unset00001865

๒๒ ^ ขณะ จนเขากระโดดพนเขคอนฅรายลงน่าไปไค้ กรนเหลือบมองขํ้น ทางหนำผา เขาก็เห็นกอนคำ ๆ เหมือนกลุ่มผงใหญ่ลอยหล่นลงมาส แห่กรนพอสี่งนนกระทบน่า ฝูงผํ้งก็บินหึ่งออกจากกลุ่มทุกก ที่ฝูงผงบินกระจายออก เขาก็เห็นร่างหมาแดงหล่นคมลงมา แลวลอ เกวงกฑ้งไปฅามกระแสนากร1งแลํวกรํ้งเล่า ส่วนเบองบนหนำผา หมาแดงรองลนคัวยกวามโกรธ แลวก็ถูกกลืนหายไปในเสียงกระหึ ฝงผงพี่แฅกออกฅีกึฅร หมาแดงบางคัวพล*ดฅกลงในโพรงหินค้นรนขบก รืงผงที่ห์]ฤหลุดสุมทับม*นไป แลำหมาแดงเหล่านนั้ก็ถูกฝูงผงผลั จากโพรงหินค้านที่ออกสู่แม่นำ หล่นน่าลอยหายไปเลยไม่กระดิก แห่นอย บางคัวกระโดดออกจากหนำผาเพื่อจะลงนา แค่กำล่งไม่ ตกลงไปกำงอยู่บนพุ่มไม้ริมผึงแม่น่า ช’วแวบเดียวที่เห็นคัวของ ไปควยฝงผง แค่ส่วนมากของฝูงหมาแดงที่บำกลงคัวยกวามเจ็บปวดที ผงค่อย ไคักร ะโจนสุดแรงลงถึงนา ลอยไหลไปตามนารอดพนตายไปไค บำง แค่ส่วนมากจมนๆคาย เพราะคังที่กาไคับอกคับเมากลีไว้ว่า แม่น เวนกงกาเบ็๋นแม่น'■เที่กระหายเลือด ส'ฅว์ใคตกลงไปแลัวนอยน'กท ไปไค้ พญางเหลือมเฒ่าประคองเมากลีไคัอย่างมนกง จนกระท*งเขาค่ กลายกวามเหนื่อยลงบำงแลว มนพคขึนว่า “เราไม่กวรหยดอยุ่ฅรงนนนานน*ก กราวนื่ผึงมนโกรธจดเหล มาเราไปคันเถิด” เมากลีรบกำพลางปล่อยคัวลอยไปทามนา เขากคักมือว่ายใต มดห้ว้ลงคำน่าบ่อยกร1ง มือขวาของเขาสุมมืดกระคับแน่น

1ย๓ ๐ คาเตือนเมากลีว่า “ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ เขยวทันเดียวจะฆ่าฅํ้งรอยไม่ได้ นน'จะเบี่นเขียวของงเห่า อย่าลืมว่า หมาแคงจำนวนไม่นอยไดีกร นาได้ทันพนอนตรายทันทีที่มนเห็นฝงผง” เมาคลีรองตอบว่า “วิเศษมาก’ จะ'ไค้มีหมาแดงให้ฉันฆ่ามากขน แม่เ’จำโวย ! ผงพ นทันตามไม่ลคละดีจริง” ว่าแล้วเขาก็มดหำลงดำนาให้กลุ่มผงกลุ ผ่านไป^ มีนบินไปกนเบนกลุ่มเลียงกระหึ่มควยกวามโกรธ และต่อยค เลือกว่าจะเบนอะไรที่ขวางหฉัา แต่คาไม่หวาคหวํ่น เพราะเกล็ดช แข็ง-จนผงต่อยไม่เขำ พญาจเฒ่ากล่าวเตือนเมากลีว่า “พูดมากไม่มีประโยชน์อะไรขีนมาหรอก สงบปากกำไวจะเบน โยชน์กว่า เจำชังมีงานที่จะตองฆ่าหมาแดงอีกที่งคืน พง ไค้ยินไหม ?” หมาแดงเกือบครึ่งฝูงเห็นเหตุการณ์เกิคข็นทับพวกพองของ ออกหนำมา' ไดพาทันเปลี่ยนทิศทางทันกวน และพาทันลงหน ทางหนึ่ง* เสียงเห่าหอนคำยกวามแกนใจที่พวกทันถูกมนุษย์ มาสู่ความตาย ทังระงมเกลากละไปทับเลียงรองคำยกวามเจ็บปวดขอ ที่ถูกฝูงผํ้งรุมต่อย ฝูงหมาแดงที่เหลือต่างลอยกอตามกระแสนาล หำงน์าสนติ ซึ่งเบ็๋นตอนน1าลืก แต่ฝูงผงก็ชังติดตามต่อยทันไป ลดละ เลียงหำหนำส่งลุกนิองของทันให้แข็ง,ใจ'ว่ายเขาหาผง บาในแกว8น์เซ'โอนีอย่าให้เหลือ ไม่ช้าเสียงหมาแดงตัวหนึ่ “พวกเราถูกฆ่าตายตัวหนึ่งแลวทางข้างหลง คซีเลือด แดงฉานทีเดียว”

๒๓ ๏ เมากลีคำนาปราคไปเหมือนฅัวนากที่กะนองนา เขาฉุดกระชากข หมาแดงลงใต้นึ่า ชำพริบตาเคียวหมาแดงตำนนก็ลอยหงายช เลีอคพุ่งกระชายไปฅามสายนา หมาแคงหลายฅํวพยายามว่ายทวนนาชน แต่ทานกำล่งกระแสนึ่าไม่ไหว ทงฝูงผงก็คามตอแยอยู่ฅลอคเวลา ช'วข นนเอง เลี'ยงคำรามของหมาบาฝงเซโอนีกระหึ่มมาตามสายลมเบา ๆ ก็คํงใกล้เช้ามาทุกขณะ เมากลีดำนากรงแล่วกรํ้งเล่า ทุกกร8งก หมาแดงถกกระชากลงใต้นึ่า แล่วลอยขนมาตายคราวละตำ ซึ่งก่อให้เ เสียงอออึงในหมู่หมาแคงทื่อยู่?ก้ยกระบวน'ทุกกรง บางตำรองว่ารีบเช ไปเสียดีกว่า บางตำก็ช้องบอกให้หำหนำพาพวกรีบหนีกล่บทุ่งเค๊ เถิด แต่บางฅำก็ช้องท้าให้เมากลีสำแดงฅำออกมาสู้ก่นซึ่งห รร่าเลียดี ๆ กาเอ่ยขนว่า \"พวกหมาแดงนึ่มีนพากระเพาะอาหารมาสองกระเพาะ กบเสี่ยงหล เสียงมีกวามเห็นก่นต่าง ๆ เอาละ ใกล้จะถึงถี่นของพวกหมาบ ฝงผึงก็พาก‘นกล'บไปหมดแลำ มีนไล่ติดตามมาไกลพอใช้ ฉนเองก็จะก ปางละ เพราะฉนไม่ใช่เลือดเนอเคียวกํบพวกหมาบ่1'า ขอให้ล่าโคยส เจ็านอง1ชาย จำไว’อย่างหนึ่งว่า พวกหมาแดงมีนชอบกดตา” ขณะนน หมาบ่1าฅำหนึ่งปรากฏกายขนบนผึง มนวิเงชะลอต หมาแดงที่ลอยตามนาดำยการวึงสามขา ช้า ๆ นาน ๆ ก็กระโดดขนง’บล เสียกร8งหนึ่งดำยกวามย่ามใจ พอตกถึงดินก็ฅะแกงคอแช้งหำง’,บ เหมือนก'บกำล่งเล่นกบลุก ๆ ของมน แล่วกระโดดโลดเตนต่อไปใหม่ หมาบาตำนึ่กือว'นโทลล่าหมาบ่1าโทน มนวี่งโขยกเขยกกระโดดช้าง

เตุป็ ๓ 1ส) ตามฝูงหมาแตงไปตามฅลื่งโดยไม่พคจา ฝงหมาแดงว่ายนพาน ต่างก็อ่อนเพลียแทบสินแรงไปตาม ๆ ก้น ขนของมํนชุ่มโชกหน'กอง อำเบนพวงของมำก็ลากอุ้มนาไปราวก้บฟองนา มนเหนื่อยก้นจนพ ไค้แต่กอยจองมองคควงตาวาวสองควงที่โขยกเขยกตามพวกมนไปตามฅ อยู่ไม่วางตา เจาตำหนึ่งหอบพลางเอ่ยชนว่า ‘'ล่าอย่างนื่ไม่สนุกเลย” เมากลีร1องขํ้นว่า “ทำไมจะไม่สนุก” ว่าแล่วเขาก็โผเขาไปหาหมาแดงคัวนน ก้บเสือกมีดไปที่ไหล่ของมนเต็มแรง - เหยียดแขนออกไปเต็มล่าเพื่อ ให้พนจากเขยวคมที่มนแวงงบก่อนทีจะสินใจ เสียงวนโทลล่าริองลงมาจากบนผึงว่า “เจาอยู่ที่น'นเหมือนก้นหรือลุกมนุษย์” เมากลีตะโกนตอบไปว่า “ถามเจ่าพวกที่ฆ่าตายแล่วดซี ท่านหมาบ่'าโทน ไม่มี'พวกเรามา บางรึ ฉันล่อให่หมาแดงฝูงนื่กินผุนเมื่อตอนบ่ายเสียเต็มปาก เล่นอยู่ตงแต่กลาง่วนจนคา เจ่าตำหำหนำก็เสียหางไปแล่ว ยำมี คัวพอที่ท่านจะฆ่าหรอก จะให้ฉันคัอนไปทางไหนดี” วนโทลล่าตอบลงมาว่า “ไม่เบนไร ฉนคอยไค้ ยี่งมืคมากหน่อยยี่งดี ชิะ ๆๆ ฉั แคไแท้บ่างล.ะ ถึงขำจะตายก็ไม่เสียคายชีวิต” ขณะนนเสียงเห่าหอนของฝูงหมาบ่าเซโอนีใกล้เขำมาอีกมา ตะโกนกนอยู่เซ็งแซ่ว่า ‘'เพื่อนฝูง.ของเรา ฆ่ามนใหหมด อย

I ทินใคนนเอง แม่นาก็เขาโกง ' นาก็พิคเอาฝงหมาแดงเข้าปะทะชายห ฅรงที่ฝูงหมาบ่าดงมีนยืนดระหง่านคอยร่บอยู่แล่ว หมาแดงค่างก็พากน กำลิงใจว่า มีนไม่ควรปล่อยดำให์ลอยลงมาจนถึงที่นี่ กวรจะชํ้นผ ก่อนหนำนึ่ลิกหน่อย แลำก็จะได้ส‘'ลิบหมาบ่า ทํงสองผายค่างก็ มนจองกนเขม็งไม่พุดไม่จา มีแค่เสียงของหมาจงจอกที่หอนเพลงม หยุดหย่อนมาต1งแค่หำกา ชวกรู่หนึ่ง หำหน''เหมาแดงก็บํญชาก “ฝงหมาแดง'จอมพิฆาฅที่งหลายรวมกลุมก่นเขา ดงมนไว้สู้ลิบมน เฅรียมตำของเราเร็วที่สุด เล่า บุกเข้ไป บุกเขาไป” ฝูงหมาแดงค่างก็ฅะกายเข้าหาผึงราวลิบดำเดียวกน พอเทากระทบ กึพากนวงบุกเข้ไปเลียงสนนไปที่งทองนึ่า เมากลีก็ฅิดดามขนไ ลดละ แทงข้ายบ่ายขวาอุตลุด ฝูงหมาแดงวี่งเข้ารวมกนได้แลำ บุกเข้เหาฝงหมาบาทนที และบดนึ่การต่อสู้กรงสำลิ'ญระหว่างฝ อิสระแห่งเทือกเขาเซโอนีลิบฝูงหมาแดงจอมพิฆาตแห่งทุ่งเด๊กกาน ขนแลว ค่างหาญค่างกล่าเข้าหากน ประเดี๋ยวโอนไปทางโน,น ประ ก็พคก่นมาทางนึ่ ถาโถมเข้เหา'กนเบ็่นกลุ่มเบนก่อน แล่ว่ก็แยกกระจาย ก่นออกไปเบ็่นคู่ๆ ดำไหนชนะก็วี่งถลาเข้าสู่กลุ่ม หาก่ต่อสู้ดำใหม่กนต่อไ พํ้นทรายแดงชายหาดเต็มไปลิ'วยหมาแดงและหมาบ่า ไม่รู้ว่าใครเบน ใน'จำนวนหมาบ่1'านน นอก'จากดำผู้ฉกรรจ์ที่ร่วมฝูงล่าสฅว์ตามปกต แม่หมาบ่'าใจกล่าอีกมากมายหลายตำเข้าร่วมการต่อสู้ ซึ่งมนถือว่าเบ ต่อสู้เพื่อรำษาถื่นดินแดนของตน และลูกนอยของมน แม้แด่ ร่น ขนอ่อนย'งไม่หลุดหมดคีก็วี่งแร่เข้ช่วยแม่ของข้นอยู่เกียงบ กอยฅอแยไม่ใหำ)วกหมาแดงเข้าทำร่ายแม่ของข้นไคถนำ พุ่มไข้แ

๒๓๔ หญ็าถกกะลุยราบเบน■แถบ ๆ ควยผื่เทก้หมาที่งสองผ่ายนบรอย หมาแดงที่เหลือดายจากผาผงมาจนบ่ดนึ่ ยงมีจำนวนมากกว่ ฅ่อหนึ่ง แต่หมาบ่าทุกฅำสู้อย่างไม่คิดชีวิฅเพื่อรกษา และเพีอบ่องกไเดินแดนอนเบ่นที่ร'ก ฅลอคจนลูกเมียของม การต่อสู้ที่น่าดที่สุด ไม่มีกรีงไดเสมอเหมือนฅํ้งึ้แต่เบ่นบ่าเซโอน การของหมาบ่1า ชอบกดสีขางและกอหอยอิน เบนที่สง แต่หมาแด คิดดาดามแข์งฅามขา และ'ท์องดามนิสย่อนเกยชินของมีน พบกนโดยฝงหมาแดงจำตฺองชะเงอกอชนจากชายหาดเพี่อเขิาหาฅล็ เบ่นผ่ายอยุ่ขำงจะเสียเปรียบ แต่เมื่อหมาแดงฅำใดขนผั้งได้ ก็ท บาดเจ็บลมดายไปบ่าง

ส่วนเมากลีนน ยืนหยดอยู่ท่ามกลางการก่อสฺ มีคของเขาส่องบ่ แวบ,วาบอยู่โม่ขาคระยะ มีหมาบาพี่นองของเขาสี่กำอยู่เคียงขำงกลอดเ เจาเกรย่ผที่ใหญ่นนยืนจงกำอยู่ระหว่างขาที่งสองของเมากล ส่วนอีกสามกำล,อมอยู่รอบค่าน เพี่อบองกนดานหลงและค บางกราวหมาแค]โดดโถมเขาใส่สวนคมมีดเค็มรกและทำใหโขาลมลงเฑ้หม บาทงสี่ก็กระ[คดกร่อมเขาไว่\" ไม่ให,หมาแกงกำอื่นเขำผสมซาเอา'ได้’จ ทรงกำยืนส่งหารหมาแดงอย่างทะมดทะแมงก่อไปไค้อีก กลุ่มหมา หมาแคงขณะนเข่าปนกนพลวน บางแห่งแลคูเหมือนกระแสนึ่าที่พ เพราะวี่งเขำปะทะท้น เค็มแรงผายละหลายสิบกำ จนคำที่อยู่ดอน รนท้นขนไปลอยอยู่บนกลุ่ม กล'ฅกออกมานอกวง แลำก็รอกลบวื่งแ ไปใหม่ กรงโนนหมาบ่ากำเดียวถูกหมาแดงสามสี'กำรม ลากยอท ทางนึ่ถูกหมารุ่นยืนรวนไปรวนมาอยู่กลางฝูง ท1ง ๆ ที่ถูกกคตาย แก่ก็ท้มไม่ลง ส่วนทางแมกคล'งโทสะ ขบก'คอย่างท้าเลือด จนกระ'ท ของมนเองถูกกดสนแรงท้มไป ในบางกลุ่มหมาแดงกบหมาบึาสู้กน พี่คท้นชุลมุนอย'กลางกลุ่ม การต่อล้โดยไม'พะวงถึงอะไรท'งหมด ชำครู ก็ถูกกำอื่น ๆ ที่กดหมู่ท้นอยู่รวนกระแทกจนพล'ดกน หาคู่ต่อ อย่างไม'ลดละ ในระหว่างที่สฺท้นอยู่อย่างโชกโชนอยู่มี เมาคลีไค อาเกล่าจอมหมาบ่าเฒ่ามีหมาแดงกดดิดสีข'1งอยู่ข'1งล\"ดว แต่อาเก ก่อล้อย่างทรหด ปากของอาเกล่ากดเอวหมาแดงอีกดำหนึ่งไวแน ปล่อย ท้กกรู่ก็เห็นฟาโอหำหน่าฝูงดวโหม1 กดคอหมาแดงกำหนง ทำค พี่ดกนดำยกำส่งจนลมลง ลกหมาบ่าร่นก็เขารุมกนจนมองไม่เห็นกำหมาแ

1®) ๓๖ เวลาองดึก การต่อสู้ยี่งรวดเร็วรนแรงขนทุกที เพราะนอยท้ว พวกหมาแดงชกขยาด ไม่ก่อยกลาแร'เขำใส่เหมือนเมื่อแรกในฅอ แด่กไม่กลำหนี เพราะนู้เน่ว่าไม่มีทางรอด เมากลีสงเกฅดูแลิ การต่อสู้กรงนึ่กำลังจะส้นสุดลงในไม่ชำ เขาจึงรามือลงไปบ่าง เวน หมาแดงท้วใคชะล่าใจเท้ามาใกล้นก ก็เอามีดท้วงไหบาดเจ็บอ หนึ่ง ปล่อยไหเบ็1นหน์าที่ชองลกหมารุ่น ๆ เอาไปชำระเล นึ่ เพียงแต่ประกายมีดของเขา ก็ทำให์หมาแดงกระโจนหนีเข็ดขยาดไปต ก่นทีเดียว เจาเกรย หมาบ่าผู้พี,ใหญ่ ถูกก'ดจนเลือดโชกไปทีแงตท่ม้ีนวก็ไม่ มีแผลสาหสอะไรนก มนรองบอกเมากลีว่า “เนอเกือบจะหมดแล่ว ยงก็แฅ่กระดูก” เมากลีรองฅอบว่า “ถึงกระคูกก็ต่องขบให์ละเอียด อย่าให์เหลือ โอ้โอ เอาเขาไป ฆ่าใหหมด” ส้นคำ มีดของเขาก็ท้วงพรวดเขาไปที่ลีขำง หมาแดงดำหนึ่ง ซึ่งถูกหมาบ่1ากดสนหลังเซเท้ามาใกล้ เลียง แสยะริมีผืปากรองประท้วงโดยไม่ยอมละเชํ้ยวจากหลิงหมาแดงว “ท้าวๆๆเจานี่มีน,พนสิทธึ๋ของฉนที่จะฆ่านี่ อย่ “ท้องของเท้ายงท้วอยู่หรือ หมาบ่าโทน ?” เมากลี หมาบ่าว'นโทลล่าขณะนไท้ร*บบาดเจ็บสาห้สมาก แต่มีนีเนีนชยาล หมาแดงท้วนนึ่ไว่อย่างรุนแรง ทำไท้หมาแดงท้วน1นเสนประสาทช สามารถจะท้คฅอบมนไท้ พอมองเห็นถนด เมากลีก็ท้องออกมาควยค ลิงโลดว่า

ะ ๆ\"ชิ ชิา ไนนามแห่งวำบ่'าที่ซอชีวิฅของฉัน เจ็านิ'ฉั หมาแคงตัวหางคิวนนี่นะ” เขาพูดพลางหำเงาะพลาง เพราะเจ่าVเมาแค ฅวที่วนโทลล่ากํดดิดหส้งไปนี่น คือเจ่าหำหนำฝูงหมาแดงดำใ ทีถูกหลอกฅคหางมนเสียนนเอง ลูกสมุนหมาแดงด้วหนึ่งเผ่นโผนเจ่ามาช่วยหำหนำชองฉั ที่ฉันจะเจ่าถึงดำฉันโทลล่า มีดอนชุ่มเลือดในมือของเมากลีก็พุ่ ทะลวงกอหอยของมนด้นไป เจไกรยำระโดดเด้าซาอย่างไม่ปรานีฉันที แหละ“นี่ ผลของ เจ่าที่ฆ่าลูก หมาบ่1าและแม่ หมาบา ของ มนโดย ไม่ วนโทลล่าเลียด้วย” เมากลีร้องบอกเด้าหำหนาหมาแดง พลางเอาม ปาดเลือดที่กระเด็นมาเบอนหนำฅาของเขา เขากล่าวฅ่อไปว่า “เจาเชื่อแ ว่าฉันโทลล่ากงฆ่าเจ่าไค้สำเร็จละกราวน” ฉันโทลล่าหมาบไโทนไม่เอ่ยว่ากระไร ฉันด้งหนำด้งดาขย่าก ส้นหลีงเจ่าหำหนำฝูงหมาแดงหน*กเขาทุกที ท1ง ๆ ที่ใจของฉันจวนจะข รอนๆ ฉันขย่าเขยวหนำเจ่าไปทุกที จนหมาแดงจ่าฝูงสํ้นกำลงย หำฅก แล่วก็ลมลงนึ่งสนิท ส่วนฉันโทลล่าก็ล่มทบหมาแดงดำนี่นเงียบ เหมือนกน “เออ” เมาคลีฉันมาเห็นพอดี ก็รองขน “เจาแกแกนไอ้สำเร็จ รองเพลงขนซีฉันโทลล่า” “วนโทลล่าจะไม่ลุกขนมาอีกแส้ว” เจ่าเกรย๔รองบอก “อาเกล่ เหมือนกน เงียบเสียงไปนานแส้ว” “กระคูกละเอียดแส้ว” เสียงของฟาโอ:หำหนำฝูงรองฅะโกนขน

ไอิอ๓?ง 1'พวกหมาแคงเร็่มหนีแล่ว เอา พวกเรา ฆ่าใหหมด โ หมาบ่าผ้กล่าหาญแห่งฝูงอิสระ” ขณะนนหมาแดงต่างตำต่างก็เลี่ยงหนก่นไปกนละทิศละทาง ลดเลาะไปคามชายนา บางดำก็กระเซอะกระเซิงเข่าบ่1าทึบ นอกน์นเดลิด ทางเหนือนาบาง ใต้นำบ่าง สุดแต่จะเห็นทางปลอดภ'ย “แกไเคน แกใเกน เมากลีรองฅะโกน “ดองลำงแคนให้ไค1\" มน หมาบ่าจ่าฝูงเก่าเสียแลํว่ ฆ่ามีน,ให้หมด อย่าให้เหลือกลี ว'าแลํวเมากลีก็โลดเล่นลงไปทางริมนา ดวดแกว่งมีดอย่างกร เลือด หมาแดงตำใดที่เลี่ยงมาจะลง1/าก็ถูกเขาประหารเสียสน ไม ก็พบกบหมาแดงนอนดายสุมกนอยู่เกาดำ และ'ใดกองศพหมาแดงนนเอ หำของอาเกล่าจอมหมาบ่1าเฒ่ากำลำผงกขนมา ย'นอยู่สองเทาหนา เมา คุกเข่าลงข่างอาเกล่า มีเสียงมนพูดขนว่า “ฉันบอกกบเจ่าแด่แรกว่า การต่อสู้กรงนเบนกรงสดทาย ของฉน” อาเกล่าพูดพลางหอบพลาง “มีนเบ็1นการประหารที่น่าภากภู ที่สุด เจ่าเล่าเมากลีนองชายเบนอย่างไรบ่าง ?’’ “ฉนปลอดภ'ย ฆ่าเสียมากมายเหมือนก่น’’ เมากลีฅอบพรอมคว ดวงใจของเขาเต็มตนไปคำยกวามร,กใกร1และสงสารอาเกล่าที่สุด อาเกล่ายํ้มและตอบว่า ฉันขอ “วิเศษมาก เมากลี แต่สำหรบฉนนนดายแน่ แต่ฉํน อย่ใกล้ ๆ เจ่า เจ่านองชายของฉัน” เมากลียกหำที่ถถก่ดจนยบ่เยินของมนขนมาวางไวบนเข่าขอ มือไปรอบกอที่ชุ่มไปคำยเลือดของวิอมหมาบ่'า อาเกล่าพูดขนว

๒ ๓ ส์ “วนคืนก็ผ่านมานานแล่วนะ นบแต่วนที่ลูกมนษ/ดวล่อนจอนเล่น กลุกกลีอยู่กลางดิน สฺมํยเมี่อแชรกานย่งมีชีวิฅอยู่'’ เมากลีรีบพูดแทรกขํ้นว่า “อย่าพูดอย่างน1น ฉันเบึนหมาบ่1'าเหมือนก'นนะ ฉันเลือดเดียวก หมาบ่1าอิสระทํ้งหลาย” เมากลีสะอนบอกกบอาเกล่า “การที่ฉั มนุษยน้ ไม่ใช่กวามประสงค์ของฉันเลย” อาเกล่ายงกงพรีาพูดต่อไปอีกว่า “เจำเบ็นกน เจำนองชายของฉน เจาเบนกนแน่ ถาไม่เช่น หมาบาทงฝูงจะดองเบดหนีพวกหมาแดงเตลิดไปแล่'ว ฉันเบ็๋นหนีชีวิตดำเจำ ว'นนีเจำได้กู้ชีวิดกวามเบ็นหมาอิสระไค์ เช่นเดียวกบฉันไดเกยช่ว เมื่อค/งกระโนิ'น เจาลืมไปเสียแลำหรือ บดนีหนีชีวิตด่างก็ไฉัชดใช เสร็จสันไปแลว เจำจงกลบไปสู่พวกของเจำเสียเถิด เจาผู้เป แกวดาของฉัน การส่ากราวนเสร็จส้นลงแล่ว เฑ้กล่บไปสู่หม่มนษ/พวก ของเจ่าเสียเถิด” เมากลีตอบอย่างหนกแน่นว่า “ฉันไม่อยากกลบไป ฉันจะล่าอาหารของฉันแด่ลำพงในบานี ฉัน ล่นวาจาไวแลว” อาเกล่าเดือนสติเมาคลีว่า “เมื่อล้นฤดูร้อนแล่วก็จะถึงฤดูผ่น เมื่อผ่นแล*'วก็’จะถึง กลบไปเสียเถิด ก่อนที่เฑ้จะถูกขับไล่? * *วิาก

๒๔๐ “ใกรจะมากล่าขบไล่ฉันไป” เมาคลีรองถาม “เมากลีน่นแหละจะขบไล่เมาคลีไป” อาเกล่าหอบแบบปรชญ ไปเสียเถิก กลบไปสู่พวกมนุษยของเจา” เมาคลีตอบว่า “ออ ท้าเมื่อเมากลีขบไสเมากลีเมื่อไรละ ฉันก็-ก็ไปซี อา'เกล่าถอนหายใจเหมือนโล่งอก พูคว่า “ท้ากระนนก็ดีแท ไม่มีอะไรที่จะพูดอ็ก เจ*าช่วยยกประกองใท้ฉันยืนชนทีเถ อย่างน้อยกรงหนึ่ง ฉันก็เกยเบ็1นจ่าฝูงของบาอิสระมาแล่ว” เมาคลีขย่บเท้าย'นม'นกงดีแท้ว ก็ค่อย ๆ ประกองกายของอ ยืนขน แล่วเอามือโอบไฉัรอบเอวของมีน อาเกล่าสูดลมหายใจเข่าเต็มป แท้วก็ฅงตันท้องเพลงมรณะตามแบบฉบบและขนบธรรมเนียมของจ่ บาที่ถืงกราวจะสนชีพ เสียงเพลงของฉันค่อย ๆ ทวีกวามตั ตังวานไปที่งท้องนา' โหยหวน น่าพร'นพรึงใจ จนกระที่ง์คำ ว่า “ขอให*ลาด*วยสฉัสดี” แท้วฉันก็สท้ดตัวออกจากอ*อมกอ กระโดดสุดกำฉังจนตัวลอยขนท้นพนดิน แท้วตกลงมาเอาหท้งลง ทบลงบนกองหมาแดงเท้าตัว ซึ่งฉันไค้ฆ่าเสียตัวยกวามทรหดแก การต่อสู้กรงสุดท้ายของฉัน แท้วขาดใจตายเยี่ยงหมาบ่1าผ้ก ตัวใดเสมอเหมือน เมากลีลงนงยกฅวอาเกล่าขนวางบนเข่าของเขาตัวยกวามเกท หมดกำลำใจที่จะเอาใจใส'ตับอะไรต่อไป ส่วนบรรดาหมาแดงที และกำลำซอกซอนหาทางหนีนน ก็ถูกพวกหมาบ่1าที่ฉังไม่สน ประหารเสียจนหมดสน

1ชิ0๔๑ เสียงการต่อสู้ค่อย ๆ หายไปจนเงียบสงด หมาบ็าต่างทยอย ย่องแย่งกลบมา.'ทีละฅำสองตำ มาชุมนุมกนแลวนบตรวจคูพวกพอง ปรากฏ ว่าหมาบาตำผ้ที่ฉกรรจตายไปสิบหำตำ หมาตำเมียหกตำนอนตายอย'ริม แม่น^ ส่วนที่รอดชีวิตอยู่ทุกตำไค้รบบาดเจ็บมากบางนอยบาง ตลอดเ เมากลีน'งนงโดยไม'เอาใจใส่กบใครที่งด้น จนกระทงเวลารุ่งสาง เจ่ เดินเขามาเอาจมกย์นย่งแดงควยเลือดของมนมาเขียแขน เมาคลีจึงลุกขนยื ช้ให้มไเดศพอาเกล่า “ขอให้ล่าโดยสวิสดี” เจ็าฟาโอเอ่ยขนกบศพของอาเกล่า เช่นอาเกล่ายงไม่ตาย กรนแลวนนกหนไบ่ตะโกนช่าม่ไหล่บรรดาบริว

มนว่า ‘ไอ่า หอน พวกเจาที่งหลาย คืนว*นนํ้หมาบ่'าผู้ เสียแลว” อาเกล่าสนชีพ หมาบาฝูงอิสระตายไปยี่สิบกว่าตัวที่ แต่หมาแคง'ที่งฝงสองร่อยเศษ ไม'เหลือที่จะได้กลบไปส่งข่าวกา ฉกรรจกราวน้แก่พวกพองของมนในทุ่งเก๊กกานเลยแมแด่ตำเดียว

บทที่ ๘ การวิ,งในฤดูใบไมัผ กนตองไปสู่กน นิเบนสำเนียงอุโฆษในพงไพร เขาผ้เบนเ พี่น์องของเราจะฅอง'จากไป จงพง จงพิจารณา โอ้ ผ้อิสระทงหลายใน พงไพร จงตอบมาว่าใกรเล่าจะชวนเขากลบไป ใครเล่าจะฅํ้งตากอย ต*องไปสู่กน เขากำตังราไท้โศกศลย์อยู่ในไพร เขาผ้เบึนเหมือน เรา กำล่งเศราหนกหนา,กนต*องไปสู่กน (โอ้เราที่งหลายต่างก็ร พงไพร) เขาจะต*องไปสู่มนุษย์สุคที่เราจะติดตามเขาไปเหมือนกาลก่อน” สองบี,หล’งจากการฅ่อส้ครึ่งใหญ่ตันฉกรรจ์ตับฝูงหมาแดง ให้ตองสุญเสียอาเกล่าไป เมาคลีเติบใหญ่เบนหนุ่มฉกรรจ์เต ของเขาดแก'มากกว่าอายุจริง เพราะความที่ตัองออกกำตังเบน อย่างหน”กอย'ตลอดเวลา อาหารการกินเล่าก็ดีกว่าคนธรรมคาจะไค้รบประ ทาน ข*อสิ-าตัญก็คือเขาอาบนาบ่อย มาก เพียงรู้สึกร*ยินนิดหน่อย หร ว่าร่างกายสกปรกเพราะผุนน้ตหน่อยก็ลงอาบนา ยึงทำใต้เขาเจริญเต สมบรณ์เกินกว่าคนหนุ่มสามญไนวยเตยวกน เขาสามารถที่จะโหนตัวตัวยมือ เคียวไปตามกึงไม้ไค้ เบ็1น ไม่ตากว่าครึ่งช”วโมง ในเมื่อเขามีกวามจำเบนที่ จะต้องขํ้นไ บนพี่นตินจากที่สูง เขาสามารถที่จะหยุตกวางที่กำล่งอวบสุตผี่เต้ แขนของเขา และเหวี่ยงมันกระเด็นไปอย่างง่ายตาย แม้หมู่บาสีคลพ ใหญ่ที่นอนซุ่มอย'ตามหนองนา เขาก็สามารถจบปตัาให้มันหงายต

๒๔๔ หลักไค้ บรรดาลัดว์บ่าทงหลาย ที่เคยเกรงสติบ่'ญญาของเขา บดน มากขก เพราะกลัวพละกำลังอันมหาศาลของเขา เวลาใดที่เขาเดินโ ไปในบ่า เพียงแด่ได้ยินข่าวว่าเขาจะไปทางไหน ทางสายนน ปราศจากลัคว์ใดจะกล่ามากล่ากลาย สีงที่ประหลาดในดำเขาอย่างหน ควงฅาของเขาไม่เคยสำแดงความดุฑ้ยออกมาให้เห็นเลย แม่ขณะ เข่าฅ่อส้ลับลัดวบ่าอย่างทรหด ควงดาของเขาก็ไม่มีประกายเคือ เช่นควงดาของเสือดำบาเกียร่า เพียงแด่มีประกายแสดงก,วามร้สึกสนุ ฅึ่นเอันเท่านึ่น นี่เบนสืงหนึ่งที่แม้แด่บาเกียร่าเจำเสือดำดำกล่ ประหลาดใจเสียมิไค้ อันเคยเอ่ยปากถามเมาคลีถึงเรื่องนึ่ แด่เ หำเราะแลัวตอบว่า “เมื่อเวลาฉันล่าลัดว์แลำอันหนีไปได้ ฉันโกรธ และถำฉั อาหารถึงสองลัน ฉันก็โกรธ ในระหว่างขณะนนน่ะ ควงดาขอ บอกอะไรลับท่านบ่างเชียวรึ บาเกียร่า’’ บาเกียร่าฅอบว่า “ปากน่ะแสดงให้เห็นบ่างว่าหิว แด่ในดวงดานนมองไม่ อะไรเลย ไม่ว่าเจำจะล่าอาหาร หรือกีนอาหาร หรือว่ายนา ดวงดาข เจำเหมือนกนทุกขณะ มนเบ็1นเหมือนลับต้อนหินซึ่งสภาพเบ็,นป จะเบนในฤดูฝนหรือฤดูแต้ง” ขณะที่พงเสือดำพูด เมาคลีใต้สายดามองหนำอันอย่างเน ผลเหมือนเช่นเกย คือบาเกียร่าต้องเบนสายดาหลบ เพราะไม่กต้าส ขณะนน เขาท1งสองกำลังสนทนาลันอยู่บนไหล่เขา ซึ่งหนหน [.เม่นาเวนคงคา หมอกในยามอรณปกคลุมอย่แถบเชิงเขา แลดูเบ็๋นแถบย

สีขาวบางเขียวบ้าง ขณะที่ควงอาทิฅย์ค่อยๆ เคลื่อนสูงข้น หมอ ก็เปลี่ยนเบ็,นสีเหลืองแล่วกลายเบ้นสีแคง ในที่สุดก็จากหายไ ค่อย ๆ ฉายมาจ,บพํ้นหญ้าแบ้,ง ซึ่งรองรไ]ร่างกายของเมาคลีและบาเกียร่ อยู่ ณ ปดนน ขณะน้เบนระยะปลายฤดูหนาว ตนไม้ใบไม้แลดูเหี่ยว อไ]เฉาทวไป ยามเมื่อมีสายลมพไ]มา ก็มีเสียงใบไม้กรอบแกรบอยู่รอบบ ใบไม้ใบหนึ่จวนจะหลุดจากล่านแกว่งไปมากระทบกไ!ก็งดํงแปะ ๆ กรงกราว สีงแวดบ้อมเหล่านี่เบ้าจิตใจของบาเกียร่าอย่างปร ถอนหายใจสูดอากาศอย่างแรงแบ้วทงตวลงนอนหงาย ใช้เท้าตะกุยอ เล่น พลางพุดชนว่า “บเปลี่ยนฤดูกาลใป บ่1าก็มีอายุข้น และเปลี่ยนแปลงไปตามเว ก็ใกล้จะถึงระยะเวลาฤดูใบไม้ผลิอีกแบ้ว ดีจริง ๆ” “หญ้ย'งแท้งผาก” เมากลีตอบ “แม้แค่คอกประท้คก็ย้'งไม่ออก แน่ะท่านบาเกียร่า มนเบ้นการเหมาะแบ้วรึสำหรบเสือคำที่จะมาน ตะกายอากาศเล่นเช่นอย่างแมวบ้าอย่างนี่” เพราะท้นกำล “หา” บาเกียร่าบ้องถาม เหมือนไม่ไค้ยิน ความทิดให้ส่องลอยไปในเรื่องอื่น “ว่าอย่างไรน่ะ ?” เมากลียาว่า “ฉันว่า...ท้นจะน่าดูรึสำหบ้บท่านเสือคำที่จะมาครวญกราง กล มาอย่างนี่ อย่าลืมนะ ว่าท่านและฉันน่ะเบ้นใหญ่เบ้นโฅขนาดเบ “เออ จริงซินะ ฉันเขาใจละลูกมนุษย์” บาเกียร่ากลีงฅ่วแบ้ น่ง ขนขยกขยุยของท้นเบ้อนผุ่1นเล็กน8อย ขนท้นขยุกขยุยในระยะน

]®0๔ ตอนในฤดูหนาวเสือดำมีขนขั้นมากกว่าปกติเพื่อต่านทานความ สินหนาวขนฉันก็ร่วงออกบ่างเพื่อข้บฤดูรอน มนพูดต่อไปว “แน่นอนละที่ว่าเราน่ะเบนเจาบ่1า ใครเล่าจะแข็งแรงเท่ เล่าจะฉลาดเท่า'' สำเนียงของมนลากๆนิดๆ ทำใหใมากสีหนมามอ ความฉงนใจ ว่านี่เข้เสือดำฉันแกลำพูดประชดหรืออย่างไร เพรา ของสัตว์บานน บางทีพูดอย่างหนึ่ง แฅ่มีความหมายกินลึกไปอ สุดแต่สำเนียงจะบ่ง บาเกียร่าทีท่าจะร้ใจเมากลี มนรึงย่าขั้ ว่าไม่มีบญหาอะไร ในขอที่ว่าเราเบนเจาบา แต่ว่าการกระทำของฉ ตะกนึ่น่ะ ผิดอะไรรึ หรือว่ามนุษย์ของเราน่ะเลิกนอนบนแผ่นดิ ล่ากระนนก็คงจะบินละซ้นะ” เมากลีนิงกไเหน่าเอาข้อศอกย่นไว้ฉับเข่าทงสอง เพ่ ทบเขาไปทางฟากโฉัน ที่ใดที่หนึ่งในบ่1าเชิงเขามีเสียงนกหำข กำสังทดลองเสียงหรือเตรียมไว้ข้องในฤดูใบไม้ผลิ ฉันเบ็๋นเสียง เพลงอย่างค่อย ๆ เสียงเหมือนฉักข้วงที่ซ*อมร1องเพลงเบา ๆ แต่กร บาเกียร่าก็ไค้ยิน ฉันสะบดหางไปมาแสัวพูดว่า “ฉันว'าแสัว ว่าฤดูใบไม้ผลิกำลำใกณ้ข้ามา เวลาของเพลงใหม จะมาถึงแล่ว” “ฉันได้ยินแล่ว” เมาคลีตอบข้บคำ “บาเกียร่า ทำไ ตำสีนไปหมดอย่างนนเล่า แสงแดดก็อุ่นอยู่ที่นา” บาเกียร่าพูดเรื่อยเบื่1อยไปว่า “เสียงนนคือเสียงของเพ่อโรเข้นกหำขวานสีแดง มนไม่ลื ของฉัน ฉันเองเล่า ฉันก็ฉัองไม่ลืมเพลงของฉันเหมือนกน”

เอ]๔ ว่าแลำมนก๊กรางทำนองเพลงของมไเชนมาบ่าง ซาแลวซึ่าอีกห กรงหลายครา เพราะไม่สนใจ เมาคลีปรารภขนว่า ‘‘ฉินไม่เห็นมีสํฅว่อะไรผ่านมาเลย’’ เสือคำตอบว่า “เอ เจ่านองชาย หูของเจ่าน่ะเห็นจะหนวกเสี สองขางละกระม'ง เสียงนี่น่ะไม่ใช่เสียงสำหรบไปฆ่าใครนะ มนเ เพลงที่ฉันเตรียมพรอมไว้สำหริ'บจะใช่รองเมื่อถึงเวลาค่างหาก” เมากลีขบพนพูดอย่างเคือง ๆ ว่า “เออจริงซินะ ฉันก็ลืมไป ฉันควรจะร้ว่า เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิค ไร ท่านและพวกพองที่งหลายมำจะพากนเตลิดเบิ1ดเบี่งไปตามเรื่อง ไว้กนเดียวเสมอ” เสือดำบาเกียร่าเอ่ยปากแกตำว่า “แค่ว่าความจริงนะเจ่านองชาย พวกเราน่ะ...อำ...” ฉินยืนย่น'ว่าพวกท่านชอบหน้ฉิน” เมาคลีชหนำมีนอย่างฉุ ‘'ท่านชอบหนีฉิน ปล่อยให้ฉันผ้เบ็๋นเจ่าบ่าตำงเดินท่อมๆ อยู่ อย่างเมื่อฤดูใบไม่ผลิบ่ที่แลำนน เมื่อฉันตองการจะไคอำยจากไร่ของ บ่!น ฉันส่งท่านนี่แหละให้ไปบอกหัตถีใหัมาหาฉันภายในหน ช่วยฉันหำอ่อย’’ บาเกียร่าพูดเสียงนอบนอมลงหน่อยหนึ่งว่า “ก็เขาก็มานี่นะ แค่ว่าช่าไปสองคืนเท่าน8น และสำหรบอ ของโปรดของเจ่า หัตถีก็หามาใหมากมายขนาดที่กนจะกินสกฤดูฝนหน เต็ม ๆ ก๊ไม่หมด จะว่าเบ็๋นความผิดของฉันอย่างไร”

ใ®ธ ๔ (ะ/ เมากลีเถียงว่า “แท่ว่า เขาไม่ไดไาหาฉันในคืนที่ฉันส'งใหํทานไปบอก เ มัวแท่ไปว็งริองตะโกนเล่นเสียในหบเขา ชมแสงฉันทรเล่นเสีย ที่เขาวี่งน่ะ ราวฉับรอยเท*าฉักสามเชือก เพราะเขากระโดดโลดเ สนุกอยู่ในไร่ของชาวบาน ฉันเห็นหมด แท่ทำไมเล่าเขาถึงไ ในเมื่อเขาย่อมร้แฉัวว่า ฉินนี่เบนเจ่าบา” “ก็มันกำฉังฌ็๋นฤดูที่รื่นเริงอยุ่นี่น่ะ’’ บาเกียร่าฅ ตามนิสไ] “หรือว่าบางทีกราวนนเจาอาจจะไม่ได้ใชไเนต์เรียกเขาก็เ นี่แน่ะพงเสียงเจาเพ่อโร แลวทำใจให์,สบายดีกว่า” เมากลีค่อยคลายอารมณ์ขุ่นลงบำง เขาประสานมือไว้หลีงศีร เอนกายลงนอน หฉับตาพคขํ้นว่า “ย” งไงก็ไม่ร้ ฉันก็ไม่อยากจะ ใส่น*กหรอก” เสียงของเขาชักฉัวเงียเหมือนกำฉังง่วงนอน “นอนฉันดีกว่า บาเกียร่า ฉันอมจ'ง ไหนขอใหํฉันหนุนหำ ซิ” บาเกียร่า เอนกายลงนอน พลางถอนหายใจ เพราะมันเรื่มได้ยินเ เจ่าเฟอ โรซอมเสียง ซา ๆ ซาก ๆ ขนมาอีก เพื่อจะได้ริองให้พอ ฤดูใบไมผลิตอันเบนเวลาสำราญของมัน ตามธรรมคาในบ่1าของอินเดีย ฤดูหมุนเวียนไปอย่างประสมกลมก แทบจะไม่มืที่ฉังเกดว่าฤดูไหนสนสุดลงเมื่อใด และตงต*น,ฤดูใหม ที่สงเกฅไฉัง่าย ๆ เผิน ๆ ก็เหมือนจะมีเพียงสองฤดูเท่านั้น ค ฤดูฝน แท่กวามจริง ถ*าใชความฉังเกตให้ดี ระหว่างติดท่อขอ

สองฤดูนแล*'วก็จะจ้บเก*าไคํ'ว่าฤดูทั้งลี่มีอยู่กรบบริบูรณ แ ไปทีละนอย ๆ แทบจะไม่ร้สึก ฤดูใบไมผลิเบนฤดูที่วิเศษที่สุ เพราะไม่เหมือนในทุ่งในนาซึ่งตนไม้ใบหญ้าถูกตดเกลี ผิลในหมู่บานกนจึงตองเกิดมีตนไม้ใบหญ้าใหม่ ๆ เกิดข เสมอเหมือนในบา ซึ่งเพียงแต่ตนไมตนหญ้าในที'เดิมหงอยเหงาไปบ่า หรือแหงไปบางในฤดูแล*ง แล้วก็กล*'บต่อย ๆ สดใสเขียวชอุ่มขํ้นมาในท เดิมของม*'น นนเอง ฤดูใบไม้ผลิในบาจึงเบนฤดูใบไม้ผลิที่สมบ สวยงามยากจะหาที่ใดเสมอเหมือน ในวนจะสันสุดฤดู มีที่สํงเกดอยู่ว่าในวนนน สงต่าง ๆ ด เหงาเศราสร*อ์ยอย่างสันดี กลนของบ่1าก็ดูทึม ๆ อากาศก็หน ไม่มีใกรร้เหตุผลว่าท้าไมจึงเบึนเช่นน1น แต่กวามร้สึกที เห็นไปเอง กรนแล้วในว*นรุ่งชน แม้ในสายตาจะไม่มีอะไรเปลี่ ไปจากเดิม แต่ทุกสงทุกอย่างก็เหมือนเปลี่ยนและแปลกไป ก็ดูสคชื่นเบื่นกลี่นใหม่ สตวบาท*งหลายก็กระปรํ้กระเปร'าไปดามก ที่พอกหนาขนในฤดูหนาวก็เร็่มร่วงในระยะ'แออกมาเบนปุย ๆ บางท วะยะน้ก็มีฝนตกเล็กนอย แลวฅนไม้ใบหญ้าตนไผ่ฅะใกร่น1 ออกใหม่ท*วก*น แทบว่าจะไค้ยินอึงคะนึงไปที่ง์บ่า น ต่างก็คูเหมืนจะไค้ยินเสียงกึกกิองลึก ๆ อยู่ตลอดทีงก เสียงกระหึ่มอย่างชนิดที่ไม่ใช่เสียงของฝงผํ้งหร ยอคไม*' แต่มนเบนเสียงของฤดูกาลใหม่ที่ย่างเข่ามาส'เพื่อกวามส ของส*'ฅว่ทั้งหลาย

1*๕ 0 ฅามธรรมดา เมาคสีมืกวามรู้สึกชื่นชมพอใจในกวามเปลี่ยนแปล ของฤดูกาลเสมอแต่ไหนแต่ไรมา เข เม็กจุะเบนกนแรกที่เห็นดอก ซึ่งซอกซอนซ่อนอยู่ในพงหญ้า และเบนผู้เห็นกลุ่มเมฆกลุ่มแ ใบไม้ผลิ ซึงเบ็นภาพที่น่าดูยี่งกว่าสิงโตในบ่าน8น เมี่อส เสียงสำแดงความรื่นเริง เขาก็ม็กชอบท้าเสียงส่อเลีย เมื่อกบรองก็รองฅามเลียงกบ เมื่อนกฮูกรองก็รองตามเสียงนกฮู ก็เช่นเคียวกบพวกพองชาวสฅวบ่'าท8งหลาย ซึ่งถือเอาฤดูใบไม้ผล เขาชอบวี่งเล่นไปบ่วที่งํ้บา เพื่อให้สาสมลีบความร้สึกเบิก ไปเฑํนไปรองเพลงไป เก็บดอกไม่รอยเบ็1นมาลียคลองกอเล่น บา โลดแล่นไปเบนระยะทางถึง ๔0—๕๐ ไมล์กว่าจะหวนกลีบมาในระ เวลาเช่นน พี่นองหมาบ่าท8งสี่ตำไม่ร่วมทางไปลีบเขา เพราะมนกาลีงสาล เริงระรื่นอยู่ลีบพวกพองหมาบ่าดำยกนเองอยู่เหมือนลีน เบ็่นฤดูที่สํฅว์บ่1าที่งหลายดูมีธุระวุ่นวายกนไปหมด ต่างชนิดต่ เพลงกนควยสำเนียงผิดแผกแดกต่างกนไป สุดแท้แต่ส์ฅวแต่ละชนิด ในฤดูนีเสียงของสํฅว็ทุกชนิดต่างจะผิดแผกไปจากสำเนียงเดิมขอ กำราม หรือที่ขไเคกนในฤดูอื่น ๆ ในฤดูใบไม่ผลิของบ่านีน จึงเบ็๋น ที่ม็นจะเรียกลีนอีกอย่างว่าเบนฤดูแห่งสำเนียงใหม่ แต่มาถึงฤดูใบไม็ผลิกราวน เขามีอาการเหมือนกบที่บอกกบบาเ คือร'สึกหน'กในท้อง เขาไคใรีมรอกลี่นใหม่ในบ่ามาตงแต่เมื่อแรก เห็นหน่อไม้ไผ่เช่าไกลแต่เบน•จดดำ ๆ ขนมา กร1นเมื่อถึงเว นกยงมอรีเรีมล่งเสียงร่ารองระเริงมา และเ)'มากลีขย่บ่ปากจะรองฅอบแ ปนไปบ่าง เขาก็รู้สึกว่ารองไม่ออก เสียงของเขาเหมือนกบมาชะงกอย'ใน

เยีป็ & 6) ปากน*นเอง ไม่อาจฟล่งออกมาไค, กวามร้สืกของเขาบั๊นบ่'วน วูบวาบมา ดงํ้แฅ่ปลายเ!กำ,จนถึงเสนผม ม'นเบ็นความรู้สึกหยุดหงิตอารมณ์เสี ไม่เคยเบนมาแฅ่ก่อน ทำให่เขาสงสัยว่า เขาไปเชียบหนามมาหรือ แฅ่ก็ไม่ปรากฏว่ามีอะไรทำให่รางกายผิดปกติ นอกจากอารณช แปลกไปเอง ถานกยูงมอริ'รองเพลงร'บกลนใหม่ของบ่1'า นกฅำอึ๋ ขานริบกนต่อ ๆ ไป จากแห่งใดแห่งหนึ่งใกล้ริมแม่นาเวนกงก ไค้ยินเสียงของเสือดำบาเกียร่าแว่วมา เบ็่นสำเนียงเกล่าคละกล ของพญานกอินทรี ระกนกีบเสียงคำรามของหมาบ่1า ซึ่งเบ็่นสำ ของบาเกียราเสือดำคำกลาบนกีงไม้ที่กำล่งผลิคอกออกผล ฝูงลิงบน ก็ฅะโกนกนอยู่เอ็ดอึง แด่ส่วนเมากลียืนยืดอกสูดลมเขืาปอดเต็มที รองริบเจานกยูง,ทอง แด่แลวอกของเขาก็ดองหดหู่ลง เพราะปล่อยลมหาย ออกเฮือกใหญ่ คำยกวามรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกเหตุผลไม่ถูก เข!เหลียวมองไปรอบ ๆ ดำ ก็เห็นแด่ฝูงลิงเขย่าก็่งไม่ย เบองบน ส่วนเจามอรินกยูงบาก็แผ่หางกางบ'กรำแพนอยู่บนเนินฅาจา เขายืนอย'ลงไป เจามอรรอ•งท,กว่า “กลีนบาเปลี่ยนแล่ว ขอใหลาโดยสว'สดีพี่,ชาย ทำไมแ เล่า ?” \"สวสดีพี่ชาย’’ เสียงพญาเหยี่ยวชิลท์กล่นมา ชิลกืบน มน ถลาร่อนปรือมาจนเฉียดคางชองเมากลี ควยความเร็ว จนขน เส!แหนึ่งหลุดดกลงตรงหนีาของเขา ณ ชายเนินโนน ฝนกลุ่มหนึ่งเบนสายละเอียด ซึ่งพวกสัฅว์ ฝนหางขาง เบนพืคกวางราวครึ่งไมล กำสังกกลมหอบเกลื่อนผ่า

ไอีปิ & 1ธป็ ปล่อยให้ใบไม้อ่อนตลอดทางที่ฝนผ่านเบื่ยกชุ่มชี'นเขียวชอุ่มอ พอฝนจางก็เกิดเบนสายรุ้งค่ขนที่ขอบพา และมีเสียงพ้าคำร มาแด่ไกล เสียงอื่น ๆ ในบาเงียบสงดลงช'วขณะ คงแด่เสียงขอ สิงสาราสัตว์ที่งหลายระงมไปท'วทงบืา ทุกอัวส้ฅว์ด่างกำลงระ เว่นเสียแด่ผู้เดียวคือเมาคลี เขารำพึงฉับอัวเองว่า “เราน กินอาหารก็กินแด่ที่ดี ๆ นาหรือก็ดี่มนาที่สะอาด ในค ฉันก็ไม่มีอาการฉัอนระคายเหมือนเช่นเมื่อกราวที่ลองกินรากไม้ที่เอั อไ]รียมนหลอกให้ฉนกิน โดยบอกว่าเย้นของอร่อยเมื่อคราวนน นะท,องของฉันจึงรู้สึกหน์ก ๆ และท้าไมฉนจึงใช่คาพูดแส และบรรดาสัตว์บาท8งหลาย เรานี่เบนอะไรไป ประเดี๋ยวร้สึกรอน ป ก็ให้ร้สึกหนาว แด่ประเดี๋ยวกล'บเฉย ๆ ไม่มีความร้สึกอะไร มีแด่กวา ร้สึกอารมณ์ขุ่นโดยไม่มีสาเหตุอันสมควรเลยฉักนิด เอาละอะไ เวลานี่เบ็๋นเวลาที่เราเกยออกว์ง คืนนี่ฉันจะฉัองวงขำมแน จะประเดิมการว์งสำหฉับฤดูใบไม้ผลิไปอังหนองนาเหนือ แล่ว่ว็่ง เที่ยวหนึ่ง ฉันล่าอาหารได้ง่ายเกินไปนานมากไปสักหน่อย ตองชวนพี่น่องหมาบาท8งสี่อัวไปอัวย เพราะหมู่นี่เจาพวกนี่ก็ กนเกินไปเสียแล่ว ท8งอำนที่งขเกียจตุราวกบพวกฅวอัวงแอ คิดตกลงใจอังนี่ เขาก็กู่เรียกขน แด่ไม่มีเสียงพี่น่อง มาส’กอัวเดียว เพราะพวกนนไปอยู่ในที่ซึ่งไกลลิบลบเกินเสียง ไปรองรำทำเพลงอยู่ฉับเพื่อนฝูงหมาบ่1าในฝูงเดียวกน ประจำฤตุใบไม้ผลิตชองพวกมน และเบนเพลงที่รองได้ไม่ว่ากลางวนห กลางคืน เมาคลีกู่เรียกแล่วเรียกอีก ก็ไม่มีเสียงตอบ มีแด่เสี

1 1ฐป็ (3: ส) ลายพรำ)ยฅัวห้อยที่บวนเบยนอย่บนท้นไม่แถบน,นรองลอเลียนมา ซึ่งทำใหํ้เมากลีฉุนกึกขั้นมาท,'นที เขาเคืองจนฅวสน ขยบมีกออกมาก แต่แล่วํก็ไท้สดิสอดมีดกลบเช่าไป สะบคหน่าเดินหนาเชิดลง ควยผี่เท้าหนก ๆ หน่านึ่วควขมวดสำแดงอารมณ์ขุ่น บรรด เขาไปไม่มีด,วใดริองท้กทายเขาเช่นเกย เพราะขณะนี่เท่'-งคำด่าง วุ่นวายระเริงใจ จนไม่เอาใจใส่กบอะไรกน'ไปท้ว้ท่ง์นน เขาเดินพลางคิดไปพลางว่า นี่ลำหากฝูงหมาแดงยกมาจากทุ่งเ อีก หรือเกิดไฟไหม่บาขั้น เจาพวกส่ฅว์บ่าที่งหลายก็กงจะพากนว ขอให้เขาช่วยบดฌืาภไ)ให้ คงจะมายกยอปอบนว่าเขามีกวามยงใหญ พญาช่างสาร แฅ่คูสิ เวลานี่ เพราะที่ดอกประทดกำลํงบาน ฤดุ เจ่ามอ/ นกยูงไพรจึงจำเบนที่จะมีธุระฅอง รำแพนหางโชว์แช่งอวด เหลืองละออของม่นท้วยการเริงระบำพ้อน บืาที่งบากำลํงเบนบากนไ เหมือนหมาบ่'าฅาบากี แท้วนี่กระนี่ ในนามของวำบ่าที่ซอช เราเบ่นเจ่าบ่1าหรืออะไรกนแน่ เอ๊ะ เอ๊ะ น,นอะไรกนเล่า พ่อค ขณะนน หมาบ่ารุ่นฉกรรจ์สองฅวพากนว์งแน่วมาฅามราวบ่ ส่ายฅาหาที่เหมาะ ๆ เพื่อจะพ้ดกนใหใฅีมที่ เพราะฅามกฎของฝู กู่พิพาทจะฅ่อสู้ก่นให้หมาบ่าฅำอึ่นๆ ในฝูงเห็นไม่ไท้ เม หนึ่งเหมาะใจ ต่างก็ฅง์ท่ากุกกามเช่าหาก'นี่ ขนแผงกอก*งํ้ชนราวกบแป ลวด ต่างท้วต่างเห่าหอนอย่างคุเดือด จองท่ากอยทีจะเขาพื่ ลาญไปขางหนึ่ง เมากลีถลาเข้า'ไปหาหมาบ่าที่ง์สองท้ว สองมือข ของมนไว้ช่างละท้ว ที่งใพะเหวี่ยงให้กระเด็นไปคนละทางสองทา อย่างที่เคยทำมาแลวนบก/งไม่ท้วน แค่เมากลีไม่เกยเขำขวาง

โ®ธ ๔ กดก่นในฤดูใบไมผลิมาแค่ก่อน ฉะนึ่น พอมือของเขาจบกอของ ที่งสองหมาบ่าก็ถลนวิ:งแน่ข้าหาก่นดำยกำลำแรง จนเมากลีย,งฅำไม่ ถลาไป สองหมาบ่าไม่พูดไม่จากนให็ยาวกวาม มีนปราดเข้าพ้นก ไปกลงมาอย่างเอาเบนเอาดาย พอที่งฅำดิด เมากลีก็กระชากมีดออกผก ดงใจจะฆ่าหมาบ่าที ที่หำคํ้อเสียโดยไม่มีเหตุผลเลย นอกจากเพียงว่ามีนดอเข้ากดกน ที่เขาไม่ประสงค์ให์กด โดยไม่ยํ้งคิดว่า กฎชองบ่'าดงพงไพรนน หม ที่งหลายย่อมมีสิทธิที่'จะต่อสู้กนได เพียงแต่ไปต่อสู้กนให้ไกล เมากลีเดนหยิบ ๆ อยู่รอบ ๆ คู่ต่อสู้ ฅํวก่มค่า มือสนเรา ๆ เตรียม ที่จะจำงมืดกระหน์าสำสองสามที เมื่อหมาที่ง์คู่หยุดกลุกกลีกนสำ แต่ชวครู่นนเอง เขารู้สึกเหนี่อยหน่าย- ลมกวามด1งใจเสียเฉย ใส่ผกแลำยืนดูหมาบ่าท8งสองต่อสู้ก่นโดยไม่คิดจะขดขวางมีนอีกต่ ความรู้สึกแปลกใจในกวามเปลี่ยนแปลงของดำเอง เขารำพึงกบดำเ ‘‘เอ เรานี่เห็นจะกินอะไรที่เบนพิษเข้าไปเสียแลำ ที่งํ้แต่ หมาบ่าออกจากที่ประชุมดำยดอกไมแดง และนบแค่เราฆ่าแชร์ค ข้งไม่ปรากฏว่ามีหมาดำใดในฝูงทำใหเขาลมไค่เลย แลำกิเข้าหม นี่ก็เบ่นเพียงลูกฝูงชนเลวๆ เท่าน*นเอง กำลำของเราถดถอยลงไป เพียงนี่ทีเดียวหรือนี่ ไม่ข้าก็เห็นจะดองดายแน่แลำ เอ นี มืกะจิตกะใจจะฆ่ามนเสียนะ” เข้าดำหนึ่งสู้ หมาบ่าที่งสองควก'ดก,น่อีกพก'ใหญ่ ไป อีกตำหนึ่งไล่ตามไป ทงโหไมากลียืนอยู่แต่ผู้เคียวที่

1ตปี (3ะ (5ะ ซงยุ่งกวะจุยเฅ็มไปดำยรอยเลือดจากการต่อสู้ เขากมลงมองดูมีด แต่ว มองคูมือคูเท่าของเขา ด,วยกวามรู้สึกหดหู่อย่างที่เม'เคยเบน เขาฆ่าส่คว์เบนอาหารได้แค่หำค่า และกินอาหาวแด่นำยเพื่ ฅำใหำยู่ในลำษณะอำพรอมที่จะวี่ง กราวน!เขากินอาหารแค่ลำพ่ เพราะสหายสํฅวบื่าของเขาขณะนค่างฅวค่างก็ไประเริงรำงเพลงหร อยู่ในบริเวณที่อย่ห่างไกล คืนวำนนเบืนคืนเดือนเพ็ญ บ่'าทงบ่'าสคชึ่นขั้นราวกบไดนำมาส เดือนหนึ่ง ตนไมีซึ่งเคยมีใบเหลืองเมื่อวนก่อน มาคืนนึ่เมื มนคู ก็ปรากฏว่ามียางแลว หญำก็อ่อนนำเท่า เสียงด่าง ๆ ในบาก อยู่ทำมกลางแสง'สีนิทร ฤคูแห่งสำเนียงใหม่ แสงอำขาวนวลจ,บกำ เนินเขาและหำงนึ่าส่องลอดสอดไปในระหว่างฅำไม่, และใบไม*, ช่ว่ อารมณ์ของเมาคลีค่อยแช่มชึ่นขั้น เขาเรืมออกวี่งพรำมดำยเลียงรำ อย่างรื่นรมย์ ผเทำของเขารวดเร็วราวกำเหินลม เพราะเขาว็งลงจาก อำเบนทางที่ม่งไปสู่หนองนาทางทิศเหนือ ผ่านเขาไปในใจกลางของบ ซ์งพ็นดินอำอ่อนน'มรบรองเท่าของเขาโดยไม'บงเกิดเสียงเลย ถำเบน ธรรมคาวื่งอย่าง'แกงลำลุกคลุกคลานนบกรงไม่ถำน แด่สำหรื,บเมาคลี กำบ่'ามาจนชิน วี่งได้อย่างสบายเหมือนรีงบนถนนเรียบ ๆ แม่,บา เขาจะเหยียบไปบนท่อนไม้หรือกธนหินซงกลีงพลิก เท่าของเขาเหยี ไปก็'ไม่มีการเพลี่ยงพลา เขารีงไค้ในกวามเร็วปกติต่อไปอย่างไม ใจใส่ เมื่อเบื่อต่อการวงเขา เขาก็โจนขั้นจบเถาวำย์ที่หำยอ ปล่อยดำโหนลืวไป,จนสุคแ'รงเหวี่ยง แลำก็ปล่อยมือจบก็งไม่, โผนจา นึ่ไปค่นโนน เรื่อยไปจนพอแลวก็กระโจนลงสู่พนดิน วงต่อไปอย่า

หยุดยง๎บางกราวก็ผ่านเข้าไปในซอกเขา ซึ่งอากาศหน'กไปต้วย ดอกไม้ที่ขนอยู่อุดมสองข้างทาง บางกราวก็ผ่านไปในหมู่ต้นไต้เร สองชัางราวกบถนนในต้านเมือง บางคราวก็ผ่านไปในหมู่พุ่มไมโ เอวซึ่งก็งกำนของมนระเกะระกะขีดข่วนสีข้างเมื่อเขาวึงผ่าน ในบาง ก็วี่งขนบนเนินโต้นเต็มไปต้วยต้อนหินใหญ่นอย ซึ่งเขาต้องโจ ต้อนน้ไปกอนโฟ้น บางดอนก็เบนที่อาต้ยชองหมู่หมาจงจ ร1องต้นเสียงขรมต้วยกวามตกใจ บางกราวเขาได้ยินเสียงหมูบ่1าลบเข ต้บรากไต้เด่ไกล บางทีก็วี่งม่านหมูโทนต้วใหญ่ดาแดงราวกบ กระทบแสงจนทร ในราวบาแห่งหนึ่ง เขาต้องวึงออกมานอกทาง สม'นใหญ่สองดำกำล่งฅ่อสู้ต้นสุดเหวี่ยงขวางหนาอยู่ เขาว ไค้ยินเลียงจระเข้กาลำกำรนรองเสียงเหมือนวำ และในบางดอนเขา งูเห่า ซึ่งกำลำขดเล่นแสงจนทร็อยู่ มนขู่เสียงสนึ่น ไต้ เขาก็วี่งปร๋อผ่านไป ดลอดทางที่วี่งผ่านไปน1น บางค ก่กํอง บางคราวก็รองเพลงควยความระเริงใจ จนกระทำไดกลีนดอก ลอยมาตามสายลม เขารู้สึกไต้ทันทีว่า ต้ดนึ่เขาไต้มาถึงบริเวณที่ลุ่มริมหน ในที่นึ่ก็เช่นเดียวต้น ต้าหากเบนกนธรรมคา วี่งไปอีกสามต นพนมิดด่ำ แด่เทาของเมากลีดูเหมือนกบมีฅา เขาวึงกระโดดไปตา กอหญ่าทึบและท่อนไม้ที่ลอยน1าอยู่ โดยไม่ต้องมองดูเท่า จน ไปถึงกลางหนอง เขาก็ทรุคต้วลงนำบนขอนไม้ที่ลอยอยู่ต้นหนึ่ง นึ่ก็เช่นเคียวต้นกบในบา เต็มไปต้วยเสียงของฝูงนก ซึ่งด่ หลบนอน เพราะความร่าเริงที่เปลี่ยนฤดูใหม่เข้าฤดูใบไ





ใ©อ ^๓) ไปบินมาก*นไม่ขาด แต่ไม'มีใกรเอาใจใส่กบเมากลี ซึ่งน'งครวญเพลงอยู ในกอแต่ผู้เดียว ฅาก็มองสำรวจคูเทำของเขาว่าจะมีหนามบ'1'กอยู่โดยไ บ่างหรือไม่ กวามหดหู่ที่งหลายคเหมือนจากภูเขาทํ้งไปเสียไกล ณ เบองหลีงโนน เขาขยบปากจะรองเพลง แต่กรนแล้วเขาก็มีอาการคอ ขนมาอีก ซาคูเหมือนจะย็่งหนกขั้นกว่าเก่า ซึ่งนอกจากจะทำให่ แล่วกราวน้เขารู้สึกฅก'ใจเพึ่มขนอีกควย เขารำพึงออกมาด'ง ๆ ว่า ‘\"เอ มาจนถึงนี่แส่ว ถากวามรู้สึกวนนี่ก็ย่งดามมาอี มาอีกหรือนี่” เขาเหลียวไปขางหล่ง กล่ายก*บว่ามีอะไรมายืนอยู่ขำงหล แต่ไม่ปรากฎว่ามีอะไร เสียงนกทํง์หลายจอแจอยู่รอบข้าง แต่'ไม่ เอาใจใส่ทกทายเขาแม่แต่ดำเดียว ทำให์เขารู้สึกข้าเหว่หดหู่ ทวีคูณ “แน่แล่ว ฉนกินของพิษเขาไปเบนแน่แลำ” เขาครางขั้นด เสียใจ “ฉันกงจะกินอะไรที่เบนพิษเขำไปโดยไม่ร้ลีกดำเบนแน ร้สึกต่วทํอแท่หมดเรี่ยวหมดแรงอย่างนี่ ฉันรู้สึกกลำ แต่กวามจร จะกลำ แต่เมากลีกลำได’ เมื่อหมาบาสองฅำนนม'นกดกน อาเกล่า ฟาโออาจจะใชํเสียงห่ามมนไฉั แต่เมาคลีกลับกลว นี่แสดง'ให1เห็นชด ฉันต่องกินของพิษเขำไปแน่ แต่ใครเล่ามนจะเอาใจใส่ บ่,านนีม กนรองรำทำเพลงกนไป กดกนไป พากนวีงไปภายใดแสงจ'นทร์ ฉันสิ โธ่เอย! ฉันกำลังจะดายอยู่ที่หนองนานี่ เพราะกินของ เขารำพนเพ,อเจอไปดำยความเสียใจแ,ทบนา'อาคฺก “แล้วไม่ชำ มนก็

ใชิป็ ๘ พบฉํน-นอน'จมอยู่ในน*•เสกปรกน เอ๊ะ ไม่เอาน'ะ ! ฉันชุะฅ้องกล เดิมของฉัน จะไปตายที่บนผาประชุม แฉัวก็บาเกียร่า เออ! บาเกี เบนที่รกของฉัน ถ’าหากมนไม'มำไปเพลินเสียงเพลงเสียในบ่ มาเผาฉันอยู่สกช'วขณะหนึ่ง เพื่อจะกอยระวงไม่ให์เจาชิล เหย มนมากินศพฉันเหมือนเกยกินอาเกล่า” เขาเศฑ้ใจจนน1าฅาหยดลงถูกเข่า และเมื่อนึ่าตาออกเสียไ ค่อยสบายใจขํ้นเล็กนอย เขากงรำพึงซํ้าฃนอีกว่า '‘เจาชิลฉัวนนมนกินศพอาเกล่า เมื่อรุ่งขนจากกืนที่ฉั บาไว้ใหพนจากภยของหมาแตง” เขานึ่งนึ่งไปพ’กหนึ่ง

\\ (3เ ลิ่ ทบทวนเหตุการณ์ในคืนวนน่น และก่อยคำชองอาเกล่าจอมหมาบ่าที่ เขาหลายอย่าง แลวกคิดต่อไปว่า “อาเกล่าไล่พูดอะไรเหลวไหลให พงหลายประการในคืนวนนนก่อนสนใจ เมื่อชีวิตจะสํ้น จิฅใจก็ผํน ไปอย่างนนเอง แด่อย่างไรกึฅามเถิด ฉนย'อมเบ็๋นของบ่'านํ้’’ ล่วยกวามฅึ่นใจที่ระลึกถึงการต่อสู้กร8งใหญ่ที่ใกลสุมนา ตะโกนยากวามฅณ์จที่จะอยู่บ่าดวยเสียงอนคงเหมือนที่บอกกบอาเ ท่งทำใหแม่ควายฅวหนึ่งซึ่งนอนปลกอยู่ในพงอ็อฅกใจ ลุกขนก “กน,, “อือ” พ่อกวายบาเอ่ยขน น*นน่ะไม่ใช่เสียงกนหรอก เบนเสี เล่าฅวไม่มีขนที่อยู่ในฝูงหมาบ่าเซโอนี กลางคืนในฤดูนึ่ม่นชอ เสมอแหละ” “ออ” แม่กวายอุทาน “แหม คิดว่าเสียงคนเสียอีก” “ไม่ใช่คอก โอเมากลีมีอนตรายอะไรรึ” เล่าควายผู้ล่องถาม ล่อม*น'ว่า “โอ เมากลีมีอ*นฅรายอะไรรึ ฮะ ๆ เล่าพวกกวายละก่อ คิด เท่านนแหละ อ*นกราย ๆ เท่าน*นเอง สำหรบเมาคลีผู้วี่งไปมาอยู่ในบ่า ความระม*คระวงอยู่ตลอดเวลาน่ะ มีอะไรทีจะน่าวิตก ? แม่กวายบ่าเอ่ยขนว่า '‘แหม ม*นล่องคงจริง” พวกที่ตอนหญ้าข พ่อควายตอบว่า “พวกนึ่ม่นรองล่งอย่างนึ่แหละ กินอย่างไรถกน'ะ”

1®0 0 “มนจะหน*'กไปละ” เมากสีร่องสวนขนมาท*นที “เพราะปากเลียอย นแหละ เมื่อฝนก่อนฉันถึงไตัแทงเจ่าควายบ่าตัวหนึ่งให้ขน ใชเถาว่ลย่ทาบ*งเหียนจบควบเสยพกใหญ่” ว่าพลางเขาเอั้อมมือออกไปจ ตันออ แต่แตัวก็หคมือกล*'บ ควายบาคงเกยวเอั้องของม*นฅ่อไปโดยไม่แย- แส เมากลีรำพึงว่า” เราจะตายที่นี่ไม่ไตั เจำไมซาควายบาเ กบจระเขและหมูบ่ามนจะคูถูกไตั ตัองออกไปไห่พนหนองนาน ดูทีร เกิดอะไรขน เราไม่เกยวี่งในฤดูใบไม้ผลิตัวยกวามร้สึกอย่างนึ่ 71อน ๆ พิกลจริง ๆ ไปเสียทีเถิด เห็นจะกึเบ็นแน่” ก่อนทีจะขนจากหนอง เขาก็อคไม่ไค้ทีจะแหย่เจ่าความบ่าเล่ เขาแอบย่องเขาไป เอานึ่วเมเจำตัวผู้จนม*นสะดุ้งเผ่นโผนขน เลียงเผละผละราวก*บเลียงบ่น แตัวเขาก็หำเราะงอหาย จนตัองน เขารองบอกกบมนว่า ‘‘ยงไง ไมซา พูดอีกซีว่าหมาบ่าไม่มีขนแห่งฝูงเข เจ่าฮะ ๆ” “หมาบ่า เราน่ะรึหมาบ่า” เจ่าควายถึกร,องขนตัวยกวา หำเหวี่ยง พลางกระทืบเห่าอ'ยู่ในโคลน “ที,วทงบ่าเขาก็ร้กนท^นึ่ เบ่นเด็กเลั้ยงแต่กวายเชื่อง ๆ เจ่าก็เหมือนลูกคนทีรองไห่'อยู่กล โน่นน'นแหละ หนอยแน่ เจ่าฌ็1นของบ่านึ่ มืเจ่าบ่าทีไห ตัอม ๆ อยู่ก*'บพวกปลิงพวกทากอย่างนึ่ แถมตังมาเล่นตลกห่ ต่อตาเมียขาเสียอีก แน่ะเฮย เก่งจริงก็ขนมาบนบกช์ ขนมา'ซี โมโหน็าลายฟูมปาก

ไมซาเจ,าโกถึกแห่งบ่าเซโอนื เบ่นส*ฅวที่โมโหรายที่สุดท บรรคาส*ฅว์ที่งหลาย เมากลีปล่อยให้ม'น่ฮึดฮึดห่วพ้คห'วเหวี่ยงค,ว่ยลีหนำเบ็๋นปรกก เจาควายบ่าโทสะร็ายเหนื่อยหอบหยุดพูดไปเองแล่'ว เขาก็พคขํ งานเบ็นการว่า '‘นี่แน่ะไมซา แถบใกลหนองน่านี่มีคนพวกไหนมา?โงถึน^านอยู ฉนไม,รู้เพราะว่าบ่านี่เบนถึนที่ฉนยํงไม่เกยมาถึง ช่วยบอกให เท้าไมซากวายบ่าซึ่งยงเจ็บใจไม่หาย - เพราะเมาคลีเล่นเอา แรง ๆ เมี่อก็ก็รองบอกเมากลีบ่ว่ยเสียงย่งไม่สินเคืองว่า “อยากพบกนพวกเจา ก็ไปทางเหนือขนไปอีกหน่อยซี ไปเถอะ ไป กุย โออวดก*บพี่น่องของเฑ้ที่หม่บ่านท้ายหนองน่าโน่นไบ” เมาคลีตอบควยใจเย็นกามเกยว่า “ออ พวกคนน่ะเขาไม่ค่อยจะสนใจกบเรื่องราวของสฅว์บ่านกหรอก และอีกประการหนึ่ง ฉไเก็คิดว่าหน์งหนาๆ อย่างเท้าน'ะเพียงเอ กนเล่นนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านี่ ไม่น่าที่เท้าจะโกรธจะเคือง เห็นเบนเรื่องสำกญถึงก'บ่จะตองใปบ่าวรืองให้'ใครร้เลย อย่าโมโหโ น'กเลยน่ะ ฉนจะไปละเท้าควรจะถือเบ่นเกียรดิ ฮ่ะ ๆ เมื่อไรนะถึงจะ ชนเจพามาหยอกเยีาเจาอย่างนี่” พคจบเมากลีก็ค่อย ๆ เหยียบย่างขนริมผงหนองนำซงเบ่นดินอ่อน โดย แน่ใจ'ว'าบนพนดินชนิดนี่เจ1'เก'วา:ย,บ่า'ไม่โ1!ลำวิ'งพุ่งเขา ทำ ราย เขา เบน เพราะขืนเขามา น่าหฺนํกคัวขอฺงมํนํกีหามนที1อVเล่มคาย พอไท้ท่าเขาก

1อึฮ V* 1® ไปจากริมหนอง พลางหำเราะชอบใจที่ย่วโมโหเจากวายบืาหนาโง่ไคส รำพึงกบดำเองว่า '‘เออ กำฉังฉังชาของเราที่ว่าจะหมดสั้นไปท้เดียวก ' เบนเพราะยาพิษไม่ซึมซาบไปถึงกระดูกเบี่นแน่ เอ๊ะ น่น่ดา,วอะไร ลงมาอยู่เสียพนดินอย่างนนนน” เขายกมือขนบองหน้าคคำยกวามฉงน สำกร่ก็ริองออกมาเบา ๆ “พิโธ่ ดอกไน้แดงนนเอง ดอกไมแดงที่เราเกยนอนอยู่ขาง กร8งก่อนโน้น ก่อนที่ฉันจะมาอยู่กบฝงหมาบาเซโอนีฝงแรก เอา เบนสํ้นสุคการว่งสำหร่บการว็งฤคนก'นที่น่แหละ” ชวกรู่นน เขาก็พินเขตของหนองน่า เขาส่ท่งราบซึ่ วบ ๆ แวม ๆ อยู่นน) เมากสีหมดกวามสนใจกบผู้คนพวกชาวน้านมานาน น้กหนา แต่กราวน่เมื่อเห็นแสงไฟ เขาเกิดความรู้สึกอบอุ่นอยากจะเด ไปหาแสงไฟนน เหมือนมือำนาจอะไรดึงดูดอยู่ “เราจะลองเขำไปคูที แต่เดี๋ยวน่คนมืกวามเปลี่ยนแปลง เกยเห็นอย่างไรน้างแน้ว หรือว่าฉังกงเหมือนเมื่อแด่ก่อน” เมากลีลืมนึกไปว่า น้ดนึเขาไต่ออกมานอกเขฅถึนบา’ที่เขา อำนาจยงใหญ่อยู่แน้ว เขาวี่งเหย่าเหยาะเขาไปจนถึงริมกระท่ เไฟส่องลอดออกมานน ปรากฏว่ากระท่อมน่เบ็๋นกระท่อมที่อยู่นอกกลุ่มขอ หมู่น้านซึ่งอยู่ใกน้ๆ นน หมาบาน ๓-๔ ดำ เห่าฉันเสี ริบทรุดดำลงน\"งีแลำทำเสียงกำรามในกอเหมือนเสียงหมาบา ทำ น้านเหล่าน่นฅกโจเงียบเสียงลงน้นที เมาคลีพคฉับดำเองขนว่

“เอาล'ะน่ะ คต้นท้รึ แต่ว่าเอ ต้วนี่เรานะต้งจะมีอะไรใหอ อยู่อีกเกี่ยวต้บคน ๆ เหล่าน” รำพึงพลางเขาก็ยกมือขนคลำ ระลึกขนได้ถึงกราวทีถกล่อนอิฐของชาวบานบา โนน ขวางเอา เมื่อครง ล่อน นไเ ท่นใกนนปะฅกระท่อมนอยนึ่นก็เบี่คออก มีหญิงผู้นึ่งยื อยู่หนำประฅ หญิงนึ่นมองผ่ากวามมืดออกไป ขณะนนเองก็มีมีเสียง ต้องออกมาจากในกระท่อม หญิงผ้นนจึงหนหนาไปปลอบเด็กว่า “นอนเสียเถอะเจาหนู อย่ารอง ไม่มีอะไรหรอก หมาจงจอก ผ่านมาน่ะ หมาของเราถึงไล่เห่า นอนเสีย ประเทียวก็สว่างแล่ว” เมาคลีจึงหมอบซุ่มอยู่ในพงหญาได้ยินเสียงนนก็รู้สึกตื่นเต . เพราะเขาจำเสียงนนได้ดี แต่เพื่อใบ้แน่ใจเขาจึงออกเสียง และก็ประหลาดใจทีเขาย'งจำภาษาพูดของกนไต้ “แม่เมสซำรี แม่เมสซวรี” “เอ๊ะ ใครเรียก ?” นางเมสซำร์ต้องถามเสียงต้น ๆ เมาคลีไค้ยินเสียงนางก็แน่ใจ เขารู้สึกกอหอยตีบต้นควยค ต้องถามออกไปอีกว่า รี - “ต้าว จำไม่ไต้แต้วรึ” นางเมสซ'วรี ไม่รู้ว่าใครพูดต้นแน่ เพราะมองไม่เห็นก็ช่ก ไม่ดี นางดึงประฅู ทำท่าจะ!!ด มือหนึ่งกุมอก ต้องถามออกมาว่า “เต้าน'ะเบนใคร ขำเกยเรียกเต้าว่าอย่างไร บอกมาทีรึ” \"นาธน'ะซี นาธูยํงไงล่ะ” เมากลีต้องบอกชื่อซึ่งนางเมส เขา เมื่อเขาเขำไปอยู่ในหมู่บ้านเมื่อกรีงกระโนน

1® ๖๔ นางเมสซำรพชิคขนว่า'*“' เขามาเถอะนาธช)ลขุกรํกของแม่” เมากลีก่าวออกจากที่มืด เดินเช่าไปที่แสงไฟ เขาไต่เห็นนางเมสช่ว หผิงผู้มีพระคุณแก่เขา และเขาก็ไต้แทนคุณโดยช่วยชีว้ฅ นา มือของชาวห้านเมื่อหลายบมาแก่วนน ขณะนชราลงไปมากจนผมขา เกือบทงศีรษะ แด่แววตาและนาเสียงอนอ่อนโยนของนางยงคงคุ้นหคุ ของเขาอยู่เช่นเดียวก่นกษกาลก่อนไม่เปลี่ยนแบ่ล’3 นางมีกวา ประหลาดใจมากทีไต่เห็นเมาคลี นางกวาคสายตามองตูต่งแด่แผ่นอก กฑ้งของเขา ขนไปจนจดศีรษะของเขา ซึ่งสูงเกือบติดขอบประตู ของนางห้า ดาของนางเบิกโตต้วยความชื่นชมความพิศวงและความร รองขนว่า

1®ฮ \"โอลกของแม่” แลำนางก็ทรุดดำลงดำยกวามอ่อนใจ พูดต่อไปว่า ‘'แต่ว่าเดี๋ยวน ลูกแม่ผิคฅาไปมาก แลคราวกไ)เทพาร่กษ์เทียวนะลูก” ความจริงก็พนเช่นนน เพราะเมื่อเมากลีกาวมายืนที่ประฅูแสงดะเกีย ควงนำยจบร่างชองเขาซึ่งม่นระธ่บไปดำยเหงื่อ เพราะวงมาหนทาง กายของเขาทุกส่วนเค็มไปด้วยม*'ดกล่าม สูงสง่าหนาตากมส*'น ผมดำขลบ ยาวประบ่า มีมีดล่าสต-ว,หอยคอ และศรีษะของเขาประคบดำยมาล*'ยดอกมะลิ สด ทำใหแลดูสงำน่าเกรงขามราวก*'บเช่าบาในเทพนิยาย เจำเด็กที่นอนจวนจะม่อยหลไ)อยู่แลำที่กลางหอง พอมองเห็นเขา ผลูดลกขนร่องไหจาดำยกวามตกใจกลว จนนางเมสซำรดำงหไเหล่'งเดิน ไปปลอบให้นิง เมากลีเหลียวมองไปรอบ ๆ ห่องนอยน1น ก็ไต่,เห็นหม่ ใส่น1า หม่อข้าวหม่อแกง กะทอใส่ข้าวและเครื่องใช่ประจำห่านต่าง เขายงจำไค้ชินดา นางเมสช่วร์เห็นเมากลีช่องไปที่กรำก็คิดว่าเขากงหิว จึงพู อยากจะกินหรือดื่มอะไรห่างเล่า ของเหล่านี่ขอให้ถือว่าเบนของ เพราะเช่า'ไต่ช่วยชีวิตของเราไว’ แต่ขอถามจริง ๆ เถอะ เช่าน่ะเบนล แม่เกยเรียกนาธูแน่รึ หรือว่าเบ็1นเทพารกษ์เจาบา’’ เมาคลีกอบว่า “ฉนคึอน'าธูช่ะแม่ ฉนออกมาเที่ยวไกลจากถืนที่เคยอยู่ แสงไฟก็เลยแวะเข้ามาด ฉไเไม่รู้เลยว่าแม่มาอยู่ที่นี่” นางเมสซวรีบอกว่า \"เมื่อเราพากไเไปถึงเมืองก่นหิวารา พวกนายผิวชาวชาวอำกฤ ยินดีที่จะช่วยเหลือเรา และลงโทษชาวบานหม่น'นที่พยายามจะจ'บเราเผาไฟ เช่าจำได้ไหม ?”

เมากลืฅอบ'ว่า \"ฉินไม่มีวนจะลืมหรอกแม่” - นางเมสซํวร์จึงเล่า?ไอไปว่า ‘‘เมื่อนายผิวขาวชาวอ'งกฤษเฅรียมคาส'งพร่อมที่จะลงโทษพวกนนแล เขาก็พาก่นไปส่งหมู่บานโนน แต่หมู่บำนไม'รู้ว่าหายไปไหน หาไม่พบ” เมากลืฅอบกบนางว่า “สึ เรื่องนี่ฉินก็จำไค้” นางเมสซวร์เล่าต่อไปว่า \"หล่งจากน8นสามีของแม่เขาก็ไปรบจำงทำนา เพราะ'ว่าเขาเบ็่นกน แรง แล่วในที่สุดเราก็มาได้ที่ดินอยู่ที่นี่ผืนเล็ก ๆ ที่ดินที่นี่ไม'ใ เหมือนที่หมู่บำนเก่า แต่ว่าก็ไม'ถึงกบขดสนหรอก เพราะสองค เมากลีถามว่า ‘‘อาว แล่วเขาไปไหนเลียเล่า พ่อน'ะ ฉินจำไควาเมื่อคืนว่นนน เมื่อเขากลวอนดรายเขาไปขุดดิน” นางเมสซวรบอกว่า “เขาคายเลียแล่ว์เมื่อบี1กลายนเอง” เมาคลีชมือไปที่เด็กนอยแล่วถามอีกว่า “แล่วเด็กน'นเล่า” นางเมส.ซิวรฅ.อบ'ว่า “นี่ลกของแม่เอง เกิดเมอ ๒ บก่อนโฉิน ล่าหากว่าเจาเบนเทท รกษ์ แม่ขอใหใจาอวยช'ยใหพร เพื่อว่าโตขนเขาจะได้ปลอดภ่ย ส'ฅว์บาบริวารของเด้า เหมือนอย่างที่เราได้เคยปลอดภฒาเมื่อคื

1ต) า) นางอุ้มเด็กน้อยเดินเข้ามา เจ8าเด็กน้อยค่อยคุ้นเข้า หายกล ออกมาจะข้บมีคที่ห้อยอยู่ที่กอของเมากลีเล่น เมากลีจบมือ เลี่ยงไปจากมีค นางเมสซวร์กงพูดต่อไปว่า \"แต่ว่า. หากเข้าคือนาธูลูกชองแม่ซึ่งถูกเสือกร่าเอาฅวไป เข้าหน'นี่ก็ฌืนน้องชายของเข้! ขอให้เจาอวยพรใหนองของเข้า ที่เบั้นพี่ชาย’’ นางพูดพลางล่งเด็กน้อยใน้เมากลี เมาคลีพูดขนว่า ‘‘พุธโธ่ ฉนรู้ข้กวิธีที่จะใน้พรเสียเมื่อไหร่เล่า ฉ หรอก แลวก็ไม่ใช่พี่ชายของเข้าหนนี่ข้วย แต่ว่าแม่จำแม่ ค่อยสบายเลย” พูดแล่วก็ต่อย ๆ วางเด็กลง นางเมสซวร์ซึ่งขณะ'แห้'นไปเฅรียมหาอาหารพคขนว่า ‘'ไม่มีอะไรหรอก กงจะเบั้นเพราะเข้ามาท่องเที่ยวอยู่ในที่ ในเวลากลางคืน เข้ากงจะไข้รบเชอไขโบ็่นแน่แลว” เมากลีไข้พี่งก็ยมเห็นขน ในข้อที่ว่าจ ะมีอะไรในบามาท่าอน เขาไข้นางเมสซวร์พรํ่าพูคต่อไปว่า \"แม่จะติดไฟอุ่นนมให้เจาดื่มนะ เอาพวงมาล'ยมะลิของเข้าออก เถอะ น้องเล็ก ๆ อย่างนกลีนม่นรุนแรงเหลือเกิน'’ เมากลีทรุดฅวลงฺนง บ่นอะไรพึมพำ และซบหน้าลงกบผามือ ใ ใจของเขาบั้นบวนกลบไปควยกวามรู้สึก แปลก ประ หลาด ข้อย แปด ประ การ อย่างที่ไม่เคยไค้รู้สึก ทำใน้เขามีอาการเหมือนถูกยาเบื่อ แทบจะทรงฅ่วไว้ไม่อยู่ เขาดื่มนมอุ่นที่นางเมสซวรสงมาใหอย่างกระห นางเมสซวรลูบหล่งลูบไหล่เมาคลีอยู่ไปมาดวยความไม่แน่ใจว่

นาธูลูกรกของนาง หรือว่าเบนมนุษย์ประหลาดที่ออกมาจากบาก ยินดีอยู่อย่างหนึ่งก็ฅรงที่เขาเบนกน มีเลือดเนี่อ มีชึวิฅ เหมือนที่นางสงส,'ยเมึ๋อแรกไค้ยินเสียงเรียกที่หน่าประต นางพ ของเมากลี แลำพูคชนด้วยกวามภาคภูมิใจ “นี่แน่ะลูก เคยมีใกรบอกกบเจพางหรือเปล่าว่าเจำน่ะเบ กว่าผู้ชายคนอี่น’' “ส่า” เมากลีรองขนด้วยความประหลาดใจ เพราะเขาไม'เกยไ ใกรพูดเช่นนั้นเลย นางเมสซ่วร์หัวเราะชอบใจ และนึกขน พิศวง นางพูดก่อไปว่า ' '/ “แม่คงเบนกนแรกซี่นะที่บอกกบเจาอย่างนี่ มนเบนลีงที่คว แค่ไม่มีใครกระทำ ในการที่แม่จะบอกกบลูกในเรื่องอย่างนี่ นะ แม่ไม่เกยเห็นผ้ชายกนไหนสวยเหมือนเจาเลย’’ เมาคลีเหลียวซายแลขวามองคูฅำเองเสีกล่ก ทำใหันางเมสซำร์ห จนงอหาย เมากลีก็ไม่รู้เรื่อง แค่ก็ด้องพลอยหัวเราะไปกบนางด้ เค้กด้อยก็พลอยส่งเสียงหัวร่อ วื่งไปหากนโด้นทีคนนี่ที ส ด้วย นางเมสซำร์ร่องหัมขี่นว่า “อายหนู อย่าไปด้อพี่เขา” แลำนางก็กว่าด้วเค้กด้อยม ลงยมใด้แลำพูคว่า . . ’- “ถ้าเด้าสวยเพียงสกครึ่งหนึ่งของพี่เด้านี่ละด ก'บลกสาวของมหาราช แลำจะไค้ขี่ช่างหัวใหญ่ ๆ เอาไหม ?” คำพูดฅอนนี่ของนาง เมาคลีพี่งไม่ค่อยจะเด้าใจแจ่มแ อุ่นที่นางเมสซำร์ให้เขาดื่มนั้น ทำให้เขารู้สึกมีอาการค้ขี่ หิวโหยที่วื่งมาเบ็1นเวลานาน เขาล่มฅว่ลง'นอน ไม่ทันถึงอึด

|®0 ^ ส่ นางเมสซ่วร์เอามือเสยผมที่ปรกหนาผากเขาขน แล1วเอาผาคลุมให คิวยความเอ็นดู เมากลีนอนหลไสนิทคิวยความอ่อนเพลียตลอดคื แถมตลอดอีกว,นหนึ่ง โดยไม1มือาการสะดุ้งตื่นเลยตลอดเวลา เ สำนึกของเขาบอกกไคิวเองว่า ที่นี่ไม่มีอไตรายสีงใด ๆ แต่ในตอนจวน เขารู้สึกคิวตื่นขน เขาก็พรวดพราดลุกขนกระโดดไปจนขนฝาเลีย ใหญ่ เพราะผำห่มที่นางเมสซ่วรคลุมโปงใคิเขานึ่นเบ็!นสีงที่เขา ใคิเขาคิดว่าใครจะจบคิวเขา เขายืนกมมีดกลอกตาไปมา เตรีย ต่อสู้คิฅรูที่ง์ ๆ ที่ความรู้สึกย'งงวเงียอยู่ นางเมสซวร์เห็นท่าทางของเขาก็คิวเราะ แล่ว์ยกอาหารอ่าม เขารบประทาน เพียงพอประทังกวามหิวของเขาไปไคิจนกว่าเขาจะ เบ็1นอาหารไดในอ่าวไน กลีนนาคางจากหนองนาโชยมา ทำให้เขารู้สึก และกระวนกระวายอยากจะออกวีงกลบไปย'งลีน แต่เคิาเด็กนอยซึ่ เขาเขา ชกจะติด ชอบมานงใคิเขาอุ้ม และนางเมสซ์วรก็เซึ่าช้ ให้เขา ซึ่งนางหวีไปพลางรองเพลงเบาๆท่าทางสบายใจเหมือนเด็ก ๆบ กราวก็เรียกเมากลีว่าลูกรกของนาง บางทีก็ขอใคิเขาอวยพรใคิอำนา ครองลูกนอยของนาง ขณะนนประตูกระท่อมบิ1คอยู่ แต่เมาคลีได้ยินเสียงเสียงหนึ ไดใบึนอย่างดี และทันใดนนก็เห็นเคิาสีเทาขนาดใหญ่ลอดเ ประตูกรนแคิวเลียงของเคิาเกรยืหมาบ่'าใหญ่ซึ่งอยู่นอก ประ ตูก็ คราง คิวยกวามกระวนกระวายใจ

ไชิป็ ๓) 0 - เมาคลีพูดโดยไม่ตองหนหนิาไปมองว่า “ไปกอยอยู่ห่าง ๆ ทีเวลาฉนเรียกละฌ้วทำไมถงไม่มา ?” พอสนเส เท้าของเฑ้เกรย์ก็หดออกไปจากประตู นางเมสซำรพูดเสียงสนว่า “อยำ—อำ—อย’าพาเอาบริวารของพ่อมาพี่นี่เลย เออเรา ไปรบกวนใครในบาเลย เราอยู่อย่างสงบแท้ ๆ”

1ต 0ว่) © เมาคลีฅอบว่า “ไม่มีอะไรหรอก จำไม่ได้รึคืนวนน8นที่แม่หนีจากหมู่บานไ หิวารา มีเจาพวกนีฅํ้ง์หลายสิบฅำอยู่ทง่ขางหนาและขางหลงของแม่ แต่ในฤดูใบไมผลิอย่างนี ฉนทีร้ดีว่าเจทีพวกสตว์บาจะไม่ลืมคำสงของ เสียทีเดียวหรอก ฉนไปละนะ” นางเมสซิวริหลีกทางให้เขาอย่างเกรง ๆ เพราะนางช'กจะแน่ใจเส แลำว่าเจทีหมอกนนีเบนเทพารำษไจทีบาแน่แล้ว แต่กรนพอเมากลี จะกำวออกพนประฅู - ความริกกวามอาลิยที่นางมีต่อเขาแต่ไ ทีทำใหนางฅองโผผวาเขาไปกอดลูบหนาลูบหลิงเขาอีกกร1งหนึ่ง ลิ เลียงกระซิบว่า ‘‘แล้วกลิบมาอีกนะ จะเบนลูกของแม่หรือไม่ทีช่างเถอะ แต่แม่ริก เจา คูซิ นองชายของเจ่าเขาก็เสียใจเหมือนกน” เจาเด็กนอยรองไห้เมื่อเห็นผู้ที่มีมีคห์อยกอซึ่งมน คิกว่ กำลิงจะจากม'นไป นางเมสซวร์ยาขั้นอีกว่า “กลบมาอีกนะ อย่าลืม ไม่ว่าจะเบนกลางวนหรือกลางคืน เบคประคูกอยริบเจทีเสมอ” 'เมากลีร้สึกกอหอยดีบฅน เขาฅอบควยเสียงแหบ ๆ ว่า “จะ ฉนจะต่องกลิบมาอีกแน่นอน” แล้วเขาทีกำวพนประตูออกไป สู่กวามมืคภายนอก เขาผลก หำเฑ้หมาบาท้เขามาเคล้าเคลียพนแขงพน ขา ให้ ห่าง ออ แล้วพูดขั้นเบนเซิงตำหนิขั้นว่า

๓) 1๑3 นีแน่ะ พี่เกรย์ฉันนีเรี่องที่จะฅองต่อว่าส'กหน่อย เรียกจึงไม่พากไเมาหาฉัน หายไปเบนนมเบ็1นนาน เพิงจะมาใ เดี๋ยวน่” ว่าแล้วเขาก็เรีมออกวงเพี่อกล'บบาเดิมของเขา เจ่าเกรย์ฅอบว่า “อะไรพนนมเบนนาน เพึ่งจะเมื่อคือวานนแท้ๆ ฉัน—อา—เรา ไปชุมนุมรองเพลงกนอยู่ ฤคูนี่เบ็นฤดูแห่งสำเนียงให หรือ ?” เมากลีลืมว่า “ถูกละ ถูกละ” หมาบาเกรย์พูดต่อไปอย่างกระฅือรีอรนว่า ‘'เมื่อสุกสนการร’องเพลงกนแล้ว ฉันก็ฅิคฅามเจ่ามาอย่าเร ว่า โอ—เจ่าน่องชาย นี่เจ่าไปทำอะไรมาอย่างน ทำไมจึงไค้ไ นอนฉับพวกคนเล่า ?” เมากลียี่งวงเร็วขน เขาฅอบว่า “ถาหากพวกท่านรีบมาหาเมื่อฉนเรียก เหตุการณ์ก็กงจะไม นี่หรอก” เจ่าเกรยี่ถามต่อไปว่า “แฉัวต่อไปนี่จะทำฉังไงฉันต่อไป ?” เมาคลีขย'บปากจะคอบ ก็พอดีเหลือบเห็นหญงรุ่นสาวผู้หนึ ฉัวยเกรี่องขาว กำลงเดินคามหนทางจะเขามายำหมู่บาน เจ่าเกรย์รีบ เขหกหายไปทนที ส่วนเมากลีก็หยุดชะงกถอยหสำเขำบำกอขาว นา

เตปิ ๓) ถา รองกรีค เพราะเข’าใวิว่'เพบเท้ผีเข็าแลํว แด่กร,งเห็นหนาเมากลีจนถ นางก็ถอนใจใหญ่แล’'วรีบเดินเลยไป ผ่านหนาเมากลีไปในระยะเพียงแก เออม เมากลีแหวกกอชำวออกมามองกามหล*งนางไปจนลบกา แล’วทอด ถอนใจใหญ่เหมือนกน พลางหนมาพูดก,บเจ่าเกรย์ว่า “เอ—ฉํนจะทำชงไง ฉนก็ย'งบอกไม'ถูก แด่ว่าทำไมเวลาฉนเร จึงไม่มาหาฉไเ ?” เจาเกรยฅอบกะกกกะก*กว่า “ฉน—อา—เราจะดิกต'ามเจำ'ไปเสมอ เวนแด่ในเวลาแห่งสำเน ใหญ่เท่านน’’ เมาคลีถามเสียงเหมือนกระซิบว่า “แล*วท่านจะฅามฉนไปในหมู่กนด่วยไหม ?” เจาเกรยยอนว่า “ฉนไม่ได้ฅามเจำไปรึ เมื่อกราวที่ฝูงของเขาขบไล่เ เบึนผู้ไปปลุกเจ่า เมื่อเจ่าหล*บอยู่ในไร่” “เอาเถอะน'ะ แล่วด่อไปล่ะ ?” เจ่าเกรย์ว่า “แล*วก็คืนนล่ะ ฉนก็ไม'ไค้กามเจ่ามาดอกรึ ?” เมากลีถามยท'า “กราวต่อไปอีกล่ะ กราวก่อไปอีกและอาจจะมืกราวต่อ ๆ ไปอีกค นะพีเกรอ” ในที่สุดมนก็คำรา เจ่าเกรย์นีงเงียบไปกรู่หนึ่ง ‘'เจ่าเสือคำมนพูดจริงของมน”

1®ฮ ๓) ๔ “ม*น'ว่าย'งไง ?” '‘มนว่า ในที่สุดกนค็จะกองไปสู่หมู่กน แม,ของเราก เมากลีสอดชนว่า ‘'อาเกล่าก็เคยพูดอย่างนํ้ เมึ่อคืนวนปะทะก*บหมาแกง” “เจ่างูเหลือมกาผู้เฉลียวฉลากกว่าเรามากมายน*ก ก็ยงว่า เจ่าเกรยว่า เมากลียอนถามว่า “แลวท่านเล่า พี่เกรย์ ท่านจะว่าอย่างไร” , เจ่าเกรย์ไม่กอบกรงคำถาม กล*บเลี่ยงไปเลียว่า “พวกคนเกยไล่เจ่า ด่าว่าเจ่าน*กหนามาแล8ว พวกนนเกยขว เจ่าควยก้อนหิน พวกนนเกยส่งกาพรานบ*สเด'โอออกติดกามฆ่าเจา จ'บเจ่าได้ก็กงเอาเจาเผาไปเลียแล่ว เจ่าเอยน'ะแหละไม่ใช่ฉ*น ที่ออกป กนน,นรายนก ดุรายอย่างไม่มีเหตุผล เจ่าอีกน่ะแหละไม่ใช่ฉ*นท การให้ปล่อยบาเข*ากลืนหมู่บำนของกนพวกน^ เจ่าเองน่ะแหละไม่ ที่ทำเพลงด่าว่าพวกกนพวกนนห้วยห้อยกำร่ายแรงเสียยี่ง พวกหมาแดง” เมากลีกระแทกเลียงถามว่า “ฉินถามว่า พี่นะมีกวามเห็นว่าย*งไง”? เจ่าเกรย์วี่งไปเงียบ ๆ พ*กหนึ่ง แห้วก็กอบขนว่า ‘‘เห้าลูกมนุษย์ เห้าแห่งบา ลูกของรากษะเจ่าผู้อยู่ร่วมถ ก*!)ฉัน ถึงแม้ว่าในฤดูใบไม่ผลิฉันอาจจะลืมเจ่าไปช'วขณะหนึ่ง เดินของเจาก็คือทางเดินของฉิน ถาที่อยู่ของเห้าเบนถาที่อยู่ของฉั

เสปื 0า) สํฅว่'ก็เหมือนฉันฆ่า และฉัาเจพะตองสู้กบใครอย่างเอาชีวิต การต่อส คือการต่อส้ของฉันควย นี่ฉันพูดในนามของเจาสามตำน่อง ๆ ของฉัน ว่าแต่เจำเถอะเจพะบอกฉับพวกชาวบาว่าอย่างไร ?” เมาคลีกล่าวว่า “จริงซินะ บญหาฉันนี่น่าคิด แต่ความเห็นของฉันน่ะว่า เมื่อมองเห็นฉัฅว์ที่จะเบนอาหารแลำตองรีบฆ่า เพราะฉะนน ขอ ล่วงหน่าฉัน แลำร่องบ่1าวประกาศบรรดาสตว์ที่งหลายให้ไปฉั แฉัวฉันจะบอกใหพวกเหล่านนทราบว่าฉันคิดอย่างไร แต่เออ—พ อาจจะไม่มาฉันเสียก็ได้ เพราะเบ็๋นระยะเวลาแห่งสำเนียงใหม่ ลืมฉันเสียแลำก็เบ!นได้,’ เจาเกรย์ออกหอเหยียด แฅ่ก็ไม่วายจะหนมาตะโกนเยาว่า “ฉัอ แลำก็เจำล่ะไม่เกยลืมอะไรเลยงํ้นรึ ?” แฉัวก็เผ่น โดยไม่พ้งกำตอบ ทำเอาเมาคลีวิงพลางคิดพลางไปฅลอดทาง คำยข่าวสำกญถึงปานนี่ .ฉัาเบนในฤดูอื่น ส*ฅว์ที่ ชุมนุมฉันเนืองแน่นไปหมด แต่โดยเหตุที่เบนฤดูแห่งความสำรา ที่งหลายม'วยุ่งอยู่ฉับการรื่นเริง ฆ่าฉันไป ทะเลาะเบาะแ บ่างก็รองเพลงสำราญไป ไม่ใคร่เอาใจใส่กบเจำเกรย่ทเที่ยววิงบอ สตว์ที่งหลายไปทุกหนทุกแห่งว่า ‘'เจาบ่1'าของเขาจะกฉับไปสู่หม่คนเสียแลว ไปประชุมฉันที่ผาปร เถอะ” ร่องตอน แต่บรรดาสตวเแสนสำราญเหล่านน'ไม่เห็นเบ็่นของสำกำญ มาว่า

ไ) “แลวเขาก็จะกล'บมาอีกเองน่ะแหละเมื่อเขาฤดูรอน ฝนฅกเ ฅั้องหลบมาเ.ข*าถํ้าเอง มาวงเล่นรี'องเพลงเล่นตับเรเคีกว่าน เจ่าเกรย์ยาว่า “จริงๆ นะ จาวบ่1าของเราเขาจะกลบไปอยู่ในหมู่กนเสียแล พวกสตว์ก็ฅอบว่า “เอ๊ย แล่วก็จะมาเกี่ยวอะไรตับความสนุกสนานของเราในฤด ใหม่น็คว!)เล่า” การเบนคงนี ฉะนนเมื่อเมากลีผู้กำล่งใจกอไม'ปกติสุขมาถึงผ ก็พบแต่พี่นองหมาบื่าสี่ฅวตับบาลูหมีเณ่าซึ่งแก'ชรา จน ฅาแท ไม่เห็น กบพญางูเหลือมกา ซึ่งนอนขดอยู่รอบแท่นหินอนว่า อาเกล่าเลยน'งเท่านน กาเอ่ยขนว่า “เบนอนว่า ชีวิตบื่าของเจาสั้นสุดกนตรงนเองกระน*นหรื มนษย์?” เมื่อเห็นเมากลีที่งฅ่วลงซบหนา ลงกบผา มือ มนก็ พูด “เอาเถอะ รองไห้เสียให้พอใจ เจากบเราเบ็่นเลือดเนีอเคียวกน ถึง จะเบนกนกบงูก็ตาม” เมาคลีกรืาครวญว่า “ทำไมนะ ฉนจึงไม'ดายเลียเมื่อสู้กบพวกหมาแดง เรี่ มนอ่อนเปลยไปหมดแล่ว แต่ไม่ใช่เพราะยาเบื่อเมา ไม'ว่าจะเบ หรือกลางคืน ฉนม่กจะได้ยินเสียงเหมือนใกรเดินดามหลง แต่พอเ ไปคูก็ไม่เห็นอะไร เหมือนกบว่าใกรที่ตามมานนหลบซ่อนตั รองเรียกก็ไม่มีเสียงขานตอบ คล่ายตัมผู้นนกอยพ้ง แต่ไ ฉน,พยายามนอน แต่ก็ไม'ใกร่จะสงบจิตใจลงไค้ ฉนจึงตามที่เกยจึ