เต็ลมา

เออรืริงด*นอ*าปากขั้นจะกอบ แลจะจับมือหล่อนจูบเสียให้พอ กิลดมารเขามากอดหล่อนเอาศีรษะซบลงที่บ่า “อย่ากลว ปากคนรำยเช่นนำเลก” กลดมาร์พดโคยก'วามร*ก “ สงไรในโลกหรือในสวรรค์ที่จะทำร่ายเจัาไค้ จงมีความศุขเถอะลกร*กชองพ่ ไม่มีใกรจะทำอะไรแก่เร้าได้ เร้าเปนผ้ที่อ่อนโยนเช่นเดียวกบแม่ขอ หนำขนยมแย่มแจ่มใสเถอะ ” หล่อนเงยหนำขั้นสบดาพี่ลิปก็อาย “ มาเถ มากินเขาก่น นี่แน่บริฅฅา หยดร้องไห้ก่นที เสียนำดาเปล่าๆทำอะไรแกก็ไ “ กนช'วร่ายอะไรเช่นนํ้ ” บริฅคาสอั้น “ ดีฉํนจะไม่ยกโทษให้เ ก่นขาด” ห*นมาทางเดีลมา เอามือขั้นจูบโดยความร*,ก “คุณก*ะ คุณ เมื่อนึ กำแช่งค่าของแก คูช่างน่ากล*วอะไรเช่นนํน โอ๊ย ! ดีฉ*นอยากจะเช่าต เสียให้เขียวชาที่งด*ว ” “อา! อย่า-” ลอริเมอร์พูดขั้น “จะดียายไม่ได้เปนโทษผิ หน*งสีอสวดมนต์ว่าไว้เช่นนํนไม่ใช่หรือพี่ล ใ ” “ก่นเองก็ไม่แน่ใจว่ารู้” เออร่ริงก่นดอบ “ไค้ยินแค่ว่า ห ไม่กวรแต่งงานก*บยาย-บางทีจะหมายกวามอย่างที่แกว่ากระม*ง ” ต่อไปนึการสนทนาก็เปนไปดามธรรมดา ไม่มีใครนึกสันถึงเหต ซึ่งไค้เกิดขั้นนํนอีก นอกจากเออร่ริงกนชงยงดรึกตรองลึกชงอยู่กล*ายส ร*กเก็ลมา ในเวลานึไม่จำฟนจะต*องบื่คบ*ง ในกาเขาจับอยู่แค่ พงเสียงอย่เฉภาะเสียงหล่อน ยงพิศไปรู้สึกว่าหนาคนซด แลถึงกระนํนํ ทำหนำให้แช่มชื่น เมอนึกไปว่า ถ*'!หล่อนไม่รกเขาเล่า ใ แลเขาจะค่ ๑0

จบหล่อนไว้ 1ม่ได้ จะทำอย่างใร กวามกิคเช่นน็ทำให้ศีรษะหมุน ติองหย เหลาองนชน,จิบ แล่วลุกขนจากโต๊ะโดยใม่มีกรามรู้สึกว่าการที่เขาได้ทำเช่นนี เปนทปลาคใจแลสงสยิแก่กนอื่น เอ๊ะ, พลนีแกจะไปไหน ใ,, ลอริเมอร์ร็องติ’ง “ กอยต9ิน9,ก่อน'ซี “เบอพวกเรากระม*ง,’ กิลด์มาร์พูคติวยใจดี “ท่านมาอย่ฅลอกวํน “ จะพูดตามที่เปนจริง ” เออร์ริงตินรีบแก้ติว “ ผมไม่รู้สึกเล ไค้ลุกขนเมื่อกน็ ผมกำลงคิดอะไรต่ออะไร นิติยผมมํกจะเปนกนใจลอยเช่นนํ้นํ้ บ่อย ๆ แล - ” “หาวนอนหนํะ แลวแกล่งบิดแก้ติ,วพูดโนนพูดนี่” ลอริ ชิงพค “ท่านติองอนุญาตให้เขาส*กกร*ง ดูหน,าซ็' ซึมง่วงขยาเทียว ผมเชื่อว่า พร่งน้มิสเตอร์กิลด์ม าร์กงจะ ให้โอกาศเรา ไปเยยมเยียนทีเรือ ” “ ไป'ซีก,ะ ” เต็ลมาฅอบแทน “ เราจะไปเที่ยวกนที่!ซโรเปนที่สวยมา เขาว่าตินว่าที่น็นมีเรื่องราวนางพา เทพธิดาเทพบุกร์อะไรด่าง ๆ เขีย แลซอกเขา ท่านเกยไค้ยินเรื่องรา'วบางหรือเปล่า’’ ห*นมาถามเออร์รืงติน “ เห็นจะเปล่าหนาคะ ถางนพรุ่งนดฉนจะเลาใหพง ในขณะที่บิดารำลากไ)เพื่อ ต่างกนต่างเดินออกจากบ่านมาที่ประดู กนยิน ทล่อนมองดูหนาเซอรพิลิป “ ดีฉนเชื่อวาท่านเหน็ดเหนื่อยมาก หล่อนถามเบา ๆ “ ปวดศีร์ษ กระม*งกะ หรือเจบม่วยเปนอะ ■•า ^ เขาจํบ่มอหลอนไจแลเอาขนดู1-1 ๑(3เ(*

“ หล่อนทุกข์ร้อนมากหรือเปนทุกข์ไปหมกทุกอย่างห ไม่สบายหรือเจ็บบ่1วยประการใด ” เฃาพึมพำเบา ๆ ก่อนที่หล่อนจะฅอบ เขาปล่อยมือให้หลุดผลอยไป แลหนมาพูดก* ถึลด์มาร์ “เราหวงว่าท่านจะไป'/เร่งนั้หนาขอรบ ลาก่อน กุ๊ดไนฅ์” “ กุ๊กไนฅ์ ” แล้วค่างคนก็ลาไป หล่อนยืนนี่งอยุ่กํบบิคาจนเสียง ไม่ไค้ยิน “หนาวหรือลูก” บิคาพูคพลางกอดบุตรสาวไว้ “ทำไมถึ พระอาทิฅย์ก็ส่องแสงอบอุ่น เจ่าเปนอะไรไปเล่า ไ ” “เปล่าข*ะ,, แล้วเงยหน้าขั้น “โปรดบอกคีฉไเหน่อยเถอะว่า คิดถึงแม่เสมอหรือก*ะ ไ ” “เสมอเทียว”หน้ากิลดมาร์กลับซีดแลสลดเสียใจ“พ่อไค้เ ทกคืน รุ้สึกมือนุ่มนี่มกอครอบกอเสมอ เหฅไรเจ*พงถามขอปลากเ พ่อจะลืมกนที่รกอย่างยึงอย่างไรไค้ ไ” เฅ็ลมานี่งอยู่เปนครู่หนึ่ง แลัวโถมเช่ากอคกอบิดา กิลค้มาร์ลับแขนไว้สีหน้ารอนรน “เลัเสบายดีหรอกหรือไ” เขาถาม “มือร้อนราวกับไฟ ไม่เปนอะไร แน่หละหรือ ไ” “ แน่ช*ะ ” เด็ลมาฅอบแล้วยมนิด ๆ “ ดีฉน่สบาย - แลมีกวาม แล้วฅงท่าจะไป ^(3เ]ส)

‘ประเคียวก่อน” กิลดมาร์ร้องเรียก “จงล้ญญาก*บพ่อว่าเล้าจะไม่ เรืองโลวิซาอีก ” “คีฉนเกือบลืมสนิทแลว” หล่อนตอบ “ไม่ได้นึกถึงเลย คำแช่ง บางทกลบไบ่เปนพรได้ กุ๊ดไนฅ์ล้ะ ” แลวขนบรรไคไปหองนอน ตรงไปที่หนำด่างทีเคียว ซึ่งอาจเห็นริมผั๋ง อ่าวฟะยอคได้ หล่อนอาจเหนธงอำกฤษ แลเสากระโดงเรือยเลลีได้สนิด แลด เหมือนได้ยินเสียงกรรเชียงเรอทีเออรริงต้นกบเพื่อนไป กระทบนา?ด นาคาไหลซึมตกลงมาถึงแกม “คีฉ'นจะเปนทุกข์หรือไม่ล้าเธอไม่สบายเกล้าสล้อย โ''’ หล่อนพ เบา ๆ กนเคียว “ โอ ! เธอที่ร*กที่ล้กของคีฉ*น ” ในท*นใกทำทำทางเหมือนกลวว่าลมจะได้ยินกำพูดเช่นนึ่ หล่อนร บี่ดหนำต่างโดยเร็ว แล้วลงนอนหล*บฅากล้ายจะหล'บ แต่หาหล*บไม่ ต่อมา ล้กหน่อยพอกิลค์มาร์ก*บกนในบำนหล้บล้นหมดแล้ว แสงอาทิตย์ส่องสว เช่ามาในล้อง ทำให้เฅ็ลมาลุกขํ้นไปเยี่ยมหนำต่างคุ พบรูปสีงหนึ ตามหญำ หนำตาซีดลืมตาโพลงขั้นล้องคุล้องพ้า ซีเกอร์คกล*บมาบำ ซีเกอร์ดร้สึกว่าตวทิด เสียใจ แลอาย แลใจแตก. ๑(^๓

ใ]}] 0๓ ในเช้าว้นรุ่งชน ความรอนเปนทวีกณ - ลมแล่งไม,พ*คเลย ยเลลีเตรียมไว้พร้อมสำหร้บที่จะออกเที่ยว ไฟพีนฅิคเสร็จแล่วแ ก็เตรียมกัวทื่จะถอนสมอขน เวลานนแมีกฟาแลนอย่ในห้องซาลูนเ ระยะทางที่มา ส่วนดูฟร๊ส แผลย*งไม่หายล่องน*งนิ'งอยู่บนคาดพา เอ ก*บลอริเมอร์เดินสอดแขนก้นไปมาอยู่บนคาดพา พลางฅาก็สอกส่า ที่เฅ็ลมาจะมา เออร์ริงกันมีกิริยาร้อนรนมาก “ก'นทำอย่างไรไม่ไค้พี่ล” ลอริเมอร์พูดขํ้น “ไม่เ ที่จะมาบ่นว่าก*บก*น อีฅาไดซ์เวอร์คีต่างหากที่มนมาเกาะแกะเกี่ยวช้อง นี่แหละจริงทีเคียว หาใช่เกี่ยวก'บก’นอย่างเช่นนี่ไม่ ” “ชิ!ชิ!”เออร์ริงต*,นพูดช้วยโทสะ “กันไม่ครือผื่ปากก*นหร “ จริงหละช้อน,น ก็งกระน*นก*นเห็นว่าม่นไม่ใช่เปนคนที่ยอ คงจะรบกวนหล่อนจนไม่มีกวามศุข เช้นแต่ - ” “เว้!แแต่อะไร ไ', พี่ลิปรีบถาม ลอริเมอร์หยุคเดินยืนพิงลูกกรงคาดพ้า จองคูเพื่อนน “เว้นแต่แกจะจ'ดการเรื่องนี่เสีย,, เขาพูกด1วยยากเย็น เช้าหล่อน-ก็'จงบอกห'ล่อนเ.สี:ยให้รู้” เออรืริงกันเอามือฅบบ่าแรง ๑(&

‘ ยอซ แกไม่เขาใจุ) ” เขาพคเบา ตุ “ ตันเกยนึกเสมอว่า ฅนเอง มกวามกลา แต่เคียวนึกตับรู้สึกว่าขลาค ตันไม่กล้าบอกหล่อน เฅ็ลมาไม่เห ก็บผู้หญิงอน ๆ แกกงล้องเห็นว่าตันเปนกนฟุล จริงนาตันไม่กล้าพุดหร เพราะ - ล้าหล่อนไม่ยอมร*บรำแล้ว - ตันก็รู้สึกว่าไม่มืหตัง - แลชิำฅร์จะรู้สึก ว้าเหว่ไม่มีประโ ยชน์อย่างยี่ง เพราะฉนน่ตัน'ไม่อยากจะไห้เปนเช่นนน ” “ ก็เผื่อว้าหล่อนรกแกเล่าลอริเมอรหไเมาถาม ‘'เทพธิดาก็เหาะลงมาจากพาหนะซี,'' พี่ลิปฅอบ แล้วยั้ม “เพื่อนเ ตันจะรู้สึกชมฅนเองเพียงไร ล้าหล่อนเปนเหมือนก็บผู้หญิงธรรมดากงยอม แต่งงาน แลที่สดแห่งชี-วิฅร์ล้น กบเวลาเดี๋ยวนึจะมีกวามศุขเพีย หาใช่เช่นนนไม่ กวามคิดหลอนยงเปนเด็ก ๆ เหตุไวกนจึงล้องไปรบก หล่อนควยความรก ” “ พี่ล, แกมีความริสึกน้อยกว่าที่ล้นกาดไว้” ลอริเมอร์พูดแกมหำเร “ หรือไม่เช่นน8นแกก็ตาบอด จงเอาคำตักเตือนของก็นอย่าได้เสียเวลาเ ซีเกอรดเว้ากนบาน,'นึร้คทเคยว'จงไม่มกวามตุข เขากดแลว-แลคิดถูก วาเขา จะตองเสยคอกกหลาบยิน'3คงามทสุดชองบาเหนอ แลแกกกอผูราย เขาไม ชอบแก ” ลอริเมอร็หำเราะ “แน่ะเรือแม่เว้าประ1กุ'ถเของ'แกมา'โน่น1แล้ว เพื่อน รีบไปร*บหล่อนเร็ว ๆ,, จริงตังน1น-คุเปร๊สลุกขนยึนเอาห'ตัง!สืเอพิมพีโบก เออร็ริงตันรีบ ไปกอยรบโคยเร็ว หนาแคงกวยก'วามบี'1ก็ยินคึ เพีลมาตัาวขนมาบนดาดพ้า แล © (3:

จบมือ ในขณ,ะที่เขารบรองหล่อน สำเกดไค้ท'นทีว่า มีสีงเปลี่ยนแป เลกนอย บางทีกำที่เขาพคที่ครงประตอาจทำใท้เปนที่รบกวนหล่อนก็ ในฅาซงแก่ก่อนเกยแวว'วาวก็กล*11นึงที่อกกค้น เสียงก็เบาลง แลตูเ บำล้บท่วให้อย่ไม่ใคร่ไค้ พอกิลค์มาร์ขั้นมาบนเรือเรียบร่อยแล้ว เรือก็ถอนสมอ เสียงกะลา ร่องก้ง์ล้วยก-วามบี่ฅิยินที ว่ลทีมาร์ สเว็นล้นถือพ่าย เหห เด้ลมานงอ?]ขำง ๆ คเปร๊ส “ท่านเห็นจะค่อยยำชั้วแล้วกระม่ง มองซิเออาดเปรส” หล่อ เรียบ ๆ “เราพบซีเกอร์ค เมือกืนนเขากลบมาบ้าน แลมีความเสียใจม ทำรายท่าน ” “เขาไม่ควรจะท่องเสียอกเสียใจอะไร” ดฟร๊สพูดเชิงสนก ยินดีมากที่เขาได้ทำให้ฉินมีแผล เพราะไม่เช่นนนก็กงถกฅาพี่ลิป ชาวลอนดอนจะพากนว่าอย่างไรล้ามีฅาไปขำงเดียว ใ มองคิว! เขา ล้นท8งสั้น ” เต็ลมาเงยหนำขั้น พิลปยืนห่างออกไปหน่อย คุยสนุก โอลาฟ กิลค้มาร์ แลลอริเมอร์ “ฉินเชื่อว่าเขาเปนที่ร่กของพวกผู้หญิงสวยๆ ทุกกนไป” หล่ ควยเสียงแผ่ว ๆ ๑^๖

แน่ทีเดียว,, เขาตอบดํ'วธVIน*กแน่น “พี่ลิปเปนที่รำชองคนทุ ไป แฅพวกผู้หญิงยงไม่มีมากเท่าพวกผู้ชาย ฉินเองรกเขามาก หล่อนก็เห็น แลวเขาเปนคนมํงมี-ย่อมเปน'ที่ฅิดใจของ'หญิงสาวทีวไป ” “ฉินไม่เช่าใจ,, หล่อนพด ทำหนาขมวด “ไม่เห็นจำเปนที่จะตองชอ กนเพราะเปนคนม่งมี ถึงจะไม่มีเงิน ฉินก็เชื่อว่ากงมีคนชอบมากเหมือนกน,, “บางทีหล่อนจะเห็นเช่นนน” คเปร๊สฅอบแล่วยม “แต่ยงมีคนยืน อีกเบ่นอนมากที่ไม่เห็นดำยเช่นน*น ม่งมีเงินดีไม่หยอกนะ เชื่อเถอะ ” เฅ็ลมายกไหล่ “ บางทีจะเปนไค้ แลพวกแม่ชีที่อาลส์อธิบายให้ฉิน พี่-งว่า การม-งมีทำ!ห้มืกวามลำบาก พวกเหล่าน่เขไจนล่นทงสํ้นแต่มีคว “พวกแม่ชี,, ดเปร๊สทวนกำ “พวกเหล่าน่นไม่เกยชิมรสของกวาม รื่นเริงสนุกสบาย-เขาฬคโดยไม่เช่าใจ แลเขามุ่งไปสู่ทางแห่งกวามรกเท่ “ ท่านชอบพคถึงแต่เรื่องรค้า ” หล่อนพูดเสียงเชิงคุ “ ราวกบว่า สี่งธรรมดา ท่านก็ร้แลวว่าเปนความลบ ยงจะพูดออกมาไค้” “จงยกโทษฉิน,, เขาพดพึมพำทำเชิงขอโทษ “หล่อนควรจะไป เกิดแต่ครื่ง์โบราณ-โลกเดี๋ยวน่ไม่สมทีบหเล่อน-ไม่,ใซ่เ.ป'น'ที่สํ'าห'รไ.เก'นดี ” เฅ็ลมาหำเราะ “พูดอะไรเช่นนVนI1เด่ง่Iม๘ีใกรที่จะน่บว่าเปนกนดีไ เราทกกนตองพยายามแสวง,ก'วาม'ดี'ทงสน ” “กุยอะไรล่นที'นี่นะ โ ” ลอริเมอร์เค้นเช่ามาถาม “หล่อนเล็กเชอร์ แก่ดเปร๊สหรอจ๊ะ มิสกิลดมา? ฉนเองกตองการเหมอนกน ๑ (^ นิว่)

*•*1 เฅลมาหำเราะ “ท่านแหละชอบพดฅสกกะนองเช่นน้เสมอ ไม่มืใ ทราบเรืองราว ดีฉนเชอทีเดียวว่าท่านแกลิงท่า ดีฉํนทายได้หรอก ไม่พดเดี๋ยวน ” “นีแน่ะพี่ล” ลอริเมอร์รํองเรียก เมือเห็นเออรริงตนเด มากบโอลาฟ กิลด์มาร์ “มาพงหล่อนซี หล่อนว่าลินบิ'คบ*งกวามร้สึก” “เปล่า” เออร์ริงตนฅอบ “ลอริเมอร์ไม่มีอะไรที่จะท่องซ่ อย่างไรก็ดีเขามิได้บคบ*งอะไรจากฉ,น แล่วเขาตบบ่าเพื่อนแรง ๆ” ในเวลานั้เแเม็คฟาแลนออกมาจากห้อง'ซาลน เมื่อกระทำกำน*บจบม ลินเสร็จแลำ ก็เรีมสนทนาลินเรื่อยไป ลอริเมอรให้นึกมีความยินดีอย่างย็งท คนมากุยลิบกิลด์มาร์ แลพี่ลิปจะได้ช่องมาพูดแก่เด้ลมา ระหว่างเวลานั้นเรือแล่นไปตามผงเซแลนด์ พระอาทิดย่ส่องแส แท่ไม่มีลม เฅ็ลมารู้สึกมีความสนกรื่นเริงอย่างยี่ง แลชชวนให้กนโ ชมโน่นชมนี่อไแปนกวามงามของประเทศ โอลาฟ กิลด์มาร์กุยโคอวดประ บานเมืองชองตน แมืกฟาแลน'จึงอวดบ้านเมืองชองฅนขนบ้าง ผมเปนชาวสก๊อฅแลมี ความร*กชาติบ้านเมืองเหมือนลิน แท่ชาวเมืองนั้น ลิาเปนผู้ชายก็ไม่ส้ น่ก ลิาเปนผู้หญิงผมเกือบท่องวึงหนี น่าเกลียดน่าชิงเปนที่สุด “ฉไเจะไปสก๊อตแลนด์บ้าง” คูเปร๊สเอ่ยขั้น “ลินรู้สึกว่าพว ตามที่แกว่านั้นจะเปนที่-ชอบใจกนบ,'1ง” @๕๘

“ฉ*นย’งไม่เกยไปสก๊อฅแลนด์เลย” กิลด์มาร์พค “ตามที่ฉ*นได้ยิน-ว่า คลายนอรเวมาก มีเชาแลหิมะตกคลุมหนา ที่งสาสนาก็เช่นเคียวอับโลวิซ เอลสแลนค ทีแรกแต่ก่อนกนในแถบนํ้ไม่มีไกรเปนกรสอนสาสนา ถึงตาไดซ์ เวอร์คีก็ย*งไม่มี ต่างคนจะสวคมนต์หรือทำอะไรก็ไค้ตามชอบใจ แลมีแต่เสียง กล่าวประมาทต่อนามชองเยซูเจา ฉ'นยืงได้ออกมาช่วยหำเราะดำย ” ต่างกนหิวเราะก่น มองคตามผงเซแลนด์พบสีงงคงามตระการตาต่าง ๆ ตามเฃามีหิมะกลม แลส่องอับแสงอาทิตย์ฟนสีว้ง เมื่อไค้ร*บกำส่งจา เออรืรืงท้น เรือก็ค่อย ๆ แล่นชำลง แลเสียงที่กระทบนาก็เบาลง แล่วต กนก็ลกขืนไปยืนพิงลกกรงคาค'ค้า แต่ไมพุคจาว่ากระไรก่น “ในหม่เกาะเหล่านํ้” ในที่สกเฅ็ลมาพูดขั้นเบาๆ “จะเป หรือโซโว เขาไค้พบที่ผงศพของหำหน้าใหญ่คนหนึ่ง มีฅำอักษรเขี ภายนอกว่า ให้ทุกกนกวาบไหว้น้บถือ แค่เขาหำเราะอันแลเบี่ดเข้าไปก เอัาอั้หินสองอัว มร่างกระดกคนนำอยู่ แลสวมมงกุฎทอง ที่เท้ามีหีบใบ เต็มไปดำยเครื่องทองเพ็ชรพลอย เขาเอาชองเหล่าน้นไปหมดแลเผาร่างน้น เสย แลใทานรไหมวาเกดเหคอะไรขน [นเ.)ลากลางดกมกนหลายกน หนา ตาแปลกปลาด เคนเทยวหาของทหาย แล รองดงควยความโกรชิแลเสยใจ แล่วไนไม่ชำพวกท้ไปปล้น,ทีผัง1ศพนนดายหมด “สมนาหน้า” ลอรืเมอร่พค “บัดนึ่เ'ข้าพวกนั้นก็ฅายหมดแท้ร ว่า!!ศพกงจะไม่มาบ่รากฎอีก ๑๕๔

แ จริงทีเคียวข,อนน” กิลค์มาร์พคด้วยร่อนรน “ตำเจากะล ไหนผ่านไปได้ยินเสียงร,องเอะอะอย่างที่ว่า กนนี่นี่ก็เคราะห์ “แต่กนที่เลาเมื่อกหนี่:'ะขอรบ เขาได้ยินเสียงร่องหร เออรริงตนถามแล็วยมในหนำ “ฉินก็ไม่ทราบ” กิลด์มารืฅอบพลางสนศีร์ษะ “ฉินเองไม นบถือผีสาง ” “เขาเล่าว่าเปรฅที่นี่ก็มีมาก” เฅ็ลมาเอ่ยขน “มนต่องทนทุ “อา!บา!” ดูเบ่ร๊สพดทัวยเสียงทัง “เชื่อว่าหล่อนไม่เชอถื นิทานบา ๆ เช่นนน หล่อนเชื่อหรือว่าเปรฅต่องทนทกข” “เชื่อซีก*:ะ” หล่อนตอบ “ไม่มีใกรที่จะคีบริสุทธจริงซึ่ง สวรรค์ได้ทีเดียว ต่องมีที่รอรืงในกลางทางเสียบ่าง โทษที่ทำผิด ” แ จริงทังที่หล่อนพด ฉินยอมเห็นต่วย ” ลอริเมอร็พูคขน “น เมื่อไหริเรือเราถึงจะถึงทีหยดพกบาง ” เออร์ริงทันรู้สึกทัวส้งให้คนทำยรีบเร่งเรือตรงไปโซโรโดยเร็ว เรือแล่นไป ดเกาะนี่นเห็นดำมืด ต่อเมื่อเขาใกล้จึงรู้ว่ามีแสงสว่า สเว็นสนอธิบายว่าเขารู้ช่กถาหนึ่งซึ่งงดงามที่สุค “ ฉินยํ’งไม่เกยได้ยินถึงถำนนเลย ” กิลค์มาร์พุคพล ทำย “ เจ้ารู้จ้กที่ทางในเมืองนอร็เวนึ่คีหรือ ใ ” สีงที่ทำให้เออร์ริงทันปลาดใจมากก็คือสเวนทันเปลี่ยนสีหนำทั เหมือนจะปฏิเสธ แทัวเขาเบี่คหมวกพูดตอบเปนภาษานอร์เวเร็วปร ๑๖๐

กิลค์มาร์หำเราะพลางในขณะที่พงกำของ[.จุ'ากนท่ายพค แลทำหนาแสดงว่า พอใจ แลวหนหนาเดินไปที่เออร์ริงทิน ในทน,ใดมีเสียงหำเราะมาจากพวกที่นํ่งกยอยู่กับเฅ็ลมา เดิน แล้วยมในหน้า “ทำให้ใจเย็นอย่างยื่งที่จะได้เห็นพวกหน่ม ๆ สาวๆ มีกว เขาพค. “ จงพงเสียงลกสาวฉินหำเราะราวกับนกล้าก ’’ “เสียงหล่อนก็เปนเอกอย่แลำ,, พี่ลิปพูดโดยเร็ว “ทุกสิง ท^งเค&นน^งนอนย๘!นงามทI?งสเ^น ; 5 ในทินใดเขารู้สึกตำทินที เมื่อเห็นกิลค์มารหนาแดง จองดุ]เซิงขบขน แลสงส*ย แต่หาได้กลาวประการใดไม่ กกับจบแขนท่านเศรษ3หนุ่มไห้ ใกล้ แล้วพาทิน่ไปที่พวกเหล่าน1น ใน'ว*นน1นฅลอดทำวนกิลดมารมีอาการแปลก เปลียนคขรมไปมาก ในดาเวลาทดบุตรสาว กเฅมไปควยความเมตตากรุถาา พอรบอาหารกลางวนไดดรงชวโมง เรอกใกลถงท ตางคนพากนชม ความสวยงามของทนน ขางชายเขามกาตาม!ตวลดมงรมเอก ตางคนตกลงกนวา จะ เข่าไปในที่น1น พอเรือเทียบ เข่าผงเรียบ ร่อย นกั'ร กะลาสีก็ลดเรือบฅลง เออร์ริงทินกับเพื่อน เต็ลมากับบิคา ต่างลงไปในเรือเล็กข้ามไปขํ้นท มีหอยงามต่าง ๆ ในที่นนเงียบสง,ดไม่ใคร่มีเสียงนกเสียงกา คล้ายบาช พอเดินเช้า’ไปในถา'ไท้หน่อย'หนึ่ง กิลค์มาร็เหลียวมาคูทางทะเล “แน่ลมมาใหญ่!” เขาบอก “เมฆที่เราเห็นเมื่อเช้านคามมาเ เหลือเกิน,, (5) ®

แลวว*ลคีมาร์จึงจกแจงจกไห้ขั้นหลายอ*น แลพากไเไปไนถา กลางถา มีสระนำ แลขำงๆมีกระจกดิกไว้รอบ ข่างมุมหนึ่งมีเก้าอใหญ่ ดูฟร๊สพอ ก็ร้องดงขั้น “ โธรนสำหรบพระราชินี! เชิญ{เสกิลด์มาร์ หล่อนก้องน่ง “ ฉนไม่ใช่พระราชินี ” เก็ลมาหำเราะ “ ฟน'โธรนสำหร้บ แผ่นดิน-เซอร์พี่ลิป, ท่านระนงหรือไม่เล่าก้ะ ไ1 ” “ก้องไห้เกียรติยศ',เก่พี่ล” ลอรืเมอร์ร้องก้งแกล่งไต ร้องพร้อมก้นเถอะร้า ขอพระเก้าแม่นดินรงทรงพระเจริญ ” แต่เออร์ริงก้นเดินเข่าไปใกล้เก็ลมา ก้บมือหล่อนพดร้า “เชิญเถอะ หล่อนขั้นไปน่งแทนกวีนเฅ็ลมาหน่อยเถอะ ที่ชอบใจฉน เชิญเถอะ,’ หล่อนเงยหนำขั้นจองดู ก้วล่นราวก*บหนาว แลคก้อนรนกระส ส่าย เออร์ริงก้นจบก้วหล่อนเข่ามาใกล้แลบีบไว้แรง แก้วกระซิบอีก “ หน่อยเถอะ กวีนเฅ็ลมา” หล่อนดามไปนงบนเก้าอีน่นคลำยๆผน มีเส ก้องชมเชยก้งก้ยิง “หล่อนดมีท่าทางสง่างดงามมาก,, แมคฟาแลนพูดโดยซ่อนกวามยิ ไว้ไม่ได้ “งามมาก จริงไหมเออร์ริงก้น ใ'', พี่ลิปก้องดูหล่อนแต่ไม่กล่าวประการใด ในใจ เต็มไ!]ควยกำพก พุดไม่ออก ส่วนดเปร๊สไม่เข่าใจที่จะกล่าวชมฟนประการใด เลยนึ่ง เหมือนก้น เสียงดิลกมาร์รองก้งทำให้,ทุกกนสกุ้ง ๑'อ1ย้)

กนที นแน่ะ เต็ลมา ถ้าเร้าเปนกวีน จงให้กำส,งแก่พวกเหล่านให ทีนอึคอกนก จะออกว่าราชการเห็นจะไม่ไหว ทีเง์โธรนทีเจานํงก็เย็ เยือก 1ห้เราออกไปหาแสงสว่างเถอะ' บางทีจะไค้ไปชั้นเขาเล่นบาง ” ดีทีเดียว ขอรบ” ลอริเมธร์พด เมื่อเห็นช่องสำหร*บเออร์ริงต้นกบ เห็ลมา “มาเถอะแม็ก เบื่ยร์รี่ มิสเฅอร์กืลด์มาร์เชิญเถอะครบ พิ1ล แกต้ ระร้งพระราชินี ฟนองกร*กษ์อยู่ก่อน ” คูเปรสก*บแม็กฟาแลนออกเค้นนำหนำ แลถึงกิสดมาร์กบต้วเขา-ปล่อย ห้เพึ่อนก*บเด็ลมาเหลืออยู่ต้วยก่น หล่อนสคุ้งนิดหน่อยเมื่อเห็นเขาอ รีบกระโดดมาจากเกาอี เซอร็พี่ลิปเอาไค้ทิงลง เพอขวางไม่ให้หล่อนล โธรนนํ้น์ไค้สน*ดทงสองมอ แต่การทีฅองอยู่สองต่อสองกบเขาทำให้หลอนค่อน ร้างส\"1นรีบลงมาโดยร้อนรน เดินไปให้เร็ว หล่อนพลาดเกือบลมลง เออรริงตน เร้าไปกอดไว้แน่น แลเอาแนบไว้ทีอกโดยความรก “เฅ็ลมา เฅ็ลมา,’ เขากระซิบ “ฉนร้กหล่อน แม่ยอคร'ก ฉ*นรกหล่อน” หล่อนสร้แมื่อถกกอดร้าไว้แรง ๆ เชินนน แลพยายามที่จะคนให้หลุด ออกมาให้พ*น แดเขายงกอดไว้แน่ม- โดยไม่ทราบว่าเปนเหตุโรจึงได้ทำเช่น สมอ :บึน ในเวลาน้ใม่มีอะไรนอกซาก ร้ก- ร้า- ร้า- ซึ่งตอกครึงไว้แน่น เข เงยหนาขนด เหนพวกเพอนพ •กนออก โปเกอบถงป “กถ -แล ^ “เร็ว เด็ลมา” เขาก่อยๆประจงจูบ “แม่ชื่นใจ แม่ยอดร้า ถ้าหล่อน ไม่ร้คเคือง-จงจูบฉํน่ ฉนจะเขาใจ ’

หล่อนหยุดนึ่งฅรึกฅรองคร่หนึ่ง แท่พี่ลิปร้สึกนานราวก หล่อนค่อยๆเงยหนาชํ้น หน็าซีดแลหายใจเขาออกถี่ขํ้น เขามองดูหล่อ ความรก แลสงเกฅได้ว่าในฅาที่มองดฅอบน1น กมวาวบริสทธ น่ารกเหมือน คงจะแสดงกวามรกฅอบ ครู่หนึ่งร้สึกริมผี1ปากเล็กๆตองที่แกมเขาเบ เวลานนจำอะไรไม่ได้ ไม่ทราบว่าสวรรคนรกเปนอย่างไร “ถากระนึ่นหล่อนร*กฉไแต็ลมา?” เขาพึมพำโดยปลาดใจ “ฉน ไม่เชื่อยอดรก จงบอกฉน หล่อนริกฉินหรือไม่ ใ'''' แลในตาเต็ม ไปท่ เฅ็ลมาเงยหนำ-ขน แก่มแดงเรื่อเปนสีกุหลาบ ความริก “ริกเธอหนะรึก่ะ'?’, หล่อนพดเบาๆแลหวานไพเราะ “อ้อ ทีเดียวช้ะ ยี่งกว่าชีวิฅร์ของดีฉินอีก,' ๑๖๔

บท จ& “โสโชิ! ” กิลคมาร์รองฅะโกนเขามา โผลา่ดม เห็นบฅร์สาวก”บ เออรริงตนกำลงเดินมา “ทำไมถึงนานนกเล่าใ เรากิคว่าฅิดคามมาขางหลงอีก นี่ใฅ้ฃองท่านไปไหนเล่า รุ” “ ด*บเสียแล้ว ” พิ1ลืปตอบพลางค่อยประกองเต็ลมาให้เดินมาตามหิน ขรขระ “จะหาทางออกจึงได้ลำบาก” “ ท่านควรจะล้องเรียกเรา ” แม็กฟาแลนพูคเปนทีสงสโ) “ แล้วเรา จะได้เอาไฟเล้าส่องให้ ” “ไม่เปนไรหรอก” เฅ็ลมาคอบ “เซอรีพี่ลิปดุทราบหนทางดี ก็ไม่!กร1มืดกี่มากนอย ” ลอริเมอรีล้ธงคหล่อน ทราบกวามดีทีเคียว ส่วนกิลภ์มารีดูหน้าบุตร ล้วยกวามปลาดเมื่อเหนหล่อนอายหนาแดง จงพูดกลบเกลอนเสย “เอาเถอะ...ไหนๆ ก็ออกมาได้ทงสองกนแล้ว แด่ฉันชอล้กเดือนว่า วนนี่เราอ ย่าเที่ยวในโซ'โรนี่ฅ่อไปอีกเลย ดูทองพ้าซีคะนองออกกรีน “ ได้ซีขอร*บ ” แล้วพี่ลิปกระโดดลงไปโน1•รีอ เพื่อล้คแจงห เค็ลมา หนาตาสดชืนซนพวกเพยินพาอ1ดด โด “พี่ดิ1] วนนี่คชึ่นบานหิงหนา,, ดูเปร๊สพูดอ่อนทั้งกระซิบ จะคิดสมบัติน่า ©ใ)(5!

“ แท่หนามิสเตอร์ดิลก์มาริ'วนนกล*บตรงลีนขำม ” แมกฟาแลน ประสมเขามาอีกคนหนึ่ง หนาของกิลค์มาร์ก่อนข้างทกข์จริงค*ง์นึ่น แต่เขาไม่พูดว่า ไปน'งลงข้าง ๆ บุตรีสาว แลวเอามือของหล่อนขนมาจบโดยความริก ในไม่ชำก็ไปถึงเรือยเลลี เมฆยี่งหนาเปนก็อ่นใหญ่เข่าท ยงมีแสงสว่าง ส,กกรู่ฝนตกเม็ดใหญ่ เออร์ริง?หันรีบพาเฅ็ลมาขั้น แล่วกลีบลงมาในซาลูน พวกเพื่อนอื่นๆ อีบกิลต์มาร์ก็ตาม,ไปคิว สมอเดินทางกลีบแอ็ลเต็นฟะยอด เสียงพ้ารองเปรยง ๆ กลายอีบเสียงกอง ยิงบนสลุฅส่งจากเกาะโซโร เฅ็ลมาออกก่อนชางสนเมื่อได้ยินเสียง “หล่อนดุล่น มิสกิลด์มารี?” คูเปร๊สถาม “ออ เปล่า’’ หล่อนตอบ ''ล่นหน*ะรืก่ะ? ฉินไม่กลีวหรอกลม ไม่ชอบ ฉินอยากให้'วนนึ่พระอาทิตย์ส่องแสงสว่างทั้ง'วน แลมีกวามศช “ถ้ากระน*นว*นนหล่อนมีความศุขกระม่ง ใ''' ลอริเมอรีถาม ถ้วยเสียงอ่อนหวาน หล่อนยํ้ม ‘'มีความศขหนะรึคะ? ดิฉันไม่เกยรู้สึกมีกวามศขก่อ หนำแตงจนเปนสีกุหลาบ แล่วหนไปพบหีบเพลงฌี่ดที่งอข่ ดิฉัน เอาไหมกะ ใ หรือท่านเหนื่อยตองการพ*กกระม*ง ใ ” “ เพลงเปนเครื่องพกตี ” ลอริเมอริทูดกถ้ายผน แล่วจํองดใน หล่อนลกขั้นไปที่หีบเพลง '‘เสียงหล่อน มิสถึลค์มารีจะทำให้คน แลเหน็ดเหนื่อยบ*นเทาไต้ ” ๑^'ง

หลอน'เหลียวคูรอบ คู ปลาคใจก่ว์ยเสียงทีพคน่น แก่ “ท่านเหนอยหรือกะ มิสเตอร์ลอริเมอร์ ฉิน'จะกล่อมให้หลีบ บางทีจะไม่เข้าใจ ไม่พอใจกวะม้ง ใ “เปล่าเลย,, ลอริเมอรตอบแล่วยั้ม ‘'พวกผ้หญิงซาวลอนดอนร้อง เพลงเปนภาษาเยอรมน, อิฅาเลียน, สเปน แลองก!;]ษ ก็ไม่ใกร่มีใครเข้าใจ กี่มากน่อย แก่เขาก็ชอบใจพงก่นทํ้งสน ” เฅ็ลมาหวเราะ “ ปลาดใจจริงกอยพงซีล่ะ ” หล่อนร้องเพลงควยเสียง อนไพเราะ แม็คฟาแลนนํงพ้งเพลินจนหล่บใน ดเปร๊สลีมสูบบุหรี่ทีถืออยู่ทิ ระหว่างเวลานIแออร์ริงก่นก*บกิลด์มาร์ก่อข ๆ เดินออกจากหองซาลน กิลด์มาร์ ก่อยพดขั้นคำยร้อนรน'ว่า “ฉินต่องการพคก่บท่าน เซอร์พี่ลิป เฉภาะกนเคียวแลโดยไม่ให รบกวน ” “ไค้ซีกรบ,’ พี่ลิปตอบ “เชิญมาห่องผม” แล้วพาโอลาฟกิสค้ม เข้าไปในห่อง เวลานนฝนตกใหญ่ เลียงคลื่นกระทบผึงดังซ่า พ้าก็คะนองร้อง ครางกระห่ม พอกงหองกลดมา\"3จองดหนาเออ'!รงดิน แลใลอนIจไหญ ‘ำ ชิญเข้ามานี่เถอะกร*บ” เออร์ริงก่นร้องเซิญ “คบแคบสกหน่อย แฅ่ฑว่าเปนทีเหมาะสำ!หบวบการส'^”1ง'^'1 ๑ไ}๓)

กิลดมไร์เดินเขา'ไปแค่ย*งไม่น'ง เออร์ริงก่นบีคประดูแลวร*องเชอ ใท้นง “เซอร์พี่ลิป ท่านเปนหน่ม แลฉํนก็แก่แล่ว ฉไเไม่อยากจะข่คขวาง เพราะมีความชอบท่านมาก'’ กิลค์นาร์พดขั้น “ฉ’นชอบท่านมาก เปนที่นบถือได้มากกว่ากนที่งหลายที่ไค้เกยพบมาแล้ว ฉํนมีคว อย่างหาโง ซึ่งอยากจะยกไปเสียให้พ้น ท่านกบลูกฉ'นได้พบปะก่นมาก็ห แล้ว แลฉนก็โง่เง่าไม่ทราบ-ว่าความที่เปนมิฅร์สหายก่นนนอาจเปลี่ จนซีเกอร์คมาหลุดปากพุคอะไรขั้นบ่างเล็กน้อย เมื่อเช้านึ่ใน ในข่อที่ได้กระทำผิดฉั'แ - ” “ท่านคิดว่าผมริกบุฅร์สาวท่านหรือขอริบ?” พี่ลิปพูดเรียบ นั้นไม่ผิดเลยทีเดียว ผมริกหล่อนก่งชีวิฅร์จิฅร์ใจ แลอยากจะขอหล่อน ภรรยา ’’ หน้ากิลค์มาร์ซีคสลดทนที แลแกว่งไปมาเหมือนจะหาอะไร เออ กว่ามาจํบบีบไว้ “เชื่อว่าท่านไม่ปลาดใจ จริงไหมขอริบ ?” เขาพูดก่อไปคว “ ผมริกหล่อนจะทำอย่างไรได้ หล่อนจ”คว่าเปนหญิงหนึ่งหาก่วเส เชื่อผมเถอะผมจะทำให้หล่อนมีความศุข ” “ ท่านได้คิดน้างหรือเปล่า ? ” กิลค์มาร์ฅอบช4 4้ว่าาทๆ่านจะทำใ ฉนเปล่าเปลี่ยววงเวงวิเวกใจ ไ ” เออรีรีงก่น'ไม่ทราบที่'จะฅอบประการใดถูก ตบ^

ฅอบประการใด ด้วยไม่ไค้เตรียมไว้ ” “อย่าวิตกถึงฉนเลย,, กิลค์มาร์ห*วเราะ “ด้องขอโทษในการที่พค เช่นนน ไม่ไค้ตงใจอย่างไรเลย ฉันทราบดีว่าโลหิตชองคนหนุ่ม ๆ เปนอย่างไร หนฉิอ้นสะสวยทำให้ม*นเด้นแรงจนถึงฉับห้อ เมื่อฉ*นย่งหนุ่มอย่ก็ ไม่เกยนึกว่าผ้หญิงคนไหนจะสวยพอที่จะเปนภรรยาฉินไค้ แต่เมื่อพบเฅ็ลมาเ หล่อนช่างสวยนี่กระไร เพราะฉน*นึฉินก็เชื่อ'ว่าท่านเปนเช่นนนเหมือนกน ” “ผมเข้าใจหละขอร'บ แต่กระผมมีความวกหล่อนเปนทสด,, เออร¬ วิงต*นตอบด้วยความนิบถอ “ ผมอาจยอมสละชีวิตร เพอช่วยความทุกขอะไร เล็กฉัอยสำหริบหล่อนไค้ ” “ฉินเชื่อท่าน-ฉ้นิเชื่อท่านทีเดียว” กิลค์มารีพูด “ฉันเห็น ท่านรกลกฉินจริง ฉันเองกชราแลว ใมร้วาวนตายจะมาเมอ เหร แลวใน ภายหล'งจะเปนอะไรแก่เฅ็ลมากไม่รู้ ส*กรูของหล่อนล็มีมาก ท่านตองเข้าใจกำ ที่ชาว โบ๊สกอปพูดไว้บาง ” เออรีริงด้นิยิมแลวกมดีรษะรบ “ท่านร้แลวหรือ ใ,, กิลด์มาริข้องคงด้วยความปลาดใจ “ท่านรู้แล้ เขาว่าฉันฆ่าเมียข ขอบอกท่านตามจริง เซอร์พี่ลิปเปนเรื่องสนนิคเค ภรรยาฉินนน เปนลก'’!เองเพอมอนสนาางองจเ,'เก'เแานง ชออรบเออรแสนเซน เปนกัปตนเรือนอ-นว่ซึ๋งเดินอยู่'การเผง'บ่'ระเทกฝรงเกส เขาได้หลงริกฉั ผ้หนึ่งซึ่งอย่ในแถวฟะยอดนแสใ'คแตงงานกาย แลวพ เกนหนจากพอแม

ซงไม่เต็มใจยอมยกให้ไปย'งประเทศฝร'งเศส ฅํ้งแด่นนี่มาเขากไม่กล่าเห ริมผึงนอร์เวอีกเลย หล่อนริกประเทศฝรงิเศสราวกบเปนบ้านเมือง ตน แลเลยเข่าเปนพวกกๅฅอลิก พกภาษาฝร่งเกสก็ไค้กล่อง ในเวลาห มีกรรภ์อยู่สามีไค้พาไปที่อาลส์ เพอินในเวลานึ่นี่มีธุระอนสำกญบงก ทองจากไปสองสามวน พอกลบมาหล่อนถึงแก่กรรมเสยแลว ในเวลาทคลอด บุตร์ พวกที่เปนเพื่อนฝฺงจึงเอาเค้กมาให้ เขาไค้พาไปไว้ที่ ให้เงินแก่แม่ชีให้เลียงดูตามใจเขา ขอแดู่ให้ๆ ชื่อ'ว่าเฅ็ลมา แล่วเออ ไค้มาหาฉินบอกว่า “ เอลาฟ ก*นร้สีกว่ากรีง์นึ่จะเปนกร่ง์ที่สุกในกา จงส*ญญาให้หน่อยเถอะว่าแกจะเลยงดระก่งลูกก่น ระก่งปกครองหล่อน หน์ะเห็นจะไม่อยู่ไค้นานเสียแล่ว” ฉินส'ญญาให้เขา แค่ก็จริงกังที ไปเรือเกิดถูกลมอ*บปางลงในอ่าวบํ๊สเก ฉินได้ไปตามลูกสาวของเขาที่ อาลส์ แลไค้ระ'ก่งร*ก์ษามาสิบหกบี่ พอหล่อนอายุไค้สิบเจ็ด ฉิน'ไค้แต่ง แลพากล*บมานอร์เว ” เออร์ริงกันถามกัวยคว “ แลหล่อนคือมารดาเฅ็ลมาหรือขอร*บ ใ', ที่ทึ่ง “หล่อนคือมารคาเต็ลมา” กิลก็มาร์กอบ “หล่อนสวยกว่าเฅ็ลมาลกน หลายเท่า การศึกษาวิชาของหล่อนเปนภาษาฝร'งเกส สามบี1ล่วงมาก่อ เกิดบฅร์กัวยก่น ภรรยาฉินคูเจ็บบวยกระเสาะกระแสะชอบอยู่ ปลอดโปร่ง พอเกิดบุฅร์กัวยกันกนหนงกือเต็ลมานึ่แหละ ภรรย อุ้มลก เที่ยวพาเดินเล่นตามชายเขา ก่นหนึ่งเมื่อเฅ็ลมาอายุไค้สองขว ๑๓)๐

ทงแม่สุกสองกนไต้หายไป ฉนเที่ยวตามหาท่ว้ ๆ คิวยกล่วจะหตงทาง ไค้ พบหลอนฅกเขาเจียนกายนอนเ,1ขงอยู่ ส่วนเฅ็ลมาลกน่งยิยู่ริม ๆ ชง ขางบนแลบอกแก่ฉนว่า แม่ลงไปนอนธย่ข็ไงล่างน1น นี่แหละจะพุกให้ส ฉํนไต้อุ้มเอาลูกกลบบานแลไต้ช่วยหามแม่มๅ ต่อนี่นมาอาการก็ไม่ค่อยทุเลา มีแต่ทรุคแลทรงอยู่ จนสุกสาวเขื่องขนหน่อย หล่อนก็กาย ฉไเจะเอาศพไว้ ในบานไม่ไต้ ควยมีกวามอาล่ยเปนอย่างยี่ง จึงเอาไปไว้ในที่ผงศพอไ ลบของฉน เท่านแหละเปนเรืองราว แห่เจำพวก'ชาว'ใบ๊สกอปไม่รู้เรื่อง ก็กล่าว โทษเอาเช่นนี่น ” “เรื่องราวที่ท่านเล่าทำให้ผมทึ่งมาก” เออร์ริงฅํนพุค “ผม กวามสงสไเในท่านเลย แลมีกวามไว้ใจท่านอย่างยื่ง ” “ ถำกระนี่น ” กิลด์มาร์พุกแล่วยม “ ไม่มีอะไรที่ จะพุกอีก ขอให้ท่านม่งกํงบริบรถ!' ยินดีมากที่ท่านจะยอมแห่งงานกบหล่อน แน่ใจว่าเฅ็ลมา-” พี่ลิปรีบพกโกยเรว “หล่อนรกผม” กิลค์มารีจ็องกแลวหวเราะ แลถอนใจ “หล่อนริกท่าน” เขาพุกทวนกำ “ท่านรู้ไต้เมื่อไหร่ไ,, “ว้นี่นี่เองซอริบ” พี่ล่ปตอบ “หล่อนบอกผม แห่ถืงเที่ยวนี่ผมเอง กเกือบไม่เชอ ” “เชื่อเถอะ!” กิลที่มาร์บอก “เฅ็ลมาพุคอะไรจริงทึ่งสน ไม่เก ก0าเท๘ํจเลย๖ฅงแ' ฅ๘เ^กก. ,ม1,า-แนสว” ๑ ๓) ๑

เออรีริงล้นรู้สึกกล้าย ๆ ผน ปลมใจจนลืมล้วอยู่กร่หนึ่ จ'บแขน “เชิญเถอะขอรับ” เขาพูด “ไปหาหล่อนเถอะ ประเดี๋ยวจะ ว่าเราหายไปนาน แน่! เมฆกระจ่างหายหมดแล้วแสงอาทิฅย์ส่องสว่า จะโปรดยกหล่อนให้ผมหรือขอรับ ?” “เหลวไหล” กิลด์มาร์พูคเรียบ ๆ “ล้นจะล้องท่าอะไร? ยกล้วเองให้แล้ว กวามรักผูกห'วใจแน่นเสียแล้วท่ง์สองกน นอ ย'งมีกวามศขอย่างยื่ง จะรู้สึกเสียใจก็ช’วแต่ที่หล่อนล้องจากไป ” เออรริงล้นบีบแขนไว้แน่น “ ล้านของเราก็เปนล้านของท่าน จึงไม่ที่งที่นี่เสียแลไปล้วยล้น” กิลด์มาร์สํ่นศีร์ษะ “ทั้งนอร์เวเสีย ทั้งล้านพ่อล้าน ไม่ไต้ ขอขอบใจท่านมากที่มีใจเออเพอ แต่ไปไม่ไต้’, ต่างกนพาล้นขั้นไปบนคาดพา แล้วลงไปไนล้องซาลน พบเต็ลมา ดเปร๊สเล่นหมากรุกล้นอยู่ ส่วนลอริเมอร์ล้บแม็กฟาแลนนี่งก เออร์ริงฅ'น่เดินเล้ามา หล่อนเงยหน้าขั้น “สนุกมากล้ะ คุณพ่อ” หล่อนพูด “ดิล้นโง่แท้ๆ ไ มองซิเออร์คเปร๊สจึงสอนให้ ” ข เออร์ริงล้นล้บกิลค์มาร์ต่างมายืนล้อมคู ในเวลาที่หล่อนเล่นก ดเปร๊สไปต่าง ๆ ว่าเหตุใคล้วน้นจึงล้องเดินอย่างน8น เหฅใคล้ อย่างนี่ ในที่สกลอริเมอรืพคขั้นว่า ๑

แนะ! พิลพระอาทิฅยสองแสงสว่างแลว ขนไปบนคาดพำก*นเถอะ- ในไม่ชำเราก็ จะถึงแอณต็นฟะยอด ” ทุกกนออกไปจากทองซาลน เวนแค่เออร์ริงต*นซึ่งย*'งกอยอย่ขํๅงทล่ กอยหาโอกาศ พอเฅลมาเดินตามบิดาไป จึงรองเรียกเบา ทุ ว่า เฅ็ลมา หล่อนหนมาด - ขางบิดาสงเกฅเห็นกิริยาค*งน้นก็ยํ้ม แลพยกหน้า อนุญาตให้ไป หล่อนวี่งเขามาที่ชู้ริก แลในขณะที่เขากอดหล่อนไว้หล่อน กระซิบถาม “ เธอบอกกณพ่อแล่วหรือค่ะ ใ,, “จ๊ะจ๊ะ แม่ยอดที่ร*ก” พี่ล่ปพึมพำในขณะที่ค่ม่ลงจูบ “จงมีความ ท่านทราบทกสี่งแล่ว มาเถอะ, เฅ็ลมา บอกฉนอีกทีว่าหล่อนริกฉน เวลา ไม่ใคร่ได้ยินสน*ค ” หล่อนยมในขณะเอาศีรืษะซบทบ่าไนตาจองดกาเขา “โธ่! ดีฉนพดไม่ได้เต็มปากเต็มกอนี่เข้ากะ,5 หล่อนพูค “ในหิ ไม่ทราบจะคิดกนเอาภาษาอะไรมาทุก ถาจะบอกตามทรูสกทงหมด เธอจะเหน ว่าดีน้นเปนคนบาเหลวไหล โอย! รายกาจเหลอเกน- หนาซกแลเสยงทุค ก็สน “เปนเหตุไรรึงรำยกาจ แม่ชื่นใจขอรที่” เออรืริงตัน,รีบถาม แ กอกให้แน่นเข้า หล่อนถอนใจ “ คีฉ่น่ไม่มีชีวิฅร์ชอง,า,'ะเองหน่ะซึกํะ หายไปหมกแลว ไปปิยเสยทเธอ แลของเธอมาอย'กด^1น นจ*/ไมเรยกวารายกาจอยางไรไก ซิ(^๓

ทำไมห*วใจเธอเตันแรงเช่นนี่เล่า ด็ฉ*นไค้ยินสนัดทีเคียว หล่อนเ จบแกมเขา พี่ลิป เธอคิดถึงอะไรตัะ ใ ในฅาเธอคูแจ่มใสคมงาม เธอรู้ไหม ในฅาเธองามนัก ใ,, “ยงงนหรือจ๊ะ?,,เขาพึมพำแลจ่องดหนัาอ*นบริสุทธิ้ผุดผ่องหามลท มิไค้ โคยกวามร*กอย่างยี่ง “ ฉน่ไม่ทราบเรื่องน8นเลย แด่ในตาหล่อนฉ* เหมือนคาวสองควงฅกลงมาจากพา โอ! เฅ็ลมาแม่ยอคร*ก พระทรงโปรดให้ หล่อนก*บนันมืความศุข ” เขาพูคเร็วปรื๋อแล*วจบแด่ว่จูบเล่า “จริงซีก2ะ” เต็ลมาตอบ เออร์ริงตันนี่งอยู่กรู่หนึ่งแล่ว,จึงพูคขํ้น “ เฅ็ลมา หล่อนรู้ตัวบ่างไหมว่าหล่อนน่าร*กเพึยงไร ใ''' “ข2ะ” หล่อนตอบ'สนๆ “ดีนันทราบแล่ว เพราะคีนันเห แด่ไม่เห็นปลาคจะสวยหรือไม่สวย เราร*กก*นแล่'วเปนแด่วก*น่ คีนันวิส สวยขั้น เมื่อไค้ยินเธอว่าเช่นนี่น ” พิลปหำเราะจ*บ่มือหล่อน'ไว้ “เปนเด็กน่าเอนคูอะไรเช่นน ไหนขอ นํ้วหน่อยเถอะ” เขาเอาแหวนเพ็ชรเม็ดเขื่องออกจากสายนาฬิกา ‘‘น ของมารคาฉ*น่แม่เฅ็ลมา แลตงแด่ท่านเสียแล่ว นันเอาติดตัวไปตัวย ขาด ไม่ยอมที่จะให้พรากไปไค้ เวนแด่-” เขาหยุดสวมแหวนวงน เฅ็ลมาทำหนัาปลาคใจ “เออจะพรากเสียหละหรือขะ คีนันไม เลย ” ๑ ฟ้ ๔

“ ฉ*นจะอธิบายให้ไค้ เฅ็ลมา” เออร็ริงฅนพูค “แลหล่อนไม่ฅอง ห'วเราะเยาะคงเช่นทไค้พบกราวแรก ฉไเต่งใจว่าจะไม'ให้แหวนนไปไกลต่วเล นอกจากจะให้แก่ภรรยาที่รัก เช่าใจหรือรังล่ะจ๊ะ ใ,' หล่อนอายในตาฅกคพน “ตีฉ*นชอบพระเคชพระคุณเธอมาก พี่ลิป” หล่อนหยดนี่งล้กครู จะพูดต่อไป ลอริเมอร์เขามาในหํองซาลน เขามองคูเออร์ริงรัน แล้วมอ เฅ็ลมา คเฅ็ลมาแล้วกลบดเออร์ริงรัน แลยม เบี่คหมวกรัวยกริยาอ'นสุภา เรียบรัอย “ จงอนญาก,ให้ฉํนเปนกนแรกที่'จะอวยพรให้แก่เลดี เออวิริงก่น'ซึ่งจ เปนในไม่ชำ พิ1ล เพื่อนรัก รันขออวยพรไห้แกมึกวามศุขสำราญ,, ๑ ณ์ (5เ

นท 0& เมือโอลาฟ กิลค์มาร่ก่บ้บตร์สาวไปจากเรือเย็นว*นนํ้น เออร์ริงค้นด ไปส่งจนถึงบาน ในขณะน'งอย่ในเรือ ฅา ๒ กนไม่พูค'จาว่ากระไร พอ พบซีเกอรืคยืนอยู่ที่ประด กำลงเล่นอยู่กบก็งกุหลาบ แค่พอไค้ยิ เขาวื่งหนี กิลค์มาร์เอามือลูบหน้าผาก “ ม*นยี่ง หนว้าขน ทุก ว”น, ๆ ” เขาพูดคำยเสียงเศร้า “ เร้ เต็ลมา ใ ” แล้วฅรงเข้าไปกอดบุดร์สาวไว้ เมื่อสนทนาอยู่ครู่หนึ่ง กิลด์มารํร้บค้วเฅ็ลมาส่งให้พึ่ลิป หาเขาไ!]ลูก-ไป-แลจงอยู่ในล้อยกำเขาหนาลูก ก๊คไนฅ์ ลูก” เขาจบ เออรืริงค้น “ พ่อเห็นจะค้องการเวลามากที่จะรำลาล้บ้เต็ลมๆ” เขาห “ เพราะฉนํ้นพ่อจะดองไปละนะ ” พกขาคกำก็เดินเข้าไปในบ้าน ผิวปากไปพลาง กำที่หนุ่มสาวท่ ก่น,นน,ทุก ๆ ท่านกงจะ เดาไค้ดีเช่นก*บ - “ รว้าฅนเมอไหร่ ใ รู้สึกยงไงเ พูดย์งงํ้นๆ ผนถึงฅนบ่อยๆ หรือ? แลจะรว้าซื่อสดย์ค่อฅนเสม กำเหล่านถามกล้\"บไปกล\"บมาวา'แวียนก*นอยู่นาน จนในที่สุดพ “กุดไนด,, แล้วจูบลาก*นไป ระหว่างเวลาท เพอนไม่อยู่ ลอริเมอร ไค้บอกข่าวนแก่คเปร๊ แม็กฟาแลน “ร้ไหม” ลอริเมอร์เอ่ยขน “พี่ลิปม่นม'นก*บลูกสาวกิลดี ® 0ว)๖

1 ฮาฮา! คีจริง” คเปร็สพูดดัวย,.สียงด'ง “ลอริเมอริเพื่อเะ2 “4 เ? ไหมว่าเมื่อไหร่เขพะแต่งงาน ? ” กนก็ เม่รู้ ” ลอริเมอริดอบ “ ร้แต่ว่าเขาม่นเท่าน1น ” 1นทนใคแมคฟาแลนหวเราะออกดังกอง “นแน่ะลอริเมอริ,, เขาพอ “จะสนกพิลึกที่จะไค้คูหน้าอีฅาไคซ เมอแกรู้ข่าวนี เขาจะแช่งช’กหริ1กระดกเหมือนก็บอียายแก่ที่แช่งมิสเฅ็ลมาเมื่อ วานนี แน่ะเออริริงดันมาแล้ว แม็กฟาแลนซไปทางเรือที่แล่นมา ลอริเ เราจะอวยพรให้แก่เขาหรือยง ใ ” “ฅามใจหละซี,, ลอริเมอร์ตอบ “ฉ่นทาย พูดได้ว่าเขาจะไม่ดัดขวาง พอพีลิปดัาวขั้นมาบนเรือ พวกเพื่อนต่างพาดันมาจิบมือแลอว “ที่จริง” เขาพด “ดันควรจะดองอวยพรให้ตวเองมากกว่ากนอื เพราะร้สึกว่าเปนกนเกราะหํดีอย่างยง ” “ หล่อนจะทำให้พวกชาวลอนคอนรู้สกกนอยางไร พล ” ลอริเมอริ พดขึน “กนกำลงนกอย่ทเคยวผา'ซ ! เลควนสเลจะรองใหโกรธแคนใหญ พี่ลิปตัวเราะ “ ดันเชื่อว่าไม่ - การที่จะให้นาฅาขธงคุณหญิงอ ไม่ใช่ชองง่าย” “ แกฟนกน “ หล่อนเกยชอบแกมากอยู่นาพื่ล ” ลอริเมอริ'พูคอีก หล่อนร,กมาก ” ๑(ภ)๓}

I หลอน, ” เออรริงคนอธิบาย “ มาเถอะให้เราคึ่มชำเปนเพื่อความสก้ น - เย็นนเราตองมีการสนุกรื่นเริง ” ต่างกนพากนเขาไปในหองชาลน แลมีความศขสำราญก้นในที รองเพลงบาง, เล่าเรองสนุก คุ บาง 'ชินดึกจึงไต้เก้านอน ส่วนเฅ็ลมากบบิดาแลซีเกอรดยืนอยู่ที่ประตบาน ชมแสงอา เวลากลางดึก กรงหนงกิลค์มารถามบทรสาวว่า เก้ามีกวามศุขมากหรือ ลกร*กใ,, หล่อนยิม - สีหนาแสดงไค้ก้คเจนยืงกว่าคำพค “ศุขสบ เยอย่างยืงเก้าก้ะ คุณพ่อ,, พอไค้ยนเสียงหล่อนพูด ซีเกอร์ดเงยหนโชน ในคาคลอเต็มก เอามือหล่อนมากำไว้ “คุณขอรบ !” เขาพุด “กณคิฅว่าผมชิะตายเร็วหรือไม่ ใ หล่อนห*นไปดู ในตาเจือไปก้วยสงสาร แลสด้งในนาเสียงที่เ “เจพะฅองตาย” กิลดมารพูดแทน “เมื่อพระทรงโปรด เมื่อไหร่ ก็ไม่รู้ เก้าไม่ดีใจหรือที่ระไค้พบก้ลฮอล์ลา ใ \" ซีเกอร์ดก้มศีร์ษะ “เขากงจะเก้าใจก้นดีไนที่นน,, เขาพึ ผมจะเดินไปโดยกวามกลาแลแขงแรง ” “คุณขอรบ ถ่าคุณไปพบผมในวัลยีอล์ลา คณ'จะก้กผม'ไหม” ๑ ๓) ^

หลอนเอามือตบผมเบาๆ “ซีเกอร์คเดี๋ยวนื่ฉ*นก็ซีกเจ็า แต่บางทีเ จะรกก*1แยี่งขน เมื่อไปอยู่ในเมืองสวรรค์ ” “จริงขอรบจริง” ซีเกอ'รดพกดํวยเสียงด*ง “เมื่อเราตายก’นหมดแล้ เมอร่างกายชองเรากลบเปนคอกไม้ นกแลผีเสํ้อ - แลวิญญาณเราจะเปนกล้ แสงไฟแดงกบขาวแล้วเราจะซีกก’นแลสนทนาก*'นถึงสีงปลาดต่าง ๆ ” เขาหย นี่งสกครู่จึงพูดต่อ!ป “ คุณจะฆ่าซีเกอร์ดเสียแล้ว ” หนาเฅ็ลมาร*อนรนกระส*บกระส่าย “นี่เร้าร่อนใจด้วยฉนหรือ,, หล รีบถาม “ จงบอกซีว่ามีความทุกข์ซีอนอ*นใค ” ซีเกอร์ดทำหน*าเศซี]สนศีร์ษะไปมา “ผมบอกไม่ได้” เขาทีมพำ ผมเขาเอาผงไว้ในโลงเสียแล*ว่ มือย่เดี๋ยวนี่ก็แต่แสงไฟซึ่งไม่พงก เรียกม*'นก็ไม่หยด ผมออกร้สึกเหนื่อยเต็มที เหนือยมากทีเดียว” โอลาฟ กิลค์มาร์มองดเจ*ากนเดี๋ยค*วยกวามสงสาร แล้วหไเมาพูดแก่ ลูกสาว “ปล่อยม่นืเสียที ในไม่ชามนก็กงหายเอง” “ จริงขอซีบ ในไม่ช'!นานน*ก ” ซีเกอร์ครองขนก*วยเสียงดัง “ คุณ จะไปเก็บดอกไม้กบผมพร'งนื่หรือไม่ขอซีบ คุณเคยชอบเดินเที่ยวเล่น เนองๆ แต่มาลมเสยแลว ถาคุณไมไปควย ผมหาดอกไมไมพบสกดอก เปไหม ขอซีบคุณ ใ,, “เราซะไปกนพร'งนั้แต่ครู่ทีเดียว พอใจหร “ไปซี” หล่อนตอบ ยงล่ะ ใ ” ๑0า)ลิ่

“ขอรบ” เขาพคพลางจบชายเสั้อหล่อน “เปนกนั่งทีสุดทผมจะม กวามกข ” พูดแลวก็ค่อย ๆ ย่องไป กิลดีมารถอนใจ “ ขอพระได้ทรงโปรดให้มีนค่อยย้งชํวขั้นบ้างเถอะ ” เขาพู มาทางบุตรสาว เอามือกบศี■รบะเบาๆ “ลกเอยพดด้วยเสียงสน เมือไ ความศุขใหม่ซึงกอยอย่น,นํ๋แลิว จงอย่าลืมว่าพ่อรกเจาเพียงไร ” ไม่กล่าทื่จะพูดอะไรอีกลิวย'โม่ไวใจฅน เขาเค้นกลิบไปหองน ก็ฅามใปนอนบ้าง ประมาณยำรุ่งในว้แร่งขน ซี๓อร์ดดื่นขั้นมานั่งก เฅ็ลมา ไม่ลิองกอยนานนกอร่หนึ่งเต็ลมาก็ออกมา' “ฉนมาแลิว ซีเกอร์ค,, หล่อนพคเบาๆ ลิวยกวามยินดี “ฟ สบายเหลือเกิน เราจะไปทางไหนดี ” ซีเกอร์ดรีบลกขั้นไปยืนขำง ๆ ยมแยมลิวยกวามยินดี “ขำมไปทางโน่น,, เขาชั้ไปทางโบ๊สกอป ‘'มีลำธารอยู่นั่ ริมลำธารมีดอกไม้งามๆค่างๆ เราจะเก็บเท่าไหร่ก็ไค้ ไปไหมเล่ ะ^,, ข '“จะไปไหนก็ไปนั่งนั่นแหละ,, เด็ลมาตอบ “วนนจะดที สบายทงสิน,, นั่งสองกนพาลินเค้นผ่านบ้านแลเขฅร์นา กิ'สดีมาร์ มีพวกช สามคนกำลิงทํ1การอยู่ พอเหึแก็เงยหน้าขนดเปนคาเดียวลิวยกวา เกลียดๆนิดๆ ๑^0

เอลสแลนด์พดไม่ไค้'หรึอ ใ ” ‘'ออ! ออ” คนทหนึ่ง?'อบ ‘'[ลวิซาร้คี แกเปนกนเฉลียวฉลาดมาก ในทางน’, เฅ็ลมามับซ้เกอร์คเตนม'าฅามอ*นนาเรียบ ค มีดอกไม้ต่าง ๆ มากมายซง ขนอยุ่ในระหว่างทาง-ที่เดินไป แต่มิได้หยุคเก็บ เพราะ'ซีเกอร์ดต่องการจะ'ให้ ไปที่ลำธาร เพอเก็บกอกแปน'ซีสีม่'วง ในไม่ส้น'านก็ถึง พบคอกแปนซีแล รีบเก็บเอา ๆ แลพดพึมพำ จริงหละเจ่า'จะมัองหาย แค่คายก็ไม่เปนไร ฉินเก็บเจ่า เจ่าก็เกิดมีบี่กบินหนีไปทีอื่นๆ แลไปบานอก เขาหยุด'แง แมัวหนมาทางเคีลมาซึ่งนงอยู่ริมลำธาร “ บอกผมหน่อยกรบคุณ ดอกไม้ สวรรค์หรือไม่ ใ ” หล่อนยม “ ไปกระมังซีเกอรด ยงไรก็ไม่ได้ ” ซีเกอร์ดพยกหนาดวยกวาม'พเอ เจ “ถกทีเคียว” เขาบอก \"จะที่งไวิอย่างไรได้ ถาไม่ได้ไปมัวย จะตองลงมารบไป 5 ไนฑนใคมเลียงกง [มหกแลใบ!มกรอบแกรบ เขาเหลยวถ รอบคุ แลรองคงราวกบสดวบา 'คนสอดแนม คนสอดแนม! หาหา1 เบ่น เหตไร่จึงกลวมัองหลบหนา ออกมา1- คุณกรบ! ท์าให้มันออกมาให้ไค้,, ๑ถมั๑

เตลมารีบลุกขนโดยความปลาคใจ แลเดินออกมาหาซีเกอรค กพ พบหนายายโลวิซา เอลส์แลนดีกํบกนใช้ของเรเวอเรนด็ ไดซีเวอรีฅี, อ โลวิซาเปนผู้ที่พูดขนก่อน “ในที่สุด เฅ็ลมา กิลดีมาร์พระผ้เปนใหญ่ได้ทรงมอบเจ กำมือฉํน ” เด็ลมาฉุดเอาบ้าซีเกอร'ดเขำมาให้ใกล้ บ้ลริกาฉดเอาบ้วโลวิซาเขำไปกระซิบ พูดอะไรอย่างหนึ่งเปนท จะหาม ได้ยินเสียงโลวิซาพคก่อไปว่า “ดีหละ จะพูคก็พูดซิ “ เจ่าตองไป ” อัลริคาพูดเย็นเรียบ ๆ “ บ้วเบ้าบ้บพ่อแล ชํ้ไปที่ซีเกอร์ค “เขำใจหรือไม่ไ จะดองไปให้พ*นจากแอ็ลเด็นฟะยอด ชาวบ้านชาวเมืองเขาเบื่อหน่ายเจ่าเต็มทีแล*ว เจ่าเปนกนที่นำความ เขา เพราะฉนนเราจึงเห็นว่า เจ่าไม่ควรที่จะมาอยู่ในหมู่พ โดยเร็ว ไปเที่ยวอาไศรยอยู่ที่อื่นไป! หรือไม่เช่นนนเบ้าจ “ เราจะไป เผา, เผา, เผา, ทำลายเสียให้สั้น ” โลวิซารีบพ “บ้านของกิลดีมาร็จะบ้องถูกไปไหม้ จนแสงไฟไปบ้บหินเขาแดง กระดานเหลือเลยจนแผ่นเดียวหรือสีงช'องบ้นใด,, “หยด!” เด็ลมาพูดเรียบๆ “เจ่าหมายความว่าอย่างไร,? นี่กง บ้นหรือมืใจชึวร่ายอย่างทสุด เจาตองการจะไห้เราไปให้พน เจ่าจะเอ บ้านเราทำไม เราไมไคทำ [หเจาเดอดรอนควยประการใด ขอบอกให้รหน ๑๘๒

เถอะ,, หืนไปทางโลวิซา “เพราะบริฅฅาหรือที่เจำจะเผาบ้านเรา? ไม่,ปนการ ถกคองเลย หืนนํ้นเจาแช่งฉันทำไม'? ฉันได้ทำอะไรจึ งได้เกลียดชังน โลวิซามองคคิวยฅาอ*นประสงค์ฉัาย ‘'เจาเปนลูกของแม่เจา” แกพุ “นันเกลียอเชัา เชัาเปนแม่มค พวกชาวบ้านรัก*'นทงสิน-มิสเดอรัไกซเว กีร้ มิสเฅอร์ไคซ์เวอร์ตีบอกว่าจะอ็ยินวอนให้พระบี่ดประตุสวรรคเสียมิ เขาไป กวาม'ชึว่ชัายจงมีแก่พวกที่ทำชัร,, เฅลมาพุดเปนเชง “ถากระนนความชัวกงอกแก่มิสเฅธรไคซแวอรก, ลือ “ เขาเองเปนกนชํ่วร้ายแลชั๋วก'ว่าเชัาถึงสองเท่า เขา๗นกนโง่แ เหฅไรเจำจึงหลงเชื่อกนเช่นน ใ ” “ เขาเปนเซ็นค์-เปนเซ็นฅ์ ” โลวิซาว\"ยิงดง “ เหตุไรลูกสาวพระยา ซาตานจึงมากล่าวหมื่นประมาทก่อเขาเช่นนี ” เฅ็ลมาจํองกควยสงสารแลยม เ; เปนเซนด แหม - แกรูจกเขา ไมลูก แก1 ปนสงทควรเสยโจกยางยง ทควรเสย เจ0ยายงทเจาจ\"■มาเกสยดขงนน เพราะฉันไม่ได้ทำผิดคิดรายอะไ7 เจำคิองการอะไร,ซึ่ง'จะเปนที่เล้า'โลม ของเจ่าให้มีกวามศขก็จง,บอกมาเถอะ” ไสว,ซาดอบ “ “ นัาเชัาตายเสียแหละอาจเปนที่เล้าโลม'ฉันได้ ” เหตุไรจึงเอาบริกกาไว้ ไ ’ ’ “ฉันไม่ได้เอาไว้” เฅ็ลมาด'อบ'คิวย'ใจแย็น “เขาอยู่เองเพราะม เหตุไรเจพงไม่เลยงกูโห้เขาอยู่ฟนศ,ข แท่กาวที่รีะ10าไฟืเผาบ้านIว จะทากตามใจซี เราหาปราถนาออกไปวิากแธ็ลเฅ็นฟะยไม่ ” (3๘๓

คำพกนี่ทำให้ล้ลริกาโกรธ เจ้า'ไม่ไปหร9ื9อ ๆกระโกค เขาไปจ,บแขนเฅ็ลมาไว้แรง ซีเกอร์คไม่ยอมที่จะให้ใครมาข่มเหงนายสาวของฅนไค้ โด อลริคาทนที ราวคํบส้ด่ว์ว้ายกระโคดเรุเาจํบสตว์ทีเปนอาหาร โลว้ซ เขาไปจะช่วย ก็'พอดีก้บเฅ็ลมารองบอก,ให้'ซีเกอร'ดหยด อลวิกาถูกเ “'ผี-ผี” ล้ลริกาสอนแล'รองครวญคราง “โลวิซา โลวิ1ซา เอ แลนด์ นี่เพราะแกทีเดียว แกเอาความลำบากมาให้ฉิน ฉินอาจฅายไค้เ แลแกก็ไม่มีทุกข์โครกอะไร โอ! ขอพระไค้ทรงโปรด,, ในท*นใดล้ลริคาหยด'ในตาลืม'โพลง หนาเผือดสลดดำยกลำ พลางชํ้มือ ไปที่ซีเกอรด “แผลนี่นเขาเปนเพราะอะไร ใ', “แผลสำหร,บสาสนาโอดิน,, ซีเกอร์ดตอบคิวยเลียงห้าว “เ กลำหละซิ ใครๆก็ร้ที่งสั้น\" แล้วหำเราะก้งก้อง ส่วนอัลริคา กระเถิบเช่าไปใกล้เต็ลมาทุกที แลพูดคำยเสีย “เขา'ว่าหล่อนเปนกนชวจ้าย แลมีผีรายสิงอยู่ แต่ฉินไม่ถลำหรอ จะยกโทษแลล้อนวอนให้ ล้าจะโปรดบอกสักหน่อยว่า ซีเกอร์ดคือใ “ซีเกอริดเปนเด็กทีเก็บได้,, เฅ็ลมาดอบสํ้นๆ “ใส่กระจาดลอ อย่คามผืงฟะยอด แลคุณพ,อชองฉินไค้ช่วยไว้ เขายงเปนเด็กเล็ก ๆ คงแด่แรก ดงแด่นี่น่มาเขาก็อยู่กบเรา” อลริคาเหลียวครอบ ๆ แล้วก้มศีรษะ จะเปนขอบคุณหรือเส ที,จะพดไค้ ๑^๔

“ โลวิซา เอลส์แลนค์ ” ห*น,มาพูดแก่โลวิซา “ ฉไเจะกล*บท้าน จ ช่วยแกอีกไม่ไค้หรอก ฉนเหนอย ฉํนเหนื่อย-เจ็บปวดมาก โอ! พระ พระ! พระผ้เปนใหญ่” เอามือบี่ดหน่าสอน เฅ็ลมาเอํ้อมมือจะจ*บด้วอ*ลริคาไว โลวิซาเดินเข่ามาหาม “ไปไห้พน” แกร*องค*ง “ข่าเองจะทำกนเดียวแหละ เจานึกว่ พ*นโทษระหว่างที่พระย์งมีอย่ในสวรรค์ ข่า, โลวิซา เอลส์แลนด์ จะขอทางฅา พระประสงค์ของท่าน ไป-อีผี ให้ความชว้ร็ายดิดคามเข่าเสมอ” เดิลมายมไม่คอบว่ากระไร “มาเถอะซีเกอรด” หล่อนพูด “กลบ ท้านเถอะ สายแล*ว กณ,พ่อจะนึกปลาคเจว่าเราหายเปใหน'?, “ จริงขอร*บ ” ซีเกอร์ดเห็นด้วย แล*วหยิบเอากระจาดดอกแปนซีขน “อีพวกเหล่านื่ไม่ใช่คนเสียแล’ว คนหนึ่งร*องไห้เพราะรู้จ*กผม ท่าทางก็เกือบจะลงไปอยู่ในหลุมแล้ว, ไปเถอะขอร*บ ” แล้วพากันเดินห โลวิซาห้นม]ทางอ*ลริกาซึ่งกำล้งสอั้แล้วยกวามโกรธ “ เหลว'ไหลอะไรเช่นนน ” แกรองด้งเอาไม้เท้าที่งลง “ นี่เปนท หรือเปนนางพรายไปดวย1ลา โ \" “ โอ - ขอพระได้ทรงโปรดด้วย อตริกาเงยหน้าขน-หน้า‘บวมเบ่ง ไค้ทรงยก โทษเถอะ ฉน เมรู้เลย—จะรูอยาง เ5!'ด * “ร้อะโร?,, โลวิซารบถาม อะเร-\"'รู ด ๘๕

“ซีเกอร6ดเปนลกฉันเอง” อ'ลริกาหอบ แล้วยกมือขั้นเหนือศ รองไห้ค'ง “ลูกฉัน, ลุกฉํน ลกคนที่กิดว่าฆ่าฅายแล่ว ขอพระจงทรง ฉันไม่ไค้ฆ่าเขา ” โลวิซาเอลส์แลนด์ทำท่าทางปลาคใจรีบถาม “จริงหรือ?” “ จริงด้งน1น, จริงด้งน8น ” อ*ล่'ริการ้องด้วยเสียงด้ง “ เข เอง แผลนไเฉันก็ทำไว้เอง ฉันได้พยายามจะฆ่าเสียด้วยมืค แท่พ ก็เลยทำไม่ไหวจึงไค้ทงนืาเสีย ฅามที่ไค้เล่าให้พ้งนานแ โลวิซาหำเราะ “ ล้ากระน1นผำของเล้าเห็นจะสวยกระม*ง ล่าลูกชา เหมือนพ่อเช่นนื ” อ*,ลริกาจ้องคูโดยความแกน “ ฉันไม่ทกข์หรอกจะช่อนว่าอย่าง ตาม โลวิซา เอลสีแลนด์ แกทำอะไรฉันไม่ไค้ ฉันจะไม่ช่วยเหลืออะ ในเรื่องกิลด์มาร์ เขาจะผิคอยางไรก็ช่าง ด้วยไค้ช่วยลูกฉันไว้แล้ว’’ “โง่บ้าไปเปล่าๆ” โลวิซาขู่ “เจ้าอยากให้ลูกอยู หรือที่จะนึกว่าคายแล้ว แลล้าฉันไปเที่ยวเล่าแก่ชาวบ้ น1นก็เปนองค์พยานอยู่ ที่งแผลก็เ ปนเครื่องช*นึสูฅร์ อีกอย่างหน กิลค์มารื่กงจะเล่าเรื่องที่ช่วยเด็กน8นให้เขาพง เจ้าอยากจะให้ชาวโ ว่าเล้าเปนคนช่วรายหรือ ใ อลริกา เจาผ้เบ่นทาษของพระเจา นึกหรือว พ่น ล้าฉันบังมีชีวิฅร์อยู่คราบใด เล้าจะล้องอยู่ใฅับัง กับทำฅ ว่าไม่ใช่ฟนกนฆ่า ” “ไม่ใช่” บัลริกาพดเรียบ ๆ “ ฉนไม่ ไค้เ ปน-แคจ?่แกเปน- ๑?ง I)

บท ©๖ ในสองสามวนข่าวที่เฅ็ลมาม'นก*บเซอร์พี่ลิป บรู๊ส เออร์ริงต้น ศาล!ปถึงหชาวบานทวไป จนถึงหูเรเวอเรนด์ ไดซึ่เวอร์ดี ซึ่งมีควา เคืองฟนอย่างยืง แลชาวแถวน่นก็ยี่งมีความสงสโเกิลค์มาร์ทวีขนอีก เลยเหมา เอาว่ากิลด์มาร์กงใช้อำนาจอย่างไวส*กอย่างหนึ่งทำให้เออร์ริงต้นไปหลงร ว'นนนเฅ็ลมากำลํงจคเขำของที่จะให้เออร์ริงต้นไปเที่ยวเล่ ยืนอยู่ขาง ๆ ดหล่อนทำโน่นนี่ต่าง ๆ ฉันไค้คิดใหม่แล’วนึกว่าจะไม่ไป” เขากระซิบที่หูหล่อน “ฉน่จ กล*บมาอยู่ก'บหล่อนฅลอดว*'น,* ‘‘อย่าเลยข’ะ” หล่อนพูดด’วยยมแยม “เธอจะไม่ได้ดนาฅก มาน’งด ดีฉันทอหุกม่น'จะสนุกอะไร เธอ!ากงหาวนอนเท่าน8น ถ’าดีฉันเปนผู้ชายจะ ควยทีเดียว ” “ ฉันดีใจที'หล่อนไม่เปนผู้ชาย ” เออร์ริงต้นฅอบพลางบีบมือหล่อน ไว้แน่น “ แต่ฉันเกรงว่าถ’าหส่อนอยู่กนเดียวจะง่วงเหงา ” หล่อนห'วเราะ “ไม่เหงาหรอกข*ะ บริฅฅาอยู่ที่งกน ทงดีฉํนต การตรองอะไรต่ออะไรส*กหน่อย ถ*าดีฉันเหงาเมื่อไหร่จึงจะบอกเธอ ” ๑๘ป้า)

“เดีลมาลูกร*ก” เสียงโอลาฟ กลดีมาร์ตะโกนเรียก “ระว,งบ'ระ? 65 3 หนาค่างลงกลอนให้แน่นหนา เราจะไพ่กล*บบ็านจนกว่าพร,งนเย็น ใกรเขามาในสวน แลใครมาหาก็อย่าออกไปร*บรอง ไค้ยินไหม?” “ ข*ะ คุณพ่อ ” หล่อนฅอบ “ แลบอกบริฅฅาให้ระว*งฉัวเจ*าให้ดี คิวยซีเกอร์ดก็ไม'อยู่ “ ฅองให้เรากนหนึ่งอย่ระวงร*กษาจึงจะควร ” ลอริเมอร์ท*กทํ เหลียวคุหนำเพื่อน “ไม่เปนไร, ไม่เปนไรหรอกขะ” เต็ลมารีบบอก “บริฅฅาก*บดีฉั เกยอย่ฉัวยฉันเสมอ ไม่เปนไรหรอกข*ะ ” “ดีหละ” กิลดีมาร์พค “มาไปเถอะเรา ซีเกอร์คนำหนำซี” “ประเดี๋ยวก่อนกร*บ” ซีเกอร'กรองคิงกระโดดเข้าไปที่นายสาว “ ตองลาก่อน ” แล่วเขา'จ*บมือเต็ลมามาจูบ แลเดีคเอาคอกกหลาบ'ใส่ให้'ในม หล่อน “นี่จะเปนที่ระลึกถึงซีเกอร'ค จงกิกลึงฉันละครํ้งํ้ ลา เปนธรรมดาของกนจะตายพูดลาก่อน ” แฉัวห*นหนำมาทางพวกเหล่'านี่น “ตามผมเถอะซีเกอร์คร้ทา เปนเพื่อนนำตก ” แม็กฟาแลนทำหนำสงสยแล่'ว่หํนมาถามกิลดีมารี,ว่า “ เจ่าก หนทางดีจริงหรือขอร*บ จะไม่พาเราไปตกหล่มแน่หละหรือ ใ ” กิลด์มาร์หวเราะ “ไม่ตองกลว ซีเกอรดอาจระฉังฉักษาท่านไค้ ๑^^

คูเปร๊สห*นมาทางเห็ลมาแล้วพดว่า “มิสกิลด์มาร์ ล้าล้นมีเห ทนาฅกนอก หล่อนจะดองเปนผ้พยาบาลรกบา ” เฅ็ลมาห*'วเราะ “ไม่เบ่นไรไว้ใจได้ นอกจากท่านจะเปนหว*ดเท่าน1 เมอทุกกนรำลากนเสร็จแล้วจะออกไป เออร็ริงต้นแกล้งทำเปนล้าห คูเหมือนลืมของไว้ แฅ่ที่จริงกระโคกเข้ากอกจุบโกยความร*ก “ระวงให้คีหนา แม่ยอดว*ก” เขาพึมพำแล้วรีบไป เพื่อไม่ เพื่อนล้งเกตเห็นได้ พอพวกเทล่านนไปพ,นแล้ว เต็ลมาก็กล้บเข้าบาน แลน’งลงทอ ฅามเกย ส*กกร่บ1ริกตาก็เข้ามานงิคุยอยู่คิวย “ โฟรเห็น เห็ลมา มีประโยชน์อะไรที่จะล้องมาน'งทอหกเช่นน์ ส*กหน่อยห็จะไค้ฟนเลดีอ*'นมีขศล้กดสง เปนเลดีเขาไม่ล้องทำการหร “ทำไมถึงไม่ทำ ไ” เต็ลมาเงยหล้าขนถาม “บริฅฅา แกผิดไป กระม*ง ไม่ทำงานห็เปนกนเกียจกรำนหล้ะซี และที่ฟนเลดีมียศศ*'ก เปนอย่างไรล้นล้นห็ไม่ทราบ ” “ ดีล้นทราบ ” บริฅตาพล้กหล้า “ เลดีเขาไม่ทำงานล้นคอก ซอเอาที่ข้านห็ได้ดี เงินทองมีถมไป” เฅ็ลมาล้วเราะ “เอาเถอะทอหูกใช้เองดีกว่า ขาดข้าจริงไหมบร แก่!นเวลาที่ล้นเปนภรรยาพื่ลิป1แลว ล้าเธอไม่ซอบฉนห็จะไม่ทำ ล ให้เปนทีขดเกองใจเธอเลยจนสถเทไเสนผม ล๘ส์

“คุณกะคุณ หม่นยี่งสะสวยขนทกวน สวยกว่าผ๎-หญิงในโลก บริกกาพูคพลางพิศคหน้าเดีลมากดอก'เาง์ค่ว “ เซอรึพี่ลิปคงจะเห กบดีฉน ถาไค้เครื่องเพ็ชรหรหรามาแต่งเขาอีกคงแวววาวงามราวกบเทพธิด ใกรกงเหนคุณเปนนางพาที่ง์สน ” เค็ลมาหํวเราะ “ บริฅดา, บริฅฅา! แกพกอะไรเหลวไหลเช่นน1น ไม'มีใครที่จะแต่งก*วสวยเท่าก*บกวีนในเรื่องนิทาน \" “เอาเถอะข*ะเราคงได้เห็นหรอกว่าคณจะสวยเพียงไรยึงขํ้นไป “ เรา ” เค็ลมาทำหน้าปลาคใจ “ ดีฉันได้ขอ,ให้เ “ จริงหนาค่ะ ” บริตฅาพูคเสียงเบา ๆ เอาดีฉันไปก*,บกณล้วยในเวลาที่ไปจากนอร์เว ดีฉันจะอยู่ที่นี่กนเ คณไม่อยู่ ! ดีฉไเไค้บอ กกณพ่อของกณแค่ว ว่าดีฉันจะไปก*บเซอร์พ เปนกนคีมาก ที่งเมฅกากรุณา ดีฉันไค้ขอให้เธอเอาไปค่วย แลจะไม่ค เงินทองเลย นอกจากขออยู่ใกล้คุณเท่านน แลร*บใช้สอยค่บพีงเสีย พูดมาได้เพียงนนางคนใช้ซบหน้าสอน ในฅาเฅ็ลม'เกลอเค็มควยนาฅา แลพยายามพูดปลอบโยนบริตกาต่างๆ “'แงเสียบริฅฅา ไม่ค่องร่องไห้” หลอนปลอบ “แล้วพี่ลิปว บำงเล่า ใ ” “เธอบอกว่า” บริฅกาเล่าก่อไป “ว่าดีฉันเปนคนดี แลมีกว ที่ดีฉันอยากไป เธอหยิกแค่มดีฉัน แลหวเราะบอกว่าเธอได้ดีฉันไปเปนก ดท่าทางจะดีกว่ากนอน ” ๑ส์ด

เฅลมายม “ฉํนก็ยินดีต้วย บริฅคา! ต้องขอชอบใจพี่ลิปมาก แค่ พ่อน’นแหละทีดิฉํ!แย้งห่วงอยู่ - อย่ต้บซีเกอรีดจะเปนอย่างไรก็ไม่ร้ ” “อ๋อข้อนึ่นกิคจิดการเสร็จแต้ว” บริตฅารีบบอก “คุณพ่อ ที่วดกีรีก็บซีเกอว์คชั๋วกราวหนึ่งแล'ว ถึงพวกชาวโบ๊สกอปจะพดว่ ก็ช่าง เราไม่ต้องการพง” “แต้วท1งํ้จะไค้ไปพไเจากยายต้วย” เฅ็ลมาพูดเซิงต้อ แล ทอหูกอีก บริดฅาห้วเราะต้วยความยินดี “'จริงข้ะ แกจะตามดีฉํนไปไม่ จะร้สึกมีกวามศุขเพึยงไรที่ไค้ไปต้น ” เมื่อพ?ไต้นอยู่กร่หนึ่ง บวฺฅฅาก็จิบมือเฅ็ลมาขนมาจูบแล ระหว่างเวลาที่หญิงทง.สองอยู่ต้านโดยไม่มีกวามรบกวน ส่านพว ไปคนาตก ก็กำล'งเดินทางข้ามห้วยข้ามเขาไป บไงทีก็ต้องลุยนา ค่า กวามศขต้วยกนท่วหต้า เสียงรองเพลง เคยความศุชใจ ส่วนซีเกอรดก็ กิริยาสนกรินเริงโปควย จนลอริเมอรออกนกแปลกใจ วนนนเดินมาจนประมาณ ท่มหนึ่งจึงไค้ยินเสียงนาตก แลกรึ่งชวโมงหนึ่งพอเห็นไค้รำไร ๆ ค่างพาต้นหึงมากชมเชยค่าง ๆ เสียงนาดกด*งสน,น -จนเสียงพูดกนไม่ไค้ยิน ตองใช้ตะโกน ซีเกอร ๗นผ้ที่ริจกหนทางดี กระโดดขนไปบนเขาแลรองดงโคยกวามศข © 6) 6)

“เห็นไหม ใ” เขารีองตะโกน “ที่ทางเหล่าน่ร้จ่กฉนท*งสน เมื รองเรียกมไเก็ขานตอบมนไม่กล้าช้ดคำ ” ในทินใดโนฅาลกแดงแสคง บำเขำมากรอบงำ เออร์ริงทินสำเกฅเห็นไค้จึงพูดโดยฅงใ จจะให้เปนที่'ชอบไจ “แน ซีเกอร์คไม่มีใครที่ขิะขดขืน เจ่าจงดซี เราดามเจ่าท*งวนๆ น-แล ล่งทุกประการ ” “เราเปนฝูงเกาะ” ลอริ*มอร์พูดเสริม “แลเจ่าเปนผู้เลย ซีเกอร์ดคูหนำกนโนำเกนนี่แล้วยม “จริง” เขาพูด “ท่ ฅามฉำเขั้นไปบนน่าฅกน่นจริงหรือ ใ’'' “แน่ทีเดียว” พี่ลิบ่ตอบ “ไปทางไหนก็คามใจเจ่าที่ง์สน” ซีเกอร์ดทำท่าทางพอใจ แลวออกเดินน่าหนำไป ยี่งขั้นไป ๆ น*นก็ยี่งไกลจากฅนมาก เขาก็ยี่งขนขั้นทุกที แลขนก็ลำบาก ดเหมือ เปนทางทีจะไปไค้ แต่ส่วนซีเกยรดคูขนไค้คล่องแกล่ว [นทีสดมาถึ ซึ่งมีไอเปนหมอกกลุ้ม ซีเกอร์ดหยุดแล้วชมือไปที่ฅรงน่น “แน่ะ ถึงที่น่าฅกแล้ว” เขารองดง ต่างกนพากำแขำไปคู เสียงนำตกยิงคำขืนกว่าเก่ามาก งดงามที่สดในประเทศนอร์เว น่าใสแลส่องล้บแสงอาทิตย์ทำให้ “นี่ยำไงล่าน่าตก’, ซีเกอร์ดรองบอกอีก “มาเถอะขั้นไปไค้อ หนึ่ง ขั้นไปที่ยอดของมนทีเดียว” ๑^120

โอลาฟ กิลคมารไม่ใกร่จุะอิ14งขํงขํอในคำเชอเชิญนนํก วิดแจง หาที่พ*กทีเคียว ส่วนแมกฟาแลน,ดูท่าทางเหน็ดเหนื่อยปวดแข็งขา ไม่ยอมท อีก ทรุดดำลงน*งพ*ก ลอริเมอริสงเกฅคูกิริยา แม็กฟาแลนรู้ได้ดี วิงยมแลพูดว่า “ลาหละซี-หือแซนดี'?” เขาถาม “ลาซี” แม็กฟาแลนตอบ “ก้นไม่ใช่เปนนอริสแมนหรือฝร'งเศสว ได้มื่นเขาเก่ง ดเออริริงก้นแน่ะน่ากลำกอหํก้ ถ็าขืนฅามอายเจ่ากนบ่าม ไปสูงอีก ” ลอริเมอริพอไค้ยินก็เหลียวไปคูพบเพื่อนตามซีเกอริดขั้นไปทุ หน่าซีด โดยมิได้รอรีง์บอกกล่าวรีบมื่นดามขั้นไปบำง แก้ทางที เหลือทน กนทV*สองอย่ห่างไป ไม่สไกลนก เขารีบพยายามมื่นชนไปวิะให้ทน ให้ได้ แลบ่นแก่ก้วเองว่า “ให้ตายซีพี่ล ไม่กวรวิะส*'ปดนตามขั้น, พอเห็นพี่ลิปขนไปยนอยู่บนยอดเชาสูง เขาสคุ้งท์ง์ฅว รีบมื ไปจนท*น แต่กนทํ้งสองหาได้เหนไม่ ลอริเมอรกไม่กลาทีวิะทำสุ้งเสียง กลำว่าวิะเปนที่ฅกใจ แลจะรำยยิ,งขั้นไป ■หญ' อาจเผลอฅวฅกลงมาไค้ วิ งก้นกำลำยืนชะโงกคลง'ไปทางเหว-ซึ่งนี่าตก สกครู่เขาหนมาคูหน้า'ซีเ เปนทีเวทนาเจือสงสาร “นี่แน่ะ! เขาพูดคำยซึ่นบาน “ที่นี่ก็สวยหรอก เจาคูพอหรือยำ จะได้กล'บ ใ', ๓

ซีเกอ'รดกวะเถิดเข้าไปใกล้ ลอริเมอร์ดาวิองคุอยู่พลางก็กร เข้าไปบาง “ กลบไปV)นะรึ ? ” ซีเกอร์ดทวนกำ “ เราวิะกล*บไปทำไม ? ” ‘'ทำไมเล่า?” เออร์ริงตันหำเราะ “นอนพกบนนีได้หรือ? “กลาจริง กล่าวิริง” เจำกนเตยร่องตัง “ท่านไม่กลำหรอกห “กลำอะไร?” เออว์ริงด้นถามควยปลาคใจ ซีเกอร์ดยี่งกระเถิกเข้า มาใกล้ทุกที - ลอริเมอร์ก็ยี่งกระเถิดเข้าไปด้วย “วิงลงไปคูข้างล่าง” ซีเกอร์คพูดตัวยเสียงใส “พลางชไปที่นา เขาตองการให้ท่านลงไปออนวอน, ออนวอน เขาด!องการกนไปอยู่เปนเพื่ เปนเหตุไรวิงไม่ไปเล่า เขาจะรกท่านแลระวงร*กํษาท่าน แลเขามีร เหมือนเฅ็ลมาเหมือนตัน ” “ออยงงํ้นหรือ? ฉํนตังสงส*ยอยู่” เออร์ริงด้นยี่มแล่ว “ กนวิะท่าคามเจา, ซีเกอร์ค แฅ่ด้องไว้เวลาอื่น มาเถอะ ” เขาหำเราะแลกงท่าจะห*นกล*บ พอได้ยินเสียงเจ็าซีเกอร์ด “ เวลาอื่นอย่านึกเลย เดี๋ยว'นแหละ - วิงตายเสีย เจาผ้ร่ายขะ รำของเฅ็ลมาไป ตาย-ตาย-ตายเสีย” พอพูดขาดกำ เขาวี่งไปวิ*บฅำเออร์ริงตัน แลพยายามจะลาก ริมเขา ทีแรกพี่ลปพยายามคั้นรน - สกกรู่เขาหล*บฅา - นึกเห็นหน เหมือนตังหนึ่งว่าจะลา-โลหิดแล่นซ่าไปท่วสรรพางค์กาย “ พระ สำกร่รู้สึกมือลอริเมอร์มายึคคำไว้ แลมีหน้าซีด แค่ทว่ามีชึ่นบาน

“ผ่าเทอนา พิล,, ลอริเมอริพูดล้วยกิริยาค่อนล้างล้น “ทางรอ นิคเคียว หากเคราะหคีกนมาอย่ที่นี่ล้วยเล่า ” เออรริงต*นมองดูรอบๆ “ซีเกอร์ดไปไหน'?’, เขาถาม “ ไปแล้ว, ไปไหนก็ไม่รู้ ทีแรกล้นคิดว่ามไเจะกระโดดลงไปเองอีก จึงนี่งอยู่นึกว่าจะทำตามใจล้น แต่กล้บตรงล้นข้าม ” 4 4 ม*นพยายามจะฉุดล้นโยนเขาหรือ ใ ” ย*งง8นซี! หากว่าเพอินล้นมาพ”บเขล้อริาเลม่อราิพูดแลว่ล้วเราะ 4 4 ล้นเชื่อว่าไม่ได้มาพบเล้าเองเฉย ๆแต่ได้พยายามฅามขนมาจริง หรือไม่ ใ ” “ นึกว่าเช่นนนแหละ” ลอริเมอรืฅอบ เออริริงล้นจ*บมือมาปีบไว้แน่น แลชายทงก่ฅางแสคงความรกกนอยางยง 44 กนรเรองเจากนนค มนรกเฅลมา’ เออริริงล้นทำหนำปลาดใจ “ล้กเต็ลมา! แกหมายความว่า ริกอย นอง ใ ” “ออ เปล่า ล้นหมายกวามว่าม่นํริกหล่อนเข้นเคียวล้บนํองชาย นองสาวของใกรเขากนหนึ่ง ไม่ล้องอธิบายมากมายหละ กงเล้าใจตี” “ล้อเห็นหละ ฉไเยกโทษให้ล้น’1ใต้,' ในตาพี่ลิปเจือไปค สงสาร “ แตฉนอาจพกไคจา เกสม * 1มมความคก เนเรองนเลย “จริงหละซิ! แตแกไมกองบอกหลอนนา

“ดีหละ” เออร์ริงกันพูคอย่างตรองลึกซีง “แท่แกไม่ท่ ให้มิสเตอร์กลดมา-รพงควยเหมือนก้น เพราะจะทำให้เขารอนใจเปล่า ๆ ซีเกอรคกงจะไม่กกัาทำเช่นนั้อีก ” “ย*ง,ไงกไม่รู้,’ ลอริเมอร์ฅอบ “แท่แกก็รู้สึกกัวพอจะระว*งกัวไค้บ ละนะ พี่ล, ล่าแกไปเสียจากกัน,’ เออร์ริงกันเอามือตบบ่า “ ทำไม, แกจะทำอย่างไร ใ,, เขาถามกัวยใจรก แลออกสงส*ยที่ เพื่อนสนเครือ “กันก็จะตามไปกัวย เราจะมีการเลยงโต๊ะ ในชาติหนำสนุก พอพูดมาไค้เพียงนก็พอมาถึงที่พ'ก พบกิลด์มาร์ แมืกฟาแ ดเปร๊สกำกังนงกอยอยู่ “ ซีเกอร้คไปไหน ” กิลด้มาร์กัองถาม “ ไปไหนก็ไม่ทราบขอร*บ ” เออร์ริงกันตอบเรียบ ๆ “ดซิกัายนี่,ซุกซน'จริงๆ” กิลด์มาร์บ่น “กัญญาไว้ว กัดเตรียมอาหาร มาบ*ดนํ้กกับไปเที่ยวไหนก็'ไม่รู้ ” “ไม่เปนไรขอกับ” ลอริเมยร์พูค “จ่างผมเถอะ เปนพ่อ ติดไฟ แลหุงตม ทอคจอะ ไรได้ทงสน” “หงกัม” ตูฟร๊สรไ)งกังกับไค้แต่ปลายกำ “กันก็หงกัมไ เถอะ - จะทำให้เองส่งกาแฟมากันจะทำให้ ” ๑ลิ่๖

ต่างกนช่วยกนหุงตม จดแจงโน่นนี่รบประทานแลร้องเพลงเล่าเรื่อง เก่า ๆ ต่าง ๆ ไปพลาง โอลาฟ กิลด์มาร์เล่าเรื่องพงบาวดารโบราณ กบเรื่อง ผีสางต่าง ๆ เมือเสร็จแลํวก็เขานํงรบประทาน ประมาณหำทุ่มต่างคนนอนพํก แฅ่ซีเกอร์ดหากล*บ่มาไม่ ลมพ เวลานี่น แลพระอาทิตย์ก็ยํงส่องแสงสว่าง เสียงนี่าดงเปนเพลงขั ส*กกรู่หนึ่งเซอร์พี่ลิปฅื่น-ฅึ่นขํ้นเพราะผนซึ่งทำให สีแดงจ‘ค แลส่องน้าตกจนแดงดูงดงามอย่างยี่ง “ไม่ได้ ต่องปลกลอริเมอร็ฃน” เขารำพึงในใจ “ควรจะต่องเห็น กวามงามเช่น'แต่วย” เขาค่อยๆลุกขํ้นไปที่ฅรงน้าตก มีสีงหนึ่งดำๆ ตามนี่าลงมาโดยเร็ว เขาขยฅาให้สว่างแจ่มใสด้นที จะฟนซีเกอรดใช่ไ เมื่อเผาพิจารณาอย่กร่หนง สิงทกาคนน 1มผดเลย เออรรงฅนรองขนดวยความ ปลาคใจ แลวรบไปปลกพวกพนอนVIลบ ตางคน?บออกมาดู กลดมารหนาซด แลบ่นพึมพำ “ พระทรงโปรดมนแลว ” พวกอื่นต่างก็ช่วยกนพยายามจะเอ สีงนี่นขึนมา ในทนใดมีเสยงรองดงทาใ1',เทุกกนดลง ควยสงนนหาใชเปน ซีเกอรคไม่ เสียงที่รบ่งนนคือซีเกอม์ด'ม่0 ๆ แลมันทำทน้าฅาแสดงว่ โกรธเคืองมาก “ซีเกอรค! ซีเกอรค!” ก็ลดํมาร์รองตะโกน เสียงล่นด้วยกวามโกรธ “ กล,บ่มา! กล”บ่มาหาเคลมา ” ๑ลิ่ฟ่

พอได้ยินชื่อของนายสาวทีริก เขาหยด'แงฅริฅรองครู่หนึง พ วิงด*นกไ]ลอริเมอร์กระโดคฅามไป มไ;ก็รีบดิงหนีโคยเร็ว พลางฅบ เย้ยหยิน แลัวกระโดดลงไปในเหวลึก ซึ๋งจะกลับขนมาบนพนดินอีก อ*นขาด ฅ*วค่อย ๆ ดิงลงไปจนไม่เห็น ดิงไปพนจากโลกจากร*กทุกอย พ,นจากกวามฤศยาแลกวามช*ง ก่อนทีจะกระโดดไปม*นกงว่า “ไปทีคุณ ไปทีๆฉไ;จะฅรงไป แขงแรง คุณขอรบ ลัาคุณพบผมในว*ลชิอล์ลาคุณกงจะร*กผม ” ๑สิ่๘

บท อต่เ การซงเกิคขนนีเปนทีน่าสลดใจอย่างย็่ง ก็ลค์มาร์มีในตาคลอเค็มด นาฅา “เปนสินสุดกนกบมนที” เขาพูด “เมื่อกล*บไปบ้าน เค็ลมารู้ข่าวจะ มีความทุกขเสียใจเพียง!ร,, หนมาทางเออร์ริงต*น “ท่านก็เห็นแลว เด็ กนนไม่ใช่ลูกฉํนคอก ลมพ*ดพาเอามาให้ เราเลยงไว้ตงแก่เล็ก ๆ ภรรยาฉน รกเขามาก เค็ลมาเองก็เปนเพื่อนร”ก็ของเขา ” กิลค์มาร์ไม่ กล้าที่ซะพูดต่อไปอีก หยุด,แงเสีย ส่วนกนอื่น เงียบไม่มี!กรกล่าวอะไรชั้น เออร์ริงตนหวนมานึกถึงกำที่ซีเกอร์ดพูดชั “ ท่านเปนขะโมยมาในเวลาเที่ยงคืน แลสีงทท่านจะสืบหาก็คือซีวิฅร ของซีเกอรด-จริงนา-จริง ท่านตองฆ่าท่านตองล้ก-จงคูเลือดไหลออกจ ห'วใจซึเกอร์คเปนหยด ๆ แลเครื่องเพ็ชรพลอยที่ท่านขะโมย-อา! ท่านจะหา ไม่ได้อีกในประเทศนอร์เว ” เออรื่ริงตนยี่งคิดก็ยิงเศราสลดไจ เขาหนมาทางลอรเมอรพูดกระซิบ เบา ๆ ว่า “ลอริเมอรกนรสกวากบ'กวรจะตองคูกเข'1'ล\"'ไหมากในเรองน ถากน ไม่มาที่นี่แล้วซีเกอร์คกจะมกวามกุขดลอดไบ่ ! *66