น้องชาย2

1

2 วรศิลปก ารพิมพ 89 (แดง) 18 ถ. อา งทอง – สิงหบรุ ี ต. ตลาดหลวง อ. เมอื ง จ. อางทอง 1400

3 นองชาย 2 โดย ควนั หลง @สงวนลขิ สทิ ธ์ิตาม พ.ร.บ ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2559 หามลอกเลียนแบบสวนใดสว นหน่ึงของหนงั สือเลมน้ี มฉิ ะนนั้ จะถือวา ละเมิดลิขสิทธ์แิ ละมีความผดิ ทางอาญา พิมพค รง้ั แรก 2560 ขอ มูลทางบรรณานุกรมของสํานักหอสมุดแหงชาติ National Library of Thailand Cataloging In Publication Data ควันหลง นองชาย 2.- - อางทอง : วรศลิ ปการพิมพ. 2560 หนา 1. นวนิยายไทย 1. ช่อื เรื่อง ราคา บาท จัดพมิ พโ ดย วรศิลปก ารพมิ พ 89 (แดง) 18 ถนนอา งทอง – สิงหบ รุ ี ต. ตลาดหลวง จ. อา งทอง 14000 โทรศัพท 035-611751 , 092-946 – 4264 ออกแบบโดย : penkawin พสิ จู นอ ักษร : ธิตมิ า ศรีทอง , อนรุ ักษ แสนลอ ม

4 ประวตั ิ นามปากกา : ควนั หลง ช่ือจรงิ : นางสาวพรรษรัตน พรมมินทร ผลงานท่ีไดรบั รางวลั ชนะเลศิ หนังส้นั : เรอื่ ง Cross road ทางแยก ผลงานในเวบ็ เด็กดี , ผลงานในเวบ็ Go to know นยิ ายเรอ่ื งแรก : เรอ่ื ง “นอ งชาย!!” ตดิ ตามได : IG peck8949 , FB ครูเล็ก ชลพรรษ , FPควันหลง นิยาย เร่ืองสั้น

5 มธรุ สจากใจ ปกตเิ คยเขียนแตเ ร่ืองส้ันจบในตอน วันหนึง่ มเี พื่อนรุน นองมาขอรองใหเ ขยี นส้ันใหหนอยจะเอาไปทําหนงั สั้นประกวด ใหแ กน ของเร่ืองมาวา “คนดอี ยอู ยางพอเพยี ง ไมคอรปั ชนั่ ” ให เวลา สามเดอื น เวลาลว งเลยไปจนเหลอื อาทติ ยเ ดียวเพง่ิ เขยี น ไอเพ่อื นคนนท้ี วงแลวทวงอีก ไอเรากต็ สิ ไมยอมเขียนจนวนั หน่งึ กล้นั ใจเขยี นใหหน่ึงหนาแลว สงให ปรากฏวา เขาเอาเนอ้ื ความ น้ันไปให ทานผูอาํ นวยการอา น ทา นผอู ํานวยการฝากมาบอกวา ใหล าออกจากราชการแลว ไปเขยี นหนังสอื ซะ นนั่ เปน การสุมไฟ เลยทเี ดียวไมใ ชแคจ ดุ ประกาย แตเ ปนการสุมไฟท่มี ีอยูแลว เพยี ง แครอเวลาปลอ ยของเทานนั้ เอง วันหนง่ึ ในขณะทเ่ี ลน เฟช ทกั ทายกับเพ่อื นๆ มพี ี่คน หนึ่งเขา มาทกั แลว ถามวา สนใจเขยี นเร่ืองยาวๆ สําหรับทาํ หนัง ไหมครับ ไอเรากร็ ีบตอบทนั ที “หนไู มเกง ขนาดนนั้ หรอกพี่ หนู เคยเขยี นแตเ ร่ืองสั้นๆ จบในตอน” แตก เ็ ริม่ ศกึ ษามองหาวตั ถดุ บิ ทอ่ี ยรู อบตัวแลวเอามาผูกปม โยงเรอ่ื งเขาหากนั จนเปนเร่อื งยาว ใสจ นิ ตนาการลงไปจนหลายคนเรม่ิ ทวงถามตอนตอ ไปจะเปน อยางไร น่นั คอื ที่มาของการเขยี นเรอื่ ง “นองชาย 2” อยางตั้งอก ตง้ั ใจ จากหนึ่งเปนสิบและเพิม่ ขน้ึ มาเรื่อยๆ จนขอรองใหร วมเลม บางคนจองตง้ั แตย งั ไมเ หน็ รปู เลม บางคนรอเปน เทอม อยาก

6 บอกวา “ขอบคณุ และขอบใจทุกคนมากๆ” จงึ เกิดแรงบนั ดาลใจ รวบรวบหนังสอื เลมนีข้ ึน้ แรกๆ จะทําแคเ ลม เดยี วเกบ็ เปน ผลงานของตัวเอง แตเมอ่ื มคี นเรยี กรอง writer อยางเรากล็ องทํา ดคู ะ ลองตดิ ตามอานกนั กอ นนะคะ พยายามเขียนอยางสดุ ความสามารถ สดุ ทา ยนอ้ี ยากจะบอกวา เพราะทกุ ๆ คนทเ่ี ปน แรงผลักดันจึงทาํ ใหเ กดิ หนงั สือเลม นี้ขึ้นมา ฝากตดิ ตาม “นองชาย 2” ดวยนะคะ ควนั หลง

7 สารบญั นอ งชาย2 ตอนที่ 1…คุณเปนใคร?..................................1 นอ งชาย2 ตอนที่ 2…ผมจะกลบั ไดหรือยงั .......................31 นองชาย2 ตอนท3่ี …ผาซอ นแกว ....................................61 นองชาย2 ตอนท่ี 4…ทาํ ไมนายตอ งเปนคนด.ี .................91 นอ งชาย2 ตอนที่ 5…เวยี ดนามใต. ...............................122 นอ งชาย2 ตอนท่ี 6…ไดเวลากลบั บา นแลวซนิ ะ.............152 นอ งชาย2 ตอนท่ี 7…นองโอบบุญ................................184 นอ งชาย2 ตอนท่ี 8…ปาหรอื แดด.................................218 นองชาย2 ตอนที่ 9…วาดฝน ........................................248 นอ งชาย2 ตอนที่ 10…ชวยผมดวย...............................276 นองชาย2 ตอนที่ 11….งอ...........................................312 นอ งชาย2 ตอนท่ี 12….เด็กเม่ือวานซนื .........................345 นองชาย2 ตอนที่ 13…..แกลง ......................................379 นองชาย2 ตอนท่ี 14…สารภาพ....................................413 นอ งชาย2 ตอนที่ 15........กวาจะ Happy….........................447 Special talk

1

1 ตอนที่ 1.....คณุ เปน ใคร? “เอ่ิม....คณุ ครับชวยเดนิ ชา กวา นหี้ นอยไดไหม ครับ แลว เราจะไปไหนครบั ” บุรษุ ใจดหี ันมามอง “ตามมาเหอะนา ถามมากจรงิ ” นทั เลยถามใหม “งน้ั คุณมชี ่ือไหมครบั ผมจะไดเรยี กถูก” คราวนี้ บุรุษตรงหนาหยุดเดนิ หันมามองนทั ตรงๆ “เรียกเราวา ฑตู นอ ย ละกนั ” นทั สะอึกรสู กึ เหมือน มกี อนอะไรมาจุกทค่ี อหอย ไดแ ตพ มึ พาํ เบาๆ “ฑตู นอ ย” นทั รบี ว่ิงตามแลวถามอกี ครัง้ “แสดงวา ผมตายแลวใชไหมครับ” ทูตตอบมาวา “นายน่ีถามเยอะจงั นะ มนษุ ยขส้ี งสัย เออ! ตอบ ใหก ไ็ ด ยงั ไมตาย แตเ รายงั ใหก ลบั เขารา งไมไ ด” นทั ตั้งทา จะถามอีก ทตู นอยโบกมอื

2 “เราบอกแลวไงอยา ถามอีก เจา น่ียงั ไง” นทั รสู ึก แยคดิ ถึงคนบางคนคงวุนวายนา ดู จะเปน ทุกขแคไหนนกึ เหน็ หนาเศรา ๆ ของแทนไทแลวกไ็ ดแตถ อนใจอยๆู ทตู นอย ก็หยดุ เดิน “นี่มนุษย เด๋ียวเราจะพาเจาไปสง ยงั ทีๆ่ เจามา แตวาเจา ตองสัญญามากอนวา จะไมบอกเรอื่ งนก้ี บั ใคร” นทั ทาํ หนา งง แตกพ็ ยกั หนารับคําฑตู นอยย้มิ “คอื ง้ี เครอ่ื งตรวจบญั ชีรายช่ือคนตายของเรา เกิด ผิดพลาดจากการเปน ฑตู นอ ยฝกหดั เลยทาํ ใหเจาตอ งมา อยูทีน่ ี”่ นทั มองหนาฑตู นอ ยอีกคร้งั “ทานบอกวาเปน ความผดิ พลาด” ฑตู นอ ยพยัก หนา “ใชๆ ดงั นนั้ เราจงึ อยากไถโทษ ดวยการนาํ เจากลบั ลงไปแตจ ะเปน อกี รางหนงึ่ และมขี อแมห นงึ่ ขอ เจา หา มให ใครรูวา เจา คือใคร” นัทยงิ่ งง ไปใหญ “แลว ผมจะไดกลับเขารางตัวเองเมือ่ ไร” ทูตนอย อมยมิ้ “อกี สามเดอื น” นัทหนาเหวอ “หะ! สามเดือน” ทูตนอยพยกั หนา “อืม...ชว งนเ้ี ราจะดแู ลเจา เอง สวนรางเจา เดย๋ี ว เจา ก็รูวาอยไู หน จาํ ไวน ะ หามบอกใครเดด็ ขาด จนกวาเรา

3 จะปรับปรุงขอ มลู เสรจ็ ” นทั พยกั หนา อยา งเขาใจแตก อ็ ด เศราไมไ ด คดิ ถงึ คนบางคนไมรูจะเปน อยา งไรบางนะ ณ โรงพยาบาลหองพเิ ศษชาย สายนํ้าเกลือหอ ย ระโยงระยางเครอ่ื งชว ยหายใจ ผาสีขาวทีพ่ นั รอบหวั อกี คน รางบางนอนนิ่งไมไ หวตงิ แกม ทเ่ี คยขาวนวลอมชมพู บัดนี้ ซดี เซียวจนเห็นไดช ดั เจน มอื บางนวิ้ เรียวยาวถูกจบั มาวาง แนบแกม ของคนทีน่ ่ังเฝา “นทั เม่อื ไรนายจะตืน่ นัท ลมื ตาซิ ลุกข้นึ มาบน วา อะไรกไ็ ด พ่จี ะไมเถยี งนายเลย” หมอพอจบั ท่ไี หลผ มบบี เบาๆ “แทนอดทนหนอย เด๋ยี วนองกฟ็ น นายเชื่อเรานะ รางกายนองแข็งแรงดี นายดูดิ” ผมน่งั เฉยไมไดสนใจคํา บอกเลา ของหมอพอสกั นดิ หมอพอสา ยหนาอยางสงสาร เพือ่ น ตบทไ่ี หลเ บาๆ อกี ครงั้ “พักผอนบางนะ เราไปเขา เวรกอ น มีอะไรโทรเรยี ก เรานะ” ผมยังคงเฉยนงั่ กุมมอื นัทอยูอ ยางนนั้ ผมหยบิ ไดอาร่ีท่ีนัทชอบเขียนขน้ึ มา “นายชอบเขียนไดอาร่ี จะดว ยเหตุผลอะไรก็ ตามแต ในชวงน้พี จ่ี ะบนั ทกึ เอาไวร อนายตื่นข้ึนมาอา นนะ” แลวผมกเ็ ริ่มเขยี น

4 “นายออกจากหองผา ตดั มา นายหลบั อยา งเดียว เลย นายไมยอมลืมตาขนึ้ มามองพี่ ไมท กั ไมเ ถยี ง ไมวา พี่ นายรูม้ยั พรี่ สู ึกโดดเดย่ี ว เม่ือไมม นี าย รีบตนื่ มานะพจ่ี ะทาํ ตม ขา ไกใหน ายชิมเปน คนแรกเลย” ผมวางสมดุ ลงพรอม ดวยนา้ํ ตาหยด ฑูตนอ ยพานทั ในรางของกายละเอยี ดมา ปรากฏตัวที่หองพเิ ศษแลวชใ้ี หด ู “น่ันไงรา งเจา” นทั มองตามมอื นน้ั “อะไรกนั ผมเปน เจาชายนทิ รารึ” ฑตู นอ ยพยกั หนา “แปบ เดยี วนา” นทั ถอนใจมองมาทีผ่ ม “พแี่ ทน” ผมหนั ขวับรูสึกเหมือนนัทยนื อยูใกล ไมห รอกผมคงคิดมากไป นทั กน็ อนอยูนน่ั จะเรียก ผมไดไ ง ผมคงคดิ มากไปเองผมถอนใจนัทน้ําตาซึมอยาก เขา ไปกอดนกั แตท าํ ไดแ คยนื มอง “เขาไมเห็นเราใชไ หมครบั ” ฑตู นอ ยพยกั หนา “ใช แตถาจิตนายกลาแข็งกส็ ามารถทาํ ใหเ ขารูสึก ได” นัทถามอกี “แตเมอ่ื กพ้ี เ่ี ขาหัน” ฑตู นอ ยอธบิ าย “เพราะเขากบั นายมจี ติ ใจท่สี ื่อถงึ กนั ไง เขาเลยรบั รู ได” นัทรบั ฟงแตส ายตามองจอ งทผี่ มไมก ระพรบิ พยายาม ดูวาผมเขียนอะไรในไดอารี่ ฑูตนอ ยอมยม้ิ กอ นทจ่ี ะบอกวา

5 “เราจะสง เจา ไปยังทท่ี าํ งานเดิม แตเ จา หา มลมื ขอแมนะ” นัทพยกั หนา เขาใจ นทั เอื้อมมอื อยากจะสมั ผสั รา งของตนเองท่ี นอนอยู ฑตู นอ ยตที ่มี ือไวทันพรอ มกับดุ “เจาจะทาํ อะไร เจา ไมอ ยากกลบั เขา รา งรไึ ง” นัทหนั มา มอง “ทาํ ไมละ ครบั ” ทูตนอยสายหนา “มันคอื กฏ ไปเหอะ” ฑตู นอยพานทั กลับมายงั ทเ่ี ดมิ “เจา จําขอตกลงไดหรอื ไม” นทั รับปาก “ครบั ” ฑตู นอ ยทาํ หนา ขงึ ขงั “หามเจาทําแบบนน้ั อกี นะ และหามบอกเร่อื งเจา กับใคร แคส องขอ เจาทําไดใชไ หม” พยักหนา รับรู “ครบั ” “วนั นี้เราจะสง เจาเขาไปทที่ ํางานของเจา ” พูดจบกเ็ ดิน วนรอบตวั นทั ทําหนา ครุนคิด “เด๋ยี วเราเปลยี่ นลุคใหเ จา ใหม เจา จะไดไ มเหมอื นรา ง เดมิ จนคนสงสัย” ฑตู นอยดีดน้วิ ดังเปาะ นทั อยใู นชดุ ทท่ี ตู นอ ย พอใจ “เส้อื ยืดเนื้อเบาสบาย หฟู งทค่ี ลอ งคอ กางเกงยนี สข าด ทเ่ี ขา รองเทา ผา ใบคเู ยนิ 555555 ลคุ น้เี จา เซอรดนี ะ” นทั กม ลง มองตวั เอง “เอ่ิม....” ฑูตนอยพยกั หนา

6 “เอาละ เจาอยากเพมิ่ อะไรมย้ั ” นทั กมลงมองตวั เองอกี ครั้ง สายหนานอ ยๆ ฑูตนอยอมย้ิมอธิบายตอ “ตอ ไปนเี้ จาคอื นนทนทั บรริ กั ษ วนั นบ้ี ริษทั เรยี กเจา มา สมั ภาษณ” นัทพยกั หนาอยางเขาใจ ฑตู นอยดดี นว้ิ อกี ครัง้ นทั ก็ มาโผลท ่ีบริษัทดว ยลคุ ทีไ่ มมใี ครสนใจเลย ทกุ คนตางเดินผา นไป มาจนเจา หนา ท่ีเรยี กชอ่ื “คุณ นนทนัท บรริ ักษค ะ ” นัทเดนิ เขา ไปหาเจาหนา ท่ีท่ี คุน หนาแตเ ธอกจ็ ํานัทไมได “นอ งชวยกรอกขอมูลในเอกสารน้ีใหเรยี บรอยนะคะ” นัทรบั มาแลวกรอกขอ มูลตามทฑ่ี ูตนอ ยบอกทกุ อยา ง “เอิม่ คุณจะอยูขา งๆ ผมตลอดเวลาใชม้ยั ครบั ” ทตู นอ ยพยกั หนา “ใชซ !ิ ” นทั ลืมตัวเบะปากแลว เปา ลมออกปากพรวด ดว ยความเคยชนิ “อา วไมดรี ึไง เจาจะไดไ มทาํ ผดิ ขอ แมไง” นัทยม้ิ ทม่ี ุม ปากรูสกึ เหมอื นถกู ควบคมุ ตัวกไ็ มป าน นทั เอาเอกสารท่ีกรอก เสร็จไปยนื่ ใหเจาหนาที่ “นองน่ังรอสักครูนะ” นัทน่ังแปะตรงทเี่ คยนัง่ แลวเจอ แทน น่ังอยสู กั พักคนบางคนก็เดินผานมาจรงิ ๆ นทั กลืนนํา้ ลาย ลงคอ

7 “พี่แทน!” ผมหยุดชะงักเหมอื นมใี ครเรียกหันไปเหน็ เดก็ หนุม ทาทางตสิ ตเ รียกพอ กมหนาอยู เลยถอยกลบั ไปถาม “นายเรยี กพร่ี เึ ปลา ” หนมุ นอยตรงหนาเงยหนา ขนึ้ มา มองผมตรงๆ ผมกระพรบิ ตาถ่ๆี ใหตายซิ แววตาแบบน้ี เหมอื น จริงๆ เหมือนมาก “ผมมีอะไรติดหนาหรือครับ” ผมสลดั หัวเบาๆ “เอิม่ เปลา ๆ พี่คงหูแววไป” พดู จบผมกเ็ ดนิ ผละออกมา แตน ยั นต าเมอ่ื กมี้ นั ตานัทชัดๆ ทาํ ไมเหมอื นกนั แบบน้นี ะ “คดิ มากนา เรา ไปเยย่ี มนทั ดกี วา” ผมไมเ คยรเู ลยวา มี สายตาคูหนึ่งมองตามหลงั ผมมา สายตาคนู ั้นเต็มไปดว ย ความคดิ ถงึ เจา หนาท่ีคนเดมิ เรียกอกี ครัง้ “นอ งคะ พรงุ น้มี าทํางานไดเ ลยนะตะ นองไปแผนก ถูกมย้ั คะ” นทั พยกั หนา เจา หนา ทย่ี มิ้ ให คราวนีเ้ ราจะพกั ทีไ่ หน ละ อยๆู ทูตนอ ยกป็ รากฏตวั ขน้ึ “ไมเหน็ จะยากเลยเจา ก็ไปขออาศยั หลวงตาซ”ิ นทั อม ยิ้ม “เออจริงดว ย” หุ หุ หุ ฑตู นอยกม็ ปี ระโยชนน ัทนกึ ในใจ “นเ่ี จา มนษุ ยอ ยามานนิ ทาเรา” นทั หลดุ ขํา “ขอโทษครบั ” นัทโบกรถทห่ี นา บรษิ ทั หาวัดทอี่ ยูใกล ที่สุด

8 เมื่อเขาไปเจรจาขอพกั อาศัยแลว เจาอาวาสเมตตาจึง ใหพ ักกฏุ ใิ นสดุ ขวามอื ดา นหนากุฏมิ ีลานกวา ง โตะ มาหินออ น ถกู จดั วางไวเ พ่อื นั่งผอ นคลาย นัทอมยิม้ “กวา งดจี งั จะไดวิ่งตอนเชาได” นทั กาวข้ึนไปบนกุฏิเกบ็ กวาดเชด็ ถู เจาอาวาสใหเ ดก็ วดั ถือทน่ี อนมาสงให “พี่ครับ เจาอาวาสใหเ อามาใหค รบั ” นทั รับของมา “ขอบใจมากนอง” นทั ปทู น่ี อน เปดหนาตา งใหลมเขา แลวลม ตวั ลงนอนพลันนกึ ถึงใคร บางคน แตท าํ ไดแคถ อนใจ เฮอ! ขา งฝายคนที่นทั คิดถงึ นัง่ ลงที่ เดิม กุมมอื นทั เอาไวแ นบแกม “วนั นน้ี ายเปนไงบา งพี่มเี ร่อื งจะเลาใหฟ ง พเ่ี ดนิ ลงมา จากหอ งทํางาน ไดย ินเหมือนเสยี งนายเรียกพอหนั ไป กลบั เปน นองที่ไหนไมรู น่ังอยนู ยั นต าเหมอื นนายมากเลย ตืน่ เถอะนะ พี่ ขอรอง” ผมฟุบหนาลงที่ฝามอื เมื่อเลาจบ สะอื้นเบาๆ หมอพอที่ ยืนอยดู า นนอกสงสารเพื่อนจนพดู ไมอ อก แตกต็ ดั สนิ ใจเขา มา ในหอ ง “แทนนายพกั ผอ นบางนะ งานกต็ อ งทํา นอ งก็ตอ งเฝา นายจะแยเอานะ” ผมหันมามองหมอพอ “นายไมเ ขาใจหรอก หมอ” หมอพอทรดุ ตวั ลงนงั่ ขา งๆ “ฉนั เขา ใจ อดทนรอหนอ ยนะ อีกไมน านนอ งกฟ็ น ” ผม หนั ขวับ

9 “นายบอกเปน ครั้งทรี่ อ ยแลวนะหมอ ฉนั ไมอยากฟง นายเขา ใจมั้ย!” หมอพอรูส ึกผดิ ทีเ่ หมอื นโกหกเพือ่ นไปวนั ๆ เพราะทุกอยา งตอ งรอเพยี งอยา งเดยี ว “ถึงจะใหฉ นั พดู เปน คร้งั ท่ี รอยหน่ึง รอยสองฉันกจ็ ะ บอกนายแบบนี้ แทน” หมอพอสบตาผมนิ่งๆ แตจ รงิ ใจ ผมเบอื น หนา หนที จ่ี ะฟง มนั เร่ืองนทั นอนโรงพยาบาลผมยังไมไ ดแจง แม ของนทั ใหท ราบดว ยซาํ้ ไป มแี คลกู ตาลทีท่ ราบเรอื่ งแลวมาชวย ผมเฝา นทั เปน บางชว ง ลกู ตาลบอกกบั ผมวา บางคร้ังใบหนา ของนัทเหมอื นอมย้ิมอยู บางคร้งั เปลือกตากระตกุ เหมือนคน หลับไมสนิท ซง่ึ สาเหตุเหลานี้ หมอเองก็อธิบายใหผมทราบไมไ ด “เออไอหมอ ฉนั ถามแกหนอยดิ อาการทน่ี ทั ย้ิม เปลอื ก ตากระตุก แตทําไมยังไมฟน ” หมอพอก็อธิบายวา “มนั เปน ปรากฏการณท างธรรมชาตนิ ะ ใครๆ กเ็ ปน กนั ไดม ันเปน เรื่องปกตินะ แทน” ผมถอนใจ “แกจะชวยพูดใหฉ นั มหี วังสกั นดิ ไมไ ดร ึไงวะ ไอห มอ” หมอถอนใจบา ง “ดวยจรรยาบรรณทฉ่ี นั มีฉนั ทําแบบน้นั ไมไดวะ” ผมหรี่ ตามองประมาณวา หยดุ พดู ดีกวา เมงิ ! “เออ!” ผมกระแทกเสยี งตอบ “เออ แทนแกบอกแมน ทั หรอื ยงั สงสารแมนัทวะ มีลูก คนเดยี วดว ย” ผมสะดุงทันที ใชด ิ จะทําไงดีเนย่ี

10 “เออวะ ! ยังไมไดบอกเลย ไมกลาบอกวะ” ผมอยากจะ ถอนใจดังๆ ทุกอยา งดูมันเลวรายไปหมดผมเอนตวั พิงพนกั เกา อี้ อยางเหนื่อยออ น “แทนนายตองเขาใจ หวั อกคนเปน แม เขายอ มทจี่ ะหว ง ลูกนะ” ผมพยกั หนาอยา งเขาใจกับส่ิงทีห่ มอพอบอก “เออ เขาใจแตไ มพ รอมจะบอก ไมร จู ะเรม่ิ ยงั ไงวะ ” หมอ พอยิม้ นอยๆ “ยงั ไงๆ แกกต็ อ งบอกนะ อยา ปลอ ยไวนาน” ผมปรอื ตา มอง “อ!ื ” ผมมองไปทคี่ นรางบางท่นี อนนง่ิ บนเตยี งใบหนาท่ี เคยผุดผอ ง นา หลงใหลกบั ซดี เซยี วอยา งเหน็ ไดช ัดเจน ผมเอือ้ มมือ ไปเกลย่ี ผมทปี่ กหนา ของนทั อยางเบามอื แตเ จา กรรมน้าํ ตาดนั ไหลซะง้นั สงสารคนรา งบางจบั ใจผาสีขาวยงั คงพนั รอบศรี ษะ เหมือนทุกวนั หมอพอเบอื นหนาหนีไมอยากมองภาพตรงหนา เลยสงสารทง้ั คจู ับใจ คนหน่งึ เปน เจา ชายนทิ ราจะตน่ื ขนึ้ มาเมือ่ ไรกไ็ มรู ซงึ่ หมอพอเองกไ็ มกลาบอก กลัวเพ่อื นรักอยา งผมจะสติแตก จงึ ทํา ไดเ พียงปลอบใจเทานน้ั “พแ่ี ทน วนั นนี้ ัทเปน ไงมงั่ ” ทามกลางบรรยากาศทีอ่ มึ ค รมึ ลูกตาลก็เขา มาสงเสียงเจื๊อยแจว ผมหนั ไปมอง

11 “กเ็ หมอื นทกุ วนั นอนนงิ่ เปน เดก็ ดี ไมด อ้ื ไมซน” ลกู ตาล หนาแหย เม่ือเจอคําตอบนเ้ี ขาไป เลยหันไปดุหมอพอแทน “นี่หมอ ปลุกนัทใหต่ืนซะทดี ิ พ่ีแทนหงดุ หงดิ แลว นะ” หมอพอถอนใจสา ยหนา นอ ยๆ ผมหนั ไปหาคนทั้งสอง “นอ่ี อกไปเถียงกนั ขา งนอกเลย จะเช็ดตวั ใหน ทั ” ลูกตาล รีบอาสา “หนูชวยนะ พ่ีแทน” ผมหันไปดุ “ไมต องเลย ยยั ยุง!” ลูกตาลอุทาน “อา ว! หนหู วังดนี ะ” หมอพอกลัวจะเปน เรอื่ งเลยฉดุ แขน ลกู ตาลออกมาขางนอก “คณุ นี่ อยา ไปย่ัวโมโห ไอแทนดิ ชวงนี้ มนั เครียดๆ อยู” ลกู ตาลเถยี ง “ฉันไมไดย ัว่ นะ ฉันอยากชว ยจรงิ ๆ” หมอพอมองตา อยางเขา ใจ “แตไ อแทนมันไมเขา ใจดว ยหรอกคุณ”ลกู ตาลชะเงอคอ มองดวยความเปน หว ง “หมอฉันหวงทง้ั สองคนจรงิ ๆ นะ ฉนั อยากชวย” หมอ พอมองหนา อยางเขาใจแตกเ็ ขาใจเพอ่ื นวาตอนนีส้ ภาพจติ ใจ เปน อยา งไรดว ยเชน กนั ผมหยบิ ผา เชด็ ตวั ผนื เลก็ ๆ บดิ นา้ํ หมาดๆ เช็ดทหี่ นา และคออยา งเบามือ ผมของนทั เร่มิ ยาวข้ึนเพราะปก หนาปกตาแลว ผมจาํ ไดวา ตอนเมานทั เคยเชด็ ตัวใหไมเ คยคิด ฝน วามาคราวนี้ จะเปนผมเองทค่ี อยเช็ดตัวใหน ัท ครานน้ั ผม

12 แกลงนัทท้งั ทเี่ มา แตคราวนผี้ มอยากใหน ัทแกลงกลับบา งแตค น รา งบางกับนอนน่งิ ไมไ หวตงิ เมื่อผมเชด็ ตัวเสรจ็ ก็กมลงจบู ท่ี หนาผากเบาๆ อยากกอดรา งบางใจแทบขาด “เมอ่ื ไรนายจะตนื่ ซกั ที รไู หมวาพรี่ อ” ผมบนพมึ พํา เบาๆ “พ่ีแทนหิวไหมคะ” ลูกตาลโผลหนา เขา มาถาม ผมสา ย หนา “พี่แทนอยาวา ลกู ตาลวุน วายเลยนะ ลูกตาลเปน หวงทง้ั พี่และนัทนะคะ” ผมพยกั หนาอยา งเขา ใจ “พ่ีแทนพกั ผอนบา งนะคะ” ผมหันไปหาลูกตาล “ขอบใจนะ เออ! แลว เราจะบอกแมน ทั วาไงดี พีม่ นึ ไป หมดแลว” ผมเปรยออกไป ลกู ตาลถอนใจเฮือก “แตเรากต็ องบอกนะพี่ จะชา หรือเร็วแมก ็ตองรูนะคะ” เอาซนิ ะ ผมตอ งรวบรวมความกลา ท่ีมแี ละจะทาํ ทกุ อยาง เพ่ือทจี่ ะไดด แู ล คนรางบางคนนใ้ี หด ที ี่สดุ รอวันท่ีคนรางบางจะ ฟน ข้นึ มา ผมนงั่ คดิ อะไรไปเรอื่ ยเปอ ยจนฟบุ หลบั ลงขา งๆ เตียง ของนทั “ทานฑตู นอ ยครบั ผมอยากทราบวา ถาผมตั้งจติ ใจมนั่ นง่ั สมาธเิ พ่อื ผอนคลาย แลวผมยังทําอะไรไดอีก” ทูตนอย ปรากฏตัวอีกครัง้ “เจาคดิ จะทาํ อะไรละ ” นัทออ มแอมตอบ

13 “ผมสงสารพี่แทน ผมอยากใหเ ขารสู ึกดีข้ึนครบั ” ฑตู นอยเขา ใจแตไ มพูดอะไร นัทอมย้มิ รบี ทาํ สมาธทิ นั ทกี ําหนดจติ มงุ ไปหาแทนไท ไมน านนักนัทในรางของกายละเอียดกม็ ายนื ขางๆ แทนไทท่ีหลบั สนิท นัทเอือ้ มมือไปลบู ทไี่ หลกวางเบาๆ จากการสมั ผัสทําใหน ัทรับรถู งึ ความผายผอมของแทนไท นทั คอยๆ ยอตัวลงนง่ั ขา งๆ แลวกอดจอมเหวีย่ งทนั ที แทนไทขยบั ตัวลืมตา พลนั สายตากป็ ระสานกับสายตาของนัทอยางจงั แทน ไทตาโตดว ยความดีใจ สองแขนกอดรางนน้ั ดว ยความคดิ ถงึ “นายจริงๆ ดวย” แทนไทระลํ่าระลกั ถาม นัทยม้ิ ออ นโยนไมต อบแตจ บู เบาๆ ท่ปี ากนนั้ แทนไทจูบตอบอยางโหย หา นัทคอ ยดนั แทนไทออกชาๆ “พแ่ี ทน ดูแลตัวเองดีๆ นะ อกี ไมนานผมจะกลบั มาอยู กบั พ่เี หมอื นเดมิ ” แทนไทหนาซดี “ทาํ ไมอะ นายจะไปไหน” นทั ย้มิ “พี่ตองเขมแข็งนะครบั ทาํ เพอื่ ผมนะ ผมรกั พนี่ ะ” แลวนทั ก็ลกุ ขน้ึ แทนไทสวมกอดรอบเอวงอแง “ไม. ..พไ่ี มใ หนายไป” นทั แกะมอื แทนไทออกแลวคอยๆ ถอยหลงั เลอื นหายไปตอหนาตอ ตา ผมสะดงุ สดุ ตัวไขวค วาไวได เพยี งสญุ ญากาศทวี่ างเปลา ผมลวงลงจากเกา อ้ไี มเปน ทา เหลยี วมองรอบๆ หองไมม ีใครนอกจากผมและรา งทนี่ อนนง่ิ อยู

14 บนเตยี งแรงหายใจสม่ําเสมอใบหนา เหมอื นอมยิม้ นดิ ๆ ผม กระพริบตากา วไปดใู กลๆ ใบหนานัน้ กน็ ่งิ สงบเรียบเฉยเปน ปกติ หรือวาผมตาฝาดผมขยต้ี าอีกครั้ง นทั ก็ยังคงนอนน่งิ ไมไ หวติง เหมอื นเดมิ “เฮอ ! ฝน ไปรึวะ แทนเอย! แตทําไมหรือนัทจบู เราจริงๆ วะ” ผมลบู รมิ ฝปากตวั เองเบาๆ นัทรูสึกเหน่อื ยมากเหงือ่ ผุดพรายคอ ยๆ ลมตัวลง นอนปาดเหงื่อทห่ี นาผากหลบั ลง อมยิม้ ใหกบั ตวั เองเสยี งของทตู นอ ยดงั กองในหู “เจาอยาพยายามทําแบบน้อี ีก กายละเอยี ดของเจา มัน จะไมไหว ตอไปมันจะสลายเอานะ” นทั ทาํ เปนหลบั นงิ่ ฑูตนอย สา ยหนา ในความดอื้ รัน้ ของนทั พลางคดิ ในใจ “ไอมนษุ ยผ นู ี้มันฉลาดไมใ ชเ ลน ” พรงุ นเ้ี ปนการทาํ งาน วันแรกของนทั ในนาม “นนทนัท บริรกั ษ” ที่มีรปู รางหนา ตาไมไ ด ตา งจากนทั เลยสักนดิ ถา สงั เกตดีๆแทบจะเปน คน คนเดยี วกนั ดวยซ้ําตา งกนั แคเพยี งผิวทเ่ี ขมกวานดิ เดยี ว นทั ในนาม “นนทนทั ” ตน่ื แตเ ชาทํากจิ ธรุ ะ จนเสรจ็ เรยี บรอ ยเดินทอดนองไป เรอ่ื ยๆ ไมนานนกั กถ็ ึงบริษัทตอกบตั รแลว เดินตรงไปแผนกมอง หาคณุ จรี จูๆ คณุ จรีก็โผลขนึ้ จากเคานเ ตอร “โอะ!” นนทนทั อุทานเสียงหลง

15 “อุย ! นอง ขอโทษคะทท่ี ําใหต กใจ นอ งมาหาใครคะ” นนทนัทยม้ิ บางๆ คุณจรีสะดดุ กับรอยยม้ิ แบบนเี้ หลอื เกนิ “เหมือนมากๆ” นนทนัทนึกสนกุ ชะโงกหนาเขาไป ใกลๆ “เหมือนดาราคนไหนครบั ” คณุ จรขี ยับแวน อยา งเกอ ๆ “เอ่ิม...เหมอื นนอ งทที่ าํ งานโตะ น้นั คะ” นนทนทั พยัก หนาหงกึ หงัก “พ่ีครับผมมารายงานตวั ทํางานอะครับ ผมตอง รายงานตัวกับใครกับ” คณุ จรยี ิ้มแยม อยางใจดี “นอ งนั่งรอตรงนน้ี ะคะ อกี ไมนานบอสกค็ งมา เออ นอ งชื่ออะไรคะ พี่จะแจง บอสคะ” นนทนทั ย้มิ เกๆ ยนื่ หนา เขา ไป ตอบ “นนทนทั บริรักษค รบั ” คณุ จรจี ดรายละเอียดเพื่อแจง แกบอสนน่ั เอง คุณจรีโทรศัพทแจง ขา วแกบอสทนั ที “บอสคะ ตองขออภยั ทโ่ี ทรมาแตเชา คะ คอื มีนอง มารอสมั ภาษณค ะ ช่อื นนทนทั บรริ กั ษคะ ” ผมฟง นิง่ ๆ “ครับ อีกสกั พกั จะถงึ แลว ครบั ” คณุ จรวี างสายแลว ชะเงอคอมองมาทนี่ องใหม “นอ งคะ รบั กาแฟหรือโอวัลตนิ ดคี ะ” นนทนัทหันมา ตอบ

16 “โอวัลตนิ ครบั ” คณุ จรหี ายไปสกั พกั กก็ ลบั มาพรอมกบั โอวัลตนิ ถว ยเล็กๆ นนทนัทรบั มาถอื ไว “ขอบคณุ นะครบั ” ไมนานนกั นนทนทั กไ็ ดยนิ ฝเ ทา ท่ี คนุ เคยของใครบางคนดังใกลเ ขา มา นนทนัทต่นื เตน ท่จี ะ เผชญิ หนากบั แทนไทเปน ทีส่ ดุ คอยๆ เงยหนา ขน้ึ เหน็ คนรางสูง ยนื ทห่ี นา เคานเ ตอรท าํ งานของคณุ จรี “นอ งท่วี า อยูไ หน” คณุ จรรี บี รายงาน “นง่ั หนา หองบอสแลว คะ บอสจะรบั กาแฟไหมคะ” ผม พยกั หนา “อมื ดวนเลยนะ” แลวผมกก็ า วเทา ยาวๆ ไปทห่ี อ ง ทํางาน ผมมองเหน็ บรุ ษุ ตรงหนาสวมเสอื้ คอโปโล มหี ูฟง คลอง ทีค่ อ กางเกงยีนสส ซี ีดขณะทีก่ ําลงั มองสาํ รวจนอ งตรงหนา ก็เงย หนาขน้ึ มาสบตาผมจังๆ ผมแทบผงะ ใหต ายซแิ ววตานัน่ ใบหนา แบบนน้ั เหมือนนัทแทบจะเปน คน คนเดยี วกนั ผิดแคเ พียงสีผวิ ที่ เขม กวาเทา น้ันเอง บุรษุ ตรงหนา สง ยม้ิ นอ ยๆ ให “นายชื่ออะไร” ผมยงิ คําถามแตส หี นา เครงขรมึ “นนทนทั บรริ ักษครับ” ผมหรตี่ ามองแลว เปดประตูเขา หองทาํ งานพยกั หนา ใหน องใหมต ามมา “นายมพี ่ีนอ ง หรือฝาแฝดไหม?” คนถกู ถามตอบแบบ เรียบๆ

17 “ไมม ีครบั ผมเปน ลกู คนเดียว” ผมหนั มามองหนานอง แบบตรงๆ “นายเหมือนคนทีผ่ มรจู กั มากๆ ถาไมใชเพราะผมไป นอนเฝา เขาทุกวนั ผมคงคดิ วาเขากบั คุณเปน คน คนเดยี วกนั แนๆ” นนทนัทอมยิม้ เอยี งคอตอบ “มีเรอื่ งแบบนดี้ วยหรอื ครบั ” ผมพยักหนา “อมื ..นายสมคั รหนาท่ีอะไรมา” ผมยังคงถามเร่ือยๆ “อารตไดคทั ครับ” ผมหนั ขวับ เอาแลว ไอพี่แทน! “ทาํ ไม ใครเรยี กนายมา” นนทนัทน่งิ ตอบอยางเรียบๆ “บริษัทเรยี กผมมาเซน็ สญั ญา ผมกม็ าครบั ” ค้ิวของ ผมขมวดหมนุ ทนั ที “บาจรงิ ! บรษิ ทั คดิ อะไร ไมมีใครออกสกั หนอ ย จะหา คนใหมมาทาํ ไม” นนทนทั ลอบถอนใจ เฮอ! วีนเหมอื นเดิมเชยี ว กม หนาอมย้ิมนอยๆ “นายไปได ผมไมม ีอะไรจะถามแลว ” นนทนัทถาม โพรง ออกไป “แลว ใหผมนง่ั ทาํ งานตรงไหนครับ” ผมหันไปมองยก หโู ทรศัพทสั่งคณุ จรี “คุณจรชี ว ยหาท่ใี หน องใหมดว ย ครบั ” นนทนัทเบะปาก แลว เปา ลมออกปากพรวดเหมือนโลง อก อาการแบบ นนี่ ัททําบอยมาก ผมหนั มองหนา

18 “มีไรรึเปลา ครบั บอส เอ่ิม..ผมขอนอกเร่ืองหนอย ไดม ย้ั ครับ” ผมหรี่ตามอง ไอน ่!ี !มันแปลกๆ มอี ะไรหลายอยางที่ เหมอื นนัทของผมนกั “อมื วา มา” นนทนัทยงิ คําถามทนั ที “บอสมแี ฟนหรือยังครบั ” ทีถ่ ามไมใ ชอ ะไรหรอกอยาก รวู า พแ่ี ทนจะตอบอะไรออกมา “ผมมีแฟนแลว แฟนผมหนาเหมอื นคุณเลยนะ” นนท แอบอมย้มิ ดใี จ แลว คอยๆ เดินเล่ยี งออกไป “นอ งคะ น่ังล็อคนน้ั ไปกอนนะ เจาของเขาไมอ ยคู ะ ” นนทนทั ยมิ้ รบั แลวเดนิ ไปนั่งชําเลืองมองไปทห่ี อ งคนตรงขา มน นทนทั เอนหลงั พิงพนกั นง่ั แบบชลิ ลๆ ยกหฟู งครอบหวั ฟงเพลง เบาเปด งานไดคทั ที่ทําเหลอื ไว แลว นึกไดว า เดยี๋ วคนอ่ืนจะสงสัย จงึ เกบ็ งานซอนไฟลเปลีย่ นช่อื แลวรีบทําใหเ สรจ็ เรียบรอ ยสง ไฟลงานจดั เกบ็ แลวคอยสง เมลใหเ อกองก เอกองกเ ปดเมลเห็น งานของนัทสง มาทําหนา งง “นทั เขา โรงพยาบาลจะมงี านมาสง เราไดไ งวะ ใครเลน ตลกอะไรเนย่ี ” จึงเดินมาทโ่ี ตะ ทํางานของนทั พบกบั นนทนัทท่ี นง่ั กอดอกฟงเพลงอยู “นายเปน ใคร? มาทําอะไรตรงน”ี้ ไมม ปี ฏิกิริยาใดๆ โตตอบทั้งส้นิ เอกองกเ คาะท่ีไหลเ บาๆ

19 “นองๆ มาทาํ อะไรตรงน”ี้ นนทนทั หันไปมองดงึ หฟู ง ออก “พี่วา ไงนะครับ” เอกองกย า้ํ คําถาม “พี่ถามวา นอ งมาทาํ อะไรที่โตะ น้คี รับ” นนทนัทยิม้ บางๆ “คณุ จรใี หผ มมานงั่ ตรงนค้ี รบั ออ ! ผมชอ่ื นนทน ะครับ พี่ ยินดที ไี่ ดร จู กั ครับ” เอกองกมองหนานง่ิ ๆ “นองเหมอื นมาก” นนทนทั ทาํ หนา สงสยั “ เหมือนคนท่ีนงั่ ทาํ งานตรงนีน้ ะ นองเขาชื่อ นทั ” นนทนัทอมยม้ิ แสรง ถามออกไปวา “เหมือนมากขนาดไหนครบั พ่”ี เอกองกจ อง หนา นนทนทั “ราวกบั คนคนเดยี วกนั ตางแคส ผี วิ และการแตงตวั เทา นน้ั ” นนทนทั พยักหนา หงึกหงกั “เออ พีจ่ ะถามเราวา เราเลนอะไรในเครอ่ื งน้ีรึเปลา ” นนทนทั สา ยหัวดกิ แทนการพดู “อืม งั้นพ่ีไปละ พ่กี ็ถามแปลกนายจะทํางน้ั ไดไ งเนาะ” นนทนัทอมย้มิ แลว ถามยอน “ทําอะไรหรือครบั พี่” เอกองกหวั เราะแกเ กอ “เปลา ๆ”

20 ผมเหลอื บมองไปตกใจกบั รางที่น่งั จอ งคอมอยูเบ้ือง หนา ผมลุกขึ้นเพงมองกดโทรศัพทหาคุณจรที นั ที “คณุ จรี ทําไมเด็กใหมไ ปนง่ั ท่ีโตะนทั ผมไมต องการ ใหใ ครมาแทนท่ขี องเขา จัดการเดยี๋ วนเ้ี ลย” คุณจรีลกุ ลล้ี ุกรนมา หา นนทนัทถึงโตะ “นองนนทค ะ เอิม่ พตี่ อ งขอโทษดวยนะคะ คอื วา บอส เออ.....” นนทนัทลุกพรวดเดนิ ตรงไปเคาะหอ งแลวประตู ผ๊ัวะ! เขา ไป “บอสครับ ผมยังไมม ที ี่นง่ั ขออนญุ าตนัง่ ตรงนก้ี อ น ไดมั้ยครบั ” ผมเงยหนา จากเอกสารในมือ ไอน ่ี! คิดวา ตวั เองเปนใคร ทาํ งานวนั แรกก็อยากมเี รือ่ ง แลวรึไง คุณจรียืนหนาซีดเผอื ดท่หี นาหอ ง ตายแลว! บอสวีนแตกแน ขณะท่ยี นื อกสัน่ ขวญั แขวนอยนู ้ัน “ง้ันนายจะเอายงั ไง จะมาน่ังในนเี้ ลยไหม” โธเ อย ! พี่ แทนแกจะบาไปใหญแลว นนทนทั ทําหนานิ่งเรยี บเฉยตอบแบบ นิ่งๆ แตก ะเอาทเี ดยี วอยู “ทําไมบอสตอ งทาํ เรอ่ื งเลก็ ใหเ ปน เร่ืองใหญ แคผ มไม มที ่นี ่ัง แคผมหนาเหมอื นใครบางคน จริงไหมครบั ” ผมหนั ขวบั ไอ น่ี

21 ทําไมมันกลา ตอปากตอ คาํ ขนาดนี้ผมเหน็ แววตาคนู น้ั อารมณท ่ีอยากจะวา ใหเ จบ็ ๆ หรือไมก็ไลต ะเพิดกลบั บานหยดุ กึก! ผมย้ิมที่มมุ ปาก “คณุ กลบั ไปนั่งเลยไป ผมจะทาํ งานไมมีเวลามาเถยี ง กับคณุ หรอกนะ คณุ นนทนทั !” นนทนัทถอนใจเบาๆ พี่แทนจอม เหว่ยี งเอย แกน่ีแกไ มหายจรงิ ๆ “นอ งนนทค ะ บอสวาไงม่งั คะ แกเหมอื นระเบิดเวลา เลยคะ ” นนทนัทหนั มาตอบยิ้มๆ “คุณจรีไปทํางานเถอะครบั ไมมไี รแลว ครบั ” คุณจรี ถอนใจอยางโลง อก ผมเหน็ แววตาคนู น้ั แลว มนั ดุไมลงจรงิ ๆ สหี นาทา ทาง แบบนั้นมนั นทั ชดั ๆ ผมมีความรูสกึ วาเหมือนผมกําลังทะเลาะ กบั นทั เหมอื นเมือ่ ครั้งกระโนนเลยเชยี ว มนั เลยทาํ ใหผ มไมอ ยาก ท่จี ะดอุ อกไป ผมวางปากกาลงบดิ ขเี้ กยี จเบาๆ เก็บของบนโตะ เดนิ ออกไปหาคณุ จรี “คุณจรผี มไมก ลบั เขามาอีกนะ จะไปโรงพยาบาล เลย” คุณจรียม้ิ นอยๆ “คะบอส งัน้ ฝากของเยย่ี มนอ งนัทดวยนะคะ ” ผม เอ้ือมมอื ไปรบั กระเชา มาถือไวในมอื “วนั ไหนวา งๆ จะไปเย่ียมนทั กนั ทง้ั แผนกก็ไดน ะ ผม อนุญาต” คุณจรยี ิม้ แกมแทบปรเิ พราะอยากไปอยูแลว

22 “ขอบคุณคะ บอส” พอดีกบั ที่เอกองกเดนิ มา “คุณเอก ลกู นอ งใหมข องคุณนะ ผมฝากดูดวยนะ” เอกองกย มิ้ รับแบบ งงๆ “ครบั ๆ” พดู จบผมก็เดินออกไป คุณจรรี บี สะกดิ “นอ งเอกคะ ชวยเตอื นนอ งใหมด ว ยวา อยากลา โตแยง บอสอกี เดี๋ยวจะทาํ งานไมเ ปนสขุ ” เอกองกรบั ปากเดนิ ไปทล่ี อ็ ค แตไมเ ห็นแมแตเ งาของนองใหมท ่ีวา “มันไปไหนของมันวะ” นนทนัทเตรยี มกลบั ท่พี กั ราง โยง ๆ เดินฟง เพลงมฮี ดู ครอบทีห่ วั อีกทดี ูเทห ไมเบามาสะดงุ เม่ือ เสียงแตรรถบบี ดังอยดู า นหลงั “นี่นายมานดี่ ”ิ นนทนทั หันไปมองเลิกค้ิวเชงิ ถาม “เออ ก็นายนนั่ แหละ มานี่” นนทนัทเอาหฟู ง ออกเดิน ขึน้ ไปนั่งคคู นขบั “บอสมีไรกบั ผมครบั ” ผมหนั ไปมองแลวบอกวา “ใครจะทําไรนาย แคจะพาไปเยย่ี มคนท่ีหนา เหมอื น กะนายไง” จริงๆ แลว ผมมแี ผนในใจอยากรวู า นายน่ี จะรูส กึ ยงั ไงถา เหน็ หนานัท “แลวทําไมผมตอ งไปละ ” ผมชกั โมโห “ กผ็ มสง่ั !” นนทนทั หนั มามองน่ิงๆ “เปนคําสง่ั นม่ี ันนอกเวลางานนะครบั ” ไมพ ูดเปลา ผมออกรถทนั ที

23 “โอะ! บอส จะบา รไึ งเนย่ี ” ผมอมยม้ิ ย่งิ เวลาทมี่ ัน โวยวายกย็ ิง่ เหมือนนัทเขา ไปใหญ ไมนานนกั เรากม็ าถงึ หอ ง ท่นี ทั พกั อยู ลูกตาลซึง่ วันน้ีวางเลยมาเฝา คนปว ยชว ยดูแลจบั พลิกตวั เพ่ือไมใ หเปน แผลกดทับเปลีย่ นเส้อื ผา “ลูกตาลชว ยดดู ิเขาเหมือนเพอื่ นเธอม้ัย” ลกู ตาลหนั มามองตามเสยี งเรยี ก “เฮย ! ไอนัท” นนทนทั อมย้มิ พรอมกบั สา ยหนา “ผมช่ือ นนท ครบั นทั นา จะเปน คนนอนอยนู น่ั ใชไหม ครบั ” ลูกตาลมองทเ่ี ตยี งสลบั กับหนาของนนทนทั “เหมือนกันมั๊กมากกกกกกอะ พแ่ี ทน” พลนั สายตาของนนทนัทก็เหลือบไปเห็นสมุดไดอาร่ี ของตัวเองวางทหี่ ัวโตะ ขางๆ เตยี ง “เอ่มิ ผมตองลงชือ่ เขาเยี่ยมไหมครบั ” ผมกบั ลกู ตาลหนั ไปมองพรอ มกนั “นายจะบารไึ ง” นนทนัทย้มิ เกอ ชี้ไปท่สี มุด “น่นั มันสมดุ ไดอาร่ขี องแฟนผม” นนทนัทเลยแกลง ถาม อกี วา “เอามาทาํ อะไรหรอื ครบั ” ผมมองหนา เลกิ ค้ิว “นายน่ีมนั เรื่องมากจริงๆ” ผมบน นนทนัทพยายามเบยี่ งเบนความสนใจเพราะอยากรวู า ขา งในไดอารี่เขียนอะไรเอาไว แตก ็นนั่ แหละจะทาํ อยางไรก็ไม

24 สามารถเขาใกลไ ดอารีไ่ ด ผมซะอีกทร่ี ูทันวาแตไอเจานีส่ นใจ ไดอารเ่ี หลอื เกินนะ “ดูนายจะชอบไดอาร่ขี องแฟนผมนะ” นนทนัทหนั มายิ้ม เกอๆ “มนั สวยดคี รับ อยากหาซ้อื บาง” ผมยกั ไหล “ตอบไมไดห รอกคนทน่ี อนโนนเขาชอบเขียน เขาเปนคน ซ้ือ” ผมตอบแลวสังเกตกรยิ าอยางจับผิด “ออ! ครับ” ลูกตาลอยูๆ กข็ อตัวกลบั บานด้อื ๆ “พ่ีแทนหนกู ลับกอนนะ อยากอาบนา้ํ ” ผมยมิ้ ให “ขอบใจมากนะทม่ี าชว ยดูแลนทั ให” ลกู ตาลยมิ้ แฉง “ไมเปนไรพี่สามแี หง ชาตติ อ งชว ยกันดูแล” ดูชะนหี นา สวยตอบ ผมง้แี ทบจะปาหัวดว ยแอบเปล นนทนัทขําเบาๆ ใน ความทะเลน นน่ั ! ยยั นีม่ นั จรงิ ๆ เลย นนทนทั เอย ขึ้นวา “บอสครบั ผมอยากกลับแลวครบั งน้ั ผมขอตวั กลบั เลย นะครบั ” พูดจบก็คอยๆ เดนิ ออกมาทนั ทีโดยไมรอคาํ ตอบ มนั ยิง่ สรางความ สงสัยใหผ มมากขึน้ ไปอีก ไอเดก็ คนนที้ า ทางประหลาดจรงิ ๆ แต กส็ นใจไดแคนน้ั เพราะไดเ วลาที่ตอ งเช็ดตัวใหน ทั อีกคร้งั ผมเพิ่ง สังเกตวนั นส้ี ีหนา ของนทั ดสู ดใสใบหนาเหมอื นคนอมยมิ้ นายไป อยูไ หนนะ เมือ่ ไรนายจะกลบั มา ผมพมึ พาํ กบั ตวั เอง “น่เี จามาที่นท่ี าํ ไม” นนทนัทสะดงุ

25 “ฑูตนอย คณุ ไปไหนมา” ทตู นอยรีบสาธยาย “ไปแกไขใหเจากลบั รา งไวๆ ไง ขนื ใหเ จา อยแู บบนน้ี าน คงจะวนุ วายพิลกึ ” นนทนทั อมยมิ้ “จรงิ ดิ ผมจะไดก ลบั เขารา งแลวจรงิ ผมอดึ อัดมากเลย เน่ีย” ฑูตนอยถอนหายใจบาง “เราก็พยายามอยู อดทนอีกนดิ ” นนทนทั รูสกึ มี ความหวังยกหฟู งขึ้นมาครอบหเู ปด เพลงเบาๆ ยกฮูดขนึ้ มาคลุม หัวอกี ช้ัน เดนิ ปะปนในฝงู ชนยามคา่ํ คืน เสียงเอีย๊ ดดงั สนนั่ มอื หน่งึ ผลกั ทก่ี ลางหลังเต็มแรง คน รา งบางกระเดน็ ตามแรงผลักหนา คะมําลงขา งทาง “เจาอยากตายจรงิ ๆ รไึ ง” นา้ํ เสยี งเกรยี้ วกราดบอกถึง ความโกรธ “เอมิ่ ..ผมไมท ันระวังตัว” นนทนทั พูดเบาๆ ใจเตน โครมคราม แตไ มรหู รอกวารา งทนี่ อนนิ่งบนเตยี งสะดงุ เฮอื ก ตามกายละเอียด ผมตกใจท่อี ยูๆ รา งของของนัทกส็ ะดงุ ราวกบั คนปกตผิ มความือของคนรา งบางมากมุ แนน ปากก็พรํ่าเรยี ก “นัทๆ นายจะตนื่ แลว ใชไหม” ไมนานรา งบางกน็ งิ่ ไม ไหวตงิ เหมือนเดมิ ผมซบหนาลงกับฝามอื “ทําไมเจา เดนิ ไมร ะวังเชนนี้ เจา รมู ย้ั กายละเอียดของ เจา มนั สมั พนั ธก บั กายหยาบนะ ถา เจาเปนอะไรกายหยาบก็รบั ผลกระทบเชน กนั ” นนทนทั หนา เสยี

26 เพราะความสะเพราของตนเองแทๆ ทที่ ําใหเ กดิ เรอ่ื ง ฑตู นอ ยมองอยา งปลงๆ มนษุ ยห นอมนุษย ผมเองงนุ งงกับ อาการของนทั เรียกหมอพอทนั ที “ไอหมอ มาดนู ทั เร็วๆ เมอื่ ก้สี ะดุงสุดตัวเลย เรากลวั วะ” หมอพอรบี จับชพี จร “ชพี จรปกตินะ” หมอพอใชไ ฟฉายสองทต่ี า แลวตรวจ โนน นี่ นน่ั แลว หันมามองหนา ผมยนื รอฟง “ปกติดี ไมมอี ะไรนะแทน นายไมตองหวง” ผมไดแต ถอนหายใจแลว ถามดว ยคําถามเดมิ “เมื่อไรนัทจะฟน หมอ เราหว งนอ งมากๆ เลย” หมอพอ บบี ทไ่ี หล “เราเขาใจแตแกตองอดทนนะ” พลนั โทรศพั ทก ด็ ังขน้ึ “วาไงครบั ปา ” แลว ผมกเ็ ดินออกมาคยุ ดานนอก “ไหนแฟนลอื้ เมอื่ ไรจะพามาหาอัว๊ ” ผมถอนใจ “ปา ตอนน้ีพาใครไปไหนไมไ ดห รอก แฟนผมเขา โรงพยาบาล อกี อยา งนะปา ผมไมช อบผหู ญิง ผมชอบผูชาย” พอไดพ ูดออกไปมนั โลงมาก ปาเงยี บไปพักใหญ “เรือ่ งของลื้อ ชวี ิตล้อื ล้อื เลอื กมันเองไมเ กี่ยวกะอวั๊ แต อยางนอ ยอัว๊ ก็ดใี จท่ีลอื้ ยอมพดู มนั ออกมา ล้ือเยี่ยมมากอาแทน สมแลว ท่เี ปน ลูกชายปา” ผมทาํ ไดแ คอทุ าน “ปา !” ปาหวั เราะขาํ มาตามสาย

27 “บอกแฟนลอ้ื ดว ยนะ หายไวๆ” พดู จบปา กว็ างสายไป ผมซะอีกทย่ี นื มึนงง เมือ่ ไดส ตผิ มรีบถลนั เขาไปในหอ งกุมมือนัท “นทั ตื่นซิ ต่ืนไดแ ลวปาพเ่ี ขายอมรบั พวกเราแลว นะ นายตนื่ ซิ ตืน่ มาดใี จกันไง” คนรางบางยังคงนอนนงิ่ ไมไหวติง เหมอื นเดมิ เดือนหนง่ึ ทีผ่ า นมามนั ชางยาวนานเหลอื เกนิ ลกู ตาล มกั ทจี่ ะมาชว ยเฝาเสมอ งานนีผ้ มซาบซงึ้ ใจกบั นางจริงๆ “ขอบใจนะ ลกู ตาล” ผมเอย ออกไปอยางที่รูสกึ จริงๆ ลูกตาลเขามากอด “ไมเ ปนไรพ่ี นทั มนั กเ็ พือ่ นหนู พี่หนกู ็นบั ถือ” ผมยิ้ม ออน “ขอบใจมาก” หมอพอกระแอมเบาๆ “พอแหละ เมงิ นนั่ แฟนตู” ผมกับลูกตาลขําพรอ มกัน “แหม!ไอหมอ ใครสนกนั ละ ชะนเี น่ยี เรื่องมากจะตาย” ลูกตาลหนั ขวับ “อา ว อิพแ่ี ทนตะกยี้ ังรักนองอยเู ลยนะ” ผมอมยิ้ม หมอพอหวั เราะขํา “น่ันไงละ ไอแ ทนละ” เดือนหนงึ่ เตม็ ๆ ทผ่ี านมาผมแทบ จะไมไ ดยิม้ หรือหัวเราะเลยทีเดยี ว ผมขยับเขา ไปนั่งขางๆ เตยี ง ของผปู วยเอ้ือมมือกุมมือของคนรางบางมาแนบแกม “นัทเมอ่ื ไร นายจะตืน่ นายนอนนานเกินไปแลว นะ นายกลายเปน คนขเี้ ซาตั้งแตเ มือ่ ไร ตน่ื ซะทีพอ่ี ยากกินกบั ขา ว

28 ฝม อื นาย อยากนอนกอดนาย อยากออ นนายเหมอื นทเ่ี คยทาํ ” ลกู ตาลหนาเศรา แทบกลัน้ น้ําตาลไมอยู หมอพอเบอื นหนา หนี กบั ภาพตรงหนา “นทั รบี ๆ ฟน เถอะนะ เพอ่ื นพี่มนั ใจจะขาดแลว” หมอพอ นกึ ในใจ ผมเหลือบมานาฬิกาเหน็ วาไดเ วลาเชด็ ตวั ใหนทั จงึ เตรยี มผาและกะละมงั ใบเลก็ เพอ่ื ชบุ นํ้า “พีห่ นชู วยนะ” ผมพยกั หนา รับความหวงั ดีน้นั ไมนาน นักเรากช็ วยกันสวมเสอ้ื ผาชุดใหมใหนัท นนทนัทนอนเลน บนที่นอนพลกิ ตวั ไปมาแลวควา โทรศพั ทข ึน้ มากดโทรออก “แมค รบั สบายดไี หมครบั ” คณุ นายดาวรายมนี ้ําเสยี ง ต่ืนเตน “สบายดีลูก นานเลยนะทไี่ มไ ดโทรมาหาแมเ ลย ไม สบายรเึ ปลา ลกู พี่แทนเปนไงม่ัง” นนทนัทอมยม้ิ ใหก บั ความเอ้ือ อาทรของคุณนาย “พแ่ี ทนสบายดคี รับแม” คณุ นายสงเสยี งเจื้อยแจว มา ตามสาย “ดีแลว เราเองกอ็ ยา ด้อื กบั พเี่ ขาใหม ากละ ” นนทนัทขํา เบาๆ “แหม! แมเ ขา ขา งพแ่ี ทนจงั นะครบั ” คณุ นายหวั เราะมา ตามสาย

29 “กม็ ันจรงิ 55555” นนทนทั หัวเราะตาม “แมค รับนัทวางสายกอนนะครับ วางๆ จะโทรไปใหมน ะ ครับ” นนทนทั วางสายลง คุณนายกย็ งั คงเปนคณุ นายใจดมี ี เมตตา เอาใจใสท กุ คนท่รี จู ัก “มนุษยน อย เจา ทาํ อะไร แหกกฏหรือเปลา” ฑูตนอย ถาม นนทนทั สายหนา “เปลา นีค่ รบั แมผมเขาไมรูเ ร่ืองอะไรดวยซ้าํ ไป” ฑูตนอ ย อมยิ้ม “เรามีขา วดมี าบอกเจาดว ยนะ” นนทนทั ตน่ื เตน “ผมจะไดก ลับเขารางแลวใชไหมครบั ” ฑตู นอยพยกั หนา “เจา เตรยี มลาออกใหเ รยี บรอยไดเ ลยนะ” แตส ง่ิ ทก่ี ังขา คอื จะคนื กลบั รา งวนั ไหนฑตู นอ ยไมย อมบอกอยๆู กห็ ายวบั ไป เฮอ! ทง้ิ ปมเอาไวใ หคาใจ นนทนทั กดโทรศพั ทโ ทรหาคุณจรี “พี่จรคี รับ ผมนนทนทั นะครับ คือ ชว ยทําหนงั สือลาออก ใหผ มดวยนะครบั ขอบคณุ มากๆ ครับ” คณุ จรีรับฟง อยา ง งงๆ แลวโทรแจงบอสทนั ที “บอสคะ นอ งนนท จะลาออกคะ ” ผมจึงถามกลบั “เขาใหเ หตุผลวาไง” คณุ จรอี กึ อัก “เอ่ิม ไมมคี ะ ” ผมขมวดคิ้ว

30 “หะ ! ไมม ี นกึ จะมาก็มานกึ จะลาออกก็ออก บา รึไง” ผม บน อยางหวั เสีย วางสายจากคณุ จรที นั ทไี อเ ดก็ คนนใี้ ชไดท ไี่ หน กนั เห็นแผนกเราเปน อะไร ผมควาโทรศพั ทก ดโทรหาตวั การแหง ความวนุ วายทนั ที “นายคดิ ยังไงจะลาออก นายเหน็ แผนกฉนั เปน ทเ่ี ดิน เลนรไึ ง นายนนทนัท ไหนนายลองบอกเหตุผลทน่ี ายตอ งลาออก มาซิ นายปว ยปางตายหรือมีเรอื่ งคบั ของใจอะไรวา มา” ผมวีน เต็มท่ี แตก ลบั มีเสยี งนุมๆ ตอบกลบั มาแทน “ผมมีเหตจุ ําเปน จริงๆ ครบั บอส ผมขอโทษทที่ าํ ให ลาํ บากใจ” ฟง จากน้าํ เสียงนา สงสารแตไมห รอก ผมไมสน “งน้ั นายมาหาหนอ ย เดย๋ี วลงไปหาท่ีใตต ึก” ปลายสาย รบั ปาก ผมลงไปน่งั รอไมน านนกั รา งสงู โยง กเ็ ดนิ มา ผมเลยชวน ไปนั่งในรานไมไกลนักจากโรงพยาบาล “นายอธิบายซิ ทาํ ไมจะลาออก” นนทนทั พยายามทาํ หนา ใหน ่งิ และเปนปกตทิ ่ีสดุ “ผมมเี หตจุ ําเปน จรงิ ๆ ครับบอสและเปน เรอ่ื งสวนตัว” ผมเริม่ โมโหสง่ั เบยี รมาจบิ ทนั ที นนทนทั ปลายตามองนึกหวัน่ ใน ใจ ไอพแ่ี ทนแกจะกนิ ทําไมเนี่ย? แตผ มไมไดสงั เกตสายตาท่ี วติ กกังวลนนั้ !

31 ตอนที่ 2 ....ผมจะกลบั ไดหรอื ยงั ..... ผมจิบเบยี รอ ยางเย็นใจ นาจะ 3 กระปองไดมั้ง เร่มิ ตึงๆ กระปอ งท่เี ริ่มใหมถ กู ดงึ ฝาเปด กาํ ลงั จะกระดกเขา ปากมือของ ใครบางคนกด็ ึงเอาไปซดซะเอง ผมโวยวายใส “นายอยากกนิ ก็สัง่ ดิ มาแยง ทาํ ไม” นนทนทั ไมพูดอะไร แตกระดกจนหมด “พี่กลับไดล ะ เบยี รหมดแลว” ไอนี่! กริ ยิ าแบบน้ที า ทาง แบบน้ี แมง ! คนุ วะ ผมเงยหนากะดา มนั นน่ั แหละ! เฮย!ผมตา ฝาดใชม้ยั ? นัทนัง่ มองผมอยตู รงหนา ผมพยายามจะเอื้อมมือ

32 เขา ไปแตะใบหนานนั้ กอนทีจ่ ะฟบุ หลับลงท่โี ตะ ไปกอน นนทนทั สายหวั ฮึ! ใหมนั ไดแ บบนด้ี ิ “พแ่ี ทนๆ ต่ืนๆ เมาตลอดหลบั ตลอด เอาไงดีวะเนยี่ ” นนทนัทจายเงนิ เสรจ็ สรรพ พยงุ คนเมาท่ีดนิ้ โวยวายออกจากรา น กง่ึ ลากกง่ึ ประคองกลับเขาโรงพยาบาล พามาน่ังหลบั ทห่ี องคนปวย เชด็ หนาให คนเมาปายมอื ไปมาเหมอื นรําคาญ นนทนทั งา งมือ อยากจะฟาดใหส กั ที กินทไี รเปน แบบนท้ี ุกทีไมเคยจาํ จากนั้น หยิบไดอารี่ขึน้ มาเปด ดอู านขอ ความที่ แทนไทเขยี นเอาไวน นทนทั คอ ยๆ ไลอาน น้าํ ตารนื้ ข้นึ มาพมึ พาํ เบาๆ “พีแ่ ทน รอผมนะครับ ผมสญั ญาผมจะกลับมาบนพ่ี เหมอื นเดมิ ทํากบั ขาวใหพ ก่ี นิ แถมเลนกตี ารใ หพ ฟี่ ง อีกดวย” นนทนัทปด ไดอารี่ลงกมลงจูบท่ีแกมแทนไทเบาๆ แลวคอยเปด ประตเู ดนิ ออกไป ผมสปริงตัวลุกข้นึ นั่งทนั ที น่มี นั เรื่องบาอะไร? คนท่ีลาก ผมกลับมา คือ นัทอยา งนั้นรึ มา ยชายมา ง แลวนทั ไปอยใู นราง นั้นไดไงคําถามมากมายพงุ เขา มาในหวั คิด คดิ คดิ คิดใหอ อกซิ แทนไท “คุณจรี ฟงผมยังไมต อ งถามอะไรทั้งนนั้ ผมไมอนุญาต ให นายนนทนัท บริรกั ษ ลาออกถาเขาถามใหมาคยุ กับผมเอง” สั่งเสร็จผมก็วางสายทันที ยิม้ ทม่ี มุ ปาก ผมตอ งรเู รอื่ งน้ใี หได

33 เชาวันใหมผมรบี เขาบริษัทแตเ ชานั่งจอ งโตะทํางาน ของนัทนิง่ ๆ ไมนานนกั รางของใครบางคนกเ็ ขามานงั่ เหลอื บ มองมาทีห่ อ งทํางานของผม ปากนั่นขมบุ ขมิบผมเพงอา นปาก นั้น “พแี่ ทนผมขอโทษ” ผมขมวดคว้ิ ขอโทษอะไรวะ อยากจะออกไปถามแตค งไมไ ดค วามหรอกถา หากเปน นทั จริงไม มที างที่จะยอมบอกหรอก ไอน !่ี !มันเงยี บจะตาย ถาลองไมบ อกก็ คือไมบ อก ผมนงั่ สังเกตอาการจนเหน็ วากริ ยิ าอาการตางๆ เหมือนนทั ไมมผี ิดเพย้ี นเลยทเี ดยี วแตเดีย๋ วนะ? เขาคุยกะใคร “ฑตู นอย เกิดเร่อื งแลว ครบั พแี่ ทนไมอนุมตั ิเรื่องการ ลาออก เขาขอเหตผุ ลผม” ฑูตนอ ยยกั ไหล “เราจะบอกวา เขาแอบดเู ราคุยกันดวยนะ” นนทนทั ทํา หนา ตกใจ “ตายละ!” ฑตู นอ ยยม้ิ “เขาสงสัยวาเจา คุยกะใคร” นนทนัททาํ หนา ขาํ “เออ ใชเ ขาไมเ ห็นทานนน่ี า” ผมเดนิ ด่งิ มาหยดุ ขา งๆ “นายทาํ อะไร” นนทนทั หนั มาเผชญิ หนา ยิม้ นอยๆ “เปลาครบั ” ไอน!ี่ “ง้นั รึ! ผมตองรใู หไ ดว า คุณคอื ใคร” นนทนัทพยักหนา “ครับ” นนั่ เปน ส่ิงที่ผมคิดวา ไอนี่มันชางกวนบาทาจรงิ ๆ

34 “อยาเผลอละกัน อกี อยางผมไมอนมุ ตั กิ ารลาออกของ คณุ นะ” นนทนทั มองหนาฑตู นอ ย ฑูตนอยยกั ไหลแ ลว ทาํ ทาจะ เขกกบาลของแทนไท นนทนทั มองแลว อมยม้ิ “นายยมิ้ เยาะ ฉนั รึไง” นนทนทั รีบปฏเิ สธ “เปลา ครับ บอส” แตนนทนทั ก็อดขําไมไดอ ยดู ี ผม หงุดหงิดกบั ไอคนท่อี ยตู รงหนา เปน ทส่ี ดุ “หยดุ เดย๋ี วน้ี น่ีเปน คาํ สงั่ !” นนทนัทพยายามไมข าํ กลน้ั จนหนา และใบหูแดงผมนึกหมน่ั ไสกา วเขาไปจนชดิ นนทนทั ผงะ ถอยหนผี มแกลงย่นื หนา เขา ไปใกลๆ อีก นนทนทั ถอยหนจี นชิด โตะ เอาแลว ซิ หนไี มไดแ ลว “เอิ่ม บอสครบั จะทําอะไรครบั ” ผมยิม้ ท่มี ุมปาก “แลว นายคดิ วา ยังไงละ?” ผมกบั นนทนทั ยนื ชดิ แทบ หายใจรดตนคอ นนทนทั หนาแดงซานพยายามไมมองสบตา ฑูตนอ ยนกึ สนกุ เลยแกลงผลกั แทนไทจนหนา ชนเขา ปากและจมกู ของนนทนทั อยา งจัง ทงั้ สองตะลึงเมือ่ ไดสตริ บี ผละ ออกจากกนั ทนั ที มันเกดิ อะไรขึ้นเหมอื นใครผลักผมเลย บา ! จรงิ ผมเดนิ ออกมาตง้ั สตทิ ตู นอยหัวเราะงอหาย “555555 โอย! ขาํ 555555” นนทนทั หมน่ั ไสอ ยากจะ เคาะกบาลใหส ักที “นอี่ ยา แมแตจะคดิ ” นนทนทั อมยม้ิ “ทา นแกลงพเี่ ขาทําไม” ฑตู นอ ยทาํ หนาลอเลยี น

35 “ไมด รี ึไงละ ” นนทนทั ยมิ้ เขนิ ปลายตามองไปทหี่ องคนขี้เหวี่ยง คนขเ้ี หวย่ี งทาํ หนานวิ่ คิ้วขมวดสงสัยแตไ มพูด อยูๆ ก็หนั ขวบั มามอง นนทนทั ตองรบี หลบตาแทบไมท ัน “ทําไมความรูส กึ มนั เหมอื นกบั เราไดสัมผสั นทั เลยวะ” ผมเฝาถามตัวเองทําไมเรารูส กึ คนุ เคยขนาดนน้ี ะ “แปลกจัง” ผมอดคิดไมไ ดแ ตก น็ ่นั แหละ มนั ไมมีอะไรท่ี จะพิสจู นไดน ี่นา! ผมครนุ คดิ เหลือบตามองออกไปอกี คร้ัง นนทนทั ยงั คง น่งั ฟงหฟู ง ดว ยอากปั กริ ยิ าเฉยๆ ไอนี!่ มนั ไมรูส ึกอะไรบา งรไึ งนะ นนทนทั นกึ ไดว า แคเพยี งคดิ ฑูตนอ ยก็รับรไู ดว าเราวาอะไร “ทา นฑตู ผมตองลาออกยงั ไงอะ ” นนทนทั นกึ ถาม ออกไป “เจา กเ็ ขียนนน่ั แหละ เขาจะร้งั เจาไวเ พราะความสงสัย ฉะนั้นเจาตอ งรีบ” นนทนทั พยักหนาหงึกหงักแลว คดิ ตามทฑ่ี ูต นอ ยบอก ผมนัง่ สังเกตแตกท็ ําไดแ คส ังเกต ไมม ีอะไรใหผ มฟนธง ไดเลย ผมหงดุ หงิดเดนิ วนไปมาในหอ ง “บอสคะ นอ งย่นื ใบลาออกแลว คะ” ผมหยุดเดนิ หนั มา ควา ซองขาวฉีกแลว ขวางลงถัง “ผมบอกแลว ไง ไมอ นมุ ัติ ฟงไมรูเรือ่ งรไึ ง” คุณจรตี กใจ รบี เดินตัวส่นั ออกไป

36 “เฮอ ะ! ไอเดก็ บา นายคิดวา ตวั เองเปน ใคร จะมาปน หวั ฉันรไึ ง” ผมกดโทรออกตอสายตรงหาคณุ จรี “คณุ จรี เรียกเดก็ นัน่ มาพบผมดว น” คณุ จรรี ีบแจงให นนทนทั รบั ทราบทนั ที เพราะเธอรวู า ยามน้บี อสของเธออยใู น อารมณไ หน “นองนนท วันนี้ระเบิดลงแนๆ คะ พบบอสดวนเลยคะ” นนทนัทพยกั หนา แลว รบี เดนิ ไปท่ีหอ งของแทนไท ผมนั่งหนั หลัง ใหป ระตเู สียงเคาะประตดู งั ขนึ้ พรอมกบั รางของใครบางคนเดนิ เขามาหยดุ อยู ผมหมุนเกา อห้ี นั มาเผชญิ หนา ชาๆ “ไหนนายอธบิ ายมาซิ” นนทนทั ทําหนาน่งิ ๆ ตอบอยาง นมุ นวล “ผมมีเหตจุ ําเปน จรงิ ๆ ครบั บอส” ผมหมน่ั ไสล กุ ขึ้นยนื แลว ย่ืนหนาเขาไปใกลๆ “นายกลวั อะไรมากกวามง้ั ” นนทนทั ถอนใจกบั การ กอกวนของผม “ผมวาบอสมอี ะไรในใจกบั ผมรึเปลา ถงึ ไมใหผ มออก” ผมยางสามขุมเขา หาทนั ที นนทนทั รับรไู ดถงึ ความโกรธของคน บางคน “นายอยา สาํ คญั ตวั เองมากเกินไปดกี วา” นนทนัทลมื ตัว เบะปากแลวเปาลมเหมือนที่นัททาํ

37 คราวนี้ไมตอ งมีใครผลักผมรวบตวั คนท่ีอยตู รงหนามา จูบทนั ที ไมใชเ พราะเสนห าแตอ ยากรวู า รสสัมผัสจะเปนอยางที่ ผมคดิ ไวม้ัย นนทนัทตาโตผลกั อกเต็มแรงแถมชกเขาทห่ี นา ผม อีกโครมใหญ กอ นท่ีรา งน้ันจะเคล่ือนออกไป ผมตวดั ขอมอื รา ง นัน้ เตม็ จนรางบางเซเขา มาอยูอก ผมกอดรา งน้ันเอาไวแ นน “พจ่ี าํ นายได นาย คอื นทั ของพ่”ี นนทนทั ตกใจตะลงึ งนั ยืนตวั แข็ง ขะ ขะ เขารไู ดยงั ไง นนทนทั ผลักไสผมออกอกี ครัง้ “บอสพูดเร่ืองอะไร ใครคือนัท กรณุ าปลอ ยผมดวย ครบั ” ผมยังคงกอดรา งบางไมปลอย “นายจะโกหกพที่ ําไม นายจําไมไ ดรึไง นายโกหกโคตร จะไมเ นยี น” นนทนทั ออกแรงผลักอีกคร้งั “ผมไมเขาใจ วา บอสพูดถงึ อะไร และอยากใหผ มเปน ใคร กรณุ าปลอ ยผม” เขาไมย อมรับทงั้ ๆ ท่สี มั ผัสเหลานี้ ผมจําไดทุกอยางแขนของผมทก่ี อดรา งบางไวม ่ันคอยๆ ตกลงขา งๆ ปลอ ยใหเขาเดินออกประตไู ป ผมไมห นั ไปมองเลย ไมเ หน็ วา น้ําตาของใครบางคนไหลรนิ เปน ทางนนทนัทตดั สินใจ เดนิ ออกนอกบริษัท กลบั ไปท่ีวดั เขา ไปกราบลาหลวงตา เก็บที่ นอนเอาไปคนื เดก็ วัด แลว มานง่ั ทอดกายทสี่ วนสาธารณะ กําลงั คดิ อะไรเพลินๆ ฑตู นอ ยก็ปรากฏตวั ขนึ้ “พวกเจา เนย่ี นา สงสาร หรือนาราํ คาญดีนะ” นนทนทั หนั ไปมอง

38 “ทา นเคยมีความรกั บา งไหม” ฑูตนอยมองออกไปเบื้อง หนา “เคยซิตอนเปน มนุษย แตเ ดีย๋ วนีไ้ มม แี ลว เปน ฑตู ไมม ี ความรักหรอก” นนทนทั พยักหนารบั รู ผมเดนิ คอตกทรดุ ตวั ลงน่งั ถอนใจเบาๆ สลัดความคดิ วา นนทนทั กับนทั ชนนท เปน คนคนเดียวกนั เราคงคดิ มากไป เอง เร่ืองมนั คงไมซ ับซอ นขนาดนนั้ หรอกนา ทํางานดกี วา บา ยๆ จะไดไ ปดนู ทั ผมควา เอกสารมาพลิกๆ อา นๆ แลวเซน็ เสียง ประตูถกู เคาะอีกคร้งั เจต รยั เดนิ พลิ้วไหวเขามาอยา งถอวิสาสะ “นี่ นอ งนทั เปน ไงมงั่ เจเ พง่ิ ทราบขาว นอ งแทนเหงา ไหม เจวางนะ” ผมยกแฟม เตรียมทุม เจตรัยรีบยกมอื หาม “วา ย! เจแ ซวเลน อนี ่ีโหดตลอด” ผมเหลือบตามอง “อยา มากวนผมนะ อารมณไมด ”ี เจตรยั แบะปาก “ เชอ ะ! อาการของคนคดิ ถงึ เมียกง็ ีแ้ หละ เจล ะเพลีย” ผมชักจะโมโห “เจ ถามขืนพดู มากอกี ผมจะขวา งแฟมใสล ะนะ” เจ ตรยั ถอนใจเฮอื ก “ เออๆ งานก็ได งานเจเสรจ็ หรอื ยงั อะ” ผมเงยหนา ข้ึนมามอง “เดยี๋ วผมเรยี กเอกองกใหละกนั ” เจต รัยอมย้ิม

39 “นไ่ี มเอาดีกวา เอางีเ้ จอยากไปเยย่ี มนอ งนัทอะ ไปดว ย ไดมั้ย” ผมวางปากกาเอนหลงั พงิ พนักเกา อี้ “ไดดิ ไปกบั ผมไหมละ ” เจตรัยรีบกระวกี ระวาด “ไปซไิ ป” นนทนัทกาํ ลงั จะเคลมิ้ หลบั ฑตู นอยก็พดู ขึน้ วา “ขอบใจนะ ทร่ี กั ษาสญั ญาจนวินาทีสดุ ทาย” นนทนัท มองหนาฑูตนอ ย แตหมอกขาวมาจากไหนไมร ูแผป กคลุมจน ระรานหรู ะรานตา “น่เี รากลบั มาท่ี ท่ีเรามาคร้งั แรกนีน่ า ” ฑตู นอ ยปรากฏ ตวั ขน้ึ ขางๆ “ชายๆ” นนทนทั รบี ถาม “ทา นพาผมมาทนี่ ีอ่ กี ทําไมครับ ผมอยากกลับ ผมจะ กลบั ไดห รอื ยงั ครบั ” ฑตู นอ ยหันมายิม้ ดดี มอื ดังเปาะกอ งสน่นั ใน หู ทกุ อยา งดบั วูบลง ไดย นิ เสยี งของใครบางคนท่ีคนุ เคยดงั อยู ขางหู “ตน่ื เถอะนะ คนขเี้ ซา” นทั กระพรบิ ตาถๆ่ี เพง มอง ใบหนา ท่เี ลือนลางของแทนไทอยแู คป ลายจมกู “เจๆ เรยี กหมอเร็วๆ นัทฟน แลว เรว็ ๆ เจ” ผมกมุ มือ ของนทั ไวม่นั นทั ยม้ิ ออนโยนใหผ ม ผมขยห้ี วั เบาๆ “นายไมเปน ไรแลว นะ” นทั หลบั ตาลงอีกคร้ัง

40 “น้ํา...ผมขอนาํ้ หนอย” ผมรีบกุลกี จุ อสง นาํ้ ใหน ัทจิบเบา เปนเวลาเดยี วกบั หมอพอกึ่งวง่ิ ก่งึ เดนิ มาถึงพอดี หมอพอตรวจ รางกายนทั อยา งละเอยี ดอีกรอบผมดตู ื่นเตน กวาใคร “เปน ไงมัง่ ไอหมอ นอ ง OK รเึ ปลา” หมอหันมาดุ “หบุ ปากแปบ นงึ นะ ไอเ พ่ือน กูตรวจอยู” ผมรบี สงบปาก สงบคาํ ยืนลนุ นัทนอนตาลอยมองคนโนน ที คนนท้ี ี หมอพออม ย้มิ “ตอ นรับการกลบั มานะนทั ” นัททําหนาฉงนใส “เอม่ิ หมอรจู ักผมดวยหรอื ครับ” หมอพอชะงักหนั มา มองหนาผม “เฮย ! ไอแ ทนงานเขา แลว วะ” ผมรีบเดนิ มาประชดิ กาํ คอเส้อื หมอดึง “ไอห มอมงึ วา ไงนะ” หมอพอปด มือผมออก “ฟงนะ แทนไท นอ งคนื สติแตนอ งสูญเสียความจาํ ไป ระยะหนงึ่ แกตอ งชวยนอ งรือ้ ฟน ความทรงจํา” ผมตกใจ “หะ !” หมอพอถอนใจสงสารเพือ่ น นทั มองหนา สอง สลบั กันไปมา “เอม่ิ .....มีใครจะบอกผมไดไ หม ผมเปนอะไร” ผมรีบดงึ เกา อไ้ี ปน่ังขางเตยี งกุมท่ีมอื นนั่ นัทมองผมเหมอื นคนแปลกหนา แลว ดงึ มอื ออก ผมสะอกึ เหมอื นมกี อนอะไรมาจกุ ที่คอหอย

41 “นทั น่พี เ่ี องนะ พีแ่ ทนไง” นทั มองนยั นต าวางเปลา มีแต ความสงสัยในน้ันแทน นทั มองผมราวกบั คนแปลกหนา “เรารูจกั กนั ดว ยหรอื ครับ ใครกไ็ ดบ อกผมที มนั เกิดอะไร ขน้ึ กับผม” แลวนทั กเ็ อามอื ท้งั สองขางกมุ ทหี่ ัวสหี นาบงบอกถงึ ความเจ็บปวด “อากกกกก ผมปวดหัวจงั ” ผมรวบรา งน้นั มากอด เจตรยั ยืนมองอยางสลดใจกบั ภาพเบอื้ งหนา จองมอง อาการของนทั คนทเ่ี คยชกจนเรานอนนบั ดาวมาวันนกี้ ลบั จาํ อะไรไมไดเ ลย “ผมอยากกลับบาน ใครก็ไดพาผมกลับบานท”ี ผมลบู หลังนทั เบา “พี่จะพานายกลบั เอง นายใจเยน็ ๆ นะ” หมอพอสงสาร เพื่อนจบั ใจ ไดแตม องภาพเบอื้ งหนา พลันประตกู ถ็ ูกผลกั เขา มา “เฮย ! นทั แกฟน แลวอะ ” ลูกตาลถลนั เขามาเกาะขอบ เตยี งนทั ตาเปน ประกายผละออกจากออ มกอดของผม “ลูกตาลฉันอยากกลบั บาน ทนี่ ่ีท่ไี หนอะแก” ลกู ตาลอึ้ง อีกคนชน้ี ้วิ ไปทน่ี ทั “แก แกจาํ พ่แี ทนไมไ ดร ึไง” นทั สา ยหนา “เขาเปน ใคร?” ลกู ตาลชไี้ ปท่ีหมอพอ นัททาํ หนาครนุ คดิ แลวกส็ า ยหนา “ไมร ูจ กั อะแก” ลกู ตาลถอนใจ

42 “แตแกจําฉนั ได งั้นแสดงวา ความจาํ แกเสอ่ื มเปน บางสวนใชไ หม หมอ” หมอพอพยกั หนาตามคําวิเคราะหข องลูก ตาล ผมพยายามคิดตามอกี ครงั้ เจตรยั นงั่ ถอนใจเฮือก “ไมเ ห็นจะยากเลย กพ็ านองนัทไปทๆ่ี เขาชอบไปรอ้ื ฟน ความทรงจําด”ิ ทกุ คนหันมามองเจตรยั เปน ตาเดียว เจตรยั รบี ปด ปากตนเอง “ไอหมอวา ไง” หมอพอเหลือบมองนัท “ใหพ กั ทน่ี อี่ ีกวนั ใหตรวจแนใ จกอ นนะ” นทั มองตาม ลกู ตาลตลอดเวลา ลูกตาลเขา ไปจบั มอื นทั บบี เบา “แกไมตองกลวั คนน้หี ลอ ๆ เนยี่ แฟนแกนะ ชอื่ พีแ่ ทน แกทาํ งานทเ่ี ดยี วกะพีแ่ ทนรกั กนั มวากกกกก เช่ือฉัน” นทั ฟง และ หันมามองทผ่ี ม ผมยมิ้ พยักหนา ใหแตน ทั กลบั เฉยๆ “สว นน่ีแฟนฉนั หมอพอ หามแกแอบมองเขา ใจไหม” นัท ต่ืนเตน “หะ! แกมแี ฟน ต้งั แตเ มือ่ ไร ทําไมฉันไมรเู รอื่ ง” ลกู ตาล หวั เราะขํา “แหม !ปากดเี หมือนเดมิ นะแก” ผมพยายามทจี่ ะพดู คยุ กับนัท แตน ทั กลับทําเหมือนไมร จู กั ผมเลย ผมเดนิ ออกมานอก หอ ง สูดลมหายใจแรงๆ หมอพอเดินตามออกมาตบทไ่ี หลก วา ง “สๆู นะแกมนั กแ็ คช วงหนง่ึ เพราะสมองนัทถกู กระทบกระเทอื น แกตอ งอดทนนะ” ผมหนั ไปพยักหนา