ฤๅพรหมอธิษฐาน

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๕๑ “แมเ่ พญ็ หยุดก่อน! ไฉนจงึ ตอ้ งตบตแี มท่ บั ทมิ ถงึ เพยี งน้ี” คุณหญงิ ลำ� ดวนเอ่ยเสยี งเขม้ ปราดเขาไปหาแม่ทบั ทมิ พรอ้ มกบั ประคองใหล้ กุ ข้นึ ยนื “ไยมพิ ดู กนั ดๆี เลา่ ” “เฮอะ! จกั ใหฉ้ นั พดู ดไี ดอ้ ย่างไร” คุณเพญ็ ตอบเสยี งสะบดั หยุด หายใจหอบอดึ ใจหน่ึงจงึ เอ่ยต่อวา่ “นงั ทบั ทมิ มนั ทำ� งามหนา้ นกั !” หากข้นึ คำ� ว่านงั เช่นน้ี...เร่ืองราวความขดั แยง้ คงใหญ่โตพอดู คุณ หญงิ กวาดตามามองสำ� รวจแมท่ บั ทมิ ทบ่ี ดั น้ีทำ� ท่าทางเหมอื นลูกนกหลงทาง หนา้ ตาเปรอะเป้ือนดว้ ยหยาดนำ�้ ตาแหง้ เกรอะกรงั เน้ือตวั สนั่ สะทา้ นราวกบั หวาดกลวั ในสง่ิ ใด “เกดิ กระไรข้นึ เลา่ ใหฉ้ นั ฟงั ไดไ้ หมแมท่ บั ทมิ ” แมท่ บั ทมิ ยงั คงปิดปากเงยี บ สว่ นคณุ เพญ็ กไ็ ดแ้ ต่ทำ� เสยี งฮดึ ฮดั เหน็ ดงั นน้ั คณุ หญงิ จงึ เรยี กทง้ั สองใหข้ ้นึ ไปคยุ กนั บนเรอื นเลก็ ไลบ่ า่ วไพร่ลงเรอื น ไปจนหมด จากนนั้ ท่านจงึ ถามดว้ ยความเป็นมติ ร “ถงึ แมเ้ ราจกั มถิ ูกกนั สกั เท่าไรนกั หากก็รูจ้ กั กนั มานานนมแลว้ หากแมเ่ พญ็ กบั แมท่ บั ทมิ มปี ญั หาหนกั อกกโ็ ปรดบอกฉนั เถดิ หากฉนั ช่วยได้ ฉนั กจ็ กั ช่วย” ตอนนนั้ โทสะในใจคุณเพญ็ คงเหอื ดหายไปจนหมดแลว้ ดวงตาอนั เกร้ยี วกราดจงึ กลายเป็นความสบั สน ต่นื ตระหนกและมนี ำ�้ เอ่อคลอชดั เจน “วา่ อย่างไรเลา่ บอกฉนั ไดห้ รอื ยงั วา่ เกดิ เร่อื งรา้ ยแรงอนั ใด” คุณเพญ็ ยกผา้ เชด็ หนา้ ข้นึ ซบั นำ�้ ตาตรงปลายหางตา ก่อนตอบคุณ หญงิ ไปตามตรง ไมค่ ดิ จะปิดบงั อกี ต่อไป “แมท่ บั ทมิ ...” กลนั้ สะอ้นื เลก็ นอ้ ย สูดลมหายใจลกึ แลว้ โพลง่ ออก มาวา่ “ทอ้ งเจา้ ค่ะ!” ราวกบั มเี มฆหมอกดำ� ทะมนึ โอบคลมุ รอบเรอื นพระยาสรุ สกั ด์เิ สนา

๒๕๒ ♥ ศศภิ า ผูซ้ ่งึ นงั่ กำ� มอื หนา้ แดงกำ�่ เพราะโทสะรุมเรา้ ท่านเจา้ คุณคงอยากอาละวาด ตะโกนด่าทอไอผ้ ูช้ ายเลวทรามคนนนั้ ใหส้ าแก่ใจ แต่กลบั พดู อะไรออกมาไม่ ไดแ้ มส้ กั คำ� ไดแ้ ต่นงั่ น่ิง ตาเบกิ โพลง วาวโรจนด์ งั่ เพลงิ กลั ป์ คุณหญงิ ลำ� ดวนไมม่ อี ารมณเ์ ค้ยี วหมากอกี ต่อไป เอาแต่นงั่ หนา้ น่ิว ค้วิ ขมวด คน้ หาทางออกทถ่ี กู ตอ้ งเหมาะสมและเป็นไปไดใ้ หก้ บั แมท่ บั ทมิ ซง่ึ บดั น้ีเอาแต่นงั่ กม้ หนา้ ปลอ่ ยนำ�้ ตาไหลรนิ อย่างเงยี บๆ ส่วนคุณเพญ็ ก็มสี ภาพไม่ต่างจากบุตรสาว ดูเหมอื นจะหนกั หนา สาหสั กวา่ ดว้ ยซำ�้ เพราะตอ้ งอาศยั ยาดมในตลบั เงนิ เลก็ ๆ จ่อทป่ี ลายจมกู อยู่ ตลอดเวลาเพอ่ื ไมใ่ หต้ นเองเป็นลมลม้ พบั ไปเสยี ก่อน “เพราะฉนั ...เพราะฉนั เอง! ฉนั มไิ ดเ้อาใจใส่แมท่ บั ทมิ ใหม้ ากพอ” ท่านเจา้ คุณเป็นฝ่ายเอ่ยทำ� ลายความเงยี บมาก่อนเป็นคนแรก เสยี ง ของท่านสนั่ เครอื เมอ่ื โทสะเร่มิ บางเบา แทนทด่ี ว้ ยความเสยี ใจมหาศาล “มใิ ช่ดอกเจา้ ค่ะ คุณพ่ี เป็นเพราะนอ้ งเอง นอ้ งเล้ยี งลูกไมด่ ี ตามใจ มนั จนมนั ทำ� กระไรมคิ ดิ หนา้ คดิ หลงั หากจกั โทษใครกค็ งตอ้ งโทษนอ้ งเจา้ ค่ะ” คุณเพญ็ ตอบเสยี งสนั่ ระคนสะอ้นื เป็นระยะๆ เหน็ แลว้ น่าเวทนาจนพลอยรุง้ ลมื สายตาเกลยี ดชงั ทอ่ี กี ฝ่ายเคยใชม้ องเธอไปเสยี หมด คณุ หญงิ เองกด็ ูจะลดความเป็น ‘เมยี เอก’ ลงมาก เมอ่ื เอ้อื มมอื วาง ลงบนบา่ สะทา้ นของคุณเพญ็ อย่างเหน็ อกเหน็ ใจ “อย่าโทษตวั เองหรอื โทษใครเลย เร่อื งสำ� คญั เวลาน้ีคอื จกั ทำ� เช่นไร กบั แมท่ บั ทมิ ตะหาก” วา่ พลางถอนหายใจเฮอื กใหญ่โดยไมค่ ำ� นึงวา่ นนั่ มใิ ช่ วสิ ยั ของชาววงั อกี ต่อไป ท่านตวดั สายตามองแมท่ บั ทมิ ซง่ึ นงั่ ตวั ลบี ตรงหนา้ ดว้ ยความรูส้ กึ สงสาร แมแ้ มท่ บั ทมิ จะไมใ่ ช่ลูก และแมจ้ ะด้อื รนั้ ถอื ดไี ปบา้ ง หากท่านก็เหน็ มาแต่ออ้ นแต่ออก ความเอ็นดูจงึ มอี ยู่มากในหวั ใจมากกว่า ความไมพ่ อใจในครงั้ ก่อน “ตามทแ่ี มท่ บั ทมิ บอก ทางฝ่ายนนั้ ปฏเิ สธขนั แขง็ มยิ อมรบั ท่าเดยี ว จกั ไปบงั คบั เขากค็ งทำ� ไดย้ ากนกั แลว้ อย่างน้ี...เราควรทำ� เช่นไร”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๕๓ ...ปลอ่ ยใหแ้ มท่ บั ทมิ อมุ้ ทอ้ งอยู่เช่นน้ีจนกลายเป็นข้ปี ากชาวบา้ น ....หรอื หาใครสกั คนมารบั สมอา้ งวา่ เป็นพอ่ ของเดก็ ...หรือส่งแม่ทบั ทิมไปอยู่ท่ีอ่ืนสกั พกั รอใหค้ ลอดเสร็จสรรพ จึงค่อยเรียกตวั กลบั มา แลว้ บอกใครๆ ว่าเด็กคนนนั้ เป็นหลานมาจาก หวั เมอื ง คุณหญงิ ลำ� ดวนคิดหาทางออก...ทางแลว้ ทางเลา่ จนตอ้ งยกมอื กมุ ขมบั บงั เกดิ ความเงยี บอย่างน่าอดึ อดั บนเรอื นใหญ่ บา่ วไพร่ทงั้ หมดถกู ไลล่ ง เรอื นไปจบั กลมุ่ อยูท่ เ่ี รอื นของตน เหลอื แต่นางพดุ คนเก่าคนแก่ทน่ี งั่ พบั เพยี บ คอยรบั ใชอ้ ยู่ใกลๆ้ เท่านนั้ “ไอบ้ วรมนั วอนตาย” นานเท่านานกวา่ ท่านเจา้ คุณจะเคน้ เสยี งออก มาอกี ครงั้ “หากพท่ี ำ� ได้ จกั บกุ ไปบนั่ คอมนั เสยี บดั เดยี๋ วน้ี!” แลว้ คุณเพญ็ กร็ ำ�่ ไหข้ ้นึ มาอกี เสยี งสะอ้นื นน้ั ปวดรา้ วปานจะขาดใจ พลอยรุง้ เองกเ็ ศรา้ เสยี ใจไปดว้ ย จนแทบจะรอ้ งไหต้ ามเสยี แลว้ คุณเพญ็ รกั และตามใจแมท่ บั ทมิ สกั เพยี งใด ใครๆ กร็ ู ้เมอ่ื ลูกทำ� ให ้ ผดิ หวงั หวั ใจของคนเป็นแมค่ งแตกสลายย่อยยบั จนไมเ่ หลอื ช้นิ ดี หญิงสาวหนั ไปมองใบหนา้ ท่กี ม้ ตำ�่ แลว้ นึกสงสยั นกั ว่าแม่ทบั ทมิ สำ� นกึ ผดิ ในสง่ิ ทต่ี วั เองทำ� บา้ งไหม คดิ แลว้ กต็ อ้ งถอนใจยาว เพราะจะโทษแม่ ทบั ทมิ ฝ่ายเดยี วคงไม่ถกู นกั ตอ้ งโทษหนา้ ตาหลอ่ เหลา และคำ� พูดหวานๆ หลอกลอ่ ผูห้ ญงิ ใหต้ ายใจของหลวงบวรฤทธเิ ดชดว้ ย พลอยรุง้ ไมน่ ึกเลยวา่ เขาจะชวั่ ชา้ ไดถ้ งึ เพยี งน้ี แค่เจา้ ชูป้ ระตูดนิ ยงั พอรบั ได้ แต่เร่อื งพยายามลวนลามเธอ กบั ไมย่ อมรบั เป็นพอ่ เดก็ นน้ั เธอรบั ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ เกดิ ความเงยี บข้นึ มาอกี อดึ ใจ ก่อนแมท่ บั ทมิ จะกม้ ลงกราบ เมอ่ื เงย หนา้ ข้นึ นำ�้ ตาของเธอกย็ งั หยาดหยดลงมาไมข่ าดสาย หญงิ สาววางมอื ลงบน หนา้ ทอ้ งของตวั เอง เอ่ยขอโทษดว้ ยเสยี งกลนั้ สะอ้นื ครงั้ แลว้ ครงั้ เลา่ ก่อน ตดั สนิ ใจบอกท่านเจา้ คุณวา่

๒๕๔ ♥ ศศภิ า “ลูกขอกลบั ไปอยู่เรอื นเจา้ คณุ ตาทบ่ี างลำ� พสู กั พกั เจา้ ค่ะ” สกั พกั ทว่ี า่ นนั้ อย่างนอ้ ยๆ คงตอ้ งเกา้ เดอื นจนกวา่ จะคลอด หาก หลบไปอยู่ทอ่ี น่ื หมกตวั อยู่แต่ในเรอื น ใครๆ กค็ งไมไ่ ดร้ ะแคะระคายเร่อื ง เด็ก แม่ทบั ทมิ ก็ยงั ไม่เสยี หายมากนกั แต่ถา้ เร่ืองน้ีรวั่ ไหลออกไปเม่อื ใด พลอยรุง้ ไมอ่ ยากจะนึก... ไม่มใี ครคดั คา้ นในเร่ืองน้ี แมใ้ จจริงท่านเจา้ คุณอยากจะบุกไปหา พระยาพทิ กั ษบ์ รริ กั ษใ์ นทนั ที แต่กเ็ กรงวา่ จะกลายเป็นเร่อื งราวใหญ่โต ทำ� ให ้ บตุ รสาวของตวั เองเสยี หายหนกั เขา้ ไปอกี จงึ ไดแ้ ต่จำ� ใจพยกั หนา้ ยอมรบั ขณะ ทค่ี ุณเพญ็ เลกิ รอ้ งไหแ้ ลว้ พลอยรุง้ เหน็ หนา้ ซดี เซยี วโศกสลดของท่านแลว้ ก็ อดสะทอ้ นใจไมไ่ ด้ เมอ่ื ก่อนใบหนา้ ของคุณเพญ็ มกั จะเย่อหยง่ิ ถอื ดี และดู เหมอื นจะโกรธใครต่อใครอยู่ตลอดเวลา แต่มาวนั น้ีคณุ เพญ็ กลบั กลายเป็น เพยี งสตรีวยั กลางคนท่แี บกรบั ปญั หาหนกั อกไวบ้ นบ่าทง้ั สองจนหลงั ไหล่ งองมุ ้ ...เพยี งวนั เดยี ว สงา่ ราศีของคุณเพญ็ กลบั มลายหายวบั ไปกบั ตา อย่างน่าอศั จรรย์ “นอ้ งขอไปอยู่กบั ลูกเจา้ ค่ะ คณุ พ”่ี นบั จากวนั นน้ั เรอื นหลงั เลก็ กถ็ กู ปิดตาย ความเป็นเพอ่ื นของท่าน เจา้ คุณทง้ั สองก็ตดั ขาดกนั แบบหากใครคนหน่ึงส้นิ บญุ ก็คงไม่ไปเผาผกี นั เป็นแน่แท ้ คุณเพ็ญเขา้ วงั ไปทูลเสด็จว่าแม่ทบั ทิมไม่สบาย และอ่อนแรง ลกุ ไปไหนมาไหนไมส่ ะดวก ไดแ้ ต่นอนซมอยูท่ ห่ี อ้ ง คงไมอ่ าจกลบั เขา้ มาถวาย การรบั ใชไ้ ดอ้ กี หลงั จากวนั นน้ั ข่าวคราวเร่ืองความเจ็บไขไ้ ดป้ ่วยของแม่ ทบั ทมิ กล็ อื ลนั่ ไปทวั่ คูคลองแถบนนั้ แต่ข่าวลอื ดงั กระฉ่อนไดเ้ พยี งหน่ึงอาทติ ยก์ ็เร่ิมซาลง เน่ืองเพราะ บา่ วไพร่ในเรอื นปิดปากเงยี บ ไมม่ ใี ครเอย่ ถงึ ทา่ นเจา้ คณุ และคณุ หญงิ ยง่ิ แลว้ ใหญ่ หากมใี ครมาถามกเ็ สเปลย่ี นไปคุยเร่อื งอน่ื เสยี ส่วนคณุ เพญ็ นนั้ เอาแต่

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๕๕ เกบ็ ตวั ไมแ่ พแ้ มท่ บั ทมิ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย สามอาทิตยผ์ ่านไป คุณเพ็ญกลบั เรือนเพียงสองครงั้ ครง้ั แรก มาส่งข่าวเร่ืองแม่ทบั ทิมว่ายงั สบายดี ครง้ั ท่ีสองมาบ่นว่าแพท้ อ้ งหนกั รบั ประทานสง่ิ ใดไมไ่ ดจ้ นตอ้ งมาปรกึ ษากบั คณุ หญงิ นกึ มาถงึ ตรงน้พี ลอยรุง้ กอ็ ดย้มิ ไมไ่ ด้อย่างนอ้ ยๆ เร่อื งราวทเ่ี กดิ ข้นึ ก็ทำ� ใหท้ งั้ เมยี เอกและเมยี รองหนั หนา้ มาพูดคุยปรกึ ษากนั อย่างเป็นมติ รได้ จากเมอ่ื ก่อนทแ่ี ทบไมค่ ุยกนั หนา้ แทบจะไมม่ อง กลบั กลายมาพดู คุยสนิม สนมกนั มากข้นึ และความสนทิ สนมยงั แน่นแฟ้นมากข้นึ ไปอกี เมอ่ื มคี วามเหน็ ตรงกนั ในเร่อื งชายชวั่ ชา้ คนนน้ั ‘เชอ่ื นอ้ งเถดิ เจา้ ค่ะคณุ พ่ี ไอบ้ วรมนั ไมต่ ายดดี อก!!’ ‘คณุ พ’่ี ฟงั แลว้ กพ็ ยกั หนา้ เหน็ ดว้ ย หนำ� ซำ�้ ยงั สำ� ทบั ไปอกี วา่ ‘สกั วนั คงตายเพราะสตรเี ป็นแน่แท!้ ’ เม่ือถงึ เดือน ๔ พลอยรุง้ กต็ อ้ งเตรยี มตวั เป็ นเจา้ สาว ทง้ั ท่เี ธอบอก ท่านเจา้ คุณและคุณหญงิ ไปแลว้ ว่า น่าจะรอใหเ้ ร่อื งแม่ทบั ทมิ เรยี บรอ้ ยเสยี ก่อน ค่อยจดั งาน หากท่านทงั้ สองไมเ่ หน็ ดว้ ย เพราะฤกษท์ ด่ี ที ส่ี ุดคอื เดอื น ๔ ปีน้ี หากเลอ่ื นออกไปจะตอ้ งรอถงึ สองปีดว้ ยกนั บดั น้ีเรอื นหลงั เลก็ ของหลวงเทพไกรศรซง่ึ จะกลายเป็นเรอื นหอใน อกี ไม่ก่ีวนั น้ีคลาคลำ�่ ไปดว้ ยบ่าวไพร่ทง้ั หญงิ ชายทม่ี าช่วยกนั ปกั กวาดเช็ดถู และจดั หอ้ งใหมส่ ำ� หรบั เจา้ บา่ วเจา้ สาว พลอยรงุ้ กแ็ ทบไมไ่ ดอ้ อกไปไหน เพราะ ตอ้ งขดั ตวั ขดั ผวิ ใหเ้หลอื งนวลตามความตอ้ งการของนางพดุ นอกจากนน้ั ยงั ตอ้ งเลอื กสไบทจ่ี ะห่มในวนั แต่งงานดว้ ย เร่อื งน้ีหญงิ สาวไม่เสยี เวลาคิด เธอตดั สนิ ใจเลอื กสไบสเี หลอื งนวลทเ่ี จา้ บา่ วเคยบอกวา่ ‘สนี ้ีเหมาะกบั เจา้ ’ กไ็ ดแ้ ต่หวงั วา่ ในวนั งาน สไบสเี หลอื งนวลน้ีคงจะเขา้ กบั เธอไมม่ าก กน็ อ้ ย

๒๕๖ ♥ ศศิภา ก่อนถงึ วนั งาน พลอยรุง้ นอนแทบไม่หลบั ทงั้ ต่ืนเตน้ กระสบั กระสา่ ย และกงั วลสารพดั ใครจะรูว้ า่ การแต่งงานครง้ั แรกและคงจะเป็นครงั้ เดียวในชีวติ ของเธอกบั บุรุษผูซ้ ่ึงเกิดก่อนเธอถงึ สองรอ้ ยกว่าปีจะราบร่ืน สมหวงั ดงั ใจปรารถนา หรอื มอี ปุ สรรคใดๆ มาขดั ขวาง หญงิ สาวทนอดุ อูอ้ ยู่ แต่ในหอ้ งไมไ่ หว จงึ ถอื ตะเกยี งเดนิ ออกมานงั่ ตรงกลางเรอื น บา้ นเงยี บสงดั บา่ วไพร่สว่ นหน่งึ หลบั สนทิ ไปแลว้ คงเหลอื แต่พวกหนุ่มๆ ทเ่ี ป็นเวรยามเดนิ รอบเรอื น ท่านเจา้ คุณกบั คุณหญงิ ไม่ตอ้ งพูดถงึ คงหลบั ตง้ั แต่หวั คำ�่ ไปแลว้ เหลอื แต่เธอทน่ี งั่ เดยี วดายท่ามกลางลมยามดกึ ทพ่ี ดั โชยหอบเอากลน่ิ หอม ของดอกไมใ้ นสวนโชยมาแตะจมกู ...ความคำ� นงึ ของเธอกเ็ ลอ่ื นลอยไปถงึ ครง้ั หน่งึ ทา่ มกลางแสงจนั ทร์ วนั ทห่ี ลวงเทพไกรศรทดั ดอกนางแยม้ บนหูของเธอ จากนน้ั จงึ กม้ หนา้ ลงมาดอมดม ความรูส้ กึ ประหมา่ ขดั เขนิ รอ้ นวูบวาบไปทวั่ เรอื นกาย เธอ ยงั จำ� ไดด้ ี แมเ้พยี งแค่คดิ ถงึ เธอกอ็ ดยกมอื องั แกม้ เพราะความขวยเขนิ ไมไ่ ด้ พลอยรุง้ คดิ วา่ คำ�่ คนื นนั้ เป็นคนื ทเ่ี ขาอยู่ใกลช้ ดิ เธอมากกวา่ ครง้ั ใด...มใิ ช่แค่ ใกลช้ ดิ ทางกาย ทวา่ ใจทง้ั สองดวงยงั ถกั ทอสายใยรกั สนิทแนบแน่นจนยาก ถอดถอน พลอยรงุ้ ยอมรบั วา่ ตวั เองมคี วามสขุ ...แต่ความสขุ เหลา่ น้จี ะยงั คงอยู่ อกี นานเท่าไรกห็ ารูไ้ ม่ พลนั ทค่ี ดิ มาถงึ ตรงน้ี รอยระยบิ ระยบั ในดวงตากลบั ดบั วูบ กลาย เป็นความหมน่ มวั แสนเศรา้ หญงิ สาวคงปลอ่ ยความคดิ ใหล้ อ่ งลอยไปไกลแสนไกล หากไมไ่ ดย้ นิ เสยี งนางพดุ รอ้ งเรยี กเสยี ก่อน “คุณหนู...นอนมหิ ลบั หรอื เจา้ คะ” นางพดุ เยย่ี มหนา้ ออกมาจากประตูทเ่ี ปิดอา้ ไว ้ หนา้ ตางวั เงยี ผมเผา้ ยุ่งเหยงิ ถงึ กระนน้ั ความเป็นห่วงกท็ ำ� ใหน้ างตอ้ งลกุ ข้นึ มาถามไถ่

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๕๗ “จะ้ ” พลอยรงุ้ ตอบเมอ่ื นางพดุ เขา้ มานงั่ ใกลๆ้ มองหนา้ กลมป้อมของ พเ่ี ล้ยี งแลว้ อดย้มิ ไมไ่ ด้ เมอ่ื ถอ้ ยคำ� เมอ่ื วนั ก่อนของนางพดุ ผดุ ข้นึ มาในหวั ‘บา่ วจกั ตามไปรบั ใชท้ เ่ี รอื นคณุ หลวงเจา้ ค่ะ’ ‘พพ่ี ดุ ไมเ่ บอ่ื หรอื จะ๊ ทต่ี อ้ งคอยรบั ใชฉ้ นั แบบน้ี’ ‘โฮย้ !! จกั เบอ่ื ไดอ้ ย่างไรเจา้ คะ คณุ หนูเป็นทูนหวั ของบา่ ว บา่ วคอย รบั ใชด้ ูแลมาตง้ั แต่ออ้ นแต่ออก บา่ วมมิ วี นั เบอ่ื ดอกเจา้ ค่ะ’ นอกจากคุณหญงิ ลำ� ดวนท่รี กั เธอดงั่ แกว้ ตาดวงใจแลว้ นางพดุ ก็ มอบทงั้ ความรกั และภกั ดใี หเ้ธอไมเ่ ปลย่ี นแปลง ‘อยู่กบั พลอยแบบน้ีไปอกี นานๆ นะจะ๊ พพ่ี ดุ ’ พลอยรุง้ เอ่ยพรอ้ ม ย้มิ บางๆ ในหนา้ ระบายลมหายใจยาวก่อนปรารภเบาๆ ราวกบั พดู กบั ตวั เอง วา่ ‘พลอยอยากอยูต่ อบแทนบญุ คณุ เจา้ คณุ พอ่ คณุ แม่ และพพ่ี ดุ ทด่ี ูแลพลอย อย่างดมี าตลอด’ เธอกำ� ลงั ย้มิ แยม้ ก็จริง หากดวงตากลมโตกลบั หม่นเศรา้ อย่างน่า ประหลาด พลอยรุง้ สลดั ความคดิ โศกสลดของตวั เองท้งิ เอ้อื มมอื ไปประคอง ร่างอวบทว้ มใหล้ กุ ข้นึ ยนื พรอ้ มกนั นางพดุ เผยอรมิ ฝีปากคลา้ ยกบั จะถามบาง สง่ิ แต่เธอไมเ่ ปิดโอกาสเมอ่ื ขดั ข้นึ มาเสยี ก่อน “ไปนอนกนั ดกี วา่ จะ้ พพ่ี ดุ พรุ่งน้ีตอ้ งต่นื แต่เชา้ ประเดยี๋ วพพ่ี ดุ จะ ตาคลำ�้ หนา้ หมองไปเสยี เปลา่ ๆ” “โธ่! คุณหนู! คนทน่ี ่าห่วงคอื คุณหนูตะหาก ใช่บา่ วเสยี ทไ่ี หน” พลอยรงุ้ เพยี งแต่พดู เลน่ ทวา่ นางพดุ กลบั เหน็ เป็นจรงิ เป็นจงั จนเธอ อดขนั ไม่ได้ หญงิ สาวไม่ไดพ้ ูดอะไรต่อ ประคองนางเอนกายลงนอนเสร็จ กก็ ลบั มาลม้ ตวั ลงนอนบนเตยี งตามเดมิ หากคราวน้ีมรี อยย้มิ บางๆ ประดบั บนรมิ ฝีปาก ความกงั วลต่างๆ กลายเป็นแค่ร้วิ หมอกจางๆ มไิ ดห้ นาทบึ เช่น เมอ่ื ครู่ สุดทา้ ยคนื นน้ั เธอกข็ ม่ ตาหลบั ไดอ้ ย่างไมย่ ากเยน็ เจา้ บ่าวยกขนั หมากมาถึงเรือนเจา้ สาวในช่วงเชา้ ผ่านประตูเงนิ

๒๕๘ ♥ ศศภิ า ประตูทองทม่ี เี ดก็ สาวละแวกนนั้ มาคอยยนื กนั้ เป็นระยะๆ เจา้ สาวยงั คงอยู่ใน หอ้ ง รอกระทงั่ เจา้ บา่ วข้นึ มานงั่ พบั เพยี บเรยี บรอ้ ยบนเรอื นนางพดุ จงึ เขา้ มา ตาม พลอยรุง้ มอื เยน็ เทา้ เยน็ ไปหมด เมอ่ื เดนิ เกาะแขนพเ่ี ล้ยี งกา้ วขา้ มธรณี ประตูออกมาจากหอ้ ง ผูค้ นจำ� นวนมากทำ� ใหเ้ธอตาพร่า ต่อเมอ่ื กะพรบิ ตาถ่ี เรว็ จงึ ค่อยเหน็ ใบหนา้ ของผูค้ นเหลา่ นนั้ ชดั เจนข้นึ ผูท้ ม่ี าร่วมงานส่วนใหญ่เป็นขนุ นำ�้ ขนุ นางในคูคลองแถบนนั้ ทง้ั สอง ฟากฝงั่ มีเพ่ือนของหลวงเทพไกรศรซ่ึงเป็นขุนนางวงั หลวงและวงั หนา้ ประมาณสบิ กวา่ คน อายุอานามคงพอๆ กบั เขาหรอื อ่อนกวา่ ไมก่ ่ปี ี นอกจาก น้ีทท่ี ำ� ใหเ้ ธอดใี จจนฉีกย้มิ กวา้ งเหน็ ฟนั สขี าวเรยี งเป็นระเบยี บลมื ความเป็น สาวชาววงั ไปชวั่ ครู่คอื ใบหนา้ งดงามของแมบ่ วั ทแ่ี จ่มชดั กวา่ สาวๆ คนใดทย่ี นื รายลอ้ ม ตง้ั แต่แมบ่ วั ออกจากวงั ไปมเี หยา้ มเี รอื น พลอยรงุ้ กไ็ มไ่ ดพ้ บหนา้ เธอ อกี เลย จวบจนกระทงั่ วนั น้ี ความทไ่ี ดพ้ บเพอ่ื นเก่าทำ� ใหห้ ญงิ สาวดใี จจนนำ�้ ตา ปร่มิ ขอบตา ยง่ิ ไปกวา่ นนั้ ความดใี จยง่ิ ทบเท่าทวคี ูณเมอ่ื กวาดสายตาไปอกี ฝงั่ ของเรอื นกพ็ บเพอ่ื นใหมส่ องคนยนื ส่งย้มิ ใหเ้ธออยู่ แมป่ ระยงคก์ บั แมก่ าระเกดกม็ าร่วมแสดงความยนิ ดกี บั เธอดว้ ย ทงั้ สองนุ่งผา้ สวมสไบดูงดงามแปลกตา พลอยรุง้ ประหวดั ไปถงึ คุณเพญ็ กบั แมท่ บั ทมิ น่าเสยี ดายทท่ี งั้ สอง ไมอ่ าจมาร่วมงานในวนั น้ไี ด.้..คณุ เพญ็ คงไมม่ กี ะจติ กะใจจะมาร่วมงานรน่ื เรงิ ใดๆ แมท่ บั ทมิ เองกต็ อ้ งเกบ็ ตวั จนกวา่ จะคลอด ป่านน้ีจะเป็นอย่างไรบา้ งก็ สดุ รู ้หญงิ สาวตงั้ ใจไวว้ า่ จบเรอ่ื งแต่งงานเมอ่ื ไรจะไปเยย่ี มสกั หน่อย แต่กอ็ อก จะเกรงๆ เพราะไมแ่ น่ใจวา่ แมท่ บั ทมิ จะยอมใหเ้ยย่ี มหรอื ไม่ “รบี หน่อยเจา้ ค่ะ คุณหนู ประเดยี๋ วจกั เสยี ฤกษ”์ เสยี งเตอื นของนางพดุ ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ ต่นื จากภวงั ค์ หนั กลบั มามอง เจา้ บา่ วอยา่ งเตม็ ตาพรอ้ มสาวเทา้ เดนิ ไปหาเขา หญงิ สาวรูส้ กึ เหมอื นเทา้ ลอยๆ จากพ้นื ร่างกายเบาหววิ อย่างไรไมท่ ราบได้ เมอ่ื ทรุดนงั่ พบั เพยี บเธอก็แทบ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๕๙ ถอนหายใจอยา่ งโลง่ อกดว้ ยเกรงวา่ ตนเองจะเป็นลมลม้ พบั ใหเ้จา้ บา่ วตอ้ งขาย หนา้ ไปเสยี ก่อน วนั น้ีหลวงเทพไกรศรสวมเส้อื แขนยาวทรงกระบอกสเี หลอื งนวล... สเี ดยี วกบั สไบของเธอ ท่าทางการนงั่ ยงั องอาจ ผง่ึ ผาย หากกน็ อบนอ้ มอยู่ใน ที พลอยรุง้ มองสำ� รวจเขาเพยี งอดึ ใจเดยี วจงึ เบอื นสายตาไปมองท่านเจา้ คุณ และคณุ หญงิ ทง้ั ฝ่ายเจา้ บา่ วและฝ่ายเจา้ สาว ทงั้ สท่ี า่ นย้มิ แยม้ สดใส ประกาย ตาเรอื งรองดว้ ยความเป่ียมสุขยง่ิ เหน็ ดงั นนั้ หญงิ สาวกพ็ ลอยเป็นสุขไปดว้ ย พธิ แี ต่งงานในสมยั นนั้ ไมม่ อี ะไรยุ่งยากมากนกั เมอ่ื ขนั หมากยกมา ถงึ กจ็ ะมพี ธิ สี วดมนต์ รบั ประทานอาหารและรอฤกษเ์ ขา้ หอ เมอ่ื เสรจ็ พธิ สี วดมนต์ กถ็ งึ เวลารบั ประทานอาหาร มที งั้ อาหารคาว และของหวาน หลงั จากนนั้ นบั วา่ เสรจ็ ส้นิ พธิ กี ารทง้ั หมด เหลอื เพยี งรอฤกษ์ สง่ ตวั ในวนั พร่งุ น้เี วลาคำ�่ เทา่ นน้ั พวกเพอ่ื นเจา้ บา่ วเจา้ สาวลากลบั ไปหมดแลว้ สว่ นญาตๆิ ทม่ี าจากหวั เมอื งกแ็ ยกยา้ ยกนั ไปพกั ผอ่ นตามหอ้ งทเ่ี จา้ ของเรอื น ไดจ้ ดั เตรยี มไวใ้ หแ้ ละจะพากนั กลบั ยามรุ่งสาง หลวงเทพไกรศรกลบั เรอื นไปพกั ใหญ่ๆ แลว้ สว่ นเจา้ สาวกไ็ ดแ้ ต่นงั่ จบั เจ่าอยู่ในหอ้ ง อยากจะออกไปพบไปพดู คยุ กบั เจา้ บา่ วก่อนทเ่ี ขาจะลากลบั เรอื นกห็ าทำ� ไดไ้ ม่ “มไิ ดเ้จา้ ค่ะ ตอ้ งรอฤกษส์ ่งตวั วนั พรุ่งก่อนเจา้ ค่ะ” นางพดุ เอาแต่หา้ มท่าเดยี ว แถมใหบ้ ่าวไพร่มายนื ปิดทางไม่ใหเ้ ธอ เดนิ ออกไปตรงหนา้ ประตูเสยี อกี ความจรงิ หากพลอยรุง้ ตง้ั ใจจะเดนิ ออกไป ใครก็คงหา้ มไม่ได้ แต่เธอไม่เหน็ ประโยชนต์ ่อการด้อื รน้ั ในเร่อื งน้ี จงึ จำ� ใจ ยอมนงั่ รอ้ ยมาลยั อยู่ในหอ้ งแต่โดยดี เยน็ วนั นน้ั นางพดุ เกณฑบ์ ่าวไพร่มาเพอ่ื ขดั สฉี ววี รรณใหก้ บั พลอย รงุ้ ถงึ สห่ี า้ คน ผวิ กายของเธอแสบไปหมดจนตอ้ งน่วิ หนา้ อดบน่ อยา่ งหงดุ หงดิ เลก็ ๆ ไมไ่ ดว้ า่ “จะขดั ทำ� ไมหลายครง้ั นกั ครงั้ เดียวผิวพลอยก็หลุดเป็นแผ่นๆ

๒๖๐ ♥ ศศภิ า แลว้ !” “มไิ ดเ้ จา้ ค่ะ คืนวนั พรุ่งเป็นคืนสำ� คญั คุณหนูของบ่าวตอ้ งงาม ผดุ ผ่องยง่ิ กวา่ วนั ไหนเจา้ ค่ะ!” “กท็ ำ� ไมตอ้ งงามยง่ิ กวา่ วนั ไหนดว้ ยละ่ จะ๊ ” นางพดุ ทำ� เสยี งบางอย่างในลำ� คอ ส่ายหนา้ นอ้ ยๆ ก่อนออกแรงขดั ขม้นิ บนแขนขา้ งขวาของเธอหนกั ข้นึ “โธ่ ก็เป็นคนื แรกทค่ี ุณหนูตอ้ งอยู่ร่วมหอ้ งกบั คุณหลวงมใิ ช่ฤๅเจา้ คะ” ไดย้ นิ เพยี งแค่นนั้ คนฟงั ก็หนา้ แดงซ่าน ดวงตากลมโตเรอื งรอง ดว้ ยประกายขดั เขนิ ก่อนผูเ้ป็นเจา้ ของจะหลบุ สายตาลงตำ�่ “คนเราอยู่ดว้ ยกนั ก็ตอ้ งรกั กนั ทเ่ี น้ือแทส้ ิ พพ่ี ดุ ไม่ใช่สนใจแต่รูป โฉม แบบนน้ั ถา้ ฉนั แก่ตวั ไป สามคี งไมแ่ มแ้ ต่จะชายหางตามอง” “พทุ โธ่! คุณหนูของบา่ ว พดู กระไรเช่นนน้ั เจา้ คะ คุณหลวงมมิ ที าง เมนิ คณุ หนูดอกเจา้ ค่ะ” “รูไ้ ดอ้ ย่างไร...พพ่ี ดุ อ่านใจพเ่ี ทพออกหรอื ” พลอยรุง้ ถามกลว้ั เสยี ง หวั เราะ แลว้ สา่ ยหนา้ “ไมว่ า่ ใครกไ็ มอ่ าจคาดเดาไดห้ รอกวา่ วนั ขา้ งหนา้ จะเกดิ อะไรข้นึ บา้ ง อกี สกั สบิ ย่สี บิ ปี หรืออกี ส่หี า้ ปี...คุณหลวงของพพ่ี ดุ อาจเบอ่ื พลอย...” ยงั พดู ไมท่ นั จบประโยค พลอยรุง้ กถ็ กู ตอี กี เผยี ะ ตามมาดว้ ยเสยี ง หา้ มปรามจรงิ จงั “มเิ อาเจา้ ค่ะ อย่าพูดเป็นลางเช่นนน้ั ถงึ อย่างไรบ่าวก็มคิ ิดว่าคุณ หลวงจกั เป็นเช่นนน้ั ไปได้ บ่าวรูจ้ กั คุณหลวงมาตงั้ แต่คุณหลวงยงั แบเบาะ ไฉนจงึ มริ ูว้ า่ หวั ใจของคณุ หลวงนน้ั เป็นเช่นไร” “ฮ!ึ ” พลอยรุง้ ทำ� แกม้ ป่องเลก็ นอ้ ย พรอ้ มกบั ส่งเสยี งไมพ่ อใจแบบ ทเี ลน่ ทจี รงิ “พพ่ี ดุ คงหลงเสน่หค์ ุณหลวงเขา้ ใหแ้ ลว้ ละ่ มงั ถงึ ไดเ้ ขา้ ขา้ งเขา มากกวา่ พลอย!”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๖๑ “คุณหนู!” นางเบกิ ตากวา้ ง พรอ้ มกบั ปรามเสยี งดงั ขณะทค่ี นถกู ปรามทำ� ท่ายกั ไหล่ แลว้ ลกุ พรวดพราดข้นึ มาจากเกา้ อ้ไี มต้ วั เต้ยี “ไมข่ ดั แลว้ นะ พอแลว้ ” วา่ พลางออกปากไลบ่ า่ วไพร่ใหไ้ ปทำ� อย่าง อน่ื ก่อนตวั เองจะใชข้ นั ตกั นำ�้ ในโอ่งราดตวั เองจนสเี หลอื งทฉ่ี าบไวบ้ นผวิ กาย ละลายหายไปจนหมด จากนนั้ จงึ ดงึ ผา้ ทพ่ี าดบนไหลข่ องนางพดุ มาเช็ดตวั แลว้ รบี เดนิ กลบั หอ้ งเพอ่ื เปลย่ี นเส้อื ผา้ ชดุ ใหม่ เม่ือเชา้ วนั ใหม่มาถงึ พลอยรุง้ ต่นื แต่เชา้ เขา้ ครวั ทำ� อาหารเพอ่ื ใส่ บาตรร่วมกนั หลวงเทพไกรศรไปทำ� งานตามปกติ เขาไมว่ ายทำ� ใหเ้ธอรอ้ น วูบวาบไปทงั้ กายเมอ่ื กระซบิ รมิ หูเธอก่อนลงเรอื วา่ ‘พอ่ี ยากใหต้ ะวนั ตกดนิ เสยี โดยเรว็ ’ ใจคนฟงั เตน้ แรง หนา้ แดงระเร่อื ดวงตาระยบิ ระยบั เป็นประกาย งดงามกวา่ ครง้ั ใดจนคนมองชกั อยากจะประทบั รอยจูบสกั ครง้ั หากก็ไดแ้ ต่ หา้ มตวั เองไวอ้ ย่างสุดความสามารถ เมอ่ื หลวงเทพไกรศรไปทำ� งานแลว้ พวกบ่าวไพร่ก็ขนยา้ ยขา้ วของ ของพลอยรุง้ ไปยงั เรือนหลงั เลก็ ของหลวงเทพไกรศร เธอจดั ขา้ วของของ ตนเองในหอ้ งนอนหอ้ งใหม่...หอ้ งทก่ี วา้ งกว่าเดมิ และไม่มนี างพดุ มานอน เคยี งขา้ ง แต่เป็น...สามขี องเธอเอง เมอ่ื จดั ขา้ วของเสรจ็ เรยี บรอ้ ย หญงิ สาวจงึ กลบั มาทเ่ี รอื นเพอ่ื รอเวลา ใหถ้ งึ ฤกษส์ ่งตวั ในคนื น้ีอย่างต่นื เตน้ เป็นทส่ี ุด ดวงตะวนั ลาลบั ขอบฟ้ าไปนานแลว้ เสยี งยำ�่ พระสุรสหี จ์ ากหอ กลองดงั แวว่ มาใหไ้ ดย้ นิ บอกสญั ญาณเป็นนยั ๆ วา่ ใกลถ้ งึ ฤกษส์ ่งตวั คนื น้ี พลอยรงุ้ หม่ สไบสเี หลอื งนวลผนื ทเ่ี คยใหห้ ลวงเทพไกรศรนำ� ตดิ ตวั ไปรบดว้ ย เมอ่ื เขานำ� มาคืนเธอก็เก็บรกั ษาไวอ้ ย่างดี ไม่ไดน้ ำ� ออกมาใชจ้ วบจนกระทงั่ วนั น้ี

๒๖๒ ♥ ศศภิ า พลอยรุง้ นงั่ พบั เพยี บอยู่บนพ้นื กระดานภายในหอ้ งใหม่ มคี ุณหญงิ ลำ� ดวนและคุณหญงิ นวลแขนงั่ อยู่บนเตยี งเพอ่ื รอใหพ้ ร หลวงเทพไกรศรนงั่ พบั เพยี บอยู่ขา้ งๆ เธอน่ิงฟงั คำ� สอนจากผูใ้ หญ่ทง้ั สองอย่างสงบ ส่วนเธอนน้ั ไดย้ นิ คำ� สอนของพวกท่านเพยี งบางเบา เหมอื นลอยมาจากทไ่ี กลแสนไกล ไดย้ นิ บา้ งไมไ่ ดย้ นิ บา้ ง แถมยงั จบั ความไมไ่ ดอ้ กี ...ดูแลว้ คงเป็นเพราะความ ต่นื เตน้ และประหมา่ จนเกนิ พอดขี องเธอเอง หญงิ สาวจบั ไดเ้พยี งประโยคสุดทา้ ยของคุณหญงิ ลำ� ดวน “หากมเี ร่ืองผดิ ใจกนั เม่อื ใด จงปรึกษากนั ดว้ ยเหตุผลอย่าใชแ้ ต่ อารมณ์ เขา้ ใจไหม แมพ่ ลอย” วา่ พลางวางมอื ลงบนศีรษะของเธอ เมอ่ื นน้ั พลอยรุง้ จงึ รูส้ กึ ตวั ตอบ ท่านเสยี งแผ่วเบาวา่ “เขา้ ใจเจา้ ค่ะ คุณแม”่ ท่านทง้ั สองใหโ้ อวาทอีกสองสามประโยค ก่อนออกจากหอ้ งไป ท้งิ ใหเ้ธอนงั่ ใจเตน้ ตมุ๊ ๆ ต่อมๆ อยู่บนพ้นื กระดาน สองมอื ประสานไวบ้ นหนา้ ตกั บบี รดั เขา้ หากนั แนบแน่น ชะรอยเจา้ บา่ วจะเขา้ ใจความหวาดหวนั่ ในใจเธอ เขาจงึ ลกุ ข้นึ ยนื เดนิ ไปทห่ี นา้ ต่าง แลว้ กวกั มอื เรยี กเธอ “มาน่ีสหิ นูพลอย” เขาใชเ้สยี งอ่อนโยนราวกบั กำ� ลงั ปลอบประโลมเดก็ หากพลอยรงุ้ อยู่ ในสถานการณป์ กติ เธอคงหวั เราะคิกออกมาแลว้ แต่น่ี...ในสถานการณท์ ่ี ชวนอกสนั่ ขวญั แขวนเธอจงึ ทำ� ไดเ้พยี งย้มิ บางๆ ในหนา้ เท่านน้ั หญิงสาวลุกข้ึนแลว้ เดินไปเกาะหนา้ ต่างเคียงขา้ งเขาแต่โดยดี วงหนา้ นวลแหงนเงยมองผนื กำ� มะหยเ่ี บ้อื งบน หาดวงจนั ทรก์ ระจ่างฟ้าตาม คำ� ปรารภของเขา พระจนั ทรว์ นั น้ดี วงโตกวา่ ปกติ แสงของมนั นวลตาจนเธอเผลอไผล มองอย่างลมื ตวั ไมร่ ูด้ ว้ ยซำ�้ วา่ เจา้ บา่ วกระเถบิ กายเขา้ มาแนบชดิ และยกมอื โอบไหลเ่ ธอตงั้ แต่เมอ่ื ใด มารูต้ วั อกี ทกี ต็ อนสมั ผสั ถงึ กระแสลมรอ้ นบนพวง

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๖๓ แกม้ ของตนเองนนั่ ละ พลอยรุง้ แทบสะดุง้ ตวั สนั่ สะทา้ นข้นึ มาเสยี เฉยๆ อย่างควบคุม ไมไ่ ด้ “พด่ี ูเหมอื นยกั ษเ์ หมอื นมารมากหรือไร” ลมรอ้ นๆ ค่อยห่างหาย เพราะเขาเบนศีรษะออกห่าง ก่อนจะใชอ้ กี ขา้ งจบั ปลายคางของเธอใหห้ นั มา สบตา ดวงตาสดี ำ� สนิทของเขาทอประกายเร่อื เรอื งท่ามกลางแสงจนั ทร์ “เจา้ จงึ ไดท้ ำ� ท่าทางกลวั พเ่ี ยย่ี งน้ี” “ไมใ่ ช่นะคะ พลอยไมไ่ ดก้ ลวั พเ่ี ทพ” ชายหนุ่มย้มิ บางๆ คลายออ้ ม กอดของตวั เองออกเลก็ นอ้ ย แลว้ เอ่ยถามดว้ ยสุม้ เสยี งหา้ วลกึ แต่ไมไ่ ดม้ รี ่อง รอยบงั คบั ขูเ่ ขญ็ เอาคำ� ตอบแต่อย่างใด “แลว้ เจา้ กลวั เร่อื งใด บอกพไ่ี ดไ้ หม” หญงิ สาวน่ิงงนั ไปนาน เขาเองกไ็ มเ่ ร่งเรา้ แต่รอคอยอย่างอดทน... รอดว้ ยดวงตาอบอ่นุ ปลอบประโลมระคนวะวบั หวานคู่นนั้ “พลอย...คงกลวั ...” น่งิ คดิ อยูอ่ กี ครู่ก่อนสา่ ยหนา้ “ไมร่ ูส้ คิ ะ...พลอย ตอบไมถ่ กู ” หลวงเทพไกรศรผ่อนลมหายใจยาว เลอ่ื นมอื จากปลายคางข้นึ มา ลูบไลพ้ วงแกม้ นุ่มอย่างอ่อนโยน “หากเจา้ กลวั วา่ พจ่ี กั หกั หาญนำ�้ ใจเจา้ กจ็ งสบายใจเสยี เถดิ พม่ี มิ วี นั ทำ� เช่นนน้ั ...พจ่ี กั รอจนกวา่ เจา้ พรอ้ ม” “พเ่ี ทพ...รอไดห้ รอื คะ” “รอได”้ หญงิ สาวเอยี งคอมองเขา ดวงตากลมโตมแี ววลงั เลชดั เจน “แน่ใจหรอื คะทพ่ี ดู แบบนนั้ ” “พพ่ี ดู สง่ิ ใดแลว้ ย่อมเป็นตามนน้ั ” “ใหพ้ ร่ี อตลอดชวี ติ พก่ี ร็ อได”้ เป็นครงั้ แรกนบั จากเขา้ มานงั่ อยูใ่ นหอ้ งน้ที พ่ี ลอยรงุ้ เผลอหวั เราะออก

๒๖๔ ♥ ศศภิ า มาอย่างขบขนั “โธ่ พเ่ี ทพ!” วงหนา้ นวลกระจ่างใสข้นึ ดว้ ยรอยย้มิ กวา้ งอวดฟนั ขาว เรยี งเป็นระเบยี บ “ถา้ เป็นแบบนนั้ เราจะมลี ูกกนั เมอ่ื ไรละ่ คะ” แมแ้ กม้ ของหลวงเทพไกรศรจะคลำ�้ แดด หากเธอก็ยงั มองเหน็ ว่า มนั ซบั สเี ร่อื ข้นึ มาเลก็ นอ้ ย ความประหม่าเมอ่ื ครู่ค่อยๆ หายไปทลี ะนอ้ ยๆ จนพลอยรุง้ พดู คุยกบั เขาไดอ้ ย่างเดมิ เหมอื นเมอ่ื ก่อน “พเ่ี ทพไมอ่ ยากมลี ูกหรอื คะ” “อยากส.ิ ..อยากมมี ากทส่ี ุด” เขาลดมอื ลงเพอ่ื โอบเธอไวด้ ว้ ยสองแขน กดปลายคางลงบนกลมุ่ ผมดำ� ขลบั ของเจา้ สาว “พอ่ี ยากมลี ูกกบั เจา้ หลายๆ คน” “พลอยเองก็อยากม.ี ..” เม่อื ก่อนเธอเคยพูดไวว้ ่าขุนเทพไกรศร จูเนียร์ ตอนน้ีคงตอ้ งเรยี กวา่ ‘หลวงเทพไกรศรจูเนยี ร’์ เสยี แลว้ คดิ แลว้ เจา้ ตวั กห็ วั เราะคกิ คกั จนเขากม้ หนา้ มาเอ่ยถาม “เจา้ ขนั กระไรร”ึ พลอยรุง้ เงยหนา้ มองเขา ดวงตาฉายชดั ถงึ ความสุขจนมนั สุกสกาว ยง่ิ กวา่ ดาวดวงไหนเลยทเี ดยี ว “กำ� ลงั คิดว่าลูกของเราจะเคร่งขรึมเหมอื นพ่อ หรือแปลกเหมอื น พลอยค่ะ” ลกั ย้มิ ทรงเสน่หป์ รากฏใหเ้ หน็ ชวนใหเ้ ธอใจเตน้ แรงข้นึ มาอกี ครา ความประหมา่ ขดั เขนิ เร่มิ หวนคนื มาอกี ระลอก คราวน้ีดูหนกั กวา่ เก่าดว้ ยซำ�้ เพราะเขาทาบทบั รมิ ฝีปากลงบนหนา้ ผากของเธอโดยไมใ่ หเ้ธอไดท้ นั ตงั้ ตวั “พม่ี เิ คยคดิ มาก่อนวา่ จกั ถกู ตาตอ้ งใจสตรคี นใดไดม้ ากถงึ เพยี งน้ี” เขาเอ่ยเมอ่ื ถอนริมฝีปากออกแลว้ ตาสานสบตา ท่ามกลางความ เงยี บ หวั ใจสองดวงเตน้ เป็นจงั หวะเดยี วกนั นานเท่าไรกส็ ุดรูก้ วา่ พลอยรุง้ จะ หาเสยี งตวั เองพบ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๖๕ “พเ่ี ทพปากหวาน” “ปากหวานกบั เจา้ เพยี งคนเดยี ว” ก่อนจะเอ่ยประโยคทท่ี ำ� ใหเ้ธอทงั้ ขำ� ทงั้ เขนิ “พอ่ี ยากมลี ูกเหลอื เกนิ หนูพลอย” พลอยรุง้ รูส้ ึกว่าเขาก�ำลงั ชวนไปผลิตลูกอย่างไรไม่ทราบได้ หญงิ สาวหนา้ แดงกำ�่ ใจเตน้ โครมครามแทบปะทอุ อกมานอกอก กระนน้ั เธอ กอ็ ดหวั เราะเบาๆ ในลำ� คอไมไ่ ดเ้ช่นกนั “พเ่ี ทพ...” ยงั ไม่ทนั เอ่ยจบประโยค เจา้ บ่าวก็จบั ปลายคางของเธอใหเ้ งยหนา้ สบตา แลว้ ถามรวั เร็วราวกบั หากชา้ ไปอกี เพยี งเส้ยี ววนิ าทเี ขาจะไมก่ ลา้ ถาม อย่างไรอย่างนนั้ “พบ่ี อกแลว้ วา่ จกั ไมห่ กั หาญนำ�้ ใจเจา้ หากเจา้ ยงั ไมพ่ รอ้ มกบ็ อกพม่ี า เถดิ ” พลอยรุง้ ปิดปากน่ิงเงยี บ ไมเ่ อ่ยคำ� ใด คงทำ� เพยี งมองดวงตาดำ� ลกึ ของเขาอยู่เช่นนน้ั “เจา้ เงยี บเช่นน้ี แสดงวา่ พรอ้ มแลว้ ?” คนถูกถามตอบดว้ ยการเขย่งปลายเทา้ เพอ่ื ประทบั ริมฝีปากลงบน แกม้ สากของเขาเพยี งแผว่ เบา และผลจากการกระทำ� นนั้ เธอกล็ อยหวอื สูอ่ อ้ ม แขนของเขา เพยี งครู่เดยี วจงึ ถกู วางลงบนเตยี งนุ่ม ภายนอกหนา้ ต่าง ลมยามดกึ พดั ผ่านมาเบาบา้ ง แรงบา้ ง ใบไมพ้ า กนั สง่ เสยี งแผ่วหวานราวเสยี งดนตรี บางคราสง่ เสยี งเกร้ยี วกราดเบยี ดเสยี ด กนั จนดอกใบแทบจะหลดุ ร่วงลงจากตน้ หากอกี บางคราแต่ละดอกใบสมั ผสั แตะตอ้ งอย่างเนบิ ชา้ นุ่มนวล หรอื บางทกี เ็ ตน้ ระรกิ ไหวราวกบั กำ� ลงั เรงิ ระบำ� หยอกเยา้ สมอรุ า ทกุ จงั หวะแห่งความรูส้ กึ งดงามอย่างหาทเ่ี ปรยี บมไิ ด้ ความสุขอยู่ เพยี งปลายเอ้อื ม พลอยรุง้ เอ้อื มมอื ออกไปหมายควา้ มนั ไว ้ เมอ่ื มนั ลอยสูง... ลอยข้นึ ไปกลางฟากฟ้า เธอกต็ ามตดิ ไมล่ ดละ กระทงั่ เมอ่ื ลอยเด่นอยู่กลาง

๒๖๖ ♥ ศศภิ า ดวงจนั ทรท์ รงกลดเธอกโ็ ผเขา้ ควา้ มนั ไว ้กอดรดั มนั ดว้ ยหวั ใจทง้ั หมดทม่ี ี รมิ ฝีปากเตม็ อม่ิ คลอ่ี อกแยม้ ย้มิ เป็นสุขกบั แสงจนั ทราทก่ี ำ� ลงั โอบคลมุ รอบกาย เธออย่างอบอ่นุ จวบจนรุ่งสาง

๑๕ ชีวิตหลงั แต่งงานของพลอยรุง้ ไม่มีอะไรเปล่ียนแปลงมากนัก เพยี งแค่ตอ้ งรบั ผดิ ชอบอกี ชวี ติ หน่งึ ทอ่ี ยูร่ ่วมเรอื นและคมุ บา่ วไพร่ในเรอื นเลก็ ใหย้ ำ� เกรงเทา่ นนั้ เอง คณุ หญงิ ลำ� ดวนสอนเธอเสมอใหป้ รนนบิ ตั สิ ามใี หด้ ี อยา่ ขาดตกบกพร่อง หญงิ สาวเขา้ ใจดวี า่ เร่อื งสลกั สำ� คญั ทส่ี ุดของผูห้ ญงิ สมยั นนั้ คือการออกเรอื นและดูแลสามี แต่สำ� หรบั เธอทแ่ี มจ้ ะใชช้ วี ติ อยู่ทน่ี ่ีมาเกอื บ สบิ ปี แต่ส่วนหน่ึงหวั ใจกย็ งั หลงเหลอื ความเป็นสาวสมยั ใหมอ่ ยู่บา้ ง เธอจงึ ไมไ่ ดเ้นน้ หนกั ในเรอ่ื งปรนนบิ ตั พิ ดั วสี ามสี กั เทา่ ไร แต่อยา่ งนอ้ ยๆ เธอกม็ นั่ ใจ วา่ ไมไ่ ดข้ าดตกบกพร่องแต่อย่างใด นบั แต่ออกจากวงั พลอยรุง้ สามารถไปไหนต่อไหนไดต้ ามทต่ี อ้ งการ แมแ้ ต่การไปเรียนดาบเรียนมวยท่ีเรือนพระยาภกั ดีไพศาล หญิงสาวไป รำ�่ เรียนทุกวนั ในช่วงเย็น หากก่อนจะออกจากเรือนก็ไม่ลมื สงั่ บ่าวไพร่ให ้ เตรยี มหงุ หาอาหารไวใ้ หเ้รยี บรอ้ ยเสยี ก่อน เมอ่ื คุณหญงิ ทราบเร่อื งน้ีกเ็ รยี ก เธอไปตกั เตอื น ‘เจา้ น่ะ ดูแลพอ่ เทพบา้ งเถดิ แมพ่ ลอย เอาแต่ไปฝึกมวยฝึกดาบอยู่ นนั่ ประเดยี๋ วพอ่ เทพเบอ่ื ข้นึ มาจกั ทำ� เช่นไร’ พลอยรุง้ ไมเ่ คยนกึ เฉลยี วใจในเร่อื งน้ี ไมค่ ดิ ดว้ ยซำ�้ วา่ จะมวี นั ไหนท่ี หลวงเทพไกรศรจะนกึ เบอ่ื เธอ...เขายงั เป็นสามที ด่ี ี ไมเ่ คยวอกแวกออกนอก ลูน่ อกทางเลยแมแ้ ต่นอ้ ย เมอ่ื ก่อนเป็นเช่นไร วนั น้ีเขากย็ งั เป็นเช่นนนั้ หาก

๒๖๘ ♥ ศศิภา เร่อื งหน่ึงทเ่ี ธอกงั วลคอื เร่อื งลูก ผา่ นมาหา้ เดอื นแลว้ แต่พลอยรงุ้ ยงั ไมม่ วี แ่ี วววา่ จะตงั้ ครรภแ์ ต่อยา่ ง ใด หลวงเทพไกรศรจากทเ่ี คยเปรยๆ วา่ อยากมลี ูกสกั สามสค่ี น บดั น้ีไมห่ วน พดู ถงึ เร่อื งลูกอกี เลยแมส้ กั ครง้ั ราวกบั เขาไมต่ อ้ งการใหเ้ธอสะเทอื นใจ หรอื ไมก่ ไ็ มอ่ ยากพดู ใหต้ วั เองคดิ มาก พลอยรุง้ ยง่ิ หนกั ใจเขา้ ไปใหญ่เมอ่ื คณุ หญงิ นวลแขเปรยๆ อยู่หลาย ครง้ั ในช่วงสองสามเดอื นหลงั มาน้ีวา่ อยากมหี ลานสกั คน แต่จนแลว้ จนรอด เธอกไ็ มส่ ามารถมใี หท้ ่านได้ หญงิ สาวกเ็ กรงใจท่านเป็นนกั หนา... ...กลวั เหลอื เกนิ วา่ ท่านจะหาสาวทไ่ี หนมาปรนนิบตั บิ ตุ รชายเพม่ิ ข้นึ มาอกี คน นอกจากเร่ืองลูก พลอยรุง้ ยงั เป็นกงั วลเร่ืองอ่ืนๆ อีกสารพดั ส่วนใหญ่ก็เป็นเร่ืองเดิมๆ ท่ีหนกั อกหนกั ใจเธอมาตง้ั แต่ก่อนแต่งงาน อกี ไมน่ านทวั่ แผ่นดนิ จะวปิ โยคโศกศลั ยแ์ ละเมอ่ื นน้ั พวกพมา่ จะฉวยโอกาส ตอนสยามผลดั แผน่ ดนิ บกุ หวั เมอื งทางใต้เทา่ ทจ่ี ำ� ไดศ้ ึกครงั้ น้ี เมอื งตะกวั่ ป่า ตะกวั่ ท่งุ รวมทงั้ เมอื งถลางถกู ตแี ตกเกอื บหมด บา้ นเมอื งถกู เผาทำ� ลายแม ้ จะไมม่ ากเทา่ เมอ่ื ตอนครง้ั กรงุ ศรอี ยธุ ยาแต่กถ็ อื วา่ เป็นความเสยี หายอนั หนกั หนาเช่นเดยี วกนั อกี เร่อื งทเ่ี ธอไมเ่ คยลมื คอื ภาพนิมติ ทเ่ี ธอเหน็ ...ดาบทป่ี กั ลงกลาง ลำ� ตวั ของหลวงเทพไกรศรและรอยเลอื ดแดงฉาน ช่วงหลงั ๆ เธอเหน็ ภาพน้ี ในความฝนั สองสามครง้ั ดว้ ยกนั ราวกบั วา่ เวลาแหง่ การพลดั พรากใกลเ้ขา้ มา ทกุ ทแี ลว้ พลอยรุง้ ระบายลมหายใจอย่างหนกั หน่วง มอื ขวาขยุม้ ขา้ วไปมาอยู่ เช่นนน้ั ไมย่ อมส่งเขา้ ปาก จนหลวงเทพไกรศรซง่ึ นงั่ มองอยู่นานตอ้ งเอ่ยถาม “ไยเจา้ มเิ ลา่ ใหพ้ ฟ่ี งั สกั ท”ี “คะ?” คำ� ถามนน้ั ปลกุ เธอต่นื จากภวงั คค์ วามคดิ อนั สบั สน ดวงตา กลมโตมแี ววกงั วลชดั เจน มไิ ดส้ ดใสเหมอื นเคย

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๖๙ “พร่ี อใหเ้ จา้ เลา่ ใหพ้ ฟ่ี งั วา่ มเี ร่อื งหนกั ใจอนั ใดมาหลายวนั แลว้ มใิ ช่ เพราะพม่ี หิ ่วง แต่พม่ี อิ ยากรบเรา้ ” ชายหนุ่มลา้ งมอื เรยี บรอ้ ย จงึ ยกนำ�้ ทม่ี ี มะลลิ อยอยูด่ า้ นบนข้นึ ดม่ื “คดิ วา่ เจา้ คงจกั เลา่ ใหพ้ ฟ่ี งั เองในสองสามวนั น้ี แต่ เหน็ ท่าทางเจา้ วนั น้ีแลว้ พอ่ี ดถามมไิ ดจ้ รงิ ๆ” พเ่ี ทพของเธอเป็นแบบน้ีเสมอ...เขาสงั เกตเหน็ ความผดิ ปกตขิ อง เธออย่างงา่ ยดาย แมว้ า่ ตวั เธอจะพยายามปกปิดมนั สกั เท่าไรกต็ าม “เจา้ กงั วลเร่อื งลูกร”ึ “ก.็ ..ใช่ค่ะ...พลอยรูว้ า่ เจา้ คุณพอ่ กบั คุณแมอ่ ยากมหี ลานใจจะขาด ยง่ิ ท่านมพี เ่ี ทพคนเดยี วแบบน้ี กย็ ง่ิ หวงั มาก” หลวงเทพไกรศรย้มิ บางๆ ในหนา้ วางมอื ลงบนพวงแกม้ ของเธอแลว้ ลูบไลอ้ ย่างนุ่มนวล “เมอ่ื ถงึ เวลาทเ่ี หมาะสม เขาจกั มาเกดิ เอง อย่ากงั วลไปเลย” พลอยรุง้ ลา้ งมอื แลว้ พยกั หนา้ ใหบ้ า่ วไพร่เขา้ มาเกบ็ สำ� รบั รอกระทงั่ เกบ็ เสรจ็ เรยี บรอ้ ยจงึ เอ่ยถามดว้ ยนำ�้ เสยี งหวนั่ ใจเลก็ ๆ “ถา้ พลอยมลี ูกใหพ้ เ่ี ทพไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ พเ่ี ทพจะหา...” ยงั พดู ไมท่ นั จบ ผูเ้ป็นสามกี ห็ วั เราะนอ้ ยๆ ในลำ� คอ ตงั้ แต่แต่งงาน หลวงเทพไกรศรหวั เราะมากข้นึ ย้มิ มากข้นึ บอกชดั เจนวา่ ชวี ติ ของเขาในตอน น้ีสมบูรณแ์ ละมคี วามสุขทส่ี ุดแลว้ “พข่ี อมเี จา้ เพยี งคนเดยี ว หากเจา้ มมิ ลี ูก เราคงตอ้ งอยู่กนั สองคน เป็นตาแก่ยายเฒ่าไปจนตายนนั่ ละ” ไดย้ นิ เช่นนน้ั พลอยรุง้ กน็ ำ�้ ตาร้นื ทง้ั ซาบซ้งึ ต้นื ตนั และหวาดกลวั ... กลวั เหลอื เกนิ วา่ คำ� วา่ ตาแก่ยายเฒ่าทอ่ี อกมาจากปากเขาจะไมม่ วี นั เป็นความ จรงิ “พร่ี กั เจา้ เจา้ กร็ ูม้ ใิ ช่ร”ึ “รูค้ ่ะ พลอยรู”้ “แลว้ ไยจงึ ถามพเ่ี ร่อื งแบบน้อี กี พบ่ี อกแลว้ วา่ จกั มเี จา้ เพยี งคนเดยี ว

๒๗๐ ♥ ศศภิ า พม่ี มิ วี นั ผดิ คำ� พดู ” พลอยรุง้ แทบน�ำ้ ตาร่วง แต่ตอ้ งกลนั้ ไวอ้ ย่างสุดความสามารถ หญงิ สาวกะพริบตาถเ่ี ร็วกลำ�้ กลนื มนั ไวข้ า้ งใน กระทงั่ ไดย้ นิ ประโยคถดั มา นำ�้ ตาทเ่ี หอื ดหายพลนั เอ่อทน้ ข้นึ มาอกี ครง้ั “อย่าเอาแต่ซมึ เซาเช่นน้ีเลย เดอื นหนา้ พจ่ี กั มไิ ดอ้ ยู่กบั เจา้ แลว้ หนา” คนฟงั ขมวดค้วิ ทนั ควนั “ทำ� ไมคะ พเ่ี ทพจะไปไหน” “พต่ี อ้ งไปตรวจตราแถบหวั เมอื งทางใต”้ พลอยรุง้ ใจหายวาบ หวั ใจหลน่ ไปอยู่ทต่ี าต่มุ โดยพลนั “หวั เมอื งทางใตห้ รอื คะ” “ใช่...เพง่ิ ไดร้ บั คำ� สงั่ จากท่านเจา้ คณุ เมอ่ื เยน็ น้ีเอง” ภาพนิมติ นนั้ กำ� ลงั จะกลายเป็นความจรงิ หรอื อย่างไร! ร่างผ่ายผอมแต่สว่ นกลางลำ� ตวั โป่ งนูนชดั เจนกำ� ลงั ก่งึ นัง่ ก่งึ นอน อยู่บนตงั่ มองเหมอ่ สายตาออกไปนอกหนา้ ต่างอย่างไรจ้ ดุ หมายทำ� ใหผ้ ูท้ ก่ี า้ ว ขา้ มธรณีประตูเขา้ มาถงึ กบั สะทอ้ นใจ ภาพความงดงามเฉิดฉายในวนั วานพงั ทลายในพรบิ ตาเดยี ว รวดเร็วจนพลอยรุง้ เองแทบตง้ั หลกั ไม่ทนั ส่วนคุณ เพญ็ ย่งิ ไม่ตอ้ งพูดถงึ รายนน้ั แทบจะกินไม่ไดน้ อนไม่หลบั ดวงตาลกึ โหล ใบหนา้ หมองเศรา้ อย่างน่าสงั เวชใจ “ทบั ทมิ เป็นอย่างไรบา้ ง” เอ่ยถามพลางทรุดกายลงนงั่ เคยี งขา้ ง หวงั จะไดร้ บั การตอบรบั จากอกี ฝ่าย แต่สง่ิ ทเ่ี ธอไดร้ บั กลบั มาคือความเงยี บงนั แมท่ บั ทมิ ยงั คงนงั่ มองผา้ มา่ นสขี าวซง่ึ กำ� ลงั ปลวิ สะบดั ตามแรงลมอย่างเหมอ่ ลอยราวกบั กำ� ลงั จมดง่ิ อยูใ่ นความคดิ ของตวั เองจนไมอ่ าจตะเกยี กตะกายข้นึ มาไดเ้สยี แลว้ “แมท่ บั ทมิ ” พลอยรุง้ เรยี กซำ�้ พลางวางมอื ลงบนตน้ แขนของคนตรง หนา้ แลว้ เขย่าเบาๆ เมอ่ื นน้ั แม่ทบั ทมิ จงึ รูส้ กึ ตวั เบอื นสายตากลบั มามอง ดวงตาคู่นนั้ ทเ่ี คยเตม็ ไปดว้ ยความสดใส มนั่ ใจและเย่อหยง่ิ ถอื ดี บดั น้ีกลบั

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๗๑ ดำ� มดื ราวมเี มฆหมอกดำ� ทะมนึ มาบดบงั พลอยรุง้ ยงั จำ� ได้ วนั แรกทเ่ี ธอมาเยย่ี มแมท่ บั ทมิ ดวงตาคู่น้ีแดงชำ�้ เพราะผา่ นการรอ้ งไหม้ าอย่างหนกั หากกไ็ มไ่ ดเ้ศรา้ สลดไมม่ ชี วี ติ ชวี าถงึ เพยี ง น้ี ‘แมท่ บั ทมิ ตอ้ งดูแลตวั เองใหด้ ี ลูกจะไดแ้ ขง็ แรง’ เธอใหก้ ำ� ลงั ใจอยา่ งสุดความสามารถ แต่กำ� ลงั ใจจากเธอ หรอื แมแ้ ต่ จากพอ่ แม่ ปู่ย่า ตายาย คงไมอ่ าจทำ� ใหแ้ มท่ บั ทมิ กดั ฟนั สูป้ ญั หาตรงหนา้ ได้ เป็นแน่แท ้ ยง่ิ ตอนน้ีชาวบา้ นแถบคลองหลอดหรอื แมแ้ ต่คลองบางลำ� พตู ่าง ซบุ ซบิ นนิ ทากนั อย่างสนุกปากวา่ แมท่ บั ทมิ ทอ้ งไมม่ พี อ่ ความเครยี ดในใจแม่ ทบั ทมิ กย็ ง่ิ ทบเท่าทวคี ูณ ‘นา้ พยายามแลว้ แมพ่ ลอย...พยายามเหลอื เกนิ มใิ หข้ า่ วคราวอนั ใด ไปกระทบหูแมท่ บั ทมิ เขา้ แต่กจ็ นใจนกั มริ ูใ้ ครมนั ปากสวา่ ง!’ คณุ เพญ็ ปรารภกบั เธออย่างกลดั กลมุ ้ เมอ่ื เดอื นทแ่ี ลว้ ตอนทข่ี า่ วลอื แพร่สะพดั ไปทวั่ พระยาพจนอกั ษร...เจา้ คุณตาของแมท่ บั ทมิ กลมุ ้ ใจเสยี จน ตอ้ งลม้ หมอนนอนเสอ่ื พวกลูกๆ หลานๆ ของท่านต่างหนั มาต่อวา่ คณุ เพญ็ และแมท่ บั ทมิ อย่างสาดเสยี เทเสยี จนความเป็นครอบครวั แทบขาดสะบน้ั เสยี เดยี๋ วนน้ั คุณเพญ็ รำ�่ ๆ จะพาแมท่ บั ทมิ กบั หลานในทอ้ งออกจากบา้ นท่านเจา้ คณุ หากจะไปอยู่ทใ่ี ดนน้ั คณุ เพญ็ บอกแค่วา่ ‘ไปตายเอาดาบหนา้ ! อยู่ทน่ี ่ีกม็ แี ต่คนซำ�้ เตมิ !’ พลอยรุง้ ส่ายหนา้ ไมเ่ หน็ ดว้ ย รบี บอกใหค้ ณุ เพญ็ พาแมท่ บั ทมิ กลบั ไปอยู่ทเ่ี รอื นเลก็ ตามเดมิ ‘ทน่ี ู่นไมม่ ใี ครซำ�้ เตมิ คณุ นา้ กบั แมท่ บั ทมิ แน่นอนเจา้ ค่ะ คณุ แมท่ ่าน ก็รออยากอมุ้ หลานจะแย่ เจา้ คุณพอ่ เองก็กระวนกระวายเป็นห่วงแมท่ บั ทมิ แทบกินไม่ไดน้ อนไม่หลบั จะมาเย่ยี มบ่อยๆ ท่านก็ไม่มเี วลา ไดแ้ ต่รอให ้ พลอยมาเยย่ี มและไปส่งขา่ วใหท้ ่านทราบน่ีแหละเจา้ ค่ะ’ คุณเพญ็ ทำ� ท่าทางลงั เล หญงิ สาวจงึ สำ� ทบั ไปอกี วา่

๒๗๒ ♥ ศศิภา ‘อยู่ทางนูน้ พลอยจะช่วยคณุ นา้ ดูแลแมท่ บั ทมิ เอง’ คุณเพญ็ ยอมตกลงใจยา้ ยกลบั ไปอยู่เรอื นหลงั เลก็ แต่จนแลว้ จน รอดกย็ งั ไมไ่ ดย้ า้ ยเสยี ที เพราะแมท่ บั ทมิ ไมย่ อม พลอยรุง้ เองกร็ ออยู่หลายวนั ไมเ่ หน็ วแ่ี วววา่ คณุ เพญ็ จะกลบั มา วนั น้ีจงึ ตดั สนิ ใจมาพดู กบั แมท่ บั ทมิ ดว้ ยตวั เอง “เยน็ น้ีทานอะไรหรอื ยงั ” คำ� ตอบคอื อาการพยกั หนา้ ไมม่ เี สยี งใสๆ เลด็ ลอดออกมาจากรมิ ฝีปากแหง้ แตกของเธอเลยแมแ้ ต่นอ้ ย เมอ่ื มาอยู่ใกลก้ นั เช่นน้ี พลอยรุง้ เหน็ ความผ่ายผอมของแมท่ บั ทมิ ไดถ้ นดั ตา...ผอมมาก ผอมจนเธอกลวั วา่ เดก็ ในทอ้ งอาจจะไมไ่ ดร้ บั สารอาหาร ทเ่ี พยี งพอดว้ ยซำ�้ ไป “แมท่ บั ทมิ ผอมไปแลว้ นะ ตอ้ งทานมากๆ รูไ้ หม ลูกจะไดแ้ ขง็ แรง” คำ� พดู นนั้ เหมอื นเขา้ หูซา้ ยทะลหุ ูขวา พลอยรุง้ ไมแ่ น่ใจวา่ อกี ฝ่ายรบั รูห้ รือไม่ เพราะเจา้ ตวั เอาแต่นงั่ จอ้ งหนา้ เธอดว้ ยแววตาไรค้ วามรูส้ กึ จนน่า ใจหาย “วนั น้ีฉนั จะมารบั แมท่ บั ทมิ กลบั เรอื น” “เรอื น? เรอื นไหน? เรอื นกลางท่งุ ร”ึ พลอยรุง้ ถอนใจเฮอื ก ส่ายหนา้ กบั คำ� วา่ เรอื นกลางท่งุ ของแมท่ บั ทมิ เสยี เหลอื เกนิ ตง้ั แต่วนั แรกๆหลงั จากเกดิ เร่อื ง หญงิ สาวไดร้ บั รู ้ และรบั ฟงั เร่อื งราวของแมท่ บั ทมิ จนหมดเปลอื ก ‘พบ่ี วรพาฉนั ไปเทย่ี ว แลว้ แวะเรอื นกลางทงุ่ เป็นเรอื นหลงั เลก็ ตงั้ อยู่ กลางป่า พบ่ี วรเขาวา่ สรา้ งไวพ้ กั ผ่อนเวลาตอ้ งการความเงยี บสงบ เขาพาฉนั ไปทน่ี นั่ แลว้ ก.็ ..’ ประโยคหลงั จากนน้ั เลอื นหาย เพราะคนพดู เอาแต่สะอ้นื ไหอ้ ย่างน่าเวทนา ส่วนเธอกไ็ มค่ ดิ จะเซา้ ซ้ถี ามใหต้ อ้ งเจบ็ ปวดใจอกี ต่อไป เพราะคนื นน้ั เป็นเหตกุ ระมงั จงึ ทำ� ใหแ้ มท่ บั ทมิ ตอ้ งรบี รดุ ออกจากวงั เมอ่ื รูว้ า่ ตนเองป่วย

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๗๓ ‘ฉนั มแิ น่ใจวา่ ฉนั เป็นอะไร ระดูฉนั ขาดไปสองเดอื นแลว้ และฉนั ก็ คลน่ื ไสอ้ ยากอาเจยี นบอ่ ยครงั้ ทานกระไรก็ไมค่ ่อยจกั ได ้ ฉนั กงั วลมากเลย ขออนุญาตเสดจ็ ออกจากวงั กลบั มาถามคณุ แม่ พอไดย้ นิ คณุ แมบ่ อกวา่ อาการ ของฉนั คลา้ ยคนทอ้ ง ฉนั กแ็ ทบลม้ ทงั้ ยนื รบี นงั่ เรอื ไปหาพบ่ี วรทเ่ี รอื น หวงั วา่ เขาจกั รบั ผดิ ชอบ แต่...’ เสยี งสะอ้นื ไหบ้ าดใจคนฟงั นกั พลอยรงุ้ แทบอยาก จะควา้ ดาบข้นึ มาแลว้ ไปบนั่ คอคนชวั่ ชา้ ดว้ ยมอื ของตวั เองเสยี เหลอื เกนิ ‘เขา บอกวา่ ฉนั สำ� ส่อน ทอ้ งกบั ใครมริ ูแ้ ลว้ ไปปรกั ปรำ� เขา ฉนั กลมุ ้ ใจมาก กลบั มา ทเ่ี รอื นกนิ มไิ ดน้ อนมหิ ลบั จนคุณแมเ่ คน้ เอาคำ� ตอบ เร่อื งถงึ ไดแ้ ดงข้นึ มา’ จากนน้ั แมท่ บั ทมิ กซ็ บหนา้ ลงกบั ฝ่ามอื รำ�่ ไหป้ านจะขาดใจ ตอนนนั้ พลอยรุง้ ไดแ้ ต่กอดปลอบประโลมอย่างไมร่ ูว้ า่ จะทำ� เช่นไร หญงิ สาวคดิ วา่ เมอ่ื เวลาผ่านไป แมท่ บั ทมิ คงดขี ้นึ เขม้ แขง็ ข้นึ หาก สง่ิ ทเ่ี ธอคดิ ไวก้ ลบั ตาลปตั รไปเสยี หมด จากทเ่ี คยทานอาหารบา้ ง กลบั กลายเป็นทานแค่คำ� สองคำ� จากทเ่ี คยพดู คยุ กบั คุณเพญ็ บา้ ง กลายเป็นน่ิงเงยี บ เอาแต่นงั่ เหมอ่ ลอยทงั้ วนั เช่นน้ี หากแมท่ บั ทมิ เป็นเช่นน้ตี ่อไป พลอยรงุ้ กลวั เหลอื เกนิ วา่ เดก็ ในทอ้ ง... อาจจะไมร่ อด “ไมใ่ ช่เรอื นกลางท่งุ หรอก เรอื นของแมท่ บั ทมิ เรอื นหลงั เลก็ ไงจะ๊ ... กลบั ไปอยูด่ ว้ ยกนั เถอะนะ” แววตาของแมท่ บั ทมิ ไหวระรกิ ราวกบั เขา้ ใจคำ� พดู ของเธอ เหน็ ดงั นนั้ พลอยรุง้ กร็ บี สำ� ทบั เขา้ ไปอกี วา่ “เจา้ คณุ พอ่ คดิ ถงึ และเป็นหว่ งแมท่ บั ทมิ มาก กลบั ไปอยู่ดว้ ยกนั แม่ ทบั ทมิ ไมต่ อ้ งกลวั หากใครมาวา่ มานนิ ทาแมท่ บั ทมิ ฉนั จะจดั การมนั ไมใ่ ห ้ มนั พดู อกี ” “จรงิ หรอื ” “จรงิ สจิ ะ๊ ” พลอยรุง้ กมุ มอื เยน็ เยยี บของคนตรงหนา้ บบี กระชบั ใหก้ ำ� ลงั ใจ

๒๗๔ ♥ ศศิภา “จรงิ จะ้ ฉนั ไมป่ ดหรอก” ไม่รูว้ ่าเป็นเพราะความเช่ือใจ หรือเพราะประโยคนนั้ ท่ีทำ� ให ้ แมท่ บั ทมิ ยอมกลบั เรอื นหลงั เลก็ แต่โดยดี ทง้ั ท่านเจา้ คุณและคณุ หญงิ ซง่ึ รอ อยู่ทเ่ี รอื นใหญ่ดว้ ยใจจดจ่อดใี จมากกวา่ ครงั้ ใดในชวี ติ กว็ า่ ได้ คณุ เพญ็ เองก็ ไม่ต่างกนั ถงึ กบั ยกผา้ เช็ดหนา้ ข้นึ มาซบั นำ�้ ตาท่ไี หลซมึ ออกมาตรงหางตา ทง้ั สอง “ขอบพระคณุ เจา้ ค่ะ คณุ พ่ี ขอบพระคณุ เหลอื เกนิ ทย่ี งั เมตตาลูกกบั นอ้ ง” “เจา้ เป็นเมยี พ่ี แมท่ บั ทมิ กเ็ ป็นลูกพ่ี เดก็ ในทอ้ งกเ็ ป็นหลานพจ่ี กั ให ้ พเ่ี สอื กไสไลส่ ่งไดอ้ ย่างไร กลบั มาอยู่ดว้ ยกนั เช่นน้ี ดที ส่ี ุดแลว้ แมเ่ พญ็ ” หลงั จากวนั งานแต่งงานของเธอ เรอื นใหญ่กเ็ งยี บสงดั ไมม่ ชี วี ติ ชวี า จวบจนกระทงั่ วนั น้ี พลอยรุง้ เหน็ ความคกึ คกั กลบั คนื มาทลี ะนอ้ ยๆ แมต้ อ้ ง ผจญกบั คำ� นนิ ทาของชาวบา้ น แต่ท่านเจา้ คณุ หาไดส้ นใจไม่ “มปี ากกพ็ ดู กนั ไป ประเดยี๋ วเบอ่ื กห็ ยุดพดู กนั เองนนั่ ละ” คุณเพญ็ กบั คุณหญงิ ลำ� ดวนสนิทสนมกนั มากข้นึ ทงั้ สองมกั มานงั่ ปรกึ ษาพดู คุยกนั อยู่เสมอ โดยเฉพาะเร่อื งแมท่ บั ทมิ และเร่อื งหลาน พลอย รุง้ เหน็ วา่ เร่อื งน้ีคงจะผ่านไปอย่างราบร่นื หากยงั มปี ญั หาหน่ึงทแ่ี กไ้ มต่ ก “แมท่ บั ทมิ ทานมากข้นึ ฤๅไม่ แมเ่ พญ็ ” “มคิ ่อยทานเหมอื นเคยค่ะ คุณพ่ี เอาแต่นงั่ ซมึ ทง้ั วนั บางคนื กแ็ ทบ มนิ อนค่ะ” “ร่างกายจกั ยำ�่ แยเ่ อานา” คณุ หญงิ ลำ� ดวนเอ่ยดว้ ยสุม้ เสยี งกลดั กลมุ ้ “หากแมม่ แิ ขง็ แรง แลว้ ลูกจกั แขง็ แรงไดเ้ยย่ี งไร!” ขอ้ น้พี ลอยรงุ้ กห็ นกั ใจเช่นกนั แมเ้ธอจะวนเวยี นมาหาแมท่ บั ทมิ เพอ่ื ชวนคุยทุกวนั ก็ตามที แต่แม่ทบั ทิมก็ไม่ไดด้ ีข้นึ ...คงอาการหนกั จนเกิน เยยี วยาอย่างทค่ี ณุ เพญ็ เปรยๆ ไวจ้ รงิ ๆ เรือนพระยาภกั ดีไพศาลในยามเย็นยงั คงคลาคล�ำ่ ไปดว้ ยผูค้ น

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๗๕ เหมอื นทกุ ครงั้ เสยี งดาบกระทบกนั ดงั สะทอ้ นกอ้ งไปทวั่ บรเิ วณ ยงั เสยี งเตะ ต่อยกนั อย่างไมม่ ใี ครยอมใครนนั่ อกี พลอยรงุ้ ไดย้ นิ แลว้ กใ็ หห้ นกั อกหนกั ใจ ข้นึ มาอกี ภาพเลอื ดแดงฉานทเ่ี ธอเหน็ ในความฝนั วนั น้มี นั ตดิ ตรงึ อยูใ่ นความ คดิ จนขจดั มนั ออกไปไมไ่ ดเ้สยี แลว้ อกี ไมน่ านหลวงเทพไกรศรจะตอ้ งไดจ้ บั ดาบฟาดฟนั ศตั รูเช่นน้ี แต่...จะเป็นตายรา้ ยดอี ย่างไร ตวั เธอทต่ี อ้ งนงั่ คอย นบั วนั เวลาอยู่ทเ่ี รอื นอย่างกระวนกระวายก็ไมอ่ าจทราบได้ หญงิ สาวลมื ตวั ลดดาบทก่ี ำ� ลงั จะฟาดฟนั คนตรงหนา้ ลง ทำ� ใหค้ นทเ่ี ป็นคู่ซอ้ มปราดเขา้ มาหา เขย่าตวั เธออย่างไมเ่ บานกั แลว้ ถามอย่างรอ้ นรน “แมพ่ ลอย! แมพ่ ลอยเป็นกระไรไปร”ึ เสียงของแม่การะเกดผูซ้ ่ึงอายุมากกว่าเธอสองปีทำ� ใหเ้ ธอไดส้ ติ เปลอื กตาบางกะพรบิ ถเ่ี รว็ ก่อนผูเ้ป็นเจา้ ของจะระบายลมหายใจยาว “เปลา่ ค่ะ ไมไ่ ดเ้ป็นอะไร ขอโทษนะคะ วนั น้พี ลอยไมม่ สี มาธสิ กั เทา่ ไร เลย” “มเี ร่อื งกลมุ ้ ใจอนั ใด บอกพไ่ี ด้ หากพช่ี ่วยได้ พจ่ี กั ช่วย” พลอยรุง้ น่ิงงนั ไป นึกไมอ่ อกวา่ จะเลา่ เร่อื งใดและจะเร่มิ ตน้ อย่างไร เธอคงน่ิงไปนานจนแมก่ าระเกดทนรอไมไ่ หว โพลง่ ถามออกมาเสยี โดยเรว็ “คณุ หลวงไปตดิ พนั สตรที ไ่ี หนอย่างนน้ั ร”ึ ส้นิ เสยี งนนั้ หญงิ สาวแทบสะดงุ้ ทำ� สหี นา้ งนุ งงอยู่ครู่ ก่อนรมิ ฝีปาก อม่ิ เตม็ จะคลเ่ี ป็นรอยย้มิ ตามมาดว้ ยเสยี งหวั เราะสดใส...เป็นครง้ั แรกในรอบ หลายวนั กว็ า่ ไดท้ เ่ี ธอเปลง่ เสยี งหวั เราะอย่างขบขนั ออกมาเช่นน้ี “ไม่ใช่เร่ืองนน้ั หรอกค่ะ! พเ่ี ทพของพลอยเขาไม่เคยสนใจใครอ่นื นอกจากพลอยเลยสกั ครงั้ ” “อา้ ว...ถา้ มใิ ช่เร่อื งน้ี แลว้ เป็นเร่อื งใด” พลอยรุง้ สูดลมหายใจเขา้ ปอดลกึ ยาว กลนั้ เสยี งหวั เราะของตนเอง ก่อนส่ายหนา้ “พลอยไมร่ ูจ้ ะเลา่ ใหฟ้ งั อย่างไรดนี ่ะซ”ี

๒๗๖ ♥ ศศิภา “โธ่! มนั จกั ยากอนั ใด กแ็ ค่พดู ออกมา พฟ่ี งั ไดท้ กุ อย่าง” แมก่ าระเกดกวาดตามองโดยรอบ เหน็ แมป่ ระยงคผ์ ูเ้ป็นพส่ี าวกำ� ลงั เกบ็ ดาบเขา้ ฝกั กร็ บี กวกั มอื เรยี ก “พป่ี ระยงคม์ าทางน้ีหน่อยเถดิ ” คนถกู เรยี กเลกิ ค้ิวมองอย่างสงสยั หากก็สาวเทา้ เดนิ ตรงมาหาแต่ โดยดี “มเี ร่อื งกระไร ไยจงึ ทำ� หนา้ ตาเคร่งเครยี ดเยย่ี งน้ี” “แมพ่ ลอยน่ะซี มเี ร่อื งกลมุ ้ ใจ” “อา้ ว กลมุ ้ เร่อื งกระไรเลา่ แมพ่ ลอย” พลอยรุง้ ไดแ้ ต่อกึ ๆ อกั ๆ มองซา้ ยทขี วาทอี ย่างไมร่ ูจ้ ะเร่มิ เร่อื งราว อย่างไร “คอื พลอยเป็นหว่ งพเ่ี ทพ” เวน้ ระยะเพอ่ื มองปฏกิ ริ ยิ าของคู่สนทนา อยู่อดึ ใจ เมอ่ื เหน็ ทงั้ สองยงั ตงั้ ใจฟงั เธอจงึ เอ่ยต่อ “เขาจะตอ้ งไปตรวจตราหวั เมอื งทางใต้ พลอยเกรงวา่ จกั เกดิ ศึก” “ปีทแ่ี ลว้ เพง่ิ เกดิ ศึกไป เจา้ คดิ วา่ จกั เกดิ ศึกอกี ร”ึ แมป่ ระยงคถ์ าม พลางขมวดค้วิ มนุ่ ดว้ ยความหนกั ใจ “ไมใ่ ช่แค่คดิ แต่จะเกดิ ศึกจรงิ ๆ ค่ะ พวกพมา่ จะยกทพั มาตหี วั เมอื ง ทางใต้ ตะกวั่ ท่งุ ตะกวั่ ป่า ถลาง ภเู กต็ ชมุ พร โดนหมด” คราวน้ีคนทง้ั สองไม่ใช่แค่น่ิงฟงั อย่างเดยี ว แต่ตาเบกิ โตอย่างต่ืน ตกใจ “ไยเจา้ จงึ มนั่ ใจนกั เจา้ มตี าทพิ ยห์ รอื อย่างไร แมพ่ ลอย” “พลอย...” พลอยรุง้ อกึ อกั อกี ครง้ั สมองวง่ิ วุน่ รบี หาคำ� ตอบทพ่ี อจะ ฟงั ข้นึ อย่างรวดเรว็ “...พลอยฝนั น่ะซี ฝนั เหน็ เลอื ดท่วมแดงฉาน และเหน็ พ่ี เทพในฝนั ดว้ ย” คนฟงั หนั มามองหนา้ กนั บงั เกดิ ความเงยี บอยู่สกั พกั ก่อนคนเลา่ จะ ถอนหายใจเฮอื ก

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๗๗ “พลอยรูว้ า่ พวกพไ่ี มเ่ ช่อื คำ� พดู ของพลอยมนั ไรส้ าระ ไมน่ ่าเช่อื ถอื เลยสกั นิด” ดวงตากลมโตทเ่ี คยสุกสกาว ยามน้ีหมน่ แสงอย่างน่าสงสาร “แต่ พลอยสงั หรณใ์ จจรงิ ๆ วา่ คราวน้ีตอ้ งเกดิ เร่อื งกบั พเ่ี ทพแน่ๆ และพลอยจะ ไมน่ งั่ รอใหเ้ร่อื งมนั เกดิ ข้นึ หรอก” แมป่ ระยงคย์ ง่ิ ขมวดค้วิ หนกั ข้นึ เมอ่ื ไดย้ นิ ถอ้ ยคำ� แปร่งหู “เจา้ จกั ทำ� เยย่ี งไร” “พลอยจะตามพเ่ี ทพไปดว้ ย!” แมก่ าระเกดส่ายหนา้ ไมเ่ หน็ ดว้ ยท่าเดยี ว “เจา้ จกั ไปไดอ้ ย่างไร ไปใตค้ ราวน้ีมแี ต่บรุ ุษทงั้ นน้ั มมิ ใี ครยอมให ้ สตรเี ดนิ ทางไปดว้ ยดอก ทส่ี ำ� คญั พวกเขามไิ ดไ้ ปเทย่ี ว แต่ไปราชการ” “กน็ ่แี หละค่ะทท่ี ำ� ใหพ้ ลอยกลมุ ้ พลอยไมร่ ูว้ า่ จะไปกบั พเ่ี ทพอย่างไร ถา้ ขอตรงๆ รบั รองเลยวา่ พเ่ี ทพไมม่ วี นั ยอม...” น่งิ ไปครู่ ก่อนกระซบิ กระซาบ เสยี งเบา “บางทพี ลอยอาจจะตอ้ งปลอมเป็นผูช้ ายแลว้ แอบๆ ตามไป” “แมพ่ ลอยเอย๊ ! เจา้ คงแอบไดเ้พยี งชวั่ เค้ยี วหมากจดื เทา่ นน้ั ละ่ !” แม่ ประยงคพ์ ดู ไป หวั เราะไป จนเหน็ รอยดำ� ขลบั บนตวั ฟนั “คณุ หลวงของเจา้ หรอื บรุ ุษคนอน่ื มองเจา้ ปราดเดยี วกค็ งรูค้ วามจรงิ แลว้ เจา้ หลอกคนพวกนน้ั มไิ ดด้ อก” พลอยรุง้ ยกมอื ลูบหนา้ อย่างอ่อนลา้ และเหน่ือยใจ แมจ้ ะรูด้ วี า่ สง่ิ ท่ี แมป่ ระยงคพ์ ดู คอื ความเป็นจรงิ อย่างไมต่ อ้ งสงสยั แต่เธอกไ็ มค่ ดิ จะยอมแพ ้ เพยี งแค่น้ี “ถงึ อย่างไรพลอยกต็ อ้ งลอง แต่ถา้ เคราะหร์ า้ ยถกู เขาจบั ได้ พลอย กจ็ ะหาทางอน่ื ใหไ้ ดไ้ ปจนไดน้ นั่ ละ!” แม่การะเกดกบั แม่ประยงคห์ นั มามองหนา้ กนั อีกครงั้ พรอ้ มกบั กระซบิ พดู คุยปรกึ ษากนั อยู่ครู่ ก่อนแมก่ าระเกดจะเอ้อื นเอ่ยถอ้ ยคำ� ทท่ี ำ� ให ้ พลอยรุง้ รูส้ กึ เหมอื นเหน็ แสงสวา่ งทป่ี ลายอโุ มงคอ์ ยู่ลบิ ๆ “แม่พลอยใจเยน็ ก่อนเถดิ อย่าเพง่ิ วู่วาม ไวค้ ืนน้ีพจ่ี กั ลองปรกึ ษา

๒๗๘ ♥ ศศภิ า คุณแมข่ องพก่ี ่อน ถา้ ไดเ้ร่อื งอย่างไรแลว้ พรุ่งน้ีพจ่ี กั บอกเจา้ ” พลอยรงุ้ ยกมอื ไหวข้ อบคณุ อย่างยนิ ดี ดวงตาหมน่ เศรา้ เมอ่ื ครู่พลนั เปลง่ แสงเรอื งรองเป่ียมดว้ ยความหวงั แบบทไ่ี มเ่ หลอื พ้นื ทใ่ี หก้ บั ความผดิ หวงั เลยแมแ้ ต่นิดเดยี ว! ยงั ไม่ทนั ท่ีพลอยรุง้ จะไดท้ ราบข่าวคราวจากแม่ประยงค์ และแม่ การะเกดว่าคุณหญิงมาลมี คี วามคิดเหน็ เร่ืองท่เี ธอจะขอติดตามหลวงเทพ ไกรศรไปหวั เมอื งทางใตอ้ ย่างไรก็บงั เกิดความโศกเศรา้ วปิ โยคทงั้ แผ่นดนิ สมเดจ็ พระพทุ ธเจา้ อยู่หวั ซง่ึ ประชวรมานาน พระอาการทรุดลงมาก จนเมอ่ื วนั พฤหสั บดี เดอื น ๙ แรม ๑๓ คำ�่ เวลาบา่ ยหา้ โมง บงั เกดิ อศั จรรยท์ พ่ี ระ เจดยี ว์ ดั พระศรรี ตั นศาสดารามทางดา้ นตะวนั ออกของมณฑป รศั มสี วา่ งข้นึ บนยอด และสวา่ งเป็นนานจนเป็นทป่ี ระจกั ษแ์ ก่เหลา่ ราษฎร ลถุ งึ สามยาม สมเดจ็ พระพทุ ธเจา้ อยู่หวั กเ็ สดจ็ สวรรคตในพระทน่ี งั่ ไพศาลทกั ษณิ พระชนมายุ ๗๔ พรรษา เสดจ็ ดำ� รงอยู่ในราชสมบตั ไิ ด้๒๘ ปี วนั รุ่งข้นึ ซง่ึ เป็นวนั ศุกร์ แรม ๑๔ คำ�่ เวลาเชา้ สมเดจ็ พระเจา้ อยู่หวั กรมพระราชวงั บวรสถานมงคล พระบณั ฑรู ใหญ่ กบั สมเดจ็ พระอนุชาธริ าช เจา้ ฟ้ากรมหลวงเสนานุรกั ษ์ พระบณั ฑรู นอ้ ย พรอ้ มดว้ ยพระราชวงศานุวงศ์ ฝ่ายหนา้ ฝ่ายใน เสดจ็ ไปสรงนำ�้ ทรงเคร่อื งพระบรมศพสำ� หรบั กษตั รยิ ์ เสรจ็ แลว้ เชญิ พระบรมศพเขา้ สู่พระลองเงนิ กรมพระตำ� รวจแห่ออกประตูสนาม ราชกจิ เชญิ ข้นึ พระยานุมาศประกอบพระ บรมโกศชนั้ นอกทำ� ดว้ ยทองคำ� จำ� หลกั ลายกดุ นั่ ประดบั พลอยเนาวรตั น์ ซง่ึ พระโกศนนั้ รบั สงั่ ใหช้ ่างทองทำ� ไว ้ แต่ยงั ไมป่ ระชวร ตงั้ กระบวนแหป่ ระดษิ ฐานไว ้ณ พระทน่ี งั่ ดสุ ติ มหาปราสาท ดา้ นมขุ ประจมิ ทศิ ประดบั ดว้ ยพระมหาเศวตฉตั รแลเคร่อื งสูง ตง้ั เคร่อื งตน้ เคร่อื งราชูปโภคเฉลมิ พระเกียรตยิ ศตามโบราณราชประเพณี พระบรมศพ พระเจา้ แผ่นดนิ ใหญ่ครงั้ กรุงศรอี ยุธยาเก่า สมเดจ็ พระเจา้ อยูห่ วั กรมพระราชวงั บวรสถานมงคลไดส้ ำ� เรจ็ ราชการ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๗๙ แผ่นดนิ เสดจ็ ประทบั แรม ณ พระทน่ี งั่ จกั รพรรดพิ มิ าน ครนั้ เวลาเชา้ เยน็ เสดจ็ ไปถวายพระบรมศพ ถวายไทยทานพระสงฆส์ ดบั ปกรณ์ อกี สองวนั ถดั มา พระยาอนุชติ ราชาขอเขา้ เฝ้าทูลละอองธุลพี ระบาท ดว้ ยเรอ่ื งใหญ่เป็นการรบี เร่ง เน่อื งเพราะไดพ้ บหนงั สอื ตกอยู่ใตต้ น้ แจง้ ทล่ี าน พระทน่ี งั่ ดสุ ติ มหาปราสาท ซกั ถามแลว้ ไดค้ วามวา่ มกี าตวั หน่ึงคาบมาท้งิ ไว ้ ขอ้ ความในหนงั สอื เสมอื นเป็นการฟ้องรอ้ งกลา่ วโทษวา่ พระเจา้ หลาน เธอเจา้ ฟ้าธรรมธเิ บศรซง่ึ เป็นกรมชนุ กษตั รานุชติ บตุ รเจา้ กรุงธนบรุ ี กบั คุณ หนูดำ� และเจา้ จอมมารดาสำ� ลใี นพระบณั ฑรู นอ้ ย คบคดิ กบั ขนุ นางหลายนาย จะแย่งชงิ เอาราชสมบตั ิ สมเดจ็ พระเจา้ อยู่หวั กรมพระราชวงั บวรสถานมงคล จึงโปรดใหไ้ ต่สวนหาความจริงในวนั รุ่งข้นึ และโปรดใหพ้ ระเจา้ ลูกยาเธอ พระองคใ์ หญ่เป็นผูช้ ำ� ระความ พบวา่ ตวั การยยุ งคอื พระอนิ ทรเดช (กระต่าย) ขา้ ราชการในกรมพระตำ� รวจผูอ้ ่ืนนบั ตงั้ แต่ เจา้ พระยาพลเทพ (บุนนาค บา้ นแม่ลา) พระยาเพชรปาณีกลอ่ ม จหมน่ื ประทา้ นมนเฑยี รอ่อน พระยา รามทอง นายขุนเนนหลานเจา้ พระยาพลเทพ สมงิ รอดสองราม สมงิ สริ ิ บนุ โดดบตุ รเจา้ พระยามหาโยธา สมงิ พตั เบดิ มว่ ง สมงิ ปอนทะละ รวม ๙ คน เป็นผูส้ มรูร้ ่วมคดิ สมเดจ็ พระเจา้ อยู่หวั กรมพระราชบวรสถานมงคลจงึ ใหถ้ อดสมเดจ็ เจา้ ฟ้ากรมขนุ กษตั รานุชติ ออกนามวา่ หมอ่ มเหมน็ จากนนั้ จงึ โปรดใหส้ ำ� เรจ็ โทษดว้ ยท่อนจนั ทท์ ว่ี ดั ปทมุ คงคาทงั้ สามพน่ี อ้ ง ส่วนคนโทษอน่ื ใหป้ ระหาร ชวี ติ เสยี พระยาสุรศกั ด์เิ สนาถงึ กบั ทอดถอนใจอย่างกลดั กลมุ ้ พลางปรารภ กบั เอกภรรยาวา่ ‘ยงั มทิ นั ไดเ้ สด็จราชาภเิ ษกก็เกิดเร่ืองวุ่นวายเสยี แลว้ มคิ วรเลย จรงิ ๆ’ คณุ หญงิ ลำ� ดวนพยกั หนา้ เหน็ ดว้ ย ก่อนเอ่ยดว้ ยนำ�้ เสยี งเป็นกงั วล ‘จกั เกดิ ศึกใดๆ ข้นึ อกี ฤๅไมค่ ะ คณุ พ’่ี

๒๘๐ ♥ ศศภิ า ไม่มคี ำ� ตอบจากท่านเจา้ คุณ คงมเี พยี งเสียงทอดถอนใจอีกครา เท่านน้ั เอง ตง้ั แต่ครง้ั โบราณกาลเม่ือถึงคราวผลดั แผ่นดิน บา้ นเมืองมกั ระสำ�่ ระสาย วุน่ วายสบั สนกนั ไปหมด ยง่ิ ไปกวา่ นนั้ บรรดาขา้ ศึกศตั รูลว้ นแต่ คอยฉวยโอกาสในเวลาน้ี หวงั เขา้ มายดึ ครองแผ่นดนิ สยามทวั่ ทกุ สารทศิ ในรชั สมยั พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้ าจุฬาโลกนนั้ การศึก สงครามท่ีเกิดข้ึนไม่เคยมีครงั้ ใดท่ีประชิดพระนครเหมือนเม่ือครงั้ กรุง ศรอี ยธุ ยาเลยแมแ้ ต่นอ้ ย เน่อื งเพราะพระปรชี าสามารถในการรบของพระองค์ ทไ่ี ม่รงั้ รอตง้ั รบั อยู่แต่ในพระนครเช่นแต่ก่อน หากกลบั ส่งทหารไปป้ องกนั ตงั้ แต่หวั เมอื ง และสำ� เรจ็ ผล ไดร้ บั ชยั ชนะขบั ไลพ่ มา่ กลบั บา้ นเมอื งไปทกุ ครงั้ อกี ทง้ั พระปรชี าสามารถในตำ� ราพชิ ยั สงครามก็เป็นทป่ี ระจกั ษเ์ มอ่ื ทรงเลอื ก ยา้ ยราชธานีมาทางฟากฝงั่ ตะวนั ออกของแมน่ ำ�้ เจา้ พระยา นบั เป็นชยั ภมู ทิ ด่ี ี ในการป้องกนั ขา้ ศึกมารกุ รานรอบดา้ น ยง่ิ ไปกวา่ นน้ั พระองคย์ งั โปรดใหส้ รา้ ง วงั เจา้ นายรายลอ้ มโดยรอบพระนคร เสมอื นเป็นป้อมปราการชน้ั ในทแ่ี ขง็ แรง อกี ชนั้ หน่งึ นบั ไดว้ า่ เป็นพระอจั ฉรยิ ภาพของพระองคผ์ ูเ้ป็นแมท่ พั กรำ� ศกึ ดว้ ย องคเ์ องตลอดมา และเพราะเหตนุ ้กี รงุ รตั นโกสนิ ทรอ์ นิ ทอ์ โยธยาจงึ สงบร่มเยน็ และมนั่ คงตลอดรชั กาล เม่ือมีการช�ำระความพวกกบฏเสรจ็ ส้นิ แลว้ ณ วนั อาทติ ย์ เดือน ๑๐ ข้นึ ๙ คำ�่ จึงมพี ระราชพธิ ีปราบดาภิเษก สมเด็จพระเจา้ อยู่หวั กรม พระราชวงั บวรสถานมงคลจงึ เสดจ็ ข้นึ เถลงิ ถวลั ยราชสมบตั ิ ขณะนนั้ มพี ระ ชนมายุได้ ๔๓ พรรษา ข้ึนแผ่นดินใหม่ไดเ้ พียงอาทิตยเ์ ดียว แม่ทบั ทิมท่ีท�ำท่าทาง หมดอาลยั ตายอยากในชีวติ ก็เกิดอาการเจ็บทอ้ งคลอดข้นึ มาก่อนกำ� หนด เกือบหน่ึงเดอื น พลอยรุง้ ถูกปลุกใหต้ ่ืนกลางดกึ เมอ่ื มบี ่าวคนหน่ึงมาแจง้

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๘๑ หญิงสาวควา้ ผา้ แพรมาคลุมไหล่แลว้ รีบรุดไปท่เี รือนหลงั เลก็ ของคุณเพญ็ ทนั ที แสงตะเกยี งบนเรอื นถกู จดุ วางไวเ้กอื บทกุ ซอกมมุ จงึ ทำ� ใหส้ วา่ งไสว จนเหน็ พวกบ่าวไพร่เดนิ ไปมากนั ใหว้ ุ่นบนนน้ั เมอ่ื เธอเดนิ มาถงึ คุณหญงิ ลำ� ดวนซ่งึ นงั่ อยู่ตรงชานเรือนดว้ ยสหี นา้ เป็นกงั วลก็โผเขา้ มากอดเธอไวใ้ น ออ้ มแขน มอื ของทา่ นเยน็ เฉียบราวกบั นำ�้ แขง็ ตรงขา้ มกบั ทา่ นเจา้ คณุ ทร่ี กั ษา ความสงบไวใ้ นทว่ งทา่ ยนื เอามอื ไพลห่ ลงั อยูเ่ ย้อื งประตหู อ้ งนอนแมท่ บั ทมิ คง มเี พยี งแววตาเท่านนั้ ทฉ่ี ายชดั ถงึ ความต่นื ตระหนก “คลอดก่อนกำ� หนดเช่นน้ี จกั ปลอดภยั ฤๅไมก่ ม็ ริ ู”้ คณุ หญงิ เอ่ยเสยี งสนั่ เครอื ตลบั ยาหอมจรดอยู่บนปลายจมกู ตลอด เวลา พลอยรุง้ ตอ้ งกระซบิ ปลอบประโลมเป็นการใหญ่ “ลูกเช่อื วา่ แมท่ บั ทมิ กบั หลานตอ้ งปลอดภยั เจา้ ค่ะ” จากนนั้ ก็ประคองท่านนงั่ บนยกพ้นื กลางเรือน แลว้ ตวั เองนงั่ พบั เพยี บดา้ นลา่ ง มอื ทง้ั สองเกาะกมุ มอื ทา่ นไว ้ตอนนน้ั เองทห่ี ลวงเทพไกรศรมา ถงึ เขายกมอื ไหวผ้ ูใ้ หญ่ทง้ั สองก่อนทรุดกายลงนงั่ เคยี งขา้ งภรรยา เวลาช่างนานราวชวั่ กปั ชวั่ กลั ป์ ยง่ิ ไดย้ นิ เสยี งรอ้ งอย่างเจบ็ ปวดของ แมท่ บั ทมิ แลว้ พลอยรุง้ กข็ นลกุ ซู่ หวั ใจเตม็ เป่ียมดว้ ยความหวาดหวนั่ เกรง วา่ ทงั้ แมท่ ง้ั ลูกจะไมอ่ าจรอดชวี ติ ในคนื น้ี หากโชคยงั ดนี กั เมอ่ื สง่ิ ศกั ด์สิ ทิ ธ์ิ ยงั ปกป้องคุม้ ครองคนทงั้ สอง เสยี งรอ้ งของเด็กแผดจา้ ทำ� ใหค้ ุณหญิงลุกพรวดพราดข้นึ มาดว้ ย ความดใี จ รบี ผลนุ ผลนั เขา้ ไปในหอ้ งของแมท่ บั ทมิ พรอ้ มกบั ท่านเจา้ คุณใน ทนั ที ส่วนพลอยรุง้ หนั มาจบั จูงมอื หลวงเทพไกรศรตามเขา้ ไป ภาพของเดก็ ร่างผอมกะหร่องตวั แดงบนห่อผา้ ตรงหนา้ ทำ� ใหพ้ ลอย รุง้ บงั เกดิ ความรกั และเอน็ ดูราวกบั เดก็ คนนนั้ เป็นหลานของเธออย่างแทจ้ รงิ หญิงสาวชะโงกหนา้ มองเพอ่ื สำ� รวจว่าเป็นเด็กชายหรือเด็กหญิง คุณเพญ็ เหมอื นจะรูจ้ งึ รบี ตอบเจอื เสยี งสะอ้นื วา่

๒๘๒ ♥ ศศิภา “ผูช้ ายจะ้ แมพ่ ลอย” พลอยรงุ้ เหลอื บมองสหี นา้ ทเ่ี ป่ียมไปดว้ ยความปีตขิ องคณุ เพญ็ แลว้ กส็ ่งย้มิ ยนิ ดไี ปให ้ ก่อนหนั กลบั มาจอ้ งมองเดก็ นอ้ ยผูน้ นั้ อกี ครงั้ แมร้ ่างกาย ผ่ายผอม หากแกม้ ก็ยุย้ จนอยากเอ้อื มมอื ไปสมั ผสั เคา้ หนา้ ของเด็กคนน้ี เหมอื นจะไดร้ บั จากแมม่ ากกวา่ ทางพอ่ ค้วิ ยงั บางยากจะบอกชดั วา่ โตข้นึ มา จะข้นึ ดกดำ� หรอื ไม่ จมกู กเ็ ลก็ จ้มิ ล้มิ จนเธอเกรงวา่ เพยี งสมั ผสั มนั จะแตกหกั ข้นึ มา ทส่ี ะดุดตาทส่ี ุดคอื ดวงตากลมโตบรสิ ุทธ์ิ ฉายประกายความเขม้ แขง็ อย่างน่าประทบั ใจ เดก็ ผูน้ ้ี เมอ่ื โตข้นึ มาจะตอ้ งผจญอะไรบา้ ง พลอยรุง้ กย็ ากจะเดา แต่ ทแ่ี น่ๆ สง่ิ ทต่ี ดิ ตวั เขาไปนบั จากวนั น้ีคอื ถอ้ ยคำ� ตราหนา้ ของพวกชาวบา้ นท่ี ชน่ื ชอบการนนิ ทาเป็นชวี ติ จติ ใจวา่ ‘ลูกมมิ พี อ่ ’ ‘แมม่ ริ กั ด’ี สง่ิ เหลา่ น้จี ะกลายเป็นปมดอ้ ยของเขาในอนาคตหรอื ไม่ พลอยรุง้ ไม่ อยากคดิ เลย หญงิ สาวทอดถอนใจ ก่อนเบอื นสายตาไปยงั แม่ทบั ทมิ ทน่ี อนไม่ ไดส้ ตอิ ยู่บนตงั่ หนา้ ตาทเ่ี คยงดงามเฉิดฉายบดั น้ซี ดี ขาวราวกระดาษ ร่างกาย ผ่ายผอมเกือบจะเป็นหนงั หุม้ กระดูกเสยี แลว้ ย่งิ เมอ่ื เสยี เลอื ดมากเพยี งน้ี เธอเกรงเหลอื เกนิ วา่ ...คดิ ไดเ้พยี งนนั้ กร็ บี สลดั ความคดิ บา้ ๆ ของตนออกไป ขณะทค่ี ุณเพญ็ กเ็ หมอื นจะห่วงไมแ่ พก้ นั แมจ้ ะปล้มื ปีตกิ บั หลานชายตวั กระ จอ้ ย แต่ลูกสาวเพยี งคนเดยี วของท่านกอ็ าการไมค่ ่อยสูด้ นี กั “คงตอ้ งใหอ้ ยู่ไฟนานหน่อยหนา” หมอตำ� แยเอ่ยเพยี งสน้ั ๆ ก่อนลากลบั คืนน้ันพลอยรุง้ ตง้ั ใจจะนอนเป็ นเพ่อื นคุณเพญ็ แต่ท่านปฏเิ สธ ใหเ้หตผุ ลวา่ บา่ วไพร่คอยช่วยมากมายไมต่ อ้ งเป็นห่วง หญงิ สาวจงึ เดนิ ตาม

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๘๓ สามกี ลบั มาทเ่ี รอื น เมอ่ื เขา้ มาอยู่ในหอ้ งนอนสองต่อสอง พลอยรุง้ ก็เดนิ ไปทห่ี นา้ ต่าง ทอดสายตามองดวงจนั ทรบ์ นฟากฟ้า ก่อนเอ่ยถามดว้ ยนำ�้ เสยี งชดั เจนอย่าง คนทต่ี ดั สนิ ใจมาเป็นอย่างดแี ลว้ “พเ่ี ทพอยากรบั เล้ยี งลูกแมท่ บั ทมิ หรอื เปลา่ คะ” คนถกู ถามกา้ วเขา้ มายนื ซอ้ นทางดา้ นหลงั แนบปลายคางบนกลุม่ ผมหอมกรุ่น มอื ทงั้ สองวางทาบบนขอบหนา้ ต่างมไิ ดก้ อดภรรยาอย่างแนบ ชดิ แต่อย่างใด ถงึ กระนนั้ พลอยรุง้ กย็ งั ใจเตน้ แรง รูส้ กึ รอ้ นวูบวาบราวกบั มี ประกายไฟวง่ิ พลา่ นไปทวั่ ร่าง...แมจ้ ะแต่งกนั มาหลายเดอื นแลว้ แต่อาการ เช่นน้ีกลบั มไิ ดล้ ดนอ้ ยถอยลงไปเลยสกั นิดเดยี ว “ถา้ เจา้ ตอ้ งการ กต็ ามใจเจา้ เถดิ ” เขากระซบิ แผ่วเบา ก่อนเอยี งหนา้ มองวงหนา้ นวลทพ่ี วงแกม้ กำ� ลงั ซบั สเี ร่อื “แต่ถงึ อย่างไรพก่ี ย็ งั อยากใหเ้จา้ มลี ูกกบั พส่ี กั คน” “พลอยรูค้ ่ะ” เมอ่ื เงยหนา้ มองสบตา ดวงตาดำ� จดั กว็ บั หวานเสยี จนเธอแทบละลาย หญงิ สาวหมนุ ตวั เจา้ หาเขา วางมอื ขา้ งหน่งึ ทาบลงบนแนวกรามแขง็ แกร่งแลว้ ลูบไลอ้ ย่างอ่อนโยน “พเ่ี ทพคะ” “หมื ?” “ถา้ พลอยไมไ่ ดห้ นา้ ตาแบบน้ี พเ่ี ทพจะยงั รกั พลอยหรอื เปลา่ คะ” “ไยเจา้ จงึ ถามประหลาดเช่นน้ี” ค้วิ เขม้ ของเขายกข้นึ สูง ดวงตาคู่คม ฉายชดั ถงึ ความสงสยั ระคนขบขนั “มวิ า่ เจา้ จกั เป็นใคร หนา้ ตาอย่างไร พก่ี ็ รกั ” คำ� นน้ั เหมอื นนำ�้ ใสเย็นรินรดซอกหลบื ท่ีเห่ียวแหง้ ในใจของเธอ แมจ้ ะไมร่ ูว้ า่ สง่ิ ทเ่ี ขาพดู จะเป็นจรงิ หรอื ไม่ แต่เวลาน้พี ลอยรงุ้ รูส้ กึ เตม็ ต้นื และ เป็นสุขนกั

๒๘๔ ♥ ศศภิ า ร่างเลก็ โผเขา้ กอดร่างสูง แลว้ กระซบิ แผ่วเบากบั อกกำ� ยำ� ของเขาวา่ “พลอยรกั พเ่ี ทพ ไมว่ า่ ชาตนิ ้ีชาตไิ หน พลอยกจ็ ะรกั ” รางวลั สำ� หรบั ถอ้ ยคำ� แสนหวาน คอื จมุ พติ แผ่วเบากลางกระหมอ่ ม ก่อนเลอ่ื นตำ�่ ลงมาทป่ี ลายจมกู และส้นิ สุดลงทร่ี มิ ฝีปากอม่ิ เตม็ รอยประทบั แนบสนทิ ตราตรงึ ไมแ่ พค้ ำ� พดู กอ้ งกงั วานถดั มา “ถอื วา่ เป็นคำ� สญั ญา...” เขาย้มิ กวา้ ง อวดลกั ย้มิ ทเ่ี ธอปรารถนาจะ เหน็ ทกุ คนื วนั ก่อนเอ่ยประโยคสุดทา้ ยดว้ ยสุม้ เสยี งเขม้ แขง็ มไิ ดท้ อดหวาน แต่อย่างใด กระนนั้ หวั ใจคนฟงั กแ็ ทบลอยละลว่ิ ตดิ เพดานไปเสยี แลว้ “พข่ี อรกั เจา้ ...ทกุ ชาตไิ ป”

๑๖ ‘มิมีใครเขาอตุ รปิ ลอมตวั เป็ นบรุ ุษดอกหนาแม่พลอย เจา้ เป็ นสตรี จกั ทำ� เยย่ี งไรก็ตอ้ งเป็นสตรอี ยู่วนั ยงั คำ�่ ’ ถอ้ ยคำ� ของคุณหญงิ มาลดี บั ความ หวงั อนั โชนฉายแสงเตม็ หวั ใจไปจนหมด พลอยรงุ้ รูส้ กึ เหมอื นมเี มฆหมอกดำ� ทะมนึ แทรกซมึ เขา้ ไปในความรูส้ กึ จนเธอรูส้ กึ หมน่ หมองไปทง้ั วนั ‘นา้ วา่ เจา้ คดิ มากเกนิ ไป ถงึ อย่างไรสง่ิ ทเ่ี จา้ เหน็ กเ็ ป็นเพยี งความฝนั อย่าเกบ็ เอามาใส่ใจนกั เลย’ ทุกประโยคของท่านย่ิงผลกั ใหเ้ ธอจมด่ิงลงไปสู่ใตน้ ำ�้ ลกึ แทบ ตะเกยี กตะกายข้นึ มาไมไ่ ด้ ‘น่ีถา้ ท่านเจา้ คุณไปดว้ ย นา้ คงขอตามไป เจา้ เองกจ็ กั ไดต้ ดิ ตามนา้ ไปเช่นกนั แต่ท่านเจา้ คุณติดราชการทางน้ี...’ ท่านหยุดพูดเพยี งแค่นนั้ ทอดถอนใจบางเบาพรอ้ มกบั วางมอื ลงบนบา่ ของเธอแลว้ เอ่ยอย่างอ่อนโยน ‘ทำ� ใจใหส้ บายเถดิ แมพ่ ลอย คณุ หลวงของเจา้ เก่งเรอ่ื งดาบเรอ่ื งมวย นกั หาคนต่อกรดว้ ยยากยง่ิ อกี ทง้ั ยงั เป็นคนดี สง่ิ ศกั ด์สิ ทิ ธ์ยิ ่อมคุม้ ครองให ้ ปลอดภยั ’ คำ� ปลอบประโลมนน้ั ไม่ไดท้ ำ� ใหพ้ ลอยรุง้ สบายใจเลย แมเ้มอ่ื นงั่ เรอื กลบั เรอื นพรอ้ มผูเ้ป็นสามี ใบหนา้ ของเธอกห็ มองเศรา้ ค้วิ สวยขมวดเขา้ หา กนั จนแทบเป็นปม ดวงตากลมโตทเ่ี คยสุกสกาวบดั น้ีมนั หมน่ แสงจนหลวง เทพไกรศรตอ้ งเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “เจา้ กงั วลใจเร่อื งใดอยู่หรอื ”

๒๘๖ ♥ ศศิภา คนถกู ถามสะดงุ้ เลก็ นอ้ ย พยายามปรบั สหี นา้ ใหเ้ป็นปกติ พรอ้ มกบั ส่งย้มิ บางๆ ไปให ้ “เปลา่ หรอกค่ะ แค่กำ� ลงั คดิ อะไรเพลนิ ๆ” วา่ พลางรบี เปลย่ี นเรอ่ื งคยุ ไปเสยี “วนั น้พี ลอยแวะไปเยย่ี มแมท่ บั ทมิ มา เหน็ ยงั นอนซมอยูเ่ ลยค่ะ หนา้ ตา กซ็ ดี เซยี ว จะลกุ จะทำ� อะไรกแ็ ทบไมม่ เี ร่ยี วแรง คุณเพญ็ เองกก็ นิ ไมไ่ ดน้ อน ไมห่ ลบั ห่วงทงั้ ลูกทง้ั หลาน” หญงิ สาวทอดถอนใจเฮอื กใหญ่ นำ�้ ตาร้นื ข้นึ มาเมอ่ื นกึ ถงึ เดก็ ชายตวั กระจอ้ ยร่อยทก่ี ำ� ลงั หลบั ตาพร้มิ อยู่แนบอกของคุณเพญ็ ‘นา้ ไปใหห้ ลวงตาตง้ั ช่อื ใหแ้ ลว้ เมอ่ื วาน ช่อื พอ่ เดช’ คุณเพญ็ เลา่ ให ้ ฟงั ดว้ ยนำ�้ เสยี งตน่ื เตน้ บอกชดั วา่ เหอ่ หลานชายเพยี งคนเดยี วของตนเองมาก เพยี งใด ‘ช่อื ดเี จา้ ค่ะคณุ นา้ ’ พลอยรุง้ ซ่งึ นงั่ พบั เพยี บบนพ้นื กระดานมองจอ้ งใบหนา้ ท่มี คี วาม ละมา้ ยคลา้ ยคลงึ กบั ผูเ้ป็นแมอ่ ย่างเอน็ ดู ‘ใช่ ช่ือดี นา้ ก็หวงั ว่าเม่อื โตข้นึ พ่อเดชของนา้ จกั มอี ำ� นาจวาสนา มบี ารมไี มแ่ พผ้ ูใ้ ด’ ผูใ้ ดทว่ี ่าคงไม่แคลว้ ลูกหลานของบรรดาญาตโิ กโหตกิ าทท่ี ำ� ท่าทาง รงั เกยี จเดยี ดฉนั ทแ์ มท่ บั ทมิ และเดก็ ในทอ้ ง ในตอนนน้ั คุณเพญ็ ทงั้ หนกั ใจ ทงั้ กงั วลสารพดั หวงั หนีรอ้ นไปพง่ึ เยน็ แต่ผลทไ่ี ดก้ ลบั เป็นถอ้ ยคำ� เยาะเยย้ ถากถางจนหวั ใจของคุณเพญ็ แหวง่ วน่ิ นบั ประสาอะไรกบั แมท่ บั ทมิ รายนน้ั แค่ถกู ผูช้ ายทท่ี งั้ รกั ทงั้ เทดิ ทูนถบี หวั ส่ง ใจกส็ ลายไปเกอื บคร่งึ เท่านนั้ ยงั ไม่ พอยงั ถกู ญาตขิ องตวั เองต่อวา่ ต่อขาน รุมกระหนำ�่ ซำ�้ เตมิ เขา้ ไปอกี หวั ใจดวง นอ้ ยๆ ทถ่ี กู ประคบประหงมมาตง้ั แต่เดก็ จะทนไหวไดอ้ ย่างไร ผลปรากฏก็ อย่างทเ่ี หน็ แม่ทบั ทมิ กลายเป็นดอกไมท้ เ่ี หย่ี วแหง้ รอวนั ร่วงโรยลงจากตน้ โดยทไ่ี มอ่ าจมใี ครช่วยไดเ้ลย ‘คณุ นา้ อย่าห่วง พลอยเชอ่ื วา่ พอ่ เดชตอ้ งเตบิ โตมาเป็นทน่ี บั หนา้ ถอื

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๘๗ ตาของใครๆ อย่างแน่นอนเจา้ ค่ะ’ พลอยรุง้ เอ่ยอย่างมนั่ อกมนั่ ใจ พรอ้ มกบั เกร่นิ เขา้ เร่อื งทต่ี นเองวาด หวงั ไว ้ ‘คณุ นา้ เจา้ คะ พลอยกบั พเ่ี ทพอยูด่ ว้ ยกนั มาหลายเดอื น แต่กย็ งั ไมม่ ี ลูกเสยี ที พลอยรูว้ า่ พเ่ี ทพอยากมลี ูกมาก ทา่ นเจา้ คณุ กบั คณุ หญงิ ยง่ิ แลว้ ใหญ่ ตงั้ หนา้ ตง้ั ตาคอยอุม้ หลานอยู่นานแลว้ ...’ หญิงสาวหยุดมองสีหนา้ ของ คุณเพ็ญอยู่ครู่หน่ึง เห็นแววตาของท่านสว่างวาบดว้ ยความเขา้ ใจรางๆ เธอจงึ เอ่ยต่อ ‘ถา้ พลอยขอรบั พอ่ เดชเป็นลูก คณุ นา้ จะวา่ อย่างไรเจา้ คะ’ แมจ้ ะพอเดาได้ ถึงกระนน้ั คุณเพ็ญก็ยงั น่ิงอ้ึงไปอึดใจทีเดียว ทา่ นกม้ มองเดก็ ตวั แดงทต่ี นเองอมุ้ แนบอกอยา่ งทะนุถนอม ระบายลมหายใจ ยาวเสยี ทหี น่ึงจงึ ตอบ ‘เร่อื งน้ีนา้ คงตอ้ งถามแมเ่ ขาก่อนละ่ แมพ่ ลอย’ แค่นน้ั พลอยรุง้ กด็ ใี จมากแลว้ หญงิ สาวไมเ่ ซา้ ซ้อี ะไรอกี นงั่ คุยกบั คณุ เพญ็ อกี ครู่ใหญ่ จากนน้ั กแ็ วะไปเยย่ี มเยยี นแมท่ บั ทมิ ทห่ี ลบั สนทิ อยู่บน แคร่อย่างสะทอ้ นใจก่อนลากลบั “แลว้ พอ่ เดชเป็นอย่างไรบา้ ง แขง็ แรงดหี รอื ” เสยี งของสามปี ลุกใหเ้ ธอต่ืนจากภวงั ค์ พลอยรุง้ กะพริบตาถ่เี ร็ว ประมวลคำ� ถามทด่ี งั กอ้ งในหวั ครู่หน่ึงจงึ พยกั หนา้ “แขง็ แรงดคี ่ะ โชคดนี ะคะทไ่ี มไ่ ดเ้จบ็ ออดๆ แอดๆ ทงั้ ทผ่ี อมกะหร่อง ขนาดนน้ั ” หญงิ สาวปรบั เสยี งใหแ้ จ่มใสข้นึ เมอ่ื พดู เร่อื งต่อไป “พลอยเกร่นิ เร่อื งทเ่ี ราอยากรบั พอ่ เดชมาเป็นลูกแลว้ คณุ เพญ็ ท่านวา่ จะขอถามแมท่ บั ทมิ ดูก่อน” หลวงเทพไกรศรเพยี งพยกั หนา้ รบั รู ้ รีบจว้ งพายเร็วข้นึ เพอ่ื ใหถ้ งึ เรอื นก่อนทจ่ี ะมดื คำ�่ ไปกวา่ น้ี

๒๘๘ ♥ ศศิภา คนื น้ีนบั วา่ เป็ นคนื ท่แี สนทรมานกวา่ คนื ใดนบั แตพ่ ลอยรงุ้ มาอยใู่ น ร่างแมพ่ ลอย หญงิ สาวเขา้ นอนเพยี งลำ� พงั เพราะหลวงเทพไกรศรถกู เรยี ก ตวั ไปประชมุ โดยด่วน กวา่ ค่อนคนื ถงึ จะไดก้ ลบั หรอื ไมอ่ าจจะลว่ งเขา้ รุ่งสาง เลยกเ็ ป็นได้ ก่อนเขาลงเรอื จากไป กก็ ำ� ชบั เธอนกั หนาวา่ ไมต่ อ้ งรอ ‘เจา้ เขา้ นอนเลยหนา หนูพลอย ไมต่ อ้ งรอพ’่ี จากนน้ั จงึ กวาดสายตามองบา่ วไพร่ พบวา่ ไมม่ ใี ครอยูแ่ ถวนน้ั จงึ ตวดั ปลายจมกู แผว่ เบาบนหนา้ ผากเกล้ยี งเกลา แมน้ ำ�้ หนกั จะเบาราวกบั ปยุ นุ่นแต่ กท็ ำ� ใหเ้ลอื ดฉีดซ่านรวมตวั กนั ทใ่ี ตผ้ วิ แกม้ นวล ‘พไ่ี ปละ่ ’ หลวงเทพไกรศรส่งย้มิ ละไมมาให ้ แลว้ กา้ วลงเรอื ไอม้ ง่ิ เป็นฝีพาย ตามตดิ ผูเ้ป็นนายไมย่ อมห่างเหมอื นเคย หญงิ สาวยนื ตรงท่านำ�้ มองตามเขา จนลบั ตา จงึ กลบั ข้นึ เรอื นอาบนำ�้ ผลดั ผา้ แลว้ เขา้ นอนแต่หวั คำ�่ ร่างบอบบางพลกิ กายซา้ ยทขี วาทนี บั สบิ รอบ เปลอื กตาทพ่ี ร้มิ ปิดขยบั ไหวเรว็ บา้ ง ชา้ บา้ ง ขณะทค่ี ้วิ ไดร้ ูปขมวดมนุ่ ราวกบั ผูเ้ป็นเจา้ ของกำ� ลงั สบั สน วุน่ วายใจ ยง่ิ เมอ่ื มเี สยี งบางอย่างดงั กอ้ งอยู่ในหวั พลอยรุง้ กย็ ง่ิ สะบดั ศีรษะ อย่างแรง ‘พ่เี ขต’ เสยี งนน้ั หวานใส และคงจะนุ่มนวลกว่าน้ีหากไม่มคี วาม รอ้ นรนแฝงอยู่ ‘เขมกลวั กลวั วา่ พเ่ี ขาจะไมต่ ่นื ’ เขตไหน...เขมคอื ใคร...และใครต่นื กนั เสยี งในใจพลอยรุง้ ดงั สะทอ้ นข้นึ มาซอ้ นทบั ริมฝีปากอ่มิ ขยบั อา้ ละมา้ ยตอ้ งการจะถามเจา้ ของเสยี งหวานใสผูน้ นั้ แต่หาไดม้ เี สยี งใดเลด็ ลอด ออกมาไม่ ‘เปลย่ี นหมอมาหลายคนแลว้ พเ่ี ขากย็ งั นอนน่ิงอยู่เหมอื นเดมิ เขม ไมอ่ ยากใหเ้ขาเป็นอะไรเลย’ เสยี งนน้ั เร่มิ เจอื สะอ้นื บอกคนทช่ี อ่ื ‘เขม’ มเี ร่อื ง ทกุ ขใ์ จอย่างแสนสาหสั ‘เขมไมอ่ ยากมบี าปตดิ ตวั ถา้ ทำ� ไดล้ ะ่ กเ็ ขมอยากให ้ เขาต่นื อยากใหเ้ขาฟ้ืนเสยี เดยี๋ วน้ีเลยดว้ ยซำ�้ !’

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๘๙ ส้นิ เสยี งนน้ั พลอยรุง้ กล็ มื ตาโพลง บงั เกดิ ความอดึ อดั คบั แน่นกลาง อก จู่ๆ ลมหายใจเหมอื นถกู ปิดกนั้ จากมอื ทม่ี องไมเ่ หน็ ทำ� ใหเ้ธอไมส่ ามารถ สูดหายใจเขา้ หรอื แมแ้ ต่พน่ ลมหายใจออกก็ยงั ทำ� ไมไ่ ด้ ความสะลมึ สะลอื คร่งึ หลบั คร่งึ ต่นื พลนั หายวบั ไปในบดั ดล หญงิ สาวสลดั ศีรษะของตวั เองแรง ข้นึ มอื ขา้ งหน่ึงทย่ี งั พอมเี ร่ยี วแรงก็เฝ้ าทบุ ลงกลางอก ปรารถนาใหป้ อดทง้ั สองขา้ งทำ� งาน ...ไม!่ ยงั ตายไมไ่ ด!้ พลอยรุง้ สงั่ ตวั เองอย่างกราดเกร้ยี ว ...อย่าเพง่ิ ! รอก่อน! รออกี สกั หน่อย! เจา้ ตวั กดั ฟนั พยายามสูดลมหายใจเพ่ือย้ือชีวติ อย่างสุดความ สามารถ ...ไดโ้ ปรด! คำ� วงิ วอนนน้ั เธอเอ้อื นเอ่ยกบั ใครก็ยงั ไม่รูแ้ น่ แต่มนั ไดผ้ ล! จู่ๆ อากาศก็พรวดเขา้ มาเต็มปอด รมิ ฝีปากบางเผยออา้ กวา้ งสูดเอาอากาศเยน็ ซ่านเขา้ ไปรวมกลมุ่ กบั ความรอ้ นจดั ในร่างกาย ดวงตากลมโตทเ่ี บกิ กวา้ งจน เกอื บเรยี กไดว้ า่ เถลอื กถลนผ่อนคลายลง หนา้ อกของเธอเร่มิ สะทอ้ นข้นึ ลง ดงั เช่นปกติ ถงึ กระนนั้ เหงอ่ื กาฬท่แี ตกพลกั่ ก็ยงั คงเกาะพราวตามผวิ เน้ือ เหลอื งนวลจนร่างเธอสะทา้ นยามเมอ่ื ลมพดั พรูผ่านหนา้ ต่างเขา้ มากระทบ พลอยรุง้ กลนื นำ�้ ลายลงคออย่างยากเยน็ สองตาเหม่อมองเพดาน เบ้อื งบนอย่างตระหนกตกใจในตอนแรกก่อนค่อยๆ เบาบางลงในเวลาต่อมา ดวงตาดำ� ขลบั ของพลอยรุง้ นนั้ ใครๆ กว็ า่ มปี ระกายระยบิ ระยบั ราวนิลเน้ือดี ทวา่ ตอนน้ีมนั กลบั หมน่ แสงราวมเี มฆดำ� ทะมนึ มาบดบงั นำ�้ ตาของเธอพลนั ร้นื ข้นึ มาจนตาพร่า เมอ่ื รูแ้ น่ชดั วา่ เวลาของตนเองลดนอ้ ยถอยลงเขา้ ไปทกุ ที แลว้ พลอยรุง้ ไม่อาจข่มตาหลบั ไดจ้ ึงลุกข้ึนมาหาอะไรท�ำข่มความ

๒๙๐ ♥ ศศภิ า ฟ้งุ ซ่านและเศรา้ หมองในจติ ใจ หญงิ สาวจดุ ตะเกียงขบั ไลค่ วามมดื ภายใน หอ้ ง แสงไฟวูบไหวนอ้ ยๆ ตามแรงลมทล่ี ดความกระโชกแรงลงไปแลว้ เมฆหมอกดำ� ทะมนึ เมอ่ื ครู่ถูกพดั ลบั หายไปอย่างรวดเร็วอย่างน่า อศั จรรย์ เปิดทางใหด้ วงจนั ทรส์ ่องแสงสที องกระจ่างฟ้า ลอดผ่านมา่ นสขี าว ตรงหนา้ ต่างเขา้ มากระทบกบั หบี ขนาดเลก็ รมิ หอ้ งฝงั่ หน่ึงทเ่ี ธอใหบ้ า่ วไพร่นำ� มาจากเรอื นนูน้ พลอยรุง้ เดนิ ไปนงั่ หนา้ หบี ใบนนั้ แลว้ เปิดมนั ออก ภายในมี ผา้ แพร ผา้ นุ่งและสไบพบั ทบไวอ้ ย่างเป็นระเบยี บ บนสุดเป็นถงุ ผา้ ทเ่ี ธอเยบ็ ข้นึ มาเองไวใ้ ส่ของกระจกุ กระจกิ ประมาณสห่ี า้ ถงุ ส่วนอกี ดา้ นหน่ึงเป็นสมดุ ขอ่ ยวางทบั ซอ้ นกนั เมอ่ื ก่อนพลอยรงุ้ เคยนำ� สมดุ ขอ่ ยเหลา่ น้อี อกมาขดี เขยี น เลา่ เร่อื งราวแต่ละวนั เสมอื นเป็นไดอาร่แี บบทภ่ี าษาปจั จบุ นั เรยี กกนั โตะ๊ เคร่อื งแป้งของเธอนนั้ ต่างจากของสตรคี นอน่ื เพราะนอกจากจะ มโี ถแป้งรำ�่ นำ�้ อบและเครอ่ื งประทนิ ผวิ อน่ื ๆ เพยี งนอ้ ยนดิ แลว้ ยงั มสี มดุ ขอ่ ย อปุ กรณก์ ารเขยี นและหนงั สอื วางเรยี งรายอย่างเรยี บรอ้ ยอกี ดว้ ย หลวงเทพ ไกรศรเคยมองอย่างงนุ งง ก่งึ ชน่ื ชม พลอยรุง้ เหน็ ชดั เจนจากสายตาของเขา ‘อย่าแปลกใจนกั เลยค่ะ พเ่ี ทพกร็ ูว้ า่ พลอยไมเ่ หมอื นใครๆ’ เขาหวั เราะเบาในลำ� คอ พรอ้ มกบั ประทบั รอยคำ� วา่ รูล้ งบนแกม้ นุ่มๆ ของเธอ ‘เจา้ มเี ร่อื งใหพ้ ป่ี ระหลาดใจบอ่ ยๆ จนพช่ี กั ชนิ เสยี แลว้ ’ วา่ พลางกม้ มองสมดุ ขอ่ ยทพ่ี ลอยรงุ้ จดอะไรบางอยา่ งลงบนนน้ั ‘ตวั หนงั สอื ของเจา้ แปลก ตานกั มเิ หมอื นใคร และมมิ ใี ครเหมอื น หนำ� ซำ�้ บางตวั พก่ี อ็ ่านมคิ ่อยออก’ พลอยรุง้ ไมไ่ ดโ้ ตต้ อบวา่ กระไร ทำ� เพยี งสง่ ย้มิ ใหเ้ขา ก่อนผูกผา้ คาด เอวใหแ้ น่นข้นึ อกี นิด ‘รบี รบั อาหารเชา้ เถอะค่ะ เดยี๋ วจะสาย’ ความสงสยั ของหลวงเทพไกรศรจงึ ชะงกั ลงเพยี งแค่นนั้ สว่ นพลอย รุง้ กเ็ กบ็ สมดุ ขอ่ ยของตนเองไวใ้ นหบี ส่วนตวั นบั จากวนั นนั้ โดยไมน่ ำ� มนั ออก มาใหเ้ขาไดเ้หน็ เลยสกั ครง้ั

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๙๑ วนั น้ีหญงิ สาวเลอื กทจ่ี ะหยบิ มนั ออกมา ถอื มนั ไปทโ่ี ตะ๊ เคร่อื งแป้ง นงั่ จอ้ งมองกระดาษสนี ำ�้ ตาลอยู่ครู่ใหญ่ นำ�้ ตาทเ่ี หอื ดแหง้ ไปแลว้ พลนั เอ่อทน้ ข้นึ มาอกี ครง้ั พรอ้ มๆ กบั มอื ทล่ี ากตวดั เป็นตวั อกั ษรตามแบบฉบบั ของเธอ เอง แต่ละตวั อกั ษรโยเ้ยไ้ ปมามไิ ดม้ นั่ คงเหมอื นเคย มอื ของเธอสนั่ ระรกิ และเหมอื นจะอ่อนแรงจนบางคราตอ้ งชะงกั การเขยี นอยู่อดึ ใจ หญงิ สาวสูด ลมหายใจยาว เงยหนา้ มองผนื ฟ้าสนี ำ�้ เงนิ ลกึ ดารดาษดว้ ยดวงเดอื น และมี แสงทองของดวงจนั ทรอ์ าบไลไ้ ปทวั่ บรเิ วณ ลมยามดกึ พดั โชยมากระทบวงหนา้ นวลวูบหน่ึงประหน่ึงเป็นการ ปลอบประโลมมใิ หห้ วั ใจหม่นเศรา้ ไปมากกว่าน้ี พลอยรุง้ สูดจมูกฟุดฟิด กะพรบิ ตาถเ่ี รว็ ขบั ไลห่ ยาดนำ�้ ทก่ี ำ� ลงั หยาดหยด ก่อนกม้ หนา้ เขยี นต่อไปจน จบความ พรากจากครวญครำ�่ สดุ อาลยั พรากจากกนั ไกลสดุ ปลายฟ้า พรากจากเนิน่ นานเหลอื คณา พรากจากจำ� ลานิรนั ดร พลนั ท่ีจรดอกั ษรตวั สุดทา้ ยเสร็จส้ิน น�ำ้ ตาท่ีกลน้ั ไวก้ ็พร่างพรู ตกตอ้ งสมดุ ขอ่ ยใบนนั้ เพยี งหยดเดยี ว รอยด่างดวงกก็ ระจายเป็นวงกวา้ ง กลนื อกั ษรสดี ำ� จนอ่านไมอ่ อกวา่ เป็นคำ� ใด พลอยรุง้ รบี เชด็ นำ�้ ตาของตนเอง พบั สมดุ ขอ่ ยแลว้ นำ� ไปเกบ็ ไวใ้ นหบี ตามเดมิ หญงิ สาวไมร่ ูว้ า่ หลงั จากเธอจาก ไปแลว้ หลวงเทพไกรศรจะหยบิ สมดุ ขอ่ ยเหลา่ น้ีออกมาอ่านหรอื ไม่ เธอรูแ้ ค่ วา่ อย่างนอ้ ยๆเธอก็ไดบ้ นั ทกึ เร่อื งราวทกุ อย่างไวจ้ นหมดแลว้ หากวนั ใดวนั หน่ึงเขาหยบิ มาอ่านเขากจ็ ะไดร้ ูค้ วามจรงิ พลอยรงุ้ ตวั สนั่ สะทา้ นข้นึ มาเมอ่ื หวนั่ เกรงวา่ ชายหนุ่มจะโกรธเกลยี ด เธอหากไดร้ ูค้ วามจริงเหลา่ น้ี หญงิ สาวระบายลมหายใจยาวค่อยๆ ปิดหบี อย่างเบามอื ยงั ไมท่ นั จะเดนิ กลบั ไปทเ่ี ตยี ง เสยี งฝีเทา้ ทเ่ี ธอเคยคุน้ ก็ดงั ข้นึ

๒๙๒ ♥ ศศิภา หนา้ ประตูเสยี แลว้ ประตูถกู ผลกั ใหเ้ปิดออกพรอ้ มกบั ดวงตากลมโตทต่ี วดั ไปมองอย่างพอดบิ พอดี “ทำ� ไมเจา้ ยงั มนิ อน” ร่างสูงใหญ่ยนื ตระหงา่ นเตม็ ประตู ดวงตาดำ� สนิทฉายชดั ถงึ ความ สงสยั และกงั วลใจ “เป็นกระไรไป หนูพลอย” เขาปราดเขา้ มาหา กวาดตามองสำ� รวจเธอ แลว้ ถามอย่างรอ้ นรน ยง่ิ เหน็ หยาดนำ�้ บรสิ ุทธ์เิ อ่อคลอเตม็ เบา้ ดว้ ยแลว้ ค้วิ เขม้ ยง่ิ ขมวดจนเป็นปม “เจา้ รอ้ งไห?้ ” พลอยรุง้ รบี ส่ายหนา้ “ฝ่นุ เขา้ ตาค่ะพเ่ี ทพ” สหี นา้ ของเขาบอกชดั วา่ ไมเ่ ชอ่ื ถอื เลยแมแ้ ต่นอ้ ย กระนน้ั เขากไ็ มไ่ ด้ คาดคนั้ ถามแต่อย่างใด หลวงเทพไกรศรใชห้ ลงั มอื เช็ดคราบนำ�้ ตาบนพวงแกม้ เย็นชืดจน หมด ก่อนจะอมุ้ เธอแนบอก พาไปทเ่ี ตยี ง เมอ่ื วางภรรยาลงบนเตยี งเรยี บรอ้ ยแลว้ เขาก็ทรุดกายลงนงั่ เคียง ขา้ ง ใชส้ องมอื คร่อมตวั เธอไว ้ “เจา้ มเี ร่อื งอนั ใดอยากเลา่ ใหพ้ ฟ่ี งั บา้ ง” คนถกู ถามปิดปากเงยี บ ไมเ่ อ้อื นเอ่ยคำ� ใดแมส้ กั คำ� นอกจากมอง หนา้ เขาอยู่เช่นนน้ั คนถามเองกน็ งั่ รออย่างอดทน กระทงั่ พกั ใหญ่เขาจงึ ทอดถอนใจ “เอาเถดิ หากเจา้ ยงั มพิ รอ้ มเลา่ กม็ เิ ป็นไร พร่ี อได”้ “พลอยไมไ่ ดเ้ป็นอะไรหรอกค่ะ” พลอยรุง้ รบี ตอบเพอ่ื ไมใ่ หเ้ขาตอ้ ง กงั วลไปมากกวา่ น้ี “คงเพราะวนั น้ีพเ่ี ทพไมอ่ ยู่ พลอยเลย...เหงาๆ” หลวงเทพไกรศรยงั คลางแคลงใจนกั หากก็ไม่ไดเ้ ซา้ ซ้ี บบี บงั คบั หรอื ตอ้ นใหเ้ธอจนมมุ จนตอ้ งเปิดเผยเร่อื งราวทห่ี นกั อกหนกั ใจใหเ้ขาไดร้ บั รู ้ ยง่ิ ไปกวา่ นน้ั เขายงั ทำ� ใหเ้ธอผ่อนคลายดว้ ยการหยบิ ขลยุ่ เพยี งออทซ่ี ุกอยู่ใน

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๙๓ หบี ใบหน่ึง นานครง้ั เขาจงึ จะนำ� มนั ออกมาบรรเลงเพลงสกั ครง้ั เสยี งขลยุ่ แผ่วหวานดงั่ สายลมทพ่ี ดั โชยอย่างออ้ ยอง่ิ ประหน่ึงสายนำ�้ ไหลเออ่ื ย เนบิ ชา้ แต่มนั่ คง ชายหนุ่มเคยปรารถใหฟ้ งั อย่างไมจ่ รงิ จงั นกั วา่ ‘พม่ี มิ คี วามรูเ้ ร่อื งดนตรี เพยี งแค่เป่าไปตามความรูส้ กึ เท่านนั้ ’ กจ็ รงิ อยา่ งทเ่ี ขาพดู เพลงน้ไี มม่ บี นั ทกึ ไว ้ไมม่ ใี ครรูจ้ กั หากเป็นเพลง ทเ่ี ขาแต่งข้นึ มาเอง จะดว้ ยความบงั เอญิ หรอื เพราะพรสวรรคก์ ็ไมท่ ราบได้ เธอรูส้ กึ วา่ มนั ช่างไพเราะเพราะพร้งิ เสยี จนอยากไดย้ นิ อยู่ทกุ เมอ่ื เช่อื วนั ตอนน้ีความตระหนกตกใจและความเศรา้ สลดเร่ิมถูกแทนท่ดี ว้ ย ความงว่ งงนุ เสยี แลว้ ละมา้ ยเพลงขลยุ่ จากเขาเป็นยานอนหลบั ชน้ั ดี พลอย รุง้ สะบดั หนา้ เบาๆ พยายามปรอื ตามองสามอี ย่างสุดความสามารถ “งว่ งแลว้ ฤๅเจา้ ” หลวงเทพไกรศรลดมอื ลง แลว้ เอ่ยถามพรอ้ มกบั ส่งรอยย้มิ บางๆ มาให ้ “เพลงของพเ่ี ทพกลอ่ มพลอยไดท้ กุ ท”ี ย้มิ ของเขากวา้ งข้นึ อกี จนเธอใจเตน้ แรง ปรารถนาทจ่ี ะไดเ้ หน็ ย้มิ แบบน้ีอกี ครง้ั ในวนั ขา้ งหนา้ ...ชาตไิ หนกไ็ ด้ ขอแค่ไดเ้หน็ อกี สกั ครง้ั “พเ่ี ทพมาเหน่ือยๆ รบี อาบนำ�้ เขา้ นอนนะคะ” “จะ้ มติ อ้ งห่วงพด่ี อก เจา้ นอนใหส้ บายเถดิ ” นอกจากเสียงขลุ่ยท่ีขบั กล่อมแลว้ จุมพิตแผ่วเบาบนหนา้ ผาก เปลอื กตา และปลายจมกู กท็ ำ� ใหเ้ธอหลบั ไดอ้ ย่างสนทิ ใจจนถงึ เชา้ เลยทเี ดยี ว พลอยรุง้ รบั ฟังคำ� พรำ�่ บ่นเจอื สะอ้นื ของคณุ เพญ็ พรอ้ มกบั กม้ มอง ทารกในออ้ มอกทก่ี ำ� ลงั หลบั ตาพร้มิ ดว้ ยความหนกั ใจ จากทเ่ี คยคิดว่าหลงั คลอดลูกแม่ทบั ทิมอาจจะกลบั มาเป็นแม่ทบั ทิมคนเดิมไม่ใช่คนท่ใี ชช้ ีวติ ไปวนั ๆ อย่างหมดอาลยั ตายอยาก กลบั ไมใ่ ช่อย่างทค่ี ดิ

๒๙๔ ♥ ศศภิ า แมท่ บั ทมิ ยงั เหมอ่ ลอยตง้ั แต่เชา้ จดเยน็ แทบจะไมค่ ่อยรบั ประทาน อะไรดว้ ยซำ�้ ยงั ดีอยู่หรอกท่ียอมใหน้ มลูกอย่างไม่อิดออดแต่อย่างใด ถงึ กระนนั้ สายตาของคนเป็นแมย่ ามมองลูกชายของตวั เองกล็ อ่ งลอยไรค้ วาม รูส้ กึ อย่างน่าตกใจ “เร่อื งทแ่ี มพ่ ลอยจะรบั เล้ยี งพอ่ เดช นา้ ยนิ ด”ี คุณเพญ็ ถอนหายใจ เป็นรอบทเ่ี ท่าไรไมท่ ราบได้ ดวงหนา้ หมน่ แสงกลดั กลมุ ้ อย่างน่าสงสาร “แม่ ทบั ทมิ น่ะ เขามริ ูเ้ ร่อื งรูร้ าวอนั ใดแลว้ วนั ๆ เอาแต่นงั่ น่ิงทำ� ท่าทางซงั กะตาย อยู่นนั่ เอง” “พลอยคดิ วา่ พอคลอดลูกแลว้ แมท่ บั ทมิ คง...ดขี ้นึ เสยี อกี ” “นา้ กห็ วงั อย่างนนั้ แต่...” ส่ายหนา้ พรอ้ มทอดถอนใจอกี ครา “...ก็อย่างท่เี หน็ ” จากนน้ั ก็เข่นเข้ยี วเค้ียวฟนั ดวงตากรา้ วข้นึ มา “คงยงั ฝงั ใจอยู่กบั ไอห้ นุ่มนนั่ ! นา้ ล่ะเจ็บใจจริงๆ เห็นกนั มาหลายปีดดี กั มคิ ดิ เลยวา่ จะเป็นคนแบบน้ีไปได”้ พลอยรุง้ มองอย่างเหน็ ใจ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ไดม้ าก ทำ� ไดเ้ พยี งให ้ กำ� ลงั ใจอยู่ห่างๆ เท่านน้ั เอง พอตกบา่ ย พลอยรงุ้ กน็ งั่ เรอื ไปตลาดพรอ้ มบา่ วคนหน่งึ นางพดุ รำ�่ ๆ วา่ จะมาดว้ ยแต่เธอปฏเิ สธ “พลอยไปแค่ตลาดเอง พพ่ี ดุ อย่าห่วงเลย อยู่ดูแลคณุ แมเ่ ถอะ” นางพุดรูด้ ีถึงความด้ือรน้ั ของผูเ้ ป็นนายจึงไดแ้ ต่ปิดปากเงียบ มองตามเรอื แจวลำ� นนั้ อย่างเป็นห่วงจนลบั สายตา ฝีพายหนุ่มพายมาถงึ ตลาดขนาดใหญ่ทเ่ี ป็นทง้ั ตลาดบกและตลาด นำ�้ จงึ เบนหวั เรอื เขา้ เทยี บทา่ บรเิ วณนนั้ มเี รอื ขายสนิ คา้ มาจอดเรยี งรายกนั จน เตม็ ไปหมด พลอยรุง้ สงั่ ใหฝ้ ีพายคอยอยู่ทน่ี ่ีก่อนจะกา้ วลงเรอื โดยมบี า่ วสาว ร่างเลก็ เดนิ ตามมาตดิ ๆ ร่างเลก็ เดนิ ผ่านผูค้ นจำ� นวนมากพลางกวาดสายตา มองหาสง่ิ ทต่ี นเองตอ้ งการ เดินมาไดส้ กั พกั เทา้ ทง้ั สองก็ตอ้ งชะงกั เม่อื เห็นชายหนุ่มรูปร่าง

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๙๕ คุน้ ตาเดนิ ผ่านมา เส้อื ผา้ ท่เี ขาสวมยงั สะอาดสะอา้ น ดูมชี าติตระกูล หากผวิ พรรณ หมน่ หมอง หนา้ ตาก็รกเร้อื ดว้ ยหนวดเคราไมเ่ หมอื นหนุ่มเจา้ สำ� อางคนเดมิ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย แลว้ ยงั สองตาทห่ี ร่ปี รอื แดงกำ�่ นนั่ อกี ...ทำ� ท่าทางเหมอื นคน เมาไมผ่ ดิ เพ้ยี น! สง่ิ ทเ่ี ธอคดิ ไมผ่ ดิ จากความจรงิ นกั เมอ่ื พลนั ทเ่ี ขาตวดั สายตามาเหน็ เธอ กร็ บี ตรงร่เี ขา้ มาหา หากกซ็ วนเซจะลม้ แหลม่ ลิ ม้ แหล่ แถมกลน่ิ เหลา้ ยงั ลอยมากระทบโสตประสาทชวนคลน่ื เหยี นเสยี เหลอื เกนิ “มไิ ดพ้ บกนั เสยี นาน สบายดรี ”ึ ใช่แค่ถาม หลวงบวรฤทธเิ ดชยงั เอ้อื มมอื มาหมายจะควา้ ตวั เธอไว ้ จะดว้ ยความลมื ตวั หรอื อะไรกแ็ ลว้ แต่ หากกท็ ำ� ใหเ้ธอฉุนกกึ ข้นึ มาทนั ควนั ร่างเลก็ ถอยหลงั กรูด ปลอ่ ยใหบ้ า่ วทเ่ี ดนิ ตามมาปราดเขา้ มาขวางได้ ทนั มอื ใหญ่ทเ่ี อ้อื มออกมาจงึ ตกลงขา้ งลำ� ตวั ตามมาดว้ ยเสยี งครางเบาๆ ใน ลำ� คอ ไมร่ ูว้ า่ เจา้ ตวั โมโหหรอื เสยี ดายกนั แน่ “ไมค่ ดิ วา่ จะไดพ้ บคุณหลวงทน่ี ่ี” พลอยรุง้ มองเขาตงั้ แต่ศีรษะจรด ปลายเทา้ ก่อนยกมอื ไหวน้ อบนอ้ มเหมอื นเคย “ขอบคณุ นะคะทร่ี กั ษาสญั ญา” แมห้ ลวงบวรฤทธเิ ดชจะเป็นคนชวั่ ชา้ อย่างไร หากเขากร็ กั ษาสญั ญา ทเ่ี คยใหไ้ วก้ บั หลวงเทพไกรศรไดเ้ป็นอย่างดี ‘ทำ� ตามสญั ญาของเอ็งดว้ ย นบั จากน้ีต่อไปอย่าริอ่านมายุ่งกบั แม่ พลอยของขา้ อกี !’ ชายหนุ่มหายหนา้ หายตาไปนาน ทำ� ราวกบั เขาไมม่ ตี วั ตนบนโลกน้ี แลว้ แต่ถา้ คิดอกี ดา้ น หลวงบวรฤทธิเดชอาจไม่ไดต้ งั้ ใจทำ� ตามสญั ญา แต่เพราะไปก่อเร่อื งเลวทรามกบั เธอและแมท่ บั ทมิ ไว ้ เลยไมก่ ลา้ สูห้ นา้ ท่าน เจา้ คุณต่างหาก “ไอห้ ลวงเทพมนั ดูแลเจา้ ดอี ยู่รึ แมพ่ ลอย”

๒๙๖ ♥ ศศิภา คำ� เรยี กนน้ั ทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ โมโห ดวงตากลมโตจงึ วาววบั มองจอ้ งคน ตรงหนา้ อย่างชิงชงั ตอนแรกตงั้ ใจไวจ้ ะบอกเร่ืองแม่ทบั ทิมคลอดแลว้ มาถงึ ตอนน้ีเธอเปลย่ี นใจอย่างส้นิ เชงิ ผูช้ ายแบบน้ีไมส่ มควรไดเ้หน็ หนา้ ลูกของตวั เอง พอ่ เดชกไ็ มส่ มควรเรยี กเขาวา่ พอ่ เช่นกนั ! “พ่เี ทพของพลอยดูแลพลอยดมี าตลอดแหละค่ะ” เธอตอบเสยี ง กระแทกกระทนั้ รบี พมึ พำ� ขอตวั แลว้ เดนิ ลว่ิ จากมาโดยไมเ่ หลยี วหลงั ขณะเดยี วกนั นน้ั กแ็ วว่ เสยี งซุบซบิ นินทาลอยมาตามลมกระทบโสต ประสาทใหร้ ะคายอกี หลายเร่อื ง “คณุ หลวงคนน้ีแหละ ผวั แมท่ บั ทมิ ” “มใิ ช่ดอก ขา้ วา่ เป็นคนอน่ื มากกวา่ ” “ขา้ วา่ แมท่ บั ทมิ มนั ร่านเสยี จนคุณหลวงเขามแิ น่ใจวา่ ตวั เองเป็นพอ่ ของเดก็ ในทอ้ งตะหาก” “จกั รบั เป็นพ่อไดเ้ ย่ยี งไร แม่ทบั ทมิ มนั หว่านเสน่หไ์ ปทวั่ สำ� ส่อน นกั ละ” ทกุ ถอ้ ยคำ� ลว้ นแลว้ แต่เสยี ดแทงใจ จนพลอยรุง้ อยากจะหนั ไปทา้ ตี ทา้ ต่อยนกั หากกต็ อ้ งขม่ ใจไว ้เพราะรูด้ วี า่ หากมเี ร่อื งกบั คนพวกน้ี แมท่ บั ทมิ คงย่งิ เสยี หาย คำ� นินทาเหล่านนั้ คงถูกโหมกระพอื จากปากต่อปากและถูก บดิ เบอื นไปขนาดไหนก็ยากจะเดา คิดไดด้ งั นน้ั หญิงสาวก็ตรงด่ิงไปยงั รา้ นขายผา้ ซ้อื ผา้ ฝ้ายสหี มน่ มาสามสผ่ี นื ตงั้ ใจจะเยบ็ เป็นเส้อื เตรยี มไวส้ ำ� หรบั ออกเดนิ ทางพรอ้ มผูเ้ป็นสามี ‘ท่านเจา้ คุณใหพ้ แ่ี ต่งตวั เป็นชาวบา้ นธรรมดาๆ จกั ไดม้ สิ ะดดุ ตา’ ดว้ ยเหตนุ ้พี ลอยรุง้ จงึ ตงั้ ใจจะแฝงตวั ไปกบั ขบวนเดนิ ทางของหลวง เทพไกรศร จะถกู จบั ไดห้ รอื ไมเ่ ธอไมแ่ น่ใจนกั รูแ้ ค่วา่ ถงึ ยากเยน็ แสนเขญ็ เพยี งใด เธอพรอ้ มทำ� ทกุ วธิ เี พอ่ื ตดิ สอยหอ้ ยตามเขาไปใหไ้ ด้

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๒๙๗ เมฆด�ำทะมึนตง้ั เคา้ มาแต่ไกลชวนใหห้ ม่นหมองตง้ั แต่เชา้ ตรู่ พลอยรุง้ เงยหนา้ มองหมู่เมฆเหล่านน้ั ดว้ ยความไม่สบายใจเท่าไรนกั เป็นความกงั วลทต่ี วั เธอเองก็อธบิ ายไมไ่ ดว้ า่ มสี าเหตมุ าจากสง่ิ ใดในเมอ่ื การ ก่อตวั ของพายุฝนนนั้ เป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติท่ีมโี อกาสเกิดเป็นปกติ อยูแ่ ลว้ หญงิ สาวระบายลมหายใจยาวนงั่ เหมอ่ มองสายนำ�้ อยูอ่ กี สกั พกั จงึ เดนิ กลบั ข้นึ เรอื น เขา้ หอ้ งขดั ดาลประตูเรยี บรอ้ ย จงึ กม้ หนา้ กม้ ตาทำ� สง่ิ ท่ี ทำ� คา้ ง ไวต้ งั้ แต่เมอ่ื วานน้ตี ่อ เส้อื ผา้ ฝ้ายขนาดพอดตี วั เยบ็ เสรจ็ เรยี บรอ้ ยแลว้ ตวั หน่งึ ตวั ทก่ี ำ� ลงั เยบ็ อยู่น้ีเป็นตวั ทส่ี องซง่ึ เธอตงั้ ใจจะทำ� ใหเ้สรจ็ ภายในวนั น้ี พอสายหน่อยเส้อื ตวั ทส่ี องก็เสร็จส้นิ เธอรีบนำ� มนั เก็บไวด้ า้ นลา่ ง ของหบี ใสเ่ ส้อื ผา้ ของตนเอง ก่อนลงจากเรอื น ข้นึ ไปหาคณุ หญงิ นวลแขทเ่ี รอื น ใหญ่เพอ่ื ช่วยหยบิ จบั ทำ� โน่นทำ� น่เี ลก็ ๆ นอ้ ยๆ จนเป็นกจิ วตั รประจำ� วนั ไปแลว้ นบั แต่แต่งงานมา พลอยรุง้ รูส้ ึกว่าตวั เองโชคดีเหลือเกิน แมต้ อ้ งพลดั พรากจาก ครอบครวั หลงเขา้ มาอยู่ในยุคสมยั ทไ่ี มเ่ คยคนุ้ แต่เธอกไ็ มไ่ ดต้ กระกำ� ลำ� บาก อะไรเลย แมว้ า่ แต่งงานยา้ ยมาอยู่บา้ นสามี กห็ าไดม้ ปี ญั หาแมส่ ามลี ูกสะใภ ้ อนั เป็นปญั หาโลกแตกไม่ คณุ หญงิ นวลแขเคยเอน็ ดูเธออย่างไร ท่านกย็ งั คง เป็นเช่นนน้ั สายตาของทา่ นยามทอดมองมาเคยมคี วามเมตตาใหอ้ ย่างไรกย็ งั เหมอื นเดมิ ไมเ่ ปลย่ี นแปลง เม่ือข้ึนมาบนเรือน นัง่ พบั เพียบและไหวท้ ่านเรียบรอ้ ยแลว้ หญงิ สาวกอ็ าสาช่วยแกะสลกั แตงกวาเป็นรูปดอกไมง้ ามประณีต “พลอยช่วยเจา้ ค่ะ” “ขอบใจมาก แมพ่ ลอย” ทา่ นเอนกายพงิ หมอนองิ พรอ้ มกบั จบั หมากช้นิ ใหมใ่ สป่ ากแลว้ เค้ยี ว อย่างเชอ่ื งชา้ “วนั น้ีมอิ อกไปไหนร”ึ “พลอยวา่ บา่ ยๆ จะไปเยย่ี มแมท่ บั ทมิ เจา้ ค่ะ”

๒๙๘ ♥ ศศภิ า “เป็นอย่างไรบา้ งแลว้ แมท่ บั ทมิ หายดหี รอื ยงั ” “ดขี ้นึ บา้ งแลว้ เจา้ ค่ะ มแี รงเดนิ รอบบา้ นแลว้ แต่...” พลอยรุง้ ส่าย หนา้ พรอ้ มถอนหายใจยาว “ยงั ไมย่ อมพดู กบั ใครเหมอื นเดมิ ” “แมแ้ ต่พอ่ เดชน่ะหรอื ” ดวงตากลมโตของพลอยรุง้ ย่ิงสลด เม่อื ตอบรบั คำ� ถามของท่าน อย่าวา่ แต่พดู เลย แมแ้ ต่อมุ้ แมท่ บั ทมิ กไ็ มย่ อมอมุ้ ดว้ ยซำ�้ ไป พอ่ เดชตอ้ งไป ขอดม่ื นมจากพวกบา่ วทเ่ี พง่ิ คลอดลูกอย่างน่าเวทนา “โธ่...” ท่านครางลกึ ในลำ� คออย่างนึกสมเพชและสงสารเป็นนกั หนา “แลว้ พลอยจะพาพอ่ เดชมาหาคณุ แมน่ ะเจา้ คะ” ท่านพยกั หนา้ รบั มไิ ดเ้อ้อื นเอ่ยคำ� ใด หากแววตาทอประกายวูบข้นึ มาละมา้ ยยนิ ดี พ่อเดชนบั วา่ เป็นเดก็ ทน่ี ่าสงสาร กระนน้ั ก็นบั วา่ มบี ญุ มากพอทจ่ี ะ ทำ� ใหค้ นท่ไี ดพ้ บเหน็ ตกหลุมรกั อย่างงา่ ยดายเพยี งไดม้ องสบดวงตาดำ� จดั แสนบรสิ ุทธ์คิ ู่นน้ั เฉกเช่นทา่ นเจา้ คณุ ไชยเชษฐภ์ กั ดแี ละคณุ หญงิ นวลแข นบั แต่ไดเ้หน็ พอ่ เดชครง้ั แรกทา่ นทง้ั สองกเ็ อน็ ดูเขามาก...อาจมากจนยนิ ยอมให ้ เธอรบั เล้ยี งพอ่ เดชเป็นลูกแทๆ้ เลยกเ็ ป็นได้ ‘เจา้ น่ีมนั น่าสงสารนกั พอ่ มนั ถบี หวั ส่งตง้ั แต่มนั ยงั มเิ กดิ แมม่ นั กม็ ิ รบั รูเ้ ร่ืองราวกระไรแลว้ ...’ คุณหญิงนวลแขมองสบตาเด็กตวั จอ้ ยท่อี ยู่ใน ออ้ มอกอย่างเอน็ ดูระคนสงสาร ‘...โตข้นึ มาจกั เป็นเยย่ี งไรกส็ ุดรู’้ ‘จกั เป็นเยย่ี งไรได้มเี จา้ กบั ขา้ คอยดูแล แลว้ ยงั เรอื นนูน้ อกี ’ ท่านเจา้ คุณไชยเชษฐภ์ กั ดีเอ่ยเสยี งกลว้ั หวั เราะ และกงั วานกอ้ งราวกบั มนั่ ใจเป็น นกั หนา ‘...พร่ี บั รองไดเ้ลย เจา้ เดก็ คนน้ีมนั ตอ้ งเตบิ ใหญ่เป็นทเ่ี ชดิ หนา้ ชูตา ของเราทงั้ สองตระกูลแน่นอน’ พลอยรงุ้ หวงั ใหเ้ป็นเช่นนนั้ หากคณุ เพญ็ กไ็ มป่ ลอ่ ยใหค้ วามหวงั ของ เธอเตลดิ ไปไกล เมอ่ื ท่านเอ่ยอย่างเป็นกงั วลตอนทเ่ี ธอส่งพอ่ เดชคนื ใหท้ ่าน วา่

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๒๙๙ ‘นา้ เกรงเหลอื เกินว่าเมอ่ื โตข้นึ ไอเ้ จา้ เดชมนั จกั เป็นเหมอื นพ่อมนั ! ถา้ เป็นอย่างนนั้ นา้ คงใจสลายเป็นแน่!’ ใช่แต่คณุ เพญ็ ทจ่ี ะใจสลาย ทกุ คนรวมถงึ เธอดว้ ยคงรูส้ กึ ไมต่ ่างกนั ตลอดทง้ั วนั บริเวณคูคลองสายน้ีมวั ทะมึนไรแ้ สงตะวนั อย่าง น่าประหลาด พลอยรงุ้ ไมเ่ ขา้ ใจวา่ เหตใุ ดจงึ มเี มฆหมอกมาก่อตวั อยา่ งมากมาย ราวกบั จะมพี ายุหากจนแลว้ จนรอดกไ็ มม่ อี ะไรเกดิ ข้นึ สายนำ�้ ยงั ไหลเออ่ื ยๆ ลมพดั เบาสบาย บางครากส็ งบน่ิงจนน่าหวาดหวนั่ พลอยรุง้ รูส้ กึ เหมอื นภาย ใตค้ วามเงยี บสงบทงั้ หลายมคี ลน่ื พายขุ นาดมหมึ าเรน้ กายอยูท่ ไ่ี หนสกั แหง่ รอ เวลาออกมากวาดทำ� ลายทกุ สง่ิ ใหร้ าบเป็นหนา้ กลอง หากเธอกไ็ มอ่ าจคาดเดา ไดว้ า่ เร่อื งรา้ ยแรงทว่ี า่ นนั้ คอื เร่อื งใด วนั น้ีท่านเจา้ คุณไชยเชษฐภ์ กั ดีกบั หลวงเทพไกรศรติดราชการ ส่งคนมาแจง้ ล่วงหนา้ แลว้ ว่าจะกลบั ดึก พลอยรุง้ จึงถูกเรียกใหข้ ้นึ มารบั ประทานอาหารเป็นเพอ่ื นคุณหญิงนวลแข เธอพยายามทานใหเ้ อร็ดอร่อย อย่างสุดความสามารถ แต่เพราะเป็นกงั วลในหวั ใจ จงึ ไมอ่ าจรบั ประทานได้ มากอย่างทค่ี ดิ คณุ หญงิ เองกร็ บั ประทานไดน้ อ้ ย อาหารม้อื น้ีจงึ จบส้นิ ลงใน เวลาอนั รวดเรว็ กวา่ ปกติ พลอยรุง้ นงั่ คยุ กบั ท่านสกั พกั จงึ ลากลบั เรอื น หญงิ สาวอาบนำ�้ อาบ ท่าเรยี บรอ้ ย กร็ บี เขา้ หอ้ งนอน ตงั้ ใจจะเยบ็ เส้อื ตวั ทส่ี ามใหเ้สรจ็ แต่นงั่ ทำ� ไป พกั ใหญ่เกดิ งว่ งข้นึ มากจ็ ำ� ตอ้ งหยุดเพยี งแค่นนั้ เธอพบั เส้อื เกบ็ ในหบี ซ่อนไว ้ มดิ ชดิ เรยี บรอ้ ยดแี ลว้ จงึ เดนิ กลบั มาทเ่ี ตยี ง เอนกายลงนอน ไมน่ านนกั ลม หายใจของเธอกล็ กึ ยาวสมำ�่ เสมอบอกชดั วา่ หลบั สนทิ ไปเสยี แลว้ มาสะดงุ้ ตน่ื อกี ทกี ต็ อนมใี ครบางคนมาเคาะประตรู ะรวั สง่ เสยี งเรยี ก รอ้ นรนราวกบั เกดิ เร่อื งคอขาดบาดตาย “คุณหนูเจา้ ขา! คุณหนู!” พลอยรงุ้ น่วิ หนา้ ไดย้ นิ เสยี งเรยี กชดั เจนแลว้ แต่ตายงั ปรอื อยูน่ นั่ เอง

๓๐๐ ♥ ศศิภา ตอ้ งใชเ้ วลาอยู่ครู่กวา่ จะบงั คบั ใหล้ มื ตาข้นึ มาได้ “เกดิ เร่อื งใหญ่แลว้ เจา้ ค่ะ คุณหนู!” “ใคร...ใครน่ะ” เจา้ ตวั รอ้ งถามพรอ้ มกบั ยกมอื ลูบหนา้ ขบั ไลค่ วาม งว่ งงนุ “บา่ วเองเจา้ ค่ะ!” บา่ วเอง? บา่ วคนไหนกห็ าไดร้ ูไ้ ม่ น่ีถา้ ไมใ่ ช่เพราะเธอจำ� เสยี งพเ่ี ล้ยี ง ได้ พลอยรุง้ กค็ งยงั สงสยั อยู่นนั่ เองวา่ คนทม่ี าตะโกนอยู่หนา้ ประตูเป็นใคร พลอยรุง้ รีบเดนิ ไปท่ปี ระตู แลว้ เปิดออก ยงั ไม่ทนั ไดอ้ า้ ปากถาม หนา้ ตาอนั ตระหนกตกใจและค่อนขา้ งตน่ื กลวั ของนางพดุ ทำ� ใหห้ วั ใจของเธอ หลน่ ไปตกอยู่บนตาต่มุ ในบดั ดล คำ� ถามทด่ี งั กอ้ งในหวั ใจคอื ...ใครเป็นอะไร เพยี งเส้ยี ววนิ าที เธอกไ็ ดค้ ำ� ตอบ เมอ่ื คนตรงหนา้ ละลำ�่ ละลกั รายงาน “คุณหนูทบั ทมิ เจา้ ค่ะ! คณุ หนูทบั ทมิ หายตวั ไปเจา้ ค่ะ!” ในท่ีสดุ หลงั จากมืดคร้มึ มาตลอดทง้ั วนั ฝนกพ็ ร่างพรูลงมาไม่ขาด สาย พลอยรุง้ กางร่มเดนิ ฝ่าสายฝนมาถงึ เรอื นเลก็ ของคณุ เพญ็ เหน็ ท่านนงั่ รอ้ งห่มรอ้ งไหไ้ ม่มกี ะจติ กะใจทำ� สง่ิ ใด คุณหญงิ ลำ� ดวนตอ้ งคอยนงั่ ปลอบ ประโลมพลางซกั ถามพวกบา่ วไพร่ใหไ้ ดค้ วาม “บา่ วไพร่ตง้ั มากมาย ไยมมิ ใี ครเหน็ แมท่ บั ทมิ เลยเลา่ ” เสยี งของทา่ นดงั สะทอ้ นไปทวั่ เรอื นทำ� ใหพ้ วกบา่ วไพร่อกสนั่ ขวญั แขวนรบี หมอบกราบตวั สนั่ เท้มิ กนั ยกใหญ่ พลอยรุง้ รบี เขา้ ไปนงั่ เคยี ง ขา้ ง แลว้ ซกั ถามเร่อื งราวใหแ้ น่ชดั อกี ครง้ั เวลานนั้ หลวงเทพไกรศร และท่าน เจา้ คุณสุรศกั ด์เิ สนายงั ไมก่ ลบั เรอื น ทงั้ คุณเพญ็ และคุณหญงิ ลำ� ดวนจงึ ไมร่ ู ้ ว่าจะจดั การปญั หาน้ีอย่างไร จะส่งคนออกไปตามหาก็ไม่รูว้ ่าจะไปท่ไี หน สุดทา้ ยหญงิ สาวจงึ เป็นคนเสนอความคดิ เหน็ “ลองไปหาทบ่ี า้ นกลางท่งุ ดไี หมเจา้ คะ”