เต็ลมา

ค่างๆเบ้ามา เมื่อวางลงแล้วก็เหลียวคูรอบๆหอง ฟนทีเหมือนจะตร กนที่มานนโดยไม่ให้เขาสงบ้ย แล้วก็ออกไปโคยไม่มีเสียงค*งเช่นที่มา '‘สีหน้าคบงจริงหนา นางคน,ใช้'ของท่านกนน” เออรริงตนกล่ แล้วจ้องคูหน้าเจาของบ้าน ซึ่งกำบ้งเบิ1คจุกเหน้าองุ่น มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ฅียม '‘ออเปล่า! เปล่า! ไม่บงเลย เขาเปนกน ที่สุก แค่ม*นออกจะเปนกนอตส่าห์ขย์นบ้นแขงมากเกินไปส*กหน่อย จึงไ เวลาสนกสบาย อคทนก็เก่ง เปนคนคีที่สุค ทีจริง ๆ เซอร์พี่ลิปข ลากรีมากริสทีนื่หน่อยเถอะ ” “ลากรีมา กริสที!” คูฟร๊สทวนกำกํงล้น “ท่านหาเหน้ชนิดนํ้ที่ นอร์เว ได้อย่างไร?” “เปนบ้อกวามปลาคอยู่,’ มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ฅีตอบ “แค่ที่,จ มีเทน้อิตาลีใช้เสมอมิได้ขาค ท่านเน้เมืองคนเก่าเปนกนที่คุ้นเกยก*บธ ของชาวอิตาลีชำนาญจนติค คิคหาซอเหน้ชนิดน้มาไว้ดื่มเสมอ ” “ก็อิดที” ลอริเมอร์พดพลางจิบเหบ้าลากรีมา “พี่ล กันสงบ้ เหมือนชนิดตราของเรามนเรือยูเลสีคูเหมือนจะทีกว่านี่ ” “รสวิดว่าฟนเอกได้” เออร์ริงตันฅอบพลาง ท่าทางปลาคใจในข ที่จิบเหบ้า “ท่านเจาเมืองกงตัองเปนกนห*วสูงร้จกของทีและเลว ในแถ หลายกนหรือมิสเตอร์ไดซ์เวอร์ทีที่รู้จ*กเลือกกรื่องดื่มเช่นนี่ ใ ” มิสเตอร์ไดซ์เวอร์ฅียั้มในหน้า ๕0

ไ^'? “ ก็มีอย่ขอร*บ ” เขาฅอบ “ แฅ่ว่าเปนกนที'ไม่ไช่เปนพวกในโซไซเอฅี ของพวกเรา แล-ไม่ใช่เหตุที่ผมจะควรออกชื่อเขา ” “ ออ ย*งง1นรี ใ ” เออร์ริงตันพดเปนทีปลากใจ “ในท*นทีโลหิตแล่นซ่า ขนหนำแดงกำ-ขอถามหน่อย - ” แต่ลอริเมอร์สกิกรํ้งไว้ไม่ให้พูดต่อไป แลพูคเบา ๆ ว่า “ สงบ'แงอยู่ ก่อนเพื่อน แกจะร้ไม่ได้ว่าเขาพุดถึงกิลดื่มาร์หรือไม่ น์งก่อน-แกไม่หยา ให้ใครรู้กวามล*บของเราไม่ใช่รื ! ” เมื่อได้ร’บแนะนำเช่นน์แตัว พี่ลิปรีบฉวยเหลำขนดื่มอ*กใหญ่เพ กวามรู้สึก แลำกระทำกิริยาเปนทึ่งผง ซึ่งมิสเตอร์ไดซ์เวอร์ตึเรียกให้ค แม้กฟาแลนดู “เชิญมาคูผงของผมซิขอร*บ” เรเวอเรนค์ ชาลส์รีองเชิญ “ม*นกำตั ทำงานการแขงแรง เชิญคูซิขอร*บมํนเก็บนาผํ้งไว้ให้เราไปเอามา ” “ถำม*นรู้ว่าเราเอาไปแตัว ก็คงไม่เก็บรวบรวมขงไว้’, แซนคีพูด มิสเตอร์ไกซ่เวอร์ฅีส\"นศีร์ษะ “เก็บซีกร*บ ถึงจะรู้ดีก็กงจะตัองเก็บขังไว้อยู่เอง ดำยพระผ้เปนเจ ทรงกระทำส*ญญาไว้ว่าให้ม*นทำเช่นนํ้น ทึ่งเปนขัอสญญาตัวย ทึ่ม*นจะต ใจตำยอมทนลำบากเทยวคลึงเกลาเกษรดอกไม้มา เพอหวงประโยชน์ของผ้อื่น เปนๆ}อสอนใจเรากีนฺกที่จะเที่ยวกลึงเกลำก,วามดื่ทกหนังสือกำต ๕®

แลแจกจ่ายแก่พวกที่มีกวามเชื่อน้อย ซึ่งกงจะรู้สึกว่าหวานกว่านาผงอีก เถอะขอร*บ เชิญมาดูผงของผม-ก*บต้นสฅรอเบอร์รี่! ต้าเซอร์พี่สิปจ แต้วผมจะเก็บผลไม้ต่างๆในสวนส่งไปกำน'ลที่เรือ,, 0. เออร์ริงทินแสคงความขอบกณคิวยกิริยาอไเอ่อนน้อม แล้วรีบกล ^ ท่^ ว่' คำราลาขอโทษทนที เมอเห็นโอกาศอ*นเหมาะ “ ล้าท่านจะโปรดให้โอกาศเราส*กยี่สิบนาที มิสเตอร์ไคซ์เวอ เขาพูด “ลอริเมอร์ก*บฉ*นต้องการจะไปสนทนาก*บชายผู้หนึ่ง ในแถวโบ๊สก ถึงเรื่องการทอดแหตกปลา เราจะไม่ไปนานน*’ก แมก, แกก*บดูเปร๊ส คอยเรา อยู่ที่นื่ก่อน ” การที่รำลานึ่ ไม่สู้ลำบากยากเย็นอะไรกี่มากน้อย ไม'มีใก ประการใดสกคำเคียว คเปร๊สมีความยินดีมากที่จะได้อยู่แต่ลำพ*งตน นลน ต้วยกงจะไม่มีใครข*ดขวางกอในต้อที่จะต้อมิสเตอร์ชาลสึ ส่วน ก็พอใจอย่างยี่งที่จะได้สนทนาก*บท่านเรเวอเรนด้ถึงเรื่องทางสาสนา ในการที่เพื่อนสองคนลาไปก็มิไค้เกิดเปนบณหาพิศวงลงไสยขนใน เลยสกกน เออร์ริงต้นก*บลอริเมอร์ต่างพาก*นกต้บมาที่ริมผืงฟะยอด ที่ทั้งไว้ แลรีบดีกรรเชียงไปโดยเร็ว เพราะความชำนาญที่ไค้ผ มหาวิทยาต้ยอ๊อกสฟอรดแลเกมบริคช เมื่อดีกรรเชียงไปได้ประมาณยี่สิบ ลอริเมอร์เงยหนำขนวางกรรเชียงแลพูดว่า - ๕๒

“ ตันรู้สึกเหมือนช่วยแกทำกวามผิดคิดรำยอะไร พี่ลในเรองนกนรู้สึก หน*กใจเต็มที ” “ ทำไม ใ,, เออว์ริงตันถามอย่างใจเย็น “ ตันก็ไม่รู้'หล ะว่าทำไม เว่นแด่เห็นว่าฟนกวามดิกอย่างน่ากลว ลำบากที่สุกในการที่จะวี่งกามผู้หญิง ปล่อยให้หล่อนวี่งตามแกดีกว่ากง หรอก ” “ กอยจนกว่าแกจะพบเจำหล่อน นอกจากนนตันไม่ไค้ว็่งตามผู้หญิง กนไหนเลย ” “ อ*อ ! ขอโทษท้ลึมไป เจาหล่อนไม่ใช่ผู้หญิง เปนเทพธิดาชอง พระอาทิตย์หรอก แลแกฅีกรรเชียงหรือตามหล่อนไปไม่ไค้วี่ง ถูกหรือตังละ'? ขออย่าวงหรือมาข*บเรืออย่างข*บรถเลย จะกว่าลงเสียหรอก ” เออร์รงตันหำเราะ เปนเพราะตันพิศวงต่างหาก เรื่องที่อีตาไดซ์เวอ พด ตันเชื่อ'ว่าหมายกวามถึงตาดิลกมาร์ ตับลูกสาวของเขาเปนแน่” “เพื่อนเอ๋ย อย่าแกล้งทำเปนไม่รู้ไม่ชไปหน่อยเลย ใกรๆเขาก็ย ที่งสน อย่าว่าแต่เรื่องพไเนั้เลย ไกร ๆ เขาก็คงรู้เหมือนตัน ถำเสอตันขาด หรือกระดมเสอที่กมีกี่เม็ด แต่อย่าพูดถึงเรื่องน่เลย ขอถามหน่อยเถอะว่ ไปทางไหน ดุเหมือนเราแล่นตรงไปท่าเคียว ดามริมผึงก็ลำนเปนหินขรุชว ที่งสั้น ไม่เห็นมืทิขนได้ ” ^๓

เ เออว์ริงค้นหยดตีกรรเชียง แล้วยืนขํ้นในเรือเหลยวตรวจกูรอบ ๆ เวลานี่ถาเล้ามาใกล้จะถึงหินซึ่งมืรปเหมือนหมวก ตามที่ล้ลคีมาร์บ ขาวสอาดสตใสงดงาม อากาศก็ปลอดโปร่ง ที่ทางเวลาน8นเงียบสง*ด นอกจากเสียงละลอกกระทบผ้ง เออรืริงตน มองกูรอบ ๆ เปนที่สงไสย ส*กกรู่แล้วหินกล*บสคใสท*นที ทรุดตำลงนำ กร รเชียงคีฅ่อไป “ตีกรรเชียงเบาๆ หน่อยยอช,, เขาพูดดำยกระหืดกระหอบ “เบาๆ เลยวไปทางซ่าย ” เสียงกรรเชียงกระทบนาเบาลง แลเรือแล่นไปซ่า ๆ แล้วเลยวไปท ที่สำ พบท่าพอจะขนไค้ เปนสพานไม้ท่ากล้ายก*บสพานท่าเรือ มืเรือลำหนึ จอดอย่ที่น่น เออรืริงล้นจำไค้แม่นยำว่าเปนเรือที่หญิงสาวพายมา บนริมหาด มืเรือสำหร*บเที่ยวลำหนึ่งอยู่ มีชื่อเชียนไว้ว่า. “ ว*-ลกีรื ” เมื่อสหายที่งสองเอาเรือเล้าผึงเรียบรอยแลว ก็เอาผูกเล้าไว้ “สำเร็จแลว เพยินเอ๋ย5, ลอริเมอรพูดกระซิบ “นี่แหละกื ของคาชาวนาก'นนึ่น แลนกูเปนรอยเทาเดินเขาใปทใดทหนง เราเดินตามไป เถึดหรือโ,, พี่ลิปเห็นชอบคำย ต่างกนพาล้นไปตามรอยเทา จนมาถึงสนาม ทกสี เงียบสง*คราวล้บไม่ใช่เปนที่คน0รู่ ในล้น,!.คมีเสียงหนึ่งม

เดินไป ช่างหน้าเพื่อนหน่อยหนึ่งก็หยด แล*,วค่อย ๆ ย่องกล*บมา จบแ ลอริเมอริไว้ “ผ่าซี!” เขากระซิบด*,วยร้อนรน “เรามาถูกแล*,ว นี่หน้าค่างบ*,าน ดูซ! ” ลอริเมอร์เงยหน้าขํ้นค ริมผี่ปากแยไเด*,วยความยินดี แลปลาคใจ ค่า กนหยุดนึ่งก',นอย่ไม่พูดจาว่ากระไรอีก. (5เ(5เ

บท & มองเข้าไปตรงหน้าค่างที่เบี่ด พบรปอ*นหนึ่งเปนรูป นอกจากนนไม่มีอะไร ข้างในมีหญิงผู้หนึ่งกำล้งน้งทอหูก ไม่ใช่กนอื เลย คือหญิงผู้น*นเอง แต่งตำเรียบ ๆ มีผ้าขนแกะพ*นกอ หล่อนนงยั้มใ ที่หูกหมน มือก็ยุ่งสาวโน่นเก็บหยิบนี่ หน้าซึ่งยี่มอ่อนทวานอย่างยืง พระอาทิตย์ส่องแสงสว่างในน้องมืด สกครู่ในตาลืมโพลงวาว กวามที่ เมื่อกรู่นี่หายหมด หูกค่อย ๆ หมุนข้าลงทุกที - แล้วหยุด - ท่าทางดเห กกใจอะไรส*กอย่าง เงี่ยหพงเสียงแล้วลุกขั้นชำ ๆ เดินมาที่หน้าค่าง 1,' ม่ 'ล้ำ ะ มอง - รูปร่างเปนสง่าผ่าเผยงดงามยงกว่าทีได้พบกรงแรก ลอริเมอรีถอนใจ “คซิเพื่อน” เขากระซิบ แค่เออร์ริงตันบีบมื แน่น ฟนทีเหมือนจะบอกให้เงียบ ๆ แล้วที่งสองกนก็ค่อย ๆ ถอ ซุ่มอยู่ในซุ้มไม้ ในขณะน้นหญิงสาวยืนนึ่งอยู่ท่าทางเหมือนกอยใคร ผ่ พิลาปที่เลยงไว้ต่างกบินผึบผบขนลง แลรองเปนทีเหมือนจะให้เจาของม กลำ มีตัวหนึ่งเก่งกว่าเพื่อนกระโดดขนไปเกาะบนหน้าค่าง เ หัวตลอดหาง แล้วก็กล้บชะเล้อชะแง้ไปในทางเดิมอีก เสียงล้องฅะโก หัวยเสียงแจ่มใสว่า “คุณพ่อ,. คุณพ่อ,.! คุณพ่อหรือเล้ากะใ” ๔๖ *

ไม่มีเสียงฅอบ เมื่อกอยอยู่ลักสองสามนาที หล่อนกลับไปน่งที แลลงมือทอหกอีก “มาเถอะพี่ล” ลอริเมอร์กระซิบ พยายามที่จะไม่ให้เลียงสิน “ เลวเต็มที! ดูเหมือนเราเปนขะโมยมากอยลักลอบอะไร มาเถอะ แกไค้พบ หล่อนแล้วเท่านํ้นก็พอ ” เออร์ริงลันไม่ปราถนาขยบเขยอนลัวเลยลักนิดเดียว มือเหนี่ย ไว้แน่น ในตาสอคส่ายแลฅามหญิงสาวไป ในลันใดหล่อนรองเพลงอไเไพเราะเย็นลับใจผ้ที่พง เช่นเคียวลั ใจวาบดื่มนาที่พึ่งตกลงมาจากเขา เสียงเพราะเย็นเปนที่สุก จบใจเออร์ริงลันอย่างยี่ง ฅลึงพงอย่กร่ จึงร้สึกลัว เดินถอยหลังออกมาสองสามลัาว ลอริเมอร์เอามือตบบ่าแรง ๆ พก'สิวยเลียงกระเส่า ๆ ว่า “ ให้ตายซี ! แน่ะจงพ้งเพลง เสียงเพราะอะไรเช่นน่น ขลุ่ยฝร กสู้ เม เด๘^V] IVI ^ 95 สีหนำของลอริเมอร์แสดงอยู่ว่ามืกวามยินดีอย่างยี่ง แต่เออร์ริ แสดงกิริยาประการใด ในตาลัองดูที่เสํ้อขาว ๆ ซึ่งเดินไปจากหน้าต่าง แล พงเสียงเพราะเหมอนเสยงนกไาเดิงเกลนาา’ กาทรองเปนภาษานอรเว ผพง ไม่เข'าใจเลยจนสกคำเดียว ไค้แฅพงเสยง

“ ไม่เคยพบมนุษย์ไหนที่สวยเช่นนั้เลย ” ลอริเมอร์พึมพำพ “กนยอมริบว่าแกเลือกเก่งพิ1ล! แลยอมเห็นตามที่แกว่า ๆเปนเทพธิ ดวงอาทิทย์ นาเสียงที่ริองเพลงเพราะจิบใจก่นเปนที่สุด ” ในเวลานเสียงริองเพลงหยุด เออร์ริงด้นหไเไปทางเพื่อน ถามคิ เบา ๆ แลผืนให้ยมว่า \"นี่แกถูกถองหละซียอช” “ก่นไม่ใช่ขะโมยหรอกเพื่อน” เขาฅอบเรียบๆ “ก่นเชื่อว่าแ กำพูดนี่ ถ่าน'ไใจหญิงสาวกนนี่น่าเอนดเหมือนก่บหน้าแล้ว ก่นขอแนะ ให้แกเช่าไป แลเอาไชยชนะให้ได้” เซอริพี่ลิปยํ้ม หนำผากหายขมวดท้นที ถูมีกวามศุขกวามย มาก จนลอริเมอร์สํงเกดเห็นได้ “เหลวไหล!,, เขาพูดพยายามบิ'คซ่อนกวามยินดีไว้ในหนำ “ เช่าไปแลเอาไชยเปนฤกษ์ฌั้องด้นอย่างไรได้? ก่นจะไปทำอย่างไร หนำด่างเช่าไปพดก่บหล่อนไม่ได้หรอก-หล่อนจะได้นึกว่าเปนชะโมย ” “ ท่าทางแกก็เปนขะโมยอยู่แล้วหละ ” ลอริเมอริตอบพลางพิศด ท'ว*'] คิวราวกบพึ่งเกยเห็น “เหมือนขะโชยมากทีเดียว ล้าพลตระเวรได้พ ท้องล้บล้วไปเบนแน่ เพราะรูปร่างท่าทางเปนที่สงไสย ” เออร์ริงล้นหิวเราะ ‘■เอาเถอะน่าเพื่อน รูปร่างล้นจะเปนอย่าง เถอะ ในเวลานี่เราก็เปนขะโมยจริงอยู่แล้ว ไม่ใช่ชะโมยที่ล เรามาเพื่อขะโมยของล้นมีรากาVเาค่ามืได้ - แลแกก็เปนเช่นนั้ แท่นี่เราจะทำอย่างไรดีเล่า! ” ๕๘

ฬ “หาประฅหนำบ่าน แล่วชักระฆ*งซี” ยอชออกกวามเห็น “บอกว่า เราเปนพวกคนเดินทาง หลงทางมาขอพกอาไศรยฒักรู่หนึ่ง ยามหนึ่ ชาวนาพ่อเจ่าหล่อน กงจะยินยอมอนญาฅให้ ความคิดย*งงํ้จะดีกระม*ง” “ นับว่าเปนใช้ได้ ยอช แกเก่งมาก ให้เราเดินออมซุ้มล่นสนนไ ลองเที่ยวหาทางเข้าทางโนัน บางทีคงจะพบประฅูหนัานัาน ” “ ข้าไม่ถึงทองเดินอ้อมกอมไปนัวย ผ่านหนัาต่างนี่เรื่อยไปก็แล นัาเข้าหล่อนเห็นเข้า เราก็แก้นัวว่ามาหาคุณพ่อของหล่อน ” สหายท1งสองค่างพดปฤกษาอะไรนันนังขั้นทุกที ในนันใด พอลอ พูดกำที่สดจบลง มีมือหนัก ๆ มาข้บบ่าเขาที่ง์สองไว้แรง - แรงจนบ*งนับให้เ นัองเหลียวไปดู แลมีเสียงหนัก ๆ พูดขั้นว่า “คณพ่อของหล่อนหรือ,? ชายหนุ่มเอ๋ย ไม่นัองเที่ยวฅามหาหร ฉ*นนึ่แหละคือโอลาฟ กิลค์มาร์” กำที่พูดแสดงว่าเปนคนจองหองที่สุค ดูเหมือน จะพดว่า “นันคือเอมเปอเรอ” ก็คูไม่สู้เปนสง่าจองหองเท่ากบที่ได้พูดน เออร์ริงนันนับเพื่อน ยืนนึ่งแขงอยู่ครู่หนึง ไม่ทราบ ใด ค่างข้องดผ้ซึ่งยืนอยู่ฅรงหนา เขาเปนกนอายุประมาณกลางคน รูปร่างแ แรง กนัามเน็อขั้นเปนลำ ๆ ท่าทางเปนผู้มีสดิบญญา อกผายไหล่ผึ่ง ผมก่อนข้ หงอกขาว หนวดส8นหยิกเกาะนัน ที่สายเอ็วมีมีดเล่มใหญ่เหน็บดิคมา ร์งเปน เครื่องหมายบอกว่าไปไล่เนือไล่สครบา เขาหยดน็งให้เวลาที่'จะให้ชายหนุ่มคอบ เมื่อไม่มีใกรฅอบออกม ข้องดนัวยฅาอนประสงคราย แลพูดซาอก (3เลิ่

“ฉันนี่แหละ กือบิคาเร่าหล่อน-โอลาฟ กิลค์มาร์ จงพูดธุร แล้วไป เวลาของฉันไม่มีมาก ” ลอริเมอร์เงยหนาขน-ริมผี1ปากยํ้มนิด ๆ เปนทีเหมือนจะยม ล่งเกฅไค้อันทีว่า บิดาของเล้าหล่อนกนนี่ไม่ใช่เปนกนที่จะพ เบี่คหมวกแสดงกิริยาการวะอันดี แลพูดว่า! “ที่จริง เราไม่มีธุระอะไรที่นี่หรอก-เราก็ทราบอยู่แล้ว แลรู้สึ ท่าผิดล่วงเกินเล้ามา ขอไค้โปรดให้อภํยโทษเสียสกกรงหนึ่ง มิสเตอ กิลค์มาร์! ” ชายชาวนาล้องคูเขาอย่างใจดี ความที่ขุ่นเคืองอยู่เมื่อก ห\"นมาทางเออร์ริงด้นถามว่า! “จริงด้งน*นี่หรึอ'? ท่านมาทื่นี่ โดยนึกว่าที่ทางเปนถนนหลวง” เออร์ริงล้นเบี่ดหมวกรบ “เช่นนนจริง,, เขาพูดฅามรอยลอ “ เราได้ยินเขาพูดกนถึงเรี่องท่านตามโบ๊สกอปด้วยเราจึงได้มาหา ได้เกียรฅยศในการที่'จะรู้ล้กิมํกิจี่ด้วยบ่าง ” “โบ๊สกอป!”กิลด์มาร์ทวนด้งล้น“พูดถึงเรื่องฉันในที่ประชม โบ๊สกอป ! ท่านกงจะได้ยินเรื่องราวของฉ”นพออยู่แฉัว ไม่มีใกรเข หรอก ” กำที่เขาพคเร็วปรื๋อฉัวยโทสะ ส่วนลอริเมอรเหลียวหลงดเล้าไ หนาล้าง ไม่พบหญิงสาวซึ่งนงทอหก จึงหันมาพูดด้วยกิริยาอันส ๖0

“ มิสเตอร์กิลดมาร ถึงหากคนที่โบ๊สคอป เขาจะไม่ชอบท่าน แต่กำผม เพอนของผม, เซอรพี่ลิปเออเริงฅ*นชอบท่าน จริงไหมพี่ล ใ ” “เออรริงต*นพยกหนำ ” “ตามทเพอนผมพูคเมื๋ธก็นี่จริงทุกอย่าง,, ลอริเมอร์พูคต่อไป ความประสงกทจะรู้จุกกบท่าน แลจะมีความยินดีกว่าอย่างอื่นหมค ” สีหนาของชายเจาของบานยั้มทนที แลเสียงก็เบาลงกว่าเก่า พคจาอ่อน หวานไพเราะอย่างยิ'ง ผิดกว่าทีแรก “ ชายหนุ่มเอยทำไมคิดเช่นน1นเล่า พวกที่เขาฉลาดเขาเอาตำออกห ฉนทงสน ฉนเม่ชอบแขกไปมาหาสู่ ขอให้ท่านทราบไว้ ฉินยกโทษให้ในการ ที่ล่วงเกิน แต่จงไปจากนี่โดยความศขเคิด ” สหายที่ง์สองต่างคูฅาก่น จะทำอะไรไม่ไค้ นอกจากจะทำตามที่ เออร์ริงต*นห*นมาพขคอีกกำหนึ่ง “ขอให้ฉินมีหว”ง มิสเฅอร์คิลด์มาร์,, เขาพูดดำยสภาพเรียบร้อย “ว่า ท่านจะเลิกถือขำ)กฎหมายเคร่งกร”ดอะไรของท่านส*กกรํ้ง็หนึ่ง แลไปหาฉินที่เรือ ท่านกงไค้เห็นแลว-เรือยูเลลีชองเรา-ซึ่งทอดสมออยู่ริมผืงฟะยอด ” มิสเตอร์กิลค์มาร์'จองดูฅาเขม็ง “ฉินได้เห็นแล่ว เปนเรือเล็กๆ สำหร”บเปนเกรี่องศขสำราญของพวก เด็กหน'ม ๆ ที่มีเงินทองล่นเหลือแลเกียจกรำน ท่านคือพวกชาวโบ๊สกอป เขา ก*นี่กระมำว่าฟนเกรษเใหญ่กนหนึ่ง แลมาจากทางผืงทะเลที่โง่เง่าไ

งานการ นอกจากกิน!,งินทองจนตาย-ท่านพวกห'วเห็ด ท่านพวกที่เปน งานไม่เปน,, เสียงที่พูคนี่นส่นอย่างธรรมดากนชราพกเร็ว ๆ เออร์ริงฅนน โดยไม่มีกวามศข ทร'พย์สมบัติยศศำคมิไค้ช่องโอกาศให้เขาได้คำสมคิ ท้มศีร์ษะเปนทีเหมือนหนึ่งจะทำท้วง แต่หาพูดเช่นนี่นไม่ “ท่านพูดถูก,, เขาพูคสํ้นๆ “พวกชาวเมืองท้นจะเอาฟรืยบุ ชาวเมืองท่านไม่ไค้ ภูมิประเทศม’นผิดก'นมาก แต่ส่วนตำท้นเองรู้สึกว่า อะ ประเสริฐกว่ากวามศุขของชีวิฅร์เล่า ชีวิตร็มืค'วามศุขเท่าน,114ก็พอแก “แลผมก็เหมือนกน” ลอริเมอร์พูคประสมประเส “แต่ท่านร หรือไม่ มิสเตอร์กิลคมาร์ว่าท่านได้ทำให้เราปราศจากความศุข ในการที หำออกจากบาน การสนทนากำล,งเรีมจะสนุกอยู่ทีเดียว เปนเหตุไรถึง อีกเล่า ใ เราไม่มีเพอนฝูงที่ไหน แลมาทอดสมอพำอย่ที่นึ่ก็สองสามว*น เชื่อว่าท่านคงจะให้โอกาศที่จะให้เรามาเยี่ยมเยียนอีก ” โอลาฟ กิลค์มาร์นึ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกำ'วเขำไปพ ทงสองอย่างเลอียดลออ ราวท้บจะอ่านความคิดในหำใจแลบ่นอะไรพึม ภาษานอร์เว ในท้นใดชำเอามีดเล่มใหญ่ออกมาทีงลงยำพนดินเอาเท้าเห ทำให้ชายทำสองปลาคใจอย่างยีง “ตามใจ,, เขาพูดย่อๆ “ท่านเปนคนดีมาก พูดจริง เพราะฉน ยอมร*บรองท่าน ท้าท่านพูดเท็จถึงการที่ไค้มานี่หรือแกลำทำเ ประการใดประการหนึ่งแท้ว ท่านจะไม่ไค้เดินร่วมทางท้นอีกต่อไป นี่-ยินดีที่จะรไ)รองท่าน” ๖๒

แล้วยื่นมือมาจบโดยฉันมิคร์สหาย ชายหนุ่มทงสองมืกวามยินดีอย่างยี ที่เขาเปลี่ยนกิริยาไค้รวคเร็ว เมื่อจ*บมือก้นเปนส้ญญาแล้ว เขากมลงเก็บมีดท ทงลงไป แลชํ้มือไปทางหนำค่างบ้าน “เชิญ!” เขาพก“ท่านล้องดื่มเหล้าองุ่นเสียล้วยหนงก่อนจึงไป เดินไม่ระล้งจึงได้หลงทางเล้ามา-ฉันเห็นเรือของท่านแล้ว แลล้งออก เลยว่า ใกรหนอฟนผู้ที่เข่ามาในเขตรื่ล้านฉัน แค่กงไม่มีใกรนอกจากพวกท่ ซึ่งเปนเด็กหน่มคะนอง เที่ยวเตร่เรื่อยไป เพราะล้าเปนซาวใบ๊สกอปแล้วเ กงไม่ล่วงเล้ามา เขาชิงนาหนำฉันที่งสิน” แล้วเขาล้วเราะอย่างอ โคยกวามยินดี เออร์ริงตันทับลอริเมอร็ค่างก็ชวนก้นเสเฮฮาไปควยโดยไม่ทราบ เหฅผล ลอริเมอร์มีล้อขบล้น ในการที่ชายเจาของบานเรยกว่า ‘'เด็กหนุ่ม” “ท่านเห็นเราเปนอะไรขอฉับ?” เขาพูดล้วยใจดี “ผมมีอายุยี่สิบหก แล้วหนาขอฉับ-แลพี่ลิปเพื่อนชองเราก็มีอายุสามสิบแล้ว ทำไมท่านล้ “ เด็กหนุ่ม ” อีกเล่า ใ เรียกเราว่าผู้ใหญ่ล้างจะเปนการดีกว่ามาก ” กิลด็มาร์ล้วเราะอีก ความสงล้ยจะละลายหายทันทีประดุจขั้ผงหล้า “เล้า! ท่านเปนผู้ใหญ่-ผู้ใหญ่เช่นอย่างคอกไม้ดุม, ผู้ใหญ่ ที่ล้งติดอย่ล้บล้น ฉันทักจะเรียกกนขนาดนีว่าเดก!.สมอ เปนธรรมคาของ ลกสาวฉันเด็ลมา, ใกร ๆ เขาว่าเปนสาวใหญ่แล้ว,ทั้งนั้น แก่คำฉันเห็นว่ เด็ก ๆ เล็ก ๆ อยู่ ” แล้วเขาเดินนำหล้า ผ่านหล้าค่างที่เบี่คนล้ใปกามทางสวนคอก มาถึงหล้าล้าน ประตเบิ1คที่งอยู่ เปนประดุฅกแก่งหรูหรา มีเก้าอส

ขางละคำ เขาเข้าไปนน์ ผ่านเฉลียงยาวซึ่งฅกแต่งดำยอาวุธเก่ ต่าง ๆ ก*น ชายเจ้าของบ้านเบิ1คประตทางขวามือ แลำเชอเชิญให้เขาไป ไปในนน ชายท1งสองรู้สึกได้ท*นทีว่าเปนห้องที่หญิงสาวน'งทอหูก “เชิญน\"งลง น'งลง!,, เจ่าของบานเชอเชิญคำยวาจาอ*นสุภาพ “เ เด็ลมา! เฅ็ลมา! เด็กกนนี่หายไปช่างไหน กอยนี่ก่อน เดี๋ยวฉ แลำเขาออกจากห้องไป ปล่อยให้เออร์ริงค้นก*บลอริเมอร็ต่างชื ในการที่ทำไค้สำเร็จความคิด ห้องนี่นเปนห้องเล็ก ๆ ฅามฝามีหง เด็มไปคำยหนง์สือต่าง ๆ เออร์ริงค้นออกรู้สึกปลาดใจ'มากที่ไค้เห็นห ต่าง ๆ ในห้องของชายผ้ซึ่งเปนแต่เพียงชาวนานอร์เว ในหองนนไม่มีรูป เลย นอกจากรปที่หน้าต่าง เครื่องเรือนเปนของเล็ก ๆ ทำคำยไม้สน ท่าท คเหมือนจะทำคำยมือ เห้าอบางคำก็งาม บางคำก็ไม่งามหยาบกาย ฅรง น้องมีพิณ1เก่า ๆ ก*บเครื่องทอหูก ที่พนมีชื่อคอกเดซี่บาม่คเปนช่อคำยไ นาเงิน ชายที่ง์สองเคาได้ท'นทีว่า ใครได้ช่อคอกไม้นี่ แต่ไม่มี! พคจาประการใด เปนแต่จ่องดูกันเปนคาเดียว ประดุจช่อคอกไม้ วิญญาณนี่น เปนสึงที่นำกวามเข็ญมาให้เขา ลอริเมอรืค่อยๆพูด “ผ่าซี,พี่ล! อ้าอีตากิลด์มาร์แกรู้'ว่า เรามาคำยเหดุใคแอ้ เฉคน้วเราออกไปไม่น้นทีเดียว! แกรู้สึกเสียวใจบางไหมไ เมื่ออีคา ว่า เราพคความจริงสมอ้บที่จะเกิดเปนมนุษย์!” ๖๔

พี่ลึปยม “เปล่า, ไม่เชิงทีเคียว,, เขาตอบ “เพราะเราบอกเขาดามจริ เราตองการรู้จกม,กจกับเขาจริงๆนี่ เขาเปนกนที่ควรกบกนหนึ่ง แ นี่น,หรือไม่ ใ,, “นึกอยู่เหมือนก่น,, ลอริเมอรพูดชำๆ “แต่เวลาที่เขาที่ง ให้กันตกใจมาก กันเชื่อวากงเปนธรรมเนียมเต่า ๆ อะไรของพวกชาวนอรืเว,, “ ก็นึกว่าเช่นนี่นแหละ ” เออร์ริงกันตอบ แล้วหยุดอยู่สต่กร่ห ในกันไดประตูเบี่ค ชายชาวนาผู้เปนเช่าของบานกกับมา มีหญิงสาวถือ เหล้าคิฅาเลียน ตามมาขางหลไ} แล้ววางถวยแล้วลง แขกที่งสองรู้สึกปลาค มาก ที่มีใช่เปนเฅ็ลมาหญิงกนสวยนี่นี่ เปนกนรูปร่างเทย ๆ น่าเกลียด “ดีหละบริฅตา’, กิลดมาร็พูคเปนภาษาอ*งก{เษ แล้วชั้ไห้'วางถ้วยแล “เร็ว ๆ ซี! ว็่งไปตามนายผู้หญิงของเล้ามาซี-บอกให้เล้าหล่อนกล้บมา-แ บอกให้ร้ฅํว์วา มีเพื่อนอยู่ที่นี่ซึ่งคงจะมีกวามยินดีมาก ถาได้พบกัวเล้ บริฅดารีบไปทำตามที่ล่ง แด่เออร็ริงกันสีหนีาสลดกันที เต แล้ว!-กงไปที่ถาซึ่งเขาพบหล่อนกรงแรก แลกงจะไม่กลบมา เคราะห์ช่างล้ อะไรเช่นนี่น! ส่วนลอริเมอร็สนกกะนองกังเดิม จิบเหล้อรุ่นแลชมรกช กิลดีมาร์ล้งเกดเห็นกิริยาของท่านเศรษเไค้ว่าซึมง่วงไป จึงพูคเปนทีเ สงสาร “ ท่านกิภถึงคำกันหยาบคายที่ฉนไค้กล่าวแก่ท่านเมื่อครู่นี่หร ที่งใจเลยที่จะให้กัดเคือง, ไม่ได้ดงใจเลย!...ในทีแรกยอมรบว่าดงใจอย่ มาบ*คนี่มิไค้มีความกังใจเลย ” ๖๕

^ฟ่^ วิมผื่ปากเออร็ริงก่นก่อยยํ้มนิด ๆ “ขอบอกท่าน ผมยอมเชื่อว่า ๖ 2.' น์นฅ็องถก, ถูกท่องทีเดียวมิไค้ผิดที่ตรงไหน แก่ผมขอบอกท่านว่ สึกเบื่อหน่ายก่อชีวิฅร์เปนที่สุค ที่โซ่โซเอที หรืออะไรดูม่ใ■เไ รูสึกว่าชีวิตร์ไม่มีรากา ขอท่านไค้โปรดแนะนำอะไรให้สึกอย่างซะได ว่ามีทางไหนท่างซึ่งจะเปนทางให้ชีวิตรืมีกวามสุข - ” เขาหยุคหำใจเฅนแรงแลเร็ว มีเสียงผี,เท่าเบา ๆ แลเสียงส่ายแ จากทางเฉลียงสึกครู่ ประฅูห็องเผยออก มีรูปกน ๆ หนึ่งสวมเสั้อขาวค่อย โผล่เขามาชำ ๆ โคยไม่มีเสียง มิสเตอร์กิลค้มาร์หํนไปยม “ อำ! มาแลำหรือ ใ ” เขาพูดดำยในตาแสดงกวามรำ “ ไปไหนมา เฅืลมาของพ่อ0 9ใ9 ๖๖

บท ๖ หญิงสาวหยุดยืมนี่ง โลหิตขั้นแกมแดงเรื่อ ส่วนชายหนุ่ม รบรอง หล่อนเหลียวมาดูพบหนำเออร์ริงต*นจำไค้ แค่มิไค้แสคงกิริยา ประการใด “เห็นไหม ดูกร*ก,’ ท่านบิดาพดต่อไป “นี่แขกชาวอ,งกฤษซึ่งได้มา เที่ยวนอร์เว กนนี่กือเซอร์พิลป เออว์ริงฅไเ ซึ่งได้มาจากเรือที่ทอคสมอ อาวฟะยอก และมีเพื่อนของเขา มิสเตอร์-มิสเตอร์ลอริเมอร์-ถูกไหมท่าน ห*นมายืมก*บลอริเมอร์ “ถูกแล่วขอริบ” ชายหนุ่มฅอบ พลางจ่องดูตาหญิงสาวซึ่งทำตาโต ก’มิศีร์ษะ ในขณะที่บิดาออกชื่อ มิสเตอร์กิลค้มาร์พูดต่อไปอึกว่า “จงเชื่อเชิญริบรองเขา เฅ็ลมา ลกริก!-เพื่อนทกวไ,.นี่หายาก เราไม่ตองทำเบึนกนอกกะต*ญิฌุ พ่อรู้ตี-ว่าเขา เปนกนซื่อตรง ยืมก*บเขาซีเศีลมา !-แล้วเราจะดื่มเหล่าองุ่นให้ศีลให้พรต่ ในขณะที่เขาพดหญิงสาวกำวเขามา แลยื่นมือออกที่งสองขำง พูดค เสียงแจ่มใส “ศีฉไแปนทาษของท่าน ในการที่ไค้เขามาในบ้านนี่ ขอกวาม สว'สติภาพจงมีแก'ท่านกํว่ย” ๖๓)

สมองพี่ลปหมุนรอบไปมา เที่ยวแสวงหากำคอบ แก่ก็หาไม่ไค้ ดอริเมอร็รู้สึกอายหนำแคงกลำยก*บเด็กนกเรียน แลปล่อยมืธของคน ใพ้อ มือของหล่อนนานสุดจะเปนไค้ เฅลมาดเหมอนมิได้ทนสํงเกฅกืริยาน-หล่อนหนไปหยิบถวยแกวรินสุ ใส่จนเต็มเบยม แล่วเอาจ่อตรงปากกร่หนึ่ง ทำทีเหมือนจะจิบ-แต่ห กล*บมาจ่อให้ที่ตรงปากเออร์ริงก่น การที่ทำเช่นนึ่ทำให้เขาดื่นดำยกว แลออกนึกชมธรรมเนียมกำ;ลงดื่มสวาในถำยน8นจนศ็ร์ษะเกือบติดศีร์ษะหล ในท*น่ใดกวามริสยาหึงหวงเกิดขั้น'ท*นที หล่อนทำเช่นนน แก่ลอริเมอร์เห เมื่อชายหนุ่มท8งสองจิบเสร็จแล่ว มีสุราเหลืออีกสำกรึ่งถำยแ หล่อนเอาไปให้บิดา แลหำเราะเบา ๆ พูดว่า “ดื่มให้หมดเทียวข้ะคุณพ่อ-ถำเหลืออยู่ส*กหยดหนึ่ง กุณ ชายหน่มสองกนนึ่จะเกิดบาดหมาง'วิวาทก่นขํ้นก*บเราหรือเราก่บเขา,, “ก็จริงธยู่” โอลาฟ กิลดื่มาร์พูดดำยหนำแน่น “แต่ไม่ ผิดของพ่อลกเอย หรือกวามผิดของเหล่าที่เหลือเลย” แลำเขาดมจนหมดไม่เหลือสำหยดเคียว กวำถำยแกำไว้บนโต๊ะ โก ศร็ษะไปมาคำยกวามพอใจ กาวพิธีกระทำสคย์สาบาลต่อก่นฟนสำเร็จ เต็ ทรคตำลงนํ่ง “ท่านหาทางมาที่นไค้อย่างไรก้ะ ไ” หล่อนถามคำยเสียงอ่อนหว ทำให้เซอร็พี่ลิปเหลียวไปจ่องดูเข;มืง ๖๘

เออร์ริงฅํนไม่ฅอบ'ว่ากระไร ปล่อยให้ลอริเมอร์เปน.ผู้ร*บหนาที่อธิบาย แลรู้สึกว่าหญิงสาวเพ่งดหนำพงเรื่องโดยเอาใจใส่ท8งทำกิริยาเหมือนจะยิมเยาะ ลอริเมอร์ฉลาดในทางพคจา มิยอมที่จะกล่าวถึงเรื่องซี่งฅนแอบดูหล ที่หนำด่าง แลพงร*,องเพลง เอ่ยเล่าถึงเรื่องข่าวเล่าลืออะไรต่าง ๆขอ โบ๊สกอปเรื่อยไป “ท่านไค้ทราบเรื่องราวของเราจากใดวที่นํน ใ,, หล่อนถาม “เราไม่ไค้ปนเปอย่กํบพวกเหล่าน1น-เหฅใคเขาจึงได้มาพูดเรื่องเราไ” ที่จริงก็ดือ “เออร์ริงด*นพูดสอดขน ในคาจท่]อย่ที่ทนก็อํ,นงดงามประ- ดุจดวงจ*,นทร์ ซึ่งห*นมาจ่บอยู่ที่เขา ฉินทราบมาจากเจาคนท่ายของฉินก่อน¬ วลดีมาร' สเว็น'ล่น” “หา! หา!” กิลด์มาร์ร้องด*งควยร้อนรน “ย*งมืเจ่าคนที่อดปากโบ ไม่ได้ พ่อว่าก'บเจ่าแล่,วไหมล่าลูก ใ ผู้ชายที่ย*งเปนโสดก็ไม่ดีไปกว่ แม่สื่อแม่สาย ไม่ว่าเรื่องอะไรเปนท่องพูดหมด กนที่แต่งงานแล่,วหรอกจึงจะ ร้จ*กว่าควรนึ่งอย่าง,ไร ควรพดอย่างไร ใ” “คณพ่อไม่ควรจะว่าสเว็นล่,น เพราะเขาเปนโสด” หล่อนพค “ควร จะสงสารเขา ไม่มืสี่งไรในโลกซี่งเปนที่ร่กใคร่ เพราะฉนนอย่าข่มเหงว่ากล่ เขาน*กเลย” กิลค์มาร์จ่เองดูหล่ธนอย่างใจดี “พงดู” เขาพูด “พูดได้ราวท่ขร หมดทุกสิ'ง เต็ลมาลกริ!ๆของพ่อ ฉินเชอว่าใครๆหลงริกทั้งสน จนช \\าสิ่

นำทะเล แก่ท่าไมบิดาเก่าของเข่าหล่อน-” เขาหิวเราะเบาๆ “ถึงไม เสยเลย ถามหล่อนค ร้คีทีเคียว” เฅ็ลมาลุกขนโคยเร็วเข่าไปจูบบิคา เออร์ริงต้นนึกในใจว่า ช่า นกระไร ถาเข่าหล่อนไค้มาจูบตนจะคีเพียงไร ใ “อย่าซีก้ะ กณพ่อ” หล่อนพูด “พวกเพอนเราเหล่าน อาจเห็ ชดเจนทีเคียวว่า ดีฉันเสียหายลงไปเพียงไร โปรดเล่าให้ดี หินไปทางลอริเมอร์ซึ่งสคุ้งขํ้นท่งต้ว เมื่อได้ยินเสียงหล่ “ไกรบ้างที่โบ๊สคอปซึ่งพูดถึงเรา ใ,, ลอริเมอร์ร้สึกว่าเสียแต้ม เพราะไม่มี!กรที่ไค้พูด นอกจากมิสเ ไดซ์เวอร์ฅีซึ่งพูดอะไรบ่างนิดหน่อย แก่จะหมายกวามถึงพวก หรือไม่ก็ไม่ทราบ จะฅอบว่าใครคีก็นึกไม'ออก ตกลงเปนตอบว่า “ท่านเ เวอเรนด์ มิสเฅอร์ไดซ์เ'วอร์ดีดูเหมือนจะทราบเรื่องราวระแคะระกายอย เขาไม่ใช่เปนเพื่อนของหล่อนคนหนึ่งคอกหรือจ๊ะ ใ',, กำพตเช่นนึ่ทำให้โอลาฟ ถึลด์มาร์ กระโดดลุกขนยืนควย'โทสะ แลห มาข่องดเออร์ริงก่นก่ว์ยปลาคใจ “ถ*าฉนไค้'รู้'ว่าท่านมา-จากอำยพวกผีเหล่านึ่น ท่านก็กงจะต้ ค่วยถ*อยกำอ้นหยาบกาย ฉันจะเทถ้วยเหล่าที่'ไค้กระท่าล่ฅย่สา สํ้น เพื่อนของกนใจไม่กี ไม่ใช่เปนเพื่อนของฉัน-พวกที่เดินต กนท่าเทียม ไม่ใช่เปนคนที่จะยินดีรนรองเข่าในภายใต้ชายกาบ้ ไม่บอกเสีย'โดยท*นที'ว่าเปนกองสอคแนมมา5!เากบ้ยฅาไค'ซ์เวอร์ฅีกนน1น1? ท่าไ •ว)0

ถึงไม่รบสารภาพโดยชืนดาชึ๋นใจรุ... เหคใดจึงล่อลวงเช่นน่ น่าอาย! ท่าน พวกหนุ่ม, น่าอาย!” กำเหล่านหลุดออกจุากปากเขาเร็วปรื๋ หน่าแดงคำยโทสะจุนล่ เห็นไค้ ส่วนลูกสาวยืนนึงหน่าซีดมือเกาะโต๊ะ เปนการดีอย่างเอกที่ชายหนุ่มท1งสองกน มิไค้แสคงกิริยาประหม่าหรือ แปลกปลาคอะไร ในข-อที่มิสเตอร์กิลกมาร์กระทำกิริยาบ่นคาสโทสะขั้นอย่าง รวดเร็วโดยไม่ท้นร้เน่อรู้ฅำฉน่ นอกจากริ’สึกว่าเคราะห์ร็ายเสียแล่ หยุดนื่งกน แล่-วจึงลุกขั้นหยิบหมวกตงท่ากล่ายจะไป เออร์ริงต-นเปนผู้ ความเงียบ “ท่านใจเร็วเกินไปมิสเตอร์กิลก์มาร์ เขาพูดควยใจดีมีกิริยาสภาพ อยู่ควย ผมเสียใจในการที่ท่านตดสินเราโดยรีบรอน ท่านไค้ร้บเราว่าเปนเพื่อ ล่งแต่แรกแล่ว เหตุใดจึงกลบมาเรียกว่ากนสอดแนมผมก็เคาไม่ออก ผมไม ร้จ้กคุ้นเกยอะไรล่บมิสเตอร์ไดซเวอร์ฅีเลยส'กนิดเดียว นอกจากเขามาหาที่เรือ กย่อมฟนหน่าที่ ๆ เราจะล่องไปเยี่ยมเพื่อเปนการตอบแทนบ่าง อธ เปนอย่างไรเราก็ไม่ทราบ ขอบอกท่านตามจริงว่าไม่ไค้ล่องการที่จะไ น่บถือเขาเลย ผมเองฟนกนที่จะเกลียดช่งใกรเกือบว่าไม่เปน มาบ่ดน เกลียดอีฅาไคซ์เวอร์ฅีเปนที่สุค ล่งลอริเมอร์ผมก็เซื่อว่าใจเดียวกน ผม อะไรที่จะพคอีก จะอยู่ต่อไปก็เกรงจะไม่เปนที่พอไจท่าน เพราะฉนนจงอน ให้ลาไปที แลส่วนหล่อน-ห์นไปก็ม่ศีร์ษะกบเฅ็ลมา หล่อนกงจะอธิบายให กณพ่อหายข่นขํองในใจเรืองเวาไค้ จริงไหม'? การทีไค้มาทนเกราะหรายที

เฅ็ลมา'รีบชิงพคพลางเอามือ'จ'บแขนบิภาไว้ หน*าฅาแสดงว่าอ่อ จนทำให้โลหิตของชายชรานี่นแล่นเร็วผิดกว่าธรรมดามาก “อาว ล่ากระนนท่านก็เขลาไปคำยหนะซีกะ!” หล่อนพค “ ไม่ ความเสียใจของคุณพ่อคิฉํ'นหรอกหรือ ? เราจิบเหล่านี่นมืประ เปล่าหรือ ใ เพราะฉนี่นล่าเราเปนเพื่อนล่นเหตุใดจึงจะจากล่น เคืองใจเช่นน์ ? คุณพ่อ คุณพ่อเองแหละขะทื่จะล่องอายมาก-ไม่ใช่ บรษย์เหล่านี่ ซึ่งเปนแขกบานแขกเมือง เขามาเที่ยวที่แอ็ลเต็นฟะยอ 11 1 รู้ล่กก*บมิสเตอร์ไคซีเวอร็ต็หรือใคร ๆ ส*กคนซึ่งไค้อยู่ในแถวน เม เขาแล่นล่ามทะเลกลไ]ไปถี่นที่แล่ว เขาจะนึกว่าคุณพ่อเปน กนใจดีแลช่วยเอํ้อเพื่อเกอหนุนให้เขาไค้ร*บกวามศฺข หรือเปนก ฉนเฉียวรนแรงลืมหนำที่ ๆ จะเอั้อเพื่อรบรองเขาโดยดี?,’ กิลดีมาร์พ้งหล่อนนึงอยู่ ความโกรธเคืองคค่อยบ*นเทาลงท'นท เช็คเหงื่อหน*ใผากแล่วเหลียวดูรอบ ๆ แก้กระดากใจ เมื่อความโกรธเหื ลงแล่ว จึงเดินเล่ามาที่เออว์รืงตน แลลอรืเมอร์ ยื่นมือออกจ*บไว้แน “นี่แน่ะพ่อหนุ่มๆ,, เขาพูดเร็ว “ฉ'นเสียใจที่ไค้พูดล่ว แลลืมเสีย เต็มที - ร้สึกล่วว่าเลวเต็มทีโลหิตเคึอคพล่าน แลเมื อีฅาไคซีเวอร็ฅี ฉ*นรู้สึกเหมือนหนึ่งว่าล่านจะทลายลงมา! อย่า, อย่ ไปเลย! เกือบสี่ทุ่มแล่ว จะนอนเมื่อไหร่ก็ได้ เพราะสว่าง ล่นก่อนดีกว่า เอ*า! เต็ลมา เล่าหำเราะพ่อหรือ ? ช่างเถอะ ช่างเถอะ ไม เพราะเห็นแก่เล่าหรอกหรือ มาเราออกไปล่างนอกล่นเถอะ ” ณ์เ2ฮ

VI พดขาดกำก็ลดมารืข้บแขนเออร์ริงท้นพาออกไปเฉลียงท้างนอก ลอ- ริเมอรเดินตามไป แลพยายามเก็บช่อเดซี่ที่ฅกอยู่ฅรงประตูโคยไม่มืใกรส*งเกฅ เห็นไค้ แลำเก็บย*ดลงกระเปาหน้าอกเสั้อโดยมิได้ดงใจเลย เฅ็ลมาเอาท รองเท้ามาวางให้บิดาแลำก็น้งลงตรงน้น ลมพ*คแรงมาจากอ่าวพ่ะยอค เสี นกร1องเพลงอ*นไพเราะ กิลดมารถอนใจ “จะบอกท่านเซอริพี่ลิป’’ เขาพคพลางลูบศีร์ษะบฅรีสาว- “ฉ บอกท่านว่า เหตุใดจึงทำให้เกลียดเข้าไดซ์เวอรืตีนี่นัก เ ท้องมาน้งที่นี่ กลำหรือ-ว่าพ่อจะข*คใจเพื่อนของเราอีก เอาเถอะพ่อจะระวำ ให้คี่ แด่ท้องซอถามท่านส*กหน่อยว่า นับถือสาสนาอะไร? เชื่อว่าไ ลเฅอรานส็ ” เออร์ริงท้นออกก่อนท้างจะอึกอ*กในการที่จะตอบท้อนี่ “นี่แหละขอร*,บ ในที่สกเขาตอบ ผมเองก็ไม่ทราบว่านับถือส อะไร จะเรียกว่าเปนคริสเตียนก็ไค้ แด่ก็มิไค้กระทำอย่างพวกกริสเตียน นันไม่ไค้ไปโรงสวด หรืออ่านท้อบัญญัติอะไรเลยนักกรํ้งเกียวฅง์แด มารคาผมเปนชาติอ๊อสเฅรีย แลเปนกาฅอลิกเหมือนกัน แด่ผมเองไม่นับถือ สาสนาไหนหมด ” ชายเท้าของท้านก,มิศีร์ษะนิดหน่อย “ เฅ็ลมาก็เปนกาฅอลิกเหมือน มารดาหล'อนเปน-” เขาหยุดสีหนัาเผือดลงท้นที่ เฅ็ลมาเงยหน้าขนค-ใน ทงค่กลอเต็มดำยน่ากา แลหยิบมอบิดาไว้แน่น แลวเหลียวมาดเออรืริงท ๓}๓

ท่าให้พี่ลิปหำใจละเหี่ยละห้อยไปดำย ค่างคนหยุคนึ่งกนอยู่ กิลดมารพยายามคบความโครกเรียบร้อยแห้ว์จึงพคค่อไป “จริงนา เฅ็ลมาเปนกาฅอลิก แค่ฅำฉ้น่เองสาสนากริสเตียน ไม่ม เกี่ยวข้องอยู่ในใจเลยจนสกนิดเคียว เปนกนใจแขงที่สค ยงท่ หนมาทางลอริเมอริ - “ ท่านยิงไม่ได้แสดงคนเองให้เราร้ ท่านน อะไร? ท่องขอถามด้วย ไม่อยากที่จะให้ท่านข*คเคืองใจ,, ลอริเมอริหำเราะ “ มิสเฅอริกิลค์มาริ ในชีวิฅริของผมมิ สาสนาอะไรเลย ไค้พยายามที่จะยึดสายเชือกของสาสนากริสเตียนไว้ห้าง ไม่สำเร็จ แล-แล-เดี๋ยวนึ่ก็ยิงเปนคนลอย ๆ เช่นนน!” กิลด์มาริยั้มเปนทีสงส*ย แค่เต็ลมามองคด้วยกวามสงสารแลปลาคใจ “ดีฉ*นเสียใจ,, หล่อนพดส1นๆ “ท่านกงจะฅอ๋งไม่มีกวามศุขบ่ “อ๋อ! เปล่า,, เขาคอบ “ฉํนไม่ใช่ฟนกนเจำทกข์ แลมิไค้ก กวามคายเลยจนส*กนิคเคียว - คีเสียกว่าพวกที่มีสาสนาแลกลำความฅายอี ไม่มีกวามกิคอะไรนอกจากขอไปสวรรค์ ส่วนผมไม่เชื่ออะไร-ไม่กิคว่าฅำเปน อะไร - ไม่ทราบว่ามาจากไหน - จะเปนอะไรก็ช่าง เท่านเองผมรู้สึกฅวอย่ กิลค์มาริหำเราะ “อำ! ท่านยงหนุ่มยิงแน่น กิคไค้เช่นน แค่ว่าท่านปล่อยได้จริงหรือ โ” หมดร ลอริเมอริยมอย่างเด็ก “จริงหนาขอริบผมอาจปล่อยได้คี หมดเกลียด ” ฟ่^

เออร์ริงต*นพคประสมประเสเข้าไปคำยว่า “ ผมจะอธิบายนิส*ยใจกอเขา ให้ท่ านพงข้างเล็กข้อย ตามที่เขาได้บอกว่าเปนกนไม่น*บถือสาสนาอะไรข เปนกาวจริง - แต่ฟนกนคีที่หนึ่ง - ต1งแต่ผมเกยพบใครมาไม่คีสู้เขาได้ ” ลอริเมอริฑ้องดหข้าเพื่อนด้วยกะฅํญพู แลมได้กล่าวประ เฅ็ลมาข้องคอย่ “ออ!” หล่อนพด “ท่านเปนกนริกสนุก แลอาจทำให้ใครๆห*วเรา ได้ทงสนไม่ใช่หรือข้ะ ใ', “แน่ลาซีจ*ะ” ยอชยอมร*บ “ข้าหล่อนได้ไปลอนดอน มิสกิลค์มาร์ หล่อนจะเข้าใจว่าเปนการลำบากเพียงไรที่จะให้กนหำเราะ- เพราะฉนึ่ ใครหำเราะเข้าก็ย่อมเปนสิ'งที่ไม่ใช่เปนธรรมดา ” “ ทำไมก็ะ ใ,, หล่อนข้องถาม “ เขาเปนคนเข้าทุกข์ข้นน*กหรือ ใ' “แกล*งทำไปเช่นข้นเอง” ลอริเมอร์ฅอบ “เปนสข้ยของเขาที่ชอบ หาผิคจากใครต่อใคร ” “ย*งง1นเทียว” กิลด์มาร์พูดข้า ๆ เปนทีฅรึกตรอง “ข้นเคยไปเท ลอนคอนกรงหนึ่ง รู้สึกตำเหมือนว่าอยู่ในขุมนรก ไม่เห็นอะไรนอกจากตึก ข้านเปนแถว ถนนยาวตรง แลตรอกเล็กข้อยโสโกรกสกปรก ชาวเมือง คุหน*'เคาก็เศข้าสรอยไม่มีความศุข เปนสี่งที่น่าสลดใจอย่างยงที่กนอย่างข้น'จ ได้เห็นเช่นข้น แต่นแน่ะ บ*ดนกไม่มี!กรเปนพวกลูเฅอรานสแลว-ที ท่านไม'น*บถือสาสนาไหน เพราะฉข้นจะขอบอกให้ท่านทราบตามกวามเชี่อถือ ของข้น ข้นเปนกนนบถือตามแบบลงมาจากบิตาแลท่านผ้ฅ้นตระกูล - กวา

เชือถีอซึงทำให้ใจกนกล้า ปราศจากกลำเกรงกวามผิค พระทีฉ*นบูชากราบ ก็กือ โอดินแลฅอร์ ” เขายกมือยกไม้แสคงท่าทางให้เห็นจริง เออร์ริงล้นออกก่อนขางทง แต่มิได้แสดงกิริยาปลาดใจ สีหนำลอริเมอร์แจ่มใสท*นที แลพงโคยเอาใจ “ ให้ฅายซี!” ลอริเมอร์พคขั้น “ ผมเห็นว่าลองน์บถึอสาส จะดีกระม'ง คำยผมเองก็เปนกนที่เสาะแสวงหาสาสนาต่าง ๆ ลองชิมรสดู สาสนาแล^ว ย^งอยI ูสาสนาน^เทIาน^น ซ๘งยงเVI มIเน!ด*'ลอง ทIานจะชเ^วยพ.รคแนะน0า ให้ผมนำงจะไค้ไหม'? มิสเฅอร์กิลค์มาร์ มีกนหนึงในลอนดอนเขีย การเกี่ยวข้องกบอินเดีย แลอธิบายว่า สาสนาพุทธ เปนดีกว่าสาสนาอื แต่ผมกาคว่าสาสนาโอดินบางทีจะดียึงขั้นกว่ามาก เพราะฉนํ้นล โอกาศแก่กระผมนำง จะเปนที่ขอบคุณที่สุด ” โอลาฟ กิลค์มาร์ยม แล้วลุกขั้นจากเนำอื่ ชไปทางท่องพาดำนฅ “จงกทางขาวน*น” เขาพูด “มีสีนำเงินปะปนอยู่คำย ถึงแม้ นานเพียงไร ม*นก็กงเลื่อนลอยหายไปจากดา ชีว้ฅร์ของท่านยำหน่มแน่น จะรู้จกแลเข้าใจสาสนาโอดินได้ยาก ท่านต่องมีกวามยินดีที่จะกอยก ภาพ เช่นเคียวฒัเจ่าบ่าวกอยร'บเจาสาว สวรรค์ของพวกกริสเคียน แต่สำหรบเด็กผู้หญิงแลเด็กแดง ๆ - วลยึอล์ลาเปนที่สำหริบพวกผู้ช เปนสี่งงคงามสำหริบชีวิตร์คีกว่ากางเชน เฅ็ลมาก*บมารดาของหล่อน เห็นผิดจากทางชองฉํน่ มาบ*ดนั้กงไม่ผิดแปลกอะไรก*น แลกงจะไค้ไป โลกก*นอีก กวามสีวิไลซ์กนสมยนต่างกน ขอโมทนาคุณของพระซึ่งเปนท ฟ่๖

ของบิดามารคาฉ*นในข*อที่มืความพอใจุ)ในส็งที่ฅนมีอยู่ แลไม่ค‘องกา อีก ถากำที่ฉ*นไค้พูดนี่เปนที่ข้'คเคืองใจุ)ท่าน ควยประการอย่างใดก็ดี โป ไค้ถือโทษเลย ให้เราจากก*นไปโดยศขใจุเถิด ” “ ผมขอบอกให้ท่านทราบโคยแน่นอนว่า ผืายข้างเราจะไม่มีใครช*ก คาบออกเลยเปนก้นชาด ” เออร์ริงค*นพคด‘วยใจดี เอามือวางลงบนบ่าเจ้าของ บาน “ ผมหวงว่าท่านกงจะเชื่อในการที่พดว่าอยากรู้จ*กม*กกุ้น สนิทสนมก*บ ท่านยีงขืนกว่านี่อีก ” “ แลถึงแม้ท่านจะไม่ยอมร*,บผม เข้าเปนทาษของพระโอดนบ้วยก็คี ” ลอริเมอร์พูดเสริมเข้ามา “ ท่านก็กงจะไม่ข้ดขืนที่จะให้กระผมยินยอมเห ควยท่าน ขอบอกท่านมิสเฅอร์กิลค์มาร์ว่ๅ ผมจะมาเยี่ยมเยียนท่านให้บ่อย คามที่มีเวลา คนชนิดท่านเช่นนี่พบได้โดยยากน*ก ” โอลาฟ กิลดีมาร์ทำหน่าตื่น “ท่านพูดจริงๆ หรือ'? กำที่ฉ*น,ไค้กล่ ล่วงเกินไปนี่น มิได้ทำให้ท่านข”คเคืองใจหรอกหรือ ? ท่านย*งจะกระทำก ส*มพ*นธมิฅร์ให้ยืดยาวต่อไปอีกหรือ ? ” ชายทํ้งสองต่างร*บรองว่าจริง ในขณะที่เขาพูด เฅ็ลมาลุกขืนยื “ ท่านรู้ฅํวไหมคํะ ? ” หล่อนพูด “ ว่าท่านเปนคนแรกที่จะไค้เข้ เยี่ยมเยียนเราในบ้าน แลย*งมีกวามประสงค์ที่จะมาอีก บ้าว ! ท่านทำหนำตื จริง ๆ หนาบ้ะ จริงไหมบ้ะคุณพ่อ ? ” กิลค์มาร์พบ้กหนา

“เราเปนผู้มีกวามดีอยู่ถึงสามประการ-” หล่อนพูคต่อไป เราเปนที่แช่งด่า, สอง, เรามีตาเต็มไปคิวยกวามช*วร*าย สาม, เราไม'เปน นบถือของคนทีงหลาย” หล่อนหิวเราะ “กณพ่อไม่ชอบมิสเตอร์ไกซ์ เพราะเขาอยากจะ-จะโอ๊ย เขาทำหยาบกายอะไรแก่คุณพ่อบ่างหนาก็ะ? ดีฉันรู้หละ - เขาอยากจะ - จะทำให้เราเปนพวกลูเฅอรานส์ แลเมื่อ แล้วก็มีกวามโกรธเคืองเปนอ้นมาก ถึงหากเขาจะเปนกนถือสาสนาเกร'งกร*ค ก็จริง แต่ล้าไค้ยินพวกชาวโม๊สกอปพูคถึงเราอ'นพ*นจากกวามจริ ประสมประเสปกโบเช่าไปคิวย เพราะฉนนข่าวม'นจึงได้ใหญ่โตเ ทุกที แล-ทำไมท่านเปนอะไรไปเล่าใ,, หล่อนทำหน*าฅืนเลิกลากที เออร์ริงต'นก*ดพ้นคำราม แลก0าหม'กโกยกิริยาเคืองแกนแสนสาห์ส “ ฉันอยากจะต่อยม'นให้ล้มกลง ” เขาพูดฉัวยกระหืคกระหอบ กิลต็มาร์หิวเราะ แลจองคูท่านเศรษฐีหนุ่มฉัวยพอใจ “ใกรรู้, ใกรจะรู้” เขาพูดกวยชนชม “ท่านอาจทำได การดีมากทีเดียว ล้าม*นขืนมารบกวนฉนอีก ฉนกจะเอามนเสียส*กกร็ เหมือนก*น ในบ*กนให้เราพูดในส่วนคิวเราก่อนเถอะ ท่านจะมาหาเร หรือไม่ ? ” “ท่านต่องไปหาเราก่อน” พี่ลิปรีบพูค “ล้าท่านก*'บลูกสาว จะให้เกียรติยศแก'ผมไปเยี่ยมเยียนที่เรือ'ใน'ว'นพรุ่งนึ่จะยิน ก็ได้ตามใจทีงสั้น ” ซา)?#

กิลคมารืยอมรบกำเชอเชิญน็ แลน*ดแนะเวลาที่จะให้ไปหาก*นเสร แลว ชายหนุ่มกลาจะกลบ ขณะที่เออร์ริงด้นจบมือเด็ลมา เขายื่นมืออีกมือห ไปทคอกกุหลาบ ซงโน้มลงมาเกือบอิอศีร็ษะVIล่อน “ให้ฉันได้ไหม?” เข ถามด้วยเสียงเบา ๆ ในตาทงสองคู่สบกไเ หญิงสาวอายหน้าแดง แล่วกล*บซีค หล่อนเด คอกกุหลาบดอกนน'ให้ - แล่วหํนมาลาลอริเมอร์ ชายหนุ่มที่งสองด่างก บานไป ปล่อยให้หล่อนยืนอยู่ฅรงประตูน้าน เอามือบ*งฅาจากแสงอาทิตย์ ขณะที่ยืนคอย่นน ส*งเกฅเห็นชายหน่มทํ้งก่ เหลียวมาดกวํ้ง์หนึ แลพยายาฉมัดทจ่ะ™เห‘เนห'ร,น,'?แ,1ม,,รIูป,เ*ลกๆ^ ซ6ใงเย“น,1,อ,ย1ู1เป,,-นปส,ง,!า-ผ, ขา้เ,1ผ,ย.-ว*าว;.กบเท“พธคๅา เ^นท สุกก่อนจะลงเรือ เซอร์พี่ลิปเบี่คหมวกโบก แด่หล่อนจะโบกมือตอบหรือไม่น, ล่งเกดไม่ไค้ เมื่อเหลืออย่ผู้เคียวหล่อนถอนใจ แลก่อยๆ เดินเข้าไปในน้าน ลงมือทอหกด้งเดิม พอไค้ยินเสียงลอหูกหมุน บริตตาหญิงกนใช้เดินเข้ “ คณไม่ไปลอยเรือเล่นหรอกหรือข้ะ ? ” นางคนใช้ถาม เด็ลมาเงย หน้าขั้นยื่มแลล่นศีว์ษะ “ คึกมากแล้วบริฅตา ฉันรู้สึกเหน็ดเหนื่อยมาท ” แล้วในตาที่งค่สอดส่ายออกไปทางหน้าด่าง หาจบอยู่ที่หูกไม่.

บท อ่เ เออร์ริงฅนกบลอริเมอร์ฅีกรรเชียงมาฅามริมผืงฟะยอก โคยมีไ ว่าขานประการใค สกสองสามนาทีกิลด์มาร์ยืนดอยู่ริมผ้ง จนเรือลบไปจากตา พอเรือเลยวเหลี่ยมหินอ็อมไป ในฅาชายท้งค่ดเหมือนจะเห็นรูปขาวเล็ก ยืนอยู่ที่ประตูบ้านนี่นขํ้นไปฉายอยู่ตามท*องพื่า แต่เมื่อเ ต่างคนฅีกรรเชียงไปเงียบ ๆ ไม่มีเลียง นอกจากกรรเชียงกระทบก'บนา ส ห•นึ่งเออร์ริงกันพุดขนอย่างร*อนรนว่า “นี่แกเปนใบ้ไปเสียแลวหรือยอชใ ไม่มีอะไรจะพุดบ้างเ เพื่อน ใ ” “กันก็นึกจะถามอยู่เหมือนกัน,, ลอริเมอร์ฅอบท้วนๆ “ใน ไปบ้านกิลด์มาร์ว*นนี่ แกรู้สึกอย่างไรบ้าง ใ ” “ เปล่า ” เออร์ริงท้นตอบลอย ๆ อย่างไม่มีมูล “ แต่นึ่แน่ะ ท้ เขาเปนกนที่น์บถือพระโอคินกนหนึง กำที่แสดงพุดอยู่ชำ ๆ เขาเถอะ เจ่าหล่อนหน’ะแกเห็นอย่างไรบาง ใ ” ลอริเมอร์ห'นหนำมาทางเพื่อนอย่างชา ๆ “นี่แหละเพื่อนเอย เมื่อแกถามกันเอาตรงๆเช่นนี่ ก็จำเปน บอกว่าหล่อนเปนหญิงสวยที่สุคกว่าผู้หญิงที่เกยเห็น'หรือเกยไค้ยิ ๘๐

เมื่อพดขาคคำเขาหยุดตีกรรเชียงเอามือรานาเล่น แลวเงยหนาขนจองดู พื่ลิปซึ่งนงอย่ มืสืหน์าเปน'ทุกข์แลกระสบกระส่าย ลอริเมอร์จไ]แขนล่น เชิงส*พยอกบ้างนิดหน่อย “ แกได้พบพระราชธิดาของพระเจาแด่นดินนอรเวกระมงพิล เขาพูด เปนทีล้อ แลเปนทกข์กลำจะไม่ได้สำเร็จกวามปราถนาหรือ ยงไงเพยิน ?” เออร์ริงด้นหนำแคงบ้นที หยิบมอลอริเมอรมาบีบไว้แน่น “ ผ่าซี ! กำจะหกแขนเสียคำย ถาแกขนพูดเช่นนอกยอช ” เขาพูด แกมหำเราะ “แกก็เปนเช่นเดียวเหมือนกบกนนิแหละ จะบอก!ห้ กนไม่ร มไแปนอะไร กวามสวยงามของหญิงสาวผู้น*!เฅิคใจก*นอย่างยึงไนขถแะที ต่อหนาหล่อน ร้สกฅวว่าฟล เฅมท นจะเปนเกรองหมายวารกหรอกนยงออก สงส*ยิอย่ ใ ” “ เชื่อว่าไม่ใช่ ” ลอริเมอร็ฅอบด้วยหนักแน่น “ เพราะกนเองก็รู้สึกว่ ฟลเหมือนด้นในเวลาต่อหนา,หล่อน1แต่'กนม เดหลงรก “ แกร้ได้ธย่างไร ? ” เออร์ริงด้นจองดูเปนทีถาม “กนรุได้อย่างไรหนัะรึ? ทำไมใจด้วเองไม่รู้สึกบ้างเจียวหรือ? แน่ะ,,-เขาด้วงเอาช่อดอกเอชี่ ซี่งเก็บมาด้นออกมา“-สำหรบแก กนร ว่าแกดองการ แดไมมสดพจะกดเกบไวเ'กาน'น กนเชอวาแกดองการสาหรบ เอาไว้ใต้หมอนหรืออะไรล้กอย่างหชี่ง ดามทำนองอนบ้าริก แด่ถ้ากันร กงจะเก็บเอาชองสึงนไว้ โดยไม่ด้องไห้แกรู้,,เขาหัวเราะเบาๆ \"จง เพื่อนมีมากอยู่แล้วดอกก,หลาบชี่เบ้าห^อบ้^^กฅอกหชี่ง ๘๑

ทะงหมดของแกจะมาเปรียบกับคอกไม้นึ่กงไม่ไค้กึ่งกันอย่าบิ จริงเถอะว่าร*กหญิงสาวผ้น่น ” “กันย*งไม่แน่ใจ” พี่ลิปพูดพลางร*บช่อดอกเดซี่มากัวยความ กัดใส่ลงในกระเ!เาเสอ “ พึ่งจะไค้พบปะกันกรง์แรกเท่าน5น กันยงไม่ ฟนกวามร*ก ” “กันเชื่อ ” ลอริเมอร์ฅอบ “ความร*กเปนเครื่องไฟพา โทรเลขสอง ฉบ*บก็อาจจ*ดธวะไค้เรียบรอย ฉบ*บหนึ่งมาจากในฅาของผู้ชาย อีกฉบบหนึง มาจากในฅาผ้หญิง แกกับมิสกิลค์มาร์กงจะไค้ส่งโทรเลขเช่นนึ่กั หนแล้ว” “แล้วแกเล่า?” เออร์ริงกันกล*บย่อนถาม “แกก็มีโอกาศไค้เช่ กับกัวกันเหมือนกัน ” ยอชยกไหล่ “เพื่อนเอียระหว่างกัวกันกับแม่เทพธิดา ซ อาทิฅย์นึ่น ไม่มีข่าวกราวที่จะส่งถึงกันหรอก ไม่มีอะไรนอกจาก แท้ หญิงสาวนึ่นสวยจริง-สวยอย่างปลาดทีเดียว แต่กันไม่ใช่ ฅิคไค้ โดยง่าย ” แล\"วเขาจ*บกรรเชยงจำต่อไปอีกสกกรุ่จึงพูดว่า “พี่ส, เจ*าพวกที่อย่ทางโน่น ม*นจะค่าดายกไม่รู้ ท็ทิงไว้กบ นานแกัว เรามาไค้สองชั่วโมงแน่ะจะบอกให้” “เห็นจะไม่ถึง” เออร์ริงกันกักกัาน “เขาคงว่ากัางหรอก แ เปนไร ” ๘]ช0

แลวทงดีองคน ช่วยก้นจํ้าเรือให้เร็วเท่าก้บแข่งเรือ พอมีเสีย แว่วมากระทบหู มองไปคูพบเรืออีกลำหนึ่งกำล*งแจวชำ หู มาจากทางโบ๊สกอป มีกนยืนมาสองกน “เขาอยู่น’นกไแอง” ลอริเมอร์รํอ์งก้ง “พี่ล ดซี นี่เจำพวก จางเรือถงอะไรมาหนา ว่าส่งฅรงไปทางเคียวก*บเราเหมือนก้น” คูเปร๊สก*บแมีกฟาแลนมีความเบื่อหน่าย ในการที่ก้องกอยอยู่นาน จึง จำงเรือชาวนอร์เวอะไรให้แจวมา แต่หาได้ติดตามไม่ ก้วยไม่ทราบว่าไปที่ไห ก้น จึงได้ก้องไปเรือใหญ่ทีเดียว ในไม่ชำเออร์ริงก้นก'บลอริเมอร์ก็ถึงเรื เพื่อนสองกนที่ไปถึงก่อนต่างก็ยินดีรบรองกระโดคลงไปในเรือ เ ถกว่า หู ไปนานเกินที่เขาได้บอกว่าไปหากนคามหมู่บำน ซึ่งในเวลานฅนเอง ก็ลืมเรื่องราวสนิท “ พิลป เพื่อนร*กิ ” คูเปร๊สร็องดงก้วยเสียงเปนชาวฝรํ่งเศส “ ทำไ ถึงชำน*กิ? เรากุยก้นสนกมาก■แซนดีทำท่าทางเปนกนใจดี ผิดกว่าที่เคย เรามิ ได้เสียเวลาเลย ไม่มีว*นเสียหละ เราได้ทำให้มิสเฅอร์ไคซ์เวอร์ดีตกมาเปนทาษ ของเราตามที่เราก้องการ - เขาเดี๋ยวนํ้เปนผู้ที่ไม่มีพระ - ตามที่เราได ออกไป พดสีน หู มองแชร์ เจำกนถือสาสนาเกร่งกร*คนิกิถูกมอมเหลำ ” “ เมาเหล่า ” เออร์ริงก้นก*บลอริเมอรรองคงขนพรอมกน “ เชื่อว่าแก ไม่ฅํ้งใจพด ” “ แกเห็นไหม ” แมีกฟาแลนเงยหน้าฃํ้น“บเอหกล่าลากรีมาหรือ ปาบี'สดีตามที่เขาเรียกนนแรง:มา'ก - เราพยายามให้เขาคื่มเข่า'ไปมาก เลยทำ ๘๓

พูดอะไรต่ออะไรพล่าม ถ้าแกอยุ่ถ้วยจะสนกใหญ่ เถ้าผงหรือก็ฅอ อนละหม่านไป เขาก็มิถ้กบคบอง ถ้นจึงเอาวิสกํ้ยื่นไห้อีก เขายินด จิบเขาไปหน่อยหนึ่ง แล‘ว'จิบอีก *1 จนยกหำไม่ขั้นเลย ซบลงโกรนหล*บ-ส*ก ฅนขึนจบถวยแกวคมเถ้าไปอีก จนหมดไม่เหลือส*กหยดเดียว แกกงจะ ไค เขาภายหล*ง - หำเราะเหมือนเสียจริตมือลูบผมไปมาจนยุ่งคถ้ายก*บฟางที่ ม*นเตะไว้กระจุยกระจาย ” ลอริเมอร์หำเราะดำกอง “ยำไม่หมด” ตุเปร๊สพูดถ้ดเถ้าไป แกมหำเราะ “เถ้ากนถื เคร่งกร*คน1น ได้ขยายกวามในใจให้แก่เรา บอกว่าสาสนาท*งหมดเห ทํ้งสีน เปนเรื่องนิทานสำหร*บจะเล่าให้เด็กพง - พวกผู้ชายก็คึอพระแถ้ ผู้หญิงก็กือสํฅว์มนุษยโลก เขาเชื่อแน่ทีเคียวในข่อนิ เราจึงถามว่ เชื่อแถ้ว เหตุใดจึงได้ส่งสอนเล่า? เขาเกือบถ้องไห้! ตอบว่า เด็ ชอบเรื่องนิทาน แลเขาก็ได้ถ้บถ้างมาที่จะให้เล่าเรื่องเหล่า เช่นนนก็อคฅาย ในทีแรกเขาเกือบบวชเปนพระไค้ แต่มาบ*กนิเห็นว่ ผลเสียแถ้ว เขาอาจจูบผู้หญิงไค้ เขาว่า-เขาเกยจูบตุท่ามีกวามศขส นาดแท้ ๆ ” ต่างกนหำเราะถ้นอีก เซอร์พี่ลืปทำหนาเสีย “เลวอะไรถึงเพียงนึ่น” เขาพูด “ควรจะมีใกรเตะเสียส*ก น”นแหละจึงจะสมนาหน่า แทนที่จะจูบที่งถ้องเตะที่ถ้ายกาจกว

วิะเปนเช่นเคียวกบ!,จาชๅดิอิน,เคียกน1น่ใน่ ซึ่งกลั้งเหมือนกไ!ลกบอล ไม่มีใกร หยุดเฅะไค้-เราก็กลำยก่นแหละ ถำอีฅาไดซ์เวอร์ที่อำนน่นให้โอกาศแก่เ เมอไหร่ เราก็กงหยุดเดะแกไม่ไค้ ” “ตามทเขาเล่านํ้นสนุกพอใช้ เออร์ริงต่น” แม็กฟาแลนเสริม “ถา แกอยูควยกงจะได้ยินเขาพดถึงเรื่อ,3รำ.กนเช่นนหวือจะหลงรกผู้หญิง ” ในเวลาน้ฅ่างกนจะกระโดดขนไปบนเรือยเลลี แลปล่อยกรรเชียงเลีย “หยดก่อน,’ เออร์ริงฅํนบอก “จงเล่าเรื่องต่อไปให้เราบนเรือ” เจ้ากะลาสีเรือหย่อนบรรไดลงมา แลชำเรือขั้นไว้ที่ “ต่อไป!” ลอริเมอร์บอก พลางทอดตำลงบนเก่าอบนดาดพา “ต่อไป แซนคี สนกมาก ! เรื่องอีฅาไคซ์เวอร์ฅีดีนำ ก่นเชื่อว่าเขาหลงรำอีผู้หญิง น่าเกลียดช้งมีสีหนำบึงเสมอน'น ” “ไม่ใช่” แซนดีฅอบอย่างยากเย็น “เจ้าคนอวดดีน'นอยากรสดี นํ้นขั้นไปอีก ม*นอวดคีพิลึก พดว่าหญิงบำนนอกกนหนึ่งว็่งตามเขา แ อาจใจแตกตายไค้-น่าสงสารเจ้าหล่อน กงจะไม่ใกร่ได้พบปะผู้ชายกี่มากน์อย จึงเปนเช่นน1น ส่วนฅำเจำผู้ชายเองพูดจายำมิไค้ต๎ง็ใจอย่างไร แต่ยอมรบว่า เจ้าหล่อนสวยมาก-สวยพอที่'พวกผู้ชาย,ทุ'กกน'ย่อ:มมีกวามพิศส'วา;สด เขาเอง เกรงว่าหล่อนจะตามมาจ้บฅำเอาไปเปนผํำ แต่บางที่คงจะสงสารเวทนาหล่อน บ้าง หรื อไม่เวทนาก็ไม'รู้ แต่ถาเขาไม่รบรำหล่อน แลในเวลาที่เลิก 44

พล่ามพูดเช่นนออกมาก็น่าเสียดาย ทื่จะทำชื่อหล่อนให้มำหมอง ว่าอะไรหนา-ชอบกลอยู่-ก็นจำไม่ได้เสียแล่ว ” “กนจำได้\"5 ดเปร๊สเอ่ยขน “ร้สึกว่าเปนชื่อปลาคและเพรา มาก-เฅ็ลมา กิลด์มาร ” เออร์ริงล่นสดุ้ง หนำแดงจนล่งเกฅได้ ส่วนลอริเมอ ฅึงฅงมีโทสะขั้น,ในช่อที่หาหญิงยอดรก'ว่าเบ่นกนเลวถึงเพียงน1น แลพ่นคว*นอยู่กร่หนงจึงตอบเรียบ ๆ ว่า “ก็นเห็นว่า มิสเตอร์ไดซ์เวอร์ดี เมามากเกินไป จึงได้พูดพล่ นั้น กิดด์มารคือคนที่เราไปหาเมื่อครู่น-เขาเปนคน กนดีอย่างเอกหา ไม่ได้ที่ง์ในประเทศนอร์เว ที่จริงมิสเฅอร์แลมิสกิลดมาร์ ก*นได้เชิญให้เขามาร'บประทานอาหารก็บเรา แลอาจต*ด้สินคำเองได้ สาวกนนไเหาเหมือนก็บที่มิสเตอร์ไคซ์เวอร์ตีกล่าวหรือไม่ ” คูเปร๊สกบแม็คฟาแลนต่างผล*ดก*นจ้องหนำดำยปลาดใจ “แกแน่ใจหละหรือ'?” แม็กฟาแลนถามเปนทีสง'สำ “ว่าได้ ถก การเชอเชิญเช่นนํ้ดูเปนการรวดเร็วนำ” เออร์ริงล่นสูบบุหรี่เรื่อยไป ไม่ตอบว่ากระไร ดูเปร๊สบ่นอะไ เปนภาษาฝร'งเศส แลำยม ลอริเมอร์จ้องดูเปนที่กึกข*น “หยดที เบ่ยร์รี!” เขาพูด “พูดอะไรเหลวไหล” “ มองแชร์ ก*นเกรงว่าไค้ทำการให้เซอร์พี่ลิปขำเคืองใ เชิญให้มาแลำ ก็ล่องมาอยู่เอง-ไม่มืธะไรทีจะพูดอีก ” ๘๖

“กันย*งไม่ยอมเห็นควย” เพ็กฟๅแลนกักกำน “กนเห็นว่าเออร์ริงกั ควรพงเรื่องที่เราได้ยินมาเสียก่อน เปนเรื่องที่ควรจะกัองรู้ไว้ว่า กน ร่วมโต๊ะนนเปนกนอย่างไร เออร์ริงกัน!,เกควรวะค้องคิกเสียก่อนจึงค่อยเ เชิญ กนซึ่งไม่รู้กักม*กก้น แลไม่ร้นิกัยใจคอมา- ” “ใครว่าเขาเปนเช่นน8น,?” เออร์ริงกันถามเปนเชิงคุ แสกงว่าข*ด เคือง “ อ*ายไกซ์เวอร์ฅีขเมาหยำเปหน*ะรึ ? ” “ ในเวลาที่เขาเล่าให้เราพง เขายงไม่เมา ” เพ็กฟาแลนกั อย่างกั้อคึง “ แกกงเห็นม'นฟนย*งง-” “ออขอโทษที” ดเปร๊สพูคสอดขน “แซนกีเพื่อนเราเปนกนพคก ก็จริง แต่ช*กชาน*ก มไแปนอย่างน เออร์ริงกันท่านสุภาพบุรุษย์ คนท กิลด์มาร์นึ่นมีภรรยาเค้าร*กกน'หนึ่ง เปนหญิงแปลกปลาดกักจรรย์มาก แม่ สวยกน'นไม่เคยเค้าโรงสวด'หรืธ1เที่ยวเล่'น1ตา'มาหมู่บ้าณในแมืองเลย ได้ไ หล่อนเค้าที่ๆ หนึ่ง ใกล้ๆ แม่นํ้าในหุบเขา กำกังอุ้มลูกอยู่ ต่างกนกก ท2งสน แฅ่นี่แน่ะจงกว่าเกิดอะไรขนหล่อนไค้'หายไป มีคนเกยถามมองซิเออ กลด์มาร์ว่า “เปนอะไรแก่แมคาม ใ” เขาฅอบสน ๆ ว่า “หล่อนถึงแก่ กรรม” แต่ถ’าแมดามถึงแก่กรรมแลว ศพหายไปขาง!หน? ไม่มีใครพบ ใครเห็น ดท่าทางเหมือนไม่ได้ผง เพราะฉนนชาวโบ๊สกอปจึงมีกวามเห็นว่า มองซิเออร์กิลค์มาร์กงา)ะได้ฆ่าภรรยา แลซ่อนศพเสียที่ไหนที่หนึ่ง ” เออร์ริงกันหน*าฅึง “นเปนเรืองเล่าง่ายๆกนกระม่ง?” เขาถาม 6^

“เห็นจะพอกระมำ” ดูเบ่ร๊สหำเราะ “แต่เปนอะไรไปเล่า? ก กินเขาคำยก่นกบอีฅา - ” “'แง” พลิปริองห้ามคำยโทสะ จนทำให้ดูเปร๊สสด้ง “ไม่ต ชี1อกนว่าเช่นน1น จนกว่าแกจะได้ว้เรื่องราวแน่นอน ห้ากิลด์มาริถกสงสำด ที่แกว่าแลว เหตุใคจึงไม่มีใครจิบเล่า ? ” “ เพราะ ” - แม็กฟาแลนคอบ “ ยำไม่มีขำสำต่ญพอที่จะจิ นอกจากนนท่านเจิาเมืองเห็นว่า จะอย่างไรก็กามที เพราะกิลก์ คนอยู่ช่างจะชอบกล ผิดกว่ามนุษย์ที่งหลาย บางทีจะเอาศพภรรย ไหนซึ่งไม่ต่องการจะให้ใครทราบ ” หนาเออริริงต่นค่อยแจ่มใสหำเราะ “บางทีอาจเปนได้,, เขาพู'ก “มิสเตอร์กิลดีมาร์เปนกนมีนิส อยู่ เขานบถือพระโอกิน แลถึงไดซ์เวอร์ฅีก็ไม่อาจเปลี่ยนแปล เปนพวกคริสเตียนได้ ” แมีกฟาแลนจิยงดูคำยปลาดใจ “อะไร” เขาริองคง “เชื่อว่าแกไม่หมายความที่จะพคว่า ยำม ในโลกย์ที่จะนำ)ถือพระสาสนาอ้นเก่าแก่ฅงํ้หลายพันบื่มาแต่วน “อ่า!” ลอริเมอริหาว “แกกงต่องปลาคใจแซนดี แต่จริงๆนา กิ ม าริเปนกนน*'บถือพระโอกินคามพีชน์ตามพันธุสืบเนื่องมาจากคนโบร ชีวิฅริเราสมำนกงไม่มีใครที่อยากตาย แต่ยำมีชายชรากนหนึ่ง ซึ่งมิ ๘๘

เสยวฅอกวามมรณะภาพ มืความยินดีที่จะออกไปอย่โลกใหม่-แลไม่ใช่ เทานน เขาคิดว่า กวามฅายประเสริฐอย่างยี่ง ก้นเองก็ออกจะเปนพวกโอดิน ตํวยคนหนึ่งเหมือนก้น ” ‘ แซนดีแสดงว่าปลาดใจอยู่ ถากระนนแกกงไม'เชื่อว่าเขาทำอะไร แก่ภรรยากระม้ง ใ ” เขาถามข่า พู เม่เข่อจนนิดเดียว,, ลอริเมอร์ฅอบ “ถาแกไค้พบเขาพร'งนแล้ เชอว่าคงมกวามเหนเหมือนกน เขาร้หน'งสือหน*งหๅดีกว่าพวกเราเสียอีก ก้น ได้ตรวจตูตามหนงสอห่าง ๆ ในห้อง ท่งเมื่อออกชื่อภรรยาสีหน์าก็มิไค้แสดงว่ ไค้กระทำผิด นอกจากนนลูกสาวของเขา-” “ออกนลืมไป,’ ดูเปร๊สพูดสอดขั้นอีก “เฅ็ลมาลกสาวเขา คือคนที่ ผู้หญิงกนน8นอุ้มมา เมื่อหญิงผู้นํ้นหายไป มีสี่งหนึ่งปลาดอศจรรยเกิค นนได้หายไปต่วย มองซิเออร์กิลด์มาร์เหลืออยู่กนเดียว จึงหลบหลีกไม่ใ พบปะ ในไม่สู้นานเด็กนนกล้บมา โฅขนเกือบรุ่นสาวแล้ว - เขาพคกใ-เจ่าสวย ที่สด แทบจะทากนสวยเท่าไม่ไค้ หล่อนมาอยู่ก้มบิดาดงเดิม แลมือ*ธยาล้ เหมือนกบมารดา ไม่เที่ยวเฅร่ฅามในเมืองหรือหมู่บ้านบ้างเลย สามบล่ว หล่อนไค้หายไปอีกราวสิบเดือนจึงกล้า-1มา กร,งนย็งสวยกว่าเก่าอีกมาก ต นํ้นมาก็ยงไม่เห็นหายไปอีก - แต่บางทีจะหายไปเมื่อไหร่อีกก็คงได้ ” “ ต่อไปเถอะ - แล้วอย่างไรเล่า ใ ” พี่ลิปพูดต่ว่ยยากเย็นสีหน์าซ ปรกติ ในตาแสดงว่ามือ!;ตราย มือเล่นอยู่กบคอกกุหลาบซึงเฅลมาให้แลบกอ ที่หน*าอก ๘๔

“ มองคิว ” ดูเปร๊สรีองก่งคิวยกวามรำนรน “ อย่าจองดกไเอย่าง ดูท่าทางเรองนีเปนที่ไม่ถกใจแก ไม่ใช่เปนเรื่องของคินึเองหรอก - ไม่ ทีรู้ว่ากวามจริงเปนอย่างไร รู้จ*กก*บแมคามกิลด์มาร์ก็ไม่เคยรู้จำสำที หล่อนมีรปโฉมสวยเลศเช่นนํ้ เขาจึงนึกกาดเอาว่าเปนนางพรายปลอม เปนทีน่ากลว่ภ*เยอ*นตรายอย่างยื่ง ” เออร์ริงก่นหำเราะก่ง “ หมดเท่านนเองหรือ ใ55 เขาพูดคิว์ยใจคี “ ให้ฅายซี พวก โง'เง่าอะไรกนเช่นนน - เขาเห็นจะคิดว่า ใกรที่สวยแล่วคิอ์งเปนภฅผีนา ท*งสิน กน,นึกสงสยน*กว่าไดซ์เวอร์ฅีจะร้สึกอย่างไร เมื่อนางพราย ติดตามอยู่ ” “ออ เขาตงใจจะจดการให้เรียบรำเย,' แม็คฟาแลนฅอบ “เรียกเ คิวผีออกมาเสีย เขาว่าเขาอาจทำได้ดี ” “เชื่อว่ามิสเตอร์ไคซ์เวอร์ดีกงจะไม่โง่เง่าพอถึงกับเชื่อถือเรื ลอริเมอร์เอ่ยขน “เขาเชื่อ,, ดูเปร๊สอธิบาย “ยี่งเมาละกำยี่งเชื่อม’นกงทีเดีย' เออร์ริงก่นพูดพึมพำอะไรส*กครู่ แลวจึงพูดก่ง ๆ ว่า “ มาเ ลงไปในซาลูนเถอะ เราตองการกินอาหาร ปล่อยให้กิลค์มาร์อย่ตามใจเ จะเปนอย่างไรก็ช่างเขา ในการที่ได้เชอเชิญให้มาที่นี่พร่งนึ ก เสียใจเลย กันเชื่อว่าถำไค้พบตำเขาเอง เพื่อนเราทุกกนกงจะชอบเขา ส่อ

ฅ่างกนพากนลงไปขางล่าง แมืกฟาแลนเกินตามลงไปพลางกระซิบ ถามว่า “ หญิงคนน่นสวยนกหรือ รุ ” คำว่าสวยยงพูดไม่พอ ” ลอริเมอร์ตอบแทนเออร์ริงกิน “ มิสกิลคมาร์เปนผู้หญิงที่เกือบจ้คว่าเปนนางพีาทีเดียว แลไม่เห สวยเท่านี แซนดี หล่อนริองเพลงก็เพราะจุ)บใจุ}คน,’ ส่วนดเปร๊สห์นไ ชายฝริงเศส “ หวแกอย่เพียงไหล่หล่อนเท่าน1น ” “แม่เจำโวย” คุเปร๊สริองกิง “มิเปนยกษ์หรือ ริ” ลอริเมอร์ห*วเราะ แล่วยกไหล่ “สูง กบ่าคนเช่นแกฉน เขาไม่เรี เปนยก์ษ์หรอก เออริริงกินกินออกรู้สึกง่วงเต็มที คุเหมือนเราย*งไม่ไค้นอน มิใช่หรือ ริ ที่จะกอยให้มืดในประเทศนเห็นจะไม่ไหว,’ “ กินอะไรเสียก่อนเถอะ ” เซอรีพิลปพูคพลางทรุดกิวลงน\"งที่ ในห็อง-ซาลน “ เราไค้ตีกรรเชียงแลเที่ยวพอแล่ววนน ” ต่างกนนํ่งลงฅามที่ เรีมริบประท'1นอาหาร คุเปร๊สรินเหล่าแจกคน ละลิวย แม็กฟาแลนเปนกนไม่ชอบเหล่า จึงใช้ดื่มนารอนก*บนามะนาวนาฅาล แทน ต่างกนไม่ใคร่พดจา'ว่ากระไรกนกมากนอย เออร์ริงตนไม่ปริปากกล่าวประการใกหมด หูกอยแว่วไค้ยินเสียง เหมือนเกรี่องหกหมน แลในตาก็คุเหมือนเห็นแต่รูปหญิงสาวกินงดงามน*น ใน ทนใคลอริเมอร์พูดขน'ทำไ.ห้'ตก,ใวิ

“ ประเดี๋ยวก่อนเพี่อน กนท่องไปนอน พี่ลอย่าปลุกก้นแต่เ เมอเช่านเล่า กำขืนทำเลิกล้นเทียวไม่กบคำเปนเพี่อนอีก เราล้องต “เออน่า!” เออร์ริงล้นหิวเราะควย,ใจดี พลางแลฅามเพี่อนอ จนพ่นห่องซาลูนแลำ)หันมาดเห็นดเปร๊สล้บแม็กฟาแลนกำลำลุกขั้นจ “ อย่าเพ่อรีบไปคำเช่นลอริเมอร์เลย ก่นยำไม่หาวนอนจนนิดเดีย อยู่ควย” “ไม่ชอบกลเลยทีจะนอนในเวลากลางก่น,, ดูเปร๊สพูด “แต นอน เซอร์พี่สิปฅาแกปรือเค็มทีแล้ว ไปนอนเสียเถอะไ!! เราต่ ลอริเมอร์ กุ๊คไนค็หรือกุ๊คมอนิงคีเล่าใ....ไม่รู้จะเรียกกลางก่นหรือก ในประเทศนึม่นสว่างตลอดไป ” ต่างจิบมือ แลวจากก่นไป เออร์ริงก่น'ไม่ยอมที่'จะหยดหักนอน กลิบขั้นไปบนคาดพาอีก แลเดินไปเดินมาจนกว่าจะหาวนอน ในเ ความต่องการมีอยู่อย่างเดียว แลจะอยู่ลำพำฅนผู้เดียว ของตน คนหนุ่ม ๆ ถึงแขงแรงอย่างไรก็เถอะ เมื่อโคนอำยเจ่าร'กเช่าแล กำลิงท้อถอยลงไค้ท*นที เปนสีงที่ควรลอายใจอย่างยี่ง แต่จะช่วยเหลื ไม่ได้ สุดความกิคที่จะหักหำมรงไว้ได้ไหว ไ ม่ว่าพระว่าเช่า เป ราานี่ไม่ไค้เลย. 6๒

บท ๘ เซอร์พี่ลิป เดินตรึกฅรองอะไรค่างๆ ไปมาจน๗ทุ่ม แสงอาทิ สว่างงคงาม ริมผึงอ่าวฟะยอคราบรื่น จะแลไปขำงไหนดูเปนตระการตาอย่างยี ทองพาหรือปราศจากเมฆฝนมีสีค่าง ๆ งคงาม ทางฅวํนํตกมีพระจ*นทรืขน เห็น ไค้ราง ๆ เหมือนนำโทษที่ประหารชีวิตร์ แสคงตนเองว่ามีกวามศข แค่ถึง กระนนในใจยงรู้สึกเปนทุกข์ที่ฅำจะตำงตาย เออร์ริงต*นชมนำชมพาอยู่พลางใจก็นึกถึงคำที่โอลาฟ กิลด์มาร์พู ร้สึกแก้,นในใจ แค่จะโกรธก็ใช่ที่ เพราะจริงเช่นนำแยิง เขาพิจารณาดูชีวิตร์ ของตน ร้สึกว่าม*งมีน1นมีประโยชน์อะไร ? กวามศุขจะไต้มาจากไหน ใ เหฅ ใคจึงไม่ทำตนเองให้มีประโยชน์ในโลก การที่เซอร์พี่ลิปเออร์ริง ไม่มีใกรทราบนอกจากลอริเมอรืซึ่งอาจทราบไค้ดีว่าเพราะเหตุใด ต4งํ้แฅ่เฃาได้เกยพบผู้หญิงมาหนำต่อหนำแล่ว ไม่ว่าผู้หญิงชนไหน ชนิดใด เาดูไม่จ*บใจจนทำให้ตำหลงใหลไผึผึนถึงเพียงน แค่คูท่าทางหล จะไม่ประสีประสาอะไร ที่จะว่าเล่นตาหรืออะไรเช่นน8น เปนสีงที่ผู้ชายเห ไปเอง แลการที่แต่งงานกไเนน ที่งบิดาแลฅวหล่อน กงจะตรวจตราดูหนำตา แลอำยาส*ย่หาใช่กระเบิาเงินไม่ พี่ลิปรู้สึกฅำว่าไม่เปนประโยชน์อย่างย เอามือกอดอกยืนพิงลกกรงอาอพา ตาสายดูนำอนใสเขยว ในทนเดมเสยง นาซ่า ๆ มากระทบห กลำยกไ)เสียงนาไหลมาจากขาง ๆ เรือ มองไปดูพบเรือแจว

ลำหนงกำลงแจวมาใกล้จะถีงขำงเรือยูเลสึอยู่แล,ว ในเรือมีคนหนึ แหงนคูพิา ห่วใจเท้น,แรงท้นที เมื่อจำไห้ว่าเปนกนซึ่งไค้พบใน ฅนเองว่าซีเกอรีค เขานอน■แงไม่กระดุกกระดิก ในตาหลบ นอนหล*บหร ตายนิ,? ฅายกระมง-หน้าคูซีคสลค ไม่มีโลหิต เออรีริงท้นออกรู้สึกปลา มากทไค้พบ จึงร้องเรียกเบาๆ ว่า “ซีเกอว์ค ซีเกอร์ด,’ ไม่มีเสียงตอบ-ต*วก็ไม่เห็นกระคกกระดิก ใ ตาบิ1คแน่นสนิท “ เปนอะไรไปกระม*ง ใ ” เซอร์พี่ลิปนึกในใจ “ หรือสลบไป เปนไค้” เขาร้องเรียกอีก แฅ่ก็ไม่ได้ร้บกำฅอบ มองไปคูพบช่อคอกแปนซ ช่อใหญ่ - ซึ่งเปนช่อที่ช*ณ,สูฅร์ไค้ว่าซีเกอร์ดได้ไปเที่ยวในบาแล คอกไม้ชนิดนํ้มีชุกชุมในประเทศนอร์เวระหว่างระคูร้อน ย็่งยื เออร์ริงท้นก็ยื่งร้อนอกร้อนใจ อยากจะทอคบรรไคลงไปพิจารณาคูให้ชิค ใ ท้นใดเจาซีเกอร์ดลืมตาขั้น มองมาทางเรือยูเลลี พบเออร์ริงท้นยื ก็กระโกคลุกชนยืนท้ว่ยกิริยาอนประสงค์ร้ายทันที พี่ลิปจึงร้องหามว่า “ ร ๆเ-ห2ไค- ” ซีเกอร์ดยืนนึงหำเราะเยาะควยแก่นเคือง “ระ'ว*งให้ดี” เขาทวนกำ “ท่านเองแหละควรที่จะร้อง มาจากทางผั๋งขางโนน ท่านควรจะตองกลว-ไม่ใช่ฉัน จงคูแสงสว่ ลี่๔

\"ป็ษ126. พาน’น สำหร'บฉันทํ้งสน ความสว่างแลรืศมี เปนของสำหถ้บฉันทงหมด ส่วนกวามมืดแลกวามฅายฟนของท่าน” เออร์ริงทันพงโคยกวามเวทนา แลพกคิวฎกริยาอ้นอ่อนโยน ปลอบ โลมว่า “เถ้าพูดถกซีเกอร์ค เจ่าทำอะไรถูกเสมอ ขั้นมาขำงบนนเถอะ ฉนไ ทำรายเจ่าหรอก มาเถอะมา” ถ้อยกำอ้นอ่อนโยนเช่นนึ่ทำให้เถ้าคนเกยค่อยสบายใจขึน จองดูโด สงลัยแถ้วยม - ลักครู่วางกรรเชียงลง เออร์รืงทันจึงให้ทอดบรรไดลงไปรบ พอขั้นมาบนคาคพ้า เถ้ากนเคียมองควยเกองแกนอย่างสาห'ส มอถอช่อดอก แปนซี แลเล่นอย่ลับใบ ในทันใดสายกาวาวลุกแดง “ท่านอยู่ที่นี่กนเดียวหรือ” เขาถาม เออร์ริงทันไม่ทัองการที่จะบอกชื่อเพื่อนสามกน จึงฅอบสนๆ ว่า “ใ เวลานอยู่กนเดียว ซีเกอร์ค” ซีเกอร์คลัาวเขำมาลัาวหนึ่ง “ท่านไม่กลวหรือ ไ ” เซอรพี่ลิปยม “ฉินไม่เคยกลัวอะไรเลย กงแก่๓คมา” ในฅาเถ้ากนเกยแจ่มใส “ ท่านไม่กลัวว่าฉันจะฆ่าท่านหรอกหรือ “ไม่กลัวเลยจนลักนิดเดียว” เออร์ริงทันคอบเรียบ ๆ “เพื่ เชื่อว่าเถ้ากงไม่กลาทำการโง่เขลาเชนนน ซีเกอร์คทัวเราะ “หา, หา! ท่านเรียกฉันว่าเพอน จะบอกท่าน ฉันไม่ใช่เพื่อนหรอก เพื่อนเขาไม่มีลันเสียแลัวเคี๋ยวนึ่ โลก กระทำการศึก-ค่างกนต่อสู้ลัน ไม่มีเวลาสงบ ดูซี ลมยํงฅ่อสู้ลับบา ท่าน 6๕

ไค้ยินเสียงฆ่ากนยิงกนตลอดคืน ! พระอาทิฅย์รบก้นกบพา, ความสว่ กวามมืค แลชีวิฅร์สู้กํบกวามฅาย ลำนแต่วิวาทชกตีก้นเรื่อยไป ไม่มีใกรพ ไม่มีเพื่อนฝูงก้นอีก ชำเกินไปเสียแลำ เราเปนเพื่อนก้นไม่ได้ “ถำเช่นนี่นก็ดามใจซี” พี่ลิปพคคำยใจดี ในใจออกน ลอริเมอร์ฅี่นลกขั้นมาพง “ เราจะสู้ก้น จะทำอย่างไรก็ตามใจเจำ ” “ เรากำลำต่อสู้ก้น,อยู่ ” ซีเกอร์ดพูดดำยโทสะ “ ท่านไม่ทรา ฉินรู้ ฉินรู้สึกว่าดาบของท่านมาจ่ออกอยู่ รอก่อน เหตุไร ฉินจึง เที่ยวตามท่าน - ให้ฉินกิคคูก่อน - ให้ฉิน,คิดดูก่อน ” เขาทรดฅัวนํ่งลงบนเก้าอํ้ดาดพ้า เออร์ริงก้นพิจารณาดูก้อยก สงสยน*’กว่า เจ,าซีเกอร์ดกนนึ เกี่ยวชัองอะไรก้บกิลด์มารื่บำง ช่อน*กกไม่กลำ จึงฅดถามแต่ย่อ ๆ “นี่แน่ะซีเกอร์ค เหตุใคเจำจึงมาหาฉินไ ยินดีมากที่ กวามกรณาอย่างยง แต่เชอว่ากงจะยำไม่รู้จกชื่อฉิน ” โดยกวามปลาดใจอย่างยี่ง เจำซีเกอร์คนนเงยหนำขั้นก แ เหมือนอย่างมิใช่กนเสียจริฅ “ฉินรู้ชักชื่อท่านดีทีเดียว,’ เขาพูด แลกระทำก “ท่านคือเซอร์พี่ลิป เออรื่ริงตนเศรษเใหญ่ของพวกชาวอำกฤษ กว ให้ท่านมา ๆ ทีผงศพของหล่อน-ซงเปนทีไม่มีรอยเทาของชาวต่างประเท ไหน’ไค้ย่างเหยียบเช่าไปนอกจากเทาท่านผู้เดีย'ว เพราะเหตุน คือกนซึ่งเจาหล่อนกอยอยู่ ” 6๖

เสยงเจากนเตยนนค่อยซีงดVวยโทสะอีก พี่ลิปจึงถามเรียบ ๆ ว่า “น เจาพูคถึงใกร ซีเกอร์ด ” “ ฉนจะพูคถึงใกรนอกจุากเฅ็ลมๅ เต็ลมาซึ่งเปนคอกไม้ที่งามที่ บาผายเหนือ - เต็ลมา - ” เขาหยุดไม่พูดต่อไป ถอนใจคิวยกวามทกข์ แล1วโคลงศีรษะไปมา ตาจบอยู่ทีนาในทะเล เออรืริงซีนซีเมไปนึกถึงศพที่ไค้พบในซีพึง “เจำหมายกวามถึงเฅ็ลมากนที่มืชีวิตร์หรึอกนที่ตาย ใ ” “ ทงสองคน ” ซีเกอร์ดตอบ “ หล่อนคนเคียวกไเ - ท่านจะแยกออก ไม่ได แม่กบลูก-คอกบานซีบดอกตูม คนหนึ่งเดินอย่ในโลก เปนสง่าราวซีบ นางพระยา อีกกนหนึ่งลอยอยู่บนอากาศ - ท่านก็รู้เรื่องนี่ดี-ท่านไค้เห ท่านไค้จิบเหล่าร'วมถว้ยเปนส ญญ'!สำหซีบกวามเปนมิตรสหายกบหล่อน แต่ขอ ให้จำไว้ - ว่าไม่ใช่ฉไเ - ไม่ใช่ซีบฉ้นํ เจำกนเตยลกขํ้นจากเซีาอวื่งตรงเซี)ไปที่เออร์ริงซีน เอามื หนาอก “ แฃงแรงจริง-อกผายไหล่ผึ่งแลมืความกล้าหาญอย่างนึ่ง ท่านจะม นาใจเมศตากรุณาบำงไม่ไค้เจียวหรือ ไ ”

“ฉันเจะเมฅฅากรณาอย่างไรซิ'เกอรืฅ ใ,, จงบอกมาให้รู้ “ฉ อะไรที่ให้ชอบใจเจ้าไค้บ้าง ใ ” ในกาซีเกอร็คแสดงว่ายินดีอย่ “จงทำซี” เขาห้องดิง “ท่านจงรีบข่ามทะเลกสบไปเสียโดย อย่าให้แอลเฅ็นฟะยอครู้'ฆ้กกบท่านอีกเลย จงกางใบ ” ชั้ไปที่เ ของเรือยูเลสี “ ท่านฟนหำหนำในเรีออาจบ้งค้บ้บ้ญชาไค้ จงไปเสียจ จะต้องรอชกช*าอย่ทำไม ใ บ้านเมืองเราไม่งดงามหรอก กงจะต้องมื กว่าน เมืองซึ่งมหาสมุทก*บพางามราวบ้บเพ็ชรหำแหวน มีผลไม้, ค แลมืในฅาอํนคมงาม ซึ่งกอยจะยมอยู่กับท่านฅลอคไป จริง ๆ นา กัวยท่ มืรปร่างงคงาม แลแขงแรงมืกำกังว*งชา กง'จะไม่มืหญิงใดที่เกลีย ขอไค้โปรดบอกว่าท่านจะกกับใป นี่แหละเปนข่อที่ฉินต*องมาหาท่าน ท่านแล่นใบกกับไปโดยเร็ว ต้ว่ยท่าน'จะมาทำห้ายแก่ฉินควยประสง ฉินมิไค้ทำให้ท่านเดือดห้อนหรือเจ็บปวด ไปแกัวพระโอค้นจะทาม ให้แกท่าน” กวามค้กของเข่าคนเตยกงไม่มีอะไ เออร์ริงกันนี่งไม่ตอบว่ากระไร นอกจากกกัวว่าเขาจะทำห้าย ในการที่จะแล่นใบกกับไปตามกำขอข ฟนการทำไปไม่ไค้ เปนกันขาด เมื่อมีกวามห้กผงแน่นอยู่ไนหำใจเส จึงจำฟนก*องนี่งอยู่ไม่ตอบว่ากระไร เจ้ากนเตย'จ้องดูกังเกฅร้ไค้ “อา ! ดุห้ายเหลือเกิน” เขารองคงอย่างน่ากกัว “ท่าน ท่านอยากจะทำให้หัวใจฉันแตกสลาย เพราะกวามสนุกของท่าน อ่อนวอนท่าน เช่นเดียวกับไค้กัอนวอนต่อพระมหากระหักริย่ ท่ 64

หรือ?จงพง ท่านจะทำอะไรคนี่,’ ชดรงคอกไม้ “ด.งามแลดำนุ นแหละคือห*'วใจของเฅ็ลมา ! อ่อนนุ่มละมุลละม่อม บดนี่ท่านได้มานี่แลกง จะไม่มีกวามเมตฺตากรุณาเด็ดเอาคอกไม้นี่ไป ม่นกงจะเหี่ยวแห้งไปก แลวท่าน-แท่วท่านจะทุกข์อะไร ใ เปล่าท1ง์สน ผู้ชายจะทุกข์อะไรกบคอก เหยว 99 . เออร์ริงลัน'ไม่เข้าใจกำที่พูดนี่ นึกกาดเอาว่าซีเกอรีดกงจะมีกว เขาจะมาทำร้ายอะไรแก่เฅํลมาหรือบิดาหล่อน ออกนึกสงสารเร้ากนเดยนี “ขอได้พิง, ซีเกอรีด” เขาพูด “ฉินลัฌญาให้เร้าไม่ได้ว่า !แต่ขอส*ญญาให้ได้ว่า จะไม่ทำวายอะไรเจ้าหรือ - หรือ - เฅ็ลมา พอใจหรื ต่ ที่-\"1 ซีเกอรีดยั้มแลสนศีรีษะ ตาร้บอยู่ที่คอกไม้ซึ่งวางไว้บนม่าน*ง “ฉินท่องไป หล่อนร้องเรียกอยู่” เขาพูดเบา ๆ “ โกรร้องเรียกเร้า ใ ” เออรริงฅนถาม ทำท่าทางปลาคใจ “หล่อนหนะซี,5 ซีเกอร์คบอก “ฉนได้ยิน! มีงานทจะทำอีกหลายอย่าง ท่องรดนาท่นไม้, เลยงนกพิลาป ” แลวหนมาจองดูเออรืริงต*,นซึ่งกำลังร้คแ เอาบรรไดลง “ท่านไม่กลบแน่หละหรือ ไ” พลางลงบรรไดที่ทอคไว้นี่น “ ฉินไม่กลับซีเกอรีด เร้าลงไปได้เรียบร้อยหละหรือ ใ ” “เรียบร้อยแล*ว” เร้าซีเกอรีดทวนกำ ‘\"ชาวลังกฤษม่ก-จะใช้ เช่นนี่เสมอ เรียบร้อยแล*ว้ ! ถาไม่เรียบรอยเราก็ร้กนคี ทะเลลับฉินไม