เต็ลมา

'‘ทุกสี่ง” บริฅตาบอก “เขาเกลียดโฟรเก็น แลอิจฉาเธอเ ใช้ของเขาหลุยสกงจะบอกกณได้ลี บริกส์บนายของลอร์ควินสเลอีกคนหน ควยเขาแอบประฅูพ้งได้ยินหมด เลคีวินสเลพดก*บเซอรฟรานซีส เล็น ถึงเรืองโฟรเกนเสมอ แลทำให้เธอเชื่อว่ากณไปริกเธอ เขาได้พยายามทำ นมาหลายเดือนแลว ” “ต่อ!ปบริฅฅา ” พิ1ลิปบอกควยเสียง'ซึ่งต่วิเองก็ร้สึกชอบกล บริตฅาเล่าต่อไป “บริกส์บอกว่าเลคีวินสเลรํกกณ, เซอริพี่ลิ หนมารกเซอริฟรานซีส เล็นนอกส ผ้วก็มือยู่ที่งกน ชอบกลแท้ นอริเวเขากงว่าเปนคนเสียจริต แต่ในส่วนตำกณเซอริพิลปเขาว่า ค ผู้หญิงที่โรงลคร, โอ๊ย ! ลีฉไ;ไม่เชื่อเลย เขาว่าคุณริกผ้หญิง โฟรเก็น ไม่จริงเปนแน่ แต่อย่างไรก็คีบริกส์บอกว่า เมื่ อวานน ผ้หญิงกนน8น แล่วไปได้จดหมายฉบไงหนึ่งเอาไปให้โฟรเล็น” ถึงฅรงน ที่เห็นกิริยาของพี่ลิปผลนผล'นพนแล่น “เซอร์พี่ลิปเจำขา กณจะไ เออริริงตนผล่กออกไปเบา ๆ แลวรีบสาวเท้าจะออกประต “เซอริพิลป เซอริพี่ลิป” เนวีลรํองด*งดำยรํอนรนแล่ว “ กิคคเสียล'กหน่อยก่อน อย่าทำหุนหน ” พี่ลิปสาวเท้ากาวเดินหน*ก่เขำอีก “ หุนหน เพือนเอ๊ย อีผ้หญิ มนฆ่าฉน จะให้ทำอย่างไร ” เขาห*วเราะหวน ๆ อย่างแกน “ ฮึ ! ล่าเป ผ้ชายจะยิงเสียควย ” ๓^0

พูดแลว[นฅาลุกแคงเปนไฟ เดินออกไป เนวีลกบบริดต]จิองคตากน “ นเธอจะไปไหน V’ บริฅตาพ?นชิงกระซิบ “กงไปบานเลดิวินสเล” เนวีลดอบ ส'กกร่ใด้ยินเสียงประตบงใหญ่ “ ไปแลว ” เนวีลพูดพลางถอนใจแล่วห็นมาทางบริกดา “ เรืองนแกร้ ได้ยงไร ไม่ไเริงกระมงเพราะเปนคำกระซิบของอายพวกขข้า,, ‘‘กิจริงอยู่” บริฅดาดอบ “แด่ดึกเลดิวินสเลเปนบ้านใหญ่โด อะไรไม่ให้บ่าวรู้เห็นจะไม่ได้ ที่งหลยส์เบี่ดจดหมายของนายอ่า เซอรพิลิปไปนีคงจะทราบเรื่องราวมากชนอีก แด่เรืองผ้ทญ่งลครน2นดีฉั เข่าใจเลย” บริฅตา” เนวีลอธิบาย ผ้หญิ งลกรนํ้น่เปนเมียฉไแอง ” บริดตาสดุ้งลืมตาโพลง “ภรรยาของท่าน มีสเตอร์เนวีล” “เมียฉินหนะซีหล่อนหายไปหลายบี1แล้ว ฉินเองกาดว่าตาย แด่เพธ ได้มาพบเขาที่โรงลกรบลินเยี่ยนต์ ฉิน-ฉันมิได้คิดหวงเลข คเหม ตายเสียยำดีกว่า บริฅดา เมื่อฉันแต่งงานกับหล่อนในขณะที่เปนเด็กรุ่น ใคร’นานี่กระไร ฉัน-ฉันกาดว่าหล่อนร'กฉันจริง มาบ'คนี่หล่อนหนีไปเป แลร้ดี'ว่าฉันอย่ในลอนดอน แด่ไม่ยอมที่จะให้พบปะพูคจาคำยเลย เพราะฉ ฉันจงวานเซอร์พี่ลิปให้ช่วยพูดให้หล่อนกล่บ้มา แต่กไม่สำเร็จแลเกิดเหต เขาหยดนี่งคร่หนึ่ง เมื่อเห็นบริตตาทำตาแดง “ ไม่เปนไร กงจะเรียบร้อยดีคำเก่า เซอรพี่ลิปบอกว่าคุณหญิงไปนอร์เว แลเข คืนนี่ ” ๓ป็เ®

บริฅตาพฉักหนำ แลวถอน,ใจ'ใหญ่ “ออ! มิน่าเล่าจึงให้ดีฉันไปทั้งหนํงสือถึงคุณพ่ “ไปนอรเวเวลา'นี่ไม่ชอบกลเลยเทียว” เนวีลเอ่ยชน “เพราะหิ ก็กำล่งฅฤ แลมือ” บริฅคาร่องฉัง “เธอพูดอย่ฉับดีฉันเมอล้กสองสา ดีฉันไม่ได้คิดเลยที่แอํลเฅ็นฟะยอดเวลานี่ไม่มีพระอาทิตย์ เห หนาวก็หนาว เธอ'จะข่ามนำขำมทะเลไปไหวหรือ1? โอมิสเตอร์เนวีล” แก “หนทางลำบากนํก เธอกงเปนอินตรายลงในกลางทางเปนแน่ ดีฉันตอ ไปฉัวย จะไป!ฉับเซอร์พลิป ไม่ยอมอยู่ที่นี่เปนอินขาด ” ‘'นี่งนำ, นี่ง บริฅตา,’ เนวึลพูดอย่างกรุณา แล้วตบบ่ ร้องไห้ อย่า,, ระหว่างเวลานํนเซอร์พี่ลิปไค้ไปถึงบ่านวินสเล ถ วีนสเล บริกส์เปนผู้เบิ1ดประฅุรํบ ออกรู้สึกตกใจที่หนำตาซีดขาว ในตาลุ I,ปนไฟ แต่ไม่พควากระไรนำเข้าไปในห้องสมุด ลอร์ควินสเลกำต์งนํงอยู่กบเออร์เน็ส พอเห็นเออร์ริงฉันก ตามเคย “ฉันนึกว่าจะเขียนถึงแกทีเดียว เออร์ริงฉัน,, เขาพูดแ ส*งเกฅเห็นสีหนำของเออร์ริงฉันผิดปรก,คิวิปลาศกว่าที่เกยเปน จึง เออรเน็ส “ไปห,องของเร้าเสียก่อนไ'บ่ลูก ล้าพ่ออยากพบจึงจะเรีย เออร์เน็สทำฅามที่ล่ง “นแน่ะ\", ลอร์ควินสเลพูคขีนใน ไปพ้นแล้ว “จงเล่าให้ฉัน'พงที่งหมด เออร์ริงฉัน จริงหรือ (,7)(3แ23

“หนีก*น” ในคาพี่ลิปลุกแคงตัวยกวามโกรธ “เปล่าวินสเล หล อีคนที่,ไม่มีใจเมฅฅากรุณาแลครำยอย่างที่สุกใล่ หล่อนถูกเขาทำให้เช อไแปนความเท็จเกี่ยวสับตัวสัน หล่อนจึงไค้ไป ตันอยากพูดออกม ต่อหนไแก แต่-” “เข้าใจแตัว’, ลอร์ดรินสเลยั้มนิดๆ “พูดตันเงียบๆเถอะ เลคีวิ ควรตัองเปนผู้ถูกกล่าวโทษจริงไหม'? ตันไม่มีความปลาคใจเลยจนตักนกเคียว เออรื่ริงตันตัองดูโดยความสงสัย เพราะเขาเกยนึกเสมอว่ารินส กนโง่เขลาไม่รู้เรื่องราวของภรรยา ตัวแต่ขลุกสอนหนไเสืออยู่ตับลูกชาย มาตัด นีกิรยาคูเปลี่ยนแปลง มีอะไรในกิริยาของเขาตังเกฅไค้ว่ารู้เรื่องราวเลอี หมก ลอร์ค'รินสเสเมื่อเห็นเพื่อนนี่งอยู่,จึงเอามือคบน่าแล้วพดซํ “ฉไเขอพูดซาอีก ว่าไม่ปลาคใจอะไรเลย ทุกส็งที่เลคีรินสเลทำมิไ ทำให้ฉนปลาดใจตักเท่าเสนผม หล่อนตับฉันเลิทเปนตัวเมียตันนานแล แต่ในนามแลยศตักดเท่านน เพราะเห็นแก่ลูกกนเดียว ฉ*น'ไม่อยาก เสียงตั หน่อย ๆ ฉันไม่อยากให้เตัาลูกชายรู้ความเสียหายของนางแม่ เพราะเมื่อเปน หน'มใหญ่ขนจะมีกวามละอาย เหฅุฉนนฉํนจึงพยายามบี่กตังไม่ให้เออ เรื่องราวของแม่เลย นึแน่ะเออร์ริงตันพูดอะไรก็พูดมาเถอะ เพราะความตั ก็ไค้กระทำลงไปแล’ว แลฉันอาจตักการให้เรียบรอยไค้ ” “ ตันได้รู้เรื่องมหากบริฅคาถึงการกระทำตัวรไยต่าง ๆ ของเลคีรินสเล เมื่อตักกร่นีเอง เรื่องนีอาจเปนเรื่องจริงไค้ แต่-” ๓(5(๓

ลอริกวินสเลรีบพุดสอดขั้น “ มากำยก*นเถอะ เราจุ)ะขยายคว ออกไค้ ” เขาเดินนำทางออกจากหืองสมดม่านหืองกลางไป เออร์ริงก่นเดิน ไปเงียบๆ เขาเกาะที่ประฅหืองภรรยา มีเสียงฅอบออกมาว่า “เชิญเขที่มาเถ ทงสองกนเดินเขที่ไป เลก'วินสเลกำลังอยู่คนเดียว นอนอ่านหน'งสือ ยาว พอเห็นสไมีกบเออร์ริงก่นเข้ามา หล่อนสดุ้งแลทำกิริยาว่าปลาคใจ กระนนแสรที่ผื1นยํ้ม “แกลรา” ลอร์ควินสเลพุดชา ๆ “ฉันอยากจะถามอะไรล้กหน่อ เวลาก่อหนที่พี่ลิป เออร์ริงก่นเดี๋ยวนั้ เปนขอถามซึ่งหล่อนกววกองพุ หล่อนได้ไปเอาจกหมายฉบํบนํ้มาจากไวโอเล็กเวียร์ลกรบลินเยี่ย แลหล่อนไค้เอาไปให้ในมือเลคีเออร์ริงก่นหรือเปล่า ใ,, แล้วเขาเอาจด ซึ่งเซอร์พี่ลิปส่งให้วางลงบนโต๊ะ เลคีวินสเลจองคูสามี แล้วเซอรืพี่ลิป “ ฉไเใม่เข้า,ใจ'ว่าเธอพ อะไร?,, ท่านเลดีพุดออกมาเฉยๆ เซอร์พี่ลิปหืนมาท*นที ‘'เดค้วินสเล รค ท่านเลคีรีบพุกสอด “ประทานโทษ เซอร์พี่ลิป ฉัน'ไม่ก สนทนาคำยกริยาอย่างปลากเช่นน ท่านลืมกำของท่านเสียแล้ว แลสาม ก็ลืมกำของเขา ฉันไม่ทราบเรื่องราวว่าไวโอเล็กเวียรเกี่ยวข้องอย่างไร ะ^ ^ โซไซเอกีของพวกลกรฉันไม่,ใกร่คุ้นเคยกจริงอยู่ ฉันไค้ยินเขาพด.ก ริกหล่อน เซอรืฟรานซีส เล็นนอกสเปนผู้รู้เรื่องราวดี” ดว(รเ๔

“เซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส์” พื่ลิปรํองก*งค็วยโทสะ “โอย! ผีสาง เทวคาช่วยควย ฉินจะบีบกออ้ายมหาโกหกนี่เสีย ” ‘'จงอนุญาตให้ฉินถามหน่อย แกลรา” ลอร์ควินสเลพกต่อไปเรียบ ๆ “ถาหล่อน-ตามที่หล่อนว่าไม่รู้เวี่องไวโอเล็กเวียร เม่นเหตุไรเมี่อเช่านี ที่โร งลครบลินเยี่ยนต์?” หล่อนจํองดูในตาแสดงว่ามีกวามประสงค์รำย “จะทำไม เพื่อว่าซอบ๊อกส์หน็ะซี เม่นการแปลกปลาดหรือ? “ ขอดูใบประอ้นสำหรํบบ๊อกส์นไเหน่อยไค้ไหม ?” ลอร์ดวินส “ ฉินส่งไปให้เพื่อนเสียแล้ว” ท่านเสคีตอบ “นี่เธอ-จะห*กเปนต หรือ?” “เลคีวินสเส” พี่ลิปพูดขั้น “หล่อนสบถได้หรือว่าหล่อนไม่ไค้ทำ อะไรหรือพคอะไรให้เมียฉนหนีไป ไ,5 “อ้อ! หล่อนไปแฉิวหรือ?,, เสคีวินสเลยมเยาะ “ฉินก็นึกแอ้ กงไป ทำไมไม่ถามเพื่อนท่าน ยอช ลอริเมอร์กูเล่า ? เขาหลงร*กหล่อนจ เปนบำ ใคร ๆ ก็ร้ ถึงฉิวหล่อนเองก็เปนเช่นนน ” “แกลรา, แกลรา” ลอรืควินสเลตวาก ‘'น่าอาย! น่าอาย!” ท่านเลคีกล'บห'วีเราะอย่างสนุก “อย่าวุ่นวายฉิกเลย เซอร์พี่ลิปเ ผิด เพราะเฅ็ลมาร้ว่าไปที่โรงลกรบลิน'พื่ยนต์บ่อยๆ ฉินไค้เล่าให้หล่อนพ เซอร์ฟรานซีสเล่า ฉินอาจพูดได้ว่าหล่อนกไม่ทุกข์ เพราะรกมิสเตอ ๓๕๕

ความโกรธแล่นฉิวขั้นสมองเออร์ริงฅํน เขาลืมว่าสอร์ควินสเลอย่ ลืมหมดทุกสี่ง นอกจากกวามโทสะ “ให้ฅกนรกซี” เขาร้องค*ง “เจาอวดดีที่'จะพูดเช่นนน “จ้ะฉิน” เลดีวินสเลฅอบ “ฉินอวดดี จะทำอะไรก็เชิญซ กระเถิบเข้าไปใกล้แล่วห้นมาทางสามี “ จงเอาเพื่อนของเธอออกไ ฉินจะฅ่องไป ค็วยมีทางจะตองไปมาก จะมาพูดถึงเรื่องนอีกไม่ได้ ไม่ใช ความผิดของฉินสํกนิค เซอร์พี่ลิปเองด่างหากอยากไปหลงข้กมิสเว ยมเปนเชิงเข้ย. 00^0

บท ๒๘ ลอรืควินสเลไม่กระดกกระดิก เซอร์พี่ลิปจํองดเลคีวินสเลนี่งอยู พยายามข่มความโกรธให้บ*นเทาจึงพูดต่อไป “ จะทัองเล่าความจริง ผู้หญิงลกรน่ในเม่นภรรยาของมิสเตอร์เนว เลขานุการฉไเ หลาย!!มาแล่ว เขาล่องจากภรรยากนนี่ พึ่งจะพบทันเขาท ลกร การที่ฉินเขียนจดหมาย แลไปหาบ่อยๆน1น,เพื่อช่วยเนวีลในเรื่องนี่ที่งสน เซอร์ฟ่รานซีส เล็นนอกสคงจะไค้ทราบเรื่องราวนี่คีพีเคียว เพร เวียร เปนนายเขาเดินมากว่าห้าบื่แล่ว ” เลคีวินสเลทำหน์าฅกใจ แลโกรธแคนมาก “ ฉิน,ไม่เชื่อ ” ท่านเลคีพูคเบา ๆ “เชื่อหรือไม่ก็สุคแท้แต่หล่อน แต่ความจริงเปนเช่นนี่,’ เออร์ริงทัน ฅอบเรื่อยๆ “ถาสงสยถามผ้ทัคการโรงลกรนลินเยี่ยนด์ดก็ได้ วินสเล, ล อยู่ที่นื่ต่อไปอีกก็ไม่มีประโยชน์ เพราะคุณหญิงไม่ยอมขยายกวามจริง “ คอยก่อน เออร์ริงล่น ” ลอรดวินสเลทักทัวงไว้ “คุณหญิงไม่ บอกก็จริง แต่ฉินจะยอมเล่าไห้พง” เพราะฉนี่นเห,!เมายมกบ่ภรรยาอย่างแล แลเยาะ ‘ กนจะ เล่าให้พง คุณหญิงไค้เอา เงินไปซอ จคหมายฉบ*บนนมาจาก ไวโอเล็คเวียร เปนเงินถึงยี่สิบปอนด์ แล่วไค้เอามาให้ภรรยาของแก” ส)&ฟ่

เลกวนสเลตงทาจะกดกาน “อย่าเพ่อสอคแกลรา” เขาขูดแล้วยมอย่างไม่มีนาหวาน “คุณห ได้เชื่อถือล้อยกำล้นโกหกโกไหว้ของเซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส์ ถืงเ ลกรนน อีกประการหนึ่งเห็นว่าเปนทางที่จะทำลายกวามคุขชองเมี ทางหนึ่ง การที่กระทำเห็นได้ช่คว่าทำอย่างผู้หญิงแท้ๆทีเดี เหยิงต่างๆ แลมิไค้นึกถึงความทุกข์ของผู้อื่น แกอีเห็นแล้ว” เขาชำเ ภรรยา “คุณหญิงไม่กล้'เก*คล้าน ขอโทษในการที่หล่อนนึ่ง” เลดีวินสเลกไหนำนึ่งอยู่กร่หนึ่ง หนำซีดราวล้บศพ กล้วก็กล้ว “กนสอดแนม” หล่อนพูดออกมาไค้กำเดียว แลไม่พูดอะไรอีก เล้าไปในหํองแต่งล้วซึ่งติดต่อล้น บดประกูลนคานปล่อยให้ชายท สองคน “วินสเล, ล้นเสียใจมากที่เกิคชํ้นเช่นนี่” เออร์ริงล้นพูดขน แ มือจ*บมือเพี่อน ลอร์ดวินสเลร*บมือมาล้บไว้ “เพื่อนเอยล้นอีเหมือนล้น ที่สุด แต่ร้สึกเปนทุกข์ล้วยแก ในการที่ภรรยาล้นนำล้กที่สุดจากไป เ ที่สุดล้นไม่รู้เรื่องราวจนเล้านึ่ เพราะล้าไม่เช่นนี่น ล้นก็จะจ* ร*บทุกข์ร่อน แต่เชื่อว่าคงจะไม่เปนอยู่นานนก นี่จด.หมายซึ่งมีรา ทสุด ๓(3เต่

“ขอโทษเถอะ” เออร์ริงต้นพูดอย่างรอนรน ‘'แต่แกรู้'ไค้อย่างไร ใ'', “เรองนทำให้ฉ*,นรํอนใจุมากแล้ว” ลอร์ควินสเลฅอบ '‘เพราะฉน เราอย่าพคกนอีกเลย ขอแต่จงอนุญาฅให้ฉํนขอโทษในการที่เมียกินได้เข้าแช ในเรองนั้ดวย เชื่อว่าแกกงจะไปหาเล็นนอกส์ลูกใหม ใ ” เออร์ริงต้นก*ดพ้น “ไป ไปเที่ยวน,’ เขาฅอบ “แลจะทำเสียใ จวนฅาย ” “ดีเทียว ฉํนจะไม่เลียใจเลย” ลอร์ควินสเลพคอย่างหน*ทแน่น “ ว่าแกกงจะเข้าใจเออร์ริงต้น ถาไม่เห็นแก่ลูกชาย กินกงยิงอายกนน1นเสียนา แล้ว ห้อ! แลกนอื่นอีกควย ที่ไม่ไค้ทำเพราะเจาเออร์เน็สกนเคียว ไม ที่จะให้มํนรู้ว่าแม่ม*นระยำเพียงไร กนไมกล*วหรอกที่จะสู้ต้วต่อต้วก'น อย่างหนึ่งอย่างใดเช่นน1น แต่สงสารลูก นี่ต้วแกทำไค้ดีพีเคียว เพร เมียของแกสงลัยแลหนีไป ส่วนกินอือ ! เกยพบผู้หญิงทํ้งโลกเปนเช่น หรือ?,, เออร์ริงต*”แพ้งออกรู้สึกมีกวามสงสาร ลอรํฅวินสเลพูคต่อไปต้ๅยเสียง อ่อนลง “ลันไค้พดถึงเรื่องต้วเองมากพอแล้ว เออร์ริงต้น ก*นเกรงว่ายกโท เลียพี บางพีแกอาจเข้าใจผิดในส่วนลัวลันไค้บาง” “ กนจะไม่เข้าไจผิดเลย ” พี่ล้ปอธิบาย “ขอบใจ,, เขาพูคสํ้นๆ แล้วต่างกนจบมือลาไป ลอร์ดวินส!ลพ แลเห็นเพื่อนออกปวะตูลบไบ่,'เลว จึงกลับมาหองภรรยา โผล่เข้าไปใน ๓๕ส์

แต่งฅำ พบหล่อนกำล่งน’งคุกเข่าเธา หนำซบอย่ก*บเต่าอสอั้นตำล่นอยู ดูดวยกวามแกน กวามแกน กบความร*ก “แกลรา” เขาพูดเรียบๆ หล่อนสคุ้งลุกขนยืนทนที “เธออยู่นี่'?” เลดีวินสเลพูคเชิงโกรธ “ฉันนึกสงสั อย่างไร ที่จะ-” พูดต่อไปไม่กลอด เมื่อเห็นในตาสามีต่องคูทำฅาเขียว “ฟนสีงที่กวรสงสัย” เขาพูด “สีงที่ปลาดที่สดในโล ผู้ซึ่งเปนสามีเขามาในนี่ แต่ฉันต่องพูดอะไรดำยส*กหน่อย เปนการ จะต่องพูคในไม่เร็วก็ชำ เพราะฉนี่นพูดเสียเดี๋ยวนี่เปนดี ” เขาหยด เลดีวินสเลนี่งอยู่ต่องคูโคยกวามกล*ว “ นงลงเถอะ ” เขาพูดอย่างเสียงเดิม “หล่อนจะดเองพงสักห ฉันจะพดให้ส็นที่สุด ” หล่อนทำตาม แลนึกสงสัย'ว่าแล*ว-จะเปนอย่างไรต่อไปอึกหำใจเห่ เมื่อเห็นกิริยาแลสุ'งเสียงของสามีเปนสีงใหม่ที่พงเห็น “ หล่อนกล่าวโทษหาว่าฉันเปนกนสอดแนม ” เขาพูดต่อไป “ ไม่เกยทำเช่นนน แกลรา แรกที่ฉันแต่งงานก'บหล่อนฉันไว้ใจหล ของฉัน เกียรติยศของฉัน แลชื่อฉัน แต่หล่อนก็มิไค้ร*กษาของที จนสักนิดเคียว ไนเรื่องที่หล่อนได้ทำ ให้เออร์ริงต่น่มีทุกข์นี หลุยสี เรนอดไค้เล่าให้ฉันพงท8งหมด ว่าหล่อนไค้เขาแชร์ทำก ผ้หฌิงที่บริสทธหามลทินมิไค้ แลมิไค้ทำให้หล่อนรอนอกรอนใจคำยประการ อย่างใดเลย แลผ้ซึ่งสำแดงตนว่าเปนเพอน ” 00 *30

“เธอเซอคำโกหกโกไหว้ของบ่าวต่วยหรือ รุ” เลดวินสเลรองคง “ หส่อนไม่ไค้เชื่อคำ โกหกโกไหว้ของเซอร์ฟรานซีส เล็นนอกสผ ความซีอลฅย์เลวก'ว่าบ่าวหรอกหรือ รุ” ลอร์ควินสเลกลบยํอ์นถาม “แลทส่อน ไม่ไค้เอากำเท็จนั้ไป โฆษณาว่าเปนความจริงหรอกหรือ รุ ถึงยีน สงสยอย่เหมือนกน แต่ม*นบอกว่าม'นริดทีเคียว แลมิไค้โกหก ในวน หล่อนได้ว'บโทรเลขจากเล็นนอกล็ก็รีบไปโรงลครบลินเยี่;เนต์ทีเคียว สงเกฅเห็นหล่อนน่งอ่านหน‘งสือนนค็วย ในเวลาทีกล่บ่มานอน จากน่นม หล่อนพดปฤกษากบเซอร์ฟรานซีสที่โนสวน เมื่องานปาร์ฅทื่บ่า การที่มไแอาข่าวมาบอกแก่ฉไเนี่ ไม่น่าจะเปนทีปลาดใจเลยจนสกนิคเ ขอบใจม*นเสียอีกที่มิได้เอาไปเที่ยวบอกแก่กนอื่นนอกจากฉไเ ” เขาหยุดอิก หล่อนนงริมผื่ปากล่นริก “ฉ*น่ยง่ไม่ใคร่เชื่อเรื่องน จนกระทํงเออร์ริงฅไแอาจดหมายน*นมาให แลเล่าความทุกข์ของเขาให้พง ถึงเช่นน*นฉนกีย\"งกิคที่จะให้โอกาศ ส*กกรงหนึ่ง จึงได้พาเขามาเพื่อสอบถามปากคำกบหล่อน แต่ถึงหากห ปฏิเสธ หน\" คากีจ้บ่ได้ว่าเปนผ้ได้กระทำเช่นน1นจริง ล่าร\"บฅรงฉนจะมีกวา ยินคีอย่างที่สค มาบ\"ดนเหตุรายนี่นกีเกิดขนแล่ว ไม่ควรพูคอ ฉินเห็นว่าหล่อนควรสืบถามเรองที่เล็นนอกส์มาบอกนนคูให้แน่ จึงค่อยเอาความไปบอกแก่เมียเออร์ริงต่น่ เพราะแต่ก่อนนี่หล่อนก็ร้คีว่า อาย เจ้ากนนํ้เปนกนอย่างไร มาเคียวนี” เขาหยุด ทำเสียงแขง “นี่แน่ะ หล่อนมีความจองหองหรือที่'0ะแบ่งกวามร\"?โเฃองเขากบไ'ว'โอเล็ทเ1วียร์ รุ ” ๓*}๑ I

หล่อนกล่าวกำอุทานออกมาคำหนึง แล้วเอามือบิ1คหน้า ‘'อา! ซ่อนเสียดีแกลรา” เขาพูดต่อไป “วิง'ซ่อนหนำซึงฉ ในตาซึ่งฉันรู้สึกเหมือนก*บว่าเปนแสงขาวมาจากดวงอาทิตย์ แกลวา หล่อนติดว่าฉันฅาบอดหรือ ใ ดาบอดไม่เห็นว่าเกียรติยศฉันน้องถ ไม่เห็นว่าหล่อนกล*บกลอกหน้าไหว้หล่งหลอกต่อฉิน จะบอกให้น้าหล่อน หำใจฉินไปบีบ'จนเลือดตกเปนหยด ๆ ฉันก็ดูใม่ส้เจ็บปวดเท่าก*บที่เปนอ ระหว่างเวลาที่แน้ามาน เหตไรฉันจึงได้'แงไว้เสีย แต่เดี๋ยวน ชีวิฅร์ของเราจะน้องยุติก*นเสียที ” หล่อนถอยห่างไปจากเขา “ยุติเสียซี,, หล่อนพึมพำในกอ “เธอจะทำอย่างไรก็ไค้ ทํ้งํ้สั้น เธอจะหย่าฉันเสียก็ไค้ ” “จริงหละซีข่อนน,’ ลอร์ดว้นสเลตอบเปนเชิงเยาะ “ฉันอาจ หล่อนไค้ไม่มีเหตุพัชวางประการใด ถึงจะขนไปโรงศาลก*นฉันก็ย่ เปนผู้ชนะกวาม ไม่น้องหาพยานอื่นที่ไหน พยานไนบ้านมีถมไป แกลรา, หล่อนเปนหำหน้าของโซไซเอดี หล่อนผู้ซึ๋งมืกวามสวย, ยศกกดี๋, แลท สมบัติ ไม่มีกวามละอายบ้างเลยหรือที่เพื่อนฝูงจะเอาชื่อไปทำให้บ ก็จะบรรทึกอยู่ในหน้งสือพึมพ์ พวกผู้หญิงกนใช้หรือยายน้นเ ได้อ่าน1.ข่าย่อมโมทนาชอบตุณพระที่น้วเขาดี,กว่าน้าหล่อน นอ ถึงคำเมืออายุมากเข่า แลกวามสวยเจอนจางหายไป จงติดถึงลูกที่วิะโฅขํ ๓ไ)

ระยำที่สด ” “ร้ายกาจ ร้ายกาจเหลือเกิน,’ หล่อนร้องด,งกิ,องน้อง พยายามให้ห สธํ้น “เหฅไรเธอจึงนึกว่าเช่นน8น,? ทำไมเธอจึงแต่งงานคับฉันเล่า เขาจิบมือหล่อนมากำไว้แน่น “ จะทำไม ? เพราะฉันร้กหล่อน, แกลรา รกหล่อนอย่างผู้ชายน้อ กนน้กที่ใจแขงเช่นฉไเจะร้กได้ แรกที่ได้พบหล่อน ฉันคาด'ว่าหล่อนจ เรียบร้อยแลบรสทธหาคัวเสมอสองยาก ในเดือนสองเคอนแรกที่แต่งงาน ไม่ทราบว่าหล่อนจะร้สึกอย่างไร แต่ส่วนฉันรู้สึกมีกวามศุขมาก, ยี่งมืลูกคัวยก่ กวามร้กนึกือฉันก็ยีงทวีคูณขั้นอีก ฉินรู้สึกเหมือนคังว่าหล่อนเ แลน้าจิบมือเล็กขนทน,หัวก'วามบาปก็,กงจะลบล้าง,หายหมด” เขาปล่อยมือที่กำไ “แต่กลบเปลี่ยนแปลงไป สี่งไรซึ่งได้เปลี่ยนแปลงหล่อนนนฉไแดาไม่ได แต่ว่าไม่ใช่ธรรมคา เปนสี่งที่น่ากลัวน่าเกลียคอย่างที่สุก แต่ถ สาบาลได้'ว่ากวามร้กชอง'ฉัน'มิไค้เ,ปลี่ยนแปล'ง นอกจากแช่งค่าอายกนที่ทำให้ หล่อนห'น'ไป'จากฉน ” เขาหยดนึงเปนทีครึกฅรอง “ไม่มืใกรที่วิะชวร้ายกว่ามัน” เขาพู “ มันไม่ได้พยายามที่จะเอาเมียเออร์ริงคันมาไว้ใน'กำนาวิของมันหรอ แต่แกลราผลแห่งกวาม'ซื่อส\"ต่ย์แลบริสุทธของเจาหล่อน ทำให้อำนาจมันเสื่อม กอย แคสวนหสอนควยเหคไรมนจงมอานาวิเหนอหลอนไค ๓๓

หล่อนกมหนำโลหิตขนหนำแคง “เธอพูดพอแล1ว” หล่อนพึมพำ “ถ1,]อยากหย่าก็'ๆ!งหย่าเสีย ชกซาเลย ฉนจะพดอีกไม่ไค้ ฉิน-ฉินเบื่อเหลือทน” “แกลรา” ลอร์ควินสเลพูดเสียงแขง “ฉินจะฆ่าหล่อนเสียดี หย่าอีก ” มีสำเนียงอย่างปลาดอะไรในกำพคซองเขา ทำให้หำใจท่านเลดีเตนแ โคยความกลำ “ฆ่าฉินรึ? ฆ่■■ฉินรึ?” หล่อนถามซาริมผี,ปากซีดขาวไม่มีเลือค “ฆาซี” เขาพดซา “จะฆ่ใหล่อนคงเช่นชาวฝรํ่ง์เศสหรือชาวอ ถึงหากฉินจะเปนชาวอำกฤษฉินก็อาจทำการเช่นนีได้ ดีกว่าที่จะลากผุ้หญิง หล่อนเช่นน็ไบ่เที่ยวประจานกลางฅลาด แด่ฉินไม่ด้องการที่จะใ เสียงว่าในตระกูลชองฉินไค้ฟนผ้ฆ่ากน ไม่ต้องการเช่นน1แ ฉินม พัการได้ ” เขาหยุดหน่อยหนึ่ง หล่อนพังดูโดยปลาดโจ “ฉินจะที่งหล่อนไปเสีย แกลวา ฉินจะเอาลูกไปด้วย ออกจากประเท เพื่อปล่อยให้หล่อนเปนอิศรภาพ แลำฉนจะบอกมาว่าอยู่ที่ไหน เพ หล่อนกงฅํองการฉินเวลาไหนเวลาหนีงเปนแน่ เพื่อเปนโล่ห์บื่องด้ ของหล่อน เออร์เน็สจะไค้มีกวามรู้อื่นๆอีกด้วย แฅ่เรึ่องที่ระยำแลช หล่อนนน ฉนจะไม่ให้มนรูเลย ฉนไค้เกยสอนให้นำ.เถอแลริกใคร่หล่อน เมื่อย่ำเด็ก ๆ อย่ มนเกยนึกสงสำว่าเหตุไรหล่อนจึงไม่รกมน แด่ฉ ต) 'อ

ว่าหล่อนรกมน การที่ไม่ได้',ล่นหิวคิวย ก็เพราะมีแขกมาหาแลมืธวะมาก เชอว่ามนไม่เขาใจ ถึงกระนํ้นฉันกีได้ทำโดยสุดกำล่งแล่ว ” เขานึ่งอยู่ครู่หนึ่ง หล่อนเอามือบี่ดหนาสอั้น “ ฉันคิดว่า ” เขาพดต่อไปเรียบ ๆ “ มนมีกวามกล่วมากกว่ากวามรีก ถึงกระฉันก็ย*งด้กว่าที่จะ,!เห้ม่นนึกถึงสีงที่ชํ่ว้รีาย หรือ - หรือ ฉนจะพยายามกระทำให้ฉันฉับถือหล่อนเสมอ แต่เมื่อยงอย่คินเช่นนคงจ นองกนไม่ไหว เพราะฉนี่นมือยู่ทางเดียวที่จะทำได้ แกลรา’’ หล่อนซบหนำลงที่เฉัาเขาร้องไห้สอึกสอั้นพิลาบรำไร “ ฆ่ แฮรีรี” หล่อนสอั้นแลกอดเขาไว้ ‘‘ฆ่าฉันเสีย อย่าพูดแก่ฉันเช จากฉัน โอ!พระผ้เปนเจำ อย่าละที่งฉัน โธ่! โธ่! เกลียดฉัน เฆี่ยนดีฉัน จะทำอะไรก็ทำ ขอแต่อย่าที่งฉันไปเสีย คิงเช่นฉ ไม่สมควรที่เธอจะถกคิอง ฉันก็ร้'ว่าฉันเปนเช่นนน แต่แฮร์รีถ-'’เธอไปจากฉั จะไม่อย่ฉันอย่ไม่ได้ โธ่! เธอไม่เวทนา\"ล่างเลยหรือ? เหตุไรเธอจะละที ไปเสีย ปล่อยให้ฉันเหลืออย่กนเดียวตายกนเดียวโคยกวามอาย ” ลอร์ดวินสเลยืนดูนึ่งอยู่ครู่หนึ่ง “ความอาย”เขาพึมพำ'‘แม่เมียของฉัน” แล่วเขาพยงเอาหล่อนขึนให้พึงทห’นาอกวาวกบเด็กซึ่งเจ็บอย่ สอั้นแลบี่ดหนาซ่ อนไว้ ‘'นี่งๆแกลรา,'เขากระซิบ “สึงที่แล่วก็ให้แล'ว ฉันจะไม่ท เปนทกขอีกเลย ฉันทำฉัายหล่อนไม่ไค้ เพราะฉนไค้เกยรีกหล่อนมาฤรว้หน ๓ V) (X

แต่เดียวน เดียวนรัองการแต่ที่จะทั้งนล่อนไป!,ท่าน1น หล่อนจ หล่อนจะไต้เปนอิศระ หล่อนจะไม่คิดถึงฉันเข้นแต่บางทีกืคงนึกเท่ารั เสียนาน หล่อนผงกศีรษะขนแลข้องดเชิงวิงวอน เปรตให้โอกาศแก่ดีฉันส*กกรํ้ง์หนึ่งไม่ได้หรือ โ ” หล่อน 4 4 กรงเดียวเท่านน, โธ่ ดีฉันไม่มีความศขเสย ตงแต่ใต้ท่าผิตต่อ.ธอ ใต มีห้องรักเล็กนํอยไค้ไหม ใ ว่าดีฉันจะเอาความรักของเธอกลไเค ไม่ใช่กวามรก แต่กวามเวทนาสงสารเธอ โธ่ แชร์รี ดีฉันหมดหข้งหรือ'?’, หล่อนพคต่อไปไม่ตลอดกลไเสอั้นพิลาบรำใหม่ เฃาตบผมหล่อนเบ “ เมื่อตะกนี หล่อนพูดโดยโกรธแกํน หล่อนไม่ร้ลึกรัวว่าผิด ฉนจะ รังไม่!ปจากหล่อนตามที่ขอ แต่จะกอยกก่อน เราจะจากรันไปหรือจะรังอย รัน ต่องรัตสินแรัวแต่กิริยาอาการของหล่อน เห็นจะเช่าใจแกลรา หล่อนร้ ฉันดี แต่ส่วนความรักนนเห็นจะประสานใต้คงรอยรังเดิมไมไหว เราไต้แต่ รับมือรันอย่ไปรัวยรันรังเช่นทรากศพ มาขอโทบอะไรเดี๋ยวนึ่ ไม'ร เขาถอน'ใจแรัวผรักหล่อนออก'ไป หล่อนเงยหนำขนแลถามรัวยเสีย “เธอจะไม่จบฉันหรือ แชิร์รี ? ” กำวิงวอนเช่นนึ่ เกือบท่าใต้เขากระโคดเข้าไปจุบหล่อน แ ดอีกที ใต้รู้สึกสอิดสเอียน “ฉันจูบไม่ไค้ แกลรา จูบไม่ไค้ พระทรงยกโทษใต้ อย่าเพ แล่วเขากํมศีร์ษะนิด ๆ เดินออกไปนอกหอง 0ก๖๖

หล่อนพงเสียงก้ง'วาฬผี่เทำจนค่อย ๆ หายไป แลค่อย ๆ ย่องไปทประตู ขาง เบี่คเยี่ยมออกไปคสามีจนล่บล่ว่ “เหฅไวฉินจึงไม่รกเธอล่งแค่ก่อนน พึ่งจะร้สึกเอาเดี๋ยวน มีประโยซ อะไรไ” หล่อนบ่นพลางสอน “เดี๋ยวน, เมื่อเธอเกลียดฉินแลจนช1นจบก็ไม่ได้” หล่อน ประตูพึ่งเสียงผี1เท่าว่าลอร์ควินสเลจะกล่บ่มาอีกกระม่ง พอมีเสี เดินมากางเฉลียง ทำไห้หล่อนสด้งนิดหน่อยไม่มี!กร เออร์เน็ส รปร่าง หนาชื่นบาน กำลิง'จะไปขี่ทำเล่นฅามเคย พอเห็นมารดาก็เบี่คหมวก “แม่จ๊ะ กุ๊คมอร์นี่ง” เลคีวินสเลพิจารณาคบฅร์ซาย อย่างไม่เกยพบเห็นก่นมาก่อน เด็กน สะสวยอะไรเช่นนน หนาฅาดูสดชื่น ในฅาก็แจ่ม,ใส หล่อนตระกองกอดแล โอบอุ้มเด็กมาใกล้แล่วถามว่า “ หนจะไปเที่ยว!]ากหรือ ไ ” “จ้ะ” เด็กคอบ เวํนแค่แม่'จะฅองการหนู หล่อนยี่มนิด ๆ “ แม่ไม่เคยล่องการหนู ยิงงํ้นรึเออร์เน็ส เกยล่องการลูกของแม่เลยรึ รุ ” เสียงล่นเครือขนทกทียืงทำให้เด็กปลาด “ล่าแม่ล่องการหนู ๆก็จะอยู่” เด็กพูดอย่างแน่นแพ้น สงสํยว่ามารดาเปนทุกข์ควยเรื่องอะไร ในฅาท่านเลดีคลอเค็มล่ว่ยนาดๅ พยายามที่ๆะ ให้หำเราะ ๓ V) 0า)

‘ยงหนู ยงไม่ฅองการเดียวน ไปวื่งเล่นก่อนเถอะ เมื่อกล*’บม จงมาหาแมวนนแม่รีะอยู่บานตล0ดริน แลหยดก่อน เออร์เนีสหนไม่จบ หรอกหรือ ใ ” เดกลืมฅาโพลงโดยปลาดใจุแลส0ส้ย ‘ทำไมจ๊ะแม่จูบซี!” แล่วจูบมารดาเบาๆ หล่อนกอดไว แลวจองคอยู่กรู่หนงจง'พดว่า ‘ บอกพ่อของหนูว่าหนูจบแม่ได้ไหม รุ อย่าลืมหนา ” พูดแลวโบกมือให้เด็กถอยห่างไป แล่วกล่บเขาไปในห้อง เออร์ เดินไปพลางให้นึกพิศวงในไจ มารคารกตนหรือ ล่าริกก็เปนที่กวรดิใจ ที่สุค เปนเหตุไรจึงไม่ทราบเสียแฅ่ก่อน. ๓

บท ๒^ ความกิคของเออร์ริงคืน ในเวลาทื่ออกจากปานเลฅีวินสเลก็คือจะไป หาเซอร์ฟ่รานซีส เล็นนอกส์ ความโทสะปงเกิดพลุ่งพล่ง ฅํ้งใจว่าพบ คืองแก้เผ็ดให้สมใจ แต่พอเดินไปทางบเกคาดิลลีไค้หน่อยหนึ่ง นึกฃั้ ว่ามิไค้มีอาวุธฅิคฅํว่ไป จนชแไม้เทาก็ไม่มีฅิดคืว จึงเช่ารถกล*บมาส่งบ เพื่อเอาแส้มาซึ่งแขวนอยู่ในห้อง พอมาถึงบ้านก็พอดีลอริเมอ ริองเรียก “อาว, กนคืคว่าแกอยู่ในปารีสอีก” เขาริองปก “กไเกลบมาเมื่อกืนนึ่เอง” ยอชฅอบ แล่วมอร์รีสออกมาเบี่ดประ ริบ เออร์ริงคืนพาเพื่อนเข่าไปในปาน แลเล่าความทุกข์ซึ่งไค้เ พงจนตลอด ลอริเมอรพงอย่างแกนใจแลเสียใจ “ พี่ล แกฟูลเหลือเกิน ” เขาพูด “ ขอโทษเถอะในการที่พดเช่นน แกควรตองมอกเฅ็ลม']ทุกสิ'งดงแฅ่แรก ไม่ควรที่'จะให้หล่อนงมงาย หล เปนทุกข์มาหลายวไเแลวจะบอกให้ คูเปร๊สล่งเกฅเห็น ” แลวเขาเล่าถึงเร ทื่เฅ็ลมาริองไห้ในเวลาทื่อยู่ปานเก่าเมื่อมีการปาร์ฅีกราวนน \" เพราะอายเล็นนอกส์ฟนคืวเหตุ ” ลอริเมอร์พูคต่อไป “ กน เพื่อจะพูดก*บแกเรื่องมน มนเบ่นคนระยำอย่างหาคืวเปรียบมิไค้ มนพยา จะข่มขืนเอาเมียของแกเปนเมียปน ” ๓๖สิ่

“มนข่มขืนหล่อน,, เออร์ริงค้นตวาดควยโทสะ “อย่างไร อะไร?” “ให้ก้นพูดให้ฅลอดก้อน” ยอชเอามือวางบนแขนเพื่อน “เต็ ไปหาคุณแม่ก้นเมึ๋อวานนเอง แลเล่าถึงเรื่องเหล่านึ่ว่า พอแก หนึ่ง เล็นนอกส์โผล่เบ้ามาเกยวพาราษีต่าง ๆ แลหล่อนได้ตบหน้ามน ก้นท่านรึงแนะนำว่าให้บอกแก่แก หล่อนก็รบว่าจะทำเช่นน8น บ ไม่มาข*ดรวาง แฅ่นื่แน่ะแกจะไปช่างไหน ? ” ควยพื่ลิปกำล่งเดิ “ ไปเอาแส้ม้า ” เขาตอบ “ดีหละก้นเห็นบ้วย” ลอริเมอร์พูดคงก้องหอง “แค่คอยประ ก่อน ตรึกตรองการเสียให้ดีว่าจะทำอย่างไร? ความสวยของเต็ลมาทำ เล็นนอกส์เปนบ้าจึงได้ละที่งนายของบ้ว, ไวโอเล็ดเวียร์มา ส่วนเลดีวินสเล, การที่เบ้าหุ้นส่วนทำการนึ่บ้วย ก็เพราะต1องกา การที่แกแต่งงานบ้บกนอน เล็นนอกส์จึงโช้เลดีวินสเลต่างเครื่องมือ เปนเรื่องที่เช่าใจผิลก้นที่งสํ้น แลกวามผิดอยู่ที่บ้วแกเพ “ ความผิดอยู่ที่บ้วก้น ” พี่ลิปร้องถาม “แน่ลาซี, แกไม่ควรที่จะบี่คบ้งอะไรเดีลมา ถึงหากฅั ใครมากะสคีมว่าลองเช่นนึ่ เราก็ย่อมบ้องเชื่อโดยไม่มืกวามสงสไ เห็นจะบ้งไม่พนจากบ้ล เพราะหน้านึ่เรือจะบ้ามไปนอร์เวไม่มี ฅามไปบ้น ” ๓ฉก)0

;‘โดยไม่?เองสงส*ยลอริเมอรี” เออรีริงด้นรบอธิบาย “แกลราว สเลไม่รํบหมก กล*บซิกเอาว่าแกร*กเตีลมา ” ลอริเมอรีหนำแกงแต่แสด้งทำหำเราะ “หล่อนช่างพูคคีจริง หรือไม่เล่า พี1ล ใ ” “เชื่อหน’ะ ไม่มีเสียหละ,, พี่ลฅอบควยใจดี “กนรู้ดีว่าเปนการแก้ แกนของหล่อน ” ลอริเมอรีด้องดด้วยความร*ก แลำหำเราะอีก หำเราะอย่างผืนให้ หำเราะฉนํ้น แลำพูดว่า “ ไปเถอะเพื่อนไปเอาแส้ม่า เล่นอายเด้าเล็นนอกสีเสียให้บ แน่ะ! บริกกามาโน่นแน่! นางกนใช้รีบเดินเช่ามาขอพื่ลิปให้เอา “ถากณ,ไม่พบโฟรเล็นที่สำ คณจะด้องไปที่แอ็ลเล็นฟะยอด” บริฅค พดพลางประสานมือไว้แน่น “ ด้าคีฉันไม่ไปด้วยล็กงไปไม่ได้ ด้วยกณก็ทร ว่าในเวลาน ที่เมืองนึ่นเปนอย่างไร ใ กณจะด้องขนเลื่อนใช้กวางลาก บาง กณจะไม่ทราบว่าจะช่บเลื่อนอย่างไร อีกประการหนึ่ง การที่โฟร กงจะเปนอ*นครายกลางทาง เธอกงคายเสีย” บริฅคาสอึกสอนกรวญกรำ “อย่า, อย่าพูดเช่นน่น” พื่ลิปร่องด้งโคยกวามโกรธ “ ฉันทนพงไม่ไหวเด้าจะไปล็ไป ฉันจะที่งเด้าไว้ทำไม ใ มาไป จำแจงของให้พด้อม รถจะออกไปชิลหาโมงเย็น บอกมอร์รีสให้ด้คแจงเกรีย ๓(ท)®)

ของ ๆ ฉนควย แลเร่าเอาไปกอยอยู่ที่สถานีเซนฅ์แปนคราสป่าย หรือไม่ ใ ” บริตตากไ)ศีรษะริบแลวไปทำตามที่ล่ง ส่วนพี่ลิป แส้มาในหอง ปล่อยให้ลอริเมอร์เหลืออย่กนเคียว ลอริเมอร์หยิบหน*งสือพิมพ์ขั้นมาอ่าน แค่ความคิดขำมไ เขาเอามือบิ1ตฅาเปนทีเหมือนไม่ชอบแสงสว่าง แต่ที่จริงพณบี่ด ชุ่มดำยนํ้าตา “ใครจะเปนบ่าเหมือนเราไม่มี” เขาบ่นพึมพำอยู่ในกอ “โอเฅ็ลม เด็ลมาแม่ยอดริก ” ฉไเอยากตามไปแลบอกความจริงใจทุกอย่าง หล่อนห เพราะเข้าใจว่าไม่มีใกรติองการ ไม่ติองการ พระผ้เปนเร่า ถาหล่ อย่างนไย มีคนหนึ่งซึ่งติองการหล่อนเสมอไป ต1งแฅ่ไต้พบหนึ'าอ ของหล่อนกร1งแรก เหตุไรจึงไม่พรากหล่อนไปเสียจากหำใจฉ*น เหตุไรจ ริกกนอื่น อา, พี่ล! พี่ลคนคี! เขามีกวามระแวงนไยนึก,, เขาลกขั้นเดิน ในหไงโคยกิริยากระสบกระส่าย “ที่'จริงฉํน,ไม่ควรอยู่ที่นี่เลย ควร ให้พ้นจากกรงอ*งกฤษ จนกว่าจะมืไชยชนะต่อความบ่า ซีเกอริคฟนเด็กฉ เขาหาทางให้พนทกข์ไค้อย่างง่ายที่สุด ฉนควรทำเช่นน*นบ่ ไม่ไค้ เปนลูกผู้ชายทำเช่นนนใครจะนบว่าประเสริ^” เขาหยดเดินต ยย่างลึกซึ่ง “อย่างไรก็คีเราจะๆไม่ยอมอยู่พบหล่อนในเวลา คำยไม่ไว้ใจตนเอง บางทีจะพล่ามพูดบ่,าอะไรออกมาก็จะไค้ จะพ ๓๗!ซี)

อิตาลีเสีย แลอยู่ก*,บล*,ฟเล็ส บางทีจะเปลี่ยนแปลงไปไค้ อาจต ในใจให้พ่ายแพ้ไปได้ ฆ่าสีฅรภายในยงจะดีกว่าลัวเอง แต่ถาไม่สำเร็จ อย่างไร ใ ” เขากำลังตรึกตรองต่อไปอีก พอเออร์ริงลันถือแส้ม่าเดินเจ้ามา “มาเถอะลอริเมอริ” เขาริ!)งบอก “จะช’กจ้าอยู่ไม่ได้ บริตตาร ที่ของเขาแล*ว กงจะไปพบลันที่สถานีรถไฟ ไนเวลานก',นจะหายใจในบ้าน ตูม*,นอึดอ’คแท้ ๆ ไปเถอะ ” เออร์ริงลันห’นมาบอกไห้มอร์รีสเรียกรถมาค’นหนึ่ง แล,วต่างก็กระโคด ขนรถข’บลัง ๆ ไป พอจวนใกล้ถึงหนีาบ้านเล็นนอกส์ เออร์ริงลัน,ให้หยดรถ เมื่อให แก่เจ้ากนข*บแล*,ว ก็พาลันเดินปฤกษาไปพลาง เออริริงลันห์,นมาส’งลอริเมอริว่า “ แกจงระว*,ง ลัาม’,นริ,องตะโกนเร พลฅระเวนออกมาจ้างนอก แกลัองก่นกางไว้ที่ประตู ลอริเมอริอย่าใ ออกไปไค้” “คหละ” ลอริเมอรตอบ แลวกรบสาวเทาเดินตรงไปที่อย่ของ เซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส์ พอมีฝูงกนหมู่หนึ่งหามอะไรมากลัายศพ สหา สองก็หยุคเค้นพอกีถึงหนาบานเล็นนอกส์ เสียงพลตระเวนสองคนจ้อง ออกมาว่า “ โปรดหลีกไปหน่อยขอจ้บ ” “ อะไรลัน ใ ” ลอริเมอริห’,นไบ่ถาม ๓๓)๓

พลฅระเวนกนหนึ่งคอบว่า “เกิดแอ๊กสิเดนฅ์ขอริบ ท่าน ผู้,หนงมอาการก่อนข้างหน้กที่สถานีชา1วิงกรอส ท่านได้พยายามจะกระโ ขณะรถไฟกำลงเคิน เน้าเช่าไปคิดอย่เลยพาเอาค่วหมุนเขาอยู่ใด้ลอ บอกว่าไม่รอค ” “ ใกร ชื่อไหร่ ใ ” “เล็นนอกส์ขอริบ ชื่อในก๊าดมีไว้ว่าเช่นนี่น เซอรฟรานซีส เล็นนอก ผมกิค ” เออร์ริงต*'นกบลอริเมอร์ฅ่างจ้องคตากน ส่วนพวกเหล่านนกหาม กนเจ็บขนไปบนตึก หมอตามขนไปตรวจตราแก้ไขโดยสุดกำลํง ในภายหลง เออริริงก*นกบลอริเมอรจึงตามขนไปด้วย แต่พอเหนบาดแผลเขาสนศรษะ “ทำอะไรไม่ไหวเสียแท่ว” เออร์รึงคนกระซิบ “จอค” ในเวลานี่นเซอร์ฟรานซีสพลิกฅว ถอนใจแลวลืมตา ในฅาท แสคงว่าเปนท่าแลโกรธมาก ยี่งกว่านนมกวามกลวควย เขาจ้องคทม่กนที่ยีนท่อม หน้าแปลก ๆ กน นี่อะไรก'น อย่างไร โ ฅายหรือ ใ เปล่า เขานึกน้า ย*งรู้สึกสมองดีอยู่ คายรึ ใ คืออะไร ใ มืดแลหน้ากล'วกระน้ง เขาไม่คาย พยายามที่จะค่อยโน่นเ แลร่องควยกวามโก'5ธ “อย่นี่ง ๆ” หมอพูดควยกรุณา ๓๓)๔

เซอร์ฟรานซีสไม่ไค้ยิน เขาคั้นรนจนมีเหงื่อขั้นที่หนำผากเม็ดเขื่อง ๆ แลวพยายามจะลกขั้น แลเหลียวตรวจหนำกนคิวยฅาอ*'นคิคร่าย “เอาบร่นดีมาให้ข้า” เขาพูดแหบ ๆ “เร็ว เร็ว นี่จะให้ข้าฅายอย่าง หมาหรือ ใ อำยพวกนรกท*งสน” การที่คั้นวนแลพูดคิวยกวามโกรธ ทำให้เขา สนกำล*'ง ถอนใจเชือกลงกบที่นอน ตาเหลือกต*ง สนใจ หมอเข้าไปตรวจดู แล่'วพคส*น ๆ ว่า “สนแลว” เออร์ริงล่นพอไค้ยินหมอพค ให้ร้สึกเสียวสร่าน ไปทำตำ สน เร็วเหลือเกิน สนแล่'ว ถกลงโทษเพราะการที่กระทำต่อเดีลมา เขาไม ที่จะคิ'องแก้แก่น พระทรงทำโทษเสียเอง มือเออร์ริงก่นยำถือแส้อยู่ เขาห*'นกล*'บรู้สึกเหมือนจะเปนลมล่มลง บรวไดอยู่ที่ไหนก็เม่ทราบ เ เบื่1อยลงมาเช่นน*นเอง กล่าย ๆ ผน ลอริเมอร์เดินตามลงมาคิวย พอออกมานอกถนน ความวิงเวียนดค่อยบ*'นเทาลง ลมเบาหนำ เย็นเยือก รู้สึกกล่ายเมื่อเข้าไปอยู่ในถาที่นอร์เว ต่างคนเดินนี่ง “ ล่นอยากเอาอำยนี่ที่งเสียให้พนน*'ก ” เออร็ริงล่นพูดพลางตาจ''บอย่ท แส้มา ดอริเมอร์ไม่ตอบว่ากระไร แต่พี่ลีปก็หาได้เอาแส้น*นที่งลงในเขฅ นึ่]กกาดิลลีใม่ “ล่นร้สึกว่าอำยนี่เปนกนที่ช่วรำยกพอย่างที่สุค” ลอริเมอร “อย่าพูดถึงเรี่องม*'นเลย ม*'นตายแล่ว” แล่'าพี่ลิป “ ตายอย่างนำกล่ว ” ๓

“อือ ! จริงน่ากลวเหลือเกิน” แลวต่างกนเดินไปข้นนึ่ง ®า อีก จนเลยวหำเลยวโรงพิมพ์ปอล เออร์ริงด้นเอ่ยขั้นว่า “ ยอช ว*นนก'นรู้สึกชอบกล นึกเหมือนมีอะไรฅายอยู่ในอากาศ ทำให้ กไเขามไปนึกว่า เผอเราพบเฅีลมาฅาย จะทำอย่างไร ใ ” ลอริเมอร์หน้าซีดตำส'น แต่แสร้งทำยม “ ให้ฅกนรกซีเพื่อน อย่าคิดถึงเรื่องน่ากลำเช่นน่น มาเดินเข เถอะ พึ่งบ่ายสองโมงเท่าน่น แลำเราจะไปที่การ์ริกคุยก*บบิว ข้ฟเล็ส เขาฟนกนที่กิคอ่านจำการดิกนหนึ่งเหมือนข้น แลำกำเจะไปส่งแกที่ มิดแลนด์ แกจะเห็นอย่างไร ใ ” เออร์ริงด้นยอมเห็นดำย จึงพาก*นเข้าไปที่[รงอาหารเล็ก ๆ แห่งห ต่างกนสนทนาข้นเล็กน้อย พอมืเสียงหนึ่งด้งข้องเข้ามาในหู “ เออร์ริงข้นหน้ะเองไม่ผิดเปนแน่ ! เปนอย่างไรบางพึ่งสองค แซนดี แม็กฟาแลนมายืนอยู่ตรงหน้า หน้าฅาไม่แปลกกว นอกจากนี่นหนวดยาวขั้นน้างนิดหน่อย พึ่งแต่กล*บมาจากนอร์เว เลย ต่างคนลกขั้นรบรองข้นอย่างฉนเพื่อนโดยความยินดี “ นี่แกมาจากไหนแม็ค ใ ' ลอริเมอร์ถามพลางชเข้าอให้น*ง “ เรา ไม่ได้ยินข่าวคราว'จากแกเกือบบื่หนึ่งแล'า” ๓(^๖

“ไม่สู้นานอะไรน*ก” เพ็กกคกำน “แต่ชำคีกว่าที่จะไม่รู้ข่าวกน ก่นมาจากแกล๊สเกา มาลอนดอนได้อาท้ฅย์หนึ่งแล้ว์ ย*งห์วหมุนตออยู อยู่ไม่ไหวต่องหนีเบิ1 ด แต่บางทีจะกล*บไปอีกกระม*ง” “แกจะอยู่ในเมืองนึ่หรือ‘ปุ, เออร์ริงต*นถาม “กนคิดว่าแกจะไปเที่ยว สอนสาสนา ณะ ที่ไหนที่หนึ่งในสก๊อฅแลนด์” เพ็กฟาแลนยม “ กไแปลี่ยนความคิดเสียแล่ว นำของก*น่ซึ่งอ แกล๊สเกาไค้ถึงแก่กรรม ” “ เขำ'ใจแล่ว ” ลอริเมอร์ห้วเราะ “แกมาที่นึ่เพื่อเอาเงินของท แก่นึ่น ใ ” “น่าสงสารท่าน” แซนดีสนศีรษะอย่างเปนทกข่ “ก่อนที่ ส*กสองสามช*วโมง ท่านฉีกพิน้ยกรรม่แลต1งใจว่าจะทำใหม่ จะยกทร ท8งหมดไห้แก่การสาสนา แต่ย*ง์ไม่ทันทำก็สนใจฅายเสียแล้ว ไม่มีพินํยก เพราะฉนนเงินฅกอย่ที่ก่นหมด ต่วยมีญาฅิที่สนิทอย่เพียงต่วก่นเท่าน “ เปนเงินเท่าไหร่ ใ\" ลอริเมอร์ถามอย่างขบขน “ อ์อ ! เจ็ดพ*นเท่านํนเอง ” แม็กฟาแลนตลบเรื่อย ๆ “ก็ดีแล้ว เพ็ก” เออร์ริงก่นพูดแล้วยมพยายามทำเปนที่พอใจ “แ ก็ม*งมีแล้วไม่ใช่หรือใ ก่นขออวยพรให้” “การที่มงมีทำให้มนุษย่เสีย', เพ็กฟาแลน'ว่าแล้วหำเราะ เลดีเออร์ริงฅํนเปนอย่างไรบาง ใ\" ๓๓)?)

“สบายดี', เซอร์พี่ลิปฅอบ แต้วเหลียวไปกลอริเมอร์ “ หล่อน!ป,ทียวเมื่อกนเอง กินจะตามไปพบหล่อนบ่ายต้นนี่ “เสียใจมากที่หล่อนไม่อยู่” แซนดีตอบ '‘แต่กนจะไปหาในเวล หล่อนกล'บมา เชื่อว่าไปไม่นาน'?” “ไม่สู้นานน*ก สองสามต้นเท่านี่นเอง” เออร์ริงต้นพกแล้วถอนใจ “ สองสามต้นเท่านน พระทรงโปรคต้วย แต่ถาพบหล่อนตายจะท อย่างไร ไ,, เพ็กฟาแลนล่งเกฅเห็นกิริยาอ*นเศราโครกของเออร์ริงต้นได้ แต่ไ กล้ากล่าวประการใด พูดเรื่องอื่นต่อไป ‘นี่แน่ต้นรู้ที่อยู่ของแกแต้วเออร์ริงตนแกจะเอาของกินบ่างไหม เขาล่งก๊าดให้ใบหนึ่ง พิลปอ่านดู แล้วถามเซิงปลาค ที่แกอยู่ ไ” แหละ‘'นี่ สอาคสต้านดีไม่หยอก ต้นจำเปนต้องอยู่ในที่เช่ ร้ดีทีเคียวว่าเปนที่สำหรํบพวกยาจกวรรถโพกต่าง ๆ แต่ถึงอย่างไ ต้]งอย่ เพื่อล่งสอนให้เช่าพวกเหล่านี่นคิดถึงพระ เพราะต้ว ศขเลียแต้ว ต้าระฤกถึงพระเลียบ่าง บางที่ชาติหนาร1รจะได้ร*บกว “ แกเปนกนดีมากเพ็ก ” เออรื่ริงตนพูดชมเชยอย่างจริงใจ แม็คฟ่าแลนหน่าแดง '‘เหลวไหล ไม่ใช่เช่นนี่นเลยต้ อยากจะเปนกนใจทำเท่านน เมอคืนนกนพบเดกพวกหนงนี่ง์แทะเปล ต้นจึงพามาต้าน เลยงพูให้กินซุบแลขนมบึ้ง ต้นหำเราะชอบใจ 01)๓)

“ นนยำไงจะไม่เรียกฅำดือย่างไรได้ ” ลอริเมอร์หำเราะ “เปล่า, เปล่า, แรกล้นก็ไม่นึกอะไรกี่มากนอยในเรื่องน,, แม็คฟ พูค “ จนกระทงได้มาพบเลดีเมียแก เออร์ริงล้นยำไงไม่รู้ ก*นรู้สึกว่า หล่ เปนนางพาลงมา อย่าพคถึงเรื่องนึเลย เออ!นี่แน่ะ แกไค้ยินเรื่องอีฅาไ เวอร์ตีไหม ใ', เออวริงล้นก*บลอริเมอรื่ต่างกนต่างคอบว่าไม่รู้ แมีกฟาแลนหำเราะ ‘'แกไม่อ่านในหนำลือพิมพ์ที่พูคถึงเรื่องหมอ สาสนานี่ เขาถูกไล่จากยอกไชร์แลำ เพราะอำยการที่ฟนเจำชู้ป ว*นหนึ่งเขาไปพาหญิงซึ่งพึ่งแต่งงานก’นใหม่ ๆ ของชายคนหนึ่งมา มาเจอะเลยลากเอาคอ่ใปท1งสองกน เขาเลยออกจากที่นี่น แลรุ่งขน!บ่แกล๊ส แม็กฟาแลนหยุคหำเราะ “แล้วอย่างไร'?,’ ลอริเมอร์ถาม ‘■แกพบเขาที่นี่นหรือ?’, “พบซี แต่ไม่ได้พูดล้น’, แมีกฟาแลนพูคต่อไป “พวกเค็กๆม*'น เสียบ่1น เขาแหงนหนำขั้นตูบนท่องพ์า ขอให้สวรรค์เปนพยานแห ชองเขา หมวกก็ไม่มี ในฅาก็เขียวชา เสึอผำเปรอะเบํ้1ยินโกลน พลต คนหนึ่งกำลำมคมือพาไป เขาถูกจบโดยโทษขั้เมา แลไค้ถูกพิพากษาให้จำก เดือนหนึ่ง ให้ทำงานอย่างหนำที่สุด ทำงานหนำ ชิอ! สะใจ สมนาห นี่แหละเห็นทุกข์ \" พอพูคมาไค้เพียงนึ่ก็พอเกินธอกมานอกถนน แม็กฟาแลนจ*บม แลลัญญาว่าจะไม่หาเออรื่ริงล้แในเวลาที่เค็ลมากลับมาบำน (^ 01 ลี่

“ล้นเชอว่าเขาเปนกนด้ขีน” ลอริเมอร์พูดก'บเออร์รึงก่น ‘'กนไม เลยว่าเขาจะกผิบเปนกนที่จะช่วยเหลือสํ่งสอนมนษย์” “ แต่กนเห็นว่าไม่เปนดีกว่า ” พลิปกอบ “ พวกที่จะช่วยเหลือ มนุษย์ ม*กจะเปนคนที่พูดมาก แต่ไม่ทำอะไรเลย ” “เหมือนสมาชิกชองปาร์เลียมเม็นล้หน์ะซี,, ลอริเมอร์แนะแล่ว “ แน่ลาซี ! เดี๋ยวนึก*นลาออกแล้ว ” “ลาออกรึ'? ทำไม?” “ ล้นเบื่อเหลือทน เพราะไม่มืเวลาเสียเลยล้องทงเมียไว้บาน ความ พอล้นกล*บมาเมื่อเช่าน ได้บอกให้เนวีลเขียนหน*งสือไปลาออกที ก่อนที่มาล้นไค้สงซาอีกที ” “ แต่ถึงกระน็น แกควรรออยู่ล้กวันสองวันก่อน ” ลอร ปลาคใจ “แกเปนคนหุนห*นน*ก พี่ล,'’ “ ก็จะทำอย่างไรได้เล่า ล้นเบื่อน*กอำยเรื่องโปลิด เขาคิดถึงทำนเมืองมากกว่าก่วเอง เขาย่อมก่องกิดถึงก่วของเขามากก ทกกนเปนแน่ ทำอย่างแมกเสยยงจะดีกว่าส*กรอยเท่า ดูจะมิประโยชนึก กนนึกว่าเมื่อ เมื่อง่าเฅ็ลมากล*บมา บางทีล้นจะลงชื่อในส'!ระบบของเขาเป ผ้ช่วยก่วยกนหนึ่ง ” พอพคมาได้ถึงเพียงนีก็พอถึงคสิบการริก พบบิว ล้ฟเลืสกำล หน*งสืออยู่ในห้องอ่านหน*งสือ พอเห็นเออรรึงกนกไ)ลอรึเมอรึเข้ามา ไปล้อนรบอย่างรื่นเริง สฺว?/0

“ออกมานเถอะ,’ เขาพค “มาที่นี่เปนที่ร์งเราจะพูดตันได้ มีกนอยู กน'หนงทนน เขาอยากจะฆ่ากนที่พดกระซิบตัน เพราะฉนํ้นเราอย่าทำ ฉุนเฉียวขนเลย, เปนธุระใหญ่โฅ เราจะคอยดกนขายผลไม้เอาลูกแอปเปอ ขางดีขนขางบน แลตันผลสไ)ให้ลกโฅขนอย่างไรได้ เพราะฉน่นในธวะน เหมือนก็น เราตัองพูคอย่างเงียบแลเฉภาะ ” เขาน่าทางเข*าไปในห*องสุบบหรี่ แล*วเออริริงตันตับลอริเมอ ถึงเรื่องเฅ็ลมาให้พง “แกหล้ะมไแต็มทีน*กนี่’, บิวพูคพลางฅบบ่าพี่ลิปแรง เปนกนฟลเช่นนี่ ไปหาไวโอเล็ฅเวียรได้สองหนสามหน แลไม่ใช่ธุระปะบ่ง ของตัวฒันิดเดียว ใครเขาจะไม่สงสไ) ก่อให้หมาวงฅามไปม*นก็ต ทำไมถึงไม่ตรองเสียให้รอบกอบ ” “ดเถอะ! ไม่บอกกล่าวให้ตันรู้สไากำเดียว” ลอริเมอริช่วยว่ เช่นนํ้นก็จะช่วยแนะน่าคิดหาทางยืนให้ ” “ แน่ลาซี ! ” ล*พ1เล็สเห็นตัวย “ แน่ะ! ขอโทษเถอะ ทำไมอ้าย เลขานการของแกกนนี่นตันถึงไม่'ตัดการธระโนส่วนฅวเช่นนี่ของตั “เขากำตังมืความทุกข์หน*ก” เออร์ริงตันฅอบ “กันจึงนึกว่ เขา - ” “อ’อ! เห็นหละ” บิวมองดอย่างสงสไ) “แกน”บว่าเปนคนดีเออริริงตัน แก่'ไม,ควรที่-จะทำหุนห์นพตันแล่น นี่แน่ะ ! ตันชื่อว่าแกคงอยากยิ เล็นนอกส์เสีย แต่อย่าทำนาทำไม่1ได้ในกรุงตังกฤษนี่ ” ๓๘๑

“ ทไห,,เ ๆ ก็ทำไม่ไต้เหมือนลันท*งสํ้น ” ลอริเมอร์ขู ตายแล้ว บิว ลฟเล็สสดุ้งโหยงโดยความพิศวง “คาย! เชี่อว่าแกไม่ตงใจจ เช่นนน เมอคืนนเขายังกินเข้'10ยู่ที่คล้1)เฅอเรียน ล้นไต ลอริเมอรลับพี่ลิปจึงเล่าเรื่องซึ่งไต้เกิดแอ๊กสิเดนฅ็ขั้น “ เขาตายอย่างน่าสยดสยอง ” พี่ลิปพดแผ่ว ๆ “ ก\"นรู้สึกยงเห็นติดตา อยู่ อๆยกวามชวนนแสดงอย่โนสีหนำของเขาอย่างน่ากลัว” ลฟเล็สออกร้สึกตกใจนิดหน่อย เขารุ้กวามช่วของเล็นนอกส์ ฉนนจึงไม่มืดวามเสียใจ “วิญญาณออกจากร่างไปอย่างไม่มีความคุขเลย,, เขากล่าว “แกเห จะต*ง์ใจไปแก้แด้นเขากระม่ง ไ “ดซิ!” พี่ลิปขูดแล่วเอาแส้ม่ายนไห้คู “ว*นนี่ถืออายนี่ ลันนึกจะทงเสียกลางถนนแล้ว แต่คงมโกรเ อามาคืนให้เปนแน่ ” “ ล้าเปนถงเงินมีแบงก์โน๊ต แกลองทงหน่อยเถอะคงจะไม่ไต้พบ อีกทีเดียว,’ บิวห์วเราะ “ส่งมานี่เถอะ! กไเจะเก็บไว้จนกว่าแ จะไปนอร์เวคืนนี่ไม'ใช่หรือ ?” “ ไป ล้าไปไต้ แต่ฤดูนี่เปนฤคูหนาว การไปมาก่อนข้างลำบ กลัวว่าจะด้}ไปแอ็ลเดีนฟะยอดไม่ไต้ในบื่นี่,, “ไปเรือของแกซี ท*งเปนอิศรแก,ด้วด้วย” ลัพ่เล็สแนะนำ 0เ) ส่

“กำล*งซ่อมแซมอยู่ เคราะห์ร่ายเหลือเกิน” พิลปถอนใจ “จะ กแฅ่เดือนหนา ไม่ฅํอง-ก*นก้องหาโอกาศเอาโคยทางอื่น' บางทีจะได้พ เฅ็ลมาที่ยีล ” “ว่าการคงจะเรียบรอยในภายหล*ง” บิวพคอย่างเห็นอกเห็นใจ “เมีย แกเปนกนอ่อนหวานเรียบรอ์ยคี เมื่อรู้ว่าเปนการเขาใจผิดก็กงขอโทษขอโพ นี่แน่ะดื่มกาแฟก้นก่อน” เขาล่งให้บ๋อยไปเอามา พอมีท่านสุภาพบรษผู้หนึ่งเกินเอามือไขว้หล*ง เก้ามา พอเห็นบิวก็ก้มศีรษะ คำน*บนิดๆ แก้วเกินผ่านห้องไป บิวคำน*บต ก้วยกิริยาอ’Iเสภาพ “ น่นวิปเปยรีย่งไงเล่า ” เขาอธิบาย เมื่อชายกู้น่นออกไปพน จะได้ยินแก้ว “เปนกนเรียบก้อยกนหนึ่ง ใจคอกก้างขวางโอบอํอมอ ได้ช่วยก*นในเรื่องแต่งหน*งสือมาก ก้นคิดถึงบุญคุณเขาเสมอ พบก*นเก้าที่ เปนแสดงกิริยาสุภาพเช่นนี่ ” พูดมาได้เพียงนี่เก้าบอยเอากาแฟมา ล*ฟเล็สรินออกแจกแก้ เรื่องอื่นๆต่อไป มีเรองการแต่งหน*งสือเปนก้น แก้วเออร์ริงก้นจึงล กงท่าจะไป “ไปหละหรือ?” บิวถาม หละ■'ดี เออร์ริงฅไแพื่อนร*ก” เฃาก้บมี “ขออวยพรให้แกไปแลกลบม'!โกยกวามศุขปราศจากภยนกรายทกอย่าง บอก เมียแกควยว่า กนสงกวามระฤกถงมายงหล่อน ลอริเมอร ยงไงฅกลงหรือย้งท จะไปอิฅาลีก้วยกน กนจะไบ่ปรีนนี่ ” ส)ส่๓

ลอริเมอร์นื่งฅรอง แล้วจึงพูด “ ดีหละ! คุณแม่ล้นกงดีใจม นาบิว! เราจะไปควยล้น แต่กล*วว่าจะทำให้แกเดือดกัอนนิดหน่อย '‘เอาอีกแล้ว! แกรู้ใจกันนี่นา” แล้วเขาเดินดามออกไปส่ กลาง ส่วนเออร์ริงล้นค่อนขางปลาคใจ ในเรื่องที่ลอริเมอร์ฅกลงจะไปอิ “ทำไมยอช กันคิดว่าแกจะอย่ ในเวลาที่กล้บจากนอร์เวเ เพื่อ-เพื่อดอนรบเฅ็ลมา ” ยอซหวเราะ ■‘เพื่อนเอย, กันไม่มึเหฅเกี่ยวข้องกัวย ขอแต่ให ให้รู้ว่าเปนอย่างไรบ้าง แก-แกก็เห็นว่ากันมีธุระจำฟนที่จะพา จากลอนคอนในฤดหนาว ” “ถูกของเขา” กัฟเล็สยอมเห็นกัวย ■‘เออร์ริงกัน แกไม่ควรจะกั ท่านเลดีแก่ ลอริเมอร์ปรืนนี่เราไปพบกันที่สถานีชๆริงกวอส ไป เวลาเขๆ-อย่าไปกลางคืนเลย” แล้วกับมือกนอีก ต่างคนลาไป กัฟเล็สกล*บมาในบ้องหน*งสืออีก แลบ่นรำพึงในใจ “ เราจะซวย อย่างไรดีหนอ ใ ไม่มีทางที่จะช่วยได้ทางไหน กวามกักเช่นนี สงสาร-น่าอนาถใจ! เราก็ไม่เห็นผู้หญิงคนไหนทีจะมากักษาเขา ชาวอิฅาเลียนเขาก็ไม่ชอบ นอกจากจะได้พบแอลเยลา แต่ล้าหล่อน เมื่อไหร่น'นแหละ เขาจึงจะได้พบ ” ระหว่างเวลานี่นเออร่ริงกันกับลอริเมอร์ได้ไปถึงสถานีเ บริฅตาเอาเกัาของ'ไปเด'รียม'ไว้ที่นี่นพ'รอมแลว มีหนำเบิกบานที่ กัวยนึกกาดเอาว่าคงอยู่ที่ฮํล คงจะกังไม่ไปถึงนอร์เว พอรถไฟม

กบบริตตาก็ขน,ไปในรถชนที่หนึ่ง ส่วนลอริเมอร์ยืนอยู่ขำงหน้าต่างรถ เสียงแจ่มใสว่า “ พี่ล, กันเชื่อว่าแกกงจะไค้พบหล่อนเรียบรำยดี คงจะ ไม่ไปถึงไ พกอย่ที่ซี’!คนั้นเอง แลถึงหากจะไปแส่ว บริฅฅาก็กงจะช่วย นอร์เวไค้ ” รถไฟเบี่ดหวอดวั้คเขาแก้วห พี่ลิปโผล่หน้าต่างรถยื่นม มือเพื่อน “ ลาก้อนเพื่อน ก้นจะเขียนข่าวกราวไปให้แกในอิตาลี ” หละ\"ดี ก้นก็จะเขียนถึงแกเหมือนกัน แลขอไค้บอกเฅ็ลมากัว กันขอฝากกวามรำแลกวามระฤกถึงมาย้ง์หล่อน ” พี่ลิปยื่มแลร*บสญญา รถไฟค่อยๆเกลื่อนออกจากที่ แลค่อยๆช้ แลวก็เร็วเช้าทกที่ ในไม่ช้าก็แล่นหายล่บกัน ลอริเมอร์ย้งยืนแ กัวยความรำแลก-วามเสีย' จแน่นอย่ในอก ทีสุดเขาหนเคนกลบ กำที่เช้าซีเกอร์ กล่าวที่ซุ้มกันสนคูเช้ามากังกำงอยู่ในหูอีก “ ลีงของทกสิ'งจะมีลำหร*บผู้อื่น แต่ท่านสวรรค์ไม่มีให้.,, ๓๘&

1111 ๓๐ เออร์ริงด*นพอถึงซี*ล รู้สึกว่าผิดจากที่กาดหมาย คือมิได้พบเฅ็ลมาที เคราะห์ร้ายที่เขาไม่รู้จ*กไฟรด์ขึอฟ ฅาเล้าของโชีเฅ็ลนอร์เว ไม่มี เรือที่จะข้ามไป จนชนเรือปลาจะหาส*กลำก็ไม่ได้ ต่ออาทิตย์ ไปคริสเตียนซ'นค้ เพราะเหตุนึ่เออร์รืงด'นจ่าเปนต่องรออย่ เขาไค้เที่ยวเกินทุกมุมทกซอกสืบถามหาเฅ็ลมา เห็นผู้หญิงผมเหล ผ่านไปต่องหยดพิจารณาดูหนำทุกกน แลมีกวามหล้งว่ากงได้พบเค เปนแน่ เขาไค้เขียนจดหมายไปให้เนจึลสํงว่า ล้ามีจดหมายถึ มาต่วยเผื่อจะมีจดหมายมาจากเต็ลมาบาง แฅ่ก็เปล่าที่งสํ้น เข ไปถึงเฅ็ลมาฉบบหนึ่ง อธิบายทุทสี่งทุกอยาง แลมีกวามร'กห จะไปพบหล่อนที่แอ็ลเฅ็นพ่ะยอดในไม่ข้า แลสบถสาบาลต่างๆ เปลี่ยนแปลงความร*กเลย เมื่อพ*กอยู่ที่นํนประมาณอาทิตย์ กริสเตียนซ'นค้ เมื่อถึงที่นํนได้ทราบข่าวว่าเรือไปแหลมเหนือไปเสียแล้ ไปอีกประมาณสิบหาล้น จึงฟนอ*นตกลงจะไปแอ็ลเดีนฟะยอดทางบก ร้ล้กหนทางในเมืองต่างคนช่วยท*,ดทาน เล่าให้พงว่า ในที่ทางผ่ อ*นํฅรายมากเพียงไร ยิ'งกว่านน'อากาศเย็นเยือกสยดสยอง หิมะฅกทั้ ๓^๖

กลางคืนไม่หยุคหย่อน การที่จะไปก็ฅองไปเลื่อนใช้กวางลาก ขำข*บไม กเปนการลำบากทสุค แต่บริฅคาอาสา'ว่าขบไค้ สวนพี่ลิปกไม่ยอมทีจะพงกำ ชว่โมงหนึง ๆ ล่วงไม่เขาร้สึกริยินใจมาก กลำว่าเฅ็ลมาจะเปนอนตรายลงใ กลางทางดำยประการอย่างใดอย่างหนึ่ง เพราะฉน1นจึงจำเปนตองเดิน ทํ้งํ้มืค ๆ หนทางกนดารเปนที่สด ท8งหนาวก็หนาวเหลือใจ ระหว่างเวลานน ในลอนดอนได้เกิดเหตหนึ่งขํ้น พวกชาวลอน ต่างพูดถึงเรื่องเซอร์พี่ลิปกํนึเอิกเกริก บางคนก็กล่าวติฉินยินริาย ก็นึกเวทนาสงสาร การที่เปนเช่นนึ่ก็คือหน*งสือพิมพ์ชี่อสเนึกได้ลงข่าว “เราได้ทราบว่าผู้หญิงชาวนอร์เว ซี๋งเปนเลคีบรู๊ส เออร์ริงต*นภรรย ของเซอร์พี่ลิป บร๊ส เออร์ริงต่นึ บดนึ่คิดจะหย่ากบสามี โดยเห ไว้วางใจต่อกไเ เพราะสามีได้ไปหลงริกผ้หญิงลกรกนหนึ่งซึ่งมีชื่อเสี ในโรงลครบลินเยี่ยนต์ การที่คิดหย่านึ ชาวนอร์เวคนน1น (ซึ่งก เราทราบว่าเปนกนรีดนมกวางอยู่ริมผืงฟะยอก) มีความคิดอีกทางหนึ่งดำย ไม่ชํวแต'แหนงใจที่สามีไปหลงรำคนอน แต่ถึงอย่างไรเราก็เบ่นผายผ เพราะฉนนขอเตือนสติท่านว่า การที่จะกระทำอาวาหมงคล ขอให้พิจารณา เสียให้เลอียดถวนถี่ก่อน ” เคราะห์รำยที่บิ'ว ลใ^ลีสได้เห็นขํอความนึ่เขำ คือเพื่อนค การ์ริกได้เอาหน*งสือพิมพ์มาชให้ดูแลวยมอย่างเยาะเยใ) “ โกหกที่งสน ” บิวฅอบสน ๆ ดา๘0ว)

“ ถึง,ช่นนึนอาจที่จะช*นสฅรไค้ \" เพึ่อนกนนนพุดแล้วก็ บิวอ่านทวนไปทวนมาอีก โลหิคแล่นซ่ากิวยโทสะ เค็ลมา! - ผู้ซึงเปนค,นบริสุทธราวก*บดอกไม้ที่พึ่งแย่ม กวรหรือซื่อเสียงจะลงไปห อยู่ ในหน'งสือพิมพ์นึ แลเอียรค้ยศชองเออร์ริงย่นก็ย่องถกหมนประม ทีฅวไม่อยู่ ไม่มีใกร-จะแก้ไขก*,ดค้าน เขากินทาชื่อเจำชองหน'งสือพิมพ์ พบว่าชื่อ ชี. สนอเล กรบส จกคงไว้ในสมุดพกพร้อมก'บที่อย่ แล้'วน*งยมอยู่'ในไจ “ดีใจน*กที่เออร์ริงกินไม1อยู่’' เขาพุดก่อนข่างดง ‘'เขาจะ ไ เชื่องโกหกโกไหว้เซ่นน เราจะจํคการให้เรียบร้อย ส่วนลอริเมอร์บอก ไม่? ไม่บอกดีกว่า เราทํ''การกนเดียวก็พอ,’ ในครึ่งช'วโมงก่อมา เขาไปยืนอยู่ที่ในห*องทำการบอง ส:นึก คอยพบมิสเดอร์กร*บส์ ที่มือถือแส้ซึ๋งเออร็ริงกินฝากไว้เมี่! ว*’น่นึ มืเก็กกนหนึ๋งออกมายกเก่าอั้เชั้อเชิญคำยกิริยาอย่างสภาพ-เ “ ร*บประทานจะให้กระผมเขียนชอว่าอย่างไรชอร้บ ไ ” “บิวฟอร็คล*ฟเล็ส', บิวกอบแลวยม ‘'นี่แน่ะก๊าด ถามม กร*บส์ซิว่าจะพบข่าส*กคร่ไค้ไหม ถาไค้บอกเขาว่าข่ากอยอย่แล้ เค้กกนนึนรีบไปบอกนายโดยเร็ว มิส'.คอรกร'บพ์ดูก๊าดแล้วพุดว่า ล้ฟเล็ส-ล้พ่เลีส กงเปนท่าน'จินคกรีเอกกนนน แน่หละ! เชิญเข่าม ส*กกร่บิวโผล่เข่ามาแล้วบี่คประดูเสีย ๓๘๘

“สบายหรือขอร*บใ,’ กร*บส์พคท่กทาย “ผมทราบดีว่าท่านเปนกน ชอเสียงโด่งด*ง ยินดีที่ได้รู้จ*กก*บท่าน เชิญน'ง:ลงเถิดกร*บ ', เขาชมือไปตรงเก1าอํ้ด่วยมือที่ใส่แหวนเพ็ชรแพรวพราว แต่บิ-วมิได้นง เขาล^วงเอ“าหเรนาจงสะพอุพมดพก๙ะข*นนอมย่าางฉินทม'า1ิฅนรืเ่บสหนาผ•ยู-ภ-าเขยหยนล^ ข่องคว”าะมเขนา^หพรุอไดV,', “ พุดธุระก่อน ” มิสเฅอร่สนอเล กรไเสียม “เปล่า ผมไมไช่เบ่นผู้เขียน แค่ทราบไค้ ว่าเปนความจริง ผมได้ร*บมาจากท่านผู้หนึ่ง เปนกนมียศศ*กดสง ” “ ย*งงนรึ ใ ’’ บิวก*ดีริมผปากแน่นมึอก็กำแส้กำไว้กระช*บ “ กำเช่นน8น จงอนญาดให้ฉินบอกท่านว่าเปนเรื่องเท็จ เขียนลงโคยกวามตงใจเกลียด ฟนเรื่องที่!กหกท่งสั้น” มิสเตอร์กร*บส์ห*วเราะด*งกํอง “ ท่านเห็นจะผนไป เปนเรื่องจริงทีเดี เอาเถอะผมเบ่นคนลง ท่านจะว่าประการใด ผมอยากลงให้สมนาหน่า ท่าน เปนเพื่อนของเซอร์พี่ลีป เออร์ริงต่นกระม*งจึงได้เจ็บร่อนน์ก ผม เสียชื่อเสียง ” “ อายชาติหมาลฟเล็สรองค*งอย่างดร่าย แกํวกระโดดเช่ามาก่อนท มิสเตอร์กร*บิส์จะบองกํน่ระ'วไ,ควท่น่ บิวจํบเอาดำลงนอนแล่ว์หวดด้วยแส เขาร่องด้งด้วยก-วานเจ็บปวด แลพยายามต่อสู้โดยสุดกำล่ง แต่บิวก็,ไม่หยดหย่ ในการที่จะทำโทษอีฅาI.จำ,ของห,น์งสือ'พิมพ์'นนให้สมแก’น เขาเฆี่ย แตกเลอะ ในทนใดมีเสียงหำเราะเช่ามาทางประตู ผู้หญิงกนหนึ่ง ๓^สิ่

*0*1*1. แลที่กอมีสรอยกอเพ็ชรพราว ไม'ใช่ใคร หรหรา ใส่ต่างหูเพชรเม็ดเขื่อง ไวโอเล๘ฅเว๘ ยร๔ 44 อย่างไร สนอเล 99 หล่อนรองดงโคยยิน,ดี “สบายหรือโ สมนำหนา อย่าลุกขนเลย ดูท่าทางสบายดี” “ทำรายร่างกาย” กร*บส์กรวญกราง ‘‘ขอได้โปรด-เรียกพลตระเว เรียกที,, แล'วลุกขนนี่งเช็คนำดา บิวห์นํไปดแม่สาวที่เขำมาขดขวา ได้ทนที เขาก็มศร์ษะกำน*บอย่างสุภาพ แลำห่นํไปพูดกบกร่บส์ “ ยิงไง จะแก้คำหรือไม่เล่า ใ ” ‘'ไม่แก้หละ ขำไม่แก้” บิวดี๋ง์ท่าจะเข่าไปเฆี่ยนดีอีก มิสเวียร์โบกมือห่ามไว้ “หยุดประเดี๋ยวก่อน” หล่อนพูด “ฉันไม่ทราบว่าท่านเป ร้สึกว่าฟนกนมวยเก็ง อย่าทำเขาอีกเลย ฉันมิอะไรที่จะฉัองพูด แกไปลงในหนำลือว่าฉันควยเหตุไร ผู้หญิงลกรอนม็ชึ่อเสียงโด่งคำขอ ลครบลินเยี่ยนต์ เขามิไค้เกี่ยวข่องก*บบรู๊ส เออร์ริงฅน ไม่ ดำยก*นส้ก์ที เหตุใดแกจึงเอาลงเล่นเฉยๆ” “ ผมไม่ใช่กนที่จะถูกกล่าวโทษเลย ข่าวนี่เอคิเฅอว์ที่ เหตุไรจึงไม่ถามเซยรีฟรานซส เล็นนอกส์ดูเล่า ท่านเปนผู้เขียนเรื่ “ เขาดายแลำ ” มิสเวียร์พูดเรียบ ๆ “ ไปถามเขามีประโยชน์อะไร เขาฅอบไม่ไค้หรอก เพราะฉนไแเกต้องฅอบแทน แกต่องแก้ขํอกวามน เห็นจะสบายดีสนอเล ยี! ยี!,, แล่วหล่อนหำเราะเดินออกไป ถาลิ่0

เมอเหลืออยู่สองกน ล\"ฟเล็สเอ่ยขํ้นว่า ‘‘นี่แน่ะขอให้แกลงแก ใหม่ ถาไม่ลงฅวแกระฉิบหายใหญ่ ฉินระมาเฆี่ยนแกเสมอ ไม่ให้แกร้ฅว ว่าระมาเมือไหร่ จะคามรางควานแกไปจนที่สุค ” กรบสออกรู้สึกกลวนี่งนึกตรึกครองอย่ “เอาเถอะดีหละจะลงไห้” เขาพคขํ้น “แต่อย่างไรก็คี ฉินระพ้ ให้เขาจบคำท่านไปทำโทษโดย1ฐานทำรำยร่างกาย ” บิวหำเราะ “ได้ซิตามใจ ฉินจะให้ที่อยู่ไว้ดำย” เขาเขียนทื่อยู่ ในกระดาษแผ่นหนึ่ง แล้วเขียนล้อความที่จะแก้ไขข่าวซงลง กวามว่า ะ - 44 เราขอแก้ขอความ ซึ่งได้ลงไว้ในหนำลือพิมพ์อาทิตย์ก่อนนี่ ถึง ที่เซอร์พี่ลิป บรู๊ส เออร์ริงล้นจะหย่าล้บภรรยานึ่น่ เปนการไม่รรึง ไม ฐานอะไรเลยที่ระเปนเรื่องจริงได้ เพราะฉนึ่นขอให้ท่านทุก ๆ คน ใหม่ ว่าเซอร์พี่ลิปกบภรรยามิได้มีล้อบาดหมางอะไรล้น ยำอย่ล้นเ ดำเดิม” แล้วส่ง'ให้กรบส์ “ นี่แน่ะ ! ขอให้แก้ลงคำนี่ การที่พ้องรำ)งนึ่นขอให ก่อน เพราะฉินมีขอที่จะบองกนตำได้ แลอาจทำล้ายล้วของแกเอง ฉิน ดีในเรื่องเช่นนี่ อย่างไรก็ดีถาแกอยากพบฉิน หรือล้องการฉิน ที่อย แล้ว แต่พรุ่งนี่ฉินจะย่ำไม่อยู่,, พูดแล้วเขาเดินออกไป ปล่อยให้สน คิดอะไรชองกนไปผู้เดียว กรบส์หยิบเอาหนำสือพิมพ์ฉบ*บหนึ่งขั้นมา ที่เซอร์ฟรานซีสถึงแก'กรรม ๓ลิ่๑

“ ถาเช่นน่นณ็ปนเรื่องจริง ” แต่เขาก็มิไค้ทกข์โศรกเสียใจด้ ใกรเสยใจควยสกกนเคียว จนชVIวโอเลีตเว้ยร์ซึ่งฟนกนริกใคร่ มี ทีพอทราบข่าวนาคาฅกโคยกวามเวทนาสงสาร กึอเลคีวินสเลซึ่งไปเยอรม'นก สามี ลอรควินสเส'ไค้เปนผู้อ่านข่าวนีไห้พง แลว์กอยระวํงสเงเกต “ตายอย่างน่าหวาคเสียวแกลรา” เขาพดแผ่ว ๆ ท่านเลกีไม่กล้าเงยหนำขั้น เนั้อคำส”1,นไปหมด แลไม่ตอบ “ไม่ท้องสงส'ย หล่อนกงตกใจเปนทกข์มาก” ลอร์ควินสเลพูดต่ “ ฉนไม่ควรจะบอกหล่อน - ขอโทษที ” “ตีนน่ใม่เสียใจเลย,’ หล่อนพึมพำตอบ “รู้สึกแต่ว่าเปนเรื เสียว น่ากลำ แต่คีฉไเ-ดีฉันรู้สีกกใจเสียอีก” “แกลรา ! ” หล่อนลุกขั้นโผเช่าหาสามี แล้วคุกเข่าลงที่ตรงเท้า เงยหน่า วาวกมอย่างน่าสงสาร “ฉัแปนคนช'วรายอย่างที่สุด แฮรรี’, หล่อนพูคดำยเสี อ่อนวอน “โปรดคุหฉัาฉันหน่อย อย่ายกโทษให้ฉัน ฉันจะไม่ขอ ด้ ยกโทษให้ไม่ไหว แต่ขอจงเวทนาแก่ดีฉัน ” ลอรื่ดวินสเลประกองขั้น แลำเอาแนบไว้ตรงทรวงอก “ยกโทษให้หล่อน” เขาพูดเสียงกระเส่าๆ “แม่เมียที่ ทราบฉันยกโทษไห้แลว ” ต!6เ23

\\ ไนแผนดินแหงความมด 1111 ๓๑ กลางคืนที่แอ็ลเฅ็นฟะยอกมีดไม่มีแสงสว่างฅลอค'วั'น อากาศหนาวเย็น เยือก ด้นสนแลต้นไม้อื่น ๆ ซึ่งเกยมีใบมีดอกก็เหลือแต่ลำด้น นกที่รองเพลง อ้นไพเราะก็เงียบหาย พระอาทิตย์มิไค้ส่องแสงสว่างให้ปรากฏ ครวญกรางกระหึ่มเปนที่น่าสยดสยอง หิมะตกกลุมหนา ตามบานทุก ๆ บาน ต้องบีคหน้าด้างประฅูผิงไฟอุดอู้อ้นอยู่ในบ็าน่ โอลาฟ กิลดมาร์ยืนอย่ที่ในบ้านชองโลวิ'ซา เอลส์แลนด์ สวมเ ขนสัตว์หนา โนตาสับอยู่ที่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งนอนนี่งแซ่วอ เตียงมีผู้หญิงอีกกนหนึ่งกำสังก่อไฟให้อบอุ่นต้อง V’\"นี่เจ็บมานานแลวหรือ กิลด์มาร์ถามผู้หญิงซึ่งยืนอยู่ปล ■■เมื่อคืนสันนั้เอง’’ หญิงกนน8นตอบ ไม่ใช่กนอื่นกนไกลเลย อื อัลริคากนใช้ของเรเวอเรนค์ ไดซ์เวอร์ฅี “ แกตื่นขนแล้วขอให้ฉินไปต มา พอสันนึ่ก็อาการหนำไม่พดไม่จาเสียแล้ว ” ต)^ต)

กลคมารถอนใจ แลวถอคถงมือเอามือผิงไฟยืนนี่งอย่ อ*สรกาจค ควงหนงวางลง!]นโต๊ะ แลวเคินเขาไปใกล้คนเจ็บ พลางกว'กมือให้กิลด์ ฅามเขาไป เขาเดินไปหน่อยหนงสดุ้งลอยที่งต*ว่ที่เห็นหน่'ๅโลๅซ เหมอนเช่นทรากศพไม่มืผิคเลย ในฅาลกแคงราวก'!)สํกว์รำย อ'ลริกาค่อย ๆ ยกศรษะกนเจบขน แลวกระซิบทหว่า “ พดซี เวลานน*อยน'ก ” แล่วห'นมา บอกให้กิลด์มาร์กระเถิบเข่าไปอีก เขาเขาไปชา ๆ แลวพูดคิวยเสียแหบ ๆ ว่า “โลวิซา เอลส์แลนด์ ฉินอยู่ที่นื่ โอลาฟ กิลด์มาร์ จำฉิน เสียงถอนใจจากกนเจ็บ แล่วเอียงหูเปนทีเหมือนจะพงเสียงท สกครู่จึงพุดกระเส่า ๆ ว่า “ จำเธอ ! ทำไมจะจำโอลาฟ กิลด์มาร์ของฉินไม่ได โอลาฟผู้ซึ่งฟนที่ร้กของผู้หญิงชาวนอร์เว ทำไมจะจำไม่ได้ ล่า'โอลาฟ'ไม่ยั้ แยมที่ฟะยอดก็ไม่มืกวามศข ” แกหยุดนี่งหอบ กิลด์มาร์จองคูอย่างสงสาร “เธอมาแล่วหรือ โอลาฟ กิลด์มาร์” แกพุดก่อไป “ฉินจวนหาย แล่ว ” “จะพุดอะไรก็พุดเถอะ ฉินกอยพงอยู่,, โอลาฟ ก็ลดมาร์ตอบ “จ ถึงทางที่ดี, ให้,วิญญาณไปส่ที่สุคติ อย่าได้มีโลภะ, โทสะ, โมหะ, พ วิญญาณที่จะออกจากร่างจึงจะไปส่ที่ดี ” ๓^๔

1ลวิซาหวเราะเยาะ “ อย่าเพ่อพูดถึงเรื่องฉไแลย ฉไเรู้ฅวของ อยากจะพูดอะไรควยสกธย่ๅง ขอให้พงโอลาฟ กิลดมาร์ ฉินมีกำด้งอีกนิ หนอยเทานน จะคองพูกแต่ย่อ พู เมียฃองเธอ-,’ “ทำไมกบหล่อน?” กิลค์มาร์รีบพูด “หล่อนไม่ร้จํกหรอก', “รู้จกดี” โสวิซาตอบ “ฉินร้จ*กเขาคีทีเคียว พระผู้ซึ่งกำ เอาวิญญาณของฉนไป ทรงเปนพยานอยู่พระองค์หนึ่ง ว่าเปนความจริง โอล กิลค์มาร็จำเมื่อเรายิงรุ่นหนุ่มร่นสาวได้ไหม ? ” “ฉินมนนานแลวโลวิซา?,, กิลค์มาร็ฅอบ “นานรึ? ดเหมือนวานนีเอง โอลาฟ กิลด์มาร็ เธอลืมฉ้นเสีย แค่ฉนไม่ลืมเธอเลย ยงรกเธออยู่เสมอ ริ,กเธอเซ่นเดียวกบเมียของเธอริก “ฉนไม่รู้เลย?” กิลค์มาร์พูดพลางบิดหนวด “แค่เหตไ เรองเซ่นน โลวิซา ถาฉนจะช่วยเหลือดํวยประการใด ขอจงบอกมาเถอะ จะร ทำให้ทุกอย่าง ” “ ไม่เปนไร ” โลวิซายํ้มนิด พู “ ฉิน'ได้แก้แค่นแล่ว มีนไค้ รวดเร็ว ฉินไค้ทำการอย่างกล่าหาญแลไม่มีใครทราบความจริง ไม ทราบว่าฉินไค้ฆ่ามีน ” กิลค์มาร์ริองดงโคยความปลาดใจ แลสบ*ด1ตัวออกให้พ่น'จากมือของ โลวิซา แลในเวลาเคียวล่นชกมีดที่เข็มขดออกมา “ฆ่าหล่อน ในนามของพระ-” ๓ ชิ่ &

ย์ลริกากระโดกเล้าไปบ้องล้นแลล้องกังว่า “ น่าอาย! แกกำล อยู่แล้ว ” “ ชำเกินใปสำหริบล้ใแ'' กิลด์มาร์ล้องกังกัวยกวามโกรธ \" สงบก่อนสงบ ” อ*ลริกาวิงวอนให้แกพูดค'อไป “จะทำอะไรฉินก็ฅามเถอะ โอลาฟ กิลค์มาร์ ล้นไม่กล้วเลย ล้นเปน ผู้ฆ่าเขา,' โลวิซาพูดกลอกแกลก '‘แลนี่แหละคือการแก้แล้นของล้น ไค้ทรงเล้าชำงล้น ขอไค้พงว่าพระไค้ทรงโปรดเอาล้ฅรามาไว้ไนกำมือล ไร ล้นคอยดูมานานแล้ว แลสกครอยตามไปหลายหนหลายกรง แต่กัน ไม่เห็นล้น ล้นรุ้กีว่ากันชอบไปเที่ยวเค้นเล่นตามเขา แลกันขน ชง่อนห็นใหญ่กัอนหนึ่ง ล้นจึงหาเวลาไปเขยอนหินล้อนนี่นให้กลั ที่กนมาน’ง ทำอยู่ทุก ๆ กันจนสำเร็จ ” กิลค์มาร์กล่าวคำอุทานออกมาคำหนึ่งกัวยโทสะ โลวิซาล้องดแล้ว แลเล่าต่อไป “เมื่อล้นทำสำเร็จแลว ในตากอยสอดส่ายดูอยู่ว่าเมี่ยิไหร่เวล จะมาถึง พอกันหนึ่งพระอาทิตย์ส่องแสงสว่าง นกกำกังบินโบยล กึกล้องในอากาศ กันไค้มีลูกตามหกังไปกัวย ที่ล้างหินมีดอกแบ1นซีกำก กันรีบวี่งไปที่น่นล้นที น,งลงบนหินเอั้อมมือจะเก็บกอกไม้ ล้นได้ยินเสี แลเสียงกันล้องตกลงไปต'1ยทนที ในล้นใตเด็กนนวงมา ไม่เล้าใจว่ เปนอะไรก็น'งกอยอยู่ ล้นเล้ามาหมายจะฆ่าเสีย แต่พอไค้ยินเสียงล ๓ลิ่'อ

ของฅวคนเดียว ให้นึกเวทนาทำไม่ลง แห่ม*นก็คายแล*ว มไเจะกลบมาอีกไม่ไค้ ขออวยพรแก่พระผู้เปนเจาเถอะ เวลาที่เธอพบม*น,ตาย โอลาฟ กิลค์มาร์ม หรือเปล่า ใ ” สีหนำกิลค์มาร์แสดงว่าไม่เข่าใจ หไเมาข่องด “จงอวยพรแก่พระชองผ้เปนต่นตระกูล” เขาพุด “ฉินพบหล่อนมี ชีวิตร์อย่ ” พอได้ยิน หนำโลวิซาเปลี่ยนแปลงท้นที่ หนำ-ซีดริมผี'ปากขมบ “มีชีวิตร์อยู่ มีชีวิฅร์อย่ ” แกถาม “มีชีวิตร์อยู่” กิลค์มาร์พุดซาอย่างแน่นแพ้น “การกระทำขอ ทำให้หล่อนเสียสวยแลอายุสน แต่ยิงมีชีวิตร์ยิยู่ อยู่อีกสิบบ แห่มํได้พ กบใคร ฉินไค้ระว'งรไาษาหล่อนโคยกวกข*น ราวกับฟนเครื่องเพ็ชรที่หาก'าม แลเวลาที่สนใจยิงอยู่ในวงแขนชองฉิน ” โลวิ,ซาค่อย ๆ พยุงต่วจะให้ลุกขน แล่วพนมมือไหว้ “ สิบบื่ แกครวญกราง “ฉินคิดว่ามไเตายแล่'ว แต่ยิงมีชีวิตรือยู่ โอพระ ! เหตุไร พระองค์จึงทรงเยาะเยไ)ต่อขาพระองค์ผ้ฟนทาษ,’ แกส่ายต่วไปมา แลยํ้ม อย่างไม่ใช่ผลแห่งกวามศข “ อ้อ ! แต่ม,นฅ*องทนทรมานดีทีเคียว ทรม ดีกว่าตายท้นที่ ขอบพระคุณพระองค์อย่างย็ง ” “อ้อ!ดีใจว่าหล่อนต่องทนทุกข์ทรมาน” กิลดมาร์พุดตวาด กระโดดเข่าไปจะแทงโลวิซาต่ว่ยมืด “ ถาฉนได้รู้เสียแต่แรกว่าใครเปนผ ให้หล่อนต่องทนทกข์ทรมานแลว คอยดนะ โคยดาบของเขาโอดิน ฉินจะ-” ๓ลิ่ฉว่)

อลริกาเขาไปยึดแขนไว้ “พงก่อน” แกกระซิบ ในท*นใหหามลม อากาศมีเสียงคลาย ๆ ใครบรรเลงเพลงมาเบา ๆ แลวสีเงียบหายไป กิล แหงนหนาเลิกลาก ส่วนโลวิซารองค*งอย่างมีกวามกลว- แล้วรองค*งอย มีกวามกลว แลวพยายามจะลกขน อำริคายึดไว้แน่น “ มืดนก มืดเหลือทน ” แกบ่นพึมพำด้วยเสียงแหบ ๆ “ เห็นแฅ่ห ขาว ๆ ของคนฅาย แน่ะ, อย่นนแน่ะ ดซีน่งอย่ได้”ทำปากหมุบหมีบ ไม่มี “เขา-เขาพูดว่ากระไร ใ ฉินไม่ได้ยิน บอกให้เขาพูดด้งๆดงๆ โอ๊ย!” แกร้องด้ง เปนทีเหมือนใครเขำมาจะจ*บ่ด้ว “เขากระดกกระดิก เขายื่นมือออกมาเยนเย็น! เขาจะลากเอาตำฉินลงไป ลงไป-ล งไป ในที่ ยึดฉินไว้ที ยึดฉินไว้ อย่าให้ฉินไปก้บ่ เขา พระ-พระทรงโปรดขำพระ ให้ฉินอย่-อยู่-,' แกกระเถิบตำหนีโดยกวามกลำ แลเอามือบ่อง มีใครมาอย่ฅรงหนา “ใครนี่ ใ', แกถามเปนเซิงกวะซิบ “ใครเปนผ้ที่ว่ นรก ฉินเห็นแลว ” ยีงกระเถิบหนีทกที ความเพอกส่งบอกเวลาว่าความคาย เขามาใกล้ แล้วหนมาทางกิลด์มาร์เปนกรงทสุด ริมผี่ปากขมบขมืบยื่มอย่ “ขอพระของเธอโปรดประทานบำเหน็จ โอลาฟกิลค์มาร์ เหมื ด้งเช่นที่ฉินจะได้รไ.1เดี๋ยวนี่ ” กำพคของโลวิซาขาดเปนหำงๆ กอฅกพ้บ่ก*บ่หน้าอก อำริกาค่อยพ ให้หนนหมอนเรียบร้อย แฅ่สํ้นใจแล้ว ริมผื่ปากยิงยื่มอย่นิด ๆ แลไม่ใ กวามศข ๓ลิ่^

“ ขอพระจงทรงเอาวิญญาณไปในที่สุกดิเถิด ” ย์ลริกาพึมพำ “ ไม่ได้ไปเสียหละ กนชนิดน” ถิลด์มาร์พูดอย่างดุร่าย “ขอให พระหรือา)ะทรงรบคนทีฆ่ามนุษย์ไปไว้ไนสวรรค์ รุ ถ้าเช่นน*น ไปทาง วลฮอล์ลาดูจะเปนการยติธรรมกว่า ” “ไม่ใช่เช่นน8นหรอก” อ*ลริกาอธิบาย “เรามิได้เชื่อว่าพระจะ ร'กกนที่ฆ่ามนุษย์ แก่ถ้ามาลุกะโทษเสีย ถึงหากไนช่วโมงที่สิบเอ็ดก็ดี ไปอยู่ในหมู่เคียวถ้บพวกที่ถ้องเลือกได้ ” ในกากิลด์มาร์ แสดงว่าปลาคใจ “ฉ*นไม่รู้, ไม่ได้รำเรียน แก่เชื่อ โลวิซา เอลส์แลนด์ไม่ได้เดินทางไปสู่ความศุข แค่เดินไปส่ข ลกแดงอยู่มิได้ขาก ฉนไม่มีอะไรที่จะเกี่ยวถ้องอีก ลาที ” เขาสวมเสั้อคลุมแล้วเดินออกจากถ้านไป กระโดดชั้นเลื่อนซึ่งฝ เขาไว้ที่หมู่ถ้านแถวนน พวกชาวถ้านแถวนํนกนหนึ่งถามว่า “โลวิซาเห็นจะจบแล้วซี กิลด์มารีถ้วเราะถ้งถ้อง “จบแล้วซี ไปสวรรค์ ท*นที,, เขากำหม*ดชขนพ*นศีรษะแล้วเกรียมจะไป พวกที่น่น กนหนึ่งพูดขนว่า ‘'แน่ะ, พายุใหญ่จะมา ยารีล กิลด์ กิลค์มารีหนมา “ทำไมเรียกว่ายารีล ถ้, เขาถามเปนเชิงโกรธ “ไม มีชื่อเช่นน*น” แล้วเขาๆบถ้งเหียนตงท่าจะออกไป พวกที่น'นค่างช่ ถ้ามปราม ๓ชิ!ลิ่