ผลาญ เล่ม 5

ผ้าแพรสดี ำปักลายกิเลนบง่ บอกชัดเจนวา่ เปน็ เส้อื คลุมของเซยี วเสา ทก่ี ้นกลอ่ งมี จดหมายฉบับหนง่ึ การทจี่ ๆู่ มั่วชงสง่ เสอ้ื คลมุ ของเซยี วเสากลับมาให้อย่างไรต้ ้นสายปลายเหตุนั้นก็ นับว่านา่ สงสยั อยแู่ ล้ว น่ยี ังมจี ดหมายมาอกี เจีย่ งหรว่ นไมล่ ังเลรบี เปิดผนกึ จดหมายออกคลอ่ี า่ น ด้านในมเี พยี งอักษรท่ีเขยี น ข้นึ มาอย่างเรยี บงา่ ย ‘ขอบคุณมาก’ ตัวอักษรเรยี วเลก็ งดงามแบบทสี่ ตรมี ักใช้กัน อกี ท้ังยังเรยี งเสน้ อย่างเปน็ ระเบยี บบ่งบอกถงึ การศกึ ษาทส่ี งู สง่ ของผู้เขยี น โลว่ จูเหน็ แล้วกห็ น้าเปลีย่ นสี เรอื่ งท่ีผ่านมาของจนิ่ เอ้อทำรา้ ยจติ ใจนางไม่น้อย พอเหน็ ภาพตรงหน้ามีหรอื คนอยา่ งนางจะเดาไม่ออก สว่ นเทียนจ๋แู ม้จะไมค่ อ่ ยรเู้ รอ่ื งราวเกย่ี วกับชายหญงิ แตต่ ัวอักษรน้เี มอื่ แนบมา กับเส้อื คลมุ ของท่านอ๋อง คนที่ไมโ่ ง่จนเกินไปก็พอจะคาดเดาได้ เหลยี นเชย่ี วเองกไ็ ด้แตอ่ ้าปากค้าง ปลายจคมนูกสนสิทหี ทนั้ง้าสขาอมงยเังหไลมยี่ทนันเไชดยี่้เอวย่กัปบาโกลว่ จตูเจึงยี่เคงรหยีรดว่ นยิง่กกห็ วยา่ บิผเ้เูสปอ้ืน็ คนลามุยตเสัวยีนอ้ันีกข้ึนมทาุกแคตนะ กลั้นหายใจรอ ไมน่ านเจี่ยงหรว่ นกว็ างเส้อื คลมุ ของเซยี วเสาลงในกลอ่ งตามเดมิ แล้ว หันไปกลา่ วกับโล่วจู “ของขวัญทีพ่ วกเราเตรยี มไว้ให้กับจวนแมท่ ัพจ้าวเมื่อหลายวัน ก่อนอย่ทู ่ีใด?” เฟิงอายหุกล็ไามยน่ ว้อันยกแ่อลน้วตระภกรลู รจย้าาวยสังง่สขาา่มวามรถาวต่า้ังสคะรใรภภ้ส์ ไาดม้อตีกั้งครจรภึงเ์ ปท็น่าเนรอ่ืลงงุ ทส่ีทามำใ-ห-้คจน้าวตหรยะวกนลู จ้าวปลาบปล้ืมดีใจท้ังนายบา่ ว เมือ่ ข่าวดนี ้ีแจ้งมาถงึ จวนอ๋อง เจยี่ งหรว่ นกส็ งั่ ให้คน เตรยี มของขวัญเอาไว้ นางต้ังใจจะไปรว่ มแสดงความยินดดี ้วยตนเอง ทวา่ ชว่ งทผ่ี ่าน มากลับยงุ่ จนเกอื บลืมเรอ่ื งน้ไี ปเสยี สนทิ โลว่ จูนกึ แปลกใจ “เตรยี มไว้พรอ้ มแล้วเจ้าค่ะคณุ หนู จัดการตามรายการที่

พ่อบ้านหลินให้มา คุณหนูจะตรวจดูหรอื ไม่เจ้าคะ?” “ไมต่ ้องตรวจ” เจย่ี งหรว่ นลุกข้ึน “ข้าจะไปจวนแมท่ ัพตอนน้ีเลย” “เอ๋?” เหลยี นเชยี่ วใจหล่นไปยังตาตุ่ม เจี่ยงหรว่ นไมร่ อให้พวกนางได้ถามไถ่อัน ใด กเ็ ดินออกนอกประตูไปก่อน ทุกคนหันมามองหน้ากัน สดุ ท้ายกเ็ ป็นเทียนจ๋ทู ี่เดินมาหยบิ เสอ้ื คลมุ ตัวน้ันข้ึน ดมเหมอื นทเ่ี จ้านายทำ “เปน็ อย่างไรบ้าง?” เหลียนเชย่ี วถามอยา่ งรอ้ นใจ เทียนจ๋ขู มวดค้ิวแนน่ “กลนิ่ กล้วยไม้...” เจ่ียงหรว่ นออกเดนิ ทางอยา่ งกะทันหันเชน่ น้ ี พอ่ บ้ านหลนิ ร้สู กึ ขัดเคืองใจนัก แต่ไม่กล้ ากล่าวแย้ ง เขาอยากจะตรงเข้าไปห้ามปราม แต่พอเหน็ สหี น้าเย็นชาของฮูหยินน้อยแล้วกไ็ ม่ กล้า สดุ ท้ายได้แตแ่ อบมองจากหลังประตจู วนพรอ้ มกับพรำ่ บน่ ยาวเหยียดไม่หยดุ จิ่นซอื่ กอดอกยืนอยขู่ ้างๆ อดไมไ่ หวกลา่ วว่า “นีพ่ อ่ บ้านหลิน ทา่ นจำเปน็ ต้อง ตงึ เครยี ดขนาดน้เี ชยี วหรอื ? ฮหู ยินน้อยเพยี งแต่ไปเยือนจวนแม่ทัพจ้าวเทา่ น้ัน ทา่ นทำ ราวกับเกดิ เรอ่ื งใหญข่ ้นึ เชน่ นั้นแหละ” “ฮ”ึ พอ่ บ้านหลินเอามอื ไพล่หลัง “เจ้าร้หู รอื ไมว่ ่าทำไมฮหู ยินน้อยถงึ ไปจวน แม่ทัพจ้าว?” “ยอ่ มร้.ู ..สะใภ้สามตระกูลจ้าวตั้งครรภ์ ฮูหยนิ น้อยจงึ ไปแสดงความยนิ ดีอยา่ งไร เลา่ ” “หากจะไปแสดงความยนิ ดี ไม่ต้องรอจนถงึ ป่านน้หี รอก เฮอะ...ให้ข้าเดานะ... ผัวหนมุ่ เมียสาวทะเลาะกันสไิ ม่วา่ ผัวไม่ง้อเมยี เลยงอนหอบข้าวหอบของหนีกลับบ้าน แม่” พอ่ บ้านหลินพูดพลางท้งึ หัวตัวเองไปด้วยเพราะความหงดุ หงิดขัดใจ “ดกี ันอยู่ไมก่ ่ี วันก็มาโกรธกันเสยี แล้ว เสยี เวลางอนกันไปมาเชน่ น้ี แล้วเมอื่ ใดจะมีลูกสกั ทีเลา่ ” จิน่ ซอ่ื ได้ยนิ ก็ครนุ่ คดิ อย่างจรงิ จังข้ึนมา มองสบตาพ่อบ้านหลินพลางกล่าว “จะ

วข่าอไงปจแน่ิ ลเ้วอ้อกขับ้าเโอลงว่ กจ็รู ้สู จกึ าวก่านชั้นว่ กงน็เป้ีค็นนเใรนอ่ื จงขวนองขฮอหู งยเรนิ าดนูจ้อะยดกวับงนตกายกทันา่ ไนม่นม้อันยชา่ งเรบม่ิังจเอากญิ เรเสอ่ื ยีง จนนา่ ขนลุก สงสยั ฮวงจ้ยุ ของจวนเราจะไมด่ กี ระมัง” “พรงุ่ น้คี งต้องให้คนไปปักธูปวาสนาท่ีวัดบนเขาเสยี หน่อย อัญเชญิ เทพแหง่ โชค ลาภเข้ามาในจวน เผ่อื จะดีข้นึ บ้าง...” พ่อบ้านหลนิ กลา่ วจบก็สงั่ คนไปหาซอ้ื ธูปวาสนา ทันที จวนสกลุ จ้ าว... ผ้ตู ดิ ตาคมนอตยรา่ ะงกดูลี จเ้าจวีย่ เหงหน็ รเจว่ ย่ีนงจหงึ รตว่ัดนสมนิ าใกจ็ดพีใักจอยย่งิ นู่ทัก่จี วนพจว้ากวเเขปา็นตก้อานรชรับวั่ คขัรบาสวหู้ ลเาดนิมสทาีควิแดลจะะ ค้างเพยี งแค่สามสวี่ ัน แตเ่ พราะวา่ มเี จีย่ งซนิ่ จอื มาสมทบ กอปรกับมีงานเล้ียงฉลองให้ สะใภ้สามด้วย หญิงสาวจงึ ถูกรบเร้าให้อยูย่ าวนานกวา่ ทต่ี ้ังใจไว้ จวนอ๋องจิน่ องิ ... เซยี วเสานั่งทำงานอยู่ในเรอื นอักษร เด็กรบั ใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาแจ้ง “นายท่าน ทางจวนแมท่ ัพจ้าวสง่ จดหมายมาขอรบั ” เด็กรับใช้ปาดเหงื่อหลบุ ตาลงมองพ้นื พลาง ย่นื จดหมายให้เจ้านาย ทา่ นอ๋องเซยี วรบั จดหมายมาเปิดอา่ น เน้ือความในจดหมายเหมือนกับสฉี่ บับ ก่อนหน้าที่เจ่ียงหรว่ นเขยี นเพียงวา่ ‘ขออยูต่ อ่ อกี ห้าวัน’ ต้ังแตฮ่ ูหยินน้อยไปเยี่ยมสะใภ้สามตระกลู จ้าวในวันนั้น นางกม็ ไิ ด้กลับมาอกี เลย สว่ นคนของจวนแม่ทัพกไ็ มร่ วู้ ่าโงห่ รอื ความร้สู กึ ชา้ จนเกินไปจงึ มองไมเ่ หน็ ความ ผดิ ปกตนิ ้ี ผิดกับคนของจวนอ๋องจิ่นอิง ทั่วท้ังจวนอ๋องในยามน้ีไม่มใี ครกล้าแม้แต่จะ หายใจเสยี งดัง คลน่ื ความโกรธทีแ่ สนจะอำมหิตน้ันแผซ่ า่ นออกจากเรอื นอักษรของ ทา่ นอ๋องทุกวัน แต่ถงึ อย่างน้ันทา่ นอ๋องก็ยังทำหน้านงิ่ ดังเดิม มแุ ตง่ าน ไมเ่ อ่ยปาก ทัดทานหรอื แม้แต่จะเขยี นจดหมายตอบ ‘ข้าโมโหทแุกลค้วนนระ้ดู ีวขา่ ้าจจนิ่ ะอหิงนอีก๋อลงับเฟบย้านโกฝรั่งธแทมา่ !่ น’ อเท๋อ่างนั้นนเอางงเพียงไม่ได้เขยี นออกมาตรงๆ วา่

พอเห็นจดหมาย พ่อบ้านหลนิ ก็ลองเอ่ยปากหยั่งเชงิ วา่ “นายน้อย ท่านจะไปรบั ฮขนืหู ยเปนิ ็นนอ้อยย่าทงน่จี ว้ตี น่อแไปมอ่ทัาพจวจันะ.ใ..ดเอด่อขี .อ..”รับ ข้าลองนับน้ิวมือดู น่กี ห็ ลายสบิ วันเข้าไปแล้ว เซยี วเสาได้ยินแต่ไม่ตอบ ปกตเิ ขามักทำสหี น้าไรอ้ ารมณ์ อยูแ่ ล้ว พอ่ บ้านหลนิ จงึ ยากจะเดาใจของอกี ฝา่ ย ได้แต่กัดล้ินตนเองด้วยความอดึ อัด ทำไมหนอ... ทำไมถึงไม่มีใครยอมละทฐิ เิ สยี บ้างเลย ลำบากคนแกอ่ ยา่ งข้าจรงิ ๆ! อย่างรวขดณเระว็ กำลเทังคียรบนุ่เชคญิดิ กน็เ้ันหเ็นปจ็นิ่นขออีเงอจาวเทนยี ใบต้เเชท้ญาิ มมัว่ าสดง่ ้านบพนอ่ กบ็ม้านชี อหื่ ลขอินงแขอุนบนชาำงเลคือนงอมน่ื อๆง รวมอย่ดู ้วย มีชอื่ หนึง่ ทีพ่ ่อบ้านหลินร้สู กึ ค้นุ เคยยง่ิ นัก แตน่ กึ อยา่ งไรกน็ ึกไม่ออก ขณะทยี่ ังคดิ พัวพันอยู่ เซยี วเสาก็เหลยี วมองเขาแวบหนึ่งแล้วสงั่ วา่ “เตรยี มม้า” อ้าว...จะไปแล้วหรอื ? จิ่นอีรบี คว้าเสอ้ื กันลมมาให้นายท่านของตนอย่างรวดเรว็ หลังจากเซยี วเสาจากไป พ่อบ้านหลนิ ก็นง่ิ อ้งึ อย่กู ับท่คี นเดียว ทันใดน้ันเขากต็ บ เขา่ ดังฉาด “ใชแ่ ล้ว... ตระกูลเหยา ตระกลู หน้าด้านที่หวังจะยัดเยียดบตุ รสาวของตน ให้แตง่ กับนายน้อยน่ีนา!” คืนน้จี ันทรก์ ระจา่ งฟ้ า เหลียนเชยี่ วกำลังตระเตรยี มน้ำร้อนให้คุณหนขู องตนอาบ โดยมเี ทียนจู๋คอยยืน เฝ้าอยดู่ ้านนอก เจยี่ งหรว่ นยืนอยใู่ นสวน นางกำลังหลับตาพร้มิ เงยหน้ารับลมเยน็ ๆ ของต้นฤดู วสันต์ ทพ่ี ัดผา่ นรา่ งพาให้ร้สู กึ สดชนื่ อากาศยามคำคืนให้ความรสู้ กึ หนาวเหนบ็ ชวน หวั่นไหว พาลให้นกึ ถงึ ใครบางคนข้ึนมานิดๆ ขสอง่ กงกลิน่ำตแหพรองงกมกอำม็ แ่อีเพสนงยี ๆสงวน‘ฟจม่บึ นีเฟถโัล่บาจว่’ันจดทอู ังรดขาไ้ึนขม้ึนม่ไหาเตวโ็มตลไ้อว่ ปงจหเถู ดมึงนิดกไับปสทเกั้ะงดบ็ด้งุใอจสกนต่แตะลกะะโรใกา้บนเลโห็กระวๆหกวเหก่างวรทกะี่เจเกส๋มุ ็บยกี องรกีดะฝัจง๋มิัง่ ทวา่ …ไม่นานก็มีแมวดำตัวโตวิ่งออกมาแล้วหายไปอยา่ งรวดเรว็

“ทแ่ี ท้ก็แมวน่เี อง” โล่วจลู บู อกตนเอง พอหันหน้ามาทางเจ้านายกไ็ ด้ยนิ เจีย่ งห รว่ นเอ่ยเสยี งเรยี บวา่ “เจ้าเข้าไปก่อนเถดิ ข้าอยากอย่คู นเดยี วสกั คร”ู่ โลว่ จูได้ยิน ดังนั้นจงึ พยักหน้ารับ เดนิ ห้ิวตะกร้ากลับเรอื นไป ลับหลังโล่วจูได้ไม่นาน เถาจันทราใกล้กำแพงจวนก็บังเกดิ เงารา่ งของบุรษุ ผู้หน่ึง ทาบลงมา เงาค่อยๆ ชดั ข้ึนทลี ะน้อย เผยให้เหน็ ว่าเจ้าของเงามีเรอื นรา่ งปราดเปรยี ว กำยำ เขายนื กอดอกเอนกายพิงกำแพงด้วยทว่ งท่าสง่างาม ทำราวกับว่ายืนอย่ตู รงน้ัน มานานแล้ว เจีย่ งหรว่ นหลุบตาลง ตวัดมองแวบเดยี วกห็ ลับตาเงยหน้ารบั ลมตอ่ “ไมค่ ิดจะทักทายกันหนอ่ ยร?ึ ” เจ้าของเงาสง่ เสยี งถามยยี วน เจี่ยงหรว่ นคอ่ ยๆ ลมื ตาข้ึน “บุกรกุ จวนผ้อู ื่นกลางดึก ต้องทักด้วยหรอื ?” “บกุ รกุ ใดกันเล่า...” บุรษุ ผู้น้ันแสรง้ ทำทเี ป็นดัดแขนดัดขาแก้เมอื่ ย กอ่ นจะก้าว พ้นออกมาจากแนวกำแพง “ข้าเพียงได้ยินมาว่า หลานสาวของจวนแมท่ ัพจ้าวนั้นงาม เสยี จนบรรยายไมถ่ กู เลยอยากมาพิสจู น์ ข่าวลือกเ็ ทา่ น้ัน” “คนเราควรมจี ุดยนื ของตัวเอง ย่ิงเปน็ บรุ ษุ แล้วยิง่ ต้องหนักแน่นให้มาก ไมใ่ ช่ วันๆ เอาแต่เชอ่ื ขา่ วลือท่ตี น ‘ได้ยนิ มา’” เจ่ียงหรว่ นกล่าวจบก็หันกายเดนิ กลับเรอื น ทันที ปัง… เสยี งประตูปดิ ดังลั่นตามมาติดๆ หลังขอชงาเยขาหกน้ามุ่วขท้ึีย่นนืมายเ้ิมออ่ยยบ้่แูางตแ่ “รนกาใยบทหา่ นน้าพปลลั่นอยเปใลหย่้ีเปนน็ สเีชอน่ งนค้ีตรกั่อไษป์นคางยไหมนด่ แี่งึ ทน่ีย่”ืนอย่ดู ้าน นางโกรธจรงิ ๆ ด้วย... เซยี วเสาเม้มรมิ ฝปี าก ทอดสายตามองไปทางประตเู รอื น ด้วยสหี น้าหนักใจ หลังจากครงึ่ ก้านธปู ผา่ นไป ประตูบานเดิมกเ็ ปดิ ออก เสยี งเจี่ยงหรว่ นดังลอด ออกมาอยา่ งเย็นชา “ยังไม่รบี เดินตามเข้ามาอกี ต้องให้ข้าจุดธปู เชญิ ท่านร!ึ ” เซยี วเสาถอนหายใจดังเฮอื ก วูบรา่ งผา่ นบานประตูเข้าไปทันทีทีภ่ รรยากลา่ วจบ

พอโล่วจูเห็นวา่ ผ้มู าเยอื นยามวกิ าลเป็นใครกต็ กใจยกใหญ่ “ค…คารวะทา่ นอ๋อง” “เจ้าออกไปก่อนเถิด” เจย่ี งหรว่ นหันไปเอ่ยกับสาวใช้คนสนทิ โล่วจูรบี ร้อนออก ไปตามคำสัง่ ปลอ่ ยให้คณุ หนูของนางนัง่ ลงทหี่ น้าโต๊ะเครอ่ื งแป้งโดยลำพัง หลังจากทีอ่ ย่กู ันสองตอ่ สอง เซยี วเสาก็ถอนหายใจเสยี งดัง เขาพาตัวเองมานั่ง ตรงขอบเตยี งกอ่ นจะเอย่ วา่ “เจ้ารู้ ‘เรอ่ื ง’ แล้วหรอื ?” “ท่านคดิ ว่าอยา่ งไรเล่า?” เจยี่ งหรว่ นย้อนถามกลับ เซยี วเสาไม่ร้จู ะต่อคำอยา่ งไร เงียบชัว่ ครจู่ งึ กล่าว “ขอโทษด้วยท่ีไม่ได้บอกเจ้า ก่อน... ข้า--” “ไม่บอกข้าก่อนนับว่าถกู แล้ว” เจีย่ งหรว่ นหัวเราะเสยี งเบา “หากทา่ นบอกข้า ก่อนแล้วเราสองคนจะทั้งเล่นท้ังร้องง้ิวได้สมจรงิ รึ มีแต่จะถกู เขาจับได้แต่แรกสไิ มว่ ่า” เซยี วเสาได้ยินกถ็ งึ กับอ้งึ “เจ้าไมโ่ กรธข้าเลยหรอื ?” “โกรธส!ิ ” เซยี วเสาอ้งึ ไปกว่าเดิม “แล้ว…เหตุใดเจ้า--” นะสาม“ี..ท.ล่านกู นยั้งอจงะทกา่ ลน้าเถปนา็ มคขน้าอีกแ!ล”้วสเาจวี่ยใงชหข้ รอว่ งนขโ้ามไโมห่ใเชขค่าจนนหหรัอวเกรหาะรออื อ?กมทา่าเนสสยี องดงัคงนน“ฟายัง บา่ วเล่นละครจับโจร ในใจของทา่ นยอ่ มรคู้ วามจรงิ กันตั้งแตแ่ รก แต่โลว่ จูของข้านั้นไม่ รบั ร้ดู ้วย จิน่ เอ้อของท่านเล่นได้สมจรงิ เสยี จนคนของข้าดูนา่ เวทนาไปเลย อาเสา...ท่าน ไมค่ วรเอาวธิ กี ารเชน่ น้มี าใชก้ ับสาวใช้ของข้า” คำพดู เหล่าน้ีกลา่ วออกมาอย่างรวดเรว็ และโกรธข้งึ แรก หลังจเาพกียไดง้ยแคิน่รเซสู้ ยีกึ วสเงสสาัยกว็รา่บี กรลอ้ ้วนยปไฏมเิ้ใสนธห้อ“งขน้าไอมนไ่ ดข้สองงั่ จเห่นิ ลเอีย้วอเ!มง่ิ เเจป้าน็นัชน่ นไมิดร่ เเดู้ รยี อ่ื วงกแับต่ กล้วยไม้ในจวนของเหยาเนีย่ นเน่ยี น อีกท้ังกล้วยไม้ชนดิ น้ีก็ปลูกข้ึนเฉพาะในแคว้น หนานเจยี งเท่าน้ัน เสอ้ื ผ้าของทหารหนานเจยี งหลายคนทีเ่ รารว่ มรบด้วย มักจะมีกล่นิ น้ี ติดอยู่... พอจิ่นเอ้อสงสยั เขาก็เรม่ิ สบื เสาะให้แนช่ ดั โดยการนำตัวเองเข้าไปพัวพันกับ เหลียวเมง่ิ โดยไมไ่ ด้บอกกล่าวข้าแตแ่ รก...”

“ทา่ นบอกว่าจน่ิ เอ้อตัดสนิ ใจสบื เองโดยพลการร?ึ ” เจ่ียงหรว่ นขมวดค้วิ “ใช.่ ..จน่ิ เอ้อเปน็ หัวหน้าองครกั ษ์จ่นิ อเี วย่ มีอำนาจในการตัดสนิ ใจด้วยตนเอง โดยไมต่ ้องรายงานข้าก่อน เม่อื เขาสงสยั ว่ามคี นอยูเ่ บ้ืองหลังเหลียวเมิ่งซง่ึ อาจจะพัวพัน กดม้ัวาบกยไไสปศ้ หเกึจรห้าอื กนตร็ าัว้วูนเา่ ขเคจานียเอหงงทนโเ่ี ดารนานกเจจำับยีลไังงดเคจ้ ว้าาเลนโห่ลห์ ยว่าตจงิ่ ันวทู ัอกม่ี ยขี ู่่าจวิเ่นวข่าเาอกจ้อำึงลจลังงึ งจจมะำือแเปตสน็ ง่บื กตทับ้อันเงทขผีาลอเัการจนอื่ เงาปงเน็ ชออน่อันนกตห้หี ร่าางากยจพไาปดูก เรอื่ งน้ี” เซยี วเสาจ้องหน้าเจ่ยี งหรว่ น “แล้วเจ้าเล่าภรรยา... มารเู้ รอ่ื งภายในของข้าได้ อยา่ งไร?” ตอหราีกมอตกลดิ..ูก“.ทแมไ่าตมิในอช่้พมขย่้นื าู้่าๆหๆทล่ีนเาขอขยานอปกงอีม็มเยีหาหทูร่กลอำัืบียทขทวเี้าป่าเจมนน็ ะิ่งทไหไมุกมล่รว่สงน้ัูนนาสิมหาัยงารรหเอถขัวกทาปหำักเรใขหอหื าัว้”ผเจปิว้าำเหเจลนีย่ย่หังงอ์ ยหหม่ิงนรจกว่าำวนๆนา่ คนส้อตขตนอร่อรเีงลข้อจกู าย่นิ ทไนมเีหอ้าโน้องงรๆ่ึ่งเปวมน็ ข“กจรอั่นนอิ งยเนเอสไา้อยดีง้ อย่างง่ายดาย ข้าที่ร้จู ักเขามานานมองปราดเดียวกร็ ้แู ล้ว” เซยี วเสาได้ยินดังนั้นถงึ กับสะอึก น่…ี ภรรยาเขาหรอื หัวหน้าพรรคมารกันแน่ นางชกั จะเก่งเกนิ ไปแล้ว! ทีแ่ ท้เจย่ี งหรว่ นกจ็ ับได้ตั้งแตแ่ รก นางเพยี งรว่ มแสดงละคร แสร้งทำเปน็ โวยวาย โกรธเคอื งเพือ่ ชว่ ยเข็นเรอื ไปตามน้ำ นางระแคะระคายว่าต้องมี ‘ผู้ไม่ประสงค์ ด’ี ต่อ จวนอ๋องเจตนาสรา้ งความร้าวฉานภายใน แล้วเรอื่ งใดจะชวนให้แตกแยกได้มากเท่า เรอื่ งรักๆ ใครๆ่ ของสามีภรรยาเลา่ เพราะคดิ เชน่ น้ี คนผู้น้ันจึงเรมิ่ วางแผนการโหดเห้ียมตัดข้ัวหัวใจ เรมิ่ จากใช้ เหลยี วเมิง่ ทำให้จิ่นเอ้อกับโลว่ จูร้าวฉานกัน เพราะร้ดู วี า่ พ้นื นสิ ยั ของเซยี วเสากับเจย่ี งห รว่ นน้ันมีความเอน็ ดูตอ่ บา่ วไพรข่ องตน พอบา่ วทะเลาะกันมากเข้ามีหรอื จะไม่กระทบ นาย หลังจากเจย่ี งหรว่ นกับเซยี วเสาปะทะกันพอหอมปากหอมคอแล้ว แผนการตอ่ ไป กค็ ือปล่อยเหยาเนย่ี นเนย่ี นออกมาเพอื่ ทำให้รอยรา้ วฉานรา้ วลกึ ยิ่งข้ึน ดังนั้น... จึงมี เสอ้ื คลุมของเซยี วเสากับจดหมายของเหยาเนี่ยนเนีย่ นสง่ มาทจี่ วนอ๋อง เจตนาทำให้

ภสงริ่ รขยอางอเลยก็่างๆเจี่ยนง้หอรยว่ๆนคจิดาฟก้งุ หซญา่ นิงอบนื่ นกโ็เลพกยี นงพ้ไี มอ่มทสี ีจ่ งิ่ะใทดำนใหา่ ้กภลรรัวยยาง่ิ ขก้หี วงึ ่าสคักวคามนค..ิด. ขอเปงน็ผบู้ห้าญไดงิ ้ แล้ว เรอื่ งพวกน้ีคล้ายไมใ่ ชเ่ รอ่ื งใหญ่ สถานการณ์ แตล่ ะชว่ งดเู ล็กน้อยดุจลกู ปัด ทวา่ เมื่อลกู ปัดแตล่ ะลกู ถูกเส้นด้ายร้อยรัดโยงใยเข้าด้วยกันกส็ ามารถกลายเป็น กำแพงผนื ใหญ่ ขวางกั้นใจของเจี่ยงหรว่ นและเซยี วเสาให้หมางเมนิ ต่อกันได้ ทุกอย่างเกือบจะสำเรจ็ แล้วทีเดยี ว ทวา่ …แผนสมบูรณ์ แบบใดๆ กย็ อ่ มมีรรู วั่ ด้วย อกั-น-ท-ั้งอนง้ันครแกั มษ้แ์ทผถ่ี นูกขวอางงใอหกี ้เฝป่น็ายเหจะยดือ่ ีแจตะ่กก็มลีจายุดเผปิด็นพผลู้พาลดิกตัผ้งแันตสข่ ถ้ันานแรกการใณค์ รเลยจะร้วู า่ จนิ่ เอ้ มานานเหหลลายี ยวปเอีมยิง่ ฉ่างลจาน่ิ ดเกอ็จ้อรงิ ลแูกตไม่ส้เำชหน่รับนช้ขี าอยงหนนาุ่มงนทับี่ขวลาุ่กลอ้ายหู่กลัับงเหหญลอืิงคเกณนิ ิกาคในนเหปอน็ นวารงยโลุทมธ เชน่ จ่ินเอ้อสมั ผัสได้ต้ังแตแ่ รกแล้ววา่ เหลียวเม่งิ มิได้มรี า่ งกายอ่อนแอ แตค่ วามเฉยี บคม แห่งองครกั ษ์จ่ินอีเว่ยทำให้เขานิง่ และตามสงั เกตการณ์ เพอ่ื จะขุดค้ยุ ให้ได้ว่านางมี เจตนาใดแฝงเร้นกันแน่...นา่ สงสารเหลียวเมง่ิ ท่คี ดิ วา่ แผนการของตนเองน้ันเลิศล้ำ ไม่ ร้เู ลยว่าทกุ การกระทำถกู อกี ฝ่ายดูออกแตแ่ รกแล้ว เจี่ยงหรว่ นขมวดค้ิว นางคดิ ถึงอีกเรอ่ื งหน่งึ ข้นึ มาจึงเอ่ยถามตามตรง “แล้วคนื นั้น จน่ิ เอ้อกับเหลยี วเม่ิง...” คืนน้ันจิ่นเอ้อไม่ได้กลับจวน บ่าวไพรใ่ นจวนจึงคุยกันถึงความเป็นไปได้วา่ เขา อาจจะตกหลุมพรางเหลยี วเมิง่ ไปแล้ว เจย่ี งหรว่ นได้ยินโดยไมไ่ ด้ตั้งใจ พอนกึ ข้นึ มาได้ จึงเอย่ ถามแทนโล่วจู เซยี วเสาน้ันคาดไม่ถึงว่าภรรยาจะใสใ่ จเรอื่ งน้ี “ไมม่ ีเรอ่ื งใดเกิดข้ึนท้ังน้ัน” เจีย่ งหรว่ นโล่งใจ คราวน้นี างชายตามองสามีบ้าง กลา่ วพลางโปรยย้มิ ทเี ล่นทจี รงิ “จิน่ เอ้อไม่มี แล้วท่านเลา่ ... ‘ม’ี หรอื ไม?่ ” “ข้าร?ึ ” เซยี วเสางนุ งงในสง่ิ ทนี่ างพูด

“หลายวันน้ีมาน้ที า่ นแสดงละครในสว่ นของท่านได้ดเี ยีย่ ม ถงึ ขนาดเหยา เนย่ี นเนี่ยนกล้าสง่ เส้อื คลุมมาเยาะเย้ยข้าเลยทีเดยี ว” เซยี วเสาเรมิ่ นั่งไม่ตดิ จรงิ อย.ู่ .. เหยาเนยี่ นเนยี่ นน้ันเจ้าเลห่ ์ นัก รวู้ ่าสง่ เทียบ เกชาญริ ตใสี หน้เขิทากโัดบยมตั่วชรงงคงแจละะชอัดาเศจัยนมจัว่ นชเงกเนิปน็ไปคแนลชะวเขนาเยขอ่ าไมปไมงาไ่ นปเแลน้ีย่ งแทจนงึ เด“ินข้าอร้อรู้ มักแษมานต่ ัว้ำดรอ้วยด เหมอื นจิน่ เอ้อนั่นแหละ” “ร้รู กั ษาตัวรอดร?ึ ” เจีย่ งหรว่ นโต้กลับเสยี งขนุ่ “แล้วเสอ้ื คลมุ ของท่านตัวนั้นมีที่ มาที่ไปอย่างไรกัน?” เวปันยี นก้ันจมึเงซถีคยีอนวดทเพสำสาาดรรุ สู้าเหอกึ ากหไรัววด้เรกคาาดิะยไไเมมขไ่่ถาดึง้รว้อเา่ ขงเหาไนหย้ั้ไนามเเน่อป่ียอน็ นกคเนนเรย่ี รกั อนื่ สงจะเะสอเอก้าื ดนบ็ มั้ไนปาเแกปตอ่็นไ่ เหอรนุบอ่ื ังตแจติเหนไ่ ตรไดุ ้ งานเล้ยี งใน พอเสอ้ื คลุม ตอนทีจ่ ดหมายกับเส้อื จากเหยาเน่ยี นเนี่ยนมาถึงจวนนั้น เซยี วเสาเองก็มนึ งงไป หมด หลังจากตามตัวมั่วชงมาถาม จึงได้ความวา่ ในงานเล้ยี งวันน้ันนางบ่นหนาว จงึ นำ เส้อื คลุมทเี่ ซยี วเสาถอดท้ิงไว้มาคลุมกาย หลังจากท่นี างกลับจวนแล้ว จงึ ให้คนซักเส้อื คลุมแล้วสง่ จดหมายขอบคุณมาที่จวนอ๋อง ต้องยอมรับเลยว่าหมากกระดานน้ยี อดเยย่ี ม ทกุ กลเมด็ ไม่มตี กหล่น หากเป็น ภไตรรรตย่ ราอทงี่หแูเบลา้วสกักค็ หาดนวอ่ ่ายคคนงทโวีท่ ยำสวราุ ยาหเผกชใสญิ เ่ ซหนยี ว้ากเสับาสใานมงีขานองเลต้ยี นงไวปันนนานั้นแกล็ค้วงจะเปน็ เจคีย่ นงขหอรงว่ น เหยาเน่ียนเน่ยี นอีกเชน่ กัน ต่อให้เซยี วเสาไมไ่ ด้ถอดเส้อื คลมุ ออก นางก็คงมีวธิ ีอืน่ ที่ จะเอาเส้อื น้ันมาจนได้ หลังจากเซยี วเสาเล่าต้นสายปลายเหตขุ องเรอื่ งราวทั้งหมด สหี น้าเจ่ียงหรว่ นจึง คอ่ ยผ่อนคลายลง เซยี วเสาถามว่า “เจ้ารเู้ รอื่ งของจน่ิ เอ้อ แล้วเจ้าร้วู ่าข้าแสดงละครจับโจรตั้งแต่ เมือ่ ใด?” “ข้ารตู้ ้ังแตเ่ รมิ่ แรก” เจ่ียงหรว่ นย้มิ เย้าอกี ฝา่ ยเสยี งหวานหยด “คนรำ่ ลือกัน

ตค้ันงแรตกั ห่ ลัวูกตนล้อางดกจจ็ รรดงิ ท้าแยตถ่หนานกจ่นิวา่เอส้อามมีขปี อัญงหข้าากกับลัขว้ขา้ารทา่าวนกจับะกไมวา่ถงากมลขัว้าแสมกั เ่คสำอืเลยทหา่ นรอืน?้ันเกปาน็ ร กระทำของทา่ นมันแปลกประหลาดต้ังแต่เรมิ่ ต้น ข้าไมใ่ ชค่ นโงเ่ สยี หน่อย” เซยี วเสาตกใจ “เจ้าแสดงละครตบตาเปน็ เพ่ือนข้าต้ังแตแ่ รกเรมิ่ เลยหรอื ?” หญงิ สาวไหวไหล่ “ข้าเพียงแตส่ นับสนุนการทำงานของสามีสดุ ทรี่ ัก ข้าผิดหรอื ?” กันเป็นเหซนยี งึว่ เสตา่านงค่งิ ไนปตนา่ างนไมก่ต่อ้อนงจเอะตย่ อปบากยก้ิม็เๆดาท“าไงมกผ่ันดิ ไดห้.ร..อกนับวเ่ารเาปสน็ อเงรสอื่ างมดีภ”ี รรยามีใจรวม เจ่ียงหรว่ นคาดไมถ่ ึงวา่ เขาจะพดู เชน่ น้ี นางเงยหน้าสบเข้ากับแววตายัว่ เย้าหยอก ลเข้อาขไปอรงวอมกี เฝปาน่็ ยหพนอึง่ ดเดี ียไวมกร่ ับ้วู ทา่ เา่ พนรกาันะเหเรตอ่ืุใดงไใรจส้ ถาึงรเะตแ้นท้ผๆด.ิ ..จ”ังหวะข้นึ มาเสยี อยา่ งน้ัน “ใคร โอกาสนข้ณกี ระะทซี่พบิ ูดแอนยบนู่หัู้ขนอหงนญาิงงส“าใวนไมเม่ท่อืันเรปะน็ วัเงรจอ่ื งึ งถไูกร้สเซายรี ะวแเสท้าๆดงึ เเชขน่ ้าไนป้ันก..อ.พดรเสะชยี าไยด้าคเขนางถามือ กข็ ้นึ รถม้ากลับจวนกับข้าเถดิ นะ...” “ยามน้นี ่ะร?ึ ไมไ่ ด้หรอก...” เจย่ี งหรว่ นพดู ด้วยน้ำเสยี งไมส่ ดู้ ี “ทา่ นตาของข้า หลับไปแล้ว หากตอนน้ีข้าไปเคาะประตูแจ้งวา่ จะกลับบ้าน ผ้คู นได้แตกตืน่ กันท้ังจวน แมท่ ัพน่ะส”ิ “เชน่ นั้นก็กลับเงียบๆ” เซยี วเสาไม่ยอมแพ้ “ข้าอุ้มเจ้าข้ามกำแพงไปเอง” แพรง่ พทร่าายนอออ๋อกงจไปน่ิ อองิ ผาจ้มู จาะกทบำาใรหม้ผกี ู้คลนับหชัวอเบราปะนีจนกำฟแันพรงว่รงาไวดก้ ับเโจจ่ยี รงปหลร้นว่ สนวไาดท้ยนิ ดหังานก้ันเรจอื่ ึงงไนด้้ี แตอ่ มย้ิม “ท่านไม่กลัวว่าพรงุ่ น้เี ชา้ ทา่ นตาจะไปตกี ลองปา่ วร้องทอ่ี ำเภอ ขอให้มอื ปราบ มาจับท่านหรอื ?” เซยี วเสาเม้มปาก เกยคางสากๆ ของตนเองกับศรี ษะของภรรยา “กลัวส.ิ .. ข้า กลัวจะแย่ ไมก่ ล้าก้าวเท้าออกไปแล้ว ทำอย่างไรดีหนอ... ถ้าเชน่ นั้นคนื น้ขี ้าค้างทน่ี ่กี ็ แล้วกัน” เจี่ยงหรว่ นมองเขาอย่างตะลงึ “ค้างทใ่ี ดนะ?”





บรรทกุ คน อีกคันบรรทุกของขวัญ ฝา่ ยเซยี วเสาและเหลา่ องครกั ษ์จ่นิ อเี ว่ยจำต้อง ล่วงหน้ากลับไปกอ่ นเพราะมีภารกิจดว่ นทีต่ ้องทำ เพราะว่าของฝากจากท่านตาท่านยายมีจำนวนมาก รถม้าท้ังสองจึงขับเคลอ่ื น อยา่ งชา้ ๆ มาตลอดทาง ขณะทีม่ าถงึ ถนนใหญก่ ลางเมอื งหลวง กไ็ ด้ยินเสยี งกังวานใส ของสตรนี างหน่ึงร้องทักมาจากด้านนอก “ข้าน้อยขอเรยี นถามว่า นีใ่ ชร่ ถม้าของจวน อ๋องจ่ินอิงหรอื ไม่?” เทียนจเู๋ลจงี่ยไงปหถราว่มน“นเั่จงอ้าเยป่ใู น็ นใรคถรมห้ารอื ?เ”ม่อื ได้ยนิ เสยี งรอ้ งทักนัน่ นางกส็ ัง่ หยุดรถแล้วให้ ผู้ที่ยืนขวางรถม้าอยดู่ ้านนอกเป็นหญงิ สาวออ่ นวัยนางหนงึ่ นางแต่งตัวคล้าย สาวใช้ สหี น้านางเหมอื นคาดไม่ถงึ ว่าจู่ๆ จะมอี งครกั ษ์หญงิ สหี น้าดดุ ันอย่างเทียนจู๋ กระโดดออกมาจากด้านในของรถม้า ด้วยความตกใจนางจงึ รบี ยอบตัวทำความเคารพ ก่อนทจี่ ะรวบรวมสตติ อบคำถาม หญงิ ทย่ี นื อยูด่ ้านหลังของนางก็ชงิ เอ่ยข้นึ ก่อน ความต“่ืนผเ้ตทู ้่นถี าเมพเรมาื่อะเคหรน็ เู่ ปวา็่นเสปนา็ วรใถชม้ข้าอขงอขง้าจเอวนง อ๋องนางจไงึ รค้มดิ ารวยา่ ทาท่านเผอล๋อองรออ้ าจงถจะานมัอง่ ออยกู่ดไป้านด้วในย ต้องขออภัยด้วย” คำพดู คำจาทีใ่ ช้เรยี ก ‘ท่านอ๋อง’ น้ันดสู นิทสนมย่งิ นัก เจ่ียงหรว่ นได้ยนิ จงึ เปิดมา่ นรถเดินออกมาด้านนอก ที่แท้ผู้ที่ยนื ขวางรถม้าของนางก็คอื คุณหนูสกุลเหยาและบ่าวคนสนทิ เจีย่ งหรว่ นหัวเราะ “ชา่ งบังเอญิ เหลือเกนิ นกึ ไมถ่ งึ ว่าจะมาเจอคุณหนูเหยาที่น่ี นับวา่ เรามวี าสนาตอ่ กันย่ิงนัก” เหยาเนย่ี นเนี่ยนเองก็ย้ิมรบั ออ่ นหวาน “ที่แท้ก็เปน็ รถม้าของจ่ินอิงอ๋องเฟย นเี่ อง ข้ากับสาวใช้เดนิ เข้ามารบกวนขบวนรถของจ่นิ อิงอ๋องเฟยนับว่าเสยี มารยาทมิใช่ น้อย ต้องขออภัยอีกครง้ั ข้าเพยี งแตเ่ ข้าใจผิดคิดวา่ ด้านในรถม้าคือท่านอ๋องเซยี วก็ เทา่ น้ัน” โล่วจูยนื อยู่ไมห่ ่าง ได้ฟังเหยาเน่ยี นเน่ยี นกลา่ วกถ็ ึงกับขมวดค้วิ แน่น คณุ หนูสกุลเหยาผ้นู ้ตี ้องการทำสงิ่ ใดกันแน.่ .. ยืนคยุ อยู่กับภรรยา แต่ปากนั้น

คาบชอื่ สามีเขาไม่ยอมปลอ่ ย! เจี่ยงหรว่ นกลับไม่ตอ่ ปากตอ่ คำกับเหยาเนีย่ นเนยี่ น ยังคงถามด้วยสหี น้าย้ิมแย้ม ยนิ ดี “ดเี หลือเกนิ ท่ไี ด้เจอกัน ข้ามเี รอื่ งจะให้คณุ หนเู หยาชว่ ยเหลืออย่พู อด”ี “หากสามารถชว่ ยเหลอื จิน่ องิ อ๋องเฟยได้ ข้าย่อมต้องทำเตม็ ท่”ี เไคคดดิ ้รยจอื่ นิ ะงปวป“ัา่กรขแผะอถด้าบบัรบคปจู มาณุกีชหวคอล่ื นุวณินอ่าทหมิ านพ‘งหเทัูนหินะมยแเอลื สา.ใท.ง.หักจ้ทันษชา่ ทณิวน่ รงยม์’นากี ้ีปยหารเราปะกกจน็ ไะวดขเทบ้หอาเนิงหะขหชมวินนาัญะชิดในนก้ดิลมีแ้หตวาทันนร่ ำปูเง่ึ เกนปเพดิ ้ัน็นอ่ืทลจนา่ ะกูนำขปมยาัดาดาใยแลชลขกู เ้้วอปปง็นัดขผม้า้าิไปดัขก้ ้าชจข้นิ ้งึา เนห้ันยคาบงจดิ ะาแขวอวงวคาณุ วงหดนงเาู ปมน็มาผกู้ตรทววจา่ กหาินรชแสายงฝจันัง่ ททะรเ์นล้ใี ชว่ า่ เมขเี งาพินอกจ็จะะหหาาซซ้อือ้ื มไดา้ฝขาก้ารข้มู้าไาวด่้าหใรตอื ้เไทม้า่ หากได้... ข้าจะซาบซง้ึ ใจยง่ิ นัก” จะปักกโวลนว่ อจมิูกัพบันเหมลอื ียตนั้งเแชตยี่ ่เวมทอื่ ยี่ ใดืนกอันยู่ด้านหลังตา่ งพากันสงสยั วา่ คุณหนขู องพวกตนคดิ ก็มี ‘คเวหายมาสเนมั ยพี่ นันเธน์ อี่ยันนดก’ี ล่กาวับพทลา่ นางอห๋อัวงเรมาาะก่อ“จน่นิ อยงิ ่ออม๋อถงือเฟวย่าจอน่ิ ยอ่าไงิ ดอ้เ๋อกงรเงฟใจยเปใ็นนเสมหื่อาขย้าขเอองง ข้าด้วยเชน่ กัน เรอื่ งเดอื ดรอ้ นของสหายยอ่ มเหมือนเรอ่ื งเดอื ดรอ้ นของข้า หากข้ากลับ ถึงบ้านแล้วจะคยุ กับทา่ นพอ่ ให้เอง” คณุ หนผู ้นู ้ีพยายามจะลากโยงทุกคำพดู ให้เก่ยี วข้องกับเซยี วเสาอย่ตู ลอด แม้เจี่ ยงหรว่ นได้ยนิ ก็ไมแ่ สดงสหี น้าใดๆ ออกมา ทำราวกับหูหนวกตาบอดเสยี อยา่ งนั้น “ขอบคณุ คุณหนเู หยามาก” “ไมจ่ ำเป็นต้องกล่าวขอบคุณหรอก เอ…วา่ แตจ่ น่ิ อิงอ๋องเฟยกำลังเดินทางจาก จวนแมท่ ัพกลับไปยังจวนอ๋องใชห่ รอื ไม่?” “ใช”่ เจย่ี งหรว่ นตอบรบั พลางสง่ ย้ิมหวาน เหยาเน่ียนเนีย่ นก้มหน้าลง เหมือนจะนกึ บางเรอ่ื งข้ึนได้ จึงเอ่ยเสยี งเบาราวกับ พูดกับตนเอง “มิน่าเลา่ ชว่ งน้ันเขาถึง...” พดู มาถึงตรงน้ีก็ชะงักกะทันหัน สหี น้าตนื่

ตกใจคล้ายกับตนหลุดบางสง่ิ ท่ไี มเ่ หมาะสมออกไป... เจีย่ งหรว่ นแสร้งทำเปน็ ไมไ่ ด้ยนิ มองไม่เหน็ “หากไม่มีเรอื่ งอนื่ แล้ว ข้าต้องขอ ตัวกอ่ น ในจวนยังมเี รอ่ื งยุ่งอีกมากทต่ี ้องกลับไปสะสาง ขอให้คณุ หนเู หยาเดินเท่ียวให้ สนกุ เถิด” เหยาเนย่ี นเนยี่ นย้มิ ตอบรมิ ฝปี ากสัน่ ระรกิ ... นางร้สู กึ เหมอื นชกหมัดลงบนปุย นุ่น ออกแรงเตม็ ท่กี ็ไม่บังเกิดผลใดๆ ได้แต่มองรถม้าของจวนอ๋องจากไปจนลับสายตา รเจ้อ้านขราหู้ สนขา้าาวววใเ่าชพใข้นอ่ื ้าปใงจดิกนบาายังงคเจหวะยาตาม้อเทนงุกี่ยเจขนบ็์ ทเปนรวม่ยี ดานนไขคดอ้งแงจตตะ่ยโนืนมเโกอหรงอะทยขืบา่ ้นึงเททช้่ีาสอ่ื อดุวยา่ ่าสแงตโตกรแ่ เรี สปธนร็ เคง้ ไทืปอำไงเมปไ่ ็นดต้ทีสจ่“ี คหีะไุณนม้าหค่ มนิดริ ูู้ ระแวงบ้างเลย” เหยาเนยี่ นเนย่ี นยืนน่ิงไม่ขยับ สายตาไล่ตามไปยังทิศทางทร่ี ถม้าจากไป ประกายตาฉายแววเจ็บใจจนแทบกระอัก พอกลับถงึ จวนอ๋อง เจีย่ งหรว่ นหัวเราะเสยี งใสอยา่ งอารมณ์ ดี ง้วิ กลางตลาดเมือ่ ครทู่ ำให้นางขบขัน จนย้มิ น้อยย้มิ ใหญ่มาตลอดทาง กำลังงว่ งนอนอยพู่ อดี จๆู่ ก็มีลิงสองตัวมาแสดงปาหใ่ี ห้ดู สนุกเหลอื เกิน ฮา่ ๆๆ... หลังจากเดินตัวปลิวเข้าจวน นางกส็ งั่ ให้เทียนจู๋ตามเข้าไปในเรอื นอักษร พอ เทยี นจ๋มู าถงึ นางกเ็ อ่ยถามอีกฝา่ ยทันที “เหยาเนย่ี นเนย่ี นท่ียืนคุยกับเราเมือ่ ครนู่ ้ัน นางมีวรยทุ ธหรอื ไม่?” คำถามของเจ่ียงหรว่ นฟังดเู อาจรงิ เอาจังจนเทียนจ๋นู ึกประหลาดใจ จงึ นึกย้อน อจะยเ่าปงน็ ลกะเังอฟียูแดต่กใไ็ นมทส่ ่สี งู สดุ กง่ ม็สาา่ กยหขน้า้าน้อ“ยไมจ่มับีเไจม้าไ่คดะ่ ้ถฮงึ ูหพยลนิ ังนวั้อตยรท่ีแแผตส่อ่ าอวกใมชาข้ จ้าางกกราา่ ยงพนาวงกนนั้นางอ”าจ “ไรว้ รยทุ ธ แล้วมสี ง่ิ อืน่ ทพี่ เิ ศษหรอื ไม?่ ” เจ่ยี งหรว่ นถาม

คุณหนเูสทกียลุ นเจห๋สู ยา่ายเปห็นนเ้าพยี “ไงมแ่พค่คบุณสง่ิ หในดทูจาผี่ กิดตแรผะกกลูจาสกงู คจนะมทีวั่วรไยปทุ ธฮไูหดย้อินยนา่ ง้อไรย?ถ”ามทำไมหรอื ? เจย่ี งหรว่ นเลิกค้ิวสงู กล่าวด้วยน้ำเสยี งมั่นใจนัก “นางไม่ใชเ่ หยาเนย่ี นเนี่ยน!” “ว่าอยา่ งไรนะ?” เทียนจู๋ตกใจยกใหญ่ “นางไมใ่ ชเ่ หยาเน่ยี นเนี่ยน แล้วเปน็ ใคร กัน?” “เรอื่ งราวมันชักยงุ่ ยากเสยี แล้ว” เจยี่ งหรว่ นไม่ได้ย้มิ อกี ตอ่ ไป สหี น้าฉายแวว ครนุ่ คิดข้นึ มา “เจ้ารบี ไปตามตัวท่านอ๋องให้พบ บอกให้เขารบี กลับจวนสกั หน่อย ข้ามี เรอ่ื งต้องปรกึ ษาหารอื ด้วย” เทยี นจ๋ทู ำงานอย่างมปี ระสทิ ธิภาพยงิ่ เพยี งหนึง่ ชวั่ ยามผา่ นไป เซยี วเสาก็กลับมา ถงึ จวน เขายังไมท่ ันได้เปลี่ยนเส้อื ก็รบี รดุ มาหาเจ่ยี งหรว่ น “เกิดเรอื่ งใดข้นึ ?” เจย่ี งหรว่ นเหน็ เขาแสดงสหี น้ากังวลจึงย้มิ ปลอบ จากนั้นก็ลากเขาเข้าเรอื นปิด ประตลู ง เซยี วเสาปลอ่ ยให้นางลากเขามานั่งลงทีห่ น้าโต๊ะ รนิ ชาให้แล้วจงึ ค่อยเลา่ “วัน น้ีข้าเจอเหยาเน่ียนเนย่ี น” “อมื ?” เซยี วเสาเลกิ ค้วิ สงู ด้วยความสงสยั ได้ยินเจย่ี งหรว่ นพูดข้ึนอีก “ข้าสงสยั ว่านางไม่ใชเ่ หยาเนี่ยนเน่ยี นตัวจรงิ ” เมื่อเห็นว่าเซยี วเสาไม่มสี หี น้าประหลาดใจ เจี่ยงหรว่ นก็ร้วู ่าตนก้าวช้ากวา่ อีกฝา่ ย ไปหนึ่งก้าว นางกล่าวอยา่ งโมโห “น่ขี ้าแพ้ท่านอีกแล้วร”ึ “อยา่ คิดมากนา่ ” เซยี วเสาหัวเราะดังลัน่ “ข้าน้ันถนัดวิง่ แข่งมาตั้งแตเ่ กดิ สว่ น เจ้า...เพิง่ จะเรม่ิ หัดเดิน เดาทางได้เทา่ น้กี ็ถอื วา่ เกง่ แล้ว” “นท่ี ่าน!” เซยี วเสายน่ื มอื ไปกมุ มือภรรยา “ชา่ งเถิดแล้วเจ้ารไู้ ด้อย่างไร?” คงจะเปเ็นจีย่ สงญั หชรว่าตนญถลาณงึ ตการจะ้อมงังเขาทคีหณุ นห่งึ นก่อูเหนยจาะใกนลร่าะวยะ“หขล้าังรๆ้สู กึ แไปมลเ่ กหๆมือนตั้งกแับตท่กี่ข่อ้านเคหยนเ้จานอ้ี

ดังน้ัน...ตอนทีพ่ บนางบนถนนในวันน้ี ข้าถึงได้จงใจลองหยั่งเชงิ ดู” เจ่ยี งหรว่ นเล่า เรอ่ื งทขี่ อให้เหยาเน่ียนเน่ยี นตามหาหนิ แสงจันทร์ให้ตน “หินท่ีวา่ นัน่ ไมม่ ีจรงิ หรอก ข้า แตเเทหติดย็จ่งต”าเาเรนมอ่ืสบี่ยงาขดินย้าึนตเไนมาปขย่ี าทเอนำลงงผน่ เา้จูนนๆี่ย้ีไทมงช่ี หแร่ าต้จรู ยัวกน่่ ฝนทาัง่ง้มอทกืดงะลทลเับละงเทตเลล้ัำงฝทก็แั่งเนีตหท้่เอมัดกยอืก็ษนณิ “รเขปแจู้ ้าั็นมกจ้แซไึงปตเำ้ ดยไ่นดาัง้อว้หรยา่ับร..อปื.นทากาน่ี งขวาต้าา่งร้อจจ้มูะงะาหเไปวมา่า็นซ่รเห้อ้วไืู สยา่ใขศ้หา้าเ้กึ นกชช่ียำาลัดนวังเหเกจนนนลย่ี าว่านนว่า เจียงปลอมตัวมาใชห่ รอื ไม่?” เซยี วเสาเงียบไปนาน สหี น้าหนักใจมิใชน่ ้อย “ใช…่ ” “ใช”่ เจีย่ งหรว่ นทวนคำเสยี งเบา “หากนางเป็นไสศ้ กึ หนานเจยี ง หมายความวา่ นางมิใชเ่ หยาเนี่ยนเน่ยี นตัวจรงิ เชน่ น้ันแล้ว... คนรักเกา่ ของทา่ นหายไปท่ใี ดกัน?” เส้นเลอื ดข้างขมับของเซยี วเสาเต้นตบุ ๆ เขาย่นื น้ิวมาดดี ปลายจมกู นาง “คณุ หนเู หยามิใชค่ นรกั เกา่ ของข้า” เจี่ยงหรว่ นลบู จมูก “ขอโทษเจ้าคะ่ สามี” “และ…สามขี องเจ้าขอสัง่ มใิ ห้เจ้ายน่ื มอื เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรอื่ งน้มี ันอันตราย” “ข้าไม่กลัวอันตราย” ดวงตาเจ่ียงหรว่ นฉายแววเจ้าเล่ห์ “อกี อย่างข้าเปน็ สตร.ี .. สามารถลงมือกับนางได้งา่ ยกว่าตัวทา่ นลงมอื เอง” เซยี วเสาได้แตส่ า่ ยหน้า “บางทีข้าก็คดิ วา่ ตัวเองตามใจเจ้าจนเสยี คนไปแล้ว” “น่า…ท่านพี่ เรอื่ งน้ใี ห้ข้าจัดการเองเถดิ นะ” “เจ้าคดิ จะเปิดโปงนางหรอื ?” เซยี วเสาถาม กอ่ นจะ“เขอ้าย่ ไม“เ่ คหำน็ พจดู ะขต้อองงนทาำเงช..น.่ จนะเ้ันปเิดลโยป”งนาเงจเอย่ี งง”หรว่ นกุมมือสามแี ล้วบีบแนน่ ๆ ทีหนึง่ เป็นดัง่ ทเ่ี จยี่ งหรว่ นพดู ณ จวนตระกูลเหยาในเพลาน้ี พ่อบ้านทรี่ บั ใชข้ ้างกายผู้ตรวจการเหยามาหลายปี ได้แต่มองคุณหนูเหยาด้วยสายตาประหลาดใจ ทุกคำพูดของเขาล้วนแสดงออกถึงความ

คลางแคลงใจ “คทณุะเลหทนาูบงอฝกั่งทวั่ากตษ้อณิ งกไมารม่ เสีเกาาะะหทาช่ีหอิน่ื จแาสหงลจินันนทัน่ร์ขสอักงหจนาหอ่ ลยิน?หจนิ าแหสลงินจ.ัน..คทอื ร์กที่็ ใดกันขอรับ? ด้วย มันคือสง่ิ ใดกัน? ข้ึนชอื่ มากเลยหรอื ขอรบั ?” ถ้วยชาในมือเหยาเนี่ยนเนย่ี นรว่ งลงจากมือโดยพลัน สหี น้านางซดี เผอื ดจน สาวใชข้ ้างกายตกใจยกใหญ่ เป็นอันพใ่อดไบป้าขนอเหรน็ับ?เห”ยาเนย่ี นเนี่ยนมที ่าทีแปลกไป จงึ เอย่ ถามเสยี งเครยี ด “คุณหนู สาวใชข้ ้างกายน้ันรตู้ ้นสายปลายเหตุของเรอ่ื งราวท้ังหมด จึงหลุดปากพดู ออกมา อยา่ งโมโห “จิ่นองิ อ๋องเฟยรา้ ยเหลอื เกนิ ต้ังใจหลอกให้คณุ หนูไปหาของที่ไมม่ ีอยู่จรงิ ฮ…ึ หากคณุ หนูของข้าหาไม่พบ ก็มิเทา่ กับมีเรอ่ื งให้นางกล่าวโทษได้หรอกหรอื ?” “เอ๋?” พ่อบ้านย่งิ งงกวา่ เดิม “แตข่ องพวกน้ีคณุ หนูยอ่ มรดู้ แี ต่แรกแล้ววา่ ไม่มจี รงิ คณุ หนูติดตามนายท่านออกราชการต้ังแตย่ ังเลก็ ท่าเรอื ใดขายสนิ ค้าชนดิ ใดมีหรอื คณุ หนูจะไมร่ ู้ แล้วเพราะเหตใุ ดจงึ ไม่ปฏเิ สธนางไปเล่าขอรบั ?” คณุ หนขู องเขาล้มป่วยหรอื ไรจึงได้เลอะเลอื นถึงเพยี งน้ี สาวใช้ตาโต ตั้งหน้าอ้าปากจะเถยี ง “ก็คุณหนนู ่ะ อาจจะ--” “พอเถิด ข้าปวดหัวมาก จะไปพักผ่อนแล้ว” เหยาเนี่ยนเนย่ี นตัดบทเสยี งตำ รบี รดุ ก้มหน้าเดินจากไปทันที ไมม่ ีใครสักคนจะสังเกตว่าคุณหนเู หยาผ้อู ่อนโยนในวันน้สี องตากลับลุกโชน ด้วยความโกรธแค้นอาฆาต ณ บ้ านพักแห่งหนง่ึ ในเมอื งหลวง หยวนชวนยนื เอาสองมอื ไพลห่ ลัง เอ่ยพมึ พำกับตนเอง “ถกู จับได้แล้วร?ึ ” “ใต้เท้า… ถูกจับได้อันใดหรอื ขอรบั ?” บา่ วคนสนิทถามอยา่ งสงสยั หยวนชวนเผยอมุมปากข้นึ นดิ ๆ น้ำเสยี งไมค่ อ่ ยพอใจนัก “มคี นร้สู ถานะของ ธดิ าเทพเสยี แล้ว”

หยวนชบว่านวคเอนงสกน็ยทิังไตมกร่ ใู้ จนยากงใมหาญถึง่ กต็ธรดิ งาเเขท้าพสลวอมบรอเขย้าเเปมน็อื คงหณุ ลหวนงตูเห้าจยิ่นา-อ-ยอ่าดงลตี ับคๆู่หมาแยมข้แอตง่ เซยี วเสาเพ่ือหวังประโยชน์ ในการสบื ความลับ ใครๆ ต่างก็ร้กู ันว่าฮ่องเต้แคว้นต้าจิ่น ตแท้ังใรจกจะยจาับมคนู่เ้ีจห่ินยอาเิงนอยี่ ๋อนงเเนฟย่ียนกค็กังบเทปา่็นนเอห๋อยงาเเนซยย่ีี วนเน่ยี หนามกิผมิใดิ ชเ่ทพวรา่ าวะันเจนย่ี ้ีไงมหเ่ รพว่ ียนงเแบตยี ธ่ ดิดเขาเ้าทมพา จะไม่ได้สมรสกับเซยี วเสา นางกลับถูกเจ่ยี งหรว่ นจับได้เสยี อยา่ งน้ัน เมือ่ สถานะถูกเปดิ โปง ไม่นานนักเจีย่ งหรว่ นก็จะจับได้ว่าเหยาเนี่ยนเนย่ี นตัวจรงิ นั้นตายไปแล้ว ตอนน้ธี ิดาเทพรบี ร้อนจะออกจากสกลุ เหยา เดอื ดร้อนเขาต้องมาห้ามปรามไว้ เแหนต่ ุเตพ้อรงาะส.ง่..คสนตรไปอี คย้น่างหเหาจยนาเแนท่ียบนพเลนกิ ยี่ แนผอ่นยดๆู่ นิ .ถ..ซ้าหงึ่ นายั่นตจัวะไไปมเ่ ปสน็ กผลุ ลเหดยตี าอ่ ไมพ่มวีทกาเขงนานิง่ นักอนใจ หายตัวไปไมไ่ ด้ อยตู่ ่อกไ็ มไ่ ด้ แล้วทำอยา่ งไรดี? หยวนชวนหลับตาครนุ่ คดิ ไปมา สดุ ท้ายกย็ ้ิมออก... คำคืนน้ผี ่านไปอยา่ งสงบเงยี บ เช้าวันถัดมายามเฝ้าประตจู วนตระกูลเหยาพบว่าบนขื่อประตนู ั้นมีรา่ งของสตรี นางหน่งึ ห้อยอยู่ เขาตกใจจนร้องเสยี งดังลั่นทำเอาคนรบั ใชอ้ ่นื ๆ ในจวนต้องวง่ิ มาตาม เสยี ง พลันทกุ คนได้เหน็ วา่ ที่ขอื่ ประตจู วนตระกูลเหยานั้นมีรา่ งสตรถี ูกแขวนห้อย ต่องแตง่ ใต้รา่ งมีเก้าอ้ีตัวหนงึ่ ล้มอยู่ เด็กเฝ้าประตูยังคงหวาดกลัวโวยวายเสยี งลั่น “ใครกัน...ใคร... เหตใุ ดจึงมาแขวนคอหน้าประตบู ้านคนอน่ื ได้?” บา่ วรบั ใช้ใจกล้าคนหนงึ่ เข้าไปดูใบหน้าศพ พอเห็นชดั เจนก็รอ้ งออกมาสดุ เสยี ง “คุณ...คณุ หน!ู !” บา่ วรับใชค้ นอน่ื ๆ ทไี่ ด้ยนิ ล้วนพากันปากอ้าตาค้าง เหยาเนย่ี นเนยี่ น... แขวนคอที่ขอ่ื หน้าประตูจวนตระกูลเหยา

ขา่ วน้ีแพรส่ ะพัดไปทัว่ เมอื งหลวงอย่างรวดเรว็ คณุ หนสู กุลเหยานับเปน็ สาวน้อย ตระกูลดังผู้โดดเดน่ ไมร่ ้วู ่าเพราะเหตใุ ดจงึ คิดไม่ตกมาฆา่ ตัวตายเสยี ได้...เรอื่ งน้มี พี ริ ธุ มากมาย สกลุ เหยาจึงเชญิ หวโู่ จ้ชอื่ ดังท่ีสดุ มาชันสตู รศพ แต่กต็ รวจไม่พบความผดิ ปกติ อันใด เสยี งครำ่ ครวญดังไปทัว่ จวนเหยา ผ้ตู รวจการเหยานั้นมลี ูกสาวคนน้ีก็ตอนยา่ ง เข้าสวู่ ัยกลางคนแล้ว จู่ๆ นางมาฆา่ ตัวตายอยา่ งไร้สาเหตุ ความสะเทือนใจในครง้ั น้จี งึ มากเกนิ จะบรรยาย เหยาเนย่ี นเนย่ี นเป็นคนอ่อนโยนใจกว้าง อยู่ๆ มาฆา่ ตัวตายนับวา่ มีพริ ธุ แต่ไม่ วา่ จะสบื อย่างไรกไ็ ม่พบต้นสายปลายเหตุหรอื รอ่ งรอยใดๆ ท้ังสน้ิ ความตายของเหยาเนย่ี นเนี่ยนทำให้เกดิ คลน่ื มรสมุ ลูกโตในเมืองหลวง ทุกคน ล้วนสงสัยว่าเรอื่ งน้ตี ้องมเี งือ่ นงำ วันทีร่ า่ งของเหยาเนี่ยนเนีย่ นถูกนำลงโลง ก็มขี ่าว แพรส่ ะพัดไปทั่วเมอื งหลวงวา่ คุณหนูสกลุ เหยาฆา่ ตัวตายเพราะนางไปตรวจบัญชนี อก เมือง บังเอิญได้ลว่ งรคู้ วามลับของไส้ศกึ ชาวหนานเจยี งเข้าจงึ ถูกบบี คั้นกลัน่ แกล้ง ขา่ วลอื น้ีสร้างความสนั่ สะเทอื นไม่น้อย ผ้ตู รวจการเหยาโกรธเคืองยง่ิ นัก สาบานวา่ จะต้องหาคนท่กี ลั่นแกล้งเหยาเนยี่ นเนีย่ นจนถงึ แก่ความตายผ้นู ั้นมาล้างแค้น ให้ได้ ผ้ตู รวจการเหยาสงั่ การเพ่ิมกำลังพล จากนั้นกข็ ออนญุ าตจากฮ่องเต้ปดิ ตาย เมอื งหลวงเพือ่ ไล่ตรวจหาผ้ตู ้องสงสัยไปทีละบ้าน เจตนาจะจับไสศ้ กึ ชาวหนานเจยี ง ออกมาให้จงได้ ระยะน้ที กุ ถนนหนทางของเมอื งหลวงจงึ มแี ตท่ หารเดนิ ตรวจตราเตม็ ไป หมด ความตายของเหยาเนย่ี นเนยี่ นยังมีสว่ นจดุ ชนวนให้ผู้ตรวจการเหยาไม่ลงรอย กับกลมุ่ ขององค์ ชายแปดเซวียนหลีอกี ด้วย ขุนนางใหญ่อย่างผู้ตรวจการเหยาใชว่ า่ จะ ไม่รเู้ บ้อื งลึกเบ้อื งหลังภายในวังหลวง เขาร้ดู วี า่ เซวยี นหลรี ับรองราชทตู ของแคว้นหนาน เจียงอยู่ ท้ังยังสนทิ สนมกันมาก ทวา่ รแู้ ล้วอยา่ งไรเล่า คนอย่างเขาไมเ่ คยคดิ จะยืน่ มือ ไปสอดเรอ่ื งของผ้อู ื่น แต่วันน้ไี ม่ใชแ่ ล้ว!!

การตายของบตุ รสาวสดุ ทร่ี กั ทำให้เขาใจกล้าบ้าบ่นิ จดหมากยลไป้าแยสังเดซงวทยี า่ นทีเเมพนิ ่ยเเฉพยื่อตขอ่อเสซววายี มนิภัหกลด์กีิ ลางทแ้สอดงพงจรุดะโยรืนงอย่างชอดกีั ทเจั้งนยเังปก็นลค้ารใังห้ แ้ครนกสวง่า่ สกุลเหยายืนอยขู่ ้างองค์ ชายสบิ สาม! ย้มิ ไม่หเุบหตแกุ นาน่รณอ์นกยลอั่บมกตล้อายงเเปป็น็นเสชอน่ งนส้า.ี .ม. ภี รครยนาทตี่ดัวดี รล้ายกู .ค..ดิ เรซายีงแวเกส้วาอแยลู่เะบเจ้ือ่ยี งหงหลรังว่ตน่างนพัน่ าเกอันง แม้วา่ การทีผ่ ้ตู รวจการเหยาเข้ารว่ มสวามภิ ักด์ ิต่อเซวียนเพ่ยจะทำให้เซวยี นหลี ร้สู กึ เสยี หน้า แต่เขากย็ ังไม่เคล่ือนไหวอันใด การท่พี ันธมิตรอย่างหนานเจียงถกู ผ้คู น เเชกนล่ ียกดันชงฝั แา่ ลยะนม้ันรี นาช่ิงโเฉองยกมาารกใ.ห..้คย้ันงคหงาดไสำร้ศงกึตไนปเทปั่วน็ แเคตวา่ ้จนำกศ็ไลี มทท่ ไ่ี ำมใ่รหรู้้เ้อซนวียรหู้นนหาลวีเดือดร้อนอีก จวนอ๋องจิ่นอิง เจีย่ งหรว่ นดื่มน้ำหวานจิบหนึง่ ก่อนจะกล่าวกับสามีวา่ “เซวียนหลีนี่เฉลียวฉลาด และเลอื ดเยน็ เสยี จรงิ ” เซยี วเสาท่นี ัง่ อยู่ข้างๆ ตอบ “อมื ” คำหนึง่ กอ่ เนจ้าจนะักน่ ้มเปห็นนค้านอา่ขน้รี จะแดวหงมซาำ้ยยใังนรมจู้ ัือก “คำวา่ พันธมิตรสำหรับเซวียนหลีไมม่ ีคา่ อันใดหรอก เอาตัวรอด เขาย่อมไม่มที างลงมือใดๆ ในชว่ งน้ดี ้วยเกรงวา่ ตนเองอาจจะถูกโยงมา เก่ียวพัน” เจี่ยงหรว่ นย้ิมน้อยๆ “ถ้าเชน่ น้ันชว่ งน้ีเราก็มเี วลาเลน่ สนุก” เทียนจ๋ไู ด้ยินก็ร้สู กึ สนใจข้ึนมาทันที “ฮหู ยนิ น้อยมแี ผนการอันใดอกี หรอื เจ้า คะ?” ใชท่ ี่” เ“จใยี่นงเหมรื่อว่จนับยต้ัิมวอนาาฆยาใตหญ“เ่กบล้ือ้างรหงั แลกังคไดน้แขลอ้วงข้จาะปข้ลาไอ่ มยม่ ทีทหางาใรตหั้ลวนอ้อยยหนให้า้เลปอ็นยผน้ชู วนละไอปยก็ู่ ได้นานนักหรอก” “ฮหู ยนิ น้อยคดิ จะ...” เทียนจู๋มองนางอยา่ งสงสัย “หรอื วา่ ... คุณหนูสกุลเหลยี ว นัน่ ...”





แมโ่ จวสา่ ยหน้าไมเ่ หน็ ด้วย...เมอื่ แรกท่คี ุณหนตู ัดสนิ ใจใช้ความบรสิ ทุ ธ์ ขิ องตน เถพอือ่ ยใหห่า้จงนิ่คเนอเ้อปต็นกแหมลน่ มุ มพกรย็ า่ิงงวน้าั้นวนุ่ มแามกข่โจ้ึนวก็รสู้ กึ ว่าไม่เหมาะสมยิ่งนัก ยามน้เี ม่อื บุรษุ เรม่ิ หรอื วา่ คุณชายรองจะรตู้ ัวแล้ว? เปน็ เสยีทง้ังตสะอโงกตน่าโงหควนกตเา่หงวจกมโอวยย่ใูวนายควาแมมค่โิดจวขผอดงุ ตลนุกข้จนึ นดก้วรยะคทวัง่ ามมีเตสกยี ใงจดังม“ใาจคารกมดา้าทนำเนสอยี กง ดังกันน่ี บ่าวจะออกไปดูสกั หนอ่ ย” หาให้น“าขง้ตาจั้งะแไตป่คดรูด้ัง้วทย่ีน”างเสหรล้าียงสวถเมา่งินลกกุ าขรณ้นึ ์ตวา่ามตนบเอ้านงถพูกักบนรุ ้ถีษุ กู ปปีนิดเขเป้า็นมาคขว่มามเหลงับรังแจกิน่ เอ้อจัด ดังน้ันในยามปกตบิ ้านหลังน้จี ึงไม่มีใครมาเยือน วันน้ีอยๆู่ กไ็ ด้ยนิ เสยี งเอะอะมาจากด้านนอก ความคดิ แวบแรกของเหลยี วเมิ่ง กค็ ือโลว่ จบู ุกมาหาเรอื่ ง นางจงึ เตรยี มจะออกไปรับมอื เพงิ่ จะมาถึงหน้าประตู กไ็ ด้ยินเสยี งบุรษุ ผู้หนง่ึ รอ้ งเรยี กดังลัน่ “เมงิ่ เอ๋อ เมิ่งเอ๋อ ออกมาพบข้าหน่อยเถิด” รอ้ งโหวเหกลเหียววกเมเร่งิ ยี ตกกชตอื่ ะขล้างึ ชจาา่ งกบนัง้ันอกาจ็เดนนิักอ!”อกใไนปยกาลมา่ นว้นีตัอบวบ่าดน้วายงนเป้ำ็นเสคยี นงดโมังขโหองเ“มใคือรงกหันลมวงา ผ้คู นตา่ งพากันเหน็ อกเหน็ ใจ ขอเพยี งนางขมวดค้ิวเสยี หนอ่ ยก็มคี นยอมออกหน้า ชว่ ยเหลอื แล้ว ร้องทัก“อเมยงิ่า่ งเอด๋อีใจเปใน็นทที่สีส่ ดดุุ ข้ากห็ าตัวเจ้าพบ” คนตรงหน้าประตูพอเห็นนางเข้ากเ็ อย่ ปาก แสร้งถาแมมเ่โสจยีวงพดอังเห“็นเจค้าเนปทน็ ี่มใาคโวรกยันวา?ย”หน้าประตูกถ็ ึงกับอ้งึ ไปอยา่ งคาดไม่ถึง จากน้ันก็ บรุ ษุ ผ้นู ั้นเปน็ ชายวัยกลางคน อายปุ ระมาณสามสบิ กวา่ ปี รปู รา่ งผอมดำ ซำ้ ยังมี กลนิ่ อายแบบนักเลงโต ดกู ร็ ้วู า่ ไมใ่ ชค่ นดี เมอ่ื ได้ยินวาจาของแม่โจว คนผ้นู ั้นจงึ กลา่ ว ตอบ “แมโ่ จว ทา่ นนก่ี ็ข้ลี ืมเกนิ ไปแล้ว ข้า--เฉงิ สจ่ี ากต้ิงซอี ยา่ งไรเลา่ ในอดตี ...ตอนที่

จคววนามพชวว่ กยทเ่หานลเือกจิดาเกรอขื่ ้งาอขย้ายเู่ สังสมอง่ ของขทวำัญไมไปหใรอหื ้?กำลังใเจพเยลี งยเพราะยเมามิง่ เนอ้นี๋อาเงอเงปกน็ ็มคักนจดะัมงขาขออง เมอื งหลวงก็ป้ันหน้าไมร่ ้จู ักข้าแล้วหรอื ?” ทันที ฟพังอจคากำกนล้ำา่เวสนยี ้งีจชบาลยงผู้น้แี ล้ผว้คู คนลโ้ขายยวง่าใจหะญมทค่ี เีว่ ดามนิ สตมัามพมันาธด์ ส้านว่ นหลตััวงกกัส็บงเ่ หเสลยี ียงวอเ้มือองิ่ งึ เกขันา เรยี กขานเหลียวเม่ิงว่าเมิ่งเอ๋ออย่างสนิทสนม ได้ยินมาวา่ เหลยี วเมิง่ กม็ ีพ้ืนเพมาจากต้ิง ซเี ชน่ กัน หรอื ว่าท้ังสองจะมีลับลมคมในท่ชี าวบ้านไม่ร้?ู เหลยี วเมิ่งหน้ามืดโดยพลัน นางแทบจะเป็นลมล้มลงไปเลย ย่งิ เหน็ ผู้คนเดิน ตามหลังเฉงิ สม่ี าแบบมดื ฟ้ามัวดินก็ยิ่งตกใจจนวิญญาณแทบกระเจิง ตา่ งพากตันอจน้อทงอี่ สยมูต่ บ้ิงัตซนิ .ี ..าหงลตังาเจปาน็กมบันดิ ามานรด้าชานายางอจยาากกไจปะแใลห้ว้นาบงรรรบี ดแาตญง่ อาตอิกก็วไาปงตัวจดะจุ ไเดส้กอื ลหนื วิ ทรัพย์ สมบัติมากมายของครอบครวั นาง น้าชายจงึ ไปติดต่อพดู จากับเฉงิ สเ่ี อาไว้ เฉงิ สน่ี ้ันทรงอำนาจในต้ิงซยี ิ่งนัก เขามีนสิ ัยชอบรงั แกบุรษุ เพื่อครอบครองสตรที ี่ ตนหมายตา เม่อื เขาต้องใจในความงามของเหลยี วเม่ิง น้าชายจึงตกลงจะยกเหลยี วเมิง่ ให้แตง่ กับเฉงิ ส่ี เหลยี วเม่งิ นั้นไมไ่ ด้ชอบพอเฉิงสแ่ี ม้แตน่ ้อย แตเ่ มื่ออย่ใู นจวนที่มีน้าชายเปน็ ใหญก่ ็จำต้องยอมก้มหัวให้ ตอนแรกก็ได้แต่เสแสรง้ แกล้งน้อมรับคำสัง่ ของน้าชาย เอาใจเฉงิ ส่ี ทำให้เฉงิ สกี่ ับน้าชายวางใจ ตอ่ มา... ภายใต้ความชว่ ยเหลือของคนปรศิ นา นางจงึ หนอี อกมาได้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เฉิงสจ่ี ะมาปรากฏตัวในวันน้ี การมาของเขาประดจุ น้ำเยน็ ราดรดบนหัวของเหลยี วเมิ่ง ทำเอานางหนาวสัน่ ไปทั้งตัว เฉิงสเี่ รม่ิ สาธยายต่อหน้าฝงู ชนอันคึกคัก เล่าว่าเหลยี วเม่งิ เคยรับรักเขา โอนออ่ นต่อเขาเพยี งใด ความรกั ของทั้งสองได้รับความยินยอมจากผู้อาวุโสของสกุล เหลยี วและท้ังคกู่ ำลังจะแตง่ งานกัน คาดไมถ่ งึ ว่ากอ่ นแต่งเพยี งไมก่ ีว่ ันเหลยี วเม่ิงกห็ นี

ออกมา เขาส้อู ุตสา่ ห์ ฝ่าภเู ขาแหวกสายน้ำตามหานาง พอตามมาถงึ เมืองหลวงกไ็ ด้ยนิ เรอ่ื งราวของเหลียวเม่งิ กับจน่ิ เอ้อแพรส่ ะพัดไปทัว่ ท้ังปวดใจทั้งโมโหจึงได้บุกมายังบ้าน หลังน้ีเพือ่ ขอคำตอบ เฉิงสน่ี ับวา่ เป็นบุรษุ ที่วาจายิ่งกวา่ รา่ ยมนตร์ เขาถือกำเนิดกลางท้องตลาด ปาก ล้ินจงึ ไหลลน่ื พดู จาแต่ละคำน้ำลายแตกฟองกระจายไปทัว่ ไม่พูดเปล่ายังแสรง้ วางท่าวา่ รักใครน่ างลึกซ้งึ อกี ตา่ งหาก ถงึ กับดึงเอาความเชอ่ื ถอื ของคนสว่ นใหญไ่ ปได้ ตอนน้ี สายตาของผ้คู นจึงแปรเปลี่ยนไป เหลียวเมงิ่ โมโหจนควันแทบออกหู เพราะนางเปน็ คณุ หนูตระกูลใหญ่ จงึ แสดงออกว่าเดอื ดรอ้ นหรอื เอ่ยปากโต้เถียงกับเฉิงสไ่ี มไ่ ด้ แม่โจวจึงออกหน้าแทน เดินตรงเข้าไปตอ่ ว่าเฉิงสอ่ี ยา่ งรนุ แรง “เฉงิ สี่ เจ้าอย่ามา พูดจาเหลวไหลเชน่ น้ี คุณหนูของข้ามิได้ตกลงวา่ จะแตง่ กับเจ้าเสยี หน่อย พวกเจ้าคดิ กันไปเองท้ังนั้น ไมร่ ้จู ักตักน้ำใสก่ ะโหลกชะโงกดเู งาตัวเองเสยี บ้าง คุณหนขู องข้านะ่ หรอื จะมาเกลือกกลั้วกับคนอย่างเจ้า!” แมโ่ จวหวังจะชว่ ยระบายความโกรธแค้นแทนเหลียวเม่งิ แตก่ ลับพูดจาไม่ เขห้ึนมาใะนสยมามนก้ผี าู้ครนเอจย่ ึงปมาอกงวว่าา่ เเฉหิงลสียไ่ี วมเ่คม่คู ง่ิ เวปร็นกับสตเหรลที ีย่ีเหวยเมียิ่งดยหงิ่ ยตาอมกผย้ทู ้ำ่ีตคำำตพ้อดู ยขกอวงเ่าฉิงสมี่ ากยิ่ง เหลียวเมง่ิ เรม่ิ สัมผัสได้ถงึ สายตาที่เปล่ียนไป แต่แมโ่ จวยังไมร่ ้ตู ัว เหลยี วเมิง่ เหนอ่ื ยหน่ายกับความเบาปัญญาของแมโ่ จวจงึ ก้าวข้ึนหน้าจัดการเรอื่ ง ทต้ัอ่งหกมันดดไฉ้วยนตเจน้าเถองึ งต้อ“งเมฉางิปส้าย่ี สเจคี ้าวทาำมเบกรนิ สิ ไทปุ ธแ์ ขิล้อวงขเ้ารดาส้วอยง?ค” นไม่เคยมคี วามบาดหมางใดๆ เฉงิ สก่ี ลา่ วอยา่ งไม่เดอื ดรอ้ น “เมิง่ เอ๋อ ไมว่ ่าเจ้าจะปฏิบัติตอ่ ข้าอย่างไร ในใจข้า กม็ เี พยี งเจ้าผู้เดยี ว เจ้าลมื อดีตทีแ่ สนหวานระหวา่ งเราไปได้อยา่ งไรกัน ในวันที่เจ้า ลำบากท่สี ดุ ข้าก็ยนื หยัดเคยี งข้างรว่ มกันกับเจ้า เจ้าลืมเรอ่ื งราวเหล่านั้นไปแล้วหรอื ?” ทำสงครามน้ำลายกับคนอยา่ งเฉงิ สย่ี อ่ มมไิ ด้ประโยชน์ ใดๆ มีแตจ่ ะเจบ็ ตัวเทา่ น้ัน เหลียวเมงิ่ ได้แตย่ นื กรานปฏเิ สธเสยี งแขง็ ว่าไมม่ ีความสัมพันธ์ อันใดกับชายผ้นู ้ี นาง

ตอกกลับด้วยสหี น้าเยน็ ชา “หยดุ พูดเหลวไหลนะ เจ้ากับข้าเป็นเพยี งคนบ้านเดยี วกัน ไมเ่ คยมีเรอ่ื งดังทเ่ี จ้ากลา่ วอ้างแม้แตน่ ้อย” สนอหอ้ยวีขง่า้งางปตไวารแ“เดเจดมใจ้างจติง่ิเกคเเใหอำยจ๋ลอคเจือ”ยดิ ้าเาบชเกมฉ้าานิ่เงงงิอหโสย่ หรท่ีวดอื า่ารไทจเมจ้าาาย้า่เงมสนเหอยัีกหมบงาือสกกหนนั่คารยสอถืณุ ใวกูะหชทา่ค้ขท้าาำยน้าวี่พแัรนสูดตอะนข่กงเ้ีเทอสลจอืกงั้าบคเนลุ บปุณหใอลจวกหีย่ ผงวนนไ้ฟู า่ดูผไเังป้ทร้สู นาเรงปูเักาปส็นบน็ง่ วเท“พแ่าเำจครรรา้า่าค่ ้างกะยนกคลจาบุณา่ ยิต้วาเนใชตจจาเัด้าดแยไไสยมีรมอนบว่ ตงกสรรสัสนิาเี ชกหทุไนัุลส่ดธ์้ิ เสยี แล้ว ตอ่ ไปเขาจะปฏิบัตติ อ่ เจ้าอย่างไร?” ทก่ี ่อนหพนอ้าพผดู ้คู ปนรเะขโ้ายใคจนว่้าจี เบปบน็ รคเิ วณุ ณหโนดูทยีบ่ รรอสิ บทุ กธบ็ ์ ิผังุดเกผิดอ่ เสง ยี คงวดาังมอจ้อื รองิ ึงแยลิง่้วกไมวา่่ใเชดร่มิ นึ ่?ี เหไลอีย้หวยเมา..่ิง. คนเราร้หู น้าไม่ร้ใู จจรงิ ๆ ฝ่ายแม่โจวโมโหจนหน้าแดงกำ เหลียวเมง่ิ มองเฉิงสด่ี ้วยสองตาเบกิ โตราวกับ เหน็ ผี เรอื่ งมาถึงขั้นน้ีแล้วนางไม่อาจถอยได้ หากถอยเพยี งนิดเดียวกเ็ ท่ากับยอมแพ้ นางเดมิ พันทกุ อย่างลงไปกับหมากกระดานน้ี ย่อมแพ้ไมไ่ ด้อยู่แล้ว! เหลียวเมงิ่ กัดฟันกล่าวกับเฉงิ สเ่ี สยี งเครยี ด “เฉงิ สี่ เจ้ากล้าทำชอ่ื เสยี งข้า แปดเป้ือนก็ต้องมีหลักฐานมายืนยัน มฉิ ะนั้นข้าจะฟ้องรอ้ งตอ่ ศาลขอให้ทา่ นเจ้าเมือง ลงโทษเจ้า” เฉงิ สไี่ ด้ยินกเ็ ผยรอยย้มิ ประหลาดออกมาทันใดคล้ายวา่ รอคอยคำพดู น้ีอยู่แล้ว เหลยี วเม่งิ ขนลุกโดยพลัน จากน้ันกส็ า่ ยหน้า ไม…่ ไม่หรอก เฉิงสผ่ี ้นู ้นี ะ่ หรอื จะมคี วามสามารถช้นี กเป็นไม้ ใจเยน็ ๆ อยา่ ตกใจไป... เรอ่ื งเหคลา่าดนไ้ีเมล่ถยงึ วแา่ เตฉบ่ ิงัดสนจ่ี ้เีะจพ้าดูเหเสน็ ยีขง้าดเปังน็ข้ดนึ ัง่ทคัน่แู คคว้นัน ไม“เ่วม่าิ่งจเะอเ๋อปน็ บตรุอษุนใแดรกกม็ขอิ้ากาจ็ไมทอ่นยใหาก้สพตูดรี มาเหยยี ดหยามได้ เม่งิ เอ๋อ... ในเมื่อเจ้าไร้น้ำใจก็อยา่ หาวา่ ข้าใจดำ” พูดจบเขาก็ล้วงเอา ผ้ารองเตียงสขี าวสะอาดออกมาจากในอกเสอ้ื บนผ้ามคี ราบสคี ล้ำทย่ี ังมองออกว่าเคย

เปน็ คราบโลหติ มาก่อน หญิงออ่ นวัยหลายคนทย่ี ืนปะปนอย่ใู นฝูงชนเห็นแล้วกต็ ้องเบอื นหน้าหนี เฉงิ สก่ี ล่าวเสยี งดัง “นีค่ อื ผ้ารองเตยี งในคืนทเ่ี จ้ากับข้าเข้าหอกัน” หลังประโยคน้จี บลง แมโ่ จวก็หมดสตทิ ันที อกยาร่าไงรเย้ปเา็นหงลธอยีรารยวมเตมช่อ่ิงาหพตนิทย้า่สีาฝยดุ ูงาชมนระเงชับน่ คนว้ไี าดม้ โกแรตธค่ ทดิ พ่ี อลีกงุ่ ทพเี ฉล่างิ นสใก่ี น็เปใ็นจนักใคเลรงจหะัควไามด้วา่เเขขาายจ่อะมกทระำไทดำ้ ไควนื ้ทเ่มีข้มุาหเซฉอ้างิยสเลปค่ี ่า็นลงมผีผ่ ีอ้้าาัทกผข่ีษนื ้ารนพว้ันกา่ อต‘อดิเมกตง่ิ ใัว’หไว้ปท้เรกุ สาคมกนอฏไเอพดย้เื่อหู่ รน็“ะเอลมึยก่ิงเ่าถองงึ๋อชคัดวผเาจ้มานผผมืนกู านพก้เัีขนป้ึนข็น.อ.ผงม้าสลีทอวเ่ี จงด้เารลมาาอ”ยบบใปุ หผ้ขา้าปใันก เฉงิ สแ่ี สดงละครเป็นชายผ้บู ูชาความรกั อย่างลึกซ้งึ แตก่ ลับถกู หญงิ มากชหู้ ลายใจ ทรยศเข้าให้ เขาแสดงได้อย่างไรท้ ่ีติ พอกลา่ วคำน้อี อกมาเหลียวเม่งิ ก็ราวกับถกู สายฟ้า ฟาด คนื น้ัน... คนื ทพี่ ัลวันกับจิน่ เอ้อ นางจุดธูปท่บี คุ คลลึกลับมอบให้แล้วนำมาวาง ครว่วมามกบับรแสิจทกุ ธัน์ ผิ ดดุ อผกอ่กงลข้วอยงไตม้นทำเพใหื่อ้จมนิ่ ัดเชอา้อยสใลนบดไวปงใจเอานไาวง้ จา่ ยค่าความหวังในอนาคตด้วย หลังผ่านพ้นคืนนั้น ผ้ารองเตยี งผืนน้ันก็หายไป นางคาดวา่ เพราะมีคราบเลือด ตดิ อยจู่ ึงถกู จ่ินเอ้อเอาไปด้วย แตไ่ ม่ได้ถามเอาความกับเขา แล้วทำไม...มันถงึ มาอยูใ่ น มอื ของเฉงิ สไี่ ด้เล่า! สมองเหลยี วเมิง่ บังเกิดความคดิ อันบ้าคลั่งข้ึนมา ความคิดน้ัน…ชา่ งนา่ กลัว หรอื วา่ คนที่มคี วามสมั พันธ์ กับนางคืนนั้นก็คือ... เสยี งเฉิงสย่ี ังดังตอ่ เน่อื ง “เมงิ่ เอ๋อ เจ้าอยูก่ ับข้า ข้าร้ทู กุ เรอื่ งของเจ้า ข้ายังรวู้ ่า เจ้ามีไฝสแี ดงขนาดเลก็ ทีแ่ ผน่ หลัง เมงิ่ เอ๋อ เจ้าจะถามหาหลักฐานอันใดจากข้าอกี ”

บัดน้ีเรอื่ งไฝแดงทห่ี ลังกย็ นื ยันการคาดเดาอันนา่ กลัวของนางแล้ว คืนน้ัน... คนทอ่ี ีนงุ ตุงนังอยูก่ ับนางท้ังคืนมิใชจ่ ่ินเอ้อ แตเ่ ป็นเฉิงส!่ี ! เป็นเฉิงสที่ ีก่ ลายมาเปน็ สามชี วั่ ข้ามคืนของนาง รเู้ รอ่ื งไฝแดงท่ีแผน่ หลัง... เอาผ้ารองเตยี งของนางไป เฉงิ สเี่ ข้ามาได้อย่างไร? แล้วเหตุใดคืนน้ันจนิ่ เอ้อถึงไมห่ ลงกล? เหลยี วเมิ่งคิด สงิ่ ใดไมอ่ อกอกี ตอ่ ไป เส้ยี วจังหวะนั้นนางสญู เสยี แรงกายทั้งหมด ตัวอ่อนยวบทรดุ ลง กับพ้ืน พันล้จี าเกดติม้ิงพซันมี ทาั้งยหังเมมดอื ทง่ที หมุ่ ลลวงงไปขสาญู ยสคลวาามยบหรายสิ ใทุ นธ์พขิ อรบิงตตนา เอนงางคสอาู้ ดุตไสมา่่ถหงึ์ เวดา่ นิ สทงิ่ ทางี่หไญกลงิ เสปา็นว ทุกคนหวงแหนกลับถูกเฉิงสฉ่ี กฉวยไปได้ ทุกสงิ่ ทุกอยา่ งราวกับย้อนไปยังจดุ เรม่ิ ต้น... ที่ไมเ่ หมือนเดิม นางจบส้นิ แล้ว... “เชน่ น้แี ล้วเมง่ิ เอ๋อกลับไปกับข้าเถดิ นะ” เฉงิ สเ่ี ปล่ยี นท่าทีเปน็ รกั ใครล่ กึ ซง้ึ อีก ครัง้ “ข้าไม่สนใจเรอื่ งอนื่ ใดทั้งนั้น แม้ว่าวันน้เี จ้าจะหลงรักคณุ ชายรองสกุลหวง แตข่ อ เพียงเจ้ากลับไปกับข้า เรากย็ ังใชช้ วี ติ รว่ มกันต่อไปได้ อย่างน้ยี ังไมด่ อี กี หรอื หากเจ้ายัง ดบ้อืุรษุดใงึ ดจะจหะทลนอไกดล้หวางกผภู้ครนรยตา่อขไอปงตนเกเอดิ งคเณุปน็ ชหายญริงอไงมรบ่ คู้ รวสิ าทมุ ธจ์ ิรงิ เเมข้ง่ิาจเอะ๋ไอมโ่ กเจร้าธยแังยจ่หะรมอืัวงมไงมายม่ ี อยูก่ ับเขาอีกทำไมกัน?” “ใช…่ จงกลับไปเสยี !” เสยี งบรุ ษุ ผู้หนง่ึ ดังข้นึ มาจากด้านหลังฝงู ชน เหลยี วเมิ่งมองไปตามเสยี งเห็นจน่ิ เอ้อยนื อยู่ไมไ่ กล ใบหน้าของเขาทปี่ กตมิ ักจะ เป้ือนย้ิมละไมอย่เู สมอกลับไม่มรี อยย้ิมดัง่ เชน่ วันวาน มีเพยี งสายตาดดุ ันหยามเหยยี ด อยา่ งที่นางไมเ่ คยคุ้น “ทำไม...” นางถามเสยี งแผว่ ดังคนหมดแรง จน่ิ เอ้อไมไ่ ด้มองนางแม้แตน่ ้อย องครักษ์หน่มุ เดินไปทข่ี ้างกายเฉงิ สแี่ ล้วล้วง

ขเปอ็นงหสนงิ่ หังสนอง่ึื อสอญั กญจาากหแม้ัขนนหเมสา้อืยสฉง่ บใับหห้อนกี ฝึ่ง า่ ย ชาวบ้านท่ีอยู่ใกล้หน่อยได้เหน็ ชดั เจนว่ามัน จนิ่ เอ้อหันกลับมามองรา่ งเหลยี วเมง่ิ ทนี่ ัง่ พับอยูก่ ับพ้นื “ในเม่อื เจ้ามีหนังสอื หมั้น หมายอยกู่ ับเฉงิ สกี่ ่อนหน้าจะเจอข้า แล้วเหตุใดจงึ ยังมาหลอกลวงกันอกี หนำซ้ำเจ้า ยัง...” เขาไม่ได้พดู ตอ่ ให้จบ แต่ความหมายในคำพดู ทเี่ ว้นไว้นั้นย่อมร้โู ดยทัว่ กัน หญงิ สาวที่มีความสมั พันธ์ ทางกายกับชายคนหนึ่งแล้ว ยังจะมหี น้ามาลอ่ ลวงบรุ ษุ อ่นื ได้อีก หรอื กลุ่มคนที่เคยยืนอยู่ฝัง่ เหลียวเมิ่งจ้องมองนางด้วยสายตาทีแ่ ตกต่างจาก กก่อลันบกหลนา้ายอเยป่าน็ งสสต้นิ รเชผี งิ้ไู .ร..ย้ จาางกอคาุณยแหลนะูผมู้อากอ่ รนักแหอลบาอยบใจบางถูกสาวใช้ปา่ เถ่ือนกลัน่ แกล้ง เชน่ น้สี าวใชข้ องจิ่นอิงอ๋องเฟยทเ่ี คยเป็นคูร่ กั ของจ่ินเอ้อก็คงจะถูกนางใสร่ ้าย ด้วยกระมัง คนเรานี่ดแู ค่หน้าตาไม่ได้จรงิ ๆ หลังจากจน่ิ เอ้อมอบหนังสอื หมั้นหมายคืนให้กับเฉงิ สแี่ ล้วกห็ มนุ ตัวจะจากไปแต่ เหลยี วเมิ่งไมย่ อม รบี ลนลานคลานเข้ามากอดขาเขาไว้แนน่ หลายวันมาน้ีนางวางแผน เล่นตลกกับเขากจ็ รงิ ทว่าลึกๆ แล้วนางเองก็มีใจให้เขาไมน่ ้อย “ทำไมท่านต้องทำ รนุ แรงกับข้าเชน่ น้ดี ้วย?” หรอื ว่าเขาไมร่ กั นางเลยสกั นดิ ... วันคืนที่ผา่ นมาเป็นเพยี งแคล่ ะครฉากหนงึ่ เทา่ นั้นหรอื ? นางไมเ่ ชอื่ ! จน่ิ เอ้อได้ยินคำถามน้ีกห็ ลุบตาลงจ้องมองหญงิ สาวแวบหนงึ่ สายตาน้ันเยน็ ชา จนเหลียวเมิง่ ร้สู กึ เยน็ วาบไปท้ังตัว จากนั้นจ่นิ เอ้อก็โน้มกายลงมากระซบิ ข้างหวู ่า “เพราะเจ้าบังอาจรงั แกคน-รกั -ของ-ข้า” คนรกั ของเขา? เหลยี วเมงิ่ ตกใจจนตัวชา จากน้ันก็เข้าใจโดยพลัน ‘คนรกั ’…เขา หมายถงึ โลว่ จนู ัน่ เอง เขาทำทุกอยา่ งเพ่ือนังสาวใช้นั่น!

จัดการนางอยา่ งโหดรา้ ย ทั้งหมดน้เี พยี งเพอื่ จะแก้แค้นให้โลว่ จเู ท่าน้ันเองหรอื ? น้ำเสยี งชายหน่มุ มิได้อ่อนโยนดังเชน่ เคย แต่แฝงด้วยความเห้ียมเกรยี มเกนิ จะ กลา่ ว ทั้งคกุ คามและบีบคั้นจนเหลียวเมิง่ รสู้ กึ หวาดกลัว “คนเลวกระทำการชัว่ รา้ ยย่อม ไมแ่ ปลก เพียงแต่คนเลวอยา่ งเจ้าเลอื กลงมือผดิ คน ใครที่บังอาจทำรา้ ยคนรักของข้า ข้าไมป่ ล่อยมันไว้แน่!” จกะวต่าสกาตวเำหใแชลตค้ยี ่กนวย็ เหังมนน่งิ ังึบ่หวลั่าบเตป“็นาทลค่างนุณอ..ยห.เ่าคนงยอสู หอ่กวนุลัน่ สลไ้งาู หวทนกวัาบงา่ ขตถ้าอือบนก้างำนเห้นีจร่นิดิ อื เจไอาม้อก่?กต”ลระับกมูลเอหมงลชีนียอ่ืาวงเตมแำงิ่ มตก้้คอัดรยฟอเัสนบยถคี ยรามัว่งิ ประโยคน้อี อกมาอยา่ งยากลำบาก “ไม่เคย” ตอบคำถามอยา่ งไรเ้ ยอ่ื ใยแล้วองครักษ์หนุ่มก็ก้าวจากไป...ไมเ่ หลียวแล เอ๋อ ไมเ่เฉปิง็นสไหี่ รนข้า้ราไะมรนื่ท่ ้ิงกเวจ่า้าทเหกุ มคอื นนเขเาขแานก้่าวไปเข…้าไกปลปับระบค้านองเรหาญกันิงสเถาวดิ ข”้นึ มาแนบอก “เมิ่ง เหลียวเมงิ่ ด้ินตะกายอากาศอยสู่ องทแี ตส่ ลัดไม่หลุด แมโ่ จวเองกย็ ังไมฟ่ ้ืนข้ึนมา คนรอบๆ มองนางด้วยสายตาราวกับมองโจรชวั่ ไมม่ ใี ครยื่นมือเข้ามาชว่ ยเหลือแม้แต่ คนเดียว เฉิงสพี่ าตัวเหลยี วเมง่ิ ไปโดยไมเ่ ปลืองแรงสักนดิ เขาลากตัวนางกลับเข้าไปใน บ้าน พอเข้าด้านในเฉงิ สกี่ ห็ น้าเปล่ยี นสี ไมพ่ ดู ไมจ่ าลงมือตบหน้าเหลียวเมง่ิ หลายฉาด พลางสบถลั่น “นังสารเลว!” ใฝหัน้กหับวเาฉเนหิงไลสวียี้่แวแตเลมเ่ ้วดงิ่ คิมกงขุมตอห้องนงน้าเาสองยยี จสา่บงมสสบน้ิบั ัตแสขิ ลนอ้วง..ค. รนอาเงบฉสคิงน้ิรสัวหแ่ี ใวคหัง้น้ชยนาง่ิ ยนางชักอัว่ ..ยผ.ตาู่้นังว้ทดี เอ้่สวี งยดุ ตเเป้พอ็นงรเาแสะนยนี ่ คาชงวทาาต้มงิ ินเบข้ีชราวสแิี ติลทุ ้ทวธ์ ่ีิ หนมี าเพือ่ วางแผนแยง่ ชงิ จ่ินเอ้อจากสตรอี นื่ เขาจะต้องปฏิบัติตอ่ นางอย่างรา้ ยกาจทบ ต้นทบดอกแนน่ อน อยา่ งท่ีเหลียวเม่งิ คิดไว้ไม่ผดิ หลังจากเฉิงสต่ี บนางอยา่ งแรงไปฉาดใหญเ่ ขาก็





สผกลุลรา้ใยหเตญหอล่อบยี กี กนลเเับชปยี่็นวคตุณชบชมิหะอืน..รตู .ไ้สู รรกึะย้ กสาูลงะอใใจหายเญหเชล่ไยนอื่ กเนกล้ยี นิ้าังใจชะ้วกกธิ ลลกี ่า้าาวเรสพตนลำอชางห้าหนัวใ้าเนมรทาาะบี่สอดุ กว“วคันา่นนตเ้กีนล็ฉเวปยกี ็นห่อคนมุณ้ไาดกห้รานักบู จอมปลอมของนางได้เสยี ที สาแก่ใจข้าย่ิงนัก!” อเหีกตฝผุ ่าลยเจฟจะี่ยังปงดิเหมบรื่อังว่ เโนลลมา่ ว่ จอจบงอู จโกี ลึงตเว่ ออ่จ่ยไูทปถย่ี านื มเหเ“จมโล่ียอ่ ่วงลจหอูรยเว่ รอนอื่ ยจง่ขูนึงเ้า้เีลงจๆา่้าตค้นดิ สเหาน็ยปอเลยรา่าอื่ ยงงไเมรหา?ตถ”ุขงึ อข้ังนเนรอ่ื้แี งลท้ว้ังนหามงดไมให่ม้ี จรงิ กระโจล่า่วงจแูชละ้วงักทไั้งปหนมาดนเป็นเหเพลยี ยี งนลเะชคย่ี รวทที่ตี่อ้อยงดู่แ้าสนดขง้าเพงกื่อ็มตอบงตมาาชดา้ววยหเนชาน่ นกเจันยี ง จูก็ไม่มเี หตุผลจะโกรธเกลียดจนิ่ เอ้ออีกตอ่ ไป บัดน้คี วาม เชน่ น้ีโล่ว “บา่ ว บา่ วกไ็ ม่ร้.ู ..” โลว่ จูตอบเสยี งเบา ของโลเว่ จจี่ยูคงรหั้งรนว่ ้ีอนาทจอต้ดอถงใอหน้เวใลจาเปห็นญติงัวสชาวว่ ยที่ถขกู ณทระยกศำรลักังมคักรนุ่จำคฝิดังอใยจู่กเ็ หนน็ างเยเขเ่ ้ฟาใงิ จรดบี ี รดุ เรตอ่ืรงง มาหา “ฮูหยินน้อย” เจยี่ งหรว่ นถาม “เกดิ เรอ่ื งใดข้ึน?” “เราเจอเบาะแสของเหยาเนยี่ นเน่ียนตัวปลอมแล้ว” เยเ่ ฟงิ รบี ตอบ “นางอยทู่ ี่ใด?” เจย่ี งหรว่ นขมวดค้ิวถาม “องครกั ษ์จ่นิ อเี ว่ยท่ีเฝ้าอย่แู ถบชานเมืองประจมิ เห็นวา่ มีคนแปลกหน้า ป้วนเป้ยี นอย่แู ถวบ้านเชา่ หลังหนงึ่ เขาสงสยั จงึ ลอบเข้าไปตรวจสอบดู แตไ่ มพ่ บสงิ่ ใด นสาอวกใจชา้ตกรเะสกอ้ื ูลผเ้าหขยอางสปตรารกที ฏี่มเกีปล็นน่ิ เสก้อื ลผ้ว้ายชไดุมเ้ตกดิ า่ ทอีเ่ยหู่ ยาขเน้าใย่ี หน้คเนนน่ยี นำเเสค้อื ยผใ้ชาเ”้หลเยา่ นเ่ ฟั้นงิ ไตปอถบามกับ “นางไหวตัวเรว็ ราวกับกระรอกปา่ ” เจี่ยงหรว่ นพยักหน้า “นางสามารถหลบหนี ออกไปได้แม้ว่าจะมีทหารคอยตรวจตราเข้มงวด ชัดเจนว่าคนทีช่ ว่ ยเหลือนางต้องค้นุ ขเคอยงกเรับาบม้าานนเามนอื หงลเราายยปิง่ ชี นว่ ักยนาไงมห่แลนบ่วห่า.น..อี ออกาจไปจ”ะมีไส้ศกึ บางกลุม่ ทอี่ าศัยอยู่ในเมืองหลวง

เยเ่ ฟิงเอย่ ปากอย่างนับถือ “ฮหู ยินน้อยพูดมามผิ ิด สายสบื ของเราแจ้งวา่ เขาเพิ่ง เดนิ สวนกับสตรผี ู้หน่งึ แถบชานเมอื งประจิม สตรผี ้นู ้ันคุ้นหน้าคุ้นตาเขามาก ทวา่ ชว่ ง น้ันกำลังเรง่ รดุ เดนิ ทางจึงมไิ ด้ใสใ่ จนัก พอมาย้อนคดิ ดอู กี ครั้งสายสบื ของเราจึงนกึ ออกว่าสตรผี ู้นั้นมใี บหน้าคล้ายกับคนผ้หู นง่ึ มากเลยทเี ดียว” “ใครกัน?” “ฮหู ยนิ รองของจวนเจ่ยี ง... ย่ีซวง” เยเ่ ฟงิ กล่าว ยี่ซวง... เม่อื ได้ยนิ ชอ่ื น้หี ลุดออกจากปากเย่เฟิง เจ่ียงหรว่ นกถ็ ึงกับชะงักไปชวั่ ครู่ ในใจปรากฏภาพแมร่ อง--เมียบ่าวของบิดาท่ียามอยู่ในจวนมักวางตัวราวกับ อากาศธาตุ ยซี่ วงมใิ ชค่ นสำคัญในจวนราชครู ทวา่ นางยืนหยัดอย่างมั่นคงอยู่ในตำแหนง่ ของฮหู ยินรองได้โดยไม่สะทกสะท้าน นับตั้งแต่ทีเ่ จย่ี งหรว่ นและพ่ชี ายถูกขับออกจากบ้าน...นางก็ยังอยู่ ตอนที่จ้าวเหมยส้นิ ใจไป...นางกย็ ังอยู่ บัดน้…ี กลา่ วได้ว่าจวนเจ่ยี งล่มสลายเสยี แล้ว ทวา่ …นางก็ยังดำรงอยู่ได้อยา่ ง ปลอดภัย เจี่ยงหรว่ นเคยสงสยั มานานวา่ แม่รองยีซ่ วงไปอาศัยอยทู่ ่ใี ดหลังจากทีจ่ วนเจ่ยี ง ถกู ยึดแล้ว ไมม่ ใี ครได้เห็นฮูหยินรองผู้น้ีอีก ราวกับวา่ ไมเ่ คยมีนางอยูบ่ นโลกน้ี ทว่าวันน้นี างกลับปรากฏกาย! ก็หมายความวา่ เขาสงสยั ในความ ในเมื่อเยเ่ ฟิงพูดถงึ ชานเมอื งทศิ ประจมิ สมั พันธ์ ของย่ีซวงกับชาวหนานเจียง เดยี ว ปยรี่ซะวกงานย้ันตเาปขน็ อใงคเจร่ียกงันหแรนว่ ่น? วนูบไาหงเวลือสกงิ่ ซทอ่น่ี นางตเัควรยาสวงกสับยั เตใน่าจอำดศตีลี ใอชยจ่ ูใ่ ะนไจรเ้วหนตเุผจีย่ลงเสนยีานที ถงึ เพยี งน้.ี . มเี ป้าหมายใดกัน? อกี ท้ังตอนท่ีนางปรากฏตัวก็--

อ๊ะ… ชา้ กอ่ น... เจ่ยี งหรว่ นใจเต้นระทกึ ความคิดหนง่ึ ผุดข้ึนมากะทันหัน “สงั่ คนให้คอยจับตาพ้นื ทช่ี านเมอื งฝัง่ ประจมิ ต่อไปให้ดี อยา่ งไรเสยี เหยา เเกเรนน็นอื่ ยย่่ีี ับงนนเวลเเา่ นน็กเปย่ีี่ยๆ็นนนไตตแสัันวว้ศปป”่ กึ ลลตยออัวซี่มมเวอคกง้เอ็ืไลซปยยอ่ไ่ซี ดทนว้ไเีตมดงัวท่ยไี อก่ีทวยลำตใู่แันวนยเจ่ปาวม็นนนอเตต้กีอี รา่ ยอจะย่ๆูกำศาู่ลงลีเ.จม..นย่ี าเางนงมกขิน่า้า็อนนคอาาดินกนวหม่าลาหเแาาคยสกลปดคอ่ื ีงนนวหทา่ไา่หชคี กววร่ นาคยวางเงนหจค้คลีะือเอืงตไไเสรมหศย้ี่ใยมชกึ า่ พร้อมดำเนินการบางอย่างแน่แล้ว เหยาเน“ย่ี แนต่เวน่า.ีย่ ..น” ตัวปเทลยี อนมจถ๋สู กู งเสปัยิดโปง“สแถผานนกะารเทรุกอ่ื งอขยอ่างงถโลกู ่วเปจกิดู ับเผจยน่ิ แเลอ้้อวมกใิ็ไดช้รห่ ับรคอื ำเจอ้าธคบิ ะา?ย” เจ่ยี งหรว่ นกับเซยี วเสากม็ ิได้ทะเลาะเบาะแว้งกัน การตามลา่ ของทางการกบ็ บี คั้นไส้ศกึ ชาวหนานเจียงจนหนตี ายกันหัวซกุ หัวซนุ พวกมันจะยังลงมืออย่างไรได้อกี “การประจันหน้ากับพวกเราไม่ใชเ่ ป้าหมายของพวกมัน” เจีย่ งหรว่ นเผยให้เหน็ สพหีวนก้นาห้ที นำงักาในจแซยง่ึ กเหเป็นน็ ไดส้ยอางกสนายัก “หรอื กค็ ือไม่ใชเ่ ป้าหมายของ ‘นาง’… ชาวหนานเจียง แม้ข้าจะไม่รวู้ า่ เพราะเหตุใด แต่สายหนึ่งน้ันมุ่งตรงมา แหปลลอ้วใงี หรา้้ขยส้นึ ขว่ เ้านป็ไนสสฮว่ ้ศน่อกึ งอหเีกตนส้.า..านยเ.จ..ยี”บงนัทดายี่นงัง้ีเนหไมิ่งยเถ่ งากูเยี นเบปย่ี ไดินปโกเปนอ่ งีย่ นคนจือตะกักวลปลมุ่ ล่าทวอี่สอมนอทักบีม่ มสุง่ านปนอุ “มงเซรงุ่ า้ตวยียรขงน้สาหนง่ ล้ันเสี พรมลิแเาลซดะวพสยี งลิ่ นท้ัง่ี คนกลุ่มน้ันต้องทำกแ็ ค่รอโอกาส ตอนน้.ี .. โอกาสได้มาถงึ แล้ว” “โอกาส?” เทยี นจ๋ยู ังคงไมเ่ ข้าใจ เย่เฟิงเหมือนจะเข้าใจมากกว่า หน้าเขาเปลีย่ นสไี ปหลายสว่ น “เยเ่ ฟิง ชว่ งน้ใี นราชสำนักมคี วามเคลอ่ื นไหวใดบ้าง เจ้าจงเล่ามาให้หมด!” เจยี่ ง หรว่ นเอ่ยถามเสยี งขรมึ จรงิ จัง เย่เฟงิ พยักหน้า... จากนั้นกเ็ รมิ่ เล่า คำ่ คืนน้นั

ปกติยามที่เซยี วเสากลับถงึ จวน เจย่ี งหรว่ นมักจะนอนไปนานแล้ว ทว่าวันน้ีไฟ ในเรอื นกลับยังสวา่ งไสว เซยี วเสาเดินมาหยดุ อยทู่ ี่ข้างเตยี ง มองหญิงสาวที่นอนอ่าน หนังสอื อย่างตำหนิ “มืดคำเชน่ น้เี หตุใดจึงยังไมพ่ ักผ่อนอกี เล่า?” “รอทา่ น ข้ามเี รอื่ งจะคุยด้วย” เจยี่ งหรว่ นเงยหน้าข้นึ เซยี วเสาตกตะลึง... สหี น้าเจีย่ งหรว่ นยามน้ีแสดงอาการเหนื่อยล้าออกมาให้เหน็ อยู่หลายสว่ น สหี น้าเชน่ น้ขี องนางเขาแทบไม่เคยเห็นมาก่อน เซยี วเสารบี นั่งลงข้าง กายหญงิ สาว “เกดิ เรอ่ื งใดข้ึน?” เจย่ี งหรว่ นเลา่ เรอ่ื งทเี่ ย่เฟิงบอกนางให้เซยี วเสาฟัง หลังจากเซยี วเสาฟังจบก็ ขมวดค้ิวครนุ่ คดิ อย่คู รหู่ นงึ่ จงึ กลา่ ว “ข้ารแู้ ล้ว” ฟังแปล“กทป่ีขร้าะจหะลพาดู ดไแมล่ใะชเเ่หรลอ่ื อืงนเช้”ี อ่ื เจย่ี งหรว่ นจับแขนอกี ฝ่ายแน่น “อาเสา เรอื่ งน้อี าจจะ แตข่ ้าร้สู กึ สงั หรณ์ ใจ... ข้าสงสัยวา่ ฮูหยนิ รองย่ซี วง ตระกลู เจี่ยงกค็ ือ ‘องค์ หญิงฉีม่าน’ อดีตองค์ หญิงแห่งหนานเจียงทท่ี ่านตามหาอยู”่ ได้ กล่าวประโยคน้อี อกมาแล้วเจย่ี งหรว่ นกร็ สู้ กึ โลง่ ใจข้นึ มาก นางไม่รวู้ ่าเพราะเหตุใด ตนเองถึงบังเกดิ ความคดิ น้ีข้นึ มา นับต้ังแต่ย้อนกลับมาเกดิ ใหมอ่ กี ครา ยีซ่ วงก็เปน็ อีกคนหนึง่ ที่เจีย่ งหรว่ นมักจะ แปทวรดกศเรีขษ้ามะแาใลนะแหส้วบงคร้อวานมกคลดิ างหมวันา่ องคาจ้วิ เทปกุ ็นคสรง่ิ ั้งทที่ ่ีได‘ต้พาทดู ส่ีจาาดม้ว’ ยต้องแกลาระเมตักอื จนะนมาภี งาพครรางนั้ เเลยือเ่ นฟิ งทบี่ไขอเกปวดิ ่ากยลี่ซอ่วงงอคาวจาจมะสเงกสีย่ ยั วใขน้อใงจกขับอไงสเ้ศจ่ีกยึ ชงหาวรวห่ นนานนาเจงไียดง้ยนิ คแำลก้วลถ่างึวกนับ้เี ปขรนยี ลบุกเสมือนกญุ แจ เซยี วเสามองนาง ไมพ่ ูดกระไร เจย่ี งหรว่ นขมวดค้ิว “ทา่ นไมเ่ ชอื่ ข้าร?ึ ความคิดน้ีมันอาจจะฟังดไู ม่น่าเชอ่ื แต่ข้า ไเแทมมีย่ไ่ขดบ้า้วชิเว่คมงรันเาวเะปลห็นา์ โทดชีอ่ ยว่ งงอคเา์วหศลญยั าเเิงพดฉียียมี วง่าลกนัานหงสายังหหสลราังบณจส์าเกญทู น่ากน้ันับั้นไชมว่ น่ งขเา้าวนคลนดิ าาททงบ่ยี กทซี่ ็ไวดวน้เงลมแือ่ าลสนะมไขตัคั้นรรเต่เปปรน็ น็อเสงมดาียวีแบใล่าช้วว้ขขออขงง้า เจย่ี งเฉวยี น แนล้าวงไอดา้ทศ่ายั นจแวมน่ขเอจ่ียงขง้ซาสมุ่ นตับัวสกนบดุนาจนนมไตาห่เตล้าาขย้นึปสี งู ถนึงตางำแตห้อนงเง่ ปฮ็นูหคยนินเรดอียงวขกอันง จวนเจย่ี ง...

แน่นอน” “ใชว่ า่ ข้าไมเ่ ชอื่ เจ้า” เซยี วเสายกย้ิมมมุ ปาก “ข้าเองกส็ งสัยนางอยู่” เจย่ี งหรว่ นนง่ิ อ้งึ กอ่ นเอ่ยถาม “วา่ อย่างไรนะ ท่านร้อู ย่แู ล้วร?ึ ” อรอ่ธงบิ ราอยย“ตอใ่อดยเา่ ลทยำตาโแตต“”ห่ขล้ามายัเน่ ขปใาีมจยวา่นื นา่ มฉ้ขี อืมี้ามคา่ นาวบาตนบี้อจหงมายตูกังัวมนฉชีางมีวี ่าิตนอม“ยเาพูเ่ โปดียน็ ยงแแตนคล่ส่องดขสแ้ายับตเกุ่กทลค็่านึกว้ั้าเนขน”้า้ำไเปหใลเซนวยีหไมวนพ่เาสนบา เจยี งหลายครั้งกลับไม่เห็นแม้แตเ่ งาของนาง ด้วยนสิ ัยเจ้าคดิ เจ้าแค้นของนางแล้ว มี หรอื เมือ่ รวู้ ่าบตุ รชายของศตั รหู ัวใจยังมชี วี ติ อยู่ นางจะยอมรามือ... คนอยา่ งนางยอ่ ม ต้องแฝงตัวเพ่ือรอโอกาสแก้แค้น ดังนั้นข้าจงึ ได้วางกำลังคนคอยสบื เสาะเบาะแสของ นางในเมอื งหลวงด้วย” “แล้วได้ผลหรอื ไม?่ ” งดงามหเซยยีาดวฟเส้าาทอดถอในคใรจเลอยอกจะมคาดิทีวห่านน่ึงางจะกลฉ้าีมล่าดนตเนป็เนอองงไปค์ เหปญน็ งิ ภหรนรยานารเอจียงผงท้ไู มี่รปูเ่ ปโ็นฉมที่ โเสปแรสดปร้งรแานกลข้งอโงงขย่ ุนาวนนางานอหยล่างาเยจส่ยี บิงเปฉีนวั้นียในชว่ ่าจะหทนำ้ากตันานได้ัน้งพ่ายอดจาะยปลฉอมีม่าแนปผลู้นงไ้ีนดับ้ ว่ารแา้ ยตกก่ าาจร เกนิ กว่าที่เขาคดิ เอาไว้มาก เจย่ี งหรว่ นมองดเู ซยี วเสาอยา่ งพเิ คราะห์ นางร้ดู ีว่าเขามีความแค้นแทบกระอักกับ ฉมี า่ นแห่งหนานเจยี งยง่ิ กวา่ ผ้ใู ด ทกุ สง่ิ ทุกอยา่ งทเ่ี ลวรา้ ยในชวี ติ ของเซยี วเสาล้วนเกดิ จบาุญกธนร้ำรมมือขคอวงาฉมแมี ค่าน้นทน้ัง้ฝี นัง้ันรากลกึ สทดุ ้ังจคะวหายมัง่ ต! ายของบิดามารดาบังเกดิ เกล้าและบิดามารดา เจ่ยี งหรว่ นกมุ มอื เซยี วเสากลา่ วเสยี งเข้ม “ข้าคิดวา่ พวกมันจะต้องเคลื่อนไหวใน เรว็ วันน้ี ยามน้ีพวกมันอยใู่ นทมี่ ดื แต่เราอย่ใู นท่ีแจ้ง มันจึงได้เปรยี บเราไมน่ ้อย เรอื่ ง น้ี...ให้ข้าได้ชว่ ยท่านแก้แค้นเถิดนะ” เซยี วเสาอดไม่ไหวหัวเราะออกมากอ่ นจะยื่นมอื ไปลบู ผมนาง “ได้” “ยังมอี ีกเรอ่ื งท่ีข้าคดิ ว่าแปลก” เจ่ียงหรว่ นกลา่ วอยา่ งสงสัย “ข้าคิดว่าไส้ศกึ

หนานเจียงแบ่งออกเป็นสองสาย สายหน่ึงมีผ้บู ังคับบัญชาคือเหยาเนี่ยนเน่ียนตัว หขปนลองอึง่ ท.ม..างกไคาสรนไ้ศกลกึ ่บลท้ีุจม่ ้ังนนส้ตีเอพ้องงิ่กงมหลานุ่มถีหนงึ ัวเ้มี มซเี อืปกุ ง้าหหหัวลมซวานุยงต่างไกแมัตนม่ ่ฉีคีมวา่าฉมนมี คน่าุ้น้ันนเซเคปอ่ ย็นนกผตับู้บัวเังมหคอืลับงายบหัปลญวีเชพงา่อืจไึงสแไก้ศด้แกึ้ถคอกู ้นกี ททสหา่าานยร เแลต่นเ่ หงายนาเขน้า่ียโดนยเนตรี่ยงนตขัว้าปมลีคอวามมวแาคงแ้นผลนึกจซัดง้ึ ฉอันากใเดรกอื่ ับงจน่นิ างเอห้อรอกื ั?บเหตลอ่ ยีใหว้เเปมน็่งิ เกจาตรนา‘เเกพลอ่ื ียดนก พาลเกลียดกรง’ กค็ วรจะเกลยี ดท่านมากกวา่ เกลยี ดข้าจงึ จะถูกต้อง” แขนเซพยี ูดวเเสพาิง่ แจนะ่ขนาขด้ึนคำกกเ็ลหา่ ็นวเเซสยยีี วงเเหส้ยีาทมำส“หี นนม่ี ้าันปรเระอื่หงลใาดดกขัน้ึน?มาหเรจอื ่ียวงา่ หนราว่งนเปใ็นจหหญายิงวสบู าบวทีบ่ี ท่านเดด็ ดมมากอ่ นหน้า พอทา่ นแต่งข้าเข้าบ้านนางจึงได้อาฆาตแค้นข้านัก” เซยี วเสากระแอมไอเบาๆ ออกมาสองเสยี ง ลกุ ข้ึนบิดกายไมย่ อมอธิบาย “อืม… เหนยี วตัวเหลอื เกิน ข้าไปอาบน้ำก่อนดกี ว่า” ตัวเขาเคมืนือ่ หนัล้นา.ย..ปีกส่อดุ นท้นาย้ันเจเคี่ยยงบหกุรว่เดนย่ี กว็คเาขด้าคไป้ันสเซบื ยรี าวชเสกาาใรหล้ัพบใดู นอหอนกามนาจเจนยี ไงด้ เรอ่ื งมีอยูว่ ่า โอกาสได้พบหน้าธดิ าเทพแห่งหนานเจียงทช่ี อื่ วา่ ‘ตันเจิน’ จงึ เคยมี ตอนนั้นเซยี วเสายังรนุ่ หน่มุ สว่ นตันเจนิ กเ็ ดก็ กว่าเวลาน้ี ทั้งสองอยูใ่ นตำแหน่ง ศัตรคู อู่ าฆาต ทวา่ ตันเจนิ กลับมีความร้สู กึ อน่ื ต่อเซยี วเสา... อันวา่ ธดิ าเทพน้ันมีกฎว่า ต้องอุทิศตนเพ่อื แคว้นหนานเจยี ง ตลอดชวี ติ ไม่อาจมีความรกั ได้ วธิ ีการทต่ี ันเจนิ ใช้ เพื่อแสดงออกซง่ึ ความร้สู กึ ดีๆ ทมี่ ีตอ่ เซยี วเสาก็คือ นางไลฆ่ า่ เขาแบบสดุ ฤทธ์ สิ ดุ เดช นางถือคตวิ า่ หากนางมคี วามรักไม่ได้ เขาก็ห้ามมคี วามรัก ตันเจินสัง่ ยอดฝีมอื หทลำใาหย้เสขบิาไคดน้พมบากชับว่ ยเจกย่ี ันงหรมุรวฆ่ นา่ เเซปยีน็ วคเรส้งั าแรกกวา่ เขาจะหนีมาได้กบ็ าดเจ็บสาหัสปางตาย และ ขณะท่ีเซยี วเสาเลา่ เรอ่ื งน้ี เจ่ยี งหรว่ นก็ร้สู กึ ปลงอนิจจังนัก เฮ้อ… จบเรอื่ งเหยาเนย่ี นเน่ยี นกย็ ังมตี ันเจนิ โผลข่ ้นึ มาอกี พอคดิ ว่าสามีของตน

ถูกผู้หญิงคนหนึง่ จ้องตาเป็นมันมาหลายปอี ารมณ์ ของนางก็ไม่ส้ดู นี ัก “ทา่ นนเี่ ปน็ ดอกไม้พษิ ทีล่ อ่ ผ้ึงลอ่ แมลงเสยี จรงิ ๆ มิน่าเลา่ นางถึงได้เอาแต่เรยี กข้าอยา่ ง ปแทร้ะกชไ็ มด่ปชรอะบชสันถวา่านจะ่นิ จอ่นิ ิงอองิ ๋ออง๋อเฟงเยฟ”ยขไอมง่รขอ้าในหีเ่ ้เอซงยี วเเหส็นาไไดด้ต้ชอัดบวเ่าจค่ยี นงผหู้นรว่้ปี นิดพบดูังซขอ้่นึ นอเกี รว้นา่ คว“ามที่ ร้สู กึ ของตัวเองไม่เกง่ นัก” เจี่ยงหรว่ นวเิ คราะห์ สำหรบั นางแล้ว ค่ตู อ่ ส้ทู เี่ กบ็ สหี น้าทา่ ทางเกง่ ย่อมนา่ กลัวกว่า หากเทยี บตันเจนิ กับฉีมา่ น... ฉมี ่านเหนือชน้ั กว่าตันเจนิ หลายเท่านัก นางเอาแต่ครนุ่ คดิ เรอ่ื งของฉมี ่านไมเ่ ลิกรา เซยี วเสาเห็นภรรยาเอาแตข่ มวดค้วิ ไมพ่ ูดไมจ่ ากน็ ึกวา่ กำลังโกรธเคอื งตนอยู่ จึงยืน่ มอื มาลูบไหล่เจย่ี งหรว่ นกล่าววา่ “รำคาญนักก็ฆา่ นางเสยี ให้ส้นิ เรอ่ื ง” เจีย่ งหรว่ น “………………” ภรรยาไมต่ อบเซยี วเสาจึงถือวา่ นางยอมรบั โดยปรยิ าย เขาเชยคางหญงิ สาวข้นึ แล้วก้มหน้าลงประทับจมุ พิตรอ้ นแรง นางยังโพวอ่ ยบว้าานยใหหล้เนิ ปเลคยี่ ยนสมอานปไิดวป้วาา่ กสนตารงนี เั้สนยมี ักยใงิ่จปอดิ ่อปนากไหดา้สกนใทิชเค้ ทำา่พใูดดดกีๆย็ ิง่ ดเเี ขท้า่าปนลั้นอบแล้ว ณ บ้ านพักแห่งหนง่ึ ทไี่ มส่ ะดดุ ตาผ้ คู น ในบ้านมีคนกลุ่มหนง่ึ สตรที ีน่ ัง่ อยตู่ ำแหนง่ ตรงกลางน้ันมีสหี น้าเหนอื่ ยล้า นางคอื ยซ่ี วง--อดีตฮหู ยนิ รองแห่งจวนเจยี่ งหรอื ก็คอื องค์ หญงิ ฉมี า่ นแห่งแคว้นหนานเจียงนั่นเอง “อาหญงิ ตอ่ จากน้ีควรทำอย่างไรด?ี ” หญิงสาวที่นั่งอยดู่ ้านขวาของฉีมา่ นเอย่ ถมาาเมปน็ นด้ำวผง้ึงตาเคป่ทูน็ ี่โดผวลงพ่ต้านทผีง่ ้าดคงลามุมชหวนน้าทตั้งะแลวงึ ววาวและหยาดเย้มิ จนแทบจะหยาดหยดออก “อยา่ เพง่ิ รอ้ นใจ” ฉมี า่ นกล่าว หลายส“บิ ไปมี่รอ้ข้านเอใจงไกดด็ ้หั้นรดอื ้นมาเพอื่อาจหะญทิวงสงแอู้ คุต้นสทา่ หีพ่ ์ อวดกทมนันแสฝังงหตารัวทเปห็นารไขสอ้ศงกึ เอรายใ่ใู นนคตร้าาจวน่ิ ทนแ่ี ลาน้ว

ทจะวเา่ อวาันหนน้พี้าไวปกไเวร้ทากี่ใดลั?บ”พค่ายำพแพูด้ นถ้ีเหกู มมัอืนนไลจต่ ะจีไมนม่ ตีค้อวงาหมนนหี ัยัวแซฝกุ งหเรัว้นซนุ แตคห่ นาหกนตั้างนใจเจฟียังงใรห้เู้ดข้กีาเจ็ ระา สัมผัสได้ถงึ น้ำเสยี งประชดประชันอย่างไมพ่ อใจ ฉมี ่านไมต่ อบ เป็นหยวนชวนท่ีนั่งอยูใ่ กล้ตันเจนิ ท่รี อ้ นรนทนไม่ไหว เขามองฉีม่านอย่างไม่ สบายใจ “องค์ หญิงมแี ผนอย่างไรบ้าง?” แคว้นต้าจนิ่ นั้นเปน็ ไม้เบอ่ื ไม้เมากับแคว้นหนานเจียงมานานแสนนาน จุดเรมิ่ ต้น อทเกา่ฮี ดิณ่อจงาาเเกขตเ้รตรชั อื่ แสงทมรา้ัจยวรปรงิ ัจักแจสลุบา้วมัน..เ.ขสเอ้าปขง็นแอกคงวาฉร้นีมแตา่กน้า้แจคน่ิเ้ซนอย่ีแองทกเนสคอยี่ำสงวคงหั่ ์ ใรยชัหว้โทนคาย่นแาลลท้มะหหองนงซคาผี ์นร้เู ัชเปจท็นยี าพยงเช่ีาพทา่ือยหขตงยซา่ ง.าี .หย.แาตกเ่ ดมิ เแดคอื วด้นรก้อสไ็ นำมหแ่ผรกดิบั แ่ นแผัคก่นว้ดนินหเนกตาดิ ันนเเจจตียินองเนปแล็นน้ว้หนี ลางาหกนาอ็สกาาจจวะจฉบะมี ไอด่ากน้เสวา่พฉสีมขุ า่ หกนาับเกปกม็นาิใรคชเปนเ่ พ็นนรอำาคงะวคฉ์าหีมมญา่ลนิงม่ สขสรอล้างางหยคนมวาาานมสู่ เจียงเชน่ กัน ทวา่ ยามน้ีหนานเจียงใกล้จะล่มสลาย นางจงึ ถูกผลักดันให้เปน็ ธิดาเทพเพื่อสร้าง ขวัญกำลังใจแกท่ หาร นางไม่อาจมคี วามรกั ได้เลยตลอดชวี ติ แม้สถานะจะสงู สง่ แตช่ วี ิต กลับเดียวดายอ้างว้าง หากจะกล่าวว่าตันเจนิ ไม่เกลยี ดฉมี ่านเลยกค็ งกล่าวได้ไม่เตม็ ปาก “เราอาจจะต้องเกบ็ ตัวสักพัก รอเซวียนหลเี คลอ่ื นไหวอีกครง้ั เราจึงคอ่ ยเข้ารว่ ม กับเขาในฐานะพันธมิตรต่างแคว้น ข้าเชอ่ื ว่าเซวียนหลใี กล้จะลงมอื ชว่ งชงิ บัลลังก์ เตม็ ที แล้ว เราเพียงสง่ เสรมิ เซวยี นหลีแล้วเฝ้ารอหาจังหวะเหมาะๆ ดัดหลังเขาก็พอ” หลังจากฉีมา่ นพูดคำน้จี บกล็ กุ ข้ึนเดนิ ออกจากเรอื นไป พอฉมี า่ นจากไปแล้ว ตันเจินจงึ กำหมัดแน่นกัดฟันพูด “แผนการบ้าๆ ง่เี ง่า!” “ธิดาเทพโปรดระมัดระวังวาจาด้วย” หยวนชวนเตือนเสยี งเบา “ชว่ งรอยต่อ สำคัญเชน่ น้ีเราอาจต้องกบดานกอ่ น”

ตันเจนิ จำต้องเออออตาม “ก็คงต้องเป็นเชน่ นั้น” ระยะน้ลี มพายคุ ลั่ง ฝนฟ้ าคะนอง ล้ วนมารวมตัวกันทรี่ าชสำนักต้ าจิ่น แคว้นทส่ี งบมาหลายสบิ ปเี รมิ่ จะวนุ่ วายข้ึนมาแล้ว เรมิ่ จากฮ่องเต้ เจ้าผ้คู รองแคว้น... ยามทพ่ี ระองค์ ออกว่าราชการยังท้องพระโรง นั้น จู่ๆ ก็ล้มวบู รว่ งหลน่ ลงจากบัลลังก์ มังกรและสลบไป หมอหลวงทั้งหมดรบี รดุ มา ตรวจอาการ ทวา่ จนถึงบัดน้ีกย็ ังไมม่ ใี ครบอกสาเหตุอาการป่วยได้ ทั่วราชสำนักจงึ แตกต่นื ว่นุ วาย ด้วยเหตุน้.ี .. การชงิ ตำแหน่งรชั ทายาทจึงเรมิ่ รอ้ นแรงข้ึนทันใด ด้านนอกมชี าว หนานเจยี งแทรกซมึ เข้ามาเมอื งหลวง สว่ นด้านในองค์ ชายแต่ละองค์ รวมทั้งกลุ่ม ขุนนางใหญก่ ำลังหยั่งเชงิ กันเอง แผ่นดนิ ต้าจนิ่ จะลกุ เป็นไฟกค็ รั้งน้ี! ญาติสนขิทนุ ขนอางงตใหนญก็ปใ่ นดิ รปาาชกสเงำยีนบักไไมมบ่ ก่ อลก้าแกพลร่าวง่ พรตาย่างเรพอื่ างกนัน้อี หอวกาดไปกภลาัวยถนงึ ออกนาคตแแลมะ้จหะนเป้า็นท่ี การงานของตน แต่ละคนเรมิ่ คิดอย่างจรงิ จังว่าต่อจากน้จี ะก้าวเดนิ ไปทิศทางใดดี ทา่ มกลางความแตกต่นื ทีข่ ยายวงกว้าง ในวังกม็ เี รอ่ื งวุ่นมิได้ว่างเว้น อาการป่วยของ ฮ่องเต้บง่ บอกวา่ อาจจะถึงเวลาจบศกั ราชเก่าและเรม่ิ ต้นศกั ราชใหม่ในไมช่ ้า ทวา่ … ฮ่องเต้องค์ ปัจจบุ ันยังมิได้แตง่ ต้ังรัชทายาทองค์ ใหม่! นค่ี ือจุดกำเนดิ แห่งความหวาดผวา! การต่อสแู้ ยง่ ชงิ ตำแหนง่ องค์ รัชทายาททุกรัชสมัยมักแลกมาด้วยเลือด ทุกคนตา่ ง ภาวนาให้ฮอ่ งเต้มีอาการดขี ้นึ เหล่าหมอหลวงจึงต้องทำงานหนัก แต่กไ็ ม่มหี มอหลวง คนใดสามารถหาสาเหตุของอาการเจบ็ ป่วยรวมถงึ หนทางรักษา ไทเฮาอ้ีเต๋อได้ทราบจงึ โกรธหนัก ออกคำสงั่ ประหารหมอหลวงทั้งหมด คงเหลอื เพยี งหมอเทวดาเซย่ี ชงิ ทเ่ี พิ่ง โดนตามตัวมาถึง หลังจากเซยี่ ชงิ ได้ตรวจอาการแล้วเขากไ็ ด้แตส่ า่ ยหน้ากลา่ วว่า “ไมท่ ันแล้ว พิษ กระจายไปทัว่ พระวรกายแล้ว”

ความหมายของเซยี่ ชงิ คอื ฮอ่ งเต้จะมีชวี ติ อยู่ได้อีกไมน่ าน แตไ่ ทเฮาอ้ีเต๋อกลับพ่งุ ความสนใจไปทีป่ ระเด็นสำคัญในคำพูดของท่านหมอเทวดา ‘พษิ กระจายไปทั่วพระวร กาย’ ฮ่องเต้ถูกวางยาพษิ ร?ึ ถกู วางทีใ่ ด เม่อื ไรกัน! แม้แตเ่ ซยี่ ชงิ เองก็ดูไม่ออกวา่ ฮ่องเต้ได้รบั พษิ มาได้อย่างไร อาการของพิษเลวรา้ ย จนเกินไป เขาไรซ้ ง่ึ หนทางจะชว่ ยเหลือนอกจากจะใช้ยาย้อื ชวี ติ เอาไว้ แต่ก็ย้ือได้เพยี ง ชวั่ คราวเทา่ น้ัน ไทเฮาอ้เี ต๋อยิ่งโกรธเกรย้ี วรนุ แรง ทกุ คนในวังหลวงล้วนกระวนกระวายใจ ต่าง พากันรว่ มใจกันอธษิ ฐานให้ฮอ่ งเต้ปลอดภัยแขง็ แรง ขณะท่ีทุกชวี ติ ในวังหลวงรอ้ นใจ อยูน่ ้ัน กลับมีคนสองคนที่ต่างออกไป หนึ่งคือมู่ซโี หลวโฉมสะคราญผู้มจี ติ ใจเยือกเย็นดจุ น้ำแขง็ ในยามปกตนิ างกม็ ิ ค่อยใสใ่ จในสงิ่ ใดอย่แู ล้ว อกี หน่ึงคือต่งอ๋ิงเอ๋อ หลังจากท่นี างเข้าวังถวายตัว จติ ใจอ่อนโยนของนางก็ เย็นชาแขง็ กระด้าง ท้ังสองมิได้ดูลนลานรอ้ นใจเชน่ ผู้คนรอบด้าน...แต่ผู้อ่ืนก็เข้าใจวา่ เพราะหญิงทั้ง คมู่ ีนิสยั เชน่ น้ี กลางสวน ตำหนกั หนานฮวา เซวยี นเพ่ยนั่งอยหู่ น้าโต๊ะกลมตัวหนงึ่ ฝกึ วาดอักษรพ่กู ันทีละขีด “องค์ ชายสบิ สาม สายสบื ของเราแจ้งวา่ ยามน้ีองค์ ชายแปดเตรยี มพรอ้ ม เคล่อื นไหวทุกเมอ่ื แล้วเจ้าคะ่ ” หมงิ เยว่เดินตรงเข้ามากระซบิ ข้างกาย “หากเขาเรม่ิ โจมตี เราก่อน องค์ ชายจะทรงแก้ไขอยา่ งไร?” เซวยี นหลเี ป็นผู้บงการให้วางยาพิษฮ่องเต้ เซวยี นเพ่ยร้ดู แี กใ่ จ สำหรบั พี่ชายผู้ นใบั้นหน้าใเตข้หารน้จู ้าักกดากีเสทยี ่ีโยหดงิ่ กเหว้ยีา่ รม้จู ยักิง่ ลนาักยมสอื าตมนารเถอทงเำสปยี ิตอฆุ ีกาตได้อพยี่ช่าางยเผงียู้อบอ่ เนชโยี ยบนเรเรยี ยี บบรเอ้ ฉยยผ้มู ี พษิ ที่ฮ่องเต้ได้รบั ในหนน้ถี ูกวางแผนการไว้นานแล้ว

เซวยี นหลีคิดเพยี งว่าชงิ ลงมอื กอ่ นย่อมได้เปรยี บ กลศกึ ของเซวียนหลีคือ หแชลวา่ ก้งวจช..ะ.งิเบเขออาาไกชมวัยม่ ่าใีกเนซลวชศียว่กึ นงทหฮี่ไลม่อโี ่มหงแเีดตผเ้ยหนั้งียไมมเเไ่ ลขดาว้แเรลตา้ ือย่งตกั้งปเซรลชัวอ่ ทยี ยานทยเุกาพทอย่ อยเงอ่าคงง์ ใใกหหใ็ ้มเชป่จ่ น็ ะไเปปแ็นตตาคส่ มนำคหดรรีเรบัชลเน่ อซกวงันขยี อนงชเมพวี ันิ่ยต น้ีเขาร้อู ยแู่ ล้ววา่ เซวยี นหลจี ะลงมอื สังหารบดิ าตนเอง ทว่าตัวเขาก็ยังน่งิ เฉยดูดาย ปลอ่ ยให้ฮอ่ งเต้ถกู เซวยี นหลวี างยาพษิ จนมาถงึ ขั้นน้ี หมิงเยวต่ ิดตามเซวยี นเพย่ มานาน มบี างเรอ่ื งก็พอจะคาดเดาความคิดในใจของ เขาได้...คร้ังน้อี งค์ ชายแปดลงมอื กะทันหันนัก มองผวิ เผินกเ็ หมือนอกี ฝ่ายชงิ ความได้ เปรยี บไปแล้ว แต่หมงิ เยวร่ ดู้ ีว่าเซวียนเพ่ยเองก็มใิ ชผ่ ้ทู จี่ ะถูกโคน่ ได้ง่ายๆ เชน่ กัน หนมุ่ น้อยหล่อเหลาเบ้อื งหน้าน้ีอาจล่วงร้แู ผนการของเซวียนหลอี ยา่ งทะลุ ปรโุ ปรง่ มาตั้งแตเ่ รม่ิ แม้จะดเู หลือเชอื่ แต่หมงิ เยวร่ ้วู า่ เซวียนเพ่ยเตรยี มตัวต่อกรกับเซวี ยนหลีมานานแล้ว เซวยี นหลสี งั่ คนให้วางยาพิษฮ่องเต้ เซวียนเพย่ เองก็คงรตู้ ้ังแต่แรก แต่เขาไม่ขัดขวาง ไม่เคล่ือนไหวให้อกี ฝา่ ยร้ตู ัว...เขาเพยี งอยูอ่ ย่างเงียบเชยี บ นิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหว ยมื มดี ฆา่ คน ทำให้อกี ฝา่ ยหลงทาง ทุกอยา่ งท่วี า่ น้เี ซวยี นเพ่ยทำได้อยา่ งไร้ชอ่ งโหว่ ฮอ่ งเต้อคงนคท์ กี่ชอ่ ว่ นงชด้วงิ ตยำกแันหทนั้ง่งนรั้ัชนท...าสยาายทสใัมนพทันุกธร์ัชขสอมงัคยวลา้วมนเปก้น็าวเลยำือผด่าเนนห้อื ยเชาด้อื โไลขหเดติ ียขวอกงันไม่ สำคัญแม้แต่น้อย หลเี พอื่ เใซหว้เยีข้นาใหกลลลี ้เปง้มาหือมแาลย้วขอทงวตา่ เนซวียนเหพา่ยกยจัะงวไมา่ ก่ขันยตับาตมัวตเพรงรแาละต้ว้อเซงวกียารนอเพาศ่ยยั ผม้นู ือ้นี เซับวเปยี ็นน องค์ ชายผ้ไู ร้จติ ใจทีส่ ดุ เขานงิ่ ...จนทำให้ผ้ตู ดิ ตามอย่างหมงิ เยวอ่ ดหวาดกลัวในใจไม่ได้ หนุ่มน้อยผ้นู ้เี หมาะจะเป็นฮอ่ งเต้องค์ ต่อไป!! ยนหลียอ่อยมๆู่ ต้อเสงเยี ปง็นขรอางชเโซอวงียกนารเพแน่ยก่ ็ดังข้นึ หทาำกใฝหา่้หยมนงิ ั้นเยควิด่ถองึ ยกาับกสจะะดค้งุ รอ“บกค้ารวอตง่อรไาปชขโอองงเกซาวรี แตง่ ตั้งองค์ รัชทายาท เขาจะลงมืออย่างรวดเรว็ โดยทเ่ี ราไมท่ ันได้ตั้งตัว”





ท่านมีความเหน็ อยา่ งไร?” พอ่ บ้านหลินหัวเราะแห้งๆ กำลังจะบอกวา่ ตนเองน้ันความรนู้ ้อย แต่พอเผชญิ กับสายตาของจ่ินอิงอ๋องเฟยกพ็ ดู ไม่ออก ความสามารถในการจับผิดคนนั้นไมม่ ีใครจะ โดดเดน่ ไปกว่านายหญิงของจวนน้ีอีกแล้ว อยา่ งจรพงิ ่อจับง้าน“เหกลากินงไกดง้แอตย่ส่ใู า่นยตหำนแ้าหน่งมเากห็บลอาายกปาีรสแสงู สรง้ดุ โตงำ่ขสอดุ งกต็เนคเยอเงหไน็ว้แมลาห้วมกดลแ่าวลอ้วอไกมมม่ าี ทางที่คนอยา่ งเขาจะคิดฆ่าตัวตายงา่ ยๆ แบบน้ี ข้าขอบังอาจคาดเดาวา่ เกากงกงมิได้ฆ่า ตัวตาย แตถ่ ูกฆาตกรรมแล้วทำให้อยใู่ นสภาพคล้ายฆ่าตัวตายเอง” ขณะท่เี ขาพูด ประโยคน้อี อกมา แม้จะพยายามข่มน้ำเสยี งเอาไว้แล้ว แต่ก็ยังมอี ารมณ์ โกรธแฝงอยู่ อย่างไมอ่ าจควบคมุ เจย่ี งหรว่ นพยักหน้ากล่าวเสยี งเบา “แล้วพอ่ บ้านหลินคิดวา่ เขาถูกใครฆ่า?” “เกากงกงนัง่ ตำแหน่งขันทีมานาน สตปิ ัญญาเฉลียวฉลาดทันคน คนธรรมดาไม่ อทำาจใหห้เลกอากกลงกวงงลเขดาปไดร้าแกนา่รป้องมกีเัพนยีตังวคเอนงใลกงล้ชยดิ่อทมจ่ี เปะล็นงคมนือทไีด่เจ้.อ..คหนนใ้ากกลัน้ชทดิุกผวั้นูน้ตี ไ้อดง้รสบั าคมวารามถ เชอ่ื ถอื ทั้งมวลจากเขา ข้ากล้าเอ่ยวา่ เกากงกงนั้นตายด้วยน้ำมอื คนกันเองอยา่ งไม่ต้อง สงสยั ” พอ่ บ้านหลินพูดจบเจี่ยงหรว่ นกพ็ ยักหน้ารบั อีกคร้ัง อดีตทัน่ ฮวาผู้น้ีวเิ คราะห์ ได้ ตรงกับที่ใจนางคดิ ใกล้ชดิ “พกอ่ าบร้าเลนือหกลลนิ งพมูดือมใานไชมว่ผ่ งิดเวลาทถ่ฮี ึง่อขงนเตา้ปดรละอชบวเรลห่นนงักานกเเ็ กปา็นกองกีกสงไาดเห้ยตอ่ ุ มนตี่อ้อางจเปจะ็นเปคน็น สญั ญาณอยา่ งหนึ่ง...” เจยี่ งหรว่ นกล่าว “สญั ญาณ? ฮูหยินน้อยคิดวา่ พวกเขาจะลงมอื แล้วร?ึ ” “ใช…่ ความตายของเกากงกงนั้นชช้ี ดั จนเกนิ ไป เปน็ ความตายทมี่ ีท่มี าทไ่ี ปจากตัว ของเขาเอง เกากงกงต้องมบี างอย่างที่ทำให้ผู้อืน่ ลงมือสังหารเขา จุดประสงค์ น่าจะฆ่า เพ่ือปดิ ปาก” เจย่ี งหรว่ นพูดเสยี งเครง่ เครยี ด

พ่อบ้านหลนิ ครนุ่ คดิ ตามอยคู่ รหู่ นง่ึ “หมายความวา่ เกากงกงต้องลว่ งรคู้ วามลับ บางอย่างที่คนผู้นั้นไมต่ ้องการให้เขาได้มีโอกาสพูด” เจีย่ งหรว่ นย้ิมน้อยๆ ก่อนจะเอย่ ต่อ “พ่อบ้านหลิน ยามน้ใี นวังตึงเครยี ดด้วยเรอ่ื งใดมากทส่ี ดุ ?” “เปน็ เรอ่ื ง....ฮอ่ งเต้ทรงพระประชวร” พอ่ บ้านหลนิ ตอบ “เชน่ นั้นแล้วนกี่ ค็ ือจุดตายของเกากงกง เขาอาจจะลว่ งรกู้ ารตัดสนิ ใจบางอยา่ ง ของฮอ่ งเต้เข้า จึงต้องชดใช้ด้วยชวี ิต” พอ่ บ้านหลินครนุ่ คิดตามทเ่ี จีย่ งหรว่ นกล่าว “แต่ว่าการตัดสนิ ใจอันใดของฝ่าบาท เล่าที่จะทำให้เกากงกงส้นิ ชพี ได้? ทำให้คนผู้น้ันลงมือสงั หารเขาโดยไมย่ ้ังมือ แม้กระทัง่ รอ่ งรอยพริ ธุ ท่ีศพก็ไมเ่ ก็บกวาดให้เรยี บร้อย อันทจ่ี รงิ ผ้สู ังหารสามารถทำให้มัน แนบเนยี นกวา่ น้ไี ด้แตก่ ไ็ ม่ทำ คล้ายกับอยู่ในภาวะรบี รอ้ นจัดการโดยไมส่ นใจสง่ิ ใด แล้ว” เปน็ แน“่ ทแำใลหะ้คเรนอื่ ลงงใมหอืญอ่เรยอื่า่ งงโเดหยีดวเหใ้ียนมเวขลนาานด้ีกน็ค้ีไือด้ยอ่‘กมาตรช้องิงบเปัลน็ ลเังรกอ่ื ์ มงังใกหรญ’ ร่ ะฮดอ่ ับงแเตผ้ม่นไิ ดดนิ้ทรง ขแตนุ ง่ นตา้ังงรใชั นทราายชาสทำอนงักคต์ ใา่ หงมก่ไค็ วา้กดอ่ เดนาหกนัน้าไจปะปเรกะาชกวงรกงอยาจามเปน็น้ตี ผำ้เูแดหยี นว่งทร่ีรชั ้นู ทาามยขาทอจงงึวย่าทังี่วฮ่าอ่ งงอเตยู้่ อรเขชั งาคทจ์ าใะยหปาม่าทว่ ปอดรังงะคนก์ ช้ันาศาคยอนทอทไ่ี กรี่อม้วยาาูเ่ส”บน้ือางไเหมจลยี่ไ่ ดังง้กรหับารรเว่ ลตนือามยกัน่ขเผอใจองเิญกามก“าฮงล่อกว่ งงงเยรต้เอู่้ไขมม้าเม่ ปที จ็นางึ เงรซแบี วตกียง่ ำนตจ้ัังดหเเลซขี!วา”ยีเสนยี หกลอ่ ีเนป็นท่ี สหี น้าขพออ่ งบเจ้าีย่ นงหหลรินว่ นอแยลาก้วจกะไ็ พมู่กดวลา่้าเเซอวย่ ียไดน้แเพต่ยก่ ลก่็าอวาวจ่าเป็น“คหนากลเงปมน็ อื อไงดค้เช์ ชน่ายกแันปดจรงิ แตห่เหลน็ ัง จากสงั หารเกากงกงแล้ว เขาต้องรบี เคล่ือนไหวต่ออยา่ งแน่นอน... อยา่ บอกนะว่าเขา หมายใจจะ---” “ปลงพระชนม์ ” เจ่ียงหรว่ นจบประโยคให้อย่างเยน็ ชา ฆา่ ฮอ่ งเต้เสยี กอ่ นทีพ่ ระองค์ จะมโี อกาสได้แสดงเจตนารมณ์ หรอื ไม่ก็ทำให้ รพารชะโอองงคก์ ไามร่อาจจแากสสดถงเาจนตกนาารรณม์ แณล์ ใะดขๆมุ กำอลอังขกอมงาเไซดว้อยี กี นตหลลอีใดนกยาลามน้จี ากนนเี่ ป้ันน็ กหป็ นลทอามงแเดปียลวง

ของเขาแล้ว! ขมณากะมายพ.่อ..บป้าเนิตพุฆียหลางตแินค!ต!่ฟะังลเงึจกย่ี ับงคหรำพว่ นดู อขยอา่งงเจเดี่ยียงหวกรว็ร่ สนู้ กจึ นถึงนค่งิ วอา้งึ มอชยัว่ ู่กรับา้ ยทที่พ่ีพูดรไงั่มพ่อรออู กอไกปมชาวั่ อย่าง เจย่ี งหรว่ นกลา่ วย้ิมๆ “แต่วา่ ตอนน้ียังไม่แย่ถึงเพียงน้ัน พอ่ บ้านหลนิ ท่านออก ไปกอ่ นเถิด ข้ายังมีงานต้องทำอีกมาก ไว้คำๆ ข้าจะคยุ เรอ่ื งน้ีกับท่านอ๋อง เราต้อง เตรยี มตัวรับมือให้ดี” พ่อบ้านหลินถอยห่างออกไปเงยี บๆ หลังจากพอ่ บ้านหลินไปแล้ว เจยี่ งหรว่ นจงึ มสี หี น้าเครง่ ขรมึ ข้นึ เหลยี นเชย่ี วกับ โล่วจูเหน็ ดังนั้นกร็ ้สู กึ ไม่สบายใจ “คุณหนู... ยังมีเรอื่ งไมถ่ ูกไมค่ วรอีกหรอื ?” “ไม่ถกู ไมค่ วร...” เจีย่ งหรว่ นหลุบสายตาลง “ใช.่ ..ยังมี...” เทยี นจ๋เู ห็นอาการของผ้เู ป็นนายจงึ ถามด้วยความสงสยั “ในเม่อื ท่านมอง แผนการขององค์ ชายแปดออกอยา่ งทะลุปรโุ ปรง่ ก็อย่าให้เขาได้สมหวังสเิ จ้าคะ ไยฮู หยนิ น้อยจึงต้องกังวลอกี หรอื วา่ องค์ ชายแปดจะมแี ผนซอ้ นซอ่ นกลมากกวา่ ท่ีเราคาด การณ์ ไว้” “ครั้งน้คี นฉลาดทีส่ ดุ อาจไมใ่ ชเ่ ซวยี นหลี” เจ่ยี งหรว่ นหัวเราะเสยี งเยน็ ชาออกมา กลางหวา่ งค้ิวของนางบังเกดิ ความรสู้ กึ ร้อนลวกจนแทบไหม้ ภาพภาพหน่งึ ในชวี ติ กอ่ น ตแวา่ งบหเขาก้าม...าใทนรคงวพารมะทปรรงชี จาำและปัญรอญยายล้้มิำเตล่อศิ มกาวข่าอใคงนรทาั้งงจหงึมดดลู ”ึกลับยง่ิ กวา่ เดมิ “ฮอ่ งเต้ ตกกลางคืน... กว่าเซยี วเสาจะกลับถงึ จวนกม็ ดื คำ สว่ นตัวเถจ่ียึงขงหนราว่ดนไมนไ่ ั่งดอ้ย่าินนเหสนยี ังงสฝอื เี ทร้อาเสซายี มวอี เสย่ใาู ทน่คี หอ่้อยงนๆอยนา่ งเข้านมาางใคกรลำ่้ เครง่ อยู่กับความคิด เซยี วเสาเดนิ มาหยุดอย่ตู รงหน้าภรรยา ย่ืนมอื ลบู หน้าผากกลมมนของนางพลาง เอ่ย “อ่านหนังสอื ดึกดนื่ อกี แล้ว” “ข้ารอทา่ น” เจ่ยี งหรว่ นวางหนังสอื ลงจ้องมองเซยี วเสา สามขี องนางแม้วา่ จะกรำ

งานหนักสักเพยี งใด แต่ความเหนื่อยล้าอ่อนแรงกม็ อิ าจกล้ำกรายเขา ใบหน้าของเซยี ว เสาภายใต้แสงไฟนั้นท้ังดุดันและสง่างาม ดรู าวกับเทพสงครามท่ีเพง่ิ เดนิ ออกมาจากภาพ วาดโบราณ นข่ี นาดนางมองของนางอยทู่ กุ วันก็ยังอดชน่ื ชมมิได้ ลงข้างกเจาี่ยยงภหรรรวย่ นาเสองย่่ ยถ้ิมามซดอี เยซ่ายีงเวปใ็นหห้ ว่ งเซ“ยีมวีเรเสอื่ างสใัมดหผัรสอื ไ?ด”้ถึงความผิดปกตบิ างอย่างจึงนั่ง “ท่าน...” เจีย่ งหรว่ นลังเลอย่คู รหู่ น่งึ จึงถาม “อยากชว่ งชงิ ราชบัลลังก์ กับผู้อ่นื บ้างหรอื ไม?่ ” เซยี วเสานกึ ไมถ่ ึงว่านางจะถามเรอ่ื งน้ถี ึงกับอ้ึงไปชัว่ ขณะ จากน้ันก็ขมวดค้ิว “วันน้เี จ้าไปเจอใครมาหรอื ?” เจ่ยี งหรว่ นหัวเราะเสยี งเบา “คนที่ทา่ นหมายถงึ ตอนน้ปี ่วยไข้ลกุ ไมข่ ้ึนนอนไร้ สตอิ ย่ใู นวังหลวงจะมาเจอข้าได้อยา่ งไร ทา่ นกังวลเกนิ ไปแล้ว” ครั้งก่อนฮอ่ งเต้มาที่ จวนอ๋องโดยไม่ได้รับเชญิ เจย่ี งหรว่ นจึงได้รคู้ วามลับของเซยี วเสา ท่ีอกี ฝ่ายมสี หี น้า ตงึ เครยี ดเชน่ น้คี งจะคิดถงึ เรอื่ งเม่อื คราวท่แี ล้วกระมัง “เก้าอ้บี นบัลลังก์ ทองตัวน้ันแขง็ จนเกนิ ไป คงจะนัง่ ไม่สบายเท่าไรนัก ข้าไมเ่ คย คดิ อยากครอบครอง” “แล้วหากวา่ .. มีคนบบี บังคับเลา่ ทา่ นจะปฏเิ สธอย่างไร?” เจ่ียงหรว่ นถามย้มิ ๆ “บัลลังก์ นั่นไมเ่ ก่ยี วกับข้า” น้ำเสยี งเขาเรยี บเฉยแตก่ ลับแฝงไว้ด้วยพลังอำนาจที่ ไม่อาจตอ่ ต้านได้ เรอ่ื งทั้งหลายบนโลกใบน้ี เขาชอบก็ทำ ไม่ชอบกไ็ มท่ ำ ไม่เคยมใี คร บบี บังคับคนอย่างเซยี วเสาได้ ฮ่องเต้อเจงี่ยคง์ ปหัจรจว่ ุบนันสกดู อ่ ลนมจหะาปยรใะจชลวกึ รกไดอ่ ้เนขจยี ะนกรลาา่ชวโองก“ายรกามำนหน้ีคดงใตกัวลผ้จู้สะบสื ทน้ิ อศดักรราาชชบเกัลา่ ลเตังกม็ ์ ที เอาไว้แล้ว” “เจ้าร้ไู ด้อย่างไร?” เซยี วเสาตกตะลงึ “หากมไิ ด้ทรงแตง่ ตั้งผ้สู บื ทอดไว้ เหตใุ ดเกากงกงถึงต้องสังเวยชวี ติ ด้วยเลา่ ?