ฤๅพรหมอธิษฐาน

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๕๑ ส้นิ เสยี งนน้ั เขากผ็ ละจากไปทนั ที พลอยรุง้ แทบจะผวาตาม แต่จู่ๆ เธอก็รูส้ กึ หายใจไม่ออกข้นึ มาอกี ครง้ั ร่างเลก็ งอตวั เขา้ หากนั พยายามสูด หายใจเขา้ สุดแรงเกดิ แต่มนั ไมไ่ ดผ้ ล เสมอื นวา่ ปอดทงั้ สองของแมพ่ ลอยใช้ การไมไ่ ดไ้ ปเสยี เฉยๆ ไมๆ่ ๆ! เธอยงั ตายไมไ่ ด!้ พลอยรุง้ พยายามต่อสูส้ ุดชวี ติ เธอจะไมย่ อมตายทงั้ ๆ ทส่ี ามกี ำ� ลงั ตกอยู่ในอนั ตรายเช่นน้ี เธอจะไมย่ อมจากไปไหน จนกวา่ จะไดเ้หน็ กบั ตาวา่ เขาปลอดภยั เธอจะตอ้ งอยู่...อยู่ช่วยเขาดงั เช่นในความฝนั ราวกบั พระพรหมเหน็ ใจ จู่ๆ ปอดทง้ั สองขา้ งก็ทำ� งานไดต้ ามปกติ สองตาทพ่ี ร่ามวั ก่อนหนา้ น้กี ลบั มาชดั เจนดงั เดมิ พลอยรงุ้ นงั่ หายใจหอบ เหงอ่ื เมด็ โตไหลลงมาตามไรผมจนถงึ ปลายคางก่อนหยาดหยดตกตอ้ งดาบทถ่ี อื ไวม้ นั่ เธอกม้ มองดาบของตวั เอง ค่อยๆ ชกั มนั ออกจากฝกั แลว้ ถอื ดว้ ยทว่ งทา่ พรอ้ มสูเ้ตม็ ท่ี ยงั ไมท่ นั ทจ่ี ะโผลห่ นา้ ออกไป เสยี งเครง้ ของดาบกระทบกนั ก็ ดงั แวว่ มา จากสุดปลายสายตาเธอเหน็ คนกลมุ่ หน่ึงมงุ่ หนา้ มาทางน้ี ท่ามกลางฝุ่นอนั ตลบอบอวล รูปเงาสูงใหญ่ของผูเ้ ป็นสามยี งั คง แจ่มชดั เธอเหน็ เขาไดเ้ พยี งแค่มองปราดเดยี วเท่านน้ั ร่างเลก็ ไม่รอชา้ รบี กระโดดออกมาจากพุ่มไมน้ น้ั ตรงเขา้ ใส่พวกพม่ารามญั หลายสิบท่ีกำ� ลงั กลมุ ้ รุมเหลา่ ทหารหาญอยู่อย่างดดุ นั ทุกย่างกา้ ว หวั ใจของพลอยรุง้ ย่ิงเตน้ ระรวั เธอต่ืนตระหนก เธอยอมรบั แต่ถา้ ถามวา่ กลวั ไหม....ไมห่ รอก เธอไมก่ ลวั ตาย หากเธอกลวั วา่ ภาพในความฝนั ของเธอจะเป็นจรงิ รอยเลอื ดแดงฉานฉาบอยู่บนกายของ หลวงเทพไกรศร! พลอยรุง้ กา้ วเทา้ เขา้ หากลมุ่ คนทก่ี ำ� ลงั สูก้ นั ดว้ ยฝีเทา้ มนั่ คง สองตา ทจ่ี บั จอ้ งเบ้อื งหนา้ เหน็ ชดั เจนวา่ หลวงเทพไกรศรต่อสูไ้ ดอ้ ย่างชำ� นาญ วอ่ งไว เพยี งพรบิ ตาเขากส็ ามารถจดั การกบั ทหารพมา่ ไดถ้ งึ หา้ คน จากทเ่ี ป็นฝ่ายเสยี เปรยี บ กลบั กลายเป็นฝ่ายไดเ้ปรยี บข้นึ มาโดยพลนั

๓๕๒ ♥ ศศภิ า พวกพม่าเห็นท่าไม่ดีรีบถอยร่นไปรวมตวั กบั พวกของมนั ท่เี หลอื หลวงเทพไกรศรไมร่ อชา้ รบี ตะโกนสงั่ ใหต้ ามพวกมนั ไปโดยเรว็ แต่ก่อนทช่ี าย หนุ่มจะทนั ไดก้ า้ วตามไป ทหารพมา่ ซง่ึ นอนจมกองเลอื ดหา่ งจากเขาเพยี งช่วง แขนกลบั ขยบั กาย หยบิ ดาบข้นึ มาจากพ้นื กำ� ลงั จะปกั ดาบลงกลางหลงั เขา พลอยรงุ้ เหน็ ทกุ อยา่ งกระจ่างเตม็ สองตา เธอกรดี รอ้ งแลว้ ออกวง่ิ สดุ ฝีเทา้ ดาบในมอื เง้อื ข้นึ เหนือศีรษะ แลว้ ในพรบิ ตาเธอกต็ วดั ดาบ ศีรษะของ ชายผูน้ นั้ กระเดน็ ตกลงบนพ้นื เลอื ดสขี น้ พวยพงุ่ อย่างน่าสยดสยอง หญงิ สาวเบกิ ตากวา้ งมองเรอื นร่างทไ่ี รศ้ ีรษะอย่างตกตะลงึ ดาบใน มอื ร่วงหลน่ ขา้ งลำ� ตวั ตามมาดว้ ยอาการวงิ เวยี นศีรษะและอ่อนแรงจนแทบ หายใจไมไ่ ด!้ “หนูพลอย!” หลวงเทพไกรศรเขา้ มารบั เธอไวไ้ ดท้ นั ก่อนทเ่ี ธอจะลม้ พบั ไปกบั พ้นื “หนูพลอย เจา้ เป็นอย่างไรบา้ ง มไิ ดบ้ าดเจบ็ ใช่ไหม” พลอยรุง้ ส่ายหนา้ ยกมอื ทเ่ี ป้ือนเลอื ดทาบลงบนแกม้ สากๆ “พเ่ี ทพขา...พลอยคง...ตอ้ ง...ไป” เสยี งของเธอแผ่วเบาราวกระซบิ แถมยงั กระท่อนกระแท่นจนจบั ความอะไรไมไ่ ด้ “พลอย...ไมไ่ หว...แลว้ ” “เจา้ ถกู แทงหรอื ถกู แทงตรงไหน” หลวงเทพไกรศรกวาดตามองหา บาดแผลบนตวั ของภรรยา หากเมอ่ื ไมพ่ บเขากส็ ่ายหนา้ “เจา้ มไิ ดร้ บั บาดเจบ็ แลว้ เจา้ เป็นกระไร ทำ� ไม...” “พลอยคง...อยู่กบั ...พเ่ี ทพ...ไมไ่ ดแ้ ลว้ ” “ทำ� ไม ทำ� ไมเจา้ จงึ อยู่กบั พม่ี ไิ ด”้ “พลอย...ทรมาน” “พจ่ี กั พาเจา้ ไปหาหมอ อดทนไวก้ ่อนหนา” เมอ่ื เหน็ สองตาของภรรยา กำ� ลงั จะปิด เขากเ็ ขย่าตวั เธอ “หนูพลอย! อย่าเพง่ิ หลบั !”

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๕๓ พลอยรุง้ พยายามลมื ตาอย่างสุดความสามารถ ขณะทใ่ี นหูของเธอ บงั เกดิ เสยี งหลายเสยี งต่อตา้ นกนั จนปวดแกว้ หูไปหมด “พ่เี ขตช่วยหาหมอเก่งๆ ใหห้ น่อยสคิ ะ เขมอยากใหพ้ ่พี ลอยฟ้ืน สกั ท”ี “หมอทน่ี ่ีก็เก่งทส่ี ุดแลว้ จะไปหาทเ่ี ก่งกวา่ น้ีคงตอ้ งพาไปเมกาแลว้ มงั้ ” เป็นครงั้ แรกทเ่ี ธอไดย้ นิ เสยี งของคนทช่ี อ่ื เขต เสยี งนนั้ ทมุ้ นุ่ม จงั หวะ จะโคนน่าฟงั เดาไดเ้ลยวา่ เขาตอ้ งเป็นผูช้ ายทแ่ี สนอบอ่นุ คนหน่ึงเลยทเี ดยี ว “หนูพลอย! ลมื ตามามองพก่ี ่อน!” เสียงหา้ วลึกฉุดดึงเธอกลบั คืนมา หญิงสาวค่อยๆ ปรือตาข้ึน เหน็ ใบหนา้ ของสามลี อยเด่นเหนือศีรษะ แมพ้ ร่ามวั แต่เธอกจ็ ดจำ� เคร่อื งหนา้ ทกุ อย่างของเขาไดเ้ป็นอย่างดี “พเ่ี ทพ....” เธอเรียกช่ือเขาก่อนจะยกมอื พนม นำ�้ ตาเอ่อทน้ ก่อน หยาดหยดตกตอ้ งลำ� แขนแขง็ แกร่งสนั่ ระรกิ ทต่ี ระกองกอดเธอไวใ้ นออ้ มกอด อย่างแนบแน่นราวกบั ตอ้ งการย้อื ยุดเธอไวใ้ หน้ านทส่ี ุดเท่าทจ่ี ะทำ� ได้ “พลอยขออธิษฐาน...” เสยี งกระซบิ แผ่วโหยจนหวั ใจคนฟงั แทบ แตกสลายเสยี เดยี๋ วนน้ั “...ขอจดจำ� พเ่ี ทพทกุ ชาตไิ ป” ส้นิ เสยี งนนั้ สองมอื ของเธอก็ตกลงขา้ งลำ� ตวั หลวงเทพไกรศรเฝ้ า รอ้ งเรยี กนบั สบิ หนกไ็ มเ่ ป็นผล ชายหนุ่มค่อยๆ องั มอื ไวใ้ ตจ้ มกู ของเธอเมอ่ื พบวา่ ทกุ อยา่ งน่งิ สนทิ เขาจงึ ไดร้ ู.้..แมพ่ ลอยจากเขาไปอยา่ งไมม่ วี นั กลบั เสยี แลว้ ! “หนูพลอย! อย่าท้งิ พ!่ี อย่า...” ชายหนุ่มซบหนา้ ลงบนซอกคอของ เธอ ประทบั จมุ พติ อยา่ งแผว่ เบาลงบนเน้อื นวลทย่ี งั หอมกร่นุ ไมจ่ าง...และไมม่ ี วนั จางไปจากใจของเขาดว้ ย “พร่ี กั เจา้ ” เขากระซบิ แผ่วโหย “ขอรกั เจา้ ตลอดไป” ตลอดไปของใครอน่ื ยาวนานเพยี งใดเขาไมร่ ู ้

๓๕๔ ♥ ศศิภา แต่ตลอดไปของเขา...ไมม่ วี นั ส้นิ สุด! นานเท่าไรกส็ ุดรูท้ เ่ี ขานงั่ กอดเธอท่ามกลางกองเลอื ดแดงฉาน นำ�้ ตาชายชาตอิ าชาไนยร่วงหลน่ ตกตอ้ งพวงแกม้ ทเ่ี ร่มิ เยน็ ชดื เวลา โพลเ้พลส้ ่งใหบ้ รรยากาศยง่ิ หมน่ เศรา้ หมองมวั เฉกเช่นหวั ใจของเขาไมผ่ ดิ เพ้ยี น มอื ใหญ่หยาบกรา้ นแหง้ เกรอะกรงั ดว้ ยเลอื ดสแี ดงคลำ�้ วางลงบน แกม้ ขาวราวกระดาษหากกะดำ� กะด่าง หาชวนมองไม่ ถงึ กระนนั้ รอยสมั ผสั จากปลายน้วิ ยงั นุ่มนวลยง่ิ ยามเมอ่ื เขาประทบั จมุ พติ ลงบนพวงแกม้ นนั้ นำ�้ ตา อกี หยดจงึ ตกตอ้ งลงบนเปลอื กตาของเธอ “หลบั ใหส้ บายเถดิ ...หนูพลอย อกี ไมน่ าน พจ่ี กั ตามเจา้ ไป” ชวี ติ หน่งึ ดบั ส้นิ แลว้ ...หวั ใจของใครอกี คนกล็ ะมา้ ยจะดบั สูญตามไป ดว้ ย ชายหนุ่มกระซบิ แผ่วเบาราวสายลมพดั เอ่อื ย ทว่าหนกั แน่นมนั่ คง ราวกบั เป็นคำ� สญั ญา “เราจกั พบกนั อกี มวิ า่ นานเพยี งใด...อกี ก่ชี าตภิ พ พจ่ี กั รอ...รอเจา้ เพยี งคนเดยี ว” ดวงตะวนั ราแสงลงแลว้ แสงสวา่ งในหวั ใจของคนคนหน่ึงกด็ บั แสง ลงไปอย่างน่าเวทนาเฉกกนั

๒๐ พลอยรุง้ รบั รูถ้ งึ พลงั ดึงดูดมหาศาล กระชากเธอจากความมืดมิดสู่ แสงสวา่ งเจดิ จา้ กายของเธอสนั่ สะเทอื น แกว้ หูลนั่ เปรยี๊ ะราวกบั อยู่ทา่ มกลาง ระเบดิ นบั สบิ ลูก ความปวดรา้ วแทรกลกึ ไปทุกอณู หากเส้ยี ววนิ าทถี ดั มา ความเจบ็ ปวดเหลา่ นน้ั พลนั วบั หาย กลายเป็นความโลง่ โปร่งสบายในทส่ี ุด พลอยรงุ้ สูดลมหายใจลกึ เมอ่ื สมั ผสั กลน่ิ ทผ่ี ดิ แผกไปจากเดมิ ไมใ่ ช่ กลน่ิ ดนิ กลน่ิ หญา้ ทเ่ี คยคุน้ แต่เป็นกลน่ิ หอมของบางอย่างผสมกบั กลน่ิ ยา ฆ่าเช้อื หญิงสาวขยบั เปลอื กตาแลว้ ค่อยๆ เปิดมนั ออก หนงั ตาหนกั อ้ึง ราวกบั สมานสนิทกบั เปลอื กตาลา่ งไปเสยี แลว้ ความเจบ็ ปวดทแ่ี ทบจะฉีกร่างเธอเป็นช้นิ ๆ เมอ่ื ครู่ กลบั บางเบาเพยี ง แค่ระคายผวิ เท่านน้ั หากทท่ี ำ� ใหเ้ ธอตอ้ งส่งเสยี งครางคือลำ� คออนั แหง้ ผาก ราวกบั ไมไ่ ดร้ บั ความช่มุ ฉำ�่ จากนำ�้ สกั หยดมาเป็นปี! “พพ่ี ลอย!” เสยี งนนั้ เธอคุน้ เหลอื เกนิ มนั ดงั อยู่ใกลๆ้ น้ีเอง “พพ่ี ลอยฟ้ืนแลว้ !” ส้นิ เสยี งนน้ั มอื ขา้ งหน่ึงของเธอกถ็ กู บบี นวดอย่างหนกั หน่วง “คุณยาย คณุ นา้ ขา เขมไมไ่ ดต้ าฝาด พพ่ี ลอยฟ้ืนแลว้ จรงิ ๆ” พลอยรงุ้ พยายามลมื ตา แต่แสงจากไฟนอี อนมนั จา้ เสยี จนเธอทนไม่

๓๕๖ ♥ ศศิภา ไหว ตอ้ งใชเ้ วลาปรบั ตวั อยู่นานทเี ดยี ว “ยายพลอย ฟ้ืนแลว้ หรอื ลูก” “เดยี๋ วเขมไปบอกพยาบาลก่อนนะคะ” แวว่ เสยี งฝีเทา้ วง่ิ ไกลห่างออกไป เสยี งประตูปิดตามหลงั “พลอยรูส้ กึ ยงั ไงบา้ งลูก...พลอย ไดย้ นิ ทน่ี า้ พดู ไหม” เพยี งไมน่ านหลงั จากนนั้ นางพยาบาลเขา้ มาวดั อณุ หภมู แิ ละชพี จร พรอ้ มกบั ซกั ถามบางอย่าง แต่สตเิ ธอยงั เลอ่ื นลอยจงึ จบั ใจความไมไ่ ด้ สอง สามนาทจี ากนนั้ นางพยาบาลกเ็ ดนิ ออกจากหอ้ งไปโดยไมล่ มื กำ� ชบั วา่ อย่าเพง่ิ รบกวนเธอ “คุณยาย คณุ นา้ ใจเยน็ ๆ นะคะ เดยี๋ วหมอกม็ าแลว้ ค่ะ” พลอยรุง้ พยายามเพ่งมองคนพูดซ่ึงยืนอยู่เกือบชิดปลายเตียง สองตาทพ่ี ร่าทำ� ใหไ้ มอ่ าจเหน็ ใบหนา้ ของอกี ฝ่ายไดช้ ดั รูแ้ ค่วา่ เสยี งน้เี ป็นเสยี ง ทเ่ี ธอรูจ้ กั ดปี ระหน่ึงเป็นเสยี งของตวั เองกไ็ มป่ าน! เสยี งประตูเปิดออกอกี ครงั้ พรอ้ มกบั การปรากฏกายของผูช้ ายคน หน่ึง “อา้ ว พเ่ี ขต มาพอดเี ลย พพ่ี ลอยฟ้ืนแลว้ นะคะ” ตอนนนั้ สตขิ องเธอเร่มิ กลบั คนื แลว้ เธอจำ� ไดว้ า่ ตนเองเพง่ิ ตาย ...ไม่ใช่สิ ไม่ใช่เธอ แต่เป็นแม่พลอยต่างหาก หลงั จากแม่พลอย ส้นิ ลม ตวั เธอกถ็ กู แรงดงึ ดูดดูดมาทน่ี ่กี ลบั มาเขา้ ร่างของตวั เอง...ตกลงวา่ เธอ ยงั ไมต่ ายงนั้ หรอื ? เธอไม่ตาย แต่กลบั มาเขา้ ร่าง ไดก้ ลบั สู่โลกปจั จุบนั อย่างท่ีเธอ ปรารถนาแลว้ งน้ั หรอื หรอื วา่ ทน่ี ่ีเป็นเพยี งวมิ านในอากาศทเ่ี ธอสรา้ งมนั ข้นึ มาเอง หรอื ในทางกลบั กนั ทกุ อย่างทเ่ี ธอไดเ้ผชญิ มาในอดตี นนั้ หาใช่เร่อื ง จรงิ ไม่ มนั เป็นแค่ความฝนั เท่านนั้ พลอยรุง้ คดิ แลว้ คดิ อกี จนปวดศีรษะตบุ ๆ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๕๗ “คณุ หมอแวะมาดูหรอื ยงั ครบั คณุ นา้ ” เสยี งนน้ั ดงั มาจากผูช้ ายทเ่ี พง่ิ เดินเขา้ มา พลอยรุง้ พยายามเพ่งมองเขา ในใจประหวดั ไปถงึ หลวงเทพ ไกรศร...เธอจดจำ� เร่อื งราวทกุ อย่างระหว่างกนั ได้ แต่เมอ่ื นึกถงึ ใบหนา้ ของ เขา เธอกลบั นึกไมอ่ อก! ตอ้ งไดส้ ิ เธอตอ้ งจำ� เขาได้ กเ็ ธออธษิ ฐานไวแ้ ลว้ วา่ ขอใหจ้ ำ� เขาได้ เธอกต็ อ้ งจำ� ได!้ แต่ทำ� ไมละ่ ...ทำ� ไมเธอถงึ นกึ หนา้ เขาไมอ่ อก ทง้ั ทเ่ี มอ่ื ก่อนเหน็ เพยี ง แค่เงา เธอกจ็ ดจำ� ไดแ้ ลว้ ทำ� ไมกนั ! คำ� ถามของเธอหยุดลงเพยี งแค่นนั้ เมอ่ื จู่ๆ อาการปวดศีรษะอย่าง รนุ แรงกจ็ ู่โจมเขา้ ใสอ่ ย่างไมป่ รานี พลอยรงุ้ กรดี รอ้ งสุดเสยี งก่อนจะส้นิ สตไิ ป ในทส่ี ุด พลอยรุง้ นอนหลบั ไปสามวนั สามคืน ต่ืนมาอกี ทีก็ในวนั ท่ีส่ี แต่ คราวน้ีไม่ใช่การต่ืนแบบงนุ งงสบั สนเหมอื นก่อนหนา้ นนั้ อกี แลว้ หญงิ สาว มสี ตคิ รบถว้ นสมบูรณ์ สมองปลอดโปร่งแจ่มใส จดจำ� เรอ่ื งราวหรอื เหตกุ ารณ์ ทงั้ ในอดตี และปจั จบุ นั ไดอ้ ย่างชดั เจน มเี พยี งเรอ่ื งเดยี วทท่ี ำ� ใหเ้ธอเสยี ใจเป็น ทส่ี ุดคอื เธอนึกหนา้ หลวงเทพไกรศรไมอ่ อก พดู ใหถ้ กู ก็คอื เธอจำ� ใครต่อ ใครไมไ่ ดเ้ลย ทจ่ี ำ� ไดต้ ดิ ตามแี ต่แมพ่ ลอย กบั หลวงบวรฤทธเิ ดชเท่านนั้ พลอยรุง้ นึกเสยี ใจ อยากรอ้ งไหว้ นั ละหลายหน หากเพราะไมอ่ ยาก ใหค้ รอบครวั ตอ้ งเศรา้ ใจและเป็นกงั วลอกี เธอจงึ พยายามทำ� ตวั เขม้ แขง็ อย่าง สุดความสามารถ กระนน้ั คุณยายมกุ กย็ งั สงั เกตเหน็ ความผดิ ปกติ ‘แกมเี ร่อื งไมส่ บายใจใช่ไหม’ ถามตรงประเดน็ ไมอ่ อ้ มคอ้ มตามลกั ษณะนสิ ยั ของทา่ น สว่ นเธอเอง กไ็ มเ่ คยมเี ร่อื งปกปิดท่านสกั ครงั้ จะมยี กเวน้ กแ็ ต่เร่อื งน้ี จะใหเ้ธอเลา่ หรอื วา่ ตอนนอนเป็นเจา้ หญงิ นิทราอยู่ พระพรหมดงึ เธอเขา้ ไปอยู่ในร่างของเดก็ คน หน่งึ ในสมยั รตั นโกสนิ ทรต์ อนตน้ ทา่ นคงหาวา่ เธอบา้ หรอื เสยี สตเิ พราะสมอง

๓๕๘ ♥ ศศิภา ไดร้ บั การกระทบกระเทอื นจากอบุ ตั เิ หตคุ รง้ั นน้ั สุดทา้ ยเธอจงึ เลอื กทจ่ี ะเกบ็ ทกุ อย่างเป็นความลบั ...เกบ็ ไวใ้ นกน้ บ้งึ ของหวั ใจทกุ เร่อื ง ไมเ่ วน้ แต่เร่อื ง ของ ‘เขา’ เม่อื ฟ้ืนคืนสติ พลอยรุง้ จึงไดร้ ูว้ ่าเธอเป็นเจา้ หญิงนิทราเพยี งแค่ หน่ึงปี น่าแปลกเหลอื เกนิ ทเ่ี วลาในอดตี กลบั ยาวนานเกอื บสบิ ปี แต่เวลาใน ปจั จบุ นั กลบั ดำ� เนนิ ไปอย่างเช่อื งชา้ “พพ่ี ลอยรูไ้ หมคะ เขมดใี จมาก...” เขมจริ าเอ่ยดว้ ยนำ�้ เสยี งสดใส เป็นเสยี งทเ่ี ธอคุน้ เคยมาตลอด ยง่ิ ไปกวา่ นนั้ ใบหนา้ อนั ผดุ ผ่อง รวมถงึ ปาน แดงจางๆ บนแกม้ ป่องๆ อย่างเป็นเอกลกั ษณ์เช่นน้ี จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากแมพ่ ลอย! “ดใี จมากจรงิ ๆ นะคะ เขมละ่ กลวั ๊ กลวั กลวั พพ่ี ลอยจะไมต่ น่ื อกี เลย” เขมจริ ายงั พดู เจ้อื ยแจว้ ท่าทางคงเป็นคนพดู เก่งผดิ กบั เมอ่ื ก่อนลบิ ลบั “เขม ขอโทษอกี ทนี ะคะ เขม...เสยี ใจมากทท่ี ำ� ใหพ้ พ่ี ลอยหลบั ไปตงั้ หน่งึ ปี” ประโยค ทา้ ยๆ เสยี งเร่มิ สนั่ เครอื บอกชดั วา่ คนพูดสะเทอื นใจกบั เร่อื งทเ่ี กดิ ข้นึ มาก เพยี งใด “น่ีถา้ พพ่ี ลอยเป็นอะไรข้นึ มา เขมจะไมใ่ หอ้ ภยั ตวั เองเลย” แลว้ เจา้ ตวั กร็ อ้ งห่มรอ้ งไหส้ ะอกึ สะอ้นื จนเธอตอ้ งเป็นฝ่ายปลอบใจ อกี คนหน่ึงทถ่ี อื เป็นคนแปลกหนา้ สำ� หรบั เธอคือพช่ี ายของเขมจริ า เขาชอ่ื วา่ เขตตะวนั เป็นอาจารยส์ อนเคมอี ยู่ทม่ี หาวทิ ยาลยั แห่งหน่ึง เธอเคย พดู กบั เขาสองสามครง้ั เคยหวงั ดว้ ยซำ�้ วา่ เขาอาจจะเป็นหลวงเทพไกรศรคน ทเ่ี ธอรกั แต่ยง่ิ นานวนั ความรูส้ กึ ลกึ ๆ ในใจกลบั บอกวา่ ...ไมใ่ ช่เขา “ยายเขมมนั หว่ งคณุ จนกนิ ไมไ่ ดน้ อนไมห่ ลบั เลยนะครบั วนั ไหนมนั ไมม่ เี รยี นมนั กจ็ ะมาช่วยคุณพยาบาลทำ� กายภาพบำ� บดั ใหค้ ุณ...” เขต ตะวนั เลา่ ใหเ้ธอฟงั ดว้ ยเสยี งทมุ้ นุ่ม จงั หวะจะโคนการพดู ดูน่าฟงั ท่าทางของ เขากด็ ูสงา่ ผ่าเผย หนา้ ตาไมไ่ ดข้ ้รี ้วิ ข้เี หร่อะไร เรยี กวา่ ดูดกี ว็ า่ ได้ กอปร กบั ผวิ ขาวจดั ดว้ ยแลว้ ความดูดจี งึ กลายเป็นความหลอ่ เหลาไดไ้ มย่ าก

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๕๙ “ขอบคุณมากนะคะทช่ี ่วยดูแลฉนั ขอบคณุ เขมดว้ ยนะจะ๊ ” “โธ่...พพ่ี ลอยคะ ไมต่ อ้ งขอบคณุ หรอกค่ะ กเ็ ขมเป็นคนขบั รถชนพ่ี พลอย...” เขมจริ าเอ่ยเสยี งอ่อย หนา้ ตาหมน่ หมองข้นึ มาอกี จนพลอยรุง้ ตอ้ ง โบกมอื “เร่อื งทผ่ี ่านไปแลว้ กใ็ หม้ นั ผ่านไปเถอะ ไมต่ อ้ งเกบ็ เอามาคดิ ตอนน้ี พก่ี ป็ ลอดภยั ดแี ลว้ น่ี” พลอยรุง้ ส่งย้มิ ใหเ้ ขมจริ าอย่างเอน็ ดู แมจ้ ะเพง่ิ รูจ้ กั กนั แต่เพราะ ความผูกพนั เมอ่ื ตอนทอ่ี ยู่ในร่างแมพ่ ลอยทำ� ใหเ้ธอรูส้ กึ สนทิ สนมกบั อกี ฝ่าย อย่างสนทิ ใจ “ถา้ พพ่ี ลอยหายดเี มอ่ื ไร ไปเทย่ี วบา้ นไร่ของอาเขมกนั นะคะ ไร่องนุ่ ทส่ี ระบรุ คี ่ะ สวยมาก อยากใหพ้ พ่ี ลอยไดเ้หน็ ” แลว้ เจา้ ตวั กส็ าธยายเรอ่ื งอาของตวั เองใหฟ้ งั พลอยรงุ้ กฟ็ งั บา้ งไมฟ่ งั บา้ ง เพราะใจมนั ลอยละลว่ิ กลบั ไปยงั เรอื นไทยหลงั เลก็ ทท่ี เ่ี ธออยู่กบั หลวง เทพไกรศรอย่างมคี วามสุขเสยี แลว้ อยากรูเ้ หลอื เกนิ ...หลงั จากทแ่ี มพ่ ลอย ส้นิ ใจ เขาจะเป็นอยา่ งไรบา้ ง เขาจะอยูร่ อดปลอดภยั จากการรบในครงั้ นน้ั หรอื เปลา่ หรอื เขาจะ...เพยี งแค่คดิ กายของเธอกส็ ะทา้ น ความโหยหาและคดิ ถงึ ทำ� ใหเ้ธอนำ�้ ตาร่วงอย่างไมร่ ูต้ วั “ตายแลว้ พพ่ี ลอย รอ้ งไหท้ ำ� ไมคะ เจบ็ ตรงไหนรเึ ปลา่ ” “เปลา่ จะ้ พแ่ี ค่...งว่ งน่ะ ขอนอนสกั งบี นะ” เขมจิราอยากถามมากกว่านนั้ แต่เห็นอีกฝ่ ายลม้ ตวั ลงนอนแลว้ หลบั ตา คำ� ถามจงึ หยุดยงั้ อยู่แค่ในลำ� คอ อาการทางร่างกายของพลอยรุง้ ไม่มีอะไรน่าเป็ นหว่ ง หญิงสาวทำ� กายภาพทกุ วนั จนเกอื บจะกลบั มาเดนิ ไดอ้ ย่างเป็นปกตแิ ลว้ แขนทห่ี กั ตอนน้ี กเ็ ขา้ ทเ่ี ขา้ ทางขยบั ไดเ้กอื บเหมอื นเดมิ พอ่ ของเธอลงมาจากเชยี งใหมท่ นั ทที ่ี ไดท้ ราบข่าวว่าลูกสาวฟ้ืนแลว้ ท่านถึงกบั นำ�้ ตาไหลดว้ ยความดีใจท่ีเธอ

๓๖๐ ♥ ศศิภา ปลอดภยั ‘หายแลว้ ไปอยู่เชยี งใหมก่ บั พอ่ ไหม’ หญงิ สาวเหลอื บมองภรรยาใหม่ของท่าน แลว้ ส่ายหนา้ โดยไม่เสยี เวลาคดิ ขนื เธอไปอยู่ทน่ี นั่ รงั แต่จะทำ� ใหใ้ ครต่อใครอดึ อดั กนั เสยี เปลา่ ๆ ‘พลอยขออยู่ดูแลคณุ ยายทบ่ี า้ นสวนดกี วา่ ค่ะ’ ผูเ้ป็นพอ่ รูน้ สิ ยั ลูกดวี า่ เมอ่ื ตดั สนิ ใจทำ� อะไรลงไปแลว้ จะเปลย่ี นใจ เธอนน้ั ยากเยน็ นกั ท่านจงึ ไมไ่ ดเ้ซา้ ซ้อี ะไรต่อ พลอยรงุ้ ยงั รกั ษาตวั อยูใ่ นโรงพยาบาลตอ่ อกี เกอื บเดอื น วศนิ ีเพอ่ื น สนทิ ของเธอมาเยย่ี มไมไ่ ดบ้ อ่ ยนกั เพราะอยูเ่ วรจนค่อนดกึ แทบทกุ วนั มเี พยี ง คนเดยี วทเ่ี ฝ้ าวนเวยี นมาหาเธออย่างไมร่ ูเ้ บอ่ื คอื เขมจริ า เธอมกั มาหาพรอ้ ม ดอกไมห้ รอื ไมก่ ผ็ ลไมเ้สมอ ส่วนเขตตะวนั นนั้ ถา้ วา่ งกจ็ ะมาเยย่ี มพรอ้ มกนั ชีวติ ของเธอดำ� เนินต่อไปอย่างปกติราวกบั ส่งิ ท่เี กิดข้นึ กบั เธอเป็น เพยี งความฝนั หรอื ไมก่ เ็ ป็นแค่ภาพมายาทต่ี นเองสรา้ งข้นึ มาเท่านนั้ ‘บา้ นเขมอยู่ปทมุ ค่ะ’ เขมจริ าเคยตอบเธอเช่นนนั้ ตอนทเ่ี ธอซกั ถาม เร่ืองบา้ นดว้ ยความหวงั ว่าอาจจะเป็นบา้ นท่ตี ง้ั อยู่ในผนื ดนิ ของบรรพบุรุษ แต่คำ� ตอบของอกี ฝ่ายกท็ ำ� ใหเ้ธอผดิ หวงั ...ผา่ นมาสองรอ้ ยปี อะไรต่างๆ ยอ่ ม เปลย่ี นแปลง หากเธอตอ้ งการหาร่องรอยของอดตี รวมถงึ ร่องรอยของ ‘เขา’ คงยากยง่ิ ไมต่ ่างอะไรกบั การงมเขม็ ในมหาสมทุ ร! วนั น้ีเขมจิราก็มาหาพรอ้ มตะกรา้ ผลไมพ้ รอ้ มขนมนมเนยนบั สบิ อย่าง ทำ� ราวกบั จะขนุ เธอใหอ้ ว้ นอย่างไรอย่างนน้ั “คุณหมอบอกวา่ อกี สองอาทติ ยพ์ พ่ี ลอยจะออกจากโรงพยาบาลได้ แลว้ เขมดใี จจงั เลยค่ะ ไวเ้ขมจะไปเยย่ี มพพ่ี ลอยทบ่ี า้ นบอ่ ยๆ นะคะ” เขมจริ ายงั คงพูดเจ้อื ยแจว้ ตามประสาคนพูดเก่ง ขณะทค่ี นฟงั นงั่ ทอดสายตาเหมอ่ มองออกไปนอกหนา้ ต่าง เหน็ ตกึ รามบา้ นช่องแออดั ยดั เยยี ด กนั จนตอ้ งถอนหายใจ สภาพบา้ นเมอื งในเวลาน้ีช่างต่างกบั เมอ่ื ก่อนลบิ ลบั

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๖๑ หญงิ สาวรูส้ กึ อดึ อดั หายใจไมอ่ อกทงั้ ทเ่ี มอ่ื ก่อนไมเ่ คยเป็นเสยี อย่างนนั้ “เดอื นหนา้ เขมจะไปหาคุณอา ถงึ ตอนนน้ั พพ่ี ลอยคงแขง็ แรงดแี ลว้ ไปดว้ ยกนั นะคะ” เขมจริ าคะยนั้ คะยอเธอมานานเร่อื งบา้ นไร่ พลอยรุง้ ไมร่ ูเ้ หมอื นกนั วา่ ทน่ี นั่ มอี ะไรดที ำ� ไมเจา้ หลอ่ นถงึ อยากใหเ้ธอไปนกั “สวยมากหรอื เขม ไร่องนุ่ ของคุณอาของเขมน่ะ” “สวยสคิ ะ สวยมาก บรรยากาศกด็ ี องนุ่ ลูกโตๆ ไวนร์ สชาตดิ ๆี โฮย้ ! อะไรก็ดไี ปหมดค่ะ ท่สี ำ� คญั ...” เจา้ ตวั โนม้ ตวั เขา้ มากระซบิ กระซาบเบาๆ “อาของเขมหลอ่ มาก” คนฟงั แทบจะสำ� ลกั นำ�้ ลายตวั เอง ขณะทค่ี นพดู หวั เราะร่วน ดวงตา เป็นประกายระยบิ ระยบั เลยทเี ดยี ว “จรงิ นะคะ อาของเขมหลอ่ จรงิ ๆ แต่แปลกนะคะ อายุก็ปาเขา้ ไป สามสบิ หกอยู่รอมร่อแลว้ แต่ไมย่ อมแต่งงานสกั ที แฟนสกั คนเขมกไ็ มเ่ คย เหน็ ” “เขมไมไ่ ดอ้ ยู่กบั เขาตลอดเวลา รูไ้ ดย้ งั ไงวา่ เขาไมม่ แี ฟน?” “กพ็ วกคนงานทน่ี ู่นน่ะสคิ ะ ซุบซบิ กนั ใหเ้ขมไดย้ นิ ประจำ� บางคนก็ วา่ คณุ อาเป็นเกย์ โธ่! จะเป็นไดไ้ งคะ ไมม่ ที างหรอก!” “กไ็ มแ่ น่นะเขม” “ฮอ่ื ! ถา้ พพ่ี ลอยไดพ้ บคุณอา พพ่ี ลอยจะรูว้ า่ อาไมใ่ ช่ ไมใ่ ช่แน่นอน ค่ะ” เจา้ ตวั พยกั หนา้ ประกอบคำ� ยนื ยนั หนกั แน่น พลอยรุง้ เหน็ ท่าทาง กระตือรือรน้ ของเขมจริ าแลว้ ก็อดหวั เราะอย่างเอ็นดูไม่ได้ เร่ืองคุณอาวยั สามสบิ หกคนนนั้ จะหลอ่ ไมห่ ลอ่ หรอื จะเป็นเกยห์ รอื ไมเ่ ป็น ไมใ่ ช่เร่อื งทอ่ี ยู่ ในความสนใจของเธอเลย สง่ิ ทเ่ี ธอนึกถงึ ทกุ ลมหายใจเขา้ ออกคือเร่อื งของ เขา...คนทอ่ี ยู่ห่างกนั เป็นรอ้ ยๆ ปี หญงิ สาวตง้ั ใจอย่างแน่วแน่วา่ ออกจากโรง พยาบาลเมอ่ื ไรจะลองไปเดนิ สำ� รวจแถวเขตพระนครเสยี หน่อย อาจทำ� ใหไ้ ด้

๓๖๒ ♥ ศศิภา รูเ้บาะแสหรอื เรอ่ื งราวของใครคนนนั้ หรอื ไม.่ ..ถา้ โชคดี เธออาจไดพ้ บเขาดว้ ย ความบงั เอญิ กเ็ ป็นได้ ทวา่ ...หากไดพ้ บเขาจรงิ เธอจะรูห้ รอื วา่ เป็นเขา จะรูไ้ ดอ้ ยา่ งไรในเมอ่ื เธอจำ� หนา้ เขาไมไ่ ด้ แมแ้ ต่รูปร่างของเขากเ็ หมอื นจะเลอื นไปหมดแลว้ พลอยรุง้ รบี สลดั ความคดิ นน้ั ท้งิ ยำ�้ กบั ตวั เองวา่ แมจ้ ะจำ� หนา้ เขาไม่ ได้แต่หวั ใจย่อมจำ� ไดเ้สมอ เธอเชอ่ื มนั่ เช่นนนั้ ...หวั ใจดวงน้แี หละจะบอกเธอ เองวา่ เขาใช่คนทเ่ี ธอตามหาหรอื เปลา่ พลอยรุง้ ตอ้ งนงั่ จบั เจา่ อยูใ่ นโรงพยาบาลอกี หลายวนั จะเอางานมา ทำ� ก็ไม่ได้ เพราะทกุ คนต่างหา้ มปรามไว ้ งานเขยี นทเ่ี ธอมกี ำ� หนดส่งปลาย เดอื นน้ีตอ้ งเลอ่ื นออกไปอกี โชคดที ท่ี างสนพ.กเ็ ขา้ ใจไมไ่ ดเ้ร่งรดั อะไรทงั้ นน้ั นบั แต่ฟ้ืนคนื สตมิ า หญงิ สาวนึกถงึ กอ้ งภพเพยี งครงั้ เดยี ว เป็นการนึกถงึ ท่ี ไมไ่ ดท้ ำ� ใหเ้ธอเจบ็ ปวดอกี ต่อไปแลว้ เร่อื งในอดตี ทเ่ี ขานอกใจเธอไมไ่ ดท้ ำ� ให ้ เธอรอ้ งไหท้ รุ นทรุ ายอกี มแี ต่ความสมเพชเวทนา นกึ เป็นหว่ งดว้ ยซำ�้ วา่ ถา้ เขา ยงั ทำ� ตวั เช่นน้ีต่อไป จดุ จบของเขาอาจเหมอื นหลวงบวรฤทธเิ ดชกเ็ ป็นได้ พลอยรงุ้ ไมค่ ดิ วา่ เธอจะไดพ้ บเขาอกี ครงั้ จนวนั หน่งึ กอ้ งภพมาเยย่ี ม เธอทโ่ี รงพยาบาล ตอนนน้ั เธออยู่ในหอ้ งคนเดยี ว กำ� ลงั นงั่ คดิ อะไรเพลนิ ๆ พอเหน็ หนา้ เขาเท่านน้ั เธอกต็ อ้ งเบกิ ตากวา้ งอย่างตกใจ “พก่ี อ้ ง!” “หวดั ดพี ลอย เป็นยงั ไงบา้ ง” คำ� ถามห่วงใยนนั้ ไม่ต่างอะไรจากกอ้ งภพคนท่ีเธอเคยยกย่อง เทดิ ทูนวา่ เป็นสุภาพบรุ ุษสุดประเสรฐิ “ก.็ ..ดขี ้นึ แลว้ ค่ะ” หญงิ สาวมองคนทก่ี ำ� ลงั ทรุดนงั่ บนเกา้ อ้ขี า้ งเตยี ง ไมว่ างตา “พลอยไมค่ ดิ วา่ จะไดเ้จอพก่ี อ้ งอกี ” “ขอโทษทพ่ี ไ่ี มไ่ ดม้ าเยย่ี มเลย” เขาสง่ ย้มิ ใหเ้ธอ แต่สหี นา้ และแววตา หมน่ หมองนกั “พร่ี ูส้ กึ ผดิ ไมก่ ลา้ สูห้ นา้ พลอย พร่ี ูว้ า่ ถา้ ไมใ่ ช่เพราะพ่ี อบุ ตั เิ หตุ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๖๓ วนั นนั้ กค็ งไมเ่ กดิ พข่ี อโทษ” ความจรงิ แลว้ พลอยรุง้ ควรจะโกรธ แต่หวั ใจเธอกลบั วา่ งเปลา่ ไมร่ ู ้ สกึ รูส้ าใดๆ กบั ผูช้ ายคนน้ีอกี ต่อไปแลว้ “ช่างเถอะค่ะ เรอ่ื งมนั แลว้ ไปแลว้ พลอยไมอ่ ยากเกบ็ เอามาคดิ ใหร้ ก สมอง” บงั เกิดความเงยี บอนั น่าอึดอดั อยู่พกั ใหญ่ พลอยรุง้ เหลอื บมอง ใบหนา้ ทก่ี ม้ ตำ�่ ของกอ้ งภพแลว้ กอ็ ดใจอ่อนไมไ่ ด้ “ความจรงิ ก็ไมใ่ ช่ความผดิ ของพก่ี อ้ งหรอกค่ะ พลอยประมาทเอง” เมอ่ื เหน็ ว่าเธอหยบิ ย่นื ความเป็นมติ รมาให ้ ไม่ไดท้ ำ� โกรธปนั้ ป่ึงอย่างท่คี ิด ใบหนา้ เขาจงึ แช่มชน่ื ข้นึ มาอกี นดิ “พลอยดขี ้นึ แลว้ ใช่ไหม” “ค่ะ อกี สองสามวนั กก็ ลบั บา้ นไดแ้ ลว้ ” ชายหนุ่มพยกั หนา้ ส่งย้มิ ให ้ เธอ เป็นย้มิ ทเ่ี คยทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ ใจเตน้ แต่ตอนน้ีหวั ใจของเธอยงั สงบน่ิงอยู่ เช่นเดมิ “ดจี รงิ พลอยออกวนั ไหน เดยี๋ วพไี ปส่งทบ่ี า้ น” “ไมต่ อ้ งค่ะ นา้ เพชรตอ้ งมารบั พลอยกลบั บา้ นอยู่แลว้ ” ...เผลอๆ เขมจริ ากจ็ ะมาอกี คน รายนนั้ กระตอื รอื รน้ มากทจ่ี ะบรกิ าร เธอในทกุ ๆ เร่อื ง “พลอยยงั โกรธพอ่ี ยู่หรอื ” ไดย้ นิ แลว้ พลอยรุง้ ตอ้ งถามตวั เอง เพยี งอดึ ใจเธอก็ไดค้ ำ� ตอบ... ความรูส้ กึ ทเ่ี ธอมใี หก้ อ้ งภพในตอนน้ี ห่างไกลคำ� วา่ โกรธมาก เกลยี ดยง่ิ ไมใ่ ช่ แค่เขาไมม่ คี วามสำ� คญั อะไรต่อเธอแลว้ เสมอื นเป็นคนแปลกหนา้ กเ็ ทา่ นนั้ เอง “เปลา่ ค่ะ กอ็ ย่างทพ่ี ลอยบอก เร่อื งเก่าๆ พลอยลมื ไปหมดแลว้ ” จู่ๆ กอ้ งภพเอ้อื มมอื มากมุ มอื เธอไวอ้ ย่างถอื วสิ าสะ ทำ� ใหห้ ญงิ สาว สะดุง้ เลก็ นอ้ ย “พลอย เรากลบั มาเป็นเหมอื นเดมิ ไดไ้ หม”

๓๖๔ ♥ ศศภิ า “เหมอื นเดมิ ?” พลอยรุง้ ย้มิ แลว้ ส่ายหนา้ ชกั มอื ออกจากมอื เขาโดย เรว็ “ใหก้ ลบั ไปเป็นแฟนคงไมไ่ ด้ กลบั ไปเป็นเพอ่ื นกย็ งั ยากเลยค่ะ” คำ� ตอบตรงไปตรงมาทำ� ใหค้ นฟงั ถงึ กบั สะอกึ ใบหนา้ แจ่มใสราวกบั ดอกไมบ้ านเมอ่ื ครู่เหย่ี วแหง้ ลงโดยพลนั “เราสองคนเป็นแค่คนรูจ้ กั น่าจะดที ส่ี ุด” “พลอยใหพ้ ไ่ี ดแ้ ค่...คนรูจ้ กั ?” “ไดแ้ ค่นนั้ ค่ะ” “ทำ� ไมละ่ ไหนพลอยบอกไมโ่ กรธพแ่ี ลว้ ” ข้เี กยี จต่อความยาวสาวความยดื เจา้ ตวั จงึ เลอื กทจ่ี ะเบอื นสายตาออก ไปนอกหนา้ ต่าง ตดั ขาดการสนทนาไวแ้ ค่นน้ั กอปรกบั ‘ตวั ช่วย’ เขา้ มาไดท้ นั เวลา “พพ่ี ลอย...” เสยี งของเขมจริ าดงั มาก่อนตวั เสยี อกี และเหมอื นทกุ ครงั้ พลอยรุง้ หนั มาย้มิ รบั ดว้ ยความเอน็ ดู “หวดั ดจี ะ้ วนั น้ีห้วิ อะไรมาใหพ้ อ่ี กี เน่ีย” “ของดๆี ทงั้ นนั้ แหละค่ะ” ร่างเลก็ วางถงุ ผา้ ซง่ึ บรรจทุ งั้ ขนมและผล ไมไ้ วบ้ นโตะ๊ ก่อนหนั ไปมองคนเจบ็ ตอนนน้ั เองทร่ี ูต้ วั วา่ มใี ครอกี คนอยู่ใน หอ้ งดว้ ย “เอ่อ...ขอโทษนะคะ เขมเขา้ มา...ขดั จงั หวะอะไรรเึ ปลา่ ” “เปล่าหรอกจะ้ ” พลอยรุง้ ตอบก่อนแนะน�ำทง้ั สองใหร้ ูจ้ กั กนั จากนนั้ กอ็ อกปากไลเ่ ขาทางออ้ ม “พก่ี อ้ งเขากำ� ลงั จะกลบั พอด”ี คนถูกไล่ทำ� สีหนา้ ปน้ั ยาก หนั ไปมองอดีตคนรกั แลว้ ลุกข้ึนยืน เอ่ยลาอย่างจำ� ใจ แลว้ ผลนุ ผลนั เดนิ จากหอ้ งไปทนั ที เขมจิราสมั ผสั ความผิดปกติของคนทง้ั สองได้ จึงวางตวั ไม่ถูก แมเ้มอ่ื กอ้ งภพออกจากหอ้ งไปแลว้ เธอกไ็ ดแ้ ต่ยนื ทำ� ตาปรบิ ๆ อยู่กลางหอ้ ง “เอา้ ไปยนื ทำ� ไมตรงนนั้ มานงั่ ส”ิ เมอ่ื เขมจริ านงั่ เรยี บรอ้ ยแลว้ เจา้ ตวั กอ็ ดใจไมไ่ หว โพลง่ ถามออกไป

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๖๕ ในทส่ี ุด “พพ่ี ลอยมเี ร่อื งอะไรกบั พค่ี นนน้ั รเึ ปลา่ คะ” “อมื ...เคยมจี ะ้ ” “นนั่ ไง เขมวา่ แลว้ !” เจา้ ตวั ตบฝ่ามอื เขา้ หากนั ท่าทางเหมอื นคนท่ี กำ� ลงั นงั่ ลนุ ้ ฟตุ บอล แลว้ ทมี ทก่ี ำ� ลงั เชยี รย์ งิ ประตูเขา้ “แลว้ ...” “เร่อื งเก่ามากแลว้ จะ้ อย่าถามเลย” คนถกู รูท้ นั หบุ ปากฉบั ยกมอื เกาศีรษะแลว้ หวั เราะแหยๆ “ขอโทษนะคะ เขมเสยี มารยาทเกนิ ไป” “ไมเ่ ป็นไร เขมอยากรูเ้ ร่อื งอะไร ถามพไ่ี ดท้ กุ เร่อื ง แต่เร่อื งน้ีมนั นาน มากแลว้ พไ่ี มอ่ ยากพดู ถงึ อกี ” เขมจริ าพยกั หนา้ รบั รู ้ ก่อนเปลย่ี นเร่อื งคยุ เพอ่ื กำ� จดั บรรยากาศอนั น่าอดึ อดั ท้งิ ไปเสยี “วนั มะรนื พพ่ี ลอยจะกลบั บา้ นแลว้ ใช่ไหมคะ เขมกบั พเ่ี ขตจะมารบั ” “นา้ เพชรจะมารบั พอ่ี ยู่แลว้ ” “เดยี๋ วเขมโทร.ไปบอกคณุ นา้ วา่ จะมารบั เองนะคะ” “ลำ� บากเขมเปลา่ ๆ” “ไมเ่ ลยค่ะ เขมเตม็ ใจ พเ่ี ขตกว็ า่ งพอดี อกี อย่างเขมอยากรูจ้ กั บา้ น พพ่ี ลอยดว้ ย ตอนไปหาจะไดไ้ มห่ ลงไงคะ” เมอ่ื เหน็ ความตง้ั ใจของอกี ฝ่าย พลอยรุง้ จงึ ไมข่ ดั อกี นงั่ ฟงั เขมจริ าเลา่ เร่อื งนูน้ เร่อื งน้ีอย่างเพลดิ เพลนิ “เขมโทร.นดั คุณอาไวแ้ ลว้ ...” หญิงสาวเดินไปหยิบกล่องบรรจุ แอปเปิลทห่ี นั่ เป็นช้นิ เลก็ ๆ เรยี บรอ้ ยออกมาจากถงุ ผา้ ก่อนจะนำ� มายน่ื ใหค้ น เจบ็ พลอยรุง้ รบั ไปถอื ไวแ้ ลว้ หยบิ ช้นิ หน่ึงเขา้ ปาก “บอกวา่ อกี สองอาทติ ยจ์ ะพาเพอ่ื นไปพกั ทไ่ี ร่” “เกรงใจจงั พไ่ี ปรบกวนคุณอาของเขมรเึ ปลา่ เน่ีย” “รบกวนอะไรกนั คะ คุณอาเขาใจดจี ะตาย ใครจะไปใครจะมาเขา ตอ้ นรบั หมดแหละค่ะ ออ้ ...อกี เร่อื งหน่ึง ไปคราวน้ีพพ่ี ลอยจะไดเ้จออาของ

๓๖๖ ♥ ศศิภา เขมอกี หน่ึงคนนะคะ” “หมื ? อาอกี คน? สรุปวา่ เขมมอี าก่คี นกนั เน่ีย” เขมจริ าหวั เราะร่วน มองคนตรงหนา้ ทท่ี ำ� หนา้ งนุ งงอย่างขบขนั “มีอาหลายคนค่ะ แต่ท่ีสนิทๆ ก็สองคนน้ีแหละ คนหน่ึงหล่อ คนหน่ึงเท่ค่ะ” เจา้ ตวั ยงั อวดสรรพคณุ อาของตวั เองไมห่ ยดุ หยอ่ น พานทำ� ใหค้ นฟงั อยากเหน็ ใบหนา้ ของคณุ อาทงั้ สองข้นึ มาตงดิ ๆ “คนหลงั ช่วงสามสป่ี ีน้ีเขมไมค่ ่อยไดเ้จอหรอกค่ะ อยู่บนเขานู่น ลง มาสกั ทกี อ็ ยู่แค่สองสามวนั ” “อยู่บนเขา? ไปทำ� ไร่บนเขาหรอื จะ๊ ” “ไม่ใช่ค่ะ เป็นทหารต่างหาก อยู่ทเ่ี ชยี งรายนู่น วนั ๆ เอาแต่ลาด ตระเวน ข้นึ เขาลงหว้ ยเป็นเดอื นๆ เจอกนั ทสี ภาพเหมอื นเพง่ิ กลบั มาจาก สงครามยงั ไงยงั งน้ั แบบน้ีไงคะถงึ ไมม่ แี ฟนสกั ท”ี คำ� วา่ ทหารพงุ่ ตรงเขา้ สูห่ วั ใจของพลอยรุง้ ความคดิ คำ� นงึ ลอยละลว่ิ กลบั ไปสู่อดตี โดยพลนั ป่านน้ีทหารคนนน้ั จะเป็นอย่างไร เธออยากรูเ้ หลอื เกนิ “ปีน้คี ณุ อาเขาลาพกั รอ้ น เหน็ วา่ จะไปอยู่บา้ นไร่เป็นเดอื นเลยละ่ ค่ะ” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั รู ้ ดงึ ความคดิ ของตวั เองกลบั สู่ปจั จบุ นั น่ิงฟงั เร่อื งของ ‘คณุ อาเท่’ อยู่อกี ครู่ เมอ่ื อกี ฝ่ายเลา่ จบ จงึ เอ่ยถาม “วา่ แต่คุณอาของเขมช่อื อะไรบา้ ง จะใหพ้ เ่ี รยี กคุณอาหลอ่ กบั คุณ อาเท่งนั้ หรอื ” ถามเองก็ขำ� เอง เป็นครง้ั แรกก็ว่าไดท้ ่ีพลอยรุง้ หวั เราะเต็มเสยี ง นยั นต์ าซง่ึ มแี ต่ความเศรา้ เรน้ ลกึ เปลง่ ประกายเรอื งรองข้นึ มาชวั่ ขณะ “เรยี กแบบน้กี ด็ นี ะคะ ไมเ่ หมอื นใครด”ี เขมจริ าประสานเสยี งหวั เราะ อย่างขบขนั อดึ ใจทเี ดยี วกวา่ เจา้ ตวั จะหา้ มเสยี งหวั เราะแลว้ ตอบคำ� ถามไดใ้ น ทส่ี ุด

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๖๗ “คุณอาเจา้ ของไร่ช่อื วา่ กนธคี ่ะ กนธี ภานรนิ ทร์ ส่วนคณุ อาอกี คน ช่อื ภามค่ะ พนั โทภาม ภานรนิ ทร์ เอาไวว้ นั ทพ่ี พ่ี ลอยออกจากโรงพยาบาล เขมจะหารูปมาใหด้ ู พพ่ี ลอยจะไดร้ ูว้ า่ อาของเขมทง้ั หลอ่ ทงั้ เท่จรงิ ๆ!” พดู ท้งิ ทา้ ยพรอ้ มกบั รอยย้มิ ภาคภมู ใิ จในอาทงั้ สองของตวั เองอย่าง ทส่ี ุด! พลอยรุง้ กลบั มาอยู่บา้ นสวนไดเ้ กอื บสองอาทติ ยแ์ ลว้ รา่ งกายของ เธอแขง็ แรง เดนิ เหนิ เป็นปกติ ไมม่ อี ะไรน่าห่วงแลว้ หากครอบครวั ของเธอ กย็ งั ห่วง ใครต่อใครกม็ องออกวา่ หญงิ สาวไมส่ ดใสเหมอื นเดมิ ทกุ คนไมว่ า่ จะเป็นยายมกุ นา้ เพชร แมน่ ่ิมหรอื พอ่ ของเธอต่างรูว้ า่ เธอมเี ร่อื งในใจ แต่ไม่ วา่ จะซกั ถามเท่าไร คำ� ตอบทไ่ี ดร้ บั คอื คำ� ปฏเิ สธทกุ ครงั้ ไป ‘พลอยไมไ่ ดเ้ป็นอะไรจรงิ ๆ ค่ะ’ พอถกู ถาม เจา้ ตวั กจ็ ะทำ� สดใสร่าเรงิ อยู่สองสามวนั ก่อนจะกลบั ไป เป็นเหมอื นเดมิ ทกุ คนในครอบครวั กไ็ มร่ ูจ้ ะแกป้ ญั หาเร่อื งน้อี ย่างไรจงึ ไดแ้ ต่ คอยมองอยู่ห่างๆ ดว้ ยความเป็นห่วง ความห่วงนน้ั ย่งิ เพ่มิ มากข้นึ เมอ่ื เห็นพลอยรุง้ ออกจากบา้ นทุกวนั กลบั มากค็ ำ�่ มดื ดกึ ดน่ื จนยายมกุ ตอ้ งเอ่ยเตอื น “อย่ากลบั ดกึ นกั สยิ ายพลอย ยายเป็นห่วง” “ขอโทษค่ะ คราวหนา้ พลอยสญั ญาว่าจะไม่กลบั ดึกอีกแลว้ ค่ะ แต่ถงึ จะกลบั ดกึ ยายกไ็ มต่ อ้ งห่วงหรอกค่ะ พลอยดูแลตวั เองได”้ “ตวั แค่น้จี ะดูแลตวั เองไดห้ รอื ถา้ เผอ่ื ไปเจอพวกขโมยขโจรกลางทาง จะทำ� ยงั ไง ถนนบา้ นเรายง่ิ เปลย่ี วๆ อยู่ดว้ ย” พลอยรุง้ อยากบอกเหลอื เกนิ วา่ เธอเรยี นศิลปะป้องกนั ตวั มา แมจ้ ะ เป็นการป้องกนั ตวั ทโ่ี บรำ�่ โบราณ แต่กม็ ปี ระสทิ ธภิ าพรนุ แรงแบบทใ่ี ครต่อใคร นึกไมถ่ งึ เป็นแน่ “เอาเถอะค่ะ พลอยสญั ญาแลว้ วา่ จะไมก่ ลบั ดกึ สบายใจรยึ งั คะ”

๓๖๘ ♥ ศศภิ า หญงิ สาวเอนกายลงนอนบนตกั ของยายมกุ เช่นทท่ี ำ� บอ่ ยๆ ตอนเป็น เดก็ ในความหมองเศรา้ ทต่ี อ้ งพรากจากคนทร่ี กั เธอกเ็ ป็นสุขทก่ี ลบั มาใชช้ วี ติ กบั ครอบครวั ดงั เดมิ “พรุ่งน้ีพลอยทำ� ขนมช่อมว่ งใหย้ ายกนิ นะคะ” “หมื ? ขนมช่อมว่ ง? แกทำ� เป็นร?ึ ” หลานสาวย้มิ แฉ่ง บง่ บอกความภาคภมู ใิ จอย่างเปิดเผย “ทำ� ไดส้ คิ ะ” “จรงิ ร้อื ? ยายกลวั วา่ จะกนิ ไมล่ งเอาน่ะส”ิ “แหม...ก็ลองชมิ ดูก่อนสคิ ะ แลว้ ยายจะตอ้ งพูดวา่ ...อร่อยมาก...” เจา้ ตวั ลากเสยี งยาว ก่อนจะลกุ ข้นึ นงั่ กอดหอมยายมกุ หน่ึงทแี ลว้ เลย่ี งเขา้ หอ้ งนอนของตวั เองไป คืนวนั ก่อนเดินทางไปสระบรุ ี พลอยรุง้ ยงั คงตง้ั หนา้ ตง้ั ตาทำ� งาน อย่างทเ่ี ธอทำ� เป็นประจำ� ทกุ คนื ในทส่ี ุดงานทเ่ี ขยี นตงั้ แต่ปีทแ่ี ลว้ ก็มาถงึ บท สรุปจนได้ เธอตรวจทานอกี ครงั้ แลว้ ส่งไปใหบ้ ก.ทนั ที เกอื บเทย่ี งคนื แลว้ พลอยรงุ้ ยงั คงไมล่ กุ ไปไหน ตง้ั ใจไวว้ า่ จะเรม่ิ งาน เขยี นช้นิ ใหมใ่ นคนื น้ี...เป็นงานเขยี นทเ่ี ธอตง้ั ใจเขยี นมากกวา่ เร่อื งใด เพราะ มนั มาจากประสบการณท์ เ่ี ธอไดพ้ านพบโดยตรง หนำ� ซำ�้ ยงั เป็นเร่อื งราวทม่ี ี ทง้ั ทกุ ข์ ทง้ั สุขฝงั แน่นอยู่ในหวั ใจดวงน้ีอย่างยากจะลบเลอื นอกี ดว้ ย พลอยรุง้ เปิดหนา้ เวริ ด์ เปล่าๆ ข้นึ มา นงั่ มองมนั อยู่อย่างนน้ั นาน หลายนาที ยงั ไมท่ นั จะพมิ พต์ วั อกั ษรตวั ใดๆ ลงไป เสยี งโทรศพั ทม์ อื ถอื ของ เธอกก็ รดี รอ้ ง หญงิ สาวหยบิ ข้นึ มากดรบั และกรอกเสยี งลงไป เสยี งสดใสของเขมจริ าดงั มาตามสาย ช่วยขบั ไลค่ วามหมน่ หมองใน หวั ใจเธอไปชวั่ ขณะ “พพ่ี ลอยขา พรุ่งน้ีอย่าลมื นะคะ เขมกบั พเ่ี ขตจะไปรบั ตอนสบิ โมง นา้ ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๖๙ “จา้ พจ่ี ะแต่งตวั คอย” “อย่าลมื แต่งตวั สวยๆ นะคะ” “ไปเทย่ี วไร่องนุ่ นะเขม จะแต่งตวั สวยไปอวดใคร” “กอ็ วดอาๆ ของเขมไง” คนฟงั หวั เราะอย่างขบขนั ไมไ่ ดเ้หน็ เป็นจรงิ เป็นจรงิ กบั ถอ้ ยคำ� ของ สาววยั สบิ เกา้ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย พลอยรุง้ ส่ายหนา้ นอ้ ยๆ ก่อนตดั บทวา่ “จะ้ ๆ พจ่ี ะพยายามเลอื กชดุ สวยๆ แลว้ กนั เจอกนั จะ้ ” หลงั จากวางโทรศพั ท์ พลอยรุง้ ก็เอนกายพงิ พนกั รอยย้มิ ยงั คง ระบายในหนา้ ขณะเอ้อื มมอื ควา้ สมดุ บนั ทกึ เลม่ หน่ึงข้นึ มา ดงึ รูปทส่ี อดไวใ้ น นนั้ ออกมาดู ...รูปใบนน้ั เขมจริ าเอามาใหด้ ูตงั้ แต่วนั ทอ่ี อกจากโรงพยาบาลแลว้ แต่ไมย่ อมเอากลบั ไปดว้ ย ‘พพ่ี ลอยเกบ็ ไวก้ ่อนเถอะค่ะ ดูบอ่ ยๆ จะไดจ้ ำ� หนา้ อาๆ ของเขมได’้ ท่าทางเขมจริ าคงอยากไดเ้ ธอเป็นอาสะใภจ้ รงิ ๆ กระมงั ...คดิ มาถงึ ตรงน้ีพลอยรุง้ ก็อดหวั เราะไม่ได้ หญิงสาวกม้ มองรูปของอีกฝ่ ายอย่าง พจิ ารณา เขมจริ ายนื อยู่หนา้ สุด หลอ่ นสวมชดุ คอซองและส่งย้มิ มาใหอ้ ย่าง สดใส ดา้ นหลงั เป็นเขตตะวนั ในชุดนกั ศึกษาใชส้ องมอื กอดคอนอ้ งสาวไว ้ ขนาบขา้ งดว้ ยชายหนุ่มสองคน คนหน่ึงท่าทางภมู ฐิ านรูปร่างค่อนขา้ งสูง ผวิ คลำ�้ แดด ทส่ี ะดุดตาคอื ใบหนา้ อนั หลอ่ เหลาซง่ึ ประกอบดว้ ย ค้วิ เขม้ ตาคม จมกู โด่งงมุ้ ตรงปลาย และรอยย้มิ ทโ่ี คง้ สวยราวกบั ผูห้ ญงิ เขาสวมเส้อื ลาย สกอ็ ต กางเกงยนี สเี ขม้ และสวมหมวกคาวบอย มองปราดเดยี วกร็ ูว้ า่ ผูช้ าย คนน้ีน่าจะเป็นกนธี อาสุดหลอ่ ของเขมจริ านนั่ เอง ส่วนหนุ่มอกี คนคงจะเป็นใครไปไมไ่ ดน้ อกจาก พนั โทภาม คุณอา อกี คนของเขมจริ า คนทเ่ี จา้ หลอ่ นบอกวา่ สุดแสนเท่นนั่ เอง เขาไมไ่ ดส้ วมเคร่อื งแบบทหาร แต่สวมเส้อื ยดื สขี าว ทบั ดว้ ยเส้อื เช้ติ

๓๗๐ ♥ ศศภิ า สเี ขยี วข้มี า้ สวมกางเกงยนี สซี ดี มรี อยขาดตรงเขา่ ผมตดั สน้ั เป็นทรง สกนิ เฮด ผวิ กายของเขาครา้ มคม หนา้ ตาคมสนั ค้วิ เขม้ พาดเฉียง ดวงตาสดี ำ� สนทิ คมกรบิ มแี ววของความดดุ นั แขง็ กรา้ ว จมกู ไมโ่ ด่งมากแต่กไ็ มน่ ่าเกลยี ด รมิ ฝีปากหยกั หนานน้ั กำ� ลงั แยม้ เย้อื นช่วยใหใ้ บหนา้ ดๆุ ผ่อนคลายลง โดยรวม แลว้ เขาไมห่ ลอ่ เทา่ กนธี แต่กลบั สะดดุ ตาเธอ โดยเฉพาะรอยบมุ๋ ตรงแกม้ ซา้ ย เพยี งแค่เหน็ หวั ใจของพลอยรุง้ ก็เตน้ แรงอย่างไมม่ เี หตผุ ล หญงิ สาวระบาย ลมหายใจยาว เกบ็ รูปไวต้ ามเดมิ แลว้ กลบั มาจอ้ งหนา้ เวริ ด์ ต่อ เธอวางน้ิวลงบนแป้นและเร่มิ พมิ พ์ บรรทดั แรกปรากฏเป็นถอ้ ยคำ� วา่ ‘ฤๅพรหมอธษิ ฐาน’ ในหอ้ งหอ้ งหน่ึงท่อี ยูห่ า่ งไกลออกไป แสงจากโคมไฟดา้ นนอกสาด สอ่ งเขา้ มากระทบดา้ มดาบทใ่ี ครคนหน่งึ กำ� ลงั ลูบไลอ้ ยา่ งทะนุถนอม รอยสลกั บนดา้ มแมจ้ ะเลอื นรางไปตามกาลเวลาหากกย็ งั พอใหอ้ ่านออกได้ใครคนนน้ั ค่อยๆ วาดมอื จากคำ� แรกไปจนถงึ คำ� สุดทา้ ย แลว้ พมึ พำ� ถอ้ ยคำ� หน่ึงออกมา อย่างอ่อนโยน “หนูพลอย”

๒๑ เขมจริ ากบั เขตตะวนั มารบั พลอยรุง้ ตรงเวลาท่นี ดั หมายไว้ ทง้ั สอง สวมชุดลำ� ลองสบายๆ เฉกเช่นเดียวกบั เธอ หากดูเหมือนทำ� ใหค้ นท่ี คะยนั้ คะยอใหเ้ธอแต่งตวั สวยๆ ไมพ่ อใจเท่าไรนกั “โธ่ พพ่ี ลอยคะ ไหนบอกจะแต่งตวั สวยๆ ไง” คนถกู วา่ กม้ หนา้ มองตวั เอง แลว้ เลกิ ค้วิ “แลว้ ชดุ น้ีไมส่ วยตรงไหนละ่ เขม” ชดุ ทพ่ี ลอยรงุ้ สวมวนั น้เี ป็นเส้อื ยดื สขี าวมลี วดลายดา้ นหนา้ เลก็ นอ้ ย ส่วนลา่ งเป็นกางเกงยนี ขาสนั้ สเี ขม้ พอดตี วั อวดปลนี ่องเรยี วยาว “ก.็ ..ไมใ่ ช่ไมส่ วยหรอกค่ะ แต่มนั ธรรมดาไปนดิ แต่กไ็ มเ่ ป็นไรหรอก ค่ะ พพ่ี ลอยสวมชดุ ไหนกส็ วย” เขมจริ าเอ่ยชม ก่อนหนั ไปพดู คยุ กบั ยายมกุ และนา้ เพชรอยู่ครู่ใหญ่ ยกมอื ไหวล้ าโดยไมล่ มื สญั ญาวา่ “คุณยายกบั คุณนา้ ไมต่ อ้ งห่วงนะคะ เขมจะดูแลพพ่ี ลอยใหด้ ที ส่ี ุด ค่ะ” เมอ่ื ข้นึ มานงั่ เรยี บรอ้ ยแลว้ รถตูท้ ต่ี ดิ ฟิลม์ ดำ� มดื กเ็ คลอ่ื นตวั ออกสู่ ถนนใหญ่ มงุ่ หนา้ สู่บา้ นไร่ของกนธที นั ที ระหวา่ งทางคนทผ่ี ูกขาดการสนทนาคอื เขมจริ า หญงิ สาวเอาแต่เลา่

๓๗๒ ♥ ศศภิ า เรอ่ื งนูน้ เรอ่ื งน้ไี มใ่ หใ้ นรถตอ้ งเงยี บเหงา สว่ นเขตตะวนั นนั้ ดูทา่ เขาคงเป็นคน พดู ไมเ่ ก่ง และชอบความสงบจงึ เลอื กทจ่ี ะนงั่ เลน่ เกมในไอแพดอย่างเงยี บๆ “คุณพ่อเขมไปอยู่ท่ีบา้ นไร่เป็นเดือนแลว้ ค่ะ ท่านไม่ค่อยสบาย เลยไปพกั รกั ษาตวั สูดอากาศบรสิ ุทธ์ทิ น่ี ู่น” เมอ่ื เขมจริ าเอ่ยถงึ คุณพอ่ พลอยรุง้ ก็อดคดิ ถงึ พระยาสุรศกั ด์เิ สนา กบั คณุ หญงิ ลำ� ดวนไมไ่ ด้ อย่างนอ้ ยๆ ตลอดเวลาทเ่ี ธอกลายเป็นลูกสาวของ ท่าน เธอก็มคี วามผูกพนั กบั ท่านเสมอเหมอื นเป็นพ่อแม่แทๆ้ เลยทเี ดยี ว น่าเสยี ดายเมอ่ื กลบั เขา้ สู่ร่างเดมิ แลว้ เธอจำ� หนา้ ตาท่านทงั้ สองไมไ่ ดเ้ลย “แลว้ คณุ แมข่ องเขมละ่ ” “แมเ่ ขมเสยี แลว้ ค่ะ” “ตายจรงิ พข่ี อโทษนะ พไ่ี มร่ ู”้ “ไมเ่ ป็นไรค่ะพพ่ี ลอย” หญงิ สาวส่งย้มิ ใหพ้ ลอยรุง้ รอยย้มิ นน้ั ยงั คง สดใสไมเ่ ปลย่ี นแปลง “คณุ แมเ่ ขมเสยี ไปเกอื บสบิ ปีแลว้ ตอนน้เี ขมไมไ่ ดโ้ ศก เศรา้ เหมอื นเมอ่ื ก่อนแลว้ ละ่ ค่ะ” เธอวางมอื ทาบลงบนอกแลว้ เอ่ยต่อวา่ “ท่านอยู่ในใจเขมเสมอ คุณตา คณุ ยาย กบั คุณย่าของเขมกไ็ มอ่ ยู่ แลว้ นะคะ เหลอื แต่คุณปู่ ท่านอยู่ทบ่ี า้ นไร่นนั่ ละค่ะ” เงยี บกนั ไปครู่หน่งึ พลอยรงุ้ กล็ ว้ งเขา้ ไปในกระเป๋าสะพาย หยบิ สมดุ บนั ทกึ ของตวั เองออกมา แลว้ ดงึ รูปทเ่ี ธอเกบ็ ไวห้ ลายวนั คนื เจา้ ของ “ถา้ พพ่ี ลอยชอบรูปน้ี เขมยกใหน้ ะ” เขมจริ าไมย่ อมรบั รูปคนื จนแลว้ จนรอด “อย่าใหพ้ เ่ี กบ็ ไวเ้ลย รูปครอบครวั เขมควรอยู่กบั เขมมากกวา่ อยู่กบั พน่ี ะ” สาววยั สบิ เกา้ ไมด่ ้อื ดงึ อกี เธอหยบิ รูปมาเกบ็ ไวใ้ นกระเป๋าแต่โดยดี “งน้ั เดยี๋ วเรามาถา่ ยรูปใหมน่ ะคะ คราวน้ีจะไดม้ รี ูปพพ่ี ลอยดว้ ย” พลอยรงุ้ นกึ ภาพออกเลยวา่ ทง้ั พช่ี ายทง้ั อาคงรกั สาวนอ้ ยคนน้รี าวกบั ไขใ่ นหนิ เพราะเจา้ หลอ่ นช่างออดออ้ นเอาใจ และน่ารกั น่าเอน็ ดูจนเธอคดิ วา่

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๗๓ ใครทร่ี ูจ้ กั เขมจริ าคงหา้ มใจไมใ่ หร้ กั ไมไ่ ดเ้ป็นแน่ “เขมจะ๊ บา้ นไร่ของคุณกนธสี รา้ งมานานรยึ งั ” “โห คุณกนธเี ลยหรอื คะ ดูห่างเหนิ จงั ” เจา้ ตวั ย่นจมกู แลว้ ส่ายหนา้ “เรยี กอาธเี หมอื นทเ่ี ขมเรยี กกไ็ ดค้ ่ะ” “จะดหี รอื จะ๊ พไ่ี มส่ นทิ ...” “ดสี คิ ะ เชอ่ื เขมเถอะ” “กไ็ ดจ้ ะ้ อาธกี อ็ าธ”ี หวั ค้ิวยบั ย่นเม่อื ครู่คลายออกทนั ที ตามมาดว้ ยรอยย้มิ อย่างพงึ พอใจ “เรยี กอาภามดว้ ยนะคะ” “จะ้ ๆ” ไดย้ นิ คำ� ตอบ เขมจริ ากแ็ ทบจะยกมอื ข้นึ ชเู หนอื ศรี ษะอยา่ งดใี จ หญงิ สาวย้มิ จนตายบิ หยี ก่อนจะตอบคำ� ถามร่ายยาวตงั้ แต่สมยั คณุ ทวดเลยทเี ดยี ว “เดิมทที ่ดี ินผนื นนั้ เป็นของคุณทวดค่ะ ท้งิ รกรา้ งไวน้ านไม่มใี คร สนใจดูแลเลยสกั คน คณุ ปู่ท่านไมช่ อบงานทำ� ไร่ทำ� สวนเท่าไร ส่วนคณุ พอ่ ก็ มหี นา้ ทก่ี ารงานมนั่ คงดแี ลว้ จงึ ไมค่ ดิ จะทำ� อะไรบนผนื ดนิ แหง่ นนั้ กระทงั่ อาธี เขา้ มาถากถางและเร่มิ ปลูกองนุ่ นนั่ ละค่ะ น่าจะสกั สบิ กวา่ ปีไดแ้ ลว้ ” แลว้ เขมจริ ากใ็ จดี เลา่ เร่อื งอาอกี คนใหฟ้ งั ดว้ ย “อาภามเองกช็ อบธรรมชาตนิ ะคะ แต่เขามงุ่ มนั่ ไปทางทหารมากกวา่ แถมไมใ่ ช่ทหารทเ่ี อาแต่ทำ� งานในออฟฟิศนะคะ นู่น...ตะเกยี กตะกายขอออก ไปภาคสนามทกุ ครง้ั มคี รง้ั หน่งึ ถกู พวกคา้ ยายงิ ถลม่ เอา บาดเจบ็ สาหสั เกอื บ ตาย ทง้ั คณุ ปู่กบั คณุ พอ่ ต่างบอกใหอ้ าภามขอยา้ ยไปอยูใ่ นทท่ี ไ่ี มส่ มุ่ เสย่ี งแบบ น้ีอกี อาภามกไ็ มย่ อม เขาพดู วา่ ไงรูไ้ หมคะ” เขมจริ ากระแอมกระไอ นงั่ หลงั ตรงไหลต่ รง ทำ� ท่าทางขงึ ขงั ข้นึ มา ทนั ที “ผมเป็นทหาร ทหารท่ีดีย่อมพรอ้ มหลงั่ เลอื ดเพ่ือแผ่นดินและ

๓๗๔ ♥ ศศิภา ประชาชน” หญงิ สาวปรบั เสยี งกลบั มาเป็นปกติ แลว้ เอ่ยต่อวา่ “ตอนนน้ั คุณพ่อคงหวั เสยี มากเลยถามอาภามไปว่า...” เจา้ ตวั ดดั เสยี งใหแ้ หบข้นึ “แกคดิ จะเป็นวรี บรุ ุษรไึ ง ไอภ้ าม!” “แลว้ อาภามของเขมตอบวา่ ไง” เขมจิราย้มิ กวา้ งในหนา้ ประกายตาของเธอมแี ววช่ืนชมอย่างปิด ไมม่ ดิ “อาภามตอบไปวา่ ผมไมไ่ ดห้ วงั จะเป็นวรี บรุ ุษ ผมแค่ขอทำ� หนา้ ทต่ี วั เองใหด้ ที ส่ี ุดกพ็ อ แลว้ ตง้ั แต่นน้ั กไ็ มม่ ใี ครพดู เร่อื งใหข้ อยา้ ยอกี เลย” “เท่าทฟ่ี งั มา อาภามของเขม...คงเป็นคนกลา้ บา้ บน่ิ มากเลยใช่ไหม” “ทง้ั กลา้ ทง้ั บา้ บน่ิ แลว้ กเ็ ท่สุดๆ เลยค่ะ” เขมจิรายงั คงอวดสรรพคุณความเท่ของพนั โทภาม เจา้ หล่อนคง ช่นื ชมในตวั คุณอามากจนไม่อาจเก็บไวก้ บั ตวั คนเดยี วจงึ พยายามยดั เยยี ด ความภาคภมู ใิ จใหก้ บั เธอดว้ ย ใชเ้ วลาเดินทางสองชวั่ โมงกวา่ จงึ มาถงึ จุดหมายปลายทาง กอ่ นจะ ผ่านประตูไร่ เธอเหน็ ป้ายไมร้ ูปสเ่ี หลย่ี มผนื ผา้ สลกั คำ� วา่ ไร่องนุ่ วมิ าลาปกั อยู่ ทางดา้ นหนา้ พอซกั ถามก็ไดค้ วามวา่ เป็นช่อื คุณย่าของเขมจริ านนั่ เอง จาก ประตูผ่านเขา้ ไปเป็นถนนลาดยางทอดยาวสุดลูกหูลูกตา พ้นื ทท่ี างดา้ นขวา เป็นทโ่ี ลง่ กวา้ งสำ� หรบั ใหน้ กั ท่องเทย่ี วจอดรถ มเี ตน็ ทส์ ขี าวตงั้ อยู่เพอ่ื บรกิ าร และใหข้ อ้ มลู กบั ผูท้ ม่ี าเยย่ี มชม ใกลๆ้ กนั นน้ั ยงั มซี ุม้ ขายของทท่ี างไร่ผลติ เองไมว่ า่ จะเป็นองนุ่ สดๆ ลูกโต ไวนอ์ งนุ่ รสเลศิ และผลติ ภณั ฑแ์ ปรรูปจาก องนุ่ อน่ื ๆ อกี มากมาย ไมว่ า่ จะเป็นองนุ่ ตากแหง้ นำ�้ องนุ่ แยมองนุ่ ขนมเคก้ และคกุ ก้ตี ่างๆ อีกฟากหน่ึงของถนนเป็นพ้ืนท่ีสำ� หรบั จอดรถรางและจกั รยาน

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๗๕ สำ� หรบั นกั ท่องเทย่ี วทอ่ี ยากชมบรรยากาศทวั่ ๆ ไร่ เขมจริ าช้ชี วนใหเ้ธอดูสอง ขา้ งทางแลว้ บอกวา่ “ไปพกั เหน่ือยทบ่ี า้ นก่อน แลว้ เยน็ ๆ ค่อยออกมานะคะ เขมจะพา ชมทวั่ ไร่เลยค่ะ” รถคนั นน้ั แลน่ ตรงไปเรอ่ื ยๆ ผา่ นสวนดอกไมท้ จ่ี ดั แต่งใหเ้ป็นเหมอื น สวนสาธารณะไวใ้ หน้ กั ท่องเทย่ี วนงั่ กนิ ลมชมววิ อย่างสวยงาม ถดั จากนน้ั จงึ เป็นตน้ องนุ่ ทป่ี ลูกเรยี งรายกนั ไป มนี กั ทอ่ งเทย่ี วบางคนเขา้ ไปเดนิ เลน่ ถา่ ยรูป ประปราย “สว่ นน้อี าธใี หน้ กั ทอ่ งเทย่ี วเขา้ ไปไดค้ ่ะ สว่ นทางดา้ นหลงั นูน้ หา้ มเขา้ ” วา่ พลางช้มี อื ช้ไี มไ้ ปดว้ ย “แต่สำ� หรบั พพ่ี ลอยเป็นขอ้ ยกเวน้ นะคะ” “หมื ? ไมด่ มี งั้ เดยี๋ วอาธเี ขาจะไมพ่ อใจ” “อย่าห่วงเลยค่า เพอ่ื นของเขมเดนิ เทย่ี วไดท้ กุ ซอกทกุ มมุ ของไร่อยู่ แลว้ อาธเี ขาไมว่ า่ หรอกค่ะ” คนขบั รถพารถม่งุ หนา้ ตรงไปยงั เขตดา้ นหลงั ไร่ เล้ยี วโคง้ สองสาม ครง้ั จงึ เหน็ ป้ายสขี าวปกั ไวส้ ามสจ่ี ดุ ตกั อกั ษรสแี ดงเขยี นชดั เจนวา่ ‘บคุ คล ภายนอกหา้ มเขา้ ’ “ตรงน้ีน่ะหรอื ทไ่ี มใ่ หใ้ ครเขา้ ” “ใช่ค่ะ ตงั้ แต่ตรงน้ีไปจนถงึ สุดเขตของไร่เลยค่ะ” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั รู ้ ทอดสายตามองออกไปเบ้อื งนอก เหน็ คน งานบางส่วนกำ� ลงั ห่อผลองนุ่ อยู่ บางส่วนกำ� ลงั ตดั แต่งก่ิงใบ ประเมนิ ดว้ ย สายตาคร่าวๆ นบั วา่ มคี นงานมากพอสมควร “อาธดี ูแลทน่ี ่ีคนเดยี วเลยหรอื เขม” “มคี ณุ ปู่ช่วยอกี แรงค่ะ แต่ส่วนใหญ่อาธกี ด็ ูแลเกอื บหมดทกุ อย่าง” “คงเหน่ือยแย่เลย” “นนั่ น่ะสคิ ะ น่ีถา้ มใี ครมาช่วยแบง่ เบาภาระสกั คนคงด”ี พลอยรงุ้ หนั ไปมองคนพดู เหน็ อกี ฝ่ายย้มิ แฉ่งตอบกลบั มากส็ า่ ยหนา้

๓๗๖ ♥ ศศิภา “อาธขี องเขมอาจหาคนช่วยดูแลไวแ้ ลว้ กไ็ ด”้ “ไมห่ รอกค่ะ อาธยี งั โสด” เจา้ ตวั ลากเสยี งยาว ต่อดว้ ยคำ� ยนื ยนั หนกั แน่น “โสดจรงิ ๆ นะคะ ใช่ไหมพเ่ี ขต!” คนทก่ี ำ� ลงั นงั่ อ่านกระทูใ้ นเวบ็ บอรด์ แห่งหน่ึงเพลนิ ๆ ถงึ กบั สะดุง้ เงยหนา้ มองนอ้ งสาวแลว้ ส่ายหนา้ “พจ่ี ะไปรูไ้ ดไ้ ง ไมไ่ ดอ้ ยู่กบั อาธที ง้ั วนั ทงั้ คนื สกั หน่อย” “โธ่! พเ่ี ขตอะ ไมช่ ่วยเขมเลย!” บทสนทนาส้นิ สุดลงแค่นนั้ เมอ่ื ลอ้ รถค่อยชะลอและหยุดหมนุ ตรง หนา้ บา้ นไมห้ ลงั หน่ึง เป็นบา้ นไมข้ นาดใหญ่สองชนั้ ดา้ นหนา้ เป็นสนามหญา้ เขยี วชอ่มุ สว่ นดา้ นขา้ งเป็นสวนหย่อมสำ� หรบั นงั่ พกั ผ่อนหย่อนใจ มโี ตะ๊ เกา้ อ้ี สขี าวหน่ึงชดุ ตงั้ อยู่ใตต้ น้ ไมใ้ หญ่ทแ่ี ผ่ก่งิ กา้ นสาขาจนร่มร่นื ทนั ทที พ่ี ลอยรุง้ กา้ วลงจากรถ เสยี งทมุ้ นุ่มของใครคนหน่ึงก็ดงั ข้นึ เมอ่ื เหลอื บสายตาข้นึ มองเขากไ็ ดเ้หน็ ‘คณุ อาหลอ่ ’ ของเขมจริ าตวั จรงิ เสยี ง จรงิ ความหลอ่ ของเขาไมต่ ่างจากทห่ี ลานสาวโฆษณาไวเ้ลยแมแ้ ต่นอ้ ย “มาแลว้ หรอื ยยั เขม” หลานสาวโผเขา้ กอดผูเ้ป็นอาทอ่ี า้ แขนตอ้ นรบั อย่างยนิ ดี “เหมอื นจะอว้ นข้นึ นะ แกม้ ป่องเชยี ว” “อาธ!ี วา่ เขมอกี แลว้ นะคะ!” “พออาบอกวา่ อว้ นเขา้ หน่อย โมโหทกุ ทเี ลยนะ” ชายหนุ่มใชม้ อื หยกิ แกม้ ทงั้ สองของหลานสาวอย่างหยอกลอ้ แลว้ เอ่ยต่อวา่ “แกม้ ป่องๆ แบบน้แี หละดแี ลว้ อาไมช่ อบใหเ้ราผอมเหลอื แต่กระดูก เหมอื นนางแบบสมยั น้ีหรอก น่าเกลยี ดจะตาย!” ตอนนนั้ เขตตะวนั ช่วยคนขบั รถขนกระเป๋ ามาวางไวห้ นา้ บา้ น เรยี บรอ้ ยแลว้ ชายหนุ่มยกมอื ไหวผ้ ูเ้ ป็นอาและกำ� ลงั จะแนะนำ� พลอยรุง้ ให ้ รูจ้ กั เขากเ็ ป็นฝ่ายทกั ข้นึ มาเสยี ก่อน “คุณพลอยรุง้ ใช่ไหมครบั ”

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๗๗ พลอยรงุ้ ไมแ่ ปลกใจทเ่ี ขารูจ้ กั เธอ ดว้ ยรูด้ วี า่ เขมจริ าตอ้ งเลา่ เรอ่ื งของ เธอใหเ้ขาฟงั แลว้ ไมม่ ากกน็ อ้ ย “สวสั ดคี ่ะ” หญงิ สาวยกมอื ไหวอ้ ย่างนอบนอ้ ม พรอ้ มกบั ย้มิ หวาน ช่วยใหใ้ บหนา้ ผดุ ผ่องสดใสข้นึ ทนั ตาเหน็ “พลอยขอรบกวนสกั สามสว่ี นั นะ คะ” “อะไรกนั คะ เราตกลงกนั แลว้ วา่ จะอยู่อาทติ ยน์ ึงไงคะ” “ก.็ ..พเ่ี กรงใจน่ีจะ๊ ” “ไมต่ อ้ งเกรงใจหรอกครบั คณุ พลอยจะอยู่สกั อาทติ ยห์ รอื สกั เดอื น กไ็ ดไ้ มม่ ปี ญั หา” “แน่ะ!” หลานสาวส่งเสยี งแซว หร่ตี ามองอาของตนแลว้ กระซบิ กระ ซาบเบาๆ วา่ “พพ่ี ลอยทงั้ สวยทงั้ น่ารกั อย่างทเ่ี ขมบอกใช่มะ” “แก่แดดใหญ่แลว้ นะเรา” กนธีกระซบิ ลอดไรฟนั เขกมะเหงกลง กลางศีรษะของเขมจริ าเสยี หน่ึงทกี ่อนผายมอื เชญิ ผูม้ าเยอื นใหเ้ขา้ ไปดา้ นใน ภายในบา้ นค่อนขา้ งโลง่ ตกแต่งอย่างเรยี บงา่ ยดว้ ยเคร่อื งเรอื นซง่ึ ทำ� จากไม ้ทางซา้ ยมอื เป็นประตูเปิดออกสูห่ อ้ งครวั ขา้ งๆ นนั้ เป็นบนั ไดทท่ี อด สูช่ นั้ บน ทางดา้ นหลงั เป็นหอ้ งนอนวา่ งๆ สองหอ้ ง สว่ นดา้ นซา้ ยคอื หอ้ งรบั แขก ทค่ี ุณปู่กบั คุณพอ่ ของเขมจริ ากำ� ลงั นงั่ เลน่ หมากรุกกนั อย่างเงยี บๆ “อา้ ว มากนั แลว้ ร”ึ คุณพอ่ ลกุ ข้นึ ยนื เมอ่ื เหน็ หลานสาว หลานชาย กา้ วเขา้ มาดา้ นใน “เอา้ เดนิ ทางมาเหน่ือยๆ นงั่ พกั ก่อน” พลอยรุง้ กา้ วเขา้ มาเป็นคนสุดทา้ ย และไมล่ มื ทจ่ี ะยกมอื ไหวท้ ่านทง้ั สอง คณุ ปู่ของเขมจริ านนั้ ค่อนขา้ งผอม ผมเป็นสดี อกเลาเกอื บทงั้ ศีรษะแลว้ หากกย็ งั ดูแขง็ แรงดี สว่ นคณุ พอ่ นน้ั รูปร่างอว้ นทว้ นสมบูรณด์ ี ทา่ ทางภมู ฐิ าน และเคร่งขรึม หากเมอ่ื ท่านย้มิ ดวงตาของท่านจะเปลง่ ประกายของความ เมตตาและเอน็ ดูอย่างเหน็ ไดช้ ดั “หนูพลอยรุง้ ใช่ไหมจะ๊ ”

๓๗๘ ♥ ศศิภา “ค่ะ” “หนา้ ตาน่ารกั อย่างทเ่ี จา้ เขมมนั บอกจรงิ ๆ” “เหน็ ไหมคะ คำ� พดู เขมน่ะเช่อื ไดท้ กุ คำ� อยู่แลว้ !” เขมจริ ายดื อกย้มิ ภูมใิ จทท่ี กุ คนเหน็ ดเี หน็ งามกบั เธอดว้ ย หากเพยี งอดึ ใจเจา้ ตวั ก็หนั ซา้ ยหนั ขวา ค้วิ ทงั้ สองขมวดเขา้ หากนั จนแทบเป็นปม “เอะ๊ !...แลว้ อาภามอยู่ไหนคะเน่ยี ไหนบอกวา่ มาถงึ ไร่ตงั้ แต่วนั ก่อน แลว้ ไง” “มนั ออกไปขจ่ี กั รยานเลน่ ตงั้ แต่เชา้ แลว้ กวา่ จะกลบั คงเยน็ ๆ นู่น” คนตอบคอื คุณปู่ผูซ้ ง่ึ หนั ไปสนใจกบั กระดานหมากรุกต่อ “อะไรกนั แขกมาทงั้ ทไี มค่ ดิ อยู่ตอ้ นรบั เลยหรอื คะ” “มนั เคยสนใจใครทไ่ี หนละ่ ” กนธวี า่ พลางกวกั มอื เรยี กเดก็ รบั ใชใ้ ห ้ นำ� กระเป๋าเดนิ ทางของทง้ั สามคนข้นึ ไปเกบ็ ชนั้ บน “ผมสงั่ ใหค้ นจดั หอ้ งใหค้ ณุ พลอยเรยี บรอ้ ยแลว้ นะครบั อยู่หอ้ งตดิ กบั หอ้ งยยั เขม เดยี๋ วผมพาข้นึ ไปดู นะครบั ” บทสนทนาเรอ่ื งอาภามจงึ หยดุ เพยี งแค่นน้ั เขมจริ ายงั คงบน่ กระปอด กระแปด ขณะเดนิ ตามกนั ข้นึ ไปขา้ งบน หอ้ งทก่ี นธเี ตรยี มไวใ้ หเ้ธอเป็นหอ้ งขนาดเลก็ อยู่ทางปีกซา้ ยของตวั บา้ น มหี มอนผา้ ห่มพรอ้ ม ตูเ้ ส้อื ผา้ ก็ขนาดใหญ่สูงเกอื บจดเพดาน หอ้ งนำ�้ สะอาดสะอา้ นแต่ตอ้ งใชร้ ่วมกบั เขมจริ า ซง่ึ ไมเ่ ป็นปญั หาสำ� หรบั พลอยรุง้ อยู่ แลว้ สรุปวา่ เธออยู่ทน่ี ่อี ย่างสะดวกสบายจนรูส้ กึ เกรงใจเจา้ ของบา้ นข้นึ มาอกี ครงั้ “อยู่อาทติ ยน์ งึ นานเกนิ ไปนะ พข่ี ออยู่สกั สองสามวนั กพ็ อ” พลอย รุง้ เอ่ยกบั เขมจริ าเมอ่ื ทง้ั สองอยู่กนั ตามลำ� พงั ภายในหอ้ ง “แต่...” “พต่ี อ้ งรบี กลบั ไปทำ� งานดว้ ย ไวโ้ อกาสหนา้ พจ่ี ะมาเทย่ี วใหมแ่ ลว้ กนั ” เขมจริ าทำ� จมกู ย่นเลก็ นอ้ ย ก่อนจะพยกั หนา้ รบั แต่โดยดี

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๗๙ “ก็ไดค้ ่ะ แต่พพ่ี ลอยสญั ญาแลว้ นะว่าจะมาเทย่ี วอกี ” ว่าพลางย่นื น้ิวกอ้ ยออกไปใหอ้ กี ฝ่ายเก่ยี วเป็นคำ� มนั่ พลอยรุง้ เหลม่ องแลว้ อดขำ� เลก็ ๆ ไมไ่ ด้ หากกย็ น่ื มอื ออกไปใหเ้ขมจริ าสบายใจ “ไดจ้ ะ้ พส่ี ญั ญา” ยามพลบคำ�่ เขมจริ าชวนพลอยรงุ้ ข่ีจกั รยานเท่ยี วชมรอบๆ ไร่ โดย พาเธอเขา้ ไปในเขตหวงหา้ ม ตอนแรกพลอยรุง้ ไม่กลา้ เขา้ ไป แต่เมอ่ื โดน คะยน้ั คะยอพรอ้ มกบั คำ� ยนื หนกั แน่นวา่ ไมเ่ ป็นไร เจา้ ตวั กใ็ จอ่อน ยอมตาม ไปแต่โดยดี เขมจริ านำ� ทางลกึ เขา้ ไปจนสุดเขตดา้ นหลงั ของไร่ มาจอดจกั รยาน อยู่ตรงรว้ั ลวดหนามแลว้ ทำ� มอื ไมบ้ อกวา่ จะขา้ มไปนอกเขต “ไมด่ มี งั้ ฝงั่ นูน้ เป็นไร่ใครกไ็ มร่ ู ้ เดยี๋ วโดนขอ้ หาบกุ รุกนะเขม” หญงิ สาวเอ่ยพลางชะแงแ้ ลมองขา้ มรวั้ ไป เหน็ เพยี งหญา้ รกชฏั และ ตน้ ไมใ้ หญ่นอ้ ย ไกลลบิ ๆ เกอื บสุดสายตาจงึ จะเป็นบา้ นคน “บา้ นนน้ั ไมม่ ใี ครอยู่หรอกค่ะ เขมเขา้ ไปเลน่ บอ่ ยๆ ไมเ่ คยเจอใคร สกั ท”ี “เราน่ะซนเกนิ ไปแลว้ นะ” พลอยรงุ้ อดตำ� หนไิ มไ่ ด้กระนน้ั กน็ กึ สงสยั วา่ อกี ฟากฝงั่ หน่งึ นนั้ มอี ะไรน่าสนใจทท่ี ำ� ใหเ้ขมจริ าตะเกยี กตะกายขา้ มไปจน ได ้ ยงั ไมท่ นั ไดถ้ าม อกี ฝ่ายกต็ อบราวกบั รูใ้ จ “มลี ำ� ธารอยู่ทางนูน้ น่ะค่ะ เขมกบั อาภามชอบแอบไปเลน่ นำ�้ กนั ” “ออ้ ...อากบั หลานซนพอๆ กนั น่ีเอง” ไดย้ นิ แลว้ เขมจริ าถงึ กบั หวั เราะชอบใจ ก่อนจะองิ แอบจกั รยานไว ้ กบั รวั้ แลว้ ลอดรวั้ ลวดหนามขา้ มไปรออกี ฝงั่ หน่ึง “มาเรว็ ค่ะ เขมอยากเลน่ นำ�้ เยน็ ๆ เตม็ ทแี ลว้ !” ดว้ ยความทไ่ี มไ่ ดท้ ำ� อะไรซุกซนแบบน้ีมานาน พลอยรุง้ จงึ ตดั สนิ ใจ

๓๘๐ ♥ ศศภิ า ตามเขมจิราไปโดยไม่ลงั เลอีก ทงั้ สองเดินลดั เลาะริมรวั้ ไปทางตะวนั ตก ไมน่ านกไ็ ดย้ นิ เสยี งนำ�้ กระเซน็ แวว่ ๆ “ใกลถ้ งึ แลว้ หรอื เขม” คนเดนิ นำ� ไมต่ อบ แต่ออกวง่ิ นำ� ไป บงั คบั ใหเ้ธอตอ้ งวง่ิ ตาม เพยี งครู่เดยี วเท่านนั้ ลำ� ธารใสเยน็ กป็ รากฏแก่สายตา “ถงึ แลว้ ค่า” เขมจริ าตะโกนพลางทรุดกายลงนงั่ รมิ ฝงั่ วกั นำ�้ ข้นึ มาลูบไลใ้ บหนา้ แลว้ ช้ชี วนใหพ้ ลอยรุง้ ดู “พพ่ี ลอยดูสคิ ะ นำ�้ ใสมาก เมอ่ื ก่อนเขมกบั อาภามเคยมาจบั ปลาแถว น้ีดว้ ย ไมร่ ูเ้ ดยี๋ วน้ียงั มอี ยู่รเึ ปลา่ ” “เอ...เหมอื นจะมนี ะ นู่นไง เหน็ ไหม ตวั ดำ� ๆ น่ะ” ทงั้ สองช้ชี วนกนั ดูปลาราวกบั เดก็ ๆ “ดูตวั นน้ั สเิ ขม ตวั ใหญ่มาก” “ตวั นูน้ ใหญ่กวา่ อกี ค่ะพพ่ี ลอย!” นงั่ ชมธรรมชาตกิ นั สกั พกั เขมจริ ากช็ วนเธอลงเลน่ นำ�้ เธอวางกระเป๋า สะพายใบเลก็ ลงใตต้ น้ ไมร้ มิ ลำ� ธาร พลอยรงุ้ เองกท็ ำ� เช่นเดยี วกนั ทา่ ทางพรอ้ ม จะเลน่ นำ�้ เตม็ ท่ี แต่กไ็ มว่ ายกงั วล “จะดีหรือ นำ�้ ไหลแรงรึเปล่าเน่ีย” ว่าพลางมองจอ้ งสายน�ำ้ อย่าง พจิ ารณาแลว้ อธบิ ายต่อวา่ “พน่ี ่ะวา่ ยนำ�้ แขง็ แต่ไมร่ ูว้ า่ เขมวา่ ยไดร้ ะดบั ไหน น่ะส”ิ “เขมวา่ ยเก่งค่ะ ไมต่ อ้ งห่วง” “แน่ใจ?” เขมจริ าไมต่ อบแต่กลบั ควา้ มอื เธอแลว้ ลากใหล้ งนำ�้ ไปดว้ ยกนั ตูม! เสียงน�ำ้ กระเซ็นซ่าน ตามมาดว้ ยเสียงว้ีดวา้ ยเพราะความเย็น ต่อเมอ่ื ปรบั อุณหภูมริ ่างกายไดแ้ ลว้ ทง้ั สองก็แข่งกนั แหวกว่ายในนำ�้ อย่าง สนุกสนาน

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๘๑ เล่นกนั อยู่พกั ใหญ่จนตะวนั คลอ้ ยตำ�่ เสียงโทรศพั ทม์ อื ถือของ เขมจริ าก็ดงั ข้นึ เธอรีบตะเกียกตะกายข้นึ ฝงั่ แลว้ ฉวยโทรศพั ทอ์ อกมาจาก กระเป๋า เมอ่ื เหน็ วา่ เป็นใครโทร.มากห็ นั มาทำ� ปากยน่ื ยาวกบั พลอยรุง้ “อาธโี ทร.มาค่ะ สงสยั โดนตามตวั กลบั ด่วนแน่ พพ่ี ลอยเลน่ นำ�้ ไป ก่อนนะคะ เขมขอคยุ โทรศพั ทแ์ ป๊ บ” แลว้ เธอกก็ ดรบั กรอกเสยี งลงไป ทา่ ทางสญั ญาณคงไมช่ ดั เทา่ ไร เจา้ ตวั จงึ ตอ้ งเดนิ หาสญั ญาณใหว้ ุน่ “อาธวี า่ ไงนะคะ ไมไ่ ดย้ นิ เลย ฮาโหลๆ เดยี๋ วค่ะๆ รอแป๊ บนะคะ” เสยี งของเขมจริ าห่างออกไปทกุ ทจี นในทส่ี ุดเหลอื เพยี งเสยี งสายนำ�้ และเสยี งแมลงกู่รอ้ ง ความเงยี บเหงาวงั เวงและหนาวยะเยอื กทำ� ใหเ้ธอตดั สนิ ใจข้นึ จากนำ�้ ข้นึ มานงั่ รมิ ลำ� ธาร ระหวา่ งรอก็หยบิ สมดุ บนั ทกึ ของตนออกมา และช่วยไม่ ไดท้ ส่ี ายนำ�้ เบ้อื งหนา้ ทำ� ใหภ้ าพความทรงจำ� ในอดตี หวนคืนมา...ในวนั ทเ่ี ธอ ไดพ้ บกบั เขาวนั แรก วนั ทเ่ี พยี งสบตาคู่นนั้ กายเธอกส็ ะทา้ นข้นึ มาอย่างไมม่ ี เหตผุ ล ‘หนูพลอย’ คำ� เรยี กนนั้ คงไมม่ ใี ครเอ้อื นเอ่ยออกมาไดอ้ ยา่ งอ่อนโยน เช่นเขา คงไมม่ ใี ครตระกองกอดเธออย่างนุ่มนวลไดเ้ท่าเขา คงไมม่ ใี ครทเ่ี พยี งกมุ มอื เธอไวแ้ ผ่วเบา แต่กลบั ไดค้ วามเชอ่ื ใจของ เธอหมดทง้ั ใจ คงไมม่ อี กี แลว้ ... จู่ๆ นำ�้ ตาของพลอยรุง้ กเ็ อ่อคลอ เจา้ ตวั หา้ มไมใ่ หม้ นั ไหลไมไ่ ดเ้มอ่ื ความเยน็ ของสายนำ�้ ฉุดดงึ เธอกลบั สู่วนั วานอกี ครา อกี นานเท่าไรจะไดพ้ บกนั หรอื ชาตนิ ้ีหมดส้นิ โอกาสเสยี แลว้ แมแ้ ต่ชาตหิ นา้ เธอกไ็ มก่ ลา้ คาดหวงั วา่ จะไดพ้ บ!

๓๘๒ ♥ ศศภิ า พลอยรุง้ เปิดสมดุ บนั ทกึ ควา้ ปากกาทน่ี ำ� ตดิ ตวั เสมอข้นึ มา ค่อยๆ จรดปลายปากกาลงบนสมดุ ดว้ ยมอื อนั สนั่ เทา เพยี งตวั อกั ษรแรก นำ�้ ตากห็ ยดตกตอ้ งกระดาษเป็นด่างดวง รตั ตกิ าลยาวนานไมส่ ้นิ สดุ เปรียบประดจุ ความรกั ในใจฉนั หน่ึงใจคงมนั่ นิจนิรนั ดร์ รอวนั พานพบสมดงั ใจ เมอ่ื ลากอกั ษรตวั สุดทา้ ยเสร็จส้นิ พลอยรุง้ ก็ตอ้ งสะดุง้ เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งก่งิ ไมห้ กั ทางดา้ นหลงั หญงิ สาวผดุ ลกุ ข้นึ ยนื โดยพลนั เป็นผลใหส้ มดุ เลม่ นน้ั ลอยหวอื ตกลงไปในลำ� ธาร “เฮย้ ! ไมน่ ะ!” เจา้ ตวั ไม่พูดพล่ามทำ� เพลงรีบกระโจนลงไปในนำ�้ อกี ครงั้ เพ่อื ควา้ สมดุ เลม่ นน้ั ก่อนทม่ี นั จะพดั ปลวิ หายไป นำ�้ ในลำ� ธารเยน็ กวา่ ปกติ ทำ� ใหเ้ธอตวั สนั่ พานใหย้ กแขนยกขาแทบ ไมข่ ้นึ ราวกบั มอี ะไรบางอย่างมาฉุดดงึ เธอไว ้ สมดุ เลม่ นนั้ อยูใ่ กลม้ อื แทๆ้ หา่ งกแ็ ค่คบื เทา่ นน้ั แต่เธอแทบไมม่ แี รง เอ้อื มไปควา้ มนั ไวไ้ ด้ หญงิ สาวสูดลมหายใจลกึ คดิ ใชเ้ ร่ยี วแรงทง้ั หมดหลบั หูหลบั ตากระโจนเขา้ ใส่มนั แต่...ใหต้ ายเถอะ! เธอไมอ่ ยากจะเชอ่ื เมอ่ื สง่ิ ทเ่ี ธอควา้ ไดห้ าใช่สมดุ ไม่ แต่กลบั เป็นมอื ของใครคนหน่ึง พลอยรงุ้ รบี เงยหนา้ เกอื บจะกรดี รอ้ งออกไปแลว้ เพราะคดิ วา่ ตนเอง กำ� ลงั โดนผหี ลอก แต่เมอ่ื ไดล้ มื ตาเต็มตาแลว้ พบว่าสง่ิ ทอ่ี ยู่ตรงหนา้ ไม่ใช่ผี แต่เป็นคน ความตกใจกห็ ายไปเสยี เกอื บคร่งึ ต่อเม่ือเห็นชดั ว่าอีกฝ่ ายเป็นใคร หวั ใจของพลอยรุง้ พลนั เตน้ กระหนำ�่ รวั อย่างไมม่ เี หตผุ ล

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๘๓ “คุณ...อาภาม” เสยี งของเธอราวกบั เสยี งคราง มนั แผ่วเบาและสนั่ พล้วิ อย่างไมเ่ คยเป็นมาก่อน พลอยรุง้ คิดว่าตวั เองคงจบั ไข ้ เพราะความหนาวเย็นจนแทบถงึ กระดูกเมอ่ื ครู่พลนั อ่นุ ข้นึ มาอย่างน่าประหลาด หญิงสาวมองสบดวงตาคู่คมท่ฉี ายชดั ถงึ ความเขม้ แขง็ เด็ดเด่ียว ลกึ ลงไปในนนั้ มปี ระกายเรอื งรองบง่ บอกถงึ ความต่นื เตน้ ดใี จอย่างปิดไมม่ ดิ “หนูพลอย” พลอยรงุ้ เบกิ ตากวา้ ง รมิ ฝีปากเผยอเลก็ นอ้ ย ใจเตน้ แรงจนแทบปะทุ ออกมานอกอก ในโลกน้ีมเี พยี งคนเดยี วทเ่ี รยี กเธอแบบน้ี...มแี ค่เขา แค่หลวงเทพ ไกรศรคนเดยี วเท่านน้ั ! แค่ไดเ้ ผชญิ หนา้ คนทม่ี ลี กั ย้มิ ทรงเสน่หจ์ นทำ� ใหใ้ จเตน้ อย่างไม่ทนั ไดต้ งั้ ตวั ยงั ไมพ่ อ เขายงั ทำ� ใหเ้ธอหมดเรย่ี วแรงทจ่ี ะพยุงตวั เอง ร่างเลก็ จมดง่ิ ลงไป ก่อนจะถกู ออ้ มแขนของเขากอดรดั และดงึ ใหโ้ ผลพ่ น้ ผวิ นำ�้ ข้นึ มา หญงิ สาวอยู่ในออ้ มกอดแขง็ แกร่งแทบจะถกู กลนื กนิ เป็นเน้ือเดยี ว กบั เขาอยู่แลว้ อะไรกไ็ มแ่ ยเ่ ทา่ กบั เขาใชม้ อื ขา้ งหน่งึ วางทาบลงบนแกม้ ของเธอ แลว้ ไลอ้ ย่างนุ่มนวล มนั ทำ� ใหเ้ธอแทบหลอมละลายไปเสยี เดยี๋ วนน้ั เลยทเี ดยี ว “ในทส่ี ุดเรากไ็ ดพ้ บกนั ...นางในฝนั ของผม!”

๒๒ นางในฝนั ของผม! เป็นคำ� พดู ทเ่ี รยี กวา่ เลย่ี นกว็ า่ ได้ แต่สำ� หรบั พลอยรุง้ แลว้ ทกุ คำ� พดู ของเขาเสมอื นเตมิ เตม็ ส่วนทข่ี าดหายในหวั ใจ จู่ๆ นำ�้ ตาของพลอยรุง้ กเ็ อ่อคลอเตม็ เบา้ กลายเป็นมา่ นบางๆกางกน้ั ทศั นยี ภาพเบ้อื งหนา้ หญงิ สาวกะพรบิ ตาถเ่ี รว็ เพอ่ื ใหไ้ ดเ้หน็ เขาชดั เจนข้นึ แต่ ก็ไรป้ ระโยชน์ ส่งิ ท่เี ธอรบั รูม้ เี พยี งอย่างเดยี ว...รอยสมั ผสั อ่อนโยนท่มี อบ ความอบอ่นุ ใหก้ บั เธอจนเธอไมอ่ ยากออกห่างแมส้ กั วนิ าท!ี เป็นเขาใช่ไหม? เขาคอื พเ่ี ทพของเธอใช่หรอื เปลา่ ? คำ� ถามนนั้ ไม่มีคำ� ตอบ และเธอเองก็ไม่รูจ้ ะหนั หนา้ ไปถามใคร เช่นกนั พลอยรุง้ ยกมอื ลูบหนา้ เชด็ นำ�้ ตาของตวั เอง พรอ้ มสลดั ศีรษะขบั ไล่ ความมนึ งง แลว้ ดงึ สตขิ องตนเองใหก้ ลบั คนื มาอย่างครบถว้ น ทำ� เช่นน้ีเพอ่ื ใหแ้ น่ใจวา่ สง่ิ ทเ่ี ธอเผชญิ ในตอนน้ีเป็นความจรงิ ไมใ่ ช่เพยี งภาพมายาทเ่ี ธอ สรา้ งข้นึ มา เมอ่ื ลมื ตาข้นึ มาอกี ครงั้ ออ้ มกอดของเขายงั คงอยู่ มอื หยาบกรา้ น ของเขายงั ลูบไลบ้ นแกม้ ของเธอไม่ไปไหน ทกุ อย่างไม่ใช่ภาพลวง แต่เป็น ความจรงิ !

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๘๕ “ผมไมค่ ดิ เลยวา่ นางในฝนั ของผมจะเป็นเพอ่ื นของยยั เขม” เขาเอ่ยพลางวา่ ยนำ�้ เขา้ ฝงั่ โดยลากตวั เธอมาดว้ ยโดยไมต่ อ้ งออกแรง มากนกั ทำ� ราวกบั เธอเป็นเพยี งปยุ นุ่นอย่างไรอย่างนนั้ ในหวั ของพลอยรุง้ ตอนน้ีมคี ำ� ถามผุดข้นึ มามากมาย ทว่า...มนั จกุ อยู่ในอกจนเปลง่ ออกมาไมไ่ ดแ้ มส้ กั คำ� “คณุ ไมต่ อ้ งหว่ งนะ สมดุ โนต้ ของคณุ อยูท่ น่ี ่”ี พนั โทภามชมู อื ขา้ งซา้ ย ข้นึ มา ก่อนเก็บมนั ใส่กระเป๋ากางเกงของตวั เอง “ผมเก็บไวใ้ หก้ ่อนแลว้ กนั ” จากนนั้ จงึ กวาดตามองเธอทวั่ ทง้ั ตวั สายตาของเขาไม่เฉียดใกลค้ ำ� ว่าเจา้ ชู้ ลามก หรอื หน่ื กระหายเลย หากเตม็ ไปดว้ ยความห่วงใยอย่างแทจ้ รงิ “เป็นไงบา้ ง คงหนาวมากละ่ ส”ิ ส้นิ เสยี งนนั้ เขากท็ ำ� ในสง่ิ ทพ่ี ลอยรุง้ ตอ้ งเบกิ ตากวา้ งเป็นครงั้ ทส่ี อง เมอ่ื เขาอมุ้ ตวั เธอลอยหวอื จากพ้นื เขา้ สู่ออ้ ม กอด จากนนั้ จงึ ตะโกนเรยี กหาหลานสาวของตวั เอง “เขม! ยยั เขม! อยู่แถวน้ีรเึ ปลา่ กลบั บา้ นไดแ้ ลว้ !” “ค่า” เสยี งของเขมจริ าแวว่ มาตามลม “อาภามหรอื คะ” ส้นิ เสยี งนน้ั หญงิ สาวก็วง่ิ กระหดื กระหอบมาหา ก่อนจะหยุดชะงกั เบกิ ตากวา้ งไมแ่ พพ้ ลอยรุง้ ก่อนหนา้ น้ีเลยทเี ดยี ว “อา...” รมิ ฝีปากอา้ คา้ ง มองคนในออ้ มกอดของผูเ้ป็นอา สลบั กบั ใบหนา้ อนั เปียกช่มุ ของเขา “เอ่อ...เกดิ อะไรข้นึ หรอื เปลา่ คะ” “ดูทา่ เพอ่ื นเขมจะเป็นลม อาจะรบี พาเธอกลบั เขมกเ็ กบ็ ขา้ วของแลว้ รบี ตามมาแลว้ กนั มดื คำ�่ แลว้ อย่าอยู่แถวน้ีคนเดยี ว” “ค่ะๆ” ทนั ทที ห่ี ลานสาวรบั คำ� พนั โทภามกเ็ ดนิ มงุ่ หนา้ ตรงไปยงั ทท่ี ่ี พลอยรุง้ จอดจกั รยานไวท้ นั ที เมอ่ื มาถงึ ทห่ี มาย เขากว็ างเธอลงบนพ้นื แลว้ ควา้ จกั รยานมาข้นึ ควบ และเพราะไมม่ ที น่ี งั่ ซอ้ นทางดา้ นทา้ ยเธอจงึ จำ� ตอ้ งนงั่ ทางดา้ นหนา้ ...ในออ้ ม กอดของเขา “นงั่ ดๆี นะ”

๓๘๖ ♥ ศศภิ า เสยี งของเขาดงั อยู่ขา้ งหู...หา้ วลกึ หากกอ็ ่อนโยน “หนาวไหม ถา้ หนาวกห็ นั มากอดผมได”้ ขอ้ เสนอท่ีทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ หนา้ แดงซ่าน รูส้ ึกขวยเขนิ ข้นึ มาอย่าง ไมอ่ าจควบคมุ ได้ “ขอบคุณทช่ี ่วยฉนั นะคะ” ในทส่ี ุดเธอก็หาเสยี งตวั เองพบหลงั จาก ทำ� มนั หลน่ หายอยู่หลายนาที รถจกั รยานค่อยๆ เคลอ่ื นตวั ไปตามถนน ขณะทด่ี วงตะวนั เร่มิ รา แสงลงทกุ ทๆี สองขา้ งทางเร่ิมมดื จนเธอหวนั่ ใจว่าเขาจะขบั ไปชนอะไรบาง อย่างเขา้ “ผมไดย้ นิ คณุ เรยี กผมวา่ อาภาม ทำ� ไมคุณถงึ รูจ้ กั ผมละ่ ” “ฉนั รูจ้ กั คุณจากในรูปค่ะ เขมเอามาใหฉ้ นั ดู” “ออ้ ...” เขาทำ� เสยี งรบั รูใ้ นลำ� คอ ก่อนจะเงยี บไป พลอยรุง้ เองมเี ร่ืองอยากถามมากมาย แต่ไม่รูจ้ ะเร่ิมจากตรงไหน จงึ เงยี บอยู่นานเช่นกนั กระทงั่ เหน็ บา้ นหลงั ใหญ่อยู่ไมไ่ กลแลว้ เธอจงึ กลนั้ ใจโพลง่ ถามออกมาในทส่ี ุด “ฉนั ขอถามอะไรสกั อยา่ งไดม้ ย้ั คะ...” หญงิ สาวเงยหนา้ มองเขา ขณะ ทจ่ี กั รยานแลน่ ชา้ ลงเพราะคนขก่ี ม้ มองสบตาคนตรงหนา้ เมอ่ื เขาวางเทา้ ลง บนพ้นื จกั รยานกจ็ อดน่ิงสนิท “ไดส้ ิ คณุ อยากถามเร่อื งอะไร เก่ยี วกบั ผมรเึ ปลา่ ?” “คอื ...ฉนั อยากรูว้ า่ ทำ� ไมคณุ ถงึ เรยี กฉนั วา่ หนูพลอย” พนั โทภามย้มิ ...ใช่ เขาย้มิ ! ย้มิ จนเหน็ ลกั ย้มิ ตรงขา้ งแกม้ ทเ่ี ธอช่นื ชอบเป็นนกั หนา “เพราะผมเรยี กคณุ วา่ หนูพลอยในความฝนั ” “ความฝนั ? คุณเหน็ ฉนั ในฝนั หรอื คะ?” “ในฝนั ...ทกุ คนื ” เขาย้มิ กวา้ งกวา่ เดมิ แลว้ ตดั บท “เอาเป็นวา่ ถา้ คุณ สงสยั อะไร เราค่อยไปคยุ กนั ในบา้ นดกี วา่ อากาศเร่มิ เยน็ แลว้ เดยี๋ วคณุ จะ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๘๗ เป็นหวดั ” แลว้ ลอ้ จกั รยานกห็ มนุ อกี ครงั้ แวว่ เสยี งเขมจริ าดงั ตามหลงั มา “ยูฮ้ ู อาภาม! อาภามขา! ทำ� ไมขช่ี า้ จงั เรว็ ๆ เขา้ สคิ ะ เดยี๋ วพพ่ี ลอย กเ็ ป็นหนกั หรอกค่ะ” พนั โทภามหนั ไปมองหลานสาวเลก็ นอ้ ย ก่อนจะเร่งความเร็วตาม ความตอ้ งการของอกี ฝ่ายทนั ที พลอยรุง้ อาบน้�ำสระผม และแต่งตวั ในเวลาอนั รวดเรว็ ไม่ถงึ หา้ นาทกี ร็ บี รุดออกจากหอ้ ง เดนิ ลงบนั ไดมายงั ชน้ั ลา่ ง ไดย้ นิ เสยี งพดู คยุ ดงั แวว่ มาจากหอ้ งรบั แขก “ซนเกนิ ไปแลว้ นะ ยยั เขม ถา้ คุณพลอยเจบ็ หนกั ข้นึ มาอกี จะทำ� ยงั ไง” กระแสเสยี งอนั ทมุ้ นุ่มของกนธีตอนน้ีแปรเปลย่ี นเป็นความเดด็ ขาดได้ อย่างน่าเหลอื เช่อื “ดนี ะทไ่ี อภ้ ามมนั อยู่แถวนน้ั พอด”ี “ขอโทษค่ะอาธี คราวหนา้ เขมจะไมไ่ ปทน่ี นั่ อกี แลว้ ค่ะ” เขมจริ าพดู เสยี งออ่ ยอยา่ งรูส้ กึ ผดิ ตามมาดว้ ยเสยี งของภามกอ้ งกงั วานชดั เจน และทำ� ให ้ เธอใจเตน้ แรงโลดข้นึ มาอกี ครงั้ “เอาน่า เร่อื งมนั ผา่ นไปแลว้ ทกุ คนปลอดภยั ดกี ด็ แี ลว้ เขมเองกอ็ ย่า ไปทน่ี นั่ คนเดยี ว ทเ่ี ปลย่ี วๆ อนั ตราย เกดิ อบุ ตั เิ หตอุ ะไรข้นึ มาใครจะช่วย ถา้ จะไปตอ้ งมอี าหรอื ไมก่ น็ ายธไี ปดว้ ย เขา้ ใจไหม” ตอนนน้ั พลอยรุง้ เดนิ เขา้ มาในหอ้ งรบั แขกพอดี หญงิ สาวส่งย้มิ ไป ใหท้ กุ คนภายในหอ้ งก่อนเป็นอนั ดบั แรกเพอ่ื หวงั จะคลค่ี ลายความตงึ เครยี ด “พพ่ี ลอย! เป็นไงบา้ งคะ ดขี ้นึ รยึ งั ” คนแรกทโ่ี ผเขา้ มาหาคือเขมจริ า เธอละลำ�่ ละลกั ถามอย่างรอ้ นรน และเป็นห่วง “พส่ี บายดแี ลว้ จะ้ จรงิ ๆ พก่ี ไ็ มไ่ ดเ้ป็นอะไรหรอก สงสยั เพราะนำ�้ เยน็ เลยทำ� ใหแ้ ขง้ ขาแขง็ จนวา่ ยนำ�้ ไมถ่ นดั คุณภามมาเหน็ คงนึกวา่ พก่ี ำ� ลงั จะจม

๓๘๘ ♥ ศศิภา นำ�้ เลยกระโดดลงมาช่วย” “ไมเ่ ป็นอะไรกด็ แี ลว้ ไปๆ ไปทานขา้ วกนั ” คุณปู่ลกุ ข้นึ ยนื โดยมไี ม ้ เทา้ พยุงตวั แลว้ เป็นฝ่ายเดนิ นำ� ตรงไปยงั หอ้ งรบั ประทานอาหารก่อน ตามมา ดว้ ยคณุ พอ่ เขตตะวนั กนธี เขมจริ ากบั พลอยรุง้ เดนิ รง้ั ทา้ ยโดยมพี นั โทภาม ตามมาตดิ ๆ ชายหนุ่มเปลย่ี นชดุ อนั เปียกช่มุ เป็นเส้อื ยดื สดี ำ� กบั กางเกงขาสน้ั รูป หนา้ คมสนั ดูเขม้ ข้นึ เพราะแนวกรามแขง็ แกร่ง จมกู ของเขาโด่งกวา่ ทเ่ี ธอคดิ ไวเ้ลก็ นอ้ ย ความสูงของเช่นกนั เขาสูงใหญ่กวา่ ทเ่ี ธอคาดการณไ์ วพ้ อสมควร พลอยรุง้ คงมองดูเขาเพลนิ อยู่เช่นนนั้ ถา้ เขาจะไมห่ นั หนา้ มาเสยี ก่อน เมอ่ื ตาสบตา หญงิ สาวก็สะดุง้ สุดตวั รบี เมนิ ไปทางอน่ื เสยี โดยเร็ว นึกอยากแทรกแผ่นดนิ หนีไปเสยี เดยี๋ วนน้ั เพราะความอบั อาย...ป่านน้ีเขาจะ คดิ วา่ เธอเป็นผูห้ ญงิ ประเภทไหนกนั แบบทช่ี อบชมา้ ยชายตาหวา่ นเสน่หใ์ ห ้ หนุ่มๆ ไมเ่ ลอื กหนา้ หรอื เปลา่ นะ พลอยรุง้ ส่ายหนา้ กบั ตวั เอง รูส้ กึ ขบขนั ข้นึ มาเลก็ ๆ ทท่ี ำ� ตวั เหมอื น สาวรุ่นทก่ี ำ� ลงั มรี กั แรก ทงั้ ประหมา่ และกงั วลสารพดั ความรูส้ กึ เช่นน้ีไมต่ ่าง อะไรกบั ตอนทเ่ี ธออยู่ในร่างแมพ่ ลอยเลย จะผดิ กนั กแ็ ต่หลวงเทพไกรศรใน เวลานนั้ ไมไ่ ดม้ หี ูตาแพรวพราวเท่าในเวลาน้ี “พพ่ี ลอยเขา้ ไปนงั่ ตรงไหนก็ไดต้ ามสะดวกเลยนะคะ เดยี๋ วเขมไป เขา้ หอ้ งนำ�้ ก่อน” พดู จบกผ็ ละจากไปท้งิ ใหเ้ธอยนื เควง้ อยูก่ ลางหอ้ งโถงกบั พนั โทภามเสยี อย่างนนั้ ยงั ไม่ทนั ท่พี ลอยรุง้ จะกา้ วขาไปไหน คนท่ยี นื อยู่ใกลๆ้ ก็กม้ หนา้ กระซบิ ถาม “มอี ะไรตดิ หนา้ ผมอยู่รเึ ปลา่ ” คนถกู ถามหนั ไปมอง แลว้ ส่ายหนา้ “กไ็ มม่ นี ่ีคะ” “แต่เมอ่ื ก้คี ุณจอ้ งหนา้ ผมเขมง็ เลยนะ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๘๙ น่ีละ่ ...สง่ิ ทท่ี ำ� ใหเ้ขาต่างไปจากหลวงเทพไกรศรในวนั วาน ยง่ิ ไดส้ บดวงตาพราวระยบั ก่งึ ซุกซนก่งึ ข้เี ลน่ ของเขา พลอยรุง้ กช็ กั ไมแ่ น่ใจแลว้ วา่ เขาคอื พเ่ี ทพของเธอจรงิ ๆ หรอื เปลา่ เหตใุ ดเขาจงึ ทำ� ใหเ้ธอ ขวยเขนิ จนแทบจะละลาย แทนทจ่ี ะเป็นเธอเองทท่ี ำ� ใหเ้ขาเขนิ จนตอ้ งยกมอื ถจู มกู ความคดิ หน่งึ ผดุ ข้นึ มาโดยเรว็ หญงิ สาวอยากรูน้ กั วา่ เวลาเขาเขนิ จะ เป็นเช่นไร จะทำ� ท่าทางเหมอื นหลวงเทพไกรศรหรอื ไม่ ทวา่ กร็ ูแ้ น่แก่ใจดวี า่ สง่ิ ทต่ี นตอ้ งการนนั้ ยากนกั ทจ่ี ะทำ� ได้ เพราะดูๆ แลว้ ‘อาเท่’ ของเขมจริ าคง ไมใ่ ช่คนข้อี ายเป็นแน่แท ้ “ว่าไงครบั ” เมอ่ื โดนถามยำ�้ อกี ครง้ั คนทท่ี ำ� ท่าอกึ อกั ๆ อยู่นานก็ ตอ้ งหาเหตผุ ลสกั อย่างจนได้ “กฉ็ นั เคยเหน็ คณุ จากในรูป พอมาเหน็ ตวั จรงิ กเ็ ลยสำ� รวจนดิ หน่อย วา่ คุณมอี ะไรเปลย่ี นแปลงไปหรอื เปลา่ ” “แลว้ คุณไดค้ ำ� ตอบวา่ ?” “คุณเหมอื นเดมิ แทบทุกอย่าง แค่ดู...” พลอยรุง้ เอยี งคอ ทำ� ท่า พจิ ารณาอกี ครง้ั “...ดูเขม้ ข้นึ เท่านน้ั เอง” คนฟงั เลกิ ค้วิ ย้มิ กวา้ งจนเหน็ ลกั ย้มิ บมุ๋ ตรงขา้ งแกม้ อกี ครง้ั “เขม้ ข้นึ ? มนั เหมอื นๆ หลอ่ ข้นึ หรอื เปลา่ เอ...หรอื คุณกำ� ลงั วา่ ผมวา่ ดำ� ข้นึ ?” พลอยรุง้ กำ� ลงั จะตอบ แต่เสยี งของกนธดี งั ข้นึ มาเสยี ก่อน “อา้ ว ไอภ้ าม มวั แต่ชวนคณุ พลอยคุยอยู่นนั่ เดยี๋ วกห็ วิ จนเป็นลม กนั พอด”ี วา่ พลางสาวเทา้ เขา้ มาหา แลว้ หนั ซา้ ยหนั ขวา “แลว้ ยยั เขมไปไหน ซะละ่ ” “ไปเขา้ หอ้ งนำ�้ เมอ่ื ก้นี ้ีเอง” คนถามพยกั หนา้ รบั รู ้ ก่อนหนั มาส่งย้มิ ใหก้ บั พลอยรุง้ “ไปครบั คุณพลอย วนั น้ีผมสงั่ แมค่ รวั ทำ� อาหารไวห้ ลายอย่าง เลยครบั ผมไมแ่ น่ใจวา่ คุณชอบทานอะไรบา้ ง”

๓๙๐ ♥ ศศภิ า “ฉนั ทานไดท้ กุ อย่างค่ะ” หญงิ สาวเอ่ยตอบ พลางเดนิ ตามเขาเขา้ ไป ในหอ้ งอาหาร โดยมพี นั โทภามเดนิ รงั้ ทา้ ย พลอยรุง้ เลอื กนงั่ ขา้ งกนธี โดยมีเขมจริ านงั่ ตดิ กนั สว่ นพนั โทภาม นน้ั นงั่ ฝงั่ ตรงขา้ มกบั เธอ หญงิ สาวสงั เกตเหน็ วา่ เขาเปลย่ี นไป ยามรบั ประทาน กก็ ม้ หนา้ กม้ ตาตกั ใสป่ าก เมอ่ื เงยหนา้ ข้นึ มาสกั ครงั้ กข็ มวดค้วิ จนแทบเป็นปม บางครงั้ กเ็ มม้ ปากราวกบั อดึ อดั ใจในบางสง่ิ บางอย่าง เธอยงั เหน็ ประกายไฟ ในดวงตาคู่นน้ั ดว้ ย ทา่ ทางเขาเหมอื นกำ� ลงั โกรธใครสกั คน และคนคนนนั้ อาจ จะเป็นเธอ โทษฐานทไ่ี ปวา่ เขาวา่ ‘เขม้ ข้นึ ’ กเ็ ป็นได้ “คณุ พลอยครบั ฉู่ฉ่ีปลาครบั ลองชมิ ดูครบั อร่อยมาก” ส้นิ เสยี งนนั้ พนั โทภามกส็ ง่ เสยี งกระแอมกระไอ เป็นเสยี งไอทเ่ี รยี ก ไดว้ า่ ดงั ไปสามบา้ นแปดบา้ นเลยทเี ดยี ว “ขอโทษครบั ...พอดี กา้ งมนั ตดิ คอนดิ หน่อยน่ะครบั ” พูดจบก็ยกนำ�้ ด่มื รวดเดยี วจนหมดแกว้ สองตาจบั จอ้ งมาทางเธอ สายตาคู่นนั้ ดำ� ลกึ และดดุ นั จนหวั ใจของพลอยรุง้ สนั่ ไหว มแี ค่เขาคนเดยี วทท่ี ำ� ใหห้ วั ใจของเธอกลบั มามชี วี ติ ชวี าข้นึ อกี ครง้ั มแี ค่เขาคนเดยี วทท่ี ำ� ใหเ้ธอแทบหลอมละลายเพยี งไดส้ บสายตา เพราะฉะนนั้ ...คงไมผ่ ดิ แน่แลว้ เขาคอื พเ่ี ทพ คอื หลวงเทพไกรศร ของเธอ! ทวา่ ...รูแ้ ลว้ ไดอ้ ะไร ในเมอ่ื เขาจำ� เร่อื งราวระหวา่ งกนั ไมไ่ ดเ้ลย เขาคือพนั โทภาม ภานรินทร์ ผูม้ คี วามทรงจำ� แค่ในชาติน้ีเท่านน้ั ความทรงจำ� ในอดตี ชาตคิ งถกู ฝงั กลบในกน้ บ้งึ หวั ใจทล่ี กึ ทส่ี ดุ ไปแลว้ เขาไมม่ ี ทางรูส้ กึ ผูกพนั เหมอื นทเ่ี ธอรูส้ กึ กบั เขา ไมม่ ที างใจสนั่ เพยี งมองสบตาเช่นท่ี เธอเป็นทกุ ครง้ั ยามสบตาเขา ไม่มที างทเ่ี ขาจะรูส้ กึ อ่นุ ในหวั ใจเหมอื นทเ่ี ธอ รูส้ กึ ยามอยู่ในออ้ มกอดของเขา ไมม่ ที างทเ่ี ขาจะรูส้ กึ อะไรๆ กบั เธอมากไปกวา่ ...คนรูจ้ กั

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๙๑ พลอยรุง้ สูดลมหายใจลกึ หลบุ สายตาลงตำ�่ มองจอ้ งเพยี งเมด็ ขา้ ว ตรงหนา้ และไมค่ ดิ จะเงยหนา้ มองสบตาพนั โทภามอกี เลย ความมืดสลวั ภายในหอ้ งถูกขบั ไล่โดยแสงไฟนีออนกลางเพดาน หอ้ ง เจา้ ของหอ้ งกา้ วอาดๆ เขา้ มาแลว้ ท้งิ ตวั ลงนอนหงาย ซอ้ นมอื ทง้ั สองรอง ไวต้ รงทา้ ยทอย ดวงตาสดี ำ� สนิททอดมองไปยงั ดาบยาวโคง้ ซ่งึ วางอยู่บน แท่น...ดาบซง่ึ ตกทอดมาจากบรรพบรุ ุษ และเกอื บจะถกู ขายท้งิ ไปแลว้ หาก ไมใ่ ช่เพราะเขารำ�่ รอ้ ง ‘คุงย่า อย่านะคา้ บ อย่าขายนะคา้ บ อย่าขายของของภามนะคา้ บ’ เพยี งแค่ไดเ้ หน็ ดาบเลม่ นนั้ ครงั้ แรก ความเป็นเจา้ ขา้ วเจา้ ของก็ท่วมทน้ เต็ม หวั ใจ ‘อะไรกนั ตาภาม ดาบเก่าจนสนิมข้นึ แลว้ หลานจะเอาไปทำ� อะไร ถา้ อยากไดข้ องเลน่ ย่าจะซ้อื ใหใ้ หมน่ ะ’ ‘ไมเ่ อา ภามไมเ่ อาอนั ใหม่ ภามจาเอาอนั น้ี’ ว่าพลางใชส้ องมอื กำ� ตรงกลางฝกั ดาบแน่น...แน่นเสยี จนมอื เลก็ ๆ ปรากฏรอยแดง ‘อะไรกนั เดก็ คนน้ี!’ แมค้ ณุ ย่าจะหวั เสยี นดิ ๆ แต่เพราะความรกั หลานทำ� ใหท้ นเหน็ นำ�้ ตา ไมไ่ ด้ จงึ ตอ้ งยอมยกดาบใหก้ บั เขา ‘กไ็ ดๆ้ ย่าไมข่ ายแลว้ ย่ามอบใหภ้ ามเกบ็ ไวก้ แ็ ลว้ กนั แต่ย่าขอเกบ็ ดาบน้ีไวก้ บั ย่าจนกวา่ ภามจะโตพอ โอเคไหม’ ‘คา้ บ โอเคคา้ บ’ เมอ่ื เขาเก่ยี วกอ้ ยสญั ญากบั ผูเ้ป็นย่า ดาบนนั้ จงึ ถกู วางตงั้ ไวใ้ นหอ้ ง พระนบั ตง้ั แต่นนั้ จนกระทงั่ เขาอายสุ บิ หา้ คณุ ยา่ กม็ อบดาบเลม่ นน้ั ใหเ้ขาก่อน ท่านจะจากไป ดาบเลม่ น้.ี ..มคี วามสำ� คญั ต่อเขาอยา่ งไร เขาไมท่ ราบแน่ชดั รูแ้ ค่วา่ ...

๓๙๒ ♥ ศศิภา เขาหวงแหนและรกั มนั มากนบั ตงั้ แต่ครง้ั แรกทไ่ี ดเ้หน็ หนำ� ซำ�้ เพยี งแค่สมั ผสั นำ�้ ตาของเขาก็รินไหลราวกบั มคี ลน่ื พลงั ของความโศกเศรา้ จู่โจมเขา้ ใส่เขา อย่างไมร่ ูเ้ น้ือรูต้ วั เขารอ้ งไหย้ ามจบั ดาบเลม่ น้อี ยูห่ ลายปี กระทงั่ ปีทส่ี บิ แปดความหมน่ เศรา้ ยงั เท่าเดมิ แต่เขารูจ้ กั ควบคุมอารมณแ์ ละกลนั้ นำ�้ ตาไดแ้ ลว้ ชายหนุ่มเดง้ ตวั ลกุ จากเตยี ง กา้ วอาดๆ เขา้ ไปหยบิ ดาบเลม่ นนั้ มา ถอื ไว ้ลูบไลส้ มั ผสั มนั อยา่ งทเ่ี คยทำ� อยูเ่ ป็นประจำ� และภาพความฝนั ในคำ�่ คนื หน่งึ กป็ รากฏแจ่มชดั ...ชดั เหมอื นเขาไดอ้ ยู่ในเหตกุ ารณน์ น้ั จรงิ ๆ หาใช่ความ ฝนั ไม่ ความฝนั นนั้ เขามองเหน็ ชายคนหน่งึ นุ่งโจงกระเบนนอนหายใจรวย ระรนิ อยู่บนเบาะนอน รอบอกและรอบเอวถกู พนั ไวด้ ว้ ยผา้ พนั แผลซง่ึ มรี อย เลอื ดซมึ กระจายเป็นหย่อมๆ อะไรก็ไม่น่าตกใจเท่ากบั ชายผูน้ น้ั มหี นา้ ตา เหมอื นเขาไมผ่ ดิ เพ้ยี น! ใครคนหน่ึงซ่ึงนงั่ พบั เพยี บอยู่ใกลๆ้ ย่ืนดาบเล่มหน่ึงใหก้ บั ชาย ผูน้ นั้ เขารบั มาถอื ไว ้ ประคองดว้ ยสองมอื อย่างทะนุถนอม ‘พอ่ เทพทำ� ใจบา้ งเถดิ แมพ่ ลอยหลอ่ นไปสบายแลว้ หนา’ คนเจบ็ ค่อยๆ ปิดเปลอื กตา ดงึ ดาบเลม่ นน้ั มากอดแนบอก ‘ลูกทราบขอรบั ’แมบ้ าดเจบ็ เพยี งนน้ั หากถอ้ ยคำ� ทเ่ี ขาเอ้อื นเอ่ยยงั คง มนั่ คงและหนกั แน่นจนน่าทง่ึ ‘ป่านน้ีแม่พลอยคงไปรอลูกอยู่ทไ่ี หนสกั แห่ง ลูกเองกร็ อพบแมพ่ ลอยเช่นกนั ” เมอ่ื เขาลมื ตา ดวงตาสดี ำ� สนิทคู่นน้ั กแ็ ดงระเร่อื นำ�้ ตาเอ่อคลอจวน เจยี นจะหยาดหยด หากผูเ้ป็นเจา้ ของเขม้ แขง็ พอทจ่ี ะกลำ�้ กลนื มนั ไว ้ ‘แต่การรอคอยมนั ทรมาน...ทรมานเหลอื เกนิ ขอรบั คณุ แม’่ ส้ินเสียงนน้ั จู่ๆ ภาพตรงหนา้ ก็พร่าเลอื น แทนท่ีดว้ ยภาพของ หญงิ สาวหม่ สไบสเี หลอื งนวลยนื ประสานมอื ไวท้ างดา้ นหนา้ แลว้ สง่ ย้มิ มาทาง เขา...รอยย้มิ ของเธออ่อนหวานชวนมองสง่ ใหใ้ บหนา้ รูปไขด่ ูโดดเด่นสะดดุ ตา

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๙๓ เมอ่ื มองสานสบดวงตาคู่สวยของเธอ ความปีตยิ นิ ดพี ลนั ท่วมทน้ เต็มหวั ใจ ราวกบั ไดพ้ บเจอใครสกั คนทเ่ี ฝ้ารอมานานแสนนาน ทง้ั ๆ ทค่ี วามเป็นจรงิ แลว้ เขาไมร่ ูจ้ กั เธอ ไมเ่ คยเหน็ หนา้ เลยดว้ ยซำ�้ ไป! ความประหลาดใจยงั ไมห่ มดแค่นน้ั เมอ่ื ตวั เขาเองเปลง่ เสยี งเรยี ก เธอวา่ ‘หนูพลอย’ คำ� ๆ น้ีผดุ ข้นึ มาในหวั ไดอ้ ย่างไรเขากส็ ุดรู ้ ไมร่ ูด้ ว้ ยซำ�้ วา่ ความรูส้ กึ ผูกพนั มนั ถาโถมมาจากไหนมากมาย...มากขนาดทว่ี า่ เพยี งพดู ชอ่ื เธอออกไป นำ�้ ตาของเขากเ็ อ่อข้นึ มาอย่างไมม่ เี หตผุ ล พนั โทภามดงึ ความคดิ ของตวั เองกลบั มา มอื ทง้ั สองยงั คงประคอง ดาบในมอื อย่างทะนุถนอม ไม่ต่างอะไรกบั ชายในชุดโบราณในความฝนั ผูม้ หี นา้ ตาเหมอื นเขาราวกบั แกะเลยแมแ้ ต่นอ้ ย ชายหนุ่มวางดาบกลบั ลงบนแทน่ สาวเทา้ ไปยงั ตูเ้ส้อื ผา้ ควา้ ชดุ นอน ผา้ เชด็ ตวั เสรจ็ สรรพกต็ รงดง่ิ เขา้ หอ้ งนำ�้ ทนั ที ใชเ้วลาไมถ่ งึ หา้ นาทเี จา้ ตวั กก็ ลบั ออกมายนื เหมอ่ มองดวงจนั ทรต์ รงหนา้ ต่างหอ้ ง มอื ขา้ งหน่งึ ใชผ้ า้ เชด็ ผมทส่ี น้ั เกอื บตดิ หนงั ศีรษะของตนเองอย่างลวกๆ เพยี งสองสามครงั้ เจา้ ตวั ก็ท้งิ มอื ลงขา้ งลำ� ตวั เมอ่ื ใจลอยละลว่ิ ไปหาใครบางคนเสยี แลว้ ใครจะนึกว่าคนท่ีไม่เคยสนใจผูห้ ญิงคนไหนอย่างเขาจะฝนั ถึง ‘นางในฝนั ’ อยู่ทกุ เมอ่ื เชอ่ื วนั ไมว่ า่ ยามต่นื หรอื ยามหลบั เขาจะคดิ ถงึ เธอ เสมอ...ความคิดถงึ นนั้ บางคราวก็เป่ียมดว้ ยความสุข หากบางคราวกลบั ทรมานจนทำ� ใหเ้ขาแทบรอ้ งไห ้ พนั โทภามไมร่ ูว้ า่ ตวั เองเป็นอะไร เคยคดิ วา่ ตวั เองบา้ จนตอ้ งไปพบ จติ แพทยด์ ว้ ยซำ�้ หากกไ็ มม่ อี ะไรดขี ้นึ ‘นางในฝนั ’ และ ‘ชายในชดุ โบราณ’ ยงั คงตดิ อยู่ในฝนั ของเขาไมย่ อมไปไหน ถงึ คราวคณุ ย่าตอ้ งพาเขาไปวดั เพอ่ื ใหเ้ ขาเรยี นรูก้ าร นงั่ สมาธแิ ละทำ� จติ ใจใหส้ งบ ท่านคดิ วา่ วธิ นี ้ีจะช่วยขบั ไล่ ความฝนั แปลกๆ ออกไปจากชวี ติ หลานชายได้แต่เปลา่ เลย...ยง่ิ เขาจติ ใจสงบ

๓๙๔ ♥ ศศิภา มากเท่าไร ภาพแปลกๆ เหลา่ นนั้ จะยง่ิ ชดั เจนมากข้นึ ไปอกี นานวนั เขา้ ชาย หนุ่มก็เร่ิมเรียนรูท้ ่ีจะอยู่กบั มนั อย่างเป็นปกติสุข จนวนั ไหนถา้ ไม่ฝัน เขากจ็ ะหมองเศรา้ ไปทง้ั วนั เลยทเี ดยี ว พนั โทภามยนื มองพระจนั ทรอ์ ยู่นาน กระทงั่ ไดย้ นิ เสยี งพูดคุยดงั แวว่ มา เมอ่ื กม้ มองจงึ เหน็ นางในฝนั ของเขากบั หลานสาวกำ� ลงั เดนิ ชมจนั ทร์ อยู่ดว้ ยกนั เขาจงึ ถอื โอกาสนนั้ มองพลอยรุง้ อยู่อย่างเงยี บๆ ราวกบั ใจสอ่ื ถงึ กนั ได้เมอ่ื หญงิ สาวเงยหนา้ มองมา พนั โทภามไมค่ ดิ จะเลย่ี งหลบ เขาส่งย้มิ ใหเ้ธอพรอ้ มกบั โบกมอื ทกั ทาย ไมร่ ูว้ า่ เพราะการกระ ทำ� เช่นนนั้ หรอื เปลา่ เจา้ หลอ่ นจงึ เดนิ สะดดุ แลว้ ลม้ กน้ จำ�้ เบา้ ต่อหนา้ ต่อตา “ตายแลว้ พพ่ี ลอย! เป็นยงั ไงบา้ งคะ เจบ็ มากรเึ ปลา่ ” คนถกู ถามพดู ไมอ่ อก ไดแ้ ต่ทำ� หนา้ เหยเกและคลำ� สะโพกตวั เองป้อยๆ “ลกุ ไหวไหมคะ มา! เขมช่วย” เขมจริ าเขา้ มาช่วยประคอง แต่พลอยรุง้ ยนื ไมไ่ หว รูส้ กึ เจบ็ แปลบ ตรงขอ้ เทา้ จนตอ้ งทรุดลงนงั่ บนพ้นื อกี “สงสยั ขอ้ เทา้ จะแพลงน่ะเขม” “ตายละ ทำ� ไงดเี น่ีย เอาง้ี เดยี๋ วเขมไปเรยี กอาธมี าช่วยดกี วา่ ” “ไมต่ อ้ ง” เสยี งจากดา้ นบนทำ� ใหเ้ขมจริ าเงยหนา้ มองทนั ควนั “อา้ ว อาภาม มาอยู่ตรงนน้ั ตง้ั แต่เมอ่ื ไรคะ” ชายหนุ่มไมต่ อบแต่กลบั กำ� ชบั ใหพ้ ลอยรุง้ อยู่น่ิงๆ อย่าขยบั ไปไหน จนกวา่ เขาจะลงไป ใชเ้วลาไมถ่ งึ นาทพี นั โทภามกม็ าปรากฏต่อหนา้ พลอยรงุ้ เมอ่ื เงยหนา้ สบตาเขา เธอกอ็ ดใจเตน้ ไมไ่ ด้ “ผมอมุ้ เขา้ ไปนะ” “ม...ไมเ่ ป็นไรค่ะ ฉนั คดิ วา่ เดนิ ไหว” “ไมไ่ หวหรอก” เขาไมร่ อใหเ้ธอปฏเิ สธ รบี อมุ้ เธอดว้ ยสองแขนเป็น ครงั้ ทส่ี องของวนั แลว้ พาเขา้ ไปในบา้ นทนั ที

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๓๙๕ คนถกู อมุ้ หนา้ แดงซ่าน อดคิดไม่ไดว้ ่าพรุ่งน้ีจะมเี หตกุ ารณอ์ ะไรท่ี ทำ� ใหเ้ขาตอ้ งอมุ้ เธออกี ไหม เพราะถา้ มี เธอกลวั เหลอื เกนิ ...กลวั หวั ใจตวั เอง จะวายไปเสยี ก่อน พนั โทภามค่อยๆ วางเธอลงบนโซฟาในหอ้ งรบั แขกแลว้ สงั่ ให้ เขมจริ านำ� กลอ่ งปฐมพยาบาลมาให ้ระหวา่ งนน้ั เขาคกุ เขา่ ขา้ งหน่งึ ลงตรงหนา้ จอ้ งมองสำ� รวจขอ้ เทา้ ทย่ี งั ดูปกตขิ องเธออย่างตงั้ อกตงั้ ใจ “น่าจะแค่เคลด็ เฉยๆ” เขมจริ ากลบั มาพรอ้ มกลอ่ งในมอื ชายหนุ่มเสยี เวลาหาเพยี งไมน่ าน เมอ่ื พบจงึ รบี ทายาใหแ้ ลว้ บบี นวดเบาๆ หญงิ สาวชะโงกหนา้ มองขอ้ เทา้ ของ พลอยรุง้ สหี นา้ เป็นกงั วล “เป็นไงคะอาภาม หนกั ไหม” “แค่เคลด็ เท่านน้ั ไมเ่ ป็นไรมากหรอก” พนั โทภามเงยหนา้ มองหลาน สาวขณะทม่ี อื ยงั ขยบั ต่อไป “เขมไปนอนเถอะไป เดยี๋ วอาดูแลพพ่ี ลอยของ เขมเอง” คนเป็นหลานเลกิ ค้วิ หรต่ี ามองผูเ้ป็นอาอยา่ งจะคน้ หาอะไรบางอยา่ ง “ทำ� ไม ไมไ่ วใ้ จอา?” “เปลา่ ค่ะ เขมรูว้ า่ อาไวใ้ จไดใ้ นทกุ เร่อื ง” เขมจริ าเอ่ยอย่างหนกั แน่น แต่กล็ งั เลไมย่ อมไปสกั ที “ไปเถอะ ไมต่ อ้ งห่วงทางน้ีหรอก” เมอ่ื โดนไลอ่ กี ครง้ั เจา้ ตวั กเ็ อ่ยลาแลว้ รบี เดนิ ข้นึ หอ้ งไป ท้งิ สองหนุ่ม สาวอยู่กนั ตามลำ� พงั บา้ นสวา่ งไสว เงยี บสงดั น่าวงั เวง ทวา่ ...ในหวั ใจของ พลอยรุง้ กลบั อบอ่นุ อย่างน่าประหลาด “คณุ ไมส่ งสยั เร่อื งนางในฝนั ของผมแลว้ หรอื ” “สงสยั ค่ะ แต่ยงั ไมม่ โี อกาสถาม” “อยากถามตอนน้ีไหม” พนั โทภามรามอื จากการนวด แลว้ เงยหนา้

๓๙๖ ♥ ศศภิ า สบตาเธอ ดวงตาของเขาดำ� จดั หากทอประกายระยบิ ระยบั ดงั่ ดวงดาว “ถา้ คุณพรอ้ มจะเลา่ ฉนั กพ็ รอ้ มจะฟงั ค่ะ” ชายหนุ่มลกุ ข้นึ มานงั่ เคยี งขา้ ง เทา้ ศอกลงบนหนา้ ตกั และเร่มิ เลา่ เก่ยี วกบั ความฝนั ของตวั เอง “ผูห้ ญงิ ทผ่ี มเหน็ ในฝนั ผมเรยี กเธอวา่ หนูพลอยตงั้ แต่ครง้ั แรกทไ่ี ด้ เจอกนั ไมร่ ูช้ ่อื น้ีผดุ ข้นึ มาในหวั ผมไดย้ งั ไง ผมรูแ้ ค่วา่ ตอ้ งเรยี กเธออย่างนนั้ ” “คณุ ฝนั มานานแลว้ หรอื คะ” “นานแลว้ ถา้ จำ� ไมผ่ ดิ ผมฝนั ถงึ คณุ ตงั้ แต่แปดเกา้ ขวบเลยละ่ มง้ั ” พลอยรุง้ นำ�้ ตาร้นื เมอ่ื ไดร้ บั รูว้ า่ เขารอคอยเธอมานาน...นานมากกวา่ ทเ่ี ธอรอเขาเสยี อกี รอ...ทง้ั ๆ ทไ่ี มร่ ูด้ ว้ ยซำ�้ วา่ รออะไร และรอทำ� ไม รอ...ดว้ ยจติ ใตส้ ำ� นึกอนั แรงกลา้ และรอ...ดว้ ยคำ� สญั ญาคงมนั่ ทว่ี า่ ‘เราจกั พบกนั อกี มวิ า่ นานเพยี งใด...อกี ก่ชี าตภิ พ พจ่ี กั รอ...รอเจา้ เพยี งคนเดยี ว’ จู่ๆ กน็ กึ สงสยั วา่ เขาผ่านมาก่ชี าตภิ พแลว้ กวา่ จะไดพ้ บเธอในวนั น้ี “ผมเคยฝนั ถงึ ผูช้ ายสวมชดุ โบราณดว้ ยนะ หนา้ ตาเหมอื นผมยงั กะ แกะ” เขาพูดพลางหวั เราะพลาง รอยย้มิ ของเขากวา้ งขวางและชวนมองใน ความรูส้ กึ ของเธอ “เพราะไอฝ้ นั ประหลาดๆ พวกน้ี ผมเลยคดิ วา่ ผูช้ ายคน นนั้ คงเป็นผมในชาตกิ ่อน และคุณ...คงเป็นคนรกั ของผม” พลอยรุง้ ไม่อาจกลน้ั นำ�้ ตาไวไ้ ดอ้ กี ต่อไป มนั รนิ ไหลจากปลายหาง ตาตกตอ้ งผวิ ผุดผ่อง หากยงั ไม่ทนั จะร่วงหลน่ พนั โทภามก็บรรจงเช็ดมนั ออกอย่างแผ่วเบา “คุณกร็ ูส้ กึ เหมอื นผมใช่ไหม หนูพลอย” หญงิ สาวพยกั หนา้ อยากเลา่ เร่อื งทกุ อย่างใหเ้ขาฟงั แต่กพ็ ดู ไมอ่ อก ไดแ้ ต่มองใบหนา้ ครา้ มคมทเ่ี ธอลมื เลอื นไปชวั่ ขณะหน่ึงอย่างไมว่ างตา

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๙๗ มอื ของเขายงั ไลอ้ ยูบ่ นแกม้ เยน็ ชดื ของเธอ หากอดึ ใจถดั มาพลอยรงุ้ กถ็ กู ดงึ เขา้ สู่ออ้ มอกของเขา “อาจจะเร็วไปถา้ ผมจะบอกคุณว่ารกั แต่ผมรูส้ ึกแบบนน้ั จริงๆ ผมรกั คุณตง้ั แต่เหน็ คณุ ในฝนั รกั มาตลอดจนถงึ วนั น้ี” เขาซุกซบใบหนา้ ลง บนไหลบ่ าง สูดกลน่ิ หอมกรุ่นทเ่ี ขาเคยคนุ้ ในความฝนั เมอ่ื ไดส้ มั ผสั ในความ จรงิ ตวั เขาจงึ สนั่ สะทา้ นอย่างไมอ่ าจควบคมุ ได้ “ขอบคณุ ใครกต็ ามทส่ี ง่ คณุ มาใหผ้ ม ขอบคณุ ทย่ี อมใหผ้ มไดพ้ บคณุ สกั ท”ี การรอคอยทรมานแสนสาหสั กจ็ รงิ หากเมอ่ื ถงึ วนั ส้นิ สุด หวั ใจของ คนรอจะท่วมทน้ ไปดว้ ยความสุขอย่างยากจะอธบิ ายได้ เขากอดเธอนานเทา่ ใดกส็ ดุ รู ้แต่จะนานเทา่ ใดเธอกไ็ มส่ น เธอมคี วาม สุขทไ่ี ดอ้ ยู่กบั เขา หวั ใจทแ่ี หวง่ วน่ิ ขาดหายในทส่ี ุดกก็ ลบั มาเตม็ ดงั เดมิ นานจนพลอยรงุ้ นำ�้ ตาเหอื ดแหง้ พนั โทภามจงึ ค่อยๆ คลายออ้ มกอด มอื ขา้ งหน่ึงวางใตป้ ลายคางมน ดนั ใหเ้ธอเงยหนา้ มองเขา “ผมมขี องสง่ิ หน่ึงจะมอบใหค้ ณุ ” “อะไรคะ” เขาไมต่ อบ แต่กลบั ลกุ ข้นึ ยนื ชอ้ นตวั เธอเขา้ สู่ออ้ มกอดอกี ครง้ั “คุณภาม...อาภาม ไมต่ อ้ งค่ะ ฉนั เดนิ ไหว” “ตกลงคณุ จะเรยี กผมวา่ คณุ ภาม หรอื อาภาม หมื ?” “ฉนั ใหส้ ญั ญากบั เขมไวว้ ่าจะเรียกคุณว่าอาภาม แต่มนั แปลกๆ นะคะ” “คณุ เรยี กได้ ผมชอบ แต่จะดกี วา่ น้ีถา้ คุณแทนตวั เองวา่ พลอย” พูดพลางเดินพลาง มารูต้ วั อีกทีก็ข้ึนบนั ไดมาแลว้ พลอยรุง้ ท่ี พยายามจะลงไปเดนิ เองจงึ ปลอ่ ยเลยตามเลย กถ็ า้ เขาอยากอมุ้ เธอนกั เธอก็ ไมเ่ ดอื ดรอ้ นอะไรหรอก แค่หวั ใจมนั เตน้ เรว็ เกนิ ไปเท่านนั้ เอง “คณุ อยากให.้..พลอยเรยี กวา่ อาภาม?”

๓๙๘ ♥ ศศภิ า “เรยี กแบบทค่ี ุณอยากเรยี กเถอะ แบบไหนผมกช็ อบ” ข้นึ มาถงึ ชนั้ สองแลว้ เขากลบั เดนิ ไปทางปีกขวาของตวั บา้ น ไปหยุด ยนื อยู่หนา้ หอ้ งของตวั เอง “ทำ� ไม...” “ผมไมไ่ ดค้ ดิ ไมด่ กี บั คณุ นะ” เขารบี แกต้ วั แลว้ อธบิ ายต่อวา่ “ผมแค่ จะเขา้ ไปเอาของมาใหค้ ณุ เสรจ็ แลว้ ผมจะอมุ้ คุณไปส่งทห่ี อ้ ง” โชคดที ม่ี เี กา้ อ้ตี วั เลก็ อยู่เย้อื งไปจากประตูหอ้ งเลก็ นอ้ ย เขาจงึ วาง เธอลงตรงนนั้ ก่อนหายลบั เขา้ ไปในหอ้ ง กลบั ออกมาอกี ทพี รอ้ มกบั ของบาง อย่างในมอื เพยี งแค่เหน็ เท่านนั้ นำ�้ ตาแห่งความปีตยิ นิ ดกี เ็ อ่อคลอ “นนั่ มนั ดาบ...ของพลอยหรอื คะ” “ผมไมร่ ู ้ รูแ้ ค่วา่ ตอ้ งมอบสง่ิ น้ีใหค้ ุณ” เขาคกุ เขา่ ลงตรงหนา้ ยน่ื ดาบในมอื ใหเ้ธอ พลอยรงุ้ รบั มาถอื ไวอ้ ยา่ ง ทะนุถนอม กวาดตามองสำ� รวจอย่างละเอยี ดลออกพ็ บวา่ ดา้ มดาบไดร้ บั การ สลกั ชอ่ื ไวต้ ามความตอ้ งการของเธอเมอ่ื ครงั้ กระโนน้ ‘ไวพ้ ก่ี ลบั จากใตเ้ มอ่ื ไร พจ่ี กั สลกั ให’้ เขาทำ� อย่างทพ่ี ดู จรงิ ๆ นนั่ ย่อมหมายความวา่ หลวงเทพไกรศรรอด ตายจากสนามรบ และกลบั มาพระนครอย่างปลอดภยั หวั ใจของพลอยรุง้ ยนิ ดขี ้นึ มาวูบหน่ึง ก่อนจะโศกสลดเมอ่ื ไดร้ ูว้ า่ เขาตอ้ งทรมานเพยี งใดกบั การ จากไปของเธอ “ดาบน้ีเป็นดาบบรรพบรุ ุษของอาภามนะคะ พลอยคงรบั ไว.้..” ยงั พดู ไมท่ นั จบ คนตรงหนา้ กเ็ อ่ยขดั ข้นึ มาดว้ ยนำ�้ เสยี งหนกั แน่น “คณุ ย่ามอบดาบน้ใี หเ้ป็นกรรมสทิ ธ์ขิ องผมแต่เพยี งผูเ้ดยี ว ผมย่อม มสี ทิ ธ์จิ ะมอบใหใ้ ครกไ็ ด”้ เขาวางมอื ทาบลงบนมอื ของเธอแลว้ บบี กระชบั เบาๆ “ในเมอ่ื คณุ เป็นเจา้ ของทแ่ี ทจ้ รงิ คุณกค็ วรจะรบั ไว”้ “ขอบคุณ...ขอบคุณจรงิ ๆ ค่ะ อาภาม” ไมว่ า่ เขาจะเป็นอาภาม หรอื พเ่ี ทพ เธอกข็ อขอบคณุ ...ขอบคณุ ทเ่ี กบ็

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๓๙๙ ดาบเลม่ น้ีอย่างดมี าตลอด จนมาถงึ มอื ของเธอในทส่ี ุด “ดกึ มากแลว้ ไปนอนเถอะ” แลว้ เขากอ็ มุ้ เธอไปสง่ ถงึ หอ้ ง ค่อยๆ วางเธอลงบนพ้นื แลว้ กระซบิ วา่ “คนื น้ีผมจะฝนั ถงึ คุณ...อาจจะเป็นคนื สุดทา้ ยแลว้ กไ็ ด”้ “คุณไมอ่ ยากฝนั ถงึ ฉนั อกี แลว้ หรอื คะ” “ผมฝนั มาพอแลว้ นบั จากวนั น้ผี มจะมคี ณุ ในความจรงิ ไมใ่ ช่ฝนั อกี ต่อไป” เป็นคำ� พูดแสนธรรมดาแต่ก็ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ หนา้ แดงซ่านข้นึ มาได้ อย่างงา่ ยดาย หญงิ สาวอมย้มิ นอ้ ยๆ ขณะทเ่ี ขาย้มิ กวา้ งอวดลกั ย้มิ ทรงเสน่ห์ คงรูก้ ระมงั วา่ เธอชอบ ถงึ ไดย้ ้มิ บอ่ ยเหลอื เกนิ ! พนั โทภามใชห้ ลงั มอื แตะแกม้ เธอเบาๆเป็นเชงิ ลา กม้ หนา้ กระซบิ ชดิ รมิ หูของเธอวา่ “พรุ่งน้ีพบกนั ฝนั ดี หนูพลอย” พรุ่งน้ีพบกนั ! พรุ่งน้ีพบกนั ! ชายหนุ่มกู่กอ้ งอยู่ในใจ นบั จากน้ีจะไมใ่ ช่แค่ฝนั เขาจะไดพ้ บเธอใน ความจรงิ ...ทกุ วนั ! พนั โทภามไมเ่ คยรอ้ งขอสง่ิ ใด แต่ครงั้ น้ีเขาภาวนา...ขอแค่ต่นื ข้นึ มา แลว้ มพี รุ่งน้อี ยู่เสมอ ไดพ้ บเธอแบบน้เี ร่อื ยไป อย่าใหต้ อ้ งจากกนั หรอื ตอ้ งรอ คอยอย่างทรมานอกี เลย!

๒๓ รุ่งเชา้ วนั ถดั มา พลอยรุง้ เดินไดเ้ ป็ นปกติแลว้ มีขดั ๆ อยู่บา้ ง เลก็ นอ้ ยแต่กไ็ มห่ นกั หนาสาหสั อะไร คณุ กนธรี ูว้ า่ เธอขาแพลงกม็ นี ำ�้ ใจเอายา มาให ้ “ยงั เจบ็ อยู่ไหมครบั ” “นิดหน่อยตอนเดนิ ค่ะ น่าจะเกอื บหายแลว้ ” “ทายาดูอกี สกั รอบดกี วา่ ครบั มา ผมทาให”้ ยงั ไม่ทนั ทม่ี อื ใหญ่จะวางลงบนเน้ือนวล พนั โทภามซง่ึ โผลม่ าจาก ไหนไมร่ ูก้ ป็ ราดเขา้ มาควา้ มอื ของพช่ี ายผูซ้ ง่ึ อายุมากกวา่ เขาเพยี งปีเดยี ว “เดยี๋ ว ฉนั ทำ� เองดกี วา่ ” คนเป็นพเ่ี งยหนา้ มอง เลกิ ค้วิ อย่างสงสยั “นายจะทายาใหค้ ุณพลอย?” คนถูกถามยกั ไหล่ เหลอื บมองไปทางเขมจริ าท่กี ำ� ลงั ถอื ตะกรา้ ใส่ แอปเปิลกบั กลว้ ยเขา้ มาภายในหอ้ งรบั แขก “ใหย้ ยั เขมทาใหก้ ไ็ ด”้ ชายหนุ่มดงึ ยาจากมอื ของกนธแี ลว้ ยน่ื ใหเ้ขมจริ า บอกรวั เรว็ พรอ้ ม กบั แย่งตะกรา้ มาถอื ไว ้ “เอา้ ทายาใหพ้ เ่ี ขาหน่อยส”ิ