ผลาญ เล่ม 5

เพียงแคค่ ิดเจีย่ งตานก็กลัวจนตัวสนั่ เสยี แล้ว ลมหายใจขาดห้วง แทบจะเปน็ ลม ล้มพับไปตรงน้ัน ข้างฝ่ายเซวยี นหัวยังจมดิง่ อย่ใู นห้วงปรารถนา ความกระหายยังคงคุกรนุ่ ยาม กเทมวำือ่เ้าสงรยีาเ่ ปงงเ็นจป๊ิจผล๊ะ้ใูอื อดยออเกปารมลมา่าอณตย้อ์ เ่ารงงาล่ ขรมัอ้ดหนในจพแาลวลันท้วมพี่หัลัดนามกยาลสจับา้นิ กไปทมาองพดงอ้ปาไนรดนะ้ยตอินบู กค้าเงำขเารถยีเึมงกกอ่ืขับเอหสง็นะเจทวย่ี้่าานผงตู้ทาี่เนปเดิ ซปวรียใะจนตเหูขอัว้าา เยน็ วาบ สองตาเอาแตจ่ ับจ้องกลุ่มคนท่ียืนตะลงึ งันอยหู่ น้าประตู ผ้มู าเยือนล้วนมี สหี น้าแตกตา่ งกันออกไป แตล่ ะคนมองพวกเขาราวกับมองสัตว์ นา่ รังเกยี จ ความละอาย สะพรงึ กลัว หวาดหวั่น โกรธข้ึง พรงั่ พรเู ข้าสสู่ มองของเซวียนหัว อยา่ งพรอ้ มเพรยี ง ต้องแกอ้ปงัญค์หชาาดย้วหย้าผต้ทูนเี่เปอน็งถใหึงกญับ่ไคดดิ้ดส้วงย่ิ ใอดาไศมัยอ่ เอต๋กอเฟไยดผ้แ้ตเู ปน่ น็ งิ่ มอา้ึงรอดยา่กูมับาโทด่ี ยสตลดุ ทอ้ดายก็สง่ ยเสามยี ทง่ี เรยี กคนตรงหน้าด้วยความขลาดกลัว “ส…เสดจ็ พ่อ” เป็นท่าช“าเยจผ้า้ลูเปูกน็ ชทวั่ ั้ง!”สามสีาแยลตะบาดิดดุ าัไนมจพ่ ้อดู งไไมปย่จัางเจกย่ี ้างวตเขาน้าไทป่ีนถอีบนลเกู ปชลาือยยเตตม็ัวสแรัน่ งรจะนรกกิ รแะลเ้วดอ็นอไกม่ คำสัง่ ด้วยความเกรย้ี วกราด “จับนังไรย้ างอายผ้นู ้ไี ปมัดแล้วตใี ห้ตาย” “ฝ่าบาท...ฝา่ บาท” เจ่ียงตานตกใจกลัวจนตัวสัน่ ไปหมด เปน็ นางเองทปี่ ระมาทไม่ รแ้จสู ักรส้งทะำกเดปก็นลสั้นนอทานรามธณร์รปมรไาดร้เถหนมาือนมทิเชุกน่ คนรง้้ัันแไมล้่มวตที อ่างใทห่ีจ้ฮะ่อถงกู เตจั้บเสไดด้จ็คมาหาจนรังงิ คๆาเขพาวเชกนเ่ ขนาก้ี ็ยัง เพราะเหตใุ ดจูๆ่ วันน้นี างถงึ หลุดการควบคมุ ไปได้เล่า เจ่ียงตานนกึ ย้อนไปถึงกลิ่นหอมชวนมนึ เมาที่ตนได้รับทันทที ีก่ ้าวเข้ามาในกุฏิ... กลิ่นทยี่ ามน้ีสลายหายไปหมดแล้ว พลันนั้นเอง... นางก็มองเห็นเจีย่ งหรว่ นที่ยืนสง่ ย้ิมทักทายมาให้จากด้านหลัง ของฮอ่ งเต้ นังพใี่ หญค่ ลย่ี ้ิมงดงามทม่ี มุ ปากพรอ้ มกับขยบิ ตาซ้ายให้ด้วยทา่ ทที รงเสน่ห์ เห็นดังนั้นเจ่ยี งตานกเ็ ข้าใจทุกอยา่ งทะลปุ รโุ ปรง่ นางกรดี ร้องเสยี งลัน่ กางกรงเล็บพุ่ง

เข้าใสเ่ จีย่ งหรว่ นด้วยแรงอาฆาต “เจ้า… นังแพศยา เจ้าเลน่ กลกลั่นแกล้งข้า” นใรบสีั้นคไ่ บคลรลาสิ้นเรจทุงั เย่ีแธข์งกิท้าหมหกุ รามปวก่ อ่รนอะมพดกฉเลาัทนรกิ ้า”ฮเเทปอ่ ้า็นงเบเนตยี่ ้าองงยรผา่่าู้นงงหทั้นลลุ ..ับก. ทนทุเาลำงใใหส้เร“จ่ ฝ้า่ยี ยา่งเบตราาาทนนเะพพเลพคาะคดะทา่หเลปม้ม็นอ่ โเมคพฉรรมันาะลกมงับคีกอนับงคพค้ดิื์นชไามยนซ่ หาอื่ง้า “เจย่ี งเจาอ๋ี” เซยี วเสากระดกล้นิ ลากเสยี งยาว ฟังดูเห้ยี มลกึ “ภรรยาของข้าตัว เล็กเพียงเท่าน้ี จะมแี รงลากเจ้ามาเสยี บอยตู่ รงหว่างขาองค์ ชายห้าได้อยา่ งไร?” เป็นการเงปยี รบะกการศบิ ศกกึันทท้าั้งทกาฏุย.ิต..ถอ่ ้อทยุกคผ้ำทู ขุกอนงาอม๋อทงี่กจล่ิน้าอบิงังเอซายี จวแเตสะามต้ิเอพงียจิงน่ แอตงิ ่ไอม๋อ่ไงวเ้หฟนย้าอผีกู้ใดด้วยยัง กปับระชโายวคบก้าักนขร้าฬนะตเชลน่าดนธ้ี รอรยม่าดวาา่ กแ็เตปจ่ ็นะตเอ้อย่ งหกับนค้ารนอ้ รนะไดปับตอางมคๆ์ ชากยันกับพระสนมเลย ตอ่ ให้เอย่ “เซยี วเสา เจ้าดูแคลนข้าร!ึ ” เซวยี นหัวอับอายจนกลายเป็นโกรธ “หุบปาก!” ฮอ่ งเต้ตวาดเสยี งดังด้วยความโกรธจนแทบระงับไม่อยู่ ทำให้เซวยี น หัวไม่กล้าสง่ เสยี งใดอกี เจ่ยี งตานมองรา่ งของเซยี วเสาทกี่ ้าวเข้ามาปกป้องภรรยาอยา่ งองอาจ ทา่ ทีฉาย ชดั ว่าไมเ่ กรงใจและไมส่ นใจวา่ ตนอาจจะผิดใจกับองค์ ชายห้า แววตาของเซยี วเสาน้ัน แข็งกรา้ วเด็ดเด่ยี ว ท่วงทา่ ยืนนิ่งดหู ยิง่ ผยองและแขง็ แกรง่ ดุจขุนเขา ทวา่ ยามทอดมอง ภรรยากลับเตม็ ไปด้วยความออ่ นโยนยงิ่ เจย่ี งตานรสู้ กึ วา่ ภาพเบ้ืองหน้าชา่ งแทงตานัก เจี่ยงหรว่ นมสี ามหี นมุ่ มาคอยปกป้องรักใคร่ เอาใจใสแ่ ละทะนถุ นอม เจย่ี งหรว่ นมีดกี ว่านางท่ีใดกัน คสอรำงคครนวยเญิง่ปคน็ ิด“แไเนมจ่ีน่่ยงะหตเพมานค่อยะมฝ่งิฉร่าันษบิ กายทับาอจงิ่นค์อชิงาอยไ๋อหด้งา้แบเฟตร่กยสิ ัดใทุ สฟธ์ร่ินัน้าะยลเ้หมพมฟค่อุบะมลฉงเแันรทาสบนอเาทงง้คาตฮน้อ่อมงงเักเปตจ็น้พะผแลวู้วาะางงมรย้อาเางลเไร่นหา้ หมากกระดานและสนทนาธรรมกันที่นีจ่ น่ิ อิงอ๋องเฟยร้เู ข้าจึงวางแผนจัดฉากน้ีข้นึ มา ฝ่า

บแลาท้วต! ้อนงั่นเชตอื่้อหงมเป่อน็ มธฉูปันรนาคะะเพแนคะ”่ หม่อมฉันซอื่ สัตย์ ต่อฝา่ บาทมาโดยตลอด... ธูปนัน่ ใช่ เจ่ียงตานหันไปมองจ้ือเจว๋ยี ท่ียนื ก้มหน้าน่ิงเงยี บ “เจ้า… ไต้ซอื ถ่อย เจ้าบังอาจรวมหัวกับจ่นิ องิ อ๋องเฟยมาเลน่ งานข้าเชยี วรึ นางเสนอผล ประโยชน์ ใดให้เจ้ากัน?” เจี่ยงหรว่ นแทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไมอ่ ยู่ ฮ่องเต้อาจจะยอมรบั ฟังคำของเจ่ียงตาน บไตด้าร้วงอ่ากแตทัถวบ้าหจหนะาเ่งึกปกวิดำา่ ลเนผังายเงปทมน็ กุไิ ดบซ้้ารอจอ้ กึงงไมไลหุม่ก้คแัดรกำผ่ท่ คู้คุกรนสวาญไยมใต่เนลาอืสกภหายพนาเ้ามนน้อื ้ทีตักุวเคปนลม่าเีแปตล่จือะยคลิด่อวา่แ.ห..ลมจสนนุ กัขลจา่ นว ตอ่ ให้เจย่ี งตานหาหลักฐานแก้ต่างออกมาได้จรงิ แล้วอย่างไรเลา่ ? พระสนมทร่ี า่ งแปดเป้อื นโลกยี ์ พระสนมท่รี ว่ มหลับนอนกับองค์ ชาย จะยัง สามารถถวายงานให้ฮอ่ งเต้ตอ่ ไปได้อีกหรอื ? พอ่ กับลูกจะยอมใชผ้ ู้หญิงคนเดียวกันหรอื ไมว่ ่าเจี่ยงตานจะสามารถหาเหตุผลรอ้ ยแปดพันประการมากลา่ วอ้างอยา่ งไรก็ฟัง ไมข่ ้ึนอกี ต่อไป เพราะนับต้ังแต่ที่ฮอ่ งเต้พบว่านางกำลังเสพสงั วาสกับเซวยี นหัว...ชวี ิต ของเจี่ยงตานก็ตกอยใู่ นมือยมบาลแล้ว เจย่ี งหรว่ นพลันหลบุ ตาลง แล้วหยาดน้ำตาแวววาวสายหนึง่ ก็คอ่ ยๆ ไหลกล้ิงลง มาจากหางตาอย่างสวยงามที่สดุ หญิงสาวยกสองมอื โอบกอดรา่ งสัน่ เทาของตนเอง ยดวงิ่ นงตักา.ฉ.. ายปเจร้าะลกมืายไปโศแกล้สวหลรดอืรวัน่าทเจด้าอเปย็นา่ งนส้อดุ งแเสลน็กของข้า “เจี่ยงเจาอ๋ีกล่าวเชน่ น้ีข้าเศร้าใจ ประโยชน์ อันใดกัน” หากทำรา้ ยเจ้า แล้วข้าจะได้ เจี่ยงตานเห็นน้ำตาของอกี ฝ่ายกถ็ งึ กับพดู ไมอ่ อก เซวียนหัวทอ่ี ยขู่ ้างกายเจ่ียงตาน พอเห็นคนรอบกายสง่ สายตาเวทนาให้กับน้ำตา หยดน้ันของเจ่ียงหรว่ นก็เข้าใจสถานการณ์ โดยพลัน แเขตกา่ จาะรยทอ่ีเจมยี่ ใงหต้เจานีย่ กงหลร้าวเ่ ปนดิ ชปนระะไเดมนไ็่ ดแ้โลด้วยเเขดา็ดกข็ตา้อดงสไามน่วตา่ ่อนใี่จหะ้จเปบ็นฝมี อื ของ ยามน้.ี .. นางจรงิ หรอื ไม่

ส้รู บปรบมือกับสตรตี ัวเลก็ ๆ อยา่ งเจยี่ งหรว่ น โยนความผดิ ไปให้นาง คงไมย่ าก นักกระมัง เป็นฝมี คอื ดิ ขแอลง้วจเน่ิ ซอวียงิ อน๋อหงัวเฟจึงยเแอนย่ ขน่ ้ึนอน“เสนดาง็จตพ้ออ่ งสขม้าคกบับคเจดิ ีย่ กงับเจเจา้าอส๋ีบบิ รสสิ าทุ มธม์ ิจารปงิ อๆงรเา้ รยอื่ ขง้าวเันป็นน้ี แน่...เหมือนทน่ี างปองรา้ ยองค์ รชั ทายาท คนพวกน้ีดุรา้ ยย่งิ กวา่ สนุ ัขป่า เสดจ็ พอ่ อย่าได้ ถูกพวกมันหลอกเอาได้นะพ่ะยะ่ คะ่ ” ได้ยนิ เซวยี นหัวพูดเชน่ น้ันเจยี่ งตานก็รบี รับชว่ งต่อทันที นางวิงวอนด้วยใบหน้า นองน้ำตา “ตอ่ ให้หมอ่ มฉันใจกล้าสักเพียงใดก็ไม่บังอาจทรยศฝ่าบาทได้ หากมิใช่ เแพลร้วาะเหลวห่ ัง์ กเพลียชงวั่ ฝรา้า่ ยบหาทมจอ่ ะมเมฉตันตจาะหทมำเ่อชมน่ ฉนัน้ีไบด้้าองย่าหงไารกจะยทามรงนป้ีหรมาม่อามสฉวัน่าหไมม่่อมมหี ฉน้ันาไเปปพ็นบหใญคิงร คบชู้ ความผดิ น้ีเหลวไหลย่งิ นัก หม่อมฉันไม่ยอมรบั เพคะ” เจีย่ งตานวางท่าว่าตีให้ตายกไ็ มย่ อมรับ อกี ทั้งยังสะอ้นื เคล้าน้ำตา ใบหน้าเชดิ ข้ึน อยา่ งทระนง ดคู ล้ายกับดอกบัวกลีบบางท่อี ยู่ท่ามกลางลมพายุ มองมุมใดก็งดงามมี เสนห่ ์ เหลือเกนิ ทวา่ … วางทา่ ถงึ เพียงน้ีแล้ว เจีย่ งตานกย็ ังมองไม่เหน็ ความอ่อนโยนสกั กระผีก จากสายตาของฮ่องเต้ มเี พยี งความอมึ ครมึ ใจของนางถูกสถานการณ์ บีบให้เลก็ ลง เรอื่ ยๆ เรมิ่ ทำตัวไมถ่ ูกบ้างแล้ว เจีย่ งหรว่ นซบั น้ำตาให้ตนเองอย่างเบามือ แล้วเอย่ ถามเซวียนหัวอย่างไร้เดียงสา “องค์ ชายห้า... ภรรยาผู้อื่นองค์ ชายอาจจะมั่วได้ แตค่ ำพดู จะเจรจามัว่ ๆ ไม่ได้นะเพคะ ทรงไปได้ข่าวมาจากท่ใี ดหรอื ทีว่ ่าข้าสมคบคดิ กับองค์ ชายสบิ สามปองรา้ ยองค์ รชั ทายาท... องค์ ชายห้ามหี ลักฐานหรอื อย่างไร เหตใุ ดจึงกลา่ วหาข้าเชน่ น้”ี เซวียนหัวทำใจกล้าปรายตามองฮอ่ งเต้ทีหน่ึง ไอเยน็ จากสายตาบดิ าทำเขา สอะยพา่ งรมงึ ัน่กลใจัวไม“่นต้ออยนนแ้กี ต็รย่ กู้ าันมทนั่ว้หี แาลก้วไมมพ่ิใชูดร่อึ อวกา่ไลปูกกศต็ ราทยีใ่แชน้ท่ ำเรซ้าวยยี อนงหคั์วรชัคดทิ ดายังานท้ันนจั้นึงเเปชน็ดิ ศหนรท้าี่ ใช้ในกลมุ่ องครักษ์จนิ่ อีเวย่ ของพวกเจ้า ข้าเองกเ็ คยได้ยนิ มานานแล้วว่าจิ่นองิ อ๋องเฟย ใกล้ชดิ กับน้องสบิ สาม จะว่าไปแล้วเจ้าสบิ สามนั้นยังเยาว์ วัย เขายอ่ มไมร่ ถู้ ึงความ

รา้ ยแรงของสง่ิ ทตี่ นกระทำอยู่ กลัวแตว่ า่ เดก็ อย่างเขาจะถกู ชักจูงโดยผ้ใู หญ่ท่ีมีเจตนา ร้ายน่ะส”ิ เจยี่ งหรว่ นย้ิมตอบน่งิ ๆ นั่นยิ่งทำให้เซวียนหัวสติแตก เขายกมอื ชห้ี น้านาง “ทำ ผิดใหญ่หลวงแล้วยังไมร่ จู้ ักกลับตัว จิน่ องิ อ๋องเฟย เจ้าหวังยมื มอื น้องสบิ สามมาตอบ สนองใจทะเยอทะยานดจุ หมาป่าของเจ้า ถงึ ขนาดเอาจวนอ๋องจ่ินองิ มาเดมิ พันด้วย ข้า พดู มผิ ดิ ใชห่ รอื ไม่ เจ้ายังจะพลิกล้ินอันใดอีก?” ตัวข้าเอเจงยท่ี งี่ไมหช่รวอ่ นบหฟัวังเนรทาิ ะาเนสไยี ดง้ยใสินแล“เ้วรยอ่ื ังงนเลกึ ่าคขลอ้องอยงตคา์ มชายแหต้าว่ ชา่ า.่ .ง.อเปงีย่ค์มชสายสี หัน้ายเพิง่ นคัะก...”ขนนาาดง ลากเสยี งยาวกว่าเดิม เคล่อื นสายตาไปยังเซยี วเสา มองผ่านรา่ งของสามมี าทอดนง่ิ ยัง เซวียนหลที ่ียนื น่งิ เงียบอยู่ “เรอ่ื งน้ีไมไ่ ด้เก่ียวโยงเพียงข้ากับองค์ ชายสบิ สาม แตย่ ังมี องค์ ชายแปดรว่ มด้วย” เซวยี นหลี? เซวยี นหัวมองไปยังเซวียนหลีอยา่ งสงสยั ฮอ่ งเต้ยังคงมสี หี น้าเขยี วคล้ำ สายตา ทเขี่ทาอไมดร่ มจู้ อักงเนซั่วนียเปนน็ หสัวานย้ันตดาทสู ี่เ้นิ สหดวจ็ ังพเต่อม็มัปกรใะชดม้ าองเซบวตุ ยี รนที่พหัวระตอัวงเยค์็นไมวพ่ าบงึ ปสระายสงตคา์เชน่ น้ันใชว่ ่า หรอื ฮอ่ งเต้จะทอดท้งิ เขาผู้เป็นลกู อยา่ งส้นิ เย่อื ใยแล้ว แต่… เพราะเหตุใดเล่า? เซวยี นหัวมองเจีย่ งหรว่ นอยา่ งหวาดระแวง “ทำไมเจ้ากลา่ วเชน่ น้ี?” ชายห้าคเจงยี่ จงะหไมรท่ว่ นราลบบู ..ห.ลลักังษมณอื เะซขยี อวงเศสารแทผท่ี ่วำรเบ้ายาองแคล์ ร้วัชจทึงาคยอ่ ายทหนันั้นไเปปตน็ อแบบเบซเวฉียพนาหะขัวอง“กอลงมุ่ค์ อรชั งทคารยักาษท์จเปิน่ ็นอเีศวร่ยทนใ่ี ั้นช้เมฉิผพดิ าะในแกตลว่ ุ่มา่ อ...งครกั ศษร์ขทอย่ี งงิ อเขง้าคก์ ชลาายงแหปลดัง”ของราชองครกั ษ์ขององค์ เซวียนหัวอ้งึ ไปมองเซวยี นหลอี ยา่ งไม่อยากจะเชอื่ เซวยี นหลีทอดถอนใจออก มาทหี นงึ่ ก่อนจะกลา่ วเสยี งเนือย “พ่หี ้า เรอ่ื งน้ขี ้าเองก็ไมร่ ู้ วันน้เี จ้ากรมอาญาเพิ่ง เรยี กตัวข้าไปสอบปากคำ พวกเขาให้ข้านำศรขององครกั ษ์ของข้าไปเปรยี บเทยี บกับศร

ของคนร้ายให้เสดจ็ พ่อทอดพระเนตรตอ่ หน้า... ปรากฏว่าเปน็ ศรขององครักษ์ของข้าจ รงิ ๆ” ปโหัน่ วหกัวเจห“นวเชกหน่ เาสญนยีั้นกง.ลด..้ัางลงม“เือจเ้ชทาแนำ่ ปรน้าดยั้นอพงทวค่แีก์ รทเัชจ้เจท้า้กาากย็ร็รวา่ วท่มมไมดมือ้ ือกแกันลับ้วปเยอจั้งางสใรสา้บิ ยร่ส้าขาย้ามข”้าอปีกลด่อ้เวซยยใวหียค้นนดิ าหจงัวะปเไศีลดา่้นทจงรี นา้อันน่ ง ข้าถึงตายเชยี วรึ พวกเจ้าชา่ งโหดเห้ยี มยงิ่ นัก ไมน่ กึ ถงึ สายสัมพันธ์ พ่ีน้องของเราเลย เสด็จพ่อ ข้าถูกใสร่ ้ายนะเสดจ็ พ่อ... เสด็จพ่อ” หลังฟังจบฮอ่ งเต้พลันหัวเราะลัน่ เสยี งหัวเราะน้ันระคนด้วยความสมเพชและส้นิ หวัง เซวียนหัวอดตัวสนั่ มไิ ด้ เขาได้ยนิ เสยี งเจยี่ งหรว่ นเอย่ ถาม “องค์ ชายห้าชา่ ง แปลกย่งิ นัก เหตุใดจึงใสไ่ คล้องค์ ชายแปดเสยี เล่า” “เจ้ายังคดิ จะโต้เถียงอันใดอีก!” เซวยี นหัวตะเบ็งเสยี งตอบ “ศรของพวกเจ้าอยู่ ในทเ่ี กดิ เหตุ หลักฐานทีด่ ีทส่ี ดุ กค็ ืออาวธุ มใิ ชห่ รอื ” เป็นที่สเดุจยี่ ทงั้งตเาซนวรยี อ้ นงหในัวยใัจงเวปา่ น็แยค่แนลโ้วง่.ย..อ่ มจเะจตยี่ กงหหลรวมุ่ นขนอั้งนนถานงัดไดเ้รโดอื่ งยใไชมว้่รา้ตู จัวาขดุ หลมุ ล่อคน “เชน่ น้ันองค์ ชายห้ากส็ รปุ เรว็ ไปสักหน่อย” เจีย่ งหรว่ นแย้งด้วยน้ำเสยี ง เหนอ่ื ยหน่ายใจ “ต้องรดู้ ้วยว่า นอกจากศรขององค์ ชายแปดแล้ว ยังมีศรของ ราชองครักษ์ข้างกายฝ่าบาทด้วย หากหลักฐานท่ีดที ่ีสดุ ก็คอื อาวธุ ดัง่ ท่อี งค์ ชายกลา่ ว เชน่ น้ี...ไม่เท่ากับว่าฝ่าบาทคดิ ปองรา้ ยองค์ รัชทายาทด้วยหรอื ” เซวยี นหัวได้ยนิ ถงึ กับตะลงึ “ราชองครักษ์ข้างกายเสด็จพอ่ …เป็นไปไม่ได้ กข็ ้า สัง่ การไปแล้ววา่ ...” พอประโยคน้หี ลุดออกจากปาก เขาก็รสู้ กึ ถึงความผดิ ปกติโดยพลัน ผู้คนโดยรอบสดู ลมหายใจเข้าปอดอยา่ งพร้อมเพรยี ง หวังเหลยี นเอ๋อยกสองมือกมุ ปาก มองดเู ขาอยา่ งหวาดกลัว เจีย่ งหรว่ นย้มิ สดใส เซยี วเสายนื กอดอกด้วยทา่ ทีเบอ่ื หนา่ ย

เซวียนหลียังคงมสี หี น้าอ่อนโยนดังเซยี นผู้ไมแ่ ปดเป้อื น สว่ นไต้ซอื จ้อื เจว๋ียและลูกศษิ ย์ ล้วนก้มหน้านง่ิ เงยี บ เหมอื นตัดขาดจากโลก ภายนอก และที่เหน็ ได้ชดั เจนท่สี ดุ กค็ ือประกายตาของฮ่องเต้ที่แทบจะพ่งุ ออกมาเปน็ เปลว เพลิง! เขาไมเ่ ข้าใจว่าทำไมถึงเปน็ เชน่ น้ี ทำไมศรของทหารราชองครักษ์ข้างกายฮอ่ งเต้ จึงไปปรากฏท่นี ัน่ ได้ เพยี งแคม่ ศี รของเซวียนหลมี ารว่ มวงด้วยเขาก็รสู้ กึ แปลกใจแล้ว ยังนึกไปวา่ เจย่ี งตาน ‘ทำงานนอกคำสัง่ ’ โดยพลการ ฝมี ือเจแย่ี ตง่วต่าา.น..แนก่ ารท่มีพศีอรลขุกอลงนรามชาอกงเขค้ารเกัขษาก์ข็เอผงลฮออ่ เงอเ่ยตค้ปวราามกใฏนอใยจูใ่ อนอทกเ่ี กไปดิ เหตยุ ค่อนมใไนมท่ในี่ช้ี่ ท้ังหมดล้วนผา่ นรอ้ นผ่านหนาวมามาก มหี รอื จะไม่เข้าใจ เจย่ี งตานตัวสัน่ สะท้านทีเ่ ซวยี นหัวหลดุ คำพูดออกมา ดังนั้นเรอื่ งราวทีเ่ หลอื ก็จะ เชอ่ื มโยงมาถงึ นางได้ไม่ยาก ทันใดน้ันนางกร็ สู้ กึ วา่ ทกุ สง่ิ ที่นางทำมาเจี่ยงหรว่ นเดาทางได้นานแล้ว อีกฝ่าย เพยี งเขน็ เรอื ตามน้ำ ปล่อยให้นางแสดงบทบาทตามท่ีวาดไว้แล้วพาตัวเองตกหุบเหวลง มาตาย โหดรา้ ยนัก! ฝ่ายเซวยี นหลี เขายังคงสวมหน้ากากองค์ ชายผู้แสนดีพลางปรายตามองไปยังเจ่ี เยรงอื่ หงรนว่ ้ีเนปอน็ ยก่าางรพตินอ่ ิสจพรู้ ะิเคหวราา่ ะงหจ์ วนใอน๋อใงจจบ่ินังเอกิงดิ กคับวเซามวรีย้สู นกึ หปัวระแหลล้วากดล็อายก่าโงยหงนเซง่ึ ขว้ียึนนมเาพ่ยแใตหเ่ ้เดขิม้า มามสี ว่ นรว่ ม ไม่ว่าอยา่ งไรผ้ชู มอย่างเขากไ็ ม่ขาดทุน แต่คาดไม่ถงึ ว่าเจ่ยี งหรว่ นจะลาก เขาเข้ามาเกย่ี วข้องด้วย ประมาทไมไ่ ด้เลย... เขาอนาเซควตียต้นอหงรลงุ่ ีทโรอจดนถ์ ไอตนเ่ ตใ้าจไเดบ้ถาๆึงขั้นสฮตอรงทีเฮี่ฉาลเปาดน็ หแลนัก่ แนห่าเลสมยี เดชาน่ ยนท้ี เี่ น้หอื าชก้นิ นงาางมคมิดักตมิดสี ตนุ าัขม

ดุคอยวนเวยี นหวงแหน... เซวยี นหลีปรายตามองเซยี วเสาพลางครนุ่ คิด ดทู ่าจะต้องระวังคนของจวนอ๋องจน่ิ องิ ให้มากข้นึ เสยี แล้ว “เสดจ็ พ่อ...” เซวียนหัวพดู เสยี งสัน่ “ข้ากับเจีย่ งเจาอ๋บี รสิ ทุ ธ์ ิ เสดจ็ พ่อเชอ่ื ข้านะ พวกมันใสร่ า้ ยข้า...” เขาเรม่ิ สติเสยี เพราะความหวาดกลัว อับจนถ้อยคำแก้ต่างให้ ตนเองแล้ว ยามน้.ี .. เรอื่ งทีแ่ อบมสี ัมพันธ์ ลับกับเจี่ยงตานนั้นไมส่ ำคัญเท่ากับการที่เขาวาง แผนฆา่ พีน่ ้องตนเอง สถานกเาซรวณยี ์ .น..หเัวขไาดก้แลตัวว่ จงิ นวแอทนบใเหป้เ็นต๋บอ้าเฟแลย้วผู้เปน็ มารดารขู้ า่ วและมาชว่ ยกอบกู้ เจ่ียงตานเองกจ็ นปัญญาเชน่ กัน เพลาน้ีจำต้องทำปากแขง็ วา่ ตนเองกับเซวยี นหัว ถูกใสร่ ้ายเท่านั้นจงึ อาจจะรอดได้บ้าง เจ่ยี งตานโขกศรี ษะลงกับพ้นื อยา่ งแรงพลางรำ่ ร้อง คไมืนห่ คยวดุ ามบ“รหสิ มทุ อ่ ธม์ ิแฉกัน่หมมิไอ่ ดม้มฉีใันจทไรดย้โศปฝรา่ดบเถาทดิ นฝะา่ เบพาคทะหมข่ออมฝฉา่ ับนาถทกู โใปสรรด่ า้ สยอ”บสวนให้ชัดเจน หวังเหลียนเอ๋อได้ยนิ ดังนั้นก็กลอกตาไปมา ฮ่องเต้เป็นใครกันเลา่ โอรสสวรรค์ พูดแล้วไมค่ นื คำ เรอื่ งทฝ่ี า่ บาทตัดสนิ ใจแล้วไมม่ ที างเปล่ยี นแปลงหรอก หวังเหลยี น เอ๋อแสรง้ เอย่ อย่างไม่ตั้งใจ “บางทเี จี่ยงเจาอ๋อี าจถูกใสร่ ้ายจรงิ ๆ กไ็ ด้นะ เพคะ...หมอ่ มฉันรมู้ าว่าหัตถาเทพแห่งจนิ หลงิ เพงิ่ เข้ามาจับชพี จรให้ไทเฮาอ้ีเต๋อ ท่าน หมอเทวดานา่ จะยังอยู่ในวังหลวง มสิ ้เู รยี กเขามาวเิ คราะห์ ว่าการผิดประเวณขี องเจย่ี ง เจาอ๋ีกับองค์ ชายห้าเกดิ จากธปู ราคะดังที่เจ่ยี งเจาอ๋ีอ้างดหี รอื ไมเ่ พคะ” อย่างไรใเคซรยี่ ๆชงิ กต็ ้อตง่าชงกว่ ย็ร้วเู ห่าเลซือย่ี ศชษิ งิ กย์ัพบเีข่ ซอยี งวเขเสาาเปน้นั็นแสนมั ่พันธ์ ใหกวลัง้ชเหดิ ลเปีย็นนศเอษิ ๋อยม์ รพี ว่ ้มืนสเพำนมักาจกาันก ใคหร้เอจบย่ี คงรตัวาบนัณมีโฑอิตกาสนรอางดจึงคิดกาแรไตดเ่ ้ปห็นลักกแารหเหลมยยแี ยบบซย้ำใลห้ตกายารไมเรใ่ ยี หก้มตโี ัวอเกซาย่ี สชพงิ ลมกิ าไฟม้ืนใ่ ไชดเ่ พ้อกีือ่ ตา่ งหาก เจยี่ งหรว่ นย้ิมน้อยๆ หวังเหลียนเอ๋อนท่ี ้ังฉลาดและโหดเห้ยี มหน้าตาย หากจะ

โทษก็ต้องโทษเจี่ยงตานเองทีป่ นี ป่ายไต่เต้าเรว็ เกินไปสักหน่อย คร้ันรว่ งหลน่ ลงมากม็ ี คนชา่ งรษิ ยาอย่างหวังเหลียนเอ๋อรอพร้อมทจ่ี ะเหยยี บซ้ำ เอาเถิด... เรอื่ งของคนอ่ืนนางไมข่ อยุง่ เกย่ี ว เรยี กตัวเจหี่ยมงอหเรทว่ วนดหาัเนซมยี่ อชงงิ เมซายี ววนิ เสจิ ฉาัยเไพดื่อ้ยพนิ สิ อจูกี นฝ์ ค่ายวากมลบา่ รวสิกทุับธฮ์ ขิ ่อองงเตอ้ งค์“ชขาอยฝห้า่าบแาลทะได้โปรด พระสนมเถดิ พ่ะยะ่ ค่ะ” ฮอ่ งเต้หัวเราะเสยี งเยน็ “ได้...ย่อมได้ ไปเชญิ ตัวเซยี่ ชงิ มา” เจย่ี งตานหมอบอยูก่ ับพ้ืน มองชายผ้าสที องอรา่ มของฮ่องเต้ด้วยสายตาว่างเปลา่ นางเข้าใจว่าตนเองน้ันจบแล้ว นางเปรยี บเสมือนปลาน้อยที่ถกู ต้อนเข้าไปในแหขนาด ใหญท่ ที่ อดรอทา่ เอาไว้อยา่ งดี ไมว่ ่าจะด้ินรนอยา่ งไรก็ไม่อาจด้ินหลุด เซย่ี ชงิ รบี รดุ มาอย่างรวดเรว็ หลังจากเหน็ เซยี วเสากับเจี่ยงหรว่ น แล้วกเ็ ห็น สหี น้าเขียวคล้ำของฮอ่ งเต้ กพ็ ลันเข้าใจวา่ เรอื่ งน้ใี หญห่ ลวงนัก จึงกลา่ วถามอย่าง เครง่ ขรมึ “ฝ่าบาททรงตามตัวกระหม่อมมาด้วยเรอื่ งใดหรอื พะ่ ยะ่ คะ่ ?” ฮ่องเต้ชไ้ี ปยังคนทั้งสองบนพ้นื “จงตรวจรา่ งกายของสองคนนั้นว่ามคี วามผิด ปกตใิ ดๆ หรอื ไม่ มกี ลน่ิ ยาใดอย่ใู นลมหายใจของพวกเขาหรอื ไม่” ขณะทีก่ ล่าวคำวา่ ‘กล่นิ ยา’ พระองค์ จงใจกดน้ำเสยี งเน้นหนัก ทำเอาเซวียนหัวกับเจี่ยงตานท่ีอยู่บนพ้นื พากันตัวสนั่ ข้ึนอีกระลอก เคยจับชเซพี ยี่ จชรงิใพหย้สาตยราที มเ่ี อสย้อื หู่ผ่า้างไจมาเ่ กรยีเจบยี่ รงอ้ ตยาเนชพน่ อนป้เี ประน็ มคารณ้ังแรเกขจาคึงเอ่ ขยนิ ๆอาคยกุเลเก็ขนา่ ล้องย ด้วยเพง่ิ ตานกับเซวยี นหัวกล้ันหายใจพลางลอบสงั เกตสหี น้าของท่านหมอเทวดา เจี่ยง เจย่ี งตานรสู้ กึ ใจชน้ื ข้ึนมาทันที เจนยี่ างงหร้วรู ว่่าเนซยยี่ ่อชมงิ เไปมน็่สาคมนาซรถอ่ื ดสงึัตเยข์ ไามม่โากเปห็นกสว่ นอหีกนทั้งงึ่ เรอื่ งในวันน้กี ็เกดิ ข้ึนอยา่ งกะทันหัน ในแผนการได้แน่ ทา่ ทางเป่ียมด้วยความหวังของเจ่ยี งตานอยูใ่ นสายตาทุกคน หวังเหลียนเอ๋อบิด มุมปากข้นึ ย้ิมเยาะ หัวเราะอย่างไร้เสยี ง

เจ่ยี งเจาอ๋.ี .. เสยี ใจด้วยนะทเ่ี จ้าต้องผิดหวัง ในท่สี ดุ เซยี่ ชงิ ก็สะบัดแขนเสอ้ื ลกุ ข้นึ ยืน เขาทอดสายตามองเจีย่ งตานด้วย สหี น้าลำบากใจ ละลำลฝะล่าักยถเจาย่ี มงต“หานมนอั้เนทเวหดมาือเซนยี่ควเ้าปไ็นด้อฟยาง่าชงไว่ รยบช้างวี ิตข้าถูกคนวางรยบี าเใกชาห่ะรชอืายไมเส?่ อ้”ื ท่านหมอ พระสนเมซรย่ี า่ ชงงกิ สายา่ ยปหกนต้าิ หทัน้ังไลปมสหบาตยาใกจับแลฮะ่อเงลเือต้ดกลลม่าวไอหยล่าเวงจยี รนงิ เจขัง้าออกไมม่ ีป“ักญรหาบา ทเูลรอฝ่ื งา่ โบดานท วางยานั้นไม่มีแน่ จะมแี ต.่ .” เขาลังเลอยคู่ รหู่ น่งึ จงึ คอ่ ยเอ่ยตอ่ “ชพี จรของ พระสนม...ไหลล่นื จังหวะการเต้นดุจไขม่ กุ ไหล พระสนมคงมขี ่าวดีแล้ว” สหี น้าฮ่องเต้บังเกิดรอยย้ิมทไี่ ม่รวู้ ่ายินดหี รอื โกรธเคอื ง เอย่ ย้ำช้าๆ “มี-ขา่ วด-ี แล้ว?” เจยี่ งตานนั้นร้สู กึ ราวกับฟ้าผา่ ฟาดลงมากลางกระหมอ่ ม นางมิคาดว่าเซย่ี ชงิ จะ ตรวจพบ ‘ขา่ วด’ี ใดๆ ได้... ก็นางกับเซวียนหัวเพง่ิ ลักลอบกันเพยี งไม่กค่ี ร้งั เดก็ ท่ีเพ่ิง ถอื กำเนดิ ย่อมไมใ่ ชล่ กู ของเซวียนหัวแน่ อา… ใชแ่ ล้ว เดก็ ในท้องของนางต้องเปน็ สายเลอื ดมังกรแน่ๆ ท้องหมเอ่จมี่ยฉงตันาเนปต็นาลลกู กุ ขวอาบงเรรบี าร้ออนาจกจละ่าเวปแน็ ทบรตุ กรทชันายคกวัน็ได้ น้อี าจจะชว่ ยให้นางรอด “ลูกของเรา ฝ่าบาทเพคะ เดก็ ใน เราควรจะยินดีนะเพคะ” เด็กคน ครนื “เเจจ้าี่ยบงอตกานว่ารไสู้ อกึ้เชยอ้นิื นดอไี ดก้ไคมอน่ กานน่เี ป็นบนตุ ้ำรเขส้ายี เชงขน่ อนง้ันฮร่อ?ึ ง”เต้กท็ ำให้ความหวังของนางพัง เจี่ยงตานถงึ กับตะลงึ นางหันไปกำชายเสอ้ื คลุมเซยี่ ชงิ สหี น้ารอ้ นรนบ้าคลัง่ “หมอเทวดาเซย่ี ท่านตรวจให้รอบคอบอกี หนได้หรอื ไม่ ลองสดู กล่ินธูปหอมในเรอื นน้ี ดสู ิ นี่มันกลิน่ ธูปราคะชัดๆ ท่านหมอเทวดา ท่านต้องกราบทลู ฝ่าบาทนะวา่ ลูกในท้อง ข้าเปน็ ลกู ของพระองค์ ” เซย่ี ชงิ ดึงชายเส้อื คลุมตัวเองออกจากมอื เจี่ยงตาน กลา่ วต่อด้วยน้ำเสยี งจรงิ จัง

“พระสนม ในกฏุ ิน้ีไม่มีกล่ินธูปราคะ อีกทั้งรา่ งกายของพระสนมกแ็ ขง็ แรงย่งิ นัก หาก พระสนมคลางแคลงใจในคำวนิ จิ ฉัยของข้า สามารถเชญิ หมอหลวงคนอื่นมาตรวจซ้ำ ได้” ยามน้เี ซยี่ ชงิ เปน็ ผู้มวี ชิ าแพทย์ สงู สง่ ทีส่ ดุ ในราชสำนักต้าจ่ิน หากมตี ัวยาที่แม้แต่ เขายังดูไม่ออกจรงิ ถงึ เรยี กหมอหลวงคนอ่ืนมาก็ไร้ประโยชน์ อกี ประการหนึ่งเรอื่ งฉาว ในวันน้ี...ควรหรอื จะขยายให้กว้างข้ึน เจ่ียงตานรอ้ งตะโกนอยา่ งบ้าคลัง่ “ไม่จรงิ หรอื เจ้า...เจ้าหมอกำมะลอ เจ้าเองก็ สบอมกคบวา่คไิดมก่มับ.ี ..พวเจก้ามไัตน้ซมอืาในสัน่ ร่ ดา้ ย้วขย้าเหพมวอืกนเจก้าันท้ังหมใดนเกปฏุน็ นิพ้ีมวกีกลเดน่ิ ยี แวปกลันกๆรวมเหจัว้ายกัับงลมอันยมหาในส้า่ ร้ายข้า” นางดา่ กราดดังลั่น ทุกคนยิง่ มองกย็ ง่ิ ร้สู กึ สมเพชมากข้ึน ทกุ เรอ่ื งราวในโลกกห็ มุนเวยี นสับเปลย่ี นกันเชน่ น้ี เจ่ียงตานวางเดมิ พันท้ังหมด ของนางไว้กับศรดอกน้ัน นางคิดใสร่ ้ายจวนอ๋องจนิ่ อิง แต่คาดไมถ่ ึงว่าจะถกู เจย่ี งหรว่ น พลกิ สถานการณ์ ได้ การทเี่ ซยี่ ชงิ จับชพี จรของเจย่ี งตานแล้วพบวา่ นางตั้งครรภ์ ชวี ติ ของนางกถ็ ูก คกำวหามนเดปใน็ หไ้ตปาไยดแ้เพนยีน่ งอนน้อแยลน้วดิ ทเดเ่ี ดก็ ็กคจนะนเป้ีถน็ ือลกูกำเขนอดิ งขเซ้ึนวรยี ะนหวหา่ัวงท่มี เี รฮอ่ื่องงบเตัด้กสจ็ บี ะัดตเ้อถงลสงิ ัง่ สหงั าหกามรี เขาโดยไม่ลังเล เลอื ดเน้อื เชอ้ื ไขของราชวงศ์ต้าจน่ิ จะปล่อยให้ถือกำเนดิ จากการคบช้สู ู่ ชายไมไ่ ด้ บิดามอฮง่อบงุตเรต้ทแอตด่เปสน็ายสตายามตอาไงรเซ้เยวือ่ ยี ในยหทัวฮ่ี ด่อ้วงยเตป้ใรชะก้มาอยงตขานุ นนงิ่ าลงกึ ทรยแศวว“ตเาจน้าห้ัน้าไมเ่มจ้เาี ยว่อืางใแยผดนั่ง สงั หารองค์ รัชทายาท ใสร่ า้ ยอ๋องจ่ินอิง ท้ังยังทำตัวผดิ ศลี ธรรมกับสนมของข้า เจ้าคดิ วา่ ตัวเองมีก่หี ัวให้ตัดกันร?ึ ” เหงอื่ บนหน้าผากเซวยี นหัวไหลหยดลงพ้ืน เขาจ้องมองบิดาน่งิ เงียบ นานนักจงึ เผยรอยย้มิ ออกมา

ศกึ คราวน้ีเขาพา่ ยแพ้ชัดเจน เขาส้อู ุตสา่ ห์ ตอ่ กรกับเซวียนหลมี าหลายปีดีดัก ไตเ่ ต้าอย่ใู นวังมาได้โดยอาศยั การชแ้ี นะจากมารดา คดิ ว่าอยา่ งไรเสยี ใต้หล้าน้ีกต็ ้องมี ตำแหนง่ แหง่ ท่ีให้เขาบ้าง นึกไมถ่ งึ ว่าท่ีทำมาทั้งหมดจะสญู เปลา่ ในท้ายที่สดุ เขาปราย ตามองเจี่ยงตานอย่างรังเกียจ สบถออกมาเสยี งดัง “นังโง่ หากมใิ ชเ่ พราะเจ้า ข้าก็คงไม่ ตกตำถงึ เพยี งน้ี” เจี่ยงตานมองอีกฝา่ ยด้วยใบหน้าซดี ขาว เจ้าโง่นย่ี อมรับผิดเรว็ ขนาดน้ีเชยี วรึ ไม่…ไมจ่ รงิ “องค์ ชายห้า ท่านพดู เรอ่ื งใด กัน... ข้า...ข้าไม่เข้าใจ...” “เก็บน้ำตาของเจ้าเสยี เถดิ ” เซวียนหัวเผยรอยย้มิ เยน็ ชา “เรอื่ งมาถงึ ขั้นน้ีแล้ว เจ้าคดิ ว่าเอาแต่รอ้ งครำครวญ เอาแตต่ ะโกนวา่ ถกู ใสร่ า้ ยแล้วจะมีทางรอดหรอื ?” อย่างไรเสยี เซวยี นหัวก็ตดิ ตามข้างกายฮ่องเต้มานานกว่าเจี่ยงตาน แววตาเชน่ น้ี ของฮ่องเต้ เขาย่อมรจู้ ักดที ีส่ ดุ วันน้ีเขาและเจยี่ งตานหนีความตายไม่พ้นแล้ว... ปอง รา้ ยรชั ทายาท ใสร่ า้ ยผ้อู ื่น ผดิ ประเวณี... ความผิดแตล่ ะอย่างเม่อื รวมกันแล้ว สดุ ท้าย ก็ช้ตี รงไปยังคำวา่ กบฏแผ่นดิน ไมม่ เี จ้าแหง่ แคว้นคนใดที่จะยอมรับเรอ่ื งน้ไี ด้ อำนาจเเหซนวียือนดหนิ ัวแแดคน่นตย้า้จมิ ่นิ ประมสีอาำนนสาาจยชตเ้ี ปาก็นับชฮ้ตี ่อายงเผต้ใู้ ด“กเส็ไดด้็จพบั่อลลัทงกา่ ์นขคองอื ทเจ่า้านแหอ่งำแนคาวจ้นขอมงี ท่าน...ใครเลา่ จะไมป่ รารถนา...” เซวยี นหัวเหลือบมองเจ่ียงตานท่เี รม่ิ มที า่ ทางส้นิ หวัง “ทา่ นมสี าวงามรอบกายมากมาย แต่จะรไู้ ด้อยา่ งไรว่าพวกนางรักและภักดีต่อสามชี รา เเปช็นน่ หทาว่่ นงเปน็ ใดยูอทย่าน่างสนแมตค่วน่าโ..ป.”รดขเอขงาทย่าื่นนนน้ิวามงือนม้สี าิ ดันคตาองนเจแ่ยี รงกตกาน็อ่อขน้ึนโเบยานๆแสดยงอ้มิ ออกยว่าง่า เสยี ดแทง “ยามอย่ใู ต้กายข้า นางกลับดูมีความสขุ มากกว่า” “หยดุ พดู เถิด” เจ่ียงตานผวาไปหมดแล้ว หวังเหลยี นเอ๋อมสี หี น้ากลนื ไมเ่ ข้าคายไม่ออก การทเ่ี จย่ี งตานแพ้พา่ ยนางย่อม ยินดี แตค่ ำพดู ของเซวียนหัวกท็ ่มิ แทงใจนางเชน่ กัน... สามชี รา เจย่ี งหรว่ นหลบุ ตาลงปกปดิ ประกายตาเป้ือนย้มิ นางรดู้ แี ก่ใจวา่ เซวียนหัวเป็นคน

เจ้าคิดเจ้าแค้น เขาต้องมาตกทน่ี ัง่ ลำบากวันน้เี พราะเจยี่ งตานเป็นเหตุ เซวยี นหัวจะ ปล่อยให้นางลอยนวลหรอื คนอย่างเขา... ถงึ ตายก็คงไม่ยอมให้เจีย่ งตานได้มีความสขุ คำพดู เมือ่ ครขู่ องเซวียนหัวตั้งใจยั่วโทสะฮอ่ งเต้ก็เพ่ือจะสาดโคลนให้เจ่ยี งตาน แปดเป้อื นย่งิ ข้นึ จะวา่ ไปแล้วบรุ ษุ เองก็ร้ายกาจได้ไม่แพ้สตรเี ชน่ กัน ฮ่องเต้แ“เพส้เดป็จ็นพก่อบฏไมข้่วาเา่ พทยีา่ นงอจยะตากัดจสะนิ บเออกาคววา่ เารมอ่ื ขง้าทอ้ังยห่ามงดไรน้ลี ข้ว้านกเ็ยปอน็ มครวบั าทม้ังคสดิ น้ิจากชสนนะมเคปนน็ โปรดของทา่ นทั้งนั้น ใชห่ รอื ไม่ เจย่ี งเจาอ๋”ี เซวียนหัวเอ่ยด้วยน้ำเสยี งออ่ นโยน ทวา่ เจย่ี งตานกลับขดตัวเปน็ ก้อน สา่ ยหน้า ไมย่ อมรับสดุ ชวี ิต ต้องหา“ทสพ่ี นง่ึ มพคิงนใหโปมร่ ดขนอี่คงือทสา่ านเหบตอทุก่นีข้าางวม่าายั่ววยันวหนนขงึ่ ้าเสดสจ็ วพ่ น่อเกรต็อื่ ้ององแงคก์ รต่ ัชัวทลางยาทนนาั้นงกก็คเ็ ปวน็ ร แผนการของนางเชน่ กัน” เซวียนหัวย้มิ เย้ยตัวเอง “ข้าทนสงิ่ ยั่วเย้าไมไ่ ด้จึงตอบรับคำ ขอของนางไป ไม่คดิ เลยว่าอนาคตท่ีรออยมู่ ันไมส่ ดใสเชน่ ทน่ี างกล่าว” นิ่งไปอีกครจู่ ึง เเเพอปน็ย่่อื ตนแน่อต”่าย“ดน้วค้อยลง้แายปว“ดขา่ เ้าซไวมวันีย่รนวู้น้ีขา่ หเ้าจัวพ้าจร่าะยเู้ ไหแมน็ พย่ เ้แปอลน็ม้วตใจายกอัไบยปเา่ รคงอ่ืไนรงเเนดส้ีดียยี ้ววบยัลหลรจังอืงึกตไ์ มม้อัง่ งกดรน้ินก้อรค็ นงงแตเฮปกดอื อฉกยสลู่ใดาุนดทมเ้ายือย่ยีเหจม้าา ยุทธ์ เรอ่ื งในวันน้ีเจ้ากค็ งเดาตอนจบได้แต่แรก อย่างไรเสยี ข้ากเ็ จ้าเลห่ ์ ส้เู จ้าไม่ได้ แม้ เจ้าจะไม่มขี ุมกำลังของเฉินก้ยุ เฟยแล้วแตก่ ็ยังยนื หยัดได้อยู่ น่าเลื่อมใสจรงิ ๆ” เซวยี นหลไี มค่ ิดโต้ตอบ... ก่อนตายเซวยี นหัวยังพยายามจะดึงเขาเข้ามามี สว่ นรว่ ม ขืนเต้นตาม.. มแี ตจ่ ะเสยี คนฉลาดอย่างเขาไมท่ ำแน่ จู่ๆ เซวียนหัวกแ็ หงนหน้าหัวเราะรา่ “กอ่ นหน้าน้ีข้าไมเ่ ชอื่ เรอ่ื งโชคชะตา บัดน้ี จำต้องเชอื่ เสยี แล้ว ชาติน้ขี ้าไม่มีวาสนาได้นั่งบัลลังก์ มังกรจรงิ ๆ ชา่ งน่าน้อยใจนัก” “เจ้านกึ น้อยใจในโชคชะตาจนถงึ กับลงมือสงั หารพีช่ ายตนเองและใสร่ ้ายผู้อนื่ เลยร?ึ ” ฮ่องเต้โกรธจัดจนตวาดเสยี งดังลั่น “ข้าเพิง่ จะรวู้ า่ บตุ รชายของตนมีความ สามารถถึงเพียงน้ี ถงึ ขนาดรว่ มหลับนอนกับสนมคนโปรดของข้าได้ด้วย หากวันน้ขี ้า จับไม่ได้คาหนังคาเขา ภายภาคหน้าคงมีวันทม่ี ดี ของเจ้าจะบั่นคอข้าสนิ ะ”

“เหตุไฉนเสดจ็ พ่อจงึ กลา่ วเชน่ น้เี ล่า” เซวียนหัวสง่ เสยี งหัวเราะเยน็ ชา คนทสี่ น้ิ ไร้อนาคตเม่อื ทุกอย่างพังทลายลงแล้วก็ไมห่ วั่นเกรงสงิ่ ใดอกี “ในบรรดาบตุ รชาย ทั้งหลาย เสด็จพ่อเคยรกั เคยถนอมใครอย่างแท้จรงิ บ้าง ท่านแสร้งทำทีห่วงใยรัชทายาท แต่ยามทร่ี ัชทายาทถูกขนุ นางอน่ื เหยียดหยามดูถูกว่าไรค้ วามสามารถไม่เหมาะสมกับ ตทำำแนหายนว่ง่าเทฉา่ินนกกุ้ย็มเเิฟคยยเปปก็นปต้อัวงกเาขลากทิณา่ ีนแสทด่านงอกอ็สกง่ มวา่ารโปดราขดอปงรนาน้อนง้แอปงแดปเขด้าตแำตหพ่นอักไเดย้นย็ ินโดคยำ ไม่เหลือเยื่อใย ตอนที่น้องสต่ี ายทา่ นกม็ ิได้ถามถงึ ทา่ นร้หู รอื ไม่เพราะเหตใุ ดบตุ รชาย ทกุ คนจงึ ต้องการแยง่ ชงิ ตำแหนง่ ของท่านนัก เพราะพวกเราร้ดู ีวา่ ทา่ นมไิ ด้มีใจให้บุตร ชายคนใดเลย พวกเราจงึ ต้องแยง่ ชงิ กันเองเพอ่ื ความอย่รู อดอยา่ งไรเลา่ เสดจ็ พอ่ !” กลา่ วนพ้ีชอา่ งไกด้รยะินแปทรกะใโจยคคนนฟ้ี ังเยจงิ่ยี่ นงักหรว่ นกค็ ิดว่าเซวยี นหัวนกี่ ็นา่ นับถืออย่เู หมือนกัน คำ “น้ำพระทัยของเสด็จพอ่ ข้ามิเคยได้สัมผัส บางคราถึงกับร้สู กึ ว่าท่านปฏบิ ัติต่อ บตุ รขนุ นางกบฏดีกว่าปฏิบัติต่อข้าเสยี อกี ” เซวียนหัวหันไปจ้องมองเซยี วเสาที่ยนื กอด อกนงิ่ เฉย ฮอ่ งเต้นิ่งเงยี บไม่เอ่ยวาจาใดเลย “คนกำลังจะตายเชน่ ข้า ขอบังอาจเตอื นท่านสกั ประโยคเถิด สตรที รี่ ว่ มเรยี ง เคยี งหมอนกับท่านทุกคนก็ไมใ่ ชค่ นดีอันใดหรอก บางคนก็หวังให้ครอบครวั ตนเองได้ รเคหงิรๆยอี”ยบดคเยรซ้อิมวงยี “แนแคตหวัข่ว้น้เาขอรัอบ่ยรงยทอ้ำท่างนไีลดะ้วคคา่ ำเนชดดัทก็ เ่ีอทจย่ีอนายกู่ใใ“นเหปท้ท็น้อ่าสงนเาตจย่ียาเยลงไเือจมดา่ไอดท๋ีน้มี่ส้ันีเง่ พผเปีย่านน็งขทส้าาาคงยนขเล้าเด.ือ..ยีดวขเป”อ็นงเเพซสรวดะยีจ็นนพัดห่อดัจวา ของท่านอย่างไรเลา่ ...ฮ่าๆๆ” คบช้สู ชู่ “ไายมจ่มรางนิ -า-น-แ”ล้วเจ่ยี เงจต้าาโนง่นคั่นรำ่ทค้ิงรไวพญ่ตายคสำกดุ ลท้า่าวยนด้ข้ีวยองกเาซรวยยี อนมหรับัวเวป่าล็นูกกใานรยทนื ้อยงันนวางา่ เนปา็นง ของตน เซวียนหัวมีเจตนาแก้แค้นโดยไม่ยอมให้นางได้ตายดี เจ่ียงตานจ้องหน้าเซวียนหัวเขม็ง “ไม่ใชน่ ะ รทู้ ้ังรวู้ ่ามันไมใ่ ชเ่ รอ่ื งจรงิ เหตใุ ดจงึ ต้องทำข้าแปดเป้อื นด้วย”

“เจ้าแปสดหี นเ้ารขอ่ื องทงฮ่นี ่อี่ทงั้งเหตม้ราดวขก้าับใหก้เำจล้าังเดปูจน็ ำคอนวจดัดสกอางรตัวสนลำตับัวกมันันเลท่นั้งสง้วิองไปใขนังทไส่ีว้กดุ ่อกน็เอ”่ยปนาก่งิ ชะงักไปนานก่อนจะเอ่ยสำทับ “คุมปากท้ังคใู่ ห้อยูด่ ้วย” พอได้ยินคำสัง่ น้ี เซวยี นหัวกเ็ ผยรอยย้มิ ล่องลอยออกมาดั่งคนไรส้ ติ เจี่ยงตานสา่ ยหน้าสดุ ชวี ิต แม้แต่ตอนที่องครักษ์เข้ามาห้ิวปกี นางกย็ ัง ตต่อะเฝกา่ยี บกาตทะกหายมดอ่ ้ินมรฉนันย“ังไไมม…่ ่อไยมาจ่ กรตงิ ายฝา่ บไมาท…่ ไฝด่า้โบปารทด-เช--อ่ื ”หมนอ่ ามงฉสันอู้ .ุต..สหมา่ หอ่ ์ ไมตฉ่เตัน้ามจนไิ ดไ้ทดร้เปย็นศ จสึงนกมลคานยโเปป็นรดเพข้ยีางงกฟาอยงฮอ่อางกเาตศ้ ไปอเกี สทยี ั้งไยดัง้ ต้ังครรภ์ ทายาทมังกร เหตุใดอยู่ๆ เรอ่ื งท้ังหมด เรอ่ื งวันน้ที ำให้พระองค์ เหนด็ เหนอ่ื ยและ ฮ่องเต้หันกายและก้าวเท้าจากไป เศรา้ ใจยงิ่ นัก เจย่ี งตานยังคงร้องครำ่ ครวญ ชัว่ ขณะนั้นทหารท่ลี ากตัวนางก็หยุดอยูก่ ับทเี่ ม่อื ปรากฏสตรใี นชดุ อาภรณ์ สแี ดงสดยนื ขวาง เจย่ี งตานค่อยๆ เงยหน้าข้นึ พบวา่ เจยี่ งหรว่ นยืนมองนางย้มิ ๆ เจย่ี งตานกัดฟัน กรอด เค้นเสยี งออกมาราวกับจะกระอักเลอื ด “นังอสรพิษ!!” “ช”ู่ เจยี่ งหรว่ นสง่ ภาษามือบอกนางให้เงียบ “น้องสเี่ บาเสยี งหนอ่ ย หากผ้อู ื่น ไไไ‘มปปดา้ททยรัันิว่่วดเรเามาสคชอื ยนี สงงเหำดเนจลีย้าักวแวงกลก้ันวน็เเัป’บข็นวข้าม่าไ้าเดกาปถ้ ็ไ็นถมามเึ่องรวอยอ่ื า่ยงาเกกาน่ งใิดา่ ไหเเรหร้เเจจอน็่ื ้้าางใตกใจ้อก็ดไงมขำกล้น่นึ ังล้อจายคะยตอวเปยาามย็น่แู ดเตลน้วั้วว่ายตเหเลเรมหอกื่ น็น็ ”งขฉแกอาวทง่ โนพ่ี ฉ้อว่ งกชสเอ่ื รอ่ี เาสาถจยีกู จงเะลเกห้ียรมงะ็นรจว่หามยึง่ เจย่ี งตานตัวสัน่ สะท้านรนุ แรง นางยังไม่อยากตายจงึ ถลาตัวเข้ามาคว้าชาย ชกน้รวอ่ ะงงโชสปวีผี่ริตงดิ ใเไจนปย่ี วแงัยลหเ้วดรว่ก็ ไนขดไอ้โวปง้แเรนรดาน่ เไหด็น้หนแร้อกำื ตไท่ มาเ่ี นร่ าอเเรงปาหเ็นปนพ็น้า่นี พ้อีน่ “งพ้อก่ีใงันหทญม่ี ไาด.่ ร..้โดพปาีใ่ รเหลดญ้ียชงว่ช่ ดยว่ มูขยา้านคด้อูก่้วงันยดเ้ถวญยิดาตทเิทา่พผ่ีนียา่ยงนังคมจนำา เดียวของข้าที่หลงเหลอื อยูบ่ นโลกน้กี ม็ ีแตท่ า่ นเท่าน้ัน...”

เจี่ยงหรว่ นมองดูนางด้วยสายตาอ่อนโยน ค่อยๆ ย่ืนมอื มาเชด็ หยาดน้ำตาบน หน้าเจี่ยงตาน เจี่ยงตานร้สู กึ ใจเต้นอยา่ งประหลาด หรอื นางจะรอดแล้ว.. ห…ึ อย่างไรเสยี เจย่ี งหรว่ นกค็ งพอมีเยื่อใยกับนางอยูบ่ ้าง คดิ เชน่ น้ันนางกย็ ่ิง พดู จาระลกึ ถึงอดีตมากย่ิงข้นึ “ตอนเด็กๆ พวกเราอาศัยอยูใ่ นจวนเจ่ยี งด้วยกัน มี เพยี งพใี่ หญก่ ับท่านแม่ทดี่ ีตอ่ น้องสที่ ่สี ดุ ...” “ใชแ่ ล้ว มีเพยี งข้ากับท่านแม่ท่ีดตี อ่ น้องสที่ ่สี ดุ ” เจ่ยี งหรว่ นทอดถอนใจออกมา ตัดบทคำพดู เจี่ยงตานด้วยน้ำเสยี งอ่อนโยน “แตน่ ้องสกี่ ลับลอบวางยาพษิ สงั หารข้ากับ ทา่ นแม่ การกระทำของเทพธดิ าน้อยประจำจวนเจี่ยงอยา่ งเจ้า ชวนให้ข้าร้สู กึ ขวัญผวา ยิ่งนัก” เจย่ี งตานเบกิ ตาโตจ้องมองอีกฝ่ายอยา่ งตกตะลึงสดุ ขดี เจย่ี งหรว่ นสง่ ย้ิมให้ราว กับพใี่ หญ่ทหี่ ว่ งใยน้องสาวจากใจจรงิ แต่เจ่ียงตานน้ันรชู้ ัดวา่ ปลายเลบ็ เจ่ียงหรว่ นทล่ี ูบ ผา่ นผวิ หน้าตนน้ันเยน็ เยยี บเพยี งใด แต่ทเี่ ยน็ เฉียบยิง่ กวา่ น้ิวมอื ก็คอื คำพูดต่อมา “น้องสี่ มารดาของเราคิดถึงเจ้านัก ต่อไปหากได้เจอท่านแมใ่ นยมโลก ฝากดแู ลท่านแม่ แทนข้าด้วย ยามว่างกต็ ะกายนรกข้นึ มากระซบิ บอกพส่ี กั หน่อยว่า นรกมันมีสบิ แปดขมุ เหมอื นดังภาพวาดจรงิ หรอื ไม”่ เจี่ยงตานเกบ็ น้ำตากลับคนื กัดฟันกรอด “ทั้งหมดน้ลี ้วนเปน็ ฝีมือของเจ้า เจ้า ต้องการให้ข้าตาย!” “ตายจรงิ ... ฝีมือข้ารนึ ี?่ ” เจี่ยงหรว่ นชกั มอื กลับหัวเราะเสยี งใส เจี่ยงตานกรดี ร้อง พยายามโถมรา่ งเข้ามาทำรา้ ยอกี ฝ่าย แตไ่ ม่ทันเสยี แล้ว นาง ถกู ทหารลากออกไปไกลจนลิบตา เซยี วเสเาจยี่ยืนงหหรลว่ับนตยาพืนนิงเงิ่สเาพอยี างรเาดมียรอวดนาายงอย่ขู ใ้านงนที่สอดกุ กห็พมอุนไดก้ยายินเเดสินยี องฝอกีเทน้าอขอกงอเาจร่ยี ามงหหรลว่ วนง เขากล็ ืมตาข้นึ เดินตรงเข้ามาสง่ ถงุ น้ำร้อนใสม่ อื และชว่ ยผูกเสอ้ื กันหนาวของนางให้ แนน่ ข้ึน “สบายใจแล้วหรอื ไม?่ ”

“อืม” เจยี่ งหรว่ นย้มิ ตอบ แม้จะมบีจนวนรถอ๋มอ้างจเิ่นซอยี ิงวผเสงาานดัง่อนยงิ่เู่ บอ้ือยงู่นหาลนังกคอ่ อนยจเะปเน็ อหย่ ลัก“วใันหน้น้ีเาจง้าไเดส้พย่ี ่งึ งพอัิงนตทราวย่าเเกรอื่ินงไเปชแน่ ลว้วัน” น้ี หากพลาดพลั้งข้ึนมาอาจทำให้ตนเองเจบ็ หนักได้ “ลำบากท่านแล้ว” เจี่ยงหรว่ นตอบเสยี งเบา “มภี รรยาเจ้าคิดเจ้าแค้นชา่ งอาฆาต เชน่ ข้า อาจทำให้ทา่ นต้องเดอื ดร้อนได้ทุกเมือ่ ” นางม่งุ หวังแก้แค้นแทนมารดา อยา่ งไร เจย่ี งตานกต็ ้องตาย ชวี ิตต้องแลกด้วยชวี ิต นีค่ อื ราคาที่เจีย่ งตานต้องจา่ ย หากสงิ่ น้จี ะ ทำให้เซยี วเสามองนางผดิ แผกไปกว่าเดมิ นางก็ยอม “ใครๆ ต่างกว็ า่ ข้ากลัวภรรยา” เซยี วเสาหัวเราะตอบเบาๆ “แตใ่ ครเลยจะร้วู า่ ภรรยาข้าแท้จรงิ แล้วไมไ่ ด้น่ากลัวเลยสักนดิ ... นางตา่ งหากเล่าท่ีกำลังหวาดกลัวผ้อู ื่นอยู่ หวาดระแวงผู้คนรอบข้าง ความกลัวน้ีบบี คั้นให้นางไม่ยอมปล่อยวาง ทำให้ชวี ติ ของ นางไรซ้ ง่ึ ความสขุ ” คำตอบของเซยี วเสาทำให้เจยี่ งหรว่ นถงึ กับอุทาน “อาเสา!” “หรว่ นเอ๋อ... ไมว่ ่าเจ้าจะแก้แค้นใคร ข้ากจ็ ะหน้ามดื ตามัวเข้าข้างเจ้าอยา่ งไม่ ลดละ ข้าเพียงอยากให้เจ้าได้รับรวู้ า่ ถูกหรอื ผดิ ดีห“รกอื าชรัวท่ ำตขัวาวเปหน็รอืสดามำีทไีด่ มีกว่ ับ่าอเปย็นา่ งบไรุรษุเจท้าี่ ก็จะมีข้ายนื เคยี งข้างเสมอ” เซยี วเสาย้ิมจางๆ โง่เขลามเี ส้นบางๆ กั้นอยูเ่ ทา่ น้ัน หวังเพียงวา่ สกั วันเจ้าจะยอมลมื ตาและรบั ความรกั ท่ี เอ่อล้นอยรู่ อบกายเจ้าแล้วเลิก ‘หวาดกลัว’ กับผู้คนในอดตี เสยี ท”ี เจี่ยงหรว่ นเม้มรมิ ฝีปากทส่ี ัน่ ระรกิ หลับตาลงอย่างอ่อนล้า “พูดมาตรงๆ เลย ทา่ นกำลังคดิ ว่าข้าโหดเห้ียมอำมหติ ใชห่ รอื ไม่?” เซยี วเสาบิดมมุ ปากข้ึนเล็กน้อย “ไม่หรอก แบบน้ขี มกำลังด”ี “แต่วา่ ...” ปฏเิ สธชาเยขหานยอุ่มมโบรกบั มวา่ือภตรัดรบยทาเปน็ “คอนยโา่หขดมเไหป้ียกมวอา่ ำนม้ีกหแ็ ติ ลจ้วรกงิ ัน”นางคอำยตาอกบทนำส้ไี มงิ่ ใใ่ ดชเก่ขาารพแรสอ้ รม้ง สนับสนนุ แต่ต้องไม่ทำให้ใจนางเองต้องบาดเจบ็ ตามไปด้วย





แล่เน้ือผ้กู ระทำผดิ ให้เปน็ ช้นิ บางๆ ทั้งหมดหนงึ่ พันชน้ิ โดยท่อี กี ฝ่ายยังไมส่ น้ิ ลมได้... ลองคดิ ดสู ิ การท่ตี ้องมองตัวเองถกู แลเ่ น้อื เถอื หนัง แล้วต้องมาส้นิ ลมเอาตอนทร่ี า่ ง เหลือเพียงโครงกระดูกน้ันเจบ็ ปวดสกั เพยี งใด” “โอย ชา่ งน่ากลัวเหลือเกนิ ” โลว่ จูตัวสนั่ ข้ึนมาบ้าง “ชา่ งเปน็ การลงโทษทีท่ รมาน และโหดรา้ ยทส่ี ดุ ” ทรมานและโหดรา้ ยทส่ี ดุ ... เจย่ี งหรว่ นย้ิมน้อยๆ ไม่ใชห่ รอก... รับรนู้ ้ันใเนปวน็ ังเหพลียวงแงนค้ัหน่ นม่รึีงใ้อนยหพมันนื่ สสารว่ พนัดหวากธิ ใีเทนียกบารกทับรคมวาานมผท้คู ารนณุ ที่ใคจวถาูกมททำารร้าณุ ยท่รี เาช่ งน่กเาดยยี ไดว้ กับความเจ็บปวดทีน่ างเคยได้รับอย่างไรเลา่ โลว่ จสู ังเกตเหน็ สหี น้าของเจี่ยงหรว่ นพลันใจสัน่ วาบ “หรอื วา่ ... คุณหนูร้วู ธิ ี ลงโทษหรอื เจ้าคะ?” “ร้สู ”ิ เจ่ยี งหรว่ นตอบเสยี งเรยี บ “สำหรับหญงิ แพศยาที่ต้ังครรภ์ กับชายชู้ โดย ม“เาปกลทีย่ หนารนใานงใวหัง้กหลลวายงมเปักน็ จเะสใอื่ชม้วนธิ นีษุ ้จียั์ด”การ” เจย่ี งหรว่ นเอย่ ตอ่ ด้วยน้ำเสยี งออ่ นโยน บรรยากาศในวังหลวงวันน้ผี า่ นไปอยา่ งครกึ โครม คนทีท่ ำร้ายองค์ รัชทายาทเผยตัวออกมาแล้ว ที่แท้กเ็ ปน็ องค์ ชายห้าเซวียนหัว หเตล๋อักเฐฟายนไทดี่ไ้ทดร้มาัดบขเขา่ าวแนน้กี น่ ็เปห็นนลามลอ้มีกพทับั้งไเปซทวันียทนีหัวกส็ าพรอภฟาพ้นื ผติดื่นตขอ่้นึ หมนา้กาฮ็ข่อองเเขต้า้แเฝล้า้วฮ่องคเตร้น้ัที่ เรอื นอักษรหลวง ครงึ่ ชวั่ ยามผา่ นไป เต๋อเฟยก็ออกมาพรอ้ มกับใบหน้าซดี เผือด หลัง จากนั้นก็มรี าชโองการวา่ ฮ่องเต้อนญุ าตให้เต๋อเฟยลาบวชได้ เชน่ น้ีกห็ มายความว่าเซวียนหัวคงหนีโทษตายไม่พ้น การที่เซวียนหัวแพ้ภัยตนเองในครั้งน้ี ทำให้ทศิ ทางแหง่ อำนาจในราชสำนัก ผแยลกัดยเป้ายลกี่ยันนไอปกี หคารขง้ั ั้วอำนเาหจลให่าขมุน่เพนอ่ื างสทวเี่าดมมิ ภิ ทักสี ดน์ ิ ับสนุนองค์ ชายห้าเซวยี นหัวล้วนหนีตาย

หา ดังนเซั้นว..ีย.นเซหวลยี ขี น้นึ เชพอ่ื ย่ วจ่างึ เปเป็นน็ ศทตั ารงเเู กล่าอื ขกอทง่ดี เซที วส่ี ยี ดุ นหัว ทำให้ขุนนางเหล่านั้นไมก่ ล้าเข้า อำนาจและเงินทองทเ่ี ซวียนหัวสะสมมาเนน่ิ นานหลายปี กลายมาเป็นขมุ กำลัง ของเซวยี นเพ่ยโดยท่อี งค์ ชายน้อยไมต่ ้องออกแรง ฐานกำลังของเซวยี นเพ่ยเติบโตข้นึ อยา่ งรวดเรว็ แทบจะเทยี บเคียงกับเซวยี นหลไี ด้เลยทีเดยี ว ขณะเดยี วกัน เจยี่ งตานอดตี สนมคนโปรดข้างกายฮ่องเต้ท่ีมคี วามผิดฐานคบชสู้ ู่ ชายก็ถกู ตัดสนิ ให้ต้องโทษประหารชวี ิต สว่ นหวังเหลียนเอ๋อ หลังจากน้ันไม่นานนางก็ตดิ โรครา้ ย จึงถูกสง่ ออกไปรกั ษา ตัวนอกวังกอ่ นจะหายสาบสญู กล่าวได้ว่าสนมคนโปรดของฮอ่ งเต้จู่ๆ กห็ ายหน้าไปที ละคน คงเหลือเพียงม่ซู โี หลวผ้เู ย็นชาเพียงคนเดยี ว สถานการณ์ รอบด้านแปรเปลีย่ น รวดเรว็ เชน่ น้ีชา่ งชวนใจหายยง่ิ นัก ในคืนท่มี ดื และหนาว...ดาวพรา่ งเตม็ ฟ้ า สถานท่รี กร้างแหง่ หนง่ึ หลังวังหลวงกลับเตม็ ไปด้วยผ้คู น พ้นื ทบ่ี รเิ วณน้ีเป็นผืน ดนิ ที่แห้งผากเตม็ ไปด้วยทรายสดี ำสง่ กลน่ิ เหม็นคละคลุ้ง มนี กท่หี ากินกลางคนื จำนวน เมปา็นกบอินาหโาฉรบปไรปะทมัางสชง่วี เิตสยี งรอ้ งด้วยความหิวโหย สองตาของมันกวาดมองหาเศษเน้ือเพื่อ กลางลานที่แห้งแล้งนั้นมีคนยืนอยู่จำนวนไมน่ ้อย ทรุกมิ คฝนปี ยาืนกลแ้หอ้งมผราา่ งกผขออมงนบาางง ของสตรนี างหนึ่งซงึ่ สองมือสองเท้าถูกเชอื กเส้นใหญม่ ัดไว้ ถูกอุดด้วยเศษผ้า แต่ก็พยายามตะเกียกตะกายสง่ เสยี งอ้อู ้ีออกมาเบาๆ สองตาเบกิ กว้าง เหน็ ได้ชดั เจนวา่ หวาดกลัวสดุ ขดี ทีน่ า่ สะพรงึ กลัวยงิ่ กว่าก็คือ ข้างกายหญงิ สาวผ้นู ้ีมคี วายตัวสดี ำทะมนึ ท่ีสวม ครอบคันไถไว้กับรา่ ง... ควายชนิดน้ีแขง็ แรงบกึ บนึ สว่ นใหญม่ ักใช้ลากของหนักท่ี มนษุ ย์ ธรรมดาไมส่ ามารถขนย้ายได้ ด้านหลังที่ผูกตดิ กับคันไถน้ันคือหนิ ก้อนกลม คล้ายลกู กล้ิงขนาดใหญท่ ่หี นักเสยี จนผนื ดนิ ทก่ี ้อนหินวางอยูย่ ุบลงไปเลก็ น้อย ให้ ความร้สู กึ น่าหวาดกลัวจนขนลุก

ในท่สี ดุ ขันทผี ู้เปน็ หัวหน้าภารกิจก็ป่าวประกาศเสยี งสงู “ต้ังใจทำงานอย่าง ระมัดระวังนะ อยา่ ทับให้ตายเสยี ต้ังแตร่ อบแรก” พูดจบก็เบือนหน้ามากลา่ วกับหญิง สาวที่สวมเส้อื คลมุ สแี ดงข้างกายว่า “จ่นิ องิ อ๋องเฟย ได้โปรดถอยหลังหนึ่งก้าวเถิด เลอื ดจะได้ไม่เป้อื นชายกระโปรง” “ไม่เป็นไร” หญงิ สาวชดุ แดงตอบกลับเสยี งน่มุ “ข้าต้ังใจจะมาสง่ น้องสจ่ี ากใจ จรงิ ข้าไม่ใสใ่ จเรอ่ื งเลก็ น้อยเหลา่ น้”ี นางมองหญิงสาวท่ยี ังด้นิ รนตะเกียกตะกายอยู่ เกบลาาง“ลนา้อนงสกอ่ี ่อยน่าไจดะ้กเดลัินวเขเพ้าไ่ือปใหหา้เอจ้ายไา่มงเ่เดชียอื่ วงดชา้ายจเมนื่อเกอินยไูข่ ป้างพกใีา่ ยหนญักอ่ โตุ ทสษา่ นห์ามงากอก็ ยรู่เะปซน็ บิ เเพสื่อยี นง แล้วเชยี วนา...” ได้ สอง“อต้อืาข…อ”งนนาักงสโทาดษคสวาาวมเบเค้ือยี งหดนแค้าด้น้นิ ทรม่ี นอิ อาจยปา่ งดิ บบ้าังคเขล้ั่งาใสแเ่ ตจ่ีย่จะงหทรำเว่ ชนน่ ไรก็มอิ าจหลบหนี เจ่ยี งหรว่ นได้แตท่ อดถอนใจ “ปกตนิ ้องสเ่ี ป็นคนรกั สะอาดยงิ่ นัก แม้แต่หยด เตลรืองดน้กกี ็ไ็จมะ่กเลล่า้าใมหอ้เจง้าไดเ้กรับรงรวไู้ ว่า้คกง่อไนมร่ เู้ ทค่าดิ ทเัสนยีถวึง่าค..ว.ามฟสังนเพุกทอื่ ่ีตคนวากมำเลพังลจิดะไเพด้รลบั ินกอ่ ในนจเมะอ่ืไดพ้เี่อจอยู่ ของจรงิ ก็แล้วกัน” เจีย่ งตานตัวสัน่ วาบ หยุดด้ิน... ได้แตจ่ ้องเขมง็ มายังเจีย่ งหรว่ น “นเี่ รยี กว่า ‘ทัณฑ์ หินทับ’ เปน็ วิธลี งโทษชนดิ หนึ่งซงึ่ มมี าต้ังแต่คร้งั ทแี่ คว้นต้าจ่นิ สถาปนา มักเอาไว้ใช้กับหญงิ ท่คี บชสู้ ชู่ าย สวมเขาให้สามี ละเมดิ ศลี ธรรมจรรยา... หากมีหญงิ ใดท่คี บช้สู ชู่ ายจนต้ังครรภ์ มารหัวขนข้นึ มาแล้วถกู จับได้ กจ็ ะต้องเจอกับ ทัณฑ์ หินทับสถานเดียว ผ้ตู ้องโทษจะถกู จับให้นอนราบอยกู่ ับพ้นื สว่ นผู้ลงโทษจะใชค้ วายตัวใหญส่ อง ตัวลากก้อนหินขนาดใหญ่คอ่ ยๆ บดผ่านรา่ งของนางแพศยาผ้นู ั้น... เขาจะต้องค่อยๆ ทับรดี เอาเด็กนอกคอกนัน่ ออกมาจากท้องให้จงได้... ผู้บังคับควายจำต้องมที ักษะสงู จะ ทำให้ผู้รบั ทัณฑ์ เจ็บจนตายในชว่ งจังหวะแรกไมไ่ ด้โดยเดด็ ขาด เขาต้องคอยควบคมุ แรงควายให้ด.ี .. การบดทับ...จะใช้ก้อนหินใหญ่บดทับรา่ งผ้ตู ้องโทษรอบแล้วรอบเล่าหลายสบิ

หหนลา้ายทร้ออ้ งยรารบอเบรยี บจนกรกะรดะูกทัแ่งรบดีนเเอทา่าลแำผไสน่ ้ กระเคดราอษ่ื งใจนึงจะอตนับุญไตาไตสใพ้ หงุ้เลิกรอาอไดก้มาฟแังผแ่จลน้วแเปห็น้ง อย่างไรบ้างน้องส่ี นา่ สนุกใชห่ รอื ไม”่ กระซบิ เอจอ่ียกงจหารกว่ ปนามกีในบ้ันหกนล้าัสบวทยำเสอดาคงดนงฟามังตัวนส้ำัน่เสสยี ะงทอ้าอ่นนไมโย่หนยุดใครเลยจะร้วู า่ คำพดู ทนี่ าง เจยี่ งตานได้ยนิ ก็ยิง่ ตะเกยี กตะกายรนุ แรงมากข้นึ ... ไมน่ ะ ข้ากลัว ข้ากลัวแล้ว ใครก็ได้ชว่ ยด้วย กลัวเหลอื เกนิ แล้ว เจี่ยงหรว่ นย้ิมสง่ น้องสาวเปน็ ครั้งสดุ ท้ายกอ่ นจะหันไปเอย่ กับขันที “ได้เวลาแล้ว ลงมือเถิด” เจ่ียงตานด้ินรนสดุ กำลัง ขันทีเฒา่ มหี รอื จะสนใจ เขาโบกมอื ร้องเสยี งสงู “เรม่ิ การลงทัณฑ์ ----” ชายฉกรรจ์ สค่ี นว่ิงเข้ามาดึงเชอื กสเี่ ส้นทม่ี ัดแขนขาของเจยี่ งตาน พวกเขาจัดรา่ ง ของนางให้นอนราบอยู่กับพ้นื ควายสองตัวทยี่ ืนรออยู่คำรามฮมึ่ ฮัม่ ออกมาเสยี งเข้มลกึ แม้จะอยู่ไกล แตเ่ จ่ยี งตานก็ยังได้กล่นิ คาวเลือดลอยแผว่ ออกมาจากก้อนหนิ ใหญ่ทถี่ ูก ผูกตดิ ไว้กับคันไถ จหะานถูกางลทเาจลีกย่ี ะผงกา่ต้านาวสน...งิ่สทใา่ลีดยะหกนจ้าะว้าเส.ป..ดุ ็นชเตสวี ้นิตยี หงญหคิน้วาเบาลยด็กทพๆั้ง้นื สดอหังงรคตอื รัวแดืคมๆอ่้กยรฟๆะทังัแง่ ลกลา้้อวกนนก้าห่อขินนนหลินทุกัใ้งยหห่งิ ญมนด่หักลน้วักไนมยแ่ว่าหง่ามเลขันก้า ละเอียดไมเ่ หลอื ช้นิ ดี ในที่สดุ ก้อนหนิ กถ็ กู ลากก็มาหยุดอยู่ท่ปี ลายเท้าของเจยี่ งตาน ชว่ งจังหวะนั้น... ท่นี างกล้ันหายใจ ขันทเี ฒา่ ก็ตะโกนรอ้ งเสยี งแหลมออกมาดังก้อง เม่ือความเยน็ ของหินสัมผัสเข้ากับปลายเท้า เจยี่ งตานก็ตาเหลอื กทันที เท้าสองข้างยบุ ลง แผ่ออกเปน็ เน้อื เดียวกับพ้ืนดนิ ไม่ทันที่นางจะสง่ เสยี งรอ้ ง ขาทั้งสองกค็ อ่ ยๆ ยุบตามจนถึงเข่า... สติสดุ ท้ายของเจี่ยงตานสงั่ ให้ตนเองกรดี ร้องแต่

ไมท่ ันเสยี แล้ว ความหนักหนว่ งแลน่ ทับถึงสะโพกเชงิ กราน บดทับกระดูกของนางจน ลั่นดังเปรย๊ี ะ เสยี งกระดกู ในกายค่อยๆ หักดังก้องอยูเ่ ต็มสองหูของอดีตพระสนมมากรกั รา่ งกายเปลอื ยเปล่าทอ่ นบนคอ่ ยๆ ซับสเี ลอื ดจนดำคล้ำ ก้อนหินบรรจงเคล่ือนจาก สะโพกมายังท้องน้อย ทุกการเคลือ่ นไหวเนิบชา้ เลอื ดกองโตทะลักออกทางปาก จมกู และใบหู เจย่ี งตานเรมิ่ ไรค้ วามรสู้ กึ ใดๆ แล้ว เมือ่ ก้อนหนิ กล้งิ ข้นึ มายังซโ่ี ครง นางก็ เหน็ ใบหน้าของสตรผี ู้หน่ึงกำลังสบตากับนางพร้อมรอยย้ิมท่อี ่อนโยน ท่านแม่... เจยี่ งตานเบกิ ตาโตเป็นครัง้ สดุ ท้าย จ้าวเหมยย้มิ ให้นาง ‘ตานเอ๋อ แมม่ าแล้ว’ พบีบยลายงามมกากลปัลาด่ วปาจง้อลบงำจค้าปวอลเหามยเยนป้กิว็นย็ขชอื่นว่ งปงจลจ้าังาวยหเหนวมะ้ิวเยมดทาียแั้งวตหกะนับทักท่ลี แกี่ ำล้คอะอนรข้หออนินงลเนควลากง่อื นเนจจาีย่ างงกรต้สซู ากโึ่ีนครไารดวง้แกมตัาบท่รวอ้ับ่าองทอีกศ่ี กึ ฝรี อษา่ ักยะ พอดี ‘แมม่ ารับเจ้าแล้ว ตานเอ๋อลูกรกั ของแม’่ กรอ๊ บ----- เจย่ี งหรว่ นยืนนง่ิ เงยี บอยดู่ ้านข้าง มองก้อนหนิ ยักษ์รดี ทับผา่ นศรี ษะของเจ่ียง ตานไปในทส่ี ดุ การรดี ทับรอบแรกจบไป แม้ในท้องเจ่ียงตานจะไมไ่ ด้มลี ูกนอกคอก แตถ่ ูกของ หเหนตักกุ ทาัรบณล์งสไยปดแสรงยๆองตเชรน่งหนน้ี ้ากตม็ า่ งีคพราาบกันเลนอื กึ ดวสา่ าเดปก็นรคะรเาซบน็ เอลออื ดกจมาากมกาการมแาทย้งลกกู ลุ่มคต่นางทพี่ยากนื ันดู สาปแชง่ เสยี งขรม สหี น้าสดุ ท้ายของเจย่ี งตานดูทกุ ข์ ทรมานยง่ิ นัก โปรยเกคลนือทเป่จี น็งู คชวน้ั ายบนาง้ันๆไม่กลลง้าบพนักรผา่ งอ่ ขนองเจหยี่ ลงังตบาดนททับันรทอีบแขรกันเทสีเรฒจ็ เ่ารไยมี บ่ปรล้ออ่ ยยใหก้เส็มยีีคเนวลมาา การทับรอบทสี่ อง สาม ส่ี จงึ ดำเนนิ ต่อไปเรอ่ื ยๆ

เวลาผ่านไปหลายชัว่ ยาม ไม่ร้วู า่ นานสักเทา่ ใด ขันทเี ฒา่ จึงได้โบกมือ คนจูง แคผวา่นยบถาองซยงห่ึ คลรังั้งอหอนก่ึงมเคาพยรเปอ้ ็นมกมับนเษุ ลยือ์ ดทสี่ าดเตม็ เส้อื ผ้า บนพ้ืนเหลือเพยี งหนังเปลือย อากาศโดยรอบเต็มไปด้วยกลิน่ คาวคละคล้งุ รนุ แรง เหลา่ ทหารทย่ี นื คุมการลง ทัณฑ์ ถงึ กับคลื่นไสจ้ นนึกอยากจะอาเจียนไปตามๆ กัน ทว่า...จนิ่ องิ อ๋องเฟยยังคงยืน น่งิ ไม่แสดงกิรยิ าใดๆ ออกมาแม้แตน่ ้อย “กงกง เมหือ่ นกังามรนลุษงทยัณ์ ผืนฑ์นจ้บี ลองยา่ งไผร้คูเสนยี เรกมิ่็เคแยยเกปย็น้านย้องเสจาี่ยวงขหอรงว่ ขน้าจึงขเ้ดาขินอเขเก้า็บไปเอหาาไขวัน้ไดท้หีเฒรอื า่ ไม่?” เจีย่ งหรว่ นกล่าวจบ เทยี นจ๋กู ย็ ัดถงุ เงินหนาหนักใสม่ อื ขันทีตามธรรมเนียม ขันทเี ฒา่ ฉีกย้ิมประจบประแจง “ย่อมได้แน่นอน เรอื่ งน้ีข้าจะรบี จัดการให้ทา่ น” ปผใีืนหนม้ีส.่ .เง่.จเใข่ยี ห้าง้คเหอกุ ราหว่ไนวล้ใวยชง้ิม้หต่มบอคอบลกาวยก่าหจอ่ นิน่ นาอจวิงะยอหา๋อันมงคไเปฟำคกยืนรขะ”อซมบิ อสบัง่ เใทหยี ้ทน่านจู๋เรสายชี งคเรบเู าจย่ี ง“เจปง็นนขำหอนงขังวมัญนุษวันย์ ย่งิ ใกล้ ปใี หม่ จวนอ๋องจนิ่ อิงก็มงี านราษฎร์งานหลวงมิได้ วา่ งเว้ น จคีบวาทมรองวคบันลอืน่นุ่น้ีเใจหศย่ี ้รรีงา่ษหงะกรเว่ากยนลส้าเวตปมรน็ เงสมเออ้ืววทยรต่ีเดัลัดเ็กขเยๆ็ม็บขดสัด้วอผยง้าผขล้้าาางสยดอเมูนงฆช่ารน้ัคักรทนาี่เม่ารเยีอกน็สววด่ ่านู ทนอ่‘าเงนจถ๋ยีลอเา่ อนง้าเหป’ าน็ ยกใเพจระใ่ือโหเปพ้กรับิ่มง เงาของตนเองในคันฉอ่ ง นับวันนางย่งิ ถูกเหลียนเชย่ี วกับโล่วจูจับแต่งกายจนดคู ล้าย เดก็ หญิงตัวน้อยเข้าไปทุกที เทียนจ๋เู ปิดประตูออกแล้วหันมากล่าวด้วยน้ำเสยี งสดใส “ฮูหยนิ น้อย หิมะด้าน นอกเบาบางลงแล้ว” ยู่ในสวเนจ่ียเงมห่อื รไว่ ดน้ยลินุกเขส้นึยี เงดฝนิ ีเทอ้าอนกาไงปเขดา้ากน็หนันอกกลบับ้างมามเอหง็นเซยี วเสากำลังยืนสงั่ งานเยเ่ ฟิงอ นับตั้งแต่ท่เี ซวยี นหัวถูกบั่นคอ ก็เกดิ มรสมุ ขนานใหญ่ในวังหลวง ขุนนางแต่ละ กลมุ่ พากันแตกตนื่ ไปหมด เซยี วเสาเองก็งานยุ่งมากข้ึน มักจะออกจากบ้านแต่เช้ามดื

และกลับหลังยามหนงึ่ ซง่ึ หญิงสาวก็หลับสนิทเสยี แล้ว วันน้ีเหน็ สามกี ลับเรว็ นางจึงนึก ยินดีไม่น้อย เยเ่ ฟงิ รบี เอ่ยทักทาย “สวัสดีปีใหมข่ อรบั ฮหู ยินน้อย” เจี่ยงหรว่ นย้ิมตอบ เดนิ มาหยุดข้างกายเซยี วเสา สว่ นเยเ่ ฟงิ ก็แอบมองเหลียน เชยี่ ว กอ่ นจะเอย่ ปากอีกคร้ัง “ด้านนอกงานยงุ่ ข้าขอตัวไปทำธุระก่อน” เจ่ยี งหรว่ นเห็นดังน้ันจงึ หันไปกล่าวกับสาวใชข้ องตนบ้าง “พวกเจ้าไปพักผ่อน กันตามสบาย ข้าจะออกไปเดนิ เล่นกับทา่ นอ๋อง” โล่วจูรบี ดึงตัวเทยี นจู๋กับเหลียนเชยี่ วจากไป เหลอื เพียงเซยี วเสาท่ยี ืนกอดอกย้ิมกรมิ่ “เจ้าอยากออกไปเดินเลน่ หรอื ?” “ได้ยินมาวา่ ปีใหมข่ องทกุ ปี ในเมืองหลวงเต็มไปด้วยโคมไฟหลากสดี ูงดงามนัก” เจย่ี งหรว่ นอมย้มิ บ้าง “ก่อนหน้าน้ขี ้าไม่มีวาสนาจะได้เหน็ วันน้ีเลยคดิ อยากจะรบกวน สามีสักหน่อย ท่านบอกเองมใิ ชห่ รอื ว่าต้องการให้ข้าปลอ่ ยวางอดีตแล้วหาความสขุ ใส่ ตัว” เซยี วเสาอดย้ิมตามไม่ได้ ดวงตาของเขาแฝงไว้ด้วยความอบอุ่นท่ีแม้แตต่ นเองก็ ไมร่ ้ตู ัว ทั้งสองเดนิ คล้องแขนกันออกนอกประตูจวนไป ชว่ งสน้ิ ปแี บบน้ี บนถนนเตม็ ไปด้วยผ้คู นที่ออกมาจับจา่ ยข้าวของ ข้นึ ชอ่ื วา่ เมืองหลวงยงิ่ คกึ คักกว่าทกุ เมอื ง หลังพระอาทติ ย์ ตกดินทกุ บ้านทกุ ครอบครัวจะจดุ โคม ไฟสแี ดงดวงใหญ่ หากมองจากด้านบนลงมาจะเหน็ แสงสแี ดงระยบิ ระยับทัว่ ท้องถนน น่าตน่ื ตาตนื่ ใจย่งิ นัก สตรงี ดเงจาย่ีมงเปหน็รว่เลนศิ กับเซหยี นวงเึ่ สบารุ เษดุ ินองเคอยีาจงผกัึง่นผาหยยุดแภวาะพซท้อื ่ีนขา่อชงน่ืกช็ชมะงขักอเงทท้า้ัพงสรอ้องมทกำันให้ผหู้คนนง่ึ ตลอดถนนท้ังสาย บ้างกเ็ หลยี วมอง บ้างกช็ ะงักเท้าสะกดิ กันไปมาแล้วอมย้ิม “ชว่ งน้ที า่ นดยู ุง่ มากเลย เกิดเรอ่ื งข้ึนในวังหรอื ?” เจีย่ งหรว่ นเอ่ยถามด้วยความ สงสยั เรอ่ื งงานของเซยี วเสาน้ันก่อนหน้านางไมเ่ คยเอย่ ปากถาม แตเ่ พราะชว่ งทผี่ า่ น มาสามอี อกเชา้ กลับดกึ แทบทกุ วัน หมายความวา่ ต้องมกี ารเปลยี่ นแปลงบางอย่างเกิด

ข้นึ เปน็ แน่ นางจงึ อดไมไ่ ด้ท่ีจะเป็นหว่ ง นส่ี นิ ะ...ความร้สู กึ ของภรรยา... เซยี วเสาสา่ ยหน้า “มใิ ชเ่ รอ่ื งในราชสำนักหรอก เป็นชาวหนานเจยี งตา่ งหาก สายขา่ วของเราแจ้งวา่ มีทหารหนานเจียงแทรกซมึ เข้ามาในแคว้นเรา แต่พวกมันกลับไม่ เคล่ือนไหวสกั ที จรงิ ส.ิ ..” เขาน่งิ ไป กอ่ นจะก้มหน้าลงกระซบิ ทข่ี ้างหเู จีย่ งหรว่ น “ฮอ่ งเต้ทรงพระประชวร” ไอรอ้ นทพี่ ่นออกจากรมิ ฝีปากของเซยี วเสาไล้อยู่ข้างหู เจย่ี งหรว่ นถึงกับใจเต้น นางศอกเขากลับอยา่ งตกใจ “ไปให้ห่างนะ... ล้อเล่นอันใดกไ็ มร่ ”ู้ “ข้าไมไ่ ด้ล้อเจ้าเล่น ฮอ่ งเต้ทรงพระประชวรจรงิ ๆ” นางยกมือข้นึ ขย้ใี บหู... นางมิได้ต่อว่าเขาเรอ่ื งข่าวสารสักหนอ่ ย แต่ตอ่ ว่าเรอ่ื ง ก“ฝิร่ยาิ บาตาทา่ มงหใิ ชากส่ เาลม่าีข้าคนหบาก้านเป่ี ็นนทกึ า่ นอยป่วากยจคะ่อกยรมะซาบบิ อกก็ทขำแ้ากบ็แบลไม้วก่ใหัน้ต”้ังตตัวอ่ ใหด้ปูสาขิ กนกลลกุ ่าหวอมอดกเลมยา เชน่ น้ี แตใ่ นใจกร็ ้สู กึ สัน่ ไหวเล็กน้อย ชว่ งเวลาน้ีในชวี ติ ก่อน... ฮ่องเต้ยังมไิ ด้ล้มปว่ ย นน่ี ะ ปเมลอื งงพรหเะรชาอื่กนงอมคด์ รีต้งั นไม้ันเ่ชปเปวี ลติน็ ย่ี กแน่อผแนนป.กล..นางราขงอถกูกงาเกซรลปวา่ี่วยวยนหขหาอวลา่งี เฮปแอ่ น็ ลง้ควเตนค้จรวะง้ั าเนงกย้ีเดิ ลาจพ่า.าิ.ษก.เจกซนวารียถลูกนอเหบรัวยีวเกาพงวิง่ย่าตาปพาีศยิษาไจเปพลไมม่ื่อ่ นาน เซวยี นหลีก็ชงิ ลงมอื เสยี แล้วหรอื ศกึ ชงิ บัลลังก์ เรม่ิ ข้ึนแล้วสนิ ะ... รา้ นเป็นทส้ังสามอภี งรเดรยนิ าตเฒอ่ อ่าคกี หู่ไมน่กงึ่ ่ีก้าวกแเ็ ตห่งน็ กรา้ายนไขมา่สยะโดคุดมตไฟานหักลากสตีเจร่ียงหงหัวรมว่ มุ นถถนกู นใจโคเมจ้ไาฟขรอปูง จ้งิ จอกดวงหนง่ึ เข้า โคมไฟจ้งิ จอกดวงนั้นทำมาอยา่ งประณีต ลายจ้งิ จอกขาวบนกระดาษเรงิ รา่ ราวกับ มชี วี ิต ชา่ งดึงดดู สายตานัก เซยี วเสามองตามสายตาของภรรยา เห็นวา่ นางมองโคมไฟด้วยแววตาเปน็

ปมอระงกโคายมไฟเตขาาลหัะวหเร้อายะอย่หูในากใจเข..า.วไมัน่เนอ้ภีาใรจรเยสายีคหนนงาอ่ มยเกลอ้ามาจวจยะสถอูกงกแลกา่ ลวะหาวยา่ เืนปหน็ นผ้าู้ใอหิ่มญจ้อใ่ จง รา้ ยได้ ชายหนุ่มยืนนิง่ อยู่ครหู่ นง่ึ จงึ กลา่ วกับภรรยา “หรว่ นเอ๋อ... รอตรงน้ีก่อนนะ” กลา่ วจบเขาก็เดินไปทางรา้ นท่มี ีกลมุ่ คนเบยี ดเสยี ดตรงหน้า หน้าร้านนั้นมีสตรแี รกรนุ่ ล้อมอยจู่ ำนวนไม่น้อย พอเหน็ เซยี วเสาเบยี ดเข้ามา หลายคนกห็ น้าแดงวบู หลีกทางให้เขาเดินเข้าไปอยา่ งเคอะเขิน ระหว่างที่เจยี่ งหรว่ นยนื รออยู่ ทันใดน้ันนางก็ได้กลนิ่ หอมเสยี ดจมูกลอยมาตาม ลม กลนิ่ หอมน้ันค้นุ เคยยงิ่ นัก เจย่ี งหรว่ นเหลียวมองหาทมี่ าของกลนิ่ พลันเหน็ หญงิ สาวคนหนง่ึ ในชดุ กระโปรงเขียวยืนอยู่ มีสาวใช้ติดตามมาอีกหลายคน หญิงสาวผ้นู ้ัน หน้าตาจ้ิมล้ิม ปากนิดจมกู หน่อย ผิวพรรณผ่องใสผุดผาด บุตรขี องผ้ตู รวจการเหยา... เหยาเน่ียนเนย่ี นนั่นเอง! เหยาเนีย่ นเน่ียนกจ็ ดจำเจ่ียงหรว่ นได้เชน่ กัน นางหยุดฝเี ท้าลงเบ้ืองหน้าเจยี่ งห รว่ นพลางสง่ ย้มิ ให้ “จิน่ องิ อ๋องเฟย” “คุณหนูเหยา” เจ่ียงหรว่ นพยักหน้าตอบ เหยาเนย่ี นเนี่ยนมองทอดสายตาย้ิมๆ ไปทางเซยี วเสาทกี่ ำลังคุยต่อรองราคาอยู่ เกฟับยสชอา่ งงสเปามน็ ีภครู่ตรุนยาาหเฒงันา่ ทน่ีสามงกเอันย่ ยกงิ่ ันบเักจ่ยี ใงคหรรไว่ดน้เหอน็ ีกกคต็ ร้้งอั วง่าอจิ “ฉทา่า”นอ๋องจิ่นอิงและจน่ิ องิ อ๋อง ภายภาคเอหานแ้าลต้วัวไงท.่า..นเอเจงยี่ก็งจหะไรดว่ ้สนมนรกึ สเสหมนรื่อกั ยกหับนบ่าุรยษุ ใในนใดจวงใ“คจณุ หเนปูเน็ หทย่นีาอ่าอยจาิ่ ไฉดา้พขดู อเงลผน่ ้คู ไนป เชน่ กัน” หญงิ สาวทั่วไปที่ไม่ได้ออกเรอื นหากมาได้ยนิ คำชมเชน่ น้ยี ่อมต้องหน้าแดงไปเปน็ แถบ ทวา่ เหยาเนี่ยนเนยี่ นกลับนง่ิ เฉย ไมไ่ ด้มที ที า่ เขนิ อายให้เหน็ “ข้าไม่รบกวนจิน่ องิ อ๋องเฟยดกี ว่า” เหยาเนี่ยนเนี่ยนก้มหน้าเลก็ น้อยยามทีต่ ้องเดินเฉียดรา่ งของเจย่ี งหรว่ น ใน

จังหวะนั้นเอง นางก็เงยหน้าข้ึนสบสายตาเจย่ี งหรว่ นแวบหน่ึง ประกายตาคูง่ ามสอ่ ความหมายลกึ ซง้ึ เจ่ยี งหรว่ นเห็นรอยย้ิมแฝงนัยของเหยาเน่ียนเน่ยี นเข้าก็ถงึ กับชะงัก รอยย้มิ เชน่ น้ีมัน... ผิดปกต!ิ ! แต่กค็ ิดไมอ่ อกวา่ ผิดปกตอิ ยา่ งไร เจย่ี งหรว่ นยนื ครนุ่ คดิ เหมอ่ ลอย กระทั่งเซยี ว เสาซ้อื โคมไฟเรยี บร้อยแล้วกลับมายืนข้างกาย หญงิ สาวกย็ ังไม่ร้สู กึ ตัว เซยี วเสามองภรรยาทีย่ นื เหมอ่ เขาใช้น้วิ เคาะหน้าผากนางหนงึ่ ที “สามเี จ้าสู้ อตุ สา่ ห์ ประจบประแจงเอาใจ จะไม่ขอบคณุ เสยี หน่อยร”ึ เจ่ียงหรว่ นคนื สติ นางรบั โคมไฟจากมือเซยี วเสาพลางกล่าว “เมอื่ ครขู่ ้าเจอคุณ หนูเหยา” “ใคร?” เซยี วเสาขมวดค้วิ ดทู ่าจะจำคณุ หนสู กุลเหยาท่ีเจย่ี งหรว่ นพูดถึงไม่ได้ เลย เขายนื นึกอยเู่ ปน็ นาน “อดตี คูห่ มายคนงามของท่านอยา่ งไรเล่า” “อ้อ” หรอื ว่านางจะหงึ หวง “อยา่ ไปใสใ่ จผู้อน่ื เลย” กล่าวจบก็กุมมือเจี่ยงหรว่ น ไว้ในอุ้งมืออบอนุ่ แล้วชวนเดินเล่นตอ่ ทั้งสองเดินเลน่ กันต่ออีกพักใหญ่ ต้องขอบคุณดวงตาเซยี วเสาท่ีเฉียบคมย่งิ นัก ขอเพยี งเจีย่ งหรว่ นจ้องมองของเลน่ ชน้ิ ใดนานสกั หน่อย เขาก็จัดการซอ้ื ให้นางทันที ถึงขนาดตอนท้ายท่ีเจ่ยี งหรว่ นเผลอกวาดสายตาไปมองพณิ โดยไมต่ ้ังใจ เซยี วเสากเ็ ดนิ เข้าไปต่อราคามันเสยี แล้ว เจย่ี งหรว่ นต้องรบี บอกปฏิเสธแล้วลากตัวสามอี อกมา เซยี ว เสาถงึ ได้ย้ังมอื จนกระทั่งเรม่ิ ดึกท้ังสองจึงกลับจวน พอ่ บ้านหลนิ สัง่ ให้ห้องครวั เตรยี มน้ำแกง หเหวลายีนนมาเชตย้่ีอวนกร็มบั าแหจ้งลวัง่าจจาวกนเซแยีมว่ทเัพสจาก้าวับสเจง่ ่ียขงอหงรขว่วนัญดปืม่ ีใกหันมไ่มปาไใดห้ค้ รงึ่ ถ้วย พ่อบ้านหลินกับ นับตั้งแตท่ ีเ่ จ่ียงเฉวยี นถกู จองจำในคุกหลวงเปน็ ต้นมา คนของจวนแมท่ ัพกม็ ี การไปมาหาสเู่ จีย่ งหรว่ นมากข้ึน แตก่ ม็ ไิ ด้ติดต่อบอ่ ยนัก เหมอื นพวกเขาจะเข้าใจในสงิ่

ทเ่ี จย่ี งหรว่ นต้องการเลีย่ งอยู่บ้าง จ้าวกวงกับเจีย่ งซน่ิ จือถกู คอกันมาก สองตาหลานมีเรอื่ งศกึ สงครามให้คยุ กันไม่ ร้จู บ เจี่ยงซน่ิ จือว่างเม่ือใดกพ็ งุ่ ไปจวนแม่ทัพทันที หลังจากเจยี่ งหรว่ นชำระรา่ งกายเรยี บรอ้ ยแล้ว กอ็ อกมาสมทบกับเซยี วเสาทส่ี วม เสอ้ื นอนสขี าวดั่งหมิ ะ นัง่ เอนรา่ งอ่านหนังสอื อยู่บนเตียง เจ่ยี งหรว่ นนึกคร้มึ อกครม้ึ ใจ เดนิ เข้าไปดงึ หนังสอื จากมือเขาแล้วต่อรอง “ถ้า อยากได้คืน ท่านต้องหาเวลาวา่ งพาข้าไปเย่ยี มทา่ นตาท่ีจวนแม่ทัพ” เซยี วเสาอมย้ิม “แล้วถ้าไมอ่ ยากได้คืนเลา่ ?” “ข้าจะฉกี ท้งิ ” นางไหวไหล่ “จรงิ ๆ นะ” ผู้เปน็ สามที ำหน้ามุ่ย “ไม่เอาน่า เล่มน้ันหายากอยู่นะ” ผ้เู ปน็ ภรรยาย้มิ หวานตอบ “ถ้าเชน่ น้ันค่าไถข่ องมันกค็ วรจะแพงกวา่ น้ีสัก หนอ่ ย... ข้าอยากยืมตัวจน่ิ เอ้อมาใช้งานด้วย อยากให้เขาชว่ ยตรวจสอบคนผู้หนงึ่ ให้ ข้า” เซยี วเสายักค้วิ ถาม “ชายหรอื หญิง?” “ข้าไม่คบช้หู รอกน่า” นางเบ้ปาก เขาหัวเราะ “ถ้าเชน่ น้ัน สามีขอทราบชอ่ื สกั หนอ่ ยได้หรอื ไม?่ ” ซบอกเ“ซฮยี หู วยเสนิ ารอทงำขราอวงกจับวนเขเาจเี่ยปงน็ ”ถเุงจนีย่ ้ำงรห้อรนว่ ถนุงวใาหงญหน่ “ังทสา่ อื นใตนัวมอือ่นุ ลเงหบลนือโเตก๊ะินแ”ล้วเอนรา่ งลง “สอดมือเข้าไปด้านในสิ อุน่ กว่าน้อี ีกนะ” นางหัวเราะแผว่ เบา “นะ…สาม.ี .. ขอข้ายมื คนหน่อยนะ” “เจ้าอยากสบื เรอื่ งใด?” กลับไม“่ไทด่า้ยนนิ กข็คา่ งวพคอรราว้เู รเอก่ื ย่ีงใวนกจับวฮนูหขยอนิ งรขอ้างมเาลบย้างแลห้วลายยปาีทมีผ่ นา่ ้ตีนรมะากนลู าเงจอ่ยี างศลยั ม่ อสยลูใ่ านยจทววน่าขท้าำ ตัวราวอากาศ ไม่ย้ือยุดแยง่ ชงิ กับใคร ซ้ำร้ายยังวางตัวนง่ิ เฉยได้อย่างน่าประหลาดใจ





มราีคชวคารมเู ดปีคลว่ียานมชชอื่อเบปมน็ าจกวมนาอยัครเสเซนยี่ าเบหดยี ียเนรยผี ก้ภู ไรดร้วย่าาเไฟด่อื้กงลฟายเู จเดิปจน็ รฮัสหู แยมิน้กขร้ัะนททัง่ ่ีหบน่าว่ึงรบั ใจชวย้ นัง มีคนกราบไหว้ ในฝันนั้น... ฮหู ยินของเขายังมีชวี ติ ทุกคน เจี่ยงซซู่ กู่ ับเจีย่ งตานก็อย่ดู ้วยกัน อยา่ งผาสกุ สง่ิ ท่แี ตกต่างก็คือ… ในฝันนั้น... เจ่ียงซนิ่ จือตายต้ังแต่ยังหนมุ่ สว่ นเจีย่ งหรว่ นถูกเขาสง่ เข้าวัง สดุ ท้ายก็ตายในข้อหาหญิงกาลกิณที ่ีลอบปลงพระชนม์ ฮ่องเต้ ความฝันน้ันดงี ามยิง่ นัก ความมั่งคั่งรำ่ รวยในฝันชา่ งสมจรงิ ราวกับมันเคยเกิด ข้ึนมากอ่ น หรอื วา่ มันคอื หน้ีทเี่ ขาเคยกอ่ เอาไว้ในชาตทิ ี่แล้วจงึ ต้องตามมาชดใชใ้ นชาติน้ี? หรอื วา่ เขาเคยทำรา้ ยเจ่ยี งหรว่ นมาก่อน ชาตนิ ้นี างจงึ ได้ตามมาเอาคืน? เจ่ยี งเฉวียนลูบหน้าผากตนเอง คำคนื ในคกุ หลวงน้ันหนาวเหน็บย่งิ นัก เขา คล้ายจะได้ยนิ เสยี งประทัดดอกไม้ไฟทจี่ ุดกันอยา่ งเอิกเกรกิ ดังมาจากด้านนอก สน้ิ ปแี ล้วหรอื ...ในอดีตเมอื่ ถึงวันสน้ิ ปี จวนเจี่ยงกม็ ักจะจัดงานใหญโ่ ต ผู้คน สวมเส้อื ผ้าอาภรณ์ สแี ดงสดใส ในจวนประดับโคมไฟสว่างไสว พรัง่ พรอ้ มด้วยอาหาร อย่างดมี ากมายไม่ขาดสาย มนี างรำมาร้องรำทำเพลงกันอย่างสนกุ สนาน เจีย่ งเฉทววีย่านตนอกึนอนย้ีเขากากจละหายัวมเราาเะปใ็นหเ้ฟดันนรคว่ นงใหหม้ผดู้อปน่ื ากเหยยี บตยอำนน้ันเตอ้องงทกีส่ ลาายยตเาปข็นอนงัเกขโาทมษอ.ง.. กวาดไปพบกับของสงิ่ หน่งึ ที่วางอยู่ข้างประตหู ้องขัง ดูคล้ายกับม้วนผ้าหม่ ผนื โต ผ้าห่มร?ึ ดเี สยี จรงิ ใครบางคนคงจะนึกถงึ อดตี ราชครผู ้เู กรยี งไกรอย่างเขาข้นึ มาได้แล้ว กระมัง เจยี่ งเฉวยี นกระเสอื กกระสน ถัดรา่ งตนเองเข้าหาผ้าม้วนนั้นอยา่ งยินดี ทวา่ ...ยงิ่ เข้าใกล้กลิ่นคาวเลอื ดยงิ่ เข้มข้นจนเขานกึ หวาดระแวง

ใครเปน็ ผู้สง่ มา? มอื สนั่ ๆ ของเจย่ี งเฉวยี นวนไปวนมาเหนอื ผ้าม้วนน้ัน คิดชัง่ ใจวา่ ควรจะคล่ีดดู ี หผสมร้ัา.อืผ..ไัสมแก่ตับเ่ ปฝใ็น่านมหทือนส่ี ังดุ !รคา่ วงาขมอหงนเจา่ยีวเงหเฉนวบ็ ียกน็บกีบไ็ บหังวคสับะใทห้า้ตน้อองยค่าวง้ทาผีไ่ ม้านเ่ ค้ันยมเาปคน็ ลมห่ี า่มก.อ่ ..น ทันทที ี่ผ้า มั นไม่ใช ่ จมูกของเขาพลันได้กลิน่ ท่ีแสนจะค้นุ เคยปะปนอยกู่ ับกลน่ิ นา่ คล่ืนเหียนของคาว เลอื ดและน้ำหนอง ใจทข่ี ลาดเขลาเรม่ิ ไหวสะท้าน เขาคอ่ ยๆ คลผี่ ้าม้วนน้ันออกทลี ะ น้อย... ละน้อย... มปี อยผมยาวสยายแนบติดอย่ใู นหนังผนื น้ี เขาคลี่ออกเรอ่ื ยๆ... ความจรงิ แห่งชวี ิตเรม่ิ เผยตัวต่อหน้าเมอ่ื เขาพบว่าม้วนหนังผนื น้ันม.ี .. ขา… แขน… และศรี ษะ เจี่ยงเฉวยี นร้องลัน่ สะบัดผืนหนังหลุดออกจากมอื แล้วคลานหนีสดุ ชวี ติ “ไม่…ไม่…กลัวแล้ว...กลัวแล้ว” มันเปน็ หนังมนุษย์ เปน็ หนังทีท่ ำมาจากเลอื ดเน้ือของบตุ รสาวท่ีอายนุ ้อยท่สี ดุ ของเขา เจย่ี งตาน! เจยี่ งเฉวยี นอาเจยี นออกมากองโต เขาหวาดกลัวจนฉรี่ าด สติที่ยังเหลอื เพียง เลก็ น้อยเรม่ิ เลอะเลอื น นค่ี อื สงิ่ ทเ่ี จย่ี งหรว่ นต้องการใชห่ รอื ไม่ นางกำลังใช้ผืนหนัง ของเจย่ี งตานมาสง่ สารเพ่อื บอกเขาว่าคนทที่ ำร้ายจ้าวเหมยมารดาของนางจะไมม่ ีใครได้ ตายดีสักคน เจยี่ งตานตายแล้ว คนของจวนเจ่ียงตอนน้ีล้วนจ่ายหน้กี ันไปหมดแล้ว ลูกหน้ที ่เี หลอื เพียงหนง่ึ เดยี วก็คือเขา! ปใี หม่น้คี กุ หลวงเปิดศกั ราชด้วยเสยี งร้องไห้ครำครวญของชายวปิ ลาสผ้หู นง่ึ ที่

ประเด๋ียวก็พูดคนเดียวประเด๋ียวกห็ ัวเราะ บางครง้ั กร็ ้องไห้เสยี งสนั่ แกมสะอ้ืน เสยี งน้ี คอ่ ยๆ ลอยไปตามสายลม ยามคำคนื ไมว่ า่ ใครทเี่ ดนิ ผา่ นบรเิ วณน้ันตา่ งพากันหวาดผวา วง่ิ หนี ตา่ งนึกไปว่าตนได้ยินเสยี งของผีรา้ ยจากขมุ นรก อนิจจา…นหี่ รอื คือจดุ จบของราชครเู จ่ียงผู้เกรยี งไกร! บรรยากาศของปใี หม่ปกคลมุ ไปทัว่ เมืองหลวง แต่ในวังน้ันกลับเงยี บสงัด เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความตายแทรกอยู่ทกุ อณู ไอวง้ไคด์ ร้ ชั แทตา่กยต็ า้อทงบกาดลเาจย็บเปหน็นัผก้พู กิทาวรา่ ตด้ลวยอกดาชรวี รติ กั ทษเ่ี าหขลอืองหมอเทวดาเซย่ี จงึ สามารถย้ือชวี ติ เอา ฮองเฮาดชู ราลงสบิ ปใี นคนื เดยี ว ทุกวันคนื เอาแตส่ วดมนต์ อธษิ ฐานอยู่ในอาราม หลวง ไม่สนใจไยดีตำแหน่งของตนตอ่ ไป องค์ ชายห้าผู้วางแผนทำรา้ ยองค์ รัชทายาทต้องโทษบั่นคอ เต๋อเฟยผู้เป็นมารดา จึงขออนญุ าตออกบวช เหลา่ ขนุ นางราชสำนักแบง่ เป็นสองฝักสองฝ่ายอยา่ งลับๆ ฝ่ายหนงึ่ สนับสนุนเซ เวกยี ่านขหอลงเี ซวอียกี นฝห่าัวยรสวนมับอสยนดู่ ุน้วยเซวบยี านรมเพขี ่ยองเซกวลยี มุ่ นทเสี่ พนย่ ับใสนนยนุามเซนว้จี ียงึ พนอเพฟย่ ัดนพั้นอมเหีอวดีย่ ตี งลกูกับนเ้ซอวงี ยนหลี ซ้ำยังดเู หนอื กว่าเสยี ด้วย ในตำหนักฉือหนิง... ไทเฮาอ้เี ต๋อมองดูรายการข้าวของในมอื พร้อมกับพยักหน้า “จัดการไปตามน้ัน แล้วก็เพิ่มเมด็ ทับทมิ สมปรารถนาลงไปด้วย” หยางมามาก้มหัวรบั คำสัง่ นางมอบรายชอ่ื สง่ ต่อให้นางกำนัลทย่ี ืนอยูข่ ้างๆ จาก น“ไั้นทกเฮเ็ าดเินพอค้อะมใไหป้คยนืนสดง่้าขนอหงลขังวไัทญเปฮีใาหอ้เีมตแ่ ๋อกจ่ วทนบุ อไ๋อหงลจ่ใ่นิห้ออิกงี เฝชา่น่ ยนอ้ี ยหา่ างกรมะมคี ัดนรเะหว็นังเพขล้า.า.ง.”กลา่ ว กจะับหหดยหา“ัวงหมอาายกม่ใูขาน้าพแกลอราะบงดสยอ้มิง่ คงทนีเลกพน่ลวัทวกนจี นรั่นั้นงิ กก“ลร็ ขัว้อู ้านยอีสู่่ดยาีารกมพจสิ ัดะ้สู ทง่ ำไขเปชนื ตน่ยรันงงเ้ๆีมปา็นนเแลาบนยบดแนลีก้้ตีววา่อ่ ”หไปลไทายเกฮปลาีมัอวาว้เีนต่า้ีค๋วอัอนสยหบแนตต้าา่ จะไม่มโี อกาสได้ทำสง่ิ ทีอ่ ยากจะทำอีก”

หยางมามาตกตะลึง รบี เดินอ้อมผ่านกายไทเฮา คุกเข่าลงเบ้ืองหน้า “ไทเฮาอย่า ได้ตรสั เชน่ น้ี” “ชา่ งเถิด” ไทเฮาอ้เี ต๋อโบกมอื นางหลับตาลงทวา่ น้ำเสยี งกลับกระจ่างใส “หยาง มามา เจ้าเองก็รบั ใชข้ ้ามาค่อนชวี ิตแล้ว มีเรอ่ื งใดเกีย่ วกับข้าทเ่ี จ้าไมเ่ คยเห็นบ้างเล่า คนอยา่ งข้า... ดวงตาคงไม่พรา่ มัวเพยี งเพราะแกช่ ราเท่านั้นหรอก” ไทเฮาทอดถอนใจ ยาว “แต่ว่า ข้าเองก็มคี วามปรารถนาท่ยี ังสานตอ่ ไมส่ ำเรจ็ สักที เดมิ ทีคิดว่าตนยังมีเวลา อีกมาก คาดไมถ่ งึ ...เพียงพรบิ ตากผ็ ่านไปกว่าครงึ่ ค่อนชวี ิตแล้ว” หยางมามาก้มหน้าฟังอยเู่ งยี บๆ ได้ยินไทเฮาอ้ีเต๋อถาม “พระอาการของฮอ่ งเต้ดี ข้นึ บ้างหรอื ไม่?” “ทูลไทเฮา ตามทห่ี ม่อมฉันฟังจากเกากงกง... ยังไมด่ ีข้ึนเลยเพคะ” หยางมามา กลา่ วอย่างลำบากใจ เรอื่ งท่ีฮ่องเต้ปว่ ยหนักน้ัน นอกจากคนใกล้ชดิ ทเ่ี ชอ่ื ถอื ได้และ ไจทำตเฮ้อางอป้ีเิตด๋อบังแขล่า้ววกน็ไ้มี ่มีใครอน่ื ลว่ งรู้ การเมอื งในราชสำนักกำลังวนุ่ วาย ฝ่ายราชวงศ์จงึ “ท้ังหมดน้ลี ้วนเป็นโชคชะตา” ไทเฮาอ้ีเต๋อเอย่ เสยี งเนอื ย ฟังไม่ออกว่าคิดอ่าน ประการใดเกี่ยวกับเรอ่ื งน้ี “อย่างไรเสยี ฮ่องเต้ก็ต้องทรงแตง่ ต้ังรัชทายาทองค์ ใหม่เข้า สกั วัน หากพวกเสอื สงิ ห์ ในฝา่ ยในร้เู ข้าคงจะเรมิ่ เคล่ือนไหวกันอกี ครั้ง” ไมค่ ดิ จหะปยดิางบมังานมาางตดิ ตราะมหรวับ่างในชา้ไยทเกฮับาบอา่้เี ตว๋นอั้นมาแหทลบาจยะปไีม่มมคี ีมวาากมมลาับยตห่อลกายันเเรลอ่ื ยงทีไ่ หทเยฮาางอม้ีเาตม๋อา กล่าวตอบว่า “ครัง้ น้.ี .. ไทเฮาจะว่าราชการแทนฝ่าบาทหรอื ไม่เพคะ?” สหาบิ กปแกี พ่ออรนงา่ กพารรไาปทย่วเอฮยอาขอกอ้ีไเตงปฮ๋อคอ่กงงเ็เกคเติดย้นกวั้นาา่ รรปจาดชิ ลอกาจยารลา่ หงเปไลรั็นงกมแค็ า่นนง่ไมมใาอ่ นคยรคู่งั้ รหาทนใีเ่ ึ่งกนดิ วคังยมวาสมีามานวย้.ี น.ุ่ต.หวาาคากยอเขยห้นึจตับเุกมจาอ่ื้รอหณงมล์ เขาายก้า ขั้นกลยี ุคจรงิ เหน็ ทไี ทเฮาอ้ีเต๋อกค็ งต้องกำกับการเมอื งในราชสำนักอกี คร้งั “ข้าจะเข้าราชสำนักไปเพื่ออันใดเล่า?” รอยย้มิ ทีร่ มิ ฝีปากไทเฮาอ้เี ต๋อนั้นท้ัง เทยี่จน็ ้อเงยผียนื บแทผ้ังนป่ ลดงินน“ข้ีต้าาขเปอน็ ยมนื ันด”อู ยดู่ ้านนอกจะดีกวา่ อยากเห็นกับตาเสยี หนอ่ ยว่าใครกัน

“แต่เจตนาเดิมของฝ่าบาทนั้นคงอยากจะคืนแผ่นดนิ น้ีให้กับ...” ไทเฮาอ้เี ต๋อโบกมอื ตัดบท “ข้ารู้ บัลลังก์ น้แี ตเ่ ดมิ ก็เป็นของเขาอยู่แล้วโดย เชปอน็ บบธิดรารมข้าเทอวง่าก..จ.็ เนขาปเัญองญต่าาแงหล้าวกเไลมา่ ส่ ทิ ไ่ี ขม้าป่ กรลาัวรถเขนาาแจละ้วรตบั ่าไงวห้ าเกข”าคนน้ันมนี สิ ยั ไมต่ า่ งกับผู้ สตรสี งู วัยผ้เู ครง่ อดุ มการณ์ วันน้ีกลับแสดงกิรยิ าเหนื่อยล้าออกมาให้เห็น “ฮ่องเต้เองก็คงคิดไมถ่ งึ ว่าใต้หล้าน้กี ็มีเรอื่ งท่ีโอรสสวรรค์ จัดการไม่ได้อยู่เหมือน กัน ข้ากับฮ่องเต้ล้วนจนใจกับหลานชายคนน้เี หลอื เกนิ เกรงวา่ หากเขามัวแตว่ างท่า ยกึ ยัก แผน่ ดนิ น้คี งจะโดนผู้อืน่ ชว่ งชงิ ไปเสยี ก่อน” เงยหน้านม้ำอเสงยีผง้เู ปใน็นปนราะยโตยาคมสสดุ ญั ท้ชายาตขญองาไณทเฮาอ้เี ต๋อน้ันเข้มลึก ทำให้หยางมามาตัวสนั่ วาบ ไร้พิษสหงญใดงิ ๆชรแาตท่ใ่ผี นา่ คนวคาลมื่นเปมน็ รสจมรุ งิใกนลรับาชมสใิ ชำน่ ักมาคอ่ นชวี ติ อยา่ งไทเฮา แม้จะดูราวกับส้นิ เขาผู้น้ันคร้งัคนง้ีคต้งอกงลเสา่ ยี่วไงดห้ัเวพขยี าดงคเปำเน็ ดแียนว่วา่ หากใครกต็ ามหวังจะชว่ งชงิ บัลลังก์ จากมือของ เสยี งประทัดในเทศกาลฉลองปีใหม่ดังแว่วมาให้ได้ยิน ไทเฮาอ้เี ต๋อหลับตาลง หยางมามาเอาผ้าห่มมาคลุมให้อย่างเบามือ นางตัดไส้เชอ้ื ไฟทอี่ ยูใ่ นเชงิ เทยี น จากนั้น จึงถอยออกจากห้องบรรทมไปอยา่ งไรเ้ สยี ง คำคืนน้ ี จวนอ๋องจิ่นอิงคกึ คักยง่ิ นัก โดยเฉพาะบรรดาบ่าวรับใช้และเหลา่ องครักษ์จ่นิ อีเวย่ ด้วยนานทจี ะมีงานเล้ยี ง เอิกเกรกิ เชน่ น้ี โล่วจเู ฉลมิ ฉลองคืนปใี หมด่ ้วยการป้ันต๊กุ ตาหมิ ะที่ลานด้านนอก สว่ นเหลียน เชยี่ วนั่งจดุ ดอกไม้ไฟอยบู่ นพ้นื เทยี นจ๋กู อดอกมองดูท้ังสองคนด้วยสายตาผ่อนคลาย ตุ๊กตาหิมะของโลว่ จูน้ันพอจะดเู ปน็ รปู คนได้บ้าง แต่หัวนั้นใหญ่กว่าตัวเสยี จนน่า ขัน จ่ินเอ้อเดินเข้ามาเห็นก็หัวเราะเสยี งดัง “นเ่ี จ้ากำลังปั้นรปู ตัวเองอยูร่ ?ึ ”

“เกย่ี วอันใดกับเจ้าด้วย” ทกุ คร้งั ทีโ่ ล่วจูเห็นจิน่ เอ้อกเ็ ปรยี บเสมอื นประทัดโดน จุด หลายวันมาน้นี างได้ยนิ วา่ จน่ิ เอ้อปฏบิ ัตภิ ารกจิ แถวหอโคมเขยี ว ตอนแรกก็ไมน่ กึ สงสยั อันใด ตอ่ มาได้เห็นกับตาวา่ จน่ิ เอ้อกับคณกิ าสาวเกีย่ วก้อยพากันเดนิ ชมตลาด เเคหย็นเแปล็น้วมการ็ สู้ กึ หมัน่ ไส้ย่งิ นัก ทั้งโมโหท้ังเจ็บใจ ชว่ งน้ีนางจงึ ไม่แยแสจ่ินเอ้อเหมอื นท่ี จิ่นเอ้อลบู จมูก ไมร่ ้วู า่ ตนเองไปทำสง่ิ ใดให้นางโกรธ เมือ่ เห็นว่าโลว่ จูไมส่ นใจ ตนเหมอื นเคยเอาแตต่ ้ังหน้าปั้นต๊กุ ตาหมิ ะตอ่ ไปคนเดยี ว จงึ นัง่ ยองๆ ลงข้างกายแล้ว เอ่ยปากอาสาจะชว่ ย คดิ ไมถ่ ึงว่าจูๆ่ อกี ฝา่ ยพลันน้ำตารว่ งออกมา จน่ิ เอ้อตกใจรบี ยน่ื มอื มาประคองใบหน้าโลว่ จูจับนางหันหน้ามาทางตน จงึ เหน็ ใบหน้าผอ่ งใสของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยอารมณ์ เศร้าหมอง เขาไมเ่ ค“เยจ้เาหเปน็ น็ นอาันงเใปดน็ ไเปช?น่ ”น้ีมาจกน่ิ อ่ เนอ้อโรล้อ่วนจรูขนอรงบี เขใชาเช้ ปาน็ ยคแขนนรา่เเสรอ้ืงิ มติใัวชเอห่ งรเอืชด็ “นข้ำ้าตผาิดใไหป้โแลลว่ ้จวู เจ้าอย่ารอ้ งไห้สโิ ล่วจู ข้าทำให้เจ้าโกรธหรอื ถ้าเชน่ น้ันเจ้าตขี ้าสิ ระบายอารมณ์ ใสข่ ้าได้ เลย” ปกติจิ่นเอ้อน้ันเป็นคนปากหวานเจ้าเล่ห์ หญิงใดถูกเขาหยอกเย้ากม็ ักจะอาย ม้วนไปหลายตลบ ถ้าร้องไห้อยเู่ ขากส็ ามารถพดู ให้นางหัวเราะทั้งน้ำตาได้ทันที แตเ่ มอ่ื เจอสาวน้อยตัวเล็กๆ อย่างโลว่ จเู ขากลับทำตัวไมถ่ กู ไมร่ ้วู า่ จะพดู อยา่ งไรดี “เจ้าจะสนใจข้าทำไม? ไปหาคนในใจของเจ้าส”ิ จ่ินเอ้ออ้งึ ไปนาน “เจ้าหมายถึงใคร...ที่ใด?” โล่วจูกัดฟันกรอดทั้งโกรธทั้งรำคาญจงึ ลุกเดนิ หนีอยา่ งโมโห “อ้อ… มีหลายคน หลายที่หรอกรึ นกึ วา่ ป้อสาวนางโลมอยู่ทหี่ อโคมเขียวเพียงทเ่ี ดียว...ฮึ คนเจ้าช้!ู ” ผู้หญิงหจูน่ิเบเาอ้อเจพ้าอพจูดะมจัาบใใหจ้ชคดั วเาจมนไดน้บะ้างขแ้าลก้วลายเปรน็บี เด‘คนิ นตเาจม้าไชป้’ูตไะปโกตน้ังแกตรเ่อมกอื่ หในูดางข้ายัง“ไนม่…ี่มี ภรรยา จๆู่ เจ้ากม็ าทำข้าเสยี ชอ่ื เสยี งต้องรับผิดชอบนะ” โล่วจยู กสองมอื ปดิ หู ตะโกนกรอกหเู ขากลับบ้าง “หญงิ นางโลมของหอเฟิง่ เจยี ว

เจ้ากล้าบอกว่าไมเ่ คยไปหานางหรอื ไม่เลา่ ” พอเหน็ ท่าทางอ้ึงงันของจ่ินเอ้อ โล่วจูกก็ ระทืบเท้าเดนิ หนีไป และเพราะวา่ นางวางทา่ หมางเมนิ ตอ่ เขา หลังปีใหมไ่ ด้ไม่นาน จ่ินเอ้อกม็ าขอให้ ท่านอ๋องชว่ ยออกหน้าจัดงานหมั้นหมายให้แกเ่ ขากับโลว่ จู สาวใชค้ นสนทิ ของฮูหยนิ น้อยด้วย หลังจากเรอ่ื งน้กี ระจายออกไป ผู้คนในจวนตา่ งก็พากันตกใจยกใหญ่ งานหมั้น ระหวา่ งองครกั ษ์เงาข้างกายท่านอ๋องกับสาวใช้คนสนทิ ของฮหู ยนิ น้อยน่ะรึ หากจะเรยี ก ว่าเหมาะสมกันดังกิง่ ทองใบหยกก็คงกล่าวลำบาก ว่ากันตามตรงแล้ว จิน่ เอ้อทำงานเปน็ มือขวาของเซยี วเสามานานหลายปใี นฐานะ อตัวงคจร่ินกั เอษ้อ์เงเาองตกำ็หแนห้านต่งาขคอมงคเาขยาไสมา่เมลาวรถเทคยรี อบบไดค้กรัวับทขานุ งนบ้าานงฝกา่็เปย็กนอถงงึ ทคัพหบข้ันดใีเจหด็ ญบ่ วกฐานอะีกเทข้ัง้า ข้ันมีอันจะกนิ เรยี กวา่ อนาคตรงุ่ โรจน์ เลยทีเดยี ว ผดิ กับโลว่ จู นางเป็นเพยี งสาวใชจ้ ากชนบทที่เจย่ี งหรว่ นซอ้ื ตัวมา และโชคดีได้มี โเปอ็นกสาสาวตใดิ ชต้ขา้ัมนเทจี่ห่ียนงหึ่งรว่ นแใตน่แฐมา้นจะะเสปา็นวเใชชน่้ขนั้น้ีกทม็ี่สิไอดง้หมาหยลคังวจาามกวส่า้นฐิ าไนปะ๋จข่ืออแงลน้วากง็ไจดะ้เเลทอ่ืยี นบเขทั้นา่ กโลับว่ หจนู ้าจทะไี่กมาใร่ งหา้ผน้คู แนลนะฐนิ านทาะบค้ารงอเลบยคกรวั็คขงเอปง็นจิ่ไนปเอได้อ้ยไาดก้ ... ดังน้ันเรอ่ื งทจี่ ิน่ เอ้อคิดหมั้นหมาย ไบมุร่อษุ ยอู่ นตใาอนคนฐตาทไนกเี่ จะลนี่ยงาแยหตขรอ่ ว่อกี นงใโไจลดก้ว่ย็นจินึกู เเรแปอื่นน็ ง่นนหอ้จีว่ นางกควปวา่ นาากมางแขยตอินกงดสตาทีา่ มง่สี ดี า้าวนในชชาค้นงกนชถ็ ส้นั งึ นขกิอทับจงเกทะเ้ัง็บปคค็นู่ วฝามั่งเดปีใ็นจฝเอาากไับว้ แตท่ กุ เรอ่ื งราวภายในใต้หล้าน้ี ไมม่ เี รอื่ งใดทีย่ ากเกนิ กว่าจะจัดการ เหน็ อีกเฝพา่ รยาเะดคินดิ เเขช้าน่ มนา้ใี นคหนื ้อหงนงึ่น..า.งกเจ็โยบี่ งกหมรือว่ ในหจ้ปงึ ดิ เรปยี รกะตโลกู ่ว่อจนเู ขแ้ลาม้วากสวอักบมถือาเมรตยี ากมใตหร้เดง นิ เเมขอ่ื ้า มาใกล้ เจ่ียงหรว่ นมองประเมินสาวใชป้ ระจำตัวแล้วเอ่ยตรงไปตรงมา “ท่านอ๋องบอกข้า

วา่ .. มชี ายหน่มุ ผู้หน่ึงคิดจะสขู่ อเจ้า” โลว่ จูแดงกำไปทั้งใบหน้า หลุบตาลงมองพ้ืน อยา่ งนทกึ ่าเอทาน็ งดเชู น“่ โนล้ีห่วจม.ูา..ยคเจว้าาคมดิ วด่าโแี ลลว่้วจหูตรกอื ลแงปนลใ่ จงใหจรแอื ลว้วา่ เสปนิ ็นะเขเาจผ่ยี ู้นง้หไี มร่ผว่ นดิ สตัาว่ ยหเจน้า้ายนัง้เอยยาๆว์ วัยยังมีเวลาเลือกเฟ้นสามอี ีกมากนะ” แม้จะเปน็ เจ้านายแตก่ เ็ ปรยี บได้ดังมารดาคนท่ีสอง กอ่ นจะตัดสนิ ใจยกสาวใช้ ของตนให้ผู้ใด ก็ต้องถามความสมัครใจอย่างจรงิ จังก่อนจึงจะนับว่ายตุ ธิ รรม โลว่ จนู งิ่ อย่นู าน ก่อนจะพยักหน้ารับอยา่ งเอยี งอาย “คณุ หนู ข้าคดิ ดแี ล้ว เจ้าค่ะ…” รเย้อานว์ผวัย่าเนจแ่ยีหตงนก่ ห็ไามรวว่ม่ในชามคพ่ านยกัโกงหย่ซนอ่ำ้ ย้ามังรสจ้ดู ้คินู่ีวนา่เอต้อนนนเาอง้ันคงแตงม้ไอ้มจงะย่กดอากูรมใะใคลหร่อ้บเนปุรษ็นไุ ปขคบ่มู่ช้าเวีงหติ งแรสตงั แวก่่ กน็เปเโป็นลน็ ว่คแจนนเู ทอ่ ีท่งำงแามน้จผะา่ยนัง เจ่ียงหรว่ นขัดใจเล็กน้อยเพียงวา่ งานหมั้นหมายในคร้ังน้ี จิ่นเอ้อเสนอข้นึ มา อยา่ งรบี รอ้ นเกนิ ไปหนอ่ ย นา่ จะประวงิ เวลาสกั ระยะหนง่ึ เพอื่ เขียนจดหมายไปแจ้ง คไซทรอ้ื เอขพบาอื่ ยคเตรปัวัวน็ ขขขออองงงเนขขาาวงทัญอีบ่ ยก้าใู่นอ่ นนเกมงิดอืานเเสจแยย่ีี ตกง่งห่ออรนยว่ ่แจู นงึลจ้วะผถู้กูเปตน็ ้อนงตายามตั้ปงใรจะจเพะไณถ่ีตัวสาวสใชว่ คน้ นโลสว่ นจิทูนใ้ันห.้เ..ปใน็บ เรอื่ งสนิ “ขส้ามจระสใกห้ใ็เจห้า้ขไ้าดเ้แปต็นง่ คอนอจกัดไปกอารยเอ่างงมกีห็แนล้้าวมกีตันา”” เจย่ี งหรว่ นกลา่ ว“เจ้าไร้ซง่ึ บดิ ามารดา โลว่ จนู ิง่ ไป เม่อื เห็นรอยย้ิมน้อยๆ ของเจีย่ งหรว่ นทีส่ ง่ ให้ สองตากร็ น้ื น้ำตาข้นึ โดยพลัน “คุณหนเู จ้าขา... บ่าวมกิ ล้า...” “ไมก่ ล้าเรอ่ื งใดเลา่ ข้าพูดชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ววา่ บา่ วของข้ากเ็ ปรยี บเสมอื น พน่ี ้องของข้า เจ้าสอู้ ตุ สา่ ห์ ยอมเอาชวี ิตตนเองมารว่ มเดมิ พันกับข้า ยนิ ยอมติดตาม รแับลใ้วช..ข้. ้าโแลม่ว้จจะู ไขม้า่รอวู้ ยา่ าอกนใาหค้เจต้าจมะีชจวบี ิตลทงเ่มี ชัน่ น่ คไรงและเยปา็นมสนขุ้กี เถ็ชึงน่ เกวลันา”ทขี่ ้าจะได้ตอบแทนเจ้าบ้าง





คันฉอ่ งอยา่ งเดยี วดาย...ตง่ อ๋ิงเอ๋อสัง่ ขันทแี ละนางกำนัลรอบกายให้ออกไปด้านนอก ท้ังหมด นางนัง่ ครนุ่ คิดอยู่หน้าคันฉอ่ งแล้วหยิบตลับไม้ออกจากตู้ไม้ตัวเต้ียด้านข้าง ในตลับไม้มีเม็ดบัวหลวงสดใหม่ มันถกู เคลอื บไว้ด้วยน้ำผ้งึ เหนียวข้น ระยะน้ี ฮ่องเต้ชอบทานของหวานเพอื่ เพิม่ ความสดชน่ื จากความเหนด็ เหน่ือยในราชกจิ เม็ดบัว หลวงนั้นเน้ือแนน่ แตม่ ีรสขม นางจึงต้องเอาน้ำผ้ึงมาเคลือบไว้เพ่ือขจัดรสขมให้หมดไป โจ๊กที่ต้มออกมาจงึ มรี สหวานชมุ่ คอ ตง่ อ๋ิงเอ๋อดงึ ถงุ หอมออกจากเอว แล้วนำผงสขี าวที่อยใู่ นถุงหอมค่อยๆ ใสล่ งใจ กลางเม็ดบัว จากนั้นก็เคลือบน้ำผ้ึงซ้ำจนชมุ่ อมื … ยิ่งดมก็ยง่ิ หอมหวาน ให้กลน่ิ ยัว่ ยวนชวนรับประทาน ต่งอ๋งิ เอ๋อเกบ็ ถุงหอมคืนทเ่ี ดิม สายตาหยุดอย่ทู เี่ มด็ บัว กอ่ นจะฉกี รมิ ฝีปากย้มิ กว้างอย่างนา่ กลัว ในยามน้ีหากถามวา่ ผ้ใู ดเปน็ ใหญ่ที่สดุ ในใต้หล้า จะตอบวา่ ฮ่องเต้ก็ไม่ใชอ่ ีกต่อ ไปแล้ว ต้องบอกวา่ …ตง่ อ๋ิงเอ๋อจงึ จะถกู ต้อง! เพราะ...นางคือคนทีฮ่ ่องเต้ไมส่ ามารถละเลยได้! ด้วยฮ่องเต้สขุ ภาพออ่ นแอลงมากจงึ ต้องพึง่ นางมากข้ึน หรอื พดู ให้ถกู ก็คือต้อง พ่งึ ‘โจ๊กเมด็ บัว’ ของนาง...โจ๊กทที่ ำจากเม็ดบัวพเิ ศษทีย่ ่ิงกนิ ก็ยิ่งตดิ ยิง่ ตดิ รา่ งกายกย็ ่ิง ไรเ้ รย่ี วแรง แม้กระทั่งหมอหลวงกไ็ มส่ ามารถวนิ จิ ฉัยอาการได้ ต่งอ๋งิ เอ๋อจ้องมองเงาตนเองในคันฉอ่ ง เงาสะท้อนคือสาวน้อยใบหน้าซดี เซยี ว นางหนงึ่ สองตาไรช้ วี ิตชวี า... นางหวนนกึ ถึงคำพดู ของผ้คู นที่รำ่ ลือกันเมอื่ เชา้ เขาลือกันวา่ อย่างไรนะ เปน็ ภรรคยุณาเชอากยใหญ่สกุลเจี่ยง เจ่ียงซนิ่ จอื จะแต่งกับคณุ หนูเลก็ สกุลเจ้า... ยกย่องนาง ยามน้ีทั้งสองบ้านคงกำลังคยุ เรอ่ื งหม้ันหมายอยู่สนิ ะ เจย่ี งซน่ิ จอื กับเจ้าจ่นิ …

นังเพอ่ื นทรยศเจ้าจนิ่ ! ปัดกวาตดง่ขอ้า๋ิวงเขออ๋องหตลรับงหตนาล้าลงสงพดู ้ลนื มจหนาเยกใดิ จเเสขยี ้างลดกึ ังสโคดุ ปรมอคดราใมนทสี่ นดุ านงากงำกน็ทัลนทไี่ยมืนไ่ หรอวรบัสอใชงม้อยือู่ ด้านนอกตา่ งพากันตกใจยกใหญ่ รบี ว่งิ เข้ามาทันที “พระสนม...” “ไสหัวไป!” ตง่ อ๋ิงเอ๋อตวาดไล่ราวคนเสยี สติ นางกำนัลท้ังหมดเงยี บเสยี งโดยพลัน ได้แตก่ ้มหน้าแล้วถอยห่างออกไปอย่าง กลัวตาย ต่งอ๋ิงเอ๋อจ้องมองข้าวของท่ีตกแตกอย่ตู รงหน้า ดวงตาฉายแววเกรย้ี วกราด สวรรค์ ...ไยจงึ ได้ลำเอียงนัก หญิงสองคนชาติกำเนดิ ใกล้เคยี งกันทวา่ ฟ้ากลับ ลิขติ ชะตาชวี ิตให้แตกตา่ งกันราวขาวกับดำ ตัวนางมีเรอ่ื งใดที่ด้อยกว่าเจ้าจ่นิ นาง--- ไตดง่ ้ชอ๋ดัิงเอ๋อ.แ..ลง้ดวทงาำมไมสนะคางรตาญ้องโฉถกูมขังองยานู่ในบ้วาันงหงาลนวเงรแอื หนง่ กน็พ้ี ูดไเดป้ว็น่าเดหอนกือไกมว้ท่าี่รเอจ้าเวจล่นิ าอเหยย่ี่างวเเหฉน็ า โรยรา...เพียงเดยี วดาย เพราะเหตใุ ดกัน? ข้าไมย่ อม!! ในเมอื่ ฟ้าลำเอยี ง ข้ากจ็ ะลากพวกมันให้ลงนรกไปพร้อมกัน เมอ่ื ข้าไร้สขุ ...พวก มันก็อย่าหวังได้ครองคู่ชชู้ นื่ กันเลย! ณ เรอื นหลังใหญ่ใจกลางเมืองเจยี งหนาน การกอ่ สเรรอื ้านงจแัดหวง่ านง้ีใไหว้อญย่โ่าตงงเปด็งนารมะเบกียำบแพงทเั้งขส้ากดี่ ับ้านลกานอ่ นจา้ำกตอกฐิจดำลำเอนง้ือแแลกะรสง่ วแนนด่นอกลไมัก้นษาณนะา พันธ์ ทุ ีป่ ระดับประดาอยู่ด้านในอยา่ งเอาใจใส่ ประณตี เคดรมู อ่ื ีเองเกรลอื ักนษทณุกช์ น้ิมทอ่ีคงัแดวสบรเรดลีย้ววนกท็รำ้ทู มันาจทาวี ก่าไเมจ้า้รขาคอางแเรพอื งนคงเปแกน็ ะคสรลอักบลควรดัวคลหายบอดยที า่ ่ีมงี ฐานะใหญ่โตไมน่ ้อย

บา่ วรบั ใชค้ นหน่ึงรบี รดุ วิ่งเข้ามา พลางตะโกนเรยี กผ้เู ปน็ นายเสยี งดัง “ฮูหยนิ ใหญข่ อรับ ฮหู ยนิ ใหญ่” อ่อนโยฮนูหตยอ่ ินสเาจย้าตขาอผงู้เมรออื งนนั่งนอายงูก่ มลีอาางยโุรถางวรสบั สี่แบิขปกีด้านแหตน่ง้กาายเใรบยี หบนง้่าายงดสงงา่ามงาใมหไ้คมว่ฉาดมู ฉรสู้ ากดึ เน้อื ผ้าทเี่ ลือกใช้ขับให้บคุ ลิกดูสบายตา วันน้ีนางสวมชดุ กระโปรงทีม่ เี น้อื ผ้าสองชน้ั เพือ่ กันหนาว ลำคอพันด้วยผ้าแพรสนี ้ำผ้ึง เมอ่ื เห็นบา่ วรบั ใชแ้ สดงกิรยิ าไม่เรยี บร้อย นางก็ย้ิมพลางดุเสยี งเบา “จะรบี รอ้ น ไปไย ค่อยๆ พูด” เดก็ รบั ใช้ย้มิ อยา่ งอายๆ แล้วชจู ดหมายฉบับหนงึ่ ให้ดู “จดหมายจากคุณชายรอง ขอรบั ฮูหยนิ ใหญ่” รอยย้ิม“ยเจิน้าดรออี งยส่างง่ เจปดิดหเมผายยม“ารรบี ?ึ เ”อามฮาหู ใยห้นขิ ้าใ”หญ่ได้ยนิ ดังน้ันก็ลกุ ข้นึ ใบหน้าเตม็ ไปด้วย บ่าวรบั ใช้ก้าวไปข้างหน้าแล้วย่นื จดหมายสง่ ให้ ฮหู ยินใหญไ่ ด้รบั กร็ บี เปิดอา่ นทันที เพยี งไมน่ านกอ็ ่านจบ ใบหน้างดงามฉาย รอยย้ิมประหลาดใจออกมา เป็นอยบ่าง่าไวรอบา้าวงุโเสจ้ขาค้างะก?”ายเหน็ ดังน้ันจึงถามข้ึนอย่างสงสัย “ฮหู ยินใหญ่ คุณชายรอง กลับมา“บเ้จาน้าเสดัก็กฉคนบับน้ี...ไ”ม่เคฮยูหเหยนิ็นขให้าผญ้เู ่สปาน่็ ยมหานรด้าอาอยย่างใู่ นนกึ สราะยอตาาเลย“ตจลรงอิ ๆดทั้งขปนีไามดม่ เรจี อ่ืดงหใมหาญย่ เพยี งน้กี ็ยังตัดสนิ ใจด้วยตนเอง เรยี บรอ้ ยแล้วจงึ คอ่ ยสง่ จดหมายมาบอกทางบ้าน... มันชา่ งนา่ บดิ หูนัก...” บ่าวอาวโุ สผ้รู บั ใชใ้ กล้ชดิ มานาน พอได้ยินนายหญิงด่าว่าบตุ รชายสดุ ทรี่ กั ก็รสู้ กึ ไงดุน้เงลงอ่ื ไปนหขม้ันดหจรงึ อื ถเจาม้าคขะ้ึน?อ”ีกพครลั้งันบ“า่ฮวหู อยาวินโุ ใสหกญ็ย่เ้ิมจข้าข้นึ ามาทบ้่าานง พ“ูดหถากึงเเรปอ่ื็นงเใชดน่ กนันั้นจครณุงิ กช็นาับยเรปอ็นง เรอื่ งมงคลใหญ่หลวง ทา่ นน่าจะเขยี นจดหมายกลับไปอวยพรคุณชายรองเสยี หน่อย”

อารมณ“์ ดใชี …่ “เปเจ็น้ารเรออ่ื งงขมองงคพลวกเรแาตเปม่ ็นิไดตั้วเกต่ียั้งวตขัว้อตงีขกอับใกห้าทร่าเนลออ่ื ๋อนงขเ้ันซ”ยี วปรฮะหู ทยานนิ ใสหมญรส่หใัวหเ้เรขาะา ด้วยตัวเอง เจ้าลกู คนน้ีน่ี นึกอยากจะมีเมียแตไ่ มค่ ดิ จะกลับบ้านมาบอกแมส่ กั คำ” บา่ วอาวุโสตาโต “ตายจรงิ คุณชายรองของบ่าวไปถูกตาต้องใจคุณหนคู นงาม ตระกูลใดกันหรอื เจ้าคะ?” “มไิ ด้เปน็ คุณหนทู ใ่ี ดหรอก... นางเป็นสาวใช้ขั้นทห่ี นึ่ง คนสนทิ ของจิน่ องิ อ๋อง เฟยนามว่าโลว่ จู” ฮหู ยินใหญก่ ล่าวย้ิมๆ “เปน็ เพยี งสาวใชห้ รอื เจ้าคะ?” บา่ วอาวุโสตบหน้าผากตนเอง สหี น้าผิดหวัง “หากเรยี กขานกันวา่ สาวใช้ หมายความวา่ หญงิ ผ้นู ั้นยังคงมิได้ไถ่ตนเองจากสัญญา จบซะ่้อาื วเขอช้าอื รยมาตหไัวมยส่ถุดเิงึคจ้ำาพคเพะูดรเาผคะด็ุณเหรชอต้ าุในยดพรจอลงึ งาไงคปลดิคออวบ้ายสสา่ างงั วไเกรใหชตน้มสาอหี เนปน้็สาผตภู้เรรปมรี ็นยีอนายไาู่มดย้าเอลกย่ามา่างยเรฮทะ้อัว่มหัดลบร้ะาา่ ววังกทล่งี ัาวมวกา่ จใ็ ชะ.ว.่ .”า่ จ“ะขเ้าปร็นวู้ ่าไใรนไปใเจลเ่าจ.้า..คดิ อขย้า่าเชงไอื่ รมั่นใเจน้าสราสู้ ยกึ ตวาา่ ขสอตงรทนี า่ านงอน๋้อีไมง่ ฮูหยนิ ใหญ่เพยี งย้มิ ตอบ เหมาะสมกับเจ้ารองของข้าสนิ ะ กเซลยี าวย.เ..ปน็ ทธ่าุลนีดอนิ ๋อไงปเแคลย้วมบี ุญคอณุ ีกอตยอ่ ่าคงรทอา่ บนคอร๋อัวงเเรอางกห็มาีใกจมเมิใชตเ่ตพารตาอ่ะททา่หนารอใ๋อตง้บังพคับวกบัญเราชกาค็มงา โแดนย่นตอลนอ.ด..ข้าเชอ่ื สเชตนร่ นีนาั้นงใดที่ทสา่านวนอ๋้อองยสโลน่วับจสผู นู้นนุ ้ันเหแ็นม้ฐดาีเนหะน็ ใงนามยดาม้วนย้จี ะเปน็ ไมเพม่ ียที งาแงทค่่สีจะาไวมใด่ช้ี แตน่ างต้องมดี ีสักอย่าง ท่านอ๋องและพระชายาจงึ ประทานสมรสให้” ขนุ นาง“ใฮหูหญย่ นิ ใหแญต่.เ่.ร.”ากเ็ ป็นบ่าควหชบรดายีทังม่ี คอี งิทไมธพิ่เหล็นใดน้วเจยยีนงักหนาน“นแมะเ้วจ่า้าทคาะงเราจดะ้ไวมยใ่ ฐชานต่ ระะขกอลู ง คณุ ชายรอง ใชว่ ่าเขาจะหาคณุ หนูตระกูลดมี าแต่งด้วยไมไ่ ด้ แตเ่ ขากลับ...” ฮหู ยนิ ใหญป่ รายตามองบา่ วอาวุโส สายตาอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นคมดุ ลงาูกนชคางยจบขะา่้าหวคชนนัรกนามร้สี ้ใทิู งูชันสน่ ทง่ ้อนวี ยั่ากตรนปึ พเีหจดูน้ารผึ่งอๆิดงไตปไิดมแตล่มา้วเี มวลไฮปาูหทแยมำินง้แาใตนหจ่ เญะปเ็นท่ขทอยี หดนาถจรอดรนบัหมใใชจายพท้ กา่ลนลางอับก๋อบล้งาา่นวหล“หเานจย้้าาปคทมี ิดกี่ าวานรา่ ้ี

งฮเจา!ึ ้นารงเอสานงยี่ เแงตตเ็มป่งใ็นคจเรเสลาวยี่ือนงกต้เี ดจา้้วายรยออตยงน่ตูเปเลอน็ องคดนเเวมไลปือ่ าวลิงูกวเอแตลนม็ ้วใขคจอุณทข่าห้านผนอู้เคู ๋อปนง็นงใแาหมม้ชบจ่ ว่ ะ้ายมนเเีใปหดน็ ตจเผุ ะฒยล่าออแมันกแใ่ใตหด้ง่ไกปกัขบแ็ ัดเสขดขาวงกวาันง่า เขาได้เล่า งานแตง่ ครั้งน้ี หากทา่ นอ๋องเห็นวา่ ดี ข้าก็ไม่ขัด” บา่ วอาวุโสฟังแล้วก็เรม่ิ คล้อยตาม จึงมรี อยย้ิมข้นึ มาได้ “นับเป็นเรอื่ งมงคล ย่ิงนัก หากจัดงานวิวาห์ ได้เรว็ ฮหู ยนิ ใหญก่ จ็ ะได้อ้มุ หลานเรว็ กวา่ เดมิ นะเจ้าคะ” “หมื …ยังไม่ได้เอาดวงชะตามาประกบกันเป็นคผู่ ัวตัวเมีย เจ้ากพ็ ูดไปถึงเด็กเสยี แล้ว” ฮูหยินใหญ่ตำหนทิ ั้งๆ ที่ใบหน้าย้มิ ระรน่ื พลันมเี สยี งออ่ นหวานเสยี งหนงึ่ เอย่ แขท้าฟรักงบข้้าึนงได“ท้ห่ารนอื แไมม่”่ มเี รอื่ งน่ายนิ ดใี ดกันหรอื เจ้าคะ ถงึ ได้หัวเราะเสยี งดังทีเดียว เลา่ ให้ “สะใภ้ใหญ่” บ่าวรับใช้สง่ เสยี งขานเรยี ก สตรนี างหนง่ึ ก้าวเข้ามาในห้องโถงใหญ่ นางไว้ผมทรงเมฆเหนิ เสอ้ื ผ้าท่ีสวมใสก่ ็ งดงามไม่น้อย นางค่อยๆ เย้อื งกรายมาหาฮูหยนิ ใหญพ่ รอ้ มกับสาวรับใชอ้ ีกสองคน “พวกเรากำลังพดู เรอ่ื งงานแตง่ น้องรองของเจ้า เจ้ามากด็ ีแล้ว ข้ามเี รอ่ื งจะคุย ด้วยเสยี หน่อย...” ยังพูดไม่ทันจบฮูหยินใหญก่ ็ชะงักไปเสยี กอ่ น ปใี นชดุ เบก้อรื ะงโหปลรังงสสะชี ใมภพ้คู นพงาอมเมหีสน็ ตวรา่ อเี จีก้าคขนองกบ้า้วานตมามอมงาอดย้วู่ ยนาเงปก็น็ทหำญควงิ าสมาเวคอาารยพรุ าว“สคบำิ นแัปบดฮู หยนิ ใหญ่” “นค่ี อื ...?” หญงิ สาวผ้นู ้ันได้แตโ่ ปรยย้มิ เอียงอาย นางได้หสระอืใภไม้ใ่หนญาจ่งแึงจเอ้งย่วปา่ เาปก็นตคอณุ บแหทนนใู หนญาง่สก“ุลทเ่าหนลแียมว่ แคหุณ่งตห้ิงนซูผเี จ้นู้าค้ีม่ะา”ขอพบท่าน ทา่ นจำ คุณหนเู หลยี วย้มิ บางๆ แล้วเงยหน้าข้ึนมองฮหู ยินใหญ่ ทำให้อกี ฝา่ ยมองเห็น ใบหน้าของหญงิ สาวชัดเจน หน้าตาค้วิ คางดูงดงามสดใส ให้ความร้สู กึ ราวกับกำลังจ้อง ดอกไม้กลบี บาง

หญิงสาวกล่าวทักทายเสยี งหวานอย่างมมี ารยาท “เหลียวเมง่ิ คำนับฮหู ยนิ ใหญ่ เจ้าค่ะ” ฮูหยินใหญม่ ือสนั่ ถ้วยน้ำชาในมอื รว่ งหลน่ ลงพ้ืนโดยพลัน หลังปใี หมค่ ำพพิ ากษาคดเี จี่ยงเฉวยี นกเ็ ผยออกมา เขาถูกคำสัง่ ประหารด้วยการบั่นคอ! วันทีเ่ จ่ยี งเฉวยี นถกู ประหารนั้นเจ่ยี งหรว่ นมไิ ด้ไป บรรดาบ่าวคนสนทิ กไ็ ม่กล้า ถามไถใ่ ห้มากความ หลังจากเจ่ยี งเฉวียนตาย ป้ายวิญญาณของจ้าวเหมยกถ็ กู สง่ กลับไปยังสสุ าน ประจำตระกูลจ้าว คนของจวนแม่ทัพจ้าวลบชอื่ บตุ รสาวออกจากบัญชขี องคนตระกลู เจ่ี ยงและยินดีต้อนรบั กลับสอู่ ้อมอกของตนเองอย่างเต็มใจ ต่อไปไม่ว่าใครก็ไม่สามารถ เรยี กจ้าวเหมยว่าฮูหยนิ ตระกลู เจี่ยงได้อกี การทีเ่ จ่ยี งหรว่ นสง่ บดิ าบังเกิดเกล้าข้นึ แท่นบัน่ คอ เดมิ ทคี าดวา่ นา่ จะกอ่ ให้เกดิ กระแสตอ่ ต้านลกู อกตัญญูข้นึ มาในเมืองหลวง ทว่าจนแล้วจนรอด...ตั้งแตก่ ่อนจนหลัง มเสีผร้ใูจ็ ดสเน้ิอก่ยาปราปกรนะิหนาทราเเจจยี่ ่ยี งงเหฉรวว่ ียนนเลจยาสกักหคัวนถนเนปถ็นึงเทพ้ารยาถะเนซนยี แวลเสะาทใุกชตว้ ธิรอกี การซอ‘สกซว่ นอตยัวก’็ยังปไดิม่ ปากทกุ คนเอาไว้แล้ว เจ่ียงหรว่ นวางพู่กันในมือลง มองไปทางด้านนอกแล้วถามว่า “ทำไมวันน้ียังไม่ เห็นโลว่ จูเลยเล่า?” “คงกำลังซมุ่ ตัดเย็บชดุ แต่งงานอยู่ในเรอื นกระมังเจ้าคะ” เหลียนเชย่ี วกล่าวย้มิ ๆ “คุณหนูดกี ับโลว่ จูย่งิ นัก บ่าวเรมิ่ รษิ ยานางข้ึนมาบ้างแล้ว” หนุนเงสินาทวอใชงบค้ ้านงเสลน็กทิ นข้ออยงบน้า้อนยอคื่นนหนากักมทีโีเ่ อจ้กานาสายไดจ้อะเอปกน็ เธรอืุระนจัดงอายน่าใงหม้ ากเจ้านายก็มักเก้อื “ตอ่ ไป...พอถึงคราวเจ้าแต่งกับเย่เฟิงบ้าง นัน่ แหละ” เจยี่ งหรว่ นหัวเราะ ข้าก็จะจัดงานใหญใ่ ห้เหมอื นกัน “คุณหนลู ้อบ่าวเล่นอีกแล้ว!” เหลียนเชย่ี วเอย่ เสยี งดังปกปดิ ความเก้อเขิน

พาตัวน“าเงจม้าไาปรดาใู ยนชเอ่รื อืขนอสงใกั นหงนานอ่ พยเวถกดิ นว้ีอา่ โยลา่ ่วงจไรอู กย็ต่หู ้อรงอื ใไหม้ว”่ า่ ที่เเจจ้ายี่ สงาหวรเวป่ น็นกคลนา่ เวลือก“หเอางก”อย่กู ็ เหลียนเชย่ี วรับคำแล้วก้าวเดินออกไป โล่วจูอยใู่ นเรอื นจรงิ เสยี ด้วย พอเหลยี นเชย่ี วมาตามกว็ างมือจากชดุ ท่ีเยบ็ แล้ว รบี มาพบเจ้านาย เจ่ยี งหรว่ นเพิง่ จะเตมิ รายชอ่ื ของสำคัญลงไปอีกหลายอย่าง พอเหน็ โล่วจนู างก็ สง่ รายชอื่ ให้ดู “เจ้าดูสวิ า่ ยังขาดสง่ิ ใดอีกหรอื ไม?่ ” โล่วจูย้ิมกอ่ นจะรบั มาดู นางเรมิ่ จากย้มิ รา่ ตอ่ มาก็ตกใจรบี รอ้ นกล่าว “คณุ หนู น่ี…น่มี ันไมแ่ พงเกนิ ไปหรอื เจ้าคะ?” “แพงอันใดกันเลา่ ” เจี่ยงหรว่ นโบกมอื อยา่ งไมใ่ สใ่ จ “เจ้าเปรยี บเสมอื นน้องสาว ของข้า แพงมากกว่าน้ีข้าก็จ่ายได้ อย่าได้ดูถกู นายของเจ้าเชยี ว” เหลยี นเชย่ี วหัวเราะสนกุ สนาน คงมแี ตโ่ ล่วจูที่ยังเกรงใจไมห่ าย “แต่...” ของใช้ ใแนตง่คาุณนเหหนลูขา่ นอ้งี เหสลำ่หาขรุนบั นสาาวงสรบั งู ใศชกั ค้ ด์นิหหรอืนคง่ึ หแลบ้วดนใี ัหบญว่า่ยมังีรมาคกิ าลค้าา่จงัดวงดาทนแ่ี เชพน่งจนน้ีเลเกยินฐานะ แม้ “ไมม่ ีแต่” เจี่ยงหรว่ นตัดบทคำพดู ของโลว่ จู “งานสมรสของเจ้า...ข้ายินดีทำให้ อยูแ่ ล้ว” โล่วจูไมส่ ามารถพดู คำใดได้อีก นางเม้มปากกลั้นสะอ้ืนแล้วค่อยๆ คุกเขา่ ลงโขก ศรี ษะให้เจีย่ งหรว่ นสามที ยามเอย่ สหี น้าจรงิ จัง “คุณหนูมีบุญคณุ ต่อบา่ วยิ่งนัก ปกป้องค้มุ ครองบ่าวดุจขุนเขาลกู ใหญ่ โล่วจไู มม่ ีญาติ คณุ หนเู ปรยี บเสมอื นญาติในใจ ขหอนงีหโนล้าว่ ไจปู ไหตนอ่ ใจหะ้แตตาง่ มงตานดิ ขไป้างแกล้าวยโคลอว่ จยูกเป็จน็ะตมั้งอื ใเจปรน็ ับเใทช้าค้ใหุณ้คหณุ นหอู นยตู่างลดอี ดชไปาต”ิน้ีทั้งชาติจะไม่ ประเด๋ยี เจวี่ยกง็รหอ้ รงวไ่ หน้.ห..ลุดโลข่วำจอูอกเจม้าาโตเ“ปด็นูสสิ าเวจแ้าลส้าววมคิในชนเ่ ด้ีบ็ก่อนน้อ้ำยตคาตน้นื เดยมิ งิ่ ทนีว่ักันๆเอะเออาะแกต็ค่เุกทเยี่ ขว่า สนุกอกี แล้วนะ ต่อไปเจ้าจะมีครอบครัวของตัวเอง มลี กู มีหลาน นิสัยเอะอะเอาแต่ คุกเขา่ อย่างน้อี ยา่ ได้ทำอกี เชยี ว... ลกุ ข้นึ เถดิ อย่าได้พดู เรอ่ื งบญุ คุณใดเลย เจ้ากับข้า