตายนจเสะตยี เีฝอ่างทางประจิม แต่เขา เซยี วเสาหลบุ สายตาลง ปลายน้ิวเคาะโต๊ะเปน็ จังหวะ... ทยีงน่ หอรนว่ อนหยลแเัู่ลงคจ้วยี ากงขท้าเ่ี งททียกุเนปคจน็ ำู๋เคสลืนาา่ มตภี้นรสเรจาย่ยียางปกหลับรานว่ยนาเงหคมตดิ าทุ นจ้ังะาหนใชมไฉ้ตดนขนอเเอขงงาเรจเปอื่ะ็นไงมเหร่ เถ้ขยู งึาอื่ กคล็รว่อถ้าู ตมึง้ังคแแผดิ ตนอ่แ่ากรนากรขขอองนคงเานจงี่ หมายจะลอ่ เซวียนหลใี ห้ออกมาติดกับ นางวางแผนไว้ทั้งหมด รอู้ ย่างชัดแจ้งว่าอาจเกิด อันตราย แตก่ ็ยังเลือกจะบอกลาเขาอย่างออ่ นโยนเหมือนไม่มีเรอ่ื งอันใด มันชา่ งน่าซดั สักป้าบนักเชยี ว! เซยี วเสากำหมัดแน่นสหี น้าดำคล้ำ ภรรยาตัวร้ายกลั่นแกล้งเขาเกินไปแล้ว เล่นสนกุ จนเลยเถดิ ไมเ่ ห็นสามอี ย่างเขาอยู่ในสายตาเลยสักนิด ความคิดมากมายผุดข้ึนในหัวของเซยี วเสา ท่ีเหลอื อยูใ่ นท้ายสดุ คือความร้สู กึ ปวดใจและรสู้ กึ ผิด เขาหลับตาลงอย่างเหนอื่ ยออ่ น ตอนน้ันเองประตูห้องก็ถกู ผลักเข้ามา เขาตวัด สายตาดดุ ันมองรา่ งของผ้มู าเยอื นปราดหนึ่ง ฉเี ฟงิ … “เข้ามาทำไม?” เซยี วเสานั่งตัวตรงถามด้วยน้ำเสยี งแข็งกระด้าง ฉีเฟงิ นัง่ ลงตรงหน้าเซยี วเสา รนิ น้ำชาให้ตนเอง เขาเผชญิ กับสายตาเยน็ ชาของ ศษิ ย์ พ่อี ยา่ งไมห่ วัน่ เอย่ ตรงไปตรงมา “ข้ามาคยุ กับท่านเรอ่ื งซ้อสาม” สายตาของเซยี วเสาคมกรบิ กว่าเดมิ “เจ้าร้อู ยแู่ ล้วใชห่ รอื ไม?่ ” “ใช”่ ฉเี ฟงิ กลนื น้ำลาย “กอ่ นหน้าน้ซี ้อสามได้มาหาข้าครั้งหนึ่ง” เซยี วเสาไมพ่ ดู ไมจ่ า มองหน้าอีกฝา่ ยอย่างเยน็ ชา

ออกมา“ซเอ้ป้สาหามมคายิดขจอะงอนาศางยั เเพรื่ออ่ื เงปนดิ ้ีเพโออื่ กลาอ่ สเใซหว้อียงนคห์ ชลายีกสับบไิ สสศ้ ามกึ ทชี่อาวยหูใ่ นนาวนังไเจดีย้มงีเวใหล้เาผวายงตแัวผน รับมอื ...คงมีเพียงวิธนี ้เี ทา่ นั้น หากเซวยี นหลคี ดิ วา่ ตนได้ราชโองการมาอย่ใู นมอื แล้ว ก็ จไเกปะนิผครไ่อปหู่ นหนสร่งึ าอืฉยไีเตมฟาห่ ิงทากจ่ีก็กับถลจูกา่้อจวงับตอไ่องดค้ ์ ชม“าัขนย้าเสเปคบิน็ ยสโถทามาษมลใซงหอ้ ญสอ่หางมลควว์ ชา่ งราถายชึงสขโบิอั้นสงกกาดุมาหรกปัว็จลเะชปอยี ลมวอนนดั่นะภจัยะแเมตสาซ่ ย่ีกอ้ งขสอ้นึ ัานม”ตกรลนาับยง่ิ บอกว่า ‘ไมต่ ้องห่วง นางมรี าชโองการของจรงิ อยูใ่ นมอื ’ ราชโองการของฮ่องเต้มี อยู่...สองฉบับ” ภรรยาขเซอยีงเวขเสารา้ดตู ีวก่าตคะนลอึงยฉา่ งีเเฟซงิ วบยี อนกหวล่ารีหาลชอโอกงไมกาง่ รา่ ทยน่ีอยางู่ใจนงึ มเลอื ือเจก่ยี ใงชหร้ ราวช่ นโอไมงก่ใชารข่ จอรงงิ ปเปล็นอม เหยื่อลอ่ หากโดนเซวยี นหลีจับได้ราชโองการฉบับน้ันต้องถูกทำลายอยา่ งแนแ่ ท้ ราชโองการฉบับใดกันทีเ่ จี่ยงหรว่ นคดิ ว่าถงึ ถูกทำลายไปกไ็ ม่เสยี ดาย เซยี วเสามีคำตอบในใจแล้ว นั่นต้องเปน็ ราชโองการท่แี ตง่ ต้ังเขาข้ึนเปน็ ฮ่องเต้!! รสู้ กึ ไยดฮี่ตอ่องเลตา้นภั้นยอศยจาอกมจปะลใหอ้มเขนาัน่ข้นึ คหรลอางยรปาชีมยา์นแ้ีทเขนาถบดึงิ ไามมเ่ าคโดยนยตกึ ลแอยดแส เซยี วเสาร้ดู ีแตไ่ ม่ แตเ่ ซยี วเสาคาด ไมถ่ ึงว่าฮอ่ งเต้ถึงกับใชช้ วี ติ ตนเองมาบบี ให้เขารับตำแหนง่ ถึงขนาดเขียนราชโองการไว้ สองฉบับ และเปิดราเผชยโอชงากตาิกรำฉเนบับิดนขอ้ี งสเขำาหขร้ึนับมเซายี เวขเาสคางแกลล้วับเปไนป็ เเปผน็ ือเกซรยี อ้ วนเสลาวคกนมเือดิมไหมาไ่ กดม้อใี ีกครร้เู หน็ หลายปีมาน้ี เขาขับเคีย่ วกับชาวหนานเจียงหนักหนา เดินทางไปชายแดนที่แสน อันตราย ดำรงชวี ติ หา่ งไกลเมืองหลวงกเ็ พ่อื ท่ีจะไม่ต้องยุ่งเกย่ี วกับโลกสเี ทาของราช สำนัก ภรรยาของเขารดู้ ี ทน่ี างตัดสนิ ใจทำเชน่ น้ีเหตุผลหน่ึงก็เพ่ือดงึ ความสนใจของเซ วียนหลอี อกจากเซวียนเพย่ อกี เหตุผลกเ็ พ่อื ความสบายใจของสามีนางเอง มนิ า่ เลา่ คืนนั้นเจีย่ งหรว่ นจึงถามเขาวา่ ‘ท่านอยากชว่ งชงิ ราชบัลลังก์ กับผ้อู ื่นบ้าง

หรอื ไม่’ ทแ่ี ท้กห็ มายความเชน่ น้ี นางทำทุกอยา่ งเพื่อไม่ให้เขาต้องกังวลกับเรอ่ื งอืน่ ใดอกี เชน่ น้ีแล้วเขาจะไม่รักนางได้อยา่ งไร เห็นท่าทางเซยี วเสาเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ฉเี ฟงิ ก็กระแอมไอแล้วกล่าวข้ึนอกี คร้ัง “ท่ีซอ้ สามมาปรกึ ษาข้าก็เพราะรวู้ ่าหากเอ่ยตรงไปตรงมากับท่าน ทา่ นต้องไม่ เยขิน้ายวังอขมอใงหซ้นอ้ าสงเาอมาทตส่ี ัวาไยปลเสับยี่ขงอองันเซตวรียายนแหนล่ ไี ดน้ราบั งไจปึงนชั้นงิ ลเปงม็นือเพกร่อานะข..้.าจงสใว่ จนแขพ่ารวง่ กพารราเยดแนิ กท่ าง พวกเขา” เซยี วเสามองไม่พดู กระไร ลุกข้นึ ยนื ต้ังท่าจะเดนิ ออกไปด้านนอก ฉเี ฟงิ คว้าแขนเขาไว้ “ท่านคดิ จะทำการใด?” “ไมเ่ ก่ียวกับเจ้า” เซยี วเสาสะบัดแขนหลุดจากการเกาะกมุ “ทา่ นคิดจะออกคำสัง่ ให้องครกั ษ์จิ่นอเี ว่ยเคลอ่ื นไหวใชห่ รอื ไม?่ ทา่ นทำแบบนั้น ไม่ได้นะ” เซยี วเสามองศษิ ย์ น้องอยา่ งเยน็ ชา ฉีเฟิงรบี รอ้ นเอ่ยปาก “พ่ีสามลองคิดดนู ะ เหตใุ ดซอ้ สามถงึ ต้องทำเชน่ น้ี? หาก ขทา่อนงนสังา่ ใงหก้อ็จะงนคัรบักวษ่าส์จญูน่ิ อเปีเวล่ยา่ เคลจื่อะกนลไหายวเป็นตเอ่ ซใวหยี ้ชนว่ หยลซีทอ้ ่ีไสดา้มมโี อออกกาสมปาไ้อดง้ กันแตตัว่ความพลี่สำาบมา.ก.. มันได้ไมค่ ุ้มเสยี นะ” เซยี วเสามองฉีเฟงิ อกี หน ดวงตาไมป่ รากฏอารมณ์ ใด “ไมไ่ ด้ไปออกคำสัง่ ใคร ข้าแค่จะไปพักผอ่ น” พดู จบก็เดนิ จากไป ฉเี ฟิงเหมอื นถกู โยนท้งิ เขายนื อ้ึงอยู่นาน จากน้ันจึงลูบจมกู ตนเองอยา่ งเขินๆ ตอนท่ีเจีย่ งหรว่ นฟ้ นื คนื สติฟ้ ากม็ ืดแล้ ว หญิงสาวพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงไม้เก่าๆ หลังหนงึ่ ข้างเตยี งมสี าวใช้ หน้าตาธรรมดาผู้หน่งึ จัดสำรบั อาหารอยู่ พอเห็นนางฟ้ืนสาวใชผ้ ู้นั้นกห็ ันมามองแวบ

หนงึ่ แล้วเดนิ ออกจากห้องไป สที่นาวาใงชจ้คเำจไนด่ียส้กงนหค็ ทิรือว่จเหนะลเหปียล็นนบุ อเสชยาย่าี่ยงวตไถราลบกู ้างมงพีดลฟดาันงทู คจ่ารนเมนุ่ เอืลคงอื ิดหด.ล..อวางตบใอนนยทาถ่ีมไมูกน่รล้คี ้วูักง่าจพตะอาวตนนุ่ัวนวม้อีาายนากกั้นัาบรกบภาาารดพคเ้นจสบ็ดหุ ขทาตอ้ายัวง นางกันน่าดู เจ่ียงหรว่ นกวาดสายตามองโดยรอบบอกได้เพียง ว่าสถานจทนีแ่ปหา่ น่งนน้ที้ยี ้ังังลไมึก่มลัใีบคแรลหะาปนิดาตงเาจยอ ไรซ้ ง่ึ สรรพเสยี งและเงารา่ งของผ้คู น เจ่ียงหรว่ น ยันกายลกุ ข้ึนยืนก่อนจะเดินอย่างอ่อนระโหยมาที่หน้าตา่ ง พอเปิดหน้าต่างออก นางก็พบกับบรรยากาศมืดสนทิ วังเวงเสยี ยิ่งกวา่ ป่าชา้ เจย่ี ง หรว่ นหลับตาลงเพง่ สมาธิทั้งหมดไปยังจดุ ก่งึ กลางหน้าผาก ปลอ่ ยให้ดวงตาท่ีสามคอ่ ยๆ ร้อนข้ึน สองมอื กุมขอบหน้าต่างแนน่ ภาพหลายภาพแวบเข้ามาในหัว มากเสยี จนนางปะติดปะตอ่ เรอื่ งราวไมไ่ ด้เลย นางพยายามเพ่งสมาธิไปยังภาพใดภาพหน่ึง แตก่ ็เหมอื นกับคนไล่จับผีเสอ้ื กว่าจะจับได้ กเ็ ลน่ เอาเหนื่อย ภาพทน่ี างจับได้คอื ภาพปา่ เขาลำเนาไพร มเี สยี งฝีเท้าม้ากระทบพ้นื เป็นจังหวะ เเปสลยี ยีง่ ผนู้คกนันพมดูาแคบุยกกรันา่ งขอนงนางารง้สไู ปกึ ยรังาวรถกัมบ้ารคา่ งันขนอ้ันงตแลน้วเบเปาเลชี่ยน่ นปเยุปน็นุ่นคันน้ี มมี ือหลายมอื หมนุ นางมองเห็นหน้า คนขับรถม้าไมช่ ดั เจน ทว่าน้ำเสยี งที่สัง่ การคล้ายกับเคยได้ยินมากอ่ นหน้า รถม้าเคลอ่ื น ตัวไปเรอ่ื ยๆ ไม่นานก็พารา่ งของนางห่างจากเมืองหลวงมานับรอ้ ยล้ี ที่เกิดข้ทึนน่ี เซีค่ วงียจนะเหปล็นีเสปถน็ าคนนทส่ลี ัง่ับกทาร่ีใชแล้ก้วักสบารนเิ วตณอ่ โเดชยลยฉศีมก่ึานเรอ่ื งทแีน่ตา่ทงกุ ถคกู นลหักาพรา้ไู ตมัวว่ า่ ผท้บูุกงเรกอื่ างร ทั้งหมดคือนางนัน่ เอง... เจี่ยงหรว่ นคล่ีย้มิ ออกมาน้อยๆ จากนั้นก็เพง่ สมาธติ ามจับภาพ อน่ื ต่อไป โล่วจกู ับเหลียนเชยี่ ว... ภาพตอ่ ไปปรากฏข้ึนพร้อมๆ กับจุดก่งึ กลางหน้าผากท่ีร้อนวาบ นางเห็นภาพ

เรทว่ ยีนนกจ็รู๋ส้ชู วกึ่ ยเบโาลใว่ จจูแนลาะงเปหลลอ่ ยี ยนมเชอื จย่ี าวกจขากอนบ้ัหนนก้า็แตบ่ากงคอนย่าทงั้งโคลูก่ ่งอลักบ.จ..วนทกุ อยได่าง้เเหปน็ ็นเไชปน่ ตนา้เีมจแ่ียผงนห ตอนน้นี างไม่ต้องทำสงิ่ ใดอกี เพียงแค่รอคอยเทา่ นั้น เจีย่ งหรว่ นเรมิ่ รสู้ กึ หิวจงึ เดนิ ไปที่โต๊ะท่มี ีสำรับอาหาร ยกถ้วยข้าวต้มข้นึ กนิ ทีละ คำ หญิงสาวไม่หวั่นเกรงว่าอาหารทเี่ ตรยี มไว้ในห้องน้ีจะถูกวางยาพษิ เพราะเซวียนหลี คิดจะใชน้ างเพือ่ ตอ่ รองกับเซยี วเสา เขาไมม่ ที างทำร้ายนางขณะท่ยี ังมีประโยชน์ เซวี ยนหลีมีแตจ่ ะขุนนางให้อ้วนเสยี มากกว่า เจย่ี งหรว่ นกนิ ไปได้เพียงสองคำ จๆู่ กป็ วดมวนท้องน้อย ร้สู กึ พะอดื พะอม ระหว่างท่ีกำลังโกง่ คออาเจียนก็ได้ยนิ เสยี งประตเู ปดิ เข้ามาดังปัง บา่ วรับใช้คน เม่อื ครพู่ ุ่งเข้ามามองนางด้วยสายตาระแวง แตก่ ย็ ังคงไรซ้ ง่ึ คำพดู ใดๆ เจย่ี งหรว่ นเข้าใจในทันที เสยี งอาเจยี นเมอ่ื ครนู่ ้ีอาจทำให้คนทีเ่ ฝ้านางคิดว่านาง กำลังเลน่ ละครตบตาเพื่อหาทางหนี เจยี่ งหรว่ นบังเกดิ ความคิดหน่ึงข้นึ ในใจแต่ยังคง เกบ็ งำเอาไว้ไมแ่ สดงออกทางสหี น้า นางจงใจล้วงผ้าเชด็ หน้าออกจากแขนเส้อื มาเชด็ ปาก เอ่ยปากตำหนิเสยี งเรยี บ “อาหารไม่ถูกปากเอาเสยี เลย” บ่าวรับใช้อ้งึ ไป อ้าปากค้างแตย่ ังคงไม่พูดจา เจย่ี งหรว่ นเห็นท่าทขี องอีกฝ่ายก็ นึกสะดุดใจ... หรอื ว่าเซวยี นหลสี งั่ ให้หาคนใบ้มาดแู ลนาง เพ่ือกันไมใ่ ห้มคี วาม ผิดพลาดใดๆ เกดิ ข้นึ นางแสรง้ กลา่ วออกมาอกี หน “ไปทำกับข้าวมาให้ข้าใหมอ่ ีก สำรับ... เรว็ !” บา่ วรับใชล้ ังเลอยคู่ รหู่ นง่ึ จึงหมุนกายออกไป หลังจากบ่าวรบั ใชจ้ ากไปแล้ว เจี่ยง หรว่ นจึงพยายามข่มความร้สู กึ คล่ืนเหียนเอาไว้ พารา่ งอ่อนแรงของตนเดนิ ไปนั่งลงตรง ปลายเตยี ง นางยกมือสัน่ ๆ ข้นึ ลูบหน้าผาก พยายามกลบเกลอ่ื นความหวาดกลัวในใจ ลงและแทนทดี่ ้วยความกล้า โหดรา้ ยกวา่ น้ีนางกเ็ คยผ่านมาแล้ว แค่ถกู ลักพาตัวไมท่ ำให้นางสะท้านสะเทอื น ได้หรอก แตว่ ่า...อาการอาเจยี นเมอ่ื ครนู่ ้ี

หรอื วา่ ...นางต้ังครรภ์ ? หญิงสาวมใิ ชจ่ ะไม่สงั เกต... ระยะหลังนิสัยการกินของตนแปลกไป นางเกิดนึก ชอบกนิ ของเปร้ยี วจากทแ่ี ตเ่ ดมิ เกลียดนัก มาวันน้ีพอเรมิ่ จะแนใ่ จนางก็รสู้ กึ ไม่สบายใจ เสยี แล้ว เจี่ยงหรว่ นวิเคราะห์ ความเป็นไปได้นับพันนับหม่ืนหนทาง แทบทกุ หนทางก็ช้มี า ยังคำตอบเดยี วกันคือ...นางอาจจะตั้งครรภ์ ! เม่อื มัน่ ใจว่าไม่ผิดแน่นางก็ร้สู กึ ใจหายวาบ คเปา็นดไเบม้ียถ่ เึงดวมิ ่าตพนันจกะเ็ มพาื่อตต้ัง้อคงรกรภาร์ เอจะายแฝามงนต้ัวี เข้ามทา่สี ส้อู รุตา้ งสรา่อหย์ วบางาดแผหมนากงารระทหั้งวหา่ มงเดซโวดยี ยนใชห้ตลนีกับเอง หนานเจียง ให้ท้ังสองพันธมิตรแตกคอกัน แต่หากนางร้มู าก่อนว่าตนเองตั้งครรภ์ แผนการน้กี ค็ งไมเ่ กดิ แน่ ลี่ต้งสังเหจาี่ยรงเปหน็รว่ภนาพไมทก่ ่ที ลำัใวหต้นายางฝแันตรภ่ า้ ายพราคววกาับมโตหกดอรย้าใยู่ นทนน่ี รากงเคยพบเจอนคารงั้งรท้แู เ่ี ลพ้ว่ย..เ.อส๋อง่ิ ทถ่ตีูกนห หวาดกลัวที่สดุ กค็ ือเหน็ คนทรี่ กั ตายไปตอ่ หน้าตอ่ ตานัน่ เอง! เป็นคร้ังแรกท่ีเจี่ยงหรว่ นร้สู กึ หงดุ หงดิ กับการตัดสนิ ใจของตนเอง บตุ รคนน้ีนาง กับเซยี วเสาเฝ้ารอมาโดยตลอด ทวา่ … เหตุใดจึงต้องมาในตอนน้ดี ้วย มาในชว่ งเวลาท่ี ชวี ติ ต้องเผชญิ กับภยันตรายรอบทิศ! เจีย่ งหรว่ นหลับตาลงอยา่ งหมดแรง เม่ือลมื ตาข้นึ อกี คร้ัง ดวงตาก็พลันแขง็ กรา้ ว ข้นึ เรอื่ งมาถึงข้ันน้แี ล้ว จะมามัวครำ่ ครวญสงสารตนเองไปกไ็ ร้ประโยชน์ หากหนน้ีนางไม่ส้จู นสดุ ใจ ลูกในท้องของนางกค็ งหมดทางรอดเชน่ กัน! ณ จวนอ๋องจ่นิ องิ ภายใต้สถานการณ์ ทีย่ ังตึงเครยี ดไม่หาย เซยี่ ชงิ เป็นคนเดียวทดี่ ูจะคุมสตไิ ด้มาก กว่าผู้ใด วันน้กี เ็ ชน่ กันระหว่างที่ทุกคนเอาแต่ออกตามหาเจ่ียงหรว่ น เซย่ี ชงิ กลับ ปลกี ตัวมาตรวจดอู าการบาดเจ็บของโลว่ จู เขาจับชพี จรให้นาง ปลอบโลว่ จอู ยหู่ ลายคำกอ่ นจะออกจากห้องสว่ นตัวของนาง

ทจิ่ันนเทอที ้อก่ี ก้าต็ วรองอเขก้ามไาปเถขาามก็เอหย็น่างจเ่นิ กเบ็ ออ้อารกอาอรไยม่หู อ่ นย้าู่ประต“อูดา้วกยารทบา่ ทาดางเจท็บุกขขอ์ รงอ้ นนางเปพน็ ออเหย็น่างเซไรย่ี บช้างงิ ทา่ นหมอ?” น้ที เุ ลาล“ดงมขี ้านึ กมากแยลัง้วด”ีท่โเี ซลยว่่ี จชูมงิ กีคลวา่าวมอ“ดชทว่ นงกอ่ นรหา่ งนก้านาย้อี กา็แจขจะง็ แหรนงักเปอ็นยทูส่ ุนกั เหดนมิ อ่ ย แตร่ ะยะ จงึ ทำให้ บาดแผลของนางสมานตัวได้ดนี ัก เรยี กได้ว่าชว่ งเวลาท่ีอันตรายที่สดุ ผา่ นพ้นไปแล้ว ท่ี เหลือก็เพยี งแต่กินยาและทายาตามทีข่ ้าสัง่ รา่ งกายกจ็ ะคอ่ ยๆ ฟ้ืนตัวข้นึ เอง” จนิ่ เอ้อสง่ เสยี งรับคำ เซย่ี ชงิ กำลังจะจากไปแล้วก็เหมอื นนกึ บางเรอ่ื งข้นึ ได้จงึ หัน ผยกล้าฝู ใับึกหมว้นาราอยงกี ทุเปคธน็ รคั้งปวรบ“ะคจจรุมำงิตแส้รอิงงเกไจปด้าฝเขขังอ้าเงไขปปม็ ทลใาาหยย้เานหใ้วิลหไีย้นดนา้ดงเกีชสวยกัี่ ่าวหในคพรอ่ วยกเถนอดิ กีางทคว้ังันงเจปนะ็น้สีงถาานวงึ คใยชูหุ่ง่ ้สพมอ้ันองตคัวนคทเงจเ่ี ไค้ามยเป่ถท็นกู า ครหาเรอื่ งความไม่เหมาะสมกระมัง” และก็ไมป่เกคตยิเเซงย่่ียี ชหงูฟิ มังักคจำนะอนิ า่ ทนาตเพำร้อาอเจย้อแู่ ขตอ่ใงนผเ้รใู ดอื น เขาไจมึงค่ เป่อน็ ยคอนอเกดมยี าวพทบี่ไปมะ่รผ้วู ้คู่าโนลด่ว้จานกู ันบอจิ่นก เอ้อเลิกรากันไปเพราะเรอื่ งของเหลยี วเม่ิงนานแล้ว... กลา่ วประโยคน้ีจบ เซยี่ ชงิ กถ็ ือล่วมยาเดนิ ไปทางห้องของเหลยี นเชย่ี วตอ่ โดยไม่ สนใจสง่ิ ใดอีก จิ่นเอ้อยืนอ้งึ อย่นู านสตจิ ึงค่อยคืนมา ในห้องนอนสว่ นตัว... โล่วจูนอนหันหลังอยู่ นางไม่กังวลกับอาการบาดเจบ็ ของ กตนำลเัองคงิดแมฟ้แุ้งตซ่นา่ น้ออยยนู่ ั้นใจกเพ็อาลแันตไพ่ ดะ้ยวินงกเสับยี กงาครนหาผยลตักัวปไประขตอเู ขงเ้าจมี่ยางหรโว่ ลน่วเจสนู ยี ึกมวากา่ เกปว็น่าสาวขใณช้ทะ่ี ชว่ ยทายาอย่ปู ระจำจึงมไิ ด้เหลียวกลับไปมอง “วันน้ีรบกวนเจ้าด้วยนะ ไม่ต้องเตรยี ม นวดแผลหรอก ทายาลงไปเลย” เสยี งฝเี ท้าหยุดนิ่ง โล่วจูรสู้ กึ วา่ ทีน่ อนยวบลง นางจงึ เปลี่ยนเป็นทา่ นอนควำเพื่อ จะได้ทายาสะดวก ไม่นานโลว่ จูรสู้ กึ เย็นวาบท่แี ผ่นหลัง เสอ้ื ผ้าของนางถูกคล่อี อก หญงิ สาวร้สู กึ แปลกใจเลก็ น้อยวา่ เหตุใดวันน้ีสาวรบั ใชช้ า่ งคยุ คนเดิมจึงไมพ่ ูดไมจ่ าเชน่ เคย ไม่ทันจะ

เอย่ ปากถามนางกร็ ้สู กึ ว่ามฝี ่ามือหยาบกระด้างลบู ลงบนรอยแผลของตน ให้ความมรอื ้สู ทกึ แ่ี สขา็งกแรกะรคง่ ามยาพครลอ้ ้ามยแกรับงคกนดทอั่ตนี ้อทงรกงพำขลอังงหนตักรมงขาน้อานน้วิ หมลีลาักยษปีณะเปน็ หนังด้านๆ นีเ่ ปน็ มอื ของบุรษุ ... บรุ ษุ ทถี่ ือกระบ่ี! โลว่ จูตะลงึ หันหน้ากลับมามอง แล้วก็จรงิ เสยี ด้วย จิ่นเอ้อ! เขานัง่ อยู่ตรงหน้านาง พอสบตากันเข้าเขากป็ รามเสยี งเบา “อยา่ ขยับ ระวังแผล จะปร”ิ “เจ้ามาได้อยา่ งไร?” โล่วจทู ้ังโกรธท้ังอาย ต้องฝัง“เขข้าม็ มาทาสยาาวใใหช้”ท้ ต่ี จ้อน่ิ งทเอา้อยคาใวหัก้เตจ้าัวจยึงาไอปอชกว่ มยาอจีกากแรตงลับเอท่ย่านเสหยี มงอเบเลายว“าเนหใลหยี ้ขน้าเมชาย่ีทวำ หน้าทน่ี ้แี ทน... เจ้าอยา่ เพิ่งขยับหรอื เคลื่อนไหวไม่เชน่ น้ันจะเจ็บแผลกว่าเดมิ ” แน่ นทาง่แี ลทกุ้กข็แ้นึค่มนาั่งชแว่ลย้วทจัาดยเสาแ้อื ทผน้าพลโาลง่วพจดู ไู จมา่รบวู้ อา่ ตกนปัดรสู้ กึ “ผขดิ้าไหมวต่ ัง้อหงรกอื าสรมใหน้้เำจห้านม้าาตชัวว่ เยอทงากยันา ออกไปเสยี ” จรงิ อยา่ งท่ีเขาวา่ การเคล่ือนไหวทำให้เจ็บแผลกวา่ เดิม โลว่ จสู ดู ลมหายใจเข้าปอด พยายามเกบ็ สหี น้าไม่ให้แสดงออกถึงความเจ็บปวด ทว่า… อาการของนางมหี รอื จะปกปดิ จิน่ เอ้อได้ เขาตกใจยกใหญ่พยายามกดรา่ ง นางให้นอนลง เอ่ยด้วยน้ำเสยี งหนักใจ “ระวังด้วย... แผลยังไมห่ ายดี อยา่ ทำให้ ตนเองเจบ็ อยา่ งน้ีส”ิ โล่วจหู ัวเราะตอบด้วยน้ำเสยี งเยน็ ชา “จิน่ เอ้อ เจ้าจะเอาอยา่ งไรกับข้ากันแน่... เด๋ยี วก็ตบตเี ด๋ยี วก็มาทำดดี ้วย รงั แกข้าแบบน้สี นกุ มากนักร?ึ ” เรอื่ งของเหลียวเมิ่ง โล่วจูไม่ได้เกบ็ มาใสใ่ จ นางไมใ่ ชค่ นไรเ้ หตุผล โล่วจู พยายามให้โอกาสเขาได้อธิบายมาโดยตลอด แต่เขาก็ไม่ยอมมาเผชญิ หน้ากับนางตรงๆ

สกั ที นางรอแล้วรอเล่าจนในทส่ี ดุ ก็เลกิ รอ! “โลว่ จ”ู จิ่นเอ้อเห็นอีกฝ่ายข้นึ เสยี งกะทันหัน เขาจึงไม่สนใจสง่ิ ใดอกี รบี ถือ โอกาสน้รี ะบายความในใจออกมา “ขอโทษ ข้าไมด่ เี อง เพราะข้าอ่อนแอเกนิ ไป...นกึ วา่ อตกนี ไเอม่งกไวี่ มันค่ พ่คู อวกรกลับ้าหเจา้าญแมล้าวกจกึงไวมา่ นร่ จู้้กี ะจ็ เผะตชรญิ งเหขน้าไ้าปกเับปเดิ จ้ใาอจคยุยา่ งกไับรดเจี ้าข..้.าคแิดตวก่ า่ ลรอับสคกัิดหไมน่ถ่อึงยวา่ รฟอ้า จะไมใ่ ห้เวลากับผู้ใด วันน้ัน...วันท่ีเจ้ากลับมาพร้อมด้วยบาดแผลและโลหติ เต็มกาย ข้า… ข้ากลัวมากเหลือเกนิ ข้ากลัวจะสญู เสยี เจ้าจนแทบจะคล้มุ คลั่ง...โลว่ จู หากไม่มี เจ้าแล้วชวี ติ ของข้ากไ็ มม่ คี วามหมายเชน่ กัน” ของเขาคมำาสกานรภักาพนโ้ลฟี ว่ังจดูไเู ดห้ฟมัอืงกน็รโ้สูงเ่กึ งวา่ แา่ ใตจก่ ตลนับตใดิ หป้คกี วลามอ่ รง้สูลกึอจยรเงปิ ใน็ จอกสิว่ารคะจำพากดู คใวนายมารมสู้ ปกึ กนต้อิ ย “เนเจ้อื ้ามตาำพใจดู แเลอะาอตาอฆนานต้ีแแลค้้วนจทะั้งมหปี ลราะยโยทั้ชงมนว์ อลันใดน?างหเลรอื่ับงตราะลหงวแา่ ลง้เวรตาอ...บมักนลคับงเจปน่ิ น็ เอไป้อไแมผ่ไว่ด้เอบกี า แล้ว” “ทำไมเลา่ ?” จิน่ เอ้อตกใจ “หากเจ้าโกรธกไ็ ม่เปน็ ไร ข้าไม่ได้หวังให้เจ้าอภัยข้า ทันทีหรอก ข้า...” แตม่อ้จใะหค้ค“อณุ ไยมหตเ่ กนดิ ีย่ ยูตวินากมยับรอับเจมใ้าใช”ห้ท้ขา่โ้นาลเปอว่ จ๋นอ็ ูยงอ้ิมิสตรเจอะ้าบกอ็ยยัแง่านตงไ่ัเบหมวนว่ ่า่าเอ่ื ปจยะน็ มลอ้อาสิ งร“มะเมุจ้ไาหเแปนต็นข่เรถ้าาสงึ กค.ิ ไ.็ ณ.ุ มข่เ้าชหเาปมยน็ าระเอพสงมียสกงกสันุลาอหวยใวู่ดชงี้ ซ้ำร้ายข้ายัง...” น้ำเสยี งสัน่ ข้ึนมาเลก็ น้อย “บนกายข้า...ยังมรี อยแผลน่าเกลียดน่ากลัว อกี ด้วย” จ่ินเอ้อคิดไมถ่ งึ ว่าสงิ่ ทโ่ี ลว่ จกู ังวลในใจจะเป็นเรอ่ื งน้ีไปได้ เขาอ้ึงไปนานกอ่ นจะ หัวเราะรา่ “ผ้หู ญิงโง่ ข้าไม่ถือสาเรอื่ งเหลา่ น้หี รอก” โล่วจูสา่ ยหน้า “แม้ตอนน้เี จ้าจะไมถ่ ือสา แต่ต้องมสี ักวันท่จี ะถอื สา ข้าไมอ่ ยาก ให้เจ้าคิดเสยี ใจในภายหลัง...” “ข้าร้วู ่า“ตขัว้าขไ้มาดม่ ูเที ปา็นงคเสนยี พใจึง่ พภาาไยมห่ไลดัง้ ” จ่นิ เอ้อเก็บรอยย้ิมบนใบหน้าแล้วพูดอย่างจรงิ จัง มักจะยั่วโมโหเจ้า แตท่ ข่ี ้าทำไปท้ังหมดกเ็ พราะวา่ เจ้า





เพียงชัว่ ครู่ อกี ฟากของระเบียงยาวก็มีบุรษุ ผ้หู นง่ึ รบี ร้อนเดนิ มาแตไ่ กล รา่ งสงู สง่าของเขาเรง่ เสยี งหัวใจของตง่ อ๋ิงเอ๋อให้เต้นแรงได้เชน่ ทุกคร้ัง นางแสร้งทำทีเดนิ สวน ทางกันอย่างไมต่ ั้งใจแล้วสง่ ย้มิ น้อยๆ ให้ “ไมเ่ จอกันนาน สบายดีหรอื แม่ทัพเจ่ียง” บุรษุ ผู้นั้นหยุดฝีเท้ามองนางด้วยสายตาครนุ่ คิดเหมอื นกำลังนกึ ย้อนวา่ นางเป็น ใคร...สายตาเชน่ น้ีเสยี ดแทงหัวใจของต่งอ๋ิงเอ๋อยิ่งกว่าอาวธุ นับร้อยพัน แท้ท่ีจรงิ แล้ว ในใจของบรุ ษุ ผ้นู ้นี างไม่เคยมคี วามสำคัญอันใดเลย แม้แตค่ วามทรงจำเพียงเลก็ น้อย เก่ียวกับนางกเ็ หมอื นไมม่ ีคา่ พอให้นึกถึง หญิงสาวเม้มรมิ ฝปี ากแนน่ เจี่ยงซนิ่ จอื ทำสหี น้าราวกับเพิง่ นกึ ออก เขาพยักหน้า พลางกล่าวทัก “ต่งซวิ อ๋”ี น้ำเสยี งเขาทั้งสภุ าพและเป่ียมไปด้วยมารยาท แต่กลับยิ่งบบี ให้ใจของต่งอ๋ิงเอ๋อ แหลกละเอยี ดยิ่งกว่าเดมิ นางมองใบหน้าของเจี่ยงซน่ิ จือเทียบกับความทรงจำอันราง เลือนของตน เจีย่ งซน่ิ จอื หลอ่ เหลาข้นึ มาก หากจะบอกว่าในอดีตเขาคือหนุ่มน้อยผ้มู ี ใบหน้าสดใส ในยามน้เี ขากเ็ ปรยี บดังชายฉกรรจ์ ท่ีกร้าวแกรง่ ราวกับภผู า แม้กาลเวลาจะผันเปลยี่ นเวยี นบรรจบไปหลายร้อนหนาว แต่การทไ่ี ด้กลับมาเจอ หน้าเจย่ี งซนิ่ จืออีกครงั้ หัวใจตายด้านของนางก็ยังคงสนั่ ไหวไม่เปลี่ยนแปลง “ท่านจำ ข้าได้หรอื ไม?่ ” นางย้ิมอยา่ งสำรวม “ในอดตี ข้าสนทิ กับหรว่ นเอ๋อนัก” นางให้เเขจ่ีายฟงัซงสน่ิ กั จเอื ทมา่ ใสี ดหี น้ามึนงงเลก็ดันงน้อั้นยเจปย่ี กงตซแินิ่ ลจ้วอื นจ้องึ ทงสำเาพวยีไมงเ่ตคอยบพรูดับถเสึงยสี งหเารยยี สบนกทิลขับอไปง “กระหม่อมความจำไม่คอ่ ยดี ขออภัยพระสนมด้วย” ต่งอ๋ิงเอ๋อเจบ็ แปลบไปทั้งใจ เหตใุ ดเขาจงึ ต้องหักหน้านางด้วย ยามน้นี างเป็นถงึ ต่งซวิ อ๋ผี ้มู ฐี านันดรสงู ศักด์ ิ ทกุ ชวี ติ ในวังหลวงล้วนแต่ หวาดกลัวและเคารพยกย่อง ทว่าเหตใุ ดบรุ ษุ ผ้นู ้ีถึงยังเมินเฉยตอ่ นางเชน่ เดิมอกี เล่า? แตว่ างทต่า่งทอีส๋ิงภุเอา๋พอพยเอาย่ยคามำถมาใิ มหเ้กฉริ กยิ เาชทน่ ่ีแคสนดทงอ่ีทอักกทไาปยดปูมราเี ยศ่ือรยัใยกัจนนพออีกเปฝ็น่ายพนธิ กึีเทสา่ ะนกั้นดิ ใ“จได้ยไนิด้ มาวา่ แมท่ ัพเจ่ยี งใกล้จะเข้าพธิ สี มรสกับคุณหนูสกุลเจ้าในอกี ไม่นาน”

เจีย่ งซนิ่ จือขมวดค้วิ แต่ด้วยความเกรงใจจงึ ตอบสน้ั ๆ “ใช”่ ตง่ อ๋งิ เอ๋อพลันเจ็บแปลบมากข้นึ ความรสู้ กึ รำคาญใจท่ีจะตอบคำถามสว่ นตัว แสดงออกชดั เจนในน้ำเสยี งของเจีย่ งซนิ่ จอื พลันนั้นเองความโกรธแค้นอันยากจะ ระงับกเ็ กิดข้ึนในใจของหญงิ สาว เพราะเหตใุ ดกัน? ไมม่ ใี ครตไั้งมแเ่ ตอ่เย่ ลป็กาจกนชเนืต่ ิชบใมหญแน่ ตา่สงกดุ ท็เป้า็นยกคานรดเปีม็นาโคดนยดตใี ลหอ้สดงิ่ ใดคบดิ ้าองา?่ น...ปบรดิ ะากสาง่ รนใาดงกเข็รอ้าวบังคเพออ่บื รักษาอนาคตหน้าทีก่ ารงานและตำแหน่งขนุ นางของตัวเอง ชายในดวงใจก็วางตัว เย็นชากับนางดจุ น้ำค้างแข็ง สหายที่เคยมกี น็ ง่ิ เฉยดดู ายมองเหน็ นางเดือดร้อนปางตาย ก็ไมย่ อมชว่ ยเหลือ คนบนโลกน้ที ุกคนทรยศตอ่ นาง แล้วทำไมนางถึงต้องปลอ่ ยให้พวกเขาได้เสวย สขุ กันด้วยเลา่ โเปจ็นรลหัก่วพตงน่งาตอาัว๋งิงจไเอปาก๋ออใมยจอทู่ จงใ่ี รเดงิจไี่ยมขงร่อซ้ชู อน่ิ ดั ยจ่าือในหน้งิ่เกนาิดงาเเนอรองื่ กงจร็เๆู่ค้ายยใเกปดเ็็นๆอสย่ กหอับาอยนกร้อมกั งาขสอาว“งไขขด้อา้ยมงนิาทกมา่ อ่นาวนแา่ มหท่ รัพว่ ขนเ้าลเจยอึง๋”อร้สถู ูกกึ “ขอบพระทัยพระสนมทท่ี รงเปน็ ห่วง กระหม่อมยังมีธรุ ะอีกมากขอทลู ลา” แมท่ ัพ หนมุ่ พูดจบกไ็ ม่มองต่งอ๋ิงเอ๋ออีก ก้าวยาวๆ จากไป ตง่ อ๋งิ เอ๋อยนื อย่ทู เ่ี ดิมจ้องมองแผ่นหลังเจย่ี งซน่ิ จือทีค่ ่อยๆ ลับสายตา รมิ ฝีปากของนางเผยรอยย้ิมนา่ กลัวข้ึนช้าๆ วันน้ฝี นตกต้ังแต่เช้าตรจู่ นถงึ บา่ ยคล้ อย ห้องทีข่ เังจนย่ี างงหอรยว่ ูก่นถ็ ยกู ืนเอปยดิ ู่ตอรองกหนป้าลตา่ายงเกลำบ็ลสังจแี ้อดงงมสอดงเผกย่งิ ไใมห้ด้เห้วน็ยทเปา่ ท็นเีอหันมดอ่ ับลแอรยก สตรนี างหนง่ึ เดินกรดี กรายเข้ามา จู่ๆ ประตู จากนั้นก็มี เจีย่ งหรว่ นย้ิมน้อยๆ รอมานาน...ในทส่ี ดุ ก็ยอมเผยตัวสกั ที

เยอื นกเป็ จั้น่ยี งสหหี รนว่ ้านใหเกมบ็ เ่ รปอ็นยสยหี ้ิมนค้าืนขออยง า่ ง‘รสวตดรเผีรว้็ูถกู ลักพขาณตัวะ’ท่ีหแมลนุ ะกตัำวลไปังหเผวชาดญิ กกลับัวสจตนรขผี วู้มัญา ผวา ผู้ที่ยืนอยู่ตรงประตนู ้ันงดงามหยาดฟ้าราวกับเทพธดิ าเสยี จรงิ ๆ เจี่ยงหรว่ นยัง ต้องยอมรับวา่ หญงิ ผู้น้งี ดงามจนยากจะเปรยี บเปรย ผ้มู าเยือนสวมอาภรณ์ สแี ดงเชน่ เดียวกับเจีย่ งหรว่ น เน้อื ผ้าเหลอื บสที อง ประกายระยิบระยับแม้จะไมต่ ้องแสงแดด เรอื นรา่ งอรชรเอวคอดบาง เมอ่ื ไล่สายตาลง มาด้านล่างกพ็ บเรยี วขาขาวนวลท่ีซอ่ นอยู่ภายใต้เน้อื ผ้าโปรง่ บาง ตรงข้อเท้ามกี ำไลวง เลก็ ๆ สวมอยู่ มันสง่ เสยี งกร๊งุ กรง๊ิ ทุกครัง้ ท่ีอีกฝ่ายขยับกาย สาวงามผ้นู ้ไี ม่สวมรองเท้า สที องของกำไลข้อเท้ายงิ่ ขับเน้นให้เท้าเปลือยของนางดูผ่องใสประดจุ หยกขาว สง่ิ ที่สะเทอื นวญิ ญาณของผ้คู นคงจะเปน็ ดวงหน้า ความงามของสตรผี ้นู ้ีเรยี กได้ วา่ สามารถสะกดทหารท้ังกองทัพ หรอื อาจถึงขั้นลอ่ ลวงให้เกิดจลาจลเลยทีเดียว...เรยี ก ได้ว่าสะคราญโฉมยง่ิ กวา่ ตนเสยี อกี หญงิ งามนางน้ีดุจดัง่ เปลวไฟกลางหมิ ะ เปลวไฟมชี วี ิต! เจย่ี งหรว่ นคอ่ ยๆ ประสานสายตากับหญิงงาม เมื่อผู้มาเยือนพบกับสายตา หอ๋วอางดเฟกยลั”วทนเ่ี จางยี่ กงลหา่ รวว่ ทนักเทสแายสดร้งว้ แยสนด้ำเงสอยีองกยมั่วายวนสอหี ยนา่้างกป็ฉราะยหแลวาวดพแอตใจน่ อ่ายฟาั่งงยมิง่ านกัก “จ่ินองิ เจ่ยี งหรว่ นย้ิมเยาะในใจ แสร้งถามกลับเสยี งหวาดกลัว “เจ้าคอื ...” “ข้าคอื ตันเจนิ ธิดาเทพแห่งหนานเจียง” นางกล่าว “ได้ยินกิตติศัพท์ มานาน” เจีย่ งหรว่ นรบั คำ ตันเจนิ เลิกค้วิ สงู “เจ้ารจู้ ักข้าด้วยหรอื ?” “ข้าเพียงตอบรับวา่ รจู้ ักไปอย่างนั้นเอง เพื่อไมใ่ ห้เสยี มารยาท” เจ่ยี งหรว่ นย้ิม น้อยๆ “ธดิ าเทพได้โปรดอยา่ ลืม เข้าเมืองตาหลิว่ ต้องหล่ิวตาตาม ข้าโดนท่านจับตัวมา จะกล้าแสดงทา่ ทางกระด้างกระเดอื่ งบอกวา่ ไมเ่ คยได้ยินชอ่ื ของทา่ นได้อย่างไร”

ตันเจินได้ยินกห็ งดุ หงดิ ข้นึ มาทันที “จน่ิ องิ อ๋องเฟย เจ้าปากร้ายไม่เบา” เจย่ี งหรว่ นย้มิ ตอบ สถานการณ์ ด้านนอกคับขันยิ่ง นเาปง็นไมช่กว่ ลงัเวววล่าาตชันข้ี เจาดนิ วจ่าะใทคำรรจ้าะยแตพน้หใรนอื ยชานมะน้ี ชว่ งน้ี ย่อมไม่ยอมให้เกดิ เรอ่ื งใดๆ ข้ึนกับ ‘ตัวประกัน’ แนน่ อน เซวียนหลี กอวารา่ มบณา่ ว“์ ไไพด“้ชยรชา่นิ ต้นั วกิ เา่ ลำเเจวน้ามดิ ชีตไาดำตต้ฟกิมังำแเนเลค้วิดยกไดมน็ ำด่ า่รขนีงัชนักวี””ิตอตยตันัในู่ นเเจจชนิ ินนมเบอ้วทยน่ ปปคาลกวาชยามา้ผๆเมปต็นนอดเยวอู่ลงงตำกบาับฉากปายลยแาายกวเนวขไ้ิวญ็มเลส่ ย่นบ่งิ “ได้ยนิ มาอีกวา่ ที่พชี่ ายคนโตของเจ้าถกู เรยี กขานว่าเทพสงคราม เจ้าเองกม็ สี ว่ นชว่ ย ผลักดันเขาด้วย ทแี รกข้านกึ ว่าเจ้าคงพอมีความสามารถบ้าง ทว่าตอนน้มี าคิดๆ ดู... ข้า คงประเมนิ เจ้าสงู เกินไป คนเก่งเชน่ น้ันจะถกู ลักพาตัวมางา่ ยๆ ได้อยา่ งไร” เจีย่ งหรว่ นจ้องตันเจินด้วยสหี น้าเรอื่ ยเฉ่ือยไมท่ ุกข์ ร้อน นางผา่ นการซบุ ซบิ นินทามาต้ังมาก จะใสใ่ จทำไมกับข้ีปากคนเพยี งเท่าน้ี ตันเจนิ ต่างหาก...ว่งิ มารังแก ตัวประกันถึงที่คงจะนกึ รษิ ยานางเรอื่ งเซยี วเสามใิ ชน่ ้อย ผู้หญงิ คนน้ีเพียงอ้าปากคร้ังเดียวกส็ ำรอกอาจมออกมาจนหมดส้นิ เหน็ แล้วเหมือนนั่งชมง้ิวฉากหนง่ึ ... สนกุ ยง่ิ นัก ตันเจินค่อยๆ เดนิ เข้ามาใกล้เจยี่ งหรว่ น ฉับพลันนางกย็ ่นื มือซ้ายมากุมลำคอ ระหงของเจ่ียงหรว่ นเอาไว้แนน่ “ตายละ ข้าไม่ยักรวู้ ่าจ่นิ อิงอ๋องเฟยชา่ งเปราะบาง อ่อนแอเหลอื เกิน” ตันเจินมองเจี่ยงหรว่ นท่ีใบหน้าค่อยๆ แดงกำเพราะแรงบีบ “หากข้า กรดี คมมีดลงตรงน้ีสกั ฉับหน่ึง เจ้าก็คงสน้ิ ชพี แล้ว” “อ้อ…” เจยี่ งหรว่ นพยายามเอยี งศรี ษะหลบกรงเล็บแล้วเอ่ยวาจาเชอื ดเฉือน “เพราะเหตุใดเจ้าถงึ ต้องกรดี คมมีดลงท่ีคอของข้าด้วย เพราะเจบ็ ปวดท่ี ‘สามีข้า’ ไม่ เคยสนใจเจ้าอย่างนั้นร?ึ ” พอพูดคำว่า ‘สามีข้า’ อากัปกริ ยิ าของตันเจินกเ็ ปลย่ี นไป “เจ้ารเู้ รอื่ งน้ดี ้วยร?ึ ” ตันเจินหัวเราะเสยี งเยน็ ชา “เจ้าคิดวา่ การท่ีได้เปน็ จน่ิ องิ อ๋องเฟยนี่ถือวา่ ชนะทกุ อย่างแล้วสนิ ะ...เซยี วเสาเปรยี บเสมือนพญาอนิ ทรแี ห่งทุ่งหญ้า

ดเจุจ้าดมััง่นจก่าฝ็แคูง่หจ้ิงนิ จออัปกลแักหษ่งทณะ์ ทเลขี่ ทวราางยทางเคดนินอยเ่ขางาเจขึงาตไ้มอ่มงกที ้มางลหงยเกุดบ็ อ.ย..ทู่ ่ีสเปตน็ รเใี พดยีไดง้เนทาา่ นนห้ันรยอังกจ.ะ.. กล้าทำสหี น้ายนิ ดีอกี ” ยัว่ ข้ึนเสยี ด้วย... เจีย่ งหรว่ นนึกยนิ ดีอยู่ในใจ นางต้องพยายามมากกวา่ น้ี ทำให้ อกี ฝา่ ยบ้าคลัง่ เสยี จนมอิ าจควบคมุ สติได้...ในเมอ่ื ตันเจนิ รษิ ยานางเพราะเรอ่ื งของเซยี ว เสากพ็ ุง่ หมัดน้ชี กกลับอกี ฝา่ ยแรงๆ เอาให้ธดิ าเทพผู้น้ีเป๋จนรว่ งหล่นจากสวรรค์ ไปเลย อัปลักษคณดิ ์ดขังวนางั้นทางเดนิ เจย่ีแตงห่กรเ็ ปว่ น็นจหึงินดทำเ่ถี นกู นิ เกก็บารมตาป่อตระาดมับแเผรนอื ในนใยจังดกี ว่าห“ถยึงกขช้า้นิจะงเาปมน็ ทหถ่ี ินูก ก้าวข้ามหมางเมิน จรงิ หรอื ไม่ตันเจิน” อยา่ งไรตขัน้อเเจสนิ ยี โขมอโหงเจขนา.ห..นเ้าขเปากล้าี่ยวนข้สามี หยกเพชยี ้นิ งงคารมนู่ไปางเลกอื็เผกยเอรอากย้อยน้มิ กนร่าวกดลัวตออ่ อใกหม้เปาน็ พญ“นาี่ ขอวิน้าทงรปหี าขรอื้าทจ้ง่ิาฝองูยจา่ ้ิงงจไมอ่ไกยกดช็ ี า่ งข้าหจาะกหขัก้าปลกี ่าขเขอางไเดข้ขา้าซจะะทำถใอหน้เขเขาต้ีย้อวงคชมดขใอชง้!เขเาขาตเ้มออื่งเกสอยี งใทจัพท่ี หนานเจยี งมชี ัยเหนือแคว้นต้าจน่ิ เมื่อใด เมอ่ื นั้นข้าจะจับเซยี วเสามาควักลกู ตา หัก แขนขา เขาจะได้มชี วี ติ อยู่ข้างกายข้าไมม่ ีวันหนีไปได้อกี ตลอดกาล” ความรกั ที่ชวนขนหัวลกุ เชน่ น้เี ปน็ สงิ่ ท่เี จี่ยงหรว่ นไม่เคยได้ยนิ มากอ่ นจงึ ได้แต่ ทอดถอนใจ “หากเจ้าไมไ่ ยดตี ่อเซยี วเสาเชน่ น้ี ตัวข้า...เจ้าก็ต้องยิ่งรังเกยี จมากกว่าเขา เสยี อีก เพราะเหตใุ ดเจ้าถึงไม่ฆ่าข้าเสยี เลยเลา่ ?” “ฮา่ ๆๆ” ตันเจนิ หัวเราะข้นึ มา “ข้ายอ่ มต้องอยากกดุ หัวเจ้าอยแู่ ล้ว ข้าไม่มที าง ปลอ่ ยให้เจ้าหายใจต่ออกี นานนักหรอก ข้าวางแผนไว้แล้ววา่ จะจัดการเจ้าอยา่ งไร ข้าจะ เไจปาะใรหา่ ง้พกวากยมเจัน้าไใดห้ข้พยรานุ ยสพกั ันพธัน์ ุภราูยใแนลต้วัวกเเ็ จท้าไขใ่แหม้เลจ้างกวัลนาสยาเยปพน็ ันอธา์หกุ าินรเขนอ้อื งขพอวงกหมนันานตเจ้อยี งงเจล็บง ปวดจนตายอยา่ งน่าอนาถ ฮ่าๆๆ เพยี งแค่คดิ ก็นา่ สนุกเสยี แล้ว” เจย่ี งหรว่ นรวู้ า่ ท่ตี ันเจนิ ยังไม่ฆา่ นางเปน็ เพราะคำสงั่ ของเซวียนหลีกับฉีมา่ น ต่างหาก อกี ฝา่ ยจงึ ไมอ่ าจลงมือได้ สว่ นตัวเจ่ยี งหรว่ นเองกต็ ้องการใชป้ ระโยชน์ จากตันเจนิ ถ้าเชน่ นั้นนางก็ขอ

ลขงอมงอืข้กาจ่อนนรแาลบ้วกันชา่ งน“แ่าขคำวน้นักหนานกเาจรยี ทงีเ่ ขจ้อายงอพมวเกปเ็นจ้าพนันะ่ ธหมรอืิตจรกะเับหอยงยี คบ์ ชผาืยนแแปผด่นคดิดินวต่า้าเปจ็นน่ิ แผนการท่ีล้ำเลิศมากนักรึ ห.ึ ..พวกเจ้ากแ็ คค่ นโงท่ ถี่ กู องค์ ชายแปดหลอกใช้ หากเขาได้ คจะรปอลงบ่อัลยลใัหง้กม์ สาแำเวร้งจ็ กเัดขไาดก้จ็ ะฆา่ พวหกรเอืจ้เาจท้า้งิ วทาั้ดงหฝมันดว่านจะสิ สยั าลมอารบถกหัดักอหยลา่ ังงชพว่วงกชเจงิ ้อาไำมน่มาวีจันมาทจี่เาขกา เขา...ถ้าเจ้าคิดเชน่ น้ันเจ้ากป็ ระเมนิ องค์ ชายแปดตำเกินไปแล้ว” ทำให้เข“าจกัดลกาายรเอปงน็ คช์ ชาายยแแกปใ่ ดกไลม้ต่ใชายเ่ รไอื่ด้งเลยยาก”สำหรับพวกข้า ขนาดฮอ่ งเต้พวกเจ้า...ข้ากย็ ัง ชายสบิ “สอางมคผ์ ชู้มาายกแดป้วดยไมสม่ตีวปิ ัันญไญด้คาแรลอะงคราวชามย์ สเาจม้าาชรว่ถยเทขสี่ากำคเ็ หัญนทอ่ื ส่ี ยดุ เปลองา่ .ค..์ เชพายราสะบิเรสาายมังมมีสีอทิงคธ์์ ิ โดยชอบธรรมท่จี ะได้...” “สทิ ธ์ ิโดยชอบธรรม...?” ตันเจนิ คล้ายว่าจะคดิ บางเรอ่ื งข้นึ ได้ จงึ ถลงึ ตาจ้องเจ่ยี ง หรว่ น “เจ้าหมายถงึ ราชโองการรึ เจ้าคดิ ว่าองค์ ชายสบิ สามเหนือกวา่ องค์ ชายแปดเพราะ มีราชโองการหนุนหลังใชห่ รอื ไม่?” เจี่ยงหรว่ นเม้มรมิ ฝปี ากนิง่ เงียบ ตันเจนิ หัวเราะอยา่ งสาสมใจ นางพล้วิ กายเดนิ ออกนอกห้อง เพียงไม่นานก็กลับ มาอีกครั้งพร้อมกับกระบอกไม้หนงึ่ กระบอก “จิน่ องิ อ๋องเฟย เจ้าว่ากระบอกไม้น้คี ุ้นตา หรอื ไม่?” เจีย่ งหรว่ นไม่โต้ตอบ ทำเพยี งจ้องกระบอกไม้น้ันเขม็ง อเปร็นา่ มตท่อมต่ี ัีกนรเนจะินดางาเหษเป็นแิดผสกน่ารยะหตบนกอึ่งใกเจยไท็บมฝ่ี้แต่าลิดย้วอตหยรยู่ งเบิ ขมข้าอื่ มอคฉงลดาอี่้ยานออกใอนกกอพ็มอบาแกววม่าบเาปห็นนรึ่งมาชันโคออื งกผจา้าึงรผมทนืั่นี่ทยใุกาจคววนส่าตตเี หนาลมเอือหงงา นั่นเอง! “เจ้าคิดวา่ ซอ่ นราชโองการไว้ในรถม้าก็จะไม่มีใครหาพบหรอื ? ข้านึกอยากชม ความใจกล้าของเจ้าเหลอื เกนิ ทว่าเม่ือใจกล้ากต็ ้องเตรยี มใจเผ่อื ไว้สำหรบั ความ

ผองิดคพ์ ชลาายดสดบิ ้วสยา.ม..คนตนอั้นนจนะ้คีเปว็นามอหยว่าังงขไรอนงะเ.จ.้.า”ตกตอันยเูใ่จนินมลอืากขเ้าสยี งหเาหก้ยี ไมร้ซเกงึ่ รรยาี ชมโอ“งหกาากรฉฮอ่บังบเนต้้ี พขอองดพี วเจก้าเวจา่ ้า..ส.น้ิ ชลวี มติ ใขนอตงอเขนานจะ้ี เปน็ แลเช้วน่ เรไอร่ื ?ง”ทั้งหมดโยงเข้าไปเก่ียวข้องกับองค์ ชายสบิ สาม จะเปน็ เชน่ ไร? เจี่ยงหรว่ นหัวเราะในใจ อย่ามาห่วงเพ่ยเอ๋อของข้าเลย ห่วงตัว เจ้าเองเถิด... เจี่ยงหรว่ นรบี ลงมอื ตอ่ เพอ่ื ไม่ให้อกี ฝา่ ยมีเวลาได้คิด “เจ้าได้ราชโองการมาไว้ใน มือแล้วอย่างไรเลา่ ? ต้องมสี ักวันท่ีคนอื่นๆ จะหามันพบ มีวันฟ้ามืดก็ย่อมมวี ันทีท่ ้อง ฟ้าสว่างไสว ขอเพียงรอถงึ วันน้ันความหวังของข้ายอ่ มไมส่ ญู เปล่า” ความหวังในดวงตาที่เจีย่ งหรว่ นเจตนาแสดงออกมาให้เหน็ ตันเจินรบั ร้ไู ด้อยา่ ง กชัดลเ่าจวนโทษนตาัวงเรอ้สู งกึหขรัอดื รใ้สจู นกึ ัผกิดทยี่เ่ิงปเ็นห็นตัวเจกีย่ ารงหทรำใว่ หน้รมาชกี โิรอยิ งากนา่ิงรเตฉกยอยไู่ใมน่คเรงำ้่อื คมรมวือญศเสตั ยรี ูใจยังคไมง่ สามารถต่อปากต่อคำกับนางอยา่ งเปีย่ มด้วยความหวัง ตันเจนิ รสู้ กึ โกรธแค้น รสู้ กึ อยากให้อกี ฝา่ ยทุรนทุรายหมดหวัง! ความคิดน้ตี ะโกนก้องอยใู่ นใจตันเจนิ ประหน่ึงคลืน่ ลมบ้าคลั่ง พลันนางก็หยิบเชอ้ื ไฟจากอกเส้อื ...แล้วจดุ ไฟ ตันเจนิ คล่รี าชโองการในมอื อังกับเปลวไฟ เพยี งชัว่ ครเู่ ปลวไฟก็กลนื ม้วน ผ้าแพรไหมสเี หลืองอรา่ มท่ามกลางสหี น้าซดี เผอื ดของเจ่ยี งหรว่ น “ไมน่ ะ! ไม่!!” เจ่ยี งหรว่ นสง่ เสยี งกรดี ร้องแหลมสงู ประหน่ึงคนใจสลาย พ่งุ ตัว เข้าไปย้อื แย่งราชโองการท่กี ำลังไหม้ไฟ แต่ตันเจินมหี รอื จะยอมให้อกี ฝ่ายสมหวัง นาง เคล่ือนกายหลบสองมือไขวค่ ว้าของเจ่ียงหรว่ นพลางสง่ เสยี งหัวเราะสะใจ เพียงชัว่ เวลา อันสัน้ เปลวเพลงิ กก็ ลืนกนิ ทกุ อยา่ งจนหมดสน้ิ คงเหลือไว้เพียงเศษเถ้าสดี ำท่กี องอยู่ บนพ้ืนอย่างน่าสงสาร เจี่ยงหรว่ นมองกองเถ้าบนพ้ืนด้วยสหี น้าร้าวราน...เจบ็ ปวด ตันเจนิ รสู้ กึ สาสมใจอยา่ งย่ิง นางเดนิ มาหยุดข้างกายเจี่ยงหรว่ นแล้วเอย่ เสยี ง