unset00001865

๑^ ๓} พอพคขาดคำเท่านน พระแสง'ขอชางก็ปลีวหวือออกจากมือข เมาคลีไปบกดินอย่ระหว่างตนไฉั ห่างออกไปราว ๓0 หลา เฃาร้องข “ทีนํ้มือฉนพนจากมลทินแห่งความตายละซินะ” ว่าพลางเขาก็เอามือ ถเชิดกบพนดิน ‘‘แหมฉันเกลียดมไแหลือเกิน เจ่างเห่าเผือกมนว่าความตาย'จะฅ ฉันไป สะ สะ เจ่างูฅวน1นมนแก'จนตัวขาวโพลง แถมส่งสติไม่ค่อยจะ เสียควยซิ สะ สะ” เสือดำบาเกียร่าพูดอย่างเบื่อ ๆ ว่า “จะขาวจะดำ จะตายหรือจะเบน ก็ไม่ใช่ ธุระของฉัน ฉันจะไปน ละ ไปนอนให้ไกลจากเจ่าดีกว่า ยุ่งเหลือเกิน ฉนทำไม่ไตัเ จำพวกอื่น ๆ ที่ล่าสตวมาตลอดคืน แลวก็ย่งพูดพล่ามไค้อีกต ละนะ” พูดแลำเสือดำก็ออกไปหาที่นอนของมน ซึ่งห่างไปจากที่นนประมาณ ๒ ไมล์ ส่วนเมาคลีก็ไฅ่ขํ้นไปบนฅนไฉัจบเถาวลย่สองสามสายมาตระห ฉักเบื่นเปลอย่างชำนิชำนาญ ช'วกงู่เดียว เขาก็ หลบเบ็1นสขอ เถาวลล์เหนือพนดินสูงถึง ๕0 ฟุตอย่างสุขารมย ที่งๆ ที่เขาไม่ เวลากลางวน ตอนที่ร้อนจด แต่เขาก็ไม่อยากจะขดประเพณีเกยชินของ เพื่อนร่วมบา ฉะนนในระยะรอนจดของวน เขาจึงถือเบืนเวลานอนเช่ เดียวกบสตว,บ'าทํว ไป เมากลีตื่นชนเมื่อเวลาจวนพลบกา เนื่องจากไค้ยินเสียงส อยู่บนตันไม, มีพวกลิงและนกต่างๆ พากนเพรียกพร้อมกลบเขำสู่

ของมน เขายงจำไค้ติดตาว่า ระหว่างเวลาหลบน8น เขาคิดถึงพระแสง ที่ประดบคิวยหินสิ'ค่าง ๆ ยินงดงามอนนน เขาจึงรำพึงข้นว่า 'มีอะไรนะ ทำใหอยากเห็นเจาอีก ตองย่องไปคูเจ่าของประ สึงนั้อีกที'' คิดแท้วเขาก็ไต่ตนไม่,ลงมา เพี่อคนหาพระแสงขอนน แค่เมาก ก็ไท้เห็นเสือดำบาเกียร่ามาท้นอยู่ก่อนแท้ว เพราะไค้ยินเสียงม ฟุตพีคอยู่'ในความมืดสล*ว่เบํ้องหนีาน่นเอง เมาคลีรองถามข้นว่า “เจ่าของแหลมฟ้นไปไหนเสียเล่า ?” เสือดำดอบว่า “มีกนมาเอาไปเสียเบนแน่แลว น'น ๆ เห็นแล่ว นนไง รอยเท ของกน คน'นซิเมาคลี” ใช่เมากลีรู้สึกตื่นเตนในเหตุการณนน เขาจึงบอกกบเสือคำว่า “เอาละสินะ ทีนํ้จะไท้เห็นกนละว่าเจ่างูเผือกมนพูดจริ ล่าของแหลมนนมีความตาย กนทื่เอาไปมนก็กงจะตองตาย มาเถอะเราด ไปคูกน เร็ว ๆ เขำซิ เดี๋ยวเลยตามกนไม่ทนเท่านน’, เสือคำบาเกียร่าตอบอย่างใจเย็นว่า ''เอาเถอะน่า หาท้ตวอะไรกินกนเลียก่อนเถอะ ท้องที่หิวม่ ตาลาย แท้วพวกกนน่ะเดินทางไปในบ่1าไม่เร็วเท่าไรน์กหรอก ตื่นเท้นเสียจริงเชียวคูซิ พี่นดินหรือออกชุ่มชนยิงง หารอยกนง ไปซิ”

๑๘ 6 ' - ที่งสองสหายตกลงไปเที่ยวล่าอาหารกนเสียก่อน กว่าจะกินกนเ อี่มหนำสำราญก็กินเวลาตงสามชำโมง กรนแลำที่งสองก็พากนเดินทา ตามแกะรอยคนไปฅามสบายไม่เร่งรอน เพราะเบนกฎท*วไปของสตวบา ที่ จะไม่เดินทางโดยเร่งรีบ เมื่อกินอาหารใหม่ๆอย่างนั้เมาคลีถามเส “เจาของแหลมนนน่าจะหมุนกลีบไต่คำยตำของมนเอง ขณะที่มนอย ของคนที่ถือมน แลำก็แทงเขาเขาไป เพราะเจ็างเผือกมนบอกว่า มนคือ ความตายนี่’' เสือคำ:ว็งเหย่า ๆ คมกลีนไปพลาง และตอบโดยไม่เงยหน่าว่า “เจากบนอยเอ๋ย พูดอะไรจนไม่เขำเรื่อง พูคใหมนนอย ๆ ก่อ เถอะ แต่พงใหไกก ๆ แลำเท้จะไต่เบ็1นคนฉลาดต่อไป ถาม'จนไม่ร้ว่าเอ อะไรมาถาม เดี๋ยวเห็นแล่ว่ก็รู้เองแหละนี่...นี่ คุนี่ซิ รอยนี่ กดลึกกว่าธรรมคาเห็นไหม ?” “จริง ๆ แหละ’’ เมากลีรองขั้น “รอยตรงนี่เห็นถนดในแสงจน เบ็นรอยเทาที่ไม่สวมรองเต่า และไปโดยรวดเร็วขั้นกว่าเดิมยงขั้น ไม่ชาเมากลีก็รีองขั้นอีกว่า “แน่ะ แสะ ตรงนี่เขาเรื่มวงแล่ว วงอย่างเร็วคำย นวเทาแย ปลายเท่าหนำ และระยะเต่าห่างกว่าเมื่อกนี่มาก” “เออ...เออ ใช้ไต่น่ก่งมากเมากลี ความสงเกตของเจาถกต่อง” เส บาเกียร่าหนมาตอบแลำเดินติดตามรอยต่อไปดำยกวามสนใจยงขั้น ไม่ชิ']แมาคลีก็หยุด หนมาถามเสือดำว่า “คุซิ ตรงนี่เขาเลยว เปลี่ยนทางเดินแลำละ เพราะอะไรก สื่อ เอ...เอ” V

(5) ชิ่ 0 บาเกียร่าผ้ชำนาญบารองบอกคาเดียวว่า \"‘เดี๋ยว” แล*วมนก็ กระโจนจนสดแรงไปชำงหนำ เพราะหล*กของมนมีอยู่'ว่า เมื่อ ถึงจุคที่สงสํย ผลาจะตองโจนไปขางหนำโดยไม่ท งรอยเทาไท้ระหว่างก จุดที่กินหา เพื่อไม่ให้มีรอยปะปน ทำให้ยุ่งยากแก'การกินกว่า พอ พื่นมนก็หมนตำกลไ]มาหาเมาคดี พลางว่องว่า ‘‘นี่อีกรอยหนึ่ง คู่ให้คีซิ มีอีกรอยหนึ่งแลำเบนรอยที่ ทาง เออ มนเบึนรอยเทำเล็กกว่ารอยอนนี่'นี่ ปลายเท่าเหเช้ามาก ดำยซี” เมากลีรีบว็งเชำไปคู แลำก็พูดขนว่า “นี่มนรอยเท่าพวกอะไรนะ ฉนดเหมือนเคยเห็น อา...อำ นึกออก แลำ รอยเท่าของพวกพรานชาวค็อนกิยงไงล่ะ ดช้ แล่วย่งมีรอยที่ กนธนูมาตามหญ้า นึ่ไง.นี่ไงอย่างนี่เอง รอยเท้าของคนแ ออกมาจากแนวทางอย่างกระท้นหํนํ รอยใหญ่กำล่งหลบซ่อนตำจากร น่านอง” บาเกียร่าตอบว่า “ใช่แล่ว เอาละ อย่าเดินไปเดินมาใหใส เรามาตามกนคนละรอยดีกว่า เท้า เท้าตามรอยเท้าเล็กนะนํอ์งชาย ฉ ตามรอยเท้าใหญ่” ว่าแท้วเสือดำผู้ทรงพลํงก็กระโจนแผลวกลไ]เขำหารอยเดิมที่ติดตามมา แต่ท้นนน ส่วนเมาคลีก็กไ)ลง พิจารณารอยเท้าเล็กรอยใหม่อย่อย่างสน อา มนเบ็๋นแกมการล่า1ซ่อนการล่า ประดุจผ้สามารถที่สำเร็จม วิทยาท้ยสืบสวน แต่นํกล่าซ่อนที่งสองนี่สำเร็จเชี่ ธรรมชาติโดยแท้แห่งบาดงพงพี ซึ่งเบนเสือเลียฅำหนึ่ง กไ]เด็กชา

(ฐ ^3 (2) อีกกนหนึ่งสองสหายรู้สึกสนกสนานในการแกะรอยอ้นน่าหวาดเสียวน ภาพแห่งการสีนสุดของรอยเหล่านึ่ จะทำใหใขาประสบเหตุการณ หนอ ? บาเกียร่าเสือคำเดิน แกะรอย ไปอย่าง ระมด ระวง พลางร1,1อง เมากลีว่า '‘เอาละนะ ฉันเท้าใหญ่ เท้า เท้าใหญ่เลียวตรงนแท้วก ท้อ ซ่อนอ้วยืนนึ่งโดยไม่ขย่บเขยํ้อน เอาละทีนึ่รอยขอ อย่างไร ?” เมากลีรองฅอบมาว่า “ฉไแท้เล็ก ไท้มาถึงท้อนหินอีกท้อนหนึ่งตรงนึ่แท ท้อนหินที่ว่าน1น ฅามรอยที่มุ่งไป แท้วบอกอีกทีว่า ‘ท้นฉันไ ท้อนหิน แน่ะ นืงตะแกงท้วเสียท้วย ใช้มือขวายนดินไท้ แท้ว วางไว้ระหว่างเทาน,งีเอง ฉันคอยเผาดูเท้เท้าใหญ่ต่อไป คอยอย ตรงนึ่ลีกมเก” เสียงเสือคำบาเกียร่าท้องออกมาจากท้อนหินที่ภำท้งว่า “ฉนก็เหมือนกน เท้าเทาเล็กเอย ฉันกอยอยู่อย่างเงียบกริบ ไ ให้มีสุ้มเสียงอะไรลอดออกไปกระทบหูเจาเทีาเล็กผู้ถือธนูไท้เลย เอาของแหลมพาดพกไวกบท้อนหิน แต่มนเลื่อนหลุดลงไป เลื่อนลงไป ตรงที่มีรอยครูดนี่ไง เอาละซีรอยชองเท้าเท้าเล็กว่าอย่างไรเล่ เมากลีพูดเบ็่นเสียงเหมือนรำพึงกบตำเองมากกว่า “เอ ท้านเล็กๆ ของท้นไม้นึ่ไดห่กไปอนหนึ่ง อ้อ สองอ้นน อีกกีงหนึ่งต่วยซี เอ นึ่หมายความว่า ฉนเท้าเล็กทำอะไรอ I

(3) ^ ]®0 ได้การแล*,ว เอาละ ทีนี่ฉนเทาเล็กก็แกล้งย่าบาออกไปจากล้อนห ใด้เจำเทาใหญ่ไค้ยิน กาวออกไปละนะ กำวออกไปจากล้อนหิน แห เขำไปในดงละเมาะแล้ว ทีละก้าว ทีละก้าว ๆ ห่างออกไป ห่างออก ทุกที และเขาไปใกล้นาฅกเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง แก้วฉนเทาเล็กถือธนู ห่างมาก ย่ามาจนเสียงนาตกได้ด้งกลบเสียงเดินของฉันแล้ว แล้ นึ่งเงียบอยู่ เด้า■เทำใหญ่ระวํงีด้ว เฅรียมด้ว?” เสือคำบาเกียร่าขณะนนกำล้งด้อม ๆ อยู่รอบ ๆ เด้าใหญ่ นั้นทำอะ ไรต่อไป .กรนแลว มนก็รองบอกเมากลีว่า “ฉน เทาใหญ่ ออกมาจากหลงก่อนหินนี่ละนะ ฉันไม่ได้เดิ คุกเข่ากลานออกมา แล้วก็รากเอาเจาของแหลมมีรากามาตามพนดิน มองไม่เห็นใคร ฉันก็ออกวี่งละ ฉันเท้าใหญ่วงอย่างเร็วทีเทียว ร มากตรงนี่ เด้า เมาคลี เด้าตามรอยเทำเล็กของเจำต่อไปซิ ฉนว บาเกียร่าได้ออกว็งไปตามทางรอยเด้าใหญ่ วงไปเห็นถนคตา เมากลีก็เร็มแกะรอยติดตามรอยเทำเล็กชองพรานไพร ชาวก็อนค์ผ้นไเต่อไ ทํ้งสองผายไปอย่างเงียบ ๆ พกหนึ่ง แล้วมีเสืองเสือคำบาเกีย ตามข่นว่า \"เดี๋ยวนี่เจำอยู่ตรงไหน เล้าเท้าเล็ก ?” เลียงเมาคลีล้องตอบมาห่างไม่ถึง ๕0 หลาว่า \"อยู่นี่ เบาๆ ในลำกอ เบ็นระยะทางประมาณ ๒0 เล้น ระยะห่างกนยิงกงเดิมอ ทนใดนึ่นเมากลีซึ่งสูงกว่าบาเกียร่าผู้ศีรษะของ ล้องบอกบาเกียร่าว่า \"เจอะกนเข้าแลวช้ โอ ตรงนี่เอง





6) 00 บาเกยรา สวสด ฮา ๆ คโน่นซี ฉนเทาเล็กยืนเอาเข่าอันก่อนหินนี่ไๅน่ท้ๅ นี่ นนใช่ไหม โน่นไงเช่าเท้าใหญ่ฅัวจรงอย1นนเอง'’ ณ ตรงเบองหนาของเสือดำและเมากลีเบึนระยะทางเพียงไม่ถึง ๑ หลา มีร่างชาวบานบ่าแถบนนผู้หนงนอนพาดอยู่บนกองหิน หน่ กวำอยู่ มลูกธนูของพรานชาวก็อนด์ ซึงหางของธนมีขนนกขนาดเ มนบกจากหอังของชายผู้'เคราะห์ร'ายผ้น8นออกไปทางหนาอก เขาดายสน เสียแท้ว บาเกียร่าหนมาถามเมากลีเบา ๆ ว่า '‘ว่าไง เช่างูเห่าเผือกของเช่า มนแก่เฒ่าหลง ๆ ลืม ๆ เบ่น หท้งหรือเปล่าล่ะ เจานองชาย ศพหนึ่งละเห็นไหม ?” เมากลีกอบพลางถามว่า “ลองดามต่อไปทีรึ เจาส์งที่ดื่มเลือดชางอนนนเช่าขอแหลมมีฅาแดง อันนน เอ มัน หาย ไปไหนเสียล่ะ มันให้แต่ความดายไว้อับกนอย เดียว” เสือดำตอบโดยไม่ตองคิดว่า มาเรามาตามรอยเท “เช่าเท้แล็กก็กงเอามันไปเสียแท้วน่ะร์ เดียวอันต่อไปเถิด เมากลีฅอบว่า “เรามาดรวจรอยเท้าของคนเท้าเล็กต่อ!ป ว่าเขากำอั ทำอะไร นนไงเห็นไหมน\"น รองเทาของกนร่างเล็กนนไต้แบกของหนก ไวบนบ่าของเขา พท้อมอับวี่งออมลานหญ่าทีแหงดายเบ'แบริเวณก ไปอย่างรวดเร็ว” แมจะเป่นรอยทีคอนขางเลอนกวารอยเดาใหญทํดามกน มาแต่แรก แต่ท้วยสายดาของผ้ชำนาญไพรดงสอง มันก็ดเสมือนกบเบน

รอยเทา-ทีชิดประดูจเอาเหล็กนาบเว้บนพนหญา นิกแกะรอยทงสองไม'พูด จากน จนกระท,งพากไเมาถึงตรงซอกเขาแห่งหนึ่ง ก็ไล่,พบกองเถา แลวกองหนึ่ง บาเกียร่าหยุดชะง*กกึกลงท*นที ราวกบร่างกายของมน เบึนหินไป ฉะนน มันร่องขนเบา ๆ เสียงแหบ ๆ ว่า “อ๊ะ...อ๊ะ เอาเขาอีกกีพหนึ่งแล่วซิ” มันมีร่างของพรานบาชาวก็อนด์ที่ที่งํ้สองติดตามมานนเองน ยาวอยู่ เทาของเขาจมอยู่ในกองเถา ไม่กระดิก ไม่รู้สึกในความวิ1อ์น แลว เสือดำเงยหนาขํ้น มองเมากลีเหมือนจะถาม เมากลีมองดูแวบหนึ่ง ก็บอกก*บเสือดำว่า “รายนึ่โคนตะพคไม้ไผ่ หน้กไม่ใช่เล่น ย*บเยินไปเล ไมชนิดนนเมื่อทำหนำที่เลยงกวายอยู่ในหมู่บานของกน ฉันเสียใจเส ที่ดูหมีนงูเห่าเผือกตว่นึ่น เพราะม่นิร้น้สํยิของกนจนทายไล่ถูก โ-ฉันเองก็ควรจะร้อย'แล่,วนี่นฉาันก็เกยพุดอข่ไม่ใช่รึว่ากนน่ะฆ่า ’* ^เสือดำบาเกียร่าตอบว่า ไ-, ;81 ^ 1 “จริงน่ะแหละ พวกนฆ่าฉันเพราะหินสีเขียวสีแดงนึ่น ว่า ฉันเกยอยู่ในกรงที่ในว'งอูธีปุระและก็เกยเห็นมาแล่ว อึ่ กไ]ลงดูรอยเทาบนพํ้นดินใหม่ พลางบอกเสือดำว่า “หนึ่ง สอง สาม สี่ โอ้โชิ ๔ รอยนินแน่ะ แลวก็สวมร ล่วยซิพวกใหม่นี่ คนพวกนึ่เดินไค้ไม่เร็วเหมือนตาพรานช แค่ลองดูทีรึ-ว่า เจาพรานกนนี่ไปทำอะไรให้,พวกคนเหล่านี่ นี

๑ ลิ่ ๕! เองบาเกียร่า เห็นไหม ทํ้งหากนฅ่างยืนกนอยู่ ก่อนที่จะเกิดฆ่าก อพิโธ่ เท่าน็เอง ขเกียจแลว กลบกนเถอะน่ะบาเกียร่า ทอง จริง แต่รู้สึกว่ามนหิว ๆ ในท่องอย่างไรพิกล มนสะท่อนข้นสะท่ เหมือนริงนกปลายก่งไม้ที่กำลํงต่องลมง1นแหละ” เสือคำพูคอย่างหนักแน่นว่า “คามรอยมาแลว มาที่งเสียกลางคนใช้ไม่ได้เลยเจานองชาย จ เขไ]แข็ง อคทน และพยายามในสึงที่ตงใจไว้ อย่าเบ็่นกนลมเหลว ซิ แลวย่งงจะเรียกว่าเบ็๋นนักล่าที่คีไดอย่างไร ตามต่อไปเถิด รอยเท่ ขางนี่ไปไม่ไกลหรอก เร็วเขาเถอะ” ท่งสองพากํนออกติดตามรอยเท่าท8งแปดต่อไป โดยไม'พูดจากน นับ เบ็๋นเวลาช้วโมงหนึ่งเต็ม ๆ เวลายงสายลง แดคก็ยงรอนขนทุกที ท่องพ กระจ่างปราศจากเมฆ ในไม่ชาบาเกียร่าก็เอ่ยข้นว่า “ฉันไต่กลน แล่วละ” เมาคสีฅอบว่า “เอ กนนี่ชอบกินมากกว่าชอบว้งแฮะ” ว่าพลางเขาก็ว็งเหยา ต่อไปในระหว่างหมู่พุ่มไม้เตย ๆ มีบาเกียร่าติดตามไปทางซาย และกรางเบา ๆ ในลำกอไปตลอดทาง ส'กกร่ม*นรองข้นว่า \"อา โอ โอ นี่ไง เจ่านี่อมแล่'ว่ซิ อ็มสนิทเชียว อ็มไปชีวนิ เขาจะไม่ริ’สึกหิว และไม่ตองลุกข้นมากินอีกแลํว โธ่เอ๋ย กวามโลภ ]” ในพุ่มไม้เบํ้องหนานนเอง ได้มีร่างภายในเสอผาสีเทาร่างหน คุดค้อย่ ขาง ๆ ต่วมีรอยแบงหกเรี่ยราด

96๖ เมากลีบอกว่า \"คนๆ นโคนตะพดเช่นเดียวกน และผงขาวๆ นนเม่นอาหารขอ พวกนน กงเอาไปด้วยเสียแล่ว ทีงเจ่ากนนไว้เบ็๋นเหยอของช มิตรรกของเรา กนนกงจะเบนกนแบกถุงอ!หารนะบาเกียร่า เสือคำเอ่ย ขนโดยไม่ไมัฅอบคำถามของเมากลีว่า “๓ ศพเขานี่แล*ว่ซินะ” ' เมาคลีบ่นขํ้นว่า “ฉไแห็นจะตองหากบไปเซ่นเจ่างูเห่าเผือกให้กินให้อวนสกท้ ของมันจริงไม่มีพลาด เจ่าสงที่ชอบดื่มเลือดชางนี่คือกวามต จนบดนีฉนยำไม่เช่าใจเลยว่าทำไมถึงเบนอย่างง” เสือคำไม่ออกกวามเห็น มันพูคแต่เพียงสน ๆ ว่า “ตามไปเร็ว, เสือดำและเมากลีได้เดินทางกนมาไม่ถึงครึ่งไมล์ ทงสองก็ เสียงโกเจ่ากาคำ รองเพลงมรณะอยู่เหนือยอดมะขาม ซึ่งภายใต้ นนมีร่างชาย ๓ คนนอนสงบอยู่รอบกองไฟที่จวนจะมอดอยู่แลว ไฟมีกะทะแบน ๆ เหมือนกะทะโรตีซึ่งบรรจุกอนแบง แต่ว่าไหม้คลุ เบนถ่านอยู่ และที่ช่าง ๆ กองไฟนืนเอง พระแสงขอประคำ! และทำ!ทิมเม็ดงามล่องแสงระยำ!อยู่กลางแดด และเจ่าโกดำจอมขโมย ทํเม่กเศรา ๆ ขบกล่อมบทเพลงตามล่ญชาติของมันอยู่มัวย ดวงตาก อยู่ตลอดเวลา 1' เมึ่อเจ่าโกกาคำรองเพลงจบลงมัวยกวามพอใจฮิเงนัก เสือด กีร้สืกหม่นไส้เจ่ากาเสียเหลือกำล่ง เลย กำรามลนออกไปจนเจากาดำ ไป เสือดำมองดูซากศพทงสามมัวยสายฅาที่แฝงความสลดใจไม่นั กล่าวกำ!เมากลีว่า

๑^ ๓) ‘‘โอ พระแสงแห่งคำสาปและกวามฅาย เจาช่างทำงานสรางความ พินาศให้แก่มนุษยไดํรวดเร็วเหลือเกิน ดูเถอะ ดายกินเท่าไหร่ ๆ อังมานอนหมดลมเรียงรายอันอยู่นี่อีณบ่นแถว เออ เมากลีดู1ให เห็นมีรอยบาดแผลเลย” อันวิอัยของผู้อยู่บ่า ย่อมมีกวามชำนาญโ ที่เคยเห็นบ่อย ๆ เช่นเดียวอับหมอมีกวามร้จากการศึกษาตำราว่าผลไ เบื่นผลไม้เบึอเมา เมากลีก็เบนผู้หนึ่งที่ร้เรื่องเบ่นอย่างดีเห คมกวนที่ไหม้แบ่งอยู่ในกะทะเหล็ก แอัวหักแบ่งออกมาชน ถ่มที่ง ขากนาลายถ่มซาสองสาม.กรง พลางบอกอับเสือดำว่า ‘'ลูกไม้พิษน่ะซีบาเกียร่า เช่าคนที่ฅายก่อนเพื่อนคงผส ก่อนแล่ว์ สำหรบจะไว้ฆ่าพวกหอังเหล่านี่ แต่เผอิญตำเองถูกฆ เสือดำบาเกียร่าหัวเราะกล่าวว่า - “แอัวก็เผอิญโซกคีที่ฉันไล่เช่ากาตะกละหัวขโมยไปเส ร่อนลงมากาบเอ เกวามตายแบ่งเอาไปกินฺเสียบ่าง เออมันช่างเบน สมบูรณ์แบบแท้ ๆ” กวรจะร้ดวยว่า ลูกไม้มีพิษที่เมากลีบอกไหบาเกียร่าพ้งนน เร แอ๊ปเบลแห่งความตาย เบ็นผลไม้ที่มีพิษเบื่อเมารายแรงที่สุดในบ่าอิน เจาเสือดำหันมาถามเมากลีคํว์ฮอารมณ์ขน ๆ ว่า “แล่วไงต่อไปล่ะ ทีนี่เจ่าอับฉันจะตองฆ่าอัน เพื่อแย่งเ อันนี่อีกไหม ส่า ๆ ๆ เมากลีพูดเสียงฅึ่น ๆ ว่า

®6๘ \"เจานี่มนพูดไค้ไหมนะ ที่ฉันขวางมนไปแรง ๆ น่ะ ฉันระโก ไหมก็ไม่ร้ซิ ท่านฉับฉันไม่เบ็๋นไรหรอก เพราะเราต่างไม่อยา ทำประโยชน์อะไร ไม่เหมือนกนพวกนี่ นี่ฉัาหากปล่อยฉันที่งไว้ จะพาให่ดายไปอีกเรื่อย ๆ เหมือนลกไม้งอมหล่นเมื่อลมแรง ฉัน ระชอบคนฉักหรอก เพียงแต่ว่าคืนเดียวฉันก็ฆ่ากนเสียต8งหก ที่จะทนคไค้เสียแฉัว” บาเกียร่าฅอบว่า “ก็ช่างปะไร พวกนี่1ก็เพียงแต่เบ็่นกนเท่านน ฆ่าฉันไค้ก็เบ ฉันอยากชมว่า เจาพรานเล็กกนแรกนนฉลาดในการล่าพอใช้” เมากลีรำพึงขน ราวฉับผ้รู้ไปเสียทุกสีงทุกอย่างว่า “พวกนี่ก็เหมือนลุกหมาบาเล็ก ๆ ที่ยอมจมนาตาย เพียงเพื่ กาบเอาเงาของควงจันทร์ในนา ฉันเบ็นกวามผิดของฉันเอง ต่อไปนี่ฉ จะไม่เอเอะไรแปลกประหลาดเช่ามาในบาอีกแลว ไม่ว่าฉันจะสวยงามเพี ฉันยี่งใช่เสียกว่าดอกไม้ชนิดใดเชียวนะ เจาส็งนี่น่ะ” เขาพูดพลางเกาะพระแสงขอเล่นในมืออย่างพิจารณา “เจาสีงนี่จะฉัองกฉับไปหาพ่อเฒ่างเผือกฅามเดิม แต่ก นอนกนเสียฉักพิกหนึ่งก่อน นอนให้ห่างจากพวกสามกนที่นอนอยู เบ็๋นดี แฉัวก็ก่อนจะนอน เราผึ้งเจัาปลายแหลมอันนี่เสียก่อนฉัวยน ฉันไม่ไค้เสียแฉัวละ ประเดี่ยวจะว็งหนีเราไปฆ่าใครต เอา ! ช่วยขุดหลุมให้ที่ เอาใค้ตนไม้นนแหละ’’

0๔๔ บาเกียร่าไปยิงทที่เมาคลีชให้ แต่ยิงอดหนมาแย่งไม่ได้ว่า กวามผิคของเจ่าปลายแหลม'ชอบกินเลืออกนอันนนา มี'นเบ็นกวามผิดของ กนพวกนี่นต่างหากเล่า เมากลีพดต่คบทว่า \\ “นี่นแหละน่า เหมือนกนแหละ ขุดหลุมให้ลึกหน่อยนะ เมื่อ ฅึ่นนอนแล่ว ฉันจะขุดเอาขํ้นมา แลวตองเอาไปส่งที่เดิมชองมีนไป สองคืนหล*งจากถกแย่งชิงเอาพระแสงขอช่างไป 'งเห่าผือกเฒ่า เผาทรพยของพระราชา ก็มีแฅ่ความเศร่า'โศกเสียใจที่เสียที ถูกแย่งเ ออกไปโดยทำอะไรไม่ไค้ แต่'โดยไม่รู้เนอร้ตัว พลนโนบคนนเอง ก เห็นพระแสงขอลอยกว้างมาตกลงค*'งโกรม บนกองเหรียญทองกำราวก ปาฏิหาริย์ และได้ยินเสียงเมากลีลอดเข่ามาทางช่องกำแพงว่า “พ่อเฒ่างูเผือก พาลกหลานที่หนุ่มฉกรรจ์มาช่วยพ่อเฒ่าร สมบฅพวกนี่เถอะนะ จะได้ไม่มีคนกล่าเข่ามาเอาอะไรออกไปอีก” งเฒ่าถอนใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก หำเราะชอบใจรองว่า “ชา ชา ในที่สุด มนก็ตองกลืบมา ข่าว่าแล่วชิ ๆ ๆ ข่าว่าเว้าสี เว้ามีนคือกวายตาย ชา ย่า ย่า เอ๊ะ แต่ว่า เออเว้าน่ะทำไมยิงเอด หือ ? ตำเว้าหรือวิญญาณของเจาที่มานี่ เว้าผู้พคภาษาของข่าได เมากลีริองตอบเขาไปว่า “ในนามของ'วำฅวนน ที่ไถ่ชีวิตของฉไเมา ก็บอกไม่ถูกเหมือนกน ว่าทำไมฉันถึงไม่พลอยตายไปคำย เว้าของแห อี'นนี่ได้ฆ่ากน ๖*คนนี่น่แน่ะ เมื่อคืนที่แลำมานี่เอง เช ให้ดีก็แลำกีน แล่วอย่าปล่อยมนออกไปอีกนะ ฉันเมากลีขอลาก่อนละ” เะว

บทที่ หมาแดง กาลเวลาม่านพนไปตามลำคับ เมาคลีเจริญเติบใหญ่ ฉกรรจ์ยี่งขน พ่อหมาบากบแม่หมาบาก็แก่ชราลงมาก ในที่สุดก็ไค้ค ในเวลาไล่ ๆ กน เมาคลีไดกลงก่อนท้นใหญ่นอยมาบี่คปากถาไว้ แล กริาครวญอยู่ปากถาคลอดคืน ในระยะน็ บาลหมีเฒ่าก็ยี่งชราภาพลงไปมาก แมแก่เสือคำบาเก ผมประสาทเขไแข็ง และมีขอลำราวคับเหล็กพืด ก็ม่กจะอืดอา ยาดลง อาเกล่าจอมหมาบ่าก็แก่หง่อมจนสีเทาชองมนกลายเบนลีขา สีนมสด มนผอมจนนบซี่โครงได้ จะเดินเหินก็ไม่ว่องไวเหมือนแค่ก เมากลีจึงริบภาระเบ็1นผ้หาอาหารมาเผึ่อแม่ใหิม่น แค่ในขณะเคียวก่น บร ดาลูกหมาบ่1าที่เกิดต่อพ่อแม่หมาบาในฝูงเซโอนีเดิม ก็เจริญเติ ใหญ่ไปฅาม ๆ ก่น พวกหมาหนุ่มเหล่านํ้อายุราวหาบมีจำนว ลไนกล่าแข็ง เสียดิง เคัาวงเงียบและมีนคง อาเกล่าล่งส หนุ่มเหล่านํ้ซงย่งเพ่นพ่านแตกแยกกนว่า ควรจะรวบรวมคันเขาเบ็ และปฏิบฅตามกฎของบา มีหวหนาเบนเบนผ้นำ เสมือนเช่นฝูงหมาบ่1าอิสระ แค่เก่าก่อน .- แค่เรื่องเช่นน เมากลีไม่สนใจ เพราะเขาเกยไค้พคไวแลไว่า 'เกยกินผลไมโปรื่ยวมาแลไ และรู้จ็กจำได้อยู่บางว่าเบนผลไมชองคั หมายถึงว่าเขาเกยเจ็บใจจากฝูงหมาบ่าเดิมมาแลว ฉะนํ้นแ

1®ป็ 0 ® ขนมาก็ฅาม มนก็เบนลูกหลานของเจาฝูงเก่าที่เกยทรยศต่อเขามา เอา แต่แมกระนึ่นก็ดาม เมื่อฟ่าโอซึ๋งเบ็นลูกของฟ่าโอนา นางหม ของเกรแกรกเกอร์ สม่ยเมื่ออาเกล่าเบนจ่าฝูงอย่นนได้ผ่านการต่อ แหน่งขึนมา เบนหำหนำฝูงลูกต่องดามกฎของบา และเสียงหอนเรี ประชุมไค้คำขึนอีกกร8งหนึ่งในคาคืนภายใดแสงจ'นทรีอ'นสว่าง เมากลีไค้ย่างเขาลู่ที่ประชุมหมาบา ณ ผาประชุม เพื่อระลึกถึงว เก่าก่อนโนน เขามีที่นำประจำอยุ่เคียงช่างอาเกล่า บนแท่นหินสงกว่าท หำหน่าฝูงบจจุบนนืงเสมอ และใน^านะสมาชิกอาวุโสของฝง เมื่อใด เอ่ยแสดงกวามคิดเห็นขํ้นมา หมาบาท8ง๎ฝูงก็พาก่นนึ่งเงียบพงจนเขาพ โดยไม่มีเสียงกระโดกกระดากแม็แด่กำเคียว เมื่อรวมฝูงสามคคีก่นดี ที่งํ่ฝูงก็มีการกนดีอย่ดีอำนทวนสมบุรณ์ไปดาม ๆ ก่น ลูกหมาบาก็ม ที่ประชุมพิจารณากนเพื่มจำนวนชนทกที เมาคลีหม่นเขาสู้ที่ประชุม เ พิจารณาหมาอ่าใหม่ทุกกรง เพราะเขาย่งีจำได้คีถึงวนคืนที่เสือคำบาเก ได้เช่าช่วยชีว่ฅของเด็กน็อยผิวกลากนหนึ่งไว้เมื่อสม่ยก่อน เสียงขานเรียกประชุมฝูงหมาบา อไแบนเสียงหอนยาว “พิจารณาใ พิจารณาให้คีท่านหมาบาทงหลาย’’ ทำไหควงใจของเมากลีดื่นเต่นทุกกราว ที่ได้ยิน นอกจากกราวมีการประชุมแลำ เมากลีมก'จะร่วมทางก่บสหาย ร่วมนมที่ง ๔ ดำ ท่องเที่ยวไปในอ่าลึก ดนคนคนกวาหาดูสีงแปลก หลาดเบ็่นกวามรู้เรื่อยไปไม่หยุดยง ในฅอ นฅะวไเยอแสงของวนหนึ่ง ขณะที่เมาคลีกำลำเดินทางข ลูกหนึ่งกลบมาย่ำมีน เพื่อจะนำซากของกวางครึ่งดำที่เขาล่ มีหมาอ่าที่ง ๔ ฅำว็งดามมาห่าง ๆ กระโดดโลดเดนหยอกลอกนมา

๒0๒ ทาง เขาพลนได้ยินเสียงประหลาดเสียงหนึ่ง ฃึ่งไม1ได้ยินมาเสียน แต่แชร์กานเจ็าเสือโกร่งคัวรายถูกฆ่าตาย มนเบนเสียงสญญา หมาจงจอกชอบรอง ขณะออกล่าสํฅว์ตามหล*งเสือโกร่ง หรือขณะที่พ เสือขนาดใหญ่ เบ็นเสียงรองที่เกลากละปะทะปนระหว่างกวามเกลี ระเริงใจในชยชนะ กวามกลำ และความสีนหวำระกนกน พร,อมท8งั้มี กำวานเย'ยหยนอยู่ไนนาเสียงอนขนสูงแลวก็กรวญลงตา สีนพลีวร ขำมล0านึ่าเวนกงกานน หมาบาฉํกรรจ์ท8งสี่ตำหยดชะง'กท่นที ขนฅงช .17 11กำรามอยุ'ในลำกอ เมากลียกมือกำคามมีดยืนนึ่ง หนำแดงกร กร่หนงพูดขนวา “ที่นึ่ไม่เกยมีเสือโกร่งกลำมาก๓กลายเลยไม่ใช่รึ?” เจ “นี่ไม่ใช่หมาจงจอกที่นำเสือออกล่า มนพนเสียงแสดงถึงการล่าก ที่'งให้ที” เสียงนึ่น็กํงขนอีก กรงสะอน ครึ่งหำเราะราวน่บหมาจงจอกต ทำเสียงดำยปากนึ่มเหมือนปากกน เมากลีถอนหายใจอืดใหญ่แลำวื ประชุม .- . ระหว่เงทาง เขาก็พบว่าบรรดาหมาบ่1าในฝง ค่างกำลำพากนวง ทางนนเช่นเดียวกน พ่าโอกํบอาเกล่ากำลำอยู่บนแท่นหินเคียงกน มีบรรดาสมุนหมาบาเรียงรายกินอยู่ ทุกฅำประสาทตึงเครียดเตร บรรดาแม่หมาและลูกหมาเล็กๆ ต่างก็พากไแร่งรีบกลีบไปสู่ถาทื่อาก เพราะเมื่อสนเสียงมรณะเช่นนี่เกิดขน ย่อมไม่มีการปลอดภ อ่อนแอ'จะออกมาเพ่นพ่านอยู่,นอกที่อาศโ!

\\ 1*30๓ ขณะนนเสียงต่างๆ เงียบสงด ไค้ยินอยู่แค่เสียงนาใน ไหลเชี่ยวกวางดิงแผ่ว ๆ มา'ในความมืด และเสียงลมกระซิบอยู่บน - เบาๆ เบ็่นบางกรงบางคราว ส*กครู่หนึ่งก็ปรากฏมีเสียงหมาบาตำหน เรียกมาจากผึงแม่นึ่าฅรงกนข่าม มนเบนเสียงหมาบานอกฝูง เพราะหมาบาในฝูงทุกฅ่วมาปร อยู่ที่ผาประชุมสนแลว เสียงนึ่นก็เปลี่ยนเบนเสียงหอนอย่าง มนก็ฅะโกนมาว่า “โธเล่ โธเล'ๆๆ”ต่อจากนึ่นได้ยินผี่เท่าย่ามาบนหิน แส่ ผอม ๆ ตำหนึ่งก็ปรากฏตำออกจาก;,งามืด สีขางของมนโชกไปดวยเลือ แดงฉาน เท่าขำงขวาเขย่งมาตลอดทุกผกาว ปากเต็มไปคำยนึ่าลายเ ย่อยลงมาถงคาง พอเขำมาถึงแท่นประชุมมนก็ที่งตำลงนอนอยู่แทบเท เมากลี นอนหอบซีก ๆ แทบว่าจะใจตาย ฟาโอทํกขนขรึม ๆ ว่า “สวสดีในการล่า เจาเบนลูกของฝูงไหน ?” หมาบ่1าฅำใหม่ตอบระคนก*บเสียงหอบว่า “ขอให้ส่าไค้โดยสวสดีเถิดท่าน นนกือวํนโทล่าหมาบ่ ตอบของมนสน แค่ก็เบึนที่เข่าใจกไเได้ชัดเจนในหมู่หมาบาว่า มไ หมาบาที่อยู่โดดเดี่ยวหากินแค่ลำพง จะบองก”นก็แต่ตำของมน เมี ลูกของมนแค่ลำพ*ง ไม่เข่าฝูงกบใกร อ*นเบืนธรรมดาของฝูงหมาบา มากที่อยู่ทางใต้ พูดเสรีจม*นต็หอบฅวโยนต่อไป หำใจม*นเฅนอย่า จนเห็นซี่โกรงบานพะเยิบ ๆ เบ็1น'ชังหวะถี่ยิบ ฟาโอถามต่อไปว่า

ไช 0 ๔ “เกิดอะไรขน” ซึ่งเบ็๋นกำถามทำไปดองถามเมื่อเกิดเสียงมรณะ หมา บาโทนฅอบพลางหอบพลาง ‘‘พวกเจาโธเล่แห่งทุ่งเด็กกาน หมาแด ดำวายรายจอมพิฆาต มนยกฝูงขามทุ่งจากทิศใต้มุ่งชั้นมาอยู เพราะทางทุ่งเด็กกานอตกํดสฅว์ที่จะล่าเบนอาหาร เมื่อพระจนทร์ด อ่อนอยู่ ฉันมีเมียดำหนึ่งกไ)ลูกสามตำ เมียของฉันสอนให้ หาล่ฅว์ในทุ่งหญา สอนให้รู้จํฑ,ซ่อน เพี่อกอยคำจบกวาง คามว ในทุ่งโล่ง เมื่อเวลาเที่ยงคืนฉนยงได้ยินเสียงอยู่เอ็ด โอท่านผู้อิสระ สี่ฅํวิเต็มไปควยชีวิฅชีวาเมื่อตอนหำกำ ฉันจึงออกติดตาม ผู้พิฆาต ก็ไคพบกบพวกเจาหมาแค'งเขำ’’ ฝูงหมาบาคำรามกนกระหึ่มอย'ในลำคอ เมาคลีถามชั้นทนทีว “มนพากนมาเท่าไร ?” หมาโทนตอบว่า “ฉันบอกจำนวนไม่ถก แต่สามตำในจำนวนน ไม่มีโอกาสที่จะฆ่าใครได้อีกแล่ว แต่ว่าในที่สุด ฉันก็ถูกมไ), มาเหมือนกวางที่ถูกตามล่า ฉนว็งไดสามขาเท่านึ่นดซิท่านผ้อิสระ” ว่าแลำมนก็ชุเท้าหนไที่ถูกกดย่อยย'บขน,ให้ค เลือดจบอยู่เกรอ ที่เท่าอ่นรุ่งรื่งนน นอกจากนนสีขางของมนเบนแผลเหวอะ กอ กดไม่ใช่นอย อาเกล่ากาวถอยออกมาจากซากกวางที'เมากลีเอามาฝาถมน พลางพ \"เจากินเลีย’’ ซึ่งหมาโทนปราดเขาขยากินอย่างกระหายดำยกวามอย หลายชำโมง เมื่อหมาบาโทนพอบรรเทากวามหิวโหยลงบางแลำ ก็พูดข เสียงสภาพว่า เ^ว่ซ...■'■'ใ-

1 “ขอบใจมากสำหรบอาหารที่ท่านให้กินนํ้ มนจะไม'เสืยเปล่า ข ฉันไค้พกเหนี่อยสก่กร่เถอะ ฉันจะฆ่าฉันอีก ฉันจะค,องชำระหนขอ เสือคอีก,, ฟาโอไค้ยินหมาบาโทนขบกระดูกด,งกรวม แสดงว่าพนชองฉันย แข็งแรงพอคัว ก็แสคงกวามพอใจ ฉันเอ่ยขนว่า “เราพอใจน'กที่จะไค,เขยวของท่านมาร่วมในการต'อส้นี่ควย เหอ-เห เออนี่แน่ะ ท่านเห็นมิ'พวกลูกหมาในฝูงของเจาโธเล'บางหรือเป หมาบาโทนพเนจรคอบว่า “โอไ) ไม่มีหรอก ไม่มีเลย หมาบาแดงฉกรรจ์ที่งฝูงเลยลํวนแ เต็มที่ แข็งแรงทรหด เพราะฉันเคยที่ฉันคาร กินไม่เสือกแม และก็งก'าบรรคามีในทุ่งเค้กกานโนน’, ดามกวามหมายที่เจไหมาโทน พเนจรเล่าให้,พงมาแล่วน,น ยอมแ ใหเห็นว่า หมาแดงน่กล่าควรายแห่งทุ่งเค้กกานยกฉันมากราวนี เพื่อรุกรานโดยตรง ซึ่งหมาที่งฝูงรู้ดีว่า ในกรณีเช่นน จำดองผละหนี'ก็งเหยื่อเมื่อหมาแดงเขามาหา พวกฉันจะวี่งฅรงไปในคงอ รีบรุค อะไรขวางหนาฉันจะฆ่าดะ ไม่เสือกหน่า ถึงหมาแดงจะคัวเ และชำนาญเลหในการค่อลู้นอยกว่าพวกหมาบา แค่หมาพวกนี่มีกวามเขม- นซีง แกร่งฉกรรจ์ และมีจำนวนมาก เพราะหมาแดงจะไม่ถือว่าพวกฉ เบนฝูง นอกจากมีจำนวนถึงรอย ส่วนฝูงของหมาบาน,น,หากมีจำน ๔0 คัว ก็ถือว่าเบ็1นฝูงใหญ่ พอแก่การอยู่ร่วมฉันเบนอิสระแ เมากลีท่องเที่ยวล่วงลาลงไปถึงชายบรเวณทุ่งหญาเค้กกานทาง ไคัเกยเห็นเจไพวกหมาแดงโธเล่ใจฉกรรจ์'ฉันนอนอยู่บาง เล่นอย เกาหมดอยู่บาง คามในโพรงดินและซุ้มหญ้า ซึ่งเบนที่อาศไ)ขอ

1 ไ20 0 ^ เขาเกลียดชิงชงหมาชนืคน เพราะกลินของมื่นผิดกบหมาบาพวโ เขา และรำยยึงกว่าน8น หมาแดงพวกนมีขนในช่องนํ้วเทำ ผิดก ร์งเทำเกลัยงปราศจากขน แด่ขณะเดียวกไเ เมากลีก็ตระหนำแก'ใจด จากกำบอกเล่าของห*ฅลีพญาชำงว่า เจาพวกหมาแดงน เมื่อรวมฝ ออกแลำน่ากลำเพียงใด แมโเด่ห์ฅถีเอง เมื่อประจญฝูงกบหม ดองล่าถอย เพราะฝูงหมาแดงเบนนกสูฉกรรจ์นก มนจะสู้จนดายหมด ไมกประหารกดรูใหํราบไป แลำก็พุ่งดรงต่อไปอย่างไม่ลดละ อาเกส่าจอมหมาบ่1าผู้รยิบรุ้ ก็ได้รู้เรื่องราวเกี่ยวก*บเจำหมาแ บทังเหมือนกิน ม*นพูดขนกบเมากลีควยนาเลียงเรื่อย ๆ ว่า “เมื่อจะฅํอง ดายแลำ ก็ให้มนตายกนให้สนท8งฝูง ดีกว่าจะเหลือหลงอย1โดยไม'ม หำหนำเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย คราวนละ จะเบนการล่าอย่างน่าค ก็กงจะเบนการต่อสู้กร8ง์สุดทำยในชีวิตของพัน สำหร*บเจำนน เจำย่งมีโอ ที่จะมีชีวิดอย,ได้อีกนานกว่าพวกเราหมาบาอิสระมากนก เจำกวรจะหลบไป ทางทิศเหนือ ซุ่มดำเงียบ ๆ อยู่พักหมื่ง ในที่สุด เมื่ กนแลำ หมาบาที่เหลือรอดอยู่ก็จะนำข่าวไปบอกแก่เจำเองว่า กราวนมีผลเบนอย่างไร” เมาคลีได้ก้านกำกล่าวของอาเกล่าคำยนำเลียงอนหนำแน่นขํ “ฉนน่ะรึ ที่จะตองหลบไปอยู่ดามแถบหนองนำ หาปลาเล็ก ๆ หาลูกไม้กินอยุ่กบพวกลิง ในเมื่อฝูงหมา,บ่1าของเรารบต่อสู้กบกดร ล่าง ?” . ■ .1''' . อาเกล่าตอบว่า

มนเบนการต่อสู้ก่นชนิดถึงเบนถึงตายนี่นะ เจาน่ะ3งไม กำ!พวกเจำโธเล่หมาแดงผู้จอมพิฆาต แมโเด่เสือโกร่งยง.’’ เมากลีหำเราะขดขนว่า “พอที พอที เจิาเสือโกร่งดำลายน่ะ ฉันเกยฆ่ามาตำหนึ่ ฉันเชื่อแน่ว่าเจำก้ฅว่ชนิดนึ่น พอไดกลืนหมาแดงยกฝูงมาก็ก ปล่อยใหํเมียของมนเบนเหยื่อฝูงหมาแดงเบ็่นแน่ นี่แน่ะ จะว่าให้พง ฉ พ่อเบ็่นหมาบ่าและแม่เบ็1นหมาบ่า และก็ย่งมีหมาบ่'าอีกตำหนึ่ ฅำฌึนสีขาวแลำ มีคุณกบฉันเหมือนพ่อแม่เหมือนกน” เขาขนเ “เพ.าะฉะนี่น ฉันขอประกาศว่าเมือฝูงเร่าโธเล่ เมือฝูงหมาแดงมนมา ฉัน...เมากลีก้บฝูงหมาบ่าอิสระนึ่ จะร่วมแรงร่วมใจกนสู้ ฉ ในนามแห่งวำบ่าทีซอชีวิตฉันไก้ ในนามของวำบ่'าที่บาเกียร่าไ ร!กาชีวิตฉันในสมยก่อนโนน ซึ่งฝูงห.มาบ่1าของเราลืมเสียแลำ ประกาศเพื่อให้ตนไมโเละแม่นึ่าเบนพยานว่า มีดของฉันเล่มน ของฝูงหมาบ่านี่ ซึ่งฉันเชื่อว่า มนไมพนเขยวที่ที่ ยืนยนกวามตงใจของฉันกร8ง์นี่ - ดำยชีวิตและเลือดเนี่อ” วนโทลล่าหมาบ่าโทนเอ่ยติงขนว่า “ท่านมนุษย์ผู้พูคภาษาหมเบ่า ท่านยำไม่ร้จำหมาแดงเลย ฉันเองน่ เสี่ยงชีวิตกร*งนี่ก็เพราะกวามแก้น ต้องการจะแก้แกนให่ลูก ก่อนทีมนจะฉีกเนอฉันออกเบี่นชนเล็กร้นนอย ฝงหมาแดงมนจะเดินทาง มาโดยไม่เร่งร่อน ล่าไป ฆ่าไปตลอดทาง ฉันจะขออาศยพ่กผ่อนเอาแ สำสอง'วนเท่านึ่น แลวจะกลบไปแกแต้นของฉันอีก แต่สำหร่บพวก ฉันใกร่ขอแนะนำท่านอย่างจวิงใจว่า ใหพวกท่านรีบเดินทางขนเหนีอ

ทนอดอยากย้กพกหนึ่ง จนกว่าพวกหมาแดงจะยกฝูงผ่านไป ท่ 'ฯ!?ๆ*^’'’ จะไปรบกบมน เพราะไม่มีประโยชน์อะไรเบ็่นกำไรเลย” เมากลีหวเราะอย่างขบขนและริองว่า \"พง ท่านผู้อิสระที่งหลาย พงดูเถิด หมาโทนตวนึ่บอกว่า ท่านหนีขํ้นไปทางเหนือ ขุดแย้, ขุดหนูกินดามผึงแม่นา เสียให้พนจากพวกหมาแดง หลบไปเพื่อให้หมาแดงได้ล่าย้ฅว์ในถ กินตามสบายจนเบี่นที่พอใจ สุดแด่ว่าจะยอมคืนแหล่งแก'เราเมื่อไร หมาแ เบนเพียงหมาสีแดง ท่องเหลืองซึ่งไม่มีถาอาศย มีขนในระหว่างน มีลูกกรอกหนึ่งคงหกฅวแปดดำ เท่า ๆ กบพวกเจาจั๊กไก หนูจิงโ พวกเราควรจะตองหนี ท่านหมาบ่1าผ้อิสระที่งหลาย หนีไปซิ อนุญาตพวกย้ฅว้บ่1าทางแถบเหนือ เพื่อขอเหยี่ยววกวายเชากินเ เบนอ!หาร พวกท่านก็ย่อมจะรู้ภาษิตดีอย่แย้วว่า “ทางเหนือคือพวกไร ทางใต้คือพวกเล็น” พวกเราซิเบนบาดง คิดคู'ให้ดี เลือกคูให้ดี การต่อสู้กรงนึ่จะเบ็1นการต่อสู้อ เราทไหมค เพื่อกินถาที่อาศ่ย เพื่อลูกนอยของพวกท่าน เรา เพื่อเมียของท่าน เพื่อลูกของท่านที่อยู่ในถา เราต่องสู้ หมาบ่1'าที่งฝูงออกเสียงพย้อมกนเบนเสียงเดียว ย้วยการ กระหึ่มไปในราวบาว่า \"เราย้องสู้” เมากลีไค้ส,ง้พีย้องที่ง์สี่ของเขาขั้นว่า \"พวกท่านกบฝูงที่นึ่ เราย้องการเขยวทุกดู่ในการต่อสู้นึ่ อาเกล่าเตรียมการต่อส้ให้พรอม ฉินจะไปคูว่าพวกหมาแดงมีจำน

เอีป็ 0 ^ “นึนกือกวามฅายซิด ๆ” วไเโทลล่ารไ]งขั้นพรอมขย่บดวจะลุกชน \"ผู้-ที่ไม่มีขนอย่างนี่จะไปสู้อะไรกบหมาแคง แม่แค่เจำลายยง อา. “เจำน่ะเบนหมาโทนอย่นอกฝูง ย่งไม่ รู้จิกอะไร” เมากลีฅะโกน กลบมา “เอาไว*พุดกนเมื่อพวกหมาแดงหายแล่วเถด ขอโหล่!โคยสวสดี ทุกฅํว ไปละ” แล่วเมากลีท้รีบรดหายไปในกวามมืด ใจกระหย กวามฅื่นเดินไปฅลอดทาง เมาคลีว่งไปคิวยกวามฅึ่นเต,น จนลืมล่งเกตหนทาง จึงปรากฏว่า ว็่งไปสะดุดเอาเจางูเหลือมคาเข่าเฅ็มแรง จนล่มกลงไม่เบนท่า ขณะท กำล่งขค?เวคอยจํบกวางอยู่รมแม่นา . กาขู่คิวยกวามโมโห “เจานี่ยงไงนะ วงไม่ดูฅามาตาเรือ ท่าใหโลียพิธีหมด ชิ ๆ กำล่ง'จะเข่ามาอยู่แล่วเชียวนา” “อำ ๆ เบนความผิดของฉันเอง” เมากลีลุกขั้นนงฅอบอย่างส “กวามจริงฉนกำล่งจะมาดเมหาท่าน แค่เออท่านกานี่พบกนทีไรดูด ออกไปหง์แขนทุกที ลำคำก็กว่างขั้น จะหาใครเหมือนอีกไม่ไคิแล่ว บาน กาผู้ฉลาดมีอาวุโสแข็งแรงและมีลวดลายงามที่สุด” “ธระอะไรรึ ?” เสียงของพญางูเหลือมก่อยอ่อนลง เมื่อถูก ที่ “เมื่อไม่ทนขาม'วนมานี,เองเจำลกเด็กคนหนึ่ง มีมกหอยกอ เอากอ มาขวางหํวฉน แถมเยาะหย่นค่าง ๆ นานา เพราะฉันเผลอไปหลบอย ที่โลง” ทำให์,ฝูงกวางเม่นกระเจิงไปหมด ในขณะที่เ “น'นน่ะซิ กามล่า เจางูหิวแบน?เวนํ้หดิงเสียจนไม่ได้ยินเสียงผิวป

หลีกไปเสียอย่าขวางทางกวาง” เมากลืฅอบกระแทกกล*,บเข่าให พลางนงล ในกลางวง-ขดด้,วของกา “เจ่าลูกมนุษย่กนเดียวกนน,นเอง กลบมาเจรจาปากหวานกบเซาง แบนด้วน ชมว่าฉลาดบ้างละ แข็งแรงบ้างละ สวยบ้างละ แล่,วเจ่างู ด้วนี่ก็เชึ่อถือเสียด้วย แลวก็ทำอย่างนี่อย่างนนให้ก*,บเจ่ กอนหินกนนน อย่างนี่สบายหรือธ'ง บาเกียร่าน่ะเกยทำใบ้,เจ นบ้างไหม?” -. พญางเหลือมกาขย่บคำใหวงขดรองร่บช่วงไหล่ของเมากลี เหม เบ้าอั้นวมเช่นเกย เมากลีกวานมือในความมืด ประกองหำของม*นพาดข็ มาบนไหล่ แลำก็เล่าเรื่องที่เกิดขนในคืนวนน8นใหพญางูพงโดยล “ฉันน่ะ อาจจ*ดว่าเบนผู้ฉลาด” คาพูคข็นฒอได้,พงจบ '‘แด่ว่า ฉั กงหตึงไม่น็อย จึงไม่ได้ยินเสียงส*ญญาณมรณะ มืน่าเล่าเจ5าส้ ได้ฅื่นพ กล ๆ พวกเจ่าโธเล่ม*นมาก*นกี่มากนอย” “ฉันน่ะย่งไม่ได้,เห็นเหมือนก*,น ออกไดก็รืบมาหาท่านนี่แหละ เ ท่านเบนผู้'อาวุโส3งก'ว่าบ้ฅถี แด่เออ...ท่านกา” เมาคลีพูดพลางขย*บด้,วอย่างสบายใจ “ได้,ฟาดก*นสนุกละกราวนี่ พวกเรากงหมดโอกาสดุพระจ”นทรึก นอยฌ็๋นแน่” “อ๊ะ ๆ เจ่าก็จะเข่าสนามก*บเขาเหมือนก่นรึ อย่าลืมนะว่ แล่,วกีอย่าลืมว่า หมาบ้าฝูงไหนม”นเกยขไเไล่เจามาแล่,ว ปล่อยใบ้, บ้ามนจดการก'บพวกหมาแดงกามล่าพำเถอะ เจ่าน่ะ เบนกนนะ”

1ต0 0 0 ลูกไม้บกลายตันเบนดินไปหมดแลวนะป็นึ่น่ะ” เมาคลีฅอบ ‘‘จริงอย ฉินเบนกน แท่ว่าฉินไคิลนวาจาออกไปในคืนนเสียแล่วว่า ฉนเบ หมาบา ฉินไคิรี,องเรียกใหแม่นํน่เละฅนไม้ทงหลายรบรู้เบ็'นพยาน เบ็นชีวิตหนึ่งในฝูงผู้อิสระเสียแล่วนะ ท่านคา ฉินจะด,องเบนเช่นนไเ จน กว่าพวกหมาแดงจะผ่านพนไป” - “หน่อยแน่ผู้อิสระ ฝูงขโมยอิสระน่ะซี เจาย*งอุฅส่าหไอ'าตัวไป’พ เพื่อระลึกถึงฝูงหมาบาฝูงเดิมอย่างนึ่ ไม่ใช่การล่าที่ดีหรอ “ข่อสำก*ญ ฉนไค้ลนวาจาไปเสียแตัว ตันไม้รู้ แม่นำรู้ จนกว่าพวกหมาแดงจะผ่านพ,นไป ฉินจะคืนกำไม่ไค้” “อย่างนึ่ก็คิองเบ็1นอีกเรื่องหนึ่งซี ฉินน'ะกำตังอิดอยู เจ,าหลบขั้นไปทางหนองนำทางทิศเหนือ แท่วาจา แม่จะเบนเพียงว เจ่าลูกมนุษย์ตัวเล็ก ๆ ขนไม่มีก็ดาม ก็ฅองถือเบนของสำก,ญ กำกระนํ ฉินก็จะให้วาจา” “เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนดาเฒ่าห'วแบน อย่าเพีงพลํ้งปากออ ถอนตัวไม่ออก จะฅองผูกพ่นเข้าไปร่วมเป็นร่วมดายกบพวกหมาบาคิวยตั ฉินไม'ดองการให้ทานลนวาจาอะไรหรอก ไม่จำเบน ฉินรู้ดี” “ดามใจ ดามใจ” กาว่า ‘‘ฉินจะไม่ให้กำสญญาอะไรละ แท่วา... คิดไว่วาจะทำอย่างไรล่ะ เมื่อฝูงหมาแดงตันมาตัน.” “พวกตันท่อง'ว่ายนำข้ามเวนคงกามา ฉินอิดว่าจะปะทะหนาตันที่ หาด ดอนที่น*'เดนตัวยมีคของฉิน พรอมกบฝูงหมาบ่าหนุนหล'ง พ้ ตักพกหนึ่ง ก็กงจะดองใหิพวกมนลอยดามนำลงไปเสียไตั และที่ลูกฆ ไม่ใช่นอย ที่เหลือก็กงจะพาตันวื่งกลบไปเอง”

]®0 ๑]® \"พวกหมาแคงน่ะ ไม่มีด้อเสียละ เจ่าพวกนั้มีนดํ้อดิงนก ขน “สั้นการก่อสู้กราวนแด้ว จะไม่มีเหลือหรอก ทํง์ลูกมนุษย์ ทง จะมีก็แก่กองกระดูก” -1 ‘'อะลาลา ! ถึงที่ตายก็ด้องตาย มนจะเบนการก่อด้พิน่าคูเห ว่าฉันน่ะยํงอ่อนนก เห็นฝนมาไม่ถึก/ง ทํ้งึ้ฉันก็ไม่ค่อยฉลาดหรือแ นก ท่ .นมีหนท':งใดดีบ่างเล่า ?’’ \"ฉันน่ะเห็นฝนมาหลายรอยกรงเค็มทีแด้ว ก่อนที่หฅถีจะมีงา งอกออกมา รอยของฉันก็เบ่อเร่อแล’ว ฉันเบนลูกจากไข่ลูกยอด กว่าด้นไม่ในบ่าน หลายรอยตน บ่าน สบ้,งก'นมาอย่างไร ฉันก็รู้” “แก่ว่านี่เบ่นการล่าชนิดใหม่นะ ฝงหมาแดงไม่เกยผ่าน เลย” เมาคลีว่า “อะไรเล่าเบ่นอดีต อนาคตเล่า—ก็ไม่มีอะไร นอกจากเดือนบื่ที มาจนลืมแล่วเหมือนกบมาใหม่ เดี๋ยวก่อน นงเฉย ๆ เถอะ ให็ฉัน ทวนกวามเก่าสกประเดี๋ยว” แล่วเมากลีก็เอนหฉังลงพิงขนดของพ กวามสงบ เมากลี ไค้น*งเอนหล'ง พิงขนดของ พญา งนงไป เกือบ ตงช่ว'โมง ด เวลานน กาพญางูเหลือมเฆ่าแห่งขุนเขาวางหำของมน'แงอย่บนพั้น กวามกิดทบทวนหล*งีไป นบต8งแก่มไแริ1มออกมาจากไข่ ดวงดาของมนเหม เหมือนกำด้งผน ชำ ๆ นานๆ ก็ขยบ่ด้วนิดหนึ่ง ไปข่ายบ่า ละเมอ. เมากลีลือโอกาสเงียบสงบ เพราะเขาร้ดีเช่นสดว่บ่าท,งห ก่อนการออกล่าด้ฅว์เบนอาหาร จะดองนอนเสียก่อนให่เค็มอม ไ วนหรือกลางคืน

ในที่สุดเขาก็รู้สึกตำว่า คาแบ่งลำตำของมนพอชนทุกทีๆ เหมือนกบคาบที่ถูกชกออกจากผก “ฉันไดพบเหตุการณ์แรงๆ มาหมดแลว’’ คากล่าวขน” ไดโหนฅนไ ใหญ่ ไค,เห็นชางแก่ ได้เห็นท้นผามาตงแต่ย'งไม่มีฅไเหญาขน เจ่า อยู่รึเมากลี ?” “เดือนเพ็งจะตกเมื่อฉักกรุ่นเท่านนเอง ยิงไม่หลบหรอก แต่ว่ ท่านบ่นอะไรฉันไม่เข็าใจเลย” “ฉันยิงคงเบนกาตำเดิมอยู่ คู ๆ เวลาที่ผ่านมาก็เหมือน เท่านน เอาละเราไปที่แม่นากนเกิด ฉันจะบอกให8วาควรจะทำอย่างไร เมื่อ เจ่าพวกหมาแดงมนมาถึง” คาพูดแลวก็คลายขนด พุ่งตำปราดราวฉับลูกธนูตรงไปยิงแม่ กงกา พ่งฉัวของฉันลงนา เหนือจากหวงนาที่ท่วมทนแนวหินฉันติขน หน่อยหนึ่ง เมากลีตามติดไปทน ๆ ฉัน กระโจนลงไปในแม่นานึ่น คากล่ เมาคลีว่า “เดี๋ยว! เมากลีอย่าว่ายนาไปฉัเนลไยปเร็วกว่าเจ่ามากฉัก เกาะ หฉังฉันไปเถอะ เจ่านองชาย” ' / เมากลีโอบแขนซายรอบคอของคา ปล่อยแขนขวาแนบลำตำและ เหยียดขาตรง ฉันใดน*น คาก็พุ่งตำออกไปในสายนาใหญ่อย่างรวดเร็ว กระทบลำกอขอเมากลีเหมือนห์วเรือที่แล่นผากระแส,นา เท้าของ และลดลงตามจ่ง์ห'วะ ที่คาโยกลำตำของฉันไปมา ท,งสองพาฉัใเมาจนถึง

1® ๑๔ ฅอนที่ห่างจากแนวหินสนติราว ๒ ไมล์ ที่ตรงนี่มีกลุ่มหินเบนผาสู นาราว ๘0 ถึง® 0๐ ฟก กระหนาบลำนา'จนแลดูแกบลงมา ทำใหกระแส นํ้าไหลแรงราวก*บเทกระบอก ประกอบดำย แก่งหินระเกะ-ระกะมากมายน่า กลำแต่ที่ง์นี่ไม่ทำให,เมากลหวาดหว*นแต่ประการใด เขาไม่เก รายแรงเพียงใดแต่สืงที่เขาสนใจในขณะนี่ ก็เพราะคามหนาผาที่งํ๋ส แม่นามีกลึนประหลาดเบืนกล็นหวาน ๆ แกมเปรยวลอยมาคามสายลม ทำ เขาหายใจไม่ค่อยสะควก ต่อง.ทำจมูกฟุดพื่คอยู่บ่อย ๆ ราวกบไดก มาจากจอมปลวกใหญ่ ๆ ในยามอากาศจ่อนจด เขาดำนาแล่,วก็โผล'ขั้ หายใจกรงแล่วกรงเล่า แต่ไม่พ้นกล์นอนน่ารำกาญนี่นีไปได้ แก่งหินแห่งหนึ่งแล่ว์ก็หยดลอยตำนิ1งอยู ออมโอบเอาเมาคลีไ ของมน เพื่อ ก่นมิใหลอยหลดไปคามกระแสนาอนไหลแรงนน “นี่แหละ ผาแห่งมรณะ” กาพูดขั้น “หฅถึผ้ไม่ยอม โคร่ง แต่ว่าท,ง๎หคถีและที่งเสือโกร่งก็คองหลบหมาแดง และหมาแดงนน เขาว่าก่นว่ามนไม่เกยหนีอะไรเลย แต่ว่าเจาแมลงคำเล็ก ๆ แห่ง มนก็เกยหนีใกรบ่างเล่า ลองบอกฉํนทีรึเมากลี เจาผ้ถึอคำว หนึ่ง บอกมาทีรึ'ว่า ใกรเบนเจาบ่1าที่ยื่งใหญ่พื่สดเล่า” เมากลีกระซิบอย่างหวาดๆ เหมือนก่น,ว่า “ก็เจ่าพวกแมลงนีน่ะซี เออ ท่านกาที่นี่มไเกือกวามคายชด ๆ เรา ไปกนดีกว่า รีบไปเถอะ เออ พูดยงง ชกหนาวๆ ขั้นมาเสียแล กาเอยวหำของมนแลำตอบว่า

I® ๑^ \"เคี่ยวก่อน พิจารณาดูให้ดิเสียก่อน แมลงพวกนี่กำล่งหล มนอยู่กนอย่างนี่มาดง์แค่ฉ*นยํงเล็ก ๆ ยาวไม่ถึงเท่าแขนชองเจ่า เออ...อี๋ย...” ผาแห่งนี่ซึ่งซึ่งแฅกแยกแยะเบนรํ้วรอยน'บไม่ถ*วนแห่ง ได*เบนแห อาศ'ยของฝูงผงผาฝงมหึมามาคงแค่ดึกคำบรรพ์ สม'ยเพิงเกิดบืาใหม่ ชนิดนี่ขย่นขนแข็ง ดำคำสนิท คุร*ายที่สุดในดินแดนอินเดีย รู้มาว่า บรรดาส'ดว์บาที่งหหลายเมื่อหากินมาถึงบริเวณนี่ จ กลายเข*ามาในร*ศมิ ๒0 เส*นโดยรอบ ฝูงผงน'บจำนวนไม่ถำนไดโข*าเกาะ กลุ่มกนอยู่ดามหนำผา พากนสร*างร'งอย1'ตามรอยแยก และดามโพรงหินมิ กี่ร*อยกี่พนร*ง ไม่มื่มนุษย์ ล่ฅว์ ไฟบาหรือนี่าได*ท่าใหมนต*อง ออกจากที่นี่'ไปเลย หนำผาอ*นส่วนมากประกอบดำยหินอ่อนสีขาวส เปรอะเบ๊อนไปดำยนำผงนบรอย ๆ บี1 จนแลดูเบนต็คำคลาจำไม่ไดำ'าเบน หินอะไร ดามหนำผาที่ยื่นออกมาในลิ'1นำ มีระย*าห’อยย์อยพ็่น คราวกบม่านคำทะมึนในแสง'รนทร์ เมากลีแหงนหนำมองแลำก็หดลค แทบมิดนำดำยกวามหวาดกลำ เพราะเขารู้ดีว่า ระยาหอยนี่นคือดำผ ร’ายนํบจำนวนไม่รู้กี่ล่านฅำ เกาะหล่บก'นอย่างแสนสบาย ตามหน แห่ง มิก*อ่นอะไรดำๆ เบนพืดคลายเอาขอนไม่*ผุๆ ไปแขวนเขาไว*'ลำน แด่เบนร''งเก่าแก่ที่ที่งร*างไปแลำ บางแห่งเบนร'งเพืงจะเรืมสร*างขํ้น นำผงย*อยหยดลงมาเกาะอยู่บนพุ่มไม่เล็กๆ ที่เกาะเกิดอยู่ตามเชิ นาน ๆ เขาก็ได้ยินเสียงร*งผงที่ทานนี่าหนำผงไม่ได** ร่วงหล่ แห่งหนี่งในถาที่อยู่ลึกเข*าไปในเงามีดมองไม่เห็น ครํ้นแลำก็บ*'งเก กระหึ่มของฝูงผงแดกร'ง ค''งชนราวกบเสียงลมครวญสะทอนปานจะถ ทลายลง

ต่อจากนึ่นก็มีเสียงนึ่าผํ้งที่ไหลออกมาถึงปากโพรง ในนา หรือบนถึงบนใบของพ'มไมใบองล่าง เบนจ'งหวะสลบกนเรอยไ มิส้นสุดทวผามรณะนน บนผื้งหนึ่งของแม่นา มีชายหาดกวางไม่ถึง ๕ ฟุฅ กองพะ เทินทึกไปคิวยล็งโสโครก ซ์งสะสมนบจำนวนสิบๆบ หรือรอยๆ 1. * ประกอบคิวยซากผงตาย ถึงไม้ รงผืงเก่า บกของแมลงเคราะหรายที่ .. เขามาคิวยกวามละโมบหลงกลื่นนาผํ้ง และถกเ'จำ-ของถึนฆ่าฅ กนเน่าจนโทรมเบนผืนผงสีดำ เพียงแต่กลี่นฉุนเฉียวที่เกิด . เหล่านึ่ ก็เพียงพอที่จะทำให้สตวต่างๆ ที่ผ่านเช่ามา \"V. เขๆใกลใเมลงคิวเล็กแต่ฤทํธรายกาจผ้เบ็นเจาของลื่นแถบนี่ •/ . . - พญางูเหลือมกาปล่อยให้เมากลีพิจารณาจนทำแล้ว ก็เกลื่อนที , ทางเหนึ่อนึ่าจนถึงชายหาดแห่งหนึ่งที่ตรงห'วเขา แล้วบ ชายหาด พลางพูดว่า - ไงล่ะ‘‘นี่ การประหารสำหรบฤดูนึ่” เม่ากลีมองไปบนผึงนน ก็ไคให็นซากกวางหน'มสองตำกบควายบ คิวหนึ่ง ซึ่งบดนึ่เหลือแต่กระดูกขาวโพลนอยู่ในแสงจํนทร์ ร่องรอยของหมาบาหรือหมาจงจอกว่าไคโเตะต,องซากเหล่านึ่“นเลย ก ดูกกงวางเบนรูปอยู่เช่นเดิมไม่กระจดกระจาย เมากลีพูดขนเบา ๆ รำพึงว่า . - “สฅว์พวกนึ่ล่วงเลยเขตเข้ามา เพราะเขาไม่รู้กฎบา จึงถูกผ เราไปกนเถอะเดี๋ยวเจาพวกนึ่นมนจะตื่นขนมๆ” . 1. พญางูเหลือมคาเอ่ยขนว่า

|ด3 ๑ 0วิ) “ม่นไม่ตื่นหรอกจนกว่าพี่าจะสาง เพี่อรบแสงอรุณแล คอกไม่อนอบอวลตลบทำ ฉินจะเล่าให้พี่ง มีกวางหนุ่มตำห ทิศใดไมึ่อหลายฤดูฝนมาแลว ม'นหนีภ'ย่มาอย่างกระเซอะกระเซิง เพ หมาบาฝูงหนึ่งไล่มา ดำยกวามหวาดกลำสุดขีด มนวงมาถึงผาตอนนึ ไม่อยู่ จึงกระโจนลงจากหนำผาลงไปในนำ ส่วนหมาบาน,น ถึงหนำผาถ หยุดชะงก ขณะนนฅะวนกํใลีงจะขั้นสง ฝูงผงถูกเสียง'ผเทำก ก็พากนโกรธเกร็ยว กรากเช่าต่อยฝูงหมาทำ หมาบาหลายดำกระโดดลงน แต่สินใจดายก่อนที่จะตกถึงนำ ส่วนที่ไม่กระโดด ก็ดายกลงอยู แด่กวางหนุ่มดำนํนรอดไปได้” “เอ,ะ รอดได้อย่างไร” เมากลีสอดขั้น “ทำว ก็ม่นวื่งสุดผี่เทำเพราะเกรงภโ) กระโดดลงไปในนำเส ที่ฝูงผงจะตื่นตำ และลงไปลอยกออยู่ในนำเสียก่อนที่ฝูงผงจ มาจากรํง ฝูงหมาบามาทีหลำจึงเจอกบฝูงผงเต็มหนํทีเดียว” คา เมากลีกล่าวขั้นว่า “กวางหนุ่มเลยไม่ดายซีนะ” กาดอบว่า “อย่างนอยก็ไม,ดายเพราะผํ้งต่อยในขณะนํน แต่ต่อจากนํนไม เพราะไม1มีใครจะกอยช่วยประกองมนใหพนจากภโ]ของกระแสนำ เหมือน เช่นงเหลือมหำแบนทีคอยช่วยประกองเจาลูกมนุษย่ทีหากจะกระโดดลงม เพราะถูกหมาแดงไล่ดามเอาชีวิดเบ่นฝูงใหญ่ทงทุ่งเด๊กกาน หรื อย่างไร ?” กาพูดพลางวางหำพาดไหล่เมาคลี ปากของมนแนบอย่ ของเมากลี เด็กหนุ่มนึ่งคิดอยู่กร่หนึ่งก็ฅอบว่า “มนเบน

X- ไช ๑ เขาไปฅระดุกหนวดของม'จจุราช แด่ว่า ท่านคา ท่าน'แช'างฉลาดเสยนิ'กร ฉลาดกว่าใคร ๆ ในบานเทียวนะ” คากล่าวว่า ‘'ใคร ๆ ก็ว่าอย่างนนแหละ เอาละ ท้นสมมุติเจ่าโธเล่หม ทุ่งเค๊กคานม*นไล่เจ่ามา” เมากลีฅอบว่า “ออ มนดองดามมาแน่ๆ ฮ่ะๆ ฉนจะด่าม'นให้สำคํญเลย มนโม ขั้นมาก็กงไล่ฉนไม่ยอมทีง” คากล่าวต่อไปว่า “นินซี เมี่อม'นตามเจ่ามาอย่างไม่ระม'คระว'ง ตงใจแด่ คอหอยเจ่าให*จงได้ เจ่าพวกที่ไม'ดายอยู่บนหนำผาก็กงจะต*องกระ ไม'ดรงนี่ก็ดอนใต้ลงไปจากนี่ เพราะฝูงผํ้งจะรุมเล่นงานม'นบ แม่น”าเวนคงคาที่เชี่ยวกรากอย่างนี่ ก็จะพากนลอยกว่างไป มีใครคอยประคองเช่นเราจะคอยช่วยเจ่า ที่เหลือจากจมนำดายก็จะล ไปถึงชายหาดใกล้ที่อาศไ)ของหมาบาเซโอนี ซึ่งฝูงหมาบาของเจ่าก็จ พร*อมอยู่ที่นน เพี่อรบมือมไเได้เต็มที่” เมากลีรองชนด่วยกวามดีใจ “วิเศษ ! วิเศษจริง คำแนะนำของท่านกาเปรียบเหมือนฝนที แล่ง ทีนี่ก็กงเหลืออยู่แด่การวี่งและการกระโดดลงมาเท่าน*น ฉไเจะแ ฅ่วเองกบเจ่าพวกหมาแดง จะทำให้มนวงดามฉนมาอย่างใกล้ชิดทีเ “เจ่าได้สำรวจหนำผาขางบนโนนแลวหรีอ ลู่ทางเดินอยู่ อย่างไร”

1*3 ๑^ “เออจริงร์ฉนลืมไป” เมากุลีสารภาพ กาจึงว่า “ไปตรวจคเสียให้ดี พนตินบนนนเบนหลุมเบนโพรงมากมายนก ล่าเจำพลาดเท้าถลำลงไปในโพรงพวกนนละก็ เบนจบกนทีเดียว เ ฉินจะปล่อยเจ่าไวตรงนี่ล่กกรู่ ฉินจะไปนดแนะกบพวกหมาบาให้ เตรียมท้วกอยริบฝูงหมาแดง นี่ถำลำพำแต่ตำฉินละล่อ จะไม่เ เพราะฉินกบมนกนละเลือดกบหมาท้า ฉินไปละนะเจ่ากบนอย” พญางูเหลือมคานน ถว้หากมนลงได,เกลียดใครแลวก็ร่ายนํก จากบาเกียร่าเสือคำตำร่ายแล่ว ก็ยากจะหาล่ฅว์ใดร่ายเท่า เมาคลีไว้ที่ชายหาด แลวก็ว่ายนำบ่ายหนำลงทางทิศใต้ ขำมฟากไ หมาท้า พอดี-พบกบฟาโอก*บอาเกส่าซึ่งกำล่งเงี่ยหุพงเสียงต่างๆ บอกสองหมาท้าว่า “นี่แน่ะ จุ้ ๆ ท่านหมาท้า ฝูงหมาแดงจะพา ลงมาล่าท่านกล่าพอ ก็อาจจะฆ่าพวกมนที่ชายหาดแถบนี่แหละ” ฟาโอถาม “เมื่อไรมนจะมา'’ ส่วนอาเกล่าถามขั้นว่า “แลวเจาลูกมนุษย่ของฉินไปไหนเสียล่ะ’’ 'กาตอบว่า “มนจะพากนมาก็เมื่อม'นมาน่ะซี กอยเผาคูเอาก็แลวก*น ลูกมนุษย'ของเจาน่ะ มนไค้ให้กำมนส'ญญาไว้กบพวกเจ่าแล่,ว มน เสี่ยงความตายเพื่อพวกเจา เวลานี่มนอยู่กบฉิน ล่าหากว่าขณ

๒๒อ เสียก็ไม่มีใกรว่ากระไรเจ่าได,หรอก กอยก่นอยู่ที่นี่แหละ คอย แดง เจ่ากวรจะดีใจที่เมากลีกบขำเบนพวกเจ่าอยู่ในกราวนี่ กาพดแลวก็ห์นกลิบ เลอยปราด ๆ ขํ้นไปทางเหนือนาอีกกรง ไม่ชาก็มาถึงหนาผาที่ปล่อยเมากลีไว้ มนเงยหน1ไขี่นมาอี'พอดีม เมากลีโผล่ออกมาชะโงกหน่าอยู่ สกก'รู่หนึ่ง เขาก็กระโดดลีวลงมา ดื่ง ตกดุมลงในน*า แล่วก็ลอยมาปะทะลำฅวของพญาง “กระโดดกลางคืนไม่สนุกเลย” เมาคลีพูดเสียงเรียบ ๆ กระโดดสูงๆอย่างนี่สองหน แต่ผานี่ไม่ไหว พนหินทางโนนพ พุ,'มไม้ก็มาก ฝูงผงเต็มไปหมด ฉันเอากอนท้นวางซอน ๆ กนไว้เหนือโพรง หินสามแห่งคิวยกน เวลาวี่งหนีหมาแดง ฉันจะใชเท,าเขี่ยพวกน โพรง พวกผงจะไดพาฉันขี่นมา เมี่อฉันก็งพ้นโพรงมาแล่ว โมโหของฉันอย่างสุดขีด” สิ“นี่ ถึงจะเรียกว่าพูดอย่างกน นี่สิถึงจะเรียกว่าบญญา ชมขน “เจ*าฉลาดมาก แต่อย่าลืมว่า ผํ้งน่ะเบนลิดวโมโหอย่ฅลอ “แต่ว่า เมื่อดะวนยอแสง พวกผํ้งจะพากนพกผ่อนจากงาน ฉันจะเลือก เวลาเล่นเกมฉับเจ่าโธเล่หมาแดงเด๊กกาน เจ่าพวกนี่จะคล่อ เต็มที่ก็ต่อเมื่อเบ็1นเวลากลาง'ฉัน ไม่เหมือนหมาซึ่งชอบเว ขณะนี่ฉันกำฉังติดดามรอยเลือดของเจ่าหมาบาโทนฉันโทลล่ามาแ “เจาเหยี่ยวซิล ย่อมจะไม่ทั้งซากฉัวดายฉันใด เจ่ ย่อมจะ1ม'ละทั้งเลือดฉันนน”





1ฐ01® ๑ “ถากระนน ฉไเจะพยายามทำรอยเลือดใหม่ใหไเนตาม ล่าฌ็่น จะเอาเลือดของพวกมนนนเอง หยามนาหน่ามนเล่น ท่านกอยอยู่ทีนีแ ท่านคา จนกว่าฉนจะมาพรอมควยฝูงหมาแดง’’ “เอาเถอะฉนจะกอยเจา แต่ล่าเจ็าถกหมาแคงฆ่าเลียในบา หรือว่ ถูกพวกผงมนต่อยตายเสียที่หน่เผาก่อนที่เจึาจะทนกวะโจนลงน่าเล่ อย่างไร” “เอาเถอะน่า เรื่องของพรุ่งน่ ใหพรุ่งนมาถึงเสียก่อน แล หาอาหารสำหรบพรุ่งน ภาษิต'บาเขาว่าอย่างนึ่มิใช'หรือ” เมากลีแย่ง แล่ ต่อไปว่า “ล่าหากบํงเอิญฉนฅ้องตาย ก็รองเพลงมรณะให้ฉนหน่อยก็ ล่น สวสดีคา” เมากลีปล่อยมือออกจากลำคอของพญางูเหลือมเฒ่า ลอยละลี่วไปต สายน่า ใช้ลำแขนอน่แข็งแรงพาฅวเขาหาผงตรงขาม ตรงที่กระแสน เขาล่าวข็นผงพรอมกบหำเราะอย่างระเริงใจ เพราะเมาคลีเบนคนกล่า อย่างยงที่จะได้เสี่ยงอนตวาย ขนาดที่เรียกว่าดึงหนวดม ใหไจวกสฅว์บาที่งํ้หลายเห็นว่า เขากือเจึาบ่'าที่แน่จริง เขาเกยล เฒ่าบาลูบ'อย ๆ เขาจึงมีความรู้ว่า พวกผงเกลียดกลืนกระเทียมบา กระเทียมบ่ท่มดควยเถาวลล่ติดตำไปดำยมดหนึ่ง แลำก็ออกเดินทวน เลือดชองวลโทลล่าหมาบ่าโทนซึ่งมาจากทางทิศใต้ เบนระยะทางย ไมล์ เขาจึงพลางเอียงกอมองหมู่ตนไม้ไปพลางดำยการสงเกดรอบคอ หำเราะเบา ๆ ไปตลอดทาง คิดกบดำเองว่า

1® 1® 1® “เราเคยเบนเมากลีลูกกบนอย ก่อมาฉนลีได้ลนปากว่าฉนเบนเมากล ลูกหมาบา ประเดี๋ยวฉนจะดองเบนเมากลีลิงทโมนไพรก่อนที่จะเบนเ มนุษยIจ้าบา ชิะ ๆ ๆ” คิดพลางเขาก็ลูบกล่ามีคที่ห่อยกอไปพลาง เขาดามรอยของวนโทลส่าหมาบาโทนซึ่งมีหยดเลือดแห่งดีเกือบ ที่หมายดา ม่านบาที่มีฅนไม้ทึบ ทอดลีงฅ่อกนเรื่อยไปทางทิศคะวนออก เฉียงเหนือ มุ่งไปส่ผาประชุม แด่หมุ่ฅ่นไม1บางลงทุกทึ ซนในที่ ระยะทางอีก ๒ ไมล์ก่อนถึงผาผง กนไม้ก็สนสุดลง จากฅนไม้ฅนสุดทาย ไปถึงผาผํ้งเบนที่เตียนโล่ง ไม่มีที่กำบง ระหว่างวิเงม น,น เมากลีสงเกดระยะของกิ,งไล่ระหว่างฅนด่อดนดวยกวามละเอียด กอบ บางกราวก็บนขั้นไปบนกนไม้ แล่วทดลองแกว่งดำลอยละลีว เกาะก็งของอีกล่นหนึ่ง ทำล่งนึ่จนกระท’ง้ถึงทุ่งโล่ง ประเทศกอนนือย่างพินิจพิเคราะห์เบนเวลาเกือบช่วโมง กร,นมนใ ก็หนกลบเขๆหารอยเลือดของวนโทลล่าอีกกร1งหนึ่ง ทวนทางไปหาช ทึบอีกคานหนึ่ง แล่วบี่นล่นไล่ขนไปน'งอยู่บนก็งสุงจากพนด รองเพลงหงิง ๆพลางเอามีดออกมาถูกบซ่นเทาเล่น เหมือน'ช่างฅคผ มีดล่บแม่นหน’งฟอก พอเวลาใกณ้ที่ยง ดะวนรอนขนทุกที เมากลีได้ยินเล ได้กลืนสาบอนรุนแรงของฝูงหมาแดง ซึ่งกำล่งเหยาะย่างติดดาม ของวนโทลล่ามาอย่างไม่ลดละ มองจากที่สง ฅวของมนโดแทบไม่ได ของหมาบา แด่เมากลีร้จกฤทธชองพวกนดี เขาร็องท’กเจ็าฅำห่วหนำข “ขอให้ล่าไค้โคยสวสดี”

เจาหวหนาหมาแคงเงยหนาขนมองคูเมากลทนท พวกสมุนของมนก พากนหยุดรวมพลกนอยู่เบีองหส่งของมนเบีนกลุ่มใหญ่ แต่ละตำลวน หนากำยำ ทางท*ๅยเรียวเล็กหางฅกลงลากคิน ปากแดงดงเลือด ตามปก พวกหมาแดงไม'ชอบเห่าหอน และไม่มีระเบียบแม้แต่ในแดนของมนเ เมาคลีส่งเกฅคูจำนวนของมนท,งหมด ประมาณถึงสองรอยฅำที่มาจบกลุ่ม รวมกนทํ้ง์หมด แต่เขาส่งเกตเห็นในขณะเดียวกนว่า เจ่าตำหำหน มนกำส่งลุกลลุกลนอยู่กบรอยเลือดชองวนโทลส่า และพยายามจะนำฝู ไป ซึ่งผิดความประสงค์ของเขา เพราะเมาคลีตองการจะถ่วงเวลาหมาแดง ไว้ก่อน จนกว่าจะพลบกา เขาจึงอบายถามขนว่า “พวกเจ่าของอนุญาตใครหรือเปล่าที่พากนมาที่นึ่ ?” “บี-าทุกบาเบนของเรา” เจาตำหนึ่งตอบขนมาอย่างกำแหง พ แยกเขยวขาว เมากลีมอง.ลงมาแลำยมอย่างขัน ๆ พลางแยกเขยวและล่อ เลียนเลียงหนุจิงโจ้ ซึ่งเบ็1นส่ดว้ประจำถนเก๊กกาน เบีนการหยามพ แดงว่า ไม่วิเศษไปกว่าจ้กไก เจ่าหนุจิงโจ้เหล่านน ฝูงหมาแ พากไหอมลอมค,นไม้ใกล้เรามา เจ่าตำหนำแหงนหนำขํ้นหอน เดือด รองประณามเมากลีว่าฌ็1นลิงบีาอาศํยอยู่ตามตนไม้ เมาก แต่แกส่งทำเบีนยื่นขาลงมา แล่ว้ทำนึ่วกระดุกกระติกอยู่เก หำหนำ มนเบีนการย่วโทสะสันดี เพราะหมาแดงมีความอายที่นึ่ มนมีขนอยู่ดามซอกนึ่ว มนโกรธนกที่เมากลีแกส่งส่อถูกจุดอ นน เจ่าหำหนำกระโดดขับทนที แต่เมาคลีของเราก็ไวทายาด รีบห มาได้อย่างหวุคหวิด พลางพูดเสียงอย่างน่าเวทนาว่า “เจ่าหมาแ กนกลบไปทุ่งเก๊กกานดามเก๊มเสียเถิดไบี ไปถินจ้งเหลนจงกำไป

ของเจ่าดีกว่า ไปไบ ไปหาจํ้กไก เจ่าหนุจิงโจ้พี่นองของเจ ชาติหมา เจ่าชาติหมาแคง นํ้วของเจ่าเติมไปดำยขนทุกซอกนํ้ อย่างน็” ว่าพลางเมาคลีก็กระติกเท่าลงมาย'วอีก \"ลงมาเสียดีๆ เถอะ ไม่งนพวกขาจะลีอมเจ่าให้อดตายอย แหละ” หมาแดงเกือบทงฝูงตะโกนขั้นเสียงอึงคะนึง ซึ่งเมาคลีก็ต ว่าจะส่อให้มนลอมเขาอยู่จนกว่าจะกำ เขาทอดตำลงนอนทาบก็ แกไ]แนบกับกึงไม้ ปล่อยมือขวาออกจากลำฅน แล่ว้ก็เรี่มใช้ เจ็บ ๆ แสบ ๆ ยำเยาฝูงหมาแดง ซึ่งเบ็๋นทํดูคูกดหมืนของบรรดาสัตว อื่นๆ ทิวไป กล่าวเหยียบย่ากิริยาอํน่ช่วรายชองม!น ตลอดไปจนถ ของมน หมาแดงต่างก็เคืองแกน เรี่มขู่คำรามแล่ว่ก็เห่ากรรโชก จนก ในที่สุดก็ที่งเห่าท1งหอนเต็มเสียง จนเลียงแหบแห่งดวยคว มนพยายามจะตอบโต้กำเยใ)หยนของเขา แต่ความที่มนเบนสัตว์ไม่ช่างพู จึงเถียงเมาคลีไม'ทิน ตลอดเวลาน เมาคลีงอแขนแนบขางตำเตรียมพ อยู่เสมอ เจาหำหนาหมาแดงพยายามกระโดดขั้นมาหลายครง แต่เ ทำอะไร พยายามอดใจรอโอกาสต่อไป เทำของเขาตวดแน่นอยู่ก่บกึงไ ตาจองไม่กระพริบ เจ่าหำหน่าหมาแดงโกรธจดขั้นมาทุกที เยาะเย่ยอยู่ไม'หยุดปาก มนเกร็งกล่ามเนั้อทุกส่วน กระโจนขั กรํง์สุดทายสุดแรงเกิด ไค้จ่งหวะเหมาะกับที่เมาคลีทุ่งแขนขวาลงม รวดเร็ว ราวกับพญานุหลือมกาฉก'จวก มือของเขาจบได้ดอนกันก ม'นพอเหมาะพอเจาะ แลวกำเอาไว้แน่น พอนาหนักตำของหมาแดงถ่วงล มา ก็งไม้ก็สะกัานไปทํ้งกึง ตำของเมากลีเอียงกระเท่เร่ลงม





1๑0-1๑3 ๕! เมากลีเกร็งมือซ้ายและขวาที่งสองกระหวดก็งไม้ไว้แน่น ก แต่ทานน่าหนำของเมาคลีและหมาแดงตำหำหนาไว้ไค้ เขาค่อย ๆ ออ กำลำดึงเอาหมาแดงตำนนขํ้นมาทีละนอย จนก่ระท่ง้เขาน'งอยู่ใ ไค้ เขาก็ใชัมือซ้ายดึงมีดส่าสตว์ประจำตำออกมาจากผก ตด แคงอนฌ็นพวงงามขาดออก แลำก็โยนตำมนลงไปหาพรรกพวกของมนตาม เดิม คราวน่เขาคาดว่า ฝูงหมาแดงจะตองเลิกคิดติดดามรอยเลือด ของ วนโทลส่าต่อไป มนจะฅํองคอยเผาแก้แคไเฆ่าเมากลีเสียให์จงได้ ก็คอยให้เมาคลีฆ่าพวกมนตายหมด พวกหมาแดงเช่าหอมลอมตนไม้ที่เมากลี ขนไปอยู่โดยรอบ มไเพากันน่งลงขย่บตำหาที่ให้สบาย เหมือน กนอยู่เช่นน1นจนถึงที่สุด ซึ่งที่ง์นก็เบนที่พอใจของเมาคลี เขาตองการให้อยู่ในสภาพน้ จนกว่าจะพลบกาตามที่กำหนดแ เมื่อเขาเห็นว่าพวกหมาแดงพากนนำเรียบช้อย มีทีท่าว่าจะไม่ยอ ไปง่าย ๆ แลำ เขาก็ไฅ่ชนไปหาก็งไม้ที่สูงขํ้นไป เอนหลงเช่ ไม้ แลำก็งีบหลบไปดำยกวามเกยชิน ในราวสามสี่ชำโมง เมากลีฅึ่นขํ้น เขานบสอบจำนว'แหมาแดงอ กรงหนึ่ง ก็ปรากฏว่าทุกตำย่งกงเผากอยเล่นงานเขาอยู่อย่างค ทุกดำนึ่งเงียบ ท่าทางมีกวามมุ่งมน ตาจองเขาเขม็ง เขากังเกฅเห็ ตากล่อยลงไปมากแล่ว อกประมาณสกกรงชำโมงฝูงผึงแห่งหน่าผามฤต จะถึงเวลาพำผ่อนแลว ตามที่ไค้เล่ามาคงทราบแลำว่า พวกหม ค่อยจะคล่องแกล่วนกในเวลาโพล้เพลจวนคำ มไแก่งแต่ในเวลากลา แจงๆเท่านึ่น เมาคลีแกล่งพูดลงมาดำยน่าเสียงอ่อนหวานว่

''ความจรึงน่ะ ฉนไม่ฅ้องการบริวารมาเผาแหนฉนอย่ ว่าพลางเขาก็ลุกขนอี'นบนกึง'1ม้ แลวพคต่อไปว่า \"พวกเจ่าน่ ที่แท้จริง แต่ความเห็นของฉัน พวกเจ่ามนดีเกินไป ฉันจึง หวหนำของเจ่าเสีย เจ่าหมากินคะกวค ฉนทำอย่างนี่ หรือยิง ?” หัวหนำหมาแดงคะโกนคอบขนไปว่า “ข่านี่เองแหละจะฉีกเนั้อเจ่า ลากไส้ของเจ่าออก พูคแลำหันก็กระโจนเข่าคะกายคนไม้เบนพ*ลวน เมากลีหำเราะคอบไ “ชะชา คอยซิเจ่า คอยเถอะ แต่ว่าฮะ ๆ เจ่าหนูผู้ฉ เด๊กกาน ลองกิคดูให้ดี ต่อไปนี่จะเกิดลูกหมาแดงอีกหลายกรอกที่ไ ซีะ ๆ ที่โคนหางของมนกงเบนแผลประจำตำ เวลานํง้บนทรายร่อน ๆ ก็ เจ็บปวด กล*บไปเสียเถิดพวกหมาแดงเอย กลบไปบอกลูกเมียของเ เจ่าถกลงทโมนค*ดหางของเจ่าเสีย อาว! ไม่ไปรึ ถำกระ ข่ามาซี ข่าจะสอนให้เจ่าฉลาดข้นเสียหัาง” ว่าแลำเมากลีก็โหนก็งไม้คามแบบที่พวกลิงบนเดอโล๊กกร โยนคำจากก็งของคนไม้หนึ่งไปยิงก็งของอีกฅํนหนึ่งต่อ ๆ ผายฝูงหมาแดงก็พากนเดินติดคามเขาไปอย่างไม่หัอถอย บาง เขาก็ทำเบนพลาดมือพลาดไม้ จนตำหอยลงมาแทบจะฅก ฝูงหมาก็พาก วงกรูเขาไปหมายจะคะกรุบฉีกเนี่อเมากลีกินเสียให้สมแคน กนหกลไ)หกคะเมนไปดาม ๆ หัน หันเบนภาพที่น่าดอย่างประหลาด เด็กหนุ่มกำมีดคมขาววาวว'บแสงแดดอ่อน โหนคำไปคาม ทอด ๆ มีฝูงหมาแดงเดินติดคามไปอย่างเงียบ ๆ เบนพรวน ขนสีแด I

กันตองแดดยามตะวไเยอแสงเบ็1นสีคงเปลวไฟ เมากลีโหนตำไปเรื่อย ๆ จนกระทํงถึงกันไม้ตนสุดท์าย ก่อนจะเขาทุ่งราบโล่งที่จะเบ็ เขากึกกักเอากระเทียมบาออกมาขยทาตำจนทำ ฝูงหมาแดงเห็นเช่นน1นก็พ กันเห่าหอนเยาะเยใ)ขนสน”น กันพากันรองขนไปว่า “เจ่าลิงทโมนที่มีส้นหมาบ่1า นนเจ่าคิดจะกลบกลีนของเจ่าห สำเร็จหรอก พวกเราจะตามเจาไปจนกว่าจะสนลมหายใจ” เมาคลีรองตอบลงไปว่า “เอา เอาหางของเจ่าไป” ว่าแลวใขาก็ขฑ้งหางเจ่าหำหนำหมาแ กกับไปทางทิศที่เขาผ่านมาโดยเต็มแรง ฝูงหมาแดงก็พากันกรูไปทางน ตามน้สยที่เห็นของตกตองวิงไปคูให้เห็นให้แน่ว่าอะไรก่อน บอกต่อไปว่า “เอา ทีนํตามเรามาตายกนตามที่เจ่าตองการ” เขารีบรูดตำลงจากตนไม้ แลำออกวิงเต็มผี่เทาไปทางผาผง รวดเ ราวกับลมกัด ก่อนที่พวกหมาแดงจะกันเหลียวมาเห็น เขาทงมนเ ลิบ หมาแดงท8งฝูงพากันเห่าหอนขํ้นดำยกวามโกรธ แลวก็พากัน กวดเต็มเหยียดตามวิธีวงทนของกัน ซึ่งในที่สุดกันจะไล่ทันกัฅว์ท ไม่มีสไว์เดินดินชนิดใดที่จะวิงหนีหมาแดงกัน เมากลีรู้ดี'ว่า อัต ของหมาแดงที่วิ1งเบ็'นฝูง มีก,วามเร็วนอยกว่าฝูงหมาบา มิฉะน8นแ ไม่กลาออกวิงล่อมนในที่โล่ง ๆ ต่อหนำต่อตาเช่นนนเบ็1นอนขาด แดงก็แน่ใจว่าเมากลีคือลูกไก่อยู่ในกำมือ เมากลีคิดว่าเขาก็สามารถจะล่ ให้พวกหมาแดงวงไล่เช่าไปสู่ความตายที่ผาผงตามแผนการของเขาได้ ระกังอย่อย่างเดียวเท่านน คือไม่ที่งระยะห่างจนเกนไปนก เพราะเ ทอใจ และหวนกลไ)ไปทางอื่นเสียก่อนที่จะถึงจุดหมายสำกัญ ฉะน

๒๒๘ วิงตามสบายาพยายามไม่ที่งระยะห่างจากเจำดำหำหนำหมาแดงเพียงไ หาหลา ส่วนบริวารหมาแดงที่งหลาย ก็วิงติดตามมาเบนพรวน ทอดร กนไปเบนแถวยาวราว ๑ 0 กว่าเสน ทุกตำลวนกล'งโทสะและหื่นกระหาย ที่จะไค้ฉีกเนั้อเมากลีเสียให้สมแคน ที่ทำหยามนำหน'ามํนร่อยสี เมาคลีว่ง ใช้หูสด*บเสียงผเทำที่วิงไล่ตามมา พลางออมกำล่งไว้สา ระยะสุดทายก่อนถึงผาผง เพื่อจะผ่าน ผา ผงให้พีนอนตรา ย ไป เวลานนจว'แพลบ ฝูงผงพาก่นพกผ่อนแต่ย'งไม'ท*นคา เพราะยงไ ถึงฤดูที่คอกไม้บางชนิดบานในตอนใกล้คา มนจึงพากนหุบบกเกาะอยู ที่ของมน แต่พอเสียงผเทำของเมาคลีกระทบพนหินสะเทือนมา ถึงตอ หินเบ็1นโพรงอย่ขำงใค้ เขาก็ไค้ยินเสียงหึ่งราวกไ]เสียงธรณ เสียงหึ่งกระทบหู เมากลีก็เร่งกำล่งเบนกร8งสุคทำยสุดแรงเกิดอ วงมาในชีวิต พอผ่านหินที่วางเตรียมไว้ เขาก็ใช้เทาบดให้มน โพรงทีละกองๆ จนหมดสามกอง แลวชำเลืองมองควยหางตา เห็นกลุ่ม ลีคำพรุ่งขนพองหล่งมืดพามวฝน ทันใดนน พองหนำก็ปรากฏกระแสนำ เวนกงกาเชี่ยวควำงอยู่แค่เออม ที่งแลเห็นหำแบนใหญ่ของพญางู กาชะเง้ออยู่ทางใต้นำลงไป เมากลีกระโคคออกจากชายหนำผาสุดแรง เสีย หมาแดงตำหำหนำกระโดดเขำงไ-เหวิดไหล่เขาไปนิดเดียว แลำเทำของ ก็กระทบนำโกรมใหญ่ พอศีรษะโผล่พนนำ ก็ปะทะเขาก*บลำตั ซึ่งเขำกนประกองเขาไว้ไม่ให้ลอยไปตามกระแสนำอันเชี่ยวกราก ตื่นเตนิเบ็นกำอัง คำยกวามชื่นชมในชำชนะอ,นถูกต่องตามแผนการที ทุกประการ ที่ง้ฅำเขาไม่ถูกผงต่อยเลยแม้แต่ตำเดียว เพราะช*วระยะเวลา อันนอยที่เขาวิงปร่อผ่านฝูงผงมามน’ กลี่นกระเทียมบาทำให