unset00001865

* ๑ ๔๕ มาเกียร่ากลบมาอีก■กรง-หนึ่ง เมื่อมีฝูงกนออกมาออก*น บานแม่เมสซิวร เมากลีกีบเสือดำกระโดดเขาไปในบ่านทางหน่าต่าง หล'งบาน โคยไม่มี,ใครทินสํงเกฅเห็น ท1งสองสงบนี่งอย'ภายใน รอเวลา ที่ประตูบานจะเบี่ดออก “เซ’ยพวกเรา พำประตูเขาไปซิ” เสียงรองสน'บ่สนุน “ลากกำมนออก■มาข’'างนอก จ*บออกมาที่งตู่น่ะแหละ” พอคีประตูเบิ'ดออก ฝูงกนก็แฅกสือเหมือนผงแฅกรง เมื่อแสง'ไฟ ส่องให้เห็นร่างของเสือคำยืนยู่อเบองหน่าอย่างน่ากล'ว ' “เสือ—เสือ หนีเร็ว เสืออยู่ในกระท่อม หนีเกีย” กวามชุลมุนวุ่นวายใดบ*งเกิดขนท*นที เสือดำกระโจนมาเ เมากลีแล่วกล่าวว่า ' “แหมมนหนีกนเร็วดีจริง จะเอากนอย่างไรต่อไปล่ะเมาคลี” เมาคลียืนสงบนึ่งอยู่ฟกหนึ่ง ทวบริเวณเงียบพีงบ แต่ปร ว่องไวกว่ามนุษย์ธรรมดา เขาจึงไค้ยินและรู้ว่าขณะนนพวกชาวบา เคลื่อนไหวก*นทุกบาน มีเสียงโยกยำยสี่งของ เมากลีใช้ความคิดอย เพราะเขาเบ็1นผ้ใหญ่ขนจึงมีความรอบกอบมากขั๊นควย แล่วก็ บาเกียร่าว่า “ท่านกอยเผาไว้ให้ดีนะ บาเกียร่า อย่าให้ใกรโผล่หำออ บ่านเบ็นอนขาด ฉนจะนอนเอาแรงสกหน่อย เมาคลีวี่งกลบไปที่ชายบา หาที่เหมาะใจไค้แลำก็ล่มดวลงนอนอย่ ง่ายดาย ฟกเคียวก็หล*บ่สนิท

6) (^. ^) พบ เขาฅี่นขนมาอีกกรงก็ฅกอยู่ในตอนบ่ายของว'นใหม่ อยู่ชำง ๆ และมีร่างของกวางหน'มฅํวหนึ่งนอนตายอยู่เพราะผี่ม ร่า เมากลีลุกขนเอามีดแล่เนอกวางใส่ปากกิน - แล่วไปดื่มนึ่าจน เสือคำรายงานว่า “ผำเมียก่น1นเดินทางไปถึงเมืองกนทิวาราเรียบรอยแล่ว คืนนึ่แม่หมาบ่าของท่านส่งข่าวมากบเหยี่ยวชิลว่า ทํ้งสอ คึกแล่วเดินทางไปอย่างรวดเร็ว” I เ‘เออ ดีจริง” เมากลีกล่าวอย่างโล่งอก **‘สI่วนพวกชาวม่านต่างพากนหดหวไม'กล่าออกมาเลย จนเดี๋ย บิ,ดประฅูเงียบเหมือนบานราง” { I'พวกชาวบ่านเห็นท่านหรือเปล่า บาเกียร่า ?” “ช่างหวมนปะไร” เสือดำตอบอย่างสนุกสนาน “เออ พวกเราหมด ธระกนแล่ว ฉนว่าเรากบบาลุไปล่าสฅว์กนดิกว่า ได้ข่า รงผํ้งใหม่ เขาอยากอวดพวกเราสกหน่อย และอยากจะให้เจ่าไปร เลิกคิดถึงพวกชาวม่านเหล่านึ่นเสืยทีเถอะ” “เดียวก่อน ขอเวล0า^สกน}ค? เสียงของเมาคลีย'งแสดงกวามข่นเ น่ 1.’ 1'^1]111 อยู่ภายใน “ท่านช่วยบอกหน่อยซีว่าคืนนพญาห์ฅถีหากินอยู “มีเรื่องอะไรรึเม1คลี ลำพงพวกเราก็สามารถทำงานก่นได้น “เอาเถอะน่า ช่วยไปบอกพญาหํฅถีทีเถอะว่ไฉไแมากลี'ตองกา เสือดำบาเกียร่าสะคุ้งสุดฅว เฮย มนจะดีรึ อยู่ดี ๆ ไ เบนเรื่องมาใส่ฅวเอง อย่าลืมว่าพญาห“ฅถีน่ะเบ่นจ่าวบ่าเชียวนะ

๑๔ ๓) เอาเถอะน่า ฉนมีบญญาวิะจดการกบเจำพญาหฅถีก็แล่'วกน ไป บอกพญาหฅถีเถอะว่า เมากลีลูกหมาบ่าบอกให้เขามาหา บอกว่าฉิน เกี่ยวกบเรี่องทำลายทุ่งนาที่เมืองบุร่ทประ” ‘ออ มนจะเข่าท่ารึ แต่เอาเถอะลองดูก็ยำไค้ พลาดท่าก็ไ กนบ่าราบไปเลย เออ...ท่าพญาหดถียอมมาละดัอ ฉินยอมยกเนอที่หามา ให้แก่เจาที่งหมดทีเคียว” ดงแต่เกิดมา เมากลียำไม่เกยเห็นเลือดมนุษยเลข ดังนนการที่เ กลืนเลือดจากแม่เมสซำร จึงทำให้เขาสะอิดสะเอียนหำใจไม่หาย มน การโหดร่ายทารุณที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมาแล่ว และม่นเบนกวาม จะดองฅอบแทนแก่มนุษย์ใจร่ายเหล่าน่นให้สาแก่ใวิทีเคียว แต การที่จะให้มีการสูญเสียชีวิด และไม'ดองการเห็นเลือดมนุษย์อีก ที่ ทำก็เพื่อพนการตอบแทนบุญกุณของนางเมสซ้วรที่ชุบเลียงเขา เสือดำกลบมา อีกกรำหนึ่ง พรอมกบกมลงกระซิบที่ขางหูขอ เมาคลีเบา ๆ “เมากลี มนต์ของเจำขลำแท้ ๆ ฉินไปพบพญาห้ฅถึกำลำลงมา น่าที่ลำธาร พอฉินพูดดามที่สำไปวิบเท่านน พญาหดถีก็เดินดามมา เมากลียํ้มดำยกวามพอใจ ไหนล่ะ เขามาอยู่ทีไหน “นนไงล่ะมาโน่นแลำ” เสือคำบาเกียร่าบอกพรอมกบบุ้ยปากไ ทางพญาหดถีกบลกที่กำลำเกินมา เมื่อพญาหฅถีมาถึง ยี่งทำให้เสือคำเพมกวามประหลาดใจมากย็ง ที่ได เห็นว่าพญาห์ฅถีกล่าวดับเบา1กลี'กวยวาวิ'ไ'ที'สุภาพเรียบรอ:ย ไ

ด ๔๘ การที่เบนจาวบาเลยสำนิคเคียว ดูเหมือนจะมีความเกรงกลำเมาคลีอย เหมือนกน เมากลีมีอำนาจอะไรมากน*กหรือ เสือดำนึกในใจ “ขอให้ล่าส*ฅว้โคยสว*สดีเถิกท่านเมาคลี” พญาหกถีท*กทาย เมาคลีทำเบ็นไม่ค่อยสนใจเท่าไรนำ คงปล่อยให้พญาห*กลียืนก กระส่ายก่อไปเบนนาน แส่วจึงเอ่ยขนก*บบาเกียร่าว่า “บาเลียร่า เมื่อวานนึท่านจำกาเฒ่าที่ไล่ก่อนได้ไหม...นนแ ที่ทำให้ชำงเฒ่ากำหนึ่งตองได้ร*บแผลเบนทางยาวที่สีชำงละ...” บอกให้พญาหกลี หนลีขำงที่มืรอยแผล,ให้ดู ม*นฌ็๋นทางยาวสีขาวปรากฏช ที่สีๆท้ง เขากล่าวก่อไปว่า “ชำงเฒ่าพล*ดตกลงไปในหลุมที่ขุคส พรานจึงรุมกนแทง ไค้รบบากเจ็บและถูกจ’บกำได้ แก่ไม'นานนำ สบดโซ่กรวนหนีมาได้ ชำงฅำนํ้นมีถูกสามตัวคำย เหตุการณ์นึ นานแลำ และก่อมาเมือถึงฤดูเก็บเกียว...มนเบนอย่างไรนะ ท่านพญา ลองเล่าก่อไปอีกหน่อยซิ ตอนนึ่ฉนไม่ค่อยร้เรึ่องคีน์ก...” ประ เมากลีหนไปถามพญาหกลี พญาหกลีหำเราะเบา ๆ เมื่อหวนนึกถึงความหล่ง ไ พชไร'ในนาทีกำลงจะถงฤดูเกบเกยวถกเหยย!]ะเๅบไปนะ!ซิ” “แลำฤคูไถหว่านล'ะฌ็1นอย่างไรปาง” ' อ่อไม'มีการไถหว่าน ไม่มีมีการครากเลย สะชำ” แลวคนทีกองกินขาวล่ะ เบ็๋นอย่างไรบาง” เมากลีถาม “จะเบนอย่างไร ก็ตองย่ายบานกนให้วุ่นไปหมดน่ะซิ เหลืออย่สกครอบกรำเดียว”





อ็อ แลวบานช่องเหล่านน...มนก็กลายเบ่นบ่านฑ้ง แส่วก็ราบเบ หนากลอง เพราะ'ผีมือของช่ากิบลูก ๆ น่ะซี...” พญาหัตถีฅอบอย่างก ทวใจ อีกไม่นานบ่ากค่อย ๆ ปกคลุมเช่าไปแทนที่.1.เราก็ได้บ่า ออกไปอีก เบนเนอทีไพศาลมากทีเดียว ขน เดเดินกินเบ่นวน ๆ เซ นํนคือวิธีที่เราฉับลูกทำลายทุ่งและเมืองบุรทประ ซึ่งมีรวมฉันถึ ..ว่าแด่เช่าร้เรี่อง'แมาไค้อย่างไรนะเมากลี ?” “มีกนเล่าให้พงน่ะซี แด่ฉันเพงร้เคี่ยวนึ่เองว่าก เดโอก็รู้ช่'กพูดกวามจริงกะเขาเหมือนฉัน สะสา...ท่านพญาหัตถี ท หมู่ปานที่ฉันถูกข์บไล่มาดีแล่วิมิ'ใช่หรือ คนพวกนส่วนแฅ่เบ่ ก่อกวามเดือดรอนให้กิบกนอื่น เขามิไค้ฆ่าเบ่นอาหาร แด่ฆ่าดวยกวเม คะนองใจ ถึงฉับจะฆ่ากนเอง และเอาไฟเผาบ่านเสียควย ฉันได้เห็ แส่ว กนพวกนไม่สมควรที'จะอยู่ในบริเวณนอีกต่อไป” “ย,งงนก็ฆ่าเสียให้หมดซี จะเอาไว้ทำไมกัน” ลูกพญาหัตถี “กระดกมนุษย์มีประโยชน์อะไรฉับพวกเรา ถาฉันเข้นลูกหมาบ ว่าอีกอย่างหนึ่ง จะไค้เอากระดกไปแทะเล่นให้สบายใจ แด ประโยชน์ที่จะทำเช่นนึ่น ฉนเพียงดองการเห็นหมู่บานแ อย่างเมืองบรทประเท่านน ฉนอยากให้บ่าเช่าไปในหมู่บ่านแบบลางบ่ เท่าน1น” บาเกียร่าได้ยินถึงฉับมือเท่าเย็น มไแบ่นเรื่องใหญ่ ยินมาก่อน ลำพํงม่นทำไค้ดีที่สุคก็คือการเช่าไปอาละวาดกัดกินผู้กน นน ไม่ถึงฉับมีแผนการปล่อยบ่าให้เช่าปกกลุมหมู่บานอย่างที่เม และมนก็เริมเช่าใจในบดนึ่เองว่า าไมเมาคลีจงใช้ให้มนไป หดถีมา เพราะว่าไม่มีสฅว์ชนิดใดในบ่านอกจากพญาหัตถีผู้ชำ

๑๕0 นน ที่จะวางแผนการทำลายล่างอย่างชนิดให้ราบฌนหนากลองอ เมากลีขบพนพูดต่อไปว่า. “ไล่คนพวกนํ้ให้วงเฅลิคไป ไล่ไปไห้หมด อย่าให้มีเหลือ บาเกียร่าจะไค้เขำไปนอนในบ่านของนกพรตเจาเล่ห์ กวางและ ได้ลงดึ่มนี่!าาในสระของหมู่บ่านที่นี่นิให้สบายใจ...” ถึงตอนนี่พญาหตกีได้สำนึก ช*กอึกอิก-พูดขน,ว่า “เอ๊ะ แต่ว่าฉนไม่มีเรื่องอะไรฉับกนเหล่านี่นควยนี่ เช่นนี่ ฉันจะทำต่อเมื่อได้รบกวามทารุณ และเคืองแคไแหลือ เท่านน” “อ๋อ มีแต่ท่านเท่านนรึที่กินหญำในแถบนี่ สฅว์อื่นก เจ'าพวกสฅว์เหล่านี่นเขามาซิ กวาง หมูบา ควายบ่าและวว ฉ ท่านปล่อยบ่าเขากลืนหมู่บ่านแห่งนี่” “แต่หว่งว่าไม่มีการส‘งหารฉันนะ ฉันเบื่อกาวเลือดเหล “แน่นอน ฉันไม่ติองการให้มีการตายเกิดขํ้นเหมือนฉัน ไม่ติองการ แม้แต่กระดูกชันเล็กๆ ของมนุษย์เหล่านน ปล่อยชีวิตเขาไว้ ให้ กินที่อื่นไปหาที่อย่ใหม่ ฉันได้กลืนเลือดของผู้หญิงใจดีกนนี่น ช่วย บื่านนี่แกคงเหลือแต่กระดูกเหมือนกน ปล่อยบ่าเขำหมู่บ่านเถ หฅกี อย่าบ่วช่าร่าไรอยู่เลย” “อย่างนี่ก็ได้ซิ ฉันเองก็ย่งจำแผลเบนนี่ได้ไม่หาย ไป ไปฉับงานเท่านี่ ฉันจะกลืนหมู่บ่านนี่ให้หมด บ่นจะ ต่อไป” บ่ ‘ :

๑ ย์เ ๑ ว่าแล้วพญาห้ฅถีก็หมุนดำกล‘บ เดินลบหายไปในความมืดอย่างเง เหลือแต่เมากลียืนกำมีดแน่นดำส'นเร่า ๆ ควยความเกียดแกนอาฆาฅ และ เสือคำบาเกียร่าผู้ยืนมองดูอาการของเมากลีอยู่ควยกวามดระหนก เพราะไม เคยเห็นเมากลีมีอารมณ์รายถึงขนาคนํ้ บาเกียร่า พูดขนในทนทีว่า “นี่อะไรกน ฉนไม่เชื่อเลยว่าเจานี่คือเด็กนอยฅำล่อนจอนคนน8 ฉไแกยไดำเระกนชีวิดไว้จากฝูงหมาท่าเมื่อย่งเยาว์ บดนี่ท่าน บานี่ น้นขอฝากชีวิตไว้ควย เมื่อยามที่ฉนแก่เฒ่าถอยกำลำ]ลง จงช ก่นชีวิฅฉํ'น ช่วยบองกนชีวิฅของบาล ช่วยบองกนช้วิดสหายของเราท ไว่ดวย พวกเราเดี๋ยวนี่เหมือนลูกสดว,ดำเล็ก ๆ เมื่ออยู่ฅ่อหน่ เราเหมือนลุกสฅว์หลงแม่ที่'ไม่ประสีประสาอะไรเสียเลย . จงเมฅฅาต กำวอนของเสือดำผ้เกรียงไกร ท่าให้เมากลีรู้สึกขบขน จนอดหำ ไม่ไค้ เขาหำเราะจนเหลือกำล่งที่จะหยุด ถึงกบห้องกระโดดลงไ ลำธาร คำลงไปแลวก็โผล่ขนมา คำผุดดำว่ายอย่างสำราญใจภายใดแสง จ่นทร์ แลคูเหมือนกบว่ายอยู่ในลำนา ดามสมญานามที่พวกหมา นามให้แก่เขา ขณะนี่ พญาห้ฅถึจอมช่างกบลูกท8งสามก็ได็เดินทางเข ท่าลึก แลวมนกบลูกก็แยกย่ายมุ่งหน้าไปกนละทิศ เดินทางก่นต่ เวลาถึงสองวน ประมาณระยะทางห้วหนึ่งเดินทางไปถึงหกสิบไ กาว และทุกขณะที่ม'นโบกงวงเบนสญญา เน่ามง กางคาวและเน่าชิ ดลอคจนพวกลิงและนกทงVเลายกประกาศข่าวกนก่อ ๆ ไป เมื่อเดินทาง

© เ3เ1ต) ถึงเพียงนํ้ ด่างก็เรืมลงมือหากินควยความสงบ เบนเวลาถึง ห*คถีก่บลูกทงสามมีนิสยเหมือนกาพญางเหลือมใหญ่อส่อย่างหนึ่ง การใดก็รอบกอบสุขุม ไม่เร่งรอน จนกว่าจะถึงเวลาอนสมควร เบนมู้รู้จ้กกาละเทศะ รู้ว่าเวลาใดสมควรร'ะทำอะไร ควรจะเร่งรอนแก'ไ หรือในระยะใดกวรจะใจเย็น ก่อย ๆ ทำดามจ*งหวะของเหตุการณ์ใหโห เจาะ ควยเหตุน พญาหฅถีและงูเหลือมเฒ่าคาจึงดำรง^]นะ น*บถึอของบรรดาสด'าบืาดั้งหลายอยู่ไค‘ตลอดกาล ครืนสนระยะเวลาเ ก็มืเหตุการประหลาดเกิดขั้นทนที มีข่าวระบือไปทวดั้งบืา ไม่บืใครร้ว่าตนเหตุเก บาท1งหลายลือกนไปทํวว่า ณ ที่ทุ่งชายบาทางทีศนึ่นทิศนึ่ มีอ ดั้งนึ่■เท่าอุดมสมบูรณ ย็งหมูบ่''าผู้1ซึ่งถือ'ว่าการกินเบนสงสำ ม*น แม่จะตองดั้นคนไปจนสุคพิภพจบแดน มนก็จะดองไปกิน แด่เพียงให้มนรู้ว่ามีอาหารดี เจำหมูจอมตะกละจึงเบ็๋นสด'พาพวก พวกคนคนไปทางทิศนนก'อน ถดลงมากวางบาก็พากนดามไป มีฝูงหมาไ และสน*ขจงจอกรืบเสาะล'คดามฝูงไปควย เพื่อประสงค์จะจบกินก ลไ]ดาย หรือเจ็บบืวยในระยะทาง หล่งจากนึ่นว่วกระทิงก็ยกฝูงตามห ไป ควายบืาจากบรรดาริมบึงท1ง์หลายท'วไปในบืาก็พากนละถึนเด รอยวนกระทิงไปอีกชนหนึ่ง ฝูงสฅว่เหล่านึ่ก่อย ๆ เกลื่อน ถึนอย่างชำ ๆ ไม'เร่งรอน แด่ว่าแน่นอนไม่เปลี่ยนทิศทาง คราใ ดื่นฅระหนกกนขั้น ก็มกมีสดว่ที่สฅิดีเข้าช่วยปลุกปลอบให้มุมาน กนก่อไป บางกราวเจไเม่นอํ้กก็จะเผ่นเข้ามาบอกฝูงสฅว่วาต่อไปช้ นิดเคียวเท่านึ่น ก็จะถึงแดนอุดมสมบูรณ์ควยอาหารอยู่แล,ว ใน

๑๕! ๓ กางกาวควคี่ก็จะว่ารองบินถลาเข่าไปในหุบเข'แบองหนำ เพื่อแสดงใ เห็นว่า ก่อไปขที่งหนำนํนไม่มีอนฅรายใด ๆ ชำ ๆ นาน!ๆ บาลูหมี ปากกาบรากไม้เคยวกินอยู่ฅลอคเวลา ก็จะเดินรุ่มง่ามฅามมากอยคอนบรรด ส*ฅวีที่แดกพวกแดกฝูงใหกล'บเข้ากลุ่ม ไปทางทิศทางที่วางแผน มีส*ฅวีจำนวนไม'น่อยที่ท่อถอยและเดินทางกลบ แก่ก็เทียบไม่ไค้กบจำ สดวอนมากมาย ที่กำล,งมุ่งหนำไปทิศทางเดิม เพียงชวเวลาสิบวน วนที่สฅว์ที่งหลายเรีมดื่นดำอพยพยายถนหากินใหม่ ก็ปรากฏมีบร กวาง วำกระทิงและควายบามาเพ่นพ่านเบนรูปวงกลมมีรีศมีถึงสิบไมล์ หมู่บิานแห่งนึ่น นอกวงกลมนํก็มีบรรดาหมาบา เสือ หมี กอยดอนอยู่รอบ นอก คลำยก*บเบนด่านกกกนมีใหบรรดาส่ฅวกินหญำที่งหลายถอยหล*งกล ให่เสียกระบวนมีแก่รุดหนำฅีวงแคบเข้าทุกที่ๆ อีกไม่น แห่งน,นกงราบเบนหนำกลอง ดามคำสิงของเมากลี เจาบาผู้ย็ง'ใหญ่ จนกระทิงพลบคำวนหนึ่ง กวางบ่'าก็มาถึงชายทุ่ง แก่ โผล่ออกไป เพราะเกรงว่าจะมีอนตราย รอจนกระทิงมือสนิท กลนข้ ดกรวงสุกงอม และกลีนพืชผ้'กในไร่กว'างโชยมาดามสายลม คบกวามระแ ภํยของฝูงกวางให่ลคน'อยลง มนพาก*นเขยิบใกลใขำไปอีก แล้วกิรีร คำยส*ญญาณระว'งล้ยของม'น ฝูงกระทิงและกวายบึากิสำทบหลังเขาม เร่งรีบ บรรดาหมูบ่1านนล้าหนำเข้าไปถึงปลาย ไร่แล ะลงมือและเล็มอยู ทุ่งแล้ว พอถึงดอนนึ่บรรดาหมาบ่1านบพนคลอดจนพวกเสือหมีที่วนเวี รอบวงนอกกิกระทำสิงหนาทข่สำทบไล่หลงใกลเข่ามาโดยรวดเร็ว ฝงกวา กระทิง หมู และควายบ่ากิพาก'นิทะยอยเขาสู่ไร่พร่อมกนรอบทุก

(5) (3*ซะ พอตกคึกเดือนฅก ผืนพาแลคประหนึ่งทาบทาไว้ดวยลีดำสนิท หำ!ถึกับลกที่งสามก็ปรากฏกายออกมจากบาใหญ่ต่างตรงลีวโด ไปกังหางเผาไร'ของพวกชาวปาน ซึ่งตงเรียงรายกนอยู่เบ็๋นระยะ ๆ ก็ใช้งวงกวาดเพียงฅวละทีสองที หางที่ส ฑ้งก'นไวอย่างที่ ใชัก็พลนห์กิลงระเนระนาดราวกับด้นหญ่าถกมือกนแหวกฉะนน ที่นอน อยู่บน ห่างต่างก็ ร่วงหล่นลงมากลํ้งอยู่ก*บ พีนดินโอดครว กิน ไม'แต่เพียงเท่านนซากังได้ยินเสียงช้างขนาดใหญ่กำ ไม่ถึงวาอีกเล่า มนทำเอาต่างกนต่างสยองขนห่วลกแทบว่าขว ร่างไปทีเคียว พวกชาวบานขว่ญ่ไม่อยู่กบเนึ่อกบตัว ปางพอม ฃํ้นวื่งอย่างไม่คิดชีวิตหนีเช้าไปในหมู่ปานไม่เหลียวหลำ นอนแน่นึ่งไป บางกนถึงกับหำใจวายไปเองตัวยกวามกลำจนหำใจผื ขณะเคียวกันนนเอง ทพหน่าของกวาง หมูและกระทิงถึกมฤคววาย หน่ากันเข่าเหยียบย่า กระหน่ากินช้าวและพืชตักในไร กิน กิน กิน ย่า ย่า ย่า จากรอบนอกกินวงเขาไปกินวงเช้าไป เช้าไปหาส่วนกลาง คือตัวหมู่บาน ซึ่งพวกชาวปานกำกังบิ'ดประต กราม แลำเช้ามุ้งคลุมโปงตัวสนไปตา,มๆกันมีเลียงสวดมนต์ บานศาลกล่าวพึมพำไปตัวทุกกรำเรือน ราวกับผํ้งแฅกร้ง ขา หมู่ปานนนเล่า ฝงกวางก็ฅ่งหน่าตงตากินอาหารอันโอชะผิด ช้าวและผํกิที่ไม่ถูกกิน ก็ถูกเท่าสฅว่นบพนนบหมื่นเหยียบย่ ช้นคี กูเหมืองที่ไขนึ่าเช้าหล่อเลยงด้นช้าวในนา เลํ้ยงพื หลายพนหลายหมื่นเช้าเหยียบย่าพ'งราบไปหมด

๑^ ส*ฅวป่าจำนวนพ้นจำนวนหมื่นไดใขาเหยียบยำทำลายไ ฅงแต่หวคาร่าไปจวบจนรุ่งเชา ครนแล*วบรรคาสฅวคุประเภทกินเนอก็แ ช่องทางทิศใต้ เบี่คทางให้บรรดาสฅว์จำพวกกินหญำ หนึกวามส อรุณซึ่งไขแสงอร่ามอยู่ ณ ขอบพา ให้เขาป่าไปจุนสั้น สดว์ที่ใจกล่ากว่าพวกอื่น ก็ย’งติดใจในรสอาหารใหม่น*น หลไ!นอนซ ฅวอยู่ในราวป่า เพื่อที่จุะออกไปลองลมรสชาอีกกินหนึ่งต่อไ เพียงเท่าที่ถกทำลายมาคืนเดียวเท่าน’น แผนการของเมาคลีก็เ ไปกว่าครึ่ง พวกชาวบานที่โผล่ออกมาดูเหตุการณ์ ณ ฅอนสาย พากนใจหายวาบไปดามกน เมื่อเห็นไร่นาสาโท ขาวและพืชผกอน เสมือนเล่นโลหิตหล่อเลยงหมู่บ่านท*งํ๋หบ่นนเกือบไม่มีอะไรเหลือเลย หมายกวามว่าท*งหมู่บ่าน ถพนยํงดึอดึงอยู่ก*นต่อ'ไป ก็จุะฅองพากน หมดไม่มีบญหา ฝูงววกวายในหมู่บาน เมื่อปล่อยออกมาหาหญำ อาหารกิน ก็ปรากฏว่าไม่มืหญำจะกิน เพราะฝูงกวางและกระทิงถ กวายบาพากนกินเสียจุนไม่เหลือแลว ซาหมูบาย*งใช้กีบอนแหลมคมยำ ที่เหลือจนจมดินไปหมด บรรดาควายบานก็ออกหากินไกลออกไปทุก ในที่สุดก็เขาป่าไป ติดตามไปกไฝูงกวายบ่าไม่กลไเขทิหมู่บ่าน ยีง พอตกกาของวนนน บ่าของชาวบ่านที่เหลืออยู่สามสี่ฅว ก็พาก*นดา ท*งหมด หวของมาทุกฅวบุบบยไเยินจนจำหนาไม่ได้ว่าเบนหน,าบ่า ใครเสียอีก นอกจากเบ็นผมือของเสือดำบาเกียร่าผ้เกรียงไกรแต่ผู สามารถทำกวามฅายใหแก่หมู่บานชาวบ่านได้ถึงเพียงนํ้ ซา บ่าฅวหนึ่งออกจากโรงมาขยากินกลางถนน เย’ยชาวบ่านเสียอีกควย

๑ คืนวนนน ชาวบ่านไม่มีจิฅใจกลำพอที่จะออกมาก่อไฟ ก่นต่อไป เพราะถึงจะเผาก็ไม่มีอะไรจะให้ผา เมื่อไม่มีแสงไฟซึ กลว พญาหฅถีกไ)ลกที่งสามก็พากนเดินออกมาฉุยฉายในไร'ใน ห้านย่าสีงที่เหลือหลงอยู่อีกบางให้ราบกาบไปอย่างสมบรณ์แบ ไม่มีอะไรที่จุ ะพอเบนอาหารของชาวบานเหลืออยู่แม่แต่นอย พ ไค้มีกวามหวงคร่ง์สุกทาย คือพยายามอคออมขาวและพืชเก็บเข่ายุ กินฅามมีฅามเกิด จนกว่าจุะถึงฤดูฝนหนำ แห้วก็พากนไปเบนล บ่านอื่น เพื่อหาทนมาทำไร'ไถนาในหมู่บ่านเดิมของฅวต่อไป ที่บรรดาชาวห้านที่มีข้าวมีพืชอยู่มากเหลือเกิน กำลงคิดลูกคิดรางแ เห็นกำไรหวานๆ คิดจะโก่งรากาขายชาวขายพืชเอากำไรอย่างขุดเลือด เพ เบนโอกาส ที่เมื่อชาว ห้านห้บสิบ นไ)ข้อยกำลำหิว โหยภายใน เวลาไ แต่ในกราวน วิมานชองเข้าของยุ้งก็พไทลายลงอย่างไม่เบนท่ ที่งสี่เชือกได้บุกเข้ามาถึงในหมู่บานอย่างเงียบกริบ ชาวบ หวำที่จะคงอยู่ในหมู่บ่านต่อไปไค้หมดสินลงแลว เมื่อได้ยินเสียงผื .ชาว ขนาดโฅเท่าแขนเท่าขา ทะลวงพรวดเข้าไปในย้งฉางอย่ เชนนVน 1 ข้างห้งํสี่เชึอกไค้ฉุดกระชากรากร็อ จนฉางพํงทลายลงไป แถมใชำวงอนทรงพลำฟาดพื่คจนกองขาวกระจายไปท'วทืก เห้าท่งสิบ ก็เหยียบย่ากระทืบซาลงไปบนกองขาวของพืช จนพไเสภาพที่มนษย่ก เอามาใช้เบนอาหารได้อีกต่อไป การสูญเสียยุ้งฉาง อนพ็๋นกวามหวำกรํ้งสุดห้ายที ในหมีห้าน รอไปจนกว่าจะถึงหน้าฝน 'ท่าให้ชาวห้านเสี

6 & ปืา) ลงไปอีก จนไม่มีอะไรจุะหวง นกพรตที่คุยไว้กบชาวบำนว่าไดบน เทพเจาทีเคารพของเขาไว่แลิว ถึงอย่างไรเสียก็คงจะรอดฅวกนไปไ หนำเสีย จำต้องแก้ทีว้ไปแกน ๆ ว่า คงจะมีชาวบ็านคนใดคนห ที่ไปทำอะไรให้เบึนทีขดใจของเทพเจาหรือบเจ้าเขาเขิน หรือเจ้ ก็กดสีทธีเขาอย่างหนึ่ง หาไม่แลิวไหนเลยบาท*งบา สฅวทุกประเภท จงใจพาก'นเขามาทำลายไร่นา พืชผํกเลัยจนย'บเยิน มิหนำซึ่าย่ หมู่บิาน ทำลายยุ้งฉางอย่างต*งใจจะลิางผลาญ ไม่ให้มีอา กินกนต่อไปอย่างนึ่ จำเบ็1นแล่ว ถึงเวลาแอ่ว ที่หมู่บานนึ่จ ความช่วยเหลือไปย่งหม่บำนพรานผ้ชำนาญในเวทมนต์และเล่หขอ เยี่ยมยอด คือหมู่บาน “ค็อนด์” (0011(1) ซึ่งเบนกลุ่มของชนที่ม สืบเนื่องมาจากต์นฅระทูลดึกดำบรรพ์ของอินเดีย กนจำพวก เฉลียวฉลาด ผิวกายดำสนิท และทุกกนเบนพรานที่ชำนาญยี่งกว่ เผ่าอื่นของอินเดีย เมื่อห'วหนำหมู่บาน ก็อนต์มาย'งหม่บานที่ถกทำลายอ่าง พวกชา ก็พาก็นตอนรบควยต็งของเครื่องบรรณาการ และอาหารดีที่สุคเท่าที่จะ บรรดามีในยามยากน*น เมื่ออื่มหนำสำราญด้แลิว ห'วหนำชาวคือน ไปยืนอยู่กลางแจ้ง เขย่งอยู่บนเท่าช่างเดียว มือถือธนู ไว้ ๒—๓ ดอก ลิวนเบนลูกธนอาบยาพิษยินร่ายแรง ดวงดาจ้องเขม กวาดไปย'งชาวบานที่พากนมาลิอมมองดูพิธีอยู่ต์วยกวามอยากร้ว่า เจ ยิงใหญ่ที่สุคของบรรดาชำงบาท1งหลายนนโกรธเคืองหมู่บานนึ่ดีวยเรื่องอ จะมีทางให์อก็ยกนดํวยเครื่องสกการะอย่างไรหรือไม่ หวหน้าชาวค เอ่ยปากบอกกล่าวแน้กวามสงลิยของชาวบำนดีวยประการใดท,งส้น เข

(5) แต่'ทำใบ้ให้ร้เอาเองควยการกไ)ลงหยิบเอาเถาบวบขม นำเต้าขมไปพาด1ข ไปไขว้มาที่หนำปร ะตเทวสถาน ซึ่งเบนที่ประดิษ^านเทวรูปสีแดงอน เการพสกการะของหมู่ต้านน กรนแต้วต้วหนำชาวค็อนดก็ชม ผัทิศทางที่ตํ้งของเมืองคนหิวารา (0ส11}11ฬ31•&) แต้วเขาก็เดินทา หมู่ต้นชาวค็อนดของเขา พิธีจึงเบนอนเสร็จสนลง เบินที่ร้กนแลวว่ หมู่ต้านนํไม่เหมาะที่ใกรจะอาศ'ยกนต่อไปแต้ว ต้องอพยพไปเมือ เพราะเมื่อบ่าและต้ฅว'พนศตรแต้ว ก็เบินอนสั้นทางแก้ไข จะม แต่ไปขอกวามช่วยเหลือพวกฝร',งผิวขาวใต้มาช่วยเหลือบิดเม่าบ ต่อไป อา! พวกชาวต้นทุกกนไค้น้เน่แก่ใจแต้วสินะว่า บ่'ด เทวสถานที่บูชาของฅนนนฅ่อไปน จะเบ็่นที่พาดพนของเถาบวบ นำเตาขม และวชชพืชเสียแต้ว มีหนทางเคียวที่จะทำกนต่อไปคือ พนจากหมู่บานของตน แมตกลงใจกนแต้วว่า อยู่ต่อไปไม่ไค้ แต่ทว่าเบนต้นที เกยนอนมาตงแต่กร็งั้บรรพบุรุษ จะละท้งไปก็ยํงไม่วายอาต้ยอาวรณ์ ชาวต้นจึงรีรออยู่ สู้อุตส่าห์กินเผือกกินมนที่พอจะเล็ดลอดเสี่ย ไปหามาไค้ กินกนไปตามแกน แต่ยี่งนานวนก็ยี่งไค้พบว่าสฅๅบากอยจอ อย่ทุกอิริยาบถของชาวต้านเหล่านน ไม่ว่าจะไปไหน ไปทำอะไร ปร ของชาวต้นก็เร็มอ่อนลงตามส่วนของความที่ร่างกายอ่อนลงไปเพ อาหาร ยิเงนานวน สVพาก็ยงสำแดงต่วใต้เห็น แต้กลางวนแต้ง เมื่อ,ชาวต้นเหล่านนว้งตะลีตะลานกลบเขาหมู่บาน ก็ไค้พบว่าบรรดา ต่าง ๆ ที่เพืงเดินผ่านไปดี ๆ เมือขาไปนน ปรากฏว่ามีรอยเล น่ากล'วตะกุยตะกายไวเปรอะหมด ฉะนนยื่งนานวนเข้]ชาวต้านก็

๑๕ ลิ่ ออกไปไกลและยีงน'บวน ส'ฅวห้ร่าก็ย็งเพ่นพ่านใกล้หมู่บไนเข่ามา'ใหเห็น มากขืน สระข*งนาซึ่งอยู่นอกกำแพงหมู่ปาน ก็ไม่มีใครกล้าออก ดีขนจากที่ฝงหมาบาเข่าเหยียบยาทำลายเสียจุนพินาศว'ชชพืชแ ใหญ่ตลอดจนเถาวลยน่านาชนิดก็พากนคืบรุดหนำเข่าไปโคยรวดเร็ว เพ ขาดกนขดขวางคอยทำลาย ต่างคลี่กลายขยายแถวคาหนำกน่เขำกรอบครอง ดินแคนแผ่นใหม่ที่ไคไก เหมือนทหารเข่ายึดดินแคนของขำศึกที่แต กระจายไป และแล้วประชุมติดพ่นเพี่อทำลายให์ราบเรียบไป ในที่สุค บรรดาชายโสดที่ไม่มีครอบกรวห่วงหนำพะวงหล หนีออกจุากหมู่บานเบนพวกแรก และย'งกระจายข่าวไปทํวทุกแห้งที่ กนไปนนว่า หมู่ปานแถบเขาเซโอนีนน่ได้ถึงกาลอวสานเสียแล้ว หมู่ปานนอีกต่อไปช'วกาลนาน เสียงโจษขานกนอยู่แต่ว่า ใครเล่าจุะกล้า ส้อยู่ได้ในเมื่อบ่าท8งั้บาไต่กลายเบนศ'ตร เพราะความพืโรธโกรธกรัวของ จำวบาจ่าวเขาท่านดลบ'นด่าล แม่แต่พญางเผือกซึ่งเบนที่เการพ อาศ'ยอย1นานซ่า และอยู่ใต่ตน่พิกุลอน่เบืนที่ประชุมของหมู่บาน เพ่นพ่านยายถี่นหนีไปอยู่ที่อื่นเสียแล้ว อนการกาขายของชาวหมู่ปาน ถอยลงทนที จุนในที่สุดเสียงร่องคํงของพญาห้ฅถึและลกท่งสา กลายเบนเรื่องที่ชินห ไม่มีใครตระหนกตกใจ เพราะไม่มีอะไรจุะทำลายอ ต่อไปแล้ว ทุ่งนา ไร่พืช ก็กลายสภาพเบนบาไปท้ ละน้อย ร'งแต รกร่างเบนพงเสือ จะมีอะ ไรให้’หว''งต่อไปอีก นอกจากการอพยพหลบหน ออกจากหมู่ปานในวาระสุดท่าย ล่มหนำกมฅาพาก'โน'ไปตายเอาคาบหนำ '‘คนหิวารา” โน่น แต่กว่าจะพากนอพยพไปหมด กนที่รีกถึนรีกที่ก็-รีรออย่จนฤคฝนยาง เข่ามาถึงแล้วเทกระหนํ่าลงมาอย่เงไม่ขาดสาย จงคเถิด เหมือนจ

๑*) ๐ ที่จะมิไท้กล’บมาเห็นอีกแท้วในช่วชีวิตของเขาเหล่าน,น โอ ! ช่ นี่แหละกงกำกงเกวียน เพราะชาวน่านแห่งนี่มีแฅ่น่าใจทารุณแสน ปราศจากมนษยธรรมและความเมฅฅาปรานี เหตุการณ์จึงเบนไปท้งนี เพียงช่วเวลาที่กนสุดทำยออกไปพไเขดประฅูม่านเพียงเล็กน่อย อพยพทํ้งถึนก็ไค้ยินเสียงม่านช่องที่ อา ศไ] พง โกรม กราม อยู่ สน เหลียวมองไปอืกที ก็เห็นงวงช้างกวดแกวงขํ้นมาเหนือรวของกำแ แวบหนึ่ง แท้วก็ลดลงหายวับไป พรอมก*'บเสียงโกรมกรามกามมา บางกราวก็มีเลียงช่างรองอย่างคเดือดท้แลือค และโอดครวญค กวามเจ็บปวด เพราะเหตุที่ม''นได้ถกไม้ซึ่งฉีกออกนนที่มแท ม*'นเข้ แด่แล่วเสียงม่านช่องพ*งทลายก็ย็งค'งรุนแรงขํนดามกำล*งโ ช่างสารที่ถกเจ็บ ซึ่งม*'นกอุ้มกล'งไปท้วยดามนิสัย ฝาม่ บางแห่งแข็งแกร่งปานใด พญาช่างสารก็ใช้เท้าเหวี่ยงเพียงน ย่อยย*บไป ฝนก็กระหน่าลงมาสำทับช่วยให้ทลายลงยื่งข็น กร ห*คลีก็ยิ,งย่ามใจ ทันออกวี่งทะลวงเข้ไปดามถนนแคบ ไขว่แข ซำยขวา ม่านช่องสองขำงทางก็ลไ]ระเนระนาดไปตลอดทาง แล่วบรรดา ลกช่างพลายที่งสามก็วี่งดามทำลายท้างใทัราบลงกองเกลื่อนอยู่ นองพี]ฝน ยี่งย่า ย็งทำลาย ก็ย่งกึกกะนองใจ เหมือนเมื่อกรงเข้าทำ หม'ม่านในแกวันบุวัทปุระ เมื่อกร1งกระโนนอีกครํ้งหนึ่ง ะ“ซี ซีะ ซีะ บ่1าเข้ามา บ่1าเข้ามา บาเข้มาคลุม คลุมหมู่ท้าน -เหลือซากซีะๆๆ เท้า ห*'ตลีเรีมฉุดกระชากทลายกำแพงใหญ่ท้าน เดวียมคัวส อย่าได้ชักชำ พ*'งให้ราบ เตรียมพีงกำแพงให้





๑^๑ เรียกลูกมา สะ สะ เบ็๋นภาพที่น่าคเหลือเกินละ เดี๋ยวเถิด โอ สนุกส จริง ๆ เรา สะ ๆ” เมากลีเตนโลดกะนอฺงใจอยู่ท่ามกลางสายฝน ดวงฅาเบนประกาย ร่าเริง ' - กำแพงใหญ่พงราบเบนหนำกลอง ชาวน่านที่เหลืออยู่ไม,กี่คนม คิวยกวามฅกดะลึง กาดไม่ถึงว่า ชิางสารที่งสี่เชือกกิบมนุษยล คิวการสำคัญในการปล่อยบ่1'าเข์าหมู่น่านกรงํ้นํ ทุก วี่งหนีเอาฅำรอดคนละทางสองทาง แล*วชำงสารที่งํ้สี่ก็รี่เขาไปย้งห เหลือแต่ซาก ใชิงวงของมนฟาดกระหนำเพียงพริบฅาเดียว ก็พํ หลีง ๆ ชาวบานที่ยํงคงอยู่ที่หมู่น่านแห่งนนวึงกระจกก พะวงถึงขำวของของตนอีกต่อไป ต่างวื่งหนีไปกลางสายฝนที่กำ. อย่างหนีก □ว

ฆทที่ ๖ พระแสงขอซำงของมหาราซ ภายหลำจากที่หมู่บ่านแห่งนึ่นราบเบนหนำกลอง และกลายเบ็๋นบ่ แลํว เมากลีก็ใช้ชีวิตอยู่ในบ่ารวมสับสหายสัตว์ต่วยความสำร สัตวต่าง ๆ ให่กวามยำเกรงแก1เขาเหมือนจำวบ่าผ้ยีงใหญ่กนห กระท,งสันหนึ่ง กาพญางเหลือมแห่งขุนเขา ได้ทำการลอกกราบเบ สองรอยเศษ นํบแต่เบึนตำงมา เมากลีผ้ระลึกถึงบุญคุณของกา เขายง ลึกอยู่เสมอว่า กรงหนึ่งพญางูเหลือมกาด้วนได้เคยช่วยช เมื่อกรงถูกลิงบนเดอโล๊กนำตำไปขำไว้ที่สังโบราณ ก็เลยถือโ เยียนกา เพราะงที่ลอกกราบย่อมอยู่ในสภาพกลำยกนเจ็บบ่ว หงคหงิคโมโหง่ายไปพำหนึ่ง จนกว่าหนำใหม่จะสมบุรณ์เบ่น ปรกติ ในการพบประกราวนึ่ กา งูเฒ่ามิได้เล่นหำหยอกลำเ เช่นกาลก่อน หากแต่ตอนรํบเมาคลีอย่างผ้มีเกียรติเสมอช่น เช่นเดียวสับสัตว์อึ่นๆ ไค้นบถือยำเกรงเมากลีอยู่1ทวิสั รายงานเหตุการณกวามเบ่นไปของชีวิตบ่1'า บรรดาที่อยู่ตำใกล้หรื ดินลงไปใหโมากลีไต่ทราบโดยละเอียด เพราะกาเบ่นผู้รอบรู้ในชีวิตเกี่ยวส สัตว์ต่าง ๆ บรรดาที่อาศยอยู่ใน่สถานเช่นนึ่น ในบ่ายสันหนึ่ง เมาคลีนงเอกเขนกอยู่กลางขนดของพญางู ผ้ขคตำเบ็1นวงกลมรองรบช่วงไนล่สันกวำงของเมากลีไว้ เหมื พงเกำที่นวมบอย่างดี เขาหยิบกราบของพญางูขํ้นมาดด้วยความพิศ กล่าวว่า /

๑)ว ดา 'ทานช่างลอกคราบไค้สนิทคีจริง ๆ ทุกส่วนยงกงเรียบรอ กระที่งหน์งฅรงที่เคยเบนหนิงคา แปลกนะ ที่,ไค้เห็นคัวของ อยู่แทบเค้าเช่นนิ” 1 งูเหลือมฅอบว่า ‘'ไม่แปลกหรอก เพราะฉนิไม'มีเค้า และอีกประการหนึ่ง คราบอย่างนิฌ็นปรกฅิวิส่ยของงูค้งหลาย ฉนิจึงไม่เห็นแปลก เออ...หน์งของเช่าน่ะไม'เคยรู้สึกว่าเก่าเกินไป และแหงน่ารำคาญ ไม่ไคลอกกราบค้างเลย” เมาคลีหำเราะแลวคอบว่า “ค้ารู้สึกอย่างนิฉนิก็ลงอาบน^เสียก็สึนเรื่อง จริงนะ บางทีอ รอนอบอาวจ'ค ฉนก็กิคเหมือนกนว่า ค้าถอคหน์งออกเสียไค้ โคยไ การเจ็บปวคละก่ออยากจะถอคออกเหมือนกน” “ซี...อาบนา มนจะทำให้ด้ชนอย่างไร ฉนิอาบนาวนิละหลาย ๆ เสร็จแค้วก็ยงฅองลอกกราบเลย เบนไงค้างหน'งใหม่ของฉนิ นิาคูไหม เมาคลีลูบหลีงอนิใหญ่โตของคาเบา ๆ แลวกล่าวชา ๆ อย่างใช่ความ คิกว่า “หนงของท่านนิ เปรียบก็ละมายคค้ายก่บเค้า แฅ่เค่าม่นิ กว่า แค้กระนึ่นก็ยงไม่สวยงามเท่านิ ค้า'จะเทียบกบหนำกบ กบ หน'งชิดกว่าท่าน แค้ก็นี่มเกินไป ผิวหน'งของท่านงามน่าคูมาก เกสรคอกมว”

3) ^ คาพูคเบา ๆ “ยงหรอก หนำของฉนยำไม่งามเค็มที่ เพราะลอกคราบใหม่ ยำไม่ขนเด่นชค จนกว่าจะอาบนาสกกรงหนึ่งก่อน มา—เราไปอาบ เถอะ” “เอาซี ฉนจะอุ้มท่านลงไปเอง’’ เมากลีพูดพลางหำเราะพลาง แล ก้มทำท่าออกแรงยกฅอนกลางตำพญางูกา ซึ่งแกก่งนอนนึ่งกอยท้ ปล่อยใหโมาคลีปลุกปลายกอยู่พกใหญ่ ซึ่งเปรียบเหมือนเราจะพยายา ท่อประปาเหล็กขนาดเสไเผ่าศูนย่กลางตง ๒ ฟุต และยาว ๓ ๐ ฟ ย่อมไม่มีทางจะยกชํ้นไดเลย กรีนเห็นว่าเมากลียกไม่ไหวแน่ จนยืนหอบเผลอตำอยู่ ยกหำขนอย่างรวดเร็ว ฅวครดเอาเมากลีเขำไว้ในก้อมลำตำของ เรื่อยขนไปจากเทาจนถึงกอ เมากลีคนอย่างสดกำลำ จนเก้าหลุดจา ดิน ดํ้นไขว่กว่าอยู่ในอากาศ แขนที่งสองเกร็งพยายามจะกางออกพอใ หลวมตำ จะไก้หลุดจากก้อมรํคของพญางูมหึมาตำน,น อนว่าพญางูเหลือมเฒ่าตำยาวตง ๓0 ฟุฅนึ่น นบว่าเบนมิต ของเมากลี ผู้บดนึ่ได้รบเกียรติเสมือนก้นเก้าบาผู้หนึ่ พญางูปฏิบํฅฅ่อเมากลีผ้องอาจ จึงเบ็นการหยอกก้อกนตามธรรมเนี ที่จะไดชวนอาบนา และเรื่มตนเล่นกีฬาในก้องธารใหญ่ใหึสำร เท่านึ่น เมากลีผ้ทรงพลำสมบูรณเต็มตำกบพญางู!.หลีอมใหญ่ กำล มวยปลํ้าระหว่างงูกบคน ซึ่งก้องอาคยที่งกำลำและสายฅาเ ความจริง๓เบึนการต่อสุ้กํน่,'เริง ๆ แลว ต่อให้สก © 0 เมาคล





๑๖ (3( สู้กาได แด่คาผู้สุภาพระมิคระว'งการเล่น ไม่ให้เหลือกำล่งของเมาก ใช้กำล่งเพียงไม่ถึงหนึ่งในสิบของมน คาไต่สอนให้เมากลีเล มนเสมอมา นบตงแต่เมากลีเติบโฅมีกำล่งพอที่จะทำไต่, ทำให รบการผึกกล่ามเนึ่อทุกส่วนของร่างกายอย่างไม่มีกีฬาใดเสมอเห คร่น,แล่,วงูเหลือมใหญ่กา ก็ค่อย ๆ กลายดำออกอย่างช้า ๆ กล่าย กบอ่อนแรงลง เมาคลีเบ่งดำพองกางแขนขาตามออกไปท้ละห้อย พอไ ท่าก็หบแขนหบขาทำดำให้ลีบลึ่นหสุดออกจากอ่อมรดของงูเหลือมเฒ่ กระโดดสุกขนอีก ตงห่าสู้อย่างว่องไว พยายามไขว่กว่าจบขนดหาง ซื่งเบ่นขุมกำล่งของพญางู คาก็เลียวหำเช้าไล่ฉกปากก็ขู่อยู่พอ ๆ กบเมากลีว่า “เอาละนะ ระว่งทางนึ่ ทางนึ่” มินส่ายหำไปมาอย่างรวดเร็ว ฉกขวา เมากลีบคบองไม่ค่อยทํนทงที่เบนกนไวอย่างผิดมนุษยธรรมคา คาหำเราะพลางฉกอย่างรวดเร็ว มนรอง ‘'ตรงนึ่ เล่าตรงน...บ๊ะ! มือไม่,เจาเบ่นเหน็บไปเลียแล่,ว ดบิ1คช้องไม่ทนล่กที ฮะฮะอย่างนึ่ละไม่มีประตูสู้ช้าไดเล ว่าแล่,วม่นก็กระโชก ฉกก่อน ช้างแรง ถูกดรง ไหล่ของ เมาคลี อย่างจง ทำให้,เมาคลีกระเด็นกลีงกสุกผุ่1นไปอย่างไม่1’บนห่า คากรองตามไป “สวสดี เมากลี ซีะชิะ สนุกจริง ๆ เช้าน่ะเห็นจะไม่มีวนเร ช้องการฉกของขาไดเสยเบนแน อาไร้1 สอนมาตงนมนาน ตูไมกระเดอง ขนเลย” ว่าแล่3มนก็เลอยปราด ๆ ไปย์งที่'ที่เคยอาบนา เมากลีสุกขนท ได้ก็หวเราะร่า ออกว่งดามมนไปโดยเรว

0 \\) () กรนถึงสระน*า ซึ่งเบนสระธรรมชาติมีหินลอมรอบ พญางูก็เล ไปตามสำตนไม้ที่ลืมทอคลงไป!นนาอย่างเงียบเชียบ เมาคลีตามวิสยท หก ก็ค่อย ๆ เลื่อนตำตามลงไปในนึ่าอย่างไม่มีเลียงเช่นกน เข ไปส่อีกผึงหนึ่ง แลืวโผล่ชนอย่างเงียบกริบ ไม่ผิดก'บกบที นา พญางูว่ายตามมา พลางเอาหวอนโฅของมนวางพาดขนไปบนไหล่ของ เมากลีด,วยความรกใคร่ย็ง แลวท1งสองก็แช่นึ่าอนเย็นใสอยู่อ อารมณ์ “เออมนช่างสบายอะไรอย่างน” เมาคลีพูดขนเบา ๆ ตาปรือ ความสุขเหลือประมาณ “ฉนจำไค้ว่าถาอยู่ในบานกน เวลาขณะนพว พาก'นนอนบนแผ่นไม่แช็งกระคาง ภายในกรงคินท้เรียกกนว่าน่าน ประตูหนาต่างมิดชิด จนอากาศสด ๆ อย่างนึ่ไม่มีทางม่านเช่าม ซาเอาผ่าสกปรกมาคลุมหวเสียอีก หลบแล่ว่ย่งทำเสียงแปลก ๆ น่า แท่, ๆ อยู่บาอย่างนสบายกว่าเบ็๋นไหน ๆ” ว่าแล้วเมาคลีก็ทอคฅวพิ เหลือมแช่นาเล่นอย่างสำราญใจ มีเสียงกรอบแกรบมาจากทางริมผง ที่งสองสหายจํองมองไปอย่า ปราศจากการสะทกสะท็านในส์งใค ก็เห็นงูเห่าฅวหนึ่งกำล่งเล อย่างเร่งร็อน มนก็ม-หวลงดื่มน'าแล้วไดกล่าวท’กทายเมากลีและพญ ว่า “ขอใหทาน ล่าสต'ว่ไค้ โดยสวสดี นะท่าน” แล้,วมีน ก็หน หน่ เลื่อยหายเช่าไปในความมืด คาพูดขนเหมือนนึกอะไรออกไต่อย่างหนึ่ง

๑๖ (ฟ้ เจาพอใจแลว? เมากลี ว่าบานี่น่ะเบึนที่ที่ให์ทกส์งทุกอย แลวกระนํ้นํ้รึ ?” เมากลีหิวเราะ ฅอบว่า ‘ก็ยิงไม่ทุกอย่างน*'กหรอก หาไม'ก็กงจะมีเสือร่าย อย่างเจำแชร์ก มาให้ ฉน่ฆ่าเดือนละตำ ๆ ทุกเดือนไป เดี๋ยวนี่ฉนแข็งแรงพอที คิวยมือของฉนเองแล่ว ไม่จำเบนคิองอาศ*'ยฝูงกวายเหมือนแต่ก่อน แ นอกจากนน ฉนยิงใคร่จะเห็นแดดส่องออกมาที่ง ๆ ที่ฝนกำลงตก หรือ เห็นฝนฅกที่งที่เบี่นหนำแล่ง กวามพอใจของเราน่ะมนพิกลอยู ฉนยิงไม'เกยอดอยาก ใจก็อยากจะฆ่าแพะ และเมี่อไค้ฆ่าแพะใจก็อยาก ใหโบื่นเล่งหรือกวาง ล่าหากว่าไคิฆ่าเล่งฆ่ากวาง ใจก็อยากจะใท กระทิงเสียอีก เรื่องมนเบี่นย'งงแหละ” งูเหลือมถามขนทันกวไเว่า “นอกจากนนแลำ เจำยิงจะประสงค์อะไรอีกเล่า ?” เมากลีตอบว่า 'กไม่เห็นมีอะไรที่จะปรารถนาไปมากกว่านี่อีกนี่...กา.. สหายเท่านี่ก็น่าจะพอใจแลว ไม่เห็นน่าจะทะเยอทะยานอะไรอีกต่อ คาเอ่ยขํ้นลอย ๆ ว่า \"แต่ว่า ไหนเจำงูเห่ามนว่า เอ่อ.” “งเห่าไหน ?’ เมากลีถามข*คขนทนที \"เจำตำที่มากินน1')เมื่อก็1 ทักเราตามธรรมเนียมแลวก็ไปไม่เห็นไ ว่าอะไรนี่นะ” คาหำเราะ บอกว่า “เย่อ ไม่ใช่เจำฅวนน ฉนพูดล่งงูเห่าอีกตำหนึ่งต่างหาก งบโสมไงล่ะ”

©๖๘ เมากลีจึงถามขน ' ท่านกา ท่านกาน1ะคบกำกบงูพวกมีพิษมากเหมือนกนรึ ? สำห ฉนน่ะ ขอหล'กพวกนห่างทีเดียว เพราะมนเบ็๋นสฅว์ที่เ จะโตนก แต่เวลาเผลอไปกระทบกระทำแขำจะลำบาก แต่ว่างูเห่าที่ท่านพ ถึงเมื่อกนน่ะ หมายถึงตำไหนนะ ?” คาพลิกตำเล่นนาอยู่ครู่หนึ่ง แลำเล่าว่า “เมื่อ ๓—๔ เดือนก่อนโนน ฉนไค้ไปหากินในวิงเย็น ลืมวิงเย็นหรอกนะ ทีนึ่เจ่าสฅว์ที่ฉันตามส่า มนว็งหนีผ่า ห่องที่ฉันเคยพิงกำแพงใหโจำหนีออก มาไดจาก ฝูงลิงบน เดอโล แลำมนก็วึงลงไปในทางลงใต้ดิน” เมาคลีแยงว่า “เอ๊ะ เจ่าสฅวิพวกนน พวกลิงใช่ไหมล่ะ ม'น'ไม่เคยอาศ นี่นา” คาแลบลีนแผลบ ๆ แล,วิพูด'ว่า “เจ่าตำนึ่มีนก็'ไม่ ไต่อาศ*ยอยู่ใต้ดิน เหมือน กนแต่มีน จวนตำ หนีเอาต่วรอดเท่านี่น มนว็งลงไปไกลมาก ฉันก็ตามมีนเรื่ กระ’ก่งทนกนจ'บมันกินได้แลำฉันก็นอนหลบไป พอตื่นขนฉ โอกาสเลอยเรื่อยเบือยเชำไปอึก” เมาคลีถามว่า “ไปทางใฅดินนํนน่ะรึ ?” กาตอบว่า “ยงงนซ ไปไคไม่ชำ ก็พบเขำกบคอกจนทนขาวเขำ เออ. มนกืองูเห่าเผือกฉังไงล่ะ มนไต่,คุยถึงเรื่องอะไรต่อมิอะไรให

๑ไ)^ มีหลายเรื่องที่ฉันพงแลวไม่เขำใจ นอกจากนนย่งอวดอะไรต่อ หลายอย่างซึ่งฉินไม่เกยเห็น” เมากลีฅื่นเดินถามว่า ‘'เรอะ เบนล่ตว์จำพวกใหม่หรืออย่างไร เบนไง เลยล่าสนุกไปล กาฅอบว่า “ไม่ใช่สฅว์ และถไหากฉินขืนกินเช่าไปละกอเย้นพนห์ฒ เพราะชองพวกนนมไเแข็งสนดี แต่ว่าเจำดอกจนทน์ขาวเขาบอกว่าพวก ซึ่งฉันคิดว่า' เจไคอกจ'นทนี่ขาวกงร้จ'กิเบนอย่างดี เขาว่าพวกก ปรารถนาน,กิ ที่จะไค้เห็นสงเหล่าน แม้ไดิเห็นแล่ว จะดิองตายก็คงย เมากลีสอดทนทีว่า “ต่อง!ปคู ตอง!ปดูให้ไค้ฉันย่งระลึกไค้ว่า กร8ง เหมือนกน” งูเหลือมปรามขนว่า “ชำ ๆ เถอะน่ะ เพราะความใจร2ก นี่แหละ เจไงูสเหลืองที่หาญเขาอมตะวนจึงต่องตาย พงต่อไปดีกว่า ฉินไ พูดฉับงูเห่าเผอกถึงเรื่องเจไ เมากลี ฉินบอกให้มนรู้ว่าเจำเบึนกน เ มนตอบว่า “โอนานมาแล่ว ขำ'ไม่เคยพบคนเลยฮ่ะๆๆชวนกนเข อีกซิ ขาจะใหกนผู้มีจิตใจโลภ.ไต่ทุกๆ อย่างทีเดียว ของพวก กี่อย่างก็มีค่าพอที่จะชวนใจใหคนยอมตายฮ่ะๆๆ ยอมตายเพื่อสง ไค้แล่ว” เมากลีพูดขนอย่างสงสยว่า “คงจะเบนอาหารจำพวกใหม่เย้นแน่ แต่ปกติเจไงูพิษไม่เกย นี่นาในเมื่อมนมีอาหาร มนไม่เกยแสดงตำเย้นมิฅรกไ]ใครเลย” งเหลือมพคว่า “บอกว่าไม่ใช่สตวที่'จะเบนอาหาร มนเบนค่า...มนเย้นอา...เ อะไรฉันก็บอกไม่ถูกแอะ”

6) 0ถึ) ๐ เมาคลีฅดสินใจทนที พูดขนว่า ‘‘เราต้องไปดูกนให้ได้ ฉนต้งไม่เกยเห็นงูเผือกเลย อยากจะคูอะไร ๆ พวกนนต้วย มนฆ่าเสียหมดแต้วใช่ไหม ?” งูเหลือมคาฅอบว่า “พวกนนน่ะมนของตายแต้วทงนน เจ็างูเผือกมนตอบว่ ผ้เผืารกษาสีงเหล่านนทงหมด ?” เมากลีรองว่า “อา!ก็เหมือนอย่างกบที่ หมาบายืนคุมเนอสํตว์ที่ต้ ถาน่ะซี เราไปกนหรือยงล่ะ แหม ฉนอยากไปดูจริง” ว่าแต้วเมาค กลบเช่าถึง เขาฃนไปกลงฅวบนหญ่าอนสะอาดอ่อนนุ่ม เพื่ สนิท แลวต้งสองก็พาต้นตรงไปย'งต้งเย็น—เมืองฑ้ง ต้นว่า วิงเย็นนน เดี๋ยวนเมาคลีไม่กลวพวกลิงอีกต่อไ พวกลิงกลบหวาดกต้วเมาคลีอย่างที่สุด ในขณะที่เมาคลีและพญางูเห มาถึงต้งเย็น คราวนั้พวกลิงพากนไปหากินเสียที่ในบา ยืนตระหง่านอยู่ท่ามกลเงแสงจนทร์ คาพาเมากลีเช่าไปย'งต้งของพระ แต้วก็เลีอยม่านกองต้ฐปรกหกต้งไปย'งช่องต้นได ซึ่งชำรุดจ ทางลงเลียหมดแต้วนน ที่ตรงกลางต้องโถงของพระราชินี เมากลี สำหรไ)งู แต้วลงทายดวยคำว่า “ท่านกํบเราเบ็1นเลือดเนีอเ ก็ลงคลานลอดช่องอุโมงค์ ตามคาไปตามช่องทางต้นลดเลียวเค์ยว เวลานานโขทํ้งสองก็มาถึงที่แห่งหนึ่ง ซึ่งรากไม้ต้นมห พื่นดิน แหวกกำแพงพงออกเบ็1นช่องอยู่ ท่งสองพาต้นลอดช่ แตกตอนนึ่ออกไป พอต้นช่องก็ถึงต้องโถงใหญ่กต้างขว รูปโคมชำรุดเบ็1นบางแห่ง เพราะรากไม้ช่างบนแทงลงมาจนแยกเบนช่องให้

๑๏ แสงเดือนส่องลอดลงมาบางพ'อก!ลา!ยความมืดลงเล็กนอย เมากลีลุกขนยืน พลางพูคว่า 'ที่นี่พนถาที่ปลอกมัย เงียบดี แก่ว่าไกลเหลือเกิน ถ้าจะใหมา วน ฉันเบนไม่เอาแน่ ไหนล่ะ อะไรที่ว่าจะให้คูไม่เห็นมีอะ มีเสียงพกจากกลางถ้องโถงนนว่า “เหอ ๆ ๆ มีซิเจา มีซิ เหอ ๆ ๆ ขำอย’นี่ฉังไงล่ะ มอง ทีเดียวรึ ส่า ๆๆ” จากเสียงที่มานน เมาคลีก็มองเห็นส็งหนึ่งข'าว ๆ เคลื่อนไหว สงขน สูงขน สูงขนทีละน้อย จนในที่สุดเขาก็เห็นถนด'ว่า มันเ ฅวใหญ่ทสุดที่เขาไถ้เลยพบมา

๏ 0^ \\๑ฮ งูเห่าฅำนึ่น ลำตำของมนยาวเกือบ ๘ ฟุต ขาวเผือกไปทงฅำ เพราะอุดอ้ออู่'ในความมืดมาเบนเวลานานนกหนา แม่แต่ดอกจนทน ตอนบนกอที่แม่พ่งพานของมนก็เปลี่ยนสีซีดจ,นเบนสีเหลืองจ มนแดงกลี่าราวกบสีทบทิม เบนงประหลาดที่สุด และน่าคูที่สุ “ขอให้ท่านล่าอาหารไค้โดยสวสดี” เมาคลีรำ)งทกคำเยอ งูเผือกถามต่อไปทนที โดยไม่ตอบคำทกว่า “ไนเมืองเบ็1นอย่างไรบาง เห็นไหมว่าเมืองนึ่มีกำแพงมหึ ตงรอยๆเชือก มีมำนบเบ็1นหมื่น วำกวายเหลือที่จะคณาน*บ พระม กษฅริย์ของเมืองนึ่ มีพระเจำแผ่นดินเบ็1นบริวารต8ง ๒๐ หำเมือ อยู่ที่นึ่มานานแล่ว เหอ ๆ ๆ ขำไค้อยู่ที่นี่มานานนำหนานะเจาเอ๋ บ*คน หูขำไม่ไค้ยินเสียงอะไร แม่แต่เสียงฆ็องศึกมานานนมเต็ม เหอ ๆ ๆ” เมาคลีถามว่า “ขำงบนนน! ก็ไม่เห็นมีเมืองอะไรที่ท่านว่านึ่ มีก็แต่บา .ฉนร้จกก็มีแฅ่ห์ตถีก'บพวกลูก ๆ ๓ ตำ มำรึ... เสือคำบาเกียร่าก็ เสียจนหมดหมู่บานแล่ว แล่วก็เอ๋อ พระมหากษํฅริย์น่ะ คื พญางเหลือมกา สอดขนว่า “บอกแล่วไหมล่ะ บอกแล่วไม่เชื่อว่าเมืองน่ะไม พญางูเผือกรองว่า ‘พนไปไม่ได้ เมืองกลางบ่1าที่มืกำแพงแข็งแรงอย่างนนจะ ไปไม่ไค้เบ็๋นย์นขาด เมืองนึ่น่ะเจาเอ๋ย ไล่สรำงชนตงแต่พ เพ่งออกจากไข่ และมนกงจะม่นคงแข็งแรงอยู่จนถึงช,วลูกชํ

0 ต่เ ๓ ซึงซะพากนเบ็๋นงูเผือก เพราะความชราเช่นขานี่แหละ เมืองนี สรางขํ้นโคยบํญ่ชาของกษฅริย์สะลมธิ (53101๗111) ราชบุฅ'เของจน (013๗1:3๖1)3) ถู้เบ็'นบุตรของวิเยช (V;86]'3) ผ้เบนบุตรของเยคะสุร (&ธน!-0 สรำงขํ้น'ในสม*ยบพพะระ'ว'ล (ะ31)1)3 ๖3^31) เหอๆ ๆ เออ เจาน่ะเบึนววของใครหา ?” เมาคลีเอ่ยกิบงูเหลือมกาว่า '‘ไม่ได้ความเลย พูดอะไรฉนไม่เช่าใจเลยสกคำเดียว’’ งูเหลือมใหญ่ตอบว่า “ฉนเองก็พงไม'รู้เรื่องเหมือนกน พญางูเผือกผู้1ชราตำนี่ 7เหลือเกิน นี่แน่ะท่านงเผือก ฉนน่ะเกิดมาก็เห็นบ่1 ณเบนบาอฮ่อย่ แ11'ฅ, เหน,1แ1 ก.่,\"11เร”แVลว ข งูเผือกรองถามขั๊นว่า “ก็แล่วเจ่าผู้นี่น่ะเบ็1นใครล่ะ ? ที่มานงอย ต่อหน่าฉนได้ จากความหวาดกล'วเช่นคนอื่น แต่ เหอ ๆ ๆ ช่างโง่เง่าจนไม่ร้จกพระมหา- กษฅริย์คืออะไร เอ๊ะ แต่ว่า แต่ว่าสามารถพูดภาษาของพวกเราไค ปากของคน บอกที่รึ เจ่ากนสะพายมีดที่พูดภาษางู ได้นี่ “ฉนมีชื่อ'ว่า เมากลี เบ็1นชาวบืาผ้หนี่งฉนเบ็1นพวกหมาบา ค เบนพิ1ชายของฉน นี่แน่ะ ท่านพ่อเฒ่างูเผือก ท่านล่ะคือใคร งเผือกตอบคำถามชองเมาคลีว่า “เหธ ๆ ๆ ช่าน่ะรึ ขำเบ็นี่พนกงานผู้พิท่กษ์รํกษาสมบํฅ มหากษ*ฅริย์ ท่านคารุนราชา (&111011 113)3) เบนผู้สรางแผ่นหินบี่คทา เขาไว้ ตงแต่ฅํวขำยงคำอยู่ แลวทรพย็สมบฅก็ถูกหย่อนทํ้งลงมา

๑ ๓) ๔ หิน แล'วพราหมณ์ผู้พนนายของข้าก็สวดมนต์ส่งโองการให้ขำ เหล่านีไว้ เหอ ๆ ในนามแห่งพระมหากษํฅริย์” เมากลีกล่าวว่า ‘‘ฉไเไดโกยจดการกิ,บพราหมณ์ในหมู่น่านคนมาเหมือนกิน ฉ ล่งหรณ์ใจเสียแลวว่า ในไม่ชากงจะมืเหดุอะไรไม1ดีเกิดขนที่นี งูเผือกฅอบว่า “ฅงแต่ขามาอยู่ที่นี่ มืผ้เบี่ดหินบิ1ดทางเรก้ ๕ กร8งแล่,ว สะ แล่ว ทุกกร1งํ้ผ้เบดทางก็ฅองบี่ดมนลงดามเดิม โดยไม่ได้อะไรเลย เหอๆๆ ทรพยสมบฅที่นี่น่ะมากมายมหาศาลน,ก หาที่เปรียบมิได้ เพราะพ็1นท สมบฅที่สะสมมาดเงรอยชืวของกษต่ริย์ แต่ทว่าครง์สุดห่ายที่ก เขาไต่ถกเบิ1ดออกนน ก็เบ็1นเวลานานเหลือเกินมาแล่,ว จนกระท'ง เมืองของข็าน้เห็นจะไม่มืใครไต่พบเห็นอีกเบนแน่” กายาอีกว่า /•กิ','.'.;. \"เอ เมืองที่ไหนนะ บอกว่าไม่มีแล่,ว เมืองที่ท่านว่าน่ะลอ ไปช่างบนโน่นซิ รากไมออกระเกะระกะชำแรกซอกหินลงมา ต่น่ไม้บาดง กิ,บกนน่ะอย'ร่วมกนที่ไหนมี ?” ‘‘หาครํ้งแล่,วนะที่คนมาที่นี่ แต่ทุกคนไม่พูดว่า ส่ะ จนกระท'งขาเขาไปถึงต่วในห่นใด และแล่วเสียงที่เปล่งออ เสียงพูด แต่เบ็๋นเสียงรองอย่างสุดเสียง อา ! มนเบนเสียงร่องก ของคนแหล่านน ฮ่ะ ส่ะ แต่'แทงคนและงู พากไเมา กล่าวเท็จให้ข หลอกให์,ขาเชื่อว่า เมืองของช่านี่น่ะสาปสุญเสียแล่ว เพื่อจะใ

๑ ฟ่^ หมดหนำที่ในการเผืาทรพย์สมบิตนี่แล้ว ง*นรี อ่ะ ๆ ๆ คนเอย กี่'จ้อยกี่,พนบก็กงเปลี่ยนแปลงไปบาง แล้ก็เล็กนอยเท่านน แต่สำหร ขาไม'มีเสียละที่จะเปลี่ยนแปลง ขำนี่แฅ่ผู้เคียวเท่านน พิท่กษ์รำษาทรพย์สมบ*ตมหาศาลที่นี่อยู่ จนถึงวนที่ท่านพราหมณ์ ของขำ เดินสวดมนต์ลงมา พรอมที่ง๎นานมอุ่น ๆ มาให์ขำกิน แล้วพ ออกไปสู่แสงจนทรืขำงนอกเจ้าว่าเมืองสาปสูญแล็ว์รี แลวขางบนโ เออ โออนาถ โอ เบ็่นจริงหรือเจ้า เจ้าอำงว่า เห็นรากไม้ที่แทรกห มาหรือ ย'งงนรี โอ ลำกระนน โอ เจ้าเอ๋ย เจ้าก็เอาเถิดเจ้าหยิบเอ เถอะ เอาซิเอาไป ทรพย์สมบํฅเจ้าปรารถนา เจ้าจะหาทรพยสมบิต นี่ไม่มีอีกแล้วในโลกนี่ ขำให์, เล้าเอาไปเถอะ เจ้ามนุษย์ผ เจำสามารถจะนำทรพย์สมบ*ฅเหล่านี่ออกไปจากถานี่ไล้เท่าไรๆส่ จะล้อง เบี1น จ,กร พรรดิ ผู้ยื่ง ใหญ่ มีพระเจาแผ่น ดินมากมายเบ เหอ ๆ ๆ” เมาคลีพูดอย่างเอือมระอาว่า ‘'เอาอีกแล้ว พูดแล้เรื่องที่พ้งไม่เขำใจอยู่น่นเอ จอกบาตวไหน ลงมากคท่านพญางูเผือกถึงใต้คินนี่เชียวรี ท่านงู ไดใบ็1นบาไป นี่น่ะท่านพ่อเฒ่างูเผือก! ท่านอย่าพูดเลย ไม่ม ที่ฉนจะเอาออกไปเลยสกอย่าง’ พญางูเผือกขู่พ่อรอง,ว่า ‘‘ชะ ชะ ชะ เจานี่พูคจาสามหาว ว่าข่าล้าง1นรี เจ้าลูกนอย ไม่รู้จกความตายเสียแลว เอาเถอะ ฮ่ะ ๆ ก่อน'ที่เจ้า'จะตาย ก่อนที่ความ ตายจะมาสู่เจา ส่า ส่า ส่า ความตาย สิชิฮิ ขำนี่แหละนะ จะ

๑ (^ ๖ คุณกบเจาสกหน่อย นี่แน่ะ ดที่นี่ คูเสียให้ดี เล้าจงคู ท้คนน้อยคนนกจะไดพบคูเลียให้เต็มดา ส่าๆๆ เหอๆๆ” เมาคลีขบพนอย่างชดใจเต็มที ' พูดให้ค พูดให้ดีหน่อยนะ ส่า ในบ่'านี่ไม่มีใครกล้าพูด -เรึ่องทำบุญคุณ'ให้ เอาละ เมื่อท่านดองการให้รู้ก็ไดี’ เราก็จะคูท่าน หลงเลอะไปแล้ว” เมาคลีเพ่งสายดาเขาไปในห้องเก็บสมบฅในท่ามกลางความมืด ซ นี่กงมีแฅ่แสงเดือนเท่านี่น ที่ส่องลอดลงมาลาง ๆ ครํ้นแลำ เมาคลีก็เอามือกอบสีงหนึ่งชนมาส่องคู จากคว เพียงสลวๆของแสงเดือนที่ลอดเข็ามาเบนทางยาว แล้วเขาก็รํองอ ‘‘ออ-ออ พิโธ่เอย ! เจาสีงเหล่านี่ก็เหมือนกบที่ฉนเกยเ บานของกนนนเอง จะผิดกนณ็เต่เท้นึ่สีเหลีองแต่เจำที่ฉนเห็ ดาล ไม่เขำท่า” เขาปล่อยเหรียญทองในกำมือใหรวงลงส่พนดามเดิม แล้วเคลื่อน ออกไปขำงหน้าอีกนิดหนึ่ง เขาพบว่าพนหองเก็บสมบดินนมีเหร อย่สงตงหาหกฟุต เพราะแดกออกจากถุงซึ่งขาดเพราะความชราหลา และเพราะความที่ทบถมกนอยู่หลายริอยบี่ เหรียญทองและเงินเหล ดำกนแน่นเหมือนกบทรายที่ต็ดกนเบ็่นกอน และภายใดกอง บนกอง และ บ่างก็โผล่ขนมาจากกองเหรียญเหล่านน ปรากฏว่ามีกบชิางที่ทำดำ ทองประคบเพชรประดบพลอยอยู่หลายกบ นอกจากนนก็ย่งมืเสลี่ยงส เบนยานของพระราชินี ซงมืกรอบทำดำยเงินสลกอย่างงามสดพรร ประดิบเพชรพลอยนานาประการ กานหามเสลี่ยงเหล่านี่ตอนปลายทำ

4 { ©ฟ่ฟ่ อย่างดี อุ้มสายม่านบนเสลี่ยงทำควยอำพนอนลี่าค่า เชิงเทีย ห้อยทำควยมรกต มีเทวรูปทำควยเงินสูง ๕ ฟุตหลายองค์ ควงเนตรข รูปเหล่านํ้ลํวนเบึนเพชร มีเสอเกราะเหล็กกลาลวคลายทอง ชายกรุยทำ ไข่มุก ซึ่งเนื่องจากกวามเก่าเกินอายุ ไดกลายเบ็1นสคำไปเ หมวกเหล็กกล่าประดบทมท้มสีเลือดนกหาค่ามิไห้ มีโล่มากมา อาบกร'ง บางห้นหุ้มควยกระ และบางอนก็หุ้มห้วยหนงแรด ประห้ ห้วยทองมีมรกตผงรอบขอบ มีคาบ มีดสน และมีดล่าสฅว ลวนมีคาม ประด*บเพชรพานทอง ขนตกบาตรทองเหลือจะนบไห้ ถ’วียและสรอยหยก กระถางธูปกระถางเผา เกรื่องหอม หวี หมอนาหอม ถวยผุนทา ถ'วยผุนผดหนา ห้วนแลวไปควยทองคำ แหวนสำหรบประคบจมูก กำ แขน มงคลสวมศีรษะ แหวนและสายรดเอวมากมายเหลือคณนา เข็มขัดบาง อ'นกวางกว่าผ็ามือ ประคบเต็มไปห้วยเพชรและทบทิมเจียระไน เหลี่ยม นอกจากนื่น ยงมีหีบมากมายซึ่งไห้ผุพงแตกเพราะค รอยบ มีนิลแสงดาว โอปอล และไพฑรย ที่ยํงไม่ไคํเจียระไน ประมาณมูลค่าไม่ไควาเบ็๋นราคาส่กเท่าไร คำกล่าวของพญางูเผือกย่อมเบ็๋นการถูกห้องทุกประการ เพรา สมบํฅเท'าที่มีอยู่ที่เมากลีไดเห็นนน ไม่มีเงินที่ไหนในโลกจะหาซอ เบ็นสมบํฅมหาศาล สะสมมิรู้กฺชวกษฅริย จากการสงคราม ปลนสะ คำขายและเก็บภาษีอากร เฉพาะแต่เหรียญเงินเหรียญทองต่างๆ ค่ามิไห้ แมจะย่งไม่ได้คิดถึงค่าของเครื่องเพชรพลอยต่าง ๆ น^หนกเงินทองและเพชรพลอยรวมกนเข่าแห้วกงไม่นอยกว่า สองส ดิน บรรดาเห้าผู้กรองเมืองต่าง ๆ ในอินเดียทุกวนนื่ แห้

สฟ่ ธ/ I นบ,ว่ายาก'จน ก็ย่งมีหองเก็บทรพย์สมบ*ต ซึ่งพยายามสะสมเพื่มเติมอย วน ถึงแมว'พะมีเจาบ่านผ่านเมืองบางกนที่เห็นแก,ความเจริญข จะส่งเครื่องบรรณาการไปเจริญไมตรีแก1เมืองอี่นสกสิห่าสิบเล่มเกวีย ส่วนมากของพวกเจ่าเมืองเหล่านึ่น, จะพากนสะสมเพื่อเพืมเ เขาทองพระกลงอนสลบอยู่เสมอ ควยความโลภและต่องการจะแข่งบา ความรื่ารวยฅ่อกน เมาคลีผู้'ไม่เคยร้กุณค่าของเงินทอง ย่อมจะไม่สนใจต่อทรพย์สม มหาศาลเหล่าน,นเช่นกนธรรมดาที่งหลายทวไป มืแต่จำพวกมีด เขาติดใจอยู่บำง แค่เนื่องจากนาหน'กของม่นไม่เหมาะมือสกเ ■.1, I หยิบขนมาเกาะคู แลวก็โยนกลบไปตามเติม แต่แส่วีในที่สดเขากไต่แ สิงหนึ่งซึ่งทำให่'เขาสนใจเบนพิเศษ วางอยู่บนชานหนิ * -;. , 51,!,1- หนึ่งของมนผงอยู่ในเหรียญทอง ส์งนึ่คือ พระแสงขอช่าง ซึ่งมีความย ๓ ฟุต มีสกษณะกส่ายตะขอสำหรบเกี่ยวเรือ ตอนยอดของพระแสง ผงทบทิมเม็ดหนึ่ง ถัดลงมาตอนที่เบ็เนที่จบนึ่น ประคบควยบุษรากมต ถันเบ็นพืด เบ็1นบุมป่าเหมาะแก่การจบถือไดถนคคียี่งนํก ถดลงมามีลวค ลายทำถัวยหยกเบนรูปดอกไม้โดยรอบ ใบไมทาควยมรกต ส่วนดอก ทิมส่วนต่านตอนนอกจากนึ่นเมนงาช่างอย่างบริสุทธไม่มีตำหนิ ตอ ขอตลอดไปจนถึงปลายแหลมของขอ ทำถัวยเหล็กกลา มีลวดลายผงควย เถันทอง เบ็๋นรูปตำนานการขบช่าง รูปเหล่านึ่เองที่เมาค รปของช่าง ซึ่งทำให1เขานึกไปถึงพญาหฅถึสหายรกของเขา ตลอดเวลาที่เมาคลีเพสิคเพลิน อยู่กบการชม ทรพย สมบ*ตอนมหาศา เหล่าน,น พญางเห่าเผือกได้ติดตามไปควยตลอดเวลา มนไถักล่าวขน เมากลเนทสุดวา

1 ๑ ต่) ลิ่ '‘เห็นหรือยงล่ะ ว่าทรพย์สมบ'ฅเหล่า‘แจะมีค่าควรแก่การเสียสละช เพื่อจะไก่มาเห็น อย่างนึ่จะเรียกว่าขำทำบุญคุณให่แก่เจ่ ย่ะ ฮ่ะ” เมาคลีฅอบเนือย ๆ ว่า \"ฉไเไม่ค่อยเขาใจนกหรอก ในเรื่องรากาค่างวดอะไรที่ท่านว่า ทุก อย่างแข็งและก็เย็นๆ ไม่มีกวามอบอุ่นเสียเลย จะกินเขาไ เห็นมีประโยชนอะไร แต่ว่าเจ่าสีงนึ่” เขายกพระแสงชูขน แลว ว่า “เจ่าสีงนึ่มีอะไรประหลาดอยู่ ฉนอยากจะเอาไปคูในที่ที่สว่าง ถนคตาสกหน่อย ท่านว่าของเหล่านี่พ็1นของท่านที่งนนไม่ใ อนุญาตให์ฉนเอาสีงนี่ออกไปได้ไหม แลวฉนจะหากบมาใหทานกิ พญางูเผือกไก่พงก่งนนก็สีมใจนำ ที่ไก่เห็นความโลภของมนุษย์สมก ตงํ้ใจ ซึ่งไดไ]รากฏขํ้นอีกแล่,ว แม่แต่เมาคลีน่อย มนดีใจจน แก่เมากลีว่า ะ‘'อ่ ๆ ๆ เจาอยากจะไค้รื เอาซี เหอ ๆๆ ขาใหํเจ่า ะชิ' ๆๆ เ ไปซิ เจ่าผ้มีกวามโลภ เหมือนอย่างกนโลภทํ้งหลาย โอ! พระแสงขอ แห่งกำสาป แห่งความตาย แห่งความพินาศ เจ่าจะต้องไค้เจกกบ ฮ่ะ ๆๆ กำสาปอนอาถรรพณ์และความพินาศแห่งผู้กรอบกรอง” พอเมาคลีหำกลบจะเดินต่อไป พญางูเห่าก็รื,องขนว่า “เหอๆๆ เอาซี ขาอนุญาตแต่ว่าระก่งนะเดินดีๆ หน่อย ชิะๆๆ ดที่เท่าของเจ่ารึ นน นน แย่ะ ๆ ๆ นี่,นอะไร” เมาคลีกมลงหยิบวฅถุ ขาวๆ อย่างหนึ่งขนมาคุแล่'วพคว่า “นี่นะรื ก็หวกระโหลกน'ะซี ออ โน่นก็อีกสองหำ ทำไมรึ พญางเห่าเผือกบอกว่า

8) (ะ/ ๐ นนแหละ พวกนึ่แหละที่เชำมาที่นึ่เมึ่อหลายบี1มาแล่ว ค ขาเขาไปกยคำยหน่อยเคียวเท่า'แน เขาก็เลยพากนนอน'แงแน่ จนเน เน่าเบอยไปเหลือแต่โกรงกระดูกและหวกระโหลก เหอ ๆ ๆ เจ่าอย อะไรอีกล่ะ ชิะ ทรพย์สมบํฅเหล่านๆก้ใหใจำท*งนนแหละ ส่า ๆๆ’ เมากลีพูดขํ้นว่า “ฉันไม่มีกวามประสงค์จะไต่อะไรที่ท่านเริยกว่าทร'พย์ส หรอก ล่าท่านยอมให์ฉันเอาของแหลมอนนออกไป ก็ขอบใจ และฉน ก็จะขอลา แต่ล่าหากท่านไม่ยอมให่ฉันก็ไม่ว่าอะไร ฉ้นจะขอล ไป ฉันไม่อยากจะส้รบฅบมึอ กบพวกท่านผ้มีพิษ อีกประการหนึ่ ฉันก็มีกำรหสสำหรบใชํกบพวกท่านอย่แล่วนี่นะ” พญางูเห่าเผือกตอมว่า “ออ ชิะๆ ที่นี่ไม่มีรห่สของใกรที่จะใชการไต่' เอามนมาใช ไม่ไต่หรอกเจ้าเอย นอกจากรห่สของขาเอง” กา พญางเหลือม ไต่,พงคำพคอนโอห์'งของพญางูเผือกก็เห พุ่งตำปราดออกไปประจญหฉัากบมน พลางกระโชกถามขนว่า '‘แลวใครเล่า ที่บอกให์ขาพากนกนนึ่เขามา’’ งูเผือกตอบอีกอกว่า ขาเอง ขำเบ็่นกนขอใหพากนมาเพราะเหตุว่านานแล่,วนานนกหนา, จริงแล่วนะ เจ่าเอย ที่ชำไม่ไต่เห็นคน เจำคนนึ่นี่ม่'นพูดภาษ เลียควยตีจริงจรง เจ่าเด็กนอย’’ อย''!ลืม คิดดูสิ ชำจะเอ งูเหลือมกระแทกเสียงว่า “แต่เจ่าไม่ไต่,พูดเรื่องการฆ่านะ แล่ต,วก'บพวกพองสตว์บาไต่อย่างไร ในการที่นำเขำมาแล่,วเกิดมาตาย งเผือกยอมรบอีกว่า

•\\ ๑^๑ จริง ขำไม่ไอ้พูดถึงเรื่องฆ่า จนกระท'งบคนสำหรบเรองท กลVเปหรือไม่กลำ]ไปน่นแหละตามใจเ.จำซิ ช่องกำแพงก็อยู่โน เอาเถอะเจำเอ่ยอย่ามี'วทะเลาะกนเลย สำหรบเจำน่ะเพียงขำแตะที่กอนิด เท่านน เจำอ้วนส่ะ ๆ ๆ เจำอ้วนนกฆ่าลิงบืาก็จะไม่รจกเจ มีกนใคที่เขำมาที่นี่แลำจะมีชีวิตกลบออกไปไอ้ ขำเบ็่นผู้รกษาทรพยสมบ แห่งราชธานีของพระมหากษฅริน่ เหอ ๆ ๆ” คาริองขํ้นว่า ะ“บ๊ เจำไอ้เดือนเผือกโอ้บาดาลนี่ บอกไม่เชีอเลยว่าเมืองน่ กษฅริย์ก็ไม่มี มีแต่บ็าทํ้งนน อย่าพล่ามไปหน่อยเลย” งูเผือกแยำอย่างดึงคนว่า ‘เถอะน่าทรพย์สมบฅย่งอฮุ่ เอาอย่างนี่เถิด คอยสํกกรุ่ แห่งขุนเขา คอยคูเจำเด็กกนนี่วื่ง อ้องนี่ใหญ่พอจะเล่นกี สะๆๆ ทีนี่สนุกละ เอำ เจำหนุลองหนีขำ'โอ้อ้นดุทีรึ เล่ อ้กพีก เ’หอ ๆ คูช้จะพนมือขำไหม ?” เมากลีวางมือลงบนหำของงูเหลือมกาเบ็นสญญาณใอ้สงบนี่งไอ กระซิบบอกว่เ, ‘‘เจำงูขาวตำนี่เกยพบกนที่มาแต่หมู่บ้าน มนยํงไม่ร้จํก เมื่อม่นอ้องการจะลองดึก'บฉนก็เอาซิ จะไอ้สอน 1ห้|สำนึกเลียบ้ ตลอดเวลานี่ เมากลือ่งคงถืออ้ามพระแสงขอติดมืออยู่ เขาเง ขํน พลางก็วางพระแสงขออ้นนนไปอย่างรวดเร็ว ปลายขอพระแสงบก ลงอย่างแม่นยำกบพนอ้องโถง กร่อมคองูเห่าเผือกพอดิบพอด แน่นอยู่กบพน และในพริบตาน’นเอง พญางูเหลือมคา ก็โถมตำของมน ขํ้นไบ่ท่บงูเห่าเผือกไอ้ตลอดสำตำ

ฅาของงูเห่าเผือกที่แคงอยู่แล*ว ยี่งแดงกลาเขไ)ขํ้น อย่างสุดขีด มนเหวี่ยงท่อนห็วที่พ’,นจากพระแสงขอคร่อมไว*,อยู่ไปมา ทำอะไรไม่ไค', \"ฆ่ามีนเสีย” งูเหลือมเฒ่าร่องบอกเมาคลี ในเมื่อเห็นเ ท่ามมีดที่กลองกบคอไปมา เมากลีกระชากมีดออกจากผก บอกก*บงูเหลือมว่า \"ถาไม่จำเบ็นฉิ ไม่อยากจะฆ่าอะไร นอกจากจะฆ่าเพื่อเบนอาหาร คนี่ดีกว่า เขากวาไท่,ฅอนกอของงูเห่าเผือก จํบมีนหงายขน แท่,วเอาปลายมีด ที่ปากของนผือกใหอาออกทีละน์อย ๆ พอปากของงูเผึอกอ้าออก ' ก็เผยให่เห็นเขยวพิษที่ติดเพดานขอ อยู่ ซึ่งแหํงเที่ยวคำ หดติดอยู่กํ11เหงือก แสดงให่,เห็นว่า ควนึแก่ชราเกินขนาด จนกระท'งเขยวพิษของมีนใช้,การไม่ไดไานมน แล*,ว เมากลีร่องบอกคาพญางูเหลือมสหายรกว่า \"ดูซี เขั้ยวหมดพิษแท่,วละ” ว่าแท่,วเขาก็บอกให้กาถอยอ การทบลำฅวของงูเผือก เมาคลีถอนพระแสงขอออกจากกองุเห่าแท่ ว่า “ทรพฮ่สมบํคของพระราชานี่น่ะ ชิ'ะ ๆ ๆ เห็นจะท่องหาพน'กงา เผาใหม่เสียแท่วละ เจาดอกจนขาวเอย เมื่อกเจ่าชวนขำวี่งไล่จํบ ทีนํ้ขำจะซวนเจาบำงละ เอาซี เจาวื่งหนีไปช้ ขึะ ๆๆ นะ เล่นเอาเถิดกบขำสี,กพกเถอะนะ ชิา ๆ ๆ’’ '- งูเห่าเผือกขํพ่'อพูดว่า





๑^๓ ขาเสียทีเจา ขาอายเหลือเกิน เจ่าฆ่าขำเสียให'ตายทเถอ ทีเจาแส้ว โอ เหอะ ๆ ๆ” เมากลีฅอบว่า ‘‘พอทีเถอะคำว่า ฆ่า ๆ ของเจ่าน่ะมนมากเกินไปเสียแล’ว กนละ ขำจะเอาเส้าปลายแหลมอนนไปส้วย เพราะขำไค์ต่อส์'เพื่อกร ของมนแส้ว” งูเห่าเผือกตอบสวนทนท้ว่า ‘'เอาไปซี แฅ่งู้ไส้ส้วยว่า เจำส้องระส้งหน่อย อย่าให,มน ในทีสุดเทียวนะ เหอ ๆ ๆ พระแสงขออนส้กคี้สิทธน่ะไส้ฆ่าคนมาเส นกแส้ว ซี'ะ ๆ ๆ เส้าจะเบ็นเจ่าของมนไม่ไส้นานหรอก แม ไม่ว่าใครทว้นนทีไส้มนไป มนคือความฅาย จำไว้ให้ที มนคือกวามฅา ขำเองหมดเขยวหมดพิษเสียแส้วที่จะฆ่าใครได้อีก เส้าร ขำ ว่าพระแสงขออนน เหอ ๆ มนคือความตาย มนจะฆ่าเจ่าทุกคนส้ว กำสาปของมไแองแทนขำเหอ ๆ ๆ” เมากลีไม่โส้ตอบ เขารีบคลานออกทางช่องกำแพงแตก เขำส่อุโ ทางขนแต่ก็ไม่วายเหลียวหลํงไปดู พอคีไค์เห็นพญางูเห่าเผือกกำส้งฉกหนำเทวรูปต่าง ๆ พื่นหํองโถงใหญ่นนส้วยกวามฉุนเฉียว ที่มนไม่รู้จะไปทำใครไส้ สาปแช่งมนต์ศ’กดสิทธี้แห่งพระแสงขอชำงอยู่ตลอดเวลา “มนคือความตาย มนคือความตาย” ไกลออกไปทุกทีจนหายล ในทีสุด ทงเมากลีและพญางูเหลือมก็ออกส้นอุโมงค์มืด พอพ กระทบแสงแดดอ่อนในยามเช้าก็ส่องประกายแวว'ส้บ ทำให่เมาคลีตื่นเส V-

พอใจ ราวกีบไค1ดอกไม่งามช่อใหม่มาประสืบผม เขากวดแกว่งมนไป พลางพุดว่า “เจำลีงที่อยู่ตรงปลายนี่ สคใสเสียกว่าดาของบาเกียร่ ฅ็องเอามนไปอวดใหใขาดสกหน่อย เออ แค่ว่าที่เจาจนขาวมนบ สงนี่คือกวามฅายน่ะ หมายกวามว่าอะไรกนนะ” คาดอบว่า “ฉันก็ไม่รู้อะไรเรื่องนี่เหมือนกนนี่นา แค่ว่าฉันเสียใจเห เจไเผือกไม่ได้ชิมรสมีคชองเจานะเมาคลี ที่ว'งเย็นน่ะเต็มไปด้วยคว ที่งนน ที่งั้บนดินที่งั้ใต้ดิน เจาเห็นไหมล่ะ ด้งแค่เจายิงเล็ก แม่จนกระท’งบคนี่ ฉะนน คนอย'าหลงเช่าไปเลย มนมีแต่อนตรา ความลีกลบ เอ แหม ชกหิวเสียแลวซี เช้าวนนี่เจไไปล่า ไหมล่ะ ?” นี่/9 เมากลีตอบทนทีว่า \"ไม่เอาละ ฉันจะเอา๓ยนี่ไปอวดให็บาเกียร่าคู ขอใหลา โดยสวสดีเถิดนะ” ว่าแลวเมาคลีก็กระโดดโลดเคิน่ แกว่งพระแสงข ไปพลาง วื่งไปพลาง ประเดี๋ยวก็หยุดชมเชยความงดงามของพระแสงข เสียทีหนึ่ง แล้วก็วงต่อไปสู่บไที่ปาเกียร่าผู้เบนสหาย หากิน ขณะนนพอดีบาเกียร่ากำล’งดึ่มนึ่าอยู่ริมลำธาร ภายหล’งจากที อาหารมาอีมแล้ว เมากลีเล่าเรื่องที่ได้ไปพบเห็นมาใหไเาเกี ละเอียด ดงแค่ด้นจนปลาย บาเกียร่าทำจมูกฟุคพี่คดมพร กร*งเล่า กรนเมาคลีเล่าถึงฅอนที่พญางูเห่าเผือกกล่าวคำสาปที พระแสงขอนน เสือคำก็ครางเบา ๆ ในลำคอ แสดงว่าเห็นจริงด้วย

๑^ เมากลีถามขนด,วยกวามประหลาดใจว่า “เอ๊ะ ถาอย่างนนเจาดอกจนขาวมนก็พุดจริงของมํนน่ะซิ” เสือดำฅอบว่า “ฉนเคยอยู่ก*บคน เพราะฉนเกิดในว่งที่อูธีปุระ ฉันจึงรู้จํกนึส่ กนอยู่บำง ฉันรู้'ว่า—เพียงเล่าเม็ดแดงใหญ่เม็ดนเม็ดเดียวเท ไม่นิ,อยยินดีจะฆ่าใครด่อใกรไล่, คืนละสามคน เพื่อให้ไล่พ แดงเม็ด'น” เมากลีแย่งว่า “แด่'ว่าหินนํ้ทำ,ให้มีนาหนกิมาก ไม่เหมาะมือ ทง์จะกินก็กินไม่ไ มีดเล่มนของฉนย่งดีกว่า แด่ทำไมนะคนถึงจะตองฆ่ากน” เสือดำตอบอย่างเอือมระอาว่า “เจาก็เคยอยู่ก'บกนมาแล่,ว เมื่อไม่ร้เรึ่องก็อย่า!เลย ถามจ้จ นอ ดีกว่าแฮะ” เมากลีเอ่ยขนทนทีว่า “อือ ร้แล่ว่ร้แลว กนชอบฆ่ากนเพราะไม่ไล่,ล่าเหยื่ออย่า ใช่ไหม เลยฆ่าก่นเล่นเบนของสนุก อ่าว ทำหนาย่น ไม่ใช่รึ ก่นเพราะขั้เกียจหล่งยาวใช่ไหม เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน บาเกีย บอกหน่อยซีว่าสืงของเหล่า'แมนทำขนเพื่ออะไร บอกนิดเคีย บาเกียร่ากำล่งง่วงเต็มที่ มนค่อย ๆ เผยอหนํง่ตาขั้นนิดห ใหให็นแววตาที่เขียวบด มนพุดเบา ๆ ว่า “กนทำของสืงนํ้ขั้น เพื่อเอาไว,สบลงไปบนหวของพวกลู พญาช่างหดลีให็เสือคออกน่ะซี รูไวเสียบาง ฉันไล่,เคยเห็

๑๘ \\) มากมายเสียแล,ว ไคํเกยเห็นมไเบกลงไม่บนหำของชางใหญ่ ๆ ขนาดห ก็หลายกระงที่ในถนนของเมืองอธีปุระ ใกล’ๆ กรงฉํนตงอยู เจำสี่งนมน โอย—มนกินเลือดมามากมายแลํว พอ—พอเลิกถามที นอนละ ย เจำ:กบน่อย” เมาคลีอดถามไม่ไฒ้ย'นี่,นเองเพราะกำลงสงส'ย “เดี๋ยวก่อน ๆ อย่าเพ็งนอนหล'บ ถามอีกนิดนะ แลีวทำ สบหัวของชางล่ะ ตอบซิ ตอบหน่อยซี โธ่ ม่ายงนเขย่าดายเล ไม่ฅอบรึ เอานี่ นี่ จเลย เอาเลยจ ๆ ๆ ๆ’, เสือดำบาเกียร่ารํองล'นฅอบว่า “เอมาทำใหํหายง่วง เสียสมาธิหมด อยากรู้หรือเจากบนอ ส*บหัวชำงทำไม ก็เพี่อให้เชื่อพ็งดำสอนของกนน่ะช์ ถึงไค้ทำอย่างนี่ขั้น ซึ่งมนรายเลียยิงกว่าเขั้ยวเล็บเบนไหน ๆ เมากลีร'สึกขยะแขยงเจำพระแสงขออ'น่นนขั้นมาทนที ถึงกีบบ่นว่ “โธ่เกีย'! กนหนอกน เพียงแด่เขาใกล่ของที่คนทำขั้น กาวเลือดเลียแลีว” แลำเมากลีก็ลองเกาะนาหน'กของม'นอีกที เมาคลีสนความสนใจ ท เบื่อและระอา เพราะรู้สึกว่าแม่นาหนกก็ไม่เหมาะมือ ที่งเขาย'งเห็นว่ ไม่เบ็๋นสี่งที่คีวิเศษ น่าชมอะไรเสียเลย จึงพคไปว่า “นี่สาฉนรู้แด่แรก ฉนไม่ปรารถนาเอามนมาใหัเสียเวลาเลย กรงแ กไต่เห็นเลือดของนางเมสซวรมาหนหนึ่งแล่ว เพราะเขาไปคบกีบพวก นี่มากราวนี่ ย'งทำให้นึกไปถึงเลือดของหัดถีสหายชำงสารชอง โอย—โอย ฉนไม'เอาแล่'ว่คูนี่'ซิ นี่ นี่” /