ฤๅพรหมอธิษฐาน

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๔๐๑ คนเป็นหลานรบั ยาไปถอื ไวอ้ ย่างงงๆ กระนน้ั กท็ ำ� ตามคำ� พดู ของเขา โดยไมร่ รี อ “ทายาอกี รอบ นวดอกี หน่อย กค็ งหายเนอะพพ่ี ลอยเนอะ” พลอยรงุ้ พมึ พำ� เหน็ ดว้ ยพรอ้ มกบั พยกั หนา้ หงกึ หงกั เมอ่ื เงยหนา้ ข้นึ มาอกี ที กพ็ บวา่ พนั โทภามจอ้ งมองมาอยู่ก่อนแลว้ ท่าทางเขาเหมอื นมเี ร่อื งจะ พดู กบั เธอมากมายแต่คงรอเวลาใหอ้ ยู่กนั ตามลำ� พงั สองต่อสองก่อนกระมงั วนั น้ีเขมจริ าลม้ เลกิ แพลนทจ่ี ะพาพลอยรุง้ ไปเทย่ี วชมท่งุ ทานตะวนั แลว้ บอกใหห้ ญงิ สาวพกั อยูแ่ ต่ในบา้ นรอใหห้ ายจรงิ เสยี ก่อน พร่งุ น้จี งึ ค่อยไป “เอาง้ดี กี วา่ วนั น้ีพพ่ี ลอยนงั่ ซอ้ นทา้ ยเขมชมไร่แลว้ กนั ” “จะดหี รอื ตวั พห่ี นกั นะ เดยี๋ วเขมขไ่ี มไ่ หว รถลม้ ข้นึ มา เจบ็ ตวั อกี คนละ่ แย่เลย ใหพ้ น่ี งั่ เลน่ อยู่ทบ่ี า้ นกไ็ ด้ ไวพ้ รุ่งน้ีค่อยเทย่ี ว” “โธ่ เขมชวนพพ่ี ลอยมาเทย่ี วทง้ั ที จะปลอ่ ยใหน้ งั่ อยู่ทบ่ี า้ นคนเดยี ว ไดย้ งั ไง” ยงั ไมท่ นั ทเ่ี ขมจริ าจะเอ่ยวา่ อย่างไร พนั โทภามกเ็ สนอตวั ทนั ที “คุณพลอยนงั่ ซอ้ นทา้ ยผมกไ็ ด้ ผมแขง็ แรง รบั รองไมท่ ำ� รถลม้ แน่” “หอื ? อาภามจะยอมเป็นสารถใี หพ้ พ่ี ลอยนงั่ ซอ้ น?” “อ้อื ทำ� ไม แกมปี ญั หาอะไร” “ใครจะกลา้ มปี ญั หากบั อาภามละ่ คะ เขมแค่ไมค่ ดิ วา่ อาภามจะใจดี กบั พพ่ี ลอยขนาดน้ี” คนถกู แซวย้มิ นอ้ ยๆ ไมแ่ กต้ วั อะไรทง้ั นนั้ วง่ิ ข้นึ ไปชนั้ บนแลว้ กลบั ลงมาพรอ้ มกบั กระเป๋าสะพายขา้ งสดี ำ� และหมวกสองใบ ใบหน่ึงย่นื ใหเ้ ธอ ส่วนอกี ใบสวมใส่ศีรษะตนเอง “รบี ไปเถอะ ใกลเ้ทย่ี งแดดรอ้ น” จากนน้ั จงึ หนั มาบอกพลอยรุง้ ดว้ ย เสยี งอ่อนโยนแบบทท่ี งั้ กนธี เขตตะวนั และเขมจริ าถงึ กบั เหลยี วมาสบตากนั อย่างไมไ่ ดน้ ดั หมาย “คุณพลอยรออยู่น่ีก่อนนะครบั เดยี๋ วผมมารบั ” พดู จบก็กา้ วฉบั ๆ

๔๐๒ ♥ ศศภิ า ออกจากบา้ นไป คนอน่ื ๆ กพ็ ากนั ไปเอาจกั รยานของตนเองเช่นกนั พลอยรุง้ นงั่ รออยู่ในหอ้ งเพยี งอดึ ใจ พนั โทภามกก็ ลบั มาพรอ้ มรอย ย้มิ “ไปกนั หนูพลอย ผมจะนำ� เทย่ี วเอง” วา่ พลางฉวยหมวกจากมอื ของเธอ วางลงบนศีรษะทยุ สวย “สวมหมวกไวจ้ ะไดไ้ มร่ อ้ น” มอื ใหญ่ค่อยสมั ผสั เสน้ ผมยาวตรงไลล่ งมาจนถงึ ปลายผม “เป็นครง้ั แรกทผ่ี มไดจ้ บั ผมคุณจรงิ ๆ ทกุ ทผี มจบั ไดแ้ ค่ในฝนั ” เขาประคองปลายผมของเธอไวใ้ นอุง้ มือ แสดงออกชดั เจนว่า ทะนุถนอมมากเพยี งใด “น่ิมมาก แถมยงั ...” เมอ่ื ชายหนุ่มกม้ ลงจรดปลายจมกู ลงบนนนั้ สเี ลอื ดพลนั ซ่านข้นึ มาใตผ้ วิ ละเอยี ดของพลอยรุง้ “...หอมกวา่ ทผ่ี มคดิ อกี ” “อาภาม...” หญงิ สาวเรยี กเสยี งแผ่ว เมอ่ื เขาหนั มาสบตา เธอจงึ ถาม ดว้ ยเสยี งขบขนั เลก็ ๆ วา่ “จบี สาวแบบน้ีบอ่ ยไหมคะ” พนั โทภามหวั เราะในลำ� คอ ปลอ่ ยผมของเธอแลว้ ยกมอื จบั ปีกหมวก ของตนเอง “ไมเ่ คย หนูพลอยคนแรก” “จรงิ ?” คนถูกถามผงกศีรษะ เอ่ยต่อว่า “ทุกอย่างมนั ออกมาจากตรงน้ี” ตบเบาๆ ลงบนอกขา้ งซา้ ยประกอบคำ� พดู ของตนเอง ก่อนจะตดั บท “ไปเถอะ เดยี๋ วจะรอ้ นกวา่ น้ี” เขาไมย่ อมใหเ้ธอเดนิ แต่อมุ้ เธอแนบอก...เป็นครง้ั แรกของวนั หญงิ สาวแอบนบั ในใจ ตอนนน้ั ทง้ั กนธี เขตตะวนั และเขมจริ าข้นึ ควบจกั รยานรออยู่ก่อน แลว้ พอเหน็ พนั โทภามอมุ้ พลอยรงุ้ ออกมา ต่างคนต่างหนั มามองหนา้ กนั แลว้ แอบย้มิ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๔๐๓ “เขมขล่ี ว่ งหนา้ ไปก่อนนะ อาภามรบี ตามมาเรว็ ๆ นา้ ” แลว้ เจา้ ตวั กห็ นั ไปพยกั พเยดิ กบั ผูเ้ป็นอาและพช่ี าย ทง้ั สามเหมอื น จะเขา้ ใจกนั ดจี งึ ขล่ี ว่ งหนา้ ไปก่อน เวลานน้ั พลอยรุง้ เพง่ิ จะข้นึ ไปนงั่ ซอ้ นทา้ ย ทางดา้ นหลงั “เกาะดๆี นะหนูพลอย” หญงิ สาวจบั เส้อื ของเขาเพอ่ื เป็นหลกั ยดึ แต่ชายหนุ่มไมพ่ อใจ ดงึ มอื เธอใหร้ ดั รอบเอวเขาแทน “กอดแน่นๆ แบบน้ีดกี วา่ ” จากนน้ั เขากเ็ อ้ยี วตวั มามองเธอ กระซบิ บอกวา่ “ผมมเี ร่อื งอยากคุยกบั หนูพลอยเยอะเลย ไวค้ ่อยหาทเ่ี งยี บๆ คยุ กนั นะ” เมอ่ื จกั รยานเคลอ่ื นตวั ออก พลอยรุง้ ก็ซบใบหนา้ ลงบนแผ่นหลงั กวา้ ง ซมึ ซบั ความอบอ่นุ อนั เคยคุน้ อย่างเป็นสุข พนั โทภามพาพลอยรุง้ ลดั เลาะตามเขตหวงหา้ มท่ีไม่ใหบ้ ุคคล ภายนอกเขา้ พ้นื ทห่ี ลายไร่ ตรงไปยงั อาคารไมซ้ ง่ึ เป็นโรงงานผลติ ผลติ ภณั ฑ์ จากองนุ่ หลายชนิด คนงานหลายสบิ คนกำ� ลงั ตง้ั หนา้ ตงั้ ตาทำ� งานกนั อย่าง ขะมกั เขมน้ เธอไดช้ ิมน�ำ้ องุ่นเขม้ ขน้ รสชาติดีจนอยากซ้ือไปฝากยายมกุ นา้ เพชร แมน่ ่ิมสกั สบิ ขวด หนำ� ซำ�้ ยงั คดิ จะส่งไปใหพ้ อ่ ของตนเองทเ่ี ชยี งใหม่ เสยี ดว้ ย นอกจากนำ�้ องนุ่ แลว้ ยงั มคี กุ ก้กี บั ชสี พายองนุ่ หนา้ ตาน่ารบั ประทาน อกี ดว้ ย หลงั จากชมโรงงานผลติ ขนมเรยี บรอ้ ยแลว้ กนธีก็พาไปชมโรงบ่ม ไวนซ์ ง่ึ อยู่ไมห่ ่างกนั นกั ส่วนหนา้ เป็นทต่ี งั้ ของสำ� นกั งาน เลยไปดา้ นในเป็น หอ้ งบ่มควบคุมอุณหภูมิ ซ่งึ มถี งั ไมโ้ อก๊ วางเรียงรายกนั อยู่เกือบเต็มหอ้ ง ถดั ไปคือหอ้ งบรรจขุ วด มรี ะบบบรรจกุ ่งึ อตั โนมตั ทิ ท่ี ำ� งานไดร้ วดเร็วทนั ใจ หอ้ งเกบ็ สตอ็ กสนิ คา้ ควบคมุ อณุ หภมู อิ ยู่ขา้ งๆ กนั สว่ นสุดทา้ ยทเ่ี ธอเพยี งแค่ เดนิ ผ่านคอื โกดงั เกบ็ ของ ระหวา่ งนนั้ เจา้ ของไร่กใ็ หค้ วามรูเ้ ร่อื งการทำ� ไวนไ์ ป

๔๐๔ ♥ ศศิภา ดว้ ย พลอยรุง้ ไดร้ ูว้ า่ ไวนท์ ด่ี ตี อ้ งผลติ จากผลองนุ่ ชนั้ เลศิ ทต่ี อ้ งเอาใจใสต่ งั้ แต่ การคดั พนั ธุ์ การปลูกเล้ยี ง รวมถงึ เร่อื งของสภาพอากาศในปีนนั้ ๆ ดว้ ย กนธี ยงั เลา่ ต่อไปดว้ ยวา่ “การทำ� ไวนจ์ ะทำ� ไดแ้ ค่ปีละครงั้ ครบั และถงึ แมจ้ ะใชอ้ งนุ่ สายพนั ธุ์ เดยี วกนั รสชาตขิ ององนุ่ กจ็ ะออกมาไมเ่ หมอื นกนั ” ระหวา่ งนนั้ พนั โทภามซง่ึ คอยประคองพลอยรงุ้ อยูด่ ูทา่ จะเบอ่ื มากจงึ กระแอมกระไออยู่บอ่ ยครงั้ จนพช่ี ายชกั สหี นา้ เลก็ นอ้ ย “อะไรตดิ คอวะ” “เปลา๊ ” คนถกู ถามยกั ไหล่ “แค่ในน้ีมนั อดึ อดั ” “อดึ อดั กอ็ อกไปรอขา้ งนอกสวิ ะ” “ก็...” นายทหารหนุ่มพูดแค่นนั้ ก็น่ิงไปยงั ไม่ยอมขยบั ไปไหน คงทอดมองคนขา้ งกายอยู่เช่นนนั้ เอง “ขอบคุณสำ� หรบั ขอ้ มลู นะคะอาธี พลอยขอออกไปชมไร่อกี รอบนะ คะ” “ตามสบายจะ้ ” เมอ่ื สมใจแลว้ ใบหนา้ เคร่งเครยี ดของพนั โทภามกผ็ อ่ นคลายข้นึ ค้วิ เขม้ ซง่ึ ขมวดอยู่ก่อนหนา้ น้ีคลายออกวางตวั เรยี วสวยเหมอื นเดมิ เมอ่ื เดนิ มาถงึ จกั รยานซง่ึ วางองิ ไวต้ รงหนา้ สำ� นกั งานแลว้ พลอยรุง้ กถ็ ามอย่างตรงไปตรงมา “อาภามมเี ร่อื งจะพดู กบั พลอยใช่ไหมคะ” คำ� ตอบรบั คอื รอยย้มิ กวา้ ง ตามมาดว้ ยประโยคทท่ี ำ� ใหค้ นฟงั ใจเตน้ แรง “หนูพลอยรูใ้ จผมจงั ” เอ่ยพรอ้ มกบั จบั หมวกสวมลงบนศีรษะของเธอ “ไปครบั ผมมอี ะไรบางอย่างจะใหค้ ุณดู” พนั โทภามขจ่ี กั รยานไปตามทางลาดยางจนเกอื บสุดเขตรว้ั ทางดา้ น ตะวนั ตก จงึ เล้ยี วซา้ ยตรงไปยงั ศาลาไมท้ รงกลมตง้ั ตดิ รมิ รวั้ มเี ถากหุ ลาบ เล้อื ยพนั อยู่บนหลงั คาช่วยใหศ้ าลานนั้ ดูดขี ้นึ มาบา้ ง ขา้ งๆ กนั นนั้ เป็นพมุ่ ไม ้

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๔๐๕ ประดบั สองสามตน้ ทอ่ี ยู่ตดิ กนั คอื ตน้ นางแยม้ นบั สบิ ตน้ มตี น้ ทอ่ี อกดอกอยู่ ประมาณสามตน้ กระนน้ั กลน่ิ หอมของมนั กฟ็ ้งุ กระจาย โชยมาแตะจมกู ชวน ใหค้ วามคิดของเธอลอยกลบั ไปสู่อดตี ...เมอ่ื ครง้ั ท่ใี ครคนหน่ึงทดั ดอกนาง แยม้ บนใบหูของเธอ พรอ้ มกบั กม้ หนา้ ลงมาสูดกลน่ิ หอมกรุ่น และกระซบิ บอกวา่ ‘หอมจรงิ ’ ทง้ั ถอ้ ยคำ� ทงั้ แววตาบอกชดั วา่ ความหอมมใิ ช่แค่ดอกไม ้ แต่รวมถงึ กลน่ิ กายของเธอดว้ ย พลอยรุง้ ยนื มองดอกนางแยม้ อยู่นาน มารูส้ กึ ตวั ก็ตอนพนั โทภาม วางมอื บนตน้ แขนของเธอ “คดิ อะไรอยู่หนูพลอย” หญงิ สาวกะพรบิ ตาเพยี งครง้ั ภาพความทรงจำ� กส็ ลายไปกบั สายลม “ขอโทษค่ะ เมอ่ื ก้อี าภามถามอะไรพลอยรเึ ปลา่ คะ” คนตวั โตทเ่ี พง่ิ ย้มิ แยม้ เมอ่ื ครู่กลบั มาเคร่งเครยี ดอกี ครงั้ สายตาของ เขาบอกชดั วา่ กำ� ลงั โกรธ...คงโกรธทเ่ี ธอไมฟ่ งั เขาพดู กระมงั “ขอโทษจรงิ ๆ ค่ะอาภาม ถามใหมส่ คิ ะ” ผูพ้ นั หนุ่มระบายลมหายใจยาว ค่อยๆ ประคองเธอเขา้ มานงั่ ภายใน ศาลา ดงึ กระเป๋าสะพายออกทางศีรษะวางลงบนโตะ๊ กลม ทรุดกายลงนงั่ อกี ฟากฝงั่ หน่งึ ยกสองแขนวางบนโตะ๊ แลว้ เรม่ิ จอ้ งเธอเขมง็ พลอยรงุ้ รูส้ กึ เหมอื น ตวั เองเป็นนกั โทษทก่ี ำ� ลงั ถกู สอบสวนอย่างไรอย่างนนั้ “ผมอยากรู.้..” เขาเรม่ิ ดว้ ยสุม้ เสยี งเป็นทางการ “...คณุ เคยฝนั ถงึ ผม เหมอื นทผ่ี มฝนั ถงึ คุณไหม” “ถา้ ถามวา่ ฝนั ไหม...ไมค่ ่ะ” สหี นา้ คนฟงั บ้งึ ตงึ ยง่ิ กวา่ เก่า ดวงตาดำ� จดั เขม้ ข้นึ และวาวโรจนด์ ว้ ย ความไมพ่ อใจ “แต่ถา้ ถามวา่ คดิ ถงึ ไหม...” เธอเวน้ ระยะเพอ่ื ดูปฏกิ ริ ยิ าของเขา เหน็

๔๐๖ ♥ ศศภิ า เขาเลกิ ค้วิ และแทบจะกลน้ั ใจฟงั จงึ เอ่ยต่อไปดว้ ยนำ�้ เสยี งแผ่วหวาน “พลอย คดิ ถงึ มาก” “คดิ ถงึ ผม?” “ค่ะ คดิ ถงึ อาภาม...คดิ ถงึ พเ่ี ทพ” “พเ่ี ทพ?” “ผูช้ ายโบราณทอ่ี าภามเหน็ ในความฝนั ไงคะ นนั่ ละคะ...พเ่ี ทพของ พลอย” แลว้ พลอยรุง้ กเ็ ร่มิ เลา่ เร่อื งราวทกุ อย่างใหเ้ขาฟงั นบั ตงั้ แต่จบั ไดว้ า่ กอ้ งภพลกั ลอบมคี วามสมั พนั ธก์ บั ผูห้ ญงิ คนอน่ื เรอ่ื งอบุ ตั เิ หตทุ ท่ี ำ� ใหเ้ธอสลบ ไปเป็นปี รวมถงึ เร่อื งทเ่ี ธอไปเขา้ ร่างของแมพ่ ลอย เดก็ สาววยั แปดขวบและ ไดใ้ ชช้ วี ติ อยู่ทน่ี นั่ เกอื บสบิ ปีดว้ ยกนั “ชะตาชวี ติ ของพลอยส้นิ สดุ ลงหลงั จากฆ่าทหารพมา่ คนนน้ั ตาย พระ พรหมคงส่งพลอยไปช่วยพเ่ี ทพ เมอ่ื หนา้ ทข่ี องพลอยเสรจ็ ส้นิ แลว้ ท่านกส็ ่ง พลอยกลบั เขา้ ร่างเดมิ ” พลอยรุง้ มองสบดวงตาคมกรบิ ทเ่ี บกิ กวา้ งเลก็ นอ้ ยแลว้ ย้มิ “อาภามไมเ่ ชอ่ื ใช่ไหมคะ” “มนั ...เชอ่ื ยาก แต่...ผมเชอ่ื เพราะผมเองกผ็ ่านเหตกุ ารณอ์ ะไรต่อมิ อะไรทอ่ี ธบิ ายไมไ่ ดเ้ หมอื นกนั อย่างเร่อื งความฝนั ของผม มนั คงไมไ่ ดเ้ ป็น เร่อื งบงั เอญิ ทผ่ี มตอ้ งฝนั เหน็ หนูพลอยทกุ วนั หรอก จรงิ ไหม” เขาเอ่ยพลาง ลว้ งเขา้ ไปในกระเป๋า หยิบถงุ ซิปลอ็ กใบหน่ึงข้นึ มา ในนนั้ มสี มดุ เก่าครำ�่ กระดาษเหลอื งกะดำ� กะด่างและดูเปราะบางจนเธอเกรงวา่ เพยี งแค่พลกิ เปิด มนั กจ็ ะขาดวน่ิ อย่างงา่ ยดาย “ตอนทผ่ี มเอาสมดุ โนต้ ของคณุ ไปตากเมอ่ื วาน บงั เอญิ ลมพดั เขา้ มา ในหอ้ งแลว้ เปิดไปหนา้ ทค่ี ณุ เขยี นกลอนไว”้ คราวน้ีพนั โทภามหยบิ สมดุ โนต้ ของเธอทเ่ี ขาอาสาเอาไปทำ� ใหแ้ หง้ และยงั ไมไ่ ดค้ นื ออกมา หนา้ ตาของสมดุ ดู ยบั ย่นราวกบั เป็นคนละเลม่ กบั ก่อนหนา้ น้ี

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๔๐๗ “ผมไมไ่ ดต้ ง้ั ใจอ่านนะครบั ผมเพยี งแค่มองผ่านๆ แต่บรรทดั แรก ของกลอนบทน้ตี รงึ สายตาผมใหต้ อ้ งอ่านบรรทดั ต่อๆ ไป” ชายหนุ่มพลกิ เปิด หนา้ ทม่ี กี ลอนบทนนั้ อยู่ ก่อนจะเร่มิ อ่านใหฟ้ งั อย่างชา้ ชดั “พรากจากครวญ ครำ�่ สุดอาลยั พรากจากกนั ไกลสุดปลายฟ้า...” พลอยรุง้ เองจำ� กลอนบทน้ีไดแ้ มน่ เธอจงึ เอ่ยผสานเสยี งไปดว้ ยกนั “พรากจากเน่ินนานเหลอื คณา พรากจากจำ� ลานิรนั ดร” เมอ่ื พนั โทภามเงยหนา้ ข้นึ มา ความสงสยั และความประหลาดใจก็ ฉายชดั บนใบหนา้ ของเขา “คณุ เป็นคนแต่ง?” “ค่ะ กลอนบทน้ีพลอยเขยี นข้นึ มาเอง” ใบหนา้ ของเขายง่ิ ฉงน เมอ่ื ยามกม้ หนา้ พลกิ หาอะไรบางอยา่ งในสมดุ เก่าครำ�่ เธอเหน็ ความต่นื ตระหนกอย่างชดั เจน “แลว้ ทำ� ไม...” ในทส่ี ุดเมอ่ื หาเจอ เขากส็ ่งสมดุ เลม่ นน้ั ใหเ้ธอ “ถงึ มี กลอนของคณุ ในสมดุ ของคณุ ย่าผม” พลอยรุง้ หยบิ มนั มาดูแลว้ ขมวดค้วิ ทกุ ตวั อกั ษรบอกชดั วา่ ตรงตาม กลอนทเ่ี ธอแต่ง หากกลอนบทน้ีเธอไมไ่ ดเ้ขยี นดว้ ยตวั เอง หญงิ สาวไลเ่ ปิด ไปอกี สบิ หนา้ ก็ไม่พบเร่อื งราวทเ่ี ธอเขยี นบอกความจรงิ กบั หลวงเทพไกรศร เลย ละมา้ ยขอ้ ความนนั้ หลน่ หายไปตามรายทาง หรอื ไมก่ เ็ ลอื นหายไปตง้ั แต่ วนั ทเ่ี ธอส้นิ ใจ! “อาภามไดส้ มดุ เลม่ น้ีมาจากไหนคะ” “เจอในหอ้ งหนงั สอื ของคณุ ยา่ ผม เหน็ ทา่ นบอกวา่ คณุ ยา่ ของทา่ นคดั ลอกมาจากสมุดเล่มอ่ืนอีกทีนึง ส่วนใหญ่สมุดเล่มนนั้ จะเป็นประวตั ิ บรรพบรุ ุษของผม จะมกี ็แค่กลอนบทน้ีทจ่ี ู่ๆ ก็โผลข่ ้นึ มากลางเลม่ ไม่ได้ สมั พนั ธก์ บั เน้ือหาอน่ื ๆ เลย” พลอยรุง้ ใจเตน้ รบี กม้ หนา้ เปิดหาประวตั ขิ องหลวงเทพไกรศรทนั ที “คณุ หาอะไร”

๔๐๘ ♥ ศศิภา “หาประวตั ขิ องพเ่ี ทพค่ะ” ส้นิ เสยี งนน้ั พนั โทภามก็ทำ� ในสง่ิ ทเ่ี ธอคาดไมถ่ งึ เขาตะปบมอื วาง ทบั บนสมดุ เลม่ นนั้ มอื เขาใหญ่จนบดบงั ตวั อกั ษรทกุ ตวั จนหมดส้นิ “อาภาม! ทำ� อะไรคะ” “ผมไมใ่ หห้ า” พลอยรุง้ อา้ ปากคา้ ง มองเขาอย่างไมเ่ ขา้ ใจ “อา้ ว? ทำ� ไมละ่ คะ” “คณุ บอกวา่ ผมคอื พเ่ี ทพของคณุ ในเมอ่ื ผมอยูต่ รงหนา้ คณุ แลว้ คณุ จะไปหาประวตั ขิ องเขาใหเ้สยี เวลาทำ� ไม” “แต่...พลอยอยากรู”้ พนั โทภามสา่ ยหนา้ ลกุ พรวดพราดข้นึ มาแลว้ กา้ วมายนื ประชดิ เพยี ง พรบิ ตาตวั เธอกล็ อยเขา้ สู่ออ้ มกอดของเขาอกี แลว้ “ไมว่ า่ พเ่ี ทพของคณุ ในอดตี จะเป็นยงั ไง แต่ตอนน้พี เ่ี ทพคนนน้ั กม็ า ยนื อยู่ตรงหนา้ คณุ แลว้ คณุ กค็ วรจะสนใจผม มากกวา่ อย่างอน่ื ” “อาภามเอาแต่ใจ” “ผมไมเ่ คยเอาแต่ใจ” ออ้ มแขนรดั รงึ รอบเอวบาง กอดกระชบั แต่ก็ ไมแ่ น่นจนเกนิ ไป “จะยกเวน้ กค็ งเร่อื งน้ี คงเป็นเพราะ...ผมรกั คณุ ” เป็นคำ� บอกรกั ท่ีกลนั่ ออกมาจากใจชายชาติทหาร ตรงประเด็น ไมอ่ อ้ มคอ้ ม และจรงิ ใจอย่างทส่ี ุด “ผมไมอ่ ยากใหค้ ณุ สนใจคนอน่ื มากกวา่ ผม” มองสบดวงตาหวานระยบั ของเขาแลว้ เธอแทบหลอมละลาย “หนูพลอยรกั ใครมากกวา่ กนั พเ่ี ทพหรอื อาภาม?” “รกั ทงั้ สองคนค่ะ เพราะพเ่ี ทพกค็ อื อาภาม อาภามกค็ อื พเ่ี ทพ” “ไม่ ผมไมย่ อมใหค้ ุณรกั ผมเท่ากบั ผูช้ ายคนนนั้ ” พนั โทภามชกั ทำ� เกเรราวกบั เดก็ ๆ พลอยรุง้ อดขนั ก่งึ หมนั่ ไสไ้ มไ่ ด้ “ผมไม่สนว่าชาตกิ ่อนคุณรกั ผมมากแค่ไหน แต่ชาตนิ ้ีผมจะทำ� ให ้

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๔๐๙ คุณรกั ผมมากกวา่ เดมิ !” หญงิ สาวย้มิ ใหก้ บั ถอ้ ยคำ� นนั้ อย่างขบขนั เลก็ ๆ อดแซวคนตรงหนา้ ไมไ่ ดว้ า่ “อาภามขา ขนาดตวั เองกย็ งั หงึ หรอื คะ?” คนตวั โตวางมอื ทง้ั สองบนแกม้ นวลแลว้ ประคองใบหนา้ เธอไวอ้ ย่าง ทะนุถนอม สองตาของเขายามสานสบมองมานนั้ เตม็ ไปดว้ ยความเดด็ เดยี ว คงมนั่ ไมแ่ พพ้ เ่ี ทพในชาตกิ ่อน จะมที เ่ี ปลย่ี นไปกค็ อื คำ� พดู ทเ่ี ปิดเผย จรงิ ใจ ตรงไปตรงมาและชดั เจนจนทำ� ใหเ้ธอหนา้ รอ้ นผ่าวมาแลว้ นบั ครงั้ ไมถ่ ว้ น “ผมขอตอบตามตรงนะหนูพลอย...ผมหงึ !” พลอยรุง้ หวั เราะคกิ อย่างมคี วามสุข ใจทเ่ี คยเหย่ี วแฟบมาเป็นเดอื น พองฟูคบั อกกว็ นั น้ี “หวั ใจของพลอยเป็นของอาภามเสมอ เป็นของอาภามคนเดยี ว... พอใจไหมคะ” คนหนา้ ตาบูดบ้งึ เมอ่ื ครู่ ค่อยๆ คลย่ี ้มิ ก่อนจะวางมอื ทาบลงบนมอื เลก็ “ขอบคุณพระพรหมทท่ี ำ� ใหเ้ราไดม้ าพบกนั อกี ครงั้ ” พนั โทภามค่อยจรดรมิ ฝีปากลงบนหนา้ ผากเกล้ยี งเกลา ประทบั รอย จมุ พติ แผ่วเบา “ขอบคุณคำ� อธษิ ฐานทท่ี ำ� ใหพ้ ลอยจำ� อาภามได”้ พลอยรุง้ กระซบิ เบาๆ ยามเมอ่ื เขายงั ประทบั จูบ ต่อเมอ่ื เขาขยบั รมิ ฝีปากออก เธอจงึ กลน้ั ใจเขย่งปลายเทา้ เพอ่ื จมุ พติ ปลายคางสากๆ ของเขา “แทนคำ� ขอบคณุ ทอ่ี าภามจำ� พลอยได”้ พนั โทหนุ่มทท่ี ำ� ท่าทางมนั่ อกมนั่ ใจไม่เคยแสดงความขวยเขนิ ออก มาแมส้ กั ครง้ั ถงึ กบั ชะงกั ไป หากเพยี งพรบิ ตาเขากท็ ำ� ทา่ ทางอย่างหน่งึ ทท่ี ำ� ให ้ พลอยรุง้ แทบจะโผเขา้ ไปกอดเขาอย่างลมื ตวั หญิงสาวมองจอ้ งผูช้ ายตวั โตท่กี ำ� ลงั ยกมอื ถูจมูกดว้ ยดวงตาเป็น

๔๑๐ ♥ ศศภิ า ประกาย เธอจำ� ภาพน้ีได.้..ภาพของหลวงเทพไกรศรทก่ี ำ� ลงั เขนิ อายซอ้ นทบั กบั อาภามตรงหนา้ ไมน่ กึ เลยวา่ แมก้ าลเวลาผนั ผ่าน เขากย็ งั เป็นเขา แมน้ ิสยั บางอย่าง จะเปลย่ี นไป แต่ลกึ ๆ แลว้ ส่วนหน่ึงในตวั เขาก็ยงั คงเป็นพเ่ี ทพของเธออยู่ นนั่ เอง “หนูพลอย...” เมอ่ื พนั โทภามลดมอื ลงวางขา้ งลำ� ตวั เขาก็เรยี กช่อื เธอดว้ ยสุม้ เสยี งอ่อนโยน “คะ?” “เราจะไมจ่ ากกนั ไปไหนอกี แลว้ ใช่ไหม” “ค่ะ เราจะไมจ่ ากกนั อกี แลว้ ” ส้นิ เสยี งนน้ั เขากก็ ม้ หนา้ ลงมาฝากฝงั รอยจบู บนแกม้ ของเธอแนบแน่นประหน่งึ เป็นสญั ญา...นบั จากน้เี ขากบั เธอจะ ขอครองคู่กนั ทกุ ชาตไิ ป

บทสดุ ท้าย พลอยรุง้ กม้ มองสมดุ โนต้ ในมือ จอ้ งมองภาพวาดดินสอตรงหนา้ ดว้ ยความงนุ งงสบั สน เพยี งสองรอ้ ยปีผา่ นพน้ พ้นื ทท่ี งั้ หมดทเ่ี ธอเคยใชช้ วี ติ อยูเ่ กอื บสบิ ปีกเ็ ปลย่ี นไปราวกบั พลกิ ฝ่ามอื คลองสายเลก็ ทเ่ี ธอเคยนงั่ เรอื ผา่ น บดั น้ีแปรเปลย่ี นเป็นถนน บา้ นเรอื น และตกึ ใหญ่นอ้ ยไปเสยี แลว้ ร่างเลก็ ยนื ควา้ งอยูร่ มิ ทางเดนิ เทา้ มองซา้ ยทขี วาทอี ยา่ งไมร่ ูว้ า่ จะเดนิ ไปทางไหนจงึ จะถงึ จดุ หมายปลายทางทต่ี อ้ งการ เหงอ่ื เมด็ เลก็ ไหลซมึ มาตาม ไรผม หากก่อนท่มี นั จะหยาดหยดลงมาตามลำ� คอระหง ใครคนหน่ึงก็ใช้ ผา้ เชด็ หนา้ บรรจงซบั ใหอ้ ย่างอ่อนโยน “พกั ดม่ื นำ�้ ก่อนดไี หม เดนิ วนมาสองสามรอบแลว้ ” สุม้ เสยี งห่วงใยของคนรกั ทำ� ใหเ้ ธอพยกั หนา้ เดนิ ตามเขาเขา้ ไปใน รา้ นกาแฟท่ีตง้ั ห่างออกไปประมาณสองช่วงตึก เพียงเปิดประตูเขา้ มา ลมจากเครอ่ื งปรบั อากาศกโ็ ชยมาปะทะใบหนา้ ช่วยใหส้ มองปลอดโปร่งข้นึ มา เลก็ นอ้ ย ทง้ั สองเลอื กนงั่ รมิ กระจก สงั่ เอสเปรสโซสองแกว้ พรอ้ มกบั เคก้ หน่ึงช้นิ พนั โทภามผูซ้ ง่ึ ทำ� ผลงานช้นิ โบแดงดว้ ยการลอ้ มจบั กมุ ผูค้ า้ ยาบา้ ราย ใหญ่ไดเ้ มอ่ื สามวนั ก่อนจงึ มโี อกาสกลบั มาเย่ยี มบา้ นหน่ึงอาทติ ย์ พอครบ

๔๑๒ ♥ ศศภิ า กำ� หนดกต็ อ้ งรบี ข้นึ เชยี งรายไปออกลาดตระเวนต่อทนั ทตี ามประสาคนบา้ งาน ความทม่ี เี วลาพบหนา้ คนรกั ค่อนขา้ งนอ้ ย ชายหนุ่มจงึ เป็นกงั วลวา่ สกั วนั พลอยรุง้ จะเปลย่ี นใจไปรกั คนอน่ื ‘พลอยเบอ่ื ไหมทต่ี อ้ งเป็นแฟนผม’ ‘ไมเ่ บอ่ื ค่ะ’ ‘แน่ใจนะ?’ ‘อาภามกลวั อะไร? กลวั พลอยไปรกั คนอน่ื หรอื คะ?’เมอ่ื เหน็ คนรกั พยกั หนา้ พลอยรุง้ จงึ วางมอื ลงบนมอื เขา มอบความมนั่ ใจและอ่นุ ใจดว้ ยคำ� พดู หนกั แน่น ‘พลอยไมม่ วี นั เปลย่ี นใจไปรกั ใคร หวั ใจของพลอยมใี หค้ นคนเดยี ว เท่านนั้ ...อาภามกร็ ูด้ วี า่ หวั ใจพลอยเป็นของใคร’ พนั โทภามระบายย้มิ ในหนา้ รงั้ ตวั เธอเขา้ มากอด วางปลายคางลง บนศีรษะทยุ สวย ชวั่ อดึ ใจจงึ เอ่ยถาม ‘หนูพลอยกลวั ไหม’ ‘กลวั อะไรคะ’ ‘กลวั ทจ่ี ะตอ้ งแต่งงานกบั ทหาร’ พลอยรงุ้ น่งิ งนั ไปเลก็ นอ้ ย เมอ่ื เงยหนา้ มองเขา ดวงตาคู่สวยกม็ นี ำ�้ ตา เคลอื บอยู่บางเบา ‘กลวั ค่ะ...แต่...’ เธอย้มิ ใหเ้ขา ความสุขเฉิดฉายผ่านมา่ นนำ�้ ตานนั้ ‘พลอยภมู ใิ จมาก’ ‘ถา้ ผมเกิดเป็นอะไร...’ พลอยรุง้ รีบแตะปลายน้ิวลงบนริมฝีปาก ของเขา ‘อย่าค่ะ...อย่าพดู อะไรเป็นลางแบบนน้ั ’ ‘ผมไม่ไดพ้ ูดเป็นลาง พลอยก็รูว้ ่างานของผมเส่ยี งอนั ตรายแทบ ทกุ วนั บางทถี า้ โชครา้ ยจรงิ ๆ กค็ ง...’ คนในออ้ มกอดพลนั สะทา้ นข้นึ มา นำ�้ ตาทเ่ี ออ่ คลอหยาดหยดในทนั ที

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๔๑๓ ‘พลอยคงทนไมไ่ ด’้ ‘ถา้ พลอยเลอื กได้ พลอยจะยงั แต่งงานกบั ผมไหม’ หญงิ สาวซกุ ซบใบหนา้ กบั อกเขา โอบแขนรอบเรอื นกายสูงใหญ่ และ ตอบดว้ ยนำ�้ เสยี งเดด็ เดย่ี ว ‘แต่งค่ะ ความสขุ ของพลอยคอื การไดอ้ ยูก่ บั อาภาม ไมว่ า่ จะเกดิ อะไร ข้นึ ในวนั ขา้ งหนา้ พลอยกพ็ รอ้ มจะยอมรบั ขอแค่เราใชเ้วลาร่วมกนั ใหค้ มุ้ ค่าท่ี สุดกพ็ อ’ ความคดิ ของพนั โทภามสะดดุ ลงเพยี งแค่นน้ั เมอ่ื แวว่ เสยี งใสๆ ของ พลอยรุง้ “เหน่ือยไหมคะ ลงจากเขามาไม่ทนั ไดพ้ กั ก็ตอ้ งมาตะลอนๆ กบั พลอย” “ไมเ่ หน่ือยเลย ทกุ วนั ทม่ี หี นูพลอยอยู่ดว้ ยคอื ความสุข” “ปากหวานอกี แลว้ นะคะ” “พลอยกร็ ูว้ า่ ผมไมไ่ ดป้ ากหวาน แค่มนั ออกมาจากใจ” ยินแลว้ พลอยรุง้ ก็ตอ้ งหวั เราะร่วน มองคนรกั ดว้ ยดวงตาเป็น ประกายและเป่ียมสุข ต่อเมอ่ื หนั ไปมองเบ้อื งนอก ความสงสยั อยากรูอ้ ยาก เหน็ จงึ เขา้ มาแทนท่ี “จริงๆ ก็ผ่านมาตง้ั สองรอ้ ยปีแลว้ คงไม่มอี ะไรหลงเหลอื อยู่แลว้ มง้ั คะ” “กอ็ ย่างทผ่ี มบอก คณุ ทวดผมขายทไ่ี ปตง้ั แต่ไดร้ บั มรดก ป่านน้ีคง เปลย่ี นมอื ไปไมร่ ูก้ ่คี นต่อก่คี นแลว้ ผมเองกไ็ มเ่ คยมาแถวน้ดี ว้ ย เลยไมร่ ูว้ า่ ท่ี ผนื นน้ั อยู่ตรงไหนกนั แน่” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั รู ้ ตกั ขนมเคก้ ช้นิ หน่ึงเขา้ ปากแลว้ ระบายลม หายใจยาว “ถา้ อย่างนนั้ ก็ช่างเถอะ ถงึ ยงั ไงอดีตมนั ก็ผ่านไปแลว้ สนใจแต่ ปจั จบุ นั ดกี วา่ ใช่ไหมคะ”

๔๑๔ ♥ ศศิภา เพราะคำ� ถามนน้ั ทำ� ใหเ้ธอไดเ้หน็ ลกั ย้มิ ตรงขา้ งแกม้ ของเขา “จรงิ ครบั ปจั จบุ นั ของพลอยคือผม พลอยก็ควรสนใจแต่ผมนะ” คนทก่ี ำ� ลงั ดม่ื กาแฟแทบจะสำ� ลกั หญงิ สาวรบี ใชก้ ระดาษทชิ ชูปิดปากตวั เอง แลว้ ไอแค่กๆ ส่วนนายทหารหนุ่มกลบั เลกิ ค้วิ ขา้ งหน่ึง หวั เราะเบาในลำ� คอ “หรอื ไมจ่ รงิ ?” “จรงิ ค่ะ จรงิ ทส่ี ุด!” พลอยรุง้ อดค่อนขอดเลก็ ๆ อย่างหมนั่ ไสไ้ มไ่ ด้ วา่ “นอกจากจะเป็นปจั จบุ นั ของพลอยแลว้ อาภามยงั เป็นอนาคตของพลอย ดว้ ย!” คนตวั โตยกมอื ถกู จมกู ดว้ ยท่วงท่าทท่ี ำ� ใหเ้ธอเอยี งคอมองอย่างช่นื ชอบ “แน่ะ! อาภามเขนิ อกี แลว้ !” “ตง้ั แต่เกิดมา ผมยงั ไม่เคยเขินเลย เพ่ิงจะเขินเป็นก็ตอนเจอ หนูพลอยน่ีแหละ” ทงั้ สองมองสบตากนั แลว้ พน่ เสยี งหวั เราะออกมาอย่างเป็นสุข หา้ ปี ผ่านไป... พลอยรุง้ รามอื จากการปน้ั กลบี แป้งสมี ว่ งในมอื ทนั ทที ไ่ี ดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ หนกั ๆ เดนิ ข้นึ มาบนบา้ น พรอ้ มกบั เสยี งพูดคุยกะหนุงกะหนิงระหว่าง พอ่ ลูก เมอ่ื เงยหนา้ กเ็ หน็ ใบหนา้ กลมป้อมเปรอะเป้ือนดนิ โคลนเป็นหยอ่ มโผล่ ออกมาทางประตูหอ้ งครวั ตามมาดว้ ยรอยย้มิ สดใสทแ่ี ทบจะเหน็ ฟนั ทกุ ซเ่ี ลย กระมงั “วา่ ยงั ไง ไปเลน่ ซนทไ่ี หนมาละ่ ทง้ั พอ่ ทงั้ ลูกเลย” “ป้องไมไ่ ดเ้ลน่ ซนนะคา้ บ” วา่ พลางคลานเขา้ มากอดคนเป็นแมอ่ ย่าง ออดออ้ น องิ แอบแนบซบใบหนา้ กบั ตน้ แขนของเธอ “เมอ่ื ไรคงุ แมจ่ ามนี อ้ งให ้ ป้องคา้ บ” “เราอยากมนี อ้ งจรงิ น่ะหรอื ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๔๑๕ “อยากมคี า้ บ” “ถา้ แมม่ จี รงิ ๆ แลว้ จะอจิ ฉานอ้ งไหม ฮ?ึ ” ร่างเลก็ ส่ายหนา้ จนผมกระจาย ดวงตากลมใสแจว๋ บรสิ ุทธ์จิ อ้ งเขมง็ มองผูเ้ป็นแมอ่ ย่างไมเ่ ขา้ ใจ “ทำ� ไมป้องจะตอ้ งอจิ ฉาละ่ คา้ บ คงุ พอ่ เคยสอนวา่ ความอจิ ฉาเป็นสง่ิ ไมด่ ี ป้องไมอ่ จิ ฉาคา้ บ” พลอยรงุ้ ย้มิ ใหก้ บั คำ� พดู ของลูกชาย อมุ้ เจา้ ตวั เลก็ ข้นึ มาแนบอก จรด ปลายจมกู บนแกม้ เป้ือนๆ นนั้ เสยี หน่ึงทพี รอ้ มกบั บอก “ออกไปรอแม่ขา้ งนอกก่อนนะครบั เดีย๋ วแม่ทำ� ขนมเสร็จแลว้ เราไปอาบนำ�้ กนั ” ลูกชายรบั คำ� อยา่ งวา่ งา่ ย ไมน่ านเธอกไ็ ดย้ นิ เสยี งหวั เราะของปกป้อง ผสานกบั เสยี งหวั เราะของพอ่ ดงั แวว่ มาจากหอ้ งรบั แขก เมอ่ื พลอยรงุ้ ปนั้ ขนมเรยี บรอ้ ยจงึ นำ� ไปวางในถงั สำ� หรบั น่งึ ประมาณ หา้ นาทกี ็ไดข้ นมช่อม่วงหนา้ ตาน่ารบั ประทานวางเรียงรายอยู่บนจานพรอ้ ม เสริ ฟ์ ยงั ไมท่ นั ทเ่ี ธอจะถอื ออกไป สามกี ช็ ะโงกศีรษะผา่ นประตูเขา้ มาแลว้ รอ้ ง ทกั “มอี ะไรใหผ้ มช่วยไหม หนูพลอย” “ช่วยตกั แกงใหห้ น่อยสคิ ะ แกงเลยี งของชอบของอาภามน่ะค่ะ” พนั โทภามสาวเทา้ เขา้ มาประชดิ สวมกอดภรรยาไวอ้ ย่างแสนรกั “ขอบคุณจะ้ ” ใหร้ างวลั ดว้ ยการจบุ๊ แกม้ ทช่ี ้นื เหงอ่ื ของเธอเสยี หน่งึ ที “อาภามขา ตวั พลอยเหมน็ ” “เหมน็ ทไ่ี หน หอมจะตาย หอมไมเ่ คยเปลย่ี น” คนทก่ี ำ� ลงั จะตกั ขา้ วใส่จานแทบจะหลอมละลายไปเสยี เดยี๋ วนนั้ “ปากหวานตลอดเลยนะคะ” “ผมพูดความจริงน่ีนา” ว่าพลางหอมแกม้ ของเธออกี สองสามครงั้ “ไมม่ ใี ครตวั หอมเท่าหนูพลอยอกี แลว้ ”

๔๑๖ ♥ ศศภิ า เขาคงจะหอมเธออยู่เช่นนน้ั อกี สกั รอ้ ยครงั้ ถา้ ไมเ่ พราะปกป้องโผล่ เขา้ มาเสยี ก่อน “คุงพอ่ คงุ แมท่ ำ� อะไรคา้ บ” คนเป็นพอ่ รบี ปลอ่ ยมอื จากเอวบางทนั ที ก่อนจะโผเขา้ ไปอมุ้ เจา้ ตวั นอ้ ยข้นึ มาหอมฟอดใหญ่ “พอ่ กำ� ลงั หอมคุณแมเ่ หมอื นทห่ี อมป้องน่ีไง” พลอยรุง้ หนั ไปมองแลว้ กย็ ้มิ อย่างมคี วามสุขเหมอื นทกุ ๆ วนั รบั ประทานอาหารเสรจ็ อาบน้�ำ แต่งตวั สง่ ลูกเขา้ นอนเรยี บรอ้ ย เธอจงึ มานงั่ ทโ่ี ตะ๊ รมิ หนา้ ต่างในหอ้ งนอน เปิดโนต้ บกุ๊ ทำ� งานของตนเองทนั ที นบั จากนิยายเร่อื งแรก ‘ฤๅพรหมอธษิ ฐาน’ ทเ่ี ธอเขยี นข้นึ เมอ่ื สห่ี า้ ปี ก่อน นามปากกา ‘พลอยรุง้ ’ ก็โด่งดงั กลายเป็นทน่ี ิยมข้นึ มาทนั ที นกั อ่าน หลายทา่ นถงึ กบั ออ้ นวอนรอ้ งขอใหเ้ธอเขยี นเรอ่ื งราวของหลวงเทพไกรศรหลงั จากทแ่ี มพ่ ลอยเสยี ชวี ติ แต่พลอยรุง้ กย็ งั ไมไ่ ดล้ งมอื เขยี น เน่อื งเพราะเธอยงั หาประวตั ขิ องเขาไมไ่ ดแ้ มจ้ ะคน้ จากสมดุ บนั ทกึ ประวตั บิ รรพบรุ ุษของผูเ้ป็น สามแี ลว้ ก็ตาม สรุปแลว้ เร่ืองราวของหลวงเทพไกรศรจึงตอ้ งเป็นไปตาม จนิ ตนาการของแต่ละคนเท่านนั้ หญงิ สาวนงั่ พมิ พง์ านอยู่ครู่เดยี ว สามกี ็เขา้ มายนื ซอ้ นทางดา้ นหลงั กม้ ตวั ลงวางสองมอื เทา้ บนพนกั เกา้ อ้ี ปลายจมกู แนบชดิ เคลยี คลออยูบ่ นพวง แกม้ นุ่ม “หนูพลอยลำ� บากไหมทต่ี อ้ งมาอยู่บา้ นพกั โทรมๆ แบบน้ี” “ไม่ลำ� บากเลยค่ะ” เธอวางมอื จากงานตรงหนา้ แลว้ เงยหนา้ มอง สบตาเขา “แต่ถงึ จะลำ� บาก พลอยกท็ นได”้ ชายหนุ่มไลห้ ลงั มอื ลงบนแกม้ ของเธอเช่นทเ่ี คยทำ� อยู่เป็นประจำ� “เป็นเมยี นายทหารอยา่ งผม คงไมส่ บายเหมอื นคณุ นายคนอน่ื ๆ นะ” “ไมใ่ ช่ปญั หาสำ� หรบั พลอยเลย พลอยอยู่ทไ่ี หนกไ็ ด้ขอแค่มอี า ภาม

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๔๑๗ อยู่ดว้ ย” เจา้ ตวั ย้มิ กวา้ ง เขย่งตวั จบุ๊ ปลายคางทม่ี หี นวดเคราประปรายของ สามหี น่ึงที “...พลอยรกั อาภาม” พนั โทภามมอบรางวลั ของคำ� บอกรกั ดว้ ยการประทบั จมุ พติ ลงบนรมิ ฝีปากบาง ดม่ื ดำ�่ กบั รสชาตแิ สนหวานอย่างไมร่ ูเ้ บอ่ื ไมว่ า่ จะผ่านไปก่เี ดอื น ก่ีปี เป็นรอ้ ยปี หรอื อกี ก่ีชาติ หวั ใจของเขาก็จะยงั คงมนั่ อยู่กบั เธอไม่มวี นั เปลย่ี นแปลง ขอบคณุ คำ� อธิษฐานทที่ ำ� ใหเ้ราจดจำ� กนั ได้ ขอบคณุ โชคชะตาทใี่ หเ้ราไดค้ รองคู่ และขอบคณุ พระพรหมทที่ ำ� ใหเ้ราสอง...ไดพ้ บกนั

บา้ นเช่าหลงั หน่ึงนำ� พาหลอ่ นใหพ้ บกบั เขา ‘หลวงเดชาอกั ษร’ ผูซ้ ง่ึ กลา่ วหาว่า หลอ่ นเป็นสตรวี ปิ ลาสในคราวแรกทไ่ี ดพ้ บกนั อกี ทง้ั ยงั บอกว่าหลอ่ นหนา้ ตา เหมอื นเจา้ สาวของเขาทห่ี ายตวั ไปเมอ่ื สามปีก่อน! โชคชะตากำ� ลงั กลนั่ แกลง้ หลอ่ นหรอื ไร จงึ ทำ� ใหห้ ลอ่ นขา้ มผ่านกาลเวลา มาโผล่ บนเรอื นของคุณหลวงผูน้ ้ี และจำ� ตอ้ งปลอมตวั เป็น ‘แม่วาด’ เจา้ สาวทห่ี ายตวั ไปของเขาอกี ดว้ ย!