unset00001865

* ใบไมผลิ แค่กไม่หายกระวนกระวายใจ อาบนากไม'รู้เย็น ฆ่าต้ ใจกอใหหดห่พิกล ฉัน ไม่มืจิฅ ใจจะ ค่อส้ฉับ ใครเวน แค่เมื่อ จะ ฆ่า เบนอาหาร เหมือนกบมีไฟอยู่ในกายของฉัน กระดูกของฉันเหมื เหลวเบ็๋นนา แต้วก็...บอกไม'ถูกว่าทำไมฉันจึงเบ็1นอย่างน” บาถูห์นหนามาทางเมาคลี พูคขํ้นชา ๆ ว่า ‘‘จะพูดไปทำไมมื อาเกล่าก็ไค'พูดแล่ว่ที่ริมผืงน”เว่า แหละจะขบไล่ใหโมากลีต้องกลบไปอยู่ในหมู่กน ฉันเองก็เกยพูดไฉ ใครมีงที่กำฉังพ้งอยู่ที่นี่ บาเกียร่าเล่า บาเกียร่าไ ฉันมันก็ร้อยู่แต้วเหมือนฉัน เพราะสีงนคือกฎ” กาขยายขนดออกเล็กนอย หนมาพูดฉับเมาคลีว่า ‘‘เมื่อฉันไปพบเต้าที่ฉังเย็น ฉันก็กาดการณ์ล่วงหฉัเไว ที่สุดกนก็ดองกต้บไปสู่หมู่คน ถึงแมวาบ่าจะไม่ฉับไล่ก็ต้องไปเอง” หมาบาท8งสี่ห์นมองเมาคลี สายดาแสดงกวามประหลาดใจ แ สงบอยู่ต้วยยำเกรง เมากลีพูดเลียงกระท่อนกระแท่นว่า ‘‘ต้าอย่างน1นสหายชาวบานก็ไม่ไต้ฉับไล่ฉันซีน'ะ” เสียงเจ่าหมาบาเกรย และนองสาม ฅวของมน กำราม ขนพรอม ฉันแต้ ดะโกนกองรองว่า “ดราบใดที่พวกเราย*งอย' ใครจะกต้าทำอย่างนน ก็ลองดูซิ” แค่'ไม่ท*นที่หมาบ่1าที่ง์สี่1จะสำแคงก'วามเก1รย'วกราคฅ่อไป บาล ขนว่า

เดป็ (ฟ้ ?ง “ฉันเป่นผู้สอนกฎเกณฑ์ต่าง ๆ ให'เจ่า พ้งฉันพคดีกว่า สายฅาของ ฉันจะผา ฟางจน มองกอน หินที่ อย่ฅรง หน่านี่ไม่ ค่อยจะ เห แต่ฉันก็เห็นการณ์ไค้ไกลนก นี่แน่ะ เจากบน้อย เจ่าจงฅง ทางของเจาเถิค ไปเข,ามำสมฉันฉับหมู่คนซึ่งเบนเลือดเนี่อเด แต่...เมื่อใคที่เฉัาฉัองการเฑ์าหรือเขยวหรือตา หรือต่องการส่ง อะไรที่ประสงค์จะใน้รวคเร็วฉันใจในเวลากลางคืนแลว ขอให้จำไ เบนเจาบา ขอให้จำไว้ว่าบ่านี่ที่ง์บ่าพรอมที่จะรับใช้เจ่า” กาเอ่ยขนว่า 'บาภากกลางก็เบนของเจ่าเช่นฉัน เวนแต่จำพวกสฅว้เล็ ละก็ไม่ร'บรอง’’ เมากลียกแขนทงสองขนเหนือศีรษะ สะอนพลางพูดว่า “ฉันไม่รู้จะพูดอย่างไรถูก กวามจริงฉันไม่อยากไปเลย แต่ก็ มีอำนาจอะไรมาฉุด นี่ฉันจะจากไปไฉัอย่างไร ?” “ไม่เอาน่า เจ่าน้องชาย เงยหน้าชนซี’’ บาลูว่า “การจากไป ไม่ใช่ของน่าฉับอายอะไร เมื่อเรากินน้าผงหมดแลว เราก็จ ไปเบ็นธรรมคา” กาเอ่ยขนบ่างว่า “เมื่อเราลอกกราบออกแลว เราก็ย่อมจะไม่เอามไเมาสวมฉัวอี เบนกฎ” บาลูกล่าวต่อไปว่า “นี่แน่ะ เขาเบึนผู้ที่รักของฉันยี่งกว่าสี่งใค ไม่มี ฉัองการของ่ใครที่นี่จะฉัดขวางเจ่าไว้ไต่แลว เงยหน้าขนมาซิ ขดขวางเจ่าบ่า ฉันไฉัเห็นเจ่ามาตงแต่เจายงเบ็๋นลกกบตำน้

เธอ ๓) ลิ่ กรวคทรายอยู่ฅรงโนน บาเกียร่าซึ่งเบนผ้ซึ่อชีวิตเจาไวคำยซากวำบ รู้เห็นเบนพยาน ผ้ที่ไต่เห็นการพิจารณาร'บเจ็าเช่าฝูงก็มีเหลืออยู่แ เท่านน เพราะว่านางรากษะแม่หมาบ่าที่เลยงคูเจามาก็ตายไปพรอมก หมาบ่าผำของม'น หมาบ่าในฝูงเดิมก็ลมตายไปหมดแลว สำหรบเจนเชร กานม'นสูญสนลงไปอย่างไรเจ2าก็รู้ตีอยู่ควยฅวเองแลืว อาเกล่าเล่าก็ เมื่อกราวปะทะกบหมาแดง ซึ่งคราวนนถ่าไม่ได้กำล่งและบ่ญญ ฝูงหมาบ่าเซโอนีก็กงวอดวายไปสั้นแลว การที่เจ่าจะจากไป เบ็นการที่ลูกมนุษย์จะขออนุญาตลาออกจากฝูง หากเบ็1นการจากไปเพ เจาบ่าต่องการจะเปลี่ยนแนวชีวิตใหม่ ใครเล่าจะกล่าช่ดขวางห เหตุผล” เมากลีแต่งขํ้นว่า ‘‘แต่ว่าฉน ยงเบ็นหน บุญคุณ ของบาเกียร่า ที่ไถ่ชีวิตฉน ไว้ควย ฉํนจะไม'....อา.” กำพูดของเมากลีชะงกกลางก่น พอสั้นเสียงคำรามและเสี ของพุ่มไต่' เสือคำบาเกียร่าผู้ย่งมีท่าทางปราดเปรียวเบนสง่าก็ อยู่ในที่ประชุม ‘‘เพราะเหตุนน่ะซ” บาเกียร่าพูดขนพรอมกบเหยียดเท่าหนาข ซึ่งย”งกงแดงฉานอยู่คำยเลือดสด ๆ ออกมาช่างหนำ ‘‘เพราะเหฅน่ มาช่าไปหน่อย ฉนต่วิเสียเวลาตามล่าเสียนาน แต่ก็สำเร็จไต่ฅำแลำ อายุย่างบี!ที่สอง นอนตายอยู่ในพุ่มไม้โน่นแน่ะ เบนมูลค่ แลำ ต่อจากนไปฉนก็ขอยืนยนเช่นเคียวกีบบาสู” เสือคำก้มลงเลี ของเมาคลี แลวพูดต่อไปว่า เ

เ2อ ๘ 0 \"ขอให้จำไว้ว่า บาเกียร่ารํกเจำ’’ วว้แล่วมนก็หนหล่งออกวี เขา พอถึงเชิงเขามนก็ร่องดะโกนกองออกมาอีกว่า '‘ขอให้ล่าโดยสวสดีในคืนใหม่ ท่านเจาบ่1า จำไว้ รกเจำ’’ \"เจาได้ยินแล่วซินะ ไม่มีอะไรผูกพนอีกแล่ว เจาพร*อมที่จะไ แล่ว แด่มานี่ก่อนเจ่ากบน*อยแสนฉลาด มาหาฉันก่อนนะ’’ เมากลีโผเขากอดกอหมีชราซึ่งตาแทบจะมองอะไรไม่เห็น ซบห กบกอของมน สะอึกสะอํ้นดีวยความอาล่ยร่ก พญางเหลือมกาปลอบค*วยกวามเห็นใจว่า \"การจะ ลอกกราบทั้ง หน์งไปแด่ ละครงํ้นํใ-เ มนยาก ใจเหม แหละ’’ , ' 11 . /ไ - 1 /,, เจ่าเกรยหมาบาผู้ใหญ่เงยหนาสูดอากาศปรารภขนว่า “ดาวจางแสงลงแล*ว เดี่ยวก็สาง เออวนนํเราจะไปนอนที่ เพราะว่านไ)แฅ่น็ไปเราจะไปอยู่ในกีนใหม่แล่ว” ]





บทท ๕ ในไพรพๆกษ์ ในกระบวนกรมกองฅ่าง ๆ ชองรจํเบาลอินเดีย ไม่มีกรมกรมกองใดจ ใหญ่โฅมืวงงานกว่างขวางสำกญเทากรมบาไม่’ เพราะกรมนั้มีหนำท บาไมไ,เลวงแถบเทือกเขาหิมานัย ทำการทดลองปลูกตนไม้พนธุฅ่างประเท มากมาย รกษาปริมณฑลโดยรอบบ่1าสงวนใหว,างโล่งอยู่เสมอ เพื่ ไฟบาในฤดูแลง เมื่อหญ่าหายากว'วกวายอดอยาก เฑ้พนกงานบาไม้ก็จ เบคโอกาสในัชาวนัานนำว่วกวายเก้ามาเลํ้ยงในเขตบา และอนุญาตให็ นันเก็บก็งไมโเนังไปทำพีนไนั ทรพยากรในบื่าสงวนนึ่ประกอบนั ในแถบเหนือ ไม่ยางในบาตะวนออก และสมอในบาแถบในั พนกงาน บาไม่จะตองบกบาผาคงเบนงานประจำ การพบกบ เสือ ชาง กวางหมีถือก้น ว่าเบนของธรรมดาจะตองควบกุมปกครองคนม่านบาและชาวพื่นเมืองซึ เบนลูกมือในหนำที่ตระเวนตรวจบา โดยเขาถึงจิตใจกนเบนอย่างดี งานบาไม่เหล่านํยี่งอยู่ในบานานเก้า •ก็ย็่งทำนัวให็เหมาะสมก ยง’'ขนทุกที กิสบอร์นเบื่นพน,กงานบื่าไนัประจำเขตนึ่ไนั๔ บ กร1งแ เขๆรํบหนำที่นัวยกวามเต็มใจ เพราะจะไค้ใชชีวิตอย่างอิสระ ขี่ม่าตรว ในบริเวณกว่าง พรอมที่งมีอำนาจเบนนายก่นโดยภาคภูมิ แต่'ไม่ หนึ่งที่เขาเรี่มเบื่อหน่ายงานนึ่ ซึ่งเหมือนถูกนัดขาดจากสงกมโ และไปทางไหนก็เห็นแต่ตนไนั กรนความจำเบ็'นในการกรองชีพน ใหใขาตองอยู่ในหนำที่ต่อไปโดยไม่มีทางหลีกเลี่ยง เขาก็หไแก้

เตุป็ ^ 1๑0 การบำรุงบาอย่างจริงจง เพื่อจะได้ไม'มีเวลากดถึงสงที่จะพาใ กราวนํ้เขาจึงไดพบว่า บ่ามีสี่งที่พึงใจมากมายที่เขามองขามไปเส แรก กวามคนรนจะไปให้พนจึงละลายหายไป เขากลบพอใจที่จะทำ เพือบ่1 และศึกษาชีวิตบ่าต่อไปโดยไม'ร้สึกเบื่อ บานของเขาทาสีขาว หส่งกามงจากตงอยู่บนเนินชายบ่า มีอํบ ฑาเฟอร็๋ หำหนากนใชัชาวอิสลามกอยร'บใชและดูแลเรื่องอาหาร ส่วนกน ชาวพื่นเมืองอื่น ๆ นนใหไ]ลูกกระต๊อบอยู่หลำน่าน มีกนเลยงมา ๒ กนกรำคนหนึ่ง คนตกนากนหนึ่ง ก'บกนทำความสะอาดบาน ส่ว ลูกมือตระเวนน่านนปลูกกระต๊อบอยู่ลึกเข่าไปในคง ช่า ๆ นาน ๆ ออกมาเช่นเมื่อมีใครถูกสตวน่าทำร้ายเอา หรือมือนตรายอย'างใคอย่างห ส่วนอบดุลกาเพ่อร์นนนอกจากเวลาเสริพ่อาหารแต้ว ก็ม,ก'ไปขลุ คนใช่ทางหส่งบาน กิสเบอรนจึงน'บว่าอยู่ตามลำพำเบ่นส่วนมาก ในฤดูใบไมผลิ บรรดาต้นไม5จะผลิใบออกมาน่า3 แต่บรรยา กงแห้ง ๆ จนกว'าจะถึงฤดูฝน แต่ในระยะฤดูใบไม้ผลินึ่ เสี ของสตว,ชนิดต่าง ๆ จะลอยมาตามลมอย่างชุกชุมเบ่นพิเศษในเว มีท1งเสียงของเสือกดกน เสียงห้องเรียกหาดู่ของกวางตำผู้ และ ข*บเขยวก,บตนไม้’ ในฤดูนึ่กิสบอรนระงบการใช้บ่นของเขาอย่า เพราะถือว่าการประหารสตว์ในฤดูผสมพนธ์นนเบนบาปอย่างยี1ง ในระห ฤดูรอน กิสบอรนจะต้องกอยจ'บตาดูอยู่เสมอว่า จะมีกวนพุ่งขั้ อนแสดงว่ามีไพ่ไหม้บ่าต่อมาฝนก็จะกระหนึ่าลงมาราวกไ]พึารี แต่ละกราวก็'จะบ่งเกิคมีไอนาหนาทึบราวกบหมอกปกคลุมไปทำบริ ในลำธารที่เกยแหงก็จะ ปรากฏมีเสียงนา ไหลอู้ไป บาง ก

เดุป็ ^ ๓ แปลบปลาบผสมเสยงพ้าคะนองกรืนค!น กรนพากระจ่างขนแดดก็ออก ฅนไม้ทงบ่าก็สดชื่น ลำด้นที่ถูกแดดก็มีไอนาเบนคด้นบาง ๆ ลอยขนส ทองพ้าสีกราม กรนแล่วเมื่อฤดูหนาวผ่านมา ทุกอย'างในบาก็ค่อย ๆ ทลาย เบนสีเหลืองท'วไปอีกกรงหนึ่งหมุนเวียนเปลี่ยนไปบ่แล่วบี!เล่ ความคุ้นเคยด้มความเปลี่ยนแปลงของบ่าในกวามดูแลของเขา ซึ่งในบคน มีกวามซึ่นชมและพอใจ เงินเดือนของเขาถึงมือทุกเดือน แด่เขาแทบ มีความจำเบ็นใช็เงินเลย เขาเก็บธนบ่ฅรที่ได้จากเงินเดือนสุมอยู่ใน ปะปนอย่ด้บจดหมายที่ได้รบจากบ้านและจากเพื่อนฝูง เขาจ มาก็ต่อเมื่อด้องการจะซอพืชพ่นธุไม่จากในสวนพฤษชาดิก'ลด้ฅตา ห ก็เพื่อ'จ่ายใหกรอบกรำของลูกนอง'ในบ้งด้บบญ'ชา หรือเมื่อลูกมือต ของเขาเกิดมีอนเบ็1นลมหายตายจากลง ในกรณีที่ข้ฐีบาลไม่อนุม่ แทนให้ นอกจากจ่ายเงินใหโเด้บางกราวการแก้แค’นก็จำเบ่นอยู่เหมือน ซึ่งกิสบอ/นจะไม่ละเลยเสียหากมีโอกาสจะทำคืนวนหนึ่งคนข่าววี กระหอบเข่ามาที่ที่พกของเขา แลวรายงานขนว่า ไคพบพน์กงานรกษาบ กนหนึ่ง นอนตายอยุ่ริมลำธารกนยี ศีรษะแถบหนึ่งยุบบเข เปลือกไข่ ในเข้าตร่วนร1งขน กิสบอรนก็/บออกเดินทางไปสอบสวนตามหนา การล่าสฅว์ฑ้ยที่เบ่นด้ยแก่มนุบยฌนกิวิวตาประจ่าว'ข้ของพ ไม่มีใครสนใจ ผิดด้บผู้เข้าบ่าล่าส\"ตวเบนตาง้อาาว ซึงมกวิะไ นายพรานผ้ยิ1งใหญ่ไปตามๆ ด้น กิสบอานเดินทางด้วยเทาไปด้งท พบเมียของผฅายกำด้งข้อง'ไห้คราครวญอยู่'ข้าง ๆ ศพ ซึ่งถูกหามมาว

ไ®อ ^ ๔ เคียงนอน กนงานสองสามกนกำล่งสำรวจดูรอยเท่าอยู่ดามพนดินดอนที และชุ่มชน กนหนึ่งพูคขนว่า “นี่รอยอายแกงแน่ๆ นึกอยู่แลวว่าม่นกงซะหนมาเล่นงานคนเขาส'ก หนึ่ง ความจริงสดว์ที่จะเบ็๋นอาหารของมนก็มีมากมายเหลือเพือ มนไม่น่าจะมาทำรำยคนเลย นี่มไเฆ่ากนเพราะความเกเรของมํนแท้ ๆ กิสบอล์นเจ'กเจาเสือฅัวที่กล่าวถึงนี่คี เขาจึงกล่าวข “อายแดงมไแกยหลบอยู่แถบดงฅนไม้ใหญ่โนนแหละ” แด่กนงาน บอกว่า ๆอา] ลงไค้ยํง3ละก็ ม่น่ไม่อยู่แล'วละคร'บ บ่1านนึ่คงเที ไปใหญ่แลว เสือที่ได้กินเลือดกนเบึนกราแรก ม*นฅองพยายาม กรบสามกนเสมอ เดี๋ยวนึ่กงจะมาแอบคอยเล่นงานพวกเราอยู่1ใกล อีกคนหนึ่งเอ่ยขนว่า “ม่นอาจจะยองไปคอมอยู่ที่'กระท่อมหล่งโนนแล่วก็ได้ เอ๊ะ มา?’’ ทุกคนรวมที่งกิสบอรนหนไปดูพรอมล่นทางที่คนงานนี่นมองอ กนหนึ่งล่าล่งเดินมาในทองลำธารแหง แต่งกายคิวยผาเดี่ยวผื ศีรษะมีพวงมาล่ยดอกไม้บ่1าสวมอยู่ เสียงเดินของเขาเงียบสนิทท1งๆ บนกรวดเล็กๆ ในท่องธาร จนกระท่งกิสบอร์นผู้ซึ่งคุ้นกบผี่เทำอนเ พวกพรานประจำบาไม้ก็ย'งสะดุ้งใจ ชายนี่นเอ่ยพูดขนลอย ๆ ว่า “เสอฅำที่ฆ่ากนม'’น.ไปกิน'นี่า แลวนอนอยู่ในระหว่างกองหิน เนินลูกโน่น” เสียงของเขาแจ่มใสชดเจนมีล่งวาน ผิดกว่าเสียงกนพั้นเมือ ใบหนำของเขาสง่างามราวล่บเทพบุตรลงมาชมไพร นางเมียของกนฅายหยด

เซีป็ ^ (5เ รองไห้ มองตะลึงไปกร'หนึ่งแล่วหนกลบไปสะอึกสะอื่นเบ็่นทวี ชายนนถามชนอีกว่า “ซาสิบจะใหํผมพาไปดูไหมล่ะกริบ ?” กิสบอรนตอบว่า “เอาสิ ถาเจ่าแน่ใจ” '‘อ๋อ แน่กรไ] ผมพบมนเมื่อสำช่วโมงมานี่เอง อ๋ายหม ริกินกนฅ1งแฅ่ยงไม่แก่เท่าไหร่ มนยงมีพ้นดีๆ อสิอีกตงสิบกว พวกกนงานที่กำสิงครอยเท่าเสือต่างพากไแลี่ยงออกห่าง เพราะ จะถกนายฝร'ง-ชวนไปล่าเสือดำย ชายหนุ่มผู้มาใหม่หำเราะหึ ๆ ดำ ขบขนในกวามฅาขาวของพวกคนงานพวกนน เขาหนไปทางกิสิบอรนแล่ว “ไปเถอะซาสิบ” ว่าแล่วเขาก็ห่นหลงกลบออกเดินนำไปทนที กิสบอรนรองตามหลงเขาไปว่า “อย่าเดินเร็วนำซี ฉันเดินไม่ทน เดี๋ยว ๆ หยุดพูคกนก่อ แปลกใจเสียแลำ คูเหมือนฉันไม่เคยเห็นหนไเจามาเลยใช่ไหม ?” “อาจเบ็1นไคำร'บ เพราะผมเพ้งจะมาพบบานี่” - '‘เจ่ามาจากหมู่บานโนน” “ผมไม่มืหมู่บานหรอกกริบ ผมมาจากทางโนน” ชายหนุ่มชมือไป ทางทิศเหนือ . “ถางนเจำก็เบนยิบซีน่ะซี” “ไม่ใช่หรอกกริบ ผมเบ็๋นคนไม่มืฉัญชาติ ไม่มีฅระกล “กนอื่นเขาเรียกเจ1ว่าอย่างไรล่ะ?” “เขาเรียกผมว่าเมาคลีกริบนาย แลวนายล่ะครบชื่ออะไร '‘ฉันเบ็่นพนำงานก้มกรองบ่1าในเขตนี่ ฉันชื่อกิสบอร็

ไตุป็ เอ๊ะ บาแถบนื่ฅองมีการน์บ่จำนวนตนไม้ใบหญ่ากนค ย'งงนสิ มิฉะนนพวกยิบซีอย่างเร่าก็จะทำลายบาไม้กน ' ผมน่ะรึครบ จ่างให็เท่าไหร่ผมก็ไม่ทำ เพราะบ่าเบน เขาหนมเยํ้มอย่างแจ่มใส แลวยกมือขนเบนสญญเณพลางบอกวา '‘ตอน'แระวงส้มเสียงหน่อยนาย อายหมาฅํวน1นม*นนอนหล'บ หรอก แต่เบาๆ ไวหน่อย'ดีกว่า ผมคิดว่าผมย่องเข่าไปกนเดียว มนมาทางใต้ลมให้ซาสิบยิงจะคีกว่า” กิสบอIนอาปากกางในกวามกลำบ่าบิ1นของเมากลี เขาถามขนว่ “อะไรก็น ฉันไม่เคยได้ยินว่าเสือที่ใหนมนจะยอมใหํคนตอน วำเหมือนควายอย่างนน” เมากลีหำเราะเบา ๆ ตอบว่า ‘‘ถนนตามผมมาก็แลํวก'นิ แล่ำก็ยิงเอาตามใจชอบเถอะกร'บ” กิสบอร์นติดตามเมากลีไป ตะเกียกตะกายบน คลานบ่างควยคว ยากเย็น และเหนื่อยจนเหงื่อชุ่มไปทีง์ฅำ ในที่สุดเมากลีก็ช' ออกไปคูตรงริมบ่อนื่าร่บฅาลงไปเล็กนอยทางเบองหนา เจ่าเส ตำรายกำล่งนอนเหยียดยาวเลียแขงเลียขาอย่างสบายอารมณ์ มนเ อายมากจนพี่นของมนมีสีเหลือง ขนชำจะมีลีซีคและร่วงเบนหย่อมๆ ขนาค ของมนใหญ่เอาการทีเดียว กิสบอรนถือว่าเสือกินคนเบ็1นภํยรายของสงคม ซึ่งควรจะตองกำ โดยไม่ชำร่า เขาหยดเอาแรงชวครู่แลวก็พาดบืนเร่าก็บกยินหิน เล็ง ผิวปากขน เจ่าเสือร้ายค่อย ๆ หนหนามาร่าๆ ในระยะห่างจากปากก บนไม่ถึง ๒0 ฟุต กิสบอร์นล่นไกกระสุนออกไปอย่างใจเย็น นำแ เข่ารำแร้ นำที่สองถูกดง์จมูกพอดี ไม่มีเสือกินกนฉัวใค





1๑0 ^ ซอํ) เจอกระสุนบินขนาคใหญ่ในระยะเผาขนเช่นนี่ มํนรองกองและด้นจน กระจุย กรู่เดียวก็ขาดใจ กิสบอร์นพูคขน'ว่า ‘‘หน*งของเช่าฅำนี่ไม่น่าเก็บเอาไวโสียเลย” เมากลีฅอบเสียงปกติ'ว่า ‘‘เสือชาติหมาอย่างน มนฅองดายอย่างหมา ดีแลว อย่าไปเอาอะไ ของมนมาเก็บไว้ให่เบนเสนียดเลยคร*บ” กิสบอร์นถามดำยกวามแปลกใจว่า “อำว หนวดมนเล่า ไม่เอารึ ?” ทํ้งนี่ก็เขาเคยเห็นพวกพรานลูก สมนของเขาถือ กนว่าหนวด เสือ มีค่ามาก เมากลีฅอบว่า “ไม'ละคร*บ ผมไม่ใช่พรานบานี่กรบ จะไดฅองการเอาหนวดเสื ขาย ปล่อยมนเน่าอยู่นี่นแหละครบ นี่นแน่พวกสหายของม*นพากนมา มีเสียงเหยี่ยวร่อง และพุ'งตำแหวกอากาศลงมาหาซากเสืออย่าง กิสบอร์นสลดลูกบนออก'จากลำกลองแลำถามขน'ว่า “อำเช่าไม่ใช่พรานละกอ เช่าไปได้ความรู้เกี่ยวกํบิ ไหนเล่า พวกพรานเองเสียอีกยงทำไม่ไดอย่างเจา’’ เมาคลีฅอบสน ๆ ว่า “ผมเกลียดเสือกรบ นายส่งบนมาใหผมถือเถอะครบ แหมปนของ ล่ะนายนี่ดีเหลือเกิน นายจะไปไหนต่อกรบทีนี่ ?” “กลบบิานน่ะซ์”

๘๘ \"ขอผมไปดว้ยคนนะกริบ ผมย\"งไม่เกยเห็นบานกนผิวขาวเลยก “เอาซ” กิสบอร่นเดินทางกล'บที่พก โดยมีเมากลีแบกบนเดิน ไปดวยผเท้าอ้นเงียบกริบ ร่างสีคลาของเขาท้องแสงแดคเบืนมน ครนถึงท้งกาโลที่พ'กของกิสบอร่น เมากลีมองคูเฉลียงที สองฅว และลองจบมู่ลี่ไม้ไผ่ที่ท้วนแขวนไว้อย่างไม่ไว้ใจ เขาไปแท้วย่งเหลียวเหลียวหล'งระวงดำอยู่ทุกผท้าว ขณะนนแ ส่องเขาทางหท้าท้นอยู่ กิสบอร่นจึงกระดุกเชือกปล่อยมู่ลี่ลง พอเสียงแก?ก เมากลีก็โจนผลงออกไปยืนท้าท้อกท้นอยู่ราง มู่ลี่จะคลายท้วลงสุดเสียแท้ว เขาพูคขํ้นเสียงฅกอกฅกใจว่า ท้นก*บด'1 นา”'‘นี่ กินี่' กิสบอริน่ท้วเราะบอกว่า “กนผิวขาวน่ะเขาไม่ท้กท้บกนหรอก แหมเจึานี่ช่างสม แท้ ๆ” เมากลีพูดขํ้นว่า “จริงซินะ ท้าของสีงนี่ไม่บิ1คแน่นสนิท ไม่มีอะไรเกี่ย ใจหาย ! ผมไม่เกยเห็นของอย่างนี่เลย เพ็งเกยพบนี่แหละ” ว่าแลวเขาก็จรดปลายเท้าย่องเท้าไปใหม่, ควงฅากลมโดของเข ค เกรึ่องตกแต่งท้องที่งสองควยกวามฅื่นเดน อ*บดล กาเฟ จดโต๊ะอาหารใท้นายกิสบอร่นอยู่ หนมามองดุเมากลีท้ว “จะกินจะนอนกนดุลำบากลำบนเหลือเกิน ส้พวกเราในบาไม่ วิเศษกว่ามากนก นี่บานของซาฮิบมีของมีค่ามากมายจริง ผมไม่เก ชองดี ๆ อย่างนี่เลย’ ไม่กท้วขโมยบางหรือกริบ ?”

1๑0 ลี่ อบดล กาเพ่อริกระแทกจานลงบนโฅ๊อาหารแลวเอ่ยขนว่า ขะโมยก็มีแต่พวกที่มาจากในบ่1าเท่าน1นและ” . ‘‘ในถี่นขอ เมากลีถลึงคาเข่า'ใส่อบดุลกาเพ่อร์แลืว่พูค'ว'า ลำแพะมนรองดงนก เราจะฅดลํ้นม่น่เสีย แต่ว่าสำหรบแกน'ะ กลวหรอก ฉันจะไปละ” วำแลำเขาก็หนี่กลบเดินหายเขำบ่1าไป กิสบอรินมองฅามหล'งเมากลีไป หำเราะคิวยความขบขนในอำพ อนกมคายของเขา แลำก็ถอนใจใหญ่ เขาเบ็่นคนรกงาน และการที่ ไต่เห็นความสามารถของเมากลีที่อาจหยํงรู้อุปนิส'ย ของ เสือ ราว กบ รู้'จิกสุนฃ ทำให้กิสบอรนสนใจมาก เขารำพึงในใจว่า ‘‘ลำหมอกนนี่มนสำกญจริง ๆ รูปร่างราวกบภาพในหนงสือ ไว'พนกนถือบนประจำฅวก็จะด,ไม่นอย การล่าสตว6กนเดียวไม่ใ สนุกเลย เจ่าหมอนี่ท่าทางจะเบนพรานที่วิเศษมากที่เดีย ลกเฅำเหล่ 1ใกร มาแต่ไหนนะนี่” ฅก กา วน นี่น เอง กิส บอริ'น นี่ง้ สูบ กลอง อยู่ ที่ เฉลียง บ่ง ก เขาพ่นกวนกลุ่มใหญ่ออกไปฅรงหนำ พอกวนจางเขาก็เห็นเมากลีขนม นี่ง์คร่อมราวเฉลียงอยู่อย่างเงียบเชียบราวกบบิ1ศ'เจ กิสบอรินสะ จนกล2อ, งหลคจากมอตนีก่.ลงบนพะน 1 เมากลีก็มลงเก็บกลองส่งคืนให่แล่วิว่า “ในบ่'าผมไม่มีใครจะส ควยเลยต่องแวะมานี่” “อือ”กิสบอรนพยกหนำ “มีข่าวอะไรในบ่1าที่น่าร้บำงล่ะ ?” เมากลีฅอบเหมือนกบของธรรมคาว่า

1ดุ0 ลิ่ ๐ พวกเจ้ากระทิงนิลกายเปลี่ยนที่หากินใหม่แลว ตาม ทินิองเปลียนถี่นหากินทุกเดือน ส่วนพวกหมูบาขณะนไปหากิ กนยี เพราะมนไม่ชอบหากินใกลี'ๆ กบนิลกาย และหมูนิวเ เพ็งถูกเสือคาวนิดตายในดงหญ่าทางค้งนึ่าโนน ผมรู้เท่านึ่ กิสบอยนแพ่งคูตาของเมากลีที่เบึนประกายรบแสงดาว พลางถา “เจ้ารู้เรื่องเหล่านึ่ไนิอย่างไร ๆ” เมากลีตอบว่า “ทำไมผมจะไม่ร้ นิลกายนินมีนิลี'ยอย่างนึ่น แล ข หมุบา แมโเตเด็ก ๆ มนก็รู้ว่าไม่ชอบกินปนเปกบพวกกระทิง’' กิสบอร์นแย่ง-ว่า “เอ แฅ่ฉํ'นไม่ยำรู้” เมากลีจุ๊ยปาก “คนงานบอกผมว่า ท่านน่ะเบ็1นนายใหญ่ของบ กร'บ เฮอะ ๆ เอ ทำไมไม่รู้เรื่องธรรมคา ๆ อย่างนึ่ได็” กิสบอรนชำฉุนพูดสะบด ๆ ว่า “เจพะพูคอย่างไรก็พูคเอาได ไนินึ่นเบ็่นอย่างนึ่น ไอ้นี่เบึนอย'างนํ้ ใครเล่าจะไปพิส ไม่จริง” 1 เมากลีทำเบ็่นทองไม่รู้รอน ตอบเรื่อย ๆ ว่า “เอาเถอะกร'บ สำหรบหมูบ่1าที่ตาย พรุ่งนึ่เชำผมจะพานาย ของมน ส่วนเรื่องนิลกายนายนิงเฉย ๆ ให์เงียบ ๆ จริง ๆ สำคร ผมจะนิอนมาให็นายดู แลี'วกอยพ็งเสียงเขาก็แลวนิน ว่ามีนถ มาจากทิศไหน” กิสบอร์นพูดเนิย ๆ ว่า “เมากลีเอ๋ย เจ้ามนจะม่าเพราะอย ละกระมีง่ ฉนไม่เคย ไค้ยินว่าใครจะนิอนวำกระทิงเล่นได

ลิ่® เมากลีฅอบส1น ๆ ว่า “เอาเถอะกรบ นี่งๆประเดี๋ยวก็รู้เอง” ว่ เขาก็หย่อนฅวลงจากเฉลียงบาน หายว'บเช่าไปในความมีด โคยปราศจาก เสียงแมีแฅ่นือย ที่งให้กิสบอนี่นน'งประหลาดใจอยู่กนเดียว “บ๊ะอ็ายหมอนี่มนย'งกิบผีเทียวนะ” ขณะนี่นมีเสียงจานกระทบกินด้งมาจากในหองอาหาร กิสบอร์น รองออกไปว่า “เฮย อไ]คุล เบา ๆ หยุดลำงถ้วยชามประเดี๋ยว ฉนฅองการเงียบท อย่าให้มีเสียงอะไรในขณะนี่ เข่าใจไหม ?” กิสบอร'นี่เองก็น'งเงียบกริบ ดามปรกติเช่นชาวอ'งกฤษที่มีระ จดท'ว ๆ ไป เขาแห่งเครื่องดินเน่อร์ในเวลาร*บประทานอาหารเย็นเส เบ็1นประจำ เวลาหายใจเช่าออก เสอเชฅคอกกว่างมีเสียง แกรก ๆ เบ ะเขาจึงขย่บฅวฅ แกงเพื่อไม่ให์เกิดเลียง กลองยาเจากรรมเกิดมี เพราะไฟลามลงไปลึก เขาจึงโยนกลองยาเช่าไปในหอง กรนแลวทกสี ทุกอย่างก็ฅกอย'ในความเงียบสง'ดของบ่1าชฏในยามต่า ไค้ยินลมฟคยอดไม เบา ๆ ตามธรรมชาติ. ใหใกิคความว่งเวงยี่งนํก 'จากระยะแสนไกล เขาไค้ยินเลียงหมาบ่1าหอนผากวามมีดมา เลียงอนเบาแทบจะ ไม่ไค้ยิน ถาไม่ฅํ้ง์,ใจเงี่ยหู,พ,ง กรน ก็เช่าครอบงำอีกพกใหญ่ เขาน'งนี่งไม่ไหวติงจนขาแทบจะเบ็๋นเหน ก็ได้ยินเลียงพุ่มไมํสวบสาบมาแต่ไกล เขาเงี่ยหูพงกได้ยิ หลายกรง เขาพึมพำเบา ๆ ว่า “เสียงมาแต่ดะวนดก อะไรนะว่งอย แถบนี่น”

1๑3 ลิ่เฐปิ เสียงสวบสาบและเสียงผื่เทาสตว์วี่งโครม ๆ ใกลใ'ขามาทุกที ไม่ กได้ยินเสียงวิวกระทิงกระหืดกระหอบหนก ๆ เหมือนกบถูกขบมาจวน เต็มท เสียงวี่งของมนแสคงว่ากำล’'งฅึ่นตระหนกจุนไม'รู้ว่า ก็วึงตะบึงส่งไปเท่านนเอง ชากรุ่น,นเอง เงาคำทะมี่นก็โผล่พรวดออกมาจากหมู่ฅ็นไม หวนกล’บแส่วก็หนบนบ่1วนคำรนรํอ์ง แล่ววี่งตรงเข็ามาในลานบ่าน กิสบอร์น จุนกระท’งเกือบกระแทกเขากํบราวเฉลียง กิสบอรนผลคลุก ขั้นควยกวามตกใจที่เห็นกระทิงบ่าพรวดพราดเบ้มาเช่นน8น ว พอเห็นกนดกอยู่ขำงหน็าก็คำรามรอง แลํวหนกล'บควบตะบึงไปต จุนลบหายไปในกวามมืค ในใจของกิสบอร'นนึกตำหนิตำเอง ที่เบน ตนเหตุให้สฅว์ตองลำบากวี่งเตลิดออกมาใหใขาดู แทนที่มนจะ ของมํนตามสบาย ขณะที่คิคเพลินอย'น1น เขาก็ได้ยินเสียงเมาคลีพูดขั้นบ้งตำเบ “กระทิงตวนเบ็๋นจ่าฝูง มนวี่งแตกฝูงมาจากคุ้งน1าโน ตะวนตก ซาสิบเชื่อผมรึยิงล่ะกราวน หรือจะให'ผมตอนมาให้นบด เพราะซายิบเบ็่นเบ้นายในเขตบ่1านํ้” เขาเหลียวไปก็เห็นเมากลีขั้นมานงอย'บนขอบเฉลียงที่เดิม หาย เล็กลือศ กิสบอรนตะลึงมองดเขาจุนอำปาคำงถามขั้นว่า “เบ้ท ของเบ้นะ’; ล่าต*องการ-จะทราบเร เมาคลีตอบว่า “ซาฮิบดูเอาก็แลํวก*นคร’บ กวามเคลื่อนไหวของสตว์ในบ่านละก็, ผมยินดีร*บใช้ท่านเสมอ บ่านส มาก ผมอยากจะอยู่แทบนเสียแลํว” กิสบถรนบอกว่า

V เอาซี อยู่เถอะ แลำถำฅองการจะกินอาหารเมื่อไหร่ละก็ ม กบกนใช้ของฉน เขาจะจดหาใหํเจำ” เมากลี “แหมก็ดีน่ะซีกร'บ ผมชอบอาหารสุก ผมรบปร ของฅมของย่างไค้ไม่แพ้ใคร ว่าง ๆ ผมจะมาร*บประทานนะกร'บ สำหร ตำผม ผมขอสญญาว่าซาสิบจะนอนตาหลีบ ไม่ตองกำวลว่าจะมีขโ 1 มาลี,กขาวชองมีค่าของท่านหรอกกร*บ” พูดจบเมาคลีก็ผละลงจากขอบเฉลียงหายไปในเงามืดอย่างเงียบ กิสบอรนกงนำสูบกลองต่อไปเบนเวลาชำนาน กรุ่นคิดศกลงใจว่า เมาก นเองกือเจำหนาที่ฅะเวนบาและรกษาบาอย่างยอดเยี่ยม ซึ่งตำเองและกรม บาไม้กำลีงใผหามานานนกหนาแส่ว ในที่สุดกิสบอร์นก็รำพึ “เราจะตองเอาเจำกนนเขำรบราชการให้ไดี, คนที่สามารถตอนนิ ไดํ, นบว่ามีสมรรถภาพรู้จำบ่1าดีกว่ากนตงหำสิบกน คนๆน พิเศษ จะตองหาทา1งให์พนพนำงานรกษาบาให้ไค, สำคญแต่ว่าจะต ให้รู้จำอยู่ให้,เบนทางไม'ตองท่องเที่ยวไปตามใจชอบเท่าน สำหร\"บอบดุล กาเพ่อร,คนใชของเขานน ไม่ชอบหนำเมาคลีเสียเล เขาออกความเห็นกบกิสบอรนเมื่อนายชองเขาจะนอนว่า คนที่จรมาโดยไม่ จำหำนอนปลายเทำน1นจะเบ็๋นอื่นไปไม่ไค’ นอกจากเบ็1นหำขโมย เคร แต่งฅำก็แทบไม่มีผำติดกาย ท8งกิริยาวาจาก็ไม่แสดงว่าเการพต่อนายผิวขาว ของเขาตามสมควรเสียเลย แต่กิสบอร์นกลีบหำเราะเสีย แลวบอก1ให้อบ กาเพ่อร์กลบไปนอนเสียเถอะ ในตอนดึกคืนนนเอง ปรากฏ'ว่าอ*บคุลกาเฟอรื่ไตํลุกขนเฆี่ยนล อายุสิบสามของเขา โดยไม่มีใครรู้สาเหตุ เพียงแต่ กิสบอรนไค้ยินเสี ลูกสาวอไ!ดุลกาเพ่อ?รองไห้เท่านน

]®) ^ (^ นบแท่นนมา เมากลีก็ม่กไปๆ มาๆ ที่บานของกิสบอรนเสมอค กิริยาอาการอนสงบเงียบราวสับเงา เขาทำตนเสมือนยามเผาบานในเวลาก เมื่อกิสบอรนย่ายออกไปยงเฉลียงเพื่อรบลมเย็น ก็ม่กจะไต่เห็ เอาศีรษะซบกบเขาอย'กลางแสงจนทร์ มิฉะนนก็ขนไปนอนแนบกื่ง ราวกบสัฅว์บา เมาคลีจะรองทกมาย'งกิสบอรื่นและอวยพรใหใขาน ไม่ตองสังวลใจ มิฉะนนกไต่ตน’ไม่ลงมาสนทนาควย เล่าเรื่อ เกี่ยวกบสัตว์ในบ่1า,ให้กิสบอร์นพ ง คราวหนึ่งเขาไถลเข็าไ อบดุลกาเพ่อร์เขำไปพบเขากำสังพิจารณาคม่าขาวของกิสบอร็ สนใจ ลิบดุล กาเพ่อร์จึงนำเรื่องมาพองกิสบอร์นและปรกปรำว่า “กิริยาอาการของเจากนนึ่ส่อใหโห็นว่า มนคงคิดจะขโมยสักวน จนไคแหละกรบนาย กำหากว่ามนจะยอมรบหนำที่เบ็นกนให้องน เบ็๋นงานิที่สุจริตดี ทำไมถึงไม่ทำ ชอบแต่จะท่องเที่ยวไปตามป บ่า ๆ อย่างนน” เมื่อมีโอกาส ลิบดุล กาเพ่อร ก็ม่ณเกสังใชใมาคลีให้ท้างานต่ ให้สักนำ'ใช้บ่าง ใช้ใหํถอนขนนกที่จะทำอาหารบ่าง เม เสีย ไม่ถือสาและยอมทำให็ฅามที่ลิงทุกกร8ง แม่กระนน อบดลกาเพ สาระแนยุแหย่กิสบอรนอยู่เสมอว่า “คนกนนึ่ไม่มีเชอชาติ ไม่มีวรรณ อาจจะทำอะไรขนก็ คอยระว'งนะครบ ชาติงูแล้วมนต่องเบ็๋นงู ไวใจไม่ไค' กนที่ บ่าอย่างนึ่ มกจะมีนิสัยเบ็่นขโมยจนตายแหละครบ” กิสบอรื่นก็ม่กจะตอบสัดความรำคาญว่า ''ว่าแต่เจ1าเถอะ ตื่นอย่าให้มนเอะอะมะเที่งนก เออเจำหมอกนนนกงจะสติไม่ด

1๑} ^ ด้บคุสกาเพ่อร์เสริมขนว่า “สติไม่ดีแน่ ๆ เชียวกร'1บ” ต่อมาไม,ชำ กิสบอร,นมีธระต้องออกตรวจบ่1ามีกำหนด ๓ วนเขาไ ได้เอาอบดุลกาเพ่อร์ไปด้วย เพราะแกมีอายมากแล้ว ที่งเบืนกนด้ ด้วย ในเ1ซ'าวืนน่น กิสบอรนขื่มำออกจากบำนพกแต่เช่าตรู่ ในใจนึ ดายที่ชายพเนจรชาวบาของเขาไม่ได้มากบเขาด้วย ซึ่งจะเบ็1นการด ไม่ กิสบอรนรู้สึกมีความพอใจเจาหนุ่มคนนน ชอบความแข็งแรง ค ว่องไว ความปราดเปรียวและผเอ้าด้นเงียบเชียบของเขา ชอบที เบ็่นยมง่ายเหมือนเด็ก ๆ ชอบความฅรงไปฅรงมาไม่มีพิธีรีตองพินอ พิเทาของเขา ตลอดจนเรื่องประหลาดพิสดารด่าง ๆ เกี่ยวกบความ อยู่ของบรรดาล้ฅว์บาด่าง ๆ เขาขี่มำเขำบ่1าไปได้ประมาณช'วโมงเศษ กำด คิดถึงเมาคลีอยู่ ก็พอดีได้ยินเสียงด้งแกรกขำงหด้ง พอเหลือบไปคก็ปร ว่า เมาคลีกำด้งวี่งชนมาเกียงขางม้าของเขาอยู่แล้ว กิสบอร่นด ชนว่า “เรามีงานจะด้องช่วยกนทำสก ๓ วน” เมากลียมตอบว่า กรบ“ดี ต้นไม้เล็ก ๆ น'ะ ควรคูแลบำรุงไว จะได้ด้งร่ม เห็นจะต้องคอยด้อนพวกหมูบาอีกแล้ว” “อีก” กิสบอริน่ถามขน “อีกน'ะหมายความว่ากระไร ?” เมาคลีตอบว่า “เมื่อกืนนึ มนพากนมาขุคคุ้ยแถวบริเวณที่ฅ้นสกย อ่อนอยุ' ผมขบไล่มนไป เลยไม่มีเวลาไปที่บานของซาฮิบเมื่อเช่าน เด้า นึไม่กวรปล่อยให์เพินพ่านในแถบนเลยกร'บ ควรกกเขตให้มนอยู แม่นากนยีลงไปโน่น”

ใ®ปี ลิ่ V) กิสบอรนหำเราะตอบว่า '‘เออ จริงของเจำแต่ล้าฉนเบน ทางใทีล้อนเมฆเดินได้ละก็ นำแหละถึงจะสามารถกำหนดเฃ อยู่ไค,ฅามใจชอบ แต่ว่านี่แน่ะ เมาคลี ฉนได้ยินเจาว่า แลสํต่ว็ในบ่1านี่โดยไม่มีอะไร ก็ถำ ” “มนเบนบ่'าของซาฮิบ นี่ครบ” เมาคลีตอบ และเหลือบขนมอง กิสบอรนแวบหนึ่ง กิสบอร์นยมด้วยความพอใจ พูฅต่อไปว่า “ก็ด้าหากว่าเจำจะทำงานทำการให้ได้เงินเดือนควยไม่ด ออกจากงานแล้ว ยงจะมีเงินบำเหน็จให้อีกด้วย” “ผมคิดอยู่เหมือนกนครบ” เมาคลีตอบ “แต่ผมเห็นพวกพน’กงาน ตรวจบาตองนอนกนในกระท่อม ทีบดประฅูแน่นหนา ทำให้ผมล้งเ เพราะเหมือนกบถูกจบด้งได้ ผมก็เลยยิงคิดอยู่.” “เออ คิดดเสียให้ดีก่อน ตกลงด้งไงละก็มาบอกฉนเมื่อไรก็ได เราหยดพกกินอาหารเชำกนตรงนี่แหละ’’ 1 กิสบอวนลงจากหล้งม่าเด้านำในร่มได้ แล้วแก*หออ ส่วนเมากลี ลงนอนพกเหยียดยาวอยู่ใกล้ๆ น8น ทนโคนนเอง เมากลีก็ถามกิสบอรนขนเบา ๆ ว่า “ซาสิบกริบ ด้น ท่านสำใกรที่ด้นุใหโอาด้าขาวตำนี่นไปไหนรึเปล่า ?” “เปล่า ด้าต่วน,นํด้นแก่แล้ว อวนเกินไป แล้วก็ขาเส ทำไมรึ ?” “มีใครกำล้งขี่มนอยู่น่ะซีกร'บ วงอย่างเร็วเสี “เส่ย นนมนห่างจากที่นี่ฅํ้งไมล์ เจาไค้ยินเสียงนกหำขวาน ได้อยู่น*นกระด้ง ?” /

\"ทางมนโล้งมากนะครํบ ระยะทางกรง ๆ จากนี่ไม่เท่าไห 101 ะ ' เสียง'นไม่ผิดแน่ นายอยากดไหมล่ะครบ ?” “ไม่เอาละย่ะพ่อคณ แดดออกฟรัยง ๆ ใครจะปาว็งไปคูร ก็ตงกิโลสองกิโล” “ไม่ใช่ยงงนกรบ มนเบนมาขฺองซาสิบนะกรบ ผมฅํองการจะเอามาให ซาสิบคู ถาหากไม่ใช่ม็าของซาสิบแล้วละก็แล้วไป ไม่เสียหายอ ๓มนเบนล้าของซาสิบ ซาสิบจะจดการอย่างไรก็ดามใจ แหม! ล้นควบ ใหญ่เสียล้วยนา ” “แกจะทำย่งไงหา พ่อคนสติเสีย ?” “อาวนายนี่ ลืมง่ายแล้ ๆ ผมก็ใหไ)นมาเหมือนเล้ากระทิงนิ กรบ” “เอาซี ดามใจเล้า ไปซีวื่งไป เอามนมาดทีรึ” “ผมไม'ล้องไปหรอกครบ” ว่าแล้วเมาคลีก็ยกมือทำล้ญญาณ กิสบอรนเงียบ แล้วเขาก็เปล่งเสียงขนติง ๆ ๓ กรง ควยส ประหลาคที่กิสบอร์นไม่เกยได้ยิน แล้วเขาก็หไเมาบอกกิสบอร'นี่ “ประเดี๋ยวก็มาครบ นํงร่ม ๆ กอยล้กประเดี๋ยวนะครึ แล้วเขาก็หลบดาทำท่าเหมือนจะงีบหลบ กิสบอร'นี่น'งกรุ่นคิดอ เจาหนุ่มน้อยเมาคลีนี่เห็น,จะเบ็่นล้าแน่ แฅ่ย่งไงเขาก็พอเ เคVI ^ “โยึะ ๆ” เมากลีระเบิดเสียงหำเราะฃนทงๆที่ฅาย่งหลบอย หมอที่ขี่ม้านี่นร,'วงลงมาแล้ว เอาละประเดี๋ยวม่าก็จะมาถึ มาทีหล้ง’' พูดแล้วก็ล้าปากหาว

1®ป็ ลิ่ต่ ทนใดน'นเอง กิสบอรนก็ไค้ยินเสียงมาของเขารองขนสกกร'เดี ขาวผูกอานมีล้งเหียนพริอม แต่ไม่มีกนขี่ก็วี่งพรวดพราดออกมาจาก I พอเห็นมำตำที่กิสบอรินขี่มา ม'นก็วี่งเขาไปหา เมากลีพดชนว่า “มีนยิงไม่ทนเหนื่อยจด แต่อากาศรอนอย'างน มีนออกมากอย่างนื่นเอง ประเดี๋ยวเจาคนขี่ก็มาถึงหรอก ปกต กว่ามำอยู่แล้ว แต่เล้าหมอคนนี่พนคนแก่ซ1าอัวนเลียล้วย ธรรมดาล้กหน่อย” ทนใดนนเองกิสบอรินไค้ยินเลียงคนล้องตกใจ เขาริองขนว่ น,นเสียงใครล้อง เออ เล้านี่มีวิชาดี ยงกบหมอผีเชียวแ!!ะ,’ เมาคสีฅอบว่า “ซาสิบอย่าตกใจเลยกล้บ ไม'มีอันตรายกบต หรอก เดี๋ยวแกมาถึง แกก็คงบอกว่าถูกผีหลอกมาหรอก เล้ ซีนาย เสียงของใครแน่ สะ ๆๆๆ’’ “ไม่ไหวแล้ว โอย เหนื่อยจนกำวขาไม่ออกแล่วละ ขาแก1แ ล้าว นี่ผาโพกหวก็หล่นหาย โอย คอยก่อนเล้ยอีล้าล้า เดี พ่อตามทันเถอะ โอ๊ย ๆ อย่าไล่ทักเลยล้ยพวกผีเอ๊ย” ละเมาะชายบาแหวกพรวดออก ตาอับดุล กาเพ่อร์โผล่เถลื มา ผาพ่นหำไม่มี รองเทาหายไป ล้ากาดเอวหลุดลากมาตามล้น มือไ เต็มไปดำยโคลนตมและผงหญำ มือของแกกำแน่น หนำเขียวกล้าล้วยค เหน็ดเหนื่อยใจแทบขาก พอแกมองเห็นกิสบอร์น ตาอบดุลกาเพ่อริล้องเสียงหลง แล ลงแทบเล้าของกิสบอริน หอบแช่ก ๆ ตำล้นเทาไปหมด เมากลียื อย'ดำยกวามขบอัน กิสบอรินใจกอไม่ดี พูดเลียงดุ ๆ ว่า “เล้า'ข'น่อะไ 1 •■นี่.นี่

เ6ปิ ^ ^ ฅาอํบคุลกาเฟอรํ่แกกำลัง'วิะฅายอยู่แลวน'นเห็นไหม ?” เมาคลีฅอบว่า “แกไม่ฅายหรอกครบ แกเหนื่อยกบฅกใจมากไปหน เท่า'แน่แหละ ไม่ควรจะเพ่นพ่านออกมานี่นา” อับดุลกาเพ่อรกรวญครางพลางลุกข็นนํง ตำของแกยำลันเทีมอ หาย “ผมถูกผีมํนทำครบนาย โอย ผีมนยกโขยงกนช'บผมมา บาปกรรม ของผมเองครบ” แกพูดละล่าละลักพลางลำงมือลงไปในอกเส้อ “เ ความระยำของผมเอง เลยถูกผีขบไล่แทบเอาตำไม่รอด ว่งเสียบาราบ เลย โอย ไม่เอาแลำ เจาประคุ้น ลูกกลัวแลัว ลูกเข็ดแลำ เท่าค นาย เอาของนายคืนไปเถอะครบ” แกกำธนบํฅรบกหนึ่งออกมาจากอกเ ยํ้นใหแก่กิสบอร์น “เอ๊ะ นี่มํน่อะไรลันนี่หา ตาอับดลกาเฟอร ?’’ “โอย นายกร*บ รีบเอาผมไปใส่ตะรางขำเสียเร็ว ๆ เถอะกร*น ขำ ไหแน่นหนาเทียว เดี๋ยวพวกผีมนจะตามมาเล่นงานผมอีก เงินอ กร*บนาย ผมขโมยนายมา ผมมนเลวครบ ทรยศต่อนายผู้มีพระคุณ โ เสอ นี่ล่าไอพวกผีบ่าระยำอำรียVนไม่ท้าเหตุเสียละก็ ผมเบี่ ผมตํ้งใจจะไปซอที่ทำกินให์สบายลักชาติหนึ่งเทียวนะคร*บนา ตาอบตุลกาเฟอร ครํ่าครวญพลางเอาหำโขกลง ลับพนคืนดำยกวาม ผิดหวำและคืง้แคนใจในความหลงผิดละโมบของตำ กิสบอร์นพลิกธนน่ กลับไปกลับมาในขณะใชความคิด เขา'จำ'ไค้ดี,ว่า เงินจำนวนนี เดือนจำนวน ๙ เดือน ที่เขาเก็บสะสมไวปนเปอยู่ลับจดหมาย

๓๐0 “ไม่ตัองใหผมขี่ม่าไปหรอกครบ ผมจะค่อย ๆ เดินกลบ กบซาสิบ แลวท่านจะไตัจดคนควบคมผมไปส่งตะราง ผมรู้ค ผิดอย่างนี่จะตองติดตะรางหลายบื่’’ กิสบอ/นครุ่นคิดไปต่าง ๆ ความที่เกยชินอย'กบความเงี ถาไหใขาเบ็1นคนช่างคิด ลำหากว่าเขาจะเปลี่ยนคนใช้ใหม่ เวลาผึกงานกนอีกนานกว่าจะคล่องตัว และเขาก็ไม่ไตัอะไรคี จากจะไตัคนเปลี่ยนหนามาใหม่ หูจะได้พีงเสียงคนใหม่ ใน ขี่น'ว่า “นี่แน่ะ ตับดุลกาเฟอ/ กราวนี่เจ่าได้ทำผิดมาก บาป เสียงหมดรู้ไหม เช่าทำผิดคราวนี่เพราะความรู้สึกหน่ามืดขี่ เดียวใช่ไหม ?” ‘‘พระอลลาห'ทรงโปรดเถอะกร'บ ผมไม่เคยคิดจะขโมยเลยเบี่น สํฅย แต่เมื่อผมเห็นเงินของซาสิบคราวนี่ ไม่รู้ว่าเกิดตัาอะไรข ตันคตัาเอามาไตั ผีโลภตันกงเช่าสิงให็ผมลืมตัวไปน่ะกรไ กิสบอ/น “เออ ฉนณ็ซื่อว่าอย่างนี่นแหละ กลบไปบ่าน เถอะ ตันกลบไปคราวนี่จะเอาเงินไปฝากธนาคารเสีย แตัวจะไม ให้อั๊อฉาวไปหรอก เจ่ามนแก่แลว ฉนไม่อยากไห้ไปติดกุกติดตะร ตายเสียเปล่า อีกประการหนึ่ง เจาก็ไตัรบใช่ตันมาเบ็่นอย่างด •ให์สกคราวหนึ่ง’

( ๓0๑ \\ สับดุลกาเพ่อร์ ตนสันใจในความเมฅตาของกิสบอรื่น แก สะอึกสะอนอยู่กไ]รองเทาของนายฝรั้ง่แลวถามขนว่า '‘นายไม่ไล่ผมออกหรือกรไ] ?” ‘‘เรื่องน8นเราไว้ว่ากนเมื่อฉไเกสับไปตามสบายไม่สัองเร่งรอนห ‘‘แต่ว่าผีน'ะซีกรบ ผีมีเต็มไปทงบาเลยครไเนาย” เมากลีเอ่ย “อย่ากลิว พ่อเฒ่าทำฅามซาฮิบลิงเถอะจะไม่มีอไเตรายอะไร หาไ ขไ]แกเหมือนที่มนขบเจ่านิลกายทีเคียว” อํบคุลกาเพ่อรสะดุ้งอาปากกาง มือที่กำลิงระรวบผีาคาคเอวหยุ กลางกน “ออ มนเบ็่นผีพวกของเจ่ากนน้เองหรอกรึ แน่แลไ ชิชิ ไว้แล่วเชียวนา'ว่า จะหวนกสับมาแล่วกล่าวโทษหาว่าเจ่าคนพเนจ ขโมยเงินนาย” เมาคลี “ออ คีนี่นะ คิคดีมาก กนฉลาดน่ะเขาขดหลุมสั จะสัองพิจารณาเสียก่อนว่าสัดวนี่นสัวม้นเล็กหรือมนใหญ่ ใครขโมยม้าของซาสิบมา ไม่รู้ว่าจะเบนเรื่องสกปรกถึงขนาดจะมาบายค ผิด^านขโมยเงินมาให้ฉนดไย รู้ยงงพวกผีบาสัดขาเลียให้ข หรอก รึว่าเอาเสียเที่ยวนี่ดี' พคจบเมาคลีหนไปมองหนากิสบอรม ดาสับดุลกาเฟอรไม่ร รีบตะลีตะลานไปจบมาตะเกียกฅะกายขึนหลงไค้ก็ควบออกหนีไปอย่า ชีวิต บุกสันไม้สันไร่เสียงสังสนนไปตลอดทาง เมาคลี “ไปเสียไคก็ดี แต่สัาไม่ระวงยึดขนกอม้าไว้อีกม เดี๋ยวก็พสัคตกลงมาอีกหรอก”

ดโ) 0 ไตุปิ I กิสบอรนหนมาพูดฉับเมาคลีเสียงขุ่น ๆ ว่า “ถึงเวลาท บอกไห้ฉันรู้แลวว่า เรื่องม'นไปยํงไงมายงไงฉัน ที่ว่าผีสางของพว มนอะไรก่นแน่ ที่ต่องให์กนวี่งบ่วนบนไปไต่ราวกบต่อนว ลองบอกมาทีรึ?” เมากลี “ซาสิบโกรธรึครบ ที่ผมช่วยบองกนไม่ใหํเงินข ขโมยไป” -, กิสบอรน “ไม่โกรธหรอก แต่เล่ห์กลของเจ้าม'นน่าสงสย ฉัน จะชอบ” เมาคลี “ตามใจนายเถอะ นี่ฉัาหากว่าผมจะเดินเช่าไปในดง สามกาวเท่านน ก็จะไม่มีใกรแมแต่ซาสิ,บเองจะหาผมพบ ผมไม่เต็มใจ บอกฉับซาสิบ อดใจไว้สกหน่อยเถอะ สว้าว'นหนึ่งผมจะให์ เห็นทุกอย่าง และฉัาซาสิบประสงค์ เราจะได้ไปล่าเนอต่วยฉัน ไม่ใช่เบนเรื่องของผีสางอะไรที่งนั้แ เพียงแต่ว่าผมรู้จกบ่าด ทํวไปร้จกเตาไฟในบานเท่านนเอง” เมาคลีอธิบายเสียยืดยาวราวกบสอนเด็ก ๆ กิสบอร์นพิศวงสง รำกาญใจ 'เพราะไม่เช่าใจว่าเมากสีมีดีอะไรจึงทำการแปลกๆ ไต เลียงผี เขาก็มหนาครุ่นก็ดอย่พกหนึ่ง กร8นเมากลีเงียบเส เงยหน้าขั้นค แต่ปรากฏว่าเมากลีหายไปเสียแฉัว แต่แจ้วก็มีเ พูดออกมาจากดงทึบว่า “คนชอบ ๆ ฉัน ไม่น่าจะขัคเคืองฉันเสียเปล่าๆ รอให้ค ซาสิบ กอยให์อากาศเย็นลงสี]กหน่อยก่อน’’ แลีวเสียงนึ่นก็เงีย

๓ 0๓ กิสบอร่นฮ่'งงงอยู่อีกครู่หนึ่ง ครนแล*วก็หวเราะขำฅํวเองที่กิคเ ไหล1นสี่งที่ไม่ใช่ธุระการงาน เขาจึงขนม8าออกเดินทางต่อไป แ ท่อมของกนงานตระเวนบาคร่หนึ่ง ตรวจดแปลงด้นไม้ที่เพาะหน ก็มุ่งกล่บบ8าน ป.. เขาเข8าใกล8เขตบานเมื่อฅะวํนฅกดินแล8ว บ่1าที่งบากำล่งคลาคล่ ควยบรรดาสํฅร์ที่ๅยประเภทกินเนอ เขามองเห็นกองไฟส่องแสงวบ แวบ ๆ อยู่บนเนินดินแห่งหนึ่ง มีกลี่นอาหารลอยมาตามลม ชวนใ สายสอ เขารำพึงว่า ‘#.*.,''.1* “อืมม์ กลี่นน่ากินกว่าอาหารเย็นชืด ๆ เบนแน่ เห็นจะไม่ใช ละนอกจากมลเล่อร็๋ ระยะนึ่ถึงเวลาที่เขาจะไปตรวจบริเวณบากามงกาแล ถึงได้ผ่านทางนึ่” มลเล่อร์ชาวเยอรมไเร่างสูงใหญ่ผู้นึ่ฌ็1นนายตรวจใหญ อินเดีย 'มีอำนาจกรอบกลมบ่1าตํ้ง์แต่ชายเขตดินแดนพม่า ไป บอมเบญ่ มลเล่อรมีนิสยชอบไปปรากฏขํ้นที่โน่นที่นึ่เอาแน่ไม่ได บอกให้ใครร้ล่วงหน้าว่าเมื่อไรจะไปที่ไหน เพราะถือว่า บกพร่องของ เจาพน'กงาน ในบ่งคบบญ,ชาดามเขตต่าง ๆ ด้วย ตนเอง น5น เบนการแน่นอนดีกว่าการได้ฅอบสอบถานด้นด้วยจอหมาย ซึ่งเมื่อป ความผิดเด้าก็'จะลงเอยด้วยการดำหนิเบึนลายล'กษณ์'อิกษ'รฌ็,นการเส ของพนกงานบาเท่านน เขามกจะกล่าวว่า Vาฉันพูดบอกด้บคนของฉันอย่างเบี่นด้นเอง เขาก็'จะเห็นว่ ด้กเฅึอนด้วยความหวงดี แลวกงจะพยายามท่าดขึน ๆ อก แต่ถาหา ถามด้นด้วยหน้งสือ และด้าเสมียนหน้าโง่ของฉันเขียนบอ

๓๐๔ มาว่า นายมุลเล่อรนายตรวจใหญ่ไม่เขีาใจเรื่องนนๆ และมีก,วาม ก็เบ็่นการไม่คี เพราะประการแรกฉ*นไม่ได้ไปเห็นเหตุการณ์อง ปร ทีสองผู้ที่จะมาร'บหนำที่ภายหล่งฉินก็อาจจุะพูดกบกนของฉนไค้ในภ ว่า เธอน่ะคงจะถูกอีฅามลเล่อรแกลิงหาสาเหตุมากกว่า อีฅาคนนนแก ประสีประสาอะไรเรื่องบาไม้” เมื่อกิสบอรนเขามาใกลโข็า เขาก็ไค้ยินเสียงหำว ๆ ของมลเล่อร ความมืดออกมาจากพองหล่งกองไฟ ขณะกำล่งชะโงกคูคนใช็หุงหาอาหาร ‘‘เซย อย่าใส่นาซํอสใหํมากน์กซิ เล่าหนำโง่ นาซอ ไม่ใช่นานะ' ออ! กิสบอรน ตุณมาถึงพอเหมาะกบเวลาที่จะไค้กินอาห .อย่างเลวพอคีทีเคียว ที่พกของเธอ อ?]ที่ไหน?”' กิสบอรนฅอบว่า” ไม่มืที่พํกิหรอกขอรํบ ผมกำล่งจะกล่บ เผอิญมองเห็นกองไฟ เลยแวะเขามาด ไม่ทราบว่าท่านมา” มุลเล่อร์พิจารณาดูผู้อ่ยู่ใฅ้บ'งกช่บ่ญชาครู่หนึ่งแ‘‘ลดี่มาวพก ูค คุณทํ'าดีแลิวที่เดิน,ทางเพียงด้วยม่าฅํวหนึ่งกบเสบียงเพี หนุ่มอยู่ก็ทำอย่างนเหมือนกิน มากินอาหารก่นเถอะ เมื่อเดือ ไค้ไปที่สำนกงานใหญ่เพื่อจะเขียนรายงาน แต่เขียนไล่ เหอ ๆ เหลือนอกนนที่งไว้ใหํเสมียนเขียนต่อ แล่ว่ฉนก็ออ ปรากฏว่ารำ!บาลไม,พอใจมาก เกี่ยวกบรายงานอนนึ่น ฉนไล่ร ทำนผู้สำเร็จราชการที่เมืองชิมลาแล่ว’’ กิสบอรนหำเราะหึ ๆ กระไร เขาเกยไล่ทราบอ?ณู่เล่วถึงกวามกระทบกระเทือนระหว่างมลเ ล่บผู้ใหญ่ในวงราชการ เพราะมุลเล่อร่ฌนคนที่ทำงานตรงไปตรงมาค ความสามารถของคำเบนใหญ่ ไม่ค่อยยอมลงหวให้กบใคร มลเล่อรพดต่ ไปว่า

๓๐^ 'นี่แน่ะ กิสบอร่น ล่าหากฉนมาพบคณเอาแด่น'งขลุกอยู่แด่ใน โล แล'วยกเมฆเขียนรายงานเกี่ยวกิบบาไม’ แทนที่จะออกไปฅรวรี ฅนเองละก็ ฉํนจะย่ายคุณไปประจำทะเลทรายไบข่านและให้ทำทะเล ใหไบนบ่าไม้ขนทีเดียว ฉนเบื่อจริง ๆ เรื่องรายงานนำ ๆ บอ ๆ เปล่า ๆ สู้ลงมือทำงานไม่ไต้’’ กิสบอร์นฅอบว่า “ผมเองก็ไม่ไดีเขียนรายงานนกหรอกครบ ผ ใคร่ชอบเหมือนกน’’ ที่งสองกนสนทนากนคิวยเรื่องต่าง ๆ ฅลอดจนในแง่วิชา บางกราว มลเล่อร์กิไดีรายงานให์ทราบแล่วก็ขอหารือ ชอิปฏิบดีบางอย่างที ไม่ชาอาหารก็ พร่อม ปรากฏ'ว่าเบื่นอาหารที่คีที่สุดที่กิสบอรนไดีเกยรบปร ทาน มาในชิวิเวลาหลายเดือนมานี่ เพราะมลเล่อรถือเบ็่นหล'กปฏีบ้ฅ,ว่า จะเดินทางไปฅรวรีงานไกลแสนไกลเพียงใคก็จะตองจดหาอาหารอย่างดีท ไปควยเสมอ อาหาร'วนนี่น่จึงฅงฅ็นดำยปลาทอดแล่ว์ไปลงทำนคำย กา และเหล่า คอนยก กรนธี่มหนำสำราญดีแล่ว มุลเล่อ7ก็'จดบุหรี่'ซิการ์เชอร หย่อนตำลงนงบนเล่าบื่สนาม แล่วพูคว่า “ในเวลาที่ฉนเขียนรายงาน ฉนก็เขียนอย่างอิสระแก่ใจ แด่ ออกทำงานในนำ ฉนดีองทำควยกวามเขไ)งวดกวดขนไม่ไล่หน่าใคร เขาวางมือลงบนเข่าดคซิการ์อย่างสบายใจ เพ่งสายดามองเข่าไปในบ เต็มไปดำยสฅร่ประเภทเนอ ที่ออกล่าเวลากลางคืน ย่องย่างหาเหยื่อ อย่ทวไป ซ่า ๆ นานๆ จึงจะได้ยินเสียงสฅวเหยียบก็งไนํแหงหก นำไหลในลำธารก่นยีไหลเอื่อยดงมาเบา ๆ ในกวามมืค มลเล่อรพุดต่ ไปว่า

๓ 0 ไว น่าชนใจมาก บืาย์น่น้เกิดขํ้นคิวย,ผมือชองฉนแด้ๆ ฉนจำได้ว่า เกยเห็นด้นได้เหล่านเมื่อยงอ่อนอย่ สูงไม่เกินห่วเข่า พ จากนิไปจนถึงไร่ของชาวด้าน บางคราวแลง์ด้ดจนวำควายของช มืหญำจะกินก็ด้มตายเสียมากมาย จนกระดูกเกลื่อนไปหฺมคในแถบน เดี๋ยวนิคูซิ ตนไม่ขํ้นทึบเต็มไปหมด เบืนด้นไม้ที่ปลูกขนด้ ทำงานโดยอิสระแก'ใจ ซึ่งเบึนผู้รู้จริงในด้านพฤกษศาสตร์ ด้นได ก็ขนอยู่กบผีสางเทวดาด้าวบ่1าเหมือนกน พระเด้าธรรมคาที่นบถือก,นอย ด้านเมืองนนไม่มีอำนาจในงานเกี่ยวกบบาอย่างน่หรอก’’

๓๐๓) ในทันใดนนมีเงาของกนกนหนึ่งก้าวออกมาจากบา จนกระท ปรากฏทัวให้เห็นชคจากแสงของกองไฟ มุลเล่อร์เหลือบเห็นกนผู้นน ขนว่า \"นี่นยงไงล่ะ จริงของฉนไหม นี่ไงล่ะก้าวบาออกมาเยี่ ตรวจใหญ่แก้ว คูซิก้าวบ่1าแทัๆ ทีเดียว” กนผ้นนคือเมากลีนนเอง บนศีรษะของเขาสวมพวงดอกไม้บาลีขาว ในมือของเขาถือกึงไม้ติดมือมาก้วย ท่าทางของเขาหวาด ๆ ฅามนิก้ยที่ฅ มาจากก้ตว์บ่1าผู้ไม่ไว้วางใจแสงไฟ เขาเฅรียมพก้อมอยู่เสมอที่ กลบเก้าบาหากเกิดอะไรผิดปกติขน กิสบอร์นพูดขนว่า “นี่เพื่อนของผมเองครบ เขามาหาผม เมากลี ?” มลเล่อร์ย่งไม่ทันพูดอะไรต่อไป เมาคลีก็ก้าวเก้าไปหากิสบอก้นแก พูดละล่าละลกว่า “ผมไม่กวรจะไปจากท่านเลย ผมผิดไปเอง ผมไม่ร้ว่านางเสือฅวเมี เมียของเก้ากว'กี่นายยิงตายมนกำล่งติดตาม:ม'''จะแ'กแกนนา'ยอ:ยู่ หาไม่ก็คง ไม่จากนายไปหรอก นางเสือทัวนึ่มนติดดามนายมาด1งแด่เขาลูกโนน’' กิสบอร์นบอกกบมลเล่อรื่ว่า \"เก้าหมอนี่สติมนไม่ค่อยจะดี ชอบ แต่เรื่องสด'ว์ทง์บ่,'าเบนเพื่อ'นฝูงไป'หมอ” มุลเล่อร์ฅอบขรึม ๆ ว่า \"ถูกละ ถูกละ ถาก้าวบ่1าไม่รู้แก้วใคร เขาว่าอย่างไรบาง เกี่ยวกบเรื่องเสือ จาวบาทรู้จกกบคุณอย่ คูนี่นะ” I

๓๐๘ กิสบอรนจุค'ซิการ์เชอรรุตตัวใหม่ แล่,วก็เรีมเล่าเรื่องของเ มุลเล่อรพ้ง กว่าจะจบก็ปรากฏว่าซิการของเขาหมดตวพอคี ตลอดเวลานน มุลเลอร์นีงนํงพงควยความสนใจ ใม่ได้พูดข เลยเมื่อได้พงจบแล่ว เขาก็เอ่ยขนว่า ‘ทคุณคิดว่า การที่อบคุล กาเพ่อรถูกไล่ตอนอย่างเตลิด น1นแสดงว่ากนคนนึ่เบี่นบ่าหรือ” กิสบอรนถามว่า “ล่ากระนนจะหมายความว่ากระไร เพราะเมื่อเช่ พอผมถามถึงว่า เขาทำเช่นนนไคอย่างไร เขาก็ไม่พอใจแล่,วก็เล เสียจากผมเฉย ๆ ผมคิดว่าหมอนี่คงมีสติวิปลาสอะไรสกอย่างหนึ่ง” มลเล่อรีตอบว่า ‘‘ไม1ใช่หรอก เห็นจะไม่ใช่อย่างที่คุณเช่า อยู่มไแบ็่นการกระทำที่ประหลาดมาก กนประเภทนึ่โดยมากอายุไม่ใคร่ยืน ล่อ คูเหมือนคุณว่าเช่ากนใช้ขํ้ขโมยของคุณไม่ไดบอกกบคุณไม ว่าถุกอะไรขบไล่ สำหรบเจที่ว่วกระทิงนิลกายนนไม่ต่องพุดถึงล พูดไม่ได้” กิสบอร่นตอบว่า “เปล่าครบ ไม่ไดบอกหรอก แต่ว่าผมเอง ได้เห็นอะไรสกอย่าง ผมก็เบ็๋นกนมีหูดีกนหนึ่ง แต่ผมก็ไม่ได้ยิน นี่,,\"''^!,^,^ 1 ’ผิดปกติ แต่,ว่าว,วกระทิงและเช่ากนใช้ของผมต่างก็วี่งหำ,ซุกหำซุนล ไปหมดควยความกลวจนแทบเบนบา มุลเล่อรไม่พูดอะไร เขากวกมือเรียกเมาคลีเช่ามาใกล้ ๆ พิจารณาตํ้งแต่หวตลอดเทำควยกวามพินิ'จพิเคราะห์ เมากลีค่อย ๆ มาหาด็วยความระม'คระ'วงัต่วิราวกบกวางหนุ่มระแวงภ'ย

๓๐ ส์ มลเล่อรื่พูคขนควยภาษาพนเมืองว่า “ไม่ตองกลำอะไรหรอกน่ ขอดูมือหน่อยซิ,’ กรนเมาคลียื่นมือมาให้ มลเล่อรื่ถ็ลูบคลำฅํ้งปลายน็ว ลงไปถึ ศอก แลวก็เอ่ยขนว่า “นึกแล่วไม่ผิด ไหนหำเข่าล่ะ ? กิสบอรนผู้จบตาคูมุลเล่อร์อยู่ควยความสนใจก็ไค้เห็นเขาลูบคลำท สะท่าหำเข่าของเมาคลี แลำยํ้มดำยกวามพอใจ กิสบอร์นสำเกตเห็นว ฅรงหำเข่าของเมากลีเบ็1นรอยแผลเบนอยู่ที่วไป มลเล่อรถามขนว่า “รอยแผลฌ็1นเหล่านึเจาไค้รบเมื่อยำเด็กๆ “ใช่กรบ” เมากลีตอบแส่ว่ก็ยํ้ม \"มนเบนเครื่องหมายความรกใคร่ ของเจาพวกตำเล็ก ๆ” แลำเมาคลีก็หนมาพูดกบกิสบอรนว่า “ท่านซาสิบผู้นึร้ทุกอย่าง ท่านเบ็!นใคร ?” มุลเล่อรขํคขนว่า “เรื่องนนแลวเจ่าก่อยร้ บอกฉนก่อนเถอะว่าเด นึเจ่าพวกนนม'นอยู่ที่ไหน ?” แทนกำฅอบเมาคลียกมือขนจนเบ็1นวงกลมเหนือศีรษะ มลเล่อรื่ ขํ้นว่า “ก่ออย่างนนหรือ แล่วเจ่าน่ะสามารถที่จะขบไล่ว่ำกระทิง อย่างนนหรือ โน่นมาของฉนผูกอยู่ที่โน่นถาจะทำให้ม'นวี่งมาห สงบโดยไม่ด้นตกใจจะไค้ไหม ?” เมากลีถามดำยเลียงสูงทวน กำ'ว่า “ให้ไล่มำมาหาซาสิบโดยไ หรือครบ ? ล่าหากปลดเชือกที่ผูกเท่าออกเสียไคละกอ ผมจะทำไค้ง่ายท มุลเล่อรื่จึงตะโกนบอกกน[ซ'ทีดู'มม'าอยู่'วา ' เอาถอนเสาทิโยงเชื

๓๑0 ขลุมกบเชือกล่ามเทพนซิ ย'1งไม่ทนที่เสาหมกที่เงสองจะขั้นพ9Iเจากด รอยนางมาคำพนธออสเตรเลียนของมุลเล่อร์ก็สะปดห์วิขั้นสูง แลวทำหตํ .‘นขั้นทันที มลเล่อร์เตือนขั้นว่า “ระว'ง ๆ ฉันไม่ต9องการจะ1ให้มนฅื่นเฅล บานะ” เมากลียืดกายยืนน็งอย'ข็างกองไฟ ร่างของเขาสง่างามราวกบเท กรีกที่น่กประพ’นธ์บรรยายสกษณะกนไว้อย่างยึดยาวในหน’งสืออ่านเล ขณะนน นางมิ,าคำรนรองขั้น มนชกขาหล’งกิๅวออกมาก9าวหนึ่ง ว่าเชือกที่ล่ามเท่าไม่ถึงเช่นเกย มนก็ออกวี่งเหยาะ ๆ มาหาเช่าของเอาหวซุ เข9าที่อกของเขา เหงื่อของมนซึมไปท1งฅํว กึสบอรนเอ่ยขั้นว่า “ม่นวงมาของมนเองไม่เห็นแปลกอะไร ฉันทุกทัวก็จะทำอย่างนึ่เหมือนกน” เมากลีเอ่ยขั้นว่า “นายลองคลำดูซิว่า เหงื่อชองมนฅกห กิสบอร์นเอามือลูบ สีขางมนคูก็ปรากฏิว่าเหงื่อของมํนชุ่มไปทํ้งท มุลเล่อร์ พูดว่า “ฉันพอใจแลํว” เมากลีทวนกำว่า “พอใจแล่วนะกรบ” กิสบอรนเอ่ยขั้นปางควยกวามสนเทห์ว่า “เอ แปลกจริง ๆ ห ว่ายิงไง ?’, มุลเล่อรตอบว่า “ไม่มีอะไรน่าสงสย แต่ว่าวิเศษมากวิเศษเ แท่ถึงอย่างน้ คุณก็ยิงไม่รู้เรึ่องว่าอะไรเบ็1นอะไรใช่ไหมกิสบอร*น กิสบอรนตอบว่า “ผมยอมร’บกรบ ว่าย’งงงอย่น’นเอง” มุลเล่อร์ “งนรี อย่าเพี่งรู้เลย ฉันยิงไม่บอกหรอก เพ ก’บคุณไว้ว่าวนหนึ่งเขาจะให็คุณไค้ร้ ถาฉันบอกคุณเสียก็

/' ๓©© เขาไป สงฒัอนุ่แต่ว่าทำไมเขาจึงมีชีวิตอยู่ไฉัจนถึงบํคนี่ เล่อร์หไฌาพูดฉับเมากลีควยภาษาพนเมือง \"ฉันเบนนายใหญ่ในบรรดา หมดของอินเดียฅลอคจนขามแม่นี่')ดิาไปโน่น คนงานใฅ้ปงคั นน นบจำนวนไม'ถวนอาจเบ็นหำพ่น หรืออาจถึงหมื่น ฉันอยากใหใ ท้าหน่าทื่อย่างนี่ คือเจาติ’องเลิกท่องเที่ยวไปมาไล่ฉัฅวบ่1า มารม่ทำงานให้ฉันซึ่งเบ็่นฉัวแทนรำ)บาลดำนบาไม้ ในหนาทื่พ ประจำบา กอยขบไล่ฝูงแพะของชาวปาน อย่าให้เขามาเพ่นพ่านในบา เมื่อยำไม่ไดอนุญาตให้เขำมา และถาหากหมูบากบนิลกายมาฉันมาก นก ก็หาทาง'ให้ม'นลด'จำนวนลงเสียบาง เจำติองรายงานให้อิสบอรนซาสิ ว่าพวกเสือมนทำอะไรฉัน อย่ทื่ไหนบำง ส”ตว์บ่1าในบานี่มีชนิ ตองคอยให้ข่าว เกี่ยวกบไฟบาให้ร้ล่วงหนา เพราะเจ่าย่อมรู้ได้ดีก เจาจะได้ร'บการฅอบแทนเบ็1นเงินทุกเดือน แฉัวในทื่สุค เมื่อเ มีวำมีคว เยก็อาจจะมีลูก ก็ย'งจะม็เงินบำนาญให้ควย เจาจะว่าอย่าง เมากลีตอบว่า “กิสบอรนฃาสิบ ก็ไฉัพูดฉับผมถึงเรื่องนี่ เหมือนฉัน ผมไค้เดินคิดอยู่ตลอดฉัน ผมตกลงใจว่าผมจะทำง บานไม่ไปที่อื่น และจะทำกํบกิสบอร่นซาสิบกนเดียวเท่านี่ ผมไม่ท้า” มุณล่อรว'า “เอาเบนตกลง คำส'งเบนหนำสือจะมีมาภายใน ๗ ฉัน เพื่อรบรองการที่รำ[บาลจ:ะให้บ0าเ,หน็จ หลำจากนนเจาจะตองไปอย ท่อมที่ อิสบอรนซาสิบ จะกำหนดให้”

ดโ) 6) '[ส) \\ กิสบอร์น ซาสิบพูดว่า “ผมก็กำล่งจะบอกกิบท่านถึงเรื่องนเหมือนก มุลเล่อร์ว่า “ไม'ฅองมีใครบอกหรอก พอฉนิเห็นคนคนนกรู้ไค ทีว่า จะหายามร*กษาบ่าให้ไปดีกว่าคนกนนึ่อีกไม่ได้ คนค ประหลาคมหศจรรย ฉนจะบอกให้ คุณกิสบอรน วนหนึ่งคุณจะรู้เ ไหมว่ากนนพนเหมือนพื่น์องของสํฅว์บ่าทุกชนิดในม่าน” กิสบอรื่นว่า “ถาผมเขาใจไดละเอียดอย่างท่าน ผมกงสบายไม นิ!]ย” มุลเล่อร์ว่า “เอาเถอะน่า แล่วคุณจะร้เอง ในชำระยะ ๓0 บที่ผมร' ราชการมา ก็ได้พบกนล'กษณะเหมือนอย่างนมาเพียงคนเคียว ผมให้ ทำงานในหนาที่เหมือนคนนึ่เหมือนกิน แด่เผอิญทำงานไค้ไม บางทีในรายการสำรวจคุณอาจจะไค้พบเรื่องคนประเภทนึ่อยู มากอายุไม่ยืน คน่คนนึ่ประหลาดที่อย'มาไคจนนํคน” หล*งจากน1นมุลเล่อร์ก็ไม'เอ่ยพคอะไรอีก นอกจากนิงสูบกล่องอ สบายอารมณ์อยู่จนคึก จึงเขาเดนทเพื่อพ*กผ่อน เวลาล่วงมาประมาณสองสํบ่คาห์ ในฅอนคึกของคืนว*นิหนึ่ง ดลกาเฟอร์เขาไปหา กิสบอร์นจนถึงเตียงนอน อบ่ดุลกาเพ่อรื่พูดเบา ๆ ว่า “ซาสิบกร*บ ลุกขนเถิด เอาบ นายไปดำย ผมถูกเหยียบย่าเลียรติยศหมดสนแล่ว ช่วยฆ่านินิให ที่เรื่องจะออฉาว” อบคลกาเฟอร์ ยดเยืยดบ่นไรเพิ1ลใส่มือให้กบ กิสบอรน เม งำเงียดื่นขนแล่วกว่าช่อมือครึ่งลากครึ่งจูง พากิสบอรื่นออกไป

๓๑๓ อบดุล กาเพ่อรึ่พูดขํ้นว่า “โน่นมนกำล่งอยู่ในบาโน่น ย หรอก ค่อยๆ ตามผมมาซิ’’ กิสบอรนถามขนว่า “‘แมนเรื่องอะไรกน ๓คอะไรขนหรืออบดุล” อบดุลกาเพ่อรตอบว่า “เมาคลีกบผีบ่าแลำก็ลูกสาวของผมควย กิสบอรน ผิวปากหวือแสดงว่าเขำใจเรื่องตลอด เขาเพี่งคิดไควาการที กาเพ่อรเฆี่ยนตีลูกสาวในเวลากลางคืนบ่อยๆ นนเพราะเหดุใค แล เมากลีจึงเต็มใจช่วยทำงานให้กบคนที่เขาได้ใช้อำนาจ อน ประหลา ไคว่าเบนขโมย อย่างไรก็ตาม เมาคลีได้ทำความผิดขํ้นแลว่ กิสบอร์ ร่วมกบอบดุลกาเพ่อร์ออกเดินติดดามคว่ยความมุ่งมนที่จะจบตำให้ สองกนบ่าวนายเดินไปได้สกครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียง กรนย่องเขาไปใกล้ก็ไค้ยินเสียงพูดพึมพำ ไม่ช่าก็พาก เล็ก ๆ เบนรูปครึ่งวงกลมล่อมรอบคำยพงหญ้า มีค้นไม้ขนอยู่ แห่ง บนขอนไมกลางที่โล่งนนเองที่ง์สองคนก็ได้เห็นเมาก มาลยดอกไม้บ่ารอยใหม่ ๆ สวมศีรษะ น\"งเอามือโอบไหล่ลูกสาวของ กาเพ่อร์อย่ ที่งสองหนหลำให่ทำงผู้ฅิคตาม ซึ่งไดรบความประหลาดใจ เมื่อไค้เห็นหมาบาขนาดใหญ่สี่ฅำ กำลงเต้นด้วยสองเท้าหล่งเขำ ขลุ่ยเบ็่นเพลงกระท่อนกระแท่นของเมากลี เหมือนพวกลูกเสือสนุกอยู่กบการ เล่นรอบกองไพ่ในระหว่างพกแรม อบดุลกาเพ่อรกระซิบขนว่า พ แหละผีบ่าของบ่นละ” ขณะน1นพอคีเพลงขลุ่ยจบลง หมาบ่ าทงสีต้วไคํหยุคเค ใกต้ ฅาจึบอยู่ที่เด็กสาวอย่างชี่'แชม

เสียงเมากลีพูดขนว่า “เห็นไหม ไม่เห็นมีอะไรน่ากล'าโฉิน แล็วว่าไม่มีอะไรน่ากล'ว แด่ว่าพ่อของเธอ โอ ฉินอยากใหใธอเห็นพ่ ของเธอถูกขบไล่ราวกบนิลกายในวนนน พ่อของเธอบอกเธอว่าพวกนพ ผืบา ฉนเขำใจว่าเดี่ยวนแกก็กงยงเชื่อว่าพวกนํ้เบ็๋นผีบาอยู่น เด็กสาวห็วเราะเสียงใส กิสบอร์นไค้ยินเลียงฅาอไ]ดุลกาเพ่อ เหลืออยู่ไม1กี่ซี่ของแกเสียงด’งกรวมควยความแค้นใจ ในสายดาของกิส เด็กสาวกนนํ้ไดํเปลี่ยนสภาพจากเด็กขอายที่เขาเคยเห็นอยู่ที่บา เบ็่นสาวเต็มฅไภายในชํวเวลาอนสน ราวกบดอกกลวยไม้ที่ฌ'งบานเต็มที่ เพราะแรงนาคำง,ในเวลากลางคืน เสียงเมากลีพูดต่อไปว่า “ความจริงพวกน้เบ็๋นเพื่อ เหมือนกบพี่น้องของฉิน เบ็่นลูกของแม่ทให้นมฉันกินมาคงแค่เล

๓๑^ นอนอยู่ปากต่ากนความหนาวให้กบฉัน เมื่อฉนย่งเล็กอยู่เข่าใ ขณะนึ่นหมาบ้าสีเทาตำหนึ่งเอาหำพาดกบเข่าของเมากลีด้ “เห็นไหมล่ะ พี'นองของฉันเขาร้ว่าฉันพุดถึงเรื่องของเขาเมื่อยำเล เขานอนกล็งเล่นอย'กลางดินมาดำยกนกบฉน” หญิงสาวซบหนำลงกบอกของเมากลี ทำเอาฅาเฒ่ากาเพ,อร์เฅ๎ แทบจะเหลืออด กิสบอร์นร้ท่าจึงจบแขนเอาไว้ เสยเมากลีพุดต “อย่างไรก็ฅาม ฉันก็เกยไคท-!นบถือว่าเบ็1นหมาบ้าตำหนึ่งอยู่ กระทำพวกพองในบ้าไต่บอกใหฉันจากมาเลีย เพราะฉันเบ็1นกน” เด็กสาวถามขนว่า ไกรเบนกนบอกให้'เธอ'จากบามา ฉันไมกอย เขาใจเรื่องของเธอเลย” เมาคลีตอบว่า “พวกล่ตวบ1าน่ะซีบอกให้แยกมาเลีย เธออาจจะไม่ ว่าฉันพดจริง แต่กวามจริงเบ็1นอย่างที'ฉันพุดทุกอย่าง พ ดิดฅามฉนมา เพราะเขาเบ็๋นพี่นํองของฉัน เมื่อมาเข่าอพุ่ก*บหมู่บานแห ฉันได้ทำหน้าที่เด็กเลยงกวาย ได้เรียนภาษาพุดของกนที่น้น น้องเหล่านช'วยเลยงก'วาย จนกระทงคืนวนหนึ่งฉันกำล่งวงเล่ เหล่านั้ ชายแก'คนหนึ่งมาเห็นเข่า พวกชาวบ้านจึงพากนขบไ ด้วย หาว่าฉันเลียงผี พีนองทงสีกแอบติดตามฉันมาดวย ฉนไคหดกิ สุกก'บคนมาหลายหมู่บ้าน เบ็่นเด็กเลยงกวายบ้าง เบ้นผู้ช่วยติดตามล่ฅว้ให พรานบ้าง แต่ไม่มีใกรจะกล้ามาเหยียบยาดูถูกฉันไค้” เมาคลีโนมต่วลงลูบหวหมาบ้าดำนึ่งพูดต่อไปว่า “เธอช ของฉันไหม ไม่มีอะไรน่ากล่วเลย ดูซิ พวกนั้รู้จ่กเธอดีแลว

๓๑๖ เด็กสาวพูดสน ๆ ว่า “ฉไเได้ยินว่าในบาน1นมีแก'ภูฅผีบี1ศาจมากมาย” เมากลีพูดเสียงหนกแน่นว่า “ไม่จริง เบนเรื่องหลอกเด็กเล ไดเคยนอนกากนาก้างไคแสงดาวในคืนเดือนมืคมานกหนาแล่ว ฉนย่อมรู้จก บ่าดี เพราะบาคือบ้านของฉไเ ผู้ชายรึจะกลำเมื่ออยู่ในบ้านของฅ ผู้หญิงจะกลำอะไรเมื่ออย'ในบ้านของชายอนเบ็1นที่ร่ก ลองล้มล มนซิ” , ' เด็กสาวพูดเสียงหนกแน่นว่า “ลำนแฅ่เบนหมาพวกสฅว์สกปรก แก่แลำนางก็เอั้อมมือไปแกะหำหมาบ้าอย่างไมไกร'เต็มใจ อบดุลกาเพ่อร์ขบพนพูดขํ้นว่า “หนอยแน่ ยิงอุตส่าห์รู้จกควา อยู่รึ จะรออะไรอยู่อีกเล่ากรบ ซาสิบ ยิงเลย” กิสบอรนกระซิบว่า “แกเฉย ๆ เถิด ฉไเอยากจะ'พงต่อไปว่าเรื่องราว มนเบนอย่างไร’’ เมากลีโอบแขนไวกบเอวของเด็กสาวดำยกวามพอใจแล้วพูดว่า “ด ดีมาก จะเบ็1นหมาหรือไม่ใช่หมาก็กาม แต่,ว่าพวกนก็ไค้ฅิคกามฉนอย่างซ ล้ตย์มากลอดหลายริ,อยหม่บ้าน” เด็กสาวเอ่ยขนว่า “ดวงใจของเธอมิล่วงลอยไปทว? เธอผ่านมากง หมู่บ้าน เธอคงไล้พบสาวงามเบ็1นพน ๆ คนมาแล้ว แล้วก็ฉั ใช่สาวก่อไปอีกแล้วนะ แล้วฉนจะไค้หัวใจของเธอไล้หรือไม่ก็ไม เมาคลีกอบว่า “ฉนจะสาบานก่ออะไรดี เล้า ฉไเขอสาบานต่อพระอา- ด'าหที่เธอนบถือ จะพอใจไหม ? เด็กสาวพูดขนว่า “ไม่ค้อง เธอสาบานต่อวิญญาณของกำเธอเองฉ พอใจแลว เอาเมื่อก่อนนน่ะ หำใจของเธอล่องลอยไปอยู่ที่ไหน”

๓๑ ๓) เมาคลีหำเราะ “อยู่ในท่องของฉันน่ะซี เพราะฉันย'งหนุ่มม ที่สุค ฉันจึงด้องผืกห์ดติดตามรอยเท่าลัฅว์ และล่าส'ฅว์ผื่กให้พ ฉัน เข้าใจลัญญาณที่จะให้เขาไปมาหรือทำอะไรได้ดามที่ฉนด้ พระราชาล่งกองทหารฺของท่าน ฉนด้อนนิลกายมาให้ซาสิบหนุ่ม ฉันก็ไคดอนมืาของซาสิบด้วนร่างใหญ่กนนนให้เขาคู ในเมื่อแก อำนาจของฉันอย่างน มนง่ายสำหรบฉัน แมโเฅ่คนก็เหมือนกน” เมากลีฉังขํ้นกว่าเดิม “แม่!แต่ขณะนฉันก็ร้'ว่า พ่อของเธอลับก กำล่งยืนคูเราอยู่ขางหล*ง ไม'ดอง ไม'ตองจึงหนี ต่อให์มาอีกสิ ล่าเข้ามา ฉันคิดขนมาถึงที่เธอถูกพ่อเฆี่ยนฅีหสายกระงแลำกลุ้ ด้อนแกให้จึงรอบบ่าอีกลักพกจะดีกระม่ง” สนกำของเมากลีหมา ก็ลกขนแยกเขยวขาว กำรามอยู่ในลำกอ 'กิสบอร์นร้สึกว่าตาอ”บคุลกาเพ่อร์ส่นเทา ชำอึดใจต่อมา ชายชราร่ อวนก็จึงพงกระเพื่อมทวนทางกลับไปอย่างไม่เหลียวหลัง เมากลีพูดขนอีกโดยไม่หนมามองเลย “เหลือแด่กิสบอรนซาสิบคน แลว แส่ว่าฉันเกยไดิกินอาหารของกิสบอรนซาสิบ นอกนึ่นึ่ ฉันจะต งาน,ในบ่งคบบ่ญ่ชาของแก ส่วนพื่น์องเหล่านึ่ของฉันก็จะต่องทำหนำที และสื่อข่าว เออ หลบไปเสียก่อนดีกว่า เด็กสาวรีบวงลืบหาธไปในพงหญาสูงพรอมกบหมาบ่าองกร*กษฅวห แล่'วเมาลีกบบริวารอีกสาม1ดำก็'ฉัน:มาเIผชิญ'ห'น้าก้บกิสบอ'รน ซึ่งท่านพ งานบ่า'ไม้ก็กำ'วออบจากที่ก่าบ่งค,รงเ'ข่าะม'าหาเ.ขา เมากลีชมือ “โน่นไงครบ อำนาจอนลึกลับของผม ท่านซาสิบกนธำน ท่านรู้อี'ว่า กนที่หมาบ่าเอาไปเลยงวะด้องคลานด้วยศอณเละเข่าอยู่ร

๓๑๘ เพียงแต่ท่านลูบคลำแขนขาของผมท่านก็อานเรื่องออกตลอด แต่ซาสิบเอง ไม่รู้ ล้งแปลกใจอีกไหมครบซาสิบ ?” กิสบอรน ‘‘แปลกซี แปลกยี่งกว่าเวทมนต์ของกายสิทธอ แลำเจาพวกนเอง'ที่ขบต่อ-นนิลกาย” เมากลี “ใช่แล้วครบ ผมจะใช้ให์ข!]ไล่ล้อนสตวอะไรก พวกนเบ็นท่งดวงตาและเล้าของผม” กิสบอร์น “ระว่งืหน่อยก็แล้วกน ว่าจะใล้บริวารของเล้าช้บ ดูเสียก่อนว่าเขามีบื'นหรือเปล่า เล้เพวกนย่งโง่ที่ยืนเรียงแถวล ลูกบนสองลูกจะฆ่ามนตายหมดท่งสามตำ’, เมาคลี “แต่พวกผมเขารู้คีว่า เมื่อผเ ไต่ไบนยามรกษาบา พวกเขาก ล้องเบ็่นบริวารของนาย” กิสบอรน “เล้าจะเบ็่นยามรำษาบำหรือเบนอะไรไม่สำคญหรอกเมากลี แต่'ว1'าเล้เท่ากวามอ’บอายขายหน่าให์แก่อ’บดุลกาเพ่อรีมาก ลบ ใหใขาเสียชื่อ’’ ' เมากลี“เรื่องชองแกน่ะเสียอฮุ่1แล้วกรำเล้งแต่กราวที่แกข นาย และยงรำยใหญ่ เมื่อแกกระซิบบอกนาย เมื่อตะก็ ให้ยิงคนที ทางขางหลํง ไวธุระผมจะเจรจากบตาอบคุลแกเอง เพราะผมเบ็่นคนงานของ ร่ำบาลที'จะไล้ร'บบำนาญดำย ตาอบดุลจะล้องจดการแต่งให้ดำยพ ล้ทธิอะไรผมไม่ว่า หาไม่แกจะต้องถูกล้อนวื่งตับแตกอีก พร ผมจะพกกบแกเอง ระหว่างซาสิบล้บผม ซาสิบอยู่ล้านของซาส บำนของผม เชิญกลบไปนอนเสียเถอะตรบ

๓๑ พูค'จบ เมากลีก็หํนหลงกลบเดินผาพงหญ*าหายไป ทํ้งกิสบอร์นยื อขู่กนเดียว เขาไม่มีทางจะโคโเยำกวามตำใจของเจาบาได้,จึงเดินกลบท พบอบดุลกาเพ่อร์กํๅล่งกล่ง ฅีอกชกหวอขู่ที่เฉลียง กิสบอร์นจบฅวอํบดุลเขย่าอย่างแรงแลวปลอบแก “นี่...นี่ สงบอกสงบใจไวใสียบ่างเถิด เมาคลีน่ะมุลเ ' ๆ.^,, ,11'.21\"ใหเขาเบ่นยามรกษาบ่า แกร้ดีแลำว่าตำแหน่งนี่เมื่อสํ้นสุคส์ญญ นาฌ[หควย เขาเบนคนของทางราชการนะ อบดุลพูดว่า “มนเบนคนไม่มีวรรณ เบ็๋นคนพเนจรเลวยืงกว่ บำเหน็จรางวลอะไรจะมาทดแทนใหผมได้” กิสบอร์น “พระอลล่าห์จะคอบบญหาขอนี่แก'เจ็าได1,เจาก็ได แลำว่าลูกสาวของเจ*าก็ได้เสียคัวไปแล่,ว เจาจะตะโกนโพนทนาใหพ อื่นๆ รู้ทำไม เจาควรจะรีบรวบรดแต่งงานเสีย แลำลูกสาวของเจพะได้ นำใหใมากลีเข่าเบนมุสลิม เมากลีเบนคนงามสง่า เจาไม่น่าป หรอกว่า ลูกสาวของเจาคอด้านเฆี่ยนตีเท่าไรก็ยงไม่พงหลบหน อบดุลพคว่า “แลำก็มนว่าจะใหพวกผีบ่าของมนข่บผมอีกไห ผมไม'ยอมยกลูกสาวให” กิสบอร์น “น่ากลำอยู่ อบดุล เล่ากนนี่ไม่เบ่นหมอผีก็เบ แรงเหลือเกิน” อบคลกาเพ่อ/นี่งกึดไปพ่กใหญ่ ในทีสุดเหลือจะอดอนคันใจ แก้ได'แกก็ปล่อยโฮออกมาแลวบอกกิสบอรนว่า คามใจนาย'เถิดกร,บ ผม เบ่นบ่าวของซาสิบ เมื่อซาสิบเห็นสมกวรจะลู้หนาผมไดควยวิธีใคก็ ครบ ผมยอม” ไ

กิสบ'อร์น ออกจากที่พ'กมุำกล'บเขาไปอ1กกรงหนึ่ง กรนจวนถึงท ก็เรียกขึน แต่ปรากฏเสียงเมากลีขานเสียงหวน ๆ อย่บนยอดไม’ กิสบ กล่าวว่า ‘'พคจาให้ดีๆ หน่อย ตำแหน่งของเจ่าไม'ใช่จะถอดไม่ไทั หน่าย่งมี หมาบาของเจาอาจจะต่องใช่ใหลาเจ่าเอง นี่แน่ะ เจ่า ลูกสาวอบดุลกาเพ่อร์กล่บภายในคืนวนนี่ พรุ่งนึ่จะมีพิธีแต่ ศาสนามุสลิม เสร็จแลวเจ่าจะพากไเไปไหนก็ไคตามใจ รีบนำไปส่งในค นี่ให่เขาเสียก่อน” มีเสียงสองกนซุบซิบปรึกษาก'นอย่บนตนไม, สกครู่เมากลีก็ตอ มาว่า “เอาละกรบ เรายอมตกลงลองเชื่อคูสกกรง” บี1หนึ่งล่วงไป มุลเลอร์กบกิสบอร์นขี่ม่าเข้าบาเพื่อต เดินทางกนไปคุยกินไปถึงกิจการงานอย่างเพลิดเพลิน จนบรรล แห่งหนึ่งริมผงแม่นากิน่ยี ขณะนนมลเลอร์ขี่ม่าลาไปข้างหน่าม นิดหน่อย มลเลอรสะดุ้งเสือก ยกบนไรเพลขนล่นไกทันที แต่กิสบ มือไวบคบื'นเสียทัน ลูกบนจึงเสียทาง แล่นโค่งขนไปในหมู่ก็ ตะโกนล่น “คุณบิารึกิสบอร์น เห็นไหมน่น? กิสบอร์นตอบว่า “ผมเห็นครบ แม่เจาหนูน่นกงอย่ใกล่ๆ นี่เ คุณมุลเลอร์จะหาเรื่องให่หมาบายกฝูงมาฟาด!.อาแลวไง” พุ่มไมโเหวกออกเผยให่เห็นแม่ของเด็กนอยโผล่ออกมาฉวยลก ขน อ้ม ไวแนบอก

๓ 1สุป็ 0 แม่ '‘ใครยิงบื'นคะ1ซาสิบ ?” กิสบอ!น “มลเลอร์ซาชิบน่ะซี ท่านจำบริวารของเมาคลี แม่ “เอ๊ะ ทำไม จริงแหละนะคะ ดิฉไเอย่กบพวกนํ้เสี จนจำกินไค้ คนอื่นเห็นก็แยกไม่ถูกว่าตำไหนเบ็,นฅำไหน เมากลี จ'บปลาในลำธารทางใต้โน่นค่ะ ซาสิบตองการพบเขารึกะ เอา เค้าพ ออกมาจากพุ่มไม่เสียทีซีมารบใชโจำนายท่าน” หมาบ่1าทงสี่ตำ พากินเสนอหนาออกมาตามคำส'ง และเกล่าเคลี ใกล้ ๆ กิสบอ!น มลเลอ!เบิกตาโตควยกวามฅั้นใจ พลางรีบลงจ ม่าที่กำลำทำท่าจะตื่นเตลิด หญิงสาวยืนให์นมลูกสาวกินอยู่ กิสบอ!นพูดขํ้นว่า “ท่านเลือกเอาเมากลีไว้ใช้ไดผลดีแท จริงผมควรจะให1ขาวกบท่านเรื่องเมากลี แต่ลืมไป เพราะผมคุ้นกิบแกเสี จนไม่เห็นเบ็1นของแปลกเสียแลว” มุลเล่อ! “ไม่เบนไร กิสบอ!น ไม่เบนไร ชิะๆๆ ผมมุลเล่อ! คาดการณ์อะ ไรแลำไม่ค่อยผิด' ผมคิดแลำว่าจะค้องไคคนดีไว้ใช้ ไค้จริง ๆ วนน้เห็นจะตองแวะคุยกิบเขาสกหน่อย”

พิหพหึ'โรงพืมพสา*พรำว 1งาแก่าเร สสืรกุ*! ะ{พ)งพํแ*ะ:ผุ้ไ*Vพ ๒๔ มกรากม ๒๕© ๙