เต็ลมา

“แน่ไม่เห็นหรือ มืดฅํ้อเขำมาแลิว คูท1องพ้าซีราวฉับจะท้ แผ่นดิน ” กิลด์มาร์ยั้มนิด ๆ “ พายุมาหรือ ? ดีเหมือนฉันพายฉับฉันเปนส กุ๊คไนฅ์ ’’ แล้วเขาก็ข*บเลอนกง ๆ ไปตามพนนาแขง ขณะที่กลตีมารืข*บเลื่อนไปพลาง ใจก็นึกอะไรต่ออะไรเรื่อยไป “แม่เมียยอดรกของฉัน,, เขาบ่นพึมพำ “ล้าได้รู้'ว่าใครเป ให้หล่อนฅ*องทนทุกข์ทรมานแล้ว ฉันกงไม่รอท้าชำไว้ชีวิตร์ก อย่างไรก็ดี ฉันรู้สึกว่ากงจะได้พบหล่อนในไม่ท้าในฉัล!!อล์ลา แลจะไม่ม แยกเราให้จากฉันไปได้ ถึงพระก็ตี ไม่อาจแก้สายเชือกกวามท้กของเราใ ไปได้,, ขณะที่นงฅรองท้อความเหล่าน เท้ากวางที่ลากเลื่อนหยุดเอาตี ลงเกือบติดพนดิน เอ๊ะ '- นํ่น่เสียงอะไร ใ เหมือนเสียงเพลงล่องลมโหย มาจากทางริมอ่าวฟะยอด ประเคียวสูงประเดียวตำ พงได้ยินถน กิลด์มารื่น1งพิงเลื่อนพงไม่กระคูกกระดิก เปนเสียงเดียวฉับที่ได้ย อยู่ท้างเตียงโลวิซา แต่ที่จริงไม่ใช่เปนเสียงอะไร นอกจา กิลค์มารื่ถือเอาว่าเปนลางอย่างไออย่างหนึ่ง เขาท้าเอามืดที่เข็ม กวามตายมาใกล้ฉัน\" เขาพูดควยเสียงดัง “ฉนก็ยินดีรบ พระ ฉันเตรียมตัวพรอม” ๔ออ

ฬฝิ(ม •2* .ฬ*•า เขานึงอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนด'งจะกอยคาคอบ แต่ไม่มสึงอ ขบเลอนต่อไป พายย็่งมืคเข่าทุกที แลพ*ดแรงขน แต่กิลด์มารีก็มิไค้หยุ ควยเช่าใจเสียว่าจวนถึงเขตรีบ*านของคนแล้ว หนทางมืคจนไม่แลเหนหน เคียวกํบเวลากลางคืน หมอกลงกล้มหิมะก็ดกหน*ก กิลด์มารีนึ,งน็ง เหตุการณ์เหล่านรีสึกคล้าย ๆ ผน มองเห็นเปนรปผ้หญิงคนหนงรุปร่ เปเ^ลอยผมแลลมพช่ดำป1ล“วกระจาย มๆอหน^งถ*อเVลIหล่้^ำอ*ก'มอหร่ น^งถอหยก ,1บ,'รน'.ศ,:.1ร,ห, ะ สวมหมวกทองเหลืองเปนมนปลาบ หล่อนจ้องด.กิลดมารีแล้วยมนิด ๆ เขาร้ ดงโดยความปลาดใจ แลถอยไปหน่อยหนึ่ง สายบงเหียนหลุดจากมือ “ว*ลคีรี” เขาร้องด*งก*อง ส*กิครู่รูปนนเลื่อนหายไป เสียงพาคะนองคงก*อง ทำให้เจ้ากวางดกใจ รีบว็่งโดยไม่วอรง กิลด์มารีรู้สึกตำ พยายามร้งบงเหียนไว้ เจ้ากวาง เขาร้องตะโกนกึกก*องให้กนช่วย ดูเหมือนเท่ากบยึงยให้เจ้ากวางเบ ลากเลื่อนถล่ถกงโคนโน่นไดนนี่ไปตามเรื่อง แลก่อนที่กิลด์มารีจะมีเวลาก โดดลงจากเลื่อนทน เลื่อนก็หกทลาย พาเอาผ้ที่น่งอย่ในน็นลงไปนอนกลื่ บนพนนาแขง ย*งเจ้ากวางเจ้าจะเหยียบยำแลเตะซาเช่าอีกทีทำให้ชาชอ ในฅาเขาหล*นประดุจนอนหลํบ โอลาฟ กึลค์มารีนอนสลบ ตายกระม*ง หอก ของว*ลคีรีฅกมากระม*ง. ๔0^

/ !]!1 ๓๒ รุ่งขนค่อยมีแสงสว่างบ่างเล็กน้อย หิมะก็ค่อยตกน้อยลง ลมก็สงบเ ปรกฅิในท้องซึ่งเคีลมาเกยใช้นงทอหกมีแสงไฟสว่าง โอลาฟ กิลด์มารีฅ จากทสลบ พบฅัามานอนอยู่ไนท้าน ขางๆเคียงมีเจ่าคน,ใช้'ที่ซื่อส*ฅย์ มาร์ สเว็นส*น กิลคีมารีพยายามผืนให้ยมแลำเหยียดมือออก ว่ลคีมารีจบ ขั้นมาจูบแลำถอนใจ กิลค์มารียมอีก แลวนอนน็่งอย่ครู่หนึ่งฟน ตรีกกรอง ในท้นใดจึงพูดขั้น เสียงที่พูดน'นึ่เบาแผ่วแค่ทว่า'ช*ค่ถ้อยก “เกิดอะไรขั้นวลคีมารี?,, เขาถาม “ทำไมฉํนเหนื่อยอ่อนน*ก? สเว็นส*นกกเข่าลงข้างเคียง “ เกิดแอ็กสิเคนฅ์ชอร*บ ไมลอร็ กิลค์มารี ” ในฅากิลคีมารีแจ่มใส “อ‘อ! จ่าไห้หละ,, เขาพูด ‘‘ดกเขา จ่าไ หมดหละ เวลาที่สุดจวนมาถึงหละ'ซี'ว*ลคีมารี', “ ขอได้โปรดอย่าพูดเช่นนนซีขอร*บ ” ว*ลคีมารีพึมพำ “ ถึ จะเปนเช่นน*นจริง ขอได้โปรดให้กระผมตามใต้เท้าไปดำย ” โอลาฟ กิลค์มารีข้องดูโคยกวามสงสาร “หนทางไกลนก,, เขาพดย่อพู “แลเจายงไม่เขาใจ” เขายกแขนข เพี่อลองทำล*ง แค่ยกขั้นได้Vเน่อยเคียวแลวกกลบตกลงมา “ ฉนมี ๔ 0 ๒?

การศึกเรียบร้อยแลิว วํลอีมารี่ ถึงฉ้นจะได้ทำศึกมานานแลวกจร บำเหนจสมควร” เขาหยดนึ่งส'กกรู่รึงพุดต่อไป “วิงเล่าให้พงว่าเจาพบฉน อย่างไรใ1 ฉนรู้สึกกถ้ยๆผืน ได้ยินแต่เสียงล1อเลื่อนหมนแลเสียงกระ ต่อไปน่นก็เงียบ ” ว*ลคีมารี่ สเว็นสนเล่าเรี่องสน ๆ ที่ได้เกิดขั้นเมื่อวนนึ่ คือเข เจากวางหอมาโดยเร็ว จึงนึกว่านายคงรีบกล'บบ็าน แต่เสียงน่นในไม่ข หายไป เขากอยอยู่กร่หนึ่งก็ไม่ได้ยินอีก จึงได้ออกไปดว่าเกิดอะไรขน พน เจ่ากวางยืนอยู่ข่างเลื่อนที่ห*กิ เมื่อกินหาไปสีกหน่อย พบนายของฅนนอ จมหิมะหมดที่งต่ว แลมีอาการค่อนข้างหน'ก จึงได้อุ้มเอากล'บมาบา กิลด้มารี่พยายามจะลกขั้น แต่เท่ากํบทำให้กำล*งถอยทรคลง ด้งเผือดซีดลงทุกที “ เอาเหลาอง1นมา ว*ลคีมารี่ รินใส่ถํว่ยจนเต็มปรี่เทียว ข้าถ้ พคจาเสียก่อน ที่จะออกเดินไปในหนทางไกล ” สเว็นสีนรินเหถ้าลากริมากริสอีใส่ถ้วยตามที่ส่ง แถ้วส่งใ จนเกลื่ยงไม่เหลือถ้กหยค “เออ! ต่อยทำให้เลือดอุ่นหน่อย” เขาพุกแผ่วๆ “ร้สึกเหมือนจ มีชีวิตร์ยืนอยู่ได้อีกหน่อยหนึ่ง วลคีมารี่ ข้ารู้สึกว่าจะอยู่ก*บเจ่าได้อีก ว่าจะตาย” เขาเอามือคลำหน่าอก “เย็น-เย็นแลหน*ก แต่กวามอ่นสำห ชีวิฅร็ใหม่กอยอยู่แถ้ว ชีวิตรี่ซี๋งไม่มีสนสุก ประฅูถ้ลซีอล์ลาเบ ^๐ตา

เมื่อคืนนข้า'!เดน้เสยีิยงแตร ได้เห็น,ว*ลคืรีผมดำ เห็นด้ทกธย่าง แลใจขามี ขื่นขมเปนที่สกว*ลตีมาริมีอยู่สีงเตียวที่เข้าจะทำให้ข้าไต้ จงทำตามกำสาบาลของเข้] ” ว•สดีม]รหนาซีด ริมผี1ปากล้น เขากรากเข*'!กอด “อย่าเพ่อ อย่าเพ่อขอร,บ” เขาร*องค*งโดยความทกขื่ “ก เวลายํง์มี คิดคส*กหน่อยก่อน กิดดส่กหน่อย ให้เคืลมามาอยุ่ขำ ทใต้เทาจะนอนหล*บกร่งที่สุดมิตีกว่าหรือขอรับ เหตไรใต้เท่าจึงจ แผ่นดินซื่งเปนที่รักอย่างยี่ง ” “ไม่ไหว, ไม่ไหว” กลดมารพคกระเส่า ๆ แล้วจะสกขื่นจากเต “จง'ทำตามที่ส่งทุกประาาร ล้าเข้าขืนไม่ทำขอให้ความช’วรัายมืแก่ ว*ลตีมารินึ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอาคืร์ษะซบลงล้ อย่างท่าอ*ยินวอน “ ขอใต้เท่าอย่าแช่งค่าต่อทาษผ้ซอส*ตย์ชองใต้เท่า” ว่ล์ตีมา “หำใจสนแลไม1เปนสตีสก*ง จึงทำให้กระผมพูดเหลวไหลเช่นน1น พร’อมแล*ว กระผมได้สาบาลแล*ว จะรักษากวามล้ดย์ไปจนที่สุด ” โอลาฟ กิลตีมารินอนนึ่งอยู่ก'บหมอน แลหน*']คุค่อยแจ่มใสสดขื “ตีหละ” เขาพูดก่อยๆ “กำทเรัไพูดทำให้ขำมีโทสะ รันแห่ แลรัศมีหมดแลว ท่นจากมนุษย์ไม่มีอีกเลย เหล้าอีกว*,ลตีมาริ ข้าต้องการ เวลาที่จะหมดชิ'วิฅร์ แลถึงกระนํ้นชาต้องข้าเหว่ในเวลากลางคืน ๔0 ๔

หาย เขานอนหล*บตานี่ง นึ่งด้งเช่นสั้นใจตาย หายใจแต่นอย ๆ แทบไ สกครู่จึงค่อยลืมกา แล้วขอกระดาษก*บคนสอเขียนจดหมายลาบุตรสาว โตย กำล*งทุกข์โศรก ว*ลดีมาร์ลืมบอกไปว่า จดหมายของเต็ลมามีมาถึงฉบํบ์ ในเวลาที่เขาไปเยี่ยมโลวซา กลด์มารเขียนจดหมายชำ ๆ ส่วนลเว็ อยู่ช่าง ๆ “เวลามีอีกหน่อย,, เขาพค “เตรียมทกสงเดี๋ยวนเร็วๆไปอย่ากล ชำกงยํง์มีชึวตร็อยุ่จนเจ*ากลํบ แลอวยพร,ให้เจำ,ในการที่เจ้าร*บใช้สอย ซื่อล้ฅย์ ’’ พุดแล้วก็ยม ว*ลคีมาร์รีบออกไม่ทำตามที่ส่ง แลเก็บเอาพนไม้สน ด้วย ตรงไปริมชายทะเลนากำล้งขั้นเจี่ง เขาค่อย ๆ แก้เรือ'ว*ลคีริออก แ การค่อนช่างยากส้กหน่อย ด้วยหมอกลงจ*ดทำให้โซ่แก้เกือบไม่ออก เมื เสร็จแส้ว จึงเอาไม้สนสมไฟขั้นในเรือ แล1,ฅรืยมที่นอนหมอนม่านไ ก่อนที่ว*ลคีมาร์จะกล้ฆมาเขาเหลียวดูเรือกรำหนึ่ง แล้วจึงเส้ามา กิลด์มาร์ยม พอเห็นกนใช้กล*บมา ถามควยเลียงแผ่ว ๆ ว่า “ พร8อม แล้วหริอ,?,, วลคีมาร์กมศีร์ษะแทนค่าตอบ “ชอบใจมาก,, เขาพคอย่างยากเย็น “ส้ารู้สึกโล่งในใจมาก เวลา ตำชาไปหมดไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร ในหำใจกล้ายก*บนกที่ถุกวางยาพิษ นี่แน่ะ วลีคีม'าร์เส้ามาใกล้ ๆ หน่อย ส้าพูดส้งไม่ไหวเลียแล้ว,, สเว็นล้นกระเถิบเส้าไปใกล้ แลยืนเรียบร้อยอย่างผ้ที่กอยร นายทหาร ๔๐^

“ จดหมายน ” ก็ลค์มารึพูคพลางส่งม*วนกระดาษให้ “ ถึงลกที ควงไจของขาเต็ลมา เอาให้ทีเมื่อขำไปแล*ว คงจะไม่ทำให้หล่อนเปนทก เพราะขาไม่ได้พูดอย่างเคราโครก พดอย่าง'รื่นเริงทงสํ้น เซ่นเด ท้พนจากเรือนจำ บอกหล่อนว่า ซ่าขออวยพรให้โดยเต็มอกเต็มใจในขณะที ลาหล่อนไป .1.. แก่หล่อนแลผ่วของหล่อนซึ่งได้พ*กพิงอย่โดยไม่มีภ*ย ” เขา ยกแขนอนล่นเทาขน “ ขอพระของผ้ดํนคระกลจงโปรดให้หล่อนมีความคุช มีความชนชมโนความร*'กแลกวามบริสทซึ่ฅลอดไป่เปนนิจ ’’ เขาหยุดครู่หน “ แน่ะ - นี่แน่ะว*ลคีมาร์ ” กิลด์มารึพคต่อไปค’วยเสียงแผ่วอย่าง พลางส่งกระคาษอีกแผ่นหนึ่งให้ “ในนี่เขียน'ใว้สองสามบรรท*ค ได้เซ ไว้เรียบรอยแล*ว ฟนพิน้ยกวรม่ยกบ*านนี่ให้เจ*าครอบกรองต่อไป” เสียงสอนหลุดจากคอวลคีมาร์ แล*วเอามีอบี่ดหน้า “มีประโยชนี่อะไรโ” เขาพึมพำพลางสอึกสอน “เมื่อใต้เท้าไ แล่ว ผมก็จะอย่คนเคียวไม่มีเพื่อนฝุง ” กิลค์มาร์จ’องดูโดยสงสาร “ ร้องไห้รึ! เจ*าผู้มีใ จแขง', เขาถามเปนเชิงปลาคใจ “ร้องไห้เพร ชีวิดรึ ว*'ลคีมารึ อย่าร่องไห้ เพราะความดาย อยู่คนเคียวไม่มีเพื่อน พ จงชื่นซมเจ*าเปนลูกผู้ชาย เหดูไรไม่ให้ว*นแห่งความคุขมาสู่เจ*า,, ไม่ตลอดหยุดหอบเหงื่อไหลซึมหน้าโชก ที่ขํ้นฟนเม็ดก็มี ” “ว*ลคีมารึ นาก็เปนของเร้า แลของทุกสื่งเปนของเร้าหมด’ ต่อไป “เร้นแต่ของเล็กน้อยบางสี่ง ซึ่งที่ขำฝากไว้ให้เฅ็ลมา นอก ๔๐^

เปนของเจาหมด ล้ฑ์พาหนะทกชนิคเปนของเล้าที่งสน กวางที่เปนอน เมอกืนน เปนอย่างไร ใ ขำลืม ” “ ไม่เปนไรมิได้ขอริบ ” สเว็นล้-เรีบตอบ เมื่อเห็นกนเจ็ กระส่ายมาก “มนมิ!ด้เจ็บ ขอได้โปรดอย่าเปนทกข์ล้อนถึงเรืองเซ “ความทุกรุ]รอนไปจากขำแล้วอย่างรวดเร็วกิลค์มาร์พึมพำ ทุกฃกบชาจะไม่รู้ล้กล้นอีกต่อไป,, เสียงเงียบหายไปส”กกร่ ไม่ทราบว่าเรี่ มาจากไหน เขาพยายามลุกขนเกือบนํ่ง์ฅรงไค้ แล้วชไปกรงประกฺพดว่า “พยุง!ปที ไปที่เขาแลทะเล” สเว็นสนเบี่คประตู ลมก็พ*กแรงเขำมาเย็นหนาวเกือบถึงกระดก มีเลื่อน ไสอยู่ที่ประตูพริอมเสร็จแล้ว แรกสเว้นล้นคิดจะอุ้มเอานายไปน กิลค์มาร์ตูมีเรี่ยวแรงขน เขาบอกว่าเดินไปเองก็ได้ สเว็นล้นจึง พยุงไปถึงเลื่อน พอวางลงให้นอนเรียบล้อยแล้ว กิลด์มาร์แน่ไป เอาล้าขนล้ตว์คลุมให้ แลนึกในใจว่าสนใจเสียแล้วกระม่ง แต่อย่ รอชํกล้าไม่ได้ กายหรือ'? เปนล้องทำกามที่สาบาลไว้ พอถึงเร เอาขนแล้วกกเข่าลงคลำล้วใจ ล้าเกินอยู่ล้างอย่างเบาที่สุดแฅไม เอามือบี่คหนำสอึกสอนนาตาไหล อย่างผู้หญิงที่ล้องไห้โดยควา สุนักข์ที่ล้กนายอย่างที่สุกไม่กล้าจะ'!ปล้นจากหลุมผงศพได้ ในขณะที่กกเข่าล้องไห้เปนทุกข์ กิลค์มาร์ค่อยพลิกพนขํ้นแต แหบ ๆ กระเส่า ๆ ว่า ปืเ 0 (ล้)

“แล่นไปกลางทะเล ไปที่คลื่น;ปนละลอกฃาวๆ แลหำใจพ่อปลอดโปร่ง เพราะความรกของเจำแลชองพ่อ เฅ็ลมา อย่ากลำ ดอกกหลาบของประเทศ เหนือคงบานไค้งามในประเทศผ่1ายใต้เหมือนก้น เชื่อพ่อเถอะ เดีลมา เต็ เขาลืมตาโพลงแล่วเหลียวครอบ ๆ \" แล่นไปซี ” เขาร่องบอกแลชไปตรงชอบพา “ รอชกช้าอยู่ทำ ลมกำล่งดี แลนาก็กามทางของเรา-ตาม จงดแสงสว่างซึ่งฉายคอยริบ เขาขมวคกวแลห้นมาจํองดสเว็นล่นอย่างด“ จงทำตามทื่เจำจะต้องทำ ปงก*บให้ไปให้ได้ ” สเว็นล่นน็งตรึกฅรองอยู่ครู่หนึ่ง แลเหลียวเลิกลากด*ง คิคมิชอบประการใด ใน'ตาโอลาฟ กิลด์มาร์ยํง์เพ่งอยู่บนทองพา ส่เว็นสนจํบ นายมาจุบกอดไว้ แลำพูดวิงวอนรำพ่นต่าง ๆ คำยลอึกสอน “ ให้กระผมไปก*บใฅ้เท่าเถอะขอร*บ กระผมไม่กลำอะไรเลย เหตไร ไม่ให้กระผมเดินเรือก*บใต้เท่าเปนครํ้งที่สุด ” กิลดีมาร์โบกมือ'หำมช้า ๆ “พวกที่นบถือพระโอดิน เขาแล่นเรือไป กนเดียว'' เขาพูดแลำยั้มอย่างท่าวิองหอง “คนเดียว-กนเดียว! ไม หรือใคร ๆ ที่วิะลงเรือร่วมไปล่นได้ ดาล่อน ว*ลดีมาร์ แก้เชือกปล่อยให้ข่าไป เจำทำเช่นนํ้ขำ,ไม่พอใจ - เร็ว - เร็ว - ข่าคอยจนเหนื่อย -’' พคแลำโกลงศีรษะไปมา สีหน้าเผือดคำ แสดงอยู่ท*นทีว่าอาการ จวนจะคบอยู่แลว ๙๐^*

เวลาน,นในเอากาศหอมพุง เหมือนกลืนเครืองหอมอะไรอยางหนง ลมพ*คแรง เรือว*ลคีรี [กลงไปโคลงมา สเว็นสนค่อยแก้เชือกออกสายหนงตาม ทีไค้รบคำส่ง สกกร่เรือก็ค่อย ๆ แล่นจะธอกจากท่า กิลดมารมีความพอใจ ยมอย่างชื่นชม “ เห็นแลวว่าเจำได้ทำฅามที่สาบาล ' เขาพุดควยกะฅญญูแลวบีบม สเว็นสน “ นื่เปนคร8งที่สดที่เจำจะได้ริบใช้สอยขา ขอให้พระทรง รางว*ลค'วามซื่อส่ตย์ของเจำ กวามศข,จงมีแก่เจำ เรากงจะไค้พบกนในเ เบองหนำ แสงสว่างจากสพานรุ้งส่องสว่างมาแล่ว แน่ะ--แน่ะง ไปว*ล่ดีมาร์ อย่าช้าอีกเลย ล่วยวัญญาณชองขำอยู่ไม่เปนศุข มํนรธนร แลคั้นรนจะให้พไแปนอิศรภาพไป แลลาก่อน สเว็นส่นจบมือนายขั้นจูบเปนคร8งที่สุค แล่วถเ)นสอนโคยก โศรก เขาห์นหน่าหนีกระโดดขั้น'จากเรือ แล่วฅ*คเชือกที่เหลืออยู่ มีเสียงกล่ายๆ แตรบรรเลงเพลงอยู่ในอากาศ โอลาฟ กิลด์มาร์ค่อยๆ พยงต*วลุกขั้นเองได้ราวก*บว่ามืมืออะไรมาช่วย แล่ว่ห์น่หนำไปทางเขำ ซึ่งยืนอเย™่.ริมผื‘■งแน่ะ!,, เขาร้องค*ง เสียงย*งแจ่มใสช*คเจนอย่ “แน่ พงเสียงล่งวาฬผี่เท่าเกือกม้าคูแสงโล่ห็ก*บหอก หล่อนมาแล่ว อา! เด็ลมา!,, เขาเอาแขนออกเปนทีเหมือนจะรบใคร “ร*ศมี! ความศข! ความ ไชยชนะ ” แล่วลมลงราวกบถูกล่องสายอสนีบาต สนใจฅาย ๔อลิ่

ขณะทเขาลมลง เรือว*ลคีรืก็ทรคเยือกลงไปล้วย แล้วออกแล่นเรอย ฅรงไปทางเซแลนด์ ประคุขิมีไกรฅํ้งหางเสือให้ไปทางโน็น วํลดีม ในตาซึมเบี่ยกล้วยนาคา เขาได้กระทำคามสาบาล กาสาบาลอย่างปล ได้ม่คเขาเสียแน่น ล้องปล่อยให้นายสั้นใจโดยไม่มีผู้หนึ่งผู้ใดปกบกวํกษ เรือน8นย็งแล่นไปไกลเขำทุกที ระหว่างเวลาน8นเรือบ่นทุกสิ แหลมเหนือได้มาถึง แลส่งแม่โคยสารอย่างปลาคน8นขน หล่อ นไ ค้จำงเล เขาขบมาส่งบ่านกิลด์มาร์ ซื่งเปนทางแปดไมล์เท่านน ขณะที่เรือว่ลกืรีแล่นเรื่อยไปคามลมคามน้า พวกชาวประโมงด์ฅามแถบ โบ๊สคอป หาไค้สงล้ยไม่ว่าเปนเรืออะไร จึงมิได้มีไกรตื่นแตกดูล้นกี่มากน้ เรือนนไค้แล่นไปไกลทุกทีไกลออกไปไกลออกไป จนสเว็นสนมองคู'ไม่ อีก เขารีบวี่งให้ไปพนจากผ้งเพื่อหาทางอื่นดูใหม่ พอมาถึงสว มาก ที่ได้พบสี่งซึ่งมิได้นึกผนเลย เต็ลมายืนอยู่ เค็ลมาหน้ หล่อนยมนิด ๆ หล่อนพุดล้วยเสียงอ่อน “ฉไเมาน้านแล้ว่ยงไงล่าว่ล่ดีมาร์” “ กณพ่ออยู่ที่ไหน ใ ” ว่ล้คีมาร์ เดินเขาไปใกล้กล้ายผน แลทำกิริยาหน้าตาอย่างพิศว จุบมือหล่อน'ชไปทางมืคริมอ่าวฟะยอค “โฟรเก็นเฅ็ลมา คุณพ่ออยู่โน่นแน่ะ,.” เขาพุดล้วยเสียง “ที่น,น, ซึ่งพระได้ทรงเรียกไป” (& จ)0

พอไ?ายินหล่อนร*องก'งอย่างตกใจ เหลียวไปดูทางริมผงนาเขียว แต ไม่เห็นเรือว'ลกีรีควยไปไกลเสียลิบล'บแล่ว ลมพ'ดแรงจ'ด มืดกึมีค มีแสงไฟ ริบหรี่ที่หนำบ*านหน่อยเคียว เฅ็ลมาไม่ต่องการกำอธิบายอะไรอีก ความคิดของบิดาดี เข้าใจท1งสั้น สบ'ดมือหลดจากกำมือว'ลดีมาร์ หล่ สองสามกาวแลอามือทวนลม ‘‘คุณพ่อค*ะ! โธ่คุณพ่อ!,,1หล่อนร่องคะโกนเรียกพลางสอํ้น“กอย ดีฉันก่อน ดีฉันเอง เฅ็ลมา ดีฉันมาแล*วคณพ่อ!” ทุกสี่งรอบข้างดูมีดตอหมด หล่อนลมลงสลบ วลดีมาร์วี่งตามไปท*นที อุ้มขั้นอย่างเด็กๆ พาเข้า,ไป,ในบิาน กลุ้ม หิมะตกหนา เขาดูดำมะเมื่อมน่าสพึงกลำ.

1111 ๓๓ ในคีนน่นอ*ลริคากำลืงสวดมนต์อ้อนวอนอยู่ในบ้าน มีเสียงกระด ด้งกรุ๋งกร้งมาเงียบอยู่ควงหนำบ้าน แลได้ยินเสียงเคาะประ จะพ*งประตูทลายเข่ามา แกสด้งลกขนถอดกลอนประตูพบว*,ลคีมาร์ สเว็นสน มีหน,ว่อนรอนรน แลพคด้วยกระหืดกระ,/!อบ ‘'มาณัเฉ*นหน่อย มาเถอะ! เธอจ้ะฅายเสียหรอก!\" - “ โอ๊ ! คณพระช่วยด้วย ” อ*ลริกา ร*องด้งด้วยฅกโจ “ ใครจะคาย “เธอ โพ1รเก็นเฅ็ลมา เลคีเออร์ริงด้น เธออยู่ที่นนคนเคียว” ไปฅรงทางที่มา “ จะหาใครในโบ๊สคอปนไม่ได้ส*กกน พวกผู้หญิงขั้ขลาดหม ไม่กล้าเชำ,ใกล้เธอ ” แล้วเขากอดอกอย่างทุกข์รอนมาก “ ไปซี ” อ้ลริกาคอบแล้}กระโดดขนเลื่อน วํลคีมารึก็นึง์ล “แค่อย่างไรใ” ถามต่อไปเมื่อเสื่อนกำล้งแล่น “เหตูไรลูกสาวของก จึงได้กล*บมาแอ็ลเฅ็นพ่ะยอด'อีก ใ ” “ฉินก็ไม่รู้,, สเวีนล้นคอบ แล้วทำดาละห่อย “ฉินไม่ควรบ ที่กณพ่อเสีย” “คายแล้วรึ?” อ'ลริกาล้องด้ง “โอลาฟกิลต์มารึหน้ะรึคาย? ไ แน่! เมื่อกืนนํ้เองล้นด้งได้พบเขาแขงแรงมีกำลงว*งช่า โอพระ! พระ! หรือจะตาย ” ๔๑]ต

สเว็นลันเล่าเรื่องซึ่งได้เกิดขนให้พงแค่ย่อ ๆ อ*ลริกาจึงถามว่า “ แล้วศพย*งอยู่ในบ้านหรือ ใ ” สเว็นสนจ้องดุเขม็ง “หล่อนใม่เคยได้ยินล้างหรือ, อลริคา,' เรียบ ๆ “ว่าศพคนที่เดินทางเคียวก*บโอลาฟ ถิลคีมารืนึ่หายไปพห้ ของเขา เปนสี่งอ*ศรีรรย์ปลาดแลน่ากล*วน*ก แฅ่เปนเรื่องจริงทีเดียว ศพของนายฉ*นไค้ไปห้วยห้า,แล้ว ไม่รู้ว่าไปไหน ใ ” อ*ลริกาพิจารณาคเพื่อนที่มาห้วยก*,นนํนคร่หนึ่ง แล้ว “ขอบ'ใจพคเท่าน,นก็พอ ฉ*,นจะไม่ซ*กถามอีก แค่ล้าเรือโอลาฟ กิลคี- มารืหายไปก'บห้วเขาแล้ว ฉ*นจะบอกให้ร้ห้ว พวกชาวบ้านกงจะปลาด ล้นมาก ” “ อย่างไร ๆ ก็ช่างเขา ” สเว็นล้นพูดเรื่อย ๆ “ แค่ที่ฉ*นพูดนี่เปนเ จริง ท่านไปแล้ว ฉนได้เห็นเวลาท่านสนใจแล้วหายไป จะเชื่อหรือไม่เช แล้วแต่ใจ ฉ*นไม่ขอให้เชื่อ ” แล้วเขาข*บเลื่อนไปเงียบไม่พูดจาประการใด อ*ล่ริกาก็น็่งอย่ พอจวนถึงบานกลคีมาร์ อ*ลริกาให้รู้สึกเหมือนเห็นเด็ลมาเดิ ฅามในสวน แลซีเกอรคเกาะชายกระโปรงหล่อนพลางช่วยเก็บคอกแปนซีบ้ อ'ลริกาไค้เกยพบเล้ากนเตยนกรํงเดียวเท่านน พอสักหน่อยก็ได้ แล้ว เปนการที่น่าอายอย่างยี่งที่ได้ล่อลวงเด็ลมาครื่งนไเ ห้วยเล้าห ทื่มืพระเดชพระกุณฅ่อซีเกอร1ดลูกชายของฅน ล้ลริกาให้นึกกลัวไม่กล้!จ เ^ ๑ 00

หนำเตลมา แต่มาหวนนึกอีกทีเห็นไค้ว่า ในกร1งนำ]ะเปนที่ไค้ กวามผิคลับกวามชอบกงจะลบลัางลันได้ พอโผล่เขาบ*านกิลดมาร์ ได้ยินเลียงอย่างหนึ่งทำให้ก. กน, เปนเสียงรองเพลงวงเวงวิเวกใจ เสียงนํนใสเย็นแต่มีสน ๆ อย่บางห อสริกาหยุดยืนพงอย่ครู่หนึ่งโดยความสงสํเ0 แล’วจึงรีบจึงเข้ ทน\"น น’งอยู่ฟ้างหนาต่าง ถอดเสํ้อถอดหมวกเปลือยผม มือกำล่งทำท่าเหม ทอหูก ในฅากมวาวราวลับแสงเพ็ชร แต่แสดงว่าน์อยใจ, น่ากลัวแลขวา บาง หล่อนยมนิด ๆ เปนทีเหมือนรู้ว่ามืใกรอยู่ไนห'องลัวย แลร*องเพลงเรื่ เปนเพลงโศรกชองชาวนอร์เว จนกระทํงเสียงไม่มีจึงได้หยุดเอามือกุมกอ ‘'ชอบเพลงนํหรีอกะ?” หล่อนถามเบาๆ “ดีฉันดีใจมาก ซีเกอร์ กลับมาบานแล้วหรือ ใ เขาไปเที่ยวเสียใหญ่ คุณ,พ่อก*ะ, คุณพ่อ ให้ว!โเพิลป, ด้วยทุกกนลักท1ง็สั้น แลดีฉัน-ดีฉันร*กเธอเหมือนลัน ให้เธอรู้,’ หล่อนหยดแล’วถอนใจ “นี่เปนความลับชองดีฉัน ดีฉ อย่เท่านเองแล*วหล่อนกมดีร์ษะ ” ลัสริกาออกนึกสงสารลับใจ จึงเข้าไปค่อยๆ พยุงให้ไปพ*นจากหนำ “ อนิจจา ! น่าสงสาร ! ” แกพูดด้วยใจดี “ มานอนเสียด้วยล เถอะ อย่ามานงที่นี่เลย ให้ฉันบี่คหนำต่างให้ ดึกมากแล้วแลหนาวเย็ “หนาวรึโ’, เฅ็ลมาทำตาบอกว่าปลาดใจ “ทำไม ฤดนึ่ พระอาทิตย์ก็ไม่ตก ดอกกุหลาบบานเต็มซุ้ม วานนึ่ฉันให้พิลป คอกกุหลาบลีชมภูเรื่อ ไส้กลางแกง เธอกลกหนำอกไปแลภูดึใจมาก ” ๔๑(&

หลอนเอามอลบหนาผ.ากอยางกระสบกระสาย แลวจองคอลรกาบค หนาค่าง “ท่านเปนเพื่อนกนหนึ่งหรือ?” หล่อนถามฉัวยรอนรน จกมามากแล้วVาบอกว่าเปนเพื่อน แต่ฉัแกลำเขา จึงไค้ทงเขาเสีย หล่อน ว่าเหฅุใค ใ'' หล่อนเอามือวางบนแขนอํลริกา “เพราะเขาบอกว่าพี่ลิปไ ฉัน ใจเขาช่างครำยเหลือเกิน แต่ฉันเชื่อว่าเปนเรื่องไม่จริง ฉันอยาก กณพ่อกามข่าวที่เขาพก เพราะท่านกงรู้ดี ถาจริงฉังนนฉันขอตายอ ไม่ไหว ท่านช่วยพาฉันไปหาคุณพ่อหน่อยไค้ไหม ใ ’’ กำด้นอ่อนหวานไพเราะแลเ!พ่อกลไ!ของเฅ็ลมา ทำให้อ*ลริกากลนนาคา ไว้ไม่ไค้ ส่วนสเว็นสินยี่งกำล้งทุกข์ถึงนาย พอไค้ยินกำหล่อนพกเขาต หนำไปสอั้น เต็ลมาส*งเกฅดูหนำอ’ลริกาโกยล้วนถี่เห็นไค้ว่าเขารองไ “รองไห้ทำไม ใ” หล่อนถามเปนเชิงปลาคใจแลสงสิ,ย “ทำไม ถึงหากในหำใจจะปวครำวเพียงไรก็ไม่กววรํองไห้ ฉันฉันพบแลำไม่มีใครเข สงสารหรอก แต่บางทีท่านจะไม่ทราบกวามฟนไปของโลกกระมัง ยา ! มัน แขงแลมันเย็นที่สค ทุกๆกนเขาสอนความรู้สึกแลแกล้งทำเปนฉังเช่ การลำบากยากเหลือเกิน ฉันเบื่อหน่ายเปนที่สุก ” หล่อนโงเงอกขนจากเล้งอั้ยื่นมือไปฉับมืออลริคา “จริงนา ฉันเบื เหลือเกิน,, หล่อนพูกฅ่อไปอย่างผน “ไม่เห็นมีอะไร ที่จริง ทกสึงเป แลฟนของทำเทียมทํงํ๋สน ฉันไม่เขาใจเลย แต่ท่านดูเมฅฅากรุณาเออเ คำโซเซจะล้มล้ลริกาเช่าไปประกองไว้ “ ดูเหมือนฉันรู้จกท่าน ท่า (3)

ควยกนเนาถไฟ!มใช่หรืฏ ถูกแล่ว เด็กเล็ก ๆ นํนย่งนอนในยมวองยแูขน่ฉิน กลอดทาง” อัวหล่อนสนห นำซีดจนเขียว “ยกโทษฉินเสียหทล”่อนพึมพำ ฉินรู้สึกไม่สบาย ไม่สบายมากแลหนาว แต่ไม่เปนไร ฉิน,คิดว่าฉินกงดาย ” หลอนพูดกำสุคทายเกอบไม่หลุคพ็นจุ-เกปๅก คอพํบแน่ลงไปก*บบ่าอ กนคลึงนิงอัมอยู่กร่หนง อัลริกาจึงประกองเอาอัวเฅ็ลมาให้น นอนฅวเดี๋ยวกบที่บิคาซึ่งถึงแก่กรรมนอนเมี่อกร่นี่ แอัวใช้อั ไม้สนมาก่อไฟ ส่วนอัวเองขั้นไปยกเตียงเล็กของเฅ็ลมาช่างบนมาจ'ดเก ให้เรียบรอย ขณะนํเตีลมาก่อยพึนขั้น แลพดอะไรต่ออะไรเหลวไหล เรอง แต่พออ''ลริกาถอดเสอกลมของหล่อนออกแล่ว กอักเอารปเซอรืพี่ล มา หล่อนสอนแย่งเอาไปกอดจบ อ'ลริกาพยงให้นอนแลกลมล่าหลายผืนเพื่ ให้อบอุ่น เฅ็ลมาหินมาถามว่า “นี่จะผงฉินเสียหรือ ใ ท่านต่องการเอาฉิน'ไปนอนก้บแม่-ของฉินชื่อ เฅ็ลมาเหมือนกน ชื่อนี่ฉินเห็นว่าเปนอัปมงคลน'ก ” ‘'ทำไมเล่า ใ,, อัลริกาถามอย่าง'ใจตี แลวเสยผมที่ลงมาปรก เฅ็ลมาขั้น เกลมาถอนใจ \"มีเพลงบทหนึ่งกล่าวไว้ว่า- ฉินจะร้องให้ ไหมเล่า โ ” หล่อนถามแลวเหลียวดูรอบ ๆ 'อย่า, อย่าเลย” อัลริกาบอก “ยงไม่ร้องเดี๋ยวนี่ แล่วถึ■งค เวลาอังมีร้องอีกถมเถไบ่ ”

* “ เอาเถอะไม่,ให้ร่องเพลงฉินก็อยาก บอกอะไรให้ส'กหน่อย ” แ เฅ็ลมามองดูเพดานนี่งอยู่กรู่หนึ่ง “ รกฉไเหน*กเหลือทนแลมี ฅ่าง ๆ ฉนไม่ทราบว่าจะจำอะไรได้หรือไม่ ” “ อย่าเพ่อเก็บอะไรมาจดจำเลย ” อลริกาพูดพลางตบแกไหล่อนเบา ๆ “นอนพกผ่อนดีกว่าบางทีจะสบายข็นบำง”แล้วแกเอาอาหารนา ๆ ซึ่งตง ที่ไฟขํ้นมาส่งให้ เต็ลมา'รีบร*บไปท*นที ทำให้แกปลาดใจมาก “โอ๊ย ! คุณพระช่วย ที่สมองเพื่อนก็'กงไม่ใช่อื่น นอกจากหิว แกคิด เปนการจริงดงนน เต็ลมาเดินทาง-จากชลมาหลาย'วน ระหว่างเวลา นนหล่อนรบประทานอาหารนิดหน่อยเท่าน8น เรี่ยวแรงจึงไม่มี อาหารที แบลกปอล์ลี ก็ไม่มีอะไรนอกจากปลาแห์ง์แล้ว แลขนมบงแข็ง ๆ ก็บนาชา อ่อนไม่มีนม มีนาตาล เพราะฉนํ้นกำล้งร่างกายจึงไม่มีพอที่จะประท เมื่อคี่มหมดแล้วหล่อนส่งถวยคืนให้ โลหิตดูอ่อยขั้นแก่มแดงเรื่อขํ “ขอบใจมาก” หล่อนV'เดแผ่ว ๆ “ท่านกรุณาต่อฉินอย่างยึง คำ ฉิน,จะพดนนึ่นึกออกแล้ว ในกาลกรงก่อน มีกวีนองค์หนึ่งชื่อเฅ็ลมา แลมีชาย ผู้หนึ่งเปนกนมีผี1มือในการรบทำศึก ได้ไปหลงรกเธอเพราะหนาอไงคงาม แท่ ในไม่ส้นานนิกเขาก็เบื่อ จึงได้ยกทหารเขามาตีแย่งชิงเยาราชสมบัติ เองขนเปนเจาแม่นดิน ในบทเพลงกล่าวไว้ว่ากวีนเฅ็ลมาองค์นึ่ พเนจรไปอยู่ซอกห้วยซอกเขาจนสั้นพระชนม์ เปนเพลงที่เศร่ แท่ฉินลืมตอนปลายเสียแลว ” ๔๑อ}

เสียงทพูดนน!,บ'าลงทกที'จนกลายเปนกระซิบ หล่อนหล*บฅาแลวนอน น่งหลืบไป อำริกานงเผาคูอยู่ นึกสงส',ย'ว่าเด็กกนนั้มีกวามลืบอะไรซึ่ หำใจอยู่ พอว*ลสีมาร์ สเว็นส*นโผล่เขามา แกจึงโบกมือให้ส*ญญาว่าเ จึงก่อย ๆ ย่อง แลำขนพื1นเขาไปในกรำ อำริกาคามเขาไปกำย ต่างคน สนทนาก*น เขานี่งพง สีหนำร่อนรนอย่างตรึกตรองลึกซง “ ตายไหม ? ” เขาถามอย่างกระส้มกระส่าย “ อย่าให้เราหว*งเช่นน*น ” อำริกาตอบ “ แต่เธอเจ็บมากอย อาการอาจกล*บทรุดได้ เหตุไรจึงไค้มาที่นี่ ฉํนย้งนึกสงส*ยนำ ร้บางไ “ วำคีมาร์ล่นดีร์ษะ ” “สามีของเธอไปไหน'?” อำริกาพูดต่อไป “ควรจะตามมาคำย เหตไรเขาจึงปล่อยให้เธอมากนเดียวในฤดูเช่นน คงจะมีเหตุอะไรสำอย่า เปนแน่ ! ” สเว็นส*นดเปนทุกข์ร่อนมาก ดีดไม่ออกว่าเหตุไร เฅ็ลมาจึงไค แอึลเฅ็นฟะยอด เรื่องหน*งสือที่หล่อนมีมาถึงบิคา เขาลืมสนิทมิไค้นึกถึงเลย “อือ ! อือ ! ชอบกลอยู่ !” อำริกาถอนใจเบาๆ“แต่อย่างไรเราก ต่องทำโดยสกกำลงเปนจบล่น ” แล่ว่นึกตรองสงของต่าง ๆ ซึ่งต่องการล่าห กนเจ็บ “ พอรุ่งเชำต่องไป,ซอของเหล่าน แลำเลยไปร*บหมอมาดำย ” “ หมอไม่อย่ ” วำดีมาร์รีบบอก “ ไปควิสเคียนเนึย ” “ดีหละ” อำริกาตอบ “ถาเช่นน8!แเราต่องทำแต่ลำพัง อย่าง หมอไม่ใคร่เปนประโยชน์กี่มากน่อย บางทีพระกงจะทรงโปรดช่วยบาง ๔๑๘

พูดแลวก็กลบมาที่เค็ลมา ซึ่งนอนหล*บอยู่',เลหายใจเขาออกเร็ว ในวนรุ่งขนประมาณ ๔ โมงเช่าเค็ลมาตื่นขั้น แลเพอพูคอะไร เรอยไป มีบิคาหล่อน, ซีเกอร์ด, เซอร์พี่ลิป แลชีวิตร์ซึ่งอย่ในลอ หนทางทมา หล่อนพูดบางช่องเพลงบ่างไม่หยดหย่อนเช่นเดียวก*บลกนก ขงกรง อ*ลริคาล่องอยู่ใกล้เกียงเสมอ ส่วนวํลดี'มาร์ไปซอเช่าของใ อ'ลริกาล่องกอยระว*งที่จะไม่ให้หล่อนลกขั้น เพราะต1งทำจะคอยลุก เรือเสมอ แลบางทีอ้ลริกาล่องยึดไว้โดยเค็มแรงเพื่อไม่ให้หล่อนกร น'งเล่นตรงหนำต่าง ซึงอากาศเย็นเยือกพ*ดเช่ามา เค็ลมาพูดอะไรต่ออะไรเหลวไหลต่าง ๆ แลเปนส็งแปลก,เฬองผ พยาบาล คือหล่อนม*กจะออกร์อเลดีวินสเล แลไวโอเล็ฅเกียร์บ่อย ๆ แลทำ เสียงอย่างน่ากล*ว บางทีค็พูคลึงยอช ลอริเมอร์ก*บเบี่ยร์รื ดเปร๊ส แลม*ก่จ บริตตาบ่อย ๆ เปนกำอ่อนหวานบ่าง, ช่อนรนบ่าง กวามจำถึงเรื่องบ่านเก่า เออร์ริงทินก็คูยํงผงอยู่ในหำใจ หล่อนพูดถึงฅํนํกุหลาบแลต่นํไม้ บางทีก็ร*องเพลง อลริคาทำประการใดไม่ได้ นอกจากกอดหล่อนไว้ แลช่อ โดยกวามสงสาร ลืมกล่าวไป'ว่าก่อนที่เฅ็ลมา'จะได้มาน,น กำล่งมีครรภ์อยู่ ระหว่ ที่เพอกล่งอย่างน หล่อนได้คลอดบุฅร์เปนชาย แต่ตายมาเสียตงแต่ในค เปนเด็กน่าเอ็นดุเหมือนพ่อล่งแกะ แต่ผมฟนสีทองเหมือนแม่ เด็ล ไม่รู้สึกคำ'ว่าอะไรไปทางไหน เพร]?ฉนํ้นทำ'ให้ออริกาค่อยมีใจขั้น แล

จดหมายไปให้พิเลิปแลเล่าความทุกอย่าง แล้วบอกให้รีบมาโดยเร็ว เ คลอคบครีนึ่น พี่ลิปกำล้งเดินทางจากชิ*,ลมากริสเคียนซ*,นค์ ส่วนเด็ คายนน ว*,ลคีมาร์ไค้ฅ่อโลงเล็ก ๆ พาเอาไปไว้เสียในที่เดียวก*บมารคาเด็ล อ*ลริกามีความวิฅกอยู่เสมอ ถึงอาการชองเด็ลมา แกอ้อนวอนทุกๆว “ขอได้โปรดหล่อน โอ! พระผู้เปนเจา’, แกม*,กจะอ้อนวอนเสม เช่นเคียวก*,บดอกพล*,บพลึงอยู่ในระหว่างหนาม แลหล่อนอยู่ในระหว่างลู พระองค์ ขออย่าได้ทรงค*ครากกี่งของหล่อนเอาไปทั้งให้พนจากแผ่น ชีวิตร์เจริญ ขอพระองค์ไค้ทรงโปรดยื่นพระหิตถ์ออกก1นกาง บี่กปร ความคายเสีย เพราะพระองค์ทรงมีอานุภาพที่วิะกระทำการเช่นนั้ได ว*,นฅ่อว*,นล่วงไป เฅ็ลมาดยี่งมีอาการทรุดลงเสมอ หิวก็ย*งเสียอ หนาซีดผอมเปนกระดูก เสียงก็แหบเบาลง ม่กจะทำให้อ'ลริกาตกใจบ่อยๆ เห็นร่างกายหล่อนทรุดโทรมไป ด้วยอุส่าห็พยาบาลโดยเต็มกำล*,งทั้งํ้กลางว กลางคืน เวลาล่วงไป, ข่าวเซอว์พิ1ลิปก็,ไม่เห็นมีมา คืนหนึ่งขณะที่น'งอ เคียงกนเจ็บ อ',ลริกาส*,งเกตคูหนัาเต็ลมาเห็นค่อยผ่องใสกว่าที่เกยเห็ หล่อนหล้บฅาอยู่เปนทีเหมือนนอนห:ลบ แค่ส*กครู่กลบลืมโพลง แล้วหิน นิด ๆ ถามว่า “ ฉ*นเจ็บไปหรือ ใ ” “ เจ็บอยู่จํะ ” อ*ลริกาคอบเบา ๆ ด้วยความยินดี แค่ย*งหนักใจ กล*,บเพ1อใหม่ “เจบมากเทียวแต่เดี๋ยวนึ่ดูเหมือนจะค่อยย้งช่วแล ๔!® 0

เฅลมาถอนใจแล้วยกแขนขั้น แหวนม่นที่ใส่มาน่นคหลวม ถ ลงเปนหลุดแน่ หล่อนออกร้สึกปลาคใจมากแต่ไม่พูดว่ากระไร นี่งจ่องดต้ล อยู่กรู่หนึ่ง จึงไค้พดขั้น “ออ! ฉินจำไค้หละ” หล่อนพดช้าๆ“ฉันอยู่ต้านที่แอีลเ แลจำไค้หละว่ามาอย่างไร แลเหฅไรจึงไค้มา ” ริมผี1ปากหล่อนล้น “ ฉินจ ไม่พบคุณพ่ออีกเพราะท่านไปเสียแล้ว แลฉินอยู่เฉภาะคนเดีย หล่อน'แงครู่หนี่งแต้วจึงพูดต่อไป “ท่านคิดว่าฉินจะฅายไหมโ ล้าเช ใจมาก ” “จุ้! จุ’!”อํล่ริกาหาม“อย่าพูดเช่นน่า-!, สามีของหล่อนเขาจะตา ในไม่ช้านี่ ” แกต้องหยดที่ไค้เห็นในตาเด็ลมาขวางกล่ายกนบ้า “ผิคไป” หล่อนตอบอ่อยๆ “เธอไม่มา-มาไม่ไค้ เธอไม่ต้องการ ฉินอีกแต้ว ” พูดแต้วในตากลอเต็มต้วยน่าตา ต้ลริคาไม่กต้าที่จะพูดเรื่อง เพราะจะทำให้หล่อนร้อนใจเท่าน่น จึงไปที่เตาไฟ เอาอาหารซึ่งต้ม ขณะที่แกทำเช่นนี่สมองเต็ลมาค่อยปลอดโปร่งขั้นทุกที ในต้นใ แจ่มใสถามหาลูก “ฉนลืมไป” หล่อนพูคอย่างอ่อนหวาน “ฉันไม่ไค้อ กนเคียว เอาลกมาให้ฉันเถอะ ฉันค่อยต้งช่วมากแต้วเกือบหาย อยากจะ ลกต้กหน่อย ” ต้ดริกายืนนี่งแชงฅลึงราวต้บตุ๊กตาหิน ไม่กต้าบอกความจริง ว่าจะทำให้เต้อไปอีก แต่เฅ็ลมาเดาความคิดไค้ ๔!® ๑

(6 ตายแล้ว” หล่อนร้องดิง “ตาย! แลไม่ให้ฉํนรู้” แล้วซบหน้าลงสอํ้นก*บหมอน อ'ลริกาตกใจกล'วว่าอาการจะกำเริบ พยายามปลอบโยนต่างๆ แต่เฅ็ลมาก็มิได้หยด หล่อนร่องไห้จนสนน้าตาแ ก็ลงนอนนึ่งไม่กระตุกกระคิก อ*ลริกายืนจ่องด พลางน*บว่นที่เด็กน1นเกิดค นวมือ เปนสิบหกว*นน้วยกน แลในว*นนนแกได้เชียนหน้งสีอถึงเซอร์พ ก็ไม่เห็นวี่แววโผล่มา แกกุกเข่าลงอ่อนวอนค’วยเสียงดิง “ โอ ! พระผู้เปนใหญ่ในสากลโลก ขำพเจ่าได้เปนทาษของพระ มาจนกระท'งเดี๋ยวน ขำพเจ่าได้อ่อนวอนต่อพระองค์ทุกวี่ทุกว*น เหต จึงไม่ทรงโปรดแก่ขำพระองค์น้าง พระองค์ไม่ทรงกรุณาต่อส*ฅว์ผู พระองค์ก็ไม่ใช่เปนพระที่น้าพเน้าน*บถือว่าเปนที่พึ่งของโลก ขอพระ ทรงโปรดประทานอำนาจในเวลาเดี๋ยวน ซึ่งย*งมีเวลาอยู่ ขอโปรดหล่อน จากกวามฅาย เหฅใดพระองค์'จึงทรงทำโทษกนที่บริสุทธเช่นนํ้ โปรด น้าพเจ่าส*กกร8งหนึ่ง แล้วน้าพเจ่าจะน้บถึอพระองค์เสมอไป ” พอน้อนวอนจบ อ*ลริกาน้งยืนนึ่งอยู่ เวลานนเงียบสง*ด. น'นเสียงอะไร ? กรุ๋งกรง-กรุ๋งกรง-กรุงกร้ง! - กระคง กระดึงเลื่อน—เส ใกล้เขามาทกท ใกลเข้ามา—ใกล้เขามา เสียงนนหยุดตรงหน้าน้าน ห*วใจอ*ลริกาเดนแรง หน้าแดงโคยกวามยินดีเหลียวดเฅ็ลมา เห็นนอน นึ่งไม่ได้ยินอะไรหมค มีเสียงผี่เท้ารีบน้อนเดินมา เสียงว'สดี ปลาคใจ ประฅเผยออก ชายผู้หนึ่งรูปร่างสูง ๆ เคินเน้ามา เสียงผื่เน้ เฅ็ลมาสด้ง หล่อนลืมตาขน ๔๒๒

อา! น่าปลาคใจเพียงไร หล่อนกระโคคลุกขํ้นจากเคียงท้นที อำแ วี่งเขำไปหา “ พี่ลิป ” หล่อนพคพลางสอึกสอน “ พี่ลิป พ่อยอดริก โปรดริกคีฉน อีก.นิดเดียวเท่านน ก่อนทดีฉไเจะฅาย ” เขากอดประท้บไว้กบอก ต่า นงกนอยู่ ปากพิลิปอยู่ทีปากหล่อน ระหว่างเวลานีอํลริกาได้แอบ จากท้อง ปล่อยให้สามีก*บภรรยาอยู่ดํวยก่นเฉภาะสองต่อสอง. ๔!■๓

บท บริตตากำล้งอยู่ในกล้วบดเสั้อกลมที่เบอนหิมะ ในขณะท เลอน แกได้ทราบเรื่องราวหมดแล้วจากวัลคีมาร์ ถึงการที่กิลค์มาร์ถึ แลเฅ็ลมาเจ็บหน*กมีอาการเพียบ บริฅตาบี่คฅาสอั้นล้นที แล้วล้นม ทำกิริยาคล้ายโกรธแล้น “ตาย! ตาย!” เขาล้องล้ง“โฟรเก็นเจ็บมากจวนไม่รอคแลไม่ พยาบาลล้กษ'านอกจากหล่อน ’’ ล้ลริกาให้รู้สึกชอบกลในใจ ที่ไค้เห็นกิริยาบริฅคากล้บมาขู่เอาตน ตอบเรียบ ๆ ว่า “ฉันก็ได้พยาบาลโดยสุดกำลัง อยู่ล้บเธอทํ้งกลางวันกล ว่าเปนลกฉนแท้ ๆ ก็'โม่รู้หละว่าจะทำประการใดให้คีไปกว่านนได้ แลฉ ล้กหล่อนอย่างทีสุด ’’ ปากล้ลริกาขมบขมิบ บริฅตาล้งเกตเห็นออกรู้สึกละอายตนเองในการ ที่ได้พดจาหนล้น ในการที่จะลบล้างกำโกรธเช่นน เขากระโดดเล้าไ อลริกาแล้วจบ ทำ!ห้อลริกาปลาคใจมาก “ขอโทษที,’ บริฅตาวิงวอนล้วยเสียงล้นไพเราะ “ฉันได้ล แต่ล้าหล่อนล้กโฟรเก็นหล่อนจะรู้ร่านนรู้สึกอย่างไร ฉันกำล้งหุนล้นโค ๔๒๔

โทมน*กีที่มไค้มาพยาบาลเธอ แลโธ่!คณพ่อของเธอ,, นาตาไหล- “ท่ ออกตีเข่นนน เหตุไรจึงเสีย โอ!รายกาจเหลือ๓น น่ากล*วแท้ๆฉิน หเ1มเช^อ 55 อลริกาเอามือตบบ่าแลไม่พูดว่ากระไร ห่ลตีมาร์ถอนใจ บริฅฅาเอ เชคนาตาแห่งแลว ก็กล*บ่รํองไห้ใหม่ “แลเดี๋ยวน,, พูดพลางสอน “ห่าโฟรเก็นตาย ฉันจะตายห่วย ตายจริง ๆ ไม่เชื่อกอยคซี ฉินไม่ขอ - ขอ - ขอมีชีวิตร์อย่ - ห่าเธอไม่อย่ “ไม่ตายหรอก” อ'ลริกาตอบ ‘■ทีแรกฉินกล*วอยู่เหมือนห่น แต่เด ต่อยทุเลาขํ้นมากแห่ว อย่าเปนทุกข์ร้อนบริดคา ไม่มีภ*ยอ*นฅรายอะ กวามรกของสามีเธอ จะยกความหน’กให้พ่นจากใจ แลกำลงว'งชาจะกล*บ่มๆ หาเธอโดยเร็วกว่าที่ได้ออกไป ” แห่วแสรงทำเปนหนไปเอาพนใส่ในเตา แต่ที่จริงแก่พึม ออนวอน วลดีมารน'งอยู่ห่าง ๆ หน่อย จึงเล่าเรองที่กิลค์มาร็แลโลว้ แก่กรรม บริฅฅามิไค้แสดงกิริยาเสียอกเสียใจเลย “ดีใจน*ก์ที่ฉิน่ไม่อยู่ห่วย ” บริฅตาพูดอย่างโกรธแห ว่าแกแข่งชกโฟรเก็นรำยกาจอย่างไร บางทีคำแข่งข*กน8นกระม'งเอากวามท มาไห้เธอ เพราะฉน็นตายเสียดี ต่อไปทกสีงจะเรียบรอยหมด ยํงไงไ ให้นึกว่าแกคงมีความผิดอะไรที่จะสารภาพ เวลาแกตายแกพูดอะไรไว หรือเปล่า โ,’ ะ:'

๗ อลริกาไม่กลาทีจะตอบตรงๆ เพฑะมีประโยชน์อะไรเท่า สับยำโทโสใ ทวีขน จึงตอบสน ๆ เสียว่า “ใจแกพุงสรานนก พดอะไรพงไม่ได้ศพที แต่เชื่อว่าหล่อนกงพอใจ ทีจะได้ทราบว่าเวลาแกจะต'เย แกกลำพระเสียเหลือเกิน ” บริฅตายมอย่างสงส*ยหน่อยๆ แกนใจนิดๆ ไม่เชื่อในคำพกนิ “ฉนไม่เขาใจว่าเหตุไรมนุษย์เราจึงกลวพระ,, เขาพูด “ถ ความมีดแลวก็ไม่ต่องกลำ, ที่กลำก็กงเพราะมีความมีด นี่แหละเปนความเห็น ของฉน ” อำริกาไม่ฅอบว่ากระไรในเรื่องนิ ไถลไปพูดเรื่องอื่นเสีย บ ห*นมาทางสเว็นสันถามว่า “ ศพคุณพ่อโฟรเก็นน*นหนำ เอาไปผงที่ไหน สัสดีมาร์ ?” สเว็นสันจ้องคอย่างปลาด แลำยมอย่างตรองลึก,ชง “ ผงที่ไหน โ หล่อนคิดหรือว่าศพท่านจะผงรวมอยู่ในแผ่นดินเดี กนอื่นๆ? เปล่า!ท่านแล่นเรือไปแสัวบริฅตา ไปทางโนน*, เขาชื่ไ อ่าวฟะยอด บริฅฅาจ่ยงคูดำยตาโพลงโต หนำกิ'ซีดเผือดลงท*นที ไปอย่างไรได้ “แล่นเรือไป นี่แกผนไปหละกระม่ง แล่นเรือไป ถ้าท่านเสียแลว ” สัลคีมาร์ยี่งรือนรนกระสับกระส่าย “บอกไม่เชื่อ ท่านแล่นเรือไปแล้ เขาพดซาดำยเสียงแหบเครือ “เรือสัลคีรีอยู่ที่ไหนลองหาดูซิ พบละกิดี ๔เ23๖

แลท่านไปค*ว์ย เซ่นเคียวท”บแม่ท่พแลพลทหาร ไปทกวามสว่าง ก แลความไชยชนะ นี่แหละเปนกำที่สุดของท่าน” บริฅดานึงตวองอย่คร่หนึ่ง แลวจบมืออลริกาถ''1มว่า “ นเ หรือไ” ว้ลดีมาร์ได้ยิน'จึงลกขั้นแล*เวยั้มนิด ๆ “ ฉินไม่ฟนบาหรอกบริตต เขาพดเรียบๆ ‘'อย่ากล*วเลยถึงความทุกข์ในกาวที่ตองพล่ดพรากจากนาย ที่รก อาจทำให้ฉินเปนบ่าก็จริง แฅ่ฉนกงตองเปนยิงกว่านี - นีฉนย แลได้บอกกวามจริงแก่หล่อน’' เขาหยุดครู่หนึง แล'วพูดฅ่อไปควยเลี “เห็นจะท่องการพนอีก ฉินจะไปเอามาให้” แลวก็ออกไป บริฅตาแลตาม ควยความพิศวง แล้วจึงถามอํลริคา “ เขาหมายกวามอย่างไร ใ ” “เขาพดว่า” อ*ลริกาคอบ “โอลาฟ กิลค์มารีท่าตามล*,ทธิของเข เ1,ท*านเ,อง , ข แล*วก็เลยเปลี่ยนเรื่องสนทนาไปพูคถึงเรื่องเฅ็ลมา บริฅฅา ร่อนใจมาก อยากพบโฟรเก็นของเขา . นึกบ่นโกรธเซอร์พี่ลิปในการที อยู่นมนาน กร4นี่จะตามเข้าไปก็เกรง,ว่าจะเปนที่ข*คฃวาง “เธอควรเรียกให้ฉนเขาไปสกครู่” บริฅฅากิคอย่ใน'ใจ “อยากเห หนำคุณออกจะตายไป แต่พวกผู้ชายเหมือนกนเช่นนี่หมด - ถาได้สมประสง แล้วก็''ไม่กิคถึงกนอื่นบาง ผ่าเทอน่า! นี่เราจะตองกอยอยู่นานฒ ๔1®)(ท)

บ่นพลางกึ๋มนํ้าชาคุยก*'บอ*ลรกาไปพลาง ประเดี๋ยวเงี่ยหูพงเสียงทีว่ ผีเท่าใกามาบไงหรือไม่ แต่ไม่ได้ยินเสียงเงียบสง*'ด ไนที่สกทนทานอยู กอย ๆ ย่องไปทประตุ แล่วเบ่ดออกเบา ๆ แลเยี่ยมหน็าเขำไป เซอรพ เหนจึงกวกมือเรียกให้เขำมา เขาน'งอยู่ขำงเฅียง มือประกองเฅ็ลมาซึ่งพิงหด*'บอย่ล่ สดชืนผ่องใส ริมผีปากยมนิดๆ ลมหายใจเช่าออกเดินอย่างสควก แกม เรอ ๆ เปนสีกุหลาบ บริตดายืนนึ่ง ไม่ทราบว่านาฅามาจากไหนหยดเผาะ ๆ “ พุโท่ ! คุณ,! คณ,! ” แกกรวญกรางพิลาบรำไรแต่เบา ๆ พอเฅ็ลม พลิกด*'ว แล่วลืมฅาขํ้น “บริฅฅาหรือน*’นิหนะ?” เสียงอ่อนหวานมาจากคนเจ็บ บริฅฅาวี่ เขาไปจิบมือทนศีร์ษะแล่'าจูบ ต่างคนสนทนาก*'นเปนที่รื่นเริ อล่ริกาเล่ามา พี่ลิปกระโดดเขาไปจบมือล’นโดยขอบคุณ “ฉันไม่รู้จะขอบคุณหล่อนอย่างไร” เขาพูดโดยกะด*'ญฌู “เปนกา ยากที่จะใช้แรงแทนคุณไค้ ภรรยา ฉันได้เล่าให้พงว่า หล่อนไค้เอ กรุณามาก ขอพระจงทรงอวยพรให้ หล่อนไค้ช่วยชีวิตรํเมียฉัน” “ไม่จำเปนที่จะล่องขอบคุณดีฉัน,, ล่ลริกาพูดล่วยเสียง โปรดพง เซอร์พี่ลิปแลคุณล่วย คุณยงไม่ลืมซีเกอร์กไม่ใช่หรือ- “ลืมเขา,' เฅ็ลมาพูดเบาๆ “ไม่มีเสียหละ ฉันร’กเขามากทีเดีย ล่ลริกาล่มศีร์ษะ “ เขาเปนลูกดีฉันเอง เกิดในเวลาที่กำล่งเก แลดีฉัน - ดีฉันไค้พยายามจะฆ่าเขาเสีย ”

เตลมารองค*งโคยกวามสยดสยอง อ*ลริกาห*นมาจองดูเชิงวิงวอน “ อย่าเกลียคกีฉไแลย ” แกพคต่วยเสียงสิน “คุณไม่ทราบ ทนทุกข์เพียงใร เวลานํ้นกำลิงเปนบ้า ค้ฉ'นไค้เอาลูกไปลอยนำเสี ฟะยอด เพื่อให้รมนาตาย แด่คณพ่อของคณ, โอลาฟ ดิลค์มารื่ไค้ช่วยชีวิ ดีฉนไม่ทราบเรื่อง มาทราบเอาต่อภายหลง หลายบ!คีฉนรู้สึก กวามบาป หน*กอกอยู่ ไค้อ่อนวอนขอให้พระทรงโปรดเสมอ แด่รู้สึกว่าพระองค์จะทรง ยกโทษไม่ไค้ เปนพระเดชพระคณอย่างยงที่คุณได้เอาเข'1มาเลยงดู คืฉ*นจะไป ขอคุณคิดถึงคืฉ*น่แต่ส่วนที่คืเพราะเห็นแก่ชีเกอร์คเถิด ” พดแล่วอ่มลงจบมือเฅ็ลมา แลก่อนที่ใคร ๆ จะห่ามปรามประ อ*ลริกากีออกจากห่องเดินหายไป ส*'กกรู่หนึ่ง บริดดาเดินดามออกไปดู, ไม่พบ กลบไปโบ๊สกอปเ ต*งแต่เซอร์พื่ลิปมา อาการเด็ลมาค่อยทุเลาหายว*นหายคืน พี่ลิปนํ่งอยู่ที่เทำหล่อนสนทนาก*นถึงเหดซึ่งเคืดขน “พคลึงเรื่องจดหมาย’, พี่ลิปเอ่ยขั้น “แน่! ฉํนได้เขียน จากชิล-พึ่งจะถึงว'น่นึ่เอง 'เปรอช’กชำอยู่ที่ไหนหนอ ปลาค อ่าน-หล่อนรู้ทุกสีงดิแลว ดูเหมือนมีจดหมายอีกฉบบหนึ่ง เปนลายมือห ทั้งอยู่บนหงน*น่ยํโงไม่ได้เบื่ดเลย ’’ เขาหยิบเอามา หล่อนรบไป หนำชีดท‘นที “ เปนจดหมายทคืฉนเขียนถึงคุณพ่อ เมื่อก่อนจะออกจากลอนดอน หล่อนพคในดาคลอเต็มต่วยนาฅา “ มาชำเดินไป ”

“เตลมา,' เซอร์พี่ลิปพดเรียบๆ แลเปนเชิงละห้อย “หล พงจดหมายที่คุณพ่อล่งไว้ฟนคร1งที่สุดไค้ไหม ใ ท่านเขียนไน แลเอาจดหมายนฝากไว้กบจ่ลคีมาร์ ” “โปรดใ ห้คีฉ้นดทีหรือคะ” หล่อนพึมพำแล่วสอน “คุณ คุณพ่อทีรกรเองลก ดีฉ้,แนึกอย่เหมือนล่น.ว่าท่านคงไมไปเฉย ๆ สิงเสย ” เซอร์พี่ลิปกลี่กระคาษที่สเว้นล่นให้ แล่วต่างคนอ่า ความว่า: เฅ็ลมาลูกรกของพ่อ “ ที่ทางซึ่งพ่อกอยอยู่นํ้น์ไค้มาถึงแล่ว ประตูว*ลฮอล์ลา เบี่ดร*บวิญญาณของพ่อ ไม่คัองปลาดใจว่าพ่อดีใจที่จะไ แล่ว ไม่หน'มแน่นมีกำล่ง'วงชา เพราะฉน่นเจ่าไม่คัองมีความเสียอ เสียใจอย่างไร พ่อคัองการจะแล่นเรือไปหาที่แผ่นดินใหม่ ลาเจ่าโดยไม่มีกวามเสียใจ เพราะเจ่าอยู่โคยความคุขสบายแล่,ว อยู ความปกบกของผ*วเจ่า แลความบริสทธของเจ่าเอง ขออวยพรไห้ผำเจ่า จงปฏิบัติเขา, เฅ็ลมาชองพ่อ, โดยความซื่อสฅย์สุจริต เชื ตามที่พ่อไค้สอนไว้ จงมีกวามอ่อนหวานไห้เสมอ ให้ความจริงของเจ่ เปนโล่ห์บองก่นอาวธต่าง ๆ แลพ่อช่วยอวยพรให้เจ่า'ในเวลาที่ชีว จะออกจากร่าง ให้เจ่าชื่นชมคังเช่นนกในฤตูร้อน พ่อไปโคยกวามศข (2 สาว

ถาเร้าร้องไห้ก็เปนการผิด เพราะฉน่นอย่าร้องไห้ ร้ลดีมาร์ กรอบกรองปานช่องต่อไป แต่อย่าถามไถ่เขาถึงการที่พ่อแล่นเรือไป เขาเปนแต่เพียงทาษ แลใจกำล'งทกข์ทนอย่ต้วยความเสียใจ ให้เ สี่งของที่พ่อให้นั้เถอะ สำหริบเปนบำเหน็จรางริล ค,องลาก่อน ลู ควงใจของพ่อ จงลืมนึกถึงพ่อเสียเช่นเดียวก*บผน เราจะจากก่นก็ นานนก คงจะได้พบก่นอีก ที่งเจำ แลพ่อ แลพี่ลิป แลทกๆกนที เร้า หนทางที่จะไปสวรรค์ที่นกงจะผิดทางต้น แต่ในที่สดกง กวามที่มีชีวิตรือย่เหมือนก่น กวามศขจงมีแก่เร้าแลลูกหลานเหลนของ เร้าต่อไป “พ่อของเร้า, โอลาฟ กิลด์มาร์” เฅ็ลมาร้บหน่งสือนนชนจูบ นาตาไหลคลอคา ส่วนเออร์ริงต้นท ชอบกล จะร้องไห้ก็ใช่ที่ จะรืนเริงก็ไม่ควร สกกร่เฅ็ดมาค่อย โศรก จึงพูดควยเสียงแหบ ๆ เบา ๆ “ น่าสงสารร้ลดีมาร์ ” หล่อนพูด “ ในใจกงปวดร้าวนะค้ะ พี่ พิลปเงยหนาขํ้นร้องดูเปนทีเชิงถาม ;‘ดีฉันเร้าไจดีว่าคุณพ่อมีความต้องกาวิอย่างไร ในเวล พก “สเวีนร้นคงจะ ได้เปนผู้ร้คการเรื่องน โธ่ ! พี่ลิป น่ากลาเหล อยากตายต้วย โลกนคุเปลี่ยวเปล่าไม่มีอะไรเลยส*กสีง’, ๔๓๑

พิลิปกอดหล่อนไว้แน่นโดยความรก แล่วกระซิบว่า “ แม่เฅ็ลมาของฉน ไม่มีอะไรส*กสง - ไม่มีอะไรที่จะมีราคานอกจา กวามรก ” ;; ออ! จริงข้ะ’, หล่อนฅอบเบาๆ “เปนประเสริ^กว๘่ารึทรึ ุกสี่ง นอกจากน่ใม่มีอะไรที่จะกล่าวมากมาย สามีภรรยาก่นไค้กล*บมา เดิมในลอนตอนอีก แลอยู่โคยกวามศข ส่วนเลกีวินสเลซึ่งไค้หนีไปเยอรมไเ พอรู้ว่าเคืลมากล*บมาภ็เขียนจดหมายมาวิงวอนขอโทษ หล่อนได้กอบจกหมาย ของท่านเลดิไปด้วยถอยกำยินไพเราะอ่อนหวาน แต่หล่อนนึกกาดเอาว่าก ไม่ได้พบกนอีก ส่วนเนวีลเมื่อได้ทราบว่าภรรยา คือไวโอเล็ตเวียรได้ไป แก่กรรมที่อเมริกา ในเวลาที่ไปก*,บกุ๊กอะไรกนหนึ่ง ท่าให้เขามีความยิน การที่จะได้ลืมความเก่า โรคที่ไวโอเล็กเวียรถึงแก่กรรมไม่ใช่อื่น ที่กี่มสรามาก โรงลครบลินเยี่ยนฅ์ก็คูเงียบไป ผู้คนซาลง ผายเบี!ยรืรื คูเปร๊สแก่งงานกํบบริกกา แลมีกวามจองหองมากที่ไ ภรรยาอีนมีกวามรอบรู้ชำนาญในทางแม่เรือนทุกส็ง เขาม่กจะพูดว่ ดหล่อนซิ! เมียฉน! มาจากนอร์เว,’ ขางบริฅตาก็พูดจาคุยสนุกสนาน ส่วนลอริเมอร์เปนอย่างไร ? ในเรื่องความว*ก'ไม่มีสำหร*บเขาเลย หรือ สวรรค์''ไม่มีสี่งของให้เขาบางเลยเจียวหรือ ตามที่ซิเกอร์คบอก เปล่าเลย พ เขาอายกลางกนหน่อย ไค้มีหญิงรุ่นสาวกนหนึ่งมาเหนยวเอาความรืก (5รืดาเ2ฮ

122* ไป แลซ่อมแซมให้เรียบร้อย แรกเมื่อหล่อนย*ง์เปนเด็กเล็ก ๆ อายประมาณ หาขวบ, ในตาสึพ้า ผมสีทอง หล่อนได้พคกํบลอริเมอร์ในบ่ายวนหนึ ม่านเออรริงฅน น,องชายของเร้าหล่อนอ่อนกว่าบหนึงชื่อ โอลาฟ กำลงนํ บนฅกบิว ลฟเล็ส หล่อนกอดคอลอริเมอร็ เรียกว่า“ซอร์คี” แลวขอ แต่งงานคิวย ล'ท่เลึสพอได้ยินหำเราะล่อง แต่หล่อนกล*บ่ตอบว่า “หนุไม่เห็นฅุกข์เลย หนูร*กซอร์ดี หนูจะแต่งงานกบเขา” ยอชเอาหล่อนกอคไว้แนบอกโดยระว่ง อย่างเคียวกบกำคอกไม้ ก ว่ากลีบจะร่วงหล่นเหี่ยวแห้ง “ดีแลำ” เขาตอบ แต่มีเสียงสนอยู่นิดๆ “ฉไเจะร*บ่หล่อนเป ภรรยาเล็กของฉ*น เฅ็ลมาฅกลงก้น” ตงแต่นํ้นมาใกรถามชื่อหล่อนเปนบอกว่า ‘\"ภรรยาเล็ก ๆ ของซอ เฅ็ลมา” ที่ง์เซอร็พิลป บิดา, แลเตีลมานึกข*นเสมอในเรื่องน เมื่อเฅ็ลมามีลูกอายุไค้สิบหกบื่ ไค้กล*บ่มาจากโรงเรียนที โรงเรียนเดียวก*บ่ที่มารดาไค้เรียน หล่อนมีก'วามสวยงามทวีขั้นมาก สวยเ มารคา ทำให้หำใจเตนแรงผิดกว่าธรรมคา กนอายกลางกน โลหิตก็เค้นเร็วขั้น เขาพยายามจะรบกวามรู้สึกน แต่ไม่สำเร็จ ดำยรู้สึกตำดีว่า กนแก่อายถึงสี่สิบ แล้วหรือจะพยายามเอาความร*กของหญิงสาวอายสิบหกได้ ว*นหนึ่งเขาเผลอ พกพล่ามความรู้สึกเหล่านั้ออกมาแก่หล่อน หล่อนเงยหนำขั้นสบต ไม่ผิดเดีลมาแม่เลย แล่วพูด'ว่า ป็เ0)0)

“ ดีฉันไม่ทราบว่าเหฅไวรึงไค้พกถึงเรื่องนั้อีก เข่าใจว่ ไว้นานแล’ว ” “ตกลง,, ลอริเมอร์ทวนกำอย่างปลากใจ กวามบ*งก*บไม่อยู่แก “ ตกลงแม่เจาประคุณของฉ*น-ฉินแก่กว่าหล่อนมากน*ก ” “ดีฉันไม่ชอบกนหนุ่ม” หล่อนบอก “ดีฉันไค้เชื่อว่าเปน มาฅงแฅ่เด็ก ๆ จึงเข่าใจเสียว่าถึงโตแลำการก็กงจะไม่เปลี่ยนแ ไค้บอกคุณแม่คงนเหมือนก*น ท่านมีกวามพอใจมาก แต่ฉัาเธอไม่ต’องการ ดีฉัน ” ลอริเมอริไม่ยอมให้พกให้กลอก โอบอุ้มหล่อนเข่ามาจบกรงร ที่ยมอย่างบริสทธ “กองการหล่อน ” เขาพึมพำคาถาแสกงกวามรก่ค้วยเสียงชอ ปลี่มจนลืมตำ “ฉันต’องการหล่อนเสมอ เฅ็ลมา” จบบริบูรณ์ ๔๓๔

พขพฅโ?เพมพพ??จํขข?1 ท่าพ??'เย์ท? ข??ขศึ? ขายส่ขข ฒุ่'ดี?™® ด'หเต ขุ่ขขข1 ยู&เพภ ข . ส่.๒^0๓^