unset00001865

3เ ๑ เสือคำพูดขนว่า ถาเราเดินทางกนอย่างเร่งรีบ ก็กงกินเวลาสกครึ่งคืน’’ หมีเฒ่าได้พงก็ไม่รู้สึกหนกใจุ แต่มไเก็ย่งพูดเสียงหนกแน่ เอาเถอะน่า ลันจะพยายามเร่งผเทำให้เร็วที่สุดที่จะไปได้ ฉนมวกอยท่านอยู่ไม่ไหวหรอก ลันลับท่านกาจะพาลันรีบ ท่านรีบฅามไปก็แสีว์กินนะ” พญางูเหลือมพูดอย่างหลักแน่นว่า “ถึงแม่วาท่านจะมีถึง ๔ เท่า ฉนไม่มีเทำเลย แต่ลันก็จะพ ท่านให้ทนให้จงไค้” บาลูพยายามเบ่งกำลังสุดขีดดามเขาไปได้พกห'แงก็หมดแรง ลงหอบแอ่ก ๆ เสือคำกบงูเหลือมก็รีบรุดหนำพากนต่อไปควยกวามรอนใ ปล่อยใหหมีแก'ผู้อวนเทอะทะ มะรุมมะงาหลาตามไปภายหล่ง เสือคำว็ง เหย่า ๆ ไปโดยรวดเร็ว แด่กางูเหลือมใหญ่แห่งภูผาก็สามารถเลอยแล่ เคียงบ่าเกียงไหล่ไปลับมันได้โดยไม่ลดละ ดรนํทํง์สองมาถึงลำ หนึ่ง บาเกียร่าก็ฃนหนำไปไค้เพราะมันกระโดดชำมพนไป แต่กาด ว่ายนำ โดยชห่ว่ของมันชั้นพนนำฅํ้งํ้สองศอก แต่กรนพอชั รีบรคเลือย ไปจนทนเสือคำดามเดิม ทงสองเดินทางอย่างรวดเร็วเช่น'แ จนกระท่ง้ฅะวันโพลืเพลั ก็กงลังตดดามเสือดำไปได้ไม่ลดละ เสือคำถึงกบอดออกปากชมไม่ไค้ว่ \"เออแน่ะ ท่านก็เดินทางได้เร็วมากเหมือนลันนะ” งูเหลือมดอบว่า “ลันกำลังหิว แลัวก็กำลังโมโหที่เลัาพวกสิงมันเรี เสือคำสอดชั้นว่า

“ไม่ใช่กบ มนเรียกท่านว่าไส้เดือน ไสโดือนเหลือง ๆ “นึนแหละน่ะ มนจะเรียกว่าอะไรก็ตาม แต่ผลมนก็มีอยู่ว ต้องไปกินมนใหัจงไค้ รีบไปเถอะ” ว่าแต้วพญางูเหลือมก็เล รวดเร็วยงข้นมุ่งหนำไปส่จดหมาย ภายใน-วงเย็น เมื่อพวกลิงพากนไปถึง มนต่างพากไเสนุก ไต้ระแวงแม้แค่นอยว่า พรรคพวกของเมากลีจะติดตามมา ม้วแค่หล ยินดีที่ต้กพาเอาเมากลีมาไต้จนถึงเมือง เมาคลีเคยอยู่แต่กระท่อมช เคยเห็นบานเมืองใหญ่ ๆ มาก่อน ถึงแม้ว่าเมืองรางนํ้ร่วงโรยเต็ม ปร่กหักพิงไม่มีตอนใดที่กงสภาพสมบูรณใหัเห็นก็ตาม แต่ก็ย'ง มหัศจรรยตื่นเต้นสำหรบเขา เมืองนิสร่างข้นไวบนเนินเขา มหากษัตรี3 แค่กร่งํ้โบราณนมนานมาแต้ว จากเชิงเขาข้นไป ย่งมี สังเกตได้ว่าเบ็่นบ่นไดปรกหักพง เบนทางข้นไปสู่ประตใหญ่ที่ย่ รปร่างอยู่แต่เพียงเล็กต้อย ไม้ประกอบประตูห้อยร่องแร่ ทอดรากพนปกกลมกำแพง จนแทบจะมองไม'เห็น ใบเสมาปราการและ เชิงเทินหักพิงย่อยยบเต็มไปต้วยเถาวลฮ่เลั้อยพนชูยอดอยู่ไสว ตำพระราชว*งต้ง์เด่นอยู่บนยอดเนิน หต้งกาถล่มทลายหายไป พั้นปราสาทและทองพระโรงแตกราวไม่มีคี เบ1อนเปรอะไปต้วยสีแดงและ ลีเขียวด่าง ๆ อิ^ท้ปูพนเกยเม่นโรงช่างหลุดถอนขนมาจากที เพราะถ หญ่าและรากไม้ผลกต้นข้นมา จากต้วพระราช'ว*,งออก'ไป'โดยรอบ ไปต้วยเกหสถานม่านช่องทีปราอวิากหลงอา มองคราวก*บร่งผงร่า หินแท่งใหญ่ซึ่งเกยเบนเทวรูปต1งอยู่ตรงทางรวมถนนสี่สายมาบรรจบกน นาสาธารณะขณะนิฅนเขนข้นมาเบ็เนเพียงหลุม ๆ บ่อ ๆ อยู่ตามม้

&๓ ซากของโบสถวิหารก็ยงมีร่ยิงรอยให่'เห็น แต่ปกกลมไปคิวยต่นม ระเกะระกะไปหมด บรรดาพ'}กลิงบ*น,เดอโล๊ก ต่างทึกทํกเอาว่าสถานที่แห่งน ของมีน ซึงทำใหม่นหยีงผยองและพยายามเหยียดบรรดาสฅว์อื่นทงหลายใน บ่าเพราะว่าส*ฅว์เหล่าน1นไต่แต่เพ่นพ่เนอย่ในดง ไม่มีหลํกแหล่งแ พวกมีน ถึงแท้ว่าท้นจะไม่มืกวามรุ้ว่าสังปท้กห์'กพงท้นเกยเบ็!นพร มากรํ้งํ้ห‘แงน1น เขาสร่างไว่ทำไม ? ฝูงลิงท้กจะพาท้นมาจบกล ในท้องพระโรงของพระราชา น*ง้หาเหาเกาหมดท้นให้วุ่นวาย แต่ก็'วางท่ ว่าข้านืฌ็่นกน บางทีม'นก็พาท้นไปวี่งเข้วื่งออกดามท เอาเศษอิ^เห*กไปรวบรวมไว้ตามซอกตามมมตึก แต่แลวไม่ชาก็ลืมว่าเอาไป เก็บไว้ที่ไหน ประเดี๋ยวก็ท้คก'นให้โกลาหลไปเสียกราวหนึ เลาะเบาะแท้ง พากนวี่งกรูเข้ไปเล่นในพระราชอุทยาน ขนขย่มท้ ท้นผลไมควยความซกซน สนุกสนานสำราญใจ ในเมื่อไค้เห็นลกไ คอกไท้ร่วงหล่นลงมา พวกท้นพาท้นลงไปถึงในอโมงกใท้ปราสาท บรรดาหองเล็กท้องนอยอนมีอย'นบท้อยนบพน แต่ไม่เคยมีท้วใดจด ไต่เห็นอะไรมาบาง แท้วก็จ่บกลุ่มกไแบนกู่ ๆ ท้าง เบนหมู่ท้าง กยโม้ให้กนพงว่าพวกท้นได้ทำอะไรมาท้าง กรนแท้วก็ว้วาทท้น เดี๋ยวก็พาก*นว้งเบนหมู่ท้องตะโกนเจยวจ๊าวท้วยกวามคึกกะนองว “ไม่มีใกรในบ่านจะเฉลียวฉลาก เต็มไปท้วยคุณงามกวามดี แรงและสุภาพเรียบท้อยเท่าเทียมบาวกาล่ง ’ ท้นท้องท้าซากจนเสียงแหบเสียงแหง เมื่อเบื่อแลวก็พากนออ เมืองว้งไตขนไปบนยอดไท้ พยายามวางท่าจะให้เบนที่สนใจ สต'ว'บาที่งหลาย

เมาคลีนึ่นเบื่นผ้ที่ได้รบการอบรมส่งสอนให้อยู่ในกฎอันดีงาม สึกไม่พอใจ และในขณะเดียวกนก็'ไม่เขา'ใจการคำเนินชีวิฅอย่าง'ไม เบนราวชองบรรคาลิงเหล่าน็ ร่างของเขาถูกฝูงลิงฉดกระชากลา ในล่งเย็นตงแต่ดอนบ่าย และแทนที่พวกมนจะพกผ่อน หล'บน เมากลีเกยกระทำ หส่งจากการเดินทางเบนระยะไกล ๆ มนกลบชวนก มือทำเบืนวงกลม กระโดดโลดเดนแล่วล่องรำทำเพลงของมนเบนก แล่วเจาล่วหนึ่งก็กระโดดขนไปยืนบนขอบสระ แล่วก็รองประกาศแ เพื่อนฝูงของมนว่า การที่จบเอาเมากลีมาได้นน เบนความ อย่างหนึ่งในประว,ฅศาสตรพงศาวดารลิง เพราะว่าต่อจากนึ่ไปพ ไคใมากสีเบนผู้ส่งสอนวิธีสานกื่งไมและล่นล่อตนหญา เบนที่ ฝน เมื่อมนขอใหํเมากลีทำให่คู เขาก็ทำ'ใล่ พวกลิงต1ง์อกต แบบวิธีของเขาอยู่ แต่ว่าช่ว์ประเดี๋ยวเดียวก็เบื่อ ล หางล่นเอง ดึงแล่งดึงขาล่นเล่น แล่วก็กระโดดโลดเล่นล ฅามภาษาของล่นต่อไป เมากลีพูดขํ้นว่า - “ล่นหิวแล่วละ ล่นพนผู้แปลกลีนมา ช่วยหาอาหารมาให้ฉน หรือมิฉะนึ่นก็อนุญาตให้ฉนไปล่าสฅว์กิน เองเถอะ” เมื่อได้ยินล่งนึ่น ลิงประมาณ ๒0—๓0 ล่ว ก็พาล่น ถ’ว และมะละกอบื่ามาเพื่อจะใหใขากิน แต่ระหว่างทางคอนกล่ ทะเลาะกนขนด้วยล่นคานช่วของลิง มนกดล่นและยั้อแย่งของล ทาง จนกระท'งลูกไล่ตกเรี่ยเสียหายหมด แล่วล่นก็ขเกียจจะกล* ใหม่ เมาคลีท8งหิวV^แล่นใจ เขาเดินไปจนทวบริเวณว*งเย็

๕๕ ปากกตะโกนกู่ขออนุญาตส่าอาหารเพื่อร;;ง'บควๅมหิว ซึ่งเบน ของผู้แปลกหนา ทีประสงกจะหาอาหารในก็นที่ไม่ใช่เขตของตน แต่ก็ไม่มี เสียงสฅวใดตอบ ทำใหเมาคลีรู้สึกว่า เขาไต่ตกมาอย่ในลีนที่เลวทราม ตำชาเหลือเกิน เขาปรารภกบตำเองว่า “ตามที่บาลสอนไว้ในเรี๋องกวามเลวทรามของลิงนน เบนความจริ ทุกประการ เจาพวกนีไม่มีระเบียบแบบแผน ไม่เขนบธรรมเนียมที่ เสียงกู่ของผ้แปลกก็น ที่ว่องขออนุญาตหาอาหาร แลวก็ไม่มีหำหน ใครที่แน่นอน เบ็1นสฅว์ที่ไม่มีอะไรดี มีแต่เสียงเอะอะ ฉะนนหากฉ้น โหยหรือถูกฆ่าตายอยู่ที่นื่ ก็จะไปโทษใครไม่ไต่\" นอกจากตำเอง แต ไรก็ ตาม เราจะต1องพยายามหนีกลบไปก็นของเราให้ไต่, บาลูคงจะ ตีเราเบนแน่ ถึงกระนีนก็ยำดีกว่าที่จะมาพลอยเบ็๋นบีาเบึนหลำไปกบพวก ล่นดานช,วเหล่านี” เขาพยายามแอบเลี่ยงไปทางกำแพงเมือง เพื่อจะหลบหนีออกไป ยำไม'ทนจะถึง ก็ถูกพวกลิงว็งไปลากเอาตำกลบมา มีนต่คพอต่อว่าเข ว่าช่างไม'ร้จ่กความสุขสบาย ที่จะไต่อยู่ร่วมกบฝูงลิงเสียบางเลย หยิกข่วนเมากลีเพื่อจะให่เข็ดหลาบ และสำนึกถึงบุญคุณชองพวก อฅส่าหพามารบกวามสุขสบาย เมาคลีกดพนและไม่ปริปากตอบเลย จำใจ ต่องเดินไปก*บฝงลิงที่หำ)มลำ)มเอ็ดตะโรพงไม่ไต่ต่พพื่ ต่นพาเขาไปบ เทิน ซึ่งอย'สงขํ้นไปจากสระทมีนาฝนชงอยู่กรงสระ บนนํ้มีตีกพ*กรอนซึ สรำงไว้สำหรบเบนที่ประทบของพระราชินีในสมียหลายรอยบี1ก่อนโน่ หลำการปโดมพำเอียงลงไปบคทางขนลงเสียสน จากพองล่างของกำแพ

&๖ ซึ่งค่อมารีากคัวพระราชว้งอนเบนทางที่พระราชินีเกยใช้ในสม่ยก ตึกนีก่อประคบด้วยหินอ่อน สคักลวดลายงดงาม ประคับด้วยพลอยแ อ่อนอนม'ค่าสีค่าง ๆ เบนประกายวาววบจบแสงรี'นทร์ เมากลีขณะนนทง เหน็ดเหนี่อยเมื่อยลาทํ้ง์ง่วงทํ้งหิว แค่ก็ยงอดหำเราะไม่ไค ลิงชิงก\"น็พูดโออวดคับเขาพรอมๆคัน คราวละตง ๒0 ถึง๓

& ๓) จนเสียงระเบ็งเซ็งแช่ว่า พวกมันเบนสัตว์ที่ฉลาดแข็งแรงแล รอยเสียเหลือเกิน ฉะนน เขาไม่กวรจะโง่เง่าคิดอ่านจะหนีไปจากมั ขณะนน พวกลิงอ่างพากินตะโกนขนว่า “พวกเรานี่เบน เบ็นสฅวอิสระ พวกเรานี่แหละวิเศษกิงกว่าสัตว์ใด ๆ ในบ่1าน จริงเชียวนะ เพราะพวกเราทุกตัวจะรบรองกับท่านไต้ทีงสํ้น ท่านเบ็1นกนใหม่แปลกหนำเขำมา และมีโอกาสที่จะนำข่าวของเราออกไป แพร่กับบรรคาสัตว์อื่นท1งหลาย เพึ๋อว่าพวกมันเหล่านนจะไต้ เราในภายหนำ พวกเราจะไคโล่าลืงความวิเศษพิสดารของพวกเราให้ท่า ทราบไว*ทุกอย่าง,’ เมากลีไม่ไดโเสดงท่าทียินดียินรายอะไรที่ง์สํ้น ฝูงลิ พากันห้อมล*อมพิงพวกของมันพค ขณะใดที่กลุ่มเจำพวกน''กพคหยุดถ หายใจ ฝูงลิงที่ห*อมล้อมอยู่ก็ตะโกนร่องร'บขํ้นพร*อมกันว่า “จริง ! จริง ! พวกเราร'บรอง’’ ส่วนเมากลีเมื่อถกถามความเห็นก็พกักหนำทำตาปริบ ๆ คอบส่ง ไปว่า “จริง จริง เหมือนกัน’' ทงนี่เพราะเมาคลีหูอื่อ เพราะเสียงลิงทีรองฅะเบงจนพงไม เขาคิดอยู่ในใจว่า “เจาลิงฝูงนี่กง,จะถูกส‘แข'จํ้งจอกคาบ'ากีบ่าตัวนี่น'กัค จนพาก ไปตาม ๆ กันหมด เจำลิงพวกนฅองเบนบานน ๆ เอ.ดูวามันจะใม จกหล\"บนอนกันบางหรอกังไง ดูนํนซิ หม่เมฆลอยมาจนเกอบจะบงดว กันทรอย'แล*วิ ถำหากว่าเบนเมฆออนใทญกวานฟิกห'แอยกจะค จะ1เค้บง

๕๘ I แสงจ่นทร์ไวินาน ๆ เบี่คโอกาสใหโรามีเวลาวื่งหนีไปได เราเองก็เพลียเหลือเกินแสิว” ขณะเดียวก็'นนน ในคูเก่า ๆ นอกกำแพงเมืองเจ่าเสือดำบาเ พญางูเหลือมแห่งภูผา ๒ สหายของเมาคลีกำลิงจบตาจ่องมองอือนเมฆอ น1นอยู่เหมือนกน สฅว์ท่งสองร้อย'แก'ใจดี'ว่า ในเมื่อฝูงลิงอยู จำนวนพ*นเช่นนี จะทำอะไรพลาดพล1งลงไปไม่ไสิ' ขืนพลาดเบนฅายไ บญหา เพราะพวกลิงมีน้ส''ยชอบช่วยก*'นรุมทำร่ายศ’ฅร ซึ่งไม่มีสฅวบาช ใดอยากจะเสี่ยงภ’'ยเช่นนิ ฉะนน เสือดำบาเกียร่าและพญางูเห กงย่บยงช่งใจ รอจ’งหวะการเช่าโจมดีอย่างสุขุมและรอบคอบ ระหว่างที่กำลิงรอคอยอย่างกระวนกระวายน'นเอง งูเหลื บอกเสือดำบาเกียร่าอย่างแผ่วเบาว่า “ฉันจะอือมไปทางกำแพงดำนตะว*นออก แลวจะเลอยพุ่งลงม เนินดินโดยเร็ว พวกม*'นจะไม่มีโอกาสทันกระโดดเช่ามารุมฉันไ ร) เสือดำกระซิบตอบว่า “ฉันเช่าใจ นื่อืาหากบาลูมาพร่อมก็'นไดํเดี๋ยวนิก็จะด เราก็มีกไเอย'เท่านีก็ดํองพยายามตามความสามารถของเรา พอเมฆอือนนน เคลื่อนเช่ามาบ’'งดวงจ’'นทร์ ฉันจะเผ่นพรวดขั้นไปบนเซิงเทินที่พว ชุมนุมห่อมสิอมลูกมนุษ/ของเราอยู่ คาตอบเสียงเห่ยม ๆ ว่า “โชกดีจงเบ็นของท่าน แลวก็เลอยเลาะลิดไปทางกำแพงดำน ตก ซึ่งเบ็นกำแพงที่ย์งอยู่ในสภาพดีเบ็'นส่รนมาก ท้าให้ I

๕๘ แวลาก,นกว่าหาทางอย่นานกว่าจะชั้นไปไกั ขณะนํ้กลุ่มเมฆก ควงจ’นทรพอดี ผายเมาคลีขณะนึ่กำลังกัคสินใจอะไรไม่ไค้ว่าจะทำอย่า นนเขาก็ได้ยินเสียงผเทำเบา ๆ ของบาเกียร่า ซึ่งขนมาถึงเชิงเท เงียบเชียบ พอชั้นมาถึงฝูงลิง เสือคำคำรายกีไม่รอชำและไม่ ที่จะมำขบก’ด ทันกระโจนเข,าไปกลางกลุ่มลิงแลัวคบชำยฅบขวาผาพวกลิ นง์ลัอมลันอยู่คง ๕ 0—๖0 ชน พยายามจะเขำไปให้ถึงตำเมาก ได' ทันใดนนเองก็เกิดโกลาหล เสียงพวกลิงรองลันเกรียวกราว ด ความฅึ่นฅระหนกฅกใจและโกรธแคน ไม่ชาบาเกียร่าก็สะดุดพวกลิ เจ็บลมตายซ’บ่ชํอนก*นอยุ่จนตำของทันเสียหลักลัมลง เสียงลิง ก,องชนว่า “เส,ย — ทันมาคำเดียวเท่านน เร็ว—พวกเราช่วยกันจ’บ่ฆ่าทัน เมื่อได้ยินเสียงพวกของทันบอกกังนน ฝูงลิงทื่กำล ถาโถมเขำมารุมกัด รุมที่งเสือคำบาเกียร่าเบ็นการใหญ่ ส่วน ๕—๖ ดำก็ช่วย ลันจ’บ่เมากลีลากถูลู่ถูกังชั้นไปบนกำแพงข พ*กร้อน แลำผลักเขาหล่นลงไปทางช่องหลังคาที่พงโหว่อยู่ ถำเ ชาวบ่านธรรมดาก็กงจะได้ร*บ่บาดเจ็บ อย่างลัอยก็แขนขาลัก ห คอลักไปเลย แค'เมากลีไม่ลืมทำคามวิธีที่บาลหมีเฒ่าเคยได้ลั เขาจ็งฅกลงไปโดยใชใทำลงก่อน พวกลิงคะโกนลงไปว่า

๖๐ “อยู่ที่นี่ก่อน รอใหไราฆ่าเพื่อนของเจ่าได,เสียก่อน แล เล่นกบเจ่าใหม่ ถาหากว่าเจ่าไม่ถูกงพิษในนนกดคายเสียก่อ พอเมาคลีรู้'ว่ามีงก็รีบท่องมนต์ แลวให้กำรหำสำหรบงูทนท 'ท่านและข่าพเจ่าเลือดเน่อเคียวกน” เขาไค้ยินเสียงงูเล กรากเสียงมไเชุ่พอ—พื่อ อย่ตามก่อนอึ^ก่อนหินห์กรอบ ๆ ตำเขา กล่าวคำรห์สขนอีกเบนกร๎ง๎ที่สอง เพื่อความแน่ใจ มีเสียงงู ๕—๖ ตำพุดขํ้นเบา ๆ ว่า '‘ถากระนนก็เลิกแผ่แม่เบํ้ยไต่แลำพวกเรา แท่ทว่าเจ่ หน่อยนะ เจานองชาย เดี๋ยวเจ่าจะมาเหยียบเอาพวกเราเข่า” เมากลีพยายามยืนน็งที่สุด และพยายามมองลอดช่องกำแพงรา เงี่ยหุพงเสียงอึกทึกครึกโกรมอนเกิดจากการต่อสู้ระหว่างเสือกำบ ฝูงลิง เสียงตะโกนอัองระคนเกล่ากบเสียงกำรามอันห้าวแหบข ขณะที่มไกระโดดโลดเท่นเช่าพ้ดเหวี่ยงอยู่ภายให้กลุ่มลิงที่โ อย่างไม่รู้,จ่ก่หมคสํ้น กรงน่น์บว่าเบนกรํ้งํ้แรกในชีวิตที่เสือคำร การต่อสู้เพื่อเอาชีวิฅรอด เมากลีรำพึงว่า “บาลูกงจะมาดำย และอฮุ'ใกห้ๆ แถบนั้เอง กงจะไม่ไห้มาแต่ลำพิงตำเคียวเบ็นแน่” คิดแห้วจึงรองตระโกน ไปว่า “พยายามไปทางสระน่าให้ไห้ ท่านบาเกียร่า กลงลงไปท แลวกระ โจนลงไปทางสระเร็ว ๆ ลงไปในน่าให้ไค้” บาเกียร่าได้ยินและน่าเสียงของเมากลีแสดงให้มี'นร้ว่าเมา อย่ ทำให้มนมีเรี่ยวแรงเพึมขน มไเพยายามต่อสู้อย่างอตลุคสุตกำ ม่งหน่าตรงไปยํงสระ'น่าตามกำเตือนของเมากลี

๖๑ ขณะนน จากเบํ้องบนกำแพงดานที่มีคงไมีขนหนาทึบ ก็ปรากฎ เสียงกำรามกํองของหมีเฒ่าบาลดิงขน่ บาลูพยายามเดินอย่างเ มาถึงไม่ไดก่อนหนานี เสียงดินร่องนำมาว่า \"ฉันมาถึงแล1ว ฉันมาถึงแฉัวบาเกียร่า ฉันกำลง์ไค่ขนมาแล เร่งรีบ อูย เหยียบกํอ๋นหินพลาคอีกแล่ว กอยฉักกรู่เถิด เจ่าสิ พวกสนคานช,ว ว่าแฉัวบาลูก็วงชํ้นมาบนเชิงเทิน มองเห็นชิวขณะเดียว นีนํฝูงลิงก็กระโจนเข่ารุมฉัอมไวจนมืดมิดไปหมด มนรีบทรุด ยนฉัวไว้ฉัวยสองเทาหฉัง กางสองเทาหฉัาออกรวบสิงเข่าม ฉัอมกอด แฉัวตบข่ายตบขวาคำยกรงเล็บของมนรวดเร็วเบนจ่'กรผน ดิงฅุ้บคบ ๆ มีเสียงดิงโกรมขํ้นทางสระนา แสดงใหใมาคสีร้ว่า บาเกียร่าได ทางไปทางสระแฉัวกระโจนลงไปแฉัว ซึ่งพวกลิงไม่อาจตามลงไปไ เสือดำโผล่หวขํ้นมาหอบแย่ก ๆ ส่วนพวกสิงก็เฅนแร่งเดินกากนอย'เพียงแค่บนไค เฅรียมพร่อ กระโดดเข่าใส่ทนที ถาหากเจ่ใเสือกำจะหวนชนมา ถึงตอนนั้เอง ก็แหงนหนาขั้นมาอย่างหมดทิเ เปล่งเสียงรหสร่องเรียกพญางขน “ท่านฉับเราเบื่นเลือดเนั้ธดํวยกํน,’ มนสงฉัยว่าเจ่าก เบี่ดหนีไปเสียแฉัว เมื่อเห็นว่าดินตกอยู่ในที่ฉับขน หมีเฒ ระหว่างการต่อสู้ ถูกผู่งลิงรุมแทบขาดใจ ก็ฉังอคหำเราะไม่ไค้ เ เสียงเสือดำสหายผ้ห็าวหาญของดิน ถึงฉับออกปากเรียกขอความช่วยเ

ไว 1๑0 ขณะน คาพญางูเหลือมเพ็งสามารถเลอยไต่ขํ้นมาถึงบนยอดกำ คำนทิศคะวนฅก ด้วยการออกแรงเหนี่ยวอย่างสุดกำถึง ทำให้ อนหนึ่งหสุคตกลงไปในก กรนคาขนมาได้เต็มฅวแลำ มนก็ลองขดฅวเบ็1นวงไปทางโนนบาง ทางนึ่บ่าง ๒—๓ กรง เพื่อให้แน่ใจว่าคลอคลำคำของมนยงอย ที่ใช่การได้กลองแกล'วไม่ติดขด กลอดระยะเวลานน การต่อสู้ระหว่ กบฝูงลิงก็ยงกงเบ็นไปอย่างดุเดือด ส่วนลิงอีกกลุ่มหนึ่ง สระนึ่าที่เจำเสือดำบาเกียร่าลงไปแช่คำอยู่ และพวกลิงก ขรมอยู่อย่างเดิม เจำมำกำงคาวบ่1าก็บินไปบินมา เพื่อล่งข กรํ้งใหญ่นึ่ให้สฅว์ที่งหลายไดรู้ทํว์กน บรรดาฝูงลิงบาที่ เมื่อได้ขาวก็พากนแดกดื่นกระโดดโลดเดินมาคามทางลิงบนยอดไม ช่วยพวกพองของมน ทำให่ฝูงนกหากินกลางวนที่กำถึงหถึบนอน พลอยพากนแตกดื่นคระหนกคกใจกนไปแทบที่ง์บา ผายพญางูเหลือม เมื่อสำรวจร่างกายจนเบนที่พอใจแล่ว ก็เลอ ปราด ๆ ลงมาจากกำแพงมุ่งหนำเช่าประหฅประหารทนที กำถึงแ พญางูขนาดยาวถึง ๓0 ฟุด ซึ่งพุ่งหำตรงเขำใส่หมู่ลิงอย่า มีกวามแรงเทียบเท่าก'บช่างที่วึงเขำชนกนท1งฅำ ลำพีงแต่ง เพียง ๔ หรือ ๕ พุ่ด เมื่อพุ่งเขำใส่กนถูกอย่างจึงฅรงอก ยงส ใหกนล่มไค้ แต่ที่คามีกวามยาวหลายสิบฟุฅเช่นนึ่ และพุ กลางกลุ่มลิงที่กำถึงรุมบาลูอยู่ ฉะนึ่น จึงทำให้ฝูงลิงถึงกํบแดกก พรอมกบมีเสียงร่องเซ็งแซ่ว่า “เฮใ)'—กาพญางูเหลือมมาแล่ว เร็วหนี หนีเร็วพวกเรา”

๖๓ ยินพวกลิงนน เกยไค้ริบการสงสอนจากลิงเฒ่าลิงแก่ของมนว่ เบนสฅวทีชอบออกหากินกลางคืน มํนสามารถจะลอบเล็อยขนไปบนตนไม ไตอย่างเงียบกริบ และลกริบเอาลิงขนาดใหญ่ที่แข็งแรงที่สุดไปกินไ สบาย และยงบอกว่า คานึ่นสามารถจะทำตำให์มองคูเหมือนก หรือตอไม้ผุๆ จนกระท,งแม้สตว์ที่ฉลาดที่สดก็ย่งไม่รุ้ หลงเซ่อ ถูกมีนริบกินเสียจนได้ พญางเหลือมกา เบี่นสงที่บรรดาลิงทงหลายกลำที่สุด ยงกว่ ในบา เพราะเหตุว่าพวกมีนไม่รู้ว่าอำนาจของคาน8น,มากมายปานใด ไม ลิงตำไหนที่จะกลำสู้สายตากบพญางูเหลือม และก็ไม่มีลิงตำใดที่มีชีวิ มาได้เมื่อถูกมนรดเอา คำยเหตุนลิงทงฝงจึงพากนแตกตื่นอย่างไม่ม ต่างก็ขนไปบนกำแพงและบนหล่งคาตึกรามต่าง ๆ ทำใหํบาถูหมีเฒ่าถอ ใหญ่ออกมาได้คำยความโล่งใจ ท8ง ๆ ที่ขนของมีนหนากว่าเสือคำบาเกี เบ็๋นอนมาก แต่กระนนก็ยงบาดเจ็บมิใช่นำย ขณะนนกางเหลือมใหญ อำปากข'เสียงพอยาวขนกรงหนึ่ง บรรดาลิงซึงกำลงว็งหนี กึงไม้ที่งหลายก็พากนหยุดกึกอยู่กํบพี่ จนกระทีงกึงไม้ทีมนเกาะร นนสํนแทบจะหำ ส่วนบรรดาลิงบนกำแพง และตามหลงคาตึกต่าง ๆ ก็ พากนเงียบกริบลงทนที ประหนงคูกมนคอนศกคลิทธ ในความเงียบสงำนน เมากลีก็ไค้ยินเสียงบาเกียร่าซึงขนมาจา แลำ กำล่งสะบดขนอย' แต่กรนแลำเสียงเอะอะเกรียวกราวของพวกลิ คงขนอีก มีนพากนกระโดดโลดแล่นขนกำแพงสูงขนไปอีก และรำ เสียงเจั๊ยวจ๊าวลนไปหมด ขณะที่วงไปตามเชิงเทิน เมาคส โลดเตนคำยกวามดีใจอยู่ในตึกพำรีอีนพี่ลิงช่งเขาไว้ และมองเห

๔ หนีของผ่งลิงทางช่องกำแพงร่าว ก็ส่งเสึยงกล้าย ๆ สำเนี เสยหอนอย่างกรนเกรง บาเกียร่าพกขนว่า \"พวกเราช่วยเมากสีออกมาเถอะ ฉันน่ะไม่ไหวแลว ช่วยเอาเข ออกมาให้ไค้ แล้วเราก็เบดกนเถอะ เดี๋ยวพวกลิงมนจะพากนม งเหลือมเฒ่าส่งเสียงพ่1อ ๆ แล้วพกว่า ‘‘เจาพวกนมพฺะไม่กล้าทำอะใรอีก ตราบใดที่ฉนย่งอย' เฮใ) เจ้าพ นนหยุค’, ส้นเสียงสงของพญางู บรรดาลิงที่ง์หลายก็เงียบกริบ กาพดกไ]บาเกียร่าว่า “ขอโทษที่ฉันมาช่าไปหน่อยเจ้าน่องชาย แด่ดูเหมือนฉ ท่านรองเรียกไม่ใช่ร็ ?” เสือคำฅอบออมแอไ)ว่า '‘ฉัน เออ ฉันอาจจะเรียกออกมาในข ที่กำสํงส้รบกนอยูกระม”ง เบ็่นไงบางท่านบาลูบาดเจ็บมากไห หมีเฒ่าสะบดขาที่งสี่ของมนแล้วพูดอย่างขรึม ๆ ว่า \"โอย ฉันรู้สึกเหมือนถกฉีกออกไปสํกร่อยเสี่ยง อูย มนเจ็ ไปที่งํ้ด่ว บาเกียร่าก*บฉันรอดตายเพราะท่านแท้ๆ เชียวน พญางเหลือมตอบว่า ‘'ไม่สำคญ ว่าแด่,ว่าลกมนุษย์ของท่านน่ะอยุ่ที่ไหนล่ะ ?” เสียงเมาคลีร่องตอบออกมาว่า “ฉันอยน อย'ในฅึกนึ่ ไม่รู้จะออกทางไหน” เสียงพวกงเห่าทื่อย'ในห่องช่งกบเมากลีร่องออกมาว่า

4 ๖& ช่วยเอาเขาออกไปเสียทีเถอะ กระโดดโลดเตนจนพวกฉินรำกาญ เต็มทนแลว เดี๋ยวจะมาเหยียบเอาลกของเราเช่าหรอก’’ ’ งูเหลือมเฒ่าหำเราะชอบใจ ‘ เออ...ลุกมนุษย์นี่สำค*ญ-จริง ๆ ไปเที่ยวมีเพื่อนฝงไว้ท่ว มนหยุดนิดหนึ่งแลำกล่าวต่อไป “เอา...เมาคลีถอยออกไปห่างๆ พวกท่านงูพิษด้วย หลบหน่อยนะ ฉินจะพิงกำแพงเด้าไป’’ กร1นแลำงเหลือมเฒ่าก็สำรวจตามกำแพง จนกระท่งพบกำแพง หนึ่งมีด้กษณะบอบบางกว่าที่อื่นๆ มนเอาหำเกาะเบาๆ ๒-๓ กร กะระยะได้ที่ดี๋แลำ มนก็ชูหำขนสูงจากพั้นดินร่วม ๓ ศอก หุบปากแน่น เหวี่ยงตำกด้บมาช่างหล่ง แลำก็กระแทกหำเด้าหากำแพงอย่างเต็ กร8ง กำแพงตรงนนก็ทะลุกลวงเช่าไป เสียงอิเปนร่วงเกรียวกราว เมาค กระโดดออกมาตรงช่องโหว่ วี่งเด้ากอดคอบาลหมีเฒ่าผู้อาจ'ารย ดำบาเกียร่าผ้อารีไว้แน่นช่างละตำ บาลขณะนน เอาเท่าโอบกอดเมากล เบา ๆ แล่วรีบถามว่า “เช่าเจ็บบางหรือเปล่า เมาคลี ?” เมากลีตอบว่า ''ไม่มีบาดเจ็บเลยด้ะ เวนแต่ฉนหิวเหลือเกิน แต่ เออก็ หรอก ในเมื่อ...แหม ท่านที่งสองของฉินกงได้รีบบาดเจ็บมาก ดูซิ ไหลโทรมไปหมด” บาเกียร่าตอบว่า ''เราไม่เจ็บเปล่าหรอกนะ ดูโน่นซิ เสือคำกล่าวพลางเลียริ แล่วพยก็เพยิดใหดพวกลิงที่นอนต''ยระเกะระกะอยุ่ทีช''นก็''แพงแ สระนึ่า

๖๖ หมีเฒ่าบาลพดควยเสียงแสดงกวามเอ็นดุว่า ‘'ไม่เบนไร ไม่เบนไว เจ่าเมากลีของขำเอ็ย เจ่าปลอดภย นึ่ก็เบนที่พอใจของขำแลิว” เสือคำเอ่ยเสียงดุ ๆ ขึน “เอาเถอะ เรื่องอื่นๆเอาไว,พดกํนทีหลิง สำหรบเวลานํ้ หนึ่ง คือท่านคา เบนผู้ช่วยให้เราชนะในการต่อสู้ครงนึ เขาอยุ' ไปขอบใจเขาเสียซิฅามธรรมเนียม” เมาคลีเหลียวไปคก็เห็นงใหญ่ชูหํวอนมหึมาของมนโงนเงนอ ศีรษะของเขาตงศอก พญางูเหลือมพคชํ้นว่า “ออ...นึ่น่ะรึสุกมนุษย์ที่'ว่า แหมเนั้อตำแบบบางเหลือเ ร่างก็คลำยลิงจริงๆ เสียดำย เออ...ระวงหน่อยนะ เมากลี ถำฉน คราบใหม่ ๆ แลำก็เวลาจวนจะคาละก็ อย่าย่มย่ามเขาไปใกล้ ๆ เดี๋ยวฉันเขาใจผิดว่าเบ็่นลิงละจะลำบาก” เมาคลีตอบว่า “ท่านและขำพเจาเลือดเนึ่อเดียวกน คืนว่นนึ่ฉันเบ็๋ นบแต่บดนึ่เบ็เนตนไปอาหารที่ฉันล่าได ถาท่านประสงค์แล เบนอาหารของท่านทนที” งเหลือมพดว่า “เจ่ากล่าวขอบใจไดีเพร เะมาก เจานองชาย” เสียงของมัน ไม่ยินดียินรำย แต่แววตาของมนเบนประกายดำยกวามพอใจ มนเย้ ไปว่า

\\ ๖ ๓) \"เจำล่าฉัหว์เก่งน'กร? วนห ฉังฉันจะขอตามคัวยฉักที” เมากลิ1ตอบอย่างสุภาพว่า ‘'ฉันยงเล็กน*!โ!'ท่านคา ย่งส่าฉัฅว์ใหญ่ ๆ ไม่ไฉัหรอก แต่ จะไล่คัอนแพะบ่1าใฉัท่านไคั - หากท่านหิวเมื่อไรเชิญแวะมาหาฉั กอยดูว่า ฉันจะพุดจริงหรือไม่” เขาแบมือท1งสองยื่นออกไปชำงหนำ แฉัวพุดต่อไปว่า “ฉันมีกวามชำนาญในการใช้สืงน็ ซึ่งฉันคิดว่า สกวนหนงฉ จะช่วยท่านไฉั ในเมื่อท่านไปทิดบ่วงหรือคิดก'บของนายพราน ฉันอ ตอบแทนบุญคุณของท่านทํ้งสามได้ในฉันหนำ ขอใหทานม ไก่คุดมสมบูรณ์ทุก ๆ ท่านเถิด” “ดีมาก” หมีเฌ่าบาลูกล่าวชมเชยเมากลีที่เจรจาได2ถูกตอง เบนที ใจของมนยื่งนก งเหลือมใหญ่พาดคางของม่นลงบนไหล่ของเมากลี อยู่Iคร1 ู^่หนVงแ1 ล้ววข า ‘ไมากลี เจำเบนกนใจกล่า พุดจาไพเราะ สงเทล่า'แจะช่วยให มีความเจริญกำวหนำไปไค้อีกมาก แต่วา...เจำฉับสหายที่งสองจงรีบพ ไปเถอะ เพราะ'ว่าเดือนตกแล่,ว เหตุการณ์ต่อไปนไม่สมควรที่เจำจะดู” ขณะนนดวงจ'นทง่กาฉังเคลื่อนจะฉับเหลี่ยมเขา คงมีแ ทำใฉัเห็นฝงลิงที่นํงคัวฉันอยู่ดามกำแพงและใบเสมา แลดูบนเสม ดำ ๆ ตะบุ1มตะ!เา อยู่ทวไป บาลเดินลงไปลินนํ้าที่สระ บาเกียร่าก็กำฉังเลยขนที่รุงฉังเพราะเบยก'นา งูเหลือมใหญ่ฉ อย่างสง่าผ่าเผยออกไปกลางลาน แฉัวหุบปากเสียงคังสนํน ทำใฉ ตกใจหนมามองมนเบนดาเอียว พลางมนพุดขนว่า

๖๘ “เดือนกำล้งฅกแล้ว ยำมีแสงพอที่เล้เจ'ะเห็นอย่ไหม ? เสียงจากเงาคำ ๆ พึมพำมาว่า .- “โอท่านกา พวกเราชังมองเห็น’’ พญางูเหลือมหำเราะหึ ๆ อย่างน่าเกรงขาม แล้วกล่าวขนว่ “ดีมาก กราวนเล้าคอยดู ขำจะเล้นระบำในทำนองทีเรียก หิว ใหํเล้าดูเบึนขล้ญฅา ขึะ.ฮะพญางูเหลือมแห่งภูเขากำล อยู่'แง ๆ กอยดูให้ดี ขำจะเต้นระบำใหดู’’ ว่าแล้วมนก็ชุกอส่ายฅำไปมา ทางชวาและทางซำยสองสามกรง แล ล้วนล้วเบนวงกลมวงเคี่ยววงคู่ เบ็่นรูปสามเหลี่ยม แ เบ็่นรูปลี่เหลี่ยม และล้าเหลี่ยม แล้วก็ล้วนฅัวเบนว มาเบี่นรูปแท่นต้วยท่าทางขำๆ อืดอาดไม่เร่งล้อน โนขณะ เสียงกล้ายๆล้นจะรองเพลงเบา ๆ อยู่ตลอดเวลา แสงล้นทร์ค่อยๆ ไปทีละล้อย จนกระล้งในที่สุด ลำฅวของล้น1ซึ่งเห็นเบ็นเงาวิบ ล้วนอยู่ไปมา ล้บหายไปจากสายคา แค่เสียงเกล็ดของมนเสียดสีล้น ล้งอย'เสมอเบา ๆ เบนระยะๆ '1 หมีเฒ่าบาลูและเสือดำบาเกียร่า ยืนนี่งราวกบถูกมนต์ส กรางเบา ๆ อยู่ในลำกอ ขนตั้งชันไปตาม ๆ ล้น ส่วนเมากลีน ดูดำยกวามแปลกใจ 'น''- เสียงพญางูเหลือมพุ่คขนว่า ' “เชัย เล้าลิงทงหลาย พวกเล้เจะกระดิกตำ หรือจะขชับมือ โดยไม่ไล้รบกำส่งของล้าไดหรือไม่ บอกมาซิ’’ เสียงลิงตอบว่า ''.•ที''' . ที

๖ ลิ่ \"‘โอ ท่านคา ถาท่านไม่สี\"งเราจะทำไม่ไดไลย, พญางูหำเราะชอบใจ รองว่า เร็ ‘'เออดีจริง ถาอย่างน1น ขย่บเช่ามาหากาวหนึ่งซิ เดินเขามา” ร',' แถวของพวกลิงค่อย ๆเกลึ๋อนเขามาตามกำสง เหมอนตองมนตอน ศ”กดสทธื้ของพญางูเหลือม ไนขณะเคียวกนหมีเฒ่าบาลก”บเสือตำบาเกียร่าพลอยเกลิบเกล ตำเดินตามเขาไปคำย ใกลไขามา ใกลไขามาทุกที เช่นเดียวกบฝูงลงเห น*น, คา พญางเหลือมแห่งภูเขาส่งเสียงพอ ๆ ออกกำสี\"งอยู่ตลอดเวล “เช่ามาอีก เช่ามาอีก ยำง1นซี กำ'วเช่ามาท้ละกาว ทีละก มา เช่ามา” ไคํก ขณะเดียวกนลิงและหมีเฒ่าบาลูกบเสือคำบาเกียร''' ละน์อย ๆ อย่างเกลิบเกลม ส่วนคาพญางูก็อาปากใหญ่ให้ขากรรไกร ม*นกวางออกเค็มที่ ดราวกํบบานประตูใหญ่ เสียงขู่พอๆ และเส .ของม่นกำลำ,ให้ฝูงลิงเดินเรียงแถวเช่ามาอย่าง'หมก'กว่ามรู้สี'ก ส่วนหม เสือตำก็ยำคงเดินตามฝูงลิงเขาไป•ดำยอาการเหมือนหลบๆที่นๆ ฉะน เมาคลีเห็นดำนึ่น จึงเอามือทํ้งสองตบลงบนไหล่ของหมีเฒ่า เสือคำบาเกียร่า ท0าให่สฅวท*งสองสะดุ้งจนสุดตำ และรู้สึกเหมือ จากกวามผนดำยอาการงงๆ . เสือคำพูดเสียงสีนว่า

ชิ^ 0 \"เอามือนิบไหล่ฉินไ'นิ อย่าปล่อยเที่ยวนะ ไม่อย่างนนฉนกงเ ไปหาเจำพญางูเหลือมแห่งภูเขาตำมหึมานึ่อีกเบนแน่.’ เมากลืกล่าวว่า \"ไม่เห็นมีอะไรนิ' เจำงนิกษำนทำขดไปชดมากลุกผุนให้เราค เท่านไ! ก็ปอดนินไปไค,\" ฉันลูกมนุษย์โดยกำเนิด ฉันไม่กลำ อำนาจของงูเลย มา.เราไปนินเถอะ.” ครา!แล่วทํ้งสามชีวิต ก็พานินเดินเลาะลดออกไปจากกำแพ มุ่งหนาสู่บ่1าทึบนินที หมีเฒ่าบาลูถอนใจเฮือกใหญ่ แลำว่า ‘‘เอ,อ พอกนที ต่อไปนึ่ไม่ขอกบนิบเจ,ากาพญางูบี่ศา เข็ดจนตาย’’ ว่าแลำมนก็สะนิดขนอยู่ไปมา แสดงว่ากระปรักวิะเ เสือดำย'งพูดเสียงสน ๆ ว่า \"อือ.อำนาจของมันน่ากลำสำหนิบฉันอยู่ไม่นิอย ถาหาก อยทีฅรงน่น่อีกประเดียวเคียว คงเดินละเมอตามฝงสีงเขาไปในปา แน่.แหม นิงง่วงและมึนมนต์ของมนไม่หาย” หมีเฒ่าบาลูพูคต่อไปว่า \"ก่อนพระนินทรจะขั้นอีกกรงหนิง ก็กงจะมีสตว์เดิน นิอํยทีเดียว สำนิญมาก เนิากานี่มีวิธีนิบนิตย์กน'วิเศษแท เมากลีนิอยพูดขั้นว่า - ‘‘ฉันไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย จริงๆ นะท่านเห็นแต่เพียงง ตำหนึ่งทำตำขด ๆ งอ ไปมา แลำก็ไม่เห็นมีอะไร จม กของม พะยาบจนมองคูน่าขน

ต) © “เมาคล” เสือคำบาเกียร่ารองก้องขั้นอย่างเคืองๆ ‘ท'จมู บาคเจ็บจนยบเยิน ก็เพราะเอาหำเขาไปชนกำแพง และเขาทำเพื่อใค เพื่อเจามิใช่รึ? เหมือนอย่างที่หูของฉัน ลีรก้งของฉ คืนมือดำต่องบ่นบีไปหมดก็เพื่อใคร และท่านบาลูก็ทงกอและ ไห เจาหมู่พาลฉันคานช่วเหล่านี่น มนรุมขบกดเอาแทบไม่มีชนคื เท่านน เช่าเมาคลีดำน้อยของข้า นี่เราที่งสองกงจะล่าฉัฅว์ไม่ถน หลายฉันทีเคยว” “ ไม่เบนไวน่า” หมีเฒ่าบาลูพูดขั้น “เจ็บแค่นี่ไ เราไดดำเมาคลีกลบมาเราก็พอใจแลำ” เสือคำแย่งว่า “ก็จริงอยู่.แต่ทว่าไม่ควรจะฅองใหโรามาลำบากยากเข็ญ เจ็บปวดดำยแผล ขนร่วงกระจุยกระจายแทบเอาดำไม่รอดไปคาม ๆ ฉัน แทนที่จะเอาเวลาชองเราไปล่าฉัตว่กินฉันให้เพลิดเพลิน ยงไปกว่า ดองมาอับอายขายหนี่าไอ้พวกลิงม่นอีก จำได้ไหม ? เจาเมาคลี เสือดำผ้ชงใหญ่ ถึงกบอ่าปากร่องคะโกนขอความช่วยเหลือ'จากงูเหลือ แล่วย่งซาเกือบจะแย่เพราะถกมนดงูเชาอีกวินงงเบ่นไล่ดาแดกแทบจะเอ ไม่รอด ที่งนี่ก็เพราะว่าเช่าลูกมนุษย เจาเมากลี ซึงอุตริไป พวกลงบนเดอโลิกฝูงนน’ “จริงแหละนะ จร์งละที่ท่านว่า เมากลีนอยพูดอย่างสำนึกดำ ช่างช่วชาคืเลียจริง ๆ ฉันเลียใจเหลือเกิน เสือดำบาเลียร่านี่งเงียบ แล่วหนไปทางหมีเฒ่าพูดเลีย “นี่แน่ะ บาลู ฅามกฏของบ่ามีว่าอย่างไรนะ?’’

ซา)1® หมีเฒ่าบาลูไม่มีความประสงค์ที่จะทำใหเมากลีตองเคือครอนอะไ แต่กฎของบ่1าเบ็นลีงที่จะหลีกเลี่ยงไม่ไอ้ จึงจำดองยกกฎขอ อย่างออมแอ้มว่า “เพียงแต่ผู้,ทำผิคไดโดียใจในกวามผิคเพราะ'เอ้สำนึก ไม่เบ ยกมาลบลางความผิดให้ลดนอยลงไอ้ แต่ว่า.อ้า.อย่าลืมนะ โปรดอย่าลืมว่าเมากลียงเล็กนก” - “เออน่ะ ฉันไม'ลืมหรอก” เสือดำฅอบสะปด “แต่ความผิดก็เกิ ขนแลว ฉะนน ก็อ้องลงโทษกนดามระเบียบ นี่แน่ะ เจ่าเมากลี อะไรเป็นอ้อแอ้ตำอีกบ็างไหม?” เมาคลีฅอบเลียงล่น ๆ ว่า “ไม่มี.ฉันไม'มีอะไรแอ้ตำเลยอ้ะ ฉันผิดไปแอ้วอ้งหมด ท่านบาลูและท่านบาเกียร่าผู้อารีไอ้รบความบาดเจ็บ ทงย่งล โดยใช่เหตุ เพราะฉะนนการลงโทษจึงเบนการยุติธรรมแอ้ว” เมา แอ้วก็ยืนสงบนี่งอ้วยกวามเลียใจ เสือดำผงกหำชำ ๆ พีงคำสารภาพของเมากลีอ้วยความพึงพอใจ เดินรีเอ้ามาหาเมากลีอย่างชำ ๆ แมจะมีกวามสงสารอ้กเพียงใด บ่1าเบี่นสื่งแน่นอน ที่หมู่สดวจะหลีกเลี่ยงมิไดไลย มนเดิน หนำของเมากลี แอ้วฅคสินใจยกเทาหนาขนสูง เก็บกรงเล็บซ่อน มิคชิด แอ้วก็ตีเมาคลีอย่างแผ่วเบาที่สูด แต่เพราะเสือคำเป็น กำอ้งกายแข็งแรงอย่างมหาศาล เมาคลีลูกมนุษย์ซึ่งมีอาย ก็ปลิวถลาไปดามเทา ฟุบอย่อ้บพนดวยความเจ็บปวดเหมือนใจจะ หูออนยนดาลาย เพราะโทษที่ไคอ้บดามกฎของบาจากพญาเสือดำ

V ซา) ๓ ทงหมีเฒ่าบาลและ.เสือคำบาเกียร่ายนสงบนึ่ง•ไม่ไหวตง เด็กนอยควยความสงสาร พร่อมก'บพึมพำออกมาว่า ''เออ...เอํอ...กฎของบานะเมากลี มนก็เหมือนกบเถาวลยฺย์ก มคสํฅวทุกตำไว่โคยไม่มีการยกเวน เมาคลี ต่อไปเจาจะร้ว่าทุกชีวิตต่ อยู่ภายใต้ระเบียบแบบแผนและกฎเกณฑ์อินดีงาม.” พร่อมก้นนนหยาดนาตาของหมีเฒ่ากไหลรินออกมา เมื่อเมาก ตัวลุกขน เมากลียงเด็ก ไม่ไค้คิดอะไร นอกจากความสนุกกินและนอนเท่า บรรคาเหตุการณ์ที่เกิดขนจึงเบ็1นบทเรียนอินหนึ่งสำหรบเขาไ

(ห่)๔ “เอาละเมากลีเรารีบกล'บถื่นของเราดีกว่าขนมาขี่บนหล'งฉนเถอะ” เ ดำพคขี่น เมาคลีทำกามอย่างว่าง่าย ขนไปนอนพงพาบและเลยหลบอยู่ เสือคำอย่างแสนสบาย มารู้สึกฅวฅื่นขนอีกกรงหนึ่งก็พบว่ นอนเกียงขางภายในถาเชิงเขาเซโอฺนี 1 เะว

ใเทที่ อาณาจกรแห่งความกลํ กฎของบ่1าเบ็๋นของแน่นอน ไม่มีใครจะหลีกเลี่ยงไคโลย ไม่มีก เปลี่ยนแปร เบนกฎที่เหมาะสมแก่กาลเวลาอยู่เสมอ เมากลีรํ บ่เาอยู่คลอดเวลาที่เขาอาศ*,ยอยู่กบฝงหมาบาแห่งเทือกเขาเซโอนี โ บาลูหมีเฒ่าเบนอาจารย์ แค่เพราะเขาธงเด็ก แม่,จะไครบการพร่าสอนอ คลอดเวลา เมากลึก็หาได็จดจำไว้ไม1 จนกวะที่งเชาไคเห็นก*บควเอง. ว่าบาที่งบ่1'าฅกอยู่ภายใก้กฎเกณฑ์เคียวกน . บน่น่ฝนแลง์ วนหนึ่งขณะที่เมากลึไปที่บ่1าไผ่ เขาได,พบกบอํ๊กกี่ (เม่น) กบเขาว่า “เมาคลี รู้ไหมว่าเผือกมนกำล่งจะแห่,งกรอบเบนข็าวเกรียบไปค ก่นแล้,ว คูซิ” ความจรงเจ่าเม่นอั๊กกี่ไม่เคยพถีพิ'ก่นในเรื่องอาหารการกิน จึงถามขนว่า “เออ.แล้วมนเกี่ยวอะไรควยล่ะอกก” “แน่ะ.เออเจ่านี่ช่างไม่รู้อะไรเขาเสียเลย เจ่าเกยไปอาบนาแ ผาผืงบางหรือเปล่า เมากลี’ “เปล่าเลย” เมากลีคอบพรี,อมก'บสน่ศีรษะ “นาบ็าบอมนเก ขนก็ไม่รู้ แห่งหายไปหมด ฉนขนไปกระโคคนึ่าแถวนนอีก ก็ม หกคายเท่าน,น”

เม่นอั๊กก19วเราะ “นนละ หิวแตกคอหกก่นเสียบางก็คี จะไต้ ขึนบาง” แต้วต้นก็รีบถอยหลบหนีเบนพลวน เพราะเมาคลีเออม กระตุกขนที่จมกของมน เมื่อกลบมาพบหมีเฒ่าบาลูผู้เบ็1นอาจารย์ เมาคลีจึ เจรจาก็!แม่นอกก็ให้พง บาล ทำหต้าย่นแต้วพคว่า ‘‘ถาเ!!นลำพิงฉนก,นเดียว ฉินยายที่อยู่เสียนานแต้ว อยู่ที่อื่นต้นก็อึดต้ดอยู่อีกน่ะแหละ ไหนจะต้องไปวิวาทกบเจา ต้องเที่ยวแสวงหาใส่ปากใส่ต้อง แต้วก็จะต้องพลอยลำบา คอยตูทีท่าก*นต่อไป หากว่ากุหลาบบ่1าไม่มีดอกเมื่อไรละกอ เจพงรี บอกเร็ว ๆ” ตนกุหลาบบาที่หมีเฒ่าโปรดปรานนกหนานน ในบนนปรากฏว่า มิได้ออกดอกเช่นเคย เพียงแด่ผลิดอกตูม ๆ ออกมา แต้วก็ถกความ เผาเหี่ยวแห2งตายไป ความรีอ่นยื่งทวีมากฃ็นตามลำดบ จน!!าท เขียวชอุ่มกลายเบ็๋นลีนีาตาลเขมและคำเกรียม แต้แท่ท่นีไม้ริม พลอยถกแดดเผาเหลือแด่ก็,งกานไปควย บริเวณหวยนีาแตกระแหง มีแท รอยเต้าต้ฅว์เกลื่อนกลาดตามริมผื้งต้วยหนอง บรรดาเถาวลย์ที่เก กต้บเหี่ยวแหงแต้วหลุดร่วงจากต้นไต้ แม่กระทงต้นไผ่ แดดและความร่อนก็พากนแหงกรอบ เหลือแต่ลำต้นสูงชะลูด ตลอดจน ตะไคร่นีาดามต้อนหินพากนร่วงหลุดไปหมด ที่,วบริเวณมีแด่ความอ วิเวกวงเวงและเปล่าเปลี่ยว ฝูงนกบาและสตว์จำพวกลิงค่าง พาต้นอพยพหนีไปทางภาค ก่อนที่กวามแต้งแต้งต้นคารจะมาถึง เพราะต้นรู้ล่วงหต้าว่าดิ /' 11 ■,'1 6

ในบีนน วิปริตผันแปรกว่าบก่อนๆ พวกกวาง หมาบ่1า พากนหากิ จนถึงหมู่บาน บรรดาพืชพนธุฅ่างๆ ถกแคคเผาแพ้งตายเสียหายไป จำพวกกินหญ่าพากนลมตาย มีแค่พญาเหยี่ยวชิลเท่านน ที่ผั สำราญที่สุด เพราะมีอาหารให้ผันเหลือเพือทุกวน และทุกวน ข่าวมาบอกแก'บรรดาเพึ่อนสตว์ว่าความแพ้งแล็งได้แผดเผาบาเบ็1น กวางใหญ่ ขนาดบิน ๓ ตันย่งไม่พ้น เมากลีลูกมนุษย์ ผู้ไม่เคยประสบ ความสำบากยากแพ้นมาก่อนใ ก็พลอยอดอยากไปพ้วย จนพ้องพ้นเข่าพึ่งน1'เผงเก่า ๆ ที่หผ โพรงไมใบึนเวลาแรมบี่ จนมีสีดำเหมือนนามนดิบ และตกตะกอนเบื่น แพ้ง มีกลืนบูดชวนคลื่นเหียน ส่วนอาหารประเภทเนอที่เขาไ ประตังชีวิตไปได้นน ก็มีแฅ่พ้วหนอนที่อยู่ตามเปลือกไผั พ้วอ่อน ๆ บรรดาพวกสํฅวบาพวกเพ้งกวางพาก่นํชูบผอมเหลือแต่หน*งห กระดูก คืนหนึ่ง ๆ เสือคำบาเกียร่าจ'บไพ้ถึง ๓ ตัว แต่ไดในอไ หิว ยื่งไปกว่านนความกระหายนาผังร่ายแรงย็งกว่าความหิวอ เท่าตัว แม่วานาน ๆ ผันจะดื่มสกกรํ้งํ้ แต่ก็ดื่มกินคราวละมาก ๆ ย์งนานตัน ความร่อนก็ยี่งทวีชํ้นตามสำตับ จนในที่สุค อนเบ็๋นสืานึ่าสายใหญ่ตอนที่ผ่านบ่1'านึ่ก็แพ้ง'งวด จนกลายส เล็ก ๆ จนกระที่ง์ว่นํหนึ่ง พญาหฅถี1ชางบ่าผ้มีอายุรอย,บี พบแนวหินสีคราโผล่เบืนแนวยาวอยู่กลางแม่น'1 ผันจึงรู้ว่าบคนึ เรียกก่นว่า “แนวท้นสนดิ’ (.ก6206 1*0010 ไคผุคขนแลว พญาพ ชูงวงแผคเสียงรองกองแนวบืาอ่นแห์งแล้งนึ่นตันที

ฟ่ ๘ เสียงร่องที่ยาวนานคร1งํ้น เหมือนกบคำประกาศสนฅิภาพระหว่า บาทงหลาย ที่จำต้องมาดื่มนา ณ สถานที่แห่งเดียวกนนน พ่อของมนเคยประกาศมาแต้วเมื่อรอยบเศษก่อน'โน่น บรรคาสตว่บ่1า หลายที่ได้ยินต่างก็ชานรบกนเบนทอด ๆ เพื่อบาวประกาศเวลาแห่

ให้ทราบโดยทวกน ทง์แค่ล้ดนีฌ็นตนไป เบนระยะเวลาแห่งส ในบริเวณแอ่งนานีจะมีการส่ากนไม่ไห้ที่งํ้สิน ว่ากนคามจริงแล้ว กฎแห่งบาไคบญญคไว่อย่างเขมงวค ที่ห ล้ฅวรายใด ๆ ทำอนครายแก่กนในวาระที่ประกาศสนติภาพเช่นน ล้าหาก คำใคล่ วงละเมิด จะถือว่าเบนการผาผนอย่างอุกฤษฏ์ที่สุด เพราะล้ สิงจำเบนแก่ชีวิตชองล้คว์ทุกคำ แล้ว่าการล่าเหยื่อจะยากยิเงเ แค่การอดอาหารไม่ทำให้ถึงแก่ทายล้นที่ ผดกบการอดนา อ”น่เบื่นภ สดแสนจะทนทาน เพราะเหทุนน การที่ล้ฅวร่ายคำใดบงอาจมาล่ ยามล้บขนเช่นน้ จึงห้องถูกทำโทษอย่างสาห”สทีเที่ยวฉ คำจึงมีสิทธที่จะมาดื่มล้าที่หวงล้นติภาพโดยปลอดล้ย ปราศจากก ร ะว*งคำเหมือนในยามปกติ บดนีเกมอไเน่าดื่นใจไห้ยติลงแล้วโคยสํ้นเชิง ไม่ หลบหนี มีแฅ่ว่าทุกคำพยายามหาล้าดื่มเพื่อประล้งชิวิคให ที่สุคเท่าล้เ นบว่าเบนชองแปลก และใหม่ที่สุคในชีวิตของเมาคลีที่ไห้ เหฅการณ์เช่นนี ทก ๆ คืนเขาจะมาดื่มล้าที่ร่องนาล้นคภาพเบน จะไห้พบปะกบเพื่อนฝูงและมิตรสหาย ร่างกายของเขาผ่ายผอมจ ไม่ล่าล้นแข็งแรงเหมือนก่อน บางกรงกวามอดอยากทำให้เ'ข'ามี'อารม'ณพลุ่งพล่าน แค่ เคอนสติเขาอย่เสมอว่า ให้พยายามระงบอารมณ์ให้เลียล้าง ให้ไห้ผลคนน ห้องอาล้ยกวามสุขุมรอบกอบ ไม่ว่าเวลาใด หาก โทสะจริตเขากรอบงาแลว การสาวิะ ใมบงเกดผลกเลย

^๐ บ่ายวนหนึ่ง อากาศรอนระอุ และอบอำวเหมือนกบอยู เสือคำบาเกียร่าไต่กล่าวฉับเมากลีลูกหมาบ่าว่า “แม่เวลานึ่จะเบนเวลากบขน หาอาหารไก็ยากก็จริงอยู่ กวามอดทนอย่างแท่จริงแลว ในไม่ชามนก็จะผ่านพนไปเอง ว เดี๋ยวนํ้เจ่าย'งอมดีอยู่รึ เมากลี ?” “ฉันคิดว่าในกระเพาะของฉนคงมีอาหารเหลืออยู่บ่างเบ็!นแน่ เออ.มนรู้สึกเหมือนกบว่าไม่ได้กินอะไรมาเลย ฉันคิดว่า ฝนมนก ตกลงมาอีกนะ หรือท่านมืความเห็นอย่างไร” เสือคำบาเกียร่าผงกหวแล่วตอบชา ๆ ว่า “เบนไปไม่ไต่หรอก เมาคลี ฝนมนจะฅองดกลงมาอีกวนย่งคำ จะช็าหรือเร็วเท่านึ่น ฉันย'งมีความหวงที่จะไต่เห็นกฺหลา สึกกรํ้งหนึ่ง ก่อนที่ซีวิฅของฉันจะตายไป และจะไคเห็นลูกกวางอวน สมบูรณ์เดินเล็มหญำอยู่ตามชายทุ่งฉันเขียวชอุ่ม เอ'อ.แต เมื่อไหร่ก็ไม่ร้ซีนะ” เสียงเสือคำถอนหายใจยาว แลวกล่าวต่อไปว่ เถอะ เราไปก่นดีกว่า เฑ้มาข๊หฉังฉัเไปเถอะจะได้ถึ งเร็ว ๆ.” ‘‘พิโธ่ ท่านเสือคำ ฅวท่านเองก็จะแย่อยู่แฉัว อ ดวยการแบกร่างของฉันไปอีกเลย ฉันฮ่งมีเรี่ยวแรงพอที่จะเ แมวาขณะ,นเราบ่งสองจะผอมไปบ'างก็ตาม” เสือคำบาเกียร่ามองคูร่างผอมชะลูดของเมาคลีต่วยความสงส มนก็กระซิบเสียงแผ่วพอไค้ยินฉันหามลำพังว่า “นี่แน่ะ เมาคลี ฉันจะบอกอะไรใหสกอย่างหนึ่ง แต่มน ลบ ที่ดองรู้กนแต่เพียงลำพังเราสองกนเท่าน8น.นะ คือ'ว่าเมื่อคืนน

๘๑ ไปขโมยวำของชาวบิานที่เขาผูกไวมาไฉัด่ๅหนึ่ง ฉันกนมนจนห มีอะไรเหลือ เรึ๋องนึ่ไม1สำก'ญหรอก แด่ความจริงมีอยู่ว่า ถาหากว ผูกมนไว*กบหลก ฉไแชื่อเหลือเกินว่าฉันกงไม่มีเรี่ยวมีแรงกินมน หรอก เพราะฅลอคเวลาที่ผ่านมา ฉันเกือบจะไม่มีอะไรรองทองเลย ฉ เพลียเหลือเกิน แมแด่จะเดินก็เกือบจะไม่ไหวอยู่แลว แด่เดี๋ยว ย*งชวหน่อย” เมากลีห*วเราะชอบใจ ‘‘ฉนเองก็เหมือนกไแเหละ บาเกียร่า ฉันเองก็กลายเบ็นนกล ใหญ่ไปแล่ว ถึงกบิต่องไปจบิหนอนมากินด่างอาหาร ฉันไม่เกยเลยจ นะ” “นึ่นน'ะซี” เสือดำกล่อยตาม รู้สึกว่าฅวเองมีกวามน่าอบิอายน หน่อยหนึ่ง ที่ไค้ยินเมากลีเบต่เผยด่วเองใหํพง สองสหายเดินคุยกนมาจนถึงริมแม่น่า ก็พอดีเฒ่าบาลูเดินเข หมีเฒ่าเอ่ยทกทายขนก่อน เมื่อเห็นสองหายเดินมา ‘ นน่ะ มองไปคุทางผงโน่นบ้างซิ เห็นอะไรไหม ฉันกิคว่ น่านึ่ก็กงอยู่ไม่ไต่,นานนกหรอก ผงโนนมนเตียนโล่งเหลือเกินราว ไปถางไว” สองสหายมองตามที่หมีเฒ่าบอกดวยสายตาอนเหม่อลอย และด กวามเห็นกล่อยตามกำพูดของหมีเฒ่าบินที เพราะผ่งฅรงก่นชำม ยืนอยู่นน กลายสภาพเบนทีราบโล่ง แมกระที่,งหญาก็เห นาตาลไหม, ไม่มีอะไรเหลือสกอย่างเคียว ย็งนบิวนยิงแหงกรอบลงไป ที กวามชุ่มฉาเก่า ๆ ไม่มเหลออยู่อีก นอกจากผุนละอองอนแห์งผากที

ชิ/1® อยู่ท*วไป และท่ามกลางความแห้งแล่งก้นคารที่ปรากฏอยู่รอบ สรรพค้ฅวนอยใหญ่ค่างก็เดินทยอยทันมาเบนสาย ๆ ค่างก็มุ่งหน ใหญ่ที่เคยเอ่อผึงทงสิน รอยเท่าที่มไเต่างก็ย่าลงไปบนดิน เกิคผุนกละคลุ้งมากชั้น เหนือชั้นไปทางค้นลำธาร พญาชำงสารกำล่งยืนชุงวงต สง่าผ่าเผย ร่างของทันยืนเด่นอยู่กลางสายค้าที่มีเพียงเล็กนอย ปร รูปสค้กมหึมาที่ทรงไว้ซึ่งกวามทักดสืทธ และคอยพิท ค้น'ไว้’ แค่จะอย่างไรก็ตาม พญาชำงสารกบลุก ๆ ของทันค่างก ตาม ๆ ทัน ร่างของพวกทันยืนโยกเยกคามว้ค้ยของชำงทว ๆ ไป นืงไม่ไค้ แค่ก็เนิบ ๆ อย่างมีสง่าราศี เบ็นที่น่าเกรงขามยืงนั ถคลงมาก็เบนฝูงกวาง ที่มาถึงก่อนใกร ๆ แค้วก็เบึนฝงหมาบ กระทงและกวายบา ซึ่งเบนกักวจำพวกกินหญ่าเบนอาหาร ค้ตว้เห ซบผอมลงไปมากที่เดิยว ส่วนผึงฅรงขามที่ลาดชนถึกลงมานน บนหาดทรายทันยาวเห กัฅว้จำพวกกินเ‘แอที่งหลาย มีที่งเสือโกร่ง หมาบา หมี เสือดาว และ สกวกร่ายอื่น ๆ ที่ย้กพวกมาชุมนุมกันอย่างคบก*ง เสือดำบาเกียร่า มองไปทางฝูงสฅวเหล่านนก้อน แค้วพดว “ก็จริงอยู่หรอกนะสหายที่เราค่างก็อยู่ภายใต้กฎทันเค เค้อ...ขอให้เจริญๆ เกิดนะสหาย แลวทันก็ย่าเทาลงไปนอน แช่ค้าอยู่กรึ่งหนึ่ง ก่อนที่จะพดออกมาเบาๆ ว่า ชิ...ลองไม่มีกฎ บ1านนั้กงไดล่าทันสนุกไปเลย เกรงอยู่นิคเคียวครงนึ่แหล





^๓ แท่เสียงอนเบาคาของมน หาไคำอคพ้นไปจากการสํงเกฅอํนว่อง ของกวางผ้มีประสาทเร็วไม่ เพราะฉะนึ่น่ เมื่อสีนเสียงของเสือคำ กวางต่างก็พากนอกล่นขวํญแขวนไปตาม ๆ กน มไเกระโดดออกไปจ เพื่อกวามปลอดภโ)แห่งชีวิฅ แล่วก็ส่งเสียงเอ็ดอึงว่า “เขึย...สหาย นึ่มำยํงอย'ระหว่างสไเกิภาพนะ จะบอกไห อย่าล ว่าขณะนเบ็1นเวลาแห่งสไเท่ภาพ” มนยาหนโ!แน่น แต่เสียงย่งล่นท่วยกว หวาดระแวง พญาช่างสารไค้ยินก็โบกหไปมา พรอมกับพูดชำๆ คำยเสี หาวว่า “เออ...ระกังกันหน่อย ระยะนเบนเวลาแห่งสไเกิภาพ กฎแห่งบ่ ท่องกงอยู่ตลอดไป ขออย่าให้ใกรไต่กล่าวถึงการล่าในที่นึ่เย้นอไ เพราะจะทำใหสนกิภาพท่องแตกสลาย ซึ่งจะเย้นกวามผิดที่อภโ)ให้แก่กไเ ไดไลยเชียวละ’’ เสียงสุดทายของมไเหนกแน่น พอสีนเสียงพญาช่างสาร . บรรดาโขลงช่างต่างพากนช่องสนไ) พดของมนสนนหวนไหว มนเบนเสียงของการประกาศสไเฅิภาพที่จะท ขนในบาแห่งนั้ ตลอดช่วฤดูกาลแห่งความแหงแล่ง เสือคำกำรามขนมาต่วยกวามแกน “เออ...เช่าพวก'แม่นอวดรู้ดีจริงนะ ใกรหนอที่มนจะรู้ดึไป ขาเอง...ว่าจะเย้นอย่างไร.-.” แลวมนก็ประกาศกองขนว่า ‘‘ตำขานํ้ ท่องกินเต่าแลวนะ นี่ย่งจะทารุณใหตองกินใบไมแทนเนอสตวกันอี “เออ...ถากินหญากินฟางกนไดเสียบางก็ดี เสียงเจากวางหน่ หนึ่งช่องสอดขนมา

๘๔ บรรคาส*ฅวทงหลายที่น,นต่างพากนหำเราะขบขน มนต่างก็นึกไม่ถึงว่า เจากวางน่อยจะองอาจกล่าหาญต ก'บเสึอดำผู้ครำย มไเจะไม่กลาแมใเต่จะสบฅา หรือไคกลนของเสือดำ ชางสารแมจะอขฺ'ใน^านะประธานก็อคขำไปดำยไม่ได ฅลอคจนกระทง เมากลีลกหมาบาที่นอนแช1น่าอยู่ขำงเสือดำก็ส่งเสียงหึ ๆ ออกมา แลว ฟาดนำโครมกรามอย่างชอบอกชอบใจ - “เออทำเบนพคดีไปเถอะ เจากวางน่อยสามหาว สืก์ว่นหนึ่ เจาจะกลายเบ็1นฟางให็ขาเกยวเล่นกรอบ ๆ พอรอใน่พนระยะนี่ เถอะ ขำจะจำหน่าเจาไว้ในหิวใจที่เคียว เนอของเจากงหวานกร ขบด่งเพ๊าะ-เพ๊าะเชียวละ” เสียงกล่าวอาฆาฅของเจาเสือดำ ทำเอาอึงคะนึงกนไปพกหนี สตว์กินหญาเบนอาหารต่างก็โอดครวญเบื่นภาษาของตนอย่างวุ่นว โถ เท่าที่เบ็๋นอยู่นี่ก็แย่อยู่แลว กว่าจะไคโล็มหญาแต่ละใบก็ เกล็ดเท่าบวมทีเคียว จะม่วอาฆาตกินไปใย, แต่แน่วสีกกยู่ต่อ ภาษาไถ่ถ''มทุกขสุขกินต่อไป เหมือนกิบว่าไม่มีอะไรเกิดขนใน่หมางใ กน •- • - ยู่, '‘อีกหน่อยเถอะนะสหาย คงจะฅายกนเกลียงไม่มีรอดหรอก” ในที่สุดพญาหมีเฒ่าก็เอ่ยถามพญาขำงสารขนว่า \"นี่แน่ะ ท่านพญาหิตถี นาเร้มงวดลงไปอีกแลวนะ ท่านเคยเห แน่งแล่งอย่างนี่มาก่อนไหม ?” ค ‘'ทนเอาหน่อยเถิดสหาย อีกหน่อยม่น่ก็จะคีขํ้นเอง ว่าแน่ว่มนก็เอางวงฉีดนา'รดฅำเอง

(3เ 1 ฉนกลวเหลือเกินว่า ในบรรดาพวกเราน จะมีชีวิตหนึ่งที่ ความแรนแกนนี่ไม่ไค้ตลอดรอดผงน่ะซี” เมาคลีลูกหมาบารู้สึกเดือดพล่าน เขารู้ว่ากำล่งถูกหมีเฒ่า กล่าวสบประมาทฅ่อหนาสดว์อื่น ๆ จึงรีบย่นกายลุกขั้นน่งแลำรื “ใครบอกก'บท่าน...ท่านหมายความว่าฉนจะทนฺไม่ไค้ใช่ไห ฉินคิด'ว่าฉินทนไต่แน่ ๆ ว่าแด่ท่านเถอะ ถาหากว่าถลกหนงท่านเสียแ จะทนไดิหรือ ?” พญาช่างสารหำเราะชอบใจ หมีเฒ่าบาลูรีบพูดขั้นควยความโก “แน่ะ เจาลูกมนุษย เจาจะพูดสามหาวมากไปแลวนะ ช่างไม่ร์'จ กรูบาอาจารย์เสียบไงเลย ฉินไม่เคยทำกะเร่อกะร่าไม่คลุมดำเลยสำกร นะ รู้ไหมว่ามีนอุจาดสนคีที่จะท่าอย่างน*น...” “แน่นอน ท่านอาจารย์ ฉินไม่ไค้1คิดสามหาวกํบท่านหรอก แด่ที่พู นหมายความว่า ดำของท่านเหมือนมะพรไวที่ย่งไม่ไดไ]อกเปลือกเ แล่วทีนี่หากว่าท่านถอดเปลือกออกให้เหมือนของฉิน ทีน” “เออ..;เจานี่ นํบวนก็ทะลึ่งมากขั้นทุกทีเชียวนะ’ เม ไม่หายขุ่นเคืองที่ถูกเมาคลีหำเราะเมื่อสำครู่นี่ กล่าวขดขั้นก สำทบบไง “ระวงให้ดีว่าสกวนหนึ่งมะพราวจะทำใหํเจ่าไค้สำนึ ' “เชอะ...กะอีมะพราวจะสำแค,ไหนเชียว” เมาคลีพูดอย่างล เพราะความย'งอ่อนว่ยด่อโลก “อ่อ แน่ละสำวนหนึ่งมะพรไวจะสุกหล่นลงมาท่บหำเจ่าสำ แน่ เลือดไม่ออกก็ไม่รู้ดีรู้ช่ว” วไแลำเสือดำก็เอาเทไกดร่างของ''มากสีวิมสง'ไปไน''นี่'สองสามกร

“เบนเด็กเบ็๋นเล็กไม1กวรส่อเลียนอาจารย์” หมีเฒ่าพูดชา ๆ แลำในทนทีนไเก็มีเสียงห้าว ๆ กงวานขํ้นมาทางเบํ้องหลงอย เยไ)ว่า “ออ รู้ฅำเหมือนก่นหรือว่า เจาลกศิษย์กนโปรคของท่านชา ไร นี่แหละหนา ถึงว่าคบกบไอใด็กไม่มีขน มนก็ทำสไ]โคกส!]คนอย่าง แหละ เจอก่บตำเองเสียห้างก็ดี แก'เฒ่าแลวย่งให้ไณ้ด็กเมื่อวาน หนวดเล่นไสี เชอ เชอ” เมาคลีและสองสหายหนไปตามเสียงนน ก็ไต่พบภาพเสือโกร่งกู่ ตำเก่าของเมากลี กำส่งวางท่ายโสอยู่ริมนา กลีนสาปของมนทำ กวางพาก่นตื่นตระหนกดำยกวามหวาคหวํน แล่วเจ่าเสือโกร่งฃโอ่ก็กล่า ต่อไปว่า “เอ เดี๋ยวนี่น่ะ บาท*ง๎บากำส่งเบืนที่วื่งเล่นของเจาลูกมนุ แล่ำนะ ไหน เจ'าน่ะ เก่งนำรึ? ลองสบตากบข็าหน่อยซิเจาห เมากลีลูกมนุษย์รู้เต็มอกว่าเจาเสือโคร่งตำนี่ร่ายกาจนก ต่องการจะ ลองดีก*บเขา เพราะฉะนน เขาจึงอยากจะลองคีกบมนห้างเหมือน เพ่งสายตาจองจํบนึ่งอยู่พี่สายตาของมนอย่างไม่ไหวหว'ใ! จนกระท,งในที่สุด เจาเสือโกร่งตำรายก็ต่องหลบสายตาเมาคลี พ กบพูดแณ้กํอว่า “เออ...เจานี่ช่างวิเศษจริง มีนไม,ใช่มนุษย์ธรรมดาเสียแล ช่างไม่หวาดกลำอะไรเลย ต่อไปขามิตองขออนุญาตเจามากินนาดอกรึ “ชา—ส่า ก็ว่าไม่ไคหรอกนะสหาย อาจจะเบืนเช่นนนก็ไต่ ดำสวนกำขนมาอย่างหม่นไสืเต็มทน แลำมนก็หยุดนี่งพกหนึ กล่าวอย่างแปลกใจว่า “ชิะ เจ่าแชร์กาน นนเจ่าไปก่อเรื่องอะไรม

/ สายตาของเสือคำ'จองจ่บนี่งอย'ที่!,ท่า ของแชร์ กาน ท เพราะมนเห็นรอยเลือดปราฤฏอยู่'ที่เทาขางนนช\"ดเจุน กราบเลือดลอยไป ทางนำที่เสือดำนอนแช่ออ'พอดี และมิ'นเกิดกลืนกาวจนสตร์ทงห สะดุ้ง เช่าเสือโกร่งขาเบสะดุ้งนิด ๆ เมื่อกล่าวกลบเกลื่อนขนอย กนน่ะซี ฉินเทีงฆ่ามาเมื่อกักกร'นึเองแหละ” พอสินเสียงของแชร์กานที่กล่าวอย่างภาคภูมิ บรรดาสตร กันสะดุ้งใจทนที และมีเสียงกระซิบกันว่า \"ตายละ.มนไปฆ่าคนมา” สตร์ทีงหลายต่างก็หนไปย'งพญาช่างสาร ซึ่งได้ร'บการยกย่ ประธานแห่งกฎบฅรสนติภาพ พญาหตถีผ้เจนจดุฅ่อชวิดมานไ)รอยบ ยืนนิ1งเหมือนมิได้สนใจต่อกำกล่าวของแชร์กาน แต่ทว่าความจริ กำล่งคิดอย่างรอบคอบและใจเย็นว่า ควรจะจดการสถานใดกบเช่าแชร เสือโคร่งขาเบตวน ที่บงอาจผึนกฎแห่งบาที่ไต่วางไว้นไ)ร่อย ๆ บี'มา ‘‘ชะชา” เสือดำบาเกียร่าร่อ์งขนเพราะอดใจไม่ไหว “เช่าปงอาจฆ มนุษย์สองเท่าเชียวรึนี่ เจาไม่มีอะไรกินแล่วรึ จึงได้ไปกิน เสือโกร่งห์วิ เราะชอบใจทีมนย'วยุ ไต่ผล “ฉิน,ฆ่าเพราะอยากฆ่าหรอกนะ ไม่ใช่ฆ่าเพึ่อเบนอาหาร” กำตอบของมน ทำเอาบรรดาสตร์ที่ง์หลาย ต่างพากันอึงคะนึ ทนที พรอมกันนน พญาช่างสารก็แอบชำเลืองมองคูเสือโกร่งอย่างเง “ทำไม จะทำไมรึ? หรือมีกฎห่ามไม่ให้ฆ่า ในเมื่อฉ นรือว่ามีกฎห่ามไม่,ให้ฉินมาลางเท่าที่เบอนเ!ลือด1กัว!ย.” เสีย มนประชดประชนอยู่ในที

^๘ อารมณ์ของเสือดำเดือคพล่านขั้นมาท,นทีเหมือนก่น ทำ เขาฅ่อส้กบเสือโคร่ง?ไล่กพ'ก่ว่'าวิะกำแหงสกแก่ไหน แต่พอคีพ กล่าวขัคขั้นเสียก่อนว่า “เออ...เจาฆ่ากนเล่นเพราะความพอใจอย่างนนรี ?” เมือถูกถามขัง ๆ เช่นนน เจาเสือโกร่งก็ลดความยโสลงไปเบืนอนมาก “โอ...ท่านพญาชำงสาร ท่านก็น่าจะทราบคีอยู่แล่วว่า ขา โนการล่า 1.” “ใช่.ใช่แล่ว เรารู้'ว่าเจามืสิทธ” เสียงของพญาช่างส นาบน่าเกรงขาม แล่วกล่าวต่อไปว่า “เออ.เจาดืมน่าอ็มแส่วิใช่ไ เสือโคร่งคูเหมือนจะรู้ตำเองคีว่าอยู่ใน^านะเช่นไร มนจึง แอมว่า “อีมแส่ว...ชำพเท้อ็มแลำสำหรบขันนี่’’ ‘ดละ เมืออี่มแล่ำก็รีบไปเสียจากที่นี่” พญาช่างสารพ “แม่น่านี่เอาไว้สำหรไ]ดึ่มกินกน เพราะฉะนน จึงไม่ควรมีกาวเล เจือปน ขันเบ็1นสืงสกปรก ไม่ม่ไกรหรอกที่จะมาล่างสิทธิอย่าง แห่งสนติภาพเช่นนี่ วิะมีการล่าเพื่อความสนุก ทุกชีวิตไม่ว ต่างก็มืสิทธิเท่าเทียมกนในการที่จะคำรงชีวิตอย'ต่อไป เพราะ ยากแกนพอ ๆ กน ไม่มีใครไคโปรียบใคร ทุกคนทุกตำต่างก็ ฉกรรจ์เท่า ๆ กน เจาจงรีบไปเสียเถอะแชร์กาน รีบไปเสียให้พ กล่าวจบพญาหฅถึก็รีบขย่บตำ ทำใหพวกลูก ๆ ท1ง์สามของขั เคลื่อนไหวไปคำย จากกิริยานน บรรดาสตวทงหลายย่อมรู้ค'ว่า ขันVIมาย ถึงการเตรียมพรอมของพญาช่างสารผู้เบนเจำแห่งบ่'า ที่ไม่มีใ ขวางอีกเลย

๘ ลิ่ แชร์กานรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขน กำหากว่ามนยำขืนคํ้อคงที่จ ต่อไป ท้งนนเมื่อสืนเสียงของพญาชำงสาร มนกรีบตะลีฅะลานเดินผ่าน มืดหายไป่ท้นที “เจำขาเบท้นหมายความว่าอย่างไรของท้นนะ”เมาคลกระซิบถามเ ดำอย่างไม่เขาใจ “ฉินรู้มาเพียงว่าการฆ่ากนเบนต็งที่ไม่ควรทำ มาก เพราะกฎของบามีไาเช่นน8นไม่ใช่รึ ?” “ฉินก็ไม่ว้เหมือนท้นว่าเพราะอะไร แต่เออ...เมื่อท้กกรุ่น ลอ ไม่เกรงใจพญาชางสารละท้อ อยากจะลองออกแรงท้บท้เยขาเบมนดูท ใหสม่ท้บที่ท้นอวดดี...ชะชา...ฆ่าคนมาหยก ๆ ยงจะทำอวดดี รายเท่าที่ท้นเอาเท่ามาแหย่ลงในท้เ ทำใท้สกปรกไปหมด” ความจริงไม่มีสตว์บ่1าท้วใดกลำเจรจาสอบถามพญาหดถี แต ความไม่รู้ เมาคลีจึงตดสินใจเอ่ยปากรึองถามพญาหตลี “เออ พญาหตลีที่รก ขำไม่เช่าใจเลยว่าสิทธิของเจำแชร์กาน ตามที่ท นนมีอย่างไรบาง ขอท่านไค้โปรดช่วยอธิบายหน่อยไค้ไหม ?” สต'าที่งหลายต่างพากนพึมพำขนมา เมื่อสนเสียงรองถามชอ เพราะส่วนมากก็ไม่เช่าใจอยู่เหมือนกน และพาท้นแกลงใจในเหต กรุ่นท*งํ้สั้น เวนแต่เจาหมีเฒ่าบาลูเท่านนที่ท้นรู้คีว่าเพ “เอาละ เราจะเล่าให้พึง” พญาชำงสารกล่าวขน “เรื่องนมนเบน เรื่องเก่าแก'นมนานมาแล่ว” แท้วพญาช่างสารก็กำวเนิบนาบมาที่แนวห้นท้นดี รำงอนสงตระห ของมนเบนสง่าน่าเกรงขาม เมื่อหยุ-คนี่งอยู่ท้บที่แท้ว พญ ท้งวานขํ้น

80 บรรดาสึตว์บ่าที่งหลายด่างก็ขานร’บกนิเบนทอด ๆ กรนแลวม กล่าวทำลายความเงียบขํ้นฅ่อไปว่า “เรื่องนึ่เบนเรื่องที่เก่ากว่าอายุของบ่'านึ่เสียอีก เจาก็รู้อฮูแลํวไม่ใช่หรือว่า ในบ่านึ่...ไม่มีสฅว์ใดที่น่ กน เออ...มนุษย์ผู้ไม่มีขนฅิดตํวเลยสํณสนิเดียว มนุษย์ผู มีนหยดนิดหนึ่ง เมื่อสฅว์ที่ง์หลายรบรองเบนเสียงเดียว บาเกียร่าก็กระซิบเลียงด่านับเมากลีลูกหมาบ่า “เออ...เรื่องนึ่ก็เกี่ยวกบฅวเจ่าคำยนะเมากลี เจ่าลูกม “เอ๊ะ...มีนเกี่ยวอะไรนับฅำฉนิดวยล'ะ” เมาคลีขดขนเบา เมื่อฉนิเบ็นสมาชิกของฝูงหมาบ่าเท่าน*น ไม'ใช่สมาชิกของกน... เคยเกี่ยวของกบกนเลยนะ” แด่ในขณะนนพญาช่างสารกล่าวต่อไปว่า “เจาคงรู้สึกละซีว่า ทำไมเจ่าจึงต่อ๊งกลวคนนักหนาเ ที่คนเดินเพียงสองขา หนังไม่หนา เขยวเล็บก็ไม่มี ขนก็ไม่มี แฅ่นึ นานมาแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าสึกกี่รอยกี่พ่นิบื่ สมีย่นนสึฅว์ที ไม'มีความแห’งแล่งกนิดารเหมือนอย่างทุกวนินึ่ บรรดาพุ่ม ชอุ่ม การหากินก็แสนง่าย” เสียงของพญาช่างสารชา ๆ แด่หน “สมียนไเต่างก็กีนกนิแต่จำพวกพีชหญาและใบไม้ คอกไนั ผลไ “เออ เคราะห์ดีที่เราไม่เกิดมาในสมียนน” บาเกียร่ารำพึงเบา เช่นนนกงต่องกะเทาะเปลือกไม้กินแทนเนึ่อส่ฅวเบ่นแน่...'โชกดี.. พญาช่างสารเล่าต่อไปว่า

“ในสมัยน8น ฑ้วบ่'าได้แก่พญาฉท์ทํนต็๋(1113)”เสียงของพญา บอกความภากภูมิใจอย่างยง “ทามที่ฉํนร้มาก็'ว่า ประวํตแห่งบ่าก็เกิ เพราะการเนรมิตของพญาฉทมันฅ์ทงส้น'' เมากลีก่บบาเกียร่ามองสบตากนแมัๅห่วเราะเบา ๆ ‘ ในสมัยนนไม่มีไร่นาต่าง ๆ ไม่มีใกรร้จ่กักน แต่ต่อม เรึ๋องอาหาร พวกสฅว์ต่างก็แบ่งแยกออกเบ็่นพวกๆ บางพวกก็เก อยากใหอาหารมาเข้าปากเอง โดยไม่ตองเสาะแสวงหา บางพวกก็ด้นรน พญาฉัททํนฅงานเต็มมือ ไม่มีเวลาสำรวจความเรียบร่อยของบ่า ฅํ้ง์ให์พญาเสือโกร่งเบ่นตุลาการตดส้นชขาด โก้พญาเสือโกร่งตัดสินว่าอย่ ไรก็ไม่มีใกรกสืาขคขึน กืนว่นหนึ่ง มีกวางหนุ่มสองตัวเกิดทะเลาะวิวาทก่นขํ้นจ พญาเสือโคร่งให้คดสิน ระหว่างที่ใหการโต้เถียงมันอยู่น ฅวหนึ่งสะบ'ดไปถกพญาเสือโกร่งเช่า ทำให็พญาเสือโกร่งโกรธม กระโคคเช่าฅะกรบกวางฅวนึ่น จนกอมักตายกากรงเล็บ.นี่เบ กรงแรกที'เกิดขน พญาเสือโกร่งเมื่อเห็นเช่นนึ่นก็เกิดขยะแขยง จึงห บ่าไป ต่อจากนึ่นหากมีเรื่องราวอะไร ก็ตัดสินมันเองและมีการ ขน จนกระทงพญาฉํทมันฅมาพบเขา จึงสอบถามคูว่าใกรเบนผู้ฆ่ากว นึ่น สํฅว์ทงหลายต่างกตกใจตอบไมไต พญาฉททนตจงสงบรรดาตนไม ใบหญ็าทงหลายว่า ให้ช่วยกนทำเครื่องหมายไว้ที่สตว์ช่าย พร่อยไปทงค่วท้เดยว เพอใก? ตุ จะจาไตงาย และตอจากนนสตวตางๆกไม มีเท้นายของดนม'าฌนเวลา,นาน เมื่อมีผู้ไปถามพญาฉัทมันฅก็ไค้รบฅ

I ^ 1ฐอ ต่อไปนึ่เจำจะได้รุ้จำกวามกลำเสืยบ*าง กวามกล่ำน8นแหละคือนายทีแ ของเจ่า” พวกลัฅว์บ่ำที่พงอยู่ในที่นนจึงถามขํ้นว่า -.. “ความกลำกืออะไร” พญาฉ้ทท่นฅ์ก็ฅอบว่า “เจ่าจงพยายามคืนหาเอาเองเถิค” สํฅว์บาท8งหลายจึงไคพยายามคืนหา จนกระท8งวนหนึ่ง คว บอกว่า ความกลัวนึ่ไม่มีขน และเคืนคืว์ยเทำสองเห้า แตะพ กล้วนนเห็นสตว์บาเข่า มนจะรองเอ็ดฅะโรลํนทีเคียว และก็ กิวามกสำนีเอง ที่'ทำไห*พวกลัตว์ท8งหลายเกิดกวามกลำช’นมาเหมือน เมื่อใดที่ไค้ยินเสียงริองเช่นนึ่ ก็จะพาล้นวี่งหนี แด พญาเสือโกร่งดำแรกที่ทำให้กวางดาย ได้รบข่าวนึ่ จึงกล่าวข “เออ...ฉนนึ่แหละ'จะฌ็1นผู้'หเกคอ เจ่ากวามกลำเสียเอ กรนแล*ว กืนวํนนึ่นเสือโกร่งก็ว็่งไปดลอดที่งกื กวามกลำ จนกระที่ง์มาถึงปากถาแห่งหนึ่ง ม่นีก็ได*เห็นดำแห มีรปร่างประหลาด มีสองขา ยืนอยู่ปากทางเขาถา มนก็ร่องขนดำสนน เมื่อดำแห่งความกลำได้ยินเสียง ก็ร่องขนห้าง เบนเสียงแปลก ไค้ยินมาก่อน จึงวี่งหนีกลับไปอย่างรวดเร็ว เจ่าเสือโกร่งเมื่อว็งมาพบพญาฉททนต ก็เล่าเหตุการณ์ให้พงพ คือนวอนขออำนาจให่กลบคืนเหมือนเดิม ในที่สุดพญาฉำาห้น ไม่ได้ จึงกล่าวว่า “เอาละ ต่อไปนึ่เจ่าจะคืองไม่มีกวามกลวอีก ล้แจำพบมน เจ่าก็'จะ ไม่กลำเขาเหล่านนเลย แต่ว่าเราขอให้เจ่าจงเมฅฅาปรา นนห้าง เพราะความกลัวเบี่นสงที่ร่ายกาวิมาก ท่านก็ย่อม

ลิ่ สโ) นบต8งแค่น8นเบื่นค้นมา เสือโคร่งก็มีความลำพองใจ มนก็ยงนึกแค้นเสียงของต่ำเจากวามกลำอขู่เรื่อยมา ที่ทำให้ม ในค้นนน จนกระท'งวนหนึ่ง มนไค้ไปพบกนเขา จึงฅรงเขาฅะครบ คิดว่า กนผินนมาตามลำพำกนเดียว กงไม่มือท-รายแก'ทันเบนแน่ มนคิดเลยไปถึงว่า ต่อจากนึ่ไป เจาตำแห่งกวามกลวกงจะไม่มีใ เพราะมนได้ฆ่าเสียแลว แต่มนคิดผิดเพราะว่าเจาตำแห่งกวามกล่ำ มายเถึนกว่าที่มนคาดหมายไว้ และการที่มนขดขืนคำล่งของ ในกรงน,น ทันก็ไค้รบผลตอบแทนอย่างสาสม เพราะฉับตงแค่นนมา มีสฅว์บ่1าฅว ใคกค้าเค้าใกล้มนอีกเลย และเจาตำแห่งกวามกล่ำที ข?กํ้ทักกอมาแค้'รน*นึ่เล่า ก็ติดตามจองล่างจองผลาญทันอขู่ฅลอดเวล

จากนนมาไม่กี่วัน ฝูงมนุษย์ยกขบวนเขามาล่าเวั)เสือโคร่งอึ พวกมนุษย์มาพบเจาเสือโกร่งกำวังยืนกร่อมร่างของชายผู้เคราะ ไค้ใช้ไม้แหลมพุ่งไปบกชายโกรงของเสือโกร่งอย่างถวัดถนี เจ็บปวด เสือโกร่งก็วี่งครวญกรางไปที่'วบา จนสฅว์ท8งหลายร ว่า บคน เจำฅำแท่งกวามกลำไค้ทำให้เสือโกร่งบาดเจ็บสาหํส กวามกลวอนแทจริงแล่วและมนร้ว่ามนุษย์ไม่มีขนก็สามารถทำร่ มนบาดเจ็บไค้ เพราะเหฅที่เสือโกร่งไล่สร่างความเจ็บแกนใหแก นึเองวับแก่-วันน8นมาพวกมนุษย์ก็เบ็่นศฅรูร่ายของสฅว์บา'ไปคำย ความสงบสุขบ*,งเกิดอีกเลย” เมี่อพญาชางสารกล่าวจบลง พวกกวางก็ร่องขนว่า “เออ ไอ้เสือโกร่งนี่เองเบ็๋นล่นเหฅุใท่พวกเราถกกนส่ามิ จนพวกเราล่องหนึกนแทบใจขาด” “แด่เจาท*งหลาย.นอกจากกวามกลำล่งกล่าวมาแล่,วนน กว อย่างอื่นก็วังมีอีกมาก อาทิ ในฤคูที่แห้งแล่งเช่นนี่ เบนภย เราจะล่องรวมก่นต่อสู้ สดว์บ่1าท*งหลายล่องละเวันจากค จากการประหดประหารวัน แลำกลบมาร่วมวันอยู่ในที่เคียววั เมากลีไค้พงเรื่องราวดลอดแล่ว อดสงวัยไม่ไค้ จึงเอ่ยถามข “เสือโกร่งกวัวมนุษย์เพียงคืนเคียวเท่านนหรือ?” “ถูกแลำ บี1ละหนึ่งคืนเท่านน” พญาชำงสารคอบ “ วันอยู่วำเจาแชร์กานขาเบล่วนี่ มนฆ่ากนเดือนละดงสามสี่กนนี่นา” ''ใช่ซิมนอาจจะฆ่าไค้ แด่ทว่าสกวนหนง มนจะไค้วับการ

เหมือนกน คูซิ มีนกลาสบสายฅาก้บกนเมื่อไหร่ ถามไแห็นสาย แลว มนไม่กลาเขาไปหรอก เท่าที่มไเฆ่ามานนเบ็๋นการฆ่าลบหล พญาชางสารพกชา ๆ “แต่อย่างไรก็ตามมีนจะกล่าฆ่ากนได้เพียงคราวล กนเท่านน” เมาคลีได้พีงก็ฉุกคิดขนมาได้ว่า “เออมิน่าล่ะ เมื่อสก้ครู่นี่เก้แชร์กานจึงไม่กก้ จะเบ็นเพราะว่ามนฆ่ากนมาแล่วกนหนึ่ง แต่ฮึ ขำไม่ใช่พวก เบ็่นพวกของหมาบ่าต่างหากเล่า จึงไม่ไก้กก้วมน และไม่ยอม อาหารของม*น” ฝงกวางซึ่งย'งไม่หายแก้นเจำเสือโคร่ง กรางขนมาบาง'ว่า “แก ราวเหล่านึ่มนุษย์รู้ก้นบางไหม” '- “อ๋อ เรื่องราวที่ว่าเสือโกร่งกล'วคนนึ่หรือ ? โอ...เปล่าเล ร้หรอก นอกจากพวกเราก้นเองเท่านน” เมากลีย่งอดสงสย ไม่ได้ จึงถามหมีเฒ่าบาลูว่า “เอ๊ะ ก็เดิมท้เจำพญาเสือโกร่งก้นตระกุลฆ่ากวางแก้ว กินกวางนี่นะ เดี๋ยวนึ่ทำไมมนจึงชอบกินกวางล่ะ ทำไมมน เปลือกไม้ อย่างเก่าล่ะ” “เอา ก็ก้นไม้ทำ,ให้มนมีลายที่งก้วน'ะซี มนถึง นํกหนา และไม่ยอมกินก้นไม้อีกเลย เมากลีหวเราะชอบใจ “ท่านนึ่ช่างร้นิทานดึกดำบราพมากจ?ง แต่ไม่เกย เห็นเล

ลี่ ไว \"ชะ เจึาลูกมนุษย์ไม่มีขน” หมีเฒ่าบาลตอบ “เรื่องของขำน มายนก ถาขืนเล่าให้พงเรื่องหนึ่ง มนุก็ตองเล่าอีกเรื่องหนึ่ เกี่ยวโยง กนมากมายก่ายกองน'ก เพราะว่าเจาพนลูกมนุษย์เจ ฉลาด ช่างซกช่างถาม ขืนเล่าให้พง เจึาก็จ้จอยุ่ร่าไป เอาละ คืนนึ มากแล่วหลบนอนกนเสียทีดีกว่า” เมากลีหวเราะชอบใจในกำตอบของเจึาหมีเฒ่าบาล จึงเอามือจบหข มนดึงแรง ๆ ทำเอาหมีเฒ่ารองล่นเพราะกวามเจ็บ \"อย่านะ เมากลี” หมีเฒ่าคำรามเสียงหน'ก ๆ เจ็าช่างไ บาอาจารย์เสียบางเลย นบ,วนก็ยุงกำเริบขนทุกที ระวิงนะ ส'กวน เจาจะรู้ว่าการทีาอะไรรุนแรง หรือขาดกวามเคารพครูบาอาจารย์ รบผลตอบแทนอะ ไรบาง...” เมากสีร้ว่าหมีเฒ่าบาลูกำล่งไม่พอใจ แต่เขาก็แกล่งทำเบ็1นเฉ ต่างก็ชวนก่นแยกล่ายไปหาที่หลบนอน เมากลีพรือมดึว์ยสองสหาย เฒ่าและเสือดำบาเกียร่ารีบขํ้นจากผึง ตรงไปฮ่งที่ที่เกยพำน์กห

บทที่ ๔ เสือ!เสือ I วนเวลาผ่านไป ในเวลาเคียวก้น เมากลีลูกมนุษย์ไต่ใจริญเติบโ ขนอีก ๔—๕ บ ร่างกายของเขาเข็มแข็งยงข็นพร่อม ๆ กบเจาลูกหมาบาอีก ๔ ตำ ที่เกยกินนมร่วมก้น แต่ลูกมนุษย์ย่อมเจริญเติบโตชำกว่าสฅว่ หลาย ฉะนน ในขณะที่เมากลีเพ็งจะเรีมเบนเด็กรุ่น ๆ เต่าหม กลายเบนหมาบาที่หนุ่มเต็มตำ เพียงแต่ว่าเมาคลีมีภาษีดึกว่ามน เพราะไต่รบความชำนิชำนาญต่อชีวิตในบ่1ามาอย่างเพียงพอ และกลาแ พอตำทีเคียว ร่างกายของเขาว่องไวปราดเปรียวมากกว่าเดิม พ่อหม ไต่สอน,Iหไ'ขาร้ถึงการล่าสิตวและอื่นๆโดยมิได้บิดปง รู้จำการสูดกล จนความเกลื่อนไหวที่บงเกิดข็น แม่กระทงเสียงลมพดตนหญำและก็งไ ร้ถึงความ,เปลี่ยนแปลงช่องอากาศ และเสียงร่องของสตว่ในยามกาค กระทงเสียงปลากระโดด,ในนา ก็รู้ได้ว่าเบนปลาชนิดไหน เมาคลีส เรียนรู้ไต่จบสน เช่นเดียวกบที่ไต่เรียนรู้มาจากหมีเฒ่า เกี่ยวกบกฎแห่งบาและสฅว์ที่หากินกลางวน หลงจากการเรียน เมาคลีก็ใช่เวลา'ให์หมด,ไปดำยการพำผ่อน บาง กรงร่อนจำ ทำให้ร้สึกตำเหนียวเหนอะหนะ เขาก็กระโจนโครมลงไป ในนา เพื่อชำระต่างร่างก่ายใหสะอาดหมดจด หรือไม่ก็นอนพำ พอตื่นขนก็กินจนกว่าจะหายหิว และเมื่อต่องการกินนาผงแต่กระห ก็จะใช้วิธีราเรียนมาจากหมีเฒ่า บื่นขนไปบนก็งไม้ หาร,งผงม

อาหาร เขาบนบายตันไม้ได้คล่องแกล่ว เพราะการผึกสอนของเจ่ บาเกียร่า และสามารถกระโคดหอยโหนเหมือนกบลิง ที่โยนตั ก็งไม้’ ทุกกร็ง็ที่มีการประชุมฝูงหมาบาที่ผาประชุม เขาตัองไปร่ และไดรบกวามร้ใหม่มาอีก คราใดที่เข]เพ่งสายตาร่องหมาบา ก็ไม่มีใครกล่าประสานสายตากีบเขา จนกลายเบนสงสนุกของเขาไปใ ที่ได้ทำเช่นนนเสมอ ๆ บางคราาเขาก็ช่วยถอนหนามออกจากเทาของพวก หมาบาเหล่านนด้วยกวามเต็มใจ และในบางกรงที่ว่างจากก ตระเวนไปตามชายบาใกล้ ๆ หม'ม่าน เพื่อคูไร่คูนาในยามคาคื ตาคน เขาจะคอม ๆ ไปทวทุกม่าน แต่ก็ไม่เกยไว1วางใจใครเลยสกคน เพราะกร8งหนึ่งเซาเกือบเดินไปฅิคจํนของนายพรานบาผู้หนึ่งเช่า บาเกียร่าไคำเกพ่วงเอาไวทนท่วงที มิฉะนนแด้วบานนึ่ เขากงตกไป ของมนุษย์พรานบ่าผ้นนอย่างไม่ตัองสงส'ย แต่เหนือสงอื่น พึงใจที่สุคได้แก่การท่องเที่ยวไปกีบสองสหาย คือหมีเฒ่ บาเกียร่า จากการพร่าสอนของสองสหาย ทำใหโมากลีเช่าใจวิธีก อย่างชำนาญ และเขารู้ว่าสฅวประเภทใคมีพิษร่ายกาจไม่ควรแก เมากลีก็จะหลบหลีกไม่ทำราย หรือเช่าไปใกลมน เสือดำสอนเขาเสมอ พ่องร้จํกกฎของบา และด้องรู้ลิกษณะของสตย์ท่ว ๆ ไป ซึ่งเมากลีก็จค จำได้ตลอดมา การเรียนร้ของเมาคลี ด้วนแต่เบนภาคปฏิบ้ฅที่ง์ส้น เห็นด้วนแต่เบนของจรีง เขาเติบโตขนมาโดยไม่รู้ตัวว่า ตลอดเวลาเหล ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยการตองศึกษาหากวามรู้อย่างไม่มีที่ส้นสุด อย