unset00001865

เอาชีวิตเข่าแลก หากว่าเขาเผลอไปหรือจดจำอะไรไม่ไค\" ก็หมายกวามว่ ชีวิฅของเขาจะตองตายลงทนที แต่สืงที่เขาใส่ใจก็คือ การกินและการน เท่าน*น ผ้ที่ร์กและห่วงเมากลีที่สุด นอกจากสองสหายที่ติดสอยหอยตามกนอ แล่ว ก็ย่งมีหมาบ่1าอีกตำหนึ่งที่ร”กเขามาก มนเคยเตือนเขาว่า โกร่งแชร์กานเบนสตว่ ที่จะไว้ใจไม่ไคไลย พร‘อมก”บไคเล่าประว*ตเก่า ทสำใหไขาพงจนหมดสัน และสำว่าถำหากว่าเขากล่าแข็งชนเมื่อใ เมื่อมีโอกาสใหิพยายามฆ่าเจำแชร์กานเสียใหำ)งไค, คำเตือนอ”นนึ พี่นองทำสี่ตำก็จำไคไเม่นยำ หากแต่ว่าในขเไเะนนเมากลีย่ำเด็กอย ไม่ค่อยจะสนใจมากน”ก ในทำนองเคียวกน ระยะนึ่เจำเสือโกร่งแชร์กาน คีม”กมาบวนเบ อย1แถบนนเสียดำย บางกร*งม”นแอบเขำไปผูกมิตรดีสนิทกบหมาบาบางตำ ถึงก็บแบงบ'นอาหารใหโเก่หมาบาหนุ่มเหล่านน ในบางโอกาสท เหลือเพี่อ และพร*อมก่นนนม”นก็พยายามยุยงหมาบ่าฉกรรจ์เห บ่อย ๆ ว่า ‘‘เออพวกเจาก็มีความแข็งแรงน่าเกรงขามดำยก'นที่งนน แต่ทำไ ไค*มายอมอย,ภายใต้อำนาจของหมาบาแก่ ๆ และเจาลูกมนุษย่คนนน ?” หรือในบางครำมนจะพูดในท่านองว่า . “ฉไเไค่ขาวว่าพวกท่านไม่กลำสู้สายตาข.องเมากลีเลย จริงไ อะไรมนน*กนะ ? ถำมนพูดเช่นนึ่คราวไร มกจะทำใหหมาบาหนุ่มๆเหล่านน คำร ออกมาอย่างลืมกํวิเสมอ พร์อมกบ่แสคงกวามเกียคแค้น'จนปรากฏิออ

๑๐๐ แท่'จะอย่างไรก็ฅาม \"เรื่องเหล่านหา ไค'รอด'Vค้นไป'จากความสงเกต ของเสือคำบาเกียร่าไม่ มํนล่วงรู้ถึงแผนการของเจำเสือโกร่งแชร เบ็นอย่างคีว่า มี'จุดหมายอะไรที่พูคเช่นนน และม่นก็ไดอ เมากลีใหํระวงเจาเสือโกร่งขาเบฅํวนํ้ใพ้งหน้ก เมาคลี และกล่าวว่า \"เชอะ อย่ากลำไปนำเลยกบไอีเสือโคร่งขาเบ ฉนมีหมาบ่,า เพี่อนฝูงมากมายก่ายกอง ท่านก็อยู่ก’บฉนคลอคเวลา รวมทงหมี อีกท่ว์ย ถึงอย่างไรฉนก็ตองมีกนช่วยวนยํงคำ จะไปกลำม้นทำไ วนหนึ่ง ในขณะที่เมากลีกำลิงนอนเอาศีรษะพาดบนท อย่างสำราญใจ หลำจากที่ไดออกกำลำล่าลิฅว่มาพำใหญ่จนเห เม่นอํ้กก็ก็นำเอาข่าวร่ายมากระซิบให้รู้อีก บาเกียร่าได้ฮิน “เมาคลี เจาจำได้ไหมว่าฉนเกยพูดเตือนเรื่องเจำแชรกานว่ ศ*ตรู,ชองเรา” \"จริง ท่านเคยเตือนหลายกร8ง แต่ย่ำไม่มือะไรเกิดขนนี่. ตอบอย่างรำคาญ และว่า “นอนก่นดีกว่าน่า” “เดี๋ยวอย่าเพี่งนอน” เสือคำพูดเสียงเครียด “เจารู้ไห ใกล้ ๆ ฅำแลำ ใคร ๆ ก็รู้กนท8งนนว่าม*นหมายปองร่ายชีวิคขอ ทุกลมหายใจ บาลูก็รู้ ฉไเก็รู้...รู้กนที่งนึ่น และสำหร*'บฅำเจำ หมาจงจอกเกยมาเล่าให้พี่งอย'เหมือนกนไม่ใช่รึ” ลูกหมาบาหำเราะเหมือนไค้พี่งเรื่องชำ “ใช่ เมื่อสองสามวนมานึ่ เจำหมาจงจอกฅาบากีย่ำมาลอฉั มนุษย่ไม่มีขน และไม่มีความสามารถแม้จะขุดเผือกเบนอาหาร ฉ

©0 6) ขนมาเลยกวาหางของม‘นไว, แล่วเหวี่ยงคัวมนหมุนไปรอบ ๆ โยนไปกระ แทกกํบฅํนมะพราวเสียใหํม์นสมใจุไปเลย สมก่บที่คันปากไม่คีม เสือคำบาเกียร่าส่ายหนำ แล*,วว่า “เจานี่ช่าง่ไม่ร้จํกอะไรเสียเลย แคัหมาจงจอกจะเบนสฅว์ปาก ก็จริงหรอก แค่ว่าคันอาจจะใช่,กวามปากบอนของมน มาเล่าอะไ เจ่าพงบางก็ไคั ซึ่งเบ็่นต็งที่เจ่ากวรจะร้เลียคัวย เจ่าจึงไม อย่างนนเลย รู้ไหม เท่าก'บเบนการท้าไห’มนโกรธแคนเจาเปล่า ๆ แล ทีนี่เจ่าก็คัองเพ็มกวามระว',งคัวมากขํ้นยึงกว่าเก่า จริงอยู่ ไม่กล่าทำอนครายเจ่าซึ่ง ๆ หนำหรอก แต่เจ่าอย่าลืมนะว่า เจ่าน่ะแก'เฒ่าลงมากแล่ว ส*กวนหนึ่งที่อาเกล่าจะลมกวางไม ก็จะถูกปลคออกจากตำแหน่งห*,วหนา อีกอย่างหนึ่ง บรรคาหมาบาที ร*,บรองเจาเขาฝูงเมื่อสม*,ยก่อนนน น*,บว่าจะแก่เฒ่าและคายไปทีละคัว เจ่าพวกใหม่ที่เติบใหญ่ชนมา ก็ส*,วนแต่เบน พวกของเจ่า แชร์กาน เมื่อมนถูกเจาแชร์คานยุยงว่าเจ่าเบ็นลูกมนุษย ไม,ควรให่เขาร ชาหรอกที่เจาจะคัองเดือดรอน ใน3านะที่เจ่าไม่ใช่หมาบีา. “คันจะแปลกอะไร” เมากลีล่านเบา ๆ “ฉันเติบโฅในบา ในกลุ่มข หมาบา ฉันปฏิบํฅคามกฎของบืาและหมาบ่าทุกคัวเหล่าน1น มีคัว ที่ฉันไม่เคยถอนหนามออกจากเท้าให้คัน ไม่น่าจะมีใครจะกิคร หรอก.เชอเถอะ. บาเกียร่าถอน,ใจยาวอย่างยุ่งยากในห*วใจ,ในกวามดอร์นของเมากล เกลือกฅํวลงนอน1)นพนแลว กล่าวฅ่อไปว่า -

๑ 0 ใชิฮ “เออ.นี่แน่ะ เมาคลี’, เสือคำพูดขํ้นหห้งจากนึ่ “เจาลองกลำดูใดํคางของฉันซิว่ามนมีอะไรอยู่บ่าง” เมากลีทำตามกำขอห้องชองเจ็าเสือดำอย่างว่าง่าย พบรอยดำน อย่รอบ ๆ กอของมนแท่งหนึ่ง เสือดำจึงพูดต่อไปว่า “ร'ไหมว่าในบ่'านึ่ ไม่มีใครรู้เลยว่าที่กอของฉั ว่ามนคือเครื่องหมายอะไร ? ฉินจะบอกให้ รอยนี่เบนรอยปลอกก ฉินยำถูกชงอยู่ในกรงที่เมืองอุธีปุระ ฉินเกิดจากแม่เสือดำท พวกมนุ.ษย, เพราะฉะนน จึงทำใหไณัตองยอมเสียสละวิวบ่าต่วห กบชีวิตของเจาเมื่อกราวประชุมนานมาแห้ว ฉนเกิดมาก็พบฉับกรงขํ

0 0 ส0 รเลยว่าบ่าเบนอย่างไร เติบโคมาจากอาหารเนํ้อที่มนุษย่เอาม เมอฉินเติบใหญ่ขนมา ฉินกิคว่าฉํนเบนสํฅว์บา เบ็๋นเสือดำบาเกียร่ แขงแกร่ง ไม่สมควรที่จุะมาถูกขำอยู่ในกรงที่มนษย่สร่างชน คบกุญแจหํกแลวแหกกรงออกมา และเพราะว่าฉินเกยเห็นเล่ห์เหล มนุษย์มามาก ดำน่น'ในบ่านี่จึงไม่มีใกรลบเหลี่ยมฉินเลย แม่ ขาพ” “ถูกแล่ว ในบ่านี่ไม่มีใกรน'ากลำเท่าท่าน ล่ฅว์ที่งหลายท เวนแค่ฉไแท่าน1น.” เมากลีตอบ “แน่ละซี ก็เพราะเจ้าเบ่นลูกมนุษย์นี่นะ เห็นไหมว่าฉินเบ่น ในหมู่มนุษย์' แท่ฉินท่องมาอยู่บ่า.สกว่นหนึ่งหรอกที ไปอยู่ในกลุ่มของมนษย์ ซึ่งเย้นเชอสายอไแเทจริงของเจา และก่อ เจ้าควรระวำท่วให็มาก เมาคลี ระวำตำในการประชุมกราวที่จะมาถ บางที.เจ้าอาจจะถูกฆ่าคายเสียก่อน” I ' เมากลีร่องขนทนทีว่า “ใครนะที่จะปงอาจมาฆ่าฉิน.?’’ เสือคำหำเราะหึ ๆ แลวกล่าวว่า “เออ ฉินอยากรุ้น่กว่าสายคาของเจามี'พิษสงเพียง เด ไหนลอ ฉินคูซิ” กรนแล่'ว่ที่ง์สองสหายค่างกจองมองกนเขมง ในทีสุดเสือดำบาเ ก็เบ่นผ่1ายปราชย ไม่สามารถสู้สายคาเมาคลีได้ เสอคำถอนหายใจยาวแ ''นี่ไงล่ะ ขนาดเสือคำอย่างฉนยำไม่สามารถสู้สายคาเจ้าไคไลย แล จะนบประสาอะไรกํบสค่วอื่นๆ ทีจะกล่าทำเช่นนน่ นนแหละคือสื่งที

*3) 0 ล้องการร้ละ ฉนเคยอย่ก*บมนุษย์มานานพอที่จะรู้ว่า สายฅาชองมน อำนาจเพียงไร ว่ากนคามที่จริงแล้ว ฉนล้กเจามากทีเคียวนะ วำในบ่1านึ่ไม่มีล้ฅว์ใคที่จะกล้สบดาก'บเจา เพราะฉะน*น มนจ แก่นเจ*!อยู่ในใจ ยี่งกว่าน8น เล้าย่งมีความเฉลียวฉลาดยิงกว่ เจ'าเบนพวกมนุษย์ อนนั้คือสาเหตุที่จะทำให้เล้าตองตาย.” เมากลีขมวดคืวเข็าหาล้นควยความเศรำ'ใจ “ฉ่นไม่เคยคิดเลย ไม่เกยคิดเลยจริง ๆ” “เจำ.รู้ไหมว่ากฎของบามีว่าอย่างไร.ล้นมีอยู่ว่า.... จึงให้เลียงทีหล้ง ล้นว่าเบ็นความผิดของเล้าเองที่ปล่อยให้พว ไอ้เสือโคร่งแชร์กานยุยงุเบาหเอาได้สำเร็จ เพราะฉะนนเจำล้องระว มากๆ อีกไม่ชำหรอกทีอาเกล่าจะล้องเสียท่า จำไค้ไหมว่าใน อาเกส่าไม่ค่อยจะแข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน กว่าล้นจะล้มกวางส*กล แสนเข็ญ และถากราวต่อไปมนไม่สามารถจ*บกวางไล้ ก็หมายความ ม*นหมกอำนาจโดยส้นเชิง มนล้บเล้าอาจจะมีอายุสนสดลงพล้อมก จะมีการประชุมที่ผาประชุม” เลียงชองบาเกียร่าผ้หว'งคีเงียบหาย ท1งสองน็่งง*นกนอย'พ*กหนึ่ง ในที่สดเสือคำบาเกียร่ ลิงโลดใจว่า “เออ.. ....ล้นนึกไดแล้วละ.... ..เล้าจะล้องรีบไปที่หมู่ล้ แดงมา เพราะดอกไม้แดงอาจจะช่วยชีวิตเล้าไว้ไค้คีกว่าล้นก สิบเท่า” เสือคำบาเกียร่าหมายถึงไฟ แต่เพราะม*นไม่รู้ว่าจะเรียกอย่างไรที ได้เรียก '‘ดอกไม้แคง” แทนกำว่า ‘'ไฟ”

ใช่ซิ ๑0^ คอกไมแดงที่ชอบข็นตามขาง ๆ บานชองชาวบ่านไร'ใน กลางคืน” เมากลีเสริมขน “ฉนจะรีบไปเอามาให้โดยเร็วที่สด” เสือคำยกเท้าฅบพํ้นคิวยกวามยินดี วิเศษจริง.‘แซิถึงจะเรียกว่าผ้กล่าหาญ เจาตองรีบ แดงมาให้ไล้ และริกษาไวิให้ดี เวลาจำเบนจะไดโอาออกมาใช้ทนที” '‘เอาละ ฉนจะตองรีบไปเดี๋ยวนื่ แต่เอ้อ.ท่านเชื่อหร หลายเหล่านมไแกิคจากเอ้าเสือโกร่งแชร์กานต'วิเคียว” เมากลีถามอ ค่อยแน่ใจ ' ‘‘แน่เสียกว่าแน่อีก เมาคลีเอ๋ย จริงเหมือนอย่างที่ฉนต ห*กน่นแหละ” เสือคำยืนย่นแข็งแรง “ดีแล่ว” เมากลีพุดขบกรามแน่น“ฉันจะตอบแทนมนใหํสาสมก*บที กดรายกบฉน” กรนแล่วเมากสีก็ออกวี่งฅรงไปย'งหม่บิานชาวไร่ ปล่อยให้ นอนพ*งพาบพึมพำก*บ่ตัวเองล้วยกวามพอใจ “เอ้าเสือโกร่งเอ๋ย ต่อไปนื่เจึาจะรู้อ้กผมือของลูกมน เสียบ่าง” เมาคลีวี่งกล*บ่มาย่งถาที่พํกอาศย ในขณะทีอากาศเร้มขมภขม*วิล ละนอย เพราะเบ็1นเวลาจวนพลบกาอยู่รำไร เขาหยุดลงน่งพกเหนื่อ ประฅถา ในขณะที่พี่น์องหมาบ่'ากำลงอยู่ในดำ เสียงถอนหายใจขอ เขาไปขางใน แม่หมาบ่าจึงอ้องถามออกบาว่า “เมากลี มีเรื่องอะไรเกิดขํ้นหรือลูก?” ‘‘ฉันจะลงไปที1หม'บบ่นสกหน่อยจึะแม่ มืข่าวไม่ค่อยดีเก

๑๐๖ โดยไม่ท'นได้พ้งว่าแม่หมาบาจะกล่าวอย่างไรต่อไป เมากลี ลงจากเนินเขาฅรงไปย่งหมู่ปานท'นที ในขณะที่เขาวี่งมาถึงลำธารแห่งหนึ่ง หูก็ได้ยินเสี หมาบาคงมาอย่างน่าสพึงกล*ว ม่นกำล่งลี,อมส'ฅวก'นอยู่เบน ของเมาคลีหยุดนึ่งอยู่ก'บที่ เพื่อพงว่าจะมีอะไรเกิดชน เมาคลีได้ยินเสียงเนึ่อสมนกำล่งดื่นตระหนกตกใจขนาด ลีอมกรอบคํวยฝูงหมาบา มนหนเข8าส้อย่างจนฅรอก ท่ามกลางเสียงขู ของหมาบ่1าที่หน่มฉกรรลี .และในท่นใดนึ่นก็มีเสียงด'งขนว่า “อาเกล่า อาเกล่า ท่านอยู่ที่ไหน มาแสดงความสามารถ กำล่งเบิ,ดโอกาส,ใหใเก่ท่านแลีว มาซิ มา อาเกล่า โดดเข8ามา เมากลีสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงพ้นหมาบากระทบก'น แล่วมี ร่าฝูง รองล่น แน่ล่ะ อาเกล่าคงจะพลาดท่าเสียทีเลียแล เข8าฅะปบผิดจ'งหวะ ทำให้เจาสม'นฅำนนขวิดเอาไค, และกระเด็นไปอย่ ไม่เบนท่า เมาคลีรีบผละไปทนที เขาไม่อยากจะพ้งอะไรอีก เพราะแน่ เองว่า การพลาดท่าของจ่าฝูงชรากราวนึ่หมายถึงอะไร จนกระทิ ของหมาบาไว้เบองหต์ง์อย่างสลดใจ ในที่สุดเขาก็มาถึงกระท่อม หนึ่ง เขารีบคลานเขาไปหมอบริมกองฟางข8างกระท่อม พร8อมก'บรำพ ในใจว่า “เออ บาเกียร่ากาดการณ์ไม่ผิดเลยล่กน้คเคียว ล่าอย่างนึ่ I ’ กงเบนคืนสำก่ญสำหร'บอาเกล่าและต่ว่เราเอง”

๑๐ ๓) เมาคลกลานเขาไปจนถึงหนำต่างกระท่อม เขาค่อย ๆ ลุกขนยืนมอ เข้าไปขางใน เห็นไฟกำล่งลุกโพลงอย่ในเตา เมียเจาของกระท่ เอาเจากอนสีคำ ๆ โยนเข้าไปในกองไฟ เมากลียมด้วยกวามพอใจ แ ตาลงน'งพกเหนอย จนกระท'งเวลาไค้ผ่านพนไปอย่างรวดเร็ว ยิเงตกดึก หมอกหนาก็โรยฅํว่ลงมาจนเกือบจะมองอะไรไม่เห็น มีนเบนเวลาจวน แล่ว ท'ว ๆ บริเวณย*งเงียบสง'ดและมืดสนิท ราวก*บถูกคลุมด้วย ทะมึน เมาคลีลุกขนยืนมองเข้าไปข้างในอีกกรงหนึ่ง เห็นเด็ก กระท่อม เอาถ่านค่อนแดง ๆ กีบล,งใส่ในหม้อดิน แล่,วอุ้มออก ม้านเพื่อจะไปคูวำที่โรงว,ว “เข้าดอกไม้แดงนึ่ไม่เห็นจะน่ากล่วตรงไหนเลย เด็กด ได้” เมากลีนึกในใจ พรำอมกบเดินม้อมกองฟางไปดกหนาเด็กคน เมื่อเข้าไปใกม้ เขาก็กระโจนเข้าแย่งหม้อดินจากออมกอดของเด็ก อย่างรวดเร็ว แล่,ววื่งหนีไปต่อหนำต่อตา ที่งให้เด็กม้อยริ, มาเบั้องหลง เมื่อเมาคด้วี่งมาถึงเชิงเขา ก็ม้มลงหยิบเศษไม้และ หมอดินใบนน แลวก็ปล่อยให้ไฟลุกโพลงชน อย่างที่เคยเห็นเมียชาวไ แล่,วเขาก็เดินทางต่อไป จนกระทงพบเสือดำบาเกียร่า ‘‘เออ เมากลี เข้,เอาเกล่าเลียท่าเลียแล่'วเมื่อกืนนึ่ จ,บเนึ่อสม\",น ฉนว่าพวกหมาบาหนุ่มคงคิดแกล่งม้นมากกว่ พวกนนจะจบเนึ่อสม้นก็คงทำได้ก่อนแล่ว่ แต่มนค้องการจะกำจดเ เสีย จึงไดวางอุบายไวอย่างแยบศ'เย กราวนึ่ฅัวเข้าเองก็กงลำบาก สกคร่นึ่ฉ,นเห็นมนไปสอดแนมที่ก'1ของเว่ว่ ว่าจะมีเจาอยู่ .เข้าเจอมนบำงไหม ?”

ฉนไปเอาคอกไมแดงที่ม่านชาวไร'มาที่งคืน” เมากลีตอบ พร ชูหมอดิน'ในอ้อมกอคให์บาเกียร่าดคืวยความพอใจ \"วิเศษจริง เจานิองชาย เออนี่แน่ะจะบอกให้’ ฉนเ กึงไม่แห้งแหย่ลงไปในดอกไม,แดง ส*กประเดี๋ยวพอชูขนมามนจะบาน น่าคุ เจ่าจะกลำท้าไม แค่ว่าเฮอ. หันน่ากลัวมากเชียวนะ ะ‘'ช่ ฮ่ะ หวานไปเลย .ทำไมจะทำไม่ไดนะ ของง่าย ๆ อย่างนน แค่นี่แน่ะจะบอกให้, ฉันจำ ได้แล*วละว่า เมื่อฉันยำเล็กอย นอนขางกองคอกไม่แคง” ว*นนนที่งว*’น เมากลีพยายามรำเษาไฟของเขามิให้’มอดด*บไกั ระวำเติมกึงไม่อยู่เสมอมิไดไทด แลำทดลองเอากึงไม่แห้งสำรอ เมื่อเวลาฉุกเฉินฅามที่บาเกียร่าไดไ]อกไวใเฅ่ตน จนกระทง์พลบกาว*น่นน ในขณะที่เมาคลีกำลำนี่ง์คุกองไ หมาจงจอกเจาเล่ห์ ตาบากี ก็ย่องเงียบ ๆ มาหาเมากลี ม*นตะโ มาก่อนว่า “เฮย เจ่าเมากลี ที่ประชุมหมาบ่1ากำลำฉัองการพบตำเจ่าแ เมาคลีได้ย็นหมาจงจอกบอกเช่นนน ก็หัวเราะออกมาอย' เง จนทำให้เจ่าตาบาลีสะด้งตกใจ รีบวี่งไปอย่างไม่เหลียวหลัง กร1นแลำเมาคลีก็ประคองหมอไปไว้คำยกวามระม่ดระวำ อีกมือหน ถือกึงไมแห่ง เดินไปที่ผาประชุมอย่างใจเย็น ณ ที่ผาประชุมในคืนวนนน อาเกล่ามิไค้ข้นไปหมอบอย่ ตามตำแหน่งหนาที่ของหัน ราวกับรู้ตำว่าตนเองกำลั หำหนาอย่รอมร'อแลัว และหันก็ย่อมหมายถึงความตายอย่าง

๑๐ สิ่ หมาบ่าผ้พนตำแหน่ง ส่วนอีกดานหนึ่ง เสือโกร่งแช/กาน ก*บ่พร พวกของมนกำลังเดินเบ่งอวดอำนาจ ชนิดไม่ยำเกรงใกรอีกต่อไป ร่างของเสือดำบาเกียร่าหมอบมองดูอยู่ขำง ๆ ด่วยความหม่นไส้ เมื่อเมาค เดินไปถึงที่น้น พ/อมกีบหม่อไฟในล*กษณะเฅรียมพรอม ก็ปราก หมาบาได้มากนหมดสนดามระเบียบแส่ว เจาแชร์กานจอมก่อกวนส่าวสว มายืนเด่นเห็นถน*ดฅา ซึ่งแต่ไหนแต่ไรมา มนไม่กล่าประพฤ อย่างนึ่เลย เสือดำบาเกีย ร่ามองดูอย่างอดรนทนไม่ไค้ จึงกระซิบบอกเมากลี “นี่แน่ะ เมาคลี เจ่าเสือโกร่งแช/กานนนมนไม'มีสิทธิจะพูด เจพงลุกขํ้นคคด่านเสียทีเถอะ รำคาญเหลือเกินแลว” เมากลีลุกขนอย่างรวดเร็ว “หมาบ่าอิสระที่งหลาย” เขาเรีมพูดควยความองอาจ “เสือโคร่ง หวหน้าพวกท่านหรือ ทำไมปล่อยให้มนมีสิทธิพูดเรื่องภายในของ “เอ๊ะ ก็เดี๋ยฺวนึ่ไม่มีใครเบ็๋นจ่าฝงนี่นะ ตำแหน่งมนว่ ไหม และ ขำได้รบการขอรอง” ‘‘ด่า...หา.ใครเชิญก่นนะ หมาบ่าฅำอึ่นไม่มีแล่วหรือ กลายเบ่นหมาจั้งจอกสกปรกไปหมดแล่ว จึงดองมานอบนอมเจาห*วขโมยว ชาวน้าน มาเบนเจ่ากํ้เจ่าการตำแหน่ง'จ่าฝูง “พอทีเถอะเจ่าลูกมนุษย์” หมาบ่าหนุ่มกลุ่มหนึ่งพูดขดขน “เมากลีพูดต่อไป” อีกพวกหนึ่งสน'บสนุนเสียงขรม “พดฅ เราพอใจที่เจาพค เพราะเบ่นการถกดองดามกฎของเรา

ซิ®0 พวกหมาบ่1าไค้แบ่งออกเบ็่นสองพวกอย่างรวดเร็วเกินกาด ผ่ เบนสมุนของเจ่าเสือโกร่งแชร์คานผ้ประจบสอพลอ อีกผ่ายหนึง เมาคลีพูดถกฅำงตามกฎเกณฑ์ที่พวกมนวางไว้ และยํงซึ่อก่ฅย จ่าฝูงผู้ชราภาพ ดำนไเจึงเกิดการโต้เถียงกนขนเสียงอํ้ออึง “พอที—พอทีพวกเราที่ง์หลาย ให้หมาบาตายแลวพูคก่ หมาบาอาวุโสในฝงตำหนึ่งสอดขนอย่างรำคาญ เบ็1นทีน่าสงเกดว่ ที่ไมมกวามสามารถ และกำลำจะถกปลดจากตำแหน่ง มนจะไค้รบขนานนา ใหม่ว่า “หมาบาดายแลว” เพราะในไม่ช่ามีนก็คงถูกเพื่อนห ฆ่าดาย -ฑ์มี.7,11อาเกล่าเงยหน่าขนอย่างอิดโรย แด่ก็ย่ำสง่าสมศํกดศรี'ข เรมพูดชา ๆ เนิบนาบวา “หมาบาอิสระที่งหลาย... และเข้าหมาบ่1าที่กำลำจะกลายเบน ทุกดำ จงพงทางนึ่ พวกเจ่าคงจะรู้ดีว่าตลอดระยะเวลาที่ เบนหำหน่านน ไม่เกยมีกรงใดที่ไม่มีอาหารให้พวกท่านกิ หมาบาดำใดได้ร'บอไเดรายจากภายนอก เพราะข้าไค้ให้ความระแว เอาใจใส่ดูแลอย่างเต็มที่ มาบำนึ่ข้าไม่สามารถจบเนึ่อส ร้ดีว่าที่เบ็!นเช่นนนเพราะข้เสียรู้ ถูกหลอกให้ก่งหาร แข็งแรงอยู่ โดยพวกเข้าไม่ได้ตอนให้มีนอ่อนแรงเหมือนที่ มีนหยดนึ่งเพื่อผ่อนลมหายใจที่กำลำข้ดข้องอยู่ในอก “เอ สำหข้บพวกเจ่าเช่นนึ่ก็ว่ามีนต่อไป แด่ว่าหนาไหนล่ะที่จะเข ให้กลายเบ็1นหมาบาตายแมีว เชัญเข้ามาเถิดสหายของข้า ชิะข้

ชิ) © 6) เขามาซี เขามาจนกว่าขาจะตายตามกฎของพวกเช่ๅ และขอยาว่าขาย่งมีส ที่จะซีก่ษากฎของบาเช่นนึ่ไว้ต่อไป.” - ' ทวบริเวณเงียบกริบ สินเสียงของอาเกล่าไปนานแส่'ว แฅ่ไม่มีร ของหมาบ่าฅัวใกกลาเกินออกมา ฅามกำทำทายของม,น ไม่มีเลยสิ'กฅวเดี ทจะกลาสู้คำทาทายซึ่ง ๆ หน่าของอาเกล่าผู้มีใจเด็ดเกี่ยว ทุกฅ ตกตะลึงเงียบเชียบมิกส่าปริปาก เมอไม่เห็นมีหมาบาต'วใคพูดอะไรออกมา เจาเสือโกร่งขาฌจอมยุ่ เร์มย'วยวนออกมาอีกว่า ‘ชะชา.เช่าหมาบ่1าที่ง์หลาย จะเอาใจใส่อะไรกบคำพูดพ ของหมาแก'นะ ถึงอย่างไรมนก็ต่องตายว่นย่งกา ว่าแด่เรื่องของเจ1าลู ไม'มีขนน8นเถอะ จะเอาก้นอย่างไรคี ที่จริงย่นควรจะเบ็นลาภปากของฉ มาตงนานแลว ลูกกนจะเบ็๋นลูกหมาได้อย่างไรนะสหาย ฉนน่ะรำคาญเต็มที แลวที่มาน'งหลงเชื่อย่า ๆ ก,แอยู่ได้ ส่งมาให้ฉนกินเสี สิมพ'นธ์อน่แนบสนิทสินต่อไป กีกว่าปล่อยไว้ให้เบ็๋นที่เสื่อมเสียแก่ฝู ท่านในว,นขางหนา จริงไหม...ส่งมาให้'ฉนกินเสียเถอะ จะได้หมดเรอ หมดราวก่นเสียที มิฉะน1นพวกเราก็คงไม่ต่องมองหนากนอีก หมาบากลุ่มหนึ่งก็ร่องแซ่ขนว่า “จริง จริงทีเดียว ลูกคนไม่เกี่ยว ส่งมนให้สิบแชร์กานเ อย่าให้อย'กบเราอีกต่อไปเลย “เออ รีบส่งมาเร็ว ๆ เช่าเถอะ ขืนชกช่าเดี๋ยวย่นก็หนีไปอยู่ เสียหรอก ช่างน่าอาย นี่แน่ะพวกท่านนึ่น่ะมีใครบางที่กล่าสู ย่าง )) ?

©๑1® อาเคล่า กล่าวขนกลางกนว่า \"ชาก่อน ถึงอย่างไรเมากลีก็เคยได้ร่วมทุกขร่วมสุขกบพวกเร นานแลว เขาไม่เกยผ่าผืนกฎของเราเลย และยงช่วยพวกเราทำงานเสี ควย’’ พรอมก่นนนเสือดำบาเกียร่าก็ลกชั้นยืนผงาด \"นี่แน่ท่านทงหลาย” เสือดำพูดชดล่อยช้ด์กำ ‘‘ฉนเห็นดำยก‘บอาเก และนอกจากนน ฉนเองเป็นึ่ผ้ขอซอชีวิดของเมาคลีไว้คำยว่วบีาฅ จำได้ไหม ? ความจริงค่าของวำบ่'าก็ไม่เท่าไรนกหรอก แด่ถ กนถึงเกียรติของเสือดำแล่ว มนเบนการไม1ถกต่องที่จะมาทำ เมาคลีเบ็๋นของฉนดามระเบียบแล่ว ใช่ไหม ? ล่าใครละเมิดก็หมาย ว่า ชิ.ะ...อา กงได้นองเลือดกนบำงละ” สินเสียงเสือดำ เสือโคร่งแชร์คาน ก*'บพรรกพวกของมนก็เตรี ฅง์บอม แล่วเจ่าฅำฬฺนึ่งก็สวนกำขนมาว่า \"วำบ่1าอะไรกนเพื่อนเอ๋ย บ่1'านนึ่กระดูกผุหมดแล่'ว เอ กนอีกเล่า” ‘‘อ๋อ แน่ละ มนจะต่องพูคก่นเสียก่อน เพราะมนเกี่ยวกบก ที่ว่าไว้ต่อกนอย่างไรเล่า หรือว่าใกรอยากจะลองอีก็เชิญซิสหา เสียงของเสือดำแสดงว่าโกรธจด \"น่าหำเราะจริง ๆ” เสือโกร่งสอดขนดามนิส่ยพาลของมน ลูกมนุษย์กบหมาบ่'ามาปนกน เชอะ น่าขำ ส่งดำมาเสียดี ๆ เถอะ อาเกล่าทนไม่ไหวกขดขึนอีก

(3) © 00 ถึงอย่างไร เมาคลีก็ยํงเบนพวกเรา แมไ'ขา'จะไม่ใช่ลูกหมาบืา แต่ก ไม่เคยประพฤฅิตํวเสียหาย ล้กวํวลํกควายชาว่บิาน ผิดกบพวกเจำบาง ขโมยไม่เลือก แม้แต่ลก1ชาวบานก็ย่งถูกสิ'กมากิน ขำน่ะแก่แลิวนะ แต่ ...เออ ยงพอมีแรงที่จะสิงหารไต้สิ'กสองสามศพหรอก ๓หากว่ามนจ อะไรเกิดขนแก่เมากลี ขำขอสาบานว่า จะพยายามรกษาชีวิดของเขาไว จนสุดความสามารถทีเดียว กำไม่เชื่อจะลองคูก็ได้ แต่กำพวกเจ เขาไปอยู่กบพวกมนุษย์ไค้โดยปลอดภ'ย อย่างนำยที่สดพวกเจาก็ย่งรอดชี ไปไต้บิาง ขานี่แหละจะนอนให้พวกเท้กดโดยไม่ตอบโต้เลย น ยงจะได้รํบเกียรติที่ว่า พวกเรารกษาศ่กดี๋ศรีค่าของววบาไว้ได้ และไม่ต มาฆ่ากนเอง...” บรรดาหมาบ่1'าก็ส่งเสียงอํ้ออึงเหมือ สํ้นเสียงพูดของอาเกล่า สงครามย่อย ๆ กนณลำฝูงหมาบ่1าที่เบ็่นพวกเจำแชรกานชาเบก็โพ มาว่า -'' “ไม่เอา...อย่าไปพงเสียง...มไแบ็นลูกกน เราเบนลูกหมา...” แลำพวกของแชร'คานก็ตงกลุ่มเตรียมพรอมVIนที เสือดำบาเกียร่า ขื่นยืนฅง์ท่ารบศึก และพูดอย่างใจเย็นว่า “เมากลีเอ๋ย บดนี่ถึงเวลาแลว ที่เจาจะตองแสดงกวามสามารถข ให้พวกมนได้เห็นประจ'กษ อย่ามวชกขำอยู่อีกเลย เมากลีถือหมอไฟไว้อย่างระมดระว่ง ในใจของเขาเต็มไปด้วยค ขมขื่น เขาเพงรู้เดี๋ยวนี่เองว่า พวกหมาบ่1าไม่เต็มใจให้เขาร

© © (& “พวกเจ่าที่ง์หลาย เมี่อพวกเจ่าไม่ประสงค์ที่จะให้ขาร่วมฝู เจ่าอีกต่อไปก็ได้ ทงํ้ที่ขำไม่,,คยกิคเลยที่'จะแยก'จากไป แต่พ อยู่เสมอว่า ขำเข้แกนไม่ใช่หมาบ่1า เมื่อ1,ข้นเช่นนี่ก็เบนอไเว ก้น, ขำเข้แกนา!)อม แต่เรื่อง'/บั้หลายไม่ใช่กาการของพวกเจ่าจะมาจ กบขำ เข้แหน่าที่ของจ่าที่จะอยู่หรือจะไป ไม่มีไกรม ใกรไม่เชื่อจะลองดก็ได้....นี่แน่ะเห็นไหมว่าขำถืออะไรอยู่ คอกไม้แดง ที่พวกหมา ๆ ออ่างพากเจ่ากลำเข้แน่าหนา มาซี...เข การกบขำซิ... ตำไหนบางละที่กลห้จริง” พูดไม่ทนจบ เมากลีก็โยนหม่อไฟลงตรงหน่าแดกกระจาย ถ่านหล ก้อนกระเด็นไปถูกหญห้แหห้ ก็บห้เกิดเบนเปลวไฟลุกขนทนที ทำให้พ หมาบาที่ฅงท่าว่าจะเขำขยาเมากลีในกร่งแรก พากนตกใจไปตาม ๆ กน ก็กระโดดถอยหลห้ฅวสนง”นงก พร่อมกนนนเมากต็ก็กระโจนไปกว่าคืง แหงมาถือไว้ เอาปลายขำงหนึ่งแหย่ลงไปที่กองไฟ ทำให้ลุกไหม้ช รวดเร็ว จนทํวบริเวณนนสว่างไสว พวกหมาบ่1าต่างใจกอไม่เ ตวก้นงนงกไปตาม ๆ ก้น เสือดำบาเกียร่ากระซิบบอกเมากลีต่อไปว่า “นี่นแหละ วิเศษแลำเมากลี รีบช่วยชีวิตอาเกล่าไว้ดำย” เมากลีทนไปมองอาเกล่าผู้ซึ่งกำล่งจ่องมองมาทางเขาดำยสายตาล น่าเวทนา ทง์ ๆ ที่ในชีวิตของมนไม่เกยต่อมหำขอกวามเมตตาปรานี ใกร ๆ ทนใดนี่นเมากลีก็ร่องประกาศต่อไปว่า “สะฮา' เจ่าหมาบาหนาโง่ เพียงแก่นเจ่าก็กลำจนหำหด' ไม่ ตำไห่นกลพริงอย่เงปากพูด เอาละขำพอใจแลว แก่นก็พอ ต่อไ





6) 6) ไม่อยู่ร่วมกบฝูงของเจา ชาจะกลบไปอยู่ก'บพวกมนุษย่ตามกํๅของเข้ ขาเกยอยู่กบพวกเจามาก่อน เพราะฉะนน ขำจะให็สญญาข้อหนึ่งว่า ไม่นำพวกมนุษยมารงกวาญพวกเข้ เหมือนก'บพวกเจ้ากำก่งทำกบขำขณ หรอก แต่ว่าก่อนทีจะไป ขำจะต่องขอชำระหนึ่ก่อนก่กรายหนึ่ เมากลีก็เดินตรงเข้าไปหาเข้เสือโกร่แชร์กานทนที พร่อมก*บถึอค กำล่งลุกโพลงไปดำย “แชร์กาน...ลุกขนมาซี” เขาบอกเสียงเฉียบขาด แลวเอามือจ'บห ของเจ้าเสือโกร่งขาเบคึงขนอย่างแรง ส่วนเสือดำบาเกียร่าก็เตรียมกุ ใกล’ๆ “ลกขนซิ แชร์กาน เมื่อลูกมนุษย์ส,งใหโจ้ายืนขนก็จงทำโ มิฉะนน ขำจะเอาไฟนึ่เผาขนของเจ้าให์เรียบเบนหนำกลองทีเดี 1 - เข้เสือโคร่งขาเบตกใจมาก และกวามร์อนของไฟก็ใกล้ใบหน ม่นเข้ามาทุกขณะ - ‘'เจ้าหำขโมย...เข้าเกยพดพล่ามว่าจะกินข้ามาหลายหนแก่ว ทำไมถึงไต่มวเฉยอยู่ล่ะ เจาคนเก่ง” เมาคลีพูดพรอมก่บเอาคุ้นไฟเคา หำของม*นแรง ๆ หลายทีฅิค ๆ ก่น แต่เข้แชรกานไม่มทท่าว่าจะกลาสู้เ สกนิดเคียว เขาจึงกล่าวต่อไปว่า คละ แช?คาน ไหนเองลองอาป กินขำซิ ขำจะไต่เอาไฟเผาลํ้นของเองใหมอคไหม้ไบ่เลย'ค แต่เข้ขาเบหาไคยอมท่าคามทีเขาลิงไม มนหลบคาปเทจาะคจามก สดขีด เมากลีเอาไฟแหยไปทีขนของมน ทาใหมนละคงคจยคจามเวิบปวด “ไปซี...ไอขาเบ ไปใหพน แก่วอย่าเสือกใหขาเห็นหนำอีกเบ อนขาค ถาขามาพบเจายิกละกอจา ใจนะ,จา ขามาในนามของมนุบย เพอ จะถลกหน*งของเจาเลยใหหายแคน1ยเคยจ เสรจแลวเมากลกหนไปปราม

๑๑1) พวกหมาบ่1าทงหลายว่า “พวกเจาก็เหมือนอัน จะทำร่ายอาเกล อันขาค หากขำรู้'ว่า'ใกาทำรำยอาเกล่าละอัอ คอยดนะ ข่าจะแก*แคนให เจ็บแสบที่สุด จำให้ดี” กรนแอัวเมาคลีก็เอาไอัแอังที่กำอังไฟสุก ช่วง โชติกวดแ ทำใอัพวกหมาบ่1าฅ่างพากนวี่งหนีไม่กิคชีวิด ในไม่ชาทํวบ '■15! เหลือแด่บาเกียร'า อาเกล่าและพวกหมาบาที่เบ็่นพรรคพวกของเมาคลี ทุก ๆ อย่างสงบลงอีกกรงหนึ่งอัวยความเศฑ้ของเมาคลี ที่พวกห แยกกนเพราะกำยุแหย่ของเจาเสือโกร่ง เขาทรุดดำลงน’งรองไอัสะอึกสะอ คำยอาลำบ่1าที่ตนเคยอาศยพำพิงอย่ ข บาเกียร่าเดินเข่ามาปลอบใจเบา ๆ ‘ไจาโฅเบนหนุ่มแลำนะเมาคลี อับฅํ้งแด่อันนึ่เบ็นอันไป บา ที่เจำจะอยู่หรอก ไปเสียเถอะ จงเชื่อขำ...’’ แด่เมากลีก็อังไม่หยุดอัองไอั อัวยอาอัยอักพวกหมาบาที ทุกข์ร่วมสุขอันมาเบ็1นเวลาข่านาน อักครู่เขาก็เอ่ยข์นว่า “ฉนอัองขอลาไปก่อน อันจะกลบไปอย'อับหมู่กนอนเบ็่นพวก กํบอัน แด่ก่อนที่จะจากไป อันเห็นจะอัองไปลาพ่อแม่ท เลียก่อน’’ กล่าวจบเมาคลีก็ตรงไปที่ถาอนเบึนที่อยู่ของแม่หมาบา เมื่อไ เขาก็โถมตำเข่าไปกอคสองพ่อแม่ หมา บา ธย่าง สนิท สนม อัวยความ

ซิ®ฟ่ อาวรณ ทำใหลูกหมาบ่1าทงสี่ฅํวพากนเห่าหอนว่งเวงเยือกเย็น เพราะเมาคลีก็เหมือนพีนองของมนเหมือนกน แลีวเมากลีก็กล่าวก'บหมา เหล่านนว่า “จงอย่าลืมฉนเสียนะ” 'ออ แน่นอน พวกเราจะไม่มีวนลืมเจาไต่หรอณ'มากลี ล่ามีเวล ขอใหเว่ามาที่เชิงเขานท่าง เราจะไคสนทนากนให่สนุก และห เราก็จะไปเยี่ยมถึงที่ไร่ทีเดียว” พ่อและแม่หมาบาต่างก็เอ่ยปากล่งสอนเมากลีค่าง ๆ นานา แล เขารีบกลีบมาหา '‘โธ่ลกของแม่เอ๋ย..1 เว่านะไม'รู้หรอกว่าแม่ร้กเว่ามากมายเ ลูกกบของแม่...” นางหมาบากร่ากรวญอย่างสลดใจ ‘‘ฉนจะต่องกลีบมาหาแม่อีก” เมากลีฅอบ ‘‘ขอให้ร้ไว่เถอะว่า ฉ จะต่องกลีบมา เพื่อจะเอาหน*งของเว่าแชร์คานใหจงไดแลวอย่าลืมฉ ในตอนรุ่งอรุณของวนนน เมาคลีลูกหมาบ่1าที่เกยอยู่แต่ในณํ กลางหมาบาทงั้หลาย ก็ออกเดินทางควยกวามอาลยรก เขาม่งม่นจะไปใ ชีวิตอย่างมนุษย่ท^ลายตามลีาพณบ็๋นกร8งแรกในชีวิต แค่ทุกอย่า จะว่าเหว'สำหรํบเขาเสยจริง ๆ จนบงเกิดกวามวิตกว่า ฅวเองจะทำอย่างไร ก'บชีวิฅนดีหนอ เขาเดินผ่านหมู่ด้านแรกไปด้วยอว''มเฉยเมย เพราะมนอย ที่เข'แคยอยู่มาแต่เยาว์วย ในใจของเมากลีหมายด้นเอาได้ว่'' เขาจะกลีบ

ซิ ชิด่ ก็ฅ่อเมื่อจะไดหนํงของแชรคานมาเบ็๋นเกรี่องฅอบแทนเท่านไเ กังน,นเข จึงรุดหนาไปอย่างรวดเร็ว เหมือนหมาบาที่กำกังออกล่าสฅว์ มาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่เขาไม่เกยรู้กักมาก่อน ไกล,ๆ ห ไปกัวยทุ่งนาอนกล่างใหญ่ไพศาล และบางแห่งก็มืล่อนหินเก หย่อม ๆ มีลำธารไหลกดเคํ้ยวไปดามเน้นเขาเฅย ๆ ใน',ทุ่งกวางนนเบ เลียงสฅว์ มีวำมีกวายกินหญ่าอยู่อย่างสงบ พวกเด็กเลึยงควายเห็นเมาคลีก็มีความประหลาดใจ เพราะแท่เข เตบโตเบ็่นหนุ่มแล่ว์ก็'จริง แฅ่ทว่ายิงแล่,ผ้าโทง ๆ ผมเผ้ารุ

ตืนฅระหนก เพราะไม่เกยพบเห็นคนเช่นนมาก่อน 6) (ขิ) ในเวลาเดียวกนพว หมาบานเมอมน'ไคก่ลี่นตํวเมาคลี มนก็พาก่นเห่าหอนวงเวง และ หวซุกหำซุนอุตลุดไปหมดที่ง์คนและหมา ใน'ขณะนน เมาคลีร้สึหิวจนไสโเทบจะขาด เขาจึงไม่เอาใจใส่กํบใค ทำนน กงมุ่งหนำเดินเขาหมู่บ้าน จนกระทั่งถึงปากทางเขาสู่หม หยุดชะง*,กออู่เบนเวลานาน เพราะที่ทางเช่ามีประฅูและมีกึงไมโเหลมคม ปกคลุมอยู่ เขาก็นึกรู้ไคทนที'ว่ากนเหล่านนฅ่'างมีคว อยู่เหมือนกนในขณะที่เขากำลำนุงอยู่คำยกวามหิวโหยนนเอง ก็มืคนเ ออกมาพบเช่า เมาคลีจึงแสดงท่าทางประกอบ โดยการชที่ปากและท์องขอ คำเอง เพื่อให้ผู้นนร้ว่าเขาหิว ส่วนกนผู้นนแลเห็นสารรูป ก็มีความตกใจ พอไดสติก็วี่งอ้าวไปอย่างไม่เหลียวหลำ เที่ยวรอง ใครฅ่อใครช่วยวุ่นวายไปหมด แส่วสํกํครู่หนึ่งก็มีชายรูป แต่งกายดำยผาสีขาวมีขลิบสีแดงเหลือง กบมีเกรึองหมายอยู่ที่หนำ ออกมา พรำมกบฝูงกนแห่ก่นมาเบ็๋นพรวนและมีเสียงเอะอะพงไม่ เมากลีร้สึกไม1พอใจอย่างย็งที่มีกนมามุงคูเขาแน่น และพูดภ เขาพงไม่ร้เรึ่อง เขามองคนเหด่านนด้วยความขุ่นเคืองใจ เมื่อนำพ ผู้นนมาถึงก็เอ็ดตะโรเอากบชาวบานผู้'ไปบอกว่า “พู่ทโธ่ พวกนํเหลวไหลไม่เขาเรือง เดกกนนีไม่เหนจ น่ากลำเลย คูที่แ'ขนขาเนอดำของเขาซิ มีรอยข่วนเต็มไปหมด กงจะเบ็น เด็กที่หมาบ่1'ากาบเอาไปเลียงไวเบนแน่ แลวกหนีกลบมา’ จริงอย่างที่ฅาเฒ่านำพรตพูด เพราะตามเนอฅวของเมากลีม แผลเบน อนเกิดจากรอยข่วนและเขยวเล็บของหมาบา ซึ่งเขาถือว่าไม่ใช่ รอยกดเพราะคิดราย แด่เบ็่นรอยที่เกดจากการหยอกลอระหว่างเขาก่บห 1

๑ 1®) 0 เท่านน และล้าเบนแผลที่หมาบำก่ดแล้ว ด้องเบนแผลเหวอหะวะนากลว หรือมิฉะนนด็ท่องลึกถึงกระดูก หญิงชาวท่านกนหนึ่งช้องขนว่า ซิ“ดู น่าสงสารเหลือเกิน นึ่กงถูกพวกหมาบ่1าก่คเอาเบ็่นแน่ ถึงไค้มีแต่แผลเบ็นท่งนน ฉนคู ๆ เด็กคนนึ่มีหน่าฅาคล้ายก'บล เธอ ที่ถูกเสือกาบเอาไปเหลือเกิน” หญิงกลางกนถูกเรียกว่าแม่ เมสซํวร์ กาวออกมาขางหนา กล่าวว่า “ไหนขอฉนคูให์ถนดหน่อยซิ” เมื่อเธอล้าวมาช้างหน สงเกกเมากลีถนดกาแล้ว ก็พูคท่อไปว่า “จริง ๆ แหละหนำกาคล้ ของฉนที่หายไปเหลือเกิน แต่ผอมไปหน่อย” นกพรตประจำท่านเมื่อไค้ยินเช่นนน ด็มองเห็นลาภที่กน ขนมาทนที เพราะเบนที่ร้กนท่วไปว่านางเมสซิว/กนนึ่มี^านะร่ารว ไต่กล่าวขํ้นว่า “โอ...ลีงนึ่บ่1าเอาไป และบาได้นำกล'ไ]มาให, นไ]ว่าเบนโชกลาภ ดียง จงรีบนำกลไ]ไปท่านเถิด...แต่อย่าลืมรางว'ลสำหช้บนํกพรตเล ด้งนนนางเมสซิว/จึงพาเมาคลีกลบไบ่ที่ท่านของตนด้วยความยินดี อย่างยง ผิดก'ไ]ลูกหมาบ่1าซึ่งคิดมากลอคทางว่า มนุษย่นช่ ทำท่าราวกบฝูงหมาบ่1าในกราวประชุมรบรองลูกหมาบ่1าเขาร่วมฝูง ถึงท่าน เมากลีคูเครื่องใช้ประจำด้วยบานความประหลาดใจ สืงเห แต่เบ็๋นของแปลกสำหรบเขาที่งสํ้น นางเมสช้ว/เรียกเขาว่า “นาธ เมาคลีไม'อาจเช้าใจอะไรที่งสน .-.

© เ0ป็ © ‘'นาธลกของแม่ เจพาไม่ไค้รึว่าแม่เกยเลยงเจำมา” แล้วนางเมสซ ก็ลูบกลำไปจนท'วร่างกายของเมากลี ซิ“ดู เท้าของเจำทำไมจึงไดแข็ง เช่นน เจำคงไม่ใส่รองเท้าที่แม่ทำใหฌนแน่” เมาคลีเกยอยู่แค้ในบากว่าง ไม่เคยอยู่ในบาน เขาจึงรู้สึกว่ กาท้านนี่ช่างเกะกะรุงร่งเฅ็มทน และมีสภาพกท้ายก’บถูกข’'งอยู จ'นท้กส*'ดว์ที่เขาเกยเห็น เขากิคในใจว่า เมื่อท้วเองมาอยู่ในหมู่บ่า เช่นนึ่แล้ว ก็มีความจำเบนเหลือเกินที่จะท้องเรียนรู้ภาษากนท้วย มิฉะท คงพูคก่นไม่ร้เรื่องเบืนแน่ และน*'บแค้ท้นมาเมาคลีก็พยายามหดพูด ชื่อของใช้ค้าง ๆ เขามีกวามจำไท้รวดเร็วมาก ในชวเวลาไม่นานน*กเขาก็ สามารถพูดไค แค้'ในคืนแรกท้น เมากลีหาไท้ยอมนอนในท้านไม่ พอสองผ เขานอนเขาก็กระโคคหท้าค้างออกไปช่างนอกท้นที เลือกไท้สนามหญ ชอุ่มแห่งหนึ่ง ยึดเบ็นที่นอน ย*'งไมท้นหลบก็มีจมูก'แม ๆ มาดม ๆ อยู่ท ปลายเท้า แลวก็มีเสียงเจา เกรย พี่ชายใหญ่ทำจมูกฟุดพี่ด “แหม -.. เมากลี เจ่าอยู่ก'บกนเพียงไม่กี่ว*'นก็เหม็นกวนไ แท้ว...” เมากลีลุกข็น กอดกอเจ่าเกรย์ไว้ด’ท้กวามร'ก “พวกเราในบาสบา ดีหรือ?” แค้ว*'นนึ่ฉันมีข่าวที่ “เออ...สบายดีดวยก,นทุกท้วแหละ ไหม'ว่าเดี๋ยวนึ่แชรีกานท้นหลบหล้าหลบคาไป'นาน เพี่งจะกล บอกว่าจะพยายามฆ่าเจาใหจท้ดี

- * -เ ^ -' -1 / * •๙ ^ ๑ 1ดุ01ดุป็ ''ช่างมนปะไร ทีใครก็ทีม'น ฉินก็สาบานไว้เหมือนก่นว่าจะฆ่ ไค, ขอใหไ)าล่งข่าวฉินบ่อย ๆ ควยนะ” “แต่เฑ้คงจะไม่ลืมพวกเราหมาบ่าเสียนะ” เกรย์พูดควยคว ‘ออ ไม่เกยลืมเลย ฉินย*งรว้าพวกเราทุกดำ และฉินก็จะไม'ลืมว่า พวกหมาบ่าขบฉิน,ออกมาจากที่อยู่ของมนควย” ต่อจากนนมา เมากลีก็ตองยุ่งอยู่ก'บการศึกษาของแปลกๆใหม่ๆ ไม่เคยเจว้ามาก่อน น*บฅง์แต่การพูดไปจนถึงการทำงานไถนา ตลอด สามเดือน เขาไม่ไดโคยออกไปไหนเลย แต่,ในระหว่างนืนพ-วกเด็กๆช ก็มองเห็นเมากลีเบนฅำฅลก สำหรบพวกเด็กดำยก่นหำเราะเยาะ แต่ว่า แห่งบ่าได้ผงอยู่ในหำใจเขา จึงทำให้รู้จกการอคกลน ไม่โก ไม่ยอมเล่นกบเด็กพวกนนอีก เมากลีอายย่างเขาสิบเจ็ดบ่ เขามีร่างกายแข็งแรงกว่าเด็กในว ทุกกน จนเบนที่ประหลาดใจของคนทีงหลาย ผิดก'บ่สมยอยู่'ในบ่า สึกว่าตำเองอ่อนแอกว่าส*ตวอึ่น ๆทีง์สํ้น ขอนทำให่เมาคลี ภมิใจที่ไค้ร'บกำชมเชย ในหมู่บ่านของประเทศอินเดีย มีการแบ่งชนวรรณะก่นอยู่ที'วไป เมาคลีไม่เคยรู้เรื่องเหล่านั้ วนหนึ่งเขาพบลาของกนขายห และเอาขนไม่ไค, เมาคลีจึงตรงไปฉุดหางลาตวน*นขึนมา แล,วช่ หมอเก็บข่าวของที่ฅกหล่นเรี่ยราดตามพนให้ควย ในระหว่างที่ นนนว้]พรตประจำหมู่บ่านทีเบ็1นพราหมณมาเห็นเขา จึงด่าว่าเ มาก ว่าไม่ควรไปยุ่งก่บคนขายหมอวรรณะตาต่อย เมากลีไค้ยินเข่ กล่าวโต่ฅอบออกไปอย่างไม่เกรงใจ และว่าถาขืนมาว่าอีกก็จะจ

๑ เตปื 00 เสียใหเข็ค น*กพรฅโกรธมากขน จึงนำกวามไปพ้องนางเมสซำรท์นที น ตงแต่'วนน4น เมาคลีก็ถูกใช้ให็ไปเลียงควายนอกหม1อ้นเบนประ ใหเมาคลีดีใจมากเพราะไคออกไปเที่ยวเตร่นอกอ้นโดยสะดวก การที่เขาไค้ทำงานเช่นนํ ทำให้เมาคลีมีสิทธิในการเขาไปพงการปร ชุมของหมู่บานควย และได้ร้ฆัาก็บฅาเฒ่าบิลเดโอ นายพรานใหญ่ผ บาแห่งหมู่บิานนึ่น พวกชาวอ้านที่มาประชุมต่างก็ผล!คก็นํเล่านิ เนือง ๆ ในจำนวนนึ่ดูเหมือนตาเฒ่าบัลเดโอจะมีนิทานมาก เรื่องเกี่ยวก็บเรื่องบ่1'าดงพงพีเล่าอย่างฅื่นเตนที่สค โดยม ของสํฅว์บาต่าง ๆ ที่แกเคยไปล่า และไคพบเห็นมา คืนว'นหนึ่งตาเฒ่าบัลเดโอ ไถ้เล่าถึงเรื่องเสือโคร่งขาเบกา ของนางเมสซํวร์ไป แกว่าเบนเสือสมีงท้มีผีสิงอยู่ “ฉินเชึ๋อว่าอ้ายเสือตัว'แต่องมีผีของตาปูรุนสิงอยู่แน่ ๆ รุนที่ตายไปนนขามนเบ1 อันเนื่องมาจากการถูกรุมฅีที่ไปโกงชาวอ้านเข เสือต่วนขาเบเหมือนกน รอยเอ้ที่ฉันเกยตามไปพบก็มีเพียงสามรอยเท อีกรอยหนึ่งหบักไม่เสมอบันนํกหรอก” *1' บรรดาผู้ที่นึ่งพ้งอยู่ ณ ที่นนต่างพาอันพอักหนำเ คาเฒ่าบิลเคโอ่ที่ง์สืน แต่เมากลีนึ่งพงอยู่อ้วยอดรนท ชํ้นว่า เอ้เสือโกร่งทัวนึ่ “พากนบาใหญ่ละ ใคร ๆ ก็รุกนัว่า กำเนิดผีบ่าผีบอที่ไหนกนนะ••- ตาเฒ่าบัลเดโอมองหอ้าเมากลีถ้วยความไม่พอใจ “อ้ายลูก มนทะลึ่งสํ้นดี สอดเรื่องของผู้ใหญ่ไม่เขาเรื่อง ถ้าแกรู้ก็จ ฅํว่นึ่มาช้ ทางบานเมืองเขาประกาศให้รางถ้ลถ้วยรากาฅํ้งหน

๑ 1ตุป็ ๔ เมากลีลุกขนอย่างฉุน ๆ แห้วว่า “ฉนยกให้แกเบ็๋นยอดน่กโห้ พ้งมาหลายหนไม่เห็นมีอะไรที่จะน่าเชื่อสกนิดเคียว” นบดงแค่นนมา เมาคลี ก็ต้องถูกให้เลียงควายเบนประจำ การทำโทษที่เขาชอบรู้เรื่องที่ผ้ใหญ่เขากุยกน ธรรมดาการเล ชาวบำนพวกนึ่ มักจะต้อนควายออกไปเบนฝง ๆ แห้วมีเด็กดูแล สี่กนเท่านน เขากระโจนขํ้นขี่หลำกวายตัวที่มีร์อว่า ‘ราม่า, น ไปอย่างสบาย เมื่อไปถึงก็สงใหโค็กเหล่านนคูแลฝูงกวายให์เรี ตัวเมากลีก็ไปนอนพกขำงดงไม่ไผ่ ณ ที่นนเขาไคพบก'บเจำเกรย์ ลูกหม ‘‘แหมฉนมากอยเจาอยุ่ดงหลายมัน” “มีอะไรรึ ? ไค้ข่าวเจำแชร์คานบางไหม ?” “มันมาหากินอยู่ที่ใกห้ๆนึ่แห้ว แด่มันก็กลีบไปเสียหลาย หาเหยื่อลำบากมาก อย่างไรก็ดามฉนเชื่อว่า มันไม่ละทํ้งกวามพยายา ที่จะฆ่าทรอกนะ น่องชาย” ละ“ดี ฉนก็เหมือนกน” เมากลีฅอฺบ “ในระหว่างที่ฉนออกมาเลี ควายอยู่น ฉนอยากไหพวกเราฅวใคฅวหนึ่ง ไปนงเผาดเจำแชร์ก บนก็อนหินสูงนึ่นทุก ๆ มัน เพื่อว'เฉนจะไค้รู้ถามันใดเมัาแชร์กา ไปคอยอยู่ที่ฅนไม้ใหญ่กลางทุ่งโนน เขาใจไหม” อีกไม่นานต่อมา ขณะที่เมากลีนำกวายออกไปเลียง เขามอง โขดทินสูงที่นดหมาย ใน'มันนึ่นเขาไม่ไต่เห็นร่างของหมาบ่11ขน'ใปน่ง เกยมังไค้สญญากินไว, เขาก็รู้'ว่าว,น่สำก'ญได้มาถึงแล้ว จึงให้เค กวายไปเลียง ส่วนตัวเขาเองรีบเดินฅรงไปยำต้นไม้ใหญ่ทันท

เจ่าเสือโกร่งกลบมาแลำละ เมาคลี” เจ่าเกรฮ์รายงาน “กวาวน มนก มาพรอมกบเจ่าหมาจงจอกดาบากี ที่มนหายไปก็เพราะจะบิ1คบงไม่ สงสยมไแท่าน่น ม,นจะมาเล่นงานเจาจริง ๆ ละทีน” “สำหรไ]เจ่าแชร์กานน่ะฉันไม่กลำมนหรอก แก่ทว่าเจ่ากาบาก ไม้มนมากไม่ใช่เล่น” เจ่าเกรยหำเราะ เลียริมผี่ปากควยลนสีแคงก่อนพูกว่า “กล่าอะไรกบอ็ายหมาสกปรกกำน่น ฉินพบมนเมื่อเช่านเอง บงกบให้มนเล่าแผนการของแชร์กานให้พงท1งหมด แลำฉินก็จดการมน กามระเบียบ บ่1านนั้พวกอีแม้งกงจะยมไปแลำ” “มนบอกอะไรห้าง ?” “มนว่าไห้แชร์คานจะมาซุ่มที่หห้าประฅูห้านกอยเล่นงา กำล่งซ่อนดำกอยอยู่ที่ช่องเขาใกล่แม่น่ากงกา” เมากลีขมวดกวแลำถามก่อไปว่า “ว'น'แมนกินอะไรแลำหรือยิง ?” “โอยม'นกินเลียอึมแปล้ไปเลย หมูบ่1าห้วใหญ่ท8งฅำกินเห้าไ เดินแทบจะไม่ไหว” “ชะซ่า อย่างนนก็วิเศษนะซิ” เมาคลีม้องชนห้วยกวามยิน มนอีมหมีพีม่นอย่างน้ละก็ เบนทีของฉันห้างละ น่าเสียดายที สำสิบฅำ จะไคโล่าสู่กนพงให้สนุกไปเลย แก่ไม่เบ็1นไาหรอก พว ยิงมี ถึงจะพุดกนไม'รู้เรื่อง ฉันก็พอจะคิดออกว่าควรทำอย่างไร “เม้าแชร์คานมนฉลาดเหมือนกนนะเห้าห้องชาย มนว่ายลงนาเ ใหโราดามกลีนมนถูก ’ ‘นนม่น่ฌ็๋นกวามคิดของเม้าหมา-จงจอกส'ปก'ร'ก'ธ'รรม1คา ลำพ เบทไหนจะมีความคิดเช่นนบได้” เมาคลีดอบอย่างรู้พัน '‘เออ พี่เ แยกฝูงกวายออกเบนสองพวกที เ-ด้ไหม

๑ 1ฐป็ ^ เจ่าเกรยส่ายหนำ “ลำพงฉนคนเคียวเห็นจะยาก แต่ว่าฉนมีผู้ชำ การนมาด้วยแล่ว อย่าวิฅกเลย” ว่าแส่วมนก็เสียงโหยหวนขน สก มีหมาบาล่วโฅโผล่ออกมาจากชายบาอีกด้านหนึ่ง “อาเกล่า อาเกล่า” เมาคลีรองออกมาด้วยความปลมใจที อาเคลำ จ่าฝูงผู้ชราแห่งเทือกเขาเซโอนี ซึ่งบดนึ่ไค้พี่นจา กรงหนึ่งเมาคลีเกฺยช่วยชีวิฅม*,น'ไล่ และ'ในครํ้งนึ่ มน การฅอบแทน “อาเคล่า ฉนนึกแล่วเชียวว่าเราจะล่องได้พบกนอีก และท่า ลืมฉนเบนอนชาด มาช่วยก่นหน่อยเถอะนะอาเคลำ ฉนมีงานที ช่วยท่าเลียแล่วละ มาช่วยแยกฝูงควายให้ทื เอาฅวผู้’ไต่ปุงห ไว้อีกฝูงหนึ่ง” อาเกล่ารีบกำด้วยความเต็มใจ แล่วที่งสองก็เช่าต่อนแยกฝ เบ็๋นสองพวก ควยความรวดเร็วง่ายดาย เมื่อทุกอย่างเรียบรอยแล่ว เมากลีก็กระโดดขนชี่หล'งราม่า ไปล่งเจ่าเกรย์ว่า “พี่เกรย์ล่อนพวกกวายล่วเมียไปทางซอกเขาคานโนนนะ คะเ ถึงผาสูงขนาดกระโดดไม่ถึง แล่วหยุดรออยู่ก่อน ทางล่านนึ่ฉน พาฝูงควายล่วผู้ไปล่อนอายแชร์คานมา แล่วเราค่อยล่อนควาย ระหว่างทาง” เขาหนมาทางอาเคล่าและล่งว่า “เอาเลยอาเกล่า...ลงม ของท่านไล่แล่ว” อาเคล่าก็ฬอนขนอย่างโห สินเสียงล่งของเมากลีลูกหมาบา กวายฝงฅวผ้นำโดยเจาราม่าก็ควบตะบึงไปขางหนา อย่าง รวค เร็ว ด้วยกวา

๑ ]ตุ0 ๓) แผนการของเมากลีเบนแผนการง่าย ๆ อ้วยการก้อนควายสองฝูงเข พบก้น เพอให้เสือโกร่งติดอยู่กลางวงล*อม หาทางออกไม่ได้ เขารู้ว่าใน ขณะนนเจ่าเสือโกร่งกำลงอีมอุ้ยอ้าย คงไม่มีการฅ่อสู้ใด ๆ นอกจากจะนอน รอกอยกวามกายที่ฝูงควายจะวื่งไปเหยียบย่าเท่านน พอฝูงกวายบกบาอ้อมมาได้หนทางพอประมาณ อาเกล่าก็ลคความเร็ ลง แอ้วค่อย ๆ เดินเรื่อย ๆ อย่างไม่เร่งร'ด ในขณะที่เกรย์กำ อีกฝูงหนึ่งไปรอกอยอยุ่ที่จุดหมายปลายทางเรียบรอยแอ้ว จนกระทั๋ง่เมากลีอ้อนกวายของเขามาถึงกลางหุบเขา “เอาเลย ได้เวลาแอ้วละ” สนเสียของเมากลี อาเกล่าก็เห่ากระโชกเสียงดิง ทำให้ กกใจวี่งไปอ้างหนีาอย่างรวดเร็ว เหมือนกบสายน1าอ้นเชี่ยวไหล ช่องเขาเมากลีห้วเราะอย่างพอใจ เขากบกอเอ้าราม่าเบา ๆ “ทีนึ่เอ้คงรู้แอ้วซีนะว่าอ้าเอาเจ่ามาทำไมที่น’ ในเวลาเคียวกนนน เจ่าราม่าและฝูงควายได้กลื่นสาบฉุนของเสือโค ลอยมาตามลม เอ้แชร์กานได้ยินเสียงอึงทึกของผื่เท้ากวายก็ฅกใจ ร ยืนหนรีหนขวาง แอ้ววิเงหนีอย่างไม่คิดชีวิต ประกอบกบมนอี่มอย่ คราบ อุ้ยอ้ายจนแอ้จะเดินก็ย่งชํ้เกียจ จึงทำให้มนไม่มีใจท ทงสน กรนจะบนหนีไปทางหนาผาก็จนบญญา เพราะอ้นสูงชนเกิน อ้นจะกระโจนไปถึง จึงได้แก่วี่งกรงไปอ้งอีกทางหนึ่ง ซึ่งเบ็นทางที่ กุมกวายอีกฝูงหนึ่งอ้กหนีาอยู่แอ้า กรนเจ่าเกรยได้ยินเสี กํ่รุ้ว่าเวลาสำกญมาถึงแอ้ว จงไล่ควายในอ้งกบของอ้นวงประดาหนาเอ ในซอกเขาทนที

๑ ใ๑ปิ ^ เมากลีเร่งผี่เท่าเจำราม่าให้วี่งอย่างสุดกำลิง จนกระ เจาแชร์คานกำล่งสุกลีลุกลนไม่เบนกระบวนอยู่ข่างหนำ พรอมกบ กวายฅำเมียที่เรียงหนาเขามาดำยกวามเร็วสูง เพียงอึดใจเดียวเท ไคโหน พร่อมกำเนนเขารู้สึกว่า เท่าของราม่าสะดุดอะไรเข แลำย่าลงไปบนอะไรลิกอย่างหนึ่งที่นุ่มนึ่ม แล,วก็มีเสียงร่องครว เข็นอย่างอื่นไปไม่ไค้ เมื่อเสียงร่องนึ่นบอกให้เขาร้ว่ามั เสือโกร่งขาเบกู่อาฆาตที่ตามจองลางจองผลาญกบเขามาเบนเวลาแรมบ เมากลีร้อีกว่า บดนึ่เหตุการณ์สำคญไดีผานพน'ไปแลำ ดำนนเข บ่งกบให้วาม่าหยุด แด่กว่าจะหยุดไดีก็เสียเวลาไปนาน เพราะฝูงควายดำ ที่วงเขามาอย่างรวดเร็วนนเหมือนนึ่ากำลำเชี่ยว \\ ^ \"อาเกล่า เร็ว แยกมนออกเร็ว” หมาบาท่งสองเหนื่อยหอบ เมื่อไล่ดอนฝูงควายแยกออกไปเรีย แลำ และปล่อยให้มนเล็มหญ้าอยู่ใกล้ๆ นน 'ทั่วบริเวณตกอย'ใน สงบอีกกร1งหนึ่ง เมากลีกระโดดลงจากหลงราม่า ตรงไปยงร่างอินปราศ วิญญาณของเจำแชร์คานเสือร่าย ที่จมูกและปากของมันเกรอะกรำไปคำ เลือดสด ๆ ร่างแหลกเหลวเพราะแรงย่าของกีบเท่าควาย เขาชกมีดสนออก มาจากผกแลำหำเราะชอบใจ หนำของมันกงจะช่ว ‘‘สะฮา...มนตายอย่างหมดท่าเชียวละ ประชุมสวยงามขนอีกมาก” แลำเมากลีก็ลงมือแล่หนำของมนตามลำพำทั่วยกวามลำบากยาก เพราะเท้แชร์กานเบนเสือขนาตใหญ่ และเขายำไม่มีความชำนาญพอในก





(ชิ) เสป็ 5* ถลกหน*งส้ฅว์ ตีแต่เช่าเกรยืทับอาเกล่าช่วยทันเอาปากดึงไว้บ้ กงปลีากนนมนานทีเคียว ในระหว่างที่กำลิงถลกหนึ่งเสืออยู่นนเอง เมากลีสะดุ้งเม คนหนึ่งเออมมาแตะที่บ่าของเขาเบา ๆ เมื่อมองไปก็เห็นร่างตาเฒ่าทัลเดโอยอดนกโม้ยืนยืมอยู่ขาง ๆ “เออ เช่านี่จะบ้าหรือไงนะ ถลกหน”งเสืออยู่กนเดียว เอ เช่าขาเบนึ่หว่า เรี่ยมละเทัย ม'นมีรางว”ลฅไร่อยรูบ1เชียวนะ นี่แน่ เอาไปหนึ่งรูบี่สำหรบหน*งของเช่าชาเบ้ แล่วฉนจะไม่เอาเรื่องเ อีก” ว่าแล่วฅาเฒ่าก็ทำท่าขยกขยิกที่ชายพก หยิบเอาเหล็กไฟออกมาตีให บ่งเกิดไฟขน แล่วแหย่ไปที่หนวดเสือตามประเพณีของพรานบ่าที่ล่ เมาคลีรีบเอาส์นมีคดีมือตาเฒ่าบ*ลเคโอหนทีพร่อมทับพูดว่า “เอ๊ะ อะไรทันนี่ แกนี่ออกจะวุ่นว!ยมากไปแทัวนะ ทันเร ต่างหาก แกว่าอะไรนะ หน”งเสือราคาตงรอย แก-จะแบ่ง'ให้ฉันเพียง เดียวเมินเสียเถอะตาเฒ่า หน”งเสือนี่ฉันก็มีกิจธุระของฉันเหม อะไรที่แก,จะเอาไฟม!เผาหนวดของมนเสีย” ตาเฒ่าบ”ลเคโอฉุนกึกขํ้นมาทันที “อุบ๊ะ...เช่าหมอนี่ทันจะกำแหงมากไปแทัวนะ ตีนะที่ก'วายม เหยียบเอาเสือตายเสียก่อน ม่ายงน...ฮึ่ม เช่าก็คงไปไม่รอดหรอก บ่า ทันมิตะปบเอาเสียแล่ว์รึ ซาทังมาอวดดีทับขาอีก เพราะฉะนนก็อย่า ว่าจะได้ส่วนแบ่งจากขา” เมากลี เดือดคาลขนมาจึงรองว่า “ไอ้นี่...ทัน'จะมากไปแลว...อาเกล่า'ทัดการหน่อยซิ”

๑๓๐ เท่านนเอง ส้นเสียงของเขา อาเกล่าก็กระโจนออกมาจากที่ ตรงไปย*งร่างของตาพรานเฒ่าขีโม้ทันที จนร่างของแกลไ]กลงอย' หมาบา ตาเฒ่าบ*ลเคโอตกใจกลำสดขีดจนร่องไม่ออก ตาเบิกโพลง มอ ลนยาวเหยียดสีแดงเขไ]ของอาเกล่าที่หอยอยู่ตรงหนำ 'นาลายของมน แหมะ ๆ ลงบ่นใบหนไของแก ผายเมากลีกึกไ]หนไกไ]ดาทำหนาที่ของเขาต่อไป ราวกบว่ามิได อะไรเลย เขาคิดไว้นานแลำว่า เมื่อใดที่ได้หน*งเฑ้แชร์กานมา มันไปประตับไว้ที่ผาประชุม เพื่อให้เบนที่ประจ*กษ์แก่ฝูงหมาบิา ภายหลงที่สงบสฅิอารมณ์หายกลำลงได้บไงแลำ และเชื่อว่าหมา นจะไม่ทำอนฅรายแก ตาเฒ่าบ*'ลเดโอจึงคร่ากรวญอย่างน่าเวทนา “ขไแต่ท่านผ้ยีงใหญ่...มหาราชา...ขไพเจไ...ได้โปรดไว้ชีวิต ขไพเจ เถิด อย่าได้อาฆาตจองเวรคนแก่ๆ อย่างขไพเจาเลยพ่อกุณ... ขไ ไม่ทราบว่าท่านมืฤทธเดชอย่างนมาก่อน...ขอชีวิตขไพเจไไว้คำยเถิด” เมากลีชำเลืองดามองแลำหำเราะ “เอาละ กราวนขไจะไว้ชีวิตแกส*'กคร่ง แกรีบไปเสียอย่าอยู่ เห็นหนไอีกต่อไป...ไปซิ อาเกล่าปล่อยมันไปเถอะ” ตาเฒ่ามัลเดโอลุกขนลนลาน เมื่ออาเกล่าถอยห่าง แกรีบเด ขางหนไอย่างไม่เหลียวหล,ง จนกระทํงมาถึงหมู่บไนก็ลํ้นหอยหอบ บาน คำยเล่ห์กระเท่ของแก จึงไค้ทำเบนล่มลุกกลกกลานอย่างสะป สะบอมเหมือนได้ผจญภ่ยมาอย่างโชกโชน ผายพวกชาวบไนเมื่อมองเห็นพรานใหญ่เกลือกกลงอย่กบพนเช่น น ก็ฅกใจ ตรงเขาไปถามได้เนอกวามว่า

© 00 (ชิ) ‘ โอย เกิดเรื่องใหญ่แล่,วพ่อคุณ วนนื่ ขำไปพบผี ผีเสื คือลุกชายของนางเมสซัวร์น'นเอง มิ,นเบ่นพ่อมดหมอผี...ระก็,งเถอะประเดี มินคงกลบมาหรอก” แล่,วพรานเจึาเล่ห์กิเล่าเรื่องที่คิดขนให้ ทำให้พวกชาวน่านโกรธแกนเมาคลียืำน์ก และคิดกนว่า ถาเมาคลี ก็จะข*,บไล่ไม่ยอมให้,เขามาในหมู่น่านอีกต่อไป ผีายเมากลีเมื่อถลกหน'งเสือเรียบรอยแลว ก็ลุกขนยืนและถอนใจดํว ความเหนื่อย เอาหน์งเสือไปซ่อนเสียจนมิดชิด แล,วกล่าวก็บหมาบ่ ‘‘เอามิ,นซ่อนไว้ที่นื่แหละ แล่,1เจาที่งสองช่วยฅํอนกวายกลบ หน่อยซิ” ที่ง์สามจึงช่วยก,นตัอนฝูงกวายกลบมายิงหม่น่าน เมากลี กึกก*,ก ผิดสงเก?! มีอาวุธถืออย'ในมืออย่างพร,อมเพรียง แล่'วทนใดนนก มีเสียงดะโกนขบไล่มาว่า “ไป,ให้พ่น...เจ5,'เผีบ่1'า...ไอ'ลูกหมเบา อย่าเขํ,เมาอีกนะ แน่ะ อย่าเขามา ไปซิ ไปอย'ดามประสาของแก เ” แต่เมากลีไม่ยอมพง ยงเดินเขำมาอีกค็วยกิริยาเบนปรกติ ดาพรานเฒ่ายกบ่นข็นยิงตันที แต่เพราะว่ามือแกสํนควยกวาม จึงทำให้กระสนพลาดไปโดนเอาสีขำงกว'!ยตัวหนึ่งของแกเองเขา “เห็นไหม? มไเมีฤทธ หลบกระสุนบ่นก็ได้เห็นไหม มิ,นเบ่ เมากลีได้ยินเสียงบ่นก็รองขนว่า

๑๓๒ อาเกล่า พูดว่า“เชอะ '- กนก็เหมือนกไเน’นแหละเมาคลีเอ๋ย ไม'ผิดก*บฝูงหมาหรอกนะ...ชาวบานเขาไม่ฅํองการให้ เจำ อยู่ ก อีกแล่ว’’ เมาคลีมองดูชาวบานอย่างทอแท้ แลวรำพึงว่า “เมื่อกราวอย่กบหมาบ่1า มนก็'ว่าฉันเบนกน เมื่อมาอยู่ก'บก ฉนเบ็นหมาบ่1า นี่มนอย่างไรก่นแน่นะ เออ...เรานี่เบ็๋นกรรมเวร แล่วเขาก็ห*นไปพูดกบอาเกล่าว่า“เราไปกนเถอะ อาเกส่า...เราไปดาม ของเราดีกว่า” ท*นใดนนเองมีหญิงกนหนึ่งแหวกฝูงชนออกมา เมาคลี จำได้ คือแม่เมสซ*วร์ผู้],'จดีนึ่1นเอง “โธ่เอ๋ย ลูกของแม่ แม่ไม'เชื่อหรอกว่า เจาเบนผิบ่1า เจาเบ แม่ เจำจงรีบหนีไปเสียเถอะ อย่าอยู่1ให,พวกนึ่ม่น่ฆ่าเจำเลย” ชาวม่านเมื่อเห็นนางเมสซวรวงออกไป เช่นนน ก็ร,องหำมขนว “นี่แน่ะ แม่เมสซวร์ ว่งออกไปทำไม ประเดี๋ยวเถอ อนฅรายเอาหรอก มนเบ็นผีบ่1า อย่าเช่าไปใกล้ม*นเชียวนะ’’ “กลบไปเถอะแม่ อย่าเบนห่วงฉันเลย ฉันไม'ได้เบ็๋นผิ พวกนี่มนโกหก แม่รีบหลีกทางไปเถอะ ฉันจะต้อนฝูงกวายเขาบาน มนยํ่าเลียให้แหลกลาญไปเลย ฉันเบ็1นกนธรรมคานะแม่ อย่ มน แต่เมื่อมนไม่ยอมให้ฉันอยู่ ฉันก็จะไป ลาก่อนละนะแม่ เมื่อเห็นนางเมสซ’วร์วงออกไปห่างไกลแล่'ว เมากลีก็เรีมดอนก เช่าไปที่ประคูซึ่งมีกนยืนอออยู่

๑๓๓ “อาเกล่า เอาเลย ค่อนมไแขาไปเถอะ', ฝูงกวายเมื่อไค้ยินเสียงเห่ากระโชกของหมาบ่าก็ตื่นตกใจ วี่งพ พราด เพี่อจะตรงไปย,งกอกของมนรานที เมาคลีรีบกระโดดลงจากหล่ง ม่า ช่วยค่อนควายต่อไป ท่ามกลางความตื่นตระหนกตกใจของชาว!ภ้นที่พา กนว็งหนีอย่างชุลมุนวุ่นวาย ขณะนนเบ็1นเวลาพลบค่า ควงดาวระยิบระย'บอยู่กลางขอบพ้าสีคร หม่น “เออ หมดเรื่องกนเสียที เรารีบกลไ!ไปเอาหนีงแชริกานกนเถ อีกไม่นานต่อมา ที่งสามก็'พาก'นเดินทางกลบผาประชุม เมาคลีแบก หนีงแชร1กานมาคิวย ทำใหํการเดินทางชาไบ่มาก จนกระทำพระจนทร ลอยอยู่เหนือขอบพี่า ทํ้ง์สามจึงมาถึงบริเวณเทือกเขาเซโอน ที่อา ศย เมาคลี ตรงไปที่ถาของแม่หมาบ่1า “แม่...แม่มาดซิ นี่ไงล่ะ...หนีงของเจ่าแชร์คานฅํวฑ้ย ฉ แล่วละ” นางหมาบ่1าวงออกมาด เมื่อเห็น'จริงก็มีความยินดีและพูด'ว่า “ขาทายไว้แล่วไม่ผิดเลย ว่าเจานี่แหละที่จะปราบเจึาขาพ1ลง เจ่าคงจำไม่ไคหรอกนะ เพราะม่นนานมาแล่ว ฅงํ๋แต่สม่ยเมื่อเจ อยู่” “สะ-สะ วิเศษจริงเจึานองชาย” เสือดำริคงท่กมาจากมุมมืดใกล้ “ดีใจมากที่เจ1ากล้บมาอีก ทืนบ่าคงไม่เงียบอีกแลว หล่งจากที่ไค้พกผ่อนหายเหนื่อยแล่ว เมากลีก็ตรงไปย่งผาป เขาเอาหนีงเสือโกร่งกางปูลงบน แท่นหินฺที่อาIเกล่า เกย ขน,ไปนีงอย

ชิ๓๔ เผย ในสมโ]ที่มน?เงเบนหำหน’าฝง แลำฅรึงหน”งดํว่ยลีมไม้ทงสี่ดำนอย่า แข็งแรง อาเกล่าที่ได้กิดฅามมากลอดเวลา ก็ร่องโหยหวนขนว่า ‘'หมา หลายวงพิจารณาให้คี มาคูของประหลาดเถิด เชิญมาที่ผาประชุม” พวกหมาบ่1าที่กระจดกระจายอยู่ฅามที่ต่าง ๆ เมื่อไค้ อาเกล่าอดีตทำหน็าฝูง ต่างก็รีบดรงมาย”งผาประชุมอีกกรงหนึ่ง ที่พวกมนแฅกแยกกนไป เพราะขาดกวามสาม”คดี เมื่อมาพรอมหนยิกนแล่ว เมาคลีก็ยืนข็นประกาศว่า ‘‘คูซิสหายของชิา เชิญดูเสียใหใฅ็มกา ว่านึ่คืออะไร หน”งเสือโกร่งที่เดำท!งสองของเขาเหยียบอยู่ “ข่าได้ทำกามที่พูดไว้เรียบรอยทุกประการแล่,ว ม ขาเบใช่ไหมล่ะ ? จงพิจารณาให้ดี” “ลุกแลว ท่านเมากลี...” เสียงหมาบาร่องขน “ท่านร”กษาคำพ ท่านไว้ไค้เรียบร่อยดียืง เรามีความเสียใจเบนอ”นมากที่ เพราะฉะนน ขอให้ท่านกล”บมาเบ็1นหวหนยิของพวกเราเถิด เพี่อพวกเร ไค้ชื่อว่าเบนหมาบาอิสระอีกต่อไป” “ไอพวกหลอกลวง” เสือดำกำรามข็น “พวกเจยิมีแต่กวามเหลวไหล หากวามจรีงไม่ไค้...ว”นนีเจาพูดดี สกวนหนึงพวกเจาจะก'อก ร่อนชนมาอีก” “ใช่แล่ว.\"เมาคลีเสริมขนมา “ขาเข็ดเสียแล่วที่'จะกบ เกยอย่ในฝูงหมา หมาก็ไล่ ไปอยู่กบกน กนก็ไล่ ต่อไปนึ่ขยิจ ดามลำพงบางละ”

ดำยนาเสียงย์น่เค็คเดี่ยวของเมากลี ทำเอาบรรคาพวกหมาบ่1า ความไม่แน่นอนทงหลายต่างพากนเงียบกริบ มนคือความตงใ’จอนเด็ดเคี ของจาวบาที่พวกมนมิกล็าออกความเห็นใด ๆ อีก จากประจ'กษ์พยาน คำยผืน.หน์งของเจาแชรกานขาเบที่ปูลาดอยู่บนแทนหินพองหนำ ย่อมเบ สงยืนย่นความอึง'ใหญ่ของเมาคลีไต่เบนอย่างดี ดำยเหตน หมาบ่1าทุกฅำจึงต่องพากนเงียบเมื่อสนเสียงป เมากลี.ลกหมาบา

บทที่ / ทำลายหมู่บาน น์บแต่วนนนเบ็๋นฑนมา เมากลีก'บพี่นองหมาบาของเขา ท่องเที ไปในราวบาฅามใจชอบ แค่ก่อนที่จะแยกฅ’วออกจากฝูงหมาบ่1าใจร ที่งหลายในกรงนน เมาคลีตองตดสินใจอยู่นาน เพราะมนมิใช่ของง เปลี่ยนจิฅใจไคอย่างรวคเร็ว เมื่อประกาศออกมาว่าจะออกล่าต เมากลีก็ตองมานอนพกที่ถาของแม่หมาบาเบนเวลาหลายวน เพี่อ ของเขาสงบเยือกเย็น และพร็อมที่จะออกหากินโดยอิสระ นอกจ เล่าเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดชนให้พ่อแม่หมาบ่1าพี่ง น'บฅงแต่วนแรกที พวกมนุษย ในระหว่างที่เล่าอยู่นน. หมีเฒ่าบาลู ก'บเสือคำบาเกี ค่วย ท8งสองสหายต่างก็ชึ่นชมยินดีในความเฉลียวฉลาดของเมาคลี อย่างไรก็ดี เมากลีมิไค้หว’งเอาฅวดีคนเดียว เขากล่าวชมเชยความสาม และการช่วยเหลือของอาเคล่าก’บเจาเกรย์เบ็๋นอนมาก และว่า๓ไม่ได้ หมาบาด’งกล่าวแล่ว งานใหญ่อนสำคญของเขาก็คงล่มเหลวอย่างไม่ “แค่ พวก มนุษย์ กงไม่ หยุค การ กระ ทำ ของ เขา เพียง เท่า นน อาเกล่ากล่าวขํ้นเมื่อเมาคลีเล่าถึงการตอนฝูงกวายใหใข็า ที่จะกลบมาอยู่ถา “อะไรที่ทำให้ท่านนึกว่ามนุษย์ไม่หยุคการกระทำของเขาเล่ บาเกียร่ากล่าวขนมากลางคน “เมื่อเมากลีแบกหนงเสือกล่บมาน1น ฉนไค้วงกลบไปคู เพื เกลื่อนร่องรอย มิให้มนติดตามเรามาไค้ไงล่ะ และ,ขณะที่ฉ’นไปกลบ

๑^) ๓) เท้'เอย่น่นเอง ได้ยินเจ็ากางกาวมนมาบอกว่า พวกมนุษย์ประ อออึงไปหมด และมีการนงรอบกองไฟในมือมีบนอยู่ด้วย ฉนทายว่ ไม่ชาหรอกที่พวกนนจะฅองแบกบืนเข็ามาทำรายพวกเรา” อาเกล่าพู มนใจ “หรือบางทีมนอาจเดินทางมาแก้วก็ได้” “เอ๊ะ ทำไมเขาจะฅองฅิดฅามมาด้วยเล่า ในเมื่อเขาเบนผ้ข้บไ ฉํนอยู่ที่หมู่บานนน” “จะไปร้เรอะ*’ อาเกล่าตอบเสียงประชดประชน ทํนใดนน เสือคำบาเกียร่าซึ่งนอนพงอยู่ก็กระโดดลุกขนยืน อากาศไปรอบ ๆ ตำ แก้วก็หยุดเขม็งไปทางเบั้องหนำ อาเกล่ แผลวออกไปข้างนอกแลำหยุดนํงอยู่ เมาคลีมองสหายเหล่านไเด อิจฉา ที่มีประสาทว่องไวกว่าเขาในเรื่องการสดกลน โดยเฉพาะอย่างยง ในการที่เขาเข้าไปอยู่ในหมู่บานเสียหลายเดือนนน ยี1งทำให็ เลวทรามลงกว่าเก้าอย่างมากมาย ลกหมาบ่1'พึงเอานาลายบายจมกด้วเองเ จะสคกลื่นนนให้แน่นอน เพราะมนเบนวิธีเคียวที่จะแยกประเภทไ กลื่นอะไรแน่ แต่ถึงกระนน เมาคลีก็ย่งมีประสาทส่วนน่ไม่ดีกว่าสตว ที่งหลาย อาเกล่าพูดขนเบาๆ เมากลีมองไ “อึมม์......กน.เสียงกน” ข้างหนาแล,วกล่าวเสรมขนว่า “จะมีใกรเสียอีก นอกจากฅาเฒ่าพรานบ่1าบลเดโอจอมโม้ แบกบนผาเปลวแดดมานํ่นแน่ะ’, ' บินที่’รีวิงประกายแดดที่เมากลื่มองเห็นเพียงแวบเดียวเท่าน อาศํยิที่เขา เบ็๋นกนมีประสาทว่องไวกว่า มนุษย์ธรรมดา หลายรอยเท่

ชิส)ต่ สามารถมอง เหนประกายวูบขึนม'าเพียงอึคใจเดียว ขณะที่บนทอ กระทบกบแสงแคด ฉนว่าแลวไหมล่ะ ว่าคนจะต2องมาร่งควาญพวกเราเบนแน่” อาเ พูดเสียงเครียด ‘ ฉํ'นทายอะไรไม่ค่อยผิดเลย” พ้นองหมาบาทงสีฅวไม่ไคพดอะไรเลย ม่นพากนวงอาว ๆ ไปเบอง- ดางทนที เซีย น่น่จะไปไหน ?” เมาคลีฅะโกนถาม ‘‘อย่าเอะอะไปซิ เจๅเ;กรอ หนมาท.อบ ป'เราจะไปเอา ชีวิตไอพราน เจ่าเล่ห์กนนน” ‘‘กลบมาก่อน” เมาคลีตะโกนเรียกอย่างเอ็ดอึง พ้นองหมาบ่าไค้ยินคำสงเช่นนนก็เดินกอตกกลบมา เม คลอคำวไปหาหมาบ่าทงสี่พรี'อมกบพดว่า “ ฉนมี วิธีการของ ฉนที่จะ ล่าไอ2'เฒ่า คน นฺน บอกมา หน่อย ซิว่าใน บรรดาพวกเราทงสี่ใครเบนหำหนา” หมาบ่1'าที่ง์ สี่หลบสายตาเมาคลีแล่วกล่าวเบา ๆ ว่า '‘ก็เจ่าน่ะซีเบ็1น หำหนาของพวกเรา” ‘‘ถาเช่น นนจงทามฉนมา” เมากลีลุกขนยืนชาๆ แล'วออกเดินไป จากเนินเขา โดยมีบาเกียร่าและหมีเฒ่าบาลูฅามติดไปควย พรอมก'บอา อดีตจ่าฝูงอยู่รี งท่าย ทงหมดยง ไม่รู้ว่าเมากลีมีแผนการอย่างไรบ ไค้แต่เดินตามหล่งมาเงียบ ๆ จนกระทงมาใกล้กบที่ตาเฒ่ เดินคุ่ม ๆ มาตามลำพี'ง สายตาของพรานบ่ามองไปตามพ้นดิน เพื่ รอยเทา ท่าทางของแกเงอะงะสีนดี มือขางหนึ่งถือบ่นแก๊ปโนท่ๅเตร

๑ ส) 6 พรอม บางกรงก็'แงย่อง ๆ มองหารอยเทำของเมาคลี ซึ่งปรากฏอยู่อ ช\"กเจน เมาคลีกบสหายของเขา':ท:?าลีอมฅ่วฅาเฒ่าอย่างเงียบก:ริ,บ กอยคุฅ่ ว่าแกจะทำอะไรบาง เจาหมาบาเกรย^คขนวา ‘'สนุกจริง ๆ สนุกกว่าการล่าสํทํ'ร์เสียสีก

๑๔0 “ฉํนคิดว่าแกต่องพ่กเหนื่อยเอาแรงเสียก่อนที่ซะกนห เพราะอาเกล่าไค’กลบเกลื่อนไวหมดสํ้น” บาเกียรำกล่าวขนบำง เมาคลีกบสหายชอง เขามองเห็น ตาเฒ่าน'งลง กบพนแลว เอาบุหร มาจุดสูบ \"เออแน่ะ มนทำอะไรของมนหว่า.” หมาบาด'ว่หนึงบ'นพึ มา เมื่อเห็นกวนโขมงออกมาจากปากและจมูกของพรานเฒ่า และมน พยายามจดจำกลีนบุหรี่ไม้ เพึ๋อสะคากไนการติดตามต่อไป ไนระหว่างนนเอง มีชาวบ่านผ่านมาสองสามกน เมื่อมาพบก เฒ่าต่างก็หยุดทํกทายก่นตามธรรมเนียม แม้วก็ชวนนงพกสูบบุหรี ผ่ายตา เฒ่า ปลเดโอก็ เรี่มโม้ไม่ หยุดปาก โม้ว่า ตนเองเบน ผ้ยิง ขาพตาย แม้วเมากลีไคแปลงร่างพนหมาบ่าเข8ามาต่อสู้กบแกอยู นาน จนในที่สุดก็แปลงร่างมาเบนกน ไชโวทมนต์กาถาจนแกย กระสุนบ่นกลบเลื่ยวไปถูกกวายของแกตายไปตํวหนึ่ง มีนน่าแ และการที่แกแบกหนาเม้ามาในบ่าตามลำพํงนื่ ก็เพื่ ผีบ่ากนนน เพราะไกร ๆ ก็ยกย่องว่าแกเบ่นกนกลาหาญที่สคใ แห่งน เมื่อทุกกนชอริองใหโเกมาจดการ แกก็ฅ‘องทำควยกวามเติม ที่พวกชาวปานมาพบแกนีแหละ นอกจากนน ตาเฒ่ายงกล่าวต่อไปอีกว่า พวกชาวบานไค‘จบต่ว เมสซวริกบสามีไว เพื่อรอใหแกกลบไปทำพิธส่งหารเสี 1ฐานะที่เลื่ยงเด็กฝับ่าไว้ในบาน ถาแกกลบไปถึงเมื่อใดก็จะไค,จ ให่รบสารภาพให่จงไคว่าเลึยงเด็กผไวจริง ๆ แลวต่อจากนนก

๑ ๔ 6) ฅาย ห้วยการเผาไฟให้ตายทง์เบน เมื่อถูกถามว่าจะเผากินเมื่อไรจะ ตาพรานเฒ่าตอบว่าภายหห้งที่แกกลบไป และไค้กนพบเมากลีแลิว ขณะนนเบนเวลาบ่ายมากแล่ว พวกชาวห้านเกรงว่าจะกลบไปถึ ไม่ห้นก่อนพระอาทิฅยิฅกดิน จึงรีบกล่าวลาจะแยกทางไป ฅาเฒ่าเห็น จะท่องอย'กนเดียวก็ชกกลว ๆ เหมือนกิน จึงเสแสร้งแกลงกล่าวว่ากา แกจะปล่อยให้พวกชาวห้นเดินกลบเพียงสองสามกแน่นก็ดูกระไรอย มือ*นตรายอยู่รอบฅว จึงขออาสาไปส่งให้ถึงท่าน เพื่อจะ พวกชาวท่านไม่รู้ทน ก็มืกวามยินดีอย่างยี่'ง เมากลีไดใล่าเรื่องท่งหลายให้สหายพงจนหมดสน เสร็จแห้วก็คิดต่อ ไนที่สคไค้ตดสินใจบอกว่า' “ฉนจะรีบกลบเช้าไปในหมู่ห้าน” “แห้วพวกนี่ล่ะ ?” พวกสตวเหล่านนถามขน “เออ...จริงละ เอาอย่างนี่คีกว่า พวกท่านจงช่วยกนรองเพลงโห พ้งหน่อย ช้องใหโพทะ ๆ หน่อยนะ ฉ็นไม่ห้องการให้พวกนี่กห้ ก่อนกา ช้นน่คิดว่าพอมีวิธีหน่วงเหนี่ยวไว้ได้ไหม ?” หมาบาเกรยแยกเขยวจนน่าเกลียดก่อนที่จะตอบเสียงกรื่นเก “ฮะ อย่าว่าแท่เท่าน่นเลย จะตอนให้วนเวียนอยุ'ในบาสกส ก็ยงพอได้” เมาคลีห่วเราะ “ไม่ห้องถึงขนาดนนหรอก ถ่วงเวลาไห้หน่อย ก็พอแห้ว ฉนจะรีบไปจ*คการทางหมู่ห้านให้เร็วที่สุด” และก .ไป เขาก็หนมากล่าวอีกว่า “แห้วเราค่อยพบกนที่หมู่ท่านตอน แห้วสตว เหล่านี่นี่ก็เรีม ส่งเสียงกำรามเบนเพลงที่ม*นคิดว่าเพราะท

0) เ2ปิ ขอใหลาโคยสวสดเถิดสหาย เสอดๅบาเกียร่ากำรามถิอง ทำ! ความน่าสพึงกลวและวิเวกวงเวง!ปท'5ราๅบ่1ๅยามเย็นอ'นสงบสง,ด เมาคลวงไปขางหนาฎยาง'รวดเรว เบาหมายของเขาก็กือป'ระดหม'บ็ๅน ส วนฅ แลภเจาเลหและ,ชาวบานอก สองสามกนเมอ ได้ยินเสียง ส,'ตว่'มาคำ กระหมอยูใกล ๆ กพากนตกใจกลๅฅๅสนไปหมดดุกกน ฅๅดาเฒ่าป'ลเด ถอบนสายไปสายมา แดมอของแกสนเทาไมผิดกบกนทํถิๅลงจุปไดู้สํไ(1 เสียงที่สหายสฅวบาคิดว่ามนไพเราะเพราะพรั้งเสียเหลือเถ บ็านไม่ไค้คิดว่ามนเพราะพรั้งฅรงไหนเลยสกนิด ดํงนนด่างกนด่าง วี่งหนีไม'เบ็1นกระบวน จุดหมายก็คือยอดไมใบ็๋นที่พึ่ง แมโเด่พร ไดชกชากว่าใคร ๆ ไม่ แกเผ่นขนไปน'งบนกากบเหมือนปาฏิหาริย์

๑๔๓ เมาคลีว้งมาถึงทุ่งกว่าง เมื่อเวลาจวนพลบอย1รำไร เขาสังเกตเ วนนีชาวบานกลบบำนเร็วกว่าธรรมดา และมานํ่งม'วสุมก่นอย'ที่โกนต ใหญ่ ส่งเสียงทุ่มเถียงสันวุ่นวายไปหมด เขาฅงใจไว้ว่าจะมาปลดป เมสซวรกบสามีของแกให์พนจากการถูกกุมข”ง เพราะทํ้ง์สองคือผู้มีพระ ต่อเขาอย่างมากมาย เมื่อคิดสังนนแสัวก็สัดเลาะตรงไปย'งสัานของนางเม ทนที เขาชะเว่อมองลอดช่องหน่าต่างเช่าไปช่างใน เห็นนางเมสซวรถู มือเทากระดูกกระดิกไม่ไสั แถมย”งถูกบี่ดปากไว*ควยผ่าผืนใหญ่ สามีของนางเมสซำรกถูกพนธนาการเช่นเคียวกน เขาจึงกระโดดช่ามห เข่าไปขางใน จดการแก้มคแม่เมสซำรอย่างรวดเร็ว และก่อนที่นางจะ เอ่ยปากพูดเขาก็รีบห็ามไว'เสียก่อน เพราะกลำ'ใครๆจะมาได้ยินเช พาสันเดือดรอนยี่งขํ้น “โอ ลูกของแม่ แม่รู้แน่'ว่าเจ่าตองมา” นางเมสซวร็พุดอย่าง สะอน “เจ่าเบ็นลูกของแม่แน่นอน แม่จะ ไปได้ย'งไง แม่ไม่ร้'หนทางในบา นี่เสียสัวยก็กงจะตายในบานี่แหละ” “พวกชาวบว้นมนก็คงจะตามไปฆ่าเราจนได้” ผวนางเมสซ์วรกล่ เสริมขํ้นสัวยกวามรนทดใจ ' “เอาละแม่ ฉนรไ]รองว่าจะไม่ให์พวกนี่ตามไปไคไลย นอกจาก ยินเสียงสฅวึบางเบนระยะ แต่ไม่ต่องตกใวิ มนจะไม่ทำอะไรท่า เบนอนขาด” เมาคลียืนย่น “และขอร'บรองว่าจะไม่มีใครกล่าตามไปรบ จนกว่าท่านจะ ไปถึงเมืองใหม่ ไม่จ่าเบนตองรีบรอน ค่อยๆเดินไปก ทำใพืด,

(3) (^ (^ “ฉนไปอยู่เมือง1ใหม่แลว จะพ้องร่องพวกนํ้ใหํเข็ด” “ม*,นไม่ยุติธรรมที่จะให้,เราต1,องละทีงห้านของเราไป ว*,วกวายไร่ เหลือ...ชิ” “ฉ*นใม่เข้าใจเรื่องความยุติธรรมหรอก แต่กอยดูไปก็แล่วก,นว่า ที่ตรงนจะมีอะไรเหลือห้าง...ไปเถอะแม่’’ เมื่อสองผิ,วเมียกลอยหล*,งไปแล่,ว เมากลีก็ขอให้,แม่หมาบาที จากที่ซ่อน “แม่ช่วยตามไปส่งทีนะ ระวงอย่าให้เขาเบืนอนตราย ช่วยเรียกบาเกียร่ามาหาฉไเด,วย” นางแม่หมาบาร'บกำแล่,วก็วงหายไปในความมืด ตามสองผำเมียไป อย่างเร่งรีบ พข้อมตัวยเสียงข้องอนโหยหวนเบึนระยะ ๆ สองผิวเมียต่างก็สะดุ้งตกใจ แต่เสียงเมากลีดังสำทบม “เดินต่อไปเถอะ ไม่ตองกล'วอะไรที่ง์สี-น เดินไปข้า ๆ ก็ได, อะไรหรอก ฉนไทีบอกแล่,ว-ว่าอาจไค้ยินเสียงสตว:ห้าง แต่ไม่เบนไร อีกไม่นาน เสือดำบาเกียร่าก็มายืนสงบอยู่เบองหนำ เล่าเรื่องที่ไล่ต่อนพวกชาวห้านบากบตาเฒ่าบลเ'คโอให้,เมากลีพง ชอบใจ “เจาพวกสี่ดัวนนไปไหนเสียล่ะ ?” เมาคลีถามเมื่อพ “ฉนอยากให้,มาช่วยสก*,ดพวกชาวห้านอย่าให้,ออกไปข้างนอก ไต เพราะมนอาจจะออกติดตามสองผิวเมียใจุดีไป ถาเราไม่ช่วยสกดเอ “พุธโธ่ เรื่องเล็ก ฉนข้บรองเองไม่ต่องวิตกให้,กนอื่นม ติ,วยหรอก” ว่าแล่,วก็เผ่นหายไปในกวามมืดข้างหนิา ในขณะนนเลียงชาว!ก้นดังใกลโข้ามาตามลำค*,บ