เต็ลมา

ลอริเมอรีนึงไม่ฅอบว่ากระไร เสียงโอลาฟ กิลด้มารีบ'น “น ใกรจะนึกผ้นบ้าง ใ ” พอรุ่งเข่าต่างก็จำแจงจะเกินทางกล*!)บ้าน กิลค์มาร์เบ อื่น ๆ ก็ตามอย่าง “ขอพระจงทรงเลํ้ยงดูมํนให้อย่โคยกวามศุข” เขาพูดพึ ที่ตกลงไปในนานนเขาว่าใจเย็นดี ขอกวามศุขสว*สดื้จงมีแก่เขาเถอ แล่วไม่พูคอะไรอีกจนกำ เขาหนหนำเดินทางกลไ] แม็กฟาแ คเปร๊สฅิคหต์ง่ไปทีเคียว-แม็กฟาแลนเหลียวมาดทางที่นึาตกคร ' “เสียใจมากที่เราหาศพไม่ได้” เขาพูดคำยเบาๆ เกือ กระซิบ ดเปร๊สยกไหล่ “กไแห็นว่าหาไม่ไค้แหละดี เพราะมีประโยชน นอกจากทำให้แมคามอแซลเปนทุกข์เศรำโศรกเท่าน1น ศพเปนสี ผ้หญิงเห็นเชื่อกนเถอะ การเปนอย่างนแหละดี ” ส่วนเออรีริงตันกไเลอริเมอรีเดินลำหลำสนทนาก*นเรื่อยไป จน ไปหนำเดินห่างไกลออกไปมากจึงไค้รีบสาวเทำเดินไปให้พึน่ แต่เดินไปประมาณสองทุ่มจึงไค้เห็นบ้าน กิลค์มารีให้พวกเหล หยคพำอยู่ขำงนอกก่อน ตัวเขาตับเออร์ริงตันจะเขาไปเอาข่าวบอก เมื่อตกลงก่นเสร็จแลว ชายหนุ่มเหล่าน8นก็น่งลง เออร์ริงตันตับกล ไปในบ้านพบประตูหนำบ่ไนเ'บิ1คที่งอยู่ แลบ้านเงียบสงำ กิลด ริงตันผล่ตกัน'จองตู'หนาโกยกวามปลาต1.จ 12000

‘'เด็ดมา เฅ็ลมา” กิลค์มาร์ร้องเรียกก่วยร้อนรน ไม่มีเสียงตอบ เขาใปในบานเบิดประตูกรวดไม่มีไฟ แลไม่เห็นจืดเตรียมอาหารไว้ “บริฅฅไ” กํลค์มาร์ตะโกน แลไม่มีเสียงตอบอีก “ปลาคจริงนี หายไปใหนกนหมด ไปที่ชายทะเลหน่อยเถอะลูก ดทีหรือว่าเรือเฅ็ลมาหาย ไปหรือเปล่า พ่อจะเที่ยวก่นหาในสวน ” เออร์ริงตนทำฅาม รีบไปที่ทำนาโดยรอนรน ไม่พบเรืออยู่ที่นี่น่ รีบไปบอกแก่กิลค์มาร์ เวลานี่นกิลด็มาร์กำล่งตะโกนเรียก เฅ็ลมา, บร อยู่ล่น ๆ แก่ไม่เห็นมีเสียงตอบ “บางที” เขาพคเปนทีสงส*ย เมื่อรู้ข่าวว่าเรือไม่อยู่ “บางทีจ เที่ยวตามริมชายอ่าวฟะยอดกจะเปนไค้ แต่บริฅคาไปไหนควยเล่า ใ นอก นี่นเขาควรจะกอยเรากล่บ ทไหน'จะไปเทยวเตร่ เหนจะไม่ใช่เช่นนนกงมีเห อะไรเกิดขนเปนแน่” “ไปเที่ยวก่นหาเถอะขอรํบ” เซอร์พี่ลิปแนะนำ “บางทีจ หรือสวนกล่วยไม้ ” ‘ เหนจะไม!ช พอนกวาเปนเหตุอะไรกบอยาย กลดมารสนศรษะ โลวิซาเปนแน่ ” ในเวลานี่นลอริเมอร์ก่บตุเปร๊สเช่ามา เมื่อ เออร์ริงก่นเห็นดวย พงเรื่องราวก็เห็นดวยดามทีทีลคมารแนะนา ๐๑

“นี่แน่ะ” ลอริเมอร์พูดคิวยรอนรน “ผมย้งไม่รู้สึกเหน นิคเคียว จงบอกทางไปท*ลวิด ■ซึ่งอียายน*นอยู่ให้ผมเถอะขอรบ บ เฅ็ลมากงจะไปที่นั๋น่ ” “ก*นจะไปดำย” เออเริงต้นพูด “อย่าให้เราเสียเวลาเลย” แต่กิลด์มาร์สํ่น่ศีร์ษะ “ทางไกลน'กลุก-แลเจำก็ไม่รู้จ*กหนทาง เรือไปที่โบ๊สกอปดีกว่าถามเขาคูที่น่น ” แม็กฟาแลน,รีบพูกสอคขั้นโกยเร็ว “ ผมก็เห็นดำยว่าให้ไปโ ก่อน บางทีมิสเตอร์ไดซ์เวอร์ดีอาจรู้เรื่องราวได้บำง ” “ไคซ์เวอรดี” กิลค์มาร์ทวนกำ “เขาไม่คุ้นเกยแก่พวกเร กลำไปหาเขา ท่านเห็นอย่างไว ” ลอริเมอร์เอามือจ'บแขนเขาไว้แลพดว่า “มิสเตอร์กิลค์มาร์ อย่าได้ร*อนใจเลย แม็กพูดถูก ผมอาจพูดได้ว่าไดซ์เวอร์ฅีทร เพราะ-” ห*นมาทางเออร์ริงต*น “พีลเล่าเรื่องซี แกรู้เรื่องราวดี” “กวามจริงเปนเช่นน เออร์ริงฅ่นฅอบ “ไคซ์เวอร์ฅีได้ข แต่งงานก*บเขา แต่หล่อนไม่ยอม เพราะฉนี่นผมกลำว่าจะเปนอีฅาไดซ นี่ซึ่งกิดกลอบายอะ ไรต่าง ๆ,, สีหนำกิลด์มาร์พอได้ยินคำนี่ผิดปรกติท*นที “ขอ-หล่อน-ให้-แต่งงาน-ก*บเขา’, เขาทวนคำชำ ๆ “กำฉิ จะห*กกอเสียดำย ฉินจะรีบไปโบ๊สกอปเดี๋ยวนี่แหละ ไกรจะไปด 1ฐ50เ23

ทุกกนแสคงว่ายอมไปควย เวนแฅ่คเปร๊สซึ่งหายไปไหนก็ไม่ทราบ นีดูเปร๊สหายไปไหนเล่า รุ ” ลอริเมอร์ถามต่วยปลาดใจ กนก็ไม่รู้” แม็กฟาแลนตอบ “ในเวลาที่เราพคเรืองไคซ์เวอร์ฅ เขากเลคลอดหายไป บางทีจะไปกอยพบเราที่ชายทะเล ” ต่างคนรีบพากนไปที่ริมผึง เอาเรือชองกิลด์มาร์ออก เวลาน1น,นานึ่ ราวกบอยู่ในอ่าง แต่ดูเปร๊สหาไค้กอยอยู่ที่นํนไม่ ที่จริงเขารีบออกเด ก่อน ควยเบ่นกนที่ชอบแสคงกวามกลาหาญต่างๆ แต่ไปไค้ประมาณไมล์หนึ่ง มีคนควบมาตรงมา แลรองไห้กรวญครำ เมื่อเข,าไปใกล้หน่อยจึงจำได้ว่าเปน บริฅตา คเปร๊สรีองตะโกนควยความยินดี แต่บริตตาหาตอบกระไรไม่ เปน แต่รํองต่งดํวยกระหืดกระหอบ “รีบไป-รีบไปเร็วเขา เราต่องรีบไปโบ๊สคธปโคยเร็วที่สค เร็วน่าสงสารโฟรเก็น! อำยกน.ระยำ กอยดูนะถ*พบคํวได้” “แต่นี่แน่ะ” เบี่ยร์รีพกต่วยกวิะหืกกระหอบ “เรองราวเปนอ ฉินยงมืกเต็มทีไม่เข้าใจเลย เปนเหตุไรแกกบนายของแกจึงหนีไปจากบา “การกระทำอย่างชวร่าย” บริฅตารองคง “ซิวรายเหลือเกิน บ่าย วนนี่กน,ใช้'ของมีสเตอร์'ไดซ์เวอร์ดีเอาก๊าคของ1เซอร์พี่ลิปเขา:มาบอ แอ๊กซิเดนฅ์ต่องพากลบ เบสคอบ่ แลอยาก เหโฟรเกนออกไปหาโดยเรว โฟรเก็นหนาซดทนทเชอวาจริง จงไคเอาเรยิไปคนเคยวแลว- บรตตาหยด หายใจส*กกร่แลวจึงพูดต่อไป ไชิ)001)

“ โฟรเกนไปไม่นานนก คีฉ่นไปยืนอย่ในสวนพบหญิงคนหนงเ เหเพอนของยายดืฉนเดินม่านไป แลร*องบอกว่า “แน่ะ บรืฅตาไม่ รอํกห เขาเอานายเจาไปท*ลวิดแลัว แลเขาจะเผาเสียเพราะเปนแม่มด ” ดิฉนจึงพู “ โฟ รเกนใปโ{เสคอปอ่างหาก ไม่เชื่อหรอก แต่หญิงกนน์นหวเราะแล คฉนมิไค้เสียเวลาเลยรีบไปท*ลวิดท*นทีพบยายอย่กนเคียว จึงถาม โฟร เกนบ้างหรือเปล่า ใ แกรองอ่งแลฅบมือ เหมือนคนเสียจริตบ โฟ'แก็นอย่ลับมิสเตอร์ไดซ์เวอร์ฅีซึ่งเขากงร้ว่าจะทำอย่างไรแ “สำค*ญมากเรึ่องนํ้” ดเปร๊สเอ่ยขน “พวกอี่นๆ เขาเอาเ แล้ว บางทีเดี๋ยวนอาจถึงก็จะเปนได้ ” บริตฅาสํ่น่ศีร์ษะ “ เขาทวนนายิงไม่ถึง เราจะไปถึงทื่น่นก่อน แต่ - ” บริฅฅาจืองดูเบี'ยฺร์รือย่างท่าขอความเห็น “ยายดีฉ*นบยิกว่า มิสเตอร์ไดช ไค้สาบาล'จะทำลายโฟรเก็น แกพูคยิงไงของแกท่านเช่าใจได้ไห คเปร๊ส ไม่ตอบว่ากระไรเปนแต่ยกไหล่ แล้วกระโดดขนม่า เร็วเรบ้า เร็ว มองแชร์,, เขากระซิบพูดแก่ม้า “ยิงไม่ใช่ เพี่อน,, แล้วห*นมาทางบริฅตา “นแน่ะ กอยคเถอะ เราจะรบกวนอีฅา ให้ไค้เดือครือนอย่างที่สุด ไม่อ่องกล*ว ” พูคขาดกำก็รีบควบม้าตรงไปโดยเร็ว พอจวนถึงบานท่านเรเวอ จึงไค้หยดกระโคกลง เอาม้าผูกไว้ เวลานนเงยบสงค “นี่แน่ะ บริฅฅา คอยอยู่นี่ก่อน,, เขาพูด“ฉ้น่จะไปตร ก่อนที่จะเกาะประตู แกอ่องอยู่นิ'ง ๆ แล้วภายหลังจึงจะเอาควา เ200๔

เขาคอย ๆ ย่องเขาใป!นสว14ของท่านเจ่าเมือง กลื่นคอกไม้หอมฉุน เขาจมก ใน'ทนใด'ไคยินเสียงหนงทำให้พ้องรีบตรง'ไบ่ที่หน,าฅ่างห*องร มานบงฅาบงอยู เม่อาจเหนเช่าไปขางในไค้ ได้ยินแต่เสียงพค “ปลาค,ปลาดมาก!” เสียงมิสเตอร์ไคซ์เวอร์คี “ปลาดมากที่หล่อน จะไม่เหนว่า พระได้ทรงมอบพ้วทล่อนไว้!นมือฉิน หนีไม่พ้ โฟรเก็น เฅ็ลมา”คูฟริสสดุ้ง“หล่อนเองมาบ*ๅนฉินโดยไม่มีผ้ปกบกระว*งรกษ จงฅรวจคเถิค หล่อนจะคํ้นรนอย่างไรก็กงหนีไม่พ้น ” “ อายบา! อายบา! “ เสียงเฅ็ลมาเบา ๆ ทำให้เบี1ยร์รืเกือบ'จะกระโดด เขาไปช่วย “เจ่า-เจ่า ล่อลวงให้ขำมานี เจ่าเอาก๊าคไปส่งให้ ผู้ซึ่งจะเปนสามีของขำ เจ่าอวดดีเอาขำมาข*งไว้ แลนึกว่าจะไม่มีโทษหล ขำจะให้พวกชาวพ้านร้พ้นให้พ้วว่าเจ่าช่วรายเพียงไร ” มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ฅีพ้วเราะ “ อย่าพูดถึงเรื่องผู้ที่จะเปนสามีหล่อน ถึงหากกืนนีหล่อนจะหนีไปไค้ เซอร์พี่ลิป บรู๊ส เออร์ริงฅนก็กงมีก'วามกิ แกลงใจ จริงนา เรื่องก๊าดนะนฉินไม่ไค้เปนผู้ส่ง เปล่า ฉินเปล่าเล ทำไม? เปล่า-เปล่า หล่อนมาทื่นี่เอง ฉินจะอธิบายให้เออร์ริงพ้นพงไห้ แลเขาก็ย่อมพ้องเชื่อ นี่แน่ะหล่อนจงจูงฉินดีกว่า'จะ'ทำให้มีก,วามศุข ถึงหล่อ จะกล่าวโทษฉิแพียงไรไน-เรือง,น1ก็กงไน่มีไกรเชื่อ มาเถอะให้ฉินจบพ้ I ,,หนเ^งกอน มีเสียงปลาพ้นอึกอ*กแลเสียง'รอง โ230๕

“ถาเอ็งถกข้า” เตืลมารองต่ง “ข้าจะฆ่าเอ็งเสียควย ขอพระทรงโปรดช่วยคำย ” มิสเตอรไดซ์เวอร์ตืหำเราะเยาะอีก “พระหรือจะช่วยหล่อน” เขารอ คงทำท่าทางกลายปลาดใจ “พระไม่ทรงช่วยชาวโรมํนหรอก โฟรเกน เต็ จงมีกวามดิคบาง คืนนซึ่งหล่อนไค้มาที่นี่'ฉับไค้ว่าฟนทีเสียหายแ ฉันจะไปเที่ยวพูดให้ชาวบำนวู้กไเให้ทำ ” เสียงต่อยกระจกหฉัาต่าง แลก่อนที่มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ตีจะทรา ฅนปลาย เขาอ็กระโจนเข้าไปต่อยเอาโดยแรงหลายที “หา, หา เข้าจะทำเช่นน8น” ดเปร๊สร*องค*,งกวะโดดเข้าไปจ'บต เรเวอเรนคืบีบราวกไแปนวุ้น ‘'เข้าจะโกหกหรือ ใ อย่าเพ่อเลย-โกห ไม่ไค้หรอก ” แลเขาดึงกอเล่อออกเอามือบีบกอไว้ แลฉันไปพูดแ ซึ่งยืนฅลึงง*นอยู่ “ซึ่งไปเร็ว แมคามอแซล ซึ่งเร็ว บริตฅาอย มีฉัาอยู่ที่นน เขาจะพาหล่อนกล*บบ้าน ฉันจะอยู่ที่นี่เองจนกว่าพ ฉันฟนผู้เริ'มแลพึ่ลิปจะเปนกนรวบหาง แล้วเราจะกล'บไปหาหล่ เอ็ลมาไม่รอช*กข้าให้เตือนถึงสองกำ หล่อนซึ่งเบี่ดปร บริฅฅามีกวามยินดีมากที่ไค้พบนาย ต่างพาก*นรีบกล้บบ้านโกยเร เวลานนโอลาฟ กิลค์มาร์ก*บเออร์ริงต่นแลพวกอื่น ๆ พึ่งจะถึงโบ๊สคอป ต่างก ต่างไปบ้านไดช์เวอร์ตืทีเคียว พบประฅูเบี่ดที่งอยู่จึงเข้ พอดีชายทํ้งสองกำล้งปลาล้นอึคอ้ค แต่ยงหาจำไค้ไม่ว่าฟนใคร เดินเข้า,ใกล้เพื่อพิจารณาคูให้สน*ค พอจำไค้เขาหำเราะท*นที

๔02 กูเปรสหนะเอง” เขารองบอกแก่พวกที่อย่ที่ประต ‘‘มาที่นี่ไค้อย่างไ สงส*,ย'แก ” พอได้ยินซอ ดุฟร๊สเงยหนำขนยํ้ม “อา!ลอริเมอริ เอาหํวเข่ากดเจ่านี่ไว้ที่ให้ก่นหยฑพ เขาลุกขน ส่วนลอริเมอริก็ทำตามที่ส่ง “อา!พลิปแซนดึก\"'บมองซเออร¬ ก ลดมาริก็มาด้วย แต่ก่นเห็นว่าไม่ต้องทำอะไรอีกก็ไค้ ม'นเจ็บพอแล่ว สอนสาสนาหลายอาทิฅย์ทีเดียว ” “แต่มีเหตอะไรก่นขน” เออริวิงต้นถาม “เฅ็ลมาอย่ที่นี่หรือเปล่า ใ'', “อย่”กไปร๊สฅอบ“ก่ายกนนี่ดีดอ่านลวงหล่อนมา ทำเปนเขียนหน้ ปลอมชื่อแก แลเอาตัวหล่อนมาข้งไว้ที่นี่ เมื่อกไเมาม'นกำลังจะแสดงกวามริก แลข่เข็ญหล่อน ดีใจที่กนมาท*น แต้มนกถูกเจ็บพอแลว ” เซอริพี่ลิปเดีนไปทีไคซเวอรอ แลวหน [ปพูดแกลอรเมอร “ปล่อยมนที ลอริเมอริ,, เขาพูดเสียงแขง พอไคซ์เวอริดีลุกขนแ รองเจ็บกรวญกรางจึงถามว่า “ จะว่าลังไงล่า ใ จงขอบคุณที่เราไม่ แส้มา ” “ ผมยอมริบว่าได้ทำผิด ” ไคซ์เวอริดีคอบ “ แต่ผมก็ได้ริบโ แลว เออร์ริงลันหำเราะควยแค้นเดี'อง “ แกมนเลวนัก มาจากยอกไขร ไม่ใช่หรือ ? นี่แน่ฉไเรู้’จกกนที่ฟ้นดี!แล,คุ้นเกยกบเขามาก เพราะฉน เช่าใจไว้ว่าแกรู้สึกอายเขาเพียงไ? ถาแกจะได้พูดหมื่นประมาทมิ ไ200๓)

แก่กนที่งหลายในแถวนี่ ขอให้ร้ไว้ว่าฉไเพดอะไรกำเดียว ก ควย ” มิสเฅอร์ไคซ์เวอร์ดีกะพริบฅาเรืวเขำ “ ผมจะยอมทำฅาม ประการ เพราะผ้หญิงคนเคียวเท่าน*น ซึ่งไค้พาให้หลงผิด อย่าให้เราพู นี่อีกเลยขอริบผมขอโทษ แลให้เราทุกกนยกโทษต่อกิน ” เออร์ริงต้นไม่ต่องการที่จะพูดอะไรต่อไปอีก จิบแขนกลด กระซิบว่า “ เราทำพอแลวหละขอริบ กลบไปหาเฅ็ลมาเสียที ” “ กินก็ขะเยอนจะไปดทีเดียว ” ลอริเมอร์พูดเสริม “ เราเสียเวล เปล่า ๆ,, “อา!”ดเปร๊สพูดค่ว์ยเสียงคง ■‘มองซิเออร์ไคซ์เวอร์ฅีกงจ อยู่หลายกิน พรุ่งนี่กวท่านจะแขงกระดิกกระเคยไม่ไหว นี่แน่ ท่าน” หนมาทางกิลริกาซึ่งยึแอยู่โดยปลาคใจ แลรู้สึกกล้ายเคนมาในเ นอนหกิบ “ หญิงสาวนนไปแกิวหรือ ใ ” อัลริกาถามขํ้นขำ ๆ คเปร๊สพฒัหนา “ไปแลว แลขอให้ฉนบอกแกว่า กิาไม่เปน กิวแกแกิว หล่อนกงจะไม่มาที่นี่ เจาเบ่นคนที่เอาก๊าดไป ” กิลริกาทำหนาขมวด “คิกินถูกบงกิบ เปนกวามผิดของโลวิซา โลวซาดเถอะรู้คี เด็กเคย ๆ น่นไปไหนเจากะ ใ ”

44 ฅายแลว ” ถิลค์มาร์ตอบ ดายแลว ’ ย์ลริคายกมือขนดำยยินดี “ตายแลำ ขอขอบคณพระ มาก ! ไมใช่ฟนความผิดของดีฉน มํนสมควรตายแลํวไม่เปนไร ตายเสียยี่ แลวหยดหำเราะสอนร้องไห้ ‘'อีคนนีท่าจะเบ็่นบาเสียแลำ” กลค์มารบ่นพึมพำ “กล*บบ่านก*น, ทีเถอะ ” เขาออกจากบ่านเรเวอเรนค์ ลงเรือกลบ-บ่านไปเที่ยวนตามนา อากาศ กำลงเย็นสบาย เฅ็ลมาคอยอยู่ที่ประฅูบ่านตามธรรมคา แต่มีท1บ่าซีคส พอเห็นบิดากบช้รืกเข่าไป หล่อนก็ต่อนรืบ่ตามเคย แต่เรื่องที่ซีเกอร์คตายน1น ยำบี่คไว้มิได้บอก จนเออร์ริงต่นก้บเพื่อนกลิบไปเรือ กิลค์มาร็จึงได้เล่ หล่อนร่องไห้โคยกวามรำแลเปนทกข์เศร้าสร้อยถึงเปน?ณัมาก เมือกลิ ทวนนึกถึงกำทีเจ้ากนเตียพูด “คุณขอรบ คุณจะฆ่าซีเกอรคเสียแล ไห้โทมน*ศยี่งขั้น บริฅตาก็รํองไห้ดำย คืนนนเฅ็ลมาร้องไห้ตลอดคื กิลก์มาร์นํ่งรำพึงถึงเหตุการต่างๆ แลพูดแก่ตนเองว่า “ย็งเร็วยี่งด ในเชำ-วนร่งขน เซอร็พื่ลิปมาแต่เชำผิดกว่าธรรมคา แลสนทนา ไปรเวตอยุ่กํบ่กิลด์มาร็เถึนกว่าชว่^มง อกสกกรู่เฅ็ลมาก็ถูกเรียกเข หารือดำย ในสองสามวนมีเสียงพวกชาวโบ๊สกอปโจทย์ก้นแซ่'ว่า เรือว่ลคีรีซึ แหงอยบนหาดนน บดนไดเอาล'แเลก แลจลดม เจ ฝ็เวนลนกนทายเออรรงตน 1230^

ก็กำลงเช็คบดกวาคล้างเรือ พัดาดพาหไงห*บต่าง ๆ แต่ไม่มีใครกล้าถ จดทำไม แฅ่ในไม่ชำข่าวก็ลือทิวไปอีกว่า ดีลค์มาร์จะไปจากแอ็ลเดีนฟะย มีผู้คนหลายกนได้เห็นกนขนของ จากบ้านกิลคมาร์ไปลงเรือยูเลลี วลกีรี เช้าวนหนึ่งทุกคนพาล้นฅื่นฅกใจหมด ที่เรือยเลลีเบิ1ดหลอดดง เรเวอเรนค์ ไคซ์เวอร์ดี ซึ่งนอนเจ็บอยู่ก็ต่องค่อย ๆ ลุกขนเยี่ย ออกรู้สึกปลาดใจมากที่ได้เห็นเรือค่อย ๆ แล่นออก ธงองกฤษสบคไปมาอ บนเสากระโดง ล้ามีสเตอร์ไดซ์เวอร์ฅีจะได้มีกล้องส่องคก้วยแก้ว กงเห หมดว่าใครอย่บนดาคพาบาง แลในหม่พวกน้นมีหญิงสาวกนหนงซึง แช่มยมแยไ) แต่ทว่า'ในดาคลอก้วยนาตา “ หล่อนเ สียใจหรือจ๊ะ แม่เท็ลมา ใ ” เออร์ริงล้นถามพลางกอดหล่อน ไว้ “เสียใจในการที่หล่อนล้องมอบชีวิตร์ไว้แก่ฉน” ''เสียใจ', หล่อนทวนกำ “พุดอะไรเช่นนนเส่าก้ะ ใ ดีฉนรู คณแลยินดีเปนที่สด แต่มีกวามเสียใจในข่อที่ล้องล่าจากบ้านเก่า เสียงหล่อนล่น นาตาไหลดกถึงแก้ม “ ซีเกอรืคมีกวามศุชแก้ว ” เออร์รืงก้นตอบพลางจ*บมีอหล่อนมาจบ “ เชื่อฉ*นเถอะ, ก้าเขาอยู่เสียอีกเขาจะไค้ทุกข์ ” เต็ลมานึ่ง “ พี่ลิป เธอจำได้ไหมว่าเธอพบตีฉไเกรงแรกที่ไหน ” “จำได้ดี”เขาตอบ '‘ช้างนอกถากรงหนึ่ง ซึ่งภายหล'งฉนได้เช้ หล่อนสด้งแลดทำทำทางปลาดใจ “เธอเ ช้าไปช้างใน - ง่าเธอเห็น-, 1®ส๐

‘เห็นทุกสิง', —แลวพืลิปเล่าถึงเรื่องที่'ไค้เขาไป แ หลอนพงโคยเอาใจใส่แลวกระซิบ!,บา ทุ ‘'มารดาดีฉนอยู่ทนน วานนํ้ดีฉ้นไค้เอาดอกไม้ไปเปน พ่อก็ไปควย เราไค้ขอพรจากท่านแลดีฉํนเชื่อว่าท่านกงให้พิลป ท่านคงร เธอมีคุณแลทำให้กีฉ’นมีความกขเพียงไร ในไม่ชำเรือก็ออกไปพ่นโบ๊สกอป กิลด์มาร์ก”บพวกอี่น ๆ ต่า คุเปนกรงที่สด \"'พ่อบางทีจะไค้กลบมาอีก แต่ว่าลกนนแหละ เฅ็ลมา” กิลค์มาร์พดพลางดทีทางอ*นเปนของตนเก่าแก่ “ เมื่อเจาไค้แต่งงานที กริสเกียนเนียเรียบรอยแพ่ว พ่อกับสเว็นล่นจะเอาเรือว”ลกีรีกล’บมาอ แล่วเขาเบิ1ดหมวกยนฅรงนี่งราวกับท่าทหารซึ่งจะออกไปส ระหว่างเวลานํ้นเรือยเลลไค้,ไปพ่นแอ็ลเกีนฟะยอด ตรงไปกริสเกียน จะไปกระทำการอาวาหมงกลด้วยกันณะที่นน เมื่อเสร็จแล้วเซอร์พี่ล แลเพื่อนก็จะพาก*นกล้บไปเมืองอ*งกฤษ ส่วนโอลาฟ กิลค์มาร์ก็จะถ่ ว*ลคีรีไปเที่ยวตามเรื่องของเขา ส่วนพวก-ชาวโบ๊สคอปพอกิลด์มารไปพ่นแเลว ต่างกนก็รู้สึกเงียบเหงา ในการทีขาด เพอน บานไปกรอบ ครว หนง แลในไมชาทาน เจาเมอง กน เก่าก กล*บมา มิสเฅอร์ไดซ์เวอร์ฅีตองกลบไปยอทไช'5 ส่วนโลวิซานํ้นจะยินด เสียใจก็บอกไม่ได้ ด้วยคงแก่น*นมาแกมได้ให้ใครพบหนำค่าฅ'าอี อ”ลริกา 1ซี)๑๑

เรื่องที่พูดถึงเรื่องแม่มดค่อยซาลงทกที แลในไม่ชำก็ลืมเรื่องรา หมด บ้านซงกิลด่มาร์อยู่ก็เงียบเหงา หนำด่างประตบี่ดหมด นก ไว้ ถกปล่อยให้ไปหาเลํ้ยงชีวิตร์ของฅนเอง ดอกไม้ฅนไม้ก็เหี่ยวแ เหมือนจะฟนทุกข์เศร้าสร้อยในการที่นายไปเสีย ระหว่างเวลาน1นข่าวที่แต่งงานแผ่ไพศาลร้ไปถึงพวกโซไซเอฅีลอน รวดเร็วก*บ'ไฟพา ทำให้ด่างกนปลาดใขิแลฅกใขิกนมาก ดํวย,ไม่มีใคร ผนถึงเรื่องเช่นนเลย หนํงีลือพิมพ์ทุก ๆ ฉบ้บลงข่าวนทงสํ้น “ การอาวาหมงคล ” ลงข่าวคํงฅ่อไปนั้ “หศาลก'?ซสอ'โกสุV เมือ']ค?สเตียนเปีย เซอ/พี่ตี]] บ?ส เออ/ บาโอเม็ด ไดกโะทำกาโอาวาใ-'เม]คลกับเด็ลบา บดโสาวคนเดียวขอ]โอสาพี ชาวนาขอ]แอสเดนพี่Iเยอดมอโเว ไบ่™ าด’5 ธฺ)เ0

1111 จต่ ‘ฉนเห็นว่า” มิสสิสรช มาร์แวลพูดพลางวางหน'งลือพิมพ์เวลาเช้ ลงบนใต๊ะรบประทานอาหาร “ฉนเห็นว่ากิริยาต้ธยาส'ยของเขาได้เปลี่ยนแป ผิดกนไกลกว่าแค่ก่อน ” มิสเคอร์รช มารแวลสามีเปนกนผอมหนำเกลั้ยง กิริยาค่อนขางดรำย น่ากลว พอได้ยินก็เงยหนาขนต้นทีแลถามว่า “นี่หล่อนพดถึงใคร'?” ‘‘จะพดถึงโคร เจ้าหนุ่มน้อย บร๊ส เออร์ริงต้นนํนนํะซี ต้องมีความลอายต่อต้วเองมาก ” พูดแต้วมิสสิสมาร์แวลต้ดแจงแว่นฅาให้อ เรียบต้อย แลต้องดูหนำสามี “จำไม่ได้หรือ'? คนที่ไป เที่ยว นี่-ไปต้วยต้น่ก*บเพื่อนต้กเพื่อนเกลออีกสองกน แต้วได้ไปหลงต อีชาวบานนอกอะไวกนหนึ่ง เปนลูกสาวชาวนา เราไค้ทราบข่าวจากหน*งลือ พิมพ์ ” “ต้อ จริง จริง!,’ มิสเฅอร์มาร์แวลพต้กหนำประกอบก้บกำพ “ ถกหละเปนข่าวน่าเสยใจอยางยิง มข่าวอะไรเรองเขาอกหรอไม ใ” “อ่านคซี” - แต้วมิสลืสมารืแวลส่งหนังสือพิมพ์ให้สาม มเจกวามวา 4; เซอรืพี่ลืปต้มเลอี บร๊ส เออรริงต้นได9้9มาถึงต้านแต้ว ไ^จี)๓

ง่า - เรากฅองยินดีท่อนร้บเขาเท่านี่น ” ไม่เหนควรที่'จะท่องยินดีท่อนร*บ” มิสสิสมาร์แวลพูคหวน จะนึกผนบางว่าบร๊ส เออรื่ริงต้นจะกลายเปนคนเช่นนนไป แล้วยงจะมี เอาผู้หญิงเช่นนี่นเขามาในโซไซเอคีไค้ แลคิดว่าเราจะท่อนรบโดย ก่อนนีในระหว่างฤดหนาว เพือนฝงมิฅร์สหายขํ้นบานจนแทบห*วกระไ มาเดียวนี ดซิ! ไม่กล้าเชอเชิญใคร ท่ว่ยเกรงว่าเมียของท่วจ รบรอง เขากงท่องเปนบำ แลจะไปไหน ๆ กงมีแค่กนห’วเราะเยาะ” “ ออกฟนสี่งไม่พอใจแก'หล่อนบำงเล็กนี่อยกระม*ง ” ม มาร์แวลพคพลางยมใน'หนา “ ไม่พอใจหน*ะรึ ใ ยี่งก'ว่านี่นอีก เกลียดทีเคียว ” แล มาร์แวลลกขํ้นจากโต๊ะ “ฉันท่องไปหาเขา เคราะห์รายที่เพอินไปฅกเป เก่าแก่ของบร๊ส เออร์ร๊งก่นเช่ากนหนึ่ง ล้าไม่ฟนเช่นน,น ถึงฉันพบ เดินเฉยเสีย แค่นี่ทำไม่ไหว ขอให้เธอนึกดเถอะ การที่จะได้พบ บำนนอกกนน*น แลกุยก*นก็คงไม่มีเรื่องอื่น นอกจากเรื่องผํกเรื่องปล ร้สึกสะอิดสะเอียนขยะแขยงเพียงไว ” มิสเฅอร์ร*ช มาร์แวลยมนิด ๆ แล้วพูคเปนเชิงเล่นเชิงจริง “ ให้เราหว*งเถอะว่าหล่อนจะไม่ทำอัวเช่นนี่น แลถึงแ จะเปนคนที่ไม่มีความรู้ จะพูดจาประการใด อันไม่เปนที่เ เซี)๑๔

หลอนวิงปล่อยให้เขาพูด อย่าทํกทวงหรือกล่าวเสยดสี ให้เปนทื่ขดเคื เซอร์บร๊ส เออร์ริงฅไเ,, แต่มิสสิสมารแวลมิไค้รีบคำส่งน กลบพดดำยเสียงแขง “เธอยิงไม่รู้เรองวู้ราว ทำแต่ส่วนธุระของเธอเถอะ ไม่ตองมาสอ ฉนหรอก มอนเฅ๊ก กฎหมายของเธอกบโซไซเอฅีไม่ไค้มาวิากทางเคียวก ถ็าเธอไม่ไค้ฉ้น เธอก็ไม่ไค้เขาในโซไซเอคีหรอก ยิงจะกล'1)มาทำวู้คีอีก ” โธ่‘'พุ หล่อนเอ๋ย,, มิสเฅอร์มาว์แวลพูดต้วยใวิคี “ฉนก็ท หล่อนเปนคนที่กว้างขวางคนหนึ่ง ” “มิสสิสมาร์แวลยมอย่างพอใวิ “เห็นไหม’, แกอธิบาย “ทุกสีง ผิดไป วิากที่คาดหมายหมด ฉนอยาก'ห้มาร์เซีย แวนกลบฟนเลดีบร๊ส เออร์ริงต้ ควิะสมก่นทีเคียว เงินต่อเงินเขาหาก่น ทงมารเชียกเปนแม่เรือ}แก่งพอใช้ด “แน่ละชี” สามียอมเห็น “แวนกล‘บเปนกนสวย-สวยมากทีเคี ที่งํ้อาจดแลริกษาต้านเออร์ริงก่นให้เรียบร้อ๋ยได้ หญิงชายคุ่นได้เก ชอบพอก่นก่อนแต้วไม่ใช่หรือ โ', “จำไม่ไค้หรือ เมื่อมีการเต้นรำคราวนน ก่อนที่เออร์ริงต้นจะได้ไป นอร์เว เขาไค้,ชอบพอสนิทสนมก่นมากก็'จริง'อยู่ เออรริงต้นออกค่อน เอาใจใส่ในหล่อนมาก ” มิสสิสมาร์แวลพูดช้า ๆ “ เวลาที่ทราบข่าวว่า แต่งงานหล่อนไค้ทกขโทมน!ศหร!อเปลา ไ,, “ฉนเชื่อวาไม่,, มิสสิสมาร์แวลฅอบห้วนๆ ''หล่อนมีความวู้สก ^เ^)ช01]?\\เพป็ จุ^!^]พฅวา โ\")?]1*1ฟิใ มสเ^อโ'ข่ป่ 11เ1 ยิลที่'เยกใ/5เโ^า กิวร เ20(5)(5มึ๋

สรรเสริญ-ควรสรรเสริญ” เขาพึมพำแลหวเราะเบาๆ เปนเดกฉลาด แลไหวพริบพอตำ ” มิสสิสมาร์แวลไม่ฅอบว่ากระไร เคินส่ายไบ่ม''อบู IนVเอง ชำเลืองไปที่กระจกเงาบานใหญ่ พิศดรปฅนเองบ่อย ๆ ส่วนขางสามอานหนงส พิมพ์ต่อไป สกกร่ก็หยุคแลหินมาเรียก “มอนเฅ๊ก” มสเฅอรมารนวลว หน*งลือด้วยกิริยาค่อน'ขำงสคุ้ง แลถามว่า “ อะไร ไ, “ เชำนี่ฉ*,นจะไปหาเลดีวินสเล - แลปฤกษาตูถงเรองน น 'ลงล'1ร แกลรากงจะมีกวามโทมน*ศมาก” . “คณหญ่งคก่อนขางจะชอบพอสนิทสนมกบเออรรงศนมา'’0^3 หรือ บ่, มิสเตอร์มาร์แวลถามพลางพํบหนงสอพํมพเศรยมไวสาหรบจุะเอา อ่านกลางทาง 1นเวลาทไปศาล “ชอบหน้ะรึ'? นี่แหละ” มิสสิสมาร์แวล พูดฟนทีตรึกศรอง เหมือนจะยงขนไปกวาชอบยิก ถงอยาง [รกค เขาเปนเพอนอนสนทลนมกม' ฉ์นจะไปรํบประทานอาหารกลางว่นที่นํน แลวจะเลยไปหาแวนกล11 เอาตว มาร์เชยมารบประทานอาหารเยนทน เชอวาเธอจะ เมขดขวาง “ชดขวางอย่างไรไ,' มิสเฅอรมารแวลทาตาแสดงวาปล 'ศใวิ ดวยเขา เปนกนที่ใม่เคยขำขวางความประสงค์ของ111รยาเลย ส่วนมสสีสมารแวล เมตอบวากระ [รเปนแตยม พเ.•ส 'ม เปคาลแลว ก เขโไปในหองลงมอบาการคาง ๆ มเขยนหนงสอกงคนโนนคนน แลตอบเชญ ของใครต่อใครฟนต้น แกเปนกนที่มีนิต้'ยชอบเก็บเอาธุระของผู้อื่นม 120๑๖

มกนรู้จกชอบพอกวางขวาง พวกผู้หญิงสาว ๆ ทงหลายน้บถือร*กใคร่ แลโก จะมีความทุกขรอนว่ๅเรองอะไร เปนก้องว็่งมาปฤกษาหารือแกที่งสน ฉนนเวลาของแกใช้เปลืองไปในส่วนธระของผู้อื่นหมด ส่วนมิสเฅอรืก้ช มาร¬ นวลสามีเปนกนก่อนข่างจะเซ่อ ๆ ไม่เกี่ยวข้องก้บใกร แก่มีกวามกล ภรรยา ตามใจภรรยาทุกสื่งทุกอย่าง ใม่ข้ดขวางคดก้าน ในก้นน8นประมาณเที่ยง มิสสิสก้ช มารืแวลขนรถข้บไปที่น วินสเลที่โเาวกเล็น พอถึงน้านเข้ากนใช้ผู้หนึ่งหน้าตาเกร่งกร'คออกมาเบีด “ฉํนเชื่อว่าเลดีวินสเลอยู่น้านถูกไหม บริกส์ ไ’, มีสสิสมารแวลถาม อย่างฉนก้นเกยก้บพวกน้านน้นดี “ถูกขอรบ” บริกสตอบชาๆ “คุณหญ ในห1องของท่าน ” “ดีหละ ข้าจะไปหาที่นน” พูดแก้าม่สสิสมาร์แวลเดินเข้าไปในน กลางโคย'ไม่ตองมีผ้เขา'ไบ่บอกล่วง,หน้า!แลน้นมาบอก'ว่า “ ไม่ก้องบอกคุณหญ หรอกว่าน้นมา ” บ'รืฤส่บี่ดประตูแก้วกอยอยู่เจ!แม้ส;สิ;สร'ซ มาร์แวลไปพ่น จึงกลบไปน ของตน สวนมสสสมารแวลเดนตเางจะเขา I*บหอง เลตวนฟิเล พอมเดกถูชาย กนหนึ่งรปร่างฟิะสวย วงเขามากยึด!วแางจนเกออกม แลหไเราะคงกอง— เปนเด็กอายราวส!าสองขวาจ ในตาแจมใส'ออกก าเปนเดกนล 'ด แลชมหย!ไ- หยองงาม

“มาแล้ว มิมซี อยากพบบาป๋าหรือ? บา!]าอยู่ในนํ้นแน่ ไปตรงประฅูซึ่งออกมา “ท่านกำล*งตรวจหน*งสีอลาฅินของเออร์เน มืผิคนอย แลบ่าปาจะพาไปดลกรสตว์บ่ายน่ กงสนุกใหญ่ ” “เออร์เน็ส ทำอะไรเช่นนนเล่า” มิสสิสมาร์แวลพูคเปนเชิง แฅ่สีหนำยมแยม “ ไม่ควรจะลกลลกลนจนเกินไปเช่ามากอดจนเกือบหกล้ “ โธ่ เออร์เน็สไม่ได้ท่าเลย ” เออร์เน็สหำเราะ “ เอาเถอะ ไปเสียให้พ้น” มิสสิสมาร์แวลท่าเสียงเขียว บทเรียนเถอะ ล้าขืนทำเช่นนํ้เปนไม่ได้ไปดูลกวิแน่เทียว บ่า ของเจา” “แม่อ่านหนำสืออยู่,' เออร์เน็สอธิบาย “ว*นน้มีหนำลือมาใ อยากจะอ่านให้จบในกืนน่ ว*นน้บ่าจะอยู่ร*บประทานอาหารกลางวนด ไหม?,’ “เออร็เน็สมาท่าเสียงอึกทึกกรึกโครมอะไรที่นี่ ใ'' เสียงถ ออกมา “พ่อกอยเจ้าอย่ ทำไมไม่มาทำการเสียให้เสร็จ อ่อ่มิ ส“บา“ยท-รอ9‘,, ลอวิดวินสเลเดินฅรงเช่ามาจ'บมือ “คุณหญิงอยู่ในห์อง ยินดีที่ไค้พบท่าน ฉ*นจะด้องตรวจการของเออร์เ'แสเสียก่อน กวามคิด ที่จะไปคเซอร็ค*สทำให้สมองม*นเสีย ” “บ่าปา บ่าปา ส*ฌญาว่าจะพาไปยำไงเล่า?” เออร็เนสรองค เช่าไปกอด ลอร์ดวินสเลยม แต่มิสสิสมาร์แวลล้นศีร์ษะอย่างไม่พอ บ*ม่ I

“ควรจะส่งไปโรงเรียนเสีย,, แกพุดตัวยสำเนียงเสียงสบด “ วินสเลท่านสอนเองเห็นจะไม่ไหว ” “ ไม่เปนไร ” ลอร์ควินสเลตอบ “ ฉ้นสอนเองได้เรียบร*อ่ยดี อย โรงเรียนมกท่าให้เด็กเสีย ไค้วิชาก็จริง แต่ทว่าซนเกินไปนค้า แลกว พยายามก็ไม่ใกร่จะมี ห่วงแต่การเล่นอย่างเดียว เพราะมีเพื่อนฝงตั แฅ่ฉํนจะท่าให้ท่านเสียเวลาเปล่า ๆ มิสสิสมาร์แวล ต่วิยท่านกงจะมีเรื่องรา แก่เลดีวินสเลมากมาย มาเถอะเออร์เน็ส ห่าเว่าอยากจะไปดูลกรสํฅว์ ฅอง มาทำหนงสือเสียให้แห่ว ” เมื่อกระทำกิริยาคำน้บ พอเปนแบบแลว เขาก็กลบเขาไปในหองท่า การดงเก่า บฅร์ชายห่วิเราะร่าตามไป ส่วนมิสสิสรช มารแวล เดินต่อไปจนถง ห่องเลดีวินสเล ซึ่งตกแต่งภายนอกหรูหรางดงาม เมือเกาะอยู่สค้าสองสามท มีเสียงตอบมาโดยอ่อนหวานว่า “เชิญเถอะ’, มิสสิสมาร่แวลเบิ1ดเขาไป ผู้เปนเว่าของหองรีบกระโดดลุกขนมาจาก เกาอ ออกมาโดยกวามยินค “แหมมมซ ฉนฅองการพบอยูทเคยว แลว ลากเกาอฅวหนงมาวางหนาเกาไพ่ เวลานนเป!แลุดูหาาาว เพราะฉนนตองการ เ'ห่\"กวามอบอ'น “นงลงเถอะ มขาวอะไรกโห่รดเล'1 พุดขาดกำก็ทั้งหัวสงบนเห่า3 แลหัวเราะดังห่องเปนทีเหม อะไร แกลรา. เลดีวินสเลเปนผู้บญิงที่ดัคร่าสะสวยไ^คนห^ง ในตาคม เปนที่เสน่หาแกผุ้'ที่ไค้เห็น ทนามกจะ™มอ ถึงกระนนดังผุดผ่องเปนส

งดงาม ปากเล็กๆริมผี่ปากบางๆสมหนำ แลเปนกนที่ชอบเครื่องหอมอย่าง ทุกสิงสารพคลวนเปนที่ฅระการคางดงาม ฅลอคท่วสารพางค์กาย มีพว เพศเดียวกนหลายกน มกจะมีกวามฤศยาในเรื่องความสวยงามของท่านเลดีผ้น เสมอ ยกเวนเสียกนเดียว แค่มิสสิสรืช่ มาร์แวล ซึ่งเปนทื่เลิกจากการแ แลฤศยาในเรื่องเช่นนี่หมดแอ้ว แค่ถึงกระน*นแกยำชอบคนสวย เสดีวินสเล เปนหนึ่ง ที่แกร’กใคร่อย่างย็งเพราะความสวยน*น, “แกลราหล่อนมีความศขสบายดี” แกพด “อ้อไปตากอากาศกีสซิ เก็มมาไม่ใช่หรือ ใ ” “ ไปแต่อยู่ไม่สู้นานนก ที่น’ในสนุกมาก ” เลคีวินสเลตอบพลางหำเราะ พลาง มิสสิสร่ช มารืแวลทำหนำบั้งเคร่งครำ “อย่าเพ่อพุคถึงเรื่อง มาที่นี่อยากจะปฤกษาถึงเรื่องอะไรสกหน่อย รู้เรื่องบร๊ส เออร์ริงอ้นแอ้ว วนนึ่หนงสือพิมพ์ลงข่าวว่าเขาจะมาถึง ในการที่เซอรืพี่สิ มาเช่าโซไซเอฅีเปนการแปลกปลาดอ้ศจรรย์อย่างที่สุด ” เลดีวินสเลกระโดดลุกขํ้นอ้นที ในดาแสดงว่ามีความเกลียดชำ อาฆาฏแกนอย่างรุนแรง “นี่'จะทำอย่างไรดี? อ้องรบรองเขา จะเปนการลงโทษ เออรืริงฅำเให้ถึงขนาด ฉนจะเชิญพวกกนดีๆทำหมดทีรู้จก แลเชิ ให้เอาเมียอ้านนยกกนนึ่นมาอ้วย สำหร่บให้คนทั้งหลายเยา ใชิปื ใดฮ ๐

ไมนอยทเคยว จงนึกดถงผู้หญิงนอร์เวชาวนากนนํ้น, กงจะทำท่าทางเซ่อเซ เทาโคมอแคง — แลบางทีจะกินนำแกงต่วยมือหรือช่อนก็ไม่รู้จุก หา หา บรู๊ส เออรริงคนคงจะมีกวามลอายอย่างที่สฤ บางทีถึงกบจะอย่เปนผู้เปนกน ไหว สะใจละทีนึ่” มิสสิสมาร์แวลออกก่อนซ่างจะสค้งในท่อยกำอ้นรนแรงเช่นน*น แต่ กลำที่-จะท*กท*'วงหำมปรามประการใด เม่นแต่ตอบถามควยเสียงใจทีว่า “ ถา เช่นนนหล่อนจะส่งก๊าดเชิญหรือ ” “ แน่ทีเทียว ” “ทีหละ” มิสสิสมาร์แวลถอนใจ “เปนการใหญ่โคนก แต่ฉินเชื่อว่า พี่ลิป เออร์ริงต่นกงไม่ไป” “ไปหรือไม่ไปนนฅองสดแล๎วแต่เขา” เลดวินสเลพูคหวน พู โดย โทสะ “ ฉินเองร้สึกว่าเขาเม่นคนฅำทีสุด ไค้ชิมรสกฅำชำเลวทราม ลอริเมอร์ เพื่อนของเขาอีกกนหนึ่ง ฉนช่างชงนำหนาเม่นทีสุด ” “แกลรา” มิสสิสมาร์แวลพดเปนทีเคือ,นสติ ‘'หล่อนไค้ชอบเขากร1ง หนึ่ง-'แน่ะ อย่าปฏิเสธเลย” “ ฉินว่ากเขาน “ ฉินก็ไม่ปฏิเสธ ” ท่านเลคีพูดเชิงดุในคาลุกแดง ฉนอาจยอมเม่นขาเขา แลเขาเกอบจะเหย^บไ,าโแ 'คผาเทาแลว จรงฉน ร1กเขาแต่เดี๋ยวนึ่เกลียดทสุด ” ในขแเะทปากาาลอยดาเหลา'แดดกม I เขเกระทบเทาคงดงบ่ระกอบดวย มิสสิสมารแวลยกมอขึนห็าม'บ่รามแลา^ดทกท'รงเคดแง1

^1\" ...*■1.*ว1..■ — 1 .■■ฒ ...■■1.. I -^**3■3^—;I. ■■■111. เแฒ—■■■■■■*1 ■— ■■■^ —\"\" “ แกลรา, แคลรา! ขอให้ระว*งห้กหน่อย! บางทีอาจมีใกรได้ ที่หล่อนทำตึงตังฉนี่ได้! แล้วหล่อนจะได้ริบกวามทุกขในภายหล*ง เกรงริกนบถือ จงคิดถึงสามีของหล่อน-,, “ สามีชองฉ่นหน1ะรื ใ ” สีหน์าวินสเลค่อยหายขุ่นเคืองตั ค่อนห้างซีด แต่ผี1นห*วเราะออกมาเบาๆ “เปนพวะเดชพระคุณอย่างยิง ที่ไค้พูดถึงเรื่องสามีของฉไเ เปนเครื่องเดือนสติให้ย1งโทสะไค้ทีนที เดินไปมาในตัองอย่างตรึกตรอง ส่วนมิสสิสมาร์แวลนี่งเงียบอยู่ เสียงเกาะประตูสกกรู่บริกส์เห้ามา “ เห้าคุณให้กระผมมาเรียนว่า ว*นนี่ใต้เท่าจะไปริบประ กลางว*นในตัองริบประทานอาหารหรือไม่ ใ ” “ ไม่ไปหละ ” เลดีวินสเลตอบสน ๆ “ เอามาในนํ้ห้าจะกินกํบมิ มาร์แวล ” บริกส์ยืนนี่งอย่แลถามต่อไปอีกว่า “ เห้าคุณให้ผมเรี คุณเออร์เน็สจะเห้ามาหาใต้เตัาก่อนที่จะไปไค้หรือไม่ 1 ” “ไม่มีเหฅที่จะทีองเห้ามาเลย,, สีหน่าเลคีวินสเลขมวดตึง “ กวนโน่นกวนนี่เท่านี่น ที, บริกส์กํมศีร์ษะกำนบ แล้วเดินกลไออกไป ส่วนมิสสิสมาร ท่าทวงไม่ใคร่มีกวามคุขทวีขน,ทุกที ในฅาของแกแสดงว่าปลาคใจ “ หล่อนไม่เกยวไประทานอาหารห้วยก่นกไสามีหรอกหรือ แกลร ในทีสุดแกถามขน

เลตวนสเลทำท่าทางปลาดใจุ “นาน•'เทหนง เฉภาะเวลาทีมีแขก มาหา ฉน'จึงจำเปนตองไปรบประทานล่ว้ยก*น ” มสสิสมารแวลนิงอยู่กรู่หนง เปนทเหมอนตรึกตรอง “แกลรา อายเรองทหล่อนคิดไว้น1นหนะจุะทำเมื๋อไหร่?” แกถาม “ลืมวไเที่เสียแล1ว” “วนท ๒๕” เลคีวินสเลตอบ '‘วนน้ก็ที่ ๑๕ แล่ว ฉินจุะล่องไปหา เลคี บรู๊สเออร์วิงล่นบ่ายว*นนึ่ แลพรุ่งนึ่จุะล่องจุ*คการส่งก๊าดเชิญเ ทฉนกลวอยู่ก็กือเขาจะไม่มาเท่านึ่น แต่ล่ามาแล่วบ่านฉินก็จะเปน ทคุณ,หญิงบ่านนอกกนนึ่น'ไค้เหยียบเข,]มาส'าหร*'บ่ก'วามเยาะเยย ” “ฉินเห็นว่าเปนการรนแรงเกินไป ” มิสสิสมาร์แวลเอ่ยขํ้น “จริงๆ สงสารแก่บรู๊ส เออร่ริงล่นบ่างเปนไร เขาย*งหนุ่มแน่นรูปร่างสะสวย ” ในทนใกนึ่นบวิฑส์โผล่เขามาอีก เตรียมจุคแจงอาหารเขามาให้ “สามโมงครึ่งสงให้เขาผกรถ” เลตวินสเสส่ง “แลวบอกแก่กนขบรถ มิสสิสมาร์แวลว่าไม่ล่องกอยหรอก ขาจะพาไปส่งบานเอง ” “แล่แกลวา” มิสสิสมาร์แวลกดล่าน “ฉินจุะล่องไปหาแวนคล*บ-” “ ไปควยกินก็ได้ ฉินล่องการพบเขาเหมึอนล่น มาร์เซียก*บมา เชอร่วลหนมนนเปนอยางใรบาง สาเรจไหม ไ, หลอนเปนกนด ถงหากจะ ไม่ใช่เปนผํ่คีก็เปนเศรษฐี แลยงร้ขนบธรรมเนียม!เรียบ,ร่อย'กว่าอีเมียบรู๊ส วิงกไแปนแน่ ” 1^เ20๓

พูดแก้ว้เลดีวินสเลก็ห*วเราะเปนเชิงขบข์น แลลงมือร'บประทานอ พรอมก*บมิสสิสมาร์แวด เรื่องที่สนทนาน1นไม่มีอื่นนอกจากขอดข้อนเลคี เออร็ริงตัน พอบ่ายสามโมงกรื่งท8งสองคนก็พาก‘นขนรถตรงไปที่ปริน “ถ็าเขาไม่อยู่บ้าน” แกลรา วินสเลเอ่ยขน ในขณะที่น'งอ “เราฝากก๊าดไวก็ไค้ ” ในไม่ชำรถมาถึงบ้านเซอร์พี่ลิป บร๊ส เออร์ริงก่น เปนบ้า งดงาม แสดงให้เห็นอยู่โดยช'ดเจนว่าเปนบ้านเศรษฐ็I .ตามหนำต่า เห็นไค้ว่ามีแพรอย่างดีฅกแต่งหรหวา แลมีม่านกำมะหยี่อย่างมีราคาที กลี่นดอกไม้กล เงโต๊ะในห,องริบ่แขกส่งกลี่นขจรหอมพุงออกมาถึง รถเทียบจอดเปนปรกติแก้ว บริกส์ก็กระโดดลง “ถามตูทีหรือ'ว่าเลคีบรู๊ส เออร์ริงก้นอยู่บ้านหรือไม่'?” นายส'ง ไม่อย่เอาก๊าดนฝากไว้ ” บริกส์ริบก๊าดเดินเข้าไปซกระร]งดรงที่มีบอกว่า “แขก” ก้ก้กร่ กน ๆ หนึ่งเดินออกมาเบี่ดประตู เปนคนใช้ของเออรื่ริงตัน พอพบบ ทำหนำฅาเปนทสงสย “คุณหญิงไปขบรถเล่นใน!]ารื่ก” เขาตอบข้อถามของบวิกส์ “ ออกจากบ้านไปเมื่อตักครึ่งช้วโมงนึ่เอง ” บริกสจึงส่งก๊าดให้ แลัวกล*บ่มาบอกตามที่เจากนใช้นํนพ ออกก่อนข้างจะรู้สึกไม่สมติด รีบส่งกนข*บ่รถโดยเร็วว่า “ กลับไปทาง‘ แลข*บ่ไปจนกว่าข้า'จะ'บอกให้,ห!เด ห*นไปพูดแก่มิสสิสมาร์แวล “ พี่ลิ เสุฮ๔

กบอนางเมยดาย ถาเราไค้ไปพบมนกำลงนํงอ-เปากดอะไรต่ออะไรสนกมาก ทีเคียว” มิสสิสมารแวลไม่ตอบว่ากระ;ไร รถก็ขบต่อไป ในตาเสคีวินสเลกอย ส่ายมองคูขางนอกอยู่เสมอ แต่หาพบผ้ที่ล่องการจุะพบไม่ ในท*นใดหนำท่าน เลคีแกงท*นทีหำเราะแล้วบอกให้กนขบรถหยุด “เล็นนิ!’' หนไปพุกแก่มิสติสมาร์แวล “ฉนอยากพบเขาสำหน่อ หล่อนห*นไปกวกมือเรียกชายหนุ่ม ๆ คนหนึ่งรูปร่างเล็ก ๆ สะสวย เดินอยู่ในถนนฟุตปาต เราเดินเช่ามาใกล้ แลเบี่ดหมวกชำ ๆ เปนทีป เสนประสาทกระตุกทำเอง เขาหำไปพุIดแกเลกทมอายซงตอบ “สบายหรือ มิสสิสมาร์แวล?” อะไรอบอิบในกอสองสามกำแล่วจืงเอามือจ,มรถไว้ ในตาจองคูอยู่ที่เลคีวินสเล “แลแคลราเล่า เปนอย่างไรท่างคูผ่องไสสะสวยดงเช่นเกย ผ่าซ, ทำไมถึงไม มาที่นี่ให้เรวสำหน่อย หล่อนจะไมไค้เหนอะไรเชนนเลยต*งแตเกิคมา ฉนเอง แทบคล่งเพอเปนท่า ” “อะไรล่ะ มิอะไรเกิดขน?,' เลดิว่นสเสถามสีหนำยมแยมแจ่มใส ‘'มีสี่งไรแปลกปลาดหรือกะ ใ” “นี่แหละจ๊ะ หล่อนจะเรียกว่าปล'เดก็'ไค้” เซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส “ฉํน่เชื่อว่านางพาเหาะลงมา'ร์เาก'พ'เอ'งล็'ไมื1สวยเท่า กนมายืนมุงคู แน่นไป แต่เจาหล่อนไม่อยู่น'!น เดินเที่ยวเล่นรอบ ๆ สำสี่เที่ยวก็ขน รืชมอนค์ ” 1ฬุ0เ63(5( I

4; ท่านพูดถึงใกร?,, เลคีวินสเลถามริมผี1ปากล่นริกๆ แลกวาม เหือดหายหมด ■‘เสคีบร๊ส เออร์ริงฅํน” เซอร์ฟรานซีสฅอบเรียบ ๆ ‘‘ฉนอาจพู เปนผ้หญิงที่น่ารี,กน่าเอนดอย่างที่สุดในโลก พี่ลก็อยู่กบหล่อนควย เปนสง่าสะสวยนก เจ่าเลขานุการเนวีล ชื่อนไเใช่ไหม? ก็นงอยู่ท เหมือนก*น” ‘‘แต่หส่อนเปนซาวบานนอก,, มิสสิสมาร์แวลอธิบาย ‘‘ไม่เปนกน ที่ได้ศึกษา เปนเพียงกนเลว ๆ อะไรเท่านน ” ‘‘อือยงง1นรี?” เซอร์ฟรานซีสหาว ‘‘ฉันไม่ทราบเรื่องราว เจ่าหล่อนแต่งต*วสะสวยมาก แลเปนสง่าผ่าเผยราวกบกวีนก็ส้ไม่ได้ ฅกแต่งท่าไว้ ฉันไม่เกยเห็นผมใครงามเช่นนนเลย เปนสีทอง เปนลูก แท้ ๆ,, ‘‘ย่อมหน้ะ” เลดีวินสเลบอกพลางหิวเราะเบาๆ ‘‘เขาเคยอยู่ใน ฉันเชื่อว่ากงมีช่างท่าผมอะไรดี ๆ กนหนึ่งท่าให้” เซอร์ ขบขํน่ เลิกพดเรื่องผู้หญิงกนนเสียทีแกลรา คืนนฉันจะไปหา แลเราจะไ ลกรก็'3ยกน ” ปล่อยให้หญิงที่งกู่ขบรถต่ พดแฉัวก็ออกเดินไปชา ๆ เลดี'วินสเลคท่าทางกระส*บกระส่าย แต่ส่วนมิสสิสมาร์แวลปลาดใจ ” หล่อนคิดเห็นบ่างหรือไม่ ? ” แกถามขน “ ว่าผู้หญิงกนนึ่นจ กนที่สวยอย่างปลาดมหิศจรรย์ ” เฐอ เธวไว

“อ๋อ! เปล่าเลยทีเดียว” แกลราดอบหํวนๆ “เล็น-นีเปนบำหนะ, ต่อไปนีล็ไม่ได้สนทนา อะไรก,นต่อไปอีก พอถึงบานแวนคลับไม ใครสกกน มาร์เซียกไม่อยู่ เพราะฉนํ้นเลคีวินสเลก็ให้รถเลยไปส่ มารแวลทีเคียว แลัวกึกล’บมาบ้านเตริยมแต่งกำสิ'าหร้บที่จะไปดลกรล ฟรานซีส เล็นนอกส์ในเย็นนน ท่านเลคีร้บประทานอาหารเย็นกนเดียว แล นงกอยอย่คร่หนึ่ง เซอร์ฟรานซีสก็มาพาขนรถไปโรงลคร ระหว่างเว ลอร๎ควินสเลอย่ในหำงบฅร์ชาย ซึ่งกำลังหำเราะอยู่โคยกวามรื่นเริง ในการ ได้ไปคลกรตลกกลับมา “บาปา, บาปา เอาหำยืน แลเอาเทาลับมือได้ไหม'?’, ลอรคหนุ่ม ถามขน “เรืองลกรเห็นจะพอที่ละกวะมง นอนเสียทีเถอะ พ่อขึนมาเพอจะว กุ๊คไนฅ์ลับเลัา ” เออร์เน็สจำงดฅาบิคาลักกร่กลงนอนคลุมผาห่ม “เออร์เน็สนอนแลำละจ๊ะบาปา ก๊ดไนฅ์บาปา! ขอพระจงทรง อวยพรให้ ” ลอร์ควินสเลกมลงจบบุฅร์ชายโคยความร้ก “ พระจงทรงอวยพรให้ เจา,, เขาพคเบา“'เมเสยงสนเกรอเจออยูทวย แลใคบคะเกยงออกไปจากหอง บี่ดประฅห'องโกยไม เหมเสยง พอลงบนไคสหนาซ\"งยม1แยมอยุโมอครูน กลบ บั้งถมึงทึง พบบริกสจึงถามว่า ไสไส(^

66 คุณหญิงไม่อย่หร9ื9อ ใ “ขอรบ, ร*บประทานไปดลครก*บเซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส,, ลอรครืนสเลหนมาทำดาเขียว “ขำไม่ได้ถามว่าไปไหนหรือไป จงรองตอบสนๆ แต่ขํอทถาม ไม่เห็นจำเปนจะต่องตอบมากมาย', บริกสอ่าปากขั้นจะค*คล้าน แต่เมื่อเห็นกิริยานายก่อนขำงดุก็เ “ ขอร’บ ” ลอรืครืนสเลหยุดนึงฒัครู่ เปนทีตรึกตรอง แล้ว์จึงพูด “ จงจ*คแจงอาหารเย็นไว้ให้คุณหญิงในห์องกินเชา กงจะ ล้าหล่อนถามหาขำ จงบอกว่าอยุ่ที99 ่คาร์ลต*,น บริกสก1ม่ศีร์ษะรบ แล้วไปทำตามที่ส๔'ง * ส่วนลอร์ครืนสเลเข ทำการ หายเข่า'ไปในน*น๎ส*กสิบนาทีก็ออกมาสวมเสิอกลมแลหมวกพรอม เล บริกส์กนใช้ส่งไม้เทำให้แลถามว่า “ร*บประทานใฅ้เทำจะไปรถหรือไม่ใ'', “ เออ ขอบใจเอง ไม่ต่องละว ะขำจะเดินไป ” คืนนนเตือนหงาย บริกส์ยืนอยู่ที่ตรงบรรไคคนายเดินไปจนล*บ เวลานไเที่!ใารว้าเล็นเต็มไปควยยานต่าง ๆ ผู้คนก็เดินระสำระสาย น อยู่จนออกรู้สึกหนาวล็กล้บเข้าบาน ตรงมาที่โต๊ะร,บประทานอาหารชอ กร*ว พบมิสสิสฟลอยเปอร์อียายแม่กร*วกบหลุยส์เรนอคนํ่ง์รบประทาน ]® เส) *4

เมื่อร'บประทานเสร็จแล่ว ก็เอาโกมสำหว'บอ่านหน*งสือเขาไปเตรียม^ว ในห์อง กอยเวลาที่นายจะกลบ ในท*นใดน8นในตากวาคไปพบรูปเลตีวนสเล ซึ่งยืนอยู่ก'บสามี “เปล่า'’ เขาพึมพำแก่ต'วเอง “เจาคุ:แท่านกงไม่ใชเปนตน^.ห หรือตาบอด ท่านไม่ใช่กนฟลควย”

บท ©๙ ในเชาว'นท ๒๕ พฤษภาคม เต็ลมา, เลดีบร๊ส เออร์ริงก้นน”งร ประทานอาหารเช้าอยู่ก*บสามีในหอง กล็นคอกไม้ในสวนส่งกลนข เขามา เสียงนกที่ขงไว้ในกรง แลที่เปนอิศรภาพส่งเสียงเพลงอิ ในเวลานนํพิลปแกลงทำเปนอ่านหน'ง์สือพิมพ์ แฅ่ที่จร อยู่ที่หนงสือไม่ สอดส่ายดฅรงไปที่หนัาก้นงดงามของภรรยา ซึ่งนงร แสงอาทิตย์ ในที่สุกเขาวางหนังสือลงแลนัวเราะก้งก้อง 1 1 1“ไม่เห็นมีข่าวอะไร,, เขาพคแก้ก้ว เฅ-ล‘ม,'า*ยม เ.น,'ต“ากม'ว'าวงดงาม, “ไม่มีหรอกหรือคะใ” หล่อนพูคเปนเชิงถาม-แล1วแย่งเอานัวยท สามีมารินกาแฟให้พุดต่อไป “แต่ดีฉ*นเห็นว่าเธอให้เวลานัอยนักจะอ่ พีลิป เธอควรก้องอ่านหนังสือพิมพ์ไม่ให้ตำกว่านัานาทีจึ “หล่อนเอ่ย,, พี่ลิปพุด “ถึงอย่างไรๆฉ*นก็คีกว่าหล่อนน'น หล่อนไม่อ่านเสียเลยทีเดียว ” “ก้าว ขอให้เธอจำไว้,, หล่อนตอบเบาๆ “ว่านันเปนกน ไม่เก้าอกเก้าใจ ดีนันรู้สึกว่าในเรื่องหนังสือพิมพ์ไม่เห็นมีเรื่ จากฆ่าก้น, แทงกน หรือเกิดแอกสิเคนดอะไรต่างๆ คีฉนไม่ใกร'ช เซี)๓0

เรืองราวเช่นน อ่านหน*งสือเรองเสียดีกว่า ม่นยํงร้จก่มีเวลาสคสํ้นบ่ วู้จกสุกสนเลย-ทงบางทีก็ไม่ใช่เรื่องจริงหมค” ส่วนสามมองดูภรรยาโคยกวามรก ความกิกมิได้อย่ในเรืองหน*งสอเลย จนนิคเดียว หล่อนแลไปสบฅา โลหิฅขํ้นแก้มแดง ในฅาฅกคพนเปนทีอาย หล่อนทราบดี ทราบทุกอย่างว่าพี่ลิปริกหล่อนเพียงไร แลไม่อาจที่จะ จากหล่อนได้ ส่วนหล่อนเองก็รํกเขา แลนบถือเขาเปนนายของหล่อน เปน พระเจ็าแผ่นดินของหล่อน ซึ่งหล่อนจะต่องปฏิบัติโดยใจซึ่อส่ฅย์ริกใกร' ของสามีภรรยาคู่นี่ผกฅรึงกนแน่น ยงกว่าที่สามี ภรรยาน้อยก่น จนหล่อนไม่เขาใจวาภายในโลกนี่จะมิภรรยาที่ไม่รกสามีของตน แลส ภรรยาชองคนอย่เปนอนมาก ก่งแต่ว*นแห่งงฺาน หญิงชายทํ้งํ้ดิมิแต่กวามศุชปราศจากทุกข์ ทริพย์สมบัติศฤงฆารก็มีพรอมบริบูรณ เฅ็ลมาวู้สกอิมใจลืมความทุกขทงส ลืมดิกถึงบิดาแลลืมม่ท้นเก่าในนอรเว เมือได้กระทาการอา'วาหมงคลท้ครส เตียนเนยแล่ว ตางกนต่างกแยกกนใป กลกมารแลน!เ\"5อไปทางอาวบเสเก สวน ลอริเมอร แม็กพ่าแลน กบกเปรสกลงเรอยูเลลกลบใใ]บานของตน ผ เยเ00ร' รงตนกบเจาสาวสวยแลบรตตาเดนทางตเง^บโคเบนเยเกน ออกจากทนนเบ แอมเบธร'ก แลขามเยอรมนตอ เ’ป วนตอวนส น ^ป อ ามรกขยิงสไมภรยา ก่นดี.!เปนทวีคณขึนทกท เชนเกยวกบเสยงเพลงข’งเขากนพงเใจราะเสนไะใสคร หล่อนตามใจสามีทุกอย่างทุกประกรร ™ชนเสอที่จะใส่ ถ้าสามีพอใจอย่างไห 123๓๑

หล่อนกใส่อย่างนนไม่ข*คขวาง ส่วนบริฅฅาเปนกนที่รกนายจริงๆ พอเห เฅ็ลมาสวมเสอแพรหรือกำมะหยี่อะไร แกก็ดเสียฅาล้งแลยํ้มน์อยยั้มใหญ่ ทเฅลมามอบให้ทำกไม่มากมายอะไรกี่มากล้อย แต่แกรวบเอาไปทำเสียเก กนเคียวหมด วนหนงๆดไม่ใคร่มีเวสาหยดพกผ่อนเลย ไม่ทำนํ เสั้อของเฅีลมา ไค้กัดในปารีสรำนแมดามโรซีนี ซึ่งเปนรานทม เสียงอ”นโต่งดง ยายเจ่าของรำนแกเปนกนที่ร’กเฅ็ลมาเหมือนกน เส แกอุส่าห็กัดให้โคยผมืออย่างเรียบข้อยที่สดแลหรหรางคงาม จะเออขอบอกขอบใจแกกี่มากล้อย ควยห ล่อนไม่ใคร่ จะเข้าใจในสมไ ตกแต่งก’น พี่ลิม่ชอบอย่างไรหล่อนก็ชอบเช่นน1น เช่นวไเหนึ่งแมคาม เสีอแพรสีนาเงินอ่อนตกแต่งเค็มไปกัวยไข่มก แลบกควยเลื่อมเงินก’ กะโปรงก็กัดอย่างแบบสมไ)ที่ใช้กัน มีลูกไม้อย่างดีติดรอบดงคง ที่พอใจเฅ็ลมามาก แต่เสอนํนึ่แหละหล่อนไม่เข้าใจ ยกขนดเบ่นที่ปลา ที่สดห’นมาพูดกับแมคามว่า \" นี่ย’งไม่แล่วไม่ใช่หรือ ใ กอกับแขนหายไปไหนเล่า ใ ’’ แมคามโรซีนียํ้มบอกว่า \"เสร็จแล้วหละเข้าข้ะคุณหญิง เวลากลางคืนงามนก แหวะให้เห็นคอแลแขนขาวงามดีนะเข้ากะ ” สีหนำเฅ็ลมาบงท’นที “แกเปนกนอะไรไปเสียแล้ว” หล่อนพ แขง “ ที่แกคิดว่าล้นจะแต่งกัวมีเสอผำบี่ดแต่ครึ่งหนึ่งทำไปอย่ ล้นเองก็ไม่ส้เปนไรน*กหรอก แต่จะเปนทื่อ’บอายแก่สามีของล้น “ 1®๓ไ®

แมดามเกือบพูดไม่ออกโดยความปลาคใจ ผู้หญิงกนนั้ปลาคน์ก เปน เหตุไรรูปร่างก็สะสวย ล้าสวมเสํ้อเบี่คกอแลเบี่คแขนจะสวยไม่เบา “คณหญิงจะผิดไปบ็างสกเล็กน่อย” แกพูดเร็ว “คุณหญิงจะอย ประเทศที่เขาใช้แบบแผนผิดจากนี่กระม่ง แลถ้าลองถามเซอร์บรู๊ส เออว ดแล้ว ท่านคงพอใจเช่นนี่ ” เฅ็ลมากลบหใบ้าแคงบงเปนเชิงเคืองหน่อย ๆ พูดชา ๆ ว่า “ฉันไม่ อยากจะกวนเธอดวยเรองเชนนหรอก แต่จำเปน เพราะฉนจะ เสเสอเชนนไป ไม่ไหว แลเชื่อว่าเธอกงไม่อยากจะไห้ฉันใส่ ” หล่อนหยิบเสํ้อขั้นแล้วพูด ต่อไป- “โปรดกอยนี่ก่อนแมดาม ฉันดองพงดูว่าเซอรพิลิปจ่ะวา0ยางไ หล่อนเดินเขาไปในหองพิลิป เอาศวเมไป่เลาเ-หพง เชาหยปเสอขน คูอมยํ้มแล้วพูดว่า หล “ก็ไม่เห็นน่าเกลียดน่าช้ง์อะไรกิมา'กนอย เมใช กรอจะ ใ ซอบกระมงโ” “ขะ ดีฉันไม่ใคร่ชอบ,, หล่อนรบ “ดวยรู้สึกเหมือนไม่ได้ใส่เสํ้อ ดีฉันเกยใส่กเพย่งแฅปมิดคอเท่านน-แต่นี่- กืงกระนนพล็ปฉัเไม่อยากให้เป ทื่ช่ดใจเธอ-เธอพอใวินนกะใส '1 1 1,. ๘๘ “พ'นี่แน่ะ แม่ยอดรกชองพ เ•ขากอดรอบสะเอ5หลอนป่า เรซน หคลุก กกไเข',ใช้แอง'■ก หวกผู้หญิงใ!แห'หุค็ง่ะ!วพู™กก!พู!*แ 1เค่กว!ฉัหล่ฃฟ้กนพงกหุ้ญํงน.โช'น!\"™0\"รง™ ”'๒ หล่อนเห็นดีเถอะเฅ็ลมา ไ2!๓๓

[■I— I I II * *0*3—III—*110'๒**เ^™I •1—'-*—*■110^71๒11—*.11กพ*๒*•*.**-๒•ป้*๒ —I I ■'■||—*— *1\" -- - ' \"* (( แค่เธอเห็นดียำ'ไงล่ะค่ะ'?” หล่อนรีบซกถาม “เธอค่องบอกคฉ ที่ฉันอยู่เดี๋ยวนึ่ก็สำหรบจะให้เปนที่ถูกใจเท่านน ” เขากไ)หนาลงจบ “หล่อนก็องการให้ฉินออกกำสํ่งหรือ'จ๊ะ?,, เขาพูด แกมหำเราะ หล่อนยั้มฅอบ “ ค่ะ ! แลดีฉันจะท่าคาม ” “ดีหละถาเช่น'น*น,จงพง เขาจ*บมีอหล่อนไว้ทงสองข้างแลท่าหน ละห้อย “เฅ็ลมาผ้เปนเมียที่รีกของฉัน ฉันผู้เปนสามีของหล่อน บิ1คเครื่องภายในของหล่อนให้พไเสียจากดาฝูงชนที่งหลาย แลฉินจะรู กวามจองหองสำหรำเหล่อนเปนที่สุด เพราะฉนนจงเอาเสั้อนไปให้โรซีนี นก่งเพ้มเติมพอให้บี่ดให้มิคชิคขํ้นอีกสกหน่อย แลเฅ็ลมาขอจูบอีกส*กก-ร หล่อนคือชีวิฅร์ควงใจของฉน ” “ หล่อนหำเราะเบา ๆ แลำกลํบออกมาที่กนค่กเสอซึ่งกอยอยู่ เสียใจมาก” หล่อนพูดควยอ่อนหวาน “ที่ใด้เห็นแกเปนกนอะไรไป ย่อมเห็นแลำว่าฉินไม่เข้าใจแบบแผน เพราะฉน8นกองขอโทษ เสี่อฅำ กดกามสมยกจรง ฉน โมอยากใส เพราะฉนนจงเยบใหม่อกกำหนึ่ง!1ษี่ฎฎฎ สี่เหลี่ยม แค่ให้คน ๆ อย่าลึกนก แลแขนเอาเพียงข้อศอก ไม่เปนไรเสั๊ กงไม่เย็บเสียเวลาเปล่า ฉันจะให้เงินรางวลเปนค่าเหน็ดเหนื่อย ไนกๅรทได้พดผค แลกลาวลวงเกน เ20๓๔

เมอกิริยาของเค็ลมาล่อนหวานไพเราะเช่นนี ทำให้แมคามโรซนีอด ยิมไม่ไค้ เมอรำลาเสร็จแล่วก็พาเอาเสํ้อกลบไป แลในสองสามวนก็เย็ ใหม่ สวยยี่งกว่าฅวเก่าขนไปอีก เมื่อออกจากปารีสเซอร์พื่ลิบไค้พาภรรยาตรงไปบำนเก่าวอร เค็ลมามีความพอใจในที่อย่ใหม่นีมาก คำยทุกสึงสารพํดเปนที่ต พวกคนใช้เก่าแก่ต่าง ๆ ก็มีกวามยินคีรับรองนายสาวแลรู้สึกรักใคร่มาก หล่อนมีกิริยาเรียบรัอย แลรปร่างก็สะสวย ยี่งคุ้นเกยมากเข้า ความรกก็ มากขนทกที ยายคนต้นเรือนถึงกบออกปากว่า “เลดีเออร์ริงก่นนคือเทพธิด มาจฅิทีเคียว ” ทกกน’ในบ้านนนรัก'ใคร่น*บถือหล่อนที่งสั้น จนชนเอ็ดวาร์ดเน นการชองเซอร์พี่ลิป ก็หลงรักนายสาวของตนอย่างยี่ง เนวีลเปนคน โยนอาย ๔๕ ท่าทางเหมือนแก่กว่าอายุ เค็ลมาไค้ทราบเรื่องราวจากเซอร์พี่ ถึงเรื่องเขาซึ่งเปนเรื่องน่าสลดใจ คือเขาใค้แต่งงานกบผู้หญิงกนหนง เป พวกดนตรีแลไค้พาออกม'าเสียให้,ท'นจากการนน แต่เมออยู่ก*'วยก'นสกหน หล่อนได้หนีหายไป ไม่ทราบเก่าเงื่อนว่าไปขางไหน เขามีกวามเศรำโคร เสียใจเปนที่สด มิคามารดาไค้ถีงแก่กรรมห่างจากกนอาทิตย์เคียว ป ไว้ในโลกปราศจากผ้ปกกรอรรักษา แลโดยมีความทุกข์เค็มอก ระหว่างเวล เขาไค้พบก่บเออร์ริงก่นซึงไค้'ช่,วยเหลอเคือหนุนเอา:มา ใว้เปนเลขานการ ให้ เงินก่ห1างบี่ละสอรร็อยบ่อนก ไนที่แรกเซาออกรู้สึกบ่ลืมทสุด ท

เกราะหดีเช่Vเน แลจะไม่ใคร่ยอมร,บ แต่เออร์ริงต่โนพูคล้ดฅ ธนเสี ให้เขารบ แลพยายามเลาโลมต่าง ๆทกๆ วน จนในไม่ช้าความท เก~กช&นนเน; ล4มหายหมกส*น 1 แก่ถึงกระน,น เขาก็ย*งพยายามที่จะล้นหาภรรยาอยู่เสมอ ว่าจะไค้พบก่นอีก เขากอยตรวจคูหน*ง์สือพิมพ์ก็แล้ว ว่ามีข่าวหล่อ กรรมบางหรือ'ไม่ แก่ก็เปล่าทงสน เขาร*ณซอร์พี่ลิปมาก พอได้ข่ งานก็ดีใจก่วย ยื่งได้เห็นรูปร่างเลดีบรู๊ส เออร์ริงล้นล้บสุ้งเสี ยี่งทำให้เขายินดีแลทวีความส*ตย์ซึ๋อร*กใคร่ขนอีกมาก ทุก ๆ เช้าในขณะที่หล่อนเคินไปหํองว*บประทานอาหาร มกจะเยี่ เช้าไปในห์องทำการของเขาแลพูดควยเสียงอ่อนหวาน “ กุดมอร์น เนวีส ” บางเวลาหล่อนก็ขอให้เขาห*คดีคหีบเพลงให้หล่อน พลางก็ช้ ไปพลาง ในบ่ายล้นน8นเมื่อมีคนเอาก๊าดมาทั้งไว้ที่ช้ ปลาดใจแล้วพูดว่า “ ออกจะเปนการสนุกดี ใครกนหนึ่งมาหา ก๊าดไว้บอกว่าเขาเปนใคร แล้วเราไปหนขา'ช้าง แลทั้งก๊าดไว้ ใคร ตกลงต่างกนไม่ล้องพบหช้าค่าฅาล้น รู้แก่ชื่อ ชธบกลจริ เออร์ริ ะล้นไม่ฅองการทีจะอธิบายเรองนีให้เช้าใจว่าเลดีวิ ก๊าดไว้น,น เปนห’วหนำของโซไซเอดี แก่เขารู้สึกปลากใจอย่างยง ที่เส ว้นสเลไก้เปนกนแรกที่เชอเชิญภร';ยาของเ,ขาไปที่ช้าน การท 1๑3๓^

จะเปนที่น่าระแวงสงส*ยอยู่บางเล็กนํอย เพราะเขาทราบดี'ว่าท่านเลดีผู้นไค หลงรกฅิคพนธุเขากรงหนึ่ง แลถึงกับมารไงไห้วิงวอนให้ช่วยให มาบ*คนหล่อนกล*บมาเชอเชิญภรรยาขยิงเขาให้เช่าไปในที่ประชุมของหล่อ เขาไม่เขไใจเหตุผลกันปลายเลย กังไรก็ดีจำเปนกัองร*บคำเชอเชิญน ถึงเฅ็ จะไม่เกยพบปะรู้จํกกับเลดีวินสเลก็จริง แด่หล่อนจำเปนกั พอถึงวนนนเช่าจริง ๆ หล่อนมได้ไผ่1ผนนึกถึง จนในที่สุดเวล อาหารเชาเสรจแลว เซอร์พี่ลิปจึงเอ่ยขั้นว่า “ ประเดี๋ยวก่อนเด็ลมา ฉันให้เขาไปเอาเครื่องเพ็ชรสำหรไ]ตระ เออร์ริงกันแล่วิ กงจะมาถึงในไม่ชำ ฉันอยากให้หล่อนแต่งไปคืนน” เฅ็ลมาทำหนำคื่นเปนทีถาม 44 คืนนหรือช่ะ'? เราจะกัองทำอะไคิรฉ?ันลืม อ้อจำไค้ละช่ะ-ไป ม่านเลดีวินสเล พิ1ลิป ที่นํนเขาจะมีอะไรกันหนไคะ ? ’ เออ ก็มีคนมาก ขั้นๆลงๆ อยู่ตามบรรได หล่อนจะได้พบผ้หญิงเปน อ*!นํมาก แลจะฅ็องกูกแนะนำให้รู้จ*กกไ)เขา ฉันอาจพูดได้ว่า กงม อะไรต่าง ๆ บไง กับอาหารที่กลืนไม่เช่าทำให้ทองเสีย กับ- กับ-เท หล่อนหำเราะแลล่นศีร์บะ “ฉันไม่เชื่อเธอ,, หล่อนพคพลางลกขั เกไอ แลกระโดดเขไกอดคอสามี “เธอจะเปนมิสเตอร์ลอริเมอร์เสียแล่ว พูดอะไรแปลก ๆ ดีฉันเชื่อว่าเลด้วินสเลกงจะไม่ให้แขกไปเดินขั้น ตามบรรไค แลถไจะมีเพลงก็กงพ้งเพราะหู แลกัาจะมีการเลยงก็กงจะไม่ใ ชองที่กลืนไม่ลงทำให้เขาไม่สบาย ” 1©๓๓)

พี่ลิปไม่ตอบว่ากระไรจํอ์งคูหนำภรรยาโดยความริก “ใส่เสิอตำที่เอามาจากเวอรืฅ” เขาพูดขั้นเฉยๆ “ฉ หล่อนแท้ ๆ ” “แน่เทียวช้ะ ถาเธอชอบดีนํน่ก็ตองใส่” หล่อนพูดพ “ แต่ทำไมมีเหตุอะไร เธอจึงอยากให้ดีฉันแต่งตำหรูหราซู่ซ่ากื พี่ลิปถอนใจ “ ฉันอยากให้หล่อนคลุมผู้หญิงในห่ยิงน1นเสียให เช่นเดียวกบ-ท้นทร์องคาธหรือสริยคาธ ” “ดีฉน'ไม่เห็น'ว่าเปนการสมควร,, หล่อนทำเสียงละห่อย “นอกจ นี่นจะทำไปอย่างไรไค้ ท1ง์คีฉนไม่อยากจะทำให้กนอื่นเขาพอใจตำ “อำว แม่ยอดริกของฉัน หล่อนยำไม่รู้กวามเปนไปในโลก แลพวก มนษย์ที่อยู่ในโลกนี่แปลกปลาดอย่างไร ช่างเถอะ ....1 อย่าวุ่นวายเลย ห จงลืมฅาคพวกโซไซเอตีเหล่านเถอะ แลหล่อนอาจเล่าให้ฉันไค้ว่าชอบ ฉันอยากถามว่าหล่อนเห็นเลคีวินสเลเปนอย่างไรบ่าง “ เขาสวยไหมกะ ใ ” “ มีบางกนแลตำเขาเองคิดว่าสวย ’’ เขาตอบพลางยม “ ดีฉันชอบดูหนำสวย ๆ ” เฅ็ลมาพูดอ่อย ๆ “ ร้สีกเช่นเคียวก*บ ตง์แต่ดีฉัน'ได้เขำมาในลอนดอนได้!.ห็น:มาหลายกนแลำรู้สึกชื่นบาน'ใจม ถึงกระนํ้1แดีฉ้นเหนว่าดูร่างกาย!’ารุ,คโทรมไ:ม่แขงแรง แลดูมีกวา “เพราะเขากินนาชาม'ากน์ก แลใส่เสั้อชนในกบจนเกินไปแต่นี่แน่ เขาลกขนจากโต๊ะ ฉันตองไปหาเนวีล แลลงมือทำธุระต่าง ๆ เสียที บ่าย 1ส๓๘

เราจะขนรถไปฅากอากากีเล่น แลกลิ,บมาหล่อนวัองพ*,กผ่อนเสียให้สำราญ เขาจูบแลไปทำงานต่าง ๆ ตามเคย ส่วนเต็ลมาก็ไปจดแจงธุระต่าง ๆ ใน แม่เรือน ในเขนวันนน พอถึงเวลาทื่เลดีวินสเลเชัแซธร์พี่ล รอบ ๆ ตามในห้องร*บแขก แลคิดไม่ตกลงว่าจะอยู่บ่,านไม่ไปเลียดีหรือไม นาฬิกาออกดูสิสี่ทุ่มแล่ว ตกลงไปแต่ไม่ล่องการรีบร๎อ์นอนใด เพราะเข กวามล่งใจเลยที่จะให้ไปถึงบานเลดีวินสเลเร็ว วัวยล่าไปทีหลิงเมื่อกนพ ล่นแล่ว ก็ย่อมเปนสง่าผ่าเผยแก่พวกที่คอยดู พอแต่งตวเสร็จแล่ว หน',งสือกอยภรรยาอยู่ ในทไเใดมีมือนุ่มๆมาวับบ่าไว้ แลพูดวัวยเสี “ พี่ลิป ถูกใจเธอหรือวัง ? ” เขากระโดดลุกขนฅลึงวันพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง วัวยพิศวงค ของหล่อน จนเฅ็ลมาพูดซาอีกวัวยวัอนรน “ อา! ไม่ถูกใจเธอแน่หละ มีอะไรผิดหรือก้ะ ? ” เขากอดหล่อนไว้แน่น แล*,วจูบเสียจนพอ “เฅ็ลมาแม่ยอกร*,ก แม่ชี่นใจของพี่” เขาพูดจนเสียงล่น “หล่อ รู้ไม่,ไค้'ว่าฉไแห็นหล่อนเปนอย่างไร พอใจหน้ะรืจ๊ะ? ถูกใจหน่ะรึจ๊ะ? ให้ กำเหล่านึ่พูดไม่พอแก่กวามรู้สึกหรอก หล่อนสวยเปนที่สุก.ฉ*,นไม่เกยเ ผิ'หญิงที่สวยเช่นนึ่เลย หล่อนบริสุทธแลดีกว่าพวกโซไซเอดีซึ่ง- แ พูดเลย ขอบอกแต่'ว่าฉนรู้สึกบ่าพิลึก ให้นึกการจะเปลี่ยนแปลง ร้สึกเหมือน ไ®๓ส่

จะไม่อยู่กนยืด แต่อย่างไรก็คี ขอให้ฉไเได้ถนอมอยู่ก*ขหล่อนโคยไม่มีลี่ง ขดชองเถอะ” หล่อนเงยหนำขํ้นเปนทีปลาดใจ แลสงสำแต่ทว่าผี1นยํ้ม “เปนอะไรกงแต่เช่านื่มาแล่ว เธอดูเปลี่ยนแปลง,, หล่ บอกให้ล่นใส่เสอล่วนื่แลเครื่องเพ็ชรพลอยเหล่านื่เอง เป คมีทุกข์ คูเหมือนจะไม่อยากไป ล่าไม'อยากไปก็เปนไรเล่า ล่นจะขนไปถอด เสิอแล่วน*งอ่านหล่งลือล่น เอายิงงํ้นรึกํะ ใ ” เขาหำเราะ “ล่นเชื่อว่าล่าล่นขอหล่อนกงจะทำเช่นนน” “ แน่ซีก,ะ ดีล่นอย่ล่บเธอเท่าน่นก็มีกวามศุชพอ แต่เธอไม หรอคะ { เขาจูบหล่อนอีก “ เฅ็ลมา อย่าทำให้ล่นเลียนำเลย ล่าขืนใ ล่นแล่ว หล่อนจะรู้สึกว่าได้สามีที่ใจดุรายอย่างที่สุก ไม่ได้หรอก เราจะล่องไป ล่วยเราร*บก๊าดไว้แล่วจะบิดล่นอย่างอื่นเห็นไม่ไห หล่อนโดยกว่ามรำ “ล่นอยากให้เขาเห็น ดอกกุหลาบนอร์เวของล่น ม รถกอยอยู่ ” ต่างคนพาล่นออกมาหล่าล่น พบบริฅฅายืนกอยเอาเสอกลมย นาเงินอ่อนส่งให้ พอเห็นหล่อน แกฅลึงดำยกวามประหม่า พิศกุคงแฅ่ เ-พีชรที่สวมศีรษะ จนกระท'งถึงรองเล่าที่ประค*บไข่มุก “ กุ๊กไนกบริกคา ” เฅลมาพูดแจ่ม 1ส “ ไม่ล่องกอยล่นอย่นะ หาวนอนเปล่า ๆ ” 1*2) (3ะ 0

บริฅฅายม-ยมแปลว่าไม่ยอมทำดามที่ล้ง แต่ไม่พูดว่ากระไร ทีประตูจนกระท่งพี่ลิปอ้บภรรยาขั้นรถ แล้วก็ย*งยืนอยู่เช่ “มาขางในเสียทีดีกระม*ง บริฅฅา” เจ้ากนใช้กนหนึ่งพูดค บริฅฅาสคุ้งริสกอ้ว อ้นกล*บเอ้าอ้าน “ คืนนี่เห็นจะมีพวกสวย ๆ เก๋ ๆ มาก ใ '5 แกพดขั้น เจ้าคนใช้เอามือเช็ดจมก “พวกสวย ๆ เก๋ ๆ หนีะรึ ใ ที่บ้านเลค เออถาว่าสวยในเครื่องแต่งต่วละก็เห็นจะมี แต่เชื่อแน่ว่าเปนไม เหมือนคุณหญิงของเรา ไม่มีเปนอ้นขาด ” เขาล้นศีรษะไปมา “ แน่ลาซิ ; ” บริฅฅาตอบ “ เราก็ริอ้นคี ๆ มอร์รีส ท1งโลกจะหาใ สวยเหมือนคุณหญิงของเราไม่ได้ แต่นี่แน่ะจะบอกให้ ฉินนึกว่ ที่กิคอิจฉาฤศยาเธอ ” มอร์รีสยม “หล่อนพูดถูกทีเคียวอ้อนน มิสบริฅฅา อิจฉา อิจฉา เ คำที่ใช้อ้นอยู่! หล่อนย*งเยาว์นีก ได้เห็นการในโลกอ้งไม่พอ ฉินม ในท่านตระกูลนั้ยี่สิบอ้าบีแล้ว ฉินรู้จ้กคุณแม่ของเซอร์พึลิป - เลคื ท่านเอามาฅํ้ง์ชื่อเรือ อา ! คุณนายมารดาท่านเดี๋ยวนช่างอ่อนหวานน่ กระไร ท่านมาจากอ๊อสเฅรีย สวยจริงๆ-แต่นี่แน่ะไปอ้างไหนมี โดยมากเกลียดอ้งเธอเพราะโทษที่สวย นี่แหละเม่นทางของพวกโซไซเอต “ เลวเช่นเคียวอ้บโบ๊สกอปเหมือนอ้น ” บริฅกาพึมพำแก กว่าที่จะพูดกบผู้อื่น “เวนแต่ลอนดอนกว่างชวางกว่า,, เปลี่ยนเสีย กงจะมีใกรเกลียดคุณหญิงของเราอ้างหรอกมอร์รีส ไ ” 1^00ะ6)

‘‘ฉไเไม่สงสไแลยเทียวในข้อน,น” มอร์รีสพคอย่างเจ่ากวามกิฅ ไม่สงสยเลยเมอมีผ้หญิงสาวราวก'บเทพธิดาเช่นน แลจะไปขางไหนกย่อมขน หนำพวกผู้หญิงอื่น ๆ แน่วเขาล็คงไม่ชอบอยู่เองเปนธรรมชาติขอ ไม่เฉภาะแท่ผู้หญิงเท่าน8น,ถึงผ้ชายล็เปนบ’าง แท่กนละอย่าง เขาอิจฉ หนุ่มแน่นเมื่อฅวของฅํวแก'ชราภาพ ” แต่บริฅฅาไม่ฅอบว่ากระไรอีก เดินฅรงขั้นไปหองนายของตน จ อะไรเล็ก ๆ นํอย ๆ ซึ่งย่งเหยิงไม่เรียบร้อย “นึกๆ ก็ชอมกล” เขาพกแก่ตำ “ไนลอนคอนน้กงมีใครเกล ไฟรเล็นเหมือนเช่นในโบ๊สกอปเหมือนกน เพราะว่าเธอสวยกว่าเขา ท่องลืมตาโพลงคอยกำจดพวกเหล่านึ นึกไปในโลกนึคูช่างไม่มีกวามศุข แท่อย่างไรก็คี จะไม่ชอบให้เธอได้ทุกข์ ” พอขดขาดท่า ก็ฉวยเกือกเฅ็ลมาขั้นจูบแน่วล็ลงไปรบประท

บท ๒๐ ที่บ้านเลดีวินสเลในคืนนี่น แขกที่งผู้หญิงผ้ช'!ยมากนทีล เต็มห,อง รถจอดหน่าบ้านสพรํ่ง ดามบริเวณบ้านน*น่ก็ฅกแต่งหรูหรา แขกที่มากรึกกร้นสนกสนาน จนเหลือที่จะกล่าวก็วยกำพูดได้ หรูหราประคบเพ็ชรพลอยแวววาว ต่างกนต่างที่งใจจะแต่งมาประกวดปร ก็น เสียงพวกผู้หญิงห*วเราะกิกก*ก ส่วนเสียงพวกผู้ชายทัง ทา, ทา! จนจะ ทัพท์สำเนียงกำพูดไม่ได้กี่มากนอย ในทันใดมีหญิงสองกนเขำมา กนหนึ่งก่อนขำงมีอายมากแล,ว แ คนหนึ่งย*งสาวสวยอยู่ หญิงที่งดู่นึ่ฅกแต่งกายหรูหรา เคร ส่องแสงมาแต่ไกล พอโผล่เขาประฅูมา พวกผู้ชายต่างก็ลุกขํ้นร้บรองแสดง คารวะนไ]ถือ “ สบายหรือ มิสสิสแวนคก็บ ” เสียงกนหนึ่งรองก็ก “ยินคที่ได้พบหล่อน มารใซีย’, อีกกนหนึ่งพูด เปนชายหน กล้วยไม้ติดที่รํงดุมเสีอ แลสวมแว่นฅา มารืเชียเหลียวมาดู แลยมรไ]เชิงปลาคใจนิดหน่อย “ออ ท่านอยู่นี่เองแหละ” หล่อนทักทายฅอบ “คิดว่าอย่ในปาร คุณแม่เจ,าทัะ แน่ะลอร์ดแวลยีอยู่นึ่เอง ถำกีฉไเรู้ว่าท่านจะมาแล้ว ไบานเสียจริง ๆ นาก ” ๒๔๓

พูดแล่วกไศีร์ษะแลขํ้นบรรไกไปก'บมารดา ลอร์คแวลยี ม มาเชอร์วีลเดินหามไป “เชือว่าหล่อนไม่ตํ้งใจพดเช่นนน รุ,, เขาพคอ'อยๆ “หล่อนคงไม่ร สึกอย่างไรในการที่ฉินอย่ที่นี่คิวย จริงไหม รุ ฉิน - ง่า - ฉินยินดีอย่างย็ พบหล่อนอีก หล่อนก็ทราบในเรื๋องเช่นนํ้คี ” มาร์เซียห*นมาเล่นฅาคำย แลพคเปนเชิงแค’น “ออ แน่ทีเคี คฉนอาจพูดไค้อย่ในปารีสสบายไหมกะ รุ ” “ ก็สบายคี ” ลอร์คมาเชอร์วีลฅอบ “ ฉินพึ๋งกลิบมาไค้สองว*นเท่ นน เลคีวินสเลไปพบฉินเขาที่โรงลกรจึงขอให้มาที่นี่ แลบอกว่าการกรึ หล่อนเขาใจไหมว่าแปลว่าอย่างไร รุ ” “รู้ซีคะ” แม่ชาวนิวยอร์กตอบ แล่ว่ห*วเราะลิงกอ์ง “ท่าน ดอกหรือ เรามาที่นี่เพึ๋อดูแม่ชาวประโมงก์ ซึ่งมาจากบาประเทศนอร์เวอ กนที่เซอร์พี่ลิปแต่งงานคำยเมื่อบี่ก่อนน ฉินเชื่อว่าม่นคงทำใ เราว*นนครึกกร้นขนอีก คือเราจะไค้หำเราะเยาะเล่นจริงไหมคะ รุ ” ลอร์ดมาเชอร์วีลทำท่าทางอย่างตรึกหรอง “ ฉินบอกหล่อนยำไม่ไค้ มิสมาร์เซีย” เขาพูดดำยเสียงสคุ้ง “ฉินไค้ยินมาจากที่กล*บว่าเลคีบร๊ส เออ เปนกนสวยมากทีเคียว ” “ ไค้โปรดต่อไป ” มาร์เซียพูดเกือบไม่ออก แลมีเสียงหำเราะแห ปนอยู่คำย “จริงยำง8นรี รุ แต่คีฉินเชื่อว่ารูปร่างสวยจะแก้กำพ ท่าทางไม่ไค้ ” เส)3เ(รึ๋.

ลอร์คมาเชอร์วีลไม่กอบว่ากระไร พอดีถึงห*องริบแขก เลดีวินสเล แก่งกำทัวยเครื่องทับทิมยืนกอยริบแขกอยู่ สามียืนอยู่ทัวยขาง ๆ ท่าทางไม จะรืนเริง แก่ก*องทำเปนแสดงกิริยาตามอย่างเจ*าของบ*านอีกขำงหนึ่ เซอร่ฟรานซิส เล็น-นอกส์ยืนอยู่ แลทักจะกระซิบอะไรที่หูเลดีวินสเล มิสสิสร'ช มาร์แวลก็อยู่ที่นึ่น์ควย หน*าฅาแลตูมีกวามรื่นเริงอย่างยืง พ ทุกๆ กนไม่ว่ากนหนึ่งกนไดพบแกเข*าเปนก*องถามว่า “มิสเตอร์ร*ช มาร์แวล มาทัวยหรือเปล่า'? จนแกขั้เกียจกอบ,, ในคืนว*นนํนแขกมาล้นหลามจนที่ทางในหํองริบแขกไม่พอน'ง เกา กงล้นหลามออกมาจนถึงนอกห*อง พวกที่ยืนบ*างก็มี เดินบางก็มี ดเหมือ สองนาทีจะชิงล้นพูกออกมาให้ไค้ฅงหลายร*อยกำ เสียงขรมก*องห’อง มิสส มาร์แวลทับมิสสิสแวนกล*บแลมาร์เซียก่อย ๆ พาก่นหลีกหมู่กนเขำไปหาเล วนสเล มิสสิสร*ช มาร์แวลกระซิบถามว่า “ เขามาแล*วหรือทัง ใ ” “อีนางกนนึ่นหน่ะรึ'?,, เลกีแกลราห*,วเราะพลางยกไหล่ “ทั ไม่มา บางทีจะไม่มาเลยก็ไม่รู้ มารเซียว*นนึ่ตูสวยจริงหนา ลอร์ดแวลย ไหน ใ ” “ฉํนเชื่อว่ากงอยู่ไม่ห่างไกลนก,, มาร์เชียกอบ “เมื่อกนึ่เขาก็มา วนเวียนอย่ฅามนึ่ แน่ะ ! มิสเฅอร์ลอริเมอร์เขำประตูมาโน่นแล้ว ” ยอช ลอริเมอร์เดินแหวกกนเขามาพลาง เอามือทบถองคนที่มาเกะกะ ขวางหน่า จนในที่สดมาถึงกำเจาของทัานได้ ไ*งํ!) (& (^

“แหม, มิสเตอร์ลอริเมอร์ ท่านฉัองนบเข่าในชื่อว่าเปนชาวต่ เมอง” เลดวินสเลพคประชด “เราคิดว่าท่านจะอย่ในนอร์เวเสียอก” “คิดย*งงนหรือ?” ลอริเมอร์ยํ้ม “ทำไม หล่อนไม่ทราบหรอก หรือว่าฉนกลบมาจากน่นต้งแต่เดือนสิงหาคมบี1ก่อนนั้ ” “แต้วฅง์แต่นี่น ฉินเชื่อว่าท่านกงไค้ไปเที่ยวทื่อื่นอีก ใ ควยเสียงออกค่อนขางจะซอบกล พลางกลี่ฉัคขนนกกระจอกเทศออกโบกไป “ แน่ลาซิ ! ฉินไปสก๊อฅแลนด์ก*บเพื่อนคนหนึ่ง ได้เที่ มาก แต้วกล*บจากนํนฉันพามารคาไปเมือง{เซ แลไค้กลบมาสามอาทิฅ เข่านี่แต้ว ” เลคีวินสเลหำเราะ “ ฉินไม่ไค้ถามว่าท่านไปไหนต่อไหนบ้า มิสเฅอร์ลอริเมอร์ แต่เชื่อแน่ว่าท่านกงมีกวามศุขสำราญ ” เขาต้มศีร์ษะร*บ “ขอบพระเดชพระคุณ ฉันมีกวามศขสบายมาก” “ท่านไค้พบ เซอร์พื่ลิปเพื่อนของท่านหรือเปล่า ตงแต มิสสิสร*ซ มาร์แวลซิกถาม “หลายกรง ฉันไค้ไปรบประทานอาหารก*บเลคีเออร์ริงฉันบ่อย เข่าใจว่ากืนนึ่กงมา ” เลดีวินสเลพ*ดเร็วขน แลเมไเริมผี,ปากไว้แน่น “ ฉันเชิญให้เขามาเอง เฐฮ

สีหนำลอริเมอรืแสคงว่าขบข*น “ย*งงนรี ใ ให้ฉํนถามใดไหม,ว ทำไม ใ ” “เชื่อว่าท่านเคาเหตุผลได้ดี” ในตากณหญิงแสดงว่าเคือง “ล้ เซอรพื่ลิปกนเดียวก'!ม่ส้เปนไรหรอก แก่ผ้หญิงกนที่เขาแต่งงานคว ไม่ใช่เปนผู้ดี แลในการที่จ ะร'บรองนเปนสีงที่ทำให้ล้นไม่มืกวามรนเร ลอริเมอว์ขมวดกว “ฉ*นเห็นว่า” เขาพคขำๆ “เสคืวินสเลหล่อน เขาใจผิด ล้นเชื่อ - ” เขาหยุดไม่พดต่อไป มิสสิสมาว์แวลจ้องดูตาเขม็ง “ท่านจะอธิบายว่าเขาได้รำเวียน มีกวามร้ดีเช่นนํนหรือ?” เรียบ ๆ ลอริเมอร์หวเราะ “ ไม่ใช่ตามแบบแผนตามสม'ยที่เขาเรียนล้น ” ในทนใคบิว ฟอร์ฅ ล้ฟเลีสหรืออย่างที่เรียกก*นสํ้นๆ ว่า “บิว เขามา เปนกนหนุ่มแน่นรูปร่างสะสวย เขาเหลียวครอบ ๆ แลรำพึง “ ว*นนั้ผ้หญิงเหมือนคนบ่า แต่งตำคุ้งทั้งรุงร้งอะไรไม่รู้ เครื่องเ แวววาวจนแสบตา ดู ! ยายแวนกลบใส่สรอยคออันโต แปลจะอวดว่าขำหนํะ ม่งมื น่าเกลียดเหมือนจะตาย ” แล้วเขาเดินไปจบมือกบลอรดวินสเล แลเอามือตบบ่าลอริเมอร์ '‘อย่างไร ยอช, เพื่อน อันคิดว่าแกอยู่ที่นีซอีก คุณแม่ของแกอยู่ หน'งดืออาจารย์เบรอนที่อันเอาไปท่าน.ติด,ใจไหม ?” ลอริเมอร์หำเราะ “ คุณแม่กนอยู่สบายดี กล'บมาบ*านแล้ว ท่านอยาก พบแกเหมือนอัน หน*งสือที่แกเอาไปให้ ท่านชอบมากทีเดียว” 1®๔!^

“ ย'งง1นรี ใ ท่านจะชอบก็แต่นิดหน่อย ” ‘■อ๋อเปล่ามิสเฅอร์ต์ท่เล็ส,, เลคีวินสเลพูดสอดเข้ามา “ท่ ถ่อมต'ว ฉันมีหนงสือเล่มหนึ่งในห์อ๋งสมุด ได้อ่านทุกบรรท*ด ” “จ้ะขอบใจหละ แต่แม่คนสวยที่มาใหม่น8นอยู่ทีไหน, พลางตากวาดเที่ยวหารอบ ๆ “ฉันไม่เข้าใจว่าท่านพดถึงใครมิสเตอร์ลฟเล็ส” เลคีวินสเล ลอวิเมอร์ยํ้มแลนี่งอยู่ ส่วนบิวจ้องดูกนโนนคนนืเปนทีขบข้น “บางที่ฉันจะไค้พูดผิดไปบ,างกระม*ง,, เขาว่า “แต่ตามที่กุ๊ก บอกว่า ล่าฉันมานี่กืนนี่จะไค้พบผู้หญิงสวยที่สุดกนหนง เลด ท่านด๊กไค้พบหล่อนใน!]าร์กที่งท่านผู้น็ ” ชไปฅรงเซอร์ฟราน ซึ่งกำล่งบิดหนวกอยู่ “ได้พคที่กล่บอย่างเบิ1ดเผยเมื่อคืนวานน สะสวยมาก แลจะมาที่นี่เย็นว*นนึ ” เสกีวินสเลชำเลืองดูเซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส์ แล่วน้ “ ชอบกลอยู่ ฉันเองหน้ะไม่ร้จ้กภรรยาเซอร์พี่ลิปเลยจน ไค้ยินแต่-ว่าเปนลูกสาวชาวนา ในการทีฉันไค้เชิญให้หล่อนมาที กรณาที่จะให้หล่อนร้จ้กการเปนไปขธงไซไซเอคีที่าง เพราะกนที่ ชนิดหล่อนอย่างน เมื่อไค้เห็นสี่งไรเขาก็ย่อมนึกว่าเปนสงบ่ ยงไม่เห็นมา ” “เชอร์พี่ลิปก*บเลคีบร๊ส เออรริงฅน” เจาบริกส์กนใช้นำหน

มีเสียงห่ามกนให้นึ่งเงียบ แลกิริยาทุก ๆ กนต่างตื่นเตน พวกที่ ประตูยืนนึ่งแขงเปนใบ้ก่นหมดคำยกวามปลาคใจ ในขณะที่สามีภวรยาค ขนบรรไดมา “ให้ตกนรกซี! สวยอะไรเช่นนี่” บิวล่พํเล็สพึมพำ ‘■นี่ พระศุกร์มาจุดิที่เคียว ” สีหนำเลคีวินสเลกลับซีด ยี่งในขณะที่เซอร์พิลปพาภรรยาเดิน มาจะชกนำให้รู้ลัก ท่านเลคีก็ยื่งตำสีนสทานราวก่บลุกนก “ เลคีวินสเล จงอนุญาตให้ฉันแนะนำแก่หล่อน ภรรยาฉันเฅ็ลม เลคีวินสเล ” ใจกอเลคีวินสเลรู้สึกเหมือนมีก่อนห่าอะไรมาฃวางอยู่ หรือมีใกรเอา เชือกมารกิกใว้แน่น รู้สึกเหมือนจะตองรองตะ[กนขน เสียงจึงจะออกมาได้ แล อยากจะเอาพํคบี่ดหนำแลัว่วึงหนีออกไปจากห่อง แต่การกระทำเ ที่ทำไปไม่ไต้ เพราะฉนํนจึงได้แต่ยมแลยื่นมือมาจบ “ยินดีมากที่หล่อนได้มาคืนน ” เลดีวินสเลพูคลัวยอ่อนหวาน “ฉั อยากพบหล่อนอยู่ที่เคียว เลดีเออร์ริงต’น ฉันอาจพูดได้ว่าหล่อ เรื่องที่สามีของหล่อนก่บ้ฉัเแปนคนรู้'■จิก,คุ้นเกยสนทสนมฉันมา ” แลัวห่นไปจ่องดุเซอร์พี่สีปควยตาอันประสงกรำ0 แต่เขา ฉัวยกำลังพูดจากยสนุกสนานอยู่ลับลอริเ.มอ'ร์แลบิว ลัฟเล็ส “อ*อ ทราบแลัว” เฅ็ลมาตอบควยเบาๆ “แลเพราะเหตน!นฉันจึ ได้มืดวามยินดีเต็มใจมาที่นี่ ฉันรู้สึกมืกวามชนชมยินดีอย่างยี่ง ที่ได้มา I ไ-ซี) ๔ ลิ่