เต็ลมา

เพื่อนของสามีกัน ” แลำหล่อนยั้มอย่างอ่อนหวานน่าริก จนทำให โกรธแก้นฅำเองนื่กระไร ในการที่ผิดจากกวามคาคหมาย “ กันกัองแนะนำให้หล่อนรู้จ*กก’บกนอื่น ” ท่านเสดีพดโดย “นี่เพื่อนกันมิสสิสร’ช มาร์แวล เชื่อว่ากงจะชอบกน จงอนุญาฅให้ มิสสิสแวนกล’บ มิสสิสแวนกกับ,’ พวกผู้หญิงเหล่านี่กไเศีร์ษะน่อย ๆ ส่วนเฅ็ลมาก็กัม “เซอร์ฟรานซส เล็นนอกส์,, เลคีรินสเลแนะนำต่อไป แลหำ เปนเชิงกกัายจะเย่ยหยินในเวลาที่เห็นชายหนุ่มกระทำกิริยาเการพน เปนนางพระยา แล้วห’นไปทางลอร์ครินสเล ■‘สามีฉิน,, ลอร์ดวินสเลเหล มาริบกำน’บ แลร้สึกตื่นเกันไปดำยกวามสวยงามของหล่อน “ เซอร์พื่ลิปก’บกันรู้กักกันมาหสายบี1แล้ว ” เขาพค ไว้แรง “เปนที่ยินดีอย่างยี่งในการที่พบหล่อนกืนนี่ เลดีเออร ว่ากงมีพวกเพื่อนของกันหลายกน ที่อวยไชยให้พรสำหร’,บการอาวาหมงค เขา ” เฅ็ลมายิม “เปนพระเดชพระคุณของท่านอย่างยึง ลอร์ดวินสเล ดีใจมากที่ท่านชอบพี่ลิป เพราะดีกันอยากให้ใกร ๆ ริกชอบพอเธอทกก กิวลอรควินสเลขมวดเปนทีครึกตรอง แลวพิจารณาดในฅาหล่อนโ เลอียดลออ นี่หล่อนซื่อกัฅย์กะกัญฌูต่อสามีจริงหรือไม่ ใ ใจ หรือ ใ หรือเหมือนกบพวกเพศของหล่อนเปนอันมาก ซึ่งจะพดแต่พอให เพราะห เขาถอนใจเบาๆ เปนกวามจริงแท้ หล่อนรกสามีโดยบริสทธื้ เ20๕๐

“ฉินเชื่อว่าความประสงค์ของหล่อนกงสำเร็จ” เขาตอบควยเสียง ละหอย “ ฉินไม่เกยเห็นเขาชื่นบานรี่นเริงเหมือนเช่นนเลย ” “อ๋อ ในเรื่องน5น” แล*วหล่อนหิวเราะ ‘‘เธอเปนกนอยู่ขำงจะไจนอ อยู่บาง เกยเล่าให้ดีฉินพงถึงเรื่องกวามทกข์ต่าง ๆ ในโลก แต่ดีฉินเช กงเปลี่ยวเปล่าว่าเหวใจ มาบ*กนี่ดูเธอรื่นเริงสบายดีแด้ว” “ ฉินเข้าใจเรื่องนนคี ” ลอร์ควินสเลยื่มหนาย*งขมวดอยู่ด้งเดิม มิสสิสร*ช มาร็แวลด้บแวนกล*บ เงี่ยหูพงกำสนทนาเหล่านี่โคยเอาใจ ออกนึกปลาดใจที่ได้เห็นกิริยาเรียบห้อย แลพูดก็ถกล่องดี กิริยาท นี่น ก่อนข้างจะเปนเด็กอยู่สํกหน่อย มาร์เซีย แวนกล่บก*บมารคา นง ไม่ใกร่มืความศุข แสงเพ็ชรฅระกูลเออร์ริงล่นแวว,วาวกว่าของด้วมาก ในขณะนี่นเซอร์พี่ลิปเคินเห้ามาใกล้ภรรยาพห้อมก*บยอช ลอร บิว ล*Vแล็ส เฅึลมายมก*,บลอริเมอร์อย่างฉินเพื่อนเก่าแก่ ทำให้หิวใจ แรงกว่าธรรมดา เขามองดูนึ่งอยู่ ในขณะน6นึ่สามีกำลังจะแนะนำ,ให ล*'พ่เล็ส ส่วนมืสแวนกล*บเอนด้วเขำไปกระซิบด้บมิสสิสร*ช มาร์แวล “ เขากงไม่ร้ว่าจะพดอะไรก*บเห้ากน ๆ น8น ” “เฅ็ลมา” เซอร์พี่ลิปพูค “นี่แน่ะ เปนท่านจินฅก บิว พ่อร์ฅ ด้พ่เล็ส หล่อนคงเคยได้ยินฉินพูดถึงเขาบ่อยๆ,' หล่อนยื่นมือออกทํ้ง์สองห้าง “ ออ ! ท่านคือผ้ที่มีชื่อเสียงโด่ เปนที่ห้กใคร่สรรเสริญของ!.รา” หล่อนพูดด้วยเสียงอ่อนหวานไพเรา (3เ๑

ฅลึงงนไปคิวยความปลั้ม เพราะไม่เกยไค้ยินใกรยกยอฅนควยถอยกำอนไพ เช่นนีเลย “ฉนร้สึกยินกีอย่างยืงที่ไค้พบท่าน หน*งสือที่ท่านแต่งฉนเก เหมือนก'น ออกร้สึกฅิคใจผี1ปากมาก” บิวยั้ม ไม่กล’าที่จะฅอบอย่างไรถูกจึงจะสมแก่กำเยินยออ*นอ่อนหวาน ไพเราะนนไค้ เขายื่นแขนออกแล่,วพค'ว่า “ จงอนญาฅให้ฉนหาที่ใ ขืนยืนอยู่เช่นนํ้ไม่ไหว เมื่อยขาตาย ” แล่วเขาแหวกหมู่กนพาหล่อน พูดอะไรก*นเปนภาษาฝร'งเศส ส่วนมาร์เซึชก'บมารคาต่างจ’องดก'น สีหนาเปลี กลายเปนปลาคโจแลเสียใจ แม่ชาวประโมงคํพูคภาษาฝรงเกสไค้กล่องแค แลหน'งสือกํอ่านล’,วนแต่ที่ท่านจินฅกวีเอก ๆ แต่งไว้เท่าน*น บิว ล'พเล็สพาเฅ็ลมาม่านฝูงคนที่เดินไปมา แลน'งพูดอย่ต เสียงกนพดกระซิบก่นต่าง ๆ บางกนก็พูคว่า “ หล่อนจะเปนสง่าขอ เรา เราจะต’องขอให้หล่อนมาหาเรา จงบอกให้เลดีวินสเลแนะนำหล่อนให้ร ก*บเรา หล่อนต’องมาเยี่ยมเยียนเราที่บ’าน แลอะไรต่ออะไรต่างๆ เลคีวิ ไม่ใช่เปนกนหูหนวกหรือตาบอด ไค้เห็นแลไค้ยินการที่ไค้เป เช่นนึดี ยีงทำให้เกลียดช่งเฅ็ลมายีงขน ที่งกวามรักพีลิปก็มิ เซอร์ฟราน1ซีสหล่อนทำตาขุ่นเขียว เขากำล่งยืนอยู่ช่างโต๊ะห เฅ็ลมาซึงน”งคยอยู่กบรัฟเลส ” “ฟูล,, เลค้วินสเลพึมพำแก่ฅวเอง “ ฟูล นึกหรือว่าเขาจะสวาสก เปรียบเทียบเช่าตับพี่ล่ปสู้กนไม่ได้หลุกลุ่ย” เส)(3เ1®ปี

แล้วกวาดคทิว ๆ พบพี่ลิปยืนอย่ขางภรรยา กำลงสนทนาอยูกบลอรด วินสเลใกล้ ๆ หีบเพลง หล่อนเดินเข้ามาน”งใกล้ ๆ แล'วสนทนาอะไรตออะไร ต่าง ๆ ในท*นใดนนห้นมาถามเซอร์พี่ลิปว่า “ เลดีเออร์ริงลันเล่นหีบเพลงได้ไหมคะ ? ” “ไค้บางนิดหน่อย’5 เขาตอบ “หล่อนรองเพลงไค้, พอพคขาดกำมีเสียงประสานกนรอบขาง 4เ ขอ ใต้โปรดรองเพลงเลด เออรริงตน รองเพลงให้เราพงสกเพลงเถอะ,, เซอรฟรานซส เลนนอกสเดนมา ตรงหน่าเฅ็ลมาพคพึมพำว่า “ เชือว่าหล่อนคงจะไมดรายถังลับปฏิเสธ ขออยู่น,น ” “ แน่ละซีลัะ ’’ หล่อนตอบ “ น่นิรองเพลง ,' แล้วหล่อนถอดถุงมื นงตรงหีบเพลง ก่อนที่จะฅํ้งลันร่องหล่อนห้นมาทางสามียมแลถามว่ เธอเห็นว่าเพลงไหนจะดีกว่าเพึอน ไ ” “ เพลงนอร์เวเรื่องเขาน'นแหละดี ” เขาตอบ หล่อนค่อยๆเล่นหีบเพลงเบาๆ พอน่าเสียงเสียก่อน เสียงพวกในห เงียบราวก*บพงเทศน์ ในฅาทกๆตาคอย'จบอยู่แต่ที่หห้‘เอ'นงามประดุจดวง แลมงกุฎเพ็1ชรบนศีร์ษะ ห้าครู่หล่อนร่องขน ทำให้พวกที่อยู่ในน1นลืมตาโพ โดยความปลาคใจ เพลงนอร์เวหรือนี่? เพราะอะไรเช่นนํ้น ยอชลอริเมอร์ยืนอ มืในตาคลอเต็มห้วยนากา เขารู้จกเพลงบทนดี ในเวลานความคิดข้ามไปน เขาแอ็ลเฅ็นฟะยอด ซงอย่ริมอ่าวฟะยอด โรงนาอันเก่าแก่ซึ่งอยู่

นึกเห็นหนำเฅ็ลมาในด้นแรกที่พบก่น แต่งคำสวมเสอขาวกำลิงนงท ฅรงหนาต่าง ซึ่งมีด้นกุหลาบขั้นพาดพ*น เสียงเด้าซีเกธร์คซึ ดงกองอย่ในห “ของดีๆทกอย่างมีมาสำหร*บผ้อื่น แต่ท่านสวรรกไม่มีให เขาจ\"องดรหิ' ล1อน* เดฟ้ยวนะเบ1’นภรรยาพ-1ล-ป1*แลว'1รูปร'างหน;1าคายงนารกนาเ.อ,น,4ค.0ูก'วา. แต่ก่อนมาก พอเฅ็ลมาริองเพลงจบ เสียงตบมือให้เปนรางด้ลด้งสนนห*อง เฅ็น กลินเก็นกนเล่นหีบเพลงเยอรม่นํเดินเข*ามาสรรเสริญชมเชย “ นี่เสียงเทพธิดาทีเคียว ” เขาพูด มีผู้กนมายืนล่อมเฅ็ลมาแน่น จนเกือบกระดิกฅ*วไม่ได้ “ฉไเหว*งว่า” มิสสิสแวนกล*บเอ่ยขั้น “หด้งว่าหล่อนจะให มาเยี่ยมเยียนถึงบ*าน เลดีเออร์ริงด้นใ ทุกๆวไเศุกร์ฉไเริบรองเพ “กงจะไปด้นหนึ่ง” เฅ็ลมาพูดสนๆ “แต่ฉนย*งไม่'ใช่เปนเพื เมื่อเราร้ด้กกไเดีแล*วฉ*นจะไป ให้เราพบปะก่นหลายกร1งเสียก่อน แล*วเมื่ เห็นว่าฉไเสมกวรจะเปนเพื่อนของท่านไค้ น'นแหละจึงจะเปนการเรียบ มิสสิสแวนคล'1IIไม่กนำที่จะฅอบประการใดถูก เลยนึ่งอยู่ มาร์แวลเดินเขาไปใกล้แลยิมอย่างใจดี แกกอดเตลมาไว้แลวา''เดว่า “หล่อนค*องมาหาฉ‘น” แกพูดด้วยนาไสใจจริง อย่างฉนมารดาพกแ บตร์ “ ฉนรู้ด้กพี่ลิปตํ้งแต่ด้งเด็ก ๆ เขากงจะเล่าให หล่อนด้องพยายามชอบฉินเพราะเห็นแก่เขา”

1I เตลมายม ‘ฉนอยากขิะชอบพอก\"บเพื่อนของพี่ลิปเสมอ แลเชื่อว่า จะเปนทีถูกใจท่าน ” มสสิสรช มารแวลกมลงจูบแลกอกไว้แน่นกร;;ซิบว่า “หล่อนเปนที ถูกใจของทุกกนIป พลิปตองนบว่าเปนกนโชกที เทียวนึฉ*'นจะตองลาทีเ ดกมากแลว พรุ่งนีฉนจะเขียนจุกนมายมาน*คว่นที่หล่อนจะไปเยี่ยม แลร*บ ทานอาหารกลางวํน์ดํวยก*น ” แท่ทานตองมาหาพี่ลิปบ่าง ” เต็ลมาตอบพลางบีบมือแก'!วแน่น ‘ ไปซี ! ไปซี! ” มิสสิสมาร์แวลพูกแล่'วก็เกินมาหๅเลกีวินสเ กอนแกลรา ขอขอบไจสำหรบกวามสำราญในว*น่นี่ ” แกลรารองควยเสียงด*ง “ไปหละหรือมิมซี'?” แลวเปลี่ยนเสียงกลาย เปนกระซิบ “นี่แน่ะในเรื่องผู้หญิงกนนี่นเห็นอย่างไร?” “เปนกนสวย-อย่าพูดอีกเลย” มิสสิสมาร์แวลตอบ แล่'วพกก่อไปที เสียงกระซิบ “ เลิกเกี่ยวของกบหล่อนเสียทีแกลรา อย่าทำให้หล่อนที'องร เชอว่ากงเขาใจุกำทื่ฉํน่พูค ” แกลวาห*วเราะแห็ง ๆ แลมือเล่นอยู่ก*'บพ*'ค “ตายจริงมิมซีนี่เบ่นอะไร ไปเสียแล่ว่ นึกหรือว่าฉ*นฟนฒัษ์เปนมารจะกินหล่อนเสีย ? แก่ที่จุริงฉน่ เปนเพื่อนก*บหล่อน ” มิสสิสมาร์แวลย*งแสดงกิริยาฟนทีละห์อย “ยินดีที่ไค้ยินเช่นนน” แกพูด “เปนเพื่อนทีกกุว๊่าดไทนีที่เปนส*ด แกลรา ” พคแล่วก็ไปเที่ยวเดินหาสามีกล*บบ้าน 12)๕๕

ในเวลานนมีหลายกนลงไปซิบประทานซิบเบอร์ แต่เซอร์พ,ลิป เบอหนายเปนทีสุดทจะอยู่!นหมู่กน มีแต่เสียงซิงกอ3พี่’-งไม่ไค้ บอกให้ เฅลมาลาแม่เจำของม่าน “ไม่รบปร ะทานซิบเบอร์เสียก่อนหรอกหรือ?” ท่านเลคีถาม '‘อ เพ่อไปเลย” แต่เฅ็ลมาจะขอคอสามีไม่,ไค้ จึงซิองซิคซิ]นเลดีวินสเลแซ “ เราตองพบกนอีก ” ท่านเลดีพูดพลางบีบมือเฅ็ลมาไว้แน่น “ ฉันเ ว่าเราเปนเพอนอํนสนิทสนม ” “ขอบใจมาก” เฅ็ลมาฅอบ “กุดไนฅ์ลอร์ดวินสเล” “จงอนุญาต,เห้ฉนไปส่งหล่อนถึงรถ’, ท่านลอร์ดเจำของม่านพออย คารวะดี แลยื่นแขนออกให้เกาะ “แลวจงอนุญาตให้ฉนตามไป” บิว ซิฟเล็สพูดเสริมพลางเอามือซิป แขนเออร์ริงซินแลกระซิบว่า “กซิาหาญชาญไซยอย่างไรขอซิบ กซิาหาญอ ที่จะหากวามศุขในโลกซินเต็มไปซิวยกวามทกข์ ? ” เออร์ริงตนยม มีกนหมู่หนึ่งตามออกไปส่ง เต็ลมาเหลียวมาตรๅจุ ท่าๆ “มิสเตอร์ลอริเมอร์ธยู่ที่ไหน ใ', หล่อนถาม “ดีฉันลืมลาเข ฉนอยูนเอง เลดเออรรงตน ลอริเมอรเดินออกมา แลพยายามผึน ให้ยม ซิกครู่หน้าซีด หล่อนซิบมือเขาไว้ แลพดแกมซิวเราะ “ เต็มที่น้ก มิสเตอร์ลอริเมอร์ ไปไหนมา ไ เธอเดทีเดียวว ไม่ไค้ดาเธอฉันซะเสียไซมาก อา! พี่ชายอะไรเต็มทีเช่นน,’ ๒๕๖

“มาบ้านกัวยก*นกบเราเถอะยอช” เซอร์พี่ลิปพุดโคยรีบร ด^ายก^นเถอะนเ^าเพธน ,, “กินไปไม่ไค้พี่ล,, ลอริเมอร์ตอบ “คืนนี่ไปไม่ไค้ ไปไม่ไค้ อย่าวิงวอนเสียให้ยากเลย ” แลวเขาทั้งมือเพื่อนลงไปโดยแรง หินม เฅ็ลมา “จงยกโทษฉิน” หินไปพดแก่หล่อน “ฉินควรที่จะมาที่นี่ก่อน แด่ฉนเปนคนขเกียจหล่อนก็รู้ดี กุ๊ดไนฅ์ ” “เอาเถอะคืนนี่มาไม่ไค้ พรุ่งนี่ดองมาให้ไค้” หล่อนบอก เขาสญญาแลตามไปส่ง จนถึงรถ แลเปน กน สดบ้ายที่ไค้จบม เซอร์พื่ลิป ในขณะที่เขากระโดดขนรถแลร่องล่งแก่กนรถว่า “ ไปบ พูคนี่ดูเหมือนเจาจะเข้าใจ เพราะม*น,รีบตอบกรง'รี่ทีเดียว ในไม่ข้ ไกลพนดา ลอริเมอร์กับลัฟเลสพากันเดินกลับเข้าไปในบ้านเลดีวินส แอบลังเกดคุเพื่อน เห็นนี่งขรึมจึงพูดขนว่า \" นี่แน่ะอย่าให้เรา ที่นี่เลย ไม่เห็นมือะไรดี ๆ กิน ไปที่กลับดำยกันไหมล่า ใ ” ลอริเมอร์ยอมเห็นควย ฉวยเสิอคลุมเดินสอดแขนไป สวนเซอร์พี่ลป พอขนรถเรียบร่อยแลํว์ จึงหินมาพูดแก่ภรรยา “ หล่อนคือกวีนของพากเหล นน แม่เฅ็ลมายอคร่กิของฉน สนุกไหม ใ ” “ดีฉินไม่เรียกว่าสนุกหรอกขะ', หล่อนบอก “อย่ในหม่พวก ไม่รู้จกซะเรียกว่าสนุกยย่างไรได้” ๒(^๓)

“ ถ่าย*งง1นเรียกอย่างไวเล่าจ๊ะ โ ” เขาถาม หล่อนหัวเราะ “ ดีฉันก็ไม่ทราบ ดีฉันไม่เคยไปในที่เ เหมือนว่าเขาจะอวดอะไรหัน แลพวกผู้ชายก็คเหน็ดเหนื่อย ถึงเธอเอง ดีฉันเห็นหาวเปนทลายกรง รู้สึกหัวไหม ใ ” พี่ลิปหัวเราะ “ ฉันไม่รู้หัวหรอกหล่อน แค่ไม่รู้สึกปลาคใจอะไรเ หล่อนชอบบิวไหม ใ ” “ชอบมาก,, หล่อนฅอบเรียบๆ “แฅพลิปฉันไม่ชอบหรอก ที่จ เพื่อนมากมายอย่างเลดีวินสเล ดีฉันคิดว่าเพื่อนหายากอีก” “ ก็จริงหังนน ! คุณหญิงไม่ใคร่สนิทสนมน’กหรอกหับกนพวก'เห เปนแค่รู้หักกน,5 “หัายงงนชอบสนิทสนมกบใครเล่าขะ,, เดีลมารีบซ'กถาม “ยกเสี สามีซึ่งเปนธรรมคาที่'จะหัองร*กใคร่ ” “เปนธรรมดา” พี่ลิปทวนคำ “เขามีลูกคนหนึ่ง เออร์เน็สเป ร ปร่างสะสวย วนหนึ่งหล่อนกงได้เห็น เทือนที่ร่ก,ใคร่มากลิ ข มาร์แวล ” “คฉนชอบแกเหมอนกน,, เฅลมาพูด “แกพดอะไรอ่อนหวาน แลจุนดีฉันควย” “อ*'งงนเรียวรึ?” พื่ลิปยั้ม “ฉันเห็นว่ากนอื่นควรจะป หัวหล่อนซึ่งไค้รบอีก แค่แกกไม่เช่เปนคน'ชึวิรำยอะไรเหลือเกิน เหั

*5 0 ก่อนขำงจะเปนกนโลภอยู่ส*กหน่อย แต่เฅ็ลมาหล่อนชอบใครมากกว่าเพ3น บอกฉันกรงหนึ่งแล่ว แต่ลืมเสีย ” “ดีฉันจะก่องบอกเธอส*กกี่หน” เขาพึมพำเบาๆ \"‘เชื่อว่าเธอคงไ เบือหน่าย เขาร้คีว่ากนที่ดีฉันร*กใคร่แลชอบมากก็กือฅวเธอนี่แห เธอเสีย กีฉ*นจะร้สึกว่าโลกนี่เปลี่ยวเปล่าอย่างที่สด อุ๊ย เธออย่าให พดมากไปเลย ว่าดีฉันร*กเธอมากเพียงไร ดีฉันบอกไม่ใด้หรอก ไม่ทราบ อธิบายอย่างไรถูก ” ต่อนี่ไปก็ไม่ได้สนทนาอะไรฉันอีกจนถึงบาน.

บท ๒อ กงแต่เย็นว่นน,นการไค้เปลี่ยนแปลงไป โนระหว่างชีวิตรีอ*น ของเต็ลมา หล่อนไค้มีไชยชนะต่อช่าศึกพวกโซไซเอตี ต่างกนพาก่น รู้จกม่เกคุ้นพบปะก่บหล่อน ก๊าดเชิญมาติดๆก่น วนคงหลายๆใบ จนออก รู้สึกเบื่อหน่าย ไม่อยากอย่ไนลอนดอน คิคจะกล่บ่ไปอยู่บ'เนเก่าของเออ ในวอร์วิกเชียร์ หล่อนได้ทราบเรึ๋องราวแปลกต่าง ๆ ซึ๋งเปนสื่งแรกที กระทบหู เลดีชินสเลได้ไปหาบ่อย ๆ จนคุ้นเกยกนสนิทสนม หล่อนไค้เรี กวามร้ต่าง ๆ ชองพวกโซไซเอตี บิว ล่ห้แล็สก็ไปมาหาสู่เนือง ๆ อย มิฅรีสหายเก่าแก่ของสามี แต่การสนทนาของเขาไม่มีอื่นไกลนอกจากการแต่ หน*งสือเปนป^ม การสนทนาเรืองอื่นก็มีบ่าง แต่ม*ก'จะเปนคำฅอบข้อถามขอ เฅ็ลมาท1งํ้สํ้น เช่นครํ้ง็หนึ่งหล่อนไค้ซิกถามถึงพวกผู้หญิงชาวลอ เขา1จึงโอ่อวดคิวยอมเสียเงินซอเครื่องเพ็ชรพลอยต่าง ๆ แลไปถ่ายรู ให้เขาขายตามชอบใจ เพออวกอางว่ากนเปนกนสวย ลบ่แล็สห*ว่เราะ “ตามที่ฉนเห็น เลคีเออร์ริงต้น ว่าหล่อนพคจาถ ต้องทีเคียว แต่ฉ่น่อธิบายเห1กุผลในเรื่องเช่นนึ่ให้,หล่อนพงก็'ไม่ คิดของฉไเม่นไกลจากความกิคของพวกอิกถีลึงคสโมสร ซึ่งเปนกามนิส'ยของ จ0

พวกหลงหนังสือ คนหลงหนังสือเขาไม่รู้จ*กทางของผู้หญิง เพราะฉนนฉ ฅองขอโทษในเรื่องนํ้ ” เ'ฅลมาซ*กถามอะไรต่ออะไรอีกหลายข้อซึ่งเกี่ยวข้องกับการในโ ท*งสน ลฟเล็สดอบบ้าง แกไ*วว่าไม่เข้าใจบ้างไปตามเรื่อง ส่วนเลคีวินสเลดสนิทชิดเชอกไ),ดี จนเซอร์พี่สึปหมดความระแวง มิสสิสร*ช มาร์แวลก็ไค้พบปะกไแสมอ บางทีแกส่งเกตดกิริยาของเลดีวินสเล แล่วถอนใจบ่นพึมพำว่า “แกลราจะคิดทำอย่างไรหนอ ไม่เข้าอกเขาใจ ส่วนแกเองมีความสงสารแลร*กใคร่เฅ็ลมามาก เพราะนิสไ]ของแกไม่ใช่เป ที่อิจฉาฤกียๆกนสวย แต่เปนคนที่ฅรงกไเข้าม แกชอบคนสวยแลคน ยี่งคนไหนย'งไม่มีเร่ามีเรือน แกก็เปนแม่สื่อแม่สายช',กให้ ในเรื่องแวนคล แกกำกังคิดจะช*,กให้แก่ลอร์คมาเชอร็วีล แลอยากช'กนำให้รู้จ'กร กัวย แต่หล่อนเฉย ๆ เสียไม่ใคร่ชอบพอนัก เช่นเคียวกับพลคระเว ไม่เรียกก็ไม่มา เพราะฉนํ้นการส'มพ*นัธมิฅร์ใน-ระหว่างหญิงทํ้งก่นจึง' ชิดเชอนัก หล่อนรู้สึกว่าดูเหมือนจะให้ชอบพอกับพวกชาวบ้านนอก ที่ เห็นฟะยอดย'งคีเสียกว่าที่จะชอบกับท่านพวกเศรษฐีไพร่สถุลเหล่ ก็นาสงสารแวนกลไ] เขาพยายามจะกระทำอัวให้เปนผู้ดี แต่ไม่สำเร็จ น จากได้ชื่อว่าเปนเศรษฐีอเมริกันกนหนง การใช้จ่ายของเขาพํมเพอ เครื่องภาชนะก็กังนของดีทงํ้สั้น จนชื่นถ่ายรูปก็ถ่ายรานเคียวกั เปอรี แต่ถึงเช่นนนเมอรู้สึก'ว่าวงษ์เออร์ริงฅไแปนเศรษฐีใหญ่แลมีผ้น มาก เขาก็มาอ่อนนอม แลพยายามให้ลูกสาวมาเยี่ยมเยียนเก็ลมา 1ฐปิไ}๑

ยงมีอีกหลายกนไม่ชํวแต่ท่านเกรบรี)อเมริก่นผู้นีเท่านน ทีเข ประจบประแจงแม่ชาๅนอ71'วสๅย ไน'จำพวกเหด่านีมีเซอรฟราน,ซีส เลนนอก 'ควยคนหนึง เขาพยายามกระท่าค่างตุ เพื่อจ๋จีให้ชอบใจหล่อน แต่ ร'ูสึกฅรงกนขาม แลได้กล่าวกวามในใจเหล่านออกมาแก่เลดีวินสเล “น่าสงสารเซอร์ฟรานซีส ท่านเลดีพดแลหวเราะเยาะเบาๆ “ ฟนกนทีอยู่เฉย ๆ ไม่มีความศข อย่าวิตกเฅ็ลมา เขาไม่กลากดหล่อนหรอ ฉนเชือ-เขาไม่ได้ตงใจทำผิดคิดร้ายอะไร นอกจากจะทำฅวเองให้เบ่น หล่อน’, ส่วนยอช ลอริเมอรี ระหว่างเวลานึ่ใค้หนีไปอยู่ที่ปารีสกบ ควยรู้สึกว่าจะสู้หนำกบแม่ส่ดรสาวนีไม่ไหว เพราะเชื่อใจฅวเองอย่างแน่ ว่า ถ้าขืนได้พบปะหล่อนบ่อย ๆ กวามวักก็ย่อมถ้องทวีคูณ แลถ้าขื วัน ไร ก็ชํวไม่เปนถ้ว เท่าน*น เปนหมดความไว้วางใจของเพื่อน จำเปนถ้องหลบหลีก ส่วนหล่อนว้สึกหงอยเหงา ในการที่ขาดเขาไปจา เพื่อนฝูงที่งหลาย ไค้ไปเยี่ยมมารคาของเขาบ่อย ๆ เพื่อเปนเค ว่า หล่อนชอบลอริเมอร์เพียงไร มิสสิสลอริเมอร์เปนกนใจดีรอบกอบ เฅ็ลมาก็เขำใจไค้ทํนทีว่า การที่ลอริเมอร์หนีไปน8นเพราะเหต บอกให้หล่อนรู้ เพราะฉน8นจึงไค้นึงเสีย ในไม่ส้นานนกต,อนนมา ไค้มีเหตุการเกิดเข็ญขั้นในระหว่างชีวิต หล่อน ระหว่างเวลานนเฅ็ลมากบสามี ไม่ใคร่มีเวลากุยจู๋จี๋กระห กี่มากนอย โซไซเอตีไค้แบกหล่อนให้ห่างออกไปเสีย เพราะวันหนึ่งปร 1๑) ๖ เชิ)

กนโนไเมาหากนนํ้มาหา แลยิงจะกิองไปเยี่ยมเยียนเปนการคอบแทนอีก เซอรพี่ลิป เพือนฝงชกนำเอาเขา,ในปาว์เลียมเมีนฅ์ แลฅงแต่นํ้ ในการเหล่านํ้ ม*กจะเรียกเจ*าเลขานการเขำมาปฤกษาหารือในเรื่องโปลิฅิก บางว*นก็ใม่ได้ไปไหนอุคอยู่แต่ในห*,องทำการ อ่ไนหน*งสือเล่มสีนา เขียนจคหมายบ*างฅลอคท8งว่น จนเกือบลืมภรรยา เพราะฉน8นทำให้หล่อน หน*กใจอย่างที่สุด รู้สึกว่าแต่ก่อนนั้อย่กนเคียว ดูเหมือนมีกวามศขสบาย เพื่อนฝงมาก บางทีหล่อนนงตรองพลางนาฅาไหลเค็มฅา จนบริตฅาส*งเกฅ เห็นได้ ออกนึกสงส*ยว่าเหตุไรนายของตนจึงเปลี่ยนแปลงไปเชนน ‘'ในลอนคอนนเค็มทีน'ก” บรืฅตานึกในใจ “รธนรดเหลือเกิน ไม่มีลมพดเย็น,ให้เธอบ้าง ไม่เห็นมีอะไร นอกจากไปเกินรำไปปาร์ฅีแลไปโชว ต่าง ๆ เธอจะไม่เหน็คเหนื่อยเบื่อหน่ายอย่างไรได้” แค่ยีงกว่านํ้นอีก เฅ็ลมาไม่ชํ่วแต่นํงนาคาคลอหน่อยเ หล่อนเขียวชำเสมอแลหน่ากมีแค่ทุกขเกราโกรก บริฅกาล่งเกฅมาหลายวนแ แต่มิได้กล่าวประการโค จนในทีสุดจะนิงอยู่ไม่ไหว ตองพคออกมาตรง อ “โฟรเก็น’'บรืตคาหยุดนีงเฅ็ลมาดูเหมือนจะไม่ได้ยิน“โฟรเก็น¬ ม เหตอะไรหรือค่ะ ว*นนีจึงไค้ดูเปนทุกข์รอน ไ” เฅ็ลมาสด้งทํ้งตำ '‘ฉนเปนทุกข์รอนหน*ะ'รึใ\" หล่อนทวนคำ บริฅตา ถามทำไม ใ ” “ก็กุณดูท่าทางไม่สบาย” บริฅคาพูคค่อไป “ไม่แช่มชื่นเหมือน แรกมาในลอนคอนใหม่ ๆ,’ ๒๖๓

รมผีปากเฅลมาสินริก *1 “ ฉํน-ฉนไม่ใคร่สบายบริตตา ” พอพดขาดกำ หลอน''จะใ]งกบฅว เว้อกไม่ไค้เลย สอืนร่องไห้ บริฅตาคกเข่า ปลอบประโลมดวยคำอนอ่อนVก'ๅนไพIราะกำง \"I จนเฅ็ลมาค่อยหยุดสอน เอาศรษะพิงกบบ่าบริฅตาแลวยํ้มนิต (ยุ ในท้นใคมีเสียงตบประฅเ เสียงเรียก “เฅ็ลมา หล่อนอยู่ในนํนหรือเปล่า?” บริตฅาเบิดประตู เซอร่พื่ลิปเดินยมเขามา แต่พอเห็นหนำ หยุดชง*ก เปนอะไรจ๊ะ แม่ยอดรก” เฃารองดงควยปลาตใ'จุ ‘‘หล่อนร่องไห้ หรือ ใ ” บริฅตาค่อย ‘ยุ เดินหสีกหนีออกไป เฅลมากระโดดเขาไปกอดสามีไว้ พลป อยาเปนทุกขเลยขะ” หล่อนพึมพำ ‘‘ดฉํนร้สึกเปน นิดหน่อย ไม่มีเรื่องอะไรหรอก แต่โปรดบอกดีหันหน่อยว่า “ เธอร จริงหรือ ใ แสไม่เบื่อหน่ายคีฉ้นรี ใ ” เขาเอามือเชยกางแลร่องดูหล่อนโดยปลาดใจ ‘‘เด็ดมาหล่อนถามอะไรแปลกปลาคเช่นนร่กหล่อนหน้ะ ๆ หัวใจหั ไม่ได้เตนแรงชนเพราะหล่อนหรอกหรือ ใ หล่อนไม่ใช่ชีวิตร์ ความศ ทุกสีงในโลกของฉนหรอกหรือ ? ” แล่วเขากอดไว้แน่นแลก้มลงจบ 1ต)๖๔

“เธอไม่เคยร*กใกรมากเลยหรือทัะ ใ” หล่อนกระซิบถามอีก “เปล่าเลย” เขาคอบ “เหตุไรหล่อนจึงถาม ใ” เต็ลมานื่งนาดาไหลหยด เซอร์พิลปจิองคูหทัาภรรยาโคยกวามปลา “วนนหล่อนท่าทางไม่สบาย,5 ในทื่สุกเขาพด “เห็นจะเหน็ดเหนื่ นก หยุดพกผ่อนเสียบ่าง กืนนื่อย่าไปคลกรบลินเยี่ยนต์เลย เราอยู่1บ่าน ดีกว่า ” หล่อนเงยหนำขั้นยมนิดๆ “ดีทันไม่อยากไปเหมือนทันพิลป สญญาทับแกลราไว้แลวว่าจะไป ท1งเราก็ไม่ชำจะทัองไปจากลอนดอนกล*บ วอร์วิกเชียร์ เพราะฉนื่นดีทันไม่อยากทำให้เปนที่ข*คใจเขา ” “หล่อนชอบแกลรามากหรือ ใ” เขารีบถาม “ชอบมากเทียว” หยุดนื่งถอนใจเบา ๆ “เขาเปนกนดีมืเมฅตากรณ เอั้อเพอ ที่งฉลาดไหวพริบฉลาดกว่าดีทันอีก เขารู้อะไรต่ออะไรต่าง ทง์เขาชอบเธอทัวย ” “ ย'งง1นรีจ๊ะ ใ ” พื่ลิปหำเราะหนำแกงทันที “ ขอบใจเขามาก หล่อน จะไปคลครบลินเยี่ยนต์คืนนื่ย'งงํ้นหรือ ใ ” “ ดีทันคิดว่ายงงนแหละ ” หล่อนพกฟนทีกรืกกรอง “ แกลราบอกว่า สนกมาก เธอกงจะจำไค้ว่า ลกรฮอสต์แลแฮมเล็ดนื่นคีทันชอบเพียงไร” เออร์ริงทันยม “แต่ลครบลินเยี่ยนต์ หล่อนจะรู้สึกว่าผิดกว่า เหล่านน เปนลกรฅลกเท่านื่นเอง,, 1®๖

‘■ดีฉินอยากทราบเหมือนก*'นว่าม่นเปนอย่างไร ใ,, หล่อนยมฅ “เพราะดีฉนโง่เง่านก” “โง่” เขาทวนกำก่งท่อง “หล่อนไม่โง่หรอก หล่อนฉลาดม หลกน*กปราชญ์ทีเดียว “เธอพูดจริง ๆ หรือก,ะ ” หล่อนถามเปนทีย*งไม่เชื่อ “จริงๆซี,, เขาพูดโดยหน*กแน่น “หล่อนมีความสงส'ยอะไรห จึงนึกไปว่าฉนพูคไม่จริง อย่าเลยในสองสามว*นนึ่ เราไปอยู่ที เผื่อบางทีหล่อนจะมีกวามศขสบายขั้นบ้าง ” หล่อนเงยหนาขั้นต้วยกวามยินดี “ ขํะดีฉ'นก็อยากไป แฅ่ ดุลกรกืนนึ ดีฉ้นไม่เหน็ดเหนื่อยหรอก ” “ดีหละ” พิ1ลิปฅอบอย่างรื่นเริง “งนก็ไปก่น เวนแต้ฉ*นเชื่อ ไม่ชอบถึงกระน8นก็จะไม่ทำให้หล่อนร1,องไห้ จะทำให้หล่อนต้ อย่างไรถึดีจะเปนกวามรู้ใหม่สำหร*บหล่อนต้วย ” ในเย็นว่นนึนเดีลมาไค้ไปคลกรพรอมก่บเลดีวินสเล แลพี่ เจาเลขานุการ ในชุกที่หนึ่งแลที่สองน8นงคงามดี การเต้น,รำก็เร พอถึงชุดที่สาม มีหญิงผู้หนึ่งแก่งฅวเปนนกมีขนที่แขนต้างปี1ก เฅ ท8ง์ตำ หล่อนเหลียวมาดูพี่ลิป ดฉนไมเหนสนุกเลย หลอนพดเบา ๆ “กลบมดกวาหงอยิ“ ดีฉนเห็นว่าไปบ้านดีกว่า ” เ2)๖๖

เลดีวินสเลพอไค้ยินก็ยิมอย่างเยาะเย1ย แล้วรีบหำมปรามว่า “ เพ่อไปเลย ถาไปเสียเดี๋ยวนั้กนก็จะคูเปนดาเดียว ผู้หญิงคนนึ โรงลกรน มีเขำของเพ็ชรพลอยยิงเสียกว่าฉินหรือหล่อนอีก ” เก็ลมาห*นมาจำงคูโดยความปลาคใจ แค่ไม'ตอบว่ากระไร ถ*าเลดีเ- วนสเลอยากอยู่ดูอีก หล่อนก็จำเปนท่องอยู่ ไม่ควรจะรบกวนความพอใจ ท่านเลดี หล่อนทรุดดำลงน*งอีก แลลากเล้าอั้มาเสียไกลจนเกือบปงหนำ โรงลกรมิด เซอรีพี่ลํปล้มลงกระซิบที่หู-ว่า “ ล้าหล่อนอยากกล*บม่าน ฉินก็จะพากลบ ขอแค่ให้บอกมากำเดียว เถอะ ” หล่อนสนศีรษะ “แกลราชอบ เราต้องอยู่” พี่ลิปเดินเขาไปจะพูดก*บเลดีวินสเลในเรื่องนั้ พอเนวีลเขำมาจบแ “ ให้ผมพูดก*บใฅ้เท่าสำครู่หนึ่งไค้ไหมขอร*บเซอร์พี่ล เสียงแหบๆ “ออกมานอกบ๊อกส์เถอะ มีธุระสำก'ญมาก” สีหนาของเนวีลซีดขาวคูเหมือนจะสลดลง ปากกอล่นริกแลท่าทางคู รอนรนมาก “ได้ซี” พิลปตอบโดยหนำแน่น ไม่มีเสียงว่าปลาคใจเลย แล้วข อนุญาตจากภรรยาแลเลคีวินสเลเดินออกไปนอกบ๊อกส์ สำครู่หนึ่งเลดีวินสเลหวเราะขนเฉย ๆ แลเอนฅำเขำไปกระซิบก เฅ็ลมา ๓)

ฬ “ หล่อนต้องเข้าใจเรื่องพ*,นนบ’าง แน่ะ! พี่ลิปของหล่อนเขาไปหล ฉากก*’บเนวีล หล่อนควรต้องเชี่อในเรื่องน ” “ ไปข้างหลังฉากหาผู้หญิงกนน*นหน์ะ ” เฅ็ลมารองคงคว แต้น “ไม่ใช่แน่ละแกลราเขากงไม่กล้าทำเช่นนน เปนไปไม่ไค้ “ เอาล้าย*งงํ้นเขาอยู่ที่ไหนเล่า ใ ไปนานถึงสิบนาที เหล่าน8น พวกผู้ชายหายไปหมด ฉนจะบอกหล่อนให้รู้ไวโอเล็ดเว้ยร์เปนคน ที่จูงเอาพวกผู้ชายไปหาเก่งน*ก ” แต้วเลดีวินสเลหํวเราะ “ อย่าทำหนำ เฅ็ลมา-หล่อนกงไม่ต้องการให้ผ*วอยู่เปนเต่าตุ่นก*บหล่อน เขาย่ อย่างพวกผู้ชายอื่น ๆ เหมือนต้น ที่จะเอาเขามาจ*บน่งอย่างเด็ก ๆ แลหล เอาเชือกผกเท่าไว้เห็นจะไปไม่ไหว เขาจะเบื่อหน่ายข้งนาหนำจนตา หนำเฅ็ลมาเผือดผิดปรกติท*นที มือจ*บพํค้ที่ถือไว้แน่น “แกลรา หล่อนดูพูดถึงกำนํบ่อยๆ” หล่อนพึมพำ “ดูแ ว่าเธอจะเบื่อฉ*น เพราะฉนไเฉ*นเชื่อว่าหล่อนกงยงไม่รู้จ*กใจพิ,ลปคี เหมือนก*บกนอื่น ๆ ต้งที่ฉ*นํไค้พบมาแต้วหรอก เหตุไรเธอถึงจะไปหล เพื่อพบก*บกนเช่นไวโอเลตเ'วียร ” ในท*นํใคประตบ๊อกส์เบี่คออก เออร์ริงต้นเดินเข้ามากนเคียว รอนใจมาก “เนวีลไม่สบาย” เขาหนไปพูดแก่ภรรยา “ฉนส่งกลับบาน เขาจะนํงทนอยู่อีกไม่ไ'หว ” แล้วห*นไปจ่องดูทางฉากซึ่งพึ่งเบี เวียรกำลิงกระทำท่าทางอย่างนก พลางโหนชิงข้าสูบบุหรี่ 1ฐ!)1)(ะ/

“ คีฉินเสียใจที่เขาไม่สบาย ” เฅีลมาพูดเรียบ ๆ “ เพราะเห หรือด้ะเธอถึงได้ไปนานน*ก ใ ” “ฉินไปนานหรือ?” เซอรืพี่ลิปกล้บถาม “ฉินไม่รู้ตวเลย ฉิน ไปถามอะไรเขาข่อหนึ่งข่างหล*ง์ฉาก ” เลกีรินสเลไอแลวร้องดูฅาเฅ็ลมา ซึ่งในฅาตกทนที่ “ ฉินเชื่อว่ากงได้เห็นไวโอเล็ฅเวียร์ ? ” แกลราถามต่อไปอีก “จริงฉินได้เห็น” เขาฅอบสน ๆ แถ้วหยดนื่งสํกกรู่จึงพูดด้วยร “ เลดีวิน่สเลกล*บบ้านเสียที'จะดีกระม*ง ? ฉินร้อนใจด้วยเรื่ มากเขาตกใจ เฅ็ลมาก็ไม่ชอบเลยสกนิดเคียวฉินรู้ กล*บบ้านก*นทีเถอะ เลคีรินสเลลกชื่น “เซอร์พี่ลิป” ท่านเลคีพูดด้วยอ่อนห อยากจะกลบกึกลบซีฉินไม่ขํดชวางเลย ” พคแถ้วก็พาก่นออกจากโรงลกรชื่นรถกล*บบ้าน แลแวะส่งเลคีวิน ที่บ้านของหล่อน เซอร์พี่ลิปมองดูหนำภรรยาเห็นซีด แลดูเหน็ดเหนื่ “ฉินเชื่อว่าหล่อนคงเหน็ดเหนื่อยมาก” เขาพูดพลางเอามือกอดหล่อน ไว้ “ศีรษะพาดบนบ่าฉินเถอะ” หล่อนทำตาม มือที่เขาจบ่ไว้'นํน์ส ว่าหนาว “ในไม่ชำเรากึกงถึงบ้าน” เขาพูดต่อไปอย่างรื่นเริง ดอีกเลยลกร กวามร้อนแลเสียงด้งหนวกหู ทำให้หล่อนดูไม่ต่อยพอใจ” “พี่ลิป” เฅ็ลมาพูดขน “เธอไปหล*งฉากจริงหรือ'?” ไ2!)๖สิ่

เรองน่าเศร้า'ใจอย่างยง ” “ เรื่องอะไรกะ ใ ” หล่อนถามตรง ๆ “ หล่อนเอ๋ยฉนบอกหล่อนไม่ได้หรอก อยากจะบอกจริง ๆ เที เปนความล*บซึ่งฉินถกบ*'งก,บไม่,ให้ขยาย เปนกวามล*บซึ่งเกี่ยวข้องกบ กน ๆ หนึ่ง เพราะฉน1นอย่าให้เราพกในเรื่องนึ่เลย ” “ดีหละพี่ลิป” เต็ลมาถอน,ใจแลยํ้มนิดๆ รูปไวโอเล็ฅเวียร เปนนกมาฉายอยู่ตรงหนาแลคำที่เลดีวินสเลพูดฟนที่เจ็บแกนแลเยาะเฒ้เ คงกอ๋ง'ในหอีก แลพ พอถึงปานพื่ลิปตรงเขาไปในห์องทำการของเนวีล อะไรก*นอย่นาน ส่วนเต็ลมาตรงมาห์องนอนทีเดียว แลนอนนึกตรึกตรอ ต่าง ๆ ในก่อนที่จะหล*บ หล่อนมีนาฅานองเต็มฅา ในกืนว่นนํ้น๎พี่ลิปให้นึกสงส*ย่ว่า เหตุไรภรรยาจึงเลมอพูคอ อะไรออกมา “ไม่มีใครรู้ว่าพิลปร'กฉ*นเพียงไร” หล่อนเลมอพลางถอนใจ มีใครในโลกนั้ เธอจะเบื่อฉ*นต่วยเหตุใด ความร*ณปนสี่งที่ไ ระหว่างเวลานึ่เลดีวินสเลได้ไปน'งเขียนหน*งสือถึงเซอร์ฟ เล็นนอกส์ฉบ*บหนึ่ง มีใจความว่า

เล็นนีที่ร้ก ฉํนเห็นเธอในโรงลกรเมื่อเย็นนึ่ แก่เธอแกล*งทำเปนไม่เหนฉนเ เมอคืนนบรู๊ส เออร์ริงก่นไค้ทั้งภรรยาไว้ให้น'งกยก*บนัน แลไปหาไวโอเลฅ เวียรขางหลงฉาก เจาหล่อนคอ*วนขํ้น ทำไมเธอถึงไม่บอกให้ทำฅวให้ย เสีย ฉนรู้ว่าเธอเกยไปหล'งฉากเหมือนก่น ถ*าไม่ขเกียจมารบประทานอาหาร ควยก่นก่บฉน จาก “ แกลรา” เลคีวินสเลเอาจดหมายนํ้ให้หลุยส์เรนอคกนใช้เอาไปทั้ง แก กล*บมาห*องก่อน แล*วเอานาร็อนทาซองพี่คออกอ่านคูทุกกำ เปนนิ ของเขาที่ทำเช่นนเสมอ แลทำเสียเรียบร*อยโดยไม่มีใครจ*บไค้ เมื่ออ่านเสร็ แลวก็เอาไปทั้งแลวเลยไปหาบริกส์ “บอกฉ'นหน่อยเถอะ” นางกนใช้พูคเร็วปรื๋อ “ผุ้หญิงลกรอะไร ที่ชื่อไวโอเล็ฅเวียร็ ใ ” “ไวหน*ะรึ?,’ บริกส์ถาม “หล่อนกงเกยไค้ยินชื่อเสียงบ*างแล*ๅ ใคร ทุ รู้จ*กกไเท*งสน ไม่'ว่าคุ๊กลอรคหรือเก่านายอะไรเปนชอบเจาหล่อนที่งสน สวยมาก นันเองย'งหลงเจาหล่อนเลย ไปซอรูปเจ*าหล่อนมาก็รปหนึ่ง,, แล*ๅ บริกส์ลุกขนไปคนรูปมาจากสินชกส่งให้คู “นยงไงล่า ไว นันกำน*บห เขาจุบรูปน8น 1*0๓)๑

“นี่แน่ะ จะบอกอะไรให้” นางกนใช้พุด “คุณนายของฉ อิจฉาคุณหญิงของเซอร์พี่ลิป บรู๊ส แลแกล้งใส่สีเอาสามีเธอต่ น่าสงสารเธอ ออกน่ารกเช่นนี่น แลกล้วเกรงผวเหมือนจะคายไป ” บริกส์ยม “ยง]นรี? แต่อย่าพุดเรื่องนี่ให้อั้ออึงไป” “แกก็เหมือนกไแเหละ ขอให้จำไว้ว่า” หลยส์เกินเขาไปใกล รู้เรี่องนี่ล้นแต่เพียงสองกนเท่านี่น มองซิเออร์บริกส์ขออย่าลืม ขนก'บ เซอร์บรู๊ส เออร์ริงคัน แลเมื่อเปนเช่นนี่นแล้วฉิน-ฉํน่ หลุย รู้เรื่องราวคงแต่คันจนที่สุด ” พุดแล้วก็เกินกล้บไปห่องของคน. เ2)๓)เ2)

1111 ๒๒ ฤดูร้อน,ในแผ่นดินของเซ็กสเบื่ยร์ ฤดร้อน,ในส่วนกลางเมืองอ ฤดูรอนในวอร์วิกเชียร์ พระอาทิตย์ส่องแสงสว่างจำงดงาม ดอกไม้ก็กำลิงบ เสียงนกด่าง ๆ ร่องเพลงอนไพเราะ นกไนดิเกลร่องเพลงบ้งเวงวิเวกใจ ค ลิบในเดือนกรกฎาคมในประเทศอิตาลี เฅ็ลมาก’บ่เออร์ริงลินไค้ออกจาก ลอนดอนมาอยู่ในบ้านเก่าในวอร์วิคเชียร์ หล่อนค่อยรื่นเริงชื่น ร่องเพลงโดยความศข พี่ลิปก็ไค้อยู่ลิบ่หล่อนตลอดที่งบ้น เบ้นเ เขาลิองเขียนจดหมายในเรื่องเกี่ยวบ้องก'บปาร์เลียมเมนฅ์ประมาณสองช สามีภรรยาด่างมีกวามศข เย็น ๆ ก็พาก้นเดินเที่ยวเล่นตามทุ่งนาบ่ สนทนาก*นฅามริมธาร เวลาล่วงไปรวดเร็ว ในปลายเดือนสิงหาคมบร๊ส เออร์ริงลินก*บภรรยา ไค้เชิญเพื่อนสองสามคนให้มาเยียมเยียนที่บ้านเสียก่อนสนฤดูร่อ เพื่อนเหล่าน มีลอร์ดกไแลดืวินสเล แลลูกชายเออร์เน็ส หลุยส์เรนอด ของท่านเลดี ลิบบริกส์ก็ไปด'วิย นอกจากนไเบ้งมีลอริเมอร์ซึ่งได้ห นานแบ้ว แด่เมื่อได้ร'บ่กำเชื่อเชิญจะหลบหลีกอีกไม่ไหว จำเปนบ้องม บ้ฟเล็สบ้บเซอร์พ่รานซีส เลนนอกสก็อยู่ทีนํ่นดวย ยงมีอีกกนหนึ ในจำนวนพวกเหล่าน คอเบียรร ดูเบ่รส เขามาร เกปารสมากางอยู่ลิบ่พี่ลิ ไ23๓)๓

เซอร์พึ่ลิปก'บเฅ็ลมาไค้ช่วยก'นเขียนหนังสือไปเชอเชิญโอลาพ1 กิลก บ้านน เพราะถาโอลาฟ กิลด์มาร์มาแถ้ว จะเปนที่รื่นเริงอย่างยีง คอคึงกํดงำงอะไรของเขาต่างๆ แค่กิลด์มาร์พึ่งกล*บมาถึงแอ็ลเต ธุระการงานมาก จะร'บกำเชอเชิญของลูกสาวแลลูกเขยไม่ไค้ “ที่นาคเสียหายเลวไปมาก” เขาเขียนในจคหมาย “ถึงหากพ่อ จ'คการจำงคนไปลงมือไถ แลจ'คการอย่างไรก็จริงแค่ว่าย*งไม่เรีย เจำก็ย่อมร้ว่า ต1งแฅ่เราไปแล้ว ไม่มีใครได้เช่าไปเหยียบยำเลย พ่อ สเว็นส'นได้มาพ'กอย่ที่บ้านโดยความศุขสบาย เพราะฉนนขออย่าให เฅ็ลมาก*บพี่ลิปเปนทกข์ร่อนในส่วนถ้วพ่อเลย หวงว่ากงได้พบเจำใ หรือฤครอนคราวหนำ การที่เจำอยู่ฟนศุขสบายทำให้พ่อบ่ลั้มใจ มีกำล'งวงชาแขงแรง ” ในจำพวกที่มาพ*กอยู่ที่บ้านในวอร์วกเชียร์นึ่ขาด เนวีล ฅงแค่'ว*นที่กล*บ'จากโรงลครบลินเยี่ยนกในคืนน*นึ่ เขาได้บ้วยไป เปลี่ยนแปลกไปมาก รปร่างราวก*บกนมีอายุมาก ท่าทางหวาด ๆ แลเซื เขาม*กํจะหลบเต็ลมาเสมอราวก'บ้ว่าได้ทำ ผิคลึงไรไว้ จนทำให้หล่อนปล บ้องถามสามี แต่เขารีบบ้ามปรามแลแนะนำว่า “ ปล่อยให้เขาอย่ต เถอะสติสต*งไม่ส้คี” เพราะฉนํ้นหล่อนจำเปนถ้องนึ่งไว้ แค่กิร ทำให้หล่อนประหม่าทุกที เมอก่อนทีจะมาอยู่ทีน เขาได้ถ้อนวอนถ อ*นเจือไปถ้วยความทกข์ ว่าอย่าให้เขาไปเลย แลถึงบ้วเขาจะไม่ได้ งานการของเซอร์พี่ลิปเขาจะกระทำให้เรียบร่อยสำเร็ซไค้เหมือน 1ส) 0ค่) (2.

มีกวามสงสารจึงอนญาฅให้อย่ฅามชอบใจ แต่ทกสิบหำต้นเขามาเยี่ยม กรงหนง แลตรวจดการที่กะให้ทำไว้นํ้น ในต้นสั้นเดือนสิงหาคม เปนวนที่ร่อนที่สุด ที่เมเนอร์ไค้มีการป ก้นในสวน พวกที่ไค้ร*บเชิญมาพร้งพต้อม ค่างกนแต่งกายหรหราซู่ซ่า มีความยินดีอย่างยีงที่ไค้พบก*บเลดีเออร์ริงต้นอีก บางกนถึงก้ “ แหมต้นนฉินไปที่เมเนอร์ เออร์ริงต้น เลดีเออร์ริงต้นพูดต้บฉิน ห พลิปเปนคนรวยแท้ ๆ ฉินกำลงพคก้บภรรยาเขา แลเขาถามฉิน หรือท่านไม่รู้ ว่าลูกสตรอเบอร์รี่ที่เมเนอร์นิาร*กเพียงไร เลดีเออร์ริงต้นพาฉินไปเที ลุกที่สกแลวน่ากินแท้ๆ แลอะไรต่ออะไรต่างๆ ซงเกี่ยวช่องต้บที่เ เลคีเออร์ริงต'นหรือเซอร์พื่สิปที่ง์สั้น ที่ทางในบริเวณนะนตกแต่งกวึกกร้นมีธงติดปลิวไสว เกรื่องเล่นก็มี ต่างๆ เช่นเดีนนิสเปนต้น แตรทำเพลงวอลทซ์ช*งกาเรียน เช่าต้บเสียงนกท เพลงอย่ตามตนไม้ในสวนหรือนาพุ พวกผู้หญิงสาวที่ได้ไปในสวนน,น พาก*นิเที่ยวนิงเล่นใต้ต้นโอ๊กบ*าง ไปนงพงแต รใกล้ ๆ บาง เสียงห เฮสาล่องลมมาจากตามซุ้มไม้ มีกนสองคน ๆ หนึ่งผู้หญิงคนหนึ่งผู้ชาย เดินไปมาอยู่ที่ถน ซุ้มกหลาบ คือ เลคีวินสเลต้บเซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส์ ท่านเลดีในต แต่งฅำดสะสวยมาก กลดช่อดอกไม้แคงทีหนาอกช่อใหญ่ ขณะที่ต้องดเพื ซึ่งเดินไปคำยต้น ในตาแสดงว่ามีความแคนเคืองแลเกลียดชำเปนที่สค เซอร์ฟรานซีสบิดหนวดพลางเดินไปอย่างขํ้เกียจหน่อย ๆ

*เ** ในชีวิครของฉนแคลรา” เขาเอ่ยขั้น “เห็นว่าหล่อนไค้กระ แปลกเปลยนกอฉนมากเทยๅ ” ‘ ฉํนก'ไค้กระทำกิริยาแปลกเปลี่ยนมาดงแด่'ไหนแต่'ไรมาแ วนสเลกลบยอนคอบแลาหวเราะหำ)น ๆ เขาหยดเดินแลจ้องดหล่อน ผ่าซี ใจหล่อนเปนยงไงไปเลียแล่ว ” เขาพกด*,วยเสียงแขง เชนนนอายทพูดกนเว้กอน*1 แปลว่าอย่างไรเล่า ริ” นีเธอหมายกวามว่าอย่างไร ริ ” หล่อนถามเชิงด 4 เอาเถอะอย่าเพ่อให้เราโต้เถียงกินในเรื่องนเลย ” เขาพดเรีย เลดีวินสเลหยุดน็งอยู่ดำยกวามแด่ริแพลางก*ดริม'ผี1ปาก'ไว้ 44 เจาเปนสดว์เดียรฉาน ” หล่อนพึมพำออกจากในกอ ขอบ1จมาก” เขาฅอบพลางจุดบุหรี่สูบ “แกลรากิริยาของหล่อม, เรียบรอยดีมาก ดีเหมือนเลดีเออร์ริงกินทีเดียว ” “จริงหละซี อย่านึกหนาว่าเขาจะไม่รุ้กิริยาของเจๆ,, ท่านเลดี โทสะ “รู้ดี,รู้ดี'ว่าเจาดองการเมียของบร๊ส เออร์ริงกิน แต่อย่านึกเลยว่าจ อมขนมหวานเช่นน่น ” เขาหนำแดงท*นทีในตาลุกเปนไฟ “ ระว่งหนาแกลราพูดกนดี ๆ หน่อย ” เขาพูดโดยพยายามไม่ให ว่าโกรธ “อย่าเพ่อข่มฉน่ขางเดียว ฉนอาจเบี่ดกวามอะไรออกมาไต้ หล่อนก็รู้ฉํนอาจเบี่ดกวามแก่บรู๊ส เออร์ริงกินให้เห็นกวามจริงเรื่องท ชอบพอรกใคร่กบภรรยาสาวสวยของเขาไค้” เขาใส่นาหนกดรงกำขอบพ0ร

ใครให้มาก แลวหวเราะพูคต่อไป “ในเวลานี่ฉน่มีใจดี อยากจะพุคอะ ไรด กบหล่อนสกเรองหนึ่งซึ่งกงจะ!,ปนที่พฏใจุเขกงหล่อน แต่หล่อนจะไม'พงดี กระม่ง ” เลคีวินสเลนึ่ง เซอรืฟรานซีสก็นึ่งอย่คำย แลพิจารณาดห ดูท่าทางเห็นหนักใจมากจึงพดว่า “นี่แน่ะแกลรา ฉไแชื่อว่าเรื่องที่บอกนี่ คงเปนที่พอใจหล่อนม รู้ไหม เซอร์พื่ลิปไม่ใช่เปนกนที่ดีบดีอะไรกี่มากนัอย เหมือนกบ ธรรมคาทุก ๆ คน นี่แหละจะพอใจพงหรือไม่เล่า ใ ” “ ฉไเไม่เขาใจเธอ ’’ หล่อนตอบหำน ๆ “ กำเช่นนี่นบญญาหล่อนก็ทึบไป ” เขาพูคพลางยมในหน่า “ ขอโท ในการที่พูดเช่นนี่ บร๊ส เออร์ริงด้นเหมือนกไ]พวกเรานี่แหละไค้ไปห เลตเวียร เชื่อว่าหล่อนจะเช่าใจในเรองที่พูคนี่ดี พูดให้สน ๆ ก็คือเขาเบื่ ที่มีอย่ในบาน ฅองการหาเปลี่ยนใหม่'’ เลดีวินสเลหยุดเดินท'นที เงยหน่าขนจ้องดูฅาเพื่อนแลถามว่า “ เธอแน่ใจหรือโนเรื่องนี่ ’’ “ร้แน่ทีเคียว” เซอร์ฟรานซีสฅอบพลางเอามือเขี่ยเท่าบุหรี่ หล่อนเขียนจดหมายถึงฉ้นควยเรื่องเวียร์ ตองยอมร*บมีค-วามระแวงสงสยอย่ แก่เมื่อไค้ร้กวามจริงอย่างแน่นอนแลำว่า เออร์ริงก่นไค้สนทนาเปนไปรเวฅ ก*นก'บเวียร์บ่อย ๆ แลไค้เขียนหนังสือถึงกันเสมอ ฉนก็สนสงส*ย ชดเจนทีเคียว เมื่ออาทิฅย์ก่อนนี่เขาเช่าไปในเมือง ในเรื่องธุระเก ๒๓)ฟ่

เลขานุกาวของเขา ก็ได้เสย'[ปหาไวถึงที่บ้านของหล่อนที่ถนนอาร หลอนไค้บอกแก,ฉนเอง-แต่ไม่ไค้บอกกึงเรื่องวาๅที่เขาไป\" แลเขายมเ เยาะเย้ย เลคีรินสเลดท่าทางมีความพอใจุมาก เดินไปมากลำย ๆ ผน ในท้ เพอิน,.ดินมาถึงหนาบาน พบเฅ็ลมาสวมเสอขาวตกแต่งคำยวิบินสีนา มีกนลอมแน่น หล่อนกำลงสนทนาอยู่โดยรื่นเริง เลดีรินสเลเงยหน้าขนด พุเดเบา ๆ “ คงทำให้หล่อนเสียใจุเปนทกข์อย่างยง ” เซอร์ฟรานซีสทำท่าทางปลาดใจุ “ ขอโทษเถอะใครเสีย!จุ ใ ” หล่อนชไปตรงวปคนซึ่งยืนอยู่บนเฉลียง “หล่อนหท้ เธอกง! ” เขายม ‘'น้นแหละบางทีก็จุะถูกหรือบางทีก็จุะผิกไค้ แต่อย่างไวก ท้นเชื่อว่าถึงหำใจเต็ลมาจะแตกสลายลง ท้นก็อาจประติดประต่อให้คง แกลรายกไหล่ “ เธอหน็ะ'รึ ใ ” เขาบิดหนวด “ฉินหน'ะ,ซี! ท้าไม่จริงท้งนํ้นการที่ท้น ชีวิตร์ของผู้หญิงก็เปนอ’นทำเสียเปล่า ” เลคีรินสเลหำเราะเปนเชิงเยาะแท้วท้นหท้าจะเดินไป แต่เขาจุ ไว้เบา ๆ พูคกระซบว่า “หยดประเดี๋ยว ท้าหล่อนท้องการจะให้ท้นช่วยเหลือ ในเรื่องท วิงท้นขนไปลอนคอน แลหาผู้หญิงกนนน หล่อนท้องช่วยเหลือท้นท้ ๒๓)๘

ถึงเรองฉินแก่เลดีเออร์ริงกันให้มาก จงทำให้หล่อนนึกถึงฉินในส่วน สรรเสริญฉินให้มากอย่างที่กัวหล่อนเองเกยชมฉิน ในเวลาที่เราพูด ต่อกน แลนอกจากน*นจงทำให้หล่อนเข่าใจหรือไม่ ? ” “เหมือนเช่นเร็คไรดิงสดไว้ใจสุน่กข์บาหน,ะซี” เลคีวินสเลบอก เถอะฉินจะพยายามจ*คการให้เรียบรํอย หวำว่าเธอคงไค้สำเร็จกังปราถนา ” แล่วหำเราะเยาะอีก เดินขั้นไปหาเฅ็ลมาที่เฉลียง เซอร์ฟรา ตามไปได้หน่อยหนึ่ง พอมีเลียงผี่เทำเดินดามมาข่างหลำ เขาสคุ้ง เหลียวไปดูพบหลุยส์เรนอด ยกถาดขวดน่าโซดากับกัวยแกัวกังกรอ ทางสวนกหลาบ พอพบกบนายผ้หญิงที่สนาม ท่านเลดีทำท่าทางปลาดใจถามว “ไปไหนมาหลุยส์ ? ” “คีฉิ'แไปร*บใช้อยู่กบเจาคุณก้บพวกผู้ชายอื่นในเรือนเล็ กหลาบทางโน่นเจาข่ะ ” หลุยส์ตอบแล่วจํองดดานายสกกร่หนึ่งก็เดินไ ในบ่ายวนน*น พอตกเย็นหน่อยพระอาทิฅย็ล่บเหลี่ยมโลก กา มาของพวกเหล่านนค่อยสงบลง ต่างคนเต่น่รำเล่นก่นฅามสนามเข่ากับเ บริกส์ยืนขวาง ๆ รีๆดูอยู่ทิน-นดวย ไนทนใดเห็นผู้หญิงกนหนงเดินมา ไม่ใช อื่นไกลเลยคือบริฅตานํ่นเอง เดินยมตรงเข่ามาหาแต่ไกล “กังไงมิสเฅอว์บริกส์” นางกนใช้พูดกักทาย “สนกไหม'?” บริกส์ยม “สนุกมาก หล่อนเล่าเปนกังไงบำง” ไช

โอ๊ย! ฉินสนกทีเคียว ไม่?เองร้อน,ใจ ” บริฅกาดอบแลมองดูกร ผลองุ่นที่ด*'คม\"เจากเรือนกระจุก พคห่อไป “นี่สำหร*'บซ'บเบอร์ เอาไปให้มิสสิสปาร์ก*'น ” “ตองรีบไปเจียวหรือ?” บริกส์ถามควยเสียงใจคี “มิสสิสปาร เปนกนคีหรอก คงจะไม่ฟนอะไรน*'ก ถึงหากหล่อนจะช*กชำหยดคุยก*บฉ ส*กกรู่หนึ่ง ” บริฅฅาขั้ม “ คิดว่าเช่นนี่นหรือ ใ ห่าเช่นนี่นี่ฉิน,จะอยู่กุยห ห่าแกเอ็ดเอาจะห่องซ*คแกนะ ” “ เมื่ออยู่ในเมืองฉินไม่ใกร่มีเวลาไค้พบกบหล่อนกี่มากนแด้ขออย บอกกวามจริง คิดถึงหล่อนมาก’, บริกส์เอ่ยขั้น “ห่อได้มาอย่นี พบก*นเสมอ นี่แน่ะมิสบริฅฅา หล่อนร*'กนายหล่อนมากไม่ใช่หรือ ใ ” บริดกาหน้าแดงรีบถามโดยเร็ว ‘'ร*'กซี! ทำไมถึงถาม มิสเฅอร์ “ไม่ยากอะไรที่จะอธับายขอนี่,’ บริกส์ตอบ “คือฉินเห็นว นายผ้หญิงของฉินหน้ะ เธอ1.ปนกนช*วรายอย่างที่สุด เธอเกลี ของหล่อน เกลียดเหมือนยาพิษ ” “เกลียดเธอ,’ บริฅดาร*'องค*'งทวนกำด้วยความปลาคใจ “ผิดไป กระม’'ง มิสเฅอร์บรีกส ฉินชอบเธอออกจะกายไปเกึอบเท่าพี่น้องก่นก “แกลราเปนด*'วลกรคีทหนีง” บริกส์พึมพำ “เธอจะทำอะไรด ในเรื่องเที่ยวช่องก*บไวโอเลกเ'วียร ” เขาหยดนึ่งจองดูกระจาดผล เ2ปิ{^0

ถือพูดล่อไป เราเดินไปที่เรือนฉินเถอะ ระหว่างเวลานั่นฉินจะอธ แล่วหล่อนต*ดสินเอาเองคตามกำที่ฉินจะบอกนี่ ” พูดแล่’วก็พาก้นเดินไปตามซ้มไม้ พวกแขกที่มากำล่ ครึกกร้นอยู่ในสนาม เต็ลมาไม่ไค้เล่นรำนั่งพ*ดอยู่ แล่วลอร ตรงเทำหล่อน เซอร์พี่สิปก็ยืนอยู่ขำงๆนั่นก*บบิวล่ฟเล็สแล จากนั่น'ไปหน่อยมิสสิสร*ช มาร์แวลก*บมิสสิสแวนคล*บนั่งสนทนาก้น พวกแวนกล*บถูกเชิญให้มาที่นี่ เพราะมิสสิสร*ช มารํแวลคนเดียวฟนผ้จ*ค ส่วนตํว์เฅ็ลมาเองหล่อนไม่ใคร่ชอบก*’บพ'วกเหล่านี่นก แต่จะขืนข*คมิสส มารํแวลไม่ได้ ควยหล่อนชอบแกมาก การที่มิสสิสร*ช มาร์แวลได้บอกให้เต็ลมา เชิญพวกแวนคล*บมาคิวยเหตุช่อหนึ่ง ซึ่งแกได้พูดแก้มารํเซียออกมาตรง ๆ “นี่แน่ะมาร์เซีย นี่เปนโอกาศครํ้งที่สด ถาหล่อนไม่ มาเชอร์วีลไว้เสีย ตงแต่นี่เขาคงหลุดมือไป เชื่อฉินเถอะ” มาร์เซียส*ญญาว่าจะคิดจ*คการให้เรียบรํอยที่สุก แต่รู้สึกฟนการย ล่กหน่อยที่ลอรํดแวลยีฟนกนออดแอดกระเสาะกระแสะ ประเดี๋ยวปว ประเดี๋ยวรู้สึกทองไม่ดีเสียแล่ว เพราะฉนั่เในการเล่นรำเขาก็ไม่ไ เด็นนิสเขาก็ไม่ได้เล่น ได้แค่นั่งขเกียจอยู่ในเรือนเล็ก หรือไม่เ เอามือย*ดกระเ ปาไปมาอยู่คนเดียว ในเรื่องทมิสสิสรํช มารแวลกบมิสสิสแวนกลบพดก*นไม่มือื่นนฏกจุ เรื่องนี่เท่านี่น ๒)^๑

ย็งกกเย็นเข่า การสนกครึกกร้นก็ยี่งทวีคูณขนทุกที ในบริเว ตกแท่งหรูหราสว่างไสวท่วยไฟพ้า แลการเคนรำก็เลื่อนขี่น เท่ลมาผู้ซึ่งเปนเจ้าของบ้านคมีกวามกุขสำราญหนำคาเบิกบาน แต่ออ จะเหน็ดเหนื่อยมาก ขณะที่น’งฟกอยู่ กวามกคข่ามไปนึกถึงที หูแว่ว ๆ เหมือนไค้ยินเสียงท่นสนแกว่งไกว แลเสียงกลื่นกระทบผง ม ทุกสีงไค้เปลี่ยนแปลง ในท้นใดหล่อนสดุ้งหื่นจากหวง หนไป อยู่ที่เท้า เอาฟกเขี่ยบ่าเขาเบา ๆ แล*วยมถามว่า “ ทำไมเธอถึงไม่'ไปเท่นรำก'บเขาบ้าง ขี่เกียจน'กมิสเตอร์ลอ เขาเงยหนำขี่นคูแล’วหำเราะอย่างเด็ก ๆ “เท่นรำ ฉนหนะ ตายหละซี! การออกแรงเช่นนึนอาจฆ่าฉํ เลทีเออร์ริงท้นหล่อนไม่ทราบหรอกหรือ ถ่าฉํนเปนเหมือนสลท่าน ซอบ ให้มหาดเล็กหรือนางขาหลวงเข่ามาเคนรำให้ก ส่วนพระองค์เองป กลองด ก็เบิกบานพอ,, “ฉนเองกเหมอนกน” หล่อนพคเบาทุ “เธอเกยมกวามทกข์ร้อน บ้างไหม ใ ” “ก็มีบาง” เขาฅอบ “กวามทุกข์อย่างรนแรงท่วย” อะไร ‘ไมควรจะมเลยทเคยว', บิวลฟเลสเอยขืน “ไมเหนมประไยชน็ เราพวกผู้ชายควรสนุกสนานเสมอเปนดี มำแท่มานงเจ่าจกเปนท ใครเขาจะน'บว่าเปนเชอชาติผู้ชาย ถึงหากจะมีทุกข์บ้างเล็กนอย เราก ท่บมํนเสีย ก็ย่อมหายอยู่เอง ” 1๑3^123

“บิว, นี่แกพูดอย่างตำแกเปนจินฅกวี” เออร์ริงด้นพูคแลำหำเราะ “คนที่เขาเปนจินตกวีเขาว่าก*นว่าม*กไม่ใคร่มีทุกข์ เพราะอะไร ? เกิดข*คของใจขั้น ก็ลงน*งใกล้ก'บหนังสือเสีย ความทุกข์นัอนก็บ,นเทา เอง เช่นนี่นใม่ใช่หรือ ใ ” “อำยช่อนนนังไงไม่รู้ไค้” นัฟเล็สฅอบ “แต่ในใจนันรู้สึกว่าพวกผ ไม่ควรท่าใจอ่อนลงนอนเขลงมือก่ายหนำง่าย ๆ เครื่องสำหนับคบของเช่น มีถมไป ความสนุกสนานหนำชื่นเบิกบานย่อมเปนสีงประเสรื่3 ใคร ๆ เห็ คุม*นไม่ขวางตา ด้งเช่นที่เห็นกนเปนทุกข์เจ่าจก ” “ ความคิดแกย่อมต่องนับว่าเปนถก ” ลอร่ควินสเลพูคข่ดขั “ แต่ถำแกตายประวัติของแกออกจะก*ดลำบากส*กหน่อย ” ต่างกนหำเราะก*,นซีาใหญ่ - พอเลดิวินสเลเดินเข่ามา “เต่ลมา, หล่อนไม่หนาวหรือ,?,, ท่านเลดิพูดดำยเสียงไพเราะ “ เซอร์พี่ลิป ท่านควรหาอะไรสำหนับกวามอบอุ่นแก่หล่อน ฉินเห เย็นนัก ” ในเวลานี่น์เซอร์ฟรานซีสเตรียมต่วไว้พนัอมแล*ว พอไค้ยินเลคีวิน พดเช่นนี่น ก็เอาผาขนแกะซึ่งเขาพบที่งอยู่ในหองกลาง เดินเช่ามาใ “ จงอนุญาตให้ฉิน ” เขาพูดเรียบ ๆ พลางเอาผ้าห่มพาดบ่าให้หล่ เก็ลมาออกร้สึกไม่พอใจ จึงพึมพำตอบแต่เบาๆ ว่า “ขอบใจ,, แ ลกขนจากเกำอห่นมาทางเลคีวินสเล ไช^ส)

“ลำหล่อนร้สึกหนาว แคลรา คงจะชอบนำชา” หล่อนพูด เขาไป ข้างในเถอะเขาเฅรียมไว้พร,อมแลํว ” เลดีวินสเลเหนควย หญิงทงสอง กอดเอวพาทันเดินเข้าไป “รูปร่างสวยทงกู่ แด่กนหนง'สู้อีกคน'ห กวีนสององค์ แลไม่ย*,กแข่งดึก*นหรอก ” ทัฟเลสพึมพาในขณะทีคูหญิง'1า น8นเดินไปจนล*บ “ เสวยราชด็วยกนไค้ ” เซอรื่พี่ลิปพูคเสริม คนอื่น ๆ ด่างนี่งก*,นอยู่ ลอว์ดวินสเลคิดตรึกตรองอะไรต่0® ฅามเรื่อง ส่วนยอช ลอริเมอร์ลุกฃํ้น ทันทีเหลียวไปพบตาเซอรปรานซี เล็นนอกส ทำให้ร้สึกชอบกลในใจ แด่ในไม่ข้าก็เลอนลอยหายไป'หนค สบบหรี่สนทนาเรื่อยไป. เส)^^

1!!1 โซ๓ เฅ็ลมาพาเลกีวินสเลไปที่ห์องของหล่อน ซึ่งฟนห์องของมารดาเซอ พิ' ลิป ในด้องนนตามผด้งตกแต่งด้วยม่านแพรสีน่าเงิน บกเปนรู ไหมทองแลเงิน เกรื่องเรือนด้วนฟนของที่ซอมาจากกังเก่าแท่งหนึ่งใน เปนเครื่องไม้เอี่ยมเงินด้างเอี่ยมงาด้าง ขณะที่หญิงทงสองได้น'งิ นาชาด้วยด้น เลคีวินสเลได้เอ่ยเล่าเรื่องต่าง ๆ ถึงการที่เซอร์ ไวโอเล็ดเวียร ด้วนางเอกลครคลก ต่างกนสนทนากันอยู่นาน จนเออรีวิงด รู้สึกว่าภรรยาหายไปนมนานน,กหนาแด้วจึงเด้าไปตาม แต่รู้สึกปลาคใจมากท พบเลคีวินสเลอย่กนเคียว “ เต็ลมาไปด้างไหน ใ ” เขาถาม “คเหมือนไม่สบาย ปวคศีรื่ษะหรืออะไรนิดหน่อย เลยไปนอนแด เลคีวินสเลตอบ “ ด้นเห็นว่ากวามด้อนกัดน’กจึงทำให้ไม่สบาย ” “ ฉินจะด้องไปพยาบาล ” แด้วเขาห’นจะไปจากห1อง “เซอวิพี่ลิป” เลคีวินสเลกัองเรียก เขาหยดนี่งแลเหลี “ หยุดประเดี๋ยวก่อน ” เลคีวินสเลพูดเบา ๆ “ ฉินอยากพกกั เปนไปรเวฅด้กหน่อย ขอไค้โปรคให้ฉนพูคเดี๋ยวนเถอะ เธอ - เธอร ในฅาฅกคพั้น ก่อนที่เธอไปนอรเวฉิน - ด้นรู้สึกเขลามาก\" ใฮ ^ อ่*

“ขอได้โปรฅอย่าเก็บมานึกผนอีกเลย” เขาพูดคำยกรุ หมคแลืว ” “ฝนการดีอย่างย็ง เพราะถาเธอลืมแลำ เธอก็คงยกโทษแลวจริ ไหม 1 ” “ แน่ทีเดียว ” เออร์ริงตินตอบ เข่า,ไป'จ*บเมือหล่อนไว้ “ แกลรา อย่าได้กิคถึงการที่ล่วงไปแลำ บางทีฉํนเองควรจะฝนทกล่าวโทษอยู หน่อย ฉนก็นึกถึงข่อนี่อย่เหมือนก้น การเย่าหยอกพดก*นเล อย่างมีอนฅรายทสค ” เขาหยดนี่งอย่คร่หนื่ง เมื่อเห็นนำฅาคล ของเลดีวินสเลจึงพดต่อไป “ แลฉํนเชื่อว่าเดี๋ยวนี่เราณ็ปนเพื่ ดีแลำ แกลรา แลหล่อนจะคาดคะเนไม่ได้ว่า ฉนยินดีเพียงไรในกา รกเฅ็ลมา “ใครจะไม่ร*กหล่อน” เลดีวินสเลถอนใจเบาๆ ในขณะที่เซอร์ ปล่อยมือลง แล่วเงยหนำขนจำงดูพูดเสริมต่อไป “ เธอติองระว่งหล่ พี่ลิป หล่อนฝนกนขใจนำยนำ ฉ*นเห็นว่า คำอ*นไม่เพราะหูคำเด ให้หล่อนเสียใจฅายได้ ” “ ฝนไม่มีหละในส่วนฅำฉ\"น ” เขาตอบ แลทำหนำแสดงให้เห็นจร จำ จนทำให้ในใจเลดีวินสเลปวครีาวไปดำยกวามอิจฉาฤศยา “ จะติองไปที หล่อนเปนยงไวบางก็ไม่รู้ ว*นนี่ท่าจะเหนื่อย โทษเสียสำกรง,, เขายมนิดๆแลกไ)ศีร์ษะสูงๆ รีบเดินออกไปจาก เ20 (ง ๖

พอเหลืออยู่กนเดียวเลดีวนสเลยมอย่างแก้น ๆ “พวกผู้ชายเหมือนกน ทุกคน ’’ หล่อนพคก่อนขางด้ง “ ใคร-จะนึกบ้าง'ว่าเขาอาจเปนคนทำเทียมเ น ใ ขอให้นึกกูถึงความริกที่เขาแบ่งออกระหว่างเต็ลมาก'บ่ไวโอเล็ฅเวี แลำหำเราะออกมาด้งก้อง ลุกเดินออกไปขางนอกไปหาพวกแขกคืน ๆ ส่วนเออร์ริงด้นเข้าไปเคาะประกูห้องภรรยา ไม่ได้ร*บ่กำตอบ จึงก่อ เบี่ดประกูย่องเข้าไป พบเต็ลมาแต่งด้วนอนควำหนำอย่ เขาย่ จบแค่เบา หล่อนมิได้พลิกไหว นอนนึงอยู่ “น่าสงสารหล่อน,, เขาคิดในใจ “ท่าทางจะเหนื่อยเต็มที นอนเสีย แต่หำคำก็ดี'’ แลำย่องกลับออกไป พบบริตฅาที่ตรงบรรไค จึงส่งว่าไม่ รบกวนนายผู้หญิง บริฅฅาริบ่คำ แก่ที่จริงเฅ็ลมามิได้นอนหลับ หล่อน ว่าเซอร์พี่ลิปเข้ามาจบ ในหำใจหล่อนเค่นแรงทวก*บ่นกกระพือบื่กในเวล ถกฅิคข้งอย่ในกรง พอสามีออกไปพนแลัวหล่อนลกขั้นท*นที เดินไบบี่ ลงกลอนเสีย แล่วเดินไปมาอยู่ในห้อง สีหนำซีดขาว แลเปนทุกข์เศรำโค เดินพลางถอนใจพลาง “ ฉํนจะ เชือได้หรือ ใ ไม่ได้ จะไม่เชื่อ เลย', หล่อนพึมพำ “ก มีเรื่องที่เข้าใจผิดอะไรกนสกอย่างหนึ่ง แกลราคงจะได้ยินมาผิด \" หล่อน ใจอีก “ถึงหาก-ล่าจะเปนจริงคงน็น ก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ เราเองต่า ซึ่งทำให้ไม่เปนที่ถูกใจเธอ แต่ท่าอย่างไวหนอ ใ จึงไม่เปนที่ชอบใจ ในตาเต็มไปควยความห้อยใจแลแคนใจ หยดเดินท*นที 123๘๗

“ไม่จริงเปนแท้” หล่อนพูดก่อนข้างคำ “แกลราบอกว่า เธอไท้ไปหลงริกเฃาควิงหนึ่ง ก่อนที่จะได้มาพบฉัน อนิจจ ตรอมใจควยเรื่องกวามริกนึ่ จึงได้ไปเสียที่แอ็ลเฅ็นฟะยอค-อา! แอ็ล- ฟะยอด ” กวามสอั้นขํ้นมาต'นอย่ที่ฅรงกอหอย พดค่อไปอีกไม่ได กรู่หนึ่ง'จึงสำเร็จ “ฉันเตองพยายามไม่ไห้เธอเปนทกข์” ห “ จะฅ็องกิคอ่านหาทางหนึ่งทางใดที่จะไม่ให้เธอเบื่อหน่ มานึ่ ฉันจะไม่ถามไถ่เธอเลย ไม่ให้เธอนึกไท้ว่าฉันไม่มีกวามไ กงมีผิดอะไร ซึ่งเธอไม่พอใจ เพราะล้าไม่เช่นนึ่นที่ไหนเธอจะไปที่ เอามือบื่ดหน่าสอั้นเฮือกๆ “โธ่พี่ลิป! พ่อยอดรว้าของฉัน', “ ดีฉันร้ดีทีเดียวว่าดีฉันเปนของไม่มีรากาค่ากวรสำหร้บเธอ ความฉักของดีฉันอาจแก้ไขในเรื่องเหล่านึ่ได้,, นาตาไหลซึมอาบหนำ แล่วห์นม'าที่โต๊ะเล็กซึ่งตงรป เบี่ดออกเปนรปแม่พระก*บพระเยซูเมื่อยำเด็ก ๆ อยู่ หล่อนกุกเข่าลงตรงหน เอามือบิ1ดหนำอยู่นาน สักกร่กวามเศร้าโกรกดูค่อยบนเทาลง แค่ถึงก หนำซีด ค่อยๆลกขนลำงหนำ ฉัคแจงผมให้เรียบร้อย แล่วลงไปขำงล่ เซอร์พี่ลิปกลางทางกำลำจะขนม''หา หล่อนวึงเขำไปกอก “อยู่นี่เอง,, เขาร้องดำดำยชื่นชม “หยุดพว้าพอแล “พอแล้วข้ะ” หล่อนตอบเรียบๆ ‘■เธอคองการดีฉันหรือก เ2)^

“ฉินฉิองการหล่อนเสมอ” เขาบอก “ถ้าหล่อนไม'อ ย่ฉินไม่รู กวามศขเลย,’ หล่อนยํ้มแลถอนใจ “ เธอพูดสำหรไ]จะให้เปนที่ถูกใจดีฉินก “ฉินพกเพราะเปน-จริงด้งน*น'’ เขาอธิบาย แล่วกอดหล่อนพาลง บรรได “หล่อนก็ร้ดี แน่ะที่สนามเขาจุดไฟหรูหรา พวกแขกอยู่ที่ หลายกน หล่อนควรไปที่ฉินฉิวย ลมพ*ดเย็นสบายดี” เด้ลมาเดินฅามไป พวกแขกเหล่านนมา ด่างกนก็ค่างชื่นชมยินดี วินสเลเปนคนที่แสดงกวามยินดีมากกว่าเพื่อน “หายปวดศีร์ษะแล่วหรือ ใ” ท่านเลดีถามถ้วยเสียงอ่อนหวาน ในฅาเฅ็ลมาแสดงความเปนทุกข์ “ฉินไม่ไค้ปวดศีร์ษะแกลรา เหนือยนิดหน่อย แด่ก็ใค้พกพอแล้ว ” เลดีรินสเลก*ดริมผี1ปากไม่พูดจาประการใดต่อไปอีก ในเวลานืตาม บริเวณแลสนามฅกแต่งฉิวยโคมไฟพาสว่างไสว ฅามฉินไม้ฅกแต่งฉิว สีเขียวสีแดง ตามริมแผ่นดินที่ปลูกฉินไม้กอก็ดิดไฟสว่างฉิวย เฃ,าฉิบแสงไฟแลแสงพระฉินทร์ ดูงดงามตระการฅาอย่างยึง พวกผู้ชายด่า เกาะแขนไปมาตามซอกเล็กซอกนอยในบริเวณสวน เสียงแตรทำเพลงเพรา ว'งเวงใจ ในจำพวกที่เดินไปมาเหล่าน มีมาร์เชีย แวนกลบกบสอร์คแ มาเชอร์วีล เขาเดินไปพลางพิจารณาดูหล่อนจนรู้สิกตว เ2ป็๘ลิ่

“นี่แน่ะ !” หล่อนพุกกำเยเสียงติง “ท่านจะจ้องคูส ท่านจะไค้รู้จกดีฉันอีก ในเวลาที่เราพบก่นภายหล่ง จริงไหมก “ฉินพบหล่อนที่ไหนๆ ฉินจะรู้ฬัาหล่อนเสมอไป,’ มาเชอร์วี พลางจำแว่นตาให้อย่กงตาเรียบรำยดำยมือก่นส,นเทา “ เปนการยากอย่ ที่จะลืมควงหน้าของหล่อน มิสมาริเซีย,’ หล่อนนี่ง-หล่อนเบือนหน่าหนี ทำให้ท่านลอร์คปล กระเถิบเข้ามาจนชิดแลจบมือไว้ มือซึ่งเล่นอย่ก่บฝอยนาพุ เขาช่ เล็กน่าเอนดูอะไรเช่นน8น จวนเกือบติองเอากล่องขนส่อง ประหนึงว ของแปลกปลาดอะไรสำหริบฅํ้งในพิพิธภณฑ์ เขาพุดออกมาลอยๆ อย่างไ สึกติว่ว่าได้พุดอะไร “ มิส-มิสมาร์เซีย ฉันไค้-ไค้พุด-อะไรให้-ให้เปน หรือ ใ ” หล่อนก่อยๆห้นหน่ามาในฅามืน่าตาคลอเต็ม แลนึกในใจว่ ไม่ริบเขาเสียเดี๋ยวนี่ก็คงจะไม่มีโอกาศรบอีก ” ส่วนลอร์ดแวลยียึงตกใ “ทำไม มิสมาร์เซีย จงดูนี่แน่ะ!,’ เขาบืบมือหล่อนไว้แรง ไค้ทำอะไร ผ่าซี หล่อน-หล่อนไม่ควรรองไห้ ขอให้พงนี่หน่อย, มาร์ ฉันจะไม่ทำให้หล่อนเดือดริอนใจเลย ” “ที่ท่านพดว่าจะไม่ทำให้เดือดริอนนี่นฉันพอ1เจมาก” มาร์เซ “แต่ท่านอาจทำให้ผ้หญิงเปนที่เยาะเข้ย่ของพวกหล่อน แล-แ หล่อนใจแตกสลาย-จริงเช่นนน’, หล่อนเอาผาเช็คหนาริมลูกไม้เช็คหน้า

ถึงท่านไม่ธระก*บฉิน ฉินก็ทนทานไค้ ฉินอดทนได้ที่งสน” แลวหล่อนเงยหนา ขนดูพระจํนทร็พคต่อไป “คีฉิน่เหีน'ว่าเดือนหงายเช่นนํ้ดูเปนโอกาศดีสำ หญิงสาวแลผ้ชายที่รํกที่ระกลอเคลียก่น แต่เราไม่ใช่เปนอ หรือก้ะ รุ” ข ลอร์คมาเชอร์วีลปลมไปด้วยกำพดนื่น จนลืมฅำฅรงเขากอดหล่อนไ แน่น “เราเปน-เปนเช่นน1น” เขาพก “เปนเหฅไรหล่อนจึงสงสํยมาร์เซีย?,, “ฉินเชื่อกำที่เธอพูด แต่ไม่ใคร่แน่ใจ เกรงว่าจะเปนกำเท็ กระม*ง” มาร์เซียตอบ “เปนกำเท็จล่อลวง” ลอร์ดแวลยีพูดทวนกำด้วยความปลา ก่อยกลายวงแขนที่กอดไว้แน่นนื่นออก “ มาร์เซียฉิน-ฉินกงจะฝนสุภา พอที่จะไม่กล่าวกำเท็จหลอกลวงผู้หญิง แต่ทว่าทนรอนฉินไม่ใคร่ กี่มากนอ์ย แต่ถึงกระนนสํญญาต่อหล่อนไค้ว่า ล่าหล่อนจะแต่งงานล่บฉิน ฉินจะถนอมให้อยู่โดยความศุข ” การที่คิดไว้มีไชยชนะสำเร็จแลำ มาร์เซียมีความปลํ้มเปนที่ เช่าไปในวงแขนของลอร์คมาเชอร์วีลแลวจูบ ดำยก่งแต่มาอยู่เมืององกฤษ หาช่องที่จะเปนกุณ.หญิงมานานแล่ว แต่ไม,สำเร็จ พึ่งสำเร็จวไเนเอ ต่อไปหล่อนก็ไม่ใช่เปนชาวนิวยอรกอีก หล่อนเปนผู้หญิงอเมริก*นที่ไ อบอาย ในช่อที่คิดการแต่งงาน ซงเปนตามเชื่อชาติเผ่าพนธุของหล่อน เนื่องมา ลอร์1ดมาเชอรํวีลร้ดี'ว่าตระกูลของพวกแวนกล*บนื่ตำชำเพี 1ยี)ลิ่๑

ของหล่อนเปนพ่อกำขายเนอสกร แลพวกวงษ์ของเขาไม่เกยร่วมกบพวกพ เลยฟนอนขาด แต่มาบดนั้- “อย่างไรก็ดี', เขารำพึง “มากวีส ลนค้น เดอร์รี ก็ประกาศตนเอง โดยชดเจนว่าเปนพ่อกำถ่าน พี่เขยชองปรินเซ็สหลุยส์ก็เปน เลือดชาวลอนดอนปะปนก'บพวกตระกลตา ๆ มาเสียน้กํฅ่อนํกแลว เราจะมาก ร่มอยู่ด้วยเหตใด นอกจากน1นมาร์เซียร่ก-กวามร*กเปนสี่งประเสร น่าสงสารลอร์ดแวลยี เขาไม่ไค้คิดไถ่ถามมาร์เซึ่ยในส่วนเรื่องกวาม เลย มีแต่กวามผนอยู่ในใจปางเล็กน้อย ว่าหล่อนอยากแต่งงานก'บเขาเพร เห็นแก่ทร่พย์สมบัติ แต่มิไค้กาดคะเนเลยว่าการในภายหน้าจะเปน มาเชอร์วีลจะข่มขื่กดดีร์ษะสามีอย่างไร เขาเดินกอดมาร์เซียไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ก็พาหล่อนไ ซึ่งพวกผู้หญิงผู้ชายกำลงเตค้นรำสนุกครึกกร้น หล่อนยมแลวขอให้เขากอ ก่อน รีบเดินเขาไปหามารคา พบกำล'งน่งสนทนาอยู่ก'บมิสสิสรํช มารํแวลท มุมห้อง “ อย่างไร ใ ” เลคทงกู่รบถามโดยกระหืดกระหฺอบ มาร่เซียยั้ม “ เขาเดินเข้ามาหาราวกํบฝูงแกะ ” ต่างกนเข่าใจกนคี มิสสิสร,ช มาร์แวลลุกขํ้นจากแท้อํ้เข้ามาก “ ฉนอวยพรให้ ถาไค้บรู๊ส เออร์ริงค้นจะดีไม่เบา แต่เมื่อไค้มาท เชอรํวีลก็ดีแห้ว การปฏิบัติเขาคงไม่เปนการยาก ” 1ซี) ชิ่ 1ส

“ยงง1นรึกะ?,, มาร์เซียพคอย่างเรียบร่อย “คณแม่เจ้าขา” หนมา ทางมารคา “ คุณแม่จะเอาข่าว'นึ่ไปเที่ยวบ่1าวร่องแก่พวกพ้องที่พบป เถอะ ยี่งเล่าลือกเนเมากยิ,งคี ดีฉินไม่!!คบ*งอะไรหรอก แล้วเดินห*วเราะออ มิสสิสแวนกล*บเอามือที่ใส่แหวนเพ็ชรพราววางบนบ่าเพื่อน “หล่อนจ*คการเรียบร่อยดีมาก,, แกพูดล้วยกะต*ญผู “หล่อนเปน กนฉลาคจริงๆ” เปลี่ยนเสียงกลายเปนกระซิบ “เซ็กนนพรุ่งนื่เปนไ มิสสิสมาร์แวลห์กนื่วมือด*งเผาะ “อย่าเพ่อรีบร่อนเลย\", แกฅอบ “ฉินเชื่อว่าหล่อนคงตองการให้ฉ*น จ*ดการอีก เพราะฉนนรอเอาไว้เมื่อเสร็จการเรียบร่อยแล้วก็ได้ ” “ ไม่อ่อง ไม่ตอง น็นอีกส่วนหนึ่ง ’’ มิสสิสแวนคล้บอธิบาย “ฉ อ่องบ*งก*บให้รบให้ได้ ” ระหว่างเวลานน ยอช ลอริเมอร็กบเบี1ยร์รี คูฟร๊ส กำล่งสนทนาก*นอยู ในห*องสมุด ณะที่นนเงียบสง'คปราศจากผู้กนเดินขว*กไขว่ ลอริเมอร์น ตรงหีบเพลง “ตามความเห็นของแกเบียร์รี5 เขาพูดชำ ๆ “ว*นึนื่เฅ็ลมาก อ่องเหน็ดเหนื่อยมากจริง บางที-แต่กนเชื่อว่าหล่อนมีความศุข ” “ก*น,ไม่นึกว่าเช่นนน,, คูเปร๊สฅอบ “หล่อนคูไม่แจ่ม1ใสเหมือ เช่นเราไค้เคยเห็นที่ฟะยอด บริฅฅามีความร่อนใจมากในเรื่องหล่อน ” ลอริเมอร์เงยหนำขั้นคูแล้วยมนิดๆ “บรีตคารึ? แกละก บริฅตาเท่านื่น มองแชรใกร ๆ ย่อมตองนึก-” ลิ่๓

เขาหยุดนึ่งแล้วหำเราะ “ตามแต่จะกิคเถอะพ่อ,, ดูฟร๊สพคก้งพลางเอามือฅบโต๊ะ “ แน่ะกนจะบอกให้เพื่อน เฅ็ลมา, ดหล่อนมีความทกข์ทบถมหำใ บริฅฅาซงได้สำเกดสงกาอย่ร้ดี แต่ไม่กล้าพูดออกมาเท่านี่น จะบ หนึ่ง ก้นไม่ชอบใจเลยที่หล่อนชอบพอก*บเลดีวินสเล ” “ทำไม'?,’ ลอริเมอร์รีบถาม “เพราะ-” เขาหยุดนึ่ง ดำยมีรปขาว ๆ เดินเขามาแลเสียง อ่อนหวาน “มาทำอะไรก้นที่นี่ก1ะโ,'' เฅ็ลมายั้มแลำเดินฟ้ามาใกล้ “ อะไรเช่นนี่ พวกกนอื่น ๆ เขากำลำจะไปร*บประทานซบเบอร์ เปนเหตไร ร*บประทานก*บเขาคำยเล่า ใ ” “ให้ตกนรกซี!,, ดูเปร๊สรีองดำ “ก้นลืมสนิทเทียว ก้นส์ญ กณแม่ของแก, ลอริเมอร์ที่รำ ว่าจะพาท่านเข้าไปร*บประทานซ*บเบ ก้น ก้องรีบบนไปเสียที,, แล้วรีบออกไปข้างนอก ปล่อย'ให้เฅ็ลมาอยู่ก*บลอริเมอร์คำยก ค่อย ๆ ทรดดำลงนํงที่เก้าอื่ข้างหีบเพลง แล้วล้องดูหนำเขา “ เล่นเพลงอะไรให้พ้งสำเพลงเถอะ ” หล่อนพูคเบา ๆ เขาเหลียวไปสบตาหล่อนออกนึกสงสย แฅ่มิไค้กล่าวประการใด มือเล่นตามที่หล่อนขอ สำครู่เขาเปลี่ยนเพลง เอาเพลงที่ หล่อนสคุ้งท*นทีเอามือบี่คหู

“โปร*กอย่า อย่าเอาเพลงน1น” หล่อนน้องคำเชิงอํอ์นวอน “จ ทำให้ใจฉนแตก โอ-แอ็ลเฅ็นฟะยอค ” แล1'วเอามือบี่คหนำสอั้น “เฅ็ลมา เฅ็ลมา” ลอริเมอรื่รีบลกขั้นจากหีบเพลงยืนจองดู'แง โดยความสงสาร พอไค้ยินเสียงหล่อนสอั้น เสนประสาททุก ๆ เสนกระตุกไป ทิวสรรพางค์กาย ความบำซึ่งกรอบงำทำให้เขากระโดดเขาไปจิบหล่อนไว “เฅ็ลมา” เขาพูดเสียงส\"นเล็กน้อย “เต็สมา มีอะไรรบกวนหล่อน' หล่อนเรียกน้นว่าพี่ เพราะฉน่นจงให้อำนาจแก่พื่ในการที่จะถ จะคหล่อนรีองไห้ไม่ได้ฟนอ*นขาด จงบอกฉ*น-ว่าเปนอะไร ? จงอนญ ให้ฉินไปดามพี่สิปมาเถอะ ” หล่อนเงยหน้าขั้นริมผี1ปากส'นริก “อย่า-อย่า” หล่อนพึมพำน้วยหางเสียงบอกว่าตกใจ “อ พี่ลิปไม่น้องรู้- ฉินอยากให้เธอเห็นฉินมีกวามกขชื่นบานเสมอ-แล- เรื่องราวอะไร เปนเพราะน้นไค้ยินเรื่องหนึ่งจึงทำให้เปนทุกข์ ” “เรื่องอะไร?” ลอริเมอรถาม “ บอกเธอไม่ไค้หรอก ” หล่อนรีบเช็คนาดาแลพยายามผืนให้ยม “เพราะฉินเชื่อว่าไม่จริง แต่เมื่อกนที่ไม่รู้จิกการเปนเปของโลก ก็ย่ ว่าเปนการน้ายกาจเหลือเกิน ” “เฅ็ลมา, หล่อนหมายกวามอย่างไร?” ยอช ลอริเมอร์ทำหน้าตา “ น้ามีใกรทำให้หล่อนเปนทุกข์ก็จงบอกพี่ลให้หมดสน อย่ามีกวามน้ บ*งเขา จะเปนเรื่องอะไรก็คี เขาก็กงจะจดการให้เรียบน้อยได้” หล่อนสนศีรษะ “อา, เธอยำไม่เขาใจ เพราะเธอไม่ไค้ฝากชีวิตร์ ไว้ในกำมือใคร จึงเปนการผิดน้นอยู่ แด่เมื่อเธอมีกวามน้กเหมือนดำเช่ ๒๙๕

ฉน เธอก็กงจะซ่อนความทุกข์จากพวกที่เธอรํก เพราะฉนนฉํน รบกวนพลิป ต้วยกงจะทำ,ให้เธอเบื่อหน่ายอย่างยี่ง ” “ เบือหน่ายน่ะรึ ใ ” ลอริเมอร์รีบพูดสอคขนควยเสียงแส ไจ “ เปนเหตุไรหล่อนจึงนึกว่าพี่ลิปจะเบี่อหน่ายเต็ลมา ใ นบถือหล่อน ใครเปนผู้'ที่เอาความกิดนํ้เข่าไปโนสมอง รฺ ” หล่อนลุกขน-จากเก่าอํ้หน่าซีด ยื่นมือที่งสองออกจ้บมือเขาไว 44เธอกคิดผิดคงเช่นกนยืน ทุ เหมอนกน’’ หล่อนพดดวยอ่อนหวาน “ ฉนเสียใจที่ฉํน่ไม่เหมือนกบผู้หญิงอื่น ทุ แด่จะทำอย่างไรไม่ไค ให้เธอบอกแก่พึ่ลิปเลยว่าฉํนรีอ่ง'ไห้ เพราะเคยได้ย่นเพลงเก่ มาจากนอร์เว เปนเพราะฉ่นรู้สึกเปนทุกข์เศรำ,ใจนิดหน่อย แด่จะ เธอรอนใจในเรื่องเช่นนึเลย เธอจะสญญาได้ไหม จุ, ” “ แด่มีเหตุอะไรจึงทำให้หล่อนเปนทุกข์เคราโครก ? ” ลอริเ ถาม 44 เปลา-เปลาเลย หลอนรบฅอบ 44 ฅวเธอเองกเกยมีความทกข์ แลบอกได้ไหมว่าเหตุใด ? ” “ถาเช่นนน ฉไเฅองบอกพิ1ลิปถึงเรื่องท!าข์ของหล่อน?” เขาถา เบา ทุ ■'หรือหล่อนจะบอกเขาเองเฅ็ลมา จงฅรึกฅรองดเถอ- ความทกข์ ของหล่อนนิดหน่อยอาจทำให้เขาละทรืพยื่สมบัติทุกสีงที่ง ว่าเขารํกหล่อนเพียงไร ” ๖

“ฉนก็ทราบ” หล่อนฅอบในตาค่อยแจ่มใส “เพราะเหตุน*น์ฉินจึง อยากให้เขาเหนมีความศุขเสมอ ฉินยอมตายดีกว่า ที่จะทำให้เขารอนใจ” ยอช ลอริเมอรจบมือหล่อนไว้ แลจองคหนำ พออ่าปากจะพดมีเสีย หนึ่งสอคเขามา “เลดีเออร์ริงต'นจงให้เกียรติยศให้ฉินพาหล่อนไปร'บประทานซิบเบอร คนนนคือเซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส์ เขาย่องเขามาโคยไม่มีสุ้งเสียง มายืนอยู่ใกล้ลอริเมอร์ เขาปล่อยมือหล่อนท'นที แลห*นมาจ่องเจ่าคนขบถน1น คิวยกวามสงสโเ แต่เซอร์ฟรานซีสทำเปนไม่เห็นยื่นมือมาให้เฅ็ลมาร*บ “ เซอร์พิลปกำล่งเที่ยวตามหาหล่อนอยู่ ” เซอร์ฟรานซีสพ “ท่านก็เหมือนกิน\"’ ห*นมาทางลอริเมอร์ “เชื่อว่าท่านกำล่งอยู่ ลอริเมอร์หนำแดงคิวยโทสะ “เปล่าเลย ฉินเล่นหีบเพลงแลเล เออร์ริงต'นมานํง์พง ” “อือ !” เซอร์ฟรานซีสพูคในกอแลห์นํมายื่ม “เสียใจที่ไม่มีเว วิชาท่านบาง ในเรื่องดนฅรีฉินยอมรบว่าโง่เง่า “แต่ท่านไล่เนึ่อเก่ง เล็นนอกส์” ลอริเมอร์รีบพูดมีเสี นิดหน่อย พอพดแลำก็พาล่นเดินเข้า'ไปในไล่องซิบเบอร์ เซอร์ฟรานซีสพาเฅ เขาไปจนถึงหวโต๊ะ ก็ปล่อยให้หล่อนน่งรบ'รองพงกำสนทนาของพวกแขก ลอริเมอร์เหลียวดหล่อนอรื่งหนึ๋ง'หรือสองกรง สงเกฅไค้'ว่าความเกึร หายหมด หนำตารื่นเริงดงเดิม-

บท ๒๔ ฤดูออฅมใกล้เข้ามา ที่เมเนอร์เงียบสง,คด'งเก่า บรู๊ส เออรร ภรรยาข้องพาก่นเข้ามาอย่ในเมืองอีก ธระการงานซึ่งเกี่ยวของก เม็นด์ ทำให้พี่ลิปไม่ใคร่มีเวลาหยดหย่อนพ*กตลอดว*น ทำให้เ ข้อนทงีขั้นทุกที ส่วนลอร์คมาเชอร์วีลก*บมาร์เชีย แวนกลับก็ได้กระ อาวาหมงคลลันในเดือนพฤศจิกายน แลพาก*นไปเที่ยวสำราญกายช*วกราว “พนทุกข์พนรอนลันไปที'/, มิสสิส ร*ช มาร่แวลพดขํ้นล ไม่เคยทำการลำบากยากเย็นเหมือนลังเช่นนเลย เกือบสองบี!เด็ก ๆ น ในกำมือฉิน ได้เงินมา ๕๐๐ กินีก็ไม่มากมายอะไรน*ก,, “ไม่มากเลย-ไม่มากเลย!” มิสเฅอร์มาร์แวลเห็นลัวย ‘'เขาใช่ หล่อนกรบสั้นแล่วหรือ “หมดสนทีเดียว” มิสสิสมาร์แวลฅอบ “เข้านํ้แวนกลับ ข้อยหนึ่ง ฉินเชื่อว่าเราไปเที่ยวที่ทะเลสาบในอิฅาลีได้พอ-เธอเห็นอย่ “เออดี-ดี!” มิสเฅอร์มาร์แวลคอบ “ไม่มือะไรจะสนกเท่า” ในเวลานนลัฟเล็สได้กลับไปโกโม-ยอช ลอริเมอร์กลับไปอย ในปารีส เฅ็ลมาไม่ใคร่รบแขกเหรื่อใกรกี่มากน้อย นอกจากเลดีวินสเล มาหาส่เนือง ๆ ที่จริงท่านเลดีเกือบจะลัองน้บเข้าในกรอบกร

มาพกอยู่ทบานนๅน ๆ ดสนิทสนมชอบพอกบ่เฅ็ลมามากโดยไม่มีใครสงสยว่ ท่านเลดีคิดการหนำไหว้หลงหลอกอย่างไรบาง แต่มีกน ๆ หนึงทีเลค้วินสเล หลอกลวงไม่ไค้กอบริตฅๅ ในฅาของนางกนใช้นี กอยลมโพลงตรวจตราอยู เสมอ กรงหนึ่งแกได้อธิบายตามความคิดของแกว่าไม่ชอบท่านเลดีกนนีเพี แต่เฅ็ลมาทำหนำตาปลาคใจตอบว่า “ ฉินเสียใจมากบริฅตาที่แกไม่ชอบเสคีวินสเล เพราะฉินเองชอบเขา มาก แกท่องพยายามชอบเขาเพราะเห็นแก่ฉิน ” แต่บริฅฅาท่คริมผื่ปากแท่ว่ส*นศีร์ษะ อย่างไรก็ด้ในวไเนึ่นไม่กล ไขกวามออกมา นอกจากล้องรอพีงอยู่ก่อน ในระหว่างเวลานึ่นบริฅฅ กบหลุยส์เรนอด กนใช้ของท่านเลดีวินสเลล้บบริกส์บ่อยๆ แลได้ทราบเรื่องร ต่าง ๆ ซึ่งทำให้เปนทุกข์ล้อนมาก พอกล้บเล้ามาในเมือง เฅ็ลมารู้สึกปลาดใจมากที่เห็นเอ็ดวาร์ด เลขานุการของสามีหล่อนเปลี่ยนแปลงไป กิริยาท่าทางราวกไ]กนแก่ หล ค่อมโกง ผมก็หงอกขาวหยอมแหยม พอเห็นหล่อน เขาทำกิริยาค่อนล้างสน จนหล่อนอดถามเซอร์พี่ลิปไม่ไค้ “มิสเตอร์เนวีลทำงานหน*กมากห ท่าทางเขาไม่ส้สบาย ใ” พี่ลิปกระทำกิริยาก่อนขางสคุ้งรีบตอบโดยเร็ว “ ย*งงนรี เขานอ หละกระม*ง บางทีจะเปนเพราะทุกข์โศรกถึงภรรยาที่หายไป เขาพยายามเที สืบหาอยู่เสมอหล่อนก็รู้ดี ” ไ®ลิ่ลิ่