ฤๅพรหมอธิษฐาน

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๐๑ ผดิ แต่พลอยรุง้ ไมท่ ำ� เช่นนน้ั เธอมองสบตาท่านทง้ั สองแลว้ ย้มิ รบั โดยดษุ ณี “ตกลงเจา้ คณุ พอ่ เหน็ ชอบดว้ ยใช่ไหมเจา้ คะ” “ถา้ ถามใจพ่อ พ่ออยากใหเ้ จา้ โตกวา่ น้ีอกี สกั หน่อย มอิ ยากใหเ้ จา้ จากเรอื นน้ีไปเรว็ นกั ” ใบหนา้ เป้ือนย้มิ สลดลง คำ� ว่าจากเรือนในความหมายของพระยา สุรศกั ด์เิ สนาหมายถงึ การยา้ ยไปอยู่กบั สามยี ามออกเรอื น ทวา่ ...ในใจคนฟงั นนั้ ยงั มอี กี ความหมายหน่ึง ...เป็นการจากทไ่ี กลแสนไกลจนไมอ่ าจหวนกลบั มาพบกนั ไดอ้ กี แลว้ แบบน้ี เธอยงั จะตอบตกลงแต่งงานกบั เขาหรอื ...หากแต่งไปแลว้ ตอ้ งพลดั พรากจากกนั จะทำ� เช่นไร ทส่ี ำ� คญั ยง่ิ กวา่ นน้ั ...เธอคอื พลอยรุง้ หาใช่แมพ่ ลอยไม่ สมควรแลว้ หรอื ทท่ี ำ� อะไรต่อมอิ ะไรตามอำ� เภอใจโดยไมค่ ำ� นึงถงึ เจา้ ของร่างเช่นน้ี บางที แมพ่ ลอยอาจไมอ่ ยากออกเรอื นกบั หลวงเทพไกรศรกเ็ ป็นได้ พลอยรุง้ ลอบระบายลมหายใจบางเบา รบี กม้ หนา้ ซ่อนความกงั วล ในแววตาทนั ที หลงั รบั ประทานอาหารเชา้ พลอยรุง้ เขา้ ครวั ทำ� ขนมช่อม่วงไปเย่ยี ม คนเจบ็ และแบง่ สว่ นหน่งึ เป็นของฝากคณุ หญงิ นวลแข ตอนนน้ั ทา่ นกำ� ลงั นงั่ รอ้ ยมาลยั อยู่ ทา่ ทางย้มิ แยม้ สบายใจดี เป็นการเบาใจไดว้ า่ อาการของลูกชาย คงไมห่ นกั หนาสาหสั สกั เท่าไร “มาเยย่ี มพอ่ เทพรึ แมพ่ ลอย” “เจา้ ค่ะ พลอยทำ� ขนมมาฝากดว้ ยเจา้ ค่ะ” หนั ไปสงั่ ใหบ้ า่ วทต่ี ามมาดว้ ยนำ� ขนมในจานมอบใหท้ า่ น สว่ นอกี จาน หน่ึงเกบ็ ไวใ้ หห้ ลวงเทพไกรศร “พอ่ เทพคงไปนงั่ รบั ลมอยู่ตรงท่านำ�้ ประเดยี๋ วนา้ ใหบ้ า่ วไพร่ไปตาม ใหห้ นา”

๒๐๒ ♥ ศศภิ า “ไมเ่ ป็นไรเจา้ ค่ะ พลอยลงไปหาเองดกี วา่ ” ท่านขมวดค้ิว คงนึกไม่ถงึ ท่เี ธอกลา้ เป็นฝ่ ายเดินไปหาผูช้ ายเอง แบบน้ี แต่จะทำ� อย่างไรได้ กเ็ ธอไมอ่ ยากใหพ้ เ่ี ทพของเธอตอ้ งลำ� บากน่ีนะ “คอื พลอยเหน็ วา่ พเ่ี ทพกำ� ลงั บาดเจบ็ คงเดนิ ไมส่ ะดวกเจา้ ค่ะ” ท่านบว้ นนำ�้ หมากแลว้ ยกผา้ มาซบั มมุ ปากก่อนพยกั หนา้ “เดยี๋ วนา้ ใหพ้ วกบา่ วไพร่มนั เดนิ นำ� ไปกแ็ ลว้ กนั ” พลอยรงุ้ ถงึ กบั ถอนหายใจอยา่ งโลง่ อก ยกมอื ไหวข้ อบคณุ พรอ้ มกบั ส่งย้มิ แสนหวานไปให ้ เพยี งครู่เดยี ว หญงิ สาวก็ลงจากเรือน เดนิ ตามบ่าวคนหน่ึงไปยงั ท่านำ�้ เรอื นพระยาไชยเชษฐภ์ กั ดี สายลมยามสายพดั โชยเออ่ื ยๆ ไมแ่ รงนกั กระนน้ั กลน่ิ อบรำ�่ หอมกรุ่นจากสไบสเี ขยี วใบตอง และจากกลน่ิ กายสาวก็ ทำ� ใหค้ นทก่ี ำ� ลงั เหมอ่ มองสายนำ�้ ตวดั สายตามามองโดยเรว็ ดวงตาด�ำจดั สานสบกบั ดวงตากลมโต แลว้ หยุดน่ิงอยู่เพียง แค่นน้ั ...ราวกบั ดวงตาของเธอเป็นสง่ิ ทเ่ี ขาละสายตาจากไปไม่ไดเ้ ลยแมส้ กั ขณะจติ เดยี ว พลอยรงุ้ เอย่ ขอบใจคนทเ่ี ดนิ มาสง่ จากนน้ั จงึ สาวเทา้ เขา้ ไปใกลเ้รอื น กายสูงใหญ่ทบ่ี ดั น้ีลกุ ข้นึ ยนื รอเธออยู่ตรงศาลาท่านำ�้ หญงิ สาวส่งย้มิ ใหเ้ ขา เป็นอนั ดบั แรก แลว้ ยกมอื ไหว ้ “พลอยทำ� ขนมมาใหค้ ่ะ” เมอ่ื บ่าวไพร่ย่นื ขนมในจานใหเ้ ขาเรียบรอ้ ยแลว้ เธอจงึ สงั่ ใหก้ ลบั เรอื นไปก่อน จากนนั้ จงึ รบั จานขนมในมอื เขามาถอื ไว ้ พรอ้ มกบั ทรุดกายลง นงั่ ตรงมา้ นงั่ ยาว โดยไมล่ มื ทจ่ี ะควา้ มอื เขาใหน้ งั่ ตามดว้ ย “พเ่ี ทพเป็นอย่างไรบา้ งคะ” ถามพลางตวดั สายตามองตามเน้ือตวั ของคนตรงหนา้ แขนสองขา้ ง ทโ่ี ผลพ่ น้ เส้อื สขี าวมรี ้วิ รอยของคมดาบใหเ้หน็ ประปราย หากมแี ผลหน่ึงยงั สดใหม่ คงเพง่ิ ไดม้ าจากศึกครงั้ ลา่ สุดน้ีกระมงั

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๐๓ “แผลลกึ ไหมคะ” เจา้ ตวั ถามพรอ้ มกบั วางมอื ลงบนบาดแผลทย่ี าวประมาณคบื กวา่ ๆ อย่างเบามอื “เจบ็ มากไหมคะ” “มเิ จบ็ มากดอก” นนั่ คอื คำ� พดู แรกทเ่ี ขาเอ้อื นเอย่ นบั ตงั้ แต่ไดพ้ บหนา้ กนั วนั น้ี พลอยรุง้ เงยหนา้ มองเขา สำ� รวจบาดแผลบนใบหนา้ ครา้ มคม เมอ่ื พบวา่ มบี า้ งประปรายจงึ เลอ่ื นสายตาลงตำ�่ “พเ่ี ทพมแี ผลบนตวั มากไหมคะ” คนถกู ถามส่ายหนา้ ปฏเิ สธวา่ ไมม่ าก แต่หญงิ สาวอยากเหน็ ดว้ ยตา ตนเอง จงึ ฉวยจานขนมไปวางไวห้ ่างจากตวั พอควร แลว้ เขยบิ เขา้ หาเขา ก่อน จะทำ� ในสง่ิ ทส่ี าวๆ สมยั นนั้ คงไมก่ ลา้ มอื ขา้ งหน่ึงของเธอเอ้อื มไปจบั กระดุม เมด็ แรกบนเส้อื ของเขา ดว้ ยความตกใจบวกกบั ความวอ่ งไวจากการฝึกทหาร ทำ� ใหห้ ลวงเทพไกรศรรบี ย้อื ยุดมอื บอบบางของเธอไวม้ นั่ “เจา้ จกั ทำ� กระไร แมพ่ ลอย” “พลอยอยากเหน็ แผลพเ่ี ทพค่ะ อยากรูว้ า่ มนั หนกั มากหรอื เปลา่ ” “แผลเลก็ นอ้ ยเท่านนั้ มติ อ้ งกงั วลไปดอก พเ่ี องกห็ ายดแี ลว้ ดว้ ย” คนตวั เลก็ ส่ายหนา้ จนผมกระจาย ดวงตาทจ่ี อ้ งมองเขายามน้ีมแี วว ด้อื ดงึ ชดั เจน...เป็นความด้อื ท่หี ากเป็นคนอ่นื เขาคงรำ� คาญ แต่สำ� หรบั เธอ เขากลบั มองวา่ น่ารกั ! “แต่พลอยอยากเหน็ กบั ตา” ใช่แค่พดู เจา้ ตวั ยงั ดงึ มอื ออกจากมอื ใหญ่แลว้ ปลดกระดมุ เมด็ แรก จนสำ� เรจ็ ต่อเมอ่ื เลอ่ื นกระดมุ เมด็ ถดั มา คนตวั โตกล็ กุ พรวดพราด ท่าทาง ต่นื ตระหนกอย่างน่าขนั “ทำ� แบบน้ีมเิ หมาะมคิ วรเลยหนา” พลอยรุง้ ขมวดค้ิวสงสยั ในทแี รก ต่อเมอ่ื ตระหนกั ไดว้ ่าไม่มสี าวๆ สมยั น้ที ไ่ี หนทำ� ท่าทางกระเห้ยี นกระหอื รอื อยากถอดเส้อื ผา้ หนุ่มๆ เป็นแน่จงึ

๒๐๔ ♥ ศศิภา แทบจะพน่ เสยี งหวั เราะออกมาดว้ ยความขบขนั “พลอยไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมากไปกวา่ อยากดูแผลพเ่ี ทพนะคะ” เจา้ ตวั พดู พลางหวั เราะพลาง แกม้ อ่อนใสซบั สเี ร่อื ดวงตาด้อื ดงึ เปลง่ ประกายวาววาม แอบซ่อนความเขนิ อายไวใ้ นนนั้ “จะใหพ้ ลอยสาบานก็ได”้ เธอยกสามน้ิวข้นึ มาเสมอไหล่ เอยี งคอ มองเขาดว้ ยแววตาซุกซน “พลอยไม่ไดต้ ง้ั ใจ ‘ลวนลาม’ พเ่ี ทพเลยจริงๆ นะคะ” “หนูพลอย!” ยามเมอ่ื เขาเรยี กชอ่ื เธอเช่นนนั้ พลอยรุง้ กห็ วั เราะคกิ คกั ใจเตน้ แรง โครมครามข้นึ มาโดยพลนั หญงิ สาวเขยบิ ตวั ถอยไปเลก็ นอ้ ยพรอ้ มกบั ตบมอื ขา้ งลำ� ตวั “พเ่ี ทพมานงั่ เถอะค่ะ พลอยรบั รองวา่ จะไมถ่ อดเส้อื ผา้ พเ่ี ทพแลว้ ” หลวงเทพไกรศรยกมอื ถปู ลายจมกู ของตวั เอง เสมองไปทางอน่ื ไม่ ยอมสบดวงตากลมโตอนั สุกสกาวของเธออกี เลย “มานงั่ สคิ ะ พลอยสญั ญาวา่ จะไมท่ ำ� แบบนน้ั อกี ” ชายหนุ่มระบายลมหายใจยาว กลบั มานงั่ เคียงขา้ งเธอเหมอื นเคย เขาทอดสายตาเหมอ่ มองสายนำ�้ ทไ่ี หลอย่างเชอ่ื งชา้ ขณะทเ่ี ธอมองเส้ยี วหนา้ ดา้ นขา้ งของเขาอย่างเพลดิ เพลนิ บงั เกดิ ความเงยี บอยูพ่ กั ใหญ่ กระทงั่ พลอยรงุ้ เขยบิ ตวั เขา้ หาเขา แขน แตะแนบชดิ เพยี งเท่านน้ั ...ดวงตาสนี ิลกต็ วดั กลบั มามอง “พเ่ี ทพ” “หมื ?” “รกั พลอยไหมคะ” คนถูกถามน่ิงงนั ไป ริมฝีปากหยกั ลกึ เมม้ เขา้ หากนั เพยี งครู่ก่อน คลายออกเป็นรอยย้มิ นุ่มนวล “มริ กั แลว้ พจ่ี กั ใหผ้ ูใ้ หญ่ไปสู่ขอเจา้ หรอื ”

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๐๕ เป็นคำ� ตอบทเ่ี หมอื นคำ� บอกรกั กลายๆ แต่ก็ไมไ่ ดท้ ำ� ใหค้ นฟงั รูส้ กึ ปร่มิ เปรมในหวั ใจแต่อย่างใด “ถา้ พลอยไมใ่ ช่แมพ่ ลอย พเ่ี ทพจะยงั รกั อยู่ไหม” ค้วิ เขม้ ขมวดเขา้ หากนั แววตาหวานฉำ�่ แปรเปลย่ี นเป็นงนุ งงสงสยั “เจา้ พดู กระไร พม่ี เิ ขา้ ใจ” พลอยรุง้ ย้มิ บางๆ ในหนา้ ระบายลมหายใจยาว พรอ้ มกบั เบอื น สายตาไปมองทางอน่ื “พเ่ี ทพคะ...ชาตหิ นา้ ถา้ เราไดพ้ บกนั อกี กค็ งด”ี เธอเอ่ยเสยี งเบาราวกระซบิ ก่อนคลอ้ งแขนตวั เองกบั แขนกำ� ยำ� เอนศีรษะองิ ซบบา่ กวา้ ง “พลอยอยากเจอพเ่ี ทพ...อยากเจอ” ...ไมต่ อ้ งรกั กนั กไ็ ด้ ขอแค่ไดพ้ บ ไดเ้ หน็ หนา้ กพ็ อแลว้ ... ยามนน้ั หลวงเทพไกรศรฟงั บา้ งไมฟ่ งั บา้ ง เพราะใจเตน้ โครมคราม เสยี จนบดบงั เสยี งอน่ื จนหมดส้นิ ยง่ิ เมอ่ื พลอยรงุ้ กอดกระชบั แขนของเขาแนบ แน่น ชายหนุ่มกย็ ง่ิ นงั่ ตวั แขง็ คา้ งราวรูปสลกั ใบหนา้ คมสนั ตง้ั ตรง ดวงตาวูบ ไหวมองจอ้ งเพยี งเบ้อื งหนา้ ลมหายใจขาดหว้ งในทกุ ครง้ั ทร่ี ่างบอบบางเบยี ด กายแนบชดิ “หนูพลอย” เสยี งเรยี กขานแหบแหง้ ราวกบั ไมใ่ ช่เสยี งของตวั เอง “คะ?” “อย่าทำ� แบบน้ีกบั ใครอกี ไดฤ้ ๅไม”่ คนถูกหา้ มเงยหนา้ มองเขา สานสบสายตากบั ดวงตาทจ่ี อ้ งมองมา พวงแกม้ ของเธอซบั สเี ร่อื เพยี งนอ้ ยต่อเมอ่ื ถกู อกี ฝ่ายเอ้อื มมอื มาลูบไลแ้ ผ่ว เบา มนั จงึ รอ้ นผะผ่าวแลว้ แดงกำ�่ ราวลูกตำ� ลงึ สุกเลยทเี ดยี ว “พอ่ี นุญาตใหเ้จา้ ทำ� กบั พไ่ี ดค้ นเดยี ว” ปลายน้วิ ทล่ี ากผา่ นผวิ เน้อื นวลเนยี นฝากฝงั ความรอ้ นไว ้จนลามเลยี ไปทวั่ กาย พลอยรุง้ หลบุ สายตาลงตำ�่ แลว้ ซุกซบใบหนา้ บนบา่ ของเขาอกี ครา

๒๐๖ ♥ ศศภิ า ก่อนกลบั เรอื นในวนั นน้ั เธอบอกเขาดว้ ยนำ�้ เสยี งขเู่ ขญ็ เลก็ ๆ วา่ “พ่ีเทพก็เหมอื นกนั ...อย่าใหส้ าวท่ีไหนมาทำ� กบั พ่ีเทพแบบน้ีอีก นะคะ” พลอยรุง้ พดู คยุ กบั เขาอกี สองสามประโยคจงึ รบี กลบั เรอื น ดว้ ยรูด้ ี วา่ เป็นการไมเ่ หมาะสมทเ่ี ธอมาคลกุ คลใี กลช้ ดิ กบั ผูช้ ายสองต่อสองเช่นน้ี ก่อน กลบั เธอข้นึ เรอื นไปไหวล้ าคณุ หญงิ นวลแข เรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ เดนิ ลงจากเรอื น และพบวา่ หลวงเทพไกรศรยนื เอามอื ไพลห่ ลงั รออยู่ก่อนแลว้ “พไ่ี ปส่ง” พลอยรุง้ ปฏเิ สธ แต่เขายงั ยนื ยนั คำ� เดมิ ดว้ ยดวงตาแน่วแน่ เหน็ ดงั นนั้ เธอจงึ ไมข่ ดั ใจ ระหวา่ งเดนิ เคยี งกนั มา ไมม่ ถี อ้ ยคำ� ใดๆ ระหวา่ งกนั พลอยรุง้ ไมร่ ู ้ วา่ หลวงเทพไกรศรกำ� ลงั คดิ สง่ิ ใด หรอื รูส้ กึ เช่นใดอยู่ แต่สำ� หรบั เธอแลว้ ... มที ง้ั ความเศรา้ โศกและสุขใจผสมปนเปกนั จนไม่รูจ้ ะแสดงออกมาอย่างไร สุดทา้ ยจึงไดแ้ ต่น่ิงเงยี บ ประสานมอื ไวข้ า้ งหนา้ แลว้ เดนิ ทอดน่องตามเขา เท่านน้ั เมอ่ื มาถงึ ประตูรว้ั พลอยรุง้ ยกมอื ไหวล้ า กำ� ลงั จะเดนิ ผ่านประตูไป อุง้ มอื รอ้ นจดั ก็ทาบทบั ลงบนตน้ แขนของเธอ เป็นสญั ญาณใหเ้ ธอหนั กลบั ไปมอง “เยน็ น้ีเจา้ จกั มาเยย่ี มพอ่ี กี ฤๅไม”่ คนถกู ถามเลกิ ค้วิ ก่อนระบายย้มิ ในหนา้ “ถา้ พลอยว่างและคุณแม่ไม่มอี ะไรใชพ้ ลอย พลอยก็จะแวะมาหา ค่ะ...อาจจะเอาขนมตดิ ไมต้ ดิ มอื มาใหพ้ เ่ี ทพชมิ ดว้ ย” มอื หยาบกรา้ นทแ่ี ตะ ตน้ แขนเปลอื ยเปลา่ ผละจากไปแลว้ ถงึ กระนน้ั ความรอ้ นยงั เตน้ ระยบิ ระยบั บนผวิ เน้ือของเธอไมจ่ าง “ขนมช่อมว่ งทพ่ี ลอยเอามาให ้พเ่ี ทพทานใหห้ มดนะคะ เยน็ น้พี ลอย

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๐๗ จะแวะมาถามวา่ อร่อยถกู ใจหรอื เปลา่ ” หญงิ สาวยกมอื ไหวอ้ กี ครงั้ เมอ่ื เงยหนา้ สบดวงตาดำ� ลกึ ชวนคน้ หา ของเขาแลว้ เธอกอ็ ดกระเถบิ เขา้ ไปใกลแ้ ลว้ กระซบิ ถามไมไ่ ด้ “พเ่ี ทพถามแบบน้ี แสดงวา่ ...คดิ ถงึ พลอย อยากเหน็ พลอยทกุ เชา้ เยน็ ละ่ ส?ิ ” พลอยรุง้ เหน็ แกม้ สากๆ ของเขาเป็นสเี ขม้ ข้นึ แมผ้ วิ ของเขาจะคลำ�้ แดดหากเธอกย็ งั เหน็ ชดั เจน “พลอยพูดถูกไหมคะ?” คนตวั เลก็ นึกอยากแกลง้ จงึ ซกั ไซไ้ ลเ่ รยี ง คนเมม้ ปากจนแทบเป็นเสน้ ตรงไมห่ ยุดหย่อน ต่อเมอ่ื เขาอา้ ปากและตอบเธอ นนั้ กลบั เป็นพลอยรุง้ เองทส่ี ะเท้นิ อาย หนา้ รอ้ นผ่าวแดงกำ�่ ไปหมด “ใช่แค่ทกุ เชา้ เยน็ ...พอ่ี ยากเหน็ เจา้ ทกุ เวลาต่างหาก” กลบั มาคราวน้ี พเ่ี ทพของเธอเปลย่ี นไปพอควร...จากคนทเ่ี งยี บขรมึ ไมเ่ คยพดู ความรูส้ กึ ของตวั เอง กลบั กลายเป็นหนุ่มปากหวานไปไดอ้ ย่างไรก็ ไมร่ ู ้ ความสงสยั ในใจเธอกระจ่างชดั ในวนั ถดั มา เมอ่ื เขาบอกเธอตามตรง ‘พร่ี ูว้ า่ พม่ี คี ู่แขง่ ถา้ พม่ี แิ สดงใหเ้จา้ เหน็ ความรกั ของพบ่ี า้ ง พเ่ี กรงวา่ เจา้ จกั เลอื กใครคนนน้ั หาใช่พไ่ี ม’่ พลอยรุง้ อยากกระซบิ ตอบเหลอื เกนิ วา่ ...พลอยไมม่ วี นั เลอื กใครอน่ื เพราะหวั ใจพลอยมแี ต่พเ่ี ทพเทา่ นน้ั ... แต่สุดทา้ ยเธอทำ� เพยี งแค่ส่งย้มิ ทห่ี วานทส่ี ุดใหก้ บั เขา อกี สองวนั พลอยรุง้ ตอ้ งกลบั เขา้ วงั แลว้ คณุ หญงิ ลำ� ดวนยงั ไมไ่ ดใ้ ห ้ คำ� ตอบเรอ่ื งออกเรอื นกบั คณุ หญงิ นวลแข เน่อื งเพราะตอ้ งการใหล้ ูกสาวกลบั เขา้ วงั ไปเสยี ก่อน วนั น้ีแม่ทบั ทมิ กลบั มานอนท่เี รือน ตามปกติหลงั จากข้นึ จากเรือ เธอจะรบี ข้นึ เรอื นเลก็ ไปพบผูเ้ป็นแม่ แต่วนั น้มี าแปลกเมอ่ื จดุ หมายปลายทาง คอื เรอื นใหญ่

๒๐๘ ♥ ศศภิ า ตอนนน้ั คณุ หญงิ ไมอ่ ยู่เรอื นเพราะออกไปเยย่ี มเยยี นเพอ่ื นสองสาม คน ส่วนพลอยรุง้ กำ� ลงั นงั่ รอ้ ยพวงมาลยั อยู่เพยี งลำ� พงั อยู่ตรงกลางเรือน เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งฝีเทา้ รอ้ นรนจงึ เงยหนา้ มอง พลนั ทพ่ี บว่าผูม้ าเยอื นเป็นใคร เธอจงึ ขมวดค้วิ เขา้ หากนั จนแทบเป็นปม “อา้ วแมท่ บั ทมิ ...วนั น้ีกลบั มานอนทเ่ี รอื นหรอื ” “นงั พลอย!” แม่ทบั ทมิ ตะโกนใส่หนา้ พรอ้ มกบั ดวงตาท่เี บกิ โต เตม็ ไปดว้ ยความโกรธเกร้ยี ว พลอยรุง้ วางพวงมาลยั ในมอื ลงบนถาด ก่อนเอ่ยถาม “มอี ะไรจะพดู กบั ฉนั เรอะ แมท่ บั ทมิ ” “เอง็ ไปยวั่ ยวนอะไรพบ่ี วรเขาถงึ ไดใ้ หผ้ ูใ้ หญ่มาสู่ขอเอง็ แบบน้ี!” ความสงสยั เมอ่ื ครู่หายวบั ไปในฉบั พลนั ทแ่ี ทแ้ มท่ บั ทมิ โมโหเร่อื งน้ี น่ีเอง! พลอยรุง้ รำ� พนั ในใจเมอ่ื พบสาเหตขุ องโทสะในครง้ั น้ี หญงิ สาวลุก ข้นึ ยนื มองจอ้ งน้ิวช้ที ช่ี ้ตี รงมาเขมง็ ยงั ไมท่ นั ไดต้ อบอะไรทงั้ นางพดุ และบา่ ว ไพร่บนเรอื นกว็ ง่ิ กระหดื กระหอบออกมา “เสยี งใครเจา้ คะ ไดย้ นิ ไปสามบา้ นแปดบา้ นเทยี ว!” นางพดุ เขา้ มาหาก่อนเป็นคนแรกพรอ้ มกบั คำ� พรำ�่ บน่ เมอ่ื พบวา่ เสยี ง นนั้ เป็นเสยี งของใครจงึ ยกมอื ทาบอก “คุณหนูทบั ทมิ ! เกดิ กระไรข้นึ เจา้ คะ!” “พวกเอง็ มติ อ้ งมายุ่ง!” หญงิ สาวกราดมอื ช้หี นา้ บา่ วไพร่ทกุ คน ก่อนมาหยดุ น่งิ ทใ่ี บหนา้ เรยี บ เฉยของพลอยรุง้ “ตอบคำ� ถามขา้ มาบดั เดยี๋ วน้ี นงั พลอย!” คนถกู ขเู่ ขญ็ ทอดถอนใจยาว ส่ายหนา้ นอ้ ยๆ กบั ความหงึ หวงทม่ี าก เกนิ ควรของอกี ฝ่าย “ใจเยน็ ๆ ก่อน แมท่ บั ทมิ ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๐๙ “ใจยงใจเยน็ กระไร! เอง็ กร็ ูว้ า่ ขา้ ชอบพบ่ี วร! แต่เอง็ กต็ ง้ั ใจแย่งเขา ไปจากขา้ ใช่ไหม!” “คุณหนูเจา้ ขา บา่ ววา่ ใจเยน็ ก่อนเถดิ เจา้ ค่ะ” “บา่ วกอ็ ยู่ส่วนบา่ ว! อย่าเสอื ก!” โดนตอกกลบั มาเช่นนนั้ นางพดุ กป็ ิดปากเงยี บ หากกค็ ลานออกมา นงั่ คกุ เขา่ ตรงหนา้ พลอยรุง้ ใชต้ วั เองเป็นโลก่ ำ� บงั เผอ่ื วา่ แมท่ บั ทมิ จะหนา้ มดื ตามวั ถงึ ขนั้ เขา้ มาทบุ ตที ำ� รา้ ยคุณหนูของตน “วา่ อย่างไรนงั พลอย! เอง็ ตงั้ ใจแย่งพบ่ี วรไปจากขา้ ใช่ไหม!” “ฉนั ไมเ่ คยแย่ง ไมค่ ดิ แย่งดว้ ยซำ�้ แลว้ ทเ่ี ขาใหผ้ ูใ้ หญ่มาสู่ขอ ฉนั ก็ ไมไ่ ดร้ ูเ้ ร่อื งอะไรดว้ ย” พลอยรุง้ ตอบอย่างชดั ถอ้ ยชดั คำ� มไิ ดใ้ ส่อารมณ์เหมอื นอีกฝ่ าย แมแ้ ต่นอ้ ย หญงิ สาวหยุดไปชวั่ ครู่ เมอ่ื เหน็ แมท่ บั ทมิ อา้ ปากจะตะโกนอะไร บางอย่างออกมา เธอจงึ รบี สำ� ทบั ไปวา่ “แม่ทบั ทมิ สบายใจเถอะ ฉนั ไม่ไดร้ กั ไดช้ อบพบ่ี วร ไม่คิดจะออก เรอื นกบั เขาเลยสกั ครงั้ ” เจา้ ตวั ยกมมุ ปากข้นึ เลก็ นอ้ ย ก่อนประชดประชนั ไป วา่ “ถา้ แมท่ บั ทมิ หวงนกั ทำ� ไมไมใ่ หผ้ ูใ้ หญ่ไปสู่ขอเขาเลยเลา่ ” “นงั พลอย!” “คุณหนู!” ทง้ั แม่ทบั ทิมและนางพุดตะโกนต่างเรียกขานพลอยรุง้ เป็นเสียง เดยี วกนั แต่คนถกู เรยี กหาไดไ้ มส่ นใจไม่ เอ่ยต่อไปวา่ “แมท่ บั ทมิ ...ผูช้ ายเจา้ ชูอ้ ย่างหลวงบวร คงเก้ยี วผูห้ ญงิ ไมเ่ ลอื กหนา้ หมดหวงั จากฉนั แลว้ เขาอาจมแี ผนไปสู่ขอสาวอน่ื อกี นบั สบิ นบั รอ้ ยกเ็ ป็นได้ แม่ทบั ทิมลองถามตวั เองดูเถอะ ว่าผูช้ ายแบบน้ีมีค่าควรท่ีจะรกั หรือ แมท่ บั ทมิ รกั เขาเพราะอะไร...เพราะเขารูปงาม มยี ศถาบรรดาศกั ด์ิ เป็นลูก ขนุ นำ�้ ขนุ นาง หรอื รกั เขาทต่ี วั เขาจรงิ ๆ” “ขา้ รกั เขา ขา้ รกั พบ่ี วรมานาน ตง้ั แต่เดก็ แลว้ เอง็ กร็ ู!้ ขา้ ไมส่ นวา่ เขา

๒๑๐ ♥ ศศิภา จกั เจา้ ชู้ หรอื มหี ลายเมยี ขอแค่ขา้ ไดเ้ป็นเมยี เอก เป็นเมยี ทเ่ี ขายกย่องเชดิ ชู ขา้ กพ็ อใจแลว้ !” ความรกั ...บางครงั้ ก็ทำ� ใหค้ นตาบอดไดจ้ รงิ ๆ แมท่ บั ทมิ ก็เป็นหน่ึง ในนน้ั พลอยรุง้ ถอนหายใจเฮือก มองใบหนา้ แดงกำ�่ ของแม่ทบั ทมิ ดว้ ย ความรูส้ กึ หงดุ หงดิ ก่งึ เวทนา “หากแมท่ บั ทมิ อยากเลอื กทางทจ่ี ะนำ� ความเจบ็ ปวดมาให ้ กต็ ามใจ เถอะ ฉนั กพ็ ดู เตอื นแมท่ บั ทมิ ไดเ้ท่าน้ี” วา่ พลางทรุดกายลงนงั่ พบั เพยี บ แลว้ ยนื ยนั ใหอ้ กี ฝ่ายสบายใจวา่ “อย่างทฉ่ี นั บอก ฉนั ไมไ่ ดร้ กั ไดช้ อบพบ่ี วร และไมม่ วี นั แต่งงานกบั เขาไมว่ า่ ชาตนิ ้ีหรอื ชาตไิ หน แมท่ บั ทมิ สบายใจได”้ ร่างบอบบางทส่ี นั่ ระรกิ เพราะความโกรธ เร่มิ บรรเทาลง แมท่ บั ทมิ สูดลมหายใจเขา้ ปอดลกึ ยาว ก่อนเอ่ยถามอย่างเป็นมติ รมากข้นึ “เอง็ ไมไ่ ดห้ ลอกขา้ แน่นะ” พลอยรุง้ พยกั หนา้ หยบิ พวงมาลยั ข้นึ มารอ้ ยต่อ “แมท่ บั ทมิ ไมต่ อ้ งกงั วลไป ฉนั ไมร่ กั พบ่ี วรแน่ เพราะฉนั รกั คนอน่ื เสยี แลว้ ” หญงิ สาวเอ่ยถอ้ ยคำ� ทท่ี ำ� ใหแ้ มท่ บั ทมิ ลงเรอื นใหญ่ไปดว้ ยหวั ใจท่ี เบกิ บานข้นึ ขณะทน่ี างพดุ อทุ านอย่างตกอกตกใจแลว้ ส่ายหนา้ ท่าเดยี ว “ฉนั รกั พเ่ี ทพ” คำ� นนั้ หนกั แน่น ชดั เจน...ชดั เสยี จน พลอยรุง้ รูว้ า่ คำ� ตอบทใ่ี หค้ ุณ หญงิ ลำ� ดวนไปนนั้ ไมม่ วี นั เปลย่ี นแปลง แมอ้ นาคตขา้ งหนา้ จะเกดิ เหตกุ ารณไ์ มค่ าดฝนั หรอื ตอ้ งพลดั พราก จากเขา อย่างนอ้ ยเธอกย็ งั มชี ่วงเวลาหน่ึงทเ่ี ป่ียมดว้ ยความสุขความสมหวงั อย่างหาทเ่ี ปรยี บมไิ ด้

๑๒ พลอยรุง้ ค่อนขา้ งหนกั ใจกบั สง่ิ ท่ตี วั เองตดั สนิ ใจไปแลว้ หลายคนื ทผ่ี า่ นมาเธอนอนไมค่ ่อยหลบั หวั ใจหนกั อ้งึ เพราะความกงั วลทบั ถมในอกวนั แลว้ วนั เล่า หญิงสาวทรุดกายลงนงั่ หนา้ โตะ๊ เคร่ืองแป้ ง จบั จอ้ งมองภาพ สะทอ้ นของแมพ่ ลอยในกระจกกรอบไมบ้ านเลก็ ทว่ี างตรงหนา้ ดว้ ยความไม่ สบายใจ “แมพ่ ลอย...ฉนั รกั พเ่ี ทพจรงิ ๆ รกั จนอยากอยู่กบั เขาแบบน้ีตลอด ไป” หญงิ สาวระบายลมหายใจยาว ก่อนย้มิ อยา่ งออดออ้ นแกมขอรอ้ งให ้ กบั ภาพในกระจก “หวงั วา่ แมพ่ ลอยคงเขา้ ใจและอนุญาตใหฉ้ นั แต่งงานกบั พเ่ี ทพนะ” ปกตแิ ลว้ พลอยรุง้ ไมใ่ ช่คนกลวั ผจี นข้นึ สมอง หากกไ็ มใ่ ช่วา่ ไมก่ ลวั บางครง้ั ยามอยู่เพยี งลำ� พงั ในหอ้ งมดื ๆ บรรยากาศรอบกายก็ทำ� ใหเ้ ธอกลวั ไดเ้ช่นกนั ดงั เช่นวนั น้ี ลมภายนอกพดั โชยผ่านมา่ นสขี าวเขา้ มาภายใน ทำ� ให ้ ขนในกายลุกชนั ร่างเลก็ รีบผละจากโตะ๊ เคร่ืองแป้ ง กระโดดข้นึ เตียงแลว้ คลผ่ี า้ ห่มคลมุ ตวั เอง สองตายงั คงกวาดมองไปทวั่ หอ้ ง แสงตะเกยี งตรงโตะ๊ เคร่อื งแป้งไหวเอนไปตามแรงลมอยู่ครู่ ก่อนดบั สนิทเมอ่ื ลมกระโชกแรงข้นึ หอ้ งทง้ั หอ้ งตกอยู่ในความมดื มดิ อย่างน่าหวาดหวนั่

๒๑๒ ♥ ศศภิ า พลอยรงุ้ รบี หลบั ตา ขม่ หวั จติ หวั ใจทก่ี ำ� ลงั ฟ้งุ ซา่ น สกั พกั ใหญ่ทเี ดยี ว เมอ่ื สายลมเร่มิ เบาบางลงจนเงยี บสงดั เมอ่ื นน้ั หญงิ สาวกเ็ ขา้ สู่หว้ งนิทรา ในความดำ� มดื พลอยรุง้ เหน็ ตวั เองยนื เควง้ ควา้ งเดยี วดาย ก่อนท่ี มา่ นหมอกจะเคลอ่ื นตวั มาโอบลอ้ มรอบกาย ยงั ไมท่ นั ทเ่ี ธอจะเดนิ ไปทางใด รูปเงาของใครคนหน่ึงกป็ รากฏตรงหนา้ จากเงาจางๆ เร่มิ ชดั เจนข้นึ จนมอง เหน็ ชดั วา่ ใครคนนน้ั เป็นสตรนี างหน่ึง ใบหนา้ รูปไข่ แกม้ ป่องเลก็ นอ้ ย จมกู เลก็ น่าสมั ผสั และรมิ ฝีปากจ้มิ ล้มิ ...ใบหนา้ เช่นน้ีเธอคุน้ เคยมาถงึ เจด็ ปี! ‘แมพ่ ลอย!’ เธอตะโกนออกไปอย่างไม่อยากเช่อื สายตา อกี ทง้ั ยงั ประหลาดใจ เมอ่ื แมพ่ ลอยทย่ี นื ตรงหนา้ เธอนนั้ ไมไ่ ดน้ ุ่งผา้ หรอื นุ่งโจง และหม่ สไบแต่อยา่ ง ใด หากเธอสวมเส้ือยืดพอดีตวั กบั กางเกงขาเดฟเนน้ ทรวดทรงองคเ์ อว อกี ทง้ั รองเทา้ สน้ สูงสดี ำ� ทำ� ใหช้ ่วงขาของเธอดูเรยี วยาวน่ามองมากข้นึ นนั่ คอื ...แมพ่ ลอยในยุคสมยั ทเ่ี ธอจากมาหรอื เปลา่ พลอยรุง้ ถามตวั เองดว้ ยความสบั สน สมองมนึ งงจนเรียบเรียง ถอ้ ยคำ� ทอ่ี ยากถามออกไปไมไ่ ด้ ทำ� ไดเ้พยี งยนื เผยอรมิ ฝีปากมองจอ้ งหญงิ สาวตรงหนา้ ราวรูปสลกั เช่นนน้ั เอง มองจอ้ งตากนั อยู่ครู่ แมพ่ ลอยกเ็ ป็นฝ่ายเอ้อื นเอ่ยออกมาดว้ ยรอย ย้มิ สดใส เสยี งของเธอกงั วานไพเราะราวกบั เสยี งระฆงั แกว้ เลยทเี ดยี ว ‘ขอแสดงความยนิ ดดี ว้ ยนะคะ พพ่ี ลอยกบั พเ่ี ทพเหมาะสมกนั ทส่ี ุด’ แมแ้ ต่ประโยคทเ่ี อ้อื นเอ่ย กไ็ มใ่ ช่ถอ้ ยคำ� สมยั โบราณแต่อย่างใด พลอยรุง้ กะพรบิ ตามองเธอ กำ� ลงั อา้ ปากถาม แมพ่ ลอยกลบั ยกมอื โบกลา เอ่ยเป็นคำ� สุดทา้ ยก่อนหายวบั ไปกบั ตา มอื ทเ่ี อ้อื มควา้ กลบั ควา้ ได้ เพยี งอากาศ ‘แลว้ พบกนั นะคะ’ คนทก่ี ำ� ลงั หลงวนอยูใ่ นเมฆหมอกยนื น่งิ อ้งึ ศีรษะปวดตบุ ๆ จนตอ้ ง ยกมอื ข้นึ มากมุ ขมบั เมอ่ื นนั้ รอบกายของเธอพลนั หมนุ วนเป็นวงกลม รนุ แรง

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๑๓ หนกั หน่วงจนเธอทรงตวั ไมอ่ ยู่ ทรุดกายลงบนพ้นื พลนั ทเ่ี รอื นกายแตะพ้นื เยน็ เยยี บ พลอยรุง้ กส็ ะดุง้ ต่นื ลกุ พรวดพราดข้นึ มานงั่ เหงอ่ื กาฬแตกพลกั่ พรอ้ มกบั อาการหายใจหอบแรง นางพดุ ไดย้ นิ เสยี งผดิ ปกตจิ งึ รบี ผลกั ประตูเขา้ มาหา ตอนนนั้ ฟ้ายงั ไมส่ าง รอบกายยงั มดื มดิ เฉกเช่นเดยี วกบั หวั ใจของเธอ ...แลว้ พบกนั ... ถอ้ ยคำ� ของแมพ่ ลอยในความฝนั ยงั สะทอ้ นกอ้ งในหวั ใจ... พลอยรงุ้ ยกมอื ลูบใบหนา้ ตวั เองอย่างอ่อนลา้ สมองยงั ประมวลภาพ ความฝนั ต่อไปไมห่ ยุดหย่อน ดว้ ยไมร่ ูว้ า่ สง่ิ ทเ่ี ธอเหน็ และเสยี งทเ่ี ธอไดย้ นิ เป็นเพยี งมโนภาพหรอื เป็นสง่ิ ทจ่ี ะเกดิ ข้นึ จรงิ ในอนาคต เธอจะไดพ้ บกบั แมพ่ ลอย...เมอ่ื ไรและทไ่ี หน “คุณหนูเจา้ ขา เป็นกระไรไปเจา้ คะ” สุม้ เสียงห่วงใยปลุกใหเ้ ธอต่ืนจากภวงั ค์ พลอยรุง้ รีบลดมือลง แลว้ ฉีกย้มิ เพอ่ื ใหอ้ กี ฝ่ายไมเ่ ป็นกงั วลมากนกั “ไมไ่ ดเ้ป็นอะไรจะ้ แค่ฝนั เท่านนั้ ” ก่อนจะกา้ วลงจากเตยี งไปลา้ งหนา้ ลา้ งตา เธอกบ็ อกพเ่ี ล้ยี งดว้ ยเสยี ง ทพ่ี ยายามไมใ่ หส้ นั่ “พพ่ี ดุ วนั น้ีพลอยจะไปทำ� บญุ ทว่ี ดั พพ่ี ดุ ไปกบั พลอยไหมจะ๊ ” หลงั จากทำ� อาหารเพอ่ื เตรยี มไปทำ� บญุ ท่วี ดั กอ่ นเพลเรยี บรอ้ ยแลว้ ทงั้ นายทงั้ บา่ ว รวมทงั้ ฝีพายอกี หน่ึงคนกพ็ ากนั กา้ วลงเรอื ออกเดนิ ทางอย่าง ไมร่ รี อใดๆ อกี วดั ทพ่ี ลอยรุง้ ตง้ั ใจจะไปเป็นวดั ทต่ี อนเป็นเดก็ เธอเคยไปกบั คุณหญงิ ลำ� ดวนบ่อยๆ อกี ทง้ั ยงั อยู่ใกลเ้รอื นของพระยาสุรศกั ด์เิ สนาจงึ ไม่ ตอ้ งนงั่ เสยี เวลานงั่ เรือไปไกลมากนกั จะลำ� บากอยู่บา้ งก็ตรงทต่ี อ้ งเดนิ เทา้ เขา้ ไป เพราะวดั แห่งน้ีไมไ่ ดต้ งั้ อยู่รมิ นำ�้ หากตงั้ อยู่ท่ามกลางตน้ ไมห้ นาทบึ ท่ี โอบลอ้ มหนาแน่น

๒๑๔ ♥ ศศภิ า เรอื แจวลำ� เลก็ เบนหวั เรอื เขา้ เทยี บท่ารมิ นำ�้ ทช่ี าวบา้ นละแวกนน้ั พา กนั ร่วมแรงร่วมใจสรา้ งข้นึ มาเพอ่ื ใหเ้ป็นท่าเทยี บเรอื สำ� หรบั คนทม่ี าทำ� บญุ ท่ี วดั พลอยรุง้ กา้ วข้นึ จากเรอื พรอ้ มห้วิ ตะกรา้ หวายตดิ มอื มาดว้ ย ส่วนนางพดุ กา้ วตามหลงั ในมอื มตี ะกรา้ หวายบรรจขุ องหวานสองสามอย่าง “นายเอบิ อยู่รอทน่ี ่ีแหละ” เมอ่ื บอกบา่ วทพ่ี ายเรอื มาสง่ เรยี บรอ้ ยแลว้ กพ็ ยกั หนา้ ใหพ้ เ่ี ล้ยี งเดนิ ตาม พลอยรุง้ ไมท่ นั ไดส้ งั เกตเลยวา่ มเี รอื ลำ� หน่ึงแลน่ ตามมาอย่างชา้ ๆ พลนั ทไ่ี ดร้ ูว้ า่ หญงิ สาวเดนิ จากไป เรอื ลำ� นนั้ กบ็ า่ ยหวั เรอื มาจอดเคยี งขา้ ง คนบน เรอื มองตามปลายสไบสฟี ้าทโ่ี บกสะบดั ตามแรงลมดว้ ยดวงตาทล่ี กุ โพลงดว้ ย แรงอารมณ์ พลอยรุง้ นงั่ พบั เพยี บพนมมอื รบั พรจากหลวงตาซ่งึ เป็นเจา้ อาวาส ประจำ� วดั แห่งนนั้ ดว้ ยหวั ใจทส่ี งบมากข้นึ ถงึ กระนน้ั เจา้ ตวั ก็ไมอ่ าจลบภาพ ของแมพ่ ลอยในความฝนั ออกไปจากใจได้ หน่ึงในความกงั วลหลายสง่ิ หลายอย่างในใจคอื ถอ้ ยคำ� ปรศิ นาของ แมพ่ ลอย...ทว่ี า่ ‘แลว้ พบกนั ’ นนั้ มคี วามหมายวา่ อย่างไร อกี หน่ึงความกงั วลอนั หนกั หน่วงคือความจรงิ ทว่ี ่าเธอคือพลอยรุง้ ไมใ่ ช่แมพ่ ลอย และหลวงเทพไกรศรกห็ าไดร้ ูค้ วามจรงิ ไม่ หากยงั ปกปิดกนั ต่อไปเช่นน้ี เธอคงกลายเป็นคนทเ่ี หน็ แก่ตวั อย่างทส่ี ุด ทวา่ ...ถา้ พดู ความจรงิ ออกไป เขาคงคดิ วา่ เธอสตวิ ปิ ลาสเสยี เทา่ นนั้ หนำ� ซำ�้ อาจมองเธอเป็นคนแปลก หนา้ หาใช่คนทเ่ี ขารกั และเอน็ ดูมาตลอดกเ็ ป็นได้ เพยี งแค่คดิ ...เขม็ นบั พนั กเ็ หมอื นจะทม่ิ แทงหวั ใจจนนำ�้ ตาร้นื ข้นึ มา อย่างช่วยไมไ่ ด้ หญงิ สาวกะพรบิ ตาถเ่ี รว็ สลดั ความคดิ ฟ้งุ ซ่าน และบงั คบั จติ ใจให ้ จดจ่ออยู่แต่คำ� ใหพ้ รของหลวงตา เมอ่ื ท่านใหพ้ รเสรจ็ เธอกก็ ม้ ลงกราบอย่าง เนิบชา้ อยู่สนทนากบั ท่านอยู่ครู่ จงึ กราบลา ตอนเดนิ ออกจากโบสถ์ นางพดุ ทำ� ท่าทกี ระวนกระวาย เหงอ่ื กาฬ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๑๕ แตกพลกั่ จนพลอยรุง้ เป็นห่วง “พพ่ี ดุ เป็นอะไรไปจะ๊ ” “บา่ ว...” คนถกู ถามย้มิ จดื เจอ่ื น ยกหลงั มอื เชด็ เหงอ่ื ของตวั เอง ก่อน ลดลงมาป้องปากกระซบิ เบาๆ วา่ “บา่ วอยากไปท่งุ เจา้ ค่ะ” ก่อนจะสำ� ทบั ให ้ เธอรูว้ า่ ทนไมไ่ หวแลว้ ดว้ ยประโยคถดั มา “หนกั นกั หนาเจา้ ค่ะ” พลอยรุง้ เกือบจะพ่นเสยี งหวั เราะออกมาแลว้ แต่ยงั ยง้ั ไวไ้ ดท้ นั หญงิ สาวหนั รหี นั ขวางมองรอบกาย แววตาเป็นกงั วลตวดั กลบั มามองพเ่ี ล้ยี ง ของตน “พพ่ี ดุ จะไปท่งุ ตรงไหนละ่ เน่ีย” “บ่าวจะเดินออกประตูขา้ งวดั เจา้ ค่ะ ตรงนนั้ มที ุ่งหญา้ ข้นึ รกชฏั คงพอจะบดบงั สายตาใครๆ ได”้ ไดย้ นิ เช่นนนั้ พลอยรุง้ จงึ ค่อยเบาใจ รบี พยกั หนา้ พรอ้ มกบั โบกมอื ใหอ้ กี ฝ่ายรบี ไปปลดทกุ ขเ์ สยี โดยเรว็ นางพดุ ไมร่ อชา้ ถลกโจงของตวั เองข้นึ เลก็ นอ้ ย พลนั จำ�้ อา้ วไปยงั ประตูขา้ งวดั อย่างไมค่ ดิ ชวี ติ “พลอยไปรอทเ่ี รอื นะ พพ่ี ดุ !” บอกเสรจ็ สรรพ กโ็ นม้ ตวั ควา้ ตะกรา้ หวายทว่ี างบนพ้นื มาถอื ไว ้ก่อน ออกเดนิ กลบั ไปทางทเ่ี พง่ิ เดนิ ผ่านมาก่อนหนา้ น้ี พลอยรุง้ ไมก่ ลวั วา่ ตวั เองจะ หลง เพราะท่ามกลางป่าทบึ นนั้ มที างดนิ เลก็ ๆ ทท่ี อดยาวคดเค้ยี ว บง่ ชดั วา่ เป็นทางสญั จรของชาวบา้ นตรงไปยงั ท่าเรอื มาแต่ไหนแต่ไร วดั แห่งน้ีเงยี บสงบ ผูค้ นไม่พลุกพล่านเพราะแยกตวั ออกมาจาก แหลง่ ชมุ ชน บา้ นเรอื นละแวกนน้ั กไ็ มค่ ่อยจะมี รอบกายเธอจงึ ดูเงยี บสงดั จน ไดย้ นิ แมแ้ ต่เสยี งเสยี ดสกี นั ของใบไมถ้ งึ แมส้ ายลมจะพดั ผา่ นมาเพยี งแผว่ เบา กต็ าม พลอยรุง้ หยุดเดนิ เงยหนา้ มองตน้ ไมส้ ูงใหญ่เบ้อื งบน แลว้ ถอนหายใจ เฮอื ก ค้วิ โคง้ สวยขมวดเขา้ หากนั เพราะเจา้ ตวั กำ� ลงั ครุ่นคดิ วา่ จะบอกความ จรงิ เรอ่ื งทเ่ี ธอไมใ่ ช่แมพ่ ลอยใหห้ ลวงเทพไกรศรรบั รูโ้ ดยไมต่ น่ื ตระหนกตกใจ ไดอ้ ย่างไร

๒๑๖ ♥ ศศิภา ระหวา่ งนนั้ ...ดว้ ยความทเ่ี อาแต่หมกมนุ่ กบั ความคดิ ของตนเอง เธอ จึงไม่สำ� เหนียกเลยว่าบงั เกิดเสยี งกรอบแกรบของใบไมแ้ หง้ ทางดา้ นหลงั พรอ้ มกบั การกา้ วย่างของใครคนหน่ึง...เนิบชา้ แต่มนั่ คงเพอ่ื รอเวลากระโจน เขา้ หาเหยอ่ื ในพรบิ ตาเดยี ว! ในชวั่ วนิ าทนี น้ั มอื ทแ่ี กวง่ กวดั ตะกรา้ ไปมาชะงกั คา้ ง พลอยรุง้ รบั รู ้ ถงึ เงาวูบวาบทางดา้ นหลงั คดิ วา่ เป็นพเ่ี ล้ยี งของตน จงึ หมนุ ตวั กลบั ไปมอง พรอ้ มฉีกย้มิ กวา้ ง หากรอยย้มิ กลบั หบุ ลงทนั ควนั ตามมาดว้ ยดวงตาอนั เบกิ โตเมอ่ื พบวา่ คนทย่ี นื อยู่ตรงหนา้ คอื หลวงบวรฤทธเิ ดช แค่เหน็ หนา้ เขา พลอยรุง้ คงไมต่ กใจอะไรนกั แต่ดวงตาทเ่ี ขาใชจ้ บั จอ้ งมองมานน้ั เตม็ เป่ียมดว้ ยเพลงิ โทสะจนเธออดหวนั่ ใจไมไ่ ด้ “พบ่ี วร...มาวดั เหมอื นกนั หรอื คะ” หญงิ สาวทำ� ใจดสี ูเ้สอื เอ่ยถามออกไปอย่างเป็นมติ ร ทวา่ ...คำ� ตอบทไ่ี ดร้ บั คอื ความเงยี บ ทแ่ี ย่ไปกวา่ นนั้ คอื เขากา้ วพราด พราดเขา้ มากอดรดั เธอในพรบิ ตา พลอยรงุ้ กำ� ลงั จะอา้ ปากรอ้ ง แต่ไมท่ นั การณ์ เสยี แลว้ เขาใชม้ อื ตะปบปิดกน้ั เสยี งของเธอไปเสยี ส้นิ แถมยงั ลากตวั เธอ เขา้ ไปยงั พงหญา้ ขา้ งทาง หลบซ่อนสายตาจากคนทเ่ี ดนิ ผ่านไปมาอกี ดว้ ย แมจ้ ะรูต้ วั วา่ กำ� ลงั เพลย่ี งพลำ�้ แต่พลอยรุง้ กไ็ มย่ ่อทอ้ เธอพยายาม ด้นิ รนอย่างสุดความสามารถ หากโชครา้ ยทท่ี ำ� อะไรไมไ่ ดม้ ากเพราะแขนขา้ ง หน่ึงของเขาพนั ธนาการแขนของเธอจนขยบั เขย้อื นไมไ่ ดเ้ลยแมแ้ ต่นอ้ ย หลวงบวรฤทธิเดชกลา้ ถงึ เพยี งน้ีเชยี วหรอื กลา้ กระทำ� การอกุ อาจ ทำ� รา้ ยเธอถงึ เพยี งน้ี! พช่ี ายทเ่ี ธอเคยหยบิ ยน่ื มติ รไมตรใี หย้ ามเป็นเดก็ หายไปไหน หรือว่าผูช้ ายคนนน้ั ตายไปเสียแลว้ เหลอื เพียงคนท่ีแสนชวั่ ชา้ สามานยค์ นน้ีหรอื ไร! ใจของพลอยรุง้ เตน้ แรงดว้ ยความหวาดกลวั นำ�้ ตาร้นื ข้นึ มาเกอื บจะ หยาดหยดแต่เธอยงั คงกลน้ั ไวไ้ ด้ หญงิ สาวพยายามรวบรวมสตไิ มใ่ หเ้ตลดิ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๑๗ ไปมากกวา่ น้ี พรอ้ มกบั คดิ หาวธิ สี ูก้ บั ผูช้ ายตวั โต และมเี ร่ยี วแรงมากกวา่ เธอ หลายเท่าคนน้ีใหไ้ ด้ แว่วเสยี งยำ�่ พระสุรสหี ด์ งั กงั วานจากหอกลอง แต่จะดงั ก่ีครงั้ นนั้ พลอยรุง้ ไมไ่ ดน้ บั เพราะมวั แต่พยายามด้นิ หนีออ้ มกอดแขง็ แกร่งของหลวง บวรฤทธเิ ดชอย่างสุดความสามารถ เขาลากเธอเขา้ รกเขา้ พงมาก่งึ นงั่ ก่งึ นอน บนพ้นื โดยมหี ญา้ รกชฏั บดบงั รอบกาย “หยุดด้นิ เถดิ หนา พม่ี ไิ ดจ้ กั ทำ� รา้ ยเจา้ !” ไมไ่ ดท้ ำ� รา้ ย! ทท่ี ำ� อยู่น่ีไมไ่ ดเ้รยี กวา่ ทำ� รา้ ยหรอกหรอื ไร! โทสะในใจของเธอกรุ่นกำ� จาย แทรกซมึ ไปตลอดทง้ั ร่างจนตวั สนั่ สะทา้ น แต่ดูเหมอื นหลวงบวรฤทธเิ ดชจะเขา้ ใจผดิ เมอ่ื เขาค่อยๆ ลดมอื ลง แลว้ คลายออ้ มกอดออกเลก็ นอ้ ย “เจา้ ยงั มเิ คยถกู ชายใดแตะเน้ือตอ้ งตวั ใช่ไหม แมพ่ ลอย” สุม้ เสยี ง กระซบิ ขา้ งหูแหบพร่า “อย่ากลวั ไปเลย พจ่ี กั ทำ� ใหเ้ จา้ มคี วามสุขแลเปลย่ี น ใจมารกั พ่ี หาใช่ไอห้ ลวงเทพไม!่ ” เพราะคำ� เรียกขานนนั้ ปลุกใหค้ นท่กี ำ� ลงั หลงวนอยู่ในความโกรธ เกร้ยี วรูส้ กึ ตวั หญงิ สาวขยบั ตวั ออกหา่ ง หมนุ ตวั ไปเผชญิ หนา้ พรอ้ มกบั สะบดั ฝ่ามอื ใส่ใบหนา้ อนั หลอ่ เหลาโดยแรง เผยี ะ! เสยี งเน้ือกระทบเน้ือดงั กอ้ ง พรอ้ มกบั รอยแดงเป็นป้ืนบนซกี หนา้ ขา้ งซา้ ยของชายหนุ่ม “เลว!” เธอพรวดพราดลกุ ข้นึ ยนื ต่อวา่ เขาไดเ้พยี งคำ� เดยี ว กถ็ กู กระชากเขา้ สู่ออ้ มกอดของอกี ฝ่ายจนได้ เท่านน้ั ยงั ไมพ่ อ หลวงบวรฤทธเิ ดชยงั กระทำ� การอนั อกุ อาจซกุ ซบใบหนา้ เกลอื กกล้งิ ลงบนซอกคอนวลเนยี นกร่นุ กลน่ิ หอม อบรำ�่ ทผ่ี ูเ้ป็นเจา้ ของปรารถนาใหช้ ายเพยี งผูเ้ดยี วไดด้ อมดม พลอยรงุ้ สนั่ สะทา้ นหนกั ข้นึ มใิ ช่เพราะความวาบหวาม หากเป็นความ

๒๑๘ ♥ ศศิภา ขยะแขยง! “พลอยตอ้ งเป็นของพ.่ี ..ของพค่ี นเดยี วเท่านนั้ !” ร่างเลก็ เบป้ ากกบั คำ� กระซบิ รอ้ นรนนน้ั กบั สาวคนอน่ื คงอ่อนระทวย ไปตามๆ กนั แต่สำ� หรบั เธอแลว้ มนั คอื คำ� โป้ปดมดเทจ็ และน่ารงั เกยี จเป็น ทส่ี ุด! พลอยรงุ้ ใชส้ องมอื ยนั อกเขา พยายามยนื ทรงตวั ใหม้ นั่ เขา้ ไวใ้ นเส้ยี ว วนิ าทกี ่อนทอ่ี กี ฝ่ายจะเปลย่ี นมาฝากฝงั ใบหนา้ บนซอกคออกี ขา้ ง หญงิ สาวก็ ยกเขา่ ข้นึ มากระแทกตรงหวา่ งขาของเขาเตม็ แรง ร่างสูงงอตวั รอ้ งครางลกึ ใน ลำ� คอ หนา้ แดงกำ�่ ก่อนแปรเปลย่ี นเป็นเขยี ว “พลอยไมค่ ดิ เลยวา่ พบ่ี วรจะเลวไดข้ นาดน้ี” เธอเอ่ยเสยี งสนั่ ก่อน ยำ�้ แคน้ ดว้ ยการสง่ กำ� ปนั้ หนกั ๆ ใสต่ าขา้ งหน่งึ ของเขา หลวงบวรฤทธเิ ดชผงะ หงายลม้ ลงบนพ้นื กน้ จำ�้ เบา้ อย่างหมดรูป “น่ีเจา้ ...” แต่ละคำ� ท่ีเคน้ ออกมาช่างแสนยากเย็นจนแทบปะติด ปะต่อเป็นคำ� ไมไ่ ด้ “กลา้ ..กลา้ ...ทำ� รา้ ยพเ่ี รอะ!” “แลว้ พบ่ี วรละ่ ทำ� แบบน้ีมนั สมเป็นชายชาตรงี นั้ หรอื ! คงทำ� แบบน้ี กบั สาวๆ หลายคนแลว้ สนิ ะ” พลอยรุง้ ยกมอื กอดอกมองคนตรงหนา้ ดว้ ย แววตาสมเพช “แต่ขอโทษดว้ ยทพ่ี ลอยไมอ่ ่อนระทวยเหมอื นสาวๆ คนอน่ื ของพ!่ี ” “ทำ� ไม...ทำ� ไมพลอยมริ บั ไมตรจี ากพ”่ี เมอ่ื รวบรวมสตขิ องตวั เองได้ หลวงบวรฤทธเิ ดชจงึ เรยี บเรยี งประโยคและโพลง่ ออกมาไดช้ ดั เจนข้นึ “ไอห้ ลวงเทพมนั ดกี วา่ พต่ี รงไหน!” “ทกุ อย่าง!” พลอยรุง้ ตอบโดยไมเ่ สยี เวลาคดิ ดวงตากลมโตทเ่ี บกิ กวา้ งกวา่ ปกตเิ พราะแรงโทสะจบั จอ้ งมองใบหนา้ ก่งึ แดงก่งึ เขยี วของเขาอย่าง ระอา “ดูสง่ิ ทพ่ี ท่ี ำ� วนั น้ีกน็ ่าจะรูแ้ ลว้ วา่ ใครดกี วา่ กนั พเ่ี ทพไมเ่ คยทำ� ตวั ตำ�่ ชา้ แบบน้ีกบั พลอย ไมเ่ คยลว่ งเกนิ พลอยหยาบคายแบบน้ีเลยสกั ครง้ั !” เจา้ ตวั พน่ ลมออกจากปาก ก่อนเอ่ยต่อไปวา่

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๑๙ “ถามจรงิ ๆ เถอะ! ทำ� ไมตอ้ งมายุ่งกบั พลอย ทำ� ไมไม่ไปสนใจแม่ ทบั ทมิ รายนนั้ เขารกั พม่ี านานแลว้ พบ่ี วรไมร่ ูร้ ไึ ง!” “รู.้..แต่พต่ี อ้ งการแมพ่ ลอยมากกวา่ ใคร” “ทำ� ไม” “คงเพราะแววตาของเจา้ ยามมองพม่ี แี ต่ความเฉยเมย เกอื บๆ จะ เกลยี ดดว้ ยซำ�้ กระมงั ในขณะทค่ี นอน่ื มแี ต่ชน่ื ชม หลงใหล...เจา้ ทำ� ใหพ้ อ่ี ยาก เอาชนะ” คนฟงั หวั เราะเสยี งกรา้ ว พรอ้ มกบั ส่ายหนา้ สองสามครงั้ “ไม่ว่าชาตนิ ้ีชาตไิ หน พลอยก็ไม่สนใจพบ่ี วรหรอก! เพราะฉะนน้ั อย่ามายุ่งกบั พลอยอกี !” หญงิ สาวต่อวา่ พลางยกมอื ช้หี นา้ คนทก่ี ่งึ นงั่ ก่งึ นอนอยู่บนพ้นื “ถา้ พบ่ี วรยงั คดิ ทำ� รา้ ยหรอื ลว่ งเกนิ พลอยอกี พลอยจะบอกเร่อื งน้ี ใหเ้จา้ คณุ พอ่ ไดร้ บั รู ้เมอ่ื ถงึ ตอนนนั้ ทา่ นอาจโกรธจนบกุ ไปบนั่ คอพบ่ี วรจนถงึ เรอื นกเ็ ป็นได!้ ” ขสู่ ำ� ทบั อกี ครงั้ ก่อนหมนุ ตวั เดนิ จากมา หากหลวงบวรฤทธเิ ดชยงั ไม่ ยอมย่อทอ้ รวบรวมกำ� ลงั ตะโกนตามหลงั มาวา่ “พม่ี มิ วี นั ยอม ชาตนิ ้เี จา้ มริ กั ชาตหิ นา้ เจา้ กต็ อ้ งรกั ตอ้ งมสี กั วนั ทเ่ี จา้ จกั ทง้ั รกั ทง้ั ผูกพนั กบั พ!่ี ” ถอ้ ยคำ� นนั้ ทำ� ใหเ้ทา้ ทงั้ สองของพลอยรุง้ หยุดชะงกั “มวิ า่ ชาตไิ หน อกี ก่ชี าติ พจ่ี กั ขอตามตดิ เจา้ ทกุ ชาตไิ ป!” พลอยรุง้ เมม้ ริมฝีปาก ดวงตาวาววบั ข้นึ มาทนั ทที เ่ี ขาเอ้อื นเอ่ยจบ ประโยค ...ความตอ้ งการของเขาบรรลุผลแลว้ เธอเคยรกั และผูกพนั กบั กอ้ งภพมาถงึ สามปี แต่มนั คอื สามปีทผ่ี ดิ พลาดอย่างมหนั ต!์ เป็นเพราะเขาทท่ี ำ� ใหเ้ธอกลายมาเป็นแมพ่ ลอยจวบจนทกุ วนั น้ี! พลอยรงุ้ ยกมอื ลูบหนา้ ก่อนรบี เร่งฝีเทา้ เดนิ ออกมาจากพงหญา้ โดย เรว็ พลนั ทก่ี า้ วมาถงึ ทางเดนิ ทค่ี ดโคง้ กเ็ หน็ นางพดุ วง่ิ กระหดื กระหอบมาถงึ

๒๒๐ ♥ ศศภิ า ดว้ ยสหี นา้ รอ้ นอกรอ้ นใจ “คณุ หนูเจา้ ขา เกดิ อะไรข้นึ เจา้ คะ ทำ� ไมเน้อื ตวั เปรอะเป้ือน แถมสไบ ยงั ยบั ย่นแบบน้ีละ่ เจา้ คะ” พลอยรงุ้ ยงั ไมท่ นั ไดต้ อบ หลวงบวรฤทธเิ ดชกเ็ ดนิ กะเผลกตามออก มาดว้ ยสภาพเปรอะเป้ือนไมแ่ พก้ นั นางพดุ เบกิ ตากวา้ งมองหนา้ เธอสลบั กบั หนา้ เขา ความเขา้ ใจบางอย่างเด่นชดั ในดวงตาสเี ขม้ “คณุ หนู กบั คุณหลวง...” ยงั ไมท่ นั ไดเ้อ่ยอะไร ชายหนุ่มกก็ ม้ หนา้ กม้ ตาเดนิ จากไปโดยเรว็ พลอยรุง้ ตอ้ งเขา้ ไปกอดปลอบประโลม “ไมม่ อี ะไรหรอกจะ้ พพ่ี ดุ พลอยไมไ่ ดเ้ป็นอะไร” “ไอห้ ลวงบวรมนั ทำ� กระไรคณุ หนูเจา้ คะ!” จากคุณหลวง กลายเป็น ไอข้ ้นึ มาในบดั ดล “มนั ทำ� รา้ ยคณุ หนูใช่ไหมเจา้ คะ! โธ่! คณุ หนูของบา่ ว เพราะ บา่ วเองแทๆ้ ทท่ี ำ� ใหค้ ณุ หนูตอ้ งถกู คนตำ�่ ชา้ ทำ� รา้ ย!” สหี นา้ เศรา้ สลดก่ึงข้งึ เคียดของผูเ้ ป็นพเ่ี ล้ยี งทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ ตอ้ งย้มิ ปลอบใจ “พพ่ี ดุ ไมต่ อ้ งหว่ ง เขาไมท่ นั ไดท้ ำ� อะไรพลอยหรอก ครงั้ หนา้ เขากค็ ง ไมก่ ลา้ เพราะพลอยขูไ่ วแ้ ลว้ วา่ จะฟ้องเจา้ คุณพอ่ เขาคงไมก่ ลา้ ทำ� อกี ” พดู ออกไปเช่นนนั้ หากกย็ งั กงั วล สว่ นนางพดุ ไดแ้ ต่สา่ ยหนา้ ทำ� เสยี ง ฮดึ ฮดั ขดั ใจ “บา่ วมนิ ึกเลยวา่ ไอห้ ลวงบวรมนั จกั เลวชวั่ ชา้ ไดถ้ งึ เพยี งน้ี” วา่ พลาง ถยุ นำ�้ หมากลงบนพ้นื ก่อนหนั มาสำ� รวจเรอื นร่างของผูเ้ป็นนาย “คณุ หนูเจา้ ขา รบี กลบั เรอื นไปแจง้ แก่คณุ หญงิ กบั ทา่ นเจา้ คณุ ทราบเถดิ เจา้ ค่ะ หลวงเทพดว้ ย หนาเจา้ คะ” พลอยรุง้ ส่ายหนา้ จนผมกระจาย แววตาด้อื ดงึ ไมเ่ หน็ ดว้ ย “อย่าเลยพพ่ี ดุ พลอยไมอ่ ยากใหท้ กุ คนไมส่ บายใจ...พพ่ี ดุ กอ็ ย่าพดู ไปนะ เกบ็ เรอ่ื งน้ใี หเ้ป็นความลบั ระหวา่ งเราสองคนแค่นน้ั เถอะ” หญงิ สาวเกบ็ ตะกรา้ หวายทร่ี ่วงหลน่ บนพ้นื ก่อนหนา้ น้ขี ้นึ มา พลางชวนใหพ้ เ่ี ล้ยี งกลบั เรอื น

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๒๑ นางพดุ ไดแ้ ต่มองตามอย่างขดั ใจ พลางหมายมนั่ ปนั้ มอื วา่ กลบั ถงึ เรอื นเมอ่ื ไร จะรบี เลา่ เร่อื งน้ีใหไ้ อม้ ง่ิ ฟงั เพอ่ื ทม่ี นั จะนำ� เร่อื งน้ีไปแจง้ แก่นายของมนั เสยี โดยเรว็ นบั เป็นครง้ั แรกกว็ า่ ไดท้ น่ี างพดุ กลา้ กระทำ� สง่ิ ทข่ี ดั ต่อความตอ้ งการ ของคุณหนูของนาง! นายเอบิ ยงั คงยนื รออยู่ตรงทา่ เรอื อย่างไมร่ ูเ้รอ่ื งรูร้ าว นางพดุ ถลงึ ตา มองชายผูน้ น้ั อยา่ งไมพ่ อใจ ชวนใหอ้ กี ฝ่ายยกมอื เกาศรี ษะแกรกๆ อยา่ งงนุ งง “ไปเถอะจะ้ ” เม่อื ไดย้ นิ เสยี งเรียก มนั ก็รีบกุลกี ุจอลงเรือ จว้ งพายพาเรือเบน หวั ออกจากท่า มงุ่ หนา้ กลบั เรอื นโดยเรว็ ใชเ้วลาไมน่ านจงึ มาถงึ ทา่ นำ�้ หนา้ เรอื น พลอยรงุ้ กา้ วข้นึ เรอื พลางหนั มากระซบิ กระซาบถามพเ่ี ล้ยี งของตนวา่ “พพ่ี ดุ พลอยอยากฝึกมวย ฝึกดาบบา้ ง จะไปฝึกทไ่ี หนด”ี คนฟงั ยกมอื ทาบอกแทบลมจบั ลม้ ทงั้ ยนื ยงั ดอี ยู่หน่อยทเ่ี จา้ ตวั ใช้ มอื ขา้ งหน่ึงเกาะเสาศาลาท่านำ�้ ไวม้ นั่ “ตายแลว้ คณุ หนู! จกั ฝึกไปดว้ ยเหตใุ ดเจา้ คะ มใิ ช่สง่ิ จำ� เป็นสำ� หรบั สตรสี กั นิด” นางพดุ บยุ้ ใบไ้ ปทางนายเอบิ ทก่ี ำ� ลงั กา้ วข้นึ เรอื “นู่น! ถา้ ไอเ้อบิ มนั จกั ฝึกกว็ า่ ไปอย่าง!” “โธ่...พลอยกฝ็ ึกไวป้ ้องกนั ตวั ไง จะไดไ้ มม่ ใี ครมาทำ� รา้ ยอกี !” นางพดุ ส่ายหนา้ ท่าเดยี วกำ� ลงั จะเอ่ยปฏเิ สธ เสยี งหา้ วลกึ คุน้ หูของ ใครบางคนกด็ งั ข้นึ “แมพ่ ลอย!” ร่างเลก็ สะดุง้ เหลอื บสายตาไปยงั ตน้ เสยี งกพ็ ลนั ใจหายวาบเมอ่ื พบ วา่ เรอื ของหลวงเทพไกรศรบา่ ยหวั มาทางท่านำ�้ ของเธอ และบงั เอญิ เหลอื เกนิ ทเ่ี ขาดนั มาเหน็ สภาพทเ่ี ธอไมอ่ ยากใหเ้ขาเหน็ อย่างพอดบิ พอดี “เกดิ กระไรข้นึ ...ไยเจา้ จงึ เปรอะเป้ือนเช่นน้ี”

๒๒๒ ♥ ศศภิ า ชายหนุ่มกา้ วข้นึ จากเรอื ปราดเขา้ มาหา ทำ� ท่าทางเหมอื นจะเอ้อื ม สองมอื มาเกาะกมุ ตน้ แขนของพลอยรุง้ ไว ้ แต่กลบั เปลย่ี นใจลดมอื ลงขา้ งตวั ก่อนใชส้ ายตามองสำ� รวจ...เป็นสายตาทไ่ี มไ่ ดเ้ลา้ โลมกกั ขฬะแต่อย่างใด หาก เตม็ เป่ียมดว้ ยความห่วงใยอย่างแทจ้ รงิ “พลอยแค่หกลม้ ค่ะ พเ่ี ทพ” ตอบพลางส่งย้มิ ไปใหอ้ ย่างจดื เจอ่ื น หวั ใจเตน้ ระรวั ดว้ ยเกรงวา่ นาง พดุ จะโพลง่ ความจรงิ ออกไป พลอยรุง้ ตวดั สายตามองพเ่ี ล้ยี งของตนทท่ี ำ� ท่าทางรอ้ นรน คงคนั ปากอยากจะบอกเตม็ แก่ เจา้ ตวั จงึ รบี เชญิ เขาข้นึ เรอื น “พเ่ี ทพข้นึ เรอื นไปดม่ื นำ�้ ดม่ื ท่าก่อนดกี วา่ ค่ะ” เอ่ยพรอ้ มกบั ส่งสายตาปรามไมใ่ หน้ างพดุ พดู อะไรออกไป จากนน้ั จงึ หมนุ ตวั เดนิ นำ� ข้นึ เรอื นไปก่อน ทวา่ หลวงเทพไกรศรไมไ่ ดเ้ดนิ ตาม เพราะ มวั แต่เงย่ี หูฟงั เสยี งกระซบิ กระซาบของนางพดุ อยู่ ยามเมอ่ื พลอยรุง้ หนั มามอง จงึ เหน็ ใบหนา้ ครา้ มคมกระดา้ งดุดนั ดวงตาวาวโรจนร์ าวกองเพลงิ นบั สบิ กองสุมอยู่ในนนั้ ทน่ี ่าหวนั่ ใจกวา่ นน้ั คอื มอื ทถ่ี อื ดาบสนั่ ระรกิ และแดงกำ�่ หากดาบเลม่ นนั้ ทำ� จากไม ้ หญงิ สาวคาดวา่ มนั คงหกั คามอื เขาไปเสยี แลว้ “พพ่ี ดุ !” ร่างเลก็ รบี เดนิ กลบั มา ก่อนตำ� หนิพเ่ี ล้ยี งอย่างไมพ่ อใจ “พลอยบอกแลว้ วา่ ไมใ่ หพ้ ดู ทำ� ไมพพ่ี ดุ ไมเ่ ช่อื พลอย!” “ทำ� ไมเจา้ ตอ้ งปกปิด เจา้ ชอบทม่ี นั ทำ� กบั เจา้ เช่นนน้ั ร”ึ “ไมใ่ ช่นะคะ พลอยแค่...ไมอ่ ยากใหท้ กุ คนกงั วล พลอยเองกไ็ มไ่ ด้ เป็นอะไร ยงั ปลอดภยั ด.ี ..” ยงั พูดไม่ทนั จบ หลวงเทพไกรศรก็ควา้ สไบท่ี เปรอะเป้ือนดนิ โคลน ยบั ย่นราวกบั ผูเ้ป็นเจา้ ของเพง่ิ ผ่านสมรภมู ริ บมา “น่ีรทึ ว่ี า่ ปลอดภยั ด”ี ชายหนุ่มขบกรามแน่น สนั่ ศีรษะอย่างเนิบชา้ ก่อนประกาศกรา้ วดว้ ยเสยี งกอ้ งกงั วาน “พจ่ี กั ตอ้ งสงั่ สอนมนั สกั ยก!” พลอยรุง้ มองหนา้ เขา เหน็ เขาขบกรามแน่นจนเป็นสนั นูน บวกกบั

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๒๓ เพลงิ พโิ รธในดวงตา หญงิ สาวกน็ กึ กลวั แทนหลวงบวรฤทธเิ ดชวา่ อกี ไมน่ าน คงไดส้ ะบกั สะบอมไปทงั้ ตวั เป็นแน่แท ้ “พเ่ี ทพ...จะบอกเร่อื งน้ีใหค้ ุณแมท่ ราบหรอื เปลา่ คะ” คนถกู ถามเบอื นหนา้ มาสบตา ก่อนกวาดสายตาสำ� รวจไปทวั่ เรอื น กายของเธอ..สำ� รวจดว้ ยความห่วงใย มใิ ช่จาบจว้ งกกั ขฬะเหมอื นใครอกี คน ชายหนุ่มเมม้ ปากจนเป็นเสน้ ตรงก่อนขยบั เขา้ มาใกลก้ ระซบิ กระซาบ ใหไ้ ดย้ นิ กนั เพยี งสองคน “ไอห้ ลวงบวรมนั ทำ� กระไรเจา้ บา้ ง” พลอยรุง้ ตง้ั ใจจะส่ายหนา้ ปฏิเสธ แต่พอเห็นแววตาคาดคนั้ จึง จำ� ตอ้ งตอบไปตามความเป็นจรงิ “กอด...แลว้ กห็ อมค่ะ” “ตรงไหน” พ่เี ทพของเธอไม่ไดต้ ะโกนอาละวาดดว้ ยความโมโห แต่เก็บกด อารมณ์ของตวั เองไวภ้ ายใตใ้ บหนา้ เรียบเฉยก่ึงดุดนั ไดเ้ ป็นอย่างดี มเี พยี ง สายตาท่บี ่งบอกว่าเขาอยากจะกระโจนเขา้ ใส่คนชวั่ ชา้ สามานยค์ นนน้ั มาก เพยี งใด “คอค่ะ” วา่ พลางช้มี อื ไปยงั ซอกคอขา้ งซา้ ยของตนเอง “แค่นน้ั ” “แค่นนั้ ?” พดู พลางส่ายหนา้ สูดลมหายใจเขา้ ปอดลกึ ยาวก่อนพรงั่ พรูออกมาในคราวเดยี ว “พม่ี เิ หน็ วา่ มนั จกั แค่นนั้ อย่างทเ่ี จา้ บอก ไอห้ ลวงบวร มนั วอนนกั พจ่ี กั ไปจดั การมนั ใหเ้รว็ ทส่ี ุด!” พูดจบก็กา้ วเทา้ ยาวๆ ข้นึ เรอื น พลอยรุง้ ไดแ้ ต่เดนิ ตามดว้ ยใจสนั่ ไหว ดว้ ยไมเ่ คยมคี รงั้ ใดทเ่ี ธอจะเหน็ เขาโกรธมากมายเพยี งน้ี...ครงั้ น้ีคงเป็น ครงั้ แรก และอาจจะเป็นครงั้ เดยี วกเ็ ป็นได้ เมอ่ื ข้นึ มาถงึ เรอื น เธอกส็ งั่ บา่ วไพร่ใหน้ ำ� นำ�้ ทา่ มาตอ้ นรบั เขา แลว้ รบี ผลบุ หายเขา้ ไปเปลย่ี นสไบกบั ผา้ นุ่ง พอกลบั ออกมากพ็ บวา่ คุณหญงิ ลำ� ดวน ออกจากหอ้ งนอนมานงั่ ตรงกลางเรอื นเรยี บรอ้ ยแลว้ หลวงเทพไกรศรกราบ

๒๒๔ ♥ ศศภิ า ท่านอย่างนอบนอ้ ม พดู คยุ ถามไถส่ ารทกุ ขส์ ุกดบิ กนั สองสามประโยค ก่อน วกเขา้ เร่อื ง “คุณแมข่ องกระผมใหห้ ลวงพอ่ ทว่ี ดั หาฤกษแ์ ลว้ ขอรบั ฤกษด์ ที ส่ี ุด คอื เดอื น ๔ ปีน้ีขอรบั ” พลอยรงุ้ กม้ หนา้ รบั ฟงั อยา่ งสงบ หากในใจกลบั ปนั่ ป่วนสบั สน เดอื น ๔ ปีพ.ศ. ๒๓๕๒ เธอกำ� ลงั จะไดแ้ ต่งงานทงั้ ทอ่ี ยู่ในร่างของคนอน่ื อย่างนน้ั หรอื ...ถกู ตอ้ งแลว้ หรอื ทจ่ี ะทำ� เช่นน้ี แต่จะใหบ้ อกความจรงิ เธอกไ็ มร่ ูว้ า่ จะพดู จะอธบิ ายใหเ้ขาเขา้ ใจได้ เช่นไร คงทำ� ไดแ้ ค่ปลอ่ ยใหม้ นั เป็นไปตามยถากรรมกระมงั ...หากเราทงั้ สอง เป็นคู่กนั ไมว่ า่ ชาตนิ ้ีชาตไิ หน คงไมแ่ คลว้ ตอ้ งไดค้ ู่กนั อยู่วนั ยงั คำ�่ คดิ ดงั นน้ั พลอยรุง้ จงึ เงยหนา้ สานสบสายตากบั เขา เป็นเวลาเดยี วกบั ทเ่ี ขาเอ้อื นเอ่ย “กระผมมอิ ยากใหใ้ ครมารงั แกแมพ่ ลอยไดอ้ กี ” ส้นิ ประโยคนนั้ คุณหญงิ ก็ซกั ไซไ้ ลเ่ ลยี งอย่างเอาเป็นเอาตาย ท่าน โมโหจนเลอื ดข้นึ หนา้ รำ�่ ๆ จะบกุ ไปเอาเร่อื งหลวงบวรฤทธเิ ดชถงึ เรอื นของ เขาเสยี ดว้ ยซำ�้ “ใหก้ ระผมจดั การเร่อื งน้ีเถดิ ขอรบั รบั รองวา่ ไอห้ ลวงบวรคงไมก่ ลา้ ทำ� เช่นน้ีอกี เป็นอนั ขาด” เพราะคำ� พดู นนั้ ทำ� ใหท้ ่านใจเยน็ ลง แลว้ หนั มาสำ� รวจลูกสาวอกี ครง้ั ท่านเค้ยี วหมากไป ส่ายหนา้ ไป ก่อนพรำ�่ บน่ วา่ “มคิ ดิ เลยวา่ หลวงบวรจกั เป็นคนเยย่ี งน้ี” พลอยรุง้ ก็เคยคดิ วา่ เขาแค่เจา้ ชูป้ ระตูดนิ ไมไ่ ดใ้ จทรามตำ�่ ชา้ อะไร มากมาย ไมเ่ คยคดิ เลยวา่ ตนเองจะคดิ ผดิ หลงั จากหลวงเทพไกรศรกลบั เรอื นไป คุณหญงิ ลำ� ดวนก็หนั มาซกั ถามเธอเร่ืองทแ่ี ม่ทบั ทมิ มาอาละวาดเมอ่ื วานน้ี ทงั้ ทพ่ี ลอยรุง้ กำ� ชบั นางพดุ และพวกบา่ วไพร่เป็นนกั หนาแลว้ วา่ อย่าไดป้ ากโป้ง หากเร่อื งกย็ งั ไปถงึ หูของ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๒๕ ทา่ นจนได้คงเป็นพวกบา่ วไพร่ทซ่ี บุ ซบิ นนิ ทากนั สนุกปากจงึ ไมท่ นั ไดร้ ะวงั วา่ ท่านจะมาไดย้ นิ เขา้ “แมท่ บั ทมิ กท็ ำ� เกนิ ไป เจา้ มใิ ช่อา้ ยอบี า่ วไพร่ทไ่ี หน จงึ จกั จกิ หวั เรยี ก เจา้ เช่นนนั้ ทส่ี ำ� คญั ยงั ข้นึ มาอาละวาดถงึ เรอื นใหญ่อกี มมิ เี กรงใจกนั บา้ งเลย หรอื ไร!” “แมท่ บั ทมิ เขารกั หลวงบวรมากน่ะเจา้ ค่ะ เวลาผูห้ ญงิ รกั ใครสกั คน คงหนา้ มดื ตามวั ลมื ตวั ทำ� อะไรทไ่ี มเ่ หมาะไมค่ วรไปบา้ ง” เธอเองก็เคยตามดื บอดเหน็ กอ้ งภพเป็นเทพบุตรอยู่นานเสยี นาน เมอ่ื ไดร้ ูค้ วามจรงิ วา่ เขานอกใจ หวั ใจจงึ แตกสลายแทบไมเ่ หลอื ช้นิ ดี “ถงึ อย่างนน้ั กเ็ ถดิ ...อย่างไรแมท่ บั ทมิ กท็ ำ� มถิ กู แมเ่ หน็ จะตอ้ งเรยี ก แมเ่ พญ็ มาต่อวา่ เสยี หน่อย ขนื ใหท้ ำ� ตวั มเิ กรงอกเกรงใจเรอื นใหญ่เช่นน้ีต่อ ไป นบั วนั จกั ยง่ิ เหมิ เกรมิ นกั !” พลอยรุง้ น่ิงเงยี บ ไมม่ คี วามเหน็ อะไรกบั ถอ้ ยคำ� นนั้ กม้ หนา้ กม้ ตา แกะสลกั แตงกวาต่อไป เยน็ วนั น้นั ตอนท่พี ลอยรุง้ กำ� ลงั คมุ บา่ วไพรใ่ นโรงครวั นางพดุ กว็ ่งิ กระหดื กระหอบเขา้ มาหา แลว้ แจง้ ว่าหลวงเทพไกรศรไปทา้ ต่อยมวยกบั หลวงบวรฤทธเิ ดชทต่ี ลาดใกลๆ้ น้ี “พพ่ี ดุ รูไ้ ดอ้ ย่างไร” “ไอม้ ง่ิ มนั ฝากคนมาบอกเจา้ ค่ะ” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั รู ้ รีบขออนุญาตคุณหญิงไปตลาด แลว้ ไม่ รรี อใดๆ ทงั้ ส้นิ รบี ลงจากเรอื นพรอ้ มกบั เรยี กนายเอบิ ใหเ้ตรยี มเรอื นางพดุ ถลกโจงวง่ิ ตามมาหนา้ ตาต่นื “คุณหนูจกั ไปดูหรอื เจา้ คะ” “ตอ้ งไปสิ พลอยกลวั พเ่ี ทพบาดเจบ็ เหน็ ท่าไมด่ อี ย่างไร พลอยจะ ไดเ้ขา้ ไปหา้ มทนั ”

๒๒๖ ♥ ศศภิ า “คุณหนูของบา่ ว! มมิ สี ตรที ไ่ี หนไปมงุ ดูเขาต่อยกนั ดอกเจา้ ค่ะ” พลอยรุง้ หนั มาสบตาทอ่ี ดั แน่นดว้ ยความกงั วล แลว้ ยกั ไหล่ “กพ็ ลอยน่ีแหละ จะเป็นคนแรก” ไมร่ อใหพ้ เ่ี ล้ยี งคดั คา้ นอกี ต่อไป หญงิ สาวเดนิ จำ�้ อา้ วลงเรอื ไปโดย เรว็ เป็นการบงั คบั กลายๆ ใหน้ างพดุ รบี กระโดดลงเรอื ตามไป ไมน่ านนกั เรอื ลำ� เลก็ ก็เบนหวั ออกจากท่า ม่งุ หนา้ สู่ตลาดทม่ี เี วทมี วยทกุ อาทติ ย์ หนุ่มวยั ฉกรรจม์ กั ไปรวมกนั อยู่ทน่ี นั่ เพอ่ื ชมศิลปะป้องกนั ตวั ทส่ี บื ทอดกนั มานานนม ครง้ั น้ีเป็นครงั้ แรกทพ่ี ลอยรุง้ จะไดเ้หน็ มวยไทยอย่างใกลช้ ดิ มใิ ช่ดู ผ่านๆ ตาในโทรทศั นเ์ หมอื นก่อนหนา้ น้ี หญงิ สาววาดภาพเอาไวว้ า่ เวทมี วย คงมลี กั ษณะทำ� เชอื กกน้ั ไวโ้ ดยรอบ พ้นื ดนิ เบ้อื งลา่ งเป็นดนิ แดง เดนิ กนั ทกี ็ พาเอาฝ่นุ ลอยข้นึ ตลบอบอวลจนเปรอะเป้ือนเส้อื ผา้ ไปหมด เมอ่ื ไดม้ าเหน็ สถานทจ่ี รงิ สง่ิ ทเ่ี ธอคดิ ไวไ้ มไ่ ดผ้ ดิ เพ้ยี นไปเลยแมแ้ ต่ นอ้ ย จะมที ต่ี ่างไปบา้ งคอื ...ผูค้ นทแ่ี ห่แหนมาดูมมี ากกวา่ ทเ่ี ธอคดิ ไว ้ พลอยรงุ้ กวาดสายตามองโดยรอบแลว้ รูส้ กึ วา่ ตวั เองคดิ ผดิ เหลอื เกนิ ทม่ี าดูมวยในสภาพเช่นน้ี...นุ่งโจง ห่มสไบราวกบั สาวชาววงั ขณะทค่ี นทม่ี าดู สว่ นใหญ่เป็นชายฉกรรจอ์ ย่างทน่ี างพดุ บอกจรงิ ๆ พวกเขาเหลา่ นน้ั สว่ นใหญ่ นุ่งแต่โจง ถอดเส้อื อวดมดั กลา้ มของตวั เองแทบทง้ั นนั้ มบี า้ งบางคนทส่ี วม เส้อื ทรงกระบอกผ่าอก มองปราดเดยี วกร็ ูว้ า่ คงเป็นขนุ นำ�้ ขนุ นางเป็นแน่ “คุณหนูเจา้ ขา กลบั เถดิ เจา้ ค่ะ” นางพดุ เอ่ยเสยี งสนั่ เมอ่ื เหน็ หนุ่มๆ แถวนนั้ ต่างจบั จอ้ งมองนายของ ตนเป็นตาเดยี ว “ไหนๆ กม็ าถงึ แลว้ อยู่ดูหน่อยเถอะ พพ่ี ดุ ” พลอยรุง้ แหวกผูค้ นเขา้ มายดื ชดิ เวทมี วยไดอ้ ย่างงา่ ยดาย เพราะคง เหน็ วา่ เธอเป็นหญงิ พวกหนุ่มๆ จงึ หลกี ทางใหไ้ ปโดยปรยิ าย ไมต่ อ้ งเบยี ด เสยี ดเพอ่ื ทจ่ี ะเขา้ มาอยู่ดา้ นในสุดเหมอื นใครอน่ื ตอนนนั้ มสี องหนุ่มกำ� ลงั งดั ทว่ งทา่ งดงามของมวยไทยมาสูก้ นั อย่าง

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๒๗ เมามนั เมอ่ื เพง่ สายตาดูแลว้ พบวา่ ไมใ่ ช่ทง้ั หลวงเทพไกรศรและหลวงบวรฤ ทธเิ ดช พลอยรุง้ จงึ กวาดตามองโดยรอบอกี ครงั้ “พเ่ี ทพกบั พบ่ี วรจะข้นึ ชกเมอ่ื ไรจะ๊ พพ่ี ดุ ” “บา่ วมทิ ราบเจา้ ค่ะ ไอม้ ง่ิ มนั มไิ ดบ้ อก” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั รู ้ หนั กลบั ไปจอ้ งมองนกั มวยสองคนบนเวที ตามเดมิ มองอย่างสนอกสนใจอยู่เพยี งอดึ ใจ ใครบางคนก็แตะมอื ลงบน ขอ้ ศอกของเธออย่างนุ่มนวล หญงิ สาวสะดุง้ เลก็ นอ้ ยหนั ขวบั ไปมอง กต็ อ้ ง เบกิ ตากวา้ งเมอ่ื พบวา่ ชายคนนน้ั คอื คนทเ่ี ธอรบี รุดมาหานนั่ เอง “พเ่ี ทพ” ใบหนา้ ของเขายงั ดุดนั เสมอตน้ เสมอปลาย ดวงตายงั มรี อยพโิ รธ เตม็ เป่ียม อกี ทง้ั ยงั มคี วามไมพ่ อใจฉายชดั อยู่บนนน้ั เมอ่ื เหน็ เธอ “ใยเจา้ จงึ มาทน่ี ่ี มใิ ช่ทท่ี ส่ี ตรสี มควรมา” “พลอยกลวั พเ่ี ทพจะไดร้ บั บาดเจ็บ ถา้ พเ่ี ทพเกิดพลาดพลง้ั ข้นึ มา พลอยจะไดเ้ขา้ ไปหา้ มไดท้ นั ” แววตากราดเกร้ยี วอ่อนแสงลงเลก็ นอ้ ย มอื ทเ่ี กาะกมุ ขอ้ ศอกเลอ่ื น ลงมาแตะตรงน้ิวกอ้ ยของเธออย่างแผ่วเบา “ขอบใจเจา้ มากทเ่ี ป็นห่วงพ่ี แต่วนั น้ีพต่ี ง้ั ใจจกั มาสงั่ สอนไอห้ ลวง บวรมนั เพราะฉะนนั้ พไ่ี มม่ วี นั แพ!้ ” พลอยรุง้ สะทา้ นไหวกบั สมั ผสั จากมอื เขา แมเ้พยี งปลายน้ิว กระแส ไฟฟ้ากย็ งั เตน้ ระรกิ บนนนั้ ไดอ้ ย่างน่าประหลาดใจ หญงิ สาวมองสำ� รวจหลวงเทพไกรศรทแ่ี ต่งกายแปลกตากวา่ ทกุ วนั เส้อื ทรงกระบอกทเ่ี คยสวมถกู ปลดเปล้อื งเหลอื แต่กายท่อนบนเปลอื ยเปลา่ อวดมดั กลา้ มทเ่ี ธอไม่เคยเหน็ ว่ามนั งดงามเพยี งใด...วนั น้ีเขาสวมมงคลบน ศีรษะ มปี ระเจยี ดอยู่บนตน้ แขน ส่วนบรเิ วณคอมตี ะกรุดคลอ้ งไว ้ สำ� หรบั ท่อนลา่ ง...สวมกางเกงขาสน้ั ยาวประมาณแค่เขา่ ตวั กางเกงไมม่ ขี อบกางเกง แต่ใชผ้ า้ ผูกคาดเอวไวก้ นั หลุด ส่วนบริเวณมอื คาดเชือกไวอ้ ย่างแน่นหนา

๒๒๘ ♥ ศศภิ า จนถงึ คร่งึ แขน พลอยรุง้ มองอย่างต่นื เตน้ ระคนตกตะลงึ เลก็ ๆ ไม่น่าเช่อื ว่ายามพ่ี เทพของเธออยู่ในชดุ แบบน้ีแลว้ จะดูขลงั และ...เท่ไมห่ ยอกเลยจรงิ ๆ เมอ่ื มวยคู่นน้ั จบลง นายสนามยกมอื ฝ่ายชนะเสรจ็ สรรพกป็ ระกาศ ใหค้ ู่ต่อไปข้นึ ชกอย่างไมเ่ วน้ ระยะใหค้ นเชยี รไ์ ดห้ ายใจหายคอกนั เลยทเี ดยี ว หลวงเทพไกรศรกวาดตามองรอบกายดว้ ยสายตาเขม้ ขน้ ก่งึ ปราม ก่งึ ขเู่ ขญ็ เพยี งอดึ ใจหนุ่มๆ ทร่ี ายลอ้ มพลอยรุง้ อยู่กพ็ ากนั ถอยห่างออกไป คนละกา้ ว จากนนั้ จงึ หนั มากระซบิ บอกเธอ “พช่ี กเสรจ็ แลว้ ยนื รอพอ่ี ยู่ตรงน้ีหนา อย่าเดนิ เตรด็ เตร่ไปไหนโดย ลำ� พงั หรอื หนีกลบั ไปเสยี ก่อน” หญิงสาวโปรยย้มิ รบั คำ� แขง็ ขนั รอจนชายหนุ่มกม้ ตวั ลอดเชือก เขา้ ไปดา้ นในแลว้ จงึ ป้องปากตะโกนอย่างไมอ่ ายใครวา่ “สูๆ้ ค่ะ พเ่ี ทพ!”

๑๓ หลงั จากตะโกนใหก้ �ำลงั ใจเรียกสายตาประหลาดจากผูค้ นท่ี แวดลอ้ มอยู่ไปแลว้ พลอยรุง้ กฉ็ ีกย้มิ สดใสอวดฟนั ขาวเรยี งตวั เป็นระเบยี บ งดงาม หลวงเทพไกรศรหนั มามองชวั่ ขณะ อปุ าทานหรอื ไรไมท่ ราบไดท้ เ่ี ธอ เหน็ วา่ เขาย้มิ ...ย้มิ ทเ่ี ป็นการยกมมุ ปากข้นึ มาเพยี งเลก็ นอ้ ยเท่านน้ั นายสนามประกาศช่อื ของเขา ตามมาดว้ ยคู่ชก หญงิ สาวละสายตา จากใบหนา้ ครา้ มคม หนั ไปมองชายหนุ่มอกี คนซง่ึ กำ� ลงั กม้ ตวั ลอดเชอื กเขา้ มาดา้ นใน หลวงบวรฤทธเิ ดชยดื อกยนื ตรงประหน่งึ มเิ กรงกลวั คู่ต่อสูเ้ลยแมแ้ ต่ นอ้ ย หากเธอเหน็ ความกงั วลพาดผ่านใบหนา้ ของเขาอย่างชดั เจน แต่เมอ่ื เขา เหลอื บสายตามาทางเธอ แววตาของเขากว็ าวจา้ ใบหนา้ กราดเกร้ยี วข้นึ มาใน บดั ดล พลอยรุง้ แน่ใจว่าความอยากเอาชนะ และความโกรธแคน้ ทถ่ี ูกเธอ ปฏเิ สธทำ� ใหเ้ ขามแี รงฮดึ และบา้ ดเี ดอื ดมากพอทจ่ี ะรบั คำ� ทา้ จากหลวงเทพ ไกรศร ทง้ั ๆ ทร่ี ูว้ า่ อาจพา่ ยแพอ้ ย่างหมดรูปกต็ าม เมอ่ื มายนื เทยี บกนั พลอยรงุ้ กเ็ หน็ ความแตกต่างระหวา่ งทงั้ สองเป็น อย่างดี หน่ึงนน้ั สูงใหญ่ ค่อนขา้ งหนา ผวิ คลำ�้ แดดเตม็ ไปดว้ ยมดั กลา้ มเฉก เช่นคนทฝ่ี ึกมวยฝึกดาบอยูเ่ ป็นประจำ� หากอกี หน่งึ ผอมบางกวา่ หากกไ็ มเ่ รยี ก วา่ ผอม ผวิ เหลอื ง มดั กลา้ มไมช่ ดั เจนจนอาจเรยี กไดว้ า่ เขาคงไมเ่ ก่งกาจดา้ น ต่อสูม้ ากนกั มองจากสายตาคนท่เี คยดูการชกมวยอย่างผ่านๆ ตาในโทรทศั น์

๒๓๐ ♥ ศศิภา พลอยรุง้ กฟ็ นั ธงไดเ้ลยวา่ การแขง่ ขนั ครงั้ น้ีใครจะเป็นฝ่ายชนะ เสยี งนายสนามดงั ข้นึ มาเป็นระยะผสานกบั เสยี งโห่รอ้ งระหว่างนกั ชกทง้ั สองกำ� ลงั ทำ� พธิ ไี หวค้ รูทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ ชกั ปวดศีรษะจนตอ้ งยกมอื ปิดหู เป็นระยะๆ ส่วนนางพดุ ทย่ี นื เคยี งขา้ งนน้ั ไมไ่ ดด้ ูหวาดกลวั ดงั เช่นตอนมาถงึ ใหมๆ่ แต่กลบั ดูมอี ารมณร์ ่วมและตน่ื เตน้ ไปกบั การชกทก่ี ำ� ลงั จะเรม่ิ ในอกี ไม่ ก่วี นิ าทขี า้ งหนา้ น้ีเสยี แลว้ การต่อสูท้ เ่ี รยี กวา่ ‘มวย’ กำ� เนดิ ข้นึ มาเมอ่ื ใดไมท่ ราบแน่ชดั หากพอ มหี ลกั ฐานอยู่บา้ งใน พ.ศ.๒๒๔๕ รชั สมยั ของสมเดจ็ พระเจา้ เสอื หรอื ขนุ หล วงสรศกั ด์ทิ ป่ี ลอมพระองคเ์ ป็นชาวบา้ นข้นึ ชกมวยคาดเชอื ก ณ บา้ นประจนั ตเขต แขวงเมอื งวเิ ศษชยั ชาญ และไดช้ ยั ชนะถงึ สองคน พ.ศ.๒๓๑๓ นายขนมตม้ กเ็ ป็นอกี ผูห้ น่ึงทเ่ี ป็นตำ� นานของมวยไทย ผูซ้ ง่ึ เอาชนะคนมวยพมา่ ไดถ้ งึ สบิ คน นอกจากน้ีพระยาพิชยั ดาบหกั ก็เป็นผูม้ ีความแตกฉานในวิชา มวยไทยเช่นเดยี วกนั น่าเสยี ดายทป่ี จั จบุ นั น้ี ผูท้ ร่ี ูศ้ าสตรข์ องมวยไทยอยา่ งแทจ้ รงิ ลดนอ้ ย ถอยลงเขา้ ไปทกุ ทเี สยี แลว้ นายสนามสงั่ ใหเ้ ร่ิมชก พลอยรุง้ จึงเขยิบเขา้ ไปใกลเ้ ชือกมากข้นึ สองตาเพ่งมองไมก่ ะพรบิ แมเ้ธอจะมนั่ ใจในฝีมอื ของเขา หากก็อดหวนั่ ใจ ไมไ่ ด้ หลวงเทพไกรศรเป็นฝ่ายยนื รบั บงั คบั กลายๆ ใหห้ ลวงบวรฤทธิ เดชตอ้ งรุก เขาย่างสามขมุ เขา้ หา แลว้ เหวย่ี งหมดั ออกไปอย่างแรง อกี ฝ่าย เบย่ี งตวั หลบวอ่ งไว ก่อนสวนหมดั กลบั คราวน้ีโดนใบหนา้ อนั หลอ่ เหลาเขา้ เตม็ เปา ชน้ั เชงิ ของหลวงเทพไกรศรดกี ว่าหลายเท่า เพยี งยกแรกก็ทำ� ใหค้ ู่ ต่อสูส้ ะบกั สะบอมตาบวมชำ�้ แทบปิดอยู่รอมร่อ หากหลวงบวรฤทธิเดชยงั กดั ฟนั อดทนสูต้ ่อไป กระทงั่ พกั ยก ทงั้ สองแยกไปอยู่คนละมมุ พกั ดม่ื นำ�้

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๓๑ และคุยปรกึ ษากบั คนของตนเองอยู่ครู่จงึ เร่มิ ยกทส่ี อง ทนั ทที น่ี ายสนามใหส้ ญั ญาณชก เร่มิ มาไมถ่ งึ นาที หลวงบวรฤทธ-ิ เดชก็ถกู หมดั หนกั ๆ จนลม้ ควำ�่ กบั พ้นื พลอยรุง้ คดิ วา่ เขาคงยกธงขาวยอม แพ ้ หากน่าแปลกใจนกั ทเ่ี ขายงั พยายามลกุ ข้นึ ยนื เมอ่ื ทรงตวั ไดก้ ็เป็นฝ่าย เดนิ หนา้ เขา้ หา เหวย่ี งหมดั หมายจะชกหนา้ คู่ต่อสู ้ แต่กลบั พลาดเป้าอย่างน่า สงสยั และหลวงเทพไกรศรยงั ทำ� ท่าทางแปลกๆ ดว้ ยการยนื เซซวน ยกมอื เชด็ สองตาแลว้ สะบดั หนา้ ไปมา ระหวา่ งทย่ี นื งนุ งงอยู่นน้ั เอง หลวงบวรฤทธเิ ดชกฉ็ วยโอกาสเหวย่ี ง หมดั เขา้ ใส่เขา ตามดว้ ยลูกเตะรุนแรงท่ที ำ� ใหร้ ่างคู่ต่อสูล้ อยหวอื ร่วงหล่น กระแทกพ้นื ไปไกลพอควร “พเ่ี ทพ!” พลอยรุง้ รอ้ งเรียกเขารำ�่ ๆ จะกา้ วเขา้ ไปหา แต่เม่อื เห็นชายหนุ่ม ลกุ ข้นึ ยนื อย่างมนั่ คงไดจ้ งึ เบาใจข้นึ มาเปลาะหน่ึง “พเ่ี ทพ สูๆ้ นะคะ!” เธอใหก้ ำ� ลงั ใจเขา แต่คนท่หี นั มามองกลบั เป็นหลวงบวรฤทธิเดช กรามของเขาขบแน่นเป็นสนั นูน ดวงตาวาวจา้ เพราะเพลงิ พโิ รธ เหน็ แลว้ ใจ ของพลอยรุง้ แทบตกไปอยู่ทต่ี าต่มุ จากลูกเตะเมอ่ื ครู่คงไมเ่ พยี งพอเสยี แลว้ คนชวั่ ชา้ สามานยอ์ ย่างเขาคงกะเอาใหต้ ายเสยี แลว้ กระมงั เมอ่ื เร่มิ ชกอกี ครงั้ หลวงเทพไกรศรมองคู่ต่อสูไ้ ดแ้ ลว้ หากยงั ไมช่ ดั เขาไมร่ อเป็นฝ่ายรบั อกี ปราดเขา้ ไปประชดิ ตวั ดว้ ยความชำ� นาญทม่ี มี ากกวา่ อกี ฝ่ายจงึ ถกู จบั ลอ็ กไวม้ นั่ “อย่าคดิ วา่ เลน่ สกปรกแลว้ จกั ชนะขา้ ได”้ เคน้ เสยี งหา้ วลกึ ออกมาจากลำ� คอ ก่อนดงึ ตวั ออกห่าง แลว้ เบย่ี งตวั หลบกำ� ปนั้ หนกั ๆ ของหลวงบวรฤทธเิ ดชสองสามครงั้ แมจ้ ะยงั ตาพร่าหาก เขาหลบเลย่ี งไดท้ กุ หมดั อย่างน่าช่นื ชม จากนนั้ จงึ ฉวยโอกาสตอนทค่ี ู่ต่อสู ้ กำ� ลงั หงดุ หงดิ และสมาธิแตกซ่าน สวนหมดั กลบั ไปโดยแรง ตามมาดว้ ย

๒๓๒ ♥ ศศภิ า จระเขฟ้ าดหาง คราวน้ีหลวงบวรฤทธเิ ดชนอนแน่น่งิ ไมไ่ หวตงิ หากตายงั กะพรบิ ไป มาบอกชดั วา่ ไมไ่ ดส้ ลบ เพยี งแต่มนึ งงเท่านนั้ นายสนามยกมอื ใหฝ้ ่ายชนะ ก่อนเรยี กใหค้ นมาช่วยอมุ้ หลวงบวรฤ ทธเิ ดชออกไป หลวงเทพไกรศรปราดเขา้ ไปช่วย แต่จดุ หมายมใิ ช่แค่นน้ั เขา กม้ หนา้ กระซบิ บอกชดั ถอ้ ยชดั คำ� วา่ “ทำ� ตามสญั ญาของเอง็ ดว้ ย นบั จากน้ีต่อไปอย่าริอ่านมายุ่งกบั แม่ พลอยของขา้ อกี !” จากนนั้ จงึ ผละจากมา เดนิ มาหาพลอยรุง้ ทย่ี นื รอดว้ ยรอยย้มิ ยนิ ดี “พช่ี นะ” เขาเอ่ยสน้ั ดว้ ยดวงตาร่นื รมย์ ใบหนา้ ของเขาฟกชำ�้ ดำ� เขยี ว ดวงตา แดงกำ�่ จนเธอรอ้ นใจ รบี เร่งใหเ้ขากลบั บา้ นไปลา้ งตาและทำ� แผล “มติ อ้ งหว่ งพด่ี อก เรอ่ื งแค่น้เี ลก็ นอ้ ยเทา่ นน้ั ตอนไปรบโดนหนกั กวา่ น้ีหลายเท่านกั ” พลอยรุง้ ไดย้ นิ แลว้ กใ็ จหายวาบ ดวงตาพลนั พร่ามวั ข้นึ มากะทนั หนั ลมหายใจสะดุด ขาดหว้ ง ผนื ดนิ ใตฝ้ ่าเทา้ โคลงเคลงเหมอื นเธอกำ� ลงั จะเป็น ลม อดึ ใจถดั มากพ็ ลนั หายใจไมอ่ อกคลา้ ยวญิ ญาณกำ� ลงั จะหลดุ จากร่างอยู่ รอมร่อ! ในเส้ียววินาทีนนั้ ปรากฏภาพอนั น่าแปลกประหลาดตรงหนา้ จากใบหนา้ ของเขาแปรเปลย่ี นเป็นสนามรบทไ่ี หนสกั แห่ง เธอเหน็ หลวงเทพ ไกรศรกำ� ลงั ฟาดฟนั กบั ขา้ ศึกศตั รูอย่างไมย่ ่อทอ้ แต่กำ� ลงั ทม่ี นี อ้ ยกวา่ ทำ� ให ้ ถกู รมุ อยูฝ่ ่ายเดยี ว จนในทส่ี ดุ กพ็ ลาดพลงั้ ถกู พวกพมา่ ตวดั ดาบเขา้ กลางหลงั อีกหน่ึงแทงดาบอย่างแรงทางดา้ นหนา้ จนปลายดาบโผล่พน้ ทางดา้ นหลงั เลอื ดรนิ ไหลแดงฉานเตม็ พ้นื ดวงตาคมกรบิ เบกิ กวา้ ง ก่อนทเ่ี ขาจะลม้ ตงึ ลง บนพ้นื นอนส้นิ ใจตาคา้ งอยู่กลางสนามรบนนั้ เอง “แมพ่ ลอย!” เสยี งเรียกพรอ้ มกบั สมั ผสั จากมอื หยาบกรา้ นปลุกใหเ้ ธอต่ืนจาก

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๓๓ มโนภาพและภวงั คค์ วามคดิ ร่างนอ้ ยสนั่ สะทา้ นราวจบั ไข ้ดวงตาเออ่ คลอดว้ ย หยาดนำ�้ ตาก่อนรนิ ไหลอาบแกม้ “เจา้ เป็นกระไร ไยจงึ หนา้ ซดี ตวั สนั่ ถงึ เพยี งน้ี” หลวงเทพไกรศรเอ่ยถามอย่างห่วงใย ก่อนจะขมวดค้วิ มนุ่ เมอ่ื เหน็ นำ�้ ตาของเธอ “แลว้ รอ้ งไหด้ ว้ ยเหตใุ ด” วา่ พลางใชห้ ลงั น้ิวช้บี รรจงเชด็ นำ�้ ตาใหเ้ธออย่างอ่อนโยน พลอยรุง้ สูดจมูกฟุดฟิด กะพริบตาถ่เี ร็วเรียกสติท่หี ลุดลอยของ ตวั เองกลบั คนื “ไมม่ อี ะไรค่ะ พลอยแค่ดใี จทพ่ี เ่ี ทพชนะ” แมห้ ลวงเทพไกรศรจะยงั สงสยั กบั ทา่ ทขี องพลอยรงุ้ หากเขากไ็ มซ่ กั ถามใดๆ ใหเ้ธอลำ� บากใจ ชายหนุ่มพยกั หนา้ สงั่ ใหน้ างพดุ คอยประคองผูเ้ป็น นาย ขณะทต่ี วั เองรงั้ ฝีเทา้ เดนิ ตามหลงั สองตาจบั จอ้ งร่างแน่งนอ้ ยตรงหนา้ อย่างไมใ่ หค้ ลาดสายตา เมอ่ื มาถงึ ท่านำ�้ หลวงเทพไกรศรกใ็ หน้ างพดุ นงั่ ไปกบั ไอม้ ง่ิ คนสนิท และฝีพายสองคน หน่งึ นน้ั คอื ฝีพายของเขาอกี คนหน่งึ คอื ฝีพายของเธอ ตอน แรกนางพุดทำ� ท่าทางอิดออดแต่เม่ือมองสบตาจริงจงั ของชายหนุ่มแลว้ นางกไ็ มก่ ลา้ ขดั ทงั้ สองยนื รอจนบา่ วไพร่ของตนเองพายเรอื จากไปแลว้ จงึ กา้ วลงเรอื บา้ ง พลอยรุง้ นงั่ หนั หนา้ เขา้ หาเขาเหมอื นเคย แต่วนั น้ีดวงตาของเธอไม่ได้ สดใสสุกสกาวแต่อย่างใด ตรงกนั ขา้ ม...มนั กลบั หมน่ เศรา้ และเป็นกงั วลจน คนมองสมั ผสั ได้ เม่อื พายเรือห่างไกลผูค้ นมาพอสมควร หลวงเทพไกรศรจึงเร่ิม เอ้อื นเอ่ย “ทพ่ี พ่ี าเจา้ แยกออกมา มใิ ช่เพราะตอ้ งการ...” น่ิงงนั ไปอดึ ใจ คลา้ ย ตอ้ งการทบทวนถอ้ ยคำ� ของตวั เอง “...รงั แกเจา้ ดอก พแ่ี ค่เป็นห่วง อยากถาม

๒๓๔ ♥ ศศภิ า ใหร้ ูแ้ น่วา่ เจา้ เป็นกระไร ท่าทางเหมอื นมเี ร่อื งหนกั อกหนกั ใจ...พพ่ี ดู ถกู ฤๅไม่ หนูพลอย” คนถกู ถามพยกั หนา้ ยอมรบั ตามความจรงิ แต่โดยดี “ค่ะ พลอยมเี ร่อื งไมส่ บายใจ แต่...พลอยไมร่ ูว้ า่ จะอธบิ ายใหพ้ เ่ี ทพ เขา้ ใจไดอ้ ย่างไร” “ลองพดู มาเถดิ พร่ี บั ฟงั ไดท้ กุ เร่อื ง” พลอยรุง้ อา้ ปาก เกอื บจะโพลง่ ทกุ สง่ิ ทกุ อย่างทอ่ี ดั แน่นในหวั ใจ ทง้ั เร่ืองท่เี ธอไม่ใช่แม่พลอยของเขา ทง้ั เร่ืองท่เี ธอมาจากอนาคต หรือแมแ้ ต่ มโนภาพทเ่ี ธอสรา้ งข้นึ มาเองเมอ่ื ครู่น้ี ทกุ อย่างเธออยากจะบอกใหเ้ขารู ้ แต่ เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ตรงคอหอย ปิดกนั้ เสียงของเธอไวจ้ นหมดส้ิน สุดทา้ ย...สง่ิ ทพ่ี ลอยรุง้ ถามออกไปคอื “เมอ่ื ครู่น้ีตอนชกกบั พบ่ี วร ทำ� ไมพเ่ี ทพทำ� ท่าทางเหมอื นฝุ่นเขา้ ตา คะ” หลวงเทพไกรศรยกมมุ ปากข้นึ เลก็ นอ้ ย ก่อนส่ายหนา้ “เพราะไอห้ ลวงบวรน่ะส”ิ พลอยรุง้ เบกิ ตากวา้ ง ดวงตาวาววบั ข้นึ มาทนั ควนั “กลา้ เลน่ สกปรกถงึ ขนาดน้ีเลยหรอื คะ” “คนอยากชนะ ไมว่ า่ วธิ ไี หน เลวรา้ ยเพยี งใดกท็ ำ� ไดท้ ง้ั นน้ั ” “แต่พลอยเชอ่ื วา่ พเ่ี ทพไมม่ วี นั ทำ� แบบนนั้ เดด็ ขาด” “ไยเจา้ จงึ เชอ่ื วา่ พจ่ี กั มทิ ำ� ” ดวงตาสดี ำ� สนทิ ยามทอดมองมาอ่อนโยน จนคนมองสบรูส้ กึ เหมอื นมสี ายนำ�้ รนิ รดหวั ใจอนั เหย่ี วเฉาจากมโนภาพเมอ่ื ครู่ “บางทหี ากพจ่ี นตรอก พอ่ี าจจกั ทำ� กไ็ ด”้ พลอยรุง้ ส่ายศีรษะดกิ ยนื ยนั เสยี งแขง็ “ไมม่ ที างหรอกค่ะ พลอยเช่อื ในตวั พเ่ี ทพ พเ่ี ทพไมม่ วี นั ทำ� เดด็ ขาด” หลวงเทพไกรศรยกมมุ ปากเป็นรอยย้มิ จากนนั้ จงึ วางพายในมอื ไว ้ ขา้ งลำ� ตวั แนบไปกบั ความยาวของตวั เรอื ก่อนจะขยบั เขา้ มาใกล ้ตอนนนั้ เอง

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๓๕ ทพ่ี ลอยรุง้ เพง่ิ สงั เกตวา่ รอบดา้ นของเธอแปลกตาไป...มใิ ช่คูคลองทเ่ี ธอเคย คุน้ แต่เป็นทอ้ งร่องของสวนแห่งหน่ึง “พเ่ี ทพพาพลอยมาทน่ี ่ีทำ� ไมคะ” “อยากคยุ กบั เจา้ สกั ครู่” วา่ พลางเอ้อื มมอื มาจบั มอื ของเธอไว ้ สมั ผสั แผ่วเบาตรงรอยฟกชำ�้ สองสามจดุ “เจบ็ มากไหม” คนตวั เลก็ ตวั สนั่ อกี ครง้ั คราวน้ีมใิ ช่เพราะความหวาดกลวั แต่เป็น เพราะความขวยเขนิ รูส้ กึ เหมอื นมอื ของเขาเป็นไฟ สง่ กระแสความรอ้ นไปทวั่ ร่าง “ไมม่ ากค่ะ” เมอ่ื เขาเงยหนา้ ข้นึ มาสบตา หวั ใจของเธอก็เตน้ แรง พวงแกม้ แดง ซ่าน เธอเหน็ รอยวบั หวานปานจะกลนื กนิ เธอไปทงั้ ตวั ของเขา ก่อนชวั่ เส้ยี ว วนิ าทถี ดั มามนั กลบั กลายเป็นความต่นื ตะลงึ มอื ใหญ่ทก่ี มุ มอื เธอคลายออก ก่อนผูเ้ป็นเจา้ ของจะดงึ กลบั ไปวาง ขา้ งลำ� ตวั “พเ่ี ทพ...เป็นอะไรคะ” หลวงเทพไกรศรยกมอื ลูบหนา้ นวดขมบั อยู่อดึ ใจจงึ ตอบ “พค่ี งตาฝาด” “ตาฝาด?” ใจของพลอยรุง้ ยงั เตน้ ระรวั แต่คราวน้ีเป็นเพราะความ อยากรูอ้ ยากเหน็ “พเ่ี ทพเหน็ อะไรหรอื คะ” คนถกู ถามมองสบตา อา้ ปากจะเอ่ยวา่ ...เหน็ ผูห้ ญงิ ในความฝนั ซอ้ น ทบั ร่างอยู่กบั เจา้ หากสุดทา้ ยชายหนุ่มเลอื กทจ่ี ะน่ิงเงยี บ ปิดกน้ั ความสงสยั ของเธอ ดว้ ยการย้มิ บางๆ “ช่างเถดิ พต่ี าฝาดไปเอง” ไมร่ อใหถ้ กู ซกั ไซไ้ ลเ่ ลยี ง หลวงเทพไกรศร

๒๓๖ ♥ ศศิภา เบย่ี งเบนความสนใจของเธอดว้ ยการโนม้ หนา้ เขา้ ไปใกล ้ พรอ้ มกบั เอ้อื มมอื สมั ผสั ซอกคอหอมกรุ่น “พเ่ี ทพ...” พลอยรุง้ นงั่ ตวั แขง็ ทอ่ื เบนสายตามองใบหนา้ ทก่ี ม้ ๆ เงยๆ ตรงซอก คอดว้ ยใจระทกึ “รอยแดง” ชายหนุ่มเคน้ เสยี งของจากลำ� คออย่างดุดนั คนฟงั เองกพ็ อเขา้ ใจวา่ เขาหมายถงึ อะไร แมจ้ ะพดู เพยี งสนั้ ๆ กต็ าม “เดยี๋ วกค็ งหายค่ะ” “ถา้ พล่ี บได้พจ่ี กั ลบเสยี เดยี๋ วน้”ี เสยี งนน้ั ละมา้ ยเสยี งคำ� ราม สะทอ้ น กอ้ งอยูใ่ นโสตประสาทของคนฟงั มอื ใหญ่ยงั ขยบั ไหว สมั ผสั ลูบไล ้ไมก่ กั ขฬะ ลวนลาม หากนุ่มนวลจนใจดวงนอ้ ยสนั่ ไหว “นบั แต่น้ีไป เจา้ อย่าเรยี กไอห้ ลวงบวรวา่ พเ่ี ลยหนา” เป็นคำ� รอ้ งขอทแ่ี ปลกประหลาด จนพลอยรุง้ หนั ไปสบตา ยงั ไมท่ นั ไดเ้อ่ยถามอะไร หลวงเทพไกรศรกท็ ำ� ในสง่ิ ทเ่ี ธอคาดไมถ่ งึ เขาใชม้ อื ขา้ งหน่งึ วางไวใ้ ตค้ าง บงั คบั ใหเ้ธอแหงนเงยหนา้ รบั จมุ พติ แผ่วเบาทป่ี ระทบั ลงมาบน หนา้ ผากมน ความรอ้ นเตน้ ระริกใตร้ อยสมั ผสั ก่อนแผ่ซ่านไปทวั่ ร่าง วูบวาบ เรงิ รอ้ นประหน่ึงเขาไดจ้ ดุ ไฟบางอย่างในกายเธออย่างไรอย่างนนั้ นานเท่าไรก็สุดรูท้ พ่ี ลอยรุง้ หลบั ตาพร้ิม มารูส้ กึ ตวั อกี ทกี ็ตอนเขา กระซบิ ขา้ งหู “และอยา่ ใหช้ ายใดไดส้ มั ผสั แตะตอ้ งตวั เจา้ อกี ...” เมอ่ื เธอเปิดเปลอื ก ตา กพ็ บดวงตาสนี ลิ หวานระยบั ก่อนผูเ้ป็นเจา้ ของจะเอย่ ถอ้ ยคำ� ทท่ี ำ� ใหพ้ ลอย รุง้ ใจพองฟูคบั อก “...เพราะพห่ี วงเจา้ นกั หนูพลอย” ระหวา่ งนงั่ เรอื กลบั เรอื น มเี พยี งความเงยี บแต่มใิ ช่เงยี บสงดั เพราะ ใจสองดวงต่างเตน้ หนกั หน่วงเป็นจงั หวะเดยี วกนั อย่างชดั เจน พลอยรุง้ กม้

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๓๗ หนา้ มองแค่มอื ของตวั เองทป่ี ระสานไวบ้ นตกั สว่ นหลวงเทพไกรศรไมอ่ าจละ สายตาไปจากวงหนา้ นวลทแ่ี ดงซ่านไดเ้ลยแมเ้ส้ยี วขณะจติ หากทำ� ได้เขาคง อยากเลอ่ื นวนั แต่งงานมาเป็นวนั พรุ่งน้ีเสยี ดว้ ยซำ�้ กระมงั และแลว้ ถอ้ ยคำ� แรกนบั จากเงยี บกนั ไปนาน คอื คำ� ถามของพลอยรงุ้ “ทกุ ครงั้ ทม่ี ศี ึก พเ่ี ทพตอ้ งจบั ดาบร่วมรบทกุ ครงั้ ไหมคะ” เธอเอ่ย ถามทนั ทที เ่ี รอื เทยี บท่าหนา้ เรอื นพระยาสุรศกั ด์เิ สนา “พม่ี หี นา้ ทป่ี กปองบา้ นเมอื ง มวิ า่ ศึกใดพไ่ี มค่ ดิ ขลาดเขลาดอก” พลอยรุง้ ระบายลมหายใจยาว หลบุ สายตาลงตำ�่ ครุ่นคดิ ถงึ ภาพใน สนามรบ เลอื ดแดงฉานนนั้ ยงั ตดิ ตาจนเธอหวนั่ ใจไมไ่ ด.้..กลวั เหลอื เกนิ วา่ สง่ิ ทเ่ี ธอเหน็ จะเกดิ ข้นึ จรงิ ๆ ในเรว็ วนั น้ี “พลอยเป็นห่วงพเ่ี ทพ” “หากพต่ี ายในสนามรบ เจา้ จงภมู ใิ จเถดิ วา่ พไ่ี ดส้ ละชพี เพอ่ื สยามของ เรา” พลอยรุง้ นำ�้ ตาร้นื เงยหนา้ มองผูช้ ายตรงหนา้ ดว้ ยความชน่ื ชม หากภาพทเ่ี ธอเหน็ เป็นความจริงข้นึ มา เธอจะทนไดห้ รือ...ไม่ตอ้ ง เสยี เวลาคิด เธอก็ตอบตวั เองไดท้ นั ควนั ว่า ไม่! เธอทนไม่ไดแ้ น่นอน!... หญงิ สาวทอดถอนใจหนกั หน่วงก่อนเอ่ยถามเขาวา่ “พลอยจะไปเรยี นดาบเรยี นมวยไดท้ ไ่ี หนบา้ งคะพเ่ี ทพ” “เรยี นดาบเรยี นมวยร?ึ ไยเจา้ จงึ อยากเรยี นเลา่ ” “เอาไวป้ ้องกนั ตวั ค่ะ” ...และไมแ่ น่ เธออาจจะตอ้ งใชม้ นั ในการต่อสูก้ บั ขา้ ศึกศตั รูในเรว็ วนั น้ีกเ็ ป็นได้ ประโยคนน้ั พลอยรุง้ เพยี งแต่คดิ ในใจ ดวงตากลมโตจบั จอ้ งใบหนา้ เรยี บเฉยอย่างออ้ นวอน “พเ่ี ทพพาพลอยไปเรยี นไดไ้ หมคะ” “สตรสี ่วนใหญ่สมยั น้ีมใิ คร่รำ�่ เรยี นกนั ดอก”

๒๓๘ ♥ ศศภิ า “ตอนกรงุ เก่า ผูห้ ญงิ ยงั จบั ดาบสูพ้ วกพมา่ เหมอื นผูช้ ายเลยน่คี ะ แลว้ ทำ� ไมเดยี๋ วน้ีผูห้ ญงิ จะรำ�่ เรยี นบา้ งไมไ่ ด”้ “ทเ่ี จา้ พดู มามนั กถ็ กู ...” ชายหนุ่มน่งิ งนั ไป พยายามใจแขง็ กบั สายตา เวา้ วอนของคนตรงหนา้ แต่สุดทา้ ยเขาก็ใจอ่อน “วนั พรุ่งพจ่ี กั พาเจา้ ไป... ดูๆ ก่อนกแ็ ลว้ กนั ” ไดย้ ินแลว้ พลอยรุง้ ก็แทบจะกระโดดโลดเตน้ ดว้ ยความดีใจ หญงิ สาวยกมอื ไหวเ้ขาแลว้ เอ่ยขอบคุณหลายต่อหลายครง้ั ก่อนเดนิ ข้นึ จาก เรือ ไม่ลมื ทจ่ี ะยนื รอโบกมอื ลา กระทงั่ ชายหนุ่มพาเรือไปเทยี บท่านำ�้ เรือน ตวั เอง พลอยรุง้ เดินมาถงึ เรอื นใหญ่ กำ� ลงั จะกา้ วข้ึนบนั ไดกพ็ บคณุ เพญ็ และแมท่ บั ทมิ เดนิ สวนมา ทงั้ สองทำ� หนา้ ตาบูดบ้งึ ไมร่ บั แขก บอกชดั วา่ คงเพง่ิ ถกู คุณหญงิ ลำ� ดวนเรยี กตวั ไปต่อวา่ และตำ� หนิมาหมาดๆ หญงิ สาวยกมอื ไหวค้ ณุ เพญ็ แต่อกี ฝ่ายกลบั เดนิ หนไี ปเสยี อย่างนนั้ สว่ นแมท่ บั ทมิ ...ไมต่ ่างอะไรกบั คณุ เพญ็ นกั สายตาทม่ี องเธอเหมอื น กบั จะกนิ เลอื ดกนิ เน้ือ เพยี งชวั่ ขณะ เจา้ ตวั กส็ ะบดั หนา้ โดยแรง รบี รุดเดนิ ตามผูเ้ป็นแมไ่ ป พลอยรุง้ มองตามหลงั แลว้ ส่ายหนา้ ...ดูท่าแลว้ แมท่ บั ทมิ คง ยงั ไมร่ ูเ้ ร่อื งทพ่ี บ่ี วรของตวั เองลว่ งเกนิ เธออย่างหยาบชา้ ถา้ รูข้ ้นึ มาละ่ ก็ คนท่ี โดนด่าทอคงไมใ่ ช่เขา แต่เป็นเธอต่างหาก! พลอยรุง้ มองตามจนลบั ตาจงึ เดนิ ข้นึ เรือน เหน็ คุณหญงิ กำ� ลงั พูด คุยหนา้ ตาเคร่งเครยี ดอยู่กบั นางพดุ อาจจะกำ� ลงั ซกั ถามเร่อื งทเ่ี ธอกลบั มา พรอ้ มกบั หลวงเทพไกรศรแถมยงั มาถงึ ชา้ กวา่ พวกบา่ วไพร่กระมงั ร่างเลก็ ทรุดกายลงนงั่ พบั เพยี บตรงหนา้ ท่าน ยกมอื ไหวป้ ระสานกนั ตรงหนา้ ตกั ก่อนคลย่ี ้มิ ออดออ้ นเฉกเช่นเมอ่ื ก่อนยามรูว้ า่ ตนเองกำ� ลงั จะ ถกู ดุ “ไปไหนมา แมพ่ ลอย” คณุ หญงิ ยกผา้ ซบั มมุ ปากแลว้ เอ่ยถามอย่าง

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๓๙ คาดคน้ั “ไปดูพเ่ี ทพต่อยมวยกบั ...หลวงบวรเจา้ ค่ะ” วา่ พลางเขยบิ เขา้ ไปใกล ้ เอ้อื มมอื ไปบบี นวดขาของท่านอย่างเอาใจ“พเ่ี ทพชนะเจา้ ค่ะ คุณแม่ หลวง บวรสะบกั สะบอมไปทงั้ ตวั เลยเจา้ ค่ะ” “เฮอ้ ! แมพ่ ลอยเอย๊ ! มผี ูห้ ญงิ ทไ่ี หนเขาไปมงุ ดูมวยร่วมกบั ผูช้ ายบา้ ง เหน็ มแี ต่เจา้ ละ่ หนา” คณุ หญงิ พรำ�่ บน่ ต่อไปอกี ยดื ยาว พลอยรุง้ ทำ� เป็นฟงั บา้ ง ไมฟ่ งั บา้ ง ทำ� เป็นหูทวนลมอยู่บอ่ ยครงั้ กระทงั่ ท่านเหน่ือยใจจงึ เลกิ บน่ ไปเอง เมอ่ื นนั้ หญงิ สาวกอ็ อดออ้ นท่านต่อไป “วนั น้ีคุณแม่จกั ใหบ้ ่าวไพร่ทำ� อะไรเจา้ คะ เดีย๋ วลูกจกั ไปคุมให ้ คุณแมก่ เ็ อนหลงั พกั อยู่ตรงน้ีแหละนะเจา้ คะ” “ดเี หมอื นกนั วนั น้ีแมร่ ูส้ กึ เหน่ือยจรงิ ” “ไม่สบายหรือเจา้ คะคุณแม่” นำ�้ เสยี งห่วงใยนน้ั ทำ� ใหผ้ ูเ้ ป็นแม่ย้มิ ปลอบใจ วางมอื ลงบนศีรษะลูกสาวแลว้ เอ่ยตอบ “เปล่าดอก แม่พลอย เหน่ือยกบั แม่เพ็ญกบั แม่ทบั ทิมเขานู่น พดู กระไรกม็ คิ ่อยจกั ฟงั เท่าไรนกั ” “ถา้ เจา้ คณุ พอ่ เป็นคนพดู ลูกวา่ คุณเพญ็ น่าจะรบั ฟงั นะเจา้ คะ” “แมม่ อิ ยากใหพ้ อ่ ของเจา้ หนกั อกหนกั ใจ แค่ขอ้ ราชการกค็ งทำ� ใหพ้ อ่ เจา้ ปวดหวั มากพออยู่แลว้ ” พลอยรุง้ รบั ฟงั ไมไ่ ดค้ ดั คา้ นเพราะเคารพการตดั สนิ ใจของท่าน “ส่วนเร่อื งพอ่ บวร หาใช่เร่อื งเลก็ ไม่ แมค่ งตอ้ งบอกใหร้ บั รู ้จกั ไดไ้ ป บอกกลา่ วใหท้ ่านเจา้ คุณพทิ กั ษต์ กั เตอื นลงโทษบตุ รชายเสยี บา้ ง แต่เจา้ ไม่ ตอ้ งห่วงไป แมส่ งั่ ใหพ้ วกบา่ วไพร่ทร่ี ูเ้ ร่อื งน้ีปิดปากสนิท มแิ พร่งพรายใหใ้ คร รูแ้ ลว้ หากเร่อื งน้ีแพร่งพรายออกไป แมจ่ กั สงั่ โบยพวกมนั สกั หา้ สบิ ท!ี ” เย็นวนั น้ันหลงั รบั ประทานอาหาร คุณหญิงล�ำดวนก็เล่าเร่ืองท่ี

๒๔๐ ♥ ศศิภา หลวงบวรฤทธิเดชกระทำ� การอนั อุกอาจต่อบุตรสาวอย่างสน้ั ๆ ไม่ไดล้ ง รายละเอยี ดมากนกั เพราะรูด้ วี า่ ยามสามเี กร้ยี วกราดโกรธาข้นึ มานน้ั น่ากลวั เพยี งใด และจรงิ ดงั คาด ทนั ทที ไ่ี ดร้ บั ฟงั เร่อื งราว ท่านเจา้ คุณกผ็ ดุ ลกุ ข้นึ ยนื ตะโกนเรยี กหาบ่าวดงั ลนั่ เรอื น ก่อนจะเดนิ ลงสน้ เทา้ หนกั ๆตรงไปยงั ท่านำ�้ โดยบอกกบั ภรรยาเพยี งวา่ “จกั ไปคยุ กบั ไอพ้ ทิ กั ษม์ นั ” ไอพ้ ทิ กั ษท์ ว่ี า่ คอื พระยาพทิ กั ษบ์ รริ กั ษ.์ ..พ่อของหลวงบวรฤทธเิ ดช คราวน้ีเร่อื งคงใหญ่โต หากจะรุนแรงถงึ ขน้ั ตดั ความเป็นเพอ่ื นหรอื ไม่ พลอย รงุ้ กย็ งั ไมร่ ูช้ ดั แต่ทพ่ี อจะเดาไดค้ อื ทางนูน้ คงไมไ่ ดต้ กั เตอื น หรอื ลงโทษอะไร บตุ รชายมากเท่าไร เพราะคงรกั ดงั่ หวั แกว้ หวั แหวน เน่ืองจากเป็นบตุ รชาย เพยี งคนเดยี วทจ่ี ะสบื สกลุ ต่อไป รุง่ เชา้ วนั ถดั มา พลอยรุง้ ถงึ ไดร้ ูว้ า่ สง่ิ ท่ตี นเองคดิ ไม่ไดผ้ ิดเพ้ยี นไป จากความเป็นจรงิ เลยแมแ้ ต่นิดเดยี ว เมอ่ื พระยาสุรศกั ด์เิ สนาประกาศกรา้ ว วา่ จะไมข่ อนบั เจา้ คณุ พทิ กั ษบ์ รริ กั ษเ์ ป็นเพอ่ื นอกี ต่อไป ดว้ ยเหตทุ ว่ี า่ ทางฝ่าย นนั้ ไมย่ อมเชอ่ื ท่าน หาวา่ ท่านใส่ความ “ไอบ้ วรมนั ทำ� ผดิ แต่มเิ คยไดส้ ำ� นกึ ยง่ิ พอ่ แมใ่ หท้ า้ ยดว้ ยแบบน้แี ลว้ กม็ แี ต่เหมิ เกรมิ คดิ วา่ ใหญ่ลน้ ฟ้าไปเท่านน้ั !” ท่านพรำ�่ บน่ อย่างคบั แคน้ รำ�่ ๆ อยากจะลากตวั หลวงบวรฤทธเิ ดช มาสงั่ สอนดว้ ยนำ�้ มอื ของตวั เอง หากยงั ดที ท่ี ่านรบั ฟงั ถอ้ ยคำ� ทเ่ี ปรยี บเสมอื น นำ�้ ใสเยน็ ของคุณหญงิ ลำ� ดวนบา้ ง “อย่าต่อความยาวสาวความยืดเลยค่ะ คุณพ่ี คนท่เี สยี หายมใิ ช่ ฝ่ายนนั้ หากเป็นแมพ่ ลอยของเราตะหาก” เพราะเหตุผลนนั้ โทสะท่ีรอ้ งรุ่มดงั่ ไฟผลาญในอกในใจพระยา สุรศกั ด์เิ สนาก็ค่อยเบาบางลง หากก็ยงั ไม่หายสนิทเสยี ทเี ดยี ว ก่อนเขา้ วงั

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๔๑ ท่านอดกำ� ชบั ภรรยาดว้ ยเสยี งข้งึ เคยี ดจรงิ จงั ไมไ่ ดว้ า่ “อย่าใหไ้ อบ้ วรมนั มาเหยยี บเรอื นเราไดเ้ทยี วหนา แมล่ ำ� ดวน” “มติ อ้ งหว่ งดอกค่ะ นอ้ งมมิ วี นั ตอ้ นรบั คนพรรคน์ น้ั อกี เป็นเดด็ ขาด!” พลอยรุง้ คดิ วา่ เร่อื งวุน่ วายเหลา่ น้ีจะจบลงเพยี งแค่นน้ั เธออยู่ส่วน เธอ หลวงบวรฤทธิเดชก็อยู่ส่วนเขา ไม่มีส่ิงใดตอ้ งมาเก่ียวขอ้ งกนั อีก หากเธอกล็ มื ไป...ลมื วา่ ยงั มคี นในบา้ นอยู่หน่ึงคนทม่ี ใี จพนั ผูกกบั เขาอยู่ ระหว่างทเ่ี ดนิ ทอดน่องดูบ่าวไพร่ตงั้ หนา้ ตงั้ ตาทำ� งานรอบเรือนนน้ั แมท่ บั ทมิ กป็ ราดเขา้ มาหา ดูจากหนา้ ตาบูดบ้งึ ไมส่ บอารมณน์ น้ั แลว้ เธอกร็ ู ้ แน่ชดั วา่ สง่ิ ทอ่ี กี ฝ่ายจะเอ้อื นเอ่ยคงไมแ่ คลว้ เร่อื งของผูช้ ายคนนน้ั “เร่อื งทบ่ี า่ วไพร่มนั พดู กนั เป็นความจรงิ ร”ึ พลอยรุง้ ไม่รูว้ ่าแม่ทบั ทิมไดย้ ินไดฟ้ งั มาจากใคร หากคุณหญิง ลำ� ดวนทราบบา่ วไพร่ในเรอื นคงไดถ้ กู โบยกนั หลงั ลายเป็นแน่ “ฉนั ไมอ่ ยากพดู เร่อื งน้ีแลว้ แมท่ บั ทมิ อยากคดิ อย่างไรกต็ ามแต่ใจ แมท่ บั ทมิ เถอะ” “เอะ๊ ! ฉนั ถามดๆี แทๆ้ ไฉนหลอ่ นจงึ ตอ้ งทำ� เลน่ ล้นิ ดว้ ยเลา่ ” คนถูกต่อว่าสูดลมหายใจลกึ ยาว รูส้ กึ รำ� คาญจนอยากจะจบบท สนทนาน้ีใหเ้รว็ ทส่ี ุด “ถา้ แม่ทบั ทมิ สงสยั นกั ก็ไปถามหลวงบวรของแม่ทบั ทมิ ดูแลว้ กนั และถา้ แมท่ บั ทมิ อยากเชอ่ื คำ� พดู ของเขา...” เธอเบอื นหนา้ มาสบดวงตาเกร้ยี ว กราดแลว้ ยกั ไหล่ “...กส็ ุดแลว้ แต่แมท่ บั ทมิ เพราะฉนั คงไปบงั คบั ใหเ้ชอ่ื ฉนั ไมไ่ ด”้ พูดจบก็รีบเดินข้ึนเรือน ขงั ตวั อยู่ในหอ้ งของตวั เองแทบทง้ั วนั ดว้ ยเกรงวา่ จะไดพ้ บหนา้ พดู คุยกบั แมท่ บั ทมิ ใหต้ อ้ งหงดุ หงดิ หวั ใจอกี เมอ่ื ตะวนั คลอ้ ยลงตำ�่ นางพดุ กป็ ราดเขา้ มารายงานสง่ิ ทท่ี ำ� ใหค้ วาม หมน่ มวั ในหวั ใจจางหายในพรบิ ตา “คุณหลวงมาเจา้ ค่ะ”

๒๔๒ ♥ ศศภิ า ไมต่ อ้ งสาธยายวา่ คุณหลวงคนไหน พลอยรุง้ กม็ นั่ ใจวา่ เขาคอื หลวง เทพไกรศร เพราะหากเป็นคุณหลวงอกี คนคงถกู ไลต่ ะเพดิ ตงั้ แต่เบนหวั เรอื เขา้ มาทท่ี ่านำ�้ แลว้ “ตอนน้ีคุยอยู่กบั คณุ ท่านทส่ี วนขา้ งเรอื นเจา้ ค่ะ” หญงิ สาวลกุ ข้นึ มาแต่งตวั เร็วร่ี ผดั หนา้ อย่างลวกๆ ขณะทป่ี ากอม่ิ เตม็ มไิ ดแ้ ต่งแตม้ สผี ้งึ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย ถงึ กระนน้ั สปี ากของเธอกย็ งั แดงระเร่อื น่ามอง ร่างบอบบางเดนิ แกมวง่ิ ลงเรอื นมา กเ็ หน็ คณุ หญงิ กำ� ลงั พดู คยุ ย้มิ แยม้ อยู่กบั เขา “พอ่ เทพเขามาขออนุญาตแมพ่ าเจา้ ไปตลาด” พลอยรงุ้ เบกิ ตากวา้ งเลก็ นอ้ ย เพราะความจรงิ แลว้ หลวงเทพไกรศร นดั จะพาเธอไปทบ่ี า้ นทา่ นเจา้ คณุ ภกั ดไี พศาลเพอ่ื เรยี นดาบเรยี นมวยต่างหาก แต่เมอ่ื มองสบดวงตาสดี ำ� สนิททบ่ี อกเธอกลายๆ วา่ อย่าไดพ้ ดู เร่อื งน้ี เธอก็ เขา้ ใจ “พลอยอยากไปหาซ้อื กำ� ไลสกั อนั เจา้ ค่ะคณุ แม่ อนั เก่าใชม้ านานแลว้ ไมเ่ คยไดซ้ ้อื ใหมเ่ ลย” “อย่างนนั้ ร”ึ ท่านยนื น่ิงเค้ยี วหมาก ครุ่นคดิ อยู่อดึ ใจ ก่อนพยกั หนา้ “ถา้ เช่นนน้ั กไ็ ปเถดิ เอานางพดุ ไปดว้ ย...แลว้ กอ็ ย่ากลบั คำ�่ นกั ” ประโยคนน้ั ท่านเบอื นสายตาไปมองหลวงเทพไกรศรดว้ ย ชายหนุ่ม กม้ ศีรษะรบั คำ� ยกมอื ไหวล้ าท่าน จากนนั้ จงึ เรยี กหานางพดุ แลว้ เดนิ เคยี งกนั ไปทท่ี ่านำ�้ ระหวา่ งนน้ั เขากระซบิ กระซาบบอกใหไ้ ดย้ นิ กนั เพยี งสองคน “พย่ี งั มอิ ยากใหค้ ณุ นา้ ทราบเรอ่ื งทเ่ี จา้ จกั ไปฝึกดาบฝึกมวย จงึ จำ� เป็นจกั ตอ้ งปดไปเสยี ก่อน แต่หากเจา้ ตกลงใจแน่วแน่วา่ จกั ฝึก พก่ี จ็ กั มา ขออนุญาตท่านให ้ ไปกบั พ่ี ท่านคงหมดห่วงกระมงั ...” ก่อนกา้ วลงเรอื เขากย็ งั พดู กระซบิ กระซาบต่อไป “แวะตลาดเสยี ก่อนเถดิ เผอ่ื เจา้ อยากไดก้ ำ� ไล” “ไมต่ อ้ งหรอกค่ะ พลอยจะบอกคณุ แมว่ า่ ไมม่ อี นั ไหนถกู ใจ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๔๓ หลวงเทพไกรศรไมข่ ดั ใจ เขาเพยี งแต่พยกั หนา้ รบั รูเ้ ท่านน้ั ก่อนจะ เอ่ยวา่ “ตอนขากลบั พจ่ี กั ใหน้ างพดุ กบั ไอม้ ง่ิ แยกไป สว่ นเจา้ นงั่ เรอื กลบั กบั พห่ี นา” มองสบตากนั เพยี งเส้ยี วขณะจติ เขาก็เอ่ยต่อดว้ ยนำ�้ เสยี งมนั่ คงวา่ “รบั รองวา่ พม่ี ไิ ดค้ ดิ มดิ มี ริ า้ ยกบั เจา้ ดอก พเ่ี อาหวั ของพเ่ี ป็นประกนั หากพท่ี ำ� ผดิ ต่อเจา้ พย่ี นิ ดใี หเ้จา้ เอาดาบมาบนั่ คอพไ่ี ดเ้ลย!” เรือนของเจา้ พระยาภกั ดีไพศาลมีบริเวณกวา้ งใหญ่จนพลอยรุง้ คดิ วา่ กวา่ จะเดนิ ไดท้ วั่ คงเหน่อื ยหอบยง่ิ นกั ตวั เรอื นฝาปะกนยกพ้นื ใตถ้ นุ สูง เหมอื นเรอื นทวั่ ไป หากทแ่ี ปลกตาคอื ทางสนามดา้ นขา้ งจดั สรรใหใ้ ชเ้ป็นพ้นื ท่ี สำ� หรบั ฝึกดาบฝึกมวย ยามน้ีมหี นุ่มฉกรรจร์ ่วมยส่ี บิ สามสบิ คนสวมเพยี ง กางเกง และเปลอื ยอก ตงั้ หนาตง้ั หนา้ ฝึกกนั อย่างขะมกั เขมน้ พลอยรุง้ มองดว้ ยใจเตน้ ระทกึ เพราะเพง่ิ ไดร้ ูจ้ กั และสมั ผสั ความ รูส้ กึ ฮกึ เหมิ ของชายชาตนิ กั รบสยามกใ็ นวนั น้ีเอง ถงึ แมต้ น้ กรุงรตั นโกสนิ ทร์ จะไมม่ ศี ึกประชดิ พระนครเลยสกั ครงั้ หากทหารกห็ าไดว้ า่ งเวน้ จากการศึกไม่ พวกเขายงั ฝึกซอ้ มดว้ ยความไมป่ ระมาท คงไมอ่ ยากใหป้ ระวตั ศิ าสตรซ์ ำ�้ รอย ดงั เช่นยามเสยี กรุงในครง้ั นน้ั ความวปิ โยคโศกศลั ยย์ งั ไมจ่ างหายไปจากใจของผูค้ นชาวสยาม แม ้ เวลาจะผ่านมาถงึ ส่สี บิ กว่าปีแลว้ ก็ตาม เร่ืองเล่าจากปู่ย่าตายายนำ� มาสู่รุ่น หลานเหลนโหลน และยงั ฝงั รากลกึ สูห่ วั ใจคนสยามไปอกี หลายชวั่ อายคุ น แม ้ กระทงั่ ในยุคสมยั ของเธอ ยามไดอ้ ่าน ไดเ้หน็ ภาพ อกี ทงั้ ไดด้ ูละครเก่ยี วกบั การศกึ และเสยี กรงุ นำ�้ ตาของเธอจะเออ่ ทน้ และหยาดหยดลงมาแทบทกุ ครง้ั ... น่ีขนาดเป็นคนรุ่นหลงั ยงั เจบ็ ปวดไดถ้ งึ เพยี งน้ี แลว้ เหลา่ บรรพบรุ ุษจะเจบ็ ปวดสาหสั สากรรจเ์ พยี งใดเลา่ พลอยรุง้ มองภาพตรงหนา้ ดว้ ยดวงตาพร่ามวั ไมอ่ าจกา้ วเทา้ เดนิ ต่อ ไป ยงั ยนื น่ิงงนั อยู่ราวรูปสลกั ต่อเมอ่ื ไดร้ บั สมั ผสั แผ่วเบาจากมอื ใหญ่ เธอ

๒๔๔ ♥ ศศิภา จงึ รูส้ กึ ตวั “เป็นกระไรไปรึ แมพ่ ลอย” หญงิ สาวกะพรบิ ตาขบั ไลค่ วามพร่ามวั แลว้ ส่งย้มิ ใหค้ นถาม “ไมเ่ ป็นไรค่ะ พเ่ี ทพ พลอยแค่กงั วลเกรงวา่ ทา่ นเจา้ คณุ จะไมอ่ นุญาต ใหพ้ ลอยไดเ้รยี น” ชายหนุ่มย้มิ ปลอบใจ เลอ่ื นมอื มาแตะขอ้ ศอกดนั เบาๆ เป็นเชงิ ให ้ เธอเดนิ เคยี งเขาไปยงั สนามฝึก “มติ อ้ งห่วงดอก ท่านเจา้ คุณมเิ คยกดี กนั้ สตรคี นใด ท่านถอื วา่ เมอ่ื ไดช้ ่อื วา่ เป็นคนสยาม มวิ า่ ชายหรอื หญงิ ย่อมตอ้ งมหี นา้ ทป่ี กป้องอรริ าชศตั รู เหมอื นกนั ทง้ั นน้ั ...ตรงกนั ขา้ มเสยี อกี หากมสี ตรคี นใดเขา้ มาขอฝึกกบั ท่าน ท่านจกั นิยมชมชอบนกั ...” หลวงเทพไกรศรหยุดเดนิ แลว้ พยกั พเยดิ ไปทาง หน่ึง พลอยรุง้ มองตามก็ไดเ้ หน็ วา่ มหี ญงิ สาวนุ่งโจงห่มตะแบงมานสองสาม คนกบั หญงิ วยั กลางคนแต่งตวั แบบเดยี วกนั อกี หน่งึ คนกำ� ลงั ฝึกดาบกบั เหลา่ ชายฉกรรจอ์ ยู่อย่างตงั้ อกตง้ั ใจ “นนั่ คุณหญงิ มาลี ภรรยาเอกของท่านเจา้ คุณ กบั แมป่ ระยงค์ และ แมก่ าระเกด...บตุ รสาวของท่านเจา้ คุณ ส่วนอกี หน่ึงคนคอื แมร่ ำ� พงึ มเี รอื น อยู่แถวน้ี เหน็ เขาฝึกดาบกนั ทกุ วท่ี กุ วนั จงึ อยากฝึกบา้ ง...” เขาหนั มามองเธอ ดวงตาอ่อนโยนแบบทพ่ี ลอยรุง้ คิดว่าคงทำ� ใหเ้ ธอตะเกียกตะกายข้นึ มาจาก หลมุ รกั ครง้ั น้ีไดย้ ากเสยี แลว้ “...เจา้ มติ อ้ งกงั วลไปดอก พเ่ี ชอ่ื วา่ ท่านเจา้ คณุ จกั ยนิ ดนี กั ทเ่ี จา้ อยากเขา้ ร่วมการฝึกดว้ ย” สง่ิ ทห่ี ลวงเทพไกรศรเอย่ กบั เธอเป็นความจรงิ ทกุ ประการ เจา้ พระยา ภกั ดไี พศาลนน้ั นยิ มชมชอบสตรใี จเดด็ และแขง็ แกร่งเฉกเช่นเดยี วกบั ภรรยา ของท่าน ดงั นนั้ เมอ่ื ไดร้ ูว้ า่ เธอมาขอฝึกดว้ ย ท่านจงึ ย้มิ รบั อย่างยนิ ดี แถมดู นิยมชมชอบเป็นนกั หนาเสยี อกี วนั นน้ั เธอไดพ้ บหนา้ ‘คุณหนูชวนชม’ ท่เี คยไดย้ นิ ไดฟ้ งั ว่าเป็นคู่ หมายของหลวงเทพไกรศร และขา่ วลอื ทว่ี า่ เขามาตดิ พนั ท่าทางของผูห้ ญงิ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๔๕ คนนน้ั เรยี กไดว้ า่ เป็นกลุ สตรที กุ กระเบยี ดน้วิ เรยี บรอ้ ยออ่ นหวาน จงึ ไมแ่ ปลก ทจ่ี ะเป็นทห่ี มายปองของหนุ่มๆ มากหนา้ หลายตา ผดิ กบั ผูเ้ป็นแมท่ ห่ี า้ วหาญ ราวกบั บรุ ุษ คุณหญงิ มาลเี ป็นคนใจดี และมกั มรี อยย้มิ ประดบั อยู่บนรมิ ฝีปาก เสมอ ผดิ กบั ดวงตาทก่ี รา้ วแกร่งบอกความเป็น ‘คนจรงิ ’ ไดอ้ ย่างน่าเลอ่ื มใส ท่านคงชน่ื ชมสตรที ก่ี ลา้ จบั ดาบ กลา้ ฝึกมวยมากนกั จงึ มอบความสนิทสนม ใหเ้ธอในเวลาอนั รวดเรว็ จากทต่ี อนแรกพลอยรุง้ รูส้ กึ วา่ ตนเองเป็นคนแปลก หนา้ เพยี งไมน่ าน คณุ หญงิ กลบั ทำ� ใหเ้ธอไมร่ ูส้ กึ แปลกแยกอกี ตรงกนั ขา้ ม เธอรูส้ กึ เป็นญาตสิ นิทมติ รสหายกบั พวกเขาเหลา่ นน้ั ดว้ ยซำ�้ ไป นอกจากคุณหญงิ มาลที แ่ี สนใจดแี ลว้ แมป่ ระยงคแ์ ละแมก่ าระเกด ก็ใจดไี ม่แพก้ นั ทนั ทที ท่ี งั้ สองเหน็ ว่าเธออยากเร่ิมฝึกดาบตงั้ แต่วนั น้ี ก็รีบ กลุ กี จุ อหาผา้ มาใหเ้ธอผลดั เปลย่ี น และหยบิ ยน่ื ไมตรใี หอ้ ย่างไมเ่ ก่ยี งงอน ก่อนพลอยรุง้ กลบั เรอื น เจา้ พระยาภกั ดไี พศาลยงั เอ่ยชกั ชวนใหเ้ธอ มาฝึกอกี ครง้ั พลอยรุง้ ยกมอื ไหวข้ อบคณุ อย่างปล้มื ปีติ และหมายมนั่ ปน้ั มอื วา่ ออกจากวงั คราใด เธอจะมาฝึกดาบฝึกมวยทน่ี ่ีทกุ วนั เมอ่ื มาถงึ ท่าเรอื หลวงเทพไกรศรกไ็ หวว้ านคนรูจ้ กั พาไอม้ ง่ิ กบั นาง พดุ นงั่ เรอื กลบั เรอื น ส่วนเขาพาพลอยรุง้ แยกมาอกี ทาง นางพดุ ทำ� ท่าอกึ ๆ อกั ๆหากสุดทา้ ยกไ็ มก่ ลา้ ขดั ใจ ลกึ ๆ ในใจแลว้ นางเชอ่ื มนั่ วา่ คณุ หลวงคนน้ี เป็นคนดแี ละเป็นสภุ าพบรุ ษุ มากพอ ถงึ กระนนั้ ความทเ่ี ล้ยี งแมพ่ ลอยมาตงั้ แต่ ออ้ นแต่ออกจงึ อดห่วงไมไ่ ด้ หลวงเทพไกรศรปราดเขา้ ไปพูดคุยอยู่ครู่ก่อนเดินกลบั มาหาเธอ ยามนน้ั ใบหนา้ ของนางพดุ ไมไ่ ดซ้ ดี เซยี วเหมอื นเก่า คงพอใจในถอ้ ยคำ� ของ เขาพอสมควร “พเ่ี ทพพดู อะไรกบั พพ่ี ดุ หรอื คะ” เม่ือเรือเบนออกจากท่า หญิงสาวก็เอ่ยถามดว้ ยความสงสยั หากเป็นสาวคนอ่ืนคงไม่มใี ครกลา้ ถามเพราะการละลาบละลว้ งนนั้ ถอื ว่า

๒๔๖ ♥ ศศภิ า เป็นการเสยี มารยาทอย่างมาก “บอกแค่วา่ พเ่ี อาเกยี รตเิ ป็นประกนั วา่ จกั มลิ ว่ งเกนิ เจา้ เป็นอนั ขาด” พลอยรุง้ ย้มิ ใหเ้ขา ไมซ่ กั อะไรอกี นอกจากกวาดสองตามองสองฝงั่ คลอง หญงิ สาวเคยผา่ นทน่ี ่มี าแลว้ แต่ยงั ไมแ่ น่ใจนกั วา่ คอื ทใ่ี ด กระทงั่ เหน็ แสงวบิ วบั ของอะไรบางอย่างผ่านหนา้ ไปสองสามครง้ั จงึ ฉีกย้มิ อย่างยนิ ดี “พเ่ี ทพจะพาพลอยมาดูหง่ิ หอ้ ยหรอื คะ” เขาไมต่ อบ เพยี งแต่ยกมมุ ปากข้นึ เลก็ นอ้ ย สองมอื กจ็ บั พายจว้ งลง นำ�้ พาเรอื ลอ่ งต่อไปสกั พกั จงึ รามอื ปลอ่ ยใหเ้รอื ลอยอยูเ่ หนอื นำ�้ ทไ่ี หลเออ่ื ยๆ อยู่เช่นนนั้ “พเ่ี หน็ วา่ เจา้ ชอบหง่ิ หอ้ ย เลยอยากพาเจา้ มาอกี สกั ครงั้ ” ตอนนนั้ หง่ิ หอ้ ยเปลง่ แสงกะพรบิ รอบกาย พลอยรุง้ จงึ กวาดตามอง อย่างช่นื ชอบ “พเ่ี ทพเคยพาสาวๆ มาทน่ี ่ีบอ่ ยละ่ ส”ิ “เจา้ เป็นคนแรก และเป็นคนเดยี ว” เป็นคำ� ตอบทส่ี ุม้ เสยี งเป็นทางการนกั แต่กลบั หวานลำ�้ ในหวั ใจของ คนฟงั พลอยรุง้ ละสายตาจากหง่ิ หอ้ ยมามองสบตาเขา แลว้ เอ่ยถามต่อวา่ “พเ่ี ทพไมเ่ คยสนใจสาวคนไหนจรงิ ๆ หรอื คะ คุณหนูชวนชมก็ไม่ เคยสนใจหรอื คะ” “มเิ คย” เธอเมม้ ปาก ขมวดค้วิ ครุ่นคดิ อยู่อดึ ใจ ก่อนจะโพลง่ ถามคำ� ถามท่ี อดั อน้ั ใจมาแสนนาน “พเ่ี ทพคดิ จะม.ี ..” พดู ไดแ้ ค่นน้ั กน็ ่งิ ไป ไมร่ ูว้ า่ เพราะไมก่ ลา้ พดู หรอื กลวั คำ� ตอบของเขากนั แน่ “ม?ี มกี ระไรเลา่ ไยเจา้ มพิ ดู ใหม้ นั จบ” คนถกู เร่งเรา้ สูดลมหายใจ เขา้ ปอด แลว้ โพลง่ ออกไปอกี ครง้ั

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๔๗ “เมยี เลก็ เมยี นอ้ ยน่ะค่ะ พเ่ี ทพคดิ อยากมไี หมคะ” ไม่รูอ้ ปุ าทานหรอื ไรทเ่ี ธอเหน็ รอยขบขนั เตน้ ระรกิ ในดวงตาของเขา ตามมาดว้ ยรอยย้มิ กวา้ งจนเหน็ ลกั ย้มิ ทรงเสน่ห์ “โธ่ พเ่ี ทพ! พลอยถามจรงิ จงั นะคะ” “พม่ี ไิ ดข้ ำ� เพยี งแต่มคิ ดิ วา่ จกั มสี ตรคี นใดกลา้ ถามเยย่ี งน้ีมาก่อน” คนตวั เลก็ เบกิ ตากวา้ ง ยกมอื กอดอก สะบดั หนา้ ไปทางอน่ื แบบท่ี เรยี กวา่ คอ้ น ก่อนยกั ไหล่ “กพ็ ลอยไมเ่ หมอื นคนอน่ื น่ีคะ” คราวน้ีคนตวั โตขยบั เขา้ มาใกล ้ เอ้อื มมอื จบั ปลายคางมนใหห้ นั มา สบตาเขา แลว้ เอ่ยชา้ ชดั วา่ “เจา้ รูฤ้ ๅไม่ พอ่ พม่ี แี มพ่ เ่ี พยี งคนเดยี ว” “รูส้ คิ ะ พลอยเองกช็ น่ื ชมท่านดว้ ย” สมยั น้ีมไี ม่ก่ีคนหรอกทจ่ี ะมภี รรยาเพยี งคนเดยี ว ส่วนใหญ่มเี มยี เลก็ เมยี นอ้ ยกนั ทงั้ นน้ั “พก่ี ็ช่นื ชมท่าน และอยากเป็นแบบท่านมาตลอด” เขาขยบั มอื เลก็ นอ้ ย ใหน้ ้ิวโป้งสามารถสมั ผสั พวงแกม้ นุ่มไดถ้ นดั ก่อนจะลูบไล ้ แผ่วเบา “พอ่ พบ่ี อกเสมอวา่ รกั ของท่านมไี วใ้ หส้ ตรเี พยี งนางเดยี ว...” ทา่ มกลางแสงหง่ิ หอ้ ยทร่ี ายลอ้ มรอบกาย ยงั ไมม่ แี สงใดสวา่ งไสวเทา่ ดวงตาสดี ำ� สนทิ ของเขาเลยแมแ้ ต่นอ้ ย...เป็นความสวา่ งทก่ี ระจ่างชดั ในหวั ใจ ของคนมองสบเป็นทส่ี ุด และเมอ่ื เขาเอ้อื นเอ่ยประโยคถดั มา หวั ใจของพลอย รุง้ กแ็ ทบจะตดิ ปีกบนิ ลอยละลอ่ งสู่ผนื ผา้ กำ� มะหยเ่ี บ้อื งบนอย่างฉุดไมอ่ ยู่ “...รกั ของพก่ี เ็ ช่นกนั ”

๑๔ เสยี งดาบฟาดฟันหนกั หน่วงดงั สะทอ้ นกอ้ งไปทวั่ ผืนป่ า ฝ่ นุ ตลบ อบอวลดงั่ ม่านสนี ำ�้ ตาลบดบงั ทศั นียภาพรอบดา้ น ต่อเมอ่ื มลี มพดั กระโชก แรงกระชากมา่ นนน้ั ใหห้ ลดุ ลอยหาย เธอจงึ ไดเ้หน็ ตวั เองในลกั ษณะอนั แปลก ตาไป จากผมยาวสยายเกอื บถงึ กลางหลงั กลบั สน้ั เพยี งแค่ตน้ คอ ใบหนา้ ของ แมพ่ ลอยทค่ี นุ้ เคยมาเกอื บสบิ ปีซดี เผอื ด ไรส้ เี ลอื ด ช่วงแขนทเ่ี คยเป็นสเี หลอื ง นวล บดั น้ีกะดำ� กะด่างดว้ ยรอยเลอื ดสแี ดงคลำ�้ ร่างบอบบางยนื เควง้ ควา้ ง ท่ามกลางร่างไรล้ มหายใจของเหลา่ บรุ ุษ เลอื ดท่วมอาบแดงฉานส่งกลน่ิ คาว คละคลงุ ้ ในชวั่ พรบิ ตาของความงนุ งงสงสยั เธอกเ็ หน็ ปลายคมดาบแทงทะลุ กลางหลงั เลอื ดกระเซน็ ซ่าน พรอ้ มกบั ความเจ็บปวดอย่างสาหสั สากรรจ์ ถาโถมเขา้ ใส่ราวกบั คลน่ื ยกั ษ์ พลอยรุง้ กรีดรอ้ ง ทะลง่ึ ตวั พรวดจากท่นี อน เหงอ่ื กาฬแตกพลกั่ ดวงตาเบกิ โพลงอย่างตระหนกตกใจ แมม่ ะลซิ ง่ึ ยา้ ยมานอนกบั เธอหลงั จากแมบ่ วั ออกจากวงั ไปมเี หยา้ มี เรอื นเปิดเปลอื กตาอย่างงวั เงยี ยนั กายลกุ ข้นึ นงั่ วางมอื ลงบนบา่ สนั่ สะทา้ น “เป็นกระไรไปแมพ่ ลอย รอ้ งเสยี ตกอกตกใจหมด ฝนั รา้ ยร”ึ พลอยรุง้ พยกั หนา้ กลนื นำ�้ ลายเหนียวๆ ลงคอ ก่อนตอบออกไป ดว้ ยเสยี งแผ่วโหย “เมอ่ื เยน็ ฉนั คงทานมากไปละ่ มงั ถงึ ไดฝ้ นั รา้ ยแบบน้ี ขอโทษทนี ะ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๔๙ แมม่ ะลนิ อนต่อเถอะจะ้ ” อกี ฝ่ายกวาดตามองใบหนา้ ของแมพ่ ลอยในความมดื ชวั่ ครู่ แลว้ ลม้ ตวั ลงนอนตามเดมิ โดยไมซ่ กั ถามอะไรอกี พลอยรุง้ เองนงั่ ชนั เขา่ อยู่เช่นนน้ั นานพอดู กวา่ จะเอนกายลงนอนบา้ ง ความฝนั เมอ่ื ครู่ค่อนขา้ งรางเลอื น เมอ่ื สะดุง้ ต่นื หญงิ สาวกจ็ ำ� แทบ ไมไ่ ดแ้ ลว้ วา่ ฝนั เหน็ สง่ิ ใด ทวา่ ความเจบ็ ปวดจากความฝนั นนั้ ยงั คงคงั่ คา้ งอยู่ ในความรูส้ กึ ...เจบ็ เจยี นตาย เฉกเช่นตอนทว่ี ญิ ญาณของเธอกำ� ลงั จะออกจาก ร่างแมพ่ ลอยไมผ่ ดิ เพ้ยี น! พลอยรุง้ นอนขมวดค้วิ ทบทวนความฝนั ของตนเอง หากมนั ดำ� มดื จนมองไมเ่ หน็ สง่ิ ใด แมเ้มอ่ื ยามรุ่งสาง เจา้ ตวั กย็ งั ไมอ่ าจหาคำ� ตอบไดว้ า่ เมอ่ื คนื ฝนั ถงึ เร่อื งใดกนั แน่ สองสามวนั ถดั มาพลอยรุง้ ก็ลมื ความฝนั นน้ั จนหมดส้นิ เพราะมวั แต่กงั วลกบั การแต่งงานทก่ี ำ� ลงั จะมาถงึ หญงิ สาวมาอยู่วงั ไดเ้พยี งสองเดอื น คณุ หญงิ ลำ� ดวนกม็ ากราบทูลขอเสดจ็ พาเธอออกจากวงั เพอ่ื ไปมเี หยา้ มเี รอื น เสดจ็ แยม้ สรวลยนิ ดแี ละใหค้ ำ� อวยพรยดื ยาว ไม่แพห้ ม่อมเฟ่ืองเลยแมแ้ ต่ นอ้ ย รายหลงั นนั้ ถงึ กบั นำ�้ หูนำ�้ ตาไหล ท่าทางคงทง้ั ปล้มื ใจและใจหายทเ่ี ธอ จะไมไ่ ดอ้ ยู่รบั ใชแ้ ลว้ ‘เจรญิ ๆ เถดิ แมพ่ ลอย’ พลอยรุง้ ยกมอื ไหว ้ โผเขา้ กอดท่านแนบแน่นก่อนจากมา นำ�้ ตาร้นื อยา่ งหา้ มไมอ่ ยู่ ก่อนจะเดนิ ออกจากประตู เธอหนั หลงั ไปมองเขตพระราชฐาน ชนั้ ในน่งิ นานเพอ่ื ประทบั ทกุ เรอ่ื งราว ทกุ ความทรงจำ� ไวใ้ นหวั ใจ และคงจะยงั ยนื อยู่เช่นนน้ั ถา้ คณุ หญงิ ลำ� ดวนไมร่ อ้ งเรยี กเสยี ก่อน หญงิ สาวระบายลมหายใจบางเบา ยกมอื ไหวโ้ ขลนเฝ้าประตู แลว้ รบี สาวเทา้ ตามท่าน ระหวา่ งนงั่ เรอื กลบั เรอื น พลอยรุง้ มคี วามกงั วลสารพดั หน่ึงคอื เร่อื งทไ่ี มอ่ าจเดาไดว้ า่ ตนเองจะ ‘หลดุ ’ ออกจากร่างน้ีเมอ่ื ไร

๒๕๐ ♥ ศศภิ า สอง...จนแลว้ จนรอดเธอก็ยงั ไม่ไดบ้ อกความจริงกบั หลวงเทพ ไกรศรวา่ เธอไมใ่ ช่แมพ่ ลอย สาม...ภาพนมิ ติ ทต่ี ลาดวนั นน้ั เธอยงั จำ� ไดต้ ดิ ตา จนกระทงั่ วนั น้ี มนั ทำ� ใหเ้ธอหวนั่ เกรงอยู่ลกึ ๆ วา่ อกี ไมช่ า้ ไมน่ านหลวงเทพ ไกรศรอาจตอ้ งส้นิ ชพี ในสนามรบ และเร่ืองสุดทา้ ย...เป็นเร่ืองสำ� คญั ท่เี ธอไม่อาจปริปากบอกใครได้ เพราะหากพดู ไปเธอคงถกู จบั ไปประหารเสยี ทนั ทโี ดยไมต่ อ้ งเสยี เวลาสบื สวน ใดๆ อกี ไมก่ ่เี ดอื น ผนื แผ่นดนิ สยามจะเจง่ิ นองไปดว้ ยนำ�้ ตา...เป็นนำ�้ ตาแห่ง ความวปิ โยคของเหลา่ พสกนิกรซง่ึ ไม่อาจหาสง่ิ ใดมาเปรยี บปานไดแ้ มเ้พยี ง เศษเส้ยี ว! เมอ่ื ถงึ เวลานน้ั พม่าก็จะยกทพั เขา้ มารุกรานหวั เมอื งทางใตข้ อง สยาม ศึกครง้ั น้พี ลอยรงุ้ จำ� ไดค้ ร่าวๆ หากกม็ ากพอทจ่ี ะรูว้ า่ เป้าหมายของการ ศึกครง้ั น้ีอยู่ทใ่ี ด เธอคดิ มาตลอดวา่ อยากช่วยใหช้ าวสยามไมต่ อ้ งเสยี เลอื ด เสยี เน้ือมากนกั แต่...จะหาทางช่วยไดอ้ ย่างไร ใหพ้ ูดไปตามความจรงิ คงไม่มใี ครเช่อื ดไี ม่ดเี ธอจะถกู ตราหนา้ ว่า เป็นคนวปิ ลาสไปก็เท่านนั้ อกี ทงั้ ยงั นำ� ความเสอ่ื มเสยี มาใหท้ ่านเจา้ คุณและ คุณหญงิ อกี ดว้ ย เมอ่ื เรอื เบนหวั มาเทยี บทา่ นำ�้ พลอยรุง้ กป็ ดั ความคดิ อนั แสนวนุ่ วาย ออกไป ปลอบใจตวั เองวา่ ...ค่อยๆ คดิ ไป เดยี๋ วกจ็ ะพบทางออกเอง ระหวา่ งกา้ วข้นึ จากเรอื เสยี งตะโกนโหวกเหวกแหลมแสบแกว้ หูกด็ งั มาจากเรอื นหลงั เลก็ คุณหญงิ หนั มามองสบตา แลว้ พยกั หนา้ ใหเ้ธอรบี เดนิ ตาม ตรงหนา้ เรือนหลงั เลก็ นน้ั เอง พลอยรุง้ เหน็ แม่ทบั ทมิ นงั่ ทา้ วแขน กบั พ้นื กม้ หนา้ งดุ ไมน่ ำ� พากบั ฝ่ามอื นบั สบิ ทส่ี ะบดั ใสห่ ลงั ไหลข่ องตนเองเลย แมแ้ ต่นอ้ ย ราวกบั เธอเป็นเพยี งรูปหนิ สลกั ไมร่ ูส้ กึ รูส้ าใดๆ ต่อความเจบ็ ปวด เหลา่ นน้ั