ฤๅพรหมอธิษฐาน

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๕๑ พลนั มืดสนิท ก่อนใครคนหน่ึงจะปรากฏกายตรงหนา้ ...กอ้ งภพในชุด นกั ศึกษากำ� ลงั ยน่ื ดอกกหุ ลาบใหเ้ธอในวนั ทข่ี อเธอเป็นแฟนวนั แรก ตอนนน้ั หญงิ สาวจำ� ไดว้ ่าใจเตน้ แรงจนแทบจะปะทอุ อกมานอกอก ดใี จจนแทบตวั ลอยเพราะแอบชอบเขามานาน กอ้ งภพในเวลานนั้ เป็นนกั กีฬาบาสเกตบอลประจำ� มหาวทิ ยาลยั มสี าวๆ มาช่นื ชอบกรดี๊ กรา๊ ดมากมาย แต่เขาก็เลอื กเธอ...ผูห้ ญงิ ธรรมดาๆ อย่างเธอท่ีไม่ไดเ้ ป็นดาวคณะ ไม่ไดส้ วยเลศิ เลอเพอรเ์ ฟกตแ์ ต่อย่างใด นอกจากรูปลกั ษณภ์ ายนอกอนั ดูสะอาดสะอา้ นหลอ่ เหลาแลว้ พลอยรุง้ เหน็ วา่ ผูช้ ายคนน้ีเป็นสุภาพบรุ ุษทกุ กระเบยี ดน้ิว เขาไมเ่ คยแตะตอ้ งเน้ือตวั เธอ เกินความจำ� เป็น มากท่ีสุดก็แค่โอบกอดเท่านนั้ สามปีท่ีผ่านมาเขาสวม หนา้ กากแห่งความเป็นสุภาพบรุ ุษไวไ้ ดอ้ ย่างไร เธอนึกสงสยั นกั ...บางทที เ่ี ขา ทนมาไดน้ านขนาดน้ี คงเพราะยงั หวงั วา่ เธอจะยนิ ยอมทอดกายใหเ้ขาในสกั วนั หน่ึงก็เป็นได้ หรอื เขาอาจจะรกั เธอจรงิ ๆ จงึ ไมค่ ดิ หกั หาญนำ�้ ใจ ทวา่ ... หวั ใจของเขานนั้ แบง่ ปนั ใหผ้ ูห้ ญงิ คนอน่ื ไดอ้ กี หลายคน พลอยรงุ้ สะอ้นื ไหท้ ง้ั ทย่ี งั หลบั ตา ความเจบ็ ปวดทม่ิ แทงหวั ใจจนกลนั้ ไวไ้ มไ่ ด้ จนกระทงั่ นางพดุ มาเขย่าตวั แลว้ เรยี กเสยี งรอ้ นรน “คณุ หนู คุณหนูเจา้ ขา เป็นอะไรไปเจา้ คะ” หญิงสาวสะดุง้ ต่ืน ดวงตากลมโตแดงกำ�่ คราบนำ�้ ตาเกาะอยู่บน แกม้ ใส “คุณหนูของบา่ ว...รอ้ งไหท้ ำ� ไมเจา้ คะ” แมพ่ ลอยยกหลงั มอื เชด็ นำ�้ ตาของตนแลว้ สลดั ศีรษะลบภาพใบหนา้ หลอ่ เหลาของกอ้ งภพไปเสยี ก่อนจะตอบวา่ “ฝนั รา้ ยน่ะ พพ่ี ดุ ไม่มอี ะไรหรอก” ว่าพลางเบอื นสายตาไปนอก หนา้ ต่าง...ฟ้ ายงั ไม่สาง แต่จะใหห้ ลบั ต่อก็คงหลบั ไม่ลง จึงตดั สนิ ใจฉวย ผา้ แพรคลมุ ไหล่ เดนิ ออกมานอกหอ้ งแลว้ บอกนางพดุ วา่ จะแปรงฟนั ไม่นานนกั นางพดุ ก็เตรียมขนั นำ�้ กบั ก่ิงข่อยมาให ้ เพราะพลอยรุง้

๕๒ ♥ ศศิภา สนใจประวตั ศิ าสตรอ์ ยู่แลว้ จงึ ไมไ่ ดต้ ่นื ตระหนกกบั วธิ กี ารแปรงฟนั ของคน สมยั ก่อนนกั เพยี งแต่หวนั่ ใจเร่อื งรสชาตเิ ท่านนั้ อปุ กรณท์ ใ่ี ชส้ ำ� หรบั แปรงฟนั นนั้ ไมม่ อี ะไรมาก เพยี งแค่ขนั นำ�้ หน่ึง ขนั ก่งิ ข่อยขนาดประมาณสห่ี า้ น้ิวทบุ ปลายดา้ นหน่ึงใหน้ ่ิมใชส้ ำ� หรบั ขดั ฟนั และเกลอื สะตุ พลอยรุง้ เคยอ่านเก่ียวกบั สรรพคุณของตน้ ข่อยมาหลายครงั้ และเธอยงั จำ� ไดว้ า่ ตน้ ไมช้ นิดน้ีมปี ระโยชนม์ ากมาย...ใบขอ่ ยเมอ่ื นำ� ไปป้ิงให ้ กรอบ ใชช้ งกบั นำ�้ รบั ประทานเป็นยาระบายอ่อน ๆ หรอื นำ� ไปควั่ แลว้ ชงกบั นำ�้ แกป้ วดประจำ� เดอื นได้ เปลอื กขอ่ ยนำ� มารกั ษาแผล แกท้ อ้ งร่วงและโรค ผวิ หนงั รากขอ่ ยนำ� มารกั ษาแผลไดเ้ช่นกนั สว่ นเมลด็ ขอ่ ยช่วยเพม่ิ การเจรญิ อาหารได้นอกจากน้ี คนสมยั ก่อนยงั เชอ่ื วา่ บา้ นใดปลูกตน้ ขอ่ ยไวป้ ระจำ� บา้ น จะทำ� ใหเ้กดิ ความมนั่ คงและช่วยป้องกนั ศตั รูจากภายนอกได้ เพราะตน้ ขอ่ ย เป็นตน้ ไมท้ ่มี โี ครงร่างแขง็ แรงคงทนและใบยงั ช่วยขจดั ป้ องกนั พษิ ภยั ได้ อกี ดว้ ย พลอยรุง้ แปรงฟนั เพยี งครู่เดยี วเท่านนั้ ก่อนจะรบี บว้ นนำ�้ รูส้ กึ วา่ ฟนั ยงั ไมส่ ะอาด แต่จะทำ� อย่างไรได้ ในเมอ่ื หลงมาอยู่ในยุคสมยั น้ีแลว้ จะไป หาแปรงสฟี นั กบั ยาสฟี นั มาใชค้ งไม่มที างเป็นไปไดอ้ ย่างแน่นอน หญงิ สาว ทอดถอนใจเดนิ กลบั ไปนงั่ เทา้ คางตรงกลางเรอื น ตอนนน้ั บา่ วไพร่เรม่ิ ตน่ื และ ลกุ ข้นึ มาทำ� งานกนั แลว้ เช่นเดยี วกบั แมข่ องเธอ พลอยรุง้ ไดย้ นิ เสยี งแวว่ ๆ ดงั มาจากโรงครวั ทางดา้ นหลงั จงึ เดนิ ไปหา เหน็ ทา่ นกำ� ลงั สงั่ การกบั พวกบา่ ว ไพร่เร่อื งหงุ หาอาหารอยู่ เมอ่ื หนั มาเหน็ เธอจงึ เอ่ยทกั “อา้ ว...แมพ่ ลอย วนั น้ีต่นื เชา้ จรงิ เทยี ว” “ไมด่ หี รอื เจา้ คะ” เจา้ ตวั วา่ พลางย้มิ กวา้ งจนเหน็ ฟนั เรยี งเป็นระเบยี บ ขณะทท่ี ่านกลบั ส่ายหนา้ “ย้มิ กวา้ งเหน็ ฟนั แบบน้ีมงิ ามเลยหนา แมพ่ ลอย” หญงิ สาวหวั เราะเสยี งใส แลว้ ชะโงกหนา้ ดูบา่ วไพร่ทำ� อาหาร เพยี ง

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๕๓ ไมน่ านสำ� รบั อาหารเชา้ กเ็ ตรยี มพรอ้ มเสรจ็ สรรพ และถกู นำ� มาวางตรงกลาง เรอื นเพอ่ื รอใหท้ ่านเจา้ คุณรบั ประทาน เชา้ วนั น้ีเป็นเชา้ แรกทพ่ี ลอยรุง้ ไดร้ บั ประทานอาหารเชา้ กบั ท่าน แต่มนั คงไมแ่ ปลกอะไร ถา้ ภรรยารองของท่านกบั แมท่ บั ทมิ จะไมไ่ ดห้ ้วิ ป่ินโตมาใหถ้ งึ เรอื นใหญ่ “อา้ ว...แมเ่ พญ็ มาทำ� ไมแต่เชา้ ร”ึ “พอดนี อ้ งกบั ทบั ทมิ เขา้ ครวั ทำ� ของโปรดใหค้ ณุ พเ่ี ป็นพเิ ศษน่ะเจา้ ค่ะ” คุณเพญ็ นน้ั เป็นสาวใหญ่ร่างสูง อวบนิดๆ อายุน่าจะนอ้ ยกวา่ คุณ หญงิ ลำ� ดวนไมก่ ป่ี ี หากสงา่ ราศีเทยี บเทา่ ไมไ่ ดเ้ลยแมแ้ ต่นอ้ ย ยามมองผูห้ ญงิ คนน้พี ลอยรุง้ มกั คดิ ถงึ นกั แสดงทไ่ี ดร้ บั บทบาทเป็นสาวใจกลา้ บา้ บน่ิ หรอื ไม่ กต็ วั อจิ ฉาอยู่รำ�่ ไป คณุ เพญ็ วางป่ินโตลงบนพ้นื นงั่ พบั เพยี บแลว้ ยกมอื ไหวอ้ ยา่ งชดชอ้ ย ก่อนจะสงั่ ใหบ้ า่ วไพร่ของตนนำ� ไปใส่ถว้ ย เมอ่ื บา่ วคนนน้ั กลบั มา พลอยรุง้ กไ็ ดเ้หน็ วา่ ฝีมอื ทำ� อาหารของคณุ เพญ็ ไมไ่ ดน้ อ้ ยหนา้ คณุ หญงิ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย “ของโปรดคุณพ่ี แกงมสั มนั่ ไก่อย่างไรเจา้ คะ ส่วนของหวาน... ขนมลูกชบุ แมท่ บั ทมิ ช่วยนอ้ งทำ� ตงั้ แต่เมอ่ื วานแลว้ เจา้ ค่ะ” “ขอบใจมาก แมเ่ พญ็ แมท่ บั ทมิ ...มาๆ มาทานดว้ ยกนั เถดิ ” พระยาสุรศกั ด์เิ สนาชกั ชวน หากคณุ เพญ็ ปฏเิ สธ ใหเ้หตผุ ลวา่ เกรง คณุ หญงิ จกั ลำ� บากใจ จากนน้ั จงึ ขอตวั กลบั เรอื นหลงั เลก็ พลอยรุง้ หนั มามอง คณุ หญงิ เหน็ สหี นา้ ของท่านยงั เรยี บเฉย กระทงั่ ท่านเจา้ คณุ เอ่ยวา่ “เมอ่ื ไรเจา้ สองคนจกั ดกี นั เสยี ท”ี “นอ้ งมไิ ดม้ ปี ญั หาอนั ใดน่ีเจา้ คะ เชญิ ทานเถดิ เจา้ ค่ะคุณพ”่ี บทสนทนาจบลงเพยี งแค่นน้ั ทง้ั สองต่างรบั ประทานอาหารอย่าง เงยี บๆ ส่วนพลอยรุง้ มองซา้ ยทขี วาท.ี ..แลว้ นึกอยากใหท้ ่านเจา้ คุณมภี รรยา เพยี งคนเดยี วเหลอื เกนิ หญงิ สาวปดั ความคดิ ฟ้งุ ซ่านออกไปจากใจ ก่อนกม้ หนา้ กม้ ตารบั ประทานอาหารต่อไป เมอ่ื อม่ิ แลว้ จงึ ลองชมิ ลูกชบุ สสี วย ทนั ที ทก่ี ดั ไปหน่ึงคำ� กพ็ บวา่ ลูกชบุ นน้ั ไมไ่ ดท้ ำ� จากถวั่ กวนเหมอื นปจั จบุ นั

๕๔ ♥ ศศภิ า “คุณแมเ่ จา้ ขา ขา้ งในลูกชบุ ทำ� มาจากอะไรเจา้ คะ” “เมลด็ แตงโมกะเทาะเปลอื กแลว้ เอามากวนจะ้ ” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั ก่อนรบั ประทานอีกสองสามช้ิน เม่ือรบั ประทานจนอม่ิ แลว้ หญงิ สาวจงึ เดนิ ไปส่งท่านเจา้ คณุ ทท่ี ่านำ�้ พรอ้ มผูเ้ป็นแม่ จากนน้ั ทง้ั วนั เธอกไ็ ดแ้ ต่จบั เจ่าอยู่กบั บา้ น เดนิ เลน่ ไปทวั่ เรอื น เหน็ ทบั ทมิ นงั่ เลน่ อยูค่ นเดยี ว ตง้ั ใจจะเขา้ ไปชวนคยุ แต่เดก็ คนนน้ั กลบั รบี เดนิ กลบั ข้นึ เรอื น ไปเสยี อย่างนนั้ ท่าทางคณุ เพญ็ คงหา้ มไมใ่ หพ้ ดู กบั เธอกระมงั ล่วงเขา้ เดือน ๑๑ พ.ศ.๒๓๔๔ พลอยรุง้ ไม่ไดเ้ หน็ หนา้ ขุนบวร- ฤทธเิ ดช หรอื ขนุ เทพไกรศรอกี เลย ทา่ ทางทงั้ สองคงงานยุ่งจงึ ไมไ่ ดแ้ วะเวยี น มาหา สว่ นเธอไดแ้ ต่จบั เจ่าอยูก่ บั บา้ น เดนิ ดูบา่ วไพร่ทำ� งานหรอื ไมก่ ไ็ ปนงั่ เลน่ ทท่ี า่ นำ�้ กบั นางพดุ ตอนน้เี ธอเรม่ิ ชนิ กบั การใชช้ วี ติ ทน่ี ่แี ลว้ มหี ลายครงั้ ทค่ี ดิ ถงึ บา้ นจนนำ�้ ตาร้นื บางครงั้ ก็นึกถงึ กอ้ งภพจนหวั ใจเจบ็ ปวด แต่เธอก็บอกตวั เองใหเ้ขม้ แขง็ เขา้ ไว ้ อกี ไมน่ านบาดแผลในหวั ใจจะจางหายไป ยง่ิ เมอ่ื ไมไ่ ด้ พบหนา้ ไมไ่ ดค้ ุยกนั เช่นน้ี เธอคงลมื เขาไดง้ า่ ยดายนกั ส่วนเร่อื งกลบั บา้ น...พลอยรุง้ เฝ้ ารออยู่ทกุ เมอ่ื เช่อื วนั แต่ทกุ ครง้ั ท่ี ตน่ื มา เธอจะอยูใ่ นร่างเดก็ คนน้เี สมอ กระนนั้ เจา้ ตวั กพ็ รำ�่ บอกตวั เองใหอ้ ดทน รอวนั ทจ่ี ะไดก้ ลบั ไปสู่ร่างทแ่ี ทจ้ รงิ ระหวา่ งน้ี...พลอยรุง้ กค็ อยวนั ทจ่ี ะไดช้ มการเลน่ สกั วาทกุ ลมหายใจ เขา้ ออกเช่นกนั จนกระทงั่ เยน็ วนั หน่ึง ขนุ เทพไกรศรกม็ าเพอ่ื ขออนุญาตพา เธอไปงานลอยเรอื สกั วาทค่ี ลองมหานาคอย่างทไ่ี ดร้ บั ปากไว ้ พลอยรุง้ ต่ืนเตน้ และดีใจมาก แทบจะโผเขา้ กอดเขาอย่างลมื ตวั ยงั ดที น่ี กึ ไดว้ า่ ตวั เธอโตแลว้ มใิ ช่เดก็ วยั แปดขวบอย่างแมพ่ ลอย จงึ เปลย่ี น เป็นการยกมอื ไหวข้ อบคุณอย่างนอบนอ้ ม “ขอบคณุ ค่ะ” จากทา่ นำ�้ บา้ นพระยาสรุ ศกั ด์เิ สนา เรอื ลำ� นอ้ ยทป่ี ระกอบดว้ ยขนุ เทพ

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๕๕ ไกรศรผูท้ ำ� หนา้ ทพ่ี ายเรอื ดว้ ยตนเอง แมพ่ ลอยซง่ึ นงั่ พบั เพยี บเรยี บรอ้ ยหนั หลงั ใหช้ ายหนุ่ม และนางพดุ ซง่ึ กำ� ลงั ชะแงแ้ ลมอง หนั ซา้ ยหนั ขวาอย่างต่นื เตน้ บ่ายหนา้ ตรงไปยงั คลองรอบพระนครทซ่ี ่งึ คลาคลำ�่ ดว้ ยเรือใหญ่นอ้ ย และเรอื สำ� ปนั้ มงุ่ หนา้ ไปทศิ ทางเดยี วกนั คอื คลองมหานาคนนั่ เอง เสยี งพดู คยุ ดงั ไมข่ าดสาย บา้ งกต็ ะโกนทกั กนั หากรูจ้ กั เคยคุน้ กนั มาก่อน บา้ งกส็ ่งย้มิ ใหก้ นั อย่างเป็นมติ ร ท่าทางเช่นน้ีหาไดน้ อ้ ยนกั ในยุคทเ่ี ธอจากมา...ชาวกรุง สมยั เธอนนั้ หากย้มิ ใหค้ นแปลกหนา้ อาจจะถกู ทกั ว่าเป็นบา้ ได้ ทแ่ี ย่กว่านน้ั ความจรงิ ใจยง่ิ หาไดย้ ากนกั เพราะต่างคนต่างสวมหนา้ กากกนั แทบทกุ คน อยา่ งเช่นกอ้ งภพเองกส็ วมหนา้ กากความเป็นสภุ าพบรุ ษุ รกั เดยี วใจเดยี ว แลว้ ซ่อนความเน่าเฟะของตนเองไวภ้ ายในอย่างมดิ เมน้ พลอยรุง้ ระบายลมหายใจยาว หลงั ไหล่ตงั้ ตรงงองุม้ เล็กนอ้ ย จงึ ทำ� ใหค้ นทน่ี งั่ อยู่ดา้ นหลงั เอ่ยถามวา่ “มสิ นุกรึ หนูพลอย” ร่างเลก็ รบี นงั่ หลงั ตรง แลว้ หนั ไปตอบวา่ “เปลา่ ค่ะ” “อกี ประเดยี๋ วกจ็ ะถงึ แลว้ ทนรอหน่อยเถดิ ” แม่พลอยหนั หนา้ กลบั ไปทางเดิม กวาดตามองผูค้ นทงั้ ชายหญิง ฝ่ ายชายนน้ั ห่มผา้ สสี นั ดอกดวงคลอ้ งสองไหล่ ส่วนฝ่ ายหญิงนุ่งโจงและ ห่มผา้ สีสนั สดใสเช่นเดียวกนั หญิงสาวไดย้ ินเสียงมโหรีแว่วมาใหไ้ ดย้ ิน ก่อนถงึ ทางแยกออกสู่คลองมหานาค เมอ่ื เล้ยี วโคง้ เขา้ มาจนถงึ วดั สระเกศ พลอยรงุ้ กถ็ งึ กบั นงั่ คกุ เขา่ อยา่ งตน่ื ตาตน่ื ใจเมอ่ื เหน็ เรอื เรยี งรายกนั เป็นจำ� นวน มาก ผูค้ นกเ็ นอื งแน่นทงั้ ในวดั และบรเิ วณโดยรอบ หญงิ สาวมองวดั สระเกศ ดว้ ยความรูส้ ึกแปลกตาเลก็ นอ้ ย เน่ืองเพราะในสมยั น้ียงั ไม่มภี ูเขาทอง ประดษิ ฐานอยู่ภายใน3 เมอ่ื เรือสกั วาลำ� หน่ึงเร่ิมรอ้ งเพลง หญิงสาวก็ตง้ั ใจฟงั เป็นอย่างดี ดวงตากลมโตจบั จอ้ งหนุ่มใหญ่ทเ่ี รยี กวา่ พอ่ เพลง กบั สาวใหญ่ทเ่ี รยี กวา่ แม่

๕๖ ♥ ศศภิ า เพลงโตต้ อบกนั อย่างสนุก ลูกคู่ทอ่ี ยู่ในเรอื กพ็ ากนั ส่งเสยี งฮา้ ไฮ้ เช้ยี บเช้ยี บ กนั เป็นระยะๆ พลอยรุง้ พยายามมองหนา้ คนรอ้ งใหช้ ดั ๆ จงึ ยดื ตวั ข้นึ ความทไ่ี ม่ ชนิ กบั การนงั่ เรอื ทำ� ใหเ้จา้ ตวั โงนเงนไปมา เกอื บจะลม้ ควำ�่ ตกนำ�้ แลว้ ถา้ ไมใ่ ช่ เพราะขนุ เทพควา้ ตวั เธอไวไ้ ดเ้สยี ก่อน หญงิ สาวสะดุง้ เลก็ นอ้ ยเมอ่ื ถกู รดั เอว แถมตวั เองยงั เซถลาหงายหลงั ซบลงบนอกกวา้ งอกี ดว้ ย แมเ้ธอจะเคยมแี ฟน แต่กไ็ มเ่ คยโอบกอดแนบชดิ กนั ถงึ ขนาดน้ี กอ้ งภพนนั้ เคยมากสุดแค่โอบไหล่ เท่านน้ั เอง ผลคอื ...แกม้ นวลปลงั่ แดงเป็น ลูกตำ� ลงึ สุกเลยทเี ดยี ว แม่พลอยรีบผละออกห่าง นงั่ พบั เพยี บตามเดิม โดยไม่ลมื ไหว ้ ขอบคุณคนช่วยตามมารยาทเสยี ก่อน ขณะขนุ เทพกม้ หนา้ มากระซบิ เสยี งดุ “ระวงั หน่อยเถดิ หากตกนำ�้ ตกท่าไปอกี จะว่าอย่างไร เจา้ ว่ายนำ�้ มิ เป็นมใิ ช่ร”ึ พลอยรงุ้ นน้ั วา่ ยเป็นแน่ละ่ แต่แมพ่ ลอยคงวา่ ยไมเ่ ป็นแน่แท.้..จรงิ ๆ เดก็ สมยั น้ีน่าจะวา่ ยนำ�้ เป็นกนั หมด หากสำ� หรบั แมพ่ ลอยแลว้ คงเพราะป่วย บอ่ ย ทง้ั ท่านเจา้ คุณและคณุ หญงิ จงึ ไมเ่ คยปลอ่ ยใหล้ ูกสาวลงนำ�้ เลยกระมงั “เจา้ อยากเขา้ ไปใกลก้ วา่ น้ีหรอื ไม”่ คำ� ถามถดั มาค่อยลดเสยี งดลุ ง ดูอ่อนโยนข้นึ “ค่ะพเ่ี ทพ” ขนุ เทพไกรศรทำ� ตามความตอ้ งการของเธอ พายเรอื แทรกผ่านเรอื ลำ� อน่ื เขา้ ไปใกลอ้ กี นิด ตอนนนั้ เองทม่ี มี อื ของใครบางคนมาวางลงบนศีรษะ ของเธอ ตอนแรกพลอยรุง้ คิดว่าเป็นมอื ของคนขา้ งหลงั แต่เปล่าหรอก... เมอ่ื หนั ไปมองเธอจงึ เหน็ วา่ คนคนนนั้ คอื ขนุ บวรฤทธเิ ดช “มาเทย่ี วเหมอื นกนั หรอื เจา้ ” เธอยกมอื ไหว ้ แลว้ ตอบรบั ...บงั เกดิ ความรูส้ กึ แปร่งแปลกข้นึ มาใน ใจอกี คราเมอ่ื ไดเ้หน็ คนทม่ี ใี บหนา้ เหมอื นกอ้ งภพราวกบั พมิ พเ์ ดยี วกนั เช่นน้ี หญงิ สาวกวาดตามองเรอื ของขนุ บวรฤทธเิ ดชก็พบวา่ เขามากบั เพอ่ื นอกี สอง

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๕๗ สามคน ท่าทางคงแอบมาเหลส่ าวๆ เป็นแน่แท ้ “ไวป้ ีหนา้ พจ่ี กั พาเจา้ มาเอง...ดไี หม” คนถกู ชวนเลกิ ค้วิ กะพรบิ ตามองคนชวนปรบิ ๆ “มากบั คนเคร่งขรมึ เช่นนนั้ จกั สนุกไดอ้ ย่างไรเลา่ แมพ่ ลอย” ขุนบวรฤทธิเดชแอบนินทาชายหนุ่มอีกคนท่ียามน้ีนงั่ หลงั ตรง ตวั ตรง ทอดสายตามองมาโดยไมเ่ อ่ยปากอะไร เป็นพลอยรงุ้ เองเสยี อกี ทร่ี ูส้ กึ หงดุ หงดิ กบั ถอ้ ยคำ� นนั้ จงึ ตอบไปวา่ “ไมค่ ่ะ พลอยชอบมากบั พเ่ี ทพ” คนถกู ปฏเิ สธส่ายหนา้ นอ้ ยๆ แลว้ เอ่ยวา่ “ถา้ เช่นนน้ั กต็ ามใจเจา้ เถดิ ...แต่ถา้ วนั ไหนเกดิ เปลย่ี นใจข้นึ มา บอก พไ่ี ดห้ นา พจ่ี กั พาเจา้ มาเอง”เขาลูบศีรษะเธออกี ครงั้ ก่อนเอ่ยลา “พม่ี าตง้ั แต่ บา่ ย ตอ้ งกลบั แลว้ หนา เทย่ี วใหส้ นุกเถดิ ” ท้งิ ทา้ ยไวแ้ ค่นนั้ ก่อนหนั ไปผงก ศีรษะลาขนุ เทพไกรศร แลว้ สงั่ ใหฝ้ ีพายพายเรอื ออกจากคลองนนั้ ม่งุ หนา้ กลบั บา้ นทนั ที คลอ้ ยหลงั ขนุ บวรฤทธเิ ดชจากไปไม่นาน ขนุ เทพไกรศรก็เอ่ยถาม ข้นึ มาวา่ “เจา้ ชอบมากบั พจ่ี รงิ ๆ น่ะร”ึ คนตวั เลก็ หนา้ รอ้ นผ่าว คดิ หาคำ� ตอบเป็นพลั วนั “ไมท่ ราบค่ะ” “กเ็ จา้ เพง่ิ พดู อยู่หยกๆ” “พดู ไปอย่างนน้ั เองค่ะ” คนตวั โตเงยี บไปครู่หน่ึง แลว้ พายเรอื ใหเ้ขา้ ไปใกลเ้รอื สกั วาอกี นิด ก่อนถามวา่ “ปีหนา้ เจา้ จกั มากบั พอ่ี กี ไหม” “ปีหนา้ พลอยตอ้ งเขา้ วงั ค่ะ ไมร่ ูว้ า่ จะไดอ้ อกมาหรอื เปลา่ ” “ออ้ ...ถงึ เวลาตอ้ งเขา้ วงั แลว้ ร”ึ

๕๘ ♥ ศศิภา “คณุ แมบ่ อกวา่ จะพาไปถวายตวั กบั เสดจ็ ปีหนา้ ค่ะ” “เช่นนนั้ พค่ี งมไิ ดเ้หน็ หนา้ เจา้ อกี นานกระมงั ” ทง้ั สองต่างคนต่างเงยี บ นงั่ ฟงั สกั วาต่อไปอยา่ งเพลดิ เพลนิ อกี สกั พกั จากนนั้ ขุนเทพไกรศรจึงพาแม่พลอยกลบั เม่อื เห็นว่าดึกแลว้ ใชเ้ วลาพอ สมควรกวา่ เรอื ลำ� นอ้ ยจะมาเทยี บท่า...นางพดุ กา้ วลงเรอื ก่อน ตามาดว้ ยแม่ พลอย ร่างเลก็ ยกมอื ไหวข้ อบคุณ แทบจะไมไ่ ดเ้งยหนา้ มองหนา้ ตาดๆุ ของ คนพาเทย่ี วเลยดว้ ยซำ�้ “วนั ใดทเ่ี จา้ จกั ตอ้ งเขา้ วงั แวะมาหาพห่ี น่อยหนา พม่ี ขี องจกั มอบให”้ เขาท้งิ ทา้ ยไวเ้ช่นนนั้ ก่อนพายเรอื กลบั ไปยงั ท่านำ�้ บา้ นของตน

๔ เม่ือถงึ เดือน ๒ พ.ศ.๒๓๔๕ กใ็ กลถ้ งึ กำ� หนดท่ีคุณหญิงลำ� ดวน จะนำ� แม่พลอยไปถวายตวั กบั เสดจ็ ในพระราชวงั หลวง พลอยรุง้ ทงั้ ต่นื เตน้ ทงั้ หวนั่ ใจ และกงั วลสารพดั ...หญงิ สาวไมร่ ูว้ า่ ตวั เองจะตอ้ งปฏบิ ตั ติ วั เช่นไร หากทำ� อะไรผดิ พลาดจะถูกเฆ่ียนหรือแย่กว่านน้ั คือถูกประหารหรือไม่... ทก่ี งั วลทส่ี ุดคอื เร่อื งกลบั บา้ น แมเ้วลาจะลว่ งมาหกเดอื นแลว้ แต่ยงั ไมม่ ที ที ่า วา่ เธอจะไดก้ ลบั ไปใชช้ วี ติ ตามเดมิ ไดเ้ลย หากตอนน้ีพลอยรุง้ ยงั มชี วี ติ อยู่ละ่ ก็ เธอคงนอนเป็นเจา้ หญงิ นทิ รา ไมร่ บั รูเ้ ร่อื งราวอะไรทง้ั ส้นิ หรอื ไม.่ ..วญิ ญาณแมพ่ ลอยอาจเขา้ ไปแทนทเ่ี ธอ และใชช้ วี ติ อยูใ่ นสมยั ปจั จบุ นั อยา่ งมนึ งงสบั สนเหมอื นเธอแลว้ กเ็ ป็นได.้..และ ถา้ เป็นอยา่ งหลงั ...พลอยรงุ้ แน่ใจวา่ ตนเองคงถกู สง่ ใหไ้ ปรกั ษาทส่ี ถาบนั จติ เวช เป็นแน่แท ้ ร่างเลก็ หย่อนกายลงบนเกา้ อ้ยี าวภายในบนศาลาท่านำ�้ เหมอ่ มอง สภาพคูคลองเบ้อื งหนา้ ทผ่ี วิ นำ�้ สะทอ้ นประกายระยบิ ระยบั ลอ้ แสงตะวนั อยา่ ง เหมอ่ ลอย สายลมพดั เออ่ื ยๆ ลูบไลใ้ บหนา้ กลมป้อมราวกบั ตอ้ งการปลอบ ประโลม รอบกายของเธอเงยี บสงบ นานๆ จงึ จะมเี สยี งเรอื แจวแลน่ ผ่านมา สกั ท.ี ..ตรงฟากฝงั่ ตรงขา้ ม มบี า้ นเรอื นไทยตงั้ หา่ งกนั เป็นระยะๆ มองจากตรง น้ีไมอ่ าจเหน็ ไดช้ ดั วา่ สภาพบา้ นเป็นเช่นไร เพราะมหี มมู่ วลแมกไมเ้ขยี วชอ่มุ บงั ตาอยู่ หญงิ สาวกวาดสายตาสำ� รวจอยู่ครู่ก่อนจะหนั มามองสายนำ�้ ทไ่ี หล

๖๐ ♥ ศศภิ า ผ่านตามเดมิ แลว้ ถอนหายใจเฮอื กจนนางพดุ ซง่ึ นงั่ อยู่ใกลๆ้ ตอ้ งรบี เตอื น “คุณหนูเจา้ ขา อย่าถอนหายใจแบบน้ีอกี หนาเจา้ คะ...มเิ ช่นนน้ั หาก คุณท่านไดย้ นิ เขา้ คณุ หนูจกั ถกู เฆ่ยี นหลงั ลาย” “ก็ตอนน้ีพลอยอยู่กบั พพ่ี ดุ จะตอ้ งไปกลวั ทำ� ไมว่าใครจะไดย้ นิ !” พดู พลางสนั่ ศีรษะพลาง แลว้ กระโดดลงจากเกา้ อ้ี มงุ่ หนา้ ไปยงั ท่านำ�้ ความ ท่ีเป็นคนชอบว่ายน�ำ้ เป็นทุนเดิมทำ� ใหเ้ จา้ ตวั อุตริอยากว่ายข้ึนมาอย่าง กะทนั หนั หากจะทำ� เช่นไรเธอจงึ จะลงไปแหวกวา่ ยในลำ� คลองไดโ้ ดยไมใ่ ห ้ เป็นทผ่ี ดิ สงั เกตไดเ้ลา่ “พพ่ี ดุ ! พลอยอยากวา่ ยนำ�้ !” “ตายๆๆๆ! มไิ ดห้ นาเจา้ คะ!” รอ้ งหา้ มพลางรบี เขา้ ไปอมุ้ ร่างเลก็ ไว ้ ในออ้ มแขน ไมย่ อมใหเ้ทา้ สมั ผสั นำ�้ เลยแมแ้ ต่ปลายเลบ็ “อา้ ว ทำ� ไมคะ ตอนน้ีพลอยไม่ไดอ้ ่อนแอแบบเม่อื ก่อนแลว้ นา” แมพ่ ลอยกะพรบิ ตาปรบิ ๆ ทำ� สายตาออดออ้ น คดิ วา่ อย่างไรวนั น้จี ะขอแหวก วา่ ยในนำ�้ ใหช้ ่มุ ปอดสกั วนั เพราะคณุ หญงิ ไปบา้ นเพอ่ื นของท่าน กวา่ จะกลบั คงเยน็ ๆ...ถอื วา่ วนั น้ีทางสะดวกนกั “กค็ ณุ หนูวา่ ยนำ�้ เป็นเสยี ทไ่ี หนเจา้ คะ”  พลอยรุง้ เลกิ ค้วิ เลก็ นอ้ ย เมม้ รมิ ฝีปากของตน แลว้ ตรกึ ตรองอย่าง รอบคอบ...แมต้ นเองจะวา่ ยนำ�้ เป็นแลว้ แต่แมพ่ ลอยนนั้ หาไดเ้ป็นไม่ เจา้ ตวั จงึ แสรง้ สวมรอยวา่ อยากเรยี นวา่ ยนำ�้ เอาเสยี เลย ไมเ่ ช่นนน้ั ...วนั น้คี งไมไ่ ดล้ ง เลน่ นำ�้ ตามทห่ี วงั เป็นแน่! “พพ่ี ดุ กส็ อนส!ิ ถา้ พลอยไมเ่ รยี นแลว้ พลอยจะวา่ ยเป็นไดย้ งั ไง” “แต่...” “น่านะ พพ่ี ดุ คนดขี องพลอย” เจา้ ตวั เอ่ยเสยี งหวาน พลางยกมอื โอบ รอบคอพเ่ี ล้ยี ง แลว้ ส่งย้มิ จนตาหยไี ปให ้ “ถอื วา่ ช่วยสอนพลอยวา่ ยนำ�้ เถอะ” “แต่...” นางพดุ ชกั ลงั เล ทำ� สหี นา้ ยุ่งยากใจก่อนเอ่ยวา่ “บา่ ววา่ รอขอ อนุญาตคณุ ท่านก่อนเถดิ เจา้ ค่ะ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๖๑ “โธ่! พพ่ี ดุ !” ดว้ ยความทย่ี นื ถกเถยี งกนั จงึ ไม่ทนั เหน็ ว่ามเี รือลำ� หน่ึงแลน่ เขา้ มา เทยี บท่าอย่างเงยี บๆ และคนบนเรอื กไ็ ดย้ นิ เตม็ สองรูหู กวา่ ทงั้ สองจะรูต้ วั วา่ มผี ูม้ าเยอื นกเ็ มอ่ื ไดย้ นิ เสยี งกระแอมกระไอตามมาดว้ ยเสยี งหา้ วลกึ ดงั ข้นึ ทาง ดา้ นหลงั “ถา้ เจา้ อยากวา่ ยนำ�้ นกั พจ่ี กั ช่วยสอนให ้ ดหี รอื ไม”่ ทงั้ นางพดุ และแมพ่ ลอยหนั ขวบั มามอง แลว้ เรยี กขานผูม้ าเยอื นเป็น เสยี งเดยี วกนั วา่ “ขนุ เทพ!” นางพดุ วางแมพ่ ลอยลงบนพ้นื แลว้ ยกมอื ไหว ้เช่นเดยี วกบั เดก็ สาว สว่ นขนุ เทพไกรศรนนั้ เพยี งย้มิ มมุ ปาก ถงึ กระนน้ั กท็ ำ� ใหใ้ บหนา้ คมดอุ อ่ นโยน ลงเลก็ นอ้ ย “ขนุ เทพ...มาหาคุณแมห่ รอื คะ” หกเดอื นทผ่ี า่ นมา พลอยรงุ้ พบหนา้ บรุ ษุ วยั ฉกรรจผ์ ูน้ ้หี ลายต่อหลาย ครงั้ แต่กย็ งั ไมค่ ่อยชนิ ทจ่ี ะเรยี กเขาวา่ พเ่ี ทพสกั เทา่ ไร ยามเรยี กจงึ ขดั ๆ เขนิ ๆ อย่างไรพกิ ล “คณุ แมไ่ ปบา้ นเพอ่ื นค่ะ ลองมาหาตอนเยน็ อกี ทดี ไี หมคะ” คนตวั เลก็ พดู เจ้อื ยแจว้ เตม็ ไปดว้ ยความมนั่ ใจ ผดิ จากเมอ่ื ก่อนนกั นางพดุ เองช่วงแรกๆ ไดแ้ ต่แปลกใจกบั ความผดิ แผกไปของผูเ้ป็นนาย แต่ เมอ่ื พอเวลาผ่านไปนานวนั เขา้ ความเคยชินกลบั มาแทนท่จี นไม่คิดว่าแม่ พลอยผดิ ปกตอิ กี ต่อไป “อย่างนน้ั ร”ึ ขนุ เทพไกรศรพยกั หนา้ รบั รู ้ นงั่ คุกเขา่ ขา้ งหน่ึงลงบน พ้นื พรอ้ มกบั มองจอ้ งดวงตากลมโตทม่ี ปี ระกายงดงาม แลว้ ถามวา่ “เจา้ อยากวา่ ยนำ�้ จรงิ ๆ น่ะร”ึ “ค่ะ” “อยากใหพ้ ส่ี อนใหฤ้ ๅไม”่

๖๒ ♥ ศศิภา พลอยรงุ้ คร่นุ คดิ หนกั ...หากเธอวา่ ยนำ�้ ไมเ่ ป็นจรงิ ๆ กค็ งอยากใหเ้ขา สอนอยู่หรอก แต่น่เี ธอตอ้ งแกลง้ ทำ� เป็นวา่ วา่ ยไมเ่ ป็น...การเสแสรง้ แกลง้ ทำ� เช่นนนั้ เธอจะทำ� ต่อหนา้ เขาไดห้ รอื ...ถา้ เป็นนางพดุ คงหลอกงา่ ยหน่อย แต่กบั ผูช้ าย คนน้ี คงไมง่ า่ ยนกั ขนุ เทพเหน็ อกี ฝ่ายน่ิงเงยี บไปจงึ สรุปใหเ้สรจ็ สรรพวา่ “ไวเ้ยน็ น้พี จ่ี กั มาหาแมเ่ จา้ แลว้ ขออนุญาตท่านใหเ้จา้ ไดเ้รยี นวา่ ยนำ�้ กแ็ ลว้ กนั ” พลอยรุง้ ไมไ่ ดป้ ฏเิ สธ เพราะหากไมอ่ าศยั ขนุ เทพไกรศรเธอคงไมม่ ี ทางไดล้ งนำ�้ เลยกระมงั “พไ่ี ดย้ นิ จากแมพ่ ว่ี า่ เจา้ กำ� ลงั จะเขา้ วงั อาทติ ยห์ นา้ น้แี ลว้ พเ่ี ลยมขี อง เลก็ ๆ นอ้ ยๆ ใหเ้จา้ ตดิ ตวั ไว”้ ชายหนุ่มจบั ผา้ คาดเอวของตนแลว้ ดงึ ผา้ ผนื หน่ึงออกมา เป็นผา้ สี ขาวประดบั ลูกไมโ้ ดยรอบ ตรงมมุ หน่งึ ปกั ตวั อกั ษรบางอยา่ งทพ่ี ลอยรงุ้ ยงั เหน็ ไมถ่ นดั ต่อเมอ่ื เขายน่ื ให ้ เธอจงึ อ่านออก... ดา้ ยสนี ำ�้ ตาลบนผา้ ผนื นนั้ ถกู ปกั อย่างเรยี บรอ้ ยและประณีตเป็นตวั อกั ษรวา่ ...พลอย “แมพ่ ป่ี กั ชอ่ื ของเจา้ เมอ่ื คนื น้ี ส่วนผา้ เชด็ หนา้ เป็นของพเ่ี อง” พลอยรุง้ พนมมอื จรดปลายน้ิวกลางหนา้ ผาก ไหวข้ อบคุณเขาและ แมข่ องเขาดว้ ย ตอนนนั้ ภาพของคณุ หญงิ นวลแขวาบเขา้ มาในความคดิ ครง้ั แรกทเ่ี ธอไดพ้ บทา่ นคอื เมอ่ื หลายเดอื นก่อน ตอนนนั้ คณุ หญงิ ลำ� ดวนเรยี กให ้ เธอตดิ สอยหอ้ ยตามไปไหวท้ ่านก่อนทจ่ี ะตอ้ งเขา้ วงั ไปหลายปี คณุ หญงิ นวลแขเป็นสตรรี ่างโปร่งบาง ผวิ กายผดุ ผอ่ งเนยี นละเอยี ด ผดิ กบั บตุ รชายซง่ึ มผี วิ ครา้ มคมเขม้ พลอยรุง้ คาดเดาเอาเองวา่ ขนุ เทพไกรศร คงไดส้ ผี วิ ถอดแบบมาจากท่านพระยาไชยเชษฐภ์ กั ดผี ูเ้ป็นพอ่ เป็นแน่แท ้ ในวนั นน้ั ทา่ นนุ่งจบี หม่ สไบสเี หลอื งออ่ น พบั เพยี บอยูต่ รงกลางเรอื น

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๖๓ ขา้ งๆ กายท่านมถี าดผลไมท้ แ่ี กะสลกั เรยี บรอ้ ยแลว้ วางอยู่ ถดั ไปเป็นเช่ยี น หมากเงนิ ทค่ี นสมยั น้ีเอาไวห้ ่างกายไมไ่ ดเ้ลย ‘มไิ ดเ้หน็ หนา้ นาน โตข้นึ มากเทยี วหนา แมพ่ ลอย’ ท่านมองสำ� รวจ เธอดว้ ยแววตาเอ้อื เอน็ ดู ก่อนหนั ไปพดู คยุ กบั คณุ หญงิ ลำ� ดวนวา่ ‘ถา้ โตกวา่ น้ีอกี สกั หน่อย คงงามนกั ’ แมข่ องคนถกู ชมแทบจะตวั ลอยเลยทเี ดยี ว ท่านหนั มามองแลว้ ลูบ ศีรษะของเธออย่างแสนรกั ก่อนเอ่ยวา่ ‘ฉนั จกั พาแมพ่ ลอยไปถวายตวั กบั เสดจ็ อกี สองสามเดอื นน้ีแลว้ ’ ทา่ นทง้ั สองพดู คยุ กนั อยูอ่ กี นานทเี ดยี ว พลอยรงุ้ ตอ้ งทนนงั่ พบั เพยี บ จนขาเป็นเหน็บ ตอนกลบั แทบอยากจะมดุ แผ่นดนิ หนเี พราะลกุ ไมข่ ้นึ ! แถม ยงั ซวยซำ�้ ซวยซอ้ นเมอ่ื ขนุ เทพไกรศรกลบั เรอื นอย่างพอดบิ พอดี ทนั ไดเ้หน็ ท่าทางอนั น่าขนั ของเธอเขา้ เตม็ เปา ‘เอา้ ...แมพ่ ลอย! ไฉนจงึ ทำ� ท่าทางเป็นคนแก่แบบนน้ั เลา่ เจา้ เพง่ิ จกั แปดขวบเองหนา’ แมข่ องเธอส่ายหนา้ และพรำ�่ บน่ อย่างไมจ่ รงิ จงั นกั กำ� ลงั จะเขา้ ไปอมุ้ แต่ผูท้ เ่ี พง่ิ เดนิ ข้นึ เรอื นมาเขา้ มาแย่งหนา้ ทน่ี ้ีไปเสยี ก่อน ‘กระผมอมุ้ ไปใหด้ กี วา่ ขอรบั คณุ นา้ ’ ‘ขอบใจมาก พอ่ เทพ’ คุณหญงิ ลำ� ดวนกำ� ลงั จะกลบั แลว้ แต่คุณหญงิ นวลแขกลบั ชวนคยุ ทา้ วความหลงั สมยั เป็นนางขา้ หลวงในวงั ต่ออกี หน่อย ท่านจงึ ทรุดกายลงนงั่ พดู คยุ กนั อกี สกั พกั สว่ นเธอนน้ั ทา่ นบอกใหข้ นุ เทพไกรศรพากลบั บา้ นไปก่อน ดงั นน้ั เธอจงึ จำ� ตอ้ งตกอยู่ในออ้ มกอดของเขาอกี ครง้ั โดยขดั ขนื ไมไ่ ด้ เพราะ มนั รา้ วระบมไปหมดทงั้ ขา ขยบั เพยี งนอ้ ยกต็ อ้ งโอดครวญใหไ้ ดอ้ าย สุดทา้ ย พลอยรุง้ จงึ นอนแน่น่ิงยอมใหเ้ขาอมุ้ ไปส่งถงึ หอ้ งแต่โดยดี ระหว่างทาง ขนุ เทพไกรศรไม่ไดห้ วั เราะในสภาพอนั น่าขนั ของเธอ เลยแมแ้ ต่นอ้ ย ใบหนา้ ของเขาเรยี บเฉยตดิ จะดเุ หมอื นเคย ทวา่ ...ดวงตาของ เขาทท่ี อดมองมาน่สี ิ แมจ้ ะคมกรบิ แต่กม็ รี ่องรอยของความขบขนั อยู่ไมน่ อ้ ย

๖๔ ♥ ศศภิ า และเพราะเหตนุ น้ั ใบหนา้ ของเธอจงึ แดงกำ�่ และรอ้ นผ่าวเพราะความอบั อาย ความทรงจำ� ในวนั นน้ั เธอยงั จำ� ได้ แมว้ นั น้ีความอายจะเลอื นๆ ไป บา้ งแลว้ หากมนั กท็ ำ� ใหเ้ธอรูส้ กึ แปลกเวลาอยู่ต่อหนา้ เขาอยู่ดี “พลอยขอขอบพระคณุ คณุ นา้ ดว้ ยเจา้ ค่ะ” พลอยรงุ้ เอย่ ขอบคณุ แลว้ เอ้ือมมือออกมารับผา้ เช็ดหนา้ ผืนน้ันไว ้ พลนั ท่ีสมั ผสั ก็รูส้ ึกอบอุ่น ในหวั ใจข้นึ มาทนั ท.ี ..ความว่างโหวง อดึ อดั หม่นเศรา้ ก่อนหนา้ น้ีบรรเทา เบาบางลงไปบา้ งแลว้ หญงิ สาวรูส้ กึ วา่ ในเรอ่ื งมหศั จรรยท์ ค่ี ลา้ ยๆ จะเป็นความ โชครา้ ยของเธอ ยงั พอมคี วามโชคดอี ยู่บา้ ง...แมจ้ ะตอ้ งพรากจากญาตพิ น่ี อ้ ง มาใชช้ วี ติ ในสถานทอ่ี นั ไมเ่ คยคนุ้ หากโชคชะตากไ็ มใ่ จรา้ ยกบั เธอมากนกั ทกุ คนทร่ี ายลอ้ มรอบตวั เธอลว้ นแลว้ แต่มคี วามเอน็ ดูและเมตตาเธอเหลอื เกนิ “ตอนแรกพว่ี า่ จกั ใหข้ องมคี ่ากบั เจา้ แต่เกรงวา่ เจา้ จกั ทำ� หาย จงึ ให ้ ผา้ เชด็ หนา้ แทน รอใหเ้จา้ โตกวา่ น้ีก่อน พจ่ี งึ จกั มอบให”้ พลอยรุง้ เลิกค้ิว มองคนตรงหนา้ ดว้ ยสายตามีค�ำถามชดั เจน แต่เขาไมไ่ ดไ้ ขความกระจ่างวา่ ของมคี ่าทว่ี า่ นนั้ เป็นสง่ิ ใด หากลกุ ข้นึ ยนื แลว้ สงั่ ความกบั นางพดุ วา่ “ฝากบอกคุณหญงิ ดว้ ยวา่ เยน็ น้ีขา้ จกั มาพบ” “เจา้ ค่ะ” ก่อนทเ่ี ขาจะกลบั บา้ นไป ไดก้ ำ� ชบั กบั เธอวา่ หา้ มลงเลน่ นำ�้ เป็นอนั ขาด ตอ้ งรอจนกวา่ ไดร้ บั อนุญาตจากคณุ หญงิ ลำ� ดวนเสยี ก่อน พลอยรุง้ ไมอ่ ยากจะเช่อื ฟงั นกั หรอก แต่เหน็ วา่ เขาอตุ ส่าหม์ อบของ ทร่ี ะลกึ ใหจ้ งึ ยอมๆ ฟงั บา้ ง หญงิ สาวพยกั หนา้ รบั ปากแต่โดยดี ตอนเรอื ของ เขาแลน่ ออกจากท่า เจา้ ตวั กโ็ บกมอื ไหวๆ ดว้ ยท่วงท่าทก่ี ลุ สตรสี มยั น้ีไมค่ วร ทำ� นางพดุ ถงึ กบั เบกิ ตากวา้ ง ยกมอื ทาบอกและอทุ านเบาๆ กบั ตวั เอง เมอ่ื เหน็ ขนุ เทพไกรศรกลบั ถงึ บา้ นตวั เองแลว้ พลอยรุง้ จงึ หมนุ ตวั กลบั ข้นึ เรอื น ไมร่ บเรา้ ลงนำ�้ อกี ต่อไป

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๖๕ พอตกบ่าย พลอยรุง้ กไ็ ดต้ อ้ นรบั หนุ่มวยั ฉกรรจอ์ กี คน ขุนบวร- ฤทธเิ ดชแวะมาหาคุณหญงิ ลำ� ดวนพรอ้ มกบั นำ� ของฝากมาใหเ้ ธอดว้ ย วนั น้ี เขายงั ดูหลอ่ เหลาเหมอื นเคย ใบหนา้ ทเ่ี หมอื นกอ้ งภพราวกบั พมิ พเ์ ดยี วไมไ่ ด้ ทำ� ใหเ้ธอรูส้ กึ ปวดแปลบใจเหมอื นเมอ่ื ก่อนอกี แลว้ หวั ใจของเธอเยยี วยารกั ษา บาดแผลของตวั เองไดเ้ป็นอย่างดี แมจ้ ะยงั ไมส่ มบูรณร์ อ้ ยเปอรเ์ ซน็ ต์ แต่มนั กท็ ำ� ใหเ้ธอพดู คยุ และมองสบตาผูช้ ายคนน้ีไดอ้ ย่างเป็นปกตแิ ลว้ ขนุ บวรฤทธเิ ดชเป็นชายรูปร่างสูง ท่าทางสะอาดสะอา้ นและมรี อย ย้มิ ประดบั บนใบหนา้ อยู่เป็นนิจคงทำ� ใหส้ าวๆ มาหลงรกั ไดไ้ มย่ ากนกั ขนาด ทบั ทมิ เอง...แมจ้ ะยงั เป็นเดก็ กลบั เกาะตดิ เขาแจไมย่ อมห่างเลยทเี ดยี ว ยามน้ีทบั ทมิ ซง่ึ ไมค่ ่อยข้นึ มาเรอื นใหญ่ กำ� ลงั นงั่ เกาะแขนขนุ บวร- ฤทธิเดช แลว้ สอดส่ายสายตาสนใจกบั ของฝากทเ่ี ขานำ� มามอบใหค้ ุณหญงิ ลำ� ดวนเหลอื เกนิ “ผา้ ไหมเหมอื นเคยนะเจา้ ฝากใหค้ ณุ นา้ ดว้ ย” พลอยรงุ้ รบั มาวางไวข้ า้ งตวั ขณะทช่ี ายหนุ่มลว้ งเขา้ ไปในกระเป๋าเส้อื หยบิ ถงุ สที องเลก็ ๆ ข้นึ มาแลว้ ยน่ื ใหเ้ธอ “ของฝากจากพ”่ี “ของฝาก?” “พไ่ี ดย้ นิ วา่ เจา้ จกั เขา้ วงั แลว้ พเ่ี ลยอยากมอบของใหต้ ดิ ตวั ไว”้ พลอยรุง้ อยากปฏิเสธไม่รบั แต่รูด้ ีว่าเป็นการเสียมารยาทอย่าง ใหญ่หลวง ในเมอ่ื ผูใ้ หญ่ใหข้ อง เดก็ กค็ วรรบั ไวแ้ ต่โดยดี หญงิ สาวยกมอื ไหว ้ แลว้ เอ้อื มมอื มารบั ไว ้ โดยไม่เปิดดูว่าขา้ งในคือส่งิ ใด ขณะท่แี ม่ทบั ทมิ ทำ� หนา้ งองำ�้ เอ่ยดว้ ยสุม้ เสยี งเสยี ใจวา่ “พบ่ี วรมมิ ขี องใหท้ บั ทมิ บา้ งหรอื คะ” “มสี เิ จา้ ” ชายหนุ่มหยบิ ถงุ อกี ถงุ ข้นึ มาแลว้ มอบใหเ้ดก็ สาว “เจา้ เอง กจ็ กั เขา้ วงั เหมอื นกนั มใิ ช่หรอื ” “ขอบพระคณุ ค่ะ”

๖๖ ♥ ศศิภา ทบั ทมิ รบั ของมา หนา้ ตาดใี จเป็นลน้ พน้ รบี ลกุ ข้นึ ยนื แลว้ เดนิ แกม วง่ิ ลงเรอื นไป แวว่ เสยี งเดก็ สาวรอ้ งเรยี กแมข่ องตนสองสามครงั้ ก่อนเสยี งนนั้ จะ เงยี บหายไป ขณะขนุ บวรฤทธเิ ดชรบเรา้ วา่ “เปิดดูส”ิ พลอยรุง้ ไมอ่ ดิ ออด เพราะอยากรูอ้ ยากเหน็ เหมอื นกนั วา่ ชายหนุ่ม จะมอบอะไรใหก้ บั แมพ่ ลอย หญงิ สาวเปิดปากถงุ แลว้ เทสง่ิ ทอ่ี ยู่ขา้ งในลงใน องุ้ มอื แสงสที องอร่ามสะทอ้ นวบิ วบั จบั ตา...เป็นสรอ้ ยทองทง่ี ดงามยง่ิ “มา...ใหพ้ ส่ี วมใหเ้ถดิ ” คนตวั เลก็ ลงั เลใจ หนั ไปมองพเ่ี ล้ยี งซง่ึ นงั่ ไมห่ ่างไปนกั เหน็ อกี ฝ่าย พยกั หนา้ เจา้ ตวั จงึ เขยบิ เขา้ หาชายหนุ่ม นงั่ พบั เพยี บหนั หลงั ให ้ ขนุ บวรฤทธเิ ดชรบั สรอ้ ยจากมอื เธอไป แลว้ จดั การสวมใหเ้รยี บรอ้ ย แลว้ ถามดว้ ยเสยี งอ่อนโยนวา่ “ชอบไหม” “ชอบค่ะ แต่...พลอยวา่ มนั มคี ่าเกนิ ไปสำ� หรบั เดก็ อย่างพลอย” “มวิ า่ มนั จะมคี ่าแค่ไหน พก่ี ต็ ง้ั ใจมอบใหเ้จา้ จรงิ ๆ หนา เพราะฉะนนั้ รบั ไวเ้ถดิ อย่าใหเ้สยี นำ�้ ใจพเ่ี ลย” พลอยรุง้ ยกมอื ไหวข้ อบคุณอกี ครง้ั จากนน้ั จงึ นงั่ พูดคุยกนั อยู่ครู่ ขนุ บวรฤทธเิ ดชจงึ ลากลบั หากตอนนน้ั นางพุดถามว่า...ชอบของกำ� นลั จากใครมากกว่ากนั หญงิ สาวคงตอบวา่ ชอบพอๆ กนั แต่ผา้ เชด็ หนา้ ของขนุ เทพไกรศรนนั้ มคี ่า ทางใจมากกวา่ สรอ้ ยราคาแพงมากมายนกั เมอ่ื ตะวนั ใกลจ้ ะตกดนิ พลอยรุง้ กม็ านงั่ รอคุณหญงิ ลำ� ดวนทท่ี ่านำ�้ ดว้ ยใจจดจ่อ ความหวงั ทจ่ี ะไดล้ งเลน่ นำ�้ เร่มิ เหน็ แสงรำ� ไร ดว้ ยรูด้ วี า่ ท่านช่นื ชอบและไวใ้ จขนุ เทพไกรศรอยู่ไมน่ อ้ ย หากเขาเอ่ยปากในเร่อื งใด ท่านคงไม่ ขดั ขอ้ งเป็นแน่

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๖๗ หญิงสาวนงั่ รอพกั ใหญ่ ทอดสายตาเหม่อมองตรงสุดปลายฟ้ า ดวงตะวนั คลอ้ ยตำ�่ ลงมากแลว้ แสงสแี ดงสม้ ระบดั ระบายเสน้ ขอบฟ้าราวกบั ภาพวาด...เป็นความงามทท่ี งั้ เหงาหงอยและน่าหวาดหวนั่ ในคราวเดยี ว แลว้ จู่ๆ พลอยรุง้ ก็รูส้ กึ สองตาพร่ามวั หนา้ อกเสมอื นถกู ของหนกั ๆ วางทบั จน แทบหายใจไมอ่ อก ร่างนอ้ ยอา้ ปาก พยายามสูดเอาออกซเิ จนเขา้ ปอดใหม้ าก ทส่ี ุดเท่าทจ่ี ะทำ� ได้ หากผลยงั เหมอื นเดมิ ...เธอหายใจไมอ่ อก! พลอยรุง้ พยายามช่วยตวั เอง ยกมือทุบอกท่ีเหมือนถูกกดทบั แต่ทกุ อย่างไมเ่ ป็นผล ใบหนา้ กลมป้อมบดิ เบ้ยี วเพราะความทรมานตอนนนั้ นางพดุ ซง่ึ หนั ไปสงั่ ความกบั บา่ วไพร่คนอน่ื หนั มาเหน็ จงึ รอ้ งเรยี ก “คณุ หนู! คุณหนูเป็นอะไรเจา้ คะ!” พลนั ส้นิ เสยี งนน้ั ร่างเลก็ กไ็ ถลร่วงหลน่ จากเกา้ อ้มี านอนกองอยู่บน พ้นื สลบไสลไมไ่ ดส้ ตพิ รอ้ มกบั ลมหายใจรวยระรนิ แผ่วจางเสยี จนนางพดุ กรดี รอ้ ง เสยี งเลก็ แหลมสะทอ้ นกอ้ งในหวั ใจของพลอยรงุ้ ก่อนมนั จะแผว่ เบา จนเลอื นหาย...ในเส้ยี ววนิ าทนี น้ั เอง อากาศทแ่ี ทบจะหมดไปจากปอดของเธอ กถ็ กู เตมิ เตม็ หญงิ สาวสูดออกซเิ จนเขา้ ไปจนช่มุ ปอดไดต้ ามปกติ อากาศรอบ กายทเ่ี คยเยน็ ชน่ื จากลมธรรมชาตบิ ดั น้กี ลบั กลายเป็นเหน็บหนาว อกี ทงั้ กลน่ิ ดนิ กลน่ิ นำ�้ ทเ่ี คยคนุ้ มาตลอดหกเดอื น ยามน้เี ธอกลบั ไดก้ ลน่ิ ยา นำ�้ ยาฆ่าเช้อื และนำ�้ ยาทำ� ความสะอาดผสมปนเปกนั จนเวยี นศีรษะ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทกุ อณูความรูส้ กึ ลำ� คอของเธอแหง้ ผาก ราวกบั เดนิ หลงวนอยูใ่ นทะเลทรายและไมอ่ าจหาโอเอซสิ ไดพ้ บ ลมหายใจของ เธอแมจ้ ะยงั เป็นปกติ หากยามใดทเ่ี ธอสูดลมหายใจเขา้ ความรา้ วระบมกจ็ ะ ทม่ิ แทงใหเ้ธอตอ้ งรบี ผ่อนลมหายใจอยู่รำ�่ ไป เธอเป็นอะไร! พลอยรุง้ ถามตวั เองพรอ้ มกบั ค่อยๆ เปิดเปลอื กตา ภาพท่เี หน็ ... แมจ้ ะพร่ามวั แต่เธอก็ยงั มสี ตมิ ากพอทจ่ี ะรูว้ า่ ทแ่ี ห่งน้ีมใิ ช่บา้ นของพระยา

๖๘ ♥ ศศภิ า สุรศกั ด์เิ สนา มนั เป็นเพดานหอ้ งฉาบปูนสขี าว มเี คร่อื งปรบั อากาศอยู่ตรงมมุ ดา้ น หน่ึง อกี ทงั้ ยงั มเี สยี งของอปุ กรณอ์ ะไรบางอย่างดงั เป็นจงั หวะสมำ�่ เสมออยู่ ใกลๆ้ พลอยรุง้ พยายามจะเหลอื บมอง แต่ขยบั เขย้อื นร่างกายไมไ่ ดเ้ลย มนั รา้ วระบมราวกบั กระดูกของเธอแตกเป็นเสย่ี งๆ อย่างไรอย่างนนั้ ตอนนน้ั เองทใ่ี ครคนหน่งึ ชะโงกหนา้ มามอง หญงิ สาวมองปราดเดยี ว กจ็ ำ� ไดแ้ มว้ า่ ภาพในคลองจกั ษุหมน่ มวั ราวกบั มเี มฆหมอกทาบทบั กต็ าม เพยี ง แค่เหน็ ใบหนา้ ของใครคนนนั้ นำ�้ ตาของเธอกเ็ อ่อทน้ อยากตะโกนเรยี ก หาก อปุ กรณท์ เ่ี สยี บผ่านหลอดลมไมอ่ าจทำ� ใหเ้ธอพดู ไดด้ งั ใจหวงั “พลอย...พลอยของยาย” ยายมกุ เรยี กเธอเสยี งสนั่ ขณะทน่ี า้ เพชร และพอ่ ของเธอรบี ปราดเขา้ มาใกลเ้ตยี งแลว้ ย้มิ ทงั้ นำ�้ ตาเช่นกนั “ลูกพอ่ !” “ยายพลอย! ยายพลอยฟ้ืนแลว้ !” “คณุ หนู!” นนั่ คอื ...เสยี งของแมน่ ่มิ พเ่ี ล้ยี งของเธอยนื อยู่ตรงปลายเตยี ง กำ� ลงั รอ้ งห่มรอ้ งไหน้ ำ�้ ตานองหนา้ สว่ นกอ้ งภพนน้ั ...ไมไ่ ดอ้ ยูต่ รงนน้ั ดว้ ย ไมร่ ูว้ า่ เขาไมว่ า่ งมาเยย่ี มหรอื ไมไ่ ดส้ นใจวา่ เธอจะเป็นจะตายกไ็ มท่ ราบได้ พลอยรุง้ ไมส่ นใจไมค่ รำ�่ ครวญ หวนไห ้และไมค่ ะนงึ หาความรกั จอมปลอมจากเขาอกี ต่อไป นบั จากน้เี ธอขอ ตดั ขาดความสมั พนั ธก์ บั เขาแลว้ อย่างส้นิ เชงิ ไมม่ เี ยอ่ื ใย ไมม่ คี วามหลงั ใดๆ ต่อกนั อกี พลอยรงุ้ ดงึ ความคดิ ของตวั เองกลบั มาเมอ่ื ผูเ้ป็นพอ่ วางมอื ลงบนมอื เยน็ เยยี บค่อนขา้ งผ่ายผอมของเธอ บบี นวดเบาๆ เพอ่ื ส่งผ่านความรกั ใหเ้ธอ ไดร้ บั รู ้หญงิ สาวเองกพ็ ยายามบบี ตอบดว้ ยหวั ใจเตม็ ต้นื พรอ้ มกบั ภาวนาให ้ ตวั เองมชี วี ติ อยู่ต่อไป ณ ทน่ี ้ี มใิ ช่เมอ่ื สองรอ้ ยปีก่อนดงั เช่นเมอ่ื หกเดอื นท่ี ผ่านมา

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๖๙ แมจ้ ะดใี จทต่ี นเองไดก้ ลบั บา้ น แต่...ลางสงั หรณบ์ างอย่างกลบั บอก เธอวา่ อกี ไมน่ านเธอจะตอ้ งจากไป...ไมล่ งนรก ข้นึ สวรรค์ ก็คงตอ้ งกลบั ไป อยู่ในร่างแมพ่ ลอยตามเดมิ ชวั่ ขณะท่ีเธอคิดเช่นนนั้ เสียงหา้ วลกึ ของใครคนหน่ึงก็ดงั ข้นึ ... เป็นเสยี งเรียกทเ่ี ธอจดจำ� ได.้..จำ� ไดด้ พี อๆ กบั ใบหนา้ ครา้ มคมของเขาเลย เชยี วละ พลอยรงุ้ พยายามฝืน ปฏเิ สธเสยี งเรยี กนนั้ ทวา่ ...เหมอื นมแี รงดงึ ดูด มหาศาลทก่ี ำ� ลงั จะดงึ เธอใหอ้ อกจากร่างน้ี หนา้ อกของเธอถกู บบี อดั รุนแรง อกี ครง้ั ลมหายใจเร่มิ ขาดหว้ ง ภาพตรงหนา้ เร่มิ ขาวโพลนก่อนจะแปรเปลย่ี น เป็นมดื ดบั ในเส้ยี ววนิ าที ไม!่ หญงิ สาวกรดี รอ้ งในใจ พรอ้ มกบั เสยี งตะโกนเรยี กหมอดงั ระงมอยู่ รอบกาย “พลอย! อย่าเพง่ิ ท้งิ พอ่ ไปนะลูก!” “พลอย! หนูพลอย! เจา้ ไดย้ นิ พเ่ี รยี กไหม รบี ฟ้ืนข้นึ มาเถดิ ” เสียงจากสองฟากฝงั่ ประสานกนั ดงั กอ้ งอยู่ในหวั สกั พกั ใหญ่ๆ ร่างของเธอก็กระเดง้ กระดอนตามกระแสไฟฟ้าทส่ี ่งผ่านหนา้ อกของเธอพ่งุ ตรงเขา้ สู่หวั ใจ หญงิ สาวสะดุง้ เฮอื กเกอื บสบิ ครง้ั ก่อนทกุ อย่างจะเงยี บสงบ เสยี งตดี๊ ยาวนาน...พรอ้ มกบั คำ� ขานเวลาเสยี ชวี ติ ของนางพยาบาล ผูห้ น่ึง เพยี งเส้ยี ววนิ าทผี นั ผ่าน พลอยรุง้ รูส้ กึ เหมอื นถูกกระแสลมโหม กระหนำ�่ พดั เรอื นร่างของเธอจมด่งิ ลงสู่หุบเหว กระทงั่ ไดย้ นิ เสยี งรอ้ งเรยี ก รอ้ นรนของใครคนนนั้ อกี ครา “หนูพลอย!” พลอยรุง้ จงึ ทะลง่ึ พรวดข้นึ สู่เบ้อื งบน สูดเอาอากาศบรสิ ุทธ์เิ ขา้ ปอด มากมายในคราวเดยี ว อาการเจบ็ หนา้ อกพลนั หายเป็นปลดิ ท้งิ ทวา่ ...คราบ

๗๐ ♥ ศศภิ า นำ�้ ตายงั อาบแกม้ แหง้ เกรอะกรงั จนคนทร่ี อ้ งเรยี กเธอเมอ่ื ครู่ตอ้ งหยบิ ผา้ มา เชด็ ให ้ “คุณพระช่วย! คุณหนูของบา่ วฟ้ืนแลว้ !” พลอยรุง้ หอบหายใจแรง ค่อยๆ เปิดเปลอื กตาทลี ะนดิ ตอนนน้ั รอบ กายของเธอเร่มิ สลวั ราง ดวงอาทติ ยห์ มน่ิ เหมอ่ ยู่ตรงเสน้ ขอบฟ้า และตวั เธอ นงั่ อยู่บนพ้นื กระดานของท่านำ�้ บา้ นพระยาสุรศกั ด์เิ สนาในออ้ มกอดของขนุ เทพไกรศร... “เจา้ เป็นอยา่ งไรบา้ ง” เขาเอ่ยถามอยา่ งหว่ งใย แต่เธอใหค้ ำ� ตอบอะไร ไมไ่ ด้ นอกจากสะอ้นื ไหจ้ นตวั โยน ความเสยี ใจ ผดิ หวงั และหวาดกลวั อดั แน่นอยูใ่ นหวั ใจดวงนอ้ ยเมอ่ื ไดร้ บั รูว้ า่ ตนเองไดด้ บั สูญไปจากโลกน้เี สยี แลว้ และนบั จากน้.ี ..เธอตอ้ งกลาย เป็นแมพ่ ลอย ลูกสาวของพระยาสุรศกั ด์เิ สนาและคณุ หญงิ ลำ� ดวนไปอกี นาน เท่าใดกส็ ุดรู!้ “ไฉนเจา้ จงึ รอ้ งไห”้ ขนุ เทพไกรศรถามดว้ ยนำ�้ เสยี งเรยี บเฉย หากแววตาเตม็ เป่ียมดว้ ย ความห่วงใย พลอยรุง้ อยากจะตอบนกั แต่ลำ� คอตบี ตนั ไมอ่ าจเอ้อื นเอ่ยอะไร ได้ทส่ี ำ� คญั ...จะใหเ้ธออธบิ ายเรอ่ื งราวทเ่ี กดิ ข้นึ กบั ตวั เธออย่างไร คงไมม่ ใี คร เช่อื และใครต่อใครคงคดิ วา่ เธอวปิ ลาสไปเสยี แลว้ เท่านนั้ ! “มสิ บายร”ึ ชายหนุ่มถามพลางใชห้ ลงั มอื แตะหนา้ ผากของเธอแผ่ว เบา “ตวั อ่นุ ๆ หนา” โดยไม่พูดพรำ�่ ทำ� เพลง ขนุ เทพไกรศรก็อุม้ เธอแนบอกแลว้ พาข้นึ เรอื นไปในทนั ที ตอนนนั้ พลอยรุง้ หยุดรอ้ งไหแ้ ลว้ เพราะกำ� ลงั ตกใจเลก็ ๆ กบั การกระทำ� อนั ปบุ ปบั วอ่ งไวของเขา “นางพดุ ...หาผา้ ชบุ นำ�้ มาเชด็ เน้ือเชด็ ตวั ใหน้ ายของเอง็ ดว้ ย” เขาสงั่ ขณะเดนิ ข้นึ บนั ไดหนา้ เรอื น นางพดุ ทเ่ี ดนิ ตามาตดิ ๆ รบั คำ� แลว้ รบี ไปทำ� ตามคำ� สงั่ ในทนั ใด ชายหนุ่มยนื ควา้ งอยู่กลางบา้ น เหลยี วมอง

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๗๑ ซา้ ยขวาก่อนกม้ มองใบหนา้ ซดี ขาวของคนในออ้ มกอด “หอ้ งของเจา้ อยู่ตรงไหนรึ หนูพลอย” เมอ่ื พลอยรุง้ ช้ีมอื ไปทางหอ้ งท่อี ยู่ทางฝงั่ ขวาของเรือนก็รีบพาเธอ เขา้ ไปในหอ้ งนน้ั ทนั ที ชายหนุ่มค่อยๆ วางเธอลงบนเตียง แลว้ คุกเข่าขา้ งหน่ึงบนพ้นื กระดาน ก่อนจะใชห้ ลงั มอื แตะตามซอกคอ “ปวดหวั ฤๅไม”่ “พลอยสบายดคี ่ะ” “สบายดแี ลว้ ไยจงึ รอ้ งห่มรอ้ งไหเ้พยี งน้ี” คนตวั เลก็ เร่มิ สะอกึ สะอ้นื อกี ครง้ั แต่เจา้ ตวั เมม้ ปากสะกดกลน้ั มนั เอาไว ้ จากนนั้ จงึ บอกอกี ฝ่ายวา่ “พลอยอยากนอน ฝากบอกพพ่ี ดุ ดว้ ยนะคะวา่ ไมต่ อ้ งเชด็ ตวั พลอย พลอยไมไ่ ดเ้ป็นไข”้ จากนน้ั เธอจงึ จบั จูงมอื หยาบกรา้ น พรอ้ มทงั้ ฉุดดงึ ใหเ้ ขาออกจาก หอ้ งแลว้ รบี ปิดประตู ลงดาลโดยเรว็ ตอนน้ีพลอยรุง้ ลมื เลอื นเร่อื งทอ่ี ยากลงเลน่ นำ�้ ไปเสยี ส้นิ ความโศก สลดเกาะกุมหวั ใจจนเธอไม่มกี ะจติ กะใจทำ� อะไรทง้ั นน้ั หญงิ สาวลม้ ตวั ลง นอนซกุ กายอยูใ่ ตผ้ า้ หม่ ปลอ่ ยนำ�้ ตารนิ ไหลและรอ้ งไหส้ ะอกึ สะอ้นื ต่อไปอยา่ ง ไมท่ ที ่าวา่ จะหยุด แมว้ า่ คณุ หญงิ ลำ� ดวนจะกลบั มาแลว้ แถมยงั รอ้ งเรยี กอยู่หนา้ ประตู พลอยรุง้ กย็ กมอื ปิดหูไมย่ อมรบั รู ้ รบั ฟงั และไมย่ อมออกไปท่าเดยี ว โลกของเธอแตกสลายไปแลว้ ทุกส่งิ ทุกอย่างรอบกายไม่มคี วาม สำ� คญั ใดๆ อกี ต่อไป ไมว่ า่ จะเป็นหวั ใจอนั ห่วงใยของคนเป็นแม่ หรอื หวั ใจ อนั ห่วงหาของพเ่ี ล้ยี งคนสนทิ หวั ใจของทกุ คน เธอไมส่ น ไมร่ บั รู ้ เพราะเธอหาใช่แมพ่ ลอยไม!่ เธอคอื พลอยรุง้ ทเ่ี กดิ หลงั จากน้ีหลายรอ้ ยปี ไมไ่ ดม้ คี วามขอ้ งเก่ยี ว

๗๒ ♥ ศศิภา หรอื ผูกพนั อนั ใดกบั คนสมยั น้ีเลยแมแ้ ต่นอ้ ย แลว้ เหตใุ ด...ทำ� ไมพระพรหม หรอื โชคชะตาจงึ ทำ� ใหท้ างเดนิ ชวี ติ ของเธอบดิ เบ้ยี วเปลย่ี นรูปไปไดถ้ งึ เพยี งน้ี จากนางสาวพลอยรุง้ ...กลายมาเป็นแมพ่ ลอย...ตลอดชวี ติ ! สวรรคก์ ำ� ลงั กลนั่ แกลง้ เธออยู่หรอื ไร! “แมพ่ ลอย ออกมาหาแมเ่ ถดิ ลูก” เรยี กพลางเคาะประตอู ยา่ งไมล่ ดละ “น่ีกค็ ำ�่ มดื แลว้ ประเดยี๋ วคุณพอ่ กก็ ลบั เรอื นแลว้ หนา” “คุณหนูเจา้ ขา ออกมาเถดิ เจา้ ค่ะ” ไมม่ เี สยี งตอบรบั จากดา้ นใน ทำ� ใหค้ ณุ หญงิ ลำ� ดวนรอ้ นใจนกั นำ�้ ตา ของคนเป็นแม่เร่ิมปร่ิมขอบตาดว้ ยเกรงว่าลูกสาวสุดทร่ี กั จะป่วยไขเ้ หมอื น เมอ่ื เยน็ ทน่ี างพดุ เลา่ ใหฟ้ งั “แม่พลอย แม่เป็นห่วงเจา้ มากรูไ้ หม เจา้ เป็นอะไรไป ไยจงึ เงยี บ เช่นน้ี ถา้ เจา้ ไดย้ นิ เสยี งแมก่ ส็ ่งเสยี งหน่อยเถดิ ” พลอยรุง้ ไดย้ นิ เสยี งนน้ั คราแรกไมอ่ ยากเอ้อื นเอ่ยตอบแต่อย่างใด ทวา่ ...เมอ่ื นึกถงึ ใจเขาใจเรา หญงิ สาวกจ็ ำ� ใจตอ้ งกลำ�้ กลนื ความเจบ็ ปวดของ ตวั เองไปเสยี เธอตวดั ผา้ ห่มออก ลกุ ข้นึ ยนื พรอ้ มกบั เชด็ นำ�้ ตาทแ่ี หง้ เกรอะ กรงั ออกจนหมด จากนน้ั จงึ เดนิ ไปทป่ี ระตู ถอดดาลแลว้ เปิดมนั ออก เพยี งแค่เหน็ เดก็ สาว คุณหญงิ ก็โผเขา้ หาแลว้ กอดรดั ร่างเลก็ ผูเ้ป็น ดงั่ ดวงใจไวแ้ นบแน่น “แมพ่ ลอย! แมพ่ ลอยของแม!่ ” “พลอยไม่เป็นอะไรแลว้ เจา้ ค่ะ” เธอโอบรอบคอของท่าน ซุกซบ ใบหนา้ ลงบนบา่ หอมกร่นุ ...ความวา่ งโหวงในหวั ใจค่อยๆ รบั ความรกั จากทา่ น มาเตมิ เตม็ ทลี ะนดิ พลอยรงุ้ บอกตวั เองใหท้ ำ� ใจ เธอตายไปแลว้ แต่...แมพ่ ลอยยงั มชี วี ติ อยู่ เมอ่ื โชคชะตาดลบนั ดาลใหเ้ธอใชช้ วี ติ อยู่ในร่างน้ี เธอกค็ วรจะดำ� เนนิ ชวี ติ ต่อไป วนั ขา้ งหนา้ จะเกดิ อะไรข้นึ กป็ ลอ่ ยใหเ้ป็นไปตามยถากรรมกแ็ ลว้ กนั ! “พลอยขอโทษเจา้ ค่ะ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๗๓ ท่านลูบศีรษะ ลูบไหล่ ลูบหลงั อย่างปลอบประโลมและเรยี กขวญั “เจา้ มสิ บายใช่ไหมแมพ่ ลอย” เธอผละจากออ้ มกอดของท่าน แลว้ พยายามฝืนย้มิ อย่างสุดความ สามารถ “พลอยสบายดเี จา้ ค่ะ” จากนน้ั จงึ เขา้ ไปกอดพเ่ี ล้ยี งแลว้ เอ่ยขอโทษ ทท่ี ำ� ใหเ้ป็นห่วง “โธ่...คุณหนูของบ่าว...อย่าทำ� ใหบ้ ่าวใจหายใจควำ�่ เช่นน้ีอีกนะ เจา้ คะ” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั แลว้ หนั ไปถามคุณหญงิ ลำ� ดวนเพอ่ื เบย่ี งเบน ความสนใจของท่านวา่ “คุณพอ่ ใกลจ้ ะกลบั แลว้ ตงั้ โตะ๊ เลยดไี หมเจา้ คะ คุณแม”่ ท่านพยกั หนา้ รบั ทว่าก่อนจะผละจากไปก็อดสำ� รวจลูกสาวของ ตนเองไมไ่ ด้ เมอ่ื เหน็ วา่ แมพ่ ลอยยงั ดูปกตดิ จี งึ เบาใจลงไดบ้ า้ ง “วนั น้ีพอ่ เทพอยู่ทานขา้ วกบั นา้ ก่อนหนา จกั ไดพ้ ดู คุยกนั สกั หน่อย” เอย่ ชวนแลว้ จงึ เรยี กนางพดุ ใหเ้ดนิ ตามเขา้ ไปในครวั ท้งิ ใหเ้ธออยูก่ บั ชายหนุ่ม เพยี งลำ� พงั พลอยรุง้ ยกมอื ลูบหนา้ ของตนเองแลว้ เดนิ นำ� ไปนงั่ ตรงกลางเรือน เขาเดนิ ตามมานงั่ ขา้ งๆ แลว้ เอ่ยถาม “พรุ่งน้ีเจา้ อยากไปนงั่ เรอื เทย่ี วรอบกรุงฤๅไม่ พจ่ี กั พาไป” หากเป็นยามปกติ หญงิ สาวคงดใี จกวา่ น้ีมากโข ทวา่ ...ในยามเผชญิ กบั เร่อื งราวอนั หนกั หนาสาหสั ทำ� ใหเ้ธอไดแ้ ต่ย้มิ บางๆ ในหนา้ “ขนุ เทพวา่ งหรอื คะ” “วา่ งสเิ จา้ อยากไปกบั พไ่ี หม” คนถกู ถามสูดลมหายใจเขา้ ปอดลกึ ยาว พยายามขม่ ความเศรา้ ของ ตนเองเกบ็ กดไวใ้ นกน้ บ้งึ ของหวั ใจ แลว้ ตอบวา่ “ไปค่ะ”

๗๔ ♥ ศศิภา “เช่นนน้ั พรุ่งน้ีเชา้ พจ่ี กั มารบั เจา้ ...ส่วนเร่อื งวา่ ยนำ�้ รอใหเ้จา้ แขง็ แรง กวา่ น้ีก่อนมดิ หี รอื ” “พลอยไมไ่ ดเ้ป็นอะไรจรงิ ๆ ค่ะ แลว้ ก.็ ..แขง็ แรงมาก” เธอยืนยนั ถอ้ ยค�ำของตวั เองดว้ ยการยกแขนตง้ั ฉากกับพ้ืน อวดกลา้ มตน้ แขนท่มี เี พยี งนอ้ ยนิด เรียกรอยเอ็นดูและความโล่งใจจาก ดวงตาคมดุไดเ้ ป็ นอย่างดี “เจา้ อารมณด์ ขี ้นึ แลว้ กระมงั ” “ค่ะ” “ถา้ ไดก้ นิ ของหวาน น่าจะอารมณด์ ขี ้นึ กวา่ น้ีไหม” คนตวั โตช่างหลอกลอ่ นกั ...ถา้ พลอยรุง้ เป็นเดก็ คงหลงเขาหวั ปกั หวั ป�ำไดไ้ มย่ าก...น่ีขนาดเธอโตแลว้ ยงั อดสนใจเร่อื งขนมหวานทเ่ี ขาเอามาลอ่ ไมไ่ ดเ้ลย “ขนมอะไรคะ” “ขนมครก...เจา้ ชอบฤๅไม”่ พลอยรุง้ ย้มิ กวา้ ง พยกั หนา้ เรว็ ร่ี “ชอบค่ะ” “เช่นนน้ั พรุ่งน้ีเชา้ พจ่ี กั เอามาฝาก” คนทก่ี ำ� ลงั จะไดร้ บั ประทานขนมอร่อยๆ ย้มิ จนตาหยี ยกมอื ไหว ้ ขอบคุณก่อนมองสบดวงตาคู่คมดว้ ยความประทบั ใจนิดๆ เมอ่ื สมั ผสั ไดว้ า่ ภายใตท้ ่าทางเคร่งขรมึ ดุดนั ของเขา มคี วามอ่อนโยนและน่ารกั แอบแฝงอยู่ มากมายนกั ... จ่ๆู พลอยรงุ้ กน็ กึ สงสยั ข้นึ มาครามครนั ...หากวนั ใดแมพ่ ลอยโตเป็น สาว ขนุ เทพไกรศรจะยงั เอ้อื เอน็ ดูและใจดกี บั เธอเช่นน้ีหรอื ไมห่ นอ... เย็นวนั น้ันขุนเทพไกรศรฝากบ่าวในเรือนใหไ้ ปแจง้ แก่คุณหญิง นวลแขวา่ จกั อยู่รบั ประทานอาหารทบ่ี า้ นพระยาสุรศกั ด์เิ สนาตามคำ� ชวนของ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๗๕ คุณหญงิ ลำ� ดวน ดว้ ยเหตนุ ้ีพลอยรุง้ จงึ ไดม้ โี อกาสลอบพจิ ารณาผูช้ ายคนน้ี มากข้นึ เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่ก็จริง แต่เวลาจะลุก จะนงั่ จะเดิน ช่าง เรยี บรอ้ ยนกั แมแ้ ต่เวลารบั ประทานอาหาร ทา่ ทางการเปิบนน้ั ดูเพลนิ ตาเหลอื เกนิ ...เพลนิ เสยี จนหญงิ สาวมองจอ้ งตาไมก่ ะพรบิ อย่างลมื ตวั กระทงั่ เขารอ้ ง เรยี กเจา้ ตวั จงึ ไดส้ ติ “ไยเจา้ จงึ จอ้ งหนา้ พเ่ี ช่นนน้ั เลา่ หนา้ พม่ี เี มด็ ขา้ วตดิ อยู่หรอื ไร” พลอยรงุ้ กะพรบิ ตาปรบิ ๆ รบี หลบุ สายตาลงตำ�่ แลว้ สา่ ยหนา้ ทา่ เดยี ว พรอ้ มกนั นน้ั กจ็ บั ขา้ วยดั ใสป่ ากดว้ ยทา่ ทางประดกั ประเดดิ จนผูเ้ป็นแมถ่ งึ กบั ส่ายหนา้ “แมส่ อนเจา้ หลายครง้ั แลว้ หนา แต่ดูเจา้ ทำ� ซ.ิ ..ขา้ วหลน่ เกลอ่ื นกลาด ไปหมดแลว้ ” หญงิ สาวรบี เค้ยี วแลว้ กลนื รวดเรว็ ก่อนค่อยๆ ฉีกย้มิ จดื เจอ่ื น มอง คนตรงหนา้ ดว้ ยแววตาออดออ้ นเลก็ ๆ ดว้ ยรูด้ วี า่ สายตาเช่นน้ีทำ� ใหค้ ณุ หญงิ ลำ� ดวนใจอ่อนมาหลายต่อหลายครง้ั แลว้ และก็จรงิ ดงั คาด ท่านระบายลม หายใจบางเบาแลว้ หยบิ ช้นิ ปลาทูทอดวางลงในถว้ ยของเธอ “ทานเยอะๆ หนา แมพ่ ลอย หมนู่ ้ีเจา้ ทานนอ้ ยนกั ” นอกจากจะไมพ่ รำ�่ บน่ แลว้ ยงั ทำ� ท่าวา่ จะลมื ๆ การเปิบขา้ วทข่ี ดั ลูก หูลูกตาของเธอเสยี ดว้ ย พลอยรงุ้ ย้มิ กบั ตวั เอง แลว้ กม้ หนา้ กม้ ตารบั ประทาน ต่อ แต่พลนั ตอ้ งสะดุง้ โหยง...เมอ่ื ขนุ เทพไกรศรเอ้อื มมอื มาสมั ผสั แกม้ ของ เธอ หญงิ สาวเหลอื บสายตามองแลว้ เบนศีรษะออกห่างดว้ ยความตกใจ “ขา้ วตดิ แกม้ เจา้ อยู่ พจ่ี กั เอาออกให”้ พลอยรุง้ กำ� ลงั จะยกหลงั มอื เชด็ แต่อกี ฝ่ายปดั เมด็ ขา้ วสองสามเมด็ ออกใหเ้สยี ก่อน สมั ผสั จากปลายน้วิ แผว่ เบานกั แต่แกม้ ของเธอกลบั รอ้ นผา่ ว อย่างไมม่ เี หตผุ ล หญงิ สาวเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ ก่อนกม้ หนา้ กม้ ตารบั ประทานต่อไป โดยไมเ่ หลอื บแลสายตาไปยงั ‘พช่ี ายแสนด’ี อกี เลยแมแ้ ต่ครง้ั เดยี ว

๗๖ ♥ ศศภิ า หลงั จากรบั ประทานอาหารและของหวานเสร็จเรียบรอ้ ย ขนุ เทพ ไกรศรจึงอยู่พูดคุยกบั พระยาสุรศกั ด์ิเสนาและคุณหญิงลำ� ดวนอยู่สกั พกั ใหญ่ๆ สว่ นพลอยรงุ้ นนั้ ถกู สงั่ ใหไ้ ปอาบนำ�้ และเขา้ นอน นางพดุ เขา้ มาจบั จงู มอื เธอใหไ้ ปเปลย่ี นชดุ เป็นผา้ ถงุ กระโจมอกในหอ้ ง ก่อนจะพยายามทงั้ ลากทงั้ ดงึ ใหเ้ธอเดนิ ออกจากหอ้ งไปอาบนำ�้ ทางดา้ นหลงั ของเรอื น แต่พลอยรงุ้ ขนื ตวั ไว ้ “เอาไวค้ ่อยอาบทหี ลงั ไมไ่ ดห้ รอื จะ๊ พพ่ี ดุ ” “มไิ ดเ้จา้ ค่ะ นำ�้ คา้ งลงแลว้ ประเดยี๋ วจกั จบั ไขข้ ้นึ มาอกี ” “แต่...พลอยยงั ไมอ่ ยากอาบตอนน้ีน่ี” กจ็ ะใหเ้ธอออกไปในสภาพน้ที ง้ั ๆ ทข่ี นุ เทพไกรศรยงั ไมก่ ลบั เรอื นได้ อย่างไร!...จรงิ อยู่ทร่ี ่างของเธอคอื เดก็ แปดขวบ ทวา่ ...อย่างไรแลว้ พลอยรุง้ กย็ งั รูส้ กึ กระดายอายอยู่ดนี นั่ ละ! “คุณหนูคนดขี องบา่ ว รบี อาบจกั ไดร้ บี เขา้ นอนหนาเจา้ คะ” เม่อื เห็นนายของตนด้ือดึงไม่ยอมท่าเดียว นางพุดจึงถือวสิ าสะ อมุ้ ร่างเลก็ ไวใ้ นออ้ มแขน แลว้ กา้ วขา้ มธรณีประตอู อกจากหอ้ งในทนั ใด พลอย รุง้ กำ� ลงั จะอา้ ปากรอ้ งโวยวาย แต่เหน็ ขนุ เทพไกรศรหนั มามองแลว้ กต็ อ้ งรบี ยกมอื กอดอกแลว้ หนั หนา้ ซุกซบบนอกของพเ่ี ล้ยี งทนั ควนั “ขอประทานโทษเจา้ ค่ะ” นางพดุ เอย่ ขอโทษแลว้ รบี รดุ พาเธอไปยงั หลงั เรอื นทนั ที ตรงระเบยี ง ดา้ นหลงั มโี อ่งขนาดใหญ่วางตงั้ เรยี งกนั สองโอ่งพรอ้ มกบั ขนั นำ�้ สองขนั เมอ่ื วางพลอยรุง้ ลงบนพ้นื กบ็ อกใหเ้ธอนงั่ ลงบนเกา้ อ้ไี มท้ รงเต้ยี สูงจากพ้นื เพยี ง คบื หญงิ สาวทำ� ตามดว้ ยสหี นา้ แดงกำ�่ จนนางพดุ อดสงสยั ไมไ่ ด้ “ไยคุณหนูของบ่าวถึงหนา้ แดงเช่นน้ีเจา้ คะ จบั ไขอ้ ีกหรือเปล่า เจา้ คะ” “เปลา่ ค่ะ พลอยไมไ่ ดเ้ป็นอะไรหรอก” “จรงิ หรอื เจา้ คะ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๗๗ นางพดุ แตะหลงั มอื ลงบนซอกคอของพลอยรุง้ เมอ่ื เหน็ วา่ ตวั ไมไ่ ด้ อ่นุ จดั จงึ เบาใจลง นางฉวยขนั นำ�้ มาถอื ไว ้ตกั นำ�้ ในโอ่งมาราดตวั คณุ หนูของ ตน นำ�้ เยน็ เยยี บจนร่างเลก็ สะทา้ น หากเป็นเมอ่ื หกเดอื นก่อนเธอคงใหร้ าด นำ�้ อกี ขนั แลว้ วง่ิ กลบั เขา้ หอ้ งไปโดยเร็ว ทว่า...ตอนน้ีเธอพอจะทนไดจ้ งึ ทำ� เพยี งยกมอื ลูบแขนเพอ่ื คลายความหนาวเท่านนั้ “วนั น้ีตอ้ งขดั ขม้นิ อกี ไหม พพ่ี ดุ ” “ตอ้ งเจา้ ค่ะ” “โธ่...ไมข่ ดั สกั วนั ไมไ่ ดห้ รอื คะ เปลย่ี นเป็นขดั วนั เวน้ วนั กไ็ ดน้ า” นางพดุ ส่ายหนา้ จบั แขนของพลอยรุง้ ใหย้ ดื ออกแลว้ เร่มิ ละเลงผง ขม้นิ ลงไป พรอ้ มกบั เอ่ยวา่ “คุณหนูกำ� ลงั จกั โตเป็นสาว ตอ้ งดูแลผวิ พรรณใหด้ ี ขดั ขม้นิ ทกุ วนั ผวิ จกั ไดน้ วลลอออย่างไรเลา่ เจา้ คะ” “มปี านแดงบนแกม้ แบบน้ี คงสวยไมไ่ ดม้ ากหรอกมงั้ ” “คุณหนู!” มอื ทข่ี ดั ไปตามแขนของเธอชะงกั ชวั่ ครู่ “อย่าพดู เช่นนน้ั เจา้ ค่ะ!” “ทำ� ไม พลอยพดู เร่อื งจรงิ น่ีนา” “บา่ ววา่ พอคุณหนูโตกวา่ น้ี ปานนนั้ คงจกั หายไปเองเจา้ ค่ะ” นางเร่มิ ขดั ผวิ ของพลอยรุง้ ต่อไป ขณะปากยงั ขยบั เจ้อื ยแจว้ “คุณหนูมสิ งั เกตหรอื เจา้ คะวา่ รอยปานของคุณหนูมนั จางกวา่ เมอ่ื ก่อน” “จรงิ หรอื พพ่ี ดุ ” “จรงิ เจา้ ค่ะ อกี สกั ปีสองปีคงเลอื นหายไปจนหมด คณุ หนูมติ อ้ งกงั วล ดอกเจา้ ค่ะ” หลงั อาบนำ�้ เสร็จ ผวิ ของพลอยรุง้ จากขาวๆ กลายเป็นเหลอื งแทบ ทงั้ ตวั ใชเ้ วลาเชด็ ตวั เปลย่ี นชดุ เพยี งครู่เดยี ว หญงิ สาวกแ็ ปรงฟนั ต่อ ครน้ั เรียบรอ้ ยดีแลว้ นางพุดจึงจบั จูงมอื เธอกลบั หอ้ ง ตอนนน้ั ขุนเทพไกรศรยงั คงนงั่ คุยอะไรบางอย่างกบั พระยาสุรศกั ด์ิเสนา หนา้ ตา

๗๘ ♥ ศศิภา เคร่งเครยี ดเลก็ นอ้ ย เธอเหลอื บมองเพยี งชวั่ แวบเดยี ว จงึ รบี เดนิ เขา้ หอ้ งของ ตวั เองไป พอเขา้ มาในหอ้ ง พลอยรุง้ กท็ รุดกายนงั่ ตรงหนา้ โตะ๊ เคร่อื งแป้งซง่ึ มี โถแกว้ บรรจแุ ป้งรำ�่ นำ�้ อบ และมกี ระจกบานเลก็ วางตงั้ อยู่ดา้ นบน นางพดุ เปิดฝาโถหยบิ แป้ งเมด็ ข้นึ มาหน่ึงเมด็ แลว้ บดขย้กี ลางฝ่ามอื ก่อนจะผดั หนา้ ผดั ตวั ใหก้ บั เธอ จากนน้ั จงึ บอกใหเ้ธอเขา้ นอน พลอยรุง้ ยงั ไมง่ ว่ ง แต่กไ็ มร่ ูจ้ ะทำ� อะไรในยามคำ�่ คนื เช่นน้ใี นทท่ี ไ่ี มม่ ี ไฟฟ้ า ไม่มโี ทรทศั น์ ไม่มเี คร่ืองเล่นซดี ี ไม่มสี ่งิ ใดท่ที ำ� ใหเ้ ธอเพลดิ เพลนิ เจรญิ ใจไดเ้ ลย สุดทา้ ยจงึ จำ� ใจยอมนอนแต่หวั คำ�่ ดว้ ยเหน็ ว่ามนั เป็นสง่ิ ทด่ี ี ทส่ี ุดแลว้ ยงั ไมท่ นั ลม้ ตวั ลงนอน เสยี งเคาะประตูกด็ งั ข้นึ นางพดุ รบี คลานเขา่ ไปแงม้ ประตูออกเพยี งนอ้ ย แลว้ เสยี งหา้ วลกึ ของขนุ เทพไกรศรก็ดงั แวว่ มา คนทน่ี งั่ อยู่บนเตยี งไดย้ นิ ชดั เจน “ฝากบอกนายของเจา้ ดว้ ยวา่ พรุ่งน้ีขา้ จกั มารบั หลงั กนิ ขา้ วเชา้ ” เสยี งของเขาขาดหายไปเพยี งอดึ ใจ ก่อนจะดงั ข้นึ อกี ครง้ั ...คราวน้ีดู เหมอื นจะดงั กวา่ ประโยคก่อนหนา้ เสยี ดว้ ยซำ�้ ไป “ออ้ ...บอกดว้ ยวา่ เหลอื ทอ้ งไวก้ นิ ขนมครกของขา้ บา้ ง” คนื นนั้ พลอยรุง้ นอนไมห่ ลบั เพราะเอาแต่เฝ้ าครุ่นคดิ เร่อื งโชคชะตา ของตนเอง...สง่ิ อศั จรรยท์ เ่ี กดิ ข้นึ กบั เธอทงั้ หมดน้ี เป็นเพราะคำ� อธษิ ฐานของ เธอหรอื ไร เพราะเธออตุ รอิ ธษิ ฐานในสง่ิ ทเ่ี ป็นไปไมไ่ ด้ สวรรคจ์ งึ กลนั่ แกลง้ เธออย่างนนั้ หรอื ... คดิ แลว้ นำ�้ ตาพลนั เอ่อทน้ เกอื บจะหยาดหยดลงมาตกตอ้ งหมอน ทเ่ี ธอหนุนนอนอยู่ แต่หญงิ สาวรบี เชด็ มนั ออกเสยี โดยเรว็ แลว้ สูดลมหายใจ ลกึ ยาว รบี ปดั ความคดิ หมน่ เศรา้ ท้งิ ไป พยายามขม่ ตาใหห้ ลบั เพอ่ื พรุ่งน้ีจะ ไดส้ ดชน่ื ไมท่ ำ� ใหค้ นอน่ื ๆ เป็นห่วง อย่างไรแลว้ เธอกต็ ดิ อยู่ในร่างแมพ่ ลอย จงึ ไมค่ วรทำ� ใหค้ นทร่ี กั แมพ่ ลอยตอ้ งเป็นกงั วลอกี

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๗๙ ชวั่ ขณะทส่ี ตกิ ำ� ลงั จะดง่ิ วูบ ความสงสยั ยงั คงคา้ งคาในใจ เธอตอ้ งอยู่ในร่างน้ีจวบจนแมพ่ ลอยส้นิ บญุ หรอื อย่างไร!

๕ พลอยรุง้ รบั ประทานอาหารเชา้ เพยี งไม่กค่ี ำ� ใหเ้ หตผุ ลกบั คณุ หญงิ ลำ� ดวนไปว่า ตอ้ งการรอชมิ ขนมครกทข่ี นุ เทพไกรศรนำ� มาฝาก แต่แทจ้ รงิ แลว้ ความโศกเศรา้ ยงั อดั แน่นในหวั ใจจนทำ� ใหเ้ธอไมร่ ูส้ กึ หวิ เท่าไร หญงิ สาว เดินมาท่ที ่านำ�้ เพ่อื มาส่งพระยาสุรศกั ด์เิ สนาไปทำ� งาน พรอ้ มกบั คุณหญิง ลำ� ดวน โดยมคี ณุ เพญ็ และแมท่ บั ทมิ ออกมายนื ส่งดว้ ย “วนั น้ีพง่ี านยุ่ง คงกลบั บา้ นชา้ หน่อย มติ อ้ งรอทานขา้ วดอกหนา” สงั่ ความกบั ภรรยาเอกเสร็จสรรพ จงึ หนั ไปคุยอะไรบางอย่างกบั ภรรยารอง ดว้ ยความทพ่ี ลอยรุง้ ยนื ทางฟากฝงั่ หน่ึงของศาลาตรงท่านำ�้ จงึ ทำ� ใหไ้ ดย้ นิ ไมช่ ดั เท่าไรนกั รูแ้ ต่วา่ สายตาทค่ี ณุ เพญ็ ทอดมองท่านเจา้ คุณนนั้ ช่างหยาดเย้มิ ออดออ้ นยง่ิ นกั แมท่ บั ทมิ เองกท็ ำ� ตวั เรยี บรอ้ ย ยามยกมอื ไหว ้ กช็ ดชอ้ ยงดงาม ยามแยม้ ย้มิ กน็ ุ่มนวลอย่างน่ามอง พลอยรงุ้ ลอบสงั เกตเดก็ สาวคนน้อี ยา่ งละเอยี ด แลว้ บอกตวั เองวา่ ... เมอ่ื ทบั ทมิ โตข้นึ คงสวยไมห่ ยอก แถมกริ ยิ ามารยาทคงเรยี บรอ้ ยจนหนุ่มใหญ่ หนุ่มนอ้ ยมาตดิ พนั จนหวั กระไดไมแ่ หง้ เลยทเี ดยี ว หลงั จากพดู คยุ กนั เสรจ็ ส้นิ ทา่ นเจา้ คณุ จงึ กา้ วลงเรอื และทรดุ กายลง นงั่ อย่างเรยี บรอ้ ย เมอ่ื นน้ั ฝีพายจงึ ดนั เรอื ออกห่างจากท่านำ�้ นำ� เรอื ลำ� นนั้ มงุ่ หนา้ สู่พระราชวงั หลวงในทนั ใด

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๘๑ คณุ เพญ็ กบั แมท่ บั ทมิ ยนื สง่ อยูค่ รู่ ก่อนพากนั เดนิ กลบั เรอื นคณุ หญงิ ลำ� ดวนหนั มากำ� ชบั เธอเลก็ นอ้ ยวา่ “ไปเทย่ี วกบั พเ่ี ขา ทำ� ตวั ใหด้ ๆี หนาแมพ่ ลอย อย่าด้อื ใหม้ ากนกั ” พลอยรุง้ รบั ปาก ทงั้ ทไ่ี มแ่ น่ใจวา่ ตนเองจะทำ� ตวั ดๆี ต่อหนา้ ขนุ เทพ ไกรศรผูน้ นั้ ไดห้ รอื ไม่ คุณหญิงเห็นเธอรบั ปากก็เบาใจ จึงหนั ไปสงั่ ความกบั นางพุด ก่อนกลบั ข้นึ เรอื นใหญ่ไปดูแลและสงั่ งานบา่ วไพร่ต่อ พลอยรงุ้ เดนิ ไปยนื ตรงบนั ไดทา่ นำ�้ แลว้ ชะแงแ้ ลมองไปยงั ทา่ นำ�้ ของ บา้ นขนุ เทพไกรศร เหน็ เรอื สองสามลำ� จอดอยู่ แต่ไมเ่ หน็ แมแ้ ต่เงาคนตวั สูง หรอื บา่ วไพร่เลยสกั คน นางพดุ มองตาม ปากกข็ ยบั เค้ยี วหมากสองสามครงั้ ก่อนยกผา้ ทเ่ี หน็บไวต้ รงเอวข้นึ มาซบั ตรงมมุ ปากแลว้ เอ่ยวา่ “ประเดยี๋ วขนุ เทพกม็ าเจา้ ค่ะ คณุ หนูนงั่ รอในศาลาก่อนเถดิ เจา้ ค่ะ” “ไมเ่ ป็นหรอกพพ่ี ดุ พลอยนงั่ รอตรงน้ีกไ็ ด”้ พรอ้ มกบั พดู ร่างเลก็ ทรุดกายลงนงั่ ตรงบนั ไดท่านำ�้ ในทนั ที พเ่ี ล้ยี งตอ้ งรบี เดนิ ไปบว้ นหมากตรง ใตต้ น้ ไมข้ า้ งศาลา แลว้ กลบั มานงั่ คุกเขา่ พลางกางร่มสแี ดงอฐิ ไวเ้หนือศีรษะ แมพ่ ลอย หญงิ สาวนงั่ รอเพยี งไม่นาน ขนุ เทพไกรศรก็ถอื ห่อใบตองดว้ ยมอื ขา้ งหน่ึงเดนิ ออกมายงั ท่านำ�้ พรอ้ มกบั บา่ ววยั ฉกรรจส์ องคน ชายหนุ่มหนั ไป สงั่ ความอะไรบางอย่างกบั คนเดนิ ตามทง้ั สอง ก่อนกา้ วลงเรอื แลว้ เป็นคน พายเรอื ลำ� นนั้ มายงั บา้ นของเธอดว้ ยตวั เอง พลอยรงุ้ ลกุ ข้นึ ยนื รอ รูส้ กึ ตน่ื เตน้ ทจ่ี ะไดไ้ ปเทย่ี วราวกบั เธอเป็นเดก็ ผูห้ ญงิ ตวั เลก็ ๆ อย่างไรอย่างนน้ั หญงิ สาวจบั จอ้ งมองทา่ ทางการพายเรอื ของ บรุ ุษผูน้ นั้ ดว้ ยความช่นื ชมอกี ตามเคย...ไมว่ า่ เขาจะทำ� อะไรก็ดูดไี ปเสยี หมด หลงั ไหลต่ รง องอาจ สงา่ ผา่ เผย ดูมเี สน่หแ์ ละน่ามองโดยไมต่ อ้ งปรงุ แต่งอะไร เลยดว้ ยซำ�้ เมอ่ื เรอื เขา้ มาเทยี บทา่ เขากย็ น่ื มอื มาช่วยพยุงใหเ้ธอกา้ วลงเรอื อย่าง

๘๒ ♥ ศศภิ า ปลอดภยั พลอยรุง้ ยน่ื มอื ออกไปจบั ส่งย้มิ ใหเ้ ขาจนตาหยี ขณะทอ่ี กี ฝ่าย เพยี งยกมมุ ปากข้นึ เลก็ นอ้ ย นอ้ ยเสยี จนคนมองชกั อยากจะเหน็ ย้มิ กวา้ งๆ จากผูช้ ายข้เี กก๊ คนน้ีเสยี แลว้ ... พลอยรงุ้ กำ� ลงั จะนงั่ หนั หลงั ใหเ้ขา แต่ขนุ เทพไกรศรดงึ ตวั เธอไว ้แลว้ บอกดว้ ยเสยี งหา้ วลกึ วา่ “นงั่ หนั หนา้ มาทางพเ่ี ถดิ พม่ี อิ ยากคุยกบั หลงั ของเจา้ ” หญงิ สาวไมค่ ดิ ด้อื ดงึ เธอหมนุ ตวั หนั หนา้ มาทางเขา แลว้ นงั่ ขดั สมาธิ ดว้ ยความเคยชนิ ...แมจ้ ะใชช้ วี ติ อยู่ทน่ี ่ีมาหลายเดอื น แต่เธอก็ยงั ไม่ชนิ กบั การนงั่ พบั เพยี บเสยี ที และคงจะนงั่ เช่นนน้ั ต่อไปหากไม่เหน็ รอยขบขนั ใน ดวงตาคู่คมเสยี ก่อน ร่างเลก็ รบี เปลย่ี นเป็นพบั เพยี บเรยี บรอ้ ย และวางมอื ประสานบนหนา้ ตกั ในทนั ใด นางพดุ กา้ วลงมาบนเรอื เป็นคนสุดทา้ ย โดยนงั่ หนั หนา้ มาทางเดยี ว กบั เธอและกางร่มป้องกนั แสงแดดทท่ี ำ� ท่าวา่ จะรอ้ นข้นึ ทกุ ขณะ ถงึ กระนน้ั ก็ เทยี บไมไ่ ดก้ บั ความรอ้ นอบอา้ วในยุคสมยั ทเ่ี ธอจากมาเลยแมแ้ ต่เศษเส้ยี ว เมอ่ื เหน็ ทกุ คนนงั่ เรยี บรอ้ ยดแี ลว้ ขนุ เทพไกรศรจงึ ใชไ้ มพ้ ายยนั ทา่ นำ�้ ดนั หวั เรอื เบนออกสู่กลางลำ� คลอง แลว้ จงึ ยน่ื ห่อใบตองใหค้ นตรงหนา้ “เหลอื ทอ้ งไวท้ านขนมครกของพบ่ี า้ งหรอื เปลา่ หนูพลอย” “เหลอื สคิ ะ” พลอยรุง้ เอ่ยเสยี งใส พรอ้ มกบั ยกมอื ไหว ้ ก่อนรบั ห่อ ใบตองนนั้ มาถอื ไว ้จอ้ งมองอยูค่ รู่ กระทงั่ ไดย้ นิ เสยี งเร่งเรา้ ใหล้ องชมิ เจา้ ตวั จงึ ไมร่ รี อรบี ดงึ เขม็ กลดั ดา้ นบนออก แลว้ คลใ่ี บตองอย่างชา้ ๆ...ภายในนนั้ มขี นมครกหนา้ ต่างๆ ทงั้ หนา้ หมู ไก่และกงุ้ รวมกนั ประมาณสบิ ช้นิ วางเบยี ด เสยี ดกนั อยู่ แมพ้ ลอยรุง้ จะรบั ประทานอาหารไมค่ ่อยลง แต่เร่อื งขนมหวานแลว้ ไมว่ า่ จะอยู่ในสภาวะใด เธอกย็ ดั ลงทอ้ งไดเ้สมอ “น่าทานมากเลย ใครทำ� หรอื คะ” พลอยรุง้ คดิ วา่ คงเป็นบา่ วไพร่ในเรอื น แต่คำ� ตอบของเขาทำ� ใหเ้ธอ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๘๓ ตอ้ งเลกิ ค้วิ อย่างไมอ่ ยากเช่อื “ฝีมอื แมพ่ เ่ี อง พก่ี ท็ ำ� ดว้ ยหน่ึงช้นิ ” “พเ่ี ทพทำ� เป็นดว้ ยหรอื คะ” “ไยเจา้ จงึ ทำ� เสยี งเหมอื นมเิ ช่อื เช่นนน้ั เลา่ ” “ก.็ ..เร่อื งงานบา้ นงานเรอื นเป็นเร่อื งของสตรมี ใิ ช่หรอื คะ” ชายหนุ่มจว้ งพายอยา่ งสมำ�่ เสมอ ขณะทอดมองเธอดว้ ยสายตาเอน็ ดู รอยย้มิ ทย่ี ากจะประดบั บนรมิ ฝีปากค่อยๆ แยม้ ออก ถงึ กระนน้ั มนั ก็ไมไ่ ด้ กวา้ งขวางเท่าทพ่ี ลอยรุง้ ตอ้ งการ “ตอนเด็กพ่อี ยากลองทำ� เลยรบเรา้ ใหแ้ ม่พ่สี อนให ้ แต่ก็ทำ� ไดแ้ ค่ ขนมครกกบั อาหารสองสามอยา่ งเทา่ นนั้ ....ลองชมิ สเิ จา้ พอ่ี ยากรูว้ า่ จกั ถกู ปาก เจา้ ฤๅไม”่ ไมต่ อ้ งรอใหถ้ กู รบเรา้ เป็นครงั้ ทส่ี าม พลอยรุง้ หยบิ ขนมครกหนา้ กงุ้ ใส่ปาก เค้ยี วหงบุ หงบั อย่างเอรด็ อร่อยจนนางพดุ ตอ้ งปรามเบาๆ “ค่อยๆ เค้ยี วเจา้ ค่ะ” นนั่ ละ...หญงิ สาวจงึ เค้ยี วใหช้ า้ ลง...อกี นดิ “เป็นอย่างไรบา้ ง” “อร่อยค่ะ” เมอ่ื กลนื เรยี บรอ้ ยแลว้ เธอจงึ ชมดว้ ยเสยี งสดใสแลว้ ยกมอื ไหว ้ “ฝากขอบพระคณุ คณุ นา้ ดว้ ยนะคะ” “ถา้ เจา้ ชอบ วนั หลงั พจ่ี กั เอามาใหอ้ กี ” ‘พ่ชี ายแสนด’ี ยงั คงดเี หมอื นเดมิ ไม่เปลย่ี น...ดูท่าขนุ เทพไกรศร จะเอ็นดูแม่พลอยอยู่ไม่นอ้ ย แม่พลอยเองก็คงชอบเขาไม่นอ้ ยเหมอื นกนั ไมเ่ ช่นนน้ั เมอ่ื ก่อนคงไมอ่ อดออ้ นใหเ้ขาอมุ้ อยู่บอ่ ยๆ หรอกกระมงั “ขอบพระคุณค่ะ” พลอยรุง้ ยกมอื ไหวแ้ ลว้ ย้มิ รบั คำ� นน้ั ดว้ ยความ รูส้ กึ อม่ิ เอมในหวั ใจ ชวี ติ ของเธอในร่างของแมพ่ ลอยคงไมไ่ ดเ้ลวรา้ ยอะไร ในเมอ่ื ผูค้ นท่ี อยู่ลอ้ มรอบกายของเธอลว้ นแลว้ แต่มอบความรกั และเมตตาใหเ้ธอแทบทกุ

๘๔ ♥ ศศภิ า คน จะมยี กเวน้ บา้ งกแ็ ค่คณุ เพญ็ กบั แมท่ บั ทมิ เท่านน้ั เอง พลอยรุง้ ยกขนมครกอีกช้ินเขา้ ปาก ทว่ากลบั ชะงกั คา้ งไวก้ ลาง อากาศ เมอ่ื เหน็ ขนุ เทพไกรศรจอ้ งมองไมว่ างตา จงึ ตดั สนิ ใจยน่ื ขนมครกช้นิ นน้ั ออกไป จ่อตรงรมิ ฝีปากหยกั หนาของเขาผูซ้ ง่ึ เลกิ ค้วิ อย่างสงสยั “พลอยไมอ่ ยากอร่อยอยู่คนเดยี วค่ะ” ดวงตาสดี ำ� สนทิ วาววะวบั ข้นึ มาชวั่ อดึ ใจ ตามมาดว้ ยรอยย้มิ ทท่ี ำ� ให ้ ใบหนา้ ดดุ นั อ่อนโยนข้นึ “มเิ ป็นไรดอก พต่ี ง้ั ใจเอามาฝากเจา้ ” “ไมเ่ ป็นไรไมไ่ ดค้ ่ะ พลอยไมช่ อบทานอะไรคนเดยี ว” แววตาแน่วแน่ด้ือดึงของพลอยรุง้ ทำ� ใหข้ ุนเทพไกรศรไม่คิดบ่าย เบย่ี งอกี ต่อไป ยอมรบั ขนมช้นิ นนั้ เขา้ สู่ปากแต่โดยดี “ขอบใจมาก” ชายหนุ่มมองแม่พลอยดว้ ยความเอ็นดูอีกครา แลว้ เอ่ยต่อว่า “หากเจา้ โตเป็นสาวเม่อื ใด อย่าป้ อนขนมใหห้ นุ่มคนไหน งา่ ยๆ หนา” คนฟงั มองตอบดว้ ยแววตาสงสยั ใคร่รู ้ ดวงตากลมโตฉงนฉงาย ชดั เจน จนเขาตอ้ งอธบิ ายต่อวา่ “ประเดยี๋ วหนุ่มๆ พวกนนั้ จกั คดิ วา่ เจา้ ทอดสะพานให”้ เมอ่ื ฟงั เหตผุ ลแลว้ พลอยรุง้ ถงึ กบั เบกิ ตากวา้ ง เกือบจะพ่นเสยี ง หวั เราะออกมาแลว้ แต่ยงั ยงั้ ไวไ้ ดท้ นั “แค่ป้อนขนมแค่น้ีถงึ กบั คดิ ไปไกลขนาดนนั้ เลยหรอื คะ” ขนุ เทพไกรศรพยกั หนา้ ดว้ ยท่าทางจริงจงั ขณะท่พี ลอยรุง้ ไดแ้ ต่ ส่ายหนา้ กม้ ลงหยบิ ขนมครกอกี ช้นิ แลว้ หนั ไปป้อนใหก้ บั พเ่ี ล้ยี งของตนเอง จากนนั้ จงึ หนั กลบั มาหยบิ ขนมครกช้นิ ต่อไปใสป่ าก แลว้ เบอื นสายตามองสอง ฟากฝงั่ คลองอย่างสนอกสนใจ “ขนุ เทพจะพาพลอยไปไหนคะ” “พจ่ี กั พาเจา้ ไปทค่ี ลองโรงไหมก่อน”

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๘๕ ขนุ เทพไกรศรพายเรอื พาเธอผ่านลำ� คลองเลก็ ๆ ทข่ี ดุ เช่อื มระหวา่ ง คลองคูเมอื งเดมิ กบั คลองรอบกรุง ดว้ ยลกั ษณะทเ่ี ป็นเสน้ ตรงจงึ เรยี กว่า คลองหลอด ออกสูค่ ลองคูเมอื งเดมิ โดยปากคลองทางดา้ นเหนอื คอื ทา่ ชา้ งวงั หนา้ และปากคลองทางดา้ นใตค้ อื ปากคลองตลาด พลอยรุง้ พอจะรูว้ ่าสมยั ก่อนนนั้ ผูค้ นพากนั เรยี กคลองน้ีตามสถาน ทท่ี ค่ี ลองผ่าน ปากคลองทางดา้ นเหนือผ่านโรงไหมจงึ เรยี กวา่ คลองโรงไหม ส่วนทางดา้ นใตเ้ ป็นตลาดท่คี ึกคกั ทง้ั บนบกและในนำ�้ จงึ เรียกว่าปากคลอง ตลาด ดงั นน้ั เมอ่ื ขนุ เทพไกรศรบอกวา่ จะพาเธอไปยงั คลองโรงไหม นนั่ หมาย ถงึ วา่ เขาจะบา่ ยหวั เรอื ไปทางทศิ เหนือของคลองคูเมอื งเดมิ แห่งน้ี แมพ้ ลอยรุง้ จะพอจำ� เร่อื งราวเหลา่ น้ีได้ กระนน้ั กไ็ มอ่ าจขม่ ใจไมใ่ ห ้ ต่นื เตน้ ไดเ้ลย ทกุ ขณะทเ่ี รอื แลน่ ผ่านสองฟากฝงั่ คลอง เจา้ ตวั จงึ มกั กวาดตา มองซา้ ยขวาอย่างสนอกสนใจ “เจา้ เคยไปแถวคลองโรงไหมมาก่อนฤๅไม”่ เสยี งหา้ วลกึ เรยี กใหเ้ ธอเบอื นสายตากลบั มามองเขา แลว้ ส่ายหนา้ อย่างลมื ตวั ต่อเมอ่ื โดนนางพดุ สะกดิ เธอกร็ บี ตอบไปวา่ “จำ� ไมไ่ ดค้ ่ะ พลอยคดิ วา่ ...คงไมเ่ คย” ประโยคหลงั เธอหนั ไปมอง นางพดุ เพอ่ื ยนื ยนั วา่ สง่ิ ทต่ี นเองพดู นนั้ ถกู ตอ้ งหรอื ไม่ “ใช่เจา้ ค่ะ คุณหนูของบา่ วยงั ไมเ่ คยไปไกลถงึ วงั หนา้ เลยเจา้ ค่ะ” วงั หนา้ ทน่ี างพดุ กลา่ วถงึ คอื พระราชวงั บวรสถานมงคล เป็นทป่ี ระทบั ของกรมพระราชวงั บวรสถานมงคล โดยขณะนน้ั สมเดจ็ พระบวรราชเจา้ มหา สุรสงิ หนาททรงดำ� รงพระอสิ รยิ ยศกรมพระราชวงั บวรสถานมงคลพระองค์ แรกแห่งกรุงรตั นโกสนิ ทร์ “เจา้ มคิ ่อยไดไ้ ปเทย่ี วทไ่ี หนเลยร”ึ ขุนเทพไกรศรหนั มาถามแม่พลอยซ่ึงก�ำลงั ใหค้ วามสนใจกบั บรรยากาศรอบกายอย่างน่าเอน็ ดู “ค่ะ คณุ แมบ่ อกพลอยวา่ พลอยชอบเกบ็ ตวั ข้อี ายแลว้ กไ็ มค่ ่อยชอบ

๘๖ ♥ ศศภิ า พบปะคนแปลกหนา้ ” ชายหนุ่มถงึ กบั เลกิ ค้วิ ดว้ ยเหน็ วา่ คำ� กลา่ วของคุณหญงิ นนั้ ไกลห่าง จากสง่ิ ทเ่ี ขาเหน็ มากพอดู “เจา้ น่ะรึ เกบ็ ตวั ข้อี าย...พม่ี เิ หน็ วา่ เจา้ จกั เป็นเช่นนนั้ เลย” พลอยรุง้ หนั มาย้มิ ใหเ้ขา แลว้ ยกั ไหลด่ ว้ ยท่วงท่าแบบสาวสมยั ใหม่ จนพเ่ี ล้ยี งตอ้ งปรามเป็นครงั้ ทเ่ี ท่าไรกไ็ มท่ ราบได้ “ตง้ั แต่หายไขค้ รง้ั ลา่ สุด คณุ หนูของบา่ วกแ็ ทบเปลย่ี นไปเป็นคนละ คนเลยเจา้ ค่ะ” “แลว้ พพ่ี ดุ รกั คนไหนมากกวา่ กนั จะ๊ พลอยคนน้ีหรอื คนก่อน” นางพดุ เค้ยี วหมากเนบิ ชา้ เพราะกำ� ลงั คร่นุ คดิ เพยี งเส้ยี วขณะจติ นาง กย็ ้มิ จนเหน็ ฟนั ดำ� ขลบั แลว้ ตอบชดั ถอ้ ยชดั คำ� วา่ “มวิ า่ คนไหน บา่ วกร็ กั เจา้ ค่ะ” พลอยรุง้ หวั เราะเบาๆ ในลำ� คอ สง่ ใหใ้ บหนา้ กลมป้อมกระจ่างสดใส ยง่ิ ข้นึ พรอ้ มกบั สง่ รอยย้มิ ใหค้ นขา้ งหลงั ดงั นน้ั เมอ่ื หนั กลบั มารอยย้มิ นน้ั จงึ เผอ่ื แผไ่ ปยงั ขนุ เทพไกรศรซง่ึ ทำ� หนา้ เรยี บเฉย ย้มิ เพยี งมมุ ปากมาตง้ั แต่ออก เดนิ ทาง “ขนุ เทพย้มิ ใหพ้ ลอยสกั หน่อยไมไ่ ดห้ รอื คะ” คนถกู ทวงถามรอยย้มิ ถงึ กบั ชะงกั มอื กลางอากาศ เบกิ ตากวา้ งอยา่ ง ไมค่ ดิ วา่ เดก็ แปดขวบอย่างแมพ่ ลอยจะเอ่ยถามในเร่อื งน้ี “ย้มิ ร.ึ ..ไยเจา้ จงึ อยากใหพ้ ย่ี ้มิ นกั เลา่ ” “กพ็ ลอยยงั ไมเ่ คยเหน็ ขนุ เทพย้มิ เลยสกั ครงั้ มแี ค่...” เจา้ ตวั ยกมอื กอดอก เอยี งคอแลว้ ทำ� ทา่ ยกมมุ ปากข้นึ อย่างลอ้ เลยี น “...ยกมมุ ปากแค่น้ไี ม่ เรยี กวา่ ย้มิ หรอกค่ะ” คนถกู หาวา่ ไมเ่ คยย้มิ ถงึ กบั หวั เราะเบาๆ ในลำ� คอ ถงึ กระนนั้ รอย ย้มิ ยงั คงแยม้ เพยี งนอ้ ย ไมเ่ พยี งพอกบั สง่ิ ทเ่ี ธออยากเหน็ สกั นิด! “ย้มิ อกี หน่อยสคิ ะ”

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๘๗ หญงิ สาวด้อื ดงึ รอ้ งขออกี รอบ ตอนน้คี วามหวาดกลวั กร่งิ เกรงในตวั ขนุ เทพไกรศรเมอ่ื ครงั้ รูจ้ กั กนั ใหมๆ่ ลดนอ้ ยลงไปบา้ งแลว้ เพราะไดป้ ระจกั ษ์ วา่ ในท่าทางเฉยเมย ตดิ จะดุของเขานน้ั มคี วามอ่อนโยนแฝงเรน้ ไวม้ ากมาย เพยี งใด “นะคะ” โดนออดออ้ นเช่นนน้ั พช่ี ายแสนดคี งไมอ่ าจฝืนทำ� หนา้ ตาเรยี บเฉย ได้ ถงึ กระนนั้ เขายงั พยายามยน่ื ขอ้ เสนอ “เรยี กพว่ี า่ พเ่ี ทพก่อนสเิ จา้ แลว้ พจ่ี กั ย้มิ ใหเ้จา้ ดู” “จรงิ หรอื คะ จะย้มิ บอ่ ยๆ ไหมคะ” “ถา้ เจา้ ตอ้ งการและ...พท่ี ำ� ใหไ้ ด”้ พลอยรงุ้ หวั เราะในลำ� คออกี ครงั้ ดวงตายามจบั จอ้ งใบหนา้ ครา้ มคม เป็นประกายระยบิ ระยบั ชวนมอง ก่อนรมิ ฝีปากจ้มิ ล้มิ จะขยบั เป็นถอ้ ยคำ� “พเ่ี ทพ!” แค่นน้ั แหละ...คนทพ่ี ยายามทำ� หนา้ เรยี บเฉยมาตลอดกไ็ มอ่ าจกลนั้ ย้มิ ไวไ้ ด้ เป็นครงั้ แรกทข่ี นุ เทพไกรศรย้มิ กวา้ งจนเหน็ รอยบมุ๋ ตรงแกม้ ซา้ ย พลอยรุง้ ถงึ กบั อา้ ปากคา้ งจอ้ งลกั ย้มิ อนั ทรงเสน่หน์ น้ั ไมว่ างตาเลยทเี ดยี ว “เจา้ มองหนา้ พเ่ี ช่นนนั้ ทำ� ไม หนูพลอย” “พลอยชอบย้มิ ของพเ่ี ทพค่ะ!” นบั ตงั้ แต่เกดิ มาไมเ่ คยมเี ดก็ สาวหรอื สตรคี นใดเอ่ยชมรอยย้มิ ของ เขามาก่อน บรุ ุษวยั ฉกรรจผ์ ูเ้คยผ่านสนามรบฆ่าฟนั ขา้ ศึกหนำ� ซำ�้ ยงั เก่งกาจ ในเร่ืองหมดั มวยถงึ กบั ปน้ั หนา้ ไม่ถูก ใบหนา้ คมเขม้ แดงระเร่ือชดั เจนจน พลอยรุง้ หวั เราะคกิ คกั อย่างสุขใจ และสนุกเหลอื เกนิ ทไ่ี ดเ้หน็ คนข้เี กก๊ หลดุ มาดความเคร่งขรมึ เช่นน้ี! สว่ นนางพดุ นน้ั โนม้ ตวั มากระซบิ กระซาบขา้ งหูของเธอ พรอ้ มกบั คำ� ตำ� หนเิ ลก็ นอ้ ยวา่ “คุณหนูเจา้ ขา พดู ชมบรุ ุษเช่นน้ี มเิ หมาะเลยเจา้ ค่ะ”

๘๘ ♥ ศศภิ า “ไมเ่ หมาะอย่างไรจะ๊ พพ่ี ดุ พลอยแค่พดู ไปตามทพ่ี ลอยคดิ ” “คุณหนูเป็นสตรหี นาเจา้ คะ จกั พดู อะไรตอ้ งระวงั ใหม้ าก...” ดูท่านางพดุ คงจะบ่นไปอกี นาน พลอยรุง้ จงึ รีบเปลย่ี นเร่ืองไปเสยี โดยเรว็ “อกี นานไหมคะกวา่ จะถงึ คลองโรงไหม” ขนุ เทพไกรศรกระแอมกระไอเลก็ นอ้ ย ก่อนตอบดว้ ยสุม้ เสยี งหา้ ว ลกึ ตามแบบฉบบั คนข้เี กก๊ เหมอื นก่อนวา่ “ไมน่ านดอก ประเดยี๋ วเดยี วเท่านน้ั ” จากนนั้ ทงั้ สามกไ็ มไ่ ดส้ นทนาอะไรกนั อกี พลอยรุง้ นงั่ ทานขนมครก เงยี บๆ พลางป้อนคนพายเรอื และพเ่ี ล้ยี งทค่ี อยกางร่มบงั แดดใหจ้ นขนมครก ในหอ่ ใบตองหมดเกล้ยี ง ตอนนน้ั คนนำ� เทย่ี วกพ็ าเธอมาถงึ จดุ หมายพอดี เขา ช้ชี วนใหเ้ธอดูคลองสายเลก็ ทางดา้ นขวา “ถงึ แลว้ ...คลองโรงไหม” จากนนั้ จงึ เสรมิ ต่อไปวา่ “คลองน้ีไหลผ่าน วดั ชนะสงครามไปออกคลองรอบกรุงตรงบางลำ� ภอู ย่างไรเลา่ ” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั รู ้ แลว้ รอใหข้ นุ เทพไกรศรพาไปเทย่ี วชมทอ่ี น่ื ต่อไป ชายหนุ่มพายเรอื ไปตามคลองคูเมอื งเดมิ จนผ่านท่าชา้ งวงั หนา้ ตรงมมุ คลองเลยี บกำ� แพงชนั้ นอกของพระราชวงั บวรสถานมงคล “ตรงน้ีคอื วงั หนา้ ใช่ไหมคะ” ขุนเทพไกรศรตอบรบั ขณะจำ�้ พายพาเรือลำ� นอ้ ยออกสู่แม่น�ำ้ เจา้ พระยา ส่วนนางพดุ กวาดสายตามองรอบกายอย่างต่นื เตน้ เพราะไมเ่ คย ไดอ้ อกไปเทย่ี วไหนต่อไหนเช่นเดยี วกนั “เดยี๋ วตอ้ งผ่านพระบรมมหาราชวงั ใช่ไหมคะ” “เจา้ วา่ กระไรนะ?” พลอยรงุ้ กะพรบิ ตาปรบิ ๆ เพง่ิ นกึ ไดว้ า่ มกี ารใชค้ ำ� วา่ พระบรมมหาราช วงั ในรชั สมยั พระบาทสมเดจ็ พระจอมเกลา้ เจา้ อยูห่ วั โดยก่อนหนา้ นนั้ ยงั เรยี ก วา่ พระราชวงั หลวงอยู่

ฤๅพรหมอธษิ ฐาน ♥ ๘๙ “พระราชวงั หลวงค่ะ เราตอ้ งผ่านพระราชวงั หลวงใช่ไหมคะ” ขนุ เทพไกรศรพยกั หนา้ ตอนนนั้ เรอื ลำ� นอ้ ยออกมาสูแ่ มน่ ำ�้ เจา้ พระยา แลว้ ความกวา้ งใหญ่ของแมน่ ำ�้ แห่งน้ีทำ� ใหพ้ ลอยรุง้ มองอย่างต่นื ตาต่นื ใจ... เรอื ลำ� ใหญ่ทอดสมออยู่หลายสบิ ลำ� เรอื นแพหลายหลงั เรยี งรายกนั อยู่สอง ฟากฝงั่ แมน่ ำ�้ ผูค้ นมวี ถิ ชี วี ติ ผูกพนั กบั แมน่ ำ�้ อย่างชดั เจน หญิงสาวไม่อาจทนนงั่ เรียบรอ้ ยอีกต่อไป เธอขยบั กายคุกเข่า พยายามชะแงแ้ ลมองสองฟากฝงั่ ดว้ ยความอยากรูอ้ ยากเหน็ ตอนน้ีเธอเร่มิ เคยชนิ กบั การนงั่ เรอื แลว้ จงึ ไมโ่ งนเงนจนเกอื บจะตกนำ�้ เหมอื นคราวแรกๆ “นงั่ ดๆี เถดิ พม่ี อิ ยากกระโดดลงไปลากเจา้ ข้นึ มาจากนำ�้ หนา” “ไมต่ อ้ งห่วงหรอกค่ะ พลอยจะระวงั ...” พดู ยงั ไมท่ นั ขาดคำ� คนทค่ี ดิ วา่ ตวั เองกำ� ลงั เรม่ิ ชนิ กบั การนงั่ เรอื เกอื บ จะหนา้ คะมำ� ตกนำ�้ เมอ่ื ผจญกบั คลน่ื ใตน้ ำ�้ ระลอกใหญ่ เรอื โยนตวั ไปตามคลน่ื นน้ั ทำ� ใหเ้ธอทรงตวั ไมอ่ ยู่ โชคดที ช่ี ายหนุ่มเพยี งคนเดยี วบนเรอื ตวดั แขนรดั เอวเลก็ ไวไ้ ดท้ นั การณ์ ขนุ เทพไกรศรช่วยใหพ้ ลอยรงุ้ ไมต่ อ้ งตกนำ�้ อกี ครงั้ ดว้ ยการใชว้ งแขน แขง็ แกร่งกอดรดั ยามเมอ่ื ตวั เธออยูใ่ นออ้ มกอดของเขา หญงิ สาวรูส้ กึ เหมอื น ตวั เองเลก็ กระจอ้ ยร่อยเมอ่ื เทยี บกบั ร่างสูงใหญ่ราวยกั ษป์ กั หลนั่ พรอ้ มกนั นนั้ กพ็ านนึกสงสยั ข้นึ มาวา่ อกี หา้ หกปีขา้ งหนา้ เธอจะสูงถงึ บา่ ของเขาหรอื ไม่ ทวา่ ...เธอจะมชี วี ติ อยู่ถงึ วนั นนั้ หรอื เปลา่ กไ็ มอ่ าจรูไ้ ด้ ความหมน่ เศรา้ พาดผ่านดวงตากลมโต หากกเ็ พยี งชวั่ พรบิ ตา เมอ่ื คนทก่ี อดรดั เธอไวก้ ม้ หนา้ ลงมากระซบิ ถามแนบชดิ กบั แกม้ ป่องๆ ของเธอ “พเ่ี พง่ิ พดู ไปหยกๆ เจา้ กห็ าเร่อื งตกนำ�้ เสยี แลว้ ” กระไอรอ้ นจากลมหายใจของเขาลามเลยี ไปทวั่ ใบหนา้ ของเธอ พลอย รุง้ นงั่ ตวั เกรง็ ไมก่ ลา้ หนั ไปมองเขา ไดแ้ ต่พดู อบุ อบิ อยู่ในลำ� คอ แตกต่างจาก เมอ่ื ครู่ทร่ี บเรา้ ใหอ้ กี ฝ่ายย้มิ ใหเ้ธอราวกบั หนา้ มอื เป็นหลงั มอื เลยทเี ดยี ว “ขอบคุณค่ะ”

๙๐ ♥ ศศิภา ย่งิ เมอ่ื คนตวั โตวางหลงั มอื เช็ดเหงอ่ื ตามไรผมใหเ้ ธออย่างนุ่มนวล ดว้ ยแลว้ หวั ใจดวงนอ้ ยพลนั เตน้ โครมครามข้นึ มาโดยยากจะควบคุมไวไ้ ด้ “พเ่ี ทพ...ปลอ่ ยพลอยไดแ้ ลว้ มง้ั คะ” “เจา้ เหงอ่ื ออกนกั เทยี ว รอ้ นมากหรอื ” พลอยรุง้ สนั่ ศีรษะดกิ สองตาจบั จอ้ งเพยี งอกกำ� ยำ� ตรงหนา้ “ไมร่ อ้ นค่ะ” ตอบออกไปชดั ถอ้ ยชดั คำ� แลว้ ยนั ตวั ออกห่างแต่คน กอดหาไดย้ อมไม่ เขาวางหลงั มอื แตะไปตามหนา้ ผาก พวงแกม้ และซอกคอ ของเธอ ก่อนพมึ พำ� ดว้ ยความไมส่ บายใจวา่ “ตวั เจา้ รอ้ นนกั จกั จบั ไขอ้ กี หรอื ไร” ตอนนน้ั นางพดุ ก็เขา้ มาจบั เน้ือตอ้ งตวั เธอดว้ ยเช่นกนั เมอ่ื พบว่า เน้ือตวั ของเธอรอ้ นผ่าว นางถงึ กบั รอ้ นอกรอ้ นใจเป็นนกั หนา “ตายแลว้ ! อฉิ นั วา่ รบี พาคุณหนูกลบั เรอื นดไี หมเจา้ คะ” “นนั่ สิ พว่ี า่ ...” “ไม่ดีค่ะ” คนท่ีกำ� ลงั จะถูกพากลบั บา้ นรีบพูดขดั ข้ึนมาโดยเร็ว “พลอยยงั ไมก่ ลบั นะคะพพ่ี ดุ ” แมห้ วั ใจจะยงั เตน้ โครมครามและรูส้ กึ อดึ อดั ขดั เขนิ ยามอยู่ในออ้ มกอดของขนุ เทพไกรศร แต่ความอยากเทย่ี วมมี ากกวา่ หลายเท่านกั เจา้ ตวั จงึ ยนื กรานต่อไป “พลอยยงั อยากเทย่ี ว” “แต่พเ่ี กรงวา่ เจา้ จกั มสิ บาย” “พลอยแขง็ แรงดคี ่ะ...” จากนนั้ จงึ ฉีกย้มิ ออดออ้ นแบบเดยี วทท่ี ำ� กบั คณุ หญงิ ลำ� ดวน ทวา่ กบั ขนุ เทพไกรศรนน้ั จะใชไ้ ดผ้ ลหรอื ไม่ คงตอ้ งลองเสย่ี ง ดูสกั ตง้ั นนั่ ละ! “นะคะ ไหนๆ กม็ าถงึ น่แี ลว้ พาพลอยไปเทย่ี วรอบกรุงเสยี ก่อนแลว้ ค่อยกลบั เรือนนะคะ...อกี ไม่ก่ีวนั พลอยตอ้ งเขา้ ไปอยู่ในวงั แลว้ จะออกมา เทย่ี วแบบน้ไี ดอ้ กี เมอ่ื ไรกไ็ มร่ ู ้เผลอๆ พลอยอาจตอ้ งจบั เจ่าอยูแ่ ต่ในวงั ตลอด ชวี ติ กเ็ ป็นได”้

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๙๑ “ไยเจา้ จงึ คดิ เช่นนน้ั เลา่ ...” เขาเอ่ยดว้ ยสุม้ เสยี งราบเรยี บ ใบหนา้ คม ดุเช่นเคย ทวา่ แววตากลบั ระรกิ ไหวแปลกๆ...แปลกเสยี จนพลอยรุง้ ตอ้ งน่ิง คดิ “พเ่ี ช่อื วา่ อกี เจด็ แปดปีเจา้ ตอ้ งไดอ้ อกจากวงั แน่” “ทำ� ไมคะ” คนตวั เลก็ เอยี งคอ มองคนทย่ี งั กระชบั ออ้ มกอดแนบแน่น อย่างสงสยั “เท่าทพ่ี ลอยรู ้ การอยู่ในวงั ใช่จะออกมาไดง้ า่ ยๆ นอกจากมเี หตุ สำ� คญั หรอื จำ� เป็นจรงิ ๆ อย่างเช่น...” ดวงตากลมโตเบกิ กวา้ ง พวงแกม้ แดงปลงั่ ข้นึ มาในบดั ดล ปานแดง บนแกม้ ซา้ ยกด็ ูเหมอื นจะเขม้ ข้นึ กวา่ เดมิ อกี ดว้ ย “แต่งงาน...เอ่อ...ออกเรอื นหรอื คะ” ขนุ เทพไกรศรพยกั หนา้ ตอบรบั พรอ้ มกบั ใชม้ อื หยาบกรา้ นของตน บรรจงเชด็ เหงอ่ื บนใบหนา้ กลมป้อมต่อไป ส่วนพลอยรุง้ นนั้ ส่ายหนา้ เรว็ ร่ี “ไม!่ ...” วา่ พลางขยบั ตวั ออกจากออ้ มกอดของชายหนุ่ม กลบั ไปนงั่ พบั เพยี บเรยี บรอ้ ยหนั หนา้ เขา้ หาเขา แลว้ ยนื ยนั เป็นมนั่ เหมาะ “...พลอยไม่ ออกเรอื นหรอกค่ะ” ขนุ เทพไกรศรเลกิ ค้วิ ไมไ่ ดเ้อ่ยวา่ กระไร แต่นางพดุ กลบั ยกมอื ทาบ อกอย่างตกใจ “คุณหนูเจา้ ขา พดู เช่นนน้ั มไิ ดห้ นาเจา้ คะ อย่างไรคณุ หนูกต็ อ้ งออก เรอื นเจา้ ค่ะ” “แลว้ พพ่ี ดุ ทำ� ไมไมอ่ อกเรอื นเสยี ทเี ลา่ ” ถกู ยอ้ นกลบั มาเช่นนน้ั นาง พดุ กแ็ ทบจะสำ� ลกั นำ�้ หมากเลยทเี ดยี ว นางรบี บว้ นนำ�้ หมากลงในนำ�้ แลว้ เอ่ย รวั เรว็ “บา่ วกบั คณุ หนูมเิ หมอื นกนั ดอกเจา้ ค่ะ” “ไมเ่ หมอื นกนั ยงั ไงคะ พลอยเป็นผูห้ ญงิ พพ่ี ดุ กเ็ ป็นผูห้ ญงิ เหมอื น กนั !” แม่พลอยผูเ้ คยสงบปากสงบคำ� ไม่เคยถกเถยี งผูใ้ ดมาก่อน ยามน้ี กลบั กลายเป็นแมพ่ ลอยทแ่ี สนด้อื ดงึ มคี วามคดิ โตเกนิ วยั และกลา้ พดู กลา้

๙๒ ♥ ศศิภา ทำ� ราวกบั กลายเป็นคนละคนเลยทเี ดยี ว “ไมร่ ูล้ ะ่ ยงั ไงพลอยกไ็ มอ่ อกเรอื น ผูช้ ายบนโลกน้ีไมม่ ใี ครรกั เดยี ว ใจเดยี วหรอก แมแ้ ต่ท่าน...” คำ� ว่าท่านเจา้ คุณกลนื หายลงไปในลำ� คอเมอ่ื พลอยรุง้ รบี เปลย่ี นคำ� เรยี กขานโดยเรว็ “แมแ้ ต่เจา้ คุณพอ่ กย็ งั ...” พลอยรุง้ หยุดพูดเพยี งแค่นน้ั เพราะรูด้ วี ่าทง้ั นางพดุ และขนุ เทพ ไกรศรคงเขา้ ใจดวี า่ สง่ิ ทเ่ี ธอจะเอ่ยต่อไปนน้ั คอื อะไร ร่างเลก็ เบอื นสายตาไป มองผูค้ นท่นี งั่ อยู่บนแพแลว้ ยกมอื กอดอก ถอนหายใจเฮือกดว้ ยท่วงท่า ราวกบั เป็นผูใ้ หญ่เสยี เตม็ ประดา นางพดุ มองสบตาขนุ เทพไกรศรแลว้ ย้มิ จดื เจอ่ื น นงั่ สงบเสงย่ี มเค้ยี ว หมากต่อไป ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรใหร้ ะคายหูคุณหนูของนางอกี ส่วนบรุ ุษเพยี งคนเดยี วบนเรอื นนั้ ไมไ่ ดเ้อ่ยอะไรเช่นกนั กระทงั่ เรอื ลำ� นนั้ เคลอ่ื นตวั มาถงึ หนา้ พระราชวงั หลวงจงึ เบย่ี งเบนความสนใจของเดก็ สาวดว้ ยการช้ชี วนใหด้ ูความงามของยอดพระราชมณเฑยี ร พลอยรุง้ เบอื น สายตากลบั มามองใบหนา้ ครา้ มคมเพยี งครู่ จึงหนั หนา้ ไปทางขวาอนั เป็น ตำ� แหน่งทต่ี ง้ั ของพระราชวงั หลวง ความประณีตสวยงามของยอดพระราชมณเฑยี รเมอ่ื รวมกบั วถิ ชี วี ติ ของผูค้ นในสมยั นน้ั ทำ� ใหเ้ธอใหค้ วามสนใจและลมื เลอื นเร่อื งราวอนั ขนุ่ ขอ้ ง หมองใจเมอ่ื ครู่ไปจนหมดส้นิ พระราชวงั หลวงแห่งกรุงรตั นโกสินทร์ไดส้ รา้ งข้ึนมาตามแบบ พระราชวงั หลวงในสมยั กรงุ ศรอี ยธุ ยาแทบทกุ อยา่ ง เช่น การสรา้ งชดิ รมิ แมน่ ำ�้ เจา้ พระยา หนั หนา้ วงั ข้นึ ทางทศิ เหนอื เอาลำ� นำ�้ ไวท้ างดา้ นซา้ ยอย่างเดยี วกบั กรงุ เก่า รวมถงึ เอากำ� แพงเมอื งขา้ งแมน่ ำ�้ เป็นกำ� แพงพระราชวงั ชน้ั นอกอกี ดว้ ย นอกจากน้ีการวางพระราชมณเฑยี รยงั เรยี งแบบเดยี วกนั ดว้ ย คือพระทน่ี งั่ ดสุ ติ มหาปราสาทตรงกบั พระทน่ี งั่ สรุ ยิ าสนอ์ มรนิ ทร์ วดั พระศรรี ตั นศาสดาราม กส็ รา้ งตรงกบั วดั พระศรสี รรเพชญเ์ ช่นกนั เมอ่ื แรกสรา้ งพระราชวงั แห่งน้ีมเี น้ือทป่ี ระมาณ ๑๓๒ ไร่ ตำ� หนกั

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๙๓ และทป่ี ระทบั ของพระราชวงศม์ เี พยี ง ๒๒ ไร่เท่านน้ั ทวา่ ในสมยั รชั กาลท่ี ๑ ผูค้ นยงั ไมม่ ากเท่าไรนกั จงึ อยู่กนั ไดส้ บาย ครนั้ ถงึ รชั กาลท่ี ๒ ผูค้ นเร่มิ มาก ข้นึ พระองคจ์ งึ โปรดฯขยายเขตพระราชวงั ออกไปทางดา้ นใต้ ขุนเทพไกรศรจำ�้ พายต่อไป ผ่านพระราชวงั หลวงจนมาถึงวดั พระเชตพุ นวมิ ลมงั คลารามราชวรมหาวหิ าร เมอ่ื มองขา้ มฝงั่ แมน่ ำ�้ จะเหน็ พระ ปรางคว์ ดั อรุณราชวรารามราชวรมหาวหิ าร...วดั แห่งน้ีนนั้ ในสมยั กรุงธนบรุ ี เป็นราชธานี ถือกนั ว่าวดั แห่งน้ีเป็นวดั คู่บา้ นคู่เมือง เน่ืองจากเป็นวดั ท่ี ประดิษฐาน พระแกว้ มรกตและพระบางซ่งึ ในสมยั นน้ั สมเด็จพระยามหา กษตั ริยศ์ ึก(พระบาทสมเดจ็ พระพทุ ธยอดฟ้าจฬุ าโลกมหาราช) ไดอ้ ญั เชญิ พระพทุ ธรูปสำ� คญั ๒ องคน์ ้ีมาจากลาวในคราวทเ่ี สดจ็ ตเี มอื งเวยี งจนั ทรไ์ ด้ ในปี พ.ศ. ๒๓๒๒ ต่อมาในปี พ.ศ.๒๓๒๗ พระแกว้ มรกตไดย้ า้ ยมา ประดษิ ฐาน ณ วดั พระศรรี ตั นศาสดารามในพระบรมมหาราชวงั ส่วนพระ บางนนั้ สมเดจ็ พระพทุ ธยอดฟ้าจฬุ าโลกไดโ้ ปรด พระราชทานคืนนครเวยี ง จนั ทรไ์ ปเสยี “ตรงนนั้ คอื วดั แจง้ ทอ่ี ยู่ตดิ กนั คอื พระราชวงั เดมิ เมอ่ื ครง้ั กรุงธนบรุ ี เหน็ ป้อมตรงนน้ั ไหมเจา้ ...” ขนุ เทพไกรศรโนม้ ตวั มาใกลแ้ ลว้ ช้ใี หเ้ธอดูป้อม ทรงแปดเหลย่ี มใกลๆ้ กบั วดั แจง้ “...นนั่ เรยี กวา่ ป้อมวไิ ชยประสทิ ธ์”ิ พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั รู ้ เหม่อมองสภาพสองฟากฝงั่ คลองท่มี เี รือ บรรทกุ ขา้ วสารจอดเรยี งรายกนั อยู่ดูแปลกตา โดยเฉพาะเกาะเลก็ ๆ หนา้ วดั อรุณราชวรารามซง่ึ ไมป่ รากฏใหเ้หน็ อกี แลว้ ในสมยั ปจั จบุ นั คนนำ� เทย่ี วยงั คงจำ�้ พายพาเรอื เดนิ หนา้ ต่อไป เมอ่ื มเี รอื ทข่ี ายผลไม ้ ผ่านมา พลอยรุง้ จงึ มองดว้ ยดวงตาเป็นประกาย ขนุ เทพไกรศรใจดซี ้อื สม้ ให ้ เธอประทงั ความหวิ เพราะตอนน้ีพระอาทติ ยไ์ ดเ้ คลอ่ื นตวั เลยศีรษะไปทาง ตะวนั ตกแลว้ นอกจากผลไมเ้ ม่ือหญิงสาวกวาดตาเห็นเรือขายขนมท่ีมีทงั้ ขนมกลว้ ย ขนมตาล ทองหยบิ ทองหยอด ฝอยทองและอกี มากมายผ่านมา

๙๔ ♥ ศศภิ า เธอก็ขยบั กายแทบจะกระโจนเขา้ ใส่เรอื ลำ� นน้ั แลว้ เหน็ ดงั นน้ั ขนุ เทพไกรศร จงึ ย้มิ กวา้ ง...เป็นย้มิ ทท่ี ำ� ใหเ้ธอไดเ้หน็ ลกั ย้มิ ทรงเสน่หอ์ กี ครง้ั พลอยรงุ้ อยาก บอกเขาเหลอื เกินว่าย้มิ บ่อยๆ เถอะ...เพราะรอยย้มิ เช่นน้ีทำ� ใหเ้ ขาหลอ่ ข้นึ เป็นกองเลยทเี ดยี ว! พลอยรุง้ ยกมอื ไหวเ้มอ่ื เขายน่ื ใบตองบรรจขุ นมหลากหลายชนิดให ้ กบั เธอ หญงิ สาวหยบิ ทองหยบิ ใส่ปาก แลว้ จงึ ป้อนอกี ฝ่ายบา้ ง ก่อนจะหนั ไป ป้อนพเ่ี ล้ยี ง...หญงิ สาวทานบา้ ง ป้อนบา้ งเช่นนน้ั จนถงึ ตลาดแห่งหน่ึงอยู่ตรง ปากคลองคูเมอื งเดมิ ขนมในห่อใบตองจงึ หมดเกล้ยี ง “เจา้ คงหวิ มากแลว้ อยากกลบั บา้ นเลยไหม” “ไหนๆ กม็ าถงึ ตลาดแลว้ ลองแวะดูหน่อยไมด่ หี รอื คะ” “ตามใจเจา้ เถดิ ...แต่คลองตลาดน้ีมแี ต่คนมาขายปลาหนา” พลอยรุง้ พยกั หนา้ รบั รู ้ แลว้ ยนื ยนั คำ� เดมิ ว่ายงั ไม่อยากกลบั เรือน ขนุ เทพไกรศรจงึ พายเรอื พาเธอสำ� รวจคลองตลาดแหง่ นน้ั เมอ่ื กวาดตาสำ� รวจ สง่ิ ทเ่ี หน็ คอื เรอื บรรทกุ ปลาหลายลำ� ไมม่ ปี ระทนุ หรอื อะไรกน้ั ใส่ปลาเตม็ ลำ� เรือ มผี ูค้ นมาจบั จ่ายใชส้ อยพอสมควร กลน่ิ คาวปลาลอยมาแตะจมกู จน เธอตอ้ งน่ิวหนา้ ถงึ กระนนั้ ก็ไม่ไดท้ ำ� ใหค้ วามอยากรู ้ อยากเหน็ ของเธอลด นอ้ ยถอยลงเลย หญงิ สาวแลเลยไปยงั บนบก นอกจากจะมรี า้ นขายปลาแลว้ ยงั มรี า้ นขายสนิ คา้ ประเภทอน่ื อกี ดว้ ย เช่น กะปิ หอม กระเทยี ม และอน่ื ๆ อกี มากมาย ตอนท่ชี ะแงแ้ ลมองสำ� รวจผูค้ นท่เี ดนิ ผ่านไปมา สายตาของเธอก็ สะดุดเขา้ กบั สตรีนางหน่ึงนุ่งโจงห่มสไบสีชมพูชมา้ ยชายตามายงั ขุนเทพ ไกรศรผูท้ ต่ี อนน้ีกำ� ลงั กวาดตามองไปรอบๆ โดยไมส่ ำ� เหนียกเลยวา่ ตนเอง ตกเป็ นเป้ าสายตาของใครคนนน้ั พลอยรุง้ เบอื นสายตากลบั ไปจอ้ งใบหนา้ ครา้ มคมของคนตรงหนา้ อดคดิ ไมไ่ ดว้ า่ ขนุ เทพไกรศรผูน้ ้ีน่าจะเน้ือหอมอยู่ไมน่ อ้ ย สาวนอ้ ยสาวใหญ่ คงแอบช่นื ชอบหลายคนทเี ดยี ว...แลว้ จู่ๆ ความคดิ ประการหน่ึงพลนั ผดุ ข้นึ

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๙๕ มาในหวั ดว้ ยความอยากรูผ้ ลกั ดนั ใหเ้ธอโพลง่ ถามออกไปก่อนทจ่ี ะหา้ มตวั เองทนั “พเ่ี ทพเคย...เก้ยี วใครบา้ งหรอื ยงั คะ” คนถกู ถามจว้ งพายคา้ งไวใ้ นนำ�้ แทบจะสำ� ลกั นำ�้ ลายตวั เองขณะหนั มาสบดวงตากลมโตทม่ี ปี ระกายสุกสกาวของเดก็ สาววยั แปดขวบ ส่วนนาง พดุ นน้ั ถงึ กบั โพลง่ ออกมาอย่างตกใจวา่ “คณุ หนูของบา่ ว! พดู กระไรเจา้ คะ! ไมง่ ามเลยเจา้ ค่ะ!” “ไมง่ ามตรงไหนกนั พลอยกแ็ ค่อยากรูเ้ ท่านนั้ ...” แมพ่ ลอยเถยี งคำ� ไมต่ กฟาก แถมยงั ทำ� ปากบยุ้ ใบไ้ ปยงั สตรนี างนนั้ ผูซ้ ง่ึ ยงั คงยนื ปกั หลกั ทเ่ี ดมิ และชายตามองมายงั บรุ ุษเพยี งคนเดยี วบนเรอื ลำ� น้ี “...พลอยวา่ อย่างนนั้ น่าจะเรยี กวา่ ไมง่ ามมากกวา่ !” นางพดุ และขนุ เทพไกรศรเหลยี วมองตามสายตาของพลอยรุง้ พลนั ทต่ี าสบตา หญงิ สาวผูน้ นั้ จงึ ขวยเขนิ สะเท้นิ อายหลบสายตาเป็นพลั วนั ยนื บดิ กายอยู่อดึ ใจก่อนจะกา้ วเดนิ ซ่อนตวั ในฝูงชนและหายลบั ตาไป “พลอยวา่ ผูห้ ญงิ คนนนั้ คงแอบหมายตาพเ่ี ทพไวแ้ น่ๆ” “ดูด๊ ู! คุณหนูของบา่ ว!” “อะไรอกี ละ่ จะ๊ พพ่ี ดุ ” “ระวงั ปากระวงั คำ� บา้ งเถดิ เจา้ ค่ะ...ประเดยี๋ วคนอน่ื ไดย้ นิ เขาจกั หา วา่ คุณหนูเก่งกลา้ เกนิ เดก็ หนาเจา้ คะ” คนตวั เลก็ ถอนหายใจเฮอื กอย่างไม่คิดจะสำ� รวมกิรยิ า เหน็ ดงั นน้ั นางพดุ แทบจะยกมอื กมุ ขมบั ออกจะปวดเศียรเวยี นเกลา้ กบั คุณหนูคนใหม่ ทด่ี ูโตเกนิ วยั เสยี เหลอื เกนิ “ถา้ พลอยถามอะไรทไ่ี มเ่ หมาะสมไป พลอยขอโทษค่ะ” เธอยกมอื ไหวอ้ ย่างพยายามใหง้ ดงามทส่ี ุด “แต่ในเมอ่ื พลอยถามออกไปแลว้ พลอยก็ ยงั ตอ้ งการคำ� ตอบนะคะ” ขนุ เทพไกรศรเบอื นสายตาไปมองผูค้ นทก่ี ำ� ลงั ส่งเสยี งพูดคุย และ

๙๖ ♥ ศศภิ า เรยี กลูกคา้ กนั อย่างออกรส จงึ ทำ� ใหเ้ธอไมอ่ าจมองเหน็ สายตาคมดขุ องเขาได้ “เจา้ อยากรูไ้ ปทำ� ไมกนั เลา่ ” “ก็...แค่อยากรูค้ ่ะ แต่ถา้ พเ่ี ทพไมอ่ ยากตอบก็ไมเ่ ป็นไร พลอยรูว้ า่ เร่อื งน้ีเป็นเร่อื งส่วนตวั ไมส่ มควรทพ่ี ลอยจะละลาบละลว้ งถาม” พลอยรุง้ ทำ� เสยี งสลดและตหี นา้ เศรา้ จนขนุ เทพไกรศรตอ้ งหนั กลบั มามอง ใบหนา้ ของเขายงั คงเรยี บเฉย ทวา่ แกม้ ทงั้ สองเขม้ ข้นึ มาเลก็ นอ้ ย “เจา้ น่ะแก่แดดแก่ลมนกั ...รูฤ้ ๅไม”่ คนถกู วา่ ยกั ไหล่ ไมส่ นใจกบั ถอ้ ยคำ� นนั้ จรงิ อยู่...สำ� หรบั เดก็ แปด ขวบ คำ� ถามและคำ� พดู ทเ่ี ธอใชค้ งโตเกนิ วยั ไปมากโข แต่เธอนน้ั บรรลนุ ติ ภิ าวะ มาไดเ้กอื บสามปีแลว้ พลอยรุง้ จงึ ไมค่ ดิ วา่ มนั คอื สง่ิ แปร่งแปลกแต่อย่างใด “คนแก่แดดแก่ลมอย่างพลอยคงไมน่ ่ารกั ในสายตา...” ...ของคนสมยั น้ี พลอยรุง้ พดู คำ� นนั้ ในใจ หากทเ่ี อ่ยปากออกไปคอื “...ของพเ่ี ทพกระมงั ” ใบหนา้ ของเขาราวกบั รูปสลกั เพราะมนั เรียบเฉยก่ึงดุดนั อยู่รำ�่ ไป กระนน้ั ดวงตาสดี ำ� สนิทยามน้ีกลบั ระรกิ ไหวราวกบั กำ� ลงั สนุก หรอื พงึ ใจใน อะไรบางอย่าง “พพ่ี ดู หรอื วา่ เจา้ มนิ ่ารกั ” “ไมไ่ ดพ้ ดู ค่ะ” “แลว้ ไยเจา้ จงึ คดิ เช่นนน้ั ” “กพ็ ลอยแก่แดดแก่ลมจรงิ ๆ น่คี ะ” หญงิ สาวเอ่ยดว้ ยเสยี งกระแทก กระทน้ั นดิ ๆ ก่อนจะหยดุ ต่อปากต่อคำ� แลว้ ถามยำ�้ อกี ครง้ั “วา่ แต่เรอ่ื งทพ่ี ลอย ถาม พเ่ี ทพยงั ไมไ่ ดต้ อบเลย” “ทำ� ไมถงึ อยากรูเ้ ร่อื งน้ีนกั หมื ?” นนั่ ส.ิ ..ทำ� ไมเธอถงึ อยากรู ้ พลอยรุง้ กต็ อบตวั เองไมไ่ ด้ จงึ ไดแ้ ต่น่ิง เงยี บ คดิ วา่ ขนุ เทพไกรศรคงไมต่ อบจงึ เลกิ เซา้ ซ้ี สะบดั หนา้ หนั หนีแววตาคม ดุของเขาแลว้ ไมเ่ อ้อื นเอ่ยสง่ิ ใดอกี เลย

ฤๅพรหมอธิษฐาน ♥ ๙๗ เรอื ลำ� นอ้ ยเคลอ่ื นตวั เขา้ สู่คลองคูเมอื งเดมิ บา่ ยหนา้ สู่คลองหลอด จนกระทงั่ มาเทยี บทา่ นำ�้ บา้ นพระยาสุรศกั ด์เิ สนา พลอยรงุ้ ยกมอื ไหวข้ อบคณุ ทเ่ี ขาพาเทย่ี ว แต่ดว้ ยความไมพ่ อใจทเ่ี ขาไมย่ อมตอบคำ� ถามเธอ ใบหนา้ กลม ป้ อมจงึ ไม่แยม้ ย้มิ เหมอื นขาไป ทว่า...ก่อนทเ่ี ธอจะกา้ วลงจากเรือ ขนุ เทพ ไกรศรกเ็ อ้อื มมอื มาควา้ ตน้ แขนของเธอไวเ้สยี ก่อน “เจา้ โกรธพห่ี รอื ” “ไมไ่ ดโ้ กรธค่ะ” “แลว้ ไยจงึ ทำ� หนา้ บ้งึ ตงึ นกั ” “พลอยหวิ ” คราวน้ีชายหนุ่มไมไ่ ดแ้ ค่จบั ตน้ แขนเลก็ ไว ้ แต่ใชท้ ง้ั สองมอื จบั เอว บางแลว้ ดงึ ใหเ้ธอนงั่ ลงบนตกั พลอยรุง้ เบกิ ตากวา้ ง เหลยี วไปมองคนทก่ี ำ� ลงั กอดรดั ตนเองอย่างตกใจ “พเ่ี ทพทำ� อะไรคะ” “ถา้ เจา้ ยงั มยิ อมย้มิ พก่ี จ็ กั ไมป่ ลอ่ ยเจา้ ไป” “อยู่เฉยๆ พลอยจะย้มิ ไดย้ งั ไงคะ เดีย๋ วคนอ่ืนจะหาว่าพลอย... วปิ ลาสไปกเ็ ท่านนั้ ” ริมฝีปากหยกั หนายกข้นึ เกือบๆ จะเป็นรอยย้มิ แลว้ แต่ยงั ไม่ใช่... พลอยรุง้ นกึ เสยี ดายเพราะอตุ รนิ กึ อยากเหน็ ลกั ย้มิ ของเขาข้นึ มาเสยี อย่างนนั้ “เจา้ โกรธทพ่ี ม่ี ติ อบเร่อื งทเ่ี จา้ ถามใช่ไหม” หญงิ สาวเมม้ ปากแน่นไม่ยอมเอ้อื นเอ่ยคำ� ใด พรอ้ มกบั ละสายตา จากใบหนา้ ครา้ มคมเหมอ่ มองไปยงั อกี ฟากฝงั่ ของคูคลอง กำ� ลงั จะขอตวั กลบั ข้นึ เรอื นกต็ อ้ งชะงกั เมอ่ื เขาเอ่ยออกมาวา่ “ยงั ดอก พย่ี งั มเิ คยเก้ยี วใคร” คนทท่ี ำ� ทา่ ทางไมพ่ อใจเมอ่ื ครู่หนั ขวบั กลบั มามองทนั ควนั ดวงตาเป็นประกายดว้ ยความอยากรูอ้ ยากเหน็ “จรงิ หรอื คะ พเ่ี ทพยงั ไมเ่ คยชอบใคร...หรอื ไมก่ ลา้ เก้ยี วคะ” “คณุ หนู!” นางพดุ ปรามเบาๆ แต่พลอยรุง้ หาไดส้ นใจไม่ หญงิ สาว

๙๘ ♥ ศศภิ า ขยบั ตวั ลงจากตกั เขา แลว้ หมนุ ตวั หนั ไปสบตาตรงๆ โดยนงั่ คกุ เขา่ เทา้ แขน ทง้ั สองกบั พ้นื เรอื แลว้ โนม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ ...ท่าทางเช่นน้ี เรยี กวา่ ออดออ้ นกค็ ง ได้ เพราะเธอเคยทำ� เช่นน้ีต่อหนา้ คุณหญงิ ลำ� ดวนหลายต่อหลายครงั้ และ ท่านกม็ กั ใจอ่อนอยู่รำ�่ ไป สำ� หรบั ขนุ เทพไกรศรนนั้ ไดผ้ ลหรอื เปลา่ เธอกไ็ มแ่ น่ใจนกั รูแ้ ค่วา่ เขายกมมุ ปากข้นึ อกี นิดแลว้ ตอบอย่างตรงไปตรงมาวา่ “ยงั มเิ คยพบใครทถ่ี กู ตาตอ้ งใจสกั ท.ี ..” เท่านนั้ ยงั ไมพ่ อ ยงั ท้งิ ทา้ ย ถอ้ ยคำ� ทท่ี ำ� ใหค้ นฟงั ขดั เขนิ จนไมก่ ลา้ สานสบสายตาคู่คมวา่ “...บางทอี าจตอ้ ง รออกี เจด็ แปดปีกไ็ ดก้ ระมงั ” เจด็ แปดปีทว่ี า่ ...อาจไมไ่ ดห้ มายถงึ เธอ ถงึ กระนนั้ พลอยรงุ้ กห็ นา้ รอ้ น ผะผ่าว หวั ใจเตน้ โครมครามราวกบั ถกู ขนุ เทพไกรศรกำ� ลงั เก้ยี วอยู่อย่างไร อย่างนน้ั หญงิ สาวกม้ หนา้ งดุ รบี กา้ วข้นึ มายนื ตรงทา่ นำ�้ ยกมอื ไหวผ้ ลบุ ผลบั รวดเรว็ อกี ครง้ั “ขอบพระคณุ ค่ะ พเ่ี ทพ” จากนนั้ จงึ หนั หลงั วง่ิ กลบั ข้นึ เรอื นใหญ่โดย ไมส่ นใจเสยี งรอ้ งเรยี กของเขาเลยแมแ้ ต่นอ้ ย

๖ เม่ือพลอยรุง้ อายุครบเกา้ ขวบในเดือน ๓ พ.ศ.๒๓๔๕ คุณหญิง ลำ� ดวนจงึ พาเธอไปถวายตวั กบั เสดจ็ ในเชา้ ตรู่วนั หน่ึง ร่างเลก็ กา้ วลงเรอื นงั่ ตรงหนา้ มารดา ขณะทพ่ี เ่ี ล้ยี งผูย้ กผา้ เหน็บเอวข้นึ มาซบั นำ�้ ตาอยู่บอ่ ยครงั้ นงั่ ทางดา้ นหนา้ ท่าทางเศรา้ โศกและใจหายของนางพดุ แสดงใหเ้ หน็ ว่านางไม่ อยากใหแ้ มพ่ ลอยไปอยู่ไกลหูไกลตาเลยแมแ้ ต่นดิ เดยี ว ความรกั ทน่ี างมอบ ใหก้ บั เดก็ สาวผูน้ ้ี พลอยรุง้ รบั รูแ้ ละอดซาบซ้งึ ไมไ่ ดแ้ มว้ า่ ตวั เธอจะไมใ่ ช่แม่ พลอยกต็ าม หญงิ สาวยกมอื โอบกอดคนตรงหนา้ แลว้ แนบศีรษะซบลงบนบา่ นุ่ม “พพ่ี ดุ รอ้ งไหท้ ำ� ไมจะ๊ ” นางพดุ ไมต่ อบ แต่กลบั สูดจมกู ฟดุ ฟิด แลว้ ยกผา้ สเี ขม้ ซบั ปลายหาง ตาสองสามครงั้ “เอง็ จกั รอ้ งไหไ้ ปไย นางพดุ ! ลูกขา้ ไปรำ�่ เรยี นแค่วงั หลวงน้ีเท่านน้ั มไิ ดไ้ ปไหนไกลสกั หน่อย” คนทเ่ี ล้ยี งแมพ่ ลอยมาตง้ั แต่ออ้ นแต่ออกยง่ิ สะอ้นื ตอบกลบั ผูเ้ป็น นายดว้ ยเสยี งขาดหว้ งวา่ “บา่ วรูเ้ จา้ ค่ะ แต่บา่ วใจหาย เพราะจกั มไิ ดเ้ หน็ หนา้ คุณหนูอกี นาน เจา้ ค่ะ” แลว้ นางกซ็ บหนา้ รอ้ งไหจ้ นคุณหญงิ ลำ� ดวนถงึ กบั เอด็ เขา้ ให ้

๑๐๐ ♥ ศศภิ า “เอง็ น่ีนา้ ...รอ้ งห่มรอ้ งไหจ้ ะเป็นจะตายทงั้ ทว่ี นั น้ีเป็นวนั ดขี องลูกขา้ แทๆ้ เทยี ว!” เพราะถอ้ ยคำ� นนั้ นางพดุ จงึ จำ� ตอ้ งกลนั้ สะอ้นื เชด็ นำ�้ หูนำ�้ ตาท่ี รนิ ไหลเปรอะเป้ือนตามแกม้ จนหมด “บา่ วมริ อ้ งแลว้ เจา้ ค่ะ” จากนน้ั จงึ หนั มาส่งย้มิ ใหแ้ มพ่ ลอย “คณุ หนู รกั ษาตวั เองดๆี หนาเจา้ คะ” “จา้ ...” พลอยรุง้ ลากเสยี งยาว แลว้ ย้มิ กวา้ ง นยั นต์ ากลมโตมองนาง พดุ อย่างอ่อนโยน “...พลอยจะดูแลตวั เองใหด้ ที ส่ี ุด พพ่ี ดุ อย่าห่วงเลย” “บา่ วจกั ตง้ั หนา้ ตง้ั ตารอวนั ทค่ี ุณหนูกลบั เรอื นเจา้ ค่ะ” เม่ือเห็นพ่ีเล้ยี งของตนหยุดรอ้ งไหแ้ ลว้ พลอยรุง้ จึงกลบั ไปนงั่ พบั เพยี บตามเดมิ แลว้ ทอดสายตามองสองฟากฝงั่ แมน่ ำ�้ ถงึ กระนน้ั ภาพตน้ ไม ้ ใบหญา้ อนั เขยี วชอมุ่ กไ็ มส่ ามารถทำ� ใหค้ วามตน่ื เตน้ ของเธอลดนอ้ ยลงเลยแม ้ เพยี งเศษเส้ยี ว ฝีพายยงั คงจำ�้ พายต่อไป แต่ใจของพลอยรุง้ อยากใหม้ อี ะไร มาดลใจใหเ้รอื ลำ� น้ีแลน่ กลบั ไปยงั บา้ นพระยาสุรศกั ด์เิ สนาเหลอื เกนิ หญิงสาวระบายลมหายใจบางเบา เบือนสายตากลบั มากม้ มอง สรอ้ ยทองทข่ี นุ บวรฤทธเิ ดชมอบใหเ้มอ่ื หลายเดอื นก่อน ภาพของคนใหจ้ งึ ผดุ ข้นึ มาในหวั ทช่ี ดั เจนทส่ี ุดเหน็ จะเป็นรอยย้มิ ทพ่ี ลอยรุง้ มนั่ ใจวา่ สาวๆ หลาย คนคงละลายไปกบั รอยย้มิ นน้ั ไดไ้ มย่ ากนกั ‘พอ่ี ยากมาพบเจา้ ก่อนเจา้ จกั เขา้ วงั ’ สองวนั ก่อนชายหนุ่มมาหาเธอ ทบ่ี า้ น พรอ้ มของฝากทเ่ี ธอชอบนกั หนา ‘พร่ี ูว้ ่าเจา้ ชอบของหวานนกั พเ่ี ลยแวะซ้อื มาฝาก’ ว่าพลางคลห่ี ่อ ใบตองออก ขา้ งในนนั้ มที งั้ ทองหยบิ ทองหยอด ฝอยทองและจ่ามงกฎุ ‘ลอง ชมิ ดูสเิ จา้ ’ พลอยรุง้ ทำ� ตามอย่างวา่ งา่ ย ไมไ่ ดท้ ำ� ปน้ั ป่ึงหรอื อคตวิ า่ เขามหี นา้ ตา เหมอื นคนรกั เก่าทท่ี รยศหกั หลงั ตนเองแต่อย่างใด ทว่า...บางครง้ั ยามมอง หนา้ เขา เธอกอ็ ดเจบ็ นดิ ๆ ในหวั ใจไมไ่ ด้ไมใ่ ช่เพราะเขานอกใจเธอ แต่เพราะ เขาเป็นส่วนหน่ึงของเหตุการณ์สำ� คญั ท่พี ลกิ ผนั ชีวติ ของเธอไปตลอดกาล