ฤๅพรหมอธิษฐาน

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๐๑ ต่างหาก หากกอ้ งภพซอ่ื สตั ยแ์ ละรกั เดยี วใจเดยี ว เธอคงไมเ่ หน็ ภาพบาดตา ไมต่ อ้ งปวดใจจนรอ้ งหม่ รอ้ งไหอ้ ยา่ งหนกั และคงไมก่ ม้ หนา้ กม้ ตาวง่ิ ขา้ มถนน อย่างขาดสตจิ นโดนรถชนเช่นนนั้ นบั จากวนั นน้ั จวบจนวนั น้พี ลอยรงุ้ กย็ งั หาขอ้ สรปุ ไมไ่ ดว้ า่ เหตใุ ดเธอ ตอ้ งมาติดอยู่ในร่างของเด็กผูห้ ญิงคนน้ี เป็นเพราะค�ำอธิษฐานของเธอ เป็นเพราะโชคชะตา หรอื เพราะพระพรหมขดี เสน้ ทางใหเ้ธอเดนิ ทางยอ้ นเวลา กลบั มาหาใครบางคนกนั แน่ ทกุ คำ� ถามไมม่ คี ำ� ตอบ และเธอกเ็ หน่อื ยหน่ายทจ่ี ะคน้ หามนั เสยี แลว้ สุดทา้ ยพลอยรุง้ จงึ พยายามปลอ่ ยวาง แลว้ ทำ� วนั น้ีใหด้ ที ส่ี ุด ‘หลงั จากเจา้ เขา้ วงั ไปแลว้ เจา้ จกั กลบั เรอื นบา้ งฤๅไม’่ ในวนั นนั้ เสยี งทมุ้ นุ่มของขนุ บวรฤทธิเดชปลุกใหเ้ ธอต่นื จากภวงั ค์ ภาพวนั วานในสมยั ทเ่ี ธอจากมาจางหาย กลายเป็นภาพคูคลองทม่ี เี รือแจว แลน่ ผ่านอย่างเช่อื งชา้ ‘พลอยยงั ไมแ่ น่ใจค่ะ’ ‘อย่างนน้ั ร.ึ ..’ ชายหนุ่มพยกั หนา้ รบั รู ้ แลว้ วางมอื ลงบนศีรษะของ เธอ ‘เช่นนน้ั พอ่ี าจมไิ ดพ้ บหนา้ เจา้ อกี เลยกระมงั ’ ‘พลอยไมไ่ ดไ้ ปไหนไกลนะคะ อย่างไรแลว้ เราคงมโี อกาสไดพ้ บกนั บา้ ง’ ตอบออกไปเช่นนนั้ ทง้ั ทไ่ี มแ่ น่ใจนกั บางทเี ธออาจจะกลายเป็นสาว ชาววงั ไปตลอดชวี ติ กเ็ ป็นได้ ก่อนขนุ บวรฤทธเิ ดชจะลากลบั นน้ั ไดแ้ วะไปหาคณุ เพญ็ กบั แมท่ บั ทมิ ทเ่ี รอื นหลงั เลก็ ดูเหมอื นเขาจะมขี องฝากไปใหเ้ดก็ สาวคนนน้ั เหมอื นกนั แม่ทบั ทิมอายุไล่เล่ียกบั เธอและก�ำลงั จะกลายเป็นสาวชาววงั เช่นเดยี วกนั พลอยรงุ้ แอบไดย้ นิ มาวา่ คณุ เพญ็ จะพาแมท่ บั ทมิ ไปถวายตวั กบั เสด็จหลงั วนั ท่เี ธอตอ้ งถวายตวั หน่ึงวนั และเสด็จพระองคน์ นั้ เป็นคนละ

๑๐๒ ♥ ศศภิ า พระองค์กบั เสด็จท่ีคุณหญิงลำ� ดวนจะพาเธอไปถวายตวั ...ดว้ ยเหตุน้ี หญงิ สาวจงึ โลง่ ใจเพราะยงั นึกไมอ่ อกเลยวา่ จะตอ้ งใชช้ วี ติ ในวงั กบั คนทำ� ท่า ทางเหมอื นเธอเป็นศตั รูอย่างไร พลอยรงุ้ ดงึ ภวงั คค์ วามคดิ ของตนเองกลบั มาเมอ่ื ปลายหางตาสะดดุ เขา้ กบั ใครบางคน หญงิ สาวหนั ขวบั ไปมองกเ็ หน็ เรอื แจวลำ� หน่ึงกำ� ลงั เคลอ่ื น เขา้ มาเทยี บเคียงดา้ นขา้ ง ฝีพายทง้ั สองดงึ กาบเรือของอกี ฝ่ายใหม้ าตดิ กนั พรอ้ มกบั เสยี งทกั ทายของคณุ หญงิ “อา้ ว พอ่ เทพ...จกั ไปไหนร”ึ ขนุ เทพไกรศรยกมอื ไหวน้ อบนอ้ ม แลว้ ตอบดว้ ยนำ�้ เสยี งสุภาพและ เป็นงานเป็นการวา่ “เสดจ็ เรยี กหาทว่ี งั ขอรบั ” ตอบพลางเหลอื บสายตามามองแมพ่ ลอย แลว้ ถามวา่ “แมพ่ ลอยจกั เขา้ วงั วนั น้ีแลว้ ใช่ไหมขอรบั ” “ใช่จะ้ มริ ูว้ า่ พอเขา้ วงั ไปแลว้ จกั เป็นเยย่ี งไร...” คุณหญงิ ยกผา้ ซบั หมากเชด็ มมุ ปากของตน แลว้ เอ่ยต่อวา่ “...กระโดกกระเดกแก่นแกว้ เยย่ี งน้ี คงทำ� ใหใ้ ครๆ ปวดเศียรเวยี นเกลา้ เป็นแน่แท”้ ขนุ เทพไกรศรย้มิ บางๆ ใหก้ บั ถอ้ ยคำ� นนั้ ก่อนหนั มาอวยพรเธอ “ตง้ั ใจเรยี นและรกั ษาตวั ดๆี หนา หนูพลอย” พลอยรุง้ ยกมอื ไหวข้ อบคณุ ตอนทก่ี ม้ หนา้ ใหก้ ลางหนา้ ผากแตะกบั ปลายน้ิวนน้ั ชายหนุ่มก็เอ้อื มมอื มารบั ไหว.้..สมั ผสั แผ่วเบานุ่มนวลนกั ทงั้ ท่ี มอื ของเขาหยาบกรา้ นและแตกระแหงเฉกเช่นคนท่คี ุน้ แต่การจบั ดาบฝึก สูร้ บ หาใช่หนุ่มสำ� อางอย่างขนุ บวรฤทธเิ ดชไม่ “ค่ะ พเ่ี ทพ” เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งตอบรบั แผ่วเบา ขนุ เทพไกรศรจงึ ปลอ่ ยมอื ของเธอ ยกมอื ไหวล้ าคุณหญงิ ลำ� ดวน สงั่ ฝีพายใหจ้ ำ�้ พายจากไป พลอยรุง้ มองตามแผน่ หลงั กวา้ งแลว้ อดใจหายไมไ่ ด.้..ไมร่ ูว้ า่ ตนเอง จะไดพ้ บพช่ี ายแสนดคี นน้ีอกี เมอ่ื ไร อาจจะหลายเดอื นหรอื หลายปี และ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๐๓ บางทเี มอ่ื พบกนั อกี คราเขาอาจจะจำ� เธอไมไ่ ดเ้สยี แลว้ หรอื ไม.่ ..เขาอาจจะมี ‘ขนุ เทพไกรศรจูเนยี ร’์ สกั สองสามคนกเ็ ป็นได!้ ฝี พายจ้ำ� พายต่อไปตามคูคลองเมืองเดิมซ่ึงเป็ นเสน้ ทางเม่ือครง้ั ขนุ เทพไกรศรเคยพาเธอมาเมอ่ื เดอื นก่อน เมอ่ื ผ่านดา้ นหลงั วงั หนา้ ออกสู่ แมน่ ำ�้ เจา้ พระยา พลอยรงุ้ กม็ องเหน็ ยอดพระราชมณเฑยี รอยู่ไมไ่ กล ยามนนั้ สองฟากฝงั่ คลองยงั คลาคลำ�่ ไปดว้ ยผูค้ น ทง้ั นงั่ บนแพ บนเรอื แจว เรอื สำ� ปน้ั และเรือบรรทุกขา้ วสารและเรือลำ� ใหญ่จอดเรียงรายกนั อยู่เหมือนเคย ถงึ กระนน้ั เธอกอ็ ดมองอย่างต่นื ตาต่นื ใจไมไ่ ด้ หลงั จากผ่านวงั หนา้ มาจนถงึ วดั ทต่ี ง้ั ระหวา่ งวงั หนา้ กบั วงั หลวง คณุ หญงิ ลำ� ดวนกก็ ระซบิ บอกเธอวา่ บรเิ วณน้เี ป็นทต่ี งั้ ของวดั สลกั พลอยรุง้ จำ� ได้ วา่ วดั แหง่ น้เี ป็นวดั โบราณ สรา้ งในสมยั อยธุ ยา และปจั จบุ นั ไดร้ บั พระราชทาน นามใหมว่ า่ วดั มหาธาตยุ ุวราชรงั สฤษฏ์ิ หรอื เรยี กกนั สน้ั ๆ วา่ วดั มหาธาตุ เมอ่ื ครงั้ ทม่ี ากบั ขนุ เทพไกรศรนน้ั พลอยรุง้ ไมไ่ ดส้ งั เกตสงั กาอะไร มากนกั ดว้ ยเอาแต่ต่นื เตน้ กบั วถิ ชี วี ติ ของผูค้ นรมิ ฝงั่ แมน่ ำ�้ ทง้ั สองฟาก อกี ทง้ั ยงั มวั แต่สอดส่ายสายตาหาของอร่อยๆ ตามเรอื แจวต่างๆ เพราะความหวิ จงึ ไม่ไดส้ ำ� รวจอาคารและสง่ิ ก่อสรา้ งต่างๆแต่อย่างใด จวบจนกระทงั่ วนั น้ี เมอ่ื ความตน่ื เตน้ ลดนอ้ ยถอยลงแลว้ หญงิ สาวจงึ ไดพ้ จิ ารณาสง่ิ รอบกายอยา่ ง ละเอยี ด จากวดั สลกั เรอื ยงั คงแลน่ ต่อไปกระทงั่ มาถงึ ท่าชา้ งวงั หลวงซง่ึ เป็น ท่าทเ่ี อาชา้ งลงอาบนำ�้ เช่นเดยี วกบั ท่าชา้ งวงั หนา้ ท่าชา้ งแห่งน้เี รยี กอกี อย่างวา่ ท่าพระ เน่ืองจากเคยเป็นทพ่ี กั แพประดษิ ฐานพระศรีศากยมนุ ี เมอ่ื พ.ศ. ๒๓๕๑ คุณหญงิ สงั่ ฝีพายใหเ้ทยี บเรอื ทท่ี ่าชา้ ง แลว้ พาพลอยรุง้ กบั นางพดุ ข้นึ จากเรอื เดนิ นำ� เลาะกำ� แพงวงั ไปเรอ่ื ยๆ กำ� แพงวงั หลวงตรงหนา้ เธอซง่ึ เคย เป็นกำ� แพงก่ออฐิ ถอื ปูนในตอนน้ียงั คงเป็นระเนียดปกั กนั ดนิ และเรยี งดว้ ย

๑๐๔ ♥ ศศภิ า อฐิ ทข่ี นมาจากกรุงศรอี ยุธยาและกรุงธนบรุ ี พลอยรงุ้ เดนิ ตามคณุ หญงิ สกั พกั ใหญ่ๆ จงึ เล้ยี วซา้ ยมาหยุดยนื ตรง ประตูกำ� แพงวงั ชนั้ นอกทางทศิ ใตข้ องพระราชวงั หลวงซง่ึ มลี กั ษณะต่างจาก ประตูวงั ทเ่ี ธอเคยเหน็ ซง่ึ เป็นประตูก่ออฐิ แต่ตรงหนา้ เธอตอนน้เี ป็นประตูทรง มณฑปเคร่อื งไมท้ าดนิ แดงแบบกรุงศรอี ยุธยา คุณหญงิ หนั มาจบั จูงมอื เธอกา้ วขา้ มธรณีประตูเขา้ ไปดา้ นใน สง่ิ ท่ี เธอเหน็ หลงั จากเดนิ ผ่านกำ� แพงวงั ชนั้ นอกมาแลว้ คือกำ� แพงวงั อกี ชนั้ หน่ึง ทอดตวั ขนานกนั ไป ในบริเวณน้ีมคี นชมุ นุมหรือพูดคุยกนั อยู่พอประมาณ อกี ทงั้ ยงั มแี มค่ า้ หลายคนมาปเู สอ่ื ขายของมที ง้ั ของกนิ และของใชต้ ่างๆ เทา่ ทพ่ี ลอยรุง้ กวาดตามอง พบวา่ ส่วนใหญ่จะเป็นผูห้ ญงิ สำ� หรบั ผูช้ ายนน้ั บา้ งก็ มาเดนิ เตรด็ เตร่ไปมาทำ� ทเี ป็นเดนิ ดูของทว่ี างขายเรยี งรายกนั อยู่ บา้ งกพ็ ดู คยุ กบั ผูห้ ญงิ หากกเ็ ป็นส่วนนอ้ ย พลอยรุง้ เคยรูม้ าว่าการพบปะพูดคุยคือการจบี กนั ระหว่างบรุ ุษกบั สตรชี าววงั นนั้ เป็นไปอย่างยากลำ� บาก หากบรุ ุษหลายคนก็ไมย่ อมย่อทอ้ ใน การเก้ยี วสตรชี าววงั แมแ้ ต่นอ้ ย ข้นึ ชอ่ื วา่ เป็นสาวชาววงั ย่อมเป็นทห่ี มายปองของบรุ ษุ เพศดว้ ยกนั ทง้ั นนั้ เพราะสาวชาววงั เหลา่ น้ลี ว้ นมคี วามเป็นแมศ่ รเี รอื น ไดร้ บั การฝึกงานบา้ น งานเรือน อบรมกิริยามารยาท รวมถงึ การมคี วามรูม้ ากกว่าสาวชาวบา้ น ธรรมดาจงึ ไมแ่ ปลกทจ่ี ะตกเป็นทห่ี มายปองของหนุ่มๆ พลอยรุง้ เคยไดย้ นิ ไดฟ้ งั หรอื แมแ้ ต่อ่านจากในหนงั สอื วา่ สว่ นใหญ่ หนุ่มสาวสมยั น้ีมกั มพี อ่ สอ่ื แมส่ อ่ื เป็นผูเ้ช่อื มความสมั พนั ธแ์ ละคอยบรรยาย คุณสมบตั ขิ องทงั้ ฝ่ายหญงิ ฝ่ายชายใหบ้ รรดาญาตพิ น่ี อ้ งไดท้ ราบโดยทวั่ กนั ดว้ ยเหตนุ ้แี มจ้ ะยงั ไมพ่ บหนา้ กนั กอ็ าจจะเกดิ ความพงึ ใจต่อกนั ได้เมอ่ื ทงั้ สอง ฝ่ายพงึ ใจกนั แลว้ บดิ ามารดาของฝ่ายสตรกี จ็ ะเขา้ มากราบถวายบงั คมเจา้ นาย ทล่ี ูกสาวถวายตวั รบั ใชอ้ ยู่ เพอ่ื ขอทูลลานำ� ลูกสาวออกไปมเี หยา้ มเี รอื นตาม ประเพณีต่อไป

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๐๕ สำ� หรบั ชายหนุ่มบางคน หากปรารถนาอยากพบเหน็ หนา้ หญงิ สาว ทเ่ี ป็นคู่หมายหรอื สตรที ต่ี นเองหมายปอง แมส่ อ่ื ก็จะช่วยนดั แนะเวลาใหม้ า ดกั คอยดูตวั สาวคนนน้ั ซง่ึ สถานทส่ี ่วนใหญ่ทม่ี กี ารนดั แนะกนั คงจะไมพ่ น้ ท่ี น่ีนนั่ เอง ใชเ้ วลาครู่ใหญ่กว่าคุณหญงิ จะนำ� เธอมาถงึ จดุ หมาย ตำ� หนกั ของ เสด็จท่ที ่านตงั้ ใจจะพาเธอมาถวายตวั มลี กั ษณะเป็นเรือนหลงั ใหญ่สองชนั้ ประตูตำ� หนกั ทางดา้ นหนา้ ไมไ่ ดป้ ิด จงึ ทำ� ใหเ้ธอมองเหน็ วา่ มคี นเดนิ ไปมาอยู่ ดา้ นในหลายคนดว้ ยกนั ซง่ึ น่าจะเป็นลูกขนุ นำ�้ ขนุ นางทพ่ี ่อแม่นำ� มาถวายตวั รบั ใชเ้ สดจ็ เหมอื นกบั เธอ ในสมยั น้นี น้ั ไมว่ า่ ใครกอ็ ยากพาลูกสาวมาถวายตวั เป็นขา้ ทูลละอองธุลพี ระบาทในเจา้ นายตำ� หนกั ต่างๆ ดว้ ยกนั ทงั้ นนั้ เพราะถอื กนั วา่ เป็นการเพม่ิ พนู คณุ สมบตั ขิ องสาวๆ เหลา่ นนั้ ใหม้ คี ุณค่ายามเมอ่ื ทูลลา ไปมเี หยา้ มเี รอื น คณุ หญงิ หยดุ ยนื มองอยูห่ นา้ ตำ� หนกั เพยี งครู่ จงึ จงู มอื เธอเขา้ ไปดา้ น ใน สาวชาววงั คนหน่ึงปราดเขา้ มาหา ซกั ถามกนั อยู่ครู่ กเ็ ดนิ นำ� ไปทางดา้ น หลงั ตำ� หนกั พลอยรุง้ สูดลมหายใจลกึ สูดกลน่ิ หอมทก่ี ำ� ลงั อบอวลรอบกายแลว้ นกึ ถงึ เร่อื งราวในวงั ทเ่ี ธอเคยอ่านผ่านๆ ตา วา่ กนั วา่ สาวชาววงั นน้ั ไมว่ า่ จะ ไปไหน หรือนงั่ ท่ไี หน กลน่ิ หอมจากเส้อื ผา้ ของสาวๆ เหลา่ นนั้ ก็จะติดอยู่ บรเิ วณนน้ั แมจ้ ะเดนิ ผ่านหรอื ลกุ ไปนานแลว้ กต็ าม...ตดิ นาน ตดิ ทน ถงึ กบั มคี ำ� พดู วา่ ชาววงั นงั่ ทไ่ี หนหอมตดิ กระดานทน่ี นั่ เลยทเี ดยี ว พลอยรุง้ เดนิ ตามคณุ หญงิ ลำ� ดวนมาหยุดยนื อยู่หนา้ หอ้ งหอ้ งหน่งึ ท่ี ประตูเปิดคา้ งไว ้ เธอชะแงแ้ ลมองเขา้ ไปดา้ นในและเหน็ วา่ มคี นสองคนกำ� ลงั กม้ หนา้ กม้ ตาทำ� อะไรบางอย่างอยู่ในนน้ั หน่ึงในนน้ั เป็นสตรสี ูงวยั ไวผ้ มปีก สวมผา้ แถบ นุ่งผา้ ลายนงั่ พบั เพยี บบนเสอ่ื และพงิ หมอนองิ อยู่ดา้ นหน่ึง ส่วน คนทน่ี งั่ ตรงขา้ มนนั้ คอื สาวร่นุ ร่างทว้ มนดิ ๆ นุ่งจบี หม่ สไบเฉียงซง่ึ เป็นผา้ แพร ทพ่ี บั เหมอื นอดั กลบี ไวผ้ มปีก ส่วนดา้ นหลงั ปลอ่ ยยาวระตน้ คอ ดูแลว้ คงจะ

๑๐๖ ♥ ศศิภา เพง่ิ ผ่านพน้ การโกนจกุ มาไมก่ ่ปี ี คะเนอายุแลว้ น่าจะมากกวา่ แมพ่ ลอยสห่ี า้ ปี กระมงั พลอยรุง้ ลอบพจิ ารณาคนทง้ั สองพลางกา้ วเทา้ ตามคุณหญงิ ลำ� ดวน เขา้ ไปนงั่ พบั เพยี บบนพ้นื ตรงหนา้ สตรีสูงวยั แลว้ ยกมอื ไหวอ้ ย่างชดชอ้ ย งดงามไมใ่ หเ้สยี ชอ่ื ทเ่ี คยเป็นสาวชาววงั มาก่อนเลยแมแ้ ต่นดิ เดยี ว “อา้ ว...แมล่ ำ� ดวน แมล่ ำ� ดวนใช่ฤๅไม”่ เมอ่ื สตรสี ูงวยั คนนน้ั เงยหนา้ จากงานทท่ี ำ� อยู่ จงึ ไดเ้ หน็ วา่ แขกทม่ี า เยอื นถงึ หอ้ งเป็นใคร “ใช่แลว้ เจา้ ค่ะ หมอ่ มเฟ่ือง” สมยั ก่อนนน้ั มกั เรยี กพนกั งานชน้ั สูงในวงั วา่ หมอ่ ม...หมอ่ มเฟ่ืองเอง ก็เป็นหน่ึงในนนั้ ท่านรบั ใชเ้ สดจ็ พระองคน์ ้ีมาตง้ั แต่ครงั้ กรุงธนบรุ จี งึ ถอื ว่า เป็นคนทพ่ี ระองคไ์ วพ้ ระทยั มากทส่ี ุดคนหน่ึง หมอ่ มเฟ่ืองขมวดค้วิ ระลกึ ความหลงั อยู่ครู่ ก่อนแววตาฝ้าฟางของ ท่านจะเกิดเป็นประกายวาววบั ว่าจำ� ได้ จากนน้ั ท่านจงึ เอ้อื มมอื มาลูบศีรษะ และลูบหลงั อย่างเอน็ ดู “มไิ ดเ้หน็ หนา้ นานนกั เป็นอย่างไรบา้ งเลา่ ” “สบายดเี จา้ ค่ะ แลว้ หมอ่ มเฟ่ืองละ่ เจา้ คะ” “กย็ งั เหมอื นเดมิ เพยี งแต่มองอะไรมคิ ่อยจะเหน็ แลว้ ” วา่ พลางคาย ชานหมากกบั กระโถนขา้ งตวั แลว้ ยกผา้ เชด็ หมากข้นึ มาซบั ตรงมมุ ปากทง้ั สอง จากนนั้ จงึ ถามวา่ “ไปไหนมาละ่ แมล่ ำ� ดวนถงึ แวะมาทน่ี ่ไี ด้แลว้ น่กี นิ ขา้ วกนิ ปลามาหรอื ยงั ” เมอ่ื ท่านแลเลยมายงั แมพ่ ลอยซง่ึ นงั่ พบั เพยี บมอื ประสานไวบ้ นตกั อย่าง เรยี บรอ้ ยจงึ ไดพ้ ยกั หนา้ แลว้ เอ่ยขดั ข้นึ มาโดยไมร่ อคำ� ตอบวา่ “ออ้ ...คงนำ� ลูกของเอง็ มาถวายตวั ละ่ ส”ิ “เจา้ ค่ะ” “อายุเท่าไรแลว้ ละ่ ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๐๗ “เพง่ิ เกา้ ขวบเจา้ ค่ะ” หม่อมเฟ่ืองพยกั หนา้ รบั รู ้ หนั มามองจอ้ งเธออย่างพนิ ิจพจิ ารณา พลอยรุง้ ยกมอื ไหวน้ อบนอ้ มแลว้ นงั่ น่ิง มองสบดวงตาฝ้าฟางของท่านอย่าง ไมเ่ บอื นหลบ ในสายตาของเธอ...หมอ่ มเฟ่ืองคนน้ีดูใจดี อ่อนโยน เป็นมติ ร และอบอ่นุ ถงึ กระนน้ั กย็ งั มคี วามดุ และเขม้ งวดอยู่บา้ ง เหน็ ไดจ้ ากสายตา คมกรบิ และการมองเขมง็ ราวกบั จะสำ� รวจตรวจตราใหถ้ งึ เน้อื ในอยา่ งไรอยา่ ง นน้ั “เจา้ ชอ่ื กระไรร”ึ “พลอยเจา้ ค่ะ” หญงิ สาวตอบเสยี งใส พรอ้ มทงั้ โปรยย้มิ ผูกมติ รกบั หมอ่ มเฟ่ืองเสยี หน่ึงที เหน็ ดงั นน้ั แววตาดุกรา้ วของท่านจงึ คลายลง ตามมา ดว้ ยรอยย้มิ บางๆ ในหนา้ “ดูน่าเอน็ ดูดหี นา แมล่ ำ� ดวน” “น่าเอน็ ดูจรงิ เจา้ ค่ะ แต่กท็ งั้ ด้อื ทงั้ ซนหนาเจา้ คะ” หมอ่ มเฟ่ืองไดย้ นิ แลว้ ถงึ กบั หวั เราะในลำ� คอ วางผา้ ทก่ี ำ� ลงั จบั จบี ตรง หนา้ แลว้ เอ่ยวา่ “ขา้ นึกว่าจะเรียบรอ้ ยเหมอื นเอ็งเสยี อกี ” จากนน้ั จงึ หนั ไปแนะนำ� ดรุณีแรกรุ่นทน่ี งั่ พบั เพยี บอยู่ไมห่ ่างนกั วา่ “น่ีแมบ่ วั รูจ้ กั กนั ไวส้ ”ิ ดว้ ยความทแ่ี มพ่ ลอยเดก็ กวา่ เธอจงึ ยกมอื ไหว ้พรอ้ มกบั ย้มิ ผูกมติ ร เหมอื นเคย เพราะเธอถอื คตทิ ว่ี า่ ...ผูกมติ รดกี วา่ สรา้ งศตั รู ยง่ิ ตอ้ งมาอยู่ในท่ี ทไ่ี มเ่ คยคุน้ ดว้ ยแลว้ การใชช้ วี ติ อยู่เพยี งลำ� พงั คงลำ� บากนกั หลงั จากแนะนำ� ตวั ผูใ้ หญ่ทง้ั สองกห็ นั ไปพดู คยุ ซกั ถามเร่อื งราวแต่ หนหลงั กนั อกี ครู่ใหญ่ หมอ่ มเฟ่ืองจงึ ชวนรบั ประทานอาหารก่อน แต่คณุ หญงิ ลำ� ดวนปฏเิ สธ ท่านกไ็ มไ่ ดเ้ซา้ ซ้แี ต่อย่างใด ร่างผ่ายผอมขยบั กายลกุ ข้นึ ยนื โดยมแี มบ่ วั เขา้ มาช่วยประคองแลว้ เอ่ยวา่ “ถา้ เช่นนน้ั กเ็ ตรยี มของข้นึ เฝ้าเถดิ คงกำ� ลงั เสวยของหวานพอด”ี

๑๐๘ ♥ ศศภิ า การเขา้ เฝ้ าถวายตวั เพอ่ื รบั ใช้ ศกึ ษาขนบธรรมเนียมประเพณี กริ ยิ า มารยาทรวมถงึ วชิ าการช่างต่างๆ ของกุลสตรีในแต่ละตำ� หนกั นนั้ มวี ธิ ีการ คลา้ ยคลงึ กนั คอื พ่อแมห่ รอื ญาตซิ ง่ึ ทรงคุน้ เคยเป็นอย่างดจี ะเป็นผูน้ ำ� บตุ ร หลานเขา้ เฝ้าพรอ้ มแพธูปเทยี นและดอกไม ้พลอยรงุ้ เองกท็ ำ� เช่นน้ี แมบ่ วั และ คุณหญงิ ลำ� ดวนเป็นผูเ้ตรยี มของเพอ่ื ถวายแก่เสดจ็ ให ้ ส่วนหมอ่ มเฟ่ืองนน้ั คอยยนื กำ� กบั ไมห่ า่ ง เมอ่ื เตรยี มทกุ อย่างพรอ้ ม ทา่ นจงึ เดนิ นำ� ข้นึ บนั ไดไปยงั ชนั้ สองของเรอื น เมอ่ื ถวายตวั กบั เสดจ็ เสร็จก็เดนิ กลบั มายงั หอ้ งหมอ่ มเฟ่ือง อยู่คุย กนั อยู่ครู่หน่ึง ท่านจงึ รงั้ ตวั เธอเขา้ ไปกอดแนบอก นานกวา่ ปกติ พลอยรุง้ กอดตอบทา่ นดว้ ยความรูส้ กึ ใจหาย หลายเดอื นทผ่ี า่ นมาหญงิ สาวไดร้ บั ความ รกั จากทา่ นมาตลอด...เป็นความรกั ความอบอนุ่ ทไ่ี มแ่ ตกต่างจากแมแ่ ทๆ้ ของ เธอเลยแมแ้ ต่นอ้ ย ดงั นนั้ เมอ่ื ถงึ คราวตอ้ งห่างกนั แมจ้ ะเป็นเพยี งช่วงระยะ เวลาหน่ึงจงึ อดวา่ งโหวงในหวั ใจไมไ่ ด้ “รกั ษาตวั ดๆี นะลูก ไวแ้ มจ่ กั มาเยย่ี มอกี ” พลอยรงุ้ ยกมอื ไหว ้มองทา่ นจนลบั สายตา นำ�้ ตาเออ่ คลอข้นึ มาอยา่ ง หา้ มไมไ่ ดเ้มอ่ื รูส้ กึ วา่ ตนเองตอ้ งอยู่ตวั คนเดยี วในตำ� หนกั แห่งน้ี ตอนนน้ั เองทแ่ี ม่บวั เขา้ มากอด ลูบศีรษะ ลูบหลงั เธออย่างปลอบ ประโลม “นบั จากน้ีไปเจา้ มานอนกบั พห่ี นาแมพ่ ลอย” แม่บวั เอ่ยอย่างใจดี ยามเมอ่ื มองสบตา พลอยรุง้ ก็เห็นถงึ ความ จรงิ ใจในดวงตาสนี ำ�้ ตาลเขม้ คู่นน้ั ความรูส้ กึ วา่ ตนเองตวั คนเดยี วจงึ ค่อยๆ จางหายไป ...อย่างนอ้ ยๆ วนั น้ีเธอกไ็ ดเ้พอ่ื นใหมม่ าหน่ึงคนแลว้ ละ่ นอกจากเพอ่ื นใหมแ่ ลว้ เธอยงั มหี มอ่ มเฟ่ืองทเ่ี ป็นคนคอยดูแลเธอ ระหวา่ งทเ่ี ธออยู่ทน่ี ่อี กี ดว้ ย ท่านวางมอื ลงบนศีรษะของเธอย่างนกึ เอน็ ดูแลว้ เอ่ยวา่

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๐๙ “มาดูขา้ กบั แมบ่ วั จบี สไบเถดิ อกี หน่อยเจา้ จกั ตอ้ งทำ� ” พลอยรุง้ ขยบั ตวั เขา้ ไปใกล ้ นงั่ พบั เพยี บเรียบรอ้ ยตามคำ� สงั่ ของ หมอ่ มเฟ่ืองแลว้ กม้ หนา้ กม้ ตาดูสง่ิ ทท่ี ง้ั สองกำ� ลงั ทำ� อย่างตงั้ ใจ ในวนั นน้ั แมบ่ วั พาพลอยรุง้ เดนิ รอบตำ� หนกั เพอ่ื ใหร้ ูว้ า่ หอ้ งไหนเป็น หอ้ งไหน จากนนั้ หม่อมเฟ่ืองก็จะมาสาธยายต่อว่าวนั วนั หน่ึงเธอตอ้ งเรียน อะไรบา้ ง...เร่ืองการเรียนนนั้ หญงิ สาวไม่มปี ญั หา เธอแน่ใจว่าเรียนรูไ้ ดท้ กุ อย่าง ทวา่ ...ทท่ี ำ� ใหเ้ธอเหงาหงอยเศรา้ สรอ้ ยคงจะเป็นการอยู่แปลกทแ่ี ปลก ทาง นอนไมห่ ลบั อยู่หลายคนื บางครง้ั ก็คดิ ถงึ คนทางนูน้ ใจจะขาด ไมร่ ูว้ า่ ป่านน้ีทง้ั พอ่ ยายมกุ นา้ เพชร และแมน่ ่ิมจะเป็นอย่างไรบา้ ง จะหายโศกเศรา้ เสียใจท่ีเธอส้ินบุญในโลกนนั้ แลว้ หรือไม่ ดว้ ยเหตุน้ีเธอจึงนอนกระสบั กระส่ายทกุ คนื กระทงั่ ผ่านพน้ คนื ทห่ี า้ เมอ่ื หวั ถงึ หมอนเจา้ ตวั กผ็ ลอ็ ยหลบั ไปในเวลาอนั รวดเรว็ เป็นคนื แรก ผ่านไปยส่ี บิ กวา่ วนั ในวงั แหง่ น้ี ชวี ติ ของพลอยรุง้ ดูเหมอื นจะราบร่นื และผ่านพน้ ไปไดด้ ว้ ยดี หญิงสาวมเี พอ่ื นเพม่ิ ข้นึ อกี หลายคน ทงั้ แม่ผ่อง แมพ่ กิ ลุ และแมม่ ะลซิ ง่ึ อายุรุ่นราวคราวเดยี วกบั แมพ่ ลอยคอื แปด เกา้ และ สบิ ขวบ ทวา่ คนทเ่ี ธอสนิททส่ี ุดเหน็ จะเป็นแมบ่ วั เน่ืองดว้ ยตอ้ งนอนดว้ ยกนั พดู คุยกนั ทกุ คนื ความสนทิ สนมจงึ มมี ากกวา่ คนอน่ื ลว่ งเขา้ เดือน ๑๒ พ.ศ.๒๓๔๕ พลอยรุง้ มาอยู่ในวงั ได้ ๙ เดือน เร่มิ คุน้ เคยกบั การใชช้ วี ติ ในวงั เป็นอย่างดแี ลว้ สง่ิ ทเ่ี ธอช่นื ชอบทส่ี ุดเหน็ จะ เป็นเร่อื งอาหารการกนิ ...ในแต่ละวนั นอกจากจะมอี าหารประจำ� ๓ ม้อื แลว้ ยงั มอี าหารวา่ งและอาหารรบั ประทานเลน่ ซง่ึ อาหารเหลา่ น้ีเหมอื นอาหารของ คนทวั่ ไป เพียงแต่กรรมวธิ ีทำ� ประณีตบรรจงกว่ามากเท่านน้ั อย่างเช่น ขนมครก ถา้ เป็นขนมครกชาวบา้ น เมอ่ื ตกั ออกจากเตา้ ก็รบั ประทานไดเ้ลย แต่ขนมครกชาววงั นนั้ เมอ่ื ตกั ออกจากเตา้ แลว้ ตอ้ งใชก้ รรไกรขลบิ รมิ ขอบท่ี เกรยี มท้งิ ใหห้ มด แลว้ จงึ จดั ลงจานหยอดหนา้ ต่างๆ เช่นหนา้ หมู ไก่และกงุ้

๑๑๐ ♥ ศศภิ า เม่อื นึกถงึ ขนมครก พลอยรุง้ ก็อดคิดถงึ ‘พ่ชี ายท่แี สนดี’ ไม่ได้ รสชาตขิ นมครกทค่ี ณุ หญงิ นวลแขเคยทำ� มาใหร้ บั ประทานนนั้ เธอยงั จดจำ� ได้ ไมเ่ คยลมื แมเ้มอ่ื มาอยู่ในวงั และไดล้ องล้มิ ชมิ รสขนมครกอกี มากมาย หาก กไ็ มม่ ขี นมครกของใครทอ่ี ร่อยเหมอื นกบั ในวนั นนั้ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย พลอยรุง้ บรรจงตกั ขนมครกออกจากเตา้ วางลงบนจานเพอ่ื ใหแ้ ม่ มะลซิ ง่ึ นงั่ ตรงขา้ มใชก้ รรไกรขลบิ รมิ ขอบ ในตอนนนั้ ภาพของขนุ เทพไกรศร ไดผ้ ดุ ข้นึ มาในหว้ งความคดิ มอื ทก่ี ำ� ลงั จะตกั ขนมครกจงึ หยุดชะงกั อยู่อดึ ใจ ก่อนวนิ าทตี ่อมา ผูเ้ ป็นเจา้ ของจะขยบั มอื ต่อไปเป็นปกติ กระทงั่ ไดย้ นิ สาว ชาววงั ทน่ี งั่ ใกลเ้ธอเอ่ยวา่ “ขา้ ไดย้ นิ มาวา่ แผ่นดนิ เราเกดิ ศึกอกี แลว้ หนา” คนทไ่ี ดย้ นิ รบี กระเถบิ เขา้ มาใกล ้ ถามกนั รวั เรว็ อย่างอยากรู ้ “ศึกกบั ใครอกี เลา่ กบั พวกพมา่ รามญั อกี หรอื ไร” “ใช่!...ขา้ ไดข้ ่าวมาว่าพวกพม่ายกทพั มาตีเชียงใหม่แลว้ ตอนน้ี กองทพั หลวงเดนิ ทางข้นึ ไปต่อตขี า้ ศึกหลายวนั แลว้ ดว้ ย” พลอยรุง้ รบั ฟงั อย่างเงยี บๆ กระทงั่ ใครคนหน่ึงเอ่ยชอ่ื คนทเ่ี ธอเคย คุน้ ข้นึ มา “ศึกคราน้ี ขนุ เทพไกรศรไปดว้ ยหรอื ไม่ แมส่ รอ้ ย” เสยี งนน้ั เบาราวกระซบิ แต่เพราะนงั่ ชดิ กนั เธอจงึ ไดย้ นิ ชดั เจนเตม็ สองรูหู มอื ทก่ี ำ� ลงั จะเอ้อื มออกไปชะงกั ไวก้ ลางอากาศอยู่เช่นนนั้ “ไปสิ ไปกบั กองทพั หลวงนนั่ ละ” “ตายจรงิ !” “ห่วงนกั หรอื แมเ่ รไร” คนเป็นเพอ่ื นหยอกเยา้ “มติ อ้ งห่วงดอก... เอง็ กร็ ูม้ ใิ ช่รวึ า่ ขนุ เทพเก่งกาจเพยี งไหน” “แหม...ข้นึ ช่อื วา่ ไปรบทพั จบั ศึกกอ็ ดห่วงมไิ ดด้ อก ไมร่ ูว้ า่ ศึกคราน้ี จกั หนกั หนาสาหสั เพยี งใด จกั รบยดื เย้อื ก่ปี ีกห็ ารูไ้ ม่ แลว้ อย่างน้จี กั ไมใ่ หห้ ว่ ง ไดร้ ”ึ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๑๑ แม่เรไรยงั คงโอดครวญต่อไป พลอยรุง้ เองก็ยงั แอบฟงั ต่อไป เช่นกนั “ถา้ กองทพั หลวงกลบั มาโดยทข่ี นุ เทพไมไ่ ดก้ ลบั มาดว้ ย แลว้ ขา้ จกั ทำ� เช่นไร” “โธ่เอย๊ ...แมเ่ รไร เอง็ พดู อยา่ งกะเป็นคู่หมนั้ คู่หมายของขนุ เทพอยา่ ง นน้ั แหละ” น่งิ ไปครู่ก่อนเอย่ ต่อวา่ “เอง็ คงไมร่ ูล้ ะ่ สวิ า่ คณุ หญงิ นวลแขหมายตา ลูกสาวเจา้ พระยาภกั ดไี พศาลไว ้ ลางท.ี ..หลงั จบศึกคราน้ีขนุ เทพอาจไดเ้ มยี สกั คนกเ็ ป็นได”้ แม่เรไรครางลกึ ในลำ� คออย่างผิดหวงั พลอยรุง้ แว่วเสียงโลหะ กระทบกนั ดงั เครง้ ตามมาดว้ ยเสยี งหมอ่ มปีบเอด็ เขา้ ให ้ ก่อนจะเทศนาเสยี ยดื ยาว เมอ่ื นน้ั หญงิ สาวจงึ หมดความสนใจ พยายามปิดหูไมฟ่ งั เสยี งพรำ�่ บน่ กม้ หนา้ กม้ ตาตกั ขนมครกจดั ใส่จานต่อไป กระทงั่ ทกุ อย่างเรยี บรอ้ ย ความ คดิ ของเธอกห็ ลดุ ลอยไปสูใ่ ครคนหน่งึ ทย่ี ามน้อี าจกำ� ลงั จบั ดาบฟาดฟนั ขา้ ศึก ศตั รูอยู่กเ็ ป็นได้ พลอยรุง้ นึกเสยี ดายทไ่ี ม่ไดพ้ บหนา้ พูดคุยกนั ก่อนทเ่ี ขาจะออกศึก หญงิ สาวระบายลมหายใจยาวพลางดงึ ผา้ เช็ดหนา้ สขี าวทข่ี นุ เทพไกรศรเคย ใหไ้ วอ้ อกมาดู สมั ผสั มนั แลว้ ภาวนาดว้ ยกระแสจติ อนั แรงกลา้ ใหเ้ขาอยู่รอด ปลอดภยั อย่าไดม้ อี นั ตรายใดๆ มากลำ�้ กลายจนถงึ ชวี ติ เลย ในปีจอ จตั วาศก จลุ ศกั ราช ๑๑๖๔ ตรงกบั พ.ศ.๒๓๔๕ พระยา เชียงใหม่มีใบบอกลงมาว่า สืบไดค้ วามว่าพม่ายกกองทพั จะมาตีเมือง เชยี งใหม่ โดยครงั้ น้ีพมา่ จดั กำ� ลงั ถงึ ๗ กองทพั ใหอ้ นิ แซะหวุน่ เป็นแมท่ พั ใหญ่เขา้ ตงั้ ค่ายลอ้ มเมอื งเชยี งใหมอ่ ยา่ งหนาแน่นทงั้ สด่ี า้ น ในหลกั ฐานวา่ พมา่ ใชเ้สาขนาด ๓ กำ� ยาว ๑๒ วา ฝงั ลงดนิ ถงึ ๘ เมตร หวงั ใหใ้ นเมอื งขาดแคลน เสบยี งอาหารอดอยาก ทางสยามไดจ้ ดั กองทพั เช่นเดยี วกบั คราว พ.ศ.๒๓๔๐ โดยกรม พระราชวงั บวรสถานมงคล ทรงเป็นแมท่ พั ใหญบ่ ญั ชาการศกึ เจา้ ฟ้ากรมหลวง

๑๑๒ ♥ ศศิภา เทพหรริ กั ษแ์ ละพระยายมราช พระองคเ์ จา้ ลำ� ดวน พระองคเ์ จา้ อนิ -ทปตั โดย เสดจ็ ดว้ ย ทวา่ กรมพระราชวงั บวรฯทรงพระประชวรพระโรคน่ิว พระอาการ กำ� เรบิ หนกั ทเ่ี มอื งเถนิ ไมส่ ามารถเสดจ็ บญั ชาการรบได้จงึ รบั สงั่ ใหเ้จา้ บำ� เรอ ภธู ร ซง่ึ เป็นกรมขนุ สุนทรภเู บศรเ์ ป็นแมท่ พั คมุ กองทพั วงั หนา้ ยกไปทางเมอื ง ลำ� ปางทางหน่งึ สว่ นเจา้ ฟ้ากรมหลวงเทพหรริ กั ษ์ และพระยายมราชยกข้นึ ไป ทางเมอื งล้ี กองทพั วงั หนา้ ตกี องทพั พมา่ ทล่ี ำ� พูนแตกไป เจา้ ฟ้ากรมหลวงเทพ หรริ กั ษจ์ งึ นำ� กองทพั วงั หลวงข้นึ ไปพรอ้ มกนั ทเ่ี มอื งลำ� พูน และเขา้ โอบลอ้ ม ค่ายพมา่ ทเ่ี มอื งเชยี งใหมไ่ วอ้ กี ชน้ั หน่ึง ครน้ั เมอ่ื ทางพระนครไดข้ า่ วพระอาการประชวรของกรมพระราชวงั บวรฯ พระบาทสมเดจ็ พระพทุ ธยอดฟ้าจฬุ าโลกจงึ โปรดใหก้ รมพระราชวงั หลงั เสดจ็ ข้นึ ไปทรงเยย่ี มพระอาการและช่วยงานพระราชสงคราม กรมพระ ราชวงั บวรฯจึงพระราชทานพระแสงดาบใหก้ รมพระราชวงั หลงั ทรงถือ อาญาสทิ ธ์แิ ทนพระองค์ ใหเ้ร่งระดมเขา้ ตชี ่วยเมอื งเชยี งใหมใ่ หไ้ ด้ เมอ่ื กรม พระราชวงั หลงั เสดจ็ ถงึ กองทพั ไทยทล่ี อ้ มกองทพั พมา่ ทรงทราบสถานการณ์ วา่ กองทพั พมา่ อ่อนลา้ มาก จงึ ทรงสงั่ การใหเ้ขา้ ตใี นวนั ร่งุ ข้นึ และใหไ้ ปกนิ ขา้ ว เชา้ ในเมอื งเชยี งใหมใ่ หจ้ งได้ถา้ ผูใ้ ดยอ่ ทอ้ จะเอาโทษตามพระอยั การศึก นาย ทพั นายกองพรอ้ มกนั ทงั้ ทพั กรมพระราชวงั หลงั ทพั ในพระราชวงั หนา้ ทพั กรมหลวงเทพหรริ กั ษ์ กย็ กระดมพลเขา้ ตคี ่ายพมา่ ซง่ึ ลอ้ มเชยี งใหมแ่ ต่เวลา ๓ ยาม พวกกองทพั สยามยกกรูเขา้ ไปจะเขา้ แหกค่าย เหน็ ปืนพมา่ ยงิ หนกั นกั ตอ้ งแอบอยู่ตามคนั นา ต่างคนต่างยงิ กนั พอสวา่ งข้นึ พระยาพชิ ยั จงึ รอ้ งใหไ้ ล่ ฟนั ไลแ่ ทง นำ� กองทพั เขา้ ไลบ่ กุ บนั่ ฟนั แทงเขา้ ไปก่อน นายทพั นายกองทงั้ หลายจึงนำ� ทหารตามเขา้ ไป ทา้ ยท่สี ุดกองทพั สยามตีพม่าแตกพ่ายหนีไป พระยาเชยี งใหม่ใหก้ องทพั เชยี งใหม่ตดิ ตามทำ� ลายกองทพั พม่าเสยี หายยบั เยนิ

๗ พลอยรงุ้ เขา้ มาอยูใ่ นพระราชวงั หลวงไดไ้ มน่ าน ทง้ั หมอ่ มเฟ่ื องและ ขา้ หลวงอาวโุ สหลายคนเอน็ ดูและชน่ื ชอบเธอมากกวา่ เดก็ คนอน่ื ๆ จะเรยี กวา่ เธอเป็นคนโปรดของคณุ ขา้ หลวงทง้ั หลายกย็ ่อมได้ใครๆต่างกบ็ อกกนั วา่ แม่ พลอยนน้ั ทงั้ เก่งทงั้ ฉลาด เรยี นรูอ้ ะไรไดร้ วดเรว็ สอนอะไรไปกจ็ ดจำ� ไดห้ มด โดยเฉพาะอย่างยง่ิ ในเรอ่ื งเรยี นหนงั สอื เดก็ สาวผูน้ ้เี รยี นรูไ้ ดเ้รว็ และมากกวา่ สาวรุ่นในตำ� หนกั ทอ่ี ยู่มาก่อนเสยี อกี ...ทน่ี ่าทง่ึ กวา่ อะไรทงั้ หมดคอื พลอยรุง้ สามารถรอ้ ยเรยี งบทกลอนอนั ไพเราะออกมาไดท้ งั้ ทอ่ี ายุไมถ่ งึ สบิ ปีดดี ว้ ยซำ�้ ไป เสดจ็ ไดร้ บั ฟงั เร่อื งราวความฉลาดเฉลยี วของแมพ่ ลอยจงึ มกั รบั สงั่ เรยี กหาอยู่เป็นประจำ� นานวนั เขา้ ลูกสาวพระยาสุรศกั ด์เิ สนาผูน้ ้ีจงึ ไดร้ บั การ เรยี กขานวา่ เป็นคนโปรดของพระองค์ พลอยรุง้ ตอ้ งข้นึ ไปเฝ้ าเสดจ็ ทกุ วนั ทงั้ เชา้ เยน็ พระองคม์ กั ใหเ้ ธอ อ่านหนงั สอื ถวาย ซง่ึ เธอกอ็ ่านไดค้ ่อนขา้ งดถี งึ จะมตี ะกกุ ตะกกั ไปบา้ งกต็ าม บางครง้ั ยามทา่ นนกึ อยากประพนั ธบ์ ทกลอนหรอื โคลงต่างๆ กจ็ ะเรยี กเธอให ้ เขา้ เฝ้ าเพอ่ื สนทนาโตต้ อบกนั ดว้ ยเหตนุ ้ี...การเป็นคนโปรดของพระองคจ์ งึ ทำ� ใหใ้ ครบางคนชกั ไมช่ อบข้หี นา้ ขา้ หลวงในตำ� หนกั น้ีบางคนถงึ กบั เรียกเธอลบั หลงั ว่า...อปี านแดง

๑๑๔ ♥ ศศิภา ดว้ ยซำ�้ ไป! หากเป็นเด็กคนอ่ืนคงรอ้ งห่มรอ้ งไหอ้ ยากจะหนีกลบั บา้ นแลว้ แต่สำ� หรบั พลอยรุง้ เธอไมส่ นใจ จะเรยี กวา่ ไมใ่ สใ่ จกว็ า่ ได้ตรงกนั ขา้ มเธอนกึ ขนั เสยี มากกวา่ ... ผูห้ ญงิ ! ไมว่ า่ ยุคไหนสมยั ไหนย่อมมเี ร่อื งอจิ ฉารษิ ยา และแก่งแย่ง ชงิ ดชี งิ เด่นกนั อยู่เป็นนิจ แมก้ ระทงั่ ในรวั้ ในวงั ก็ยงั ไม่เวน้ แต่จะว่าไปแลว้ พลอยรุง้ ไมไ่ ดร้ ูส้ กึ เดอื ดเน้ือรอ้ นใจใดๆ เลยเพราะเขา้ ใจดวี า่ มคี นรกั ย่อม ตอ้ งมคี นเกลยี ด ทวา่ คนทเ่ี กลยี ดเธอมเี พยี งกระหยบิ มอื เดยี วเมอ่ื เทยี บกบั คนทร่ี กั ณ วนั พฤหสั บดี เดือน ๑๒ แรม ๔ คำ�่ ปี กนุ เบญจศก เวลา ๒ ยามเศษ กรมพระราชวงั บวรสถานมงคลสวรรคตในพระทน่ี งั่ บูรพาภมิ ขุ พระชนมพรรษา ๖๐ พรรษา พระบาทสมเดจ็ พระพทุ ธยอดฟ้าจฬุ าโลกโปรด ใหม้ ปี ระกาศใหโ้ กนผมทง้ั แผ่นดนิ เวน้ แต่คนผมมวย ผมเปีย และผมจกุ หลงั กรมพระราชวงั บวรสถานมงคลสวรรคตจงึ เกดิ เร่อื งราวใหญ่โต ในวงั หนา้ เมอ่ื พระองคเ์ จา้ ลำ� ดวน พระองคเ์ จา้ อนิ ทปตั คดิ กบฏร่วมกบั พระยา กลาโหม(ทองอนิ ) หาคนมวี ชิ าความรูม้ าทดลองกนั ในวงั พระองคเ์ จา้ ลำ� ดวน ถา้ พลง้ั พลาดลม้ ตายกฝ็ งั เสยี ในกำ� แพงวงั เป็นหลายคน จนความนน้ั ทราบถงึ พระบาทสมเดจ็ พระพทุ ธยอดฟ้าจฬุ าโลก ครนั้ ณ วนั เสาร์ เดอื น ๓ ข้นึ ๕ คำ�่ กใ็ หจ้ บั พระองคเ์ จา้ ลำ� ดวน พระองคเ์ จา้ อนิ ทปตั มาชำ� นะเป็นสตั ย์ ซดั ถงึ พระยากลาโหม (ทองอนิ ) ครนั้ ถงึ วนั องั คาร เดอื น ๓ ข้นึ ๒ คำ�่ กจ็ บั พระยากลาโหม (ทองอนิ ) กบั พรรคพวกไดส้ ้นิ พระยากลาโหม(ทองอนิ )ใหก้ ารวา่ วนั ถวายพระเพลงิ กรม พระราชวงั บวรสถานมงคลจะเป็นวนั ลงมอื ทำ� การประทษุ รา้ ย ไดค้ วามจะแจง้ แลว้ จึงโปรดใหถ้ อดพระองคเ์ จา้ ลำ� ดวน พระองคเ์ จา้ อินทปตั เสียจาก เกยี รตยิ ศพระองคเ์ จา้ แลว้ เอาหมอ่ มลำ� ดวน หมอ่ มอนิ ทปตั ไปสำ� เรจ็ โทษดว้ ย

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๑๕ ทอ่ นจนั ทน์ อา้ ยทองอนิ กลาโหมกบั พรรคพวก กใ็ หเ้อาไปประหารตดั หวั เสยี บ ประจานทส่ี ำ� เหร่ ผูค้ นพากนั ไปดูการประหารเป็นจำ� นวนมาก ณ เดือน ๔ พ.ศ.๒๓๔๗ แม่พลอยอายุ ๑๑ ปี กเ็ ขา้ พธิ ี โกนจุกซ่ึง จดั ข้นึ ทบ่ี า้ นพระยาสุรศกั ด์เิ สนา โดยจดั งานสองวนั วนั แรกนิมนตพ์ ระสงฆ์ มาสวดมนตต์ อนเยน็ และฉนั อาหารตอนเชา้ สว่ นการโกนจกุ จะทำ� กนั ในตอน เชา้ ของวนั ทส่ี อง หลงั จากโกนจกุ แลว้ เธอยงั คงนุ่งโจง สวมเส้อื คอกระเชา้ อยู่ เช่นเดมิ ในปีนนั้ ขนุ เทพไกรศรยงั ไมก่ ลบั จากการไปรบทพั จบั ศึก พลอยรุง้ นกึ ถงึ เขาอยู่เสมอจนอดห่วงไมไ่ ด.้..ไมร่ ูว้ า่ เขาไดร้ บั บาดเจบ็ เป็นอนั ตรายถงึ ชวี ติ หรอื ตอ้ งร่วมทพั หลวงข้นึ ไปตเี มอื งเชยี งแสนกไ็ มท่ ราบได้ ลุจุลศกั ราช ๑๑๖๖ ปี ชวด ตรงกบั พ.ศ. ๒๓๔๗ เป็ นปี ท่ี ๒๓ ในรชั กาลท่ี ๑ เมอ่ื เดอื น ๕ เจา้ ฟ้ ากรมหลวงเทพหริรกั ษ์ พระยายมราช นายทพั นายกองทงั้ สยามและลาวยกข้นึ ไปตเี มอื งเชยี งแสน พมา่ ไมไ่ ดอ้ อกมา สูร้ บแต่รกั ษาเมอื งมนั่ อยู่ กองทพั เขา้ ตง้ั ลอ้ มเมอื งอยู่เดอื นเศษจะไมอ่ าจบกุ เขา้ เมอื งได้ กองทพั จงึ ขาดเสบยี งอาหาร ครนั้ เดอื น ๖ ขา้ งแรมเป็นเทศกาล ฝนตกประปรายลงมาแผ่นดนิ กร็ อ้ นข้นึ ผูค้ นในกองทพั เจบ็ ป่วยมาก จะอยู่ สูร้ บกบั พม่าก็เหน็ ว่าผูค้ นเจบ็ ไข ้ เสบยี งอาหารก็นอ้ ยลง จะทำ� การเป็นปีไป มไิ ด้ เจา้ ฟ้ากรมหลวงเทพหรริ กั ษก์ ใ็ หล้ า่ ทพั ลงมา ฝ่ายในเมอื งเชยี งแสน กข็ าดแคลนอาหารเช่นกนั และเมอ่ื กองทพั เจา้ ฟ้ ากรมหลวงเทพหริรกั ษ์ ถอนกลบั แลว้ ชาวเมอื งก็เปิดประตูเมอื งรบั กองทพั สยามกองอ่นื ๆ เขา้ เมอื งและไลฆ่ ่าฟนั ทหารพม่า แมแ้ ม่ทพั ทร่ี กั ษา เมอื งกต็ ายในทร่ี บ สว่ นอน่ื ๆ ตอ้ งแตกพา่ ยหนไี ปอยู่ตามหวั เมอื งประเทศราช ของพมา่ เมอ่ื พระบาทสมเดจ็ พระพทุ ธยอดฟ้าจฬุ าโลก ทรงทราบวา่ กองทพั

๑๑๖ ♥ ศศิภา พม่าแตกไปจากเมอื งเชียงแสนแลว้ จึงโปรดใหเ้ จา้ ประเทศราชฝ่ ายเหนือ ยกทพั ข้นึ ไปกวาดลา้ งกองทพั พม่าในดนิ แดนเมอื งล้อื เมอื งเขนิ ตลอดจน สบิ สองปนั นา การสงครามครง้ั น้ีนบั เป็นครงั้ สุดทา้ ยท่ีสยามรบกบั พม่าในสมยั พระบาทสมเดจ็ พระพทุ ธยอดฟ้าจฬุ าโลก ทส่ี ำ� คญั ย่งิ ไปกว่านนั้ คือ สยาม สามารถขบั ไลพ่ มา่ ทป่ี ระจำ� อยู่ตามแถบเมอื งต่างๆ ของลา้ นนาออกไปไดห้ มด ส้นิ อกี ทงั้ บรรดาเมอื งไทยใหญ่และแควน้ สบิ สองปนั นาต่างหนั มาสวามภิ กั ด์ิ ต่อกรุงรตั นโกสนิ ทรก์ นั ทวั่ หนา้ แสดงใหเ้ หน็ ถงึ พระบรมเดชานุภาพอนั ย่งิ ใหญ่ของกรุงสยาม หลงั จากกองทพั หลวงกลบั มา และไดร้ บั ข่าวจากคณุ หญงิ ลำ� ดวนท่ี เขา้ มาเยย่ี มในวงั วา่ ขนุ เทพไกรศรกลบั มาบา้ นอย่างปลอดภยั ความกงั วลใน ใจของพลอยรุง้ จงึ เบาบางลง ถงึ กระนน้ั กอ็ ดห่วงไมไ่ ดจ้ นตอ้ งเอ่ยถาม “พเ่ี ทพสบายดไี หมเจา้ คะ คุณแม”่ “ดูผอมไปมากโข หนา้ ตาอดิ โรยนกั แต่กม็ ไิ ดร้ บั บาดเจบ็ อะไรมาก มแี ค่แผลตามแขนประปรายเท่านนั้ ละ่ ” ไดย้ ินเช่นนน้ั หญิงสาวจึงเบาใจ พูดคุยกบั ท่านเร่ืองอ่ืนๆ ต่อไป ก่อนทา่ นกลบั พลอยรงุ้ กบ็ อกทา่ นวา่ จะหาโอกาสขออนุญาตเสดจ็ กลบั ไปเยย่ี ม บา้ นบา้ ง สองปี ถดั มาหลงั จากน้ันเม่ือแม่พลอยอายุ ๑๓ ปี เสด็จโปรด ประทานเคร่อื งแต่งกายใหมใ่ หเ้ธอหลายชดุ แลว้ รบั สงั่ ใหห้ มอ่ มเฟ่ืองสอนให ้ เธอหม่ ผา้ เมอ่ื นนั้ ถอื ไดว้ า่ เธอไดก้ า้ วขา้ มความเป็นเดก็ สูค่ วามเป็นผูใ้ หญ่อยา่ ง สมบูรณแ์ ลว้ นนั่ เอง... จากเดก็ สาวนุ่งโจง สวมเส้อื คอกระเชา้ ไวผ้ มจกุ กลายเป็นสาวรุ่น นุ่งจบี ห่มสไบ วนั แรกๆ ทต่ี อ้ งห่มผา้ นน้ั พลอยรุง้ มกั เดนิ ไปไหนมาไหนหรอื

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๑๗ ทำ� อะไรไมส่ ะดวกนกั เพราะกลวั ผา้ จะเลอ่ื นหลดุ จากไหล่ ต่อเมอ่ื หลายเดอื น ถดั มาเธอจงึ เร่มิ เคยคุน้ ห่มผา้ ไดส้ บายโดยไมต่ อ้ งกงั วลใดๆ อกี นอกจากเร่อื งห่มผา้ แลว้ สง่ิ ทเ่ี ธอตอ้ งเผชญิ อกี อย่างเมอ่ื เป็นสาวรุ่น คอื การมปี ระจำ� เดอื น พลอยรุง้ ไมค่ ุน้ เคยกบั ผา้ อนามยั สมยั น้ีซง่ึ ทำ� จากเศษ ผา้ เก่าๆ โดยนำ� มาพบั เป็นแถบยาว สอดไวต้ รงหว่างขาแลว้ ใชเ้ ชือกกลว้ ย เชอื กฟาง หรอื ผา้ ทเ่ี ยบ็ เป็นสายยาว ผูกไวก้ บั เอวคลา้ ยนุ่งผา้ เต่ยี ว...บางคน ทน่ี ุ่งผา้ ถงุ กใ็ ชเ้ ขม็ ขดั ทค่ี าดผา้ ถงุ นนั้ คาดแถบผา้ ไว ้ส่วนวสั ดุทแ่ี ทรกไวใ้ นผา้ เพอ่ื ช่วยซมึ ซบั มหี ลากหลาย  ตงั้ แต่ทบผา้ ใหห้ นาๆ ไปจนถงึ สอดไสด้ ว้ ยกาบ มะพรา้ วทบุ นุ่น แกลบ หรอื ข้เี ถา้ แกลบ วนั แรกๆ อดึ อดั และลำ� บากมากเหลอื เกนิ ต่อเมอ่ื ไดใ้ ชท้ กุ เดอื นจนเคยชนิ ปญั หาทว่ี า่ จงึ ตกไป พลอยรุง้ อยู่ในวงั ถงึ สามสป่ี ีแลว้ ไดร้ ูข้ นบธรรมเนียมประเพณีและ วถิ ชี วี ติ ของสาวชาววงั จนซมึ ซบั เขา้ สู่ตวั จากทเ่ี คยทำ� อะไรกระโดกกระเดก ไมเ่ รยี บรอ้ ยเท่าไรนกั กก็ ลบั กลายเป็นตรงกนั ขา้ มแบบทถ่ี า้ ยายมกุ นา้ เพชร แมน่ ่ิมหรอื แมแ้ ต่พอ่ ไดม้ าเหน็ คงพากนั ยนื อ้งึ ตะลงึ ตะลานอยู่นานทเี ดยี ว เมอ่ื คดิ ถงึ ครอบครวั ทางนูน้ หญงิ สาวกอ็ ดเศรา้ ใจไมไ่ ด้ แมเ้วลาจะ ลว่ งเลยผ่านมาหลายปี เธอกไ็ มเ่ คยลมื พวกท่าน ความทรงจำ� ทงั้ ๒๒ ปีนน้ั ฝงั แน่นหยงั่ รากลกึ ลงในหวั ใจจนบางครง้ั เธอกก็ ลนั้ นำ�้ ตาของความคดิ ถงึ และ โหยหาไวไ้ มไ่ ด้ จรงิ อยู่ทเ่ี ธอใชช้ วี ติ อยู่ทน่ี ่ีอย่างไมล่ ำ� บากลำ� บน ค่อนขา้ งสุข สบายดว้ ยซำ�้ ทวา่ ...ถงึ อย่างไรทน่ี ่ีกไ็ มใ่ ช่บา้ นทเ่ี ธอเคยคุน้ ความปรารถนาท่ี จะกลบั ไปอยู่ในสมยั ปจั จบุ นั จงึ ยงั อดั แน่นเตม็ หวั ใจ แต่ก็ทำ� ไดเ้ พยี งแค่คดิ เพราะส่ิงท่ีเธอหวงั ไม่มีทางเป็นจริงข้ึนมาได้ พลอยรุง้ เสียชีวิตไปแลว้ คงเหลอื แต่แม่พลอยท่ีตอ้ งใชช้ ีวิตชดใชก้ รรมบนโลกใบน้ีต่อไปจวบจน ส้นิ ลม ซง่ึ เวลานนั้ จะมาถงึ เมอ่ื ไร เธอกไ็ มแ่ น่ใจนกั ในปี พ.ศ.๒๓๕๑ แมพ่ ลอยอายุได้๑๕ ปี...จากเดก็ สาวแปรเปลย่ี น เป็นสาวเตม็ ตวั ปานแดงตรงแกม้ ซา้ ยทเ่ี คยใหญ่เท่าน้ิวหวั แมม่ อื บดั น้ีกลบั จางลงเสยี จนแทบมองไมเ่ หน็ แลว้ ผมทเ่ี คยเกลา้ จกุ วนั น้ปี ลอ่ ยยาวสยายเกอื บ

๑๑๘ ♥ ศศภิ า ถงึ กลางหลงั ดา้ นหนา้ เป็นผมปีกเหมอื นคนอน่ื ๆ ส่วนใบหนา้ ทเ่ี คยกลมป้อม ยามน้ีกลายเป็นใบหนา้ รูปไขห่ วานละมนุ จนหมอ่ มเฟ่ืองเอ่ยชม ‘เอง็ น่ีหนา้ ตาคมคายข้นึ ทกุ วท่ี กุ วนั เลยหนา แมพ่ ลอย’ คำ� ชมนน้ั พลอยรุง้ เพยี งแต่รบั ฟงั แลว้ ย้มิ ตอบเทา่ นนั้ ไมไ่ ดค้ ดิ และ ไมเ่ คยคดิ วา่ ตนเองในร่างแมพ่ ลอยจะสวยหยาดเย้มิ อยา่ งทค่ี นอน่ื พรำ�่ พดู แต่ อย่างใด วนั น้ีพลอยรุง้ นุ่งผา้ จบี ห่มสไบแพรเฉียงแนบกบั ตวั เปลา่ ผวิ กาย ผดุ ผอ่ งเป็นยองใย กลน่ิ แป้งรำ�่ และนำ�้ อบหอมฟ้งุ เฉกเช่นสาวชาววงั คนอน่ื ๆ... หญงิ สาวออกมายนื กอดอกรอแมบ่ วั กบั แมม่ าลยั ซง่ึ เป็นขา้ หลวงของเสดจ็ อกี พระองคท์ อ่ี ยู่ตำ� หนกั ตดิ กนั เมอ่ื มสี าวชาววงั เดนิ ผา่ นมา บางคนมองผา่ นเลย ไป หากคนทอ่ี าวโุ สหน่อยจะเพง่ เลง็ แลว้ สงั่ ใหเ้ธอเอามอื ลงขา้ งลำ� ตวั พลอย รุง้ ลอบระบายลมหายใจอย่างอดึ อดั นิดๆ หากก็ยอมทำ� ตามโดยไมอ่ ดิ เอ้อื น ยนื รออยู่เพยี งครู่ คนทง้ั สองกเ็ ดนิ มาถงึ “รบี ไปเถดิ เดยี๋ วประตูจะปิดเสยี ก่อน” แมม่ าลยั มที า่ ทางรบี รอ้ นแปลกๆ จนพลอยรงุ้ สงสยั เลยเอย่ ถามออก ไป แมม่ าลยั ไมไ่ ดต้ อบ กระทงั่ เดนิ มาไดค้ ร่งึ ทางจงึ หนั มากระซบิ วา่ ตนเองได้ นดั แนะหนุ่มคนหน่ึงใหเ้ขา้ มาดูตวั แมบ่ วั แถมกำ� ชบั ใหเ้ธอเงยี บๆ ไวอ้ ย่าทำ� พริ ุธใดๆ ใหแ้ มบ่ วั จบั ไดเ้สยี ดว้ ย คำ� กระซบิ กระซาบนนั้ พลอยรุง้ ไดย้ นิ แลว้ ก็อดหวั เราะคกิ คกั ไมไ่ ด้ จนแมบ่ วั หนั มามองอย่างสงสยั แต่เธอกไ็ มไ่ ดเ้อ่ยอะไรนอกจากย้มิ ตอบกลบั ไปเท่านน้ั ระหว่างเดนิ มาท่ปี ระตูดนิ เหน็ สาวชาววงั เดนิ สวนไปมาหลายต่อ หลายคน พลอยรุง้ ก็อดนึกถงึ แม่ทบั ทมิ ไม่ได้ นบั แต่เขา้ วงั มาหญงิ สาวเจอ หนา้ แม่ทบั ทมิ นบั ครงั้ ได้ แต่ทกุ ครงั้ ทเ่ี จอก็จะเหน็ พฒั นาการจากความเป็น เดก็ เขา้ สู่วยั สาวอย่างชดั เจน หญงิ สาวจำ� ไดว้ า่ ครงั้ ลา่ สุดนนั้ แมท่ บั ทมิ แต่งตวั งดงาม เดนิ เหนิ เรยี บรอ้ ย มคี ุณสมบตั ขิ องการเป็นกลุ สตรอี ย่างเพยี บพรอ้ ม

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๑๙ เสยี อยู่อย่างเดยี ว คอื มกั มองเธอดว้ ยสายตาไมเ่ ป็นมติ ร ดูทา่ ความเกลยี ดชงั ทค่ี ณุ เพญ็ ฝงั ไวใ้ นหวั ลูกสาวจะตามตดิ มาถงึ ตอนโตดว้ ย ดงั นนั้ เมอ่ื พบหนา้ กนั แมท่ บั ทมิ จงึ เชดิ ใส่ ทำ� เมนิ กบั คำ� ทกั ทายแลว้ เดนิ ผ่านเลยไปราวกบั เธอ ไมม่ ตี วั ตนอย่างไรอย่างนนั้ เม่อื ทงั้ สามเดินมาถงึ ประตูดิน พลอยรุง้ ก็เห็นสาวๆ มาเดินเล่น หรอื ซ้อื ของกนั รมิ กำ� แพงวงั มหี นุ่มๆ ยนื อยู่ตรงประตูสองสามกลมุ่ บา้ งก็ มาแวะพูดคุยกบั ญาติๆ หรือไม่ก็แอบเขา้ มาดอ้ มๆมองๆสาวชาววงั เพอ่ื จะ เก้ยี วพาราสี แต่การจะเขา้ ไปจบี สาวคนใดคนหน่ึงตรงๆ แบบยุคสมยั ทเ่ี ธอ จากมานน้ั เป็นการไม่เหมาะสมเท่าไรนกั ท่ีสำ� คญั โขลนท่ีคอยดูแลความ เรยี บรอ้ ยมกั จะจบั จอ้ งไมย่ อมใหห้ นุ่มๆ คนไหนมาเกาะแกะสาวชาววงั ไดแ้ ม ้ สกั คน! ส่วนใหญ่แลว้ หนุ่มๆ สมยั น้ีมกั จะจบี สาวดว้ ยการสง่ เพลงยาวมาให ้ แมบ่ วั เองกเ็ คยไดร้ บั อยู่สองสามหน พลอยรุง้ เหน็ เธอนงั่ อ่านไป ย้มิ ขวยเขนิ ไป แถมยงั หนา้ แดงกำ�่ บอกชดั วา่ คงตกหลมุ รกั สำ� บดั สำ� นวนของหนุ่มคนนนั้ เขา้ ใหแ้ ลว้ พลอยรุง้ นกึ อยากเหน็ หนา้ ผูช้ ายคนนน้ั นกั จงึ หนั ไปสะกดิ ถามแมม่ า ลยั เบาๆ วา่ “คนเดยี วกบั ทส่ี ่งเพลงยาวมาใหห้ รอื เปลา่ พม่ี าลยั ” “มใิ ช่ดอก...คนน้ีภาษดี กี วา่ มากเทยี วละ่ ” “แลว้ ...คนไหนหรอื คะ” แมม่ าลยั หนั มามองชวั่ ขณะ อาศยั จงั หวะทแ่ี มบ่ วั กม้ หนา้ กม้ ตาสน อกสนใจหวคี นั เลก็ ทว่ี างขายบนพ้นื กม้ หนา้ กระซบิ บอกขา้ งหูเธอวา่ “คนทส่ี วมเส้อื สเี ขยี วนนั่ ละ” เมอ่ื ไดค้ ำ� ตอบ เธอจงึ กวาดตามองก่อนสะดดุ เขา้ กบั หนุ่มเส้อื เขยี วท่ี รูปร่างคุน้ ตา เขากำ� ลงั พดู คยุ กบั ผองเพอ่ื นแต่สายตากลบั จบั จอ้ งแมบ่ วั ทย่ี นื อยู่ใกลเ้ธอไมว่ างตาทเี ดยี ว พลอยรุง้ คงไมต่ น่ื เตน้ หากบรุ ุษผูน้ น้ั เป็นคนทเ่ี ธอ

๑๒๐ ♥ ศศภิ า ไม่รูจ้ กั แต่น่ี...เขาคือคนทเ่ี คยมอบสรอ้ ยทองและซ้อื ขนมหวานใหเ้ ธอเมอ่ื หลายปีก่อน...ขนุ บวรฤทธเิ ดชผูม้ ดี วงตาแพรวพราวและมรี อยย้มิ กระชากใจ สาวนนั่ เอง! ขุนบวรฤทธเิ ดชยามน้ีไม่แตกตา่ งจากครง้ั สดุ ทา้ ยท่เี ธอพบหนา้ แม้ จะมหี นวดเคราข้นึ บา้ งประปรายตามแนวกราม หากกไ็ มไ่ ดท้ ำ� ใหเ้ขาดู ‘เขม้ ’ ข้นึ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย เขายงั ดูเป็นหนุ่มสำ� อาง รกั ความสบาย และชน่ื ชอบการ โปรยเสน่หใ์ หส้ าวๆ มาหลงใหลเหมอื นเคย พลอยรุง้ ยนื จอ้ งเขาน่งิ อยู่เช่นนนั้ ดว้ ยลงั เลว่าจะเบย่ี งกายยนื ไปหลบหลงั แม่มาลยั ดหี รือไม่ ก็พอดดี วงตาสี นำ�้ ตาลเขม้ ตวดั มองมาแถมจอ้ งเขมง็ จนเธอแทบไมก่ ลา้ ขยบั ตวั เส้ยี วขณะจติ ทม่ี องสบตากนั ไปมานน้ั ขนุ บวรฤทธเิ ดชกผ็ งกศีรษะ ใหก้ บั เธอเป็นเชงิ ทกั ทาย พลอยรุง้ ยงั ยนื จอ้ งเขาน่ิงอยู่เช่นนนั้ ไม่ไดแ้ สดง กริ ยิ าใดๆ ตอบโตไ้ ป แต่เป็นแมม่ าลยั เองทท่ี ำ� เสยี งบางอย่างในลำ� คอราวกบั ไมพ่ อใจ “คนน้ดี ูท่าจะมไิ หวกระมงั พอ่ี ตุ สา่ หน์ ดั แนะใหม้ าดูตวั แมบ่ วั แต่พอ เหน็ หนา้ เจา้ เทา่ นนั้ กลบั มองเจา้ มวิ างตาเลยเทยี ว!” พลอยรงุ้ ขนลกุ เกรยี วกราว ไปทวั่ ทง้ั กายกบั คำ� พดู นน้ั รูส้ กึ เหมอื นตวั เองกำ� ลงั จะกลายเป็น ‘เหยอ่ื ’ทข่ี นุ บวรฤทธเิ ดชพยายามจะขยำ�้ ในเรว็ วนั น้ี “ตกลงคุณหลวงจกั เอาเยย่ี งไรกนั !” ถอ้ ยคำ� นนั้ ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ หนั ขวบั แลว้ เอ่ยถามทนั ควนั “คณุ หลวงหรอื คะ” “ใช่แลว้ ...หลวงบวรฤทธเิ ดชอยา่ งไรละ่ ” ตอนนนั้ แมบ่ วั เลกิ สนใจขา้ ว ของตรงหนา้ แลว้ แต่หนั มาฟงั แมม่ าลยั อย่างตง้ั ใจ “เจา้ มริ ูจ้ กั ดอกร.ึ ..” ถาม ออกมาแลว้ กด็ ูเหมอื นไมต่ อ้ งการคำ� ตอบ เมอ่ื เธอเอ่ยต่อไปอย่างสนุกปากวา่ “ไดย้ นิ วา่ เพง่ิ ไดเ้ลอ่ื นบรรดาศกั ด์มิ นิ านมาน้ีเอง มริ ูว้ า่ ไปทำ� ความดี ความชอบอนั ใดมา เร่อื งรบทพั จบั ศึกกม็ เิ หน็ ไปกะเขาสกั ครงั้ ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๒๑ ส้นิ เสยี งนนั้ พลอยรงุ้ กพ็ ลนั พน่ เสยี งหวั เราะออกมาอยา่ งลมื ตวั เรยี ก ใหค้ นแถวนนั้ หนั มามองอย่างสงสยั หญงิ สาวรบี เมม้ ปากกลน้ั ย้มิ ไวอ้ ย่างสุด ความสามารถ “เจา้ ขนั กระไร!” “กข็ นั พม่ี าลยั น่ะสิ เมอ่ื ก้ยี งั บอกฉนั วา่ เขามภี าษดี กี วา่ คนอน่ื ไมใ่ ช่หรอื แลว้ ตอนน้ีกลบั มานินทาเขาวา่ ไมย่ อมจบั ดาบออกศึกเสยี อย่างนนั้ ” “พธุ โธ่! ทพ่ี ว่ี า่ ภาษดี กี วา่ กเ็ พราะคณุ หลวงชาตติ ระกูลดกี วา่ และเป็น ถงึ หลวงดว้ ยหนา ส่วนอกี คน...” แมม่ าลยั ยงั ไมไ่ ดเ้อ่ยต่อ แมบ่ วั กถ็ ามขดั ข้นึ มาเสยี ก่อน “พดู เร่อื งอนั ใดกนั อยู่รึ คณุ หลวงทไ่ี หนกนั ” เสียงของแม่บวั ช่างไพเราะเพราะพร้ิงนกั เสียงใสราวระฆงั แกว้ ยง่ิ รวมกบั ใบหนา้ งดงามไมม่ ที ต่ี ดิ ว้ ยแลว้ จงึ ไมแ่ ปลกทแ่ี มบ่ วั จะเป็นสาวทข่ี ้นึ ชอ่ื วา่ งามทส่ี ุดในตำ� หนกั ของเสดจ็ และดว้ ยเหตนุ ้จี งึ ไมแ่ ปลกอกี เช่นกนั ทแ่ี ม่ บวั จะมหี นุ่มๆ มาตดิ พนั หลายคน ทว่า...หน่ึงปีใหห้ ลงั มาน้ี ใครต่อใครต่างเอาเธอไปเปรยี บเทยี บกบั แม่บวั แลว้ พากนั พูดอึงอลไปทง้ั ตำ� หนกั ว่าอีกไม่นานเธอจะเขย่ี แม่บวั ตก กระป๋องแลว้ ข้นึ มาเป็นสาวทง่ี ามทส่ี ุดในตำ� หนกั แทน พลอยรงุ้ สา่ ยหนา้ ใหก้ บั ถอ้ ยคำ� ไรส้ าระนนั้ ดว้ ยไมค่ ดิ วา่ ตนเองจะงดงามเทยี บเท่าแมบ่ วั ไดแ้ มแ้ ต่เศษ เส้ยี ว “วา่ อย่างไรเลา่ แมม่ าลยั ฉนั ถาม มไิ ดย้ นิ ร”ึ แม่บวั ถามยำ�้ อีกครง้ั ขณะท่ีแม่มาลยั ผูม้ ีชนกั ติดหลงั ไดแ้ ต่ย้ิม จดื เจอ่ื น แลว้ เลย่ี งคำ� ตอบนน้ั ดว้ ยการถามเร่อื งอน่ื เสยี “แม่บวั ไดข้ องท่ีตอ้ งการแลว้ หรือยงั ”เม่ือแม่บวั พยกั หนา้ รบั แมม่ าลยั จงึ เอ่ยต่อวา่ “ประตูใกลจ้ ะปิดแลว้ ตะวนั กก็ ำ� ลงั จะตกดนิ ฉนั วา่ รบี กลบั ตำ� หนกั เถดิ ” พลอยรงุ้ เหลอื บไปมองหลวงบวรฤทธเิ ดชอกี ครงั้ พบเพยี งความวา่ ง

๑๒๒ ♥ ศศิภา เปลา่ จงึ เบอื นสายตากลบั มาแลว้ รบี เดนิ ตามแมบ่ วั และแมม่ าลยั กลบั ตำ� หนกั ในใจพลนั คดิ ถงึ คนคนหน่งึ ทไ่ี มไ่ ดพ้ บหนา้ มานานเช่นเดยี วกนั ...พช่ี ายแสนดี ทช่ี อ่ื ขนุ เทพไกรศร ป่านน้ีเขาจะเป็นอย่างไรบา้ งกส็ ุดรู ้ครงั้ ลา่ สุดทเ่ี ธอไดข้ า่ ว คราวของเขากค็ อื หลายปีทแ่ี ลว้ ตอนนนั้ คุณหญงิ ลำ� ดวนเขา้ มาเยย่ี มเธอทว่ี งั เธอเหน็ เป็นโอกาสดจี งึ เลยี บๆ เคยี งๆ ถาม ‘คุณแมไ่ ดพ้ บพเ่ี ทพบา้ งไหมเจา้ คะ’ ‘โฮย้ ! มไิ ดพ้ บเลยแมพ่ ลอย พเ่ี ทพของเจา้ ราชการมากโข กวา่ จะกลบั เรอื นก็ค่อนดกึ วนั ถดั มาก็ไปทำ� งานตงั้ แต่ฟ้ายงั มสิ าง มเี วลานอนบา้ งหรอื เปลา่ กม็ ริ ู’้ นบั จากวนั นนั้ เธอกไ็ มไ่ ดข้ า่ วคราวของเขาอกี เพราะมวั แต่สนุกกบั การ ใชช้ วี ติ ชาววงั จนลมื ๆ เรอ่ื งขนุ เทพไกรศรไปเสยี ส้นิ ทส่ี ำ� คญั เธอตอ้ งถวายการ รบั ใชเ้ สดจ็ ทกุ วนั จนไมไ่ ดก้ ลบั บา้ นกลบั ช่อง จงึ ไมม่ โี อกาสไดพ้ บหนา้ เพอ่ื น บา้ นคนน้ีแมส้ กั ครง้ั ...มาครุ่นคดิ คำ� นึงถงึ กว็ นั น้ีเอง เยน็ วนั นนั้ เมอ่ื อ่านหนงั สอื ถวายเสดจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ พลอยรุง้ จงึ ขอ อนุญาตกลบั บา้ นสกั สามสว่ี นั แต่เสดจ็ พระทยั ดรี บั สงั่ อนุญาตใหเ้ธอกลบั บา้ น ไดถ้ งึ สบิ วนั ทเี ดยี ว “ตอนน้ีเอง็ โตเป็นสาวแลว้ ออกไปเปิดหูเปิดตาบา้ งก็ดี พอกลบั มา แลว้ มาเลา่ ใหข้ า้ ฟงั ดว้ ยละ่ วา่ ไปทำ� อะไรหรอื ไปเทย่ี วทไ่ี หนมาบา้ ง” ดงั นน้ั ในวนั ร่งุ ข้นึ พลอยรงุ้ จงึ นงั่ เรอื แจวรบั จา้ งกลบั บา้ นพรอ้ มกบั แม่ บวั ทเ่ี สดจ็ อนุญาตใหก้ ลบั บา้ นไดเ้ ช่นกนั เรอื แจวออกจากท่าชา้ ง ตรงไปยงั ปากคลองตลาด เขา้ สู่คลองคูเมอื งเดมิ แลว้ แลน่ มาตามคลองหลอด ไมน่ าน นกั กม็ าถงึ ทา่ นำ�้ บา้ นพระยาสุรศกั ด์เิ สนา พลอยรุง้ กา้ วข้นึ จากเรอื แลว้ โบกมอื ใหแ้ มบ่ วั ทต่ี อ้ งนงั่ ไปยงั คลองบางลำ� พู พลนั ทเ่ี รือแจวลำ� นน้ั ลบั ตา พลอยรุง้ จงึ หมนุ ตวั กลบั ตอนนนั้ เอง เสยี งคุน้ หูของใครบางคนกด็ งั ข้นึ “คุณหนู! คณุ หนูของบา่ วใช่ไหมเจา้ คะ!”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๒๓ ร่างทว้ มของนางพดุ ปราดเขา้ มาคกุ เขา่ แลว้ กอดรดั เธอแนบแน่นอยา่ ง ดใี จเป็นทส่ี ุด “คณุ หนูของบา่ วกลบั มาแลว้ !” พลอยรงุ้ หวั เราะเบาๆ ในลำ� คอแลว้ ทรุดกายลงนงั่ คกุ เขา่ แลว้ ยกมอื โอบรอบคอพเ่ี ล้ยี งซง่ึ ไมไ่ ดพ้ บหนา้ กนั หลายปี “คดิ ถงึ พพ่ี ดุ ทส่ี ุดเลยจะ้ ” “จรงิ หรอื เจา้ คะ” นางพดุ ถามดว้ ยเสยี งเจอื สะอ้นื นำ�้ ตาไหลพรากเช่น เดยี วกบั ตอนนงั่ เรอื ไปสง่ เธอเขา้ วงั วนั แรกไมผ่ ดิ เพ้ยี น พลอยรงุ้ ยกมอื บรรจง เชด็ นำ�้ ตาใหแ้ ลว้ กอดปลอบประโลม “จริงสจิ ะ๊ นอกจากเจา้ คุณพ่อ กบั คุณแม่แลว้ ก็มพี พ่ี ดุ น่ีแหละท่ี พลอยคดิ ถงึ เสมอ” “ขอบคณุ เจา้ ค่ะ ทูนหวั ของบา่ ว!” จากนน้ั ทง้ั สองจงึ ไถถ่ ามสารทกุ ข์ สุกดบิ กนั สกั พกั กระทงั่ นางพดุ เลกิ รอ้ งห่มรอ้ งไหแ้ ลว้ นนั่ ละ พลอยรุง้ จงึ จบั จูงมอื พเ่ี ล้ยี งเดนิ ไปยงั เรอื นใหญ่ “คณุ แมอ่ ยู่ทเ่ี รอื นใช่ไหมจะ๊ ” “คงอยู่ทห่ี อ้ งพระเจา้ ค่ะ” พอมาถงึ เรอื น นางพดุ กว็ ง่ิ กระหดื กระหอบไปแจง้ แก่นายของตน... เพยี งอดึ ใจเดยี วคณุ หญงิ ลำ� ดวนกอ็ อกมาจากหอ้ งพระแลว้ โผเขา้ มากอดเธอ “ปีน้ีเสดจ็ อนุญาตใหก้ ลบั บา้ นหรอื แมพ่ ลอย” “เจา้ ค่ะคณุ แม.่ ..คราวน้ีลูกไดอ้ ยู่บา้ นสบิ วนั แน่ะเจา้ ค่ะ” เป็นถอ้ ยคำ� ทท่ี ำ� ใหท้ ง้ั นายทงั้ บา่ วย้มิ แป้นไปตามๆ กนั หลงั จากเกบ็ เส้อื ผา้ เขา้ หบี เรยี บรอ้ ยแลว้ หญงิ สาวจงึ เดนิ สำ� รวจรอบเรอื น ทกุ อย่างยงั คง เหมอื นเดมิ ไมม่ อี ะไรเปลย่ี นแปลง หากมสี ง่ิ ใดสง่ิ หน่ึงทแ่ี ปลกตาคอื บรรดา ลูกสาวลูกชายของบา่ วไพร่ในบา้ นเร่มิ โตเป็นหนุ่มเป็นสาวกนั แลว้ กาลเวลายงั คงดำ� เนินต่อไปไม่หยุดน่ิง ชีวติ ของแม่พลอยยงั ตอ้ ง ดำ� เนนิ ต่อไป ทวา่ ...อกี นานเทา่ ไรทพ่ี ระพรหมจะฉุดดงึ ตวั เธอออกจากร่างเดก็

๑๒๔ ♥ ศศิภา สาวผูน้ ้ี พลอยรุง้ กไ็ มแ่ น่ใจนกั อาจจะอกี เดอื น อกี ปี อกี หลายปี หรอื ไม.่ .. เธออาจตอ้ งตดิ อยู่ในร่างของเดก็ คนน้ีไปตลอดชวี ติ กเ็ ป็นได้ ตกบ่ายวนั น้ัน พลอยรุง้ ตง้ั ใจจะทำ� ของหวานท่ีไดร้ ำ�่ เรียนมาจาก ในวงั ใหพ้ ระยาสุรศกั ด์เิ สนา คณุ หญงิ ลำ� ดวน นางพดุ และบา่ วไพร่ทงั้ หลาย รบั ประทาน อกี ทง้ั ยงั คดิ จะนำ� ไปฝากพระยาไชยเชษฐภ์ กั ดี คุณหญงิ นวลแข และขนุ เทพไกรศรอกี ดว้ ย จงึ ชวนพเ่ี ล้ยี งไปตลาดยามเมอ่ื ตะวนั เรม่ิ คลอ้ ยลง ตำ�่ ระหวา่ งนงั่ เรอื ไปนนั้ นางพดุ ตอ้ งคอยสง่ สายตาปราม บางครง้ั กเ็ อด็ หนุ่มๆ ทล่ี อบมองนายของตนอยู่บอ่ ยครง้ั จนเธอนกึ ขำ� “พพ่ี ดุ จา๋ ไมต่ อ้ งไปดุด่าใครเขาหรอก” “ไดอ้ ย่างไรเจา้ คะ คุณหนูจกั ยอมใหห้ นุ่มๆ มามองกะล้มิ กะเหลย่ี แบบน้ี เลน่ หูเลน่ ตาแบบน้ีหรอื เจา้ คะ บา่ วมยิ อมดอกเจา้ ค่ะ” เจา้ ตวั พูดราวกบั เป็นคนถกู มองเสยี เอง ไดย้ นิ แลว้ พลอยรุง้ ถงึ กบั ส่ายหนา้ แลว้ น่ิงเงยี บนงั่ มองทวิ ทศั นข์ า้ งทางต่อไป เมอ่ื ซ้อื ของไดค้ รบแลว้ จงึ มงุ่ หนา้ กลบั บา้ น แลว้ รบี ทำ� ทบั ทมิ กรอบ ทเ่ี สดจ็ เคยชมวา่ ฝีมอื เธอนนั้ ยอดเยย่ี มนกั หญงิ สาวใชเ้วลาทำ� พอสมควร มา เสรจ็ เมอ่ื ตอนตะวนั กำ� ลงั จะลาลบั ขอบฟ้าแลว้ พลอยรงุ้ จงึ รบี ตกั ทบั ทมิ กรอบ ใส่ถว้ ยเตรยี มไวใ้ หบ้ า่ วไพร่สองสามคนช่วยถอื ก่อนจะไปบา้ นพระยาไชยเชษฐภ์ กั ดี พลอยรุง้ ไดน้ งั่ สนทนากบั คุณ หญงิ ลำ� ดวน ซกั ถามเก่ยี วกบั ขนุ เทพไกรศร จงึ ไดร้ ูว้ า่ เขาไดเ้ลอ่ื นบรรดาศกั ด์ิ เป็นหลวงเรยี บรอ้ ยแลว้ “ตง้ั แต่เมอ่ื ไรเจา้ คะ” “ตงั้ แต่สองสามปีทแ่ี ลว้ กระมงั แม่ก็ลมื บอกเจา้ ไป มคิ ิดว่าเจา้ จกั สนใจ” ไมร่ ูท้ ำ� ไมคำ� พดู ของทา่ นทำ� ใหแ้ กม้ ของเธอรอ้ นผา่ ว หญงิ สาวรบี สา่ ย

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๒๕ หนา้ แลว้ บอกท่านวา่ “ไมไ่ ดเ้รยี กวา่ สนใจเจา้ ค่ะ...ลูกแค่อยากรู”้ ท่านหวั เราะในลำ� คอ แลว้ กม้ หนา้ กม้ ตาเลาะเปลอื กสม้ และแคะเมด็ ออกอยา่ งตงั้ ใจ เหน็ ดงั นนั้ พลอยรงุ้ จงึ ขอตวั ไปบา้ นพระยาไชยเชษฐภ์ กั ดี โดย รอ้ งเรยี กบา่ วไพร่ใหถ้ อื ถว้ ยบรรจทุ บั ทมิ กรอบเดนิ ตามไป พลอยรงุ้ เดนิ นำ� บา่ วไพร่มาถงึ รวั้ ทก่ี นั้ อาณาเขตระหวา่ งสองบา้ น ตอน น้เี ธอสูงเกนิ กวา่ ขอบรวั้ แลว้ ไมจ่ ำ� เป็นตอ้ งกระโดดโลดเตน้ ชะแงแ้ ลมองเพอ่ื น บา้ นเช่นตอนเป็นเดก็ อกี ต่อไป หญงิ สาวกวาดสายตามองโดยรอบเรอื นหลงั ใหญ่และเรอื นหลงั เลก็ พบเหน็ บ่าวไพร่ทเ่ี ดนิ ข้นึ เดนิ ลงเรือนใหญ่ ทว่าเรือนเลก็ นน้ั กลบั เงยี บเหงา ดูๆแลว้ หลวงเทพไกรศรคงไม่ไดอ้ ยู่บา้ นกระมงั ท่าทางคงจะยงั งานยุ่งอยู่ เหมอื นเดมิ พลอยรุง้ กา้ วผ่านประตูรว้ั ขา้ มไปอกี ฟากฝงั่ เดนิ ตรงไปยงั เรอื น ใหญ่ บา่ วคนหน่ึงหนั มาเหน็ เธอ จงึ รบี วง่ิ มาหา ไมต่ อ้ งรอใหอ้ กี ฝ่ายเอ่ยถาม เธอกบ็ อกไปทนั ทวี า่ “บอกคุณหญงิ ทวี า่ ลูกสาวพระยาสุรศกั ด์เิ สนามาขอพบ” บา่ วผูน้ นั้ รบั คำ� แลว้ รบี ข้นึ เรอื นไปแจง้ แก่ผูเ้ป็นนาย พลอยรงุ้ ยนื รๆี รอๆ อยูด่ า้ นลา่ ง ต่อเมอ่ื บา่ วคนเดมิ กลบั ลงจากเรอื น นงั่ คกุ เขา่ ลงตรงหนา้ แลว้ เชญิ เธอข้นึ เรอื นนนั่ ละ จงึ ไดก้ า้ วข้นึ บนั ไดไป เมอ่ื ข้นึ มาบนเรอื น เธอเหน็ คุณหญงิ นวลแขกำ� ลงั นงั่ เยบ็ ผา้ อยู่ เมอ่ื เหน็ เธอมาถงึ จงึ รามอื แลว้ วางผา้ นนั้ ไวบ้ นพานขา้ งกาย หญงิ สาวทรุดกายลง นงั่ พบั เพยี บ ยกมอื ไหวอ้ ย่างชดชอ้ ยงดงามตามแบบฉบบั สาวชาววงั เมอ่ื เงย หนา้ ข้นึ สายตาของท่านทท่ี อดมองมาจงึ มคี วามพงึ ใจเตม็ เป่ียม “แมพ่ ลอยจรงิ รนึ ่ี” “เจา้ ค่ะ” “โตข้นึ มากจนแทบจำ� มไิ ด.้..ไหน เขา้ มาใกลๆ้ นา้ หน่อยซ”ิ พลอยรุง้ คลานเขา่ เขา้ ไปใกล ้ ห่างเพยี งมอื เอ้อื มถงึ ท่านจงึ สงั่ ใหเ้ธอ

๑๒๖ ♥ ศศภิ า เงยหนา้ เพอ่ื ทจ่ี ะไดพ้ ศิ วงหนา้ หวานละมนุ ของเธอไดอ้ ย่างถนดั ถน่ี “ยง่ิ โตยง่ิ หนา้ ตาสะสวยหนาแมพ่ ลอย” คนถกู ชมยกมอื ไหว ้เอ่ยขอบคณุ สน้ั ๆ ถามไถส่ ารทกุ ขส์ ุกดบิ กนั อยู่ ครู่ ก่อนจะหนั ไปสงั่ บา่ วไพร่ใหน้ ำ� ถว้ ยทบั ทมิ กรอบมอบใหท้ ่าน “พลอยทำ� เองเจา้ ค่ะ หวงั วา่ จะถกู ปากคุณนา้ ” “ขอบใจมาก” วา่ พลางคายชานหมากลงกระโถน แลว้ เอ่ยต่อวา่ “น่าเสยี ดาย...วนั น้ีพอ่ เทพกลบั คำ�่ เลยมไิ ดพ้ บกนั ” พลอยรุง้ เพยี งแต่ย้มิ ไมไ่ ดต้ อบโตว้ า่ กระไร จากนน้ั เธอกอ็ ยู่คุยกบั ท่านอกี สกั พกั จงึ ลากลบั ระหวา่ งเดนิ กลบั รอบกายเธอมดื สลวั แลว้ แสงตะเกยี งบนเรอื นใหญ่ และเรอื นเลก็ วบั แวมวูบไหวตามกระแสลม พลอยรุง้ ยงั ไมอ่ ยากข้นึ เรอื น จงึ เดนิ ไปยงั ศาลาใกลท้ า่ นำ�้ กะวา่ จะนงั่ มองสายนำ�้ ไหลเออ่ื ยเฉ่ือยออ้ ยอง่ิ สกั พกั ระหวา่ งทก่ี ำ� ลงั เพลดิ เพลนิ กบั ความเงยี บสงบ หญงิ สาวก็แวว่ เสยี งอะไรบาง อย่าง ดงั มาจากทไ่ี กลๆ เมอ่ื เงย่ี หูฟงั ดๆี จงึ ไดร้ ูว้ า่ เป็นเสยี งของใครคนหน่ึง รอ้ งตะโกน ตน้ ทางของเสยี งน่าจะอยู่อกี ฟากฝงั่ หน่ึงของคูคลอง พลอยรุง้ รบี ลุกข้นึ ยนื เดนิ ลงไปยนื ตรงท่านำ�้ แลว้ สอดส่ายสายตา มองตามแสงไฟทเ่ี คลอ่ื นไหวรวดเรว็ ตามแนวป่าฝงั่ ตรงขา้ ม เกดิ อะไรข้นึ ทาง ฟากนนั้ หญงิ สาวไมร่ ู ้ แต่ดูแลว้ น่าจะเป็นเร่อื งคอขาดบาดตายเลยทเี ดยี ว ระหวา่ งทม่ี วั แต่สนใจเหตกุ ารณต์ รงหนา้ เทา้ ขา้ งหน่ึงเกดิ พลาดกา้ ว ลงไปในแมน่ ำ�้ ทำ� ใหต้ วั เธอพลดั ตกลงไป ตูม! เสยี งนำ�้ กระเซน็ ซ่านเรยี กใหบ้ า่ วไพร่วง่ิ กรูกนั มายงั ศาลา มบี า่ วคน หน่ึงทนั ไดเ้ หน็ วา่ คนทต่ี กลงไปคอื นายของตนจงึ รบี ตะโกนเรยี กใหค้ นลงไป ช่วย ทวา่ ...บา่ วพวกนนั้ มวั แต่ตกตะลงึ กวา่ จะกระโจนลงไปในนำ�้ คนทน่ี งั่ เรอื แจวผ่านมากก็ ระโดดลงไปก่อนแลว้ พลอยรุง้ กำ� ลงั จะถบี ตวั เองข้นึ จากนำ�้ หากตอ้ งตกใจเมอ่ื มอี อ้ มแขน

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๒๗ ของใครบางคนมากอดรดั แนบแน่น อารามตกใจทำ� ใหเ้ธอด้นิ รนสุดแรงเกดิ พยายามใชม้ อื ตบตใี ครคนนน้ั แต่ไมบ่ งั เกดิ ผลแต่อย่างใด เพราะเรอื นร่าง ของเขาใหญ่โตและแขง็ แกร่งกวา่ เธอมาก หญงิ สาวยงั คงด้นิ รนกระทงั่ ใครคนนนั้ ลากเธอข้นึ มาเหนอื นำ�้ คดิ วา่ เขาคงจะปลอ่ ย แต่เปลา่ เลย...ตวั เธอกลบั ถูกพนั ธนาการแน่นหนากว่าเดมิ ดว้ ยออ้ มแขนทงั้ สอง! “หยุดด้นิ เสยี เถดิ ฉนั มไิ ดม้ าทำ� รา้ ย เพยี งแต่ไดย้ นิ พวกบา่ วไพร่มนั ตะโกนกนั วา่ หลอ่ นวา่ ยนำ�้ มเิ ป็นเลยตง้ั ใจมาช่วย” สุม้ เสยี งและจงั หวะจะโคนในการพดู ช่างคุน้ หูนกั พลอยรุง้ หยุดด้นิ โดยพลนั พรอ้ มกบั ลมื ตาโพลง ภาพตรงหนา้ ไมช่ ดั สกั เท่าไร แต่ใกลก้ นั เพยี ง น้ีกม็ ากพอทจ่ี ะทำ� ใหเ้ธอจดจำ� เขาได้ คนท่กี ำ� ลงั กอดรดั เธอไม่ใช่ใครท่ไี หน แต่เป็น...หลวงเทพไกรศร นนั่ เอง! “คุณหลวงขอรบั เป็นอย่างไรบา้ งขอรบั ” ชายหนุ่มคนหน่ึงตะโกน ถามพรอ้ มพายเรอื เขา้ มาใกล ้ แสงจากตะเกยี งบนเรอื ช่วยใหเ้ธอเหน็ หนา้ เขา ชดั ข้นึ เมอ่ื ก่อนใบหนา้ ของเขาเรยี บเฉยเช่นไร ยามน้ีกย็ งั เรยี บเฉยเช่นนนั้ มี เพยี งสง่ิ เดยี วทว่ี ูบไหวตามความรูส้ กึ คอื ดวงตาคมดสุ นี ลิ กาฬทจ่ี บั จอ้ งเธออยู่ สายตาของเขาแสดงถงึ ความเคลอื บแคลงสงสยั ต่อเมอ่ื ไดย้ นิ เสยี ง ของนางพดุ ทต่ี ะโกนวา่ “คุณหนู! คุณหนูของบา่ ว! เป็นอย่างไรบา้ งเจา้ คะ!” เมอ่ื นนั้ แววตาของเขาจงึ ระลกึ ได้ ค้ิวท่ขี มวดเขา้ หากนั คลายออก ใบหนา้ เรยี บเฉยราวกบั สวมหนา้ กากอ่อนโยนข้นึ ในทนั ใด ทกุ อย่างคงจะดกี วา่ น้ีถา้ เธอไมไ่ ดอ้ ยู่ในออ้ มกอดของเขา ไมไ่ ดอ้ ยู่ใกลช้ ดิ แนบเน้ือและใบหนา้ ห่างกนั ไมถ่ งึ คบื เช่นน้ี พลอยรุง้ รูส้ กึ ว่ามกี องไฟสุมอยู่รอบกาย แมน้ ำ�้ ทร่ี ายลอ้ มจะหนาว เยน็ เพยี งใด แต่ตวั เธอกลบั รอ้ นวูบวาบยง่ิ นกั

๑๒๘ ♥ ศศภิ า “พเ่ี ทพ” เพราะความเงยี บงนั ระหวา่ งกนั ผลกั ดนั ใหพ้ ลอยรงุ้ ตอ้ งเอย่ บางอยา่ ง ออกไป เมอ่ื คดิ อะไรไมอ่ อกและสมองมนึ งงสบั สนจงึ ไดแ้ ต่เรยี กช่อื เขาออก ไปเท่านน้ั พลอยรุง้ ไม่แน่ใจนกั ว่าจะตอ้ งแช่นำ�้ อยู่ในออ้ มกอดของหลวงเทพ ไกรศรไปอกี นานเท่าไร ถา้ บา่ ววยั ฉกรรจค์ นหน่ึงไมว่ า่ ยนำ�้ เขา้ มาหา เอ่ยถาม อย่างเป็นห่วง พรอ้ มกบั เอ้อื มมอื มาจะช่วยประคอง ในพรบิ ตานนั้ คนทก่ี อด เธอไวก้ ข็ ยบั ตวั วา่ ยเขา้ ฝงั่ รบี พาเธอข้นึ มานงั่ บนท่านำ�้ ทนั ที “แมพ่ ลอย! เป็นอย่างไรบา้ งลูก!” คุณหญงิ ลำ� ดวนโผเขา้ มากอด เช่นเดยี วกบั นางพดุ ทร่ี อ้ งห่มรอ้ งไห ้ จะเป็นจะตายเหมอื นเคย “ลูกไมเ่ ป็นอะไรแลว้ ...ขอโทษทท่ี ำ� ใหเ้ป็นห่วงเจา้ ค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงสนั่ เพราะความหนาว ก่อนจะหนั ไปยกมือ ขอบคุณคนทน่ี งั่ คกุ เขา่ ตวั เปียกช่มุ โชกอยู่ขา้ งๆ “ขอบพระคุณค่ะพเ่ี ทพ” แสงไตใ้ นมือของบ่าวไพร่สามส่ีคนทำ� ใหม้ องเห็นกนั และกนั ได้ ชดั เจนข้นึ ชวั่ ขณะก่อนทพ่ี ลอยรุง้ จะถกู ประคองข้นึ เรอื นไปนนั้ หลวงเทพ ไกรศรเผยอรมิ ฝีปากเหมอื นจะเอ้อื นเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่สุดทา้ ยกลบั เลอื ก ทจ่ี ะน่ิงเงยี บ “ข้นึ เรอื นก่อนเถดิ พอ่ เทพ” คุณหญงิ ลำ� ดวนเอ่ยชวน แต่ชายหนุ่ม ปฏเิ สธ ท่านเองกไ็ มเ่ ซา้ ซ้ี รบี บอกขอบใจก่อนประคองแมพ่ ลอยเดนิ จากไป หลวงเทพไกรศรลุกข้นึ ยนื เอามอื ไพล่หลงั เฝ้ ามองร่างบอบบางจน ลบั ตาจงึ กา้ วลงเรอื กลบั ไปยงั เรอื นของตน ...คนื นน้ั พลอยรุง้ ไมอ่ าจรูไ้ ดเ้ลยวา่ วงหนา้ หวานละมนุ ของตนเองได้ ประทบั อยู่ในหวั ใจของใครคนหน่ึงเขา้ เสยี แลว้

๘ หม่นู กท่มี าทำ� รงั อยูบ่ นตน้ ไมร้ มิ ศาลารมิ น้�ำกกู่ อ้ งรอ้ งประสานเสยี ง ตอ้ นรบั รุ่งอรุณยามเชา้ ผูค้ นรมิ นำ�้ เร่มิ ตน้ วนั ใหมด่ ว้ ยการออกมาตกั บาตรท่ี ท่านำ�้ บา้ นของตน พลอยรุง้ เองกเ็ ช่นกนั วนั น้ีหญงิ สาวนุ่งผา้ สนี ำ�้ เงนิ แก่ ห่ม สไบเหลอื งนงั่ พบั เพยี บตรงท่านำ�้ รอพระสงฆจ์ ากวดั ใกลๆ้ นงั่ เรอื แจวผ่านมา ระหวา่ งทร่ี อเธอกแ็ วว่ เสยี งพดู คยุ อยูไ่ มไ่ กล พลนั ทห่ี นั ไปทางตน้ เสยี งกพ็ บวา่ คนทก่ี ำ� ลงั คุยกนั อยู่นนั้ คอื คณุ หญงิ นวลแขและหลวงเทพไกรศร เมอ่ื ไดป้ ระสานสายตากนั แกม้ ของพลอยรุง้ ก็รอ้ นผ่าวเพราะภาพ ยามทต่ี นเองไดบ้ ดเบยี ดแนบชดิ กายแกร่งของเขาใตน้ ำ�้ ผดุ พรายข้นึ มาอย่าง ไมใ่ หร้ ูเ้ น้ือรูต้ วั เป็นครง้ั แรกกว็ า่ ไดท้ เ่ี ธอถกู ผูช้ ายทไ่ี มใ่ ช่พอ่ กอดเช่นน้ี เมอ่ื ครงั้ คบกบั กอ้ งภพ เธอไม่เคยอนุญาตใหเ้ ขากอดอย่างสนิทชิดเช้ือมาก่อน อยา่ งมากกแ็ ค่โอบเทา่ นนั้ แต่เมอ่ื คนื เป็นเพราะเหตกุ ารณส์ ุดวสิ ยั จงึ ทำ� ใหเ้ธอ ตกอยู่ในสภาพนนั้ ไปโดยปรยิ าย ทว่า...เธอเองก็ไม่ใช่สาวรุ่นท่จี ะอ่อนไหวกบั การกอดเพยี งแค่นน้ั อกี ทง้ั ไมไ่ ดเ้ พง่ิ จะแตกเน้ือสาวจนตอ้ งรูส้ กึ ขดั เขนิ ทถ่ี กู ผูช้ ายกอดเลยสกั นิด แลว้ ตอนน้เี ธอกำ� ลงั เป็นอะไร ทำ� ไมจงึ รูส้ กึ รอ้ นวูบวาบไปทง้ั ตวั เพยี งแค่ไดส้ บ สายตาคมดุคู่นนั้ ! พลอยรุง้ รบี เบอื นสายตากลบั มา เหม่อมองอกี ฟากฝงั่ ของคูคลอง

๑๓๐ ♥ ศศภิ า และนงั่ น่ิงเงยี บอยู่เช่นนน้ั กระทงั่ พระสงฆน์ งั่ เรอื แจวผ่านมาถงึ จงึ ถวายขา้ ว กร่นุ รอ้ นในหอ่ ใบตอง พรอ้ มทงั้ ปลาแหง้ ผกั สด และนำ�้ พรกิ จากนน้ั คณุ หญงิ ลำ� ดวนจงึ ถวายของหวาน ก่อนยกมอื ไหวร้ บั พร แลว้ เก็บขา้ วของเดนิ กลบั เรอื นทนั ที หากพลอยรุง้ จะเหลยี วมามองท่านำ�้ บา้ นขา้ งๆ สกั นิด เธอคงตอ้ ง สะเท้นิ อายอกี ครงั้ ถา้ ไดร้ ูว้ ่าคนท่เี ธอหลบสายตานนั้ ทอดสายตามองเธอไม่ วางตาเลยทเี ดยี ว หลวงเทพไกรศรยนื เอามอื ไพลห่ ลงั จอ้ งมองรา่ งบอบบางทก่ี ำ� ลงั เดนิ ข้นึ เรอื นไปอย่างลมื ตวั วนั น้ีเธอห่มสไบเหลอื งนวลขบั ผวิ ใหผ้ ดุ ผ่อง ผมดำ� ขลบั ยาวถงึ กลางหลงั ดูอ่อนนุ่มราวแพรไหม ท่าทางการเดนิ เหนิ สงา่ งามเฉก เช่นสาวชาววงั ทไ่ี ดร้ บั การฝึกฝนมาอย่างดี ชายหนุ่มมองเพลนิ จนไมไ่ ดย้ นิ เสยี งเรยี กขานของคนเป็นแม่ ต่อเมอ่ื ถกู สะกดิ นนั่ ละ เขาจงึ รูส้ กึ ตวั “ขอรบั ” “มวั แต่เหมอ่ กระไรอยู่ แมถ่ ามเจา้ ไปหลายคำ� เจา้ กม็ ติ อบ” คนถกู วา่ ยกมอื ถจู มกู ตนเอง ย้มิ บางๆ ในหนา้ แลว้ รบี เขา้ ไปประคอง พาท่านข้นึ เรอื น “ขอโทษขอรบั คุณแม.่ ..เมอ่ื ครู่คณุ แมถ่ ามวา่ กระไรนะขอรบั ” “เยน็ น้ีเจา้ จกั กลบั คำ�่ ฤๅไมพ่ อ่ เทพ” “คงไมข่ อรบั คณุ แมม่ เี ร่อื งอนั ใดจกั ใชล้ ูกหรอื ขอรบั ” เมอ่ื มาถงึ เรอื น คุณหญงิ ก็หยุดบว้ นนำ�้ หมากใตต้ น้ ไมร้ มิ บนั ไดข้นึ เรอื น ก่อนจะหนั มาตอบบตุ รชายวา่ “แม่จกั ใหเ้ จา้ นำ� ผา้ แพรไปใหแ้ ม่พลอยสกั หน่อย ตอบแทนท่แี ม่ พลอยทำ� ทบั ทมิ กรอบมาใหอ้ ย่างไรละ่ ” หลวงเทพไกรศรไมไ่ ดเ้ อ่ยวา่ กระไร ทวา่ ดวงตาคมกรบิ ของตนเอง กลบั เป็นประกายข้นึ มาราวกบั พงึ ใจ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๓๑ ชายหนุ่มประคองคุณหญิงนงั่ ลงกลางเรือน ซ่งึ ยามน้ีบ่าวไพร่ยก สำ� รบั อาหารเชา้ มาตงั้ ไวเ้รยี บรอ้ ยแลว้ พลนั ทต่ี วั เขาทรุดกายลงนงั่ ตรงขา้ ม พระยาไชยเชษฐภ์ กั ดกี ก็ า้ วออกจากหอ้ ง ท่านแต่งตวั เรยี บรอ้ ยเตรยี มพรอ้ ม ออกไปทำ� งานแต่เชา้ ตรู่ “เชา้ น้ีมอี ะไรบา้ ง แมน่ วล” “ของโปรดคณุ พท่ี ง้ั นนั้ แหละค่ะ” เจา้ คณุ พยกั หนา้ รบั รูแ้ ลว้ ทรุดกายลงนงั่ ขดั สมาธิ บา่ วไพร่รบี นำ� ขนั นำ�้ มาตงั้ ไวเ้พอ่ื ใหท้ ่านลา้ งมอื ก่อนรบั ประทาน เมอ่ื เร่มิ ลงมอื รบั ประทานมาไดส้ กั พกั ท่านกเ็ อ่ยวา่ “ฝากบอกแมพ่ ลอยดว้ ยหนาวา่ ฝอยทองทท่ี ำ� มาใหเ้มอ่ื คนื อร่อยนกั ” คณุ หญงิ จงึ ฝากคำ� นนั้ ใหห้ ลวงเทพไกรศรนำ� ไปบอกแมพ่ ลอยในเยน็ วนั น้ี ระหวา่ งนน้ั ท่านกเ็ ปรยๆ วา่ เป็นกงั วลเร่อื งวุน่ วายทเ่ี กดิ ในอกี ฟากฝงั่ คู คลอง “วา่ กนั วา่ ยงั จบั คนรา้ ยเมอ่ื คนื มไิ ดเ้ลยใช่ไหม พอ่ เทพ” “ใช่ขอรบั ตอนรุ่งสางคนของลูกมาส่งขา่ ววา่ ทางคณุ พระอาญาศกั ด์ิ ประกาศใหร้ ะวงั คนรา้ ยทช่ี ่อื อา้ ยทบั คนน้ีไวใ้ หด้ .ี ..คุณพระท่านกลวั วา่ มนั จะ ไปปลน้ บา้ น หรอื ฆ่าขม่ ขนื ใครเขาอกี ” “คณุ พระ! ถงึ กบั ฆ่าขม่ ขนื เลยรึ ไยจงึ โหดเห้ยี มปานนนั้ !” ความกงั วล ใจทำ� ใหท้ ่านเป็นกงั วลจนรบั ประทานอะไรไมล่ ง เจา้ คุณจงึ ตอ้ งเอ่ยปลอบ “บา่ วไพร่บา้ นเราออกเยอะแยะ มติ อ้ งกลวั ไปดอก” “บา้ นเรานอ้ งมหิ ่วงเท่าไรดอกค่ะคุณพ่ี แต่บา้ นเจา้ คณุ สุรศกั ด์เิ สนา สคิ ะ น่าห่วง ยง่ิ ตอนน้ีแมพ่ ลอยโตเป็นสาวแลว้ ดว้ ย กลวั อา้ ยคนรา้ ยมนั เหน็ แลว้ หนา้ มดื ตามวั จบั ตวั แมพ่ ลอยไป...” เจา้ คุณไดย้ นิ แลว้ ส่ายหนา้ อย่างไม่ เหน็ ดว้ ย “เจา้ คดิ มากเกนิ ไปแลว้ แมน่ วล บา้ นขนุ นำ�้ ขนุ นางเช่นน้มี นั คงมกิ ลา้ ” แมจ้ ะไดร้ บั คำ� ปลอบใจเป็นคำ� รบสอง คณุ หญงิ นวลแขกย็ งั อดกำ� ชบั

๑๓๒ ♥ ศศภิ า หลวงเทพไกรศรไมไ่ ดว้ า่ “เยน็ น้ีพอ่ เทพลองไปตรวจตราดูหน่อยเถดิ ” “ขอรบั คุณแม”่ ชายหนุ่มรบั คำ� โดยไมค่ ดั คา้ นแต่อย่างใด วนั ท่ีสองของการกลบั มาอยู่บา้ น พลอยรุง้ ไม่ไดอ้ อกไปเท่ียวไหน เพราะไมม่ คี นพาเทย่ี ว ครนั้ จะใหน้ างพดุ พาไปก็คงไมไ่ ดเ้ ร่อื ง เพราะนบั แต่ เขา้ มารบั ใชค้ ณุ หญงิ ลำ� ดวนกไ็ มเ่ คยไดอ้ อกไปเปิดหูเปิดตาทไ่ี หนสกั ที สดุ ทา้ ย หากเธอตอ้ งการไปเทย่ี วแลว้ ละ่ ก็ คงตอ้ งรอหลวงเทพไกรศรหรอื ไมก่ ห็ ลวง บวรฤทธเิ ดชมาพาเทย่ี วเหมอื นเมอ่ื ครง้ั ยงั เป็นเดก็ สองวนั น้ีพลอยรุง้ จงึ ช่วย แมร่ อ้ ยมาลยั พบั ผา้ จบี สไบ เยบ็ หมอนและทำ� อาหารดงั เช่นกลุ สตรชี าวสยาม ทวั่ ไปพงึ กระทำ� “เจา้ จกั ใหบ้ ่าวไพร่มนั ทำ� อะไรตามใจชอบมไิ ดด้ อกหนาแม่พลอย ตอ้ งยนื ควบคุมกำ� ชบั ใหด้ ”ี นบั แต่มาอยูใ่ นร่างแมพ่ ลอย หญงิ สาวสงั เกตเหน็ มาตลอดวา่ บา่ วไพร่ ในเรอื นใหญ่ทง้ั รกั ทง้ั เทดิ ทูนคณุ หญงิ ลำ� ดวนมากเพยี งใด แมแ้ ต่ทาสบางคน เมอ่ื ไดเ้งนิ มาไถต่ วั เองแลว้ กลบั ไมย่ อมไปไหน ‘บา่ วขออยู่รบั ใชค้ ณุ ท่านเช่นน้ีต่อไปเจา้ ค่ะ’ สว่ นใหญ่มกั พดู กนั วา่ จะขอรบั ใชท้ า่ นเจา้ คณุ กบั คณุ หญงิ จนกวา่ ชวี ติ จะหาไม่ ผิดกบั บ่าวไพร่ของเรือนเลก็ ท่ีแมจ้ ะกม้ หนา้ กม้ ตารบั ใชค้ ุณเพ็ญ เป็นอย่างดกี ็ตาม แต่ทท่ี ำ� ไปหาใช่เพราะความรกั และเทดิ ทูนไม่ ส่วนใหญ่ เป็นเพราะความกลวั เสียมากกว่า เม่ือหลายปีก่อน เธอไดย้ ินคุณเพ็ญ ตะโกนเอด็ ตะโรไม่เวน้ แต่ละวนั บางวนั ก็ถงึ ขนั้ เฆ่ยี นตจี นบ่าวคนนนั้ จบั ไข ้ เลยทเี ดียว และดว้ ยเหตุน้ีกระมงั ท่ที ำ� ใหท้ าสในเรือนเลก็ ปรารถนาจะไถ่ ตวั อย่างกระเห้ยี นกระหอื รอื นานวนั เขา้ บา่ วไพร่ในเรอื นเลก็ ยง่ิ นอ้ ยลงๆ ทกุ ที ผดิ กบั เรอื นใหญ่

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๓๓ ทม่ี ากเสยี จนแทบไมม่ ที อ่ี ยู่ทน่ี อนกนั แลว้ พระยาสุรศกั ด์ิเสนาจงึ เกณฑค์ น มาสรา้ งเรอื นใหบ้ า่ วไพร่อยู่อกี เรอื นรมิ กำ� แพงอกี ดา้ นหน่ึง หลายปีทผ่ี ่านมา ผูค้ นในบา้ นจึงเร่ิมมากข้นึ ไม่เงยี บเหงาเหมอื นเม่อื ครงั้ เธอมาอยู่ใหม่ๆ อกี ต่อไป “ยามใดทแ่ี มพ่ ลอยออกเรอื น แมพ่ ลอยจำ� ตอ้ งควบคุมบ่าวไพร่ให ้ อยู่ในโอวาท ใหค้ นทง้ั รกั ทงั้ เกรง มใิ ช่หวาดกลวั ” คุณหญิงรอ้ งสงั่ บ่าวไพร่ไป ก็สอนเธอไป จนกระทงั่ ตกเย็น หลงั จากบา่ วไพร่ทำ� อาหารคาวหวานเสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ ทา่ นจงึ ไปเอนหลงั ใน หอ้ ง ส่วนพลอยรุง้ นน้ั ลงไปเดนิ เลน่ ขา้ งลา่ ง ดว้ ยความท่อี ยู่ในกรอบในระเบยี บมานาน หญิงสาวจึงอยากจะ ทำ� อะไรบางอย่างทม่ี นั ...นอกลูน่ อกทางบา้ ง พลอยรุง้ กลบั เขา้ ไปในหอ้ ง ควา้ โจงมานุ่ง จากนนั้ จงึ รบี เดนิ ลงเรอื น มาหยุดยนื ใตต้ น้ ไมใ้ หญ่ กม้ มองสำ� รวจตวั เองวา่ สวมโจงแน่นหนาดแี ลว้ จงึ หนั มองซา้ ยขวา เหน็ วา่ ‘ทางสะดวก’ เลยค่อยๆ ปีนป่ายข้นึ ตน้ ไมต้ น้ นน้ั ตง้ั ใจ จะข้นึ ไปนงั่ กนิ ลมชมววิ ดา้ นบน จะไดแ้ อบมองบา้ นขา้ งๆ ดว้ ยวา่ พวกบา่ วไพร่ ทำ� อะไรกนั บา้ ง เผลอๆ เธออาจจะไดเ้หน็ หลวงเทพไกรศรอกี ดว้ ย อยากรูน้ กั วา่ เวลาอยูบ่ า้ น เขาจะวางตวั เกก๊ และเงยี บขรมึ เหมอื นอยูต่ ่อหนา้ คนอน่ื ๆ หรอื ไม่ ยงั ไมท่ นั ทเ่ี ธอจะปีนข้นึ ไปดงั ใจหวงั นางพดุ กว็ ง่ิ กระหดื กระหอบเขา้ มาหาแลว้ ตะโกนโหวกเหวกราวมเี หตรุ า้ ยถงึ ขน้ั คอขาดบาดตายอย่างไรอย่าง นน้ั ! “ตายแลว้ ! คุณหนู! อย่าปีนเจา้ ค่า!” “เบาๆ สพิ พ่ี ดุ ! เดยี๋ วแมก่ ต็ ่นื ข้นึ มาหรอก! พลอยไมอ่ ยากถกู เฆ่ยี น นะ!” “อา้ ว...ถา้ คุณหนูมอิ ยากถกู เฆ่ยี น กอ็ ย่าทำ� เยย่ี งน้ีสเิ จา้ คะ” พลอยรุง้ ถอนหายใจเฮอื ก ทำ� เป็นไมไ่ ดย้ นิ เสยี งของพเ่ี ล้ยี ง รบี ถลก

๑๓๔ ♥ ศศภิ า โจงข้นึ มาสูงจนเหน็ ขาอ่อนแลว้ ปีนป่ายต่อไป เหน็ ดงั นนั้ นางพดุ ลมแทบจบั อยากจะตะโกนหา้ มกเ็ กรงคณุ หญงิ จะไดย้ นิ แลว้ คณุ หนูของนางจะโดนเฆย่ี น สุดทา้ ยเมอ่ื ทำ� อะไรไมไ่ ดจ้ งึ หนั รหี นั ขวางอยู่เช่นนน้ั กระทงั่ มองเหน็ ใครคนหน่ึงเดนิ ผ่านประตูรว้ั เขา้ มา นางพดุ จงึ เหน็ ทางสวา่ ง รอ้ งเรยี กผูม้ าเยอื นอย่างดใี จยง่ิ “คุณหลวง!” เพราะคำ� วา่ ...คุณหลวงนนั่ เอง ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ สะดุง้ ตกใจแลว้ พลดั ตกลงจากตน้ ไม ้ ร่วงหลน่ ลงพ้นื กน้ กระแทกใหไ้ ดอ้ าย พลกั่ ! เสยี งร่างแน่งนอ้ ยกระทบพ้นื เรียกใหค้ นทถ่ี อื ห่อผา้ ไวใ้ นออ้ มกอด ปราดเขา้ มาคกุ เขา่ ตรงหนา้ ยงั ไมท่ นั เอ่ยถาม พลอยรุง้ กร็ อ้ งโอดครวญอย่าง เจบ็ ปวด สองตาของเธอยงั ปิดอยูจ่ งึ ไมเ่ หน็ วา่ ยามน้หี ลวงเทพไกรศรกำ� ลงั จอ้ ง มองใบหนา้ เหยเกของเธออย่างตง้ั อกตงั้ ใจ “เป็นอย่างไรบา้ ง แมพ่ ลอย” เสยี งหา้ วลกึ ทอ่ี ยู่ใกล.้..ใกลม้ ากถงึ ขนาดน่าจะเอ้อื มมอื ถงึ ทำ� ใหค้ น ตกตน้ ไมร้ บี ลมื ตาโพลง เหน็ วา่ ใบหนา้ ของหลวงเทพไกรศรลอยเด่นอยู่เหนอื ศีรษะ อารามตกใจทำ� ใหเ้ธอกล้งิ ตวั หลบออกห่าง โดยไมไ่ ดค้ ำ� นึงเลยวา่ การ กระทำ� เช่นนน้ั มนั ห่างจากคำ� วา่ กลุ สตรแี ละน่าขบขนั เพยี งใด “คุณหนู! ทำ� กระไรเจา้ คะ! ลงไปเกลอื กกล้งิ บนพ้นื ทำ� ไมเจา้ คะ เปรอะเป้ือนไปหมด!” ถอ้ ยคำ� นน้ั ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ รูส้ กึ ตวั หญงิ สาวลกุ ข้นึ นงั่ รบี ยกมอื ขา้ ง หน่ึงปิดหนา้ ทำ� ท่าทางราวกบั ปดั ฝุ่นผงตามไรผม แต่แทจ้ รงิ แลว้ เธอกำ� ลงั หลบหนา้ หลบตา เพราะรูว้ ่าตอนน้ีตนเองคงหนา้ แดงกำ�่ เป็นลูกตำ� ลงึ เลยที เดยี ว “ลกุ ไหวฤๅไม่ ใหพ้ ช่ี ่วยเถดิ ” ชายหนุ่มย่ืนผา้ แพรใหน้ างพุดช่วยถอื แลว้ ปราดเขา้ มาประคอง

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๓๕ พลอยรุง้ ซง่ึ ยงั นงั่ อยู่บนพ้นื อย่างรวดเร็วโดยไมใ่ หเ้ธอตง้ั ตวั เพยี งอดึ ใจร่าง เลก็ กล็ อยหวอื สู่ออ้ มกอดของเขาในบดั ดล ตอนนนั้ พลอยรุง้ กม้ หนา้ งุด ค้ิวขมวดเขา้ หากนั เพราะความเจ็บ สะโพก หากทแ่ี ย่กวา่ อะไรทง้ั หมดคอื ความอบั อาย ...ยายพลอยเอย๊ ! กลุ สตรชี าววงั อยา่ งเธอนอกจากจะตกตน้ ไมใ้ หเ้ขา หวั เราะเยาะแลว้ ยงั ไปนอนเกลอื กกล้งิ บนพ้นื อกี แลว้ ทนี ้ีจะเอาหนา้ ไปไว ้ ทไ่ี หนดลี ะ่ เน่ีย! อยากแทรกแผ่นดนิ หนจี รงิ จรงิ๊ ใหต้ ายเถอะ! เจา้ ตวั เมม้ ปาก ไมย่ อมสบตาคนตวั โตแมแ้ ต่นอ้ ย แต่กลบั หนั ไปมอง นางพดุ ดว้ ยสายตาออ้ นวอน เหน็ ดงั นนั้ พเ่ี ล้ยี งจงึ ปร่เี ขา้ มาหา “คุณหลวงเจา้ ขา อฉิ นั วา่ ...” เหลอื มองหนา้ แดงกำ�่ ของคุณหนูของ ตนแลว้ กลนื นำ�้ ลายลงคอเลก็ นอ้ ย ก่อนอาจเอ้อื มบอกหลวงเทพไกรศรวา่ “ให ้ อฉิ นั ประคองคุณหนูเองเถดิ เจา้ ค่ะ” หลวงเทพไกรศรตวดั สายตามามอง สหี นา้ ยงั เรยี บเฉย หากแกม้ ทง้ั สองดูเหมอื นจะซบั สเี ร่อื ข้นึ มาเลก็ นอ้ ย ชายหนุ่มรบี ปลอ่ ยออ้ มแขนทก่ี อดรดั ร่างบางไวโ้ ดยพลนั ราวกบั เธอเป็นของรอ้ น “ออ้ ...นนั่ ส”ิ ตามมาดว้ ยคำ� พดู สนั้ ๆ ราวกบั ไมร่ ูว้ า่ จะพดู สง่ิ ใดไดด้ ี กวา่ น้ีแลว้ กระนนั้ หลวงเทพไกรศรเอ้อื มมอื ไปควา้ ห่อผา้ แพรมาถอื ไว ้ แลว้ ยกมอื ขา้ ง หน่ึงถจู มกู ของตวั เอง ท่าทางเหมอื นคนไมร่ ูว้ า่ จะวางตวั อย่างไรถกู ต่อเมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งใสๆ ของแมพ่ ลอยนนั่ ละ จงึ ลดมอื ลงแลว้ เงยหนา้ มองสบตา “ขอบพระคุณค่ะพเ่ี ทพ” ดวงตากลมโตทเ่ี ขามองเหน็ ยามน้ี ดำ� ขลบั ราวนลิ เน้อื ดแี ละมปี ระกาย สดใสระยบิ ระยบั เรอื งรอง ยามมองสบละมา้ ยเขายนื อยู่ท่ามกลางดวงตะวนั ยามเยน็ ทอแสงอบอ่นุ มไิ ดร้ อ้ นแรงเฉกเช่นยามเทย่ี งวนั แต่อย่างใด “พเ่ี ทพมาพบคุณแมห่ รอื คะ” “จะ้ ”

๑๓๖ ♥ ศศภิ า “เช่นนนั้ เชญิ พเ่ี ทพข้นึ เรอื นค่ะ” วา่ พลางคลำ� สะโพกป้อยๆ ก่อนจะ เดนิ กะเผลกนำ� เขาข้นึ เรอื นไป เม่ือข้ึนมาบนเรือน พลอยรุง้ จึงใหน้ างพุดไปแจง้ แก่คุณหญิง ลำ� ดวนหากท่านไมไ่ ดน้ อนหลบั วา่ หลวงเทพไกรศรมาพบ แลว้ เรยี กบา่ วไพร่ ใหน้ ำ� นำ�้ ทา่ และเชย่ี นหมากออกมาตอ้ นรบั ในสมยั น้ผี ูค้ นสว่ นใหญ่เค้ยี วหมาก อยู่เป็นนิจ นบั แต่รุ่นหนุ่มสาวไปจนถงึ ผูส้ ูงวยั หากก็น่าแปลกทห่ี ลวงเทพ ไกรศรไมเ่ หมอื นใครอน่ื ชายหนุ่มไมไ่ ดเ้ ค้ยี วหมาก หรอื อาจจะเค้ยี วแต่คง เป็นบางครง้ั บางคราว ฟนั ทเ่ี รยี งตวั เป็นระเบยี บของเขาจงึ ไมด่ ำ� เหมอื นของ คนทวั่ ๆไป แต่ถงึ แมจ้ ะเหน็ วา่ ฟนั ของเขาสะอาดเพยี งใดก็ยงั จำ� ตอ้ งตอ้ นรบั เขาดว้ ยเชย่ี นหมากอยู่ดี ดว้ ยถอื วา่ เป็นธรรมเนยี มการตอ้ นรบั ในเวลานน้ั พลอยรุง้ เดนิ นำ� มายงั กลางเรือนซ่งึ เป็นท่รี บั ประทานอาหารทงั้ เชา้ กลางวนั และเยน็ ตรงหนา้ เธอเป็นโตะ๊ ไมต้ วั เต้ยี ทรงสเ่ี หลย่ี มจตั รุ สั ยามน้ีมี มะปรางทย่ี งั ควา้ นเมด็ ไมเ่ สรจ็ วางตงั้ อยู่ “พเ่ี ทพนงั่ ก่อนสคิ ะ” หญงิ สาวเอ่ยเสยี งใส พรอ้ มทงั้ ใชม้ อื ปดั ดนิ เฉอะแฉะทเ่ี ปรอะเป้ือน ตวั ออก แต่พอนึกไดว้ า่ การกระทำ� เช่นนน้ั เป็นการไมส่ มควร จงึ รามอื แลว้ ขอตวั ไปเปลย่ี นชดุ ในหอ้ ง ก่อนจะไปเธอยงั ไมว่ ายกำ� ชบั ใหบ้ า่ วไพร่บนเรอื น คอยดูแลชายหนุ่มใหด้ ี ใชเ้ วลาไมน่ าน พลอยรุง้ กก็ ลบั ออกมาจากหอ้ งพรอ้ มกบั สวมผา้ นุ่ง ตวั เดมิ ทเ่ี พง่ิ ถอดไปก่อนหนา้ น้ี อารามรบี เร่งเพราะไมอ่ ยากใหแ้ ขกนงั่ รอนาน จงึ เกอื บจะสะดดุ ธรณีประตูเขา้ ร่างเลก็ แทบจะลม้ คะมำ� ยงั ดที เ่ี กาะประตูหอ้ ง ไวไ้ ด้ สภาพของเธอในตอนนนั้ คงประดกั ประเดดิ พอดู คณุ หญงิ ทก่ี ำ� ลงั เดนิ ออกจากหอ้ งถงึ กบั ยกมอื ทาบอก หนั ไปมองหนา้ นางพดุ ทป่ี ระคองทา่ นไมห่ า่ ง แลว้ ส่ายหนา้ อย่างระอา พลอยรุง้ ไดแ้ ต่ส่งย้มิ จดื เจอ่ื นไปให ้ แลว้ จบั ผา้ นุ่ง กบั สไบสเี หลอื ง

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๓๗ นวลใหเ้ ขา้ ท่ี จากนน้ั จงึ กา้ วเดนิ ต่อไป ตอนนนั้ เองทเ่ี ธอสงั เกตเหน็ วา่ หลวง เทพไกรศรไมไ่ ดน้ งั่ ขดั สมาธหิ รอื พบั เพยี บแต่อยา่ งใด แต่กลบั ทำ� ทา่ ทางแปร่ง แปลก ก่งึ นงั่ ก่งึ ลกุ อย่างไรไมท่ ราบได้ พลนั ทเ่ี ธอหนั ไปสบตา เขากเ็ สไปมอง ทางอน่ื แลว้ ทรุดกายลงนงั่ พบั เพยี บเรยี บรอ้ ย แบบทเ่ี ธอเคยนึกชมเมอ่ื หลาย ปีก่อน “กระผมมารบกวนหรอื เปลา่ ขอรบั ” “โฮย้ ! รบกวนอาไร!้ พอ่ เทพ นา้ ดใี จเสยี อกี ทพ่ี อ่ เทพมาหา” วา่ พลาง ทรุดนงั่ ลงตรงขา้ มกบั ผูม้ าเยอื น นางพดุ นงั่ พบั เพยี งหา่ งออกไป ขณะทพ่ี ลอย รุง้ เพง่ิ เดนิ มาถงึ กำ� ลงั ลงั เลวา่ จะนงั่ ตรงไหน คณุ หญงิ จงึ ตบมอื ลงบนพ้นื ไม ้ ขา้ งกายท่าน เมอ่ื พลอยรุง้ นงั่ เรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ ชวนคุยต่อไปวา่ “หมนู่ ้ีนา้ มไิ ดพ้ บหนา้ พอ่ เทพเลย งานหนกั มากนกั หรอื ” “พอสมควรขอรบั ” ตอบพรอ้ มกบั ย่นื ห่อผา้ แพรในมอื ใหก้ บั ท่าน “คณุ แมฝ่ ากมาใหค้ ณุ นา้ กบั แมพ่ ลอยขอรบั ” เขาเหลอื บสายตามามองเธอเพยี งชวั่ ขณะ ดวงตาสดี ำ� สนิทสานสบ ดวงตาเธอ ก่อเกดิ ความรูส้ กึ แปลกๆ ในหวั ใจ ไมร่ ูว้ า่ เป็นเพราะทำ� ตวั ‘เป่ิน’ ต่อหนา้ เขา หรอื เพราะอะไรกนั แน่ “ฝากขอบใจแมน่ วลดว้ ยหนา” “พลอยกฝ็ ากขอบพระคณุ ดว้ ยค่ะ” เธอกระพมุ่ มอื ไหว ้ก่อนกม้ หนา้ กม้ ตานำ� มะปรางมาควา้ นเมด็ ออก “คุณแม่ใหก้ ระผมมาดูความเรียบรอ้ ยดว้ ยขอรบั คุณนา้ คงไดย้ นิ ขา่ วแลว้ กระมงั ขอรบั วา่ เมอ่ื คนื มอี า้ ยผูร้ า้ ยคนหน่ึงมนั หลบหนมี าแถวน้ี” “จะ้ พอ่ เทพ คนของเจา้ คุณแวะมาส่งขา่ วแลว้ ละ่ นา้ เองกห็ วนั่ ๆ อยู่ เหมอื นกนั เลยใหบ้ า่ วไพร่หนุ่มมนั คอยเฝ้ าเวรยามรอบๆ ไวแ้ ลว้ แต่ก็มริ ูว้ า่ จกั ไดเ้ร่อื งฤๅไม”่ “ประเดยี๋ วก่อนกลบั เรอื น กระผมจะลองตรวจตราดู โดยเฉพาะตรง

๑๓๘ ♥ ศศิภา สวนผลไมห้ ลงั เรอื นคงตอ้ งดูละเอยี ดสกั หน่อย” คณุ หญงิ เอ่ยขอบใจ ชวนคยุ เร่อื งสพั เพเหระ ก่อนจบบทสนทนานนั้ ดว้ ยการชวนชายหนุ่มรบั ประทานอาหารเยน็ ดว้ ยกนั “ใกลถ้ งึ เวลาเจา้ คณุ กลบั เรอื นแลว้ พอ่ เทพอยู่ทานขา้ วดว้ ยกนั ก่อน เถดิ ” “ขอบพระคณุ ขอรบั คณุ นา้ แต่ไวโ้ อกาสหนา้ ดกี วา่ ขอรบั คณุ แมข่ อง กระผมช่วงน้กี บ็ น่ ๆ วา่ มคิ ่อยไดเ้หน็ หนา้ ทา่ นคงอยากใหก้ ระผมกลบั ไปทาน กบั ทา่ นขอรบั ” ระหวา่ งพดู หลวงเทพไกรศรไมไ่ ดเ้หลอื บแลไปยงั ร่างอรชรซง่ึ กำ� ลงั ควา้ นเม็ดมะปรางอย่างตง้ั อกตงั้ ใจเลยแมแ้ ต่นอ้ ย ต่อเม่อื กำ� ลงั จะ ลากลบั ถงึ ไดต้ วดั สายตามอง ตง้ั ใจไวว้ า่ จะมองผ่านๆ เพยี งชวั่ เส้ยี วขณะจติ ทวา่ ...ทา้ ยทส่ี ุดแลว้ คนทไ่ี มเ่ คยมองสตรคี นใด อย่างจรงิ ๆ จรงั ๆ กลบั ละ สายตาจากใบหนา้ หวานละมนุ ของแมพ่ ลอย ไมไ่ ดเ้ลย แมว้ งหนา้ นวลดูเรยี บเฉย หากกช็ วนมอง ย่ิงริมฝีปากเต็มอ่ิมท่ีเมม้ นอ้ ยๆ ยามเจา้ ตวั ขยบั มดี ในมอื นนั้ ย่ิง น่ามองเขา้ ไปใหญ่ ไม่รูว้ ่าหลวงเทพไกรศรลมื ตวั มองแม่พลอยอยู่นานเท่าใด มารูส้ กึ ตวั กต็ อนไดย้ นิ เสยี งกระแอมกระไอของคุณหญงิ ลำ� ดวนนนั่ ละ ร่างสูงใหญ่รบี หลบุ สายตาลงตำ�่ ลกุ ข้นึ นงั่ บนสน้ เทา้ แลว้ รบี ยกมอื ไหวล้ าท่านเสยี โดยเรว็ “กระผมจกั ไปตรวจตราโดยรอบก่อนกลบั เรอื นขอรบั ” ท่านพยกั หนา้ แลว้ หนั ไปพดู กบั บตุ รสาววา่ “แมพ่ ลอย...ลงไปดูแลพอ่ เทพเขาหน่อยเถดิ ” ก่อนเหลอื บมองนาง พดุ ซง่ึ นงั่ สงบเสงย่ี มอยู่ทางดา้ นหลงั เป็นเชงิ ใหเ้ดนิ ตามไปดว้ ย พลอยรุง้ รบั คำ� เบาๆ วางงานในมอื ลงแลว้ เงยหนา้ มองสบดวงตาคม กลา้ ของหลวงเทพไกรศร ดวงตาคู่น้แี มไ้ มร่ ะยบั วบั หวาน แต่กลบั ทรงอานุภาพ ยง่ิ นกั มองสบเพยี งเส้ยี ววนิ าทกี ท็ ำ� ใหเ้ธอใจเตน้ แรงไดอ้ ยา่ งน่าประหลาดใจ...

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๓๙ ชวั่ ชวี ติ น้ีพลอยรุง้ ไมเ่ คยรูส้ กึ เช่นน้ีมาก่อน แมย้ ามตอบตกลงคบกบั กอ้ งภพ ความรูส้ กึ ในตอนนนั้ กบั ตอนน้ีกลบั ต่างกนั อย่างส้นิ เชงิ ตอนนน้ั เธอใจเตน้ ไมเ่ ป็นสำ�่ เลอื ดสูบฉีดเพราะความดใี จ มคี วาม ขวยเขนิ เลก็ ๆ แบบสาวนอ้ ยรบั รกั คนทแ่ี อบปล้มื ตอนน้ีใจของเธอเตน้ แรงเหมอื นกนั แต่เป็นการเตน้ ทส่ี ะเปะสะปะ สบั สนวนุ่ วาย เรอื นกายรอ้ นผะผา่ วราวกบั มใี ครนำ� ไฟมาสมุ ไว ้ทม่ี ากกวา่ ความ ขวยเขนิ คือเธอวางตวั ไม่ถูก ไม่รูว้ ่าจะย้ิมใหเ้ ขาหรือทำ� สีหนา้ เรียบเฉยดี สุดทา้ ย...พลอยรุง้ ก็ทำ� ตวั เองขายหนา้ จนได้ เมอ่ื มดี ปลอกผลไมป้ ลายยาว โคง้ ในมอื แทนทจ่ี ะกรดี ผา่ นเน้อื มะปราง แต่มนั กลบั ทำ� ใหน้ ้วิ ช้ขี องเธอไดเ้ลอื ด อย่างน่าอาย “โอย๊ !” พลอยรุง้ รอ้ งโอดโอยเพราะความเจบ็ รบี ท้งิ มดี และมะปราง ก่อน ยกน้ิวช้ที เ่ี ลอื ดไหลซบิ ๆ ข้นึ มาดูอย่างตกใจ กำ� ลงั จะใชน้ ้ิวโป้งปิดบาดแผล ของตน แต่กต็ อ้ งสะดุง้ เมอ่ื ใครคนหน่ึงพรวดพราดเขา้ มาหา ดงึ มอื เธอไปจบั ไวอ้ ยา่ งทะนุถนอม แลว้ หยบิ ผา้ เชด็ หนา้ ออกมาจากกระเป๋าเส้อื แลว้ บรรจงซบั เลอื ดใหอ้ ย่างอ่อนโยน นางพดุ ทก่ี ำ� ลงั จะถลาเขา้ มาหายนื อ้งึ กะพรบิ ตาปรบิ ๆ อยูอ่ ดึ ใจ ก่อน จะไดส้ ตริ บี เรยี กบา่ วไพร่ใหเ้ตรยี มนำ�้ มาลา้ งแผล พลอยรุง้ เองก็มองจอ้ งเส้ียวหนา้ ท่ีกม้ สำ� รวจบาดแผลของเธอ อย่างอ้งึ ๆ...ไมค่ ดิ วา่ แมจ้ ะผ่านมาถงึ หกปี หลวงเทพไกรศรกจ็ ะยงั ใจดกี บั แม่ พลอยไมเ่ ปลย่ี นแปลงเลยแมแ้ ต่นอ้ ย ชวั่ ขณะ...หญงิ สาวอดซาบซ้งึ กบั ความหว่ งใยนน้ั ไมไ่ ด้กระทงั่ เขาเงย หนา้ มองสบตาเธอ ความซาบซ้งึ จงึ แปรเปลย่ี นเป็น...ขดั เขนิ อกี ครา ...จะเขนิ อะไรนกั หนา ยายพลอยเอย๋ ! อายุอานามกป็ าเขา้ ไปเกอื บ สามสบิ แลว้ ยงั จะเขนิ อะไรอกี !

๑๔๐ ♥ ศศภิ า พลอยรุง้ ต่อว่าตวั เองในใจ พยายามดงึ มอื ออกจากมอื ใหญ่หยาบ กรา้ น คราแรกเขาเหมอื นย้อื ยุดไวไ้ มย่ อมปลอ่ ย ต่อเมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งคณุ หญงิ เอ่ยถามนนั่ ละ หลวงเทพไกรศรกร็ บี ปลอ่ ยมอื เธอทนั ควนั ทเี ดยี ว “เป็นอย่างไรบา้ ง แผลลกึ ฤๅไมแ่ มพ่ ลอย” “ไมล่ กึ เจา้ ค่ะ คุณแม”่ พลอยรุง้ ตอบเสยี งเบา ก่อนยน่ื มอื ใหน้ างพดุ ทำ� แผล ส่วนหลวงเทพไกรศรนนั้ หนั ไปไหวล้ าคณุ หญงิ อกี ครงั้ ก่อนเอ่ยวา่ “แมพ่ ลอยอยู่บนเรอื นเถดิ มติ อ้ งลำ� บากลงไปดูแลพด่ี อก” “พเ่ี ทพอตุ ส่าหส์ ละเวลามาตรวจตราให ้ พลอยจะใหพ้ เ่ี ทพเดนิ รอบ เรอื นคำ�่ ๆ มดื ๆ คนเดยี วไดย้ งั ไงกนั คะ” เม่ือนางพุดพนั ผา้ สีขาวรอบน้ิวช้ีของเธอแลว้ เอาเศษผา้ รดั ไว ้ เรยี บรอ้ ยแลว้ พลอยรงุ้ กล็ กุ ข้นึ ยนื แลว้ เช้อื เชญิ หลวงเทพไกรศรลงไปขา้ งลา่ ง ยามนน้ั ความมดื เร่ิมคลค่ี ลุมโดยรอบบริเวณจงึ ทำ� ใหม้ องอะไรไม่ ถนดั นกั พลอยรุง้ เรยี กใหบ้ า่ วสองสามคนมาถอื ไตเ้ดนิ นำ� นางพดุ เดนิ ตามมา แต่รง้ั ฝีเทา้ อยู่ทา้ ยขบวน “พเ่ี ทพจะไปดูทส่ี วนก่อนใช่ไหมคะ” เม่อื อีกฝ่ ายพยกั หนา้ เธอจึงสงั่ ใหบ้ ่าวเดินนำ� ไปทางนน้ั ระหว่าง ทางหลวงเทพไกรศรเวน้ ระยะห่างเดนิ เธอพอสมควร สองตากวาดมองรอบ กายอย่างละเอียดลออ กระทงั่ สำ� รวจรอบสวนแลว้ ไม่พบส่ิงใดผิดปกติ เขาจงึ เดนิ เลาะรมิ รวั้ เพอ่ื ใหแ้ น่ใจวา่ ไมม่ คี นแปลกหนา้ มาแอบซ่อนอยู่ “แถวน้ีมแี ต่บา้ นขนุ นางทง้ั นน้ั พลอยวา่ คนรา้ ยคงไมก่ ลา้ มาวุน่ วาย หรอกค่ะ” “ถงึ อย่างนน้ั กค็ วรระวงั ไวก้ ่อน” เขาเอ่ยเสยี งเขม้ ...เขม้ เสยี จนพลอยรุง้ ชกั หมนั่ ไสเ้ลก็ ๆ ค่อนขอดใน ใจวา่ เขายงั ข้เี กก๊ อยู่เหมอื นเดมิ ไมเ่ ปลย่ี นเช่นกนั ! หลวงเทพไกรศรหนั ไปสงั่ บา่ ววยั ฉกรรจใ์ หผ้ ลดั เปลย่ี นเวรเดนิ รอบ เรอื นเสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ หนั มาเอ่ยลาเธอ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๔๑ “พค่ี งตอ้ งกลบั เรอื นแลว้ ” “ขอบพระคณุ ค่ะพเ่ี ทพ” เธอยกมอื ไหว ้กม้ หนา้ จรดปลายน้วิ กบั หวา่ ง ค้วิ หลวงเทพไกรศรยน่ื มอื ออกมารบั ไหว ้ สมั ผสั นนั้ นุ่มนวลเหมอื นหลายปี ก่อน แต่คราวน้ีเขาไมย่ อมปลอ่ ยมอื เธองา่ ยๆ แมเ้มอ่ื พลอยรุง้ เงยหนา้ ข้นึ มา แลว้ มอื หยาบกรา้ นยงั กมุ มอื เธอแน่นไมค่ ลายแมเ้พยี งนิด “พเ่ี ทพ...” หญงิ สาวขยบั มอื ยกุ ยกิ พลางเลกิ ค้วิ มองคนตรงหนา้ อยา่ ง สงสยั “...มเี ร่อื งอะไรจะคุยกบั พลอยอกี หรอื คะ” “เจา้ จกั อยู่เรอื นอกี ก่วี นั ” “คงอกี เจด็ แปดวนั ค่ะ” หลวงเทพไกรศรพยกั หนา้ รบั รู ้ ลดมอื ลง ยอมปลอ่ ยมอื ของเธอให ้ เป็นอสิ ระ ถงึ กระนนั้ ความรอ้ นผะผ่าวยงั ระอบุ นผวิ เน้ือกระทงั่ เธอเดนิ มาส่ง เขาทป่ี ระตูรวั้ จงึ ค่อยๆ จางหาย “อกี สองวนั พจ่ี กั พาเจา้ ไปดูมหรสพ เจา้ อยากไปฤๅไม”่ “มหรสพหรอื คะ ทไ่ี หนคะ” “เจา้ มริ ูด้ อกรวึ ่าวนั น้ีขบวนเรอื แห่พระพทุ ธรูปองคใ์ หญ่จากสุโขทยั มาถงึ พระนครแลว้ พระพทุ ธเจา้ อยู่หวั ...” วา่ พลางพนมมอื ยกข้นึ เหนอื ศีรษะ “โปรดใหม้ กี ารสมโภชหนา้ ตำ� หนกั แพถงึ สามวนั เทยี ว” “ออ๋ ...เร่ืองน้ีพลอยรูแ้ ลว้ เพยี งแต่ไม่รูว้ ่าขบวนแห่จะมาถงึ วนั น้ี เท่านน้ั ” “แลว้ เจา้ อยากไปกบั พฤ่ี ๅไม่ หรอื ...มใี ครชวนเจา้ แลว้ ” พลอยรุง้ หวั เราะในลำ� คอแลว้ ส่ายหนา้ “ใครจะมาชวนคะ ไมม่ หี รอกค่ะ” หญงิ สาวเหน็ หลวงเทพไกรศรมองจอ้ งมาอย่างนกึ สงสยั จงึ ถาม “พเ่ี ทพอยากถามวา่ มหี นุ่มๆ มาชวนพลอยไปหรอื ยงั ใช่ไหมคะ” คนถูกรูท้ นั แทบจะสำ� ลกั น�ำ้ ลายตวั เอง เขายกมือถูจมูกราวกบั นนั่ เป็นการกระทำ� ทแ่ี สดงถงึ ความขวยเขนิ อดึ อดั หรอื ไมส่ บายใจอย่างใด

๑๔๒ ♥ ศศภิ า อย่างหน่ึง “ถา้ เจา้ มคี นชวนแลว้ กม็ เิ ป็นไรดอก” พลอยรุง้ ย้มิ กวา้ ง ดวงตาเป็นประกายในความสลวั รางขณะเอ่ยดว้ ย นำ�้ เสยี งสดใสวา่ “ถงึ จะมคี นชวน พลอยกจ็ ะไปกบั พเ่ี ทพค่ะ” หลวงเทพไกรศรอมย้มิ เลก็ นอ้ ย...นอ้ ยจรงิ ๆ จนพลอยรงุ้ ถอนหายใจ เฮอื ก “พเ่ี ทพขา...ย้มิ กวา้ งๆ หน่อยสคิ ะ” “ย้มิ กวา้ งๆ? เจา้ อยากใหพ้ ย่ี ้มิ กวา้ งๆ ไปทำ� ไมร”ึ “พลอยไมไ่ ดเ้หน็ พเ่ี ทพย้มิ มาตง้ั หกปี ย้มิ ใหพ้ ลอยหน่อยนะคะ” คนตวั โตปนั้ หนา้ ไม่ถูกอกี ตามเคย จะย้มิ ก็ไม่ใช่ จะบ้งึ ก็ไม่เชิง... น่าจะเรยี กวา่ เป็นหนา้ ตามแบบฉบบั พเ่ี ทพของเธอมาแต่ไหนแต่ไรนนั่ ละ “หกปีก่อนพเ่ี ทพจำ� ไมไ่ ดห้ รอื คะ พเ่ี ทพบอกวา่ ถา้ พลอยเรยี กพเ่ี ทพ วา่ พเ่ี ทพ พเ่ี ทพจะย้มิ ใหพ้ ลอยบอ่ ยๆ” ใช่เพยี งแค่เสยี งทอ่ี อดออ้ น แววตาท่ี ทอดมองมายงั ออดออ้ นจนคนมองอยากหาอะไรมาปิดมนั เสยี ก่อนทเ่ี ขาจะ ลมื ตวั ทำ� อะไรทไ่ี มส่ มควรออกไป “นะคะพเ่ี ทพ ขอพลอยไดเ้หน็ ย้มิ กวา้ งของพเ่ี ทพหน่อยนะคะ” แลว้ เขากใ็ จออ่ นจนได้หลวงเทพไกรศรคลร่ี มิ ฝีปากเป็นรอยย้มิ ออ่ น โยน เผยใหเ้ หน็ จดุ เลก็ ๆ บนแกม้ ซา้ ยทท่ี ำ� ใหใ้ บหนา้ ของเขากระจ่างใสและ ทรงเสน่ห์ พลอยรุง้ มองแลว้ กใ็ จเตน้ แรงอย่างไมม่ เี หตผุ ล...อกี แลว้ ! “ขอบพระคณุ ค่ะ” เจา้ ตวั ยกมอื ไหวผ้ ลบุ ผลบั รวดเรว็ ตาเป็นประกาย ร่นื รมย์ กระทงั่ นกึ เอะใจข้นึ มา แววตาคู่นนั้ จงึ เป่ียมไปดว้ ยความสงสยั “วา่ แต่พเ่ี ทพเคยย้มิ แบบน้ีใหส้ าวๆ ทไ่ี หนหรอื ยงั คะ” เหน็ สหี นา้ อ้งึ ๆ ของเขาแลว้ พลอยรุง้ กอ็ ยากจะตะครุบคำ� ถามนน้ั ไว ้ กบั ตวั เสยี เหลอื เกนิ ...รูด้ วี า่ ตนเองคงทำ� ตวั ไมเ่ หมาะกบั การเป็นกลุ สตรสี มยั น้ีอกี ตามเคย แต่จะทำ� อย่างไรได้ ในเมอ่ื ถามออกไปแลว้ ก็ตอ้ งยนื กรานขอ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๔๓ คำ� ตอบเหมอื นเคย! “พลอยอยากรู ้ แต่ถา้ พเ่ี ทพไมอ่ ยากตอบ พลอยกเ็ ขา้ ใจ” ชายหนุ่มยกมอื ข้นึ เหมอื นจะเอ้อื มมาสมั ผสั อะไรบางอย่างแต่กลบั ท้งิ มอื ลงขา้ งลำ� ตวั แลว้ นำ� ไปไพลไ่ วข้ า้ งหลงั ชวั่ อดึ ใจก่อนทพ่ี ลอยรุง้ จะยกมอื ไหว ้ลาจากกนั ในคนื นนั้ เขากโ็ นม้ หนา้ เขา้ มาใกล ้ แต่กย็ งั เวน้ ระยะห่างใหเ้หมาะสม แลว้ กระซบิ เบาๆ ดว้ ยสุม้ เสยี งหา้ วลกึ “ย้มิ ของพม่ี ใี หเ้จา้ คนเดยี ว” ส้นิ เสยี งนน้ั เขากผ็ ลนุ ผลนั จากไป ท้งิ ใหพ้ ลอยรงุ้ ยนื อ้งึ อยูท่ า่ มกลาง สายลมพดั โชย ลมหายใจอ่นุ รอ้ นยงั ท้งิ รอยอยูบ่ นผวิ กายของเธอ ถอ้ ยคำ� ของ เขายงั คงดงั กอ้ งกลบั ไปกลบั มาในหวั หลายต่อหลายครง้ั ...ช่างเป็นถอ้ ยคำ� ท่ี ทำ� ใหห้ วั ใจของแมพ่ ลอยวยั ๑๕ และพลอยรุง้ วยั ๒๘ เตน้ รวั เรว็ ไปในทศิ ทาง เดยี วกนั อย่างผสานสามคั คเี ป็นทส่ี ุด! เรอื แจวบรรทกุ ขา้ วของมาเต็มลำ� เรอื พรอ้ มกบั ฝี พายสองคนแล่น เขา้ มาเทยี บท่าตรงท่านำ�้ เรอื นพระยาสุรศกั ด์เิ สนา บรรดาบา่ วไพร่ต่างกรูกนั ไปดอ้ มๆ มองๆ สองสามคนในกลุม่ นน้ั ตะโกนเรยี กนางพดุ กนั โหวกเหวก ใชเ้ วลาพอสมควรกว่าคนถูกเรียกจะพาร่างเจา้ เน้ือของตนเองลงจากเรือน พลนั ทม่ี าถงึ ก็พบว่าขา้ วของเหลา่ นน้ั ถกู นำ� ข้นึ จากเรอื มาวางบนท่าเรยี บรอ้ ย แลว้ “พวกเอง็ ทำ� กระไรกนั !” นางพดุ เอด็ ตะโรเสยี งเขยี วดว้ ยไมร่ ูจ้ กั มกั คนุ้ ฝีพายวยั ฉกรรจท์ งั้ สองมาก่อน “ไฉนเอง็ จงึ เอาขา้ วของมาวางบนทา่ นำ�้ เรอื น เจา้ นายขา้ เช่นน้ี หา!” นอกจากเอด็ ตะโรแลว้ ยงั ตะโกนไลไ่ ม่ไวห้ นา้ ฝีพายทง้ั สองหนั มา มองหนา้ กนั เลก่ิ ลกั่ ยงั ไมท่ นั เอ่ยคำ� ใด เสยี งใสๆ กด็ งั ข้นึ มาเสยี ก่อน “เกดิ เร่อื งอะไรกนั น่ะพพ่ี ดุ ”

๑๔๔ ♥ ศศิภา พวกบา่ วไพร่แหวกทางใหพ้ ลอยรุง้ เดนิ ผ่านตรงกลาง ทกุ สายตาจบั จอ้ งนายหญงิ ของตนเองดว้ ยความชน่ื ชม ดว้ ยบดั น้แี มพ่ ลอยของพวกเขาจาก เดก็ ตวั กะเปีย๊ ก เลน่ ซกุ ซนราวกบั เดก็ ผูช้ าย ไดเ้ตบิ ใหญ่กลายเป็นสาวสะพรงั่ ผวิ กายทโ่ี ผลพ่ น้ เครอ่ื งนุ่งหม่ ออกเหลอื งนวลลออน่ามอง ใบหนา้ หวานละมนุ มรี อยแยม้ เย้อื นอยู่เสมอ ดวงตากลมโตมคี วามเมตตาไม่แพค้ ุณหญงิ เลย แมแ้ ต่นอ้ ย อกี ทงั้ ยามย่างกรายไปทใ่ี ดกลน่ิ หอมจะตามตดิ ไปไมล่ ดละ แม ้ เมอ่ื เดนิ ผ่านไปไกลแลว้ กลน่ิ นน้ั ยงั อบอวลอยู่โดยรอบใหไ้ ดช้ น่ื ใจอยู่นนั่ เอง “กอ็ า้ ยพวกน้ีสเิ จา้ คะ คุณหนู! มนั เอาขา้ วของของใครกไ็ มร่ ูว้ า่ วางท่ี ท่านำ�้ ของเรา” ร่างอรชรกม้ หนา้ สำ� รวจห่อผา้ หลายสบิ ห่อ แลเลยไปยงั ชายสองคน ซง่ึ ยนื ประสานมอื ไวข้ า้ งหนา้ กม้ หนา้ งดุ ราวกบั หวาดกลวั เสยี เตม็ ประดา “ขา้ วของของใครจะ๊ ” ถอ้ ยคำ� อ่อนหวาน ไมไ่ ดร้ นุ แรงเฉกเช่นนางพดุ ทำ� ใหช้ ายหนุ่มทง้ั สอง รบี เงยหนา้ ข้นึ มอง ก่อนจะคกุ เขา่ ลง แลว้ รายงานวา่ “ขา้ วของพวกน้ีนายของกระผมใหเ้อามาฝากคุณหนูพลอยขอรบั ” “ใหฉ้ นั งน้ั ร”ึ “ขอรบั ” หน่งึ ในนน้ั ตอบ พรอ้ มกบั ยน่ื กระดาษทบสนี ำ�้ ตาลแผน่ หน่งึ มาให ้ พลอยรุง้ รบั กระดาษแผ่นนน้ั มาถอื ไวอ้ ย่างงงๆ หนั ไปมองหนา้ นาง พดุ อกี ฝ่ายกด็ ูงนุ งงไมแ่ พก้ นั หญงิ สาวเบอื นสายตากลบั มามองกระดาษใน มอื พบวา่ เป็นกระดาษพบั สามสท่ี บ ยาวประมาณหน่ึงคบื พจิ ารณาอยู่อดึ ใจ จงึ คลอ่ี อก พลอยรุง้ กวาดสายตาอ่านไลร่ วดเร็ว จากค้ิวทข่ี มวดม่นุ กลายเป็น คลายออก รมิ ฝีปากทเ่ี มม้ นอ้ ยๆ เร่มิ คลย่ี ้มิ กระทงั่ อ่านมาถงึ บรรทดั สุดทา้ ย เจา้ ตวั กก็ ลนั้ เสยี งหวั เราะของตวั เองไวไ้ มไ่ ด้ หญงิ สาวหวั เราะเสยี งดงั โดยไม่ คำ� นงึ ถงึ ภาพของสาวชาววงั แต่อย่างใด

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๑๔๕ “ตายแลว้ ! คณุ หนู! เบาๆ หน่อยสเิ จา้ คะ!” เมอ่ื ถกู ทกั ทว้ งเจา้ ตวั ก็ยกมอื ปิดปาก กลนั้ เสยี งหวั เราะของตวั เอง อย่างสุดความสามารถ หลงั ไหลส่ นั่ ระรกิ อย่างน่าขนั สกั พกั ทเี ดยี วกวา่ เธอจะ สงบสตอิ ารมณไ์ ดก้ ่อนจะเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา “ใครใชใ้ หม้ าส่งเพลงยาวใหฉ้ นั จะ๊ ” พอไดย้ นิ คำ� วา่ เพลงยาวเท่านนั้ นางพดุ กย็ กมอื ทาบอก ดวงตาเบกิ กวา้ งเหลอื กลาน “เพลงยาวหรอื เจา้ คะ” “ใช่จะ้ พพ่ี ดุ ” ตอบพรอ้ มกบั ยน่ื กระดาษแผ่นนนั้ ใหพ้ เ่ี ล้ยี ง “พพ่ี ดุ อยากอ่านไหม” “ตายๆๆ! ไดอ้ ย่างไรกนั เจา้ คะ!” นางพดุ ส่ายหนา้ เรว็ ร่ี สาวเทา้ ถอย ห่างจากนายของตนไปสามกา้ ว ก่อนจะบน่ พมึ พำ� กบั ตวั เอง ซง่ึ จะบน่ วา่ อะไร นนั้ พลอยรุง้ ไมไ่ ดย้ นิ รูแ้ ค่วา่ เมอ่ื หนั ไปมองอกี ที นางกอ็ นั ตรธานหายไปจาก ตรงนนั้ เสยี แลว้ เธอจงึ หนั มาซกั ไซไ้ ลเ่ ลยี งกบั ฝีพายทงั้ สองต่อ “วา่ อย่างไร ตอบฉนั ไดร้ ยึ งั ” ทง้ั สองหนั มามองหนา้ กนั แลว้ ตอบประสานเป็นเสยี งเดยี วกนั วา่ “คณุ หลวงขอรบั !” คำ� ตอบยงั ไมก่ ระจ่างชดั พอ พลอยรุง้ ตอ้ งถามยำ�้ อกี ครงั้ ใหแ้ น่ใจ “มคี ณุ หลวงออกมากมาย แลว้ คุณหลวงคนไหนเลา่ ” หน่ึงในนนั้ ตอบดว้ ยเสยี งฉะฉานวา่ “หลวงบวรฤทธเิ ดชขอรบั ” เพยี งไดย้ นิ ชอ่ื คนสง่ พลอยรุง้ กเ็ ลกิ ค้วิ อย่างสงสยั กะพรบิ ตาปรบิ ๆ มองกระดาษในมอื พลางคร่นุ คดิ วา่ หลวงบวรฤทธเิ ดชจะสง่ เพลงยาวมาใหเ้ธอ ทำ� ไม หรอื วา่ ทป่ี ระตูดนิ วนั นน้ั เขาจะจำ� ไดว้ า่ เธอคอื แมพ่ ลอยลูกสาวคณุ หญงิ ลำ� ดวน การส่งเพลงยาวมาใหน้ นั้ พลอยรุง้ แน่ใจว่าเขาคงถกู ตาตอ้ งใจเธอ

๑๔๖ ♥ ศศภิ า เป็นแน่แท ้ แต่ทว่า...แม่บวั เลา่ ไหนเขาเคยใหแ้ ม่มาลยั เป็นแม่สอ่ื แม่ชกั ให ้ ก่อนหนา้ น้ี ตอนน้ีกลบั จะลม้ เลกิ เอาเสยี แลว้ ไมส่ .ิ ..บางทเี ขาอาจจะลงทนุ จบี ทง้ั สองคนเลยกเ็ ป็นได้ “ขา้ วของพวกน้ีคุณหลวงกใ็ หน้ ำ� มาใหฉ้ นั หรอื ” “ขอรบั ” พลอยรุง้ กวาดตามองห่อผา้ จำ� นวนมากอย่างอ้งึ ๆ นกึ ไมถ่ งึ วา่ หลวง บวรฤทธิเดชจะลงทุนถงึ เพยี งน้ี สงสยั เขาคงเป็นผูช้ ายประเภทเจา้ บุญทุ่ม กระมงั “ฝากบอกคณุ หลวงดว้ ยวา่ ขอบใจมาก” วา่ พลางยน่ื กระดาษแผน่ นนั้ คนื ใหช้ ายหนุ่มทง้ั สอง ระหวา่ งนน้ั พลอยรุง้ ไมไ่ ดส้ งั เกตวา่ มเี รอื แจวลำ� หน่ึง แลน่ ผ่านมา...เป็นการแลน่ ผ่านทจ่ี งใจใหแ้ ลน่ ชา้ กว่าปกตเิ มอ่ื ผ่านหนา้ เรอื น เจา้ คณุ สุรศกั ด์เิ สนา “แต่ฉนั คงรบั ไวไ้ ม่ได้ ช่วยเอาขา้ วของพวกน้ีกลบั ไปคืนคุณหลวง ดว้ ย” “แต่...” “ไมม่ แี ต่” หญงิ สาวเอ่ยเสยี งเขม้ หนั ไปสงั่ บา่ วไพร่ใหน้ ำ� หอ่ ผา้ ทกุ หอ่ ลงเรอื ใหห้ มด จากนนั้ จงึ ยดั กระดาษแผ่นนน้ั ในมอื ของฝีพายหน่ึงในสอง “เพลงยาวน้ีฉันก็รบั ไวไ้ ม่ได้ ฝากบอกคุณหลวงดว้ ยเช่นกนั ว่า ขอบคณุ ทเ่ี มตตาแมพ่ ลอยคนน้ี” พลอยรุง้ เอ่ยอย่างชดั เจน จะเรยี กไดว้ า่ เป็นการตดั รอนไมใ่ หเ้ขามา ยุ่มย่ามในชวี ติ เธอกว็ า่ ได้เมอ่ื เงยหนา้ ข้นึ มา เจา้ ตวั กต็ อ้ งสะดงุ้ เมอ่ื สานสบกบั สายตาคมกลา้ ของใครคนหน่ึงเขา้ อย่างจงั หลวงเทพไกรศรนงั่ อยูก่ ลางลำ� เรอื แลว้ หนั หนา้ มาทางทา่ นำ�้ บา้ นของ เธอแน่วน่ิง คงกำ� ลงั สงสยั วา่ มสี ง่ิ ใดเกดิ ข้นึ บา่ วไพร่จงึ ไดม้ ามงุ ดูเช่นน้ีกระมงั พลอยรุง้ ยกมอื ไหว ้ เป็นเวลาเดยี วกบั ทเ่ี รอื ลำ� นน้ั เบนหวั เรอื เขา้ มา เทยี บท่า

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๑๔๗ “เกดิ เร่อื งอนั ใดรึ แมพ่ ลอย” “ไมม่ อี ะไรหรอกค่ะ คนเขามาสง่ ของผดิ บา้ นเทา่ นน้ั วนั น้พี เ่ี ทพกลบั เรว็ นะคะ” “พแ่ี วะมาเอาของ ประเดยี๋ วกต็ อ้ งออกไปอกี ” พลอยรุง้ ทำ� เสยี งรบั รูใ้ นลำ� คอ แลว้ น่ิงเงยี บไปเมอ่ื เห็นหลวงเทพ ไกรศรหนั ไปทำ� เสยี งดุๆ ใส่ฝีพายของหลวงบวรฤทธเิ ดช “มาส่งของผดิ บา้ นไมใ่ ช่รึ รบี เกบ็ ขา้ วของแลว้ กลบั ไปไดแ้ ลว้ ” สุม้ เสยี งเดด็ ขาด ทรงอำ� นาจเช่นนน้ั มหี รอื ทจ่ี ะทำ� ใหช้ ายหนุ่มทงั้ สอง ไม่ขลาดกลวั จนตวั สนั่ พรอ้ มกบั ลนลานกา้ วข้นึ เรอื แลว้ จว้ งพายพาเรอื ของ ตนออกไปจากบรเิ วณนน้ั โดยเรว็ เหน็ ดงั นนั้ พลอยรงุ้ กถ็ อนหายใจเฮอื ก แลว้ ยกมอื ไหวข้ อบคณุ กำ� ลงั จะเอ่ยถามอะไรบางอย่างก็ไดย้ ินนางพุดรอ้ งเรียกบอกว่าคุณหญิงใหห้ า เธอจงึ จำ� ตอ้ งเอ่ยลา “พลอยตอ้ งไปก่อนแลว้ ไวเ้จอกนั นะคะพเ่ี ทพ” หลวงเทพไกรศรรบั ไหว ้ ทอดตามองปลายสไบทแ่ี กวง่ ไกวตามการ กา้ วย่างอนั รบี เร่ง เมอ่ื เธอลบั สายตาไปแลว้ จงึ สงั่ ใหค้ นของตนพาเรอื ออกจาก ท่า ทวา่ ดวงตาคู่คมกลบั สะดุดเขา้ กบั กระดาษทเ่ี ขาเหน็ วา่ พลอยรุง้ เปิดอ่าน เมอ่ื ครู่ ดว้ ยความวอ่ งไวชายหนุ่มรบี ควา้ มนั มาถอื ไว ้ แมจ้ ะรูว้ า่ การแอบอ่าน เป็นสง่ิ ทไ่ี มส่ มควร แต่ตอนน้ีเขายนิ ยอมพรอ้ มใจทจ่ี ะถกู ตราหนา้ วา่ เป็นคน เสยี มารยาท หลวงเทพไกรศรคลก่ี ระดาษแผน่ นนั้ ออก กวาดสายตามองรวดเดยี ว แมเ้ป็นช่วงเวลาสนั้ ๆ ดวงตาสนี ิลกลบั วาววบั แบบทถ่ี า้ เป็นคมมดี คงจะฟาด ฟนั กระดาษแผ่นนนั้ จนแหวง่ วน่ิ ไมเ่ หลอื ช้นิ ดไี ปแลว้ ! “ไอม้ ง่ิ ” สุม้ เสยี งของเขาดดุ นั กวา่ เคย ทวา่ ใบหนา้ ยงั คงเรยี บเฉยเป็น ปกติ “ขอรบั คณุ หลวง” นายมง่ิ รามอื จากการจว้ งพายแลว้ ตอบรบั ชดั ถอ้ ย

๑๔๘ ♥ ศศภิ า ชดั คำ� “เอง็ รูฤ้ ๅไมว่ า่ ไอส้ องคนนนั่ เป็นคนของใคร” คนถกู ถามน่ิงเงยี บครุ่นคดิ อยู่ครู่ จงึ ตอบ “กระผมไม่แน่ใจนกั แต่คลบั คลา้ ยคลบั คลาว่าน่าจะเป็นคนของ หลวงบวรขอรบั ” หลวงเทพไกรศรพยกั หนา้ รบั รู ้ กม้ มองกระดาษแผ่นนนั้ อกี อดึ ใจ เพยี งพรบิ ตาเดยี วกระดาษทบแผน่ นน้ั กถ็ กู ขยำ� จนกลายเป็นกอ้ นกลมยบั ย่น เมอ่ื คนถอื ไมป่ รารถนาจะเก็บมนั ไว ้ จงึ ปลอ่ ยใหม้ นั ร่วงหลน่ ลงไปในนำ�้ และ จมหายไปต่อหนา้ ต่อตาในเวลาต่อมา

๙ พลอยรุง้ นัง่ มองสายน้�ำท่ีไหลเอ่อื ยเฉ่ือยเนิบชา้ เฉกเช่นเดียวกบั วถิ ชี วี ติ ของคนสมยั น้อี ยา่ งเพลดิ เพลนิ ไพลค่ ดิ ไปถงึ บทสนทนาระหวา่ งตนเอง กบั คณุ หญงิ ลำ� ดวนก่อนหนา้ น้ี ‘ใครส่งเพลงยาวมาใหร้ ึ แมพ่ ลอย’ ยามเมอ่ื พลอยรุง้ ข้นึ มาบนเรอื น ท่านกถ็ ามอย่างตรงไปตรงมา ‘พพ่ี ดุ มาฟ้องคณุ แมห่ รอื เจา้ คะ’ ‘เรียกว่าฟ้ องคงมิถูกนกั มนั ก็แค่มารายงานแม่ตามท่ีมนั รู.้ ..’ หยุดเพอ่ื คายชานหมาก แลว้ เอ่ยต่อพลางยกผา้ เชด็ หนา้ ซบั ตามมมุ ปากไมใ่ ห ้ เปรอะเป้ือน ‘...ไม่อย่างนนั้ แม่คงมริ ู ้ เพราะเจา้ คงปิดปากเงยี บ แม่พูดถูก ฤๅไม’่ พลอยรงุ้ คลย่ี ้มิ เป็นการตอบรบั ถอ้ ยคำ� นนั้ ก่อนเอย่ ดว้ ยแสงแกมขบ ขนั เลก็ ๆ วา่ ‘เพลงยาวจากคณุ หลวงเจา้ ค่ะ’ คุณหญิงขมวดค้ิวเขา้ หากนั ดวงตาท่เี ร่ิมฝ้ าฟางฉายชดั ถงึ ความ สงสยั เตม็ เป่ียม ‘คณุ หลวงคนไหนเลา่ ...’ พดู พลางทอดถอนใจยาว แลว้ พรำ�่ บน่ ต่อ

๑๕๐ ♥ ศศภิ า ‘ไยเจา้ จงึ มติ อบใหม้ นั ครบถว้ นกระบวนความหนา แมพ่ ลอย’ คนถูกตำ� หนิไม่นำ� พากบั ถอ้ ยคำ� นนั้ หญงิ สาวกม้ หนา้ ซ่อนรอยย้มิ ของตน จากนน้ั จงึ ตอบโดยไมบ่ า่ ยเบย่ี งอกี ต่อไป ‘หลวงบวรฤทธเิ ดชเจา้ ค่ะ’ ‘ออ้ ...พอ่ บวรน่ะเอง’ ความสงสยั ของทา่ นคงจางหายไปเสยี เกอื บครง่ึ ค้วิ ทข่ี มวดเขา้ หากนั จงึ คลายออก ขณะทม่ี อื ยงั คงจบั จบี พลูอยา่ งประณีต ก่อน จะส่งเขา้ ปาก ค่อยๆ กดั ค่อยๆ เค้ยี ว ไมท่ ้งิ ความเป็นชาววงั ของตนเองแม ้ เวลาจะลว่ งเลยผ่านมาเป็นสบิ กวา่ ปีแลว้ กต็ าม ยามอยู่ในวงั พลอยรุง้ กไ็ ดเ้รยี นรูว้ ธิ จี บี พลูอย่างพถิ พี ถิ นั รวมถงึ การ เค้ยี วทต่ี อ้ งคงความนุ่มนวลงดงามไว ้แต่ความทร่ี สชาตขิ องมนั ทแ่ี สนเลวรา้ ย เธอเค้ียวไปเพยี งสองสามครง้ั ก็รีบคายท้งิ ...เป็นการคายท้งิ ท่เี รียกว่าบว้ น พรวดพราดจนถูกตำ� หนิ เน่ืองเพราะชาววงั นน้ั เวลาบว้ นตอ้ งบว้ นทลี ะนอ้ ย หนำ� ซำ�้ ยงั ตอ้ งป้องปากดว้ ยกริ ยิ าละเมยี ดละไม ผา้ ทใ่ี ชเ้ชด็ ปากกต็ อ้ งอบหอม กรุ่น เวลาซบั จะถไู ปถมู าไมไ่ ด้ ตอ้ งซบั แตะอย่างแผ่วเบาเท่านนั้ หลงั จากผ่านพน้ ไปหน่ึงปีในวงั พลอยรุง้ ไดข้ อ้ สรุปว่า ไม่ว่าจะทำ� อะไรสาวชาววงั ตอ้ งคำ� นึงถงึ ความสวยงามนุ่มนวลไวก้ ่อนเป็นอนั ดบั แรกซง่ึ ผดิ กบั วสิ ยั ของเธออยา่ งส้นิ เชงิ ถงึ กระนนั้ หญงิ สาวกอ็ ดทนใชช้ วี ติ อยูใ่ นกรอบ ระเบียบไดด้ ีพอควร แมจ้ ะไม่เป็ นกุลสตรีไดด้ ีเท่าแม่บวั หากก็ไม่ กระโดกกระเดกมากเหมอื นก่อนแลว้ ‘เอ...แต่พอ่ บวรไปพบไปเหน็ เจา้ ทไ่ี หนถงึ ไดถ้ กู ใจจนสง่ เพลงยาวมา ให’้ ‘น่าจะเป็นทป่ี ระตูดนิ เจา้ ค่ะ’ ท่านไมซ่ กั ไซไ้ ลเ่ ลยี งอะไรอกี แต่เป็นพลอยรุง้ เองทถ่ี ามท่านวา่ ‘เร่อื งออกเรอื น คุณแมค่ งไมบ่ งั คบั ลูกใช่ไหมเจา้ คะ’ หญงิ สาวเหน็ ท่านชะงกั ไปเลก็ นอ้ ย ก่อนจะคลย่ี ้มิ บางๆ ‘แมพ่ ลอย...แมเ่ ล้ยี งเจา้ ไดแ้ ต่ตวั หวั ใจน่ะเป็นของเจา้ ’