สิงห์สถิต 1

สิงห์สถิต เลม่ 1 จากเร่ือง: 温柔的野兽 风荷游月 เขยี น หอ้ งสมุด แปล Author: 风荷游月 Chinese edition copyright 北京晋江原创网络科技有限公司 Thai edition copyright Hongsamut.com Co., Ltd. ALL RIGHTS RESERVED พิมพค์ รงั้ ที่ 1: ธันวาคม 2561 ผแู้ ปลร่วม: 石晟霖 พิสูจนอ์ กั ษร: นติ ยา ออกแบบรปู เล่ม: คณุ นาถยา แดงเหลอื บ ราคาปกอ่อน 380 บาท สงวนลขิ สิทธติ์ ามพระราชบัญญัติลิขสทิ ธิ์ พ.ศ. 2537 ISBN: 978-616-473-030-4 จดั พิมพโ์ ดย บริษทั หอ้ งสมุดดอตคอม จำ� กดั 99/191 หมู่ 2 ต�ำบลพันท้ายนรสิงห์ อ.เมือง จ.สมุทรสาคร 74000 โทร : 091-9124333, 091-9125333 Website: www.hongsamut.com email: [email protected], line: @hongsamut จดั จำ� หนา่ ยทวั่ ประเทศโดย บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ำกดั 108 หมูท่ ่ี 2 ถ.บางกรวย - จงถนอม ต.มหาสวสั ดิ์ อ.บางกรวย จ.นนทบรุ ี 11130 โทรศพั ท์ 0-2423-9999 โทรสาร 0-2449-9222, 0-2449-9500-6 Website: http://www.naiin.com

จากใจบรรณาธิการ ถ้าพูดถึงงานจีน ส่วนใหญ่ที่เราๆ ท่านๆ เห็นกันก็จะเป็นงาน ย้อนอดีต แต่ด้วยความแปลกของพลอตเรื่องนี้ ทางห้องสมุดจึงสอยมา ใหน้ กั อา่ นไดเ้ ปลยี่ นบรรยากาศบ้าง สงิ หส์ ถติ มสี องเลม่ จบคะ่ เนอ้ื เรอ่ื งจะกลา่ วถงึ สาวนอ้ ยทเ่ี ดนิ ทาง ไปทัศนศึกษากับทางโรงเรียนแล้วบังเอิญเกิดอุบัติเหตุหลุดไปในป่าดง ดิบในอีกหลายร้อยปีข้างหน้า ซ่ึงเป็นเป็นยุคท่ีมนุษย์แท้ๆ สูญพันธุ์ ไปหมดแล้ว เหมือนช่วงหน่ึงที่ไดโนเสาร์ท่ีถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์จากภัย ธรรมชาตนิ นั่ เอง เผา่ พนั ธท์ุ แ่ี ขง็ แกรง่ ทส่ี ดุ เทา่ นนนั้ ถงึ อยรู่ อดไดแ้ ตม่ นษุ ย์ ไมใ่ ช่ ดงั นน้ั นางเอกจึงเปน็ ‘มนษุ ยค์ นแรกและคนเดียว’ ทเี่ หยยี บยนื อยู่บนพื้นโลกอนาคตแห่งน้ีและต้องพยายามเอาชีวิตรอดท่ามกลาง สัตว์กลายพันธุ์ท้ังหลาย มีทั้งไฮยีน่ากลายพันธุ์ หมีกลายพันธุ์ หมาป่า กลายพนั ธุ์ ฯลฯ ส่วนพระเอกก็ไม่ใช่ใครอื่น เขาเป็นถึงจ่าฝูงเสือชีต้ากลายพันธุ์ ท่ีดุที่สุดในห่วงโซ่อาหาร มีอยู่วันหนึ่งเขาพาพรรคพวกออกไปสั่งสอน ฝูงหมาป่าท่ีมาลองของถึงถ่ินแล้วก็พลาดท่า ถูกลอบกัดรุมท�ำร้ายจน บาดเจ็บและไดพ้ บกบั นางเอกของเราเข้า

อ่านมาถึงตรงนี้ เหล่าสาวกงานพารานอมอลเป็นต้องฟันธงว่า เล่มน้ีออกแนวผจญภัยแน่ๆ แต่มันไม่ใช่อย่างน้ันน่ะซะทีเดียวน่ะสิ เนื้อเร่ืองจะเปน็ อย่างไรต่อไป คงต้องลองอา่ นกันในเลม่ แลว้ ล่ะค่ะ ทีมงานห้องสมดุ

บทที่ 1 จีเ้ สย่ี วโอวชูมือถอื ขึ้น ทดลองหาสัญญาณเป็นคร้ังท่ีเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่ขีดสัญญาณ มือถือกลับไม่ขยับ แถมยังข้ึนข้อความชวนปวดใจอีกด้วยว่า ‘นอก เครือข่ายใหบ้ รกิ าร’ เธอไม่ยอมแพ้ ทดลองโทรออกคร้ังแล้วคร้ังเล่า แต่ก็โทรออก ไมไ่ ด้ เส่ียวโอวขบริมฝีปากแน่นเพื่อข่มใจตนให้สงบลง เธอยัดมือถือ กลบั ลงไปในกระเปา๋ ประเมินดสู ภาพแวดลอ้ มโดยรอบอกี ครงั้ เบอ้ื งหน้าของเธอคอื ต้นไมข้ นาดใหญม่ ลี กั ษณะคล้ายไม้โบราณ สูงเสียดฟ้า รอบด้านเป็นแมกไม้เขียวขจี กิ่งและใบของไม้ป่าเหล่าน้ี ทั้งหนาและกว้างบดบังแสงอาทิตย์เหนือหัวของเธอเสียมิด บริเวณ โดยรอบเงียบเชยี บไร้สมุ้ เสยี ง ต้นไม้ที่นี่ดูประหลาดจัง รากแต่ละแขนงผุดข้ึนมาจากพื้นใน ลักษณะสอดก่ิงพันก้านกันไปมา ท�ำให้เกิดรูปทรงท่ียุ่งเหยิงแต่เป็น เอกลกั ษณ์ มองไม่เหมือนต้นสน ‘ไซเปรส’ ทเ่ี สยี่ วโอวคนุ้ เคยแตไ่ ม่ใช่ต้น 5

‘หวถู่ งช่อื ไฮว๋’ ท่ีเห็นอยบู่ อ่ ยครัง้ เส่ยี วโอวนกึ ทบทวนประสบการณช์ ีวติ ตลอดสิบหกปขี องตน เธอแน่ใจวา่ ไมเ่ คยเห็นตน้ ไมแ้ บบน้ีมาก่อน ตน้ ไมใ้ บหญา้ ท่นี แ่ี ปลกตาเหลือเกนิ กลุ่มเพื่อนในชั้นเรียนของเธอมาทัศนาจรกันเป็นเวลาเวลาสาม วันสองคืน และเพื่อความตื่นเต้น...เพ่ือนๆ จึงเลือกมาทัศนาจรในป่า ดกึ ดำ� บรรพท์ หี่ า่ งไกลตวั เมอื งและยงั เงยี บสงบ พอรถบสั ของโรงเรยี นขบั ถงึ ยอดเขา ไมร่ โู้ ชเฟอรไ์ ปเหน็ อะไรเขา้ เขาส่งเสียงร้องข้ึนทีหนึ่ง จากนั้นล้อรถก็ไถลลื่นตกไหล่ทางด้านข้างซึ่ง เปน็ หนา้ ผา รถบัสพงุ่ ตรงลงตามทางลาดอย่างไรจ้ ดุ หมาย โชคดีท่ีโชเฟอร์ตั้งสติได้ทันรีบเหยียบเบรกไว้ รถโรงเรียนจึง แขวนห้อยอยูป่ ลายหน้าผา ช่วยใหค้ นทัง้ รถรอดชวี ิต แตเ่ สย่ี วโอวกลบั ไมโ่ ชคดขี นาดนน้ั เธอนงั่ รมิ หนา้ ตา่ ง เพอ่ื นขา้ งๆ เมารถกเ็ ลยเปดิ หน้าต่างเสยี กวา้ ง ชว่ งทโี่ ชเฟอรเ์ ลยี้ วผา่ นทางโคง้ ดว้ ยความเรว็ สงู เธอยงั ไมท่ นั ได้ จับพนักเก้าอี้ไว้ให้มั่น เพ่ือนข้างๆ ก็เอนมากระแทกเธออีกแรง เธอจึง หลดุ ออกนอกหน้าต่างดว้ ยประการฉะนี้! ตอนนั้นเส่ียวโอวจ�ำได้ดี เธอเบิกตาโตอย่างตะลึงลาน ยื่นมือ ไขวค่ วา้ ไปขา้ งหนา้ ตามสญั ชาตญาณ ดวงตาของเธอมองเหน็ เพอ่ื นๆ ไกล ห่างออกไปเรื่อยๆ ยังไม่ทันได้นึกหวาดกลัวหรือคิดเอาตัวรอด เหมือนมีพลัง บางอย่างจากด้านล่างมาดงึ ดูดและกระชากเธอลงสู่ห้วงลึก พอฟื้นคืนสติมาอีกคร้ังก็พบว่าตัวเองอยู่ในสถานท่ีประหลาด แห่งนแี้ ล้ว เสย่ี วโอวรสู้ กึ แปลกใจทต่ี นบาดเจบ็ เพยี งเลก็ นอ้ ย เธอลบู คลำ� ไป 6

ทวั่ กายเจอแคแ่ ผลเลก็ ๆ ตรงหนา้ ผากทค่ี งจะถกู กระแทกตอนรว่ งลงจาก หน้าผา แต่สว่ นอน่ื ๆ ยังอยู่ในสภาพด ี ร่วงลงมาจากทีส่ งู ขนาดนน้ั เธอกลับเปน็ แผลแคน่ ้เี องเหรอ? นอกจากนี้ เสย่ี วโอวยงั พบเรอื่ งประหลาดอกี เรอื่ ง กระเปา๋ เปข้ อง เธอกลับมีสงิ่ ของอื่นอกี มากมาย เพ่มิ เตมิ จากของท่เี ธอนำ� ตดิ ตัวมาดว้ ย ในคร้งั น้ี ก่อนหน้านั้น...เพ่ือความคล่องตัว เส่ียวโอวเตรียมมาแค่บิสกิต สองถงุ ช็อกโกแลตแบบแท่งสามกลอ่ ง น้ำ� แร่ไม่ก่ขี วดและชุดลำ� ลองสาม ชุด เพราะกลัวว่าประจ�ำเดือนจะมาก่อนก�ำหนดเธอจึงได้เอาผ้าอนามัย มาอีกสองหอ่ แตว่ า่ ตอนนพี้ อเธอซกุ มอื ลงไปในกระเปา๋ กลบั เจอไฟฉาย ไฟแชก็ มดี พับสวิสและกล่องยา... ทย่ี ่งิ กว่าน้ันกค็ อื มีกระท่งั ถุงนอนกบั เต็นทด์ ว้ ย ของพวกนี้ไม่กินพ้ืนท่ี ราวกับว่ากระเป๋าของเธอเปลี่ยนตัวเอง เป็นกระเป๋าโดราเอมอนไปซะแล้ว เส่ียวโอวมองเห็นของช้ินไหนใน กระเป๋ากส็ ามารถหยบิ ออกมาใช้ได้ ยงิ่ ไปกวา่ นน้ั ...เธอเพยี งทดลองหลบั ตาและตงั้ ใจจดจอ่ นกึ ถงึ ขา้ ว ของภายในกระเปา๋ ของทกุ อยา่ งกส็ ามารถปรากฏใหเ้ หน็ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน ในหว้ งสำ� นกึ โดยไมต่ อ้ งมองเขา้ ไปในกระเปา๋ เสยี ดว้ ยซำ้� สำ� หรบั เธอแลว้ ขา้ งในนี้เสมือนมติ ิอันว่างเปลา่ ทัง้ ใหญแ่ ละสงบ เอ...จะว่าไปแลว้ ของพวกนก้ี ็ดูค้นุ ตาอยหู่ น่อยๆ นะ เธอต้งั ใจใช้ จติ ของตนเพง่ มองอยา่ งละเอยี ด จงึ พบวา่ บรรดาขา้ วของทอี่ ยใู่ นมติ นิ น้ั ก็ คือของทเ่ี พอื่ นร่วมชน้ั เรียนของเธอเตรยี มมาใช้ในการทัศนาจรนัน่ เอง ของพวกน้ีอยู่ในช่องเก็บสมั ภาระของรถบสั ชัดๆ ท�ำไมถึงมาอยู่ 7

กับเธอไดล้ ะ่ ? เรอ่ื งทัง้ หมดนม่ี นั อะไรกันแน?่ เสี่ยวโอวนั่งตะลึงอยู่กับที่ มองดูสิ่งของตรงหน้าที่เธอหยิบออก มาจากกระเปา๋ แตพ่ ยายามคดิ เทา่ ไรกไ็ รค้ ำ� ตอบ เธอรว่ งลงมาจากหนา้ ผา สงู ขนาดนนั้ ยงั มานงั่ สบายดไี ดน้ กี่ น็ บั วา่ เหลอื เชอื่ มากแลว้ สง่ิ เรง่ ดว่ นใน ตอนน้ีคือหาวิธกี ลบั ไป ไม่ใชม่ าน่ังเสียเวลามองข้าวของเหลา่ น้ี เสี่ยวโอวจัดการสงบสติอารมณ์ตนเอง หยิบยาใส่แผลกับ ปลาสเตอร์ยาออกมาจากกล่องปฐมพยาบาล จัดการท�ำแผลท่ีหน้าผาก แล้วเก็บกลอ่ งยากบั ข้าวของที่เหลือกลบั ลงในกระเป๋า เหลอื เพยี งมดี พบั สวิสที่เก็บไว้กับตวั จากน้นั กข็ นึ้ เขาเพือ่ หาทางกลับ เดนิ มาไดป้ ระมาณครง่ึ ชวั่ โมง ทวิ ทศั นเ์ บอ้ื งหนา้ เหมอื นจะ ไม่เปลย่ี นไปเลย ยงั คงเปน็ ตน้ ไมห้ นา้ ตาประหลาดรปู ทรงอวบใหญ่ พมุ่ หญา้ เขยี ว ขจีหนาทึบ แล้วก็สภาพแวดล้อมที่เงียบเชยี บเกินกว่าปกติ เสี่ยวโอวเคยท่องเที่ยวกับครอบครัวอยู่หลายคร้ัง และเคยไป เท่ียวในป่าลึกมาแล้ว ไม่ว่าท่ีนั่นจะข้ึนช่ือเร่ืองธรรมชาติบริสุทธ์ิเพียงใด อย่างน้อยที่สุดก็ต้องมีร่องรอยจากฝีมือมนุษย์หลงเหลืออยู่บ้าง ไม่มี ทไ่ี หนเงยี บกรบิ ดง้ั เดมิ แมกไมข้ น้ึ ทบึ และหนาตาเหมอื นสภาพแวดลอ้ ม รอบตวั เธอในตอนนี้อีกแล้ว ทง้ั ทย่ี ังไม่เหน็ อนั ตรายใดๆ แตก่ ลับเหมอื นมภี ยั ซุ่มอยู่รอบทศิ เดินมาได้อีกครึ่งช่ัวโมง มองดูก้านไม้อวบใหญ่เบ้ืองหน้า เสยี่ วโอวรสู้ ึกคนุ้ ตาอยูน่ ิดๆ เธอขมวดควิ้ ...มองประเมนิ ตน้ ไมต้ รงหนา้ ผา่ นไปครหู่ นงึ่ กห็ ยบิ 8

มีดพบั สวิสออกจากกระเปา๋ เสอ้ื คลมุ เบสบอลมาง้างออกแลว้ คอ่ ยๆ สลกั ตวั เลขลงบนต้นไม้ ‘1002’ คือวนั ที่ในวันน้ี สลักเสร็จแล้วก็เก็บมีด เสี่ยวโอวมองดูต้นไม้ใหญ่ต้นน้ีอีกรอบ ด้วยสายตาพึงพอใจ พยายามจดจ�ำสภาพแวดล้อมโดยรอบอีกครั้งแล้ว เดนิ ทางตอ่ การเดนิ ทางหนนลี้ ำ� บากกวา่ เดมิ เธอรว่ งลงมาจากหนา้ ผาใน ตอนเชา้ จากนน้ั กห็ มดสตไิ ปชวั่ ระยะเวลาหนง่ึ พอตนื่ ขนึ้ กเ็ ดนิ ตอ่ อกี หนง่ึ ช่ัวโมงด้วยความมุ่งม่ัน พอก้มหน้าลงมองนาฬิกาท่ีข้อมือ...ก็เป็นเวลา บา่ ยสามโมงครงึ่ แล้ว ในป่าแบบนี้ช่วงเวลากลางคืนจะมาถึงเร็วกว่าปกติ พอใกล้ค่�ำ อากาศจะเรมิ่ เยน็ ลงและฟา้ จะคอ่ ยๆ มดื กอ่ นหกโมงเยน็ เสย่ี วโอวยอมรบั ความจริงแล้วว่าวันนี้คงไม่สามารถปีนเขาข้ึนไปด้านบนได้ ดังน้ันเธอ จ�ำเป็นต้องหาทีเ่ หมาะส�ำหรบั คา้ งคืนกอ่ นฟา้ มืด วนั นเี้ ธอรบี ออกเดนิ ทางจึงไมไ่ ดก้ ินขา้ วเช้า กลางวนั หมดสตอิ ยู่ ก็ไม่ได้กินอะไร เส่ียวโอวเดินมาอีกคร่ึงช่ัวโมงก็รู้สึกหิว เม่ือครู่เธอลอง หลับตา ใชส้ มาธกิ วาดตามองหยาบๆ ดู ‘หว้ งมติ ’ิ ในกระเป๋า พบวัตถดุ ิบ จำ� พวกเนื้อวัวแช่แขง็ และอาหารทะเล ดูท่าเพื่อนๆ ในช้นั เรียนคงเตรียม มาป้ิงยา่ งในปา่ แน่ แต่ว่าเธอไม่มีเวลามาจัดการวัตถุดิบพวกน้ีน่ะสิ จึงล้วงหยิบ ชอ็ กโกแลตสองชน้ิ และนมกลอ่ งหนง่ึ ออกมาจากกระเปา๋ แลว้ รบี กนิ อยา่ ง รวดเร็วเพื่อให้ท้องอ่ิม หลังจากด่ืมนมอึกสุดท้าย เธอก็เห็นสัญลักษณ์ อย่างหนึง่ ที่ท�ำใหต้ ้องหยดุ ฝเี ทา้ ลง หมายเลข ‘1002’ ที่แสนจะคุ้นเคยสลักอยู่บนต้นไม้เบ้ืองหน้า! 9

ใจเธอหายวาบ สำ� ลกั นมพร้อมกับไออยา่ งรุนแรง ตน้ ไมส้ งู เสยี ดฟา้ กา้ นไมใ้ หญใ่ บอวบบดบงั แสงตะวนั ทนี่ เี่ หมอื น เธอจะเดนิ ผา่ นไปแลว้ ก่อนหนา้ นน้ี ีน่ า มันยงั ไงกันละ่ เนี่ย? ทงั้ ทเี่ ธออตุ สา่ หเ์ ดนิ ไปทศิ ตรงกนั ขา้ มแลว้ แทๆ้ ทำ� ไมสดุ ทา้ ยถงึ ยังวนกลบั มาทเี่ ดมิ อยู่อีก? เสยี่ วโอวเรม่ิ ลนลาน ความหวาดกลวั ไมส่ บายใจทค่ี อยขม่ ทบั มา ตลอดตา่ งผดุ ข้นึ มาในสมอง เธอร่วงลงมาจากหน้าผา มาโผล่ในท่ีแปลกตาอย่างประหลาด เดิมทีก็กลัวอยู่แล้ว ตอนนี้ยังมาติดอยู่ในป่าวงกตอีก บริเวณโดยรอบ มองไม่เหน็ สง่ิ มชี วี ิตเลยสักตวั เหมอื นจะมเี ธอเพียงคนเดียวกลางปา่ ทบึ อันกว้างใหญ่ไพศาล เธอไหล่ส่ันเล็กน้อย เอาน้ิวมือเช็ดความเปียกชื้นท่ีหางตา รสู้ กึ หมดเรยี่ วแรง เลยไมไ่ ดส้ นใจความเคลอ่ื นไหวทเี่ กดิ ขนึ้ ตรงปลายเทา้ เสยี่ วโอวรอ้ งไหน้ ำ้� ตารนิ อยา่ งอดกลน้ั ไมไ่ หว แตจ่ ๆู่ กร็ สู้ กึ เหมอื น มบี างอยา่ งขยับอย่แู ถวเทา้ วันนี้เธอสวมรองเท้าพื้นบางสีกรมท่าท่ีเผยส้นเท้า เส่ียวโอวมี ผิวขาวผ่องเหมอื นน�ำ้ นมในกล่องที่เธอเพิง่ ดื่มหมด เม่อื ลิน้ อ่อนน่มุ เปียก ลน่ื เลยี ผา่ นสน้ เทา้ เธอดว้ ยความเขา้ ใจผดิ คดิ วา่ เปน็ นม เธอกย็ นื ตวั แขง็ ... หลุบสายตาลงมองทเี่ ท้าอยา่ งตกตะลงึ แมว? แมวป่าตัวน้อยมีลวดลายบนตัวนอนหมอบน่ิงอยู่ท่ีปลายเท้า มันมีใบหูกลม ตาสีน้�ำเงินเข้ม กรงเล็บแหลมคม แผ่นเนื้อที่อุ้งเท้าย่ิง ย้�ำชัดว่าเป็นสัตว์ตระกูลแมว แต่พอมองอีกทีก็ไม่เหมือนแมวสักเท่าไร 10

ดูเหมือนเสือดาวมากกวา่ พอคดิ วา่ นา่ จะเป็น ‘เสือ’ เสย่ี วโอวกถ็ อยหลงั คร่ึงก้าวตามสัญชาตญาณ มองดูเสือดาวน้อยตรงหน้าด้วยสายตา หวาดระแวง เด๋ยี ว... จะยกใหม้ นั เปน็ เสอื ดาว แต่เธอก็ไม่เคยเหน็ เสือดาวทมี่ ลี ักษณะ ทางกายภาพแบบน้ีมาก่อน ใต้ดวงตาไปจนถึงแกม้ ของมันมขี นสีด�ำเป็น หย่อม ไม่ได้มีลวดลายเต็มตัวเหมือนพวกเสือดาวนักล่า มันมีขนสีอ่อน ดวงตาไมไ่ ดเ้ ปน็ สฟี า้ เหมอื นเสอื ดาวทวั่ ไป กลบั เปน็ สนี ำ�้ เงนิ เขม้ ทเี่ หน็ ได้ นอ้ ยนกั มนั เดนิ ตามมาเลียสน้ เท้าของเธอ พอเหน็ ว่าไร้รสชาตกิ ็หันหน้า ไปอีกทาง คอ่ ยๆ เลยี นมบนใบไมท้ ี่เธอทำ� หกไวเ้ มอ่ื คร ู่ เจา้ เสือตัวน้อยเลียนมหมดแลว้ จงึ เงยหนา้ มองเสี่ยวโอว ดวงตา มันเป็นสีน�้ำเงินเข้มเหมือนสีของทะเลท่ีลึกท่ีสุด ตอนที่มองเธอก็ให้ ความรู้สึกจดจ่อล�้ำลึกราวกับจะดึงดูดให้เธอตกลงไปในน�้ำทะเลอย่างไร อย่างนั้น คงจะยงั กินไมอ่ ม่ิ มันเยอ้ื งยา่ งเข้าหาเธออกี กา้ วหนึง่ เส่ยี วโอวรบี ถอยหลัง มองมันอย่างหวาดระแวง แม้มันจะตัวเล็กแต่เสือก็คือเสือ ไม่เคยเป็นสัตว์ใจดีมาแต่ไหน แตไ่ ร แถมยงั อยู่ในสถานทีแ่ ปลกถ่ินโดยสิน้ เชิงอย่างนี้ เธอขอระวงั ตวั ไว้ ก่อนจะดกี วา่ เสือดาวนอ้ ยกา้ วมาขา้ งหนา้ หน่ึงก้าว เสีย่ วโอวก็ถอยหลังสองกา้ ว ครง้ั นเ้ี สอื ดาวนอ้ ยไมไ่ ดก้ า้ วเขา้ มาตอ่ แตห่ ยดุ ชะงกั แลว้ จอ้ งมอง เธอ ถา้ จะบอกใหถ้ กู ก็คือมนั กำ� ลังประเมินทา่ ทขี องเธออยู่ 11

ไมน่ านนักเสอื ดาวน้อยก็ยกเท้าหนา้ ข้ึนเข่ียหตู วั เองทหี นึ่ง แล้ว ก็แลบล้นิ ออกมาเลียกรงเลบ็ ก่อนจะเงยหน้าจ้องมองเสี่ยวโอวต่อ เธอจึงเพ่ิงสังเกตว่าขนที่ขาหลังของมันถูกย้อมไปด้วยเลือด ต้นขามีรอยแผลที่เห็นได้อยา่ งชดั เจน ท่าจะลึกน่าดู หนงั ปริเน้อื แตก แต่ มนั กลับยงั ยนื นิง่ อย่ไู ด้ เสี่ยวโอวเผลอลดความระวังตัวลง คิดว่ามันคงจะหลงทางกับ พอ่ แม่แลว้ ถกู สัตว์อืน่ ท�ำร้ายถงึ ได้มาโผลท่ ี่นี่ มันบาดเจบ็ หนกั ขนาดน้ีคง ไม่สามารถทำ� อันตรายเธอได้หรอก เธอครุ่นคิดชั่วครู่ จึงหยิบเอากล่องนมออกมาจากกระเป๋า ตดั แพ็คเกจส่วนบนออก แล้วคอ่ ยๆ นงั่ ยองๆ ยนื่ นมวางลงบนจดุ ท่ีหา่ ง จากเสือดาวน้อยหนึ่งเมตร ดวงตาสีน้ำ� เงินเขม้ ของเสือดาวนอ้ ยมองดูเสี่ยวโอว แลว้ กม็ องดู กล่องนมเบ้ืองหน้า ช่ัวครู่...ก็ลากสังขารบาดเจ็บของตนขยับเข้ามา ทีละกา้ ว มนั เร่ิมจากเลยี นมไปค�ำหนึ่งกอ่ น จากนั้นกม็ ดุ หนา้ ลงกนิ นมใน กล่องอยา่ งเอร็ดอร่อย เสยี่ วโอวมองมันแล้วก็แอบโลง่ ใจ อาศยั จงั หวะทเ่ี สอื ดาวนอ้ ยกนิ นม เธอถอยหลงั หมนุ ตวั แลว้ รบี รดุ ไปจากตรงนที้ นั ที แม้เสือดาวตัวเล็กๆ อาจจะไม่อันตราย แต่ถ้าพ่อแม่มันมาเห็น แผลบนร่างของลูกเสือแล้วนึกว่าเป็นฝีมือเธอ หากคิดเอาเร่ืองขึ้นมา จะทำ� ยังไงล่ะ? เธอมีมีดพับสวิสเล่มเดียว จะให้สู้กับเสือดาวโตเต็มวัยสองตัว คงจะเปน็ ไปไมไ่ ด้ พอคิดได้แบบน้ี เส่ียวโอวก็ยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย จริงสิ...ตก 12

กลางคนื ไมร่ ้ใู นป่าจะมสี ัตว์ดรุ ้ายอีกเทา่ ไร เธอต้องรบี หาทีป่ ลอดภยั เพ่อื หลบซอ่ นตัว เพือ่ ออกจากป่าน้ีให้ได้ เสี่ยวโอวเล่ยี งไม่กลับไปยังตน้ ไมต้ น้ นน้ั อีก เธอเลือกไปอีกเส้นทางหนึ่ง เดินไปประมาณหน่ึงชั่วโมง ต้นไม้ เบอ้ื งหนา้ เตยี้ ลงเรือ่ ยๆ ก้านไมก้ ็ยงิ่ อวบใหญข่ น้ึ เรอ่ื ยๆ กิ่งใบหนาทึบจริงๆ เส่ยี วโอวยงั ไมท่ นั ไดม้ องพจิ ารณารอบดา้ น ทันใดนน้ั ความมดื ก็ ปกคลุมอย่างรวดเร็ว ทั่วทั้งป่าตกอยู่ในความมืดมิด แม้กระทั่งยื่นมือ ออกมาก็ยงั ไมเ่ ห็นนวิ้ ท้ังห้า เธอนิ่งอ้ึงไปไม่เข้าใจสถานการณ์ท่ีก�ำลังเกิดข้ึน พยายาม คล�ำทางท่ามกลางความมืดมือไม้พัลวัน เธอล้วงเอาไฟฉายออกจาก กระเป๋า...แล้วเปดิ สวิตช์ แสงสีขาวสาดออกมาจากไฟฉาย อันดับแรกเธอส่องไปยังข้อมือตนเอง เห็นเข็มส้ันของนาฬิกาช้ี ตรงไปท่เี ลขหกพอดี อ...อะไรกนั ... พอหกโมงตรงฟ้ากด็ บั ลงทันทเี หมอื นปิดไฟ! เสี่ยวโอวไม่กล้าเปิดไฟฉายนานนัก กลัวว่าแสงน้ีจะล่อสัตว์ป่า มาหาตัวเอง เธอมองดูเวลาอย่างรวดเร็วแวบหนึ่งแล้วก็เก็บไฟฉายใส่ กระเป๋า ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย มนั ยงั ไงกนั แน่? ท�ำไมจๆู่ ฟา้ ถึงมืด? 13

บทที่ 2 วินาทกี อ่ นฟา้ ยังสวา่ งอยู่เลย วนิ าทถี ัดมาก็มืดทันที เส่ียวโอวเงยหน้าขึ้น เหนือหัวของเธอเป็นดวงดาวพร่างพราว ทางชา้ งเผอื กสเี งนิ สวา่ งไสวพาดผา่ นทอ้ งฟา้ ทงั้ ผนื ทำ� ใหม้ องเหน็ ดวงดาว ทุกดวงไดอ้ ย่างชดั เจน แสงจากดาวตกพุ่งลงมาเป็นสายแล้วหายลับไปที่ปลาย ขอบฟ้า สวยงามดุจโลกแห่งเทพนิยายที่เธอเคยได้ยินผู้ใหญ่เล่าขานให้ ฟังในวัยเด็ก น่าเสียดายที่เส่ียวโอวไม่มีอารมณ์จะมาชื่นชมทิวทัศน์ สวยงามเหล่าน้ี ร้สู ึกเพยี งอกสน่ั ขวัญหาย ที่น่ีไม่มีการค่อยๆ เปล่ียนจากวันเป็นคืนเลยหรือ? พอถึงเวลา กลางคนื ฟา้ กม็ ดื ลงเสียอยา่ งนัน้ หรือวา่ ทีน่ ี่ไมม่ ตี ะวันตกดิน ไมม่ ีช่วงเวลาพลบค่ำ� ? ยังไม่ทนั ไดค้ �ำนึงถึงปญั หาเหลา่ นี้ เสี่ยวโอวจำ� ต้องข่มทบั ความ รู้สึกขวัญหายของตนเองเอาไว้ก่อน เธอมีเวลาไม่มากเท่าไรแล้ว ต้อง อาศัยแสงดาวสลัวรางเหนือหัวเพ่ือคล�ำทางหาต้นไม้ท่ีเหมาะสมในการ หลบซอ่ นตวั 14

หลังจากควานหาอยู่นานในท่ีสุดก็พบ เธอหยิบเอาตะขอและ เชือกส�ำหรับปีนเขาออกมาจากกระเป๋า น่ีน่าจะเป็นของเฉินปิน-- กรรมาธิการฝา่ ยพลานามัย เส่ียวโอวจ�ำไดว้ า่ กอ่ นจะมาทัศนาจรนน้ั เขา บอกว่าจะไปปีนภูเขาทางด้านหลัง แต่ตอนนี้อุปกรณ์เหล่าน้ันกลับมา ปรากฏในกระเปา๋ ทำ� ใหเ้ ธอรูส้ กึ สับสนเลก็ นอ้ ย โชคดที ขี่ องสองสงิ่ นช้ี ว่ ยใหเ้ ธอปนี ขนึ้ ตน้ ไมไ้ ดส้ ำ� เรจ็ จงึ ผา่ นพน้ ค�่ำคนื อนั มดื สนิทนไ้ี ปไดอ้ ย่างปลอดภยั แม้จะรู้สึกปลอดภัยแล้วส�ำหรับคืนน้ี แต่อุณหภูมิรอบด้านที่ ลดตำ�่ ลงอยา่ งรวดเรว็ ทำ� ใหร้ สู้ กึ เยน็ ขนึ้ เรอื่ ยๆ ยงั ดที ใ่ี น ‘หว้ งมติ ’ิ มผี า้ หม่ กับถงุ นอนให้หยบิ ใชพ้ อคลายความหนาวได้บ้าง เสย่ี วโอวตง้ั นาฬกิ าปลกุ ไวท้ ต่ี หี า้ ครงึ่ เพอ่ื ใหแ้ นใ่ จวา่ เรอื่ งเมอื่ คนื เธอไมไ่ ด้รสู้ ึกไปเอง ท่ีนไ่ี ม่มีตะวนั ตกดนิ แล้วจะไมม่ พี ระอาทติ ย์ข้ึนด้วยหรอื เปลา่ ? เธอลืมตารอจนถึงตีห้าห้าสิบเก้านาที เบ้ืองหน้ายังคงมีเพียง ความมืดมิด จากน้ันเมื่อเข็มนาทีบรรจบกับเข็มวินาทีที่เลขสิบสอง เข็มชัว่ โมงช้ีตรงไปทเ่ี ลขหก เท่าน้ันแหละ...บรรยากาศรอบด้านก็เหมือนมีมือขนาดใหญ่มา แหวกมา่ นออก ฟ้าสว่างข้ึนทันที! แสงตะวนั เจดิ จ้าส่องผ่านแมกไม้อันหนาทึบ เส่ียวโอวนัง่ ตะลงึ อยู่บนกงิ่ ไม้ ดวงตายังปรบั กับแสงสว่างที่แผด ใส่อย่างกะทันหันไม่ได้ แสงจ้าจนเธอต้องหรี่ตา ที่นี่แปลกสุดๆ มีจุดที่ น่าสงสยั มากมายตัง้ แต่เมอ่ื วานจนถงึ ตอนน้ี เสย่ี วโอวบังคบั ตวั เองไม่ให้ คิดมาก แต่วา่ ภาพเบอื้ งหนา้ ท�ำให้เธอไมอ่ าจสงบใจไดอ้ กี 15

ทีไ่ หนบนโลกกันทีไ่ ม่มพี ลบค�่ำและรงุ่ อรุณ? และจะมีทไี่ หน ที่กลางวนั กับกลางคนื แบ่งกนั ชดั เจนขนาดน?ี้ เปน็ เพราะเธอความรนู้ อ้ ยดอ้ ยประสบการณ์ หรอื วา่ นค่ี อื โลกอกี ใบหน่ึงซ่ึงไม่ใชโ่ ลกเกา่ ของเธอ? พอความคิดนี้แวบข้ึนในหัว เสี่ยวโอวก็แข็งไปท้ังตัว สายลม แผ่วเบายามเช้าพัดผา่ นยอดไม้ ทำ� ใหข้ นที่แขนเธอลกุ ชันไปหมด ถา้ นเ่ี ปน็ เร่ืองจริง... ไม่...ไม่... เธอ...เธอจะต้องกลับไปได้แน่ๆ เม่ือวานก็แค่เดิน หลงทางเท่านั้น ขอแค่วันน้ีหาทางออกจากป่าเจอก็จะกลับข้ึนไปบน ยอดเขาได้ แลว้ กจ็ ะไดไ้ ปพบกบั เพอื่ นและอาจารยใ์ นชนั้ เรยี นดว้ ย พอ่ กบั แม่ยงั รอใหเ้ ธอกลับบ้านอย่างปลอดภยั อยู่นะ เธอจะติดอยู่ท่ีน่ีไม่ได!้ เสี่ยวโอวเก็บผ้าห่มกับถุงนอนยัดเอาไว้ในกระเป๋าสะพายแล้ว ไต่เชอื กลงมาจนถึงพ้นื เธอพบวา่ มีล�ำธารอย่บู ริเวณใกลๆ้ น�้ำใสจนเห็น กอ้ นหนิ เธอเดินไปลา้ งหนา้ พอทำ� ให้รสู้ ึกสดชื่นไดส้ ติขึ้นมาบ้าง ผืนน้�ำสะท้อนใบหน้าน่ารักจ้ิมลิ้มของเด็กสาวคนหน่ึง ผิวขาว ผุดผาด ริมฝปี ากสีแดงสดเป็นรปู หัวใจ ดงู ดงามกระจา่ งตาทต่ี วั เจ้าของ เองก็ยังไม่รู้ว่าตนหน้าตาดี เพียงท�ำท่าขมวดค้ิวน้อยๆ ก็ยังดูน่ารัก น่าสงสารชวนให้ผคู้ นท่เี ห็นพากนั ใจอ่อนเสียแลว้ พอรสู้ กึ ผอ่ นคลายขน้ึ มาบา้ งกก็ ม้ ลงมองฝา่ เทา้ ทเี่ รม่ิ เจบ็ เมอื่ ถอด รองเท้าออกพบตมุ่ น�ำ้ ใสๆ สองตุ่มขน้ึ ที่เทา้ เมื่อวานเธอใช้เวลาเดินเกือบห้าช่ัวโมง แถมเส้นทางในป่าก็ยัง ขรขุ ระ ตอนท่ีเดนิ ก็ไม่รู้สกึ อะไรหรอก เพิ่งมาร้สู กึ เจ็บในตอนนี้ เส่ยี วโอวถจู มูกไปมา รู้สกึ รนั ทดใจนิดๆ ครอบครัวสกุลจี้มีลูกยาก เธอเป็นลูกหลงเพียงคนเดียวตอนท่ี 16

พ่อกบั แม่อายุมากแลว้ ปกตแิ คเ่ ธอปวดหวั ตัวรอ้ นเล็กนอ้ ย บรรยากาศก็ ตึงเครียดไปทั้งบ้าน ท่านท้ังสองทะนุถนอมเธอดังไข่ในหิน ตอนน้ีเธอ ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกตัวคนเดียวกลางป่ากลางเขา เกิดบาดเจ็บ ขน้ึ มาก็คงไม่มีใครรู้ เสย่ี วโอวนึกเศร้าใจอยูค่ รหู่ นึ่ง พอต้งั สติได้กจ็ ัดการต่มุ น�ำ้ ท่ีเทา้ อยา่ งลวกๆ จากน้นั ก็เปดิ กระเปา๋ ไปเจอรองเทา้ กฬี าสีขาวคหู่ นง่ึ ไมร่ ้วู ่า ของเพ่ือนผู้หญงิ คนไหน แต่ดูขนาดแลว้ น่าจะพอดกี บั เทา้ เธอจงึ รีบสวม ทนั ทโี ดยไม่คดิ อะไรอีกแลว้ ออกเดนิ ทางตอ่ เดนิ ไปไดไ้ มไ่ กลนกั หางตาเสยี่ วโอวกเ็ หลอื บเหน็ คราบเลอื ดบน ใบหญ้า คราบเลือดทว่ี า่ จับตัวแขง็ กลายเปน็ จุดสแี ดงชาด สภาพแวดลอ้ มโดยรอบดคู นุ้ เคยมากขน้ึ เรอ่ื ยๆ เธอมลี างสงั หรณ์ ไม่ดีเอาเสียเลย แล้วก็เป็นดั่งที่คาดไว้ ด้านหน้ามีต้นไม้ใหญ่ที่แสนจะ คนุ้ ตาสลกั เลข ‘1002’ อยตู่ รงใตต้ น้ แถมยงั มี ‘เจา้ เหมยี วลายดอกตวั นอ้ ย’ นอนหลับอย่อู ย่างสบายใจ แนล่ ะ่ ...ใจเธอตกลงตาตุ่มทนั ที ฉันกลบั มาทีเ่ ดมิ อีกแลว้ ! เมอ่ื คนื พอฟา้ มดื เธอไมเ่ หน็ สภาพแวดลอ้ มโดยรอบ พอเหน็ ตน้ ไม้ เบ้อื งหน้าดูแปลกตากน็ ึกวา่ เดนิ มาไกลแลว้ ไม่รู้เลยว่าต้นไม้ท่ีเธอใช้อาศัยหลับนอนเป็นนานสองนานน้ัน อยู่ห่างจากต้น ‘1002’ เพียงไม่ก่ีสิบเมตร ท�ำไมเธอถึงเดินออกจากท่ีน่ี ไมไ่ ด้สกั ทีนะ? ความร้อนรนระคนความสงสยั ทว่ มท้นจิตใจเธอทันที พวกละครท่ีเกี่ยวกับยุคโบราณมักมีฉากเขาวงกต สภาพ แวดล้อมที่ดูคล้ายกัน แต่กลับมีค่ายกลลับซ่อนอยู่ในทุกก้าวย่าง เดิน พลาดเพยี งแค่ก้าวเดยี ว สงิ่ ทีร่ ออยู่กจ็ ะต่างกันราวฟา้ กับเหว หรือตอนนเ้ี ธอกำ� ลงั ติดอยใู่ นเขาวงกต? 17

ทันใดนัน้ เสยี งแหลมเลก็ พลันดึงสตเิ สี่ยวโอวกลับคืนมา เสี่ยวโอวมองไปตามต้นเสยี ง เสือดาวน้อยทีถ่ ูกใบไมก้ ลบก�ำลัง หายใจรวยรนิ พะงาบๆ อยบู่ นพน้ื เสยี งเมอื่ ครกู่ ม็ าจากมนั นนั่ แหละ เสยี ง ครวญครางของมนั นน้ั เหมอื นออกมาจากลำ� คอสว่ นลกึ ฟงั แลว้ นา่ สงสาร นัก เธอเดินเขา้ ไป ค่อยๆ โกยใบไมอ้ อกจากตัวมนั พอเหน็ แผลทข่ี า หลงั มันชัดถนดั ตาก็ถึงกับตกตะลงึ เมื่อวานยนื อยู่ห่างกนั พอสมควรเลย ไม่ได้มองใหล้ ะเอียด มาวนั นี้มองอีกทีกเ็ หน็ หนังบริเวณปากแผลเริ่มเน่า เปน็ หนองแลว้ ขนกบั หนงั จบั ตวั กนั เปน็ กระจกุ มแี มลงตวั เลก็ ๆ ไตไ่ ปมา อยใู่ นนนั้ เมื่อวานยังเดินได้อยู่เลยไม่ใช่หรือ ท�ำไมวันน้ีถึงกลายเป็น แบบน้ีแลว้ ละ่ ? มอื ของเสย่ี วโอวเผลอไปถกู แผลของมนั เขา้ เสอื ดาวนอ้ ยสง่ เสยี ง ครางต่ำ� อู้อจ้ี ากในล�ำคอ เปดิ เปลอื กตาขนึ้ ดวงตาสีน้ำ� เงนิ เข้มจับจอ้ งมา ที่เธอ แววตาของมันไม่ถือว่าเป็นมิตร น่าจะเป็นสัญชาตญาณเฮือก สดุ ทา้ ยของสัตวท์ ีร่ ะแวงสงสยั ไปหมดทุกสง่ิ หากไมใ่ ชเ่ พราะมนั บาดเจบ็ หนกั อยู่ เสย่ี วโอวเชอ่ื วา่ มนั ตอ้ งโดด มาตะปบตนแน่ ตอนนแี้ คเ่ อาตวั ใหร้ อดเธอยงั ลำ� บากเลย เดมิ ทกี ไ็ มอ่ ยากจะชว่ ย มันหรอก ใครจะรู้ว่าพ่อแม่มันอยู่ไหน บาดเจ็บเพราะอะไร แล้วมาโผล่ ท่ีน่ีได้ยังไง หลังจากน้ีจะมีเร่ืองยุ่งยากอะไรรออยู่อีกหรือเปล่า? แต่ว่า พอได้อุ้มร่างกายเลก็ จิ๋วของมนั แลว้ เธอกเ็ ปล่ียนความคิด เล็กจังเลย เล็กย่งิ กวา่ แมวอเมรกิ นั ขนสัน้ ท่เี ธอเล้ียงไวท้ ่บี ้านอกี 18

หากชว่ ยได้ก็ชว่ ยสกั หน่อยเถอะนะ เส่ียวโอวอุ้มเสอื ดาวน้อยมาทร่ี มิ แม่น้ำ� เธอนง่ั ยองๆ มอื หนงึ่ กมุ ขาหนา้ มนั ไว้ อกี มอื หนง่ึ วกั นำ�้ ใสชะลา้ ง บาดแผลที่ขาหลังมันเบาๆ แผลลึกมาก ดูไม่เหมือนเกิดจากสิ่งมีคมจ�ำพวกกับดักสัตว์ เหมือนถกู สตั วอ์ ่ืนท�ำรา้ ยเสียมากกวา่ เอ๋...หรือว่ามันถกู สตั วร์ ้ายพรากมาจากพอ่ แม่ แล้วก็หนมี าได้? เสย่ี วโอวลา้ งท�ำความสะอาดแผลของเสอื ดาวนอ้ ย วางมนั ลงบน พื้นหญ้าสะอาด ล้วงดูในกระเป๋าก�ำลังเตรียมจะหยิบกล่องยามาท�ำแผล ให้ ทนั ใดนน้ั กไ็ ดย้ นิ เสียงหมาปา่ ดังมาแต่ไกล การเคลอ่ื นไหวของเสยี่ วโอวชะงกั กกึ เสอื ดาวนอ้ ยลืมตาขึน้ จากนั้นกห็ ร่ตี าลงแลว้ เฝา้ รอ...ดูตา่ งจาก เจ้าเหมียวอ่อนแอเม่ือครู่ราวกับไม่ใช่ตัวเดียวกัน ทันใดนั้นมันก็พองขน เกร็งตัวข้ึนมาตอ่ หน้าต่อตาเธอ ตอนแรกเธอนกึ วา่ ตนเองไดย้ นิ ผดิ ไป มเี สยี งรอ้ งคลา้ ยเสยี งของ หมาป่าดงั ข้ึนอีกครงั้ และใกลเ้ ข้ามาเรอ่ื ยๆ อยา่ งรวดเรว็ ฟงั จากเสยี งแลว้ ดทู ่าจะไมใ่ ชห่ มาปา่ แคต่ ัวเดยี วเสยี ด้วย ไดย้ ินมาว่าหมาปา่ เป็นสตั วท์ ี่อยกู่ ันเป็นฝูง วิเคราะหจ์ ากเสียงท่ี ขานรับกนั เป็นทอดยาว นา่ จะเปน็ หมาปา่ ฝูงใหญฝ่ งู หน่งึ เลยทีเดียว เสีย่ วโอวคว้ากระเป๋ามากมุ ไวแ้ น่น ลุกขึน้ คดิ จะวิ่งหนี โอเค...เธอเคยเผอื่ ใจไวแ้ ลว้ วา่ อาจเจอสตั วร์ า้ ย แตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ จะ เร็วขนาดน้ี ทงั้ หมดนี่มนั แปลกทีแ่ ปลกทางสำ� หรบั เธอ ไม่รู้ด้วยซำ�้ ว่าจะ ซอ่ นตวั ตรงไหน ลำ� พงั ตวั เธอเองยงั หลงทางอยใู่ นปา่ หาทางออกไมไ่ ดเ้ ลย 19

หญงิ สาวรบี รูดซิปกระเปา๋ อย่างร้อนรน จงั หวะนนั้ เองมขี องสงิ่ หนง่ึ รว่ งออกมาจากกระเปา๋ กลงิ้ ลงบนพนื้ พอหยิบข้นึ มาดกู พ็ บว่าเปน็ เข็มทศิ วงกลม สลักตัวอักษร N-S- W-E ทั้งสีท่ ิศด้วยลายเสน้ ที่สวยงาม นคี่ อื สงิ่ ทพี่ อ่ กบั แมข่ องเธอใสก่ ระเปา๋ มาใหก้ อ่ นทจ่ี ะออกเดนิ ทาง พวกท่านกลัวว่าเธอจะหลงป่า จะได้มีใช้ยามจ�ำเป็น ตอนน้ันเธอเองก็ ไม่ไดใ้ สใ่ จนกั แถมลมื ไปแล้วดว้ ยซ้�ำ ตอนน้กี ลับตาสว่างวาบ ใช่แลว้ ...เธอต้องการสิ่งน้ี! พอใช้เข็มทิศก�ำหนดทิศทางเรียบร้อยแล้ว เส่ียวโอวก็สะพาย กระเป๋า หันกลับไปมองเสอื ดาวนอ้ ยทห่ี มอบอย่กู ับพ้นื เงยี บๆ มันกำ� ลงั มองเธอโดยไม่ละสายตา ดวงตาสีนำ้� เงนิ หมน่ ลง แปลกจงั เลย เสยี่ วโอวคดิ อยใู่ นใจ เธอมองเหน็ อารมณค์ วามรสู้ กึ ของคนจากในดวงตาเสอื ดาวเนี่ยนะ? เม่ือครูม่ ันแสดงสหี นา้ เวทนาให้เธอหรอื ? “โบร๋ว-------------” เสยี งหมาป่าหอนครง้ั แล้วครัง้ เล่าใกลเ้ ขา้ มาเรอ่ื ยๆ เส่ียวโอวกัดฟันแน่น รีบเข้าไปอุ้มเสือดาวน้อยแนบกับอก จากนั้นท้งั คนทั้งเหมยี วก็วงิ่ ลดั เลาะไปตามทางน�้ำอยา่ งไม่คดิ ชีวิต พอเปล่ียนมาสวมรองเท้ากีฬาแล้ววิ่งสบายข้ึนเยอะ เส่ียวโอว คอยระมัดระวังไม่ให้สัมผัสแผลของเสือดาวน้อย ว่ิงไปก็ก้มหน้ามอง เขม็ ทิศไปด้วย พอมเี ขม็ ทศิ นำ� ทางทุกอยา่ งกร็ าบรน่ื เธอเลือกวงิ่ ลงทาง ทิศใตเ้ ร่งฝเี ท้าไม่หยุด เพยี งคร่เู ดียวก็หลุดออกมาจากปา่ เสียงหมาปา่ ท่ี ด้านหลังคอ่ ยๆ ห่างไป เธอก้มหน้ามองนาฬกิ าแวบหนึง่ 20

หา...นี่เธอเดินทางมาสองชั่วโมงแล้วหรือเน่ีย ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย สกั นดิ เธอหายใจหอบอยา่ งหนกั พออนั ตรายจางหายจงึ ไดร้ สู้ กึ เหนอ่ื ย จนหมดแรง เส่ียวโอวแข้งขาอ่อน ล้มตัวลงน่ังเอนพิงต้นไม้ รู้สึกว่าฝ่ามือ เหนยี วเหนอะผดิ ปกตจิ งึ แบมอื ออก เหน็ คราบเลอื ดเตม็ ไปหมด เธอสะดงุ้ ตกใจ รบี ตรวจดูเสือดาวน้อยในอ้อมอก เม่อื ครู่รีบว่ิงจนเกนิ ไป แถมในป่ากม็ สี ิ่งกีดขวางเยอะ ฝีเทา้ เธอ จึงสะดุดเป็นพักๆ เธอเห็นว่าแผลของเสือดาวที่แห้งแข็งไปแล้วปริแตก ออกอีกครั้ง เลือดก�ำลังไหลซึม แผลท่ีว่าลึกมาก... ลึกจนแทบจะเห็น กระดกู ขนาดเธอเหน็ แลว้ ยงั นกึ เจบ็ แทนแตม่ นั กลบั ไมส่ ง่ เสยี งรอ้ งสกั แอะ “คงไมไ่ ดต้ ายไปแลว้ หรอกนะเจา้ เหมยี ว?” เสีย่ วโอวทกั มัน ยื่น มือมาแตะใบหูกลมเบาๆ เสอื ดาวนอ้ ยขยบั ใบหแู ลว้ ลมื ตาชา้ ๆ ดวงตาสนี ำ�้ เงนิ ของมนั จอ้ ง มาทเี่ ธอ เดิมทเี ธอนกึ ว่ามนั จะโกรธ คิดไมถ่ งึ วา่ มันแค่มองเธอแวบหนง่ึ แล้วกห็ นั กลับไปเงยี บๆ โดยไมส่ ่งเสียงอะไรเลย คงเจบ็ จนไมม่ ีแรงเคล่ือนไหวแลว้ ละ่ สิ...เสย่ี วโอวคดิ ในใจ ในเมอ่ื พน้ อนั ตรายแลว้ สง่ิ เรง่ ดว่ นทต่ี อ้ งทำ� ตอนนค้ี อื การทำ� แผล พอคดิ เชน่ นเ้ี สยี่ วโอวกต็ งั้ หนา้ ตงั้ ตาคน้ กระเปา๋ สะพาย ในทสี่ ดุ กล็ ว้ งหยบิ กล่องยาจากอีกมิติหนึ่งได้ ภายในกล่องมียาส�ำหรับใช้ปฐมพยาบาล เบ้ืองต้นครบครัน มที ง้ั แอลกอฮอล์ น้ำ� ยาลา้ งแผล ยาลดไข้ ยาหา้ มเลอื ด และผ้ากอ๊ ซ ทีบ่ ้านของเธอเลย้ี งแมว จงึ พอรวู้ ธิ ีดแู ลแมวอยบู่ า้ ง แตเ่ ป็นครง้ั แรกจรงิ ๆ ทเี่ ธอเจอแผลลกึ ขนาดน้ี 21

เธอพยายามควบคุมมือให้นิ่ง ใช้แอลกอฮอล์ฆ่าเช้ือราดลงบน มีดพับสวิสจากน้ันก็กดขาหลังของเสือดาวน้อยที่ก�ำลังบาดเจ็บไว้เบาๆ กรีดเนื้อตายและน้�ำหนองออกจากบริเวณบาดแผลอย่างระมัดระวัง เสือดาวน้อยครางเสียงต�่ำ เสียงของมันท�ำให้เธอมือส่ันไปหมดจนเผลอ ออกแรงมากไป เสือดาวน้อยหนั มากะพริบตาวาววบั ใสเ่ ธอ เธอโพล่งออกมาวา่ “ขอโทษ ขอโทษนะ...ฉนั ไม่ไดต้ ง้ั ใจ” พูดจบก็เพ่ิงนึกได้ว่ามันคงฟังไม่รู้เรื่อง จึงอดแปลกใจไม่ได้ว่า ทำ� ไมตวั เองตอ้ งขอโทษด้วย? เพราะเหน็ แววตาไมพ่ อใจของมันเหรอ? หลังจากจัดการเอาเน้ือท่ีตายออกเสร็จ เสี่ยวโอวก็น�ำน�้ำยา ลา้ งแผลมาฆา่ เชอ้ื บนปากแผล หา้ มเลอื ด ทายาแลว้ กพ็ นั ดว้ ยผา้ กอ๊ ซ เธอ พันรอบขาหลังเสือดาวน้อยอย่างต้ังใจอยู่หลายรอบ พอรอบสุดท้ายก็ ผกู โบหูกระตา่ ยให้มนั อยา่ งสวยงามเป็นรางวลั ปลอบใจ เสรจ็ แล้ว! เสี่ยวโอวพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เตรียมจะถอนใจยกใหญ่ เสือดาวน้อยที่ยืนทรงตัวอย่างม่ันคงมาตลอดก็พลันเซมาด้านหน้าแล้ว ลม้ ลงไปกับพน้ื เธอตกใจรบี โอบตัวมันไว้ พอสมั ผสั ตวั เจา้ เสอื เธอจงึ พบวา่ อณุ หภมู มิ นั ไมป่ กติ สตั วจ์ ำ� พวก แมวจะมอี ณุ หภมู ริ า่ งกายสงู กวา่ มนษุ ย์ ปกตจิ ะอยทู่ ป่ี ระมาณสามสบิ แปด องศา เห็นได้ชัดว่าเจ้าเสอื ดาวน้อยน้ีมอี ณุ หภมู สิ ูงมากกวา่ ปกติเสยี อกี เป็นไข้ร?ึ เส่ียวโอวแตะใบหูกับอุ้งเท้าของมัน ร้อนวูบวาบจริงๆ ด้วย คงเพราะเมอ่ื คนื บาดเจ็บหนัก แถมยงั คา้ งแรมกลางแจ้งมาคืนหน่งึ ถึงได้ ตวั รอ้ น 22

เสยี่ วโอวค้นดใู นกลอ่ งยา หยิบเอาปรอทวัดไขอ้ อกมา ปากของแมวไมอ่ าจคาบปรอทวดั ไขไ้ ด้ เมอ่ื กอ่ นตอนทเ่ี สย่ี วโอว วดั ไขใ้ หเ้ จา้ อเมรกิ นั ขนสนั้ ทบี่ า้ น กม็ กั จะเอาปรอทวดั ไขส้ อดรทู วารตลอด เธอหยิบปรอทวัดไข้ วางเสือดาวน้อยราบลงบนน่องตนเอง ก�ำลงั เตรียมจะใช้วิธีเดียวกนั เพยี งปรอทวดั ไขส้ มั ผสั ทวารมนั ยงั ไมท่ นั ไดส้ อดเขา้ ไป เสอื ดาว น้อยเหมอื นเดาได้ว่าเธอจะทำ� อะไร ไมร่ ู้เอาแรงมาจากไหน ดน้ิ รนไปมา กรงเลบ็ หนา้ ตะกยุ ตะกายสดุ แรง ตาสนี ำ้� เงนิ ฉายประกายโทสะจบั จอ้ งมา ทเ่ี ธอเขมง็ 23

บทท่ี 3 ช.ิ .. เสี่ยวโอวชปู รอทวดั ไข้...ท�ำอะไรไมถ่ กู ท�ำไมมันถึงได้ต่อตา้ นรนุ แรงขนาดนี้ล่ะ? ไม่ชอบการวัดไข้วิธีนี้ เหรอ? แตต่ อนเธอวดั ไขใ้ หก้ บั เจา้ แมวอเมรกิ นั ขนสน้ั ทบี่ า้ น กไ็ มเ่ หน็ วา่ มันจะต่อต้านเลยนี่นา เสี่ยวโอวงงกับการกระท�ำของเจ้าเสือน้อยจึงลอง ยนื่ ปรอทวดั ไขเ้ ขา้ ใกลม้ นั อกี ครง้ั คราวนย้ี งั ไมท่ นั ไดส้ มั ผสั ตวั มนั กก็ ระโจน มาหาอย่างรวดเร็ว ใช้ขาหลังข้างที่ไม่บาดเจ็บดีดปรอทวัดไข้ในมือเธอ รว่ งลงกับพื้น เพราะเสีย่ วโอวคลายมือออกอยา่ งรวดเรว็ จึงไมร่ สู้ ึกเจ็บ เสือดาวน้อยยืนกัดฟันกรอด จ้องเขม็งมาท่ีเธอพร้อมส่งเสียง แหลมเลก็ ขู่ ท่าทางเหมอื นจะโกรธและอาย อาย? เสย่ี วโอวนงั่ ขดั สมาธอิ ยใู่ ตต้ น้ ไม้ มเี สอื ดาวนอ้ ยยนื อยตู่ รงหนา้ ... หนึ่งคนหนึ่งเสือจ้องตากนั ไมล่ ดละ 24

ในท่ีสุดเธอก็เป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีก่อน เพราะเร่ิมเข้าใจอะไร บางอยา่ ง จงึ ถามออกมาวา่ “แกไมช่ อบวดั ไขเ้ หรอ?” เสือดาวน้อยมองปรอทวัดไข้ที่ร่วงลงในพงหญ้าด้วยแววตา ขนุ่ เคอื ง เอาเถอะ...ถ้าไมช่ อบกไ็ มต่ อ้ งวดั เพราะไมว่ ่าอยา่ งไร อุณหภูมิ ของตวั มนั กบ็ อกอยแู่ ลว้ วา่ มไี ขโ้ ดยไมต่ อ้ งสงสยั ทอ่ี ยากวดั ไขก้ เ็ พอื่ ยนื ยนั ว่าก่ีองศาเท่าน้ัน ในเม่ือมันต่อต้านขนาดน้ี ใช้แอลกอฮอล์เช็ดเพื่อลด อุณหภูมิใหก้ อ่ นกแ็ ล้วกนั เสี่ยวโอวเอาก้านส�ำลีจุ่มแอลกอฮอล์ เตรียมจะเช็ดอุ้งเท้าเจ้า เสอื ดาวนอ้ ยเพอื่ ลดไขใ้ หม้ นั แตด่ จู ากปฏกิ ริ ยิ าของเสอื ดาวนอ้ ยเมอื่ ครนู่ ้ี มนั ยังจะยอมให้เธอสัมผสั อกี เหรอ? เธอย่ืนมือมาตรงหน้าเสือน้อยเป็นการหยั่งเชิง เขี่ยคางมัน เหมอื นที่เคยหยอกเจา้ เหมยี วที่บา้ นตามปกติ เสือดาวน้อยไม่ขยับ ดวงตาสีน้�ำเงินฉ�่ำลึกกลอกขึ้นเล็กน้อย เหมอื นเบ่ือหน่าย กอ่ นจะมองไปทส่ี �ำลีในมอื เสย่ี วโอว “อันนค้ี ือสำ� ลีชุบแอลกอฮอล์ มันจะช่วยลดไขใ้ หแ้ กได้ ตอนน้ีแก มีไข้นะ...” ไม่รู้เพราะอะไรเมื่อเผชิญกับดวงตาคู่ท่ีดูเหมือน ‘รู้แจ้ง ทกุ สรรพส่งิ ’ ค่นู น้ั ทำ� ใหเ้ ธอรสู้ ึกอยากจะอธิบายข้นึ มา คราวนเ้ี สอื ดาวนอ้ ยไมไ่ ดต้ อ่ ตา้ น ไมร่ วู้ า่ เปน็ เพราะฟงั คำ� พดู เธอ เขา้ ใจ หรอื วา่ ใชแ้ รงเฮอื กสดุ ท้ายหมดไปแลว้ เส่ียวโอวอุ้มมันขึ้นมาบนตักได้ส�ำเร็จ คว้าขาท้ังสี่โดยพยายาม เลี่ยงไม่ให้โดนบาดแผล แล้วก็ค่อยๆ เช็ดอุ้งเน้ือกลางฝ่าเท้าจนครบ ทุกขา อุ้งเท้าของสัตว์จ�ำพวกแมวล้วนเป็นสีชมพู เสือดาวก็เช่นกัน 25

ตรงอุ้งเท้าหน้าฝั่งซ้ายของเสือดาวน้อยมีรอยแผลเป็นสีน�้ำตาลเป็นเส้น แทบจะพาดทบั ทง้ั อุ้งเทา้ แผลเป็นท้งั ยาวทั้งลกึ ดสู ะดุดตา ตอนทไี่ ดแ้ ผล นมี้ ามันคงจะต้องเจ็บมากแน่ๆ เสยี่ วโอวอยากจะสมั ผสั บาดแผลนนั้ แตก่ ย็ ง้ั มอื ไว้ บอกกบั ตนเอง วา่ เจา้ เหมยี วข้โี มโหตัวนไี้ ม่ชอบให้แหย่ ไมเ่ หมอื นเจา้ เหมียวนอ้ ยทีบ่ ้าน เธอ ถ้ามนั ไมพ่ อใจขน้ึ มา ต่อให้บาดเจบ็ อยกู่ ็อาจกัดเธอถงึ ตายได้ หลังจากทาแอลกอฮอล์เสร็จ เสี่ยวโอวหยิบผ้าขนหนูไปซักที่ ล�ำธารจนสะอาด เพิ่งจะเข้าฤดูใบไม้ร่วง น้�ำในล�ำธารท้ังใสและเย็น อาจไมด่ พี อสำ� หรบั ประคบเยน็ แตก่ ด็ กี วา่ ไมม่ เี ลย เสย่ี วโอวเอาผา้ ขนหนู เปยี กที่พับเรียบร้อยแลว้ วางพาดลงบนทอ้ งของเสือดาวน้อย แลว้ เอาไป จมุ่ น้�ำทลี่ ำ� ธารใหมท่ กุ ๆ สบิ นาที จดั การท้ังหมดนเ้ี สร็จแลว้ เส่ยี วโอวจึงเพ่งิ จะไดพ้ ักผอ่ น เม่ือเช้ายังไม่ทันได้กินอะไรก็ต้องวิ่งเตลิดมาถึงสองชั่วโมง จากนน้ั กว็ นุ่ อยกู่ บั การทำ� แผลใหเ้ สอื ดาวตวั น้ี พอหมดเรอื่ งวนุ่ วายเธอจงึ รู้สกึ หวิ ขนึ้ มา เสยี่ วโอวมดุ หนา้ เขา้ ดใู นกระเปา๋ เพอื่ หาดเู สบยี งอาหารในอกี มติ ิ หนงึ่ เธอยงั คงรสู้ กึ อศั จรรยใ์ จไมน่ ้อยแตก่ ็คอ่ ยๆ ยอมรบั ข้อเทจ็ จรงิ น้ี ขนึ้ มาบา้ งแลว้ เพราะหากไมม่ สี งิ่ ของจากมติ คิ ขู่ นานนี้ เมอื่ คนื เธออาจถกู สตั วร์ ้ายกดั ตายใตต้ ้นไมไ้ ปแลว้ กไ็ ด้ เธอตรวจนับดูสิ่งของในอีกมิติ นอกจากของท่ีเห็นก่อนหน้านี้ ยงั มขี า้ วสารสองกระสอบ แปง้ สาลสี องถงุ บะหมกี่ งึ่ สำ� เรจ็ รปู หา้ ลงั นมววั ห้าลัง น้�ำแร่สิบลัง เน้ือวัวแห้งอีกหลายถุง ช็อกโกแลตสองกล่องและ 26

สนิกเกอร์สองแท่ง ยังมีเน้ือวัวสดและอาหารทะเลท่ีแพ็คอยู่ในน้�ำแข็ง อยา่ งดี และขนมผลไม้แห้งต่างๆ อกี ตั้งมาก เมอื่ วานเสย่ี วโอวลองสงั เกตดู ทงั้ ทผ่ี า่ นมาคนื หนงึ่ แลว้ แตน่ ำ�้ แขง็ ท่ีรักษาความเย็นของเนื้อวัวนั้นก็ไม่ได้ละลายไปเลยสักนิด อาหารทะเล ก็เช่นกนั ยังคงมสี ีสดใหมเ่ หมอื นแช่อยู่ในตู้เย็น เหมอื นวา่ เวลาในหว้ งมติ นิ นั้ จะเดนิ ไปชา้ มากจงึ ไมต่ อ้ งกงั วลเรอ่ื ง หมดอายหุ รอื เสอื่ มคณุ ภาพ เมื่อตรวจนับอาหารเสร็จแลว้ ท่เี หลือกค็ ือขา้ วของเครอ่ื งใชแ้ ละ ของใช้ประจ�ำวัน น้�ำมัน เกลอื ซอส น�้ำสม้ สายชู หมอ้ ถว้ ย ขนั กะละมัง เตาไฟ กระปอ๋ งแกส๊ ตะแกรงยา่ งเนอื้ ทกุ อยา่ งมคี รบ แถมยงั มกี ลอ้ งสอ่ งทางไกล แวน่ กนั แดด แชมพู ครมี อาบน�้ำ ผ้าเช็ดตวั และขวดน้ำ� เก็บอุณหภูม.ิ .. สง่ิ ของทเี่ พอื่ นๆ เอามานน้ั มมี ากมายหลากหลาย ใหเ้ ธอไดห้ ยบิ เอามาใชย้ ามจำ� เป็น แลว้ ยงั เจอไม้เซลฟ่อี นั หนง่ึ ด้วย! หลงั จากจัดของเสร็จแลว้ เสยี่ วโอวหยิบเอาเนอื้ ววั แห้ง ขา้ วโอต๊ หน่ึงถุงนมวัวสองกล่องและบะหมอ่ี อกมา เธอเอาหม้อใบเล็กไปตักน�้ำจากล�ำธารมาครึ่งหม้อ แล้วกลับมา ตง้ั เตาไฟทจ่ี ดุ ด้วยกระป๋องแก๊ส เธอวางหมอ้ ใบนนั้ ลงบนเตา เปิดสวิตช์ แล้วเร่มิ ต้มน�้ำ เปลวไฟสีน�้ำเงินลุกโชนขึ้น เพียงครู่เดียวก็ได้ยินเสียงน�้ำเดือด ดังจากหม้อ เสือดาวน้อยที่นอนนิง่ อยู่ข้างๆ เร่มิ ชายตามอง จอ้ งเตาไฟโดย ไม่ส่งเสียงใดๆ สายตาเอ่ือยเฉ่ือยของมันหรี่ลงเล็กน้อย กรงเล็บหน้า ออกแรงจิกลงบนพืน้ ดิน 27

เส่ยี วโอวไม่รบั รูส้ ิง่ นีเ้ ลยสักนิด คณุ พอ่ ของเธอชอบคา้ งแรมกลางปา่ ทบ่ี า้ นจงึ มอี ปุ กรณค์ า้ งแรม กลางป่าเยอะมาก ดังนั้นเสี่ยวโอวจึงรู้จักของพวกน้ีเป็นอย่างดี ต้มน้�ำ เสรจ็ แลว้ เธอกฉ็ กี ซองบะหมอ่ี อก ใสก่ อ้ นบะหมล่ี งในนำ�้ แลว้ เทเครอ่ื งปรงุ เอาตะเกียบมาคลุก ระหวา่ งน้ันเธอตัดเปดิ กล่องนมออก ดมื่ ไปนิดหนงึ่ แล้วเทข้าว โอ๊ตทัง้ ถงุ ใสล่ งในนม น�ำไปวางตรงหน้าเสอื ดาวน้อย “ตอนนแ้ี กบาดเจบ็ อยู่ กินนมเยอะๆ หนอ่ ยจะดีต่อรา่ งกาย แผล จะไดส้ มานตวั ไวๆ และยงั มเี นอ้ื ววั แหง้ ดว้ ยนะ เดยี๋ วฉนั ตดั เปน็ ชน้ิ เลก็ ให้ พอตัดเสรจ็ แกก็กินได้แล้ว” ไม่ไดค้ ยุ กับคนมาสองวัน น่ีเธอถึงขนาดคยุ ยาวๆ กับเสือดาวได้แล้วเหรอ? เธอรู้สึกนับถือความสามารถการ ปรับตวั ของตนเองอยนู่ ดิ ๆ เม่ือวานเสือดาวน้อยได้ลองกินนมไปกล่องหน่ึงแล้ว วันนี้จึง ไม่ไดต้ อ่ ตา้ น มนั ชักสายตากลับจากเตาไฟและก้มหน้ากนิ นม เส่ียวโอวเปิดนมให้ตนเองอีกกล่อง จิบไปได้สองอึกแล้วเห็นว่า บะหมท่ี ี่ตม้ เริม่ สกุ จงึ ปดิ สวิตชเ์ ตา เมอื่ วานทง้ั วนั กนิ ไปแคช่ อ็ กโกแลตสองชน้ิ ในทส่ี ดุ ตอนนกี้ ไ็ ดก้ นิ อาหารร้อนแล้ว แม้จะเป็นเพียงบะหมี่อย่างง่ายๆ เธอก็รู้สึกพอใจมาก เธอกนิ บะหมจ่ี นหมดและเหน็ วา่ เสอื ดาวตรงหนา้ กก็ นิ ไปไดม้ าก แล้วหอ่ เนอื้ วัวแห้งถกู มันฉีกออกแลว้ เขยี่ ทง้ิ ภายในถกู กินจนเกลยี้ ง เส่ียวโอวกลัวว่ากลนิ่ อาหารจะดึงดูดฝงู หมาป่า จงึ รบี เกบ็ กวาด นำ� ถ้วยและหมอ้ ไปล้างท่ลี ำ� ธารจนสะอาดแลว้ เก็บใส่ ‘หว้ งมิต’ิ ไปพรอ้ ม กับเตาไฟและกระป๋องแก๊ส ชุดเตาแก๊สกระป๋องท่ีเธอใช้มีขนาดไม่ใหญ่ นกั ต่อใหเ้ ก็บใสก่ ระเป๋าก็ไม่ได้ดนู ูนสกั เท่าไร 28

เสอื ดาวนอ้ ยมองดเู ปส้ ะพายไหล่ทค่ี ล่องตัวของเสีย่ วโอว มันนง่ิ ไปชั่วคร่.ู ..ก่อนจะเบนสายตาไปยงั สาวนอ้ ยท่กี �ำลงั วุ่นอยตู่ รงหน้า เส่ียวโอวหาท่ีทิ้งขยะไม่ได้จะโยนท้ิงไว้ในป่าก็ไม่ดี จึงเลือกขุด หลุมฝังกล่องนมกับห่อบะหม่ีลงในดิน ฝังเสร็จแล้วก็ยกมือข้ึนเช็ดเหง่ือ บนหนา้ คราบดินและฝนุ่ ท�ำเอามอมแมมไปหมด ดูทา่ เธอกค็ งรู้ตัวจงึ ลุกข้ึนไปล้างหน้าท่ลี ำ� ธาร กลับมาพร้อมกับ ขนตาเรยี วยาวทม่ี หี ยดนำ้� เกาะ ดวงตากลมโตสวา่ งใส ผวิ ขาวผอ่ ง ใบหนา้ รูปไข่เรียบล่ืน ไม่ได้มีขนยาวท่ัวตัวเหมือนสัตว์ ท�ำให้ร่างของเธอดู บอบบางมาก เส่ียวโอวเดินกลับมายืนตรงหน้าเสือดาว สองแก้มถูกแดดส่อง จนแดงเรื่อ จ้องมองมันตาไมก่ ะพรบิ เสอื ดาวนอ้ ยถอยหลงั สองกา้ ว เบนสายตาทำ� ทา่ เหมอื นไมส่ นใจ เส่ียวโอวหยิบผา้ ขนหนูท่พี นั ตัวมันออก จับเน้อื ทีอ่ งุ้ เทา้ ของมนั อุณหภูมิลดต่�ำลงกว่าเมื่อครู่นิดหน่อย พอค่�ำค่อยทายาอีกครั้งก็ไม่ น่าจะเปน็ อะไรมากแลว้ ฝั่งตรงข้ามล�ำธารเป็นเทือกเขาสูงตระหง่านยาวเหยียด ยอดเขาสูงมาก เรียกว่าสูงทะลุเมฆเลยก็ว่าได้ เสี่ยวโอวจ�ำได้ว่าตนเอง ตกลงมาจากหน้าผา ไม่แน่ว่าถ้าลองปีนขึ้นไปอาจจะน�ำเธอกลับไปยัง สถานทีท่ ีเ่ ธอจากมาได้ เดมิ ทเี ธอกะวา่ ถา้ ทำ� แผลใหเ้ สอื ดาวนอ้ ยเสรจ็ กจ็ ะเดนิ ทางขน้ึ เขา เพยี งแตว่ า่ พอทำ� แผลเสรจ็ กม้ หนา้ ดนู าฬกิ าเหน็ วา่ เปน็ เวลาบา่ ยสองโมง แล้ว หากเธอขึ้นเขาไปในเวลานี้ กว่าจะปีนถึงยอดเขาอย่างน้อยท่ีสุดก็ รุ่งสาง ตอนน้ันท่ียอดเขาคงยังไม่มีคนสัญจรและคงไม่ปลอดภัยไปกว่า ที่น่ีแน่ 29

เม่ือไตร่ตรองดีแล้วเธอจึงตัดสินใจค้างแรมที่น่ีอีกหนึ่งคืน ไว้ ออกเดินทางพรงุ่ น้ีเช้าดกี วา่ เสยี่ วโอวอุม้ เสือดาวน้อยแนบไวก้ ับอก มองดลู �ำธารตรงหนา้ ล�ำธารไหลเชี่ยวตัดผ่านป่าเขา หากคิดจะข้ามไปอีกฝั่งคงต้อง เดนิ ฝา่ ลำ� ธารไปเทา่ นนั้ เธอหยบิ กง่ิ ไมแ้ หง้ รมิ ฝง่ั มากงิ่ หนง่ึ แหยล่ งไปเพอ่ื วัดความลึกของน�้ำแล้วเอามาทาบกับน่องของตน น้�ำไม่ลึกนักเพียงแค่ ท่วมพ้นน่องเท่านน้ั เส่ียวโอวสวมกางเกงขาบานสีเบจ จึงพับม้วนข้ึนเหนือน่องได้ ง่าย เธอกอดตัวเจ้าเสือน้อยแน่นข้ึนแล้วค่อยๆ เดินลุยน้�ำไปยังฝั่ง ตรงข้าม อีกฟากของล�ำธารมีลักษณะเป็นป่าแบบดึกด�ำบรรพ์เช่นกัน เพียงแต่รูปร่างต้นไม้ดูเป็นมิตรกว่า ไม่ได้แผ่กิ่งก้านอย่างวางอ�ำนาจ เหมือนต้นไม้อีกฝั่ง แสงแดดที่น่ีดูวิบวับแพรวพราว พื้นท่ีป่าเขียวชอุ่ม เปี่ยมไปด้วยชีวิตชีวา ท�ำให้คนมองรู้สึกจิตใจเบิกบานขึ้นโดยไร้สาเหตุ และสง่ิ ที่ทำ� ใหจ้ เี้ สีย่ วโอวย่ิงกวา่ ดีใจกค็ อื ... เธอพอจะเหน็ สายพันธุข์ องต้นไมท้ ่ตี วั เองรจู้ กั บ้างแลว้ เยอ้ื งไปทางดา้ นหน้าคือนอร์เวยส์ ปรซู ทางซ้ายมือมีต้นหลวิ นำ้� เรยี งเป็นแถว ลกึ เขา้ ไปยังมตี น้ การบูร โอ๊ก ตน้ เบริ ช์ ... เฮ้อ...ในท่สี ดุ ก็ไดเ้ ห็นสิ่งทเี่ ธอคนุ้ เคย พอเห็นอย่างน้ีก็ยิ่งท�ำให้เสี่ยวโอวมีความเชื่อมั่นมากขึ้น ว่าถ้า เธอไปถึงยอดเขาจะได้เจออาจารย์กับเพ่ือนๆ ของตน ความคาดหวัง ทั้งหมดนี้ทำ� ให้เธอมีสติรกุ หน้าต่อ เธอเดนิ อยใู่ นปา่ ชว่ั โมงกวา่ พบเนนิ ทไี่ มถ่ อื วา่ เตย้ี นกั ในตำ� แหนง่ 30

หลบื เขาทางดา้ นหลงั แถมยงั มตี น้ ไมใ้ บหนาตน้ หนงึ่ คอยบงั ปกตสิ ตั วป์ า่ ทวั่ ไปจะหาไม่พบ เอาล่ะ...คืนนีเ้ ธอกบั เจ้าเสือจะพกั ผ่อนทน่ี ี่แหละ ห้าโมงกวา่ เสี่ยวโอวทายาแก้อักเสบใหเ้ สือดาวนอ้ ยอีกคร้งั แลว้ ก็ใหม้ ันกนิ นมแช่ข้าวโอ๊ตกับเนื้อวัวแห้ง และเพราะวันนี้เธอกินมื้อเท่ียงช้า ตอนนี้ เลยยังไม่ค่อยหิวเท่าไร จึงดื่มนมไปกล่องหน่ึงแล้วก็ควักถุงนอนจากอีก มิติออกมาปู เตรียมตัวรอฟ้ามืด พอถึงหกโมงป่าทัง้ ปา่ กเ็ ข้าสูค่ วามมดื ตามกำ� หนดเวลา...เป๊ะ! เสี่ยวโอวยังคงไม่เข้าใจธรรมชาติของที่น่ี แต่กลับคอยบอก ตวั เองวา่ อย่าคิดมาก เธอหันหน้าไปมองเสือดาวนอ้ ยทอี่ ยขู่ า้ งๆ เห็นว่า มันหลบั ไปแลว้ เธอจงึ หยบิ เอาผ้าหม่ ไหมพรมจากห้วงมติ มิ าห่มใหม้ นั คืนนี้เมฆดำ� ทัง้ หนาและทึบ บนฟ้าไมเ่ ห็นดาวสักดวง เชา้ วนั ถัดมา ฟ้าเพิ่งจะสว่าง เสือดาวน้อยลืมตาขึ้นพบแต่ความว่างเปล่า ตรงหน้า ถุงนอนไม่อยู่ ผ้าห่มไม่อยู่ กล่องนมไม่อยู่ แม้แต่เส่ียวโอวก็ หายไปไหนไมร่ ู้ เจ้าเสือดาวค่อยๆ ลุกขึ้น มองดูตรงท่ีเสี่ยวโอวนอนเม่ือคืน เหมอื นจะนึกอะไรข้ึนได้ มันเหลยี วมองขาหลงั ของตนขา้ งท่บี าดเจบ็ ผา้ กอ๊ ซสะอาด ดกู ร็ วู้ า่ เพง่ิ เปลย่ี นเมอ่ื เชา้ ผกู โบหกู ระตา่ ยเหมอื น เชน่ เคย 31

เสือดาวนอ้ ยจ้องมองอยคู่ รหู่ นึง่ จากนั้นก็ค่อยๆ ชักสายตากลบั มา เลียเขี้ยวฟันของตน หมุนตวั เย้ืองย่างเขา้ ไปในปา่ ลกึ 32

บทท่ี 4 เสย่ี วโอวตน่ื ต้ังแตฟ่ ้ายังไมส่ วา่ ง หลงั จากเกบ็ ขา้ วเกบ็ ของเสรจ็ เรยี บรอ้ ย เธอกใ็ สย่ าแกอ้ กั เสบและ เปล่ียนผา้ ก๊อซใหเ้ สอื ดาวนอ้ ย หลังจากนัน้ กเ็ ดินข้นึ เขามาคนเดียว ภเู ขาลกู น้ีสูงชัน มีหลายชว่ งทท่ี างเดินแทบจะต้ังฉากไปกบั พ้ืน ขน้ึ ตรงลงตรงอันตรายมาก เสี่ยวโอวกัดฟันแน่น ใช้ขอเก่ียวส�ำหรับปีนเขากับไม้เท้าช่วย ปีนเขาของเฉินปิน--กรรมาธิการฝ่ายพลานามัย ในที่สุดเธอก็ข้ึนไปถึง ยอดเขาได้ก่อนฟ้ามดื เธอกม้ หนา้ มองดนู าฬกิ า ตอนนเี้ ปน็ เวลาสบิ เจด็ นาฬกิ าสสี่ บิ สาม นาที เธอใช้เวลาข้นึ เขาไปเกือบสิบสองชั่วโมง เสยี่ วโอวยนื หายใจหอบอยตู่ รงยอดเขา พอคดิ วา่ อกี ไมน่ านกจ็ ะ ไดเ้ จออาจารย์กับเพอื่ นๆ แล้วก็รู้สกึ ชน่ื ม่ืนขนึ้ มา เธอไม่เคยเฝา้ รอจะได้ เจอพวกเขาอยา่ งนมี้ ากอ่ น ไม่รวู้ า่ สองวันมาน้ีพวกเขาได้ตามหาเธอไหม? ได้แจ้งพ่อแม่เธอหรือเปลา่ ? 33

ถ้าพอ่ กับแมร่ ูว้ า่ เธอรว่ งตกเหว จะตกใจจนช็อกไปเลยไหมนะ? แต่พอได้มองสภาพแวดล้อมโดยรอบบนยอดเขาทีเ่ พิ่งข้ึนมาถึง เธอก็ตะลึงงันไป นี่เป็นยอดเขาที่สุดแสนจะธรรมดา มีต้นสนยืนต้นตรง อยู่หลายต้นตรงริมผา ดา้ นหลังเปน็ ท้องฟา้ สีคราม นอกจากนแี้ ล้วก็ไมม่ ี อะไรอกี แล้วยอดเขาทเี่ ธอรว่ งลงมานนั่ ล่ะ? ทางหลวง G80 ทีเ่ ธอเห็นจากบนรถโรงเรยี นล่ะ? เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ พบว่าดา้ นหน้าเปน็ เทอื กเขายาว เหยียดสูงต่�ำสลบั กัน โอบลอ้ มเปน็ วงกลม มีพชื สีเขยี วขึ้นปกคลมุ ไปทั่ว เทือกเขานั้นมีลักษณะตรงกลางต�่ำรอบข้างสูง เหมือนเป็น แอง่ กระทะขนาดใหญ่ แตว่ ่าตรงกลางแอ่งน้ไี มไ่ ด้รกร้างว่างเปลา่ มีพชื ท่ี เสย่ี วโอวไม่รจู้ กั ชื่อขน้ึ อยู่มากมาย มีล�ำธารไหลโอบรอบบริเวณเทือกเขา ซ่ึงเป็นล�ำธารท่ีเธอข้าม มาเมอ่ื วานจากป่าฝ่งั ตรงขา้ มนนั่ เอง แอง่ นน้ั มองไปไมเ่ หน็ ขอบ เทอื กเขาแหง่ นเ้ี หมอื นเหยยี ดยาวไป สุดขอบโลก มีสายน้�ำไหลคดเคีย้ วไปตามเทือกเขา ปรากฏเป็นโลกทง้ั ใบ ท่เี สี่ยวโอวไมร่ ู้จัก และไม่เคยพบเห็นมาก่อน เธอมาโผล่ในทแี่ ปลกถิน่ ในวนิ าทถี ดั มา เหมอื นจะเปน็ การพสิ จู นส์ งิ่ ทเ่ี ธอคดิ เมอ่ื เวลาหก โมงเยน็ พอด ี แสงทงั้ หมดของโลกใบนก้ี ถ็ กู ดบั โลกทง้ั ใบกลายเปน็ ดำ� มดื ในทนั ที ท่ีน่ีไม่มีตึกสูงระฟ้า ไม่มีเทคโนโลยี ไม่มีสัญญาณมือถือ... ถึงขนาดไมม่ ีชว่ งเวลาทีพ่ ระอาทิตยก์ ำ� ลงั ขึ้นและกำ� ลงั ตกดนิ เสย่ี วโอวยืนน่ิงคา้ งอย่อู ย่างน้ัน ใจทง้ั ดวงรว่ งดิ่งลงเรื่อยๆ 34

ทัง้ ตะลงึ กังวล และสบั สน ทำ� ไมเธอถงึ มาอยู่ทน่ี ่ไี ด้? แลว้ จะกลบั ไปยังไง? หากเธอกลับไปไมไ่ ดแ้ ล้วจรงิ ๆ จะใช้ชีวิตอยทู่ ่ีนยี่ ังไงล่ะ? คืนนี้เสี่ยวโอวไม่ได้นอน เอาแต่นั่งขัดสมาธิอย่างเหม่อลอยบน เขาอยู่ท้ังคืน กลางวนั กลางคนื ของทน่ี อ่ี ณุ หภมู ติ า่ งกนั มาก กลางคนื หมอกลง หนาและอากาศจะเปลย่ี นเปน็ เยน็ จดั เธอสวมชดุ ลำ� ลองธรรมดา ใตเ้ สื้อ สีด�ำลายดอกมีเพียงเสื้อกล้ามสีขาวตัวเดียวเท่านั้น กางเกงขาบานที่ใส่ อยูก่ ใ็ หค้ วามอบอนุ่ ไดไ้ ม่มากเท่าไร เธอจงึ รูส้ ึกเวียนหัวเหมอื นจะเป็นไข้ ทันทีท่ฟี า้ สว่างในเชา้ วนั ถดั มา ท�ำใจอยทู่ ง้ั คนื เสี่ยวโอวจงึ ค่อยสงบอารมณ์ลงได้บา้ ง ไมว่ า่ เธอ จะมาท่ีน่ีด้วยสาเหตุใด แต่ในเมื่อยังไม่สามารถกลับบ้านได้ตอนน้ี กต็ อ้ งหาวธิ มี ชี วี ติ อยทู่ น่ี ตี่ อ่ ใหไ้ ด้ พอคดิ ไดแ้ บบนเ้ี ธอกเ็ รมิ่ มกี ำ� ลงั ใจ หยบิ เอายาแกห้ วดั ออกจากกลอ่ งยา เทออกมาสองเมด็ ใสย่ าเขา้ ปากแลว้ กลนื น�้ำแร่ตาม จากนั้นก็หยิบขนมปังแผ่นออกมาอีกสองแผ่น กินหมดไป พร้อมนม จึงคอ่ ยเตรียมลงเขา การลงเขาอันตรายกว่าการขึ้นมาก เธอจึงเดินไปช้าๆ เวลา ประมาณบ่ายสามโมงเธอเพิ่งจะเดนิ ถงึ ไหล่เขาเท่าน้ัน ตลอดเส้นทางเต็มไปด้วยพืชสเี ขียว มีพชื ชนดิ หนึง่ ใบหนา ใหญ่ ขนาดเทา่ ฝา่ มอื ของเธอ มดี อกไมส้ แี ดงชาดขน้ึ อยหู่ นง่ึ ถงึ สองดอกทปี่ ลาย ยอด ทำ� ใหแ้ มลงปีกแข็งมากมายบนิ วนอยรู่ อบดอกไม้ คงเพราะกระเปา๋ ของเส่ียวโอวมีสีคอ่ นข้างสว่าง เปน็ สแี ดงกุหลาบ เลยดึงดูดแมลงที่วา่ ให้ บินมาหาเธอดว้ ย 35

เสย่ี วโอวกลวั แมลงตง้ั แตเ่ ดก็ แรกๆ ยงั พอใชน้ ำ�้ ยาไลย่ งุ มาไลไ่ ป ได้บ้าง ต่อมาแมลงพวกน้ีก็มีภูมิต้านทานต่อน้�ำยาไล่ยุงของเธอ ค่อยๆ ลอ้ มเขา้ มามากขน้ึ เรือ่ ยๆ จดุ ทถ่ี กู แมลงกดั นนั้ จะเกดิ เปน็ ตมุ่ เลก็ ขนึ้ อยา่ งรวดเรว็ ทำ� ใหค้ นั ยบิ ๆ เสย่ี วโอวทนไม่ไหวยื่นมือไปเกาจนหลงั มอื แดงไปท้งั แถบ เส่ยี วโอวไม่กลา้ เกาอกี แต่จะปลอ่ ยต่อไปอย่างน้กี ใ็ ชท่ ี่ เธอหนั หนา้ ไปสงั เกตโดยรอบ พบวา่ ใตต้ น้ ไมข้ า้ งหนา้ ไมม่ แี มลง พวกนแี้ มแ้ ตต่ วั เดยี ว ถงึ จะมแี มลงบางตวั หลงบนิ ไปทางนน้ั แตพ่ วกมนั ก็ จะเปลย่ี นทศิ ไปทางอน่ื อยา่ งรวดเรว็ เธอรบี วงิ่ ไปใตต้ น้ ไม้ พอหนั กลบั มา กเ็ หน็ วา่ แมลงพวกนน้ั ไมก่ ลา้ เขา้ ใกลเ้ ธอจรงิ ๆ เสยี ดว้ ย ไดแ้ ตบ่ นิ หมนุ วน ตรงหนา้ เธอหลายรอบ แล้วก็แยกยา้ ยกันไป ใตต้ น้ ไมม้ พี ชื อยชู่ นดิ หนงึ่ พชื ทว่ี า่ นม้ี กี ลน่ิ หอมออ่ นๆ คนดมแลว้ ก็อาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่กลับเป็นกลิ่นท่ีรุนแรงมากส�ำหรับแมลงพวกน้ี ดังนั้นพวกมันจึงไม่กล้าเข้าใกล้ เพ่ือหลีกเลี่ยงไม่ให้เจอแมลงพวกน้ีอีก เสยี่ วโอวจึงเดด็ ใบของเจ้าตน้ นี้มาหลายใบ เอาผา้ กอ๊ ซขาวมาหอ่ ทำ� เปน็ ถงุ หอมอยา่ งเรยี บง่ายพกติดตัวไว้ เม่ือท�ำเสร็จเธอมองดูผลงานตนเองอย่างพึงพอใจ เตรียมจะ เดนิ ทางตอ่ แต่เม่ือกา้ วเท้าไปขา้ งหน้า ปลายเท้าก็เหมือนไปเตะถูกอะไร เขา้ สักอยา่ งแขง็ ๆ เหมือนก้อนหิน เสยี่ วโอวกม้ หนา้ ลงมองอยา่ งสงสยั พลนั เหน็ เขากวางขนาดใหญ่ สองเขาโผลอ่ ยกู่ ลางกอหญา้ เปน็ เขากวางทแี่ ตกหนอ่ และกง่ิ กา้ นออกไป มากมายราวกบั กิ่งไม้ แผ่ขยายไปสองขา้ ง ทัง้ ดหู รูหราและสวยงามเป็น อย่างมาก เสี่ยวโอวไม่เคยเห็นเขากวางที่สวยขนาดน้ีมาก่อน นอกจาก ตะลงึ แล้วกอ็ ดไมไ่ ด้ท่จี ะก้มตวั แล้วยื่นมือไปสมั ผสั 36

ทวา่ เธอยังไมท่ ันได้สมั ผัสโดน เขากวางก็ขยับเสยี ก่อน กอหญา้ โดยรอบมเี สยี งซา่ ๆ ดงั ตามมา จากนนั้ กม็ หี วั หนงึ่ คอ่ ยๆ เงยขนึ้ จากตน้ ไม้ ทเ่ี ธอเพง่ิ เดด็ ไลแ่ มลงบนิ เจา้ ของหวั สง่ เสยี งครวญครางออกมาดว้ ยความ เจบ็ ปวด “โอย๊ เม่ือครู่ใครเตะฉัน...” เสี่ยวโอวเบิกตาโตมองหนุ่มน้อยท่ีมีเขากวางอยู่บนหัวอย่าง ตกตะลงึ จากน้นั สองขาก็เรม่ิ ออ่ นแรง ตกใจจนน่งั ฟบุ ลงกับพ้นื “น่ี...น่ีมันตัวอะไรเนี่ย...” เส่ียวโอวสีหน้าซีดขาว จ้องมองหนุ่ม น้อยเบ้ืองหน้า ถามตะกกุ ตะกัก อกี ฝา่ ยนงั่ ขดั สมาธอิ ยบู่ นพน้ื เขามรี า่ งกายกำ� ยำ� ดหู นา้ ตาทา่ ทาง เหมอื นมนษุ ย์หนุ่มทมี่ ีอายรุ าวสิบเจ็ดสิบแปดปี ทห่ี วั มเี ขากวางค่โู ตสวม อยคู่ ู่หนึ่ง ตงิ่ หสู องขา้ งมขี นอ่อนข้างหน่งึ สเี ทาอีกขา้ งสขี าว ยาวเฟือ้ ยมา จนถึงข้างแกม้ สันจมกู ก็มีขนสีเทา ริมฝปี ากหนา ตาโต...และกำ� ลังมอง เธออยู่ “ฉนั นะ่ เหรอ?” หนมุ่ นอ้ ยชจ้ี มกู ตนเอง ยมิ้ และแนะนำ� ตวั “ฉนั ชอื่ อรี คิ เธอล่ะชอื่ อะไร?” แนะนำ� ตวั เองจบกย็ งั ไมไ่ ดค้ ำ� ตอบ หนมุ่ เขากวางมองเสย่ี วโอวที่ ยงั อยูใ่ นสภาวะตกตะลงึ เขาสา่ ยหัวแลว้ โบกมือไปมา “จรงิ สิ ขอโทษนะ เมอ่ื ครู่คงท�ำเธอตกใจแนเ่ ลย วางใจเถอะฉนั เปน็ พวกกนิ พชื ไมด่ เุ หมือน กบั พวกกินเนอ้ื ฉันไม่ท�ำรา้ ยเธอหรอก” หนมุ่ นอ้ ยเหน็ เธอหนา้ ซดี ดอู อ่ นเปลย้ี เพลยี แรงและทา่ ทางคงยงั โตไมเ่ ต็มวัย แถมที่ตัวยงั มีกลน่ิ หอมของหญ้าอกี ตา่ งหาก เลยทึกทกั เอา เองวา่ เธอเปน็ ‘พวกกินพืช’ เหมอื นกัน เสี่ยวโอวอ้าปาก ย้ายสายตาจากเขากวางของหนุ่มน้อยไปยัง จมกู สเี ทาของเขา เธอกำ� มอื แนน่ ขน้ึ เรอื่ ยๆ กำ� ลงั จะหมนุ ตวั วงิ่ หนี แตจ่ ๆู่ 37

หนุ่มน้อยตรงหน้าก็มีสีหน้าหวาดระแวงร่างกายแข็งเกร็งข้ึนมา เธอยัง ไม่ทันได้มีปฏิกิริยาใดๆ เขาก็คว้าข้อมือเธอแน่นแล้วกดหัวลง ดึงเธอ เขา้ ไปหลบในกอหญ้าอย่างรวดเรว็ “...” ตอนแรกเส่ียวโอวยังสับสนงุนงงก่อนจะด้ินรนพยายามให้หลุด จากมืออีกฝ่าย เพราะอยากจะลุกแต่หนุ่มเขากวางรีบใช้น้ิวช้ีแตะปาก สง่ สัญญาณว่าใหเ้ งยี บเสยี ง “ช.ู่ ..” เสี่ยวโอวมองดูนิ้วมือที่มีสีด�ำและดูเหมือนกับเท้ากวางของเขา จากนั้นกเ็ ม้มปากแน่นไมส่ ่งเสยี งใดๆ อีริคทมี่ ีทา่ ทางตนื่ เต้นจอ้ งไปข้างหน้าตาเขมง็ ช่วยไม่ได้ท่ีเขากวางบนหัวเขามันเด่นเกินไป พอมาซ่อนอยู่ใน กอหญา้ ทำ� ให้รสู้ กึ ประหลาด เหมือนเขาเองก็รใู้ นจุดนี้ เขาพดู วา่ “แคทนิพ” แล้วก็เดด็ เอาใบ พชื ทเ่ี สยี่ วโอวใชไ้ ลแ่ มลงมากองโตเพอื่ ใชป้ ดิ เขากวางของตวั เองเปน็ การ อำ� พรางตัว ท่แี ทพ้ ชื ไล่ยุงนี่กค็ อื ตน้ ‘แคทนพิ ’ หรอกหรือ? แคทนพิ ทีแ่ มวชอบเล่นนะ่ นะ? เพียงครู่เดียวเส่ียวโอวรู้สึกได้ถึงแผ่นดินที่สั่นไหวอย่างชัดเจน ตามมาด้วยเสียงรอ้ งของสัตว์รา้ ยตวั แล้วตัวเลา่ เสียงทด่ี ังขน้ึ ทำ� ให้อรี คิ ตัวแข็งเกร็งกวา่ เก่า เสียงสัตว์ร้ายใกล้เข้ามาเร่ือยๆ เส่ียวโอวมองไกลออกไปเห็น เสอื ดาวโตเตม็ วยั มลี ายจุดสีด�ำชัดเจนกำ� ลงั ว่ิงมาทางนีถ้ งึ สองตัว เสือดาวเป็นสัตว์ท่ีว่ิงเร็วมาก เพียงพริบตาก็เห็นสองร่างอัน ปราดเปรยี ววบู ผา่ นหนา้ ไปราวกบั สายลมพดั หางอนั เรยี วยาวกรดี อากาศ 38

วาดเป็นเส้นโค้งอันสวยงาม กระโจนเพียงไม่กี่ทีก็หายวับไปไม่เหลือ แม้แต่เงา จนกระทัง่ เสอื ดาวทง้ั สองไกลออกไป อรี ิคจงึ ค่อยๆ ถอนหายใจ โลง่ ยาว ลบู หน้าอก “รอดตัวแลว้ ” ปริศนาในใจของเส่ียวโอวน้ันใหญ่ขึ้นเร่ือยๆ เหมือนไหมพรมท่ี พนั กนั จนยงุ่ เหยงิ เหลอื เพยี งหาปลายเสน้ ดา้ ยใหเ้ จอ เมอ่ื เขา้ ใจเรอ่ื งหนงึ่ ก็จะเขา้ ใจเรือ่ งทเ่ี หลือทง้ั หมดเอง “ท�ำไม...พวกเราถึงต้องซอ่ นตวั ดว้ ย?” เส่ียวโอวมองดูหนมุ่ นอ้ ย ตรงหนา้ ทกี่ �ำลังเอาหญา้ ออกจากเขากวาง กอ่ นถามหยั่งเชิง อีริคชะงักการเคลื่อนไหว คิดว่าเส่ียวโอวเป็นสัตว์กลายพันธุ์ วัยใสท่ียังไม่รู้เดียงสาเลยอธิบายอย่างใจเย็น “เสือดาวสองตัวเมื่อครู่ เป็น ‘สัตว์กลายพันธุ์ประเภทกินเนื้อ’ เป็นศัตรูทางธรรมชาติของ ‘สัตว์ กลายพันธ์ปุ ระเภทกินพืช’ อยา่ งเรา หากพวกมนั พบเราเขา้ ละก็ ฉันกับ เธอคงได้จบชวี ติ กนั ท่นี แ่ี น่ๆ” เสย่ี วโอวหยกิ ฝา่ มือตนเองแรงๆ...เจบ็ มาก ไมใ่ ชฝ่ ัน เสยี งเธอส่นั เลก็ นอ้ ย “เมือ่ คร่เู ธอวา่ อะไรนะ?” อีริคสงสัยแต่ก็ยอมพูดซ้�ำอีกหน “หากเสือดาวสองตัวนั้นพบ พวกเราเขา้ พวกเราก็จะ...” “ไม่ใช่อันน้ี” เส่ียวโอวตัดบทอย่างร้อนรน “เธอบอกว่าพวกเรา เป็นอะไรนะ?” อีริคนิ่งไปช่ัวครู่แล้วกล่าวยิ้มๆ “พวกเราก็คือสัตว์กลายพันธุ์ ประเภทกินพืชไงล่ะ บนตัวเธอไม่มีกลิ่นคาวเลือด แถมยังมีกลิ่นหอม ของหญ้า ฉันน่าจะเดาไม่ผิดใช่ไหม?” เขานึกข้ึนได้อย่างรวดเร็ว “อ้อ ใชแ่ ล้ว ฉันนี่เลอะเลือนจัง ยงั ไมไ่ ดถ้ ามชื่อเธอเลย เธอชอื่ อะไร? เผา่ พันธุ์ 39

อะไร? อยู่ทไี่ หน?” เส่ยี วโอวนง่ิ ไปนานจงึ คอ่ ยตอบดว้ ยเสยี งเฝื่อนๆ “ฉันชือ่ จี้เสยี่ วโอว... เรยี กฉนั วา่ เสี่ยวโอว หรอื โอวก็ได้” อีริคย้ิมให้เธออย่างเป็นมิตร “ชื่อเธอเหมือนช่ือของมนุษย์เลย แต่มนุษย์สูญพันธุ์ไปตั้งแต่เจ็ดร้อยปีก่อนแล้ว ร่องรอยการด�ำรงอยู่ของ พวกเขาก็หายไปจาก ‘แผ่นดินโบเออร์เนีย’ นานแล้ว เธอก็ไม่น่าจะ เก่ียวข้องอะไรกับมนษุ ยน์ เี่ นอะ” ค�ำพูดของเขายิง่ ทำ� ให้เธอตกใจมากข้นึ หลงั จากโยนระเบดิ ลูกใหญล่ งมาเสร็จ อีรคิ ก็มองดทู ้องฟ้า “ฟ้าจะมืดแล้ว เธอเดนิ หลงกบั ฝงู ของเธอหรือเปล่า? ฝงู ของฉนั อยู่ด้านหลังเขา ห่างจากน่ีไม่ไกลนัก เธอจะมาอาศัยท่ีฝูงของฉันก่อน สกั คนื หน่ึงไหม?” พูดจบก็หันมามองเสี่ยวโอวท่ีก�ำลังยืนหน้าซีด แววตาค้างเต่ิง อีริคนึกว่าเธอตกใจจากการที่เห็นเสือดาวกลายพันธุ์เมื่อครู่ อาจยังช็อก อยเู่ ลยพูดปลอบ “อย่ากงั วลไปเลย แมฝ้ ูงกวางของฉนั จะไม่กล้าแขง็ นัก แต่เราจะไม่ปล่อยให้เธอบาดเจ็บแน่ แต่หากเธออยู่ที่น่ีจะย่ิงมีโอกาสถูก สัตว์รา้ ยกินมากกวา่ นะ” เสย่ี วโอวถามทันควัน “ทำ� ไมล่ะ?” อรี คิ หบุ ยมิ้ พดู เสยี งขงึ ขงั “หลายวนั กอ่ น จา่ ฝงู เผา่ เสอื ดาวหายตวั ไป พวกมันระดมก�ำลังตามหาอยู่ทั้งเช้าสายบ่ายเย็น มันจะสังหารใคร กต็ ามท่มี นั พบ คนในฝงู ของฉนั หายไปอย่างไร้รอ่ งรอยหลายคนแลว้ ” 40

บทที่ 5 “อีรคิ ทำ� ไมวันน้ีกลับมาเรว็ จงั ?” “อรี คิ ตรวจสอบแลว้ ได้เรือ่ งยังไงบา้ ง? ฝูงเสอื ดาวจะไปจากเขา แห่งน้ีเมอ่ื ไหรก่ ัน...” “อีรคิ วันนี้มคี นของฝงู เราบาดเจบ็ อกี สองคนแล้ว...” อีริคเป็นหลานของหัวหน้าเผ่าและเป็นผู้กล้าท่ีหนุ่มแน่น แขง็ แกรง่ ทีส่ ุดในเผ่า เขาเปน็ คนใจดเี ป็นมติ ร ปกติเวลาเกิดอะไรขน้ึ ฝูงก็ มักจะมาขอความชว่ ยเหลอื จากเขาเสมอ ครงั้ นเี้ ผา่ เสอื ดาวมาคุกคามเผ่ากวางของพวกเขา อรี ิครับอาสา ออกไปลาดตระเวนอย่างกล้าหาญ หลังจากเขากลับมาทุกคนก็ระดม สารพัดค�ำถามทมุ่ ใสไ่ ม่หยุด จนกระทั่งกวางตัวหนึ่งสังเกตเห็นเส่ียวโอวเข้าก็สะกิดเรียกให้ คนท่ีสองมองบ้าง จากน้นั คนทสี่ ามส่หี า้ ก็หันมามองตาม ทุกตัวเห็นเปน็ ตาเดียวกนั ว่ามี ‘ตวั เมีย’ รปู รา่ งโปรง่ บางอ้อนแอ้นยนื หนา้ ถอดสหี ลบอยู่ ดา้ นหลงั อีรคิ ความสนใจทั้งมวลจึงเบ่ยี งเบนไปท่เี ธอทันที เผา่ ของอรี คิ เปน็ เผา่ กวางเรนเดยี ร์ รา่ งมนษุ ยข์ องพวกเขาจะใหญ่ 41

โตเปน็ ปกตอิ ยแู่ ลว้ ไมว่ า่ จะเปน็ ตวั ผหู้ รอื ตวั เมยี กล็ ว้ นมขี นาดตวั ทส่ี งู ใหญ่ กำ� ย�ำ แตเ่ สยี่ วโอวนนั้ ต่างกนั พอยนื อยขู่ า้ งอีรคิ เธอยงั สงู ไมถ่ ึงอกของ เขาด้วยซ้�ำ เธอรูปร่างเลก็ จ้อยดูเปราะบาง ใบหน้าจมิ้ ลิ้ม ลำ� คอเล็กระหงจน เหมือนจะถูกบิดหักเอาได้ง่ายๆ หากจะพูดถึงผิวพรรณบ้าง เธอมีผิวท่ี เนียนละเอียดและไร้ขนอย่างนี้ มองยังไงก็ต้านแดดจัดลมแรงข้างนอก ไม่ไหวแน่ ไม่ต้องพูดถึงอากาศทีต่ ่างกนั สุดขวั้ อยา่ งตอนเช้ากบั ตอนเยน็ เลย เธอดูไม่แข็งแกร่งเหมือนพวกเขาท่ีมีขนเต็มตัว ดีไม่ดีอาจจะยังโต ไม่เต็มวยั เสยี ดว้ ยซ�้ำ เมอื่ ตอ้ งเผชญิ กบั สายตาขส้ี งสยั ของฝงู กวาง อรี คิ เลยเอย่ อธบิ าย ข้ึนเอง “เอ่อ...เธอมีชื่อว่าเส่ียวโอว ฉันไปเจอเธอที่เขาทางด้านหลัง น่าจะพลัดหลงกับฝูงของตนเอง ฉันเลยเชิญให้มาพักแรมท่ีฝูงของเรา กอ่ นชั่วคราว ไวเ้ ขาทางด้านหลังไม่มอี นั ตรายแลว้ คอ่ ยใหเ้ ธอไป” อันตรายทวี่ ่ายอ่ มหมายถึงฝูงเสอื ดาว สมาชิกฝูงกวางต่างพากันเงียบเสียง จ้องมองดูเส่ียวโอวแล้วก็ สบตากนั ไปมา แววตาระแวงภัย ตวั เมยี ตวั นด้ี แู ลว้ ไมใ่ ชเ่ ผา่ พนั ธเ์ุ ดยี วกบั พวกเขา แถมยงั แตง่ ตวั ประหลาด จะน�ำความยุ่งยากอะไรมาใหห้ รอื เปลา่ ? จะโทษวา่ ฝูงคดิ มากกไ็ มไ่ ด้ เพราะชว่ งนี้มีสมาชกิ ในฝูงบาดเจบ็ เยอะมากจรงิ ๆ ดงั น้นั แตล่ ะตัวตา่ งกห็ วังว่าจะรกั ษาชีวติ ตนเอาไว้ อีริคร้สู ึกได้ถงึ อารมณท์ ีส่ ับสน หวาดระแวงของฝูง จึงพดู อย่าง รวดเร็ว “เธอเป็นพวกกินพืชเหมือนพวกเรา พวกคุณลองดมดสู ิ มีกล่ิน แคทนิพจากตัวเธอดว้ ย” 42

พอพดู คำ� นอ้ี อกมาพวกเรนเดยี รก์ ใ็ ชจ้ มกู อนั เฉยี บไวดมกลนิ่ จาก ตัวเธอ ได้กลิ่นหอมหญา้ จริงๆ ดว้ ย จงึ ค่อยผ่อนความระแวงลงชัว่ คราว เผยรอยยิ้มเปน็ มติ รให้ “ในเมอื่ เปน็ อยา่ งนี้ กม็ าอาศยั ทบี่ า้ นฉนั ละกนั บา้ นฉนั มหี อ้ งวา่ ง อยู่หอ้ งหนึง่ พอด”ี “ท่บี ้านฉันมขี า้ วโพดทีป่ ลูกใหม่ในปนี ี้ ไม่รวู้ า่ ตัวเมยี ตวั นีจ้ ะชอบ กนิ ไหม? ฉนั จะไปเอามาแบ่งใหก้ แ็ ล้วกนั นะ” “เธอเปน็ สมาชกิ ของเผา่ อะไรหรอื ? ดทู า่ จะยงั โตไมเ่ ตม็ วยั ขนยงั ขนึ้ ไม่ท่ัวตวั เลย หายมาอยา่ งน้พี ่อแมเ่ ธอคงจะเป็นห่วงมากเลยทีเดยี ว” “...” เสย่ี วโอว เดิมทีเผ่าเรนเดียร์ก็อ่อนโยนเป็นมิตรอยู่แล้ว เม่ือสัมผัสได้ว่า เสี่ยวโอวไม่เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขา ทุกตัวก็มอบความอบอุ่นแก่เธอ กันอย่างล้นหลาม เสี่ยวโอวฝืนยิ้มปลายน้ิวมือกุม ‘ถุงหอมแคทนิพ’ ตรงเอวไวแ้ นน่ กอ่ นจะแอบเอาไปซ่อนไว้ดา้ นหลงั สุดท้ายอีริคก็ปฏิเสธค�ำเชิญของสมาชิกในฝูงอย่างนุ่มนวล พาเสี่ยวโอวกลับไปยังบ้านท่ตี นอาศัยอยู่กับปู่ ปู่ของอีริคชื่อโบแร็ต เป็นผู้อาวุโสท่ีอายุมากและมีชื่อเสียงท่ีสุด ของฝงู กวาง พอ่ กบั แม่ของอีริคเสียชีวติ ตั้งแต่ยังหนมุ่ สาว โบแรต็ จงึ เปน็ ผ้ทู ี่เลย้ี งอีรคิ มาจนโต “คณุ ปู่ ผมพาเพอ่ื นใหมม่ าคนหนง่ึ ” อรี คิ เปดิ ประตรู ว้ั ออก ตะโกน ทักดว้ ยน�ำ้ เสยี งร่าเริง ชายชราหลังค่อมก�ำลังตากเห็ดอยู่ในสวน พอได้ยินเสียงของ อรี คิ จึงค่อยๆ หันกลบั มา อมื ..หากไมใ่ ชเ่ พราะบนหวั ชายชรากม็ เี ขากวางคหู่ นง่ึ เหมอื นกนั 43

เธออาจจะเห็นเขาเปน็ เพียงคนแกธ่ รรมดาๆ กไ็ ด้นะ กวางชราสง่ เสียงส่งั หลานชาย ไม่ทนั สังเกตเหน็ ผู้ทต่ี ามมาดว้ ย “อรี ิค มาช่วยปตู่ ากเห็ดสดพวกนหี้ น่อย จะเขา้ ฤดูหนาวแล้วพวกเราตอ้ ง เก็บสะสมอาหารไว้...” เขาเบนสายตามองมาทางเสี่ยวโอวแล้วหยุดพูด ทนั ที อีรคิ แนะน�ำอย่างคล่องแคลว่ “คุณปู่ เธอช่อื เส่ยี วโอว เป็นเพอื่ น ใหมท่ ผ่ี มรจู้ กั ท่หี ลงั เขา...” ไม่ว่าตอนน้ีเส่ียวโอวจะตะลึงเพียงใด แต่เธอรู้ว่าหากจะใช้ชีวิต อยู่ท่ีนี่ จ�ำต้องกลมกลืนกับพวกเขาให้ได้อย่างรวดเร็ว เธอยืนอย่าง นอบนอ้ ม ร้องทักทายอีกฝา่ ยอยา่ งว่างา่ ย “คุณป”ู่ รอยยิ้มบนหน้าของโบแร็ตหายไป เห็ดสดในมือร่วงกระจายท่ัว พ้ืน สายตาคมกริบมองเพ่งทัว่ รา่ งของเสย่ี วโอว หลังจากผ่านความเงยี บ ทนี่ ่าอดึ อัดใจ เขาก็คอ่ ยๆ เก็บเห็ดสดที่ร่วงพืน้ อย่างเชอื่ งช้า “อ้อ...เพ่อื นใหม่เรอะ” อีริคพยักหน้า พูดต่อไปว่า “เธอพลัดหลงกับฝูงของตัวเอง คุณปูค่ รับ พวกเราพอจะหาวิธีช่วยให้เธอได้พบฝูงของเธอได้หรือไม่?” หัวหน้าโบแร็ตเป็นตาเฒ่าแสนดีประจ�ำเผ่า ใครมีเรื่องอะไรมา ขอรอ้ ง เขาก็ไมเ่ คยปฏิเสธ นสิ ยั ชอบช่วยเหลือคนของอีรคิ กส็ บื ทอดมาจากเขานีแ่ หละ แต่ครั้งน้ี เขากลบั มองเสี่ยวโอวดว้ ยสายตาทยี่ ากจะเข้าใจ ตอบ อยา่ งเหนอื ความคาดหมาย “พวกเราช่วยเธอไมไ่ ด”้ อรี คิ อง้ึ ไปคดิ ไมถ่ งึ วา่ คณุ ปจู่ ะปฏเิ สธทนั ควนั ขนาดน้ี “ทำ� ไมชว่ ย ไมไ่ ดล้ ะ่ ครบั ? ทกุ เผา่ ลว้ นมถี นิ่ ทอ่ี ยปู่ ระจำ� ของตวั ทง้ั นนั้ ขอเพยี งรวู้ า่ เธอ 44

เปน็ เผ่าไหน...” หวั หนา้ โบแรต็ ตัดบทเสยี งเรียบ “ฝงู ของเธอไมอ่ ยู่ท่ีน”ี่ เสีย่ วโอวใจเต้นแรง เงยหนา้ พรวด...จอ้ งมองคณุ ปู่ของอีริค แต่พอเขาพูดค�ำน้ีจบกลับไม่ได้พูดอะไรต่อ โบแร็ตหมุนตัวเอา มือไพลห่ ลงั เดนิ เขา้ ไปในเรือนไม้ อีริคแตะแก้มเธอเบาๆ พลางปลอบว่า “เธออย่ากังวลนะ อาจ เพราะช่วงน้ีมีเร่ืองเกิดขึ้นมากจนเกินไป คุณปู่พูดแบบน้ีเพราะต้องการ ปกป้องความปลอดภัยให้กับของฝูงของเรา เธอวางใจเถอะ ในเมื่อฉัน รบั ปากแลว้ วา่ จะช่วยเธอตามหาครอบครวั ฉนั จะไมผ่ ดิ คำ� พูดแนน่ อน” เส่ียวโอวพยักหน้ากล่าวยิ้มๆ ด้วยใจเหม่อลอย “ขอบคุณนะ อีริค” ม้ือเย็นเป็นต้นอ่อนข้าวสาลี เมล็ดข้าวโพดกับซุปตุ๋นเห็ดสด ขา้ วโพดดบิ กบั ซปุ เหด็ นน้ั เสยี่ วโอวพอรบั ได้ มแี ตต่ น้ ออ่ นขา้ วสาลนี แ่ี หละ ท่ีกลืนไม่ลงจริงๆ ยังดีที่อีริคกับคุณปู่ไม่ได้ติดใจอะไรนัก อีริคคิดไปเอง วา่ เธอคงไมช่ อบกนิ ตน้ ออ่ นของขา้ วสาลเี ทา่ นน้ั เลยตกั ซปุ เหด็ เพมิ่ ใหเ้ ธอ อกี ถ้วย หลงั อาหารอรี คิ จะไปขอแผน่ ไมท้ ี่บ้านเพื่อนช่ือคารเ์ ทอร์ เพราะ ทางทิศตะวันตกของสวนมีเรือนว่างอยู่หลังหนึ่ง ต้ังอยู่ในต�ำแหน่งท่ี ระบายอากาศไดด้ แี ละยงั สะอาด ถา้ ประกอบเตยี งไมเ้ พมิ่ มาอกี เตยี งกน็ อน ไดส้ บาย พออีริคจากไปแล้ว เสี่ยวโอวก็เก็บท�ำความสะอาดโต๊ะจน เรยี บรอ้ ย มองดกู วางชราทก่ี ำ� ลงั ทอเสอื่ อยใู่ นสวน เธอรวบรวมความกลา้ ตดั สนิ ใจเดนิ ไปยนื ตรงหนา้ เขา ถามอยา่ งลงั เล “หวั หนา้ เผา่ ทำ� ไมคณุ ถงึ บอกว่าฝูงของฉันไมอ่ ย่ทู ่นี ่ีแล้วล่ะคะ?” 45

หวั หนา้ โบแรต็ ทอเสอื่ เพอื่ ใหเ้ สย่ี วโอวใชป้ เู ตยี ง พอไดย้ นิ กช็ ะงกั มอื ไปเล็กน้อย “ฝงู ของเธออยูท่ ีไ่ หน ฉันวา่ เธอร้ดู กี วา่ ฉันนะ” เดมิ ทเี สย่ี วโอวแค่หวังวา่ อาจจะรู้ แตพ่ อได้ยินเขาพูดเช่นน้กี ็ย่งิ แน่ใจวา่ เขาต้องรู้อะไรบางอยา่ งแนน่ อน เขาพดู ไมผ่ ดิ เผา่ พนั ธข์ุ องเธอไมอ่ ยทู่ นี่ ี่ และอาจจะไมอ่ ยบู่ นโลก น้ีเสียด้วยซำ�้ “แลว้ คณุ ...รไู้ หมวา่ ฉนั จะกลบั บา้ นไดย้ งั ไง?” เสย่ี วโอวกลน้ั ใจแลว้ กล้นั ใจอกี อดไม่ไหวถามออกไปจนได้ “ไม่ร้”ู หวั หน้าโบแรต็ ตอบโดยไมห่ นั หนา้ มามองดว้ ยซ�้ำ เส่ียวโอวก้มหัวงุดสีหน้าเซ่ืองซึม ทั้งท่ีเป็นค�ำตอบท่ีคาดไว้อยู่ แล้ว แตเ่ ธอก็ยงั รสู้ ึกผดิ หวงั ผ่านไปครู่หนึ่ง กลับเป็นโบแร็ตที่ถามข้ึนเสียเอง “อีริครู้ตัวตน ที่แทจ้ ริงของเธอไหม?” “ไม่รู้ค่ะ ฉันไม่ได้บอกเขา” เส่ียวโอวส่ายหัว กุมชายเส้ือแน่น “อีริคบอกฉันว่า...มนุษย์สูญพันธุ์ไปต้ังแต่เจ็ดร้อยปีก่อน เป็นความจริง ไหมคะ?” พูดจบกจ็ อ้ งเขมง็ ไปยังผเู้ ฒ่าตรงหนา้ เขายงั คงมีสีหนา้ เรยี บเฉย พยกั หนา้ “จริง” ใจของเสยี่ วโอวเหมือนร่วงลงกน้ เหว ไมร่ หู้ วั หนา้ โบแรต็ นกึ อะไรขน้ึ ไดจ้ งึ ทอดสายตาไปไกล เขากวาง บนหวั กห็ นั ตามไปดว้ ย “มนษุ ยเ์ ปน็ สง่ิ มชี วี ติ ทฉ่ี ลาดและอนั ตรายทสี่ ดุ ใน ประวัติศาสตร์ พวกเขาประดิษฐ์คิดค้นส่ิงที่เป็นไปไม่ได้ข้ึนมามากมาย แก้ไขเร่ืองราวท่ีเป็นไปไม่ได้จนเป็นไปได้ น่าเสียดาย สุดท้ายก็ไม่อาจ ปรบั ตวั ใหเ้ ขา้ กบั การเปลยี่ นแปลงอยา่ งรนุ แรงของสภาพแวดลอ้ ม ในทส่ี ดุ กก็ ลายเป็นผู้แพ”้ 46

เสียงของเขาฟังดูไกลออกไป “เมื่อเจ็ดรอ้ ยปกี อ่ น โบเออรเ์ นียมี สภาพอากาศเปลยี่ นแปลงครงั้ ยง่ิ ใหญ่ สฤี่ ดผู นั แปร กลางวนั กลางคนื สลบั ที่กัน พอทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆ กลับคืนสู่สภาวะปกติ มนุษย์ก็หายไป เสียแล้ว” เสี่ยวโอวนึกข้ึนได้ว่าท่ีนี่ไม่มีรุ่งสางและพลบค�่ำ พอคิดขึ้นมาก็ รู้สึกขนลกุ ผลจากการสลบั กลางวนั กลางคนื กค็ อื ทำ� ใหร้ งุ่ สางกบั พลบคำ่� หาย ไป แล้วผลของการทส่ี ่ีฤดูผนั แปรล่ะ? หัวหน้าโบแร็ตทอเสื่อเสร็จแล้วถามข้ึน “เธอมาจากไหน? เป็น ผรู้ อดชวี ิตของเผ่าพันธ์มุ นษุ ยง์ น้ั หรือ?” เส่ยี วโอวส่ายหน้า “ไมใ่ ช่คะ่ ” เธออธบิ ายให้ชายชราฟังว่าตนมา ทน่ี ี่ไดย้ ังไง “ฉนั ก็ไม่รูว้ า่ ท�ำไมตัวเองถึงมาอยู่ทีน่ ีไ่ ด้ พอฉนั คดิ จะกลบั ไป ก็กลับไมไ่ ด้ซะแลว้ ” เธอจ�ำได้อย่างชัดเจนว่าตอนตกจากหน้าผานั้น มีกระแสบาง อย่างพยายามดงึ เธอใหต้ กลงส่เู บอื้ งล่าง เหมอื นจงใจเหวย่ี งมายงั โลกนี้ หวั หนา้ โบแรต็ ไมพ่ ดู อะไรอยนู่ าน จนกระทงั่ เหน็ เงารา่ งของอรี คิ ทก่ี ลับมาจากดา้ นนอก จงึ ค่อยๆ กลา่ ววา่ “ทีน่ ่ีอยสู่ ดุ ขอบตะวันตกของ โบเออร์เนีย หากเธออยากรู้วิธีกลับไป ก็ลองไปแถวชายทะเลสุดขอบ ตะวนั ออก ตามหาเตา่ นำ้� ทช่ี อ่ื แพต็ มนั มอี ายยุ นื ยาวเหนอื กาลเวลา บางที มนั อาจช่วยเธอได้” พูดเพ่งิ จะขาดคำ� อรี คิ ก็ผลกั ประตรู ว้ั เข้ามา “คณุ ปู่ คุยอะไรกนั อยหู่ รือครับ?” หัวหน้าโบแร็ตสะบัดเสื่อ ตอบด้วยน้�ำเสียงอ่อนโยน “ไม่มีอะไร หรอก รีบไปท�ำเตยี งให้เสรจ็ เด๋ียวฟ้าจะมืดแลว้ ” 47

อีรคิ ยิม้ ใหเ้ สี่ยวโอว เดินแบกแผ่นไมเ้ พือ่ ไปประกอบเปน็ เตียง อรี คิ ใชเ้ วลาประกอบไมน่ านเตยี งหลงั เลก็ แขง็ แรงกเ็ สรจ็ ทนั กอ่ น ฟา้ มดื พอวางเสอ่ื ชนิ้ แรก ปสู ำ� ลลี งไปดา้ นบน แลว้ กป็ เู สอ่ื ทบั ลงไปอกี ชน้ั เย็บเส่อื ท้ังสองขา้ งเข้าดว้ ยกนั ก็กลายเป็นท่ีนอนแบบงา่ ยๆ ได้แลว้ เส่ียวโอวไดน้ อนเตยี งเปน็ คร้ังแรกนบั ต้งั แตท่ ะลุมิตมิ า แมจ้ ะไม่ สบายเทา่ ท่บี า้ น แต่เธอก็นอนหลับสนิทจนถึงเชา้ หลงั ฟา้ สว่างแลว้ เสี่ยวโอวกต็ ดั สนิ ใจได้ว่า... เธออยากจะลองไปทชี่ ายทะเลสุดขอบตะวันออกดู ถงึ แม้จะไม่รู้ ว่าการท�ำแบบน้จี ะช่วยให้กลบั บา้ นได้ไหม เพราะยงั ไงเธอก็ไมม่ ีท่อี ื่นใหไ้ ปนี่ เมอื่ ตัดสนิ ใจได้แลว้ เสยี่ วโอวกเ็ ตรยี มจะบอกลาอรี คิ กบั หัวหน้า โบแรต็ แตก่ ลบั พบว่าอรี คิ ไม่อยใู่ นสวน “เขาไปไร่ข้าวโพดทางดา้ นหลงั แล้ว” หวั หน้าโบแร็ตบอกเธอ เสีย่ วโอวถามทาง จากนน้ั ก็ต้งั ใจจะเดินไปทไี่ รค่ นเดียว เดมิ ทหี วั หนา้ โบแรต็ คดิ จะไปสง่ แตเ่ สยี่ วโอวเหน็ เขาอายมุ ากแลว้ จงึ รบี ปฏิเสธทนั ควนั “ไม่ตอ้ งหรอกค่ะ คณุ นงั่ พกั อยทู่ ่ีน่เี ถอะ ตรงนั้นอยู่ ไม่ไกลเท่าไหร่ ฉนั ไปเองได”้ โบแร็ตรจู้ ักสภาพร่างกายตนเองดี จงึ ไมไ่ ด้เอ่ยแยง้ แต่อย่างใด เสี่ยวโอวสะพายกระเป๋าเดินไปทางด้านหลังเขา พบว่าแถวนี้ ไมไ่ ดม้ ีแตฝ่ ูงของอีริคเท่านน้ั ยังมีแพะภเู ขากับกระตา่ ยดตั ชอ์ าศัยอยู่อีก เธอมองดูเหลา่ สตั วก์ ลายพนั ธทุ์ ี่มีเขา บา้ งก็หยู าวเหยียด เห็นฝูงแลว้ ฝงู เล่า ในท่ีสุดเสี่ยวโอวก็ตัดสินใจเดินอ้อมไปอีกทางเพราะไม่อยากให้เผ่า ไหนพบเหน็ กลวั จะเกดิ เร่อื งยุ่งยากโดยไมจ่ �ำเป็น เส้นทางน้ีดูคล้ายทางที่เส่ียวโอวลงเขาเมื่อวานอยู่เล็กน้อย 48

มีแมลงปีกแข็งท่ีไม่รู้ชื่อบินว่อนอยู่มากมาย ยังดีท่ีเธอพกถุงแคทนิพ ติดตัว พวกมันจงึ ไม่เข้ามาใกล้ เธอมองเห็นไร่ข้าวโพดแต่ไกล มีข้าวโพดฝักโตอยู่เต็มไปหมด อรี ิคยนื อยูก่ ลางไร่ขา้ วโพด ก�ำลังหกั ข้าวโพดอยูก่ บั ฝูงของเขา เส่ยี วโอวเรง่ ฝเี ท้าเดนิ ไปทางนัน้ แต่จๆู่ ก็หยดุ ชะงักเหลยี วมอง ดใู นป่าข้างตัวแวบหนึ่ง เธอรู้สึกเหมือนมีประกายแสงสเี ขียววาบผ่าน พอต้ังใจสังเกตดู อีกทีก็ไม่เหน็ เสียแลว้ หลอนไปเองหรือ? ท�ำไมเธอรู้สึกว่ามอี ะไรบางอยา่ งตามมาตลอดทางเลยละ่ ? เสี่ยวโอวส่ายหัว เดินต่อไปทางไร่ข้าวโพด แต่หางตากลับเห็น กอหญา้ ขา้ งทางไหววบู ทนั ใดนน้ั กม็ กี ำ� ลงั ลมหอบหนงึ่ พดั มาปะทะใบหนา้ รา่ งปราดเปรยี ววอ่ งไวรา่ งหนง่ึ พงุ่ ออกมา เสย่ี วโอวยงั ไมท่ นั ไดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ า ตอบโต้ก็ถูกกระแทกล้มลงกับพ้ืนเสียแล้ว กรงเล็บท้ังสองข้างตรึงไหล่ ของเธอเอาไว้แนน่ หญงิ สาวรู้สกึ เจ็บจนตอ้ งขมวดควิ้ เมอื่ เบนสายตาขนึ้ มอง กเ็ หน็ สตั วก์ ลายพนั ธท์ุ มี่ ใี บหนา้ คลา้ ยเสอื มดี วงตาสเี ขยี วอมฟา้ มกี ลมุ่ ขนสดี ำ� ใตด้ วงตายาวลงมาจรดคาง จมกู สดี ำ� พออา้ ปากกเ็ ผยเขี้ยวและฟันท่แี หลมคมใหเ้ ห็นเต็มปาก เสยี่ วโอวปากอา้ ตาคา้ งอยา่ งตนื่ ตะลงึ ยงั ไมท่ นั ไดต้ ง้ั สติ เสอื ดาว กลายพันธุ์อีกตัวก็เดินตามออกมาจากกอหญ้า มองดูสาวน้อยที่ไม่มี ก�ำลังแขนแม้แต่จะเชือดไก่ แล้วเอ่ยถาม “ร็อด นายคอยตามเธอท�ำไม หรอื ?” เสอื ดาวกลายพนั ธต์ุ วั แรกทถ่ี กู เรยี กวา่ ‘รอ็ ด’ ยงั คงทบั อยบู่ นตวั 49