เต็ลมา

“แต่เธอกิคบ,างไหมว่าเขาจะตามหล่อนพบ?” เฅลมาถามต่อไป แแต คฉ*นเชอว่าไม่พบเปนแน่ ” “ย*งไงก็ไม่รู้ แต่เต็ลมาหล่อนไม่จำเปนต่องวุ่นวาย!นเรื เขาไว้ฅามลำพ*งเถอะ ” พูดแล่วก็จ*บหน*งสือพิมพ์ขนมาอ่าน เพื่อเปลี่ยนเรองส ออกร้สึกปลาดใจมากที่เห็นกิริยาของสามีแปลกปลาคเช่นนน แต่หล่อนมี ราวที่จะต่องกิดอีกมาก เลยลืมเรื่องนเสีย เลดีวินสเลไค้มาเยี่ยมเสมอ แ สนทนาก็'ไม่มีอึ๋น นอกจากเรื่องไวโอเลีฅเวียร์ “ ฉนไม่เชื่อ ” เฅ็ลมาคอบโคยหน*กแน่น “ หล่อนก็ไม่ควรเชอต เหมือนกน แกลรา ฅามที่ได้ยินมาน่น์ผิคที่งสน ไม่เห็นควรที่เราจะเ พื่ลิปให้มีมลทินควยเรื่องราวเช่นน หล่อนก็เปน,เพื่อนของเธอ แลฉ ภรรยาของเขา ไม่เห็นควรที่จะเชื่อเรื่องอนไม่มีเครื่องชไเสตรเช่นน “ ล่าหล่อนอยากจะชนสฅรให้เห็นเท็จแลจริงก็ไค้ ” ท่านเ “แต่ในเวลานี ถามสามของหล่อนว่าเขาไปหาไวโอเล็ดเวียรบ่อย พู ห พงดูว่าเขาจะตอบว่ากระไร ” เตลมาหนาแดงควยความโกรธ “ ฉนจะไม่ถามเธอถึงเรืองเหลวไหล เช่นนํ้เลยเปนอนขาค ฉนจะไว้ใจเธอไปจนที่สดแห่งชีวิตร์ของฉ แกลรา วนสเลกระเถดเขามา!กล จบมอหลอนไว้ “ ถงแม้เขาจะไ ซื่อตรงต่อหล่อน ๆ กจะไว้!จหรือ ใ,, ๓๐๐

“ไม่ซอตรง” เฅ็ลมาท'วนคำด'งก’ยิง “แคลรา, แกลรา ไม่ควรใช้ กำพูดเช่นน ไม่ซอตรง แปลว่าสามีของฉันไปรกกนอื่นมากกว่ากัวฉัน เปนไปไม่ไค้ ” “ก็เผอเปนไปไค้เล่า ใ,, เลดีวินสเลจํองคูกัวยตาอนประสงกํร้าย เฅลมายืนนี่ง หนาซีด แลเศร้าโครกเปนทกข์ “ฉนจะไม่เชือเลย” หล่อนพูดแหบ พู ‘■ไม่เชื่อเลยจนกว่าจะได้ยิ จากปากเธอเอง หรือเห็นลายมือของเธอว่าเบื่อฉิน แลไม่ตองการฉินอีก” “แลวอย่างไรอีก ใ,, “แลว”-หล่อนถอนใจใหญ่ ‘'ฉินจะทำอะไรก็ตามใจฉิน แต่แกลรา ขอให้หล่อนเขาใจเสียว่า ฉนจะไม่กล่าวติฉินนินทาเธอเลย ไมให้ออกจากปาก ฉินเลยสกกรงเดียว ” ‘ไมติเตียน,’ เลกวินสึเลซกถาม “ไม่ติเตียนเขาเพราะไม่เปนก ซื่อฅรง ” ใมตเตยนเลยเปนอนขาก เพราะไม่ใช่เปนความผิดของเธอ เมื่อ หลอนถอดอกไมอยเนมอนมนานแลว แลกลินดอก Iมกระเหยหายหมดหล่อน จึงทงเสีย แล'วจะเปนกวามผิดของหล่อนหรือ ใ เพราะเปนธรรมดาของ มนุษยเรายอมตองการกลนรสเปลียนแปลกใหม่ ย่อมคองเปนความผิดของ ดอกไม้ที่ไม่ระวิงให้กลึนหอมพุงอยู่เสมอ พี่ลิปก็เหมือนกัน ฉันเ เช่นดอกไม้ เพราะฉนี่นจะฟนโทษของเธอไม่ได้” ๓0๑

เลดีวินสเลให้ร้ฒึไม่สมด้งที่เขาคิดไว้ บ่นพึมพำในกอว อย่างไรกบผุ้หญิงกนนึ่ดี เล็นนีหรือก็ส'งให้พกจาให้หล่อนนึกถึง แล2ว^ ร*ะ3งพดคง ๆ เค็ลมา หล่อนนไ]ว่าเปนหญิงประเสริ1ฐซึงนบถือบูชาสาม รูปเการพ เปนการดีอยู่อย่างหนึ่ง แต่เห็นว่าเปนการทำเสียเปล่า” เฅ็ลมานึ่งไม่คอบว่ากระไร ส่วนเลดีวินสเลนึกในไรว่า จะทำ ดีหนอ พี่ลิปก็ไปหาเกียร์จริงไม่ผิด แต่หล่อนไม่เชึอ ล่าไม่มีเครื่ ทำอย่างไรจึงจะช้นสูฅรได้ ใ ” เมื่อใคร่ครวญดูก็เห็นว่าเซอร์ฟรานซีส เล็นนอกสิเกี่ยวของ เลต เกียร์สนิทสนมอยู่ เพร''ะฉนํ้'นคงร้เรื่องเขาดี ต่องคิดวัคกา จึงจะสำเร็จ เย็นวันหนึ่งเซอร์พิลปไม่อยู่ พอวับประทานอาหารเย็ ที่จะไปเขาจบภรรยาโดยความวักแล้วส่งว่าให้คอยเขาก่อนอย่าเพ่อนอน ต่องไปวัคการในเรื่องธุระอะไรอย่างหนึ่งกบเนกีล คงจะไม่อยู่ช้าน ไปแลว เฅลมาฉวยหนงสือได้มานงอ่านอยู่หนาเตาไฟ สกกร่จึงลากเอาเ หกมาน’งทอลูกไม้เล่น เครืองหูกบนกลบเสียงอะไรต่ออะไรหมด จน มาเคาะประตูกไมไดยิน กระทงมอรรสกนใช้เดินเขามา ทำให้หล่อนสด้งที “เซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส์ขอวับ ” เวัากนใช้บอก หล่อนรีบลุกขนมาทนที พบเซอร์ฟราน'ซีสกระทำคิริยายํ้มย่อง เจ่าช้เขำมา ๓01๑3

“ เซอร์พี่ลิปไม่อย่ ” หล่อนพคในขณะที่จ*บมือ “หันก็ทราบแล่ว’, เล็นนอกส์ฅอบส8นๆ “หันเห็นเขาอยู่ท โรงลครบลินเยียนต์ เมื่อสกกร่นี่เอง,' เตลมาเปลี่ยนสีหน*าทนที พยายามบ*งก*บมิให้หัวใจเตนแรง แล ยม แหัวพูคออกมาอย่างไม่ร้สึกว่าพตออกมาอย่างไร “ยงง,นรี? ฉ*นดีใจมาก เพราะเธอจะไค้มีความศรสำราญณะทีนน์ เ&อทำการหหักมามากแล่ว ว*นนอากาศค่อนข้างหนาว ร’บประทานนาชา ไหมหัะ ? ” “จะ ขอบใจ,' เซอร์ฟราน'ซีสตอบ “หัาไม่ลำบาก’, “ไม่ลำบากเลย” เฅ็ลมาตอบ แล่วฅีกระดี่งเรียกกนใช้ส'งให้เอานาช ส*กกร่เจากนใช้เอาถาตนาชามาส่งให้เล็นนอกส์ แค่เด็ลมาไม่ร*บประท เขาจิบนาชานี่งอย่ส*กกรู่ สวนเฅ็ลมาก็นี่งทอหูกด*งเติม “หันเชื่อว่าหัวหันไม่เปนที่ถกใจหล่อนจริงไหมใ” เขาถามขั ทำให้หล่อนเงยหหัาขั้นหัวยปลาดใจ “เปล่าเลยเวนแต่เสียใจที่พื่ลิปไม่อยู่ หัวยหัาเธอได้ ก็ย่อมจะสนกเฮฮาขั้นอีก ” “ไม่เปนไร” เขาตอบ “ฉ*นี่กุยก*บหล่อนได้ดี เลดีเออร์ริงหัน” “อา!หันไม่ใช่กนฉลาดพูด” เต็ลมาตอบหัวนๆ “เชื่อว่าท กงล่งเทฅเห็นได้ดี จะพูดอะไรก็คหันไม่ใคร่เปนที่ชอบใจกนอื่น ๆ เขา ” ๓0๓

เขาหวเราะเบา ๆ “ฉันยิงไม่ทราบว่าหล่อนไม่ใช่กนฉ5ล9 าดพ เลน^นอกสเปลยนเสียงกลายเปนกระซิบ “ผู้ใคทื่ไค้เห็นหล่อน อคช แลรกหล่อนไม่ไค้” “ชมสรรเสริญฉัน แน่ลาซี” หล่อนพดห์วน ๆ “เพราะเหคน ฉัน่รู้สึกเบือหน่ายเปนทีสด จะไปช่างไหนหรือทำอะไรมีแต่เสียงกนก แลจองเปนตาเดียว ทำให้ฉันจะเดิน!,หินก็อายใจ ” “ นนเปนโทษผิดของความสวย ” เซอร์ฟรานซีสพถชำ พู หล่อนไม่คอบว่ากระไร หมุนเครื่องหูกเร็วเช่าอีก ในฉันใดเล็ วางถวยนำชาลงแลกระเถิดเฉัามาใกล้ถามว่า “เมือไรเออร์ริงฉันจะกฉับมา ใ” “ฉนก็ไม่ทราบ” หล่อนคอบ “เธอบอกว่าบางทีจะกฉับดึก มิส เนวีลไปฉัวย ” ฅางคนหยุคนง กน อย กรู หนง ; เลค เออร ริงอน” เซอร์ฟราน ซ พูดขน “ ขออนุญาตฉันให้พูดอย่างฉันเพื่อนแลกรุณาสงสารในฉัวห ไหร่อ'ายเรื่องพื่จะยุดิฉันที ใ” เครื่องหูกหยุดฉันที หล่อนเงยหนาขนฉัองดคาเขา “ ฉันไม่เขา หมายความถืงอะไร ใ ” “ ฉันหมายถึงเรองทเราพูดกนนี คือ เรองเออร์ริงฉันฉับอีนา บลินเยี่ยนต์ ” ส)๐๔ I

เฅ็ลมายงจองคูหนาเขานี่งอย่ “ เปนการเข่าใจผิดทงสน แลท่ เพอนเขา เซอรฟรานซีส เหฅไรจึงกล่าวกวามชํ่วริ,ายท่อพี่ลิปเช่นนี่ จริงในเน้อเรื่อง ” “ไม่มีความจริง” เล็นนอกส์ริองนัง “จริงทีเคียว เลดีเออ ฉนมีความเสียใจควยมาก แท่สามีของท่านไค้กระทำการหลอกลวงธย่างไม ความหลอกลวงเลย” “ อวดคีอย่างไรที่จะว่าเธอเช่นน1น ” หล่อนริองนังกระโคดลกขั แล่วเปลี่ยนกิริยาท*นที หนัาซีคนัวสํน “ท่านกระทำการไม่สมควร ถึง จะใค้ไปที่นํนบ่อย ๆ ก็จริง แท่ทำไมท่านจึงเห็น มีเหตุอยู่ทางเดีย ไปที่นันบ่อย ๆ แล่วเหตุไรจึงไม่กล่าวโทษฅาท่านเองบ่างเล่า เ ในส่วนนัวพี่ลปนี่ ก็ใม่ใช่เปนกิจที่ท่านจะท่องพค ใกรเขาจะ น่าอาย ” แล่วหล่อนตงท่าจะไปจากนัอง แท่เซอร์ฟรานซีสรีบพูดสอดชน “เลดีเออริริงนัน” เขาพูดเริยบๆ “โปรดยกโทษนัน เปน ที่ฉนไม่ควรพค แท่จะทำอย่างไรไค้ เมอได้ยินเกร®] ทกลมเขา!รูดล่นถึงน หล่อน แลน่าสงสารหล่อน ฉนจะนิงพง ไม่ไหว หล่อนก็น่มเขาในจำ เพื่อนของฉนกนหนึ่ง จริง-แต่ทนพื่งเรื่องเช่นนี่โหัเรียบไ มาพุดนับหล่อน ” เขาเดินไปมาอยู่ ■.นหธง ส่วนเด็ลมายืนนี่งแฃงนั “ ฉนจะบอกท่านว่าเปนการผดดงสน ” หล่อนพูดอีกอย่างยากเย “ นันไม่เข1าใจว่าเหตุไรพวกที่กนับพูดถึงเรือง่ฉนแลสงสารฉน นันไม ๓0(5เ

ให้ใกรสงสาร สามีของฉินดีแลซื่อกัฅย์อย่างเอกทีเดียว เธอได กวามศุขพอ ที่งกลาง'วนแลกลางคืน ฉินขอขอบคุณพระผ้เปนเจาเสมอ ในก ที่ไค้โปรดให้เธอริกฉิน ” หล่อนหยดนี่งส้เนกกกรัูน่ใดดใูเหมือนมีความค้คอะไรอย่างหนึ ฅาค่อยผ่องใส “ ท่านจะทำอะไรให้ฉไเหน่อยไค้ไหม ใ ” หล่อนพูดพลางริ ไว้ “ ท่านช่วยโปรดบอกกนพวกเหล่านึ่ซื่งพูดกนผิด ๆ ว่า ฉินมีกวามศุ พอแล้ว แลพี่ลิปก็มิไค้เคยล่อลวงฉินเลย จะเปนเรื่องเล็กนอยหรือเรื่องให กค ” “ ไม่เกย ใ ” เขาถามเปนเชิงเยาะ “หล่อนรู้แน่หละหรือ ใ ” “แน่ทีเดียว” หล่อนฅอบอย่างกล้าหาญ “ล้ามีเรื่องราวอะไ จำเปนตองรู้ หรือเปนเรื่องราวดีสนุกสนาน เธอก็ไม่บี่คกังฉิ,นเลย ไปคลกรน*น เปนเรื่องราวสมควรอะไรที่ฉินจึงจะอยากรู้นอก จากเปนเร เล็กน่อยเท่าน*น เธอก็ไม่เห็นริาเปนจะ?ก้องบอกฉิน ” เซอร์ฟรานซีสริองดูห'น่ากัวยความอายน้อย ๆ โกรธนิด ๆ งดงามด'งดวงรินทร์เมื่อริน่เพ็ญ ทำให้เขาเหลือที่จะอดกลนกวามกังกั เว้ เดVI 2''ห ^ “ จริง ๆ นา เลดีเออร็ริงกัน ” ในที่สุดเขาพูดฃน “ ค่อสามีดีน'กหนา ฉินอยากให้พี่กัปมาพ็งกำพูดของหล่อนในเวลานึ่ ไปอย่ไนวงแขนของไวไอเล็ดเวียว ” 010๖

พอเขาพคคำIหล่านพ*น-จากปาก หล่อนสคุ้งลอยทงตวเอามอบิดพ สนสทำนราวก*บฟนไข้ “ผิค-ผิค,, หล่อนพึมพำในคอ “อวดดีอย่างไร-อวดคอย่างไร?” พอพูดขาดกำก็ลมลงสลบอยู่ตรงเทำเล็นนอกสี เขากกเข่าลงขำงหล่อน เอาศีร์ษะวางพาดก*,บแขน พลางพิจารณาด เฅ็ลมา ในทํนใดเขาวางหล่อนลงเบา ๆ ลุกขั้นไปบิ!ดประดูล่นดาน กล*,บมา ที่หล่อนอีก พลางโอบอุ้มขนจูบ ในการที่แก้ไขให้พ๊นน่น ไม่ใช่เปนกา ร้อนอะไร เสียงนาฬิกาบนชนดีสิบเอ็ดที่ ทำให้เขาสคุ้งนิดหน่อ ยินเสียงเหมือนใครมาพยายามเบิ1ดประต เขาจูบแก*มอ,นํซีดน่นอีกทีหนึ่ง ท*,นใดหล่อนค่อยถอนไจ ความรู้สึกกล*,บมาสู่ร่าง หล่อนรู้สึกมีกนมากอดไว้ จึงพึมพำ “ พิลปพ่อยอดร*กของฉิน เธอกล*,บมาหำกำจริงหนา ฉินคิดว่า- ” หล่อนลืมตาขั้น พบเซอร์ฟรานซีส ความโทสะแล่นขั้นสู่ส ร้องค*งโดยความตกใจพลางพยายามจะลุกขั้น แด่เขากล*บกอดไว้แน่น วิง “ เดีลมา-เดีลมา แม่ชื่นใจของฉิน ให้ฉํ1แล่,'1โลมหล่อนเถอะ อนุญาตให้ฉินบอกหล่อนว่าร้กหล่อนมากเพียงไร ” ก่อนที่หล่อนจะพยายามคนรนมาให้หลุดพี,นได้ เขากมลงจบหล่อน โดยแรง หล่อนร้องดงดีนรนหลุดพ่นธอกมา กระโดดออกมายืนอย่ แข่งขๅ ล่นสะเที่ม ๓ 0 ๓)

“ นี่-นี่อะไวกน ใ ” หล่อนร้องค,งโคยโทสะ “ นี่ท่านเปนบ้าหร “ฉินอาจพคได้ว่าเปนเช่นน1น” เขาคอบ แล่วหำเราะอย่ “ ทีจริงฉินรู้สึกฅวคว่าเปนเช่นนํ้น หล่อนก็ย่อมเห็นแล่ว ว่าฉิ ออกให้แก่หล่อนๆจะยกโทษให้ฉินหรือไม่เสดีเออร์ริงบ้น เฅ็ลมา'? เขาไปใกล้ในตาเฅ็มไปคำยกวามร้ก “หล่อนผ้เปนกนสวย จะไม่ยกโทษเพร การที่ฉิน.กระทำผิคหรือ ใ ความผิดที่หลงร้กหล่อน เพราะฉินร้กหล่อนจ สวรรค์เท่านี่นที่ล่วงร้กวามจริง ” หล่อนยืนนี่งแขงไม่ตอบว่ากระไร เขาเดินเช่าไปใกล้อีกแ หล่อนสบ้คทไเทีผล่กให้ออกไปให้พน กวามโทสะเช่ามากรอบงำเต็มอย่ “เอ!พระผ้เปนเจ่า” หล่อนร้องคง “ส็งอะไรนี่ที่เรียกคนเองว บ้ายผู้ร้ายขะโม?)ออนเนอร้หรืออ้ายคนที่แกล่งทำเปนเที่ย้นหรือ ? เจ่า'จืงบ้ง่อาจมาทำเปนเช่นนี่ ซึ่งเจ่าเรียกว่าร,ก ฉินฟนบ้วอะไรท มาถูกเนี่อถูกหำฉิน ภรรยาของผู้มืยศใหญ่ในแผ่นดินนี่ อา! ” ห “ แลเจ่าผู้ร์งกล่าวร้ายต่อสามีของฉิน-เจ่า ” หล่อนยมเยาะแลำพคต่อไป จะตองยอกไปจากบ้านฉินเดี๋ยวนี่ แลขออย่าได้โผล่เช่ามาให้ฉ หล่อนเดินเช่าไปที่ระฆ้ง “ ทยุคประเดียวเลนนอกสพูคอยางใจเยน “พงฉนกอน ท,หล่อน จะไปชํกระฟ้ง่จงตกสิกนนถใูช้กงจะเช่ามาไม่ไค้ฟนอนขาก คำยประ ดานอยู่ ” ๓0^

“เจำอวคดีอย่างไรที่ม'ล่นดาน” หล่อนรองค*ง ความคิดหวาคเสียว ถึงเหตุซงเปนไปกํบเรเวอเรนค์ไดซ์เวอร์ฅี เขามาอย่ในสมองอึก ในทนใด ความคิดอย่างหนึ่งบ*งเกิดขน หล่อนรีบวีงไปที่รปภาพวีฉัสซึ่ จากพนทะเล เซอร์ฟรานซีสกระโดดดามไปจ*บแขนหล่อน หนำดาแดงกำ ด้วยความแกน ะ“จิ จิะ ฉ*นอวคดี” เขาพึมพำ “ฉันอาจที่จะทำไค้ยึงกว่าน1นอี นอนไม่ร้สึกสมประดีอย่ในวงแขนของฉันแม่คนสวยเฅ็ลมา แลฉันไค้จบหล่อน ขข ข เอ หำสิบหน หล่อนจะคืนจูบนึ่นมาไม่ได้หเปล่นอนอจ’นะขลาืดมริมผปากฉัน ซึ่งจูบหล่อนเหมือนดำเช่นที่ฉัวของหล่อนได้จูบ ในเวลานึ่ฉันขอจบหล เพราะการแก้แค1น ฉันจะบำด้บให้หล่อนรํกฉันเต็ลมา ” หล่อนไม่รอให้เขาพูดให้ฅลอด ตบหนำเอาโดยแรงถูกที่ฅรงในดา “อำยกนขบถ อำยคนทรยศ อำยผู้ร้าย” หล่อนพูดดำยกระหืดกระห “ปล่อยขำนา” เ การที่ถกตบเอาแรง ๆ ทำให้เขาจะฉับมือหล่อนไว้แน่นไม่ไค้ วี่งเขำไปเบี่ครปวีฉัสนนแล่ท้ก็เขำไ,ปแ'ล,บิ11ดเสีย'คง!.คิม โดยความโกรธเข ไปที่ปร ะดล*บนนโดยเต็มกำลง แต่ก็มิได้เบี่คออก เขาพยายามหาสปริง แด รูปนึ่นคเหมือนไม่มีร่องรอยอะไร นอกจากเปนรูปเกลํ้ยง ๆ รูปวีนำดเห จะยมเยาะความโกรธแลกวามไม่สมกิกร1อง1'ขา ๓0ส์

ในขณะที่พยายามก้นหาร่องรอย ได้ยินเสียงกระดึงที่ไหนท เล็นนอกสีตกใจหนำฅื๋นรีบว็งไปเบี่ดประต ก็พอดีพบมอร์วีสเขำม รอบ ๆ ห้องโดยความปลาดใจ “คณหญิงสินกระดึงหรือนี่'?” เขาถาม ในฅาเที่ยวกวาด รอบ ๆ “เปล่า” เขาตอบเรียบๆ “ขำสินเอง เรียกรถมาให้ก้นหนึ่งเถอ มอร์รีสทำท่าทางปลาดใจ แต่ไปทำตามที่สิงเรียกรถมาก้นหนึ่ง ฟรานซีสกวกเงินส่งให้ครึ่งเกราน์แลำกระโดดขนรถ ตรงไปถนนดร หยุดที่บานหนึ่ง เขาสิงให้เจากนรถคอยแลำขั้นบรรไคไปเคาะป รองถามว่า “ มิสเตอร์สนอเล กริบสีอยู่'ไหม ใ ” 44 อยู่เจิ“เข*ะ” นางกนใช้ตอบ “แต่กืนนึ่ท่านมีปาร์ฅี ; * เอาเถอะ บอกชื่อขำ เซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส์ บอกว่าข เวลาของเขาเปลืองไปกว่าหำนาทีหรอก ” นางคนใช้นำเขาไปไว้ในหเองเล็ก ๆ ห้องหนึ่ง แล่วนำเอาควา ไปบอกแก่น'ใย เขาส่องกระจกคูเห็นที่ฅาเขียวชาเปนรอยซึ่งเต็ล ทำให้กวามแกนเปนทวีคูณ เมอคอยอยู่สกครู่มิสเตอรสนอเล กริบสีก็มา “ก้อ เซอรฟรานซีส,’ เขาพูดทกทาย “ไม่นึกเลยว่าจะพบ ขำงบนเถอะ พวกผู้หญิง ๆ เขากำลังเฅนรำ ถำท่านจะเชิญไปดำยจะ ดีทีเคียว ” ๓๑0

“ช่างก่อน ชอบใจ,, เซอร์ฟราน-ซีสตอบ “คึกเสียแลว ที่จริงฉำเไ ควรมารบกวนท่านเวลาน แท่เห็นว่าท่านกงจะพอใจเอานี่ลงในหนำลือ สเน็ก ” เขายื่นกระดาษอะไรชื่นหนึ่งร์งจคไว้เมื่อครู่นี่ให้ มิสเฅอร์สนอ แลวล้คแว่นตาให้อย่เรียบล้อย “ผมต่องขอบอกท่าน,, เขาพคก่อนที่จะได้อ่าน “อาทิตย์นี่ เสียแล,ว เพราะเราลงมือพิมพ์เสียแล้ว ” “ไม่เปนไร’, เซอร์ฟราน'ซีสตอบ “อาทิตย์หล้า?ๅไค้” “ล้าเช่นนี่นก็ไค้ อาทิตย์หนำเปนพิมพ์ให้ท่าน ผม “ แลำท่านโปรดส่งมาให้ล้นล้อยแผ่น ” เซอร์ฟรานซีส หมวกตงท่าจะไป “ ล้นเชื่อว่าท่านไม่กลำ ” มิสเตอร์สนอเลหำเราะ “กลำหนำรึ ใ ไม่มีล้นเสียหละ ผมยอมติก คกเพราะการลงหนำลือ ล้อ รถของท่านอยู่ล้นแลำ ก๊คไนฅ์ ก๊ตไนต” เซอร์ฟรานซ็สชํ้นรถกลบมาที่ ๆ อยู่ที่!]กกาคึลลี พอ จดหมายของเลคึวิแสเลที่งอยู่ เบี่คออกอ่านมีความว่า “ ในเวลานี่เธอกงทำการไม่สำเร็จ หล่อนจะเชื่อเมื่อมีล้อล เพราะฉนนเปนการยากอยู่ เห็นว่าเธอกวรเลิกความกิคนี่เสียเถอะ ” เขาหำเราะอย่างแล้น ๆ แลก่อนที่จะนอนเขาไปที่บีโจวิลลา ซึ่งฎยุ ฟนฅ์ยอนพ์วูด 0)99

ระหว่างเวลานน,เฅ็ลมาเดินไปมาอยู่ในห่องของหล่อน แข็งขาส คว หนาแคงโคยกวามอาย รู้สึกเหมือนว่าแกํมที่หล่อนถกจูบจากเล็นนอกส ถกยาพิษ หล่อนกงใจจะเล่าเรื่องให้สามีพงไท้หมคโนเวลาที่กล้บมา เม สํ่นกระดีงซงทำให้เล็นนอกส์ตกใจน'น ไม่เห็นกนเข้ามา จึงสึนเรีย หนึง บริฅกาโผล่เข้ามา “ ฉนฅองการมอร์รีส ” เฅ็ลมาพกเร็วปรื๋อ “ เขาคิดว่ากระดีงในห่องร',บแขก ” บริฅกากอบ คิวยใจดี “ กีฉ*น เขาเขาไปในห่องกลาง พาเซอรืฟรานซีส เล็นนอกส์ออกไปเมือกร่นเอง ” “ ม*น'ไปแห่วหรือ ” บริกกายี่งปลากใจขั้น \" ไปแล่วเฑ้ข้ะโฟรเล็น ” เฅ็ลมาๆ*บแขนบริกกา “บอกมอร์รีสว่าอย่าให้อำยกนนเข้ามาในบ้ อีกเลยเปนอนขาด เปนกนเลวทรามเหลือเกิน บริฅกา ! แกไม่ร้หรอกว่าม เลวอย่างไว ” ‘'ดีฉํใ-เทราบดี,, บริฅกากอบ “คีฉํนทราบกีทีเกียว แก ได้ อำพกไก้กุณจะรู้เรื่องแปลกด่าง ๆ โฟรเล็น แก่คุณไม่ควรพ้ง ไม่ชอบให้ดีฉ*นพคถึงเรื่อง'!.พื่อนสนิทสนมของคุณไม่ใช่หรือ แก่ “บริกตา” เฅ็ลมา'จ*บมือบริกต]โดยความร*!'1 “เขาเปนเพื่อน พี่ลิปมากกว่าเบ่นเพื่อนของฉ*น เพราะฉนั้นฉ*นไม่ควรพงเรื่องราวขอ เดินของเขาผิดกว่าทางเดินของเรา ชีวิคร์ของชาวลอนคอนผิคกว่าชาวนอร ส)©!20

แลเราจะเข่าใจไม่ใคร่ได้ ” หล่อนถอนไจ “ ไปบอกมอร์รีสฅามที่ฉไเสํ่งเถ บริฅฅา แล้วจงกล*บมาหาฉินอีก ” บริตตาไปตามที่สํ่ง ส่วนเต็สมานึกตรึกตรองอะไร'1ปมา เวลานึนเกือบ เที่ยงคืนแล้ว หล่อนใคร่ครวญคเห็นว่า ล้าบอกเรื่องซึ่งเกิดขั้นน หมด เขาก็คงบนดาลโทสะหุนห\"นไปทำอะไรล้กอย่างหนึง บางทีจะเกิดวิวาท ขั้น แลพลปอาจเปนอินตรายโดยทางไหนบางก็ได้ อย่างคีทสุดควรตองปฤก กบมิสสิสลอริเมอร์ ในคืนนํ้นขณะที่หล่อนนอนเล่น บริฅฅาเยาผ้าห่มมาคลุมให้แล “หนาวไหมกะ ใ จวนหิมะตกแล้ว'' “ที่แอ็ลเต็นฟะยอดบานนึกำล้งมืค แลหิมะฅกทีเดียว,’ หล่ บริฅดายั้ม “จริง,ซีคะ โฟรเก็น! เราอยู่ที่นื่สบายกว่าที่นึ “บางทีจะเปแได้” เฅ็ลมา?ๆอบอย่างตรึกตรอง แล้วทำท่าเห จะนอน บริฅตาจบมือหล่อนแล้วออกไปเบาๆ เต็ลมาลืมตาขนอีก มองดูแสง โคมที่เพคาน ที่แอลเด้นฟะยอดบึานนํ้กำลังมืดแลหิมะดกจะปลาคอย่ หล่อนนึกข่าม''ไปถึงศพมาวดาบาน'นั้จะหนาวเ,พี:ยงไร ในขณะที่นอนอยู่ในถา ซึ่งหล่อน'ใด้,พบล้บเซอร์ที่ลิปเ'ปน'กร,งแรก หล่อนได้ย่นเหมือนเสีย ริมผั้งฟะยอด นึกถึงเวลาที่อยู่ในนอรีเว แลในเวลาที่เรียนหนังสื ส)©ส)

กลาย ๆ ผน กวามผนซึ่งผนมานมนานแล่ว บ,คนทกสีงไค้เปลี่ หมด หล่อนดองเปนแม่เรือน ในไม่ชำจุะตองเปนมารดา ในขณะที่เพ่งคูแสงสว่าง ในท้นใดร้สึกเหมือนเห็นรูปกน อนมีหนำดาเศร้าโศรกแล,วกลายเปนรปบิคา แลรปซีเกอร์ด พอหล*บดาพย จะให้นอนหล*บ รปนํน,ก็เลื่อนจางหายไป ความคิดใหม่มาสู่ ทำไมพิล ไม่กล’บ’? เขาอยู่ที่ไหน? หูแว่วเหมือนเสียงเยาะเย1ยตอบว่า “อยู ของไวโอเล็ดเวียร” ดงเช่นที่เซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส์พูด เมื่อนึกถ ทำให้หล่อนสด้งรีบลุกขน ต8งใจว่าจะเปลี่ยนเสั้อแล่ว์นํงอ่านหนํ เสียงผื่เทำชํ้นบรรไคมา จำเสียงไค้ท*นทีว่าฟนสามีหล่อน แลกนที ก็กือเนวีล ชายทํงคู่กำล่งพูดจาอะไรก’นเบา ๆ อยู่นอกห้องหล่อน “ฉไแห็นว่าบอกหล่อนให้รู้เปนดี” เซอร์พี่ล็ปพูด กงรู้เหมือนกน ” “ภรรยาของใฅ้เทำหน1ะรึขอร’บ ? โปรดอย่าบอกหล่อนเลยขอรบ เสียงเนวีลดอบ “ เปนเรื่อง - ” แล่วเปลี่ยนเสียงกลายเปนกระซิบซึ่งเด ไม่ไค้ยิน ล่กกรู่พื่ลิปค่อย ๆ ย่องเขามาด1วยเกรงว่าหล่อนจะดื่น ออกดอนรบเขา “ แม่เจ่าประกุณ ยิงไม่หล่บอีกหรือ ? ” หล่อนยมแด่มีอะไรในนนร์งฟนที่นำสงสารอย่างย็ง ส)®(^

“ ย*งใม่หล\"บขํะพี่ลิป ดีฉ*นคูเหมือนผนถึงแอ็ลเฅ็นฟะยอด ” ■'อา! ที่น\"นบานนั๊หนาวแเลิว” เขาฅอบเรื่อยๆ “ที่นี่ก็หนาวพออยู่ เหมือนก่น กืนนํ้ลมฅว*นออกพํคแรงน*ก แลหิมะกำล่,งฅกอย่ ” เต็ลมาไม่ใคร่ได้ยินกำที่สามีหล่อนพูคกี่มากนอย ความคิดกำล่งข่าม นึกถึงนอร์เว ในคืนนนก่อนที่ในคาจะหล*บหล่อนพึมพำค่อนข็างค*ง จะ เพียงไรหนอที่แอ็ลเต็นฟะยอดกำล่งหิมะฅกแลมืดไม่มีสว่าง. (•โ) 6)

บท ๒5 ในเช้าว*นรุ่งขนอากาศเย็นเยือกสยดสยอง หมอกลงตลอดฉัน โก ทางตองจุดไฟ แต่ก็,ไม่สว่างอะไรกี่มากช้อย เพราะหิมะฅกหนา เซอร์พี่ ขนรู้สึกไม่สบายปวดศีร์ษะนิด ๆ แลอึดอิด เขาบ่นอะไรพึมพำติเตี หนาวของประเทศ พอถึงเวลาร*บประทานอาหาร มีโทรเลขฉบ‘บหนึ่งมาบอ ให้เขาไปที่มิดแลนด์ในเรื่องเกี่ยวช้องก*บปาร์เลียมเมีนดี “เคราะห์ช้ายระยำหมาอะไรเช่นนึ่” เขาบ่นควยเสียงด*ง โทรเลขให้ภรรยาดู “ ฉันต่องไปแลจะไม่กล*บช้านกีนนี่ หล่อนเห็นจะต่อ กนเดียว ฉ*นอยากให้หล่อนไปหาเลดีวินสเล ” “ทำไมต่ะ'?” เฅ็ลมาถามเรียบๆ “ดีฉันเห็นว่าอยู่ท กนเดียวเสมอ ” มีอะไรในเสียงหล่อน แสดงว่าทุกข์โศรก เขาช้องดูโดยสงส*ย “ นี่แน่ะแม่ชื่นใจของฉัน ช้าปาร์เลียมเมีนดีนเปนที่ไ หรือทำให้หล่อนช้อนใจช้วยประการใคถึดี ฉันจะลาออกเสีย ลาออกจร เขากอดหล่อนไว้ '‘นอกจากนน” เขาพคเสริมแกมหิวเราะ “กไม่เห็น เปนอะไรถึงหากไม่มีฉันช้านเมืองก็กงไม่ล่มวิม ” เต็ลมายมนิดๆ “เธออย่าพคอะไรเหลวไหลเช่นนี่นพี่ลิป เปนการผ ในการที่ลงมือทำการสำต่ญเช่นนี่ แช้วไม่ทำต่อไปให้สำเร็จ ดีฉัน 20๑๖

ทุกขรอนอะไรเลย พวกกนท่งหลายเขาจะนินทารันว่าอย่างไร กำดีฉนผ เปนภรรยาของเธอ จะทำใจดำเห็นแก่ตำของตำฉกเอาตำเธอไว้ให้อยู่กบ เสมอ ไม่ให้เธอเข้าไปอย่ในที่ดีระหว่างพวกเพี่อนฝง ดีฉ*นกงถูกเขาน กล่าวรำยเสมอ เพราะฉนึ่นเธอจงไปที่ ๆ ซึ่งได้รับกํ'1ล่งเถิด แลดีฉไเจ เสมอไปจนกว่าเธอจะกล*บ ” แลำหล่อนจูบแลซบศีร์ษะอยู่ที่บ่าเขานึ่งอยู่นาน พอสี่โมง เนวีลก็ไป เฅ็ลมารัดแจงทำโน่นนี่เสร็จแลำจึงเตรียมรัวที่จะไปรั อาหารกลางว*นรับมิสสิสลอริเมอร์ ท1งจะได้ปฤกษารัวยเรื่อ่งเซอร์ฟ เล็นนอกสี่ดำย แต่เรื่องไวโอเล็ฅเวียร็รับสามีหล่อนนึ่นจะไม่บอกเลย “ฉ*นรู้ดี'ว่าเบ่นการผิดที่งสิน’, หล่อนพุดแก่ตำเองซาซาก “พวกที่ โง่เหมือนพวกชาวโบ๊สกอป หลงเชื่อแต่กำโกหกโกไหว้ แต่เขาจะพดอย่างไร รันก็ตาม ฉันจะไม่พุดเลยจนกำเดียว รับพี่ลิปก็ดีเพราะจะเปนที่เห็นไ ไม่ไว้ใจเธอ ” ส่วนเลดีวินสเลในเชำว'น่นนได้รับโทรเลขจากเซอร์ฟรานซีส เล็นนอ ฉรับหนึ่ง พออ่านเสร็จก็ส่งให้ผกรถบอกว่าจะไปธุระ ก่อนที่จะไปท ธนบ*ฅร็สองสามใบย*คใส่กระเบ่าไปรัวย แลำขนรถส่งเจำกนใช้ “ ไปโรงลก บลินเยี่ยนต์สแตรนด์ \" “ รับประทานไปไหนหนาขอรับ ใ ” บริกสี่ถามเปนเชิงสงสำ “ บริกสี่นี่เองหูหนวกหรือหวา ใ ไปโรงลกรบลินเยี่ยนต์ “ บริกสี่เอามือรับหมวกเปนกำรับ แลำรถก็แล่นรัง ๆ ต่อไป ตา0(รั}

V ในขณะรถเลคีวินสเลมาถึงโรงลคร ไวไอเลกIวยรกำลงรอง••พลงรอน อยู่ในบทของหล่อน เจำกนกีดพิณซื่อตอมมเขาไปจะบอกแก่หาโอกาอ ในไ เลยต*อง'แงอยู่ จนหล่อนเข่ามาในโรง “นี่แน่ะมิสเวียร์ ฉันไต้พยายามจะบอกหล่อน แต่หล่อนก็ ผู้หญิงคนหนึ่งมาคอยพบ ” ■‘มีอะไรนะ5’ หล่อนถาม “ผ้หญิงมียศอยากพบหล่อนเปนไปรเ \"ผ้หญิง,, คอมมีรํองก*ง ไม่ให้เปลืองเวลาของหล่อนกี่มากฉัอยหรอก ” “เกียรติยศมากเหลือเกิน” หล่อนบ่นพึมพำ “ทานผู้หญิงม พบฉ้น บอกให้ท่านคอยก่อน ” แล่วหล่อนเล่นรำต่อไปอีกจนจบ จึงหนมา แก่เจ่าคนนํ้น 44 เชิญท่านผู้หญิงมียศเข่าไปในห้องแต่งฅํว ไป อย่าลืมบอกว่าฉันขอายแลไม่คุ้นเกยก*บการรับแขกเหรึ๋อ ” ในระหว่างสิบนาทีไวโอเล็ฅรัดแจงสวมเสํ้อใหม่แล่วน”งลงแกล่งท อ่านหน*งลือ พอไค้ยินเสียงเกาะประตู หล่อนแกล่งทำเปนปลาคใจคอบ ว่า ‘■เชิญเข่ามาเถอะ” เสียงคนนำบอกชื่อ'ว่า “เลคีวินสเล” เลดีวินสเลโผล่เข่ามา แล่วหยุดยืนนึ่งพิจารณาดูไวโอเลืฅ ‘■ก็สวยพอใช้” ท่านเลคีรำพึงในใจ “เพราะรังงพวกผ้ชาย พากนมาฅิคกรอ', แลวพูคออกมาคง\"] “ ฉันค*องขอโทษในการที่มารบกวนเวลานี่ มิสเวียร์เชื่อว่าห ไค้ยินชื่อฉัน เพราะฉนไม่ใช่กนมีชอเสยงโค่งฉัง ๆ เช่นหล่อน ๓ด^

หวงว่าหล่อนจะบอกเรื่องราวฉันเปนไปรเวฅเล็กนอยฒัเรื่องหนึงไค้ เปนเร เกี่ยวตับเพื่อนของฉัน ” ท่านเลคีหยด ไวโอเล็ฅเวียร์ก็นํ่ง์น็ “ ฉันเชื่อว่าหล่อนก.'เร้จํกตับชายผ้หนึ่งซึ่งฉันชอบพอกบเขา คือเซ พื่ค้ป บรู๊ส เออร์ริงล้น” มิสเวยฉัค้กก็วแล้วยํ้มนิดๆ “ออ! ร้ช้ก” “ เขามาหาหล่อนไม่ใช่หรือ ? ” “ มาบ่อย ๆ ” “หล่อนกงจะเห็นฉันเปนกนหยาบช้า” เลดีวินสเลพูคต่อไป “แด่จะ ให้ฉันถาม ” “ ไค้ทงสน ” ไวโอเล็ด'รีนพค “ ถามเถอะฉันไม่มีเรือ,งบี่ดบ่งอะไร ” เลดีวินสเลหให้าแดง “ เซอร์ฟรานซีส เล็นนอกส์บอกฉัน ” เวียรหำเราะช้คเช้ามา “บ่อ ! ท่านมาจากเขาหรือ ? เปนเหตุไรไม่บอก ฉันเสียก่งแต่แรก? ดีแล้วท่านเปนเพื่อนฉันลนิทสนมของเล็นนีหรีอ' “ ฉันร้ช้กเขามานานแล้ว ” เตดีวินสเลตอบ “เขาเปนกนดี” มิสเวียรพูดต่อไป “แต่อย่างไรก็ช่างเขาเถอะ ท่าน อยากทราบเรื่องเซอร์พี่ลิป บร๊ส เออรื่ริงล้น ฉันจะเล่าให้พง เขาเอาต เกี่ยวช้องกบธระของฉัน ” “ธระอะไร?” เลดีวินสเลรีบช้กถาม “ไม่ใช่ธุระอะไรเกี่ยวช้องตับท่าน” มิสเ'วียว์ฅอบเรียบ ๆ “เ กวรพุดถึงเรื่องเขา แต่ว่าเปนเรื่องเกี่ยวช้องตับเซอร์พี่ลิป เพ ไค้มาหาฉันบ่อย ๆ โดยเรื่องนึ่ แลมาพูดอยู่นาน ๆ จนฉัแขกช้านพง ”

“ลำเช่นนํ้นหล่อนไม่ชอบเขากระมัง'?” เลดีวินสเลถามคลำ บอกว่าปลาคใจ “ไม่สู้ชอบ” เวียรบอกตามฅรง “เขาไม่ใช่คนที่ถกชฅาก,บฉิ ก็ทราบว่าเรื่องที่เขานานี่นํ้น มีกนพคจาก้นอออึง สมนาหนำ ใครใช เกียวของวุ่นวายสับธระของฉิน ” หล่อนหยุดสัวงเอาจดหมายฉบบ จากกระเก้า หำเราะแล่ว้คลี่วางบนโต๊ะ “ถาท่านอยากจะอ่านก็เชิญ มาให้ฉิน, แลเอามาให้เมื่อคืนนึ่เอง ” เลคีวินสเลจํองคูดำยกวามพิศวง จำลายมือเออร์ริงก้นได้ดี พออ่าน จดหมายน8นจบหนาตาแจ่มใสสันที เงยหนำขนถามว่า หรือจะอ “หล่อนก้องการใช้จดหมายฉบํบนึ่อีกไหมมิสเวียร์ ใ ให้ฉิน,เอาไปเก็บไว้ ใ''’ เวียรจ่องคูคำยสงสัย แต่ท่าทางอย่างออกสนก “ ท่านก้องการเอาไปทำไม ใ” หล่อนถามเอาดั้อ ๆ “ ไว้สำหร‘บล่อ เขาหรือ ใ ” เลดีวินสเลผื'นยม “บางทีจะเปนไค้ ฉินเห็นว่ามิสเวียร์ การที่ เอาก้วเขำมาเกี่ยวของกบธุระของหล่อนนีเปนการผด เพราะฉนํน อนุญาตให้ฉนเอาจดหมายนึ่ไป บางทีอาจทำให้เขาไม่กลำมารบกวนหล แก้ล่าหล่อนจะไม่ขดเ.คองฉนจเะขเอเ.เลกกบของอย่างหนึง-ว่า-เปนของ-’' “อย่าพุดให้อ้อมก้อมเลย” ไวโอเสีฅพคอย่างหยาบชา “ท่านพ แนรื รุ ” ๓เข้:0

เลกีวินสเลยม “หล่อนพูดถกมิสเวียร์” “ทำไมจะไม่ถก,’ เวียรกอบพลางหํวเราะ “เงินย่อมถ้องเปน ทเขาให้ถ้นท่วไป ถ้าจดหมายบ้า ๆ ต่าง ๆ ที่ฉินได้ไว้มืผู้มาซอไปเสียก็ค จะไม่เล่นลกรอีกทีเคียว ” “ถ้าเช่นน*นจะทำให้โลกปราศจากความศุข” ท่านเลคีพูดถ้วยอ “'ปราศจากความศุขอย่างใหญ่ ถ้าไม่มีไวโอเล็ดเวียร เมืองลอนดอนกงด*งอย ไม่ไค้” ถ้วงมือลงไปในกระเปา คช้กเอาธนบ้ฅรีออกมาสอดใส่ซองอ*นหนึ่ง “ ถ้าเช่นน*นจงเอาจดหมายมาให้ฉิน ” “ ไค้โคยเต็มใจที่สุด ” มิสเวียร์คอบพลางส่งหน*งสือให้แถ้ เงินมา “ถ้าเช่นน*นฉินจะถ้องลาที” ท่านเลคีลุกขนหยิบถ้าชนถ้ฅจขนกถ “ฉินอยากจะสนทนาถ้วยถ้บหล่อนจนเช้า แต่ฉินมีธุระจะถ้องไป นอกจาก ไม่ควรเอาเวลาของหล่อนให้มากมาย ขอขอบใจหล่อนมากในการที่เอํ้อเพอ ” “อย่าพูดถึงเรื่องนน” ไวโอเล็ฅช้องคูอย่างอ่อนหวาน “ฉินกร เพื่อให้เปนที่ชอบใจเล็นนี ท่านก็ทราบ,, เลคีวินสเลถ้วล่นนิดหน่อย เมอไค้ยินนางผู้หญิงลกรกนนึ่เร เกยฟนช้ริกของหล่อนกรงหนึ่ง ถ้งเช่นที่หล่อนเคยเรียก แต่พยายามร กิริยาให้ปรกติช้บมือรำลา พอเลกีวินสเลไปพนแลว ไวโอเล็ฅฉีกซองเอาเงนออกมาดพลางบ่น “ผู้หญิงกนนึ่ท่าทางชอบกลเกี่ยวช้องถ้บเล็นนี เขาจะทำอะไรถ้น ใ ๓ไ209

เปนไรจะเปนอะไรกับเออร์ริงกันก็ช่างเขา ฉินเบึ๋อเหลือทนแล*ว ทำไม ได้มาเกี่ยวช่องกับธุระของฉิน อย่านึกเลยที่ใกร ๆ จะมาบงกั ที- ” หล่อนหยุดแลกัดริมผีป5^ากกัว0ยกวามโกรธ แ/ แลผีชิก๔เ^อา(Vแบงก์โน “ ไหนเท่าไหร่ หผี, สิบ, สิบหผี, ยี่สิบ, ไม่เลวเลยเทียว ” ส่วนเลคีวินสเลกลับมาบผีน นึกใคร่ครวญดุถึงการที่ได้ไปหาไ เวียรกันนึ ลังเกฅดุฅามกิริยา แลกำพูดของผู้หญิงลครกนนึเห็นได้ว่า มิได้เกี่ยวของอย่างที่ถูกหากวามนี่น แต่ถึงกระนี่นในจดหมายมี ท่านเลคีคลี่จดหมายออกอ่านอีก มีความว่า “ขอให้กันพบหล่อนอีกกรงหนึ^ ่ง^ โคยI เรึอ๘ง^ซ๘ึง2ห^ ล่อนก็รู้คีแล จึงไม่กับยศซึ่งมาถึงมืออยู่ หล่อนจะไม่ยากจน กันจะทำตาม เชื่อว่าใจหล่อนกงเปนนาใจผู้หญิงแลเมตตาสงสารบผีง กันไม่เชื่อว่าหล่อน ทำโทษผ้ซึ่งกักหล่อนให้ถึงแก่ความตาย แลผู้'ซึ่งกักหล่อนอย่โดยความ ไม่มีหล่อนเขาก็ไม่อาจอยู่ในโลกนึ่ด่อไปไต้ ขอให้คิดดุอีกกร8ง แลใ พคนีมืนำหนกแก่หล่อน บรู๊ส เออรริงตน ” “นี่แหละจะดีหรือจะช'ว เต็ลมากงจะไต้เห็น,’ เลดีวินสเลฅัดส “จะทำอย่างไรหนอ นี่แหละหล่อนกัองการชินสูตร ก็ไต้สมใจคิดแล จะแต่งงานกับผ้หญิงอื่นๆซึ่งเหมือนกับพวกเรากันก็จะยกโทษให้ง ไปเอาอีผ้หญิงนอร์เวอะไรมา แลผีกังไม่พอไปกักอีไวโอเล็ฒ้หญิง ทนไม่ไหว” ฎ^เฐธ เฐฮ

ในบ่ายว*นน่น เฅีลมาไค้วิ*บปร ะทานอาหารกลางว'นก*,บมิสสิส ลอริเม หล่อนไค้เล่าถึงเรื่องอ*ธยาส*ยอ*นเลวทรามของเซอร้ฟรานซีส เล็นนอก แต่ระวํงที่จะไม่ให้เอ่ยถึงเรื่องไวโอเล็ฅเวียร์เลย มิสสิส ลอริเมอร์ทำกิริยาแสดงกวามเสียใจ “ จงเล่าเรื่องให้สามี พงทงหมด” แกต*กเตือน “เขาเปนคนแขงแรงพอที่จะจ*คการเรื่องนั้ได้ อยากให้ยอชอยู่ในลอนคอน เขาจะช่วยการไค้ดีกนหนึ่ง ” “แต่ดีฉินไค้ยินว่า” เฅ็ลมาค*ดคาน “การที่ชกตีเขานนเป กฎหมาย เพราะเช่นนึ่น อ่าเซอร้พื่ลปไปทำร้ายอะไร เซอร์ฟรานซีสเขำจ การไม่ชอบกลเลย ” “ เวลาที่หล่อนฅบเขาหล่อนก็กงไม่ไค้นึกถึงขํอนึ่ ” มิสสิส ลอริเม พูดพลางหำเราะ “ แลฉินร*'บประกนไค้’ว่าเจ็บปวด สมนาหนำ อย่าวิตกอะไร เลยในเรื่องน็ บอกสามีของหล่อนที่ง์สั้น เขาคงจะจ*ดการในเรื่องภรรยาซึ ที่ร'กอย่างยี่งของเขาไค้” หนำเต็ลมาแสดงทุกข์นิดหน่อย “ ดีฉินเห็นว่าดีฉิน สำหรบความรำของเธอ ” มิสสิส ลอริเมอร์จองคุคำยพิศวง “ ทำไมถึงพคเช่นน8น ใ ” “เพราะดีฉนรู้สึกเช่นนน', หล่อนตอบ “มีสํ'สิสลอริเมอร์ ท่านไม่ เขาใจ) ดง์แต'ดีฉินแต่งงานก*,บเธอไม่มีอื่น นอกจากจะขวนขวายกระทำให้ ทีถกใจเธอเท่าน*น กวามรกของเธอกอชวิดรของดีฉน ทร’พย์สมบัติที่เธอให้นน ๓1ชิป็๓

มิใช่ดีฉนจะดีใจอยากไค้เมื่อไหร่ ทรัพย์สมบัติไม่ใช่ฟนส็ง แต่กวามรัก อา! คีฉํนจะอยู่โดยไม่มีกวามรักไม่ได้ แลเดี๋ยวน-’’ ห ในดากลอไปควยน้าดา “เดี๋ยวนอะไร'?” มิสสิสลอริเมอร์ถาม “เดี๋ยวนํ้-” หล่อนพูดต่อไปเบาๆ “ดีฉ่นกล*วอยู่ คี เสียความรักของสามีจริง ๆ นาก้ะ ท่านก็ย่อมทราบว่ามนุษย์เรา ได้เห็นเสมอรูปร่าง-” “ หล่อนก็เคยเบื่อหรือ ? ” มิสสิส ลอริเมอร์ถาม “ดีฉนหน้ะรึ? เบื่อพี่ลิป ไม่มีเลย ล่าอยู่ก'บดีฉนๆร ที่สค ดีน้นอยากจะตายอยู่ข่างๆเธอ แลถึงจะ ไม่ได้พบผู้ชายอื่น ๆ นอกจ ดีฉ*นกไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลย ” “แลหล่อนไม่คิดบางหรอกหรือ ว่าเขาจะมีกวามรู้สึกดงเช่นหล่อน เหมือนก*น ? ” “ พวกผู้ชายมืความคิดผิดกไเ ” เต็ลมาดอบ แกลราเกยบอกแก่ดีฉน กรงหนึ่ง ว่าสามีโกยมากม*กํจะเบื่อหน่ายภรรยา แต่เขาไม่กลาสารภ “กวามคิดของแกลรา วินสเลตองน้บว่าผิด” มิสสิสลอริเมอร์รีบพด “ เขาไม่พอใจต่อสามีของเขา เพราะฉนึนจึงนึกว่ากนอื่น ๆ กงเหม สามีของฉินอยู่ด*'วยก*นึมายี่สิบหาบเขาก็รังรกฉ'นอยู่ค*งเดิม เมื่อสามี ย*งกำมือฉนอยู่ แลล่าไม่เห็นแก่ลูก-ฉ้นจะยอมดายเสียควยก*นทีเดีย นาตาไหลออกมาคลอตา ๓เ2ปิ๔

เฅ็ลมาจิบมีอมิสสิส ลอริเมอร์ชํ้นวิบโดยความริก “ คีฉํนเขำ,ใจดี หล่อนฅอบเบาๆ “ดีฉนเชื่อว่าเปนการยากที่วิะระว*งกวามรก แรกทีจะ นนไม่ส้เปนการลำบากกี่มากนิอย แค่เมื่อได้แต่งงานกิ\"แแลว์ก็ย่อมเปลย แปลง ” มิสสิส ลอริเมอริวิ*องดต้วยกวามสงสาร “ อย่าเอาคำที่เลดีวินสเลพูด มาใส่ในสมองหล่อน เชื่อฉไแถอะ พวกผู้ชายดีๆไม่เบี่อภรรยา แลเซอรพ ต้องนบว่าเปนกนคี ภรรยาซึ่งเปนคนดีไม่เบื่อสามี แลหล่อนก็น อย่างดีคนหนี่ง จงนึกถึงความศชในภายหนำ ถำพี่ลิปกล*บมาบำนวิงส่งเข ให้ฉน ๆ จะเอ็ดเสียบาง ” “อย่าเอ็ดเธอเลยข*ะ” เด็ลมาวิงวอน “เธอทำงานหน*กแลทำอะ ต่ออะไรมาก” แล*วหล่อนหํวเราะ ในทนใดรุบ่ไวโอเล็ฅเวียรเขามาฉายยิย่ หนำ ทำให้หล่อนพูดต่อไปอีกไม่ไค้ ในว*นนํ้นประมาณบ่ายสี่โมง เฅ็ลมากล*'มบำน พอโผล่เขำป มอร์รีสสวนออกมาบอกว่า เลดีวินสเลกอยพบอย่ในห*,องเขียนหน*งสือ หล่อน รีบเขำไปริบรองโดยยินดี “เสียใจที่ฉไเทำให้หล่อนต้องคอยแคลรา” หล่อนท*กทาย “ทำไมถ ไม่ให้ใครไปบอกว่1มา พี่ลิปไม่อยู่แลคืนนวิะไม่กล*บบำน ฉไแลยไปริบป อาหารกลางวนกบมิสสิส ลอริเมอริ ฟนเหตุไรเล่าหล่อนจึงเปนทกข์ รุ” “ฉนคูเปนทุกช์หรือเฅ็ลมา'?” เลดี1วินสเลถามแล้วยมนิดๆ จะเปนเพราะนินึมีเหตุอนิก'วรเปนทุกข์ สามีของหล่อนไม่อยู่หรือ รุ” ๓!20๕

“ไม่อยู่, เธอไปฅํ้งแก'เช้านึ่ มีโทรเลขฉบ*บหนึ่งส่งมาว่ ถอคเสธกลมออกแล้วลากเก่าอมา'วางหน้าเทาไฟ “ นํงลงเถอะแกลราฉินจะ กระนึ่งให้เขาเอานาชามา ” “อย่าเลย” เลนึ่วินสเลหำมปราม “อย่าเพ่อฉินอยากพดก*บหล เปนไปรเวฅ,’ แล่วทรุดก’วลงนํง์จํองดหนำเต็ลมา '‘เฅ็ลมา” ท่านเลนึ่พดฅ่อไปควยเสียงล่น “หล่อนจะทนพงเ เจ็บแกน แลตกใจ ซึ่งฉินเกรงว่าจะท่าให้หล่อนเปนทุกข์มากไค้ไหม' สีหนำเฅ็ลมาเปลี่ยนสีท*นทีในกาแสดงว่าตกใจ “ หล่อนพูดถึงเรื่องอะไร แกลรา ใ เปนเรื่อง ๆ พื่ลิปใช่ไหม ใ ” เลดีวินสเลล่มศีร์ษะแทนกำพูด แต่ย*งไม่พูดว่ากระไร “ ล่า ” หล่อนพูดต่อไปโลหิตค่อยขั้นมาจ*บแกํมแดงเรื่อ ๆ “ ล่ เรื่องนนเรื่องผู้หญิงที่โรงลกร แกลรา ฉินเห็นว่าไม่กวรพงดีกว่า การ เรื่องที่ ไค้หินไห้พงมาน*นกฟนการผิดพอแลว เพราะไม่ใช่เปนธุระข ซึ่งจะพงกำห้ายต่อสามี การที่เธอไปหาไวโอเล็ก บางทีจะ!ปโดยธุร เขาไหว้วานก็จะเปนได้ เพราะเมื่อว’นที่เธอไปหล่งฉากว*นน*น มีธุระ มิสเตอร์ล่พ่เล็สเองก็เกยไปหามิสมาร์รี แอนเคอร์'ซ*น เพื่อ เรื่องซึ่งเพื่อนเขาแต่ง เพราะฉนนพิลปจะไปหาโดยเรื่องด*งเช่น เพราะฉนํ้นแกลราขออย่าพูดเรื่องนึ่เลย ท่าให้ไม่เปนที่พอใจฉิ “หล่อนจะเลือกเอาไค้กามชอบใจ” เลนึ่วินสเลพูดอย่างใจดี “ก หล่อนจะเปรียบเทียบไวโอเล็กเวียรกบมาร์รื่ แอนเคอร์ซันนนไม่ให้ ๓๒๖

หนึง มิสเตอร์ล่ำเล็สเปนโสตร์ จะทำอะไรหรือไปไหนก็ไค้ตามชอบโจทงส ไม่มี'ใครกลำพูคอะไร อย่างไรก็คี ถึงหากหล่อนจะโกรธเคืองฉน ในนามของ เพอนรกสนิท ฉินน้องขยาย-นี่หล่อนคงจำลายมือของผิวหล่อนได้ ” แล เอาจดหมายฉน้บนึ่นออกล่งให้ “ นี่เปนจดหมายของเซอร์พี่ลิปล่งไป เลตเกียร์เมื่อกืนนํ้น หล่อนให้แก่ฉินเองทีเดียว ” เฅ็ลมาร*บจคหมายน5นมาน้วยมือล่นเทา 44 ฉิน'จะอ่านคิวยเหฅใด ใ” หล่อนกลบย่อนถาม 4 4 ทำไม ทำไม'? เพราะเปนหน้าที่ชองหล่อน หล่อนไม่มีกวามจองหอง ถือตำน้างเลยหรือ ใ หล่อนจะยอมให้น้วหล่อนเขียนจดหมายเช่นน้ไปให้ผู้ อน ๆ แลผู้หญิงเช่นนึ่น้วย หล่อนมีเกียรติยศสำหร*บด*วเอง ” เฅ็ลมากลี่จดหมายนํ้นอ่านเบา ๆ แลอ่านทุก ๆ คำ ความแค น้นอยู่ที่กอหอยน้วสํนหนาวเย็นไปที่งน้ว จ้องคูลายมือซึ่งเชี เปนลายมือพี่ลิป “ อย่างไร ใ,' ในที่สคเลคีวินสเลถามขนเมื่อเห็นเฅ็ลมานึ่งไม่ฅ กระไร “ หล่อนไม่มีอะไรจะพูดหรือ ใ\" “ ไม่มี ” หล่อนตอบในตาแดงกำคำยกวามน้อยใจ “ไม่มี,, ท่านเลดีทวนคำควยปลาคใจ “ไม่มีอะไรที่จะกล่าวฅ่อพี่ลิป” หล่อนพูดต่อไป “เพราะไ กวามผิดของเธอ เปนของฉันต่างหาก ฉันกงได้ทำอะไรอย่างหนึ่งซึ ๓ไ® 0โ)

เธอเบอหน่าย,, หล่อนหยดนี่ง ริมผี1ปา(าสนริก “ฉันเสียใจ-เสียใจส มากกว่ากำเอง เพราะเห็นไค้ชำว่าฉันขวางทางความศุขของเธอ” ควา วึงขํ้นมาฅ้นคอพูดต่อไปอีกไม่ไหว ในฅาว่องดเลคีวินสเลนึ่งอยู “ ใกรเปนกนเอาจดหมายนึ่มา,ให้หล่อน แกลรา ใ,, “ ฉิน\"ไค้บอกหล่อนแล้ว,ว่ามิสถ่วียร์เอามาให้เอง ” “ เปนเหตุไร เขาจึงได้เอามาให้ ” เต็ลมาถามก่อไปคำยเสียง เลดีวินสเลหยุดนึ่งฅรึกฅรองอยู่ครู่หนึ่ง แล่ว่พูคเชิง ฉันถามเขาเรื่องเซอริพี่ลิปว่าเปนจริงหรือไม่ เขาจึงขอให้ฉน หล่อนว่า อย่าให้ไปหาบ่อยนก” เปลี่ยนเสียงเปนกระซิบ '“เขาไม่ เปนที่ขำใจหล่อน เต็ลมา ถึงหากเขาจะไม่ใช่กนดิบคีก็จริง แก่กงมีควา ดำยหล่อนมาก ” เต็ลมาเกือบรำงคงออกมาควยกวามโกรธราวกบใครเอาหอกมาแทง หำใจหล่อน ให้ไวโอเล็กเวียรมีกวามเสียใจกำย ความกิคนึ่กระทำใ ปวดร็าว “ ฉันเชื่อว่าหล่อนเปนเพอนอีก แกลรา ใ ” หล่อนพกขนดำยเสีย ชอบกล “ฉินก็เปนเพื่อนน่าซิเฅ็ลมา’, เลคีวินสเลพึมพำโลหิฅแ ขนมาแดงอยู่ที่แกม “หล่อนทำให้ฉันเปนทุกข์มาก” เฅ็ลมาพูดก่อไป “ฉันร ที่เราไค้พบฉัน ที่แรกฉันมีกวามศุขจนกระทำได้มาพบหล่อน แลถึงกระ ๓ เ20 ^

ฉินก็ยิงชอบหล่อน ฉินทราบดีว่าหล่อน,ทำการ'แเพอหวงดีฅ่ธฉนเท่านน แด ลำนเปนสึงที่มืดฉินแลไม่เห็นทงํ้สํ้น เหตุไรหล่อนจึงพยายามส เล่าให้แก่ฉิน เพี่อลิองการไห้เปนทกข์ ใ เหตุไรหล่อนจึงพยาย ฉินสงลิย่กวามว*กของลิวฉน เหฅไรวน'แหล่อนจึงบอกข่าวนี ลิาไม่เปนเพ หล่อน ฉินจะไม่ร้ข์กกวามทุกข์อย่างนี่เลย ฉินคงลิองคายไนไม่ชา แลจะเช ความซื่อสฅย์ของสามีไปจนที่สุคลิงเช่นทเชือน\"บถือพระ ” พดแลิวบดหนำสอนสก ๆ ต่างกนหยุดนี่งกนอยู่นาน ในนนเงี ไม่มีเสียงอะไร นอกจากเสียงนาฬิกาเดิน■ลิบถ่านแตก ในทํนทีเฅ็ลมาพคขนอีก “ฉินดองขอให้หล่อนไปจากฉนเดียวนีแก เมื่อหำใจมืทุกข์แลำก็ย่อมอยู่คนเดียวเปนดี ลาที ” “ฉินจะสงสารหล่อนดำย เด็ลมา” เลดีวินสเลพูด “นี่แลำหล่อน จะทำอย่างไร ใ,, เฅ็ลมานี่งไม่ฅอบว่ากระไร “ เมื่อฅะก็นี่หล่อนนึกเห็นว่าฉินเม่นคนเลวทรามไป,, แกลราพูดต เบา ๆ “ แต่ฉินรู้สึกว่าเบ่นหน้าที่ของฉินที่จะลิองบอก เสียใจดำย เฅ็ลมา ” “ เฅ็ลมานี่งอีก ” เลคีวินสเลเดินไปทีประฅูเบี่คประตออกแลำห้ เก็ลมาอีกทีหนึ่ง หล่อนจะน\"งแชงอยู่เช่นนี่หรือ ใ หน้าดูซีคขาวราวลิบศิลาอ ในดาจ้องดในเตาไฟ มอประสานกนแน่นอยู่บนลิก จดหมาย - จดหมายฉ รายกาจนนี่เดกอย่ที่เน้ เลอีวนสเลพิจารสเาทุเลอียดแฉิวก็ออกไป (.ท 1ฐกฺ (จ่

บท ๒๖ ในที่สุดหล่อนตื่นขั้นจากกวามผน สุกขั้นจากเกาอ 'ตวเนือราว ถูกลมหนาว ตากวาดไปพบจดหมายน5นเข้า หล่อนเก็บขั้นมา แลอ่าน แล่วค่อย ๆ พบโดยประณีต ราวสับฟนของวิเศษ ความคิคมีอยู่สองอย่างค หนึง, พี่ลปไม่สบายใจ สอง, หล่อนเปนผู้ที่กีดขวางทางแห่งกวามศุขของเข แค่ไนไม่ข้ากวามคิดนี่ก็ละ,ลายหาย,ไปหมด มืกวามคิดใหม่เข้ามา หล หลบหนีไปให้พ่นจากทางของส่ามือย่างไร ใ “เปนเพราะฉินมาอยู่ที่นี่” เต็ลมาคิดใน,ใจ “ถาฉินไปเสียผ้หญิ กงจะร้บร*กของเขา ’’ ยึงฅรองมากความก็ยี่งท้นเพี่อน การที่จะประ ดำยกวามโกรธแก้น แลข้องไห้ริองห่มซี่งเปนธรรมดาของผู้หญิงโด ทำเช่นน1น แต่หล่อนไม่กลำจะกระทำ ไม่ก้องการจะให้พี่ลิปทราบเ มีอย่ทางเดียวที่'จะทำ ไค้ก-คือ ‘ ‘ ไปเสียให้พ่น ” หล่อนดูรูปดำ เห็นได้ว่าแก้งก้วสวย เสอสำหข้บจะไปไหนเรียบข้อยแล่ว สวมหมวกเข้าไปเท่านน เหลียวไปดูนาฬิกาอีกหำนาทีจะทุ่มหน เปนเวลาข้บประทานอาหาร นึกถึงเรืองนึ่จึงล่นกระดึง สักครู่มอ “ฉินจะไม่กินเข้าบำน” หล่อนพูดเรียบ ๆ “จะไปเยี่ยมเย เย็นข้นนี่ บางทีจะกลไ)มาจนดึก ” ๓๓0

“ขอรบ” เจาคนใช้รบกำแก้วออกไป โดยมิทนสงเกฅว่านายสาว มีอาการเปลี่ยนเฟสงอย่างไร พอเร้าคนใช้ออกไปพ่น หล่อนถอนใจอีก พยายามบงกบเล่นประสาทให้อย่เรียบรอย เดินเขาไปในหอง Iห้รู้สึกใ ควยพิ1ลิปได้เกยเก้ามาเสมอ หล่อนเหลี่ยาดรอบๆ หอง เห็นเตรียมไ เสรจสำหริบนอน กลึนคอกไม้ที่ฅ1งอยู่บนโต๊ะ หอมพงเขาจมูก เก้าอคัวซึ่งเซอร็พิ1ลิปเกยมานํ่งเสมอ ยงทำให้ใจละเหี่ยล ช*กิชาหรือร1องไห้กรำครวญอย่ ทรคก้วลงนงที่โต๊ะเขียนหนงสือเขี ๒ - ๓ บรรท*ค แก้วผนึกซองบดแสตมบ]เฅรียมที่จะไปที่งลงในตู้ เมื่อเขียนเสร็จแก้ว หล่อนนง์ถือปากกาอย่กร่หนึ่ง จึงกระ กระดาษออกมาแม่นหนึ่งคงก้นเขียนลงไปว่า “ พ่อเร้าประคณยอดริก ” แก ก็วางปากกาเสีย จะเขียนต่อไปอีกไม่ไหว ถอนสอั๊นในกอแลลุกขีนเดิ ในห้อง มือหนึ่งวางอยู่ที่อก .ลักครู่กลับไปนํงอยู่ที่เดิมอี ให้ฅลอด เปนจดหมายซึ่งจะกล่าวราลาสามีของหล่อน กวามสงสารแลกวาม เก้าไปหมุนอยู่ในสมองฅอ ๆ ทำให้ห'วใจราวลับจะแดกทำลายลง กวามนอ ยงทวี ก0าพคโคยกวามริกก็ยี่งคิดได้ปรื๋อคล่องแกล่ว พอเขียนเสร็จแก้ว ความหน*กิใจแลละเหี่ยละห้อยค่อยบ'นเทาลง ค่อย ๆ ผนึกซองแลเอาเก้าไปซ่อนไว้ ล่นกระดึงเรียกบริฅคา ใน นางคนใช้ก็เก้ามา แลแสคงกิริยาว่าปลาคใจมากที่เห็นนายย*งแต่งคัวส ไปเที่ยวเล่น ดา๓๑

“ คุณพึงมาหรือกะ โฟรเก็น ใ ”เขาถาม “เปล่า ลันพงมาเมื่อลักกร่นี่” เฅ็ลมาตอบเรียบ ๆ “แต เลควินสเสในหองาบแขก คืนนี่ฉินจะก่องไปอก แต่ไม่ตองการฟลียน ฉนอยากเห้แกเอาจดหมายนี่ไปทั้งให้หน่อย บริตตา” หล่อนส่งจดหมายซึ่งจ่าหนำซองถึงโอลาฟ กิลค์มาว์ให้ แล่วซกถามอีก “ล่าคุณจะไปหาเพื่อนกืนนี่ เปลี่ยนเสั้อเสียหน่อย “ ช่างเถอะน่า ลันใส่เสีอกำมะหยี่กีคีพอแลัว ” เฅ็ลมาตอบอย่ หน่อย ๆ บริฅตาล่องคูเขาเซิงสงสไ) “คุณเหนอยหรือเล่าล่ะ โฟร๓น เต เขาถาม “หนำคออกซีดย่งงํ้น” “ ฉินปวตหำนิดหน่อย ” เฅ็ลมาตอบ “ ไม่เปนไรหรอกไม่ชำ ลันอยากให้แกทั้งจดหมายนี่นโดยเร็ว บริกตา ” “ไค้1ซีเล่าชํะโฟรเก็น,’ บริตตาย*งรำไรอยู่ “คืนนี่คุณๆะ หรือเจไกไ ใ ” “ ไม่กลับ ” “ เช่นนน ลัาดีลันจะไปหาหลุยส์ก็กงได้ เขาเชิญให้ดีลั บริกส์ไปรบประทานเชำดำยลัน” ถึงตรงนบริฅคาหำเราะ “เขาบอกว่าแล 9? 0ก นุ'- ๒

เฅลมาผนยิม “ไปเถอะซะไปขำงไหนก็ไป บริตฅา แต่ฉ้นคิด'ว่าแก 1มชอบกน ไนวงษ์เลกีวนสเลอีก ” ก ไม่สู้'ชอบนก ” บรีตตายอมร*บเห็นคํวย “ถึงกระนํ้นเขาก็เปนกนก แลอูคาเฅลมา ‘ กีฉนอยากๆะถามอะไรเขาส*!-ๅเรึ่องห'1นึ่ง ” ' ถาเช่นนนจะไปอยู่นานเท่าไหร่ก็ตามใธุเถอะ” เด้ลมาฅอบ ลูบผมกนใช้ควยกวามกรุณา “ฉนจะยํงไม่กล้บจุนกว่าอีกนาน แลเมื่อแ จากฑิงหนงลือคงจะเห็น'ว่ๅฉนใปเสียแล้ว เพราะฉนไเลาก่อน ” “ลาก&น” บริตฅาทวนคำควยกวามพิศวง “คณจะไปไหนเจำล้ะ, ใกรๆ กงจะฅองนกไควาคุณไปหนทางไกล เพราะกณพดคปลาคมากไฟรเก็น” ยงงนหรอ'? เฅลมายมอย่างสงสาร “เหนจะเปนเพราะปวดห็ว แฅ่ไม่เห็นปลาดในการที่ลาบ'ริฅฅา ” บรีฅตาตรงมาจบมื่อไว้ “ กณจุะไปไห ก-ะ ใธุ \" ’ “ไปหาเพอน” เก็ลมาตอบเฉย ๆ “อย่าซ*กถามอะไรอีกเลยบริฅดา เอไหนงสอไปทงเถอV นนอยาก '.หกณพอ1ครบซดหมายน[ดเยเรว ถาแกขนชา อยู่จะไม่ทนไปรษณีย์ รีบเร็วๆหน่อย', บรีฅตานึกมื่นมาไต่รีบ'ไปทน-อี ดง!จ จะรีบกลบมาให้ทนก่อนนายไป แต่เก็ลมาก็เร็วพอ เมื่อเห็นบรีฅตาไปพนแ หล่อนเอาจดหมายที่เขียนถึงเซอร็พี่ลิป สฏดเช่าไว้ในหนว้ณีอเ หนงสือโกลงจ่าชอว่า “ เกลคีส์กนร่องเพลง ” เมื่อใส่เข่าไปแล้วตรองค จะทายิยางไรดหนอ พลปจงจะเหนได เคยงาย อยาเลยทาเชนนเถอะ หล่อน ส : ดา ๓

I ถอดสายสรอยซึ่งมีกางเขนประดบเพ็ชรแลขำงหล,งจารึกว่า “ พี่ลิปกบ เอาเขาใสไว้ในนนคิวย เพื่อแสงเพ็ชร จุ)ะได้ส่องธอกมาทำให้ มีอะไรทจะทำอีกหรือไม่ โ หส่อนถอดเครื่องเพ็,ชรพลอยต่าง ๆ เสียสน เอ แต่แหวนหม8น เงินก็เอาไปเฉภาะก่าโสหุ้ยเดินทาง แก่วก็สวมหม ควยมืออนสน เขาคงท่าจะไป อย่าเพ่อก่อนมีรปสามีอีกรูปหนึง มีก แลเปนรูปเขียนเปนพิเศษสำหรืบหล่อน เต็ลมาเอารบ่นึนย,ดใส่กระเ ไปคิวย ;'เธอกรุณาต่อค็ฉ,นมาก”หล่อนพึมพำ“ฉนได้มืกวามศุข ความศ เกินกว่าที่จะได้นึกกาดกเน แต่มีความศขมากน*กิจึงได้รืบทุกข์ต่อภาย หล่อนหินมาพบเก่าอคิวนํ้นเขาอีก ในตาเพื่อนเห็นเหมือนรปพี่ลิ หล่อนถอนใจเมื่อนึกถึงหนาของเขา ในตาเค็มไปคิวยความรืก แลยมอ อ่อนหวาน หล่อนค่อย ๆ บรรจงจูบตรงที่ซึ่งเซาเอาศีร์ษะพิง แก่วรี ออกไป หล่อนได้ละที่งทุกส็่ง สำหรืบผ้หญิงกนอื่น ผู้หญิ จะมืกวามรืกใคร่มาก เพราะในจดหมายของเขาก็แสคงอยู่โคยช*ดเจน แลก หล่อนจะขืนอย่ก็เท่าก*บทำให้พื่ลิปปราศจากกวามศุข พอออกจากห่อง เสนประสาทค่อยอย่ในกวามหิงกไ] หล่อนเดินผ่ ห'ยงกลาง มอร์รีสไม่ได้อยู่ที่น'น หล่อนก็ไม่เรียก เบี่ดประตูห เอง แก่วไปยืนอยู่ที่ถนนซึ่งหมอกลงกลุ้ม แลตะเกียงท 0ก๓๔

หลอนเดนไปสองสามกาวโIV)ยุด ออกร้สึกหนาวเย็น เพอินไปพบรถกลาน ตวมเฅยมอยูกนหนง จึงเรียกให้เขามากระโคดขั้น แล้วบอกแก่กนรถให ไปทีสถานีชาริงกรอส พอถงสถานีนนหล่อนลง เห็นผู้กนแน่นหลามเคินไปมาระสำระสาย แลเสยงเอะอะอึกทึก ทำให้นึกหวาดก่อภํยห่าง *1 เพราะหล่อนไม่เกยไป ไกลกนเกียา แก่ถึงเช่นน่นความคิดที่จะกลบดูไม่มีในสมองเสียเลย ห ไม่ได้นึกผนถึงเพอนฝูงทอยู่ในลอนดอน เพราะถาเขาทราบกวามทกข์ของ หล่อน เขาคงกล่าวกิเกียน-พี่ลิป โดยเหหนึเกีดมาจะทนอยู่ไม่ใด้ ทางทีเบี่ครบมีอยู่ทางเดียวคือ กลบไปบานเก่าของหล่อนบาน เฅ็นฟะยอด ในการที่หล่อนมาเสียน้คงไม่มีใกรกล่าวฅิเดียนได้นอกจากห หล่อนเอง แลพี่ลีปคงจะไค้เปนอิศรภาพ การที่มานํ้รู้สึกคล้าย ๆ เดินม เวลาผนเท่าน8น ไม่ก่องเดิน ในท่นใดน8นฝูงกนเบียดเสียดล้นมาราวล้บจะไหล รองตะโกน “ หลีกหน่อยประเดี๋ยวรถจะออก,, เฅ็ลมารู้สึกเปนทุกข์ที่มีผู้กนทวีมากขน หล่อนหนมาทางออฟที่ศเซ•อร์ กนหนึ่งใส่หมวกพ*นแถบทอง “ โปรดบอกฉนหน่อย ใ ” หล่อนถาม \" ว่าจะกีก่ว'ไปยี,ลที่'ไหน ชายผ้า1นจองดูหนาหล่อนแล'วยมอย่างใจดี “ หล่อนมาผิดสถานีเ แล้ว มิส” เขาพูด “หล'ธนก่องไปสายมิดแลนด์,, ๓๓^

“มิคแลนด์ ” เฅ็ลมาทำหนำตาแสดงว่'!ปลาคใจ “ จิะ มิดแลนด์ เซ็นแปนกราส ” เขาพดซํ้า “ ไปจากนี่ นกขนรถไปประเดี๋ยวเดียว ” หล่อนต*งท่าจะขย*บฅำไป แด่ต่องสด้งลอยท*ง์ฅำ แลรีบหลบเข ในทิมืคดวยไค้ยินเสียงหนี่งซึ่งจำไค้ดี “ ตามที่กนได้บอกแกแล่วเพื่อนเอย ” เสียงน*นพุด “ กันไ ลูกศิษย์ชองหมอสาสนา แต่กำใครจะว่าอย่างไวก็ดามใจเขาเถอะ ขเกีย กำน โนองกฤษนี่เต็มทีนัก โรคภไเชุกชุม แกไปจนเกือบถึงอิฅาลี ไปสกหน่อยก็ไม่ไค้ กไเอยากให้แกไปอยู่ดำยกํน่ในฤดูหนาว ” บิว กัฟเล็สเปนกนพดอย่กับยธช ลอริเมอร์ ชายหนุ่มท8งสอ กนในปารีส กัฟเล็สกำส่งจะเดินทางกกับมาลอนดอนโดยมีธุระจิาเปน ลอริเมอร์เบื่อปารีสเต็มที จึงตกลงกลบมาลอนคอนคำยก*,น พึ่งจะถ ซาวิงครธสวนนี่ การเดินสอดแขนกนมาโดยมิไค้ส่งเกดผู้ซึ่งซ่อนอ จดบุหรี่ตรงกันข,ามกํบิทื่หล่อนยีน เต็ลมาเห็นหนำลอริเมอร์ได้สน*ด แล กำทื่เขาตอบล,ฟเล็ส “ เอาเถอะ จะจิดการเรืองนี่ดูก่อนบิว แกรู้แลวว่าคุณแม่ข กกหนาว ท่านต่องไปเสียจากลอนคอน แต่'จะเปนที่กีดขวางต่อแก เพราะแกเปนนกเลงแห่งหน้งสือ ” ๓๓ใว

“เหลวไหล แกไม่กีดขวางอะไรเลย,, บิวหำเราะ “ส่วนคุณแม่ ของแกกนก็รำท่าน แกร้คีทีเคียว กนนับถือมากเท่ากีบเลคีเออร์ริงฅํนเห กน ถ็าพี่ลจะพาภรรยาสวยของเขามาเที่ยวที่ทะเลสาบโคโมสำหน่อยจะคีท กนจะฅำงลองพดก*บเขา ” ในไม่ช็ากนทีงสองก็เดินหายไป ทีแรกเคีลมาคิดจะวี่งกามไป ก*บเด็กที่หลงทาง แลำเล่าความทุกข์ทุกอย่างให้แก่ยอช แค่หล่อนหว อีกทีเห็นว่าไม่เปนการ จึงเรียกรถให้พาไปส่งที่สถานีรถสายมิคแลน น*นก็พอคีได้ทราบว่าอีกสิบนาทีรถจะออก หล่อนรีบไปคีตว พบหญิ อุ้มลูกกำลำคีฅวช*นทีสามไปยำ เหมือนก*น เก็ลมาออกรู้สึกเหงาหงอย จึงคีค่ว ช*นทีสามบำงแลำก็ตามหญิงผ้น่นไปขํ้นรณคียวก*น หญิงคนน1นเหลียว เปนเชิงพิศวงหน่อย ๆ ที่ได้เห็นผู้หญิงสาวสวยมากนเคียว จึงถามโดยกรุ “ ไปไกลหรือจะ ใ ” เฅ็ลมายม ‘''ไปไกล” หล่อนคอบ “ไปยำ” “ เดินทางเวลานหนาวนำ ” แม่เพื่อนกนนนเอ่ยขน “ จริงขำ ” เคีลมาฅอบ “ บุตรของท่านจะหนาวกระมัง ใ ” “ อ๋อ! ไม่เปนไรอุ่นพอแลำ ” หญิงกน-นึนตอบ “ หล่อนเองแหละ คทาทางจะหนาว เสอกลมนนคงไรกส0 เอาผาหมนไหมจะ ใ แกส่งผ้าห่มขนแก\"ให้1■กลม'\"1 โกยกวามกรุณาสงสาร ๓๓ซ)

“ฉํนอุ่นพอแล่ว ขอบใจท่าน,’ เฅ็ลมาตอบแลัวก็รไน้าห่ ให้เปนที่ถูกใจของแม่เพื่อนเดินทาง “เห็นจะเปนเพราะน้นปวกศีร จึงได้ทำให้หน้าซีด แลน้นร้สึกเหน็ดเหนื่อยมาก ” เสียงที่พูดนนล่นนิดหน่อย หล่อนถอนใจแลัวหลับตา รู้สึ วิงเวียนศีร์ษะ นึกสงสํยว่า?ไวเองเปนอะไร ริ การที่ไค้แต่งงานก รู้สึกเหมือนผน มองเห็นน้านเก่าซึ่งนกพิลาบบินไปมาอยู่ตาม ซีเกอรดเดินไปมาอยู่ตามซุ้มน้นสนซึ่งเปนธรรมเนียมของเขา อนิจจา! ซีเกอร์ด เขารกหล่อน แลยิงรกอยู่เสมอ เขายิงไม่ฅาย ออ! ผนไปรู้สึกเหมือนนอนอยู่บนเตียงที่น้านเก่ากำลังนอนหลับส หล่อนตึ่นขํ้นมองออกไปทางหน้าต่างกระจกอาจเห็นพระอาทิตย์ส่ จไพนน้า แลเรือยูเลลีทอดสมออยู่ในอ่าวฟะยอด บิดาชองหล่อนไค้ เซอร์พี่ลิปกไเพื่อนมาพไเล่นที่น้าน แลพื่ลิปกไหล จนถึงชายทะเลพลางพูดอะไรกันเบาๆแต่ถึงหล่อนจะรกเขามากเพียงไรก บอกให้ร้ เพราะฅวหล่อนไม่คู่ควรกับเขา เฅ็ลมาสด้งฅื่นจากกวา ตำล่นกังลูกนก แลเหลียวครอบ ๆ เห็นกัวหล่อนพิงอยู่บนบ่ แลเขากำลังเอาน้าชุบนาลูบหน้าผากหล่อน หมวกก็ไม่มื แลเสอกลม หล่อน “แน่ะ!หล่อนก่อยยงช,วแลัว” เสียงพูดกัวยอ่อนหวาน “น หล่อนสั้นใจเสียแล่วิอึก เกราะห็ตีที่น้นเอานำเย็นมาลูบเสียก อะไรหน้าตาซีดขาว ไม่กวรเดินทาง ไม่กวร” ส)๓^

เตลมาก่อย ๆ พยุงตำขั้นจบแม่เพื่อนเดินทาง “ฟนพระเตชพระกณของท่านมาก'', หล่อนพคคำยเสียงสิน ‘■เสียใจ ทิไค้รบกวนท่าน ดีฉนํรู้สึกไม่สบาย แต่คงจะหายในไม่ช้า นี่เรามาพนลอ ดอน แล้วหรือ จุ ” “พ้นมาเกือบครึ่งชำโมงแล้ว’’ แล้วพิจารณาดูเต้ลมาอย่างเลอ พูดต่อไป “ ล้นคิดว่าหล่อนกงแต่งงานแล้วใช่ไหม จุ ” “จ้ะ” เฅ็ลมาฅอบ โลหิตขั้นหนำแดง “ สามีชองหล่อนบางทีจะไปคอยพบหล่อนที่ช้ลกระม่ง จุ ” “เปล่า-เขาอยู่ในลอนดอน” เฅ็ลมาตอบสนๆ “ล้นจะไปหาบิ ในไม่ช้าแม่เพื่อนเดินทางผู้นี่นก็นอนหล้บอย่างสบา เฅ็ลมาลืมตาโพลง ในตารอนแลปวดเหมือนมีไฟอยู่ในนน สิกกรู่เด็กนี่น ตาแจ้วแหว,วแล-จ้องดูเต้ลมา ส่วนจ้างมารดานอนอย่างสบายอกสบายใจ หล่อน อ้มเด็กขั้นจบ เด็กนี่นยมตอบ แลในไม่ช้าก็นอนหสิบตา!]ดงเดิม เฅ็ เด็กลงแล้วมาน\"งที่เดิมช้องไห้ซิก ๆ เมื่อนึกถึงความหน้กใจต่ ถึงสถานีที่จะต้องลง แม่เพื่อนเดินทางนี่นก็ตื่นขั้น แลในไม่ เวลาประมาณสองยามครึ่งไอ้ ผู้หญิงกนนนพยายามที่จะเออเพื่อต่อเต แต่หล่อนไม่ยอมที่จะให้แกทำ ต่างกนจากกนไปโกยล้นเพื่อน เฅ็ลมาจูบเด็กนี่นี่ แล้วก็กรงไ ซึ่งหล่อนรู้จ้กดี เปนโฮเฅลชองชาวกริสเที่ยฺนเนียกนหนง ในทีแรกตาเจ้าข ส)ส]^

โฮเต็ล เมื่อเห็นมีผ้หญิงสาวมากนเดียว แค่งก่ว์ก็หรหราแลเข้าของก็มไ ทำให้แกสงสย แต่เมื่อเต็ลมาอธิบายบอกชื่อเสียงเปนภาษานอร์เวแกก็ร โดยตี “บุตรีสาวยาร์ลกิลต่มาร์” แกพูดเปนภาษานอร์เว “การที เกียรติยศแก่บิานผมเหลือเกน ” เต็ลมายํ้มนิดๆ “ไฟรต่ฮอฟ วนเหล่านํ้นเลยมาแลว แล เปนแต่เพียงชาวนาเท่านน ” ไฟรด้ฮอฟสํนศีร์ษะ “ ยารีลก็เปนยาร์ลเสมอหนะซีขอริบ ใ เไม ที่จะเปลี่ยนแปลงกำเนิดแลธรรมดาของมนุษย์ได้ นี่แน่ะขอริบโฟร จะทำอะไร'ให้ใต้เท่าได้'บ่าง โ ” เต็ลมาเล่าให้พีงสน ๆ ว่าหล่อนต่องการไปหาบิดาโดยธระอย่า แลอยากไปเสียแต่ในพรุ่งนี่เชา ไฟรค์ฮอฟยกมือขนอย่างริอนรน “อา! คุณเห็นจะลืมเสียแล่ว เวลาน เปนฤดหนาวที่แอ็ลเต็นกำล่งมืด แลเรือสำหริบโดยสารไปกริสเตียนเนี เบอร์เก็นก็ไม่มี หยุดเสียสิบหำว'น ” เต็ลมาประสานมืออย่างท่าเสียใจ “แต่ฉินต่องไป” หล่อน “ฉินต่องไปจริงๆ ไฟรด้ฮอฟฉนจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ เชื่อว่าคงมีเร จะไปส่งฉินได้เปนแน่ เรือหาปลาก็ได้ ไม่เปนไรหรอกได้ท1งสน ฅาเจำของโฮเต็ลจ*องคูโดยพิศวง “ ถ่าเปนการร่อนรนก็ได้ซีขอ โฟรเกน” แกตอบ “อย่าวิตกฟนทุกข์ร่อนเลย พรุ่งนี่มืเรื ๓๔0

ลำหนึงจะออกจากทนี่ไป แชิมเมอร็เท็เสด์ ก*บแหลมเหนือ จะผ่านแ ฟะยอคไป ถากณจะยอมไปเรือเช่นน8นก็ได้ แต่ผมเชื่อว่าไม่สบาย ทํ้งลมก็พดมา จากทะเลเหนือจด ผมรู้จ*กก*'บกไ]ต*น เขาเอาภรรยาไปค*'วยเสมอ ถึงกระนน-” เฅ็ลมารีบหย่อนเงินลงในมือตาเจ้าของโชิเฅ็ลน8นสองปอนด์แลพู กวามให้สน “อย่าพูดอีกเลยไพ่รด์ขึธพ่ พาฉินไปหากไ]ต’'นเถอะ บอกว่าฉ ฅองไปกบเขา คุณพ่อของฉินท่านจะขอบคุณแกมากเสียกว่าฉินอีก ” “กระผมไม่เห็นว่าเปนบุญคุณเลย” ฅาไพ่รด์ยีอพ่ตอบ “เพราะหน*า ผมเองก็ไม่อยากไปไหน คุณดุเหมือนแต่งงานแล้วไม่ใช่หรือกรไ) โพ่รเก เฅ็ลมา กระผมลืมชื่อเสียแล้ว เหตุไรสามีของคณถึงไม่มาควยเล่ากร*บ ร “ เขามีธุระอยู่ในลอนคอน ” เฅ็ลมาตอบ “ เขารู้แล้วว่าฉินไปไหน อย่ารอนใจเลย ฉินกงจะเดินทางไปได้โดยสดวก ฉิน'ไม่กล*วลม กล’วทะเล หรอก ” ไฟรดชีอพ่ยงทำท่าสงสยอยู่ แต่ในทสคเมื่อถกหล่อนขยํ้ว่เขยอเร่ หน*กเช่ากีเปนอ*นตกลงจดการให้สำเร็จ ในกืนนํ้นเต็ลมาพ*กอยู่ที่ โชิเฅ็ล พอรุ่งเช่าก็โดยสารเร เล็ก ๆ สกปรก บนดาดพาชื่นเบี่ยกเฉธะแฉะ แลทํ้งลำเรือเหม็นกลืน ตระหลบ กไ]ต*นฟนคนอ*วน ๆ หน*าแดงดุท่าทางไม่ใคร่พอใจ ที่ได้พบแม่คน โดยสารอ*นมไค้นึกหว*งเช่น'น แต่เมื่อเห็นหล่อนแสดงกิริยาเรียบร*'อยก็หมด กวามรงเกียจเดียดฉน (โ0 0^. (5)

“ หล่อนกงจะหนาว ” เขาพุดพลางพิจารณาคตงแต่ศีร่ษะฅลอดถึ “ ฉนจะให้ขอยืมล้า ” เต็ลมายืมแล้วขอบใจ ฅาล้ปล้นเรือเรียกเมียเล้ามา แต่น มาไม่ โผล่หนไมาจากแกบิน “มีเลคีคนหนึ่งจะไปควยเรา” เขาบอก “จงช่วยดูแลหน่อย” ทางเก็ลมา “ อากาศเย็นเยือกแลกลื่นจ*ดนัก ” “ ไม่เปนไรในเรื่องน8น ” หล่อนตอบ แล้วล้นมาทางไฟรค์สอฟ จ*บมึอลาแลขอบอกขอบใจสำหริษความลำบากของเขา ฅาเล้าของโฃึเค็ หนำเมื่อยไม่ใคร่พอใจให้ไป รู้สึกว่าทำผิค แต่จะทำอย่างไรไค้เกิน ก่อนโมงเชำส*กหน่อย เรือซึ่งเรียกชื่อว่าแบล็คปอลลี ก็ออกจากท่าแ การที่หล่อนไปน ไม่มีใครมาส่งเสียนอกจากไฟรคียีอฟ่กนเคี ยืนคจนล้บตาจึงไค้กล*บเล้าล้าน นึกถึงหล้าเต็ลมาซงซีคขาวแลใน กวามทกข์ “เธอดูไม่สบาย” เขาคิดในใจ แล้วออกนึกเสียใจโกรธแล ว่าเหตุไรจึงปล่อยให้หล่อนไป ทำไมถึงไม่ก'คล้านล้คชวางไว้ หร ก็แนะนำให้หล่อนา'มีกอยู่ที่ล้ลเสียสกสองสามล้นก่อน เขาแหงนห ออกร้สึกขนลุกขนพอง “อากาศอะไรเช่นนึ่” เขาบ่นพึมพำ “ที่แอ็ลเคีนฟะยอ ราวล้บเหวนรก ” ๓๘^)

บท ๒ส์ “ผ่าซี!” เออร์ริงดินข้องดวยรอนรน “เปนอะไร? พูดซิ!” เขาพึ่งจะมาถึงบ้าน พอกาวเข้าประตก็รีบกรงไปห้องภรรยาท เจ่ามอร์รีสกนใช้หนำซีดฅำส่นเข่ามา จะพดอะไรก็ไม่พด ทำอึกอ*ก “ ข้บประทานมืสีงหนึ่งได้เกิดขั้นขอข้บ ” โนที่สดเขาพูดออ หญิง” พี่ลิปสด้งหิวใจเดินแรง ออกรู้สึกหวาดกลัวเต็มที “ เปนอะไรกบหล่อน ” เขารีบซ*กถามดิวยเสียงลัน “ ไม่สบายรึ ใ ” มอร์รีสเอามือกอดอกโคยกวามเสียใจ “เซอร์พิลปขอรบ” เจากนใช้พูดดิวยเสียงดิง “กระผมไม่ เธอจะบ่!วยหรือไม่ เดาไม่ได้ เมอกืนนีก่อนสองทุ่มนิดหน่อย กณหญิงไ จากบ้านไป แลง่า ย*งไม่กลบมาบาน กระผมเรียนใด้เทาไม่ได้ว่าเธอจะเปน อย่างไรบ้าง เธอได้หายไป” พูดแล่วนาฅาไหลซึมเต็มฅา พี่ลิปยืนนึ่งแขง ไม่เข้าใจว่าอะไ ข้างไหนาน โลหิฅมีกี่มากนอยลงไปอยู่ในกายหมด รู้สึกเหมือนใกรมาค่อย ศีร์ษะทำให้หมุนฅว “หายไป” เขาพูดเบาๆ “เต็ลมาเมืยฉนํไปแล่วไปดิวยเหตุไร? ๓^๓

“บางทีหล่อน,จะไปกำงบ้านเพี่อนฝงกระม*ง,, เนวีลแนะนำ ทบานเลดีวินสเลหรอมิสสฺสลอริเมอร์ก็จะ!,ปนไค้ ” “ไม่อยู่, ไม่อย่” มอร์รีสรีบพค “ บริฅฅาไค้ไปเที่ยวฅาม แลว ไปทุกบานทุกช่องซึ่งกณหญิง!กยไป แก่ไม่มี!กรทราบหรือพบป “ บริฅตาเดี๋ยวนอยู่ที่ไหน ใ ” พี่ลิปถาม “ไปที่บ่านเลดีวินสเลอีกขอร้บ” มอร์รีสตอบ “เขาบอกว่าที่นํ ตนแห่งเหตุราย กระผมก็ไม่เช่าใจของเขา ” พี่ลิปบกมือเฑ้เลขานุการแต้วเดินเช่าไปในห่องเฅ็ลมา ค กำมะหยี่ออกเบาๆ ในใจยำให้รู้สึกเหมือนว่าหล่อนอยู่ในน8น แลจะออกมา ตอนรบเขาโกยยินดีอย่างที่เกย แค่พอโผล่เช่าไปให้รู้สึกไม่พบ เสียใจอย่างยี่ง นกตริชซึ่งเลั้ยงไว้ในกรงร*องเพลงทำเสียงก นอกจากน8นเงียบสง*คหมก “ ฉนไค้ทำอะไรหล่อนจึงละที่งไปเสีย ใ ” เขาถามคำเองค่อนช แลเสียงแสคงว่าปลาดใจ ทุก ๆ สีงซึ่งแค่ก่อนเขารู้สึกว่าเปนของมีรากา เปนสีงที่ไม่มีรากาหมก ธุระในปาร์เลียมเม็นฅ์สำหริบการมีชื่อเสีย ขวนขวายหาทำไม ใ ไม่ฅองการอะไรทงหมกในโลก ไม่มีหล่อน โลกก็หมก มนุษย 00 (& (&

“ไม่มีล่งเสียอะไรใว้บ้างเลขเจียวหรือ ใ'', เขาคิดในใจ “ไม่มีร่องร ที่จะให้ร้ไค้ว่าไป].หน หรีออธิบายอะไรแก่ฉไแลย? นี่เราผนกระมํง์ เต็ คงจะไม่ไค้ละทํ้งฉํนไป ” ความสอนวงขนมาฅันกอ เขาเอามือบดคาไว้แน่น เพื่อจะบงกบมิ,1ห 'นาฅาออกมาได้ ล่ก็ครู่เขาเดินไปที่เค๊ะเชียนหน์งิสือ คิวยหว่งว่ รำลาอะไรบ้าง แต่ก็ไม่มี นอกจากเครื่องเพ็ชรพลอยแลเงินกองไว้ซงเค็ลมา ไค้ถอดออก ย็งร้สึกพิศวงมาก เขาเหลียวดรอบ ๆ ห์อ์ง เนทันใดเห็นแสงแวววาว ของกางเขนที่เฅ็ลมาเอากนไวในหน*งลือ “เกลดีส์กนร*องเพลง', เขาหยิบขนมา เบี่คดูควยมืออ้นส'นเทา อ้อ มีจดหมาย คงจะได้รู้เรื่องราวหมด รีบฉีกซองท*นที กระดาษสองแผ่นหล่นตกลงมา ไบหนี่งเปนจดหมายที่เขาเขยนถึงไวโอเล ออกนึกสงสยว่าเหฅใดจึงมาหลงอยู่ที่นี แลว,จึงหยิบใบของเฅ็ลมาขนอ่ “ พ่อเจาประคณยอดร*ก ” หล่อนเขียน “ เพื่อนของเธอแลของฉํนได้เอาจดหมายฉบ้บ้นี่มา แลถึงหากจะเใ]น การผิดในการที่ดีฉ็นได้อ่านจดหมายนี่น แต่มีกวามหว่งอย่ว่าเธอจะยกโทษ แต่ดีฉํนไม่ส้เขาใจดี แลจะทนคิดถึงเรองนอยู่ต่อไปไม่ไค้ ท่าทางดเหมือนเธอ เบื่อเดีลมาชองเธอเสียแลว คีฉนจะไม่กล่าวโทษเธอเลยทเดียว เพราะร้ ดีฉ*นกงจะไค้ทำผิดดายประการอย่างใดอย่างหนึ่งเปนแน่ แลเมื่อร้สึกว่าเธอไม่ มีกวามศุข ทำให้ดีฉนเสียใจเปนทุกขอย่างทสุด ดีฉนทราบดีว่าเปนกนโง่เข ๙๕

แลไม่สมกวรทหอยู่ในลธนดอน เพราะฉนนมีอยู่ทางเดียวที่จะทำไค้ ให้เธอเปนอิศรภาพ พึ่ลิปของฉํนเปนอิศรภาพแก'ตำเอง ดีฉันจะกล*บไป แอลเตนฟะยอค แลจะอยู่ที่นี่นจนกว่าเธอจะด้องการอีก หำใจของ เธอเสมอ แสยำรกเธอตลอดไป จนที่สดแห่งชีวิตร์ การที่ดีฉ*น้ไ ดวยรู้สึกว่าเธอคงจะได้ความศข แต่ขอให้เธอจำไว้ว่าฉันมิไค้น้อยใจหรือ ใจเธอเลย รู้สึกแต่เสียใจที่เธอเบี่อหน่ายต่อความร*กของดีฉัน กรุณาแลเออเพีอให้ค๊ฉนมีกวามคุขมา ใคร คุ กงจะไม่พดถึงเรื่องเธอ อีก ถำเธอจะบอกเขาว่าดีฉันไปหากณพ่อ โปรดเมตตากรุณาต่อบริ ดีฉนไม่ไค้เล่าเหตุผลอะไรให้พง ขอเธออย่าได้โกรธเคืองในการที่ เช่นน้ ดีฉันซะทนอยู่โดยรู้เรื่องราวที่งหมดไม่ได้ เพราะฉน ยอดรำ, พ่อเจาประคุณ ถึงหากเธอรำผ้หญิงกนไหนมากกว่าดีฉัน ดีฉั รำเธออยู่เสมอน'นเอง ดีฉันจะยอมตายเพราะเห่นแก่เธอ ขอไค้โปรด เสมอ ว่าอย่างไร ๆ ก็ดี ถึงหากเราจะจากก่นนานเพียงไร แลถึงจะมีโล ขวางหนำเราที่งสอง ดีฉันก็จะยำกงเปนภรรยาอำซื่อส*ตย์ของเธอเสม นิจกาล “ เดลมา ” พออ่านหนำสึอจบ นาตา'ซึ่งกล,นี่ไว้เมื่อก็นี่ จะกลนต่อไปอีกไม่ เขาค่อยประจงจูบจดหมายฉบ*บน*น ๓๔^

“แม่เจ้าประกณ แม่ยอครกของพี่,’ เขาพึมพำ “เขาใจผิดราย อะไรเช่นน ” โดยม่ไค้รอชกชำเขาวื่ง เขาว็ง เขาไปในหองทำการของเนวีลร คำยโทสะ “กวามผิดของเจ้าที่งสั้น ” “ กวามผิกชองผม ” เจ้าเลขานการทวนกำอย่างสงส*ย “ยงงํ้นซี กวามผิดของเจ้า” เออวริงคนรองฅะโกนโดยความโกรธ แลกวามเสียใจ “ กวามผิคของ:,จ้า, แลเน่นเรองเพราะอีเมียระยำของเจาผู้เดี อไวโอเสีฅเวียร์ ” เนวึลออกก่อนขางกกใจ เขาเอาจดหมายฉบบนํ้นกระแทกลงบน โฅ๊ะ ที่ไค้เห็นอาการของนายวิปริตไปเช่นนน เขายกมือขนโบกน้าม แล้วพูดอย่ น่าสงสาร โปรดบอกให้กระผมทราบโคยช่คเจนหน่อ “เซอรพึ่ลิปขอร*บ กระผมไค้ทำอะไร ใ ” เออวิริงคนเดินไปมาอย่างกระสับก'ระส่าย “ ให้ตกนรกซิ ! เกือบท เอาขำเปน!ภ้” เขาฅวาค “อีเมียของเจ้า!คัวอีเจ้ากรรม เมื่อเจ้ ในเวลาที่เล่นลกร ชำไม่ไค้บอกหรอกหรือ ว่าควรบอกเฅ็ลมา,ให้รู้คืนนั แลเจ่า'ไม'ได้ขอ'ให้ชำ'อ!ย่าบอกหล่อนหรอ'ก'หรือ ไ เจ้าเปนคัวการที่ยื ทาง ชำเปนกนเขลาที่ไค้ไปเชื่อพี่'31•วิรื เขลาที่ไค้ไปเกี่ยวของค แล- แลคัาไม่อยากพบเห็น'หน'1‘วิ'1ก่อไป ” ส)(3*ถูว่)

' -1* •■ถ*- •.*ฬ|*. 4**X '•'•ช,ไ-ะเ#*1 ■ถเ•๚,•••ถ!,*'*' '* เนว^หน*าซคแต่ไม่ฅอบว่ากระไร “ จงอ่านหน*งสือนึน ” พี่สิปพดต่อไป “ เจํไใด้เคยเห็นก'ธนนน เปนจดหมายฉบ*!แที่สุคที่ขำเขียนถึงเมียเจา ขอให้ม’นมาพบแลพค นม'ไเกลบเข่ามาอย่ในมือเฅ็ลมา หล่อนไม่รู้เรื่องราวถึงกวามลไเของเจา เพราะ ฉนนจึงนึกเอาว่าขำเขียนถึงผ้หญิงที่รํ,ก ท่าทางมไเก็เปนเช่นน,น'จ ขาเปนคนที่รํกอีผีคนนํ้น โอย ! ผีสางเทวคา รำยก'พเหลือเกิน” เปนไปไม่ไค้” เนวีลพึ“มพไมำ่ใช่เช่นน1นเปนแน่ ” “ ทำไมจะไม่ใช่ ” พื่สิปควาด “ ถำเจำจะให้ขำบอกแก่เต็ลมา ทุกอย่างเสียคงแต่แรก ก็คงจะไม่เกิดขนเช่นนึ เจำได้ทำให้ขำจากเมียอ ที่รไเอย่างยง ” แล*วเขาทอคฅํวลงบนเก่าอ เอามือบี่คหน*าสอน เนวึสเปนทุกขํหนํก ค*ว์ยเปนกวามผิดชองเขไจริง ๆ ในคืนวไเที่ ลครบสินเขี่ยนคีต่ว่ยกไณ1น เนวีลได้พบก่บภรรย 'ที่หายไปคือไวโอเล็ดเวี ซึ่งเปนไวโอเล็ด เนวีส เพราะฉนนไนกาวที่ช่ถจูงให้เจำหล่อนกลไ]มา จำเปน ฅองพึ่งพาเซอร์พี่สิป แต่มาบ'คนํ้กล'บ,ให้โทษต่อเขา คือเซอร์พ กิเคียน แลภรรยาต่องจากไป \"เซอร์พี่ลิป” เขาพูด “ในไม่ชาเรื่องนกงเรียบร*อยหรอ คุณหญิงคงจะกลไ)มาโคยทํนที กระผมเองจะเม่นผู้อธิบาย เปนเรื่องที่เขํ ผิดทํ้ง์สน ๓ ^'/

เออรริงตนนี่งรำพึงอยู่ครู่หนึ่ง การที่เข่าใจผิ ของเพอนฝูงแลกนทีรกหกสลายมๅนํทีทีอนํทีแลิ'ว มาบัคนั้ไค้แก'ตำเอง หนาขนในฅาเบียกชุ่มที'วยนำตๅ หน*'าแคง ‘ จะมานงอยู่เช่นนั้ไม่มีประโยชน์อะไร ” เขาพดแลำรีบใส่เสอกล ฉนตอง '.ปตามเจาหล่อน ให้ธุระทง็หมคอย่ในมือของพวกผี จงเขียนหน*'งส [ปยงทประชุมบอกว่าฉนลาออก จะไปนอร์เวกืนนั้ ” ‘ไปนอรเว” เนวีลรองคง “หล่อนไปที่นน่หรือขอรี'บ ฤคน'',' เขาหยุคควยบริฅตาเดินเขามา หนาตาเปนทกข์หนก หนำชิ!ตในตา บวมเบ่ง เซอร์พี่ลิปกระโดคเขำ'ไปหา “ มีข่าวอะไรหรือ ใ ” เขาถาม บริกฺฅาลินศีรษะ นำตาไหลตกถึงแกม ■‘โอ!ลิาดีฉํนทราบเสียแลิว แกสอน “ ทราบว่าโฟรเก็นจะไปในเวลาที่เธอลาคีฉ*'นเมื่อคืนน ก็จะหำมป คอก คีฉไเจะเล่าเรื่องที่รุ้มานํ้น่ให้เธอพงทํ้งํ้หมค เธอกงจะคอยพบกุณ เซอร์พีลิป ลิาคุณคูยู่ที่นี่ อีเลดีวินสเลคนเจากรรมนํ่นํกงจะไม เปนแน่ ” พอไค้ยินชื่อ หำใจพิลปเทีนแรง, หายใจเข*าออกเรืวจะบังกำ] ไม่ไหว เบนอะไรก!)หลอน\"? เขาถามควยเสยงแขง เลกวนสเลทำอะไร บริฅตา ? ” ๓๔ลิ่