unset00001865

๓ ขนมาเมอได พอทันเกิดเบนบาชั้นมาแลำทัแทัฦลืมดำ ไล่กดไม่ ใคร แม้แด่เสือดุ ๆ พบทับหมาจงจอกที่เบนบาเข้ายงดองวงหนี มนุษยกลวหมาบาฉ*'นใด สํดทัก็เจ่กกลำเหมือนทัน โรคชนิดนีเร ว่า “โรคกลำนา” นิน,เอง อย่างไรก็ฅาม เมื่อพ่อหมาบาเห็นท่าทางเซื่อง ๆ ประกอบกไ]ค ทักทายของหมาจํ้งจอกเจาเส่หไพเราะเสนาะหูน่าพิง มนจึงฅอบไปอย ค่อยเต็มใจว่า “หิวก็เข้ามาดเอาเองซี แด่ฉํนบอกเสึยก่อนว่า ภายในถาไ กินหรอกนะ” หมาจงจอกเจ่าเล่ห์หำเราะเห็นพนขาวเบึนเงาพลางฅอบว่า “อาหารของล่ฅว่ชนสูงเช่นท่านอาจไม่มี แค่ว่าสำหรบหมาจึงจอก เลว ๆ อย่างฉน ล่าไค้กระดกเก่าแทัง ๆ ที่ท่านทั้งแล่วก็ดีถมไป หมาจึงจอกน่ะไม'ค่อยพิถีพ้ทันกบเรึ๋องอาหารการกิ'แหรอก ใ ไปทัน ๆ ก็นบว่าเบ็นบุญปากมากโขอยู่แลว มไเพดโดยไม่หนมามองพ่อหมาบ่1าซื่งล่าทังกืแว่องอย่างไม่ เดินไปทางหลงถา จมูกของมนฟุคพี่คสูคหากลืนอาหาร จนกระทงพบก กวางท่อนหนึ่งซึ่งมีเนึ่อเหลือดิคอย่แอหนีอย มนิก็หมอบ กร่นกินแล*ว่ทันเอาลนเลียริมผปาก^ห้ายท่า'ทาง!ยงไม่'หายอยากพลางกล พ่อหมาบาว่า ‘'ขอขอบคุณท่านที่,ไค้กรุณาให้อา'หารแก่ข้'พเ.ล่'ามอ'หนึ ขอ]ทานทงอรอกนนารกจรง มดวงดางองามนก ดวนอย ดุ นาเอนด

๔ เอ้อ...ลูกของผู้ยี่งใหญ่มีบุญวาสนาก็มักจะมีสง่าราศีมาดงํ้แ แหละ” . ความจริงเจาหมาจงจอกรู้อยู่แก่ใจดีว่ามนแกอ้งพุด เพรา เล็ก ๆ ว่าน่าริกหรือสวยงามนน บรรดาสฅวบาถือว่าเย!นอ”ปมงกล กร^มันชำเลืองฅาดเห็นพ่อแม่หมาบ่1ามีสีหนำแสคงว่ามีอารมณชุ'นม พุคของมันจะนำมัยมาลู่ลูก มันก็ยมเยาะอยู่ในใจ แอ้วมนก็ ตามประสาหมาเงจอกเจ่าเล่ห์ “เออนี่แน่ะท่านหมาบ่1าผู้สูงมักด็ มันมีข่าวจะมาบอกอี พญาเสือโกร่งผ้มีนามว่า แชร์กานผ้ยื่งใหญ่แห่งสุ่มนาคงคา ทำมาหากินแล่วรู้'ไหม เขาบอกมันว่าจะมาหากินในแถบนี่บางละ” แชร์คานคือเสือโคร่งขาเก ซึ่งหากินอยู่ฅามลุ่มนาคงคา จากอ้าหมาบาระยะทางประมาณ ๒ โยชน์ พ่อหมาบ่ำได้พงอ้งนนก็โกรธยงขํ้นเบนทวคุณ มันแย น่ากอ้ว แอ้วกล่าวว่า “สะ.อย่างนี่นเชียวรึ แชร์กานถือสิทธอะไร ที่จะโยกยำยท คามลำพ'ง เพราะตามกฎของบา เสือโคร่งย่อมไม่มีสิทธที่จะยำยด็ โดยมิได้บอกกล่าวล่วงหนำ ขืนทำแบบนี่มีหวงเกิคเรื่องแน่ ๆ จะพามันตื่นตกใจหนีไปไกล ๆ มันเสียหมด แอ้วฉนก็จะได้ริบค ริอีนมากขน เพราะเดี๋ยวนี่มันอ้องหาอาหารเพ็มขํ้นกว่ อ้องหาเผื่อเมีย...ไหนจะฅองเผอลูกอีกกงสี่อ้ว บ่ำแม่หมา นึ่งพงการโต้แอ้งมานาน พอได้ยินพ่อหมาบาพุดจ ขนบาง

๕ 'ไอ้เสือโกร่งต่วนี่ฉนรู้จกม่'นดี แม่ของมนเรียกม่นว่า เพราะมันขาเบ่เกินกะเผลก ๆ มาแต่กำเนิดมนไล่ฆ่าใกรไม่ใคร่ทฺน กอยแต่ไปขโมยวำกวายที่เชื่อง ๆ ของชาวบ่านมาเป็นอาหาร บานน บานแถวลุ่มแม่น'ากงกาคงเกลียดขหนามนแล่ว่ซิถึงต่อง อพ ยพ มา อยู่ แถว นํ้ มนจะพาให้เราพลอยเดือดรอนไปดำย อีกสกหน่อยชาวบานก็จะพากนแห่ฅา กนมาล่าเสือโคร่งจอมขโมย. นี่ถาหากถึงขนาดเผาบากินขั้นละกอ เราอย่าหวงเลยว่าจะอยู่กินต่วยกวามสุข มิต่องหอบลูกหอบเต่าห ละหว่นไปหรือ ?” พอแม่หมาบาพูดจบ พ่อหมาบาย็งโกรธมาก และเกลียดหนำเจ จงจอกยิงขั้นดำย ในฐานะที่นำเอาเรื่องร่าย ๆ มาทำให้อารมณ์เสี รีบออกปากไล่เจ่าหมาจงจอกให้ออกไปเสียจากล่าที่อยู่เร็ว ๆ ‘‘ไ!).ไปเสียเถอะ...อย่ามาอยู่พูดกวนโทสะฉนมาก ๆ เลย เชิ หำไปหากินสับเจ่านายของเจ่าเถอะ ไปเดี๋ยวนี่.” หมาจงจอกหำเราะ ทำเอียงกอแล่วหรี่ฅาอย่างยวน ๆ แล่,วสวนค ออกมาว่า ‘'เถอะน่า...ฉนต่องไปแน่ ๆ ไม่ต่องไล่หรอก ฉนจะอย อะไร แต่ว่านนแน่ะไค้ยินเสียงอะไรไหมล่ะ ?” พ่อหมาบาและแ ว่าแล่วมนก็ทำหูผึ่ง เมละไมที่มุมปาก พลอยเอียงหูพงไปควย มีเสียงแว่วมาแต่ไกล ควยสัญชาตญาณของสั บอกให้มนร้ทนทีว่าเสียงนนคืออะไร หมาจํ้งวิอกเจ่าเล่ห์แสย หำเราะออกมาอย่างชอบไจ สายทาของมนเต็มไปควยแววแห่งกวามเย่ยหสั

๖ '‘น*นไงล่ะพ่อหมาบาผยงใหญ่ นนคือเสียงของเสือโกร่งที่ท่านค เรียกว่าไอ้ขาเบไงล่ะ ท่านหมาบาผู้น่าสงสารเอย...ฉนบอกให้ตี ๆ หว เอาบุญแท้ ๆ กล‘บหาว่าไม่หึ หนอยแน่...กล*บมาไล่ดะเพิค สะ...!!ะ ไปล่ะฮ่ะ ระว่งลูก ๆ ของท่านให้คีก็แลิวก่น สว*สตี ไ” ว่าแลวเจาหมาจงจอกเจ่าเล่ห์ก็หนกลบวี่งปุเลง ๆ ไปทนท ให้หมาบาสองฅํว่ผำเมียเบ็นเดือดเบ็นแท่นอยู่เบธงหลิงฅามลำพ*ง เสียงเสือโกร่งกำรามมาแต่ไกล แสดง'ว่าม'น,กำลงงุ่นง่านเพร หิวโซที่หากินไม่ได้ด่งใจนึก มนย็งกำรามต่วยกวามขุ่ สฅว่บาท8งหลายต่างก็พากนตกใจวงเดลิดหนีไปหมด พ่อหมาบ่ว่คะแกงหูพงสกคร่หนึ่งแล่วร่องขนว่า “ไอ้เสือโคร่งหน่าโง่ ท่าไมจะต่องคำรามเอะอะอย่าง■แควย มน ผู้ร่าเจ่าพวกเก่งกวางในบาแถว'แมนเชื่องเหมือนววกวายแถวลุ่มน่าค เกยจ*,บกินเสียเมื่อไหร่ล่ะ” แม่หมาบาชื่นฅวัลุกขนนง ดาเบนประกายวาวมองออกไปในท่าม กลางแสง'จนท/ พรอมกบกระซิบว่า “จุ๊ ๆ...พ้งให้ตี ๆ เสียงอย่างนึ่แสคงว่ามันไม่กล่ หรอก ฉินว่ามันกงกำล่งได้กลี่นกนเขำแล่ว.เชื่อเถอะ. กินกนแน่ ๆ” พ่อหมาบาแยกเขํ้ยวกำรามตอบ “กนเรอะ พิโธ่ อายขาเบเอ๊ย มนน่าสงสารแท้ ๆ มนกวรจะ กบเขียคเสียมากกว่ากระมัง หนอย ริอ่านอุฅริจะกินกน แถม บริเวณ,ถนของข่าเสียควย

ต) ในบรรดาสฅว่บาท.3หลายย่อมเบนที่ร้และเขำ,ใจก'น่ดีตัว 1ป-ว่า ตาม ของบ่านน หามสฅว์บ่ากินมนุษย่เบ่นท้นขาด เวนแต่สฅวฅวนน ออกไปหากินตามลำพงนอกก็นที่ตัวอยู่อาท้ย ทํ้งนี เพราะมนมี ถาสฅวตัวใดไปฆ่ามนุษย์ให้ตายหรือเอามาเบ่นอาหาร ในไม่ชาพวกน พรานก็กงจะพาก,นแบกบ่นยกโขยงออกตามล่าอย่างมากมาย แลวย่งมีนาย ใหญ่ขี่ชำงมาดืวยพร่อมก'บบ่าวไพร่เบ่นริอย ๆ มีทํ้ง์ประทดฆ กบไฟพากนมาไล่ฆ่าสฅว่บ่าที่กินกน ฝูงสตวทงหลายที่ในบ่ รอนไปหมด บรรดาสตว่ป๋าที่แก'เฒ่าไต้ส”งสอนลูกหลานให้จดจำ เสมอว่า มนุษย์เบนสํตว่จำพวกที่อ่อนแอที่สุด และอ่อนแอย์งกว่ จำพวก เพราะฉะนนการฆ่ามนุษย์ซ์งเบ่นสต'าที่อ่อนแอ จึงเบ่นเกม ละอายย์งน์กิ นอกจากนนตันยงสอนทนต่อไปอีกว่า ถาสฅว์ใดกินเนอมนุษย เบน.โรกผอมแห,ง ทำให้เรี่ยวแรงลดน่อ์ยลง และยำทำให้พนห่เาเร็วตั ตังนนพวกสฅว์บ่าที่ไต้รบกำสอนจึงไม่อยากจบคนมากินเบ็่นอา พยายามหลบหนีไม่ยอมพบหนำมนุษยอยู่คลอตเวลา ขณะนนเสือโกร่งขาเบ่กำล่งคืบคลานใกล้!■ขอนเขามาทุกที กระโคดเข่าตะครุบสฅว์เล็ก ๆ มาเรื่อย ๆ กี่งไม้หกระเนระนาดบางแ ตะกุยกรวคคินหินผากระจุยกระจาย ตันกำล่งใกล้เขามา ใกล้เขา พ่อและแมหมาบ่าพงอยู่^วยกวามระมค;ระวง ทำมกลางการรอคอยอย่างคึคท้ดใจุนะนเค’3 หมาบ่าทงสองก็ฅองส จนสุคตัว เมึ๋อไต้ยินเสียงเสือโคร่งคำรามโ®กซีากสน่นบา เสียง

๘* กองไปไกล แสดงว่ามนฅะกรุบเหยื่อได้ แต่แลำในเสยวของวิ กน เสียงนนก็เปลี่ยนเบนครวญครางอย่างเจึบปวดที่สุด แม่หมาบ่าหายใจพืดฟาดควยความอึดอดในหำอก พรอมกบพึ ออกมาว่า ‘‘เอ๊ะ...ดเหมือนมนฅะกรุบผิด...พงซิ-..แต่...เออ...มนไล่จ' อะไรนะ ?” พ่อหมาบ่ารีบเดินตรงไปที่ปากบ่า เพื่อจะสำรวจคูให เบนเวลาในกาคืนเช่นน่ สายตาของมนกสามารถมองเห็นทุกสงทุกอย่า ชดเจนที่สุด มนหยุดยืนสงบน้งที่ปาก๓พลางสอดส่ายสายตามองไปตา ไม้และพงพฤกษ์ ใบหทงสองช่างชองพ่อหมาบ่าฅงชนคอยสตับเสี แต่ไกล จากเสียงครางของเสือโกร่งบอกให้มนร้ว่า ไอขาเบ่ฅ้วร่าย วุ่นง่านและโกรธแคนอยู่ตรงบ่าละเมาะเชิงเขานนเอง พ่อหมาบ่าเงยหนาสูดลมหายใจแรง แลวรำพึงเบา ๆ ว่า “เออ... ไอ้เสือโกร่งหนำโง่ -. .มนช่างบาสันดี'จริง ๆ... คนไป เอากองไฟที่พวกตดไม้ก่อที่งไว้ได้ โง่เต็มประคาเลย...เขึอะ...เฮอ” พ่อหมาบ่ารำพึงพลางนึกขำในใจจนปล่อยหำเราะออกมาเบา ๆ แต แล่วมนตองขมวดคํ้วเขาหากนเมื่อไค้ยินอีกเสียงหนึ่งสอดแทรก เงียบของราตรีกาล “แต่...เอ๊ะ...นํนมนเสียงของไอหมาร้งจอกเจาเล่หดำยนี่” แม่หมาบ่าอดรนทนอยู่ใน๓ตามลำพึงกบลูก ๆ ที่งสี่ตัวต จึงค่อย ๆ ย่องออกมายืนเอียงขางพ่อหมาบ่าอย่างเงียบ ๆ สายตามองผ จนทร์ไปที่เซิงเขา แลำกระซิบเสียงพร่าว่า

6 \"แน่ะ...เห็นอะไรไหม...ตัวอะไรมาน่นแลำ ระวํงให้คี !*’ พ่อหมาบาหนหนามองไปตามเสียงบอกของแม่'หมาบา ขนตามฅำชอง มนลุกชน แสดงถึงการเตรียมพรอมที่จะเผชิญต่อเหตุการณ์ และจะกร เขาดะกรุบเหยื่อคำยสญชาดญาณแห่งการระว'งภย เสียงด’งกรอบแกรบมาตามพุ่มไม้ และใกล้เขามาทุกขณะ หมาบาร์งเตรียมต่อนุ้พรอมอยู่แลวกระโดดตรงไปย่งเบาหมาย แต่มน หยดชะง'กอย่างฉํบพลน จึงทำให้ดำชองมนที่กระโจนไปขางหน่ ของวินาทีนนถกประสาทส่วนหนึ่งที่ไวกว่าบ'งคบให้มนตองหมุ ทีกลางอากาศ ร่างที่กำล*งลอยสงขนไปฅํ้ง์ ๕—๖ พุ่ฅตกลงมาย่งที่ การพุ่งตรงเขืาใส่และๆดอย่างสดแรงเกิด เพราะ.. เมื่อลายตาอนว่องไวร มนไดพบกบสีงหนึ่งเขา ทำให้มนรองขํ้นว่า “กน.ลุกของกน” เมื่อม''นระงบใจเบึนปกติแลว จึงหนไปบอกแม่หมาบาว่า “ดซิ...น่น่ม่น่ลกมนุษยนี...แน่ะมนเดินมาทีนีแลำ 1 ตรงล เนหน่าถา หมาบืาสองตำผำเมียย่นนึ่งอยู่ก*บที่ ในเวลา เด็กน์อยผิวกลาเพ็งจะสอนเตินอนบนึง กำลงเดินเดาะแตะเขามาหา สองอย่างไม่เกรงกล่วอะไรนึ่งสีน เนอตำของเด็กนอยปราศจาก เส นุ'งหืมใ'ค ๆ แลิวมาหยุคยืนเกาะก็งไม้อย่างสบายใ,อ สายดาจองจบอยู่ที่หมาบ พงสอง แลำก็หำเราะเอกอ่ากชอบอกชอบไวิเสียนึ่วิยชา เสียงแม่หมาบาถาม-ผิวิว่า \"นี่หรือคือลูกมนุษย์..•เออ...ลูกกน ร ร่างแปลกคีนึ่ ฉนไม่เกยเห็นเลย ไหนไปเอามาคูใกณ์ๆ หน่อยซิ

00 ควรจะทราบเสียก่อนว่า พวกหมาบามืความชำนาญในการคาบลูก มนโดยไม่ให้เกิคความเจ็บปวดเพราะเขยวอนแหลมคมของมน เหมือ อย่างที่เราเห็นหมาฅามบานเรามนกาบลก เพราะฉะนี่นเมื่อพ่อหมาบ ไปงำเบนเอวเด็กน้อยพาเขามาในถา จึงไม่มีรอยพนของมนตามผิวหน อนอ่อนนุ่มของเด็กเลยแม้แด่น้อย มนวางเด็กกนนนไว้ใกล้ ๆ กบล ของม่น แม่หมาบ่าเดินตามเช่ามาอย่างกระชนชิดตัวยกวามสนใจ กมลงใ สดกสีนดามเนอดามฅวของเด็กแลวอุทานว่า ‘‘โธ่เอ่ย...ตัวเล็กนิดเคียว...ขนตามดำๆไม่เห็นมีสกเล่น เสียจริง ๆ ” พ่อหมาบามองดเด็กนอยอย่างเอ็นดู ในขณะที่เด็กน้อยลม และซุกตัวแทรกเขาไปในระหว่างกลุ่มลูกหมาบ่าดวยความไร้เดียงส หมาบ่'าถึงกบอุทานออกมาว่า ‘‘อ๊ยตาย...ดูเถิด...มนจะกินนะ!'นืน่ให้ใด้...เออ...แปลกจริง แส่ว่ละ เอามนดูดนมฉนใหญ่แล่ว โถ...คงหิวมาก นี่หรือที่เ ขนไม่มีสกเสน สะ...สะ จะมีแม่'หมาตัวไหนอีกบ่างนะที่มีลูกกนมาเ กบลูกของตัวอย่างเรานี่บ่าง” พ่อหมาบากมลงมองใกล้ดำยกวามสนใจยงขนแล่วพูดว่า ‘‘ฉนเกยไค้ยินบ่อย ๆ แด่ยงไม่เกยมีในฝูงของเรา จริงซีน ไม่มีขนสกเสนเคียว นี่ถาตะปบเพียงเบา ๆ ทีเดียวก็คงดาย เออ...ดู มนมองหน้าฉนใหญ่แส่ว เจ่ากบน้อยมนกส่าจริง ๆ ดูมนไม่ก เสียบ่างเลย”

®® แลวพ่ออับแม่หมาบ่าก็มองคกนและหำเราะอย่างชื่นชมในโชกด ลูกคนมาเลยงโดยบ่งเอิญ ทงผำเมียมิไดสนไจในเหตุการณ์ภายนอกถา จนมีเงาทะมึนมาบ จนทรไว้ ทำใหภายในถามืดสนิท บ่งนี่ก็เพราะเหตุว่าพญาเสือโคร่งข ได้โผล่หำอันใหญ่โฅของมนเขำมาที่ปากถา และพยายามจะสอคอัวเขา แต่เนี่องจากร่างกายของมนใหญ่เกินไปจึงติดอยู่เพียงแค่ไหล่ของ ขำงหอังของ พญาเสือโคร่ง มีร่างของ สน,ขจง'จอกเจาเล่ห์ คิดแจมา ควย อ กระชนชิด เสียงมนรองบอกแก่เสือโคร่งว่า ‘นายครบ...นาย.มนเขำไปอยู่ขำงในนนแหละ” หมาบ่าได้ยินเสียงก็หนขอับไปมองคูปากถา พบอับประกาย บ่งสองของเสือโกร่ง มนสะดุ้งเสือก แด่ก็เพียงอึดใจเคียวมนก็สงบสติอาร ได้ ขนของมนดงชิน พรอมที่จะค่อสู้กบศตรูรำย และอาศยที่ สถานที่ที่'ได้เปรียบ อังนนพ่อหมาบ่1าจึงเอ่ยชนอย่างใจเย็นว่ “โอ้โฮ...ฉนไสึกเบนเกียรติอย่างลุงที่บ่าของอันไค้มีโอ พญาเสือโกร่งในอันนี่.” เสียงของพ่อหมาบ่าสุภาพนุ่มนวลเม ประโยกแรก แด่แล่'ว้ก็เปลี่ยนเบ็๋นเสียงคำ'ราเมเแกร่ง'กรำว เมื่อพ “ท่านดองการอะไวรึ เสือโคร่ง ?

๑ ]®0 เสือโคร่งขาเบคำรามออกมาแลว่ฅอบว่า '‘เอาอาหารของข่ามา เจาหมาบืาขํ้โกง ลูกกนหนีขาเขาม พ่อแม่ของมนก็หนีไปหมดแลว เจารีบส่งไอ้เด็กนิอยนนมาให ก่อนที่จะฅองขดใจกน” พ่อหมาบ่1าส่งเกด เห็นว่าเสียง ของเสือโกร่งมีท่า ทีซึ่งทำให้ ความเจ็บปวดอช่ มนกงจะเจ็บเทำมากที่ไปดะปบเอากองไฟของก เข้า เพราะความโง่เง่าของมไแองที่ซุ่มซ่ามไม่สงเกดให้คีเสีย ก่อน

๑๓ มนจึงโมโหรุ่นง่าน ภายหกังที่พ่อหมาบ่1าได่เหลียวมองไปรอ ฅระหนกใจเบนอย่างดี'ว่า ภายในบ้าของกันนึ่เบนช่ยภูมิที่ปลอดภ่ เพราะมีเนอทีแคบ หากเสือโกร่งจะเข่ามาไดและมีการต่อส้กัน ตองไคเปรียบวนยำกำ เพราะหมุนฅํวไค1อย่างกล่องแกล'ว เมื่อใกร่ ดีแลว กันจึงกอบไปอย่างฉะฉานว่า '‘ซะชา...เสือโกร่ง.. .ท่านอาจจะลืมไปแบ้วซิว่า พวกเราหมาบ่ พวกอิสระ พวกหมาบ่1าจะยอมเชื่อพงก็เฉพาะกำส่งของหิวหนาฝ เราจะไม่ยอมพงกำสํง้ของเสือกินวำตัวไหนเบนอนขาด ข่าว่าของขาอย่างน แหละเวใ) ฮ่ะ—ฃึะ” ราวกบถกดุ้นไฟมาจึที่แสกหนา เสือโกร่ยช'เพโมโหจนตัวสน ถึงกั กำรามรองไปกองถาเหมือนกบเสียงพาผ่า••- แม่หมาบืาสกัดลูกที่ก กระเด็นไปควยฤทธโทสะ แบ้วกระโจนออกมายืนเกียงข่างพ่อหมา ตาบ้งสองที่เขียวบดของกันจองจบอยู่ที่เสือโคง่งเขม็ง ที่จะทำศึกกบเสือโคร่งอย่างไม่กิคช็วิต พลางพุด'ว่า “ขาก็อีกตัวหนึ่งถึงแกัยา'จะเบืนหญิงก็ไกัยอมให์เจาม'าข จุงร''ไว'เสียกงแฅ่กัดนึ่ว่า เด็กคนนี่เบนลูกของบ้า ใครจะม ข่าจะเลืยงมนไวรวมกับฝูง'หมาบ่1าของข2า ขอใบ้เบ้าข่าไบ้ว่า กักว จะถกลกมนบยคนนทเจามง ราย จะ กา’', มน ม1 แหส*'จบเจา ไบ่ ^เา เสยจนได ไบ...ไปเสียเถอะ ไปซิ กลบไปหากระคูกกัวเก่า ๆ ของเข่า เออ... เจใถกไฟลวกถลอกปอกเบิ1ก1•บ้บีก มิยืงเบ๋มากไปกว่าเบ้1อีกแบ้ว

๑๔ พ่อหมาบ่ายืนตะลึง ประหลาดใจในกวามบ่าบนของเมียรกที่ ถึงเพียงนน ช่างเก่งกลำยืนค่าเสือโกร่งอย่างไม่ยอมลดละ แ ผู้ค่อม ๆ มอง ๆอย่ช่างหล*งเสือโคร่งก็เช่าใจด้ว่า ธรรมคาของห ก็มกจะมีโมโหร่ายอย่างน้เสมอ และดรายเอาการที่เดียว ฉะนนจึง หวาดหว'นใจให้แก่เสือโกร่งที่ยื่นหำเช่าไปติดอยู่แก่ไหล่ ถ หนหนพลนแล่นโดดเช่ากด มนก็กงจะเสียเปรียบ นางหมาบ่ากง เอา ๆ ดามใจ แต่ม้นก็เบนถึงพญาเสือโกร่งที่ใกร ๆ ก็ยอมยกให้ เสียเดียรติง่าย ๆ ก็จะกระไรอยู่ ไหน ๆ ก็บากหนิามาที่ง์พี ดุษณีภาพก็จะเสียศกคศรึ'ของพญาเสือโกร่งโดยใช่เหตุ เมื่อติดไห ก็ถอยฉะ หดหวออกมานอกถาเบ็๋นการไม่ประมาทไห้ก่อน แห้วส่งเ กำรามฅอบไปว่า “หมาบ่าอย่างเจ่า มนก็ดีแต่เห่าอยู่ในถาเท่านนแหล ช่างนอกซี จะไค้รู้ดีรู้ช่วว่าใครจะเก่งกว่าก่น กอยดุเถอะพวกเพ ในฝงชองเจ่าจะห้องไม่พอใจ ที่เจาอุตริเอาลูกกนมาเลยง เด็กคนนเบ อาหารของห้า ม'นจะห้องตกมาเบี่นเหยื่อ.ให้ขาไคขยาในไม่ช่าน้ ไห ขขโมย จำไว้นะ” เสือโกร่งพยายามค่าทอเท่าไหร่ ๆ หมาบ่า^เงสองก็ไม่ยอมออกนอ ในที่สดมนก็ง่นง่านกห้บไปพห้อมกบหมาจงจอกเจ่าเล่ห์ แม่หมาบ่าก็ที่งตัวลงนอนหอบ เพ่อผ่อนกลายกวามโมโหที่ กบเสือโกร่งลงเสียห้าง พ่อหมาบ่าก็ปรารภเบา ๆ ว่า '‘ที่เสือโคร่งมีนพูคก็ถูกของมนเหมือนตันนะ เราจะห้องพาตั โ *'..^11คนนี่ไปเสนอห้วให้เพื่อนร่วมฝฺงร้จ่กตามกฏิของฝุง เห้ กดเลยงมนเวตอไปอกร??’’

* อ๋อ...แน่นอนละ ฉไเจะเลียงมนเอาไว้’’นางหมาบาตอบเสีย หวน ๆ แลวพุดต่อไปว่า “มนมาหาเราในเวลากลางคืนล์าพํงผ้เดีย ทหิวจนฅวสน แก่ก็มิไคหวาตกล'วอะไรเลย คซีม่นผตฺก์ลกของเราออกไป เสยขางหนง แลวเขาไปแทนที่เหมือนพี่น’องกรอกเดียวกิน ถาปล่อยออกไป ไอเป้มนก็จะกดกิน แลำหนีกลบไปแถบลุ่มแม่นากงกาอย่างสบายใจ เราอยู่ทางบ่1าแถบนก็จะถูก พวก ชาว บาน คาม มา ร*ง ควาน จน ถึง ตอง เชียวนะ เราเลยงเอาไวเถอะ เด็กคนนน่ะ ยงไง ๆ ฉนก็ตงํ้ใจไวแล่วที่จ เล้ยงไวคอไป โถ ลุกของแม่ นอนนง ๆ นะเจากบน็อ๋ย ๆ เจาเมากลี ...ก่อไปนึ่ฉนระเรียกเจ่าว่า “เมาคล” ส,กวนหนึ่งหรอกที่เจ่าจ แกใเกน. และออกล่าเสือโกร่งใจผั!ยเหมือนอย่างที่มนจะพยายามก “แก่ว่าเธอควรจะพ้งฉนก่อน ฝูงหมาบ่1าส่วนรวมของพวกเราจะย หรือไม่ก็ผังไม่รู้” พ่อหมาบาแซงขน เพราะกฎของบ่1ามืขอกำ หมาบาก1ใดที่ตกลงปลงใจจะร่วมชีวิตเบนผัวเมียก่นแล่ว จะออก คังกรอบกผัวอยู่ตามลำพ,งก็ไคั ล่ามืถูกเมื่อลูกโคพอยืนและเดินไ หมาจะตองนำลุกทุกตำเขา'ไปในชุมนุมฝูง เพื่อให้รู้จำโด ชุมนุมฝูงนนมืทุกคนเดือนเพ็ญ มืที่ประชุมซึ่งหมานาจะพากนไป พระจนทร์เค็มควงเดือนละคระง เมื่อไดแสดงตวในที่ชุมนุมให้รู้จก แล่ว ก็มีฏีสระที่จะเที่ยววิ'งเพ่นพ่านในบาดงได้คามใจชอบ มีข โทษไวอย่างหนกดวฺยว่า ตราบใดที่ลูกหมาบาคัวใดผังไม่เคยก่ ถึอว่าผังเบ็1นลุกหมาอยู่ กั]หมาบาคัวไหนฆ่าลูกหมาดาย ถึงจะแก่ ก็ไม่พนโทษ จะตองมีโทษถึงดายเซ่นเดียวกน แมแก่สํฅว์ในบาก็ผ ใหกวามคุ้มกรองแก่สด'ว์ที่ผั3เ!ล็กแเละ'ค่อนแอเซ่นเดี!ยว!กับ,กนเห:มี'อน'ก

๑๖ พ่อหมาบืาและแม่หมาบา ไซ้ลยงดลูกท1งสี่ฅ่วและเด็ก‘แอยเมาก ซ้วยกวามทะนุถนอมจนเมาคลีวงเล่นไซ้ มนรกเมากลีเหมือนลูก และให้สิทธิเสมอลูกท่งสี่นน ที่ง์หมดอย่ซ้วยซ้นมาอย่างมีความ ถึงว\"นนคประชุมของฝงหมาบา หมาบาผิวเมียจึงพาลูก ๆ ของมนกบ ไปสืงเนินเขาเตย ๆ ซึ่งเรียกว่า \"ผาประชุม” เนินเขาแห่งน้ระเกะระ ซ้วยหินใหญ่นอยสลบซับซ้อน เหมาะที่จะเบนที่ซกซ่อนของฝูงหม น\"บเบนรอย ๆ ตวเบืนอย่างดี ในบรรดาหมาบึาท1งหลายน มีประมุขอยู่ฅัวหนึ่งชื่อว่า “อ คือหมาบาใหญ่สีเทา เบ็่นหัวหนาฝูงได้ก็เนึ่องจากเบ็นหมาบ กล่าแข็งมากและฉลาดที่สุคในฝูง ขณะนึ่อาเกล่ากำล*งนอนหม ประธานอย่บนซ้อนหินใหญ่อย่างสง่า ในลานตาลงมามีฝูงหมาบาให หลายขนาดและหลายสี ตงแต่สีเทาแก่ซึ่งเบนหมาขนาดใหญ่ มีกำล' ซ้มกวางไซ้ซ้วยลำพ*งฅวของมนต่วเดียวสงมาจนถึงลูกหมาหนุ่มอ ซึ่งมืสีคำและกำล่งหย์งผยอง เซ้าใจว่าฅัวเองกล่าแข็งพอท หมอบราบไซ้ หมาบ่1าที่อยู่ในลานชุมนุมนนมีประมาณ ๔0 ฅว อาเกล่าไซ้เบ็๋นหัวหนำฝูงมาบเศษแซ้ว เมี่อซ้งรุ่นหนุ่ม มนุษย์วางซ้กไว้ถึงสองกร8ง กร8งหนึ่งลูกดีจนสลบ มนุษย์นึ ที่งไซ้ แต่กล*บพนขนไซ้ เป่ตุฉะนึ่ อาเกล่าจึงรัจ่กอุบายแ มนุษย์เบ็นอย่างดี ในเวลาประชุมนน ไม่มีใครพูดอะไรมาก อย่กลางวงก็เล่นปลํ้าซ้น บางก็นอนเบียดซ้น และท่าท ของหัน พวกพ่อแม่น’งซ้อมวงอยู่ ประเดี๋ยวก็มีหมารุ่น ไปดมกลีน และพิจารณาลูกหมาเหล่านนฅลอด'จนเจ้าเด็กน*อยเมากล

๑ ๓) กกลบมาน่งฅามทของมัน บางทีแม่หมาก็ผลกลูกของฅำเช่าไปกลางวง เพ ให้ไคเห็นถนค เพราะเกรงว่าหมาอื่น ๆ จะไม่ทนสงเกฅและจำไต้ อาเคล่าทีนอนอยุ',บนก่อนหินนน มิช่ามินานก็จะร่องเตือนว่า “พวกเรารู้กฎแต้ว จงคูให้คี จงคู,ให้ดี พวกเรารู้กฏแล,ว” เมื่อไต้คูลูกหมาบาก็'นจนหมดแต้ว พ่อหมาบาก็ผต้กเมาคลี กลางวง แม่หมาบาขนคอชนข้น เหมือนก็'บเตรียมต้วที่จะผจญศตรู แน่ใจว่า เมาคลีน์อยจะไต้รบอนุญาตให้'อยู่ร่วมฝูงกบหมาบาทงํ้ เพราะไม่ใช่ลูกหมาของนางแม่หมาบาที,ใหกำเนิดมา ส่วนเมากลีเมื่อเ อย่กลางวงแต้วก็หวเราะร่วน พลางเล่นกอนกรวดซึ่งแลเห็นขาวอยู่ท่าม แสงจนทรอย่างไม่เดียงสา อาเกล่านอนหมอบเฉยอยู่ในท่าเดีมแมัแฅ่ห้วก็ไม่ผงกข้นคู ก็าช่บฝูงว่า “จงคูให้ดี จงคูให้ดี ทนใดนนก็มีเสียงรองเช่าไปในที่ชุมนุม มันเบนเสียงของ “แชร์กา พญาเสือโกร่ง ม'นเร์มประกาศควยเสียงอนคงว่า “เจ้าเด็กคนนเบ็1นอาหารชอง'ขำ จงส่งคืนมาให้ขา ฝูงสตร์อิส การเกียวของกบลกมนุ,ษ^ จงสงอาหารของซากนมา อาเกล่าไม่ไต้แสคงความสนไวิเลย แมแฅ่หูก็ไม่กระดิก และ อีกว่า “พวกเราจงคูให้ดี เราเบนสอ'วอิส,ระ เราไม่มีหนำที่จะต้องพง ของใครนอกจากพวกเร'11อง วิงคูโหด เมื่ออาเกล่าประกาศเพี่อโพี่อี่บ่ระำม^ทรณา คำคคต้านของเส จบลง ก็มีเสียงอีออึงข้นในบรรคานม'1นานนุ่นเสือครอน เจ้าหมา

9๘ ตวหนึ่งอายุ ๔ บี' มีกวามกลำ ไดไอนเอาบญหาของแชร์กานถามอ '‘เราเบีนสตร์อิสระ เราไม่เกี่ยวข้องกบลูกมนุษย์ กฎของบีาว โต่แย่งว่าฝูงจะริบรองลูกสตรีตัวไหนหรือไม่ ก็ฅองมีสมาชิก ชัแวิงรบรอง และสมาชิกทง๎ ๒ น*นตัองไม่ใช่พ่อและแม่ตัว อาเกลำถามว่า \"ใคร'จะเบีนผู้พูดเช่าขำงลูกคนบาง สมา จะพูดก็พูคไป” ที่ประชุมเงียบทริบ , และแม่หมาบืาก็ขย่บต'วเตรียมต่อ ท้ายในชีวิต เพราะริ-อยู่แก'ใจว่า ลำหากเกิด'การต่อสู้ก่นขน หมาบาท้งฝูง ในลานชุมนุมนน ปรากฏว่ามีสตร์สำตัญตัวหนึ่งซึ่ เบีนสตร์สำคญซึ่งบรรดาหมาบายอมรบน*บถือให้เช่าร่วมฝูงในฐานะ ชนผู้ใหญ่ สตรีต่วน,นคือเจ,เาหมีแก่ขนสีนาตาลเช่ม'ซื่อ “บาสู,, ที่มีกิริยาง่ อย'เสมอ แต่ไต่รบการยกย่องใหโบีนครสอนลูกหมาบ่1'!หงหลายให้ร ของบา จึงไต่รบอภิสิทธื้เต็มที่ในการไปไหนมาไหนไต่อย่างเสรี โด หมาบ่1ามิได้มีกวามรำเกียจ เพราะม่นกินเพียงผลไม่,รากไม่และนาผ เบีนภัยแก1หมาบาในการแย่งอาหาร คืนนนบาลูอยู่ที่ลานชุมนุมตัวยตามปรกติ กรนได้ยินบั มนุษย มนก็ค่อย ๆ ย่นเท้าหนำเผยอตัวขั้นตามแบบที่ม่นถน*ค กิ!)รองขั้นว่า “ลูกกนน่ะรึ ฉันขอริบรองเองว่าลูกกนจะไม ของเรา แม่ฉนจะไม่ใช่นกพุก แต่อิดว่าฉันจะพุกให้กบลูกกน ยอมริบลูกกนไว้ในฝูงเถิก ฉันรบจะผกอบรมมนเอ)ง)

0 อาเกล่าหนมามองหนาหมีแก่นิดหนึ่งแลวกล่าวแก'ฝูงหมาบ่1 ก้องการผู้,พูดร*บรองอีกผู้หฺนึ่ง บาลไคพดแล่ว และบาลูเบน เดก ๆ ของเรา ใครจะพูคสน*บสนุนบาลอีกก็เชิญ” ขณะนนมีเงาผ่านวูบลงมาจากขำงบน เบ็1นเงาของเสือดำ ซึ่งกระโ จากกึงไก้ลงมาส'ลานชุมนุมเสือคำฅวนึ่ชื่อ “บาเกยร่า” ขนดำสนิทย สีหมึก ลายเสือพราวเบ็!นเงาว,บอยู่บนหล*งและสีขำงก้านที่ร*บแสง'จ*นิทร ประดุจเงาลายนึ่า หมาบาท8งหลายร้จํกบาเกียร่าดี และไม่มีใกรกลำด ม*นมีกวามฉลาดไม่แพดาบากี—หมาจงจอกเจำเล่ห์ กล่าเหมือนกวายเถื ถำถึงกราวฅ่อส้ก็จะก้องสู้อย่างคุเดือดเหมือนชำงลุกเจ็บ แต่เสียงที่บาเ พูคนนช่างอ่อนหวานปานนาผํ้งที่หยดจากร’งบนก้นไม้ มีขนอ่อนนุ ราวก'บกำมะหยี่อย่างคีที่สด แล่วเอ่ยเสียงราบเรียบนุ่มนวลว่ “ขำแต่ท่านอาเกล่าผ้สงศกคและสหายหมาบ่1าผู้มีเกียรติทงหลาย จริงฉินไม่มีสิทธิอน'ใดที่'จะพูด,ในที่ประชุมกร*งํ้สำค'ญนึ่ แด่ทว บามีอยู่ว่า หากเกิดกรณีโต้แย่งในการริบลูกหมาบาก้วใหม่เชำร่ว มิใช่เบื่นเรื่องรำยแรงถึงเบนถึงดายก้นแล่ว อนุญาต'ให้มีผู้เขำเสนอซ ลุกหมาก้วนนไก้เมื่อใหำากาอนสมกวร ทะงกฎชองบ่1าก็มิไค้กำหนดล เชอชาติว่า ผู้ซึ่อจะก้องเบนใกร เช่นนใช่ไหม? พวกหมาบ่1าที่กำล่งวุ่นมกจะมีก'รามหิวอย่เสมอ เมื่อไค้ยินก้ กนร่องขนว่า กฎชองบามีไ \"จริง จริงทีเดียว พงท่านเสือดำพูดต่อไป จริง ๆ ใกรจะซอกึไค้

153 0 เสือดำยมละไมฅรงมุมปาก เมื่อทุกออ''างเบนไปตามที่มนกา มันจึงพูดอย่างนอบน'อมต่อไป ‘‘โดยที่ฉันเบีนผู้อยู่นอกวงการของท่าน ตังนนจึงจำท่ เสียก่อนตามระเบียบ” หมาบีารุ่นคะนองราว ๒0 กว่าตัวร1องฅะโกนว่า ‘‘พดฅ่อไ ไปซิ” จึงกล่าวทำลายค .1. บาเกียร่าหยุดนงจนเสียงหมาสงบลงแล,ว ขนวา ‘‘ความจริง การฆ่าลูกมนุษย่ฅวเล็ก ๆ ซึ่งไม่มีขนตักเล่น เบนส์งที่น่าละอายอย่างยง และอีกประการหนึ่ง ล่าหากท่านจะริ เบนเพื่อนเล่นก'บลก ๆ ของท่านกีไม่เห็นจะเสียหายอะไรเลย โยชน์มากกว่าการฆ่าใทตาย ซึ่งหมีเฒ่ ]บาลกีไตักล่าวร'บรองไ ล่าหรบตัวฉันขอฮาเจตนาและเพื่มนาหน*กคำตับรองนนตัวยต อีกตัวหนึ่งที่ฉันเพีงตัดตายใหม่ ๆ ห่างจากที่นึ่ อยากทราบความเห็นของที่ประชุมว่า ตัวบาตัวหนึ่งเบนการเพีย หรือตังในการซอชีวิตเด็กกนนึ่ไว้ร่วมฝงตับพวกท่าน” ไค้มีเสียงอออึงขํ้นอีกกรงหนึ่ง ในที่ประชุมหมาบ ออกมาว่า '‘ไม่เห็นจะเสียหายอะไรนี่ ลูกมนุษฮปล่อยไว'ฤคหนาวหน*ก ตัวแข็งตายไปเอง หรือมิฉะนน พอถึงหน'าริ,อนก็กงถกแดดเผาตายเ ขนไม่มีตักเสน มันจะมาทำอะไรแก่เราได้ ตกลงฅามข้อเสน

บาเกยร่ากแลวกน เออ...ท่านเสือคำ ไข้วำบาอำนพีที่ท่านว่าน่ ไหนนะ พวกเรายอมรบขอเสนอของท่านแล้ว” อาเคล่าจ่าฝงผู้รอบคอบยํ้มขนมานิดหนึ่ง แล้วกล่าวแก่ ในที่ประชุมว่า “จงคุ1ให้ดี ฝงหมาบา จงคให้ดี” เด็กนอยเมากลีเล่นกรวดเรื่อยไป ไม่สนใจในการประชุมแม่'แด่น้ ใกรจะโต้เถียงก่นอย่างไรก็ช่าง ส่ายตาจ8องจบอยู่ที่ก’อนก.รวดก่อนห เล่นอย่างเพลิดเพลิน หมาบาบางดำเดินเข้ามาสูดกลี่น และพิจารณาร ของเมากลีซึ่งแปลกประหลาดกว่าหมาบาทงหลาย บรรดาสมาชิกหมาบ กะนองด่างก็มาดม ๆ พอเบนพิธี แล้วต่างก็ชิงก่นวิ'งไปย'งทิศท บาเกียร่าบอกไวว่าไคํฆาวำทงไวฅำหนึ่ง ม่นนึกถึงแด่เนึ่ เท่านน ชํวพริบดาเดียวลานที่ประชุมก็ว่างเปล่า คงเหลืออยู่แต่อาเกล บาเกียร่า บาลู เมากลี และพ่อแม่หมาบืา ก่บลูกอีกสี่ดำเท่า เสียงแชร่กานพญาเสือโคร่งกำรามโกรธแคนต่อเหตุการณ์ที่เก มนแข้นใจที่ฝงหมาบาไม่ยอมส่งเด็กน้อยเมากลีใหัแก่มัน พวกสฅวบาแถบทิวเขาเซโอนี กำลํงหยามนาหน้ามนอย่างรุนแรงที่ บาเกียร่า รู้สึกรำคาญเสียงกำรามของเสือโคร่งขาเบจนสุดจะทนนึ ไข้ ม่นทำท่าทางฮึคฮํดหม่นไสเกมทน จึงพูดออกมาเบา ๆ วา' ไข้“เออ...เอ็งคำรามไปเถอะ เสือถ่อย...อีกสึกหน่อยเด็กน้อยไ ฅำนึ่แหละ จะทำใหใจาไข้รบความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส คำรา เถอะไข้ขาเบ เจ2าย่ง)จำฤทธมนุบยนอยไป..•ขารด.•.ขา'เด.).*.

1๑0 1๑5 อาเกล่าจ่าฝงเดินมาสูดกลนเมากลี และพิจารณาท่วร่า น้อย พรอมคับพดว่า “การที่ที่ประชุมไคัลงมติคับเมากลีมาร่วมฝงก็เบนการดีแลำล ว่าเบนกวามฉลาดถึกซึ่งเพราะมนุษคัเบึนสัฅวท1ฉลาดน้าอาจจะเบ็1นป แก'ฝูงของเราในกราวคับชนก็ไค้ใกรจะรู้ ?’’ “จริงของท่าน เมื่อถึงกราวจำเบ็๋นเขำแน้วเด็กกนนึ่จะเบี แก่ฝูงของท่านมากทีเดียว เพราะว่าไม่มีหมาบ่1าฅำใดหรอกที่จะ ไค้ฅลอดกาล’’ กำพดของบาเกียร่าทำให้อาเกล่าหวนคิดไปถึงเรื่องราวเก่า จ่าฝงที่งหลายของหมาบาต่างก็ไคัสับเปลี่ยนเวียนคันมากรอง แต่ว่าสม่ยใคใกรจะแข็งแกร่งเก'งกลำกว่าคัน เมื่อพวกหมาบารุ ใหญ่เบนหนุ่มฉกรรจ์ก็จะน้าวมาสู่ตำแหน่งคันยงใหญ่น์คัวยสัก หากว่ามนเก่งพอที่จะฆ่าหมาบารุ่นเก่าไดตายไปแลำคัวเองก หำหนาฝูงแทนต่อไป แน้อาเกล่าเองก็กาวขํ้นมาน'งแท่นทำนองเด สักคันหนึ่งหรอก ที่วนเช่นนนจะเวียนมาถึงม่นิอีก เหมื รุ่นเก่า ๆ ที่เกยประสบมาแลำทุกคัว เพียงแต่จะชำหรือเร็วเท่าน คิดเช่นนึ่ อาเกล่ากีทฯนิ'ไปพดน้มพ่อหมาบาว่า “พาเด็กคนนึ่กสับไปน้าของเจ่าเถิด แลวก็เอาใจใส่ควบคุม ให้ดี เพื่อว่าจะไดํฌนประโยชน์แก่ฝูงหมาบืาของเราในอนาค น้บฅํ้ง์แต่คันนนเบนตนมา เด็กน้อยเมากลีกีมีชื่อเบึนลูกหม สมบูรณ์ และอยู่ภายใน้การควบคุมสำสอนของหมีเฌาบาลซึ่งไ คักกฎเกณฑ์ต่าง ๆ ของบาดงพงพี ตลอดจนการดำเนินชีวิฅร่ว

/ สฅวบ่าทงหลาย รวม1ทงํ๋วิธีออกล่า อันเบนส่วนหนึ่งของการดำเนินชีวิตท สำกญและบองอันดำในยามอุบฅเหตุฉุกเฉินต่าง ๆ หมีเฒ่าบาลสอนเมากล ไค้ไม่นานนำ มนก็เรี่มร้สึกภาคภมิใจในลกศิษ/กนนื่อย่างยง เพราะเมาคลี เป็นลกมนุษ/ย่อมมีกวามเฉลียวฉลาดว่องไว และจดจำได้รวกเร็ว ลกศิษ/ตำอื่น ๆ ที่เป็นหมาบ่า นอกจากนนเมากลีย่งเป็นกนว่านอนสอ ไม่ค้อดึงเหมือนหมาบ่าบางดำ ที่สนใจเฉพาะกฎเกณฑ์ภายในฝงของมั เท่านนแลวก็เลิกจดจำส็งอื่นๆ กฎของหมาบ่าก็ไม่มีอะไรมาก ดึอ “เทา...ค้องวงไม่ให้มีเสียง ดา...ตองหดมองให้ไค้ดีในที่มืด ห...จะค้องพงรู้กระแสลมไค้แด่ไกล พ้น...จะตองขาวกมอยู่เสมอ” เนื่องจากเมากลีเบนเด็กฉลาด และพยายามศึกษาหากวามรู้ อย่างไม่!จำจบ!น ในบางคราวเสือคำบาเกียร่า ผู้ไถ่ชีวิตเมากลีค้วย ได,เตร่มาดการเล่าเรียนของเมากลีค้วยความ'พึง'พอไจอ!ย่า-งยี่ง ท มันรก'ใคร่กลายเป็นคนรอบรู้เรื่องราวของ,บ่า และชีวิตในพงไพรอย่าง กวางขวาง ภายในเวลาไม่ชา เมาคลีสามารถขนค้นไห้ไค้อร่างรวดเร็ว เช่นเดีย อับกวามช่าชองในการวำยนาและดำน'1 ตลอดชนการวี่งดำยผี่เท้าเงียบกร ดุจหมาบ่า รวดเร็วเหมือนลมพำ ฉะนนบาลูหมีเฒ่าจึงเร็มสำสอนให้รู้จ ลำษณะของค้นไม้ว่ากีงใดผุ กีงใคเหนียวแข็งแรง สอน'ให้รู้1จ ไพเราะเพื่อใช้กล่อม,พวก!ผง'ที่'ทำบ่ง์อยู่บน'ค้น'ไม้ ซึ่งสูงดง ®

1®ปิ๔ แนะนำวิธีเจรจากบ “คัง” คำงคาวบา เมื่อบ*งเอิญไปกระทบกระเทือ เขาในเวลากลางวน ซึ่งเบ็๋นเวลาที่คันนอน แม่กระที่งการบอกง คัว ก่อนจะกระโจนลงไปเล่นนาภายในหนองนา ทุก ๆ อย่างที่สอ ลิวนแต่เบนเกราะบองคันอนตรายใหแก'เมากต็ที่ง์สน เพราะธรรม ส*ฅว่บาย่อมไม่ตองการให้ใครรบกวน ต่างคัวก็เตรียมพคัอมอยู่ กระโจนเขำประหฅประหารผ้รุกราน ถาหากไม่มีการกล่าวขอโทษก ให้ถกวิธี นอกจากนน เมากลีคังได้ร*บการส,งสอนให้รู้จ'กรห*ส เวลาพล*ดถนไปหากินในเขตอี่น ซึ่งจะตองตะโกนกู่เบ็1นถอยกำ ‘'ขอใทขาพเจ'าส่าอาหารที่นี่เถด เพราะว่าขาพเคัาหิว อย่างนจนกว่าจะมีสฅวิในถนนํ้นตอบมาว่า ‘‘จงล่าเกิดเพี แต่อย่าไล่ฆ่าเล่นเบนการสนก” หมีเฒ่าบาลเคยปรารภก'บเสือดำบาเกียร่าเสมอว่า ถาวนใค ขเกียจมไเก็จะฅบตีจนเมาคลีตองวิงหนีไปคัวยกวามโกรธ บ อย่างเบ'กอกว่า “เพราะเมากลีเบืนลูกมนุษอ ฉันจึงจำเบนฅอ่งสอนให้คันร'ทุ ภายในบา ไม่มีขอ์ยกเวนแต่ประการใค” “แต่ท่านควรจะรู้นะว่า เมาคลียํงเล็กมาก” เสือดำแยํงขนเบา ๆ “คันจะเอาสมองที่ไหนมาจดจำกฎเกณฑ์อ*นยืดยาวสารพ*คอย่างของท •/' หมีเฒ่าบาลกล่าวตามความเห็นของตนต่อไปว่า “แต่ชีวิตในบาดงพงพีไม'มีอะไรเล็กเกินไป จนตองยกเวนไ มีใครบาง? ไม่มีเลย...เพราะฉะนนฉนจึงตองสอนอย่างเคร่งกคัค ฉ คันเท่าไหร่ ฉนก็ตองสอนใหมนรู้มากที่สุค และเร็วที่สุกใหท

เดปี จะถูกฆ่า การดีเบา ๆ ย่อมดีกว่าอนตรายแก่ชีวิดท่งหมด ม กวามพยายามจดจำฉนดองดี” หนอย...เบาๆ ของท่านน่ะ - รู้ไหมว่ามนหนกแค่ไหน” บ ประชดให้ตัวยกวามชิดเคือง เพราะใจของมนนนรกและฅามใจเมาก ลืมไปว่าบาถูมีเจตนาดีฅ่อเมากลีเพียงใด ‘‘มือเตัเของท่านน'ะแด่ล กีบท่อนซุง มองดูหนาเมากลีเลียหน่อยเบนไร ดูรึ วนนหนาตาออกเ ไปหมด นนหรือที่ท่านเรียกว่าดีเบาๆ” บาลรืบฅอบว่า ”ใหไณัเขียวไปท่ง๎ตัวเพราะเท่าของฉั ก็ย่งดีกว่าที่จะปล่อยใหโบึนเด็กโง่เง่า แล’วไปถูกผ้อึ๋นเขาทำร่า นฉนกำลงสอนให้รู้จกรหํสของบา ก็เท่ากบสอนกาถาไว้สำหร ฉันดรายจากบรรดาสดว์ร่าย เช่น นกและงูทื่งหลาย ตลอดจนส่ฅว์สี ที่งหลายซึ่งอยู่นอกฝูงหมาบา ล่าหากเมากลีจำรห่สเหล่าน ฉัยอย่างไรฉัน อย่างนึ่ฉนจึงว่าจะดองดีฉันท่าง ดามธร ลูกศิษย์” บาเกียร่าพ้งบาลูพูดโคยดุษฎี แด่ไม'วายจะทวงติงค ‘‘ตามใจ ที่ท่านว่าก็ถูกอยู่หรอก แด่ทว่าระตังหน่อ ให้มนหนกมีอจนเมากลีมนตายไปเลียก่อนล่ะ ฉนน่ะเบนห่วงที่ เล็ก” พลางมนยืดขาขยายเล็บ แล่วมองดูเล็บอนแข็งคมลีเหล็กกล่า อย่างชื่นชม แฉัวพูดต่อไปว่า “อีกประการหนึ่ง ท่านอย่าเ มนเบนตนไม้สำหรบท่านระฝนเล็บทื่อๆ ของท่านเล่น แด่ว่า...ที่ท่าน บองฉันตัวน,นคืออะไรนะ กวามจริงฉันเองก็ไม่มีความจำเบ็ ชนิดนึ่ แด่อยากจะรู้เอาไว้บำงเหมือนกน

‘'ได้ซี ฉไเจะเรียกเมาคลีมาท่องให้พง” บาลรบกำควยกวามดี ว่าบาเกียร่าเอาใจใส่ในวิชาของมไเ แลวก็หนไปเรียกเมากลีเสียง “มานี่แน่ะ เจากบน*อย” มีเลียงเล็กฅอบลงมาจากบนด้นไม้ ‘‘ทำไมอีกล่ะ ฉนย่งมีนหวอยู่ เหมือนกบผงไปบินหึ่ง ๆ นาเสียงของเมากลียงแสดงความนอยอกนอยใจการกระทำของบาลู แลวก็รีบรูดด้วลงมาจากด้นไมอย่างกระแทกกระที่น พอร่างถึงพนด น*อ์ยกีพูดขนอีกว่า “ที่ฉันลงมานี่น่ะ...เพราะเกรงใจท่านเสือคำบาเกียร่าเท่ มาเพี่อท่านหมีเฒ่าบาลูหรอกนะจะบอกให้” หมีเฒ่าบาลูฉุนถึกขนมาทนทีควยกวามนอยใจในคำพูดของเม มไเก็อฅส่าหอดกลนทนต่อไป แลำพูดเรียบ ๆ ว่า “เออน่า...มนก็เหมือนกนน่ะแหละ ไหนมานี่ซิเมากลี ท่านเสือคำบาเกียร่าซีว่า กาถากนภ่ยที่ฉนสอนให้นนมีอะไรบ เมาคลียมแบนด้วยกวามชึ่นชมที่มีโอกาสไคอวดกวามรอบร้ของ หน่าพญาเสือกำบาเกียร่า “ได้ซิ...จะเอากาถาบองกนสฅวอะไรล่ะ ฉันรบรองว่าฉันท่ บทเซียวละ ไม่ว่ากบสํฅวชนิดไหนทํ้งน่น” บาลูส่ายหวอย่างเอือมระอา “ยง...ย'งหรอกเจ่าหนู เจ่าอย่าเพี่งอวดรู้ให้มนมากนก” ไปทางเสือคำ “ดูเถอะท่านบาเกียร่า ลูกศิษย์ของฉันมนชอ เจ่าลูกหมาบ็าก็เหมือนก่น ฅำไหนด้วนน ไม'เกยเลยที่จะมาขอ





แค่ช่างมนเถอะนะ...ไหนเมากลี เจาลองท่องกาถาบองกนสํฅวจำพวกกิน เนอดูซิ มีว่ายงไงบางเจาลูกศิษย์เอกของฉิน ว่าไปซิ.” พอไค้พงก่งนน เมากลียืดอกสำรวมสติ พรอมกบท่อง บาลูเกยสอนไว้ออกมาอย่างแกล่วกล่องว่องไว จบลงควยช่อกวามว่า ‘'ท และช่าค่างก็มีเลือดเนอเดียวล่น” “ดีมาก ดีมาก” บาลูรองอย่างลืมฅว ทื่ศิษยเอกมีความสามารถ อย่างยอดเยี่ยม “สำหรบนกค่าง ๆ ล่ะ ลองว่าไปซิเมากลี” เมากลีท่องคาถาอีกบทหนึ่งออกมาโดยมิคองคิดราไร พรอมกบร่ ล่อเลียนเสียงนกเหยี่ยวในตอนสุดท่าย บาเกียร่าหัวเราะชอบใจ เกิดนึกสนุกชันมาบติง จึงว่า “ไหนลองท่องกาถาก,นงูให้พงซิ เมากลี” เมากลีร่องออกมาเหมือนเสียงงู เสร็จแลำก็กระโดดโลดเตนแ กวามลิงโลดที่ตำเก่ง แลำกีกระโคคขํ้นไปน์งบนหล่งของเส แกว่งเท่าเกาะลีช่างของหันอย่างร่าเริง แลำท่าหนำตากลีงกลอกหล หมีเฒ่าบาลูอยู่ไปมา หมีเฒ่าบาลูน'งยอง ๆ ยี่มย่องคำยอารมณ์เย็น แค่ก็อดหมีนไ ของตนเสียมิได้ ปากกีพร่าว่า “หันยํงงแหละ จะไม่ให้ลูกดีอย่างไรเล่า สกวนหนึงขางหน จะร้สึกสำนึกบุญกุถาของฉน กรนแล่เวทมีเฒ่าบาลูก็หํนํไ'ปเล่'าถ่รื่อง'กา'รสอนวิ'ชาให่เแก 10งได้7!)กวามลำบากยา:กเย็'นเ1พีเยงใด ที่ตองยอมเหน็ดเหนื่อยไ ถ่ายทอดกวามร้ค่าง ๆ มาวิาก หัตถีพญาชติงสาร ผ้มีกวามรอบรู้สารพ

1®) ^ ที่เกี่ยวกบล่ฅว์บ่า หมีเฒ่าบาลไล่พาเมากลีไปฝากล่วล่ พญาช่างสารล่องพาไปฝากต่อกีบพญางูนา เพื่อเรียนคาถาบองกน เหฅว่าภาษาของสฅว์เหล่านนเบ่นภาษาเฉพาะ สตร์ต่างชนิดออกเส กนไม่ไค้ หมีเฒ่าบาลและพญาช่างสารก็ออกเลียงงูก็ไม่สุกต เมาคลีเบนลูกมนุษย์ เขาจึงสามารถเปล่งเสียงเลียนเลียงส รวคเร็ว และไม่ผิดเพยน หมีเฒ่าบาลูคุยให้เสือคำบาเกียร่าพ้งต่อไปว่า บดนํ้เม มนมีความสามารถเยี่ยมยงกว่าล่ฅวใด ๆ ในเทือกเขาเซโอนี ร่ายชนิดใด ที่งเสือ นกหรืองูจะทำร่ายแก'เมาคลีไคไลย “ต่อไปนไม,ต่องกล่วอะไรแลวที่งสน” [หมีเฒ่าคุยอย่าง กีบเอามือลูบทองบ่1องของมีนอย่ไปมา เสือคำหไเมามองหมีเฒ่าอย่างใช้ความคิด แล่วกระซิบว่า “เวนเลียแต่พวกมนุษย์ของเขาเองเท่านน.” เมากลีกำล่งสนุกอยู่บนหล่งชองเสือคำ เอาสนเทากระ จนมนสะดุ้งร่องเอะอะขนมาทนที “เฮไ)ไอนองชาย ระล่งซี่โครงหน่อย ประเดี๋ยวซี่โค จะกระโดดหาอะไรกนนะ” เมากลี กำล่งคึงหูของเสือคำเล่นควยความกึกกะนอง กระแทกสีข้างของมีนแรง ๆ เหมือนกนกำล่งควบบ่า ปากก็รองอ ว่า “ต่อไปนฉไเจะมีฝงชองฉนเองบ่างละ ฉนจะนำฝงของฉVเฅ่ไปฅ )* ล่นไม้ตลอดที่งล่น

* เสือคาถามว่า 'นนเจ่าเกิดกวามคิดบ็ๅ ๆ อะไรขนมาล่ะ เจ่ ช่างผน ?” จริง ๆ ฉินจะมีฝูงของฉันเอง ฉันจะใหพวกของฉันปๆกีงไม้แล สกปรกลงมาบนหวของบาลบาง ฉันไค้ตกลงล้นไว'แล้ว...” เมากลีพูค .สนุกสนาน สายฅาก็ชำเลืองคูหมีเฒ่าบาลู หมีเฒ่าฉุนกึกขนมาทนที มนรู้ว่าเมากลีหมายถึงอะไร เทา'ไวเท่ คิค มไเยกเล้าหนำล้นอูมใหญ่ตบเมาคลีเพียงเบา ๆ ร่างของเด็ก จากหล้งของเสือดำบาเกียร่าลงไปนอนอยู่บนพั้น ทำฅาปริบ ๆ มองค เฒ่าที่กมตำมายืนกร่อมร่างของเขาไว้ ร้ฅัวท้น่ทีว่าหมีเฒ ขนมาแล้ว ''เมากลี ! ’’ บาลุล้องถามล้วยความขุ่นเคือง “นี่เจ่าไป ลิงบ่นเดอโล๊กมาแต่เมื่อไหร่ ?” เมากลีหนไปมองหนาเจ่าเสือดำบาเกียร่า ก็รู้สึกว่ามนกำล้ เช่นเคียวกน ดวงตาที่งสองของบาเกียร่าเบึนประกายวาวราวกบมรก เสียงคำรามในลำกอว่า “ล้อ ไปกบกไ]พวกลิงค่างเห่ส่านนรึ 'หนอย คบกบใก ไปกบกบไอ้พวกไม่มีกฏมีเกณ-,ก็' ไล้พวกกินอาหารไม่เลือกไร้ยาง เมาคลีรุ้ลึกตัวล้นที'ว่า สองสหายของเขากำล้งขุ่นเคืองที่สุด เห็นมา ตำเขาเองย'งนอนแผ่อยู่ระหว่างเล้าหน็าที่งสองของหมีเฒ่า ปวดราวในร่างกายยงนอยกวาควรมรสอเสยใ^อม เอดแนนอยูเหนอ ทรวงอก จึงพดเสียงอ่อย ๆ ออกมาว่า - ‘‘บาลอยากคีหำฉันทำไมล่ะ ล้นก็เลยหนีขํ้นไปอยู่บนล้นไม ลิงบนเดอโลกเขาเห็นใจล้น ไม่มีใครสงสารล้นเท่าพวกลิง1หล่าน

๓๐ \"หนอยแน่ สงสาร’, หมีเฒ่าบาลุคำรามเพราะสะกดใวิพรด่0ไบ่ 'ไอ้ลิงสกปรกเหล่าน8นน่ะรึมีใจุสงสารเน่า เมินเสียเถอะ ตราบใดท พระอาทิฅย์ยํงส่องแสงสว่างน่า เน่าลิงลามกเหล่า นนไม'เกยจร ท*งสิน เออ...แลวม้นว่าอะไรต่อไปอีกล่ะ ไหนลองเล่าต่อไปซ “อ่า...แลว...แลำเขาพาฉไเขนไปบนยอดไม้” เมากลีตอบตะกุกดะก \"หาลูกไม้มาใหฉไเกิน แลวบอกว่า ฉันนํะฌ็๋นเลือดเน่อสา พวกเขา ผิดก’นแต่ว่าฉันไม'มีหางเท่านน แต่ก็ไม'เบ็นไร พวกม้นอ จะให้ฉนเบนหำหนำฝูง ” เสือคำบาเกียร่าทนพงไม่ไหว คำรามออกมาเสียงสนํนแล่ว'ว่า “ชะชา ไอ้ลิงลามก ม้นโกหกตอแหลท8งนน *พวกมนเกยมีหำหนำ ที่ไหนกน.” เมากลีห์นหนำมามองเสือคำนิดหนึ่ง แลำพูดต่อไปว่า “แต่.พวกมนปรนนิบํฅ ต่อฉันดีเหลือเกิน และขอพบฉ ทำไมนะ ฉันจะเบ็1นพวกลิงไม่ไค้ พวกเขาก็ยืนสองเท่าไดอย่างฉ กน พวกลิงไม่เกยทุบฅีฉนเลย มีแต่เล่นกนอย่างสนุกสนานตลอด'ว*น ซิโหดรายนก ฉันไปอยู่กบพวกสิงคีกว่า สนุกดีควย ฉนจุะไปละ เมากลีลุกขํ้นยืนแล่วท้าท่าจะจากไปจริง ๆ หมีเฒ่ากบเสือดำ รองหามควยกวามตกใจพรอม ๆ กนว่า “ชาก่อน เมาคลีอย่าเพี่งไป” แล่ว่หมีเฒ่าก็พยายามสะกดกลนํข่มเสียงพดแกน ๆ ว่า “เมากลี เน่าลูกมนุษย์ ฉันไค้ส่งสอนให้เน่ารู้น่กกฎของบ่ รายทุกชนิดทีมือย่ในเทือกเขาเซโอนี เวนอย่างเดียวคือพวกล

๓๑ อาศยอยู่บนต้น Iมเท่านน เพราะเจาสทว์ซุกซนประเภทนั้ม่นไม อะไร ไม่มใครจะกบกำกบต้น ภาษาพูดของต้นเองก็ไม่มี ไต่แ จาทีโน่นบางทีนิบาง มำเทียวแอบต้กพงล่กคูของต้ตว์อื่น ซึ่ง กงการอะไรของมน ความประพฤติของมนไม่เบ็1นที่นิยมของต้ตว์ต่างๆความ จำกไม่ดี แมขณะทมนกำล่งกุยโม้โออวดว่าจะทำโน่นทีานี่ ทำท ขานมีความสำคญเสียเต็มประดา แต่พอลูกไม่หล่นมาสกลกหนึ่ง มน กนหำเราะเซชา แต้วก็ลืมแผนการณ์ที่ปรึกษาหารือต้นอย่เมื่อก พวกลิงเบ็๋นต้ฅวที่หาดีไม่ไค้ต้กอย่าง เมากลีเต้าเคยไค้ยิน เกี่ยวกบเรื่องลิงต้างไหม?” ‘'เปล่าเลย บาลู” เมากลีดอบเสียงอ่อย ๆ หมีเฒ่าบาลูจึงกล่าวเสียงเนิบนาบต่อไปว่า ‘‘นนแหละบรรดาสฅย์ที่งหลายไม่มีใครอยากพูดถึงมนเลย ซายงไ พยายามคิดเสียควยซาว่ามีลิงอยู่ในบา พวกลิงมีมากมาย มีแต่คว สกปรกโสมม ไม'มียางอาย และมนพยายามอยู่เสมอที่จะให้สฅว็ สนใจกบมนควยต้กษณะอาการท่าทางแปลก ๆ ซึ่งล,วนแล่ำแต่'ไม่ดีไม เมาคลีเอ๋ย เจาอย่าไปเชื่อกำบอกเล่าของต้นที่ต้นบอกว่า เต เนึ่อเดียวกบพวกมน ต้นโกหกให้เจาพงต่างหาก เจ่าน,ะเบ็ มนุษย์เบนสฅย์ฉลาดมีขนบธรรมเนิ1ยมประเ'พณี'ต่าง ๆ ส่วนเจ่ ลีวนแต่ไม่มีต้ฌนธรรมขนบธรรมเนียมประเ,พณีอะไรแลย ผิคต้บพวก มากมายนก แมจะเทียบกบบรรดาสฅว์ค่าง ๆ เช่น พวกฉนก็'ไม่'ไต้ เราเหล่าฝงสํฅว์ที่งหลายก็'ไม่'อยากจะเ.อาใจใส่ แต้วนบประสาอะ เบนลกมนษย์จะไปคบคาลีบพวกม'นเล่'า.

สา โต) หมีเฒ่าพุดยงไม่ท้นสนประโยก ลุกไม่และก'งไมีก็'ร่วงเกร I•แ V 8, มา พรอมก'บมีเสียงกะกอกข่ร่องของเจ่าพวกลิงบนเดอโล๊ก เสียงรอ จ๊ากสน'นหว'นไหวอยู่บนยอดไม*,บกังก็กระโดดโลดเดนอยู่ไหว ๆ ม*,นกง แอบพงคำของหมีเฒ่าบาลอย'นานแล*วจนทนไม่ไหว จึงห'กก็งไมแ ผลไมขวางปาลงมาเหมีอ่นห่าฝน่ หมีเฒ่าบาลุคำรามควยความโมโห “ฮึ่ม เจกัลิงชาติช'ว...” แล่,วก็กล่าวสำทบต่อไปว่า ‘'พวกเร ถือว่าลิงคือสีฅว์'ที่เลวที่สุด ไม่ควรกบหาสมาคม และไม่ควรจะพู ด่วยซา เจ่าเห็นไหมเมาคลี เห็นการกระทำของม'นไหม?” '‘จริง...จริงเมากลี...” เสือดำบาเกียร่ากล่าวเสริมชั้น กองทุกประการ ม่นเบนสฅวเลวๆ ที่เราไม่ควรพูดถึงมนเบ็๋นอ'นขา แต่ท่านบาลก็ควรที่จะตกเตือนเมาคลีให้รู้มาก่อน!กังจึงจะถก...” หมีเฒ่าบาลุกอบออมแอมออกมาว่า '‘เออ...แลำฉนจะตริสรู้ไค*อย่างไรว่า เมาคลีจะไปกบหากบ เลว ๆ เหล่าน1น...ชึ...คงอยากจะเบ็นลิงละซี ถึงได้ไปเล่นหัวกบ สุดทายหมีเฒ่าพูดอย่างประชดประชน พลางเหลือบกาดเมากลี ท่นไดน*น ก็งไม*และผลไม้ก็ร่วงพรลงมาบนหำของสัฅว์ที่งสองอีก กรงหนึ่ง หมีเฒ่ากบเสือคำแหงนหนาชํ้นมองคูฝูงลิงบนเดอโล โกรธแคน แต่ใจหนึ่งก็รำคาญที่จะเอาเรื่องกบลิงพวกนน . จึงร เมาคลีเลี่ยงไปเสียจากที่แห่งน8นหันที เมากลีรู้และเข่าใจ ณ บดนึ่เองว่า คำพูดของหมีเฒ่าบา ประการ พวกลิงฌ็๋นพ'วกทไม่รู้'จกกาลเทศะ'ใด ๆ เลย และเบนส

๓๓ ไรมารยาททไม่ควรเอา,1จุใส่!,!,ม,แห่-นอย ไม่มีส่ฅว์ใดในบ่าที่จะเอาใจใ พวกมนซงหอยโหนอยู่บนกึงไม ฉะนไเพวกลิงจึงพาก่นโกรธแก เมอไดโอกาสมกจะเอากึงไม้แห่งและผลไม้โยนลงมาบนห่วของสตว้บ ดินบ่อย ๆ เพือให้มีความสนใจและแหงนมองพวกม่น แลวก็พากนร่อง เกรียวกราวดวยความชอบใจ อีงกว่านนม'นย่งร่องด่าทำทายให้บนฅนไม ไปสรบกบมน บางทีม'นเกิดทะเลาะวิวาทก่นเองต่อสู้ก่นถึงตาย แ ทีงซากศพของพวกมนไว้โดยไม'เหลียวแล พวกลิงเหล่าน์พยายามที่จะแต่งตั้งห,,วหนไของม่นขํ้นมาให ล่ตว่ทีงหลายที่มืจ่าฝง และพยายามวางระเบียบขอบ,,งกไ]สำหรบฝงชํ ว่าไม'เคยเบืนผลสำเร็จเลย เพราะว'าสงใดที่มนตั้งใจไว้ มนไม่เคย เมื่อชไมไปถึงวนร'งขนเท่าน1น มนก็ลืมหมด กลบไปทำอย่างอื่น สาระต่อไปใหม่ เมื่อเบนค่งน์ พวกลิงก็เลยพากนถือเลียว่ ลิงคิดวนน็ ไม่ชไพวกสํฅว่บาตั้งหลายจะต้องคิดตามมนไปต้ แล่,วมไเก็พาก'นสบายใจ ประพฤติตำเหลวไหลไปตามเดิมอย่างไม่รู้จก จ,กส้นไม่มีล่ฅว์บาชนิดใดที่จะขํ้นไปสุงๆ อย่างกบมนได,และในขณ ก็ไม่มีส่ฅว่ชนิดใดจะสนใจกบม่นต้วย ฉะนนพวกมนจึงพากนปลาบป เหลือเกินในการที่เมากลีขํ้นไปค'บน'1สม'11ดมเล่นต้ว่กบพวก3มน และ วไหมีเฒ่าบาลูโกรธเกร้ยวเบ็1นกำลง ความจรงฝูงลิงไม่ต้องการอะไรม'1กกึงไบ่กว่'1นะน แด่ว พวกม่นมีลิงศวหนงซงเ,ขาใจ'3าตนเองนลว^าน'เลกแหลม มบญญาลกซง [ค บอกแก,พวกมนว่า เมาคลีจะเบ็่นประโยชน์แก่ฝูงของม่นิมาก เพราะ เมาคลีร้จ่กนำกึงไม้โบไมีมา'กำ^,14ก'”5ก่อ^1เ^ก ไ สำบรบบ่งแดด

๓๔ ไค้ คำนนถำหากมนจุบเมากลีไข้ มนก็!]าจจะบ'งก'บเมาคลสอนไหพ รู้จกทำบาง โคยเหตที่เมาคลีเบ็1นลกคนข้ดไม จึงไคร'บอุปนิส กำเนิดคือร์จ'กสร่างกระท่อมเล็ก ๆ ควยกึงไม้ โดยที่,ไม'มี,ใครส่ง แด่บรรดาฝูงลิงซึ่งแอบดูอย่บนข้นไม้เห็นว่าการที่เมาค นึ่น เบนสี่งที่แปลกประหลาดเสียเหลือเกิน ม่นจึงปรึกษาข มนจะได้มีหำหนำเสียที แล่วก็จุะไข้เบนส'ฅว์ที่ไค้ชื่อว่าเฉลี ในบาน จุนกระท'งสฅว์ท่งหลายจะข้องเห็นความสำข้ญและรู้สึกริษย ข้งนน เมื่อเห็นหมีเฒ่าบาลูและเสือดำบาเกียร่าพาเมากลีเลี่ น1น พวกมนก็รีบไต่กึงไม้คิดคามไปอช่างไม'ลคละ จุนกระทำถึงเวล วน ซึ่งบาลูบาเกียร่าและเมาคลีถือว่าเบ็่นเวลานอนพกตามปกติ สำ เมาคลีน1นนึ่งเงียบมาคลอดทาง เพราะรู้สึกว่าคำเองปฏิบํฅฅนผิดพลาด น่าอบอายที'สด ซึ่งไม1มีสฅว์ใดประพฤติก่นเลย เมาคลีคงใจไว้ว่า ต จะไม่ยอมกบหากบพวกลิงบไแคอโลิกอีกเบึนอไเขาด เมื่อถึงเวลานอนจึ ชุกคำลงระหว่างกลางหมีเฒ่าและเสือดำผ้หวำดีจนหลบสนิทไป เ นาน. -. เมื่อเมากลีมารู้สึกตำขนอีกกร่ง์หนึ่งจากการนอนอนแสนสบ น1น ปรากฏว่ามือและเข้าของเขาไข้ถูกจบไว้ม'นดำยมือเล็กบางให แค'แข็งแรงกำแน่นเขม็งทุกมือ และรู้สึกว่ามีกึงไม้บดหน่าเขาไปมาอ เวลา เขารีบลืมคาขนดูก็ฅองตกใจที่ตำเองนน่ได้ถูกนำขํ้นมาอยู่ เสียแลำ ร่างของเขาถูกจบแกว่งไกวไปคามยอดไมอย่างรวดเร็ว บางกร่ ลอยละลีวกลางอากาศ จากยอดค่อยอดของฺต่น่ไมืสงชะลูดรุดไปข้างV มีเวลาหยดยง.

I ดา (5เ ณ พนพองล่าง หูของเมากลีไค้ยินเสียงของหมีเฌ่บา แลวรองควยความตกใจระคนความโกรธแค่'น และ ไค้ยินเสียงเส บาเกียร่ากระโจนข้นตะกยตินไม่การามก็'องบา ฝูงลิงกลบเห็นเบนการสนุก มน่ร่'องเจั๊ยวจ๊าวชอบอกชอบใจ ม่'นก็หํ้วร่างของเมากลีว้งไต่สูงข้นไป สูงข้นไปทุกที จนเสื พยายามดิคตามไม่กล่าจะบนตินไม้ข้นมาอีก พวกลิงบนเคอโล๊กห์วเราะติ'วยความผ่าสกสนุกสนาน พร่อมก บอกพวกมนเองว่า “นนแน่ะ.ไอไสือดำบาเกียร่ามนเห็นเราแล่'ว มนย่งสนใจเร ติ’วย ฮิฮิ บรรดาสฅว์บาที่ง์หลายจะติ'องชมเชยเราที่สามารถและเฉลี อย่างน สิ สิ ซา......” ฝูงลิงบนเดอโลิกไคพากนห่อยโหนโยนติ'วไปตามกีงไม่'อย่าง อนพนเล่'นทางเดินของพวกมนใช้กนอยู่ตามปกติตามกีงไม่ซึ่งสูง ระหว่าง ๘ วา ชนไปจนกระท่งถึง ๑ เสน พวกมนสามารถเดินไปค กีงไม้ไติ\" แม้ในเวลากลางคืนเดือนมืด ๆ ลิงแข็งแรงที่สุดหน เล่าของเมากลีไว้ขางละติ'ว แล่'วโหนไปคามกีงไม้ซึ่งอยู่ห่างก่นไม่ ๓—๔ วา ล่าลำพำแค่พวกมนเองม่'นคงไปไกลลิบลบเสียนานแล่'ว เนี่องจากนาหนกของเมาคลีถ่วงไว1' ทำให่'การเดินทางของมนล่าช้าไป สำหรบเมากลีนน ถึงแม่'จะฅกใจและรู้สึกเสียวไส้มิใช่นอย แค่ใน ขณะเคียวกนเขาก็อคจะสนุกสนานไปติบการเดินทางแบบเหาะ เหินกลางอา กาศ คามประสาเด็กเสียม้ไติ' เมื่อยามที่มองลงไปธงพั้นดินที ท้นน นาน ๆ กร,งที่ห่'วของเขาเหวี่ยงไปกลางอากาศ แล่'วก็หยุคแกว่งไปมา

๓๖ แว่วก็เหวี่ยงหวั๊ด.ต่อไปใหม่ แต่ละกราวทำเอาใจคอหาย ไม กรง ลิงทโมนใหญ่ที่ห็วหอบเขาไปนนจะไต่กึงไม้ขนไปจนเกือบถึงยอด ให้กึงไม้โนไ)และลน บางกรงมนอาจจะรองให้จ่งหวะ และเหวี่ย อากาศทางเบองหนำ ควพบกึงต่นไม้ตนต่อไปทื่อยู่ต่ากว่า ว่างระหว่างตนไม้’ ทำใหใขาแลลงไปเห็นบาซึ่งอสู่ไกลสุดสายตา กบกนที่ขนไปอยุ่บนยอดเสากระโคงเรือ แว่วมองลงไปในทะเลอนเว ใบไม่ร ะหนำของเขาไปเสียงเกรียวกราว ทุกกราวที่ร่างพุ เพราะแรงกระชากของลิงใหญ่ อึดใจต่อมาเมากลีกบลิงทโมนใหญ่ ลงมาสู่หมู่ไม้ทึบอีกครงหนึ่ง ท่ามกลางเสียงรองอย่างไม่เบ ทื่ฅิคคามมาเบั้องหลงเบนพรวนเหมือนขบวนแห่ กรํ้ไหนึ่ง เขาเกิดหวาดชํ้นมา กลวว่าว่าลิงทโมนเกิดพล มือปล่อยให้ร่างของเขาร่วงลงมาสู่พนแว่ว ก็เบ็่นสี่งทื่แน'เห ที่จะมีชีวิตรอดฅ่อไปนนอย่าไดหวงเลย เมึ๋อนึกขํ้นมาเช่นนึ่ก็ทำ บงเกิดกวามโกรธแกนขํ้นมาทนทีทื่ฝูงลิงอุฅริขโมยฅำเขามา และผาอ เช่นนึ่ แต่ว่า.เขายงมีสฅิพอที่จะระงบจิฅใจใหโบ็1นปกติไม ซึ่งมีแต่จะเบ็่นอนตราย ฉะนน กวามคิดของเขาจึงมุ่งไปในทางท ไปให้ถึงหมีเฌ่บาลูและเสือดำบาเกียร่าให่ทราบ ในอตรากวามเร็ว พาเขามานน เขารู้คีว่าสฅว่ท,ง์สองผ้หว่งคีต่อเขาไม'อาจจะตามทน, ไม ประโยชนํที่เขาจะมองลงไปทางเบองล่าง เพราะว่าใบไม่หนาทึบจนม อะไรไม่เห็น เขาจึงตงตาแหงนขนดูแต่ฌํ้องบน ทน'ใดนนเอง สูงข ในทํองพาสีกราม สายตาของเขาก็พบภาพชอง ชิล พญาเหยี่ยว กำลิงบ ถลาลมอยู่ลิบ ๆ กอยมองหาสฅว์ตายที่ในบาเบนอาหาร กรนแลเห็นฝู

กำทังหอบห้วของอะไรมาอย่างหนึ่ง ทำให้บ‘งเกิดความสงสย มน ถลาร่อนคาลงมา เพี่อดูให้แน่ชดว่าเบ็่นอะไรกนแน่ เผื่อจะเบ ม่นไคบาง ใ]คน ชิลพญาเหยี่ยวก็ร้ไค้ควยสายคาทันกมกริบของมนว่า ลิงบ่นเดอโล๊กพาไปนนคือ ลูกมนุษย์ มนจึงส่งเสียงรองคว ประหลาคใจ เมากลีได้ยินดงนนก็ใจเคนแรงทัวยกวามยินดี ทันทีว่า “ท่านทับขำเลือดเนํ้อเดียวกน ” ไม'ทนจะได้กล่าวอะไรต่อไป ร่างของเขาก็ถูกเหวี่ยงทับสายคาไ เหยี่ยวใหญ่รีบบินถลาไปทักอยู่เบํ้องหน่า เมาคลีจึงตะโกนบอ “จำทางของฉันไว้นะ แลวรีบไปบอกท่านหมีเฒ่าบาลูแห่งฝ เซโอพ้ทับท่านเสือดำบาเลียร่าแห่งผาประชุมคำย ” ชิลพญาเหยี่ยวได้ยินทังน1น ก็มีกวามประหลาคใจที่ล รหสและภาษาของมนได้ มนไม'เคยเห็นเมากลีมาก่อนเลย เคยไค้ยินแ ข่าวของเขา ทันจึงร่องถามไปว่า “จะให้ส่งข่าวในนามของใกรล่ะนองชาย ?” “ฉันเมากลีลูกหมาบา จำทางของฉนไว้ให้ดีคำยนะ อบ...” ประโยกสุดทัายเมากลีร่องคะโกนสุดเสียง เพราะเบ็๋นขณะท เหวี่ยงทัวไปพร่อมกบเจาลิงทโมนกลางอากาศ เหยี่ยวใหญ่ผงกหำ แสดงว่าเข้าใจแล่วก็บินไต่ขํ้นไปสู ลูงลิบ ๆ ร่อนวนเวียนดูฝูงลิงที่ยวเยี่ยไปคามยอดไม้ไหวระร พลางก็นึกหำเราะในใจว่า

๓^ “มีนจะไปสกแก่ไหนกบมน เจาพวกลิงน่ะรึมนจะทำอะไรเบนโล พาย แก่ก-ราวนคิด'ว่า เจ,'เพวกนี่หาเคราะห์ใส่ต'วเองเสียแลว เพรา กบบาเกียร่าไม่ใช่สทัว์ไม่มีเขยวเล็บ และเสือดำกีดุร่ายนอยไปเสี พญาเหยี่ยวกงกระพือบื่กร่อนอย่กํบที, ตีนทํ้งคู ดูเหตุการณ์ควยความสนใจก่อไป - ผายหมีเฒ่าบาลูและเสือดำบาเกีย ร่าสองสหาย กำลิงกลุ้มคล และเสียใจอย่างที่สุด เสือดำบาเกียร่าพยายามจะไก่ก่นไม้ขนไ ที่มนเกยไก่มาแล้ว ย็งกว่ากร่งั้ใค ๆ ในชี วิต แก่ว่ากึ่งไม้ทานน ของมนไม่ไหว มีนก็จำตองลื่นไถลลงมา ภายในกรงเล็บเต็มไปกํวิยเปลื ไม้ ส่วนในใจของมีนเต็มไปดวยความโกรธแกน หนกเข้าก็หนไปตะ หมีเฒ่าบาสูผู้น่าสงสาร ซึ่งพยายามวิ'งอุ้ยอายเพื่อจะไล่ติดตามใ '‘ทำไมท่านไม'เตือนเมาคลีเสียแต่ฅอนแรก ๆ ว่าอย่าไปริอ่ สมาคมกบพวกลิง เห็นไหม ตอน'แมนจะไค้ประโยชนอะไร เมื่อทุกอ มนสายเสียแส่วิ ดีแก่ฅีให้เขาจนเกือบเบนเกือบตายไม่เข้าเรื่อ สอนให้ รู้จ'กระวำภ่ย......” หมีเฒ่าบาสูหอบแส่ก ๆ พาร่างอนอุ้ยก่ายเดินต่อไปเพื่ ปากก็ตอบไปว่า “เร็ว ๆ เขาเถอะ ม่วิแต่โอ้เอ้อยู่อย่างน เมื่อไหร่จะไล่ทันไอ้พว สกปรกเหล่านี่น เราย์งมีโอกาสตามทันนี่นา” เสือคำกลบเยยว่า “วิงแบบท่านย'งงน่ะรึ ท่านกรูเฒ่า จกํหยุค มนไม่มีโอกาสเสียละ ก่อไห้พ็๋นววบาที่เจ็บสาหส มีหวงอกแตกตายเสียก่อนที่จะไล่ทัน สู้เรามานงตรึกตรองทำใจ

ลู่ทางกนดีกว่า มากดกนว่าจะทำอย่างไรจึงจะให้เมาคลีปลอดภยจากฝ ขืนจึง ๆ ไป พอเราเขำใกล้ มนกล*บโยนเมากลีลงมากอหกตาย แล จะว่าอย่างไร ยุ่งกะม่นไค้เร๊อะไอ้พวกน มนทำอะไรมีหล'กมีเก เมอไหร่” หมีเฒ่าบาลูหยุดชะงก เบิกดากว่างเมื่อไค้ยินกำพูดข เกียร่า ‘'ตายละซิ...จริงซินะ บานนมีนมิ'โยนเมากลีลงมาแล*'วก็'ไม่ น้ส่ยลิงเชื่อไม่ไค้สกอย่างเคียว พูทโธ่.. . แล’ว่นี่ เราจะ ทำ อย่ มนน่าเจ็บใจนัก เจ็บใจเหลือเกิน ราวกบถูกใกรเอากางกาวตา หนำ หรือไม่ก็เอากระดูกผุ ๆ มาให้กินย่งงนแหละ โธ่ ของขา ทำไมนะ ฉนจึงไม่ไค้เตือนเจ่าเสียก่อนว่าไม่ให้คบกํบ ค่างอย่างน แทนที่จะเอาแฅ่ฅีเจ่าเรื่อยไป แล'ว์นื่จะทำอย่ ชิอ ๆ ๆ” ว่าแล’วบาลู หมีผู้ร่างอนชราก็เอาเทาหนำท8งสองบี่ดที รองครวญครางกลังเกลือกลงกบพํ้นดินอยู่ไปมาดวยความเสียใจ... เสือดำบาเกียร่ารู้ว่าม่คนหมีเฒ่าบาลูกงรู้สึกถึงความบกพร่ ขืนมาไค้แลว จึงพูดปลอบใจบาลูเบา ๆ ทงทีตำเองก๊อดเศราใจไม่ไค้ แต่...นี่แน่ะท่านหมีเฒ่า อย่าวิตกไปให้มเกนักเลย เมาคลีย่งท่องมนต์ให้ฉํ!แพงถกต่องกล่องแคล่'วดี อะไร๊ ท่ 'ายเสียจริงๆ นี่หากว่าฉน เสือดำผ้เกรียงไกรมานอนกลังร่องไห้กร อย่อย่างท่านละก็ กงขายหนำบรรดาสีฅว์ทั้งหลายในบ่'านี่

หมีเฒ่าบาลูยำไม่หายสะอั้น กวามรกใคร่เด็กนอยเมากลีท่ว ชองมน เกรงไปว่าลูกมนุษยจะไค้ร*บอ*นฅรายจากพวกลิงบนเดอโล ร้องฅอบว่า \"ใกรจะว่าอย่างไรก็ช่างหำมัน พทโธ่เอย !บ่'านนึ่จะตายเสี เสือดำบาเกียร่ายกเท่าขนเลียอย่างใช้กวามกิด แส่วิพู \"ถาหากพวกลิงไม่แกล,งปล่อยให้เมากลีตกลงมาจากก็งไม้ หรื หอบห้วลงมาเลยฆ่าให้ตายเสียแล,ว ฉันก็ไม่มีอะไรที่จะน มนุษยกนน เพราะว่าเขาเฉลียวฉลาคพอตัว และไค้รบการอบรมส มาเบนอย่างคี ยีงกว่านน เมากลียำมีสายตากลาแข็ง ที่บรรด ทงหลายไม่สามารถจะสี’สายตาชองเขาไค้ แต่ว่า มไเน่าวิตกอยู่ เพ ไปอยู่ในฝูงลิงผ้อาศไ)บนฅนไม้และ ไม่ เกรง กล'ว พวก เรา ซึ่งอ ย เฮอ มนน่าโมโหนัก” หมีเฒ่าบาลูนึงคิดอยู่อึด,ใจหนึ่ง กรไแเลำมันก็กระโ เอะอะขํ้นทันทีว่า “อุบ๊ะ...ไอ้เรานี่ช่างโง่นัดซบเสียจริง ๆ ห*ฅก ไว้ว่า ไม่ว่าอะไรที่เกิดมาแส่วิย่อมจะตัองมีสื่งที่ฅนตั ไอ้ความกลำประจำตัวที่ว่านี่นันรายกาจยีงนักละ ฉันเท พวกลิงม*นกลำอะไร ท่านเสือดำบาเกียร่า...ท่านรู้ไหม พวกลิงบ'นเดอโล๊กม'นกลำอะไร มันกลำกาพญางูเหลือมยงไงล่ะ นี่แหละ เจาพวกลิงกลำนักทีเคียว เพราะว่างูเหลือมเอั้อย ถึงไหนถึงตัน ในเวลากลางคืนเกยดอดขนไปกว่าเอาพวกลิงมา ต่อนักแส่วิ เพียงแต่ไค้ยินชอชองงูฅำนึ เจาพวกลิงก็จะพา

© นาแข็งไปฅาม ๆ ก่นเสียแล‘ว มาเถอะ เรารีบพาก่นไปหากาเถอX ส่า ฮา เราต้องปราบเฑ้ก่งบไแคอโล๊กเหล่านํ้ให้ไค้” เสือคำบาเกียร่าแส่งว่า “เขาจะมาช่วยอะไรเรานะ เพราะว่าเ ไม่ใช่ต้ฅวชนิดเคียวต้น เขาเบนส'ฅว์จำพวกไม่มีเทา ดากีแข็งไ ผิคกบพวกเรา’’ บาลูออกความเห็นว่า “งูต้วนแก'มากแต้ว แต้วก็ฉลาดเหลือล กว่านนเขามี'กจะหิวอยู่เสมอ เราต้ญญาว่าจะให้แพะบ่1าหลาย ๆ ฅ ยินดีช่วยเต็มที่ทีเดียว’’ เสือดำบาเกียร่าผู้ไม่เกยร้เรี่องเกี่ยวต้บคาพญางู วายแคลงใจอย' มีนพูดขํ้นอีกว่า “เออ...ฉันเกยไค้ยินมาว่า งูต้วนั้ลงได้กินอีมแต้ว มี หลบ แก่ละคราวก็หต้บไปทงเคือนทีเคียว บานนั้มิก่าต้งหต้ หรือถึงหากว่าไม่หต้บ เขาจะฆ่าแพะของเขาก่นเองก็ไค้ไม่ใช่ หมีเฒ่าบาลพูดต้ดบท.อย่างมนใจว่า “เอาเถอะน'ะ ลองไปหาเขาห ได้หรือไม่ไค้ก็จะได้รู้ต้น ดีกว่ามาน'งต้บเจ่าไม่เข่าท่าอยู่ เปล่า ๆ ว่าแค่ท่านต้องช่วยพูดสนบสนุนหว่านต้อมให้!ก้ง บาง กรนแต้วหมีเฒ่าบาลก็เอาไหล่สีต้บเสือดำบาเกียร่ ไปตามหา คา...งูเหลือมแห่งภูเขาก่อไป

บทที่ การล่าของคา สองสหายหมี่เฒ่าบาลุก*บเสือคำบาเกียร่า พากนเดินท จนในทีสุคก็พบพญางูเหลือม กำลิงนอนผึ่งแดดร'บลมตอนบ่ายอยู่ หินแห่งหนึ่ง พญางูเหลือมกำลิงปลั้มบ่ติยินดีกํบหนำของมํน ซึ กราบใหม่ ๆ เมื่อ ๑0 วนมานึ่เอง ขณะนึ่มํนกำลิง,ชื่นชมยิน ส่ายหิวอ้นใหญ่เทอะทะของมนเรี่ยไปหามพ็น แลืวก็ฅวํคขด ยาวตง ๓ ๐ ฟุตของมไแบ่นวงกลมตามแบบร์งงูเท่านนจะกระทำได้ สีแดงเขไแลบเลียริม่ผปากอยู่ไม่หยดหย่อน เหมือนกำลิ อาหารที่มนจะ หาได้ในมื่อหนานึ่ เมื่อไค้เห็นพ บาลูหมีเฌ่าหำเราะหึ ๆ ดำยกวามโล่งใจ มีหนำลีนึ่าตาลแกมเหลืองงามระยบอย่เบองหนา ม่นจึงรองขนอ แล่ำหึนมากระ1ซิบบาเกียร่าเบาๆ ว่า “จุ๊ย์ ! จ๊ย์ ! ระวงหน่อยบาเกียร่า พญางูเพ็งลอก ไม่ได้กินอาหาร ฅาหเขาม่กจะผึ่าฟาง กรอบแกรบอะไรนิดหน่ จะฉกเอาง่าย ๆ และก็ไวเสียดวย” พญางูเหลือมฅำนึ่มีชื่อว่าคา - เบ็่นงูชนิดไม่มีพิษ และม่น พวกงพิษว่าเบนงูประเภทชขลาด สีงที่น่ากลำในตำของมไเนึ่นก •รค ลงมนรดอะไรได้แลำ ก็หว่งได้ว่าไม่มีทางรอดไปได้ ร่างขอ ยาวเหยียดน่ากลำ และมีกวามแข็งแรงมหาศาล

๔๓ ขณะนนพญางเหลือมกำล่งชกออ*,นเต็มไปดีวยเกล็ดใหม่งามระย่บ สงท่วมศีรษะ สอดส่ายไปมาอย่างแช่มช่าน่าหว่นเกรงแก่บรร ทงหลาย กรนเมื๋อหมีเฒ่าบาลก่บเสือคำบาเกียร่าเช่ามาถึง บาลจึง ใกล้ดีวยกวามเหนื่อยหอบที่เดินทางมากว่าจะถึง แล่,วร่องท\"ก “ท่านพญางเหลือมที่รก ช่าพเช่าท*งสอง บาลและบาเกียร่าข ให้ท่านล่าล่ฅว์ไค้โดยสะดวกสบายเถิดนะท่าน” กา ก็เช่นเคียวกบบรรดางูท*งหลาย ซี่งม*กํจะมีหูดึง มนจึงไ ก่อยถนด พอไค้ยินเสียง หวของมนก็พุ่งปราดออกมาช่างหน่าใ เตรียมพร่อมที่จะฉกไค้ทุกขณะ ทำเอาสองสหายสะดุ้งสดดีว แต ม่นก็จำเสียงของบาลได้ จึงร่องฅอบไปว่า “ขอให้ท่านล่าสฅวได้มากเช่นเดียวกน อา ท่านบาล ท่านมาทำไ ออ...สว่สดีท่านบาเกียร่า ได้ข่าวว่ามีส\",ฅว์ที่ไหนพอจะเบนอาห จะเบี่นเก่งหรือกวางก็ไค้ ท้องฉนว่างเหลือเกิน เหมือนกบบ่อไ หมีเฒ่าบาลูน่กกระหยมใจพร่อมกไ]ฅอบเสียงเอื่อย ๆ เนิบน “เรากำล่งจะไปหาอาหารกนอยู่เหมือนกน” บาลูเช่าเล่ห์พยาย เย็นท*ง ๆที่1ใจของมนร่อนราวกีบไฟ แต่มนร้ดีว่าดีองใช้วิ งเหลือม จะเร่งรคน์กไม่ไค้ เพราะมนเบนสดว่ทมํกหวาคระแวง พลาดท แล่,วจะเสียการ งเหลือมจึงกล่าวว่า “ขออนญาฅให้ฉนรวมทางไปดีวยไค้โหม?สำหรบท่านที่งส ไล่ล่าเอาเองได้ แต่สำหรบฉนซิ'ไค้แต่คอยอยู่ดามทางเดินของล่ฅว์ บ

๔๔ ตงครึ่งก่อนคืน กว่าจะได้ลิงบืาพลดมาให้กินตักตัวหนึ จะเหนียวแข็งแรงเหมือนสมยเมื่อฉนย่งหนุ่มๆ เสียแลว มนพา พิงไปตามๆ ก่น” I หมีเฒ่าบาลตอบว่า “อาจจะเบนเพราะนาหนีกิของท่านมากขั้นกว่าเดีมก็เบนได้” งูเหลือมได้พิงกำยกยอก็ปลํ้มใจ มนคอบว่า ที“อ๊ะ ลำตัวของฉนนีะยาวพอดได้ เดียวนะ ฉนว่าเบี่นเพ รุ่นใหม่มนเสื่อมความแข็งแรงกว่าตันไม้รุ่นก่อนๆ มาก เมื่ ที่ฉนไปหากิน ฉนหวดหวิดจะตกลงมาทีหนึ่งแตัว จนเจำพวกลิง ใจกนหมด ตันเลยค่าฉนแสีย!!นการใหญ่” เสือดำบาเกียร่าได้พงก็สบโอกาสเหมาะจึงสอดขั้นเบาๆ ว่า \"จริงซิ ฉไ;เกยได้ยินตันว่าท่านเบนเจำไส้เดือนด้เห พญางูเหลือมไค้พิงก็ฉุนกึก คำรามสวนออกมาทนทีว่า “ชะ ชะ มนว่าฉนอย่างงนเชียวรึ ?” เสือดำยส่งอย่างหนำตาเฉย “โอ๊ย มนพูดตันบ่อย ๆ แต่เราไม่เคยสนใจ เมื่อเดือนก ตะโกนบอกตับพวกเราคลำย ๆ ตับทีบอกน,นแหละ ตันว่าหลายอย่าง แม กระทงท่านนีะพ้นตักหลอไปหมดแตัวจะไปสู้กบใครเขาไหว น เด็กๆ เล็กๆ เจำลิงพวกนึ่มนไม่มียางอายเสียเลย นึกอะไรได้ก็พด เบอยไป มนธงแถมพูดอีกว่า แม้แด่ท่านเห็นเขาแพะบาเขำเท่านนท่าน กึกตัวเสียแตัว” :ฒ

๔& คามปกติงเหลือมแก่ๆ ขนาคกานํ้ มำจะเก็บกวามริ’สึกได้เก่ ยามโกรธก็ไม่แสคงออกมาให้ปรากฎ แค่บาลก*บบาเกียร่ากได้ส*งเกฅเห็ ถนคว่า กลามเนอท1งสองขำงก์รามของกาขณะนไหวระริก และนูนออ มากว่าธรรมคา คาของมนเบนประกายแดงขณะที่มนเสือกหำปราดสงขน คำยความเดือดดาลใจ เมื่อพญางูเหลือมได้พยายามสงบอกสงบใจลงแลำมนก็กล่าวขนว่า “ฝงลิงคูเหมือนจะยำยถืนแลำ เมื่อฉนออกมาผึ่งแดดวนน เสียงมนพาก่นเอะอะเจั๊ยวจ๊าวไปดามยอดไมโบึนผู่งใหญ่” หมีเฒ่าบาลเผลอคำริองออกมา'ว่า “ใช่แลำ ใช่แลำ น'นแหละเบนลิงฝูงที่เรากำลงคิดคามอยู่ล ได้เท่าน้ก็ร้สึกตำ หยุดชะงำ เพราะเกรงจะถูกหาว่าไปสนใจกำลิงซ ส่ฅว์ในบ่'าที่ถือก่นว่าไม่น่าจะเอาใจใส่ แล กาขอบตำม่วนเ1ในวงกลมอีกรอบหนึ่งดำยกวามประหลาดใจ พูดขนอย่างสภาพว่า “เออ.กำกระนนกงจะไม่ใช่เรื่องเล็กนอยเสียแลำ ถึงกำ ผ้ยี่งใหญ่ในบาขนาดชนหำหนาอย่างท่านที่งสองตองออกติดตาม บาลูตอบว่า \"จริง ฉนเองก็ไม่วิเศษอะไรนำหนา นอกจากจะไค้มีตำแหน่งเบ อาจารย์สอนวิชาให้ก่ำลกหมาบา ซึ่งบางกราวอาจารย์อย่างฉนก็โง่อ ถนำใจ ส่วนท่านบาเกียร่านํ้.” เสือคำรีบสอคขํ้นมาว่า “ก็คือ บา—เกีย—ร่า” การที่เขาสอดกำพูดของบาลขน เห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมำโอ้เอ้หว่านลอมกนอย่ และ

(X #5 แน่ะ‘‘นี่ ท่านคาผู้ยง'ใหญ่ เรื่องราวม้นเบนอย่างน ไอ้พวกฝู ฝูงนึ่นม่นได้ลำพาเอาลกมนษย์ของพวกเราไป ท่านก็กงเกยไอ้ทราบเรื่อง Iลุกมนษยชื่อเมาคลี อย่ย่างไม่ใช่หรือ?” *’ ำ* \" สุ สุ ‘‘ใช่...ฉันเคยไอ้ยินมาย่างเหมือนกนจากเจ่าเม่นอิกก มน มนุษย์กนหนึ่ง ไอ้เขามาร่วมฝงก'บหมาบา แต่ฉนย่งไม่ค่อยเชื่อ เจ่าอกก็มนมกจะพงไม่ไอ้ศพท่จบมากระเกียกเสมอๆ แล่วเวลาที่ ให้คนอื่นพง ก็มกจะชอบระบายสีแต่งเฅิมเสริมต่อกามนิสํยิของมน” บาลสอดชนว่า “แต่ว่าเรื่องนึ่เบืนกวามจริง ลกมนษย์คนนี่ประหลาดกว่ ที่ง์หลายกีที่สุด ฉลาดที่สุด แล่วก็กล่าที่สก ลูกศิษย์ของฉนเอง เบนล ที่ฉนหวํงไว้ว่าจะเบนประกาศเกียรติของบาลให้ก็กฉัองไปในบร ท1งหลาย และที่สำค'ญกว่านน ฉัน—ย่า—เราที่ง์สองเอ็นดูเขามาก พญางูเฒ่าส่ายหำอยู่ไปมาอย่างเห็นใจ แล่วพูด'ชาๆ ว่า “เอ้อ-ฉันเองก็เกยประสบฉับความอาล'ยอาวรณ์มาดำยฅนเอง ก่น เพราะว่าในสม'ยหนึ่ง ฉน—อ้า...” เสือคำบาเกียร่าเห็นท่าว่าเรื่องจะยืดยาวมากความต่อไปอีก จึงรืบต บทเสียว่า “เดี๋ยว—ชาก่อน เรื่องของท่านท1งสองน่ะเอาไว้เล่าฉันในค ดีกว่า พงเรื่องอย่างนึ่มนอ้องให้อื่มหนำสำราญเสียก่อนจึงซ นึ่เมาคสีกำฉังฅกอยู่ในมือของฝูงลิง และพวกเรากร้กีอยู่ว่านอกจากท่ พญางูเหลือมผู้ย็ง'ใหญ่แล่,ว เจ่าพวกลิงเหล่านึ่มนไม่กลำใค

๙ ๓) กา ชูหวข์นลูงอย่างภาคภมิใจ แล้วกล่าวว่า “ออ แน่ละ มนจะกลำอยู่ก็แฅ่ฉนเท่านํ้น ความจุริงมนก็น่าวิะ อยู่หรอก เจ้าลิงพวกนนินมีแค่ความโง่เง่าเย่อหยงจองหอง- ชอบแค โวยวายไม่เช่าเรื่อง เจำลูกมนุษย์ของท่านออกจะเกราะหริายไม่ค่ สกหน่อย ที่ไปค์กอยู่ในเงอมมือของล้ฅว่สารเลวชนิดนน ท่านก็กงรู้แล้ว ว่ามนเก็บลกไม่มาไค้ เมื่อนึกเบื่อขํ้นมา ม่นก็ขวางทํ้ง ล้ามนช่ว ถึงไม้พากนแบกไปฅํ้งครึ่งค่อนวน ฅํ้งใจุว่าจะเอาไปทำอะไรสกอ เกิดไม่ชอบขนมาม,นกลบหํกเล่นหรือโยนที่งไปง่าย ๆ นี่น่ะนินเบ็ ของลิง ไล้เจาลูกมนุษยของท่านนี่ ล้านิแจะแย่สิ'กหน่อย นินเรียกฉนว่ายงไงนะ ปลาไหลสีเหลืองใช่ไหม ?” เสือดำตอบพญางว่า “ไม่ใช่ ไม่ใช่ปลาไหล ไล้เดือนค่างหาก นินว่าท่านเบ สีเหลือง โอ๊ย.แลำนินย'งว่าท่านอีกมากมายจนจำไม่ไหวเชียวละ พญางูเหลือมคำรามพอดำยกวามโกรธจด “ชะชำ—ไอ้สฅว์สารเลว ไม่ไค้การ ๆ นิองสงสอนไอ้พวกนํ้เสียบำงถึงจะไค้ มาเถอะ นิดการเอง ม่น่พาเมาคลีไปทางไหนล่ะ แหม.เจ็บใจจริง, เจ็บ นินมาดถกพญางผู้ย็งใหญ่อย่างฉนไค้ หมีเฒ่าบาลูส่ายหนำเศร่า ๆ พึมพำออกมาว่า “ใครจะไปรู้ โอ.จนใจจริงเท่าที่ไค้เห็นน่ะ มนมุ่ คะวนดก และที่เราพากนมานี่ก็เพราะหวงว่าท่านพญางูกงจะร พญางูเหลือมคอบว่า

๔๘ “ฉินนํะหรือ จะไปรื’ได้สงไง พิลึกจริงท่านบาสู ฉินจะจบไ ลิงทโมนกินก็ต่อเมื่อบ่นเซ่อซ่าเขำมาหาฉันต่างหาก ไม่ใ เที่ยวหามน” หมีเฒ่าขฮบปากจะพคต่อไป ก็ไต้ยินเสียงค*งมาจากเบองบน สฅวท สามรีบแหงนหนำขํ้นมอง ภาพที่ปรากฏแก1สายตาได้แก่พญาเหยียว กำลิงร่อนถลาลงมาอย่างรวดเร็ว บื่กเบ็่นฟ้นของมนเป็นประกายสะทอน แสงแดดตอนบ่าย ความจริงในยามนน เป็นเวลาที่เหยี่ยวและนกที่ กลํบรำนอนแลำแต่ชิลเหยี่ยวใหญ่ผ้ใจอารีก็ยำอุตส่าห์ติดตามจ บาลูและบาเกียร่าจนไต้ เสียงพญาเหยี่ยวร่องลงมาว่า ‘‘มองขนมาทางนํ้แน่ะ ท่านบาสูแห่งฝงหมาบ่1าเซโอน* หมีเฒ่ามีความฉงนสงสโ)อย่างยี่งจึงถามไปว่า ‘‘มีข่าวอะไรรึท่าน,” เหยี่ยวร่องตอบว่า “ฉันเห็นเมากลีถกลิงพาตำไป เขาขอ1ให้ฉันมาบอกกบท่านดำ ได้เผาดจนกระท*งเห็นฉันพากไเขำมแม่นำไปยำเมืองลิง ซึ่งเรี ‘ว่งเย็น’ บางทีพวกบ่นอาจจะพกกนอยู่ที่นนสักคือหนึ่งหรือสิบคืน ห อยู่เพิยงช'วโมงเดียวก็ไค้ ฉันคาดไม่ถูกแต่ฉันก็ไค้ส*งพวก ให์คอยเผาคูในเวลากลางคืน นี่แหละท่าน เป็นข่าวที่ฉนตเง ขอให้ท่านทงหลายที่อยู่พํ้นดิน จงล่าสัตวได้อย่างบริบรณ์ เสือดำบาเกียร่าง์องตอบขนไปว่า .“ขอให้ท่านนอนหลบสบายเถ นะซิล ฉันจะจดจำบุญคุณชองท่านไว้ กราวหนำถำฉันฆ่าสั หำไว้ให้ท่านแต่ผ้เคียว ท่านนกเหยี่ยวที่ร่ก!'’

๔ ลิ่

๕0 ข้ลฅอบขณะที่บ๊น ร่อนเลี่ยวจะกข้บรงว่า “ไม่เบนไร ไม่เบึนไร เมาคลีใช้กำรหสถูกตองทุกประการ ทจะช่วยเท่าที่สามารถจะช่วยได*, อย่าเห็นว่าเบนบุญคุณอะ ละนะท่านที่ร*กทก ๆ ท่าน” ว่าแล*วช้ลพญาเหยี่ยวก็บินลิบหายไป หมีเฒ่าบาลูถอนใจใหญ่ ค่อยเบาใจลงบ่างในข่าวที่ไดีรบ ขนกํว่ยความปลาบปลมใจระคนกน ‘‘เออแน่ะ เมากลีของเราก็ย์งมี•ส ไม่ลืมกำสอนของฉ่น ช่างน่าชมเสียนี่กระไร ที่เด็กเล็ก ๆ เท่ มีสติใช้คำรหํสได’ถูกตอง แม้ในขณะที่ถูกลากถูลู่ถูก่งไปบนยอตไ เสือคำบาเกียร่าตอบว่า ‘‘ท่านสอนดีจริงๆ เมากลีจึงจำไคแม่นยำ ฉ*นพลอยดีใจคำย เราพากันไปที่ว่งเย็นกนเถอะ” เมื่อหมี เสือคำ และงูตกลงกนว่าจะพากนไปช่วยเมากลี ให เงั้อมมือของฝูงลิงที่ว'งเย็นเมืองลิงแล้ว ข้ตวที่งสามก็รีบร ไม่รอชา สตวทุกตัวในบ่าค่างก็ร้ดีว่า ว'งเยินอย่ที่ไหน เคยไปถึง เพราะว่าว'งเยินนี่เบ็๋นเมีองร่าง เก่าแก่ ซ่อนเร ในใจกลางของบ่า มีตนไม้ใหญ่นอย ขนอยู่ท่วไป จนมองคไม่ รปเมือง และสฅว่บาสามีญนี่งหลายมี,กไม่ใคร่ชอบที่จะเข่าไปอาศ มีกนเคยอย่ มีแต่พวกหมูบ่าที่ชอบเข่าไปหากินอยู่บ่าง โด ส่ฅว์กินเนึ่อแลวจะหลีกเลี่ยงจากสถานที่นึ่ไม่เข้าใกข้ อนึ่ง ลู่อยู่ที่นี่เบ็๋นเวลานาน ๆ ซึ่งเบนเหตุให้สฅว์บ่าที่ง์หลายซึ่ แล้ว ไม่อยากเข้าใกข้ เว่น่เสียแต่ในยามแข้งจดนาท่าหายาก เพ และก่งเก็บน*'เในเมืองร็างจะมีนาอยู่!งุกเวลา1ตลอดบ่