เต็ลมา

เ!■ณI.' กินทรอก ท่านอาจฅายในทะเลได้ แต่ฉินไม่ตายหรอก ยํงมีอีกทางหนง ที่จะไปว*ลป็อล์ลา” เออร็ร็งกินพ “อ๋อ ! ฉินอาจพูดได้'ว่าทางของเจำ'ไม่มีสํ้นสค” ใจฅี “ลาก่อน,ซีเกอร็ค!ระว*ง์ด้วของเด้าให้ดี หด้งว่าจะได้พบเด ซีเกอรกไม่ตอบว่ากระไร ด้บกรรเชียงตีถอยเรือออกไปโดยเร็ เซอร็พี่ลิปด้กบรรไคขั้น แห้วมองคุเรือที่เด้ากนเตยแล่ สพาน,นาทิลค์มาร์ เมธเห็นดอกแปนซีที่งวางอยู่บนโต๊ะ เออร์ร็งตนเก ขั้นมา แลเอาไปด้คไว้ที่ขวดกลางโต๊ะในห้องซาลูน “หัวใจเฅ็ลมา เจาคนเตยบอกไว้เช่นน8น” เขานึกในใจ “ก็เห้ ในตาเออร็ริงกินเต็มไปห้วยกวามรว้า เมื่อหวนมาคุคอกกหลาบพ หหัาอก ซึ่งเฅ็ลมาได้ให้แห้วเดินเขาไป'ใโ.แคบิน ค่อย ๆ บรรจงปลดอ ดมเสั้อ หยิบหน*งลือลงมาเล่มหนึ่ง เปนหน*’ง์สือที่มีค่าที่สุก ด้วยเบ็๋นข มารดา-เขาจะเอาดอกกุหลาบนนอกเด้าไว้ พอเบดขั้นหนำหนึ่งพบม “ ไม่มีสงโคดีจะหวานเท่าควาฆรก, ไม่ม่ส็งใตจะแรงกว่า, ไม่ม่สึงไรจ ไม่มีสงไ?จะเฟ้ไพศาลกวาากว่ๆ, ไม่ม่สังไรจะเ!/ฆศุขกว่า, ไม่ม่สึงไรดีเห่าด้ง แลในโลก,, เขายมก่อย ๆ บรรจงเอาคอกกุหลาบขั้นจูบ แห้วเอาเก็บไว ล*บนน. ๑00

บท (55 รุ่งขนอากาศอบอุ่นสบาย เรเวอเรนค์ ชาลส์ ไคซ์เวอร์ฅี กิกรรเชี ตรงไปบานโอลาฟ กิลด์มาร์ เข''เปนคนอ,วน เพราะ&นํ้นรู้สึกว่ากิกรรเชียงเรือ ช่างชานกระไร พระอาทิตย์ส่องแสงร่อนจ่ด นาราบรื่นราวกํบนามไเ แลคูมี นาหนกมากทสุด เรือค่อย ๆ แล่นไปชำ ๆ มิสเฅอร่ไค'ช์เวอร็กิ ตีกรรเชียงเรื พลางในใจก็นึกถึงกำซึ่งจะพูดกไเกิลมา ที่จริงเขาตงใจจะเอากางเช เกิลมานนกืนให้เจ้าของ ทง์จะได้มีโอดาศพบปะกบหล่อนก้วย “เจ่าจะก้องถูกก้คใบก้ครากออกที่งเสีย” เขาพูดกนเคียว “เ นบถือรูปเการพ เจ่าเปนที่สำหรํบแช่งค่า เจ้าจะก้องกินไฟต่างอาหา ลกะโทษเสียเถอะ หรือมิฉนํ้นพระองค์จะทรงกรวโกรธมากขั้น จงสุกะโทษเส มิฉนนจะก้องถกที่ป้ในไฟนรก กวามสวยจะช่วยเหลือไม่ได้ ไฟนรกไม่มีสนส จะทำลาย.” พดมาได้เพียงน มีเจ้าปูก้วหนงกระโดดเกาะกรรเชียงไ เขาสดุ้งตกใจทนที เมึ๋อรู้สึกฅำเว่าบ”งกไ)สติฟนปรกกิแล้ว จึงเหลียวคูรอบ รู้สึกว่ามีอะไรอย่างหนึ่งซึ่งเกยอยู่ดามริมผึงอ่าวไค้หายไป นึกอยู่สไก ว่า เรือยเลลีซึ่งทอดสมออยู่นนได้ไปแลว “ผ่าซี!,, มิสเฅอร์ไดซ์เวอร์กิพูดก่อนชำงก้ง “ไปรวดเร เช่นนน ชายหน,ม-พวกเหล่าน้ไปเลยทีเคียวหรือ'ซะกลบมาอีก เข\"แปนกนสนุก กะนองมาก” ซิ 0 (ซิ

แลวเขายมลืมเรื่องที่ไค้สนทนาท่บ์แม็กพ่าแลน แลดูเปร๊สห นึกไค้ผนว่า ตำไค้เล่าเรื่องเฅ็ลมา กืลค์มาร์ให้เขาพง รีบจาเรือไป ทสุดมาถึงสพานนาบำนกืลค์มาร์ จึงขนไป รู้สึกว่าเปลี่ยวเปล่าวังเว กบบาชำ นกที่ร*องเพลงก็หยุดนึงแอบอยู่ในรังเสียหมด ดอก มิสเฅอร์ไคซีเวอร์ฅีเคาะที่ประคบำนอย่างแรงที่สุค แลยืนคอยพงกำคอบสำ ในทนใดประตูเบี่ดออก บริฅคาออกมายืนอยู่ฅรงหนำ มือเบอนส “ท่านท่องการอะไร ใ” หญิงคนใช้ถามอย่างไม่มีกวามสภาพ มิสเตอร์ไคช้เวอร์ฅีไม่คอบว่ากระไร พยายามจะผ่านบริคคาเช้าไ บำน แค่นางกนใช้กางแขนออกก*นไว้ “ไม่มีประโยชน์อะไรที่ท่านจะเขำมา ไม่มีใกรอยู่ที่นี่นอกจากฉ คุณนายไปเที่ยวกนหมด” “ฉันมีกวามเสียใจมากที่จะไค้เห็นกิริยาของแกเลวทราม มิสเตอร์ไคช์เวอร์ฅีพูดคำยสุภาพ “ นายของแกไม่อยู่ก็ไม่เห็นม อะไรกํบนํน โฟรเก็น เฅ็ลมาค่างหากที่ฉันท่องการจะพูดคำย” บริฅคาหำเราะ - หำเราะอย่างออกสนุก “โฟรเก็นก็ไปคำยเหมือนกน เธอย่อมท่องมีเวลาสนุกสบายบำง ชายหน'มเหล่าน*น์ยกเธอราวก*บเปนนางพระยาก็สู้ไม่ไค้” มิสเฅอร์ไคซีเวอร์ฅีสคุ้ง หนำซีดผิดปรกติ “ซายหนุ่ม ชายหนุ่มอะไรโ” เขาถามกำยเสียงคำจนเกือบสด บริฅฅายืงทำหนำกายินดี'รื่นเริงขนอีก ๑อ!อีส

* ชายหนุ่มทีมาจากเรือน'นหนะซิ” หล่อนบอก “จะมใครที'ไหนอ เลา ? เยนวานนเซอรพี่ลิ!) เออร์ริงท่นล่บ!พี่อนมาอย่ทื่นี่เปนนมเปน วนนมเรอกรรเชียงสมา-รบฉินกบโฟรเก็น เฅ็ลมาไปเที่ยวที่ฟะยอดหรือที่ ใกล้ๆน์น -ฉนก็จำชอไม่ได้เสียแล่ว ฉินดีใจแท้ๆ เขามีรปร่าง บวรคาทุก ๆ กนทฉินเกยเห็นมา -แลเขาจะเห็นโฟรเอ็นเปนอย่างไรก็ย่อมเคา ไค้ดีไม่เบาทีเดียว,, หนามิสเฅอร์ไดซ์เวอร์ฅีสลด บวิฅฅาจํองค แล้วแสคงให้เห็นว่าขบ “ท่านจะล่งไว้หรือไม่ ในเวล าเมื่อเธอกล'บมาก*น?” หล่อนถาม “ไม่ฅอง” ท่านเรเวอเรนต์พูดเปนทีสงล้ย “เอาเถอะจะล่งแกไว้ บอกโฟรเอ็นหนาว่า ฉินเก็บของสื่งหนึ่งซึ่งฟนของหล่อนไค้ แค ท่องการคืนแล้ว ฉินจะเอามาให้เอง” สีหน็าบริฅฅาบง “ล่าเปนของเธอ ท่าน,ก็ไม่มีธุระอ ะไรที่ จะเก็บไว ทำไมจึงไม่ฝากไว้ที่ฉินเล่า?” “ฉินไม่ไว้ใจ” เขาบอก “กนท่นเรือนแหละไม่หยอกเทียวบางที” พดย่งไม่ท่นหมดเขาสค้งตกใจที่ไค้เหน ซีเกอรค กลิงเขามาแลวลุกขืนยืนหำ ดำล่อง “หา!หา!” เจ0!กนเตยรองคง “ดีมากฉลาดมาก ล่าฉินไค้ทำให้ท่านฅกใจท่านคงสวดมนต์ถอยหนา ถอยหลงย่งใหญ่ เขามาที่นี่ทำไม? ไม่[ช่เปนททางสำหรบท่าน ไม่มีใกรอย หรอก หล่อนไปแล้ว ไม่มีอะไรเหลือนอกจากลมอากาศ, อากาศ,อากาศ ไม่ม นก, มีดอกไม้, มีท่นไม้, มีแสงอาทิตย์ ทุกสี่งไปพรอมกับหล่อนทั้งสน ๑0๓

รูปร่างน่าเกลียดน่าช่งอะไรเช่นนึ่น เชือว่าน่าเกลียดกว่าต โคยยินดี แล้ว์เตินเช่าไปจ”บชายเสอบริตดาไว้“เอาฉํนเช่าไ บริฅคา บริฅคากนสวยซีเกอร์คหิวเหลือทนแล้ว บริฅตา-มาพูดล้นแลร กบฉน ลาก่อน ท่านกนอวน” หิน'ไปทาง,ไดซ์เวอร์ดี “ท่านจะติดตามเรื ซงพาเฅ็ลมาไปไม่ทันหรอก เดีลมาจะกล”บมาอีก จริง.แ หล่อนจะไปแลไม่กล*บมๅอีกเลย” เปลี่ยนเสียงกลายเปนกระซิบ “เมื่อค ฉVน'๘เหิ*นวะ,ิญญาณท*3 น็งออกมาจากดอกกุหลาบเ2เ ม2^๊อถิอกอนทอง แลตะป1®'' กล'มเชือกเปนสาย ๆ คล้ายก”บแสงอาทิตย์ เขาวี่งมาโดยเร็ว'จนล้นต แต่ล้นไม่ทราบว่าเขาไปไหน เขาเอาตะปูตอกลงในหิวไจเต็ลมาลึกจนเลือ แต่หล่อนไม่ร้สีกเจ็บปวดเลยสกนิดเดียว แล้วเขาเอาเชือกขคน*น่ผูกเช่ แล้วตึงปลายเชือกอีกช่างหนึ่ง” เรเวอเรนดี ไดซ์เวอร์ฅีพิจารณาคูเจำคนเตย แล้วห”นมาพูคแ ว่า “น่าสงสารบริฅตา แกบอกให้นายผ้หญิงของแกไล่ม่นออกไปเสียเถอ ไว้ล้าจะเกิดลำบาก” บริฅตามองคูซีเกอร่คทัวยก,วามเมตตากรุณา “เขาไม่ทำกวามลำบากทังเช่นท่านหวอก,, นางกนใช้ตอบ คนดีมาก ถึงจะพูคจาเอะอะอะไรเหลวไหลก็จริง แต่มีประโยชน์ทงสั้ เลื่อยไม้, ไสกบ, เลื่ยงสัตว์, แจวเรือ, เกบกวาคแลระวงสวนให้เรีย -จริงไหม ซีเกอร์ค แลถึงท่านจะขนหวยลงเขาอะไร เขาอาจระทังท่าน 90๔

เปนอไเตรายไค้ นายผ้หญิงของฉันไม่เปนกนใจไม้ไส้ระกำถึงกบจะเอาเขาไป ขงไว้ที่โรงกนเสียจริฅ เขากงฅายถ!ขืนไม่ไค้ฉับอากาศอ้นบริสุทธํ่ “แกพูคละก็เปนคนเจาสำบดสำนวนน้กํทีเคียว” มิสเตอร์ไคซเวอ พกค่วยสุภาพ “แต่ฉัานายแกกอ้บมาขออย่าลืม-” พคยํว่ไม่ท,นขาคกำเสียงประฅบี่คบงใหญ่ มิสเตอร์ไคช์เวอรฅคองเห อยู่ภายนอกบานกนเคียว ไม่ร้ที่จะทำปร ะกาวใค เลยต่องกล*บมาเรือ พล กดถึงการต่าง ๆ ในโบ๊สกอปควย ความกึกอีกทางหนึ่งก็กือ ให้นึกสงสยนกว่า เหตุ [ดเฅ็ลมาจึงไค้ส ฉับตาจบใจกนฉนี ไม่ว่ากนทไหนๆไค้เหนเขากยอมหลงรก ใครครวญไป ควยรูปเสียงกลี่นรสไปทั้งสน แลโอลาฟ กิลค้มาร์ทำอะไรฉับภรรยาบ กไมมใกรทราบ แลหลอนมาจากไหน - เตลมาไดโปเลาเรยนหนงสอมาจาก ไหนไม่มีใกรทราบเรื่องราวทั้งสน ทั้งไม่มีผู้ใดที่จะบอกไค้ด้วย-ว่า ซีเกอร์ มาจากไหน ใ มิสเตอร์ไดซ์เวอร์ฅีตองการจะให้เ1ฅ็ลมากฉับอกกฉับใจมาเปนพว ลเตอรานส แลรางกายอนงดงามนนเข'จะเอาไจสาหรบตวเอง แลกกวา เซอรพิลิป เออรรงตนองจะข!วยเหลอในท เงน “เขาพบหล่อนไค้อย่าง'โ7ไ,, เ7เวอเรนดี ชาลส์รำพึงในใจ “ทั้งอีฅ กิลค้มาร์นํ่นก โม่หยอก แกลงบาเปน \"มชอบแชกเน7อ “หล่อนจงระฉังฅ “หล่อนจงระฉังฉัวให้ดีเถอะ” เขาพึมพำ ฉังม่อีกหลายทางที่จะเอากวา1มจองหองของหล่อนลงเสีย เซอร์พี่ลิปเปน ซี)0(3เ

ลนเหลือ กงจะไม่มีกวามกิคที่จะแฅ่งงานกบหญิงสาวสกชาวนา แต่เขากง ชอบหล่อนไค้บ้างเล็กนอย แลบางทีอาจช่วยเหลือฉ้น์ไค้ ชื่อหล่อน ลงไปเพียงไร ฉินก็ยื่งมีโอกาศมากชื่นเท่านน พูดแก่อ*ลริกากำเคีย ชํวร้ายนึ่ก็จะแพร่หลายไป กอยก่อน - คอยก่อน ” ออกรู้สึกมีความพอใจอย่างยึง พลางมือก็คีกรรเชียงไป เหลียวคเร ยูเลลือกกว-3หนึ่ง ย*งไม่เห็นกล*บมา ในขณะที่เขาฅรองหาทาง ย*งมีกนอีกจำพวกหนึ่งซึ่งกำล*งป เคียวก*นอยู่ในกระท่อมใกล้ ๆ โบ๊สคอป ในที่น1นเปนที่ ๆ ไม่มีกวาม แผ่นกินแห์ง์ผาก มีหญิงสองคนน,งปฤกษาก*นอยู่-กนหนึ่งคืออ*ลร ท่านเจ่าเมือง อีกกนหนึ่งเปนกนก่อนขางกลางกนแล*ว ในกระท่อมนึ่ ไม่ใกร่มีทางที่จะให้แสงสว่างเช่ามาไค้นอกจากกามรูฅามช่องบางแห่ ที่มือายมากน1น ในเวลาที่พูดมีนึ่าเสียงห*วน ๆ แลก่อนช่างจะบ*งก*บ “นานเท่าไหร่'?” หญิงกนมีอายุมากพูด “ฉินจะค’องกอยอ เท่าไหร่ ? จะให้ฉินคูความช*วเกิดชื่นในแผ่นดินนานเท่าไหร่ ? ก็จะไม่เกิดผล กวามแช่งค่าสำหร*บกวามอิศรภาพก็จะกกอยู่แก่ แลม*นกนเคียว อีกากิลดี๋มาร์นํนทีจะม่งมีศรีศุข เกิดผลประโยชน์ไค้ ร้สีกเหงาใจบ้างหรอกหรือ? หลานฉินบริคฅา ก็ไม่ถูกฒัาเอาไปจากฉินหรอก หรือ ? เพราะอีน*งแม่มดนั๋นกนเคียว ซึงไค้เอากวามมีคกวามระยำ แผ่นดินของเรา แล่วเปนเหตุใดเจ่าถึงไค้ชักชัาอยู่-•ไม่ยอมทำ ฉินจะบอกให้ พวกที่โบ๊สกอปร์งไค้ร,บคำส่งนึ่น เดี๋ 90๖

ช่องทวิะเอายีน*งน้นทีงลงไปในทะเล ปล่อยให้มนว่ายหรืออย่างไรก็คามที ของมน ” “ ฉิา๓ทราบแล่ว ” อ*ลริกาพูคพึมพำ “ ฉินทราบทีทีเทียว.แ โลวิซา ขอไค้รอก่อน ฉินวิะทำโดยสุดกำล่ง มิสเฅอรืไคช์เวอร์ทีจะช่วยเรา ในเรื่องนั้ไค้มากทีเทียว ท่านเปนคนฉลาดรู้จ*กกิดหาอุบาย ” โลวิซารีบพูดสอดขั้นเสีย “ ฟล ” แกร้องคง “ต่องทำอุบายด ยีแม่มดก็แม่มดน8นแหละ ล้บล้วถ่วงนาหรือเผาไฟเสียก็แล้วก*นไม่ล้องหาทาง อื่นอีก เมื่อสองสามว*นนึ่ลูกชาวล้านกนหนึ่งเดินผ่านล้นไป กล*บมาเด็กกนน เจ็บ เปนโรกอย่างปลาด แลเขาว่าจะตาย อีกกร้งหนึ่งขึลด็มาร์ปะยอนกำล*ง ล้อนว'วิกล*บล้าน ล้นเดินผ่านไปพอกล'บมาพวกว*วิเหล่านนเกิดฟนโรกดาย เกือบหมด จงเล่าเรื่องนึ่ให้แก่ไดซ์เวอร์ฅี เผื่อเขาจะหาทางร',กชาได้ล้ แต่ฉินทาไค้ - แลจะทำ ” อ*ลริกาทำท่าทางดกใจกลว ลุกขนยน “โลวิซา หล่อนเกลียดเขาน*กกระล้ง'?” อ*,ลริกาถามช้าๆ หน้าโลวิซาม'วกลาลงล้นที “ เกลียดล้นหน้ะ ฉินเกลียดดงแต่ แล้ว เกลียดแม่ล้นมาก่อนล้วย มไแปนพวกกิ แลเราก็วิะล้องได้ แช่งด่า ” แล้วหยดนึ่งล้องดูหน้าอลริกา “วิงร้ไว้” แกพูดต่อไป “ฉินลีอกวามล้บของเล้าไว้ จะยอมให้ อีกสํกิสองอาทิฅย์ ในระหว่างเวลานนเล้ารีะล้องท่าไห้ลำเ^ ท่าลายล้ นนเสย วิงเอาบรดดาลกนนกลางนา หรอมฉนนวิะดองกงบทของฉนหละ

โลวิซาหำเราะ ลีหน้าอำริกาซีดสลด มือที่กับผำห่มไว้ กอบว่า “ฉันได้สาบาลไว้แล้ว จะทำฅามที่ไค้ร*บส่งแลจะขอทำ ฉันสกสีงเถอะ หล่อนร้ได้อย่างไรว่า เฅ็ลมา กิลด์มารืเปนแม่มด ” “ฉันรู้ไค้อย่างไรหนํะ,รึ'?\"’ โลวิ'ซารองดงเกือบสุดเสียง ม'นเหมือนฉ*นหรือ,? เหมือนเจ่าหรือ? กนที่กามหมู่นำนเหมือน จงไปพบม*นบนเขาแลลองเอามีดหรือเข็มแทงดูว่าเลือดจะออกหรือไม่? ฉ*นเอง สบถได้ว่าไม่ออกเลยจนหยดเดียว เนึ่อหนำคูม*นขาวผิดกนนำ คงไ ในตำ จงดูให้ทำทำฅำเถอะ ไม่เหมือนคนธรรมคาเลยจนสำนิดเดียว ฉันก เผ้าคูม*นํมานานต่อนานแล่ว เกยดูฅงแต่แม่ม'น แลแช่งค่าม*นทุกคราว เมื่ ยำสาว ๆ อย่ฉนสวย ซึ่งเจ่าก็สวยส้ไม่ได้ แลฉ'นได้หลงรำโอลาฟ อำริการำงดำคำยกวามปลาคใจ “หล่อน แลถึงกระนนกล*บเกลียดเขา อีกหรือ?” “ฉันได้พยายามที่จะให้เกลียด,, โลวิซาพูดอย่างยากเย็ มาอยู่หลายๆบี, บ'คนรู้สึกทวีขนมาก เมื่อโอลาฟ กิลฅ์มาร์ยำเปนหนุ่ ชมฉ'นว่าสวย กรงหนึ่งในเวลาที่จะจากกันเขาจูบฉัน กำเหล่า ฉันได้หลงรำเขา แลไค้เกลียดเขาในเดี๋ยวนึ่เช่นเดียวกัน พอฉ ฉ*นแช่งชำหำกระดูกเขา กันฉันแต่งงานฉันก็แช่งค่าเขาอีก แลฅามแ ทุก ๆ วน ฉันได้แก้แกนนำงเล็กน้อยแต่ยำไม่พอใจ เพราะลกสาวข ๑ดส่

จบบริตฅๅลูกฉนไปไว้ในบ้'งกบ เข*าใจหรือย''งเล่า จงทำตามที่ส่งโดยเร ว่ากงเปนการไม่สู้ยากเย็นน‘ก ” อลริกานงตรองไม่ตอบว่ากระไรอย่กรู่หนึ่ง ในที่สุดจึงพคพ ฅวเอง มิสเตอรไคซเวอรตา)ะทำได้มาก ถา-,, “ออนวอนเธอซี” โลวิ'ซารีบบอก “บอกเธอว่าพวกชาวบ้านเขา กลวกน แลถาเธอจะทำอย่างไร เราก็จะพร*อมใจช่วยทำกำย ถ*าไม่สำเร็จแล่วิ จงกลบมาหาฉนอีก แต่ขอให้จำไว้ฉ‘นจะไม่ทำอย่างเดียวจะพดค*วิย ” พอพูดขากกำโลวิซาก็ห*นหนำเดินไป อ*ลริกาเดินตามไปชา ๆ แยกทางไปคนละทาง พอกล*'บมาถึงบ้านท่าน เจ*าเมือง ไม่พบมิสเตอร์ไคซ์เวอร์ฅีจึงไม่กล''บมา หล่อนไม่ได้บอกให้กนใช้ อื่นๆร้ว่าได้ไปข้างไหนมา ตรงไปหองของฅนที่เดียว นึกตรึกตรองการต พลางนาฅาก็ไหลซึมตา อ*'ลริกาหยิกตนเองจนเขียวชา แลข่วนเนึ่อต่วิจน เปนรอย แต่ทำเช่นน1นอยู่นานประมาณสิบหำหรือยี่สิบนาที่ จึงลุกขนเช็ แต่งตำให้เรียบรอย กล*'บลงไปในครำเตรียมเกรองนาชาไว้ให้มิสเตอร์ไคช์- เวอร์ตีโดยประณตบรรวิณรียา-1รอย- 6)0สิ่

บท อ๐ ในบ่ายว*นน8นแสงอาทิตย์ก่อยๆ เลยวเหลี่ยมโลก เรือ?)เลลีจึงไ มาทเติม พวกที่อยู่ในเรือต่างจะมีการดินเนอร์ก่น อาหารที่'จะเลี่ยง ของโอชารสทงสน เฅ็ลมาน’งอยู่ในท่ามกลางพวกผู้ชายคเปนสง่าผ่าเผ ราวก*บ่นางพระยามาประท*บ่ ออกว่าราชการขนนางเผา ส่วนแมีกฟาแลนก*บ่ กูเปร๊สรู้สึกมีความปลาคใจมากที่ได้เห็นหญิงสาวสวยเช่นน1น พวกที นนทุก ๆ กน พอเห็นเจาหล่อนก่บ่บัคาย่างขนเรือมาต่างก็พาก่นร*บ่รองปฏ เช่นก*บ่เปนทาษ เวนแต่เออร์ริงก่นกนเคียว ซึ่งทำท่าทางว่าทึ่งโ มากกว่าผู้หญิงสาวสวยนน เฅ็ลมาแสดงตนว่ามีกวามศขสำราญอย่างย ที่ได้ขนมาบนเรือ เมื่อแรกที่ชนมา เออร์ริงก่นได้กล่าวแสดงก'วามเสี เพื่อนผ้หญิงจะให้ร*บ่รอง แต่หล่อนกล*บ่ยมกูท่าทางไม่เช่าใจแลถาม “ทำไมถึงจะก่องมีผู้หญิงค้วยเล่ากะ ใ ไม่เห็นจึาเปน “จริงหล่อน ไม่จำเปน,, ลอริเมอร์พูคเชิงสนุก “ฉ*นเช อาจทำให้หล่อนชื่นชมมีกวามศุขได้พอมิสติลก์มาร์ ,5 “อ๋อ! เรื่องนนหน็ะ” หล่อนตอบพลางยกไหล่ “คีฉ้นทำให้ก่วม ศขสำราญเสมอ ในเดี๋ยวนคีฉ*นรู้สึกมีกวามศุข ท่านไม่ก่องวุ่นว ในขณะที่หล่อนถกแนะนาให้รู้จ,กก*บ่แมีกฟาแลน แลกูเปร๊ส ซา สองแสดงติริยาให้สุภาพเรียบรอยอย่างที่สุคจะก่ด์ผนไปได้ แม็กฟาแ ๑๑0

ว่าคำโกงเก็งน่าเกลียค ส่วนคเปร๊สทำกิริยาอย่างชาวฝร่งเศส ถึงกระนํ้น ว่าไม่เรียบร่อย ต่างกนเล่าถึงเรื่องฅกปลา แลขั้นเขาต่าง ๆ หล่อนห หนำชื่นบาน แลเล่าถึงเรื่องนํ้าฅกลำธารอะไรต่าง ๆ ซึ่งพวกเหล่า‘แยงไม ไค้ยินชื่อเสียง โอลาฟ กิลค์มารีแสดงว่ามืกวามศุขอย่างยี่งเหมือนกนใ ไค้มาเทียวในกวาวน เขาเล่าเรื่องอะไรต่ออะไรต่าง ๆ แลสนุกเขียีา ส่วนเช้ากนนำร่องว'ลทีมารี สเวึนส*น มืกวามปลาคใจมากทไค้พ กิลด์มารีในเรือยเลลี แต่มิไค้กล่าววาจาประการโค โอลาฟ กิลคมารทกทายเขา อย่างชนกนร้ช้กก*นมาแต่เก่าแก่ แฅ่สุ้งเสียงคลายก*บนายพูดแต่เบ เฅ็ลมาเปนแต่ยมแทนท*กทายในวนนนต่างสนทนากนหลายเรือง ดเปร๊สพูด ฝร'งเศสออกไปบ้าง แต่หล่อนก็ฅอบไค้ที ทำให้เขาปลาดใจมาก อดทีจะนงอยู่ ไม่ไค้จำเบ่นต่องถามไถ่ว่าไค้เรียนมาจากไห'น จึงไค้ทราบว่าเรียนม โรงเรียนทื่อาลส์ แล'ไค้เรียนภาษาฝร'งเศสมา'จากแม่ชีต่าง ๆ ทั้งบิดาเมื่อไค้ย กำสนทนาน็จึงพูดเสรืมเ ขาไปว่า 46 ฉนฅองส่งลูกฉนไปเรียนหนังสึอในเมึองอื่น ถึงการเรียนใน กรีสเอยนเนยจะคก2แรง แกรสกรายงไม‘เ^อ ทงอกประก ไรVIนงกชาสูงเกน!บ่ ไมสมกบผหญง เกสมาไม 1กรรเล*!]หรอพ^อนเก^ะ I เกมากนอยหรอก VIลอน ไค้แท่รองเพลง อ่านแลเขียน กบทอา2ก เย็บบVกร\"อยซึ่งเปนการสำหรบผู้หญิ กกประการหนง นนกองการไหหลอนรูจกระรงรกบไกวไหมกวามอ9]] กรยา อรยาสิยก็ไห้เรยบร!กยสมหจะแปนลูก^เหน!ง นน'ไ]งไกมอบไหพวกแมช [วทนน ฅงแก่เกกจนร่นสาว จึงไค้ไปรบนา

ต่างกนหำเราะ เด็ลมาแลไปสบตาเออร์ริงต้น หล่อนอายกระมิดกระ เมยน วนน1นล่วงไปรวดเร็ว ถึงเวลาดินเนอร์แลำ จึงพาก่นเข่าไปในซาลู เฅ็ลมาคุยสนุกสนาน แต่พอถึงร,บประทานผลไม้ หล่อนกไ)นึ่งไม่พู ใด ท่าทางเหมือนจะครองอะไรลึกซํ้ง มือเล่นกไ]ผลไม้พลางจึบชำเป เสียงเออร์ริงต้นถามอะไรบิดาข่อหนึ่งท่าให้หล่อนสกุ้ง “ท่านร้จํกคนที่ชี่อซีเกอร์คไหมขอรไ ใ,, เออร์ริงต้นถาม หนำโอลาฟ กิลด็มาร์แสดงว่ามีกวามเวทนา แลำฅอบว่า “ซีเกอร์คหน็ะรึ โ ท่านไค้พบมนหรือ ใ ม้นอยู่บ่านเด เองแหละ เราช่วยม*นให้พํนจากตาย มไ•แปนคนคีมาก ใจกอไม่ดุรำย ” “ขอร*บ ท่าทางเาเปนกนดี’5 เออร์ริงต้นพูดต่อไปพลางชำเลืองดูเฅ็ลม “ ท่านทราบหรือเปล่าว่าเมื่อกืนนึ่เขามาหาผม แลขอให้ไปเสียจาก ฟะยอคนึ่ คท่าทางเหมือนจะกสำผมจะท่ารำยเขา ” “ปลาดจริง” เฅ็ลมาพึมพำ “ซีเกอร์ดไม่เกยพูดกบกนแ เปนกนขอาย นี่อย่างไรจึงกล้บใจประพฤติดำไค้รวดเร็วเช่นนี่น ” “อำวลูก” บิดาถอนใจ “ม4นก็เปลี่ยนนิสำใจกอบ’เางหนะซี” จะเล่าให้ท่านพง ห*นมาทางเออร์ริงตน “ ว่ามันมาอยู่บำนเราไค้อย่า เฅ็ลมาเกิดว*นหนึ่ง ฉินกไ)ภรรยาเดินไปดามชายทะเลคำยกนพบสีงหนึ่งม กลำยหีบลอยมา ฉินจึงเก็บเอาชนมาเบี่ดดูพบเด็ก ทหนำอกมีรอ รปกางเชน ฉินเองคิดว่าตายแลว แต่ภรรยาฉนเปนกนคีอุ้มเอาเด็กนี่นมาจึงร วาหายใจ ในไม่ชำเด็กนี่นลืมดา แลจ*องดูหล่อน เราจึงเอาไปเลยงไ ๑๑]&

ชอว่าซีเกอร์ค เมื่อมีเคีลมาออกมา เด็กท8งสองนเล่นด้วยกนเสมอ แต่เราก็ รู้สึกว่ามนผิดปสาคอะไร ชุนกวะด้งอายุสิบ-สิบสอง จึงร้'ว่าม*น'ไม่โฅขํ้น เท่าไหนก็เท่าน8น, น่าสงสารซีเกอร์ค บ่นรกภรรยาฉันจริง ๆ แลเปนทาษข เฅ็ลมาทีเคียว ทำตามที่หล่อนบงฉับบ่ญชาเสมอ ” “ ผมไม่เห็นปลาดไจเลย ” ดเปร๊สเอ่ยขั้น “ คงจะด้องมีเหตุใน จะพงกำดามบ่งฉับบ่ญชา” เฅ็ลมามองดเม่นทีถาม ไม่เข้าใจในคำยกยอเซ่นนน “ ท่านคิดว่าเช่นนึ่น ” หล่อนพดส8นๆ “ ฉันยินคีมากแลเชื่อว่าเหตุซึ่ง .ขามีอยู่ในใวินนจะเปนที่พอใจฉัน ” ดเปร๊สนึ่งอย่ ฉัวยเห็นว่าไม่มีประโยชน์อะไร โนการที่จะอธิบา ยกยอเช่นน์ให้หล่อนเข้าใจ เพราะหล่อนไม่ใช่เปนคนโง่เลยทีเคียว ม หลกนํกปราชญ์ได้ดี เช่นเคียวฉับรูปร่างซึ่งสวย กิริยาท่าทางก็เป นางพระยา ส่วนแม็คฟาแลนเผาคอยชำเลืองพิจารณาดู-หล่อน,ทํว ๆ สรรพางค์ กาย แล้วหวนไปนึกถึงคำท้มิสเดอรํ๋ไดซ์เวอ'รตี,กล่าว ‘'บ่าจริง!”เขาร่าพึงในใจ “เร้ากนนนมีโอกาศดีที่สุดที่จ หนึ่งไม่มีสอง แต่เหตุใดจึงทำเปนพูดเหมือนหนึ่งไม่มีกวามพึศวาสด ” เรื่องที่สนทนานนึ่เปลี่ยนแปลงไปห'ลายชด กลคีมารื่เล่าถึ พงษาวดารของตนบ่าง แลพวกหนุ่ม ๆ เหล่าน8ใ-แปนผู้ถามซกโน่นซักนึ่ “ นี่แน่ะพอหน่ม ๆ ” กิลคีมาร์อธิบาย “ พงษาวดารนอร์เวน่น่มีมาก มาย แลพวกเริยนเดี๋ยวนี่เห็นจะไม่ เก'ร่มโกรรู้ พวกที่มาเที่ยวด ๑๑(ะก

ทน เขาไม่ไ'?Vนึกถึงกนชึ่งมีความกลาหาญเช่นผู้ล่นดระกูลของ แลเปนเจ่าของแรกของพนที่เหล่ๅนึ่ ล่าท่านไดอ่านพงษาวดา ชอพเธยล ซงเกิดก่อนพระเยซถึงสามร่อยล่าสิบหก!! เปนหวหนาขอ นอรสเม็น ซึ่งไค้คิคอ่านมาที่งล่านเรือนอย่ในประเทศนํ้ ต่อมาอีก พวกพินกเชียมส์จึงไค้ตามมาอีก ” “ท่านรู้พงษาวดารดีกว่าผมมาก” ลอริเมอร์กล่าวชม “ผมไม่ เรืองราวอะไร นอกจากพระเจ่าเสนรีที่ ๘ แลกวีนอาลิซาเบ็ธเสด กบเออลอ๊อฟใลเซสเตอร์ ซงเปนเรื่องราวร้มา?เงแต่เด็ก 'ๆ’', กิลด็มาร์ยม แต่เฅ็ลมาหำเราะล่งล่อง แลพุค,ว่า แต่แกล่งท “ล่อ ดีฉนร้หรอกล่ะ ว่าท่านทราบพงษาวดาร โง่เง่าไม่เปนประสา, “ขอบอกหล่อนดามจริง ม่สเฅีลมา ฉนมิไค้แกล้งท่าเลย ไม่ น’กรำนํกเรียนจริง ๆ เออรํริงล่นต่างหากที่เปนนักเรียน ฉ้น หน่อยเดียว เพราะเออร์ริงฅนชวนให้เขาไป เขาเปนกนที่มีกวามรู้มาก ท ก!กที่งลาดินอะไรต่ออะไรร้หลายอย่าง เขาเขียนหน’งสืธก็ไค้กล่อง แ นึ่นเขาแต่งโกดงกาพย์ฉ้นท์บทกลอนไค้” “นึ่ง0ล่างเถอะน่า,ยอช” เออรริงดันล่ามปราม “พคอ ท่วมทุ่ง” ท่านล่องเ “ ดีฉํนไม่เห็นความผิดรายอะไรในขอทเขาพคเช่นน โกลงเพราะของท่านออกอวดดีล่นบาง ” ๑๑๙

เออรึรงตนหนาแคง “เหลวไหลท8งสํ้น,, {เสกิลค์มาร์ เขารีบพด “ไม่ เหนเพราะครง เหนเลยนอกจุๅเๅพงช่คหท*งสั้น ” ถาอย่างนนท่านไม่ยอมไห้ดินํนชม!ด้างหละซิค่ะ ” เด็ดมาพูด “ ดิฉนรู้สึกผิดจากความกาดหมาย ” “ ก*นอยากให้ใคร ๆ มีความร้ฉลาดแหลมหล*กดังเช่นแกบ่าง ดำยบท โกลงกาพยนํน,ทอะไรต่างๆ จะได้มีเด็มโลก” ลอริเมอร์เอ่ยชั้น “อาว! ท่านมิสกอลด์นํ่นแล่วิย*งไงเล่า” กิลด์มาร์หไเมาพก “เขา อาจฟนฅำอย่างให้กนอื่น ๆ เคนดามแบบได้ ” “สกอลค์อะไรกนหนํะขอร้บ?” ลอริเมอร์ถามดำยสงส*ย '‘ผมเชื่อ ว่าท่านพูดถึงเซ็กสเบียร์ใช่ไหม ใ ” “น’นแหละเขาเปนกนที่มีชื่อในการหน*งสือไนประเทศท่าน แด่ใน ประเทศนั้โยีเมอร์เปนมีชื่อเสียงโค่งคำกว่าคน ” เมื่อสนทนาก*นมาไค้เพียงนั้ ดเปร๊สดื่มสุราเข่าไปมาก หนำแดงศี โงเงเดินเข่าไปที่กิลก์มาร์ ขอให้เขาบอกให้เต็ลมาร*,องเพลง หล่อน ท*,นทีโดยมิได้ระวิง เดินไปที่หีบเพลง น*งลงเล่นแลำรองเพลงเปนภาษานอร์เว เมื่อจบแลวด่างคนยิงนื่งอํ้งก*นอยู่ คำยไม่ทราบกำแปลขอ จน'ในที่สุคกลค์มาร์ดั!องแปล'ให้!พีง'จึง'ไค้!มี1เสียง,ตบ:มือไ,ห้เ!ปน'รางวัล แด่เออ ถอนใจจนหลอนได้ยิน เหลยวมาหวเรใะแลวถามวา ๑๑ย้ะ

“ ท่านเห'แอยหรือฟน'ทกข์เศร้าโศรกประ,าารใดก*ะ ? ดีฉนรู้สึกตวว่ เขลาเปนที่สคที่ได้ร้องเพลงบทนึ่ซึ่งท่านไม่เขาใจ เปนเรื่องริกท กวามร้กฟนสี่งน่าเศร้าใจ ” “ เสมอหรือจ๊ะ ใ ” ลอริเมอร์ถามยมนิด ๆ “ ดีฉนกไม่ทราบ ” หล่อนคอบ “ แต่หน*งสือว่าไว้เช่นน1น คงตอง เปนทงเศราแลกวามศข คีฉ้นจะร้องอะไรอีกคีหนอ เออท่านลองร้องบ่างซิ “ พวกเราไม่มีใครมีเสียงคีสํก่คน มิสกิลดมาร์ ” เออร์ริงค้นตอ “ ฉนเคยนึกว่าฉไเร้องไค้ แห่ลอรืเมอร์คอยช่คกอเสมอเลยร่องไม'เปน “ ผู้ชายไม่กวรร้องเพลง ” ลอริเมอวบอก ‘‘ ดท่าทางที่ยืนร้ ไม่ถูกคาคนท,งหลายเลย คง.กันโก้งเกงไม่เหมือนผู้หญิงเปนสง่าผ่าเผยสะส “อ*อ! ย*งง*นหรือก*ะ?” เก็ลมาพูดพลางยมในหน้า“ค้ากระน1น พอใจที่ดีฉไเดอกกระมง ” “พอใจ” กำนึ่ยํงใช้ไม่พอแก่กำที่จะตอบหล่อน ต่างก พร้อมก'น แลเดินฅรงเช่ามา,.!สดงกวามพอใจ แลกล่าวชมต่าง ๆ นา ๆ “ ท่านไม่ค*องยกยอภีฉํนหรอกค*ะ ” หล่อนพูดแล*วเงยหน้าขั้ เออร์ริงค้นซึ่งยืนพิงอย่ช่างหีบเพลง “การที่ร้องเพลงก็เช่นเคียวกไเกํบ เวนแต่นกรองเราไม่เข้า,ใจภาษาของบ่น เช่นเคียวก*บท่านพงคิฉไเร้อ!แ ใจภาษานอร์เว พงนี่ซีกะคิน้แจะร้องอีก ท้นเชอว่าท่านทุก ๆ คนเ แล*วหล่อนร้องเพลงอีกบทหนึ่ง ๑:&ไว

0^ เสียงทีรองนนไพเราะเย็น จนภายหล้งยํงเหลือธย่อีกสองสามบ วะหมด หล่อนเหลียวไปเจอะตๅเอฏร็รืงล้นจ้องดอยู่ เสียงก็สนทนที [ล ขืนแกมจนแตงเรือ พอจบก็ลกขนจ;กหีบเพลง เกินเข่ามาที่บิคาพุก'ว่า ‘\"ดึกมากแล้วนะกะ กณ,พ่อ เราล้องลาเพื่อนของเรากล้บบานเส จะดึกว่ากระม่ง ” “อย่าเพ่อก่อน’* เซอร์พี่ลิป-วิงวอน “เชิญขนมาบนดาดพา เราจะ รบประทานกาแฟก่นท้น,น เมื่อเสร็จแล้ว หล่อนจะไปก็ตามใจเถอะ ” ก๊ลดึมาร์ฅกลงตามที่ขอ ก่อนที่ลูกสาวจะมีเวลาล้คล้าน แล้วต ขนไปบนดาดพ้า รบประทานกาแฟแลสบบุหรี่เรื่อยไป แต่กิลค์มาร์มิ ได้สบ เปนแต่สนทนา เออร์ริงล้นเมื่อเห็นว่าพวกเพื่อนกุยอยู่ล้บกิลค์มาร์ก เพลิน จึงเกินเล้ามาที่เฅ็ลมาซึ่งน'1งคล้องพาแลทะเลอยู่ “หล่อนอ'นพอหละหรือ” เขาถามล้วยเสียงอ่อนหวาน ‘'ล้าไม่อ'น ฉินจะไปเอาเสํ้อคลุมมาคลุมให้ ” หล่อนยม “ช่างเถอะล้ะ ขอบพระเดชพระคุณ กิฉินอุ่นพอแล้ว” “ นี่แน่ะ ” เซอร์พี่สีปพูคเสียงเบา ๆ พลางกระเถิบเล้าอให้ใ อีก “ โปรดบอกฉินหน่อยเถอะว่า หล่อนได้ยกโทษให้ฉินแล้วหรือย*,ง ในการ ที่กระทำล่วงเกิน เมอได้พบหลอนทแรก ’ หล่อนทำหนาขมวด “บางทีดีฉินเองก็'ได้กระทำVเยาบคาย,’ หล่อนพูดเรียบ ๆ “ดีฉ ไม่ร้จ้กท่านแลนึกว่า -’, ๑๑๓)

“ถูกทีเคียว” เออร์ริงอ้นรีบชิงพก “เปนการหยาบชำอย่างยึง ทได้ถามชอหล่อน ฉินกวรจะเที่ยวสืบหๅเอาเองก่งเช่นทไห้-ทาน รึงจะฟ ควรถกติ’อง ” “ แลท่านมีความยินดีหรือกไ ใ ” หล่อนถามเบา ๆ “ยินดีที่สุดทีเดียวที่ทราบชื่อหล่อน แลร้รึกม*กกุ้นกบหล่อน ถามข้อเช่นนเล่า ใ ” “ ทำไมกะ ใ ” เต็ลมาถาม “ ท่านก็ไม่ไค้อข่ผ้เดียว มีเพื หลายคน เรา1ม่ได้ทำให้ท่านมีกวามศขควยประการ,ใด ไนไม่ช่าท่านก็ แลจะนึกถึงแอลเดีนพ'ะยอคราวก*บผนเท่านน ชึ่อของเราท่านก็จะลืม, ธรรมดาทงํ้สํ้น ” “พูดอะไรเช่นน1นเล่า?,, เออร์ริงก่น'รีบพูด ‘■ฉินจะไม่ลืมแอ ฟะยอดหรือหล่อนเลยฟนอ*นขาดมิสกิลค์มาร์ หล่อนไม่ทราบหรอกหรือว่ามี ของบางสี่ง ซึ่งทำให้ฉินลืมไปไม่ได้ ได้เห็นสงอ้นงคงามต่าง ๆ - ไพเราะ - แสงอาทิตย์ไนเวลาเที่ยงคืน - เขาอ้นงดงาม แลที่อ้นงดงามต่าง ของเหล่านํ้เปนเครื่องเฅีอนใจฉินไม่ให้ลืม ” “ ดีกว่าบรรดาทุก ๆ ประเทศที่ท่านเคยเห็นมาหรือค*,ะ ใ ” หญิงสาว ซ,กถามอีก “ดีกว่ามากทีเดียว” เซอรืพื่ลิปตอบโดยร้อนรน “ที่จ เห็นฉินเห็นว่าหาที่ไหนสู้ไม่ได้” เขาหยุดเมอได้ยินเสียง ๑๑๗’

“ท่านช่างพูดยกยอเก่งมาก” หล่อนพคออกทีสนุก “โปรคบอกดี หน่อยเถอะว่า ท่านเคยไปที่ฝร่งเศสส่วนใต้ แลเขาพรีนีสน้างหรือเปล่ “ เคยไปจ,ะ ” เขาฅอบ “ ฉนไปเที่ยวเกือบที่,วทงทวีปแลว ไปจนIบอ หล่อนชอบประเทศฝรงเศสส่วนใต้มากกว่านอร์เวกระมง ” “ก็ไม่ส้1ชอบอะไรกี่มากนอยหรอกข*ะ” หล่อนตอบเปนทีสงสย เชอบ นิดหน่อยเท่าน่น ชอบว่าที่น้นดมืกวามศขรนเริง ชาวเมืองคูมืกวา ที่นี่หน้ะ กนกหนำบงเฉยไม่เหนยิมแยม คุณพ่อคฉนท่าน1ชอบแล่น,ใบเทยวเลน ตามทะเล เมื่อคีฉนแรกไปโรงเรียนทอาลส 'คุณพ่อไค้พาคฉนไปเทยกในท ต่าง ๆ เราออกจากคริสเตียนซ้นด ไปสอลแลนค เทียวดูทีทางกลอง แลสพาน ของพวกฮอลนดาตาง คุ แล้วเราเดินไปตามทาง แชแนลองกฤษ เปจนถง เปรส แลวออกอาวบสเก ไปบายในน ทนนงดงามดแดเราพกอยูไมนาน ตองเดินทางกล*บมาอาลส์', “ มืเหคุอะไรจึงทำให้บิคาหล่อนตองส่งหล่อนไปไกลลึงน่น,, พี่ลิปถาม เปนทีสงสาร หลอนกอบ มารค เดฉนทานมา “ เขาใจไดงายนดเดยใแหล\"'ช*' จากอาลส “ ล้ากร ะนนท่านฟน,ชาว1ฝร้ง'',ศส,หล1ะ1ชี'จ๊ะ ” เขาร้องคงควยปลาดใจ “ 11!ล้ๅ” หล่ฎนฅอบต่วยเสียงละห้อย “ท่านเปนชาว'นอร์เวเรานี่ ท1แ3ฉันบิดามารดาของฉันเป1นชาวเมือ^ แต่ขอไค้โปรดอย่าถามดีฉันอีกเลยชะ” เออรีริงล้นนี่ง สีหน้ามำกลาลงไปกว่าธรรมดา หล่อนร้องคูแล้วพู 6) © ^

“ วนหนึ่ง ดีฉำ,จึงจะเล่าให้พงได้ต่อ',มื่อเราคุ้นเคยก้นขั้นกว่ บธกจริง ๆ ว่าชอบคยก*บท่านมาก แลเชี่อว่าคงจะหาชาวอำกฤษที่ ฉนึ่น้อยค่ว จริงไหมก*ะ?” พี่ลิปหำเราะ “ ฉนไม่คิดว่าเช่นน1นทำไมหล่อนถาม ใ'', หล่อนยกไหล่แลพูดชำ ๆ “ดีฉ*น่ได้พบมาบางแล่วลำนเปนคนทื เสียที่สุด ไม่ท่องทำอะไรนอกจากยิงนก, ยิง ๆ, ฅกปลา, คล ร*บประทานก็มาก.” “ มืสก็ลด์มาริฉํนเองก็ทำเช่นนึ่นเหมือนก้น ” เออริริงก้นอธิ “ พวกชาวอำกฤษดีนะหล่อน ส่วนการเล่นดลกกะนองหน*ะยกไว้ให้เขาเถ เปนเช่นน1นแทบทุกคน แค่นาใจเปนกนกวรคบโดยมาก ” หล่อนนี่ง ไม่พุดว่ากระไร คำยมืกนอื่นเขามานำสนทนา “ นี่แน่ะ ” ลอริเมอริพูดพลางทงก้วลงบนเก้าอ แลำห*นมา “ พร่งนี่เชิญหล่อนมาคุเราแทงปลา มิสกิลค์มาร คุณพ่อหล่อนจะข ให้แก่เรา ” “น่นเปนเครื่องสนุกสำหร*บผู้ชาย'’ เก็ลมาตอบ “ผู้หญิงไม่จ จะก้องทราบการพนนี่ ” “ผ่าซี” ลอริเมอร์ทำหน้าดื่น “ทำไมเล่า มิสกิ หน*ะเก่งไม่หยอกหรอก ไล่เนอ, ยิงนก, ขวิดวำก้น, สู้ก้วฅ่อก้ว, แข่งมำ เล็กเชอริ-และอะไรต่ออะไร เขาเปนเล่นดามทุกอย่าง การแทงปลาน ยากเย็นอะไร เขาถึงจะไม่ทำตามก้น ” ๑1®๐

8( ) เต็ลมายม “เพราะความพอใจของท่านเห็นดีเช่นน1น จึงไค้จะกระทำ ใหด ฉนเชอว่าผู้หญิงเล่นการสนุฤเช่นน8น แต่ดีฉนเชื่อว่าพวกผู้ชายคงจะไ ยอมให้เล่นฅามอย่างเขา ” เออรรึงฅนหวเราะ แห่ลอริเมอรืยี่งทำหน'เหาตื่นมากชั้น “ พวกผู้ชายไม่ยอมให้เล่นตามอย่างเขา,’ เขาทวนกำชำๆ “มิสกิลด์มา หล่อนทราบการดำเนินของโลกน๎อยน้ก ไม่ทราบหรอกหรือว่า อำนาจขอ ผู้ชายเคียวนีลดหย่อนเสียแลว แลผ้หญิงจะทำอะไรก็ได้ฅามชอบใจ เหมือนจะหำมไม่ให้พ้าผ่าเสียดีกว่าที่จะบงคบผ้หญิงอีก ” “เหลว’!หล,, เฅ็ลมาพูดอย่างตรึกตรอง “ผ้ซายเกิดมาสำหรบที่ บ่งก้บผ้หญิง เพราะฉนนย่อมห่องเปนหนำที่ของเขาที่'จะกระทำ ” “ นี่หรือฟนกวามคิดของหล่อน ใ,, ลอริเมอร์ถามเปนทีสงส*'ย “เปนความเห็นของทุกๆกน,, เฅ็ลมาอธิบาย “ถ*าผ้หญิงกนไหน ไม่เชื่อพงคำผ้ชายก็เลวเสียเต็มทีหละ โลกจะไค้กลบหวเปนหาง’, แล1วหล่อน ลุกขั้นหนไปพคแก่บิดา “คุณพ่อก*ะ ถึงเวลาที่เราจะต*องลาทีกระม*ง'?’, “จรึงแหละ,* กิลค์มาร์ตอบ “นานพอแล้ว ขอขอบใจท่านมาก” หํนไปทางเซอร์พี่ลิป “ท่านไค้ให้เวลาเรามีความศุขสบายอย่างยึง แล ไค้โปรดให้โอกาศที่จะให้เรามาเยี่ยมIเยี:ยน'ให้ไค้บ่,อยอ.ย่าง,ที่สุด ’’ ต่างกนชํบมือทํนโดยกวามนบถือ เออรรึงตนจะขอไปส่งให้ถึงบ่า แต่กลค์มารืไม่ยอม กดคาน ๑1ซีป็๑

- \" เหลวไหล กนเรือก็ถึงสี่คนแล้ว เหคุใดจึงจะเอาท่านไป เพื่อนเล่า ฉ*นไม่ขอพงกำเช่นน พรุ่งนเราก็จะพบกนอีก ท่าน เท่าไหร่ ใ', \" ให้นานที่สุดที่จะนานได้ ” เออร์ริงวันตอบพลางในตาไ เต็ลมาซึ่งกำวังวับมือร่าลาอยู่วับพวกเพื่อนอื่น กิลด์มาร์วัวเราะเอามือตบบ่า ‘■นนแปลว่าจนกว่าท่านจะเบ ฉินเชื่อว่าท่านจะไม่เหงา ล้าฉินจะช่วยเหลือได้ ลาทีขอขอบใจท่านมาก ที่เลั้ยงคูวันนี่ ” “ จริงข’ะ ” เฅ็ลมๆพคเสริมพลางยื่นมือออกวับมือเออร์ริงตน ■‘เ กวามเมตตากรณาของท่าน ดีฉินได้ว*บกวามศุขฅลอดวัน ดีฉินกกถึงพร พระคุณมาก ” เออรริงก่น,รีบพกพลางบีบ “ ฉินต่างหากทื่กววจะตองขอบคุณ \" หล่อนไว้ “ในการที่หล่อนแลคุณพ่อได้มาถึงนี่ ฉินเชื่อว่าเราค ศขสำราญล้นอีก ” “ คีฉินก็เชื่อว่าเช่นนี่น ” หล่อนตอบล้น ๆ แลวท8งบิดาแลบฅร์สา พาวันลงเรือ เออร์ริงวันวับลอริเมอร์ยืนพิงลูกกรงดาดพา โบกหม หายวับ จึงได้กวับมาหาเพื่อนซึ่งเดินลูบบุหรี่วันอยู่ “ วันออกนึกสงวัยน*กว่า นางพาก็กงลู้เวัา หล่อนไม่ได้” ค “ขำงบิดาก็เก่งพอใช้รู้หน*งสีอหน'งหาดี” แม็กฟาแลนพูดเส วักกำผิดวันในภาษาลาดินหลายอี'1’, ๑เฐปืเชิป็

“ยงงนหรือ?” ลอริเมอร์หำเราะ “กินเชื่อว่าแกเห็นจะรู้สึกบ้างซีว่ เขาเปนคนคี ” แซนคีใม่ฅอบว่าอะไร เออร์ริงล้น'ไม่ยอมที่'จะพูดเรื่องน1นต เปลยนสนทนาเรื่องอื่น แต่ในคืนน1นก่อนนอน ลอริเมอร์เอามือวางบ เพื่อน แลพูดเรียบ ๆ ว่า “เพื่อนเอ๋ย แกฅงใจแล้วหรือยงเล่า? กินไค้เห็นเลทีบรู๊ส เออร์ริง ซึ่งจะเปนในกินหนาแล้วไม่ใช่หรือ ใ'', เซอร์พื่ลิปยั้ม แล้วฅอบว่า “ จริงยอช ล้าล้นจะไค้หล่อนแลว ” ลอริเมอร์หำเราะแลถอนใจ “ ไม่ล้องสงสโแรื่องนนพื่ล -- ไม่ล้องฉงน สนเท่ห์ใจเลยเทียวเพื่อน ” แล้วเขาหยุด'น็่งล้กกร่จึงพูดต่อ “ ถึงเวลา แล้ว-กุ๊คไนฅ ” “ ก๊อไนต์ เพื่อนรำ ” แล้วต่างจำมือลาล้นไปนอน ลอริเมอร์อึนนํ้นใจไม่ส้คี ผนถึงแต่เรื่องแขกที่มาหา แลเลมออะไร อะไรยุ่ง “ไม่ล้องสงล้ยในเรื่องนรีนนิค1'คียว แลถามี-', กำต่อไปนํ้นไม่ใคร่ไค้ยินสนค อึกอกอย่ในคอเสียบาง. ๑1ตุป็๓

บท จจ สิบหำวไเล่วงไป เออร์ริงกันยี่งสนิทสนมชอบพอกบกิลค์มาร์ แลพวกหนุ่ม ๆ ที่เรือกักจะพาก่นไปนงสนทนาก้บกิลก์มาร์นาน ๆ ไ สนทนากนเปนที่รื่นเริง ในเวลาน8นบางที่ก็ไค้พบกับซีเกอร์ค กิริยาว่าไม่พอใจ ถึงเวลาที่ใจคีก็กุยกัวยสนุกสนาน แต่ไม่มีใครที่ ผู้ใหญ่ นอกจากนึกว่าเปนเด็กๆเท่านน เขาลากเกัาอเฅยๆกัวหนึ เฅ็ลมา แลแหงนหนาอาปากคหล่อน แต่ไม่มีใครเคาไค้ว่า จะเปนกัวยเขา พงกำสนทนาหรืออย่างไร เจ้ากนเตยผู้นึ่ดูท่าทางสนิทชิดเชอกับลอริเมอ แต่ส่วนเออร์ริงกันเขาพยายามที่จะกระทำกิริยาว่าไม่พอใจ เออร์ริงก กัวยกักเท่าไหร่ก็ใม่ใคร่ยอมพูด จนทำให้เออรื่ริงกันกัองห ให้เขาไปตามเรื่อง สนทนากับเต็ลมาเรือยใป เย็นกันหนึ่งเมื่อรบประทานอาหารแลว ลอริเมอร์เห็นพี่ลิปกั พูดกันเบาๆอย่ฅรงหน้าต่าง ก็ก่อยๆลุกขั้นใดยมให้รบกวนท่านเจ้ สนทนาถึงเรื่องพงษาวดารทะเลอยู่กบแม็คฟาแลน เขาค่อย ๆ ย่องลงมาที หกังบาน แลเดิน'ไปถึงที่'ซึงเกยมายืนอยู่กบพิสิปใน'วนแรกท แกัวถอนใจจุดบุหรี่สูบ “ในซีวิฅร์ของฉํน,' เขาพูดแก่กัวเอง “กัองเกือบน้บไ กลาหาญ ให้ฅาย1ซีอยากเปนทหารนก เชื่อตนเองได้คีทีเคียวว่าอาจทน ©๒๔

ไค้ดีกว่าทนการเช่นน อย่านา อย่านา อย่านึกเช่นน,น ยอชลอริเมอร์เอํ เอามือวางทีอกฅนเอง “นี่เจ้าไม่ใช่ลกผ้ชายหรอกหรือ'? น่าเกลียดเพี ในการที่เจาไค้ออกมาจากห่องหน่ะ ไม่อายแก่ตำเองบ้างเลยหรือ ? เปนคนเลว ที่สุด ” ในห่นใดมีเสียงผื่เห่าเบา ๆ เดินมา แอบดูตามซุ้มไม้เห็นเต็ลมากบ เดินผ่านไป เขาเดินไปห่ว่ยก'นชาๆ ตรงไปสวนกล้วยไม้ซึ่งอยู่ห่างจากเร ไม่สู้ไกลน้ก ศีร์ษะผู้หญิงก็ม่นึดหน่อย แลพี่ลิปดท่าทางกำล'งพูดอยู่โดย ลอริเมอร์จ้องดเขาจนล้บไป ในฅาที่งสองขางแสดงว่าร็อนรนกระส'บกวะส่าย “ขอพระจงทรงอวยพรให้แก่ที่งสองกนน1นเถอะ” เขาพึมพำก่อนขา ดง “เชื่อว่ากำทื่พูดนี่มิไค้ผิดรายอะไร พี่ลเพื่อนร'กเอ๋ย! ก'นนึกสงล้ย่น*ก- พดย์งไม่ห่ใ-เคฺลอด เขาสคุ้งขนที่งฅำ ที่ไค้เห็นหน้ากนซีดข มาทางซุ้มน้นสน “อะไรซีเกอร์ด” ลอริเมอริพูดน้ายใจดี “มาทำไม? จะขนตน หรือ?” ซีเกอร์ดแหวกกื่งไม้เดินเข้าไปไอล้ แลวนงลงใกล้ๆลอริเมอร จ'บมือขนมาจูบ ฉันก็มาโดย “ฉันตามท่านมา เห็นห่านออกมาดูท่าทางมืกวามทุกข์ กวามทกข์เหมือนกน” เจากนเดิยพูกเรยบ ๆ ซิไ®(3เ

ลอริเมอร์ห'วเราะ4■ซีเกอร6ค เจ้าม*นฉลาดเกินอาย คิดว่าฉิ โคยกวามทุกข์หรือ รุ เปล่า ออกมาสบบุหรี่เท่านํนเอง ฉินไม รสชากิของทุกข์ม*นเปนอย่างไงก็ไม่รู้ ความทกข์คืออะไรก็นรุ’’ '■คือเพราะหลงร*ก” ซีเกอรดฅอบ “ที่จะได้เห็นเทพธิดามีบื่กเ บินลงมาจากพ้า ท่านอำแขนออกรบไว้ เพราะค*งน่นแลคิดว่าท่านร*บห ในมือแลว แด่หล่อนหาอยู่ไม่กล*บไปดกลงในใจกนอื่น นี่ก็คือกวามทุ เพราะหล่อนได้หลดมือท่านไป แลไม่มีเทพธิดาอะไรที่จะลงมาจากพาอีก คนอื เขาคงจะได้รบแด่ส่วนดีด่าง ๆ -แฅ่สวรรค์ไม่มีจะให้ท่าน” ลอริเมอร์นี่งอย่ จ้องดเจ้ากนเฅย กรุณา 44 นี่เจ้าไปเอาเรื่องราวเช่นนั้มาไว้ในสมองได้อย่างไร รุ ’’ เขาถามโด “ฉินก็ไม่ทราบ” ซีเกอร์คฅอบพลางถอนใจ ■‘ม*นเคิคขํ้นเอง แด่ข โปรดบอกหน่อยเถอะ จริงหรือไม่เพึ่อนร*ก็ เพอนกนคีที่งหมดนี สำหรืบท่าน ในสวรรค์ไม่มีให้ ท่านก็รู้แลว” ลอริเมอร์หน่าแดงแลวก “นี่แน่ะ'ซีเกอรืด เจ้าหน่ะเปนกนที่ชอบพ้งเรื่องนิทาน ฉินไม่ร้เรื่องราวถึงเทพธิดาVเรือสวรรค์อะไร อย่าพูดก็บฉินถึงเรื่องเช่นน เจ้ากนเคยพิจารณาดหน่าลยริเมอร์แลวยม แลเอามือจ้ พคเบา ๆ ว่า “ฉินจะบอกท่านให้ทำอย่างไร ฆ่าเขาเสีย” ลอริเมอร์ทำหนำตื่นในกำพูดเช่นนี่ ๑!!ช๖

‘■ซีเกอรค ทำเช่นนนไม่ไค้” เขาพูดเปนทีเศรำ ๆ ‘■เพ้อย่าพูภถึ ฆ่าพนอีกไม่ดีหรอก ทุกวนนิมนุษย์ฆ่าก้นไม่ไค้ง่าย ทุ ทำเช่นนี่นไม1ได้ ซ ไม่มีใกรอยากทำหรอก,’ ‘‘ทำได้,' เจากนเฅยดึงก้น “ก้องทำ ไม่ท่านก็ก้นจะก้องทำ เขาจะปก้นเราไปไม่ไค้เปนก้นขาด เขาจะก้กเอาทพ้พย์สมบัคิของพระอาทิตย เวลาเที่ยงคืนไปไม่ไค้ เขาจะเก็บดอกกหลาบก้นงดงามซึ่งพึ่งแย,ม - * เ หยด,' ลอริเมอร์พูดเชิงค “นี่เพ้พคถึงใคร?', 1กรเสียอีกเล่า?,, ซีเกอร์คร่องก้งก้วยร่อนรน “ท่านร้คีแก้ว ถึงเขา-คนสง ๆ จองหองชาฅิก้งกฤษนี่'แสตรุของท่าน เพ้กนม่งมี เ ท^คุราย •1*. ลอริเมอร์เอามือตบบ่าแรง แลพูดก้วยเสียงแชง “อะไร เหลวไหล ซีเกอรด พ้นนี่เพ้ไม่รู้สึกก้วว่าพูดอะไร เออร์ริงก้น น่ะหรึอเปนสฅรูฉิน ? ตายละ เขาเปนเพื่อนก้นสนิทสนมของฉินที่สุด เพ้ไม่ บ้างหรอกหรือ ? ” ซีเกอรคจองค[คยปลาดใจ “ ขอให้เพ้จำไว้ว่า การที่เพ้คิดว่าฉินเปนสัตรูของเขาน ลอริเมอร์พดฅ่อไป “ ฉินจะยอมสละชีวิตร์ช่วยเขาให้พ่นไภยทุกอย่าง ” ซีเกอรดพ้งจองดอยู่ ■'แลท่าน-ท่านไม่พ้กเฅ็ลมาหรอกหรือ? พมพำถาม ลยิรเมอรสดง แตบงกบตใไวได'ทน ®1ฃิป็ดา)

“เปล่าเลย,, เขาพดเรียบ\"1 แลยมนิค\"] “มือะไวิทำให้เจาคิ ผิดทีเคียวซีเกอรค มาเถอะ-เราไปหาพวกนี่นก้น,, ตกใจ แฅ่ซีเกอรดไม่ปราถนายอมไปควย เขากระโคตลกขั้นราวก*!!ส*ค หายเก้าไปในซุ้มไม้บริเวณน้านโอลๅฟ กิลด้มาร์ ลอริเมอร จนลบ “ไม่ได้การ,, เขาคิด “อายนี่ไว้ใจไม่ไค้ ฅ1องคอยระว,งดให ใน'วนน'นี่ลอริเมอร์พยายามหาเวลาที่-จะเล่า'ให้เออร์ริงต*!14พง โอกากี จนเกือบลืมเรืองราวหมด ในบ่าย'วไเอาทิตย์เต็ลมานํ่งอ่ คนเคียว อยู่ภายในใต้ซุ้มไม้ บิดาก้มซีเกอร6คไปด้วยก้นก เพื่อขั้นเขา แลสญญาว่าจะกล'บมาร'บประทานอาหาร!ก้น บ่ายก้น อบอ่นสบาย เต็ลมานํ่งอ่านหน้งสืออย่ แต่หาไค้อยู่ที่หน'งล กิริยาอาการของหล่อนผิดแปลกไปกว่าแต่ก่อนนาก สีหน้าก็ซีดผิดปรกติ ขอบ เขียวดำคลา ท่าทางเหมือนมีทุกข์ ในตาคอยกวาดคูแฅ่เสากระโดงเรือยเลลี จะกลบมา ใน'ก้นนี่นี่ทุกสี่งเงียบสก้คแลมีกวามกีข ในน้นใคมืผี่เน้าค หล่อนสด้ง ลุกขั้นยืนส'ก้อรู่ เรเวอเรนด้ ไดซีเวอร์ฅีโผล่เก้ แขงทำหนาบึง มิสเตอร์ไดซ์เวอร์ฅีเดินตรงเข่ามา แลน้กทายปราไสยพลางก ทงไม่ได้เบี่ดหมวก ๑ เด) ๗'

ฬ “อา! โฟรเก็น เฅ็ลมา” เขาท,กทาย “ฟนยงไงวนนสบายหรือ ดูหนาตา ชนบานสบาย ” '‘ฉินสบายหรอก ขอบใจท่าน” หล่อนฅอบ “คุณพ่อไม่อยู่ มิสเตอ ไคซ์เวอร์ฅี ” เรเวอเรนด์ ชาลส์ เอามือลบหน้าผากแลยม “ เปนอะไรไป ใ ” เขาถาม “ ไม่อยู่เสียอีกคี ฉนต่องการพบหล่อน กนเคียวเท่านน ” แลมิไค้ริบกำเชอเชิญ เขาเดินตรงเขำไปน\"งที่แท่นหินซึ่งตรงกนขำ หล่อนนี่ง กิริยาที่ริบรองน1น ทำให้มิสเตอร์ไดซ์เวอร์ฅีพูดไม่ใคร่ออก อย่นาน นึกเหมาเอาว่ากอเล่อกบพูดไม่ได้ เกือบถอดออกโยนที่งจนในที พดขํ้นไค้ “ ฉนไค้พบของเล็กน้อยของหล่อนซึ่งบางทีหล่อนกงจะตองการกล คืนไป ” เขาค่อย ๆ ล่วงเอากางเขนออกจากกระเปา “นี่เปนของ-” “ เปนกางเขนชองมารดาฉนเอง ” หล่อนรีบพูดในตาคลอเต็มคิวย นาตา “น้นร้สึกเหมือนกนว่าหาย แลออกร้สึกเปนทุกขเหลือเกิน ขอขอบใจ ท่านมากในการที่ได้เอากลบมาให้ฉิน ” มิสเตอร์ไดซ์เวอร์ตีหายใจเขำออกเร็วเขำ สีหน้าซีด เหื่อ ตกเต็มหน้าผากเม็ดเขื่องแล*ว'ยื่นของ'นน,ค่อย ๆ วางลงในมือซึ่งยื่นออกม ปล่อยให้มือย*งกางอยู่!'ขํนนน แลพูดว่า (5) 1®

“ ถ้ากระนั้นเราเปนเพื่อนก้น โฟรเก็น เฅ็ลมาเพื่อน ฉันเชื่อ ใ \" หล่อนชกมือหนีแลหน้าบํ้งท้นที “ฉันไม่เห็นว่าเปนเช่นล้นเลย” หล่อนตอบล้วนๆ “เพ หายากฉัก การที่จะเปนเพื่อนเราค้องมีกิริยาอ*ชฌาส*ยกล้ายก*น ฉั ก*บกนยากน*ก ” มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ฅีหล้าแดงล้วยโทสะตอบฟนทีเยาะว่า “เฉันแต่เมื่อได้พบชาวอ*งกฤษที่ม่งมื แลรปร่างสะสว เรียบร่อยแล้วหล่อนก็เปนเพื่อนฉับเขาได้ไม่สู้ยากล้ก ” “นี่ท่านหมายความถึงอะไร ใ\" เฅ็ลมาทำหล้าตาบอกว่าปลาดใจ “หล่อนไม่ใช่ฅวเองเสียแลวฉันนี่’, เขาพูด “ทกๆฉันหล ยมแยมแจ่มใส หล่อนไม่ล้องแกล้งทำเปนไม่เข้าใจกำที่ฉันพคหรอ เขาพดก*นออกอํ้ออึงถึงเรองหล่อนกบชายที่มาหาบ่อย ๆ คือ เซอร์พี่ลิ เออร์ริงล้นล้น ถาเขาไปล้นจากฟะยอดนี่ ล้นแหละชาวเมืองจะเปนศ ถอนใจ “ ฉันไม่เล้าใจท่าน ” หล่อนพูดเรียบ ๆ “ เหตุไรท่านถึงค มาพด เขาจะอย่างไรก็ช่าง ฉันไม่ค้องการเกี่ยวข้องค้วย” มืสเฅอร์ไดซ์เวอร์คีก่อนล้างล้อนรน

'‘หล่อแทำผิค ฉันเห็นหล่อนจะตายเสียเปล่า โคยกวามทุกข์จึงได้ มกวามกรุณาคิดจะช่วยเหลือให้พํห่จากทกข์ กล่บเดินในทางของพระผ้เปน แลจะได้กวามกข \" เฅ็ลมาทำหนาบึงไว้พยกหญิง “ อย่าพคเสียให้ยากเลยมิสเตอร์ไค เวอรฅี ฉินเปนคาฅอลิก ” “ อาว อย่าพูดเช่นนน หล่อนไม่ใช่กาตอลิท ฉินจะช่วยเหลือให้หล่อน เขามาเดินในทางเคียวกบฉิน ฉันจะเอาไชยชนะฅ่อผีแห่งกวามช่วสิงอยู่ใน หวใจหล่อน แลให้หล่อนกลบมๅส่ทางทีคี จงนึกถึงไฟแห่งนรกบ่างว เพียงไร จะหาทางหนีก็ไม่ได้ ไม่มีใกรจะคิดอ่านช่วยเหลือไค้ในเวลานึน “ช่างเถอะ” หล่อนพูกสบดสบง “ฉินมีกวามศขพอแล่ว ไม่ตองการ คำสอนของท่าน ไม่เห็นมีประโยชน์เลยในการที่จะพดเช่นนึ เหตุไรท่ ร้อนรนอยากให้ฉินเปลี่ยนสาสนานึก ฉินมิได้เกี่ยวเข็ญให้ท่านเปลี ฉินเลย ไม่เห็นควรที่ท่านจะพูดในทางนี” “ทำไมหล่อนถึงว่าไม่เปนประโยชน์เล่า ใ’ เปนประโยชน์หนา ให้เราร่วมใจปฏิบัติท่านเถิด จงยนมีอมาให้ฉันหน่อยซ” เขายื่นมืออ จะจ*บมือซึ่งเล่นอยู่กบกี่งพูทธชาตินน หล่อนหดหนีแลถอยหล่ง ยอมจ*บ น่าอาย-ในการที่ไม่จบมือกบผู้ชาย อย่ากลวโฟรเก็น ฉัน, ชาลส ไคซ์เวอร์ตี-จะพคฅามที่พวกผู้ชายเชาพูดกน - มีความรกหล่อนเปนที่สุด ยื่งกว่าน*นจะยอมรบหล่อนมาเปนภรรยา เขาฅํองหยดที่ได้เห็นในตาหญิงสาวลุกแดงเป'แไฟควยความโกรธ ®๓๑

'‘อวคดีอย่างไร?” หล่อนพคเสียงบ'งก'บ “อวกดีอย่างไรที่ได แลดถกฉไแช่นนึ่ ? ” ขข ดถูก เขา-เวเวอเรนด์ ชาลส์ ไดซ์เวอร์ฅี ต่องถกหาว่าดูถูกในก ขอกล่าวจะแต่งงานก'บลกสาวชาวนา ออกเกือบไม่เชื่อหตนเองที่'จะได้ร*บ เช่นน ซึงเขามิได้หมายเลย “ฉน่ทายกวามต่องการของท่านได้ทกอย่าง” หล่อนพคต่อไปโดยโทสะ \"แต่มิได้นึกเลยว่า-” หล่อนหยคแลห*วเราะมีกงวาฬบอกว่าเยาะเย่ย่ แลเก ช*งเปนที่สุด “ท่านจะเอาฉไแปนภรรยาท่านหน‘ะรึ?นึกหรือว่าฉ*,นจ “จองหองเหลือเกิน” ไดซ์เวอร์ดีพึมพำ “โฟรเก็นยอดร*ก เวลาหล่อนรู้สึกต่ว แต่วหล่อนจะยอมให้ฉ*น่จ้บมือ ” เขากระเถิบเต่ามาใก “ แต่วจบกร1ง์หนึ่งเพื่อกระท่าการส*ญญาให้แน่นหนา ” เขาพยายามจะเต่ากอด แต่หญิงสาวกระโดดหนี แลฉวยเอากิงกห ใหญ่มาบองตนไว้ มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ตีห*วเราะ “ดีจริง -ดีจริง” เขาพูดต่วยใจดี “ไม่ต่องกต่ว การท แต่จงพดแก่ต่น่ต่กกำเถอะหรือยั้มสกกรงํ้เถอะ พอที่จะเปนเครื่อ ว่าหล่อนเต่าใจกำของฉ้นแลรกฉน่ ถึงหากหล่อนจะร'กคนอื่นแต่วก็ “ร'กท่าน” เฅ็ลมาร‘องต่งต่วยกวามโกรธ “ท่านเห็นจะเปนบ ยอมตายเสียดีกว่าที่จะแต่งงานต่บท่านอีก ” มิสเตอร์ไดซ์เวอร์ฅีหน็าแดง ตาสุกเปนไฟแต่พยายามค'บกวามโ แลผึนยม ๑ด0เชิ5

?“ ‘'ให้เราสงบนี่งเปนปรกฅิสักหน่อย,' เขาบอก “เราจะทำอะ!ร คิองสงบนื่ง เงียบ ๆ หน่อย อย่าเพ่อเปนไฟเขาหากน ฉันมความสงสารหล่อน กลัวว่าจะมีภัยอนฅรายจึงไค้ดงใจ จะช่วยให้พ่น คิวยมีคนเขาเกลืยดชง ทงสน แลเขากล่าวกำรำยต่อหล่อนเสมอ แลเรียกหล่อน'ว่าเปนแม่มด จริงๆนา ฉันเองก็ไค้ช่วยอธิบายโดยประการต่าง ๆ ที่จะให้เขาเหีนดีแลเขาก็ยง ไม่เชือก อย่น่นเอง ” “ ฉินไม่เห็นทุกข์เขาจะว่าอย่างไรกฅาม ” หลอนพูคอยางใจเยน “ ฉินไมไค้ทำอะไรให้เขาเดือคร้อน ” แลวหล่อนจะหันกลบเขาบาน ‘ อย่าเพ่อไปอยู่ก่อน ” ไดซ์เวอร์ฅีร้องฉเรนียฅกอไวงข้อบอก หล่อนให้ร้ โฟรเก็น เฅ็ลมาว่าอันฅรายจะเกิดชั๊นเปนมนคง ฉัเลนไยมวา่ไค้นีกเ? หล่อนจะ1ชอบพอกบเซอร์พี่ลิป เออร์ริงลัน ชาวบ้านเขาพูดลือลันแส้!ป” หน้าเฅ็ลมาอายแดงทัน,ทีพอใด้ยินชื่อเออ'ร์ริง1ลัน แต่ในไม่สู้นานก็กลั เปลี่ยนแปลงกลายเปนซีดขาว หนหน้ามาประจนลับไดซีเวอรีค้ ฅาจองด “ นี่หรือที่เขาพูดถึงเรื่องฉัน ” หล่อนถามเรียบ ๆ “นี่แหละ-นี่แหละ เคราะห์ร้ายเหลือเกิน” ท่านเรเวอเวนดกอ พลางโกลงศรษ้ะ “แต่ฟนไรไปเล่า ลังมีเวลาที่จะแก้ลันไค้ ฉันพ ชวยหลอนแกกนจากเร้าพวกนน ฉันจะเปนกนไจค้าหรือดูร้าย!.พย’3ไว พระกง ทรงกรุณาโปรด แต่ฉันลังจะเอาหล่อนมาเ'ปน'ภรรยาอยู่นนเอง ไฟ™ก้น เค้ล -แลฉินจะไม่ยอมให้หล่อนพบปะกบเซ0เออรื่วงลันเลยเปนอนขาด ไม่ ยอม ไม่ยอม ยอมไม่ไค้ ๑๓๓

หล่อนจ่องคูเขม็ง กี่งกหลาบหลุดจากมือ หนำแกงว่าม็ความโกรธ แก*นที่สค “เจ่าไม่พอสำหรบกวามโกรธของฉินหรอก” หล่อนพกซ่าๆ เสียงที่พูคบอกน1นทีว่าโกรธเคืองเปนที่สด “กนที่คึกว่านํจึงจะคว ก้นไค้ นี่เจ่าไม่ใช่กนหรือไม่ใช่ล่ฅว์หมด อ่าเปนคนเขาดัองมืกวามกล สฅว่ไม่พกเท็จ เมียของเจ่า ฉินหน*ะรึ ใ เมินเสียเถอะ ’’ หล่อนหำ แลพกคำยเสียงบ*’งก*บ “ ไปให้พ’นแลอย่าให้ฉินเห็นหนำเจ่าอีกเลย ’’ เสียงที่หำเราะเปนทีเยาะเย*ย แลกำพูคอ*นหยาบกายเช่นนี่ ทำ ไคซ์เวอร์คืจะอดกล่นอย่อีกไม่ไค้ ก้องแสกงกิริยาโกรธเคืองฉนเฉียว แลยกหมดขั้นฟนทีเหมือนจะโคกเขาต่อยหล่อน แลยงระว*งฅำไว้ไค้ท*น “อนิจจา อนิจจา’’ เขาพึมพำ “หวใจฉินรู้สึกเจ็บปวดเปนที่ เห็นกิริย!ของหล่อนเช่นนี่ โฟรเกนฉินปลาดใจมาก ฉนรอนใจมากกำที่หล่อน พกขั้นฉนี่ ฉินจะก้องถ่อมตัวเสียจากหล่อนหละกระม'ง ใ ฉินเห็นจ ร*กษาหล่อนไม่ไหว ฉินก้องถ่อมคำ อนิจจาฉินก้องกวามบ่งก'บจะไม่ย ฉินก้อนวอนกราบคืนกราบมือหล่อน ฉินก้องพูดเรื่องนี่ให้แก่ แต่เฅ็ลมาไม่ยอมให้พูดต่อไปให้จบ หล่อนกระโคดเช่าไปราวก หน'มกระโคดจะเข้,'เคะครบส้คว้ที่เปนอาหาร พลางชไปทางออก “ไปให้พนเคี่ยวนี่อ่ายบ่า” หล่อนร’องดังแลยืนกอยคูที่จะ ส่วนท่านเรเวอเรนค์คลึงง*น'ไม่กลาที่จะออก'3าจาอยู่นาน แลเห็นว่าจ อีกไม่ไค้นอกจากจะก้องพงกำ (ชิ๓๙

“แน่ลาซี ฉน่จำเปนจะพ่องไป, โฟรเกิน” เขาพูดฟนทีใจดี จริงปากส,นจนพ้นกระทบพ่น “เปนทางดีอย่างยึงนี่หล่อนจะไค้อยู่กนเดียว รู้สึกกิว-จากนี่-จากโทโสอํน่ฉุนเฉียวนั้ น้นจะไม่พดขอวิงวอนหล่อน ฉํน่เชื่อว่าเมื่อหล่อนรู้สึกตำแล้ว กงจะมีความเสียใจในการที่ไค้ทำเช่นน ฉํน่เอ มีความเสียใจกิว์ยมาก ลาก่อน โฟรเกิน เฅ็ลมา” หล่อนไม่ตอบว่ากระไร เขาเดินออกจากบ้านไปทางในสวน ราวกบ ไม่มีความร้สึกแล่นอกแกนใจอะไร แต่ที่จริง เขาบ่นอะไรสบถสาบาลในกอ ครํ้งหนึ่งก่อนที่จะออกไปพ่นบ้าน ไคซ์เวอร์ดีเหลียวมากู พบหญ สะสวย แลเปนสง่าผ่าเผยราวกบเอมเปร๊ส ยิงยืนอยู่ณะที่เดิม เปนเทียงลู ชาวนาเท่านี่น แลยิงจะกล่าวกำหมื่นประมาทต่อมิสเตอริไดซเรอรดีไค้ถ เปนการคิดผิดไปในการทีมิไค้ดรงเช'1ต่อย “ภเขาสูงจะพ่องลดตาลง เจาพวกหำแขงจะพ่องเปนกนอ่อนโยน” เขากด แคนในใจ เดก กนนมาก โชิเปนเมยเร เดหรอก ใครนา ฝ่ากไวเถอะ จงระก่งตวให้ดี พอนึกมาไค้เพียงนี่เขาหยดกูเหมือนเกิดกร’1มอิดอ\"ไรขนใหม่ใ แจ่มใสโล่งใจ “ ฉนพ่ง'ไม่ยอมปล่อยหล่อน ” เขาพูดก่อนข้างพ่ง “ จะให้ ไปจดการ”หน้าแจ่มใสชื่นบ'1นพ่นนี่ริบสารเท้าเดินเช่นเดียรกั แล,ในไม่ช้ากิถึงเรือดีกรรเชียง'ดรง'1ใ'ล่ในี่1สกอปโดยริบร้อน ระหว่างเวลานี่น เต็ลมายืนนี่งอยู่ในนี่เดิม มองกูเจ้ ชำนี่าหน้าเปนนี่สดนนไปจนกับดา แลวเอาดีอกลำนี่หน้อก ถอนใจป ๑๓๕

กบหว!,ราะน้อย ๆ มองดูกางเขนที่ถืออยู่อีกมือหนึ่ง แล้วเอาขํ้นจู สายสรอย ในท*นใคหน้าบง ริมผี1ปากล้นริก เอามือบองฅาฟนทีเหมือนหน บงแสงอาทิตย์ แล้วค่อย ๆ เดินกล*บเขามาในน้าน พอถึงท่องน ทรุดตัวลงน้ง เอาศีรษะซบก*บแขน ร้องไห้ซิกๆ ใกรจะบอกไค้ การร้องไห้ชองผ้หญิงนึ่นแปนค*วยเหตุ อธิบายไค้ว่าเปนกวามศขหรือความทุกข์เจ็บแค*น ใ ผ้หญิงร*อง ร*กก็ร้องไห้, เกลียดก็ร้องไห้, ทกข์ก็ร้องไห้, ดีใจก็ร้องไห้ เศีลม เปนธรรมคาของพวกเพศหล่อนเหมือนก*น โดยไม่ทราบว่าร้องไห้ทำไม นอ จากรู้สึกคำ-น้าเหวอยู่คนเดียว. ๑๓!)

บท ©๒ ‘ เอ๊ะนอะไรท'น ใ ” ลอริเมอร์พคแล่วก็ยืนฅลึงง'น เขาดอคเขาไปทางท่องน”งเล่น กิลดํมาริ ออกรู้สึกฅกใจมากที่เห็นเฅ็ลมาน'งร่องไห้อยู่ เขาถอนใจแล จองดู เปนส็งที่ย'งไม่เกยร'บเลย แลยงไม่กาดหมายเลยว่าหล่อนจะล่องม เช่นน1น ท8งเขาไม่ใคร่ก้นเกยก'บการรองไห้ของผู้หญิงควย นี่จะทำอย่างไรค กระแอมกระไอให้หล่อนรู้สึกล่วเถอะหรือ หรือค่อย ๆ ย่องหนีไป ปล่อยให้ หล่อนทกข์จนหายอย่าให้ฅองไปรบกวน ในท*นใดเพอินเสียงประดูทํเขาพ ล่งขนเบา ๆ ทำให้หล่อนเหลียวมาดู พอเห็นลอริเมอรหล่อนลุกขนยืนโดยเรว ท่นหน่าเข่ามาหา “มิถึเฅอรืลอริเมอรื” หล่อนร,องล่งพยายามผี่นให้ยั้ม “ท่านอยู่ แหละ กนอื่น ๆ อยู่ที่ไหนเล่ากะ โ” “เขาฅามฉไเมาที่หล่ง” ลอริเมอร์คอบ พลางก้าวเช่าไปในท่อง ทำ เปนไม่เห็น,ว่าหล่อนซ่อนเซีดนี่'าฅาซึ่งกำลงจะไ'หลซึมออกมาอีก “แล่ฉไ ก่อน เพื่อจะบอกหล่อนให้รู้ด\"':ามิใ'ห้ดกใจ เกิดการแอ็กซิเคนฅ์ขนเล็กน้อ เฅ็ลมาหนาซีด “คณ.พ่อที่ฉํนหรือโ,, หล่อนถามเสียงสนเก “เซอรพลีป-,, ส เ.7) 0ว)

เ* เปล่า! เปล่า,, ลอริเมอร์อธิบาย “ไม่มีอะไรร่ายแรง คุณพ่อ อยู่เปนปรกติ พี่ลก็เหมือนก*น เพื่อนเราเบียร์รีก่ยินข้างเจ ที่จริงเกิดขั้นเพราะซีเกอรด ฉ*นไม่ทราบว่าเปนอะไรแก่เด็กกนนํ้น ไปก็ด็หรอก แต่พอขั้นเขาไปได้หน่อยหนึ่ง เขาเปนผ้นำหนำแลโยนก่ ลงมา เขาบอกว่าสนุกดี คุณพ่อหล่อนได้พยายามให้ม'นไปเสียให้พ่น ย*ก์พ่งคอดึงอยู่ ภายหลำยี่งเหลิงขั้นมาใหญ่ เอาหินกอนใหญ ถกฅาพี่ล - พิ1ลจึงบดไป เพอินไปถูกคูเปร๊ฒาดเอาแล้มหวะเข้าไป อย่าได้ตกใจไม่เบ่นอะไรหรอก ” “เปนซิล้ะ,, หล่อนพูดคำยรอนรนกระสบกระส่าย ‘'น่าสงสา เสียใจดำยมาก เขาเจ็บมากไหมคำไ,, “เบียร์รีหน่ะริ อ*อ เปล่าเปนเล็กนอย เขาคูแช่มชื่น ชำ หน่อยหนึ่ง พี่ลกลำว่าหล่อนจะตกใจ เมอเราหามคนเจ็บกล*บบำน เพร งไเฉไเจึงต่องล่วงหนำมาบอกเสียให้ร้ฅำ ” “ เปนอะไรแก่ซีเกอรคหนา ไ,' เฅ็ลมาถามพลางเช็ดนาคาที่ร มา ‘■เดียวนึ่ม่นอยู่ที่ไหน ไ'’ “ฉํน่ก็ไม่ทราบ\", ลอริเมอร์กอบ “ว*,นนึ่คูเขาปลาค'ชอบกลมาก พก เห็นเลือดไหลจากแกมคูเปร๊ส เขารองดำราวก*บถูก'ใกรยิง แล้ววี่งหายเข ในบาโคยเร็วที่สุด เราร่องเรียกเสียงเกือบแหง - ก็ไม่ได้ยินขาน เข กลบมา ฉ้นเชื่อว่าคงจะหาทางกลบบำนได้ ” ๑๓^

‘■ออ แน่ซิก‘ะ” เฅ็ลมาพคคัวยเสียงเกรำ “แต่ถากลบมา ดีฉนจะ ปราบปรามเสียให้เช็ค ใน'การที่ทำเปนกนครำยเช่นน็ เขาไม่เกยเปนเลยที่ เมื่อดีฉันเอ็ดเสียสกหน่อยก็กงไม่กลำทำอีก ” “อย่าทำให้เขาไม่สบายใจเลย” ลอริเมอร์ห้ามปราม “คุณพ่อหล ใค้เอ็ดดาพอแล‘ว แต่หล่อนทำอะไรบ้างในเวลาที่เราไม่อยู่ เมอฉน เห็นหล่อนกำฉังรืองไห้ ถึงเดี๋ยวนํ้ก็ย่งรองให้อยู่ไมใช่หรือจ๊ะ ฉั, ■‘ข*ะ” หล่อนตอบดี๋วยเสียงสน “ดีฉันทนไม่ไหว ห์วใจปวดรำวไ หมคจึงไก้รํองไห้ แลร้สึกอะไรอย่างหนีงผิดปลาดไปแลฉันกเพราะดวามผิด ของดีฉัน ” “กวามผิคของหล่อน” ลอริเมอร์พึมพำทำทางปลาดใจ “มิสกิลค์มาร์ หล่อนหมายกวามอย่างไร ใ หล่อนมีความผิดอะไร ฉั, “ผิดทกสึงทกอย่าง” หล่อนดอบพลางถอนใจ “ดีฉนรู้สึกเปนกน เขลาที่สุค แลรู้1สึก-ว่าทำโดยมิ'ไค้ฅงใจ มิสเฅอรํไคซ์เวอร์ดีมาที่นี่ แล-', หล่อ หยุคนิ'งโลห้ฅขนหนาแคง “นอกนนเปน ลอริเมอร์บ้วเราะเบาๆ ‘■ไค'ซเวอริดี,’ เขาทวนคำ เบ้าใจไค้ เขาคิดจะชักจูงพาหล่อนเบ้าไปในสา^น''ขอ'-,เขา จะบังคับหล่ คำนเซื่อว่าหล่อนเห็นจะเขาใจ ถาไค้ไปอยู่ในโซไ8ขเอดี ลอนดอน หล่อ จะได้ยินคำเช่นนบอย ๆ แลจะใขจนดคบาอดวย “ดีฉันจะไม่ไปลอนดอน1ลย” หล่อนดอบ '■ในไม่บ้าทำนก็จะไป คันหมด แลดีฉัน - ดีฉันจะคัองอยู่อนเดียว ” ๑๓0

หลอนกดริมผื่ปาก ในตาคลอเต็มด้วยน้าตาอีก ลอริเมอริลากเด้าอื่มาที่หน้าต่างซึ่งเบิ!ด แลรองเชอเชิญ “ มานํ่งที่นี่เถอะ เราจะได้เห็นพวกที่ลงมาจากเขาไค้ ที่,แลม ปลอดโบ่ร่งสบาย’, หล่อนทำตามที่ขอ “ไดซ์เวอร์ฅีว่าอะไรแก่ห '‘เขาบอกว่าดีฉํนเปนคนช'ว,’ หล่อนพดเชิงกระซิบ '‘แล ทุกกนเห็นดีฉน!,ปนเช่นน้นที่งํ้สน แต่ข้อนนยง์ไม่ร้ายแรงกี่มากน้อย อื่นอีกซึ่งทำให้ดีฉนโกรธเคืองมาก - เคืองมากทีเคียว \" หล่อนเงยทน้ ละน้อย “ มสเตอร์ลอริเมอริ คีน้นไม่กิคว่าดีน้นจะมีกิริยาหยาบกายแล มาแต่ก่อนเลย ” “ให้ตายซี\" ลอริเมอริพคน้วยเสียงด้งแลยั้ม “หล่อน มิสกิลค์มาริ น้นไม่ได้นึกว่าหล่อนจะเปนคนดร้าย น้ากระนไเฉนด หล่อนจริง ๆ นา \" “น้าว! ท่านกน้บน้วเราะ’' หล่อนพูดด้วยแกนเคืองเล็กน้ “ จะไม่ให้น้นน้วเราะอย่างไรมิสกิลต็มาร์ เด้าเล่าไป หล่อนชำเลืองคเปนทีอายกระดาก “ เปนสิ'งที่น่าขยาคน่าเกลียดกว่าท่านนึกกาดอีก ” หล่อนตอ เบา ๆ “มิสเตอร์ไดซ์เวอริดีขอให้น้แแต่งงานกบเขา ” ในฅาลอริเมอริลุกแดงเปนไฟน้นที กำมือไว้แลพุดน้วยเสียงน “ น้ายกนอวคดี ฉินอยากจะเล่นก*บน้นให้นอนกลงฒัที มิสกิ แน้วหล่อนมีความโกรธเคืองน้นหรือ *’ ©^ด

“ ยงง'แข’ะ ” หล่อนฅอบ “แต่พอดีฉนเรียกเขาว่าอายบาแลไล่ให้ออก ไป เขากลบว่าเปนการครำย” หล่อนหยด แลหน้าแดงอาย ในทนใคเทมือน มีเน้นกระตุกยื่นมือออกไปขับมือลอริ!,มอร์ไว้แน่น “ ท่านเปนกนดีแลเมคคา กรณาฅ่อฉน น้งเปนคนเฉลียวฉลาด ท่านทราบอะไรต่ออะไรดกว่าดีน้นมาก ขอใค้ช่วยน้น จงโปรดบอกดีน้นหน่อยไค้ไหม การที่ชอบขับพ'วกท่าVIน การผิดหรือไม่ ใ ขอท่านไค้โปรดแนะน่าให้ดีน้นทำให้เหมือนกบผู้หญิงใ ลอนดอน เพราะน้นจะทนให้เซอว์พี่ลิปเห็นว่า เปนคนชว่รายไม่ได้ “ชว่น้าข” ลอริเมอร์ถอนใจ “คายละ ถาหล่อนทราบว่าความรู้สึก ของพี่ลิบ!ในเรื่องหล่อน มิสกิลด์มาร์ ’’ “ดีน้นไม่อยากทราบหรอกขะ” เต็ลมารีบพูดสอดขืนมา- “ท่านดอ เขัาใจกำที่น้นพค ดีน้นไม่ใช่คนฉลาดที่จะบิ1ดซ่อนเน้นความรู้ส ยงไงน้างก*ะ ในเวลาที่สนทนากบเซอรพิลิป กงจะรู้สกมกวามตุขใจอยางยง ’ เขาพน้กหน้า หลอนพคคอใป ‘คฉนสงเกดเหนไดดทเดยว ถงดฉน “จริงหนากะ เองก็เช่นเดียวก*น ชอบพี่งเขาพด เสียงเธอคน้ายเสียงเพลงที่บรรเลงขับ แลใจคอก็เรียบน้อยดี เพราะฉาณั้ใครจะน็นทาดีน้นว่าอย่างไรกีไม่ท ขออยางเคยวแดอยาใหเร!อรพลบ่นกเหนดฉนไมดไปดามกาของโลกดวย ลอรเมอรจบมอมรบบไรโดยกวามนบกอ “มิสกิลดีมาร,, เขาพดน้วยน้อนรน “ขอบอกหล่อนว่า ไม่ควรจะน้อง น้กนใจ เดือดน้อนในเรื่องเซ่นนั้น หล่อนไม่น้องเชื่อน้ที่ไคซ่เวอรื่ดีพ ^ (X(^

สกคาเคยว ใคร ๆ กย่อมเหนทงสั้นว่า ม*!นเปนกนเลวทรามอย่างไร แล หลอนกมิไค้ทาผดรายอะไร อย่านึกถึงเรึ๋องเหลวไหลเช่นนี่น ผู้หญิงที่เหมือนหล่อนฉนึหลายอน \" “ เปนพระเดชพระคณอย่างยี่ง ” เด็ลมายมออก “ แต่ดีฉินไม่ เชอว่าใคร ๆ เขาจะกิคเหมือนเช่นน', หญิงชายทงํ้ค่สด้งมีอที่จ ผสอยทนที มีเงาคำๆ เช่ามาในหอง ส'กกร่เซอร์พีลิบ่เช่ามายืนอย \"ขอโทษที” เขาพดหำนๆ เบี่ดหมวกดำยกิริยาอนสภาพ “ฉิน จะต่องเกาะประตเสียก่อน - ฉิน - ” “ ทำไม ใ” เด็ลมาถาม เลิกกาขั้นต่ว่ยกวามปลาคใจ “ จริง - ทำไม ใ ” ลอริเมอร์พูคเสียงด*งก*อง แลจ่องดเพื่อน “•ฉินเกรงว่า-,’ เออร์ริงด้นพดเชิงใจคี แต่ถึงกวะนนมีกิริย ว่าเจ็บแก’น ฉินเกรงว่าได้รบกวนการสนทนาซึ่งกำลงสนกเพลิดเพลิน เขาผนหำเราะ “ ล้าสนกเพลิดเพลินแล้ว เหตุใดท่านจะมาน\"งกุยด้วยไม่ไ เฅ็ลมาถามอย่างอ่อนหวาน หวใจเด้นแรงแลร่อนใจมาก เปนเหตุไรเซอร จึงไค้เฉื่อยซาเช่นน1น เออร์ริงฅนด้องคูหล่อน ด่างคนสบคาด้น ในด้น ล้มหนำหลบดา ลอริเมอร็ล้งเกดเห็นพลางนึกยมในใจ “ นี่แน่ะ พี่ล ” เขาถามชา ๆ “ แกมานี่ได้ด้งไงเร็วนัก แก คำเช่ามาในสวนเช่นเคียวก*บบี'ศาจ ด้วยกนไม่ได้ยืนเสียงเช่ามาเลย ”

;; 2^ ! นึกว่าเช่นน1นหรือ” เออรีริงต*นกล*บยํอนแล้วจ้องดฅาเพือน ออ ดูเปรสจะมาเร็วไม่ได้ - แผลเลือดย*งออกยิย่เสมอไม่หยุค แลร้สึกเหมือน'จะ สลบ เพราะฉนํนฉันจึงต้องมๅที่นี่เพื่อให้บริตตาจ'ดแจงอะไรต่ออะไรไว้ใ “ท่านไม่ตองให้นริตตาจดแจงหรอกข็ะ” เฅ็ลมาพดเรียบๆ “ดีฉันเอง จะจดแจงให้มิสเตอร์คเปร๊ส การบาดแผลพอจะทำได้ แลเชื่อว่าเขากงจะชอบ ดีฉันเท่าก*บบริฅตา” ในท้นใดมืเสียงผี1เบ้าเดินมา หล่อนมองออกไป หนาฅ่าง “แน่ะมาก*นแล้ว” หล่อนร้องดง “น่าสงสารมองซิเออร์เบ ดหนำตาซีกเศร้ามาก ดีฉันจะไปช่วย ” แล้ว่หล่อนรีบออกจากห*อง ปล่อยชายหนุ่มท1งสองกนไว้ เออรีริงต้น ทอดตำลงนงพลางถอนใจ “อย่างไร?” ลอริเมอร์ถาม “ อะไร ?” เออร์ริงต้นย่อนถาม ลอริเมอรีหำเราะ เดินเช่าไปเอามือตมบ่าเพื่อนแรง ๆ “นี่แน่ะเพื่อน” เขาพุกดำยร้อนรน “อย่าทำบ้าไปหน่อยเลย ฉั อย่หรอกว่ากวามร้กท่าให้ผู้ชายเบ่นท่า แต่ฉันไม่เชื่อว่าความบ้าของแกจ แกถึงฉับไม่ไว้ใจเพื่อน - เพื่อนอนสตย์ชื่อนาพื่ล ” แล้วเขาหำเราะอีกออก1ก่อน,ขำ'งสอ ๆ ในเวลาน พี่ลิปเงยหนำขนคู แล จไ)มือฉับเพื่อนนี่งอย่ ต่างกนนี่งกนอยู่นาน ในที่สุดท่านเศรษ ๑๔๓

กนรุสกอายแกฅวเองมากยอช แฅจะบอกตามจรง เมอกนเขามา เห็นแกยืนอยู่ด้วยก้นสองกนที่ - แกไม่รู้ด้ว์ ว่าแกไค้ทำอะไร ใ ให โกรธแกมากเทียว นึกหึงฤศยาแกเปนที่สต!” ‘'จริงซี!” ลอริเมอร์ฅอบ “กิคมากเกินไปจริงไหมเพื่ ไม่รู้สึกด้วว่าไค้กร ะทำล่วงเกินอะไรต่อหล่อนเลย ” “นี่แหละ,' เออร์ริงด้นพึมพำ “มือของแกกำลำอยู่ทีมือฃองหล่อน “ ก้นเชื่อว่าจะต่องทำเช่นนี่อีกเหมือนก้น ” ลอริเมอร์พูด ข'น “เชื่อว่าแกจะธนญาดให้จ'บีมือกบภรรยาของแกเปนแน่” “นี่งหน่อยก่อนยอช” พื่ลิปพูดเบาๆ ในทํน่ใดเฅ็ลมาผ่าน ประกองเบียร์รีดูเปริสมาก้บีบิดาแลแม็คฟาแลน ใน'ไม่สู้,นานหล่อนเช่ามาในห่ “มองชิเออร์ดเปริส เชิญท่านนงที่นี่” หล่อนพูดพลางประ คเปร๊สน่งลง “ แล่วกณพ่อจะเอาเหลาองุ่นมาให้ เสียใจมากที่ไค ไค้ร'บกวามลำบาก ” “จำ ขอบใจมาก'' ดุฟร๊สตอบ “เกราะห็ร่ายไปถูกทินที่ซีเกอร์ดโยน ลงมา - แต่ขอได้โปรคอย่าวุ่นวายเลย ฉ้นด้องการนึาเย็นก'บีผำเช็คห ผืนเคียวเท่านี่นเปนพอ ” หล่อนจ'คแจงบาดแผลให้เรียบร่อยโดยมือเบาๆ ค่อยๆ บรรจงพนแผล แลใส่ยา ส่วนคเปร๊สหล่บฅาแล่ว่หล่อนเอาด้วยแล่ว่เหล่ามาจากมือบิด ดื่มพคว่า

(( ทานฅองดืมนี มองซิเออร์เบยร์รื แลจะดัองนอนนี่งอยู่ที่นี่จ จะไค้เวลากลบไปเรือ ในว*นพรุ่ งนี่ท่านจะหายเจ็บปวด แลที่งดีฉินเชื่อว่า เปนแผลเปนน่าเกลียดอย่นาน ” “ ถึงหากฉนจะเปน ก็จะบอกเขาว่าเปนเพราะดวลกํน่ แลัวฉินจะเปน กนทีม่ช็'อเสียงใค่งคง ผู้หญิงสวย1'] จะหลงรกฉิน')'!งสน,, หล่อนหำเราะแลวกลบท่าหน่าเศรืา “ท่านไม่ท่องพูดขอที่ไม่จริง,5 หล่อนบอก “ฟนการผิด ในกา หลอกลวงเขา - ถึงหากจะเปนเรื่องเล็กนํอยก็จริง ” ในเวลานี่นกิลด์มาร์กำลังย่งรินเหลำองุ่นแจกพวกที่ไม่เจ็บบ แลพูดไปพลางไม่หยุดปาก “ นี่แน่ะเฅ็ลมา ” กิลก์มาร'■ลันนาพูดแก่ลูกสาว “ ซีเกอร์คนี่เค็มทีใหญ เสียแลว แท่ก่อนไม่เคยใจดึงดันหุนห็น่ดุรำยเช่นนี่ พ่อเห็นว่าจะเล็ยงดั •ฟ่เ^ว้^อก หเ'มVเI ก^ 99 “โธ่คณพ่อดัะ” เสียงหล่อนแสดงว่ามีเมตดากรุณา “เชื่อ'ว่า'ไม่ เช่นนี่น มนลักมาก?างไม่กลำทำรำย ” “จริงๆ!” ท่านบดาโคลงกีรื่เ4ะไป:มา “แท่ถึงกระนี่นเมื่อดันเกิด ดลัายขนเมื่อไหร่ มนอาจVIารายเอาโดย1มรูตว “ที่จริง” ลอริเมอร์เอ่ยชื่น “ซีเกอรื่คดูไม่ไกร่ชอบพี่ แท่ทว่ากวามจริงเป่นเช่นนี่นบ'ไง'ที่I.ปนควยเหดฺเนี่ซึ่-งทำให้เขาฟ!ลี่ยนนิส้ยใ-จ ©๔&

“ก'’นเองก็ใค้สงเกฅอยู่เหมือนกิน” เออร์ริงก้นบอก “แลมีกวาม ใจมากที่มิไค้ทำให้เข าเดือครอนต่วยประการใดเลย นอกจากเขามาขอให้ เสียจากแอ็ลเฅ็นฟะยอคนี่ แต่ก้นไม่ยอม ก้นไม่เข้าไจว่าจะเปนเหฅ เขาจะก้อ์งโกรธแก้นถึงเพียงนํ ” “ออย้ง์ง็นเอง!” เฅ็ลมาพูดสนๆ แลแสดงกวามเสียใจ “มไ จะ?บ้องไม่สบายอะไรไป จึงไค้เห็นไปเช่นนํน เพราะเปนธรรมดาที่ใครๆ ท่านพเงสํ้น ” กำพูคนั้ออกจากใจจริงทีเคียว แต่เออร์ริงก้นเข้าใจว่ายอ “ หล่อนมีกวามเมฅฅากรุณามาก ในการที่พูดเช่นนน มิสกิลค์5ม?าริ “ไม่ไข้ เมกฅากรณาอะไรเลยจนส่ทนิดเคียว เปนกวามจริงเช่ ในไม่สู้นานต่างกนสนทนาอะไรต่ออะไรต่าง ๆ เรื่อยไป เปนที่ สนานรื่นเริง เสียงท่านเจ้าของบ้านหำเราะดังก้อง กลบเสียงก เสียงแหบ ๆ มาดะโกนร่องเรียก “ โอลาฟ กิลด์มาริ ” ต่างกนเงียบกนก้นที คูฅาก้น เสียงนํ้นรองเรียกอีก “ โอลาฟ กิลคีมาริ ” “ ทำไม กิลคีมาริเหลียวดูรอบ ๆ “ ใกรร1องเรียก ” “ฉํนเอง” มีผู้หญิงสูงๆมายืนอยู่ฅรงประฅหส่ง ส่วนบร รองขํ้นก้วยเสียงก้ง แอบลงหลบอยู่ข เงหองดูเปร๊ส กิลด์มาริ ทำหนำบง (*๔๖

มาทนทำไม [ลวิ,ซา เอลส์แลนด เจำนึกหรือว่าที่นี่เขาจะยินดี เจามา 59 “ ฉันดีรู้แล่,วว่าไม่ยินดี,, โลวิซาตอบล่วยแก่นเคือง พลางล่งเกฅดู กิริยาซงบริฅฅาฅกใจกลว แลเออรืริงล่นก,บเพื่อนทำหนำฅาฅื่นล่,วยบ่ลา “ แต่ถึงกระนี่'แจะล่องขอเหยียบเช่ามาในที่สำหริ,บแช่งค่านี่อี โอลาฟ กิลค์มาร์ จงคืนเด็กซึ่งฟนลกของลูกสาวฉันที่ฅ๚มา บ*,งก,บม*,นแลขอ ให้ม',นกลบมาบ’,านฉัน ล่าขืนไม่ทำเช่นน8น ฉันจะเคี่ยวเข็ญรบกวนอยู่ ขอพระผ้เปนเจาให้ทรงทำโทษท่าน ” “ โดยอำนาจของพระผุ้เบ่นเจำทุกพระองค์ ของผู้เปนตนตระก กิลค์มาว์ริองล่ง กล่าวกำสบถล่งล่อง “คำพุดเช่นนี ทำให้ฉนเหลือทจะอด ได้ ฉันไม่ได้บอกเจาแล่,วบอกเจ,'(อีกดอกหรือ โ ว่าหลานของเจำหนํะไม่ใช่ค่ ไทยบ่าวไพร่อะไรของฉัน เขามีกวามอิศระที่จะไปหาเจ่า'ไค้ อิศระที่จะอ อย่ล่บเราที่นึ่ควยเหมือนกน บริคตา,' เขาเอ''มอทุบโตะบง 1หญ จงลุกขนเอง เจามีอำนาจแลจิตรใจธยใ.นตวเสรจ เดยวนญาตของเจาเข'1มาทน เจาจะไปกบ เขาหรือไม่ใ ไมมใครข,คขืนเจาหรอก เห้ชอบอย่างไรก็ตามใจทงสน” บริตฅาเงยหนาขนเรวแสาาดควยเสยงดง “ ไปกิ,บยายหนํะ นี่ยายคิดว่ๆฉัเลืมเสียแล่,วหรือที่ได้ท่าต่อแม่ฉันท เฆี่ยนดีฉน แลให้อดอยาก บงอาจอย่างไรที่จะมาที่นี่ ฉันชายหนานักไ ยา ให้แม่ฉันหกใจจนฅาย แลจะมาทำกบฉันอีกหรือ ทำไม่ได้หรอก จะบอกให ฉ่นม'อายุพอที่-จะท่าตามชอบ'ใจไค้ แลเหนว่าตายเสียถึกว่าที่จะไปอยู่กบ ๑ ๔ ๓)

โลวิซาไมกระคุกกระคิกเงยหนๅขนจุองคคีสค์นๅร่ นหรอเปนกำฅอบของท่าน?” แกถาม โคยกำของพระ[อคิน” กิลคมารรองคง “จะมาว่าท่าไมเคี๋ เปนกาคอบของฉน ฅวหลานของเจุๅเองกไคีออบแถว เจุๅหหนวกหรือ โถวิซ เอลสฺแลนค้ ใ ” 'หูฉนกค โลวิซาคอบเรยบคุ “ (จฉนกปลอคโปร่งคีเช่นเคียวกบ เหมอนกนโอลาฟกลคมๆร ฉนเขาใจุคกำทบริคคๅพค แค่ไม่!ช่มนพคเอง เป เพราะผเขาสง ผซงฉนจะกคกาจุคเสยถอนทนนจุ*คๅย *’ แกหยคนิงจุองคเ ควยคาประสงกราย 4 รูจกฉนแลวหละซ ไค้เกยเหนฉนแลวหละซี ใ ” “ไค้เคยเห็นบ่อยๆ” เดีลมาตอบด้วยใจดี “แลมกจะเสียใจด'ว “เสียใจสำหรํบ่ฉน” ยายแก่รองกํงจนเกือบสุดเสียง “ทำ ถึงฅ้อ์งสงสาร ” “อย่าพูดกบมนลูก” กิลก์มาร์ห์ามปราม “มนเปนบาแลจะทำ ริอ์นเท่านน ” เฅ็ลมาเอามือกอดบิดาไว้แลวยิม แลห*นไปทางโลวิซา “จะทำไม” หล่อนพูด “เพราะเห็นว่าเปนกนเปลี่ยวเปล่าแ เห็นใกรเข้าก็มึแก่หนาบงไมมกวามสบาย ทํ้งไม่ชํ่วแฅ่ทะเลาะวิวาทกํบเบ คนเดียว กนอื่นๆก็-ทะเลาะควยเหมือนกนทํ้งสน ท่านไม่อยากให้เขา กรณาหรอกหรือ ในเวลาที่ท่านจะลาไปจากโลกน ใ ” โลวิซามีโทสะจนเกือบพคไม่ออก เมื่อไค้ยินกำทดน ๑๔ส่

เมอฉันฅาย ” แก,พูดควยเสยงแหบ “ กอยน์บวํนอย่หละซี อำ! แต่ ใครจะรู้ไค้ว่า- ใครจะตายก่อนก่น จงยืนขน เฅ็ลมา กิลด์มาร์ ให้ฉินเห็นหนำ ไค้ใกล้ ๆ ” เออรริงตนกระซิบพูดอะไรเบา ๆ กิลด์มาร์ก็ท้คทานหำมปราม แต่หล่อนกล*บยืนพดว่า “ คามใจแกที ” แล่วออกมายืนฅรงหนำโลวิซา “ลูกผีซาตาน” โลวิ'ซารองคง “ซึ่งในเสนโลหิตมีไฟนรกเผาอย่ไม่ร้ คบ คำแช่งค่าของฉิน'จงอย่าบเจา คำแช่งด่าสำหรื'บก'วามสวยของเจ้า ให้ เกลียดชงแก่พวกผู้ชายทิวไป พวกที่กอดรัดเร้าขอจงพินาศไปคิวย แตกสลายคงเช่นฉิน ให้เคียงในหอของเจ่าก้องเปล่าร้าง ขอความทุกข์จ เร้าไปจนที่สค จะตายก็ขอให้ตายโดยความลำบากลำบน ขอพระไค้ทรงเป พยานฉินคิวย แลให้เปนไปดงคำทแช่งด่านทุกประการ ’ พอพดขาดกำก็ห*นหนำกล*บออกไป'จากบ้า,น ต่างคนหยุดนํงก่นอยู่นาน กิลคมาร์ฅงทาจะกระโดด ใล'ไปตดคามใรา Iด เออรรงตนมกวามโกรธจนฅวสน แลบริตฅารองไห้ ลอริเมอรทาทาทา’3รอ'''ร'\"' แต่เฅ็ลมายืนนี่งอช่ที่เติ3า ยมนิดๆแต่หนาซดสลด เออรริง Iหล่อนห' เมายื่นมือ'ออกจบเขา ไว้ “พ่อเพื่อนของดีฉัน” หล่อนพูด'บา ๆ “ท่านเห็นควรหรือที อํองไค้ร*บคำแชงคาเขเนน ไ คฉน3งค ภมชวรายอะไร ใ 9 ๔ ส์