ผลาญ เล่ม 5

ยเเยซนอวื เียกพนเ่ยยเทนพ็ ่ีถ่ยจูกึงจเกะปัเก็นปบ็นเรรคเอิ่ื วนงณนทอย่ีา่ ปยอรูใ่มะนแหวพลัง้งาหดา่ ลยใวดจงากยลับไมม่ กี าดรังเคนลั้นอื่ กนารไหทอีว่ ใกี ดฝๆา่ ยไรเ้ซซง่ึวปยี ฏนกิ หริ ลยิ ไี ามว่คางิดตวัวา่ ฎีกาขอคคนวสามกเลุปเ็นจ้ธากรัรบมเจ่ยี งซมินไิ่ ดจ้ปอื ่านว้ันร้อเงงยีวบ่าพยว่ิงกกตวน่าเซถกูวยีใสนร่เ้าพยย่ เสยี เอมอีก่ื ใดท่ีกพรวมกอเาขญามาทไิ ดำก้ยาน่ื ร สอบสวนคนพวกน้กี ็ตอบไปตามคำถาม ขอเพียงมีคนของเซยี วเสาเข้ารว่ มการ สอบสวนก็ไม่มีใครกล้าทำร้ายใชอ้ าญาหนักกับคนสกลุ เจ้าและเจ่ียงซน่ิ จือแล้ว เซวียน หลีพยายามตดิ สนิ บนและใช้อำนาจของตนบบี บังคับคนของกรมอาญาให้ออกแรงกับ คนสกุลเจ้าและเจย่ี งซนิ่ จือให้มากกวา่ น้ีแต่กลับไม่ได้ผลเลยสักนดิ คนพวกน้ันเหมอื น ก้อนหินทไี่ มม่ หี ู คำดุดา่ ขู่เข็ญใดๆ ล้วนไรป้ ระโยชน์ ทั้งสน้ิ สงสัยใแนมแ้แผตน่มกู่ซาโีรหอลันวไทรี้ชถ่ กูอ่ งกโำหหวนข่ ดอโงทตษนปไรมะไ่ หดา้ รไวปันแลๆ้วกม็ยูซ่ังสโี หงลบวนเง่ิอจานแตท่นำใั่งหป้เักขลาอายดผท้ี่จาะ ไม่ เสวนากับผ้ใู ด มคี วามสขุ ตามประสาของนางอยา่ งน้ันเอง แล้วบัดน้มี ีคนแปลกหน้าถอื ป้ายพระราชทานขององค์ รัชทายาทหงซโี ผลม่ าเพม่ิ อกี คนยงิ่ ทำให้ปวดหัวมากข้ึน มองเผปินกๆติเเซหวมียือนนหวา่ลตนี น้ันจเะปเ็นป็คนนฝท่าย่ีกไรดะ้เทปำรกยี าบรใดแมตัก่ในไรใช้ จอ่กงลโับหบวั่งเกดิ สคถวาานมหกนาราณวเ์ ใหนนย็บาไมรนท้ ้่ีี มา เหตใุ ดเขาถึงร้สู กึ เชน่ น้ี ในเมื่อทกุ อยา่ งเปน็ ไปตามแผนที่วางไว้ ใจเขาต้อง อบอุ่นมิใชห่ รอื ? ในทีส่ ดุ เซวยี นหลีกต็ ัดบทการโต้เถยี งของเหล่าขุนนาง พดู เพียงวา่ ให้น่ิงรอดู สถานการณ์ แล้วก็สะบัดเสอ้ื เดนิ จากไป วันตอ่ มาข่าวทอ่ี ดตี ทั่นฮวาแห่งราชสำนักผ้ลู าออกไปแล้วกลับเข้ามารับราชการ อกี ครั้ง เรยี กเสยี งซบุ ซบิ อ้ือองึ ไปทั่วทั้งราชสำนัก ชอื่ เสยี งของหลนิ เหว่ยน้ันกลา่ วได้วา่ โด่งดังในกลมุ่ ขุนนางบ๋นุ บู๊รนุ่ เกา่ มาช้านาน

คนท่ีสง่ ผลกระทบต่อราชสำนักต้าจน่ิ อย่างใหญ่หลวงเชน่ น้ี จ่ๆู กก็ ลับมาในชว่ งท่ี สถานการณ์ ลมฟ้ายากจะหยัง่ จึงกอ่ ให้เกิดมรสมุ ลกู ใหญ่ข้นึ ในราชสำนักทันที คนกลุ่มหน่ึงต่อต้านสดุ กำลังไมต่ ้องการให้หลนิ เหวย่ กลับเข้าสรู่ าชสำนัก แม้จะมี ราชโองการจากฮ่องเต้องค์ ก่อนก็ไมย่ นิ ยอม แล้วยังเอาเรอ่ื งท่เี ขาขอลาออกในตอนนั้น มากลา่ วตำหนิ บอกว่าในเมือ่ ใจหวังทำเพอ่ื ชาติบ้านเมืองแล้ว เหตุใดตอนน้ันถึงได้จาก ลาไปอยา่ งงา่ ยดายเล่า บัดน้จี ูๆ่ ก็กลับมาคาดว่าจะมเี จตนารา้ ยเสยี มากกว่า คนอีกกลมุ่ น้ันสนับสนุนหลนิ เหว่ยอย่างสดุ ใจ บอกเพียงวา่ อดตี ทัน่ ฮวามีความ สนัาบมเาปรน็ ถบมุญากขลอ้นงปเรมะ่ือชกาลราับษมฎารท์ ำงานอีกคร้ังจะชว่ ยสรา้ งความรงุ่ เรอื งแกร่ าชสำนักต้าจ่นิ ได้ ไสมมั ใ่ พชันก่ ธลค์ คมุ่นบคทหน่ตี าอฝ่ กต่าับย้าหนอลหงนิ คล์เชนิหาเวยห่ยสวมบย่ิ าสยกาอ่อ่ มมนเป็นหคานกขสจอะว่ บงนอฝใกห่ายวญเ่าซ่จหวะลเยี ิวปนหน็ หมกลิ่นลี เ่มุ ปสขน็ ว่ ุนแนนบคาบนงอเทฒยสี่ ่าา่ นงทขับเ่ี อคสยงนบมุนัณคี กวฑลาับิมต รนุ่ ใหม่ หลินเหว่ยกค็ ือแบบอย่างของขุนนางตงฉนิ นับร้อย เพราะเขาเคยอยใู่ นจุดทสี่ งู ท่สี ดุ ในชวี ติ ขุนนางคนหนงึ่ มาแล้ว กับเบ้ืองบนเขาอาจหาญต่อวา่ ได้แม้กระทั่งฮ่องเต้ กับเบ้อื งล่างเขามักจะเย่ยี มเยียนปวงประชาผ้ยู ากไรโ้ ดยไม่ถือตัว เป็นสหายทสี่ นิททีส่ ดุ ขององค์ รชั ทายาท พอถอนตัวลาออกกฝ็ ากชอ่ื เสยี งดีงามให้ขนุ นางรนุ่ หลังเอาเปน็ แบบอย่าง การกลับมาของหลนิ เหวย่ ครง้ั น้จี งึ ทำให้การเมืองคกึ คักน่าดู ในเมอ่ื สสี นั เจดิ จ้า ทเข่สี ้าดอุ ขออกงวรังาหชลสวำงนกักันทอีเ่ คยยา่ งหหานยาไตปากเลพับื่อครนือชมมาฝไปี มาว่ ก่าคใคมรกกร็ไบิ มขก่ อลง้าทจั่นะฮตื่นวาสทา่เี ยปอรียกี บเขสนุ มนอื านงเดนิ ตำนานผ้นู ้ี และหลนิ เหว่ยก็ไมท่ ำให้คนรอต้องผดิ หวัง เขานำเอานิสยั กำเรบิ เสบิ สาน แบบเดิมมาใช้ วันถัดมาหลังจากกลับเข้ารับราชการกถ็ วายฎกี าขอให้แตง่ ต้ังฮ่องเต้ พระองค์ ใหม่โดยเรว็ และยังแสดงทา่ ทีอย่างชดั เจนว่าสนับสนนุ องค์ ชายสบิ สามเซวี ยนเพ่ยอกี ด้วย

ลเป้ินดิ ใปบามกไีดมโตข่ม้เอใี ถคงยี เรขงคกาายับดังหวใ่ลาชหนิ ้ไลดเินห้ผวเลหย่ วใ่ยนแจมทะ้จ้อมะงาผพไาม่ รน้นะโม้ี รางหลถาแยงึ ตกส่หับบิ ลมปินีคี เนหพทวล่ยสี่ ังเนแปัหบน็ ส่งใวนคาุนรทกเศซันลิ วเปลีย์ ก่านม็ หิไลกดอี้ลิตดดตไศทิ มพัอ่ไนดท์้ ลงเลยแม้แต่น้อย ความเฉียบคมยังเหมือนเดมิ ที่เพม่ิ เตมิ คือสำบัดสำนวน! ถ้าหลินเหว่ยวัยหนุ่มนั้นมีความเป็นคุณชายอยู่มาก หลินเหวย่ วัยกลางคนกใ็ ห้ ความรสู้ กึ ตรงกันข้ามโดยสน้ิ เชงิ วาจาของเขาเรยี กได้ว่าพอ่ ค้าในตลาดยังอาย มที ั้ง อารมณ์ เสยี ดสปี ระชดประชนั อย่ใู นน้ำเสยี ง มที ้ังหลอกล่อให้ผู้โต้คารมด้วยงนุ งงสับสน จนถงึ กับไปตอ่ ไม่ถกู เล่นเอาขุนนางใหญใ่ นราชสำนักท่ีสนับสนุนเซวียนหลนี ้ันโกรธ จนหน้าแดงคอตึง พดู ไมอ่ อกกันสกั คำ แคน่ ้ยี ังไมพ่ อ หลินเหว่ยผู้น้ียังรกั การเที่ยวเตรเ่ ป็นชวี ติ จติ ใจ หลังจากเข้ารบั ไรปาชเยกย่ี ารมเสขว่ากนเ็ มทาีย่ กวจไะดเ้แปว็นะคจนวนทร่ีนบั ้ันรตาชำหกนารักมนา้นีเยาย่ีนมพเอยจียะนมขนี นุ ้ำนหนางักเกในา่ ๆราชไสมำ่เนว้นักวอันยู่บ้าคงนท่ีเขา แแสนน่นจอะนแลพ้วรนวพเครยาควบหเพากยี ับงเแขคาไ่ อมยก่ ่าีว่ งันแนขุน่นนแฟาง้นเกมา่าสกว่่อนนใหดญ้วท่ยเ่ีคดวิมาทมีวสาางมตาัวรถเปด็น้านกลกาางรกเจ็หรันจมาทา่ี ยืนข้างองค์ ชายสบิ สามอยา่ งมั่นคงมิสนั่ คลอน เรอ่ื งท้ังหมดล้วนเกดิ ข้นึ ภายในระยะเวลาอันสั้น ทำให้เตา่ จำศลี ท่อี ดทนเก่งเป็น ทีส่ ดุ อยา่ งเซวียนหลี คราวน้ีถงึ กับทนไมไ่ หวเสยี แล้ว ใเรหาญจะจ่ ปะ“ลสขอ่ ำืนเยรเใปจ็ หเ็นป้เเป็นช็นแน่ เนชน่”น้่ีต่อนข้นุไตี ปน่อไาปงเรผไามู้จหไ่ ะนดจง่ึ้แมหลนล้ว้ำุดตปาเยารกาเตพอ้อรอางกะรมนบี า้ำชอลงิยาลยา่ งงขมโอกอื งรหธลขข้งนึินื ชเ“หกัอวชง่ยค้าก์กช่อลานยัวแทแปตี่แดว่ผา่ นหพกลวานิกร เหวย่ คงจะพดู ให้ชาวประชาเกลยี ดเราไมช่ า้ กเ็ รว็ ” เซวียนหลีหลับตาสงบสตอิ ารมณ์ ทีแ่ ท้การกลับมาของหลนิ เหวย่ กเ็ พอื่ จะดับแสง ของเขานั่นเอง เขาไมร่ ้วู า่ เซวยี นเพ่ยไปรจู้ ักกับคนอยา่ งหลนิ เหวย่ ได้อย่างไร แตส่ ำหรับเซวยี น หลีแล้ว การมีตัวตนอย่ขู องหลินเหวย่ นั้นกเ็ ปรยี บเสมอื นหนู อาจไมก่ ัดถึงตายเหมือน

เสอื แต่ก็แพรพ่ ิษร้ายสรา้ งความน่ารำคาญ เขาหมนุ แหวนหยกบนน้ิวตนเองชา้ ๆ กล่าว เสยี งเยน็ ชา “ใช…่ ควรจะลงมอื เสยี ที!” แรงกดดันท่หี ลนิ เหว่ยเป็นผ้ สู ร้าง สง่ ผลกระทบกับราชสำนกั มากมายมหาศาล แม้แต่ไทเฮาอ้เี ต๋อเองกเ็ รมิ่ จะคุมสถานการณ์ ไม่อยแู่ ล้ว นับแตโ่ บราณกาลกฎ มนเทียรบาลเขียนไว้ชัดเจนวา่ ‘หากไร้ซง่ึ ราชโองการทฮ่ี อ่ งเต้พระองค์ กอ่ นเขียนแตง่ ตั้ง ฮ่องเต้องค์ ตอ่ ไป ราชสำนักกม็ ักจะเชญิ ขุนนางผ้มู อี าวโุ สสงู สดุ กระทำการแทน’ เมอ่ื ครั้งทฮ่ี อ่ งเต้องค์ ก่อนยังมีพระชนม์ ชพี อยู่ พระองค์ ก็มักจะให้ความสำคัญกับองค์ ชาย แปดเซวียนหลมี ากกวา่ ผู้ใด สว่ นองค์ ชายสบิ สามเซวียนเพ่ยอายยุ ังน้อยย่อมมใิ ชต่ ัว เปลิตอื ุฆกาสตำอหีกรับหน้าท่อี ันใหญ่หลวงอยา่ งการครองแผ่นดิน ซ้ำร้ายเซวียนเพย่ ยังมีคดีเรอ่ื ง ในท้องพระโรงหลวง ตำหนักจนิ หลวน...เหล่าขนุ นางกำลังถกเถยี งหน้าดำหน้า แดงเพอ่ื หาบทสรปุ เรอื่ งการแต่งตั้งฮ่องเต้องค์ ใหม่ แม้คนของเซวยี นเพย่ จะมีใจนึก อยากโต้เถยี งแตก่ ็สคู้ นของเซวยี นหลที ม่ี มี ากกว่าไมไ่ หว ฟังการถเซกวเีถยยีนงหเลหียลนืา่ นนั้นิ่งใเบพหรนาะ้ามยััง่นคใงจยเต้มิ ็มแเยป้ม่ียดมังวเชา่ ตน่ นทตกุ ้อวงันเปน็ ทฝ่าา่ ทยากงำเชขัยาเแหนมน่อื อนนมไิ ด้สนใจ สว่ นเซวยี นเพย่ ยังคงถูกกักบรเิ วณอยู่ ยอ่ มไม่อาจออกความเห็นใดได้ ใต้เท้า กเสพ-ูบิ ร-สาใาะตมเจ้เทย่ี ้างเใขหหารกญว่ ลนแ่ า่ .หว..ง่กกหัอูบน้บีใ่วตตุ ย้เรทบช้าัญากยวูชอา่าันทเัพ‘ปคเ็นหุณทน็ หี่รคนักวจูเาจงึมีย่ไเดงส้ทอยี ้รอเงปนปรวัญยี อบญนตบารยดิงงิ่หานในหัก้า้ชกว่ข็ ทยม่าสวนนดพับค่อ้สวิ ดนอูนยนุ าา่ องงสงขคตัิด์ ัช้งใแาจยต่ เรม่ิ ต้นจนบัดน้ีเคยขาดทุนให้ใครบ้าง เราเชอ่ื นางยอ่ มไมเ่ ลอื กข้างผดิ หรอก’ คำพดู น้ีทำเอาใต้เท้ากโู มโหจนตวาดบุตรชายไปยกหนึ่งแตก่ ็ยอมแสดงความภักดี ตอ่ เซวยี นเพ่ย ไม่ใชเ่ พราะเชอื่ คำพดู กูอ้ีแต่ในเมอ่ื เจย่ี งหรว่ นเลือกยืนข้างเซวยี นเพ่ย จวนอ๋องจ่ินอิงกย็ ่อมต้องยนื อยขู่ ้างเซวยี นเพ่ยเชน่ กัน กำลังทหารในมือของจวนอ๋อง น้ันจะประมาทไมไ่ ด้เลย ใต้เท้ากจู งึ เลือกเดิมพันข้างเซวียนเพ่ยแตน่ ้ันมา ใครจะคาดคดิ วา่ อยู่ๆ จะเกิดเรอื่ งข้นึ เจ่ยี งหรว่ นเป็นหรอื ตายกย็ ังไมช่ ัดเจน เซยี วเสามุ่งแต่ตามหาภรรยาไม่ใสใ่ จฟ้าดิน เซวยี นเพ่ยถกู กักบรเิ วณ สถานการณ์ โดย

รวมไมป่ ลอดภัยเปน็ อย่างยิ่ง ใต้เท้ากอู ดกังวลในใจไม่ได้ หรอื ว่าหมากกระดานน้ี ตนเองก้าวพลาดไป ไทเฮาอ้เี ต๋อประทับอยู่เบ้อื งสงู ไล้ปลอกเลบ็ ครดู ผา่ นจอนผมของตนเองโดยไม่ ร้ตู ัว สถานการณ์ ใหญ่หลวงเชน่ น้จี ะจบลงอย่างไรกส็ ดุ รู้ สายตาของไทเฮาอ้เี ต๋อจับจ้อง หลินเหวย่ เงียบๆ อย่างครนุ่ คดิ เขากำลังยืนตัวตรงอยกู่ ลางท้องพระโรง เขาบอกวา่ จะสนับสนุนให้มี ‘ฮอ่ งเต้พระองค์ ใหม่’ แล้วเพราะเหตใุ ดจนบัดน้ยี ัง ไมเ่ คล่ือนไหวอีกเลา่ ? หลนิ เหวย่ รบั ร้ถู งึ สายตาที่จ้องมองมา จึงสง่ ย้ิมทีม่ มุ ปากให้ เขาทำราวกับวา่ เรอ่ื งราวโดยรอบไม่เกย่ี วข้องกับตนเลย ถงึ ขนาดทำท่าผอ่ นคลายสบายใจหลับตาลง เพ่อื เพลดิ เพลนิ กับสายลมแผ่วพล้ิวที่กำลังพัดเออื่ ยเข้ามาในท้องพระโรง ตอนน้ันเองก็มเี สยี งกังวานดังข้ึนจากด้านนอก “ทกุ ทา่ นได้โปรดหยุดกอ่ น” ทกุ คนเหลียวหน้าหันไปมอง เหน็ ชายหนมุ่ ในชดุ ขนุ นางสเี ข้มเดินเข้ามาสมทบ ดวงตาของบุรษุ ผ้นู ั้นมีแววแข็งกร้าวเปล่งประกายแตกต่างจากทกุ วันที่ผ่านมา เขาเดนิ อย่างผ่ึงผายเข้ามากลางท้องพระโรงหลวง บุรษุ ผู้น้มี ิใชใ่ ครอ่นื ราชครอู ันดับหนึง่ คนปัจจุบัน ราชครหู ลวิ หม่ิน! ตำแหนต่งสำแงู หสนง่ มง่ ขากอองหำนลาิวจหกมม็ ่นิ ิใใชน่ รเาขชาสเปำนน็ ักเพนยี ้ีชงา่ แงคย่รากาชจคะรอผูธ้ิรบู ับายหนนัก้าท่สี งั่ สอนรจัชะทบาอยกาวทา่แเลขะา องค์ ชายสบิ สาม เพไมรม่าะีอเขำนาเาปจ็นทผแี่ ท้มู ้จีจรรงิยิ ธแรรตม่หสากงู สจงะ่ บอคกววาม่าเคขดิ าไกรว้ซ้าง่ึงอไกำนลาจทกกุก็ คลำ่าพวไดู ดล้ไ้วมนเ่ ตไม็ด้ ปากอกี เชน่ กัน รบั ความเชอื่ ถอื จากฮอ่ งเต้องค์ กอ่ นโดยท่ีมิมีผู้ใดเสมอเหมือน แล้วเหตุใดเขาจึงสง่ เสยี งห้ามทกุ คนโต้เถยี งแล้วก้าวเข้ามาในท้องพระโรงด้วย ทว่ งทา่ ทผี่ ิดแผกแปลกไป เขาผู้ชนื่ ชอบสวมชดุ สอี อ่ นมาโดยตลอด เคยให้ควัวนานม้หี ร้สลู กวิึ หเปมน็ ่นิ มสหวามบอัณาภฑริตณผ์ ตู้ค่างงแจกาก่เรเยดี นมิ มาวันน้ีกลับเลือกใชอ้ าภรณ์ สเี ข้ม ทั้งสี

เสอ้ื ที่แปลกตาและความเครง่ ขรมึ จรงิ จังที่ฉายชดั ...ทำให้วันน้รี าชครหู นมุ่ ดนู ่าเกรงขาม ข้ึนหลายสว่ น ขนุ นางหลายคนลอบสบตากัน... หรอื ว่าวันน้สี องมอื ของบัณฑติ จะมิได้ถอื หนังสอื อีกตอ่ ไปแล้ว แต่กลับเปล่ียน ไปถือดาบอันคมกรบิ แทน ความร้สู กึ คมเฉียบของเซวยี นหลรี วดเรว็ จนสามารถรบั รไู้ ด้ถงึ ความแตกตา่ งแม้ เพยี งเลก็ น้อย เขาเบือนหน้าไปมองหลินเหวย่ ที่ยนื หลับตาอมย้มิ อยู่ รอยย้ิมทีม่ ุมปาก ของหลินเหวย่ กดลึกมากข้ึนทกุ ขณะ ยงิ่ หลิวหมน่ิ ก้าวเท้าเข้ามาใกล้เท่าใด หลินเหวย่ ยงิ่ ชอบใจมากข้ึนเท่าน้ัน สองคนน้ีมีเจตนาเดยี วกัน! เซวียนหลรี ้สู กึ เหมอื นตนเองติดหลมุ พรางท่ีนายพรานลอบขุดไว้โดยไม่รตู้ ัว ทว่า เขายังคงจับต้นชนปลายไม่ถกู คดิ เพียงว่าควรจะทำบางอยา่ งเพอ่ื จะหยุดยั้งแผนการ ใดๆ ก็ตามของท้ังสองคนน้ี แต่ยังไม่ทันท่เี ขาจะได้ขยับตัว ก็เหน็ หลิวหมิ่นล้วงเอาม้วนผ้าสที องอรา่ มออก จากอกเส้อื จากน้ันกส็ ะบัด--คล่มี ้วนผ้าตอ่ หน้าขนุ นางบ๋นุ บ๊นู ับร้อยกลางท้องพระโรง ก่อนจะเอย่ ข้ึนด้วยน้ำเสยี งกังวานก้อง “ขุนนางทั้งหลาย รบั ราชโองการ----” พอประโยคน้ีกลา่ วออกมาทกุ คนก็ล้วนตะลึงงัน คนท่ีได้สติกอ่ นรบี รอ้ นคุกเข่า ลง คนทย่ี ังคงยนื อย่ถู กู คนข้างกายสะกดิ ให้คกุ เข่าตาม ทกุ คนพากันตะโกนก้องอยา่ ง พรอ้ มเพรยี ง “ทรงพระเจรญิ ” ไทเฮาอ้เี ต๋อเองก็ตกใจจนแทบจะผุดลกุ ข้ึน... นางร้สู กึ ถงึ บางอยา่ งได้โดยพลัน ดวงตาคมกรบิ ตวัดมองหลนิ เหวย่ ทย่ี ังคงอมย้มิ อยู่ แล้วก็ดงึ สายตากลับมายังหลิวหม่นิ ทย่ี นื ตัวตรงอยตู่ รงหน้าอย่างอาจหาญ ที่แท้กเ็ ป็นเชน่ น้.ี .. ให้ เกยี “รโตอผิ ร้ สนู ล้อยำดยับำเทกสี่ รบิ งสผา้ ูอมาแวุโหสง่ ข้ าช..ว.่ ยเหจ้ ิวลเือฟริงาเชปกีย่ จิ มขด้ า้ วดย้ วคยุณปัญธญรรามอแยล่าะงจทรีม่ ยิ ิอธารจรหมาสผงู้ ูใสดง่

เสมอเหมือน เหมาะสมทีจ่ ะปกครองแผน่ ดนิ ต้ าจิ่นสบื ไป จบราชโองการ----” จ้วิ เฟิงเป็นชอ่ื ของเซวียนเพย่ ทไี่ ด้รบั พระราชทานจากฮ่องเต้องค์ ก่อน ประโยค ขเรอยี งบเงขา่ ายเฉแยสี บนคสมน้ั ปทรั้งะหดมุจดดนาบ้ีหทลี่เวิ พห่ิงมดน่ิ งึ เอจอตกนจาาปกรฝะักกาศคอวยา่ามงนชัยา้ ๆแหง่ ชถ้ดัอถย้อคยำทชท่ี ัดรคงำอำนนา้ำจเตสอยี กง กลางแสกหน้าขนุ นางทุกผู้ ทำเอาท้องพระโรงเงยี บกรบิ ดังสสุ าน หากยามน้ีมเี ขม็ หลน่ ลงพ้นื สกั เลม่ กค็ งได้ยินกันถ้วนทัว่ หลิวหมนิ่ ปล่อยให้ สปัถญาหนากทาี่กรำณล์ังดจำะเนเกินิดอยา่ งเครง่ เครยี ดเชน่ น้ตี ่อไป เขายืนเชดิ หน้าหลังตรงดัง่ พร้อมรบั ทุก ขนุ นางคนหนึ่งสง่ เสยี งข้ึนกอ่ น “ทำไมอย่ๆู ถงึ มรี าชโองการโผลข่ ้นึ มาได้ ราชครหู ลิว ปลอมราชโองการมโี ทษถงึ ตายนะ” คนผ้นู ้กี ค็ อื ขนุ นางฝ่ายบู๊ทีถ่ ือหางเซวี ยนหลี การปรากฏตัวของหลวิ หมิน่ เทา่ กับล้มแผนการเดิมของฝา่ ยเขาไปเสยี สน้ิ จึง แสดงความสงสัยข้ึนมา ไมเ่ คยฝ“ใักตใ้เฝทฝ่้าก่าลยใ่าวดเชน่ แนต้ีผ่หลิดังนจักา”กหหลวินังเเกห๋อวย่เหกลล่าับเอมย่ าขัดเขใานก็ถราูกชวสาำจนาคักมขกนุ รนบิ าขงอผง้เู ฒา่ ‘คหนลินน้ี ทเกอัน่ล่ยา่ฮปววหาากา’วเยา่ ้ยรลาหาชกยคมันราตหูยอลนื กิวขปก้าลงลเัอบซมวแยี “ปรนาลเชพงครย่ ารเชหูตโล็มอิวตงเัวกปา็นรคเพนลอาถยนอื่า้พีงเปไอร็นมคกคีนานใรนกกลรลา่าา่ ชววสแหยำานส้งัรกภุ ากาชพร็ โ้กชูอันนงกทดาั้่ววรยเขวทาาา่จจนงึา ตำ่ ชา้ อย่างแท้จรงิ ” ผดิ ถกู ชหดั ลเิวจหนมไมิ่น่เเคปยน็ ไควน้หนน้สิาใัยคเรถรตกรางรบอขกนุ วน่าหางลทวิ กุ หรมะิ่นดัปบลล้อวนมรราับชรโู้ องเขกาาเรปน็ จคงึ นเปมน็ ีหคลำักพกดู าทรี่ ไม่น่าเชอ่ื ถืออย่างยิง่ “เถียงกันไปกเ็ ทา่ นั้นให้คนมาตรวจสอบดีหรอื ไม่” หลินเหว่ยเสนอความเห็น พดู จบก็หันมามองทางหลวิ หมิ่น หลิวหมิ่นรับรเู้ จตนา ก้าวยาวๆ ไปเบ้ืองหน้าไทเฮาอ้เี ต๋อ คุกเขา่ ลงแล้วย่ืน ราชโองการในมอื ให้ “ไทเฮาโปรดทอดพระเนตร----”

ไทเฮาอ้ีเต๋อยน่ื มือมารบั ราชโองการ เมือ่ เห็นลายมือในราชโองการกเ็ ยน็ วาบใน ใจ ลายมอื บตุ รชายคนเลก็ คนเปน็ แม่จะจำไม่ได้เชยี วหรอื ไทเฮาอ้เี ต๋อเผยรอยย้มิ ออ่ นโยน รมิ ฝีปากสนั่ ระรกิ “ของจรงิ !” จบคำน้ีก็บังเกิดเสยี งอ้ือองึ ฟังไมไ่ ด้ศพั ท์ ไปทัว่ ท้องพระโรงทันที สายตาของเหล่า ขนุ นางพรอ้ มใจกันหันมามองเซวียนหลอี ยา่ งไมต่ ้ังใจ เซวียนหลีมสี หี น้าดูไมไ่ ด้เลย แม้ เขาจะพยายามคมุ อารมณ์ ให้นง่ิ ทำทา่ ทีคลี่ย้ิมอย่างสภุ าพเหมือนแต่ก่อน...ทวา่ เรอ่ื งในวัน น้ีมันกะทันหันจนเกินไป ตามแผนการตอนน้ีเขาควรจะข้ึนนัง่ บัลลังก์ มังกรภายใต้การสนับสนุนของเสยี ง สว่ นมากในราชสำนักเรยี บรอ้ ยแล้ว แตจ่ ู่ๆ กม็ ีราชโองการโผลข่ ้ึนมา ‘อีกฉบับหน่งึ ’ ซ้ำร้ายในน้ันไม่ได้เขียนชอื่ เขา!! หากราชโองการฉบับจรงิ อยู่กับฉมี ่าน พวกเขาได้ราชโองการของจรงิ ไปแล้ว ไยจงึ มี ฉบับน้ีโผล่ข้นึ มาได้อกี เล่า? ฮ่องเต้เขยี นราชโองการสองฉบับได้อยา่ งไรกัน? เปน็ ไปไม่ได้!! หรอื ไทเฮาอ้ีเต๋อเลือกยืนฝัง่ เซวียนเพ่ยมาต้ังแต่ต้น ทีห่ ลนิ เหว่ยไปพบไทเฮาอ้ี เต๋อวันนั้นก็อาจจะวางแผนเรอื่ งในวันน้ี และไทเฮาอ้ีเต๋อก็กำลังชว่ ยอีกฝา่ ยโกหกอยู่ คิดมาถึงจดุ น้เี ซวียนหลีก็สง่ สายตาให้คนข้างๆ แวบหนึ่ง ขุนนางผู้นั้นรบี ก้าวออกไป แล้วกล่าวเสยี งดัง “ทลู ไทเฮา ราชโองการฉบับน้ีเก่ียวพันถึงอนาคตของแว่นแคว้น หากกระหม่อมจะทูลขอพระราชทานพระอนุญาตให้เหลา่ ขุนนางรว่ มตรวจสอบด้วยจะได้ หรอื ไม่พ่ะยะ่ คะ่ ?” เป็นฮอ่ ฮง่เอตง้อเตง้คอ์ ตงค่อ์ ใไหปมเจ่ ระอ่ื เปงเ็นชเน่ ซนว้ียีเหนลเา่พขย่ นุ ไนปไามงย่ไดังย้ ากจอะงทค์ำชใาจยยทอีแ่ มบรกับคดีปติ ฆุ าตนะ่ หรอื จะ สว่ นไทเฮาอ้เี ต๋อหลังจากได้ยินกเ็ พียงพยักหน้าแล้วยน่ื ราชโองการสง่ ตอ่ ให้ทันที ทำไมนางจะไม่กล้าเล่า…

ราชโองขกนุ ารนฉาบงพับวนก้เี ปน็น้ีเพขียองงหจวรังงิ อทยกุ ปากรใะหก้ราารชโองการฉบับน้เี ปน็ ของปลอม นา่ เสยี ดาย แต่ว่า... ไทเฮาอ้เี ต๋อมองตรงมายังหลินเหวย่ เรอ่ื งในวันน้ีหลนิ เหวย่ คงจะร้อู ยกู่ อ่ นหน้าแล้ว คนผู้น้ียังคงมีนิสยั เหมอื นเดมิ ทุกประการ ชอบเสยี งโวยวาย ชอบความครน้ื เครง พอเข้าราชสำนักมาได้ก็จัดการป่วน เสยี จนผู้คนกรดี ร้องกันมิได้หยดุ สาแก่ใจเขานักละ บรรดาขนุ นางท้ังหลายในท้องพระโรงสง่ ตอ่ ราชโองการเพ่อื ชว่ ยกันตรวจสอบ บเปร็นรดขาอขงุนจนรงิ าหงรเกอื า่ ไตมำ่ แหตน้ัง่งแสตงู ่ลทาม่ี ยาเกสดน้ ้วตยัววอัยักแษลระปจนระถสงึ บรอกายรปณร์ะยทอ่ ับมขมอองงตอรอาพกวระา่ รราาชชโลอัญงกจากรร ไม่มจี ดุ ใดที่ปลอมแปลงข้นึ มาเลย ราชโองการฉบับน้ันถกู วนกลับมายังมอื ของหลวิ หมน่ิ ทีต่ อนน้ถี อยหลังออกมา ยืนด้านข้าง ราชครหู นมุ่ กลา่ วต่อเสยี งดังตอ่ หน้าขนุ นางทกุ คน “ยามทฮ่ี อ่ งเต้ทรงพระ ปน้ัรนะเชกวากรหงนกงักกร็ รว่ามชรโอบั งรกเู้ ปาน็รนพ้ถี ยกู านเขดีย้วนยข้ึนมาแอมย้วา่ งา่ บลััดบนๆ้ีเกฝาา่กบงากทงฝไดาก้จใากห้ไขป้าแเกลบ็้วรไกัมษ่มใีาไควร้ เปวั็นน พยาน แตร่ าชโองการในมอื ข้ามใิ ชข่ องปลอมแนน่ อน พวกเราต้องปฏิบัตติ าม ราชโองการ แคว้นของเราจะขาดผ้นู ำมิได้ ในเมือ่ ฮ่องเต้พระองค์ กอ่ นทรงกำหนดผ้ทู ่ี เหมาะสมไว้แล้ว พวกเราในฐานะข้าของแผน่ ดินกย็ ่อมต้องทำตามพระประสงค์ แต่โดย ดี” เขาเดินกลับไปยังเบ้ืองหน้าไทเฮาอ้เี ต๋อ คกุ เขา่ ลงพลางเอ่ยเสยี งนอบน้อม “ขอ ไทเฮาทรงมพี ระวินจิ ฉัยด้วยเถดิ พ่ะยะ่ คะ่ ” ราชโองหกลาิวรใหหม้เนิ่ขานเ้ันปน็ไดผ้ร้รู บั กั คษวาากม็ใเชชวอ่ื่ ่าถจอื ะจเปากน็ ฮไป่อไงมเตไ่ ด้ย้ ่ิงกวค่าำผพ้ใูดู ดน้ีไมอ่ าจโต้แกยา้รงทใด่ีฝๆ่าบาทไมด้ออบีก คนฝ่ายเซวยี นเพย่ เห็นสถานการณ์ พลิกกลับด้านตา่ งก็ดีใจคกุ เข่าลงตามหลิวหมิ่น พา กันสง่ เสยี งอย่างพรอ้ มเพรยี ง “ขอไทเฮาทรงมพี ระวนิ ิจฉัยพ่ะยะ่ คะ่ ” ขท้ั้งามน.ั้น..สหหี ลในบนิ ้าหเขหนอว้างเย่ เจซอ้าวาเลศียห่ัยน์ ขคหอนลงหีนทมั้นั่นู่มแฮาขวกง็ าคกจกุ อรเะมขดป่า้าต่วงานยมงิ่รไนนื่ปักเดร้วงิ เยปคิดวาเผมฝยใัอนคยทร่าทกุ งำอไสมยงิ่ ่เ่าใกงดรขยงอใางมจเผนขู้้ใาเี ขดล้ามรเว่ตหมรลดงวก้วไันมย่

เป็นท่า เขากลายเป็นเพยี งตัวตลก ถกู โจมตีศกั ด์ ศิ รตี อ่ หน้าผ้คู นอย่างไมอ่ าจเยียวยาได้ ไทเฮาอ้ีเต๋อเห็นเหลา่ ขุนนางคุกเขา่ ก็หัวเราะเบกิ บานใจ เอ่ยตอบว่า “เหน็ ชอบ ตามราชโองการ” เพียงประโยคเดียวนับวา่ เป็นเอกฉันท์ ฟ้ารับร้ดู นิ เป็นใจ ตอ่ ให้ภายภาคหน้าเซวยี นหลีคดิ ชว่ งชงิ บัลลังก์ การดำรงอยู่ของเขาก็จะไม่ ถกู ต้องอีกตอ่ ไป เขาจะสญู เสยี การสนับสนนุ จากราษฎร เพราะประพฤตผิ ิดทำนอง คครลอองงรธารชรยม์ จแำลเปะจน็ าตร้ตอี ปงใรสะเสพะณอาี ดสำหเรพบั รฮา่อะปงเาตก้พครนะมอางกคม์ หานยง่ึม.ิอ..ปาจรปะชิดาไชดน้เชสน่ ำคเดัญียยวกงิ่ ับกราารษขฎ้นึ ร ทัว่ หล้าที่ฆ่าอยา่ งไรก็ไมห่ มด เซวยี นหลีตกท่ีนัง่ ลำบากเสยี แล้ว เซวยี นหลีแขง็ ใจระงับความโกรธของตน ไทเฮาอ้เี ต๋อสนทนากับเหล่าขุนนางต่อ อีกครหู่ น่งึ จากนั้นกก็ ลับตำหนักฉอื หนิง ทันทีทไ่ี ทเฮาอ้ีเต๋อจากไปภายในท้องพระโรง หลวงกเ็ กดิ เสยี งเซง็ แซข่ ้นึ ทันใด ขุนนางฝา่ ยเซวยี นเพ่ยนั้นต้องทนให้ขุนนางฝ่ายเซวี ยแพนะหไลลีเ่เหสยยี ียหบนย่อำยซเ้ำหแ็นล้จวะซเำ้ปเลน็ า่ไปไกมวไ่ ่าดจ้ ะชงิ คหวลาามยไคดน้เปจรึงยีเดบนิคเนื ขก้าไลปับเมสายี กดแ็ สสเี นย้ยยหากยเันยฝ็น่ายไตมร่ขง่ี ข้ามทันที เซวียนหลหี มนุ กายออกจากตำหนักจินหลวนเพยี งลำพัง สาวเท้าอย่างเรง่ รบี สหี น้าบิดเบ้ยี วดูนา่ กลัว “พแ่ี ปด” ตรงมุมทางเล้ียวของระเบยี งยาว เสยี งคุ้นเคยเสยี งหน่งึ ร้องทักข้ึน วา่ มคี นเเซอวาียขา่นวเไพป่ยแเจด้งินแมล้าวจเาปกน็ อแีกนท่ างเมือ่ เขมารี ถาชกู โกอักงบกราเริ วแณตง่มตา้ันงเาขนาอเปยน็ ู่ๆฮอ่ กง็ปเตร้ากกฏ็นตับัวว่าแคสวดามง ผิดแตเ่ ดมิ ถูกบารมใี หมช่ ะล้างจนหมดสน้ิ หลังจากท่ีหนมุ่ น้อยผ้นู ้ีจำศลี ซมุ่ ซอ่ นตัวอยา่ งไร้ข่าวคราวมานาน พอปรากฏกาย อกี คร้ังก็มาในชดุ ผ้าแพรสสี ันสดใส สหี น้าย้ิมแย้ม ความไรเ้ ดียงสาอยา่ งเดก็ น้อยในวัน

วานจางลง ถกู แทนที่ด้วยความเฉียบคมท่ซี อ่ นอยูเ่ บ้ืองหลังหน้ากากแห่งความสภุ าพ รอยย้มิ น่ารักของเซวยี นเพ่ยค่อยๆ เผยคมเข้ียวออกมาจนเซวียนหลีผงะ แตเ่ ดมิ เขาคดิ มาตลอดวา่ เซวยี นเพ่ยเปรยี บดั่งลูกแมวท่ยี ังไม่โต ใครจะไปคาด... ไมเ่ พียงแต่เจ้าเด็กน่มี ิใชล่ ูกแมว กลับกลายเปน็ สงิ โตตัวใหญ่เสยี นี่! บารมขี องฮ่องเต้นับวันยิง่ ฉายชัด เซวยี นหลีบังเกดิ ความหวาดกลัวเดก็ หนมุ่ ตรงหน้าเป็นครัง้ แรก “พี่แปดดสู หี น้าไม่ค่อยดีเลย” เซวียนเพ่ยทักทายด้วยรอยย้มิ “เรอื่ งท่ีตำหนักจิ นหลวนเม่อื ครผู่ ่านหขู ้ามาแล้ว เหตุใดพี่แปดจงึ ไม่แสดงความยนิ ดีกับน้องชายบ้างเลย เลา่ ?” “ยินดดี ้วย” เซวียนหลีตอบเสยี งกระด้าง ยามน้มี ีขุนนางเดินตามมาด้านหลังต้ัง มากมีคนอยากจะเยาะเย้ยเขาอยู่ไมน่ ้อย คนอยา่ งเขาจะยอมเสยี หน้าให้เด็กคนหนึ่งได้ อยา่ งไรกัน ชเปะ็นตฮาพ่อ“ลงขเิกต้าผเ้เคสันยยี บแพอล่ีแก้วปพดพแี่ ด่ีแปสู ปดิ ดแววลันา่้วกข่อ้าขโนช้าขนค้า้ันดยหีเังปรถน็อื กู คไใมนส?่ โร่”ช้ายควด่ามี การโะดทยำตปลิตอฆุ ดาตอพยอเู่ปลุบยปมับาถวันึงเนว้กีลาลกับ็มไัดก้ “ด”ี เซวียนหลกี ัดฟันตอบเพยี งคำเดียว หนมุ่ น้อยเบ้ืองหน้าย้ิมแย้มมองดเู ขา ดช้วายยคดนวงนต้ชี าา่แงวเหววมาอื วนสเดจใ่ยี สงหรเซว่ นวียยน่งิ นหักลีจ้องสเขต้ารไผีป้นูในั้นแกว็เปวต็นาเเชซน่ วนีย้นี เพนย่ างมพักลยัน้มิ รแสู้ ยกึ ้มวเ่าจนร้อจงา อ่อนหวาน ชอบชกั นำคนให้เดนิ ไปยังปากเหว แล้วก็ผลักลงไปอยา่ งไมร่ บี ไม่ช้า ท่นี า่ ขันคอื เหยือ่ ของนางทกุ คนกอ่ นตายยังคดิ วา่ ตนเองกำลังจะชนะอยูเ่ ลย “เจอกัน“พคีร่แง้ัปหดนค้างอจยะม่าลีธืมุรปะระขส้าาไนมม่รือบคกาวรนวดะฮีก่อวา่งเตอ้ข้ออแงตทว่า่ นา่ .ด..”้วยเซวียมนันเพเป่ยน็ หมัวาเรรยาะาอทีกอคยร่าง้ัง หนึ่งท่ี ‘ขุนนาง’ ต้องกระทำตอ่ ‘เจ้าเหนือหัว’ อย่าให้ข้าต้องเตือนอีก” กลา่ วจบเซวี ยนเพย่ ก็หมุนกายเดินจากไป เซวียนหลียังคงยนื อยู่กับทพี่ ยายามสงบอารมณ์ พลุ่งพล่านของตนเอง

หากวา่ ทำได้ เขาอยากจะสับเซวียนเพ่ยให้แหลกเปน็ หมนื่ ๆ ช้นิ ความร้สู กึ อัปยศน้เี พียงพอจะทำให้เขาคล้มุ คลัง่ ได้ แตเ่ ซวียนหลีก็คุมสตไิ ด้ดีนัก เรอื่ งราววันน้ีมันนา่ ประหลาดเสยี จรงิ ทำไมหลิวหมิน่ จึงมีราชโองการได้? ราชโองการเมอื่ ครนู่ ้ี เขามองปราดเดียวก็ร้วู ่าเปน็ ของจรงิ ไม่ผิดแน่ แล้ว ราชโองการท่อี ยกู่ ับฉมี ่านเล่า? เขาจะต้องไปถามฉมี ่านให้รเู้ รอ่ื ง! กลางดึกคนื น้ัน... ณ เขาเจียหนานทโ่ี อบล้อมด้วยน้ำแขง็ ท่านปรมาจารย์ ปาฉี กำลังนั่งอยู่บนยอดเขา ชายชราเงยหน้าข้นึ จ้องมองหมูด่ าวเจิดจรัส สายตาเขาหยุดอยู่ ทดี่ าวดวงหนงึ่ ก่อนจะหลับตาลง “ฮอ่ งเต้พระองค์ ใหมป่ รากฏแล้ว ดวงชะตาใต้หล้า เปล่ียน--ทกุ อย่างลลุ ่วง” ต่งอ๋งิ เอ๋อท่ีอยู่ในวังก็ได้รบั ข่าวน้ีเชน่ กัน สนั่ สะทน้านางล“กุเปขน็ ้ึน…ยไนื ปชไม้าๆไ่ ด้สมหี รีนา้าชแโสอดงกงอารอแกตช่งดั ตเั้งจอนงวค่า์ ชไมาย่อสยบิากสจามะเเชปอืน่็ ฮแอ่ มง้กเตร้ะไดทั้่องเยส่ายี งงไรก?ย็ ”ัง “พระสนมโปรดระวังคำพดู เพคะ” นางกำนัลรบี คกุ เขา่ ลง “ยามน้ผี ู้คนทั่วราช สำนักตา่ งรบั รเู้ รอื่ งน้แี ล้ว พระสนม...” ต่งอ๋งิ เอ๋อท้ิงตัวลงบนเก้าอ้ีลายบปุ ผา รา่ งของนางราวกับถกู สบู เรย่ี วแรงออกจน หมดตัวภายในพรบิ ตา น่มี ันเรอ่ื งบ้าใดกัน เหตุใดจูๆ่ ถึงมรี าชโองการโผล่ออกมาอกี ฉบับได้เล่า? เหตุผลที่ฮ่องเต้ตัดสนิ ใจยกบัลลังก์ มังกรให้องค์ ชายสบิ สามน้ตี ง่ อ๋งิ เอ๋อเองกส็ ดุ จนะับคเปาด็นเดผา้ทู ีไ่ ด้รบแั มค้ววา่าชมว่ไวง้เเวนล้อื าเสชดอุ่ื ทใ้จายจใากนฮชอ่ วี งิตเขต้อมงากฝทา่ บสี่ าดุ ทนางจะปแรนต่บนรุิบษุัตผพิ ้นู ร้ะันอกงลคั์บอไยมูน่ เ่ คานย หยินวังยวอ่ามจะใไหด้น้เบางาสะแัมสผใัสดไบด้า้ถงงึ คทววามา่ ฮคอ่ ดิ งใเนต้เนบั้น้อื ลงอลบึกจขัดอยงเง่ิ ขกาวเล่าใยครนาถงเึงคขยั้นเแลทียบบจเคะเียปงดิ ถโาปมงดน้วายง ได้ ต่อมานางจึงไม่กล้าเสยี่ งอีก แต่… ฮ่องเต้เองไมเ่ คยแสดงออกเลยว่าเลือกจะบุตรชายคนใด

ไมเ่ คยมปี ฏิสมั พันธ์ กับหลิวหมน่ิ เปน็ สว่ นตัว แล้วราชโองการผหี ลอกนั่นโผล่มาจากทใ่ี ดกันแน่? ตอ่ ไปขกอางรอทงขี่ คนุ์ ชนายางแรปาดชจสะำเนปัก็นมอายกา่ มงาไยรรตว่ ม่งอร๋ังิบเรอ้ถู ๋อึงยกอ่ ารมมรอีชู้ ยดั ู่ของราชโองการเชน่ น้ี อนาคต เพราะรตดู้ ่งีวอา่ ๋เงิ มเออ่ื ๋อฮพอ่ งยเาตย้สา้นมิ ดว้นาิ สรนนาแสวงหนาอางำทน่เีาปจ็นจึงเพยอียงมสเขน้ามรวก่ มย็ กอ่ ลมุม่ตก้อับงดอับงคแ์ ชสงายตแามปไดปด้วย หมืาอกไวเซ้ไดวยี้ มนใิ หชลเ่ ีทปำน็ กเพารียใหงอญดส่ ีตำพเรรจ็ ะสสนกมุลขตอง่ งขฮอ่องงนเตาง้ผกู้วจ็ าะยสชขุ นสมบ์ าย นางเองก็จะคงอำนาจใน ทวา่ บัดน้ีเซวียนเพย่ กลับข่ีหลังมังกรโฉบเอาบัลลังก์ ไปครอง กลายเป็นว่าที่ ฮ่องเต้องค์ ต่อไปโดยชอบธรรม เซวยี นหลอี าจจะนำทหารกอ่ กบฏได้กจ็ รงิ แตเ่ ขาคงไม่ ไยดนี างอีกแล้ว นางเป็นเบ้ียไรค้ ่าแล้ว ทุกอยา่ งที่นางลงแรงทำก่อนหน้าน้ี ท้ังลอบปลงพระชนม์ ฮ่องเต้ ป้ายสเี จ้าจ่นิ โยงสองพน่ี ้องตระกูลเจย่ี งเข้ากับเซวียนเพ่ย ทำให้ทั้งหมดถกู จองจำและกัก บรเิ วณ...ฮ่องเต้องค์ ใหม่อยา่ งเซวียนเพ่ยจะปลอ่ ยให้นางรอดไปได้หรอื คดิ มาถึงตรงน้ี ต่งอ๋งิ เอ๋อกร็ สู้ กึ เยน็ วาบไปทัว่ สรรพางค์ กาย ทุกอยา่ งท่ีทำมาล้วนสญู เปลา่ หรอื ว่านก่ี ็คือโชคชะตาอาภัพของตน นางสอู้ ตุ สา่ ห์ เดมิ พันด้วยทกุ สง่ิ ทกุ อย่างทม่ี ี ท้งิ สหายทุกคน ยอมลงมือฆา่ คน ละท้ิงคณุ ธรรม สดุ ท้ายกไ็ มไ่ ด้สงิ่ ใดตดิ มอื แม้แตอ่ ำนาจในมอื ยังแผ่วจางดจุ หมอกควันยามเช้า พร้อม จะสลายไปได้ทกุ เม่อื สกลุ ตง่ ของนางทมุ่ สดุ ตัวเลือกอยู่ข้างเซวยี นหลีตามนางด้วย ต่อไปจะเปน็ อยา่ งไรเล่า? ทันใดน้ันตง่ อ๋งิ เอ๋อก็หมดเรยี่ วแรงฝืนนัง่ ต่อไปไม่ไหว รา่ งของนางโอนเอนแทบ จะล้มลงไปกองกับพ้ืน น“าพงรกะำสนนัลมทเีอ่ พยคขู่ ะ้างเๆป็นตอา่ ยงพา่ งาไกรันเพตคกะใ.จ..ยกชใว่ หยญด้ว่ ยรบี รเขบี ้าไมปาตปารมะหคมออง พลางรอ้ งเรยี กเสยี งสนั่

หลวงมาเด๋ียวน้เี ลย!” เรอื่ งท่ีคนสกุลเจ้ าถกู จับและถูกปล่อย จะวา่ ไปแล้ วกด็ จุ ดัง่ ละครฉากหนง่ึ ความเปลี่ยนแปรพลกิ ผันในวังหลวงน้ันไม่มีผ้ใู ดคาดเดาล่วงหน้าได้ ย่งิ คิดไมถ่ ึง วา่ จะเกดิ เรอื่ งข้นึ กับตง่ อ๋ิงเอ๋อด้วย...เพราะอยู่ๆ กม็ ีคนค้นเจอยาพษิ ของหนานเจยี งใน ตำหนักของนาง พิษนั้นคล้ายกับพษิ ท่ีครา่ ชวี ติ ฮอ่ งเต้ย่ิงนัก พษิ ของยาจะหลอกล่อให้ ผู้ใชเ้ กิดอาการเสพตดิ ยงิ่ ใชม้ ากก็ย่ิงเสพตดิ มาก พละกำลังในรา่ งกายจะค่อยๆ ถกู สบู จนไม่เหลือ ต่งอ๋งิ เอ๋อใช้วิธีน้ีในชว่ งหลังทีฮ่ ่องเต้ชนื่ ชอบอาหารฝีมอื นาง เพราะถกู นางวางยา ฝา่ บาทจงึ ได้ล้มปว่ ย ยาพษิ ชนดิ น้ไี มใ่ ชจ่ ะใชว้ างยาให้คนอืน่ เพียงอย่างเดียว หากวางไว้ใกล้ตัวนาน เกินไป คนท่ีเกบ็ ยาพษิ กจ็ ะได้รบั พิษไปด้วยโดยไม่รตู้ ัว ของนาตงด่งอ้ว๋งยิ เอ๋อทว่เีามงย่ือาวฮาน่องนเาตง้มเปาน็นาลนมแใรนมตปำี หนพักิษโยดายจไงึรแส้ ทาเรหกตซนุ มึ ั้นสะสมหเลขัง้าจไปากในมคีลนมหไปาตยใามจ หมอหลวงมาตรวจดู ก็พบความจรงิ ทช่ี วนตะลึงวา่ อาการของนางคล้ายอาการปว่ ยของ ฮ่องเต้ยิ่งนัก เม่ือเชญิ เซย่ี ชงิ มาวนิ จิ ฉัยจึงได้พบความลับทซ่ี อ่ นอยู่ ทั้งมวลท่แีกทาร้แชลต้ี้วัวตเง่จอ้า๋จิงเ่ินอจ๋องึ ผกู้ใลสาซยอเื่ ป็นกดารูเปสน็าดผโ้บูครลสิ นทุ ขธอ์ ทิ ง่ีสสดุ ตกรลขี ับ้ีรษเิ ปยน็ าตเท้นา่ ตนอั้นแเอหงง่ คควราั้นมดคำวมามืด จรงิ กระจา่ งไม่ทันได้เข้าคุกหลวงตง่ อ๋งิ เอ๋อก็ชงิ กนิ ยาพิษฆา่ ตัวตายไปกอ่ นแล้ว หากบอกวา่ นางฆ่าตัวตายกฟ็ ังดูงา่ ยดายจนเกนิ ไป จากทห่ี วโู่ จ้ในวังหลวงเล่า สภาพศพของตง่ อ๋งิ เอ๋อไม่เหมอื นคนท่ีฆา่ ตัวตาย ใครกันจะเลือกจบชวี ิตตนเองด้วยการ ใชย้ าพษิ ทท่ี รมานท่สี ดุ ตง่ อ๋งิ เอ๋อตายจากพิษยาทำลายประสาทของหนานเจยี ง! เซยี่ ชงิ ตรวจดแู ล้วกถ็ งึ กับขนลุกเกรยี ว คนท่ีกนิ ยาพิษชนิดน้ีก่อนตายจะเจ็บ ปวดยง่ิ ยวด เพราะต้องดืม่ ตัวยาพร้อมกับไขแ่ มลงวันสายพันธ์ กุ ินเน้ือของหนานเจียง ลงท้อง เมอื่ พิษกำเรบิ จะด้นิ ทุรนทรุ าย ค่อยๆ ขาดใจตายเพราะถูกตัวอ่อนแมลงวันกัด

กินไสใ้ น...จนทส่ี ดุ กต็ ายท้ังเปน็ ลักษณะการตายของตง่ อ๋ิงเอ๋อเรยี กได้วา่ น่าเวทนาทเี ดียวเพราะแทบจะมองเค้า รา่ งเดมิ ไมอ่ อก ตอนทีเ่ จ้าจ่นิ ได้ข่าวน้ี นางถงึ กับนิง่ เงียบไปนาน ไม่พดู จาสกั คำ ข้าวปลาไมก่ นิ ได้แตย่ นื เหมอ่ ในเรอื นคนเดียว ถงึ ขนาดว่าเจ่ียงซน่ิ จอื มาหาก็ยังไม่ร้ตู ัว เจ่ยี งซน่ิ จือโยกศรี ษะคนรกั “ไปกนิ ข้าวได้แล้ว” เลก็ แล้“วออ๋ิง๋งิ เเออ๋อ๋อไเมปไ่็นดค้กนนิ ทยี่กาพลัวษิ คฆว่าาตมัวเจต็บายเป”น็ ใทนส่ี ทดุ ส่ี ดุ แเจล้าะจย่ินังกรัก็พสดู วอยอรกักมงาามอมย่าากงหกดวหา่ ใู่ ค“รต้ังแถตงึ ่ คดิ อยากตายก็คงไมใ่ ชว้ ิธีน้แี น่” เดิมเจ้าจ่ินกค็ วรจะเกลยี ดต่งอ๋ิงเอ๋ออยูห่ รอก แตพ่ อได้ร้จู ุดจบอันนา่ อนาถของ อดีตสหายแล้ว ใจนางกลับมีความรสู้ กึ ทบี่ รรยายไม่ถกู ภาพเกา่ ๆ อขยอ่างงไวรันเสวยีานก็เยค้อยนเปว็นน กลับมาในหัวภาพแล้วภาพเล่า ทำให้นางรสู้ กึ หายใจไม่ออก... สหายรักกันมากอ่ น “เป็นฝีมอื เซวยี นหล”ี เจยี่ งซนิ่ จือลูบไหล่นาง “ยามน้ีเขาเองคงโมโหแทบคลัง่ ไม่ร้จู ะระบายใสผ่ ้ใู ดนอกจากเบ้ียเม็ดเลก็ ๆ ในมือ” ตง่ อ๋งิ เอ๋อเป็นคนของเซวยี นหลี เมอื่ เรอ่ื งถกู เปดิ เผยเซวยี นหลยี ่อมต้องฆา่ ปดิ ปากอยู่แล้ว แต่ถงึ ขั้นใช้ยาพษิ ทแ่ี สนจะทรมานกับนางนับว่าไมใ่ ชว่ ิถที างของคนอยา่ งเซ ตควยีงว่ อนาม๋ิงหเเปลอ๋อน็แี มขค้แ้ึนนตนไน่ปา้องแจลยงึ้วกลแาสยไดฟเปงโใน็ทหสท้เะี่รหอะน็ บันวาโา่ยชโตทิชยสวา่ะมงไขปนอ้โเี ซดงยวเขยีปานรไยริห้ทาลยี่ทีกาำงลใังหโ้รกะรบธาจยัดจนพแทอบเกจิดะเสรญูอื่ งเสกัยบี “เขามันไม่ใชค่ น” เจ้าจ่นิ กล่าวอยา่ งโมโห “เปน็ สัตว์ รา้ ย หน้าเน้ือใจเสอื ” “ชนะเปน็ ฮอ่ งเต้แพ้เปน็ กบฏ หลักการน้มี มี าแตโ่ บราณกาล” เจ่ยี งซน่ิ จือกลา่ ว “คนทีต่ ัดสนิ ใจข้นึ ขห่ี ลังเสอื แตแ่ รกก็ต้องมีความกล้าพอจะยอมรับหากต้องโดนเสอื กัด” เนขาางมไอม่ซงเอื่จส้าจตั ่นิ ย์แตล่อ้วเเจอ้าย่ ปเจล้าอเอบงใกจ็ไม“เ่ใจช้าพ่ไมรต่ะโ้อพงธเสิสยีตั ใวจ์ อปาลลัย่อกยับใหเร้ทอ่ื ุกงอนย้มี ่าางกเปน็นักไหปรตอากมเใวนรตเมา่ืมอ





เจย่ี งหรว่ นมองรอยกรดี บนหัวเตยี ง ทกุ วันทีผ่ ่านพ้นนางจะกรดี เพ่มิ ข้นึ หน่งึ รอย ยตอามนนน้ีร้ีจอะยเปก็นรดีอมยาา่ กงขไร้ึนกันแบต้าง่นแาลงก้วลับไม่สามารถลว่ งร้สู ถานการณ์ ด้านนอกได้เลย ไมร่ วู้ ่า เซวยี นหลีลงมอื หรอื ยัง? ราชโองการฉบับนั้นเล่า ถูกเปดิ เผยแล้วหรอื ไม่? หากเปิดเผยเป็นท่เี รยี บรอ้ ยแล้ว เหตใุ ดเซวยี นหลยี ังไมม่ าหาเรอื่ งกับนางอกี เซยี วเสาก็อกี คนเหตใุ ดถงึ ยังไม่มา เจย่ี งหรว่ นนกึ สงสัยอยใู่ นใจ หากเรอื่ งราวเกดิ ข้ึน ในยามที่ตนเองตัวคนเดียว นางจะไมว่ ติ กกังวลและครนุ่ คิดมากถึงเพยี งน้ีเลย...แตย่ าม น้ีตนมอี กี ชวี ิตท่ตี ้องดูแล นางไมต่ ้องการให้ลูกอยูใ่ นสถานการณ์ อันตราย บ้ านหลังหนง่ึ ที่ชานเมอื ง สาวงามในชดุ สแี ดงกำลังเอนกายพิงเบาะนุ่ม ในมือกุมกระด่ิงสที องแดงอันน้อย เอาไว้ นั่งหลับตาพักผอ่ นอยา่ งสบายอารมณ์ ท่ามกลางควันธูปหอม ทันใดนั้นบุรษุ ในชดุ คลุมสเี ทากร็ บี ร้อนเปิดประตูเข้ามาโดยไม่ขออนญุ าต สาวงามที่กำลังปล่อยอารมณ์ อยถู่ ึงกับตกใจ จงึ ตวาดใสเ่ สยี งดังด้วยความ เกร้ยี วกราด “บังอาจนัก!” “หยวนชวนผิดไปแล้ว ธดิ าเทพโปรดอภัย” บุรษุ ชดุ เทายอมรบั ผิดอย่าง นอบน้อม แล้วกร็ บี เอย่ ถึงเรอ่ื งท่ที ำให้ต้องเรง่ รอ้ นเข้ามา “ธดิ าเทพ...ราชโองการทีช่ งิ มา จากเจยี่ งหรว่ น ตอนน้อี ยู่ทท่ี า่ นใชห่ รอื ไม”่ หลังจากราชสำนักต้าจนิ่ เกิดเรอื่ งราวใหญห่ ลวงอยา่ งไม่คาดคิด องค์ หญิงฉมี ่าน ต้องการให้เขานำราชโองการอกี ฉบับสง่ คืนให้เซวยี นหลีโดยดว่ น ด้วยหวังว่า ราชโองการทช่ี งิ มาจากเจีย่ งหรว่ นนั้นอาจชว่ ยพลิกสถานการณ์ ได้บ้าง ทวา่ ไม่ว่าเขากับ องค์ หญิงฉมี ่านจะชว่ ยกันหาอยา่ งไรกไ็ ม่พบ...หยวนชวนนกึ ถงึ ธดิ าเทพข้นึ มาทันที เขา มัน่ ใจว่านางต้องแอบเอาราชโองการมาแน่ จงึ รบี มาหานางเพอื่ ขอราชโองการคืนกอ่ นที่ องค์ หญงิ ฉมี ่านจะร้เู รอื่ งแล้วพาลโกรธเกร้ยี วหลานสาวคนน้ี “ใช”่ ตันเจินตอบรับด้วยน้ำเสยี งสนุกสนาน

หยวนชวนพลันถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก “ธดิ าเทพได้โปรดมอบคนื ให้ ข้าเถดิ ...” “ข้าเผาไปแล้ว” หยวนชวนตกตะลึงจนแทบลืมหายใจ...ไมจ่ รงิ !! เผา! บัดน้ีรอยย้มิ หล่อเหลาของหยวนชวนไม่มีอีกต่อไปแล้ว “ธดิ าเทพ ได้โปรดอยา่ ล้อข้าเล่น” “หยวนชวน ข้าเคยล้อเลน่ กับเจ้าหรอื ?” ตันเจนิ ขมวดค้วิ มองบรุ ษุ ตรงหน้าอย่าง เออื มระอา หยวนชวนครนุ่ คดิ ทบทวนไปมา สดุ ท้ายก็คิดได้ว่าไมจ่ ำเปน็ ต้องบอกตันเจินวา่ นางทำผิดพลาดใหญ่หลวงเพยี งใด เพราะเขามัน่ ใจว่าถงึ รอู้ ีกฝ่ายก็ไม่แยแสแนน่ อน เรอ่ื งสำคัญทีส่ ดุ ตอนน้กี ็คือจะบอกเซวยี นหลอี ย่างไรดวี ่าราชโองการท่ีชงิ มาถกู ตันเจิน เวผา่ ตาไันปเแจลิน้วเป...็นซ้ผำร้ทู า้ ยำลยาังยเผราาชไปโอโดงกยาทรไ่ี ตม้อม่ งผี เกู้ใิดดไเรดอื่้รงเู้ นแ้นอื ค!่ วามด้านในอีกด้วย หากเซวียนหลีรู้ กับองคเ์ หขญาติง้อฉงีมรา่บี นกกลเ็ับปไ็นปอหาาหอลงคาน์ หกญันิงฉยมี อ่ ่ามนไเมพม่ ่อื ีเบหอตกุผเลรทอื่ ่ีองนงค้ีแ์ หกน่ญาิงงจะเลออื ยก่าชงนว่ ย้อคยนธนดิ าอเกทพ หยวนชหวยนวจนะชแวกน้ไขคปดิ ัญดังหนาน้ัน้เีจองึ งตอบวรา่ ะยะน“้ีธมิดปี าัญเทหพาโเปล็รกดนร้อะยวังควาขมอปธลิดอาดเทภพัยโขปอรงดตวนางเอใจง ด้วย” ตันเจนิ สง่ เสยี งฮอึ อกมาเบาๆ หยวนชวนรบี ขอตัวลาจากไปทันที โชคร้าย... ยังไม่ทันท่ีหยวนชวนจะมาพบฉมี ่าน เซวียนหลีก็ตัดหน้าเสยี กอ่ น สต้ตาจปิ ่ินัญผฉญู้นีมา้ีเลป่าน้ว็นพนเจิหจ้าาาขรผอณ้ใู งดานชเาปามรยอยีหันบนไเุ่มกดเร้ยบกิ า้อื กกง้อหงนเก้า.ร..ยีเซงไวแกียตรน่ใมคหารชลเาล-ี้ น-ยาอจนงะคค์ ชดิ าวย่าแฮป่อดงทเ้แังตคห้กงว่ ลราัมบาชไสสมายำม่ นอาัรกมถมแอลบะ แผ่นดนิ ต้าจนิ่ ให้เขาปกครอง

ผู้คนต่างพากันตกตะลึงไปทัว่ หล้า -เซวียนแลเพะท่ยีใย่ หงิ่ ้เเปก็นินผค้วูสาบื มทคอาดดหบัลมาลยังขก์อมังงผกู้รค.น..อกด็คตี ือองรค์าชชาโยอนงกอการสราะยบตชุ าอื่ คออื งฮค่อ์ ชงาเยตส้อบิงคส์ าม- ใหม่! ทวา่ี่คใวจรขปอเกรงอค่ืฮรงอ่ ปองงาเหแต้่ีผนอ้่นสีงคาด์มกินา่อตรนถ้าคจหิ่นดิลกเอรค็กอื่ อืทงใอุกดงคคอน์ ยรใัชู่ นทปใาฐตยพ้หานี ทล้ีเ้หาปไง็นดซ้แขผี ตอู้เ่หปงคล็นนอพกแี่ ซคเน่ดซอังวนยยี ั้า่นนงคนฉนั้นมี ผ่ามน้เูผิ ดไิดยีมไ่วแดท้ต่ฮี เ่ น่อดงิามเงผตรูู้้้ ตั้งใจมอบบัลลังก์ มังกรให้ก็คือลกู ชายขององค์ รชั ทายาทหงซี พร้อมผค้เู นป็นแคพวอ่ ้นใตน้าสจนิน่ าถมกู รทบำให้เขแ้ตาใ่ฉจีมม่าานตรล้ดู อวี ด่าวเด่าลก็ ูกนช้อายยมขไิ อดง้เสรัชยี ทชาวี ยติ า.ท..หงซนเี สายีงชเกวี ลิตียดท้ัง รัชทายาทหงซแี ละเซยี่ งเสย่ี วหยวน...ย่ิงเกลยี ดทส่ี ดุ กค็ ือลกู ชายของสองคนนั่น! นดีางฉถมี ึงก่ารนััชบสทเปอ้าู ลยตุ ่ยาี สทนา่ เหแป์ ปป็นดิลบบงรุ รังษุ ปชู ผโอ่ื ฉ้ฉู แมลซาแ่ ดยฝเองฉตมลัวลยี อดวยตู่ใัวเนไขปแาเคจปวะ็นต้นเ้อมตง้าียปจบกิน่ า่ ปวเพ้ทออื่ ีไง่ มชส่เบวืี ปติเ็นสลทาูกะโ่ี เขปรออรื่ ดงงตนปน้รมี าไานวห้เขลปอา็นยงอเสจยบิีย่ า่ ปงงี เฉวียน ซอ่ นเรน้ ตัวอย่ใู นจวนเจีย่ งเพ่ือไมใ่ ห้ตนเองถกู จับได้ ในท่ีสดุ นางกส็ บื หาเซยี วเสาจนพบ แต่คดิ ไมถ่ ึงวา่ เซยี วเสาจะเปน็ ถึงหัวหน้าองครกั ษ์จนิ่ อเี วย่ มีอำนาจเหนอื กองทัพ นับแสนเพียงผู้เดยี ว ฉีม่านเคยี ดแค้นจนแทบกระอัก แน่นอนในเมอ่ื เซยี วเสายังมีชวี ติ เอพยรู่ าะเหผตู้ทใุฮี่ ดอ่ สงดเุ ตท้ห้ายวังจจงึ ะกแลตาง่ยตเั้ปงใน็ หเ้ซควรอยี งนบเัพลลย่ ังไปก์ ไคดน้ ต่อไปก็คือเซยี วเสามิผดิ แน่ แตไ่ ม่รู้ อเปง็นค์ฝชา่ายฉยมคีมาดิ่าหนจาะไนมโทาค่ งษดิ ถวจงึ า่ะทเบป่ีคอ็นงกหคชววังาาตจมกะิ ผมำิดเานโพยิดลนทาคดแ่ี ขทวา้อจมรงผงิพขิดวอพกงเลเรซาาดยี ทว้ังเสหามใดหขใ้้เาหซเก้วกรัยีบงนฝวหัง่า่ นขลั่นอไี ดงจ้นระู้ไามงใ่ วชันเ่ รน“อห่ื ้ีเงขาทกา่ี ถกู ต้อง เพราะราชโองการทห่ี ลิวหมน่ิ นำไปประกาศไมใ่ ชร่ าชโองการฉบับที่เราชงิ มาจาก จิ่นองิ อ๋องเฟย”

สงั่ ด้วย“คถว้าาเชมนแ่ คน้นั้นแจนง่นเออากราชรโอาชงโกอารงกฉาบรับฉทบอ่ี ับยขูก่ อับงพหวลกวิ หเจม้า่มนิ าทใำหใ้ขห้้าเ!ข”ากลเาซยวเปยี ็นนตหัวลตอี ลอกกใคนำ ราชสำนัก เหลา่ ขุนนางหลายคนเรมิ่ ตวัดหางเข้าข้างเซวยี นเพย่ มากข้นึ เรอื่ ยๆ หาก ปล่อยให้เนน่ิ นานไปกำลังคนฝ่ายเขาก็จะยิ่งลดน้อยถอยลง ฉมี า่ นบดิ มมุ ปากข้ึนกล่าวย้มิ ๆ “เหน็ ทีเรอื่ งน้ีพวกเราคงจะหลงกลจ่นิ องิ อ๋องเฟย เสยี แล้ว” อยูก่ ับเใจนี่ยเงมหื่อรเว่ ซนวกีย็ยนอ่ เพม่ยเปมน็ รี เาพชียโองงกา‘รสอง่ิ กีลฉ่อเบพับื่ออเยบใู่ย่ี นงเมบือนควฉามะนสั้นนแใจล’้วราชทำโอใหง้กเซาวรียฉนบัหบลทีี่ รสู้ กึ เบาใจต่อเซวียนเพย่ ที่อย่ใู นวัง จากนั้นอีกฝา่ ยก็โจมตเี ข้าใสเ่ ซวียนหลีในตอนที่ เขาลดเกราะป้องกันตัวลง นี่คอื แผนของเจย่ี งหรว่ น นางวางแผนไว้ต้ังแตแ่ รกแล้ว ใชต้ ัวเองเป็นเหยอ่ื ล่อ เพือ่ จะดึงดดู ความสนใจทั้งหมดของเซวยี นหลีมาที่นาง สหี น้าของเซวยี นหลีขาวซดี ชัดเจน ไม่นาน...เขากผ็ ลุนผลันจากไป เจ่ยี งหรว่ นนัง่ อ่านหนังสอื อยา่ งสบายใจดังเชน่ ทกุ วัน อสาิ่มมเอาริบถตสม้ังมอแบงตูรเช่ ณหว่็น์ งทผอ้อกวิ งพขทอรี่ขรงณยนาาเยปงโลลตง่งขไป้ปนึ ลถัง่ ูกทจโนวตา่ย๊ะแกามกล้จจมะะเตปปัวกน็ ใปเหชิดญน่ ป่ นิด้ันบังแสตาย่ดตวางไหวน้ ้าขคอนงทเจ่ีเยข่ี ้างมหารจว่ ึงนไมก็่ วันน้นี างเพง่ิ จะพลิกอา่ นหนังสอื ได้เพยี งสองหน้า ประตเู รอื นก็ถูกผลักเปดิ อย่าง แรง เจย่ี งหรว่ นเงยหน้าข้ึนเห็นบ่าวใบ้ทำสหี น้าตกตะลงึ แขง็ ค้าง จากน้ันรา่ งสงู สง่า ของบุรษุ ผู้หนึ่งกก็ ้าวเข้ามา เซวียนหล!ี ความรสู้ กึ แรกของเจย่ี งหรว่ นคอื ประหลาดใจ จากนั้นก็เรมิ่ เปลี่ยนเปน็ ความ เข้าใจ ดทู ่าเรอื่ งที่เตรยี มไว้จะลุล่วงท้ังหมดแล้ว

เซวยี นหลีคงมาเพื่อระบายแค้นกับนางสนิ ะ เจีย่ งหรว่ นบิดมุมปากข้นึ โดยไมร่ ตู้ ัว ดวงตานั้นฉายแววท้าทายอย่างหาญกล้า พอเซวียนหลีเหน็ แววตาเชน่ น้ีในใจกเ็ ต้นรวั แรงพลุ่งพลา่ นด้วยเพลงิ โทสะ...เขา ก้าวเข้าหาเจ่ียงหรว่ นทีละก้าว ดูคล้ายกับสตั ว์ ปา่ ดุรา้ ยทีก่ ำลังจะตะครบุ เหย่อื ของตน เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทีเ่ จ่ียงหรว่ นกำลังนัง่ อ่านหนังสอื อยู่ สองมอื วางบนโต๊ะ มองปราดไปตลอดทั้งรา่ งของนางแล้วก็สง่ เสยี งหัวเราะเยน็ ชาออกมา “จิน่ องิ อ๋องเฟย ในยามน้ดี ชู า่ งมคี วามสขุ เหลอื เกนิ ท้ังๆ ทถ่ี กู กักบรเิ วณโดยแท้กลับสดใสเปลง่ ปลั่งจน น่าอิจฉา” “คนเรา... หากร้จู ักพอใจในสง่ิ ทเ่ี ป็นอยู่ใจก็จะสงบ” เจยี่ งหรว่ นตอบย้มิ ๆ สตรที ่ีเขาเคยพบเจอมาชัว่ ชวี ิตทีเ่ จ้าเลห่ ์ และร้ายกาจ ท่สี ดุ เหเ็นซจวะยี เปน็นหเลจีจีย่ ้องงหนราว่ งนเขผมู้นง็ ้นี เี่ อง เซวยี นหลสี บตาเจี่ยงหรว่ นตรงๆ ถามต่อด้วย น้ำเสยี งเย็นชา “ราชโองการปลอมทเี่ จ้าถอื อยู่ในมือ เจ้าจงใจใชล้ ่อข้าสนิ ะ” เจีย่ งหรว่ นย้มิ น้อยๆ รอยย้มิ ของนางเปลย่ี นสองตาให้โค้งข้นึ เปน็ วงราวกับ จันทร์เสย้ี ว ดงู ดงามจับตา รอยย้มิ คล้ายดั่งจะเยาะเย้ยนั้นทำให้เซวียนหลรี สู้ กึ อับอายจนทนไม่ไหว ถงึ ขั้น ลมื ตัวยื่นสองมือออกไปบีบลำคอบอบบางตรงหน้าอยา่ งแรง...ทว่าแม้จะถูกบบี คอเชน่ น้ี รอยย้ิมเย้ยหยันกย็ ังคงอยู่ เซวยี นหลยี ิ่งออกแรงมากข้ึน ลำคอขาวผอ่ งเหมือนจะหักคามือเขา เซวยี นหลี ไล่สายตาไปตามโครงหน้างดงามตรงหน้า แปลกมาก...ชวี ติ น้ีเขาพบเจอสตรมี านับไม่ ถ้วน แตท่ ุกครั้งทเ่ี จอกับเจ่ียงหรว่ น ในใจก็จะบังเกดิ ความร้สู กึ แปลกๆ ทุกคร้ัง ความรสู้ กึ น้ันคอื การครอบครอง...เป็นเจ้าของ ได้? หคากนจทะ่พีบบอเกจวอา่ คเจว่ียามงหงารมว่ มนางนามับลไม้ำ.่ถ..้วนตันอยเจ่าินงเ-ข-าธเหดิ ตาเใุ ทดพจแึงหร้สูง่ กหึ นเชาน่นนเจ้กี ยี ับงศนัตับรวคู ่า่อูเปาฆ็นสาตาว งามทส่ี ะท้านสะเทอื นใจคนเสยี ยิง่ กวา่ แล้วเหตใุ ดเขาจงึ ไม่นึกหลงใหลตันเจนิ เล่า? ในสายตาเซวียนหลี...ตันเจินเป็นเพยี งหญงิ นา่ รำคาญนิสัยโง่เงา่ แค่มใี บหน้าดดู ี

กว่าผู้อื่นเลก็ น้อยเทา่ นั้น ผิดกับเจย่ี งหรว่ นท่เี ปน็ โฉมงามท่ีแสนจะเจ้าเล่ห์ ใจเดด็ เห้ยี มโหด หากได้นางมายืนข้างกายใต้หล้าน้ยี ังจะมสี งิ่ ใดท่ีเขาคว้ามาไม่ได้อีกเลา่ แต่เจี่ยงหรว่ นกลับไม่เลือกเขา มอื คู่น้ันเผลอกมุ คอเจี่ยงหรว่ นแนน่ ข้ึนอกี หญงิ สาวถกู เขาบีบคอจนแทบหายใจไมอ่ อก นางคอ่ ยๆ หลับตาลง เซวยี นหลีเห็นดังนั้นก็ ตกใจรบี ปล่อยมอื ออกโดยพลัน การเก็บเจี่ยงหรว่ นไว้นับว่ายังมีประโยชน์ อยูม่ าก เขา จะปลอ่ ยให้นางตายตอนน้ไี มไ่ ด้เด็ดขาด พออีกฝ่ายปล่อยมอื ออก เจย่ี งหรว่ นก็รบี สดู ลมหายใจเข้าปอดเฮอื กใหญ่ เอ่ย “ร“าอชงโคอ์ ชงกายารคฉงบจะับเทข้อ่ีาใยจใู่ ผนดิ มไือปขก้ารนะ้ัมนังเป” น็ ขอเจง่ยีจรงงหิ ”รว่ นหายใจหอบอยู่เป็นนานก่อนจะ “เจ้า...!!” ถจร้องิ ยตชั้งดัแเจตคีย่ ำแ่ งรห“กอรแวง่ลคน้ว์ ชยา้ิมยเนมแือ่้อปขยด้าๆลขัก้าแลไมมอ้ใ่รบบวู้ น่หาทำนรา่ า้านชจกโะอซลง่าดี วกขถาารึงวอเอรอยอื่ กบ่งู จใ้าาดงกวรัแงาตกชกม่็ โอไิ็ยดังง้กคกาิดลรจ่าใวะนอใมชออืม้ กขันไ้าปเเปอป็นย็นเ่าฉหงบยชับ่ดัอื ล่อใคร ทา่ นเองต่างหากที่คิดไปไกล” เจ่ยี งหรว่ นมองท่าทางตื่นตะลึงของเซวยี นหลี ด้วยความสขุ สมใจ “องค์ ชายแปดร้หู รอื ไม่วา่ เพราะเหตุใดข้าถงึ ต้องนำราชโองการฉบับ น้ันออกมา กเ็ พราะชอ่ื ในราชโองการฉบับน้ันไมใ่ ชช่ อื่ ของเซวียนเพย่ อยา่ งไรเล่า” “มรี าชโองการของจรงิ สองฉบับ?” เซวยี นหลกี ล่าวเสยี งเยน็ “เป็นไปไม่ได้...เจ้า โกหกข้า” “ข้าไมจ่ ำเป็นต้องโกหก...ฮอ่ งเต้เป็นเสดจ็ พอ่ ของทา่ น บิดาตนเป็นคนเชน่ ไร ท่านจะไม่ร้เู ชยี วหรอื ” อผกีิดทางแเแตสมพ่ม้ใ้ืนอนนใกจสิ าขัยรอทฮงีพ่อ่ เซงรเะวตอีย้นงน้ัคนห์ จเลปะเจี็นขะคยีรน้วนู ่าขรเ้ีรจาชะีย่ แโงอวหงงรมกว่ าานกรสน้ัอนไงถมฉนว่ บัาด่ ับจพ.ะ.ูด.ทไจมำกา่ใหาชรลเ่ใรอดอ่ื กกงลม็ท่อัเกี่ ปใเห็ผน้ผ่ืไอป้ฟูทไังามงเไข่เลด้า้อืใจกไว้ อีกฉบับเซใวนียมนอื หเจล้าีจ..้อ. งเปเจ็นย่ี ชงอห่ื ผรว่้ใู นด?อ”ยา่ งกดดัน พยายามบีบเค้นหาความจรงิ “ราชโองการ

เจีย่ งหรว่ นหัวเราะเสยี งพล้วิ หวานคล้ายดัง่ ว่ารอคอยคำถามน้ีอยู่แล้ว “ก็ท่าน อย่างไรเล่า... องค์ ชายแปด” ก็ท่านอย่างไรเลา่ กท็ า่ นอยา่ งไรเล่า กท็ ่านอย่างไรเล่า... องค์ ชายแปด! ถ้อยคำแผว่ เบาของเจี่ยงหรว่ นกระแทกลึกลงในใจเซวียนหลดี ุจหัวค้อนอัน หนักหน่วง ในเมอ่ื มอี งค์ ชายเหลืออยู่เพยี งสองคน…อกี ฉบับยอ่ มต้องเปน็ ชอื่ เขา! ราชบัลลหังากก์เขปอน็ งเตขนา…เอกงเ็ ทเา่ปกน็ ับเหขลาทายเ่ี ปวิดันโมอากนา้เีสขใาหอ้เอซกวอียบุนาเยพทย่ ั้งไหด้มชดงิ ลเพงอืม่ อขื ัดกอ่ขนวา!งหนทางสู่ “ข้าเองกม็ ิได้มเี จตนาจะขัดขวางทา่ นหรอกนะเซวียนหลี แตจ่ ะทำอยา่ งไรได้...” นเจ้ีเ่ียปงน็ หชรอื่ว่ นทา่อนา่ นใจกเคข็ ิาดอเพอีกยงวจ่าึงจแะสตร้อง้ งเอเอ่ยาคไปล้ซายอ่ ปนลใอหบ้พใ้นจหูพ“เ้นดิมตทาทขี ่า้านเหเทน็ า่ วนา่ ั้นราชโอแงตกไ่ ามร่คฉดิ บวับ่า ระหว่างทางกลับจวนจะถูกลักพาตัวเสยี ได้ แล้วกเ็ หมือนเรอื่ งตลกท่คี นบงการกค็ ือ ทา่ น...ในเมอื่ ทา่ นอยากซอ่ นเสน้ ทางก้าวสรู่ าชบัลลังก์ ของตัวเอง ข้าทีอ่ ยฝู่ า่ ยตรงข้าม กับท่านกค็ งได้แตก่ ลา่ ววา่ ‘ขอบใจทา่ นมาก’” ในใจอเยซา่ วงียดนุเดหือลดีฟังสฉตีมรา่ตี นรงบหอนก้าเหพัวยี เงรวาะ่ารเสาชยี โงอใงสกชาอรเบปใน็ จขกอ็กังดแฟทัน้ทกุกรปอรดะแกลา้รวเกขน่ าจดงึ า่ ไฉมมี ่ใ่าสนใ่ จ มไทปคิาเงาถไดดดิ ว้ส.่า..มจะหตเวกอังดินเปนรฐอ้่ืรี พางชีพนโ้เลี อปิกง็นผกขัานอรเกงชขย็ น่ ้ัางนอเ้ียปใู่น็ในนขมทออื่สีงขขดุ ้้าาเซมวาขตียอ้ังนเแพหตยีลต่ งีก้นเ็เปอิดม่ยเันเผสตยยี้อองงอเเหปก้ียน็มมาขเเอกซงรวขยีีย้ามน!”เพ“่เยจก้าไ็ดมใี ่มจี “เกรงว่าองค์ ชายคงจะต้องผิดหวังซำ้ สอง” เจี่ยงหรว่ นมองเขาด้วยแววตาเวทนา “บัดน้ไี มม่ ีราชโองการฉบับนั้นแล้ว” เซวยี นหลีใจกระตกุ รนุ แรง “เจ้าหมายความวา่ อย่างไร?” “องค์ หญงิ หนานเจยี งมไิ ด้บอกท่านหรอื วา่ ราชโองการฉบับนั้นได้ถกู ธิดาเทพแหง่

หต้นาจา่นิ นไเมจีอ่ยอง ก‘เผทั้าง-ยไังปเป-แน็ ลค้วน’”จำนพาวงกแโสงรแ่ ง้ลท้วำอเปว็นดฉทอลดาดถอนนึกใอจยา“กธิดจะาปเทรพะจอบา่ นเออาักคษวารมขดอีคงวชาามว ยชองหบรจว่านกทส่าา่ นยหนน้าางนจ้อึงยจัดๆก“ารทเน่ีผาามงเันผแาทไนปทเป่าน็นคเสวยีามเลหยวังเทฮ้ัง้อช…วี คติ ดิขอแงลท้วา่กนน็ เ่าชเสยี ยวี นดะายนเักซ”วียเนจ่ี หลี” ที่นางเผาไปเปน็ ความหวังทั้งชวี ติ ของท่านเชยี วนะ เซวียนหลี ความหวังทั้งชวี ติ ! คำพูดของเจ่ียงหรว่ นดังก้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในสมองเซวยี นหลี ทันใดน้ันเขาก็รสู้ กึ จกุ แน่นหน้าอก ท้ังที่เปน็ ฤดูวสันต์ แสนอบอุ่นแต่เซวียนหลกี ลับรสู้ กึ หนาวยะเยอื กราวกับยืนอยู่กลางลมฤดเู หมันต์ เขามั่นใจว่าเจย่ี งหรว่ นไมโ่ กหก แน่ เพราะสหี น้านางท้ังยนิ ดีและเย้ยหยันเขาเหลือเกิน ราชโองการฉบับน้ัน...ไมม่ อี ีกแล้ว เพียงแค่ก้าวเดนิ ออกจากเรอื นน้ยี ังรสู้ กึ เซวียนหลีไร้เรย่ี วแรงจะทรงตัว เหน็ดเหนื่อยเหลอื แสน คร้นั ก้าวพ้นออกจากห้องพลันร้สู กึ แสบรอ้ นข้ึนกลางอก ใน ที่สดุ กก็ ระอักโลหิตสดๆ ออกมาเป้อื นทางเดนิ เบ้อื งหน้า ทว่าเขาก็ยังเดินต่อไปเหมอื น ไมร่ ้สู กึ ตัว ปวดมวหนลจังนจเาหกงเซอ่ื วผียดุ นเตหม็ ลหจี นาก้าไปแลแ้วร.ง..บเจีบ่ยี ขงอหงรเว่ซนวจยี ึงนงหอลตัมีวิไลดง้มเอาากมแือตกอ่ มุ ยทา่ ้งอไงรไกวเ็้แปน็น่นแรรง้สมู อืกึ ของบรุ ษุ ทำเอานางสนั่ สะเทือนไปท้ังรา่ ง ทวา่ ละครที่นางออกแรงเลน่ ให้เซวียนหลีดู เมอื่ ครกู่ ็นับว่าได้ผลคุ้มคา่ นัก นางสามารถคาดเดาอนาคตของไสศ้ กึ ชาวหนานเจยี งได้ เลย ธดิ าเทพผ้นู ั้นไม่รอดมอื เซวยี นหลแี น่...ผู้ทโี่ ง่เง่าทั้งยังทำงานผดิ พลาดร้ายแรง คนอยา่ งเซวียนหลไี มม่ ีทางปลอ่ ยให้มีลมหายใจตอ่ ความสมั พันธ์ ระหวา่ งไส้ศกึ ชาว หนานเจยี งกับเซวยี นหลีกจ็ ะขาดสะบ้ันลง ในอกี ความหมายหน่งึ กเ็ ทา่ กับว่าเซวยี นหลีลงมอื ตัดทอนกำลังฝ่ายตนเองด้วย

เจย่ี งหรว่ นกุมท้องแนน่ กว่าเดิม เหง่ือเม็ดใหญก่ ล้งิ จากหน้าผากมนหยดลงพ้นื ลกึ ๆ ในใจนางรสู้ กึ หวาดกลัว เพราะเคยเหน็ หญงิ ตั้งครรภ์ ต้องเสยี บุตรมานับไม่ถ้วน ทารกน้อยในครรภ์ มารดาออ่ นแอยง่ิ นัก ท่ถี ูกเซวยี นหลีทำรา้ ยเม่อื ครอู่ ยู่นอกเหนอื แผน รบั มอื ของนางจรงิ ๆ ใอหอ้เกปไน็ ปเลตจมาี่ยมลง้คมหนพรวม่ับนาลชปงว่ไวปยดเทร้ออื่นงงามทงา่ีนกกัดาขงฟท้ึนัน้อแงมนกอื ็จ่นหะปนกล่ึงลัปงเูบดิ ลทตว้ออ่า่ จงไปตะอไนมอเไอ่กดงไ้ออปีกกีตมามอื บพ่ายแวตาใยบถ่ า้้ดามหหี ปารกรอื ะไไมคม่อข่ องรแคา่ ตวง่าไถมม้า่ ชว่ ยเหลือ... หากนางแท้งลกู ... นางจะไม่ให้อภัยตนเองเลยตลอดชวี ติ พตาอมเปข้ากเขตรณอิื นนะามนง้าันเไปดเดอิ ้บงฝา่ เวาจตใย่ี ะบงก้กหร็ปร้าว่ดิอนปอกรกะ็เหหตยลูทิบือันถบท้วเี หย็นใบบหใา่ นวนใมึง่ บออื ้เอขดกิอนจงตานรกางดงเขค้า้นาือมใตานะหแกาลทร้า้ว่าอทตาารหงงราเรขบี ท้ราี่ใมอ้ ชานปส้ ผรง่ ะิดสคตำรอาบั ง เจี่ยงหรว่ น “ดม่ื เรว็ ” เจี่ยงหรว่ นตกใจแตก่ ็ไม่มีแรงจะถามบ่าวใบ้ว่าพูดได้ตั้งแตเ่ ม่ือใด นางเพยี งมองดู ถ้วยในมอื อีกฝ่ายอย่างหวาดระแวง “นคี่ อื สงิ่ ใด?” “ยาบำรงุ ครรภ์ ” บา่ วใบ้ดูรอ้ นรนกระวนกระวาย “จิน่ องิ อ๋องเฟยรบี ดม่ื เถดิ ข้าไม่ ร้วู า่ คนของพวกมันจะเข้ามาอีกเมือ่ ใด” เจี่ยงหรว่ นมองบา่ วใบ้แวบหนง่ึ อาการลนลานของบ่าวใบ้ไมไ่ ด้เกดิ จากการ เสแสรง้ ต้ังแต่ตนถกู จับมาบา่ วผู้น้ีกม็ เิ คยพดู จาสกั คำให้ได้ยิน เจ่ยี งหรว่ นยังคิดไปว่าเซ วยี นหลหี าคนใบ้มารับใช้นางเพราะไม่ต้องการให้เผยความลับอันใด นางคดิ ทบทวนโดยละเอียดกพ็ บวา่ บ่าวผ้นู ้ีไม่เคยแสดงท่าทีปองรา้ ยตนเลย ถึง ขนาดยื่นมือมาชว่ ยเหลอื โดยบังเอญิ อยหู่ ลายคร้ัง เจ่ยี งหรว่ นตัดสนิ ใจยอมเสย่ี ง นางไมใ่ ชค่ นท่จี ะเชอ่ื ใครง่ายๆ แต่เพือ่ ลกู ในท้อง นางจะขอเชอ่ื สญั ชาตญาณตัวเองดูสักครงั้ เพราะคดิ ดังน้ันหญิงสาวจึงยอมรบั ยาถ้วย นั้นมาดืม่ อยา่ งรวดเรว็ ผา่ นไปนานเทา่ ใดไมร่ ไู้ ด้ เจีย่ งหรว่ นคอ่ ยรสู้ กึ วา่ อาการปวดท้องคลายตัวลง บา่ ว

ใบ้รบี ซอ่ นถ้วยยาแล้วนำสำรบั อาหารข้ึนจัดวาง เจ่ียงหรว่ นกระซบิ ถามเสยี งเบา “เซยี วเสาสง่ เจ้ามาร?ึ ” บ่าวใบ้นิง่ ไป... สา่ ยหน้า ตอนน้เี จีย่ งหรว่ นร้แู ล้วว่าบ่าวใบ้ผ้นู ้ีดูออกว่านางตั้งครรภ์ แม้จะพยายามปดิ บัง คเพดิ ยี จงะใปดดิ แคตวค่ านมลทัี่บเจไอมห่ในห้้รากวั่ ัเนลทยุกกเ็คชง้าจคะำเยปอ่ น็ มไรปบั ไดร้ไู้ยดา้ถกงึ ควแาตม่…ผิดบปาก่ วตใิ บ้บออยกูใ่ วนา่ เเรซอื ยี นวเเดสียาไวมก่ไันด้ สง่ มา เมือ่ ไม่ใชค่ นของเซยี วเสาแล้วทำไมถงึ ชว่ ยนางเลา่ ? “เจ้าเปน็ ใครกัน?” เจ่ยี งหรว่ นถามอยา่ งสงสัย บ่าวใบ้ยนื ตักข้าวอยู่ข้างกายเจย่ี งหรว่ น “เปน็ คนทต่ี ้องการแก้แค้น” เจย่ี งหรว่ นนึกไม่ถงึ วา่ นีจ่ ะเป็นเหตุผล “เจ้ามคี วามแค้นใหญห่ ลวงอันใดหรอื ?” จะปกป“้อบงดิ ตานข้เาอทงำแงาลน้วใเซห้วเซยี วนียหนลหสี ลงั่ งีคานนใหหน้ฆง่ึ า่ แปติด่ทปำาพกลคารดอบตคอรนัวนข้ั้านตเั้งรแอ่ื ตงถเ่ ดูก็กเปน้ดิอโยปยงันแเพก่อื่ ท่ี สเฒามา่ ทช้ังวี หติ มนด้ขี เ้ากต้า้อสงบิ คสดิ ามบัชญวี ชติ กี ับตเขอานขน้าั้นแขฝ้างอตยัวดู่ม้าานตนลออดกหจงึลโาชยคปดีกรี เ็ อพดอื่ มจาะไหดา้ โอหกนาส้แี คล้งนมเกือ้า”สบิ เจ่ียงหรว่ นขมวดค้วิ “แล้วเจ้ามาอยทู่ น่ี ไี่ ด้อย่างไร?” “ข้าปะปนตนเองอย่กู ับบ่าวไพรใ่ นตำหนักของเซวยี นหลี แสรง้ ทำเป็นใบ้ ข้า ได้ยนิ พอ่ บ้านบอกว่าจะหาคนไปดูแลคนผ้หู นึ่งและต้องการบา่ วทีไ่ มพ่ ดู มาก ข้าจึงเสนอ ตัวขอมาทำงานน้ี พวกเขาเลอื กข้าเพราะคนใบ้พดู ไมไ่ ด้ ฟ้ามีตา...ในท่สี ดุ ข้ากม็ โี อกาส” เจีย่ งหรว่ นได้ยนิ เข้ากอ็ ดทอดถอนใจไม่ได้ เซวยี นหลนี ้ันภายนอกดเู ปน็ คน วอ่า่อเปน็นโยวนธิ ีปทกว่าปภดิ าคยวใานมดลรุ ับ้ายทยี่ดิ่งีทกีส่ วดุ า่ เส“แอื ล้ววทิธกำี ไามรเฆจ้า่าลถ้าึงงตค้อรงัวชนว่ ้ันยเขข้าา?ถ”นัดนัก เขาเคยบอกนาง “ศัตรขู องศตั รกู ค็ อื มิตร ใครทีม่ ีความแค้นกับเซวยี นหลขี ้ากจ็ ะชว่ ยคนผู้นั้น” บา่ วใบ้กล่าว “บัดน้ีข้าเหลอื ตัวคนเดยี ว แม้จะพยายามหาโอกาสสดุ กำลังแต่ก็ไมร่ วู้ า่ สสดตุ ทปิ ั้าญยญจะาทแำลสะำอเำรนจ็ หาจรอื ไมม่ ฉิ ะนข้ัน้าเรซวู้ ว่าียทน่านหคลือกี จค็ ิ่นงอไมงิ ่หอ๋วอางดเฟระยแผว้เูงลทอื่ า่ งนชถอื่ งึ ขนาดทตา่ น้อเงปจ่ียับมตดัว้วมยา

กักไว้ ข้ารวู้ า่ ทา่ นต้องมวี ธิ ตี ่อกรกับเขาแน”่ “หมายความว่าหากข้าต้องการหนี เจ้ากจ็ ะยนื่ มอื เข้าชว่ ยใชห่ รอื ไม?่ ” “ท่ีนอี่ ยู่ห่างจากเมืองหลวงมากจนเกนิ ไป” บา่ วใบ้สบตาเจี่ยงหรว่ นอย่างมงุ่ มั่น ไ“ดแ้ลงา่ะยยๆังม...ีคนยาคมุ้มนก้ที ัน่ารนอตบั้งทคิศรรภท์ า่ ถน้าอถ๋อกู งพเซวยีกวมจันงึ ลหว่ างทรี่น้กู ่ไี ็จมะ่พกบลายขเ้าปเอน็ งจกดุ ไ็ อม่ออ่ นาจใสหงญ่ ข่ห่าวลอวองขกอไปง ทา่ นอ๋องเซยี ว ข้าจะลองพยายามหาโอกาสดูสักคร้ัง แต่ท่านต้องรบั ปากข้า...หากหนี ออกไปได้แล้ว ต้องชว่ ยแก้แค้นแทนครอบครัวข้าด้วย... ฆ่าเซวียนหลีให้ได้!” ตันเจนิ ไม่เคยใสใ่ จขา่ วลือจากเมอื งหลวง ทั้งสน้ิ สขำอหเรพับียนงาเงซแวลีย้วนเหรอื่ลงีไรดา้ขว้ึนภาคยรใอนงแราคชวย้น์ ตท้าุกจอน่ิ ยจ่าะงเกปจ็น็ ะอเปยน็่างไไปรตยา่อมมแไผมนเ่ กีย่ วกับนาง แล้วเม่อื ใดเซวียนหลีจะมาแจ้งขา่ วดเี ลา่ ? ในเมื่อราชโองการแตง่ ตั้งเซวียนเพย่ ก็ ถูกนางเผาท้งิ แล้ว ป่านน้เี ซวียนหลีคงกำลังเฉลมิ ฉลองอยจู่ นลมื พันธมิตรชาวหนาน เจยี งไปแล้วกระมัง ระหว่างทีน่ างกำลังครนุ่ คิดอยนู่ ้ัน คาดไมถ่ ึงวา่ เซวียนหลีจะมาปรากฏกายอยู่ เบ้อื งหน้าแล้ว ตันเจนิ สบสายตาพลางสง่ ย้ิมอ่อนหวาน “องค์ ชายแปด” ใบหน้าเ’ซวเปีย็นนเหพลยี เี งอหงนก้ย็าก้ิมาตกอใบนยาตมันปเกจตินขิ เหอ็นงเเซซววียยี นนหหลลี มี แาหตลร่ อายยคยร้มิ ัง้ ใจนงึ รว้วัูน่าน้ีเห‘รมออื ยนยม้ิมบี บานง อยา่ งเปลยี่ นแปลงไป นางรสู้ กึ ประหลาดใจอย่างยากจะอธิบาย ตอนแรกตันเจินต้ังใจจะก้าวเข้าไปหา แต่เมื่อเหน็ ท่าทางผดิ ปกตขิ องอีกฝ่ายจงึ หยุดชะงักลง คิดว่าควรไถถ่ ามจดุ ประสงค์ ในการมาของเขากอ่ นจะดีกวา่ “องค์ ชายมา ถึงน่ีมเี รอ่ื งใดร?ึ ” เซวยี นหลยี ้ิมน้อยๆ ก้าวเข้าหาทีละก้าว “ข้ามาเพอ่ื ถามคำถามธดิ าเทพหนึง่ เรอื่ ง” “เรอ่ื งใดหรอื ?” “ราชโองการทช่ี งิ มาจากจน่ิ อิงอ๋องเฟย ธิดาเทพเผาแล้วใชห่ รอื ไม่?” พอได้เห็น รอยย้มิ เซวยี นหลใี กล้ๆ จึงมองเหน็ ความจอมปลอมปล้ินปล้อนปะปนอยูห่ ลายสว่ น

อย่างชดั เจน ทำเอาตันเจนิ ร้สู กึ รังเกยี จโดยไรส้ าเหตุ นางจ้องตอบพลางเชดิ หน้า “ใช่ แล้ว” “ข้าขอทราบเหตผุ ล...” เป็นภัย“ใในนภเมายอื่ ภชาอ่ื คทหีร่ นะ้บาไุใดน้ ราอชีกโอองยก่าางร..ฉ. บับตน้อ้ันงมเปีส็นักชวัอนื่ นท้อีท่ งา่ นชาจยะทท่าำนลายมันหอากยเแู่ กล็บ้วไว้กสอ็ ข้าู จ้า จัดการแทนเลยมดิ ีกว่ารึ ในเม่ือทา่ นกับข้าอยฝู่ ่ายเดียวกันใครทำกไ็ ม่ต่างกัน” เจยี งยอตมันลเจดินตัทวชึกทว่ ยักทไปำงเอานงวแา่ทคนำพผ้ดููอ่นเื ชถน่ ือนเ้ปฟี น็ังดเกูดียยี รง่ิ ตนิอักันใหญนห่ าลงเวปง็นขถอึงงธคิดนาผเท้นู พั้นแแหล่ง้วหนาน ใครจะคาดคิดวา่ เซวยี นหลไี ด้ยนิ แล้วกลับสง่ เสยี งหัวเราะออกมาราวกับคนเสยี สติ “ชว่ ยข้าอย่างน้ันร?ึ ” ตันเจนิ คาดไมถ่ งึ ว่าเซวียนหลีจะมปี ฏิกิรยิ าเชน่ น้ี จงึ ถามอย่างไม่พอใจว่า “องค์ ชายหมายความว่าอยา่ งไร?” เจ้าเผา.น..้ไำมเสใ่ ยชี งช่ ขอ่ื อนง้อเซงวสยีบิ นสหามลใี แนตยเ่ ปาม็นนช้ีฟอ่ื ังขไ้าม..่อ.เปอน็กเชสอ่ื ยี ขแอลง้วขว้าา่ !ร”้สู กึ อยา่ งไร “ราชโองการที่ “เป็นชอื่ ทา่ น...” ตันเจนิ หลดุ เสยี งรอ้ งเบาหวิวออกมา เพยี งไม่นานกร็ บี กลบเกล่ือนความตกใจเอาไว้... หากไมร่ บั เสยี อย่างใครจะยัดเยยี ดความผดิ ให้นางได้ ศเ“ปอัก้็นอด…ธ์ ิศิดอราสงี เคทงู ์ ชสพาง่แยกหกว่งเา่็ หลผนย้หู ารญนบี ิงเรจท้อยี ุกนงคมทนาีผ่ ห้คู าขนเ้าซเดคว้วาียรยนพหหกมลราาีเยบปจ็นไะหเมพวา้ ียกงลอา่ งวใคโนท์ ชหษานยเอาซนางึ่ ผเถจิดอื ยี ใกงชนำหเ่ านรงิอดืมไจีตมาำก?่ แ”พหรนะ่งสแนนลามะง เขากล้าดีอย่างไรมาเอ่ยปากตอ่ ว่านางเชน่ น้ี ราชโองเกมาอ่ื รคมดิ ากไดม็ ้ดไิ ดังน้บั้นอกตัวนา่ เชจอ่นิื ใจนงึ พราูดชจโอาหงยกาามรนหั้นยันเป็นชอ่ื ของทา่ “นเดมิ ทถอี ้าจงคะ์หชาาคยนใหผ้ขิด้ากไปเ็ ปชน็ งิ ทอาย่ นา่ งนไัน่รวแ่าหมลันะเทขไ่ี ียมนร่ ชออบ่ื คทา่อนบอเอยงูข่ ้างใทนีส่ ำคคังญมทิไดา่ น้ไปกถ็ไมกู ่เใคคยรเหหลน็ อรกาชปโัน่ อหงัวกเาขร้าฉหบรับอนก้ันนะ” จะร้ไู ด้ “ไปถูกใครหลอกร?ึ ” เซวยี นหลีถามกลับเสยี งเบา

เบอื นสตาัยนตเจามินอเหงยอยีอดกยไป้มิ นมอมุ กปหากนท้าตำใา่ หง้ใบห“นเฮ้าง้อด…งามดเนู ราอ่่ื เงกไลมีย่เปดน็ ไปเรหอ่ื ลงายสว่ตนัวเอนงโางงง่ แมสตรกง้ หลุมพรางของผ้อู ื่นจนพ่ายแพ้ ก็มัวแต่เต้นแร้งเต้นกาต้ังทา่ จะโทษคนอน่ื มนิ า่ เล่าทำ การใดถงึ ...” นางหยุดพูดแล้วแทนท่ีคำพูดด้วยสายตาเหยยี ดหยาม แผลเกกา่ ขารอทงี่ตเซันวเยีจินนหแสลดีเขง้าอพออกดเช.ี ..น่เซนว้ี ียนทกุหคลำนี พั้นูดหแลลงะตกัวาเรอกงรเะปทน็ ำทขสอ่ี ดงุ นาเงขลา้วไมนเ่ ไคปยตปอลก่อยย้ำใซหำ้ ้ ตนเองมจี ดุ แปดเป้ือน ยง่ิ ทนไม่ได้หากใครจะสงสยั ในความสามารถของเขา คำพูดของ ตันเจนิ ล้วนตบหน้าเขาทกุ ถ้อยคำอย่างยากจะรับได้ ในใจเซวยี นหลีบังเกิดความรสู้ กึ ราวกับมเี ปลวไฟปะทุรนุ แรง เขามองตันเจิน “เจ้าพดู ไม่ผิดหรอก” ตันเจนิ รสู้ กึ แปลกใจ แต่ว่าเซวยี นหลนี ั้นปากหวานก้นเปรย้ี วมาแตไ่ หนแต่ไร ธิดาเทพจงึ มิได้ระแวดระวังเขานัก “อันที่จรงิ ข้ากไ็ มอ่ ยากวา่ ท่านหรอก เพียงแต่ท่านไม่ ควรเอาเรอ่ื งทั้งหมดน้ีมาผลักใสข่ ้า...” หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบก็รสู้ กึ เยน็ วาบท่หี น้าอก...ความเจบ็ ปวดคอ่ ยๆ เออ่ จาก ล่างข้ึนบน นางก้มหน้าลงมองอย่างตกใจ ที่อกของนางมมี ดี สน้ั ปักอยเู่ ล่มหนงึ่ ด้ามมีดน้ันอยู่ในมือเซวยี นหลี! เซวยี นหลีย้ิมเห้ียม จงใจหมุนมีดในมอื ควงเป็นวงอยา่ งชา้ ๆ เสยี งเน้อื ถูกคว้าน ดังออกมาอย่างนา่ หวาดเสยี ว “ข้าไม่โทษเจ้าและยังขอบคุณเจ้าด้วยการสง่ เจ้าไปเท่ยี ว เสยี ด้วย” เสยี งของเซวยี นหลแี ฝงด้วยไอเย็นหนาวเหนบ็ ตันเจนิ มองแผลบนอกของตนเองอย่างไมอ่ ยากจะเชอื่ นางอยากตะโกนขอ ความชว่ ยเหลอื อยากเรยี กหยวนชวน เรยี กฉีม่าน เรยี กบ่าวท่ียนื อยดู่ ้านนอก แตก่ ็ พูดไมอ่ อกสง่ เสยี งไมไ่ ด้ มดี สนั้ เลม่ น้อี าบยาพิษ พอพษิ เข้ารา่ งจะไมส่ ามารถขยับตัวได้เลย เซวยี นหลดี งึ มดี ออกอย่างไม่รบี ไมช่ ้า ชัว่ จังหวะน้ันโลหติ สดๆ กซ็ า่ นกระเซน็ ตามออกมาด้วย ชาย หนมุ่ เอาผ้าเชด็ คราบบนใบมดี จนสะอาด ก้มหน้าลงมองโฉมสะคราญปานล่มเมอื ง

ทนี่ อนกองแทบเท้าตนทย่ี ามน้ดี ูไร้ค่าไม่ตา่ งจากเศษซากเน้ือหนง่ึ ก้อน “ข้าควรจะฆ่าเจ้า เสยี ตั้งแตแ่ รก...นังโง่!!” กล่าวจบเขาก็หันกายเดินออกจากเรอื นไป ศพของตันเจินนอนกองอยบู่ นพ้ืน แม้ตายแล้ววญิ ญาณกย็ ังวนเวียนอยู่ท่เี ดิม ยังคงกรดี รอ้ งด้วยคาดไม่ถงึ วา่ เซวยี นหลีจะกล้าลงมอื กับนาง แต่ก่อนนางไมร่ สู้ กึ กลัวเซ วียนหลแี ม้แตน่ ้อย คิดเสมอวา่ ตนเองถอื ไพ่เหนอื กวา่ เพราะอกี ฝา่ ยต้องการกำลังทหาร ของหนานเจียง แตล่ มื คิดไปว่าชาวหนานเจยี งทเ่ี ซวียนหลสี ามารถไปขอความชว่ ยเหลือ ได้ มไิ ด้มีเพียงนางคนเดยี ว นางเปน็ ธิดาเทพแหง่ หนานเจียงกจ็ รงิ แต่หนานเจยี งยังมอี งค์ หญิงอย!ู่ องค์ หญงิ ฉมี า่ นฉลาดกวา่ อดทนเกง่ กวา่ นาง และรดู้ วี ่าควรจะแลกเปลยี่ นกับคน อย่างเซวียนหลีอย่างไรจึงจะได้เปรยี บที่สดุ ในเมื่อนางไมใ่ ชต่ ัวเลอื กเพยี งหนง่ึ เดียวซำ้ ยังมีตัวเลอื กอน่ื ที่ดีกว่า การท่เี ขาจะฆ่านางก็มิใชเ่ รอ่ื งทีต่ ้องลังเลแม้แตน่ ้อย ประตูถกู ผลักเข้ามา เสยี งหยวนชวนดังข้นึ ตาม “ธิดาเทพ...” เขายังพูดไม่จบ สองเท้าก็ชะงักค้าง สายตาหยดุ นิ่งอยู่ที่พ้ืน เขารบี กห้ายววเขน้าชไปวปนรนะงิ่คไอปงนราา่ นงขไมอ่กงตลัน้าขเจยินับขต้ันึวแจนนบกอรกะทัง่ ผา่ นไ“ปทำชไัว่มค..ร.ทสู่ ำตไิมรับถรึงจู้เปึงกน็ ลเชับน่คนืน้ี.ม..”า หยวนชวนพยายามเรยี กรา่ งในอ้อมกอด “ธิดาเทพ ธิดาเทพ” มเี พียงความเงียบเป็นคำตอบ โลหติ ของตันเจนิ ย้อมเสอ้ื ของหยวนชวนจนแดง ฉเหงนาียนาบนเเชเขจยี ายี บปงรดไะดจุ ค้มปอีศาเงาหศจน็ รผี ษคู้นะง้กี ตหร็้อญ้จู งักงิ แสรป้อาลวงแกไนหใ้จเบพกกื่อับับคทอนา่ กทอตีขนื่ นอดง้วสหยงย่ เวสนยี ชงสวะนอเป้นื ็นไหแ้อนย่ า่ งเจบ็ ปบวรุดษุ ทหี่วากางชตาัวว “ท่านบอกวา่ ข้าเป็นบ่าวท่ภี ักดีทส่ี ดุ ของทา่ น เปน็ ดาบทด่ี ีที่สดุ ของทา่ นมิใชห่ รอื ข้ามีชวี ติ อยเู่ พื่อชว่ ยให้ท่านสมหวัง แล้วทำไมท่านจึงท้งิ ข้าไปแบบน้.ี ..” ตันเจินคอื ธดิ าเทพท่ีฟ้าสง่ มาชว่ ยคนบาป แต่บัดน้ีคนในอ้อมอกกลายเปน็ รา่ งไร้ ลมหายใจและจิตวญิ ญาณไม่สามารถชว่ ยเหลือใครได้อกี แล้ว สหี น้าของหยวนชวน





พะ่ ย่ะค่ะ อยา่ งไรเสยี หนานเจียงก็เป็นคนนอกกลัวว่าวันหน้าจะก่อเรอื่ งหักหลังเรา ยาม น้ีพวกมันถูกสถานการณ์ บบี ค้ันจึงได้ยอมรว่ มมอื ด้วย ทวา่ ภายหน้าน้ันไมแ่ น่ ทางท่ีด.ี ..” เขาลังเลมกิ ล้ากลา่ วต่อไป การรว่ มมอื กับคนต่างแคว้นเพือ่ มาต่อกรกับแผ่นดนิ แมข่ อง ตนเองไม่มีขุนนางคนใดจะร้สู กึ สบายใจได้ทั้งนั้น “ก็แคแ่ ผนยมื กำลัง” เซวียนหลีตอบกลับเสยี งเรยี บ “หลังเสรจ็ งานแล้ว ข้าจะรบี เกบ็ กวาดหนานเจยี งเอง ทุกท่านอย่าได้กังวล” ขุนนางใหญ่ได้ยินเซวียนหลีพูดเชน่ น้กี ็คอ่ ยคลายใจลง จากน้ันกม็ คี นถามวา่ “ไม่ทราบว่าองค์ ชายจะให้เรมิ่ จากจุดใด?” “ข้าจะเรม่ิ จากนอกวังเข้าสภู่ ายในวัง แบ่งทหารออกเปน็ สส่ี าย ตรงชายแดนของ เมืองหลวงให้ชาวหนานเจียงคอยกำกับพ้ืนท่ีเอาไว้ สว่ นทหารของเราให้จัดทัพล้อมวัง พอได้สญั ญาณจากข้าให้เผาทกุ อยา่ งทีข่ วางหน้า” “จะลงมือเม่ือใด?” “ระหวา่ งพิธรี าชาภเิ ษก” เซวียนหลตี อบ หลังจากทุกคนทำความเข้าใจกับแผนการทกุ ขั้นตอนดีแล้วก็แยกย้ายจากไป เมอื่ เหลอื เพยี งคนเดียวในตำหนัก เซวียนหลกี ม็ สี หี น้าเครง่ เครยี ดอย่างน่ากลัว สดุ ท้ายกม็ าถงึ ก้าวทีแ่ ยท่ ส่ี ดุ เดมิ ทคี ดิ วา่ ตนปูหินรองทางเดนิ ไว้อย่างดีแล้ว เมอ่ื ถึงเวลาทเ่ี หมาะสมกแ็ ค่ก้าวข้ึนนัง่ บัลลังก์ มังกรอย่างถกู ต้องตามจารตี ประเพณี มคิ าดว่า เซวียนเพ่ยจะเลน่ ลูกไม้น้ี ตอนน้คี นที่แพ้พา่ ยคอื เขา ดังนั้นก็เหลอื เพียงทางเดยี วคอื ต้องก่อกบฏชงิ บัลลังก์ เทา่ น้ัน จสะำคดัีหญรกอกื ับอ่รชา้ กยอ่ื บกเฏส็จ.ยะี..กงแลลเาซยะวหเปียนน็น้าตโหจาลรเสปีกน็งบ่ เฏทส่ปสียี ลดุงห้นัหวชเาารกตามะบิ อคี้านอำวกเ่ามมกอื าบองฏแยนต่าอ่ง่นคทอล้าน้ยุมแคลใล้วนั่งภแายมชภ้สวี าดติุ คนทห้า้ีเนขย้าเาขไใมหาจ้่วคะา่ วเขขา้นึมา คเขราอแงตบใ่ ัลจลคังดิ กอ์ ไยด่า้มงลไรทนนิ ้ันนส้ีกดุ ็มจิอะารจู้ ลเข้างาคใหง้ไสมะ่ออาาจดตามเหสลัง่าหราารษรฎาษรอฎารจเพไม่ือ่กปลิด้าปพาูดกดได้ว้ทยั้งหหวมาดดกลัว ดังน้ันนับตั้งแต่ท่ไี ด้ตัดสนิ ใจเลือกทางเดิน ความอัปยศกจ็ ะจารกึ ประทับ

แน่น...ไมอ่ าจชำระล้างได้ตลอดชวี ิต ฉมี ่านมองดูตัวหมากขาวดำเบ้ ืองหน้า อาศัยอเยพ่ใู รนาะจอวยนใู่ เนจี่ยแงคนว้านงตก้าใ็ จชิ่น้กมาราเนลา่นนหมนาากงกจึงรเะรดยี านนรกกู้ับาตรัเวลเอน่ งหเมปา็นกกการระฆด่าาเนวลาหลายครั้งที่ นัง่ เล่นอยสู่ ักพัก... กม็ คี นผ้หู น่ึงเดนิ เข้ามาจากนอกประตู ฝเี ท้าของคนผู้น้ัน ก้าวยาวเรง่ รบี ไมม่ ีการเคาะประตขู ออนุญาต ฉีม่านเงยหน้าข้นึ ...เห็นชายหนุม่ ในชดุ เสอ้ื คลมุ สเี ทายาวลากพ้ืน ใบหน้าของเขาไรซ้ ง่ึ หน้ากากเชน่ ยามปกติ หน้าครง่ึ หนง่ึ งดงาม อกี ครงึ่ นูนเว้าไม่เรยี บ เม่ือประกอบกับดวงตาสปี ระหลาดคู่นั้นก็ชวนให้แลดอู ัปลักษณ์ นั่นคือหยวนชวน น้ี มนิ ่าฉเลมี ่าา่ ถนึงจต้อ้องงมสอวงมเหขนาไ้ามก่มาคีกวปากมปรดิสู้ ไกึ วแ้”ปลกใจทั้งยังสง่ ย้มิ ให้ “ทแ่ี ท้เจ้าก็มีหน้าตาเชน่ หยวนชวนก้าวเข้ามาเอ่ยเสยี งเย็นชา “ธิดาเทพส้นิ แล้ว” “อ้อ” ฉมี า่ นย่นื มือไปหยบิ ตัวหมากข้ึนมาตัวหนงึ่ ครนุ่ คดิ ชัว่ ครแู่ ล้ววางลง “ข้า เตค้อยงบกออ่ กเรแอื่ ลง้วจนนทา้ิงงชมวนีี ิติสไยั วม้ทุที่นะ่ีเลปุแ็นถแมนย”่ ังถูกตามใจจนเสยี คน ไม่รฟู้ ้าสงู แผน่ ดนิ ตำ สกั วัน ส.ิ ..น่ีอา“จนเาปง็นถเกู จเตซนวายี ขนอหงลทฆี า่ นา่ ” หยวนชวนกลา่ วต่อ “ทา่ นร้วู ่าเซวยี นหลจี ะฆา่ นาง ไม่ ใชห่ รอื ไม?่ ” “ข้าเจตนาเชน่ นั้นหรอื ?” ฉมี า่ นหัวเราะเหมอื นได้ยินเรอ่ื งตลก “นางมคี ่าอันใด ให้ข้านกึ อยากจะสงั หารเลา่ ?” “ท่านเปน็ องค์ หญงิ ของฮ่องเต้รัชกาลก่อน หนานเจียงส้นิ ชาตเิ พราะทา่ น เมอ่ื มี ธดิ าเทพความสำคัญของท่านจึงถูกลดทอนลง ไม่ใชอ่ งค์ หญงิ ผ้สู ามารถเรยี กลมเรยี ก ฝนได้อีก ธดิ าเทพกับทา่ นจึงไมถ่ กู กันมาโดยตลอด หากทา่ นอยากกลับมากุมอำนาจ ของหนานเจียงโดยเบด็ เสรจ็ เด็ดขาด ธดิ าเทพกค็ อื หนิ ขวางทางทต่ี ้องกำจัด” หยวน ชวนกลา่ ว “ทา่ นเคยอา่ นราชโองการฉบับนั้นและรวู้ า่ มีชอื่ ของผู้ใดอยแู่ ต่กลับไมบ่ อก ธิดาเทพ จงใจปล่อยให้นางเผาทำลายราชโองการ เพราะทา่ นร้วู ่าเม่อื เรอื่ งทั้งหมด

เปดิ เผย ธดิ าเทพจะต้องถูกเซวยี นหลีสังหารเปน็ แน่ ท้ังหมดน้ลี ้วนเปน็ แผนรา้ ยของ ทา่ น” หยวนชวนพดู จบก็จ้องมองฉมี า่ นเขม็ง ชวน มฉอมี งา่ปนรไะดเม้ยินนิ อกยห็ า่ัวงเลรกึาะซเบ้งึ ราอๆบหนนางึ่ งแเลบ้วนจสงึ าคยอ่ ตยาเจอา่ยกปการกะด“าขน้าหรม้แู าลก้วมวา่ายหังลใาบยหปนที ้าีผ่ หา่ ยนวมนา น้ี หญิงโง่ไรส้ มองอย่างตันเจนิ เหตุใดจงึ ได้รับความศรทั ธาจากไพรฟ่ ้าชาวหนานเจยี ง ท่ี แท้กม็ ีกุนซอื ผ้ฉู ลาดหลักแหลมคอยผลักดันอยูเ่ บ้อื งหลังน่ีเอง... ใชแ่ ล้ว หยวนชวน... เไจป้ากล่าขว้ไามด้ไไิ ดม้ผ่ตั้งิดใจวเราองื่ แงนผ้ขีน้าเเชอน่ งนก้็ีลแตงแแ่ รรงกไปสว่ ขน้าหกน็แึงค่ จ่เขรงน็ิ ๆเรอื แไตป่วตา่ ามมีเนรอ้ำื่ งหนข่งึ ้าทไี่เมจเ่้าคพยดู เผปิดิด ราชโองการฉบับน้ันออกอา่ นและไมร่ ้ถู งึ เน้ือหาในราชโองการน้ันด้วย” หยวนชวนไมพ่ ูดเอาแต่จ้องหน้าฉีมา่ น แววโกรธข้งึ บนใบหน้ามคิ ลายลงเลย “แผนการท้ังหมดน้ีไม่ใชฝ่ มี ือของข้า ในเมอ่ื เจ้าเป็นกนุ ซอื ทเี่ ฉลียวฉลาดทสี่ ดุ ของตันเจิน ลองคิดดูให้ดีแล้วเจ้าจะเข้าใจว่าเรอ่ื งน้.ี ..ใครกันแน่ท่อี ย่เู บ้ืองหลัง” “เจยี่ งหรว่ น!” หยวนชวนเข้าใจโดยพลัน ฉีม่านโปรยย้มิ กว้าง “ข้าร้สู กึ นับถือฝีมอื ในการแสดงละครของนางจรงิ ๆ ต้ังแต่ นางตกอยู่ในมือของพวกเรากระทัง่ ถงึ ตอนน้ีนางไมส่ ญู เสยี ทหารในมือสักคน แตด่ เู อา เถดิ ... เซวียนหลีสญู เสยี ราชบัลลังก์ หนานเจยี งสญู เสยี ธิดาเทพ เจ้าวา่ ...นางฉลาดล้ำ หรอื ไมเ่ ลา่ ?” เป็นเชน่หนย้วี ขนอชบวพนรจะ้อทงัยดอฉู งมี คา่์ หนญอยงิ ทูน่ ีช่ าแน้ี นะใ”นทพสีู่ดดุจกบส็กง็ห่ รันอกยายย้มิ เดเหิน้ียจมากเกไรปยี มออกมา “ทแี่ ท้ก็ แน่นอน…เรอ่ื งน้ฉี ีมา่ นก็มีสว่ น เขาต้องจัดการนางแน่แตต่ ้องหลังคนสำคัญคนน้ี เจี่ยงหรว่ น! ระหวา่ งที่ฉมี า่ นคยุ กับหยวนชวน ท้ังสองไม่สังเกตเลยว่าบา่ วใบ้ในเรอื นทก่ี ้ม หน้าก้มตาเก็บกวาดอยู่ด้านหลังน้ันน่ิวหน้าขมวดค้ิวข้นึ มาแวบหนง่ึ จากน้ันก็กลับสู่ ทา่ ทางโงเ่ ซอ่ ดังเดิม นางเก็บถ้วยชาที่เยน็ แล้วเดนิ ออกจากเรอื นไป

เจี่ยงหรว่ นนัง่ อยู่บนเบาะ ซอ่ นยาบำรงุ ครรภ์ไว้ ในแขนเส้อื เปน็ อยา่ งดี หลายวันมาน้ีบา่ วใบ้สง่ ยาบำรงุ ครรภ์ มาให้นางจำนวนไมน่ ้อย นางแนใ่ จแล้ววา่ บ่าวผ้นู ้ันไม่ได้คดิ ร้ายต่อนางและลูก ระยะน้ีรา่ งกายของเจีย่ งหรว่ นฉายชัดวา่ นางกำลัง ตั้งครรภ์ โชคยังดีท่ีไม่มีใครมาเยย่ี มเยยี นท้ังนางและบา่ วใบ้จงึ ยังคงอยู่ดมี ีสขุ ปิดประนตูางทเพำทิ่งจีจะะจเชัดด็แหขนน้าเใสห้อื ้นเสางรจ็ กแ็เตห่ก็นลบับา่ พวใูดบอ้เอดกนิ มถาือเบอาา่ ๆงน้ำ“เหขย้ามวานชจวานกจนะ้ันฆก่าหท็ ัา่นนหเลพังรไาปะ เรอื่ งตันเจิน” บา่ วใบ้กระซบิ เสยี งเบาใกล้รา่ งของเจี่ยงหรว่ น “ฉีมา่ นยุยงเขาให้มาล้าง แค้นกับท่าน” เจยี่ งหรว่ นพยักหน้ารับรู้ “ข้าคาดไว้แล้ว” ฉีม่านเกลยี ดเซยี วเสาซง่ึ เปน็ บตุ รของ เซยี่ งเสยี่ วหยวนกับองค์ รชั ทายาทหงซี ไม่วา่ เรอ่ื งใดก็ตามที่ทำให้เซยี วเสาเจบ็ ปวดได้ นางล้วนยนิ ดที จี่ ะทำ “ตอนน้ีทา่ นอยู่ในอันตราย ข้าจะชว่ ยท่านได้อยา่ งไร?” บา่ วใบ้ถาม เปน็ คน“ขออยงา่ เไซดว้กียังนวลหลหี หากากคัรบวู้ขา่ ันหจยรวงินๆชวเจน้าคกิดแ็ จคะบ่ ฆอา่ กขเ้าวรพยวากมเดข้าานจนะตอ้อกงปอกงปค้อรักงขษ้า์พสวดุ กชนวี ั้นิต ถเกงึ บ็ ตตอัวนนนา้ันงไเวร้าตคอ่ ่อรยอองกาศับัยเซเหยี ตวุกเสาราเณป์็นชแลุ นมุน่ หนหาีอกอหกยไวปนจาชกวทน่นี ค”่ี ดิ จเะซสวงัยี หนาหรนลายี งอ่ มตเ้ขอางกคต็ดิ ้อจะง รับมือกับเวรยามของเซวียนหลกี ่อน “คิดเชน่ น้ีอันตรายจนเกินไป หากวา่ หนีแล้วไม่พ้นเลา่ ? ท่านต้องคิดให้รอบคอบ นะ ยามน้ใี นท้องของท่านยังมเี ด็กน้อยอยู่อกี หนง่ึ ...” ท้องขอ“งขข้า้าคกดิ ็ใดหีแญลข่้ว้นึ” ทเกุ จวีย่ ันงหจะรตว่ น้อเงอมย่ สี ดกั ้ววยันนท้ำ่ปี เสิดยไี มงเอ่ คยรู่ ง่ ขหรมึยวน“หชยววนนเชกวลนยี เดปขน็ ้าเคขน้ากเจร้าะเลดกูห่ ์ กด็ำปหลาอกดร้ภวู าั่ยขก้าวต่าั้งอคยร่ใูรตภ์้หมนีแตังต่จะาหคยดิ วหนาวชิธวที นารณุ ถ้ขาส้ามำเารกจ็ ยก่งิ็ถขือ้นึ เป...็นแโผชนคขอถง้าขล้า้แมมเห้จละวอขัน้าตกรส็ า้ยนิ แชตพี ่ แตข่ ้าจะให้หยวนชวนรวู้ า่ ข้าตั้งครรภ์ ไม่ได้โดยเด็ดขาด เจ้าเข้าใจหรอื ไม่?” บ่าวใบ้จ้องมองเจี่ยงหรว่ นอย่างครนุ่ คิด...สตปิ ัญญาและความเห้ียมโหดของจน่ิ

อิงอ๋องเฟยสมดังคำเล่าลือจรงิ ๆ นางสามารถทำให้เซวยี นหลลี งมือฆ่าตันเจนิ ได้ทั้งท่ี ตัวเองยังถกู กักขังอยู่ท่ีนี่และทำให้หยวนชวนกับองค์ หญงิ ฉมี า่ นแตกคอกัน ชา่ งน่า นับถอื ยง่ิ นัก ทวา่ ยามน้ีนางมจี ดุ อ่อนตรงท่ีกำลังต้ังครรภ์ ... ผู้หญงิ จะอ่อนแอลงเพราะกลายเป็นแม่ ไม…่ ไม่สิ ผู้หญิงจะแขง็ แกรง่ ข้นึ เพราะความเปน็ แม่ต่างหากเลา่ ! “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะชว่ ยทา่ นอย่างสดุ กำลัง ขอเพยี งท่านรับปากไม่วา่ อย่างไรเซวี ยนหลีกต็ ้องตายเท่านั้น! เขาต้องชดใชห้ น้ชี วี ิตให้ครอบครวั ข้า” บา่ วใบ้เอย่ ด้วย น้ำเสยี งหนักแน่นจรงิ จัง เจย่ี งหรว่ นพยักหน้าตอบรบั เปน็ หยเวพนิง่ ชจะวพนดูนคั่นยุ เอกงันไปไม่ก่ีประโยค กม็ คี นผู้หนงึ่ ผลักประตเู ข้ามา ไมใ่ ชใ่ ครอน่ื ... บา่ วใบ้หันหลังให้หยวนชวนพลางเหลอื บตามองเจย่ี งหรว่ นอย่างไมส่ บายใจ เจ่ี ยงหรว่ นหลบุ สายตาลงกะพรบิ ตาสง่ สญั ญาณให้อีกฝา่ ยวางใจแล้วออกไปทำตามแผน ด้านนอกล้วนเปน็ คนของเซวยี นหลี นางไมก่ ลัวหรอก... ก้าวเข้าบม่าาวแใทบน้เกท็บ่ี เกขวาาหดยอุดยฝา่ งีเทร้วาลดงเรเบว็ ้อืกง่อหนนจ้าะเเจดยี่ นิ งถหอื รอว่ น่างกนล้ำา่อวอทกักไทปายจดา้วกยนรั้นอหยยยว้มิ นช“จว่ินนอจงึงิ อ๋องเฟย ไมเ่ จอกันนานดทู า่ นสมบูรณ์ ข้นึ มากทีเดียว” เจี่ยงหรว่ นเงยหน้ามองบุรษุ เบ้ืองหน้า เขาถอดหน้ากากที่เมื่อกอ่ นมักจะสวมอยู่ ตตนลอแลด้วออจกึงไมเข่จาำถเปอ็นดตห้นอ้งาดกดูากเี พเพ่อื รใาหะ้เใหคตรมใุ ดาช?น่ื หชรมอื อเพกี ราะว่าเขาไมใ่ สใ่ จในภาพลักษณ์ ของ เจย่ี งหรว่ นสง่ ย้ิมน้อยๆ ตอบ “ได้พักผอ่ นเพยี งพอกเ็ ท่าน้ัน” หยวนชวนหัวเราะด้วยน้ำเสยี งเยน็ ชา “มิใชเ่ พราะวา่ ยินดีทต่ี นเองกำจัดธิดาเทพ ได้แล้วหรอกหรอื ?”

เบาๆ ““ขย้าินกดำจีทัดี่ตนนาเงอตง้ังกแำตจัด่เมธอื่ ดิ ใาดเทกพันไดข้แ้าลเ้พว?ีย”งปกปเิดจขี่ย้งอหครวว่ านมเภอายียงใศนรีรษาชะโเลอ็กงกนา้อรยแตทว่มนิไดค้มำี เจตนาจะเอาชวี ิตธิดาเทพของพวกเจ้าเลย การทีน่ างต้องตายมไิ ด้มีสว่ นใดเกี่ยวข้องกับ ข้า เกรงว่าเจ้าคงกำลังเข้าใจผดิ เสยี แล้ว” ทั้งหมด“ลว้วาจนาเขปอ็นงแทผ่านนกล่ืานรไขหอลงไทปา่ เนรอ่ื ยคดิ วทา่ ห่านลังคจดิ าวก่าสแงัคหเ่ อาร่ยธวิดา่ าไเมท่ พจะขไ้ามก่ม็จีใะคเชรรอ่ื ้ทู เัชนนท่ ่านนั้นใรช!ึ ่ หรอื ไม่ คิดวา่ สามีของตนจะมาชว่ ยได้อย่างน้ันรึ ไม่หรอก ทา่ นอย่ไู ม่ถึงวันนั้นแน่” เจ่ยี งหรว่ นหัวเราะเบาๆ “หยวนชวน เจ้าไมต่ ้องมาขม่ ขู่ข้า ชวี ิตน้ีข้าถกู ขม่ ขู่จน ชนิ แล้ว” นางปรายตามองใบหน้าของหยวนชวนอยา่ งสังเวช “เจ้าเอาแต่พูดวา่ ภักดีต่อ อธิดยาา่ เงทขพ้าเกรินทู้ ใั้งครร้วู ่าเซเวพยี ียนงหแลคเ่ีกปาน็รแคกน้แสคัง้นหแารทนนานงางเกจล้าับยังไมเลค่ ือิดกแแคก้น้แเคซ้นวียกันบหคนลีที่อแอ่ตน่พแยอายกาวม่า หลาลกีเปโย็นงคค่ปู วราับมทผเ่ี ดิ กทนิ ้ังคหวมาดมมสาารมะาบราถยขกอับงขเจ้า้าแไทปนส.กั ..หนทอ่ ำไยมเเลจ้า่าหจึงยไวมนก่ ชลว้านใชห่ หรอรื อืไมเพ?่ ร”าะเซวียน หยวนชวนสะอึกอ้ึงกับคำกล่าวน้ี “ที่แท้ความภักดีของเจ้ามันกจ็ อมปลอม แม้แตค่ วามกล้าท่จี ะทวงหน้แี ค้นแทน หญงิ ที่ตนหลงรักก็ยังไมม่ ”ี เจีย่ งหรว่ นเย้ยหยัน หันมาเผคำชพญิ ูดคนว้ีขาอมงจเรจงิ ย่ี งใหชร…่ว่ นเขดาจุเปค็น้อคนนขขนลาดาดใเหขญล่ทาอี่ทอ่ บุ นลแงอบนศแรมี ษ้แะตห่คยววามนกชลว้านท่ีจบะแีบกให้แ้เคข้นา แทนตันเจินก็ยังไมม่ ี หยวนชวนรสู้ กึ วา่ หัวใจแหลกสลาย ในใจเกิดความรสู้ กึ รงั เกยี จ ตนเองอยา่ งรนุ แรง ถึงขนาดคดิ วา่ หากตายตามตันเจนิ ไปได้คงจะดีย่งิ นัก ทวา่ เพียงชัว่ ครเู่ ขากค็ นื สตกิ ลับมา สายตาของเขาทอดมายังเจี่ยงหรว่ นท่ีกำลัง อมย้มิ อยเู่ บ้ืองหน้า อดจะหวาดกลัวนางมิได้ สตรผี ้นู ้.ี .. น่ากลัวเกินไปแล้ว นางชน้ี ำเก่งกาจถงึ ข้ันทำให้เขาเกิดความรสู้ กึ จรหังะลเกจกี ละีย่าเจปวตนต็ น่อคเนอ“ลงพไงูดดมจ้ ือานฆเหา่างลแกตวำไ่ทลหา่ังลนชตักเ่ารนงอ่ื ำหงคานวก้ีลาทม้ว่เี คปนิด็นเปเฆขน็ าาคตวกหารยมตวผัวนิดจชรขวงิ อนงพทหย่านาากยมจาามะตตส้ัง้อแงบงตมส่แใีตรคกิอราชแรมดมณใ้เซช์ กว้ดอ่ีย้วนนย

ชวี ติ ชวี ติ แรกกต็ ้องเรม่ิ ทที่ ่าน ข้าไม่เลกิ ราแน่...เตรยี มตัวไว้ให้ดเี ถิด!” เจี่ยงหรว่ นได้แต่ย้มิ รับ หลังจากหยวนชวนจากไปแล้ว ดวงตาของนางจึงค่อยฉายแววเครง่ ขรมึ ไมม่ เี วลาแล้ว กลางดึกคืนน้เี กดิ แสงไฟสว่างจ้ าจากเรอื นท่คี ุมขังเจี่ยงหรว่ น ตามมาด้วยเสยี งหวีดร้องอย่างหวาดกลัวของสตรนี างหนง่ึ “ใครก็ได้ชว่ ยข้า ด้วย” เสยี งนั้นเปน็ เสยี งเจี่ยงหรว่ นมิผิดแน่ เปลวไฟโหมกระหนำลุกลามสงู เสยี ดฟ้า ตัวเรอื นถูกเปลวเพลิงกลนื กนิ ไปกว่าครงึ่ ที่ชวนพิศวงท่สี ดุ ก็เห็นจะเป็นปฏิกริ ยิ า โต้ตอบของเหล่าเวรยาม เวรยามคืนน้ีไรซ้ งึ่ การเคลอื่ นไหวใดๆ ทกุ คนดรู าวกับคนตาย เหลา่ องครักษ์ที่ คอยเฝ้าอยรู่ อบนอกหลังจากได้ยินเสยี งรอ้ งของเจ่ียงหรว่ นกร็ บี รดุ เข้ามา ทวา่ พอมาถงึ กลับตนื่ ตะลึงกับเปลวเพลงิ ที่กำลังลกุ ไหม้โชติชว่ ง ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปในเรอื นสกั คน ทา่ มกลางความว่นุ วายน้ัน...หยวนชวนว่ิงมาดูเปลวเพลิงด้วยสหี น้าคาดไมถ่ ึง ยามที่ยจืนรหงิ นอ้ยาป…ู่ รเะขตาใูคหิดญจะ่ไลด้งมอือยลๆู่ ้างทแาคง้นนเ้กี จ็มยี่ ไีงฟหลรวกุ่ นไหม้ขแ้นึตมค่ าาเดสไยีมอถ่ ยึงว่าง่านต้ันนเ..พ. ่ิงหจระอืววางา่ ยนา่ีเเปว็นร แผนการของเจย่ี งหรว่ น? เม่ือครมู่ ีเสยี งหญงิ สาวกรดี รอ้ งมาจากด้านใน เปน็ เสยี งของเจ่ยี งหรว่ นอยา่ งมิ ต้องสงสัย นางอยใู่ นเรอื นย่อมไม่มโี อกาสรอดชวี ิต หยวนชวนมองดเู ปลวเพลิง เบ้ืองหน้ายากจะคาดเดาว่าต้นกำเนดิ ของเพลงิ นั้นอยทู่ ี่ใด ยามน้ีเปลวไฟแทบจะกลนื กินตัวเรอื นทั้งหลังแล้ว ห้องทีเ่ จยี่ งหรว่ นอาศยั ตั้งอยฟู่ ากซ้าย ไมน่ านนางกค็ งจะถูกเผา จนเหลอื แตเ่ ถ้าโดยไมม่ ใี ครรู้ เสยี งกรดี รอ้ งของสตรยี ังคงลากยาวมาจากด้านในไมห่ ยุด หยวนชวนได้ยนิ ชัดเจน บังเกิดความกระหย่ิมย้มิ ยอ่ งวา่ เหตกุ ารณ์ ตรงหน้าคงมใิ ชแ่ ผนการใดๆ เสยี แล้ว

กระมัง อาจจะเกดิ เหตไุ มค่ าดฝันข้ึนจนเกิดเปลวเพลงิ ลกุ โหมรวดเรว็ สตรอี อ่ นแอ บอบบางอย่างเจย่ี งหรว่ นไมม่ ที างวง่ิ ฝา่ ออกมาได้อย่างแน่นอน แตอ่ ีกใจหนึง่ ... หยวนชวนยังคงมคี วามหวาดระแวงอย่เู ต็มเปยี่ ม เขาประมือกับนางมานาน ไม่เคยได้กำไรจากนางเลยสักครง้ั มีแต่หมดตัว คนเจ้าเลห่ ์ อย่างนางมหี รอื จะตายงา่ ยดายเชน่ น้ี เม่อื มคี วามระแวงน้อี ยู่ในใจ ความสงสยั ของหยวนชวนก็ย่ิงขยายข้นึ เรอ่ื ยๆ ต่อให้ไฟลุกโชนแล้วอย่างไรเล่า เขาจะต้องได้เหน็ กับตาวา่ เจย่ี งหรว่ นตายอยขู่ ้างในจงึ จะสาแก่ใจ หยวนชวนจึงบกุ เข้าด้านในโดยไม่เกรงกลัวความร้อนของเปลวไฟทย่ี ังคงโหม แรง ผ้คู นทกี่ ำลังเรง่ ดับไฟพอเห็นหยวนชวนจะก้าวเข้าไปในเรอื นก็พากันตกตะลึง รสว่ง่ นเสยีขงอรเอ้ พงียหง้านมาเสงปยี ศี ยากจใตหนญน่ ้ันตแาตยห่ ไยปวตนอ่ชใวหน้ตไ้อมง่สแนลใกจด้วยเขชาวีคติ ดิ .แ..เตขจ่ าะกเ็ยออาชมวี ิตของเจยี่ งห ทันทีท่กี ้าวเข้าไปในตัวเรอื นกร็ ้สู กึ ถงึ ไอรอ้ นท่ีพุง่ ออกมาปะทะตัวอยา่ งรนุ แรง สะเกด็ ไฟแตกกระจายไมห่ ยุด ยิง่ เดินลกึ เข้าไปก็ร้สู กึ ราวกับเดินอยกู่ ลางแดนอเวจี เส้น ผมและผวิ หนังถกู เปลวไฟแผดเผา ท้ังรอ้ นลวกและแสนจะทรมาน เรอื นน้ีถกู ไฟลุกไหม้จนไมส่ ามารถบอกได้วา่ ตอนน้ตี นยนื อยู่สว่ นใดของเรอื น ได้ยนิ เพียงเสยี งร้องสะอกึ สะอ้ืนของเจ่ียงหรว่ นที่ดังมาจากมุมหนง่ึ ในเรอื น หยวนชวน จงึ เดนิ ตามเสยี งนั้นเข้าไป หยวนชวนไม่กลัววา่ ตนเองจะเสยี ชวี ิตในทะเลเพลิงน้แี ม้แตน่ ้อย ขอเพยี งได้ เห็นเจี่ยงหรว่ นตาย ต่อให้ตนเองต้องตายไปด้วยกน็ ับวา่ คุ้มแล้ว เพยี งแตส่ งสัยว่าเหตใุ ดคนฉลาดอย่างเจ่ียงหรว่ นถึงหนีเข้าไปอย่ใู นมุมลกึ ของ หตัวยเวรนอื ชนวถนงึ เยพิง่ ียเรงง่ นฝ้ี เี ทห้าใรหอื ้เวร่าว็นมาางกมยิได่ิงข้ค้ึนิดจะหนเปอี ลอวกไมฟาโขห้ามงนแรองกจตนั้งแแทตบแ่ จระกมแอลด้วไ?หม้ยทง่ิุกสองยส่าัยง มือหยวนชวนถูกไอร้อนแผดเผาจนพุพองแตเ่ ขาก็ไม่ใสใ่ จ เม่ือเดนิ ลกึ เข้ามาถึงต้นกำเนิดเสยี งร้อง... เขากไ็ ด้เห็นเจย่ี งหรว่ นนัง่ ขดตัวอยตู่ ิด

กำแพง นางยังสะอ้ืนไห้ หยวนชวนรสู้ กึ คลายใจถึงกับหัวเราะด้วยน้ำเสยี งสาสมใจ “เจี่ ยงหรว่ นเอ๋ย...หญิงเจ้าแผนการ ในที่สดุ ฟ้ากม็ ีตาลงโทษให้เจ้าต้องชดใชช้ วี ติ แก่ธิดา เทพด้วยชวี ติ ของเจ้าเอง ฮา่ ๆๆ” เขาพดู ไปหัวเราะไป แตเ่ จ่ียงหรว่ นกย็ ังคงรอ้ งสะอึกสะอ้นื เหมือนไมร่ ตู้ ัว หยวน ชวนเรมิ่ ร้สู กึ ถงึ ความผดิ ปกตเิ สยี แล้ว เหตใุ ดเจ่ยี งหรว่ นถงึ เอาแตร่ ้องไห้ สตรใี จคอโหดรา้ ยผ้นู ้ีมีน้ำตาด้วยหรอื ? ไมใ่ ช.่ ..ไมม่ ที าง คนอย่างเจ่ยี งหรว่ นไม่มีทางนั่งรอ้ งไห้เชน่ น้ี ทันทที ค่ี ดิ ได้หยวน ชวนกต็ รงเข้าไปฉดุ ลากหญิงสาวตรงหน้าออกมาจากมุม โดยมไิ ด้สนใจคานด้านบนท่ี พร้อมจะรว่ งลงมาได้ทุกเมือ่ เจยี่ งหรว่ นสวมเส้อื ผ้าเฉกเชน่ ในยามปกติ นางยังคงร้องไห้สะอกึ สะอ้ืน ใบหน้า ถูกควันไฟรมจนดำแต่ยังพอมองออก หญิงผู้น้ีไม่ใชเ่ จีย่ งหรว่ น... แตค่ ือบา่ วใบ้! “หลงกลแล้ว” หยวนชวนร้องลัน่ เขาไมส่ นใจว่าเหตใุ ดบ่าวใบ้จึงพูดได้ซำ้ ยัง ชว่ ยเจีย่ งหรว่ นอกี ด้วย ในใจเขายามน้มี ีแตค่ วามหงดุ หงดิ ผดิ หวัง ทแ่ี ท้ท้ังหมดน้ีล้วนเป็นหน้าฉากท่เี จ่ียงหรว่ นเตรยี มไว้นั่นเอง นางยืมมอื เขา ใจันดกก็คารือเวตรัวยหาลมอภกายใหน้คอนกด้าจนากนนอ้ันกกเชจ็ อ่ืุดวไา่ฟเปเผน็ าเเสรอยืี นงขอสงว่ เนจย่ีบงา่ หวใรบว่ ้ทนีร่ ้องเไพหร้คาะรำทคุกรควนญเขอ้ยาใูด่ จ้าวนา่ บา่ วผู้น้พี ูดไม่ได้! เจยี่ งหรหว่ านกหวนา่ เรีขอาไดมน่ พกึ วสกงสเขัยาไกมจ็ ่วะิ่งเข‘ถ้ามกู าทดำูใหบ้เา่ขว้าใใบจ้ก’ จ็ ะวพา่ เลถีช้ากพี รเะสดยี ูกสนล้ีเะปตน็ ัวขเอองงเเพจ่อืี่ยชงหว่ รยว่ในห้ อยา่ งมติ ้องสงสยั รอยย้มิ รบะนหใวบา่ งหทน่ยี ้าืนฉคายดิ คอวยานู่ มัน่ ยเินอดงลี ้นบเ่าหวลใอืบ้ก“ค็ นวกึ้าแไมข่ถนงึหวย่าวเจน้าชจะวเนขจ้าัมบาไตว้แายนเน่ปไ็นมเ่ยพออ่ื มนปขล้าอ่ ยก็ ดถี อื วา่ ข้ากำไร เราเรมิ่ ออกเดนิ ทางไปนรกด้วยกันตอนน้ีเลยดหี รอื ไม?่ ” นค่ี อื เป้าหมายของนาง หากหยวนชวนเข้ามานางกจ็ ะลากเขาให้มาตายไปด้วยกัน

เชน่ น้ีคนภายนอกก็จะไม่ร้คู วามจรงิ ด้านใน ไมร่ วู้ า่ นางเปน็ เจ่ยี งหรว่ นตัวปลอม ท้ังหมด จะคิดเพียงว่าเจ่ียงหรว่ นเสยี ชวี ิตในกองไฟพร้อมกับหยวนชวนนัน่ เอง หยวนชวนย้มิ เย็นชา “เจ้าเปน็ คนของเซยี วเสาร?ึ ” รขว่้ามกแน็ ผับ“น่เผจด้าดิ เนิ แปเล็นด้วยศี ”ัตวกรับขนู า่อไวดงใ้ขบ้า้ใหเชนัวน่เเมรกาือ่ ันะเจ”้า“เขป้าน็ กพพับูดันเจซธบวมกียติ ็ในรชกห้สับลอเมี งขคีมาวือาโซมอำ้แบรคกา้ ้นยอยถดังงึเเขขป้ัานน็แไนสมนนุ่อ่ ัขาจหอนยโาูร่ถนว่มเมจแีฟยรงง้า ท้ังหมดรงั้ เขาไว้ คานไม้ท่อนใหญ่ท่ีกำลังลกุ ไหม้รว่ งลงมา โชคยังดีทไ่ี มร่ ว่ งใสท่ ้ังสอง แต่สะเก็ดไฟจำนวนมากกก็ ระเด็นถูกตัวหยวนชวนและบา่ วใบ้จนแสบร้อน หยวนชวนแทบจะเอาชวี ติ ไม่รอด บา่ วใบ้ท้ังดึงและรดั เขาแน่นยิง่ กวา่ งยู ักษ์สบิ ตัวเสยี อกี นางนัง่ อยูก่ ลางกองเพลิงมานานจึงสดู ควันเข้าไปไม่น้อย เดมิ ทกี ห็ ายใจ รวยรนิ อยูแ่ ล้ว พอทมุ่ เทแรงหยุดร้ังตัวเขาไว้ก็เทา่ กับใชแ้ รงเฮอื กสดุ ท้ายจนหมด “ในเมื่อเปน็ เชน่ น้ขี ้าก็ขอสง่ เจ้าไปก่อนก็ หยวนชวนหัวเราะอยา่ งบ้าคลั่ง แล้วกัน” เขาดงึ มดี ทรงโค้งออกมาจากเอวตวัดตัดแขนบา่ วใบ้ในฉับเดียว ตรงคมมีด บนาั้นดทแาผบลางทอเ่ี พยาง่่ิ งถไูกวฟ้ ันมแีขมอลงบงขา่ วนใาบด้ เลก็ จำนวนมากไตอ่ อกมาอยา่ งรวดเรว็ พากันวง่ิ กรเู ข้าสู่ “แมลงพิษฝูงน้ีล้ำค่ายง่ิ นักถือว่าเปน็ กำไรของเจ้าแล้วที่ได้รจู้ ักมันก่อนตาย” หไมย่ไวหนวชพวนอสเอะงบกัดบ็ ราา่ ดงบเจา่ ็บวไใมบ่น้อ้ออยกไดท้เัว่ขทาก้ังร็วา่ง่ิ งเกตา็มยฝถเี กูทส้าอะเอกก็ดมไาฟทเันผทาไี หม้จนรอ้ นลวกแทบทน บ่าวใบ้ทรดุ ตัวร้องทุรนทรุ าย มอื อกี ข้างกมุ แขนข้างท่ถี ูกตัดไว้แนน่ ทเ่ี จ็บปวด เสยี ยง่ิ กวา่ แขนขาดกค็ อื แมลงพษิ จำนวนมากท่วี ง่ิ เข้าสรู่ า่ งกาย แรงกัดของพวกมันให้ ความรสู้ กึ คล้ายมดนับหมนื่ กำลังกัดท้ึงหัวใจ เสยี งบา่ วใบ้กรดี รอ้ งดังข้ึนกลางทะเลเพลิง แท้จรงิ เจี่ยงหรว่ นมิได้สัง่ ให้นางทำสง่ิ เหลา่ น้เี ลย เพียงแตข่ อให้ชว่ ยถ่วงเวลาสกั หนอ่ ยก็พอแล้ว แต่นางยินดีจะทำเชน่ น้ีเอง นางอยากจะชว่ ยถ่วงเวลาให้เจย่ี งหรว่ นให้มากที่สดุ ชว่ ยเจ่ียงหรว่ นก็คอื ชว่ ยตัวนาง เอง แม้จะเจบ็ ปวดใกล้ตายเชน่ น้นี างกไ็ ม่นึกเสยี ใจ...ขอเพียงได้แก้แค้นให้ครอบครวั

หยวนชวนโผเผออกจากทะเลเพลิงด้วยสภาพพุพองและมีเปลวไฟลุกไหม้ตาม ตัว เสอ้ื ผ้าของเขาถูกเผาจนแทบไม่เหลือ ทั่วท้ังกายไม่มีผวิ หนังทยี่ ังสมบูรณ์ เหลือ อยู่อีกเลย ใบหน้าที่น่าเกลยี ดอยู่แล้วเพลาน้ถี กู ไฟเผาไหม้ซ้ำ คงเหลอื ไว้เพยี งผวิ หนังสี ชมพดู นู ่าสยดสยองยิ่งนัก ฉมี ่านยนื อยู่ท่ามกลางผู้คนจ้องมองหยวนชวนด้วยสายตาเรยี บเฉย “เป็น อยา่ งไรบ้าง?” นพอวกนนห้ีมลหัิไบยดไว้สปนลเชตบว็มเพนทร่ีหาัวนะเฤึกรทาไมะธตถ์่ ยิ องึ าวบกา่เค็ จสงะยี จกงะลเจยาับน็ยตเชปัวานเ็ จก่ยี เางวรหรขรยดุ ว่าหนมลดไดุม้า้นวแาลนง้วอกักบเดรักอื ตนนยเังอไงมเ่ฟส้นืยี ได้ เขาใสย่ า หากคน เขาต้องไล่ตามนางปศี าจนัน่ ไมใ่ ห้นางหนีรอดไปได้! กลางปา่ … ป่าไม้สองฟากน้ันมดื สนทิ ไร้ซงึ่ แสงดาวและแสงจันทร์ชว่ ยสอ่ งนำทาง เเปทา็น่ กอับยเเ่ปาจง็น่ียไรงกบหา้ารรงบว่ กนอ็สกคดุ ตวรำบู้แมห้าเนหด้อ่งิมขเทหอีนยงาตยี งนดคสดิใหดจุ ้พะฝใวีเหทก้บ้าห่ายววใบนน้หชางลวไบนมหพ่อนบาจอีเจจออุดกไคมดบา้เเพรพว็รลขอ้ ้ิงึนมไตด้น กลับปฏเิ สธบอกเพียงว่าจะขออยู่เพอื่ แก้แค้นต่อไป มฉิ ะนั้นจะ บ่าวใบ้ผู้นั้น แตอ่ ีกฝ่าย เจี่ยงหรว่ นได้ยินเชน่ นั้นจึงต้องยอมปลอ่ ยนางไว้ ไม่รวู้ ่าบ่าวใบ้จะหลอกหยวนชวนได้นานเพยี งใด อกี ฝา่ ยเป็นคนฉลาด นา่ จะ ตามมาในไม่ชา้ ใจของเจี่ยงหรว่ นรอ้ นรนย่ิงนัก ทนี่ ค่ี ือเขตชานเมอื งทเี่ ตม็ ไปด้วยปา่ เขา บรเิ วณ โดยรอบไร้ซงึ่ ผ้คู นไมม่ ีทีใ่ ห้หลบซอ่ นเลยสกั นิด หญงิ สาวพยายามใชด้ วงตาที่สามเพง่ มองฝ่าความมืด ทวา่ เพ่งอยา่ งไรกไ็ รผ้ ล ความสามารถในการสอื่ จิตกับวิญญาณและ ตล่นวงเอรดู้งตนิ ้อฟง้าคขวอบงมน้าาหงคล่อบยหๆนีเชหาน่ ยนไ้กีปย็เพงิ่ รเปาะน็ กหาวร่ ตงว้ังคา่ ลรูกรภใ์นสทง้ิ่อนง้ีทจำะใไหด้้นรับาคงรว้สู ามกึ กกังรวะทลบยง่ิ นัก ยง่ิ

กระเทือนไปด้วย ก่อนออกมานางสอู้ ุตสา่ ห์ ดื่มยาบำรงุ ครรภ์ ทีบ่ า่ วใบ้จัดหามาให้จนหมดเกล้ยี ง หวังเพยี งให้ผ่านพ้นวันน้ีไปได้อยา่ งปลอดภัย แตอ่ ยา่ งไรเสยี ทน่ี ก่ี ไ็ มใ่ ชส่ ถานทีอ่ ันค้นุ เคย เจ่ียงหรว่ นควบม้าอย่างไร้จุดหมาย ปลายทาง ขณะกำลังคิดจะวงิ่ ไปทางซ้ายกไ็ ด้ยนิ เสยี งอกึ ทกึ ดังไลม่ าจากด้านหลัง พอ หันไปมองกเ็ ห็นแสงไฟมากมายสาดสอ่ งไปทัว่ สวา่ งเสยี จนย้อมผนื ปา่ ให้เจดิ จ้าราวกับ กลางวัน ชายท่ีข่มี ้านำหน้าจะเปน็ ใครไปได้หากมิใชห่ ยวนชวน! เขาไลต่ ามมาแล้ว ใจของเจี่ยงหรว่ นต่นื ตระหนกจนแทบระงับไม่อยู่ หยวนชวนไล่ตามมาได้รวดเรว็ ถึงเพียงน้ี นั่นหมายความวา่ บา่ วใบ้... เจย่ี งหรว่ นตัดสนิ ใจยอมเสยี่ งอีกครั้ง หญงิ สาวล้วงกรชิ ออกจากแขนเส้อื แทง เข้าท่ีตัวม้าเต็มแรง พอม้าเจบ็ กว็ ง่ิ พล่านอยา่ งบ้าคลัง่ ในทันใด ชว่ ยท้ิงระยะหา่ งจากคน ของหยวนชวนได้มากข้ึนอกี นดิ พอม้าวิง่ เตม็ แรง รา่ งของเจย่ี งหรว่ นก็สนั่ สะเทอื นแรงตามไปด้วยจนเรม่ิ ปวดท้อง ข้นึ อกี คร้งั ในใจได้แตร่ ำ่ รอ้ ง ‘อดทนไว้นะลูก อดทนไว้ เราจะรอดด้วยกันนะลูก’ หญงิ สาวเอามอื กุมท้องแน่นหวังให้สมั ผัสจากมอื สอ่ื ถงึ ลูกน้อยในครรภ์ ในใจได้แต่ ภาวนาขอให้นางและลกู ปลอดภัย...แตย่ ง่ิ ม้าว่งิ เรว็ เทา่ ใดนางก็ยิ่งปวดท้องมากข้ึนเท่าน้ัน หยวนชวนไลต่ ามมาตดิ ๆ เขาดูออกว่าเจี่ยงหรว่ นมีทา่ ทางผิดปกติ เขาจ้องมอง อยู่สักครกู่ ็เกดิ ความคิดหนงึ่ ข้ึนในใจ เขาคิดถงึ สาเหตุที่เจ่ียงหรว่ นต้องขอเล้ียงสนุ ัขไว้ ข้างกาย สนุ ัขตัวนั้นกนิ อาหารจำนวนมากแต่กลับผอมแห้ง แล้วกท็ บทวนถงึ ใบหน้า ของเจี่ยงหรว่ นท่ีอวบอิ่มมากข้ึนกว่าเดมิ ในท่ีสดุ เขากม็ ั่นใจสง่ เสยี งตะโกนลัน่ อย่างยนิ ดี “จับนางไว้ นางต้ังครรภ์ อยหู่ นี ได้ไมเ่ รว็ นักหรอก” เจย่ี งหรว่ นใจหายวาบรอ้ งว่าแย่แล้ว หยวนชวนร้จู นได้





สตั ว์ รา้ ยด้านลา่ งจะโผข้นึ มาตะครบุ เอา” ปใกา่ เลค้กยโ็ เผทล่าขา่ ทใ้นึ หางง้ฟัขบังคอวงอ่าเแมสลีสยี่ ้วตั วลวซ์าปากน่าลบทงาำงหใชลหนมุ้ผดิไู้เปปทก็นีแ่ ินสพรี่รง้ ้สู ทคกึ ำนหบวเาปดาดน็ เจกพ็บลีย่ เัวพ่งิ แค่อื ทิดลนกอ่ ย็ ใเง่ิหขข้คานนนกลึ มกยุ า้วอง่ินตถพรงึ งอเเรคขอื่ ้นางไเปทดพห่ี ินมรเาขานย้า จะดงึ ตัวน้องชายออกมาให้พ้นปากหลุม ตัวใหญแ่ ตกจ่ ้น่ๆู หลเสุมยี่เปว็นซาแนคกผ่ ห็ู้หันญกิงลคับนมหานม่งึอ”งพชี่ าย พดู ด้วยน้ำเสยี งผิดหวัง “พี่...ไมใ่ ชส่ ตั ว์ เดก็ หนุ่มหยุดวิ่งโดยพลัน จากน้ันกก็ ้าวเรว็ ๆ เพอื่ มายืนตรงปากหลมุ แล้วมองลง ไปด้านล่าง จรงิ เสยี ด้วย...ในหลุมดักสัตว์ มีสตรคี นหนึ่งนอนอยู่จรงิ ๆ สองพีน่ ้องมองหน้ากันไปมา สดุ ท้ายพ่ชี ายก็กลา่ ว “ชว่ ยนางข้นึ มาก่อน” เสยี่ วซานไถลตัวลงไป สองพี่น้อง...คนหนึ่งอยปู่ ากหลุมอกี คนอยใู่ นหลุม รว่ ม แรงรว่ มใจกันชว่ ยดึงรา่ งของหญิงผ้นู ้ันข้ึนมาจนได้ เสยี่ วซานนั่งแหมะอย่างหมดแรงกับพ้นื “เหน่อื ยชะมัด พใ่ี หญ่…นางตายหรอื ไม่?” “อยา่ พูดเหลวไหล” พช่ี ายยืน่ สองน้ิวมาอังลมหายใจใต้จมกู หญงิ แปลกหน้า เม่อื รับร้ไู ด้ถงึ สญั ญาณแหง่ ชวี ิตเขาก็ค่อยคลายใจ “นางยังไมต่ าย พวกเราแบกนางกลับ บ้านเถิด อยา่ งไรเสยี ก็ชวี ิตคนท้ังคน” แม้เสย่ี วซานจะไม่เต็มใจนักแตก่ ย็ อมชว่ ยพชี่ ายแบกหญงิ แปลกหน้ากลับบ้าน เมอ่ื สองพนี่ ้องกลับมาถงึ บ้าน เพ่ิงจะก้าวเท้าเข้าประตกู ม็ ีสตรรี ปู รา่ งอวบผ้หู นง่ึ เดนิ สวน ออกมา พอเหน็ พวกเขาก็สะด้งุ “ต้าซาน ทำไมเจ้าถงึ พาเสยี่ วซานกลับมาแล้วล่ะ? ลมื ของร?ึ ” พดู จบกเ็ พงิ่ สังเกตเหน็ วา่ ต้าซานแบกหญงิ สาวนางหนึ่งไว้บนบา่ “นี่มัน...” “พ่ใี หญ่เกบ็ หญงิ แปลกหน้าใกล้ตายมาได้จากหลุมดักสตั ว์ ท่านแมด่ นู างหนอ่ ย เถิด” เสย่ี วซานเอ่ยข้นึ กอ่ น “ตายแล้ว ต้าซาน...เจ้ารบี แบกนางเข้าเรอื นไปเรว็ สว่ นเสย่ี วซาน... เจ้ารบี ไปตาม ท่านหมอหวังมาบ้านเราด้วย” ฮูหยนิ เจ้าของเรอื นนั้นมจี ิตใจเอ้อื เฟ้ือเผื่อแผ่ เรง่ เรา้

ลกู ชายให้แบกหญงิ แปลกหน้าไปวางลงบนเตียงของตนเองโดยไม่นกึ ถือสาเลยสกั นิด ท่านหมอหวังมาถึงอยา่ งรวดเรว็ เขาเปน็ หมอเพียงคนเดยี วในหมูบ่ ้าน พอได้จับ ชพี จรของหญิงปรศิ นาผู้น้ีแล้วทา่ นหมอหวังก็ลูบหนวดพลางเอย่ ปาก “นางรว่ งหลน่ จาก ท่ีสงู ท่ีโชคดกี ็คือรา่ งของนางคงไปเก่ียวเข้ากับกิ่งไม้บางสว่ น จงึ ไม่ได้ตกลงมากระแทก กับพ้นื แรงนัก...ตัวของนางบาดเจบ็ เพียงแค่ภายนอก ทว่าเดก็ น้อยในครรภ์ นับว่ายังอยู่ ในระยะอันตราย คาดว่ากอ่ นหน้านางคงด่มื ยาบำรงุ ครรภ์ มาไมน่ ้อย มฉิ ะนั้นตอนน้แี ม้ แตเ่ ทพยดากม็ อิ าจชว่ ยได้” “แล้วพวกเราควรจะทำอยา่ งไรดี” ต้าซานถาม ท่านหมอหวังสา่ ยหน้า “ยามน้นี างออ่ นแอย่ิงนัก ข้าจะจัดยาบำรงุ ครรภ์ ให้นาง ก่อน เจ้าให้เสยี่ วซานไปเกบ็ สมุนไพรจากในปา่ มาต้มให้นางดื่มแล้วกบ็ ำรงุ นางให้มากสัก หน่อย สตรมี ีครรภ์ มีแตต่ ้องบำรงุ เทา่ นั้น” ว่านางรฮว่ ูหงมยนาิ จเาจก้าทขอส่ี งงู เรอื นคนาึกดไวม่าถ่ นงึ า่ วจ่าะสเปตร็นผี ห้นู ญ้กี ิงำชละังตตา้ังรคันรทรดภ์ทอี่เยจู่ อไคดน้ยนใิ จทโ่าฉนดหรมังอแกหจวันงบตอ้อกง ยอมฆา่ ตัวตาย เม่ือคิดดังน้ันกย็ ่ิงรสู้ กึ เวทนาตอ่ หญงิ บนเตียงยงิ่ นัก รบี ขอบคณุ ท่าน หมอหวังแล้วสงั่ ให้ต้าซานกับเสยี่ วซานไปเก็บสมนุ ไพร เจ่ียงหรว่ นฟ้ นื ข้ ึนมาพร้อมกับความสับสน สงิ่ แรกท่ีนางทำคอื ใช้มอื จับท้องตนเอง ลกู ยังอยูก่ ับนาง...โชคดเี หลือเกนิ ไล่ต้อนใจจนทต่ีอกึดหอนัด้าหผวาาดใกนลคัววคา่อมยเปๆน็ คจรลงิานยาลงงนา่ใจนะคเสวยีามชทวี รติ งไจปำแสลดุ ้วท้าเยหตนใุ าดงจถงึ กู ยหังยตวน่ื นขช้ึนวมนา ได้อีก หรอื ทีน่ ค่ี ือโลกหลังความตาย? เจยี่ งหรว่ นเหลียวมองรอบตัว พบว่าที่แหง่ น้ีคือเรอื นหลังเลก็ ของชาวนาท่กี อ่ จจาากกดผิ้นาฝเห้ายนียปวักมเงุปฟน็ าลงายภดาอยกในบัวเรหอื ลนาสยวดา่องกไสใหว้แคลวะามกรว้สู้างกึ ไสมด่นช้อน่ืยยาผม้ามหอ่มงทน่ี างห่มอยู่นั้นทำ

คาดได้วป่ารนะตางถู คูกงผเปล็นักฮเขูห้ายมินาเเบจ้าาขๆองมเรสี อืตนรนนี ้าี งหนึ่งนเดาินงอเขย้าู่ใมนาชดุมเอสงอ้ื ปครลาดุมเลดาียยวดเอจยกี่ งกหลร้วว่ ยนไกม้็ ใบหน้าย้ิมแย้มออ่ นโยน สองมือประคองถ้วยเข้ามาถ้วยหน่ึง เมื่อนางเหน็ ว่าเจีย่ งหรว่ น ฟ้นื แล้ว จงึ วางถ้วยในมอื ไว้ด้านข้างแล้วนั่งลงทีป่ ลายเตียง “เจ้าฟ้ืนแล้วหรอื ร้หู รอื ไม่ เจ้าหลับไปถงึ สามวันสามคืนเชยี วนะ” “ท่านคอื ...” เจีย่ งหรว่ นถาม “เจ้าตกลงไปในหลมุ ดักสตั ว์ ลูกชายข้าเปน็ คนแบกเจ้ากลับมา หมอในหมู่บ้าน เราจับชพี จรให้เจ้าพบวา่ รา่ งกายอ่อนแอยิง่ นัก โชคดที เี่ ดก็ ปลอดภัย นค่ี ือยาบำรงุ ครรภ์ ดมื่ ก่อนเถดิ ...ทีแ่ ห่งน้คี อื หมบู่ ้านชงิ ผงิ เจ้าเรยี กข้าว่าซอ้ กุ้ยก็แล้วกัน” ฮูหยินเจ้าของเรอื นผ้นู ้ีมีรอยย้มิ เจิดจ้าอบอ่นุ ทำให้ผ้มู องรสู้ กึ ผอ่ นคลายนัก เจี่ มยางดหื่มรว่จนนยห้ิมมนด้แอลย้วๆกก็ ตลอ่าบวกัเบรซยี ้อกกนุ้ยางววา่ า่ ซ“ซอ้ อ้ก้กยุ ุ้ยตชามว่ คยำชแวีนิตะขน้าำไตวั้วนัจบาเกปนน็ ้ันผก้มู ห็ีพยระิบคถุณ้วยขยอางขข้นึ ้า บญุ คุณน้ีใหญห่ ลวง หากมสี ง่ิ ใดจะทดแทนได้ ข้าย่อม...” “อยา่ พูดเชน่ น้ีเลย” ซ้อก้ยุ ตกใจยกใหญ่ “ชวี ิตคนทั้งคนจะปลอ่ ยให้ตายโดยไม่ ชว่ ยเหลือได้อยา่ งไร ท่ลี กู ๆ ของข้าชว่ ยเจ้ากไ็ ม่ได้ทำเพราะหวังสงิ่ ตอบแทน เจ้ารา่ งกาย กยัลงอา่ วอ่ วน่าแอ“แถล้า้วอเยจา่้างเไปร็นกค็อนยตพู่ ำักบผล่อใดนหทรบี่ อื้า?นขอ้ายไป่ๆู ก่อหนายดอหี อรกอื จไมาก”่ บ้านมคารเนุ่ชคน่ ิดนค้คี รนหู่ ทนบ่ี งึ่ ้าซนอ้ คกง้ยุ จกะ็ ตกใจนัก จะให้ข้าสง่ จดหมายกลับไปบอกท่บี ้านเจ้าดีหรอื ไม่?” ยหอรอืมไเมลเ?่กิ จร่ยีหางแากหนรต่ ว่านมตมสอาหี ถนนงึน้าม้เีอปเิ ทาลจา่ ่ยีจกะนับสไวงัป่า่ ในทหัาน้คงทเนปี ตน็ าคมถนหงึ นชาตกาั ังวนจนำะาภตงัยกอรเยหา้ ่กูยวเ็มลปาง็นสมไคู่ าดแร้ อล้บวแแคลตร้วัวห่ จนยะ้หีวตนราอืมชมวานถคงึ งทไ่ีนม่ี่ พอซอ้ ก้ยุ เหน็ หญิงสาวขมวดค้ิวก็คิดวา่ ต้องมเี รอ่ื งทีท่ ำให้นางคดิ สนั้ จรงิ ๆ จึง กลา่ วด้วยความระมัดระวัง “เจ้ามเี รอ่ื งลำบากใจใชห่ รอื ไม่ หากทที่ ี่เจ้าจากมามีเรอ่ื งท่ี ทำให้เจ้าลำบากใจ เจ้าก็อยู่รักษาตัวท่ีนี่ไปก่อนเถดิ คนในหมบู่ ้านน้ีล้วนใจดีด้วยกัน ท้ังนั้น ข้าอยู่มาครงึ่ คอ่ นชวี ติ แล้ว เคยเหน็ มาทุกเรอ่ื งราว เจอความลำบากมาก็มาก แต่ ข้ามีเรอื่ งหนง่ึ ทีอ่ ยากจะเอ่ยเตอื นเจ้าสักหนอ่ ย การใชช้ วี ติ ในโลกน้ีมันไมง่ ่ายแตอ่ ย่างไร